Metropolis

Το ταξίδι Φεστιβάλ και όχι μόνο Τετ α τετ

13 -20.06.2013

www.metropolispress.gr

ΦΥΛΛΟ 1032

Η Νατάσα Μαστοράκου συναντάει στα Σφαγεία την κομπανία της Στέλλας

Ο Νικήτας Καραγιάννης πέρασε ένα δεκάλεπτο παρέα με τον Ιθαν Χοκ

Ο Γιώργος Λούκος ξεδιπλώνει το όραμά του στην Κατερίνα Ι. Ανέστη

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Μια κολεκτίβα καλλιτεχνών που την ενώνει το αίσθημα αλληλεγγύης και η μουσικήΜ λ ίβ λλ ώ ώ

Μόνο αγάπη!

Index

Η νέα γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών προτάσσει την αλληλεγγύη απέναντι στο μίσος, τον φόβο και τον διχασμό

ΑΓΑΠΗ ΡΕ+...26

Το καλλιτεχνικό στέκι των Εξαρχείων μέσα από τα μάτια ενός εκ των ιδιοκτητών του

Θαλασσινός...31Η Μαρία Μαρκουλή τριγυρνά την Αθήνα μέσα από το Google maps

Πόλη...10

Ο Νικήτας Καραγιάννης βρέθηκε στην πρεμιέρα της ταινίας και μίλησε με τους πρωταγωνιστές και τον σκηνοθέτη

Before Midnight...28

Μια πλατφόρμα έξυπνων ρούχων που συνδυάζει το ένδυμα μαζί με software και hardware

Human Electric...11

Ο απολογισμός της τρίτης σεζόν της σειράς που έχει καθηλώσει ολόκληρο τον κόσμο

GoT...34

Η M media διεκδικεί δύο βραβεία στον μεγάλο διαδικτυακό διαγωνισμό

e-awards...9

H Metropolis μπήκε στα Σφαγεία της οδού Πειραιώς και συνάντησε τους πρωταγωνιστές της παράστασης

Στέλλα travel...36

Eπιστρέφουν στη δισκογραφία με νέο άλμπουμ και μια πανηγυρική συναυλία

Κίτρινα Ποδήλατα...30

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου κάνει ήδη τα σχέδιά του για την επόμενη χρονιά

Λούκος...32

Στo Μοναστηράκι...

Πριν τα Μεσάνυχτα. Ο Iθαν Χοκ και η Ζιλί Ντελπί ζουν τον έρωτά τους στην Ελλάδα. Athens Pride 2013. Ενωμένοι και περήφα-νοι με σύνθημα... Η Αθήνα δικιά μας! Αγά-πη Ρε+. Μια μεγάλη παρέα αγαπημένων

τραγουδιστών απαντά στην κρίση με... αγάπη! «Ο Κύκλος». Ο Γιώργος Καραμίχος σκηνοθετεί δέκα σεξουαλικές ιστο-ρίες. Κίτρινα Ποδήλατα και Φίλοι. Μία συναυλία-γιορτή με αφορμή ένα νέο άλμπουμ...

Mstories 72

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPressΙδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr]Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr]

Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

METROPOLIS

Οι μέρες της αφθονίας μου

Το λυσσασμένο ζώο

Πήγα σχολείο εκεί, παραδίπλα από την ΕΡΤ. Δυο φορές, μάλιστα, μας πήγαν μέχρι το ραδιομέγαρο. Εκδρομή. Για εκπαιδευτικούς λό-γους. Να δούμε πώς λειτουργεί η τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Χαι-ρόμουν εγώ γιατί υπήρχε και ένας μύθος στο παιδικό μυαλό μου: Λι-λιπούπολη, Φρουτοπία, τα Κυριακάτικα μεσημέρια με την ΕΡΑ Σπορ. Φυσικά, το θέμα δεν είναι συναισθηματικό. Αν αρχίσει ο καθένας με τις αναμνήσεις του, δεν θα βγάλουμε άκρη. Γιατί άλλος θα πει ότι δεν του άρεσε η ΕΡΤ. Οτι δεν άκουγε το Τρίτο Πρόγραμμα. Οτι το “Downton Abbey” είναι βαρετό. Οτι η ΕΤ3 τον μπέρδευε στο ζά-πινγκ. Οχι, το θέμα δεν είναι συναισθηματικό. Είναι πολιτικό, είναι κοινωνικό. Είναι πολύπλοκο. Και είναι τρομακτικό.

Τρομακτικό σε πολλά επίπεδα. Για το προφανές, πρώτα από όλα. Για τους 2.600 εργαζόμενους. Για τους ανθρώπους δηλαδή που δεν έφταιγαν για τίποτα από όσα έκαναν την ΕΡΤ να φτάσει στο σημείο αυτό. Τρομακτικό, γιατί κάποιοι κρύβονται πίσω από μια καραμέλα και θεωρούν «ευτύχημα» το κλείσιμο της ΕΡΤ που τόσα χρόνια την

«πληρώναμε». Τρομακτικό, γιατί η Κυβέρνηση φέρεται πλέον έτσι. Σαν ένα λυσσασμένο ζώο. Απελπισμένο. Σε σύγχυση. Που τρώει από τις σάρκες του. Θυμίζω ότι προ μηνών την πλήρωσε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Μικρότερο σε εμβέλεια από την ΕΡΤ, πέρασε λίγο στα ψιλά γράμματα. Τις προάλλες μάθαμε για το σχέδιο εξόντωσης των Δημόσιων Βιβλιοθηκών. Και ένα ωραίο πρωί θα κλείσουν και τα Δημόσια Σχολεία και τα Δημόσια Πανεπιστήμια. Γιατί όχι και τα Δημόσια Νοσοκομεία.

Αυτό το ξαφνικό λουκέτο στην ΕΡΤ θα μείνει στην ιστορία. Είναι από τις φορές που βλέπεις κάτι και το καταλαβαίνεις αμέσως. Δεν χρειάζεται να περάσουν τα χρόνια για να αποδειχτεί. Θα μείνει στην ιστορία ως η κορυφαία πράξη (μέχρι σήμερα) απελπισίας των κυ-βερνώντων να διαχειριστούν την κρίση. Χαρακτηριστικό της εποχής μας. Αυτό που γράφει κάπου ο Παλάνιουκ: «Θα μας θυμούνται πε-ρισσότερο για αυτά που καταστρέψαμε, παρά για αυτά που δημι-ουργήσαμε».

Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

4

Στον Χόντο

Στην Κύπρο χρησιμοποιούν μια έκφραση που λέει «ο τόπος είναι οι άνθρωποι», θέλοντας να δείξουν ότι ο τόπος δεν παίζει ρόλο και εξαρτάται από τους ανθρώπους που τον φτιάχνουν με την παρουσία (ή την απουσία) τους. Ο χώρος μιας συναυλίας αποδεικνύεται κάποιες φορές ο πιο καθοριστικός παράγοντας της επιτυχίας της.

Αφορμή για αυτές τις σκέψεις είναι η είδηση ότι την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας των εισιτηρίων της συναυλίας της Diana Krall για την εμφάνισή της στο Ηρώδειο την 1η Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2013, έφυγαν στην προπώληση περίπου 500 εισιτήρια! Τρεις φορές περισσότερα από όσα έκανε στο σύνολο όταν πριν από τρία χρόνια βρέθηκε στη Μαλακάσα, έναν χώρο ακατάλληλο για οτιδήποτε πέρα από σκληρό ροκ και κάποια μεγάλα «λαϊκά» ονόματα. Εναν χώρο που «έκαψε» επίσης πριν από λίγα χρόνια την εκπληκτική εμφάνιση του Leonard Cohen, που συγκέντρωσε μόλις 4.000 φίλους, αφού οι περισσότεροι ακροατές του δεν πείστηκαν να κάνουν το μακρύ ταξίδι μέχρι τη Μαλακάσα.

Δεν είναι να τους κατηγορείς! Κάθε καλλιτέχνης

έχει το κοινό του και κάθε κοινό έχει τους χώρους του. Είναι επιλογές αισθητικής και κάποιες φορές και ιδεολογίας. Ακούς πολλές φορές ανθρώπους που δουλεύουν στη μουσική «βιομηχανία» να λένε ότι, αν ο τάδε καλλιτέχνης πήγαινε στο Gazarte πχ. και όχι στο Fuzz ή το Gagarin, θα έκανε τα διπλά εισιτήρια (ακούς φυσικά και το ανάποδο σκεπτικό, ότι κάποιοι δεν πατάνε στο Gazarte).

Κάποιος μιλάει για συναυλίες και αμέσως λέει ότι «ο τάδε καλλιτέχνης κάνει για το Παλλάς, το Μέγαρο ή το Badminton», ενώ έχω ακούσει πολλούς Ελληνες μουσικούς να λένε: «εγώ δεν παίζω εκεί γιατί είναι ο ναός του σκυλάδικου...»

Ολα αυτά τα ξέρουν όσοι πηγαίνουν στις συναυλίες και τα ξέρουν από ένστικτο. Μένει τώρα να τα μάθουν και οι διοργανωτές και να μην τρέχουν τους λάθος καλλιτέχνες στους λάθος χώρους.

ΥΓ: Ακούμε “Domino Dancing” από Pet Shop Boys.

Γιώργος Μουχταρίδης

H έξυπνη Αθηναία:

Κοιτάζει γύρω της σαν επαρχιωτάκι που πρωτο-πατάει το πόδι του στην Αθήνα - τόσο καιρό είχε να προσκυνήσει στον «ναό», που η αφθονία στα stands των εταιρειών καλλυντικών τη ζαλίζει.

Προσπαθεί να θυμηθεί ποιος είναι ο σκοπός της επίσκεψής της - κάπου στο βάθος του μυαλού της ένα προειδοποιητικό λαμπάκι αναβοσβήνει και της θυμίζει τους όρκους οικονομίας που πήρε πριν δια-βεί την πόρτα.

Συνειδητοποιεί με έκπληξη ότι κάπου -μακριά

από εδώ- η Γη συνεχίζει να γυρίζει και οι γυναίκες συνεχίζουν να αγοράζουν σκιές ματιών και αντιγη-ραντικά σέρουμ.

Νιώθει μέσα της να φουσκώνει ένα κύμα ζαμαν-φουτισμού - καλύτερα με full makeup στο θέατρο του δρόμου παρά μίζερη στις ουρές της ΔΕΗ.

Βγάζει την πιστωτική από το πορτοφολάκι και με βήμα αποφασιστικό κατευθύνεται προς το stand με τα αρώματα - το τελευταίο του Hermès το δοκιμάσατε;

Λήδα Πιμπλή

Στον σωστό τόπο

Για πότε γέμισε η Αθήνα “studio” ομολογώ ότι δεν το κα-τάλαβα! Εβλεπα πού και πού την ταμπέλα με το κομψό αυτό όνομα για τα «σπίτια», αλλά δεν είχα αντιληφθεί την έκταση του φαινομένου. Σιγά σιγά κλείσανε τα περισσότε-ρα σπίτια με τα κόκκινα λαμπάκια στην είσοδο και ξεφύ-τρωσαν παντού τα νέα, μοντέρνα studio!

Η καημένη η ξαδέλφη μου μας έκανε μια μέρα να σκά-σουμε στα γέλια, όταν αναρωτήθηκε φωναχτά: «Μα τόσο καλά πάνε πια οι δουλειές των φωτογράφων; Ολο στού-ντιο ανοίγουν στη Λεωφόρο Συγγρού». Η ξαδέλφη μου είναι ηθοποιός (του ποιοτικού θεάτρου εννοείται) και για εκείνη στούντιο είναι οι χώροι όπου γίνονται οι φωτογρα-φίσεις των καλλιτεχνών για τις παραστάσεις τους. Λογικό να εκπλαγεί όταν διασχίζοντας τη Λεωφόρο Συγγρού είδε τόσες ταμπέλες με αυτό το όνομα!

Και δεν είναι μόνο η Συγγρού. Δεν συζητάμε για το Γκά-ζι, που είναι και νυχτερινός προορισμός (οπότε, ύστερα από κάποια ποτάκια, η ζήτηση για τα στούντιο προφανώς χτυπάει κόκκινο). Με έκπληξη διαπίστωσα ότι μια νέα ανερχόμενη γειτονιά στουντιακού χαρακτήρα είναι ο περι-φερειακός στα Τουρκοβούνια. Εκεί τα σπίτια προσφέρουν και εξαιρετική θέα. Δεν ξέρω αν τα rooms with view χρεώ-νονται και παραπάνω!

Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι η αύξηση των σπιτιών με το νέο όνομα. Το θέμα είναι το ίδιο το όνομα. Η λέξη στα λατινικά σημαίνει δωμάτιο μελέτης! Αντε με μία ευρύτερη ερμηνεία να είναι το δωμάτιο εργασίας του καλλιτέχνη. Πραγματικά είχε έμπνευση ο ...νονός! Κάποιες εργαζόμε-νες σίγουρα είναι καλλιτέχνιδες στο είδος τους και για κάποιους πελάτες νεαρής ηλικίας ο χώρος είναι δωμάτιο μελέτης κατά μία έννοια.

Εχω την υποψία ότι η βάφτιση έγινε για να εμπλουτιστεί η γλώσσα με μία λέξη που δεν θα κουβαλάει το φορτίο της λέξης «μπουρδέλο». Η μαμά μας δεν θα μπορούσε ποτέ να μπει στο ακατάστατο δωμάτιο και να μας πει: «Μπουρδέλο το έκανες». Γιατί όμως να μη σου κάνει παρατήρηση πως το έκανες στούντιο το δωμάτιο; Επόμενο βήμα η δήλωση ενός πολιτικού «η χώρα έχει γίνει ένα απέραντο στούντιο». Κανείς δεν θα σοκαριστεί και όλοι θα πιάσουν το νόημα!

A.

Τι είν' τούτα;

6Ματιές

Αίτημα της εποχής, η αλλαγή. Να το πούμε και ευελιξία, να το πούμε και άνοιγμα του πνεύματος και της ψυχής σε καινούργιους ορίζοντες, να το πούμε όπως θέλει ο καθένας, αλλά ο στόχος είναι ίδιος, να μετακινηθούμε. Είναι το δυσκολότερο. Κανείς δεν αφήνει τη «θέση» -την αντίληψη- που έχει ζεστάνει από τα μικράτα του, τη «θέση» από την οποία έβλεπε τον κόσμο και τον εαυτό του και, για να το μεταφέρουμε στα καθ’ ημάς, τη «θέση» από την οποία του επιτρεπόταν να κρίνει και να κατακρίνει τα πάντα παραβλέπο-ντας, φυσικά, τη δική του ευθύνη.

Τα λέω όλα αυτά επειδή παρακολουθώ τον υποτυπώδη διάλογο που γίνεται με κείμενα σκόρπια για την ανάπλαση της Πανεπιστημίου. Στην πλειονότη-τά τους επικριτικά, όπως ήταν αναμενόμενο, όπως αναμενόμενη ήταν και η επιχειρηματολογία: έχει τόσα προβλήματα η Αθήνα, οι σκοτεινοί δρόμοι πέ-ριξ του Κέντρου, που η ανάπλαση της Πανεπιστημίου τη μάρανε. Επιπλέον, υπάρχει και ο φόβος ότι θα γίνει ένας σκοτεινός δίαυλος που θα μεταφέρει την εγκληματικότητα προς το Κέντρο. Αλλωστε, αυτοί που εκπόνησαν το σχέδιο είναι ξένοι, δεν γνωρίζουν τα προβλήματα της πόλης.

Φοβάμαι ότι αυτό που κινητοποίησε τη σκέψη για την Αθήνα είναι το τε-λευταίο, ότι το σχέδιο που επιλέχθηκε είναι Ολλανδών και όχι Ελλήνων αρχιτεκτόνων. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ πού ήταν όλοι αυτοί με τις ωραίες απόψεις για τη βελτίωση των συνθηκών στο κέντρο της πόλης. Γιατί δεν πήραν ποτέ την πρωτοβουλία να σχηματίσουν μια κίνηση, δική τους, στην ελάχιστη βάση συμφωνίας, που τώρα βλέπω ότι την έχουν, για να πιέσουν δημάρχους, κεντρική εξουσία, με σχέδια σαφή πώς θα γίνει η πόλη καλύτερη; Σκορπισμένοι, με ιδεολογικοπολιτικές καθηλώσεις που έκαναν αβυσσαλέες τις διαφορές μεταξύ τους.

Επειδή όμως είμαι αθεράπευτα μέχρι σκανδάλου αισιόδοξη, βλέπω ακόμη και στις διαφωνίες επιτέλους μια συζήτηση για την Αθήνα, επιτέλους έναν διάλογο -επιμένω- υποτυπώδη για το τι θα μπορούσε να γίνει. Αντιρρήσεις μπορεί να εκφράζονται και για τον συνδυασμό ιδιωτικής πρωτοβουλίας, κρατικών υπηρεσιών και διεκδίκησης κονδυλίων από το ΕΣΠΑ, με κυριό-τερη ότι η ανάπλαση είτε θα έπρεπε να γίνει εξ ολοκλήρου με «ευεργέτη-μα» ιδιώτη ή εξ ολοκλήρου από κρατικές υπηρεσίες, για να μην ωφεληθεί επικοινωνιακώς ο ιδιώτης. Ολα τα επιχειρήματα ευσταθούν, αλλά ένα έχει σημασία, ότι συζητάμε αλλαγές.

Πολλοστή για την Ομόνοια και αποσπασματικές για μια πόλη που χρειά-ζεται γενική αναδιάρθρωση; Ναι. Αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε και να μείνουμε ενεργοί στη διαδρομή, γιατί μια ανάπλαση δεν είναι το τέλος της, είναι μόνον η αρχή της μετατόπισης από τη ζεσταμένη «θεσού-λα» που λέγαμε.

Αθηνά Δεληγιάννη

Αλλάζουν οι Αθηναίοι;

Αρχίζουμε από τα απλά: Πρώτον, η ΕΡΤ αποτελεί χαρακτηριστικό και διαχρονικό παράδειγμα κα-κοδιαχείρισης με -σχεδόν- αποκλειστική ευθύνη των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, η απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να την κλείσει δεν εμπεριέχει ίχνος μεταρρυθμιστικής πρόθεσης. Η ανάγνωση του σχεδίου επιβεβαιώνει την υπαγωγή του «τεχνοκρατικού» σχεδιασμού στην πολιτική σκοπιμότητα. Η απόφαση Σαμαρά αποτελεί πολιτι-κή κίνηση, υψηλού ρίσκου με τα παραδοσιακά μι-κροπολιτικού χαρακτήρα κίνητρα. Ο πρωθυπουρ-γός θέλει να ασκήσει πίεση στις κεντροαριστερές δυνάμεις οι οποίες τον στηρίζουν και διαθέτουν ακόμη μια μεταρρυθμιστική εκλογική βάση.

Το κλείσιμο της ΕΡΤ, ως παραδοσιακού οχήματος εξυπηρέτησης των πελατειακών συμφερόντων του δικομματισμού, ασκεί μια φυσική γοητεία στους μεταρρυθμιστές. Ως εκ τούτου, η πρώτη στόχευ-ση Σαμαρά αφορά το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ,

κόμματα τα οποία θεωρεί ότι μπορεί να αλώσει με σχετική ευκολία. Ο τρόπος αντίδρασης της κεντροαριστεράς θα δείξει και τη δυνατότητα ή όχι ανασυγκρότησης του χώρου. Ωστόσο, η κύ-ρια στόχευση του πρωθυπουργού συνίσταται στο άνοιγμα προς τα δεξιά. Για αυτό και επέλεξε να κάνει μια επίδειξη πυγμής, η οποία προκατέλαβε άπαντες. Η επιτυχία αυτής της κίνησης φάνηκε από την αμηχανία της Χρυσής Αυγής. Το βράδυ της Τρίτης δήλωσαν υπέρ της κατάργησης της ΕΡΤ, το μεσημέρι της Τετάρτης αναδιπλώθηκαν.

Εν ολίγοις, ο πρωθυπουργός επέλεξε να χρησιμοποι-ήσει την ΕΡΤ ως ένα πιόνι σε μια πολιτική σκακιέρα, η κίνηση επί της οποίας γίνεται ολοένα και πιο επισφα-λής. Ολα δείχνουν ότι δύσκολα θα αποφύγουμε -κά-ποια στιγμή- τις εκλογές. Το ερώτημα είναι αν πραγ-ματικά εξυπηρετείται κανείς από μια τέτοια εξέλιξη.

Βασίλης Νέδος

Μεσημέρι, Πατησίων, στο τρόλεϊ προς το Σύνταγ-μα. Η κίνηση στους δρόμους χαλαρή και το όχη-μα μισοάδειο. Ενας νεαρός στέκεται δίπλα μου και κοντά στον οδηγό. Βγάζει το κινητό του και καλεί. «Ελα ρε, γεια σου, είμαι στην Αθήνα. Θα βρεθούμε μετά; Πού είναι αυτό; Καλά θα ρωτή-σω», τον ακούω να λέει και έπειτα από μια σύντο-μη συνομιλία κλείνει.

Γυρίζει προς τον οδηγό και τον ρωτάει: «Φίλε, συγ-γνώμη, αυτό το τρόλεϊ πάει Σύνταγμα;» «Ναι, ανε-

βαίνουμε τη Σταδίου, μετά την Ομόνοια», του απα-ντάει ο άλλος. «Θα μου πεις όταν φτάσουμε, επειδή δεν ξέρω από δω;» «Ναι, από πού είσαι αν επιτρέ-πεται;» τον ρωτάει ο οδηγός. «Σαντορίνη». «Τέτοια εποχή γιατί είσαι εδώ; Τι ήρθες να κάνεις;» «Να κα-ταστραφώ!» απαντάει πολύ σοβαρά ο νεαρός επι-βάτης χωρίς ίχνος ειρωνείας στη φωνή του. Ο οδη-γός γυρίζει, τον κοιτάζει με περιέργεια και του λέει: «Ε, τότε φίλε μου βρίσκεσαι στη σωστή πόλη...»

Νικήτας Καραγιάννης

Σε είδα. Σάββατο 5 η ώρα το απόγευμα στην Πλατεία Κλαυθμώνος κάτω από τον βροχερό αττικό ουρανό που τον στόλιζαν τα πολύχρωμα μπαλόνια. Τα οποία συμβόλιζαν τον αγώνα για την εξάλειψη κάθε διάκρισης με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου.

Χαμογελούσες, όχι με την παιδική αφέλεια που θα έπρεπε να είχες. Με το χαμόγελο της ευτυχίας που έχει κάποιος όταν έχει δίπλα του ανθρώπους που τον αγαπούν πραγ-ματικά. Στα χέρια σου είχες ένα πλακάτ που έδειχνε τις δυο γυναίκες που σε συνόδευαν. I love Mommy και δύο βελάκια. Και εσύ στη μέση ευτυχισμένος και περήφανος που μεγαλώνεις με αγάπη.

Δεν έχει σημασία ποια μήτρα σε έφερε σε αυτόν τον κό-σμο. Δεν έχει σημασία ποιο σπέρμα γονιμοποίησε το ωά-ριο που σου έδωσε ζωή. Δεν έχει σημασία ποια δύο στήθη σε έθρεψαν με το γάλα τους. Σημασία έχει που χαμογε-λάς. Και για αυτό ευθύνονται οι δύο μαμάδες σου που σου έδωσαν περίσσεια αγάπης.

Στις δυο μαμάδες σου το κράτος γυρνά την πλάτη. Δεν μπορούν νόμιμα να σε μεγαλώσουν. Αν αυτή που σε γέν-νησε φύγει από αυτόν τον κόσμο πριν ενηλικιωθείς, δεν θα σε μεγαλώσει η άλλη. Αν κάνουν περιουσία μαζί, δεν θα μπορεί να την κληρονομήσει η σύντροφός της. Γιατί για το κράτος, αν δύο άτομα του ίδιου φύλου είναι ζευγάρι, δεν έχουν καμία νομική κύρωση. Κανένα δικαίωμα.

Για αυτά τα δικαιώματα αγωνίζονται. Και μαζί τους και εσύ Και όχι τόσο για τα περιουσιακά και τις κληρονομιές και για την τελετή στο δημαρχείο. Για το δικαίωμα να σε μεγα-λώσουν μαζί, με αγάπη και με αξιοπρέπεια. Για να μπορείς να τις λες και τις δύο «μαμά» μπροστά σε όλο τον κόσμο χωρίς να σε κοιτούν στραβά κάποιοι. Χωρίς να σε κάνουν να ντρέπεσαι που δεν έχεις μια «κανονική» οικογένεια. Για να χαμογελάς απρόσκοπτα σε έναν κόσμο που θα σέβε-ται κάθε άνθρωπο.

Με συγκίνησες, μικρό αγοράκι. Να χαμογελάς πάντα.

Μάνος Πεπονάκης

Η ΕΡΤ ως εκλογικό πιόνι

Love Mommies

Η σωστή πόλη

8Ματιές

Κείμενο: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

e-awards 2013Φέτος, για δεύτερη συνεχόμε-νη χρονιά, διοργανώνονται τα βραβεία διαδικτύου e-awards, τα βραβεία που επιθυμούν να γίνουν θεσμός βράβευσης του καλύτερου περιεχομένου

στο διαδίκτυο και έχουν ως σκοπό την ανάδειξη του ανεξάρτητου λόγου στο μέσο.

Οι υποψηφιότητες που κατατέθηκαν φέτος ήταν χιλιάδες, καθιστώντας το έργο της κριτι-κής επιτροπής να καταλήξει σε επτά φιναλίστ για την καθεμία από τις 15 κατηγορίες εξαιρε-τικά δύσκολο.

Η M media είναι υποψήφια σε δύο κατηγορίες, για το καλύτερο κανάλι στο ΥouΤube (youtube.com/metropolispress) και για την αντίστοιχη που θα αναδείξει την καλύτερη εφαρμογή για mobile συσκευές (www.mapp.gr).

Σκοπός των βραβείων είναι να αναδείξουν τον ανεξάρτητο λόγο στο διαδίκτυο, να εντοπίσουν τους ανθρώπους που αναπτύσσουν δυναμικό περιεχόμενο με την αναγκαία αλληλεπίδραση μεταξύ των χρηστών και να προαγάγουν αυτούς που επιμένουν στο πρωτογενές περιεχόμενο.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι υποψηφιότητες των μέσων της Μ Media αποκτούν βαρύνουσα σημα-σία για τους ανθρώπους της, αλλά και για αυτούς που τα παρακολουθούν ή τα χρησιμοποιούν.

«Μέσα στον ορυμαγδό του copy-paste και της αναπαραγωγής ειδήσεων και περιεχομένου χω-ρίς αυθεντικότητα στο διαδίκτυο, θεωρήσαμε πως ένας θεσμός που θα αξιολογεί το περιε-χόμενο, που σέβεται τη δεοντολογία, την ανε-ξαρτησία της γνώμης, την πρωτοτυπία και τη διάδραση και επιβραβεύει τους δημιουργούς του πρωτογενούς περιεχομένου θα ήταν πολύ

χρήσιμος», αναφέρει ο δημιουργός του maga.gr και εμπνευστής των e-awards Δημήτρης Πα-παδημητριάδης.

«Πολλώ δε μάλλον», συνεχίζει, «αφού η δι-οργάνωση βασίζεται σε εθελοντές και είναι μη κερδοσκοπική -αξίες στις οποίες βασίστηκε και η σύνθεση της διοργανώτριας ομάδας του maga.gr-, ενώ η κριτική επιτροπή απαρτίζεται από δι-ακεκριμένες προσωπικότητες στους τομείς του πολιτισμού, της δημοσιογραφίας, νομικούς και ανθρώπους που η σχέση τους με το διαδίκτυο είναι πολύ στενή».

Τα βραβεία θα απονεμηθούν στις 25 Ιουνίου σε μια τελετή που θα λάβει χώρο στο αμφιθέατρο του 9.84 στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναί-ων με κεντρικό παρουσιαστή τον δημοσιογράφο Κώστα Αρβανίτη, ενώ θα συμμετέχει σε αυτή και το συγκρότημα των Wedding Singers.

9 13 -20.06.2013

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή

Χαμένη στους χάρτεςΔεν περηφανεύομαι για αυτό, αλλά προχτές πέρασα ένα μεγάλο μέρος της μέρας (τη μισή;) μελετώντας χάρτες Google στο ίντερνετ. Μπήκα για να δω δυο αποστάσεις και

κατέληξα να τριγυρνάω στην πόλη και στη ζωή, αν το θες ποιητικά, γιατί οι χάρτες μπορεί να είναι σκέτη ποίηση. Πρώτο και κύριο, σου τα λένε όλα με τον τρόπο τους. Απαντάνε σε όλες τις ερωτή-σεις (πόσο από δω μέχρι εκεί, πού να σταματή-σω για καφέ και τι ώρα φτάνω ορεινή Ναυπακτία -λέμε τώρα- αν με πάρει ο ύπνος και ξεκινήσω αργά). Παίρνεις τις πληροφορίες που θέλεις και «τερματισμός» - κλείνεις λάπτοπ, βγαίνεις έξω.

Αλλά όχι, οι χάρτες δεν σε αφήνουν να το κάνεις. Μαύρη τρύπα και άλλη διάσταση. Και ξεκινάω, που λες. Να εντοπίσω την οδό Ατταλείας στο Αιγά-λεω και την Επιμηθέως στο Παγκράτι. Την Πλατεία Βαρνάβα που φαίνεται ωραία, καθώς ήταν και πιο πράσινη τότε και μετά κατεβαίνω Εμπεδοκλέους, μπαίνω Στάδιο από την πίσω πύλη -την καταπακτή-

και βγαίνω για τρέξιμο στον Αρδηττό πολύ πριν η κυρία με τα ταγέρ και το πείσμα της σε βάρος όλων βάλει Ολυμπιακούς Αγώνες στο κεφάλι της. Και πίσω πάλι στο Αιγάλεω, μήπως δείχνει αν υπάρχει ακόμη εκείνο το οικόπεδο όπου παίζαμε κρυφτό. Κοίτα να δεις, όλα τα λέει το map, γράφεις όνομα, σου βγάζει διεύθυνση, βάζεις διεύθυνση, σου δί-νει όνομα. Σπουδαίο πράγμα!

Βόρεια προάστια πάει; Αν πάει λέει! Πού ήταν η Αυτοκίνηση που είχαμε κάνει τον χορό του σχο-λείου; Πιο βόρεια. Πού ήταν ο τροχονόμος; Πιο βόρεια. Πού είναι ο φούρνος που λίγο κάτω κά-νουμε αριστερά και βγαίνουμε στην Εθνική; Πιο βόρεια για να καταλάβεις. Και μέρες που είναι με εξετάσεις, πανελλήνιες και άλλα τέτοια που φέ-ρουν ταραχή, νιώθω μια ζάλη πάνω στον χάρτη. Εχει περάσει και η ώρα. Οπότε, λέω, καλύτερα να περάσω και εγώ από Κέντρο, Στύλους Ολυμπίου και τα ρέστα, απέναντι Ακρόπολη - θαυμάστε (σε περίπτωση που μας διαβάζουν και τουρίστες). Βγαίνω Συγγρού και κλικ, κλικ, κλικ, παραλιακή με μικρές λοξοδρομήσεις στο ύψος του Ελλη-

νικού από πάνω, εκεί που ήταν το Αεροδρόμιο το κλαμπ, που έφυγε και πήρε και ολόκληρο το αεροδρόμιο το κανονικό μαζί του. Δεν βαριέσαι, λέω εκεί πάνω από τους χάρτες μου, τα πράγματα στη ζωή αλλάζουν - το Γκολφ της Γλυφάδας ποτέ. Και απλώνεται στον χάρτη ηγεμονικά. Τώρα που το σκέφτομαι, γκολφ δεν έχω παίξει ποτέ. Μόνο μία φορά - μίνι γκολφ, αλλά δεν νομίζω ότι με-τράει. Δεν φαίνεται καν στο Google map αυτό.

Συνεχίζω, κλικ, κλικ και να τη η Βάρκιζα. Με το λεωφορείο της γραμμής. Να αλλάζουμε θέσεις και να καθόμαστε στο παράθυρο εκείνο από όπου μπαίνει ο αέρας πιο πολύ και να φωνάζει ο οδηγός -«Τα παιδιά να μη σηκώνονται από τις θέ-σεις τους»-, να μας φωνάζει και η μάνα -«Βάρκιζα λοιπόν»- και τα Λιμανάκια στην οθόνη φαίνονται χάρμα και η Βουλιαγμένη χάρμα και αυτή και κλικ, κλικ στην ακτή και πιο κάτω στην άλλη την ακτή και τότε, νομίζω τότε, ντράπηκα που κόντευε να φύγει η μέρα και εγώ είχα κολλήσει στους χάρτες και είπα να σταματήσω εκεί το ψάξιμο και να βγω έξω. Αλλά τι κόλλημα κι αυτό, ε;

10

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφίες: Νίκος Παπαγγελής

Ρούχα με IQΑν και σπούδασε χημικός μηχανικός και εργάστηκε σε μεγάλες βιομηχανίες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, μεγάλη αγάπη του 35χρονου Αλέξανδρου

Χριστόπουλου ήταν και συνεχίζει να είναι το ντι-ζάιν. Ακούγεται, λοιπόν, απόλυτα φυσιολογικό όταν μου λέει ότι σήμερα ασχολείται ενεργά με αυτό και πως παρέα με τους Αριστείδη Λαύκα, Δημήτρη Καλλίρη και Βενέδικτο Αντύπα δημι-ούργησαν τη Human Electric. Μια πλατφόρμα έξυπνων ρούχων που συνδυάζει το ένδυμα μαζί με software και hardware.

Καθώς καθόμαστε στο σαλόνι του και ακου-μπάμε τον καφέ μας στο τραπεζάκι που ο ίδιος κατασκεύασε -όπως και πολλά άλλα έπιπλα μέσα στο σπίτι του-, εξηγεί ότι αφορμή για τη δημιουργία της Human Electric στάθηκαν οι δυ-σκολίες που συναντούν οι ποδηλάτες στην κα-θημερινότητά τους. Οι τέσσερίς τους θέλησαν να τους διευκολύνουν σχεδιάζοντας ρούχα που ελέγχονται από smartphones και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. «Η πρώτη μας προσέγγιση είναι ένα έξυπνο ποδηλατικό jacket (βλέπε φωτό) που

ενσωματώνει την ενεργή σήμανση και την πλοή-γηση. Απευθύνεται σε αστικούς ποδηλάτες που θέλουν να εμπλουτίσουν τη ζωή τους με τη χρή-ση τεχνολογίας», υποστηρίζει.

Ο ίδιος έχει αναλάβει το κομμάτι εκπροσώπη-σης της ομάδας, αλλά και αυτό της στρατηγικής σκέψης. «Εχω τη χαρά», λέει χαρακτηριστικά, «να δίνω δημιουργικές λύσεις στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σε όλους τους τομείς. Αυτή την περίοδο δουλεύουμε παράλληλα σε δύο κατευθύνσεις». Αφενός εμπλουτίζουν το jacket με απαραίτητες λειτουργίες για τον χρή-στη, αφετέρου αναπτύσσουν το λογισμικό που θα είναι ο πυρήνας της πλατφόρμας ή αλλιώς «ο οδηγός των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων μεταξύ των ποδηλατών». Ολη η ομάδα, μάλι-στα, έχει ένα παραπάνω κίνητρο για να κάνει πράξη όσα οραματίζεται, αφού πριν από λίγες εβδομάδες βρέθηκε στη δεκάδα των νικητών του διαγωνισμού «i-bank Καινοτομία & Τεχνο-λογία» της Εθνικής Τράπεζας.

Πράγματι, ο Αλέξανδρος δεν μένει στα λόγια, κάτι που επιβεβαιώνεται απλά ρίχνοντας μια ματιά στο γεμάτο σημειώσεις και σχέδια γρα-

φείο του. «Σε μερικά χρόνια από τώρα», μου λέει μόλις παρατηρεί ότι το βλέμμα μου πέφτει στο σχεδιαστήριό του, «πιστεύω πως θα έχουμε τουλάχιστον δύο εφαρμογές σε κυκλοφορία και συνεργασίες με εταιρείες διεθνούς δρα-στηριότητας». Πιστεύει ακράδαντα, εξάλλου, ότι τα έξυπνα ρούχα είναι το μέλλον και ότι μαζί με τους συνεργάτες του θα καταφέρουν να διαδώσουν μια σειρά από λύσεις και εφαρ-μογές. «Ελπίζω, επίσης, πως στον δρόμο μας θα καταφέρουμε να γνωρίσουμε σε βάθος τις υπάρχουσες τεχνολογίες και να τις εμπλουτί-σουμε», προσθέτει.

Οσον αφορά, τέλος, τους ποδηλάτες και τα βή-ματα που πρέπει να γίνουν για να διευκολυνθούν οι μετακινήσεις τους μέσα στην πόλη, θεωρεί ότι δεν έχει καν νόημα να μιλήσει για την ανάπτυξη υποδομών. «Ολοι μας αναγνωρίζουμε πως τα έργα είναι απαραίτητα. Από την πλευρά μου, εάν μπορούσα, θα επενέβαινα στη συνείδηση των οδηγών και θα αύξανα την ευαισθητοποίηση και την ανέχειά τους σε σχέση με το ποδήλατο».

11 13 -20.06.2013

Μια από τις βασικές φαντασιώσεις μας για τον γενναίο νέο κόσμο της ψηφιακής εποχής είναι ότι οι άνθρωποι γράφουν πολύ λιγότερο από όσο παλιά. Και ίσως, σε ένα επίπεδο, αυτό να ισχύει, αν θεωρήσουμε ότι γραφή είναι μόνο η παραδοσιακή διαδικασία που χρειάζεται χαρτί, μολύβι, γραφείο και απαλό φως. Η πραγματικότητα, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες που έλαβαν χώρα στη Βρετανία, ο μέσος Βρετανός γράφει κατά τη διάρκεια της ζωής του πάνω από 7,3 εκατ. λέξεις απλωμένες σε πάνω από 200.000 γραπτά μηνύματα, υπολογίζοντας ότι ο μέσος Βρετανός ξεκινάει να στέλνει γραπτά μηνύματα στην ηλικία των 14 ετών.

Για να αποκτήσουμε μια καλύτερη αίσθηση των αριθμών, ας αναφέρουμε το εξής: ένα μέσου μεγέθους μυθιστόρημα περιέχει περίπου 80.000 λέξεις. Διαιρώντας, ο αριθμός που προκύπτει είναι πάνω από 90 μυθιστορήματα. Και αυτό αφορά μόνο τις λέξεις που γράφουμε σε γραπτά μηνύματα, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη e-mails, τη δράση μας σε κοινωνικά δίκτυα, κάρτες γενεθλίων, σημειώματα για ψώνια στο ψυγείο, ερωτικά ραβασάκια και ενδεχομένως κάποιο μυθιστόρημα που θα γράψουν όντως οι πιο δημιουργικοί από εμάς...

Γ.Μ.

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πηγές, ο Πάπας Φραγκίσκος, κατά τη διάρκεια ακρόασης με κλη-ρικούς από τη Λατινική Αμερική, παραδέχτηκε την ύπαρξη ενός «γκέι λόμπι» στους κύκλους του Βα-τικανού, καθώς και ενός «ρεύματος διαφθοράς». Οι δηλώσεις του Πάπα δημοσιεύτηκαν στο χιλιανό site ”Reflection and Liberation“.

Στο άρθρο, ο Πάπας περιγράφεται ως «εξαιρετι-κά ανοιχτός», ένας χαρακτηρισμός που δεν είχε δοθεί σε προκατόχους του. Φέρεται ότι είπε στους κληρικούς πως στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχουν ενάρετοι και καλοί άνθρωποι, αλλά και πολλοί διεφθαρμένοι. «Στο Βατικανό πρέπει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για το γκέι λόμπι που λειτουργεί μέσω της γραφειοκρατίας. Είναι αλήθεια, υπάρχει», ανακοίνωσε ο Πάπας στους

κληρικούς. Παρόλα αυτά, το Βατικανό αρνείται να επιβεβαιώσει το δημοσίευμα.

Εδώ και καιρό, από τότε που παραιτήθηκε ο Πά-πας Βενέδικτος, φήμες οργιάζουν σχετικά με τη στάση πολλών γκέι κληρικών, οι οποίοι προωθούν τα προσωπικά τους συμφέροντα, εκθέτοντας έτσι το Βατικανό σε εκβιαστές. Μάλιστα, λέγε-ται ότι αυτό το στοιχείο έπαιξε σημαντικό ρόλο στην παπική παραίτηση. Υπενθυμίζεται ότι πολλά ΜΜΕ στην Ιταλία είχαν δημοσιεύσει εκτεταμένα ρεπορτάζ για τη φημολογούμενη ερωτική σχέση του Βενέδικτου με τον κατά πολύ νεαρότερο - και γοητευτικό - προσωπικό του γραμματέα ο οποίος τον ακολουθούσε παντού.

Ν.Κ.

Οταν ο Εντ Σνόουντεν έφτασε στο Διεθνές Αεροδρό-μιο του Χονγκ Κονγκ πριν από λίγες ημέρες, κανέ-νας δεν του έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Με μία μικρή μαύρη βαλίτσα και τέσσερα λάπτοπ, ήταν ένας ακό-μη Αμερικανός που ήρθε για να κάνει business. Και όμως, τρεις εβδομάδες μετά, ο 29χρονος έχει γίνει ο πιο διάσημος «κατάσκοπος» και φυγάς του κόσμου, υπεύθυνος για τη μεγαλύτερη διαρροή άκρως απόρ-ρητων εγγράφων στην ιστορία των ΗΠΑ. Είναι χαρα-κτηριστικό πως αρκετά μέλη του Κογκρέσου χαρα-κτηρίζουν «προδοσία» τις ενέργειες του Σνόουντεν. Και εάν ο Μπράντλεϊ Μάνινγκ αντιμετωπίζει ισόβια κάθειρξη για τη διαρροή εγγράφων χαμηλής διαβάθ-μισης του υπουργείου Εξωτερικών στο Wikileaks το 2010, φανταστείτε τι περιμένει τον «νούμερο ένα κα-ταζητούμενο» των ΗΠΑ, ο οποίος άφησε να διαρρεύ-σουν «άκρως απόρρητα» έγγραφα, αν εκδοθεί στη χώρα του.

Τι ακριβώς περιείχαν αυτά τα έγγραφα; Πληροφορί-ες για το πρόγραμμα Prism της NSA, με το οποίο η αμερικανική Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας συνέλεγε προσωπικές πληροφορίες από τις μεγαλύτερες εται-ρείες τεχνολογίας του κόσμου. Για να αποκαλύψει το μυστικό πρόγραμμα, ο Snowden δεν επέλεξε κάποιο αμερικανικό μέσο ενημέρωσης, αλλά μια βρετανική εφημερίδα, τον ”Guardian“. Ο ίδιος αρνείται ότι έκα-νε κάτι κακό και ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει trade-off μεταξύ ασφάλειας και ιδιωτικότητας, μνημονεύοντας τα λόγια του Βενιαμίν Φραγκλίνου: «Αυτοί που θυσι-άζουν την ελευθερία για την ασφάλεια δεν θα έχουν και δεν αξίζουν τίποτα από τα δύο».

Χ.Τ.

Πιάστε τον Εντ!

«Γκέι λόμπι» στο Βατικανό

Είμαστε όλοι λογοτέχνες

12Reality Bites

Πολεμώντας το e-smokingΗ Βρετανία σχεδιάζει την ένταξη των ηλεκτρονικών τσιγάρων από το 2016 στον κατάλογο των φαρμάκων. Αντίθετα με άλλες ευρωπαϊκές χώρες που προτίθενται να περιορίσουν μέσω νομοθεσιών τη χρήση τους, στη Βρετανία ελάχιστοι περιορισμοί ισχύουν, τουλάχιστον προς το παρόν.

Η αρμόδια βρετανική υπηρεσία ανακοίνωσε ότι το νέο καθεστώς για τα ηλε-κτρονικά τσιγάρα θα εφαρμοστεί μαζί με τον νέο ευρωπαϊκό νόμο για το κάπνισμα. Οι συνεχείς απαγορεύσεις στο κάπνισμα έχουν εκτοξεύσει τις πω-λήσεις των ηλεκτρονικών τσιγάρων σε πολλές χώρες. Οι πολέμιοι του καπνί-σματος επιχειρηματολογούν λέγοντας ότι μέσω των τσιγάρων χωρίς καπνό μπορεί να διαδοθεί το κάπνισμα σε ανηλίκους, ακόμα και σε μη καπνιστές.

Οι βρετανικές Υπηρεσίες Υγείας θεωρούν ότι τα ηλεκτρονικά τσιγάρα δεν πληρούν τους αναγκαίους κανόνες ασφαλείας και ποιότητας, καθώς υπάρ-χουν ελαττώματα στην κατασκευή τους, που σε ορισμένες περιπτώσεις επι-τρέπουν τη διαρροή της υγρής νικοτίνης στο στόμα των χρηστών.

Μέχρι το 2016, οπότε και αναμένεται η αλλαγή αδειοδότησής τους, τα προ-ϊόντα αυτά δεν θα συνιστώνται από κρατικούς φορείς. Η εναλλακτική λύση ήταν να απαγορευτούν άμεσα, αλλά η κυβέρνηση τελικά προσανατολίστηκε στη χρήση τους ως φαρμάκων. Ωστόσο, όπως επισημαίνουν ειδικοί, η χρήση των ηλεκτρονικών τσιγάρων είναι λιγότερο επιβλαβής από τα κοινά τσιγάρα, αφού ο χρήστης δεν απορροφά τις τοξικές ουσίες του καπνού. Επίσης, οι κατασκευαστές των ηλεκτρονικών τσιγάρων τονίζουν ότι μπορούν ακόμη και να σώσουν ζωές, επειδή πολλοί χρήστες τους καταφέρνουν έπειτα από καιρό να κόψουν τελείως το κάπνισμα. Υπενθυμίζεται ότι μέχρι στιγμής κανένας χρήστης ηλεκτρονικών τσιγάρων δεν έχει πεθάνει, ενώ αντιθέτως κάθε πέντε λεπτά ένας κλασικός καπνιστής χάνει τη ζωή του στη Βρετανία. Στη Νέα Ζη-λανδία, τα ηλεκτρονικά τσιγάρα ήδη πωλούνται μόνο σε φαρμακεία. Εντελώς απαγορευμένα είναι στη Βραζιλία, τη Νορβηγία και τη Σιγκαπούρη.

Ν.Κ.

Το Let Me Know Festival οργανώθηκε για πρώτη φορά το 2012 στην Αθήνα. Η ιδέα απλή και παράλληλα τόσο πρωτότυπη: ένα διήμερο φεστιβάλ στο οποίο θα μπορούσε να συνδυαστεί η μουσική με τη φωτογραφία και τη συ-νέντευξη. Ο χώρος που επιλέχθηκε να το φιλοξενήσει ήταν το Mezzanine στην οδό Ερμού. Και κάπου εκεί, στο νεανικό αυτό φεστιβάλ, ακούσαμε έξι γκρουπ από την ελληνική alternative pop-dance σκηνή. Ταυτόχρονα και προτού κάθε συγκρότημα ανέβει στη σκηνή, παρακολουθούσαμε συνέντευ-ξή του που έχει δώσει σε κάποιον αγαπημένο του χώρο στην πόλη. Για την ιστορία, στη σκηνή βρέθηκαν την πρώτη μέρα οι Penny & The Swingin’ Cats, η Ολγα Κουκλάκη και ο Monsieur Minimal, ενώ τη δεύτερη οι Cyanna, ο Στάθης Δρογώσης και οι GAD.

Το 2013 είναι η δεύτερη χρονιά για το Let Μe Κnow Festival, που μεγαλώ-νει και εδραιώνεται! Με τη βασική ιδέα να παραμένει η ίδια, το φεστιβάλ έγινε πιο καλοκαιρινό, αλλάζοντας τον χώρο όπου φιλοξενείται. Ετσι, την

Τετάρτη 19 Ιουνίου, στον αίθριο χώρο του Ελληνικού Κόσμου (Πειραιώς 254, Ταύρος) εμφανίζονται οι Baby Guru, η Nalyssa Green και οι Keep Shelly in Athens (φωτό). Οι πρώτοι επιστρέφουν στην Ελλάδα μετά τις πολύ επιτυχημένες εμφανίσεις τους στη Γαλλία, η Nalyssa κάνει την πρώτη της καλοκαιρινή εμφάνιση μετά την κυκλοφορία του τελευταίου της δίσκου, ενώ οι τρίτοι είναι το ελληνικό γκρουπ φαινόμενο με τις sold out εμφανίσεις σε Αμερική και Ευρώπη.

Τη δεύτερη ημέρα (Πέμπτη 20 Ιουνίου) επί σκηνής θα βρεθούν οι Imam Baildi, οι Sunny Side of the Razor και οι αγαπημένοι μας The Bet. Οι Imam Baildi εμφανίζονται επί ελληνικού εδάφους μετά την περιοδεία τους σε Γερ-μανία, Βέλγιο, Ελβετία και Αυστρία, οι Sunny Side of the Razor είναι η μπά-ντα που άνοιξε τη συναυλία των Red Hot Chili Peppers, ενώ οι The Bet έχουν ήδη στις αποσκευές τους το νέο τους άλμπουμ! Δύο ημέρες, έξι live από τα σημαντικότερα γκρουπ της νέας ελληνικής μουσικής σκηνής.

Δύο ημέρες, έξι live

14Μουσική

13-20.06.2013Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Στις αρχές της χρονιάς η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών κατακλύστηκε από κόσμο που έσπευσε να δει από κοντά τις μουσικές παραστάσεις της ανερχόμενης τραγουδοποι-ού και ερμηνεύτριας Monika. Οι συγκεκριμένες sold out συναυλίες με τον τίτλο “Primal” αποτέλεσαν το προοίμιο για το νέο, ομώνυμο EP της νεαρής τραγουδίστριας, το οποίο κυκλοφορεί ήδη με μεγάλη επιτυχία σε επιλεγμένα σημεία. Σε αυτό περιέχονται πέντε καινούργια κομμάτια και ένα bonus track, ενώ συνοδεύεται από ένα πολυτελές ένθετο με τους στίχους των τραγουδιών, τους συντελεστές και πολλές ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες.

Τόσο τον σχεδιασμό του EP, όσο και την καλλιτεχνική επι-μέλεια της παράστασης “Primal” ανέλαβε η ομάδα του Bob Studio. Για το πρώτο, μάλιστα, τα μέλη του Bob Studio βραβεύτηκαν πριν από μερικές ημέρες με το δεύτερο βρα-βείο στην κατηγορία CD/DVD Cover, στo πλαίσιo του θε-σμού των European Design Awards (στον ίδιο διαγωνισμό κατέκτησαν την πρώτη θέση στην κατηγορία Συσκευασίας Τροφίμων και Ποτών).

«Το EP έχει τη μορφή λευκώματος, με εικόνες και ιδέες που αντικατοπτρίζουν τη διαδικασία της δημιουργίας των τραγουδιών: από τη σύλληψή τους μέχρι και την τελική τους παρουσίαση στην εκδήλωση», αναφέρουν μεταξύ άλλων τα μέλη του Bob Studio. Περισσότερα για την όμορ-φη αυτή παρουσίαση, στη διεύθυνση www.bobstudio.gr/monika-primal.

Φόρος τιμής

Πρωτόγονα σήματα

Project σκιών

Ο Κύριος Κ. μάς εκπλήσσει κάθε φορά με την εφευρετικότητά του. Με όπλο τις δέκα εναπομείνα-σες συλλεκτικές κασέτες με τη νέα δισκογραφική του απόπειρα «Σήματα Καπνού», προσεδαφίζεται στο Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) την Τετάρτη 19 Ιουνίου, για ένα τελευταίο live λίγο πριν από το καλοκαίρι και την παγκόσμια περιο-δεία του. Δύο εκκωφαντικές κιθάρες με βουντού riffs και τύμπανα βασισμένα στα πιο πρωτόγονα patterns θα στείλουν «Σήματα Καπνού» στους απανταχού θαυμαστές του καλώντας τους να γιορ-τάσουν όλοι μαζί. Η είσοδος συμπεριλαμβάνει χειροποίητους κωδικούς για ελεύθερο download του άλμπουμ από το διαδίκτυο.

Οι Burger Project ενώνουν τις δυνάμεις τους με τον Καραγκιόζη του γνωστού σκιοπαίκτη Ηλία Καρελ-λά στην παράσταση «Στo νησί των Κατεργαραί-ων» αύριο, Παρασκευή 14 Ιουνίου, στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου Αθηνών (Πανεπιστημίου 12, Αθήνα). Η μουσική είναι βασισμένη στην πα-ραδοσιακή κωμωδία με τίτλο «Ο Καραγκιόζης στη χώρα των Κατεργαραίων», που γράφτηκε το 1955. Ο Ηλίας Καρελλάς και το μουσικό σχήμα Burger Project διασκευάζουν την κλασική κωμωδία με μια σύγχρονη ματιά σατιρίζοντας την επικαιρότητα, ενώ οι θεατές συμμετέχουν ενεργά, συνομιλώντας και τραγουδώντας παρέα με τον Καραγκιόζη και το μουσικό συγκρότημα.

Ο Θάνος Μικρούτσικος, μαζί με τους Μανώλη Μητσιά, Γιάννη Κότσιρα, Δημήτρη Μπάση και Ρίτα Αντωνοπούλου, παρουσιάζει τη Δευτέρα 18 Ιου-νίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού (Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου) στο πλαίσιο του Φεστι-βάλ Αθηνών το πρόγραμμα «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι». Η ιδέα του ξεκίνησε από τα λαϊκά τραγούδια που έχει γράψει κατά καιρούς ο συνθέ-της, αλλά και από τα τραγούδια με πολιτική χροιά. Μια διαδρομή στις μουσικές δημιουργίες ενός από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς της γε-νιάς του. Η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη του στιχουργού Αλκη Αλκαίου που έφυγε πρόσφατα.

Διακρίσεις

Αφιερωμένο...

Η Πατρίσια Κας για μία μοναδική εμφάνιση στο Θέατρο Badminton (Ολυμπιακά Ακίνητα, Γουδί) αύριο, Παρασκευή 14 Ιουνίου, παρουσιάζοντας, με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων από τον θάνατο της Εντίθ Πιαφ, ένα μεγάλο αφιέρωμα στη φωνή που σφράγισε την ιστορία του γαλλι-κού τραγουδιού. Η παράσταση «Η Κας ερμηνεύει Πιαφ» είναι, όπως δηλώνει η ίδια, ένας φόρος τιμής σε μια διαχρονική καλλιτέχνιδα που πάντα θαύμαζε. Η παράσταση που ακολούθησε την κυ-κλοφορία του ομώνυμου άλμπουμ έχει παρουσι-αστεί στο Royal Albert Hall, το Carnegie Hall και το Operetta Theatre με τεράστια επιτυχία.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

15

Πρωτογνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν το 1995 σε ένα τρένο στη Βιέννη… «Πριν το ξημέρωμα». Ξανασυναντήθηκαν στο Παρίσι το 2004 και αποφάσι-σαν να ενώσουν τις ζωές τους… «Πριν το Ηλιοβασίλεμα». Και τώρα ο Τζέσε και η Σελίν -κατά κόσμον Iθαν Χοκ και Ζιλί Ντελπί- έρχονται στην Ελλάδα για να γράψουν το τρίτο κεφάλαιο μίας από τις πιο όμορφες και ιδιαίτερες κινημα-τογραφικές ιστορίες αγάπης στο σύγχρονο σινεμά... «Πριν τα Μεσάνυχτα».

Ο έρωτας, η πίστη, οι ενοχές, η αγάπη, η λογοτεχνία, η απώλεια, το χθες, το σήμερα και το αύριο διαπλέκονται αρμονικά στις ατέρμονες συζητήσεις τους καθώς σεργιανίζουν στα σοκάκια της μεσσηνιακής Μάνης. Ευτυχώς, όμως, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ δεν παρασύρεται από μια καρτ ποστάλ απει-κόνιση του ελληνικού τοπίου. Το εκμεταλλεύεται μόνο σαν ένα όμορφο φόντο. Η κάμερά του παραμένει κολλημένη πάνω στους δύο ήρωες στο πρότυπο των δύο προηγούμενων ταινιών.

Τι κρατάει ενωμένο αυτό το ζευγάρι τόσα χρόνια μετά; Ισως το ότι σκέ-φτονται δυνατά και συζητάνε τα πάντα. Τα θέλω τους, τις ανασφάλειές

τους, τους φόβους τους, όσα τους εξοργίζουν και όσα αγαπούν ο ένας στον άλλον. Για ακόμα μία φορά οι διάλογοι του Λινκλέιτερ είναι απολαυ-στικοί και αφοπλιστικά ειλικρινείς, ενώ η χημεία του Χοκ και της Ντελπί δεδομένη και εκρηκτική.

Ισως, όμως, εδώ να χρειάζεται να κάνουμε μια αναγκαία επισήμανση προς τους ανυποψίαστους θεατές που στο άκουσμα του ονόματος του Ιθαν Χοκ σε συνδυασμό με τα γυρίσματα στην Ελλάδα σπεύσουν μαζικά στις κινηματογραφικές αίθουσες. Το «Πριν τα Μεσάνυχτα», όπως και οι δύο προηγούμενες ταινίες, δεν έχουν αμιγώς κινηματογραφική αφήγηση. Το σενάριο αναλώνεται σε μακροσκελείς διαλόγους, σε μονοπλάνα που μπο-ρεί να κρατάνε μέχρι 10-15 λεπτά και παραπέμπουν περισσότερο σε ένα ιδιόμορφο θεατρικό έργο σε φυσικούς χώρους. Αυτό το στοιχείο, σε συν-δυασμό με την απουσία εξωτερικής δράσης, είναι πολύ πιθανό να ξενίσει έναν θεατή που, μαθαίνοντας για μια ταινία που γυρίστηκε στην Ελλάδα, είναι έτοιμος να δει το επόμενο... “Mamma Mia”.

Με ελληνικό άρωμα...

16Σινεμά

13-20.06.2013Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Εγινε γνωστός, ξεχώρισε και λατρεύτηκε κυρίως για τη θεατρική του προσφορά. Στο θεατράκι του στην οδό Κυ-κλάδων παρουσίασε παραστάσεις ορόσημα για το νέο ελληνικό θέατρο.

Υπάρχει όμως και ο άλλος Λευτέρης Βογιατζής. Ο κινη-ματογραφικός. Εξίσου σπουδαίος. Εξίσου χαρισματικός. Αυτόν τον Λευτέρη Βογιατζή τιμά το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών προβάλλοντας στη μνήμη του τρεις από τις πλέ-ον χαρακτηριστικές στιγμές της κινηματογραφικής του διαδρομής, από τις 17 έως τις 19 Ιουνίου στον Χώρο Δ της Πειραιώς 260. «Μελόδραμα;» του Νίκου Παναγιωτό-πουλου, «Ακροπόλ» του Παντελή Βούλγαρη και «Γυμνά Χέρια» του Γιώργου Σκεύα.

Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Λευτέρη Βογιατζή γίνεται το 1979 στην ταινία «Περιπλάνηση» του Χριστό-φορου Χριστοφή. Η πρώτη πρωταγωνιστική παρουσία του που κλέβει τις εντυπώσεις, όμως, είναι στο «Μελό-δραμα;» του Νίκου Παναγιωτόπουλου το 1980. Ο νεα-ρός Βογιατζής συναντά για πρώτη φορά τον ανερχόμενο Παναγιωτόπουλο, που μετρούσε τότε ήδη μία επιτυχία με τους «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας». Η συνεργασία τους στο «Μελόδραμα;» είναι μόνο η αρχή μιας δυνατής φιλίας και μιας πιστής κινηματογραφικής σχέσης... «Βα-ριετέ» (1985), «Η γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα» (1987), «Ονειρεύομαι τους φίλους μου» (1993), “Beautiful People” (2001), «Αθήνα-Κωνσταντινούπολη» (2008), «Τα Οπωροφόρα της Αθήνας» (2010), καθώς και η τελευταία του κινηματογραφική συμμετοχή στη «Λιμουζίνα», που ακόμα δεν έχει προβληθεί στις αίθουσες.

«Αυτό που μου άρεσε στον κινηματογραφικό ηθοποιό Βο-γιατζή είναι ότι το πρόσωπό του θύμιζε Μπάστερ Κίτον και το παίξιμό του είχε κάτι από Χοντρό-Λιγνό και από Τζέρι Λιούις», εξηγεί ο Νίκος Παναγιωτόπουλος.

Τρισδιάστατη επιστροφήΒραβείο γέλιου

Σε διεθνή τροχιάΜία από τις σημαντικότερες ταινίες του σύγ-χρονου ευρωπαϊκού σινεμά προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα σε επανέκδοση στους κι-νηματογράφους. «Η Δασκάλα του Πιάνου» του κορυφαίου Μίκαελ Χάνεκε με την καθηλωτική Ιζαμπέλ Ιπέρ στον ρόλο μιας πειθαρχημένης, αυστηρής καθηγήτριας πιάνου με έντονα σε-ξουαλικά απωθημένα, που έρχονται στο φως όταν γνωρίζει τον νεαρό, χαρισματικό μαθητή της Βάλτερ. Μια αιρετική σπουδή στη γυναικεία ψυχοσύνθεση, που εν έτει 2001 δίχασε το σινε-φίλ κοινό. Οι Κάννες, πάντως, υποκλίθηκαν στο μεγαλείο της χαρίζοντας στην ταινία το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και τα Βραβεία Γυναικεί-ας και Ανδρικής Ερμηνείας στην Ιζαμπέλ Ιπέρ και στον Μπενουά Μαζιμέλ.

Είκοσι χρόνια μετά την επέλασή τους στις κινημα-τογραφικές αίθουσες, οι θρυλικοί δεινόσαυροι του Στίβεν Σπίλμπεργκ επιστρέφουν... τρισδιάστα-τοι! Το “Jurassic Park” προβάλλεται ξανά και στην Ελλάδα σε νέα, ψηφιακή 3D εκδοχή, ταξιδεύο-ντάς μας πάλι στο νησί του δισεκατομμυριούχου φιλάνθρωπου Τζον Χάμοντ, που έχει καταφέρει το ακατόρθωτο! Να ζωντανέψει πάλι την Ιουρά-σια Περίοδο σε ένα πάρκο ψυχαγωγίας που φι-λοξενεί κλωνοποιημένους δεινόσαυρους. Τι θα γίνει, όμως, όταν απενεργοποιηθούν οι φράχτες ασφαλείας; Αυτή τη φορά θα νιώσετε πραγματικά καυτή την ανάσα του Τυραννόσαυρου...

Από το “Young Frankenstein” μέχρι τον «Ρομπέν των Δασών: Οι ήρωες με τα κολάν», ο Μελ Μπρουκς μάς έχει χαρίσει άφθονες στιγμές γέ-λιου. Στα 87 του χρόνια, το American Film Institute τον τίμησε για την προσφορά του στην έβδομη τέ-χνη σε μια βραδιά όπου το χιούμορ περίσσεψε. «Ενα τιμητικό βραβείο! Τι κλασάτος τρόπος για να πεις σε κάποιον ‘άντε τέλειωνε!’» είπε η πάντα αι-ρετική Σάρα Σίλβερμαν, ενώ ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο αναρωτήθηκε: «Ποιον πρέπει να πηδήξω επιτέλους για να παίξω σε μια ταινία του Μελ Μπρουκς;» Ο Μάρτιν Σκορσέζε παρέδωσε το βραβείο στον Μπρουκς, που κράτησε την καλύτερη ατάκα για το τέλος: «Συνήθως διαφωνώ με τις επιλογές του AFI. Απόψε, κάτι πάει να γίνει!»

Η Ελίνα Ψύκου, την οποία φιλοξενήσαμε στη “Metropolis” τον περασμένο Φεβρουάριο λίγο πριν από τη συμμετοχή της στο Διεθνές Φεστι-βάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου με το σκη-νοθετικό της ντεμπούτο «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά», φιγουράρει στη λίστα “10 Directors to Watch” του περιοδικού “Variety”. Τι σημαίνει αυτό; Οτι το έγκυρο κινηματογραφι-κό περιοδικό την επιλέγει ως μία από τους δέκα νέους σκηνοθέτες-κινηματογραφιστές από όλο τον κόσμο που αξίζουν την προσοχή μας. Ε, μια τέτοια διάκριση σε κάνει δικαίως να αισθάνεσαι περήφανος! Η ταινία της Ελίνας Ψύκου με πρωτα-γωνιστή τον Χρήστο Στέργιογλου θα κάνει πρε-μιέρα στις ελληνικές αίθουσες το φθινόπωρο.

O άλλος Βογιατζής

Ψυχογράφημα

17

Το σκανδιναβικό αστυνομικό μυθιστόρημα γεννήθηκε, αντρώθηκε τα τελευ-ταία χρόνια, έχει φουσκώσει σε απρόσμενο σημείο και δεν μένει παρά να δούμε, όταν θα εκραγεί, εάν θα καταφέρει να σπείρει γόνιμους σπόρους ή αν θα σκάσει σαν μπαλόνι γεμάτο (κοπανιστό) αέρα. Στο ενδιάμεσο, έχει σίγουρα δώσει σημαντικότατα δείγματα γραφής, αξιοσημείωτους συγγρα-φείς που μετέφεραν το βάρος της best seller λογοτεχνίας από τους αιθέρες του «δεν βαριέσαι» στο τώρα των κοινωνικών προβλημάτων και -μην το ξεχνάμε- εκατομμύρια πωλήσεις. Ομως, φευ, αρκετούς εξ ημών ή εξ υμών έχει αρχίσει να τους κουράζει.

Σε κουβέντες με μανιώδεις καταβροχθιστές «αστυνομικών» αναγνωσμά-των πολλοί δηλώνουν πως πλέον βρίσκουν επαναλαμβανόμενα κλισέ στα εν λόγω βιβλία. Κάποιοι φτάνουν και στην υπερβολή να πουν: «Απεταξά-μην». Για ένα κείμενο όμως δεν έχω ακούσει ποτέ πως το βρήκαν κλισέ, βαρετό ή προβλέψιμο. Και αυτό είναι ο «Κοκκινολαίμης» του Νορβηγού Τζο Νέσμπο. Ενα κείμενο ιδιαίτερα οξύ, που στηλιτεύει με άγριες διαθέσεις το φαινόμενου του νεοναζισμού, δίχως να ξεχνά, αλλά μάλλον υπενθυμί-ζοντας επίμονα την τεράστια συζήτηση για το κατά πόσο η Σκανδιναβία

παραδόθηκε στον Αξονα αμαχητί και ολίγον τι «καλή τη θελήσει» ή όχι. Φροντίζοντας παράλληλα να κάνει μακροσκελή flashback στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου - προσδίδοντας στο «αστυνομικό» και το αλατοπίπερο του «πολεμικού» μυθιστορήματος.

Ο Τζο Νέσμπο έχει δημιουργήσει, τουλάχιστον για τους ρέκτες της «σκλη-ρής ροκ» γραφής, έναν ακαταμάχητο χαρακτήρα τον οποίο ακολουθεί κατά πόδας σε κάθε του βιβλίο. Ο Χάρι Χόλε είναι ο πιο σκληρός μες στους σκλη-ρούς ντετέκτιβ του σήμερα - και σε άκρα αντίθεση με τους πολύ προσγειω-μένους χαρακτήρες συγγραφέων όπως της συμπατριώτισσάς του Κάριν Φό-σουμ. Τσαμπουκαλής, χαντακωμένος από τη μοίρα, εμμονικός, αλκοολικός, θυμίζει vigilante ήρωα, χωρίς όμως να κοντράρει το στερεότυπο του «καλού αστυνομικού». Στο τελευταίο βιβλίο της σειράς «Η λεοπάρδαλη» (εκδ. Με-ταίχμιο) τον βρίσκουμε στο Χονγκ Κονγκ, να προσπαθεί να ξεπλύνει την τσα-κισμένη ψυχή του μακριά από το μπουκάλι. Και μέσα στα βαθιά όνειρα του οπίου. Θα γυρίσει, όμως, πίσω στην πατρίδα του όταν το καθήκον τον καλέ-σει. Για να δοκιμαστεί όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά και προσωπικά αυτή τη φορά - στο πλέον βίαιο, από τα ήδη βίαια βιβλία, του συγγραφέα.

Σκληρός μες στους σκληρούς

18Βιβλίο

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας 13-20.06.2013

Τι εστί Man Booker; Θα ήταν ψέματα να πω πως δεν υπήρ-χε εποχή στη ζωή μου που μπερδευόμουν... Εν συντομία γράφω το εξής: δύο ειδών είναι, ένα το κλασικό ονόματι Man Booker Prize και δεύτερο και πολύ πιο πρόσφατο το Man Booker International Prize. Και εδώ ξεκινάνε οι διαφορές τους, στον επιθετικό προσδιορισμό «διεθνές».

Το «κλασικό» απονέμεται κάθε χρόνο, από το 1969 και έπειτα, βραβεύοντας ένα σημαντικό λογοτεχνικό έργο. Νικητής, το αυτοτελές έργο και όχι το σύνολο των γραπτών του εκάστοτε συγγραφέα. Η ετήσια απο-νομή αφορά μονάχα πολίτες του αγγλιστί επιλεγόμενου Commonwealth, δηλαδή της Κοινοπολιτείας της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας της Μεγάλης Βρετανίας. Κοινώς, η Αγγλία, η Ιρλανδία, ο Καναδάς, η Ωκεανία σχεδόν στο σύνολό της, η ινδική ήπειρος, σημαντικό μέρος της Αφρικής, καθώς και παλιές αγγλικές κτήσεις στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία. Τα έγραψα όσο πιο σύντομα γίνεται και να με συγχωρέσουν οι μη αναφερ-θείσες ονομαστικά χώρες. Σημαντικό στοιχείο: οι ΗΠΑ δεν παίζουν στο παιχνίδι.

Το αντίστοιχο διεθνές βραβείο είναι μια άλλη ιστορία όμως. Εδώ η βράβευση γίνεται ανά διετία και μάλιστα βάσει της συνολικής παρουσίας ενός καλλιτέχνη. Μο-ναδική προϋπόθεση ο συγγραφέας να είναι ευρέως με-ταφρασμένος στα αγγλικά. Ετος εκκίνησής του το 2005 και πρώτος νικητής, ένας γείτονας, ο Αλβανός Ισμαήλ Κανταρέ, και μια μεγάλη τιμή για τα Βαλκάνια. Το 2007 βραβεύτηκε μια σημαντική φιγούρα της Αφρικής, ο προ-σφάτως αποθανών Νιγηριανός Τσινούα Ατσέμπε. Εκτοτε το διεθνές Booker το έχουν λάβει Βορειοαμερικανοί, κάνοντας το επίθετο «διεθνές» να παραπέμπει περισ-σότερο στο «αγγλοσαξονικό». Φέτος, στις 22 Μαΐου, μια δεινή αρχιτέκτονας του διηγήματος, η Αμερικανή Λίντια Ντέιβις, έκοψε το νήμα πρώτη - με τα πυκνά και ασυνήθιστα μικρά γραπτά κεντήματά της. Αναγνωστικά ένα είναι το βασικό κρατούμενο για τα Βραβεία Booker. Δεν βραβεύουν πάντοτε τους εν δυνάμει καλύτερους των καλύτερων, αναμφισβήτητα όμως αποτελούν μια σί-γουρη σφραγίδα ποιότητας. Και σχεδόν πάντα σίγουρη ψυχαγωγία - όπως, άλλωστε, όλα τα διεθνή και έγκυρα βραβεία.

Μάθετε τα πάντα για τα Booker: www.themanbookerprize.com.

Εκο, εσύ το ξεκίνησες

Κόψη του ξυραφιούΜετά το blog

Υγρός εξαγνισμός«Κουατροτσέντο» ονομάζεται το σύνολο των καλ-λιτεχνικών εξελίξεων της Ιταλίας κατά τον 15ο αι-ώνα, που προηγήθηκαν της Αναγέννησης - και σε κάποιες περιπτώσεις την επικάλυψαν χρονικά. Το ομώνυμο βιβλίο της Ισπανίδας, τόσο «ευπώλητης» όσο και πολλάκις βραβευμένης, Σουζάνα Φόρτες από τις εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη διαδραματίζεται στη σύγχρονη εποχή - ανασκάπτοντας όμως εκείνο το παρελθόν. Φλωρεντία στο τότε και στο σήμερα, χα-μένα σημειωματάρια, οι Μεδίκοι, πίνακες «κλειδιά», δράση, έρωτας, πλοκή... Φοιτήτρια και καθηγητής θα μπλέξουν σε σκευωρίες που επιβιώνουν για αι-ώνες. Είναι φανερό πως όσα έσπειρε ο Ουμπέρτο Εκο με τα πρώτα του μυθιστορήματα έρχονται πολ-λοί άλλοι λατινόφωνοι συγγραφείς για να θερίσουν.

Ο Πέρσιβαλ Εβερετ είναι ένας από τους σημαντι-κότερους σύγχρονους Αφροαμερικανούς μυθι-στορηματογράφους. Ενας καθόλου τυπικός συγ-γραφέας. Στη «Θεραπεία του νερού» (εκδ. Πόλις), η κόρη ενός συγγραφέα φτηνών ρομάντζων θα δολοφονηθεί κακοποιημένη. Εκείνος θα ζητήσει εκδίκηση πάση θυσία. Θα απαγάγει τον φονιά (;) της για να του επιβάλει παρόμοια τύχη. Σε ένα έργο με λόγο στο δεύτερο πρόσωπο, ένα κείμενο υπόγεια κραυγή ενάντια στις θηριωδίες του Γκουα-ντάναμο, που επικοινωνεί με τη μεταμοντέρνα γρα-φή και μέσα από αποσπασματικά μέρη προσπαθεί να ανασυνθέσει το σύνολο του τσακισμένου ήρωα - σε πρώτο πλάνο. Γιατί σε δεύτερο πλάνο θέλει να μιλήσει για το παγκόσμιο σημερινό γίγνεσθαι.

Η Τιτίνα Δανέλλη έχει κερδίσει το αναγνωστικό κοινό τα τελευταία χρόνια με θεματικές «αστυνο-μικές και κατασκοπικές», εκδίδοντας και συμμε-τέχοντας σε συλλογές, προσεγγίζοντας αμερό-ληπτα τα κακώς κείμενα του ντόπιου εγκλήματος - και μάλιστα όταν αυτό στοιχειώνει το δεύτερο σκέλος της πάγιας φράσης «κλέφτες και ...». Το corpus των κειμένων της όμως δεν είναι μονοδιά-στατο. Οπως στην πρόσφατη συλλογή διηγημά-των της «Αίθουσα αναμονής» (εκδ. Καστανιώτη), όπου καθημερινές, σοβαροφανείς φιγούρες της διπλανής πόρτας -συμβολαιογράφοι, ανασφα-λείς άντρες, πλούσιες χήρες, ένα αγαπημένο ζευ-γάρι- έρχονται αντιμέτωπες με την πραγματικότη-τα και τελικά τη γελοιότητα της ύπαρξής τους.

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε μια γε-νιά νέων μπλόγκερ να χτίζουν μικρά παλάτια ποιότητας. Ευτυχώς, όπως σταδιακά αποδει-κνύεται, όχι πάνω στην άμμο. Μία από αυτούς, δικαιωματικά και με ψευδώνυμο εμπνευσμένο από την ποίηση του Πάουλ Τσέλαν, είναι και η μπλόγκερ Niemands Rose. Πολύ πρόσφατα εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο «Τα φώτα στο βάθος» (εκδ. Πόλις), μεταφέροντας τη γραφή της πέρα από τα ιστολογία και σε πιο παραδο-σιακή μορφή. Μια συλλογή αφηγήσεων μικρού μήκους, με έδρα κάθε γωνιά της γης (από τη μακρινή Βραζιλία μέχρι τα καθ’ ημάς τοπία) και πυξίδα τα βιώματα της νέας γενιάς - μακριά από δανεικούς καημούς.

Booker υπάρχουν πολλά

19

Μια χορεύτρια flamenco, μια ηθοποιός και ένας μουσικός σε ένα τοπίο ακα-τοίκητο, στο τοπίο της μνήμης, στη «Λήθη» του Δημήτρη Δημητριάδη. Η Βικτώρια Κόκκιζα, η Γεωργία Τσαγκαράκη και ο Roland Hoffmann παρουσι-άζουν τον ελλειπτικό μονόλογο από τις 15 έως τις 20 Ιουνίου στο Βυρσοδε-ψείο (Ορφέως 174, Βοτανικός).

Τρεις φίλοι από τα παλιά ένωσαν τις δυνάμεις τους για αυτή την παράσταση, όπως μας λέει η Γεωργία Τσαγκαράκη, υπεύθυνη και για τη σκηνοθεσία της. «Αυτή την ιδέα την είχα εδώ και καιρό, καθώς με τη Βικτώρια ξεκινήσαμε μαζί χορό flamenco πριν από πολλά χρόνια και είμαστε από τότε φίλες. Εγώ στη συνέχεια ασχολήθηκα με το θέατρο, ενώ εκείνη πήγε στη Σεβίλλη και έκανε χορό. Θέλαμε να εξερευνήσουμε τη σχέση του λόγου και του χορού και τον τελευταίο καιρό αποφασίσαμε τελικά να το κάνουμε παράσταση. Τότε επέλεξα και το κείμενο». Αναρωτιέμαι τι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά έχει

η «Λήθη» για να μπορέσει να υπηρετήσει μια τέτοια ιδέα και η Γεωργία απα-ντάει: «Υπάρχουν στο κείμενο δύο συνθήκες. Η πρώτη αφορά τη φόρμα της γραφής του λόγου. Είναι ένα υπαρξιακό κείμενο γραμμένο με πολύ ρυθμό, έχει μικρές προτάσεις, επαναλαμβανόμενες φράσεις και λέξεις που δημι-ουργούν μελωδίες. Παράλληλα, μιλάει για το σώμα στο εδώ και στο τώρα και για την αντοχή που καλούμαστε να έχουμε οι άνθρωποι για να υπάρξου-με μέσα στο σώμα μας. Η ανάγκη να επιβεβαιώνουμε τον εαυτό μας και το παρελθόν μας μας έχει απομακρύνει από το σώμα και από την ύπαρξή μας. Στηρίζεται στον ρυθμό και εξυμνεί το σώμα».

Και η μουσική; Πώς λειτουργεί η ζωντανή μουσική του Roland Hoffmann στην παράσταση; «Πρόκειται για έναν δεξιοτέχνη μουσικό. Η μουσική του λειτουργεί σαν συναισθηματική γέφυρα απαλύνοντας τους κραδασμούς του κειμένου και του σώματος».

Χορεύοντας με τη λήθη

20Θέατρο

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου 13-20.06.2013

Πέρυσι θαυμάσαμε τους αδελφούς Αλί και Χεντί Ταμπέτ από την Τυνησία σε ένα έργο εμπνευσμένο από τη μουσική σούφι. Φέτος είναι η σειρά του ρε-μπέτικου, που δουλεύει σαν συνδετικός ιστός στο νέο τους εγχείρημα. Τα ταλαντούχα αδέρφια μαζί με την ομάδα Cie mpta (σημαίνει: Ομάδα χέρια, πόδια και κεφάλι επίσης) που ίδρυσε ο Mathurin Bolze, καλλιτέχνης του τσίρκου, παρουσιάζουν δύο έργα. Το “Ali” αφορά έναν χορό με πατερί-τσες με φόντο ένα παράνομο ρεμπέτικο, ενώ το “Nous sommes pareils...” είναι εμπνευσμένο από το ποίημα του Ρενέ Σαρ «Πάθος και μυστήριο». Η παράσταση ανεβαίνει στην Πειραιώς 260 (Κτίριο Η) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών από το Σάβ-βατο 15 έως τις 17 Ιουνίου και συνοδεύεται από ορχήστρα με Ελληνες και Τυνήσιους μουσικούς.

Αυτή η παράσταση είναι σίγουρα γυναικεία υπόθεση. Από τη Λένα Παπαληγούρα που παίζει τον πρωταγωνι-στικό ρόλο, τη Νατάσα Τριανταφύλλη που υπογράφει τη σκηνοθεσία, μέχρι τη Monika που έγραψε τη μουσική ει-δικά για την παράσταση. Η «Αντιγόνη» ανεβαίνει από τις 19 Ιουνίου έως τις 7 Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη. Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της Τριανταφύλλη -υπήρξε βοη-θός του Μπομπ Γουίλσον στην «Οδύσσεια», του Λευ-τέρη Βογιατζή στον «Πρίγκιπα του Χόμπουργκ» και του Γιάννη Χουβαρδά σε όλες τις παραστάσεις του- αφορά μία από τις σημαντικότερες ελληνικές τραγωδίες. Σε ένα βαθιά πολιτικό κείμενο, τη μετάφραση του οποίου υπο-γράφει ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, η ηρωίδα βρίσκεται μόνη, τραγική φιγούρα στο μεταίχμιο του παλιού με το νέο. Στην παράσταση οι δράσεις των προσώπων πραγμα-τοποιούνται στο σκοτάδι και αποκαλύπτονται στο φως, σε χρόνο ενεστώτα και αμφιλεγόμενο.

Εκτός από τη Λένα Παπαληγούρα στον ρόλο της Αντιγό-νης, εμφανίζονται ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος (Κρέων), η Βίκυ Παπαδοπούλου (Ισμήνη), ο Χρήστος Σαπουντζής (Φύλακας) και ο Ορφέας Αυγουστίδης (Αίμων). Μεγα-λύτερη όμως έκπληξη όσον αφορά τη διανομή αποτελεί η Λυδία Φωτοπούλου, που ενσαρκώνει τον Τειρεσία και την Ευρυδίκη, ενώ εμφανίζεται και ως χορός. Σε αυτό το πολύ καλά μελετημένο τόλμημα τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το Μουσείο Μπενάκη επιλέχθηκε ως φυσικό σκηνικό και ένας χώρος με αξία, εξουσία και ιστορία που ενώνει το παλιό με το καινούργιο, ενώ η Monika που υπογράφει τη μουσική ήταν από τους αρχικούς συντελεστές, ως μια καλλιτέχνις που ενώνει το πολύ σκοτεινό και φωτεινό ταυτόχρονα. Υπό τις μελωδίες της θα ανοίξει η αυλαία την ερχόμενη Τετάρτη σε μια παράσταση που ανυπομο-νούμε να δούμε!

Ρεμπέτικο και Τυνησία

Είμαι η Κύπρος, εσείς;

Λέγε με Αντιγόνη

Με αφορμή τον ΑμλετΗ νεαρή performer Ελεάνα Αλεξάνδρου συ-στήνεται πρώτη φορά στο κοινό του Φεστιβάλ Αθηνών με αμεσότητα, φρεσκάδα και περισσή τόλμη σε ένα one-woman show, με τίτλο «Στη χώρα των θ_υμάτων», μια απόπειρα αναστοχα-σμού για την ταυτότητα της πατρίδας της, της Κύπρου. Ο σκηνικός χώρος στρωμένος με χαλί, μια πολυθρόνα, ραδιοφωνικά αποσπάσματα από ομιλίες πολιτικών και, φυσικά, οι δικές της παρλάτες, όλα σε στενή συνάρτηση με το χορο-θεατρικό δρώμενο, υπογραμμίζουν την ανάγκη μιας γενιάς να αμφισβητήσει την εξουσία. Στις 18 και 19 Ιουνίου στην Πειραιώς 260 (Κτίριο Ε).

Η ερευνητική προσέγγιση που οδήγησε την ομά-δα Minus στο έργο «Ο Αμλετ αυτοκτόνησε» συ-νεχίζεται και φέτος με την παρουσίαση του «Post Hamlet ή μετά-Αμλετ». Βασισμένη στον «Αμλετ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε μετάφραση Γιώργου Χει-μωνά και το «Σονέτο Νο 92» του Σαίξπηρ, με έναν 12μελή θίασο ηθοποιών, σε δραματουργική σύνθεση και σκηνοθεσία της Στέλλας Μαρή, η παράσταση προσπαθεί να αναδείξει ένα ιδιότυ-πο διαφορετικό έργο. Ολα αυτά με τη βοήθεια της τεχνολογίας και του κινηματογράφου, καθώς θα προβληθούν αποσπάσματα από τη μνημειακή ταινία του Grigori Kozintsev με τον Ινοκέντι Σμο-κτουνόφσκι στον ρόλο του Αμλετ. Στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) από τις 18 έως τις 20 Ιουνίου.

Δεκαέξι χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση, ο «Κοινός Λόγος» του Βαγγέλη Θεοδωρόπου-λου ανεβαίνει στην Πειραιώς 260 (Κτίριο Η) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Η παράσταση που σημάδεψε το Θέατρο του Νέου Κόσμου επιστρέ-φει με τη Λυδία Κονιόρδου, την Ελένη Κοκκίδου, τη Μαρία Κατσανδρή, την Ελένη Ουζουνίδου και την Τάνια Παλαιολόγου και επιχειρεί ένα οδοιπο-ρικό που διατρέχει την κρίσιμη περίοδο από τη Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι τον Εμφύλιο. Στις 19 και 20 Ιουνίου το ταραχώδες παρελθόν του τόπου μας σκιαγραφείται μέσα από λαϊκές αφηγήσεις, ατομικούς σπαραγμούς και συλλογι-κές μνήμες, αναδεικνύοντας το δραματικό παρόν.

Ενα οδοιπορικό

21

Σύγχρονοι Eλληνες και ξένοι καλλιτέχνες και δημιουργικές ομάδες θα βρε-θούν στο CAMP! (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά), από τις 17 μέχρι τις 24 Ιουνίου, για να παρουσιάσουν και φέτος τη δουλειά τους με κοινό παρονομαστή την κινούμενη εικόνα και τα στάδια παραγωγής της στο πλαί-σιο του Zootrope.

Ανάμεσα στις ενότητες που θα συμπεριληφθούν στη φετινή διοργάνωση είναι το διαγωνιστικό αφιέρωμα σε νέους δημιουργούς με τίτλο Zootrope Calling “Young minds in action - Rebuilding the future”, το αφιέρωμα στη διεθνή εταιρεία παραγωγής Blacklist με έδρα τη Νέα Υόρκη, καθώς και η έκθεση με τίτλο “The Metamorphosis”. Eνα character based project, στο πλαίσιο του οποίου οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες καλούνται να δημιουρ-γήσουν έργα εμπνευσμένα από το κλασικό έργο του Φραντς Κάφκα, την ομότιτλη εμβληματική νουβέλα των αρχών του 20ού αιώνα. Βασισμένοι στην έννοια της μεταμόρφωσης σε κυριολεκτικό και μεταφορικό επίπεδο: η μεταμόρφωση ως μέρος της ανθρώπινης εξέλιξης και ιστορίας, ως κομ-μάτι της φύσης, αλλά και ως σημείο αναφοράς στην τέχνη, στον κινηματο-γράφο, στη λογοτεχνία, καθώς και στα κόμικς και στο animation.

Η έκθεση θα πλαισιωθεί από παράλληλες δράσεις, όπως είναι η ηχητική performance της Αφροδίτης Ψαρρά με τίτλο “Idoru” την Τρίτη 20 Ιουνίου και οι προβολές της σειράς “Art21 - 100 Artists” σε συνεργασία με το Art21 και με την ευγενική υποστήριξη της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθή-να την Τετάρτη 19 και την Παρασκευή 21 Ιουνίου.

Στο Zootrope παίρνουν μέρος οι καλλιτέχνες: Αφροδίτη Ψαρρά, brittle, Dreamer, Hypokondriak, Versaweiss, NΣ 2013, These are a few of our favorite things, RTMone, junkart, SER! (Αργύρης Σαρασλανίδης), Χρύ-σανθος Χριστοδούλου, Θεοδώρα Μαλάμου, Σοφία Χατζηγεωργίου, Ολγα Δουλκερίδου, Holbrooks, Pistachios, Polynoid, Saiman Chow, Wizz, Παντελής Μάκκας, Αγης Κελπέκης, Στάθης Πετρόπουλος κά. Την επιμέλεια υπογράφουν η Μαρία Λούκα, ο Πάνος Ξενάκης και η Κίκα Κυριακάκου. Τέλος, στη σελίδα zootropegr.tumblr.com -μια 24/7 ψηφια-κή πλατφόρμα επικοινωνίας μεταξύ των επισκεπτών και των καλλιτεχνών τoυ Ζοοtrope- φιλοξενούνται βίντεο, φωτογραφικό υλικό, προσχέδια και κείμενα των καλλιτεχνών, καθώς και οι εντυπώσεις που καταθέτουν οι φίλοι τoυ project.

Αστικό ζωοτρόπιο

22Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

13-20.06.2013Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Στο φετινό πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών περιλαμβάνεται και η έκθεση “Heart of Darkness” σε επιμέλεια Δημήτρη Παλαιοκρασσά στον χώρο της Πει-ραιώς 260. Η Μάρω Μιχαλακάκου παρουσιάζει το επι-βλητικό έργο της “Red Carpet” και ο Kendell Geers την εγκατάσταση “Akropolis Now”, δύο έργα της συλλογής Δ. Δασκαλόπουλου τα οποία φιλοξενούνται με την ευγενική υποστήριξη του νεοσύστατου οργανισμού Νέον.

«Εχουμε μεγάλη τύχη στην Αθήνα να μπορούμε να παρου-σιάζουμε έργα σε παραστάσεις εξαιρετικής ποιότητας και σε χώρους όπως η Πειραιώς 260», επισημαίνει η Μάρω Μιχαλακάκου. «Ο χώρος του φεστιβάλ έχει από μόνος του μια ένταση. Παλιό εργοστάσιο επίπλων που μυρίζει αίγλη, ζωή, εργάτες, ιδρώτα, γέλια, λεφτά να αλλάζουν χέρια, δημιουργία. Μπορεί κανείς να φανταστεί αμέτρη-τες σκηνές καθημερινότητας όταν αυτοί οι χώροι ήταν κάτι άλλο. Το μαγικό με τα έργα όταν αλλάζουν χώρους είναι ότι ξαναζούν πολλές ζωές και, όσο και αν φαίνεται παρά-ξενο, δεν είναι τα ίδια, δεν μπορούν να είναι τα ίδια. Αυτό γίνεται γιατί έχουν την τύχη να παίρνουν τη ενέργεια αυτών των χώρων και να ‘ξαπλώνουν’ πάνω τους».

Αναφορικά με τον διάλογο που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο έργων η Μιχαλακάκου προσθέτει: «Τα δυο έργα έχουν την τύχη από κάποιες οπτικές να είναι σαν να μπαί-νουν το ένα μέσα στο άλλο, το ‘Acropolis Νow’ έχει την ‘ανωτερότητα’ να αφήσει το χρώμα του ‘Red Carpet’ να το διαπεράσει χωρίς να το κατακρεουργήσει από το κο-φτερό συρματόπλεγμα. Η κάθαρση μοιάζει να έρχεται στα δύο έργα μέσα από κοφτερά εργαλεία, το πολύ επι-κίνδυνο συρμάτινο πλέγμα στο έργο του Geers και το νυστέρι στο έργο της Μιχαλακάκου, με το οποίο αφαιρεί το πέλος του βελούδου».

Στις 20, 27 Ιουνίου και 4 Ιουλίου η καλλιτέχνις θα πραγ-ματοποιήσει ξεναγήσεις στις 7:30 και 8:30 το απόγευμα.

Σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης, στο Λουτρό των Αέρηδων, φιλοξενείται η έκθεση της ζωγράφου Σοφίας Βλαζάκη «Φανταστικός Τό-πος». Η καλλιτέχνις παρουσιάζει μια σειρά από σχέδια με κάρβουνο και ακουαρέλα τα οποία έρ-χονται σε διάλογο με τον ιδιαίτερο χώρο του Λου-τρού και με τα μουσειακά αντικείμενα, συμπληρώ-νοντας ιδανικά τον φανταστικό τόπο της. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 28 Ιουνίου και πραγματοποιείται στο πλαίσιο μιας σειράς ενεργειών στον συγκεκρι-μένο αρχαιολογικό χώρο που στόχο έχουν, μετα-ξύ άλλων, να ανοίξουν τους διαύλους επικοινωνί-ας μεταξύ σύγχρονης και κλασικής τέχνης.

Το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα (Αρ-ματολών & Κλεφτών 48, Αθήνα) φιλοξενεί μια επίκαιρη και πρωτότυπη έκθεση φωτογραφίας μέχρι τις 22 Ιουνίου. Η Ζωή Χατζηγιαννάκη πα-ρουσιάζει τη σειρά έργων με τίτλο «Μυστικά και Κρίσεις», ουσιαστικά έναν αριθμό από δίπτυχα που έχουν ως θέμα κτίρια δημόσιων οργανισμών της Αθήνας. Σε κάθε έργο η εικόνα του κτιρίου αντιπαραβάλλεται με μια μεγεθυσμένη θολή λε-πτομέρεια της ίδιας φωτογραφίας, αποτελώντας ένα εύστοχο σχόλιο για την πολιτική διαφθορά και αδιαφάνεια. Η έκθεση συνοδεύεται από κατά-λογο των εκδόσεων Cube Art.

Μια αξιοθαύμαστη δράση πραγματοποιεί το Εθνι-κό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Κτίριο Ωδείου Αθηνών, Βασ. Γεωργίου Β΄ 17 -19 & Ρηγίλλης, Αθήνα) στο πλαίσιο του προγράμματος ΕΜΣΤ Χωρίς Σύνορα από τις 18 μέχρι τις 30 Ιουνίου. Πρόκειται για την έκθεση με τον τίτλο «Πέρα από τα όρια» με έργα ζωγραφικής των μαθητών του Γυ-μνασίου-Λυκείου του Ειδικού Καταστήματος Κρά-τησης Νέων Αυλώνα (ΕΚΚΝΑ) υπό την επιμέλεια της Μαρίνας Τσέκου και της Κλεάνθης-Χριστίνας Βαλκανά. Τα δύο έργα μεγάλων διαστάσεων που φιλοτέχνησαν την άνοιξη μέσα στις φυλακές πε-ρίπου 30 μαθητές εκτίθενται στην Αίθουσα των Νέων Εργων του ΕΜΣΤ.

Η έκθεση «100 καρέκλες σε 100 μέρες» του Martino Gamper, που έχει φιλοξενηθεί σε σημα-ντικά μουσεία ανά τον κόσμο, παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) μέχρι τις 28 Ιουλίου. Παρουσιάζονται 100 ανακατα-σκευασμένες καρέκλες, οι οποίες δημιουργή-θηκαν από τον καλλιτέχνη μέσα σε 100 ημέρες, ενώ παράλληλα προβάλλεται ένα μικροφίλμ που καταγράφει όλη τη διαδικασία παραγωγής τους. Ο καλλιτέχνης αναφέρει για τη δουλειά του αυτή: «Η ανακατασκευή της κάθε καρέκλας ήταν για μένα σαν ένα «τρισδιάστατο σκίτσο» που έπρεπε να ολοκληρώσω σε μια μέρα... Οι ιστορίες πίσω από τις καρέκλες είναι τόσο σημαντικές όσο το στιλ και η λειτουργικότητά τους».

Χωρίς περιορισμούς

Πρώτη ύλη, κάρβουνο Στον καιρό της κρίσης

Το red carpet του Φεστιβάλ

3D καρέκλες

23

Διαβάζω

Τώρα κατοικώ εδώ. Στα ψηλά. Στην όμορφη αυτή ταράτσα με το δώμα και τις κεραίες. Είκοσι τρεις μέρες τώρα. Πριν ζούσα χαμηλότερα, πολύ χαμηλότερα, στoν πρώτο όροφο της αντικρινής πολυ-κατοικίας. Πάνω στον δρόμο. Πολλή φασαρία, πολύς συνωστισμός. Πάντοτε έβλεπα την ταράτσα αυτή απέναντι κι έλεγα: τι τυχεροί όσοι μένουν εκεί ψηλά, έχουνε θέα, ανοιχτωσιά, βλέπουν θά-λασσα, αναπνέουν φρέσκο αέρα. Πραγματικά τους ζήλευα. Τώρα πια κατοικώ κι εγώ εδώ, με δική μου μάλιστα επιλογή. Είκοσι τρεις μέρες τώρα, και θα μείνω άλλες δεκαεφτά. Υστερα ποιος ξέρει, μάλλον θα αναρριχηθώ ακόμα ψηλότερα. Θα δούμε. Πράγματι, βλέπεις θάλασσα από δω, του-λάχιστον τη μέρα. Το βράδυ βλέπεις αστέρια. Είναι όμορφα, πάρα πολύ όμορφα, αλλά μόνο έξω, στην ταράτσα. Μέσα στο δώμα είναι πνιγηρά κι ακούγεται κι ένας θόρυβος ολημερίς, σαν μοτέρ. Δε βαριέσαι, δεκαεφτά μερούλες ακόμα, θα περάσουν.

Τα αφεντικά μου -πλάκα δεν έχει που τους λέω έτσι, λες κι είμαι κάνας σκύλος!- μένουν βέβαια ακό-μα κει κάτω, στη βαβούρα. Είναι θλιμμένοι που μ’ έχασαν. Συμπαθητικό ζευγάρι. Εκείνος Τούρκος, αυτή Ελληνίδα. Πολύ χαδιάρηδες και οι δυο. Παρότι ηλικιωμένοι άνθρωποι, δεν λένε ν’ αφήσουν τα πασπατέματα. Τσιμπιές, ζουλήγματα, τριψίματα - όλη την ώρα. Μήπως τα ίδια δεν κάνανε και σε μένα όσο ζούσα μαζί τους; Καταντούσαν ενοχλητικοί, αλλά δεν διαμαρτυρόμουν, γιατί ήξερα πως τους είμαι υπόχρεος. Επρεπε να τρέφω ευγνωμοσύνη σ’ αυτούς που μου δίνανε στέγη, το είχα εν-στερνιστεί αυτό, το πίστευα βαθιά. Ας μου ’βαζαν και λίγο χέρι, τι έγινε δηλαδή, κανείς δεν έπαθε τίποτα από λίγο χαϊδολόγημα στα ψαχνά. Τώρα χαϊδολογούνται μονάχα αναμεταξύ τους. Αναγκα-στικά. Κυρίως τα απογεύματα. Υστερα αυτή του διαβάζει από ένα χοντρό βιβλίο. (Στα ελληνικά πάντα.) Ζυράννα Ζατέλη. Ετσι λένε τη συγγραφέα του βιβλίου. Αυτός καμιά φορά αποκοιμιέται και τότε η άλλη θυμώνει και του βάζει τις φωνές. Παράλογο δεν είναι να οργίζεται κανείς με τη νύστα του συντρόφου του; Δεν το καταλαβαίνω. Ξυπνάει λοιπόν κι εκείνος και αρχινάει να τη βρίζει που τον ξάφνιασε έτσι άκαρδα μες στο γλυκοΰπνι του. (Στα τουρκικά πάντα.) Η Ελληνίδα τότε συνεχίζει το διάβασμα μόνη, ο Τούρκος πάει για ύπνο. Αργότερα θα πέσει κι εκείνη δίπλα του και, μισοκοιμι-σμένοι, οι δύο ηλικιωμένοι θα κάνουν έρωτα.

Ο θάνατός μου τους συγκλόνισε, το ξέρω καλά. Αλλωστε, ζήσαμε μαζί εξίμισι χρόνια. Και σκυλί να ήμουνα, που λέει ο λόγος, θα μ’ είχαν πονέσει. Τους λείπω. Τα μάτια τους δακρύζουν όταν με σκέ-

ΨηλάΚείμενο: Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης

24

13 -20.06.2013

φτονται. Εγώ; Δεν ξέρω, μπορεί στο βάθος να τους είχα αγαπήσει κι εγώ. Κι αν κάποια στιγμή μου φέρθηκαν σκληρά, περασμένα ξεχασμένα. Ανθρωποι είναι. Θα θυμάμαι μοναχά τις καλές στιγμές και το γλυκασμό στα μάτια τους όταν μου ’λεγαν πόσο όμορφος είμαι. Ημουν.

Αυτός ο θόρυβος που ακούγεται διαρκώς τι να είναι; Μηχανικός θόρυβος, το μόνο σίγουρο. Αλλά τι μηχάνημα και για ποιο σκοπό δουλεύει, ένας θεός ξέρει. Μου περνάει κάποια στιγμή η ιδέα μή-πως αληθεύουν οι διαδόσεις. Οτι δηλαδή μια μεγάλη αλλαγή βρίσκεται στα πρόθυρα, κάτι τρομερά σοβαρό που πρόκειται ν’ αλλάξει μονομιάς και για πάντα τη ζωή αυτής της πόλης. Ολοι μιλούν με μισόλογα, οι περισσότεροι φυσικά είναι εντελώς ανίδεοι, όπως εγώ, κι αν πάλι υπάρχουν μερικοί ελάχιστοι που να γνωρίζουν κάτι χειροπιαστό, είναι ορκισμένοι να μη διαρρεύσει το παραμικρό - κι έτσι σκοτάδι, μαύρο σκοτάδι. Σκέφτομαι, λοιπόν, μήπως αυτό το μηχάνημα έχει κάποια σχέση μ’ όλο τούτο, με τις ραγδαίες εξελίξεις που φημολογούνται. Θα μπορούσε δηλαδή, εικάζω, να είναι γρανάζι του μηχανισμού προετοιμασίας της νέας κατάστασης. Ή, ενδεχομένως, του μηχανισμού άμυνας απέναντι σ’ αυτήν. Αγνωστο. Ισως ορισμένα απ’ όλα τα μυστήρια του κόσμου να ξεδιαλύ-νουν στα μάτια μου ύστερα από δεκαεφτά μέρες. Θα το δούμε αυτό.

Στην ταράτσα πάντως δεν ακούγεται ο θόρυβος και αγναντεύεις κι όλη την Αθήνα, μέχρι τη θάλασ-σα. Μέρος πρόσφορο για όμορφες σκέψεις.

Αναλογίζομαι τη ζωή που έζησα και καταλήγω πως, μολονότι δεν ήταν μεγάλη, είχε χάρη και ουσία κι ότι στο διάβα μου απ’ αυτήν κατάφερα, έστω και κομματάκι, να εξελιχθώ. Δέχτηκα πολλή αγάπη και αρκετές φορές ένιωσα αγάπη κι ο ίδιος. Είχα πάντα ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μου, δεν πείνασα ούτε μέρα κι όταν ήρθ’ η ώρα μου δεν πήγα σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Επιπλέον, ο Θεός με προίκισε με γρήγορη αντίληψη και μ’ ομορφιά. Δεν έγινα ποτέ βάρος σε κανέναν. Δεν ξυλοφορτώ-θηκα. Τι παραπάνω να ζητήσει κανείς;

Μακάρι τα αφεντικά μου να ζήσουνε καλά στερνά, τη μια στιγμή να φαγώνονται και την άλλη να ζευγαρώνουν, όπως έκαναν πάντα, κι έτσι να πορευτούνε ίσαμε το τέλος. Εύχομαι, ακόμα, να μην τρομάξουν από το καινούργιο που σύντομα θα έρθει. Κι αν γινόταν να μ’ ακούσουν από δω ψηλά, θα τους φώναζα πως δεν με πειράζει διόλου, διόλου, μα τον Θεό, αν μία των ημερών, ακόμα κι αύ-ριο, να πούμε, μπάζανε ξανά στο σπίτι τους έναν καινούριο γάτο.

To νέο βιβλίο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Το ελάχιστο ίχνος» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Το Ροδακιό.

25

Από αριστερά: Θέμης Καραμουρατίδης, Σπύρος Γραμμένος, Νατάσσα Μποφίλιου, Δημήτρης Τζιμέας, Γιώργος Καραδήμος, Στάθης Δρογώσης, Μαριέττα Φαφούτη, Κωστής Μαραβέγιας, Μανώλης Φάμελλος, Φοίβος Δεληβοριάς

26

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Με σύνθημα την... ΑΓΑΠΗ

Η ισχύς εν τη ενώσει, λένε. Κάπως έτσι το σκέφτηκαν και εκείνοι και, βλέποντας το σκο-τάδι να τυλίγει μία ολόκληρη χώρα, αποφάσισαν να ενώ-σουν τις δυνάμεις τους και να

απαντήσουν με αλληλεγγύη, αγάπη και φυσικά... μουσική. Και εγένετο η κολεκτίβα ΑΓΑΠΗ ΡΕ+ ή περιφραστικά: Αγάπη Ρε ματζόρε. «Μιλάμε για αγάπη, αλλά δεν μιλάμε για την αγάπη σαν χίπη-δες. Μιλάμε για την αγάπη που θα κάνει καλύτερη τη ζωή μας», μου εξηγούν. Στον φόβο, το μίσος, τον διχασμό απαντάνε με μια σειρά από δράσεις με θετικό πρόσημο. Στις 6 Ιουλίου γίνεται απλά η αρχή με μια μεγάλη συναυλία στο Κατράκειο της Νίκαιας με τα έσοδα να πηγαίνουν σε αυτόνομες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης.

Φοίβος Δεληβοριάς, Νατάσσα Μποφίλιου, Στά-θης Δρογώσης, Μανώλης Φάμελλος, Κωστής Μαραβέγιας, Μαριέττα Φαφούτη, Κωνσταντίνος Βήτα, Γιώργος Καραδήμος, Θέμης Καραμουρατί-δης, Σπύρος Γραμμένος, Δημήτρης Τζιμέας... Μέ-χρι τις 6 Ιουλίου θα έρθουν και άλλοι φίλοι στην παρέα. Κάποιους από αυτούς τους ξέρω προσωπι-κά. Κάποιους άλλους τους θαυμάζω χρόνια τώρα χωρίς να τους γνωρίζω. Δεν έχει σημασία. Το στοί-χημα δεν είναι προσωποκεντρικό, είναι συλλογικό.

«Η μεγαλύτερη κατάκτηση είναι η συνύπαρξή μας, η συνεύρεσή μας ανά τακτά χρονικά διαστή-ματα σε μια εποχή που ευνοεί την ατομικότητα. Καταφέραμε να λειτουργούμε ως ‘εμείς’ σε μια φάση της ζωής μας», μου λέει ο Μαραβέγιας. «Μπορούν να υπάρχουν σε μία ομάδα ανθρώ-πων περισσότερα πράγματα που τους ενώνουν από αυτά που τους χωρίζουν», προσθέτει η Μπο-φίλιου. «Στόχος μας είναι πλέον, όταν βρίσκεται κάτι στο οποίο θα θέλουμε να συνεισφέρουμε, να μπορούμε να το κάνουμε συλλογικά, με μεγα-λύτερη δύναμη. Μαζί».

Ακούγεται αυτονόητο, ίσως και εύκολο, αλλά το να σπάσεις το φράγμα της ατομικότητας σε μια εποχή που την έχει κάνει θεό είναι το πιο δύσκολο. «Ηταν πολύ επίπονη η διαδικασία της δημιουργίας αυτής της κολεκτίβας. Χρειάστηκε να βρούμε έναν κοινό παρονομαστή. Είμαστε άνθρωποι με διαφο-ρετικές καταβολές και ο καθένας μας το προσέγ-

γιζε όλο αυτό από εντελώς διαφορετική σκοπιά στην αρχή», μου εξηγεί ο Μανώλης Φάμελλος.

Τι είναι, λοιπόν, το ΑΓΑΠΗ ΡΕ+; Ο Φοίβος Δελη-βοριάς δίνει το στίγμα. «Θεωρούμε ότι οι καλλι-τεχνικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες στις οποίες συμμετέχουν πολλοί άνθρωποι χωρίς να χειρα-γωγούνται από κάποιο κόμμα ή κάποιο σωματείο είναι μια ωραία ποιητική απάντηση σε αυτό που συμβαίνει». Μια σειρά από καλλιτέχνες νιώθουν από μόνοι τους την ανάγκη να συναντηθούν, να υψώσουν τα δικά τους τείχη στον φόβο και στην απάθεια, να βρουν τον κοινό τόπο, να αυτοοργα-νωθούν και να δράσουν συλλογικά.

«Θέλουμε όλο αυτό να είναι μια θετική δράση», επισημαίνει ο Δρογώσης. «Δεν τονίζουμε το αντι-ρατσιστικό. Δεν τονίζουμε το -αντί. Τονίζουμε το θετικό. Να υπάρξει ένας προβληματισμός στην κοινωνία. Να δώσουμε μια ψυχική ανάταση στον κόσμο μιλώντας για αλληλεγγύη».

«Αυτό που λένε ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να δί-νουν το ‘παρών’ γράφοντας τραγούδια με κοινω-νικό χαρακτήρα είναι πολύ σημαντικό, αλλά δεν θεωρώ ότι ένα τραγούδι από μόνο του μπορεί να σώσει μια κατάσταση. Πρέπει να κινητοποιηθούμε όλοι για να κάνουμε το ένα βήμα παραπέρα», πα-ρεμβαίνει η Μαριέττα Φαφούτη και ο Μαραβέγιας σπεύδει να διευκρινίσει: «Το σημαντικό είναι να μην κάνουμε ένα πανηγύρι για να γιορτάσουμε με-ταξύ μας, όσοι δηλαδή ξέρουμε ήδη τα προβλήμα-τα. Το θέμα είναι να έρθουν κοντά μας άνθρωποι που είναι έξω από όλο αυτό και να δουν την άλλη όψη του πράγματος. Να μη μείνουμε στον φόβο».

«Υπάρχει ένας φόβος. Υπάρχει μια ρητορική του μίσους στην κοινωνία. Υπάρχει ένας κόσμος που δεν αντιδρά ούτε θετικά ούτε αρνητικά σε όλο αυτό. Υπάρχει ένας κόσμος που θέλει κουράγιο», τονίζει ο Δρογώσης κάνοντας ακόμα πιο καθαρές τις προθέσεις αυτής της κολεκτίβας, που επιμένει να στρέφει το βλέμμα της προς το φως.

«Είναι η απάντηση στις γραμμές καταγγελίας που έχει φτιάξει το κράτος για να καταγγείλεις τον δι-πλανό σου αν κάνει κάτι», μου λέει με νόημα ο Σπύρος Γραμμένος. «Υπάρχει χώρος για όλους, αρκεί να έχουμε έναν κοινό στόχο, να φτιάξουμε

μια καλύτερη κοινωνία με αλληλεγγύη και συντρο-φικότητα», συμπληρώνει ο Γιώργος Καραδήμος.

Τους βλέπω αποφασισμένους. Τους νιώθω ουσι-αστικά μαζί. Εχουν καταφέρει να νικήσουν ίσως τη μεγαλύτερη παθογένεια της φυλής μας, τη δι-χόνοια. «Είναι πολύ εύκολο με μια απλουστευτική λογική να χωρίζεις σε καλούς και κακούς. Μέσα μας υπάρχει ένας σκοτεινός εαυτός. Η οικονομική κρίση τον έβγαλε στην επιφάνεια. Εμείς από τη μία βγαίνουμε επιθετικά μιλώντας για την ελευθερία της έκφρασης, γιατί εκτός από τον φασισμό, τον ρατσισμό, έχουμε και πολλά κρούσματα καλλιτε-χνικής φίμωσης, και από την άλλη προβάλλουμε μπροστά τα θετικά. Να μην κλειστούμε στα σπίτια μας», μου λέει ο Δρογώσης και η Μποφίλιου κα-ταλήγει: «Ενωνόμαστε όλοι μαζί για τον καλό μας εαυτό, όχι για τον κακό μας».

«Ενας λόγος εξαιτίας του οποίου ο κόσμος στρά-φηκε προς το μίσος είναι το ότι δυσκολεύεται πολύ να κατηγορήσει τον ίδιο του τον εαυτό, οπότε το πιο εύκολο είναι να πει ‘φταίει ο άλλος’», μου υπενθυμίζει ο Δημήτρης Τζιμέας. «Αυτό πρέπει να το ανατρέψουμε».

Λίγο πριν από το τέλος, βάζω φωτιά στη συζήτησή μας. Τους θυμίζω τον στίχο του Γκάτσου από τον Κεμάλ: «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί». Εσείς επιλέγετε να απαντήσετε με αγά-πη, τους λέω. «Η ‘φωτιά και το μαχαίρι’ σε κάθε εποχή παίρνουν άλλη μορφή. Μπορεί σήμερα το να προσπαθείς να επικοινωνήσεις κάτι θετικό να είναι πολύ δυναμικό και πολύ πιο ουσιαστικά αντιδραστι-κό από κάτι πιο επιθετικό», μου λέει η Μποφίλιου.

«Ανέκαθεν η ανθρωπότητα απαντούσε στο πρό-βλημα με δύο αντιθετικές πρακτικές», παίρνει τον λόγο ο Δεληβοριάς. «Η μία είναι εξωστρεφής, η φωτιά και το μαχαίρι. Η άλλη είναι εσωστρεφής, η τέχνη, η φιλοσοφία, οι κοινωνικές δράσεις. Και τα δύο νικάνε. Το πρώτο μπορεί να νικήσει άμεσα. Το άλλο όμως νικάει σε βάθος χρόνου. Δεν πρέ-πει να επικεντρωνόμαστε σε αυτή τη συγκεκριμένη εποχή, που είναι σκοτεινή. Το θέμα είναι να προε-τοιμάζουμε την επόμενη».

*Το λογότυπο της κολεκτίβας (βλέπε εξώφυλλο)έχει σχεδιαστεί από την ομάδα του Bob Studio.

27 13 -20.06.2013

28

Κείμενο: Νικήτας Καραγιάννης

10' πριν τα μεσάνυχτα

Δέκα λεπτά με τον Ιθαν Χοκ, τη Ζιλί Ντελπί και τον Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, τους πρωταγωνιστές και τον σκη-νοθέτη της ταινίας «Πριν τα Μεσάνυχτα», που έκανε την

πρεμιέρα της στην Αθήνα, μπορεί να μοιάζουν με αιωνιότητα ή με δέκατα του δευτερολέπτου. Το ραντεβού για τη μικρή συνέντευξη μαζί τους μετατέθηκε λίγο, εξαιτίας της καθυστέρησης του αεροπλάνου που τους έφερνε εδώ.

Εξω από τη σουίτα του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρε-ταννία, όπου κανονίστηκε η συνάντηση, οι συντονι-στές της συνέντευξης με την ευγένειά τους απάλυ-ναν την κούραση από το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας στη βεράντα πάνω από το laptop για την αναγκαία προετοιμασία. Ευτυχώς, η πλοκή του «Πριν τα μεσάνυχτα» προκαλεί δύο βασικά ερωτή-ματα: Για το φάντασμα του χρόνου που επιστρέφει, τις συγκρούσεις και τη σημασία τους στη ζωή μας.

Οταν έρχεται η σειρά μου να τους μιλήσω, πα-ρατηρώ ότι τελικά η μυθική μαγεία της μεγάλης οθόνης αδικεί τόσο τον Χοκ όσο και την Ντελπί: είναι πολύ πιο όμορφοι στην πραγματικότητα και ίσως το ίδιο αγχωμένοι με εμένα για τον χρόνο, αλλά κυρίως για την εξέλιξη του καιρού το ίδιο βράδυ, αφού η ταινία επρόκειτο να παιχτεί στο Θησείον, κάτω από τον ανοιχτό αττικό ουρανό με θέα την Ακρόπολη. Το μετεωρολογικό δίνει καταιγίδες «σε μια χώρα που τέτοια εποχή βρέ-χει σπάνια», όπως μου λένε έκπληκτοι. «Εύχο-μαι να πάνε όλα καλά», μου λέει ο Χοκ ενώνο-ντας τις παλάμες του σαν σε προσευχή.

Στην ερώτηση αν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς συγκρούσεις και πόσο σημαντικές είναι για να προχωρήσουμε παραπέρα, απαντάει πρώτος, άνετος στο μπεζ καλοκαιρινό κοστούμι του. «Χωρίς συγκρούσεις δεν δίνονται λύσεις. Υπάρ-χουν λύσεις πολύ χρήσιμες στις ζωές μας και είναι αδύνατο να δοθούν χωρίς συζήτηση. Με αυτές φτάνουμε κάπου, μαθαίνουμε κάτι, βρι-σκόμαστε σε ένα νέο σημείο».

Ο σκηνοθέτης επισημαίνει ότι «από την ιστο-ρία, οι συγκρούσεις είναι εξωτερικές, αλλά οι άνθρωποι συγκρούονται εσωτερικά». Η Ντελπί λέει ότι διάβασε ένα άρθρο στους “New York Times” που έλεγε ότι τα παιδιά που ήταν μπρο-στά σε συγκρούσεις των γονέων τους οι οποίες τελικά λύθηκαν τα πάνε καλύτερα στη ζωή τους από ό,τι τα παιδιά που δεν είχαν δει τους γονείς τους να συγκρούονται. «Η σύγκρουση είναι μέ-ρος ενός μηχανισμού του ανθρώπινου μυαλού που στην πραγματικότητα φέρνει θετικά αποτε-λέσματα», εξηγεί με σιγουριά.

«Ξέρεις, της αρέσει πολύ αυτή η ιστορία...» την πειράζει γελώντας ο Χοκ. «Οχι», επιμένει εκείνη. «Πρόκειται για πραγματικό γεγονός, επιστημονι-κά τεκμηριωμένο. Γιατί, εσύ δεν έχεις συγκρού-σεις;» τον ρωτάει. «Οχι, ποτέ!» απαντάει εκείνος.

Είναι λοιπόν ένα σχολείο; «Είναι καλό για το μυα-λό. Και νομίζω για την κοινωνία γενικότερα, και πιθανώς ο μοναδικός τρόπος να αναπτυχθείς», συμπληρώνει η Γαλλοαμερικανίδα ηθοποιός. «Αρχίζει με τις προσωπικές σου συγκρούσεις, αλλά μαθαίνεις παρακολουθώντας και άλλους ανθρώπους να συγκρούονται εξαιτίας διαφορετι-κών προβλημάτων. Ξέραμε ότι οι θεατές δεν θα περίμεναν να δουν τον Τζέσι και τη Σελίν να συ-γκρούονται, αλλά, όταν τους βλέπεις να επικοι-νωνούν και να το ξεδιαλύνουν, δίνουμε ελπίδα ότι θα διευθετηθεί με τον τρόπο του».

Ο χρόνος ή μάλλον ο (μη) χρόνος που καταδι-ώκει το ζευγάρι και που έρχεται πάλι στο προ-σκήνιο. «Ποια είναι η σχέση σας με τον χρόνο, προσωπικά και ως καλλιτέχνες;» «Νομίζω ότι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δίνεται στην ταινία», λέει ο Χοκ, εξηγώντας πως και οι τρεις ταινίες συνδέονται με την εμμονή στον χρόνο. Πώς να τον αιχμαλωτίσεις. «Και στο πρώτο φιλμ υπήρχε η αίσθηση ότι ο χρόνος πετούσε, η προ-σπάθεια να ελέγξεις την αίσθησή του».

Η Ντελπί θυμίζει ότι και η δεύτερη ταινία είναι το-ποθετημένη μέσα σε μιάμιση ώρα, σε real time.

«Οπότε», προσθέτει ο συμπρωταγωνιστής της, «είναι μια έξυπνη ερώτηση, αλλά δεν υπάρχει απάντηση σε κάτι τόσο βαθύ. Η απάντηση δίνε-ται από τις ίδιες τις ταινίες». Ο Ρίτσαρντ πιστεύει ότι αυτά κάπως αλληλοσυνδέονται. «Εχεις μια σχέση με τον εαυτό σου και το περιβάλλον γύρω σου η οποία βασίζεται στον χρόνο. Πρόκειται για μεγάλο θέμα».

«Πολλοί λένε ότι ίσως το επόμενο μεγάλο θέμα βρίσκεται στις πολύ καλές δραματικές σειρές σε τηλεόραση και ίντερνετ. Εσείς τι πι-στεύετε;» «Τουλάχιστον στις ΗΠΑ περνάμε μια χρυσή εποχή της τηλεόρασης. Αλλά μου αρέ-σει το φορμάτ των ταινιών», απαντά ο σκηνο-θέτης. «Δεν νομίζω ότι η τηλεόραση θα σκοτώ-σει τον κινηματογράφο. Ναι, υπάρχουν πολλά σόου για το ίντερνετ, χωρίς να γίνεται τίποτα και πολλά που ξεχνιούνται εύκολα. Φτιάχνο-νται γρήγορα, τα ταΐζουν γρήγορα στο κοινό και ξεχνιούνται. Δεν έχουν το ίδιο αποτέλεσμα με τον ρυθμό, όπως μια ταινία. Το φορμάτ στο ίντερνετ είναι μικρό και χωρίς μυστήριο. Η κι-βωτός μιας ιστορίας ήταν για χρόνια σε ένα πλαίσιο μιάμισης ώρας, το τέλειο όχημα ώστε να επικεντρωθεί στην ιστορία η προσοχή του θεατή. Ναι, αυτά στο ίντερνετ θα τα δει ο κό-σμος σαν μέρος της κουλτούρας μας. Σαν να λέμε ότι μετά την εφεύρεση του σινεμά εξαφα-νίστηκε η ζωγραφική, ή ότι μετά τα ακρυλικά εξαφανίστηκε η ελαιογραφία. Είναι ένα νέο φορμάτ, μπορεί να ανήκει στο μέλλον, αλλά δεν θα εξοντώσει το άλλο».

«Πάντως το αλλάζει, όπως το ακρυλικό αλλάζει, η φωτογραφία τώρα επίσης αλλάζει, περισσότε-ρες φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί τα τελευταία χρόνια από όσες έχουν τραβηχτεί εδώ και εκα-τοντάδες χρόνια», επεμβαίνει ο Χοκ. «Ναι, επη-ρεάζει την τέχνη της φωτογραφίας και νομίζω ότι και το σινεμά θα αλλάξει βασιζόμενο στο ίντερνετ, όπως για παράδειγμα το θέατρο ή η λογοτεχνία άλλαξαν βασιζόμενα σε ταινίες. Αλ-ληλοεπηρεάζονται, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο με ποιον τρόπο».

29 13 -20.06.2013

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Η φωτεινή πλευρά του ροκ«Γιορτάζουμε τα συναισθήμα-τα όλων αυτών των χρόνων. Είναι ωραία όταν συνειδητο-ποιείς ότι η δουλειά σου έχει αποφέρει καρπούς», λέει ο 36χρονος Γιώργος, που βρί-

σκεται πίσω από τη φωνή και τους στίχους του συγκροτήματος, ενώ ο κατά έξι χρόνια μικρότε-ρος Αλέξανδρος, που γράφει τη μουσική και κά-νει τις ενορχηστρώσεις, δηλώνει ικανοποιημένος με τη συνέπεια της μπάντας όλα αυτά τα χρόνια. Τα αδέρφια Παντελιά είναι οι εμπνευστές και οι δημιουργοί του συγκροτήματος Κίτρινα Ποδή-λατα, το οποίο από το 2000 όταν και έκανε την εμφάνισή του στην ελληνική δισκογραφία, μετρά οκτώ δίσκους.

Ως έφηβοι ξεκίνησαν παίζοντας με φίλους και κά-νοντας όνειρα. Στη συνέχεια, όμως, ασχολήθηκαν από κοινού με το στήσιμο της φιλοσοφίας της μπά-ντας. «Σκοπός μας ήταν και είναι να υπηρετούμε τη μουσική και όχι να τη χρησιμοποιούμε ως μέσο για να γίνουμε γνωστοί και να βγάλουμε χρήμα-τα. Θέλουμε το έργο μας να αντέξει στον χρόνο», σχολιάζει ο Γιώργος, ο οποίος κάποτε άφησε τις σπουδές του στο Μαθηματικό για να ακολουθήσει τη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική.

Τα Κίτρινα Ποδήλατα έγιναν ένα από τα γνωστά ονόματα της ελληνικής δισκογραφίας σε βάθος χρόνου. «Εξελιχθήκαμε με σταθερότητα. Δουλέ-ψαμε πολύ τα live μας, ώστε να παρουσιάζουμε υψηλού επιπέδου, σύγχρονες παραγωγές. Θυσι-άσαμε την προσωπική μας ζωή, περάσαμε οικο-νομικές δυσκολίες, αλλά πλέον είμαστε σίγουροι για το αποτέλεσμα», παραδέχεται ο Αλέξανδρος. «Ολα αυτά τα χρόνια υπήρχαν πολλές σειρήνες γύρω μας, ωστόσο επιλέξαμε να μην ενταχθούμε σε συστήματα. Βρήκαμε πόρτες κλειστές, αλλά δεν το βάλαμε κάτω. Γυρίσαμε την Ελλάδα όσες φορές χρειάστηκε και κάποια στιγμή τα τραγού-δια μας ήταν τόσο δυνατά που δεν μπορούσε να τα σταματήσει τίποτα. Αυτό επιβεβαίωσε ότι δεν ξοδεύουμε άδικα τη ζωή μας στη μουσική», περι-γράφει ο Γιώργος.

«Ολα αυτά τα χρόνια έχουμε δεθεί περισσότερο, έχουμε χτίσει μεταξύ μας μια σχέση ειλικρινή, δίχως ανταγωνισμό», εξομολογείται ο Αλέξαν-δρος και συμπληρώνει ότι η αδελφική τους σχέση ενίσχυε τον ενθουσιασμό τους για να κάνουν και άλλα πράγματα. Ο Γιώργος αναφέρει χαρακτηρι-στικά: «Το όνειρό μας είναι να βοηθήσουμε νέα συγκροτήματα, με σκοπό να ενδυναμώσουμε τη ροκ σκηνή στην Ελλάδα. Θέλουμε να προσφέ-

ρουμε τη γνώση μας και να δώσουμε την πραγ-ματική εικόνα και τις δυσκολίες της τέχνης αυτής στους νέους ανθρώπους».

Το «Ετων 16», το νέο τους άλμπουμ, ξεχωρίζει για τον έντονο δυναμισμό στον στίχο και τον ηλε-κτρισμό στον ήχο. Το Σάββατο 15 Ιουνίου θα τον παρουσιάσουν σε μια μεγάλη συναυλία που θα στηθεί στην «Τεχνόπολις» και με τη συντροφιά αγαπημένων φίλων, όπως ο Λαυρέντης Μαχαιρί-τσας, ο Μπάμπης Στόκας, η Μελίνα Κανά, ο Θά-νος Μικρούτσικος, τα Υπόγεια Ρεύματα και ο Μίλ-τος Πασχαλίδης. «Με αυτό το άλμπουμ θέλαμε να στηρίξουμε τη γενιά των 16άρηδων που καλού-νται να σηκώσουν το αύριο στις πλάτες τους, ενώ γύρω τους το τοπίο είναι διαλυμένο. Παράλληλα, επιθυμούμε τα τραγούδια μας να μιλήσουν και σε όλους εμάς, με αισιοδοξία ώστε να γαλουχήσουμε καλύτερα τη νέα γενιά. Το κίτρινο χρώμα συμβο-λίζει το φως που πηγάζει ακόμα και μέσα από τη μελαγχολία και ο δρόμος που διανύει το ποδήλα-το έχει δυσκολίες και ανηφοριές, αλλά και ωραίες βόλτες», εξηγούν. «Επιθυμούμε να αφήσουμε πίσω μας έργο που χρόνια μετά θα χαρακτηρίζεται από τις επόμενες γενιές ως ‘η φωτεινή πλευρά της δι-σκογραφίας’ στην ελληνική ροκ σκηνή».

30

Κείμενο: Γιώργος Θαλασσινός

Θα σε δω στο Floral...Η Θεμιστοκλέους ήταν δρό-μος ακόμη, η Μπλε Πολυκα-τοικία ήταν περίπου μπλε, η Μαρονίτα φιλοξενούσε τις κοπάνες μας από το σχολείο, στο VOX βλέπαμε τον «Κλέ-

φτη Ποδηλάτων» και στην πλατεία έπαιζαν παι-διά. Στο “patisserie de luxe” FLORAL, τα απο-γεύματα, ο πατέρας μου έπινε βαρύ γλυκό και συζητούσε πολιτικά και εγώ διάβαζα «Μικρό Ηρωα» και έτρωγα μια τέλεια σεράνο! ’60s στην Πλατεία Εξαρχείων...

Πάνω από τέσσερις δεκαετίες αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2008, όταν ανοίγαμε την εξώ-πορτα του παρατημένου και παρηκμασμένου FLORAL με τον Νίκο, ένιωσα νοσταλγία και μια βαθιά μελαγχολία. Τίποτα δεν θύμιζε το ιστο-ρικό, αντικομφορμιστικό στέκι διανοούμενων, καλλιτεχνών, πανεπιστημιακών και φοιτητών άλλων εποχών, των ατέλειωτων ραντεβού, των συζητήσεων και φιλοσοφημάτων. Σε τίποτε δεν παρέπεμπε στον άλλο πόλο του άξονα Κολωνά-κι-Εξάρχεια, στο Ντόλτσε-Φλοράλ της μεταπο-λιτευτικής περιόδου.

Χρειάστηκε να πετάξουμε τόνους μπάζα, γυψο-σανίδες και ψευδοροφές για να δούμε την υπέ-ροχη μαρμάρινη σκάλα από πεντελικό μάρμαρο που οδηγούσε στον κάτω χώρο, να αντικρίσου-

με το ψηλοτάβανο μπόι του και να μας χαϊδέψει το φως από τα μεγάλα του παράθυρα! Χρειάστη-κε σκληρή δουλειά πέντε μηνών για να δούμε το όνειρό μας να γίνεται χειροπιαστό: το Floral του 1933 γίνεται το Floral της νέας χιλιετίας. Ενα νεανικό, λογοτεχνικό και μουσικό στέκι για τα ραντεβού του σήμερα! Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι...

Σε τέσσερα χρόνια πάνω από 500.000 επισκέ-πτες, πάνω από 1.000 εκδηλώσεις, συζητήσεις, κινηματογραφικές προβολές, πάρτι, παρουσιά-σεις βιβλίων, ποιητικές βραδιές, μουσικά live, θεατρικές παραστάσεις πέρασαν την πόρτα του.

Αδύνατον να ξεχωρίσω κάποιες στιγμές από την αλληλουχία των συναισθημάτων. Βιβλία που μας χάρισαν γιατί γράφτηκαν (όλα ή μέρος τους) μέσα στο Floral, συγγραφείς που γρά-φουν ακροβολισμένοι σε γωνίες ή ταξινομούν το υλικό τους, ομάδες φοιτητών της Αρχιτεκτονι-κής που κατασκευάζουν τις φιλόδοξες μακέτες τους, νέοι τραγουδοποιοί και συγκροτήματα που παρουσιάζουν την πρώτη τους δουλειά, κινημα-τογραφιστές ή δημοσιογράφοι που δείχνουν και συζητούν το πρώτο τους ντοκιμαντέρ, νέοι που χορεύουν μπροστά σε μια τζαμαρία -μέσα και έξω από αυτήν-, νέοι που χορεύουν μπροστά σε μια τζαμαρία και έξω από αυτή σταθμεύουν τα ΜΑΤ, ο Διακογιάννης που σχολιάζει το Μου-

ντιάλ, τα κορίτσια με τα φλοράλ φορέματα που χορεύουν σουίνγκ, η βραδιά για τον Νικολαΐδη, το αντίο της Ρικάκη, οι λάτρεις του Γιάννη Μαρή, οι ρεμπέτες του Ηλία Πετρόπουλου, μία από τις τελευταίες αγαπησιάρικες λογοδιάρροιες του Μανώλη Ρασούλη, οι αγωνιώδεις συζητήσεις για την κρίση, η βραδιά «ομελέτα» με τη Σώτη.

Στο Floral φοράς ακουστικά... Βλέπεις τον κόσμο γύρω σου να συζητά, να σερφάρει, να γράφει, να διαβάζει και έχεις στα αυτιά σου το soundtrack της πόλης: Burger, Penny, Sugahspank, Expert Medicine, Cyanna, Nalyssa Green, Human Touch, Monsieur Minimal, Speakeasies, Belleville, Dustbowl, Gautier, Joalz, Jazzmatazz, Papercut, Sancho 003, Sillyboy και τόσοι άλλοι.

Στο Floral έχει πλάκα... Δεν ξέρω ποιο είναι το καλύτερο που έχω ακούσει, πάντως ένα βράδυ με πλησιάζει ένας τυπάκος, την ώρα που άρχιζε το live: «Ρε φίλε, μήπως έχεις μανιτάρια;» «Πώς σου ήρθε τώρα αυτό;» τον ρωτάω. «Εφυγα βια-στικά από το σπίτι να προλάβω το live και η μάνα μου είχε μαγειρέψει μανιτάρια και... μου λείπουν!» Καλά, βολέψου με καμιά μπίρα, έχω και Burger.

Στις 20 Ιουνίου... Θα σε δω στο Floral!

31 13 -20.06.2013

32

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

Ηρθε για να μείνει!

Το γραφείο του μου θυμίζει Μπέκετ. Τις «Ευτυχισμένες μέ-ρες». Ο Γιώργος Λούκος στη μέση ενός τεράστιου γραφεί-ου με λόφους χαρτιών, βιβλί-ων, προγραμμάτων. Ενα χάος,

απόλυτα οργανωμένο, αφού κάποια στιγμή που χρειάζεται κάτι, με μια κίνηση του χεριού στον αέρα εστιάζει στο σωστό σημείο και αποσύρει το χαρτί που ήθελε. Το να μιλήσεις μαζί του για το τρέχον Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου μοιάζει κάπως παρωχημένο. «Ετοιμάζω ήδη το πρόγραμ-μα για την επόμενη χρονιά. Η Ελλάδα θα φιλοξε-νήσει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και έχω ήδη μιλήσει με δέκα χώρες για να κάνουν σημαντικά πράγματα εδώ, στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ».

Τον ακούω να κάνει σχέδια και αναρωτιέμαι για πόσο καιρό ανανεώθηκε η σύμβασή του. «Για τρία χρόνια», μου απαντά. Σκέφτομαι πως ξεχει-μωνιάσαμε με το κουίζ του Φεστιβάλ Αθηνών: Θα μείνει ο Γιώργος Λούκος ή όχι; Μέχρι εκεί-νο το πρωινό του Μάρτη, που χτύπησε το τηλέ-φωνο και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Κώστας Τζαβάρας. Αυτά που ειπώθηκαν μεταξύ τους προστατεύονται από τη σύμβαση του off the record. Η συνέχεια όμως είναι γνωστή: Μέσα σε ένα κατάμεστο Μουσείο Μπενάκη με εκστατικά χαμόγελα ανακοινώθηκε το πρόγραμμα, ο Μαρ-μαρινός μάλωσε τον Λούκο που παραπλανά τους υπουργούς με την ταχύτητα που ετοίμασε το πρό-γραμμα του θρυλικού Φεστιβάλ, ορδές Αθηναί-ων κατακλύζουν την Πειραιώς 260, τα sold out είναι στην ημερήσια διάταξη.

«Σχετική ικανοποίηση», μου απαντά όταν τον ρω-τάω πώς νιώθει τώρα, καθώς έχουν συμπληρωθεί περίπου 15 ημέρες του Φεστιβάλ. «Εν γένει λόγω της καθυστέρησης ήμουν λίγο διχασμένος - και αυτό υπάρχει ακόμη. ‘Τι πας να κάνεις τώρα;’ έλεγα στον εαυτό μου. Ομως αυτό αλλάζει μέρα

με τη μέρα: Είδα τον εκπληκτικό Κουρεντζή στην κατάμεστη αίθουσα, η ‘Ιλιάδα’ του Λιβαθινού και η ‘Πρώτη Υλη’ του Παπαϊωάννου είναι sold out. Λέω στον εαυτό μου ότι δεν μπορώ να τα αγνοή-σω όλα αυτά».

Νο bad feelings; «Δεν ξέρω, να σου πω την αλή-θεια. Ισως λίγο». Νιώθει πικρία που αναγκάστηκε να ακυρώσει παραγωγές από το εξωτερικό που είχε ήδη κλείσει, νιώθει πικρία που δεν μπόρεσε να κάνει το αφιέρωμα στα 100 χρόνια από την «Ιεροτελεστία της Ανοιξης» του Στραβίνσκι (είχε μιλήσει ήδη με την ομάδα της Πίνα Μπάους και με ορχήστρες του εξωτερικού). Η αλήθεια είναι πως όλους αυτούς τους μήνες της αναμονής για τον επαναδιορισμό του πιέστηκε από φίλους και καλλιτέχνες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (ο Φορσάιθ, η Μαρέν, ο Οστερμάγιερ) που του έλε-γαν ότι δεν πρέπει να εγκαταλείψει το Φεστιβάλ. «Υπήρξαν άνθρωποι που αγαπούσα πολύ, όπως ο Λευτέρης Βογιατζής, που επέμεναν να μείνω. Δεν μπορούσα να πω ‘παράτα τους’, έτσι είναι τα πράγματα στην Ελλάδα, έτσι θα είναι πάντα. Δεν μπορούσα». Για τον Κώστα Τζαβάρα δεν έχει κα-μία αιχμή: «Μου είναι συμπαθής, καταλαβαίνω αυτά που μου λέει. Πιστεύω ότι μπήκαν άλλοι στη μέση, είπαν διάφορα. Δεν πιστεύω ότι είχε κάτι προσωπικό εναντίον μου».

Τον ενδιαφέρει η κριτική που δέχεται -«μπορεί και να συμφωνώ με κάποια από αυτά»- και δεν διστά-ζει να κάνει αυτοκριτική. «Με τίποτα δεν είμαι ευ-χαριστημένος, όλο αναρωτιέμαι αν έκανα λάθος. Για πάρα πολλά πράγματα δεν μετανιώνω, αλλά αμφιβάλλω αν έπραξα ορθά. Εδώ στο Φεστιβάλ, θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είναι καλύτερη η οργάνωση, γραφειοκρατικά εννοώ». Σκέφτεται λίγο και συνεχίζει: «Αν μου έκανες μια κριτική, αυτή θα ήταν ότι έχω συμπεριφορά Ελληνα του εξωτερικού. Μου αρέσουν τα ρεμπέτικα, η λαϊκή μουσική. Οταν τα προτείνω, οι καλώς σκεπτό-μενοι διανοούμενοι της αριστεράς μού λένε ότι

είναι ντεμοντέ». Νιώθει μεγάλη τρυφερότητα για τους Ελληνες του εξωτερικού, τους έχει γνωρίσει από την Αφρική και τη Νέα Ζηλανδία ως τον Κα-ναδά, έχει δει τη δουλειά τους και θα ήθελε να τη φέρει και εδώ στην Αθήνα.

Ο Γιώργος Λούκος σκέφτεται, όμως, και πέρα από το Φεστιβάλ, βάζει στην ατζέντα του και τον τουρισμό. Αφορμή για αυτή την ιδέα είναι τόσο η δράση που έγινε από το Φεστιβάλ πέρυσι στους Δελφούς, όσο και η συναυλία που θα δοθεί τον Αύγουστο στο Αρχαίο Θέατρο της Μεσσήνης, το οποίο θα επαναλειτουργήσει έπειτα από αιώνες. «Σκέφτομαι πως θα μπορέσουμε να κάνουμε μια πιο στενή σχέση του Φεστιβάλ με τον τουρισμό, που μπορεί να αποτελέσει βασική πηγή πλούτου για την Ελλάδα. Να αξιοποιήσουμε παραγωγές της Επιδαύρου για να πάνε σε αρχαιολογικούς χώρους και σε θέατρα σε όλη την Ελλάδα. Να δώσουμε την ευκαιρία σε πολλούς σκηνοθέτες που έχουν κάτι διαφορετικό να πουν να ανεβά-σουν έργα τους. Με τη σωστή στρατηγική και προβολή θα ήταν πολύ σημαντικό για τον του-ρισμό μας. Στο κάτω κάτω ο τίτλος μας είναι ‘Eλληνικό Φεστιβάλ. Ηellenic Festival’. Aς το αξι-οποιήσουμε!» Τον ρωτώ αν πιστεύει ότι θα έπρεπε το Φεστιβάλ να είναι και υπό τη σκέπη του ΕΟΤ (όπως ίσχυε στο παρελθόν). Συμφωνεί απόλυτα, όπως δεν κρύβει ότι βρίσκει «φρικτό, μεγάλο λάθος, αδιανόητο» τη μετατροπή του Υπουργεί-ου Πολιτισμού σε Γραμματεία Πολιτισμού, μέρος του γιγαντωμένου Υπουργείου Παιδείας.

Λίγο πριν φύγω από το γραφείο του, γίνεται γνω-στή η είδηση για την ΕΡΤ και για την πράξη νομοθε-τικού περιεχομένου που αφορά συγχωνεύσεις και καταργήσεις ΔΕΚΟ. Αναρωτιέμαι αν ανησυχεί για το Φεστιβάλ (είναι ΔΕΚΟ). Αλλωστε και στο πα-ρελθόν είχαν ακουστεί πολλά σενάρια. «Αν γίνει κάποια συγχώνευση, ακριβώς επειδή το Φεστιβάλ έχει τόση επιτυχία, δεν θα είναι το Φεστιβάλ αυτό που θα συγχωνευθεί από τον παρτενέρ του».

33 13 -20.06.2013

34

Κείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης

Οι Lannisters στέλνουν χαιρετίσματα

Οταν κάπου στη μέση του έβδομου επεισοδίου του τρίτου κύκλου του “Game of Thrones” είδα τον Jaime Lannister να λέει στον Roose Bolton (ο οποίος όδευε για

τον γάμο του Edmure Tully στον πύργο των Freys) να στείλει εκ μέρους της οικογένειάς του τα χαιρετίσματα της οικογένειάς του στον Robb Stark, ένιωσα μία ανατριχίλα να με δια-περνά. Και δεν πρόκειται να εξηγήσω τίποτα περισσότερο, προτού προειδοποιήσω όλους εσάς ότι αυτό το άρθρο αναφέρεται ως επί το πλείστον στα τεκταινόμενα του τρίτου κύκλου της κορυφαίας σειράς (μέχρι και το δέκατο επεισόδιο) και επομένως συνοδεύεται από ένα κάρο spoilers για όσους ακόμη δεν τον έχουν τελειώσει. Γνωρίζω, άλλωστε, ότι έχετε «κολλή-σει» με το “Game of Thrones” και αυτό απο-δεικνύεται με τις ατέρμονες συζητήσεις στο Facebook, αλλά και στις παρέες, γι’ αυτό δεν θέλω να σας την χαλάσω. Οι καλοί λογαρια-σμοί κάνουν τους καλούς φίλους, ξέρετε.

Και συνεχίζω. Προς τι τόσος ενθουσιασμός για τη συγκεκριμένη σκηνή; Οι αναγνώστες του George R.R. Martin ξέραμε τι μας περίμε-νε φέτος. Και με αυτή την ατάκα του Jaime, η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει για τον “Red Wedding”, την πιο ανατρεπτική, δραματική και συνάμα αιματηρή σκηνή στην ιστορία της τηλε-όρασης. Ακόμη και εάν απείχε αρκετά από το βιβλίο, όπου οι μουσικοί ήταν φάλτσοι (μια και ήταν πραγματικά τοξότες), το φαγητό φτωχικό και η αίθουσα του γάμου υπερπλήρης με κό-σμο, δημιουργώντας συνολικά μία «σκοτεινή» και δυσοίωνη ατμόσφαιρα, η τηλεοπτική μετα-φορά του «κόκκινου γάμου» έκανε όλους τους τηλεθεατές να παραμιλούν. Και αυτό γιατί σε αυτόν ξεκληρίστηκε η οικογένεια Stark (η μαμά Catelyn και ο πρωτότοκος γιος Robb), η ηθι-

κή πυξίδα του έπους με την οποία ταυτίστηκαν πολλοί φίλοι.

Ο ίδιος ο Αμερικανός τηλεπαρουσιαστής Conan O’Brien, φιλοξενώντας πρόσφατα στην εκπομπή του τον Martin, του μετέφερε την «ιερά» αγανάκτηση του κόσμου: «Μάς κάνεις να νοιαζόμαστε για τους χαρακτήρες που δημι-ουργείς και μετά τους σκοτώνεις, αρρωστημένο κάθαρμα!» Ο συγγραφέας, ο οποίος φάνηκε να απολαμβάνει αυτή την κατηγορία, απάντησε γελώντας: «Ως αναγνώστης ή τηλεθεατής, μου αρέσουν οι απρόβλεπτες καταστάσεις, μου αρέ-σει το πραγματικό σασπένς. Θέλω οι αναγνώ-στες μου και οι τηλεθεατές να φοβούνται όταν οι χαρακτήρες βρίσκονται σε κίνδυνο. Θέλω να φοβούνται να γυρίσουν σελίδα, επειδή ο χα-ρακτήρας μπορεί να μην επιβιώσει.» Και στην περίπτωσή μας, ο χαρακτήρας, ή καλύτερα οι χαρακτήρες, δεν επιβίωσαν.

Οπως δεν επιβίωσε και η Talisa Maegyr, η έγκυ-ος σύζυγος του Robb στη σειρά. Αξίζει να την αναφέρουμε ξεχωριστά γιατί στο βιβλίο δεν είχε παραστεί καν στον γάμο. Και όχι μόνο αυτό, ήταν και διαφορετικός χαρακτήρας: η Jeyne Westerling, από οικογένεια ευγενών που ήταν πιστή στους Lannisters. Στο τελευταίο, δε, βιβλίο που έχει εκδώσει ο Martin, η Jeyne είναι πλέον αιχμάλωτη των Lannisters και υπάρχει η υπόνοια ότι μπορεί να είναι έγκυος, πυροδοτώντας μία σειρά σεναρίων από τους αναγνώστες, σύμφω-να με τα οποία η νεαρή γυναίκα θα γεννήσει έναν Stark που θα επιστρέψει στο Winterfell. Η σειρά, λοιπόν, κατάφερε να καταστρέψει όλα αυτά τα σενάρια.

Ο “Red Wedding” κατάφερε να σώσει την παρτίδα για έναν κύκλο που έδειχνε να απο-γοητεύει ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού κοινού -και όχι μόνο. Η συνεχής αποφυγή των

σκηνών μάχης, με τους ήρωες να περιγράφουν εκ των υστέρων τι έγινε σε αυτές, καθώς και η προσθήκη ανούσιων σκηνών (όπως το μεγα-λύτερο μέρος των βασανιστηρίων του Theon Greyjoy από τον μπάσταρδο του Roose Bolton, Ramsay Snow, ή η προσπάθεια του Varys να πεί-σει τη Shae να εγκαταλείψει τον Tyrion και το Westeros) σε συνδυασμό με την απομάκρυνση του στοιχείου της έκπληξης που υπήρχε στους δύο πρώτους κύκλους (και η οποία προερχό-ταν από τα κοστούμια, τα σκηνικά και γενικά το story) οδήγησε πολλούς στο συμπέρασμα ότι η σειρά έκανε «κοιλιά».

Ετσι, η προδοσία των Boltons και των Freys έδω-σε νέα τροπή στην ιστορία και κέρδισε πάλι το ενδιαφέρον μας, δημιουργώντας σε συνδυα-σμό με το τελευταίο επεισόδιο (το οποίο μέσα σε μία ημέρα από την προβολή του «κατέβηκε» από ένα εκατ. χρήστες, διαλύοντας κάθε προη-γούμενο ρεκόρ για τις τηλεοπτικές σειρές) νέα ερωτήματα για τον τέταρτο κύκλο. Θα πάρει κα-νένας εκδίκηση για τους Starks; Θα τιμωρηθεί η ασέβεια των Freys απέναντι στους ζωντανούς και τους νεκρούς; Ποιες θα είναι οι επόμενες κι-νήσεις του Stannis Baratheon στην προσπάθειά του να κατακτήσει τον Σιδηρούν Θρόνο; Θα καταφέρουν οι Wildlings να περάσουν το Τεί-χος και να γλιτώσουν από τους Whitewalkers; Και πότε θα βάλει πλώρη για το Westeros η Daenerys με τους δράκους και τον στρατό της;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε ένα ολόκλη-ρο καλοκαίρι για να συζητάμε στις παρέες μας τι συνέβη αυτή τη σεζόν, αλλά και τι πρόκειται να συμβεί στην επόμενη, η οποία φαντάζει πάρα πολύ μακρινή˙ άντε να περιμένεις μέχρι τον επόμενο Απρίλιο για να δεις την πρεμιέρα του επόμενου κύκλου.

35 13 -20.06.2013

36

Φωτογραφίες: Νίκος Παπαγγελής

O Γιάννης Σκουρλέτης φαντάστηκε μια δική του Στέλλα. Μια Στέλ-λα διαχρονική, μια Στέλλα που μιλάει συνέχεια για ένα ταξίδι, ένα ταξίδι που ούτε η ίδια γνωρίζει αν επιθυμεί πραγματικά να κάνει. Το μυθικό πρόσωπο που ταυτίστηκε με τη μορφή και την ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη ενσαρκώνει η Λένα Δροσάκη, ενώ στα πρόσωπα του Αινεία Τσαμάτη και της Μαριάνθης Παντελοπούλου

συμπυκνώνονται οι υπόλοιποι ήρωες του έργου. Μια θεατρική μεταγραφή της κινημα-τογραφικής Στέλλας, που θα παρουσιαστεί στο τέλος Ιουνίου στα Δημοτικά Σφαγεία Αθηνών στον Ταύρο. Για τον μύθο της Στέλλας διαβάστε τι έγραψε ο Μιχάλης Κακο-γιάννης στον πρόλογο της έκδοσης του σεναρίου της ταινίας (Καστανιώτης, 1990):

[...] Δεν θυμάμαι πώς ήρθε στα χέρια μου το θεατρικό έργο του Καμπανέλλη «Η Στέλ-λα με τα κόκκινα γάντια». Θυμάμαι, όμως, ότι διαβάζοντάς το ο ρόλος της πρωταγω-νίστριας ταυτίστηκε αμέσως στη φαντασία μου με τη Μελίνα. Είχα γυρίσει την πρώτη μου ταινία, το «Κυριακάτικο ξύπνημα», και είχα αρχίσει να δουλεύω κάποιο σενάριο για τη δεύτερη, μα, όταν η Μελίνα είπε το ναι παρασέρνοντας με τον ενθουσιασμό της και τον Καμπανέλλη, το παραμέρισα χωρίς δισταγμό.

Ηταν η εποχή που ήμουν ερωτευμένος με την Αθήνα. [...] Αυτός ο έρωτας, που στο Κυ-ριακάτικο ξύπνημα με έσπρωξε να αλωνίσω τους δρόμους, τους λόφους και τις ακτές της, με τη Στέλλα μου άνοιγε δρόμους για να εξερευνήσω ένα άλλον κόσμο της, που είχε συναρπάσει τα μάτια μου και τα αυτιά μου: πιο λαϊκό αυτή τη φορά, πρωτόγνωρο για μένα και περιφρονημένο ως τότε, τόσο από τους Αθηναίους αστούς όσο και από τους κινηματογραφιστές, τον κόσμο του ρεμπέτικου και της μπουζουκοταβέρνας. Και κάποιος άλλος θα μπορούσε να αξιοποιήσει τελειότερα, μουσικά και δραματικά, το ηχητικό μέρος της ταινίας από τον συνθέτη των «Επτά λαϊκών ζωγραφιών», τον Μάνο Χατζιδάκι; Η εξασφάλιση της συνεργασίας του, καθώς και εκείνης του Γιάννη Τσαρού-χη στα ντεκόρ και τη διακόσμηση των εξωτερικών χώρων ήταν προϋποθέσεις απαραί-τητες για να επιτευχθεί το ποθούμενο αποτέλεσμα.

[...] Λόγω των θεατρικών υποχρεώσεων της Μελίνας, το γύρισμα, κι ας προϋπέθετε ζεστές καλοκαιρινές βραδιές, δεν θα άρχιζε πριν από τα μέσα Νοεμβρίου. Προη-γουμένως, όμως, ήταν απαραίτητο να τραβήξω την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, γυρίζοντας και όλα τα πλάνα με τη Μελίνα. [...] Το ξέφρενο γύρισμα της 28ης Οκτω-βρίου μέσα στη βροχή, που δεν υπήρχε περίπτωση να επαναληφθεί, με τόσες χιλιάδες δωρεάν κομπάρσους, στρατιωτικές μπάντες κλπ., παρά τρίχα να διακοπεί πρόωρα και άδοξα με τη σύλληψή μου από τα όργανα της τάξης. Καθώς οπισθοχωρούσα κα-ταμεσής στη λεωφόρο Αμαλίας δίπλα στον οπερατέρ τραβώντας κοντινά πλάνα του παρείσακτου σημαιοφόρου Κώστα Κακκαβά επικεφαλής της Παντείου, κάποια στιγμή πλησιάσαμε στον Αγνωστο Στρατιώτη, όπου ήταν παρατεταγμένοι οι επίσημοι με τον

βασιλιά στο κέντρο και μπροστά. Εδωσα εντολή στον οπερατέρ να αρπάξει τη στιγμή που ο Κακκαβάς θα έγερνε τη σημαία σε χαιρετισμό, μα δεν πρόλαβε. Ξεχνώντας τους πάντες και τα πάντα, έκανα σινιάλο στον Κακκαβά να οπισθοχωρήσει μερικά βήματα για να ξαναπεράσει. Ως υπάκουος ηθοποιός συμμορφώθηκε ο φτωχός κάνοντας τις γραμμές πίσω του να συμπτυχθούν σαν φυσαρμόνικα. Το πλάνο γυρίστηκε στο τσακ, καθώς τέσσερα χέρια με πολλά γαλόνια με άρπαζαν από τους ώμους και με απομά-κρυναν σηκωτό βρίζοντάς με σκαιότατα, για να με παραδώσουν τελικά σε κάποιον αστυνομικό με εντολή να με κλείσει μέσα. Δεν θυμάμαι αν του φίλησα τα γόνατα, το γεγονός, όμως, είναι ότι τον συγκίνησα τόσο με τις ικεσίες μου που έκλεισε τα μάτια και με άφησε να το σκάσω μέσα στο πλήθος.

Αυτό δεν ήταν παρά το προοίμιο των δεινών, που θα αντιμετωπίζαμε αργότερα. Μια το παγερό κρύο κατά τα ολονύκτια γυρίσματα στον «Παράδεισο», που έκανε τις αναπνο-ές των ηθοποιών να βγαίνουν αχνιστές και, για να τις εξουδετερώσουμε, τους χώναμε κοπανισμένα παγάκια στο στόμα· μια η απηρχαιομένη κάμερα, που έκανε τόσο το λεγόμενο πουράζ, δηλαδή φρενάριζε στα μισά του πλάνου· μια οι βροχές και το χρο-νοβόρο στέγνωμα όταν σταματούσαν· μια ο έρωτας του οπερατέρ για τη Μελίνα, που, θέλοντας να τη βγάζει πιο όμορφη (λες και το χρειαζόταν!), έβαζε στα κλεφτά φίλτρα από γάζα, τα οποία συνήθως ανεκάλυπτα εγκαίρως και του ’σουρνα τα εξ αμάξης, και διάφορα άλλα κωμικοτραγικά - όπως όταν έχωσα θρασύτατα τον Φούντα με στολή του Ολυμπιακού και μια δική μας μπάλα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού κατά τη διάρ-κεια ενός σημαντικού ματς, βάζοντάς τον να κάνει τρίπλες και να εκτελεί κόρνερ με φόντο τις κατάμεστες κερκίδες που τα ‘χαν χάσει, ώσπου ο διαιτητής να διακόψει το παιχνίδι όταν οι πραγματικοί παίκτες βρέθηκαν με δύο μπάλες στα πόδια τους - φτά-σαμε, τέλος πάντων, απτόητοι και με την αισιοδοξία που εισπράτταμε από τις προβολές των καθημερινών γυρισμάτων, στη μεγάλη σκηνή του φινάλε.

Ο καιρός μας βοηθούσε, ο μουντός ουρανός ήταν σαν ένα παρατεταμένο χάραμα, οι ηθοποιοί ήταν σε φόρμα, ως το απόγευμα είχαμε γυρίσει όλα τα πλάνα, φιληθήκα-με, τσουγκρίσαμε ποτήρια και πέσαμε ξένοιαστοι να κοιμηθούμε. Την επόμενη μέρα έπαθα υστερική κρίση. Με κρατούσαν για να μη χυμήξω στην κάμερα – το καφεκούτι όπως την αποκαλούσαμε – που είχε καταγδάρει όλα τα πλάνα σαν τρίφτης τυριού. Δεν υπάρχει για τον σκηνοθέτη πιο ασήκωτο βάρος από το να πρέπει να ξαναγυρίσει μια ολόκληρη σκηνή [...] γεμάτη ένταση, ζυγισμένη στην τρίχα και έχοντας εξασφαλίσει από τους ηθοποιούς τις ερμηνείες που ονειρευόταν. Πόσο μάλλον όταν έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στη μόνη μηχανή που ήταν διαθέσιμη εκείνη τη στιγμή. Το αποτέλε-σμα του οδυνηρού δεύτερου γυρίσματος είναι αυτό που ενσωματώθηκε στην ταινία και που μερικά από τα λόγια του (Φύγε, Στέλλα, κρατάω μαχαίρι) έχουν χαραχτεί στη μνήμη των Ελλήνων περνώντας από γενιά σε γενιά [...].

Στέλλα travel

37 13-20.06.2013

Ξεκινάς το Σαββατοκύριακο με ελαφριά καρδιά, Κριέ, και κέφι και όρεξη να κάνεις πολλά και καλά μπάχαλα. Υπάρχουν θέματα στον αέρα, όμως, που θα δημιουργήσουν ένταση και θα σου χαλάσουν λίγο την όρεξη. Ετοιμάσου να δεις να παίζονται παιχνίδια εξουσίας πίσω από την πλάτη σου και τελείωνε με τις διασκεδάσεις γρήγορα για να αναλάβεις δράση.

Εμπιστεύσου τις κεραίες σου, Ταύρε, και μαζί με αυτήν τις ευαισθη-σίες που αφήνεις να βγουν στην πρώτη γραμμή. Οι κοντινοί σου άνθρωποι θα το εκτιμήσουν και θα ανταποδώσουν με την ανάλογη διάθεση, αλλά και με νέες ιδέες που θα σε ανανεώσουν. Οπως το να δείτε το “Notebook” για 16η φορά.

Είναι μια καλή εβδομάδα για να μαζέψεις τους φίλους σου στο πάρ-κο της εκκλησίας στην Ασκληπιού και να κάνετε ένα ωραίο πικνίκ, Δίδυμε. Οχι μέσα στο σουκού βέβαια, εκτός αν είσαι πνιγμένος και δεν φοβάσαι τη βροχή. Αλλά είναι κάτι που οι φίλοι σου θέλουν καιρό και δεν ήξεραν πώς να το ζητήσουν. Ασε που θα βγεις και λίγο ήρωας αν το προτείνεις πρώτος.

Ολα κυλούν ρολόι στη ζωή σου, Καρκίνε, όλα έχουν βρει τον δρόμο τους, καλό ή κακό. Αν είναι όμως καλός θα γίνει καλύτερος, και αν είναι κακός θα γίνει καλός, γιατί ένα νέο πρόσωπο έρχεται να σου ασκήσει θετική επιρροή και να αλλάξει τη χαραγμένη πορεία. Είπα πορεία; Εφυγα.

Οταν θέλεις κάτι πολύ, υπάρχει τρόπος να το κάνεις, Λέοντα, και πραγματικά δεν θα έπρεπε να σου το θυμίζω εγώ κάθε λίγο και λι-γάκι. Με την κοινωνική σου ζωή να προσομοιάζει αυτή του Γκάτσμπι, θα βρεθείς στο σημείο να κόβεις στόχους αντί να σκέφτεσαι πώς θα τους καταφέρεις. Και μέσα σε όλα αυτά, άντε να παρκάρεις στου Ψυρρή Σάββατο βράδυ.

Κάνε το δειλό πρώτο βήμα, Παρθένε, και μοιράσου μια ιδέα σου με έναν φίλο ή συνάδελφό σου. Σου εγγυώμαι ότι θα σε θεωρήσει μια μικρή κρυφή ιδιοφυΐα. Και ότι θα σου πει τα τρία επόμενα βήματα προς την υλοποίησή του, ξέρεις, αυτά που δεν μπορούσες να βρεις γιατί το όλο θέμα ήταν τόσο θεωρητικό στο μυαλό σου.

Εχεις το πάνω χέρι αυτή την εβδομάδα, Ζυγέ. Και το καλύτερο από όλα είναι ότι ξέρεις τι να το κάνεις. Τώρα που θα έρθουν, λοιπόν, οι μεγάλες προκλήσεις, να τις αντιμετωπίσεις με θάρρος. Και όχι με θράσος, δηλαδή με άγνοια κινδύνου, που λέει και ο μακαρίτης ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλή, που να αγιάσει το στόμα του.

Η τύχη σου θα είναι καλή σε επίπεδα τιτάνια, Σκορπιέ, αλλά θα βρει τον τρόπο να κρύβεται πίσω από θάμνους. Και εσύ θα πρέ-πει να την κυνηγήσεις λίγο για να την κάνεις να εκδηλωθεί. Εξάλ-λου, νομίζω, και οι αρχαίοι μας πρόγονοι κάτι σχετικό έλεγαν με κάποια Αθηνά που συγκινεί μια χήρα.

Είσαι σχεδόν έτοιμος να τα παρατήσεις όλα τα διαδικαστικά, Το-ξότη, και να δώσεις αέρα στη δημιουργικότητά σου, τόσο πολύ που θα φουσκώσει και θα πάει να σκάσει, αλλά εσύ δεν θα την αφήσεις, γιατί πια ξέρεις τα όριά της και πώς να την κουμαντά-ρεις και αν χρειαστεί να της πεις και δυο γλυκόλογα πριν πάει για ύπνο.

Το δούναι και το λαβείν, τα μέσα και τα έξω, οι άσχετες πληρο-φορίες που θα ακούσεις και θα πεις θα είναι το ζουμί της εβδο-μάδας, Αιγόκερε. Ούτε ο ντελάλης στη λαϊκή της Καλλιδρομίου δεν θα δει τόσο κόσμο μαζεμένο σε τόσο λίγο χρόνο. Για αυτό και εσύ κάθισε σε μέρος περίοπτο και άνοιξε τα αφτιά σου.

Εχεις έναν ιδιαίτερο τρόπο να πλησιάζεις τους ανθρώπους αυτή την εβδομάδα, Υδροχόε, μια περίσσια γλυκάδα που πολύ εκτιμά-ται από τους γύρω σου, αλλά και τους παραέξω. Είναι μια καλή ευκαιρία για νέες γνωριμίες και για να ζητήσεις αυτές τις χάρες που σκεφτόσουν καιρό να μη ζητήσεις.

Μια νέα εποχή ξεκινάει για σένα από σήμερα, Ιχθύ. Πολύ πιο σκοτεινή από τις προηγούμενες. Κοίτα προσεκτικά. Ο ήλιος δύει νωρίτερα. Το σπίτι μπάζει κρύο. Ο χειμώνας έρχεται. Ετοιμάσου για μεγάλα ζόρια αυτή την εβδομάδα και μην ανησυχείς, ένα δυο χρόνια είναι, θα περάσουν.

Πλανήτης ΑθήναΚωνσταντίνος Σινάτρα

Pepper House

Six d.o.g.s

Ενα κατάστημα μπαχαρικών με διαφορετική φιλο-σοφία βρίσκεται στην καρδιά της Καλλιθέας, στη Σιβιτανίδου 4. Η καταγωγή από την Κωνσταντινού-πολη και η 25χρονη εμπειρία των ιδιοκτητών στον χώρο της εστίασης τούς ενέπνευσαν να ανοίξουν αυτό το μαγαζί με έναν συνδυασμό εκλεκτών μπα-χαρικών, βοτάνων και τσαγιών, αλλά και superfoods. Ντόπια και μη, γνωστά και άγνωστα υλικά θα σας βοηθήσουν να κάνετε μαγικά στην κουζίνα σας.

Σιβιτανίδου 4, Καλλιθέα

Το Six d.o.g.s αποτελεί all day/all night πολιτιστικό κέντρο διασκέδασης στην καρδιά της πόλης. Συν-δυάζει οργανικά Project Space, Bar, Café, κήπο, και Gig Space πλήρως τεχνικά εξοπλισμένο για να φιλοξενεί συναυλίες, θεατρικά, party, workshops, ομιλίες, εκπαιδευτικά προγράμματα και σεμινά-ρια. Ο κήπος του στην καρδιά του οικοδομικού τε-τραγώνου είναι ένα από τα πιο hot spot της πόλης.

Αβραμιώτου 6-8, Αθήνα

Ο EλβιςFresko Yogurt BarΨησταριά στην περιοχή του Κεραμεικού που έχει σπάσει τις μύτες των περίοικων και πολύ γρήγορα απέκτησε θαμώνες. Ο λόγος; Τα νοστι-μότατα χοιρινά καλαμάκια, καλαμάκια κοτόπου-λο, λουκάνικα και κεμπάπ, συνοδευμένα από καλοψημένο ζυμωτό ψωμί ή πίτες και φρέσκες τηγανητές πατάτες. Ευγενική και γρήγορη εξυπη-ρέτηση, ενώ οι τιμές του είναι απόλυτα λογικές για τις πλούσιες μερίδες που προσφέρει.

Πλαταιών 29 & Λεωνίδου, Κεραμεικός

Στον πιο όμορφο πεζόδρομο της Αθήνας, μόλις 100 μέτρα από το Μουσείο της Ακρόπολης, βρί-σκεται το Fresko Yogurt Bar, το πρώτο μπαρ πα-ραδοσιακού φρέσκου γιαουρτιού που ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Απρίλιο του 2011. Ενας «πα-ραδοσιακά» μοντέρνος χώρος στον οποίο μπο-ρείς να απολαύσεις το αγαπημένο σου γιαούρτι, σε αμέτρητους γευστικούς συνδυασμούς με φρέ-σκα φρούτα και γλυκά του κουταλιού!

Διονυσίου Αρεοπαγίτου 3, Αθήνα

Δωμάτιο

Tiki Athens

Το Δωμάτιο είναι ένα καφέ-κοκτέιλ μπαρ στην ολοένα και ανερχόμενη πιάτσα στο Χαλάνδρι με αδυναμία στη μουσική από βινύλια. Σε ρυθ-μούς funk, soul και rock, κάθε βράδυ φιλοξενεί events με διαφορετικούς djs στα decks. Ενας χώ-ρος που σκοπό έχει να γίνει άμεσα οικείος στον πελάτη, για να νιώσει σαν στο σπίτι του, με τιμές του παραμένουν προσιτές σε όλους.

Ιφικράτους 3, Χαλάνδρι

Στο Tiki Athens τα κοκτέιλ είναι σαν τις μουσικές: δεν γνωρίζουν όρια. Μπορεί να είναι rock’n’roll, lounge, jazz, funky soul, latin, calypso, κλασικά γαλλικά ή ιταλικά κομμάτια, μεγαλειώδεις disco στιγμές, εναλλακτικά -από την εποχή που ο όρος σήμαινε κάτι-, Motown, cabaret ή απλά αγνή ποπ, ανεξαρτήτως εποχής. Το Tiki αποτελεί εδώ και χρόνια εγγυημένη διασκέδαση στη σκιά του Μουσείου της Ακρόπολης.

Φαλήρου 15, Αθήνα

Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυνα-μικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app.

Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέ-ζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξά-νονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη.

Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστή-ματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρου-σιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας.

Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Τα points της εβδομάδας

Μια ιδιότυπη επανάσταση πραγματοποιείται στο Πλαί-σιο αυτές τις ημέρες, με επίκεντρο την τηλεόραση. Ο λόγος για το “TV (R)Evolution”, στο πλαίσιο του οποί-ου παρουσιάζονται οι πιο πρόσφατες εξελίξεις στον κόσμο των τηλεοράσεων, όλες τις νέες τεχνολογίες των Smart TV αλλά και 90 μοναδικές προσφορές, για να αποκτήσεις αυτή που πάντα ήθελες. Αναλυτικά στα καταστήματα Πλαίσιο θα βρεις ό,τι πιο νέο υπάρχει στις τεχνολογίες των Smart TV, με τους εξειδικευμένους συνεργάτες και έναν πλήρη κατάλογο 212 σελίδων να

απαντούν σε όλες σου τις απορίες. Επίσης, μπορείς να βρεις όλους τους μεγαλύτερους κατασκευαστές τηλε-οράσεων και όλα τα νέα μοντέλα. Επιπλέον, στα κατα-στήματα θα εντοπίσεις ό,τι χρειάζεσαι για να κάνεις τη νέα σου τηλεόραση το δικό σου «μίνι κινηματογράφο» και να απογειώσεις την εμπειρία θέασης. Τέλος, στον νέο κατάλογο που κυκλοφορεί θα βρεις ενσωματω-μένο Οδηγό Αγοράς με 11 πράγματα που πρέπει να ξέρεις πριν αγοράσεις τηλεόραση και γλωσσάρι που εξηγεί όλες τις βασικές έννοιες των TV με απλά λόγια.

Τα πάντα για την τηλεόραση

Κλήσεις για όλους

Καινούργια εμπειρία

Νέα γενιά PCΤη διάθεση τεσσάρων νέων μοντέλων υπολογιστών Quest, εξοπλισμένων με τους νέους επεξεργαστές Intel 4ης γενιάς ανακοίνωσε η Info Quest Technologies. Τα νέα μοντέλα Quest έγιναν διαθέσιμα την ίδια ημέρα με την παγκόσμια διάθεση των ολοκαίνουργιων επε-ξεργαστών της Intel, επιβεβαιώνοντας τη συστηματική προσπάθεια της Info Quest Technologies να φέρνει άμεσα τα πλεονεκτήματα κάθε νέας τεχνολογικής εξέ-

λιξης στον Έλληνα χρήστη. Οι καινούργιοι υπολογι-στές καλύπτουν μία ευρύτατη γκάμα χρήσεων, όπως η οικιακή, οι εφαρμογές γραφείου, το gaming και οι εφαρμογές για εξειδικευμένους χρήστες. Oι νέοι υπο-λογιστές Quest είναι ήδη διαθέσιμοι στο www.you.gr, το ηλεκτρονικό κατάστημα του Ομίλου Quest, καθώς και σε επιλεγμένο δίκτυο συνεργατών της Info Quest Technologies.

Εάν θέλεις να μιλάς από το κινητό σου προς όλα τα δίκτυα, χωρίς περιορισμούς, τότε το νέο συμβόλαιο W της WIND μπορεί να καλύψει τις ανάγκες σου. Το W προσφέρει απεριόριστο χρόνο ομιλίας και SMS προς όλους, καθώς και απεριόριστα MB για χρήση mobile internet. Το μηνιαίο πάγιο του συμβολαίου ανέρχεται σε 49,90 ευρώ.

Τα καταστήματα Multirama ενισχύουν την παρουσία τους στο διαδίκτυο με το αναβαθμισμένο site www.multirama.gr και σε προσκαλούν να το επισκεφτείς. Περίπου 3.500 προϊόντα τεχνολογίας και όχι μόνο, μία απίστευτη προσφορά σε τακτά διαστήματα και νέες υπηρεσίες εξυπηρέτησης σε ένα περιβάλλον ανανεωμένης αισθητικής σε περιμένουν να τα εξε-ρευνήσεις. Η ολοκληρωμένη παρουσίαση των προ-ϊόντων, οι αξιολογήσεις από πραγματικούς αγορα-στές, καθώς και τα σχετικά recommendations ήρθαν για να σε βοηθήσουν στην τελική επιλογή.

Με δωρεάν αντικαταβολή, δωρεάν μεταφορικά για παραγγελίες άνω των 99 ευρώ και 110 φυσικά ση-μεία πώλησης, οι online αγορές γίνονται ευκολότε-ρες. Και αν αλλάξεις γνώμη, έχεις δικαίωμα επιστρο-φής μέσα σε 14 ημέρες από την αγορά σου.

42Αγορά

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Συνεχίζουμε την ανακύκλωσηMε το σύνθημα «Ανακυκλώνουμε - Μικρή προσπάθεια, μεγάλο αποτέλε-σμα», το πρόγραμμα ανακύκλωσης του ΟΤΕ και της COSMOTE προτρέ-πει το κοινό να φέρει στα καταστήματα των δύο εταιρειών, αλλά και στα καταστήματα ΓΕΡΜΑΝΟΣ, μπαταρίες, μελάνια εκτυπωτή και τηλεφωνι-κές συσκευές για ανακύκλωση. Με αυτή την πρωτοβουλία, ο OTE και η COSMOTE θέλουν να τονίσουν ότι ακόμη και μια μικρή ενέργεια, όπως η ανακύκλωση μπαταριών, έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς συμβάλλει σημα-ντικά στην προστασία του περιβάλλοντος. Το κοινό, διευρυμένο πρόγραμ-μα ανακύκλωσης εφαρμόζεται στο δίκτυο καταστημάτων ΟΤΕ-COSMOTE-ΓΕΡΜΑΝΟΣ, που περιλαμβάνει περισσότερα από 580 σημεία σε όλη την Ελλάδα, καθώς και σε επιλεγμένα κεντρικά κτίρια των εταιρειών.

Το πρόγραμμα ανακύκλωσης υλοποιείται στο πλαίσιο των δράσεων εταιρι-κής υπευθυνότητας του Ομίλου και αντικαθιστά τα προηγούμενα σχετικά προγράμματα που υλοποιούσαν ο ΟΤΕ και η COSMOTE κατά τα τελευταία επτά χρόνια. Ενισχύοντας τον κοινωνικό χαρακτήρα της ενέργειας, οι δυο ετιαρείες θα δώσουν 1.000 ευρώ στους περιβαλλοντικούς φορείς «Φιλο-δασική Ενωση Αθηνών» και «Καλλιστώ», για κάθε τόνο κινητών και σταθε-ρών τηλεφωνικών συσκευών με τα αξεσουάρ τους που θα συγκεντρωθούν μέχρι τις 31 Μαΐου 2014.

Ο ΟΤΕ και η COSMOTE εφαρμόζουν μία σειρά περιβαλλοντικών δράσεων, που απευθύνονται τόσο στο ευρύ κοινό όσο και στους εργαζόμενους του Ομίλου και οι οποίες επιδιώκουν τη μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώ-ματος της λειτουργικής δραστηριότητας των δύο εταιρειών στο περιβάλλον, σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες και πρακτικές. Οι δράσεις αυτές, στις οποίες εντάσσεται και το πρόγραμμα ανακύκλωσης, αποτελούν μια έμπρα-κτη απόδειξη της ολοκληρωμένης περιβαλλοντικής πολιτικής του Ομίλου ΟΤΕ. Είναι, δε, χαρακτηριστικό, ότι μέσα στο 2012 -και στο πλαίσιο των περιβαλλοντικών προγραμμάτων του ομίλου- ανακυκλώθηκαν 1.100 τόνοι τεχνικών στερεών αποβλήτων (καλώδια, μέταλλα) και 23,87 τόνοι συσκευ-ών κινητής και σταθερής τηλεφωνίας, καθώς και αξεσουάρ.

21ος Αιώνας Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Δεν κάνει «νερά»

Σβήσε τον HanΦακός-σκαμπό

Αγαπητέ κατασκηνωτή, σου έχω το ιδανικό gadget για να κάνεις την κρίση, ευκαιρία. Μπο-ρεί να ήσουν λίγο άτυχος τον τελευταίο καιρό: κάθε φορά που έφτανες σε μία καταπληκτική πα-ραλία, να ‘σου μία μπόρα που σου χαλούσε τη διάθεση. Τώρα, όμως, μπορείς να εκμεταλλευ-τείς τις δυσμενείς συνθήκες, για να αποθηκεύεις πόσιμο νερό και να μην κάνεις δεκάδες χιλιόμε-τρα μέχρι να το βρεις εμφιαλωμένο. Το Kammok

Glider είναι μία τέντα που σε προστατεύει από τη βροχή και παράλληλα χρησιμοποιεί υδρορ-ροές, οι οποίες οδηγούν το νερό της βροχής σε μπουκάλια (επίσης της Kammok), όπου και απο-θηκεύεται. Ανάλογα, μάλιστα, με τη βροχόπτω-ση, το σύστημα μπορεί να συλλέξει μέχρι και ένα λίτρο νερό μέσα σε μόλις 30 δευτερόλεπτα.

www.kammok.com

Τα σταντ για iPhone που δεν προέρχονται από την Ιαπωνία εί-ναι απλά ξενέρωτα. Απλά τσέκαρε το Dancing Face Stand για του λόγου το αληθές. Το σταντ χορεύει βάσει της μουσικής που παίζεις στο smartphone σου, απεικονίζοντας το πρόσωπό σου στην οθόνη του τελευταίου, αρκεί να ενεργοποιήσεις το σχετικό app FaceSing, να φωτογραφήσεις το πρόσωπό σου και να επιλέξεις τη μουσική.

www.takaratomy.co.jp

Ο Han Solo σε ανθρακίτη είναι υπέροχος όταν τον κρεμάς στον τοίχο. Θυμήσου τον Jabba the Hutt, που τον χρησιμο-ποίησε για να στολίσει το παλάτι του -μία απόφαση μάλλον ατυχής, αν σκεφτείς ότι οδήγησε στο τέλος του αδίστακτου λήσταρχου του Τατουίν. Εσύ, από την άλλη πλευρά, μπορείς να κρεμάσεις τον Han Solo στον τοίχο σου και να μην φο-βάσαι την οργή και τα αντίποινα του τζεντάι φίλου του, Luke Skywalker. Επίσης, θα ταιριάξει απόλυτα στο πιο «ταπεινό» σπίτι σου. Οι διαστάσεις του είναι πολύ μικρότερες, μια και το Han Solo Frozen In Carbonite Light Switch δεν είναι τίπο-τα άλλο, παρά ένας διακόπτης φωτός. Το γεγονός, βέβαια, ότι ο μοχλός βρίσκεται σε ένα αμφιλεγόμενο μέρος του σώ-ματος του Han μπορεί να προκαλέσει ένα σωρό φτηνά λο-γοπαίγνια και πειράγματα από τους φίλους σου, αλλά μην μασάς. Σκέψου ότι σε φθονούν, επειδή αυτοί δεν έχουν ένα τόσο cool διακόπτη σπίτι τους. Το προϊόν είναι χειροποίητο και διατίθεται προς περίπου 40 δολάρια.

www.etsy.com

Είσαι κολλημένος με τη φωτογραφία; Βλέπεις κά-ποιον να κυκλοφορεί με μια DSLR και προσπαθείς να σκεφτείς ποια θα είναι η ιδανική ταχύτητα κλείστρου και το διάφραγμα για να φωτογραφήσει το περιστέ-ρι που πετάει πάνω από έναν παππού και ετοιμάζεται να τον κουτσουλήσει; Τότε θα ενθουσιαστείς με ένα DSLR Reflex Lens Stool στο δωμάτιό σου. Πρόκειται για ένα σκαμπό σε σχήμα φακού με ένα κόκκινο μα-ξιλαράκι στην κορυφή του, για να μπορείς να κάθεσαι άνετα. Το σκαμπό διαθέτει, επίσης, άνετο αποθηκευτι-κό χώρο, στον οποίον μπορείς να τοποθετήσεις αντι-κείμενα που δεν πολυχρησιμοποιείς ή το ενοχλητικό ανιψάκι σου που σε έχει ζαλίσει με την υπερκινητι-κότητά του (αλλά μην σου δίνω ιδέες καλύτερα). Το περίεργο είναι ότι η τιμή του είναι πάνω-κάτω ίδια με αυτή μίας καλής entry level DSLR (580 ευρώ), επομέ-νως άμα θέλεις να διαθέσεις ένα τόσο μεγάλο ποσό, μάλλον θα σου συνιστούσα να αγοράσεις μία φωτο-γραφική μηχανή -ή έναν καλύτερο φακό.

monoculoshop.wordpress.com

Στο υπέρυθροΜέχρι τώρα, οι υπέρυθρες φωτογραφικές μηχανές δεν απεικόνιζαν σωστά την πόζα “duckface” και κόστιζαν πανάκριβα - εκατο-ντάδες δολάρια. Σήμερα, εξακολουθούν να μη βγάζουν σωστά τη συγκεκριμένη πόζα, αλλά γίνονται πολύ φτηνότερες. Το Public Lab αναπτύσσει μία σειρά από kits και φωτογρα-φικές μηχανές (γνωστές ως “Infragram”) με δυνατότητα υπέρυθρης φωτογράφισης. Συ-γκεκριμένα, θα προσφέρει ένα kit με το οποίο θα μπορείς να μετατρέψεις τη δική σου φω-τογραφική μηχανή, μία webcam και μία κα-νονική φωτογραφική μηχανή. Ολα αυτά οφεί-λονται σε ένα φίλτρο που ανέπτυξε το Public Lab, που φιλτράρει το κόκκινο, επιτρέποντας στη φωτογραφική να «διαβάσει» το υπέρυ-θρο τμήμα του φάσματος. Τέτοιου είδους μη-χανές ενδείκνυνται για να ελέγχεις την υγεία των φυτών σου -ή απλά για να σπας πλάκα.

publiclab.org

Σταντ που χορεύει

44

13-20.06.2013Training Ground

Καλώς τον!

Το μαράζι του LeBronΗ πιο ζουμερή κακία για την απόδοση του LeBron James στους τελικούς του ΝΒΑ γράφτηκε, φυσικά, στην τουίτα. Κι έλεγε το τουί: «Από πότε είχε ο LeBron να καταγράψει μηδέν βολές; Από τις 2 Δεκεμβρίου του 2009, όταν ακόμη είχε συμπαίκτη τον Danny Green!» Μάλιστα, αυτόν τον Danny Green που τα ξημερώματα της Τετάρτης (ώρα Ελλάδος) τού έκλεισε το σπίτι με επτά τρίποντα και συνολικά 27 πόντους. Τον Danny Green που τον ξαποστείλανε ως άχρηστο οι Cleveland Cavaliers όταν έφυγε από την ομάδα ο LeΒron και τον έκοψε δυο φορές από τους San Antonio Spurs ο προπονηταράς Gregg Popovich. Kαι για να επιστρέψει ο δόλιος στην ομάδα άφησε μήνυμα στον τηλεφωνητή του κόουτς όπου πάνω κάτω έλεγε τα εξής: «Ασε με να παίξω κι εγώ, θα κάνω ό,τι γουστάρεις».

Ετσι χτίζονται οι ομάδες. Οι παιχταράδες χτίζονται με προσωπική επιμονή και προσπάθεια, αλλά οι ομάδες χτίζονται από πάνω προς τα κάτω. Θυμίζω ότι πριν από την έναρξη τον φετινών

playoffs ο Popovich είπε αντίο σε έναν από τους αγαπημένους του παίκτες, τον Stephen Jackson, για λόγους πειθαρχικούς. Τον έβγαλε από το ρόστερ, goodbye και ευχαριστώ πολύ. Πληρωμένο, βεβαίως, το συμβόλαιο, δέκα μύρια δολάρια, όχι όπως Ελλάδα και Ντάνι Βρέινς για να θυμηθώ τις ηρωικές μέρες του Μάκη Ψωμιάδη. Και ο Jackson, τόσο φρούτο, πανηγύριζε λέγοντας κάτι σε «εγώ τα λεφτά μου τα πήρα και δεν με νοιάζει τι θα κάνουν αυτοί οι τύποι». Αναρωτιέμαι αν δεν θα το ήθελε ένα ακόμη δαχτυλιδάκι του πρωταθλητή...

Ναι, ναι, το ξέρω ότι η σειρά δεν τελείωσε ακόμη. Εχει ψωμάκι και όλα στο τραπέζι είναι. Και αυτή την ώρα που γράφω δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει ο τραυματισμός του Tony Ρarker. Αλλά, αν δεν βρέξει βατράχια, είναι μάλλον δύσκολο να κερδίσουν τρία στα τέσσερα παιχνίδια οι Heat και να το γυρίσουν το κόλπο. Πολύ δύσκολο.

Χρήστος Ξανθάκης

Ημαστε νέοι και άσπρισαν τα μαλλιά μας και στο μεσοδιά-στημα δεν σταματήσαμε να ακούμε τις επαναλαμβανόμε-νες σειρήνες περί επαναδραστηριοποίησης του Δημήτρη Μελισσανίδη στα της διοίκησης. Και να που η επιστροφή του Τίγρη είναι πλέον γεγονός.

Βγήκε, λοιπόν, ο άνθρωπος μετά και την πανηγυρική ανάδειξη του ψηφοδελτίου που στήριζε στις εκλογές της ερασιτεχνικής ΑΕΚ και με επίσημη τοποθέτηση δήλωσε «παρών» στην επόμενη μέρα του συλλόγου, θέτοντας ως βασικούς στόχους το (ξανα)χτίσιμο του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια και τη γρήγορη επιστροφή της ομάδας στα μεγάλα σαλόνια. Εσκασε το χειλάκι του κάθε Αεκτζή και -έστω και προσωρινά- ξεχάστηκαν τα μύρια όσα προβλή-ματα. Οπως επίσης και το πρωτόγνωρο γεγονός ότι η ομά-δα για την επόμενη διετία -τουλάχιστον- θα αντιμετωπίζει ομάδες όπως ο Αστέρας Βάρης και ο Εθνικός Γαζώρου...

Οι Ενωσίτες, έχοντας βομβαρδιστεί από πληροφορίες του τύπου «μέχρι και οι καμπάνες θα χτυπούν (!) στα γκολ της ΑΕΚ στο νέο της γήπεδο» (το οποίο παρεμπιπτόντως θα μοιάζει και με το αντίστοιχο μιας κάποιας Γιουβέντους), έχουμε ποντάρει όλα τα οπαδικά μας «ρέστα» στον Με-λισσανίδη. Ονειρα αεκτζίδικης τρέλας; Θα το δείξει ο και-ρός. Η ιστορία πάντως, έστω και μονολεκτικά, ξεκίνησε με τον καλύτερο πρόλογο: Ερχόμαστε!

Λευτέρης Πολυχρονίδης

45

Διαβάζω αυτές τις ημέρες για την πρωτοβουλία Δένδια με τις διαδηλώσεις. Αυτό το πράγμα δηλαδή που θέλει να πάρει από τη μέση του δρόμου όσες συγκεντρώσεις δεν υπερβαίνουν τα 200 άτομα εν συνόλω και να τις μεταφέρει στο πεζοδρόμιο. Για να μην κλείνει το κέντρο της Αθήνας, για να μην ταλαιπωρούνται οι πολίτες, για να μη θίγονται οι επιχειρήσεις εντός του δακτυλίου και πάει λέγοντας. Πρόσθεσε, μάλιστα, ο υπουργός ότι μέσα στο 2012 μετρήθηκαν 796 διαδηλώσεις στο Κέ-ντρο, οι οποίες μας βγάζουν κάτι σε 2,5 την ημέρα, άρα βράσε ρύζι και ζήτω που καήκαμε και μπορώ να συνεχίσω μέχρι αύριο με κλαυθμούς και οδυρμούς.

Πώς το σκέφτομαι το πράγμα; Πρώτα από όλα, δεν παριστάνω των αθώο. Εχει περάσει πολύς καιρός από τότε που συμμετείχα συχνά σε διαδηλώσεις, καθώς τα τελευταία έτη είμαι ιδιαίτερα επιλεκτικός. Φταίει η δου-λειά, φταίει η κούραση, φταίει και ο φόβος -το παραδέ-χομαι- να μη φάω κανένα δακρυγόνο στο κεφάλι. Φταί-ει και όλο εκείνο το στόρι με τους Αναγανακτισμένους, που σε εμένα τουλάχιστον είχε την εντελώς αντίθετη επίδραση από εκείνη που άσκησε σε πλείστους όσους

συμπολίτες μας. Με απομάκρυνε σχετικώς από τις συλ-λογικές εκφράσεις διαμαρτυρίας. Γιατί; Διότι εν τέλει δεν ήταν διαμαρτυρία πολιτική, ήταν διαμαρτυρία προ-σωπική και το είδαμε πού ακριβώς καταλήξαμε. Οπως πληρώθηκε ο λογαριασμός των στραβών υποβρυχίων, έτσι πληρώθηκε και ο λογαριασμός τους Συντάγματος.

Ας επιστρέψω όμως στις διαδηλώσεις. Είδα και κατέ-γραψα τις αντιδράσεις του Υπουργείου Τουρισμού, των Εμπορικών Συλλόγων, του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρί-ου, του Δήμου Αθηναίων, όλες υπέρ του μέτρου ήταν. Κατανοητόν, τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι, αν και ο Καμίνης φρόντισε να πει δυο λόγια και για τους παράνομους οίκους ανοχής και για τα κέντρα διασκέ-δασης. Κάτι σαν: «Ναι, καλά, περιορίστε τις πορείες, αλλά μήπως μπορείτε να κάνετε και κάνα δυο πράγμα-τα ακόμη για τους κατοίκους της Αθήνας και όχι μόνο για τους επαγγελματίες της;» Απόλυτο δίκιο είχε και μόνο για αυτό το ερώτημά του (που ερώτημα θα πα-ραμείνει στα συρτάρια του Υπουργείου...) κερδίζει έναν πόντο. Οπως κερδίζει έναν πόντο και η Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου, που στήριξε μεν την πρωτοβουλία

Δένδια, αλλά έκανε επίσης λόγο για «ένα νέο ρυθμιστι-κό πλαίσιο, το οποίο δεν θα έχει τόσο τον χαρακτήρα των αστυνομικών μέτρων, όσο των μέτρων κατανόησης της κοινωνίας και των αναγκών».

Σωστό, θα προσθέσω εγώ, καθώς υπάρχουν πορείες και πορείες. Ετυχε να μπλοκαριστώ στο Σύνταγμα πριν από κάτι χρόνια από μια μίνι πορεία και, όπως ήταν φυ-σικό, έβραζα και κατέβαζα καντήλια. Ωσπου πέρασα μπροστά από τους καμιά 50αριά συγκεντρωμένους και είδα ότι ήταν μεταλλωρύχοι από το Μαντούδι. Και τι να έλεγες δηλαδή σε αυτούς τους ανθρώπους που ήταν στην πλειονότητά τους καταδικασμένοι σε φοβε-ρά προβλήματα υγείας και κακό θάνατο; «Να πάτε από το πεζοδρόμιο παρακαλώ;» Αυτό θα πούμε, για παρά-δειγμα, και σε πορεία αναπήρων και 80χρονων αν τους μετρήσουμε και τους βρούμε 199 αντί για 200; Θέλω να δω ποιος θα την πάρει αυτή την ευθύνη και πώς θα την υποστηρίξει...

Χρήστος Ξανθάκης

Πορείες & ταλαιπωρίες

46Στιγμιότυπα Πόλης