DJs & Decks στο ιστορικό Κέντρο

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Νικήτας Καραγιάν-νης • Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης • Στην έκδοση συνεργάζο-νται οι: Κατερίνα Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Μαρί-να Κατσάνου, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Βασίλης Νέδος,Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνστα-ντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

για ολα οσα συμβαινουν

μερα και νυχτα στην αθηνα...

...κατεβασε το

Εχει πλάκα η φυγή προς τα εμπρός. Εχει και δράση και ορμή και πίστη. Αφήνεις πίσω σου την καντήφλα και τη μιζέρια την καθημερινή και κάνεις ένα μεγάλο άλμα προς το μέλλον. Στις περισσότε-ρες των περιπτώσεων, τα αποτελέσματα είναι θεαματικά. Θεαματικά, αλλά όχι απαραιτήτως και θελκτικά. Βλέπε το ορί-τζιναλ “Great Leap Forwards” της Κίνας, βλέπε το φετινό Παναθηναϊκό στο μπά-σκετ, βλέπε την περιπέτεια τη δική μου πριν από 15 χρόνια στο Αμστερνταμ.

Είχα καταβροχθίσει μέρα μεσημέρι στο καφέ του Rijksmuseum ένα σάντου-ιτς με ωμή ρέγκα και κατά το απογευ-ματάκι άρχισα να αφρίζω. Πώς λένε τα χάπια για το στομάχι «αντιόξινον, αντια-φρώδες»; Κάπως έτσι. Το βράδυ λοιπόν που πήγαμε σε ένα σούπερ ινδονησιακό ρεστοράν, εγώ ήμουνα ακόμη σε φάση απορρυπαντικού. Και όπως καθόμασταν στο μπαρ με εκείνη που κοιμάται πλάι μου, όπως περιμέναμε να μας ετοιμά-σουν το τραπέζι, μας προτείνουν απερι-τίφ. Κοιτάω στο ράφι, βλέπω ούζο ελ-ληνικό, λέω αυτό θα πάρω. Το μεγάλο άλμα, η φυγή προς τα εμπρός. «Ή θα με σώσει», σκέφτηκα, «ή θα με πεθάνει». Να μην τα πολυλογώ, με πέθανε. Λε-πτομέρειες, να με συγχωρέσετε, αρνούμαι να γράψω, γιατί μας διαβάζουν και άνθρωποι με ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία. Μπορώ πάντως να σας πω ότι οι Ινδονήσιοι πολύ το ευχαριστήθηκαν όταν εγκαταλείψαμε επιτέλους το ρεστοράν τους!

Την περιπέτεια στο Αμστερνταμ τη θυμήθηκα διαβάζοντας ρεπορτάζ ημερήσιας εφημερίδας για την ανάπλαση της Πλατείας Θεάτρου. Δοξα-στικό ρεπορτάζ, για να είμαι ακριβής, καθώς περιλάμβανε αποκλειστικά και μόνο τη φιλόδοξη πρόταση του Δήμου Αθηναίων συν τα σχόλια των αρμοδίων. Και πως θα μπουν δεντράκια στην πλατεία και τσίγκινα διαχω-ριστικά και κάτω θα έχει χώμα αντί για τσιμέντο, που είναι αντιαισθητικό και αντιοικολογικό και αντιοργασμικό τέλος πάντων.

Τόσο καλά. Στην Πλατεία Θεάτρου που περιβάλλεται από πανύψηλα κτίρια και είναι επιεικώς σκοτεινή και τη βλέπει ο ήλιος δυο τρεις ώρες την ημέρα. Εκεί θα φυτρώσουν και θα φουντώσουν τα δέντρα. Εκεί θα στηρι-χθούν σε ξύλα και παλούκια, τα οποία ποτέ δεν θα χρησιμοποιηθούν για προσάναμα ή για συμπλοκές στους γύρω δρόμους. Εκεί θα στέκουν περήφα-να τα τσίγκινα διαχωριστικά και δεν θα περάσει κανένας ημιφορτηγέμπορος να τα λιμπιστεί και να τα ξηλώσει. Και το χώμα πού το βάζεις; Κανένας δεν θα το κατουρήσει, υποθέτω, κανένας δεν θα αφοδεύσει πάνω του. Το άτιμο

το χώμα, ξέρετε, έχει μια κακιά συνή-θεια. Δεν ξεπλένεται με βαρβάτη μάνικα, όπως το μπετόν. Και όταν βρέχει, ζέχνει. Ζέχνει άσχημα.

Εκτός και αν ο Δήμος σκοπεύει να το ρίξει στην κηπουρική. Αν φτιά-ξει, ας πούμε, στην Πλατεία Θεάτρου έναν αστικό λαχανόκηπο. Κίνηση ανταγωνιστική βεβαίως προς τη δι-πλανή Βαρβάκειο Αγορά (θα έρχονται οι γριές αξημέρωτα να τσουρνεύουν τα μαρούλια), αλλά όχι δίχως νόημα. Οι αστικοί λαχανόκηποι, ως γνωστόν, θάλλουν εδώ και έτη πολλά στις γει-τονιές της Νέας Υόρκης και στο δόλιο το Ντιτρόιτ καλλιεργούνται τετράγωνα ολόκληρα οικοδομικά. Πώς το λένε οι θεωρητικοί του νεοφιλελευθερισμού τύπου Μαρία Δαμανάκη; Η κρίση γεν-νάει ευκαιρίες! Ας τις αρπάξουμε από το μαλλί και ας προχωρήσουμε.

Οπως προχώρησαν τα παιδιά που διαχειρίζονται το πάρκο Ναυαρίνου στα Εξάρχεια. Και τρέχουν εδώ και μερι-κές μέρες ένα πιλοτικό πρόγραμμα. Αν περάσετε από το πάρκο, από τη γωνία Ναυαρίνου και Ζωοδόχου Πηγής, θα το

δείτε ήδη να ανθίζει το αποτέλεσμα. Φύτρωσαν τα μαρούλια, φύτρωσαν τα κηπευτικά, φύτρωσαν και τα λοιπά ζαρζαβάτια που όλο βλέπω στις λαϊκές και όλο ξεχνάω πώς τα λένε. Τακτοποιημένα, περιποιημένα και, φυσικά, περιφραγμένα. Διότι ακόμη και ο τελευταίος πρέζονας γνωρίζει πως τα συ-γκεκριμένα φυτά ούτε καπνίζονται ούτε αποστάζονται. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση εκείνη που θα περάσει μια βολτούλα ο γαλαντόμος ημιφορτη-γατζής και αποφασίσει να φορτώσει και λαχανικά εκτός από τσίγκια στην καρότσα; Φύλαγε τα ρούχα σου, να έχεις τα μισά!

Οι ίδιοι οι αυτόνομοι διαχειριστές του πάρκου, δικαιολογύν την πρω-τοβουλία τους ως εξής: «Με τη δημιουργία του περιβολιού στο πάρκο θέ-λουμε να παράγουμε τροφή και σπόρους για εκπαιδευτικούς και πειραμα-τικούς σκοπούς, ώστε να μπορεί ο καθένας να προσεγγίσει τον τρόπο που παράγεται η τροφή. Η επιμόρφωση ως προς την καλλιέργεια της γης, η συντήρηση και η διανομή σπόρων ντόπιων παραδοσιακών ποικιλιών, η δημιουργία δομών παραγωγής και αυτοδιαχείρισης της τροφής, αποτελούν κομβικά πλέον ζήτηματα για όσους ζούμε τον καπιταλισμό στις πόλεις».

Πείθεσαι; Πείθομαι και μασάω και τραγουδάω κιόλας, αν θέλετε. Σε μια πόλη που ξεχειλίζει από βρομιά και αδιαφορία, αυτού του είδους οι ακτιβισμοί μοιάζουν κάτι παραπάνω από αναγκαίοι. Και ας είναι απλά βή-ματα, αντί για γιγαντιαία άλματα προς τα εμπρός.

Σαν να έσκασαν μπροστά μου δεκάδες τενεκεδάκια με χρώμα και μετέτρεψαν σε κλάσματα του δευτερολέπτου τις ασπρόμαυρες σκέψεις μου σε έγχρωμες απορί-ες. Εχασα το χρόνο και τον τόπο. Ο δρόμος, πέρασμα συχνότατο για μένα από τα μικράτα μου. Εδώ μεγάλωνα. Εδώ επέστρεψα μετά τις περιπλανήσεις της πε-ριέργειας, όταν ήρθε η ωριμό-τητα. Γνώριμα όλα, σαν φωλιά. Κι όμως, εκείνοι οι πολύχρωμοι τοίχοι που υψώνονταν μπροστά μου, γνωστοί στο σχήμα τους, στο περιεχόμενό τους, είναι το σχολικό συγκρότημα της γειτο-νιάς, το παλιό δικό μου σχολείο, έστελναν καινούργια μηνύμα-τα στο βλέμμα. Ενα κολοσσιαίο γκράφιτι, που στη βάση του έδειχνε στοιβαγμένες οθόνες τη-λεόρασης και στην κορυφή του μετατρεπόταν σε ζούγκλα με δέ-ντρα και ζώα, έδινε στο τυπικό εξωτερικό του σχολικού κτιρίου την ένταση της ζωής που χρόνια τώρα πάλλεται εντός του.

Στάθηκα, χάζεψα, μελέτησα μία μία τις εικόνες, πολύ έντονο το πράσινο, πολύ επιθετικά τα κόκκινα, σαν τις παιδικές ζωγρα-φιές που πάνω τους ξεσπάει η ανακάλυψη των χρωμάτων. Είχα ανοίξει κιόλας διάλογο με τους βαμμένους τοίχους που προ-σπερνούσα μια ζωή, τη ζωή μου, με την αδιαφορία της συνήθειας.

Εδώ είχα περάσει τα καλύτε-ρα σχολικά μου χρόνια. Ενα ολό-κληρο τετράγωνο το συγκρότημα,

απέναντι από το άλσος Παγκρα-τίου, το μισό νηπιαγωγείο και δημοτικό, το άλλο μισό γυμνάσιο και λύκειο. Στάβλοι του Οθωνα, η αρχική χρήση του. Τι παρελ-θόν για ένα σχολείο! Γελούσαμε τότε. Καλοφτιαγμένος ο σκελετός, χρησίμευσε, καθώς η ιστορία άλ-λαζε τις ανάγκες της πόλης, για σχολείο - ενός ορόφου αρχικά. Στα χρόνια μου χτίστηκε και ο δεύτερος. Οι οικοδομικές εργασί-ες γίνονταν κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Γιαπί το σχο-

λείο. Πανηγύρι για μας. Εσπαγε η μονοτονία της σχολικής ευταξί-ας. Οπως το γκράφιτι που έδω-σε ξαφνικά φωνή στους τοίχους. Παραγγελία; Τo έκανε νύχτα ένας από τους καλλιτέχνες που μετα-τρέπουν γωνιές της πόλης σε δη-μόσιες γκαλερί; Μακριά από την αισθητική μου οι εικόνες και τα χρώματα, αλλά όπως και αν έχει, μήνυμα ζωής, εκείνης που μεγα-λώνει και εναλλάσσεται χρόνια τώρα εντός του.

Εχω ένα φίλο Πορτογάλο, τον Αλ-μπέρτο. Γνωριζόμαστε χρόνια επαγ-γελματικά και προσπαθούμε να κρατάμε ζωντανή την επαφή μας. Το 2005 ήρθε στην Αθήνα για πρώτη φορά και μου είπε μερικά πράγματα που τότε με είχαν προβληματίσει.

«Δεν είναι χαρούμενος ο κόσμος στο δρόμο. Ολοι οι Αθηναίοι είναι κα-τσούφηδες», ήταν το σχόλιό του έπει-τα από πολύωρη βόλτα στην πόλη. Εγώ είχα τις αντιρρήσεις μου. «Οχι ρε Αλμπέρτο. Δεν είναι έτσι. Απλώς, εσύ τους βλέπεις τώρα μέσα στην κίνηση και είναι λογικό να έχουν νεύρα». Θυμάμαι ότι, αργά το απόγευμα, κα-θώς πίναμε το ποτό μας σε ένα μπα-ράκι, είχε πει: «Είναι μελαγχολικοί οι άνθρωποι. Δεν το περίμενα αυτό για τους Ελληνες».

Οταν δυο χρόνια μετά τον επι-σκέφθηκα στη Λισαβόνα, διαπίστω-σα με τη σειρά μου ότι οι Πορτογάλοι ήταν πιο χαρούμενοι από μας. Μπο-ρεί να άκουγες τα μελαγχολικά φάντο στο Μπάριο Αλτο, αλλά γύρω σου δεν ένιωθες μελαγχολία. Με τη σειρά μου είχα διαπιστώσει και κάτι άλλο - και του το είχα πει. Παρόλο που οι δυο χώρες είχαν κοινά στοιχεία (μικρές οικονομίες της Νότιας Ευρώπης), η Λισαβόνα ήταν φτωχότερη πόλη. Το έβλεπες στα μαγαζιά, στις τιμές, ακό-μη και στο ντύσιμο των ανθρώπων. Το νεοπλουτίστικο πάρτι της Αθήνας δεν είχε το αντίστοιχό του εκεί!

Λοιπόν... Ο διορατικός Αλμπέρ-το (που είχε προσέξει πως ήμασταν πλουσιότεροι αλλά όχι ευχαριστημέ-νοι) είναι πάλι εδώ! Και αφού μας έκανε παρέα για μερικές μέρες, έβγα-λε συμπέρασμα: «Τα βάλατε με τους πάντες, εκτός από τον εαυτό σας, αλλά μάλλον ξεδώσατε. Μου κάνει εντύπωση ότι όλοι συζητάτε για δου-λειές που μπορείτε να κάνετε, για δι-εξόδους δηλαδή. Μάλλον το πήρατε απόφαση ότι η παλιά ζωή σας τελεί-ωσε. Αυτό είναι ήδη η μισή λύση για το πρόβλημα».

Το έπιασε πάλι το κλίμα ο Αλ-μπέρτο. Εγώ τώρα σας αφήνω. Παρα-δίδω το κείμενο και φεύγω για το ρα-ντεβού μου. Θα δω μια γνωστή που ετοιμάζεται για μετακόμιση στην Κρή-τη. Το παλιό κτήμα του παππού της ξαναζωντανεύει με λαχανικά και κά-ποια φρούτα. Συζητάμε συνεργασία. Η κλάψα τελείωσε. Τώρα δημιουργία!

• Βάζει -αν δεν το έχει κάνει ήδη- αναγνώριση κλήσεων. Η πρόληψη σώζει.• Εχει έτοιμες απαντήσεις για περίπτωση αιφνιδιασμού. Πριν η ξαδέρφη του ανακοινώσει ότι ετοιμάζεται για οι-κογενειακή κάθοδο στην Αθήνα, την ενημερώνει για την πρόθεσή του να μεταβεί στο εξωτερικό.• Εχει έτοιμες απαντήσεις για περίπτωση αιφνιδιασμού. Στην ερώτηση «Τι θα κάνεις την Παραμονή;» απαντά ότι θα πάει στην ξαδέρφη στο χωριό. • Συντάσσει λίστα με τους πιο στενούς συγγενείς με παι-διά. Τους αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι.• Εκπονεί σχέδιο δράσης για την Παραμονή. Οσο πιο φτηνό, τόσο πιο καλό.

• Δίνει τη δική του μάχη για τη σωτηρία του πλανήτη- τέρμα οι φωτεινές γιρλάντες και οι φωταψίες στο μπαλκόνι.• Ερευνά διεξοδικά τις ντουλάπες των γονιών του. Η αλε-πού της μαμάς και το γιλέκο από το καλό κοστούμι του μπαμπά είναι ευρήματα που αξίζει να αξιοποιηθούν.• Αγοράζει χονδρική. Κρασιά και λοιπά αλκοολούχα αποθηκεύονται στο μπαλκόνι πριν καταλήξουν στο τρα-πέζι ή για δώρο.• Προμηθεύεται χαρτιά συσκευασίας και κορδέλες. Ο,τι δεν χρειάζεται/δεν του αρέσει/δεν του κάνει γίνεται δώρο για τον επόμενο. • Επισκέπτεται τα μπαζάρ που οργανώνουν φίλοι, φίλοι φίλων και συνάδελφοι. Συνδυάζει έτσι την οικονομία με τη σύσφιξη των φιλικών σχέσεων.

Οταν πλησιάζουν Χριστούγεννα:

Το γύρο του κόσμου κάνει αυτές τις μέρες η είδηση που προήλθε από την Αστυνομία της Νέας Υόρκης ότι, για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια, υπήρξε μία μέρα στην οποία δεν σημειώθηκε (ή τουλάχιστον δεν αναφέρθηκε) κανένα έγκλημα. Το πιο ήρεμο και ειρηνικό 24ωρο στη σύγχρονη ιστορία της πό-λης έρχεται προς το τέλος μιας χρονιάς στην οποία καταγράφηκαν οι λιγότερες ανθρωποκτονίες από τη δεκαετία του ’60 και μάλιστα 23% λιγότερες από την περυσινή χρονιά. Η επιτυχία πιστώνεται στην Αστυνομία, η οποία αποφάσισε να αλλάξει τακτι-κή και να γίνει πιο «ενοχλητική» σε περιπτώσεις υπόπτων, σταματώντας περαστικούς και ψάχνο-ντάς τους για παράνομη οπλοφορία, αφαιρώντας σημαντικό αριθμό όπλων από τους δρόμους. Δεν αντιμετωπίστηκε δηλαδή σε βάθος η εγκληματικό-τητα, απλώς συμμαζεύτηκε επιφανειακά.

Εκ περιεργείας έψαξα τα στατιστικά στοιχεία των εγκλημάτων που έχουν καταγραφεί στο νομό Αττικής τα τελευταία δυο χρόνια, όπως αυτά αναφέ-ρονται στην ιστοσελίδα της Ελληνικής Αστυνομίας. Σε σχέση λοιπόν με πέρυσι, υπάρχει πτώση στις ακόλουθες κατηγορίες εγκλημάτων: στην αρχαιο-καπηλία, στην πλαστογραφία, στις περιπτώσεις κα-ταπάτησης πνευματικής ιδιοκτησίας και στο σύνολο των ληστειών κάθε τύπου. Επίσης όχι σημαντικό αλλά πραγματικά εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι έχουν σημειωθεί, πέρυσι και φέτος, ακριβώς ίδιες (9.097) κλοπές τροχοφόρων. Οι περιπτώσεις αν-θρωποκτονίας (επιτυχημένες και μη) έχουν αυξη-θεί, καθώς πέρυσι καταγράφηκαν 50, ενώ φέτος 61 περιπτώσεις. Η μεγαλύτερη πάντως αύξηση σημει-ώνεται στην κατηγορία της σεξουαλικής εκμετάλ-λευσης, καθώς έχουν καταγραφεί περισσότερα από τα διπλάσια περιστατικά (124 έναντι 251).

Σε γενικές γραμμές πάντως και στο σύνολο της επικράτειας, οι περιπτώσεις των ανθρωποκτονιών τα τελευταία 20 χρόνια δεν έχουν πολύ μεγάλες αποκλίσεις (αν εξαιρέσουμε το 1997, όπου σημει-ώθηκαν 350 ανθρωποκτονίες, και το 2008, όπου σημειώθηκαν 142) και δεν ακολουθούν κάποια λογική πορεία αύξησης ή μείωσης. Μπορούμε δη-λαδή να θεωρήσουμε τυχαίο κάθε καλό ή κακό αποτέλεσμα. Αυτό που δεν μπορούμε να θεωρή-σουμε τυχαίο είναι η αίσθηση του φόβου και της ανασφάλειας που κυριαρχεί στις γειτονιές όλης της χώρας, η έλλειψη αισιοδοξίας και η σιγουριά μιας μη αναστρέψιμης κατάστασης. Δεν είναι επίσης τυ-χαίο και ένα άλλο στατιστικό που, προφανώς, δεν υπάρχει στους πίνακες της Αστυνομίας: το 22% της αύξησης των αυτοκτονιών τη διετία 2009-2011. Ακόμα και επιφανειακή, η “violence free” μέρα της Νέας Υόρκης αργεί να ξημερώσει στα μέρη μας.

Σε ένα απολαυστικό άρθρο στους “New York Times”, ο Ρότζερ Κόεν σημει-ώνει ότι, παρά το γεγονός ότι ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, ο

εθνικισμός ζει και βασιλεύει, ενισχυμέ-νος ιδιαίτερα από την οικονομική κρί-ση. Οπως παρατηρεί χαρακτηριστικά, «οι άνθρωποι θέλουν να είναι πολίτες του κόσμου, αλλά να έχουν διαβατήριο κάποιου μικροσκοπικού κράτους». Κά-πως έτσι, οι Καταλανοί, οι οποίοι έχουν βαρεθεί να πληρώνουν μεγάλα ποσά στη Μαδρίτη για τη χρηματοδότηση των φτωχότερων επαρχιών της χώρας, ψή-φισαν τα τοπικά κόμματα που υποστη-ρίζουν την απόσχιση από την Ισπανία.

Σκούρα, όμως, είναι τα πράγματα και στη Σκοτία, η τοπική κυβέρνηση της οποίας σκοπεύει να διενεργήσει δημοψήφισμα το 2014 με το ερώτημα της ανεξαρτητοποίησης από τη Βρετα-νία. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, το Τέξας είναι επίσης σε αναβρασμό - όχι

για οικονομικούς λόγους βέβαια. Ο Ρεπουμπλικάνος Larry Scott Kilgore ανακοίνωσε ότι θα κατέβει για υποψήφιος κυβερνήτης το 2014 και ότι θα αλλάξει το όνομά του σε Larry Secede («αποσχίζομαι») Kilgore. Ο Κόεν, πάντως, καταλήγει στο αισιόδοξο συμπέρασμα ότι χάρη στους οικονομικούς και πολιτικούς περιορισμούς θα επικρατήσει η φωνή της λογικής και οι περιφέρειες θα εγκαταλείψουν το όνειρο της απόσχισης.

Για όσους από εσάς δεν γνωρίζετε τον Νίγκελ Φά-ραντζ, πρόκειται για τον υπερδραστήριο ευρωβου-λευτή και επικεφαλής του Κόμματος Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP), ο οποίος έχει κατα-φέρει ουκ ολίγες φορές να κάνει άνω κάτω με τις παρεμβάσεις του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Σε πολλές εξ αυτών, μάλιστα, έχει στηλιτεύσει την τα-κτική των Ευρωπαίων εταίρων απέναντι στην ελ-ληνική υπόθεση, κερδίζοντας με αυτό τον τρόπο πολλές συμπάθειες στη χώρα μας.

Ο Φάραντζ και το κόμμα του, λοιπόν, μπήκαν στο μικροσκόπιο του τρέχοντος τεύχους του περι-οδικού “The Economist” εξαιτίας της δυναμικής που έχουν αναπτύξει. Μιας δυναμικής η οποία έχει βγάλει πλέον το UKIP από την κατηγορία των μι-κρών κομμάτων διαμαρτυρίας και το έχει εντάξει στα εν δυνάμει κόμματα ενός μελλοντικού κυβερνη-τικού συνασπισμού. «Στις τοπικές εκλογές του 2013 αναμένεται να κερδίσουν μεγαλύτερο μομέντουμ, ενώ σύμφωνα με την εταιρεία δημοσκοπήσεων YouGov, το UKIP ενδέχεται να βγει ακόμα και πρώτο στις ευρωεκλογές του 2014», αναφέρει το άρθρο. Δεδομένο είναι πως το ευρωσκεπτικιστι-κό -και εν πολλοίς λαϊκιστικό κόμμα- συμπιέζει τους Συντηρητικούς και δίνει περισσότερο χώρο στους Εργατικούς για να... παίξουν μπάλα. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, υπάρχουν ήδη αρκετές φωνές από τους πρώτους που καλούν την ηγεσία τους για εκλογική συνεργασία με το UKIP. Αν δυσκολεύονται, πάντως, ως προς το know how της δημιουργίας μιας «ανίερης συμμαχίας», δεν έχουν παρά να ρωτήσουν τον Αντώνη, τον Βαγγέλη και τον Φώτη...

Πίσω στο 2003, ο πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής Τάμπο Μπέκι, αντιμετώπιζε με συμπάθεια τους αρνητές του AIDS. Ο υπουργός Υγείας της κυβέρνησής του, μά-λιστα, είχε λάβει το παρατσούκλι «κος Παντζάρης», μια και προω-θούσε τη χρήση του εν λόγω φυ-τού για τη θεραπεία της μάστιγας που αποδεκατίζει εδώ και δεκα-ετίες τους Νοτιοαφρικανούς. Τα αντιρετροϊκά φάρμακα δεν ήταν διαθέσιμα στη συγκεκριμένη χώρα πριν από το 2004, ενώ ακόμη και μετά την άφιξή τους λίγοι ήταν εκείνοι που μπορού-σαν να τα αγοράσουν.

«Κληρονομιά» από όλα τα παραπάνω είναι περίπου 3,4 εκατ. παιδιά της χώρας κάτω των 17 ετών που έχουν χάσει τον έναν ή και τους δύο γονείς εξαιτίας του ιού. Τα περισσότε-ρα από αυτά τα παιδιά, λοιπόν, τελούν υπό την προστασία των γιαγιάδων τους, οι οποίες «περ-νούν μία δεύτερη περίοδο μη-τρότητας», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει αφιέρωμα του “Time” για το συγκεκριμένο ζήτημα.

Ο -συνεργαζόμενος με το περιοδικό- φωτογράφος Ελς βαν Γκέλντερ βρήκε τον τρόπο να αποτυπώσει στο φωτογραφι-κό φακό τη συνύπαρξη αυτή της «γενιάς των ορφανών» με τις γιαγιάδες τους. Συνύπαρξη που φαίνεται (και μέσα από τις φω-τογραφίες) να ακροβατεί ανά-μεσα σε δύο συναισθήματα: της μελαγχολίας και -κυρίως- της ελπίδας...

Οταν είσαι μακριά, σκέπτεσαι την πόλη σου. Εχω ρωτή-σει πολλούς ποια είναι η πρώτη τους σκέψη. Σχεδόν όλοι μου απαντούν: «Οι δρόμοι». Μου έχουν μιλήσει πολύ για ένα δρόμο που αγαπούν. Ακόμα και αυτοί που λείπουν χρόνια, που θυμούνται όλο και πιο σπάνια, πρώτα μου μιλούν για τους δρόμους και μετά για τους ανθρώπους. Ψηλά, καρφιτσωμένο στη μνήμη τους είναι ένα στενό, ένα πεζούλι, ένα παγκάκι. Ενα δέντρο που το θρόισμά του φτάνει τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Ξέρω πολλούς στην πόλη μου μέσα στους στενούς δρόμους που ψάχνουν αδιάκοπα το «κάτι» και αυτούς σκέφτομαι εδώ. Αναγνωρίζω μέσα στη μνήμη μου μόνο αυτούς που διαλύουν το προσωπικό τους πίξελ και ξε-χύνονται στη μεγάλη εικόνα, ξεφεύγουν από το κυνη-γητό του εαυτού τους και του καθρέφτη τους, παύουν να αναρωτιούνται συνεχώς τι είναι και αποφασίζουν να κοιτάξουν γύρω τους. Αυτοί οι πολλοί που ξέρω μοιά-ζουν μειοψηφία σε μια περιρρέουσα καφρίλα, αλλά ποιο παιδί του Καντ δεν πιστεύει στη δύναμη της μειοψηφί-ας; Αν αλλάξει αυτή η πόλη, θα αλλάξει επειδή αυτή η μειοψηφία που διαθέτει το κύρος και τη συμπεριφορά -και ας μην το ξέρει- θα αρχίσει να μιλάει με τον τρόπο της έξω, στους δρόμους που αγαπάει. Και θα σιωπήσουν οι ανόητοι.

Γνώρισα κάποιον που μου είπε πως αγαπάει πολύ αυτό που κάνει, θα επιμείνει σε πείσμα των καιρών και θα εξακολουθήσει να δουλεύει σκληρά για να μπορεί να ονειρεύεται, θα τριγυρνάει στην πόλη και θα την ψηλαφεί και τη στιγμή που το έλεγε δίπλα σε καμένους κάδους υπήρχε μόνο εκείνος και η γενναιοδωρία των ανθρώπων που φλέγονται μέσα στη σύγχυση και την αμηχανία, που γυρίζουν την πλάτη στο κακό, στη μιζέρια, την αλαζονεία και τη μοχθηρία του καιρού, που ανοίγουν δρόμο με το σώμα τους πολεμώντας τον καθημερινό τους θάνατο για να φτάσουν στο ξέφωτο του Ντίλαν Τόμας. Εκεί που η εξουσία δεν θα είναι ο θάνατός μας.

Οι άλλοι που άφησα πίσω μου είναι φαντάσματα μόνο.

*Αθή

να ε

ίναι

μόν

ο ο

δακτ

ύλιο

ς

Η λύση στην οποία κατέληξαν τα ξημερώμα-τα της Τρίτης οι εταίροι μας έχει αναμφίβολα αρκετά θετικά στοιχεία. Προσφέρει στη χώρα ένα παράθυρο αναστολής των έξωθεν πιέ-σεων για ένα χρονικό διάστημα, ενώ ανοί-γει το δρόμο και για περαιτέρω μείωση του χρέους, προφανώς μετά τις γερμανικές εκλο-γές. Η απόφαση της Τρίτης, παρά το διόλου ριζοσπαστικό χαρακτήρα της (άλλωστε δεν ήταν αυτός ο σκοπός), σηματοδοτεί μια ση-μαντική στροφή στην τριετή εξέλιξη της ελ-ληνικής κρίσης. Για πρώτη φορά η Γερμανία αποδέχεται ότι θα έχει κάποιες (περιορισμέ-νες προς το παρόν) απώλειες, στη συνολική προσπάθεια για τη διευθέτηση της κρίσης της Ευρωζώνης, η οποία, βεβαίως, έχει διαστά-σεις που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της ηπείρου μας. Η Γερμανία, η οποία ως σήμε-ρα εμφανίζεται από τον ευρωπαϊκό Τύπο ως κυρίαρχη δύναμη της Ευρώπης, φαίνεται ότι πλέον άγγιξε τα όρια της δυνατότητάς της να παίζει το ρόλο του μοναδικού οδηγού του ευ-ρωπαϊκού οχήματος.

Η προφανής αμερικανική παρέμβαση, η αποτυχία της πολιτικής ενεργειακής απεξάρ-τησης της Γερμανίας και η -για πρώτη φορά μετά χρόνια- επικριτική στάση της Μόσχας έναντι της πολιτικής που ακολουθείται για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρωζώ-νη, υποδεικνύουν ότι το Βερολίνο βρίσκεται απελπιστικά μόνο. Ως εκ τούτου έχει δύο δρόμους: Ο πρώτος είναι η μετωπική σύ-γκρουση και η αποξένωση, εντός ενός περι-ορισμένου γεωπολιτικού ρόλου. Ο δεύτερος δρόμος περνάει μέσα από μια στροφή στην αντιμετώπιση της κρίσης και την ένταξη στις μεγάλες συνέργειες (αλλά και αντιπαλότητες) που αναδύονται παγκοσμίως. Η Γερμανία δεν διαθέτει την πολυτέλεια να ακολουθήσει τον πρώτο δρόμο. Ενα Zollverein νέου τύ-που δεν μπορεί να αποτελέσει επιλογή για μια εξαγωγική οικονομία όπως η Γερμανία.

Βρισκόμαστε, λοιπόν, ενώπιον ενός πολύ σκληρού παιχνιδιού σε μια σκακιέρα στην οποία κρίνεται ως βασικό διακύβευμα η πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Δυ-στυχώς ή ευτυχώς, η Ελλάδα βρίσκεται για πολλοστή φορά στην ιστορία της παρούσα σε εξελίξεις οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ το μέγεθός της...

Το νησί Sandy είναι μια στενή λωρίδα γης στον Ειρηνικό Ωκεανό, ανάμεσα στην Αυστραλία και τη Νέα Καληδονία. Ή, για την ακρίβεια, έτσι νόμιζαν μέχρι σήμερα όσοι είχε τύχει να συμβουλευτούν τους ψηφιοποιημένους χάρτες της Google και να εξερευνήσουν νοερά την περιοχή του Νότιου Ειρη-νικού. Στην πραγματικότητα, στο σημείο που θα περίμενε κανείς να βλέπει ένα νησί, υπάρχει μόνο θάλασσα βάθους 1.400 περίπου μέτρων. Το νησί Sandy είναι ένας ψηφιακός μύθος.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του BBC, την «ανακάλυψη» αυτή έκανε μια ωκεανογραφική αποστολή από το Πανεπιστήμιο του Σίντνεϊ της Αυστραλίας. Ενώ έπλεαν στην περιοχή, παρατήρησαν ότι τα βάθη της θάλασσας ήταν εξαιρετικά μεγάλα για μια τόσο μικρή απόσταση από το νησί που έβλεπαν στο ναυτικό χάρτη που είχαν μπροστά τους. Αποφάσισαν, λοιπόν, να αλλάξουν πορεία και να εξετάσουν λίγο πιο προσεκτικά το μυστήριο αυτό, σύμφωνα με τη Δρ. Μαρία Σέτον. Αυτό που ανακάλυψαν ήταν ότι το νησί, αν και υπήρχε σε διάφορους διαθέσιμους ναυτικούς χάρτες, καθώς και στον ψηφιακό άτλαντα της Google, δεν ήταν πραγματικό. Δεδομένου μάλιστα του βάθους της θάλασσας, δεν μπο-ρούμε να μιλήσουμε για μια περίπτωση βύθισης ενός κοραλλιογενούς νησιού, λόγω της ανόδου της στάθμης των νερών, που με τη σειρά της οφείλεται στην παγκόσμια υπερθέρμανση.

Φυσικά, η υπόθεση του νησιού Sandy δεν τελειώνει εδώ. Οι ωκεανογράφοι του Πανεπιστημίου του Σίντνεϊ έχουν ήδη ξεκινήσει την έρευνα για να δουν πότε εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη χαρ-τογραφική βιβλιογραφία το νησί-φάντασμα. Η υπόθεση αυτή έχει και άλλες προεκτάσεις. Αν ένα τόσο κραυγαλέο λάθος έχει καταφέρει να περάσει απαρατήρητο και να βρει το δρόμο του για τον ψηφιακό χάρτη που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο, τα γνωστά σε όλους μας Google Maps, πόσα άλλα λάθη μπορεί να υπάρχουν στους χάρτες που μας καθοδηγούν είτε μέσω κινητού τηλεφώνου ή μέσω GPS;

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω αυτούς που βρίσκονται σε σχέση και θεωρούν φυ-σιολογικό να δημιουργήσουν κοινό λογαριασμό με όνομα του στιλ «Μαρία-Θανάσης Ζη-λιάδου-Καχυποπτόπουλος». Εκτός από την ανασφάλεια, δεν μπορώ να βρω κάποιο άλλο

κίνητρο πίσω από μια τέτοια κίνηση. Οσοι συμφωνείτε με το σκεπτικό μου και θέλετε να

έχετε τον privé χώρο σας στο Facebook, να έχετε στο εξής το νου σας, γιατί ο πονηρίδης ο Ζούκερμπεργκ σας την έχει... στημένη. Οπως μας ενημερώνει η αρθρο-γράφος της “Telegraph” Εμα Μπάρνετ, οι ιθύνοντες της υπηρεσίας δημιουργούν κοινά προφίλ σε όσους/ες έχουν συμπληρώσει την επιλογή «βρίσκομαι σε σχέση με τον/την...». Χωρίς βέβαια να τον/τη ρωτήσουν. Σε αυτά τα προφίλ, λοιπόν, υπάρχουν όλα τα status στα

οποία έχει κατά καιρούς αναφέρει ο ένας τον άλλο, οι φωτογραφίες όπου έχουν γίνει tag και οι δύο, οι κοινοί τους φίλοι κλπ. Η κατάσταση, πάντως, σώζεται έστω και εκ των υστέρων με μια επίσκεψη στη διεύθυνση www.facebook.com/us.

ΔΙΕΓΡΑΦΗ

Oι 33χρονοι χορευτές Kυριάκος Χατζηιωάννου και Μάρτιν Σηκ ζουν μοιράζοντας τη ζωή τους κατά κύριο λόγο ανάμεσα στη Γερμανία και την Ελβετία. Από τον Ιούλιο και για αρκετούς μήνες ακόμα θα εργάζονται σε μια παράσταση που έχει τίτλο “Not my piece”, πραγματεύεται με έναν απλουστευμένο τρόπο την κοινωνικοοικονομι-κή κατάσταση της μετα-καπιταλιστικής περιόδου και θέλει να καταλήξει στο ότι εκεί που θεωρού-με πως δεν υπάρχουν λύσεις, στην πραγματικό-τητα μπορούμε να βρούμε πολλές ρεαλιστικές, καταπληκτικές εναλλακτικές.

Στο πλαίσιο αυτής της παράστασης λοι-πόν, αποφάσισαν να εισαγάγουν και μια ενεργή δράση υποστήριξης για ένα χώρο τέχνης στην Ελλάδα (συγκεκριμένα το Βυρσοδεψείο), χρησι-μοποιώντας συμβολισμούς που σκοπό έχουν να εντείνουν τα συγκρουόμενα συναισθήματα της απογοήτευσης και της ελπίδας, της θλίψης που προκαλεί η έλλειψη χρημάτων και της χαράς του να ανακαλύπτεις νέους τρόπους για να μιλήσεις και να ζήσεις. Κάτι που κάνουν κυρίως με προ-βοκατόρικη διάθεση, αφού η εγκατάσταση αυτή έχει στηθεί έξω από κεντρικό θέατρο της Ζυρί-χης και έχει τον τίτλο “Greece φορ sale”.

Το εντυπωσιακό, ωστόσο, στην όλη υπόθε-ση είναι η ανταπόκριση των ανθρώπων που δεν έχουν καμία πραγματική εικόνα της κατάστασης, οι οποίοι συγκεντρώνονται γύρω από την εγκα-τάσταση και συζητούν γεμάτοι περιέργεια για το όλο σκεπτικό, ρωτώντας κάθε τόσο ποιο είναι το τραγούδι που ακούγεται από τα ηχεία. Μπι-θικώτσης, Χατζιδάκις, Μερκούρη, Τσανακλίδου, Φαραντούρη, Καζαντζίδης είναι κάποια από τα ονόματα που σπεύδουν να αντιγράψουν με λατι-νικούς χαρακτήρες στα σημειωματάριά τους για να τα ψάξουν αργότερα. Βέμπο, Βαμβακάρης και Ζαμπέτας αναζητούνται στο Google και γίνονται η αφορμή για τη διάδοση πληροφοριών σχετικά με μια επικαιρότητα που αφορά πολλούς - όχι μόνο όσους ζουν στην Ελλάδα. Οταν οι στίχοι δεν βγάζουν νόημα επειδή μιλάνε σε μια γλώσ-σα άγνωστη, η εκκίνηση της περιέργειας που θα οδηγήσει ενδεχομένως στην ενημέρωση είναι αυτή η πρώτη αναστάτωση των αισθήσεων, η πρωταρχική δηλαδή λειτουργία της Τέχνης.

Οταν η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει τους στίχους, η Δάφνη Αλεξανδρή τη μουσική και η Αργυρώ Καπαρού την ερμηνεία, δεν μπορεί παρά να αποτελεί εγγύηση για τους απανταχού λάτρεις του έντεχνου. Η ερμηνεύτρια, που έχει αγαπηθεί από τις παραστάσεις των Σπείρα Σπείρα, οι οποίοι συμμετέχουν με ταυτόχρο-νη προβολή οπτικού υλικού, θα πα-ρουσιάσει τη νέα της δουλεία, ενώ τη διανθίζει με γνωστά και αγαπημένα τραγούδια. Πιαστείτε από τις «Χειρολαβές» και με οδηγό την Αργυρώ απολαύστε το ταξίδι. Κάθε Τετάρτη στο χώρο Χελώνα (Δεκελέων 26) στο Γκάζι έως τις 19 Δεκεμβρίου.

Ενάμιση χρόνο από την κυκλοφο-ρία του πρώτου άλμπουμ τους, οι Baby Guru επιστρέφουν με μια ολοκαίνουρ-για συλλογή με τίτλο “Pieces”. Στο διά-στημα αυτό, το τρίο των Prins Obi, King Elephant και Sir Kosmiche δημιουργούσε και πειραματιζόταν, διαφοροποιώντας τον ήχο που είχαν στο ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο το όνομα του συγκροτήμα-τος. Η Inner Ear εμπιστεύτηκε μία από τις καλύτερες μπάντες της εγχώριας σκηνής που, επιπλέον, υπογράφει την παραγωγή, ενορχήστρωση και ηχογράφηση του δίσκου. Στο BIOS (Πειραιώς 84, Κεραμεικός) αύριο, Σάβ-βατο 1 Δεκεμβρίου, για μία και μοναδική εμφάνιση.

Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) φιλοξενεί την Κυριακή 2 Δεκεμ-βρίου τον αποκαλούμενο και «Βασιλιά της κόρα». Ο Του-μάνι Ντιαμπατέ γεννήθηκε το 1965, προέρχεται από οι-κογένεια μουσικών που μετράει 71 γενιές και μεγάλωσε με τους ήχους της σόουλ, της τζαζ, αλλά και μιας αρχέγονης κληρονομιάς. Τον πρώτο του προσωπικό δίσκο το 1988 θα ακολουθήσουν άλλοι 12, καθώς και δύο Βραβεία Γκράμι, κάνοντας παγκοσμίως γνωστό το 21χορδο. Συνοδεία του Δυτικοαφρικανού θρύλου, το κουαρτέτο του, σε ένα πρό-γραμμα αφρο-πολυστιλιστικών επιλογών από ολόκληρη τη μουσική του διαδρομή. Μην τον χάσετε!

Τριάντα δύο χρόνια μετά το τέλος της ραδιοφωνικής σειράς του Τρίτου Προγράμματος που διεύθυνε τότε ο Μάνος Χατζιδάκις, το Μέγαρο Μου-σικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκ-καλη 1) σε συμπαραγωγή με τη Φιλεκ-παιδευτική Εταιρεία εγκαινιάζει από σήμερα, Παρασκευή 30 Νοεμβρίου, το χριστουγεννιάτικο κύκλο εκδηλώ-σεων «Ενα ταξίδι στη Λιλιπούπολη». Με την ερμηνεία της Αλκηστης Πρω-

τοψάλτη, του Βασίλη Αγροκώστα και τη χορωδία 140 παιδιών, οι ήρωες της αγαπημένης χώ-ρας ξαναζωντανεύουν και μας παρασύρουν στο «Χορό των Μπιζελιών», προσκαλώντας μας να χτυπήσουμε παλαμάκια στο διαχρονικό τραγούδι «Δεν είμαστε Ζουλού».

ή

Η φετινή διοργάνωση του Φεστι-βάλ Ντοκιμαντέρ «Κινηματογρά-φος και Πραγματικότητα» δεν θα μπορούσε παρά να είναι πανηγυ-ρική! Ενα από τα πιο ξεχωριστά, ενδιαφέροντα και σίγουρα καθό-λου mainstream κινηματογραφικά φεστιβάλ της Αθήνας γιορτάζει τα 25 χρόνια παρουσίας του.

Από τις 30 Νοεμβρίου έως τις 5 Δεκεμβρίου στο Auditorium Theo Angelopoulos του Γαλλικού Ινστιτούτου, πάνω από 40 ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, που κυμαίνονται ανάμεσα στο ντοκι-μαντέρ, τη μυθοπλασία και τον πειραματισμό, θα προβληθούν στο πλαίσιο του φεστιβάλ.

Δημιουργοί... «Σε πρώ-το πρόσωπο» υπονομεύουν την «τηλεοπτική μας αντίληψη» για το ντοκιμαντέρ, ενώ σύγχρονα ελλη-νικά ντοκιμαντέρ αποδεικνύουν ότι υπάρχει και το... άλλο ελληνι-κό σινεμά. Ταινίες που έφυγαν με βραβεία από το φεστιβάλ Cinema du Reel προβάλλονται για πρώτη φορά στη χώρα μας, ντοκιμαντέρ για παιδιά και εφήβους σπάνε τα ταμπού που θέλουν το είδος να απευθύνεται αποκλειστικά στους μεγάλους. Νέοι από την Ελλάδα και τη Γερμανία καταγράφουν με την κάμερά τους την «Αγνωστη Ζωή των Αλλων», ενώ ειδικές προβολές σε συνεργασία με την ΕΡΤ στο πλαί-σιο της παγκόσμιας πρωτοβουλίας «Φτώχεια. Γιατί;» προβληματίζουν και αφυπνίζουν συνειδήσεις.

Σε όλα αυτά προσθέστε τη Στρογυλλή Τράπεζα με θέμα «Πλατφόρμες Δικτύωσης σε καιρό κρίσης», που θα διεξαχθεί στις 3 Δεκεμβρίου και θα διερευνήσει τις δυνατότητες προώθησης του ντοκιμαντέρ ως έργου τέχνης όχι μόνο στο σινεμά, αλλά και στην εκπαίδευση.

Η Ινδία θα είναι η τιμώμενη χώρα του 66ου Φεστιβάλ των Καννών, που θα διεξαχθεί από τις 15 μέχρι τις 26 Μαΐου του 2013. Μετά την Αίγυπτο (2011) και τη Βραζιλία (2012), το ινδικό σινεμά θα βρεθεί στο επίκεντρο του πιο λαμπερού κινημα-τογραφικού φεστιβάλ στον κόσμο. Μέσα από αφι-ερώματα, workshops και προβολές, οι Κάννες θα κάνουν focus στη μακρόχρονη ιστορία του ινδικού κινηματογράφου, που το 2013 γιορτάζει τα 100 χρόνια από τη γέννησή του. Ινδικό σινεμά, μεταξύ άλλων και κατά κύριο λόγο, σημαίνει Bollywood, τουτέστιν η μεγαλύτερη κινηματογραφική βιομηχα-νία παγκοσμίως, με ετήσια παραγωγή ταινιών που ξεπερνάει σε αριθμό την κινηματογραφική παρα-γωγή του Hollywood. Η σχετική ανακοίνωση του Φεστιβάλ των Καννών έγινε στο πλαίσιο του Film Bazaar, που διοργανώνει κάθε χρόνο το Ινδικό Ιν-στιτούτο Κινηματογράφου.

Για πρώτη φορά, δέκα χρόνια μετά το “Chicago”, ένα μιούζικαλ φλερτάρει τόσο έντονα με το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Το “Les Miserables”, το υπέροχο μιούζικαλ του West End και του Broadway, βασισμένο στο κλασικό μυθιστόρημα του Βίκτορ Ου-γκό, μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη σε μία εντυπωσιακή υπερπαραγωγή. Την περα-σμένη εβδομάδα η ταινία έκανε επιτέλους την πρώτη της προβολή στη Νέα Υόρκη σε δημοσιογράφους και επιλεγμένο κοι-νό. Δύο ώρες μετά όλοι συμφωνούσαν στα εξής βασικά: Το “Les Miserables” θα είναι σίγουρα στους φιναλίστ για το Οσκαρ Καλύ-τερης Ταινίας. Η Αν Χάθαγουεϊ ουσιαστικα «κλειδώνει» τη νίκη της στην κατηγορία Β΄ Γυναικείου Ρόλου, όσο και αν είναι νωρίς ακόμα για προβλέψεις. Ο Χιου Τζάκμαν μάλλον θα βρεθεί και αυτός ανάμεσα στους υποψηφίους για το Οσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου. Ο Τομ Χούπερ («Ο Λόγος του Βασιλιά») θα διεκδικήσει με αξιώσεις το δεύ-τερο σκηνοθετικό Οσκαρ της καριέρας του. Και το πρωτότυπο τραγούδι που γράφτηκε για την ταινία με τίτλο “Suddenly” θα βρεθεί και αυτό στην οσκαρική κούρσα.

Πέρυσι υποδύθηκε τη Μέριλιν Μονρόε στη μεγάλη οθόνη στο «Επτά μέρες με τη Μέ-ριλιν» η Μισέλ Γουίλιαμς. Φέτος ετοιμάζεται η Ναόμι Γουότς να μεταμορφωθεί στη θρυλική blonde star του Χόλιγουντ. Υπάρχει όμως μία σημαντική διαφορά. Το «Επτά μέρες με τη Μέ-ριλιν» εστίαζε σε ένα πολύ συγκεκριμένο χρο-νικό διάστημα της ζωής της Μονρόε, αυτό των ολιγοήμερων γυρισμάτων της ταινίας της «Ο πρίγκιπας και η χορεύτρια» το 1957 στη Βρε-τανία. Το “Blonde” -ο τίτλος ενδέχεται να αλ-λάξει-, στο οποίο θα πρωταγωνιστεί η Ναόμι Γουότς, διηγείται όλη τη ζωή της Μέριλιν, από την ηλικία των επτά χρόνων μέχρι το θάνατό της. Τη σκηνοθεσία της ταινίας θα υπογράφει

ο Αντριου Ντόμινικ, ο δημιουργός του «Σκότωσέ τους Γλυκά», με τις πρώτες του δηλώσεις να είναι πολ-λά υποσχόμενες: «Θα είναι μια ταινία στο ύφος των φιλμ του Πολάνσκι, μια εικονογραφημένη κάθοδος στην παράνοια. Είναι η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που χάνεται στο δάσος».

Για πρώτη φορά οι Ελληνες σινεφίλ θα έχουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν στον πιο πρωτότυπο ίσως κινηματογραφικό διαγωνισμό του πλανήτη! Το περιοδικό “Empire”, σε συνεργασία με το Jameson, σε προσκαλούν να γυρίσεις μόνος σου το ριμέικ της αγαπημένης σου ταινίας, με τη μικρή λεπτομέρεια ότι πρέπει να έχει συ-νολική διάρκεια... 60 δευτερόλεπτων!

Ναι, καλά ακούσατε. Βρείτε την ταινία που θέλετε να ξαναγυρίσετε. Αφήστε τη φαντασία σας να οργιάσει. Και κάντε το με τον πιο σύντομο τρόπο! Εχετε στη διάθεσή σας μόνο 60 δευτερόλεπτα, τουτέστιν ένα λεπτό, για να πείτε την ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος. Απαραίτητη προϋ-πόθεση να μην είναι πρωτότυπη ιστορία -όταν λέμε ριμέικ, εννοούμε... ριμέικ- και να είναι στα αγγλικά ή να έχει αγγλικούς υπότιτλους για ευνόητους λόγους.

Πέρυσι η Ιντιρα Σουλεϊμένοβα από το Καζακστάν κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο για το απολαυστικό ριμέικ της στο «Μαύ-ρο Κύκνο». Φέτος μπορεί να είσαι εσύ! Αρκεί να επισκεφθείς το επίσημο site του διαγωνισμού www.jamesonempirediss.com και να δηλώσεις συμμετοχή μέχρι τις 20 Ιανουαρίου. Εκεί μπορείς να πάρεις και ιδέες βλέποντας παλιότερα φιλμάκια που συμμετείχαν στο διαγωνισμό.

Στη συνέχεια η ελληνική κριτική επιτροπή, που αποτελείται από τους Νίκο Περράκη, Ρένο Χαραλαμπίδη και Ορέστη Ανδρεαδάκη, θα αξιολογήσει το εγχείρη-μά σου και, αν το προκρίνει, θα είσαι εσύ ο Ελληνας υποψήφιος που θα ταξιδέψει μέχρι το Λονδίνο στις 22 Μαρτίου μαζί με άλλους 15 φιναλίστ από τις 16 συνολικά χώρες που συμμετέχουν φέτος στη διοργά-νωση. Από αυτούς θα προκύψει η τελική υποψήφια πεντάδα, που θα δώσει τη μάχη για τη νίκη στα Empire Awards.

Την περασμένη Κυριακή η πιο κεντρική πλατεία του Λονδίνου, η Trafalgar Square, έμοιαζε αγνώρι-στη. Ο λόγος; Ολοι οι «γήινοι» είχαν απομακρυνθεί και τη θέση τους εί-χαν πάρει εξωγήινοι! Φυσικά επρό-κειτο για κινηματογραφικό γύρισμα. Ο σκηνοθέτης Νταγκ Λάιμαν είχε αποκλείσει την Trafalgar Square κι-νηματογραφώντας πυρετωδώς τη νέα του ταινία “All you need is kill”, με πρωταγωνιστή τον Τομ Κρουζ. Η υπό-θεση, βασισμένη στο ομώνυμο μυθι-στόρημα του Χιρόσι Σακουραζάκα, θέλει μία στρατιά εξωγήινων ονόματι Μίμικ να επιτίθενται στη Γη και τον Τομ Κρουζ σε ρόλο Συνταγματάρχη να πέφτει νεκρός στη μάχη. Το θάνατό

του όμως είναι καταδικασμένος να τον ζει ξανά και ξανά, επειδή η σωματική του επαφή με έναν εξωγήινο τον εγκλωβίζει σε μία χρονοκάψουλα. Η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στις κινηματογρα-φικές αίθουσες το Μάρτιο του 2013.

Υπάρχει κάποιος που δεν θυμάται τη Σούζαν Μπόιλ; Εκείνη την απεριποίητη, μεσήλικη κυρία με την όχι και τόσο κολακευτική εμφάνιση, που άφησε κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό τα μέλη της κριτικής επιτροπής του «Βρετανία, έχεις Ταλέ-ντο!» όταν άρχισε να τραγουδάει μπροστά τους με τη θεσπέσια φωνή της; Στη συνέχεια ο δαιμόνι-ος Σάιμον Κάουελ έσπευσε να την κάνει... σταρ, αλλά ο ευαίσθητος ψυχισμός της δεν άντεξε την πίεση της showbiz. Τώρα η ζωή της παίρνει το δρόμο για τη μεγάλη οθόνη. Η Fox αγόρασε τα δικαιώματα της βιογραφίας της και σχεδιάζει μία ταινία γεμάτη μουσική, που θα μας διηγηθεί την άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία αυτής της γυναί-κας, που έφτασε στα 50 της να γίνει εν μία νυκτί πρωτοσέλιδο παντού. Η παραγωγή πάντως προς το παρόν βρίσκεται σε πολύ αρχικό στάδιο, αφού ακόμα δεν έχει βρεθεί ούτε σεναριογράφος, ούτε σκηνοθέτης, ούτε ηθοποιοί.

Χάρη στη νέα περιπέτεια του αειθαλή πράκτορα Τζέιμς Μποντ “Skyfall”, το φινά-λε του εκρηκτικού βαμπιρικού love story του “Twilight” και το οσκαρικό “Lincoln” του Στί-βεν Σπίλμπεργκ, το Χόλιγουντ πανηγύρισε την περασμένη εβδομάδα την καλύτερη επί-δοσή του ever στο αμερικανικό box office σε Thanksgiving τετραήμερο. Η Ημέρα των Ευχαριστιών φαίνεται ότι γιορτάστηκε φέτος από τους Αμερικανούς με απόλυτα κινηματο-γραφικό τρόπο. Οι συνολικές εισπράξεις για το αμερικανικό box office έφτασαν τα 288 εκατ. δολάρια σπάζοντας το ρεκόρ του 2009 (268 εκατ. δολάρια). Το “Skyfall” συνεχίζει τη φρενήρη πορεία του τόσο στις ΗΠΑ, όπου έχει ξεπεράσει τα 200 εκατ. δολάρια, όσο και παγκοσμίως με εισπράξεις πάνω από τα 700 εκατ. δολάρια. Το «Χαραυγή: Μέρος Δεύτερο» καλπάζει με 577 εκατ. δολάρια και το “Lincoln” συνε-χίζει να τα πηγαίνει περίφημα με εισπράξεις 62 εκατ. δολάρια μόνο στην Αμερική.

Για τους γνώστες του χώρου, ο Αρης Μαραγκόπουλος δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις: έχει εκδώσει περισσότερα από δέκα βιβλία πεζογραφίας, μεταφράσεις, εξαιρετικά δοκίμια, ενώ είναι ιδρυτικό στέλεχος των εκδόσεων Τόπος, όπου διευθύνει το τμήμα λογοτεχνίας. Το «Χαστουκόδεντρο» (εκδ. Τόπος) είναι το τελευταίο του μυθιστόρημα, ένα πολυεπίπεδο, πρωτότυπο και εξαιρετικά επίκαιρο έργο, στο οποίο ο συγγραφέας αναζητά απα-ντήσεις για την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, αντλώντας το υλικό του από τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Παράλληλα, ένα «ντοκιμαντέρ» για την πολιτική ανυπακοή, το οποίο καταγράφει την αγωνία της μεταπολεμικής Ελλάδας να ορθοποδήσει στους πιο αναξιοπρεπείς καιρούς, μέσα από τον αγώνα δύο ανθρώ-πων που αγαπήθηκαν, εμποδίστηκαν, αλλά εντέλει επιβίωσαν.

Τo 1931 o Ανρί Σαριέρ συλλαμβάνεται στο Παρίσι για ένα φόνο που δεν διέπραξε ποτέ και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρ-ξη. Το βιβλίο «Ο Πεταλούδας» (εκδ. Anubis) φέρει για τίτλο το παρατσούκλι του -το οποίο οφείλεται σε ένα εντυπωσιακό τατουάζ που είχε στο στήθος- και αποτελεί το αυτοβιογραφικό χρονικό του Γολγοθά που πέρασε ο συγγραφέας, μέχρι την τελική του απόδραση από το Νησί του Διαβόλου, διαβόητη φυλακή από την οποία δεν είχε καταφέρει να δραπετεύσει κανείς. Μια ιστορία απίστευτου σθένους και παράλληλα ένας συγκλονιστικός ύμνος στην ελευθερία, που ενέπνευσε την ομώνυμη ταινία με πρωταγω-νιστές τον Ντάστιν Χόφμαν και τον Στιβ ΜακΚουίν.

Το ότι «Ο μεγάλος Γκάτσμπυ» του Σκοτ Φιτζέραλντ θεωρείται ένα από τα κλασικά έργα της αμερικανικής λογοτεχνίας είναι γνωστό τοις πάσι και πλέον οι εκδόσεις Αγρα προσφέρουν στο ελληνικό κοινό μια εξαιρετικά επιμελημένη έκδοσή του, αντάξια της ιστορικής και λογοτε-χνικής του βαρύτητας. Ενα διαχρονικό μυθιστόρημα, στις σελίδες του οποίου ο ανεκπλήρωτος έρωτας δύο ανθρώπων στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’20 γίνεται αφορμή για να καταδειχθεί η παρακμή της αμερικανικής κοινωνίας· για να φανεί πώς το Αμερικανικό Ονειρο της δόξας και του πλούτου εκφυλίζεται, εκπίπτει και γίνεται εφιάλτης.

Καθώς τα ελληνικά κόμικς βγαίνουν όλο και πιο δυναμικά από το underground στην επιφάνεια, ένας από γνώστες του είδους, ο γνωστός πολιτικός γελοιογράφος Soloup (aka Αντώνης Νικολό-πουλος) αναλαμβάνει να αναλύσει και να χαρτογραφήσει την πε-ριπέτειά τους στον ελληνικό χωροχρόνο. Το βιβλίο «Τα ελληνικά κόμικς» (εκδ. Τόπος) αποτελεί τον καρπό της πολυετούς μελέτης του επί του θέματος και συνιστά μια εξαντλητική, εμβριθή και πραγματικά εμπεριστατωμένη έρευνα, που μοιραία θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για δεκαετίες. Οποιος ενδιαφέρεται να μάθει για τη σχέση των κόμικς με την ιδεολογία, τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και για τη παρουσία τους στα ελληνικά εκδοτικά δρώμενα, μόλις βρήκε έναν πληροφορημένο οδηγό.

Μία από τις αναπόφευκτες συνέπειες της κρίσης στον εκδοτικό χώρο ήταν η εμφάνιση βιβλίων για την κρίση. Αν κάνουμε μια επισκόπηση, μπορούμε να διακρίνουμε τρεις τάσεις.

Πρώτον, εκδόθηκαν βιβλία που άσκησαν γενι-κότερη κριτική στον καπιταλι-σμό ή του-λάχιστον στο νεοφιλελευ-θερισμό. Σε αυτό τον τομέα πρωτοστάτη-σαν οι εκδό-σεις Λιβάνη με βιβλία όπως το «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε» του Νί-κου Μπογιό-πουλου και το «Παγκόσμιος Μινώταυρος» του Γιάνη Βαρουφάκη. Το πρώτο προσέφερε μια στρατευμένα μαρξιστική άποψη, με ό,τι προτε-ρήματα και μειονεκτήματα αυτό συνεπάγεται, ενώ το δεύτερο μια πιο νηφάλια αριστερίζουσα άποψη, η οποία διακρίθηκε για τη σαφήνειά της, αλλά ενίοτε φάνηκε να αποσπάται από την πραγματικότητα και να χάνεται αυτοαναφορικά στη θεωρία της. Ο Βαρουφάκης εξέδωσε επίσης το πολύ χρήσιμο «Κρίσης λεξιλόγιο» (εκδ. Ποταμός), ένα λεξικό για τους ακατάληπτους οικονομικούς όρους που μας έχουν κατακλύσει - τι είπαμε πάλι πως είναι τα CDS;

Η δεύτερη εκδοτική τάση εστίασε στην άνοδο της ακροδεξιάς ως επίπτωση της κρίσης. Εδώ ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στις επιλο-γές των εκδόσεων Πόλις με την άτυπη τριλογία «Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης», «Σοσιαλισμός και Αρχαιότητα» και η «Μαύρη Βίβλος της Χρυ-σής Αυγής».

Τέλος, η τρίτη τάση αφορά την επιστροφή στα αυθεντικά και απαιτητικά κείμενα βαρυσή-μαντων οικονομολόγων. Ο Μαρξ και το «Κε-φάλαιο» αφενός, ο Κέινς και η «Γενική Θεωρία της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος» αφετέρου. Με άλλα λόγια, «σοσιαλισμός ή κοινωνικός φιλελευθερισμός» - ένα δίλημμα που καθώς βιώνουμε τις ολέθριες συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού γίνεται ξανά επίκαιρο.Δυστυχώς, βιβλία με τίτλους όπως «Πώς και γιατί τέλειωσε η ελληνική κρίση» δεν διακρίνο-νται ούτε κατά διάνοια στον εκδοτικό ορίζοντα...

χδεττενυ«τππ

απεχοδαδ

όλ β ή

Μπορεί ο νους να απελευθερωθεί από το παρελθόν;» Αυτή είναι η βασική ερώτηση στην οποία καλείται να απαντήσει ο Χρήστος Θεοδω-ρίδης και η παρέα του (Παναγιώτης Εξαρχέας, Ξένια Θεμελή, Κώστας Κορωναίος, Τατιάνα-Aννα Πίττα, Σταύρος Σβήγκος) στην παράσταση «Ο βομβιστής του Παρθενώνα», που παρουσι-άστηκε για πρώτη φορά στο κοινό πέρυσι. Εξι πρόσωπα που γίνονται χαρακτήρες, κάνουν μια διαδρομή κίνησης, μουσικής και λόγου, αναζη-τώντας, αποφεύγοντας ή αδιαφορώντας για την

αλλαγή. Καθένας κουβαλώντας τον προσωπικό του Παρθενώνα. Στην τσάντα, στην τσέπη, στην πλάτη, στην απόφαση για το επόμενο βήμα. Η παράσταση βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Χρήστου Χρυσό-πουλου και φέτος ανεβαίνει στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων (Κύπρου 12) στην Κυψέλη.

Το 3ο Low Budget Festival συνεχίζεται και αυτή την εβδομάδα στο Υπόγειο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύ-ρος). Η παράσταση «Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα» της ομάδας Bijoux de Kant (βασισμένη στο έργο του συγγραφέα Γιώρ-γου Ιωάννου) με τον Στράτο Τζώρτζογλου ανε-βαίνει για τελευταία φορά σήμερα, Παρασκευή 30 Νοεμβρίου, και δίνει τη σκυτάλη στην «Πάτ-τυ Χύμα». Ο Αντώνης Καλογρίδης σκηνοθετεί και η Νατάσα Καλογρίδη παίζει σε μια διασκευή του ομώνυμου αφηγήματος του Πέδρο Αλμοδό-βαρ. Στη συνέχεια, στις 4, 5 και 6 Δεκεμβρίου,

η Γιολάντα Μαρκοπούλου ανεβάζει το “Speech(less)” του Δημήτρη Γκενεράλη, με τον Χρήστο Καρνά-κη, τον Λεονάρδο Μπατή και την Τάνια Παλαιολόγου. Και οι παραστάσεις συνεχίζονται...

Σε μία εποχή εγκλεισμού και αδιεξόδου, με την πρόφαση του «Μπορείς να τα έχεις όλα!», ένα πείραμα και μια αδρή χρηματική αμοιβή «προκαλούν» τέσσερις ανθρώπους -τον καθένα για τους δικούς του λόγους- να εισέλθουν σε μια εικονική φυλακή. Δύο από αυτούς καλούνται να υποδυθούν τους κρατούμενους και οι άλλοι δύο τους φύλακες. Οι ρόλοι μοιράζονται τυχαία και ένα ιδιότυπο παιχνίδι εξουσίας ξεκινάει. Ποια είναι τα όρια του κα-θενός; Μένει να το δούμε από σήμερα στο 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι). Το κείμενο της παράστασης «Η φωνή» είναι της ομάδας Tandem και η σκηνοθεσία της Μαργαρίτας Γερογιάννη. Παίζουν: Γιάννης Διακάκης, Λεωνίδας Καλφαγιάννης, Σοφία Μανώλη, Χριστίνα Δαλαμάγκα.

«Tο φως του γκαζιού», ένα νουάρ θρίλερ το οποίο έγινε μύθος τόσο στη σκηνή όσο και στις κινηματογραφικές μεταφορές του, ανεβαί-νει στο Θέατρο Χυτήριο (Ιερά Οδός 44, Γκά-ζι) σε διασκευή και σκηνοθεσία Ρούλας Πα-τεράκη. Η Βάσια Παναγοπούλου, ο Γιώργος Κέντρος, ο Λαέρτης Βασιλείου, η Δώρα Στυ-λιανέση και η Ευανθία Κουρμούλη αναλαμ-βάνουν να μεταφέρουν για ακόμη μία φορά στο σανίδι την ιστορία του Αγγλου συγγραφέα Πάτρικ Χάμιλτον. Η Πόλα βασανίζεται ψυχο-λογικά -στα όρια του σαδισμού- από τον άντρα της, ο οποίος την εγκαταλείπει κάθε βράδυ, όταν εκείνη μένει μόνη της και αμφιβάλλει για την πνευματική της ισορροπία.

Το μουσικό θέατρο είναι ένα είδος παραμελημένο ίσως στην Ελλάδα, παρά την ύπαρξη τα-λαντούχων καλ-λιτεχνών στους χώρους του θεάτρου και της μουσικής. Δύο από αυτούς είναι σίγουρα η Μπέσσυ Μάλ-φα και ο Γιώρ-γος Χατζής. Η πρώτη, γνωστή στο ευρύ κοινό από τις τηλε-οπτικές συμμετοχές της, μία ηθοποιός που συνδυάζει τις «τρεις απειλές», όπως λένε οι Αμερικανοί της showbiz: παίζει, τραγουδάει και χορεύει. Ο δεύτερος είναι γνωστός ως δεξιοτέχνης μουσικός και συνθέτης, με κλασικές σπουδές και πλειάδα συνθέσεων.

Εκείνο που πιθανώς όμως να αγνοούσαμε είναι πως η Μπέσσυ Μάλ-φα μπορεί να μεταμορφωθεί σε πολύ γοητευτικό άντρα και ο Γιώργος Χατζής σε πολύ γοητευτικό performer. Η ηθοποιός και ο συνθέτης συνδυάζουν τις δεξιότητές τους στην παράσταση “Killer”, η οποία παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο χώρο Faust (Αθηναΐδος 12, Μοναστηράκι), και με τη συνοδεία τεσσάρων μουσικών δημιουργούν ένα δυναμικό θέαμα που κινείται ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό. Η μουσική μαύρη κωμωδία, γραμμένη από τον Γκιγιέμ Κλούα και σε πρωτότυπη μουσική σύνθεση Χαβιέ Μέστρες, εξιστορεί τον ταραχώδη βίο του νεκροθάφτη Πάου Μόιρα, ο οποί-ος κατηγορείται ότι έχει διαπράξει 157 φόνους. Τον Μόιρα ερμηνεύει η ίδια η Μπέσσυ Μάλφα, ενώ μαζί με το μα-έστρο και συνθέτη της συγκεκριμένης παράστασης, υποδύονται όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες της μουσικής «δίκης»: τη Χάνα -κοπέλα του νεκρο-θάφτη-, έναν αθυρόστομο αστυνομικό, μία μυστηριώδη σερβιτόρα από την Παμπλόνα.

Είναι όμως δυνατό ένας μόνο άν-θρωπος να έχει διαπράξει τόσους φό-νους; Είναι τελικά ένοχος ο Μόιρα ή η ενοχή ελλοχεύει αλλού; Οσο ανάλαφρο και αν φαίνεται στην επιφάνεια το μουσικοθεατρικό θέαμα, μήπως τελικά έχει κάτι βαθύ να πει για τη σύγχρονη πραγματικότητα στη δική του ιδιαίτερη γλώσσα;

Την επίκαιρη έκθεση της Λυδίας Δαμπασίνα με τίτλο “Party’s over-Starts over” φιλοξενεί το Μουσείο Aλεξ Μυλωνά - Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Πλ. Αγίων Ασωμάτων 5, Θησείο) μέχρι τις 27 Ιανουαρίου 2013 υπό την επιμέλεια του ιστο-ρικού τέχνης Γιάννη Μπόλη. Με κύρια μέσα τη φωτογραφία και τη χρήση εγκατα-στάσεων και βίντεο, η εικαστικός σχολιάζει τη διεθνή πολυεπί-πεδη κρίση με τρόπο εύστοχο και κυνικό.

Εξηγεί πως το κάθε έργο απαρτίζε-ται από δύο ξεχωρι-στά μέρη στην ίδια επιφάνεια: φωτογραφία και κείμενο - κυρίως από τον ημερήσιο Τύπο. «Η συγκέντρωση του υλι-κού γίνεται σε σχέση με αυτό που με απασχολεί. Οπως λέει ο Marcel Duchamp: ‘Η μάχη προς την υλοποίηση είναι μια σειρά από προσπάθειες, πόνους, ικανοποιήσεις, απορρίψεις, αποφάσεις που δεν μπορούν ούτε πρέπει να είναι πλήρως συνειδητές, τουλάχιστον στο αισθητικό επίπεδο’».

Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο στους “The New York Times” που αναφέρει πως οι Lehman Brothers, η εταιρεία που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την παγκόσμια κατάρρευση της οικο-νομίας, έχει ανακάμψει και διέφυγε τη χρεοκο-πία, η Δαμπασίνα αναφέρει τους συμβολισμούς της έκθεσής της: «Αρχισα αυτή τη δουλειά όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση με την υπόθεση Lehman Brothers το 2008 και την ονόμασα ‘Party’s over’ (‘Το γλέντι τελείωσε’). Το 2011, με την κρίση να παίρνει δραματικές διαστάσεις ει-δικά στην Ελλάδα, η δουλειά μου ολοκληρώθηκε με τον τίτλο ‘Starts over’ (‘Το γλέντι ξαναρχίζει’).

Αναφορικά με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, η καλλιτέχνιδα κλείνει λέγοντας: «Η χώρα βυθίζεται σε ένα μεσαίωνα φασισμού, φυσική απόρροια της διαφθοράς τόσων ετών στην Ελλάδα. Δεν υπήρξε ποτέ ένας υπουργός Πολιτισμού με σοβαρές γνώσεις, ιδιαίτερα στη σύγχρονη τέχνη. Και τώρα ακόμη, που θα έπρεπε να προωθήσουν επιτέλους τη σύγχρονη τέχνη, έπειτα από τόση -έστω και αρνητική- διαφήμιση που γίνεται διεθνώς, το ‘συγχωνευμένο’ Υπουρ-γείο Πολιτισμού συνεχίζει τη μακρά παράδοση της άγνοιας και της αναποτελεσματικότητάς του. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις της λιτότητας μειώ-νουν τις δαπάνες για καθετί που θεωρούν περιττό και γενικά τον πολιτισμό. Και όμως το 1939 η βρετανική κυβέρνηση, μάλιστα σε καιρό πολέμου, αποφάσισε πιστώσεις για τις τέχνες λέγοντας: ‘Η χώρα πολεμάει για τον πολιτισμό’».

� Γυναίκες της αρχαιότητας, αρχοντικής ή βασιλι-κής καταγωγής, είναι οι πρωταγωνίστριες της έκθε-σης που φιλοξενεί μέχρι τον Απρίλιο το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (Βασ. Σοφίας & Ηροδότου 1) με θέμα «Πριγκίπισσες της Μεσογείου στην αυγή της Ιστορίας». Η έκθεση, υπό την επιμέλεια του καθηγητή Νίκου Σταμπολίδη και της Δρ. Μιμίκας Γιαννοπούλου, ερευνά το ρόλο και τη συμμετοχή των γυναικών στην ανάπτυξη του αρχαίου μεσογεια-κού πολιτισμού από το 10ο μέχρι τον 5ο πΧ. αιώνα. Η καταγραφή αυτή γίνεται μέσα από αντικείμενα που εντοπίστηκαν σε 24 ταφές γυναικών της Μεσογείου, περιλαμβάνοντας εκατοντάδες σημαντικά εκθέματα.

� Η ατομική έκθεση της εικαστικού Αγγελικής Σβορώνου με τίτλο “Landscapes Behind” παρου-σιάζεται στην Titanium Yiayiannos Gallery (Βασ. Κωνσταντίνου 44, Αθήνα) στο πλαίσιο του φετινού Athens Photo Festival. Οι όμορφες φωτογραφίες της Σβορώνου αποκαλύπτουν κρυφά τοπία και αποτυπώ-ματα από το παρελθόν μέσα από εικόνες που κατα-γράφουν την καθημερινότητα, τη φθορά ενός χώρου και την ανθρώπινη απώλεια, ερευνώντας ταυτόχρονα τη δυναμική του συγκεκριμένου μέσου. Η έκθεση θα φιλοξενείται στο χώρο μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου.

� Στο πλαίσιο του Athens Photo Festival, το ArtWall (Σοφοκλέους 26, Αθήνα) φιλοξενεί μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου την έκθεση με τίτλο “Scratching the surface”. Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες Ορέστης Κουράκης, Φάνης Λο-γοθέτης, Christian Rupp και Νίκος Σαμου-ρέλης ερευνούν τον τρόπο με τον οποίο η φωτογραφία αποκαλύπτει κρυμμένες αλή-θειες και πληροφορίες όταν διαπεράσουμε την εικονική επιφάνειά της. Οπως σημειώνει

και η επιμελήτρια της έκθεσης Φωτεινή Καπίρη, «ο επισκέπτης καλείται να επιλέξει την πληροφορία που θα επικρατήσει μέσα από τη φωτογραφική εικόνα, αναδύοντάς τη από την επιφάνειά της. Η αποκάλυψη είναι μια προσωπική επιλογή στοιχείων που αφο-ρούν τον ίδιο μας τον εαυτό».

� Η εικαστικός Αλίκη Παλάσκα παρου-σιάζει τη νέα της ατομική δουλειά στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τού-ντα (Αρματολών & Κλεφτών 48, Αθήνα) μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου. Ο τίτλος «O χρόνος παραμένει ακίνητος, όπως ένας κλειστός χώρος», δανεισμένος από το βιβλίο του Guy Debord, καταδει-κνύει την παρούσα προβληματική της καλλιτέχνιδας. Οι εγκαταστάσεις και το βίντεο της Παλάσκα εξετάζουν τις έννοιες του χρόνου, του χώρου και του θεάματος, με τα στοιχεία της θεατρικότητας και την απουσία γραμμικότητας να πρωταγωνιστούν. Παράλληλα, το ίδιο διάστημα στο χώρο φιλοξενείται και η έκθεση “My Love Soon” του Yves Ackermann, όπου τα εντυπωσιακά δισδιάστατα και τρισδιάστατα φιλμ του Ελβετού δημιουργού με τις εκρήξεις λουλουδιών συνοδεύονται από στους ήχους του μουσικού Balduin.

Τον συνάντησα λίγες μέρες μετά την επιστροφή του. Εξαιρετικά χαμηλών τόνων, ανήκει στους δη-μιουργούς που προτιμούν να μιλάνε μέσα από τη δουλειά τους. Πράγματι, το κινηματογραφικό του ντεμπούτο μαρτυρά ένα δημιουργό που μάλλον θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον.

«Ενας άνδρας. Μία γυναίκα. Ενα αυτοκίνητο. Μερικά χιλιόμετρα μετά...» Αυτή είναι η αινιγματι-κή υπόθεση του “km”, με πρωταγωνιστές τον Αρη Σερβετάλη και την Εύη Σαουλίδου. «Η ταινία ουσι-αστικά μιλάει για την προσπάθεια ενός ανθρώπου να κάνει τα επόμενα χιλιόμετρα στη ζωή του. Την ιδέα την είχα μέσα από μία εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό και είναι και το προτελευταίο πλάνο της ταινίας, οπότε δεν μπορούμε να το αποκαλύψου-με», μου λέει.

Ο Χρήστος δεν είναι ουρανοκατέβατος στον κι-νηματογραφικό χώρο. Πριν γυρίσει την πρώτη του μικρού μήκους ταινία είχε συνεργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη με τον Λάνθιμο στον «Κυνόδοντα», τον Κουτελιδάκη στο «Τανγκό των Χριστουγέννων», τον Χαραλαμπίδη στο «4 Μαύρα Κουστούμια», τον Νικο-λέρη στο «Κανένας», αλλά και τον Ρίτσαρντ Λίνκλεϊ-τερ πριν από λίγους μήνες στο “Before Midnight” με τον Ιθαν Χοκ και τη Ζιλί Ντελπί, που γυρίστηκε στην Ελλάδα. «Είναι σχολείο όλο αυτό. Γνωρίζεις ανθρώ-πους, μαθαίνεις πώς γίνεται ένα γύρισμα και κυρίως μαθαίνεις και από τα λάθη των ίσως κακών ταινιών, όπου απλώς συμμετέχεις», μου εξηγεί. «Οχι όλων», σπεύδει να διευκρινίσει γελώντας.

Παράλληλα με τον κινηματογράφο, δουλεύει στη διαφήμιση για να βγάλει τα προς το ζην. «Η διαφήμιση σε βοηθάει να μάθεις το τεχνικό κομ-μάτι του κινηματογράφου. Δοκιμάζεις φακούς, δοκιμάζεις κάμερες... Σε επίπεδο αισθητικής, σε επηρεάζει μόνο αν θέλεις να σε επηρεάσει». Ευτυ-χώς, τον Χρήστο δεν τον έχει επηρεάσει καθόλου όσον αφορά την κινηματογραφική του ματιά.

«Αγαπώ το σινεμά του Μπρεσόν, του Γκο-ντάρ, του Κασσαβέτη», μου λέει. Αναρωτιέμαι αν το “km” αντικατοπτρίζει το σινεμά που θέλει να κάνει. «Είναι κοντά. Νομίζω ότι το σινεμά που θέλω να κάνω θα έχει λίγο περισσότερα κωμικά στοιχεία, αλλά με πιο υποδόριο τρόπο. Γενικά λα-τρεύω τον αφαιρετικό, μίνιμαλ κινηματογράφο».

Τον ρωτάω τι πιστεύει ότι πρέπει να έχει μία καλή μικρού μήκους ταινία. «Το να μπορέσεις να διηγηθείς μια ιστορία σε δέκα λεπτά και όχι σε δύο ώρες είναι πολύ πιο δύσκολο. Πρέπει να εί-ναι περιεκτική και να μη φλυαρήσεις. Οι περισ-σότεροι σκηνοθέτες στις μικρού μήκους προσπα-θούν να κάνουν εντυπωσιακά πλάνα και μπορεί στο τέλος όλο αυτό να μη δένει».

Αν και έφυγε από το πρόσφατο Φεστιβάλ της Δράμας χωρίς κανένα βραβείο, το “km” επι-λέχθηκε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Στοκχόλμης ως μία από τις 15 ταινίες που συμμε-τείχαν από όλο τον κόσμο στο διαγωνιστικό του τμήμα. Αυτό από μόνο του λέει πολλά και, όσο και αν ο Χρήστος προσπαθεί να κρατήσει χαμη-

λούς τόνους, όταν τον ρωτάω για την εμπειρία του από τη συμμετοχή του εκεί, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν χαμογέλασε πλατιά όταν έγινε δεκτή η ταινία του στη Στοκχόλμη.

«Ηταν μία πολύ ωραία εμπειρία. Το κοι-νό εκεί ήταν διαφορετικό από το ελληνικό. Εχει μάθει να βλέπει ένα άλλο σινεμά. Και οι ταινίες τους είναι πολύ διαφορετικές. Επίσης, γνώρισα άλλους δημιουργούς, αλλά και ανθρώπους που δουλεύουν στο φεστιβάλ», μου λέει παραμένοντας εντυπωσιακά προσγειωμένος για νέο δημιουργό που βλέπει την ταινία του να ανοίγει τα φτερά της στο εξωτερικό.

Εκεί όμως που με αιφνιδιάζει απόλυτα είναι όταν τον ρωτάω αν θέλει να φύγει έξω, αν θεωρεί ότι εδώ δεν υπάρχει χώρος για να κάνει το σινεμά που θέλει. Ερώτηση σχεδόν κλισέ, με αντίστοιχη κλισέ απάντηση από τον εκάστοτε δημιουργό. Ο Χρήστος όμως απαντά αφοπλιστικά. «Εννοείται ότι υπάρχει χώρος. Νομίζω ότι, όταν θέλεις να κάνεις μια ταινία για να πεις κάποια πράγματα, θα βρεθεί ο τρόπος να γίνει και δεν έχει σημασία σε ποιο μέρος θα την κάνεις», εξηγεί και προσθέτει: «Σίγουρα έξω μπορεί οι συνθήκες να είναι καλύ-τερες, από την άλλη όμως θεωρώ ότι εδώ έχου-με πάρα πολύ δυνατούς συντελεστές, εννοώ τους τεχνικούς, το συνεργείο. Επιπλέον, προσωπικά δεν με ενδιαφέρει να κάνω τεράστιες παραγωγές. Δεν έχω σκεφτεί τον εαυτό μου να κάνει ταινία με πολύ μεγάλο budget».

Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Χρήστος Νίκου και η μικρού μή-

κους ταινία του “km” συμμετείχαν στο διαγωνιστικό τμήμα ενός από

τα σημαντικότερα κινηματογραφι-κά φεστιβάλ του κόσμου, αυτού της

Στοκχόλμης.

Δείτε τον Χρήστο Νίκου στο Mstories 49

Δείτε τoυς DJs του ιστορικού Κέντρου

στο μονοθεματικό Mstories

ΤΟΥ Ι

ΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

TA

DECKS KAI OI DJS

Είναι οι επίσημοι διασκεδαστές του ιστορικού κέντρου της Αθήνας: οι djs των μπαρ που καθορίζουν τις μουσι-κές νύχτες στην καρδιά της πόλης. Αντρες και γυναίκες με πολύπλευρες προσωπικότητες ψυχολογούν και ανα-λύουν τον κόσμο πίσω από τα decks, διαμορφώνοντας μια μοναδική οπτική για τη ζωή στην πρωτεύουσα.

Επτά από αυτούς, έμπειροι αλλά και νεότεροι, αφή-νουν τα ακουστικά και μιλούν για το ξεκίνημά τους, τα μυστικά της δουλειάς, την κρίση στη διασκέδαση, τις χαρές και τις δυσκολίες τους, ενώ έχουν και κάτι σοφό να συμβουλεύσουν τους επίδοξους djs του μέλλοντος. Τους ακούμε προσεκτικά.

Ακουγα συνεχώς μουσική από μικρός και ει-δικά «μαύρη». Ομως, μετά την εμφάνιση του free style, έχω προσθέσει και άλλα στοιχεία στη μου-σική μου. Πρωτόπαιξα όταν δούλευα ως barman. Ακουγα τους djs φίλους μου και σιγά σιγά άρχισα να φτιάχνω δισκοθήκη. Παίζω εδώ και επτά χρόνια, από τα είκοσί μου.

Στην Αθήνα ακούγονται καλές μουσικές, αλλά το αυτί του κόσμου έχει «παγώσει» λίγο, επειδή η υπάρχου-σα κατάσταση δεν τον βοηθάει να χαλαρώσει. Εχουν σχε-δόν όλοι περίεργη διάθεση, δεν έχουν λεφτά, ζορίζονται. Γενικά, ο κόσμος έχει μερικά καλά παλιά ακούσματα, αλλά δεν δέχεται εύκολα τα νέα. Για παράδειγμα, όταν θέλεις να φτιάξεις μια βραδιά, παίζεις και νέα και παλιά. Πρέπει όμως να παίζουμε νέα μουσική. Οταν το κοινό δεν συμμε-τέχει, σημαίνει ότι κάπου αλλού βρίσκεται το μυαλό του. Επίσης παίζει ρόλο σε αυτό και ο λόγος για τον οποίο βγήκαν έξω, όπως και το στήσιμο του μαγαζιού.

Αυτή την εποχή ακούω reggae dub. Υπάρχουν μερικές πολύ καλές μικρές δισκογραφικές εταιρεί-ες που κάνουν καλές παραγωγές, όπως οι Cast-a -blast, Timewarp. Δεν θα προτιμούσα να δου-λεύω σε μεγάλα κλαμπ, επειδή δεν θα έπαιζα τις μουσικές που θέλω. Πολύ σημαντικό, οι ιδιοκτήτες να παίρνουν το ρίσκο με τις νέες μουσικές και να τις υποστηρίζουν.

Αρχισα πριν από έξι χρόνια, ενώ πριν ήμουν barman. Δηλαδή κάποια στιγμή έκανα το χόμπι μου -τη μουσική- εργασία. Παίζω, βασικά, ό,τι μου αρέσει προσωπικά: jazz σε όλο σχεδόν το φάσμα της, αλλά και reggae, rock ’n’ roll και indie και για αυτό επιλέγω και τα μαγαζιά όπου δουλεύω: θέλω μια ελευθερία.

Μου έχουν ζητήσει τραγούδια, αλλά τα παίζω μόνο αν υπάρχουν στο πρόγραμμά μου. Είναι θέμα του dj. Γενικά, πι-στεύω ότι στην πόλη παίζεται καλή μουσική. Ο κόσμος ψάχνε-ται και πολλοί νέοι djs αγαπούν αυτό που κάνουν.

Η βραδινή διασκέδαση άλλαξε, μετατέθηκε στα μικρά μπα-ράκια. Τα κλαμπ πέθαναν! Παλιότερα πήγαινα σε κλαμπ, αλλά έχω να το κάνω πάνω από πέντε χρόνια. Οπως σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, έτσι και στη διασκέδαση υπάρχει κρίση. Παρόλα αυτά εξακολουθούν να γίνονται νέα πράγματα, να ανοίγουν νέα μαγαζιά στο ιστορικό Κέντρο.

Δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάποια ιδιαίτερη δυσκολία σε αυτή τη δουλειά. Η ωραιότερη στιγμή της βραδιάς είναι όταν σου λένε ότι παίζεις καλή μουσική. Θα συμβού-λευα τα νέα παιδιά που θέλουν να κάνουν αυτή τη δουλειά να την αγαπούν και να δίνουν το 100%.

Σε αυτή την «τέχνη» βρίσκομαι από το ’96 επίσημα, ενώ πριν ασχολιόμουν με sound systems και πάρτι στην Αγγλία. Εβλεπα

παλιά έναν dj να παίζει και μου έκανε εντύπωση η συνεχής ροή της μουσικής του. Στην Αθήνα εργαζόμουν σε κατάστημα δίσκων,

όταν ένας πελάτης μού ζήτησε να παίξω σε μπαρ. Από τότε άρχιζα να παίζω πιο σοβαρά και το είδα ως τέχνη, όχι τόσο ως επάγγελμα.

Η διασκέδαση έχει καταντήσει κοινωνικό θέμα, αλλά έχει μει-ωθεί. Παλιά βγαίναμε όλοι, στη συνέχεια το κέφι έφυγε. Σε μερικούς χώρους της πόλης διασκεδάζεις, στο Κέντρο όμως, όπου υπάρχει μεγά-λη ύφεση, η φάση πρέπει να πάει σε πιο free καταστάσεις. Η διασκέ-δαση στην Ελλάδα δεν έχει σταθερή πορεία: πέρα από το ροκ, κάποιες μόδες και ξεσπάσματα, δεν έχει μείνει τίποτα.

Γενικά είμαι πιο πολύ dj των μπαρ, επειδή είναι πιο χαλαρά, επο-μένως ταιριάζει το drum ’n’ base και η dub που παίζω. Εχω παίξει και σε πάρτι, αλλά σε κλαμπ δεν παίζω. Εκεί προτιμώ να χορεύω. Στα μπαράκια δεν υπάρχει πίεση. Θέλω να γουστάρω εγώ πρώτα. Είμαι αρκετά εγωιστής και ξεροκέφαλος, οπότε δεν αλλάζω τις μουσικές μου: το djing είναι και αυτό μια άλλη διασκέδαση.

Κατά διαστήματα παίζεται καλή μουσική από συγκεκριμένους djs, αλλά γενικά δεν υπάρχει μουσική παιδεία, ειδικά τώρα με την

πρόσβαση που υπάρχει είναι απαράδεκτη αυτή η άγνοια. Στους νέους λέω να μάθουν μίξεις με το αυτί και όχι με κομπιούτερ,

γιατί αλλιώς γίνονται χειριστές προγραμμάτων.

Ολα ξεκίνησαν πριν από πεντέμισι χρόνια σε ένα πάρτι φίλων που μου ζήτησαν να παίξω για μια ώρα. Οταν είδα ότι χόρευαν όλοι, είπα «αυτό θέλω να γίνω όταν μεγαλώ-

σω». Γενικά, είναι όπως το περίμενα, κάτι που δίνει μεγάλη χαρά σε μένα και στον κόσμο και που με βοήθησε να ανοίξω περισσότερο ως άνθρωπος. Υπάρχουν αρνητικά σημεία, όπως όταν

είσαι πολύ κουρασμένος και δεν έχεις όρεξη. Το ξενύχτι είναι πολύ κουραστικό, πολλές ώρες. Επίσης, είναι δύσκολο όταν ο κόσμος δεν ανταποκρίνεται σε ό,τι και να βάλεις επειδή είναι «αλ-

λού». Το djing είναι εντελώς αμφίδρομο: ο κόσμος επηρεάζεται από τη μουσική και το αντίστροφο. Οταν ανταποκρίνονται, «ανεβαίνω» και εγώ.

Μου αρέσουν τα μικρά μαγαζιά, είναι πιο ανθρώπινα, έρχεσαι σε άμεση επαφή με τον κόσμο. Τα μεγάλα είναι πιο αγχωτικά: εκεί έχεις έναν πολύ βασικό ρόλο, επειδή έρχονται για σένα, για να χορέ-

ψουν. Οταν βλέπεις όμως 500 άτομα να χορεύουν, είναι συναρπαστικό. Επιλέγω το είδος μουσικής ανάλογα με το μαγαζί. Σε λίγα παίζεις ό,τι σου αρέσει. Στην κρίση ο κό-

σμος βγαίνει περισσότερο το Σάββατο, εμένα ωστόσο μου αρέσουν οι Τετάρτες και οι Πέμπτες, που έχουν πιο ψαγμένο κόσμο. Τώρα πια οι καθημερινές είναι λιγότερο ενδιαφέρουσες.

Για μένα το djing είναι χαρά και όχι δουλειά. Ακούω άλλους να το λένε δουλειά, αλλά εγώ λέω «παίζω μουσική».μ

Βρίσκομαι στα decks έξι χρόνια. Η φάση ξεκίνησε σαν αστείο σε ένα μα-γαζί όπου σύχναζα. Τους πρότεινα να παίξω, συμφώνησαν, αγόρασα τα cds

μου και έγινε. Τώρα το κάνω βιοποριστικά. Από την παρέα μου μόνο εγώ έλε-γα ότι θα γίνω dj. Δεν έχω μετανιώσει για την επιλογή μου, παρά τις δυσκολίες.

Με την κρίση η νύχτα χτυπήθηκε, αλλά δεν αλλάζω με τίποτα τη σχέση και το συναίσθημα που αναπτύσσεται με τον κόσμο. Η πιο δύσκολη ερώτηση για μένα

είναι «τι μουσική παίζεις;». Παίζω disco, ’60s, ’70s, ’80s, ένα συνονθύλευμα εικό-νων, καταστάσεων και εμπειριών. Προσαρμόζω τη μουσική μου στο χώρο και στον κόσμο, επειδή θεωρώ ότι ο dj δεν πρέπει να είναι εγωιστής, πρέπει να παίρνει το vibe ώστε να πει μια ιστορία, αλλά πάντα να κρατάει μια ταυτότητα. Είναι δύσκολο να διατηρήσεις τις ισορροπίες.

Η νύχτα άλλαξε. Ο κόσμος θέλει να ξεδώσει, αλλά, λογικά, τώρα βγαίνει επιλε-κτικά, όχι ασυνάρτητα, ενώ απαιτεί και καλές υπηρεσίες. Ελπίζω ότι η κατάσταση θα αλλάξει προς το καλύτερο και ότι η αθηναϊκή νύχτα θα ανθήσει πάλι.

Οι γυναίκες djs είναι μια πολύ περίεργη ιστορία και χαριτωμένη: η γυναικεία φύση βοηθάει να σε αποδεχτούν. Νομίζουν ότι δεν τα καταφέρνουμε στο τεχνικό μέρος, αλλά η μουσική είναι και θέμα ταλέντου, περισσότερο από το να βάλεις

πέντε τραγούδια στη σειρά. Στα νέα παιδιά, εκφράζοντας το μητρικό μου ένστικτο, λέω πρώτα να

πάρουν τα πτυχία τους και μετά να κάνουν τους djs. Είναι δύσκολα τα πράγματα, δεν είμαστε Νέα Υόρκη! Να ξέρουν τους κανόνες και

να τους τηρούν, να έχουν αίσθηση του ήχου και αισθητική.

-s -. ι α -νο ο

-α

α ό ς

Ασχολούμαι επαγγελματικά με τη μουσική τα τελευταία 19 χρόνια - επίσης με το ραδιόφωνο, το οποίο είναι μεγάλη μου αγάπη, που όμως τώρα δεν το κάνω. Αρχισα παίζοντας βινύλια και acid jazz, αλλά τώρα ακούω και άλλα πράγματα. Προσαρμόζω και συνδυάζω τις μουσικές που θα παίξω με το μαγαζί, για να φτιά-ξω μια ωραία μουσική... σαλάτα, από ιταλικό, γαλλικό, αμερικανικό τραγούδι και κινηματογραφικά soundtracks από παλιά μέχρι σήμερα.

Νομίζω ότι μόνο στο ιστορικό Κέντρο μπορώ να παίξω αυτά τα είδη. Μου αρέσουν πολύ τα μικρά μπαρ, επειδή υπάρχει εκεί διαφορε-τική νοοτροπία από του clubbing. Πιστεύω, ωστόσο, ότι κάθε μεγαλού-πολη πρέπει να έχει ένα τουλάχιστον πολύ καλό κλαμπ.

Η καλή μουσική είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα, αλλά πρέπει να χρησιμοποιείς πολύ την ακοή σου. Στο Kέντρο ακούω συνεχώς και μα-θαίνω νέες μουσικές. Μακάρι να έμπαινα σε ένα μαγαζί και να μην ήξερα κανένα από τα τραγούδια που παίζονται εκεί.

Η ωραιότερη στιγμή της βραδιάς είναι όταν γίνονται όλοι ένα και σε αυτό παίζει καθοριστικό ρόλο η μουσική. Μου αρέσει να τους βλέπω να αγκαλιάζονται, να χαμογελούν, να ερωτεύονται. Οι νέοι πρέπει να βρουν το στίγμα τους μέσα από βόλτες και να ακούνε συνέχεια μουσική. Οταν σου ζητάνε ένα κομμάτι, μπορεί να είναι μια καλή παρένθεση στο πρόγραμμά σου, αν δηλαδή ταιριάζει. Η ατάκα που με ενοχλεί είναι «βάλε κάτι να ανέβουμε». Η μουσική για μένα είναι όπως η αγάπη: όταν αγαπάς κάτι, δεν το σταματάς.

Είμαι δημοσιογράφος σε έντυπα online και digital media, και παίζω μουσική λιγότερο από ένα χρόνο. Προέκυψε όταν μου ζήτησαν από το Ιndieground online radio αν ήθελα να γκρινιά-ζω εκεί όπως γκρινιάζω και τα χώνω στο Τwitter (@miss_cinnamon).

Ξεκίνησα να κάνω μια εκπομπή -την κάνω και σήμερα κάθε Πέμπτη 12-2 μμ.- και κάπως έτσι μεταπήδησα και στα μπαρ του ιστορικού Κέντρου.

Είμαι τοπικίστρια, ζω εδώ και δεν μετακινούμαι, ενώ παίζω και τη μουσική που ακούω στο σπίτι μου. Ξεκίνησα με τη μουσική που θα μου άρεσε να ακούω στα μπαρ (από την περίοδο 1920 μέχρι το 1969, άντε 1970 στο τσακίρ κέφι). Δεν προσαρμόζω τη μουσική μου στα μαγαζιά. Το μπαρ με επιλέγει για τη μουσική που παίζω.

Θυμάμαι το Κέντρο από όταν είχε δύο μπαρ. Τώρα μετράω μπαρ αντί για προβατάκια για να κοιμηθώ, και με παίρνει ο ύπνος πριν τελειώσω το μέτρημα. Ο κόσμος σήμερα δεν έχει λεφτά και βγαίνει τις Παρασκευές, τα Σάββατα και με βία την Κυριακή το απόγευμα. Το Κέντρο έχει γίνει το νέο «Ψυρρή», το νέο Γκάζι κλπ. Δεν θα μου άρεσε να παίζω σε μεγάλα μαγαζιά, γιατί έχουν άλλο ύφος. Θα ήθελα πολύ όμως να παίζω σε ένα ballroom!

Τελικά, είναι μεγάλη ευθύνη να ψυχαγωγείς τον κόσμο. Νομίζω ότι το είδος μουσικής που παίζω βλάπτει σο-βαρά την κακή διάθεση! Μου αρέσει πολύ να κάνω το juke-box, αρκεί να καταλαβαίνει ο άλλος τι μουσική παίζω. Η Αθήνα είναι μικρή και το κέντρο της διασκέδασης μετακινείται συνεχώς. Ο κόσμος επιλέγει τα μπαρ του Κέντρου και για την καλή συμπεριφορά των εργαζομένων, οπότε καλό είναι τα μαγαζιά να μην έχουν έπαρση, επειδή κανένα δεν διαρκεί για πάντα.

“ ”

Ο Δάνης Κατρανίδης ανακαίνισε εκ βάθρων το παλιό Θέατρο Μέλι στην Πλατεία Βικτωρίας χαρίζοντάς του νέα όψη και νέο όνομα: «ΠΟΛΗ θέατρο». Για τα εγκαίνια του νέου του θεάτρου είχε την ιδέα να καλέσει τον πάντα ανήσυχο Γιώργο Νανούρη και να του αναθέσει να στήσει μία πραγματική θεατρική γιορτή διαρκείας! Και ο Γιώργος Νανούρης έβαλε τα δυνατά του...

Κάπως έτσι, από τις 30 Νοεμβρίου μέχρι τις 16 Δεκεμβρίου, 15 παραστάσεις και μουσικές βρα-διές με συντελεστές της νεότερης γενιάς σηκώνουν την αυλαία του «ΠΟΛΗ θέατρο». Κάθε μέρα και μία παράσταση. Οι περισσότερες εξ αυτών έχουν ήδη παρουσιαστεί και ξεχώρισαν σε άλλους θεατρικούς χώρους, αλλά είναι δουλειές που αξίζει να ξαναδείς! Κάποιες άλλες είναι ολοκαίνουριες παραγωγές και η πρεμιέρα τους συμπίπτει με την πρεμιέρα του «ΠΟΛΗ θέατρο».

Oλα αυτά με εισιτήριο μόλις 10 ευρώ! Από τις 30 Νοεμβρίου έως τις 16 Δεκεμβρίου η ΠΟΛΗ θα μοιάζει μαγική.

Εξήντα καλλιτέχνες δίνουν το σύνθημα και 15 παραστάσεις «ανοίγουν» την... ΠΟΛΗ. Ενα

καινούργιο θέατρο μπαίνει στον αθηναϊκό χάρτη και το γιορτάζει με

τον καλύτερο τρόπο.

Λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα του «Ονειρου καλοκαιρινής νύ-

χτας», η Ιωάννα Παππά μάς μιλάει για το ρόλο της Ερμίας, τη συνερ-γασία της με τον Μιχαήλ Μαρμα-ρινό, το θέατρο και την αγάπη, τη

ζωή στα Εξάρχεια.

Δείτε την Ιωάννα Παππά στο Mstories 49

Η αγάπη. Θα αρχίσω με μία φράση που ταιριά-ζει στο έργο, αλλά είναι ανοιχτή στο ζήτημα της αγάπης. «Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες. Οταν τα ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει. Οταν τα κλείνω βλέπω μπροστά μου ό,τι ποθώ». Είναι στίχος του Εμπειρίκου. «Αγάπη μου» είναι η φράση που ακούγεται πιο πολύ στο «Ονειρο καλο-καιρινής νύχτας». Προέκυψε από αυτοσχεδιασμό, διατρέχει όλη την παράσταση, είναι η ραχοκοκα-λιά της. Αποτελεί ένα από τα θέματα του έργου. Ουσιαστικά είναι μια κατάσταση στην οποία βρί-σκεσαι έπειτα από μία σχέση με έναν άνθρωπο μετά από μια χρονική διάρκεια, μετά από καιρό. Μπορεί να προκύψει από την αρχή, να υπάρχει αυτή η αίσθηση στη σχέση, αλλά συνήθως είναι κάτι που αντιλαμβάνεσαι ξαφνικά ότι σου συμβαί-νει, δηλαδή να έχεις την εμπειρία βιωματικά και όχι απλά να λες το «σ’ αγαπώ».

Οταν χάσεις την αγάπη που πιστεύεις ότι έχει υπάρξει, μπορεί να συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπήρξε ποτέ. Εκεί ίσως νιώσεις τη μεγαλύτερη απογοήτευση, την αίσθηση της προδοσίας και από τον εαυτό σου και από τον άλλο άνθρωπο. Σίγουρα ισχύει ότι σε μια σχέση συμβάλλουν και οι δύο στο πώς θα οδηγηθεί, έχει όμως σημασία πώς τελειώνει μια σχέση, πώς ολοκληρώνεται. Αλλωστε δεν πιστεύω ότι οι σχέσεις τελειώνουν. Απλώς αλλάζουν χαρακτηριστικά σύμφωνα με αυτά που αποφασίζουν οι άνθρωποι που δεσμεύ-τηκαν να τη συντηρήσουν.

Είναι δύσκολο να είσαι φίλος με κάποιον με τον οποίο χωρίζεις. Η κατανόηση δεν έχει να κά-νει με τη φιλία. Γενικώς θεωρώ ότι στις ερωτικές σχέσεις υπάρχει μεγάλο ψέμα όταν δύο άνθρω-ποι συντηρούν μια «φιλική» -μέσα σε εισαγωγι-κά- σχέση. Πάντα ο ένας από τους δύο -αν είναι δύο, καμιά φορά είναι παραπάνω- θα εμπλέκεται και συναισθηματικά με κάποιον τρόπο. Δεν θα έχει ξεπεράσει αυτό που υπήρξε στο παρελθόν. Εγώ δεν πιστεύω σε αυτού του είδους τη φιλία, για αυτό και δεν ενισχύω τέτοιες σχέσεις στην προσωπική μου ζωή. Μου αρέσουν πιο ξεκάθα-ρες καταστάσεις. Η φιλία, φιλία και η ερωτική σχέση, ερωτική σχέση.

Οι φίλοι μου είναι άνθρωποι με τους οποίους δεν μοιράζομαι κάτι ερωτικό. Είναι άλλο μια φι-λία στην οποία έχει προκύψει και ερωτική επαφή και είναι άλλο μια σχέση που έχει ξεκινήσει με όλα τα χαρακτηριστικά μιας σχέσης και που έχει την προοπτική και τη δυναμική να προχωρήσει και να μετουσιωθεί σε κάτι άλλο.

Αργησα να μπω στη διαδικασία της φιλίας. Ακριβώς επειδή είμαι ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη την αυτονομία του, αυτό μου μπλοκάρει πολλές σχέσεις γενικά στη ζωή μου. Δεν είναι πά-

ντα εύκολο στην καθημερινότητά σου να μπορείς να το χειρίζεσαι με τρόπο που να μη προσβάλλεις τους άλλους. Οι άλλοι νομίζουν ότι φταίνε για κάτι ή ότι είναι ανεπαρκείς, όταν εσύ θέλεις λίγο καιρό να χαθείς από τη σχέση. Εγώ νομίζω ότι, σε οποιαδήποτε σχέση προκύπτει αυτό το χαρα-κτηριστικό, πρέπει να είμαστε πιο ελαστικοί γιατί όλοι έχουμε ανάγκη από έναν προσωπικό χρόνο. Νομίζω ότι οι άνθρωποι που παθιάζονται να γί-νονται ένα με τον άλλο έχουν ίσως μια ανασφά-λεια και μια ανάγκη να καλύπτουν ένα κενό. Πι-στεύω στην παράλληλη διαδρομή, δηλαδή σε ένα ζευγάρι να υπάρχουν παράλληλες διαδρομές, αυ-τονομία του καθενός και μέσα σε αυτή τη διαδρο-μή αρκετές συναντήσεις για κοινούς στόχους. Και κατανόηση για πολύ διαφορετικούς. Δεν μπορεί να υπάρξει αλλιώς εξέλιξη στη σχέση. Μοιραία θα έρθει η ρήξη. Αλλιώς είναι μια σχέση φοβε-ρής εξάρτησης του ενός από τον άλλο.

Το καλύτερο πράγμα που μου συμβαίνει στη ζωή μου είναι ότι ασχολούμαι με το θέα-τρο. Το ότι με την τέχνη κατακτάς αυτό το άλλο που ψάχνεις υπαρξιακά, φαντασιακά μέσα στην καθημερινότητά σου. Ακόμα και μέσα στην ημέ-ρα. Κάθε μέρα. Μπορεί να σου συμβεί μέσω της τέχνης. Είναι ένας τρόπος να ταξιδεύεις παντού χωρίς να σε καθηλώνει. Δεν ζεις μέσα σε έναν παράλληλο κόσμο, είναι πολύ πραγματικό αυτό που συμβαίνει στη διαδικασία που είμαστε εμείς με όλες τις πρόβες και τις παραστάσεις. Οταν γίνεται δουλειά επί της ουσίας και σε σχέση με το έργο αλλά και με το ίδιο το θέατρο, βιώνεις μια τόσο έντονη, γοητευτική, γεμάτη φαντασία και πραγματικότητα κατάσταση, που πολλές φο-ρές σε συνεπαίρνει περισσότερο από την ίδια τη ζωή. Οταν συμβαίνει αυτό, φυσικά νικάει το θέατρο. Υπάρχουν και στιγμές που συμβαίνει και στη ζωή.

Οταν βγήκα στο θέατρο ήμουνα πολύ μι-κρή. Είχα πολλή εφηβεία μέσα μου. Υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα. Είχα έλλειψη εμπιστοσύ-νης στον εαυτό μου και στο πώς θα μπορούσα να εκφραστώ με λόγια. Βοηθάει πολύ το θέατρο και ξεμπλοκάρει αυτή την ανικανότητα, αυτόν το φόβο. Γιατί από φόβο συμβαίνει, δεν ήσουν άλ-λος άνθρωπος.

Από τις ωραιότερες συναντήσεις που έχω κάνει στο θέατρο είναι η συνεργασία με τον Μαρμαρινό. Είναι ένα ταξίδι, μια συνεργασία ελεύθερη στο συνειρμό, με σοβαρή μελέτη της δραματουργίας από τον ίδιο και έμμεσης κατεύ-θυνσης που γίνεται πάρα πολύ ελεύθερα χωρίς πίεση και χωρίς χειρισμό. Ζητάει την ελευθερία του ηθοποιού και κρατάει πολλά στοιχεία που τον ενδιαφέρουν και του ταιριάζουν αισθητικά από τους ηθοποιούς.

Η Ερμία που υποδύομαι και ο αγαπημένος της, ο Λύσανδρος, φέρουν πολλά από τα χα-ρακτηριστικά της αθώας, της ρομαντικής αγά-πης, ίσως επειδή το «Ονειρο» γράφτηκε μετά το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Ενα ζευγάρι που δίνει όρκους αγάπης. Η Ερμία λέει: «Σου ορκίζομαι σε τόσους όρκους έχουν πατήσει άντρες, όσους δεν έχουν οι γυναίκες ορκιστεί», αλλά στη συ-νέχεια μπαίνουν στο δάσος, μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο.

Το θέατρο είναι υπέροχο αλλά και ανυπό-φορο και για το θεατή αλλά και για αυτόν που παίζει σε μια παράσταση που δεν πραγματοποι-είται με τον τρόπο που θα προτιμούσε. Είναι πολύ πιο δύσκολο από τον κινηματογράφο, από το να βλέπεις μια ταινία. Εγώ, ως θεατής, όταν πηγαίνω σε μια παράσταση, ανεξαρτήτως από το αν ασχολούμαι με το θέατρο, πηγαίνω πάντα διαθέσιμη στο να δω καλοπροαίρετα τη δουλειά του άλλου. Αν μου εκδηλωθεί αυτή η δυσφορία, θα την εκδηλώσω και εγώ με διακριτικό τρόπο. Δύσκολα φεύγω από το θέατρο. Εχει τύχει μια φορά να φύγω στο διάλειμμα, αλλά μου ήταν αβάσταχτο. Σκέφτομαι πολύ πριν πάω σε μια παράσταση αν θέλω να τη δω. Για ποιον λόγο; Ακριβώς επειδή σέβομαι τη δουλειά του άλλου και επειδή δεν θέλω ως θεατής να είμαι αρνη-τική. Είσαι σε μια αίθουσα με ενέργειες ανθρώ-πων, όχι μόνο αυτών που είναι επάνω στη σκη-νή, αλλά και αυτών που είναι κάτω. Ουσιαστικά, υπάρχει διάλογος όσο υπάρχει αυτή η συνθήκη. Αισθάνονται όλοι.

Στα Εξάρχεια ζω πολλά χρόνια. Νιώθω άνετα και οικεία. Αλλά το Κέντρο έχει γίνει άσχημο. Προχθές γυρνούσα από το θέατρο και ακούω σε έναν κάδο σκουπιδιών θόρυβο, γύρι-σα και περίμενα να δω άνθρωπο να ψάχνει και είδα γάτα. Και μου φάνηκε περίεργο. Δηλαδή έχω συνηθίσει τόσο πολύ να βλέπω ανθρώ-πους σε όλους τους κάδους στην περιοχή. Μου φάνηκε τραγικό αυτό που μου συνέβη. Παρόλα αυτά δεν θα μπορούσα να μένω μακριά από το κέντρο. Εδώ έχω καλύτερη επαφή με τον εαυτό μου. Κινούμαι πιο ελεύθερα, βρίσκω πιο πολύ ενδιαφέρον στον τρόπο ζωής, δεν μου αρέσει η ησυχία. Αν ήταν να πάω κάπου ήσυχα, θα έκανα κάτι πολύ δραστικό, θα πήγαινα σε ένα χωριό ή σε ένα νησί. Τόσο ακραία. Το να πάω σε ένα προάστιο δίπλα από το Κέντρο δεν με ενδιαφέρει.

Η αγαπημένη μου διαδρομή στην Αθήνα είναι το κομμάτι όπου βγαίνεις από τη Φιλελλή-νων και μπαίνεις στην Αμαλίας προς τους Στύ-λους του Ολυμπίου Διός. Μου κάνει εντύπωση που μου αρέσει αυτό το κομμάτι γιατί είναι πάνω στο δρόμο. Μου άρεσε από πολύ μικρή.

Ο Αθηναίος ο βέρος (εντάξει, και ο... μετεγγραμμένος) εμπιστεύεται

πλέον τους χάρτες σε μορφή pdf που του ετοιμάζουν οι atenistas. Οι κλα-σικοί οδηγοί πόλης, άλλωστε, είναι

για τους τουρίστες.

Υπάρχει ένας αστικός μύθος. Σύμφωνα με αυτόν, μια φορά και έναν καιρό οι atenistas συνάντησαν στο δρόμο την Αδράνεια και της έριξαν χειροβομ-βίδα. Περνώντας τώρα στα της πραγματικότητας, φαίνεται πως επαληθεύεται άμεσα το περιεχόμε-νο του μύθου, μια και η συγκεκριμένη συλλογικό-τητα έχει καταφέρει μέσα στα δύο και κάτι χρόνια ύπαρξής της να καταστεί συνώνυμη της έννοιας της ενεργής κοινωνίας των πολιτών.

Στις δεκάδες δράσεις φιλανθρωπικού, πολι-τισμικού, κοινωνικού, περιβαλλοντικού, ψυχαγω-γικού -και όχι μόνο- χαρακτήρα που έχουν αναλά-βει, έρχονται σήμερα να προσθέσουν την τελευταία τους (μέχρι την επόμενη) πινελιά. Τη δημιουργία, δηλαδή, μίνι οδηγών για την Αθήνα. Οδηγών «ζου-μερών, ξύπνιων και χρηστικών», όπως οι ίδιοι τους περιγράφουν.

Η Λουίζα Παρασκευοπούλου, υπεύθυνη της ομάδας ΠΟΛΙΣ των atenistas, φροντίζει να μας συ-στήσει το νέο τους αυτό σκάρφισμα...

Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία προσφέρει στους Αθη-ναίους μια πρόταση για έναν περίπατο στην Αθήνα. Μία βόλτα περίπου 45 λεπτών με μία ώρα, όπου θα μπορούν μόνοι τους να ανακαλύψουν κρυφές γωνιές και ιστορίες της πόλης. Η ομάδα μας διοργανώνει ήδη πε-ριπάτους σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, αλλά το εν-διαφέρον του κόσμου για την ιστορία της πόλης και η ανάγκη τους να περπατήσουν και να αγαπήσουν ξανά την Αθήνα ήταν η κινητήριος δύναμη που μας οδήγη-σε σε αυτή την ιδέα. Μια ιδέα που θα βοηθήσει να προσφέρουμε σε όλο και περισσοτέρους Αθηναίους την εμπειρία που έζησαν όλοι όσοι επέλεξαν να περπατή-σουν και να γνωρίσουν μαζί μας ένα κυριακάτικο πρω-ινό κάποια γειτονιά της πόλης.

Τι ακριβώς περιλαμβάνεται στο δισέλιδο αυτό αρχείο pdf; Ο οδηγός περιλαμβάνει μια προτεινόμενη διαδρομή με συγκεκριμένες στάσεις σε κτίρια-μνημεία της πόλης, την επεξήγηση των κτιρίων αυτών, καθώς και τον εκτιμώμε-νο χρόνο της διαδρομής.

Αναζητάτε, όπως λέτε, «άτομα με μεράκι για την ιστορία της πόλης» που θα συμβάλουν στη σύ-νταξη των οδηγών. Ποια είναι η ανταπόκριση μέχρι στιγμής;Η ομάδα δημιουργείται αυτή την περίοδο και μπορώ να πω πως η ανταπόκριση από τον κόσμο είναι άκρως ικα-νοποιητική. Περιμένουμε, βέβαια, ακόμα περισσότερους Αθηναίους να μοιραστούν μαζί μας τις γνώσεις τους, τις ιδέες τους και πάνω από όλα τη δημιουργικότητά τους.

Στον πρώτο οδηγό δίνετε έμφαση στα κτίρια-ορόσημα της περιοχής Ψυρρή-Γερανίου και όχι, ας πούμε, σε περισσότερο «ζωντανά» σημεία της πόλης. Τι θέλετε να αναδείξετε με αυτό τον τρόπο;Μας γοητεύει πολύ η ιστορία της πόλης, το γεγονός ότι περπατάμε σε δρόμους παλιούς, προσπερνάμε κτίρια ιστορικά που έρχονται από το παρελθόν και φέρουν πολλές μνήμες. Νιώθουμε την ανάγκη να ανακαλύψου-με και να επικοινωνήσουμε αυτές τις ιστορίες στο κοινό και ίσως να θλιβόμαστε λίγο όταν βλέπουμε σημεία της πόλης μας, κτίρια που διαδραμάτισαν κάποιο ρολό στο παρελθόν, να έχουν πλέον εγκαταλειφθεί. Αν μπορέσου-με με οποιονδήποτε τρόπο να αφυπνίσουμε την κοινή γνώμη και τους αρμόδιους για την τύχη αυτών των κτιρί-ων, θα είμαστε περισσότερο από ευτυχείς.

Υπάρχουν σκέψεις για περαιτέρω επέκταση του οδηγού; Ενδέχεται να γίνει, για παράδειγμα, πε-ρισσότερο διαδραστικός; Αρχικά, υπάρχει η σκέψη να επεκταθεί θεματικά. Να

μην περιοριστούμε, δηλαδή, σε διαδρομές που έχουμε ήδη πραγματοποιήσει ως atenistas, αλλά να προσθέ-σουμε και διαφορετικές οπτικές βασιζόμενοι σε κάποια ιστορία, κάποιο θέμα, κάποιον κοινό παρανομαστή. Παραδείγματος χάρη, τα καφενεία της Αθήνας. Οσον αφορά το δεύτερο κομμάτι της ερώτησής σας, αν θα γίνει πιο διαδραστικός, περιμένουμε τις ιδέες σας! (σσ. Ενα atenistas app δεν θα ήταν καθόλου άσχημο...)

Την «περπατάμε» καθημερινά. Τη γνωρίζουμε όμως, εν τέλει, την πόλη μας;Οσο και να θεωρούμε ότι είμαστε εξοικειωμένοι με την Αθήνα, πάντα θα υπάρχει μια ιστορία που μπορεί να ει-πωθεί για αυτήν. Και πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα θέλει να την ακούσει...

Στην παρακάτω διεύθυνση μπορείτε να κατεβάσετε τον πρώτο οδηγό για την περιοχή Ψυρρή-Γερανίου, αλλά και να δηλώσετε συμμετοχή για τη συγγραφή των επομένων οδηγών: atenistas.org/guides.

Ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες (και είναι πολλές) οι νέοι Ελληνες αρχιτέκτονες κατορ-θώνουν να βρουν τρόπο έκφρασης και κυρίως τρόπο να αρθρώσουν τη δημιουργική τους φωνή. Κάπως έτσι και οπωσδήποτε απρόσμενα, η εμπειρία της επίσκεψης στην 7η Μπιε-νάλε Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων που διοργανώνει το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονι-κής στο Μουσείο Μπενάκη γίνεται μια εμπειρία συγκίνησης και προσδοκίας.

της

Δείτε την 7η Μπιενάλε των Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων

στο Mstories 49

Τη στιγμή ακριβώς που η αρχιτεκτονική παραγωγή (με την έννοια του νέου κτιρίου ή της παρέμβασης) συρρικνώνε-ται, αναγκάζοντας ταλαντούχους αρχιτέκτονες να στραφούν σε λύσεις όπως οι νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων ή τα πιστο-ποιητικά ενεργειακής απόδοσης, ο πυρήνας τους παραμένει ζωντανός. Παλλόμενος, συζητά νέες ιδέες και τάσεις, χωρίς καμία βοήθεια από την πολιτεία. Οι ιδέες ανακύπτουν και γιγαντώνονται κυρίως μέσα από τη συμμετοχή σε διαγωνι-σμούς, όπου το πεδίο είναι ελεύθερο για έκφραση.

Μιλώντας με τον πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλί-ου του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής αστειευόμαστε καθώς θυμόμαστε το γαλατικό τσιτάτο «Είναι τρελοί αυτοί οι Αρχιτέκτονες». Ο Ηλίας Κωνσταντόπουλος μας λέει: «Σε πολλούς μπορεί να φανεί παράδοξο, να φανεί ένα τόλμημα το να παρουσιάζουμε μέσα σε αυτή τη συγκυρία μια τέτοια προσπάθεια. Μιλώντας πρόσφατα σε ένα ξένο δίκτυο με ρώ-τησαν πώς τολμάμε να ξεκινήσουμε τώρα μια Μπιενάλε. Και τους είπα ότι δεν την ξεκινάμε, τη συνεχίζουμε!»

Μια έκρηξη των νέων ιδεών μπορεί κανείς εν σπέρμα-τι να τη δει στην 7η Μπιενάλε των Νέων Ελλήνων Αρχιτε-κτόνων, που άρχισε την προηγούμενη εβδομάδα φέρνοντας περισσότερα από 2.000 άτομα στη βραδιά των εγκαινίων και μόνο. Στην έκθεση μπορεί κανείς να δει 71 μελέτες (υλο-ποιήσιμες ή όχι) από 289 αρχιτέκτονες, μεγάλο μέρος των οποίων προέρχεται από συμμετοχή σε σημαντικούς διαγωνι-σμούς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Καθώς πλοηγείται ο επισκέπτης στο χώρο, δεν μπορεί να μη διαπιστώσει την κυριαρχία της ιδιωτικής κατοικίας και την παντελή έλλειψη σημαντικών έργων για παρέμβα-ση στο δημόσιο χώρο. Μια α≈διαφορία που όχι μόνο είναι ευνουχιστική για τους νέους αρχιτέκτονες, αλλά καταδικάζει τις ίδιες τις πόλεις μας να παραμείνουν εγκλωβισμένες σε εικόνες που δεν τις εξυπηρετούν πια και περιορίζουν τις δυ-νατότητές τους. «Οι μισές συμμετοχές αφορούν κατοικίες και μάλιστα υψηλής στάθμης. Oι υπόλοιπες αφορούν όλες τις τυπολογίες κτιρίων -μουσεία, θέατρα, εκθέσεις, καταστήματα -και έχουν έντονα πειραματική διάθεση. Θα έπρεπε η πολι-τεία και διάφοροι φορείς να στραφούν στους νέους αυτούς και να δουν πώς μπορούν να βοηθήσουν για να γίνει καλύ-τερο το πρόσωπο πολλών ελληνικών πόλεων», παρατηρεί ο κ. Κωνσταντόπουλος.

Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 13 Ιανουαρίου 2013 και φιλοξενείται στο κτίριο του Μουσείου Μπενάκη στην οδό Πειραιώς. Ενα χώρο που σηματοδοτεί πολλά για τη νέα ελ-ληνική αρχιτεκτονική, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Ελλη-νικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής: «Είναι διπλά σημαντικό για εμάς ότι οι αρχιτέκτονες αποκτούν ένα πραγματικό στέκι στην Αθήνα. Επιπλέον, το ίδιο το Μουσείο Μπενάκη είναι ένα κέντρο που έχει βοηθήσει πολύ για την ανάπτυξη της υποβαθμισμένης οδού Πειραιώς, δίνοντας μάλιστα ώθηση στη δημιουργία νέων κτιρίων και κυρίως στην επανάχρηση παλιών βιομηχανικών κτιρίων».

Ο Δημοσθένης Γρίβας έχει γράψει τη μουσική για πολ-λές παραστάσεις που έχετε δει. Ο νεαρός συνθέτης κάνει εμφανίσεις με την μπάντα του, τους Tricky Pony, και στον ελεύθερό του χρόνο τραβάει και μοντάρει βίντεο.

Αν δείτε το ατμοσφαιρικό βιντεοκλίπ του τραγουδιού «Το καράβι που φεύγει» της Κατερίνας Μακαβού, θα γί-νετε μάρτυρες της μίας δημιουργικής πλευράς του Δημο-σθένη Γρίβα, εκείνης που εκδηλώθηκε πιο πρόσφατα: του ανθρώπου που του αρέσει να τραβάει βίντεο. «Το βίντεο είναι μια καινούργια μου αγάπη», θα σχολιάσει εκείνος, απορρίπτοντας τον τίτλο του σκηνοθέτη. Του φαίνεται βαρύς για έναν άνθρωπο που στην ουσία τώρα ετοιμάζεται να κλείσει δυο χρόνια ενασχόλησης με το είδος επαγγελματικά, δυο χρόνια συνεργασίας δηλαδή με το επιδραστικό site yatzer.com.

Ο νεαρός Θεσσαλονικιός ασχολείται με τη μουσική. Δεν ανήκει στη σωρεία των ανθρώπων που ήξεραν από παιδιά τι ακριβώς θα έκαναν στη ζωή τους. «Η ενασχόλησή μου με τη μουσική προέκυψε κάποια στιγμή στο λύκειο. Τυ-χαία ίσως. Μέχρι τότε μπορεί και να τα κορόιδευα όλα αυτά, δεν είχα κάποια κλίση προς τα εκεί. Οι Doors και οι Pink Floyd ήταν οι πιο αγαπημένοι μου καλλιτέχνες. Ξε-κίνησα μαθήματα κιθάρας και κάποια στιγμή πήρε τη μορφή εμμονής η ασχολία μου αυτή. Βέβαια, σε εκείνη την ηλικία δεν έχεις τα εφόδια να αποφασίσεις συνει-δητά ότι κάτι θα γίνει επάγγελμα. Ξεκίνησα να παίζω με μπάντες φίλων σε διάφορα μαγαζιά. Ετσι άρχισα», λέει ξετυλίγοντας το νήμα της ιστορίας του.

Καθοριστική για την πορεία του έχει αποβεί η συ-νεργασία του με τον Κωνσταντίνο Ρήγο. Ο Δημοσθένης Γρίβας έχει γράψει μουσική για επιτυχημένες παραστά-σεις του Ρήγου, όπως το “Bossa Nova” και ο «Τιτανικός»

(αλλά και για τον «Ιούλιο Καίσαρα» του Νίκου Καραθά-νου). «Στα 24 μου συνεργάστηκα για πρώτη φορά με τον Κωνσταντίνο Ρήγο στην παράσταση ‘Ο Ταξιδιώτης του Χειμώνα’ με το χοροθέατρο του ΚΘΒΕ. Ηταν μια συ-γκλονιστική εμπειρία με πολύτιμους συνεργάτες, όπως ο Διονύσης Φωτόπουλος. Νιώθω οικεία να συνθέτω για παραστάσεις. Στην ουσία γράφεις τη μουσική που θέλεις, αλλά πρέπει να την προσαρμόσεις σε κάποιες συγκεκρι-μένες συνθήκες και μου κεντρίζει ιδιαιτέρως το ενδιαφέ-ρον το πώς η μουσική συνδυάζεται με τις άλλες τέχνες», εξηγεί. Τον τελευταίο καιρό ετοιμάζει τη μουσική για την παράσταση «Κόκκινα Φανάρια» που θα ανεβεί από το Εθνικό Θέατρο στο Rex (σε σκηνοθεσία του Κωνσταντί-

νου Ρήγου) στις 17 Ιανου-αρίου 2013. 

Αυτές τις μέρες, επί-σης, συγκεκριμένα τις Τρίτες μέχρι τις 18 Δεκεμ-βρίου, εμφανίζεται με την

μπάντα του, τους Tricky Pony, στο Faust (Καλαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12). Παίζουν τραγούδια άλλων. «Γράφουμε δικά μας τραγούδια, αλλά δεν ξέρουμε τι θα τα κάνουμε ακριβώς, ασχέτως αν συστηνόμαστε στα τωρινά μας lives παίζοντας διασκευές». Βασικές μουσικές του επιρροές απο-τελούν ο Ντεμπισί, ο Στραβίνσκι, ο Μπαχ, αλλά «πολύ εν-δεικτικά θα αναφέρω και τον Τζεφ Μπάκλεϊ ή τους Massive Attack. Στις παραστάσεις μας με ιντριγκάρουν πιο πολύ τα τραγούδια που έχουμε διασκευάσει ‘πειράζοντάς τα’, είναι πιο δημιουργική αυτή η διαδικασία», σχολιάζει. Εμείς θα σας μαρτυρήσουμε μόνο ότι πρόκειται για τραγούδια της Μπρίτνεϊ Σπίαρς και των Maroon 5.

r

Δείτε τους Tricky Pony

στο Mstories 48

Καλή εβδομάδα αυτή που έρχεται, Κριέ. Δηλα-δή, εντάξει, οικονομικά και άλλα τέτοια κατά διαόλου πάνε, αλλά τι σε νοιάζει; Με τόσες ερω-τικές επιτυχίες ο κόσμος θα ξεχάσει το όνομά σου και θα σε φωνάζει «Ο μπήχτης». Μία συμ-βουλή έχω μόνο, φτιάξε ένα καλό εβδομαδιαίο πρόγραμμα για να προλαβαίνεις όλα αυτά τα ζιμπλαφόν που θα σου κάτσουν.

Αν θέλεις το καλό σου, Ταύρε, πάρε το αμά-ξι σου, γέμισέ το βενζίνη και υπομονή για παρ-κάρισμα και πήγαινε στην Κηφισιά, μπες στον Βάρσο, παράγγειλε ένα ρυζόγαλο και ένα γαλλι-κό καφέ και κάτσε να απολαύσεις. Μην πάρεις άλλο γλυκό, πάρε ρυζόγαλο και θα με θυμηθείς.

Η Δευτέρα, Δίδυμε, είναι μέρα μεγάλων αποφάσεων. Πρέπει να κάνεις το Δεκέμβριο να μπει με τα μπούνια. Θα βρεθείς μπροστά σε δι-λήμματα αρκετά σοβαρά και το καλύτερο που έχεις να κάνεις για να τα λύσεις είναι αφενός να σκεφτείς πρωτότυπα, αφετέρου να μη φοβηθείς τις πιο σκληρές λύσεις.

Κοίτα να είσαι καλό παιδί το Σαββατοκύ-ριακο, Καρκίνε, εκεί στα μπαρ όπου συχνά-ζεις. Και μάλιστα, διάλεξε τα καλά τα μπαρ για να είσαι καλό παιδί. Η επικοινωνιακή σου πλευρά θα είναι στα δυνατά της, ενώ έχεις μια καλή ευκαιρία να γνωρίσεις καλό κόσμο, να περάσεις καλά και να κάνεις το καλό χωρίς να πέσει στο γιαλό.

Οι φίλοι σου θα χρειαστούν τη βοήθειά σου, Λέοντα, και εσύ είσαι σε φάση να προσφέ-ρεις στον περίγυρό σου. Λίγη εθελοντική εργα-σία καλό θα σου κάνει, έτσι για να ενισχύσεις το αίσθημα εξωστρέφειας που σε διακατέχει αυτή την εβδομάδα. Ακόμα και ακτιβισμό για θαλάσ-σια κήτη μπορείς να κάνεις.

Πες ευχαριστώ στο σύμπαν για τις μικρές εξάρσεις καλής τύχης που σου έχει προσφέρει, Παρθένε, αλλιώς θα σταματήσει να το κάνει. Και αν το πεις αρκετά πειστικά, δεν είναι διόλου απίθανο να περάσει κανένα «ασήψινο» να σου αφήσει το τηλέφωνό του στα καλά του καθουμέ-νου. Τώρα αν εσύ θα πάρεις αυτό το τηλέφωνο είναι άλλο θέμα.

Πώς πας από μαθηματικά, Ζυγέ; Η λογι-κή σου θα είναι στα πολύ καλά της στην αρχή της εβδομάδας, τόσο πολύ που μπορεί να ξε-φύγει και από την πραγματικότητα. Τώρα αυτό σημαίνει είτε ότι θα βλέπεις τον κόσμο σαν τον Neo στο Matrix, είτε ότι θα λυγίσεις από το βάρος της και θα μετράς τα σφηνάκια στο Booze. Διάλεξε.

Θα βρεθείς μέσα στην εβδομάδα να έχεις καινούργιο αντίζηλο στη δουλειά, Σκορπιέ. Θα φτάσετε σε άκρα, σε προειδοποιώ. Μέχρι και τις καφετέριες της Αδριανού θα κάνετε μπουζουκε-ρί, αφού οι επιδείξεις δύναμης θα φτάσουν σε βλακώδη επίπεδα. Ο,τι και να κάνεις, παίξε με τους κανόνες, μόνο αυτό σου ζητάω.

Ετοιμάσου για περιπέτειες, Τοξότη, αστι-κού τύπου. Και αν η περιπέτεια δεν έρθει μόνη της, θα σου δώσω εγώ τροφή για περιπέτεια. Βρες την μπουκαπόρτα υποβρύχιου κοντά στην Καρύτση. Οταν τη βρεις, βρες τον Wally στη Φιλοσοφική. Είναι κάπου εκεί μέσα, αλλά καλά κρυμμένος.

Κάποια αλλαγή που θα σου φανεί περί-εργη, Αιγόκερε θα αποδειχτεί πολύ χρήσιμη. Ξέρω ότι ποτέ δεν είσαι έτοιμος να ακούσεις για αλλαγή, αλλά κάνε μια προσπάθεια: Δεν πειρά-ζει που το ωδείο κάτω από το σπίτι σου έχει μόνο βυζαντινή μουσική, υπάρχει και εκεί ένας τεράστιος μουσικός κόσμος για να ανακαλύψεις που θα σε ωφελήσει.

Τέρμα οι ηττοπάθειες που ήξερες, Υδροχόε, ετοιμάσου για ένα δυνατό άνεμο αυτοπεποί-θησης από την αρχή της εβδομάδας. Η καθη-μερινότητά σου θα αποκτήσει άλλον αέρα και τα πανιά σου θα είναι φουσκωμένα. Μπράβο, Υδροχόε. Να προσέχεις το τσιγάρο πάντως.

Σε πιάνουν τάσεις φυγής πάλι, Ιχθύ, κά-θεσαι στον Πειραιά τη μία μέρα και στο αε-ροδρόμιο την άλλη, βλέποντας βαλίτσες και φευγάτα βλέμματα. Οι υποχρεώσεις σου όμως είναι εδώ και ξέρεις ότι πρέπει να τις ξεκα-θαρίσεις πριν ρίξεις μαύρη πέτρα - ή κάποια άλλη πέτρα σε ελαφρύτερη απόχρωση. Υπομο-νή και όλα θα γίνουν!

Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app.Πρόκειται για ένα «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώ-ντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη.

Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματο-γράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στο χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από video υψηλής αισθητικής, μι-κρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας.

Bar.B.Q

Το Bar.B.Q είναι ένα εστιατόριο αφι-ερωμένο στο ψάρι και τα θαλασσινά. Αστειευόμαστε, φυσικά! Η ειδικότητα του Bar.B.Q είναι το εξαιρετικής ποιό-τητας κρέας, που μαγειρεύεται με φα-ντασία, μεράκι, κέφι και εφευρετικότη-τα. Σπεσιαλιτέ του η πανσέτα η οποία σιγοψήνεται για 12 ώρες και σερβίρε-ται με σος από φρούτα του πάθους και πουρέ σελινόριζας. Η εμπειρία Bar.B.Q θα σας μείνει σίγουρα αξέχαστη.

Ελευθερίου Βενιζέλου 46, Νέα Σμύρνη

Philipp Champagne Bar

Οπως μαρτυρά και το όνομά του, το Philipp Champagne Bar είναι ένα μα-γαζί με ειδίκευση στην καλή σαμπάνια και στα κοκτέιλ της. Το Philipp κρατά-ει ψηλά τη σημαία της άλλοτε κραται-ής περιοχής του Ψυρρή. Δείχνει, επί-σης, σπάνια ικανότητα προσαρμογής στο πνεύμα των ημερών, με ιδιαίτερα φιλικές τιμές, που ξεκινούν από 5 ευρώ το ποτήρι. Συχνά φιλοξενούνται πάρτι με guest djs.

Λόλα Τομπάζη 4, Ψυρρή

Cake

Το Cake είναι ένα χαριτωμένο μαγα-ζί στη Νέα Σμύρνη με πεντανόστιμα κέικ. Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε το steam chocolate cake, τα brownies του, αλλά και τις υπόλοιπες λιχουδιές που προσφέρει στον κατάλογό του. Ιδα-νική πρόταση για μια γλυκιά έκπληξη στα αγαπημένα σας πρόσωπα ή για το παιδικό πάρτι που ετοιμάζετε, τα γλυ-κά του Cake είναι σίγουρο πως θα σας αφήσουν την καλύτερη γεύση.

 2ας Μαΐου 22,

Πλατεία Νέας Σμύρνης

Paul Sarz

Εδώ και δύο χρόνια, ο μυστικός κό-σμος του Paul Sarz λειτουργεί σε μια λιλιπούτεια μπουτίκ στον πεζόδρομο της Μαυροκορδάτου υπό το άγρυπνο βλέμμα της φιγούρας-κατατεθέν του ρε-τρό κυρίου με το μουστάκι. Κοσμήματα με ιδιαίτερο χαρακτήρα, με έμπνευση ρετρό, περιμένουν να γίνουν δικά σας. Ανακαλύψτε τις αναμνήσεις που ξυ-πνούν οι δημιουργίες του και την κρυ-φή ζωή που έχουν να σας διηγηθούν.

 Mαυροκορδάτου 4,

Αθήνα

Αργουρα

Οι θαλασσινές συνταγές τους «μιλούν» στον ουρανίσκο, καθώς τα Αργουρα απο-τελούν μία από τις καλύτερες προτάσεις για γκουρμέ ψαρομεζέδες. Συνδυάζουν τις παραδοσιακές προτάσεις μιας ψαρο-ταβέρνας με πιο «πειραγμένα» πιάτα, για όσους θέλουν να τολμήσουν κάτι διαφο-ρετικό. Παρά το θαλασσινό χαρακτήρα τους, τα Αργουρα προσφέρουν επιλογές και για τους κρεατοφάγους, ενώ η σχέση ποιότητας-τιμής παραμένει πολύ καλή.

Αγησιλάου 49-51,Τζιτζιφιές

Cream & Chocolate

Με γεύσεις που δεν μπορούν να αφή-σουν κανέναν ασυγκίνητο, το Cream & Chocolate στην Καλλιθέα αποτελεί must για όσους αγαπούν τα καλά γλυ-κά. Τούρτες, μακαρόν, σπιτικές μαρμε-λάδες, είναι μερικά μόνο από τα γλυκά που θα βρείτε στα ράφια και τα ψυγεία του Cream & Chocolate. Αν βρεθείτε στο χώρο, μην παραλείψετε να δοκιμά-σετε τη σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, που είναι, βέβαια, το προφιτερόλ.

 Ελευθερίου Βενιζέλου 116,

Καλλιθέα

Υπολογίζεται ότι πε-ρίπου το ένα τέταρτο της παγκόσμιας παρα-γωγής φρούτων και λαχανικών καταλήγει στα σκουπίδια πριν καταναλωθεί εξαιτίας της αποσύνθεσης. Το FreshPaper είναι ένα προϊόν που ευελπιστεί να δώσει λύση σε αυτό το πρόβλημα, καθυστε-ρώντας την ωρίμανση κατά δύο με τέσσε-ρις φορές σε σχέση με το φυσιολογικό χρόνο. Επιπλέον, σε αντίθεση με τον ανταγωνισμό, δεν περιέχει ούτε πλαστικά, ούτε κάρβουνο, ούτε άλλα βλαπτικά προς το περιβάλλον συστατικά. Είναι απλά ένα κομμάτι χαρτί εμπλουτισμένο με βρώσιμα οργανικά συστατικά. Το πακέτο με το κιβώτιο της φωτογραφίας περιέχει 80 κομμάτια χαρτί και κοστίζει 50 ευρώ, ενώ η ίδια ποσότητα τιμάται στα 33 ευρώ χωρίς το κοφίνι.

www.fenugreen.com

Χριστούγεννα, η πιο ωραία περίοδος του χρό-νου. Οι μεγάλοι νιώθουν και πάλι παιδιά, οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα κατανα-λώνονται με ρυθμούς πολυβόλου και οι συγγε-νείς μαζεύονται γύρω από το τραπέζι και τρώνε όλοι μαζί. Εάν όμως εσένα όλα αυτά σου τη σπάνε, εάν θέλεις να μείνεις για πάντα μόνος σου, υπάρχει το Hot Can, ένα πλήρες χριστου-γεννιάτικο γεύμα με γαλοπούλα, λαχανικά και διάφορα άλλα, που ζεσταίνεται μόνο του! Ούτε να βλέπεις άλλες χαρούμενες φάτσες τριγύρω σου, ούτε να μαγειρεύεις, ούτε καν να χρησιμοποιείς το φούρνο μικροκυμάτων. Απλά το ανοί-γεις, περιμένεις να ζεσταθεί και απολαμβάνεις. Η κάθε συσκευασία πε-ριέχει 400 γραμμάρια φαγητού, κοστίζει 7,39 ευρώ και χρειάζεται τρεις με τέσσερις εβδομάδες για να παραδοθεί, οπότε βιάσου!

www.firebox.com

www.fenugreen.com

Πηγαίνεις για ποδήλατο, τζόκινγκ, παρκούρ και ποδόσφαιρο; Λιώνεις στο γυμναστήριο και φοβά-σαι ότι την ώρα που φορτώνεις κιλά και σφίγγε-σαι θα έρθει κάποιος και θα σου πάρει τα πράγ-ματα; Τυχερέ γυμνασμένε αναγνώστη, το παγούρι Kangaroo είναι εδώ για σένα. Αντί να κυνηγάς τους κλέφτες για να τους δείρεις, αντί να βλέπεις τις τσέπες σου να φουσκώνουν και τα κλειδιά να κουδουνίζουν, με μόλις 10 ευρώ αποκτάς ταυτό-χρονα δοχείο για το «νερό» σου και πορτοφόλι. Το μυστικό βρίσκεται στο μπροστινό μέρος του γκά-τζετ, καθώς ανοίγει και χωράει όσα πράγματα δεν πρέπει να αποχωριστείς. Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες της στή-λης, αναμένεται ειδική έκδοση για γυναίκες με αντίστροφες αναλογίες χώρου για πράγ-ματα και νερό.

www.amazon.com

Το στάτους είναι στά-τους και δεν πρέπει να το θυσιάζεις σε καμία περίπτωση. Ακόμα και όταν χρει-άζεται να απολαύσεις το γαλλικό κρασί σου εσοδείας του 1956 στο δρόμο, επιβάλ-λεται να το κάνεις με στιλ. Για αυτό πρέ-πει να αγοράσεις άμεσα το Vino2Go, το ποτήρι-τάπερ που ενσωματώνει ένα δεύτε-ρο κολονάτο κρασοπότηρο. Ετσι, όταν βγαίνεις βόλτα, μέχρι να αποφασίσει η τα-πεινή παρέα σου σε ποιο μαγαζί θα καταλήξετε, το γε-μίζεις, το σφραγίζεις και το ανοίγεις μόνο για να απο-λαύσεις το περιεχόμενο. Κα-νένας φόβος να λερώσεις τα πανάκριβα ρούχα σου ή να χυθεί από απρόσεκτους πε-ραστικούς. Ολα αυτά με μό-λις 11,5 ευρώ ανά ποτήρι.

www.givesimple.com

Μια και οι γιατροί παραμένουν από τους πιο φανατικούς αναγνώστες της στήλης, το γκάτζετ Raptor της εταιρείας Leatherman είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε αυ-τούς. Πρόκειται για έναν ελβετικό σουγιά με μορφή ψαλιδιού, κατασκευασμένο από ανοξείδωτο ατσάλι. Εκτός από την προφανή του χρήση, έχει ενσωματωμένο ένα θραύστη κρυστάλλων, ένα χάρακα, ένα κλειδί για φιάλες οξυγόνου, καθώς και δύο κόπτες, έναν για δαχτυλίδια και έναν για λουράκια. Η ποιότητά του, σύμφωνα με τους κατασκευαστές, παραμένει κορυφαία, ενώ αναμένεται να είναι διαθέσιμο για αγορά το Μάιο του 2013 σε άγνωστη προς το παρόν τιμή.

www.leatherman.com

Η επισημοποίηση του διαζυγίου του Φάνη Γκέκα με τη Λεβάντε την περασμένη Τρίτη ενίσχυσε τα σενάρια που τον θέλουν να επι-στρέφει στην Παιανία την προσεχή μεταγρα-φική περίοδο. Μία πε-ρίπτωση που μοιάζει με το τέλειο συνοικέ-σιο, κομμένο και ραμ-μένο στα μέτρα και των δύο πλευρών.

Από τη μία οι «Πράσινοι» κάνουν μπαμ από την αρχή της σεζόν πως υπο-φέρουν στον τομέα του εύκολου γκολ. Στο ρόστερ τους διαθέτουν δύο βαριούς επιθετικούς, τον Τοτσέ και τον Πετρό-πουλο, με τον πρώτο να φορμάρεται ανά περιόδους και τον δεύτερο να μην έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπι-στοσύνη κανενός από τους προπονητές του. Υπάρχει επίσης ο κάτι ανάμεσα σε φορ και δεκάρι Φορναρόλι, που κανείς δεν έχει καταλάβει ποιος είναι ο ρόλος του μέσα στο γήπεδο όταν αγωνίζεται. Ομάδα όμως που κάνει πρωταθλητι-σμό -ή να διεκδικεί έστω τη δεύτερη θέση- είναι αδύνατο να τα καταφέρει χωρίς ένα άτομο που ξέρει να τελειώ-νει τις φάσεις.

Από την άλλη, ο Φάνης Γκέκας είναι ακριβώς αυτός ο τύπος παίκτη, ένας Φίλιπο Ινζάγκι των φτωχών. Δεν θα μαρκάρει ψηλά, δεν θα ανοίξει δια-δρόμους και πιθανότατα θα εκνευρίσει αρκετές φορές την κερκίδα και τους συ-μπαίκτες του με τη ραθυμία του. Ακό-μα όμως και στην άσχημη μέρα του, θα βρεθεί στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή για να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα. Με αυτό τον τρόπο βγάζει το ψωμί του από τότε που έπαιζε

στην Καλλιθέα και με αυτόν θα συνε-χίσει να το κάνει ευελπιστώντας πως το επόμενο καλοκαίρι θα βρίσκεται στα πλάνα του Φερνάντο Σάντος για τη Βραζιλία. Βέβαια, δεν είναι στην καλύ-τερη στιγμή της καριέρας του, αλλά αν κάτι τέτοιο συνέβαινε δεν υπήρχε περί-πτωση να επέστρεφε σε αυτό το ελληνι-κό πρωτάθλημα.

Τι μένει λοιπόν να γίνει εφόσον το προξενιό μοιάζει ιδανικό και για τους δύο; Μα φυσικά να βρεθούν τα χρήματα ώστε να προχωρήσει η μεταγραφή. Φεύ-γοντας από τη Λεβάντε, ο Γκέκας παραι-τήθηκε από τις οικονομικές απαιτήσεις του για τον υπόλοιπο ενάμιση χρόνο του συμβολαίου του, κάτι που πιθανότατα δεν του επιτρέπει να εργαστεί «τσάμπα». Στον αντίποδα, το ταμείο στον Παναθη-ναϊκό είναι κάτι παραπάνω από μείον και μόνη διέξοδος φαίνεται πως είναι η αποδέσμευση περισσότερων ακριβών παικτών. Και ανάμεσα σε έναν Μπουμ-σόνγκ που διαρκώς τραυματίζεται και έναν Γκέκα που μπορεί να δώσει λύσεις, η επιλογή είναι εύκολη..

Ναι, ναι, καλά θυμηθήκατε. Για το βοσκό από το μύθο του Πλά-τωνα μιλάω. Εκείνον που είχε στη διάθεσή του ένα μαγικό δα-χτυλίδι και κάθε φορά που το έστριβε, γινόταν άφαντος. Συγκι-νητική και ιερή η στιγμή που κάνω αναφορά στον παρ’ ολίγον συνονόματό μου! «Και τι σχέση μπορεί να έχει, ρε συ Ρωμαίο, ο Γύγης με μια αθλητική στήλη;» ρωτάει ο μη μυημένος αναγνώ-στης, στον οποίο και απαντώ: Ο Γύγης δεν είναι είναι αποκύη-μα της φαντασίας, αδερφέ μου. Εχει σάρκα και οστά και εν έτει 2012 έχει και ονοματεπώνυμο: Αλέξης Κούγιας!

Που λέτε, ο μεγαλοδικηγόρος που έχει ενεργή ανάμειξη με τα της Παναχαϊκής, κατήγγειλε -πριν από τον αγώνα της ομάδας του με τον Ολυμπιακό μεσοβδόμαδα- πως πήγε στο γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης» και ότι στην είσοδο «έφαγε πόρτα». Αφού, λοιπόν, προχώρησε σε καυστικές δηλώσεις και απεί-λησε με κατάθεση μηνύσεων, αποδείχτηκε εκ των υστέρων πως ο ίδιος ουδέποτε εμφανίστηκε στο γήπεδο! Αντ’ αυτού παρουσιάστηκε απλώς η εκπρόσωπος δημόσιων σχέσεων (ή, σύμφωνα με άλλες πηγές, η δικηγόρος) της Παναχαϊκής, η οποία και ενημερώθηκε από ανθρώπους της ΕΠΟ πως ο συ-γκεκριμένος κύριος δεν μπορεί να παρακολουθήσει τον αγώ-να εξαιτίας μίας τιμωρίας του που είναι σε ισχύ.

Χαρακτηριστικό του ότι όλα κύλησαν ομαλά είναι και το γεγονός πως ο πρόεδρος των φιλοξενούμενων δεν είχε κα-νένα παράπονο από την ΠΑΕ Ολυμπιακός για την άψογη φι-λοξενία. Ο σύγχρονος Γύγης, λοιπόν (αυτός, ντε, που θέλει να κάνει Λίγκα χωρίς τον Ολυμπιακό...), δεν εμφανίστηκε προχτές στα πειραιώτικα λημέρια. Τώρα, βέβαια, εάν στεκό-ταν δίπλα από την κοπελίτσα της Παναχαϊκής, στρίβοντας το δαχτυλίδι του και απολαμβάνοντας τα τερτίπια του, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο...

Τα Public εγκαινιάζουν σε συνεργασία με το «Φάρο Τυφλών» και τον δημοτικό σύμβουλο Αθηναίων Γιώργο Αμυρά μια νέα πρωτοβουλία πλήρους σήμανσης Braille στο κατάστημα του Συντάγματος, τόσο στους ορόφους του καταστήματος όσο και στο Publicafé. Στόχος τους είναι να βελτιώσουν την εμπειρία όλων των επισκεπτών τους όντας προσβάσιμα σε όλους και ταυτόχρονα να ευαισθητοποι-ήσουν το κοινωνικό σύνολο σε σχέση με τα άτομα με προβλήματα όρασης και τη διευκόλυνση της καθημερινότητας τους. Στο πλαίσιο αυτής της ενέργειας και έπειτα από μελέτη σε συνεργασία με το «Φάρο Τυφλών» θα υπάρχουν ειδικές σημάνσεις ανά όροφο, δίπλα στο ασαν-σέρ, οι οποίες θα δίνουν τις απαραίτητες πληροφορίες για τις κατηγορίες και για τα προϊόντα του εκάστοτε ορόφου. Επί-σης, θα διαμορφωθεί ειδικός κατάλογος του Publicafé σε γλώσσα Braille, για να μπορούν όλοι οι πελάτες να εξυπηρε-τούνται εύκολα και άμεσα.

Ολα τα μοντέλα των iPad mini και iPad με οθόνη Retina Wi-Fi + Cellular διαθέτει από χθες η COSMOTE μέσα από μια γκάμα προγραμμάτων ειδι-κά σχεδιασμένων για τη συσκευή της Apple. Μάλιστα, χάρη στο 4G τεχνο-λογίας LTE δίκτυό της, μπορείς να απολαμβάνεις πολλαπλάσιες ταχύτητες πλοήγησης στο διαδίκτυο. Η τιμή του νέου iPad ξεκινά από τα 669 ευρώ και είναι εξοπλισμένο με εντυπωσιακή οθόνη 9,7’’ Multi-Touch, κάμερα iSight, FaceTime, ολοκαίνουργιο επεξεργαστή A6X, ενώ διαθέτει πάνω από 275.000 εφαρμογές στο App Store. Το iPad mini από την πλευρά του ξε-κινάει από τα 499 ευρώ και έρχεται με οθόνη αφής 7,9’’, κάμερα iSight, FaceTime επεξεργαστή A5 και έως δέκα ώρες αυτονομία μπαταρίας.

VDSL ίντερνετ με ταχύτητες έως 50 Mbps προσφέρει εδώ και λίγες μέρες η Wind στους πελά-τες της, για ακόμη πιο γρήγορη πλοήγηση στο διαδίκτυο από τη σταθερή γραμμή τους. To Wind VDSL διατίθεται στην ταχύτητα των 50 Mbps με μηναίο πάγιο μόνο 10 ευρώ ως πρόσθετη υπη-ρεσία (add-on), η οποία μπορεί να συνδυαστεί με τις υφιστάμενες προσφορές Wind Double Play (L, M & S), Wind ONE (M, L, XL-σταθερή) και Wind Business Double Play, καλύπτοντας έτσι τις ανάγκες οικιακών πελατών αλλά και επαγ-γελματιών για ακόμη πιο γρήγορο ίντερνετ. Για να ελέγξεις τη διαθεσιμότητα της νέας υπηρεσίας, μπορείς είτε να μπεις στο www.wind.com.gr είτε να κάνεις μία επίσκεψη στα καταστήματα Wind.

Περισσότεροι από 1.500 δρομείς στα 10 χλμ. και 200 μικροί δρομείς στα 2 χλμ. έτρεξαν στον 30ό Αγώνα Δρόμου Υγείας Αθήνας, συμμετέχοντας σε μία μεγάλη γιορτή του αθλητισμού γεμάτη κέφι, καλή διάθεση και πολλές χαρούμενες στιγμές. Στόχος της διοργάνωσης ήταν να προαχθούν οι αθλη-τικές αξίες και να περάσει ένα μήνυμα χαράς και αισιοδοξίας. Η παραλιακή λεωφόρος πλημμύρισε από δρομείς κάθε ηλικίας, οι οποίοι έτρεξαν μια ευχάριστη διαδρομή, απολαμβάνοντας έναν καλά οργανωμένο αγώνα. To Walkman Σειράς W της Sony ήταν χορηγός της επετειακής διοργάνωσης, που ήταν αφιερωμένη στο έργο της οργάνωσης Γιατροί Χωρίς Σύνορα, και βρέθηκε εκεί. Επιβράβευσε, μάλιστα, τρεις τυχερούς δρομείς χαρίζοντάς τους το NWZ-W262, την ειδικά σχεδιασμένη για σπορ συσκευή αναπαρα-γωγής MP3 Walkman.

To GetBusy.gr, ένα portal που απευθύνεται σε νέους που αναζητούν εργασία, επι-θυμούν να ενισχύσουν τις ψηφιακές τους δεξιότητες ή ακόμα και να αποκτήσουν βασικές γνώσεις επιχειρηματικότητας, υλοποιήθηκε από το Ελληνικό Δίκτυο Επαγγελματιών Πλη-ροφορικής (HePIS) και τη Microsoft Ελ-λάς. H δημιουργία του συγκεκριμένου portal αποτελεί μέρος της δι-εθνούς πρωτοβουλίας Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, Microsoft YouthSpark, μέσω της οποίας η εταιρεία θέτει στο επίκεντρο των δράσεών της τους νέους, έχοντας λάβει υπόψη δύο παραμέ-τρους: τα υψηλά πο-σοστά ανεργίας που παρατηρούνται στις νεανικές ηλικίες και το διαρκώς αυξανόμενο χάσμα ευκαιρι-ών, ανάμεσα σε εκείνους που έχουν τις δεξιότητες και τις ευκαιρίες να επιτύχουν και σε εκείνους που τις στερούνται.

Η Ελληνικά Κελλάρια Οίνων και η διεθνής αλυσίδα ασιατι-κής κουζίνας Wagamama (Λ. Κηφισίας 37 & Σπύρου Λούη, Golden Hall) καλούν το κοινό την Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου να απολαύσει μια ιδιαίτερη γευστική εμπειρία. Μαζί με το κυρίως πιάτο, οι πελάτες μπορούν να απολαύσουν δωρεάν ένα ποτήρι ροζέ κρασί Μελισσόμαντρα της σειράς Καλλιγά της Ελληνικά Κελλάρια Οίνων. Η Μελισσόμαντρα συνδυάζεται άριστα με όλα τα πιάτα του εστιατορίου, καθώς η φρουτώδης και γλυκόπιοτη γεύση της μπορεί να αναδείξει όλες τις γεύσεις της ασιατικής κουζίνας. Το υπέροχο άρωμα γαρδένιας και τριαντάφυλλων σε συνδυασμό με τους τόνους μελιού και καραμέλας στη γεύση, εξασφαλίζουν μακριά επίγευση.

Τα πρώτα του Χριστούγεννα γιορτάζει το Πρόγραμμα Αλληλεγγύης στην Οικο-γένεια που δημιούργησε η COSMOTE σε συνεργασία με το Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων (ΚΥΑΔΑ) και καλεί το κοινό να συμμε-τάσχει σε μία ακόμη πρωτοβουλία για να γίνουν αυτές οι γιορτές πιο αισιόδοξες και όμορφες για τις 200 οικογένειες που στηρίζει το Πρόγραμμα. Το Σάββατο 1 και την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να συμμετάσχουν στο στολισμό του κτιρίου που στεγάζει το Πρόγραμμα στην περιοχή Μακρυγιάν-νη, θα φτιάξουν υπέροχες κατασκευές και θα ετοιμάσουν χριστουγεννιάτικα πακέτα για όλες τις οικογένειες. Η φόρμα συμμετοχής στο εθελοντικό κάλεσμα βρίσκεται στη διεύθυνση: www.facebook.com/cosmote. Αξίζει να σημειωθεί ότι, εκτός από τα παραπάνω, η COSMOTE θα στηρίξει τις οικογένειες του Προ-γράμματος καλύπτοντας τις ανάγκες τους για θέρμανση για όλο το χειμώνα.

Θες και εσύ να βοηθήσεις τον αγώνα ενάντια στον ιό HIV; Μπες στο Facebook και κάνε share τη φωτογραφία ή το βί-ντεο της Durex για την Πα-γκόσμια Ημέρα κατά του AIDS ή κάνε tweet προσθέτοντας το hashtag #1share1condom και ενίσχυσε τον αγώνα. Η Durex, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες προ-φυλακτικών παγκοσμίως, δωρίζει σε οργανισμούς που αγωνίζονται για την καταπολέμηση της μετάδοσης του HIV ένα προφυλακτικό για κάθε άτομο που θα συμμετέχει στη νέα εκστρατεία της 1share1condom στα social media Facebook και Twitter με αφορμή την 1η Δεκεμβρίου, την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. Οσα προφυλακτικά συγκεντρωθούν στην Ελλάδα θα δοθούν στον οργανισμό PRAKSIS, μία ανεξάρτητη Μη Κυβερνητική Οργάνωση που έχει κύριο στόχο τη δημιουργία, εφαρμογή και υλοποίηση προγραμμάτων ανθρωπιστικής και ιατρικής δράσης.

Την παρακολούθηση της αγαπημένης μου σειράς “Project Runaway”. Ξέρω ότι κινδυνεύω πολύ σοβαρά να γίνω θύμα χλευασμού, αλλά μου αρέσουν αυτές οι «μοδίστρες», που λέει και ο καλός μου. Αν και δεν έχω καμία σχέση με τη μόδα, κάτι έχει αυτή η σειρά που με συναρπάζει. Μπορεί να φταίει ο Τιμ, μπορεί η Χάιντι, δεν ξέρω. Πάντως το περασμένο Σάββατο ο ΑΝΤ1 απο-φάσισε να σταματήσει την προβολή της. Μάλιστα στο τελευταίο επεισόδιο του 6ου κύκλου. Ο λόγος; Μα φυσικά να δούμε σε επανάληψη το “Dancing” της προηγούμενης εβδομάδας για να το εμπεδώσουμε. Εννοείται δεν είχε ούτε το “Αrmy Wives”, που βάζει πριν από τις μοδίστρες. Εντάξει, ξέρω τι σκέφτεστε. «Μικρό το κακό», «υπάρχει στο ίντερνετ», «μπορείς να δεις μέχρι και τον 10ο κύκλο που έχει προβληθεί ήδη στην Αμερική». Και έτσι έκανα. Μπήκα στο μtorrent και το κατέβασα. Μήπως όμως έχει έρθει η ώρα να καταλάβουν τα ελληνικά κανάλια ότι υπάρχουν και τηλεθεατές που παρακολουθούν τις ξένες σειρές και αυτή είναι η μόνη ελπίδα τους να αγαπήσουν λίγο την τηλεόραση; Ζητάω πολλά; Είναι τόσο δύσκολο για ένα κανάλι να καταλάβει ότι ο κόσμος πια έχει ανοιχτούς ορίζοντες και μπορεί να βρει στο ίντερνετ ό,τι θέλει; Στην ελάχιστη περίπτωση να είναι κάποιος τηλεορασόπληκτος, όπως εγώ, η προ-βολή τέτοιων σειρών, έστω και στις 11 το πρωί, είναι βάλσαμο. Αλλά εκεί, να σου πάνε κόντρα, να σε αναγκάζουν να δεις τη Μακρυπούλια πρωί πρωί να κάνει γλύκες στον Λάτσιο. Ε, όχι! Το είδα την προηγούμενη εβδομάδα, δεν είμαι και τόση ηλίθια, το εμπέδωσα με τη μία.

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου επιστη-μονικής είδησης. Θυμάστε καμιά φορά που να έχετε παραφάει, όταν λέτε χιουμοριστι-κά «έφαγα ένα βόδι»; Κάτι τέτοιο έπαθε μία κακόμοιρη -ο Θεός να την κάνει- ανακόντα. Φάνηκε, βέβαια, λίγο άπληστη και κατάπιε ένα ολόκληρο κατσικάκι και δυστυχώς δεν κατάφε-ρε να χωνέψει. Η είδηση αφορούσε ένα από τα δεκάδες βίντεο που ανεβαίνουν στο ΥouΤube με ανάλογο θέμα, το οποίο προκάλεσε αίσθηση και κέρδισε πάρα πολλά views. Για την ιστορία, το μεγαλύτερο ζώο που έχει επιβεβαιωμένα κα-ταναλωθεί από φίδι σφιγκτήρα ήταν ένα ιμπά-λα (είδος αφρικανικής γαζέλας) 59 κιλών, το οποίο είχε καταπιεί ένας αφρικανικός πύθωνας το 1955. Ε, ύστερα από αυτή την πληροφορία, τι εντύπωση να μου κάνει η ανακόντα, που δεν κατάφερε να φάει την κατσίκα; Είδα τα πρώ-τα δεύτερα του βίντεο και το έκλεισα. Ελπίζω παρακάτω η είδηση να μην έλεγε για φίδια που έχουν καταπιεί μικρά παιδάκια.

Τη δήλωση Κεδίκογλου για τη μη συμμετοχή της Ελλάδας στο φετινό δια-γωνισμό της Eurovision. Δεν λέω, έχει χαβαλέ η Eurovision και συνήθως περνάμε καλά την ημέρα του τελικού, αλλά από τώρα δεν μπορώ να ασχο-ληθώ με αυτό. Βαριέμαι αφάνταστα. Και πιο πολύ από όλα βαριέμαι τον Κε-δίκογλου και τον Λιάτσο. Πλάκα θα έχει να πάμε, πλάκα θα έχει και να μην πάμε. Και στις δύο περι-πτώσεις θα το κάνουμε θέμα, θα στείλουμε κάμε-ρες, θα κάνουμε χαβαλέ. Γιατί αυτό ξέρουμε να κά-νουμε καλύτερα από όλα.