XAΙΡΕ ΝΥΜΦΗ!

metropolis@metropolisnews.gr

www.metropolispress.gr

2

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης Ειδικός σύμβουλος: Θά-νος Τριανταφύλλου Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπα-κίδης Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Χρήστος Ξανθάκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπό-λας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

INDEX

Η βραβευμένη τριάδα του i-kiosk παρουσιάστηκε στο Mstories 4 (www.youtube.com/metropolispress) στις 19 Μαρτίου 2012.

...από αθηναϊκό τοίχο

Εγραψα την προηγούμενη φορά για τις εκπτώσεις στο Caravan, που έφεραν τις τιμές των γλυκών του στα επίπεδα του 2005. Τόσο ο μπα-κλαβάς, τόσο τα βουτήματα, τόσο το τσουρέκι. Δεν είναι όμως η γνω-στή αλυσίδα ζαχαροπλαστείων η μοναδική επιχείρηση εν Ελλάδι που προχώρησε σε εκπτώσεις. Ουκ ολίγα καταστήματα προσέφεραν μειώ-σεις τιμών στην εκλεκτή πελατεία τους.

Πάρτε για παράδειγμα το πάρκινγκ στην Εμμανουήλ Μπενάκη, δεξιά όπως μπαίνουμε από Σταδίου. Την κατέβασε την τιμή δραματι-κά και μάλλον έχει πετύχει το καλύτερο πακέτο στο κέντρο της Αθή-νας. Μόλις 3,5 ευρώ για το πρώτο μισάωρο, τουλάχιστον 30 % κάτω από το φθηνότερο του Κολωνακίου.

Λίγο πιο πάνω, στην Ιπποκράτους, εκεί ανάμεσα στη Σόλωνος και την Αραχώβης, κατοικοεδρεύει το καφέ μπαρ Lure, που αυτές τις μέρες κέρναγε κρασί. Οπως φαίνεται και από το ταμπλό της φω-τογραφίας, όταν αλλάζει η ώρα και γίνεται happy (από τη μία το μεσημέρι μέχρι τις 11 το βράδυ δηλαδή), πας να πιεις δυο ποτήρια και αποκομίζεις μία ολόκληρη φιάλη. Η οποία φιάλη μέχρι και έξι ποτήρια μπορεί να σου βγάλει, αν ο μπάρμαν δεν είναι ιδιαίτερα γενναιόδωρος. Αρα συμφέρει και συμφέρει αρκετά. Αρκεί να υπάρ-χει μια ποικιλία στις επιλογές και να μην καταλήγεις σε διλήμματα «ή αυτό ή εκείνο».

Ανηφορίζοντας τη Σκουφά και τριπλάροντας την πλατεία Κολωνα-κίου, καταλήγουμε στην οδό Ηροδότου, όπου έφτασε τώρα τελευταία ο συρμός του κομμωτικού happy hour. Οι τιμές; Οπως καταδεικνύει το σχετικό αυτοκόλλητο στη βιτρίνα, κάθε Τετάρτη γίνεται η δουλειά με εκπτώσεις όχι ευκαταφρόνητες. Να σημειώσω ότι τη συγκεκριμένη μόδα την έχω συναντήσει και στο Παγκράτι, όπου το happy hour (χτέ-νισμα + λούσιμο + μαλακτική) αντιστοιχεί σε 15 ευρώ.

Ομορφα είναι όλα αυτά και χαρωπά, ιδίως αν η αγοραστική σου δύναμη έχει πάει περίπατο. Επιτρέψτε μου όμως να κλείσω σήμερα με κάτι στενάχωρο. Με το κλείσιμο του Cellier le Bistro στην Πανεπιστημίου. Οπως μας πληροφόρησε το σχετικό ενημερω-τικό δελτίο, κατέβασε ρολά έχοντας εξυπηρετήσει 465.000 πελάτες, απασχολώντας κατά μέσο όρο ετησίως 28 υπαλλήλους, πληρώνο-ντας 5.500.000 ευρώ σε εργοδοτικές εισφορές και 1.500.000 ευρώ σε ΦΠΑ και ΔΕΚΟ.

Δώδεκα χρόνια ζωής (είχε ανοίξει τις πύλες του το Νοέμβριο του 2000) στην πρώτη γραμμή της εστίασης, σε ένα χώρο μαγικό και αγαπημένο. Αρκετοί εξ ημών γκρινιάξαμε (μου αρέσει να γκρινιάζω, το παραδέχομαι!) όταν μάθαμε ότι το Cellier θα αντικαθιστούσε τον Απότσο. Απεδείχθη ωστόσο ότι διόλου δεν κηλίδωσε τη μνήμη του θρυλικού ουζερί. Αντιθέτως, την ετίμησε με τον καλύτερο τρόπο, προ-σφέροντας υπηρεσίες και γεύσεις πρώτης γραμμής στους λάτρεις του ποιοτικού οίνου και της εκλεκτής κουζίνας. Το αποχαιρετώ με αγάπη, υποδεχόμενος το νέο κατάστημα Cellier στο νούμερο 320 της Λεωφό-ρου Συγγρού, στο ύψος της Καλλιθέας. Καλορίζικο!

ΥΓ1: Να σημειώσω εδώ την πρόσφατη μετακόμιση του Ropa Lavada, του ρουχάδικου με τις πλέον ευφάνταστες βιτρίνες ανά το λεκανοπέδιο. Στη Σόλωνος παρέμεινε, αλλά πήγε πιο κοντά στο Κολωνάκι, στο νούμερο 31, με χώρο μεγαλύτερο πλέον, με φαρδύτερες τζαμαρίες για ακόμη πιο εντυπωσιακές δημιουργίες.

ΥΓ2: Μια και έγραφα πριν για πάρκινγκ, να προσθέσω ότι στο ανακαι-νισθέν Urban park (και αυτό στη Σόλωνος, στο νούμερο 56), όταν πας να εξοφλήσεις το λογαριασμό, σου χαρίζουν και ένα γαρύφαλλο. Από τον καιρό του Πανταζώνα έχει να μου συμβεί, όταν σε «αιχμα-λώτιζαν» με ένα λουλούδι στην Ομόνοια για να μπεις στο μαγαζί και να ψωνίσεις θέλοντας και μη λαχανί χαμηλοκάβαλη καμπάνα.

Oταν πριν από σχεδόν δύο χρόνια η Greenpeace έδρασε εκ των έσω για να «πείσει» τον ιδρυτή του Facebook να επιλέξει μια πιο πράσινη στρατη-γική, το εγχείρημα έμοιαζε ακατόρθω-το. Υστερα από 20 μήνες πιέσεων, οι 700.000 cyber-ακτιβιστές από όλο τον κόσμο κατάφεραν o Mark Zuckerberg να κάνει like στην καθαρή ενέργεια και να δηλώσει δημόσια ότι θα στραφεί στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και την εξοικονόμηση. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, η δράση έσπασε το Παγκό-σμιο Ρεκόρ Guinness για τα περισσότε-ρα comments, με τα οποία ζήτησαν από το γίγαντα των social media να υπερα-σπιστεί το περιβάλλον. Αποτέλεσμα; Η Greenpeace θεωρείται πλέον από τους συμμάχους του κοινωνικού δικτύου και υποστηρίζει ενεργά τη δράση “Open Compute Project” με σκοπό να μοιρά-ζονται σχέδια για ενεργειακά αποδοτι-κότερα data centers. Συμπέρασμα: Ενα απλό κλικ μπορεί να φέρει αλλαγές!

Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και η και-νούργια δράση της Greenpeace “How clean is your cloud?” με αποδέκτες αυτή τη φορά τη Microsoft, την Amazon και την Apple. Η συγκεκριμένη μελέτη απο-τελεί μία επισκόπηση των ενεργειακών

επιλογών από τις εταιρείες-κολοσσούς του τομέα ΙΤ, όταν το cloud δημιουρ-γεί μια νέα εποχή για την τεχνολογία. Επιλογές που μπορεί να είναι αθέατες στους τελικούς καταναλωτές, δηλαδή σε όλους εμάς, ωστόσο έχουν πολύ ση-μαντικές και σοβαρές προεκτάσεις εκεί που το διαδικτυακό «σύννεφο» ακου-μπάει στο έδαφος: στον πραγματικό -offline- κόσμο. Η Greenpeace καλεί με την έκθεση τις εταιρείες πληροφορικής και τεχνολογίας να ηγηθούν της αλλα-γής στον τρόπο με τον οποίο παράγουμε και καταναλώνουμε ενέργεια. Το πρώτο βήμα είναι να καθαρίσουν το cloud, αλ-λάζοντας τις βρόμικες πηγές (όπως άν-θρακας και πυρηνικά) σε καθαρές και ανανεώσιμες πηγές.

Και αν αναρωτιέστε γιατί η προ-σοχή εστιάζεται μόνο σε αυτές τις τρεις εταιρείες, η απάντηση έρχεται από τις επιλογές που έχουν κάνει οι υπόλοι-πες. Εκτός από την Greenpeace που προαναφέρθηκε, η Google και η Yahoo! εφαρμόζουν ήδη αυστηρότερες πολι-τικές επιλογής τοποθεσίας για τις νέες εγκαταστάσεις, παράγουν καινοτόμα τε-χνολογικά προϊόντα για εξυπνότερη δι-αχείριση της ενέργειας από τους πελάτες και επενδύουν σε καθαρές πηγές για την

τροφοδοσία του cloud. Η δέσμευση της Google να χρησιμοποιήσει όσο το δυνα-τόν περισσότερη καθαρή ενέργεια είναι εφικτή και έχει θέσει ψηλά τον πήχη για τις υπόλοιπες εταιρείες του κλάδου.

Επιδεικνύοντας πολύ γρήγορα αντανακλαστικά, η Μicrosoft δήλωσε λίγες μόνο μέρες μετά την ανακοίνωση της Greenpeace την αλλαγή στις πηγές ενέργειας στις εγκαταστάσεις της. Πιο συγκεκριμένα, η Microsoft εγκαινιάζει το Data Plant και θα επιτρέπει σε κάθε εγκατάσταση server να διατηρεί τα δικά της κελιά ενέργειας. Το σύστημα θα έχει τη δυνατότητα να συνδέεται στην «κανονική» ροή ρεύματος η οποία θα λειτουργεί ως δευτερεύουσα επιλογή, ενώ επίσης θα μπορούσε να εγκατα-σταθεί χωρίς να συνδέεται καθόλου με την κανονική ροή, εάν βρίσκεται σε μακρινή απόσταση.

Επειτα από αυτή την πολύ γρήγο-ρη αντίδραση της Microsoft, το ενδι-αφέρον όλων κινείται γύρω από τον κολοσσό που ονομάζεται Apple. Η Greenpeace επιδιώκει να «μαζέψει» 200.000 υπογραφές για να ξεκινήσει τη δική της πίεση και μέχρι χθες το πρωί υπήρχαν ήδη οι 146.609!

Ν.Μ.

Το σύννεφο του διαδικτύου, το λε-

γόμενο cloud, είναι λίγο βρόμικο σύμ-

φωνα με την τε-λευταία μελέτη της

Greenpeace. Oι εται-ρείες ΙΤ καλούνται

να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο

τροφοδοτούν τα κέντρα δεδομένων τους και να απαλ-

λάξουν τον πλανήτη από τεράστιες ποσό-

τητες άνθρακα.

Λατρεύει τη δουλειά του και θέλει να «τσιγκλάει μυαλά», χωρίς όμως να δίνει μασημένη τροφή. Ο Τάσος Μαραγκός σκιτσάρει με στοιχεία αυτοβιογρα-φικά και τα κόμικς του κάνουν... κρακ!

Ορισμένα φαινομενικά ασήμαντα γεγονότα στη ζωή κάθε ανθρώπου αρκούν για να επηρεάσουν όλη τη μετέπειτα πορεία του. Στον Τάσο Μαραγκό αυτό συνέβη όταν ακόμα πήγαινε στην έκτη δημοτικού και μια μέρα βρέθηκε μπροστά από ένα τεύχος του περιοδικού «Βαβέλ». Ο κόσμος τον κόμικς τον συνεπήρε αμέσως και σήμερα, λίγο πριν από τα 35 του χρόνια, δηλώνει κομίστας.

Ως δημιουργός ξεκίνησε να ασχολείται με το χώρο το 1998, όταν πήγε στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει γραφιστική. Για τρία χρόνια αποστασιοποιήθηκε πλήρως από το αντικείμενο και αποφά-σισε να «ξαναπιάσει μολύβι στα χέρια του», όπως χαρακτηριστικά λέει, το 2002. Τις πρώτες του δημοσιεύσεις τις πραγματοποίησε σε μια τοπική εφημερίδα της Σύρου, από όπου κατάγεται, και, έπειτα από μία διάκριση στο περιοδικό «9» της Ελευθεροτυπίας, υποστηρί-ζει ότι πήρε την απαραίτητη ώθηση για να ξεκινήσει να ασχολείται πιο σοβαρά. Το Μάρτιο του 2004 κυκλοφόρησε μαζί με συνεργάτες του το fanzine “bigBANG” έχοντας τη γενική επιμέλεια του εντύπου και οι προσπάθειές του δεν άργησαν να ανταμειφθούν. Το fanzine βραβεύθηκε ως το καλύτερο στην κατηγορία του για το 2005 και 2006 στα Comicdom Awards και ένα χρόνο αργότερα ήρθε το “Krak komiks”. Στις σελίδες του μπορεί κανείς να διαβάσει τις περιπετει-ώδεις ιστορίες του Μάρκου, ενός χαρακτήρα που έχει πολλά κοινά με τον ίδιο το δημιουργό. «Χρησιμοποιώ βιογραφικά στοιχεία στις δουλείες μου αρκετά συχνά. Με βοηθούν να χτίσω καλύτερα την ιστορία», εξηγεί. Θα δούμε έτσι τον πρωταγωνιστή να μεγαλώνει στη Σύρο και να πηγαίνει φαντάρος σε στρατόπεδο του νησιού, πάντα υπό τους ήχους της hard rock μουσικής.

Η αποδοχή του “Krak komiks” από το ελληνικό κοινό είναι ιδι-αίτερα θερμή και στόχος του είναι τώρα να το εκδώσει στο εξωτε-ρικό. Κινούμενος προς αυτή την κατεύθυνση, πήρε μέρος σε μια σχετική έκθεση στο Λονδίνο τον περασμένο Φεβρουάριο. «Αν και η επιλογή του φεστιβάλ μπορεί να χαρακτηριστεί ατυχής, καθώς ήταν αποκλειστικά για υπερηρωικό κόμικς, η ανταπόκριση που λάβαμε ήταν ιδιαίτερα θετική. Τα σχόλια ήταν πως για ξένο δημιουργό, με θεματολογία που δεν περιλαμβάνει μάσκες, μπέρτες και κολάν, τα πήγαμε καλά. Τώρα θα το στείλουμε σε εκδοτικούς οίκους στο εξω-τερικό και θα αναμείνουμε τα αποτελέσματα, μια και στην Ελλάδα ο χώρος βρίσκεται σε διαρκή πτώση», υποστηρίζει. Παράλληλα, αυτή την περίοδο σκιτσογραφεί για την ιστοσελίδα socomic.gr, αλλά και για το blog The Very Closed Circle.

Σε αντίθεση με τον αριθμό των πωλήσεων, πιστεύει ότι από πλευράς παραγωγικότητας η εγχώρια σκηνή τα πάει πολύ καλά. «Πριν από μερικά χρόνια», συνεχίζει, «αν πήγαινες σε φεστιβάλ κό-μικς, θα έβρισκες το πολύ ένα με δύο fanzine, τα οποία δεν θα ήταν και ‘καθαρόαιμα’ κόμικς. Ξαφνικά, μετά το 2004 υπήρξε μια έκρη-ξη, για να φτάσουμε σήμερα στο σημείο να χρειάζεσαι ένα μισθό για

να αγοράσεις όλες τις ελληνικές δημιουργίες». Τη βασική αιτία αυτής της εκτόξευσης την εντοπίζει στην κατάλληλη χρονική συγκυρία. Θε-ωρεί πως αποτελεί μείγμα μιας γενιάς αρκετά ταλαντούχων δημιουρ-γών, της μείωσης του κόστους έκδοσης, καθώς και του όγκου της δουλειάς χάρη στην τεχνολογία.

Παρόλα αυτά, οι οικονομικές δυσκολίες είναι υπαρκτές και ο ίδιος αναγκάζεται να κάνει και άλλες δουλειές σχετικές με το αντικεί-μενό του για να τα βγάλει πέρα. «Και ένα τεύχος να εξέδιδα το μήνα -που πίστεψέ με είναι αφάνταστα δύσκολο-, πάλι δεν θα μπορούσα να ζήσω από αυτό, ακόμα και αν ξεπουλούσε. Είναι λίγα τα λεφτά που παίρνουμε, το ποσοστό ενός δημιουργού στη χώρα μας βρίσκε-ται κοντά στο 10%, τη στιγμή που στο εξωτερικό ανεβαίνει στο 50%. Κάτι που είναι λογικό ως ένα βαθμό, αφού το κοινό είναι πολύ μεγα-λύτερο», εξηγεί. Η πίστη του, ωστόσο, στα κόμικς δεν κλονίζεται και δηλώνει πως τα προτιμάει από τα graphic novel. Η τεράστια επιτυχία του “Logicomix” τον επηρέασε, όπως και πολλούς άλλους Ελληνες δημιουργούς, «αλλά μην ξεχνάμε πως ήταν μια υπερπαραγωγή», λέει με έμφαση. «Χρειάστηκαν χρόνια δουλειάς για να υλοποιηθεί και υποστηρίχθηκε και σωστά. Για να κάνεις κάτι αντίστοιχο χρειάζεται κίνητρο, να ξέρεις πως το graphic novel σου θα βρει σίγουρα το δρό-μο προς τα ράφια των βιβλιοπωλείων. Για μια δημιουργία 250 σελί-δων απαιτούνται περίπου δύο χρόνια αφοσιωμένης δουλειάς. Αν δεν ξέρεις πως θα εκδοθεί σίγουρα, δύσκολα το ρισκάρεις».

Δεν του αρέσει να κάνει πολιτικοποιημένα κόμικς, αν και θέλει να περνάει μηνύματα και να «τσιγκλάει μυαλά», χωρίς όμως να δίνει μασημένη τροφή. Κατά συνέπεια, πιστεύει ότι δεν θα μπορούσε να δουλεύει σε εφημερίδα και να κάνει σατιρικές γελοιογραφίες, αφού τις απόψεις του τις θεωρεί ιδιαίτερες, «με κάποια ευαισθησία πάντα στη λογοκρισία».

Οσον αφορά τη δουλειά άλλων δημιουργών, τρέφει μεγάλο θαυ-μασμό για τον Sergio Aragones, τον κομίστα που μετακόμισε από το Μεξικό στη Νέα Υόρκη και, παρότι δεν ήξερε αγγλικά, έγινε διάσημος κάνοντας κόμικς χωρίς λόγια. «Η δουλειά του είναι κάτι ξεχωριστό, σε κάνει να γελάς ανεξάρτητα από τη γλώσσα που μιλάς. Αυτό είναι από μόνο του ένα τεράστιο κατόρθωμα».

Τα τελευταία επτά χρόνια διδάσκει την τέχνη των κόμικς σε παιδιά στη Θεσσαλονίκη, όπου μένει μόνιμα. Εχει μία τάξη με πι-τσιρίκια ηλικίας επτά έως έντεκα χρόνων και κάνουν δημιουργικό παιχνίδι πάνω στο σκίτσο, κάτι το οποίο απολαμβάνει. Εχει μάλιστα και μία μαθήτρια «πραγματικό αστέρι», την οποία δεν θα δίσταζε να συμβουλεύσει να ασχοληθεί με το χώρο αν το ήθελε. «Θεωρώ μεγά-λο λάθος οποιαδήποτε άλλη συμβουλή», τονίζει και συμπληρώνει: «Απλά θα της έλεγα κάν’ το στο σωστό τόπο, με τις σωστές κινήσεις. Ποιος ξέρει; Μπορεί μια μέρα να καταλήξει να είναι από τις μεγαλύ-τερες δημιουργούς».

Στη νέα φάση στην οποία εισέρχεται η παγκόσμια βιομηχα-νία επικεντρώνει το ενδιαφέρον του το ειδικό αφιέρωμα* του βρετανικού περιοδικού “The Economist”. Στην «τρίτη βιο-μηχανική επανάσταση», όπως την κατονομάζει, η παραγωγική διαδικασία γνωρίζει μια σειρά από μεταλλάξεις: οι ογκοδέ-στατες και δύσκαμπτες μηχανές αντικαθίστανται από εργαλεία που προωθούν την ψηφιοποίηση, διαφορετικά αντικείμενα παράγονται πλέον στην ίδια γραμμή παραγωγής, οι πάλαι ποτέ κραταιές πρώτες ύλες, όπως το ατσάλι και το αλουμίνιο, αντι-καθίστανται από εξαρτήματα από ανθρακονήματα. Η βασικό-τερη αλλαγή, όπως σημειώνει το αφιέρωμα, δεν είναι άλλη από το ότι «όσο ο αριθμός των ατόμων που θα απασχολούνται στα εργοστάσια θα μειώνεται, ταυτόχρονα θα συμπιέζεται προς τα κάτω και το κόστος εργασίας σε αναλογία με το συνολικό κόστος παραγωγής. Γεγονός που θα ενθαρρύνει τους κατασκευαστές να μεταφέρουν μέρος της εργασίας πίσω στις πλούσιες χώρες». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, επίσης, έχει η παρουσίαση των 3D εκτυπωτών, που αποτελούν μία από τις «ναυαρχίδες» της νέας αυτής βιομηχανικής επα-νάστασης. Οι εκτυπωτές αυτού του είδους μπορούν να κατασκευάζουν προσθετικά διάφορα προϊόντα και αντικείμενα. Το ατού τους αφορά την ικανότητα παραγωγής εξατομικευμένων προϊόντων με χαμηλό κόστος, κάτι που φαντάζει αδιανόητο στην εποχή της μαζικής παραγω-γής. «Ο κύκλος σχεδόν κλείνει», αναφέρει χαρακτηριστικά ο αρθρογράφος του εισαγωγικού σημειώματος, «μια και η βιομηχανία μετατοπίζεται από τη μαζική παραγωγή προς μία άλλη περισσότερο εξατομικευμένη παραγωγή».

Στην Ελλάδα άπαντες ασχολούνται με τη δημοσκοπική άνοδο της Χρυσής Αυγής και την ενδεχόμενη είσοδό της στη Bουλή. Ωστόσο, η ακροδεξιά φαίνεται πως μονοπωλεί το ενδιαφέρον και σε άλλες γωνιές τις γηραιάς ηπείρου. Οπως για παράδειγμα στη Γαλλία. Εκεί που η ηγέτιδα του Εθνικού

Μετώπου Μαρίν Λε Πεν, συγκεντρώνο-ντας στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών ένα εντυπωσιακό 19%, έχει δί-καια μετατραπεί σε βασικό θέμα συζήτη-σης και σε έναν εκ των καθοριστικών πα-ραγόντων που θα επηρεάσουν τον τελικό νικητή της αναμέτρησης Ολάντ-Σαρκοζί.

Οπως τονίζει ο Στίβεν Ερλανγκερ σε εκτενές άρθρο του στους “New York Times”, για να βγει νικητής ο Σαρκοζί στον επαναληπτικό της 6ης Μαΐου «θα πρέπει μέσα στις ημέρες που ακολου-

θούν να σφετεριστεί τις ψήφους των ακροδεξιών ψηφοφόρων που του έχουν γυρίσει την πλάτη. Αν όμως η ρητορική του στραφεί προς την ικα-νοποίηση των ψηφοφόρων της ριζοσπαστικής δεξιάς, αυτό θα προκαλού-σε αυτόματα την αμηχανία των Ευρωπαίων εταίρων». Παράλληλα, επιση-μαίνει πως, «αν και πολλοί νεολαίοι ψηφοφόροι του Εθνικού Μετώπου είναι εξοργισμένοι με την πολιτική λιτότητας του Σαρκοζί, την ΕΕ και την παγκοσμιοποίηση, οι υπόλοιποι που θα προσέλθουν τελικά στις κάλπες -αγνοώντας την έκκληση της Λε Πεν για αποχή- θα δώσουν τελικά την ψήφο τους στον Σαρκοζί». Για να δούμε. Θα (ξανα)χαμογελάσει τελικά ο... κοντός; Κυριακή κοντή γιορτή.

Επιστρέφοντας από το Παρίσι ετοιμαζόμουν να γρά-ψω ένα κομμάτι για τις γαλλικές εκλογές. Για το ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Για το πώς στο ση-μερινό παγκοσμιοποημένο κόσμο η Δύση δεν μπορεί να λύνει και να δένει, όπως έκανε τους τρεις τελευταί-ους αιώνες. Για το πώς σε Ασία και Λατινική Αμερική βλέπουν το μέλλον με αισιοδοξία, ενώ σε εμάς το αντικρίζουν με φόβο. Εκεί έχουν πολλά να κατακτή-σουν. Εδώ φοβούνται μη χάσουν τα κατακτημένα. Εκεί η νέα γενιά θα ζήσει καλύτερα από την προηγούμενη. Εδώ θα γίνει μάλλον το αντίθετο. Για το πώς σε εποχές κρίσης είναι μεγάλος ο πειρασμός της επιστροφής σε ένα εξωραϊσμένο παρελθόν που δεν υπήρχε ποτέ. Μεγάλος ο πειρασμός να παίζεις το θύμα. Μεγάλος ο πειρασμός να καταπολεμήσεις το μέλλον αντί να το δημιουργήσεις. Ολες αυτές οι ιδέες και άλλες τόσες κυκλοφορούσαν στο κεφάλι μου και προσπαθούσα να τις μετατρέψω σε δημοσιογραφικό κείμενο. Μέχρι που, μερικές ώρες πριν στείλω το κομμάτι στην εφημε-ρίδα, τις ξέχασα ολότελα.

Αφορμή στάθηκε μια «βόλτα» που αναγκάστηκα να κάνω τις προάλλες σε γραφεία και δημόσιες υπη-ρεσίες στην Αθήνα. Νομίζω ότι ούτε ο Κάφκα ούτε ο Μαρκ Τουέιν θα μπορούσαν να φτιάξουν με τη φα-ντασία τους αυτό το «πράγμα» που λέγεται «ελληνική γραφειοκρατία». Δεν πρόκειται καν για γραφειοκρατία. Πρόκειται για διοικητικό χάος. Για να πληρώσεις ένα λογαριασμό (για να πληρώσεις, όχι για να πληρώνε-σαι!), πρέπει να περιπλανιέσαι από το ένα γραφείο στο άλλο. Αλλού η σφραγίδα, αλλού η υπογραφή, αλλού η κατάθεση, αλλού η πληρωμή. Οι υπάλληλοι δεν έχουν κακές προθέσεις, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν κουλτούρα εργασίας. Ούτε στο δημόσιο ούτε στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει αυτή η κουλτούρα. Αυτό που επικρατεί στις περισσότερες περιπτώσεις είναι κάτι μεταξύ ρεμούλας και ζούγκλας.

Πόσο άδικο έχουν οι λαϊκιστές στη Γερμανία που λένε ότι στην Ελλάδα οι άνθρωποι δεν δουλεύουν. Εδώ όχι απλά δουλεύουμε, αλλά δίνουμε καθημερινά μάχη. Απλά τη δίνουμε για τα αυτονόητα. Αυτό είναι το μεγάλο και διαχρονικό πρόβλημα της σύγχρονης Ελλάδας. Οσο καλές ιδέες και αν υπάρχουν, όσο δημι-ουργικές δυνάμεις και αν αναδυθούν, όσα δάνεια και αν δοθούν, όλα χάνονται μεταξύ ρεμούλας και ζού-γκλας. Σε ένα τέτοιο «σύστημα» οι μόνοι που βγαίνουν νικητές είναι οι τεμπέληδες, οι φθονεροί, οι διεφθαρ-μένοι και οι τζάμπα μάγκες. Σε αυτές τις εκλογές όμως, αντί να ασχοληθούμε με αυτό το ζήτημα, προσπαθού-με να εντοπίζουμε «προδότες», να τσακίζουμε τους με-τανάστες, να βάζουμε χιτλερικό μουστάκι στη Μέρκελ, να υποσχόμαστε «επαναστάσεις», εθνικά μεγαλεία και άλλα ηχηρά παρόμοια...

Παλιά, θυμάμαι, έλεγαν οι μεγάλοι ότι οι μεγαλύτεροι καυγάδες, μεταξύ ανδρών κυρίως, γίνονται πάνω στις πολιτικές κουβέντες. Τόσα χρόνια, βέβαια, δεν είδα κανέναν να τσακώνεται για την πολιτική. Πιθανόν επειδή εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια η ψήφος έχασε την αξία της. Για μια σειρά από λόγους. Καταρχάς, τα κόμματα εξουσίας εναλλάσσο-νταν στην εξουσία με τέτοια συνέπεια, σχεδόν μηχανικά, ψυχαναγκα-στικά, ώστε η μεταξύ τους μάχη ήταν απλώς μια τυπική εντύπωση που διαγραφόταν αδιόρατα, με τον καθένα να περιμένει τη σειρά του. Ηταν για χρόνια σχεδόν αγένεια να πιστέψεις ότι κάτι θα αλλάξει. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι κανείς δεν ήθελε να αλλάξει κάτι. Πέρα από τους βαθιά χωμένους στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία, τα υπόλοιπα «δού-λευαν ρολόι», ανεξαρτήτως χρώματος της κεφαλής. Γιατί να τρέχεις να ψηφίζεις όταν ξέρεις ότι η ψήφος σου δεν θα αλλάξει τίποτα στη ζωή σου; Ενας άλλος λόγος -που ίσως αιτιολογεί τους δύο πρώτους- ήταν η σταδιακή παρακμή της Αριστεράς. Οσο και αν ακούγεται τεράστια γενικότητα, η πτώση της Σοβιετικής Ενωσης κόλλησε την ταμπέλα της αποτυχίας σε ένα ευρύτερο πολιτικό μοντέλο και η ψήφος σε κάποιο από τα κόμματα της Αριστεράς (και δεν εννοώ απαραίτητα στο ΚΚΕ) σε χαρακτήριζε αυτόματα ρομαντικό ή ανόητα εναλλακτικό. Ο ένας πό-λος εξασθένησε, έσβησε σχεδόν. Γιατί να χαραμίσεις την ψήφο σου σε κάτι νεκρό, όταν μπορείς να διαλέξεις έναν από τους νικητές; Η ψήφος έπαψε να είναι ιδεολογική και μετατράπηκε σε μια καθαρά συμφερο-ντολογική διαδικασία, από την οποία η πλειονότητα δεν είχε τίποτα να κερδίσει. Ο κόσμος πήγαινε στην κάλπη (όταν πήγαινε) από συνήθεια ή επειδή το θεωρούσε υποχρεωτικό. Οι εκλογές έγιναν ένα χαριτωμένο τηλεοπτικό γεγονός. Στη συνείδησή μας παγιώθηκε η ιδέα της αποχής, μια ολόκληρη γενιά χαρακτηρίστηκε απολιτίκ και αδιάφορη.

Μέχρι που ξαφνικά, φέτος, όλοι μιλάνε για τις εκλογές. Τα βράδια στα μαγαζιά, στα πάρτι, στη δουλειά, στο πασχαλινό τραπέζι. Οι πολιτι-κές συζητήσεις επέστρεψαν, μαζί και οι τσακωμοί. Ο κόσμος, βλέποντας ότι έπαψαν να «δουλεύουν όλα ρολόι» αποφάσισε να αξιοποιήσει το παρηκμασμένο δικαίωμα του εκλέγειν. Για καλή του τύχη, φέτος, έχει να διαλέξει ανάμεσα σε ένα σωρό κόμματα και η γενιά των υποψηφίων που ενηλικιώθηκε στα χρόνια της αδιαφορίας είναι έτοιμη να παίξει το ρόλο της. Μόνο που η μακρά απραξία έχει μουδιάσει τους ψηφοφόρους και τα τεστ τύπου «τι να ψηφίσω» κάνουν θραύση στο ίντερνετ, με τους περίφημους αναποφάσιστους να μοιάζουν αρκετοί για να μετατρέψουν αυτές τις κρίσιμες εκλογές σε ένα επιτέλους ενδιαφέρον γεγονός.

Οταν ακούμε τη λέξη «ράπερ», στο μυαλό μας συ-νήθως έρχονται εικόνες από εκκεντρικά ατομάκια που τα μποξεράκια τους είναι πιο γνωστά και από τις φάτσες τους. Ωστόσο, το περιοδικό “Forbes” -γνω-στό για τις παροιμιώδεις λίστες που συντάσσει- μας έδειξε προ ημερών και μια άλλη πτυχή τους.

Συγκεκριμένα, ανακήρυξε τους πέντε πιο πλού-σιους ράπερ στον κόσμο, τα έσοδα των οποίων δεν προκύπτουν (πλέον) μόνο από τη μουσική, αλλά και από μια πληθώρα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στις οποίες εμπλέκονται. Οι φερέλπιδες δισεκατομμυριούχοι και πασίγνωστοι ράπερ Diddy, Jay-Z και Dr Dre βαδίζουν το δρόμο προς το στόχο των εννέα μηδενικών, με τον πρώτο να βρίσκεται πιο κοντά στον τελικό προορισμό από όλους, καταγράφοντας στοιχεία ενεργητικού που φτάνουν τα 550 εκατ. δολά-ρια. O Jay Z από την πλευρά του αγχώνεται για το πού θα «φάει» τα 460 εκατ. δολάριά του και έπεται ο Dr Dre με περιουσία 270 εκατ. δολαρίων. Στη λίστα περιλαμβάνεται ο Birdman με μόλις 125 εκατ., αλλά και ο 50 Cent. Ο τελευταί-ος, μάλιστα, παρά το... φτηνιάρικο όνομά του, έχει στην κατοχή του 110 εκατ. δολάρια! Οικονομική κρίση και πράσινα άλογα... Yo!

Πάντα μου κέντριζαν το ενδιαφέρον άρθρα που αναφέρονται σε υπερβολικές δηλώσεις θεολόγων/κληρικών ή οποιουδή-ποτε άλλου διαλαλεί τις στενές του σχέσεις με τη θρησκεία. Τα όρια μεταξύ του φαιδρού και του τραγικού είναι συνήθως

θολά. Θυμάμαι πολύ καλά τη δήλωση του Αμερικανού τηλεευαγγελιστή Πατ Ρόμπερτσον, έπειτα από το σεισμό που ισοπέδωσε πρόπερσι την Αϊτή: «Η χώρα είναι καταραμένη γιατί έκανε συμφωνία με το διάβολο». Από τη μεριά του ακραίου Ισλάμ, το προσφιλέστερο θέμα απασχόλησης είναι το σεξ.

Ο Τζόσουα Κίτινγκ σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο “Foreign Policy” την περασμένη Δευτέρα (“Sex and the Single Mullah”) επιλέγει ορισμένα από τα πιο σουρεαλιστικά ζητήματα. Το ινδονησιακό Συμβούλιο των Ου-λεμάδων σχολιάζει τη Lady Gaga: «Είναι από τη Δύση και επιδεικνύει τα aurat (γεννητικά όργανα) της όταν δίνει παράσταση». Ή τουλάχιστον έτσι έχουν ακούσει, γιατί θα ήταν αμαρτία να τη δουν ιδίοις όμμασι. Ο διευθυ-ντής μιας μουσουλμανικής σχολής στην Ινδία έχει άποψη για τις κοπέλες που κάνουν ποδήλατο: «Η ποδηλασία επηρεάζει τη θηλυκότητά τους και επιβαρύνει τη σωματοδομή τους». Κορίτσια, ξεχάστε τα freedays! Το καλύ-τερο δε έρχεται από τον Αγιατολάχ Χομεϊνί: «Αν κάποιος έχει επαφές με μία αγελάδα, ένα πρόβατο ή μία καμήλα, τότε είναι παράνομο να πιει το γάλα τους». Εντάξει, δεν το λες και παράλογο...

Κυριακή μεσημέρι στον απολαυστικό ήλιο της Καλλιδρομίου, παρέα με τον Μιχάλη Κεχαγιά και τον Γιάννη Μπάκο, τους εμπνευστές των LEGO, μιας μπάντας που, περνώντας από διάφορους πειραματισμούς, κατέληξε να κάνει σύγχρονες διασκευές σε ρεμπέτικα τραγούδια και να γράφει νέα, σημερινά κομμάτια με κάτι από το στιλ εκεί-νης της εποχής. Ξέρω, δεν ακούγεται πολύ ελκυ-στικό για τους περισσότερους. Την πρώτη φορά που ο Μιχάλης μού έστειλε ντέμο να ακούσω και να του πω γνώμη, πρέπει να άφησα το μέιλ στα μη αναγνωσμένα για μία εβδομάδα περίπου. Οταν όμως το άνοιξα τελικά, αυτό που άκουσα δεν ήταν αυτό που περίμενα, δηλαδή κάτι ανα-χρονιστικό με ροκ-ποπ στοιχεία και τελικά βαρε-τό. Αυτό που άκουσα ήταν τόσο καινούργιο και ζωντανό που πολύς κόσμος θα το ζήλευε. «Δεν καταλαβαίνουμε εκείνους τους μουσικούς που θέ-λουν να αποκτήσουν μια εικόνα που να θυμίζει κάτι άλλο, κάτι παλιό», λένε. «Δεν υπάρχει λόγος να μην είσαι ο εαυτός σου».

Μιλάμε για το δήθεν, το vintage, για τη Marianne Faithful, για τον Βαμβακάρη και το πόσο πρόσεχε το ντύσιμό του, τον Ζαμπέτα, για τα τραγούδια γενικά και για τους ενδυματολογι-κούς κώδικες του ρετρό. Θεωρώ πως είμαστε μια σύνθεση όχι μόνο όσων έχουμε ζήσει, αλλά και όσων έζησαν εκείνοι που συναναστρεφόμαστε ή συναναστραφήκαμε. Γονείς, γιαγιάδες, παππού-δες... Ακόμα και προσλαμβάνουσες όπως η τη-λεόραση ή το ραδιόφωνο λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Αυτή είναι και η λειτουργία της παράδο-σης. Κάποιος σου παραδίδει κάτι. Οχι για να το μιμηθείς, αλλά για να το κάνεις εργαλείο για το μέλλον. Η επιτήδευση όμως είναι κάτι άλλο. Το να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου και τους άλλους πως ζεις σε μια εποχή διαφορετική από τη σημερινή είναι μάταιο, αλλά και αστείο.

Το θέμα είναι να έχεις πίστη σε αυτό που κά-νεις, να καταθέτεις εαυτόν για να μπορείς να το υποστηρίξεις. Αυτό κάνουν οι LEGO μέχρι στιγ-μής με τα παλιά-νέα ρεμπέτικά τους. «Πάντως πρέπει να γεννήθηκα γέρος», αστειεύεται ο Μι-χάλης, που του αρέσουν όλα τα παλιά πράγματα -νομίζω πως με κάνει παρέα μόνο επειδή έχω βέ-σπα- και που μαζί με τον Γιάννη φτιάχνουν τρα-γούδια με ενθουσιασμό δεκάχρονων, γιατί αυτό είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουν.

Τα γυρίσματα του νέου βι-ντεοκλίπ της Μαριέττας Φαφού-τη ολοκληρώθηκαν με επιτυχία στην αρχή της εβδομάδας στο Gazoo. Πρόκειται για το βί-ντεο που θα επενδύσει το νέο της κομμάτι “Κοοkoobadi”, το πρώτο single από το δεύτερο άλ-μπουμ της που θα κυκλοφορήσει το Μάιο από την Inner Ear. Tη σκηνοθεσία επιμελείται η Κλαί-ρη Φαφούτη, ενώ το concept

είναι σαν τη Μαριέττα: αισιόδοξο και καθημερινό. Αφορά τις μικρές στιγμές ευτυχίας που μπορούμε να ζήσουμε, μόνοι μας ή με παρέα, όταν ο ρυθμός της μουσικής μάς συνεπαίρνει και μας απομακρύνει από τα σκοτάδια της καθημερινότητας - έστω και για λίγο.

Η ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία της ελληνικής -και όχι μόνο- dark σκηνής, η Dead Scarlet Records, κλείνει αισίως τα επτά της χρό-νια και το γιορτάζει την Παρασκευή 27 Απριλίου στο Second Skin Club (Πλατεία Αγίων Αναργύ-ρων 5, Ψυρρή). Η βραδιά περιλαμβάνει ζωντα-νές εμφανίσεις τριών ελληνικών σχημάτων, των Split Image, που μόλις κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ “Exposure”, των Dilemma, που θα παρουσιάσουν τη νέα τους δουλειά με τίτλο “Rise up”, και των Μani Deum, που θα μας ταξιδέψουν σε σκοτεινά ποπ και neofolk μονοπάτια. Θα ακολουθήσει after show party με dj sets και κλήρωση με αναμνηστικά δώρα του label.

Ο Parov Stelar και η μπάντα του θα εμφανι-στούν σήμερα στο Βοτανικό (Ιερά Οδός 72 & Σπύ-ρου Πάτση) με support act το γκρουπ της Πέννυς Μπαλτατζή Penny & The Swingin’ Cats. Ο βασικός εκπρόσωπος του electro-swing, ο Parov Stellar, θα παρουσιάσει παλιές επιτυχίες και νέα τραγούδια από τον καινούργιο δίσκο του με τίτλο “The Princess”, ο οποίος κυκλοφόρησε στις 19 Απριλίου. Ενας εκ των γνωστότερων διεθνών παραγωγών, διαθέτοντας μια εξαιρετική ικανότητα να αναμιγνύει την jazz με την ηλεκτρονική μουσική, θα μετατρέψει με τη δυναμική μπάντα του το Βοτανικό σε ένα τεράστιο πάρτι.

Η Εύα Κοτανίδη με τα Μήλα της θα εμφανι-στούν την Κυριακή 29 Απριλίου στο Ginger Ale (Θεμιστοκλέους 74, Πλατεία Εξαρχείων) στους γνωστούς ξεσηκωτικούς ρυθμούς της ska, της samba, της reggae, του funk και σε άλλες χορευτι-κές αλχημείες. Η Εύα διασκευάζει ό,τι μπορείτε και ό,τι δεν μπορείτε να φανταστείτε, ενώ μόλις βγήκε από το στούντιο, όπου ετοίμασε τα δύο πρώτα δικά της τραγούδια. Οσοι έχει τύχει να παρακολουθή-σετε τους Eva and the Apples γνωρίζετε πολύ καλά τη γιορτινή ατμόσφαιρα που δημιουργούν. Οι υπό-λοιποι καλά θα κάνετε να το δοκιμάσετε.

ή

Ολοκληρώθηκαν προσφάτως τα γυρί-σματα της νέας ταινίας του Γιάννη Σμα-ραγδή «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι», που αφηγείται τη συναρπαστική ιστορία του Ιωάννη Βαρβάκη. Η συμμετοχή της Κατρίν Ντενέβ στο ρόλο της Μεγάλης Αικατερίνης της Ρωσίας έκανε ηχηρή εντύπωση για μια ταινία που συγκεντρώνει πλήθος ηθοποι-ών, Ελλήνων και μη. Τον ομώνυμο ρόλο έχει αναλάβει ο Σεμπάστιαν Κοχ («Οι ζωές των άλλων»), ενώ από ελληνικής πλευράς θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τους: Λάκη Λαζόπουλο, Μαρίσσα Τριανταφυλλί-δου, Ακη Σακελλαρίου, Γιώργο Κοτανίδη, Μάνο Βακούση, Χριστόφορο Παπακαλιάτη και άλλους. Η ταινία θα βγει στις αίθουσες τον Οκτώβριο του 2012.

Ερχόμενη από το Φεστιβάλ του Σάντανς, η ταινία του Ντέιβιντ Μακένζι (“Young Adam”) «Η Αίσθηση του Ερωτα» βγαίνει αυτές τις μέρες στις αίθουσες θυ-μίζοντάς μας πως ίσως μόνο η αγάπη αρκεί. Η Σούζαν (Εύα Γκριν) είναι μια επιστήμονας που έχει αφοσιωθεί στη δουλειά της. Ο Μάικλ (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ) είναι ένας σεφ που θα μπει στο δρόμο της. Ο έρωτάς τους θα ανθίσει έως ότου μια πανδημία κάνει την εμφάνισή της. Τα συμπτώματά της; Σταδιακή απώλεια των αισθήσεων. Τι συμβαίνει όταν δεν μπορείς να ακούσεις ή να δεις αυτόν που ποθείς περισσότερο; Διαρκεί η αγάπη όταν όλες οι αισθήσεις αφαιρούνται; Μπορείς να παραμεί-νεις ερωτευμένος όταν ο κόσμος καταρρέει;

Η Αν (η υπέροχη Ζιλιέτ Μπινός) ζει στο Παρίσι με την οικογένειά της, δουλεύει ως δημοσιογράφος στο περιοδικό “ELLE” και ετοιμάζει ένα άρθρο για τη φοιτητική πορ-νεία. Κάπως έτσι θα συναντήσει την Αλίσια και τη Σαρλότ, δύο νεαρές ανεξάρτητες κο-πέλες, αναθεωρώντας τη ζωή της, το σεξ, την οικογένειά της. Η ταινία “Elles” (στα γαλλι-κά «αυτές» ή «εκείνες», παραφράζοντας την ονομασία του περιοδικού) της Μαλγκόσκα Σουμόβσκα συμμετείχε στο Φεστιβάλ Κινη-ματογράφου του Τορόντο και του Βερολίνου.

Το αριστουργηματικό και δημοφιλές θεα-τρικό έργο του Βασίλη Κατσικονούρη «Το Γάλα» (2011) μεταφέρει στον κινηματο-γράφο ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνο-θέτης Γιώργος Σιούγας. Μια οικογένεια έχει μεταναστεύσει εδώ και χρόνια στην Αθήνα από την Τιφλίδα και προσπαθεί να επιβιώσει σε μια πόλη που για κάθε μέλος της ηχεί διαφορετικά. Η μάνα (Ιω-άννα Τσιριγκούλη) προσπαθεί να κρατήσει μια ισορροπία μεταξύ των δύο γιων της, του Αντώνη και του Λευτέρη, μετέχοντας παθητικά σε μια διελκυστίνδα. Ο Αντώνης (Ομηρος Πουλάκης) έχει αποδεχτεί την κατάσταση και προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή του με τη Νατάσα (Ηρώ Μπέζου). Ο Λευτέρης (Προμηθέας Αλειφερόπουλος), από την άλλη, αρνείται να ζήσει στο σήμερα και σε έναν τόπο που δεν επέλεξε, ανα-πολώντας την παλιά του ζωή και οδηγούμενος σε μια σχιζοφρενική συμπεριφορά. Οταν ο Αντώνης ανακοινώνει ότι θα παντρευτεί τη Να-τάσα, οι τρεις χαρακτήρες καίγονται με διαφορετικούς τρόπους, ζητώ-ντας ο καθένας διαφορετικά πράγματα. Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Νύχτες Πρεμιέρας Conn-X» και είναι υποψήφια για 11 βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματο-γράφου (μεταξύ άλλων στις κατηγορίες: Καλύτερης Ταινίας, Πρωτο-εμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Α΄ και Β΄ Ανδρικού/Γυναικείου Ρόλου).

Πέρα από την ταινία, βέβαια, όταν μιλάς για το «Γάλα», δεν γίνεται να μη σταθείς στο μύθο που φέρει το έργο και αυτός σχετίζεται με τον Κωνσταντίνο Παπαχρόνη (υποδύθηκε για πρώτη φορά τον Λευτέρη στο θέατρο), στον οποίο είναι αφιερωμένη και η ταινία. Αν και έχουν πε-ράσει τέσσερα χρόνια από το θάνατό του, πάντα σε οποιαδήποτε μετα-φορά, διασκευή ή ανέβασμα του έργου, θα στεκόμαστε στο όνομά του.

Ο Χαρούκι Μουρακάμι θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Ιάπωνες συγγραφείς. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες και βρίσκεται σταθερά ανάμεσα στους υποψήφιους για το Βραβείο Νόμπελ. Τα πρώτα του βιβλία κυκλοφόρησαν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη, αυτά όμως που είχαν τη μεγαλύτερη επιτυχία, όπως το «Νορβη-γικό Δάσος» και το «Σπούτνικ αγαπημένη», κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Παρόλο που το «Νορβηγικό δάσος» έχει πουλήσει περισσό-τερα από 10.000.000 αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, στην ελληνική αγορά σημειώθηκε κενό όταν εξαντλήθηκε. Ετσι, το βιβλίο κυκλοφόρησε σε νέα μετάφραση της Αργυρώς Μαντόγλου από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Από τον ίδιο εκδοτικό ετοιμάζεται επίσης η τριλογία του Μουρακά-μι “1Q84”, που μας παραπέμπει στον Οργουελ και στο «1984» (στα ιαπωνικά το αγγλικό γράμμα “Q” προφέρεται όπως ακριβώς ο αριθμός «9»). Οταν κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία ο πρώτος τόμος, ο οποίος προσεγγίζει τις 1.000 σελίδες, εξαντλήθηκε την πρώτη κιόλας μέρα!

«Γιατί εμένα η ψυχή μου» τιτλοφορείται η συλλογή πε-ζογραφημάτων της Μάρως Δούκα που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη. Περιλαμβάνει 17 κείμενα δημοσιευμένα σε χρονικό διάστημα μιας εικοσαετίας σε εφημερίδες, λογοτεχνικά περιοδικά ή ανθολογίες. Πολλά από αυτά είναι τόσο επίκαιρα που ξαφνιάζεσαι όταν διαβάζεις την ημερομηνία που πρωτο-γράφτηκαν. Οι ήρωες περιπλανώνται στους δρόμους της πόλης, οι οποίοι ξυπνούν τις αναμνήσεις τους, μετατρέποντάς τες σε εσωτερικούς μονολόγους. Ολοι ποθούν μιαν άλλη, διαφορετική ζωή. Κατακρίνουν τον καταναλωτισμό και τις «βιτρίνες» μέσα στις οποίες προσπαθεί να χωρέσει το άτομο στη σύγχρονη κοινωνία. Κάποιοι καταφέρνουν να πάνε λίγο πιο πέρα και κάποιοι άλλοι όχι. Ο αναγνώστης, λοιπόν, συναντά κείμενα για τους Ολυμπι-ακούς Αγώνες, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, την οικονομική κρίση, τα καμένα, τους μετανάστες, την ανεργία...

Το ότι θα έφτανε μια εποχή όπου οι πο-λιτικοί πρώτα θα «πόσταραν» τις ιδέες και τις απόψεις τους στον «τοίχο» τους στο Facebook και έπειτα θα τις ανακοίνωναν στο βήμα της Βουλής δεν μπορούσαν να το φανταστούν όχι μόνο οι γονείς μας, αλλά ούτε και εμείς οι ίδιοι. Κι όμως. Ο Θανάσης Χειμωνάς, υποψήφιος βουλευ-τής Α΄ Αθηνών με το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο ανακοινώνει την υποψηφιότητά του μέσω Facebook, αλλά δηλώνει ότι και ολόκλη-ρη η πολιτική του καμπάνια θα στηριχτεί και θα προωθηθεί μέσω της σελίδας του στο Facebook. Πολύ πιο υγιές, σκέφτο-μαι εγώ, από το να γεμίζεις ολόκληρη την πόλη με φλαϊεράκια και αφίσες. Βέβαια, με αυτό τον τρόπο αποκλείεις ένα μεγάλο μέρος του κοινού που δεν χρησιμοποιεί τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Η για-γιά μου, για παράδειγμα, που πρώτα θα της βγει η ψυχή και μετά το χούι της με τον Αντρέα, ίσως να μη μάθει ποτέ για την υποψηφιότητα του όμορφου νεαρού, ο οποίος δηλώνει ότι θα πάει στη Βουλή χωρίς να βγάλει το χαρακτηριστικό του σκουλαρίκι και άνευ λαιμοδέτη. Τώρα, γιατί πολλοί από τους φίλους του στo «Φατσοβιβλίο» ταράχτηκαν τόσο με την υποψηφιότητα αυτή δεν το καταλαβαίνω. Το σίγουρο είναι ότι το in.gr έπαθε τέτοιο σοκ που, αντί για τη φωτογραφία του Θα-νάση Χειμωνά, «ανέβασε» τη φωτογραφία του Δημήτρη Σωτάκη. Αναμένουμε να δούμε αν πρόκειται για απλό λάθος ή για ταυτοπροσωπία!

Ο Πέτρος Τατσόπουλους, από την άλλη, θα είναι υποψήφιος στη Β΄ Αθηνών με τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι στιγμής όμως δεν έχει διαγράψει από τους φίλους του τον Θανάση Χειμωνά. Αντιθέτως, περνάνε πολύ ωραία ανταλλάσσοντας σχόλια και συνεχίζοντας τις πλάκες τους! Αλλωστε ο ίδιος δηλώνει: «Θεωρώ αξιολύπητους τους ανθρώπους που δεν κάνουν παρέα παρά μόνο με τους ομοϊδεάτες τους και ομολογώ ότι σε μια κοινωνία όπου όλοι θα εξαναγκαστούμε να συμφωνούμε με-ταξύ μας δεν θα ήθελα να ζήσω». Ανα-μένουμε να δούμε τη στάση των αναγνω-στών-ψηφοφόρων!

Ανακοινώθηκε επισήμως η σύσταση του νέου συνδικαλιστικού φορέα στο χώρο του βιβλίου με την ονομασία Ενωση Ελληνικού Βιβλίου (ΕΝΕΛΒΙ) με 25 ιδρυτικά μέλη από τους μεγαλύτερους και πιο ενεργούς εκδότες. Η προσωρινή επιτροπή αποτελείται από τους Αθανάσιο Ψυχογιό (πρόεδρος), Νικόλαο Κα-ρατζά (γραμματέας) και τα μέλη Θανάση Κα-στανιώτη, Ηλία Λιβάνη και Στέφανο Πατάκη. Οπως διαβάζουμε στην πρώτη επίσημη ανα-κοίνωση της ένωσης, στόχος της είναι «να αποτελέσει έναν πυρήνα διάδοσης και προώ-θησης του βιβλίου σε όλη την επικράτεια και στο εξωτερικό, προβάλλοντας το ιδανικό της φιλαναγνωσίας, οργανώνοντας από κοινού με τους συγγραφείς προωθητικές δράσεις και αναλαμβάνοντας έρευνες και μελέτες για την ελληνική αγορά του βιβλίου, αλλά και να πα-ρεμβαίνει επίσης σε θέματα που ανακύπτουν στη σύγχρονη εποχή».

Επί 35 συναπτά έτη απονεμόταν σε ένα μυθιστόρημα το Βραβείο Πούλιτζερ. Οχι όμως και φέτος. Μια και κανένα μυθιστόρημα δεν κέρδιζε την πλειοψηφία, το συμβούλιο των βραβείων αποφάσισε να μη βραβεύσει κανένα μυθιστόρημα, προκαλώντας, φυσικά, σάλο, αφού τα Βραβεία Πούλιτζερ για το μυθιστόρη-μα θεωρούνται από τα κορυφαία λογοτεχνικά βραβεία. Τελευταία φορά που είχε γίνει κάτι παρόμοιο ήταν το 1977, όταν υποψήφιο για το βραβείο ήταν το μυθιστόρημα του Τόμας Πίντσον «Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας» (εκδ. Χατζηνικολή). Φέτος φαβορί ήταν τα μυ-θιστορήματα “Swamplandia!” της Κάρεν Ρά-σελ, “Train Dreams” του Ντένις Τζόνσον και “The pale king” του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας. Οσον αφορά πάντως το Βραβείο Βιογραφίας, απονεμήθηκε στον Τζον Γκάντις για τη βιο-γραφία του διπλωμάτη Τζορτζ Κέναν, ενώ το Βραβείο Ιστορικού Βιβλίου απονεμήθηκε στον Μάνινγκ Μάραμπλ για τη νέα βιογραφία του Μάλκολμ Χ.

ό-ά

Η Αννα Παναγιωτοπούλου ξαναδιαβάζει το «Εκτο πάτω-μα» και το εμπιστεύεται στη Μαριάννα Κάλμπαρη για να το σκηνοθετήσει. Τη μουσική του μιούζικαλ που γνώριζε μεγάλη επιτυχία το ’91 έχει γράψει ο Σταμάτης Κραουνάκης και τους στίχους η Λίνα Νικολακοπούλου, ενώ στην πιο διάσημη εκδο-χή του παρουσιάστηκε από τον Χρήστο Βαλαβανίδη, τον Τάσο Χαλκιά, την Ελένη Γερασιμίδου, τη Νένα Μεντή, την Κατιάνα Μπαλανίκα και τον Γιώργο Νινιό. Στη σημερινή του εκδοχή, που θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στο Ιδρυμα Μι-χάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206) έως τις 19 Ιουνίου, παί-

ζουν η Τζίνα Αλιμόνου, η Αιμιλία Βασιλακάκη, η Νεκταρία Γιαννουδάκη, η Ευγενία Δημητροπούλου, ο Διαμαντής Καραναστάσης και ο Γιάννης Στεφόπουλος.

Δύο μονόλογοι Ελλήνων συγγραφέων που μιλούν για το ανθρώπινο σώμα παρουσιάζονται αυτή την περίοδο από δύο εξαιρετικούς ερμηνευτές. Στο «Παρτάλι», σε κείμενο του Θεόδωρου Γρηγοριάδη και σκηνοθεσία του ψυχιάτρου Στέλιου Κρασανάκη, ο Χρήστος Στέργιογλου μεταμορφώνεται σε queer performer σε μία παράσταση που λειτουργεί διττά: ως κοινωνικό σχό-λιο για τη διαμόρφωση της σεξουαλικότητας και ως παρομοίωση της προ-σωπικής ιστορίας με την εθνική. Γίνεται να αποδεχτούμε αυτό το κακοπα-θημένο σώμα; Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Τάρλοου απαντά θετικά. Μέσω του γυναικείου σώματος της Εκάβης Ντούμα στη -γραμμένη στο αρσενικό πρό-σωπο- «Λήθη» του Δημήτρη Δημητριάδη, η πλήρης αποδοχή του Σώματος αναδεικνύεται ως η μεγαλύτερη πράξη Αγάπης απέναντι στον Εαυτό και τον Αλλο. Οι μονόλογοι παρουσιάζονται αντιστοίχως στο Tραϊανόν Filmcenter (Κοδριγκτώνος 21 & Πατησίων 101, Αθήνα) ως τις 28 Απριλίου και στο Θέατρο Πορεία (Τρικόρφων 3-5, Αθήνα).

Ο Γιώργος Νανούρης στήνει ένα θεατρικό δρώμενο γύρω από το ερώτημα «Τι και πόσα θα μπορούσαμε να καταφέρουμε αν αποφα-σίζαμε να ενώσουμε αληθινά τις δυνάμεις μας;». Από τις 27 Απριλί-ου και για ένα μήνα, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Δευτέρα θα δίνει οδηγίες στους θεατές, οι οποίοι θα γίνουν συντελεστές της παράστασης ως χειριστές των φώτων και του ήχου και θα δημιουργήσουν τον εικα-στικό χώρο του έργου, όντας οι ίδιοι μέρος του. Μια παράσταση σαν πρόβα, που κάθε φορά θα φέρνει και ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Στο χώρο Τέχνης M art Space (Σόλωνος 10 & Ηρακλείτου, 2ος όροφος).

Ενα ιδιαίτερο θεατρικό είδος, η παράσταση-διάλεξη, παρου-σιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος). Με τον ευφάνταστο τίτλο «Κοίταμετώρακαιείμαιεδώ», η σκηνοθέτις και δραματουρ-γός Δανάη Θεοδωρίδου σε συνεργασία με οκτώ έμπειρους και νεότερους performers, ανάμεσα στους οποίους ο Ακύλλας Καρα-ζήσης και η Τζένη Θεωνά, εξερευνούν τα όρια του βλέμματος όταν αυτό στρέφεται όχι μόνο προς τα έξω, αλλά και προς τα μέσα. .

«Οταν εμείς οι νεκροί ξυπνούμε, ανακαλύπτουμε ότι ποτέ δε ζήσαμε». Ιδιαίτερα αγαπητός στο ελληνικό θέατρο, ο κλασικός Νορ-βηγός συγγραφέας Ερρίκος Ιψεν έχει πολλές φορές αποτελέσει πηγή έμπνευσης για σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Σε αντίθεση όμως με πολυπαιγμένα έργα του, όπως το «Κουκλόσπιτο» και ο «Αρχιμάστο-ρας Σόλνες», το κύκνειο άσμα του «Το ξύπνημα των νεκρών» μόλις φέτος βρήκε θεατρική στέγη στο Από Μηχανής Θέατρο (Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο) από την Εταιρεία Θεάτρου Συν Επί σε μετάφρα-ση και σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη. Αναρριχητές του υψηλότερου και πιο βραχώδους όρους του Ιψεν δεν είναι άλλοι παρά η ίδια η σκηνοθέτις στο ρόλο της Μάια Ρούμπεκ και ο Ακις Βλουτής στο ρόλο του γλύπτη Αρνολντ Ρούμπεκ.

Ο Λευτέρης Βογιατζής εμπιστεύεται μία από τις πλέον καταξιωμένες σκηνοθέτι-δες της νεότερης γενιάς και ένα σύγχρονο έργο από τη Ρωσία για την παράσταση-γιορτή των 30 χρόνων από την πρώτη φορά που το Θέατρο της Οδού Κυκλά-δων, στη γωνία Κυκλάδων και Κεφαλ-ληνίας στην Κυψέλη, ύψωσε την αυλαία του με τη «Σπασμένη Στάμνα» το 1974. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου και ένας θίασος τεσσάρων νέων ηθοποιών καταπιάνονται με τις «Ψευδαισθήσεις» του βραβευμένου συγγραφέα Ιβάν Βιριπάγιεφ.

Σε έναν «πλατωνικό» λαβύρινθο με άλλοτε κωμικούς και άλλοτε τραγικούς διαδρόμους, όπου αληθινό είναι ό,τι ιδεατά ονειρευόμαστε σε αντίθεση με τη γήινη διάθλασή του, εκείνοι επιμένουν να αναζητούν την αγάπη και το νόημα της ζωής. Ποια η αλήθεια και ποιο το ψέμα; Πώς διατηρείται η πίστη και πώς έρχεται η απόγνωση; Οι συντελεστές δεν υπόσχονται απαντήσεις, παρά μόνο ερω-τήματα. Ερωτήματα πάντα γόνιμα, όπως το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων γνωρίζει να θέτει εδώ και 30 χρόνια, παραμένο-ντας μία παραδειγματική θεατρική σκηνή. Από τη «Σπασμένη Στάμνα» στο «Σχολείο Γυναικών» και το “Bella Venezia” ως τον πρόσφατο «Τόκο», η σκηνή του θεάτρου έχει φορτιστεί με τις ερμηνείες σπουδαί-ων ηθοποιών υπό τη σκηνοθετική καθο-δήγηση του Λευτέρη Βογιατζή. Εμείς από την πλευρά μας ευχόμαστε σε παλιούς και νέους συντελεστές «Χρόνια Πολλά» και να τις χιλιάσουν (τις παραστάσεις)!

Η γκαλερί Ιλεάνα Τούντα φιλοξενεί μέχρι της 26 Μαΐου τη νέα ατομική έκθεση της Μάρως Μιχαλακάκου. Η εικαστικός αποτελεί παράλληλα μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας Supermina μαζί με τους Κώστα Μπασάνο και Νίνα Παπακωνσταντίνου, η οποία παρου-σίασε πρόσφατα την ομαδική έκθεση «Mη Με Λησμονεί». Στο πλαίσιο της δουλειάς της με τίτλο «Θα Προτιμού-σα Οχι», δημιούργησε δύο επιβλητι-κές εγκαταστάσεις, που εκτίθενται στο χώρο της οδού Αρματολών και Κλε-φτών 44 στην Αθήνα. Σχετικά με τα έργα της η καλλιτέχνις αναφέρει: «Οι εγκαταστάσεις αυτές έχουν σαφείς αναφορές στην εξου-σία, τη δύναμη και την αναγκαστι-κή οικειότητα που υπάρχει μεταξύ ζωής και θανάτου. Το έργο ‘Κόκκινο Χαλί’, ένα βελούδο με τα αποτυπώ-ματα ενός αρπακτικού φανταστικού όντος, απλώνεται στην γκαλερί ανα-πτύσσοντας μία σχέση έντασης με το χώρο. Ο κίνδυνος της αντιστροφής ρόλων που υπάρχει στη σχέση θύτη και θύματος, θηρευτή και θηράματος, γοητεύει, τρομάζει και διεγείρει. Η δεύτερη εγκατάσταση ονομάζεται ‘Ευ-τυχισμένες μέρες’ και έχει δανειστεί τον τίτλο της από το ποίημα του Πολ Βερλέν ‘Colloque Sentimental’ και το έργο του Σάμιουελ Μπέκετ. Οι κολό-νες της γκαλερί, λευκές, λιτές, με την επιθυμία να είναι αόρατες ενώ είναι υποχρεωμένες να στηρίζουν το κτίριο, καλύπτονται σχεδόν ολοκληρωτικά από χνούδι, δίνοντας σε αυτό και στη σκόνη μια μνημειακή διάσταση». Ο τίτλος της έκθεσης «Θα Προτιμούσα Οχι» της Μάρως Μιχαλακάκου είναι εμπνευσμένος από το έργο του Χέρμαν Μελβίλ «Μπάρτλεμπυ ο Γραφέας: Μια ιστορία της Ουώλλ Στρητ».

� Στην γκαλερί The Breeder (Ιάσωνος 45, Μεταξουργείο) παρουσιάζεται η έκθεση της Mindy Shapero μέχρι τις 26 Μαΐου 2012. Βάση της έκθεσης αποτελεί η μυθολογία της καλλιτέχνιδας γύρω από ένα φανταστι-κό αντικείμενο που αποκαλεί “Blinded by Light”, το οποίο σε τυφλώνει αν το δεις με τα δύο σου μάτια. Τα σχέδια και τα γλυπτά της εικαστικού κινούνται γύρω από αυτό το παιχνίδι της τύφλωσης, του φωτός και της όρασης, αποτυπώνοντας εικόνες που παρα-πέμπουν σε φανταστικές εκρήξεις, δίνες και ψυχεδελικές παραισθήσεις.

� Η γκαλερί Gagosian (Μέρλιν 3, Αθήνα) φιλοξενεί την έκθε-ση ζωγραφικής με τίτλο “Blowin’ in the Wind” με νέα έργα του

Αμερικανού καλλιτέχνη Nταν Κόλεν. Η έκθεση εξελίσσει προ-ηγούμενες δουλειές του καλλιτέχνη μέσα από τρεις συγγενικές

ομάδες νέων έργων, το καθένα από τα οποία αποτελούσε κάποτε κομμάτι της διαδικασίας των ζωγραφικών έργων της προηγού-

μενης σειράς “Trash”. Στην πρώτη ομάδα επεμβαίνει σε σελίδες από το ημερολόγιο “Pirelli Nudes” του Τέρι Ρίτσαρντσον. Στη

συνέχεια δημιουργεί μια σειρά κολάζ που σχηματίζουν με παρά-δοξο τρόπο τη λέξη “GOD”, ενώ τέλος ο καλλιτέχνης παρουσιά-ζει μια σειρά από ready mades που έχει βρει στα σκουπίδια. Η

έκθεση θα παρουσιάζεται μέχρι τις 24 Μαΐου.

� Η Δανάη Στράτου θα παρουσιάσει στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη (Πλατεία Κολωνακίου 20, Αθήνα) έως τις 19 Μαΐου το νέο της έργο, μια εικαστική εγκατάσταση με τίτλο “It’s time to open the Black Boxes!”. Επειτα από

κάλεσμα της εικαστικού, το κοινό συμμετείχε ενεργά στην έκθεση μέσω του blog που δημιουργήθηκε με αφορμή το

διαδραστικό αυτό έργο. Περισσότερες από 1.000 λέξεις κατατέθηκαν, οι οποίες λειτουργούν συμβολικά, προσ-

διορίζουν ποιες είναι οι απειλές που μας ανησυχούν περισσότερο, λέξεις οι οποίες αποτελούν βασικό μέρος

της εγκατάστασης και της εξέλιξης του έργου.

� Η έκθεση με τίτλο «Τα Ελληνικά Τέρατα» περιλαμβάνει δημιουργίες του γραφείου οπτικής επικοινωνίας Beetroot Design Group με αφορμή την πρόσφατη παγκόσμια διάκρισή του με το Red Dot: Agency of the Year Award. Τα έργα βασίζονται στην εικονογράφηση των Beetroot για το βιβλίο «Τα Παρεξηγημένα Τέρατα της Ελληνικής Μυθολογίας», ενώ η έκθεση αποτελείται από εγκαταστάσεις, τρισδιάστατα γλυπτά και ψηφι-ακά τέρατα, τα οποία αποκτούν ζωή μέσα από tablets και smartphones. Χρησιμοποιώντας τη μυθολογία, το design και την τεχνολογία με χιου-μοριστική και παιγνιώδη διάθεση, η έκθεση επιχειρεί να αντιστρέψει την κακή πολιτικοοικονομική εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, με τα ελληνικά τέρατα να μεταμορφώνονται σε σύμβολα ενάντια στο ρατσισμό και στην προκατάληψη. Η έκθεση φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) και έχει διάρκεια μέχρι τις 29 Ιουλίου

Μια ματιά στα τηλεοπτικά δελτία τις τελευταίες πέντε ημέρες είναι αρκετή για να καταδείξει έναν από τους βα-σικούς υπευθύνους για την πολλα-πλή κρίση που μαστίζει τη χώρα και την κοινωνία. Ο υπεύθυνος αυτός δεν είναι άλλος από το φθηνό λαϊκι-σμό και την αμετροέπεια ορισμένων παχυλά αμειβόμενων τηλεστάρ για το μεγάλο πρόβλημα των ημερών μας: την τηλεμαχία ή, ελληνιστί αποδιδό-μενο, ντιμπέιτ. Ακούμε αναλύσεις επί αναλύσεων για ένα τεχνικό ζήτημα. Προφανώς, η απουσία μιας προε-κλογικής τηλεμαχίας ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς συνιστά μια διαφορά σε σύγκριση με τα δημόσια ειωθότα της τελευταίας εικοσαετίας. Ως εδώ όμως. Και σε αυτό το σημείο επανερχόμαστε στην αρχική διαπί-στωσή μας. Υπεύθυνη για αυτή την προεκλογική κατάντια είναι μια με-γάλη μερίδα των τηλεοπτικών ΜΜΕ. Επί 20 και πλέον «ανθηρά» χρόνια θώπευαν τα χειρότερα ένστικτα των πολιτών, συνέβαλλαν καθοριστικά στη διάρρηξη της σχέση της κοινωνί-ας με την πατροπαράδοτη αντίληψη περί πολιτισμού σερβίροντάς του σκουπίδια. Επί 20 και πλέον χρόνια αναδείκνυαν τους πολιτικούς πελά-τες τους και, τέλος πάντων, εκείνους που εγγυούνταν την απρόσκοπτη δυ-νατότητα πώλησης και μεταπώλησης της τηλεοπτικής τους πραμάτειας.

Τα τελευταία δύο χρόνια της κρίσης τα δίκτυα αυτά έχουν μείνει πιστά στον αμετροεπή εαυτό τους. Εξαρχής ερμήνευσαν την κρίση όπως την καταλάβαιναν: ελληνοκεντρικά, συνωμοτικά και οπορτουνιστικά. Σε μεγάλο βαθμό και δίχως να το καταλάβουν υπέσκαψαν και την αξι-οπιστία του πολιτικού συστήματος, το οποίο ήθελαν να ελέγχουν. Ακόμη και αυτή τη στιγμή, όπως ο σκορ-πιός στη γνωστή ιστορία σκοτώνει το μεταφορέα του βάτραχο ο οποίος τον μεταφέρει στην πλάτη του πάνω από το ποτάμι, ο τηλεοπτικός λαϊκισμός ζητά την καταστροφή του συστήματος διά της διατήρησής του. Μας σερ-βίρει στις οκτώ μια τεράστια μερίδα από τα αδιέξοδά του και εμείς, οι αδαείς τηλεθεατές, νομίζουμε ότι ενημερωνόμαστε. Εχει πολλάκις ειπωθεί ότι η κρίση είναι ευκαιρία να αλλάξουν εκ βάθρων τα πάντα. Ας αλλάξουμε, λοιπόν, υπεύθυνα και τον τρόπο ενημέρωσής μας.

*parapolitika.gr 25/04/2012

ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ ΝΟΤΗΣ

Το πρωί (σσ. της περασμένης Τρίτης), και ενώ βρισκόταν στην οδό Πατησίων για περιοδεία, ένας στενός συνεργάτης του είδε έναν αλλοδαπό από το Μαρόκο να κλέβει ένα κινητό τηλέφω-

νο από έναν νεαρό. Ο Νότης Μηταράκης τον ακολούθησε τρέχοντας μέχρι τη συμβολή των οδών Πατησίων και Δεριγνύ και αφού τον ακινητοποίησε τον παρέδωσε σε άνδρες της ΕΛΑΣ.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Ο πατέρας της είναι από την Ουγκάντα και η μητέρα της Ελληνίδα. Επί 15 χρόνια διδά-χτηκε κλασικό μπαλέτο και τζαζ στις σχο-λές του Γιάννη Μέτση, της Αννας Πέτροβα και του Φωκά Ευαγγελινού. Εχει σπουδά-σει Κοινωνική Εργασία στα ΤΕΙ Αθήνας και Φωνητική στο Vocal Art Academy του ΙΕΚ ΑΚΜΗ με την Julie Massino. Εχει ακόμα παρακολουθήσει σεμινάρια τραγουδιού, σύνθεσης, ενορχήστρωσης και beatbox στο Ρότερνταμ στο πλαίσιο του προγράμματος της Ευρωπαϊκής Ενωσης Roots & Routes και εμφανίστηκε ως support act των DeLa Soul στο φεστιβάλ “Meet The Streets”.

Στην ερώτηση αν θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει κάποιον άλλο επαγγελματικό δρόμο, η απάντηση είναι αρνητική. «Μου είναι αδύνατο να φανταστώ τη ζωή μου χω-ρίς τη μουσική», δηλώνει, ενώ παραδέχεται πως δεν έχει κατακτήσει ό,τι θα ήθελε. Αλ-λωστε είναι ακόμα πολύ νωρίς για εκείνη. «Είμαι όμως πολύ περήφανη για ό,τι έχω καταφέρει μέχρι τώρα». Μετά την τελευ-ταία επιτυχημένη συναυλία της στο Σταυρό του Νότου που πραγματοποιήθηκε στις 19 Απριλίου, ετοιμάζει τις επόμενες ζωντανές εμφανίσεις της εντός και εκτός Αθηνών.

Οταν η Idra ξεκίνησε να τραγουδάει, δεν πίστευε πως υπάρχει soul κοινό στην Ελλάδα. Στην πορεία ευτυχώς διαψεύστη-κε και τώρα πια είναι αποφασισμένη να επιμείνει στην επιλογή της και σε αυτό που αγαπάει. «Ισως σε κάποια άλλη χώρα να ήταν καλύτερες οι συνθήκες για το εί-δος της μουσικής που με ενδιαφέρει και εκπροσωπώ, ίσως και όχι. Μου αρέσει όμως να το παλεύω στην Ελλάδα». Εξάλ-λου, δηλώνει πως η κρίση δεν την έχει επηρεάσει. «Εξακολουθώ να είμαι το ίδιο δημιουργική πάντα».

Φέτος συμμετείχε στο επιτυχημένο μιούζικαλ του Τζόναθαν Λάρσον “Rent” στο Θέατρο Βεάκη ερμηνεύοντας δύο δικά της τραγούδια, ενώ παράλληλα το τραγούδι “Don’t walk away from me” από το πρώ-το ομώνυμο άλμπουμ της που κυκλοφορεί από την ΕΜΙ ξεχωρίζει στο Jumping Fish και γίνεται τραγούδι του τριμήνου. Μπορεί-τε να παρακολουθήσετε το βιντεοκλίπ στη σελίδα του Jumping Fish, τα γυρίσματα του οποίου ξεκίνησαν στο Hard Rοck Café στο Σύνταγμα και συνεχίστηκαν σε ένα στούντιο ηχογράφησης, μέσα σε μία μόνο ημέρα.

«Το μιούζικαλ είναι κάτι που δοκίμασα πρώτη φορά φέτος. Το λάτρεψα και σίγουρα θέλω να το ξανακάνω, αλλά το στοιχείο μου νομίζω ότι είναι το live τελικά», καταλήγει η Idra και εμείς της ευχόμαστε να συνεχίσει με το ίδιο πάθος να μας χαρίζει επιτυχίες.

Η 25χρονη Idra Kayne ξεκίνησε να ασχολείται με το τραγούδι μόλις τε-λείωσε το λύκειο για έναν απλό λόγο: γιατί πάντα αυτό ήθελε να κάνει. Στην αρχή ερασιτεχνικά, παράλληλα με τις σπουδές της, και τώρα πια επαγγελμα-τικά. Τη συναντήσαμε στο Σταυρό του Νότου, λίγο πριν βγει στη σκηνή για μία ακόμα Jumping Fish Night.

www.jumpingfish.gr/music/videodays/3520

Η Λένα Κιτσοπούλου διασκευάζει ένα άγνωστο έργο του Γρηγορίου Ξενόπουλου και η Μαρία Πρωτόπαππα είναι η πρωταγωνίστριά της. Δύο φίλες που μοιράστηκαν κάποτε ένα σπίτι, μοιράζονται φέτος τη σκηνή του Θεάτρου Τέ-χνης της οδού Φρυνίχου, την ανησυχία, αλλά και -όπως όλα δείχνουν- την επιτυχία τους.

Τη Λένα Κιτσοπούλου τη γνώρισα, όπως οι πε-ρισσότεροι, με τις «Νυχτερίδες» της, τη συλλογή διηγημάτων που κυκλοφόρησε το 2006 από τις εκδόσεις Κέδρος. Οπως ήταν φυσικό, την αγάπη-σα αμέσως. Εξι χρόνια μετά την πρώτη επαφή, μπορώ δικαιωματικά να χαμογελάω με ικανοποίη-ση όταν κάποιος δίπλα μου σχολιάζει την εμπειρία του στην παράσταση «Χαίρε Νύμφη» με τα λόγια: «Η Κιτσοπούλου παίρνει τον Ξενόπουλο και του αλλάζει τα φώτα».

Η ίδια δεν νιώθει ότι κάνει ακριβώς αυτό. Βρίσκει φυσιολογικό το να πάρεις κάτι στα χέρια σου και να το ψάξεις, να το προσαρμόσεις σε κάτι δικό σου, να το ερευνήσεις, να το αποδομήσεις και να το συνθέσεις πάλι, όπως άλλωστε γίνεται πιο συχνά και χωρίς ενοχές στο θέατρο στο εξωτερικό. «Σεβασμός στο έργο είναι να το κάνεις ζωντανό. Να

ψάχνεις καινούργιους τρόπους, φόρμες και δομές, αλλιώς δεν έχει νόημα να κάνεις θέατρο». Το θέα-τρο για τη Λένα είναι, όπως και το τραγούδι, τέχνη ζωντανή· πρέπει να φέρνεις πάντα σε αυτό τον τω-ρινό εαυτό σου. Ανάμεσα στις άλλες αγάπες της, τη συγγραφή και την υποκριτική, που είναι εξ ορισμού μοναχικές, μπορεί να ισορροπεί στην απόλαυση της ομαδικής δημιουργίας -μέσω της ιδιότητας εκείνης της σκηνοθέτιδας- την εξωστρεφή και τη φωτεινή πλευρά του θεάτρου. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό της να ασχολείται μόνο με ένα πράγμα. «Μόνιμα κλεισμένη σε σκοτεινές βιβλιο-θήκες με στοίβες χαρτιά, να γράφω και να καπνίζω συνέχεια; Με τίποτα!» λέει χαρακτηριστικά.

Την εξωστρέφεια που λυτρώνει από τη ζό-ρικη πλευρά του θεάτρου την αναζητά και αλλού. Της αρέσει να τραγουδάει ρεμπέτικα και λαϊκά τα

καλοκαίρια στη Σαντορίνη. Την περυσινή χρο-νιά τραγούδησε και στο κλεινόν άστυ μαζί με τον Γιάννο Περλέγκα (συμπρωταγωνιστή της και φέ-τος στο «Χαίρε Νύμφη») στο Ποντίκι στην Κυψέλη και φέτος στο Tivoli της οδού Μπενάκη. Παρά τα 15 χρόνια σε μαθήματα πιάνου και τραγουδιού όμως, αυτό που ήθελε πάντα ήταν το θέατρο. Στη συνέχεια, με έναν -θαρρείς νομοτελειακό, όπως τον αφηγείται- τρόπο, το ένα έφερε το άλλο· όταν σπούδαζε στο Θέατρο Τέχνης έγραψε την πρώτη της νουβέλα, αργότερα προέκυψαν τα διηγήμα-τα των «Νυχτερίδων» και μετά το θεατρικό για το Εθνικό, η «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.».

Στο Θέατρο Τέχνης φοιτούσε παράλληλα και η Μαρία Πρωτόπαππα. Η σχέση τους ξεκί-νησε με ένα ιδιότυπο καθεστώς συγκατοίκησης, καθώς μοιράζονταν το ίδιο σπίτι εκ περιτροπής.

Βρέθηκαν να παίζουν μαζί σε ταινίες και παρα-στάσεις, χωρίς ποτέ να είναι κολλητές, μέχρι το 2006, όταν γυρίστηκαν οι «Παρέες» του Σωτήρη Γκορίτσα. «Περάσαμε κάτι σαν πενταήμερη στο Πήλιο, όπου ήταν τα γυρίσματα, σε μια περίοδο που οι ζωές και των δυο μας είχαν έρθει κάπως ανάποδα», λέει η Μαρία και η Λένα συμπληρώ-νει: «Τότε ήταν που αποφασίσαμε να τα παρατή-σουμε όλα και να φύγω εγώ για το Βερολίνο και η Μαρία για την Πράγα». Διατήρησαν επαφή και σταθερή επικοινωνία, η Μαρία επισκέφθηκε τη Λένα στη Γερμανία αρκετές φορές και, όταν πια επέστρεψαν και οι δύο στα πάτρια εδάφη, ήρθε η «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» να επισφραγίσει φιλία και συνεργασία. Γραμμένη από τη Λένα, ερμηνευμέ-νη από τη Μαρία, σκηνοθετημένη από κοινού.

Η Μαρία είναι και εκείνη πολύπλευρη, τόσο στις

καλλιτεχνικές της αναζητήσεις όσο και στις επαγγελ-ματικές, ίσως να είναι και αυτός ένας λόγος που τα δύο κορίτσια βρίσκονται μαζί. Διότι απολαμβάνουν με έναν ιδιόρρυθμο τρόπο το να χάνονται. Παρά τις επιπλέον σπουδές της σε εμπορικό κολέγιο στην Αθήνα και στον τομέα της Κοινωνιολογίας στο Λον-δίνο, συν ένα εξάμηνο σπουδές κινηματογράφου, παρά το ότι της άρεσε κάποτε η Ιατρική και αργότερα η Ψυχολογία, έχει εργαστεί μόνο στο θέατρο. «Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ήλπιζα πως θα βρω κάτι άλλο να κάνω», λέει γελώντας. «Στη ζωή δεν έχουμε όλοι όλες τις δυνατότητες. Επίσης, κάποιες από αυτές που έχεις τις χάνεις μεγαλώνοντας. Αυτό με στεναχώρη-σε, όταν πια συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει πάντα η ευκαιρία να ξαναπάμε από την αρχή». Το θέατρο για τη Μαρία είναι ο κεντρικός της άξονας. «Επαγ-γελματικά δεν έχω κάνει τίποτε άλλο, εκτός από δύο

μέρες». Γελάμε πολύ καθώς αφηγείται πως σε εκείνη τη δουλειά έπρεπε να πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι και να πουλάει καθαριστικά για αυτοκίνητα. «Δεν ήμουν καθόλου καλή στη δουλειά αυτή, δεν τα κατάφερα· κάθε που κάποιος αρνιόταν να αγοράσει καθαριστι-κό, του ζητούσα συγγνώμη».

Κανένα γέλιο δεν κρατάει για πάντα, η κου-βέντα στο τέλος σοβαρεύει. Η Λένα λέει πως της αρέσει να ταξιδεύει και να φεύγει για καιρό, αλλά πάντα νιώθει πως το εφαλτήριό της είναι η Αθήνα. Η Μαρία αντίθετα δεν φεύγει τόσο συχνά. Είναι δεμένη με αυτή την πόλη όπου ζει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν νιώθει πως έχει ρίζες εδώ. Ούτε αλλού. Καλό ή κακό; Δεν μπορώ να απαντήσω. Θα πω μόνο πως καλό είναι το ότι τα έργα και οι ερμηνείες ανθρώπων όπως η Μαρία και Λένα απλώνουν τις δικές τους ρίζες στις καρδιές μας.

Μαθήματα ποδηλασίας, μουσικές βραδιές, διοργά-νωση ποδηλατάδων, εκθέσεων κλασικού ποδηλάτου και λίαν συντόμως φωτογραφίας... Τι περισσότερο χρειάζεται για να πειστεί κανείς πως το PODILATO είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό ποδηλατάδικο;

ΕΝΑ ΑΘΗΝΑΪΚΟ PIT STOPΓΙΑ ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ

Βγαίνοντας από το σταθμό του μετρό στο Μοναστηράκι και ανεβαίνοντας την οδό Κολοκοτρώνη, βρέθηκα μέσα σε δύο λεπτά στον τελικό μου προορισμό. Στο κτίριο του αριθμού 30, εκεί δηλαδή που έχει στηθεί εδώ και ένα εξάμηνο ένα «ολόφρεσκο» ποδηλατάδικο. Μέσα στην καρδιά της πόλης. Προσεγμένο και διαφορετικό. Μπήκα και άρχισα να χαζεύω τα ποδήλατα κάθε είδους που έχουν τοποθετηθεί επιμελώς στο ισόγειο και στον ημιώροφο, τα εξαρτήματα και τα πε-ριφερειακά για κάθε ανάγκη και γούστο, το συνεργείο. Με αυτά και με αυτά είχε περάσει μισή ώρα και ακόμη δεν είχα καταφέρει να μιλήσω με έναν εκ των συ-νιδιοκτητών της εταιρείας PODILATO, τον Τάκη Τσονόπουλο. Οχι, δεν είχα να κάνω με αγενές άτομο. Απλά τα «μπαίνω-βγαίνω» των πελατών μέσα στο καταμε-σήμερο ήταν τόσο πολλά, που η έναρξη της συζήτησης με το αφεντικό αναβαλλό-ταν συνεχώς. Τελικά τα καταφέραμε μόνο όταν κατέβασε τα ρολά του μαγαζιού...

Το PODILATO δεσπόζει σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης και αποτελεί το δίδυμο αδερφάκι του ομώνυμου καταστήματος που εξυπηρετεί εδώ και δύο χρόνια τους ποδηλάτες στο Γαλάτσι. Θα μπορούσε κάλλιστα να το χαρα-κτηρίσει κανείς ως το ιδιότυπο... pit stop των Αθηναίων ποδηλατών. Η τοπο-θεσία του μαγαζιού μού φαίνεται ιδανική, αν και ο Τάκης έχει τις ενστάσεις του. «Είναι δύσκολο το Κέντρο. Εξυπηρετούμε μόνο τους ποδηλάτες και όχι κάποιον που μπορεί να έρθει με το αυτοκίνητό του και να σταματήσει».

Τη μιάμιση ώρα που έμεινα στο κατάστημα, οι τεχνικοί, ο Αποστόλης και ο Γιάννης, δεν σταμάτησαν να ρυθμίζουν, να συναρμολογούν, να απαντούν σε τεχνικές απορίες πελατών και περαστικών. «Το σέρβις για εμάς είναι πολύ ση-μαντικό», μου αναφέρει ο 45χρονος συνιδιοκτήτης. «Πολλοί αντιμετωπίζουν το ποδήλατο ως παιχνίδι, ενώ στην πραγματικότητα είναι όχημα και πρέπει να το σέβεσαι ως τέτοιο. Τα φρένα του, τα λάστιχά του, ακόμα και ο ρουχισμός του ποδηλάτη, οφείλουν να είναι άψογα. Για αυτό και εμείς έχουμε το σέρβις ως το δυνατό μας σημείο και στα δύο μας καταστήματα». Τόσο ο ίδιος όσο και ο συνέταιρός του, ο Ανδρέας Μαντόπουλος, είναι μουσικοί, οπότε κάτι παραπάνω γνωρίζει όταν λέει πως «το σέρβις ενός ποδηλάτου είναι σαν το κούρδισμα του μουσικού οργάνου».

Ποδηλατεί από το 1995. Τότε ο κόσμος τον έβλεπε και τον χαρακτήριζε γραφικό και... τσιφούτη. Πριν από δύο χρόνια, όταν αποφάσισαν να κάνουν την πρώτη κίνηση με το άνοιγμα του καταστήματος στο Γαλάτσι, έβαλαν ως σκοπό -όπως μου λέει ο ίδιος- να μεταφέρουν τη γνώση τους στον κόσμο, προσφέροντάς του ποδήλατα υψηλής ποιότητας. Υπάρχουν, άραγε, διαφορές ανάμεσα στα δύο μαγαζιά; «Στο Γαλάτσι το κατάστημα έχει όλα τα είδη πο-δηλάτου. Από παιδικό μέχρι κούρσα. Εδώ, όμως, στην Κολοκοτρώνη, στρε-φόμαστε περισσότερο προς το συνειδητοποιημένο ποδηλάτη πόλης. Σε αυτόν που έχει αποφασίσει να συνδέσει την καθημερινότητά του με το ποδήλατο και δεν φοβάται να κυκλοφορήσει μέσα στους δρόμους της Αθήνας πάνω σε δύο ρόδες. Προς αυτό το είδος ποδηλάτη, λοιπόν, επιθυμούμε να μεταφέρουμε τις καλύτερες συμβουλές σχετικά με τα πάντα. Τι ποδήλατο θα πάρει, τι εξοπλισμό χρειάζεται, πώς θα πρέπει να κινείται... Και τα προϊόντα που του προσφέρουμε είναι προϊόντα που τα πιστεύουμε, προϊόντα με τις υψηλότερες προδιαγραφές», καταλήγει. Τα ποδήλατα και τα περιφερειακά που κατακλύζουν το χώρο και φέρουν τη σφραγίδα της IDEAL-Μανιατόπουλος, της Scott και της Dahon, πι-στοποιούν τα λεγόμενα του.

Εκλεισε την κουβέντα με μια αιρετική -για ιδιοκτήτη ποδηλατικού καταστή-ματος- άποψη, η οποία βέβαια δεν φαίνεται να απέχει και πολύ από την πραγ-ματικότητα. «Θεωρώ ότι το ποδήλατο στην Ελλάδα είναι μια φούσκα. Θα ένιωθα καλά αν το μεγαλύτερο ποσοστό των ποδηλάτων που πουλούσαμε ήταν προς ποδηλάτες συνειδητοποιημένους, προς άτομα που θα το χρησιμοποιούν σχε-δόν καθημερινά. Αυτοί όμως δεν υπερβαίνουν το 10% του πελατολογίου μας. Λειτουργούμε με τη λογική της αλλαγής αυτής της νοοτροπίας και καλούμε τον κόσμο να διεκδικήσει τη θέση του στο δρόμο επάνω σε ποδήλατο».

ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΛΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΑΣΕΙΣ ΣΙΝΕΜΑ

www.metropolispress.grwww.youtube.com/metropolispresswww.facebook.com/MetropolisFreePress

Στον πεζόδρομο της Αγίου Μάρ-κου εκτυλίσσεται μια ιδιαίτερη ιστορία για τον Παρθενώνα που κρύβει ο καθένας μέσα του. Λίγο πριν μπείτε στο παλιό ραφτάδι-κο, κοιτάξτε τον ιερό βράχο της Ακρόπολης και σκεφτείτε τον χωρίς τον Παρθενώνα. Κρατεί-στε την εικόνα για αργότερα. Θα σας χρειαστεί!

Οταν πήγα για πρώτη φορά στο ΤΡΑΣΤ, ένιω-θα λίγο περίεργα. Βλέπετε, η Αγίου Μάρκου δεν φημίζεται για τις θεατρικές σκηνές, αλλά για τις τσάντες, τις ζώνες, τις παντόφλες και τα faux κοσμήματα. Ολα αυτά δηλαδή που παρελαύνουν κάθε μέρα κάτω από το παλιό ραφτάδικο που ο Χρήστος Θεοδωρίδης και η ομάδα διάλεξαν για να ανεβάσουν τον «Παρθε-νώνα» τους. Το βράδυ όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Ο πεζόδρομος είναι άδειος και μόνο κάποιες μακρινές φωνές σού θυμίζουν ότι λίγα στενά πιο πέρα χτυπάει η καρδιά της πόλης στην in πλατεία της Αγίας Ειρήνης.

Το ΤΡΑΣΤ -ονομασία που έδωσε στο χώρο η ομάδα- στέγαζε παλιά το γραφείο του Δημήτρη Παπαϊωάννου, ενώ έχει λειτουργήσει για λίγο καιρό ως γκαλερί. Τα μεγάλα παράθυρα και η όψη της πόλης είναι από μόνα τους τα καλύτε-ρα σκηνικά. Γι’ αυτό και χρησιμοποιούνται στο έπακρο τόσο από τον Χρήστο Θεοδωρίδη, σκη-νοθέτη της παράστασης, όσο και από την Ξένια

Θεμελή, υπεύθυνη για την κίνηση και τη χορο-γραφία. Οι δυο τους έχουν ιδρύσει την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων και έχουν συνεργαστεί στην πρώτη παράσταση της ομάδας «Ως το τέ-λος», αλλά και στο «Εσπασε».

Αφορμή για να δημιουργηθεί ο «Παρθενώ-νας» στάθηκε, όπως λέει ο Χρήστος, το βιβλίο του Χρήστου Χρυσόπουλου «Ο βομβιστής του Παρθενώνα» και το ανέκδοτο κείμενο «Αποικία» του Γιώργου Λαγουρού. «Ξεκινήσαμε με αυτά τα δύο και στη συνέχεια ασχοληθήκαμε με διάφορα κείμενα Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών. Προ-σθέταμε και απορρίπταμε συνέχεια υλικό, ώσπου τελείως τυχαία καταλήξαμε μόνο με ελληνικά κεί-μενα, αν εξαιρέσει κανείς τον Μπόρχες. Μάλλον αυτοί είναι πιο καίριοι για να μιλήσουμε για αυτό που θέλουμε». Και ποιο είναι αυτό; Αρχίζοντας από την ιστορία ενός νέου που αποφασίζει να βάλει βόμβα στον Παρθενώνα γιατί θεωρεί ότι μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει η κοινωνία, τα πρόσωπα της παράστασης ξεδιπλώνουν προσω-

πικές και κοινωνικές στιγμές τους προσπαθώ-ντας να αφήσουν πίσω τα «σύμβολα» του παρελ-θόντος. Ο χώρος είναι χωρισμένος σε δύο νοητά μέρη, ένα σαλόνι και ένα πεδίο κοινωνικής δρά-σης, με τα ντραμς του Νίκου Παπαβρανούση να χωρίζουν και να ενώνουν τις δύο καταστάσεις. «Είναι σαν να μπαίνεις σε ένα μουσείο. Υπάρ-χει πολύ συγκεκριμένη δομή, αλλά έκανα πολύ λεπτό το συσχετισμό, γιατί με ενδιαφέρει πε-ρισσότερο αυτό που ο άλλος θα αισθανθεί πριν αρχίσει να καταλαβαίνει. Οπως σε μια έκθεση, όπου υπάρχει ένα κτίριο πολύ συγκεκριμένο και κάποια έργα πολύ συγκεκριμένα, αλλά ο τρόπος που ο καθένας θα αντιληφθεί την έκθεση έχει να κάνει με τον ίδιο».

Βασικό στοιχείο της παράστασης είναι η αλ-λαγή. Αυτή που ο καθένας πρέπει να κάνει πρώ-τα μέσα του και μετά στην κοινωνία όπου ζει. Γι’ αυτό και στην παράσταση δεν έχει κρατηθεί μια γραμμική αφήγηση της ιστορίας του βομβιστή, αλλά μια ευρύτερη δομή.

Μιλώντας με τον Χρήστο για τα πράγματα και τη γνώση που πρέπει να αφήσουμε πίσω, φέρνω στο νου μου μία από τις πιο δυνατές σκηνές της παράστασης, όταν 700 βιβλία αυστηρά τοποθετη-μένα στο πάτωμα πετιούνται με ορμή μπροστά στα πόδια μας και στη συνέχεια γίνονται πάτωμα όπου δομούνται πάνω τους οι νέες ιδέες. Βλέποντας τη γνώση να απορρίπτεται με τέτοια ευκολία, στην αρχή σοκαρίστηκα και στη συνέχεια προβλημα-τίστηκα. Ποια είναι όμως η άποψη του Χρήστου; «Μου είπαν ότι στη Γαλλία είναι σχεδόν ανήθικο να πετάς στη σκηνή βιβλία και λουλούδια, δεν πε-ρίμενα όμως ότι θα υπήρχε και εδώ μια τέτοια αντι-μετώπιση. Εγώ νιώθω ότι υπάρχει παντού γνώση που μας πνίγει και δεν μπορούμε να διαλέξουμε. Πρέπει να φύγει από πάνω μας για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο». Αν και κατα-λαβαίνω τη σκέψη του, δεν μπορώ να την ενστερνι-στώ απόλυτα. «‘Ο ίδιος ο νους είναι το παρελθόν’, λέει ο Κισναμούρτι. Δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από αυτό γιατί το έχεις μέσα σου, είσαι εσύ ο ίδιος.

Αν όμως δεν το αφήσουμε πίσω με κάποιο τρόπο, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε».

Και πώς γίνεται αυτό; Με τον Παρθενώνα είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Τον καις. Πώς μπορείς όμως να κάψεις τη γνώση, τις αναμνή-σεις, τις οικογενειακές αρχές, το παρελθόν σου; «Δεν έχω απαντήσεις», δηλώνει ο Χρήστος, «Με ενδιαφέρει περισσότερο να θέσω ερωτήματα και όχι να δώσω απαντήσεις με αυτή την παράστα-ση. Με απασχολεί πολύ αυτό το θέμα, υπάρχουν στιγμές που, αν δεν σκέφτεσαι και αν προσπα-θήσεις να είσαι λίγο διαφορετικός, προχωράς, κάποιες άλλες στιγμές καταλαβαίνεις ότι δεν γί-νεται. Μόνο αν καταφέρεις να συνθέσεις τα υλικά σου και να εστιάσεις στον εαυτό σου μπορεί να βγει κάτι. Αν καταλάβουμε ότι είμαστε όλοι μαζί. Και εσύ και εγώ, δίπλα δίπλα. Αυτό είναι η μόνη απάντηση». Και είναι η απάντηση όχι μόνο της παράστασης, αλλά και της εποχής μας. Και η επι-λογή που έχει κάνει ο Χρήστος για να υπάρχει σε αυτόν το χώρο. Συλλογικά, πάντα σε συνεργασία

με την ομάδα. Και η ομάδα παραμένει σχεδόν η ίδια με τους Σπύρο Ανδρεόπουλο, Ξένια Θεμελή, Τατιάνα-Αννα Πίττα, Σταύρο Σβήγκο και Σαμψών Φύτρο σταθερούς στυλοβάτες και τους καινούρ-γιους Παναγιώτη Εξαρχέα και Μαρία Μπαγανά. «Δεν θέλω να ετοιμάζω πράγματα σπίτι και να τα φέρνω έτοιμα. Αυτός είναι ο τρόπος μου. Γι’ αυτό και κάνω περισσότερο καιρό να ετοιμάσω μια πα-ράσταση, γιατί τη φτιάχνουμε όλοι μαζί. Σίγουρα δίνω τροφή, αλλά, αν δεν έρθει πίσω αυτή η πλη-ροφορία για να μπορεί να μεταλλαχθεί από εμένα, τότε την αφήνω έξω».

Για να καταλάβεις, βέβαια, τον τρόπο του Χρήστου, πρέπει να μοιραστείς μαζί του μια παράσταση. Και ειδικά αυτή την παράσταση, που, όπως λέει ο ίδιος, είναι 100% ο εαυτός του. Μπορεί να φύγεις περισσότερο προβλη-ματισμένος από ό,τι στο -δικό μου αγαπημέ-νο- «Ως το τέλος», αλλά η εμπειρία αξίζει και ο προβληματισμός μπορεί να βοηθήσει στη δική σου προσωπική αλλαγή.

Εδώ και 30 χρόνια κάθε 29 Απριλίου

χορεύουμε. Και αν όχι εμείς, τότε οι

επαγγελματίες του σύγχρονου και κλασι-κού χορού σε όλο τον κόσμο. Η ημερομηνία

γέννησης του Ζαν-Ζορζ Νοβέρ (το 1727),

δημιουργού του σύγ-χρονου μπαλέτου,

γίνεται κάθε χρόνο η αφορμή για μια

ιδιαίτερη παγκόσμια γιορτή. Και η Αθήνα δεν θα μπορούσε να

αποτελέσει εξαίρεση!

Κάθε χρόνο δημοσιεύεται ένα μήνυμα σχετικά με την Πα-γκόσμια Ημέρα Χορού από μια διακεκριμένη προσωπικότη-τα του χώρου του. Φέτος, η επιτροπή επέλεξε τον διεθνούς φήμης Βελγο-Μαροκινό χορογράφο Σίντι Λάρμπι Τσερκά-ουι, αναθέτοντάς του να συντάξει μια επιστολή με κεντρικό άξονα τη σκέψη πως σκοπός της ημέρας αυτής είναι να ενώ-σει όλους τους ασχολούμενους με την τέχνη της Τερψιχό-ρης, πέρα από πολιτικές, πολιτισμικές και ηθικές διαφορές, αφού η γλώσσα του χορού δεν γνωρίζει όρια.

Ο Τσερκάουι ξεκινάει το γράμμα του λέγοντας:«Μέσα στο χρόνο, μέσα στους αιώνες, αυτό που διαρκεί είναι κυρίως η τέχνη. Η τέχνη μοιάζει να είναι όλα όσα αφήνει η ανθρωπότητα στους κληρονόμους της - μέσα από τα κτίρια ή τα βιβλία ή τους πίνακες ζωγραφικής ή τη μουσική. Ή μέσα από την κίνηση ή το χορό. Υπό αυτή την έννοια, βλέπω το χορό ως το πιο σύγχρονο, το πιο ενημερωμένο μάθημα ιστορίας, καθώς βρίσκε-ται σε μια διαρκή σχέση με το πιο πρόσφατο παρελθόν του και μπορεί να συμβεί μόνο στο παρόν».

Στην Αθήνα, την Κυριακή, στο πλαίσιο των «Απογευμά-των στο Φουαγιέ», το Θέατρο Ολύμπια (Ακαδημίας 59-61) θα είναι ανοιχτό για το κοινό από τις 6 μμ. με τις «Εκλάμ-ψεις» του Αγγλου συνθέτη Μπέντζαμιν Μπρίτεν, σε στίχους του Αρθουρ Ρεμπό, από τους οποίους και εμπνεύστηκε. Η Λίλα Ζαφειροπούλου και ο Θανάσης Σολωμός θα χορεύουν με συνοδεία τη φωνή του Δημήτρη Ναλμπάντη και το πιάνο του Δημήτρη Γιάκα.

Παράλληλα, ο Σύνδεσμος Χορού (που αποτελείται από τις χορεύτριες-χορογράφους Τζένη Αργυρίου, Βάσω Γιαννα-κοπούλου, Μαρία Κολιοπούλου, Μέντη Μέγια και Κατερίνα Σκιαδά) σε συνεργασία με τη Κίνηση Μαβίλη προσκαλεί χο-ρευτές, χορογράφους, θεωρητικούς και διοργανωτές σε ένα δεκαήμερο δράσεων στο χώρο του Εμπρός (Ρήγα Παλαμίδου 2, Ψυρρή), με βασική φιλοσοφία την από κοινού αντιμετώπι-ση των προβλημάτων στο χώρο του χορού στην Ελλάδα και την προσπάθεια δημιουργίας ενός δικτύου για το χορό. Eχο-ντας ήδη ξεκινήσει από το Σάββατο 21 Απριλίου, οι δράσεις έχουν ελεύθερη είσοδο και συνεχίζονται ως εξής:

Σήμερα Παρασκευή 27 Απριλίου και μέχρι το τέλος του δεκαήμερου, από τις 5 ως τις 10 το βράδυ, θα εκτίθε-

ται σε μορφή installation αρχειακό υλικό από το σύγχρονο ελληνικό χορό της περιόδου1974-1990. Από τις 8 ως τις 10, επτά χορογράφοι και επτά θεωρητικοί του χορού και της τέχνης παίζουν ένα παιχνίδι, στο οποίο καλούνται να υποστηρίξουν χορογραφίες δικές τους ή άλλων υπό τον τίτ-λο “Stand up for your choreography!”. Αμέσως μετά, από τις 10 ως τις 11 έντεκα χορογράφοι δουλεύουν πάνω στην έννοια της συνεργασίας και παρουσιάζουν την έρευνά τους.

Το Σάββατο, από τις 7:30 ως τις 9 θα πραγματοποιηθεί συνάντηση καθηγητών ιστορίας χορού για μια πρώτη γνωρι-μία και συζήτηση γύρω από κοινά θέματα που αντιμετωπί-ζουν, ενώ στις 9 η αυστριακή ομάδα Editta Braun Company θα παρουσιάσει την παράσταση “No more Art”, στην οποία πραγματεύεται τις σύγχρονες λειτουργίες της τέχνης και μετά το πέρας της θα ακολουθήσει συζήτηση με τους συντελεστές.

Ανήμερα της επετείου προβλέπεται μια ημέρα διαλό-γου, αφού από τις 6 μέχρι τις 7:30 ο Γιώργος Μητρόπου-λος θα συζητά με τις χορογράφους Πατρίσια Απέργη και Πωλίνα Κρεμαστά σχετικά με τη διαδικασία παραγωγής των έργων τους “Era Povera” και “What if / would you” αντίστοιχα, και θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση σχετι-κά με την ανάγκη ύπαρξης έγκυρου κριτικού λόγου στον ελληνικό χορό. Στη συνέχεια οι παρευρισκόμενοι θα επι-κεντρωθούν στο θέμα της δημιουργίας ενός δικτύου γύρω από το χορό και θα ακολουθήσει απολογισμός και προτά-σεις για μελλοντικές δράσεις.

Για το τέλος, η κατάληξη όλων αυτών των πρωτοβουλι-ών του δεκαήμερου γύρω από την τέχνη του χορού δεν θα μπορούσε παρά να κορυφωθεί με ένα πάρτι, στο χώρο φυ-σικά του Εμπρός, μια κατάληξη σύμφωνη με την προτροπή του Τσερκάουι κατά το κλείσιμο της επιστολής του:

«Κι έτσι, το 2012, εύχομαι σε όλους πολύ χορό. Οχι για να ξεχάσουμε όλα τα προβλήματα του 2011, αλλά, αντιθέτως, για να τα αντιμετωπίσουμε δημιουργικά, να τα αποφύγουμε έντεχνα χορεύ-οντας γύρω τους, για να βρούμε έναν τρόπο να συνδεθούμε ο ένας με τον άλλο και με τον κόσμο, να συνδεθούμε με τη ζωή ως μέρος της αέναης χορογραφίας της. Χορέψτε για να βρείτε την ειλικρίνεια και να τη μεταδώσετε, να την καθρεφτίσετε και να τη γιορτάσετε».

Ε.Σ.

H αποτυχία διεθνούς καριέρας ενισχύει την εθνική σου ταυτότητα και σε κάνει

παγκοσμίως γνωστή ως Hellene. Ειδικά αν λέγεσαι Κατερίνα Μουτσάτσου.

Κάτι καίγεται. Είναι ο εγκέφαλός μου.

Μετά το διαδικτυακό βίντεο “I’m Hellene” της Μουτσάτσου, η ταινία της «Η Λίζα

και όλοι οι άλλοι» συγκαταλέγεται σε αυτό που λέμε

«κλασικός ελληνικός κινηματογράφος»;

Αν μπει η Βάνα Μπάρμπα στη Βουλή, υπάρχει περίπτωση να ανεβάσουν

και εκεί το «Αιδοίων Μονόλογοι»;

Τη φωτογραφία όπου ο Σαμαράς ανταλλάσσει χειραψία με τον Ρέμο ποιος από τους

δύο θα την κρεμάσει στο καμαρίνι του;

Κάποιος να σταματήσει να συλλαμβάνει τον Λάκη Γαβαλά τώρα. Τον βλέπουμε

πλέον πιο συχνά από την εποχή της δόξας του.

Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος είναι ο πρόεδρος και ο Σπύρος Μπιμπίλας ο ταμίας. Οχι,

δεν είναι επαρχιακή περιοδεία καλοκαιρινής επιθεώρησης, είναι το νέο προεδρείο

του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών.

Επειτα από δέκα χρόνια θα ξαναγίνει φέτος η Γιορτή Βιβλίου στο Πεδίον του

Αρεως. Η λογοτεχνία αποκτάει ξανά δικαίωμα στο ψωνιστήρι.

Η Ελλη Κοκκίνου πέρασε ένα Σαββατοκύριακο στη Στοκχόλμη.

Επειδή το κρύο τσιτώνει το δέρμα.

Οταν ένα δελτίο Τύπου σού λέει για κάποιον καλλιτέχνη ότι στο πρόγραμμά του θα

ροκάρει λαϊκά, τι ακριβώς ρούχα πρέπει να βάλεις για να πας να τον δεις;

Σύμφωνα με την εφημερίδα

“Milliyet”, η Ελενα Ράπτη είναι

ερωτευμένη στο πλευρό του Εζέλ.

Με τα 40άρια που χτυπούσε η

σειρά, η επανεκλογή της στη νέα

Βουλή είναι σχεδόν σίγουρη.

τα μηνύματα της εβδομάδας

Οι «Ερωμένες στον Καμβά» μπαίνουν στις ζωές της Φορναρίνα, της περίφημης ερωμένης του μεγάλου ζωγράφου της Αναγέννησης Ραφα-ήλ, και της Ζαν Εμπι-τέρν, της συντρόφου του Αμεντέο Μοντιλιάνι. Η Σοφία Καψούρου -έχει γράψει το κείμενο- και η Ολγα Μωραΐτη παίζουν και σκηνοθετούν με διεισδυτική ματιά όσα όλοι θέλουν να μάθουν για συγκλονιστικές γυναίκες που ζουν στη σκιά μεγάλων ανδρών. Ολα αυτά στο Χώρο Τέχνης «Διά Δύο».

Σκέψου τώρα να είσαι ας πούμε Δανός ή Γάλλος και να σου στείλουν αυτό το βιντεάκι της Μουτσάτσου στο inbox σου να το δεις. Μια ωραία κοπέλα μιλάει στην αρχή σχετικά ήρεμα. Τη συμπαθείς - σου λέει ότι δεν είναι ούτε τεμπέλα ούτε καμιά που αράζει στις καφετέριες και πίνει ούζο. (Αν και αυτό δεν είναι και απαραίτητα κακό! Μπορείς να πας για ουζάκι μετά τη δουλειά σου και να απολαύσεις τον ήλιο, δεν νομίζω ότι θα ενοχλούσε κανένα Γάλλο κάτι τέτοιο!)

Σιγά σιγά, όμως, αρχίζει να γυαλίζει το μάτι της Κατερίνας. Και ανεβαίνει το volume της φωνής! «Εδώ γεννήθηκε η δημο-κρατία». «Το ξέρουμε αυτό, κοπέλα μου», σκέφτεται ο έρημος ο ξένος, «αλλά γιατί το λες έτσι απειλητικά;» «Αν χρωστάμε, είναι γιατί εμείς ανακαλύψαμε την ελεύθερη αγορά!» Κύριε ελέησον! Τι εννοεί τώρα με αυτό; Οτι θα πάμε, ας πούμε, στο Ταμείο Συ-νταξιούχων της Δανίας (που έχει επενδύσει σε ελληνικά ομόλο-γα) και θα πούμε: «Δεν σας πληρώνουμε τα λεφτά που βάλατε, γιατί μας χρωστάτε πνευματικά δικαιώματα για την ανακάλυψη της ελεύθερης αγοράς»; Εδώ βλέπω τον Δανό να συνειδητοποι-εί ότι η σύνταξη της μανούλας του απειλείται και να τον πιάνουν δύο επιθυμίες ταυτόχρονα. Η μία να αρχίσει να γκουγκλάρει για να δει τι έκθεση έχει το Ταμείο των συνταξιούχων συμπατρι-ωτών του σε ελληνικά ομόλογα και τι κούρεμα έφαγαν, η άλλη να τα πει ένα χεράκι στην Κατερίνα.

Για το δεύτερο όμως είναι πια αργά. Η Κατερίνα, η ήρεμη, όμορφη κοπέλα της αρχής, έχει πάθει αμόκ. «Γιατί, βρε κοπέλα μου», σκέφτεται ο Γάλλος, που τη βλέπει με μεγαλύτερη επιείκεια, «δεν έπινες το ουζάκι πριν; Δεν θα ήσουν λίγο πιο χαλαρή τώρα; Τι κατάλαβες που τα σκέφτεσαι όλα αυτά και ανανταριάζεσαι;» Η κατάσταση πάει να σωθεί όταν εμφανίζονται στο βιντεογουόλ οι φωτογραφίες από τις παραλίες. «Τι τα θες», σκέφτεται ο έρημος ο ξένος, «μπορεί να είναι πιεσμένα τα νεύρα των Ελληνίδων, αλλά τέτοια νερά πού αλλού να τα βρεις; Μήπως να κλείσουμε μια βδομάδα διακοπές τον Ιούλιο;»

Μακάρι να τελείωνε εκεί το βίντεο! Αλλά έχει γκραν φινά-λε! Η Κατερίνα έχει ξεφύγει. «Αϊ εμ Χελίν! Χελίν, νοτ Γκρικ!» ουρλιάζει και κοιτάει απειλητικά προς την κάμερα. Το μήνυμα είναι σαφές. Οποιος δεν συμφωνεί με αυτό που λέω, απλά την έβαψε! Μπαίνει και μια περίεργη μουσική από πίσω με μια χορωδία (πού να αναγνωρίσει τον Εθνικό μας Υμνο ο Δα-νός!), έρχεται και δένει το πράγμα. Κλείνει το βιντεάκι ταραγ-μένος και παίρνει την απόφασή του. Ωραίες οι παραλίες, αλλά και στη Σικελία μια χαρά είναι. Και ούζο πουλάνε και στα σου-περμάρκετ. Δεν είναι να τρέχουμε στην Ελλάδα τέτοιες εποχές. Φαντάζεσαι να σου ξεφύγει να ρωτήσεις ας πούμε: «Γουέρ ιζ δε Γκρικ Νάσιοναλ Μιουζίουμ» και να σε ακούσει καμιά Κατερί-να; Να αρχίσει να ουρλιάζει στη μέση του δρόμου: «Γκριιικ; Τι Γκρικ! Ιτ ιζ Χελίν! Χελίν!» και να σε κοιτάει με αυτό το βλέμμα, να σου δώσει και καμιά;

Ασε για φέτος τις διακοπές στην Ελλάδα. Δεν είμαστε για adventure holidays! Αρκετά δικά μας έχουμε στο κεφάλι μας...

Τρίτη βράδυ στο Six d.o.g.s με δύο μπάντες που έδωσαν μουσικά ρέστα με alternative rock και ηλεκτρονικά ακού-σματα: τους συνε-χώς ανερχόμενους Fool in the Box και τους «ολοκαίνουρ-γιους» και πολλά υποσχόμενους Solar Monkeys. Η μουσική, τουλάχι-στον, λέει αλήθειες, ρε παιδιά, γι’ αυτό την αγαπάμε!

Το κλασικό κτίριο της Σχολής Καλών Τεχνών στην οδό Πειραιώς καταρρέει και κανείς δεν ενδιαφέρεται για την αναστήλωσή του. Η τραγική εικόνα φωνάζει, δυστυχώς, από μόνη της για μια κατάσταση που συνεχίζεται εδώ και πολλά χρόνια. Ποιος την ακούει είναι το θέμα...

Η εκφραστικότατη Μάνια Παπαδη-

μητρίου και ο μουσικός Κώστας

Βόμβολος είναι δύο καλλιτέχνες

που αποφάσισαν να μιλήσουν με τις «Φωνές της

Πόλης». Από τον Ιταλο Καλβίνο πέρασαν στον

Ελία Κανέτι, τον Μιχάλη Πιερή, τον Ζακ Μπρελ

και σε άλλους στο Θέατρο Επί Κο-λωνώ. Ηταν ένα «ταξίδι» στις πό-λεις του κόσμου

και όχι μόνο.

Σαν εφιάλτης που ξανάρχεται. Ο φαιός τρόμος ξύπνησε στην Ευρώπη. Η Λεπέν στη Γαλλία πανηγυρίζει το 19% της. Οι χρυσαυγίτες στην Ελλάδα περιμένουν να μπουν στη Βουλή. Και ας μην πιστεύουν στον κοινοβουλευ-τισμό και στη δημοκρατία. Τους είναι πολύ βολική η δική μας πίστη σε αυτή. Με ψήφο θα μπουν. Ετσι λένε οι δημοσκοπήσεις. Με ψήφο, που σε σημαντικό ποσοστό τη δίνουν νέοι στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Απελπισμένοι; Αποκλεισμένοι; Γοητευμένοι από τη μυθολογία μιας τσαμπουκαλίδικης ρώμης που ξεσπάει εναντίον των αδύνατων, των ξεριζωμένων ανενδοίαστη, δολοφονική, έτοιμη να καταλύσει κάθε έννοια δικαιο-σύνης, ανθρωπιάς, κάθε ποιότητα της δημοκρατίας.

Ναι. Είναι σκληρή η ανεργία. Είναι αφόρητο να νιώθεις αδύναμος και απροστάτευτος στον τόπο σου, εγκαταλειμμένος από εκείνους που ψηφίζεις εδώ και χρόνια για να σου εξασφαλίζουν τα ελάχιστα μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης. Αλλά αυτό που δεν κατανο-ούν όσοι γοητεύονται από το χρυσαυγίτικο τσαμπουκά εναντίον στόχων με τους οποίους σήμερα συμφωνούν είναι ότι αύριο θα πέσουν και οι ίδιοι θύματα των επι-κίνδυνων κριτηρίων περί του ποιος είναι ο «εχθρός».

Ο καθένας μπορεί να γίνει στόχος της τυφλής βίας των φασιστών, που μόλις πριν από μισό αιώνα άφηνε την Ευρώπη με τέτοιες πληγές, να θρηνεί τόσους θα-νάτους, που δεν φανταζόταν κανείς ότι θα επέτρεπαν ποτέ οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες να συντηρηθεί στα σπλάχνα τους το «αυγό του φιδιού». Το επέτρεψαν. Εί-ναι ευθύνη όλων εκείνων που δεν κατάφεραν να προ-στατέψουν τη δημοκρατία, να αφανίσουν τους νοσταλ-γούς της φαιάς φρίκης, αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε ολόκληρη την Ευρώπη, το 19% της Λεπέν, οι στυγνές δολοφονίες ενός φανατικού του μίσους στη Νορβηγία, η απειλή να μπει στην ελληνική Βουλή η Χρυσή Αυγή με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς και τις σβάστικες, λες και ξέχασε ο τόπος πόσο ακριβά πλή-ρωσε το ναζισμό, πόσες πληγές κουβαλάει από εκείνες τις εποχές, πόσοι δήθεν πατριώτες συνεργάστηκαν με το ναζί-εχθρό, έγιναν καταδότες συμπατριωτών τους που μάχονταν υπέρ της δημοκρατίας και της ελευθερί-ας, για να οικειοποιηθούν περιουσίες τους, τις οποίες ουδέποτε επέστρεψαν φυσικά.

Το μίσος, όταν ριζώσει, αφανίζει τα πάντα. Αρχί-ζει με ενόχληση που κατευθύνεται πρώτα στο σκούρο δέρμα, στο φτωχό ξένο που αναγορεύεται σε απειλή για το «ζωτικό χώρο» του Αθηναίου, και μετά κατευθύ-νεται προς οποιονδήποτε ντόπιο και ξένο τολμήσει να εκφράσει ανεκτικότητα και αποδοχή σε οποιαδήποτε διαφορά, από το χρώμα του δέρματος μέχρι τις ερωτι-κές επιλογές. Μισεί τη δημοκρατία ο φασισμός. Γι’ αυτό και θέλω να ελπίζω ότι η βαθιά μας πίστη σε αυτή θα είναι το ύστατο φράγμα σε μια κοινοβουλευτική εκπρο-σώπησή του, εξ ορισμού, άλλωστε, υποκριτική.

Τα απομεσήμερα του Σαββάτου στο Κέντρο δεν είναι όπως παλιά. Μια ζεστή ησυχία με περιτριγυρίζει καθώς περιμένω τον Aμερι-κανό Kurt Rosenwinkel, έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες της τζαζ στον κόσμο, να με συναντήσει. Προσκεκλημένος στη χώρα μας από την Guitarfor, είχε δώσει την προηγούμενη νύχτα συναυλία στο Γκάζι με μεγάλη επιτυχία και λίγο πριν από το ραντεβού μας έδωσε ένα σεμινάριο, πράγμα που σήμαινε πως ο χρόνος που θα μου διέθετε ήταν πολύτιμος και εγώ πολύ τυχε-ρός. Μπήκε στο κατάστημα με τις κιθάρες και αμέσως μετά τις συστάσεις μας έπιασε στα χέρια του μία από αυτές. Οι ήχοι που ξεπήδησαν από τα δάχτυλά του μαγικοί. «Πώς είσαι σήμερα;» τον ρώτησα χαλαρά. «Λίγο κουρασμένος από το ταξίδι, αλλά και χαρούμενος επειδή η συναυλία πήγε πολύ καλά! Μόνο που τώρα πεινάω λίγο...» Εως ότου έρθει το σάντουιτς με τυρί που του πα-ρήγγειλαν, αρχίσαμε να μιλάμε.

Η Ελλάδα του αρέσει, αλλά έχει να έρθει από τα μέσα των ’90s. Δεν πρόσεξε αλλαγές, επειδή ο χρόνος του είναι περιορι-σμένος, ένιωσε όμως πως όλοι εδώ είναι θερμοί μαζί του. «Μου αρέσει το ελληνικό κοινό και ναι, νομίζω ότι έχει την παιδεία που

χρειάζεται σε αυτό το δύσκολο εί-δος», μου λέει. Για την τζαζ σήμερα και τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους οι νέοι καλλιτέχνες σχολιάζει: «Ενώ πριν υπήρχε το μονοπώλιο των δισκογραφικών εταιρειών που παρακαλούσες να σε προσέξουν, τώρα συμβαίνει το ίδιο με το κοινό, επειδή υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που φτιάχνουν μουσική και την ‘ανεβάζουν’ παντού. Το σωστό βρίσκεται στη μέση: να μην είναι η φάση όπως παλιά, αλλά καλό είναι να υπάρχει ένα σύστημα φιλτραρί-σματος για νέα ταλέντα στη μουσι-κή βιομηχανία. Οταν οι δισκογρα-φικές εταιρείες άρχισαν να κάνουν κακή μουσική και ο κόσμος την αγόραζε, τότε θεώρησαν ότι δεν

χρειάζονται πια τους καλλιτέχνες». Τον ρωτάω για τη διαμάχη με τα πνευματικά δικαιώματα. «Είναι όντως η χρυσή ερώτηση», μου απαντά. «Ναι, υπάρχει σύγκρουση. Δεν συμφωνώ να είναι όλα δωρεάν! Πώς περιμένουν να κάνουμε μουσική; Οταν κάτι είναι δωρεάν, δεν εκτιμάται. Οι νέοι δεν θέλουν να πληρώνουν, οι καλλιτέχνες ωστόσο παλεύουν πολύ για το έργο τους».

Βλέπει να γίνεται κάποιος συμβιβασμός; «Δεν νομίζω ότι είναι μονομαχία μεταξύ καλλιτεχνών και κοινού, αλλά ένα τεχνο-λογικό ερώτημα», συνεχίζει. «Η βιομηχανία πρέπει να βρει λύση. Ο πατέρας ενός φίλου μου συνελήφθη επειδή ‘κατέβαζε’ μουσική στο σπίτι του, κάτι που δεν το θέλουμε, στο τέλος βέβαια όλο αυτό μάλλον προστατεύει τα δικαιώματά μας. Ξέρω ότι όσα λέω δεν αρέσουν, αλλά, αν το κοινό θέλει ποιότητα, τότε πρέπει να πλη-ρώνει. Βλέπεις, βάζουμε πολλή προσπάθεια και χρήμα και, αν δεν βγάζουμε λεφτά, τότε δεν θα μπορούμε να παίζουμε».

δδκκττο««ττωππττώεεππ‘αββφφννσσκκφφκκαα

Η δημοσιογράφος Δώρα Παυλίδου είναι μία από τους πολλούς συμμετέχο-ντες στην πρώτη και πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση με φωτογραφίες από την απολαυστική τεχνική Instagram που έχει φέρει τα πάνω κάτω στο χώρο της τέχνης. Στο Red Dot, στο Γκάζι.

Ο Πρόδρομος Τσινικόρης, ο τολμηρός και δημιουργικός «Αμ-λετ για έναν ηθοποιό και μια αυλαία», ενώ εκτίθεται στη θεατρι-κή σκηνή του Bios, προτιμά να μη στέκεται μπροστά στο φωτο-

γραφικό φακό. Παρόλα αυτά, μιλήσαμε για την παράσταση όπου παίζει, την οποία έχει επίσης μεταφράσει και σκηνοθετήσει.

Είδα τις προάλλες στο Μοναστηράκι live την

Αννα Μπουρμά να τραγουδάει τα «Ρόδα της Αυλής» της, κα-

θώς και μερικά άλλα υπέροχα διαχρονικά

τραγούδια καλλιτε-χνών που έχουμε

αγαπήσει και έπιασα τον εαυτό μου να

φωνάζει δυνατά: «Κι άλλο, κι άλλο!»

Ενα καλοκαιρινό βράδυ -πρέπει να ήταν δυο χρόνια νωρίτερα- σε ένα στενό δρόμο, κάθετο στην Πειραιώς στο Γκάζι, σε ένα εγκατα-λελειμμένο οικόπεδο ανακάλυψα έναν κήπο, ένα φυτεμένο κήπο με λαχανικά και λουλούδια μέσα στα χαλάσματα! Από τότε έχω περάσει αρκετές φορές από εκείνο το σημείο και πάντα νιώθω το ίδιο συναίσθημα που ένιωσα εκείνο το βράδυ.

Με λίγα λόγια, ένας υποδειγματικός αστικός κήπος, σε ένα οι-κόπεδο που διατηρεί ακόμη σπαράγματα από μνήμες περασμένων δεκαετιών, σε μια από τις πιο trendy περιοχές της πρωτεύουσας.

Ξαναθυμήθηκα τον κήπο στο Γκάζι όταν την περασμένη εβδομάδα διάβασα στο site της “Metropolis” (metropolispress.gr) το κείμενο του καλού συνεργάτη και φίλου Ανδρέα Γιαν-νόπουλου για την πρωτοβουλία μιας ομάδας νέων να βάλουν μπροστά ένα φιλόδοξο και απαιτητικό εγχείρημα: το gineagrotis.gr. Ενα εγχείρημα -στο έδαφος της κοινωνικής επιχειρηματι-κότητας- που αποσκοπεί στο να φέρει κοντά τους Αθηναί-ους καταναλωτές με νέους συ-νειδητοποιημένους παραγω-γούς αγροτικών προϊόντων.

Ο Ανδρέας χαρακτήρισε το εγχείρημα της ομάδας που διευθύνεται από τον 27χρονο Δημήτρη Κουτσολιούτσο ως Farmville στην πράξη! Και δεν έχει καθόλου άδικο, καθώς η «γέφυρα» του gineagrotis.gr δια-θέτει στον κεντρικό της πυρήνα και την προστιθέμενη αξία του παιχνιδιού. Για παράδειγμα, ο Αθηναίος ψαγμένος καταναλω-τής, πέρα από τα τετραγωνικά ενός χωραφιού στην Εύβοια που μπορεί να ...νοικιάσει, θα μπορεί να πιάσει χώμα στα χέ-ρια του, καθώς έχει το δικαί-ωμα να συμμετέχει στο φύτεμα των λαχανικών και να παρακο-λουθεί από κοντά ή από το σπίτι του (μέσω live streaming) την πρόοδο και την εξέλιξη της καλλιέργειας. Και όλα αυτά για να έχει κάθε εβδομάδα με ένα ελεγχόμενο, ανταγωνιστικό κόστος ένα καλάθι με λαχανικά στο σπίτι ή στη δουλειά του.

[Ανδρέας Γιαννόπουλος, Farmville στην πράξη, www.metropolispress.gr/thema/item/farmville-στην-πραξη?category_id=1]

Επιστρέφοντας στην εμπειρία που έζησα στο Γκάζι -λαχανικά και λουλούδια μέσα στα ...χαλάσματα-, συνειδητοποίησα πως η ιδέα ενός «αστικού κήπου» μπορεί να βρει εύκολα εφαρμογή σχε-δόν παντού στις γειτονιές της Αθήνας. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί να βοηθήσει τα μέγιστα μια σχετική πρωτοβουλία που βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη και οι Αθηναίοι θα μπορούν να συμμετέχουν ελεύθερα στα τέλη του ερχόμενου μήνα στον περι-βάλλοντα χώρο του Ζαππείου. Μέχρι τότε θα τα ξαναπούμε για πολύχρωμες λεπτομέρειες...

Κυριακή και επίσκεψη στην Εθνική Πινακοθήκη για τη Συλλογή του Ιδρύματος Α.Γ. Λεβέντη που θα διαρκέσει έως τις 3 Ιουνίου. Χαρήκαμε έργα των Μονέ, Σαγκάλ,

Ρενουάρ, Φραγκονάρ, Σισλέ, Ιακωβίδη, Γύζη, Τσαρούχη, Ράλλη (φωτό), Βολανάκη, Παρθένη, Πανταζή, Γκίκα, Μόραλη και πολλών άλλων μεγάλων ζωγράφων. Ηταν

ένα υπέροχο μεσημέρι γεμάτο αξέχαστες εικόνες!

Καλά τα μαχαίρια και τα πιρούνια, αλλά αποπυ-ρηνωτής κερασιών και ελιών δεν είναι. Εάν λοι-πόν και εσύ νιώθεις την κουζίνα σου άδεια, ήρθε η ώρα να της δώσεις νέο νόημα με το Cherry Chomper. Τοποθετείς στο στόμα του το επίμαχο κεράσι, πιέζεις το κεφάλι του προς τα κάτω και ένα δευτερόλεπτο αργότερα έχεις έτοιμο το φρού-το σου χωρίς το ενοχλητικό κουκούτσι. Το δόντι μπροστά εξασφαλίζει πως δεν θα έχεις ατυχήματα με τα δάχτυλά σου, ενώ η συσκευή μπαίνει στο πλυντήριο πιάτων και δεν χρειάζεται να την πλέ-νεις στο χέρι. Μπορείς να την κάνεις δική σου (ή δώρο στη μητέρα σου για να σου φτιάχνει γλυκά του κουταλιού) μόλις με 6,5 ευρώ από το amazon.

www.amazon.com

Πόσες φορές δεν σου έχει τύχει να σκουπίζεις τη σκόνη στο σπίτι σου και μόλις πας να την πετάξεις στα σκουπίδια να πέφτει πάλι έξω από το φαράσι; Ετοιμάσουν να πεις οριστικά αντίο και σε αυτό το ενο-χλητικό πρόβλημα χάρη στην ανα-κάλυψη του στούντιο Kawamura Ganjavian. Οπως φαίνεται και από τη φωτογραφία, πρόκειται για ένα φαράσι με ειδικά διαμορφωμένο πάνω μέρος, το οποίο λειτουργεί ως σωλήνας για να πετάς τα σκου-πίδια ομοιόμορφα. Βέβαια, δεν έχει βρεθεί εταιρεία να το βγάλει στην παραγωγή, αλλά, όπως όλα τα μεγάλα έργα τέχνης, θα κατα-φέρει να βρει το δρόμο προς την αναγνώριση που του αξίζει.

www.studio-kg.com

Τι κι αν η Apple κυκλο φόρησε το iPhone με βασική καινοτο-μία την οθόνη που αγγίζεις με τα δάχτυλά σου και όχι με πένα; Πάντα υπάρ-χουν και παρα-δοσιακοί τύποι, νοσταλγοί του παρελθόντος. Για αυτό η Ozaki κυκλοφόρησε την iCoat Finger, μια θήκη που όχι μόνο προστατεύει το κινητό σου με την αντιολισθητική της κατασκευή, αλλά ενσωματώνει και μία πένα στο πίσω μέρος της. Εχεις έτσι τη δυνατότητα να χρησιμοποιείς με νέο τρόπο προγράμματα ζωγραφικής, αλλά και παιχνίδια όπως το Cut the Rope και το Fruit Ninja. Είναι διαθέσιμη σε τέσσερα χρώματα (κόκκινο, λευκό, κίτρινο και μαύρο) και κοστίζει κάτι λιγότερο από 28 ευρώ.

ozakiverse.com

Στις 6 Νοεμβρίου θα κυκλοφορήσει τελικά η τέταρτη συνέχεια του Halo στο Xbox 360, η οποία σηματοδοτεί την επιστροφή του -θρυλικού πλέον- Master Chief. Τέσσερα χρόνια μετά το Halo 3, στόχος του κεντρικού ήρωα είναι να αντιμετωπίσει το πεπρωμένο του και το αρχαίο κακό πνεύμα που απειλεί τη μοίρα ολόκληρου του σύμπαντος. Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει μέχρι στιγμής γνωστά, το multiplayer θα είναι ριζικά ανανεωμένο σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια του franchise, ενώ νέα modes αναμένεται να κάνουν την εμφάνισή τους. Μερικούς μήνες υπομονή και θα δούμε αν θα καταφέρει να αποτελέσει άξιο διάδοχο των προκατόχων του οι οποίοι έχουν πουλήσει περισσότερα από 40 εκατομμύρια αντίτυπα και έχουν γίνει πηγή έμπνευσης για κόμικς μέχρι και για ταινίες μικρού μήκους.

halo.xbox.com

Οπαδοί και λάτρεις του Σαλβαντόρ Νταλί και του σουρεαλισμού, έφτασε η ώρα που πάντα περιμένατε. Το περίφημο ρολόι που απεικόνισε ο Ισπανός ζωγράφος στον πίνακα «Η εμμονή της μνήμης» κυκλοφορεί σε πραγμα-τικό και μάλιστα πλήρως λειτουργικό αντίγραφο. Ο σχεδιασμός του του επιτρέπει να σταθεί σε οποιαδήποτε επίπεδη επιφάνεια και να της δώσει ιδιαίτερο στιλ και παράλληλα η έλλειψη δείκτη δευτερολέπτων εξασφαλί-ζει χαμηλά επίπεδα θορύβου για όσους ενοχλούνται από το εκνευριστικό «τικ-τακ». Η τιμή του είναι ιδιαίτερα προσιτή, μόλις 11,5 ευρώ, οπότε κάνε χώρο στη βιβλιοθήκη σου και ετοιμάσου.

www.thinkgeek.com

Σε αυτές τις ανάγκες προσπαθούμε ως εταιρεία να απαντούμε με έργο. Στο πλαίσιο της εταιρικής μας φιλοσοφίας, στον πυρήνα της οποίας βρίσκονται οι έννοιες της προσφοράς και της συμμετοχής. Με συνέπεια στην 54χρονη συμπόρευσή μας με την ελληνική κοι-νωνία με τη σταθερή αρχή που θέλει την επιχειρηματική μας ανά-πτυξη να μεταφράζεται σε κοινωνικό μέρισμα. Γιατί το μέγεθος μιας επιχείρησης δεν μπορεί να μετράται μόνο σε αριθμούς, αλλά πρέπει να αποδεικνύεται και στην πράξη, με τη διαφορά που μπορεί να κάνει προς το καλύτερο σε επίπεδο ποιότητας ζωής της κοινωνίας.

Αυτή η αίσθηση της προσφοράς και συμμετοχής γίνεται ακό-μη εντονότερη, όταν αφορά τα παιδιά. Με στόχο το μήνυμα «Καλό για όλους» να γίνεται πράξη προσφοράς για εκείνους που το χρει-άζονται περισσότερο. Στα παιδιά που θα πρέπει να ονειρεύονται, όχι να χρειάζονται.

Τέτοια ήταν η περίπτωση του Συλλόγου Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια «Φλόγα», όπου για χρόνια, η απόκτηση σύγχρονου ακτινολογικού εξοπλισμού για την αντιμετώπιση του καρκίνου στα παιδιά αποτελούσε επιτακτική ανάγκη του Νοσοκο-μείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» και στόχο ζωής των μελών του Συλλόγου. Με την παρέμβαση της ΟΠΑΠ ΑΕ, σε σύντομο χρονικό διάστημα, η μακροχρόνια αυτή ανάγκη μετουσιώθηκε στη δημι-ουργία του πρώτου Ακτινοθεραπευτικού Κέντρου Παίδων, με πε-ρισσότερα από 75 παιδιά να έχουν λάβει στον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του την απαραίτητη θεραπευτική αγωγή.

Με την ίδια ταχύτητα σπεύσαμε να ανταποκριθούμε στα αιτή-ματα από φορείς όπως:• Σχολική Επιτροπή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Δήμου Αλε-

ξάνδρειας Νομού Ημαθίας • Ιδρυμα Κοινωνικής Εργασίας - «Κέντρο Αποκατάστασης Σπα-

στικών Παιδιών»• Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών και Νέων με

Αναπηρίες Δήμου Ερμούπολης• Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Κοινωνικής Φροντίδας

και Ανάπτυξης Δήμου Ρόδου (ΑΜΚΕ)• Σύλλογος Γονέων-Κηδεμόνων και Φίλων με Αναπηρία «Αγά-

πη» • Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού

Αναλαμβάνοντας τα κόστη αγοράς ειδικά εξο-πλισμένων ανά περίπτω-ση οχημάτων, δίνοντας μια λύση στο πρόβλημα της μετακίνησης των με-λών τους.

Με το σκοπό αυτό στηρίξαμε οικονομικά την Πανελλήνια Ενωση Αγώνα κατά του Νεανικού Διαβήτη, διασφαλίσαμε τη συνέ-χιση του προγράμματος του Συνδέσμου Θεραπευτικής Ιππασίας Ελλάδας για τα παιδιά με αναπηρία και νοητική στέρηση και ενι-σχύσαμε την Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκαταστάσε-ως Αναπήρων Παιδιών (ΕΛΕΠΑΠ) για την κατασκευή και τον εξοπλισμό ειδικού χώρου για την υλοποίηση του εξατομικευμέ-νου για κάθε βρέφος «Προγράμματος Βρεφών» που αφορά τον έγκαιρο εντοπισμό και την αποτελεσματικότερη αποκατάσταση των προβλημάτων ανάπτυξης βρεφών.

Και με την προσδοκία ενός παιδικού χαμόγελου, οργανώσαμε σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο γιορτές για παιδιά που φι-λοξενούνται σε συλλόγους και θέσαμε σε εφαρμογή το πρόγραμμα φιλοξενίας παιδιών και νέων στους αγώνες των πρωταθλημάτων των Superleague, Footballeague και Footballleague 2.

Κλείνοντας, το έτος 2012 μας βρήκε στους... δρόμους, οργα-νώνοντας 53 εορταστικές εκδηλώσεις για τα παιδιά 17 δήμων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και σχεδιάζοντας μια χρονιά όπου θα επενδύσουμε ακόμη περισσότερο στα παιδικά όνειρα.

Διαβήτη διασφαλίσαμε τη συνέ

PUBL

I

Υπάρχουν κάποια παιδικά όνειρα που αφορούν πράγματα απτά. Που έχουν να κάνουν με πρακτικές ανάγκες, όχι με παιδικές επιθυμίες.

Η κανονική διάρκεια του ελληνικού πρωταθλήματος έφτασε στο τέλος της και σύσσωμος ο ποδοσφαιρικός πλα-νήτης τα έχει βάψει μαύρα. Oι λόγοι είναι προφανέστατοι. Κάνοντας μια σούμα -που λένε και στα καφενεία- το αποτέλεσμα είναι πιο μαύρο και από τον Μπέλεκ και λίγο πιο άσχημο από τον Παντελή τον Καφέ. Στο φετινό πρωτάθλημα η ομάδα μας έκανε αρ-νητικό ρεκόρ ως προς την συγκομιδή βαθμών και την προσέλευση κόσμου. Αδίκως; Οχι βέβαια...

Για την επερχόμενη χρονιά οι προ-βλέψεις είναι δυσοίωνες. Στην ομάδα της ΑΕΚ θα υπάρξει ύφεση και για το 2013 και ενδεχομένως να μην μπορέ-σει να βγει στις αγορές ούτε το 2014 (η επικαιρότητα μού έχει προσφέρει μάστερ στα οικονομικά). Το μοναδι-

κό φως στο τού-νελ προέρχεται από το φακό που κρατάει ο Ντέ-μης, ο οποίος προσπαθεί να βρει χορηγούς, επιχειρηματίες και γενικότερα... χρήματα, ούτως ώστε να ανα-σάνει η ομάδα.

Ελπίζουμε η επιστροφή του στα της διοίκησης να μη φέρει -εκ νέου- αντι-παλότητα στις τάξεις των οπαδών, άλλα όραμα και ελπίδα.

Το έργο του όμως θα είναι πολύ δύσκολο, διότι έχει να φτιάξει μια ομάδα από την αρχή. Είναι χαρακτη-ριστικό πως για να ξαναγίνει η ΑΕΚ βιώσιμη χρειάζεται τουλάχιστον μια ντουζίνα ποδοσφαιριστές και έναν προπονητή. Ο αγαπημένος, κατά τα άλλα, «Κωστέ» δυστυχώς πρέπει να προστεθεί στην ατελείωτη λίστα ανέρ-γων του ΟΑΕΔ, γιατί για προπονητής δεν κάνει.

Οσο για την παρωδία των play-offs που πλησιάζει, δεν με αγγίζει ούτε στο ελάχιστο. Προτιμώ να βλέπω Κινέζους να παίζουν πινγκ-πονγκ μέχρι να πέσω κάτω από τη ζαλάδα, παρά να δω 22 αγγαρειομάχους να παλεύουν για την έξοδο στο Champions League. Λες και, αν καταλάβουν την πρώτη θέση, θα προκριθούν στους ομίλους...

Ο James Harden των Oklahoma City Thunder είδε αστεράκια έπειτα από την αγκωνιά με την οποία τον φιλοδώρησε ο Metta World Peace των Lakers. Και επειδή εκεί στο NBA δεν αστειεύονται με αυτά τα πράγματα, ο κύριος «Παγκόσμια Ειρήνη» έφαγε τιμωρία επτά αγω-νιστικών. Μια άποψη, βέβαια, που δεν φαίνε-ται να συμμερίζεται η γιαγιά της φωτογραφίας.

Σε μια άκρως καλοκαιρινή εικόνα, η Βραζιλιάνα αθλήτρια του μπιτς βόλεϊ Maria Antonelli προσπαθεί να προλάβει την μπάλα και να τη δώσει στη συμπαίκτριά της Talita Antunes κατά τη διάρκεια του τελικού του 2012 Brasilia Open. Τελικώς, ηττήθηκαν με σκορ 2-0 από τις Κινέζες Chen Xue και Xi Zhang.

Αυτή η σχέση λατρείας ανάμεσα στον Ερνέστο Βαλβέρδε και τον κόσμο του Ολυμπιακού, αν και πρωτοφανής, δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Οφείλεται στο ποιόν αυτού του ανθρώπου, που κάθε μία από τις ημέ-ρες που κόσμησε τον πάγκο της ομάδας δεν σταμάτησε να μοιράζει απλόχερα μαθήματα ήθους και επαγγελματισμού. Οπως και πολλοί άλ-λοι, έτσι και εγώ θεωρώ πως δεν έχει μπει ακόμη τελεία στο κεφάλαιο Βαλβέρδε. Αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει για να καθοδηγήσει -με αυτή του την εκνευριστική ηρεμία και σιγουριά- την ομάδα σε νέες χαρές και επιτυχίες. Ας αποτελέσει η κατάκτηση του Κυπέλλου το ερχόμενο Σάββατο το καλύτερο «αποχαιρετιστήριο» πάρτι που θα ενδυναμώσει την επιθυμία της επανένωσης εκατέρωθεν...

Γράφει ο Πύρρος Δήμας στο Protagon: «Δεν έχω ανάγκη να μπω στην πολιτική. Η πατρίδα είναι που έχει ανάγκη και μας χρειάζεται όλους. Να θυμίσω σε όλους ότι η σκληρή δουλειά, η μεθοδικότητα και η προσήλωση σε στόχους οδηγούν σε θεαματικά αποτελέσματα».

Και συνεχίζει: «Από μένα δεν πρόκειται να ακούσετε λέξη για κομματικές αντιπαραθέσεις. Δεν πρόκειται να με δείτε σε συζητήσεις για την απόδοση ευθυνών. Η προσπάθεια που πρέπει να ξεκινήσει από εδώ και πέρα είναι εθνική και βρίσκεται πάνω από κόμματα και προσω-πικές φιλοδοξίες. Το όνομα της Ελλάδας είναι μεγάλο και πρέπει να παραμείνει μεγάλο».

Τα διαβάζω όλα αυτά και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Προσοχή, δεν είμαι κανένας τύπος που αντιμετωπίζει τους αθλητές ως πε-ρίεργα έντομα και τους αρσιβαρίστες ως κτή-νη. Τα ζουμιά με πήρανε το ’92 όταν ο Δήμας κέρδισε το πρώτο του χρυσό στη Βαρκελώνη, τόσο με είχε συγκινήσει το παλικαράκι από τη Χειμάρρα που πέρασε νύχτα τα σύνορα για να τιμήσει την πατρίδα. Αλλά αυτό εδώ; Το πα-ραμύθι ότι «η σκληρή δουλειά, η μεθοδικότη-τα και η προσήλωση σε στόχους οδηγούν σε αποτελέσματα»; Θα ήθελα να επισημάνω στον Πύρρο ότι και στην Ελλάδα και στην Ισπανία και σε πολλές ακόμη χώρες μεγαλώνει μια νέα γενιά overqualified πτυχιούχων, μια γενιά πι-τσιρικάδων που σκίστηκαν στα θρανία και στα πανεπιστήμια και δεν έχουν απολύτως τίποτα να κάνουν, δεν περισσεύει καμία δουλειά για πάρτη τους. Το έχει υπόψη του; Καταλαβαίνει τι υπόσχεται και σε ποιους;

Οσο για τις κομματικές αντιπαραθέσεις και την εθνική προσπάθεια, είμαστε πολύ κοντά στην επέτειο της 21ης Απριλίου για να ηχούν ωραία στα αυτιά μου. Και εκείνο το «δεν πρόκειται να με δείτε σε συζητήσεις για την απόδοση ευθυνών» πώς του ήρθε; Τις βαριέται τις συζητήσεις αυτού του είδους ή δεν ξέρει τι θα πει ευθύνη; Αναρωτιέμαι αν πρέπει να του στείλω μια φωτογραφία του Τσοχατζόπουλου ή να του υπενθυμίσω το «Κάτθανε Διαγόρα, ουκ εις Ολυμπον αναβήση».

Οσοι θεωρούσαν πως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα θα ήταν το ζευγάρι του τελικού δι-αψεύστηκαν πανηγυρικά. Και οι δύο φάνηκαν κα-τώτερες των προσδοκιών, με την απόδοσή τους να κυμαίνεται σε μέτρια επίπεδα.

Τι έφταιξε; Σίγουρα η κούραση από το El Clasico του Σαββάτου ήταν σημαντική, δεν αποτε-λεί όμως τη μοναδική αιτία. Η Ρεάλ Μαδρίτης, για παράδειγμα, ήταν χειρότερη στο παιχνίδι του Μο-νάχου, το οποίο προηγήθηκε χρονικά του ισπανι-κού ντέρμπι. Το τελικό 2-1 την κολάκευε και, αν οι Βαυαροί ήταν λίγο πιο προσεκτικοί, θα μπο-ρούσαν να εξασφαλίσουν σκορ πρόκρισης από τότε. Στον επαναληπτικό οι Μαδριλένοι έπαιξαν καλύτερα, τα πόδια τους όμως ήταν αρκετά βαριά και δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τις κούρσες του Ρόμπεν και του Ριμπερί. Σε τελική ανάλυση, η αίσθηση που άφησαν τα δύο παιχνίδια είναι πως προκρίθηκε η καλύτερη ομάδα.

Στην περίπτωση της Μπαρτσελόνα τώρα, εμφανίστηκαν δύο προβλήματα στα οποία ο σύλ-λογος δεν μας είχε συνηθίσει: στον πρώτο αγώνα έδειξε έλλειψη αποτελεσματικότητας και στο δεύ-τερο έλλειψη ικανότητας να ανοίξει την κλειστή άμυνα των Αγγλων. Μπορεί, λοιπόν, στο Λονδίνο να ήταν καλύτερη από την Τσέλσι, όσο όμως δεν στέλνεις την μπάλα στα δίχτυα, νίκες δεν παίρνεις. Στον επαναληπτικό, από την άλλη, αν και βρέθη-

κε με έναν παραπάνω παίκτη από το 37΄ μετά την ανόητη αποβολή του Τέρι, επανέλαβε έναν αγώνα που έμοιαζε πάρα πολύ με αυτόν απέναντι στην Ιντερ το 2010. Ετσι, αν και πίεσε, απορρυθμίστηκε και έμεινε στο καναβάτσο.

Κάτι, βέβαια, που δεν θα μπορούσε να μεί-νει ασχολίαστο είναι η συμπάθεια που κέρδισαν οι ομάδες που πέρασαν. Και αν στην περίπτωση του αντιπάλου της Ρεάλ τα πράγματα είναι απλά -Μου-ρίνιο και Ρονάλντο είναι αντιπαθείς σε πολύ κό-σμο, ενώ και η Μπάγερν ήταν σε γενικές γραμμές καλύτερη-, όταν η κουβέντα έρχεται στην Μπαρ-τσελόνα, είναι αρκετά πιο δύσκολο να εντοπιστούν τα αίτια. Ενας πιθανός λόγος είναι το ψυχωμένο ποδόσφαιρο των Αγγλων και ειδικά του μεγάλου Ντιντιέ Ντρογκμπά, που δεν γινόταν να αφήσει κά-ποιον ασυγκίνητο. Ενας άλλος, ο άδικος τρόπος με τον οποίο είχαν αποκλείσει την Τσέλσι πριν από τρία χρόνια και η αίσθηση απονομής δικαιοσύνης, έστω και καθυστερημένα.

Οσον αφορά, τέλος, τον τελικό της 19ης Μαΐου, έχει φαβορί. Λέγεται Μπάγερν Μονά-χου, παίζει στην έδρα της και μάλιστα απέναντι σε μία Τσέλσι που θα έχει αρκετές σημαντικές απουσίες. Οπως έδειξαν παρόλα αυτά οι ημι-τελικοί, όλες οι προβλέψεις δεν αξίζουν τίποτα μόλις ξεκινήσει το παιχνίδι.

Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, Τσέλσι και Μπάγερν Μονάχου απέκλεισαν το ισπανικό δίδυμο και κέρδισαν τη συμπάθεια του κόσμου.

Ασε τον Κόναν να βγει ξανά από μέσα σου, Κριέ. Εσύ μόνος πάνω στο λόφο, όλοι οι εχθροί σου (βλάκες στη δουλειά, ντεντλάιν, τσάι με τη για-γιά) καταπάνω σου και με γυαλισμένο μάτι κό-βεις κεφάλια και, κατ’ επέκταση, τους κόβεις το βήχα. Κοίτα να κοιμάσαι καλά, Κόναν, γιατί η μάχη θα κρατήσει μέρες.

Εσύ, Ταύρε, μην ανησυχείς, μπορεί κάποιοι οφιούχοι να θέλουν να σε ρίξουν, πρέπει όμως να σταθείς στο ύψος σου, να ιδρώσεις τη φανέ-λα, να τιμήσεις την κρίση εκείνων που διάλεξαν να σε υποστηρίξουν. Αυτή η Κυριακή θα κρίνει την υπόλοιπη χρονιά σου, για αυτό συγκεντρώ-σου και ετοιμάσου.

Ο δε Δίδυμος είναι έτοιμος να βρει πόσο έχει εξασκήσει την αρετή της υπομονής. Γιατί θα χρειαστεί η υπομονή του υπό διάφορες συν-θήκες. Λίγο το αφεντικό που θα έχει ξυπνήσει στραβότερα, λίγο τα φανάρια στο δρόμο που θα είναι εναντίον του, λίγο τα οικονομικά - βασικά πολύ τα οικονομικά. Πο... Υπομονή, Δίδυμε.

Κάνε ένα διάλειμμα την Τετάρτη, Καρκίνε, γιατί κινδυνεύεις να κάψεις τις τουρμπίνες σου μετά το έντονο Σαββατοκύριακο που θα έχεις. Εντονο από οικογενειακές υποθέσεις, αλλά και από ξεσαλώματα σε πάρτι σε κάποια υπόγεια διά-βαση της Αθήνας. Προσπάθησε να κρατήσεις τις ισορροπίες, γιατί τι μας έχει μείνει, ρε Καρκίνε;

Πρόσεχε τι υπόσχεσαι στους φίλους σου, Λέοντα, γιατί θα περιμένουν να το τηρήσεις. Αν τους έταξες ψαράκι στα Πετράλωνα το Σάββατο, φρόντισε να έχεις Σάββατο να τους αφιερώσεις. Ευτυχώς, η τύχη είναι με το μέρος σου και θα λει-τουργήσει διορθωτικά σε διάφορες καταστάσεις.

Θα έχεις μια πελώρια λαχτάρα για ονειρο-πόληση, Παρθένε, στα μέσα της εβδομάδας. Μιλάμε όμως για ονειροπόληση σε επαγγελμα-τικό επίπεδο. Δεν θα βλέπεις μπροστά σου, θα κινδυνεύεις να σε πατήσουν μηχανάκια, θα σε κερνάνε παγωτό και δεν θα το παίρνεις χαμπάρι, θα χάνεις κάθε μέρα τις οικογενειακές ιστορίες. Μήπως να κλειδωνόσουν σπίτι;

Αντιμετωπίζεις, Ζυγέ, αυτά που κάνεις σαν να είσαι σε γιάφκα, με την ίδια μυστικότητα

και ένοχη διάθεση. Φρόντισε να ανοιχτείς αυτή την εβδομάδα, γιατί τώρα έχεις τη διάθεση και υπάρχουν αυτιά που θα ακούσουν. Για να κατα-λάβεις ότι αυτό που πέρναγες για γιάφκα ήταν παιδικός σταθμός.

Η δημιουργικότητά σου παίρνει φωτιά, Σκορπιέ, και εσύ το παίζεις πυροσβέστης με τη μεγάλη μάνικα. Ασε τη να κάνει τα δικά της, εσύ δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Βγες στου Φι-λοπάππου με μπερέ και κάνε το γραφικό. Ολα αυτά μέχρι την Τετάρτη, μετά αρχίζει το ψήξιμο (ψάξιμο-πήξιμο), οπότε κοίταξε να έχεις κάνει το θαυματάκι σου μέχρι τότε.

Μεγάλη πόρτα θα διαβείς και μάλλον των συνόρων. Θα είν’ ο δρόμος σου μακρός, μα εσύ είσαι Τοξότης, και του γιαλού τα κύματα ποτέ δε σε τρομάξαν. Μα να ’χεις τρόφιμα πολλά, και τα γερά παπούτσια, πρέπει να είσαι έτοιμος για το μεγάλο διάβα. Κι αν στην Ιθάκη σου έφτασες, κάτσε να ξαποστάσεις, χάρηκα που σε γνώρισα, του μοσχοαναθρεμένου.

Μάζεψε την πνευματική σου ενέργεια που είναι πεταμένη σε όλες τις γωνιές του σπιτιού σου και όλες τις γωνιές της Αθήνας, Αιγόκερε. Είναι εβδομάδα spring cleaning, από αυτές που συμμαζεύεσαι για να παλέψεις -ή απλά να απο-λαύσεις- τις επόμενες. Αυτό σημαίνει επίσης να μην το παρακάνεις το Σάββατο. Θα το επαναλά-βω, Αιγόκερε: Μη διονυσιαστείς το Σάββατο!

Θυμάσαι που είχες καταχωνιάσει κάπου ένα σχέδιο ανάγκης; Είναι ώρα να βρεις αυτό το συρ-τάρι του μυαλού σου και να το βγάλεις πάλι στην επιφάνεια. Γιατί υπάρχουν στιγμές, Υδροχόε, που τα καλύτερα σχέδια δεν πηγαίνουν όπως τα περίμενες. Ευτυχώς πάντως που το είχες προ-βλέψει. Ή μήπως όχι;

Ο νους σου πάει στο κακό, Ιχθύ, αλλά δεν πρέπει. Χωρίς να το ξέρεις, η θεούλα η Τύχη κάνει τα δικά της. Απλά εσύ μην κουνάς το χέρι σου μαζί με την Αθηνά, γιατί έχεις κάπως την τάση τελευταία να τα κάνεις πολύ χειρότερα. Ασε τα να κυλήσουν και διόρθωνε ένα τσικ, όπου χρειάζεται.

Η ΙΚΕΑ συστήνει ένα μονα-δικό, διασκεδαστικό τρόπο να φτιάξεις αυτό που ονει-ρεύεσαι για την κουζίνα και τις ντουλάπες σου. Η εύχρη-στη διαδικτυακή εφαρμογή σχεδιασμού χώρων στο site της εταιρείας δίνει σε όλους τη δυνατότητα να ανακαλύ-ψουν, να συνδυάσουν και τέ-λος να δημιουργήσουν τις κουζίνες Faktum, καθώς και τις ντουλάπες Pax εύκολα και προπάντων δημιουργικά, από το σπίτι τους πριν επισκεφτούν ένα από τα υπάρχοντα καταστήματα. Το λογισμικό επιτρέπει να δοκιμά-σεις όσους συνδυασμούς επιθυμείς, ανάλογα με το χώρο που διαθέτεις, τις προσωπικές σου ανάγκες και φυσικά τη φαντασία σου. Μια δοκιμή στην ιστοσελίδα www.ikea.gr θα σε πείσει.

Τη δυνατότητα να σερφάρεις από το κινητό σου όποτε το θελήσεις σου προσφέρει πλέον η Wind μόνο με ένα ευρώ την ημέρα χάρη στο Wind Mobile Internet Daily. Πρόκειται για ένα «ημερήσιο πάσο» για όλους τους συνδρομητές συμβολαίου (ιδιώτες και εταιρικούς) της εταιρείας, καρτο-σύνδεσης και καρτοκινητής, χωρίς ενσωματωμένη χρήση ίντερνετ ή επι-πρόσθετο πακέτο ίντερνετ, που αντικαθιστά τις υπάρχουσες χρεώσεις ανά ΚΒ που ίσχυαν ως σήμερα. Το πρόγραμμα προσφέρει έως 20 MB χρήσης εντός Ελλάδος ανά ημέρα, ενώ σε ενημερώνει άμεσα με sms μόλις φτά-σεις το όριο αυτό. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείς να επισκεφθείς το www.wind.com.gr ή ένα από τα καταστήματα Wind σε όλη την Ελλάδα.

Την ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες να βρεθούν ως support acts στην ίδια σκηνή με ένα θρυλικό συγκρότημα δίνει ξανά η Cosmote ως Μέγας Χο-ρηγός της συναυλίας των Red Hot Chili Peppers που θα πραγματοποιηθεί στις 4 Σεπτεμβρίου του 2012 στο ΟΑΚΑ. Ο τυχερός ή οι τυχεροί που θα ανοίξουν τη συναυλία των Red Hot Chili Peppers θα αναδειχθούν και φέτος από διαγω-νισμό στο www.jumpingfish.gr, που είναι ήδη σε εξέλιξη και θα ολοκληρωθεί στις 13 Μαΐου. Εάν θέλεις να πάρεις και εσύ μέρος, θα πρέπει απλά να ανεβάσεις το τραγούδι σου στο Jumping Fish έως τις 11 Μαΐου. Στη συνέχεια, το κοινό, η κριτική επιτροπή και τελικά οι Red Hot Chili Peppers θα ψηφίσουν το συγκρότημα ή τον καλλιτέχνη που προτιμούν, ενώ 50 τυχεροί συμμετέχοντας σε κλήρωση θα κερδίσουν εισιτήρια για τη συναυλία.

ιτική

Την ανάγνωση των αποφάσεων της Δικομματικής Επιτροπής για τα debates που θα γίνουν ή δεν θα γίνουν. Ας τους πει κάποιος ότι το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι οι εμφανίσεις των πολιτικών αρχηγών στην τηλεόραση. Οτι είναι εξοργιστικό να μην μπορούν μια χούφτα άνθρωποι να συνεν-νοηθούν για τον τρόπο με τον οποίο θα μας προβάλουν τις απόψεις τους. Οι μεν θέλουν το ένα, οι δε θέλουν το άλλο. Εμείς θέλουμε πιο ουσιαστικά πράγματα. Να εκλεγούν αυτή τη φορά πολιτικοί που να νοιάζονται για αυτό τον τόπο. Πόσο δύσκολο είναι να το καταφέρουμε;

Τη βόλτα προς την πλα-τεία Αγίας Ειρήνης, όπως τουλάχιστον την επιθυ-μούσα. Εχω προσπαθήσει πολλές φορές να καθήσω στο Tailormade, το ομο-λογώ. Ποτέ δεν βρίσκω τραπέζι, καρέκλα, χώρο στο μπαρ. Αυτό που είδα, όμως, το προηγούμε-νο Σάββατο δεν το έχω ξαναδεί. Ολα τα μαγαζιά της περιοχής είχαν κόσμο, αλλά μπροστά από το συ-γκεκριμένο γινόταν χαμός. Ο κόσμος έφτανε μέχρι τα κάγκελα της εκκλησίας. Αλλοι με ένα ποτό στο χέρι, άλλοι καθισμένοι στα πεζούλια, κάποιοι απλώς περαστικοί. Ολοι όμως εκεί, μπροστά από την πόρτα του, δηλώνοντας το «παρών» στο πιο in σημείο της πόλης! Φυσικά δεν χώραγα και κατέληξα στη δεύτερη -αν και συμπαθη-τική- επιλογή μου.

Το τηλεφώνημα με τη Ρ. Το βράδυ της περασμένης Τρίτης. «Θα σε στεναχωρήσω», είπε, «μπες στο Facebook, νομίζω πως πέθανε ο Δέλλιος». Τα στοιχεία ήταν αρκετά. Ο Βασί-λης Δέλλιος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών, αφήνοντας πίσω του μεγάλο συνθετικό έργο. Το Απολλώνιο Ωδείο, που ο ίδιος ίδρυσε το 1972, δεσπόζει στο νεοκλασικό της οδού Αριστοτέλους και δίνει την ευκαιρία σε δεκάδες παιδιά να γνωρίσουν τη μαγεία της κλασικής μουσικής. Ανάμεσα σε αυτά και εγώ, και η αδερ-φή μου, και πολλοί άλλοι. Ολοι μας δώσαμε εξετάσεις με πόδια που έτρεμαν μπροστά του, όλοι μας τον αγαπήσαμε, όλοι μας στεναχωρηθήκαμε για την απώλεια. Ολοι θα κοιτάμε πάντα την πόρτα του γραφείου με τον τίτλο «Διεύθυνση» και θα περιμένουμε να τον δούμε στην καρέκλα του να γράφει ένα ακόμα έργο. Καλό ταξίδι!

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου επιστημονικής είδησης. Ανήμερα της επετείου της χειρό-τερης πυρηνικής καταστροφής στην ιστορία, έλεγε η είδηση, η Ουκρανία άρχισε την κατασκευή μιας νέας σαρκοφάγου γύρω από την κατεστραμμένη Μονά-δα 4 του πυρηνικού σταθμού του Τσερνόμπιλ. Το τσιμεντένιο περίβλημα που κατασκευάστηκε πρόχειρα μετά το ατύχημα έχει παρουσιάσει ρωγμές, από τις οποίες θα μπορούσαν να απε-λευθερωθούν μεγάλες ποσότητες ραδιενεργής σκόνης. Εικοσι έξι χρόνια μετά το ατύχημα και οι μνήμες είναι ακόμα νωπές στα 2.600 τετραγωνικά χιλιόμετρα που έχουν μολυνθεί. Η νέα σαρκοφάγος και οι γύρω εγκατα-στάσεις, μεταξύ των οποίων ένας χώρος αποθήκευσης πυρηνικών αποβλήτων, θα κοστίσουν πε-ρίπου 1,31 δισ. δολάρια και θα ολοκληρωθούν το αργότερο ως το 2015. Δεν άντεξα περισσότε-ρες λεπτομέρειες.

ΟΜΙΛIΑ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤH ΤΗΣ ΤΡAΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛAΔΟΣκ. ΓΕΩΡΓIΟΥ Α. ΠΡΟΒOΠΟΥΛΟΥ

ΣΤΗΝ 79Η ΕΤΗΣΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΟΧΩΝ 24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

TΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣΕΥΡΩΣΥΣΤΗΜΑ