τα κόμικς μιας Αθηναίας

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Νικήτας Καραγιάν-νης • Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης • Στην έκδοση συνεργάζο-νται οι: Κατερίνα Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Μαρί-να Κατσάνου, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Βασίλης Νέδος,Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνστα-ντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

για ολα οσα συμβαινουν μερα και νυχτα στην αθηνα...

Στην πλατεία Μοναστηρακίου

Καθόμουνα τώρα εγώ τις προάλλες και τσακωνόμουνα με μια φιλενάδα στο Facebook. Η αιτία; Τα συνθήματα στους τοίχους. Η φιλενάδα δεν τα αντέχει με τίποτα, της φαίνο-νται βίαια, βρόμικα, άσχημα (ΟΚ, το «βίαια» δεν το είπε) και πολύ θα ήθελε να σβηστούν από τα ντουβάρια.

«Ολα τα συνθήματα από όλους τους τοίχους;» τη ρώ-τησα. «Ολα τα συνθήματα από όλους τους τοίχους», μου απάντησε και κάπου εκεί πήρε τέλος ο διάλογος, διότι όσο και να συμπαθώ τη φιλενάδα δεν κουβεντιάζω σε επί-πεδο άσπρο-μαύρο. Προσωπικά, πάντοτε μου άρεσαν οι αποχρώσεις του γκρι, ακόμη και τότε που δεν είχαν γίνει μπεστ σέλερ.

Με συγκινούν επίσης τα συνθήματα στους αθηναϊκούς τοίχους. Οχι όλα φυσικά και όχι σε όλους τους τοίχους. Κάτι γκραφίτι του τύπου Crew Buns και «Λευτεριά στα όνει-ρα» μου προκαλούν αφόρητη βαρεμάρα, όπως και τα διά-φορα γηπεδικά με τις πάσης φύσεως «θύρες» και τις κάθε είδους (τύφλα να ’χει ο Μεϊμαράκης) ερωτικές προτροπές προς τους αντιπάλους. Αυτό ναι, είναι οπτική ρύπανση που δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αλλά και πάλι, για λόγους αρχής, δεν θα κατέδιδα κανέναν από τους ρυπαντές σε ουδέν όρ-γανο του νόμου και της τάξεως. Ας τους κρίνει ο μέσος πολίτης του κλεινού άστεως.

Οπως κρίνω εγώ τα συνθήματα σε μάρμαρα και μνη-μειακές επιφάνειες και τα βρίσκω επιεικώς αχρείαστα. Δεν με νοιάζει αν είναι έξυπνα, δεν ενδιαφέρομαι αν είναι επα-ναστατικά ή πρωτότυπα. Στα Προπύλαια δεν γράφεις, στα αγάλματα δεν σχεδιάζεις. Τελεία και παύλα. Υπάρχουν με-ρικά πράγματα που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους και εν τέλει δεν είναι ζήτημα πολιτικής, είναι ζήτημα καλού γούστου.

Από εκεί και πέρα “the game is on”, που λένε και οι

Αγγλοσάξονες. Κάθε τοίχος και κάθε δρόμος είναι ανοιχτός στο σπρέι, στην μπογιά, στο στένσιλ. Και τα αποτελέσματα ουκ ολίγες φορές δικαιώνουν πανηγυρικά τους συνθηματο-γράφους. Εχω δει όλα τα ωραία στους αθηναϊκούς τοίχους· και πονηριές («Οσα ρούχα κι αν αγοράσεις, εγώ θα σε φα-ντάζομαι πάντα γυμνή») και μαγκιές («Μια πίπα δεν φέρνει την άνοιξη») και πιστολιές («Τρόμος είναι η Εφη Θώδη») και μεταμοντέρνο χιούμορ («Ο χρόνος είναι κρίμα») και πο-λιτικά σχόλια (“Fear is the path to the dark side”), τίποτα δεν λείπει. Για να μη μιλήσω εδώ για το έπος του Michael Jackson, όταν, με αφορμή το θάνατό του, γέμισαν τα Εξάρ-χεια συνθήματα ξεκαρδιστικής ασέβειας. Για να μην πάω στο στόρι με τις μικρού και μεγάλου μεγέθους τοιχογραφίες ανά την Αθήνα. Ως και οι Atenistas υπέκυψαν στη γοητεία τους και δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους Atenistas για αναρχοκομουνισμό.

Αν δεν κάνω λάθος, στόχος τους είναι να κάνουν την πόλη λίγο πιο φιλική προς τον καθένα μας. Αν το καταφέρ-νουν ή δεν το καταφέρνουν είναι θέμα άλλου άρθρου, σί-γουρα όμως το πετυχαίνουν μια χαρά οι συνθηματογράφοι, με την πολυσχιδή δραστηριότητά τους. Γιατί, εν τέλει, εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα της πρωτεύουσας. Οχι τόσο ότι είναι άσχημη ή θορυβώδης, αλλά ότι δεν είναι ανθρώπινη. Τα συνθήματα προσθέτουν μια νότα χειροποίητης παρέμ-βασης στο απρόσωπο μπετόν, κλείνουν το μάτι στον περα-στικό, δηλώνουν δράση, ένταση, πάθος. Είναι η απόδειξη ότι είμαστε ακόμη ζωντανοί, πίσω από το τζάμι του φόβου. Και αν σας συγκινεί μια πόλη δίχως συνθήματα, επισκε-φθείτε παρακαλώ το απέραντο γηροκομείο του Μανχάταν. Είναι καθαρό, πεντακάθαρο, δεν λέω. Αλλά όλοι ξέρουν πια ότι το ζουμί βράζει στο Μπρούκλιν και μόνο.

Φαντάζεται κανείς έναν τόπο όπου υπάρχει μεν νόμος που ορίζει ότι απαιτείται δίπλωμα οδήγησης, αλλά ουδείς για να τον επιβάλλει, καθώς οι Αρχές θεωρούν αμελητέα την κατά-σταση των δρόμων μπροστά στη ζούγκλα μιας γενικευμένης παρανομίας;

Το πρόβλημα δεν θα είναι μόνον ο τρόμος στους δρόμους για τους πεζούς και τους ελάχι-στους νομοταγείς με δίπλωμα που επιμένουν να διεκδικούν ποιότητα ζωής για τον εαυτό τους και τους άλλους. Θα είναι και ο εξευτελισμός που θα υφί-στανται από τα ξεσπάσματα του τσαμπουκά εκείνων οι οποίοι ξεσαλώνουν στο δρόμο θεωρώ-ντας ότι νόμος είναι το εγώ τους.

Ε, το ίδιο ακριβώς συμβαί-νει και με τους κατόχους σκυ-λιών. Ουκ ολίγοι εξ αυτών αγνο-ούν παντελώς τους κανόνες, θεσμοθετημένους μάλιστα από την πολιτεία, που οφείλουν να εφαρμόσουν. Βγαίνουν στο δρό-μο και όποιον πάρει ο ...σκύ-λος τους. Φέρονται με τα σκυλιά όπως πολλοί γονείς με τα παιδιά τους. Σαν να είναι η προέκταση του εγώ τους. Και επειδή αυτό προφανώς αισθάνεται περιορι-σμένο -και συνήθως ταπεινωμέ-νο- επιδίδονται στην κατάκτηση του περιβάλλοντος χώρου μετα-τρέποντας σε όπλα παιδιά και σκυλιά. Τα ξαμολούν και απο-

λαμβάνουν τις ενστικτώδεις κι-νήσεις αυτοπεριορισμού και αυ-τοπροστασίας των υπολοίπων.

Δεξιοτέχνες του σλάλομ στα πεζοδρόμια οι πεζοί για να αποφύγουν τις ακαθαρσί-ες σκυλιών. Με την ψυχή στο στόμα προσπαθούν να κάνουν κύκλους στις γειτονιές οι νο-μοταγείς κάτοχοι σκύλων, που τους έχουν με λουρί, για να αποφύγουν τη συνάντηση με ξαμολημένο σκύλο «ζωόφιλου» αφεντικού, που φυσικά, όπως το ένστικτο ορίζει, θα ορμήσει

στο δικό τους, ειδικά αν πρόκει-ται για αρσενικό. Και αν η συνά-ντηση δεν αποφευχθεί, ούτε και ο σκυλοκαβγάς, φυσικά φταίνε οι νομοταγείς και ο δικός τους σκύλος «που είναι κακομαθημέ-νος». Ενας τέτοιος «σκυλάς» τις προάλλες ούρλιαζε σε κυρία που προσπαθούσε να προφυλάξει το δικό της ζωάκι και του υπενθύ-μιζε το νόμο για το λουρί: «Ποιο νόμο, ξέρεις πού τον έχω γραμ-μένο εγώ το νόμο;» Και γιατί να μην τον έχει «γραμμένο»;

Οι ραδιοφωνικές εκπομπές και τα διάφορα social media μάς δίνουν πολλές εξαιρετικές ευκαιρίες να ακούσουμε ή να διαβάσουμε διάφορα «κλισέ», που αναπαράγονται συνεχώς και τελικά γίνονται μέρος της καθη-μερινότητάς μας χωρίς πολλή σκέψη!

Πριν από δύο με τρία χρόνια, θυμάμαι ότι ήταν στο φόρτε του στο ραδιόφωνο το κλισέ της «Παρασκευ-ής μεσημέρι». Για κάθε χαριτωμένη ραδιοφωνική παραγωγό (και για τους αρσενικούς επίσης) η Παρα-σκευή ήταν μια υπέροχη μέρα, καθώς ερχόταν το «σουκού»! «Αντε, λίγες ώρες έμειναν ακόμη» ή «τη φάγα-με και αυτή την εβδομάδα» ήταν οι φράσεις που ακούγονταν με μεγάλη συχνότητα. Δεν σχολιάζω το γεγονός ότι ούτε στο στρατό δεν κάναμε έτσι με τις εξόδους μας, μένω μόνο στο ότι το κλισέ αυτό προϋπέθετε ότι οι ακροατές δούλευαν πενθήμερο και ξεκουράζονταν το Σαββατοκύριακο. Αν, ας πούμε, είχαν μαγαζί ή αν ήταν ελεύθεροι επαγγελματίες χωρίς στα-θερό ωράριο, δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να ταυτιστούν με τον ενθουσι-ασμό επειδή πλησίαζε η Παρασκευή. Οπότε, τι να σχολιάσω για την κοπέλα που άκουσα να λέει τα ίδια την προ-ηγούμενη Παρασκευή στην εκπομπή της; Καλό μου κοριτσάκι, οι μισοί από όσους σε ακούνε είναι άνεργοι και το ένα δεύτερο από τους υπόλοιπους έχει σχέση εργασίας ελαστική. Για ποιο πράγμα εκστασιάζεσαι;

Το άλλο επίκαιρο κλισέ είναι αυτό του φθινοπώρου. Με την πρώτη μπόρα (που τα τελευταία χρόνια πιά-νει τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμ-βρίου) αρχίζουν οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί. «Πάει το καλοκαίρι», «Μέσα τα κεφάλια - χειμώνιασε» και ούτω καθεξής. Καλοί μου φίλοι, βροχούλες που προκαλεί η ζέστη είναι αυτές! Τόσο δύσκολο πια είναι να ξεπερά-σετε το κλισέ του αναγνωστικού στο δημοτικό σχολείο που μας μιλούσε για τα πρωτοβρόχια; Οι φθινοπω-ρινές βροχές (εκτός του ότι έπεφταν τον Οκτώβριο και όχι την 1η Σεπτεμ-βρίου) συνοδεύονταν από το πρώτο κρύο. Ενώ τώρα είμαστε στους 30 με 35 βαθμούς.

Οταν όλα αλλάζουν γύρω μας, ας ξεκολλήσουμε από τα κλισέ! Αρκεί να δούμε τις αλλαγές και να προσαρμό-σουμε και τα λογάκια μας σε αυτές...

Στα σκαλιά που οδηγούν στο ιερό του Αγίου Σπυ-ρίδωνα στο Παγκράτι η μυρωδιά των γιασεμιών είναι τόσο δυνατή που με αιφνιδιάζει. New kid on the block γαρ, δεν γνωρίζω ακόμα τις γωνιές του Παγκρατίου. Επιστρέφοντας στο σπίτι κοιτώ με απογοήτευση τον «άγονο» ακάλυπτο της πολυκατοι-κίας που επικοινωνεί με άλλους εξίσου «άγονους» ακάλυπτους. Λίγο στραβοχυμένο τσιμέντο για να μη λασπώνονται τα ρούχα της μπουγάδας αν τα πάρει ο αέρας και μερικά ξεραμένα αγριόχορτα εκεί που η πλάκα έχει σκάσει. «Μήπως να φτιάξουμε λίγο τον ακάλυπτο;» ρωτάω δήθεν τυχαία τους συνιδιοκτή-τες στην τελευταία συνέλευση. Βλέμματα απορίας. «Δηλαδή;» «Ε, να ρίξουμε λίγο χώμα, να βάλουμε καμιά ντομάτα». Το αστείο μου είχε επιτυχία· γέλα-

σε η ομήγυρη. «Να το δούμε μια άλλη φορά, προτε-ραιότητα έχουν οι υγρασίες τώρα».

Ενδεχομένως να είναι καλύτερα έτσι. Στα έξοδα θέρμανσης λίγο θέλουν ορισμένοι να προ-σθέσουν και το κόστος συντήρησης χλοοτάπητα. Από το γκρο μπετόν στις Βερσαλλίες η μετάβαση στοιχίζει ακριβά και είναι αισθητικά άστοχη πλην όμως συγκινεί τα πλήθη. Γι’ αυτό λέω να κατέβω βράδυ να φυτέψω μια γλυσίνα και ένα αγιόκλη-μα στα μουλωχτά και να αφήσω τα υπόλοιπα στην τύχη: στα φυτά-κομάντο της πόλης, στις κάπαρες και τις τσουκνίδες που επωάζονται στις χαραμάδες των τοίχων και με πείθουν ότι η μιζέρια δεν θα επικρατήσει τελικά.

Κάπου στην Τοσκάνη, μια ομάδα αρχαιο-λόγων ανακάλυψε το σκελετό μιας γυναί-κας η οποία, σύμφωνα με τις ενδείξεις, είναι η Λίζα Γκεραρντίνι ντε Τζιοκόντο. Ναι, σωστά μαντέψατε, εννοώ τη Μόνα Λίζα. Με μια τεχνική που έχει ελάχιστο περιθώριο λάθους, οι επιστήμονες θα μπορέσουν στη συνέχεια, βασιζόμενοι στο εύρημα αυτό, να αναπαραστήσουν το πρό-σωπό της και να επιβεβαιωθεί η φήμη ότι ήταν πράγματι αυτή το περιβόητο μοντέ-λο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Δεν μαθαί-νουμε καθόλου αν θα μπορέσουν να μας απαντήσουν και στο ερώτημα που καίει, σχετικά με το χαμόγελό της.

Μια και είπα «χαμόγελο»: Θαυμάσια ήταν αυτή η ιστορία με το CD που είχε δώ-σει η κ. Κριστίν Λαγκάρντ προ διετίας στον πρώην υπουργό Οικονομικών Γιώργο Πα-πακωνσταντίνου με τα ονόματα όσων Ελ-λήνων είχαν καταθέσεις στην Ελβετία. Θα μάθατε ότι το CD αυτό κάπου παράπεσε (πίσω από κάποιον καναπέ φαντάζομαι), με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κάνει τη δουλειά του ο νυν υπουργός Οικονο-μικών Γιάννης Στουρνάρας. Με τα πολλά το CD βρέθηκε (κάποιος κοίταξε πίσω από τον καναπέ δηλαδή) και περιείχε στοιχεία για τις καταθέσεις 1.991 Ελλήνων που φτάνουν τα 2 δισ. ευρώ. Εστω ότι αυτά τα χρήματα είναι ισόποσα μοιρασμένα στους καταθέτες, προκύπτει ότι μόνο από αυτή τη λίστα (και είναι μικρό το δείγμα) υπάρ-χουν σήμερα Ελληνες που διαθέτουν στην τράπεζα περισσότερα από 1 εκατ. ευρώ ο καθένας, αλλά δεν φορολογούνται. Οσα περίπου χρήματα έχει στο λογαριασμό του ο συνταξιούχος, ο νεαρός που παλεύει με το μπλοκάκι του, ο μέσος δημόσιος υπάλ-ληλος και ο μέσος ιδιωτικός υπάλληλος.

Λέγαμε όμως για τη Μόνα Λίζα. Την καλύτερη εποχή έρχεται στην επιφάνεια. Αυτό το διφορούμενο ύφος της είναι ό,τι πρέπει. Σφιγμένο, συγκρατημένο, ακίνητο. Τα μεγάλα έργα είναι διαχρονικά, λένε.

Ποια είναι η αγαπημένη σου χώρα; Ποιο το καλύτερο ξενοδοχείο όπου έχεις μείνει και ποια η καλύτερη αερο-πορική εταιρεία με την οποία έχεις ταξιδέψει; Αυτά είναι ορισμένα μονάχα από τα ερωτήματα που έθεσε στους αναγνώστες του το βρετανικό περιοδικό “Conde Nast Traveller” με αφορμή τα 15α Ταξιδιωτικά Βραβεία Ανα-γνωστών. Στο 11σέλιδο αφιέρωμά του συναντάει κανείς λίστες από διάφορες κατηγορίες που σχετίζονται με τον τουρισμό, ενώ, όπως είναι αναμενόμενο, το ελληνικό στοιχείο φιγουράρει σε ορισμένες εξ αυτών.

Συγκεκριμένα, στη λίστα με τα αγαπημένα νησιά των αναγνωστών, τα «ελληνικά νησιά» (αναφέρονται ως ενιαίο σύνολο) έρχονται τέταρτα μετά τη Σικελία, το Μπαλί και τις Μαλδίβες. Σε αυτήν με τις 20 καλύ-τερες πόλεις πρωτεύει το Σίδνεϊ, ενώ η Αθήνα είναι ανύπαρκτη, ωστόσο επανερχόμαστε δυναμικά στην 20άδα με τις top χώρες, όπου καταλαμβάνουμε τη 16η θέση (πρωτιά και εδώ για την Ιταλία). Ελληνική παρουσία -έστω και με την ψυχή στο στόμα- υπάρχει και στην 20άδα των spa, όπου συμπεριλαμβάνεται το Six Senses Spa του Porto Elounda στην Κρήτη (20ή θέση), σε αυτή των ξενοδοχείων με το The Romanos, Costa Navarino (8η θέση), στην κατηγορία των Εταιρει-ών Ενοικίασης Βιλών με τη Five Star Greece (8η θέση) και, τέλος, στην κατηγορία Εταιρείες Κρουαζιέρας με τη Swan Hellenic (5η θέση). Εξω πάμε καλά...

Και το Οσκαρ μεγαλύτερου τρολαρίσματος αυτή την εβδομάδα πηγαίνει στο (παύση για να αυξήσουμε την αγωνία) “The Onion”! Είναι κοινό μυστικό ότι η αντιγραφή πέφτει σύννεφο στα ειδησεογραφικά sites. Καλό θα είναι όμως εσύ, επίδοξε αντιγραφέα, να ξέρεις από πού αντιγράφεις και, στο κάτω κάτω, κάνε και μια ρημάδα διασταύρωση!

Διαφορετικά, θα πάθεις αυτό που έπαθε το κορυφαίο ιρανικό ειδησεογραφι-κό πρακτορείο Fars, το οποίο στη λαχτάρα του να προβάλει την ανωτερότητα του

ιρανικού μοντέλου, παρουσίασε τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης της εταιρείας Gallup, όπως τη δημο-σίευσε το αμερικανικό σατιρικό site. Σύμφωνα με αυτήν, οι λευκοί Αμερι-κανοί που ζουν στις αγροτικές περι-οχές (για να το θέσω λίγο πιο άκομ-ψα, οι “rednecks” που αρέσκονται να φτύνουν ακατάπαυστα και να χρησι-μοποιούν στις λέξεις τους λίγα, αλλά μακρόσυρτα φωνήεντα) θα προτιμού-σαν σε μία υποθετική εκλογική αναμέ-τρηση να ψηφίσουν τον Ιρανό πρόε-δρο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ έναντι του Αμερικανού Προέδρου Μπαράκ

Ομπάμα σε ποσοστό 77%. Σύμφωνα, δε, με το ίδιο γκάλοπ, το 60% του ίδιου δείγ-ματος δήλωσε ότι σέβεται το ότι ο κ. Αχμαντινετζάντ δεν προσπαθεί να αποκρύψει το γεγονός ότι είναι μουσουλμάνος.

Μόλις το “Onion” πήρε χαμπάρι την πατάτα του Fars, προσέθεσε μία επισή-μανση-χαριστική βολή κάτω από το άρθρο: «Για περισσότερα σχετικά με την είδη-ση, επισκεφτείτε τον ιρανικό θυγατρικό οργανισμό μας, Fars». Για πες, αντιγράφεις ξανά μετά;

ο-ι ς t -

ι-

Η είδηση συγκλόνισε τον αδερφό μου, ο οποίος δεν πάει ούτε στο φούρνο της γειτονιάς χωρίς αυτοκί-νητο. Ενας 25χρονος από την Καλι-φόρνια των ΗΠΑ, λέει, περπάτησε μέσα σε 154 ημέρες από την ανατο-λική έως τη δυτική ακτή. Κατά τη δι-άρκεια του ταξιδιού, όπως μας ενη-μερώνει η ιστοσελίδα thepostgame.com, «απέκτησε το ψευδώνυμο Hobo Nick, άλλαξε πέντε ζευγάρια παπούτσια και συγκέντρωσε εμπει-ρίες που θα έχει να διηγείται μέχρι και στα εγγόνια του».

Ηλεκτρολόγος και ταξιτζής στο επάγγελμα, ο Nick Kleckner τα παράτησε όλα όταν ένιωσε την πίεση της καθημερινότητας να τον πνίγει. Αγόρασε ένα αεροπορικό χωρίς επιστροφή προς τη Φλόρι-ντα και κάπως έτσι στις 15 Απρι-λίου 2012 ξεκίνησε με ένα σάκο, το iPod του και μια οκτάμηνη σύνδεση στο διαδίκτυο, ώστε να στέλνει τα νέα από το ταξίδι του στη μητέρα του, που διαχειριζό-ταν όλο αυτό το διάστημα το blog του (βλέπε worldinstrides.blogspot.gr). Είναι αξιοσημείωτο πως, όταν το... alter ego του Forest Gump είχε πλεόνασμα σε φαγητό ή σε λεφτά, τα προσέφερε σε αστέγους που συναντούσε στο δρόμο. Οπως έγραψε ο ίδιος στη σελίδα του στο Facebook μετά την ολοκλήρωση του ταξιδιού: «Περπάτησα τις ΗΠΑ από άκρου εις άκρον. Ξεκίνησα χωρίς φαγητό, χρήματα, νερό. Δεν ζήτησα τίποτα από κανέναν. Απέρ-ριψα περισσότερα από όσα δέχτη-κα. Εδωσα σε άλλους περισσότερα χρήματα από όσα ξόδεψα. Η καλύ-τερη μέρα της ζωής μου».

Προχθές τη νύχτα, χαζεύοντας στην αίθουσα της αϋ-πνίας μου το Facebook, έπεσα στο γνωστό μενού, σε καβγάδες, στις απόψεις των λίγο «πειραγμένων» πρι-γκιπισσών -διαβάστε με, παρακολουθείστε με, είμαι σταρ και όποιος δεν ακολουθεί τον πετάω- και στάθη-κα σε ένα post της φίλης μου ΑΓ: «Πήξαμε στα φασι-σταριά. Τα φανερά και τα κρυφά». Χωρίς άλλα σχόλια. Κόλλησα. Η νύχτα μου απέκτησε τρομακτικές διαστά-σεις και ένα σκοτεινό μάτι παράνοιας για τα φασιστα-ριά, που κοντεύουμε να συνηθίσουμε.

Και ακόμα χειρότερα. Μέσα στο δακτύλιό μου, ασχολούμαστε μόνο με το φανερό, το πρόδηλο, το προφανές φασισταριό, τον τύπο με τους μαιάνδρους, τη μαύρη μπλούζα και το βαρύ χέρι, η βία του οποίου αυξάνεται σταθερά και η ένταση της μανίας του πολλα-πλασιαστικά και εναντίον όλων. Ετσι, με αυτούς τους τύπους, τους μποντιμπιλνταράδες του κοινοβουλίου, τα φασισταριά της καθημερινότητας πέρασαν σε δεύ-τερο πλάνο και δρουν ανενόχλητα. Και γράφουν με το δικό τους τρόπο την εποχή που όλοι μια μέρα θα θυ-μόμαστε ως την εποχή την οποία καθόρισαν η κρίση, αλλά και οι απαίσιες συμπεριφορές.

Για μένα αυτή η κρυφοφαστιστική βία που φτάνει στα αυτιά μου έχει τον πιο εφιαλτικό ήχο, έναν τριγμό που με αναστατώνει, γιατί παίζει λούπα με την πρώτη «καλημέρα». Την υιοθετούν τα κρυφοφασισταριά γιατί δεν τιμωρείται. Είναι η βρισιά του οδηγού που πρέ-πει να περάσει πρώτος και παράνομα, η σημαία που δεν βάζει ο ταξιτζής διαμαρτυρόμενος για τη μικρή δι-αδρομή που έχεις να κάνεις, η απειλή του εργοδότη γιατί δεν του αρέσει πια η φάτσα σου και γιατί έχει πλέον τη δυνατότητα να μη συγχωρεί, ο τύπος που σε πετάει έξω από όλα επειδή δεν συμφωνείς με την παράνοια και το σχέδιό του. Εύκολα. Και εμείς έχουμε φτάσει σχεδόν φυσικά σε ένα όργιο ανεκτικότητας. Με τις ευλογίες της καλλιεργημένης συνείδησής μας. Να μας χαιρόμαστε.

*Αθή

να ε

ίναι

μόν

ο ο

δακτ

ύλιο

ς

Εχει έρθει η ώρα να κοιτάξουμε όλοι για λίγο το είδωλό μας στον καθρέφτη. Ως κοι-νωνία, ως πολιτική και επιχειρηματική τάξη, ως έθνος, ως εν τέλει νοήμονα όντα. Παρα-κολουθούμε καθημερινά την κατάρρευση, την κατάλυση των θεσμών, τον αργό αλλά σταθερό υπνωτισμό των δημοκρατικών αντανακλαστι-κών μας. Πέρα από το σίριαλ με το φλασάκι από την Ελβετία, ένα παράδειγμα που επεξη-γεί με γλαφυρό τρόπο για ποιο λόγο οι Ελλη-νες πολιτικοί αντιμετωπίζονται με απαξία από τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους, υπάρ-χουν και άλλα σημάδια, τα οποία θυμίζουν τη γνωστή τελευταία παράσταση της ορχήστρας του Τιτανικού.

Οι υπουργοί της ΝΔ, τα στελέχη του ΠΑ-ΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ διαπραγματεύονται υπο-γείως για τη στελέχωση του δημόσιου τομέα. Πολλές θέσεις συμπληρώνονται από τοπικούς παράγοντες, φίλους υπουργών, σε κάποιες πε-ριπτώσεις και του πρωθυπουργού. Στην ΕΡΤ βλέπουμε ότι η τύχη του ελληνικού Euronews «σκοντάφτει» σε μικροκομματικούς σχεδια-σμούς. Σε κάθε κύτταρο του δημόσιου τομέα γίνονται προσπάθειες να στηθεί το όποιο «μα-γαζάκι». Σαν οι πρωταγωνιστές να βρίσκονται σε άρνηση. Σαν να έχουν διαγράψει τα τελευ-ταία τρία χρόνια από το καλεντάρι της μνή-μης τους. Και εμείς; Εμείς έχουμε γυρίσει την πλάτη μας στο μεγάλο έργο που παίζεται στην παγκόσμια σκηνή και παρακολουθούμε κοκο-ρομαχίες στο ημίφως.

Την ίδια στιγμή στην πλάτη μας η ευρύ-τερη περιοχή βρίσκεται στο επίκεντρο της πα-γκόσμιας ανησυχίας. Το ενεργειακό παιχνίδι στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο συνεχίζεται, η κατάρρευση της Συρίας θα δημιουργήσει νέες ισορροπίες στην περιοχή, το κουρδικό ζήτη-μα φαίνεται να προκαλεί αναταράξεις στην Τουρκία, το Ισραήλ προετοιμάζεται να κλιμα-κώσει την αντιπαράθεσή του με το Ιράν. Η Ελλάδα, ως πλέον κρίσιμος γεωστρατηγικά παίκτης της Ευρώπης στην περιοχή, είναι πο-λιτικά απούσα. Η πολιτική ελίτ της δεν έχει ούτε το σθένος, ούτε τη νομιμοποίηση, ούτε καν τον ελάχιστο σεβασμό που απαιτείται για να επηρεάσει (στο βαθμό που αυτό είναι εφι-κτό) την εξέλιξη των πραγμάτων. Μοιραία, οι αποτυχημένοι του παρελθόντος έχουν την ευθύνη, προτού αποχωρήσουν από το προ-σκήνιο, να μην παραδώσουν τη χώρα ως ένα μεσογειακό παρία, αλλά ως έναν εξασθενη-μένο ωστόσο ζωντανό παίκτη.

«Κάθε ιστορικός αποκτά στη διάρκεια της ζωής του/της ένα προσωπικό ‘κλαδί’ από το οποίο παρατηρεί τον κόσμο. Το δικό μου ‘κλαδί’ κατασκευάστηκε, με-ταξύ άλλων, αφενός από την παιδική μου ηλικία στη Βιέννη της δεκαετίας του ’20, τα χρόνια της ανόδου του Χίτλερ στο Βερολίνο, το οποίο με τη σειρά του καθόρισε τις πολιτικές μου θέσεις, το ενδιαφέρον μου για την Ιστορία, και αφετέρου από την Αγγλία, πιο συγκεκριμένα από το Κέμπριτζ της δεκαετίας του ’30, το οποίο επιβεβαίωσε και τα δυο».

Το ανωτέρω απόσπασμα από μια διάλεξη του Eric Hobsbawm από το 1993 συνοψίζει με τον κα-λύτερο δυνατό τρόπο τη ζωή και το έργο του -χωρίς αμφιβολία- σημαντικότερου ιστορικού του 20ού αι-ώνα, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 95 ετών τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας.

Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1917, έχοντας περάσει την παιδική και εφη-βική του ηλικία κατά κύριο λόγο στη Βιέννη και με σπουδές στο King’s College του Κέμπριτζ, ο Hobsbawm θα αφήσει ανεξίτηλο στίγμα στην ιστοριογραφία κυρίως για την τετραλογία του που κα-λύπτει την ιστορία του Δυτικού Κόσμου από το 1789 έως το 1991. Η «Εποχή των Επαναστάσεων: 1789-1848», η «Εποχή του Κεφαλαίου: 1848-1875», η «Εποχή της Αυτοκρατορίας: 1875-1914» και η «Εποχή των Ακρων: 1914-1991» παγίωσαν τη φήμη του ως ιστορικού προικισμένου με σπά-νια συνθετική ικανότητα, ικανού να περιγράφει τόσο τη μεγάλη εικόνα όσο και ανεκδοτολογικές λεπτομέρειες, από αυτές που δίνουν χρώμα σε μια ιστορική αφήγηση.

Αν και γνωστός από πολύ νωρίς για την πολιτική του τοποθέτηση, απέκτησε «φίλους» σε ολό-κληρο το πολιτικό φάσμα της Μεγάλης Βρετανίας, οι οποίοι εκτιμούσαν την ευρύτητα του πνεύμα-τός του και την ασυμβίβαστη ιστορική του ματιά. Είναι χαρακτηριστικό ότι, αν και αρθρογραφούσε συστηματικά στο επίσημο περιοδικό του Κομουνιστικού Κόμματος της Μ. Βρετανίας “Marxism Today”, τα έργα του δεν εκδόθηκαν ποτέ στην ΕΣΣΔ.

Η επιρροή του στη βρετανική πολιτική σκέψη επιβεβαιώθηκε το 1998, όταν ο Tony Blair τον ανακήρυξε μέλος του Τάγματος της Τιμής, ενώ, παρά τη μεγάλη του ηλικία, δεν σταμάτησε να γρά-φει, επεκτείνοντας τον κύκλο των ενδιαφερόντων του. Το τελευταίο του έργο «Παγκοσμιοποίηση, Δημοκρατία και Τρομοκρατία» εκδόθηκε το 2007, όταν έκλεινε δηλαδή το 90ό έτος της ηλικίας του. Στεκόταν μέχρι το τέλος «σε ελαφριά γωνία με το σύμπαν», όπως έλεγε ο ίδιος χαριτολογώντας.

Η γνωστή σουηδική εταιρεία λιανικού εμπορίου επίπλων φημίζεται για τον ενιαίο χαρα-κτήρα των προϊόντων της σε κάθε γωνιά της γης. Ωστόσο, τα διαφημιστικά της φυλλάδια σε μία από τις χώρες όπου δραστηριοποιείται, συγκεκριμένα στη Σαουδική Αραβία, είναι

ολίγον τι διαφορετικά και... πειραγμένα σε σχέση με τα αντίστοιχα που η ίδια εκδίδει στις υπόλοιπες 37 χώρες όπου διαθέτει καταστήματα.

Οπως μας ενημερώνει η ηλεκτρο-νική έκδοση του “Time”, στα καταστή-ματα της ΙΚΕΑ στη Σαουδική Αραβία δεν υπάρχει ούτε... μυρωδιά γυναίκας στα διαφημιστικά φυλλάδια της εται-ρείας. Οι υπεύθυνοι, υπακούοντας προφανώς στους ακραίους μουσουλ-μανικούς νόμους, «έβαλαν φωτιά» στο photoshop και τις εξάλειψαν εντελώς

από τις διαφημιστικές φωτογραφίες. Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία όπου αντι-παρατίθεται ο σουηδικός κατάλογος με αυτόν που κυκλοφορεί στη Σαουδική Αραβία. Στο μεν πρώτο, η φωτογραφία δείχνει μια μητέρα, το σύζυγό της και τα δυο τους παι-διά να βρίσκονται μέσα στο μπάνιο, ενώ στο δεύτερο η μητέρα απουσιάζει. Φαίνεται πως θα πήγε στην κουζίνα για να βγάλει την κατσαρόλα από το μάτι...

Δείτε τους τρεις σκηνοθέτες στο αντίστοιχο θεματικό

Mstories.

Τρεις νέοι Eλληνες σκηνοθέτες μιλάνε στη “Metropolis” για τις νέες τους ταινίες. Ο Εκτορας Λυγίζος, η Κωνσταντίνα Βούλγαρη και ο Διαμαντής

Καραναστάσης παρουσιάζουν τις κινηματογραφικές δουλειές τους που θα δούμε φέτος το χειμώνα στη μεγάλη οθόνη.

Στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο ο Διαμαντής Καραναστάσης εμπνέεται από το θεατρικό έργο της Μαριάννας Κάλμπαρη «Νέο Αίμα» και καταφέρνει το ακατόρθωτο, να γυρίσει μία ταινία χωρίς συνερ-γείο! Μόνο με τον ίδιο, τους ηθοποιούς του και το διευθυντή φωτογραφίας.

«To ‘Αίμα’ είναι μια παραβολή που σχετίζε-ται με το μύθο του Οιδίποδα και ασχολείται με τα κομβικά ζητήματα της ύπαρξής μας. Δυο άνθρω-ποι γνωρίζονται, ερωτεύονται, για να κρατήσει ο έρωτας παντρεύονται, για να κρατήσει ο γάμος κάνουν ένα παιδί και για να διατηρηθεί όλο αυτό το οικοδόμημα στέρεο μεγαλώνουν το παιδί με τα μάτια κλειστά. Αυτός είναι ο κεντρικός κορμός της ιστορίας, όπως τη φαντάζεται στη μνήμη του και στον εφιάλτη του ο κεντρικός ήρωας».

Το “no budget story” είναι σχεδόν κυριολε-κτικό στην περίπτωση της ταινίας του Καρανα-στάση. «Δεν είμαι λάτρης του low budget. Μα-κάρι να έχω στο μέλλον χρήματα, αλλά το ‘Αίμα’ ήταν ένα στοίχημα, για να δείξουμε ότι μπορεί να γίνει και αυτό», μου εξηγεί και μοιάζει ευτυ-χής, αλλά ταυτόχρονα και αιφνιδιασμένος που η πρώτη του ταινία κατάφερε να αποσπάσει από το πουθενά το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Αμστερνταμ και έγινε δεκτή στο τρίτο μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Ισπανίας, αυτό της Χιχόν το Νοέμβριο. «Ευελ-πιστώ να υπάρξει και συνέχεια, ώστε να βρει η ταινία το δρόμο της προς το κοινό», μου είπε λίγο μετά την ελληνική πρεμιέρα της ταινίας του στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας.

Το μεγάλου μήκους κινηματογραφικό ντεμπού-το του Εκτορα Λυγίζου είναι αναμφισβήτητα ένα από τα ελληνικά κινηματογραφικά must της χρο-νιάς. Υστερα από δύο βραβευμένες μικρού μή-κους ταινίες, ο Εκτορας επιστρέφει με την πρώ-τη μεγάλου μήκους ταινία του «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» και κεντρικό ήρωα έναν 23χρονο στη σημερινή Αθήνα που παλεύει να επιβιώσει και παράλληλα να κρατήσει στη ζωή το καναρίνι του.

«Είναι μια ταινία στο περιβάλλον της κρίσης. Δεν προσπαθεί να την ερμηνεύσει, προσπαθεί να σκιαγραφήσει την αντίδραση στην κρίση και τι ση-μαίνει για έναν Ελληνα να αισθάνεται άχρηστος, ασήμαντος και αβοήθητος σε ένα περιβάλλον κρί-σης», εξηγεί ο Εκτορας Λυγίζος, επισημαίνοντας ότι σε αυτή τη φάση τον αφορά πολύ περισσότερο ένα σινεμά χωρίς πολλή εξήγηση. «Δεν εννοώ ένα σινεμά με αφηγηματικά κενά, αλλά με έλλειψη κυ-

ρίως, που θα αναγκάζει το θεατή να μπει ο ίδιος στην ταινία με δική του ευθύνη, να αποφασίζει ο ίδιος δηλαδή αν τον ενδιαφέρει το θέμα, η ματιά της ταινίας και να κάνει τον κόπο να συμμετέχει πιο πολύ σωματικά».

Η ταινία «Το αγόρι τρώει το φαγητό του που-λιού» προβλήθηκε ήδη με επιτυχία σε δύο πολύ μεγάλα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ, αυτό του Κάρλοβι Βάρι, στο οποίο και απέσπασε Ει-δική Μνεία για την ερμηνεία του πρωταγωνιστή του Γιάννη Παπαδόπουλου, και στο Φεστιβάλ του Τορόντο. Η ελληνική πρεμιέρα της ταινίας αναμέ-νεται να γίνει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσ-σαλονίκης το Νοέμβριο. «Το σημαντικό για μένα είναι ότι η συνομιλία με το κοινό και με τους αν-θρώπους του χώρου δεν εξαντλείται στο αν είναι καλή ή κακή η ταινία, αλλά ξεκινάει μία κουβέντα επί του θέματος που τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρου-σα», καταλήγει ο Εκτορας.

Στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της μετά το πο-λυσυζητημένο “Valse Sentimentale” η Κωνσταντί-να Βούλγαρη δανείζεται τον τίτλο της από το πρώτο κόμικς της Μαφάλντα «Συγχαρητήρια στους αισι-όδοξους». Τίτλος που στην εποχή μας ακούγεται μάλλον ειρωνικός. «Είναι εν μέρει ειρωνικός. Για μένα οι αισιόδοξοι είναι αυτοί που αγωνίζονται. Δεν είναι οι χαρούμενοι άνθρωποι, αλλά όσοι πα-λεύουν για να ανατρέψουν τις αδικίες αυτού του κόσμου», διευκρινίζει η ίδια.

Κεντρική ηρωίδα της ταινίας είναι μια κοπέλα που ανήκει στον αναρχικό χώρο και ζει στην Αθή-να. Εχει κάνει καλλιτεχνικές σπουδές, τις οποίες όμως δεν εξασκεί από πεποίθηση, διότι δεν της αρέσει ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το καλ-

λιτεχνικό σύστημα, ενώ ο φίλος της είναι στη φυ-λακή υπόδικος για μία υπόθεση που σχετίζεται με τον «τρομο-νόμο».

Παρότι η ταινία πήρε αρχικά μία θεωρητική χρηματοδότηση από το Κέντρο Ελληνικού Κινηματο-γράφου, τα λεφτά δεν ήρθαν ποτέ. «Οπότε έπρεπε να δουλέψουμε τζάμπα, να βρούμε μόνοι μας χορηγίες για φαγητά, για το συνεργείο και γενικά να εργαστού-με με πολύ κόπο για όλο αυτό. Ελπίζω κάποια στιγμή να πάρω τη χρηματοδότηση, όχι για μένα, αλλά για τους ανθρώπους που δούλεψαν, που είναι απλήρω-τοι και δεν έχουν από αλλού έσοδα για να ζήσουν», εξηγεί η Κωνσταντίνα. Πρόκειται λοιπόν για μία ακό-μα «χειροποίητη» ταινία, που θα κάνει την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Εκτορας Λυγίζος - «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού»

Διαμαντής Καραναστάσης - «Αίμα»

Κωνσταντίνα Βούλγαρη - «Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους»

Δείτε τους Yianneis στο Mstories 36.

Για τους Lego έχω ξαναγράψει αρκετές φορές - πρόκειται για το project του Μιχάλη Κεχαγιά (Lexicon Project) και του Γιάννη Μπάκου, που διασκευάζει τα πάντα σε στιλ νεο-ρεμπέτικο. Με αφορμή την πρόσφατη εμφάνισή τους στο Nueva Trova, θα αναφερθώ και πάλι σε εκείνους και στις ευφάνταστες προσεγγίσεις τους, τις επιλεγμένες από ένα ευρύ φάσμα αγαπημένης μουσικής και τραγουδιών που για πολλούς από εμάς συνοδεύονται από ένα σωρό μνή-μες. Αυτές τις μνήμες παίρνουν στα χέ-ρια τους, τις γκρεμίζουν και τις χτίζουν από την αρχή, σαν τα τουβλάκια Lego. Ουσιαστικά, αυτή είναι και η απάντηση στο πόσο μπορείς να «πειράξεις» όλον αυτό το μουσικό πλούτο που σου κλη-ροδοτήθηκε: όσο ακριβώς σου επιτρέ-πει η ψυχή σου.

Από τον Βαμβακάρη στους James και από την Μπέλλου στον Παυλί-δη, τον Αγγελάκα, τον Μάλαμα, τους Radiohead ή τον Morrissey, και από τον Σιδηρόπουλο στα δικά τους ολό-φρεσκα κομμάτια, το θέμα με τους Lego είναι ότι βάζουν όλη την ψυχή τους σε αυτό που παρουσιάζουν. «Ωραία αί-σθηση το να εκτίθεσαι», μου ψιθύρισε ο φίλος μου κοιτάζοντάς τους. Και εκείνοι δείχνουν πως δεν φοβούνται να εκτε-θούν, ούτε να μας αφήσουν να δούμε μέσα τους, να γίνουν διάφανοι ή να αλ-λάξουν χρώμα ανάλογα με τη διάθεσή τους και τη διάθεσή μας. Η συνταγή; Ο Γιάννης με την υπέροχη φωνή και την ακουστική του κιθάρα, ο Μιχάλης στα φωνητικά, στον τζουρά, στο εντυ-πωσιακό mellotron και στα πλήκτρα, ο Βαγγέλης Λάρυγγας στο μπάσο, ο Στέργιος Δήμπας στις κιθάρες, ο Δημή-τρης Αζοράκος στα ντραμς και το κοινό στα καλύτερά του. Ανυπομονώ για την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά και προτείνω ανεπιφύλακτα Lego live όταν θα ξαναπαίξουν.

H Inner Ear επανακυκλοφορεί σε βινύλιο το άλμπουμ του Μπάμπη Παπαδόπουλου «Απ’ τη σπηλιά του δράκου», που κυ-κλοφόρησε σε CD τον Απρίλιο του 2010 και περιέχει instrumental διασκευές σε ρεμπέτικα τραγούδια της δεκαετίας του ’30. Τραγούδια των Γιώργου Μπάτη, Μάρκου Βαμβακάρη, Βαγγέλη Παπάζογλου, Ιωάννη Χαλκιά, Κώστα Μπέζου, Τέτου Δημητριάδη, αλλά και το «Ενα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι» του Απόστολου Καλδάρα (παρόλο που ηχογραφήθηκε πρώτη φορά το 1948). Ο πρώην κιθαρίστας των Τρυπών και στενός πλέον συνεργάτης του Θανάση Παπακωνστα-ντίνου, με τη συνεργασία του Τίτου Καργιωτάκη και του Χρήστου Χαρμπίλα στον ήχο, αποδεικνύει πως τα πράγματα είναι πάντα εκεί, αρκεί να τα δεις λίγο διαφορετικά. Οπως εσύ θέλεις. Το βινύλιο, σε περιορισμένα αντίτυπα, είναι διαθέσιμο στο online shop της Inner Ear το οποίο μπορείτε να βρείτε στο www.inner-ear.gr)

Η αρχή έγινε τον περασμένο Μάρτιο στην «Αρχιτεκτονική». Τότε οι παραγωγοί και οι ακροατές του διαδικτυακού ραδιοφωνικού σταθμόυ Trollradio.gr επέλεξαν δέκα καλλιτέ-χνες και συγκροτήματα που εκπροσωπούσαν ό,τι πιο φρέσκο υπάρχει στην ελληνική ανε-ξάρτητη σκηνή. Η πρώτη απόπειρα πέτυχε και ήρθε η ώρα για το 2ο Trollfestival, που θα γί-νει αυτό το διήμερο στο Gagarin 205 (Λιοσί-ων 205), με αφορμή τα γενέθλια του σταθμού. Το Σάββατο 6 Οκτωβρίου δίπλα στη Θεοδοσία Τσάτσου, τους Transistor και τον Σπύρο Γραμμένο, θα βρίσκονται οι νεότεροι Κύριος Κ, Δραμαμίνη, Βiotech και 9ΜΜ, ενώ θα ακολουθήσουν τα Υπόγεια Ρεύματα, ο Στάθης Δρογώσης, ο Ορέστης Ντάντος, ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, οι Klein Mein και τα Πέπλα την Κυριακή 7 Οκτωβρίου.

Οι The BitterSweet κυκλοφορούν το ντεμπούτο άλ-μπουμ τους με τίτλο “Dancing In The Zoo” από την EMI. O Νικόλας Αλαβάνος (τραγούδι, σύνθεση, στίχοι, κιθάρα, πιάνο, hammond) υπογράφει ένα άλμπουμ που αποτελείται, όπως ο ίδιος λέει, από «12 αντικρουόμενα, αλλά συχνά ομο-νοούντα κεφάλαια που συστήνουν ένα νέο κόσμο», με επιρ-ροές από την ψυχεδελική Μεγάλη Βρετανία και την ποπ των ’60s έως τα κινήματα της Progressive και Canterbury Rock των ’70s, χωρίς να λείπουν τα rock ’n’ roll και τα jazz στοι-χεία. Αναζητήστε στο ΥouΤube το κομμάτι “You Don’t Want

Me Babe” για να πάρετε μια πρώτη γεύση και κάντε λίγη υπομονή μέχρι το Νοέμβριο για την πρώτη live παρουσίαση του άλμπουμ. Εκτός από τον Νικόλα Αλαβάνο, οι The BitterSweet είναι ακόμα οι: Δημήτρης Ρίγκος (ντραμς), Κώστας Κοντονίκας (μπάσο, effects), Αντώνης Γκούφας (κιθάρα) και Νίκος Μούγιος (πιάνο, hammond, φωνητικά). Καλή ακρόαση!

Ο Monsieur Minimal, ο Papercut και ο Dusk, τα τρία πιο δημοφιλή ονόματα της εταιρείας The Sound of Everything, θα βρεθούν στο πρώτο Greelind Festival στη νέα μουσική σκηνή ANTart στη Γλυφάδα (Αγγέλου Μεταξά 52), σήμερα, Παρασκευή 5 Οκτωβρίου. Οι τρεις αγαπημένοι καλλιτέχνες θα μας περιμένουν για ένα ιδι-αίτερο live show εγκαινιάζοντας ταυτόχρονα το νέο θε-σμό, αλλά και το νέο χώρο που θα στεγάσει το Greek Electronic Indie Festival. Aξίζει να ρίξετε μια ματιά στη σελίδα antarthall.gr, γιατί θα ακολουθήσουν και άλλα events, μουσικές παραστάσεις, μουσικό θέατρο, stand up comedy, αλλά και συναυλίες από παραδοσιακό ροκ, έντε-χνο, ποπ, metal μέχρι hip hop.

ή

Με αφορμή τη συμπλήρωση 45 χρόνων από τη δολοφονία του στις 9 Οκτωβρίου του 1967, η New Star διοργανώνει από τις 4 έως τις 10 Οκτωβρίου ένα φεστι-βάλ αφιερωμένο στην πλέον εμ-βληματική επαναστατική φιγούρα, τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Ντοκι-μαντέρ για τη ζωή και τη δράση του με σπάνιο αρχειακό υλικό και ανέκδοτες συνεντεύξεις με μέλη της οικογένειάς του, φίλους και συντρόφους του θα προβάλλονται καθημερινά στον κινηματογράφο Τιτάνια (Πανεπιστημίου & Θεμι-στοκλέους 5) από τις 6 το απόγευ-μα μέχρι τις 12:30 μετά τα μεσά-νυχτα. Επίσης θα υπάρχει έκθεση αφίσας και φωτογραφίας αφιε-ρωμένη στο θρυλικό επαναστάτη. Στις 9 Οκτωβρίου του 1967 ο Τσε Γκεβάρα πέρασε οριστικά στην περιοχή του θρύλου και έκτοτε αποτέλεσε το σύμβολο για όσους επιμένουν να αγωνίζονται, να ονειρεύονται, να επαναστατούν. Ανακαλύψτε άγνωστες πτυχές της ζωής του μέσα από αυτό το εντυ-πωσιακό σε όγκο αφιέρωμα της New Star με ημερήσιο εισιτήριο μόλις 5 ευρώ.

Την ιστορία πίσω από την κινηματογραφική μεταφορά της πιο διάσημης νταντάς στον κόσμο φιλοδοξεί να μας αποκαλύψει η ταινία “Saving Mr Banks” με τον Τομ Χανκς και την Εμα Τόμ-σον. Είκοσι χρόνια χρειάστηκε ο Γουόλτ Ντίσνεϊ για να πείσει τη συγγραφέα του μυθιστορήματος «Μαίρη Πόπινς» Π.Λ. Τρέιβερς να του παραχω-ρήσει τα δικαιώματα για την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου. Χάρη στην επιμονή του, εκατομμύρια μικροί και μεγάλοι σε όλο τον κό-σμο είδαν την αγαπημένη Βρετανίδα νταντά να ανοίγει την ομπρέλα της και να πετάει στα ου-ράνια! Η ταινία του Τζον Λι Χάνκοκ, λοιπόν, θα μας διηγηθεί όσα προηγήθηκαν της κινη-ματογραφικής μεταφοράς του βιβλίου «Μαίρη Πόπινς» το 1964, με τον Τομ Χανκς στο ρόλο του Ντίσνεϊ και την Εμα Τόμσον στο ρόλο της Τρέιβερς - το καστ συμπληρώνουν ο Κόλιν Φάρελ και ο Πολ Τζιαμάτι. Τα γυρίσματα έχουν ξεκινήσει, ενώ η προγραμματισμένη πρεμιέρα της ταινίας στις αίθουσες είναι το 2014. Για την ιστορία, η ταινία «Μαίρη Πόπινς» από τη Γουόλτ Ντίσνεϊ απέσπασε πέντε Οσκαρ και έγινε μία από τις πιο εμβληματικές παιδικές ταινίες όλων των εποχών.

Μπορεί η νέα ταινία “Hope Springs” όπου πρωτα-γωνιστεί να έχει κάνει πρεμιέρα στις ΗΠΑ (εμείς την περιμένουμε μέσα στο χειμώνα) και παράλληλα να βρί-σκεται σε γυρίσματα με την Τζούλια Ρόμπερτς και τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ για το “August: Osage County”, η Μέριλ Στριπ, ωστόσο, βλέπει μπροστά ετοιμάζοντας βαλίτσες για... την Αγρια Δύση! Η «θεά της υποκριτι-κής» έδωσε τα χέρια με τον Τόμι Λι Τζόουνς να πρωτα-γωνιστήσει στη νέα του ταινία “The Homesman”, του-τέστιν στη σκηνοθετική επιστροφή του Τζόουνς μετά το εξαιρετικό «Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα». Η ταινία παρακολουθεί το ταξίδι ενός άνδρα (Τόμι Λι Τζόουνς) και της γυναίκας του (Χίλαρι Σουάνκ) προς τα σύνορα την εποχή του Φαρ Ουέστ, δηλαδή την περίοδο που άρχισε να κατοικείται για πρώτη φορά η αμερικα-νική δύση. Το ζευγάρι συνοδεύεται από τρεις παρανοϊ-κές γυναίκες. Λέτε η Στριπ να υποδυθεί μία από αυτές; Κι άλλη οσκαρική υποψηφιότητα υποψιαζόμαστε!

Η ελληνική πρόταση για αυτή την εβδομάδα δεν είναι άλλη από την «Κόρη» του Θάνου Αναστόπου-λου, που αποτέλεσε και την προβολή-έκπληξη στις «Νύχτες Πρεμιέρας», που έριξαν αυλαία στις 30 Σε-πτεμβρίου. Στην τρίτη του κινηματογραφική ταινία, μετά το «Ολο το βάρος του κόσμου» και την πολύ ενδιαφέρουσα «Διόρθωση» (Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης το 2008), ο Θάνος Αναστόπουλος επιστρέφει με μια ιστορία που σοκάρει. Οταν ο πατέρας ενός 14χρονου κοριτσιού εξαφανίζεται μυστηριωδώς πιθανότατα λόγω χρεών, εκείνο θεωρεί υπαίτιο τον εργοδότη του και απάγει τον οκτάχρονο γιο του! Η ταινία παρακολουθεί τη σχέση που ανα-πτύσσεται ανάμεσα στα δύο παιδιά μέσα στην ξυλαποθήκη όπου η κοπέλα κρα-τάει το μικρό αγόρι, με τα όρια θύτη και θύματος να γίνονται δυσδιάκριτα. Η νε-αρή Σαβίνα Αλιμάνι στον πρωταγωνιστικό ρόλο κλέβει τις εντυπώσεις, ενώ στο καστ συναντάμε τους εξαιρετικούς Ιερώνυμο Καλετσάνο και Γιώργο Συμεωνίδη.Η ταινία θα προβάλλεται στον κινηματογράφο Ααβορα μαζί με τη μικρού μή-κους ταινία του Αλέξανδρου Χαντζή «Τσέλσι-Μπαρτσελόνα».

Μήνυμα ειρήνης και αλληλοκατανόησης στέλνει το Ινστιτούτο Γκαίτε της Αθήνας, που γιορτάζει τα 60ά γενέθλιά του, με την προβολή έξι ντοκιμαντέρ, προϊ-όντων συνεργασίας 14 νέων από τη Γερμανία και την Ελλάδα. Μακριά από στερεότυπα, προκαταλήψεις και μισαλλοδοξίες, που τα μίντια φροντίζουν εσκεμμένα να διαμορφώνουν και να προβάλλουν, οι δύο λαοί δεν έχουν τίποτα απολύτως να χωρίσουν. Αυτό είναι και το μήνυμα που θέλει να στείλει το Ινστιτούτο Γκαίτε σε μία εποχή κρίσης όπου οι σχέσεις χωρών και πολιτισμών κλονίζονται συθέμελα.

«Η άγνωστη ζωή των άλλων» είναι ο γενικός τίτλος αυτού του αφιερώματος, στο οποίο μέσα από έξι ντοκιμαντέρ οι εκάστοτε «άλλοι» θα γίνουν γνωστοί και φίλοι. Η αρχή έγινε τον Ιανουάριο του 2012, όταν επτά νέοι από την Ελλάδα, που ασχολού-νται με το σινεμά, ταξίδεψαν μέχρι την Κολωνία της Γερμανίας για να συναντήσουν μία αντίστοιχη ομάδα Γερμανών σινεφίλ και να γυρίσουν τρία ντοκιμαντέρ για τη Γερμανία μαζί τους. Ενα μήνα αργότερα, οι Γερμανοί φίλοι τους πλέον επισκέφθηκαν τη χώρα μας και μαζί με την ελληνική ομάδα προχώρησαν στη δημιουργία τριών ακόμα ντοκιμαντέρ, για την Ελλάδα αυτή τη φορά.

Το αποτέλεσμα αυτής της ξεχωριστής συνεργα-σίας θα προβληθεί για πρώτη φορά στο Ινστιτούτο Γκαίτε της Αθήνας την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου, στις 7:30 μμ. με είσοδο ελεύθερη για το κοινό. Εξι ντοκιμαντέρ που θίγουν φλέγοντα ζητήματα της γερ-μανικής και της ελληνικής επικαιρότητας κόντρα στη λογική του μίσους και του διχασμού.

Ενα σπίτι υπό κατάληψη στην Κολωνία, ο αγώ-νας ενός ολόκληρου σχολείου για την κατασκευή μιας πεζογέφυρας στην Αθήνα μετά το θανάσιμο τραυματισμό ενός μαθητή, μια συνάντηση με κωφούς καλλιτέχνες στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, οι λεηλασία ιστορικών κτιρίων στο κέντρο της πρωτεύ-ουσας στα επεισόδια του περασμένου Φεβρουαρίου βρίσκονται μεταξύ άλλων στο επίκεντρο των ντοκιμα-ντέρ, που προέκυψαν από αυτή την ιδιαίτερη ελληνο-γερμανική σύμπραξη.

Οι γλώσσες στις προβολές θα είναι τα γερμανι-κά, τα ελληνικά και η ελληνική νοηματική με ταυτό-χρονη μετάφραση. Δεν θα μπορούσαμε, νομίζω, να σκεφτούμε καλύτερο τρόπο για να γιορτάσει τα 60ά του γενέθλια το Ινστιτούτο Γκαίτε της Αθήνας.

Η ταινία της Ούρσουλα Μέ-γιερ «Η Αδερφή μου» ήταν η μεγάλη νικήτρια στο φετινό 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματο-γράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» Cosmote. Το συ-γκινητικό δράμα από το Βέλγιο κέρδισε την Κριτική Επιτροπή του Φεστιβάλ, που του χάρισε τη Χρυσή Αθηνά, με την Ούρ-σουλα Μέγιερ να χαρακτηρίζεται από πολλούς ως η διάδοχος των αδελφών Νταρντέν. Κεντρικός

ήρωας της ταινίας, ένα 12χρονο αγόρι, ο Σιμόν, που κλέβει μικροπράγματα από τους πλούσιους επισκέπτες ενός πολυτελούς χιονοδρομικού θέρετρου, προκειμένου να συντη-ρήσει τον ίδιο και την 25χρονη αδερφή του. Στα υπόλοιπα βραβεία του φετινού Φεστιβάλ, το «Ψάχνοντας τον Βασιλιά της Σκόνης» του Μάλικ Μπεντζελούλ κέρδισε τη Χρυσή Αθηνά του τμήματος «Μουσική και Φιλμ», το «Μια Υπεραπλούστευση της Ομορφιάς της» του Τέρενς Νανς απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας της Πόλης των Αθηνών, το «Μια Νύχτα» της Λούσι Μαλόι το Βραβείο Σεναρίου, το “Teddy Bear” του Μαντς Ματίεσεν το Βραβείο Κοινού και το “Marley” Ειδική Μνεία. Τέλος, οι μεγάλοι νικητές στα φετινά Βραβεία των Πρωτοεμφανιζόμενων είναι ο σκηνοθέτης Ηλίας Δημητρίου για την ταινία του “Fish n’ Chips” και οι ηθοποιοί Κίκα Γεωργίου και Διομήδης Κουφτερός για τις ερμηνείες τους στην «Πόλη των Παιδιών» του Γιώργου Γκικαπέππα και στο “Fish n’ Chips” αντίστοιχα.

Θυμάστε το “Fargo”, τη βραβευμένη με Oσκαρ Σενα-ρίου και Α΄ Γυναικείου Ρόλου (Φράνσις ΜακΝτόρμαντ) ταινία των αδελφών Κοέν; Μπορεί να πέρασαν 16 χρό-νια από τότε που την πρωτοείδαμε στη μεγάλη οθόνη, αλλά ήρθε η ώρα να την ξαναθυμηθούμε. Αυτή τη φορά όμως δεν θα τη δούμε στο σινεμά, αλλά στην τηλεόραση! Οι αδελφοί Κοέν δέχτηκαν την πρόταση του αμερικανι-κού καναλιού FX και θα είναι executive producers στην τηλεοπτική μεταφορά της ταινίας τους, που θέλει ένα χρε-οκοπημένο πωλητή αυτοκινήτων να στήνει την απαγωγή της γυναίκας του για να βγάλει λεφτά. Αυτή τη φορά οι Κοέν δεν θα γράψουν το σενάριο της σειράς, καθώς θα το αναλάβει ο σεναριογράφος του “Bones” Νόα Χόλεϊ, ενώ το καστ ακόμα αναζητείται. Ανυπομονούμε...

Επειδή η Δράμα πέφτει λίγο μακριά για τους Αθη-ναίους σινεφίλ, από τις 11 έως τις 17 Οκτωβρίου έχου-με την ευκαιρία να απολαύσουμε εδώ στην πρωτεύουσα όλες τις μικρού μήκους ταινίες που διαγωνίστηκαν στο 35ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Συ-νολικά 83 ταινίες συμμετείχαν φέτος στο Φεστιβάλ, που ολοκληρώθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου. Ανάμεσά τους και οι δύο ταινίες που ξεχώρισαν και έφυγαν με τα μεγά-λα βραβεία του Φεστιβάλ στις αποσκευές τους, το «Χα-μομήλι» του Νεριτάν Ζιντζιρία, που απέσπασε το Χρυσό Διόνυσο, και το «Τσέλσι-Μπαρτσελόνα» του Αλέξανδρου Χαντζή, που κέρδισε τον Αργυρό Διόνυσο. Η γιορτή των μικρομηκάδων λοιπόν ταξιδεύει, όπως κάθε χρόνο, στην

Αθήνα και συγκεκριμένα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας στο Γκάζι και εμείς δεν έχουμε παρά να βουλιάξουμε αναπαυτικά στα καθίσματα της σκοτεινής αίθουσας και να ανακα-λύψουμε τα «διαμαντάκια» που ετοίμασαν για χάρη μας νέοι και ανήσυχοι δημιουργοί. Εκτός από τις ταινίες του Διαγωνιστικού Προγράμματος του Φεστιβάλ, στην Ταινιοθήκη θα προβληθεί και ένα μέρος του αφιερώματος στη Ρουμάνικη Σχολή Κινηματογράφου “L.L.Caragiale” (Βουκουρέστι), καθώς και το αφιέρωμα στις βραβευμένες ταινίες μικρού μήκους της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Η επίσημη πρεμιέρα της μεγαλύτερης ελληνικής παραγωγής της χρονιάς, που θα ξεκινήσει να προβάλλεται κανονικά στις αίθουσες από τις 11 Οκτω-βρίου από τη Feelgood Entertainment, ενθουσίασε τους διάσημους προ-σκεκλημένους, που χειροκρότησαν θερμά μετά το τέλος της προβολής της τους συντελεστές της. Το «παρών» έδωσαν, μεταξύ άλλων, φυσικά ο σκη-νοθέτης της Γιάννης Σμαραγδής, ο Γερμανός πρωταγωνιστής της Σεμπάστι-αν Κοχ, ο Λάκης Λαζόπουλος, που παίζει ένα ρόλο-κλειδί στην ταινία, ο Ακης Σακελλαρίου, που επίσης συμμετέχει, αλλά και πλήθος προσωπικοτή-των από το χώρο του πολιτισμού, της πολιτικής και των μίντια.

«Εύχομαι και ελπίζω όλος αυτός ο πόνος που περάσαμε, αλλά και η αγά-πη που μας χαρίστηκε από αυτή την εμπειρία να γίνει δώρο απαλότητας, ίσως και αθωότητας προς τις δικές σας ψυχές», είπε συγκινημένος ο Γιάν-νης Σμαραγδής, μη λησμονώντας να αναφερθεί και στη σύζυγό του και συ-μπαραγωγό της ταινίας, ευχαριστώντας την που του «δανείζει τα φτερά της».

Μετά το “El Greco” ο γνωστός σκηνοθέτης μάς χαρίζει μία ακόμα επική ιστορία με ελληνικό άρωμα. Η περιπετειώδης ζωή του εθνικού ευεργέτη Ιω-άννη Βαρβάκη, που από πειρατής έφτασε μέχρι την αυλή της Μεγάλης Αικα-τερίνης της Ρωσίας για να καταλήξει ένας από τους βασικούς χρηματοδότες της ελληνικής Επανάστασης του 1821, βρίσκεται στο επίκεντρο του «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι», που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του πριν από ένα μήνα στο Φεστιβάλ του Τορόντο.

Λίγες ημέρες νωρίτερα, σε live chat μέσω διαδικτύου που είχε με τους σινεφίλ ο Γιάννης Σμαραγδής, αναφέρθηκε στις μεγάλες δυσκολίες που συνάντησε στη χρηματοδότηση αυτής της πολυδάπανης κινηματογραφικής παραγωγής, ενώ αναφερόμενος στους σημερινούς πλούσιους Ελληνες και σε αντίστιξη με τον κεντρικό του ήρωα σημείωσε χαρακτηριστικά: «Οι σημε-ρινοί πλούσιοι Ελληνες στην πλειοψηφία τους είναι μεταλλαγμένοι και δεν αγαπάνε την πατρίδα σαν τον Βαρβάκη».

Την πρώτη προβολή της σε ελληνικό έδαφος έκανε το βράδυ της Δευτέρας 1ης Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής η νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι».

Στο πολυβραβευμένο μυθιστόρημα «Το Τουρκάκι» (εκδ. Καλέ-ντης), ο Μετίν Αρντιτί σκιαγραφεί το πορτρέτο του Ελί Σοριάνο. Ο Ελί είναι ένα Εβραιόπουλο στην Κωνσταντινούπολη (1531) με απαράμιλλο ταλέντο στην καλλιγραφία. Η τέχνη της αναπα-ράστασης όμως απαγορεύεται από τη θρησκεία του. Επινοώντας μια νέα ταυτότητα, ο Ελί μεταναστεύει στη Βενετία, όπου και θα μεγαλουργήσει. Ωστόσο, μια παράνομη ερωτική σχέση θα τον οδηγήσει ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης και το μεγάλο του μυστικό θα φανερωθεί... Η δραματική ιστορία ενός μεγάλου ζωγράφου, ο οποίος αναγκάστηκε να απαρνηθεί τα πάντα για την τέχνη του. Παράλληλα, ένα γοητευτικό ταξίδι στη μαγεία της Ανατολής και στη μοναδική ομορφιά της αναγεννησιακής Βενετίας.

Σε λίγες ημέρες θα κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία το νέο βιβλίο του Γκαζμέντ Καπλάνι «Η τελευταία σελίδα». Κεντρικός ήρωας είναι ένας βιβλιοθηκάριος. Γεννιέται στη Θεσσαλονίκη από Εβραίους γονείς και το ’43 την εγκαταλείπει μαζί με την οικογένειά του, βρίσκοντας καταφύγιο στα Τίρανα. Θα μεγαλώ-σει και θα ζήσει στην Κομμουνιστική Αλβανία. Πολλά χρόνια αργότερα αφήνει την τελευταία του πνοή στη Σανγκάη. Ο θάνα-τός του λειτουργεί ως αφορμή για το γιο του να ανακαλύψει την ιστορία της οικογένειάς του. Ο Καπλάνι λέει ότι οι σχέση του συγγραφέα με τους αναγνώστες του σε καιρούς κρίσεων γίνε-ται υπαρξιακή. Αναμένουμε να το διαπιστώσουμε μέσα από το καινούργιο του βιβλίο.

Το βιβλίο «Ο κόσμος στα μέτρα του» (εκδ. Πατάκη) είναι το δέκατο κατά σειρά μυθιστόρημα του Χρήστου Χωμενίδη. Πρό-κειται για ένα πολυεπίπεδο ανάγνωσμα, στο οποίο συνδυάζονται αριστοτεχνικά η μυθοπλασία, η πολιτική και η παρωδία. Ξεκινώ-ντας από την ιστορία ενός νέου ο οποίος αναλαμβάνει να διοική-σει την πρώτη νεοελληνική αποικία με την προτροπή του Ανδρέα Παπανδρέου, ο συγγραφέας εκθέτει σταδιακά και αλληγορικά τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Συχνά οι κριτικοί παρουσι-άζουν τον Χρήστο Χωμενίδη ως τον «νέο Καραγάτση». Το βάρος να ανταποκριθεί κανείς σε ό,τι απαιτεί αυτή η άκρως τιμητική σύγκριση φαντάζει ασήκωτο... Και όμως, για άλλη μία φορά, ο Χωμενίδης τα κατάφερε περίφημα.

Κόντρα στις τάσεις της εποχής, όπου ο έρωτας εκφυλίζεται σε ζήτη-μα τεχνικής φύσεως, το βιβλίο «Ανεκπλήρωτος έρωτας» του Ράινερ Μαρία Ρίλκε (εκδ. Ολκός) προσφέρεται σαν βάλσαμο στους πιο απαιτητικούς αναγνώστες. Στα κείμενά του, ανθολογημένα από τον Γάλλο διανοητή Φαμπρίς Μιντάλ, ο «ποιητής των ποιητών» εκφράζει τον έρωτα σε όλη την οντολογική και συναισθηματική του εμβέλεια - από τα ανυπέρβλητα ύψη έως τα απύθμενα βάθη του. «Ο έρωτας ανάμεσα σε δυο ανθρώπους είναι ίσως η δυσκολότερη αποστολή μας, η ύστατη, τελευταία δοκιμή και δοκιμασία, το έργο για το οποίο όλα τα άλλα έργα είναι μόνο προετοιμασία».

Το Σάββατο (29 Σεπτεμβρίου) βρεθήκαμε στο βιβλιοπωλείο της Εστίας, όπου ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης παρουσίασε το τελευταίο του βιβλίο «Το ζουμί του πετεινού» (εκδ. Εστία). Τον ακούσαμε, τον γνωρίσαμε και μιλήσαμε μαζί του. Ο Γιάννης Μακριδάκης μεγάλωσε στην πόλη, ωστόσο εδώ και χρόνια ζει σε ένα χωριό της Χίου όπου και βρήκε την ουτοπία του καλλι-εργώντας τη γη. Κάποτε ζούσε σε ένα ρετιρέ στα Εξάρχεια. Τα κοτσύφια τον ξυπνούσαν στις 6 το πρωί, μας λέει - «κάτι ήθελαν να μου πουν». Μια μέρα τον ξαναπήρε ο ύπνος και κατά τις 8 ξύ-πνησε από την έκρηξη μιας βόμβας. Η αντίθεση ήταν πρόδηλη: από τη μία, το τραγούδι-κάλεσμα της φύσης· από την άλλη, η βία της πόλης. Τότε κατάλαβε τι του έλεγαν τα κοτσύφια: «Φίλε, η ζωή είναι αλλού, τι κάνεις εδώ;»

«Το ζουμί του πετεινού» είναι μια νουβέλα για την οικονομική κρίση και τη ζωή στη φύση. Ο ήρωας είναι ένας γεωργός, «ο Παναγής που ζει καταγής». Ενώ οι άνθρωποι των πόλεων βιώνουν τις ολέθριες επιπτώσεις της κρίσης, στο χωριό η ζωή των ανθρώπων μένει ανέπαφη. Είναι ευτυχισμένοι, αυτόνομοι, αυτοτελείς - η γη τούς παρέχει ό,τι χρειάζονται. Οπως μας λέει ο συγγραφέας: «Στο χωριό τον άνθρωπο τον βλέπω ως συμπλήρωμά μου, στο άστυ ως ανταγωνιστή. Στο χωριό παράγω τη ζωή μου, στην πόλη την πουλάω και την εξαγοράζω· (...) Η επιστροφή στη γη, ναι, είναι λύση. Χάρη στα επιτεύγματα της τεχνολογίας, ο μόχθος του αγροτικού βίου ανήκει στο παρελθόν, η ζωή στη φύση μόνο χαρά σού προσφέρει. Να η ζωή! Είναι δυνατόν να μην το βλέπουμε;»

βήαοσατιστκκ

δκανσΠσάνσΧΧ

Το Υπόγειο Γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάν-νης (Πειραιώς 206, Ταύρος) φιλοξενεί για δεύτερη χρονιά την παράσταση “Venison” της ομάδας The Helter Skelter Company, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων από τις 12 Οκτωβρίου έως τις 11 Νοεμβρίου. Ο σκηνοθέτης Θάνος Παπακωνσταντίνου στρέφεται στις «Ευμενίδες» του Αισχύλου και στη σκέψη του Ντοστογιέφσκι για να αναρω-τηθεί πάνω στις έννοιες του δικαίου, της εξουσίας, της ενο-χής και της εκδίκησης. Ο δολοφόνος ήρωας, ύστερα από ένα ταξίδι κατάδυσης όπου μάχεται τις δικές του Ευμενίδες και τον έσω Λούσιφερ, καταλήγει στην αγκαλιά μιας λίμνης-μήτρας και πρωταρχικού τοπίου. Οι ψυχικοί χώροι του ήρωα, τον οποίο ενσαρκώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ζωντανεύουν επί σκηνής από τρία διαφορετικά σκηνογραφικά σετ της Δήμητρας Λιάκουρα, ενώ οι εσωτερικές φωνές του από τους ηθοποιούς Λένα Δροσάκη, Ιωάννα Μιχαλά, Ελένη Μολέσκη και Μάριο Παναγιώτου.

Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης και η Ειρήνη Μουρελάτου παίζουν στο κλασικό διήγημα του Εμμανουήλ Ροΐδη «Ψυχολογία Συ-ριανού Συζύγου». Η εκδοχή της ομάδας GAFF θα φιλοξενηθεί στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 2 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος) από τις 5 Οκτωβρίου. Το έργο αποτελεί ένα καυστικό σχόλιο στην κοινωνική σύμβαση του γά-μου αλλά και του ίδιου του έρωτα, με αφορμή το πάθος ενός ορκισμένου εργένη για μία νέα «κοκέτα». Προκειμένου ο «Συ-ριανός σύζυγος» να απαλλαγεί από το βάρος του έρωτά του για εκείνη, αποφασίζει να την παντρευτεί. Η ιστορία της ματαίωσης των σχεδίων του και της εκρηκτικής ζήλιας παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Νέο Κόσμο, συνεχίζοντας την επιτυχημένη πορεία που διέγραψε κατά την προηγούμενη θεατρική περίοδο.

Βασισμένη στο ομώνυμο έργο της Σάρα Κέην, η ομάδα σύγχρονου χορού Μύια παρουσιάζει την πα-ράσταση «Λαχταρώ», στο Θέατρο Olvio (Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Γκάζι) από τις 5 έως τις 20 Οκτω-βρίου και για έξι μόνο παραστάσεις. Οι χορογράφοι Γαβριέλλα και Αννα Ανυφαντάκη, καθώς και οκτώ χορευτές και ηθοποιοί, εμπνέονται από το ερωτικό έργο της Κέην, για να εξερευνήσουν το ψυχικό τοπίο των ανθρώπων της πόλης, όταν η ερημιά που βι-ώνουν και οι ανεκπλήρωτες ανάγκες τους γεμίζουν

από το πάθος και την αλήθεια του έρωτα. Η παράσταση πρωτοπαρουσιάστηκε στον ίδιο χώρο στο πλαίσιο του 11ου Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων τον περασμένο Ιούνιο, ενώ στη συνέχεια πραγματοποίησε περιοδεία σε πολλά μέρη της Ελλάδας.

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και η Φιλαρέτη Κο-μνηνού μοιράζονται τον ίδιο ρόλο στην παράσταση «Κίεβο» που παρουσιάζει η ομάδα Νάμα στο Θέατρο Επί Κολωνώ (Ναυπλίου 12, Κολωνός), από αύριο, Σάββατο 6 Οκτωβρίου. Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Σέρχιο Μπλάνκο επιστρέφει στο «Βυσσινόκηπο» του Αντον Τσέχοφ έναν αιώνα αργότερα, τοποθετώντας μία οικογένεια αστών, κληρονόμων του τσεχοφικού Λο-πάχιν, να επανακατοικούν ύστερα από απουσία δέκα χρόνων μία από τις βίλες που κατασκεύασε ο ήρωας μετά την κοπή του κήπου. Η σκηνοθεσία ανήκει στην Ελένη Σκότη σε συνεργασία με τη Δάφνη Λαρούνη,

ενώ οι δύο κυρίες του ελληνικού θεάτρου φωτίζουν διαφορετικές πτυχές της Εϊρεν. Μαζί τους ο Δημήτρης Λάλος, ο Στάθης Σταμουλακάτος, η Ηλιάνα Μαυρομάτη και ο Γιάννης Λεάκος.

Τι είναι η Μόσχα; Είναι ένα σύμβολο, ο απώτατος στόχος προς τον οποίον αποσκο-πούν οι πράξεις μας, η ελπίδα, η ουτοπία. Η Μόσχα όμως παραμένει ιδανική εφόσον παραμένει μακρινή. Συνεπώς, είναι πιο σημαντική η πραγμάτωση της συνθήκης στο ρεαλισμό της ή η διατήρησή της ως ιδανική;

Αυτός ο προβληματισμός είναι ο άξο-νας βάσει του οποίου η ομάδα Baumstrasse προσεγγίζει το κλασικό έργο του Αντον Τσέχοφ «Τρεις Αδελφές» στην παράσταση «Τρεις Αδελφές στη Μόσχα!», που παρου-σιάζεται στο χώρο της Σερβίων 8 έως τις 8 Οκτωβρίου. Διαβάζει το κείμενο από την πλευρά ενός κόσμου που, όσο και αν επι-θυμεί την αλλαγή, οι καθημερινές πράξεις του δεν συνάδουν προς την οικοδόμηση αυτού του «διαφορετικού». Η παραστατική φόρμα που επιλέγουν οι καλλιτέχνες είναι ο συνδυασμός λόγου και μουσικής, σε ένα ταξίδι που ξεκινάει από την όπερα, περνάει στο μιούζικαλ και καταλήγει στην ηλεκτρο-νική μουσική, συμπλέοντας με τη σταδιακή κατάργηση του «τέταρτου τοίχου» και το πέρασμα από τον ψυχολογικό ρεαλισμό στην αφήγηση.

Επιπλέον, αναδεικνύεται με καθαρότη-τα ο τρόπος με τον οποίο κάθε ένα από τα τέσσερα αδέλφια επιλέγει να αντιμετωπίσει τη δύσκολη συνθήκη την οποία βιώνουν: η μεγαλύτερη αδελφή εξελίσσεται επαγγελμα-τικά, κάνοντας μία εργασία που δεν απο-λαμβάνει αλλά είναι οικεία και σταθερή, η μεσαία -μην έχοντας ίσως άλλη εναλλακτι-κή- ερωτεύεται, η μικρότερη προσπαθεί να αυτονομηθεί, με απογοήτευση επειδή όλο και μεγαλώνει, ενώ ο αδελφός αυτοκατα-στρέφεται πίνοντας και χαρτοπαίζοντας. Η παράσταση ήταν αποκαλυπτική για τους θεατές ως προς τα πιο πάνω. Δεδομένης της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής κατά-στασης, με έκανε να αναρωτηθώ συνειδητά σχετικά με το χειρισμό της καθημερινότη-τας και τα «καταφύγια» στα οποία στρέφο-μαι. Και σαν να κατάλαβα κάτι περισσότερο για τη δική μου ουτοπία.

.

Η γκαλερί CAN (Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι) παρουσιάζει τη δεύτερη ατομική έκθεση του Γιώργου Σταμκόπουλου με τίτλο “Νew Dawn”. Ο Ελληνας καλ-λιτέχνης, που έχει ως βάση το Βερολίνο, έχει τιμηθεί με το βραβείο Freedom του Museo del Calzado της Ισπανίας και είναι μέλος της καλλιτεχνικής κολεκτίβας Daily Lazy.

Για την έκθεση “New Dawn” ετοίμασε μια σει-ρά έργων που έγιναν το τελευταίο εξάμηνο και είναι επηρεασμένα από τα μουσικά ακούσματά του, με το χρώμα να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Οπως χα-ρακτηριστικά αναφέρει στο κείμενό της η Χριστίνα Ανδρουλιδάκη: «Κάνει μία τεράστια στροφή και για πρώτη φορά ελαχιστοποιεί την επιρροή του συνει-δητού στο έργο του δίνοντας χώρο στο τυχαίο και το απρόσμενο... Η τελική σύνθεση δεν είναι ορατή ούτε στον ίδιο τον καλλιτέχνη σε κανένα σημείο αυτής της διαδικασίας, παρά μόνο στο τέλος, όταν ολοκληρωθεί και η τελευταία στρώση χρώματος και τα τυφλά σημεία ξεσκεπαστούν».

Σχετικά με τους Daily Lazy και τα σχέδιά τους ο Σταμκόπουλος μας είπε: «Η ομάδα ξεκίνησε από την ανάγκη του να εισαγάγουμε την Αθήνα σε ένα πιο διεθνές πεδίο εικαστικής δράσης και να αναπτύξουμε συνεργασίες σε ένα ευρύτερο πεδίο εικαστικής έρευ-

νας. Ετοιμάζουμε αυτό το διάστημα μια έκθεση με διεθνείς εικαστικούς που θα γίνει στις αρχές Ιουνίου, ενώ περισσότερες πληροφορίες θα αναρτηθούν στις σελίδας μας daily-lazy.blogspot.de και στο dlprojects.tumblr.com».

Ζητώντας του να συγκρίνει τη δράση της καλλιτε-χνικής κοινότητας της Αθήνας με την αντίστοιχη του Βερολίνου, αλλά και τη στάση πολιτείας και ιδιωτικών φορέων απέναντι σε νέους καλλιτέχνες και πολιτιστι-κές πρωτοβουλίες, δήλωσε ότι βρίσκει πολύ θετικό το γεγονός ότι επιτέλους οι νέοι εικαστικοί στην Αθήνα παίρνουν πρωτοβουλίες και οργανώνουν εκθέσεις μόνοι τους. «Είναι ένα στοιχείο πάρα πολύ έντονο στο Βερολίνο εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα, όσον αφορά την πολιτεία και τους ιδιωτικούς φορείς, από πού να ξεκινήσω; Τις υποτροφίες, τα studios, τα βραβεία, τις επιχορηγήσεις; Στο Βερολίνο υπάρχει υποδομή και ενδιαφέρον απέναντι στους νέους εικαστικούς, ενώ στην Αθήνα μόνον αδιαφορία».

Η έκθεση του Γιώργου Σταμκόπουλου στην CAN θα συνεχιστεί μέχρι και τις 3 Νοεμβρίου.

� Η έκθεση του γλύπτη Κώστα Κουλεντιανού φιλοξενείται ως τις 5 Ιανουαρίου 2013 στο Μου-σείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα). Στο πλαί-σιό της παρουσιάζονται 120 έργα του καλλιτέχνη από όλες τις περιόδους δημιουργίας του, μικρών και μεγάλων διαστάσεων, αντιπροσωπευτικά των ζητημάτων που τον απασχολούσαν: η ανθρώπι-νη μορφή, ο συνδυασμός επιπέδων και υλικών, η πλαστικότητα. Τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό της έκθεσης έχει αναλάβει η Λορέττα Γαΐτη, την επιστημονική επιμέλεια ο Ντένης Ζαχαρόπουλος και τη γενικότερη επιμέλεια οι Θόδωρος Παπαδό-πουλος και Μπεν Κουλεντιανός.

� Εργα τεσσάρων νέων Ελλήνων καλλιτε-χνών παρουσιάζει η ομαδική έκθεση με τίτλο “Formidable”, που φιλοξενείται στην αίθουσα τέχνης Εκφραση-Γιάννα Γραμματοπούλου (Βα-λαωρίτου 9Α, Αθήνα). Συγκεκριμένα, ο Γιώργος Θεοδωρίδης, ο Μπάμπης Παπαγιάννης, η Ιωάννα Φραγκούλη και ο Vassilis H., με μια σειρά από διαφορετικά εικαστικά μέσα, πραγματεύονται τη ζωγραφική αξία του χώρου και κατά πόσο είναι εφικτή η προσπάθεια να γίνει ο χώρος εικόνα πρωτού επαναπροσδιοριστεί. Η έκθεση ολοκλη-ρώνεται στις 20 Οκτωβρίου 2012.

� Η Kalfayan Gallery (Χάρητος 11, Κολωνάκι) παρουσιάζει την έκθεση “Parthenon Rising” του Βασίλη Μπαλά-σκα, η οποία θα διαρκέσει μέχρι και τις 10 Νοεμβρίου. Η πρώτη ατομική έκθεση του καλλιτέχνη στην Αθήνα, μετά την παρουσίαση της δουλειάς του στο Γαλλικό

Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης στo πλαίσιo της 3ης Biennale Σύγχρονης Τέχνης, εξετάζει τα πολιτισμικά αίτια της σύγχρονης κοινωνικο-οικονομικής κρίσης. Κεντρικό έργο η in situ εγκατάσταση με τίτλο “Architecture of Good and Evil”, η οποία αποτελείται από ένα ανα-ποδογυρισμένο αντίγραφο ιωνικού κίονα και 172 έργα σε χαρτί - πρόκειται ουσιαστικά για τις σελίδες από το βιβλίο του A. W. Lawrence “Greek Architecture”.

� O πολιτιστικός χώρος ABOUT (Μιαούλη 18, Ψυρρή) κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής και εικαστι-κών τεχνών Reclaiming the Past, Regaining the Real υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Mαρίας Αλούπη και της Μαρίας Μακράκη φιλοξενεί μια σειρά από μουσικές εκδηλώσεις, προβολές, εργαστήρια και σεμινάρια, καθώς και την εικαστική έκθεση σε επιμέλεια Γιώργου Τσεριώνη με τίτλο «Επιστρέ-φοντας από την Ουτοπία / Νέα Πραγματικότητα». Στην έκθεση, η οποία πραγματεύεται τις σχέσεις της ουτοπίας με την πραγματικότητα και αντίστροφα, συμμετέχουν οι καλλιτέ-χνες: Βανέσα Αναστασοπούλου, Αννίτα Αργυροηλιοπούλου, Ανδρέας Βούσουρας, Κωνσταντίνα Κατρακάζου, Γιάννης Κονταράτος, Αννα Μανέτα, Εύα Μαραθάκη, Νίκος Παλαιολόγος, Αλίκη Παππά, Κωνστα-ντίνος Πάτσιος, Αγγελική Σβορώνου, Νίκος Σεπετζόγλου, Αννέτα Σπανουδάκη, Λεόντιος Τούμπουρης, Κώστας Τσώλης, Ολγα Τζίμου, Γιώργος Τσεριώνης, Διονύσης Χριστοφιλ-λογιάννης. Το φεστιβάλ ολοκληρώνεται στις 14 Οκτωβρίου 2012.

«Eνας ιδιοφυής άντρας δικαιούται να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο έκφρασης». Ο Νίκος Πετρόπουλος -σκηνογράφος, σκηνοθέτης,

διεθνής Eλληνας- επαληθεύει μοναδικά αυτό τον ορισμό, καθώς στήνει ένα κινηματογραφικό στούντιο στην καρδιά του Ολύμπια!

Καθισμένος σε ένα μικρό καφέ στην οδό Ακαδημίας, λίγες ώρες μετά το συλλαλητήριο ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που παρέλυσε την Αθήνα, ο Νίκος Πετρόπουλος απολαμβάνει μόνος έναν ακόμα εσπρέσο. Κάθεται στο πεζοδρόμιο, σταυροπόδι, πειθαρχημένα στητή πλάτη, κομψός, με τα χαρακτηριστικά στρογγυλά γυαλιά του με τον μπλε χοντρό σκελετό. Εδώ και κάμποσο καιρό περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας λίγα μέτρα παραπέρα από το καφέ, στην κοι-λιά του θεάτρου Ολύμπια, όπου στήνει ένα αληθινό κινηματογραφικό στούντιο, το οποίο θα λειτουργήσει ως σκηνικό και εφαλτήριο της «Μανόν Λεσκώ». Ο λόγος, φυσικά, για την όπερα του Πουτσίνι, η οποία θα είναι η εναρκτήρια παράσταση της Εθνικής Λυρι-κής Σκηνής για τη φετινή σεζόν.

Οι επίσημες ιδιότητες του Νίκου Πετρόπουλου ξεχειλίζουν από τις στενές προδιαγραφές του σκη-νογράφου και του σκηνοθέτη - η συμβολή του στην παγκόσμια όπερα είναι απολύτως σημαντική, σημείο αναφοράς. Και δεν είναι μόνο αυτό: Ο σύλλογος «Οι Φίλοι της Μουσικής» του ανέθεσε τη μελέτη ενός με-γάρου μουσικής και όπερας. Διατέλεσε σύμβουλος αρχιτέκτων της Δέκαθλον (ανάπλαση Εθνικού Θε-άτρου), της ΤΟΜΗ (ανάπλαση Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά) και σύμβουλος επί θεμάτων εικαστικών παρεμβάσεων στο Διεθνή Διαγωνισμό Κολυμβητι-κού Κέντρου Πεκίνου (Ολυμπιακοί Αγώνες 2008).

Εχοντας την ευθύνη για τα σκηνικά της νέας ταινίας του Γιάννη Σμαραγδή «Ο Θεός αγαπάει το

χαβιάρι», το τελευταίο διάστημα όλη η ενέργειά του από νωρίς το πρωί διοχετεύεται στη Μανόν Λεσκώ. Επίμονα ανήσυχος, οι αντιλήψεις του για το χώρο της όπερας είναι από τις πιο φρέσκιες που μπορεί να συναντήσει κανείς. «Δεν μπορώ τα ‘τάχα μου’. Τα δήθεν. Τις υπεραναλύσεις. Υπάρχει μια αμπελοφιλοσοφία γύρω από τα θέματα της όπερας με τα βαθύτερα νοήματα και τους συμβολισμούς», λέει χαρακτηριστικά. Αναγνωρίζει ως μοναδικές εξαιρέσεις αυτού του κανόνα τον Βέρντι και τον Βά-γκνερ. Κατά τα άλλα, δεν χρειάζεται να ψάχνουμε ‘τι θέλει να πει ο ποιητής’. «Τίποτα δεν θέλει να πει ο ποιητής. Δεν πρέπει να φορτίζουμε το έργο, γιατί χάνεται η ουσία και η αμεσότητά του».

Η ειλικρινής, οριακή ΜανόνΕίναι προφανής ο δρόμος που έχει επιλεγεί για τη «Μανόν Λεσκώ» που θα δούμε στην Εθνική Λυρική Σκηνή από τις 19 Οκτωβρίου έως τις 18 Νοεμβρίου, σε σκηνοθεσία του περίφημου και πε-ριζήτητου Τζαν Κάρλο ντελ Μόνακο. Μια ειλικρινή όπερα θα δούμε: «Με τον Μόνακο δέσαμε αμέ-σως. Οταν του είπα την ιδέα μου για το σκηνικό, συμφώνησε αυτόματα. Σκέφτηκα το εξής: πώς να χωρέσει κανείς σε μια σκηνή 120 τμ. 70 άτομα και όλα τα σκηνικά που χρειάζονται; Δύσκολο». Η λύση που πρότεινε ήταν να φτιάξει ένα κινημα-τογραφικό στούντιο επί σκηνής και η παράσταση να ξετυλιχθεί βάζοντας το θεατή να παρακολουθεί

ουσιαστικά το γύρισμα μιας ταινίας για τη ζωή της μοιραίας, ερωτικής, χαλαρών ηθών Μανόν Λε-σκώ! «Τα πάντα θα γίνονται επί σκηνής. Δεν θα υπάρχει αυλαία, ακόμα και οι αλλαγές των σκη-νικών θα γίνονται ζωντανά μπροστά στο κοινό». Ταυτόχρονα όμως δύο κάμερες θα καταγράφουν τη σκηνική δράση και θα μεγεθύνουν θραύσματά της προβάλλοντάς τα σε ειδικές οθόνες.

Το έργο θα εκτυλίσσεται στη δεκαετία του 1950. «Είναι μια εποχή κοντά σε εμάς, θα ‘μιλήσει’ καλύτερα στο θεατή του 21ου αιώνα», σημειώνει ο Νίκος Πετρόπουλος. Και για να μην ξεχνιόμαστε, «θα δούμε μια ερωτική ιστορία. Είναι όμως μια όπερα οριακή, υπάρχουν πολλές έντονες ερωτικές σκηνές, ακόμη και αδελφό να φλερτάρει την αδελ-φή του θα δούμε. Μην ξεχνάτε, ο Πουτσίνι ήταν ερωτύλος», μου λέει με νόημα.

Βγαίνοντας στην Ακαδημίας, θεωρώ «υποχρέ-ωσή» μου να ζητήσω την άποψή του για την εικόνα της πόλης σήμερα, επιζητώντας ένα νεύμα από τον αισθητικό της εικόνας και του μέτρου. Ανασηκώνει τους ώμους. «Η Ακαδημίας δεν μου αρέσει καθό-λου», ομολογεί, λίγο πριν καθίσει ξανά στο γνωστό καφέ επί του πεζοδρομίου της Ακαδημίας, λίγα μέ-τρα παραδίπλα από την είσοδο του Ολύμπια και τη μικρή πιάτσα ταξί. Το βέβαιο είναι ότι η Ακαδημί-ας, η Αθήνα, είναι τυχερή και ευτυχής που θα δει για ένα μήνα εικόνες φτιαγμένες από τον σπουδαίο Νίκο Πετρόπουλο.

ΕΙΛΙΚΡΙΝΩΣ ΔΙΚΟΣ ΣΑΣ ...Δείτε τον Nίκο Πετρόπουλο

στο Mstories 36.

Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΑΛΕΞΙΑΣ

Με αφορμή το πρόσφατο άλμπουμ της «Τσακισμένη Αυγή», συναντήσαμε την κομίστα Αλέξια Οθωναίου η

οποία μας μίλησε για τη δουλειά της, τους σεναριογρά-φους και τις δημόσιες σχέσεις.

Η Αλέξια Οθωναίου είναι μία από τις, όχι και τόσο πολλές, γυναίκες δημιουργούς κόμικς στην Ελλάδα. Η τελευταία δουλειά της λέγεται «Τσα-κισμένη Αυγή» και πρόκειται για ένα 64σέλιδο graphic novel το οποίο αφηγείται τις ζωές τεσ-σάρων ανθρώπων που ζουν στο Λονδίνο. «Απο-τελείται από τέσσερις διαφορετικές ιστορίες, αρχικά ασύνδετες μεταξύ τους, οι οποίες όμως ενώνονται στο τέλος», μας εξηγεί η ίδια, ενώ βρι-σκόμαστε στο σπίτι της στα Εξάρχεια, ένα σπίτι γεμάτο διαφορετικά δείγματα της δουλειάς της. Στους τοίχους μπορεί κανείς να δει από πορτρέτα

που έχει δημιουργήσει μέχρι ξύλα που μάζεψε το καλοκαίρι και επέλεξε να τους δώσει μορφή χρωματίζοντάς τα.

Εχοντας σπουδάσει ζωγραφική στο Surrey Institute of Art and Design στην Αγγλία, η Αλέ-ξια αποφάσισε να ασχοληθεί σε δεύτερη φάση με τα κόμικς. Παρακολούθησε ένα μεταπτυχιακό στο Kingston University, σχετικό με την εικονο-γράφηση και την κινούμενη εικόνα, ενώ το 2004 άρχισε να δημοσιεύει δουλειές της σε διάφορα έντυπα, όπως το «Παρά Πέντε» και το «Γκραν Γκινιόλ». Η πρώτη μεγάλη της έκδοση στο χώρο

ήρθε το 2010 με το “Bleeding Hearts”, ένα άλ-μπουμ που κυκλοφόρησε σε συνεργασία με τον Σπύρο Δερβενιώτη. Στις σελίδες του δούλεψαν εναλλάξ, αναλαμβάνοντας ο καθένας μία φορά το ρόλο του συγγραφέα και μία του σχεδιαστή, ανά-λογα με την ιστορία. Φέτος ακολούθησε η «Τσα-κισμένη Αυγή», ένα ατμοσφαιρικό κόμικς για τον έρωτα, το θάνατο, την ανθρώπινη φύση και τις δεύτερες ευκαιρίες, που έκανε το ντεμπούτο του στο Comicdom Con Athens. «Η αποδοχή του από τους επισκέπτες της έκθεσης ήταν πολύ θερ-μή», υποστηρίζει, «και μπορώ να πω πως είμαι

ευχαριστημένη. Είναι νωρίς ακόμα, βέβαια, για να ξέρουμε πώς πάνε οι πωλήσεις του άλμπουμ, αλλά είμαι αισιόδοξη».

Οπως ήταν αναμενόμενο, η Αλέξια δεν ζει μόνο από τα κόμικς. «Βασικά, αυτή τη στιγμή κανείς δεν μπορεί να ζήσει από τίποτα στην Ελλάδα», σχο-λιάζει γελώντας. Ασχολείται παράλληλα με την ει-κονογράφηση και το παιδικό βιβλίο, δουλειές σχε-τικές με τα ενδιαφέροντά της. Θεωρεί πάντως πως, αν η ελληνική αγορά ήταν μεγαλύτερη, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα για αυτήν και για τους συνα-δέλφους της. «Υπάρχουν κομίστες στη χώρα μας

που αγαπάνε το μέσο και είναι πραγματικά καλοί σε αυτό που κάνουν. Για αυτό και δεν δυσκολεύονται να διακριθούν και στο εξωτερικό», υπογραμμίζει, συμπληρώνοντας ότι το πρόβλημα εντοπίζεται στο σενάριο. «Αυτό είναι πολύ λογικό», εξηγεί, «αφού δεν φτάνουν τα χρήματα για να πληρωθούν σενα-ριογράφοι. Αναγκαζόμαστε να δουλέψουμε με τον κανόνα ‘όλοι κάνουν τα πάντα’. Επίσης πάσχουμε και στις δημόσιες σχέσεις και μάλιστα αρκετά. Αυτό ειδικά μπορεί να το καταλάβει εύκολα κανείς».

Οσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο την αντιμετωπίζουν στο χώρο επειδή είναι γυναίκα,

μόνο παράπονο δεν εκφράζει. Πιστεύει ότι έτσι ο κόσμος προσεγγίζει πιο εύκολα τη δουλειά της, δεδομένου ότι η κοινότητα είναι και σχετικά μι-κρή. «Θα ανησυχούσα αν με αντιμετώπιζαν δια-φορετικά, για να είμαι ειλικρινής», τονίζει. Τέλος, καταλήγει λέγοντας πως η χρονική περίοδος που διανύουμε είναι κομβική. «Ανυπομονώ να δω τι δουλειές θα βγουν στην Ελλάδα από τους ανθρώ-πους που ζουν σε μια πολύ ιδιαίτερη συγκυρία όπως η σημερινή. Αυτή τη στιγμή γράφεται ιστο-ρία και τα κόμικς δεν πρόκειται σε καμία περίπτω-ση να μείνουν ανεπηρέαστα».

Δείτε την Αλέξια Οθωναίου στο Mstories 36.

Η πρώτη ταινία “Casus Belli” του 30χρονου Γιώργου Ζώη έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 2010, συμμετέχοντας στο επίσημο διαγωνιστικό του τμήμα και ξεκινώντας από εκεί τη θριαμβευτική της πορεία. Φέτος ο σκηνοθέτης επέστρεψε στη Μόστρα με τη νέα του ταινία «Τίτλοι Τέλους» και απέσπασε την ψήφο του Φεστιβάλ για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους.

Δείτε τον Γιώργο Ζώηστο Mstories 36.

Να ξεκινήσουμε από το “Casus Belli”.Το “Casus Belli” έκανε μια φοβερή διαδρομή. Καταρχάς εγώ ζω δύο χρόνια από αυτή την ταινία. Κανονικά. Πήγε σε πάρα πολλά φεστιβάλ, πήρε πάρα πολλά πρώτα βραβεία, πουλήθηκε σε Αυστραλία, Ευρώπη, Αμερική. Πήγαινες στο Παρίσι και έβλεπες το “Casus” να παίζει πριν από μια γαλλική ταινία. Για μένα ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία. To “Casus Belli” είναι σαν τον πρώτο σου έρωτα. Ορμάς με τα μούτρα, χτυπιέσαι, το φτιάχνεις, χαίρεσαι, νιώθεις φοβερή ευτυχία, εξαντλείσαι, καταρρέεις και στο τέλος έρχεται μια ανακούφιση, δικαί-ωση, η επιτυχία. Αλλά είναι ακριβώς σαν τους πρώτους έρωτες. Πρέπει να τους σκοτώσεις για να συνεχίσεις, κάπως έτσι.

Αυτή η επιτυχία και όλη η διαδρομή σε τρόμαξε σε σχέση με το επό-μενο βήμα; Καθόλου, ίσα ίσα το επόμενο ήταν πιο σίγουρο βήμα. Θα μπορούσαμε δηλαδή να έχουμε καταθέσει και στην ΕΡΤ να πάρουμε χρήματα, αλλά αποφασίσαμε να μην το κάνουμε, είπαμε να ξεκινήσουμε αμέσως, γιατί οι εικόνες αυτές που είχα στο μυαλό μου με τις ταμπέλες για μένα ήταν πολύ δυνατές. Με είχαν στοιχειώσει. Θεωρούσα πως σηματοδοτούν την ύπαρξή μας με έναν τρόπο πολύ άμεσο.

Τι σημαίνει να κινηματογραφείς σε όλη την Αττική αυτά τα άδεια κάδρα, χωρίς μήνυμα; Μοιάζουν σαν δήλωση ενός συστήματος που καταρρέει;Αυτό είναι ίσως ένα επίπεδο της ταινίας, το πρώτο. Οι ταμπέλες, όταν έρχεσαι από το αεροδρόμιο, σε κατευθύνουν μέχρι το κέντρο της πόλης. Είναι το πρώτο πράγμα που βλέπεις όταν φτάνεις στην Ελλάδα. Οι άδειες πινακίδες. Και είμαι σίγουρος ότι, αν είσαι ξένος, αναρωτιέσαι: «Τώρα πού πάω, πού κατευθύνομαι; Κατευθύνομαι στο κενό, είναι σαν μετά τον πόλεμο». Ο πρώτος θεατής που είδε την ταινία ήταν η κόρη του μοντέρ, ένα παιδί εννέα χρόνων και, όταν τη ρωτήσαμε τι λέει αυτή η ταινία, απάντησε: «Αυτή η ταινία λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα». Και λίγο αργότερα μας είπε: «Μπορώ να πω κάτι άλλο που σκέφτηκα τώρα; Αυτή ταινία είναι σαν μετά τον πόλεμο».

Παρατηρώντας αυτές τις πινακίδες, από ένα σημείο και μετά ανακάλυψα νοήματα εντελώς διαφορετικά, καθώς τις παρατηρούσα πρώτη φορά άδειες. Πριν από αυτό, όπως όλοι, έβλεπα το μήνυμα, τη διαφήμιση. Ξαφνικά βλέ-πουμε ότι είναι εκεί, υπάρχουν, έχουν διαφορετικά σχήματα, είναι πραγματικά σαν ανθρώπινα πορτρέτα ξεχασμένα, άδεια, και όλο αυτό μου φαινόταν πολύ συγκινητικό. Με αυτό τον τρόπο κινηματογραφούσαμε. Σαν να ήταν ξεχασμένες υπάρξεις. Τις έβλεπα σαν καθρέφτες όπου καθρεφτιζόμαστε αλλά δεν νιώθουμε τίποτα, γιατί έχουμε μαζικά μουδιάσει, και αυτές οι άδειες ταμπέλες αντικατο-πτρίζουν πλήρως αυτό το αίσθημα του κενού.

Η φετινή εμπειρία της Βενετίας...Ηταν καλύτερη από την προηγούμενη φορά. Πήγαμε πιο άνετα, είχε λιγότερο κόσμο και ήταν πολύ ανθρώπινα τα πράγματα. Επίσης πήγαμε με μια ταινία που την κάναμε με δικά μας χρήματα και είχε μεγάλη ανταπόκριση όχι μόνο στους

θεατές του φεστιβάλ, αλλά και στους κινηματογραφιστές. Και βέβαια είναι μεγάλη τιμή να πάρεις το βραβείο που πήραμε, με το οποίο αυτόματα ως σκηνοθέτης πηγαίνεις στα βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας. Είναι μεγάλη εμπειρία να παίρνεις μέρος σε φεστιβάλ γενικά και εγώ με τα φεστιβάλ μορφώθηκα. Είδα ταινίες που αποκλείεται να τις είχα δει και, ακόμα και αν κάποιες δεν μου άρεσαν -μάλλον οι περισσότερες που έβλεπα δεν μου άρεσαν, γιατί, για να πω την αλή-θεια, πιστεύω ότι στην τέχνη η αποτυχία είναι ο κανόνας-, απέκτησα την εμπει-ρία του να βλέπω πολλά πράγματα και ανάμεσά τους πάντα και κάποια διαμάντια.

Πιστεύεις ότι ζούμε σε έναν κινηματογραφικό μικρόκοσμο εδώ; Υπάρχει ένας μικρόκοσμος σκηνοθετών οι οποίοι βλέπουν μόνο ο ένας τις ταινίες του άλλου και μιλάνε μόνο για τις ταινίες των άλλων. Αυτό το πράγμα έχει υποχρεωτικά ημερομηνία λήξης, δηλαδή, αν δεν βγεις να δεις και άλλα πράγματα, θα έχεις πρόβλημα, γιατί όλο αυτό εξαντλείται πολύ γρήγορα. Βέ-βαια, πιστεύω πως υπάρχουν νέα παιδιά, νέοι άνθρωποι που ετοιμάζουν ωραία πράγματα. Εγώ έχω ένα συγκεκριμένο προβληματισμό, ότι οι άνθρωποι που κάνουμε κινηματογράφο δεν βλέπουμε πολύ σινεμά. Οταν πήγα στη Δράμα, στις προβολές ελληνικών ταινιών οι αίθουσες ήταν γεμάτες κόσμο, ενώ στις ξένες ταινίες ήταν άδειες.

Από εδώ και πέρα ετοιμάζεσαι για μια ταινία μεγάλου μήκους;Εχω στο μυαλό μου μια ταινία μεγάλου μήκους, έχω και μια μικρού μήκους... Αν θέλεις να πεις κάτι επειγόντως, διαλέγεις πώς θα το πεις κάθε φορά και η ιστορία σου είναι αισθητικής σημασίας. Μπορείς να πεις κάτι σε δέκα λεπτά ή σε μιάμιση ώρα.

Αν όλα πάνε καλά, θέλω να κάνω μια μεγάλου μήκους από το επόμενο καλοκαίρι. Η ταινία λέγεται “Stage fright” -ουσιαστικά πρόκειται για έναν ψυ-χιατρικό όρο- και διαδραματίζεται μέσα σε ένα θέατρο. Μιάμιση ώρα πριν από την επίσημη πρεμιέρα της πιο αβανγκάρντ παράστασης της χρονιάς, μπαίνουν στο θέατρο πέντε παιδιά φρέσκα και όμορφα, πέντε νεαρά άτομα, και πιάνουν ομήρους το θίασο και τους λένε ότι για μιάμιση ώρα θα δώσουν αυτοί παρά-σταση με έναν όρο: Θα πρέπει όλα να είναι αληθινά. Από τις ερμηνείες μέχρι τις σφαίρες. Και έτσι αρχίζει. Ολα θα τελειώσουν με το που ξεκινάει κανονικά η επίσημη πρεμιέρα. Αυτό είναι.

Μου θυμίζει την εισβολή των Τσετσένων στο “Nordost”...Το μόνο που έχω κρατήσει από αυτό και μου φαίνεται ενδιαφέρον είναι ότι, όταν μπήκαν μέσα οι τρομοκράτες, τα πρώτα λεπτά ο κόσμος θεωρούσε ότι είναι μέρος της παράστασης. Ζούσε αυτό το διφορούμενο συναίσθημα, είναι παράσταση ή όχι; Αυτό το ζήτημα είναι πολύ ωραίο, το όριο φιξιόν και πραγ-ματικότητας.

Στη δική μου ταινία με αφορούν οι σχέσεις που αναπτύσσονται υπό αυτή τη συνθήκη της σύγχυσης. Πρόκειται για το φόβο της έκθεσης του εαυτού μας απέναντι στους άλλους. Σε αυτές τις πολύ κρίσιμες στιγμές βγάζεις τον πραγμα-τικό σου εαυτό γιατί πρέπει να επιβιώσεις και βλέπεις ότι εκείνη την ώρα όλες οι σχέσεις και οι συμβάσεις διαλύονται.

33

«Σπίτι στην Πλάκα», μια άμεση, συμμετοχική απεικόνιση της ζωής στην πόλη.

Το «Σπίτι στην Πλάκα» είναι μια ιστοσελίδα που φιλο-ξενεί πρωτότυπες φωτογραφίες των χρηστών της από διάφορα μέρη της χώρας. Η ιδέα προέκυψε ύστερα από δύσκολους λογιστικούς χειρισμούς, υπολογιστι-κή αποχαύνωση, έντονες όσο και ζωντανές συζητήσεις, μεγάλου εύρους αλλά μηδαμινής κούρασης ποδηλατο-δρομίες και επίπονη εγκεφαλική προσπάθεια κατανό-ησης της αντίδρασης κάποιων γνωστών και αγνώστων ενάντια σε μια κοινωνική πραγματικότητα που συνη-γορεί στην αποδυνάμωση των λίγο πιο αργόρυθμων υπάρξεων ή και καθυστερημένων τύπου Πίτερ Παν συ-νανθρώπων μας σε ένα περιβάλλον διαφορετικό των προσδοκιών που αναπτύχθηκαν σε μια γενιά που με-γάλωσε στη δεκαετία του ’90 με τις αρχές του σλάκινγκ

και της απαξίωσης των πάντων. Ουφ! Δημιουργήθηκε δηλαδή παίζοντας και με χιουμοριστικοκυνική διάθε-ση από την ομάδα «Κλισαδούρες μόνο δικέ μου», που έχει έδρα την Κύπρο και δραστηριοποιείται στο χώρο των ακινήτων εδώ και μια δεκαετία. Στοχεύει στο να συγκεντρωθούν οι φωτογραφίες σε μια μεγάλη έκθε-ση, μια γιορτή, ώστε να φανεί ο κόσμος που στηρίζει την προσπάθεια αυτή.

Ολες οι φωτογραφίες που βρίσκει κανείς στο «Σπί-τι στην Πλάκα» και η καθεμία ξεχωριστά συλλέγονται και διατίθενται χωρίς όρους. Από τους χρήστες απαι-τείται μόνο ένα email επικοινωνίας και μια μικρή φω-τογραφία του καθημερινού, του παράξενου, του ωραί-ου, του ενοχλητικού, του παράταιρου, του αστείου, όλων αυτών των στοιχείων που συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα του αστικού ιστού για δικαίωμα εισόδου σε μια φανταστική κλήρωση για ένα «σπίτι στην πλάκα». Αυτό είναι το θέμα, πρόκειται για μια κίνηση που έρχεται από τον κόσμο του φανταστικού, εκεί που καταφεύγου-με όταν δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τη ζωή που πολλές φορές μας απογοητεύει. Ταυτόχρονα, φανερώ-νει το γλυκόπικρο σκηνικό της Ελλάδας της κρίσης, το αποτέλεσμα μιας χρόνιας απογοήτευσης που οδηγεί στην κατάθλιψη, σε μια ξεκάθαρη αναφορά στη γνωστή και περιεκτική έκφραση «τα δάκρυα του κλόουν». Αι-σθητικά η ποιότητα των φωτογραφιών δεν έχει κάποια αξία. Αξία προκύπτει από τη σύνθεσή τους σε μια ιστο-ρία που βρίσκεται κοντά στη βουβή πραγματικότητα.

Ο ιδρυτής της ομάδας που κρύβεται πίσω από την ιστοσελίδα δηλώνει σιγανά: «Μέσα από τη φωτογραφία είτε από μηχανή είτε από τηλέφωνο καδράρουμε όχι αυτό που απλά κοιτάζουμε και πολλές φορές προσπερ-νάμε, αλλά αυτό που βλέπουμε αληθινά, αυτό που ζού-με. (...) Φωτογραφίζοντας περνάμε σε ένα άλλο επίπεδο παρατήρησης, όχι μόνο σε σχέση με αυτό που μας αρέ-σει ή μας ενοχλεί, αλλά κάνουμε και μια προσωπική δι-αδρομή, μέσα μας και μέσα στην πόλη».

Μπορεί να ανεβάσει κανείς ελεύθερα και ανώνυμα δικές του φωτογραφίες στο spitistinplaka.com.

34

Στο έργο αυτό ένας φτωχοδιάβολος, περιθωρια-κός, άστεγος και απελπισμένος, ο Μπαρακούντα, εισβάλλει στο σπίτι της πολιτισμένης και εκλεπτυ-σμένης Εύας. Η συνάντησή τους είναι εκρηκτική και η σύγκρουσή τους ανελέητη, καθώς το διαμέ-ρισμα της γυναίκας μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Πρόκειται για μια σκληρή και ποιητική εξερεύνη-ση της ανθρώπινης φύσης, που αναζητά, διεκδι-κεί, ικετεύει και κατατροπώνεται στον αγώνα για αγάπη, αποδοχή, επιβολή και κυριαρχία. Μια αποκαλυπτική ανατομία της ασταμάτητης πάλης των φύλων, των τάξεων, των ιδεολογιών και της διαφορετικότητας, που συνθέτει αυτό τον όμορφο και άγριο κόσμο.

«Το έργο έπεσε στα χέρια μου πριν από μερι-κά χρόνια», μας λέει η Κατερίνα Λέχου, την οποία συναντήσαμε μαζί με τον Αρη Σερβετάλη στην τε-λική ευθεία των προβών τους, «και τότε δεν του έδωσα πολλή σημασία. Το ξαναδιάβασα φέτος και βρήκα πολλές αντιστοιχίες με την τρέχουσα κατά-σταση, όχι μόνο στον κοινωνικό περίγυρο, αλλά και στην προσωπική κατάσταση των ηρώων. Μι-λάμε για μια αποδόμηση της αστικής τάξης, όπου αποκαλύπτεται όλη η διαφθορά της, η μοναξιά της, ο εγκλωβισμός της. Είδα το κείμενο με εντελώς δι-αφορετική ματιά, όχι αυστηρά πολιτική, αλλά με μια ματιά που σχετίζεται με το κοινωνικό γίγνε-σθαι. Η ηρωίδα του έργου είναι μια γυναίκα μόνη για πολλά χρόνια και εγκλωβισμένη, σαν να μην έχει φίλους και συναναστροφές, σαν να μην έχει τίποτα. Η εισβολή του καταλύτη, ενός περιθωρι-ακού στοιχείου, γκρεμίζει το χάρτινο πύργο που έχει φτιάξει γύρω της. Το αξιοπερίεργο είναι πόσο παράλογα πολύ χώρο δίνει η ηρωίδα σε έναν πε-ριθωριακό άνθρωπο. Οι δύο χαρακτήρες προέρ-χονται από τελείως διαφορετικούς κόσμους και ο εισβολέας παίζει διάφορα παιχνίδια. Αυτός είναι ουσιαστικά ο κώδικας επικοινωνίας που δημιουρ-γείται ανάμεσά τους».

Αναρωτιέμαι τι προεκτάσεις μπορεί να έχει αυτή η σχέση, ταξικές ή προσωπικές; «Εχει πολ-λές προεκτάσεις», απαντάει η Κατερίνα, «και ταξι-κές και κοινωνικές και υπαρξιακές. Φύγαμε από το σχήμα όπου ο ένας έμπαινε στη ζωή του άλλου και περάσαμε σε ένα άλλο όπου ο καθένας κλείστηκε στο μικρόκοσμό του. Γύρω καίγεται το Κορδελιό

και δεν ενδιαφέρεται για τίποτε, δεν τον αφορά το δίπλα. Πλέον βλέπουμε πόσο εύθραυστη και αρ-ρωστημένη είναι η κατάσταση αυτή».

«Πάντα προβληματίζομαι», μας λέει ο Αρης Σερβετάλης, «όταν αναφερόμαστε στην κοινωνία και μιλάμε σαν να είναι κάτι ξένο από εμάς οι κοι-νωνικές τάξεις, η πάλη των τάξεων και ό,τι άλλο. Ουσιαστικά, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Νομίζω, αν κά-νεις ένα ζουμ σε αυτό που λέμε ‘κοινωνική τάξη’, εμβαθύνεις και δεις το άτομο ως οντότητα, ως ένα πρόσωπο, θα δεις όλες τις μάχες που υπάρχουν μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό και μπορείς να πεις ότι είναι και αυτή μια πάλη των τάξεων».

«Θεωρώ ότι όταν μιλάμε για κάτι και λέμε ότι είναι πολιτικό, ουσιαστικά είναι υπαρξιακό», διευ-κρινίζει ο ίδιος. «Εννοώ ότι το συγκεκριμένο έργο είναι τόσο ιδιαίτερο και ο συγγραφέας του τόσο χα-ρισματικός, που μπορείς να το δεις από πολλές με-ριές. Αυτό που είδαμε εμείς με το σκηνοθέτη μας είναι ότι θα μπορούσε να είναι ένας μονόλογος. Βλέπουμε την εσωτερική κατάσταση μιας γυναίκας η οποία έχει φτιάξει ένα μικρόκοσμο και εμφανίζε-

ται παρεμβατικά, τελείως ξαφνικά, ένας τύπος και αποδομεί όλο αυτό που έχει φτιάξει μέσα από τη φαντασία της. Ο ήρωας που υποδύομαι εγώ είναι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει στον πόνο, έχει στε-ρηθεί, σε αντίθεση με την αστή γυναίκα. Παρεμ-βάλλεται στη ζωή της και της δείχνει μια αλήθεια που πρέπει να αντιμετωπίσει με πόνο. Και στη ζωή μας όμως έτσι δεν γίνεται; Δυσκολευόμαστε να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια, επειδή πονάει και δεν είναι όπως θα μας βόλευε να είναι. Βέβαια, ουσιαστικά αυτή είναι και η κάθαρση. Η αποδόμη-ση που συμβαίνει στο έργο έχει την αύρα της αλή-θειας. Δηλαδή, ένας ξένος μπαίνει μέσα στο σπί-τι της και, λειτουργώντας σαν καθρέφτης της, προ-σπαθεί να την πείσει να δει έστω για μια στιγμή κατάματα αυτό που της συμβαίνει, να μην αυτα-πατάται, να μη συνεχίσει να νομίζει, να μη φαντά-ζεται, να ζήσει την αλήθεια όσο σκληρή και αν εί-ναι. Και αυτό που κάνει το έργο εκτός από ρεαλι-στικό, ποιητικό και μαγικό είναι ότι περιέχει όλες αυτές τις διαστάσεις ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό».

«Χάρτινα λουλούδια» είναι ο τίτλος του έργου του Χιλι-ανού συγγραφέα Egon Wolff που θα παρουσιάζουν κάθε Δευτέρα και Τρίτη από τις 8 Οκτωβρίου στο Θέατρο Ιλί-σια η Κατερίνα Λέχου και ο Αρης Σερβετάλης, σε σκηνο-

θεσία Κώστα Φιλίππογλου.

Οσοι ασχολούνται με την jazz ξέρουν τον Αδάμ Τσαρούχη εδώ και χρόνια. Οπως και αυτοί που παρακολουθούν τα λίγα μιούζικαλ που ανεβαί-νουν στις αθηναϊκές σκηνές. Οι υπόλοιποι μπορούν να τον συναντήσουν στις 18 Οκτω-βρίου στη σκηνή του Half Note και να απολαύσουν με τη φωνή του κομμάτια jazz, swing και soul. Κομμάτια από το παρελθόν και το σήμερα.

Ασχολείσαι με τη μουσική, αλλά έχεις κάνει και σπουδές στο θέα-τρο και όχι μόνο. Γιατί σε τράβηξε αυτή η τέχνη;Ασχολούμαι με τη μουσική πολλά χρόνια, καθώς οι βασικές μου σπουδές είναι πάνω στη μουσική και στο τραγούδι. Εχω ασχοληθεί με το μουσικό θέατρο παίζοντας σε παραστάσεις με σημαντικούς σκηνοθέτες, πάντα όμως ο ρόλος μου μέσα σε αυτές είχε άξονα το τραγούδι. Δεν είμαι ηθοποιός με την κλασική έννοια.

Μουσική, δηλαδή jazz;Αγαπώ πολλά ειδή μουσικής, όπως soul, blues και βέβαια jazz. Είναι η μουσι-κή που ακούω, και οι καλλιτέχνες που θαυμάζω αυτά τα είδη μουσικής υπηρε-τούν. Αρα κύριος γνώμονας για να ασχοληθώ με αυτό το είδος είναι η αγάπη μου για τη συγκεκριμένη μουσική. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να τραγουδάει κάτι το όποιο δεν θα μου άρεσε ή που δεν θα ήταν στα ακούσματά μου.

Τι συνεργασίες έχεις κάνει μέχρι τώρα στο χώρο;Είχα τη χαρά να δουλέψω με πολύ αξιόλογους και καταξιωμένους ανθρώπους της μουσικής και του θεάτρου. Μερικοί από αυτούς είναι ο Σταμάτης Φασουλής στο «Κλουβί με τις τρελές», η Κάρμεν Ρουγγέρη στην Εθνική Λυρική Σκηνή και η Σία Κοσκινά σε διάφορα μιούζικαλ. Επίσης, απέκτησα και παρακολούθησα μια τιμητική υποτροφία στη Βοστόνη δίπλα στον βραβευμένο με Τony χορο-γράφο, σκηνοθέτη Chet Walker. Στο χώρο της μουσικής, οι συνεργασίες που ξεχωρίζω είναι με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, τη Φωτεινή Δάρρα, τον Αλκί-νοο Ιωαννίδη και τον Μίμη Πλέσσα.

Ποια τραγούδια σου αρέσει περισσότερο να ερμηνεύεις και ειδικά να διασκευάζεις;Υπάρχουν πάρα πολλά αγαπημένα μου τραγούδια, κυρίως από την ξένη μουσική. Αγαπώ καλλιτέχνες όπως οι Michael Buble, Joss Stone, Donny Hathaway -που είναι και ο αγαπημένος μου τραγουδιστής-, Stevie Wonder, Whitney Houston. Αγαπημένο τραγούδι είναι το “Song For You”. Μου αρέσει να διαλέγω κομμάτια που είτε φωνητικά είτε μουσικά μιλούν στην καρδιά μου!

Τι θα ακούσουμε στο Half Note;Στο Half Note στις 18 Οκτωβρίου, θα ακουστούν κομμάτια jazz, swing και soul. Κομμάτια που αγαπώ και πάντα ήθελα να τραγουδήσω, μερικά από τα οποία είναι τa “Feeling Good”, “I Got A Woman”, “Sway”, “Moondance”, “Brother Can You Spare A Dime”. Κομμάτια από το παρελθόν αλλά και από το σήμερα.

Πώς προέκυψε το «Με τον καιρό»;Είμαι ειλικρινά πολύ χαρούμενος για το πρώτο μου τραγούδι που θα παρουσιάσω στο κοινό του Half Νote. Είναι ένα τραγούδι που μιλάει για την αγάπη και τον έρω-τα και το πώς αυτά αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου. Ενα τραγούδι σε μουσική της Σίσσυς Βλαχογιάννη και στίχους του Γιάννη Παπακωσταντή.

Πότε να περιμένουμε ολοκληρωμένη δουλειά σου;Είμαι πολύ τυχερός που γνώρισα τη Σίσσυ Βλαχογιάννη, μια ταλαντούχα συνθέτρια από την οποία θα δούμε πολύ όμορφα πράγματα. Πρώτα θα ήθελα να βγάλουμε αυτό το τραγούδι και σιγά σιγά θα συνεχίσουμε και στη δημιουργία των άλλων κομματιών.

Με τι συστολήφοράς τη στολήκι όταν την πετάςπετάς.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ

Φωτογραφίες: Νικήτας Καραγιάννης

Ρε Κριέ, πρόσεχε τι λες, κινδυνεύεις σημα-ντικά να το ξεζιμπλαφονίσεις χωρίς επι-στροφή. Καλύτερα, νομίζω, να ασχοληθείς με κάτι που δεν έχει να κάνει με πολλή κοι-νωνική συναναστροφή. Παίξε κανένα Pro δηλαδή, μονό πάντα.

Και εσύ, Ταύρε, καλό θα ήταν να απο-φύγεις τις εντάσεις για καμιά βδομαδούλα. Σκέψου το σαν διακοπές του μυαλού, χωρίς νέα ερεθίσματα μίσους. Αν το καταφέρεις, σου υπόσχομαι ελβετικές σοκολάτες για επιβράβευση. Και μη φοβάσαι, τα καλύτερα έρχονται.

Τα πράγματα θα βελτιωθούν, Δίδυμε, σε δύο σημαντικά θέματα που σε απασχο-λούν: Η δίαιτα που γυροφέρνεις θα ξεκινή-σει δυναμικά, σαν να την οδηγεί από ψηλά ένα μαγικό χέρι. Επίσης, θα δεις θετικές αλλαγές στο θέμα μουστάκι· αν είσαι άντρας θα δασύνει, αν είσαι γυναίκα θα φύγει.

Να αγοράσεις δρεπάνι, Καρκίνε. Θα σου χρειαστεί σε κάτι που δεν είναι ακόμα φανερό. Κοιτώντας όμως μακροπρόθεσμα, αυτή η εβδομάδα είναι σωστή για να αγο-ράσεις ένα δρεπάνι. Μέχρι να βρεις τι να το κάνεις, αναρωτήσου αν μπορεί να γίνει καλό διακοσμητικό τοίχου.

Οταν πηγαίνεις για ψάρεμα, Λέοντα, καλό είναι να έχεις τα κατάλληλα εφόδια. Μην πηγαίνεις με βαρκούλα, καλάμι και σαλιγκαράκι για να πιάσεις φάλαινα. Και κυρίως, αν μπλέξεις με φάλαινα και την πιάσεις τελικά από θαύμα, σκέψου καλά τι θα την κάνεις.

Εσύ, Παρθένε, καλό θα ήταν να προ-σπαθήσεις να αποφύγεις κάθε παρανομία, γιατί η έντονη γκαντεμιά θα συνδυαστεί με την αύξηση υπευθυνότητας των γύρω σου. Και μην ξεχνάς, παράνομο είναι και το να

πετάξεις κάτω την τσίχλα σου, και να παρ-κάρεις κάπου λάθος ή να μπεις στο δακτύ-λιο άσχετη μέρα.

Μη διανοηθείς, Ζυγέ, να δώσεις καμιά συμβουλή ζωής μέσα στην εβδομάδα, θα βγω να σε βρω και να σε προπηλακίσω. Θα έχεις το ακριβώς αντίθετο του κληρονομικού χαρί-σματος, της κεραίας, της ενσυναίσθησης, της αίσθησης του περιβάλλοντος γενικότερα. Μεί-νε στα δικά σου, που τα ξέρεις και τα έχεις στρώσει κούτσα κούτσα.

Μην κωλώσεις να πεις στο αφεντικό σου ότι δεν μπορείς να αναλάβεις άλλες δραστη-ριότητες αν είσαι ήδη πνιγμένος, Σκορπιέ. Το σημαντικό, βέβαια, είναι να ισχύει όντως αυτό. Κατά τα άλλα, κράτα τη χαλαρή και ανοιχτή διάθεση που έχεις, γιατί θα προκύ-ψει καινούργια φιλία και είναι ευκαιρία να την εξερευνήσεις.

Τοξότη, βοήθησε τον Δίδυμο να κάνει εκείνη τη δίαιτα που έχει στα σκαριά και ψήνει σιγά σιγά. Μην αφήσεις αυτό όμως να γίνει η κύρια ασχολία σου. Καθώς το Σάββατο ο Αρης σκάει πάνω από το κεφάλι σου, θα γεμίσεις ωραία φρέσκια αυτοπεποίθηση που μπορείς να χρησιμοποιήσεις ποικιλοτρόπως.

Εκανες reboot το καλοκαίρι, Αιγόκε-ρε, τώρα όμως ήρθε η ώρα να το ξανακάνεις. Μπορεί να σου φαίνεται νωρίς, αλλά είναι ανα-γκαίο. Καθάρισε το μυαλό σου και μετά βγες έξω και ξανασυστήσου με τον κόσμο. Με πιο πολλή όρεξη και ευθυμία αυτή τη φορά, ναι;

Από Δευτέρα, Ιχθύ, μπορείς να αρχίσεις να ξεσκονίζεις παλιούς στόχους και όνειρα. Μπορείς επίσης να αρχίσεις να ξεσκαρτάρεις και παλιά σου πράγματα, αν τα νιώθεις σαν ξεγύμνωμα πια και δεν σου κάνουν. Αν σου κάνουν, βέβαια, κράτα το βασιλιά γυμνό, γού-στο σου και καπέλο σου.

Επειδή μπορεί. Αυτή είναι η απάντηση στην ερώτηση γιατί να αγοράσει κάποιος την Karoto, την ξύστρα για καρότα. Επίσης επειδή του δίνει τη δυνατότητα να τα καθαρίζει με μεγάλη ευκολία και να τα κόβει σε ροδέλες δημιουργώντας έξυπνα σχήματα που θα τοποθετεί πάνω στα φαγητά του. Σύμφωνα με τους κατασκευαστές της, είναι επίσης κατάλληλη για κολοκυθάκια, αγγούρια και άλλα λαχανικά με παρόμοιο μακρόστενο σχήμα. Το καλύτερο όμως είναι πως κοστίζει μόλις 12 ευρώ και έρχεται σε δύο χρώματα, μαύρο και κίτρινο, για να διαλέξεις όποιο ταιριάζει καλύτερα με την κουζίνα σου. Αν λοιπον θέλεις να κάνεις ευτυχισμένη μια νοικοκυρά -ή έστω έναν νοικοκύρη- μη διστάσεις στιγμή: αγόρασέ τους την Karoto.

monkeybusiness.co.il

Εχεις άχτι από μικρός τον αστυνόμο Σαΐνι; Ηθελες πάντα να μι-λάς με τους φίλους σου χρησιμοποιώντας μόνο το μικρό σου δα-χτυλάκι; Πλέον είναι δυνατόν χάρη στα Hi-Call γάντια. Πρόκειται για παραδοσιακά πλε-κτά γάντια, που εκτός από το να ζεσταίνουν τα χέρια σου, συνδέονται μέσω Bluetooth με το κινητό σου τηλέφωνο. Λει-τουργούν έτσι σαν hands free, αρκεί να έχεις το χέρι σου σε σχήμα πανηγυ-ρισμού Ronaldinho. Κάθε φόρτιση τους προσφέρει αυτονομία 24 ωρών σε κατάσταση αδράνειας και 20 ωρών σε συνομιλία, με την τιμή τους να μην ξεπερνάει τα 50 ευρώ. Η διάθεσή τους ξεκινά την ερχόμενη Δευτέρα, έχεις όμως τη δυνατότητα να τα προπαραγγείλεις εάν δεν αντέχεις.

store.hi-fun.com

Εάν κάθε φορά που πηγαίνεις στη δουλειά φοβάσαι να αφήσεις τα τοστ σου στο ψυγείο επειδή πιθανότατα θα τα κατασπαράξει κάποιος άλλος πριν από εσένα, τότε πρέπει να ρίξεις μια ματιά στις Anti-Theft Lunch Bags. Πρόκειται για σακουλάκια που κλείνουν αεροστεγώς και έχουν πάνω τους σχέδια μού-χλας. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πάει ο επίδοξος κλέφτης φαγητού να σου τα αρπάξει, θα θεωρήσει πως είναι χαλασμένα και θα τα αφήσει στη θέση τους (να τα πετάξει αποκλείεται, αφού εκτός από άρπαγας είναι και βαρεμάρας). Κάθε πακέτο με 25 σακουλάκια κάνει κάτι περισσότερο από 6 ευρώ, αν και θα πρέπει να περιμένεις λίγο καιρό μέχρι να τα πάρεις στα χέρια σου, μια και προς το παρόν έχουν εξαντληθεί.

www.thinkofthe.com

Το καλό με τις φωτογραφίες, όπως λένε και οι Κινέζοι, είναι πως αντιστοιχούν σε 1.000 λέξεις. Ετσι δεν χρειάζεται να σου εξηγήσει κανείς πως το Pet Peek Dog Window είναι ένα παράθυρο-φινιστρίνι που επιτρέπει στο σκύλο σου να ικα-νοποιεί την περιέργειά του βλέποντας τι υπάρχει πίσω από το φράχτη. Ούτε να συμπληρώσει ότι δεν θα χρειάζεται στο εξής να σκαρφαλώνει και να γα-βγίζει τρομάζοντας τους περαστικούς. Αντιθέτως, μπορεί να επικεντρωθεί σε άλλα στοιχεία, όπως ότι έχει διάμετρο

24 εκατοστών, κοστίζει 27 ευρώ και θα χρειαστείς κάποιον γνωστό στις ΗΠΑ για να το αγοράσεις, αφού η εταιρεία που το κατασκευάζει δεν πραγματοποιεί αποστο-λές στην Ευρώπη.

www.petpeek.info

Δεν γνωρίζουμε αν θα βγει ποτέ στην παραγωγή, αφού πρόκειται για ένα concept αμάξι που προς το παρόν εκτίθεται στο Σαλόνι Αυτοκινή-του του Παρισιού. Παρόλα αυτά οι ιδέες του αξίζει να γίνουν πραγμα-τικότητα, καθώς το Smart Forstars, όπως είναι το όνομά του, ενσω-ματώνει στο μπροστινό τμήμα έναν προτζέκτορα επιτρέποντάς σου να έχεις το δικό σου drive-in σινεμά. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνδέσεις το κινητό σου ασύρματα και αυτόματα ξεκινάει να προβάλλει τις ταινίες που επιλέγεις, με τον ήχο να αναπαράγεται από τα ηχεία του αυτοκινήτου. Και έτσι απλά το «πάμε στο γκαράζ μου για ταινία» αποκτά εντελώς νέα σημασία...

www.smart.com

Πριν από τον αγώνα με την Αρσεναλ, σε κάθε συζή-τηση που έκανα με φίλους και γνωστούς, αλλά και σε κάθε μου ανάγνωση, τα πάντα συνέκλιναν στο εξής: στα πόσα γκολ θα σταματήσει το κοντέρ στο Emirates. Χωρίς να έχει παρουσιάσει όλο αυτό το διάστημα κάτι ιδιαίτερο, η ομάδα πέταξε στο Λον-δίνο ξεγραμμένη από όλους. Με βάση, λοιπόν, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η εμφάνιση της ομάδας -και όχι βεβαίως το τελικό σκορ που απέχει πολύ από την αποτύπωση της πραγματικότητας- κρίνεται ως επιτυχημένη.

Και αυτό γιατί, για πρώτη φορά τη φετινή σεζόν, η ομάδα φάνηκε να βγαίνει στον αγωνιστικό χώρο χωρίς να έχει ξεχάσει την ταυτότητά της στα αποδυ-τήρια. Ο Ζαρντίμ, που πολλοί περίμεναν στη γωνία για να τον φάνε σε περίπτωση συντριβής, έδειξε δια-βασμένος στήνοντας σχεδόν άριστα την ομάδα, ενώ κατάφερε -ιδιαίτερα στο πρώτο ημίχρονο- να κλείσει τους διαδρόμους και να δυσκολέψει το παιχνίδι των κανονιέρηδων. Το 1-1 του πρώτου μέρους ίσως και να μας αδίκησε, αλλά με τον τρόπο που ήρθε (Μή-τρογλα, εσύ είσαι ο θεούλης μας, λέμε) είπαμε και ευχαριστώ. Μεγάλο παιχνίδι και από τον επιβλητικό Σιόβα. Μαζί με τον έτερο αποκτηθέντα από τον Πανι-

ώνιο Μανιάτη, έδειξε ότι μπορεί να συγκροτήσει ένα δυναμικό δίδυμο στα χαφ.

Πάμε τώρα στις μεγαλύτερες απάτες του φετινού Ολυμπιακού, που, όσο και να το εύχομαι, δύσκολα θα με διαψεύσουν. Μασάντο, Γκρέκο, Χολέμπας τα ονοματάκια τους. Τους έβλεπα χτες και αναρωτιό-μουν γιατί να μην υπάρχει τεχνολογία «αντίστροφου 3D». Τι εννοώ; Να, πώς βλέπεις το παιχνίδι σε 3D διάσταση και είναι σαν να μπαίνουν οι παίκτες στο σαλόνι σου; Η τεχνολογία «αντίστροφο 3D» θα σου δίνει την αντίστροφη δυνατότητα. Να μπαίνεις, δηλα-δή, εσύ όποτε θέλεις μέσα στην οθόνη και, όταν κά-νει ζουμ σε τύπους σαν και τους προαναφερόμενους, να μπορείς να τους σκας από μία φαπίτσα μπας και συνέλθουν... Ανεκδιήγητοι.

Οπως και να έχει, οι εφημερίδες θριαμβολο-γούν για την εμφάνιση. Το ίδιο και ο πρόεδρος. Ο οποίος, βέβαια, αν είχε δεήσει να καταστρώσει ένα μεταγραφικό πλάνο της προκοπής το καλοκαίρι, θα έβλεπε τώρα την ομάδα του να κάνει σχέδια για τους «16» και όχι να αγκομαχάει για το φτωχό πλην τίμιο Europa League. Το οποίο, για να λέμε και την αλή-θεια, δεν θα μας κακοπέσει. Αφήστε που μετά τα πε-ρυσινά μάς έχει αφήσει και μερικά απωθημενάκια...

ΘΕΟΥΛΗΔΕΣ ΚΑΙ

ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ

Ηταν η λύση του συμβολαίου του Κώ-στα Κατσουράνη με τον Παναθηναϊκό η κίνηση που θα δώσει τέλος στα προ-βλήματα της ομάδας; Οι επόμενες αγω-νιστικές μόνο μπορούν να βγάλουν αποτέλεσμα. Σίγουρα, πάντως, ήταν ένα σοκ, από αυτά που δεν έχουμε συ-νηθίσει στην Ελλάδα.

Πάντοτε παίκτες και οπαδοί είχαν σίγουρη την απόλυση του προπονη-τή όταν κάτι δεν πήγαινε καλά. Ετσι, όταν ήθελαν να διώξουν κάποιον τε-χνικό, επειδή για παράδειγμα τους έβαζε διπλές προπονήσεις και πού να τρέχεις τώρα πρωί βράδυ, δεν έπαιζαν μερικά παιχνίδια, γκρίνιαζε η εξέδρα και ο πρόεδρος έπαιρνε το πολυπόθη-το κεφάλι.

Το ζήτημα τώρα, βέβαια, είναι αν συμβαίνει το ίδιο στο Τριφύλλι. Σίγουρα ο Κατσουράνης της Εθνικής δεν είναι ίδιος με τον Κατσουράνη του Παναθη-ναϊκού. Σίγουρα δεν τρέχει στους Πρά-σινους όπως έκανε πριν από μερικά χρόνια, πχ. στην ΑΕΚ. Είναι εξάλλου 33 χρόνων και οι φήμες τον θέλουν να έχει αδυναμία στις καταχρήσεις. Ηταν όμως με διαφορά ο ποιοτικότερος παίκτης του συλλόγου στο κέντρο και σίγουρα δεν αποβλήθηκε επίτηδες με τα Γιάν-νενα, όπως κάποιοι θέλουν να λένε. Επίσης είχε ένα βαρύ συμβόλαιο που η ομάδα δυσκολεύεται να πληρώσει.

Αποτέλεσμα; Ο καθένας ερμηνεύει την απομάκρυνσή του όπως τον εξυπη-ρετεί, ειδικά αυτές τις μέρες που μαθαί-νουμε τι ειπώθηκε στα γραφεία μέσα από «διαρροές». Προσωπική πρόβλεψη, η λύση του συμβολαίου του δεν φτάνει. Ελάχιστα πράγματα θα αλλάξουν και το καλοκαίρι θα τον ακολουθήσει ο Φερέ-ιρα, που, αν δεν είχε υψηλή ρήτρα, θα είχε ήδη φύγει.

Θέλεις να μάθεις τα πάντα για τα tablets, τα laptops και τα smartphones, αλλά ντρέπεσαι να ρωτήσεις; Τα καταστήματα Πλαίσιο έφτιαξαν ειδικά για εσένα σημεία «γνώσης», τα iNFO SPOTS τα οποία προσφέρουν περιεκτικές πληροφορίες για προϊόντα και τεχνολογίες, χρησιμοποιώντας έξυπνες και διαδραστικές σημάνσεις. Με κεντρικό μήνυμα «Τι θες να μάθεις σήμερα;», αυτή η νέα καμπάνια θα σου μάθει τις τεράστιες δυνατότητες των tablets, τον καλύτερο τρόπο για να φτιάξεις μόνος σου έναν desktop υπολογιστή και τι πραγματικά μπορεί να κάνει η Smart TV.

Στο πλαίσιο του σχεδίου «Πράξεις Ζωής» και του έμπρακτου ενδιαφέροντος για την υγεία και ειδικό-τερα για την Τρίτη Ηλι-κία, η INTERAMERICAN υποστηρίζει το πρόγραμμα ενημέρωσης του Ινστιτού-του Προληπτικής Περι-βαλλοντικής και Εργασιακής Ιατρικής “Prolepsis” για τα ηλικιωμένα άτομα, με θέμα την πρόληψη των ατυχημάτων μέσα στο σπίτι. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία, οργανώθηκε στο 1ο ΚΑΠΗ Μεταμόρφωσης Αττικής η δεύτερη σχετική εκδήλωση με ομιλήτρια την ιατρό κ. Α. Μπάκα, η οποία παρουσίασε τις κυριό-τερες αιτίες πρόκλησης ατυχημάτων σε ηλικιωμένους στους χώρους του σπιτιού και έδωσε πρακτικές συμβουλές για την αποφυγή τους. Η πρώτη εκδήλωση ενημέρωσης είχε πραγματοποιηθεί τον περασμένο Απρίλιο στο ΚΑΠΗ Αιγάλεω, ενώ θα ακολουθήσει ανάλογη ενημέρω-ση στο ΚΑΠΗ Γλυφάδας προσεχώς.

Τα Flocafé, ενισχύο-ντας ακόμα περισσότε-ρο την εμπειρία από-λαυσης που εδώ και 18 χρόνια προσφέρουν στους καταναλωτές, παρουσιάζουν το νέο χαρμάνι καφέ Flocafé Exclusive Blend by Buondi. Mε αυτό τον τρόπο εγκαινιάζεται η συνεργασία των δύο εταιρειών και δημι-ουργούν μαζί μια ιδι-αίτερη γεύση από εκλε-κτούς κόκκους 100% Arabica, με άρωμα κόκκινων φρούτων, μαύρου σταφυλιού και νότες μαύρης ακατέργαστης ζάχαρης από επιλεγμένες ποικιλίες ειδικής πε-ριορισμένης παραγωγής που αναπτύσσονται στη Βραζιλία, την Κολομβία και την Κόστα Ρίκα. Παράλληλα, τα Flocafé συνεχίζουν να προσφέρουν τον καλύτερο καφέ της ημέρας, με τις αγαπημένες γεύσεις cappuccino και cappuccino freddo να κοστίζουν μόνο 2,5 ευρώ.

Το εστιατόριο Kuzina στο ιστορικό κέντρο της πόλης, πέρα από τις μοναδικές μοντέρνα ελληνικές γευστικές προτάσεις διά χειρός Αρη Τσανακλίδη, είναι γνω-στό για τη θέα στην Ακρόπολη και το Ναό του Ηφαίστου. Για τη μοναδική αυτή θέα -ειδικά από τα τραπέζια που βρίσκονται στην tarazza της Kuzina- το δίκτυο BBC συμπεριέλαβε το εστιατόριο ανάμεσα στα δέκα καλύτερα εστιατόρια με θέα παγκοσμίως. Στη λίστα του BBC, εκτός από την Kuzina, περιλαμβάνονται μερικά από τα πιο γνωστά εστιατόρια με μαγευτική θέα στη Νέα Υόρκη, στο Hong Kong, στην Πράγα, στο Πεκίνο. Oι μοναδικές γευστικές δημιουργίες της Kuzina και η tarazza του εστιατορίου αποτελούν εδώ και αρκετά χρόνια το πιο καλά κρατημέ-νο μυστικό των Αθηναίων και των «ψαγμένων» επισκεπτών της πόλης.

To www.you.gr, το ηλεκτρονικό κατάστημα της Info Quest Technologies, εγκαινίασε μια ολοκαίνουργια κατηγορία για gaming, δίνοντας την ευκαιρία στους λάτρεις των ηλεκτρονικών παιχνιδιών να βρουν συγκεντρωμένα και άμεσα διαθέσιμα τα πιο “hot” προϊόντα gaming, σε πολύ οικονομικές τιμές. Στο www.you.gr οι φανατικοί gamers θα βρουν όλες τις δημοφιλείς κονσόλες, ειδικές συνθέσεις υπολογιστών για απαιτητικά παιχνίδια, καθώς και εξειδι-κευμένα εξαρτήματα, όπως κάρτες γραφικών, cases και ψήκτρες, για extreme απόδοση και ισχύ. Μία μεγάλη ποικιλία από ειδικά αξεσουάρ και περιφε-ρειακά είναι επίσης διαθέσιμη, ώστε να δημιουργήσουν το δικό τους gaming center. Οι τίτλοι των παιχνιδιών θα είναι, βέβαια, ο απόλυτος πρωταγωνι-στής της νέας κατηγορίας.

Η SAP υλοποίησε μία ακόμη ενέργεια Εταιρι-κής Κοινωνικής Ευθύ-νης, η οποία αφορά την υποστήριξη του Κέντρου Προστασίας του Παιδιού Αττικής «Η ΜΗΤΕΡΑ». Στο πλαίσιο της ετήσιας συνάντησης της ομάδας Global Maintenance GTM & Premium Engagement στην Αθήνα, οι 16 προ-σκεκλημένοι είχαν την ευ-καιρία να επισκεφθούν το

Κέντρο Προστασίας του Παιδιού Αττικής «Η ΜΗΤΕΡΑ», όπου οργάνωσαν ένα παιδικό πάρτι με παιχνίδια, δημιουργική απασχόληση και προσφορά δώρων στα παιδιά. Με κύριο στόχο την υποστήριξη μη κυβερνητικών οργανώσεων, την υπεύθυνη επιχειρηματική δραστηριοποίηση, καθώς και την ενεργή αλλη-λεπίδραση των εργαζομένων της με τους κοινωνικούς τους εταίρους, η SAP υλοποίησε την παραπάνω πρωτοβουλία ως μέρος του ευρύτερου προγράμμα-τος ΕΚΕ της εταιρείας.

Εμπνευσμένη από την υψηλή γαστρονομία, η Nespresso δημιουργεί τον Crealto, την πρώτη Εκλεκτή Ποικιλία Nespresso Limited Edition, που στηρίχτηκε σε μία ιδέα από τεχνική μα-γειρέματος. Με τον Crealto, η Nespresso αποδεικνύει ακόμα μία φορά την ασίγαστη αναζήτησή της για νέες εμπειρίες καφέ, που σε αυτή την περίπτωση εμπνέεται από τη συνάντηση μεταξύ δύο ειδικών. Ο Crealto είναι ο καρπός της συνάντησης μεταξύ ενός από τους ειδικούς καφέ της Nespresso, του Alexis Rodriguez, και του βραβευμένου με αστέρι “Michelin” σεφ Mauro Colagreco, οι οποίοι μοιράζονται την αγάπη για υψηλής ποιότητας προϊόντα και την επιθυμία για δημιουργία. Το πάθος του Alexis Rodriguez για δημιουργία άντλησε έμπνευση από τις τεχνικές μα-γειρικής του Mauro Colagreco και δημιούργησε αυτή τη νέα ποικιλία.

Λαμβάνοντας υπόψη της την επίσημη εμπορική διάθεση του iPhone 5 στις πρώτες χώρες του εξωτερικού (ΗΠΑ, Ηνωμένο Βα-σίλειο, Γαλλία, Γερμανία, Αυ-στραλία, Καναδά, Χονγκ Κονγκ, Σιγκαπούρη και Ιαπωνία), η Cosmote ξεκίνησε τη διανομή των nano SIM στο δίκτυο καταστη-μάτων της (Cosmote, Γερμανός, ΟΤΕshop). Υπενθυμίζεται πως το νέο κινητό τηλέφωνο της Apple δέχεται μόνο το νέο πρότυπο και δεν μπορεί να λειτουργήσει με τις micro SIM που χρησιμοποιούνται στα iPhone 4 και 4S. Οι νέες nano SIM είναι λεπτότερες κατά 12% από τον προκάτοχό τους, έχοντας πάχος 0,67 χλστ., και μικρότερες με διαστάσεις 12,3x8,8 χλστ., διατηρώντας όμως τα ίδια τεχνικά χαρακτηριστικά με τις απλές SIM κάρτες.

η

ί Τ άθ

Τη διέλευση της Λιοσίων από το σταθμό της Αττικής εξαιτίας ενός μικρού διαφημιστικού που βρήκα στην τσάντα μου. «Μέντιουμ Αbou μεγάλο σημαντικό» έλεγε ο τίτλος και συνέ-χισα να διαβάζω ενώ προσπαθούσα να θυμηθώ πώς βρέθηκε στην τσάντα μου. «Πνευμα-τιστής!» ο υπότιτλος και κάπου εκεί θυμήθηκα. Μου το είχε δώσει φίλος σε ημιεπαγγελ-ματικό καφέ στην Κυψέλη την προηγούμενη Κυριακή. Παραθέτω τη συνέχεια, καθώς δεν έχει κανένα νόημα να αλλάξω ούτε λέξη! «Πάνω από 20 χρόνια εμπειρίας ανεξάρτητα από το ποια είναι τα προβλήματά σας. Μπορώ να σας βοηθήσω να λύσετε τα δυσκολότερα από αυτά στο μικρότερο χρόνο από οποιονδήποτε άλλον, ακόμα και αν έχετε απογοητευθεί από άλλους πνευματιστές. Μπορώ να κάνω τους ερωτευμένους καλύτερα από πριν. Μπορώ να κάνω άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους να ερωτευθούν. Επίσης δίνω πανίσχυρο φυλα-κτό για προστασία. Λύνω σημαντικές δικαστικές υποθέσεις σεξουαλικού περιεχομένου». Και κάπου εδώ σκάει ο Βέγγος και φωνάζει: «Από βέσπα ξέρεις;»

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου επιστημονικής είδησης. Ηρθε επιτέλους η ώρα για αντεπίθεση στους χορτοφάγους και δεν μπορούσα να χάσω τέτοια ευκαιρία. Θα αρχίσω με μια δήλωση του ερευνητή που μελέτησε το απολίθωμα ενός βρέ-φους 1,5 εκατομμυρίων ετών: «Στην πραγματικότη-τα όμως το κρέας είναι που μας έκανε ανθρώπους». Οχι δεν τρελάθηκε ο επιστήμονας, απλώς βρήκε ένα θραύσμα κρανίου στο φαράγγι Ολντουβαϊ της Τανζανίας, το οποίο παρουσιάζει ενδείξεις μιας μορφής αναιμίας που οφείλεται σε έλλειψη βιταμι-νών της ομάδας Β. Δεδομένου ότι τα σαρκοφάγα ζώα αντλούν τις απαραίτητες βιταμίνες B6 και B12 από την τροφή τους, η πιθανότερη εξήγηση είναι ότι το βρέφος, περίπου δύο ετών, πέθανε από έλλειψη κρέατος, πιθανώς όταν άρχισε να απογα-λακτίζεται. Αν πάλι δεν είχε απογαλακτιστεί και συνέχιζε να θηλάζει, είναι πιθανό ότι η μητέρα του παρουσίαζε έλλειψη βιταμινών B λόγω ανεπάρκειας κρέατος στη δίαιτά της. Οταν το λέει η επιστήμη, εγώ σηκώνω τα χέρια ψηλά. Πιάσε μια μπριζόλα!

Τη λίστα με τα υπέρ και τα κατά για την παρακολούθηση ή μη της συναυλίας του Διο-νύση Σαββόπουλου στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη. Εχω μεγαλώσει με τα τραγούδια του (αχ, πόσο μπανάλ!), άρεσε και του μπαμπά, έχω να τον δω και καιρό. Είναι λίγο περίεργος τελευταία. Εχω μάθει ένα σωρό κουτσομπολιά που δεν τον τιμούν καθόλου. Δύσκολα τα πράγματα. Τα υπέρ όμως ήταν περισσότερα πριν καν γράψω για το «Τσάμικο» και το «Βουβό τανγκό». Γιατί η μουσική δημι-ουργία είναι πάνω από το χαρα-κτήρα του ανθρώπου. Αρκεί να μην πει πολλά.

PUBL

I

Με την αντίληψη ότι «πραγματικά μεγάλος είναι αυτός που μπορεί να κάνει τη διαφορά στην καθημερινότητα των συμπολιτών του», η ΟΠΑΠ Α.Ε. εδώ και 54 χρόνια μεταφράζει σε κοινωνικό έργο την επιχειρηματική της εξέλιξη και ενισχύει με κάθε τρόπο πρωτοβου-λίες για τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων στην Ελλάδα. Στηρί-ζει αλλά και δημιουργεί προγράμματα στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, του Αθλητισμού, του Πολιτισμού και του Περιβάλλοντος και σκύβει πάνω από τις ανάγκες των ευπαθών κοινωνικά ομά-δων.

Εφέτος, αναλαμβάνει άλλη μία σημαντική πρωτοβουλία στο πλαίσιο του προγράμματος Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης που στόχο έχει να προστατέψει την πιο σημαντική μας «ομάδα»: τα παιδιά.

Ο καθιστικός τρόπος ζωής, η πιεσμένη καθημερινότητα και η έλλειψη ενημέρωσης των γονέων, καθώς και η άγνοια σε θέματα σωστής διατροφής, έχουν προκαλέσει την αύξηση της παιδικής παχυσαρκίας κατά 40%. Η ΟΠΑΠ Α.Ε. ευαισθητοποιήθηκε απέ-ναντι σε αυτό το πρόβλημα και αποφάσισε να στηρίξει την έρευνα και αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού, χρηματοδοτώντας το Πρόγραμμα του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου «Σωματομετρική και Διατροφική αξιολόγηση των μαθητών Δημοτικού Σχολείου: Κα-θορισμός επιπολασμού της παχυσαρκίας και κινδύνου ανάπτυξης της παχυσαρκίας στα παιδιά».

Χάρη στην οικονομική στήριξη της ΟΠΑΠ Α.Ε. το πρόγραμμα αυτό θα επεκταθεί ως και το 2015 σε όλα τα παιδιά Νηπιαγωγείου, Δημοτικού και Γυμνασίου της χώρας.

Στόχος του προγράμματος είναι η πρόληψη και θεραπεία της παιδικής παχυσαρκίας, η αναγνώριση διατροφικών ελλείψεων των μαθητών, η προώθηση και ενίσχυση της σωματικής δραστηρι-ότητας των μαθητών, η βελτίωση των διατροφικών συνηθειών των

μαθητών και τέλος η δημιουργία αντιπροσωπευτικών καμπυλών ανάπτυξης παιδιών.

Πιο συγκεκριμένα έχει καταρτίσει ένα πλήρες σχέδιο ενεργει-ών για τη συλλογή δεδομένων που χρειάζονται προκειμένου να αντιμετωπιστεί η παιδική παχυσαρκία. Οι ενέργειες αυτές περιλαμ-βάνουν μεταξύ άλλων: Δημιουργία on-line εντύπων αξιολόγησης σωματικής διάπλασης, συνηθειών διατροφής και σωματικής δρα-στηριότητας και οδηγιών αξιολόγησης για τους εκπαιδευτικούς.

Ανάλυση και αξιολόγηση των σωματομετρικών και διατροφι-κών δεδομένων των μαθητών.

Δημιουργία ατομικών αναφορών με αποτελέσματα σωματο-μετρίας, διατροφικής αξιολόγησης και σωματικής δραστηριότητας για κάθε μαθητή και αποστολή τους στις σχολικές μονάδες σε μορ-φή PDF.

Παραγωγή και αποστολή στα σχολεία 16σέλιδου εντύπου οδη-γιών για υγιεινή διατροφή και πρόληψη της παχυσαρκίας για γο-νείς και παιδιά.

Δημιουργία αναφορών (στατιστικά και απογραφικά δελτία σε Πανελλαδικό, Νομαρχιακό και Ατομικό επίπεδο) και αποστολή τους στους εμπλεκόμενους φορείς (ΟΠΑΠ Α.Ε., Υπουργείο Παιδεί-ας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού).

Η ΟΠΑΠ Α.Ε. είναι παρούσα σε κάθε προσπάθεια που γίνεται για να αποκτήσουν τα παιδιά το χαμόγελο της υγείας, της ευεξίας και της αυτοπεποίθησης που αξίζουν! Είναι δίπλα σε κάθε βήμα που γίνεται για να έχουν όλα τα παιδιά μια ζωή γεμάτη με τη χαρά του αθλητισμού, της συμμετοχής και της σωστής διατροφής. Το Πρόγραμμα του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου κατά της παιδικής παχυσαρκίας είναι μια εξαιρετικά ολοκληρωμένη και επιστημονι-κά εμπεριστατωμένη πρόταση και με την στήριξη της ΟΠΑΠ Α.Ε. θα μπορέσει να συνεχιστεί και να πετύχει τους στόχους του!