Metropolis

Υπόθεση Laurus Παραλλαγές Θανάτου

13 -19.12.2013

www.metropolispress.gr

ΦΥΛΛΟ 1052

Η Λώρη Κέζα υποδέχεται στο σαλόνι της τον Γιάννη Μαυρογιώργο

Ο Χρήστος Λούλης εξηγεί τα μυστικά του πατινάζ στον Δημήτρη Χαλιώτη

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη σε πορεία... ανόδου

Το δικό μας κορίτσι!

Index

Υποδύεται τον Θάνατο φορώντας... παγοπέδιλα στο Εθνικό!

Λούλης...30

Συζήτηση με μία από τις πλέον δραστήριες μορφές του αθηναϊκού Τύπου

Λώρη Κέζα... 34Οι βιβλιοθήκες ως κέντρα μάθησης, χώροι δημιουργικότητας και διαδραστικότητας

Future Libraries...10

Επενδύει στο τραγούδι και παρουσιάζει τον προσωπικό του δίσκο «Τέρμα η καρδιά»

Νάρης...32

Η Ελεωνόρα μετακομίζει στο Ανοδος Live Stage με νέο πρόγραμμα

Ζουγανέλη...26

Το πενταμελές συγκρότημα έχει στα σκαριά τον τρίτο του δίσκο

Pop Eye...38

Ενας παραγωγός ελάτων έχει κατασκηνώσει στο Πεδίον του Αρεως και σας περιμένει

Μαλανδρής...9

Το Floral ετοιμάζει ένα διήμερο αφιερωμένο στα 80ά γενέθλια του ιστορικού κτιρίου των Εξαρχείων

Μπλε Πολυκατοικία...41

Ενα vintage shop στην Αγ. Ειρήνης φτιαγμένο με μεράκι από τον Joe Pe και την οικογένειά του

Retrosexual...33

Ο Χρήστος Τσαπακίδης προτείνει υλικό για ταινίες στον σκηνοθέτη της τριλογίας

After Hobbit...36

Στην «Τεχνόπολις»...

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη παντρεύει τις επιτυ-χίες της με αγαπημένα της τραγούδια. Η Κα-ρυοφυλλιά Καραμπέτη συναντά την Bijoux de Kant σε μία... κοσμική τραγωδία. Οι βι-βλιοθήκες του μέλλοντος πήραν σάρκα και

οστά στο Μουσείο Μπενάκη. Ο Κωνσταντίνος Νάρης μάς ταξιδεύει με το δισκογραφικό του ντεμπούτο και ένα θαυμα-τουργό μαγαζάκι στο Κουκάκι μας φωνάζει «Ψιτ»!

Mstories 88

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPressΙδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr]Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr]

Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης ΧαλιώτηςΦωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος ΣτεργίουΔιαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

METROPOLIS

Οι μέρες της αφθονίας μου

Κρύο, σχετικότητακαι υποκρισία

Ο τοίχος στο σπίτι μου είναι παγωμένος. Ο εσωτερικός τοίχος εννοώ, μέσα στο σπίτι, εδώ, δίπλα μου. Εντελώς παγωμένος. Ηρθε τις προάλ-λες ο διαχειριστής να εισπράξει τα κοινόχρηστα και τον ρώτησα πότε το βλέπει να ανοίγουμε τη θέρμανση. Από βδομάδα, είπε, που θα πέ-σει λίγο ακόμα η θερμοκρασία. Κυκλοφορώ από δωμάτιο σε δωμάτιο τυλιγμένος με κουβέρτες, φορώντας τρεις μπλούζες. Και το φοβερό είναι ότι σε αυτή την ιστορία πρέπει να νιώθω και τυχερός. Τυχερός που είχα να πληρώσω τα κοινόχρηστα, τυχερός που θέλω να έχω θέρ-μανση, τυχερός που έχω γύρω μου τοίχους και όχι τον κρύο αέρα του Δεκεμβρίου. Τυχερός που ζω μέσα στην κρίση σε μια χώρα που κάνει επτά μήνες καλοκαίρι. Αλλά ότι υπάρχει μια φριχτή σχετικότητα σε όλα αυτά το έχουμε μάθει εδώ και αρκετό καιρό.

Περί σχετικότητας: Στον 21ο αιώνα το ινδικό Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε να επαναφέρει την απαγόρευση του ομοφυλοφιλικού σεξ. Δίνουμε σημασία στο «να επαναφέρει». Μεταβολή και πίσω στον Με-σαίωνα. Το ίδιο και στην Αυστραλία, όπου είπαν και μετά ξείπαν. Αλλο ο πολιτειακός νόμος και άλλο η ομοσπονδιακή νομοθεσία. Δεν ξέρω, μπορεί νομικά να στέκει, αλλά η ουσία είναι ότι έπειτα από την τέλεση των γάμων των ομόφυλων ζευγαριών ήρθε το Ανώτατο Δικαστήριο και

τους ακύρωσε. Να προσθέσουμε και τα πρόσφατα κωμικά συμβάντα εντός των συνόρων, μην μπερδευτεί κανείς και νομίζει ότι εμείς εδώ είμαστε προοδευτικοί. Σε μερικά χρόνια (πολλά ίσως) όλα αυτά θα φαίνονται τόσο παράξενα όσο μας φαίνεται τώρα το κυνήγι των μα-γισσών. Γιατί η λογική κερδίζει (συνήθως) την υποκρισία, ακόμα και αν χρειαστεί να περάσουν μερικοί αιώνες.

Περί υποκρισίας: Δύο ποδοσφαιριστές της τουρκικής ομάδας Γαλα-τασαράι, αμφότεροι Ιβοριανοί, ο Ντιντιέ Ντρογκμπά και ο Εμανουέλ Εμπουε, κλήθηκαν σε απολογία από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας επειδή μετά το τέλος ενός πρόσφατου αγώνα αποκάλυψαν ότι κάτω από τις εμφανίσεις τους φορούσαν μπλουζάκια με πολιτικό μήνυμα. “Thank you Madiba”, έλεγε το ένα και “Rest in peace Nelson Mandela”, έλεγε το άλλο. Φαντάζομαι δεν χρειάζεται κάποιο σχόλιο. Ούτε το μικρό αυτό περιστατικό ούτε η απώλεια του Νέλσον Μαντέλα. Το γεγονός και μόνο ότι ένας πολιτικός ηγέτης υπήρξε παγκοσμίως αποδεκτός αποδεικνύει το μεγαλείο του. Η συγκλονιστική του δράση ας είναι παράδειγμα για κάθε στενόμυαλο ανά την υφήλιο που αγιο-ποιεί τις εμμονές του.

Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

4

Ο αέρας ρήμαξε τις γλάστρες

Χωρίς πολλά πολλά στολίδια στους δρόμους, αλλά με μια έκθεση στολίδι μέσα στην καρδιά και στο πνεύμα των Χριστουγέννων... «Τα στοι-χειώδη» ο τίτλος της έκθεσης ζωγραφικής του εκφραστή της εσωτερικότητας και της λιτότητας, του Χρήστου Μποκόρου, στο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς.

Χριστούγεννα με ένα ραδιόφωνο, τον Easy 97,2, να «μπουκώνει» το κοινό του εδώ και τρεις εβδο-μάδες, 24 ώρες το 24ωρο, μόνο με χριστουγεν-νιάτικα τραγούδια και να επιβραβεύεται, και σε όλα τα άλλα οι ακροατές του να μην μπορούν να αντέξουν ούτε ένα χριστουγεννιάτικο το ημίωρο...

Με την τρυφερή “Annie”, το εξαιρετικό αυτό οικο-γενειακό μιούζικαλ, να παρουσιάζεται στον Ελλη-νικό Κόσμο, αλλά να αποτελεί πρώτη επιλογή των λιλιπούτειων θεατών και όχι των ενηλίκων. Παράξε-νο, η κινηματογραφική “Annie” που ξέρω εγώ είναι

σκηνοθετημένη από τον John Huston. Χριστούγεν-να 2013-2014 και ο Κούντερα είχε πει κάποτε ότι το επίπεδο πολιτισμού κάποιου κρίνεται από το πώς συμπεριφέρεται σε αυτούς που είναι πιο αδύ-ναμοι. Χριστούγεννα με την ανάπτυξη «προ των πυλών» και χιλιάδες νοικοκυριά, 30.000-50.000 -η ντροπή είναι ότι κανένας φορέας δεν ξέρει ακρι-βώς-, δεν έχουν καν ρεύμα, φως, ζεστό νερό, θέρ-μανση. Δύσκολο να χαρείς αυτά που ο σύγχρονος πολιτισμός προσφέρει. Εκλεκτά εδέσματα, ωραία κρασιά, πάρτι, συναυλίες, παραστάσεις, θέατρο, χορός, όλα σε καλούν να γιορτάσεις...

Αν υπάρχει κάτι καινούργιο που να μπορώ να κρα-τήσω από αυτόν τον μήνα, αυτή την περίοδο, αυτή τη χρονιά, είναι άλλο ένα τραγούδι.

ΥΓ: Ακούμε “Go gentle” από Robbie Williams.

Γιώργος Μουχταρίδης

Και ο έξυπνος Αθηναίος:

Σκέφτεται μήπως θα ήταν καλύτερα να προσποιηθεί ότι ουδέν είδε.

Θυμάται ότι μόλις έστρωσε τα χαλιά στο σαλόνι -τα οποία πλήρωσε για να παραλάβει από το καθαριστήριο- και αναστενάζει.

Αναρωτιέται ποιος θα φιλοτιμηθεί να τον βοηθήσει να ανασηκώσει τη σπασμένη γλάστρα με την τούγια.

Προσπαθεί να ξεμπλέξει τις γιρλάντες με τα φωτάκια από την καταστροφή που άφησε ο αέρας.

Αντιλαμβάνεται ότι, αν δεν αγοράσει πρώτα καινούργιες γλάστρες για να αντικαταστήσει τις σπασμένες, τζάμπα ο κόπος του.

Μετράει τις απώλειες και αναθεματίζει την επιμονή του με τις πήλινες γλάστρες που σπάνε - οι επόμενες θα είναι πλαστικές.

Κλείνει προσεκτικά την μπαλκονόπορτα, σκουπίζει τα πόδια και κατεβάζει τα ρολά. Και αύριο μέρα είναι.

Λήδα Πιμπλή

Χριστούγεννα 2013-2014

Με το που μπήκα στο ταξί κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περί-πτωση να αποφύγω την κουβέντα. Εγώ μπορεί να έδειχνα με κάθε τρόπο ότι είμαι στις κλειστές μου, ο οδηγός όμως ψοφούσε για συζήτηση. Εβαζε το ραδιόφωνο, κουνούσε το κεφάλι του λοξοκοιτάζοντάς με και μουρμούριζε: «Ακου πράγματα, σα δεν ντρέπονται πάλι. Τι άλλο θα μας συμ-βεί; Πότε θα τους κρεμάσουν όλους;» και λοιπά και λοιπά. Εγώ, βράχος! Ούτε συμφωνούσα, ούτε έφερνα αντίρρη-ση. Εκείνος όμως επέμεινε. Και όταν ο εκφωνητής άρχισε να σχολιάζει την πώληση του Αστέρα σε Αραβες και Τούρ-κους, ο οδηγός απαίτησε να πάρω επιτέλους θέση. «Πεί-τε μου, σας παρακαλώ, είναι δυνατόν να πουλάμε στους Τούρκους και τους Αραπάδες τον Αστέρα μας;»

Ε, τι να έκανα κι εγώ; Μπήκα στον χορό της συζήτησης! «Αστέρας ΜΑΣ είπατε; Hταν και δικός μας και δεν το ήξε-ρα; Εδώ στην πλαζ πήγαινες και πλήρωνες 30 ευρώ είσο-δο!» Ε, δεν εννοούσε ακριβώς αυτό, μου εξήγησε. Αλλά, βρε παιδί μου, ανήκε σε Ελληνες. Τι δηλαδή, θα δούμε σε λίγο την ημισέληνο να κυματίζει στη Βουλιαγμένη; «Αφού δίνουν 400 εκατομμύρια! Να μην τα πάρουμε; Να πάρου-με 100 λιγότερα για να κυματίζει η γαλανόλευκη;» έφε-ρα τις αντιρρήσεις μου. «Γιουσουφάκια θα γίνουμε, κύριέ μου;» επέμεινε ο πατριώτης δίπλα μου. «Συγγνώμη, αλλά τόσοι Ελληνες που έχουν επιχειρήσεις στην Τουρκία (ολό-κληρη τράπεζα είχε αγοράσει η Εθνική!) έβλαψαν σε κάτι τον πατριωτισμό των γειτόνων μας;»

Κάπως έτσι συνεχίστηκε ο διάλογος. Ποιος διάλογος δηλαδή, που σύντομα βρέθηκα στο εδώλιο της ανάκρι-σης. Μήπως δεν ήμουν και τόσο Ελληνας τελικά; «Για τους Εβραίους τι γνώμη έχετε;» με ρώτησε κάποια στιγμή, έτσι... στο άσχετο. «Χαίρομαι πολύ που έχουν βελτιωθεί οι σχέσεις μας», του απάντησα. «Αχά...» αναφώνησε. Είχε αρχίσει να σχηματίζει το προφίλ μου. «Μάλιστα, μάλιστα. Μήπως έχετε τίποτα σχέσεις επαγγελματικές με Γερμα-νούς;» ήταν η τελευταία ερώτηση, λίγο πριν φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής. Ταλαντεύτηκα για μια στιγμή. Να του απαντούσα θετικά, για να τον αφήσω να φτιάξει τη συνολική εικόνα, ή να του χαλάσω τη σούπα; Προτίμησα το δεύτερο. «Ε όχι, κύριέ μου. Θα είμαι ταυτόχρονα και με τους Εβραίους και με τους Γερμανούς;» Δεν ξέρω αν τον προβλημάτισα καθόλου. Μου έριξε ένα βλέμμα απορημέ-νο πάντως και σταμάτησε για να κατέβω. «Βουλιαγμένη», του φώναξε μια κυρία λίγο πιο κάτω. Τι δεν θα ’δινα να είμαι μέσα σε όλη τη διαδρομή...

A.

Τούρκοι & Αραβες

6Ματιές

Η φράση καρφώθηκε στο μυαλό μου, «να προχωρήσουμε με ό,τι έχουμε και όχι σκεφτόμενοι διαρκώς τι μας λείπει και τι θα θέλαμε να έχουμε». Μότο ζωής που μπορεί εύκολα αυτή τη δύσκολη ώρα να κάνει πολλούς να σκεφτούν ότι είναι προτροπή να παραδοθούμε στη μιζέρια του λίγου. Κάθε άλλο, όταν υπάρχει το όνειρο και ο στόχος. Αυτό το όνειρο εξηγούσε η διευθύντρια του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Aννα Καφέτση στη συζήτη-ση που διοργάνωσε στην «Τεχνόπολις» η ΔΗΜΑΡ «για τους θεσμούς, την πολιτιστική πολιτική και μεταρρύθμιση στην Ελλάδα της κρίσης». Οχι μόνο δικό της όνειρο, αλλά ενός τόπου που δεν υποχωρεί, δεν πρέπει να υπο-χωρήσει από το δικαίωμά του να ελπίζει στο μέλλον, στη συνέχειά του, μια συνέχεια που δεν διασφαλίζεται, παρά μόνο μέσω του πολιτισμού.

Ναι, η συζήτηση κάθε άλλο παρά ευοίωνη ήταν. Οι πολυτιμότεροι θεσμοί του πολιτισμού βρίσκονται σε κατάρρευση από την ένδεια χρημάτων. Οι αυτονόητοι ως χθες θεσμοί για ένα σύγχρονο κράτος που πορεύεται στο μέλλον, όπως η Εθνική Βιβλιοθήκη, όπως η Ταινιοθήκη της Ελλάδας, κιβω-τοί του πνεύματος και της εγχώριας κουλτούρας, δεν έχουν χρήματα ούτε για τα ...κοινόχρηστα (120 χιλιάδες χρειάζεται τον χρόνο για το κτίριο του Βοτανικού, επεσήμανε ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, πρόεδρος του Εφορευτι-κού της Συμβουλίου, στη δική του συγκλονιστική ομιλία-κραυγή αγωνίας).

Ναι, θα μπορούσε κανείς να πει ότι δεν έχουμε να διασώσουμε τα βασικά, τα αυτονόητα, τα αδιαπραγμάτευτα για έναν τόπο που βαυκαλίζεται για τις μεγάλες κληρονομιές του και ας μη σηκώνουν οι περισσότεροι από τους καθημερινούς χιλιάδες περαστικούς της Πανεπιστημίου ούτε να κοιτάξουν το κτίριο της Βιβλιοθήκης, όχι να σκεφτούν καν τους θησαυρούς του. Ανα-λύουν όλοι τις μπούρδες του κάθε αμόρφωτου Σφακιανάκη, επιμένοντας έτσι να προσκυνούν τον κάθε αοιδό της πίστας σαν να είναι «πυλώνας» πολιτισμού και εκφραστής «σκέψης», έχοντας ξεχάσει τι είναι πραγματικός πολιτισμός και τι σημαίνει για τη συντήρηση ενός τόπου στον χρόνο.

Για αυτό και μου φάνηκε βάλσαμο η φράση της Αννας Καφέτση, καθώς μιλούσε για την προσήλωση στο όνειρο της δημιουργίας ενός σύγχρονου χώρου πολιτισμού που έλειπε από τον τόπο. Με ελάχιστα χρήματα, είναι αλήθεια. Μέσα στην καρδιά της κρίσης. Αλλά το κτίριο του Φιξ αναμορ-φώθηκε. Με πείσμα και με έμπνευση το μότο «να προχωρήσουμε με ό,τι έχουμε». Με τα ελάχιστα. Και χρειάζονται πολλά. Χρειάζεται αντίληψη των κυβερνώντων για το τι σημαίνει «επιβίωση στον χρόνο» ενός τόπου, αλλά αντίληψη και των πολιτών για το τι πραγματικά είναι ποιότητα ζωής και ελ-πίδα για το μέλλον.

Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια; Κι όμως, επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ας θυμηθούμε ότι οι μόνοι χώροι όπου μπορεί να φωλιάσει είναι οι χώροι του πολιτισμού.

Αθηνά Δεληγιάννη

Με ό,τι έχουμε...

Τις τελευταίες ημέρες μια γωνία της δημόσιας σφαίρας καταλήφθηκε από συζητήσεις για την ανάγκη ανασυγκρότησης της «Κεντροαριστεράς». Παράλληλα η κυβέρνηση, με κεντρικό πυλώνα τη ΝΔ, επιχειρεί να αφηγηθεί μια νέα ιστορία, προκει-μένου να αιτιολογήσει τις όποιες επιτυχίες της. Στα Αριστερά, στον ΣΥΡΙΖΑ, προετοιμάζονται δίχως, όπως είναι οφθαλμοφανές, σαφή προσανατολι-σμό, για τις εκλογές του Μαΐου, που ευελπιστούν ότι θα ανοίξουν τον δρόμο για την εξουσία. Χα-ράσσουν εν ολίγοις στρατηγικές.

Αν κάτι ανέδειξε η κρίση από το 2008 μέχρι σήμε-ρα, είναι ότι οι στρατηγικές των κομμάτων σπάνια είναι τόσο καλά μελετημένες ώστε να καθίστανται ανθεκτικές και μακρόπνοες. Είναι μάλλον πρόχει-ρες συλλήψεις που, στο πρώτο φύσημα του ανέ-μου, καταρρέουν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα. Εξω από τους σχεδιασμούς κομματικών και λοιπών επιτελείων υπάρχει η ζοφερή πραγματικότητα.

Μόλις τις προηγούμενες ημέρες μάθαμε ότι η ανεργία ανήλθε στο 27,4%, ποσοστό το οποίο

μεταφράζεται σε 1.376.463 ανθρώπους που μετά βίας προμηθεύονται τα χρειώδη. Παράλληλα πλη-ροφορηθήκαμε ότι οι εξαγωγές άρχισαν να ση-μειώνουν κάμψη, γεγονός όχι παράξενο, καθώς παρά τη δημοσιονομική λαίλαπα των τελευταίων τεσσάρων ετών, δεν ελήφθη ούτε μισό μέτρο που θα παρείχε κίνητρα σε όσους επιθυμούν να επεν-δύσουν στον εξαγωγικό τομέα.

Ακόμη και αν θέλουμε να ξεχάσουμε αυτή την πραγματικότητα που υπαγορεύουν οι αριθμοί, μας τη θυμίζει ως αδιάψευστος μάρτυρας η όσφρηση, όταν κάθε φορά που κάνει πολύ κρύο η Αθήνα μυρίζει καμένο πλαστικό, μελαμίνη, λιωμένο λά-στιχο. Είναι η δυσοίωνη μυρωδιά της κατάντιας μιας χώρας που δεν είναι πια και τόσο ευρωπαϊ-κή, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο όρος. Είναι επίσης η οσμή των προδομένων ονείρων, της απο-γοήτευσης, της θλίψης και του μίσους. Δυστυχώς αυτή η θλιβερή πρώτη ύλη είναι η μοναδική πρω-τογενής παραγωγή της χώρας αυτή την περίοδο.

Βασίλης Νέδος

Μέρες και νύχτες ονείρων. Κάντε μια ευχή, λένε, και ψάχνουμε στο μπαούλο της καρδιάς για να βγάλου-με έξω το καλύτερο, το πιο ουσιαστικό μας όνειρο και να ζητήσουμε από το σύμπαν να γίνει αληθινό. Βλέποντας τι γίνεται στον κόσμο, νέους ανθρώπους που με λίγο ή περισσότερο πείσμα κάνουν πραγμα-τικότητα τα όνειρά τους, επιτυγχάνοντας σε τομείς που μέχρι πριν από λίγο ούτε καν το φαντάζονταν, καταλαβαίνω ότι η συγκλονιστικότερη και πιο τρο-μερή δύναμη κρύβεται στο μυαλό μας. Κανείς δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τα όνειρά μας εκτός από εμάς τους ίδιους. Εμείς τα θέλουμε, εμείς τους

δίνουμε σάρκα και οστά αξιοποιώντας τόσο τις δι-κές μας δυνατότητες όσο και εκείνες που βρίσκου-με στη διαδρομή. Κάθε πρωί σηκώνομαι και μια δει-λή φωνή ουρλιάζει «κάν’ το». Και μετά σωπαίνει, ή τουλάχιστον δεν την ακούω καθώς βαδίζω στη λού-μπα της καθημερινότητας. Το βράδυ μερικές φορές συνειδητοποιώ ότι πέρασε ακόμα μία ημέρα χωρίς να κάνω εκείνο που θέλω, ελπίζοντας ότι την επόμε-νη ημέρα το όνειρο θα με περιμένει ακόμα. Και πάλι από την αρχή.

Νικήτας Καραγιάννης

Η ίντριγκα, λένε, είναι γένους θηλυκού. Το θυμήθηκα ξανά όταν τέλειωσα ένα καινούργιο βιβλίο, ένα μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας. Ο τίτλος του, «Το Ακατέργαστόν μου». Συγγραφέας, η κα Αλίκη Ντου-φεξή-Πόουπ.

Η κυρία συγγραφέας με το διπλό επώνυμο -γεννημένη κατά δήλωσή της το 1968 στη Νέα Σμύρνη και κάτοικος από χρόνια της χώρας που γέννησε τον Νέλσον Μαντέλα- «στήνει» μια γλυκιά λογοτεχνική ίντριγκα. Ολα τα υλικά για αυτή την ίντριγκα προέρχονται και παραμένουν στον χώρο της λογοτεχνίας - η μόνη υπέρβαση είναι η αποδο-χή της κας Ντουφεξή-Πόουπ της πραγματικότητας των social media. Η συγγραφέας διατηρεί το δικό της blog (alicedoufexispope.blogspot.com), μια δεύτερη επικράτεια πέραν των βιβλίων της.

Εκεί, στο blog της, η συγγραφέας βρίσκεται σε διαρκή δι-άλογο με τους αναγνώστες της. Μάλιστα, στο τελευταίο post της -η ανάρτηση έγινε στις 24 του περασμένου Νο-εμβρίου- η κα Ντουφεξή-Πόουπ δίνει εξηγήσεις για την ...απουσία της: «Πραγματικά με συγκινείτε, αλλά υπήρχε λόγος που με χάσατε. Δύο λόγοι, για την ακρίβεια: ο πρώ-τος είναι ότι, μαγειρεύοντας για τον Andrew, την Grace και την Joyce κατσικάκι γεμιστό (συνταγή που έμαθα στη Νίσυρο, όταν έγραφα την ‘Ερωτική Καταιγίδα’), έκοψα άσχημα τον αριστερό μου καρπό. Φαίνεται πως το κόψιμο ήταν βαθύ και επικίνδυνο, γιατί προκάλεσα βλάβη στον καρπιαίο σωλήνα, όπως είπε ο γιατρός μου, ο οποίος μου ‘συνέστησε’ (διαταγή ήταν...) να μη χρησιμοποιήσω το αριστερό μου χέρι για κανέναν λόγο, και σίγουρα όχι για να γράφω... Ξέρετε όμως πόσο ξεροκέφαλη είμαι: ‘έχω και δεξί χέρι, γιατρέ’ του είπα και ξεκίνησα με πείσμα και όρεξη να γράφω το νέο μου βιβλίο - αποκλειστικά με το δεξί! Ναι, αγαπημένοι μου αναγνώστες (και αυτός είναι ο δεύτερος λόγος που δεν έγραφα τίποτα εδώ στο blog όλο αυτό το διάστημα), μόλις κυκλοφόρησε το καινούρ-γιο μου βιβλίο!»

Ολα αυτά είναι όμορφα και ωραία, αλλά που βρίσκεται η ίντριγκα; Η απάντηση στο... διάβασμα!

Κώστας Τσαούσης

Στρατηγικές vs πραγματικότητας

Η ίντριγκα

Ονειρα

8Ματιές

Ω, γνήσιο έλατο!Χωρίς φόβο, σας δηλώνω ότι είμαι ένας από αυτούς που κάθε χρόνο αγοράζουν αληθινό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Στην προσπάθειά μου να δώσω δημοσίως ένα τέλος στις αστήρικτες και άδικες κατηγορίες κατά της αγοράς αληθι-νού χριστουγεννιάτικου δέντρο, σας παραθέτω το περιεχό-μενο της συζήτησής μου με τον Δημήτρη Μαλανδρή. Εναν

παραγωγό χριστουγεννιάτικων δέντρων από τον Ταξιάρχη Χαλκιδικής, που εδώ και πολλά χρόνια κατεβαίνει τέτοιες μέρες στην Αθήνα για να πουλήσει τα δέντρα του στο Πεδίον του Αρεως.

«Εδώ πρωτοκατέβηκε ο πατέρας μου πριν από 35 χρόνια. Τότε γινόταν χαμός από παραγωγούς. Τώρα είμαστε πέντε όλοι κι όλοι. Μένουμε εδώ στα τροχό-σπιτα. Καθόμαστε μέχρι την παραμονή των Χριστουγέννων και μετά γυρίζου-με σπίτια μας», αρχίζει να μου αφηγείται, ενώ εγώ πηγαίνω την κουβέντα στο ψητό... «Δεν κόβουμε όπου βρούμε, ό,τι βρούμε. Εχουμε συγκεκριμένα και οριοθετημένα χωράφια, όπου πριν πολλά χρόνια φυτέψαμε έλατα», μου εξηγεί ο Δημήτρης Μαλανδρής προχωρώντας στη διαδικασία: «Τα μεγάλα δέντρα που έχουμε, δέκα με δώδεκα μέτρα, μας δίνουν τους σπόρους. Τρία τέσσερα χρόνια αφού φυτέψουμε, βγάζουμε τα δεντράκια και τα κρατάμε για δυο τρία χρόνια στο σακουλάκι στο φυτώριο, μετά τα παίρνουμε και τα ξαναφυτεύουμε στο χωράφι, όπου μένουν άλλα έξι χρόνια περίπου. Περνάνε δηλαδή δέκα με δώδεκα χρόνια για να γίνει ο σπόρος ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο κανονικού μεγέθους. Μόλις γυρίσω στον Ταξιάρχη, θα πάω να φυτέψω νέο σπόρο, αλλά και να φυτέψω δέντρα από το φυτώριο στο χωράφι, στις κενές θέσεις. Ετσι συνεχίζεται η αλυσίδα και τα χωράφια μας δεν μένουν ποτέ χωρίς δέντρα. Τα πήραμε χωράφια άδεια και τα έχουμε κάνει δάση. Χορτολίβαδα ήταν, αφού λόγω υψομέτρου δεν ευδοκιμεί τίποτε άλλο. Εμείς φτιάχνουμε, δεν χαλάμε. Τα ποτίζουμε, τα καθαρίζουμε, κάθε μέρα είμαστε εκεί».

Κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου, τον ρωτάω αν υπάρχει κάποιος έλεγχος από τις αρμόδιες Αρχές. «Μας ελέγχει το Δασαρχείο του Αριστοτελείου Πα-νεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πριν κόψεις δέντρα, δηλώνεις στο δασαρχείο τον ακριβή αριθμό που θέλεις να κόψεις από το χωράφι σου. Τον εγκρίνουν και μόνο τόσα δέντρα κόβονται. Τους βάζουν σφραγίδα και 1η Δεκεμβρίου μας δίνουν άδεια μεταφοράς».

Η κουβέντα τελειώνει και κοιτάζοντας γύρω μου διαπιστώνω ότι υπάρχουν δέ-ντρα σε ό,τι μέγεθος και τιμή θέλεις! Μήπως ήρθε ο καιρός να αφήσεις το πλαστικό σου δέντρο στο πατάρι και να κάνεις αληθινά Χριστούγεννα;

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής

Ενας υπέροχος, πρωτόφαντος χάρτης της ανθρωπογεωγρα-φίας μας αναδύθηκε σαν νησί για δύο ημέρες στο Μουσείο Μπενάκη κατά τη διάρκεια του Μη-Συνεδρίου Future

Libraries. Nέοι, πολλοί νέοι, μικρές κοινότητες διάσπαρτες που έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τις βιβλιοθήκες και τον μαγικό χώρο του βιβλίου, για πρώτη φορά ενώθηκαν και συνέθεσαν μια εικόνα δημιουργίας και απρόσμενου ενθουσιασμού σε ένα συνέδριο που είχε τα πάντα: Γνώσεις, χαρά, ειδήσεις, συγκίνηση.

Η αρχή έγινε με τον δαιμονικό και μαζί ευφρόσυ-νο λόγο της Κικής Δημουλά -που αποκάλυψε τη σχέση της με τον Γιάννη Τροχόπουλο, γενικό δι-ευθυντή και διευθύνοντα σύμβουλο του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, τον οποίο γνώρισε αρχικά ως διευθυντή της βραβευμένης Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Βέροιας-, η οποία κοι-τάζοντας τους νέους που είχαν κατακλύσει το αμ-φιθέατρο αναφώνησε πως βλέπει μπροστά της «τις βιβλιοθήκες του μέλλοντος». Ακολούθησε ένα καταιγιστικό διήμερο. Το συμπέρασμα είναι σαφές:

Αγαπάμε τα tablets και την τεχνολογία; Ε, τότε θα λατρέψουμε τις νέες δυνατότητες, το νέο προφίλ των βιβλιοθηκών, που αποτελούν ιδανικό πεδίο ανάδειξης αυτών των μέσων. Και μαζί θα ανακα-λύψουμε ξανά ή και θα δούμε για πρώτη φορά τη μεγαλειώδη ομορφιά των βιβλιοθηκών.

Οπου ως βιβλιοθήκες δεν νοούνται τα ράφια με τα οργανωμένα αραδιασμένα βιβλία, ούτε μερικά ευφάνταστα κτίρια. Εννοούμε τις ενώσεις ατόμων και προσωπικοτήτων που βουτάνε στα πιο κρυφά νερά της γνώσης και αναδύονται έτοιμες να προ-σφέρουν νέες εμπειρίες και γνώσεις. Εμπειρίες σαν και αυτή του συνεδρίου, που ήταν πρωτόφαντη και άκρως γοητευτική. Μια εμπειρία που διογκωνόταν με την αγωνία και τις συζητήσεις τόσο επί σκηνής όσο και στα διαλείμματα, καθώς όλοι αδημονούν για τη λειτουργία της Εθνικής Βιβλιοθήκης μέσα στο κτίριο που σχεδίασε ο Renzo Piano στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Κατά τα λοιπά, το Unconference Future Library έφε-ρε και ειδήσεις ενδιαφέρουσες, αφού οι βιβλιοθή-κες θα γίνουν όχημα για να ζωντανέψει ξανά ένα νεκρό κύτταρο της πόλης: η περίφημη διατηρητέα

αγορά της Κυψέλης. Συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων στη στοά θα στεγαστεί και η παιδική βιβλιοθήκη του Δήμου της Αθήνας. Αλλωστε τι είναι πλέον οι βιβλιοθήκες; «Είναι οι νέοι καθεδρικοί ναοί», όπως αναφώνησε η αρχιτέκτων Φρανσίν Χούμπεν, που μεταξύ άλλων έχει υπογράψει τον σχεδιασμό της βιβλιοθήκης του Μπέρμιγχαμ που μόλις εγκαι-νιάστηκε και αποτελεί παγκόσμιο νέο, όχι μόνο επειδή είναι η μεγαλύτερη της Ευρώπης, αλλά και χάρη στον μοναδικό σχεδιασμό, στο αμιγώς αν-θρωποκεντρικό ύφος και τη φιλοσοφία της.

Αξίζει να θυμίσουμε ότι το Future Library απο-τελείται έως τώρα από 117 μέλη, που είναι δη-μόσιες και δημοτικές βιβλιοθήκες. Εκκίνησε από την πολυβραβευμένη δημόσια βιβλιοθήκη της Βέροιας το 2011 με τη χρηματοδότηση του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Ο ιδρυτικός σκο-πός είναι απολύτως οραματικός: να ενισχύσει στη συνείδηση του κόσμου τη σπουδαιότητα των βιβλιοθηκών ως κέντρων μάθησης, χώρων δημι-ουργικότητας και διαδραστικότητας.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

Libraries updated

10

Αυτή την εβδομάδα ο “Economist” κατάφερε να με εκπλήξει για μία ακόμη φορά ευχάριστα. Και αυτό επειδή με το άρθρο του “The meaning of ‘Doom’” με ταξίδεψε πίσω στην παιδική μου ηλι-κία, όταν κατά την πρώτη μου επαφή με τα PC γνώρισα ένα από τα πιο αγχωτικά και φρικιαστι-κά video games. Ο αρθρογράφος Babbage απο-φάσισε να γράψει για τη συνταγή της επιτυχίας του “Doom” με αφορμή την 20ή επέτειο από το λανσάρισμά του. Τι το έκανε τόσο ιδιαίτερο; Είχε μοναδικά -για την εποχή του- γραφικά, εξαιρετι-κό gameplay και αμφιλεγόμενο περιεχόμενο (οι φριχτοί δαίμονες που έπρεπε να σκοτώσεις μπο-ρούσαν να σου προκαλέσουν εφιάλτες). Παρόλα

αυτά, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, η μεγαλύτε-ρη αξία του “Doom” έγκειται στο ότι λειτούργησε ως «πέρασμα» από τα παθητικά προϊόντα ψυχα-γωγίας σε περισσότερο interactive video games, καθώς σου επέτρεπε εύκολα να το παραμετρο-ποιήσεις σύμφωνα με τις δικές σου ανάγκες και την έμπνευσή σου (κάτι σαν μια πρώιμη μορφή λογισμικού ανοιχτού κώδικα δηλαδή). Πίσω από αυτό δημιουργήθηκε ένα ολόκληρο κίνημα “modding”, το οποίο έδωσε νέα δυναμική στη βιομηχανία των video games, η αξία της οποίας ανέρχεται πλέον σε αρκετά δισ. ευρώ.

Χ.Τ.

Οσο αναπτύσσεται η τεχνολογία, τόσο ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με νέες προκλήσεις και προ-πάντων με τα αποτελέσματα των πράξεών του. Πα-ράξενο; Και όμως, μια νέα και πολύ δυσοίωνη τάση στο διαδίκτυο το αποδεικνύει: η λεγόμενη «εκδικητι-κή πορνογραφία». Πρόκειται για τη δημοσίευση στο ίντερνετ γυμνών φωτογραφιών ανύποπτων χρηστών, από άλλους που στις περισσότερες των περιπτώσε-ων θέλουν να εκδικηθούν πρόσωπα που γνωρίζουν λίγο ή πολύ.

Τις τελευταίες ημέρες μια ανάλογη υπόθεση στο Τέ-ξας των ΗΠΑ έφερε το ζήτημα στα δικαστήρια. Ο ιδιοκτήτης του site texxxan.com κατηγορείται ότι το χρησιμοποιεί σαν πλατφόρμα στην οποία όποιος θέλει μπορεί να αναρτά γυμνές φωτογραφίες άλ-λων προσώπων, δημοσιεύοντας ονόματα και διευ-

θύνσεις, προκειμένου να τα εκδικηθεί για κάποιους προσωπικούς του λόγους. Τα θύματα είναι πολλά, αλλά μετά το πρώτο σοκ αποφάσισαν να κινηθούν εναντίον της ιστοσελίδας δικαστικώς με σκοπό να την κλείσουν και να τιμωρηθεί ο ιδιοκτήτης της. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά, αφού η νο-μοθεσία στις περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ δεν προβλέπει κάτι τέτοιο, εκτός από τις περιπτώσεις όπου οι επίμαχες φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί ενώ οι απεικονιζόμενοι ήταν ακόμα ανήλικοι, οπότε και στοιχειοθετείται κατηγορία παιδικής πορνογραφίας. Η συνέχεια έπεται πολύ ενδιαφέρουσα, καλό είναι όμως να προσέχουμε σε ποιους στέλνουμε γυμνές μας φωτογραφίες επειδή, ως γνωστόν, οι σχέσεις αλλάζουν και τα μυαλά επίσης.

N.K.

Τα «έξυπνα» κινητά άλλαξαν τη ζωή μας, αλλά πολύ σύντομα, σε λιγότερο από δέκα χρόνια, όπως λένε οι ειδικοί στον χώρο της τεχνολογίας, θα την αλλάξουν ακόμα περισσότερο. Προς το παρόν κυκλοφορούν στην αγορά φήμες για τα επόμενα πέντε νέα τεχνο-λογικά θαύματα.

Το κινητό μας θα πάρει ρόλο προσωπικού βοηθού, όπως διαφαίνεται με την παρουσίαση της εφαρμογής Siri της Apple, που όχι μόνο διαβάζει τη φωνή του χρήστη, αλλά δίνει και απαντήσεις σε πλήθος ερω-τήσεων, χρησιμοποιώντας ακόμα και χιούμορ. Δεύ-τερον, έρχονται τα κινητά χωρίς οθόνη, τα οποία θα θυμίζουν τις συσκευές που φορούσαν οι ήρωες του Star Trek και τα οποία θα εξοικονομούν ενέργεια. Με μια κίνηση ο χρήστης θα συνδέεται στο παγκόσμιο δίκτυο δίνοντας φωνητικές εντολές. Τρίτον, η εφαρ-μογή της λεγόμενης και «Προσαυξημένης πραγμα-τικότητας» (Augmented Reality) στις κάμερες των κινητών θα δίνει συμπληρωματικές πληροφορίες για οτιδήποτε βρίσκεται στο οπτικό πεδίο του χρήστη, με τη βοήθεια του GPS, μιας ψηφιακής πυξίδας και ανι-χνευτή κίνησης. Τέταρτον, τα κινητά θα προβάλλουν τρισδιάστατες εικόνες τις οποίες ο χρήστης θα βλέ-πει χωρίς ειδικά γυαλιά και, πέμπτον, τα κινητά θα λειτουργούν και ως πορτοφόλια, αφού ο χρήστης θα μπορεί να κάνει τις οικονομικές συνδιαλλαγές του μόνο με αυτά, κάτι που αυξάνει σημαντικά τον τομέα της ασφάλειας. Αναρωτιόμαστε τι έχει απομείνει.

N.K.

Το εγγύς μέλλον

Γυμνή εκδίκηση

Η κληρονομιά του “Doom”

12Reality Bites

Πίσω από το selfieΗ επιμνημόσυνη τελετή για τον Νέλσον Μαντέλα είχε καλεσμένους κάθε εί-δους. Μακρινούς γνωστούς που ήταν υποχρεωμένοι να παραστούν και ύστερα από λίγο άρχισαν να κάνουν πηγαδάκια για να περάσει η ώρα ή άλλους που θαύμαζαν ιδιαίτερα τον μακαρίτη και αποφάσισαν να πουν από κοντά το τε-λευταίο αντίο. Είχε επίσης αντιπαθητικούς θείους, όπως τον πρόεδρο Τζέικομπ Ζούμα, ο οποίος αποδοκιμάστηκε έντονα από τους Νοτιοαφρικανούς. Αλλά και κάποιους άσχετους, που «τρύπωσαν» για άγνωστους λόγους στην τελετή, όπως ο τύπος που υποτίθεται ότι μετέφραζε στη νοηματική γλώσσα τους λό-γους των πολιτικών, αλλά τελικά κανένας κωφάλαλος δεν τον καταλάβαινε. Είχε όμως και έναν απόντα. Το πνεύμα του ίδιου του Μαντέλα.

Και αυτό γιατί όλες οι καταστάσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω φρόντισαν να μας αποπροσανατολίσουν από το μήνυμα συμφιλίωσης και ειρήνης που θα έπρεπε να διαδοθεί εκείνη την ημέρα. Ετσι, ολόκληρο το διαδίκτυο «σκανδαλί-στηκε» από το selfie που τράβηξε η Δανή πρωθυπουργός Χέλε Θόρνινγκ Σμιτ μαζί με τον Βρετανό ομόλογό της Ντέιβιντ Κάμερον και τον Μπαράκ Ομπάμα. Ή έβγαλε ένα σωρό πονηρά σενάρια για το δήθεν χαριέντισμα του τελευταί-ου με την πρώτη, μέχρι που η Μισέλ Ομπάμα αποφάσισε να το λήξει. Ολα αυτά μας απέσπασαν την προσοχή από την πραγματική είδηση της τελετής: ότι σχεδόν 20 χρόνια μετά την άνοδο του Μαντέλα στην εξουσία, το κόμμα του, το οποίο βρίσκεται σήμερα υπό την ηγεσία του Ζούμα, έχει αποτύχει να κατα-πολεμήσει τη διαφθορά και τις οξύτατες οικονομικές και κοινωνικές ανισότη-τες που ταλαιπωρούσαν τη Νότια Αφρική ήδη από την εποχή του απαρτχάιντ, αποξενώνοντας ολοένα και περισσότερο το κόμμα από τη βάση του. Αφού δεν κατάφερε η χώρα να λύσει αυτά τα προβλήματα κατά την εποχή του χαρισμα-τικού της ηγέτη, θα καταφέρει να το κάνει χωρίς αυτόν;

X.Τ.

Το «Κάποια μέρα» είναι ένας δίσκος φτιαγμένος ουσιαστικά από τα χέρια του Ηλία Βαμβακούση. Δεν έχει γράψει μόνο τη μουσική και τους στίχους, δεν τον ντύνει μόνο με τη φωνή του. Ο Ηλίας έχει παίξει τα περισσότερα όργανα (ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, κρουστά, πλήκτρα, σφυ-ρίγματα και πολλά άλλα), έχει κάνει την ενορχήστρωση, την παραγωγή και οι ηχογραφήσεις έχουν γίνει στο σπίτι του, που είναι «κάτι σαν στούντιο», όπως λέει ο ίδιος. Ολη αυτή η προσπάθεια κυκλοφορεί από τον Ιούνιο σε ψηφιακή μορφή από την Antelma Music, αυτές τις ημέρες φτάνει και στα δισκοπωλεία και τη Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου θα παρουσιαστεί live στο Club του Σταυρού του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος).

«Η βραδιά θα είναι χωρισμένη σε δύο μέρη», εξηγεί ο Ηλίας. Στο πρώτο μέρος θα ακουστούν με τη σειρά όλα τα κομμάτια του δίσκου και στο δεύτερο γνωστά τραγούδια που έχω διασκευάσει εγώ». Με τη folk μεσο-γειακή διάθεση που χαρακτηρίζει τη μουσική του θα αγγίξει και αυτά τα αγαπημένα του τραγούδια. «Για παράδειγμα, έχω βάλει το ‘Αηδόνι’, ένα παραδοσιακό ηπειρώτικο τραγούδι, που το έχω κάνει αγνώριστο. Γενικά ‘βαράμε’ πολύ στο live, έχουμε δυνατές στιγμές, όπως η στιγμή που λέμε το ‘Bella Ciao’. Θα πούμε συνολικά 12 με 13 διασκευές».

Οσον αφορά το πρώτο μέρος, μαζί με τον Ηλία θα είναι και η Νατάσ-σα Μποφίλιου, ο Στάθης Δρογώσης, αλλά και η μικρή Μαγδαληνή που συμμετείχε στον δίσκο. «Με τη Νατάσσα θα τραγουδήσουμε μαζί το ‘Du Tonic’, το οποίο λέμε μαζί και στον δίσκο, ένα ακόμα που δεν είναι δικό μου και θα πει και ένα δικό της. Αντίστοιχα και ο Στάθης».

Το «Κάποια μέρα» είναι η πρώτη δουλειά του Ηλία, αλλά έχει εμφανιστεί δισκογραφικά τόσο στον δίσκο «Δεύτερη ακρόαση» της Μικρής Αρκτου με το τραγούδι «Μάτια μου», όσο και σε έναν δίσκο που έκανε από κοι-νού με την Παυλίνα Κωνσταντοπούλου. «Εκείνος ήταν ένας μοιρασμένος δίσκος. Η αλήθεια είναι ότι τώρα νιώθω ότι κυκλοφορώ κάτι ουσιαστικά δικό μου. Εβγαλα τον ήχο που ήθελα και σε κάποιες περιπτώσεις έψαχνα ακόμα και έναν χρόνο για να βρω τον τρόπο που θα ντύσω ένα τραγούδι, όπως στο «Κοριτσάκι». Ο ήχος λοιπόν είναι ο κατάλληλος, η μουσική και οι στίχοι το ίδιο. Αυτό που μένει είναι να μας ανοίξει την καρδιά του και να μας χαρίσει τις μελωδίες του καταρχάς στις 16 Δεκεμβρίου στον Σταυρό. Γιατί αυτό το live θα είναι μόνο η αρχή!

Επίσημη πρώτη

14Μουσική

13-19.12.2013

Ο Παντελής Θαλασσινός θα βρίσκεται από σήμερα και μέχρι τις 3 Ιανουαρίου στο Ρυθμός Stage (Μαρίνου Αντύ-πα 38, Ηλιούπολη) κάθε Παρασκευή και Σάββατο, καθώς και την παραμονή Χριστουγέννων και ανήμερα την Πρωτο-χρονιά. Ο αγαπημένος καλλιτέχνης λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του τελευταίου δίσκου «Ανοιχτή Ακρόαση» μας καλεί σε μια βραδιά μεταξύ φίλων. «Στο live θα παί-ξω γνωστά τραγούδια από τη δισκογραφία μου, κομμάτια από την ‘Ανοιχτή ακρόαση’ και θα κάνω κάποιες προτά-σεις από τη δεκαετία του ’70. Από το τέλος της δεκαετίας για την ακρίβεια. Μιλάμε για τραγούδια του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Ανδριόπουλου, του Μαρκόπουλου, του Ξαρχάκου. Τραγούδια που έχω εντάξει μέσα στο πρόγραμ-μά μου και τα αγαπώ».

Η «Ανοιχτή Ακρόαση» θα είναι λοιπόν η βάση αυτού του προγράμματος, ένας δίσκος που κυκλοφόρησε εννέα μό-λις μήνες μετά την «Ελπίδα» και ηχογραφήθηκε ζωντανά στο στούντιο παρουσία κοινού. Στον δίσκο περιλαμβάνο-νται αγαπημένα τραγούδια του Θαλασσινού με διαφορε-τική ενορχήστρωση αλλά κυρίως διαφορετική διάθεση, μια και το κλίμα της συναυλίας ήταν αυτό που ο ίδιος επιθυμούσε να επικρατεί. «Ηθελα να είναι σαν να έχουμε ανοιχτή επικοινωνία με το κοινό, σαν να έχουμε αφήσει ανοιχτό το τηλέφωνο και να ακούνε όλοι. Ηταν μπροστά ο κόσμος, αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας».

Σε μια εποχή όπου τα στούντιο κόβουν και ράβουν, λέξεις, μελωδίες, ήχους, ο Θαλασσινός επιλέγει να παίξει ανοι-χτά και αυτό είναι κάτι που δεν φαίνεται να τον άγχωσε ιδι-αίτερα. «Παίξαμε όλα τα τραγούδια από την αρχή μέχρι το τέλος με προσοχή να μην κάνουμε λάθη. Αυτός ο δίσκος είναι ουσιαστικά το αποτύπωμα των συναυλιών, αλλά με καλή ποιότητα εγγραφής». Στον δίσκο περιλαμβάνονται δύο νέα τραγούδια, το «Είσαι εδώ μα και πουθενά» και η «Επιστολή», αλλά στο πρόγραμμα του Ρυθμού θα ακου-στούν δύο ακόμα ανέκδοτα τραγούδια. «Εχετε έτοιμο υλικό για τον επόμενο δίσκο;» τον ρωτάω. «Ετοιμάζω ταυ-τόχρονα τέσσερις δουλειές», απαντάει. «Θα δω, μπορεί να τα βγάλω ένα ένα, μπορεί και όλα μαζί. Είναι η εποχή της δημιουργίας. Μια και έχουν κοπεί τα πολλά πολλά, προσπαθώ να δημιουργώ!»

Ανοιχτή ακρόαση

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

All that jazzFreedom

Just eighteen

Οι KollektivA, λίγες ημέρες πριν από την κυ-κλοφορία της δεύτερης δισκογραφικής τους δουλειάς, ανεβαίνουν στη σκηνή του Kookoo (Ιάκχου 17, Γκάζι), σήμερα, Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου, για μια βραδιά με τίτλο “Songs of Freedom”. Μετά τη μουσική σύνθεση για τη θεατρική παράσταση «Φώντας», την παραγωγή της συλλογής αντιφασιστικών τραγουδιών «Μία Απάντηση» και την ολοκλήρωση της «Μπαλά-ντας της Φυλακής», ενός μουσικοθεατρικού έργου εμπνευσμένου από το ομώνυμο ποίημα του Οσκαρ Ουάιλντ, η αγαπημένη αντροπαρέα οργανώνει μια νύχτα «απελευθέρωσης».

Αν άκουσες ραδιόφωνο το τελευταίο εξάμηνο ή αν χρησιμοποιείς το διαδίκτυο έστω για τα βα-σικά, είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή έπεσες πάνω σε ένα 18χρονο κορίτσι από την Πάτρα. Η SmaRagDa βέβαια είναι κάτι περισσότερο από ένα όμορφο κορίτσι με καλή φωνή. Είναι μια έφηβη που ενηλικιώνεται μέσα από τη μουσική, που έκανε τους προβληματισμούς της τραγούδι και μας εντυπωσιάζει. Το “Take your time” ήταν η αρχή της και αναδείχθηκε από το Jumping Fish ως το τραγούδι της τρέχουσας περιόδου. Αν σας άρεσε, πηγαίνετε σήμερα, Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου στο Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκά-ζι) και δεν θα χάσετε.

Ο Κωστής Μαραβέγιας δεν χρειάζεται ιδιαίτε-ρες συστάσεις. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι ότι από σήμερα, Παρασκευή 13 Δεκεμβρί-ου, έως και τις 10 Ιανουαρίου θα βρίσκεται στο Ανοδος Live Stage (Πειραιώς 183 & Πάλλαντος 38, Ρουφ). Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του δίσκου που αφορά τη ζωντανή ηχο-γράφηση των δύο καλοκαιρινών του συναυλιών στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, κα-τεβαίνει στην Πειραιώς για να μας ξεσηκώσει. Πέντε μοναδικές βραδιές με τη γνώριμη πλέον ενέργεια του Κωστή και των υπόλοιπων Ιllegal, βραδιές με βασικό μήνυμα τη μουσική, τη χαρά και την ελπίδα.

Τρελά κέφια

O Kevin Mahogany έρχεται στο Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς) για μια φοβερά ενδιαφέρουσα συνεργασία με το κουαρτέτο του Δημήτρη Καλαντζή. Αυτή η σπουδαία μορφή της τζαζ από το Κάνσας, που μπορεί να τραγουδήσει από μπλουζ και σόουλ μέχρι γκόσπελ και σύγ-χρονα τραγούδια, έρχεται πρώτη φορά σε επαφή με το ελληνικό κοινό. Μαζί του ο πιανίστας Δη-μήτρης Καλαντζής, ο οποίος έχει ξεχωρίσει για τις συνεργασίες του με μουσικούς όλου του κό-σμου, αλλά και για την ιδιαίτερη σχέση που έχει με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίκη Θεοδωράκη. Από την Τετάρτη 18 έως το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου.

15

Είναι όντως η ταινία της χρονιάς; Θα είναι ο απόλυτος κυρίαρχος των ερ-χόμενων Oσκαρ; Ή μήπως η Ακαδημία θα τρομάξει με τον ρεαλισμό που σκιαγραφεί μια από τις πιο σκοτεινές πτυχές της ιστορίας των ΗΠΑ; Oπως και να έχει, το «Δώδεκα χρόνια σκλάβος» του Στιβ ΜακΚουίν είναι μία από τις must see ταινίες του φετινού χειμώνα. Ο σκηνοθέτης του “Shame” μετα-φέρει στη μεγάλη οθόνη την αληθινή ιστορία του Σόλομον Νόρθαπ, ενός μορφωμένου μαύρου που ζει ελεύθερος με την οικογένειά του στη Νέα Υόρκη των μέσων του 19ου αιώνα. Μια μέρα του 1853 όμως η ζωή του θα αλλάξει ριζικά μέσα σε λίγα λεπτά και θα μετατραπεί στον απόλυτο εφιάλτη για τα επόμενα δώδεκα χρόνια...

Ο Σόλομον προσεγγίζεται από δύο άγνωστους άνδρες για μία δουλειά στην Ουάσινγκτον. Πρόκειται όμως για παγίδα. Με το που φτάνει στην πόλη απά-γεται και πωλείται ως σκλάβος σε έναν λευκό μεγαλογαιοκτήμονα του αμερι-κανικού Νότου. Ο Γολγοθάς του θα κρατήσει 12 ολόκληρα χρόνια μέχρι να ξανακερδίσει την ελευθερία του και να επιστρέψει στην οικογένειά του.

Μια συνταρακτική ιστορία στα χέρια ενός από τους πλέον ταλαντούχους Ευρωπαίους σκηνοθέτες, που εδώ μοιάζει να αφήνει στην άκρη την εικαστι-κή του ματιά που κυριαρχούσε στο “Hunger” και το “Shame” και να οικει-οποιείται ένα πιο αφηγηματικό σινεμά, το οποίο καταφέρνει ωστόσο να σε στοιχειώσει με τον έντονο ρεαλισμό του και τις υποδειγματικές ερμηνείες του πρωταγωνιστή Τσιούετελ Ετζίοφορ και του Μάικλ Φασμπέντερ, ο οποί-ος ξανασυναντιέται με τον ΜακΚουίν μετά τον θρίαμβο του “Shame”.

Οι επτά υποψηφιότητες στα Independent Spirit Awards και το Βραβείο Σκη-νοθεσίας από την Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης μοιά-ζουν να είναι απλά η αρχή στον δρόμο για τα Οσκαρ, που είναι απολύτως βέβαιο ότι θα συμπεριλάβουν την ταινία στις υποψηφιότητες όλων σχεδόν των μεγάλων κατηγοριών.

Το μεγάλο φαβορί

16Σινεμά

13-19.12.2013Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Στις 7 Δεκεμβρίου η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογρά-φου απένειμε σε μια λαμπερή τελετή στο Βερολίνο τα βραβεία της για το 2013. Η «Τέλεια Ομορφιά» του Πά-ολο Σορεντίνο θριάμβευσε δικαίως αποσπώντας τα Βρα-βεία Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύ-τερου Ηθοποιού (Τόνι Σερβίλο) και Καλύτερου Μοντάζ.

Το αριστούργημα του Σορεντίνο, μια εκθαμβωτική ποι-ητική ταινία σχετικά με τη ζωή και την τέχνη, που προ-βάλλεται ήδη στους ελληνικούς κινηματογράφους, ήταν το μεγάλο φαβορί της βραδιάς. Ο Σορεντίνο δεν κάνει ένα αφηγηματικό, αλλά ένα εικονοκλαστικό σινεμά, που στοχάζεται χωρίς να φλυαρεί και χωρίς να χάνει τον στό-χο του. Η «Τέλεια Ομορφιά» είναι μια μπαρόκ ταινία για το μυστήριο της ζωής, της τέχνης, της ίδιας της ύπαρξής μας. «Ολα είναι ένα τρικ...»

Σε κάποια από τα επιμέρους βραβεία της βραδιάς, η Σου-ζάνε Μπίερ κέρδισε το νεοσύστατο Βραβείο Καλύτερης Κωμωδίας για το “Love is all you need”, ο Φρανσουά Οζόν το Βραβείο Σεναρίου για το «Αγόρι στο τελευταίο θρανίο», ο Ενιο Μορικόνε το Βραβείο Μουσικής για το «Τέλειο Χτύπημα» του Τορνατόρε και οι Τζόσουα Οπεν-χάιμερ και Κρίστιν Σιν το Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμα-ντέρ για το πολυσυζητημένο “The Act of Killing”, που εί-ναι παράλληλα και το μεγάλο οσκαρικό φαβορί.

Αυτοί όμως που έκλεψαν τις εντυπώσεις στην Τελετή Απονομής των Βραβείων ήταν η Κατρίν Ντενέβ και ο Πέ-δρο Αλμοδόβαρ. Και οι δύο έφυγαν από τη βραδιά με τιμητικά βραβεία για τη συνεισφορά τους στην έβδομη τέχνη. Την Ντενέβ προλόγισε ο Βιμ Βέντερς με ενθου-σιασμό έφηβου σινεφίλ φαν της, ενώ τον Αλμοδόβαρ υποδέχτηκαν στη σκηνή με λόγια αγάπης κάποιοι από τους πρωταγωνιστές των ταινιών του.

Χόμπιτ... συνέχεια

It’s a deal

Βρέχει βραβεία

Αυτή τη φορά είναι η σειρά του περιοδικού “Time” να αναδείξει τις ταινίες της χρονιάς! Στην κορυφή του Top10 του για το 2013 συναντάμε το πολυ-συζητημένο “Gravity” του Κουαρόν, στη δεύτερη θέση την «Τέλεια Ομορφιά» του Σορεντίνο, τα άπαικτα ακόμα στη χώρα μας “American Hustle” του Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ και “Her” του Σπάικ Τζόνζι ακολουθούν και το “The Grandmaster” του Γου-όνγκ Καρ Γουάι συμπληρώνει την πρώτη πεντάδα. Δεν απουσιάζουν ωστόσο και οι εκπλήξεις, με το έκτο μέρος των «Μαχητών των Δρόμων» να τερ-ματίζει απροσδόκητα στην έκτη θέση και το νέο animation της Disney “Frozen” αμέσως μετά! Τη δεκάδα συμπληρώνουν το ντοκιμαντέρ “The Act of Killing”, το “12 Years a Slave” και το δεύτερο μέρος του «Χόμπιτ».

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας του «Χόμπιτ» με υπότιτλο «Η Ερημιά του Νοσφιστή» κάνει πρεμιέ-ρα αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους για να μας ταξιδέψει για ακόμα μία φορά στη Μέση Γη. Ο Μπίλμπο Μπάγκινς, ο Γκάνταλφ και 13 νάνοι συνεχίζουν το ταξίδι τους για να ανακτή-σουν το χαμένο βασίλειο του Ερεμπορ. Μπροστά τους απλώνεται το επικίνδυνο Δάσος Mirkwood, ενώ ο Γκάνταλφ παίρνει τον δρόμο για τον νότο με άγνωστο προορισμό. Μία ακόμα υπερπαρα-γωγή διά χειρός Πίτερ Τζάκσον, που συνεχίζει να μεταφέρει υποδειγματικά στη μεγάλη οθόνη το σύμπαν του Τόλκιν.

Ο Ντάστιν Χόφμαν έδωσε τα χέρια με τον Στίβεν Φρίαρς και θα συμμετέχει στο καστ της νέας του ταινίας, που δεν είναι άλλη από την κινηματο-γραφική βιογραφία του παγκόσμιου πρωταθλη-τή ποδηλασίας Λανς Αρμστρονγκ. Ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί ποιον ήρωα θα υποδυθεί στο πλευρό του Μπεν Φόστερ, ο οποίος υποδύεται τον Αρμστρονγκ. Είναι η δεύτερη φορά που ο Χόφμαν συνεργάζεται με τον κορυφαίο Βρετα-νό σκηνοθέτη. Η προηγούμενη ήταν πριν από 21 χρόνια, όταν πρωταγωνιστούσε στο «Ηρωας κατά λάθος». Η ατιτλοφόρητη ακόμα βιογραφία του Αρμστρονγκ αναμένεται στις αίθουσες προς τα τέλη του 2014.

Στον δρόμο για τα Οσκαρ οι Ενώσεις Κριτικών Κι-νηματογράφου των ΗΠΑ ξεκίνησαν να απονέμουν τα βραβεία τους. Αυτές τις ημέρες στην άλλη όχθη του Ατλαντικού κυριολεκτικά βρέχει βραβεία, με τις ενώσεις να ανακοινώνουν τους εκλεκτούς τους. Οι online κριτικοί της Νέας Υόρκης ψηφίζουν το “12 Years a Slave” για Καλύτερη Ταινία, αλλά δίνουν το Βραβείο Σκηνοθεσίας στον Αλφόνσο Κουαρόν για το “Gravity”. Οι Κριτικοί της Βοστό-νης πάλι δεν διχάζονται... Ολα στο “12 Years a Slave” (Ταινία, Σκηνοθεσία, Α΄ Ανδρικού Ρόλου). Στο Λος Αντζελες πάλι προτιμούν να δώσουν το πρώτο τους βραβείο εξ ημισείας στο “Gravity” και στο “Her” του Σπάικ Τζόνζι. Τα φαβορί έχουν ήδη φανεί. Αλλά ο δρόμος ακόμα είναι μακρύς...

Τέλεια και ευρωπαϊκά

Νέα δεκάδα

17

Αναλογιστείτε το εξής: Βρίσκεστε στο έτος 1941, εν μέσω του Β΄ Παγκο-σμίου Πολέμου, κλεισμένοι σε μια έπαυλη κάπου έξω από την Πράγα. Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς ειδυλλιακά, αφού το μέρος είναι απομονωμέ-νο και γύρω σας συναγελάζονται υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί. Οχι όποιοι κι όποιοι, αλλά άνθρωποι που αποφάσισαν να ενδυθούν την ψυχή του κτή-νους και να προσπαθήσουν να φέρουν εις πέρας τα παρανοϊκά οράματα της πιο απάνθρωπης ιδεολογίας που συνέλαβε ποτέ ο ανθρώπινος νους: του ναζισμού. Η συγκέντρωση των μορφών αυτών έχει γίνει κατ’ εντολή του Ράινχαρντ Χάιντριχ -του αρχιτέκτονα του Ολοκαυτώματος δηλαδή. Αλί-μονο, ένας υπασπιστής του θα βρεθεί νεκρός και όλοι μαζί οι χαρακτήρες μπλεγμένοι σε μια whodunit υπόθεση αποκάλυψης του δολοφόνου.

Το παραπάνω story αποτελεί την κεντρική αφήγηση της «Μοιραίας Πρά-γας» (εκδ. Κέδρος), ενός αστυνομικού μυθιστορήματος με πρωταγωνιστή τον Μπέρνι Γκούντερ, που για άλλη μία φορά βρίσκεται στο μάτι του κυ-κλώνα. Συγγραφέας του ο Φίλιπ Κερ, ο δημιουργός της «Τριλογίας του Βερολίνου», που εδώ και 25 χρόνια συνεχίζει να παραδίδει έργα με μόνιμο πρωταγωνιστή τον αντιναζιστή ντετέκτιβ. Αυτόν τον διασκεδαστικότατο και

συμπαθή(;) χαρακτήρα που εν ολίγοις κάποιος θα μπορούσε να χαρακτη-ρίσει «ξινό» - αφού, κακά τα ψέματα, μοιάζει ώρες ώρες να μη συμπαθεί κανέναν και να έχει βέλη στη φαρέτρα του έτοιμα να τα εξαπολύσει ενάντια σε οτιδήποτε εκείνος δεν θεωρεί σωστό.

Το βιβλίο αποτελεί ένα απαιτητικό από πλευράς ιστορικής κατάρτισης μυ-θιστόρημα, που χρειάζεται εγκυκλοπαιδικές γνώσεις ή υπομονή και προ-σεκτικό διάβασμα, στο πνεύμα της «Τριλογίας του Βερολίνου», ενώ απο-τίνει φόρο τιμής στα old school αστυνομικά αναγνώσματα -βλέπε Αγκάθα Κρίστι- φροντίζοντας να σκιαγραφήσει την εποχή αδρά, με όλη τη φοβερή πραγματικότητά της, υπενθυμίζοντας πως οι Ναζί -τι κρίμα- δεν ήταν δαίμο-νες, αλλά άνθρωποι. Και αυτό, απρόσμενα και πέρα από τον ζόφο του αι-σχρότερου των πολέμων, είναι το πλέον τρομακτικό που έχει να προσφέρει το κείμενο: η συνειδητοποίηση δηλαδή πως τα ανθρώπινα όντα, όλοι μας με άλλα λόγια, είναι ικανά να διαβούν τις εσχατιές του μίσους χωρίς να έχουν τελικά κανένα μα κανένα μεταφυσικό άλλοθι.

Στα χνάρια δολοφόνων

18Βιβλίο

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας 13-19.12.2013

Σε καιρούς πρόσφατους και λιγότερο χαλεπούς, τότε που όλα τα πρακτικά ήταν λίγο πιο απλά, και καθώς ηλιθιωδώς πήγαινα ακόμη και στο περίπτερο με το ΙΧ, είχα αρχίσει να ξεχνάω μια λατρεμένη συνήθεια: τη βόλτα. Το να περ-πατάς μόνος ή με αγαπημένη παρέα στους δρόμους μιας πόλης που, παρότι το αγνοούμε επιδεικτικά, αναβλύζει Ιστορία σε κάθε της γωνιά. Υστερα ήρθε γρήγορα και βί-αια το σήμερα και οι διαδρομές απέκτησαν ξανά την αξία που είχαν στην εφηβεία μου. Εγιναν λύτρωση. Δεν έτρεχα γρήγορα να κρυφτώ σε κάποια καφετέρια, δεν έψαχνα νευρικά τα κλειδιά του αμαξιού μου, άφηνα και αφήνω τις μυρωδιές/εικόνες/μνήμες/αφηγήσεις της Αθήνας να με συντροφεύσουν στο δύσκολο κάθε μέρα - αλίμονο, αυτά είναι αγαθά δίχως αντίτιμο.

Στην τάση μου αυτή έπαιξε ρόλο σημαντικό ένα βιβλίο. Το έργο «Αθήνα. Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστο-ρία και τη λογοτεχνία» (εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας) αποτελεί ένα γραπτό κειμήλιο κατά την άποψή μου. Ενα ογκώδες μα φιλικό βιβλίο που φυσάει τη σκόνη από τα σκονισμένα -και συχνά λησμονημένα- σημεία της πόλης, φέρνοντας στο φως με τρόπο απόλυτα απολαυστικό και επιστημονικό συνάμα τη γοητεία της ιστορίας τους. Μάλι-στα, εκτός από τη χαρά της ανάγνωσης, είχα και τη χαρά της επιμέλειας ενός διαδικτυακού βίντεο με θέμα μια ιστορική διαδρομή της Αθήνας και αφηγητές τους πλέον κατάλληλους: τους συγγραφείς του εν λόγω τόμου Τόνια Καφετζάκη και Θανάση Γιοχάλα.

Αυτή την Κυριακή οι λάτρεις των διαδρομών της πόλης ας μη χάσουν την ευκαιρία: ώρα 11 το πρωί, ξεκινώντας από το Free Thinking Zone (Σκουφά 64 & Γριβαίων), ύστε-ρα από σύντομο καφέ, οι δύο αυτοί σημαντικοί «εξερευ-νητές» των Αθηνών θα ξεναγήσουν το κοινό που θα έχει δηλώσει συμμετοχή σε μία από τις πιο όμορφες γειτονιές της πόλης, στην οποία είναι καλά κρυμμένα πολλά μυστι-κά, αγαπημένες γωνιές του Παλαμά, του Παπαδιαμάντη, της Ελλης Λαμπέτη, λογοτεχνικά στέκια που φιλοξένησαν παρέες και άφησαν ιστορία. Με άλλα λόγια, όσοι πιστοί προσέλθετε, ετοιμαστείτε για μια βόλτα ανάμεσα στα πολ-λαπλά στρώματα από αφηγήσεις που καλύπτουν το σώμα της πρωτεύουσας.

Ψυχροπολεμικά100+1 τεύχη

Μεταμόρφωση Περί παθογένειας

O Τζόναθαν Κόου, ο συμπαθέστατος αυτός συγ-γραφέας, γεννημένος στην αγγλική μέση του πουθενά, σμίλεψε το όνομά του με κύρια εργα-λεία τη λεπτή ειρωνεία και τη σατιρική ματιά. Αυτή τη φορά τοποθετεί το μυθιστόρημά του λίγο πιο παλιά από ό,τι συνηθίζει· στον Ψυχρό Πόλεμο. Το “Expo 58” μας πηγαίνει στις Βρυξέλλες στις μέρες όπου η Ευρώπη οσμιζόταν μια πιθανή ενο-ποίησή της για πρώτη φορά. Ο κεντρικός ήρωας εν μέσω κατασκοπικής ατμόσφαιρας, εν μέσω θαυμασμού για τη σύγχρονη Ευρώπη που ανα-δύεται και εν μέσω ερωτικής έλξης, θα βρεθεί σε βαθιά διλήμματα, ενώ ο Κόου θα στηρίξει -όπως συνηθίζει- την αφήγηση στο χιούμορ του.

Τον Δημήτρη Μητσοτάκη πολλοί τον γνωρίσαμε στην εφηβεία μας ως ντράμερ και ιδρυτικό μέλος των Ενδελέχεια. Στη συνέχεια τον παρακολουθή-σαμε να προχωράει με τον σεμνό και δημιουργικό του τρόπο. Φέτος μαζί με τον Αλέξανδρο Σικια-ρίδη υπογράφουν το μυθιστόρημα «Υπόγειος» (εκδ. Τόπος). Σε μια Αθήνα που βάλλεται από την οικονομική καταστροφή, χαρακτήρες καθημερινοί, επιφανειακά φυσιολογικοί και καθωσπρέπει, οργώ-νουν τη ζωή τους -πρωτίστως μέσα από τα μέσα κοι-νωνικής δικτύωσης- ψάχνοντας για λίγη ευτυχία. Η οπτική γωνία του κειμένου εισχωρεί ανερυθρίαστα στα δικά τους άδυτα αποκαλύπτοντας τη διαστρο-φή και την παθογένεια της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας που αναζητά τη χαμένη της αξιοπρέπεια.

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού «Εντευκτήριο» και ο Γιώργος Κορδομενίδης με την παρέα του ετοίμασαν -όπως πάντα- ένα χορ-ταστικό τεύχος. Η χαμογελαστή κυρία του εξω-φύλλου είναι η Αλις Μονρό, που τιμήθηκε με το φετινό Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ στο εσωτερικό ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να γνωρίσει την Καναδή συγγραφέα με αρκετές σε-λίδες αφιερωμένες στο έργο της, όπως το βλέ-πει η ίδια, αλλά και ένας νεότερος συγγραφέας. Το τεύχος περιλαμβάνει ακόμα ένα κείμενο του Νάσου Βαγενά για την Κική Δημουλά, καθώς και ένα απολαυστικό κείμενο του Γιώργου Βέλ-τσου για τον Γιάννη Τσαρούχη.

Ο Κωστής Γκιμοσούλης αποτελεί μια σταθερή αξία για τα ελληνικά γράμματα των δύο τελευταί-ων δεκαετιών - τόσο από το μετερίζι του πεζού λόγου όσο και από αυτό της ποίησης. Πρόσφα-τα, και ύστερα από μια σοβαρή προσωπική περι-πέτεια υγείας, μας παρέδωσε τη μαρτυρία του με τίτλο «Δύο μήνες στην αποθήκη» (εκδ. Καστα-νιώτης). Ο συγγραφέας για 60 ημέρες μέσα στο νοσοκομείο, ανάμεσα στον πόνο της αρρώστιας και τον τρόμο του μετά, ξεπερνώντας τις δυσκο-λίες επώδυνα μα σταθερά, καταφέρνει να επανα-προσδιορίσει τη ζωή του και τις προτεραιότητές του μακριά από διχασμούς. Σύντροφός του στην πορεία αυτή ένα μυθικό πλάσμα, δημιούργημα του μυαλό του.

Ιστορικές βόλτες

19

Ο Εκτορας Λυγίζος φέτος έχει κάθε λόγο να νιώθει χαρούμενος. Η πρώ-τη μεγάλου μήκους ταινία του «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού», βασισμένη ελεύθερα στο μυθιστόρημα «Η πείνα» του Κνουτ Χάμσουν, θριάμβευσε στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και διακρίθηκε σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ. Εκτός όμως από τα κινηματο-γραφικά, πριν από λίγο καιρό ανέβηκε στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου η παράσταση «Περιποιητής φυτών» σε κείμενο του Παύλου Μάτεσι και σκηνοθεσία δική του.

Από την ερχόμενη Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου και μέχρι τις 5 Ιανουαρίου ο Εκτορας Λυγίζος θα βρίσκεται κάθε μέρα (εκτός Δευτέρας και Τρίτης) στη Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) με την παράσταση “Room service” των Τζον Μάρεϊ και Αλεν Μπόρετζ. Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία του Λυγίζου με την ομάδα Grasshoper, ενώ έχει γίνει θεατρική επιτυχία στο

Μπρόντγουεϊ, ταινία από τους αδελφούς Μαρξ, μιούζικαλ με τον Φρανκ Σινάτρα, μεταμοντέρνα παράσταση σε σκηνοθεσία του Τόμας Οστερμάιερ.

Το “Room Service” είναι μια αμερικανική φάρσα για την οικονομική κρί-ση του Μεσοπολέμου. Ενας χρεοκοπημένος θίασος γεμάτος πεινασμέ-νους ηθοποιούς και επίδοξες στάρλετ διαμένει σε ένα δευτεροκλασάτο ξενοδοχείο και μπλέκεται σε μια δίνη από γκάφες και μηχανορραφίες προκειμένου να εξασφαλίσει την πολυπόθητη χρηματοδότηση για το νέο του ανέβασμα. Στην παράσταση, η φρενήρης δράση του έργου εξωθείται στα έσχατα όρια του σωματικού θεάτρου και της ακραίας performance. Ο ολιγομελής νεανικός θίασος (Γιάννης Κλίνης, Εκτορας Λυγίζος, Ελενα Μεγγρέλη, Δημήτρης Μοθωναίος, Αρης Μπαλής, Γιάννης Παπαδόπου-λος) ερμηνεύει 14 ρόλους, εξερευνώντας τα όρια της εξάντλησης, αλλά και τη σκληρότητα, την αγριότητα και το μαύρο χιούμορ του να είναι κα-νείς φτωχός πλην όμως ...εφευρετικός.

Φάρσα παλιάς κοπής

20Θέατρο

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου 13-19.12.2013

Στο Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου (Ιουλια-νού 35 & Γ΄ Σεπτεμβρίου 78, Αθήνα) θα βρεθεί ο Χρήστος Φερεντίνος και θα προσπαθήσει να λύσει σαν άλλος Ηρακλής Πουαρό ένα έγκλη-μα που συνέβη πριν από 90 χρόνια! Με αφορ-μή των εορτασμό των 90 χρόνων της σπάνιας ιδιωτικής συλλογής αυτοκινήτων, ο Φερεντίνος θα βρεθεί εκεί και θα κληθεί να βρει τη λύση σε ένα μυστηριώδες αίνιγμα. Το πρωτότυπο έργο «Καλώς ήρθατε Ντετέκτιβ Πουαρό» σκηνοθε-τεί η Φρόσω Λύτρα και παίζουν ακόμα η Λήδα Ματσάγγου, η Εβελίνα Παπούλια, ο Σωκράτης Αλαφούζος κά.

Η νέα παράσταση της ομάδας Bijoux de Kant ανεβαίνει από την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου στο Υπόγειο Γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύ-ρος). Το ανέκδοτο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Πολι-τισμός: μία κοσμική τραγωδία» αφορά την καταστροφή του κόσμου μέσω της κατάρρευσης του πολιτισμού. Ο Γιάννης Σκουρλέτης, μόνιμος κάτοικος πια του Υπογείου του Κακογιάννης, επέλεξε αυτή τη φορά να σκηνοθετή-σει ένα πρωτότυπο έργο που αναφέρεται στην παραμορ-φωμένη απόδοση του μύθου της Μήδειας όπως αυτός εκδηλώνεται στην παρακμή της σύγχρονης Ελλάδας.

Στην παράσταση παίζει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στην πρώτη συνεργασία με την Βijoux, ο Κρις Ραντάνοφ, που κατεβαίνει για δεύτερη φορά στο Υπόγειο, ο Γιώργος Πα-παπαύλου, ο Τάσος Καραχάλιος, ο οποίος συνεργάζεται για πρώτη φορά με την ομάδα, αλλά είχε συνεργαστεί με τον Γιάννη Σκουρλέτη στην ιστορική παράσταση «Καρδιά με κόκκαλα: βίος και πολιτεία του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη» το καλοκαίρι του 2006, λίγο καιρό πριν πρωταγωνιστήσει στο «2» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, και το πουλέν της Βijoux, η Λένα Δροσάκη, που συμμετέ-χει τρίτη συνεχόμενη χρονιά μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε ως Στέλλα στην παράσταση «ΣΤΕΛΛΑ travel: η γη της απαγγελίας». Τη μουσική της παράστασης έχει γράψει ο Κώστας Δαλακούρας, ενώ τα σκηνικά έχει επι-μεληθεί ο Γιάννης Σκουρλέτης, η σκηνογράφος Δήμητρα Λιάκουρα και ο εικαστικός Περικλής Πραβητάς.

Σύμφωνα με τον ίδιο τον συγγραφέα: «Το θέατρο, υπό το πρόσχημα ενός δραματικού κειμένου με τον τίτλο ‘Πο-λιτισμός’ και της σκηνικής μεταφοράς του, αποπειράται την αναπαράσταση παρόμοιας κατάρρευσης και απο-γύμνωσης. Εδώ, η εντελώς αφοπλισμένη ανθρωπότητα, άντρες, γυναίκες, παιδιά, μέσα από την έγκαιρη ανάγνω-ση του μύθου της Μήδειας όπως τον διαχειρίστηκε ο Ευριπίδης και όπως μετασχηματίστηκε από μια σημερινή δραματουργική ανάπλαση, εκτίθεται με έναν τρόπο που μόνο η θεατρική σύμβαση, δηλαδή η ποιητική επέμβα-ση, είναι ικανή να τον βρει για να αποκαλύψει αυτόν τον αφοπλισμό».

Αίνιγμα

Μηχανορραφίες

Κοσμική τραγωδία

Καταστροφή... ξανά!

Η Λυδία Κονιόρδου σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στη «Φλαντρώ» του Παντελή Χορν που παρουσι-άζεται από σήμερα, Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου, στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου (Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, Ομόνοια). Το έργο, γραμμένο το 1925, παρουσιάστηκε πρώτη φορά την ίδια χρονιά από τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη και χαρακτηρίστηκε ιδιαίτερα τολμηρό για την εποχή. Η Φλαντρώ, χήρα με δύο κόρες, αποφασίζει να παντρέψει την κόρη της με τον νε-αρό άντρα με τον οποίο η ίδια είναι ερωτευμένη, ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα τον κρατήσει μακριά από τη δεύτερη κόρη της, την οποία ζηλεύ-ει και ανταγωνίζεται. Τα σχέδιά της όμως φέρνουν αντίθετα αποτελέσματα. Παίζουν: Μαρία Διακο-παναγιώτου, Ελεάνα Στραβοδήμου, Φαίδων Κα-στρής, Σεβίλλη Παντελίδου, Μιχάλης Σαράντης.

Τo “I will survive” είναι μια παράσταση για το τέλος του κόσμου. Και από ό,τι φαίνεται θα παίζεται στην Αθήνα μέχρι να έρθει όντως το τέλος του κόσμου. Οι θεατές φορούν μάσκες, εφοδιάζονται με κάλτσες και μπαίνουν έτοιμοι για όλα. Φέτος η ξεκαρδιστική παράσταση σε σκηνοθεσία Γιάννη Σαρακατσάνη ανεβαίνει στο Θέατρο Ιλίσια - Βολανάκης (Παπαδιαμαντοπού-λου 4, Ιλίσια) κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Αυτή τη φορά, εναλλάξ με τον Γιώργο Παπαγεωργίου, τον ρόλο του επιστήμονα Αρη Λαμπέρ ενσαρ-κώνει ο Γιάννης Σαρακατσάνης, ενώ ο Αντίνοος Αλμπάνης θα προσπαθήσει να επιβιώσει στον ρόλο του χαλαρού Ομηρου.

Στο Θέατρο Σφενδόνη (Μακρή 4, Μακρυγιάν-νη), που φέτος κλείνει 20 χρόνια λειτουργίας, παρουσιάζεται η παράσταση «Μορφές» από το έργο του Βιζυηνού με την Αννα Κοκκίνου. Ενα έργο που πρωτοανέβηκε το 1993 και από τότε εξακολουθεί να χτίζεται, να διαμορφώνεται και να εξελίσσεται. Εχει συμπληρώσει ήδη 800 πα-ραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, απο-τελεί για πολλούς σταθμό στο νεοελληνικό θέα-τρο, ενώ αυτή τη φορά καλλιτεχνικός σύμβουλος της Αννας Κοκκίνου είναι ο Νίκος Φλέσσας.

Βιζυηνός

21

H Cheapart κλείνει αισίως φέτος 19 χρόνια λειτουργίας και έχει εδραιωθεί ως ένας καινοτόμος και πρωτότυπος εκθεσιακός θεσμός με δυναμική πα-ρουσία μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Η φετινή διοργάνωση εγκαινιάζεται σήμερα, Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου, στην Cheapart στα Εξάρχεια (Ανδρέ-ου Μεταξά 25) και στο CAMP! (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά) και θα διαρκέσει μέχρι και τις 23 Δεκεμβρίου. «Η Cheapart αποτελεί ένα σπάνιο, ίσως μοναδικό δείγμα σύγχρονου ελληνικού πολιτιστικού σχεδι-ασμού, που το μοντέλο της εξάγεται με επιτυχία σε χώρες του εξωτερικού κρατώντας πάντα τα χαρακτηριστικά της στοιχεία. Το κλειδί της επιτυχίας είναι η διείσδυση στην τοπική σκηνή και η αποδοχή από την κοινωνία που ενσωματώνει τις εκδηλώσεις αυτές στον κορμό της. Τα χρόνια που προη-γήθηκαν έγιναν προσεκτικά βήματα με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και στις εκάστοτε συνθήκες», αναφέρουν χαρακτηριστικά οι διευθυντές και επιμελητές Γιώργος Γεωργακόπουλος και Δημήτρης Γεωργακόπουλος.

Οι ίδιοι τονίζουν ότι «οι συνεργασίες καλλιτεχνών, οργανισμών και επιμε-λητών που προκύπτουν από το δίκτυο της Cheapart έχουν αποδώσει τα τε-

λευταία χρόνια καρπούς που μετρώνται πλέον σε αριθμούς συμμετοχών, επισκεπτών, εκθέσεων και διεθνών εκδηλώσεων. Σκοπός ήταν ο μακροπρό-θεσμος σχεδιασμός μιας διοργάνωσης που απέφευγε τα βραχυπρόθεσμα πιθανά οφέλη δίνοντας το βάρος στην παγίωση συνεργασιών και σχέσεων εμπιστοσύνης με τους καλλιτέχνες και το κοινό».

Η Φωτεινή Καπίρη, εκ των διευθυντών του CAMP! και της Cheapart, συ-μπληρώνει πως η φετινή διοργάνωση υπογραμμίζει τον ρόλο και την αξία της Chepart, η οποία διατηρεί σταθερά τις αξίες της μέσα στον χρόνο, επι-στρέφει στο επιτυχημένο μοντέλο του 1995, δηλαδή της δεκαήμερης έκ-θεσης, και αναπροσαρμόζει τις τιμές της στο πνεύμα των καιρών. Παράλ-ληλα, η έκθεση συμπληρώνεται από τη διοργάνωση Cheapart Selection, η οποία θα περιλαμβάνει μια επιλογή από έργα όλων των συμμετεχόντων και θα διαρκέσει από τις 17 Δεκεμβρίου μέχρι τις 13 Ιανουαρίου. Η έκθε-ση αυτή φιλοξενείται στον νέο χώρο της Cheapart στο Χαλάνδρι (Στρα-τάρχου Παπάγου 13), ο οποίος έδωσε δυναμικά το «παρών» του πριν από λίγες εβδομάδες.

Είκοσι παρά κάτι

22Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

13-19.12.2013Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Στο πνεύμα των γιορτών η γκαλερί CAN Christina Androulidaki (Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι) φιλοξενεί για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το Χριστουγεννιάτικο Bazaar της μέχρι τις 4 Ιανουαρίου. Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα τέχνης, τυπώματα σε limited edition, κε-ραμικά και βιβλία και συμμετέχουν πολλοί Ελ-ληνες και ξένοι καλλιτέχνες, όπως οι Παύλος Τσάκωνας, Ειρήνη Καραγιαννοπούλου, Γιώργος Τσεριώνης, Λευτέρης Τάπας, Αντωνάκης Χριστο-δούλου, Jess Wilson, Greece is for Lovers κά. Παράλληλα, στον χώρο θα διατίθενται βιβλία τέχνης, limited-run art catalogues, fanzines και artist books από τους OMMU.

Bazaar

Μόνο τα απαραίτητα

Ταξιδεύοντας τη νύχτα

«Τα στοιχειώδη» είναι ο τίτλος της έκθεσης του Χρήστου Μποκόρου που φιλοξενείται στο κτίριο της Πειραιώς του Μουσείου Μπενάκη (Πειραι-ώς 138 & Ανδρονίκου) έως τις 26 Ιανουαρίου. Τα έργα της έκθεσης είναι ζωγραφισμένα πάνω σε ξύλινα πατώματα από ορεινές γέφυρες, ενώ η στενότητα και το μήκος των έργων επισημαί-νουν «τη στενότητα και το μήκος της οδού που διαβαίνουμε ως την απέναντι όχθη», σύμφωνα με τον ζωγράφο. Οπως επισημαίνει ο ίδιος: «Τα έργα, νομίζω, μιλάνε από μόνα τους. Στους καιρούς που ζούμε, με τον ρυθμό της εποχής μας και των αγορών, σωρεύουμε νέα και περιττά πράγματα. Εμείς οφείλουμε να ξαναβρούμε τη συνάφεια με τον ουρανό και τη γη, να ονομά-σουμε την ταυτότητά μας».

Η Γκαλερί Ζουμπουλάκη (Πλ. Κολωνακίου 20) παρουσιάζει έως τις 11 Ιανουαρίου την ομαδι-κή έκθεση «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας». Ο τίτλος αποτελεί μια αναφορά στο μυθιστόρημα του Louis-Ferdinand Celine “Voyage au bout de la nuit”. Στο πλαίσιο της έκθεσης οι καλλι-τέχνες δημιουργούν εικόνες που τους οδηγούν συνειρμικά στην επιλογή κάποιου λογοτεχνικού αποσπάσματος ή το αντίστροφο. Στην έκθεση συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι Γιάννης Αδαμά-κης, Μαρίνα Βερνίκου, Μίλτος Γκολέμας, Κατε-ρίνα Καλούδη, Κυριάκος Μορταράκος, Μαρία Φιλοπούλου, Μανώλης Χάρος, Κώστας Χριστό-πουλος, Γιάννης Ψυχοπαίδης. Παράλληλα συ-νεχίζονται στον χώρο οι εκθέσεις των Διαμαντή Αϊδίνη, Γεώργιου Ζογγολόπουλου και των νεότε-ρων καλλιτεχνών Ελευθερίας Σταμάτη και Γιού-λας Χατζηγεωργίου.

Η ατομική έκθεση της Πέγκυς Κλιάφα με τίτλο “Pharmakon” φιλοξενείται στην Αίθουσα Τέχνης Καππάτος (Αθηνάς 12, Μοναστηράκι) μέχρι τις 11 Ιανουαρίου. Η έκθεση αποτελείται από δημι-ουργίες της καλλιτέχνιδας από το 2008 μέχρι σήμερα, οι οποίες εντάσσονται σε τρεις εννοι-ολογικές ενότητες: «Θρησκεία - Μεταφυσική», «Φύση» και «Επιστήμη - Χημεία». Πρωταγω-νιστής στη δουλειά της αυτή, το χάπι ή το πε-ριτύλιγμα, η συσκευασία του χαπιού, το blister και τα ασημένια χαρτάκια από τα περιτυλίγματα των χαπιών. Με αναφορές στην εξέλιξη της θε-ώρησης του ανθρώπου σχετικά με την ίαση της ψυχής και του σώματος, η έκθεση περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ζωγραφικά έργα, εγκαταστάσεις από μεταλλικούς τοίχους, βιτρό γνωστών δυτι-κών καθεδρικών ναών, ταπετσαρίες, δαντέλες, ψηφιδωτά, βίντεο και γλυπτά.

Φάρμακο

To metamatic:taf (The Art Foundation) αποτελεί έναν δραστήριο πολιτιστικό οργανισμό ο οποίος από το 2009 υλοποιεί και φιλοξενεί ποικίλες καλλιτεχνικές εκδηλώ-σεις και εκθέσεις. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια συ-μπληρώνει τη δράση του με την παρουσία του και στο online περιβάλλον μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας www.metamatictaf.gr, το οποίο λειτουργεί ως προέκτα-ση των πρακτικών του, τόσο στο ελληνόφωνο όσο και στο αγγλόφωνο κοινό. Ανάμεσα στις εκθέσεις και στα projects που έχει φιλοξενήσει κατά καιρούς συγκαταλέ-γεται και η έκθεση «Εργαστήρια», η οποία παρουσιάζε-ται για τέταρτη χρονιά στον χώρο (Νορμανού 5, Μονα-στηράκι) και θα διαρκέσει έως τις 5 Ιανουαρίου.

Μια έκθεση θεσμός για το metamatic:taf, που φιλοδοξεί να μεταδώσει το καλλιτεχνικό κλίμα που επικρατεί στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, φιλοξενώ-ντας μια επιλογή έργων από πρόσφατους αποφοίτους της σχολής σε ανοιχτή συνεύρεση και συνομιλία μεταξύ τους. Tην επιμέλεια υπογράφουν οι Γιαλένα Κλειδαρά και Ιφιγένεια Παπαμικρουλέα και συμμετέχουν οι Αμαλία Αντωνιάδου, Παντελής Γιαννάκης, Ανδριάνα Δαούτη, Νατάσα Ευσταθιάδη, Γιάννης Καπέλλος, Γεωργία Λαλέ, Λαμπρινή Μάρκου, Ελίνα Νιάρχου, Μαίρη Παππά, Δη-μήτρης Παπουτσάκης, Πάνος Προφήτης, Αλίκη Σούμα, Σωτηρία Τσιάκα, Μυρτώ Φερεντίνου, Σωτήρης Φωκέας, Θανάσης Φωτεινιάς.

«Αυτή η κυρίαρχη τάση για επαναδιαπραγμάτευση των αισθητικών εννοιών και πρακτικών αποτελεί τον συνε-κτικό ιστό της έκθεσης, καταδεικνύοντας μια συνειδητή διάθεση για επανεξέταση και επανακαθορισμό, η οποία λειτουργεί ως προτροπή για έναν εναλλακτικό τρόπο προσέγγισης και θέασης των έργων», σημειώνουν οι επιμελήτριες.

Εργαστήρια 2013

23

Διαβάζω

Τα καταστήματα είχαν αρχίσει να στολίζονται ήδη από τις αρχές του Νοέμβρη ακολουθώντας το δυτικό πρότυπο, αλλά και σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τονώσουν την αγορά. Ο απολογισμός ήταν θλιβερός. Οχι μόνο για τους εμπόρους.

Η Ιωάννα περνώντας μπροστά από τις βιτρίνες της Ερμού στεκόταν σε κάποιες γενναιόδωρες προσφορές. Η χρονιά που τελειώνει δεν ήταν πολύ γενναιόδωρη μαζί της. Δεν της πρόσφερε τίποτα σχεδόν, παρά μόνο αρκετά παραπα-νίσια κιλά. Ετσι, στο κατώφλι του νέου χρόνου, η γνωστή μελαγχολία των γιορτών φαινόταν κι αυτή να διογκώνεται από το βάρος του χρόνου που περνά αμείλικτα, αλλά και απ’ το βάρος της ίδιας της Ιωάννας που αυξανόταν επι-κίνδυνα. Στα πρόθυρα των 35 χρόνων της χτυπούσε πάλι την πόρτα η ίδια κρίση πιο έντονη από κάθε άλλη φορά. Ενιωθε πως απέκτησε κι έναν νέο εχθρό: τη ζυγαριά.

Την άλλη όμως ζυγαριά, εκείνη που έκλινε προς το μέρος της παραίτησης, αποφάσισε να τη γυρίσει στην πλευρά της μάχης. Δεν είχαν χαθεί όλα. Ηταν απλά λίγο άτυχη στους άνδρες. Εντάξει, ήταν και λίγο βαριά. Κυριολεκτικά και με-ταφορικά. Ηταν εύκολο να πέσει στην παγίδα των γλυκών πειρασμών. Η σοκολάτα ήταν το αντικείμενο του πόθου της, καθόλου σκοτεινό και καθόλου άπιαστο. Για κάθε κορμί ονειρεμένο και μακρινό υπήρχε κι ένας... κορμός, λαχταριστός και διαθέσιμος. Παραδινόταν άνευ όρων στο πάθος της, σε οποιαδήποτε μορφή, μέγεθος, χρώμα. Υγρή, στερεή, μαύρη, λευκή, κουβερτούρα, σουφλέ, κρέ-πα, κέικ, κρουασάν, παγωτό, ταινία, βιβλίο, τραγούδι! Ναι, καταβρόχθιζε με βουλιμία καθετί σχετικό με σοκολάτα, εκτός βέβαια από τα σοκολατένια κορμιά στις καλοκαιρι-νές παραλίες.

Βέβαια, κάποιες φορές απογοητευόταν, γιατί διαπίστωνε ότι το θέμα της ταινίας ή του βιβλίου ελάχιστη σχέση είχε με την αγαπημένη της λιχουδιά. Περισσότερο όμως απο-γοητευόταν γιατί συνειδητοποιούσε ότι μ’ αυτό το πάθος της απομακρυνόταν ακόμα πιο πολύ από το όνειρο ενός συντρόφου. Οπότε έβρισκε ξανά παρηγοριά στη σοκο-λάτα. Για να βγει απ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο χρειαζόταν επειγόντως ψυχολογική υποστήριξη. Σε κάποιο περιοδικό με θέματα υγείας και ψυχολογίας είδε τη διαφημιστική κα-

ταχώριση κάποιας ψυχολόγου ειδικευμένης σε προβλή-ματα βουλιμίας και παχυσαρκίας. Η πρώτη συνεδρία ήταν απογοητευτική. Η ψυχολόγος της συνέστησε αποχή. Από τη σοκολάτα βέβαια και τα γλυκά, γιατί από το σεξ απείχε ήδη... έτη φωτός. Αποφάσισε να συμβουλευτεί κάποιον άλλον, με την ελπίδα η αγωγή που θα της προτείνει αυτός, ο δεύτερος, να είναι λιγότερο δυσβάσταχτη. Πράγματι, σε πρώτη φάση της συνέστησε περιορισμό των γλυκών στο ελάχιστο, με μέγιστη επιτρεπόμενη δόση ένα σοκολατάκι τη βδομάδα!

«Μα δεν καταλαβαίνετε ότι είναι πολύ δύσκολο αυτό που μου ζητάτε; Πώς θα περάσω από το ένα άκρο στο άλλο;»

«Υπάρχει τρόπος. Θα προσπαθήσετε να συνδυάσετε τη σοκολάτα με κάτι δυσάρεστο, κάτι απαίσιο».

«Ααα, μάλιστα! Σαν αυτά που κάνουν σε κάτι εγκληματίες, κάτι διεστραμμένους, για να ξεπεράσουν το βίτσιο τους!»

«Μακάρι αυτοί να είχαν το δικό σας πάθος, κι ας έμεναν αβοήθητοι», απαντά γελώντας ο ψυχολόγος.

Εφυγε απ’ το γραφείο σκεπτική, κάλεσε το ασανσέρ και μπήκε μέσα μαζί μ’ έναν καλοβαλμένο κύριο γύρω στα 40. Τα λόγια του ψυχολόγου στριφογύριζαν στο μυαλό της. Δυσάρεστο, απαίσιο. Η σκέψη της έτρεχε σε διάφορα δεινά. Πόλεμος, πυρκαγιά, επιδημία, τσουνάμι, σεισμός. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας υπόκωφος θόρυβος για μερικά δευτερόλεπτα, έσβησε το φως και το ασανσέρ ακι-νητοποιήθηκε ανάμεσα σε δύο ορόφους.

«Παναγία μου, σεισμός! Τι ήταν να το μελετήσω...»

Ο κύριος δίπλα της πιο ψύχραιμος την καθησυχάζει.

«Ησυχάστε, μια διακοπή ρεύματος είναι. Μου ’χει ξανα-συμβεί. Συνήθως δεν κρατάει πολύ».

«Ετσι λέτε; Μακάρι», αποκρίθηκε και προσπάθησε να κρύ-ψει τον πανικό της που ήταν βαθύτερος.

Σαν ξαφνικά να πάτησε κάποιος έναν διακόπτη και η από-

Πικρή σοκολάταΚείμενο: Μιχάλης Δήμας

24

13 -19.12.2013

Ο Μιχάλης Δήμας έχει εκδώσει τη συλλογή ευθυμογραφημάτων «Γλωσσοκόπανος» (εκδ. Οσελότος), ενώ ετοιμάζει μια συλλογή διηγημάτων - καθώς τα τελευταία, όσο

έμεναν ανέκδοτα, διαμαρτύρονταν εντόνως.

τομη διακοπή φώτισε τη δική της αδιάκοπη ακινησία. Κι ένιωθε εκεί, ακινητοποιημένη ανάμεσα σε δύο ορόφους, σε δύο ψυχολόγους, σε δύο ζωές, αυτή που ονειρεύτηκε κι εκείνη της σοκολατένιας κι ωστόσο πικρής πραγματι-κότητάς της. Ανάμεσα στη βαριά σκιά της μοναξιάς και το βάρος των 35 χρόνων της. Ενιωσε το βλέμμα της να θολώνει, αλλά μέσα στο ελάχιστο φως η υγρασία αυτή πέ-ρασε απαρατήρητη. Από αυτές τις απαισιόδοξες σκέψεις την απομάκρυνε βίαια ο ήχος του κινητού του κυρίου, που θέλοντας και μη της έκανε παρέα. Μάλιστα η μελωδία της φάνηκε γνωστή. Μα βέβαια, ήταν το “Chiculata”!

«Ελεος!» της ξέφυγε μια κραυγή.

Ο κύριος μετά την πολύ σύντομη συνομιλία του προσπά-θησε ξανά να την καθησυχάσει.

«Ηρεμήστε! Κάντε λίγη υπομονή!»

«Μια ζωή υπομονή κάνω, κύριε».

«Γιατί τόση απογοήτευση; Είστε μια χαρά κυρία».

«Θέλετε να πείτε ότι είμαι μια χαρά στο σκοτάδι;»

«Οχι, σας είδα προηγουμένως».

«Και με βρίσκετε μια χαρά;»

«Μα βέβαια. Αλλά δεν συστηθήκαμε».

«Ιωάννα. Ιωάννα Μεταληνού».

«Βαγγέλης. Βαγγέλης Παυλίδης».

«Παυλίδης; Βαλτός είστε, άνθρωπέ μου;»

«Κατάλαβα. Εχετε πικρή πείρα από κάποιον Παυλίδη».

«Οχι πικρή, γλυκιά, πολύ γλυκιά. Πιο γλυκιά δεν γίνεται!»

«Είπατε γλυκιά και θυμήθηκα ότι έχω μια σοκολάτα μαζί μου».

«Δεν το πιστεύω!»

Κόβει τη σοκολάτα στη μέση και της προσφέρει τη μισή.

«Θέλετε;»

«Να μη σας τη στερήσω».

«Ευχαρίστησή μου!»

«Εμένα να δείτε! Ωστε είστε λάτρης της σοκολάτας κι εσείς;»

«Οχι ακριβώς. Εχω πάντα μία μαζί μου γιατί της έχει αδυ-ναμία η γυναίκα μου. Είναι κι αυτή σε ενδιαφέρουσα!»

Τότε ένιωσε ένα δυνατό χτύπημα. Τώρα πια δεν είχε την αίσθηση της ακινησίας. Ενιωθε να καταρρέει. Να πέφτει με δύναμη προς τα κάτω και να βυθίζεται.

Προσπάθησε να βρει ξανά την ψυχραιμία της μετά κι απ’ αυτό το σοκ.

«Καλοσύνη σας που με βρίσκετε ενδιαφέρουσα!»

Εκείνη τη στιγμή το ρεύμα επανέρχεται, μόνο που τώρα όλη αυτή η διαδικασία μοιάζει με σειρά από απανωτά ηλε-κτροσόκ.

«Τέλος καλό, όλα καλά». Ο κύριος δεν έχει καταλάβει το κακό που άθελά του προκάλεσε, την πληγή που μόλις έξυσε.

«Βέβαια! Να πηγαίνουμε τώρα. Χάρηκα!»

Κι έτσι, αφού αποχαιρετίστηκαν, πήρε ο καθένας τον δρό-μο του. Η Ιωάννα τότε συνειδητοποίησε πως κρατούσε στο χέρι μισή σοκολάτα. Τώρα μπορούσε να τη δει καλύτερα. Ηταν μαύρη. Πικρή. Με βαριά καρδιά κατευθύνθηκε προς τη στάση του λεωφορείου, όταν αντίκρισε στην απέναντι πλευρά ένα φορτηγό για συγκεκριμένη επιδιορθωτική αποστολή και ένιωσε μια γνώριμη δυσοσμία να φτάνει στα ρουθούνια της. Θυμήθηκε τα λόγια του ψυχολόγου: «δυσάρεστο, απαίσιο». Με τη σοκολάτα άθικτη στο χέρι, εγκατέλειψε τη στάση του λεωφορείου και πλησίασε το φορτηγό με το βλέμμα στραμμένο στα μεγάλα γράμματα «ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ».

25

26

Πρώτη φορά είδα την Ελεω-νόρα Ζουγανέλη τον χειμώνα του 2006, στη μουσική σκηνή Δίπλα στο Ποτάμι και τελευ-ταία την Τρίτη το βράδυ στο Ανοδος Live Stage στο νέο της

πρόγραμμα «Κάτι έχω να σου πω». Εκείνο το ντρο-παλό κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά μεταμορφώθη-κε αυτά τα επτά χρόνια σε μια δυναμική γυναίκα που ξέρει τι θέλει και πώς να το πετυχαίνει. «Η ζωή μου είναι πολύ έντονη και οι συνθήκες αλλάζουν πολύ γρήγορα. Ειδικά ύστερα από τόσα χρόνια θα ήμουν πολύ στεναχωρημένη αν δεν είχε αλλάξει κάτι», μου εξομολογείται γελώντας. Τη συνάντησα -εκτός σκηνής αυτή τη φορά- πριν από λίγες ημέ-ρες σε ένα καφέ της Καλλιδρομίου. Χαμογελαστή και χαλαρή, αρκετά διαφορετική από το δυναμικό πλάσμα που ανεβαίνει στη σκηνή και τα σαρώνει όλα. Με μεγάλο ενθουσιασμό για τον τελευταίο της δίσκο -την πιο «δική» της δουλειά-, αλλά και σίγουρη για την πορεία της.

«Ηξερες από μικρή τι ήθελες να γίνεις;» τη ρωτάω, αν και υποψιάζομαι την απάντηση λόγω του οικο-γενειακού περιβάλλοντος. «Δεν είχα προγραμματί-σει ακριβώς τι θέλω να κάνω, ήξερα όμως ότι θέλω να τραγουδάω. Πέρασα προσωπικές δοκιμασίες για το αν είμαι ή όχι διατεθειμένη να αφιερώσω τόσο χρόνο από τη ζωή μου για αυτή τη δουλειά», απαντάει και με σαστίζει. Ενα κοριτσάκι που έχει μεγαλώσει στις μουσικές σκηνές και στα θέατρα, που συμμετείχε στη δισκογραφία από τόσο μικρή, πώς είναι δυνατόν να αμφιβάλλει; Και όμως, λίγο μετά τη συνεργασία της με τον Γιώργο Νταλάρα και τον Αντώνη Ρέμο τη σεζόν 2004-2005 μπήκαν και-νούργια δεδομένα στη ζωή της και άρχισε να κατα-λαβαίνει τις απαιτήσεις του επαγγέλματος. «Ηταν μια εποχή που είχα διάφορα σκαμπανεβάσματα, αλλά αποφάσισα να το κάνω και τελικά μου βγήκε σε καλό», λέει χαρακτηριστικά.

Αν και οι δύο γονείς της κινούνται στον καλλιτε-χνικό χώρο, δύσκολα μπορούν να καταλάβουν τους ρυθμούς με τους οποίους η Ελεωνόρα δου-λεύει. «Οι εποχές έχουν αλλάξει, οι γονείς μου μπορούσαν να μου μεταφέρουν μόνο μια αίσθη-ση. Ο μπαμπάς μου πολλές φορές δεν καταλα-

βαίνει πολλά πράγματα που κάνω ή συζητάω, τους φόβους και τις ανασφάλειές μου. Εχουν αλλάξει τα ωράρια, οι απαιτήσεις, τα χρήματα. Εκείνος έπαιζε παλιά πέντε ημέρες την εβδομάδα, επτά μήνες τον χρόνο. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί εγώ στήνω μια μεγάλη παράσταση για έξι ή οκτώ live. Του φαίνεται περίεργο, αλλά αυτό είναι μια δική μας καινούργια πραγματικότητα».

Με την Ελεωνόρα μπορείς να μιλάς για ώρες. Για τα παιδικά της χρόνια, για τη μουσική, για τους γνωστούς που συναντάς παντού σε αυτή την πόλη. Κάτι που δεν της αρέσει και πολύ. Αλλά η αφορμή αυτής της συνάντησης ήταν οι ζωντανές της συναυ-λίες στην Ανοδο. Και η αφορμή για αυτές ο και-νούργιος της δίσκος που κυκλοφόρησε την άνοιξη. «Η Ανοδος είναι ένα καινούργιος χώρος, αρκετά μεγαλύτερος από τον Σταυρό που με φιλοξενούσε τόσα χρόνια. Εχει κάποιες δυνατότητες για φωτι-σμούς και προβολή βίντεο, που θέλω να τις εκμε-ταλλευτώ». Μεγάλος χώρος, αλλά η Ελεωνόρα ανησυχεί περισσότερο για το αν θα τον γεμίσει και όχι αν θα χαθεί η επικοινωνία. Η λογική και η διά-θεση παραμένει εξάλλου η ίδια. Πρώτο μέλημά της είναι να επικοινωνεί με το κοινό της, να ανταλλάσ-σει συναισθήματα και να διασκεδάζει. Οσον αφο-ρά το πρόγραμμα, περιλαμβάνει προηγούμενες επιτυχίες της, ένα μεγάλο μέρος του τελευταίου της δίσκου «Μετακόμιση τώρα», αλλά και παλιότερα τραγούδια λίγο πειραγμένα.

Καθώς η συζήτηση περνάει στον δίσκο, παρατηρώ ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά στον ήχο και η Ελε-ωνόρα συμφωνεί. «Ηταν μια έντονη ανάγκη μου εδώ και πολύ καιρό. Τελικά αγαπώ πολύ το live. Βασίζομαι πολύ στην μπάντα μου και αυτοί είναι διατεθειμένοι να κάνουν την οποιαδήποτε παλαβο-μάρα μου. Από το να χορέψουν μέχρι να κάνουν ακροβατικά». Για αυτό και ο δίσκος έγινε με λογική προετοιμασίας μιας συναυλίας. Οι μουσικοί που έπαιξαν ήταν όλοι μέλη της μπάντας της Ελεωνό-ρας και ο Ευριπίδης Ζεμενίδης βοήθησε στο κλίμα που η ίδια ήθελε να περάσει.

Φυσικά μεγάλο μέρος ευθύνης για αυτή την ανα-νέωση έχουν και όλοι οι δημιουργοί των τραγου-διών. Οι περισσότεροι, νέοι σε ηλικία, αλλά και

φίλοι της, της έδωσαν την ευκαιρία να βρίσκεται πολλές ώρες στο στούντιο και να το απολαμβάνει. «Αυτός ο δίσκος έχει πάει πάρα πολύ καλά και σε πωλήσεις, αλλά και σε απήχηση. Ισως το ‘Ελα’ να είναι μια μεγάλη εμπορική επιτυχία, αλλά δεν μου άφησε πολύ υλικό. Αντίθετα, αυτός ο τελευταίος δίσκος έχει πολλά τραγούδια που έχουν αγαπηθεί. Το «Να ’σαι καλά» σε μουσική Θέμη Καραμουρα-τίδη και στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου, η «Μετα-κόμιση τώρα» και το «Η επιμονή σου» του Κώστα Λειβαδά - τραγούδι που δεν περίμενα να έχει τόσο μεγάλη απήχηση και εντυπωσιάστηκα».

Μια και η κουβέντα ήρθε στις πωλήσεις, αναρω-τιέμαι αν την αγχώνει η πτώση στις αγορές που παρατηρείται γενικότερα. «Ολοι έχουμε το άγ-χος των πωλήσεων, γιατί αν δεν έχουμε καθόλου πωλήσεις οι εταιρείες δεν θα συνεχίσουν να μας στηρίζουν. Οι περισσότεροι συνάδελφοί μου δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να καλύψουν μόνοι τους μια παραγωγή. Οσο μια εταιρεία μπο-ρεί να καλύψει αυτά τα έξοδα είναι πολύ σημαντι-κό». Ωστόσο δεν πιστεύει ότι η δισκογραφία μπο-ρεί να εξαφανιστεί έτσι απλά. «Ο δίσκος είναι μια διαδικασία που στην ουσία την κάνουμε για εμάς. Αποτυπώνουμε καινούργιο υλικό για να μπορέ-σουμε να δημιουργήσουμε τραγούδια που ο κό-σμος θα αγαπήσει και θα αρχίσει να μας ταυτίζει με αυτό που παρουσιάζουμε. Αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει με οποιονδήποτε τρόπο. Ο καθένας από εμάς θα φροντίσει μόνος του. Πάντως ο τρό-πος να επικοινωνούμε θα βρεθεί!»

Ετσι αισιόδοξη την αποχαιρετώ προσωρινά. H επόμενη φορά που την είδα ήταν στη σκηνή της Ανόδου, τέσσερις ημέρες πριν από την πρεμιέρα του προγράμματος. Σε μια ειδική βραδιά που μας έδωσε μια γεύση για όσα θα συμβαίνουν εκεί κάθε Σάββατο. Δεν αποκαλύπτω τα δυνατά σημεία του προγράμματος για να ανακαλύψει ο καθένας τις δικές του αγαπημένες στιγμές, αλλά να ξέρετε ότι η Ελεωνόρα εμπιστεύεται τα παλιά καλά λαϊκά τραγούδια. Τα αγαπάει, τα τραγουδάει και το χαίρεται!

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Ποιος ακούει;

27 13-19.12.2013

28

29 13 -19.12.2013

30

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι στην πρώτη μου συνάντηση με τον Χρήστο Λούλη θα πρωτα-γωνιστούσε... ο θάνατος! Ισως όμως να ήταν και αναπόφευ-κτο, αν σκεφτείς ότι στην παρά-

σταση, που στάθηκε η αφορμή για τη συνάντησή μας, τον υποδύεται. Τον Θάνατο.

Βρισκόμαστε στο Θέατρο Πορεία λίγο πριν από την πρεμιέρα του έργου του Γιον Φόσε «Παραλ-λαγές Θανάτου», σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρ-δά, την πρώτη του μετά την αποχώρησή του από το Εθνικό Θέατρο. «Πώς πάνε οι τελικές πρόβες;» τον ρωτάω στα πρώτα αμήχανα λεπτά της συνά-ντησής μας. «Κουραστικά, αλλά πολύ ωραία. Εχω γυμναστεί απίστευτα», μου λέει εξηγώντας μου ότι σε όλο το έργο φοράει παγοπέδιλα και κάνει πα-τινάζ. Ο Θάνατος με παγοπέδιλα! Ο Χουβαρδάς έχει έμπνευση. Δεν τη χάνω αυτή την παράσταση.

Το έργο του κορυφαίου σύγχρονου Νορβηγού συγγραφέα στοχάζεται πάνω στη ζωή και στον θά-νατο. Αναρωτιέμαι αν ο ίδιος ο άνθρωπος είναι σε θέση να αποκρυπτογραφήσει τη θνητότητά του... «Αντί να προσπαθούμε να απαντήσουμε το ερώτη-μα τι είναι ο θάνατος, θα πρέπει ίσως να αρχίσου-με να σκεφτόμαστε τι είναι η ζωή», μου απαντάει ο Χρήστος. «Οφείλουμε να το κάνουμε για να ζούμε καλύτερα! Εφόσον βιολογικά τουλάχιστον ο θάνατος στο φινάλε νικάει τη ζωή, η ζωή έχει καθήκον μέχρι να τελειώσει να νικάει καθημερινά τον θάνατο».

Και πώς νικάς τον θάνατο, έστω μεταφορικά; «Με την αγάπη. Πάνω από όλα η αγάπη. Ο έρωτας. Αυτή η προσωρινή αθανασία. Η αγάπη ισούται με τη ζωή», αναφωνεί αυθόρμητα. «Εχω την αίσθη-ση ότι η αγάπη μεγαλώνει αυτόν που την έχει και εκείνος με τη σειρά του μπορεί να χωρέσει πολλά πράγματα μέσα του. Ανθρώπους, ιδέες, σκέψεις... Ετσι νικάς την ακινησία. Ο θάνατος έχει μια άρνη-ση, κλείνει την πόρτα. Η αγάπη την ανοίγει».

Κάπου εδώ συμπληρώνεται το τρίπτυχο των «Πα-ραλλαγών Θανάτου». Ζωή, Θάνατος και Αγάπη.

«Το έργο μιλάει για αγάπη. Το κεντρικό πρόσω-πο του έργου, η Κόρη, αυτοκτονεί. Ερωτεύεται τον Φίλο, έτσι λέγεται ο ήρωας που παίζω εγώ, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι ο Θάνατος. Ερωτεύεται τον Θάνατο. Και ενώνεται μαζί του. Υστερα όμως το μετανιώνει, δεν θέλει να πεθάνει, θέλει να ζήσει... Κι αυτό που καταλαβαίνουμε στο τέλος είναι ότι δεν μετάνιωσε που πέθανε, αλλά που δεν έζησε», μου εξηγεί ο Χρήστος.

Οι γονείς της, τους οποίους υποδύονται ο Νίκος Καραθάνος και η Λυδία Φωτοπούλου (σε μεγά-λη ηλικία) και ο Γιάννος Περλέγκας και η Μα-ρία Πρωτόπαππα (σε νεότερη ηλικία), μένουν μετέωροι μπροστά στη δυσβάσταχτη απώλεια. Τι έφταιξε; Γιατί το έκανε; Πώς να δεχτείς το τέλος; «Οι ήρωες του Φόσε είναι απλοί άνθρωποι, δεν είναι διανοητές. Εχουν αδυναμίες και παλεύουν να καταλάβουν τι σημαίνει αυτό το μυστήριο της ζωής», παρατηρεί ο Χρήστος.

Ο ίδιος ο Φόσε σχολιάζει για τα έργα του: «Τα έργα μου είναι τόσο επώδυνα που κλαίω ο ίδιος όταν τα βλέπω». Ο Χρήστος όμως επιμένει ότι οι «Παραλλαγές Θανάτου» είναι ένα φωτεινό έργο: «Δεν παύει να είναι πολύ συγκινητικό, σε πονάει πολύ. Αλλά από την άλλη έχει και ένα χιούμορ που έχει ο ίδιος ο θάνατος. Μπορεί να ζεις τη ζωή σου μετρημένα, να αθλείσαι, να τρως σωστά, να είσαι γεμάτος αγάπη και βγαί-νεις για τζόκινγκ και σε πατάει ένα φορτηγό!» μου λέει και, όσο τραγελαφικό και αν ακούγε-ται, είναι πέρα για πέρα αληθινό.

«Επίσης», συνεχίζει, «πρέπει να σου πω ότι μάθα-με πως ο Φόσε κλαίει όταν βλέπει παραστάσεις των έργων του γιατί δεν του αρέσουν οι παραστά-σεις. Κάποιες φορές φεύγει και στο διάλειμμα!» Δεν μου φαίνεται παράδοξο. Τα έργα του Φόσε δεν είναι ευανάγνωστα και μπορούν πολύ εύκολα να παρερμηνευτούν από έναν σκηνοθέτη. Ο ρεα-λισμός συναντάει την ποίηση και το φανταστικό. «Δεν είναι η ποίηση του Σαίξπηρ. Είναι η ποίηση ενός Νορβηγού. Με μία λέξη μπορεί να σου πει ό,τι κάποιος άλλος θα σου έλεγε σε μία σελίδα», παρατηρεί ο Χρήστος.

Τον ρωτάω για τη συνεργασία του με τον Γιάννη Χουβαρδά. Είναι η τέταρτη φορά που δουλεύ-ουν μαζί μετά το “Clavigo” στο Αμόρε το 2004, τον «Περικλή» του Σαίξπηρ και το «Πένθος ται-ριάζει στην Ηλέκτρα» στο Εθνικό. «Είναι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, που δεν διατυμπα-νίζει την ευαισθησία του», μου εξηγεί. «Αυτό εί-ναι πολύ προκλητική συνθήκη για έναν ηθοποιό που θέλει να πάει λίγο παρακάτω στην τέχνη του». Και ο Χρήστος Λούλης ανήκει σίγουρα σε αυτούς. «Μου αρέσει, γιατί, ενώ είναι πατέρας, είναι πατέρας αυστηρός. Σου λέει, πάμε μαζί να κάνεις αυτό που μπορείς. Να κάνεις και παρα-πάνω από αυτά που μπορείς. Μαζί όμως».

Στο τέλος της συζήτησής μας του ζητάω το σχό-λιό του για τον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Σωτήρη Χατζάκη. «Από ό,τι καταλαβαίνω ο Χατζάκης ενδιαφέρεται να εξε-ρευνήσει αυτό που λέμε ελληνικότητα στο θέα-τρο. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα τι είναι ελ-ληνικό. Τι σημαίνει δηλαδή Ελλάδα, τι σημαίνει ανήκω στο ελληνικό έθνος... Να μία αφορμή για έναν ωραίο διάλογο. Πρέπει να βρούμε τι είναι ελληνικό και πώς αυτό συνδιαλέγεται με τον έξω κόσμο. Για μένα ο ορισμός του Ελληνα είναι ο κοσμοπολίτης. Δεν είναι ο παππούς στην Ανω Ραχούλα», σχολιάζει.

«Αυτό που με τρομάζει είναι τα δύο άκρα. Ή μιμητισμός ή περιχαράκωση. Πρέπει να βρούμε μια επιθυμητή ισορροπία», συνεχίζει με νόημα. Τον περίμενα πιο επικριτικό απέναντι στον Σωτή-ρη Χατζάκη. Δεν είναι. «Είναι ακόμα νωρίς για να κρίνουμε. Και δεν έχω δει καμία καινούργια παραγωγή ακόμα. Απλά χωρίς να προκαταβάλω το πού θέλει να το πάει, οφείλω να διαφωνήσω με τη δήλωσή του ότι το Εθνικό ανήκει σε όλους τους Ελληνες ηθοποιούς. Το Εθνικό ανήκει στους Ελληνες θεατές. Και σαν Εθνικό έχει την υποχρέωση να έχει κάθε φορά την αφρόκρεμα και των ηθοποιών και των σκηνοθετών».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

Περί ζωής και θανάτου

31 13-19.12.2013

Εκτιμώ αφάνταστα τους ανθρώ-πους που δεν σταματάνε να πα-λεύουν για το όνειρό τους. Τον Κωνσταντίνο Νάρη τον ξέρω εδώ και περίπου τρία χρόνια και γνωρίζω την αγάπη και το

πάθος του για το τραγούδι. Το πάλεψε πολύ για να γίνει πραγματικότητα η πρώτη του δισκογραφι-κή δουλειά. Το σημαντικότερο όμως, το έκανε με τους δικούς του όρους. Οταν μου έστειλε το cd του να το ακούσω, χαμογέλασα πλατιά. Για δες, τα κατάφερε. Και τα κατάφερε πολύ καλά. «Τέρμα η καρδιά» λοιπόν, με τη φωνή του Κωνσταντίνου, τις μελωδίες του Γιώργη Χριστοδούλου και τα λόγια του Νίκου Μωραΐτη, του Σταύρου Σταύρου, του Διαμαντή Γκιζιώτη και του Χρίστου Παπαδόπουλου.

«Ηθελα να ασχοληθώ με το τραγούδι από πολύ μι-κρός, αλλά δεν το είχα πει σε κανέναν», μου εξο-μολογείται ο Κωνσταντίνος. «Να φανταστείς, στο γυμνάσιο στην Κοζάνη που συμμετείχα στη χορω-δία ήμουν πίσω πίσω κρυμμένος. Ντρεπόμουν».

Μην τολμώντας να ασχοληθεί ακόμα επαγγελ-ματικά με τη μεγάλη του αγάπη, αποφασίζει να τη φλερτάρει, κατά κάποιον τρόπο, διακριτικά. Αρχί-ζει να προετοιμάζεται για να δώσει εξετάσεις σε δραματική σχολή. Να γίνει ηθοποιός. «Μου έκα-

ναν μαθήματα δύο ηθοποιοί που δούλευαν τότε στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Ο ένας ήταν ο Κωνστα-ντίνος Γιαννακόπουλος, που μου έκανε τραγούδι. Οταν λοιπόν πήγα για πρώτη φορά να κάνω μά-θημα, με ακούει και μου λέει: ‘Είσαι πολύ καλός! Δεν θα χρειαστεί να κάνουμε και πολλά...’ Εγώ ενθουσιάστηκα και δεν έδωσα ποτέ εξετάσεις στη Δραματική!» Το τραγούδι μπαίνει πια για τα καλά στη ζωή του.

Ενα demo που δίνει σε έναν διοργανωτή συναυλι-ών τον φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρό του. «Με πήραν τηλέφωνο μια μέρα από την Αθήνα και μου είπαν ότι θέλουν να συμμετέχω σε μια σειρά συναυλιών με την Καίτη Χωματά. Τα παράτησα όλα φυσικά και πήγα», μου αποκαλύπτει. Κάθε αρχή και δύσκολη όμως και ύστερα από κάποιες συ-ναυλίες με τη Χωματά στην Κύπρο αποχωρεί και επιστρέφει στην Κοζάνη. «Ημουν άπειρος και δεν μπορούσα να διαχειριστώ διάφορα που συνέβαι-ναν. Τρόμαξα και είπα ότι δεν θέλω να ξανατρα-γουδήσω ποτέ», μου εξηγεί.

Οι μεγάλες αγάπες όμως δεν μας αφήνουν τόσο εύκολα. Λίγο καιρό μετά ο Κωνσταντίνος κατεβαί-νει ξανά στην Αθήνα. Ακολουθούν κάποια live με τον Δημήτρη Μαραμή και ύστερα ανεβαίνει μόνος του στη σκηνή. Τότε αρχίζει να σκέφτεται σοβαρά

και τη δημιουργία ενός προσωπικού δίσκου. «Είχα στίχους, αλλά δεν είχα βρει κάποιον να τους μελο-ποιήσει. Με τον Γιώργη Χριστοδούλου κάναμε πα-ρέα, τον θαύμαζα πολύ, αλλά δεν είχε τεθεί θέμα επαγγελματικής συνεργασίας. Μια μέρα ο Σταύ-ρος Σταύρου μου στέλνει κάποιους καινούργιους στίχους και με ρωτάει: ‘Θα ήθελες να σου γράψει μουσική ο Γιώργης Χριστοδούλου; Γιατί μιλήσαμε και μου είπε ότι ενδιαφέρεται’. Και μένω άφωνος».

Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα... Ο Γιώργης ζει μόνιμα στη Βαρκελώνη και έτσι οι δυο τους κάνουν σχε-δόν όλη τη δουλειά μέσω Skype! «Μου έστελνε τραγούδια, τα δοκιμάζαμε, κάναμε πρόβες, όλα μέσω Skype», μου εξηγεί γελώντας. Απολύτως handmade δουλειά, απολύτως δική τους κατάθε-ση ψυχής. «Ημασταν ουσιαστικά εγώ και ο Γιώρ-γης. Και δεν υπήρχε καμία εταιρεία να περάσει το δικό της», ομολογεί.

«Θέλω να κάνω πολύ απλά αυτό που αγαπώ και ελ-πίζω ότι αυτή τη δουλειά με τον Γιώργη θα βρεθούν κάποιοι άνθρωποι που θα την αγαπήσουν. Τώρα αν θα έχει μεγάλη ή μικρή ανταπόκριση δεν το γνω-ρίζω, αλλά είμαι αισιόδοξος», μου λέει. Αμέσως μετά τις γιορτές θα κάνει μια σειρά από live παρου-σιάζοντας το «Τέρμα η καρδιά». Θα είμαι εκεί.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Ντεμπούτο... καρδιάς

32

Η έκφραση «δεν υπάρχει» αναιρείται με τον ωραιότερο τρόπο στον νέο πολυχώρο Retrosexual Vintage Shop της οδού Αγ. Ειρήνης 3. Τα πανέ-μορφα παλιά, αυθεντικά αντι-

κείμενα που εμπορεύεται υπάρχουν σήμερα στην καρδιά της Αθήνας χάρη στο μεράκι του Joe Pe, του διαχειριστή του καταστήματος, και της οικο-γένειάς του. Από ρούχα, ηλεκτρικές συσκευές, έπιπλα και κάμερες μέχρι φωτιστικά και χαλιά, τα πάντα σε στέλνουν σε ένα ονειρεμένο ταξίδι στο παρελθόν. Και αν σου αρέσουν τα παλιά πράγμα-τα, τότε τα θέλεις όλα!

Ο Joe είναι βιομηχανικός σχεδιαστής με master στην ιστορία του design και στη συντήρηση. Με-γάλωσε σε μια οικογένεια που είχε αυτό το περι-βάλλον, από τον παππού στον πατέρα του και τώρα σε εκείνον. Η ιδέα ξεκίνησε στην οικογένεια από αγάπη, αφού οι γονείς του συλλέγουν εδώ και χρό-νια, ενώ στη συνέχεια έδιναν πράγματα για σκηνι-κά σε γυρίσματα ταινιών. Βλέποντας όμως το αυ-ξανόμενο ενδιαφέρον από φίλους και γνωστούς, ο Joe προσάρμοσε την ιδέα «στη νέα γενιά». Για αρχή έφτιαξε μια σελίδα στο Facebook, η οποία χωρίς διαφήμιση έχει ξεπεράσει τους 10.000 θαυ-μαστές. «Ο κόσμος το αγκάλιασε πολύ και έτσι το ένα έφερε το άλλο», λέει ο ίδιος. «Επειδή συλ-λέγουμε συνέχεια, ένας τρόπος για να χωρούν τα

αντικείμενα στον χώρο μας είναι να επικοινωνούμε τη vintage κουλτούρα. Για αυτό και οι τιμές είναι χαμηλές, ώστε να τα δίνουμε γρήγορα». Τα περισ-σότερα εδώ είναι προς πώληση και κάποια -ιδιαί-τερης συλλεκτικής αξίας- για ενοικίαση, όπως πχ. τρόφιμα που είναι σε αυθεντικές συσκευασίες και που έχουν σταλεί ακόμα και σε μουσεία.

Τα αντικείμενα συλλέγονται σε ταξίδια σε ολό-κληρο τον κόσμο, όπως από γειτονιές του πρώην Ανατολικού Βερολίνου, που μάλιστα κατασκευά-ζονταν εκεί προκειμένου να διαρκέσουν μια ζωή, αντιθέτως με τα νέα, που ως γνωστόν έχουν ημε-ρομηνία λήξης. «Σήμερα ζητάνε από τους σχεδι-αστές αντικείμενα που θα χαλάσουν, ενώ παλιά κατασκευάζονταν για να μείνουν, όπως οι γονείς μας που κρατούσαν τα αυτοκίνητά τους για χρό-νια», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Joe. Τo απίστευτο με τα αντικείμενα του Retrosexual είναι μάλιστα ότι έχουν συντηρηθεί ώστε να είναι λειτουργικά και σε εμφάνιση να δείχνουν όπως ήταν όταν πρωτοβγή-καν στις βιτρίνες. «Μπαίνω σε χώρους που έχουν να ανοιχτούν 30-40 χρόνια και είναι συγκινητικό να βρίσκεις προϊόντα στις αυθεντικές συσκευασί-ες τους. Είναι σαν να βρίσκεσαι σε χρονομηχανή! Η προσπάθειά μας στοχεύει και στην επαναφορά του ρομαντισμού. Το design από το παρελθόν έχει δείξει τον χαρακτήρα και τη ‘διαγωγή’ του, είναι μια εύκολη λύση, αν θέλεις. Μπορούμε να εμπνευ-στούμε το μέλλον από το παρελθόν». Τα πάντα

στον χώρο εκπέμπουν ρομαντισμό, όπως άλλωστε και ο όρος “retrosexual” της ονομασίας του μαγα-ζιού που κάνει ευθεία αναφορά στην παραδοσιακή συμπεριφορά.

Οπως υπογραμμίζει ο Joe, ο λόγος που δεν βρί-σκει πολλά παλιά αντικείμενα στην Ελλάδα έγκειται στο ότι οι μεταπολεμικές γενιές μόλις άρχισαν να βγάζουν χρήματα πέταξαν όλα τα παλιά πράγματα ως ξεπερασμένα, με αποτέλεσμα να χαθούν πραγ-ματικοί σχεδιαστικοί θησαυροί. Πιστεύει ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει συνείδηση της επανάχρησης ενός αντικειμένου, αλλά της απόκτησης ενός νέου με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ειδικά στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Εννοείται πως ένα άλλο σημαντικό και δύσκολο σημείο της δουλειάς είναι η ανεύρεση των απαραίτητων ανταλλακτικών για τη συντήρηση. Παράλληλα, στον υπόγειο χώρο θα λειτουργήσουν workshops με σεμινάρια συντήρη-σης, ενώ στον πρώτο όροφο θα εκτίθενται ρούχα και κοσμήματα.

Η χρονική στιγμή για την έναρξη της επιχείρησης δεν ανησύχησε τον Joe, που θεωρεί την κίνησή του μια μικρή προσωπική επανάσταση κόντρα στα σημεία των καιρών. «Κάθε εποχή έχει τα δικά της, αλλά δεν θα αφήσω καμιά κρίση να μπλοκάρει τα όνειρά μου. Οταν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες, τις δημιουργείς!»

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Και όμως υπάρχει!

33 13-19.12.2013

34

Κείμενο: Γιάννης Μαυρογιώργος / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Η Ρόζα Δελατόλλα είναι ένα παράξενο κορίτσι. Ο μπαμπάς της είναι νεκροθάφτης σε ένα χωριό της Τήνου, τα Λουτρά, και η ίδια είναι η μόνη μαθή-τρια στο πρότυπο διαδικτυακό

σχολείο του μοναστηριού των Ουρσουλινών του χωριού. Κάθε βδομάδα κάνει εκπομπή στο online ραδιόφωνο του σχολείου της, όπου περιγράφει τις περιπέτειές της και όσα παράξενα συμβαί-νουν στο χωριό και το νησί και υποπίπτουν στην αντίληψή της. Οταν ανακαλύπτει ένα παράξενο σχέδιο για τη δημιουργία ενός σταθμού παραγω-γής ρεύματος στο μοναστήρι του χωριού, κινεί γη και ουρανό για να βρει την άκρη του νήμα-τος, που οδηγεί σε μια συνωμοσία παγκόσμιας σχεδόν κλίμακας, την υπόθεση Laurus. Η Ρόζα Δελατόλλα δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Είναι απλώς το λογοτεχνικό alter ego και η ηρωί-δα της «Υπόθεσης Laurus», του πρώτου παιδικού αστυνομικού μυθιστορήματος της Λώρης Κέζα.

Δημοσιογράφος και αρθρογράφος στο «Βήμα» της Κυριακής, εκδότρια λογοτεχνικού περιοδι-κού, φανατική φυσιολάτρισσα και ποδηλάτισσα, η Λώρη Κέζα είναι μία από τις πλέον δραστήριες μορφές του αθηναϊκού Τύπου. Το μυστικό της: η ικανότητά της να βρίσκει φαινομενικά ανύπαρκτο ελεύθερο χρόνο. «Είμαι τρομερή κοπανατζού», λέει η ίδια, πίνοντας το τσάι της στον καναπέ του διαμερίσματός της, περιτριγυρισμένη από βιβλία και cds. «Οταν βέβαια δουλεύω, συγκεντρώνο-μαι απόλυτα σε αυτό που κάνω και τελειώνω τις δουλειές μου πολύ γρήγορα. Κάνω τις μεγαλύ-τερες διακοπές που κάνει δημοσιογράφος στην Ελλάδα. Μπορεί βέβαια να στέλνω άρθρα και κομμάτια, αλλά δεν με ενοχλεί, αφού μπορώ να το κάνω ενώ βρίσκομαι στο νησί».

Το νησί φυσικά είναι η Τήνος, η υιοθετημένη πα-τρίδα της εδώ και 25 χρόνια και ο χώρος δρά-σης της «Υπόθεσης Laurus». Την επισκέφτηκε πρώτη φορά ύστερα από ένα έξαλλο ξενύχτι στη διπλανή Μύκονο και από τότε ξεκίνησε μια σχέ-ση αγάπης που συνεχίζεται με αμείωτο πάθος ακόμη και σήμερα, έχοντας αποκτήσει πια ένα

σπίτι στα Δυο Χωριά, λίγο έξω από τη Χώρα της Τήνου. «Πηγαίνω 25 χρόνια για διακοπές εκεί και δεν έχω βαρεθεί ποτέ. Διαρκώς ανακαλύπτω μια καινούργια γωνιά, κάτι διαφορετικό να δω». Για κάποιον που προτιμά μια εκδρομή στο ύπαι-θρο για πεζοπορία ή κολύμπι στη θάλασσα από τις βόλτες στα μπαρ ή μια επίσκεψη σε ένα εστι-ατόριο, η Τήνος είναι ο παράδεισος. Και ο λό-γος για αυτό είναι ίσως ότι, παρά τις εξαιρετικές της παραλίες, τα δεκάδες γραφικά χωριά και τα άλλα θέλγητρα των Κυκλάδων, η Τήνος δεν έχει γίνει ακόμα ένας κλασικός προορισμών παραθε-ρισμού, παρά την έντονη παρουσία λογοτεχνών, δημοσιογράφων και άλλων ανθρώπων «του κύ-κλου» που έχουν σπίτια στο νησί. «Οταν πάω στο νησί με τις κόρες μου, ζούμε μια ζωή κάπως μοναχική. Κάνουμε το πρόγραμμά μας χωρίς να ακολουθούμε τους ρυθμούς των υπόλοιπων κατοίκων. Οταν θέλουμε να πάμε για μπάνιο βέ-βαια, ρωτάμε υποχρεωτικά τους χωριανούς στο καφενείο, για να μάθουμε πού δεν φυσάει τόσο την κάθε ημέρα. Ο αέρας στην Τήνο είναι ένα fact of life. Αν δεν μπορείς να το συνηθίσεις, κα-λύτερα να πας στην Αίγινα».

Η αγάπη για την Τήνο αλλά και για το νοτιοευ-ρωπαϊκό αστυνομικό μυθιστόρημα, στην παρά-δοση του Κλοντ Ιζό, οδήγησε στην απόφαση για τη συγγραφή της «Υπόθεσης Laurus». «Η Ρόζα Δελατόλλα είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο, είναι μια γιαγιά σε ένα άλλο χωριό της Τήνου, τον Αγιο Ρωμανό. Οταν τη γνώρισα, αποφάσισα ότι αυτό το ονοματεπώνυμο έπρεπε να απαθανα-τιστεί λογοτεχνικά και από εκεί ξεκίνησαν όλα». Η πλοκή της ιστορίας μπλέκει δύο θεματικές που δύσκολα κανείς θα συνδύαζε με ένα κλασικό παιδικό/εφηβικό μυθιστόρημα: την υπόθεση της ταυτότητας και της ενσωμάτωσης του «ξένου», ό,τι και αν είναι αυτό, καθώς και την ιστορία της οικονομικής ανάπτυξης εις βάρος του σεβασμού στην παράδοση και την τοπική ιδιαιτερότητα της κάθε κοινωνίας. «Καταρχάς, απορρίπτω την ιδέα ότι ένα παιδικό βιβλίο οφείλει να έχει πολύ απλή πλοκή και θέμα, γιατί έχοντας δύο κόρες ηλικίας 5 και 7 χρόνων, έχω καταλάβει ότι το επίπεδο κατανόησης των παιδιών είναι στην πραγματικό-

τητα πολύ υψηλότερο από αυτό που θα περίμενε κανείς».

Εχοντας γεννηθεί στον Καναδά και όντας μισή καθολική, η πολυπολιτισμική ταυτότητα της Τή-νου βρήκε σημεία αντήχησης με τη σκέψη της. «Στην Τήνο μέχρι το τέλος της Τουρκοκρατίας οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού ήταν Φραγκο-λεβαντίνοι, καθολικοί, ενώ υπήρχε και ένας πλη-θυσμός αλβανικής καταγωγής που φρουρούσε τη βόρεια πλευρά του νησιού. Στο βιβλίο παρου-σιάζω μια οργάνωση σαν τη Χρυσή Αυγή, που φτιάχνεται ακριβώς από τους απόγονους των Αλ-βανών κατοίκων για να διώξει τους καινούργιους ξένους που έρχονται στο νησί». Η ίδια έχοντας έρθει στην Ελλάδα σε ηλικία 8 ετών νιώθει πά-ντα κοντά στον ξένο, όποιος και αν είναι αυτός. «Η Ρόζα Δελατόλλα καταλαβαίνει ότι, ανεξάρτη-τα από την καταγωγή μας, όλοι είμαστε το ίδιο. Προβλήματα στη συμβίωση των ανθρώπων από διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα. Αλλά όσο υπάρχει δυ-στυχία και πόλεμος, το μεταναστευτικό ρυάκι δεν μπορούμε να το σταματήσουμε. Πρέπει λοι-πόν να βρούμε τρόπους να διαχειριστούμε την κατάσταση και τελικά να συμβιώσουμε όσο γί-νεται αρμονικά».

Η «Υπόθεση Laurus» κυκλοφορεί από τις εκδό-σεις Διόπτρα, είναι το έκτο βιβλίο της Λώρης Κέζα και το πρώτο που απευθύνεται σε εφηβικό κοινό. H συγγραφή βιβλίων έχει ήδη κατακτήσει το μεγαλύτερο μερίδιο του καθημερινού της χρό-νου, πέρα φυσικά από τη δημοσιογραφία, που παραμένει η κύρια ενασχόλησή της. Για χάρη της Ρόζας Δελατόλλα εξάλλου η Λώρη έχει βάλει σε δεύτερη μοίρα τη διδακτορική της διατριβή με θέμα το ευρωπαϊκό αστυνομικό μυθιστόρημα. Τελικά, ίσως η πρακτική ενασχόληση με το μυ-θιστόρημα να της ταιριάζει περισσότερο από τη θεωρητική.

Υπόθεση «Λώρη»

35 13-19.12.2013

Παρακαλώ επίτρεψέ μου κα-ταρχάς να εκφράσω τον απε-ριόριστο θαυμασμό μου στο έργο σου. Αν και ορισμένοι θα διαφωνήσουν, θα πω ότι εκτίμησα ιδιαίτερα τη δουλειά

που έκανες στο “The Frighteners” - την πρώτη μου επαφή με το έργο σου. Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την αφοσίωση και το μεράκι που επέδειξες τόσο στη δημιουργία της τριλογίας του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών», όσο και σε αυτή του «Χόμπιτ» (στην τελευταία περίπτωση δε κάποιοι κακεντρεχείς θα έλεγαν ότι επέδειξες υπερβάλλο-ντα ζήλο για οικονομικό όφελος, μια και κατάφε-ρες να σπάσεις ένα μόνο βιβλίο σε τρεις ταινίες, αλλά εγώ δεν ανήκω σε αυτούς).

Και αφού τελείωσα με τα καλοπιάσματα, σου έχω μια σπουδαία πρόταση, η οποία θα κάνει εσένα πλουσιότερο και εμένα (όπως και πολλούς λά-τρεις του fantasy) ευτυχέστερο: Tου χρόνου τέτοια εποχή που θα έχεις ολοκληρώσει με το καλό την τριλογία του «Χόμπιτ» και όλοι θα έχουμε αποχω-ρήσει από τις κινηματογραφικές αίθουσες με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χεί-λη, μπορείς κάλλιστα να καταπιαστείς με το «Σιλ-μαρίλλιον». Αν κατάφερες να κάνεις τρεις ταινίες με τις περιπέτειες του αγαπητού Μπίλμπο, σκέψου τι μπορείς να κάνεις με ένα βιβλίο που καλύπτει το

μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της Μέσης Γης... Σύμφωνοι, δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις καθό-λου το πρώτο κεφάλαιο για το πώς γεννήθηκαν οι Αϊνουρ (θεότητες) από τον Ερου, τον Ενα Θεό, και πώς δημιουργήθηκε η Εα (Γη), γιατί θα κινδυνέψεις να γίνεις γραφικός, όπως οι παραγωγοί ταινιών της Βίβλου. Είναι όμως το μόνο κεφάλαιο που θα «κάψεις» από αυτό το εξαιρετικό βιβλίο του Τόλ-κιν. Ολα τα άλλα είναι αξιοποιήσιμα!

Μπορείς, για παράδειγμα, να κάνεις μια ταινία για το ξύπνημα των ξωτικών στη Μέση Γη, πώς υπέφε-ραν όσα από αυτά έπεφταν στα χέρια του Μόρ-γκοθ (του μοχθηρού θεού που είχε τον Σάουρον σαν δεξί του χέρι) και πώς τελικά οι υπόλοιποι Αϊνουρ τους έφεραν στα μέρη τους για να τους προστατεύσουν, για να ξαναφύγουν στη συνέχεια με αρχηγό τον Φέανορ -τον ικανότερο των ξωτι-κών- για τη Μέση Γη, εξαιτίας της εξαπάτησής τους από τον Μόργκοθ.

Το «Σιλμαρίλλιον» διαθέτει άφθονες προσωπικές ιστορίες που μπορείς να μεταφέρεις στη μεγάλη οθόνη. Το «πετράδι» στο νέο σου project θα είναι η αφήγηση της ιστορίας του Μπέρεν και της Λού-θιεν, ενός έρωτα που συνάντησε την οργισμένη απόρριψη εκ μέρους του πατέρα-ξωτικοβασιλιά της δεύτερης, οδηγώντας και τους δύο σε μια σει-ρά τρομερών περιπετειών μόνο και μόνο για να

μην αποχωριστεί ο ένας τον άλλον. Μην ξεχνάς κιόλας ότι αυτή η ιστορία ήταν η αγαπημένη του Τόλκιν, εάν αναλογιστείς ότι δίπλα στο όνομά του και στο όνομα της γυναίκας τους στον κοινό τους τάφο αναγράφονται αντίστοιχα και τα ονόματα Μπέρεν και Λούθιεν.

Και οι ιστορίες τελειωμό δεν έχουν. Μπορείς να αφηγηθείς τη ζωή του τραγικού ήρωα Τούριν Του-ράμπαρ, ορκισμένου εχθρού του Μόργκοθ που περιπλανιόταν σαν καταραμένος στη Μέση Γη, πο-λεμώντας τους στρατούς του σκοτεινού άρχοντα και συναντώντας ένα σωρό αδιέξοδους έρωτες και δυστυχίες. Ή να μας δείξεις πώς οραματίζεσαι την Γκοντόλιν, το βασίλειο των ξωτικών που παρέμει-νε για πολύ καιρό κρυφό από τον Μόργκοθ, για να προδοθεί τελικά εκ των έσω. Μπορείς ακόμα να κάνεις μία ολόκληρη ταινία για το πώς οδηγη-θήκαμε στην τελική μάχη εναντίον του Μόργκοθ, τότε που, ενώ τα ξωτικά είχαν χάσει κάθε ελπίδα επιβίωσης, οι υπόλοιποι θεοί αποφάσισαν να τους υπερασπιστούν. Ή και για το πώς άρχισε τελικά να αποκτά τη δύναμή του ο Σάουρον μετά το τέλος της Πρώτης Εποχής. Είδες, Πίτερ; Σου έδωσα ήδη υλικό για μισή ντουζίνα ταινίες. Και μπορείς να κάνεις άλλες τόσες χάρη στο «Σιλμαρίλλιον». Σε περιμένει πολλή δουλειά.

Κείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης

Αγαπητέ Πίτερ...

36

Ανηφορίζοντας την Κηφισίας για να βρεθώ στο Μέγαρο του ΟΤΕ και να παρακολου-θήσω την εκδήλωση του προ-γράμματος «Υποτροφίες OTE - Cosmote 2013», το μυαλό

μου αυτόματα πήγε στο event της προηγούμε-νης χρονιάς. Νέα παιδιά είχαν κληθεί να βρα-βευθούν για τις σχολικές τους επιδόσεις και να στηριχθούν οικονομικά καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών τους. Οπως γίνεται πάντα σε τέτοιες πε-ριπτώσεις, η συγκίνηση ήταν διάχυτη τόσο στους βραβευθέντες όσο και στο ακροατήριο, που έπαιρνε μια μικρή γεύση από τις δυσκολίες που είχαν περάσει τα παιδιά μέχρι να τα καταφέρουν.

Δεν μπορώ να πω λοιπόν ότι δεν γνώριζα τι με περίμενε. Και όμως στο τέλος της εκδήλωσης βρέθηκα ξανά να έχω συγκινηθεί, κυρίως με τη θέληση όλων των πρώην μαθητών -και νυν φοιτητών- να πετύχουν τον στόχο τους. Με την

επιμονή τους να διαβάσουν σκληρά για να μπο-ρέσουν να σπουδάσουν αυτό που πάντα ήθελαν. Ετσι, όταν βλέπεις πως κάποιος τους προσφέ-ρει την απαραίτητη οικονομική στήριξη, αν μη τι άλλο νιώθεις μια μικρή ανακούφιση. Γιατί, κακά τα ψέματα, ποιος γονιός σήμερα δεν το σκέφτε-ται δυο και τρεις φορές πριν στείλει το παιδί του στην άλλη άκρη της χώρας για να σπουδάσει, πόσω μάλλον όταν αντιμετωπίζει σοβαρά οικο-νομικά προβλήματα.

Για να επιστρέψουμε όμως στο πρακτικό κομμάτι, από την έναρξη του προγράμματος το 2002 μέ-χρι και σήμερα έχουν απονεμηθεί συνολικά 126 υποτροφίες και 257 τιμητικές διακρίσεις σε πρω-τοετείς φοιτητές, η αξία των οποίων υπερβαίνει τα 2 εκατ. ευρώ. Φέτος κάθε υποτροφία προσφέρει στον υπότροφο καθαρά κάτι περισσότερο από 15.000 ευρώ, ενώ οι τιμητικές διακρίσεις ξεπερ-νούν τα 1.500 ευρώ καθαρά. Δεδομένων των δύ-σκολων οικονομικών συνθηκών που επικρατούν,

για πρώτη φορά σταμάτησαν να ισχύουν περιορι-σμοί, όπως συγκεκριμένοι νομοί από τους οποί-ους θα έπρεπε να έχουν αποφοιτήσει οι υποψή-φιοι για να υποβάλουν συμμετοχή. Οσον αφορά τέλος τα κριτήρια επιλογής, αυτά είχαν να κάνουν με την κοινωνική και την οικονομική κατάσταση του υποψηφίου και της οικογένειάς του, καθώς και με τις σχολικές του επιδόσεις.

Οσο για τη στιγμή που ξεχώρισα από την εκδήλω-ση; Αυτή ήταν όταν στο βάθρο ανέβηκε ο Πανα-γιώτης Κοτρωνάρος, αρχηγός της πρώτης ελλη-νικής αποστολής που κατάφερε να αναρριχηθεί στην κορυφή του Εβερεστ. Παραλλήλισε λοιπόν με ιδιαίτερη επιτυχία τις δυσκολίες που συνα-ντούν οι ορειβάτες με αυτές των μαθητών και εξή-γησε την ανάγκη του να βάζεις στόχους και να τους πετυχαίνεις ενάντια σε όλα τα προγνωστικά. Ενα πραγματικό μάθημα ζωής, όχι μόνο για τους μαθητές, αλλά για όλους.

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Το δικό τους Εβερεστ

37 13-19.12.2013

38

Λέγονται Pop Eye, αλλά ο αγαπημένος τους ήρωας δεν είναι ο Ποπάι. Τα αδέρφια Μάρκος και Γιάννης Καλατής αποφάσισαν το 2005 να ενώ-σουν τις δυνάμεις τους με τον

Δημήτρη Καμπούρη και να φτιάξουν ένα συγκρό-τημα. Λίγο αργότερα προστέθηκε στην παρέα ο Μάνος Αναγνωστάκης και η Εφη Θεολόγου. Οι πέντε τους ακούνε στο όνομα Pop Eye, αγαπούν την ποπ μουσική, αλλά όχι τον ομώνυμο παιδικό ήρωα. Η Εφη προτιμάει τον Οβελίξ, γιατί απλά δεν μπορείς να μην τον αγαπήσεις, ο Μάνος τον Ροζ Πάνθηρα (όχι απαραίτητα επειδή είναι ροζ) και τα δύο αδέρφια τους Thundercats. «Μεγαλώ-σαμε με αυτούς και μας αρέσει που τους έβλε-παν και αγόρια και κορίτσια. Εξυπνο, διαχρονικό, ομαδικό, ρομαντικό και στο τέλος κάθε ιστορίας είχε πάντα ένα δίδαγμα. Επίσης στιλιστικά τέλειο και πάντα μοδάτο».

Μπορεί στους ήρωες να έχουν κάποιες... διαφω-νίες, στη μουσική όμως δεν έχουν καμία, ρίχνουν τη δική τους ματιά στην ποπ, ενώ παίζουν με τα ιδιώματα αυτής. «Το σήμα κατατεθέν μας είναι η απλότητα, η ειλικρίνεια και ο ρομαντισμός στη μουσική μας. Πίσω από την ηλιόλουστη ποπ μας κρύβεται πάντα μια γλυκιά μελαγχολία», λένε οι ίδιοι για τη μουσική τους. Και αν η ποπ είναι το πρώτο που διακρίνει κανείς, σίγουρα θα βρει και έντεχνα ή bossa nova στοιχεία. Κάποια από τα παιδιά άλλωστε έχουν ακούσει πολύ ροκ και metal στη ζωή τους, αγαπάνε πολύ τη soul, τη funk, αλλά και την disco.

To πρώτο -ομώνυμο- άλμπουμ των Pop Eye κυ-κλοφόρησε το 2008, ενώ τα single “If you” και “Deepest sea” που προηγήθηκαν είχαν ήδη δη-μιουργήσει αίσθηση. Ακολούθησε τέσσερα χρό-νια αργότερα η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους “Almost dead, still alive”, σε δική τους DIY

παραγωγή και δωρεάν διανομή στο διαδίκτυο. Από το άλμπουμ ξεχώρισε και έπαιξε πολύ στα ραδιόφωνα το τραγούδι “A better day”.

Ολα αυτά μέχρι σήμερα, μια και ο τρίτος τους δίσκος βρίσκεται προ των πυλών. «Το τρίτο μας άλμπουμ πρόκειται να κυκλοφορήσει κατά τη διάρκεια του 2014, υπό τη σκέπη της εταιρείας μας The Sound οf Everything, αν όλα πάνε καλά φυσικά. Πέρα από το ‘What is true’, το οποίο κά-νει μια πολύ επιτυχημένη πορεία, περιέχει τρία τετράλεπτα, απλά, ώριμα, καθαρόαιμα ποπ τρα-γούδια». Και το ύφος αυτών; «Χωρίς να θέλουμε να εντάξουμε τα κομμάτια σε ένα αυστηρό πλαί-σιο ύφους, έχουμε πιάνο, ηλεκτρονικά στοιχεία, dance, κινηματογραφικό ύφος, βρετανική, κιθα-ριστική ποπ, αλλά και έντεχνες πινελιές».

Η μόνη διαφορά αυτού του δίσκου από τους άλ-λους δύο σε σχέση με τη δημιουργία είναι η συμ-μετοχή σε αυτήν των δύο νέων μελών, της Εφης Θεολόγου και του Μάνου Αναγνωστάκη, που φέρνουν φρέσκες ιδέες και ακούσματα. «Εχου-με την αίσθηση, αν και μάλλον αυτό είναι κάτι που το λένε όλοι, ότι θα περιέχει κάποιες από τις πιο εμπνευσμένες συνθέσεις μας. Για εμάς όμως απλά θα είναι ο τρίτος μας δίσκος και δεν φαί-νεται να έχει κάποια τρομερή διαφορά, αφού θα μας αρέσει και θα τον αγαπάμε το ίδιο».

Εκτός από τους προσωπικούς τους δίσκους, οι Pop Eye συμμετείχαν πρόσφατα και σε κάτι αρ-κετά έξω από τα νερά τους. Παρουσίασαν στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής μαζί με τον Ηλία Βαμβακούση, τον Γιώργη Χριστοδούλου, τη Γε-ωργία Νταγάκη και φυσικά τον Νίκο Ξυδάκη ένα remake τραγουδιών του συνθέτη. Ενα πρό-γραμμα που περιελάμβανε κομμάτια από την «Εκδίκηση της γυφτιάς», αλλά και από άλλους δίσκους του Νίκου Ξυδάκη, όλα παιγμένα δια-φορετικά από την πρώτη φορά.

«Η συνεργασία αυτή οφείλεται εξ ολοκλήρου στον Αντώνη Μποσκοΐτη, ο οποίος είχε ποστάρει ένα από τα τραγούδια μας (“Τhat’s life”) στο blog του. Είχαμε διατηρήσει από τότε μια διαδικτυακή επαφή και κάποια στιγμή το καλοκαίρι μας πρότεινε να ‘δοκιμαστούμε’ σε κάτι που είχε στο μυαλό του και είχε συζητήσει με τον κ. Ξυδάκη. Διασκευάσαμε τα τραγούδια και στη συνέχεια δόθηκαν στον κ. Ξυδάκη, ο οποίος πίστεψε στην προσπάθειά μας και μας επέλεξε να συμμετέχουμε».

Κάπως έτσι βρέθηκαν σε μια συγκινητική συναυ-λία στο Μέγαρο με κοινό όλων των ηλικιών και των μουσικών καταβολών. «Υπήρχε μια αγωνία τι ανταπόκριση θα είχε από τον ίδιο τον συνθέτη, αλλά και από το κοινό του σε ένα εντελώς νέο άκουσμα τόσο κλασικών κομματιών. Νιώσαμε τον απόλυτο σεβασμό από το κοινό, καθώς πα-ρακολουθούσε με μεγάλη προσήλωση. Οσον αφορά τους ανθρώπους με τους οποίους συνερ-γαστήκαμε, ίσως να είναι μία από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μας. Ανθρωποι με μουσικές γνώσεις χωρίς όριο και με αστείρευτο ταλέντο. Το θερμό χειροκρότημα όλων ήταν για εμάς η καλύ-τερη ανταμοιβή. Ξεχωριστή εμπειρία, εξαιρετικός χώρος, άψογη συνεργασία». Τα καλύτερα λόγια για μια ιδιαίτερη βραδιά που υπάρχει μεγάλη πι-θανότητα σύντομα να αποτυπωθεί και σε δίσκο.

Αλλά για αυτά θα μιλήσουμε στο μέλλον. Προς το παρόν περιμένουμε την κυκλοφορία του δί-σκου των Pop Eye και τις μουσικές συμπράξεις με άλλους μουσικούς στις live εμφανίσεις του συγκροτήματος. «Το σημαντικό είναι να είμαστε γεροί και δυνατοί», λένε οι ίδιοι κλείνοντας. Και δημιουργικοί, προσθέτω εγώ.

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Με ποπ ματιά

39 13-19.12.2013

Ο ανταγωνισμός μαίνεται, Κριέ, και εσύ θα βρεις τον εαυτό σου να μπλέκει τα κέρατά του με πολλούς, ακόμα και στενούς, φίλους. Είναι μια εβδομάδα που άνθρωποι που φυσιολογικά θα έψαχναν τη μέση λύση τώρα κοιτούν τον εαυτό τους και αφήνουν τους άλ-λους δεύτερους. Μην αφηνιάσεις πάντως, ένας συμβιβασμός πά-ντα υπάρχει.

Σκάλες στο Κολωνάκι, Ταύρε, μόνο με σκάλες και κολονάκια θα ασχολείσαι από δω και πέρα, μια και οι δουλειές σου αρχίζουν να σφίγγουν σημαντικά. Να θυμάσαι όμως, είναι μονό για λίγο αυτό, οι ευκαιρίες μπορεί να αργήσουν, αλλά θα έρθουν πριν εξαντλή-σεις τις δυνάμεις σου.

Εχεις πωρωθεί ότι πρέπει να πάρεις πρωτοβουλίες και να αρχίσεις να οδηγείς εσύ τη ζωή σου εκεί που θέλεις, Δίδυμε. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρεις πού θέλεις να οδηγήσεις τη ζωή σου. Κάνε μια στάση καλύτερα, βάλε τα πράγματα σε σειρά και ξεκίνα ξανά, δεν έχει νόημα να θέλεις να πας μπροστά και να καταλήγεις πάντα για καφέ στην Ασκληπιού απορημένος.

Θέλεις να στεριώσεις στη σχέση σου, Καρκίνε, και τα πάθη δεν σε αφήνουν. Οι πειρασμοί είναι εκεί έξω και καμιά φορά παραείναι ισχυροί για να τους γυρίσεις την πλάτη. Βέβαια, αν θα ήθελες να κάνεις κάτι για αυτό, που δεν ξέρω αν θέλεις, μπορείς απλά να αλ-λάξεις στέκια. Δεν υπάρχει μόνο η Βαλτετσίου στην Αθήνα.

Το φεγγάρι σού κλείνει το μάτι συνωμοτικά, Λέοντα, και σε προει-δοποιεί: Να προσέχεις ό,τι έχει να κάνει με τη δουλειά σου και τα σχέδια για το μέλλον σχετικά με αυτήν. Και αν βρεθείς να στριμώ-χνεσαι στη γωνία, κάνε αυτό που ξέρεις καλύτερα. Ακολούθησε το ένστικτό σου και βγάλε τα νύχια σου.

Ολα τα υπόλοιπα ζώδια τραβάνε τα μαλλιά τους, ενώ εσύ σκέφτε-σαι πώς είναι καλύτερα να διακοσμήσεις το σπίτι σου, Παρθένε, τώρα που έρχονται και γιορτές. Δεν πειράζει καθόλου, εξάλλου δεν έχεις περάσει και εσύ λίγα. Και όλα αυτά ενώ συνεχίζεις να ακολουθείς μια τακτική γεμάτης αλλά ανέξοδης κοινωνικής ζωής. Οχι και άσχημα ε;

Τα πράγματα θα πηγαίνουν αργά αυτή την εβδομάδα για σένα, Ζυγέ, σαν Μερσεντές του ’60 με κυρία αντίστοιχης ηλικίας στην αριστερή λωρίδα της Ακαδημίας. Αλλά για σένα αυτό θα είναι καλό, θα έχεις την ευκαιρία να ανασυνταχθείς και να οργανώσεις τον επόμενο μήνα με καθαρό μυαλό. Αρκεί να μην κορνάρουν στο μυαλό σου οι από πίσω.

Ενα αστέρι πάνω από το κεφάλι σου σε ωθεί να πιάσεις ένα παλιό σχέδιο που είχες εγκαταλείψει με φρέσκια ματιά, Σκορπιέ. Τώρα δεν σε σταματάει τίποτα. Από την άλλη, ο δείκτης φιλοδοξίας σου έχει πέσει πολύ χαμηλά. Σε συνδυασμό αυτά τα δύο μάλλον ση-μαίνουν ότι χαίρεσαι που βρήκες πιο γρήγορο δρόμο για τον Λόφο του Στρέφη.

Τα άπειρα πάρτι της σεζόν έρχονται και είσαι καλεσμένος στα πε-ρισσότερα. Το κακό και καλό μαζί είναι ότι συνήθως θα σου ανα-θέτουν μέρος της οργάνωσης, γιατί τελευταία σε έχουν περάσει για υπευθυνάρα. Δέξου το, Τοξότη, μπορεί να περάσεις λιγότερο καλά, αλλά ο κόσμος θα σε υπολογίζει αλλιώς ύστερα από αυτό.

Τα συναισθήματά σου ζεσταίνονται και ο πάγος γύρω τους λιώνει, Αιγόκερε, σε αντίθεση με τον καιρό. Αδραξε αυτή την ευκαιρία για να χαλαρώσεις και να χαρείς αυτή την εβδομάδα όσο γίνεται πε-ρισσότερο. Μην πας και καθίσεις σε κανένα παγκάκι με τις ώρες πιστεύοντας ότι δεν θα ξεπαγιάσεις, δεν είπα καθόλου αυτό.

Οι έξοδοι πληθαίνουν, Υδροχόε, και μαζί και τα έξοδα. Αλλά θέ-λεις να τα κάνεις, λίγο γιατί αρκετά έχεις μείνει μέσα, λίγο γιατί τώρα έρχεται η ευκαιρία να γνωρίσεις ένα πρόσωπο που θα ταιριά-ξετε με τις πρώτες πέντε λέξεις. Την Τετάρτη πήγαινε στην Καρύτση. Θα με θυμηθείς.

Ξεκίνα να ανοίγεις αυτό το συρτάρι με τις άπειρες ιδέες που είχες κατά καιρούς, Ιχθύ, και άρχισε να πραγματοποιείς μερικές από αυτές. Εχουν πια ωριμάσει αρκετά και η εβδομάδα σου θα είναι αρ-κετά δημιουργική και παραγωγική ώστε μακροπρόθεσμα να έχεις κέρδη από αυτές και να καταφέρεις να με κεράσεις αυτό το μπούρ-μπον που μου χρωστάς.

Πλανήτης Αθήνα

Κωνσταντίνος Σινάτρα

«Ποια είναι τα πρώτα πράγμα-τα που σου έρχονται στο μυα-λό στο άκουσμα της λέξης ‘πολυκατοικία’;» ρωτάω μια φίλη μου. «Στριμωξίδι, ασχή-μια και έλλειψη αισθητικής»,

μου απαντάει. Η αλήθεια είναι ότι η πόλη όπου ζούμε κατέβαλε -ειδικά από το ’60 και μετά- κάθε δυνατή προσπάθεια να καταστήσει τις πολυκατοι-κίες το κατεξοχήν μίζερο και κιτς είδος κτιρίου. Και πράγματι, η μεγάλη τους πλειονότητα έτσι είναι. Υπάρχουν όμως και κάποιες -λίγες- σημα-ντικότατες εξαιρέσεις.

Μία από αυτές είναι και η λεγόμενη Μπλε Πο-λυκατοικία στο κέντρο των Εξαρχείων. Στη συμ-βολή των οδών Θεμιστοκλέους και Αραχώβης, ακριβώς πάνω από το Floral, το ιστορικό καφέ της Πλατείας Εξαρχείων, το οποίο ουσιαστικά στεγάζεται στην Μπλε Πολυκατοικία, σε ένα από τα ισόγεια μαγαζιά της. Το Floral, θέλοντας να γιορτάσει τα 80 χρόνια της «μαμάς» πολυ-κατοικίας, διοργανώνει ένα διήμερο event (Πα-ρασκευή 20 και Σάββατο 21 Δεκεμβρίου) με στόχο την αναβίωση της ιστορίας και του μύθου της Μπλε Πολυκατοικίας.

«Και τι ιδιαίτερη ιστορία μπορεί να έχει μια πολυ-κατοικία στα Εξάρχεια, ακόμα και αν είναι μπλε;» θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος. Η Μπλε Πολυκατοικία, που εδώ και πολλά χρόνια είναι άσπρη, ονομάστηκε έτσι λόγω του χρώματος που

της έδωσε ο ζωγράφος Σπύρος Παπαλουκάς. Χτί-στηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’30 από τον αρχιτέκτονα Κυριάκο (Κούλη) Παναγιωτάκο, απο-τελώντας έτσι μια από τις παλαιότερες πολυκατοι-κίες της Αθήνας. Η αρχιτεκτονική της, τόσο ως προς τον εξωτερικό της σχεδιασμό όσο και ως προς τον εσωτερικό σχεδιασμό των 39 διαμερι-σμάτων της, την καθιέρωσε ως ένα κτίριο σταθμό για την ελληνική αρχιτεκτονική.

Η Μπλε Πολυκατοικία αποτελείται ουσιαστικά από δύο πολυκατοικίες που συνδέονται μέσα από το κοινό δώμα και τους κοινούς φωταγω-γούς. Οπως αναφέρεται, ο Παναγιωτάκος, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής αρχιτεκτονικής του Μεσοπολέμου, βάζει με το κτίριο αυτό μια νέα ισχυρότατη σφραγίδα στον αστικό σχεδιασμό της τότε Αθή-νας. Μάλιστα, η τόλμη και η επαναστατικότητά του τον οδήγησε στο να προβλέψει και την κα-τασκευή πισίνας στην ταράτσα. Η ιδέα του αυτή όμως δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Ενα τέτοιο ιδιαίτερο κτίριο δεν θα μπορούσε να μην έχει φιλοξενήσει και σημαντικές προσωπι-κότητες. Ανάμεσα στους ένοικους που πέρασαν από αυτή συγκαταλέγονται ο Λεωνίδας Κύρκος ο Ρένος Αποστολίδης, ο Φρέντυ Γερμανός, η Λιλή Ζωγράφου, ο Δημήτρης Χορν, το θεατρικό ζεύγος Κατίνα Παξινού-Αλέξης Μινωτής, ενώ για κάποιο διάστημα στο ισόγειό της τραγουδούσε ο Γιάννης Γούναρης.

Υπάρχουν λοιπόν πολλοί λόγοι για να εορτα-στούν με δόξα και τιμή τα ογδοηκοστά γενέθλια αυτής της σπάνιας αθηναϊκής πολυκατοικίας. Ετσι, στις 20 και 21 Δεκεμβρίου στις 7:30 μμ. θα λάβουν χώρα στο Floral συζητήσεις με αρχιτέ-κτονες, ιστορικούς, καλλιτέχνες, συγγραφείς και ενοίκους της πολυκατοικίας, που θα διηγηθούν ιστορίες και θα αναπτύξουν τη «φιλοσοφία» της. Τις συζητήσεις αυτές θα συντονίσουν η Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, αρχιτέκτων, υπεύθυνη αρχεί-ου Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη και ανιψιά του Κούλη Παναγιωτάκου, που συγχρόνως έχει γράψει και την πληρέστερη μελέτη για την Μπλε Πολυκατοικία, και η συγ-γραφέας και εμπνεύστρια του βιβλιοπωλείου του Floral στη σημερινή του μορφή Ζέφη Κόλλια. Θα υπάρξει επίσης προβολή σχετικών βίντεο, έκθεση με τα αυθεντικά αρχιτεκτονικά σχέδια, φωτογρα-φίες και αντικείμενα της Μπλε Πολυκατοικίας και του Floral, αλλά και μια πολύ ενδιαφέρουσα ξε-νάγηση στους κοινόχρηστους και άλλους ιδιαίτε-ρους χώρους της πολυκατοικίας.

Και επειδή, όπως προανέφερα, όλο αυτό το διή-μερο event διοργανώνεται από το Floral, δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα πάρτι και τα μουσικά live, τα οποία θα ξεκινούν στις 10 μμ. με τους Γιώργη Χριστοδούλου, Χίλντα Παπαδημητρίου και Κώστα Αδαμόπουλο. Το έχουμε ξαναπεί... Είναι κρίμα να αφήνουμε τέτοιες ευκαιρίες -να γνωρίζουμε όμορφες γωνιές της πόλης μας- να περνάνε ανεκμετάλλευτες.

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής

Μπλε ιστορίες

41 13-19.12.2013

Την κάλυψη του κόστους μηνιαίας παροχής τροφί-μων και ειδών πρώτης ανάγκης για 200 οικογένειες που συμμετέχουν στο «Πρόγραμμα Αλληλεγγύης στην Οικογένεια» έχει αναλάβει η COSMOTE για δεύτερη συνεχή χρονιά, συνεχίζοντας τη συνεργα-σία της με το Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων (ΚΥΑΔΑ). Ενόψει των Χρι-στουγέννων, η COSMOTE και το ΚΥΑΔΑ υποδέχτη-καν τις οικογένειες του Προγράμματος σε ειδική εκδήλωση, κατά την οποία οι τελευταίες αντάλλα-ξαν ευχές και προμηθεύτηκαν χριστουγεννιάτικα πακέτα με χρηστικά είδη και τρόφιμα για τις ημέρες

των εορτών, ενώ τα παιδιά απασχολήθηκαν δημι-ουργικά με πλήθος δραστηριοτήτων. Το «Πρόγραμ-μα Αλληλεγγύης στην Οικογένεια» είναι η δεύτερη επιθυμία που υλοποιήθηκε στο πλαίσιο της ενέρ-γειας «Ο κόσμος μας, εσύ», μέσα από την οποία η COSMOTE δίνει στον καθένα τη δυνατότητα να υλοποιήσει την ιδέα του για έναν καλύτερο κόσμο. Πρόκειται για την επιθυμία της Ηλιάνας Καραβιώ-τη για στήριξη των οικογενειών που βρίσκονται σε ανάγκη. Η επιλογή των οικογενειών γίνεται βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων από το ΚΥΑΔΑ, το οποίο είναι ο αρμόδιος φορέας του Δήμου.

Εμπρακτη αλληλεγγύη

Με τη Unicef

Κοντά στα παιδιά

Φθηνότερες κλήσειςΟι κλήσεις προς τα δίκτυα των τριών κορυφαίων ελ-ληνικών εταιρειών κινητής τηλεφωνίας πρόκειται να γίνουν πιο οικονομικές, χάρη στις μειώσεις των τελών τερματισμού των φωνητικών κλήσεων από όλα τα διεθνή και εθνικά τηλεπικοινωνιακά δίκτυα που ανα-κοίνωσαν η COSMOTE, η Vodafone και η Wind. Πιο συγκεκριμένα, από 1η Ιανουαρίου 2014, το τέλος

τερματισμού φωνητικών κλήσεων προς τους αριθ-μούς των συγκεκριμένων εταιρειών πρόκειται να μει-ωθεί από 0,01269 ευρώ ανά λεπτό σε 0,01189 ευρώ ανά λεπτό, χωρίς την επιβολή ελάχιστης χρέωσης και με χρέωση ανά δευτερόλεπτο. Αμεσα επωφελημένοι θα είναι οι χρήστες που καλούν από σταθερά τηλέφω-να προς αριθμούς COSMOTE, Vodafone και Wind.

Η εταιρία Παπουτσάνης υποστήριξε την Unicef στον τηλεμαραθώνιο αγάπης που διοργάνωσε τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου, για τις ανάγκες τριών ορ-φανοτροφείων στην Ελλάδα (Θεσσαλονίκη, Λα-μία και Αθήνα). Η εταιρεία έγινε αρωγός με προϊ-όντα προσωπικής φροντίδας και θα προμηθεύσει για όλο το έτος 2014 και τα τρία ιδρύματα.

Τα Χριστούγεννα είναι μία περίοδος που είναι καλό να μην ξεχνάμε όσους έχουν ανάγκη - και ιδαίτερα τα παιδιά. Τα Starbucks σε καλούν να μοιραστείς και να μοιράσεις στιγμές χαράς στους μικρούς φίλους που το έχουν ανάγκη. Για ολόκληρο τον Δεκέμβριο, σε όλα τα καταστήματα της αλυσίδας στην Ελλάδα, θα συγκεντρώνονται βιβλία και παιχνίδια, καινούρ-για ή σε καλή κατάσταση.

Τα Starbucks θα κάνουν την αρχή, προσφέροντας 200 βιβλία και παιχνίδια, για να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο τη δική σου προσπάθεια. Αφού συγκε-ντρωθούν, οι partners της αλυσίδας θα τα ταξινομή-σουν με προσοχή και αγάπη και θα τα ετοιμάσουν για διάθεση στο Κοινωνικό Παντοπωλείο. Από εκεί, θα μοιραστούν στα παιδιά των οικογενειών που υπο-στηρίζονται καθημερινά από το τελευταίο.

42Αγορά

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Το Spotify αποκάλυψε τους καλλιτέχνες που θεωρεί ότι θα ξεχωρίσουν μέσα στο ερχόμενο έτος. Η λίστα βασίζεται σε νέους καλλιτέχνες που εί-χαν ισχυρή παρουσία στο viral chart του Spotify το 2013 και που συνεργά-στηκαν με την υπηρεσία κατά τους τελευταίους μήνες.

Η λίστα του Spotlight για το 2014 περιλαμβάνει μια σειρά από ανερχόμενα ταλέντα από όλες τις γωνιές του πλανήτη. Ανάμεσα τους μπορείς να δεις την τραγουδίστρια Banks με έδρα το Λος Αντζελες, τoν Ιρλανδό καλλιτέ-χνη Hozier, τον rapper Joey Bada$$ από το Μπρούκλιν, την Αυστραλή ποπ τραγουδίστρια Betty Who και τη Δανή τραγουδίστρια - τραγουδοποιό MØ. Η λίστα περιλαμβάνει επιπλέον έναν αριθμό από Αγγλους καλλιτέχνες όπως τον Luke Sital-Singh, αγαπημένο των λονδρέζικων φεστιβάλ, τον Dan Croll, solo καλλιτέχνη επηρεασμένο από την electro μουσική, την τραγουδί-στρια FKA twigs από το Λονδίνο, καθώς και τον Adio Marchan aka Bipolar Sunshine ο οποίος ήταν co-vocalist με τους Kid British - μια εξαμελή μπάντα από το Μάντσεστερ.

To Spotify προωθεί νέα μουσικά ταλέντα με το “Spotlight” το οποίο βρί-σκεται μέσα στο “browse” της υπηρεσίας, δίνοντας τη δυνατότητα στους fans να γνωρίζουν νέους ανερχόμενους καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο, προσφέροντάς τους αποκλειστικό περιεχόμενο. Τα νέα ταλέντα στηρίζονται σε συνεχή βάση με live sessions και συνεντεύξεις.

O Steve Savoca, Head of Content στο Spotify δήλωσε: «Τα τελευταία χρό-νια, είχαμε το προνόμιο να βοηθήσουμε νέους καλλιτέχνες να δείξουν το ταλέντο τους, όπως η Haim και η Lorde. Η παγκόσμια λίστα μας Spotlight 2014, παρουσιάζει καλλιτέχνες, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση σε αναδυόμε-να σχήματα που πιστεύουμε ότι θα καταφέρουν να αναδειχθούν παγκο-σμίως το 2014. Ανυπομονούμε να συνεργαστούμε και να υποστηρίξουμε νέους καλλιτέχνες».

Best of 2014

21ος Αιώνας Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Μπόγος με δυνατότητες

Χαλί να οδηγήσειςΤης κατσαρόλας

Είναι χοντρή και άσχημη. Είναι όμως και η ισχυ-ρότερη ηλεκτρική μοτοσικλέτα του κόσμου, όπως υποστηρίζει τουλάχιστον η κατασκευάστριά της, Voxan. Η Voxan Wattman παρουσιάστηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Paris Motor Show. Διαθέτει μία μπαταρία-τέρας 12,8 kWh, η οποία ευθύνεται για τον αντιαισθητικό όγκο της, αλλά και για το μεγαλύτερο μέρος του βάρους της μηχανής που φτάνει τα 350 κιλά. Η μπαταρία

μπορεί να φορτιστεί σε μισή μόλις ώρα, χρόνος-ρεκόρ αν αναλογιστείς ότι για να φορτίσεις ένα smartphone χρειάζεσαι τον διπλάσιο χρόνο. Η αυτονομία της μηχανής είναι επίσης ικανοποιη-τική: 180 χλμ. Η απόδοση του κινητήρα φτάνει τους 200 ίππους, ενώ μπορεί να επιταχύνει από 0 σε 100 χλμ. σε μόλις 3,4 δευτερόλεπτα.

www.voxan.com/en

Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται. Οχι όμως εσύ. Του λό-γου σου μπορείς να πάρεις ολόκληρη τη βελανιδιά στο σπίτι σου και να τη ρίξεις στην ξυλόσομπα Spruce Stove για να ζεστάνεις το σπιτικό σου. Η σόμπα αυτή μπορεί σιγά σιγά να κάψει ολόκληρο τον κορμό, ο οποίος σταθεροποιείται πάνω σε τρίποδα και ωθείται σταδιακά προς τη φωτιά. Εχεις αρκετό χώρο στο σαλόνι σου για να την τοποθετήσεις;

www.i81597.wix.com/sprucestove

Οταν ήσουν μικρός και ανέμελος, η αδυναμία σου ήταν τα αυτοκινητάκια. Είχες ένα σωρό από αυτά και όταν τα έπρωχνες έκανες διάφορους ήχους ανάλογα με το εάν έβγαζες φλας για να στρίψεις, εάν πατού-σες γκάζι, εάν άλλαζες ταχύτητα, αν φρέναρες ή εάν κόρναρες για να αποφύγεις ένα ατύχημα. Το μοναδικό πρόβλημα που αντιμετώπιζες ήταν ότι δεν είχες ένα ρε-αλιστικό μίνι οδικό δίκτυο για να αναπτύξεις τις οδηγι-κές σου ικανότητες. Σήμερα, πια, το βλαστάρι σου δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσει την ίδια δυσκολία. Οι μο-κέτες IVI 3D Play έχουν δύο χρήσεις. Πρώτον, ντύνουν το πάτωμα του παιδικού δωματίου για να περιορίσουν το κρύο. Δεύτερον, γίνονται μέρος του παιχνιδιού του παιδιού σου! Κυκλοφορούν σε τρία σχέδια και απο-τελούν μία ανάγλυφη αναπαράσταση δρόμων, μέσα στους οποίους μπορούν να κινηθούν τα αυτοκινητάκια του μικρού οδηγού. Θα σε γελάσω, βέβαια, για το πώς μπορείς να σκουπίσεις μία τέτοια μοκέτα, αλλά φαντά-ζομαι ότι δεν θα είναι και ιδιαίτερα εύκολο.

www.lucaandcompany.com

Σου αρέσει το μαγείρεμα, αλλά βαριέσαι να κάθεσαι με τις ώρες πάνω από την κα-τσαρόλα ανακατεύοντας το φαγητό για να μη γίνει ένα μάτσο σβώλους ή να μην κολλήσει στον πάτο. Η Unikia έχει τη λύση για σένα, σεφ της κακιάς ώρας! Ο λόγος για το Stirio, έναν αυτόματο αναμικτήρα, ο οποίος εφαρμόζει στην κατσαρόλα χάρη στα ευμεγέθη μανταλάκια που βρίσκονται στις άκρες του βραχίονα κάθετα στον άξονα και εξασφαλίζει απρόσκοπτο αυτό-ματο ανακάτεμα διάρκειας 45 λεπτών. To Stirio είναι επαναφορτιζόμενο και χάρη στη μεγάλη ισχύ του μπορεί να ανακατέ-ψει φαγητά κάθε πυκνότητας, από σούπα μέχρι χυλό. Εσύ το μόνο πράγμα που θα πρέπει να κάνεις είναι να μην ξεχάσεις την κατσαρόλα πάνω στο μάτι και κάψεις το φαΐ. Μπορείς;

www.unikia.com/stirio.html

Χριστουγεννιάτικο δίλημμαΟι γονείς που ψάχνουν τι δώρο θα κάνουν στο παιδί τους τα Χριστούγεννα ίσως βρουν ιδιαίτερα χρήσιμο το άρθρο του “Guardian” (“Should I get my child an e-reader or books for Christmas?”) που κάνει ένα “crash test” μεταξύ των βιβλίων και του e-reader. Σε αυτό διαβάζουμε αρκετά καλά επιχειρήματα υπέρ της αγοράς ενός ηλεκτρονικού αναγνώστη. Σύμφωνα με την Κριστίνα Κλαρκ του βρετανικού ιδρύματος National Literacy Trust, η πνευματική εξέλιξη ενός παιδιού επηρεάζεται από το τι διαβάζει, όχι από το πώς το διαβάζει. Το γερμανικό Stiftung Lesen υποστηρίζει ότι τα παιδιά είναι περισσότερο θε-τικά απέναντι στα e-books έναντι των έντυπων βιβλίων και εί-ναι πιθανότερο να επιλέξουν «χοντρά βιβλία» στον e-reader τους, γιατί δεν αποθαρρύνονται βλέποντας το φυσικό τους μέγεθος. Ακόμα καλύτερα, όπως υποστηρίζεται στη μελέτη που πραγματοποίησε το Scholastic and Harrison στις ΗΠΑ, τα παιδιά που έχουν πρόσβαση σε e-books δεν εγκαταλείπουν τα έντυπα βιβλία. Και δεδομένου ότι στους μικρούς αρέσει η τεχνολογία, είναι πιθανότερο να κρατήσουν περισσότερο στα χέρια τους έναν e-reader, από ό,τι ένα βιβλίο.

www.goo.gl/h9dhw3

Θάψε το τσεκούρι

44

Training Ground 13-19.12.2013Training Ground

Ατιμη κοινωνία...

Νερό στο κρασί τουΥπάρχουν πολλών ειδών Ολυμπιακοί. Υπάρχουν αυθεντικοί λιμανίσιοι, υπάρχουν εργατόπαιδα, υπάρχουν εφοπλιστές, υπάρχουν βουπού που τα πήρε το ρέμα, υπάρχουν σκεπτόμενοι, υπάρχουν άφρονες, υπάρχουν παπαδοπαίδια και υπάρχουν και τρόφιμοι σωφρονιστικών θερέτρων. Και ποιο ήταν το κοινό γνώρισμά όλων τους μέχρι χθες; Οτι από την εποχή του Μπάγεβιτς είχαν να απο-λαύσουν μια ωραία, μια γλυκιά, μια σένια ευρω-παϊκή πορεία. Μια πορεία ανδρική, ρε παιδί μου, μια κούρσα άνετη και τσακίρικη χωρίς σαμαράκια και νεροφαγώματα. Ε, τώρα την απολαμβάνουν με χαρά. Σαν καλό κρασί που αισθάνεσαι ότι το αξίζεις και με το παραπάνω μετά το τέλος μιας κουραστικής μέρας.

Και αυτό το πράγμα μπορεί να βοηθήσει όχι μόνο τους ίδιους, αλλά και ολόκληρο το ελληνικό πο-δόσφαιρο. Μπορεί να το βοηθήσει μεσομακρο-πρόθεσμα, που λέγανε παλαιότερα οι αριστεροί (πριν αρχίσουν να το λένε και οι πασόκοι), να γίνει πιο υγιές, πιο νορμάλ, πιο στρωτό. Διότι έχει ανάγκη η Ελλάδα όλη τις ευρωπαϊκές επιτυχίες του Ολυμπιακού. Οχι μόνο για να κρατήσουμε

τη θέση μας στην πρώτη δωδεκάδα ως χώρα, μια θέση που εξασφαλίζει δύο ομάδες στο κόλπο του Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα και οι Ολυμπιακοί έχουν ανάγκη τις ευρωπαϊκές επιτυχί-ες του Θρύλου και για έναν ακόμη λόγο.

Για να ψοφήσει επιτέλους η νοοτροπία «πρέπει να κερδίσουμε οπωσδήποτε στην Κολοπετινίτσα, ει-δάλλως θα μας πέσει η μούρη». Συγγνώμη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα πέσει καμία μούρη του Ολυμπιακού αν χάσει μια φορά στις τόσες από την εκάστοτε Κολοπετινίτσα. Μέσα στο παι-χνίδι είναι και αυτό και αν σταματήσει το ποδό-σφαιρο να είναι παιχνίδι θα το πάρει οριστικά η κάτω βόλτα. Για αυτό εγώ χειροκροτώ την είσοδο του Ολυμπιακού στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ. Διότι οι υγιείς Ολυμπιακοί (η σαφής πλειοψηφία δηλαδή) θα μπορέσουν να βάλουν στην άκρη τους αρρώστους που απαιτούν νίκες με κάθε κό-στος, με κάθε τρόπο. Συγγνώμη και πάλι, αλλά, όπως θα έλεγε και ο επίκαιρος ποιητής των λεω-φορείων, για Κολοπετινίτσες θα μιλάμε τώρα;

Χρήστος Ξανθάκης

«Τι σου είναι τελικά η ζωή και κυρίως αυτή η άτιμη η κοι-νωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβά-ζει». Κάτι τέτοιο ενδεχομένως να τριγυρνούσε χθες στο μυαλό του Βλάση Τσάκα τη στιγμή που άκουσε το δικα-στήριο της Καβάλας να του επιβάλλει ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών με αναστολή για απάτη.

Συγκεκριμένα το κατηγορητήριο αναφέρει, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, πως ο Τσάκας υποσχέθηκε δάνειο στην επι-χείρηση Κανάκη από ξένη τράπεζα, πήρε ποσό περίπου 80.000 ευρώ, αλλά δεν επέστρεψε τα χρήματα όταν η αίτηση για το δάνειο απορρίφθηκε. Από εκεί που ετοι-μαζόταν λοιπόν να πάρει τον Παναθηναϊκό και να τον εκτοξεύσει μαζί με τους φίλους του τους Αραβες επενδυ-τές, έφτασε τώρα η στιγμή να τον κυνηγούν για μερικές χιλιάδες ψωροευρώ.

Και ρωτάω τώρα εγώ: αξίζει να ταλαιπωρείται για μερικά ψιλά ο άνθρωπος που είχε κλείσει τον Ροναλντίνιο για λο-γαριασμό του Παναθηναϊκού έναντι 30 εκατ. ευρώ; Είναι ή δεν είναι να πάρεις τηλέφωνο τον φίλο σου τον πρίγκιπα και να του ζητήσεις να πουλήσει μια πετρελαιοπηγή για χάρη σου; Ετσι, για σπάσιμο και στα καπάκια να φέρεις στην Καβάλα -της οποίας είναι μάνατζερ- Ρονάλντο και Ιμπραΐμοβιτς. Και με τα 500ευρα που θα μείνουν να έχεις προσάναμμα για τα πούρα...

Γιώργος Δημητρίου

45

Και έτσι ξαφνικά το Παγκράτι έγινε μόδα. Σούπερ μόδα δηλαδή, τρέχει κόσμος να το επισκεφθεί λες και είναι Γκάζι, λες και είναι Θησείο. Τηρουμένων των ανα-λογιών βεβαίως. Οχι μιλιούνια, μην παρεξηγούμαστε, και προπαντός όχι άσχετοι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ψαγμένα nighthawks, με αγόρια και κορίτσια, με κυρίους και κυρίες και δεσποινίδες που ξέρουν τι ψά-χνουν και γνωρίζουν πολύ καλά πού θα το βρουν. Στο Παγκρατάκι, όπως το λένε και οι ντόπιοι.

Για την ακρίβεια, στα πέριξ της Πλατείας Προσκόπων. Από εκεί, από το Αερόστατο, το Αψέντι και τον Κα-τζούρμπο ξεκίνησε ο συρμός (ο νέος συρμός, μια και ο παλαιότερος αφορούσε τον Μαγεμένο Αυλό και τη χατζιδακική παρέα), για να πιάσει πλέον καμιά δεκα-ριά οικοδομικά τετράγωνα. Από Πρατίνου και κάτω, από Βασιλέως Γεωργίου και δώθε, πιο hip δεν θα βρεις στην Αθήνα ολόκληρη.

Εχει βέβαια και αυτό τα άδεια μαγαζιά του. Το χτύπησε και το Παγκράτι η κρίση και πώς να σταθούν τα μικρά ζαχαροπλαστεία, τα game houses, τα είδη ενδυμάτων για γηραιότερους; Και από την άλλη όλο και κάτι ανοί-γει, ένα μεζεδοπωλείο φρέσκο, ένα μπαράκι ζωντανό, ένα κατάστημα πολιτιστικών δώρων σαν Planet Spen. Το

έχω ξαναγράψει και θα το σημειώσω ακόμη μια φορά: μεγαλύτερη σημασία από όσους φεύγουν από κάποια γειτονιά έχουν εν τέλει όσοι έρχονται. Αυτοί είναι που θα φιλοτεχνήσουν το νέο της πρόσωπο, μια διαδικασία αναγκαία όσο και αναπόφευκτη. Τα πάντα ρει, τα πάντα χωρεί και ουδέν μένει, είχε πει ο θείος, οπότε θα ήταν πα-ράλογο κανείς μονάχα να νοσταλγεί και να αποστρέφει το βλέμμα από το αύριο. Το μέλλον θα έρθει, ακόμα και αν δεν μας αρέσει, και η στρουθοκάμηλος φημίζεται για τα αυγά της και όχι για τη νοοτροπία της.

Ας μη φλυαρώ όμως. Τα τελευταία δυο τρία χρόνια στο τμήμα εκείνο του Παγκρατίου που πλησιάζει τη Βασιλέως Κωνσταντίνου συντελείται μια σιωπηλή επα-νάσταση. Μια μεταμόρφωση, μια μεταβολή, αν σας φοβίζουν οι αγκαθωτές λέξεις. Καθώς οι παλαιότε-ροι κάτοικοι είτε εγκαταλείπουν τα εγκόσμια λόγω ηλικίας είτε εγκαταλείπουν τη γειτονιά λόγω φόρων (η τιμή ζώνης θα μπορούσε άνετα να πρωταγωνιστεί σε πορνοταινία), καινούργιος κόσμος έχει αρχίσει να νοικιάζει ή να αγοράζει διαμερίσματα. Κόσμος καλλι-εργημένος, κόσμος με ενδιαφέροντα, κόσμος με ανη-συχίες. Φτιάχνεται έτσι ένα μικρό καρτιέ, διακριτικό όμως και below the radar, άνευ τα ταρατατζούμ που συνόδευαν τη νεανική έφοδο στα πέριξ της Βαρβα-

κείου. Και για την ώρα, για την ώρα λέω, η ισορροπία ανάμεσα στην κατοικία και στην ψυχαγωγία δεν έχει διαταραχθεί, η περιοχή δεν θυμίζει Ψυρρή ή άλλα ατυχή παραδείγματα.

Τα μπαρ άλλωστε είναι μικρά, γλυκά και ήσυχα, δεν γί-νεται της τρελής και της αλλοπαρμένης ούτε στο Small 8, ούτε στο Τρίγωνο, ούτε στο Μusique Cafe, ούτε λίγο πιο πάνω στην Καφέ Αρκούδα. Πιο θορυβώδεις είναι οι πελάτες στο λίγο απ’ όλα κατάστημα (ρούχα, δώρα, αξεσουάρ) Boxes n’ Foxes της Χαράς Κονταξάκη, παρά οι θαμώνες στους τοπικούς ναούς του αλκοόλ. Και πιο πιθανό είναι να ακούσεις επιφωνήματα ενθουσιασμού για ένα φινετσάτο ένδυμα στο Hallelujah, παρά ουρλια-χτά από μεθυσμένους τύπους στις 3 το πρωί. Ακόμη και στο μεζεδοπωλείο Μαύρο Πρόβατο (μην ξανακούσω για Greek tapas!), από όπου παρέλασε φέτος σύμπα-σα η Αθήνα, επικράτησε μια τάξη και μια φρονιμάδα. Ισως να το επιβάλλει το ambiance της συνοικίας, ίσως οι συνθήκες της εποχής, εκείνο πάντως που ξέρω εγώ είναι ότι το «σεμνά και ταπεινά» μπορεί να μη δούλεψε στο υπουργικό συμβούλιο του Καραμανλή, αλλά δου-λεύει στο Παγκρατάκι.

Χρήστος Ξανθάκης

Παγκρατάκι αγάπη μου!

46Στιγμιότυπα Πόλης

1. Eviva Στίχοι - Μουσική: Απόστολος ΚαλδάραςΔιασκευή - Ενορχήστρωση - Αγγλικοί Στίχοι: Empty FrameΕρμηνεία: Empty Frame

2. Της αμαρτίας το στρατί Στίχοι: Κώστας Βίρβος Μουσική: Απόστολος ΚαλδάραςΔιασκευή - Ενορχήστρωση: Minor ProjectΕρμηνεία: Minor Project

3. Χαράματα η ώρα τρεις Στίχοι - Μουσική: Μάρκος ΒαμβακάρηςΔιασκευή - Ενορχήστρωση: Λεωνίδας ΜαριδάκηςΕρμηνεία: Φωτεινή Βελεσιώτου, Λεωνίδας Μαριδάκης

4. Ενα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι Στίχοι - Μουσική: Απόστολος ΚαλδάραςΔιασκευή - Ενορχήστρωση: Γιάννης ΛίναςΕρμηνεία: Γιάννης Λίνας

5. Οι Πρωθυπουργοί Στίχοι - Μουσική: Μάρκος ΒαμβακάρηςΔιασκευή - Ενορχήστρωση: Ηλίας Βαμβακούσης, Γκωτιέ ΒελισσάρηςΕρμηνεία: Ηλίας Βαμβακούσης

6. Αργοσβήνεις μόνη Στίχοι - Μουσική: Βασίλης ΤσιτσάνηςΔιασκευή - Ενορχήστρωση: TareqΕρμηνεία: Μαρίνα Σάτι, Tareq

7. Ψεύτικος είναι ο ντουνιάς Στίχοι - Μουσική: Μάρκος ΒαμβακάρηςΔιασκευή - Ενορχήστρωση: LolekΕρμηνεία: Lolek

8. Ολοι οι ρεμπέτες του ντουνιά Στίχοι - Μουσική: Μάρκος ΒαμβακάρηςΔιασκευή - Ενορχήστρωση: Minor ProjectΕρμηνεία: Ηρώ Σαΐα

9. Σ’ ένα βράχο φαγωμένο Στίχοι - Μουσική: Απόστολος ΚαλδάραςΔιασκευή - Ενορχήστρωση: Γιάννης Λίνας, Γιώργος Μισετζής, Φώτης ΠαπαθεοδώρουΕρμηνεία: Γιάννης Λίνας Παίζουν: Zand the band

10. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα Στίχοι: Γεράσιμος ΤσάκαλοςΜουσική: Βασίλης ΤσιτσάνηςΔιασκευή - Ενορχήστρωση: Σίσσυ ΒλαχογιάννηΕρμηνεία: Αδάμ Τσαρούχης

11. Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι Στίχοι - Μουσική: Απόστολος ΚαλδάραςΔιασκευή - Ενορχήστρωση: Χρίστος ΘεοδώρουΕρμηνεία: Βικτωρία Ταγκούλη

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τις οικογένειες Μάρκου Βαμβακάρη, Βασίλη Τσιτσάνη και Απόστολου Καλδάρα για την πολύτιμη βοήθεια και την υποστήριξή τους στην έκδοση του Retropolis II.

Φωτογραφίες:Βάσια ΑναγνωστοπούλουΕπιλογή τραγουδιών - Καλλιτεχνική επιμέλεια:Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Σία Αλοκρίου, Νατάσα Μαστοράκου Οργάνωση - επιμέλεια παραγωγής:Νίκος Ασημάκης (Music Art Lab Studios)

Με την ευγενική χορηγία

άρη, μη polis II.

Γιάννης Λίνας Minor Project

Empty Frame Ηρώ ΣαΐαΒικτωρία Ταγκούλη Lolek

Ηλίας Βαμβακούσης Μαρίνα Σάτι

Φωτεινή Βελεσιώτου TareqΑδάμ Τσαρούχης Zand the band

Λεωνίδας Μαριδάκης

ALL RIGHTS RESERVED, UNAUTHORIZED, COPYING, REPRODUCTION, HIRING, LENDING, PUBLIC PERFORMANCE AND BROADCASTING OF THE RECORDING PROHIBITED.

(P)&(C) ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕ. ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΦΥΛΑΞΗ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ.

Κυκλοφορεί αποκλειστικά στα