Metropolis

Σερφάροντας στη Βουλιαγμένη Πάρτι από τα παλιά

Ο Μανώλης Μαυροματάκης για τις «Ζωές των άλλων»

Στο γραφείο του Δημάρχου

25-31.01.2013

Κάπου, κάποτε,ένας πράκτορας...

www.metropolispress.gr

ΦΥΛΛΟ 1013

Ο Δημήτρης Καραΐσκος πήρε τα σύνεργά του και φωτογράφισε τους ατρόμητους των κυμάτων

Η Κατερίνα Ανέστη ανέβηκε τα σκαλιά της Κοτζιά και συνάντησε τον Γιώργο Καμίνη

Η Βάσια Ρούσσου συμμετείχε στο live των Wedding Singers στο Γκάζι

Index

Ηρθε για λίγο από τις ΗΠΑ και παρουσίασε το νέο του βιβλίο

Καπλάνι... 32 Μια μπάντα μες στη... θολούρα της

My Drunken Haze... 40

Ο Φοίβος αρνείται να συμβάλει στη μουσική και πολιτική αιθαλομίχλη

Δεληβοριάς... 33 Ο Στάθης και τα Minorάκια του πήραν τον δρόμο τον κακό

Retropolis II... 41

Δύο ζευγάρια και η εμπειρία του swinging επί σκηνής

Αλεξάνδρα Κ*... 34 Η εικόνα του Λαμπράκη ζωντανεύει μπροστά σου σαν ανάμνηση

Περλέγκας... 42

Πριν από τη συνάντηση με τους Χειμερινούς Κολυμβητές και τον καινούργιο του δίσκο

Λόλεκ... 35 Εθισμένος στα social media και στο UI Design

Constantinos88... 45

Ο Διαγόρας Καλαϊτζόγλου κάνει ορθοπεταλιές στον Δρόμο του Μεταξιού

Ταξιδιώτης... 38 Ο σκηνοθέτης για τη νέα βερσιόν των «Κόκκινων Φαναριών»

Ρήγος... 46

Στα Αναφιώτικα...

Ο Μανώλης Μαυροματάκης κατασκοπεύ-ει τις «Ζωές των Αλλων» στο Θέατρο Θη-σείον, οι Wedding Singers υπόσχονται ξέ-φρενα πάρτι κάθε Πέμπτη στο Τώρα Κ44, οι My Drunken Haze κυκλοφορούν το πρώτο

τους EP, τρεις νέοι ηθοποιοί ετοιμάζονται να συναντήσουν τον “Frankenstein” στη μεγάλη οθόνη και ένα παλιό δια-μέρισμα στο κέντρο της πόλης μετατρέπεται σε πλατφόρ-μα έκφρασης.

Mstories 54

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPressΙδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr]Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr]

Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFPΔημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

METROPOLIS

2

Οι μέρες της αφθονίας μου

Δημιουργώντας τη μυωπία και φορώντας γυαλιά

Η χρονιά τελείωσε μέσα σε ένα κλίμα βαρύ. Η νέα χρονιά ξεκίνη-σε εκκωφαντικά. Με φωνές, τσακωμούς, διαφωνίες, ήχους από όπλα, εκρηκτικούς μηχανισμούς. Με θόρυβο, σαν να πρέπει να αναπληρώ-σει η φασαρία ό,τι δεν φαίνεται. Σαν όλοι οι πολίτες να έχουν μεταλ-λαχθεί σε πλάσματα μυωπικά, που χρειάζεται να μισοκλείνουν τα μά-τια για να μη χάσουν τις σπουδαίες λεπτομέρειες. Μάταια, βέβαια, κα-θώς η πραγματικότητα αυτές τις πρώτες μέρες του 2013 είναι θαμπή, κάπως αδιευκρίνιστη. Δεν πειράζει, δεν χρειάζεται καλή όραση για να διακρίνουμε την παρακμή.

Μόνο που ως μύωπες δεν μπορούμε να διακρίνουμε τα ψιλά γράμμα-τα. Εκεί που πέρασε, μέσα στο πλήθος των λοιπών ειδήσεων, η ανα-κοίνωση της διακοπής της λειτουργίας του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου. Σύμφωνα με την έκκληση που απέστειλε η τέως διοίκηση του ιδρύμα-τος ώστε να ανακληθεί η απόφαση της κυβέρνησης, το ΕΚΕΒΙ είχε εδώ και καιρό δει την πλάτη του υπουργείου στραμμένη και λειτουργούσε αφημένο στη μοίρα του, με απλήρωτο προσωπικό.

Το ΕΚΕΒΙ δεν λειτουργούσε τέλεια, θα μπορούσε ίσως να ήταν ισχυ-ρότερο, πιο παραγωγικό σε δράσεις και ιδέες. Η σφραγίδα του απο-τυχημένου, όμως, με την οποία «παρασημοφορήθηκε», είναι μάλλον επιπόλαιη. Αστοχη, άδικη. Προϊόν μυωπικής προσέγγισης. Οχι συγκε-κριμένα από τον αναπληρωτή υπουργό Κώστα Τζαβάρα. Αλλά από το σύνολο της πολιτικής κοινωνίας εδώ και χρόνια, που λαμβάνει απο-

φάσεις χωρίς γυαλιά, αφήνοντας γύρω από τον πολιτισμό μια ενοχλη-τική θαμπάδα. Αν δεν λειτουργούσε καλά, αν υπήρχε φωτιά πίσω από τον καπνό των δημοσιευμάτων του φθινοπώρου περί ύποπτης διαχεί-ρισης, δεν θα μπορούσε απλά να διορθωθεί; Δεν θα μπορούσαν να γίνουν βελτιωτικές επεμβάσεις; Τι είναι μια χώρα που απλώς κλείνει το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου της; Τι είναι μια χώρα που εν μέσω μιας τέ-τοιας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης αφήνει να χαθεί ένας φορέ-ας πολιτισμού;

Στο πλαίσιο καταπολέμησης της γενικότερης θαμπάδας, όπως θα παρατηρήσετε στο παρόν τεύχος, η “Metropolis” έχει προβεί σε μια ριζική ανανέωση. Οι αλλαγές στην αισθητική της και στην ύλη της αποσκοπούν στην καλύτερη επικοινωνία με τους αναγνώστες και εί-ναι μια σαφής δήλωση ότι μπορεί ως χώρα να βλέπουμε τις μέρες της αφθονίας μας να στερεύουν, αλλά από την καλή μας διάθεση και το κέφι μας έχουν ακόμα πολλά να προκύψουν. Με τα γυαλιά της μυωπίας μας να ακουμπούν στη μύτη, ελπίζουμε αυτή τη νέα χρονιά να δούμε καθαρά κάθε στοιχείο αισιοδοξίας που μισοκρύβεται στη θαμπάδα των ημερών.

Αθως Δημουλάς

4

Ας συστηθούμε λοιπόν. Το 1979 δημιουργήθηκε στις ΗΠΑ από τον Τζέρι Φάλγουελ μια πολιτική ορ-γάνωση με ονομασία Moral Majority, που στόχο είχε να επαναφέρει τον πληθυσμό και την κοινωνία της χώρας -μετά και το «ηθικό ξεχαρβάλωμα» των δεκαετιών ’60 και ’70- στον σωστό δρόμο, εκφρά-ζοντας με απόλυτο τρόπο ιδέες και απόψεις της αμερικανικής χριστιανικής δεξιάς.

Σιγά σιγά ο όρος moral majority έγινε και όρος μέσα στην κοινωνία, υπονοώντας όλα αυτά που η βουβή μειοψηφία δεν έλεγε ανοιχτά. Αρχιζε να υπονοεί ότι οτιδήποτε εξέφραζε αυτός ο οργανι-σμός είχε το αλάθητο, αφού χρησιμοποιούσε δύο λέξεις που έρχονται «εκ των άνωθεν» και επιβάλ-λονται και μόνο με το άκουσμά τους.

Ποιος θα ήθελε να λέγεται ανήθικος και ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί στο ρεύμα της πλειοψηφί-ας; Οι πολλοί έχουν συνήθως δίκιο. Με τον χρόνο, φυσικά, αποδείχθηκε ότι η συγκεκριμένη πολιτική οργάνωση ήταν αμφιλεγόμενα ηθική και αμφιλε-γόμενα πλειοψηφική και ο Τζέλο Μπιάφρα των Dead Kennedys το 1981 τους αφιέρωνε μια καται-γίδα διαρκείας 1’ και 55’’ στο “In God We Trust”.

Ολα αυτά τα χρόνια, όμως, μια ιδέα τριγυρνούσε στο μυαλό μου... Αν η ηθική πλειοψηφία (moral

majority) είναι ένας τρόπος για να επιβάλλεις κυριολεκτικά τις ιδέες σου στους πολλούς με οποιονδήποτε τρόπο, υπάρχει παράλληλα ενερ-γή και ζωντανή μια ηθική μειοψηφία, η οποία σκέ-πτεται, δρα και δημιουργεί και η οποία είναι αυτή που πραγματικά επηρεάζει τη ζωή μας και την οδη-γεί μέσα από δρόμους πιο μοναχικούς ίσως, αλλά σίγουρα πιο ηθικούς. Σκέπτομαι ότι με όρους πα-ρελθόντος ο σκληρός πυρήνας της ηθικής μειο-ψηφίας θα ήταν ο Μπετόβεν και η Μπίλι Χόλιντεϊ, ο Ραλφ Γουάλντο Εμερσον και ο Ακίρα Κουροσά-βα, ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ, ο Χένρι Ντέιβιντ Θορό και η Εντίθ Πιαφ και ο κατά-λογος είναι πολύ μεγάλος.

Η στήλη αυτή, λοιπόν, Μoral Μinority-Ηθική Μειο-ψηφία, φιλοδοξεί για την επόμενη χρονιά να φιλο-ξενήσει όλους αυτούς, Ελληνες και ξένους, που με οποιονδήποτε τρόπο σκέφτονται, δρουν και δημι-ουργούν και το αποτέλεσμα αυτών που κάνουν προ-στίθεται με κάποιον τρόπο για το καλό του συνόλου, χωρίς καμιά διάθεση άνωθεν επιβολής. Ακόμη και αν αυτό γίνεται με αρνητικό παράδειγμα, όπως οι ώρες που διδάσκει ο πρώην πρωθυπουργός, ο Γιώρ-γος Παπανδρέου, με θέμα «Η κατάρρευση μιας χώ-ρας με ζωντανά παραδείγματα».

Γιώργος Μουχταρίδης

*Τις αγνοεί παντελώς. Το 70% του μηδενός μάς κάνει μηδέν.

*Προσπαθεί να θυμηθεί τι του θυμίζει η λέξη. Ξε-φυλλίζει το «Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας» του Μπαμπινιώτη και μελαγχολεί.

*Ρωτάει τις πωλήτριες στον Χόντο αν η πολιτική της μισής μερίδας ισχύει για τα καλλυντικά και τα παρελκόμενα. Μισή κρέμα νυχτός, μισό άρωμα, μισή πιτζάμα. Απογοητεύεται όταν εισπράττει αρ-νητική απάντηση.

*Τσεκάρει το όριο υπερανάληψης στον λογαρια-σμό του. Ουκ αν αναλάβοις παρά του μη έχοντος.

*Αποφασίζει, πριν βάλει η εφορία χέρι στον τραπε-ζικό λογαριασμό του, να τον κάνει μόνος του φύλ-λο και φτερό. Οι πωλητές τον αντιμετωπίζουν όπως οι οπαδοί του Παναθηναϊκού τον Βλάση Τσάκα.

*Τις αντιμετωπίζει ως πολιτιστικό happening του Δή-μου Αθηναίων. Από απόσταση και με δυσπιστία.

Λήδα Πιμπλή

Ηθική μειοψήφια

Ο έξυπνος Αθηναίος, στις εκπτώσεις:

Δώστε πίσω το παιδί!Πατέρας δεν έγινα ποτέ, αλλά έγινα πριν από έξι χρόνια νονός. Βάφτισα τον Δημητράκη με πολλή αγάπη και από τότε κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει πως δεν είμαι επιμελής στα καθήκοντά μου! Δεν εννοώ μόνο τα δώρα στις γιορτές. Φρόντιζα πάντα να βρω χρόνο για μια ξαφ-νική επίσκεψη στο σπίτι του μικρού για παιχνίδι, για μια βόλτα ή για να διαβάσουμε ένα βιβλίο (εγώ δηλαδή το διάβαζα - ο Δημήτρης προτιμούσε να ακούει και να πα-ρεμβαίνει!).

Από τότε, όμως, που πήγε στην πρώτη δημοτικού όλα ανα-τράπηκαν. Στην αρχή δεν το είχα συνειδητοποιήσει, παρά τα προειδοποιητικά σημάδια. Πήγα ένα απόγευμα μετά τη δουλειά στο σπίτι των κουμπάρων, αλλά έλειπαν. Πήρα μια μέρα τηλέφωνο από το γραφείο να κανονίσουμε να περάσω, αλλά «είχε πισίνα» και δεν θα είχε χρόνο. Μην πολυλογώ, πλέον μπορώ να χαρώ τον βαφτισιμιό μου μόνο Κυριακή. Και, καθώς Κυριακή απόγευμα εγώ δου-λεύω, υπάρχει μόνο ένα κενό το μεσημέρι! Γιατί αυτό; Γιατί τη Δευτέρα έχει Γαλλικά, την Τρίτη «πισίνα», την Τετάρτη Τζούντο, την Πέμπτη Μουσική και την Παρασκευή κάτι που δεν μου λένε (ελπίζω να μην πηγαίνουν το παιδί προ-ληπτικά σε ψυχολόγο). Το Σάββατο το πρωί κάνει Στίβο και μετά Αγγλικά!

Δεν σας κρύβω ότι την Κυριακή, που έκανα μια επίσκε-ψη εξπρές, δυσκολεύτηκα να κρύψω τη χαρά μου όταν ο κουμπάρος μου μίλησε για τη μείωση κατά 40% του μι-σθού του! Οσο σημαντικό και αν είναι «το Τζούντο του παιδιού» υποθέτω κάτι πρέπει να κοπεί από όλες αυτές τις δραστηριότητες. Είναι η μοναδική μου ελπίδα να αφή-σουν τον Δημήτρη να ανασάνει και εμένα να του διαβά-σω κανένα βιβλιαράκι.

A.

6Ματιές

Συνήθεια από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που βάζαμε στοιχήματα με τον εαυτό μας σπρωγμένοι από εκείνη την παιδιάστικη διαρκή αναμέτρηση με τη στενή πραγματικότητα του οικογενειακού και σχολικού μικρόκοσμου. Θα κατέβω δυο δυο τα σκαλοπάτια, θα τσουλήσω ανάποδα στην κουπαστή της σκάλας, δεν θα βγάλω άχνα στον οδοντίατρο (αυτό μέτρο της περηφάνιας και της αντοχής), θα χαμογελώ, ναι, θα χαμογελώ στο μάλωμα, θα χαμογε-λώ στην κατσούφα κυρία της διπλανής πόρτας που αντί για καλημέρα μού-γκριζε, θα χαμογελώ και όλα θα γίνονται. Ηταν το στοίχημά μου. Το τηρού-σα. Δεν βγήκα ποτέ χαμένη. Κέρδιζα συμπάθειες, κέρδιζα φιλίες και κουλου-ράκι από τη φουρνάρισσα.

Ηρθε το μεγάλωμα. Σκληρό και άγριο, όπως για όλους. Η εμπειρία που δι-αλύει τη μαγεία. Καταφύγιο δικό μου ο ορθολογισμός. Η σκέψη καρτεσια-νή, απωθούνταν από διάφορα «μαντζούνια» της ψευδοευτυχίας, κάτι αχταρ-μάδες από ανατολίτικες φιλοσοφίες, που διάφοροι ακριβοπληρωμένοι γκου-ρού πουλάνε στον καπιταλισμό για να τον κάνουν γλυκόπιοτο. Μετά ήταν και εκείνη η γοητεία του καταραμένου, από την οποία διαπνέονταν μεγάλα έργα, λογοτεχνία, θέατρο, ποίηση. Πού καιρός για χαμόγελα. Χαμογελαστός ίσον χαζοχαρούμενος.

Ταυτίστηκε η ξινίλα με το βάθος της σκέψης, η κατήφεια με τη γοητεία. Περνιό-ντουσαν για πολύ μάγκες οι κατηφείς. Μπούρδες. Αλλά έτσι γέμισε ο τόπος στυφούς τύπους με άδεια βλέμματα. Κανένα βλέμμα δεν συναντούσε το δικό σου. Και αν τύχαινε αποτραβιόταν μετά βδελυγμίας. Εγώ να σε κοιτάξω; Ποιος είσαι; Γέμιζαν τίποτε οι νύχτες.

Ξαναθυμήθηκα μέσα στην πίεση των καιρών το παιδικό μου στοίχημα. Ναι, εί-ναι όλα πιο σκληρά και ο καπιταλισμός ακόμη περισσότερο, αλλά η αισθητι-κή της ανθρώπινης παρουσίας, της δικής μου παρουσίας είναι αναπαλλοτρίω-το δικαίωμά μου. Δεν το εκχωρώ σε κανέναν. Χαμογελώ χωρίς φόβο ή ντροπή. Χαζοχαρούμενη; Το έχω πληρώσει αυτό το χαμόγελο. Με όσους τρόπους μου ζήτησε η ζωή και ο θάνατος. Μου ανήκει. Είναι κέρδος μιας ζωής που έζησα. Μου χαμογελούν και οι περισσότεροι άγνωστοι στον δρόμο. Μερικοί χαιρε-τούν. Στιγμές που απολαμβάνω. Κάπως καλύτερα το λέει ο Ελύτης:

... Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύ-ναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμη κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πο-λύχρωμη μπουγάδα.

Αθηνά Δεληγιάννη

Χαμόγελο

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει έναν τρόπο να λέει τα πράγματα. Το βράδυ της Τρίτης που πέρασε, θέλο-ντας να ειρωνευτεί τον Ανδρέα Λοβέρδο, είπε -λίγο πολύ- ότι «στα 60 δεν ξεκινάς νέα καριέρα». Ο Βενιζέλος αναφερόταν, βεβαίως, στη συζήτηση για την ανασύσταση της Κεντροαριστεράς, προσπαθώ-ντας να θίξει όχι τον Λοβέρδο προσωπικά, αλλά όλους τους «πασοκογενείς» -και μη- εμπλεκόμε-νους σε αυτήν.

Η αναφορά του Βενιζέλου, είτε έγινε ηθελημένα είτε όχι, περιγράφει το τοπίο γύρω από τη σύνθεση της Κεντροαριστεράς. Στο προσκήνιο στέκονται νέοι ή μεσήλικες που εκφράζουν μεταρρυθμιστικό λόγο (άλλοτε ποιοτικό, άλλοτε μέτριο). Συχνά πυκνά και με τη βοήθεια των social media, απευθύνονται σε ένα κοινό που επιθυμεί τη δημιουργία ενός μετρι-οπαθούς κεντρώου φορέα. Πίσω και σε απόσταση από αυτή τη δημόσια κινητικότητα, παραφυλάνε πολιτικά πρόσωπα τα οποία, κατά τα δύο χρόνια

της κυβέρνησης Παπανδρέου, αποκαθηλώθηκαν, απαξιώθηκαν και αναζητούν πλέον οδό για την επιστροφή τους στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ο άλλος δρόμος για όλους αυτούς είναι η επανάκαμ-ψη στο ΠΑΣΟΚ, το μέλλον του οποίου είναι εξίσου αβέβαιο. Ο πρώτος δρόμος σημαίνει υπομονή για μια αναβάπτιση η οποία μπορεί να μην έρθει ποτέ. Ο δεύτερος απαιτεί την αποδοχή του λάθος, άρα την επιστροφή στο κομματικό «μαντρί».

Υπάρχει και ένας τρίτος δρόμος: Αυτός της απο-στρατείας, η οποία μπορεί να αποδειχθεί και τιμητι-κή. Διαφορετικά, η συζήτηση για την επανασύστα-ση της Κεντροαριστεράς θα καταντήσει ένα φό-ρουμ μεταξύ πρώην επαγγελματιών, οι οποίοι θα αναμασούν τσιτάτα και θα απευθύνονται ολοένα και σε λιγότερο κόσμο. 

Βασίλης Νέδος

Περπατώντας στο Kέντρο για φωτογραφίες, έπε-σα σε παλιό φίλο που είχα να δω πολύ καιρό. Ενώ μιλούσαμε, πέρασε ένας συνάδελφος και ανταλ-λάξαμε «καλημέρες», δίνοντας ραντεβού στο γραφείο. Λίγο αργότερα, σε άλλο σημείο, έπεσα πάλι στον παλιό μου φίλο -γεγονός που μας προ-ξένησε γέλια- και λίγα μέτρα πιο κάτω σε έναν δεύτερο συνάδελφο από την εφημερίδα! Πόσο απίστευτα μικρή γίνεται, μερικές φορές, αυτή η απέραντη πόλη. Τόσο που από περιέργεια μπήκα σε fora στα οποία άνθρωποι αναζητούν άλλους

ανθρώπους που έτυχε κάπου να δουν, σε ανύπο-πτο χρόνο, χωρίς όμως να αδράξουν την ευκαιρία να τους μιλήσουν, να ανταλλάξουν τηλέφωνα. Χάθηκαν, έτσι, στην απεραντοσύνη μιας δαιδα-λώδους πόλης που όμως μερικές στιγμές χωράει στην τσέπη μας. Αστικόν δίδαγμα: Αρπαξε τις ευ-καιρίες από τα μαλλιά, διότι ποτέ δεν ξέρεις πότε η Αθήνα θα ξαναγίνει χωριουδάκι στο οποίο θα συναντήσεις -θες δεν θες- τον Αλλον.

Νικήτας Καραγιάννης

«Μην εμπιστεύεστε το άλογο», αναφωνεί ο Λαοκόων στους Τρώες. Οι αλαζόνες συμπατριώτες του δεν άκου-σαν, η πόλη έπεσε.

Προφανώς στις νέες πόλεις δεν μνημονεύουμε τίποτα από τις παλιές ιστορίες. Αφηνόμαστε και αφήνουμε να εναπο-θέτει στα πόδια μας ο καθένας τα δικά του δωράκια. Βρο-μίτσες και μπάζα, λαμαρίνες, σκουπίδια, διακοσμητικές παρεμβάσεις τριτοκοσμικές και πρωτόγνωρες και πρωτό-γονες εγκαταστάσεις σε πλατείες χαβούζες. Οσο περισ-σότερο αργούν να το καταλάβουν, τόσο περισσότερο θα χτυπάει πιο δυνατά η καρδιά της πόλης, της διασωληνωμέ-νης με τα συμφέροντα, την αχρηστία και την ολιγωρία. Σε έναν μήνα οι νεραντζιές, απεριποίητες, σε πείσμα όλων θα ξανανθίσουν. Σε πείσμα όλης της βρομιάς και της εγκατά-λειψης, στον Λόφο του Στρέφη θα ανθίσουν όλα τα βότα-να και τα λουλούδια, στου Φιλοπάππου τα κρινάκια που δεν θα δούμε ποτέ, γιατί ποτέ δεν θα πάμε περίπατο, εκεί έξω ή μέσα μας. Σε πείσμα όλων θα συμμαχούμε να βλέ-πουμε την ομορφιά που κρύβεται στην αφώτιστη Παλιά Βουλή, στο βρόμικο Σύνταγμα, στη Σταδίου με τις λαμαρί-νες πρωταγωνίστριες.

Κάποιοι συνωμοτούν και στέλνουν κάθε πρωί ποιήματα, μαζεύουν ζωγραφιές από τους μισοερειπωμένους τοί-χους, κατεβαίνουν και βάφουν το ποτάμι, διαδηλώνουν με έναν τρόπο που μοιάζει με αναγέννηση. Αν μας κοιτάξουν για μια στιγμή αυτοί που αποφασίζουν για το πώς θα ζή-σουμε στην πόλη, θα τρομάξουν. Υπάρχει πόλεμος. Ο πό-λεμος είναι όπως η αγάπη: πάντα βρίσκει έναν τρόπο, λέει ο Μπρεχτ. Υπάρχει ένας πόλεμος ζείδωρος του καλού και του κακού, της καλής και της κακής αισθητικής, και όλο και περισσότερο σήμερα συσπειρώνονται να πολεμήσουν την αλαζονεία, μια θεωρία συνωμοσίας, άνθρωποι που δεν είχαν ποτέ κινητοποιηθεί, κουρασμένοι πια από τις συ-μπεριφορές που γεννάει η κρίση, συμπεριφορές που και μετά τη λαίλαπα αυτή δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Υπάρχει πά-ντα τρόπος. Το καλό θα νικήσει.

Αργυρώ Μποζώνη

Τιμητική αποστρατεία

Equo ne credite

Πόλη μικρή, πόλη απέραντη

8Ματιές

Αυτή τη λατρεία που έχει πιάσει τους Βρετανούς με τον «Πύργο του Ντάουντον» δεν μπόρεσα να την καταλάβω: η σειρά μοιάζει με ρομαντική εκδοχή της «Δυναστείας», της οποίας το κεντρικό στόρι εκτυλίσσεται γύρω από τα γλυκανάλατα πάθη μιας οικογένειας πλουσίων. Ισως να οφείλεται στη νο-σταλγία για το ένδοξο παρελθόν μιας χώρας που έχει χάσει αρκετή από τη λάμψη της. Το παρελθόν, όμως, έχει και σκοτεινές πτυχές και η χώρα φαίνε-ται πως έχει αρχίσει να διολισθαίνει προς αυτές. Ο λόγος, βέβαια, για τη μείωση της κοινωνικής κινητικότητας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Ντάμιεν Σάνον, την οποία επεσήμανε ο “Observer”. Ο Σάνον είχε τη φιλοδοξία να κάνει το μεταπτυχι-ακό του στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Σε πρώ-

το στάδιο, η αίτησή του εγκρίθηκε: επρόκειτο να σπουδάσει Οικονομική και Κοινωνική Ιστορία στο κολέγιο St Hugh’s.

Η ιστορία του, όμως, δεν τελείωσε εκεί. Η σχολή απαίτησε από τον Σάνον να αποδείξει ότι διέθετε ένα μίνιμουμ ποσό για να καλύψει το κόστος δι-αβίωσής του, το οποίο όρισε στις 12.900 στερλί-νες ετησίως. Ο 26χρονος Βρετανός δεν είχε τόσα χρήματα και, παρά τις προσπάθειές του να αποδεί-ξει ότι μπορούσε να ζήσει και με λιγότερα, τελικά κόπηκε από το πρόγραμμα. Ο Σάνον προσέφυγε στα δικαστήρια, κατηγορώντας τη σχολή για δια-κρίσεις εις βάρος των φτωχών φοιτητών. Θα δικαι-ωθεί έστω και δικαστικά;

Χ.Τ.

Με την αρχιτεκτονική μεταμόρφωση της πόλης των Σκοπίων ασχολείται ο βρετανικός “Economist”. Μια μεταμόρφωση η οποία διεξάγεται με ταχύτα-τους ρυθμούς τα τρία τελευταία χρόνια. «Υστερα από πολλές δεκαετίες αρχιτεκτονικής χειμερίας νάρκης, οι σχεδιαστές των νέων Σκοπίων φαίνο-νται αποφασισμένοι να αναπληρώσουν το χαμένο έδαφος», αναφέρει χαρακτηριστικά το δημοσίευ-μα και μας θυμίζει ότι κατά την πρωθυπουργία του Νίκολα Γκρούεφσκι ο στόχος που είχε τεθεί ήταν η πόλη να δεχτεί τόση δημόσια τέχνη όση είχαν συ-γκεντρώσει διάφορες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις μέσα σε τρεις ολόκληρους αιώνες. Και να που το κέντρο των Σκοπίων γέμισε ξαφνικά από αγάλμα-τα, μνημεία και νεοκλασικά δημόσια κτίρια. Ακόμη και αψίδα του θριάμβου έχει στηθεί...

«Κάθε κατασκευή και κάθε άγαλμα αποτελεί κομ-μάτι ενός ευρύτερου ιδεολογικού προγράμματος

που αφορά την αναδιατύπωση της εθνικής τους ταυτότητας», σχολιάζει ο “Economist”. Αγάλμα-τα του Τσάρου Σαμουήλ, του Ιουστινιανού, του Κύ-ριλλου και του Μεθόδιου, του βασιλιά Φιλίππου, της Ολυμπιάδας και φυσικά του έφιππου Μεγάλου Αλεξάνδρου κοσμούν την -άλλοτε άδεια- κεντρική πλατεία των Σκοπίων, αποτυπώνοντας μια εθνικιστι-κή στροφή, η οποία έγινε εντονότερη μετά το βέτο που άσκησε το 2008 η Ελλάδα έναντι της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Το άρθρο αναφέρει πως η τάση αυτή δεν είναι καθολική, μια και οι φιλελεύ-θερες πολιτικές δυνάμεις της χώρας συχνά πυκνά κατηγορούν την «υπερ-κοστολογημένη Ντίσνεϊ-λαντ», όπως οι ίδιες την αποκαλούν. Και να σου χαρά ο Μιχαλολιάκος...

Ν.Ρ.

Πέρα από την ορκωμοσία του Μπαράκ Ομπάμα για τη δεύτερη θητεία του, οι Αμερικανοί (τουλάχιστον το στοιχειωδώς σκεπτόμενο μερίδιό τους) είχαν να τι-μήσουν στις 21 Ιανουαρίου και την ημέρα μνήμης του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Με αυτή την ευκαιρία, η “Huffington Post” ανέδειξε ορισμένα όχι τόσο γνωστά στοιχεία της ζωής του μαχητή των πολιτικών δικαιωμά-των. Από το 1957 έως το 1968 ταξίδεψε πάνω από 9,5 εκατ. χλμ. και έδωσε περισσότερες από 2.500 ομιλίες. Στα μαθητικά του χρόνια «πήδηξε» δύο τάξεις και κατά-φερε να εισέλθει στο Moorehouse College μόλις στην ηλικία των 15.

Επίσης, στα 35 του, ήταν ο νεότερος άνθρωπος που τιμήθηκε με Βραβείο Νόμπελ - σε μια εποχή που το βραβείο φαίνεται πως διατηρούσε τον χαρακτήρα του (ας μην μιλήσω ξανά για τη φετινή απονομή). Αυτά, βέβαια, δεν είχαν σημασία στην Αμερική των φυλε-τικών διακρίσεων. Οταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πα-ντρεύτηκε τη γυναίκα του, την Κορέτα, οι νεόνυμφοι δεν μπορούσαν να μείνουν σε ξενοδοχεία ιδιοκτησίας λευκών. Αντ’ αυτού, το ζεύγος πέρασε τη γαμήλια νύ-χτα του σε ένα γραφείο τελετών ιδιοκτησίας μαύρου. Η μισαλλοδοξία, μάλιστα, ήταν και η αιτία της δολο-φονίας του μόλις στα 39 του χρόνια. Οι γιατροί που έκαναν τη νεκροψία σημείωσαν στην αναφορά τους ότι ο Κινγκ είχε την καρδιά ενός 60χρονου - αποτέλε-σμα χρόνιου στρες.

Χ.Τ.

Ο πύργος της... Οξφόρδης

Είχε ένα όνειρο

Της ιστορίας το κάγκελο

10Reality Bites

25 - 31.01.2013

Siri αγάπη μου!Για την Τζάνις

Εχει ο καιρός γυρίσματα

Πριν από μερικές ημέρες συμπληρώθηκαν 70 χρό-νια από τη γέννηση της μοναδικής Τζάνις Τζόπλιν. Η θρυλική τραγουδίστρια, η οποία στα 27 της μόλις χρόνια είχε καταφέρει να ταρακουνήσει το φαλλοκρατικό μέχρι τότε στερέωμα της μπλουζ και της ροκ μουσικής, πέθανε τον Οκτώβριο του 1970 από υπερβολική δόση ηρωίνης. Ωστόσο, η μοναδι-κότητά της συνεχίζει να ασκεί επιρροή, ακόμη και σήμερα, σε άτομα που γεννήθηκαν δεκαετίες μετά τον θάνατό της.

Στο πλαίσιο αυτό και χρησιμοποιώντας ως τίτλο το -μάλλον αδόκιμο- «Χαρούμενα 70ά γενέθλια, Τζά-νις», το “Time” δημοσιεύει ένα φωτογραφικό αφι-

έρωμα από στιγμές της μεγάλης τραγουδίστριας τις οποίες κατέγραψε με τον φακό του ο Ελιοτ Λά-ντι. «Ηταν συναρπαστικό απλά και μόνο να την κοι-τάς. Οταν τραγουδούσε στη σκηνή, η οπτική αρμο-νία λάμβανε σάρκα και οστά», είχε σχολιάσει εν-δεικτικά ο ίδιος ο φωτογράφος. Το αφιέρωμα πε-ριλαμβάνει και μια μίνι εξομολόγηση της Τζόπλιν στον παραγωγό της Πολ Ρότσιλντ, στον οποίο είχε πει μεταξύ άλλων: «Οταν φτάσω τα 65, θέλω να είμαι η μεγαλύτερη τραγουδίστρια της μπλουζ». Οσο άτυχη η αναφορά της στην ηλικία, άλλο τόσο προφητική η επιθυμία της.

Ν.Ρ.

Θυμάστε την περίοδο που οι Γερμανοί έδειχναν με το δάχτυλο την Ελλάδα και της έλεγαν επιτακτικά να σταματήσει να είναι σπάταλη; Ασφαλώς και τη θυμάστε, άλλωστε δεν έχει παρέλθει ακόμη. Ο δάσκαλος, όμως, πρόκειται να γίνει μαθητής, επι-σημαίνει το περιοδικό “Spiegel”. Υπάρχει ένα κρα-τίδιο στη Γερμανία, το οποίο θέλει πλέον να πάρει μαθήματα από την ελληνική πολιτική λιτότητας. Συ-γκεκριμένα, το κρατίδιο του Βερολίνου, η καρδιά της χώρας!

Ναι, καλά διαβάσατε. Το Βερολίνο δεν φημίζεται για τη «σφιχτοχεριά» του. Από την επανένωση έως το 2011, το κρατίδιο κατάφερε να συσσωρεύσει χρέος 63 δισ. ευρώ (περίπου το ένα πέμπτο ολό-

κληρου του ελληνικού). Ενώ έχει κατορθώσει να μειώσει το ετήσιο δημοσιονομικό έλλειμμά του, το τελευταίο παραμένει το υψηλότερο ανάμεσα στα 16 ομόσπονδα κρατίδια. Για τον λόγο αυτόν, 35 το-πικοί βουλευτές και αξιωματούχοι της τοπικής κυ-βέρνησης ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για ένα τε-τραήμερο ταξίδι στη χώρα μας τον Απρίλιο, προκει-μένου να πάρουν μαθήματα οικονομικής διαχείρι-σης. Προφανώς δεν έχουν ενημερωθεί για τις πρό-σφατες δηλώσεις στελεχών του «αυστηρού» ΔΝΤ, τα οποία παραδέχτηκαν επιτέλους ότι υπήρχαν πα-ραλείψεις και ελλιπείς προβλέψεις στο μείγμα πο-λιτικής για την Ελλάδα.

Χ.Τ.

Κειμενογράφο για να κάνει πιο παιχνιδιάρα τη Siri, τη βοηθό τεχνητής νοημοσύνης που είναι διαθέσι-μη στους κατόχους iPhone, φαίνεται πως αναζητά η Apple. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του “Atlantic”, ένα από τα προβλήματα που έχει διαγνώσει η εταιρεία από το Κουπερτίνο της Καλιφόρνια στη λειτουργία της Siri είναι η δυσκολία της να αντιληφθεί το χιούμορ και να απαντήσει στις ερωτήσεις του χρήστη της με τρόπο αστείο και έξυπνο.

Σύμφωνα με την αγγελία που δημοσιεύτηκε στο site της Apple, ο ιδανικός υποψήφιος για τη θέση είναι κάποιος που «συνδυάζει την αγάπη για τη γλώσσα, τα λογο-παίγνια και τη συζήτηση με την ικανότητα να παράγει δημιουργικό περιεχόμενο μέσα σε ένα έντονα τεχνικό περιβάλλον». Ανάμεσα στα καθήκοντα του νέου κειμε-νογράφου είναι η δημιουργία διαλόγων που θα στηρί-ζουν τις νέες δυνατότητες της Siri και η εξέλιξη της Siri προς έναν ξεχωριστό και εύκολα διακριτό χαρακτήρα.

Το ερώτημα που γεννάται, βέβαια, είναι κατά πόσο υπάρχει όντως ανάγκη για μια προσωπική βοηθό τε-χνητής νοημοσύνης με χαρακτήρα και ικανότητα αστεϊ-σμού. Τελικά, αυτό που χρειάζεται ο χρήστης της Siri εί-ναι η δυνατότητά της να κάνει λογοπαίγνια ή να λύσει σωστά και γρήγορα τα προβλήματά του, όπως για πα-ράδειγμα πού είναι το πιο κοντινό ATM;

Γ.Μ.

11

Αν δεν τους έχεις δει κάπου, πρέπει να το κάνεις οπωσδήποτε. Αν δεν τους έχεις ακούσει (που αποκλείεται), μην το πεις σε κανέναν και φρόντισε να καλύψεις γρήγορα το κενό. Οι Minor Project, τα αγαπημένα παιδιά της ελ-ληνικής σκηνής, είναι πέντε φοιτητές από την Πάτρα που -εκτός όλων των άλλων- ξέρουν να παίζουν ωραία μουσική. Γνωρίστηκαν κάπου ανάμεσα στη σχολή και στα φοιτητικά στέκια της Πάτρας και λίγο καιρό αργότερα αποφά-σισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να φτιάξουν την μπάντα. Ούτως ή άλλως η αγάπη τους για τη μουσική τούς έκανε να στριμώχνουν ανάμεσα σε σημειώσεις, παραδόσεις και εξεταστική, λέξεις όπως αναλόγιο, πεντάγραμ-μο, πλήκτρα και χορδές. Ο Στάθης Δράκος στο πιάνο και στα φωνητικά, ο Γιώργος Κολοκύθας στο μπάσο και στις δεύτερες φωνές, η Μαρία Καρότση στα φωνητικά, ο Αλέξανδρος Μπαλτάς στα ντραμς και ο Βίκτωρ Φλωρίδας στις κιθάρες φλερτάρουν με την αισιοδοξία, τον ρομαντισμό, τη νεανικότητα.

Και αυτό το φλερτ αποδίδει. Οπως απέδωσε και η πρώτη τους δισκογραφική προσπάθεια, στον δίσκο “In Colors” που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2012, ενώ λίγο καιρό πριν από αυτή την κυκλοφορία, το τραγούδι “Great” είχε συ-μπεριληφθεί στη συλλογή του Χρήστου Παπαμιχάλη “Lost.Not.Found”. Από τότε το συγκρότημα μετρά αρκετές live εμφανίσεις δίπλα σε ονόματα όπως η Μαριέττα Φαφούτη, ο Στάθης Δρογώσης, ο LogOut κά.

Τα «μινοράκια», όπως τους αποκαλούν οι φίλοι τους, έρχονται στο Gazarte για ένα live κάθε μήνα. Στις 27 Ιανουαρίου, στις 24 Φεβρουαρίου και στις 31 Μαρτίου. Η αγάπη τους για τον Μάνο Χατζιδάκι, τις ιστορίες του Διο-νύση Σαββόπουλου και την ποίηση της Μαρίας Πολυδούρη θα ενωθεί με τις δικές τους μελωδίες σε ένα πρόγραμμα που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.

Κάθε μήνα μία φορά

12Μουσική

25-31.01.2013Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Είναι φορές που ακούς τη μουσική αλλιώς. Σίγουρα σου έχει συμβεί τουλάχιστον μία φορά να αντιληφθείς ένα κομμάτι διαφορετικά, να ακούσεις στίχους που έχεις ακούσει ξανά και ξανά και να δεις ένα εντελώς άλλο νό-ημα. Ισως τη χιλιοστή φορά που ακούς ένα γαλλικό τρα-γούδι που πολύ αγαπάς ενώ δεν ξέρεις γαλλικά κάποιος να σου το μεταφράσει. Ισως ακούσεις ξανά ένα τραγούδι που έπαιζε καθημερινά στο ραδιόφωνο του πατρικού σπι-τιού όταν εσύ ήσουν το πολύ 10 ή 12. Και να το αγαπήσεις από την αρχή. Γιατί ο χρόνος πάνω μας είναι μια άλλη, ξένη γλώσσα, που θέλει συνεχώς μετάφραση. Ισως κολ-λήσεις ακόμα με ένα τραγούδι που είχες κοροϊδέψει.

Να μην είσαι απόλυτος με τη μουσική. Εντάξει, να μην εί-σαι απόλυτος με τίποτα, αλλά κυρίως με τη μουσική. Δεν της αξίζει μια τέτοια τύχη. Ακόμα και αν πεις «ο τάδε μου-σικός δεν μου αρέσει, εκείνη η μπάντα δεν μου κάνει κα-θόλου». Ακόμα και αν το πατήσεις το στοπ. Ακόμα και αν ξεχάσεις. Ισως, λέω ίσως, ύστερα από χρόνια να συμ-βεί αυτό: να ακούσεις αλλιώς. Απλά. Και να σου αρέσει και να αγαπήσεις και να ερωτευτείς και να φύγεις αγκα-λιά με έναν σκοπό που κάποτε απέρριψες. Τα τραγούδια δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Δεν παλιώνουν, δεν χαλάνε. Μην τα πετάς. Να τους δίνεις ευκαιρίες.

Ειρήνη Σουργιαδάκη

Οι Metz στο Six D.o.g.s

Οι Twilight ξέρουν

Μην τα πετάτε τα τραγούδια

Ο Gelato στο Γκάζι

Ο Ντεμπισί και οι άλλοι

Οι Alex Edkins, ο Chris Slorach και o Heyden Menzies αποτελούν τους Metz, ένα τρίο που συν-θέτει έναν ομοιογενή και ταυτόχρονα άγριο ήχο με αποκλειστικό όπλο την κοφτή κιθάρα. Επηρε-ασμένοι από τους Pixies, τους Jesus Lizard και άλλα μεγάλα συγκροτήματα, οι Metz κατάφεραν, χρησιμοποιώντας τα βασικά συστατικά στην ιστο-ρία του rock ’n’ roll, να δώσουν στην μπάντα τους μια σπάνια rhythm section. Σε μία και μοναδική εμφάνιση στο Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μο-ναστηράκι) σήμερα, Παρασκευή 25 Ιανουαρίου, με support τους Balzac Diva. Αξίζει να το δείτε.

O γοητευτικός Γάλλος πιανίστας Βιλάμ Λατσου-μιά έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα για μία μοναδική συναυλία στη Στέγη Γραμμάτων και Τε-χνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) στις 29 Ιανουαρίου. Αν και πρεσβευτής της νέας μουσικής και των νέων συνθετών, ο Λατσουμιά πατάει γερά στην ιστορία της πιανιστικής φιλολο-γίας. Στο ρεσιτάλ του θα ερμηνεύσει ένα ευρύ φά-σμα γαλλικής μουσικής του 20ού και του 21ου αιώνα, ξεκινώντας με το ύστερο αριστούργημα του Ντεμπισί “Études” («Σπουδές», 1915). Θα ακολουθήσει το “Territoires de l’oubli” («Επικρά-τειες της λήθης», 1977) του Τριστάν Μιράιγ, ενώ το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί με δύο από τους πλέον δυναμικούς νέους Γάλλους συνθέτες, τον Ζεράρ Πεσόν και τον Φρανκ Κριστόφ Γεζνικιάν.

Εχοντας στις αποσκευές τους το τρίτο άλμπουμ τους με τίτλο “No One Can Εver Know” οι Twilight Sad, μία από τις καλύτερες μπάντες της Σκοτίας, έρχονται στην Αθήνα στις 31 Ιανουαρί-ου στο KooKoo Live Music Bar (Ιάκχου 17, Γκά-ζι). Το συγκρότημα, που κατορθώνει να συνδυ-άσει τον indie rock ήχο με ένα κιθαριστικό wall of sound υπόβαθρο, δημιουργεί μια μελαγχολική αλλά και υποβλητική ατμόσφαιρα. Τα φωνητικά του Τζέιμς Γκράχαμ με τη χαρακτηριστική σκο-τσέζικη προφορά και οι επιρροές της μπάντας από τους Editors και τους Interpol εμπλουτίζονται με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, δίνοντας πιο σαφή δείγματα της εξέλιξής τους. Μαζί τους η δικιά μας Nalyssa Green, με δημιουργίες της που έχουν ως κύριο άξονα σκέψεις γύρω από τη φυσι-κή υπόσταση του ανθρώπου.

Το Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι) θα υποδε-χτεί για δύο συναυλίες τον Ray Gelato και τους The Gelato Giants. Η μπάντα, με οδηγό το swing, θα μας ταξιδέψει σήμερα και αύριο (25-26/1) σε ένα ξέφρενο πάρτι στα ’50s, δίνοντας τη δυ-νατότητα στους swing lovers να χορεύουν αστα-μάτητα. Ο «νονός του swing» Gelato, από τους εναπομείναντες του συγκεκριμένου ήχου, ζωντα-νεύει με τον πιο αυθεντικό τρόπο ένα ταξίδι στον χρόνο, κλείνοντας το μάτι σε κινηματογραφικούς ήρωες όπως ο Φρανκ Σινάτρα, ο Νατ Κινγκ Κό-ουλ και ο Ντιν Μάρτιν.

13

«Αν η δουλεία δεν θεωρείται λάθος, τότε τίποτα δεν είναι λάθος», είχε γρά-ψει σε ένα γράμμα του το 1865, λίγους μήνες πριν από τη δολοφονία του, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν. Αυτή τη φράση χρησιμοποιεί ως μότο της ταινίας του «Λίνκολν» ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, εστιάζοντας με περισ-σή εθνική υπερηφάνεια στον ύστατο αγώνα του Λίνκολν να τερματίσει τον καταστροφικό αμερικανικό εμφύλιο και να νομοθετήσει για την κατάργηση της δουλείας. Στα μάτια του Σπίλμπεργκ, ο Λίνκολν γίνεται ένα οικουμενικό σύμβολο ελευθερίας, θάρρους και ανθρωπιάς. Ενας ηγέτης που τόλμησε σε χαλεπούς καιρούς να ονειρευτεί έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο. Και αυτό το πλήρωσε με τη ζωή του...

Φτιαγμένη με αμιγώς οσκαρικά υλικά, με την υπογραφή του «γκουρού» του Χόλιγουντ Στίβεν Σπίλμπεργκ και απευθυνόμενη σε ένα ευρύ κοινό, αμερικα-νικό και μη, η ταινία «Λίνκολν» απέσπασε -καθόλου τυχαία- 12 οσκαρικές υποψηφιότητες και καλπάζει για τα φετινά Οσκαρ με τον αέρα του φαβορί.

Είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με μια εντυπωσιακή ιστορική υπερπαρα-γωγή, που ανασυστήνει με ακρίβεια την ατμόσφαιρα της εποχής και πατάει σε ένα αφηγηματικά στέρεο σενάριο, με τις απαραίτητες εθνικές εξάρσεις, γραμμένο από τους βραβευμένους με Τόνι και Πούλιτζερ Τζον Λόγκαν και Τόνι Κούσνερ, οι οποίοι με τη σειρά τους βασίστηκαν στο βιβλίο της Ντόρις Κιρνς Γκούντγουιν “Team of Rivals”.

Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις στον ρόλο του Λίνκολν απέσπασε ήδη τη Χρυσή Σφαίρα Α΄ Ανδρικού Ρόλου για Δραματική Ταινία και έχει πολλές πιθανό-τητες να κατακτήσει στις 24 Φεβρουαρίου το τρίτο Οσκαρ της καριέρας του (και τα τρία στην κατηγορία Α΄ Ανδρικού Ρόλου!), γράφοντας ιστορία. Στο πλευρό του ο Τόμι Λι Τζόουνς και η Σάλι Φιλντ, επίσης υποψήφιοι στις κατηγορίες Β΄ Ανδρικού και Γυναικείου Ρόλου αντίστοιχα, καταθέτουν δύο από τις αρτιότερες ερμηνείες της καριέρας τους.

Οσκαρικός Λίνκολν

14Σινεμά

25-31.01.2013Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Πριν από έναν ακριβώς χρόνο, στις 24 Ιανουαρίου, το νήμα της ζωής του Θόδωρου Αγγελόπουλου κόπηκε ανα-πάντεχα εξαιτίας ενός θανατηφόρου τροχαίου. «Εφυγε» την ώρα που έδινε οδηγίες για ένα ακόμα τέλειο πλάνο του. Εναν χρόνο μετά δέκα κινηματογράφοι της Αθήνας τιμούν τη μνήμη του προβάλλοντας το σύνολο της φιλμο-γραφίας του από τις 24 μέχρι τις 31 Ιανουαρίου.

Ενα πραγματικά ξεχωριστό παναθηναϊκό κινηματογραφι-κό event για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Δεκαπέντε σπουδαίες δημιουργίες του δικού μας «διεθνή», από το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, τη μικρού μήκους «Η Εκπομπή» μέχρι την τελευταία του ταινία «Η σκόνη του χρόνου». Για πρώτη φορά μία ολο-κληρωμένη ρετροσπεκτίβα στο έργο του Αγγελόπουλου προβάλλεται σε κινηματογράφους της Αθήνας, έξω από το πλαίσιο ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ.

Την πρωτοβουλία για αυτό το διαφορετικό αφιέρωμα πήρε η Theo Angelopoulos Film Productions και το μεγά-λο ναι είπαν οι εξής κινηματογράφοι: Δαναός, Ατλαντίς, Νανά, Μικρόκοσμος, Ταινιοθήκη Λαΐς, Τιτάνια, Cine Πα-ράδεισος, Gazarte, Πτι Παλαί και το Αμφιθέατρο του Γαλλικού Ινστιτούτου.

Ο εμβληματικός «Θίασος», το αριστουργηματικό «Ταξί-δι στα Κύθηρα», η βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα «Μια αιωνιότητα και μια μέρα», η δεύτερη μεγάλη μήκους ταινία του «Μέρες του ’36» είναι μερικές μόνο από τις ταινίες-σταθμούς στη φιλμογραφία του Αγγελόπουλου, που όρισαν μία ολόκληρη κινηματογραφική γενιά δη-μιουργών και θεατών, διαμόρφωσαν ένα ξεχωριστό και εντελώς προσωπικό, παρά τις όποιες αναφορές του, κινη-ματογραφικό ύφος και σφράγισαν ανεξίτηλα την ιστορία της έβδομης τέχνης.

Σον vs ΡάιανFutureshorts στο Faust

Διακοπές επειγόντως

Με τη σκέψη στον... Τεό

Σε εννέα μέρες

Η έτερη μεγάλη κινηματογραφική πρεμιέρα της εβδομάδας είναι οι «Διώκτες του Εγκλήματος» του Ρόμπεν Φλάισερ, με καστ που κόβει την ανά-σα. Πίσω στο Λος Αντζελες του 1949 με τον αδί-στακτο μαφιόζο Μίκι Κοέν (Σον Πεν) να εξουσι-άζει την πόλη με τη βοήθεια της διεφθαρμένης αστυνομίας, την οποία ελέγχει απόλυτα. Ωστόσο, μια μικρή μυστική ομάδα αστυνομικών με επικε-φαλής τον Τζέρι Γουότερς (Ράιαν Γκόσλινγκ) και τον Τζον Ο’ Μάρα (Τζος Μπρόλιν) μένει ακόμα πιστή στο γράμμα του νόμου. Και το «πάρτι» ξεκι-νάει... Μπορεί το στόρι να μοιάζει συνηθισμένο, αλλά το αποτέλεσμα είναι σφιχτοδεμένο.

Τα μεσάνυχτα της Παρασκευής και του Σαββάτου επτά βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες από τις ΗΠΑ, την Αγγλία, τη Σουηδία, την Τσεχία και την Κένυα περιμένουν τους... υποψιασμένους σινεφίλ στον πολυχώρο Faust (Αθηναΐδος 12 & Καλαμιώ-του, Μοναστηράκι). Οι προβολές πραγματοποι-ούνται στο πλαίσιο του φεστιβάλ Futureshorts και περιλαμβάνουν πραγματικά μικρά φιλμικά δια-μαντάκια, όπως το “Fishing without nets” με θέμα την πειρατεία από την πλευρά των Σομαλών, αλλά και ενήλικα κινούμενα σχέδια, όπως το “Marcel, King of the Terturen”. Το Futureshorts ξεκίνησε το 2003 από έναν μικρομηκά, τον Φαμπιέν Ριγκάλ, ενώ δέκα χρόνια μετά έχει γίνει κινηματογραφι-κός θεσμός με προβολές σε 90 χώρες.

Με μια λιτή δήλωση, ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο ανακοίνωσε ότι ήρθε η ώρα για ένα μεγάλο κι-νηματογραφικό διάλειμμα στην καριέρα του. «Εκανα τρεις ταινίες μέσα σε δύο χρόνια, εξα-ντλήθηκα...» εξήγησε. Η αλήθεια είναι ότι από το 2010 δουλεύει ασταμάτητα. “Shutter Island”, “J. Edgar”, «Django: Ο Τιμωρός», που μόλις έκα-νε πρεμιέρα στην Ελλάδα, “Great Gatsby” του Μπαζ Λούρμαν που θα κάνει πρεμιέρα το 2013 και “The Wolf of Wall Street” του Σκορσέζε, που αναμένεται στις αρχές του 2014. Η Ακαδημία των Οσκαρ συνεχίζει να τον αγνοεί επιδεικτικά. Κάπως έτσι και αυτός αποφάσισε να αφοσιωθεί στον οικολογικό ακτιβισμό.

Μία πλήρης ρετροσπεκτίβα στη φιλμογραφία του Κώστα Γαβρά θα πραγματοποιηθεί από τις 29 Ιανουαρίου έως τις 6 Φεβρουαρίου στην Ται-νιοθήκη (Ιερά Οδός 48 & Μεγ. Αλεξάνδρου) στο Γκάζι. Από το «Διαμέρισμα Δολοφόνων» του 1965 μέχρι τον «Παράδεισο στη Δύση» του 2009 με ενδιάμεσες στάσεις σε ταινίες που έμειναν ανεξίτηλες στις κινηματογραφικές μας αναμνήσεις - «Ζ», «Η Ομολογία», «Ο Αγνοού-μενος», που του χάρισε το Οσκαρ Σεναρίου, «Το μουσικό κουτί», “Mad City”, «Το Τσεκού-ρι»... Με αφορμή την πρεμιέρα της νέας του ται-νίας «Το Κεφάλαιο», που προβάλλεται ήδη στις αίθουσες, το αφιέρωμα της Ταινιοθήκης είναι ιδανική ευκαιρία να επιστρέψουμε ή να δούμε για πρώτη φορά τις υπέροχες ταινίες του Κώστα Γαβρά, ενός μετρ του πολιτικού σινεμά.

15

Είναι μάλλον περιττό να πούμε πως η «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» συνιστά ένα πραγματικό ορόσημο στην ιστορία της παιδικής λογοτεχνίας και ότι ο Λιούις Κάρολ αποτελεί μία από τις πιο εμβληματικές μορφές του είδους, καθώς με το εν λόγω έργο «κατάφερε αυτό που κανένας άλλος συγγραφέας δεν μπόρεσε ποτέ. Να αναπλάσει τον κόσμο της παιδικής ηλικίας έτσι ώστε εμείς να ξαναγινόμαστε παιδιά», σύμφωνα με τη Bιρτζί-νια Γουλφ.

Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Η Αλίκη, ενώ είναι ξαπλω-μένη στην ακροποταμιά, βλέπει ένα λευκό κουνέλι να περνάει βιαστικά από μπροστά της και να μουρμουρίζει: «Χριστέ μου! Χριστούλη μου! Θ’ αργήσω!» Αποφασίζει, λοιπόν, να το ακολουθήσει στην κουνελότρυπά του και ξαφνικά ένας μυστηριώδης κόσμος, γεμάτος φαντασία, χιούμορ, ανεξάντλητους συμβολισμούς και άφθονες δόσεις λογικής του παραλό-γου ξετυλίγεται μπροστά μας!

Ωστόσο, παρόλο που το έργο είναι κλασικό και πολυδιαβασμένο, παρόλο που έχει μεταφερθεί δεκάδες φορές στον κινηματογράφο και εκατοντά-δες στο θέατρο, η συγκεκριμένη έκδοση (εκδ. Polaris) είναι πραγματικά

μοναδική. Κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στην άψογη μετάφραση της Ελένης Κερκοπούλου, αλλά κυρίως στην εξαιρετικά πρωτότυπη και εμπνευσμένη εικονογράφηση του πολυβραβευμένου Βασίλη Παπατσαρούχα. Ακολου-θώντας την Αλίκη στο αλλόκοτο ταξίδι της, ο Παπατσαρούχας αφηνεί τη φαντασία του να οργιάσει πάνω στο χαρτί και καταφέρνει να συνδυάσει αριστοτεχνικά «το σκοτεινό με το φωτεινό, το υπαινικτικό και κρυπτικό με το διάφανα σαφές ... τη διάλυση των μορφών με την καθαρή σύνταξή τους», όπως είπε πρόσφατα σε ένα εγκώμιο που του έπλεξε ο μεγάλος μας παραμυθάς Χρήστος Μπουλώτης.

Το τελικό αποτέλεσμα συνιστά ένα πραγματικό κόσμημα για τον ελληνικό εκδοτικό χώρο, καθώς και μια εξαιρετική αφορμή για να επισκεφτούμε τη χώρα των θαυμάτων, να γνωρίσουμε τον Λευκό Κούνελο, την Ντάμα Κούπα και τον Αόρατο Γάτο εκ νέου - άλλωστε, ουδέποτε αυτός ο μαγικός κόσμος αποτυπώθηκε τόσο υπερρεαλιστικά.

Υπερ... Αλίκη

16Βιβλίο

Επιμέλεια: Κώστας Κωνσταντίνου 25-31.01.2013

Η Αθήνα είναι γεμάτη ιστορίες έτοιμες να ξεπηδήσουν από τα σοκάκια, από τις λεωφόρους, από τα κρυφά της σημεία, από τα νεοκλασικά κτίρια και τα αρχαία μνημεία. Μια πόλη με χιλιάδες διαφορετικές αφηγήσεις, όχι μόνο συγχρονικές, μα και διαχρονικές.

Η έννοια του περιπάτου υμνήθηκε ήδη από τα αρχαία χρόνια. Πόσες φορές όμως δεν βολτάρουμε και περνά-με στο «ντούκου» κομμάτια της που πραγματικά -όπως θα έλεγε και ο εμβληματικός κομίστας Art Spiegelman- «αι-μορραγούν» ιστορία; Στιγμή δεν αναλογιζόμαστε πως το πλακόστρωτο που περπατάμε πατήθηκε πριν από χιλιάδες χρόνια από τα σανδάλια ενός φιλοσόφου ή πιο πρόσφατα από τις μπότες κάποιου φαντάρου στην κατοχή.

Μια νέα πνοή στην περιήγηση της πόλης προσφέρει το βιβλίο του Θανάση Γιοχάλα και της Τόνιας Καφετζάκη «Αθήνα: Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας. Ενας οδηγός που δια-τρέχει την Αθήνα από τα πραγματικά αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα, δίνοντας βάρος στην ιστορία των σημείων της. Ενα βιβλίο που ανοίγει τις πόρτες ξεχασμένων ιστοριών, λεπτομερειών και σημαντικών αναφορών, δίνοντας τη δυ-νατότητα στον αναγνώστη να εισχωρήσει στα πολλαπλά «στρώματα» τα όμοια με παλίμψηστο αυτής της πόλης.

Συναντώντας τους συγγραφείς με αφορμή τα Mstories, επιβεβαίωσα την -καλώς εννοούμενη- υποψία μου. Οπως φανερώνει και το ιδιαίτερα καλαίσθητο βιβλίο, πρόκειται για ανθρώπους με πραγματικό μεράκι. Που κόπιασαν πολλά χρόνια και παρέδωσαν μια δουλειά με βαθιά γνώ-ση, ύστερα από πολλή έρευνα και προσεκτική επιλογή. Μια δουλειά που κρατιέται μακριά από τον στείρο ακα-δημαϊσμό και διασκεδάζει, ενημερώνοντας παράλληλα. Μια δουλειά που μακάρι να μεταφραστεί και στα αγγλι-κά. Μήπως και πάψουν πολλοί τουρίστες να ταλαιπωρού-νται από διάφορους οδηγούς χαμηλής ποιότητας και μη-δενικής ψυχαγωγίας...

Γιώργος Ρομπόλας

Φύση vs Φαντασία

Πνευματικό ταξίδιΗρωες και έρωτες

Ποίηση, τέχνη, βία

Ο Τζον Λόιντ και ο Τζον Μίτσινσον έκαναν αισθη-τή την παρουσία τους στον εκδοτικό χώρο όταν συνέγραψαν «Το βιβλίο της ολικής άγνοιας», όπου αποκάλυπταν τις παρανοήσεις που διέπουν το πεδίο της λεγόμενης «κατακτημένης γνώσης». Στο «Βιβλίο της ολικής άγνοιας για τον κόσμο των ζώων» (εκδ. Πατάκη), οι συγγραφείς και ο ει-κονογράφος Τεντ Ντιούαν αναλαμβάνουν να μας γνωρίσουν εκ νέου 100 ζώα και τις πραγματικά ασύλληπτες ιδιότητές τους, αποδεικνύοντας ότι η φύση ξεπερνά σε ευρηματικότητα ακόμη και την πιο αχαλίνωτη ανθρώπινη φαντασία. Απαραίτητο για όσους νιώθουν δέος με τα ντοκιμαντέρ του Ντέιβιντ Ατένμπορο, αλλά και για κάθε αναγνώ-στη με φυσιοδιφικές ανησυχίες.

Τι κοινό έχουν ένας δικαστής από την Αθήνα, μια ανθρωπολόγος από την Αλαμπάμα και μια αρχαία φυλή του Αμαζονίου; Μπορεί η τέχνη, η φαλαινοθηρία και τα παραισθησιογόνα ναρκω-τικά να σώσουν τον κόσμο; Στo graphic novel “Pernilongo” (εκδ. Jemma Press) του κομίστα Θο-δωρή Μπαργιώτα δίνονται απαντήσεις σε αυτά τα παράδοξα ερωτήματα μέσα από μια πολυεπίπεδη ιστορία για τη βία, τον φθόνο και τη ματαιοδοξία, που συνοδεύουν τον άνθρωπο σε κάθε του βήμα. Μια ευρηματική αφήγηση που μπερδεύει μελωδι-κά την απόγνωση με την ελπίδα, το γήινο με το μεταφυσικό και τον βάρβαρο ψυχισμό του σημε-ρινού κατοίκου των πόλεων με τα ποιητικά λόγια του Χέρμαν Μέλβιλ.

Το βιβλίο «Ο δρόμος του φιδιού» (εκδ. Αρμός) είναι μια συλλογή από γνωστά και ανέκδοτα κείμενα του Φερνάντο Πεσόα, τα οποία μας τα-ξιδεύουν στον πνευματικό δρόμο που διήνυσε ο περιώνυμος συγγραφέας και στις γοητευτικές συναναστροφές του με τους αρχαίους Ελληνες θεούς, τη μεταφυσική, την αλχημεία, την τέχνη και τη θρησκεία. Τελικά, ο δρόμος του φιδιού είναι αυτός της απόδρασης, μας λέει ο ποιητής: Μόνο απεκδυόμενοι κάθε φορά τις πεποιθήσεις και τις θεωρίες μας, όπως το φίδι τα πουκάμισά του, θα πλησιάσουμε λίγο πιο κοντά στην απρό-σιτη και Θεία Αλήθεια. Μια πραγματεία μύησης στη γνώση.

Η συλλογή διηγημάτων «Τα χαϊμαλιά του έρω-τα και των αρμάτων» (εκδ. Αγρα) του Ανδρέα Εμπειρίκου προσφέρεται στο αναγνωστικό κοινό 50 χρόνια έπειτα από την πρώτη ανακοίνωσή της και 67 χρόνια μετά τη συγγραφή της. Ο τόμος περιλαμβάνει τα ήδη γνωστά και εξαιρετικά πε-ζογραφήματα «Αργώ ή Πλους αεροστάτου» και «Ζεμφύρα ή Το μυστικόν της Πασιφάης», καθώς και το ανέκδοτο μέχρι σήμερα «Βεατρίκη ή Ο έρωτας του Buffalo Bill». Μια κορυφαία τριλογία, η οποία, όπως σημειώνει στην εισαγωγή ο φιλό-λογος Γιώργης Γιατρομανωλάκης, υποστηρίζει με σθένος πως «η μόνη δύναμη που μπορεί να απε-λευθερώσει τον κόσμο ... είναι ο έρωτας, ο ‘άνευ ορίων και άνευ όρων’ έρωτας».

Ιχνηλάτες πόλης

17

«O καλός άνθρωπος του Σετσουάν» του Μπέρτολτ Μπρεχτ παρουσιάζε-ται στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, έως τις 10 Φεβρουαρίου.

Στο έργο -γραμμένο την περίοδο 1926-1941-, οι θεοί εντοπίζουν τον μονα-δικό καλό άνθρωπο στη Γη: μια πόρνη στην επαρχία Σετσουάν της Κίνας. Οι θεοί ανταμείβουν την καλοκάγαθη Σεν Τε με ένα αξιοπρεπές χρηματικό ποσό και εκείνη ανοίγει ένα μικρό καπνοπωλείο. Προκειμένου να αντιμετω-πίσει τους συμπολίτες της που την εκμεταλλεύονται, η Σεν Τε εφευρίσκει ένα alter ego, έναν υποτιθέμενο εξάδελφο, τον μοχθηρό Σουί Τα, παίρνοντας τη μορφή του όποτε οι περιστάσεις το απαιτούν. Πόσο καιρό, όμως, θα αντέξει να παίζει αυτόν τον διπλό ρόλο;

Στον πρωταγωνιστικό διπλό ρόλο της παράστασης εμφανίζεται η Στεφανία Γουλιώτη, συμφοιτήτρια και φίλη της Κατερίνας Ευαγγελάτου από τα χρόνια της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Μάλιστα, μια παλαιότερη συνεργασία των δύο γυναικών στην παράσταση «Η ερωτευμένη νεκρή» του Θεόφιλου Γκοτιέ χάρισε στη Γουλιώτη το Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» για τον ρόλο ενός ερωτευμένου βαμπίρ.

Τη μετάφραση του έργου έχει κάνει η Αννυ Κολτσιδοπούλου, τη μουσική έχει γράψει ο Σταύρος Γασπαράτος και την κίνηση έχει επιμεληθεί η Πα-τρίσια Απέργη. Εκτός από τη Στεφανία Γουλιώτη, παίζουν οι: Αλεξάνδρα Λέρτα, Δαυίδ Μαλτέζε, Νικόλας Παπαγιάννης, Μαρία Παρασύρη, Ομηρος Πουλάκης, Νάνσυ Σιδέρη και Σωτήρης Τσακομίδης.

Μπρεχτ στη Στέγη

18Θέατρο

Επιμέλεια: Γιώργος Παπαστογιαννούδης 25-31.01.2013

Σε υποδέχεται ένα χωμάτινο, κλειστοφοβικό σύμπαν στη θέση της σκηνής καθώς μπαίνεις να πάρεις τη θέση του θεατή. Σαν να βρισκόταν πάντα εκεί. Συμβολικά. Και ουσι-αστικά. Σε λίγο θα διαπιστώσεις ότι, ναι, ήταν πάντα εκεί, κομμάτι της πραγματικότητας, της αισθητικής, της μνήμης, του μεγαλώματος, των πρώτων εξερευνήσεων της ζωής, των πληγών του τόπου σου, των δικών σου, κομμάτι της ελληνικής ψυχής που τη σφράγισε σχέση ασφυκτική με τη μάνα, θραύσματα μνήμης, μύχιων επιθυμιών, απαγορευμέ-νων και ιερών πόθων.

«Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα» του Γιώργου Ιωάννου. Μια σύνθεση από τα έργα του σε ένα πρωτοποριακό θεατρικό θέαμα που έχει την υπογρα-φή της ομάδας Bijoux de Kant. Εμπειρία αισθητική. Με την αφήγηση να ξετυλίγεται σαν μια σειρά από ταμπλό βιβάν ενός σκονισμένου τσαρουχικού κόσμου, μέσα σε ένα συμβολικό κοτέτσι-σκηνή, όπου σπαρταράει η ψυχή από πόνο και ανεπίδοτες επιθυμίες, ανάμεσα σε μια καρέκλα, ένα κρεβάτι και κάτω χώμα.

Αληθινό. Το νιώθεις έπειτα από λίγο στα ρουθούνια, στη γεύση, καθώς πάνω του κάνουν οι ηθοποιοί να χτυπιού-νται και να σέρνονται από μνήμες σαν πληγές οι ανθρώ-πινες ζωές («... όλα ήταν χωματένια, έτοιμα να διαλυθούν και να ξαναενωθούν»). Το συρματόπλεγμα πολύ λίγο προ-στατεύει. Η θέα στον σπαραγμό δεν μπορεί ποτέ να είναι αποστειρωμένη. Οι δύο κόσμοι ενώνονται. Με τον Στρά-το Τζώρτζογλου ίσως στον ρόλο της ζωής του, να σε υπο-δέχεται και αυτός από την πρώτη στιγμή εκεί, αδιάσπαστο κομμάτι του ίδιου σύμπαντος, που θα το αφηγηθεί σπαρα-χτικά μαζί με τους -πολύ καλούς- Ιούλιο Τζιάτα και Λένα Δροσάκη, παγιδεύοντας στη γοητεία μιας παρακμιακής Αποκάλυψης τον θεατή.

Αθηνά Δεληγιάννη

Συνεδρίες με τον Γιάλομ

Διαδραστικοί Abovo

Ρεαλιστικά τσοπανόσκυλα

All you need is love

Μιλώντας υποθετικά

Η 70χρονη Θέλμα (Ξένια Καλογεροπούλου) δια-κατέχεται από μια έντονη ερωτική εμμονή για τον προηγούμενο και κατά πολύ νεότερο ψυχοθε-ραπευτή της, τον Μάθιου, με τον οποίο πριν από οκτώ χρόνια είχε συνάψει μια σύντομη ερωτική σχέση. Ο καινούργιος της ψυχοθεραπευτής, ο Ιρβιν (Μηνάς Χατζησάββας), θα προσπαθήσει κατά τη διάρκεια των συνεδριών τους να ξερι-ζώσει, με κάθε θεραπευτικό μέσο που διαθέτει, αυτή την εμμονή. Η παράσταση «Ο δήμιος του έρωτα», βασισμένη στο ομότιτλο έργο του Ιρβιν Γιάλομ και σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, ανεβαί-νει στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος).

Το «Εγκλημα στην Γκαλερί» είναι ένα διαδραστι-κό, αστυνομικό παιχνίδι όπου το κοινό γίνεται ντετέκτιβ για ένα βράδυ. Οι θεατές θα ανακρί-νουν υπόπτους, θα αναζητήσουν στοιχεία στον τόπο του εγκλήματος και θα εξιχνιάσουν μια μυστηριώδη απόπειρα δολοφονίας του καταξιω-μένου ζωγράφου Μάρκου Πολίτη. Την ώρα που εκείνος επιστρέφει θριαμβευτικά τη νύχτα των εγκαινίων της έκθεσής του, πέφτει από το μπαλ-κόνι της γκαλερί και καταλήγει στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση. Για 100 λεπτά οι θεατές θα ταξιδέψουν στα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής του. Το ύποπτο αυτό ατύχημα σκηνοθετεί ο Γιάννης Σαρακατσάνης στον χώρο του Thission Lofts (Πειραιώς 123, Πετράλωνα).

Ο Κεν και η Σάντρα γνωρίζονται το 1967 υπό τους ήχους του “All you need is love” των Beatles. Ερωτεύονται, παντρεύονται, κάνουν παι-διά, καριέρα, λεφτά. Πώς είναι, όμως, σήμερα αυτό το ζευγάρι; Ποια είναι η σχέση τους με τα παιδιά τους; Και πόσο αυτό το “love, love, love” τους αντιπροσωπεύει σήμερα; Ο Βρετανός συγ-γραφέας Μάικ Μπάρτλετ καλείται να απαντήσει στα πιο πάνω ερωτήματα στο έργο “Love, love, love” και η Μαριάννα Κάλμπαρη να το μεταφέ-ρει στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης (Φρυνίχου 14, Πλάκα). Μέσα από ένα πάρτι, λοιπόν, που ξεκινάει στα τέλη του ’60 και τελειώνει το 2011, πέντε ηθοποιοί (Διαμαντής Καραναστάσης, Αννα Κουτσαφτίκη, Νέστωρ Κοψιδάς, Ειρήνη Στρατηγοπούλου, Κώστας Συλβέστρος) μιλούν για όλα εκείνα που αφορούν τη γενιά τους και ψάχνουν την αγάπη.

Ο Ηλίας Παρασκευόπουλος μεταφέρεται στο μέλλον και καταπιάνεται με έναν Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα προ-ηγούμενων πολέμων, το έργο “Virtual Reality” (σε δικό του κείμενο) μπλέκει το παραμύθι με τη βία του πολέμου και την πραγματικότητα με το φανταστικό. Στο Θέατρο Παραμυθίας (Πα-ραμυθίας 27, Μεταξουργείο), επτά χαρακτήρες προσπαθούν να επιβιώσουν διεκδικώντας ο κα-θένας τη δική του λύτρωση και σωτηρία. Εκτός από τον συγγραφέα και τον Σταύρο Αποστολά-το, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, παίζουν οι: Φώτης Λαζάρου, Δημήτρης Μαζιώτης, Ντίνα Μιχαηλίδη, Αγγελική Μιχαλοπούλου, Φαίδρα Σούτου και Λία Τσάνα.

19

Οι επιμελητές της έκθεσης “Boiling Point” Γιώργος Γεωργακόπoυλος και Δημήτρης Γεωργακόπουλος, μετά την επιτυχημένη παρουσίασή της στο Kuenstlerhaus της Βιέννης το καλοκαίρι του 2012, την παρουσιάζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στον εκθεσιακό χώρο του CAMP (Απελλού 4 & Ευπόλιδος 2, Πλ. Κοτζιά). Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 11 Φεβρουαρίου και στο πλαίσιό της 17 σύγχρονοι καλλιτέχνες από την Αθήνα σχολιάζουν έναν κόσμο που διαρκώς μεταβάλλεται, χρησιμοποιώντας ως κύρια μέσα έκφρα-σης τo σχέδιο, τη γλυπτική, τη ζωγραφική, το βίντεο και την εγκατάσταση.

Η Eύα Μαραθάκη δημιουργεί μια τρίπτυχη σύνθεση με αναφορές στη δυτι-κή και τη βυζαντινή τέχνη, η Αννέτα Σπανουδάκη παρουσιάζει την επιβλητι-κή εγκατάσταση από χαρτί με τίτλο “Globalization was a lie”, ενώ το έργο του Κώστα Μπασάνου αναφέρεται στο κείμενο του Ελληνικού Συντάγμα-τος, όπως αυτό αναθεωρήθηκε τον Μάιο του 2008. Ο Πάρις Λεγάκης πα-ρουσιάζει τo βίντεο “Linenality”, ενώ ο Νίκος Γιαβρόπουλος την προβολή σε γλυπτό με τίτλο «Βανδαλισμός». H Ολυμπία Τοπτσίδου δημιουργεί το έργο με τίτλο «Τα Πήρα» ειδικά για την έκθεση, ενώ η Ειρήνη Μπαχλιτζάνη παρουσιάζει την ξύλινη εγκατάστασή της «Παράθυρο #3». Τα έργα του Αν-

δρέα Βούσουρα αναφέρονται με άμεσο τρόπο στην οικονομική και πολιτική κρίση και στις συνέπειές της, ενώ αντίστοιχες είναι οι αναφορές στην πο-λυσύνθετη εγκατάσταση του Δημήτρη Χαλάτση με τίτλο “Death or Death”, στο έργο του Γιάννη Γρηγοριάδη αλλά και στο άτιτλο έργο του Αγαπητού Αγαπητάκη.

Η φύση αλλά και η παρούσα κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα πρωταγω-νιστούν στη σειρά έργων του Θοδωρή Ζαφειρόπουλου και στη δουλειά του Δημήτρη Φουτρή. Ο χρόνος, η απουσία και το κενό απασχολούν τον Γιώρ-γο Τσεριώνη, ενώ η αναμονή πριν από την ξαφνική ανατροπή είναι ένα από τα θέματα του Γιάννη Γκανά. Ο Μπάμπης Καραλής δημιουργεί για την έκθε-ση μια πρωτότυπη εγκατάσταση από μπαστούνια τυφλών. Τέλος, ο Θάνος Βόβολης παρουσιάζει τη γλυπτική εγκατάσταση “Birth of the Subject”, ένα έργο που μετατρέπεται στον σκηνικό χώρο της παράστασης του εμβλημα-τικού έργου του Χάινερ Μίλερ “Ηamletmachine”. Η παράσταση παρουσι-άζεται καθημερινά στο CAMP, εκτός Τρίτης και Τετάρτης, στο πλαίσιο της έκθεσης σε σκηνοθεσία Γιώργου Ζαμπουλάκη.

Boiling Point

20Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

25-31.01.2013Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Ο χώρος 3 137 (Mαυρομιχάλη 137, Αθήνα) φιλοξενεί τη Γαλήνη Νόττι και την έκθεση «...» μέχρι τις 3 Φεβρου-αρίου 2013. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας, η επιμελήτρια μας εξηγεί: «Η έκθεση έχει να κάνει με την επικοινωνία, με τη μορφή και το περιεχόμενο του λόγου που απευθύνουμε και μας απευθύνεται. Το θέμα αυτό είναι τόσο ευρύ, που στην ουσία η έκθεση το αντιμετωπίζει με το να αποτελεί η ίδια μια απόπειρα επικοινωνίας και άρθρω-σης λόγου. Από εκεί προκύπτει και ο τίτλος της, ο οποίος δηλώνει κάτι που μένει ανοιχτό, που είναι σε εκκρεμότητα ή υπό διαπραγμάτευση και ο καθένας το αντιλαμβάνε-ται με τον δικό του τρόπο και ίσως του προσδίδει άλλο νόημα». Στην έκθεση παίρνουν μέρος οι Daniel Gustav Cramer, Μαρία Καραντζή, Μυρτώ Ξανθοπούλου, Κώστας Ρουσσάκης (φωτό), Μαρία Τζανάκου.

Αναφορικά με τα έργα που παρουσιάζονται, η Νόττι ση-μειώνει: «Τα περισσότερα έργα αποτελούνται από κείμενο, ενώ σε άλλα το κείμενο και η εικόνα συνυπάρχουν. Επίσης κάποια βρίσκονται στον χώρο της έκθεσης και άλλα στον δρόμο, είναι δηλαδή μέρος της, αλλά λειτουργούν και τελείως αυτόνομα, απευθύνονται στον κάθε περαστικό. Επιδιώκεται έτσι, κυριολεκτικά και μεταφορικά, η ενεργο-ποίηση ενός χώρου τόσο εξωτερικού, δημόσιου, φυσικού όσο και εσωτερικού, ιδιωτικού, φαντασιακού. Τα μέσα ποικίλουν από in situ εγκαταστάσεις μέχρι φωτοτυπίες ή επιστολές που εκφράζουν από συνθήματα και δηλώσεις μέχρι ερωτήσεις... Τα έργα καλούν τον θεατή να ανταπο-κριθεί, να συνδιαλεγεί μαζί τους. Καθένα κάνει μια δήλω-ση ή πρόταση ή ερώτηση από την οποία μπορεί να ξεκινή-σει ένας διάλογος. Οι λέξεις ή οι εικόνες αναζητούν έναν αποδέκτη και μία αντίδραση. Εκφράζουν μια δική τους αλήθεια, την οποία θέτουν υπό συζήτηση».

Η νέα ατομική έκθεση του Πάνου Φαμέλη φι-λοξενείται στον ισόγειο χώρο του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα (Αρματολών & Κλεφτών 48, Λυκαβηττός) από σήμερα, 25 Ιανουαρίου, μέχρι τις 2 Μαρτίου. Στη νέα του ζωγραφική δουλειά με τίτλο «Το Κύμα», ο Φα-μέλης αποτυπώνει την επίδραση που ασκούν οι παρούσες κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές συνθήκες και αλλαγές στην ψυχοσύνθεση και την καθημερινότητά μας. Ταυτόχρονα, για το ίδιο διάστημα παρουσιάζεται στον πρώτο όροφο του χώρου η ομαδική έκθεση με τίτλο «Το Αρχι-τεκτονικό Αντικείμενο» σε επιμέλεια Κατερίνας Νίκου. Οι καλλιτέχνες Cris Gianakos, Rowena Hughes (φωτό), Αλέξανδρος Λάιος και Μάρω Φασουλή ερμηνεύουν τη συχνά εννοιολογική σχέση μεταξύ αντικειμένου και αρχιτεκτονικής στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Μέχρι τις 9 Φεβρουαρίου η Αίθουσα Τέχνης Εκ-φραση-Γιάννα Γραμματοπούλου (Βαλαωρίτου 9Α, Κολωνάκι) φιλοξενεί την ατομική έκθεση του Αγ-γελου Σκούρτη με τίτλο «Ελα να πιούμε τον καφέ μαζί...». Η επιμελήτρια της έκθεσης και ιστορικός τέχνης δρ. Λίνα Τσίκουτα-Δεϊμέζη επισημαίνει: «Ο Αγγελος Σκούρτης, πληθωρικός, αυθόρμη-τος, πάντα με έμπνευση και συνέπεια, δεν άντεξε κάτω από την πίεση των γεγονότων, την ένταση και τη συνεχή επιδείνωση της κρίσης, της αδιέξο-δης κοινωνικοπολιτικής κατάστασης της χώρας, που αφήνει άφωνους και αμήχανους τους πολί-τες, και οργάνωσε μια εικαστική δράση με πολιτι-κό υπόβαθρο, υπαρξιακά στηρίγματα, θέλοντας να ανοίξει διάλογο και επικοινωνία με τον θεατή, μια και πιστεύει πως ‘η τέχνη για αυτόν τον λόγο γίνεται και για αυτό υπάρχει’. Για να το πετύχει, μεταμόρφωσε τους χώρους της γκαλερί σε ένα μικρό καφέ πλημμυρισμένο από τα έργα του».

Μία από τις πιο avant-garde και ξεχωριστές προ-σωπικότητες της αθηναϊκής underground σκηνής, η Πάολα Ρεβενιώτη, στις αρχές του ’80 θα ξεκινή-σει να εκδίδει το πρωτοποριακό τρανς-αναρχικό φανζίν «Το Κράξιμο». Παράλληλα, μέσα από την ακτιβιστική δράση της θα παίξει σημαντικό ρόλο στη διοργάνωση των πρώτων Gay Pride, αλλά και στην απενοχοποίηση της γκέι και τρανς κοινότη-τας. H πρώτη ατομική έκθεση της Πάολας φιλο-ξενείται στην γκαλερί The Breeder (Iάσωνος 45, Μεταξουργείο) σε σχεδιασμό και επιμέλεια του εικαστικού και αρχιτέκτονα Ανδρέα Αγγελιδάκη. Η έκθεση περιλαμβάνει πλούσιο υλικό, με φωτο-γραφίες και βίντεο από το προσωπικό της αρχείο: φωτογραφίες και πορτρέτα ανδρών, βίντεο από το YouTube και από τη σειρά ντοκιμαντέρ “The Paola Project” είναι μόνο μερικά από τα μέρη της έκθεσης αυτής, η οποία θα ολοκληρωθεί στις 16 Φεβρουαρίου 2013.

Tην 1η Φεβρουαρίου λήγει η προθεσμία συμμε-τοχής στον διαγωνισμό «GREAT 2013 - Τα πρώτα τους Κτίρια» που διοργανώνει η ΑΓΕΤ Ηρακλής, μέλος του Ομίλου Lafarge, και το Μέγαρο Μου-σικής Αθηνών. Πρόκειται για διαγωνισμό διπλω-ματικών και μεταπτυχιακών εργασιών, από φοιτη-τές ελληνικών αρχιτεκτονικών σχολών και από Ελληνες φοιτητές του εξωτερικού, οι οποίοι κλή-θηκαν να σχεδιάσουν έργα ικανά να διαμορφώ-σουν το μελλοντικό περιβάλλον και τις πόλεις. Τα έργα θα εξεταστούν από διεθνή κριτική επιτροπή, που αποτελείται από τους αρχιτέκτονες Νίκο Κτε-νά, Μανουέλ Αϊρες Ματέους, Χοσέ Σέλγας και Λουθία Κάνο, και τα καλύτερα θα εκτεθούν σε μορφή προπλασμάτων σε έκθεση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τον Μάιο. Επιμελητής της έκ-θεσης και συντονιστής του “GREAT 2013” είναι ο αρχιτέκτονας Μέμος Φιλιππίδης.

Πρώτες προσπάθειεςΤης Πάολας

To Kύμα του Φαμέλη

Καφέ και διάλογος

Αποσιωπητικά

21

22

Κείμενο / Φωτογραφίες: Δημήτρης Καραΐσκος

Ξημερώματα, πριν ακόμα ο ήλιος βγει πάνω από τον βράχο, πίσω από τη Λίμνη, καμιά 20αριά άτομα ήταν ήδη στο νερό και περί-μεναν τα κύματα. Με το που οι ακτίνες της ανατολής έπεσαν στη θάλασσα, οκτώ παρά το πρωί, στον δρόμο πάνω από την πλαζ αμά-ξια ξεφόρτωναν σανίδια και οι σέρφερ φορούσαν τις στολές τους, έχοντας αυτό το βλέμμα ανυπομονησίας και χαράς στα μάτια τους. Αυτό το βλέμμα που, για έναν περίεργο, ανεξήγητο λόγο, μόνο η κυματολίσθηση σου δίνει.

Σε λίγα λεπτά η θάλασσα ήταν διάστικτη από τους επίδοξους ανα-βάτες, οι οποίοι, έτσι ντυμένοι με τις μαύρες λαστιχένιες στολές τους -προστασία για το κρύο-, έμοιαζαν σαν αινιγματικός πληθυ-σμός από υδρόβια θηλαστικά που, με τους δικούς του κώδικες και κανόνες, τελούσε ένα μυστήριο προς τιμήν της θάλασσας.

Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Στις αρχές της προηγού-μενης δεκαετίας, αυτοί που είχαν πάρει χαμπάρι ότι μπορούμε να τσουλήσουμε στα κύματα χωρίς πανί στην Ελλάδα ήταν ελάχιστοι. Εκείνη την εποχή, μέρες σαν αυτήν που δείχνουν οι φωτογραφίες,

με τον νοτιά να έρχεται από το Μυρτώο και να ξεβράζει τα κύματά του στην ακτή, ζήτημα ήταν αν υπήρχαν δέκα άτομα με σανίδια μέσα στο νερό.

Η έννοια μας πια δεν είναι αν θα βρούμε και άλλους να σερφά-ρουν μαζί μας. Είναι αν θα χωράμε μέσα στο νερό, αν θα καταφέ-ρουμε να μην τσουγκρίσουμε ο ένας πάνω στον άλλον στα λίγα μέτρα στα οποία «σκάει» το κύμα σε κάθε παραλία. Εκεί που πε-ριμένουμε να έρθει πάνω μας για να μας τσουλήσει ως την ακτή, λες και είμαστε στη Μινωική Κρήτη και καβαλάμε ταύρους που τρέ-χουν. Ευτυχώς, η ακτή της Βουλιαγμένης έχει «άπλα» και όλοι χω-ράνε. Οταν οι σέρφερ της Αθήνας δεν χάνουν το χιούμορ τους, δεν παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά, τότε χαμογελούν ο ένας στον άλλον και μοιράζονται τα κύματα. Και, κυρίως, νιώ-θουν τυχεροί που μπορούν να χαρούν το πιο όμορφο σπορ στον κόσμο σε μια παραλία που απέχει μισή ώρα από το κέντρο της Αθήνας - ουσιαστικά σε μια αθηναϊκή ακτή. Αρκεί ο νοτιάς να φυ-σάει και να φέρνει τα κύματά του, δώρο από τα νότια πελάγη.

Στον αφρό της Αθήνας

23 25 - 31.01.2013

26

Κείμενο: Μανώλης Μαυροματάκης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Τα γρυλίσματα(Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΑ)

Είμαι πράκτορας της Stasi. Χωμένος μέσα στα ακουστι-κά μου, παρακολουθώ τη ζωή ενός ζευγαριού. Ενός συγγραφέα και μιας ηθοποι-ού. Είναι ύποπτοι για αντι-καθεστωτική δράση. Ολοι

οι άνθρωποι είναι ύποπτοι για αντικαθεστωτική δράση. Διότι, όταν τίθεται θέμα υπακοής ή ανυ-πακοής σε κάποιο καθεστώς και στους κανόνες που εκείνο επιβάλλει, ε, τότε είναι φυσικό οι άν-θρωποι να ρέπουν προς την ανυπακοή. Κανείς δεν θέλει να του λένε τι να κάνει, αν αυτό δεν το έχει συμφωνήσει από πριν. Πρέπει, λοιπόν, οι άνθρωποι, οι ίδιοι να φροντίζουν για τη θέσπιση εκείνων των κανόνων που θα ρυθμίζουν τη ζωή τους. Και όχι να περιμένουν από τον Θεό τους ή από το Κράτος τους να τους αποκαλύψουν τις Δέκα Εντολές. Ούτε να αναθέτουν το έργο αυτό σε άλλους, πιο επαγγελματίες ή πιο ειδικούς. Οι κοινωνίες όντως χρειαζόμαστε τους ειδικούς, μόνο για να μας συμβουλεύουν όμως, όχι και για να αποφασίζουν. Οι κοινωνίες, όσο δύσκολο και αν είναι, πρέπει συνεχώς να εφευρίσκουν τρό-πους για να ρυθμίζουν από μόνες τους πώς θα λειτουργούν. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως, εγώ θα ήμουν άνεργος.

Αλλά δεν είμαι! Διότι οι άνθρωποι αφέθηκαν... Και τώρα δυσκολεύονται και είναι πολύ πιθανόν να αντιδράσουν. Και επειδή δεν έχουμε και τόσες φυλακές για να τους χώσουμε όλους μέσα και να ησυχάσουμε, είναι καθήκον μας, ως κράτος και ως καθεστώς, να τους ελέγχουμε. Ποιους; Ολους! Ποιοι; Ολοι! Ολοι μας, εν δυνάμει, είμαστε το καθεστώς και, ως εκ τούτου, όλοι μας έχουμε την υποχρέωση να τους ελέγχου-με όλους. Συνεχώς. Μέχρι να γίνουμε όλοι ένα σώμα, ένα κράτος.

Εγώ είμαι μόνος μου. Δεν έχω φίλους, σχέσεις, οικογένεια. Μοναδικός μου σύντροφος είναι η πίστη και η αφοσίωσή μου στο καθήκον. Στην

προστασία της πατρίδας και του κράτους μου. Με όλο μου το είναι. Με βασικό μου όπλο την καθαρότητα της ιδεολογίας μου, ελέγχω πλήρως τη συνείδησή μου και την κατευθύνω προς τον ιερό αυτόν σκοπό.

Το υποσυνείδητό μου όμως; Εχω διαβάσει πως εκεί τίποτα δεν μπορεί να ελεγχθεί. Αν είναι δυ-νατόν! Και ότι, στα καλά καθούμενα, εκεί, ας πούμε, που κοιμάσαι και ονειρεύεσαι, αρχίζουν και σου ξεφυτρώνουνε κάτι βαθιές, ανεξερεύνη-τες επιθυμίες. Βρε, λες εκείνα τα γρυλίσματα να έχουν κάποια σχέση;

Εχω ένα κασετόφωνο στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου. Εδώ και κάμποσο καιρό, πριν πέσω για να κοιμηθώ, πατώ το REC, την ηχογράφηση. Θέλω να το ελέγξω αυτό το ατίθασο, το ανεξέ-λεγκτο και ανυπάκουο υποσυνείδητο, που ξεφυ-τρώνει μες στης νύχτας το σκοτάδι. Ηχογραφώ, λοιπόν, τον ύπνο μου, τα πιθανά μου παραμιλητά. Το επόμενο πρωί αναπαράγω, πίνοντας τον καφέ μου, την εγγραφή της περασμένης νύχτας. Σιωπή! Ο ύπνος μου είναι ήσυχος και καθαρός. Σαν τη συνείδησή μου και την ιδεολογία μου. Μόνο... κάτι γρυλίσματα ακούω τώρα τελευταία. Μόνο κάτι γρυλίσματα έχουν γραφτεί στη μαγνητοται-νία... Τρομάζω λίγο. Τελειώνω τον καφέ και ξεκι-νάω για τη βάρδια μου.

Είναι πιο αποτελεσματικό να παρακολουθείς τους άλλους μες στο σπίτι τους. Είναι πιο φλύ-αροι εκεί, πιο χαλαροί, πιο εκδηλωτικοί. Το σπίτι τους το ξέρω σαν δικό μου. Ακόμα και ο ελάχι-στος ήχος που φτάνει μέχρι τα ακουστικά μου μεταμορφώνεται στη φαντασία μου σε μια λεπτο-μερέστατη εικόνα. Είμαι εκεί, δίπλα τους. Μπαίνω στο μπάνιο τους. Ξαπλώνω στο κρεβάτι τους. Οι έρωτές τους, οι αλήθειες και τα ψέματά τους, η πίστη και οι απιστίες τους δανείζουν τον ρυθμό τους στην ανάσα και στους χτύπους της καρδιάς μου. Εγώ είμαι αυτοί! Είμαι ένα βήμα πριν από τον Θεό τους, είμαι ο έσχατος σταθμός ελέγχου, το

check point πριν από τον παράδεισό τους - ή την κόλαση. Είμαι του Κράτους μου ο αντιπρόσωπος και του Θεού. Απογειώνομαι, εξαϋλώνομαι. Εγώ δεν είμαι πια εγώ. Εγώ είμαι οι άλλοι. Και ούτε ζω πια τη δική μου τη ζωή. Είμαι ο απόλυτος σφετε-ριστής, είμαι ο απόλυτος κυρίαρχος πάνω στων άλλων, όλων, τις ζωές.

Ομως, γιατί υγραίνονται τα μάτια μου; Γιατί συ-σπώνται οι μύες στο ανέκφραστό μου πρόσωπο; Γιατί κυρτώνω το κορμί μου; Γιατί τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από τον θώρακα και την κοιλιά μου; Γιατί τα γόνατά μου τρεμοπαίζουν νευρικά; Γιατί χτυπάει η καρδιά μου ανεξέλεγκτα; Γιατί τραυλίζω; Πώς είναι δυνατόν το ίδιο μου το σώμα να μη με υπακούει;

Γρυλίσματα γεμίζουν το κρανίο μου. Είναι τα ίδια εκείνα γρυλίσματα του ύπνου μου. Τρομάζω! Πρόσεχε, Λοχαγέ!

Αρμόζει σε έναν πράκτορα η συμπεριφορά αυτή; Πού είναι ο αυτοέλεγχός μου ο απόλυτος; Πού εί-ναι η καθαρή συνείδησή μου; Πού είναι η καθαρή ιδεολογία μου; Αυτό το σύστημα, το συμπαγές, το απολύτως λογικό, που τόσο ευλαβικά ακολου-θώ; Πού είναι να μου δείξει και τώρα τι να κάνω; Να με απαλλάξει από τούτα τα συμπτώματα;

Χωρούν τα συναισθήματα και η συμπόνια μέσα σε αυτό το σύστημα; Ή μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος; Πρόσεχε, Λοχαγέ!

Γρυλίσματα γεμίζουν το κρανίο μου. Σκέφτομαι να παραδοθώ...

Λοχαγός Gerd WieslerΥπηρεσία Κρατικής ΑσφαλείαςΤμήμα ΜΑρ. Ταυτ. HGW XX/7

27 25 - 31.01.2013

Διαβάζω

Εκεί που το φως φτάνει αδύναμο, μέσα από τις ρωγμές και κάτω από τα καπάκια των υπονόμων. Εκεί που οι κατσαρίδες με το μπλε ιριδίζον κέλυφός τους έχουν φτιάξει ένα βασίλειο για τους εαυτούς τους. Στα σοκάκια όπου ο ήχος της Μητρόπολης των Αθηνών ακούγεται σκληρός κάθε μέρα. Σε κά-ποιο καφενείο με κουρασμένους εργάτες. Στο Κολωνάκι με τη «μεγάλη» του ζωή. Ολόκληρος ο πλα-νήτης υπερθερμαίνεται, αλλά η Αθήνα ζει τη δικιά της παγωμένη εποχή.

Εκεί ακούστηκε στις πέντε προ μεσημβρίας ένας μεγαλειώδης πυροβολισμός. Δυνατός και σίγουρος, σήμανε το τέλος. Εάν τον άκουγαν οι κάτοικοι της πόλης, θα χειροκροτούσαν ευχαριστημένοι.

Ο Johann Keller είναι, ήταν Αυστριακός. Αυστηρής καταγωγής, ανατροφής και λογικής. Σίγουρος για τον εαυτό του και προσηλωμένος στον στόχο του. Σχολείο, σπουδές και δουλειά, τα πάντα στην ώρα τους. Συνεχώς βελτιωνόταν, ήταν ένας πραγματικά πετυχημένος λογιστής. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για το τι έκανε, τον ενδιέφερε να το κάνει σωστά, ποτέ του να μην κοιτάει πίσω. Πίσω υπάρχουν αναμνή-σεις, συναισθήματα, άγκυρες που σε κρατάνε δεμένο. Εκείνος στόχευε μόνο στην επιτυχία - με όποια μορφή και αν έρθει αυτή.

Ο Johann αναζητούσε ευκαιρίες πάντα. Υστερα από είκοσι πετυχημένα χρόνια σε μεγάλες φίρμες, είχε έρθει η ώρα να γίνει και αυτός επιχειρηματίας. Το παρθένο έδαφος μιας νότιας υπανάπτυκτης χώ-ρας ήταν ιδανικό για τον κύριο αψεγάδιαστο. Εμαθε, σε κάποιες διακοπές του στη Σύρο, για τις και-νούργιες ευκαιρίες στη διασκέδαση της Αθήνας, δεν δίστασε και άδραξε την «ελληνική» μέρα. Εγινε ένας αποικιοκράτης της διασκέδασης.

Σωφρονίου και Βουτάδων γωνία άνοιξε τρία μαγαζιά - ήξερε τι έκανε. Καφέ, μπαρ και εστιατόρια μαζί. Με πορτιέρη, με κορίτσι-μπόμπα για δημόσιες σχέσεις. Είχε βρει τις σωστές φάτσες, τη σωστή στιγ-μή. Εάν στη διασκέδαση υπήρχαν δίκτυα, αυτός ήταν το καλώδιο που μπορούσε να τα ενώσει. Περίερ-γο για έναν καχεκτικό τύπο από το Σάλτσμπουργκ με τικ να ανοιγοκλείνει τα μάτια. Αλλά στον Johann δεν χώραγαν η αυτολύπηση, η ενδοσκόπηση. Μητέρα καταξίωση και πόσο σε αγαπάμε. Και η γωνία Σωφρονίου και Βουτάδων έγινε το πιο hot spot της πόλης.

Κείμενο: Γιώργος Ρομπόλας

Ο σιωπηλός αποχαιρετισμός

του Johann Keller

28

25 - 31.01.2013

Η clean-cut άσπρη διακόσμηση έκανε θραύση. Λίγο πράσινο για ξεκάρφωμα. Ακόμα και οι μίνιμαλ πίνακες θρησκευτικού περιεχομένου που πρότεινε έγιναν must από τα περιοδικά. Σπάνια εμφανιζό-ταν, καθόταν backstage. Στα τετριμμένα ρούχα του προσέθετε ένα πολύχρωμο φουλάρι τύπου «είμαι intellectual άντρας από τη Βιέννη». Και δεν φόραγε το σακάκι του, το άφηνε απαλά στους ώμους του. Λίγο μίλαγε και σπάνια άνοιγε την καρδιά του. Ο ίδιος λάτρης της όπερας και του εκλεπτυσμένου ροκ, μα στα μαγαζιά του έπαιζε chill out μουσική για ανθρώπους με chill out ζωές. Η Αθήνα είχε βρει τον τέλειο metrosexual χιονάνθρωπό της.

Ο Johann Keller, πρώην λογιστής, ήταν ο ιδανικός. Αλλά είναι, ήταν σαράντα εφτά ετών. Δεν γιόρτα-σε ποτέ τα τεσσαρακοστά όγδοα γενέθλιά του.

Μακάρι να υπήρχε ένας ήρωας, ένας σύγχρονος Προμηθέας να σπάσει τους παγετώνες του αστικού μας τοπίου. Ο Νικόλας, όμως, δεν είναι τέτοιος τύπος. Ηταν στέλεχος μικρού βεληνεκούς σε διαφη-μιστική εταιρεία. Τα όνειρά του για αλλαγή του κόσμου, τα όνειρά του στα φοιτητικά στέκια της Νομι-κής, στα γρασίδια της Μαλακάσας, απέτυχαν ή μάλλον δεν πέτυχαν όσο περίμενε. Τι κρίμα.

Πήγε στρατό, έπιασε δουλειά και μάλλον έχασε τον στόχο του ή -πιο σωστά- τα όνειρά του. Εφτασε τριάντα και δεν κατάφερε να κάνει αυτά που ζητούσε η ρομαντική ψυχή του. Δουλειά, ίντερνετ, ψόφιες παρέες και κάθε Σαββατοκύριακο Σωφρονίου και Βουτάδων γωνία. Χωρίς να ξέρει το γιατί. Από συ-νήθεια - που του έγινε εμμονή. Κάτι τον πίεζε, κάποιο αδιευκρίνιστο, διαφανές και τρομακτικό συναί-σθημα. Το δικό του χλομό φάντασμα.

Κυλίστηκε στην αυτολύπηση χωρίς να μπορεί να βρει έναν πραγματικό λόγο να λυπάται. Μισεί το κατεστημένο γιατί έτσι έμαθε πως πρέπει και ας μην το κόντραρε ποτέ στην ουσία του. Ολα τακτο-ποιημένα στη ζωή του, αλλά εκείνος βουτηγμένος σε έναν βάλτο με φριχτές σκέψεις. Και η μόνη του σταθερά αυτά τα μαγαζιά. Αφού όλα ήταν ΟΚ, αυτά πρέπει να ήταν ο λόγος της θλίψης του. Να φταίνε εκείνα που ούτε τους ρομαντισμούς του ακολούθησε ούτε πέτυχε στους κανόνες του κατεστημένου. Που δεν έγινε πετυχημένος, που έμεινε μέτριος και σε αδιέξοδο.

Καμία έκπληξη, πλήξη και ενοχές για το ανικανοποίητο. Και όλα να τα νιώθει διογκωμένα εκεί μέσα. Ούτε επαναστάτης, ούτε μάγκας στην πρώτη γραμμή της επιτυχίας. Και πια ήταν σίγουρος πως ο ιδιο-κτήτης τους ήταν ο φταίχτης. Αυτός τον κατέστρεφε.

Ρώτησε και έμαθε σε ποιον ανήκουν. Στον Αυστριακό αποικιοκράτη, στον πρώην λογιστή, στον αλλό-φωνο πετυχημένο τύπο με το ριχτό σακάκι. Εμαθε και φρόντισε να βρει ένα περίστροφο πεντακοσίων γραμμαρίων.

Τον περίμενε να τελειώσει την πετυχημένη γύρα στα δικά του μαγαζιά. Πέντε η ώρα το πρωί στο Γκάζι. Με το περίστροφο να τρέμει στα χέρια του, κρύο. Τον κοίταξε στα μάτια και ο αψεγάδιαστος Johann Keller σήκωσε το χείλι του φοβισμένος - μετεωρίστηκε, αλλά δεν πρόλαβε. Ενας μεγαλειώδης πυρο-βολισμός τού τρύπησε τα σπλάχνα. Ο μέτριος Προμηθέας σκότωσε τον Δία της διασκέδασης γιατί δεν μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο.

Στο άδειο Γκάζι ο αέρας έσερνε τα αποτσίγαρα και τα κουτάκια μπίρας. Ο ήχος του πυροβολισμού, ο θάνατος, του έδωσε ζωή. Στο πρώτο κόκκινο φως του ήλιου ήταν άνθρωπος ξανά. Και ο Κορυδαλλός ήταν ακόμη μακριά. Ποτέ δεν θέλησε να σκοτώσει κάποιον άγνωστο, αλλά τον Keller τον ήθελε νεκρό πάση θυσία. Ζωντανός, περίμενε το χειροκρότημα του κοινού.

Οι ιριδίζουσες κατσαρίδες συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο στον κόσμο της αποχέτευσης. Η Αθή-να είναι κρύα παρά το κόκκινο φως του ήλιου. Κανένα περιστέρι δεν πέταξε την ώρα του φόνου του Johann. Και κανείς δεν χειροκρότησε ούτε του είπε ένα «αντίο».

29

30

25 - 31.01.2013Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Εντυπώσεις & Ελπίδες

Είναι η ημέρα που χιόνισε στην Αθήνα. Μέσα στο δημαρχείο η ζέστη σε χτυπά στο πρόσωπο, είναι αδύνατο να μην ιδρώσεις. Καθώς με οδηγούν στο γραφείο του δημάρχου, παρατηρώ πως

ξαφνικά, στους διαδρόμους του δεύτερου ορό-φου η ανθρωπογεωγραφία αλλάζει: 30άρηδες, κυρίως άντρες, ένας υπάλληλος που έχει μόλις φτάσει με το ποδήλατό του, κάποιοι συζητάνε έξω από την πόρτα του συνήγορου του δημότη (βρί-σκω σουρεαλιστικό το γεγονός ότι έχει κουδού-νι). Αντικρίζω τον Γιώργο Καμίνη καθισμένο στο τραπέζι των συσκέψεων και... «Για να φτιάξεις ομελέτα πρέπει να σπάσεις αυγά».

Αυτή είναι, ίσως, η πρώτη κουβέντα που μου λέει. Ο συνήγορος του πολίτη, ο δήμαρχος του «τόξου των δημοκρατικών δυνάμεων της πόλης», είναι τε-λικά ένας συγκρουσιακός τύπος; «Νομίζω ότι στο πρόσωπό μου έχουν βρει τον εύκολο στόχο. Το πιστεύω μετά και τον μακράς διάρκειας, έντονο φραστικό προπηλακισμό που δέχθηκα μπροστά στην οικογένειά μου. Με έχουν στοχοποιήσει τα άκρα». Αναφέρεται στο επεισόδιο στην «Τεχνόπο-λις» τις πρώτες ημέρες του χρόνου. Χτυπά απαλά το χέρι του στο τραπέζι συνεχώς. Κάποιες στιγμές στην απομαγνητοφώνηση αυτό το «πατ πατ» σχε-δόν υπερισχύει της φωνής του, που παραμένει πά-ντα ήρεμη, χωρίς αυξομειώσεις όσο μου περιγρά-φει τι συνέβη. «Σας διαβεβαιώνω όμως: θα συνε-χίσω να κυκλοφορώ όπου θέλω και όπως θέλω μέσα στην πόλη μου».

Στο λεύκωμα της αποφοίτησης οι συμμαθητές του είχαν γράψει πως το βασικό χαρακτηριστικό του Καμίνη είναι πως στα δύσκολα επιστρατεύει το χιούμορ. Ενα καλαμπούρι... «Αν φοβόμουν εγώ, θα φοβόταν και το παιδί μου. Το θέμα είναι πώς ελέγχεις τον φόβο, πώς διατηρείς την ψυχραιμία σου. Εχετε δει την ταινία του Μάλικ ‘Λεπτή Κόκκι-νη Γραμμή’; Ε, τότε καταλαβαίνετε πως ο γενναίος είναι συχνά ο απελπισμένος. Για να είσαι γενναί-ος πρέπει να φοβάσαι, η γενναιότητα είναι πράξη απελπισίας».

Μοιάζει να έχει πεισμώσει. Μου έκανε εντύπωση ότι ο ίδιος μέσω Facebook αμέσως γνωστοποίη-σε το περιστατικό στην «Τεχνόπολις». «Ναι, είμαι

δήμαρχος και πρέπει να επικοινωνώ με κόσμο και, αφού έχω αυτό το αδιαμεσολάβητο μέσο επι-κοινωνίας, θα το κάνω όσο πιο συχνά μπορώ». Πιστεύει πως στο πρόσωπό του επικεντρώνεται η επίθεση των άκρων: των αντιεξουσιαστών και των ακροδεξιών. Ομως σε καμία περίπτωση δεν ταυτί-ζει αυτά τα δύο άκρα: «Οι πιο ακραίες τάσεις του πολιτικού φάσματος δεν είναι ίδιες: έχουν ιδεο-λογικές διαφορές, διαφορετική πλατφόρμα. Δεν εξομοιώνω, έχουν όμως βλαπτικές συνέπειες και τα δύο για τη λειτουργία της πόλης και τη δημο-κρατία».

Ο δήμαρχος σε αυτά τα 28 λεπτά και 49 δευτε-ρόλεπτα που διήρκησε η συνάντηση χρησιμοποιεί συχνά τις λέξεις «βία» και «αλληλεγγύη». Καμα-ρώνει για το κύμα αλληλεγγύης στο Σύνταγμα παραμονές Χριστουγέννων, όπου συγκεντρώθη-καν ρούχα, παιχνίδια και τρόφιμα που γέμισαν περισσότερα από 100 φορτηγά και δύο νταλίκες, όπως μου περιγράφει χαμογελώντας. Ωσπου το χέρι χτυπά πάλι: «Ανοησίες. Σας διαβεβαιώ, αυτά είναι ανοησίες», μου λέει όταν του αναφέρω τα δημοσιεύματα που γράφουν ότι κάποια από αυτά βρέθηκαν στα σκουπίδια. Το αρνείται κατηγορη-ματικά, μιλάει για την προσπάθεια που συνεχίζε-ται με τη συγκέντρωση βοήθειας στο Φρουραρ-χείο και μέσω της γραμμής 15422. Διαισθάνομαι ότι εδώ υπάρχει ένα παράπονο: Το παράπονο του δημάρχου: «Κάνεις αυτό το πράγμα που είναι τε-ράστιο και σου λένε αυτό το αποκύημα φαντασί-ας. Κάνεις Πρωτοχρονιά με το 10% του κόστους των προηγούμενων εορτασμών, τη μεταφέρεις στο Θησείο, με τη συνεργασία ΜΚΟ, με όλες τις γει-τονιές, και σου λένε: ‘Καθυστέρησες να αλλάξεις τη χρονιά για να αναγκάσεις τον κόσμο να σε ακούσει’». Χτυπάει το χέρι - στο πόδι του αυτή τη φορά. Νομίζω ότι πια δεν μιλάει σε εμένα: «Γιατί σε αυτή τη χώρα τόση μιζέρια; Είναι μιζέρια. Είναι μιζέρια».

Τον ρωτάω ευθέως αν όντως ζήτησε ο ίδιος την επέμβαση στη βίλα Αμαλία. «Οχι, όχι, όχι. Δεν είναι δουλειά μου να κάνω αυτά τα πράγματα. Μου κάνει εντύπωση που κανείς δεν είπε ότι ο πρύτανης ζήτησε την αστυνομική παρέμβαση στο πανεπιστήμιο, αλλά το λένε για μένα με τέτοια σι-γουριά». Ηταν ο ίδιος, όμως, που ζήτησε να πε-ράσει και πάλι στον δημοτικό έλεγχο η αγορά

της Κυψέλης τον περασμένο Αύγουστο προκα-λώντας πλήθος αντιδράσεων. Το λουκέτο έσπα-σε παρουσία αστυνομικών δυνάμεων, όμως έκτο-τε ο χώρος δεν έχει κάποια χρήση, με εξαίρεση κάποιες εκδηλώσεις τα Χριστούγεννα. Αναρωτιέ-μαι πώς μπορείς να ζητάς έναν χώρο -όπου μά-λιστα στεγάζονταν κολεκτιβικές δράσεις- αν δεν είσαι έτοιμος να τον λειτουργήσεις. «Προσπαθώ όσο μπορώ. Ομως δεν είναι στο χέρι μου. Μό-λις τώρα ξεμπερδέψαμε με το Υπουργείο Πολιτι-σμού -γιατί το κτίριο είναι διατηρητέο- και περιμέ-νουν τις άδειες του ΥΠΕΚΑ. Υπάρχει γραφειοκρα-τία. Στόχος μας είναι να στεγαστούν στον εξωτε-ρικό χώρο ένα ΚΕΠ, ίσως και δημοτική αστυνο-μία για να έχει συνεχώς ζωή ο χώρος και μέσα να γίνει πολιτιστικό κέντρο».

Η ένταση υποχωρεί. Είναι η ώρα να μιλήσουμε για την εξυγίανση του δήμου, το μεγάλο χαρτί του δήμου, όπως λέει ο ίδιος. «Εχουμε στείλει 12 υποθέσεις στην υπηρεσία εσωτερικού ελέγ-χου και στον εισαγγελέα. Σε τρεις περιπτώσεις πιάστηκαν υπάλληλοι να παίρνουν σημαδεμένα χαρτονομίσματα. Αν τα παίρνεις, θα σε πιάσουμε (παύση). Αν και ακούγεται πολύ... παπαδουλίστι-κο αυτό». Σε οργανωτικό επίπεδο συγχωνεύτη-καν διευθύνσεις, «δεν κάνουμε ρουσφέτια εδώ, δεν διορίζουμε διευθυντές». Ψάχνει στα χαρτιά του και ανασύρει έναν πίνακα, «το σημαντικότερο όμως είναι ότι εξυγιάναμε οικονομικά τον δήμο». Τα συνολικά χρέη προς τους προμηθευτές έχουν μειωθεί κατά 30%, τα συνολικά έξοδα μέσα στον τελευταίο χρόνο κατά τουλάχιστον 19%. Μήπως βιάστηκε, όμως, να ανακοινώσει ότι θα είναι εκ νέου υποψήφιος; «Το έκανα γιατί ο κόσμος με ρώταγε. Επίσης κάποιοι διέσπειραν φήμες ότι πρόκειται να παραιτηθώ. Επρεπε να σπάσει αυτό. Εχουμε τη διάθεση να ολοκληρώσουμε το έργο. Για αυτό το ανακοίνωσα».

Καθώς ο δήμαρχος φωτογραφίζεται, τον ρωτάω τι λεζάντα θα έβαζε σε μια φωτογραφία της Αθή-νας σήμερα. «Η Αθήνα ελπίζει», απαντά ακαρι-αία. «Χρησιμοποιείτε πολλά ρήματα», παρατηρώ. «Πάντα γράφω με ρήματα, δεν μου αρέσουν τα παρατακτικά ουσιαστικά», λέει καθώς ισιώνει τη γραβάτα του για την τελευταία λήψη. Ορθιος, πλάι στην πόρτα με τη σήμανση «Δήμαρχος». Χα-μογελάει και κοιτάζει προς την αντίθετη πλευρά.

31

Κείμενο: Γιάννης Μαυρογιώργος / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

Πατρίδα μου, οι αξίες μουO Γκαζμέντ Καπλάνι δεν χρειάζεται συστάσεις στους παλιούς αναγνώστες της “Metropolis”. O γνωστός συγγραφέας και αρθρο-γράφος έχει εδώ και με-ρικούς μήνες μετακομίσει

στη Βοστώνη των ΗΠΑ και εργάζεται πλέον στο Χάρβαρντ ως ακαδημαϊκός συνεργάτης του Ινστι-τούτου Radcliffe. Αυτές τις ημέρες, όμως, κυκλο-φόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη το καινούργιο του μυθιστόρημα με τίτλο «Η τελευταία σελίδα». Ο Γκαζμέντ Καπλάνι εξιστορεί:

*Στην κατεχόμενη από τους ναζί Θεσσαλονίκη του 1943, μια οικογένεια Ελλήνων Εβραίων βρί-σκει καταφύγιο στην Αλβανία, όπου θα εγκλω-βιστεί για τα επόμενα 45 χρόνια απομονωτισμού της χώρας. Το φθινόπωρο του 2011, o βιβλιοθη-κάριος Αλί πεθαίνει από έμφραγμα στη Σανγκάη. Ο γιος του, ο Μέλσι, γυρίζει εσπευσμένα από την Αθήνα στα Τίρανα και κάνει ενέργειες ώστε να φέρει από την Κίνα τη σορό του πατέρα του. Στις 22 ημέρες που μεσολαβούν μέχρι την επιστροφή της σορού, ανακαλύπτει μια άγνωστη ιστορία της οικογένειάς του και λύνει το μυστήριο του μοι-ραίου ταξιδιού του πατέρα του στη Σανγκάη. «Η τελευταία σελίδα» είναι ένα νουάρ μυθιστόρημα

που απλώνεται στον χώρο και στον χρόνο και μι-λάει για την ιστορία των Βαλκανίων του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.

*Οι ιδιαίτερες πατρίδες μου είναι αυτές που μου δόθηκαν και επέλεξα: η Αλβανία και η Ελλάδα. Και οι δύο στα Βαλκάνια, χώρες όμορφες, με έξυπνους και πολύ δημιουργικούς ανθρώπους, αλλά και με έντονες τάσεις αυτοκαταστροφής. Νομίζω ότι με εκφράζει το «όπου γης και πα-τρίς», με την έννοια ότι νοιάζομαι για τους συ-νανθρώπους μου σε εκείνο το κομμάτι της γης και της ανθρωπότητας όπου μου έτυχε ή επέλεξα να ζήσω. Από εκεί και πέρα πρέπει να παραδεχτώ ότι η σχέση που έχω με τις δύο πατρίδες μου δεν είναι εύκολη. Ισως γιατί βλέπω την πατρίδα σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρωπότητας και όχι σαν μαντρί και ζουρλομανδύα. Οι αξίες που πι-στεύω όπου και αν βρεθώ είναι εκείνες του Δια-φωτισμού: η ατομική ελευθερία, η κριτική σκέψη, η δημοκρατία και η ισότητα.

*Πολλές φορές βρέθηκα στη θέση του «ξέ-νου» ή του «παρείσακτου». Πέρα από αυτό, ο «ξένος» για μένα είναι ένας καθρέφτης όπου βλέπεις τους εφιάλτες και τις αρετές του εαυτού. Δεν είναι απλά ένας τρόπος να μιλάει κανείς για τον εαυτό του, αλλά ένας τρόπος να δεις τον

εαυτό σου διαφορετικά και αλλιώς, έξω από τον συμπλεγματισμό και τον αυτισμό που φέρνει η υπερτροφία του εαυτού.

*Η Αθήνα είναι μια πόλη που αγαπώ ιδιαίτερα και αυτό το κατάλαβα όταν συμπλήρωσα έξι μήνες μακριά της. Ισως επειδή αποτελεί το πιο σημα-ντικό κομμάτι της ζωής μου. Η Αθήνα, παρόλα τα ελαττώματά της, παραμένει το πιο ανοιχτό και κοσμοπολίτικο κομμάτι της Ελλάδας. Για αυτό οι Ελληνες ναζί και οι ομοϊδεάτες τους τη μισούν τόσο πολύ και θέλουν να την ευνουχίζουν. Οσοι θέλουμε να κρατήσουμε την Αθήνα μια ανοιχτή πόλη, εκτός από τους ναζί, πρέπει να αντιμετωπί-σουμε τη βία, τη φτώχεια και τα γκέτο. Αλλιώς και δυστυχώς φοβάμαι ότι η πόλη θα γίνει κάτι σαν το Ντιτρόιτ της Μεσογείου. Θέλω να επιστρέψω. Και η επιστροφή είναι στην ουσία ένας άλλος τρόπος να ταξιδεύεις. Αυτό είναι το πιο βαθύ νόημα της επιστροφής του Οδυσσέα, νομίζω. Πρέπει, όμως, να έχει κανείς την κοσμοπολίτικη και ανθρωπο-κεντρική ματιά του Καβάφη για να καταλάβει τι σημαίνει πραγματικά «Ιθάκη»...

32

25 - 31.01.2013Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

Το βαλσάκι του ΦοίβουΟταν ακούσα ότι το φετι-νό πρόγραμμα του Φοίβου Δεληβοριά θα λέγεται «Κα-λοριφέρ», δεν ενθουσιά-στηκα. Μου φάνηκε λίγο εύκολη η μεταφορά και ας με συγχωρέσει ο εμπνευ-

στής της. Λίγες μέρες αργότερα, βέβαια, συ-νάντησα τον Φοίβο σε ένα στούντιο στο Μετα-ξουργείο και άρχισα να μπαίνω στο κλίμα.

Η πρώτη μας συνάντηση είχε γίνει στο σπίτι του πριν από περίπου έξι μήνες. Τότε προετοι-μαζόταν με ενθουσιασμό για τη συναυλία στην «Τεχνόπολις» με τη Μάρθα Φριντζήλα. Τώρα -πάντα με τον ίδιο ενθουσιασμό- βρισκόταν σε διαδικασία προβών για τις εμφανίσεις στο Passport. Μόνο που πλέον έχει καινούργιους μουσικούς -«την καλύτερη μπάντα που είχα ποτέ»-, έχει γίνει μπαμπάς και ετοιμάζει σιγά σιγά τον επόμενο δίσκο. Ετοιμάζοντας καφέ, προτού αρχίσει να μιλάει μπροστά στην κάμε-ρα των Μstories, μου εξομολογείται πόσο πολύ

έχει αλλάξει η ζωή του, πόσα πράγματα έχει καταλάβει για τον εαυτό του και μου δίνει ανά-λογες οδηγίες. Ολα αυτά πριν μπει στον χώρο της πρόβας, πριν πάρει την κούπα με τον καφέ στο χέρι και πριν αρχίσει να μιλάει με την ορμή που τον χαρακτηρίζει για το νέο εγχείρημα.

«Η γιαγιά μου ονόμαζε για κάποιον δικό της λόγο -μάλλον πολλοί παλιοί άνθρωποι το έκα-ναν αυτό- τα καλοριφέρ ακορντεόν, επειδή έμοιαζαν. Ελεγε χαρακτηριστικά: ‘Να ανάψου-με τα ακορντεόν να ζεσταθούμε», μου διηγεί-ται και πείθομαι όλο και περισσότερο. «Αυτή η ποιητική της μεταφορά λειτούργησε ασυνεί-δητα μέσα μου. Ετσι, φέτος, που πιστεύω ότι η ανάγκη η δική μου, αλλά και όσων ασχολού-νται με τη μουσική και το τραγούδι είναι να παί-ξουμε ζεστή μουσική απέναντι σε όλη αυτή την έξωθεν κοινωνική παγωνιά, στην οποία έχουμε περιπέσει για πολλούς και διάφορους λόγους, μου ήρθε αυτή η παρομοίωση της γιαγιάς μου και αποφάσισα να κάνω ένα πρόγραμμα που θα το ονομάσω ‘Καλοριφέρ’».

Ζεστή μουσική, λοιπόν, με υλικά που, όπως λέει ο Φοίβος, «δεν θα είναι τίποτα καυσόξυλα τυχαία παρμένα», γιατί δεν θέλει να συμβάλει στη μουσι-κή και πολιτική αιθαλομίχλη. Και πράγματι, μόνο τυχαία δεν είναι τα υλικά αυτής της παράστασης που ξεκίνησε στο Passport το περασμένο Σάββατο. Με παρέα τον Κώστα Παντέλη στις κιθάρες, τον Κωστή Χριστοδούλου στα πλήκτρα, τον Σταμάτη Σταματάκη στο μπάσο και τον Σωτήρη Ντούβα στα τύμπανα, ο Φοίβος «πείραξε» αγαπημένα του τραγούδια («Ο σκύλος στο Κολωνάκι», «Αυτή που περνάει», «Εκείνη») και μας χάρισε μεταξύ άλλων μια δική του εκδοχή για το «Πουλάκι τσί-ου». Δεν έλειψαν, φυσικά, τα κλασικά «Και του χρόνου», «Υβρεοπομπή», «Γυναίκα του Πατώκου» και «Χάλι», καθώς και ο «Καθρέφτης», που τρα-γούδησε μαζί με το κοινό και τη φίλη του Νατάσσα Μποφίλιου. Ιδιαίτερη στιγμή αποτέλεσε η ερμηνεία του «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν», που μας εκμυ-στηρεύτηκε ότι το αφιερώνει στην κορούλα του.

Εντυπώσεις; Οι καλύτερες. Πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε!

33

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Φιλήθηκα, μωρή Αθήνα!«Μου ήρθε η εικόνα δύο ζευγαριών σε μια ταράτσα, καλοκαίρι στον Λυκαβητ-τό. Σκέφτομαι ότι θα ήταν ωραίο να υπάρχει μια κοινω-νική αντίθεση μεταξύ τους.

Στην πορεία μού προκύπτει κάτι σαν μπουλβάρ. Και σκέφτηκα ότι θα ήταν πάρα πολύ ωραίο γύρω από αυτό το μπουλβάρ να βάλω λίγες φωτιές και πώς μπορώ αυτό το μπουλβάρ να το τινάξω στον αέρα...»

Ακούω την Αλεξάνδρα Κ* να μου μιλάει για το έργο της «Να ’ρθω μαζί σου;», λίγο πριν ξεκι-νήσει η παράσταση στον νέο θεατρικό χώρο του 104 στο Γκάζι. Δεν έχω ξαναδεί δουλειά της. Εί-ναι το δεύτερο θεατρικό της έργο, όπως μου εξη-γεί. Την ακούω και σκέφτομαι ότι αυτό που θα δω σε λίγη ώρα στη σκηνή ή θα είναι to the point ή θα είναι χαμένο στη μετάφραση. Είτε θα μου αρέσει πολύ είτε θα βαρεθώ φρικτά.

«Βερίνα Μαρκοσιάν-Αρβανιτάκης». Η πρώτη ατά-κα του έργου διά στόματος Κωνσταντίνου Καϊκή. Χρειάζομαι κάτι λιγότερο από πέντε λεπτά για να καταλάβω ότι η γραφή, η ματιά της Αλεξάν-δρας, θα μου ταιριάξει. Και γελάω. Πολύ. Αλλά κάποια στιγμή το χαμόγελο παγώνει στα χείλη

μου. Ο μπροστινός μου κλαίει. Δεν έχει συμβεί κάτι φοβερό στη σκηνή. Δεν έχει πεθάνει κανείς. Δεν έπαιξε ξαφνικά κανένα δράμα. Αλλά εκείνος κλαίει. «Εϊ, Αθήνα; Ζεις; Αθήνα; Μ’ ακούς; Φιλή-θηκα, μωρή Αθήνα!» Μου έρχεται και μένα να βάλω τα κλάματα. Τι αλλόκοτο twist;

Δύο ζευγάρια, εκεί στα 30 και κάτι. Η Βερίνα και ο Γιώργος, της καλής κοινωνίας με loft στον Λυκα-βηττό. Η Αλίνα και ο Θεμιστοκλής, με το Μπουρ-νάζι να κυλάει στο αίμα τους. Συναντιούνται για να κάνουν σεξ. Και μόνο. «Εχουμε να κάνουμε με τέσσερις ακυρωμένους ήρωες. Ακυρωμένοι γιατί είναι άνθρωποι που τις καλές εποχές ήταν στον αφρό. Με το που ξέσπασε όλο αυτό είναι πλέον στα αζήτητα. Ακόμα όμως και τις καλές μέ-ρες ήξεραν ότι αυτό που κάνουν δεν το κάνουν καλά. Ενιωθαν αυτή την ακύρωση», μου εξηγεί η Αλεξάνδρα.

Ξαφνικά η Αθήνα αρχίζει να φλέγεται. «Ηθελα να δω αυτούς τους ήρωες απόλυτα ειλικρινείς, απο-γυμνωμένους από κάθε αίσθηση ευγένειας και αξιοπρέπειας. Ηθελα να τους δω σε μια συνθήκη όπου πρέπει να γίνουν ένα ή να αποφασίσουν ότι δεν μπορούν να είναι πια ένα. Δεν θεωρώ ότι δίνω κάποια απάντηση», μου λέει. Οντως δεν δίνει και αυτό είναι ίσως το πιο δυνατό στοιχείο του έργου.

Το «Να ’ρθω μαζί σου;» μιλάει για την κρίση με τον πιο αντισυμβατικό τρόπο. Οχι την οικονομική, την κοινωνική, την πολιτική, την ερωτική κρίση ξε-χωριστά, αλλά για όλες αυτές μαζί. Μιλάει για το σήμερα, για την Αθήνα, για όσους και για όσα μας έφεραν ως εδώ, για μία ολόκληρη γενιά, για τα πρέπει που μας νίκησαν, για τα αδιέξοδα που μας μούδιασαν. Μιλάει υπαινικτικά. Οχι φωνα-χτά. Μιλάει, αλλά δεν αναλύει, γιατί δεν φιλοδο-ξεί να βγάλει συμπεράσματα.

«Νομίζω ότι το να εκθέτεις πιο πολύ την αμηχα-νία σου ή τον προβληματισμό σου απέναντι σε κάτι που αισθάνεσαι ότι είναι μεγαλύτερο από όσο αντέχεις, είναι αρκετά σημαντικό», σχολιά-ζει ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, καθοδηγώντας εξαιρετικά αποτε-λεσματικά τους τέσσερις νέους, ταλαντούχους ηθοποιούς του - τη Σύνθια Μπατσή, τον Κων-σταντίνο Καϊκή, τον Λάζαρο Βαρτάνη και τη Ζωή Καραβασίλη. «Για μένα είναι έργο σχέσεων πάνω από όλα. Δεν το είδα σαν κωμωδία», καταλήγει. Ευφυής προσέγγιση.

«Εϊ, Αθήνα; Ζεις; Αθήνα; Μ’ ακούς; Φιλήθη-κα, μωρή Αθήνα!» Μια μικρή επανάσταση. Μια κραυγή, που θα με κάνει πάντα να βουρκώνω. Νομίζω ξέρω γιατί. Ολοι μας ξέρουμε.

34

Κείμενο: Νάντια Σουφλή 25 - 31.01.2013

Εχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε που χωρί-στηκαν «ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ». Δεν εννοώ βέβαια τους Πολωνούς ήρωες καρ-τούν, αλλά τον Αλέξανδρο Ηλιάκη και τον Γιάννη Ανα-

γνωστάτο αντίστοιχα, ως συγκρότημα. Ηταν ένα ευφάνταστο όνομα που είχε δώσει στο γκρουπ ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy), επηρεασμέ-νος από την αχώριστη σχέση των δύο φίλων.

Από τότε ο Γιάννης Αναγνωστάτος συνεχίζει ως Λόλεκ και ήδη μετρά μια επιτυχημένη διαδρομή, με το “Alone” (Inner Ear/2009) και τον «Αχινό» (Inner Ear/2011) να συγκαταλέγονται στους αγαπημένους μας δίσκους. Τώρα βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να μας ανακοινώσει ότι ολοκλή-ρωσε τον τρίτο προσωπικό του δίσκο, καθώς και την παραγωγή στον πρώτο δίσκο του νέου τρα-γουδοποιού Πάνου Μπίρμπα. «Ανυπομονώ να παρουσιάσω τα καινούργια κομμάτια», μου λέει ο Λόλεκ και ξεκινάμε την κουβέντα μας με τους Χειμερινούς Κολυμβητές. «Πρώτη φορά συνερ-γαζόμαστε. Τους Χειμερινούς Κολυμβητές τους θαυμάζω για όλη τους τη μουσική πορεία μέχρι τώρα. Είναι από τις καλύτερες μπάντες στην Ελ-λάδα συνθετικά και συναυλιακά. Μου αρέσει να επιδιώκω συνεργασία σε οποιοδήποτε επίπεδο με ανθρώπους της μουσικής που θαυμάζω. Οι Χειμε-

ρινοί Κολυμβητές κάνουν ωραία τραγούδια, είναι ωραίοι άνθρωποι, οπότε έγινε η πρόταση και εκεί-νοι δέχτηκαν».

Ενώνοντας την αγάπη τους για τη μουσική και κυ-ρίως για το ρεμπέτικο τραγούδι ο Αργύρης Μπα-κιρτζής με τους Χειμερινούς Κολυμβητές και ο Λόλεκ με την μπάντα του θα ανέβουν στη σκηνή του Gagarin αυτό το Σάββατο 26 Ιανουαρίου και θα αυτοσχεδιάσουν όπως μόνο εκείνοι ξέρουν. Φήμες λένε ότι ο Λόλεκ αναμένεται να βάλει φω-τιά στα τραγούδια του, παλιά και νέα, με ηλεκτρι-σμένες κιθάρες, δυνατά ντραμς και ανυπάκουα μπουζούκια, τις οποίες ο Λόλεκ δεν επιβεβαίω-σε, αλλά, αν κρίνω από όσα μου είπε για τον νέο του δίσκο, πρόκειται για μια εκρηκτική βραδιά: «Ο δίσκος χρειάζεται κάποια τελευταία μουσικά μερεμέτια, όπως άλλωστε και όνομα! Είναι εννέα τραγούδια συμπεριλαμβανομένης και μίας δια-σκευής με αναφορά στο ρεμπέτικο και στο punk/alternative rock, ως αισθητική και κλίμα, ενώ ο ήχος είναι ηλεκτρικός».

Δεν επιδιώκει να κάνει μια παρουσίαση του νέου του δίσκου μέσα από αυτή τη συναυλία, αλλά το κοινό σίγουρα περιμένει να ακούσει τι ακολουθεί μετά το μελαγχολικό “Alone” και τον ανυπάκουο «Αχινό» ως εξέλιξη του αγαπημένου του τραγου-δοποιού. Θα έχουμε άραγε ακόμη μία ανατροπή στον ήχο και στο μουσικό ύφος του Λόλεκ; Ο

ίδιος θα μου πει για όλα αυτά: «Δεν κάνω μουσι-κή για να αποδείξω ότι έχω ένα προσωπικό ύφος που παραμένει σταθερό στα γούστα κάποιων. Κάνω μουσική για μένα και επομένως με καθο-δηγεί η διάθεσή μου. Ο «Αχινός» ήταν η εξέλιξη του “Alone” και ο καινούργιος δίσκος θα είναι η εξέλιξη του «Αχινού». Μου φαίνεται βαρετό να κάνω τραγούδια με τον ίδιο ήχο. Με ενδιαφέρει το κοινό που με ακολουθεί να περιμένει καινούρ-για πράγματα και να μη θέλει απλά το φιξάκι του από τη μουσική μου. Δεν θα του το δώσω. Υπάρ-χουν άλλοι που έχουν ταλέντο να κάνουν κάτι τέτοιο. Εγώ δεν έχω και χαίρομαι πολύ για αυτό!»

Αν δεν «καεί» το Gagarin ύστερα από αυτή τη βραδιά, ο Λόλεκ είναι έτοιμος για συναυλίες όπου θα παίξει τον νέο του δίσκο μέχρι τελικής πτώσεως! Παράλληλα, θα κάνει την παραγωγή των δίσκων κάποιων νέων συγκροτημάτων και τραγουδοποιών.

Κλείνοντας την κουβέντα μας δεν μπορούσα να μην πω στον Λόλεκ πόσο ανυπομονούμε για αυτή τη συναυλία... «Και εγώ ανυπομονώ», μου απαντάει και συνεχίζει εκφράζοντας την επιθυ-μία να συνεργαστεί ξανά στο μέλλον με τον Αρ-γύρη Μπακιρτζή και τους Χειμερινούς Κολυμβη-τές. Μακάρι, του το ευχόμαστε και περιμένουμε να τον απολαύσουμε επί σκηνής με τα δικά του punk ρεμπέτικα.

Οταν ο Λόλεκ συνάντησε τους Χειμερινούς Κολυμβητές

35

36

25 - 31.01.2013Κείμενο: Βάσια Ρούσσου / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

Γαμήλιο πάρτιΟι Wedding Singers μάς συ-στήθηκαν το 2009 και απέ-κτησαν γρήγορα το κοινό τους. Εγιναν, όμως, ευρέως γνωστοί πριν από έναν περί-που χρόνο, όταν ξεκίνησαν τις εμφανίσεις στο REX στο

πλευρό της Αννας Βίσση, χωρίς να σταματήσουν στιγμή τα live στο Τώρα Κ44. Πώς κατάφεραν να συνδυάσουν την πίστα με την εναλλακτική σκηνή; Κάνοντας αυτό που ξέρουν καλύτερα όπου και αν βρίσκονται: ξέφρενο πάρτι!

Εχουν, άλλωστε, προϋπηρεσία, καθώς έχουν υπάρξει διοργανωτές και μεγάλοι λάτρεις των πάρτι των ’90s, από τα οποία έχουν αντλήσει στοιχεία για τη διαμόρφωση της μουσικής ταυ-τότητας και του ύφους της μπάντας. Η σημασία εκείνης της εποχής για τους Wedding Singers φαίνεται στα λόγια τους: «Εχουμε επιλέξει όλα αυτά τα τραγούδια που μας έκαναν καλύτερους ανθρώπους, άντρες, χορευτές και ερμηνευτές. Εί-ναι τραγούδια τα οποία μας φαίνονταν χαζά τότε, αλλά στην πορεία συνειδητοποιήσαμε ότι μέσα εκεί υπάρχουμε».

Η επιλογή των τραγουδιών δεν είναι διόλου εύ-κολη υπόθεση, αφού απαιτούνται γνώσεις «μου-σικής χειρουργικής». «Οι διασκευές επιλέγονται με χειρουργική ακρίβεια, με βάση τα ακούσμα-τά μας από τα πάρτι σε γυμνάσιο και λύκειο και από τις ντισκοτέκ όπου μας έσερναν οι γονείς όταν ήμασταν πιτσιρίκια», εξηγούν, αλλά γρήγο-ρα ξεκαθαρίζουν ότι τα κριτήρια δεν είναι μόνο ρομαντικά: «Τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε τα τραγούδια είναι, συγκεκριμένα, αυτά που θα αναδείξουν τις φωνητικές, οργανοπαικτικές και χορευτικές μας δυνατότητες».

Αυτές οι δυνατότητες και ικανότητες βάζουν φωτιά στα live τους. Οι Wedding Singers -είτε το έχουν βάλει σκοπό είτε απλώς συμβαίνει- δεν αφήνουν το κοινό ούτε στιγμή χαλαρό σε κάθε τους εμφάνιση. Και, φυσικά, όλη αυτή η ενέρ-

γεια τούς γυρίζει μπούμερανγκ. Αλλο που δεν θέλουν... «Το κοινό αλαλάζει σε κάθε μας φι-γούρα, οπότε με τη σειρά μας επιστρέφουμε τον αλαλαγμό!» λένε χαρακτηριστικά. «Αλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε», προσθέτουν, αλλά αν πάμε σε μια ζωντανή τους εμφάνιση θα διαπιστώσουμε ότι ισχύει.

Σε μια τέτοια σχέση δεν θα μπορούσαν να έχουν θέση ηλικιακοί περιορισμοί. Είναι γνωστό ότι ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά. Και επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι και χρήματα για ψυχοθεραπευ-τές δεν υπάρχουν, οι Wedding Singers δίνουν τη λύση, η οποία αυτή την περίοδο βρίσκεται κάθε Πέμπτη στο Τώρα Κ44 στο Γκάζι. «Η μουσική μας αφορά όλο το κοινό που θέλει να βιώσει την υπέρτατη μουσική, χορευτική, ομαδική ψυχοθε-ραπεία», μας εξηγούν.

Ψυχοθεραπεία χωρίς πειραματισμό και σκληρή δουλειά γίνεται; Δεν γίνεται. Αυτά, λοιπόν, είναι τα όπλα τους για την εξέλιξη στη μουσική και στο παρουσιαστικό τους. «Μέσα από πειραματισμό, αρκετές εμφανίσεις και πρόβες έχουμε αρχίσει να διαμορφώνουμε σιγά σιγά τον προσωπικό μας ήχο, παρόλο που ακόμη δεν έχουμε δικό μας υλι-κό. Με την εμφάνισή μας πειραματιζόμαστε κα-θημερινά μέσα από τις προσωπικές μάχες που δί-νει ο καθένας στον καθρέφτη του», επισημαίνουν και αμέσως καταλαβαίνουμε πώς κατάφεραν να ντύνονται καλύτερα από τον Wedding Singer Ανταμ Σάντλερ.

Είναι, όμως, ακόμη νωρίς για να του κλέψουν όλη τη δόξα. Για αυτό στις προτεραιότητές τους δεν αναφέρουν το Χόλιγουντ, αλλά διασκευές και περιοδείες. «Αυτή την περίοδο δουλεύουμε κά-ποιες δικές μας ιδέες, ώστε να μπορέσουμε να τις διασκευάσουμε(!), και είναι στα σκαριά ακόμα περισσότερες εμφανίσεις στην επαρχία και στο εξωτερικό». Στα σχέδιά τους δεν συμπεριλαμβά-νονται εμφανίσεις σε πίστα. Παρόλα αυτά, αν κά-ποιος θέλει να απολαύσει τους Wedding Singers οπωσδήποτε σε μία από αυτές, καλύτερα να πάει

στο περίπτερο ή να επισκεφτεί την πίστα αυτοκι-νητοδρομίου Μεγάρων. «Η μόνη πίστα όπου θα θέλαμε να βρεθούμε είναι στο περιοδικό ‘Πίστα’ και στο βάθος του μυαλού μας είναι και η πίστα στα Μέγαρα!»

Βέβαια, όλα ήταν διαφορετικά στο REX με την Αννα Βίσση. Μια συνεργασία που αποτελεί ση-μείο αναφοράς για την μπάντα. «Οι συνεργασίες μας μέχρι στιγμής είναι επί σκηνής -όχι δισκο-γραφικά- και, φυσικά, ξεχωρίζουμε αυτή με την κ. Αννα Βίσση». Προς το παρόν, στο πρόγραμμά τους δεν υπάρχει συνεργασία με άλλον καλλι-τέχνη, αλλά έχουν ήδη αποφασίσει με ποιον θα ήθελαν να συνυπάρξουν μουσικά και πότε. Είναι έτοιμοι να ταξιδέψουν στον χρόνο για να συνερ-γαστούν «με τον Μάικλ Μπόλτον, την περίοδο που είχε μακριά μαλλιά». Δεν αφήνουν παραπο-νεμένο ούτε τον Μπράιαν Ανταμς, καθώς, όταν τους ζητείται να θυμηθούν τη δυσκολότερη στιγ-μή στην πορεία τους, απαντούν: «Ασπαζόμαστε το ρητό του τεράστιου Μπράιαν Ανταμς: ‘So far so good!’»

Οι Wedding Singers, Θοδωρής Μαυρογιώργης, Λάμπης Κουντουρόγιαννης, Σεραφείμ Γιαννα-κόπουλος, Χρήστος Αλεξάκης μαζί με τον ηχο-λήπτη Γρηγόρη Μάγο και τον φωτιστή Μενέλαο Ορφανό, έχουν καταφέρει να είναι μία κατηγο-ρία μόνοι τους, αφού δεν μπορούν να συγκρι-θούν με καμία άλλη μπάντα, τουλάχιστον εντός των συνόρων μας. Πώς; Μα με την ιδιαιτερότητα της μουσικής, του χορού, των κοστουμιών, του ήχου, του φωτισμού τους, αλλά και με την τρέλα τους. Ωστόσο, αν πρέπει να επιλέξουμε το σήμα κατατεθέν τους, θα συνοψίσουμε όλα αυτά στο εξής ένα: τον ρυθμό τους. Κάτι ξέρουν που μας προτρέπουν πριν από τα live τους: “Let the beat control your body!”

37

ΚιργιστάνΚίνα

Νέα ΖηλανδίαΒιετνάμ

38

25 - 31.01.2013Kείμενο: Ντίνος Ρητινιώτης / Φωτογραφίες: Διαγόρας Καλαϊτζόγλου

Ο Διαγόρας Καλαϊτζόγλου έχει μεγαλώσει στην Αθή-να και συγκεκριμένα στον Βύρωνα. Θα μπορούσε να έχει ως αγαπημένο του μότο τη φράση: «Τι να μου πεις και εσύ από τη ζωή σου;» Κι

όμως. Ο συγκεκριμένος 30άρης, ο οποίος -ζωή να ’χει- έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να επισκε-φτεί 51 χώρες ανά τον κόσμο, κάθε άλλο παρά... καβαλημένος είναι. Με ένα γνήσιο και μόνιμο χα-μόγελο στα χείλη και με μία πλήρως θετική αύρα να τον περιβάλλει, τον συνάντησα πριν από μερι-κές ημέρες στα γραφεία της εφημερίδας για να μου αραδιάσει κάποιες από τις ταξιδιωτικές του ιστορίες. Το βέβαιο είναι πως για το μόνο πράγμα που δεν θα έχει να ανησυχεί σε μερικές δεκαετίες από σήμερα είναι μήπως του στερέψουν οι διηγή-σεις στα εγγόνια του...

Η τρέλα του με τα ταξίδια ξεκίνησε περίπου πριν από μία δεκαετία, όταν επισκέφτηκε το Βέλγιο και την Ολλανδία. Η βίζιτά του στις Κάτω Χώρες ήταν αρμένικη, καθώς έμεινε εκεί για δύο ολόκληρους μήνες. Εκτοτε, έχει επισκεφτεί ολόκληρη τη Γη-ραιά Ηπειρο. Από τη Νότια Ευρώπη έως τη Σκαν-διναβία, ο «Δίας» (συστήνεται στους ξένους με αυτό το πιο... εύπεπτο προσωνύμιο) αρέσκεται στο να κάνει οτοστόπ και να ασχολείται με δουλειές του ποδαριού στα μέρη που επισκέπτεται, προκει-μένου να εξασφαλίσει ως ταξιδιώτης τα προς το ζην. Δεν ζητάει, άλλωστε, κάτι παραπάνω. «Αν δεν έχεις πολλά λεφτά στην άκρη, νιώθεις περισσότε-ρο ελεύθερος», μου λέει χαρακτηριστικά.

Το best seller της ζωής του, ωστόσο, το «συνέγρα-ψε» πριν από ενάμιση χρόνο. «Πήγα στην Ιαπω-νία, από όπου αγόρασα με 100 ευρώ ένα ποδή-λατο πόλης. Από αυτά με τις έξι ταχύτητες. Αφού έκανα τον γύρο σχεδόν ολόκληρης της χώρας, πήρα ένα πλοίο και πέρασα απέναντι, στην Κίνα. Από τη Βόρεια Κίνα, λοιπόν, ξεκίνησα να έρθω στην Ελλάδα με το ποδήλατο», περιγράφει καθώς με πιάνει σύγκρυο. «Ακολούθησα τον περίφημο Δρόμο του Μεταξιού. Πέρασα από το Κιργιστάν,

το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τουρκμενι-στάν, το Ιράν, την Τουρκία και από εκεί κατέληξα στην Ελλάδα. Μου πήρε περίπου έξι μήνες», ανα-φέρει σαν να μην έχει καταφέρει κάτι ιδιαίτερο. «Δυσκολεύομαι να πάω από το Αιγάλεω στον Κο-ρυδαλλό με το αμάξι», του αντιτείνω μπας και του δώσω να καταλάβει τη διαφορετικότητά του.

«Και τι είχες μαζί σου, ρε θηρίο;» «Μια τσάντα στην πλάτη και μία πάνω στο ποδήλατο», μου λέει. «Σε αυτά βάζω τα εργαλεία για το ποδήλα-το, έναν χάρτη, ένα GPS, ένα λαπτοπάκι και την καλή μου τη διάθεση. Τίποτε παραπάνω». Κοιμά-ται κατά κανόνα έξω. Σε δρόμους, σε λαγκάδια, σε βουνά. Η επόμενη ερώτηση, αυτονόητη. Αφο-ρούσε τον φόβο. «Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί δεν είναι από τα ζώα, άλλα από τους ανθρώπους. Στην επαρχία του Ιράν, για παρά-δειγμα, δύο ντόπιοι πήγαν να βιάσουν τη Γιαπωνέ-ζα φίλη μου, που με συνόδευε σε ένα τμήμα του ταξιδιού. Ντου στη σκηνή και σκηνές μελοδρα-ματικές, αλλά τελικά γλιτώσαμε».

Υπήρχαν, όμως, και μερικά βράδια που αναζη-τούσε τη συντροφιά των αυτοχθόνων. «Πολλές φορές χτυπάω πόρτες χωρικών για να κοιμηθώ στα σπίτια τους. Κατά κανόνα με καλούν μέσα και με φιλεύουν». Μέσες άκρες φανταζόμουν τι τον... φιλεύουν. Απλά επαληθεύτηκα ρωτώντας τον. «Στην Κίνα μου προσέφεραν σκορπιούς, βα-τράχια, σκουλήκια... Δεν είπα όχι. Στο Κιργιστάν πάλι, στα 3.000 μέτρα υψόμετρο, εξαρτάσαι απο-κλειστικά και μόνο από τους νομάδες, οι οποίοι δεν έχουν νερό και σου προσφέρουν γάλα από άλογο, το οποίο έχει καεί από τις τοξίνες. Θρεπτι-κότατο». Η βρύση του σπιτιού μου μου φαίνεται πιο ερωτεύσιμη από ποτέ... Γνωρίζουν άραγε για εμάς; «Ξέρουν για την Ολυμπιάδα, για το Ευρω-παϊκό του 2004 και κυρίως για τον ‘Ισκάντερ’, τον Μέγα Αλέξανδρο».

Στο ταξιδιωτικό βιογραφικό του Δία δεν συμπερι-λαμβάνεται μονάχα η Ευρώπη και το οδοιπορικό του στον Δρόμο του Μεταξιού. Εχει επισκεφτεί την Ινδία, το Νεπάλ και την Καμπότζη. Το Λάος,

το Βιετνάμ, την Ταϊλάνδη. Τη Σιγκαπούρη, τη Μα-λαισία... Από την τελευταία, μάλιστα, πέταξε και για τη Νέα Ζηλανδία, την οποία κατάφερε να τη γυρίσει όλη. Με οτοστόπ... Εχει επισκεφτεί και την εξωπραγματική Ισλανδία, όπου βίωσε το highlight της ζωής του. «Είχα πάει στο εσωτερικό και περπάτησα από εκεί προς τη θάλασσα», περι-γράφει. «Εφαγα πολύ χιόνι και συνειδητοποίησα πόσο ελάχιστος είμαι μπροστά στη φύση. Οταν, όμως, έφτασα μετά από πέντε ημέρες στη θάλασ-σα, ένιωσα ελεύθερος και ζωντανός».

«Ποιος είναι ο τελικός σου στόχος;» τον ρωτάω, περιμένοντας να μου πει ότι σκοπεύει να ταξιδέ-ψει στην τάδε χώρα ή στη δείνα ήπειρο. Μου τη φέρνει. «Σκοπός μου είναι να μάθω ακόμα κα-λύτερα τον εαυτό μου». Οι μοναχικές ώρες που περνάει ταξιδεύοντας έχουν σκαλίσει για τα καλά την ψυχοσύνθεσή του.

Και η Ελλάδα; Τι σκέφτεται για την Ελλάδα; «Οσο ταξιδεύεις, βλέπεις τα καλά της χώρας σου και τα εκτιμάς. Είμαι ευγνώμων που είμαι Ελληνας. Δεν είμαι ένα φτωχό παιδάκι που γεννήθηκε στην Ιν-δία σε χαμηλή κάστα και το οποίο δεν μπορεί να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο από αυτόν που του έχει χαράξει το πεπρωμένο». Και οι Ελληνες; Ποιο είναι το μήνυμά του; «Θα ήθελα να πω σε αυτούς για τους οποίους η κρίση δεν έχει εγείρει ακόμα ζητήματα επιβίωσης να κάνουν καλή χρή-ση της ζωής τους. Να μην ξυπνούν μουρτζούφλη-δες, να μη χαραμίζουν την ημέρα τους. Εμείς και όλοι οι Ευρωπαίοι είμαστε ευλογημένοι. Λίγοι εί-μαστε οι τυχεροί σε αυτόν τον κόσμο που έχου-με... ψυγείο, σωστά;». Κυνική φιλοσοφία.

Τι και αν έχει γεμίσει ήδη τέσσερα διαβατήρια; Σε έναν μήνα ξαναφεύγει. Και κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν πια δεν θα έχει τις ίδιες δυνάμεις, θα ξεκινήσει να εξερευνά και την Ελλάδα, την οποία μέχρι στιγμής έχει αμελήσει. «Σκέφτομαι να πάρω το ποδήλατο, να ανέβω Αλεξανδρούπο-λη και από εκεί να κατέβω προς τα κάτω». Ο μπα-γάσας ο Δίας το κάνει να ακούγεται ευκολάκι. Ενας μικρός θεούλης.

Ποδηλάτης στον Δρόμο του Μεταξιού

39

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

Ονειρο και ψυχεδέλεια Μια ηλιόλουστη Κυριακή μέσα στην καρδιά του χειμώ-να συνάντησα τον Mr. Spir Frelini και τον Harry Eugene Kane, στο στούντιο όπου ηχογραφούσαν το πρώτο EP των My Drunken Haze, που

αν και μετρούν μόλις τρία χρόνια μουσικής πο-ρείας έχουν ήδη μια πολυτάραχη ζωή.

«Ουσιαστικά οι My Drunken Haze έχουν τρεις περιόδους», ξεκινάει την εξιστόρηση ο Χάρης. Ο Σπύρος είχε μια εκπομπή στον διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό poplie.eu, όταν γνώρισε τη Σοφία... «Εγώ έπαιζα μουσική, αλλά και φάλ-τσος ήμουν και δεν είχα γράψει ποτέ σοβαρά τραγούδια», παίρνει τη σκυτάλη ο Σπύρος. «Στη διάρκεια μιας εκπομπής, μου λέει ένας φίλος στο chat ότι θέλει να μου γνωρίσει μια κοπέλα. Δεν το πήρα και πολύ στα σοβαρά, μια που είχα χωρί-σει κιόλας, μέχρι που μιλήσαμε με τη Σοφία, μου είπε πόσο της άρεσαν τα τραγούδια μου και έτσι συναντηθήκαμε». Επειτα από ένα οχτάωρο ραντε-βού και ένα σιγοτραγουδισμένο “Moon River” στο αυτί του Σπύρου, η Σοφία έγινε η μούσα του. «Εντυπωσιάστηκα από τη φωνή της, η Σοφία μού ξεκλείδωσε πράγματα και μέσα σε δύο μήνες εί-χαμε 12 τραγούδια», θυμάται ο Σπύρος.

Ετσι ξεκίνησε η πορεία των My Drunken Haze, με τον Σπύρο και τη Σοφία και ένα όνομα εμπνευσμέ-

νο από μια σειρά που παρακολουθούσε ο Σπύ-ρος: «Εβλεπα μια σειρά και κάποια στιγμή λέει ο πρωταγωνιστής με ένα μπουκάλι ουίσκι: ‘Οn my drunken haze’ (‘Επάνω στη θολούρα μου’). Μου άρεσε πολύ, γιατί ταιριάζει και με την μπά-ντα». Με ερωτικά τραγούδια και εναλλαγές μετα-ξύ retro, psychedelic και dream pop, καθώς και garaze rock ήχο και ύφος, οι My Drunken Haze συνθέτουν μουσική νοσταλγική, λίγο σκοτεινή εν μέρει, αλλά γεμάτη έντονα συναισθήματα.

Εχοντας κερδίσει το κοινό τους ως ντουέτο, ο Σπύρος και η Σοφία κάνουν το πρώτο τους live με support τον Χάρη, που εμφανίζεται με μια κιθάρα, και έτσι οι My Drunken Haze γίνονται τρεις. Η με-γάλη πρωταγωνίστρια, όμως, η Σοφία, αποχωρεί για προσωπικούς λόγους και η μπάντα περνάει σε περίοδο αναζήτησης.

Υστερα από αλλεπάλληλες οντισιόν και κανένα αποτέλεσμα, έρχεται η Ειρήνη Φαναριώτη την κατάλληλη στιγμή για να ανέβουν όλοι μαζί στη σκηνή του Six D.o.g.s, support στους Still Corners, οπότε αρχίζει η δεύτερη περίοδος της μπάντας. «Τότε τα πράγματα σοβαρεύουν. Εμείς τρελά εν-θουσιασμένοι σε ένα κατάμεστο Six D.o.g.s, νο-μίζω κατακτήσαμε το κοινό», αναφέρει ο Σπύρος. Εκεί όμως που ο δρόμος ανοίγει αποχωρεί η Ει-ρήνη και, όπως σημειώνει ο Χάρης, «τότε αρχίζει η τρίτη και τωρινή περίοδος της μπάντας με τη Ματίνα στο τραγούδι».

Μετά από πολλές περιπέτειες ο Σπύρος Φρυλί-γκο-Mr. Spir Frelini (στίχοι, μουσική, κιθάρα), ο Χάρης Κωνσταντινέας-Harry Eugene Kane (ηλεκτρική κιθάρα, στίχοι, μουσική), η Ματίνα Θρουμουλοπούλου-Matina Sous Peau (φωνή), ο Νίκος Ζούρας-Nick Zouras (ντραμς) και ο G.S.K (μπάσο) είναι πια full band, έχουν νέα μούσα και, με πολλή όρεξη για δημιουργία, προχωρούν στην παρουσίαση του πρώτου τους EP με τίτλο “Pleasing Ιllusions” και τρία ολοκαίνουργια τρα-γούδια, το ομώνυμο “Pleasing Ιllusions, το “Sweet Sixteen” και το “Endless Fairytale”, που θα μας κάνουν να ονειρευτούμε και να ταξιδέψουμε σε άλλες εποχές.

«Το Σάββατο στο Six D.o.g.s, με support τους The Pencils, θα παίξουμε τα νέα κομμάτια μας και άλλα πολλά, ενώ το live θα εμπλουτίζουν προβολές με σκηνές από αγαπημένες μας ταινίες», προσθέτει ο Σπύρος. Eκείνη τη στιγμή μπαίνει στο στούντιο η Ματίνα και όλοι μαζί με αποχαιρετούν παίζοντας ένα κομμάτι unplugged με τίτλο “Paper Planes”. Με ταξιδέψατε, My Drunken Haze. Καλοτάξιδα να είναι όλα τα κομμάτια και ονειρεμένα...

40

25 - 31.01.2013Κείμενο: Ευστάθιος Χρυσοβαλάντης Δράκος

Στον δρόμο του Retropolis ΙΙ

Μάθαμε να μιλάμε για τη μουσική που αρχίζει και τε-λειώνει σε εμάς. Αυτή που κρεμιέται από τη σκέψη μας και παίρνει χρώμα από ό,τι έχουμε ζήσει ή από ό,τι έχου-με κατά νου να ζήσουμε όσο

μας βαστάνε τα πόδια μας να κυνηγάμε το όμορ-φο και να το κάνουμε τραγούδι. Οταν μας ζητήθη-κε να πάρουμε ένα τραγούδι ρεμπέτικο και να το κάνουμε δικό μας (ή όσο το δυνατόν δικό μας), αυθόρμητα γέλασα από μέσα μου. Δεν ήταν ει-ρωνικό το γέλιο ούτε κακεντρεχές. Για την ακρί-βεια δεν ξέρω καν αν ήταν μειδίαμα ικανοποίη-σης ή απλά εκείνο το συναίσθημα που σου προ-καλεί κάθε νέα πρόκληση που εμφανίζεται μπρο-στά σου και δεν έχεις ιδέα αν το αποτέλεσμα της προσπάθειάς σου θα είναι ικανοποιητικό, αδιά-φορο ή κάτι που θα αγαπήσεις και θα σε αναγκά-σει να πεις ευχαριστώ στην τύχη σου που έφερε την πρόσκληση αυτή στον δρόμο σου.

Οταν έμαθα πριν από δύο χρόνια περίπου για το “Retropolis 1” και έπειτα άκουσα τις διασκευές σε τραγούδια του Μεσοπολέμου που το πλαι-σίωναν, αισθάνθηκα μια αγαλλίαση. Οχι τόσο γιατί υπάρχουν ακόμη άνθρωποι και καλλιτέχνες που δεν αφήνουν τη μόδα να απορροφήσει την

τέχνη, αλλά κυρίως επειδή ένιωσα (ή καλύτερα θυμήθηκα) πως, όσο και αν αλλάζουν οι καιροί, όσο και αν δημιουργούνται νέες γενιές μουσι-κών, στιχουργών και ερμηνευτών, όσο και αν νέες κοινωνικές ανάγκες δημιουργούνται και πρέπει με κάποιον τρόπο να δοθεί μια κάποια καλλιτε-χνική έκφανσή τους, θα υπάρχουν και εκείνες οι ανθρώπινες πλευρές οι οποίες μένουν αναλ-λοίωτες. Θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα υμνούν την αξία του έρωτα και θα συνεχίζουν να το κάνουν όσο και αν η κουλτούρα της εποχής το κρίνει ως τετριμμένο ή ρηχό. Θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι οι οποίοι μεγαλοποιούν τα δικά τους συναισθήματα, τα θέτουν στο κέντρο του κόσμου, τα κάνουν νότες και στίχους και, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, θα υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι εκείνοι που θα ταυτίζονται με αυτή την υπερβολή του έρωτα, της αδικίας και του πόνου.

Μιλώντας εκ των υστέρων, στην προσπάθεια να τε-λειώσουμε την ηχογράφησή μας για το “Retropolis 2” και έχοντας διασκευάσει το «Πήρα τον δρόμο τον κακό» του Απόστολου Καλδάρα, μπορώ με αρκετή σιγουριά να πω πως είναι όντως περισσότε-ρα αυτά που μας ενώνουν με τη μουσική του τότε (και κατ’ επέκταση με τη ζωή του τότε), παρά εκεί-να που δημιουργούν χάσματα μεταξύ μας. Ξεκινή-σαμε κάπως σφιγμένοι, κρατώντας μια απόσταση

από την ουσία του κομματιού, φοβούμενοι μήπως ο ενθουσιασμός για μια νέα δική μας παραγωγή προσβάλλει την απλότητα και την αγνότητα με την οποία φαντάζομαι πως θα γράφτηκε κάποια στιγμή. Οσο περνούσε ή ώρα, με μικρά και δει-λά βήματα, ερχόμασταν όλο και πιο κοντά σε κάτι που έμοιαζε πως θα εντάσσαμε με περηφάνια στη συλλογή των προσωπικών μας ήχων. Λίγο οι με-λωδίες του μαντολίνου και του μπαγλαμά που έδι-ναν μια ανέλπιστη λυρικότητα στο ηχογράφημα, λίγο η καλή διάθεση και ο αυθορμητισμός με τον οποίο έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε την κάθε δουλειά μας μέχρι τώρα (ο οποίος αυτή τη φορά φάνηκε σωτήριος), οδήγησαν στη δική μας εκδο-χή του τραγουδιού. Το παράδοξο, βέβαια, είναι πως η αγωνία μας να ακούσουμε ολοκληρωμένη τη συλλογή του “Retropolis 2” είναι εξίσου μεγάλη με αυτή που είχαμε λίγο πριν ακούσουμε τη δια-σκευή μας για πρώτη φορά. Ισως και μεγαλύτερη. Πρόκειται για την οπτική μιας νέας μουσικής γε-νιάς πάνω σε ένα είδος που έχει διαμορφώσει το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι του σήμερα όσο κανένα άλλο. Πρόκειται για έναν δημιουργικό κύκλο χω-ρίς αρχή και τέλος. Ιδωμεν.

Ο Ευστάθιος Χρυσοβαλάντης Δράκος είναι συνθέτης και τραγουδιστής του συ-γκροτήματος Minor Project.

41

42

25 - 31.01.2013Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες: Σίσσυ Μόρφη

Ο Γιάννος Περλέγκας και το «Ζ»

«Ζητώ ξανά να φάω. Θέλω ξανά δικαιοσύνη, ισότητα, ειρήνη». Ο Γιάννος Περλέ-γκας στέκεται μπροστά σε ένα μικρόφωνο πάνω στη σκηνή. Μιλάει αργά και στα-θερά. Hρεμα. Η εικόνα του

Γρηγόρη Λαμπράκη ζωντανεύει μπροστά σου σαν ανάμνηση. Σαν παρακαταθήκη που οφεί-λεις να διασώσεις. Μέσα σου. Η φωνή του σχε-δόν σε καθησυχάζει. Τα λόγια του σε ξυπνούν. Πίσω του, μια εικόνα, ένα σύνθημα. Με κεφα-λαία γράμματα. ΖΕΙ.

Πενήντα χρόνια μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, το «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού παρου-σιάζεται για πρώτη φορά στη σκηνή από το Εθνικό Θέατρο. «Είναι ένα μυθιστόρημα που αποδίδει σε όλο του το μεγαλείο την έννοια της πατρίδας μας. Με όλες τις αντιφάσεις της. Μιλάει για το καλό και το κακό που ταλανίζει αυτόν τον τόπο, για τους μικρούς ήρωες που βρίσκονται δέσμιοι στα χέρια ανθρώπων με εξουσία», με πληροφορεί η σκηνοθέτις Eφη Θεοδώρου, που υπογράφει και τη θεατρική απόδοση του «Ζ».

«Ο Γρηγόρης Λαμπράκης πέφτει στο όνομα της ιδέας. Της ιδέας της Ελευθερίας, της Δημοκρα-τίας, της Δικαιοσύνης. Ολες αυτές είναι έννοιες οι οποίες εκλείπουν αυτές τις μέρες», μου εξηγεί. Προσπαθώ να τη διαψεύσω μέσα μου. Δεν τα κα-ταφέρνω. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονήθηκε από το παρακράτος. Από «ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποι-ών», σύμφωνα με τα λόγια του Εισαγγελέα Εφε-τών Παύλου Δελαπόρτα, στη δίκη των ενόχων το 1966. Και αυτή τη στιγμή ένα μέρος του παρακρά-τους εκπροσωπείται στη Βουλή. Το «Ζ» ζωντανεύ-ει εφιαλτικά μπροστά μου, πιο επίκαιρο από ποτέ. Παρακολουθώ τον Γιάννο στον ρόλο του Λαμπρά-κη να παραμένει σιωπηλός, σκεπτικός την περισ-σότερη ώρα της παράστασης. Γύρω του οι υπό-λοιποι ηθοποιοί αφηγούνται επί ίσοις όροις την

ιστορία έτσι όπως εκτυλίσσεται. Το χρονικό της δολοφονίας. Το πριν και το μετά. Εκείνος μιλάει λίγο. Σαν να μη βρίσκεται εκεί. Σαν να μας γράφει από κάπου μακριά. «Εσύ πώς είσαι σε αυτή τη σι-ωπή που δεν ακούγεται;»...

«Στην παράσταση ο ρόλος του Λαμπράκη φαί-νεται περισσότερο μέσα από λυρικά κομμάτια ή σκέψεις που κάνει το πρόσωπο λίγο πριν το δο-λοφονήσουν», επισημαίνει η σκηνοθέτις. «Δεν εστιάζουμε στην περσόνα του Λαμπράκη ως πο-λιτικού προσώπου».

Πράγματι, η Εφη Θεοδώρου δεν αντιμετωπίζει τη δολοφονία του Λαμπράκη ως ακόμα μία πο-λιτική δολοφονία. Της προσδίδει οικουμενικές διαστάσεις. Στο πρόσωπο του Λαμπράκη δολο-φονούνται η Ελευθερία και η Δημοκρατία. Αλλά παράλληλα, ξετυλίγοντας το νήμα της ιστορίας, φροντίζει να μη σβηστούν ολοκληρωτικά οι προ-σωπικές αναφορές, εκείνες που κρατούν ζωντανό το συναισθηματικό υπόβαθρο της παράστασης. Οι ανομολόγητες εξομολογήσεις της γυναίκας του, τα ξεσπάσματα των φίλων του, τα αναπάντητα «γιατί» των συναγωνιστών του... «Ενα ερώτημα με απασχολεί έντονα όλο αυτόν τον καιρό. Γιατί εσέ-να και όχι κάποιον άλλον;»

Ενα μεγάλο, μακρόστενο τραπέζι γεμίζει σχεδόν τη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Γύρω του διασκορπισμένοι οι ηθοποιοί. Αφηγούνται, αλ-λάζουν ρόλους, μεταμορφώνονται στους θύτες και στα θύματα της ιστορίας. Ο Χατζόπουλος, η Μαξούρη, ο Κότσιφας, ο Φραγκούλης, ο Χανα-κούλας, η Παϊταζόγλου, ο Δήμου... Σε μια άκρη η Μαρία Κεχαγιόγλου, στον ρόλο της συζύγου του Λαμπράκη, χαμένη στις σκέψεις της. Κάποτε του μιλάει σαν να είναι εκεί. Οπως δεν του μίλη-σε ποτέ. «Μου λείπεις αφάνταστα. Το κρεβάτι εί-ναι πολύ μεγάλο για να με χωρέσει. Το φέρετρό σου πολύ στενό για να σε δεχτεί. Δεν υπάρχει κάποια μέση λύση;»

Και ο Γιάννος Περλέγκας παρακολουθεί σιωπη-λός. Πατώντας πού και πού σκόρπιες νότες σε ένα αρμόνιο στην άλλη άκρη του τραπεζιού. Μόνο μία φορά παρεμβαίνει στη ρεαλιστική δράση και ύστε-ρα η φιγούρα του θολώνει ξανά σαν να τρυπώνει σε μιαν άλλη διάσταση, εκεί που μπορεί να παίζει ανέμελα σαν παιδί με το λευκό του μπαλόνι.

Η παράσταση της Εφης Θεοδώρου, μία αλλόκο-τη μίξη performance και πρόζας, λες και γεννιέται μέσα από θραύσματα μνήμης και ονείρου. Σαν να μοιράζεται ανάμεσα σε δύο κόσμους, τον πραγ-ματικό και τον ονειρικό. Η θεατρική εκδοχή του «Ζ» δεν φιλοδοξεί να αναπαραστήσει το χρονικό της δολοφονίας Λαμπράκη. Κατά τη γνώμη μου, πράττει σοφά. Το κενό αυτό το κάλυψε η κινημα-τογραφική εκδοχή του «Ζ» από τον Κώστα Γαβρά, που ακολούθησε μόλις έξι χρόνια μετά τη δολο-φονία του. Πενήντα χρόνια μετά, το θεατρικό «Ζ» καλείται να διαχειριστεί αυτό που έμεινε, αυτό που ακόμα... ΖΕΙ. Δεν είναι, φυσικά, τόσο τα γεγονό-τα - έχουν καταγραφεί και είναι λίγο πολύ γνωστά. Είναι η φωνή του που ολοένα δυναμώνει, όσο και αν η φιγούρα του ξεμακραίνει. Είναι εκείνα τα λό-για στην αρχή και στο τέλος της παράστασης, που συνεχίζουν να σε στοιχειώνουν. «Ζητώ ξανά να φάω. Θέλω ξανά δικαιοσύνη, ισότητα, ειρήνη».

«Φοβόμουν μη σε χάσω», του φωνάζει κάποια στιγμή η γυναίκα του. «Τότε που θα σε έχω χάσει παντοτινά. Τότε που θα έχεις γίνει πλατεία, δρό-μος, θεατρική παράσταση...» Αλλά για έναν περί-εργο λόγο, φεύγοντας από το Εθνικό ανηφορίζεις την Αγίου Κωνσταντίνου προς την Ομόνοια με τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμα. Κα-νείς δεν έχασε κανέναν.

43

Kείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης

Το τέλος της καινοτομίας;

Σε ένα debate που πραγ-ματοποίησε το περιοδικό “Fortune” την προηγούμε-νη χρονιά, ο Πίτερ Θίελ, συνιδρυτής της Paypal και υπερδραστήριος venture capitalist στον χώρο της τε-

χνολογίας, πήρε φόρα και άρχισε να τα «χώ-νει» στην εταιρεία του συνομιλητή του: «Πρόκει-ται για μία σπουδαία επιχείρηση. Ωστόσο, δια-θέτει 30-50 δισ. δολάρια σε μετρητά. Δεν ξέρει πώς να επενδύσει αποτελεσματικά όλα αυτά τα χρήματα στην τεχνολογία. Για αυτόν τον λόγο, προτιμά να παίρνει μηδενικό επιτόκιο από τον κ. Μπερνάνκι (σσ. τον πρόεδρο της Fed), αφήνο-ντας τα χρήματά της να ‘καίγονται’ από τον πλη-θωρισμό, απλά και μόνο επειδή δεν έχει ιδέες για το πώς θα τα αξιοποιήσει».

Στο στόχαστρο του κ. Θίελ δεν ήταν κάποια χαλυβουργία ή κάποια υφαντουργία. Ηταν η Google, μια εταιρεία-σύμβολο της καινοτομίας στη σύγχρονη εποχή, και ο συνομιλητής του δεν ήταν άλλος από τον Ερικ Σμιτ, τον πρόεδρό της. Ο κ. Θίελ εξέφρασε έτσι έναν προβλημα-τισμό που επικρατεί στη Δύση της οικονομικής στασιμότητας: Εχει φτάσει η καινοτομία στο τέ-λος της; «Οι περισσότερες επιχειρήσεις ισχυρί-ζονται ότι είναι καινοτόμες, προσπαθώντας να πείσουν τους επενδυτές ότι κρύβονται προοπτι-κές ανάπτυξης εκεί που δεν υπάρχουν», τονίζει

ο Κλέιτον Κρίστενσεν, καθηγητής του Harvard Business School. Είναι χαρακτηριστικό πως η εταιρεία Campbell Soup χρησιμοποίησε 18 φο-ρές τη λέξη «καινοτομία» στην ετήσια έκθεσή της το 2011, τη στιγμή που η Google τη χρη-σιμοποίησε μόλις 14. Απορίας άξιο παραμένει πόση καινοτομία χωράει στο ανακάτεμα του νε-ρού με το καρότο και την πατάτα (η Campbell Soup παράγει σούπες σε κονσέρβα).

Αυτή η κατάχρηση έχει υπονομεύσει το νόημα της καινοτομίας, σε μια εποχή όπου οι καταναλωτές δεν βλέπουν την καθημερινότητά τους να αλλά-ζει δραματικά, όπως επισημαίνεται στο άρθρο “Innovation pessimism: Has the ideas machine broken down?” του περιοδικού “The Economist”: Η κουζίνα ενός νοικοκυριού έχει πάνω κάτω τις ίδιες συσκευές με αυτές που είχε τη δεκαετία του 1970, ενώ το ταξίδι στις εθνικές οδούς δεν είναι πολύ ταχύτερο από ένα αντίστοιχο πριν από 50 χρόνια - τουλάχιστον στις χώρες της Δύσης.

Μήπως, όμως, δεν θα έπρεπε να είμαστε τόσο απαισιόδοξοι; Εξάλλου, η επανάσταση στον χώρο της πληροφορικής δεν έχει αποδώσει ακό-μη πλήρως. Η ολοένα φθηνότερη (και μεγαλύτε-ρη) υπολογιστική ισχύς έχει ήδη τονώσει την και-νοτομία. Για παράδειγμα, οι χρήστες μπορούν να παίζουν video games χωρίς χειριστήριο, παρά μόνο με τις κινήσεις του σώματός τους - λειτουρ-γία που σύντομα μπορεί να αξιοποιηθεί και στον

χώρο των επιχειρήσεων. Η τρισδιάστατη εκτύπω-ση έχει την προοπτική να αλλάξει το πρόσωπο της βιομηχανίας και στο μέλλον δεν αποκλείεται να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή ανθρώπινων ιστών και λοιπού οργανικού υλικού.

Παράλληλα, σήμερα εργάζονται στο πεδίο της έρευνας και ανάπτυξης περισσότεροι άνθρω-ποι από ποτέ, τη στιγμή που η παγκοσμιοποίηση έχει βάλει στο παιχνίδι και τις αναπτυσσόμενες αγορές, αυξάνοντας το δυναμικό της καινοτομί-ας. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, η Κίνα ήταν υπεύθυνη το 2011 σχεδόν για το 9% των αιτήσε-ων διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας παγκοσμίως έναντι του μόλις 1,8% το 2005.

Θα έπρεπε, επιπλέον, ο ορισμός της καινοτομί-ας να περιορίζεται σε σημαντικά άλματα της τε-χνολογίας, όπως ο ηλεκτρισμός στα σπίτια ή το τηλέφωνο; Ο Μπιλ Ο’ Κόνορ, επικεφαλής του Innovation Genome Project, δεν συμφωνεί, προ-σφέροντας έναν ευρύτερο ορισμό: «Η καινοτο-μία είναι κάτι νέο ή διαφορετικό, το οποίο εισή-χθη με επιτυχία στον κόσμο και δημιουργεί θετι-κό αντίκτυπο». Ετσι, καινοτομία συνιστά το αυτο-κίνητο, αλλά και μία κορνίζα με ιδιότητες laptop (λέγε με και tablet). Στο τέλος τέλος, μικρά βήμα-τα καινοτομίας θα μπορούσαν να οδηγήσουν μα-κροπρόθεσμα την ανθρωπότητα σε μεγαλύτερα άλματα. Ας περιμένουμε λίγο ακόμα για τις εμπο-ρικές πτήσεις στο φεγγάρι.

44

25 - 31.01.2013Κείμενο: Γιώργος Παπαστογιαννούδης / Φωτογραφία: Des Pina

In Web he trusts“I like to make pretty things”, γράφει στο bio του ο Constantinos88 του Twitter. Πίσω από το ενδεικτικό, ως προς το όνομα και την ηλικία, nickname κρύβεται ο Κωνσταντίνος Μπελιάς.

Eνας 25χρονος user interface designer (UI), που σχεδιάζει sites και applications για την εγχώρια -και όχι μόνο- διαδικτυακή αγορά. Με έδρα την Unfold Studio, τα δύο τελευταία χρόνια έχει κατα-φέρει με τη δουλειά του να «επιβάλει» σύγχρονη γραμμή στο σχεδιαστικό ύφος των σελίδων και όλων των πραγμάτων με τα οποία καταπιάνεται. «Το UI Design δεν έχει να κάνει με γραφιστικές μόδες», εξηγεί. «Εχει να κάνει με την εξέλιξη της τεχνολογίας και τις σχεδιαστικές τάσεις. Εκεί έρ-χεται ο σχεδιασμός να λειτουργήσει σαν πρίσμα μεταξύ των υπηρεσιών ενός application και της νοημοσύνης του χρήστη. Η ομορφιά του να προ-σφέρεις ένα λειτουργικό περιβάλλον σε κάνει για λίγο έναν μικρό θεό ενός μικρόκοσμου που χτί-ζει ο σχεδιαστής και πειραματίζεται, φέρνοντας στα άκρα τις δυνατότητές του και την έως τώρα εκμεταλλεύσιμη τεχνολογία. Και αυτό προϋποθέ-τει από μένα εμμονή στη λεπτομέρεια».

Το ίντερνετ, όμως, δεν τελειώνει για εκείνον στη δουλειά του. Αξιοποιώντας τα κοινωνικά δίκτυα, έχει βρει διάφορους τρόπους για να εκφράζεται. «Σκοπός στο διαδίκτυο είναι να δημιουργείς πε-

ριεχόμενο. Αυτή είναι και η μαγεία του», σημει-ώνει ο ίδιος. «Ολα αυτά που αγαπάς να κάνεις μπορείς να τα διαθέσεις άμεσα στην κρίση του κοινού. Το άμεσο και γρήγορο feedback από αυτή τη διαδικασία σού δίνει το έναυσμα να συ-νεχίσεις να δημιουργείς. Βάζει σε εγρήγορση τη δημιουργική πλευρά του εαυτού σου. Δεν το έχουμε αντιληφθεί πλήρως ακόμα, αλλά τα πά-ντα έχουν αλλάξει, όχι μόνο στον τρόπο που επικοινωνούμε, αλλά και -αυτό είναι το σημαντι-κό- στο κομμάτι της δημιουργίας». Ο ίδιος είναι ο δημιουργός της σελίδας Another Κ44 στην πλατφόρμα του Τumblr, ενός από τα πιο γνωστά photoblogs της κοινότητας. Δεν δηλώνει φωτο-γράφος - και καλά κάνει, μια και αυτό δεν θα αποτύπωνε ολόκληρη την αλήθεια. Επεξεργάζε-ται ψηφιακά τις φωτογραφίες του και τις συνο-δεύει με κείμενα τα οποία είτε εμπνέεται ο ίδιος είτε τα δανείζεται από έργα άλλων που αγαπάει (στίχους τραγουδιών και ποιημάτων, λογοτεχνι-κά αποσπάσματα, συνθήματα στους τοίχους, δι-αδικτυακές ατάκες κτλ.).

Αλλες φορές με περισσή δόση χιούμορ και άλ-λες μιλώντας για ανθρώπινες πτυχές και χτυπώ-ντας ευαίσθητες χορδές, οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Μπελιά έχουν καταφέρει να συ-γκεντρώνουν σωρεία likes στο Facebook, καθι-στώντας το προφίλ του προσφιλές στην κοινότη-τα. Πόσο ουσιώδη είναι τα οφέλη ενός γνωστού προφίλ ή μιας πετυχημένης σελίδας στο διαδί-

κτυο; «Το διαδίκτυο είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ανακα-λύπτεις και έχεις τη δυνατότητα να προσεγγίσεις ανθρώπους με τους οποίους διαφορετικά μπορεί να μη συναντιόσασταν ποτέ. Ανταλλάσσεις ιδέες, κάνεις παρέες και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να βγει από αυτό».

Κάπως έτσι γεννήθηκαν και οι δύο εκθέσεις στις οποίες συμμετείχε πέρυσι ο Κωνσταντίνος. Στο “Βlog diaries” παρουσίασε το περιεχόμενο του blog του, του Constantinarium, μαζί με άλλα γνω-στά blog της πόλης, ενώ το “Momentography/Athens” ήταν μια ομαδική έκθεση-installation που αποτύπωνε στιγμές της πόλης, την οποία επιμε-λήθηκε ο ίδιος. «Η ομάδα του ‘Momentography’ χτίστηκε μέσα από τα social media. Γνωριστήκα-με από εκεί μέσα, παρακολουθούσαμε τις ζωές μας και κάποια στιγμή ταυτιστήκαμε να κάνουμε το ‘Momentography’. Ηταν μια έκθεση διαφορε-τική, που κέντρισε το ενδιαφέρον, όπως φάνηκε, αλλά δεν ήταν καθόλου προσωπική. Προσπα-θήσαμε να αποτυπώσουμε στιγμές και εικόνες της καθημερινότητας που αισθανθήκαμε πως δεν αφορούσαν μόνο εμάς. Συναισθήματα που όλοι έχουμε βιώσει. Και αυτό άρεσε. Και στα κοινωνικά δίκτυα αυτό ακριβώς κάνουμε. Κατα-γράφουμε τις στιγμές μας και, μάλιστα, με από-λυτη ακρίβεια. Αυτά είναι η ‘κατάρα’ μας για να ‘θυμόμαστε’ τα πάντα πια. Η καταγραφή, όμως, αυτή καθιστά το άλλοθι της άνοιας σαθρό επιχεί-ρημα και εμάς λιγότερο αθώους».

45

46

25 - 31.01.2013Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Πόθοι με technicolor αντίτιμο

Το εξωτερικό του Θεάτρου REX στην Πανεπιστημίου εί-ναι καλυμμένο από σκαλω-σιές γεμάτες υποσχέσεις. Μέσα, ο σκηνοθέτης Κων-σταντίνος Ρήγος δοκιμάζει τη γενναιοδωρία των φωτι-

σμών, λίγες μόνο ώρες πριν από την πρεμιέρα των «Κόκκινων Φαναριών», του συναρπαστικού στόρι που έγραψε ο Αλέκος Γαλανός και ανέβηκε για πρώτη φορά στο θέατρο πριν από μισό αιώνα.

Ο Ρήγος βγαίνει από το ημίφως, αφήνοντας για λίγη ώρα το πόστο του προκειμένου να μιλήσει για την παράσταση που προετοιμάζει εδώ και ένα χρόνο. Ανεβαίνουμε στο φουαγιέ. Από πέρυσι δουλεύει το κείμενο, πώς θα διαμορφωθεί τελικά από τις τρεις διαφορετικές εκδοχές του έργου -το μιούζικαλ, το θεατρικό και το κινηματογραφικό έργο-, τι θα κρατήσει από το καθένα. Οι πρόβες άρχισαν στις 15 Οκτωβρίου.

Τον ρωτάω πόσο δύσκολο ήταν να μεταφέρει την ατμόσφαιρα της ταινίας στη θεατρική σκηνή. «Δεν το σκέφτηκα καθόλου», απαντάει αμέσως. «Δεν με απασχόλησε πώς ήταν η ταινία, με την έννοια ότι πρόκειται για μια ταινία τόσο εμβλη-ματική, χαρακτηριστική και αγαπητή στον κόσμο και σε μένα, που δεν μπορούσα να μπω στη δια-δικασία να μεταφέρω αυτή την ατμόσφαιρα. Είναι μιας άλλης εποχής, κάτι τελείως διαφορετικό και δεν έχει σχέση με τη θεατρική πράξη».

Οι πραγματικοί σκηνικοί χώροι της ταινίας έδω-σαν εδώ τη θέση τους σε ένα περιβάλλον συμ-βολικό και για αυτό, όπως λέει, έπιασε το θέμα από το πώς να κάνει τις ηρωίδες σύγχρονες, πώς θα συμπεριφέρονταν και ποια θα ήταν η σωμα-τικότητά τους σήμερα, με αποτέλεσμα ένα εντε-λώς διαφορετικό ύφος στην παράσταση. «Δεν έχει καμία σχέση η ταινία με την παράσταση, σε σημείο που μπορεί να μοιάζουν σαν δύο δια-φορετικά έργα. Παρόλα αυτά, οι διάλογοι είναι ίδιοι. Η ταινία είναι σχεδόν όπως το θεατρικό με

κάποιες διαφορές. Εμείς κρατήσαμε και τα δύο στοιχεία», μου εξηγεί

Στη νέα αυτή βερσιόν των «Φαναριών», το κά-στινγκ ήταν η πιο δύσκολη υπόθεση. Κράτησε σχεδόν έναν χρόνο μέχρι να διαλέξει ηθοποιούς, «πηγαίνοντας μπρος πίσω», επειδή εκτός από την επιλογή έπρεπε να δει πώς θα συνδύαζε στη σκηνή πρόσωπα και συμπεριφορές που είναι δια-φορετικές. «Θεωρώ πως ο θίασος λειτούργησε σωστά και έχει την ένταση που χρειάζεται ώστε να βγάλουμε αυτό που πρέπει, ενώ οι κοπέλες φέρνουν η καθεμία έναν διαφορετικό κόσμο στη σκηνή. Την Ευγενία Δημητροπούλου και τη Μα-ρία Κίτσου, με τις οποίες δεν είχα δουλέψει και δεν τις ήξερα, τις διάλεξα μέσα από οντισιόν. Με-ρικούς τους ήξερα, με κάποιους άλλους είχα ξα-ναδουλέψει και έτσι φτιάχτηκε σιγά σιγά το καστ. Ηθελα να μην έχουν επαφή με εκείνους τους ήρωες που γνωρίζουμε από το κινηματογραφικό. Να μην είναι σαν να κάνουν μια απομίμηση, αν και τελικά μπορεί και να μοιάζουν. Πάντως στην αρχή τους δεν έχουν καμία σχέση, θα έλεγα».

Από τα τραγούδια και τη μουσική που αγαπήσα-με στο κινηματογραφικό δεν κράτησε τίποτα. Η μουσική είναι όλη καινούργια, γραμμένη από τον Δημοσθένη Γρίβα. Η παράσταση έχει μουσική υπόκρουση σε κάποια σημεία, αλλά περισσότε-ρο κάποια τραγούδια που έρχονται σταδιακά στο έργο.

Πώς θα χαρακτήριζε αυτή τη δουλειά του; «Μια θεατρική παράσταση. Εννοώ, απλά, λόγω μεγέ-θους είναι μεγάλη παραγωγή, δεν είναι ένα μεγά-λο θέαμα, παρότι είναι πολύ θεαματική παράστα-ση. Στηρίζεται περισσότερο στον λόγο και στο κείμενο και όχι στον χορό και στη μουσική. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι, αν και το έργο γράφτηκε πριν από 60 χρόνια, δεν έχει χάσει την ουσία του περιεχομένου του. Δεν έχει χάσει τη βασική του ιδέα, που είναι ότι όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και εκείνοι που ζουν στο περιθώριο, μπο-ρούν να ονειρευτούν και τα όνειρά τους να μην

πραγματοποιούνται με ευκολία. Αυτή η ακύρωση των ονείρων των ηρωίδων είναι το πιο σημαντικό στοιχείο του έργου, το οποίο στην αρχή δεν το είχα καταλάβει, το ανακάλυψα κατά τη διάρκεια της δουλειάς».

Τις νέες πολύτιμες αντιστοιχίες τις ανακάλυψε αντιμετωπίζοντας τα «Φανάρια» σαν μια ιδέα που θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον, αλλά μετά, δια-βάζοντάς το, βλέποντάς το, κατάλαβε ότι θα μπο-ρούσε να είναι πολύ πιο σύγχρονο από ένα άλλο έργο εκείνης της εποχής. «Αυτά που διαδραματί-ζονται στο έργο, η εκμετάλλευση των γυναικών, η ανάγκη τους να ερωτευτούν και να φύγουν από αυτόν τον χώρο είναι τα ίδια και σήμερα, δεν έχουν αλλάξει. Τότε συνέβαιναν στην Τρούμπα, τώρα συμβαίνουν κάπου αλλού».

Ο χρόνος κυλάει γρήγορα, οι τεχνικοί τον περι-μένουν να επιστρέψει στη σκηνή, αλλά πριν τε-λειώσουμε θέλω να μάθω αν ήρθε σε επαφή με κάποιους από το παλιό καστ. «Οχι, μόνο μίλησα κάποια στιγμή με την κυρία Χέλμη στο τηλέφωνο και μου είπε ότι χαίρεται πολύ που θα ανέβει αυτή η παράσταση. Δεν έκανα καμία άλλη κίνηση, επει-δή νομίζω ότι θα ήθελα να είναι για όλους μια έκ-πληξη αυτό που φτιάχνουμε, αλλά και για να μην επηρεαστώ ούτε να δω το έργο με κάποια νοσταλ-γία για την ταινία, παρότι ουσιαστικά η παράσταση είναι σε δύο επίπεδα: θεατρική και κινηματογραφι-κή πράξη. Συμβαίνουν ταυτόχρονα πράγματα και ως σινεμά και ως θέατρο. Το θέατρο είναι πολύ-χρωμο και σημερινό και ο κινηματογράφος που υπάρχει στην παράσταση είναι μια αναφορά στον νεορεαλισμό εκείνης της εποχής».

Η κουβέντα μας τελείωσε. Ο Ρήγος κατεβαίνει στη σκηνή και κάθεται στη θέση του. Τα φώτα ανάβουν πάλι στο καμπαρέ για τη μαντάμ Παρή, τα κορίτσια της, τους εφιάλτες και τα όνειρά τους, αλλά αυτή τη φορά δεν έχουν μόνο κόκκινο χρώμα.

47

Οταν δέχεσαι τεράστιες ποσότητες από τα πάντα, Κριέ, ακόμα και από πράγματα που αγαπάς, πώς περιμένεις να μην τα βαρεθείς και να σε ευχαριστούν ακόμα, πώς περιμένεις να μην πάθεις ζά-χαρο; Κάνε την αρχή με πράγματα για τα οποία ξέρεις ότι πρέπει να βρεις ένα μέτρο και να θυμάσαι ότι το χαβιάρι δεν τρώγεται με φτυάρι.

Κάτι αρχίζει να φεγγίζει στο πολύ βάθος του μέρους όπου κοιτάς, Ταύρε. Φυσικά, μιλάμε για δουλειά και για τον αιώνιο σκοτεινό δρόμο μέχρι να τη βρεις. Ξεκίνα να περπατάς προς το φως, αλλά καλά θα κάνεις να επιταχύνεις. Και μην ακούς τις φωνές τριγύρω που σου ψιθυρίζουν «καναπές». Ο σκοπός σου είναι ένας.

Δεν χορταίνεις στη σκέψη να πάρεις τον προαστιακό, να φτάσεις στο αεροδρόμιο και να μπεις στη βαλίτσα κάποιου άγνωστου με άγνωστο προορισμό, Δίδυμε. Αλλά δεν είναι τώρα η ώρα. Γιατί, αν μείνεις, θα δεις τα πράγματα να βελτιώνονται. Ασε που πολλά θέματά σου είναι στη μέση και άλλα τόσα εξαρτώνται από σένα.

Αν περπατάς καμιά φορά στο Κέντρο, Καρκίνε, μην ξεχάσεις να κάνεις δύο βασικές κινήσεις. Ζήτα οδηγίες για πασίγνωστο μέρος από κάποιον άγνωστο, για παράδειγμα: «Καλησπέρα, μήπως ξέρε-τε πού είναι η Βουλή;» Και κάθισε μόνος σου σε καφέ και παράγ-γειλε γαρδούμπα. Κάνε τα όμως αυτά, αλλιώς θα σου καεί το μέιλ.

Ολα πάνε αρκετά γρήγορα για σένα, Λέοντα, ειδικά όσον αφορά τις ερωτικές σου σχέσεις, οι οποίες, μάλιστα, αρχίζουν να μπλέκο-νται σοβαρά με τα επαγγελματικά σου. Φρόντισε να δίνεις αρκετό χρόνο στον εαυτό σου να αφομοιώνει όσα γίνονται και να προσέ-χεις να μην αφήνεις τις εξελίξεις να σε ζημιώσουν μακροπρόθε-σμα. Ξέρεις εσύ από αυτά, δεν σε φοβάμαι.

Είναι μια καταπληκτική εβδομάδα για να σημειώσεις πρόοδο στην επαγγελματική σου κατάσταση, Παρθένε. Τουτέστιν, είναι κατάλλη-λες οι συγκυρίες να ζητήσεις επιτέλους έκπτωση από την καφετέ-ρια όπου ξημεροβραδιάζεσαι όλη μέρα με ένα λάπτοπ για να βρεις δουλειά. Μη φοβάσαι, κάνε τη μεγάλη κίνηση.

Οι σχέσεις σου, οι φιλίες σου, τα ερωτικά ζιμπλαφόν σου, όλα μπαί-νουν σε ένα πλυντήριο αυτή την εβδομάδα, Ζυγέ, και ένας Θεός ξέρει πώς θα βγουν. Μπορείς να προσποιηθείς ότι γίνεται να κάνεις κάτι, έτσι για να μην τρελαθείς, ή μπορείς να αποσυρθείς και να ασχολείσαι με το πλέξιμο, μέχρι να δεις αν έβαλες απορρυπαντικό, αν έβαψε το ένα το άλλο, αν μίκρυναν μέχρι να μη φοριούνται.

Πολλή κίνηση στην οικογενειακή σου ζωή βλέπω, Σκορπιέ. Ή που η διασκέδαση στο σπίτι θα πάρει τα πάνω της ή που θα σε βρουν συγγενείς από μακριά, ή που κάποια γενική εκκαθάριση θα τα κά-νει όλα όπα. Ισως και τα τρία ή κάποια από αυτά. Το σίγουρο είναι ότι ώρες ώρες θα θέλεις να πας στο Γκάζι για να ησυχάσεις. Μην ανησυχείς πάντως, προσωρινό είναι.

Διάφορα μικρά πράγματα στη ζωή σου, Τοξότη, βρίσκονται σε σωστή θέση, δημιουργώντας μια φαντασμαγορική γενική εικόνα. Απόλαυσέ το και απόλαυσέ το καλά, γιατί αυτά ποτέ δεν κρατάνε αρκετά. Φρόντισε, επίσης, να είσαι σε μέρος με καλή θέα για να ευχαριστηθείς τη συναστρία. Στην Καλλιθέα ίσως;

Τα οικονομικά σου, Αιγόκερε, πάνε τόσο χάλια που δεν έχεις λε-φτά να νοικιάσεις τον Τιτανικό -για να καταλάβεις πόσο χάλια πάνε τα οικονομικά σου-, και εσύ κοιτάζεις εισιτήρια για ταξίδια και με-γάλη ζωή. Οι φίλοι θα σου δώσουν τη λύση, να το θυμάσαι. Ζήτα, λοιπόν, από κάποιον φίλο να σου δανείσει τον Τιτανικό.

Εχεις πολλή ενέργεια αυτή την εβδομάδα, Υδροχόε, και το να την εξαντλήσεις όλη αυτή κάπου είναι ένα θεματάκι. Βουτήξου στον αθλητισμό. Ή αν πιστεύεις ότι η ενέργεια αυτή σού βγαίνει πιο πνευματικά, κλείσου σε ένα υπόγειο και γράφε. Ενώ κάνεις έλξεις. Με το στιλό στα δόντια.

Οι κεραίες σου, Ιχθύ, έχουν ανοίξει μέχρι το ταβάνι και πιάνεις τα πάντα γύρω σου. Κανείς δεν μπορεί να σε ξεγελάσει, έχεις φτάσει στο επίπεδο υπερήρωα. Ακόμα και με τα εσωτερικά σου θέματα συνδιαλέγεσαι με νέο φως. Και με τέτοιες κεραίες, μέχρι και ως τρόλεϊ μπορείς να πιάσεις δουλειά.

Πλανήτης ΑθήναΚωνσταντίνος Σινάτρα

Hallelujah ΕφήμερονΤο Hallelujah είναι ένα μικρό εργαστήριο/χώρος έκθεσης στο Παγκράτι όπου θα βρεις ρούχα και κοσμήματα χειροποίητα, με έμφαση στα ψαγμέ-να υλικά και στις πρωτότυπες φόρμες. Απαραί-τητη στάση για όσους και όσες δεν φοβούνται να είναι διαφορετικοί, θέλουν να αποφύγουν την πεπατημένη στιλιστική οδό και να βρουν τα κομ-μάτια εκείνα που θα καθιερώσουν το δικό τους, εντελώς ξεχωριστό στιλ.

Αρχελάου 32, Παγκράτι

Στο Εφήμερον θα βρεις καλό καφέ, πιάτα ημέρας με εκλεκτά υλικά και μια αξιόλογη γκάμα ποτών που μπορεί να ικανοποιήσει και τους πιο απαιτη-τικούς. Και αν θέλεις κάτι διαφορετικό, μη διστά-σεις να ρωτήσεις για τα κοκτέιλ του μαγαζιού. Πίσω από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το Εφή-μερον προσφέρει μια εναλλακτική πρόταση δια-σκέδασης σε όσους ψάχνουν ένα στέκι μακριά από τις πολυσύχναστες γειτονιές του Κέντρου.

Ευρυδάμαντος 15, Νέος Κόσμος

Κεραμείον Harti-ΧαρτίΤο Κεραμείον είναι ένα από τα πιο αγαπημένα στέκια της περιοχής του Κεραμεικού. Παλιότερα ήταν όντως εργαστήριο κεραμικής και θα το δια-πιστώσετε αυτό με την πρώτη ματιά, καθώς πολλά κομμάτια του παλιού εργαστηρίου έχουν ενταχθεί στην «επίπλωσή» του. Από τα ηχεία του Κεραμείου ακούει κανείς σχεδόν αποκλειστικά μαύρη μουσι-κή, ενώ οι τιμές του είναι προσαρμοσμένες στην οικονομική πραγματικότητα του σήμερα.

Πλαταιών 27 & Μυρωνίδου, Κεραμεικός

Στο Harti-Χαρτί τα πάντα είναι κατασκευασμένα από -τι άλλο;- χαρτί. Τα πανέμορφα αντικείμενα που μπορείτε να αγοράσετε στο Harti-Χαρτί είναι βασισμένα στην ιδέα της ανακύκλωσης, ενώ φυ-σικά τα υλικά που χρησιμοποιούνται είναι πάντο-τε οικολογικά. Τα θέματα κινούνται στον χώρο της φαντασίας, με πολλές δόσεις χιούμορ. Εκεί μπο-ρούν να φτιάξουν για εσάς το δικό σας παραμύ-θι, όπως το φαντάζεστε για εσάς ή το παιδί σας.

Σοφοκλέους 7 & Θουκυδίδου, Περιστέρι

Καλαμακερί MoMixΟβελιστήριο για περαστικούς αλλά και για όσους θέλουν να κάτσουν και να απολαύσουν το σουβλάκι τους, η Καλαμακερί κερδίζει τους κατοίκους του Νέου Κόσμου και των γύρω περι-οχών, με τον κατάλογό της να σκανδαλίζει χάρη στα ποιοτικά της χαρακτηριστικά και τα πρωτότυ-πα πιάτα της. Αλλο ένα new age σουβλατζίδικο που προσπαθεί να ξορκίσει τη μόδα του βρόμι-κου και κερδίζει καλοφαγάδες θαμώνες.

Λεοντίου 11, Νέος Κόσμος

Το ΜοMix (Μolecular Mixology) Bar είναι μια πρωτοποριακή πρόταση για τη νυχτερινή ζωή της Αθήνας. Σε έναν χώρο με βιομηχανικό σχεδια-σμό στο Γκάζι, το MoMix εισάγει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη μοριακή γαστρονομία και προ-σφέρει cocktails σε διάφορες μορφές, που πραγ-ματικά θα σας μείνουν αξέχαστες γευστικά και οπτικά. Προτείνουμε το pizza cocktail, που μοιά-ζει με πίτσα, αλλά η γεύση του θα σας εκπλήξει.

Κελεού 1-5, Γκάζι

Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυνα-μικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app.

Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέ-ζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξά-νονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη.

Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστή-ματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρου-σιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας.

Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Τα points της εβδομάδας

Συνολικά περισσότεροι από 370.000 επισκέπτες βρέθη-καν στο Smart Park τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν και παρακολούθησαν τις εκδηλώσεις του. Συγκεκριμένα, από τις 22 μέχρι και τις 31 Δεκεμβρίου διοργανωνόταν καθη-μερινά ένα φαντασμαγορικό street party στην πλατεία και τους δρόμους του με πρωτότυπες εκδηλώσεις, στις οποίες συμμετείχε πλήθος καλλιτεχνών. Ανάμεσά τους βρέθηκαν τα συγκροτήματα 48 Ωρες, Blues Fathers & the Swingers και Bad Hour Trio, οι ζογκλέρ The Don & Madonna, ο

μάγος Τριστάν, ο μίμος Alex de Paris, ο σκιτσογράφος Σπύρος Κορδίλας και η ομάδα του Bobos Club. Τέλος, οι άνθρωποι του Smart Park συμμετείχαν στις φιλανθρωπι-κές δράσεις «Μαζί για το παιδί» του ΣΚΑΪ 100.3 και 1st Κids Festival της ΜΚΟ Κορυφογραμμή.

Χριστούγεννα στο… πάρκο

Ανανεωμένο & ταχύτατο

Smartphones για όλους

Το supermarket στο κινητό σουΤο δικό της mobile application κυκλοφόρησε η Μαρι-νόπουλος AE, με την ονομασία Carrefour Greece. Εάν είσαι κάτοχος iPhone ή Android smartphone μπορείς να κατεβάσεις δωρεάν την εφαρμογή στη συσκευή σου και να λαμβάνεις καθημερινές ενημερώσεις και ειδοποιή-σεις για τις προσφορές της ημέρας στα καταστήματα του δικτύου της εταιρείας Carrefour, Carrefour Μαρινόπου-

λος και Carrefour Express. Επιπλέον, έχεις τη δυνατότητα να ξεφυλλίζεις από το κινητό σου όλα τα φυλλάδια των καταστημάτων. Η εφαρμογή έχει ήδη αποκτήσει τους δι-κούς της οπαδούς, αφού από την πρώτη μέρα που βγήκε στον αέρα έγιναν χιλιάδες downloads και κέρδισε μία θέση στις Top free εφαρμογές στο iTunes.

Το νέο της site εγκαινίασε πριν από λίγες ημέρες η Πλαίσιο Computers στη διεύθυν-ση www.plaisio.gr. Προσφέρει πρόσβαση σε 304 κατηγορίες προϊόντων με ένα κλικ, γρήγορη πληροφόρηση και οδηγίες για όλα τα καταστήματα, δυνατότητα απευθείας κρά-τησης και παραλαβής προϊόντων από το κα-τάστημα και φωτογραφίες τεράστιας ανάλυ-σης για κάθε προϊόν. Τέλος, διαθέτει και το δικό του blog με ενημέρωση για ό,τι πιο νέο έχει να προσφέρει ο χώρος της τεχνολογίας.

Tη δυνατότητα σε όλους να επωφεληθούν από μοναδικές προσφορές σε smartphones, tablets, αξεσουάρ και υπηρεσίες δίνουν τα καταστήματα Vodafone. Ενδεικτικά το LG Optimus L5 προσφέρεται από 199 ευρώ στα 169 ευρώ, το Sony Xperia Miro από 199,90 ευρώ στα 179,90 ευρώ, το Sony Xperia U από 249,90 ευρώ στα 199ευρώ, το Samsung Galaxy S III mini από 399 ευρώ στα 349 ευρώ, το Samsung Galaxy S III 16 GB από 669 ευρώ στα 559 ευρώ και το Vodafone Smart Tab II από 449 ευρώ στα 369 ευρώ. H Vodafone προσφέρει, επίσης, αποκλειστι-κά με κάθε αγορά android smartphone το σύστημα πλοήγησης MLS Destinator, αξίας 39 ευρώ, εντελώς δωρεάν. Με την αγορά, τέλος, οποιουδήποτε αξεσουάρ από τα κατα-στήματα της εταιρείας, όλοι παίρνουν δώρο μία μοντέρνα θήκη για το κινητό τους τηλέ-φωνο. Περισσότερες πληροφορίες μπορείς να βρεις στο www.vodafone.gr.

50Αγορά

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Τέρμα το γκάζιAκόμα περισσότερο ενισχύει ο OTE TV το αθλητικό του περιεχόμενο στην κατηγορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού, προσθέτοντας στα κανάλια OTE Sport όλη τη δράση από τους 13 αγώνες του φετινού WRC, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και το Ράλι Ακρόπολις. Οι με-ταδόσεις θα γίνονται αποκλειστικά, ζωντανά και σε High Definition ποιότητα, ενώ θα πλαισιώνουν τη Formula1 και το MotoGP που ήδη μεταδίδει η πλατφόρμα.

Η σεζόν, που ξεκίνησε πριν από λίγες ημέρες, προδιαγράφεται συναρ-παστική, με όλους τους οδηγούς που συμμετέχουν στο πρωτάθλημα να έχουν ως μεγάλο στόχο τον τίτλο. Η παγκόσμια πρωταθλήτρια Citroën στη «μετά Loeb εποχή» θα στηριχτεί στην εμπειρία του Mikko Hirvonen, αλλά και στο ταλέντο του Dani Sordo, που επέστρεψε στη γαλλική ομάδα έπειτα από δύο σεζόν στη ΜΙΝΙ. Η Ford, χωρίς ερ-γοστασιακή υποστήριξη από φέτος, θα στηριχτεί στις δυνάμεις της M-Sport του Malcolm Wilson, στους νεαρούς και ελπιδοφόρους Mads Ostberg (νικητής πέρυσι στην Πορτογαλία), Thierry Neuville και Evgeny Novikov, στον νικητή του Rally Dakar, Nasser Al Attiyah, αλλά και στον πρωταθλητή του IRC, Juho Hanninen. Στην «παρθενι-κή» παρουσία της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, η Volkswagen με το νέο Polo R και οδηγούς τους Jari-Matti Latvala, Sebastien Ogier και Andreas Mikkelsen θέλει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι συνδρομητές του OTE TV θα μπορούν, επίσης, να παρακολουθή-σουν τις πρώτες εμφανίσεις του νέου i20 WRC της Hyundai σε επι-λεγμένους αγώνες του φετινού πρωταθλήματος, ενόψει της πλήρους εμπλοκής της κορεατικής φίρμας στο WRC από το 2014. Και φυσικά να απολαύσουν τον εννέα φορές Παγκόσμιο Πρωταθλητή Sébastien Loeb στους αγώνες όπου έχει επιλέξει να αγωνιστεί φέτος.

Για περισσότερες πληροφορίες, αλλά και για αιτήσεις συνδρομών αρ-κεί ένα τηλεφώνημα στο 13888, μία επίσκεψη στα καταστήματα ΟΤΕ, Γερμανός και Cosmote ή ένα κλικ στο otetv.ote.gr.

21ος Αιώνας Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Φλασάρα

Παίξ’ το στα δάχτυλα

Για δέσιμο Βούρτσες μπλε ξανάΨηλά το κεφάλι

Αν είσαι κάτω των 18 ετών, σταμάτα αμέσως να διαβάζεις για αυτό το γκάτζετ. Στάματα, είπαμε! ΟΚ. Οσοι είστε ενήλι-κες τώρα, ήρθε η στιγμή να μάθετε πως τα εξαρτήματα της φωτογραφίας δεν είναι νέα ακουστικά για mp3 player, αλλά hi-tech ερωτικό βοήθημα. Λέγεται Hello Touch και, σύμφωνα με τον κατασκευαστή του, είναι ειδικά σχεδιασμένο ώστε να ακουμπάει πάνω (ή μέσα) σε όλες τις ερωτογενείς ζώνες. Το

δένεις γύρω από τον καρπό και πάνω σε δύο δάχτυλα και, σε αντίθεση με τον ανταγωνισμό, έχει αρκετή ισχύ για να στείλει στα ουράνια εσένα και τον/τη σύντροφό σου. Κοστί-ζει κάτι λιγότερο από 50 ευρώ και επιπλέον πλένεται εύκολα. Καλή απόλαυση και προσοχή στα καλώδια, ε;

www.jimmyjane.com

Θυμάσαι το πρώτο σου φλασάκι που δύ-σκολα ξεπερνούσε τα 128 MB και εσύ χαιρόσουν με τη χωρητικότητά του; Ωραίες εποχές, αλλά φέτος ετοιμάσου για πιο ωραί-ες, καθώς η Kingston θα κυκλοφορήσει το πρώτο USB με αποθηκευτικό χώρο 1 ΤΒ! Η τιμή του δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί επίση-μα, υπολογίζεται ωστόσο στα 2.500 ευρώ.

www.kingston.com

Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό και δύσκολο από το να προσπαθείς να κοι-μηθείς σε αεροπλάνο/τρένο/πλοίο. Την ώρα που νανουρίζεσαι γλυκά, θα κουνηθεί απότομα μόνο και μόνο για να σε τινάξει και να σε ξυπνήσει. Επειδή, όμως, η επι-στήμη και η τεχνολογία προοδεύουν, δημι-ουργήθηκε το Relax Ally Travel Restband για να σώσει το ταξίδι και τον ύπνο σου. Το δένεις στη θέση σου, στη συνέχεια το σφίγγεις στο κεφάλι σου και είσαι έτοιμος για όνειρα γλυκά. Ούτε σου τρέχει σαλά-κι, ούτε ξυπνάς πάνω σε ώμους άγνωστων διπλανών που σε κοιτάνε σαν εξωγήινο, ούτε ο αυχένας σου πονάει σαν να σε έχει δείρει χρυσός ολυμπιονίκης της ελληνο-ρωμαϊκής πάλης. Και αν βιαστείς να το παραγγείλεις, θα το κάνεις δικό σου με μόλις 29 ευρώ.

www.indiegogo.com

Οσοι κάνουν ποδήλατο γνωρίζουν πως οι αλυσίδες εί-ναι αναγκαίο κακό: δυσκολεύουν τις μετακινήσεις, αλλά πρέπει να τις έχεις πάντα μαζί σου για να βρεις το ποδή-λατό σου εκεί που το πάρκαρες. Πλέον όμως υπάρχει η λύση της Interlock, που έχει τη δυνατότητα να μπαίνει και να βγαίνει μέσα στο σίδερο που βρίσκεται κάτω από τη σέλα. Σου επιτρέπει έτσι να κάνεις πετάλι χωρίς να χτυ-πάνε τα πόδια σου πάνω σε λουκέτα ή σίδερα. Αν πάλι τη βρίσκεις να κουβαλάς μονίμως μια εξωτερική αλυσίδα ή είσαι δεμένος (συναισθηματικά) με αυτήν που έχεις ήδη αγοράσει, μπορείς απλά να αυξήσεις την ασφάλεια του οχήματός σου συνδυάζοντάς τες. Πράγμα αρκετά απλό, μια και ο μηχανισμός της Interlock προστίθεται εύκολα σε όλα τα ποδήλατα μέσα σε μερικά λεπτά. Εάν την παραγ-γείλεις τώρα, που οι κατασκευαστές της συγκεντρώνουν χρήματα για την υλοποίηση του project, η τιμή της δεν ξεπερνά τα 30 ευρώ. Διαφορετικά, όταν θα βγει στα ρά-φια των καταστημάτων, ετοιμάσου να δώσεις τουλάχιστον άλλα 10 ευρώ για να την αγοράσεις.

www.kickstarter.com

Στις 17 Φεβρουαρίου 2012, φανατικέ αναγνώστη, θα θυ-μάσαι φυσικά πως γράφαμε για την Beam Brush, την οδο-ντόβουρτσα που συνδέεται μέσω Bluetooth με το κινητό σου τηλέφωνο. Υπογραμμίζαμε, μάλιστα, πως θα κυκλο-φορήσει μέσα στον επόμενο μήνα, δηλαδή τον Μάρτιο του 2012. Τελικά, χρειάστηκε λίγο παραπάνω για να βγει στην αγορά, για την ακρίβεια έναν χρόνο, αλλά πλέον είναι στη διάθεσή σου. Αν και δεν χρειάζεται, σου θυμίζουμε πως διαθέτει επιταχυνσιόμετρο (όμοιο με αυτό που έχουν τα κινητά τηλέφωνα και καταλαβαίνουν πότε η οθόνη είναι όρθια και πότε στο πλάι) και χάρη σε αυτό καταγράφει όλες τις κινήσεις που κάνεις μέσα στο στόμα σου. Στη συνέχεια, η ειδικά σχεδιασμένη εφαρμογή του προβάλλει πληροφορίες όπως ποιες περιοχές βουρτσίζεις περισσό-τερο, ποιες αμελείς, πόσο χρόνο ασχολείσαι συνολικά με τα δόντια σου και κατά πόσο πετυχαίνεις τους στόχους που έχεις θέσει. Η τιμή της παραμένει στα ίδια επίπεδα με αυτή που είχε αρχικά ανακοινωθεί, δηλαδή στα 38 ευρώ, ενώ κάθε ανταλλακτική κεφαλή φτάνει τα 2,5 ευρώ.

www.beamtoothbrush.com

52

Training Ground 25-31.01.2013

Οι άκλαυτοι

Το μαγικό αριστερό

Παίκτη-έκπληξη δεν τον αποκαλείς σε καμία περί-πτωση. Αναμφίβολα, όμως, ο Ρόμπιν Φαν Πέρσι εί-ναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής της φετινής Premier League, δικαιώνοντας απόλυτα τον σερ Αλεξ Φέρ-γκιουσον, που έδωσε περισσότερα από 27 εκατ. ευρώ το περασμένο καλοκαίρι για να τον φέρει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Η αλήθεια είναι πως αρχικά αρκετοί αμφισβήτησαν την επιλογή του 71χρονου τεχνικού. Η κακή πορεία της Αρσεναλ τα τελευταία χρόνια έκανε πολλούς να υποστηρίζουν πως ξεχωρίζει στους «κανονιέ-ρηδες» εξαιτίας της έλλειψης καλών συμπαικτών, ενώ βασιζόμενοι στις μέτριες εμφανίσεις του με την Εθνική Ολλανδίας τον κατηγόρησαν για έλλει-ψη προσωπικότητας και ηγετικών χαρακτηριστικών. Εφτασαν, μάλιστα, στο σημείο να τον αποκαλούν μονοδιάστατο και loser, λέγοντας πως πέρα από το αριστερό του πόδι δεν διαθέτει κάτι το εξαιρετικό.

Οι εμφανίσεις του, όμως, και κυρίως τα νούμερα από τα μέσα Αυγούστου μέχρι σήμερα μαρτυρούν πόσο έξω έπεσαν. Ο Ολλανδός με το «μαγικό» αριστερό έχει μέχρι στιγμής πετύχει 18 γκολ σε

23 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα, ενώ έχει καταφέ-ρει να μοιράσει και έξι ασίστ! Τα περισσότερα από αυτά, μάλιστα, ήταν καθοριστικής σημασίας, δί-νοντας πολύτιμα τρίποντα στη Γιουνάιτεντ, που της επέτρεψαν να χτίσει διαφορά επτά βαθμών από τη δεύτερη Σίτι. Παράλληλα, συνεργάζεται άψογα με τον Γουέιν Ρούνεϊ συνθέτοντας ένα εξαιρετικό δίδυ-μο στην επίθεση.

Σε περίπτωση που συνεχίσει στους ίδιους ρυθ-μούς, είναι πολύ πιθανό να βγει για δεύτερη συνε-χόμενη χρονιά πρώτος σκόρερ του πρωταθλήμα-τος. Δεν αποκλείεται, εξάλλου, να ξεπεράσει και τα 30 γκολ που πέτυχε πέρυσι, επίδοση πραγμα-τικά εντυπωσιακή. Ο ανταγωνισμός, βέβαια, είναι ιδιαίτερα υψηλός, αφού τόσο ο Λουίς Σουάρεζ της Λίβερπουλ όσο και ο Ντεμπά Μπα -που πλέον ανή-κει στην Τσέλσι- ακολουθούν από κοντά με 16 και 14 γκολ αντίστοιχα. Και οι δύο, όμως, έχουν ένα καθοριστικό μειονέκτημα: σουτάρουν με το κοινό δεξί πόδι, την ώρα που ο Φαν Πέρσι «ζωγραφίζει» με το αριστερό.

Γιώργος Δημητρίου

Δεν υπάρχει καλύτερο επίθετο για να προσδιορίσει κα-νείς τις δύο τελευταίες «εξόδους» από τον Ολυμπιακό, τον Ζαρντίμ και τον Τοροσίδη. Μέσα σε μερικές μονά-χα ημέρες και για διαφορετικούς λόγους, ο ένας έφυ-γε και τον άλλον τον... έφυγαν. Για την περίπτωση του Πορτογάλου προπονητή δεν έχω να σχολιάσω και πολ-λά. Πέρασε και δεν ακούμπησε. Ολα αυτά που ακού-στηκαν για το παράταιρο του να διώχνεις έναν αήττη-το προπονητή μεσούντος του πιο αστείου πρωταθλήμα-τος όλων των εποχών, τα ακούω και γελάω. Οι μεν πα-λεύουν για τη σωτηρία και οι δε με τα φαντάσματα και εμείς θα πρέπει να καυχιόμαστε για το αήττητο. Adeus...

Οσο για τη φυγή του παίκτη με το νούμερο 35 στην πλάτη, δεν σας κρύβω ότι η χαρά μου είναι ανείπω-τη. Και από ό,τι εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς, το ίδιο ισχύει και για τη συντριπτική πλειονότητα των Ολυμπιακών. Ποτέ δεν είχε την αποδοχή της κερκίδας, κάτι που άλλωστε το αντιλαμβανόταν συχνά πυκνά και ο ίδιος. Παίκτης υπερτιμημένος, βαριεστημένος, άνευ-ρος, στάσιμος, αδιάφορος, απόμακρος. Φέροντας το περιβραχιόνιο στο μπράτσο του, θα μπορούσε να δικαι-ολογηθεί για όλα τα παραπάνω, εκτός από το να είναι απόμακρος. Οντας αρχηγός οφείλεις να είσαι σάρκα εκ σαρκός του συλλόγου και όχι ξένο με αυτόν σώμα. Arrivederci...

Ρωμαίος Γκίγκλης

53

Πριν από 20 χρόνια που δούλευα στο Λονδίνο, γνώ-ρισα για πρώτη φορά αστέγους. Πολλούς αστέγους δηλαδή, όχι έναν και δύο. Ημασταν τότε μαντρωμέ-νοι στο κτίριο του BBC, στο Strand, και από εκεί ως το σταθμό του Holborn άστραφταν στη σειρά τα κτίρια γραφείων. Αστραφταν τη μέρα, γιατί τη νύχτα ο δρόμος μεταμορφωνόταν σε καταφύγιο. Και καταλαμβάνονταν οι είσοδοι των πολυώροφων από αστέγους. Τους έβλε-πα κουκουλωμένους όπως έφευγα από τις νυχτερινές βάρδιες και αναρωτιόμουν τι σόι άνθρωποι να ήταν, τι κρυβότανε κάτω από τα sleeping bags και πώς βρεθή-κανε σε αυτή τη θέση.

Είχε αφιχθεί τότε στο Λονδίνο και εκείνη που κοιμάται πλάι μου. Για ολιγοήμερη επίσκεψη στον εκλεκτό της. Και όπως κατέβηκε από το αεροπλάνο και ήρθε να με βρει για να πάρει κλειδιά σπιτιού, πέρασε από τον δρό-μο με τους άστεγους. Την είδε ένα τυπάκι ψιλοφορτω-μένη και της ζήτησε τσιγάρο. Τον είδε και αυτή, έβγα-λε δύο πακέτα, του τα χάρισε. Το τυπάκι έμεινε με το στόμα ανοιχτό. «Από πού είσαι;» τη ρώτησε. «Απ’ την Ελλάδα», του απάντησε. «Πρέπει να είναι πολύ ωραία χώρα...» της είπε. Και άρχισε να φουμάρει.

Ηταν ωραία χώρα αναμφιβόλως. Και από αστέγους ιδέα δεν είχαμε. Ξέραμε τρεις τέσσερις ανθρώπους που περιφέρονταν δεξιά αριστερά και την πέφτανε όπου βρίσκανε, αλλά περισσότερο από άποψη το κάνανε

και όχι από ανάγκη. Εκκεντρισμοί του κλεινού άστεως. Ακόμη υπάρχουν. Τις προάλλες η φίλη μου η Εύη μου έδειξε έναν σχεδόν άψογο κύριο στα Εξάρχεια, που τον συντηρούν γείτονες και γνωστοί. Λίγο νερό, λίγο ψωμί, ολίγοι μεζέδες, καμιά βρύση για πλύσιμο, κάνα ρούχο δεύτερο χέρι που περισσεύει στην γκαρνταρόμπα. «Το κάνει από άποψη», μου ψιθύρισε. «Δεν ενδιαφέρεται να έχει στέγη πάνω από το κεφάλι του».

Και εγώ του βγάζω το καπέλο. Αλλά δεν είναι αυτός που με απασχολεί. Είναι οι στρατιές των αστέγων που κατακλύζουν το κέντρο της Αθήνας. Διμοιρίες, λό-χοι, τάγματα Ελλήνων και ξένων που καταλύουν όπου βρουν και μετακινούνται από τετράγωνο σε τετράγωνο ανάλογα με τις διαμαρτυρίες των περιοίκων. Τους βλέ-πουμε παντού εδώ και δυο τρία χρόνια, με τις τάξεις τους να πυκνώνουν διαρκώς. Χωμένοι κάτω από τις τριμμένες κουβέρτες, μέσα στους πολύχρωμους υπνό-σακους. Με έναν σωρό σακούλες δεξιά και αριστερά από τα υποτυπώδη μαξιλάρια τους. Οι κλοσάρ των Αθηνών, χωμένοι σε γωνίες, σε εσοχές και εισόδους των πολυκατοικιών.

Κανονικά τώρα εδώ θα έπρεπε να αρχίσω τις γκρίνιες προς τον Δήμο Αθηναίων. Αλλά θα του το χαρίσω αυτή τη φορά, γιατί δεν είναι δικές του οι πρωτεύουσες ευ-θύνες. Μπορώ να πω τα λογάκια μου για τις υπηρεσίες καθαριότητας, μπορώ να ζητήσω περισσότερες παρεμ-

βάσεις και λιγότερες φανφάρες, μπορώ να προτείνω πιο αποτελεσματικές λύσεις στα προβλήματα. Ολα αυτά, ωστόσο, θα είναι παρηγοριά στον άρρωστο. Διότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι ο Δήμος κύριος φταίχτης, είμαστε εμείς.

Εμείς που μαγευτήκαμε από το χρηματιστήριο, εμείς που θαμπωθήκαμε από το ευρώ, εμείς που υμνήσαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εμείς που φουσκώσαμε τη φούσκα των ακινήτων, εμείς που κατάπιαμε το χάπι της «ισχυρής Ελλάδας». Το κατάπιαμε αμάσητο. Και τώρα βλέπουμε ότι πλάι στην Καγιέν και στη μεζονέτα πλα-γιάζει ένας άστεγος. Και απαιτούμε να σταθεί η πολι-τεία στο ύψος της, να παρθούν μέτρα, να καλλωπισθεί η Αθήνα, να μπουν παντού ποδήλατα, ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Ε, λοιπόν, σας έχω νέα, που λένε και οι Εγ-γλέζοι. Οσο μας συναρπάζει το όραμα της φιλανθρω-πίας και μόνο, οι άστεγοι θα αυξάνονται αντί να λιγο-στεύουν. Και τα προβλήματά τους θα διογκώνονται αντί να μικραίνουν. Οταν σε λίγο καιρό θα τους βάζουν φω-τιά στη μέση του δρόμου οι τσογλανοπαρέες (όπως LA!), τα ξαναλέμε.

Χρήστος Ξανθάκης

Tο μπλουζ του άστεγου

54Στιγμιότυπα Πόλης