Metropolis

Ο οργασμός της όπερας Ο «Ελενίτσας» αλλιώςΑρθούρε Ρεμπώ...

25 - 31.10.2013

www.metropolispress.gr

ΦΥΛΛΟ 1045

Ο Γιάννης Μαυρογιώργος ακούει την εξομολόγηση της Ροδούλας Γαϊτάνου

Ο Δημήτρης Χαλιώτης συναντάει επί σκηνής τον Γιάννη Στάνκογλου

Ο Γιάννης Διαμαντής μαθαίνει τον πραγματικό Λεωνίδα Καλφαγιάννη

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Η βραβευμένη ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά έρχεται στις αθηναϊκές αίθουσες

Η Miss Violence είναι εδώ

Index

Η Μαρία Μαρκουλή προτείνει δεκατρία άλμπουμ που κυκλοφορούν αυτό το φθινόπωρο

Μουσική...28

Ετοιμάζεται για την παράσταση «Ο Θεός βαριέται τώρα τελευταία» του Πέτρου Κουμπλή

Καλφαγιάννης...33Οι εμπνευστές της ανταλλακτικής βιβλιοθήκης μιλούν για το δημιούργημά τους

Πάρε δώσε...10

Μονολογεί ως Αρθούρος Ρεμπώ στην παράσταση «Είμαι ένας άλλος»

Στάνκογλου...30

Μετά το κινηματογραφικό “Miss Violence” σκηνοθετεί στο θέατρο το “Zoo story” του Αλμπι

Αβρανάς...26

Σκηνοθετεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου τον «Μουνή» της Λένας Κιτσοπούλου

Δεντάκης...38

Ενα τραγούδι αφορμή για να ορίσουμε το νέο αυτό φαινόμενο

Κλαρινογαμπρός...9

Η ελληνική υπηρεσία που βοηθάειστη διαχείριση newsletter

Moosend...39

Ετοιμάζει καινούργιο δίσκο με τη βοήθεια των Banda Me Renda

Μαριδάκης...32

Η σκηνοθέτιδα της «Σταχτοπούτας» του Ροσίνι μιλάει για τη ζωή του freelance σκηνοθέτη όπερας

Γαϊτάνου...34

Στην Πανεπιστημίου...

Οι Locomondo κλείνουν δέκα χρόνια μαζί και το γιορτάζουν με ένα εκρηκτικό live σε λάτιν, σκα και ρέγκε ρυθμούς! Ο Γιάννης Στάνκογλου μονολογεί ως άλλος Αρθούρος Ρεμπώ. Η Ανταλλακτική Βιβλιοθήκη κάνει

τα εγκαίνιά της στην Πλατεία Δεξαμενής στο Κολωνάκι. Η «Σταχτοπούτα» του Ροσίνι κάνει πρεμιέρα στη Λυρική και το Falafellas μάς περιμένει στην Αιόλου με φαλάφελ και τζαζ!

Mstories 81

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPressΙδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr]Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr]

Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης ΧαλιώτηςΦωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος ΣτεργίουΔιαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

METROPOLIS

Οι μέρες της αφθονίας μου

Ολες οι τραγωδίες είναι ίδιες

Τον περασμένο μήνα επανήλθε στην επικαιρότητα η υπόθεση των «παι-διών των φαναριών». Ο δικαστικός φάκελος άνοιξε ξανά, ενδεχομέ-νως κάπως αργά πάντως, καθώς η ιστορία έχει ήδη κλείσει δεκαετία. Με δυο λόγια θυμίζω ότι πρόκειται για την υπόθεση των παιδιών Ρομά με αλβανική καταγωγή που στεγάστηκαν σε ένα Κέντρο Προστασίας στην Αγία Βαρβάρα με σκοπό να επανενταχθούν στην κοινωνία και να απεγκλωβιστούν από τη δεδομένη εκμετάλλευση ενηλίκων που έβγα-ζαν χρήματα εις βάρος τους. Από τα χιλιάδες παιδιά που βρίσκονταν στην ίδια ακριβώς θέση, τα «τυχερά» ήταν 661, εκ των οποίων τα 502 εξαφανίστηκαν και κανείς ποτέ δεν έμαθε τι απέγιναν.

Δεν αναφέρω αυτή την ιστορία (ανάμεσα στις αμέτρητες που έχουν καταγραφεί για τις συνθήκες επιβίωσης της κοινότητας των Ρομά στην Ελλάδα) ως αντιπαράδειγμα για την ιστορία της μικρής Μαρίας. Αλλωστε σε κάθε περίπτωση η σύγκριση δύο τραγωδιών είναι εντε-λώς άστοχη. Ωστόσο στη μία περίπτωση κινητοποιήθηκε όλη η Ευρώ-πη, ενώ στην άλλη δεν κουνήθηκε φύλλο - που λέει ο λόγος δηλαδή, καθώς και στην περίπτωση των εξαφανισμένων παιδιών υπήρξαν αντι-

δράσεις, οι οποίες όμως πέρασαν στα ψιλά γράμματα της επικαιρό-τητας. Η μια ιστορία θυμίζει χολιγουντιανό δράμα, η άλλη είναι όπου φτωχός κι η μοίρα του. Μου θυμίζει λίγο μια άλλη πρόσφατη ιστο-ρία, όταν τα περιστατικά βίας κατά των μεταναστών δεν ήταν αρκετά για να συγκινήσουν κανέναν και να κατηγορήσει τη Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση.

Τα στερεότυπα υπάρχουν -και όσον αφορά τους Ρομά, αλλά και γενι-κώς- για συγκεκριμένους λόγους. Δεν δημιουργήθηκαν (απαραίτητα) από το πουθενά. Η ουσία είναι πάντως ότι το διαφορετικό, το αποκλί-νον, πολύ δύσκολα το αποδεχόμαστε. Ακόμα και σήμερα, το 2013, έπειτα από τόση κουβέντα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στις επόμε-νες σελίδες μπορείτε να διαβάσετε ένα κείμενο του Κωστή Τσιτσελίκη, αναπληρωτή καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και προέδρου της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου: «Οι έννοιες ‘κράτος δικαίου’ και ‘συνταγματική κατοχύρωση των δικαιωμάτων’ αρ-χίζουν και υφίστανται τέτοια φθορά στον δημόσιο λόγο, με αίτιο και αποτέλεσμα τη φθορά των ίδιων των θεσμών και των κανόνων».

Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

4

Το πιστωτικό της εφορίας αργεί...

Πριν από λίγο καιρό το BBC -συγκεκριμένα το Radio One- ανακοίνωσε ότι δεν θα παίζονται κάποιοι μου-σικοί και συγκροτήματα, όπως οι Green Day, ο Noel Gallagher και ο Robbie Williams... Αν εξαιρέσει κα-νείς τους δύο άμεσα ενδιαφερόμενους που ζουν στην Αγγλία, η υπόλοιπη βρετανική κοινωνία το πολύ πολύ να σήκωσε για ελάχιστα δευτερόλεπτα το φρύδι.

Είναι γνωστό ότι το BBC λειτουργεί βάσει σχεδιασμού για το κάθε ραδιόφωνό του, τον οποίο ακολουθεί πι-στά, μεταβάλλοντας όχι τους στόχους, αλλά τα μέσα που χρησιμοποιεί για να τους πετύχει. Είναι επίσης γνωστό από συνεντεύξεις στελεχών του ότι το BBC και τα ραδιόφωνά του έχουν σχεδιασμό τακτικής και στρατηγικής, στελέχη ικανά να οδηγήσουν την εται-ρεία προς όσα σχεδιάζονται και όλα αυτά να τα κά-νουν σαν μια εταιρεία που λειτουργεί μέσα στον αντα-γωνισμό, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι το BBC Radio 1 έχει και playlist και heavy rotation τραγουδιών, αλλά και τεχνικές όπως να δοκιμάζουν τα τραγούδια στο βραδινό κοινό και, όταν περάσουν το crash test, να τα διοχετεύουν στο πρωινό πρόγραμμα. Και να που η βρετανική κοι-νωνία δεν έχει εξεγερθεί. Ολα αυτά από το BBC, που η ελληνική κοινωνία το θεωρεί πρότυπο εγκυρότητας, αντικειμενικότητας και επαγγελματικής αξιοπρέπειας.

Εχοντας δουλέψει για περίπου οκτώ χρόνια στην ΕΡΤ -στο Kosmos 93,6-, να σας πω ότι η σύγχυση που επι-κρατεί στην ελληνική κοινωνία γύρω από τις περισ-σότερες έννοιες της σύγχρονης ζωής ίσχυε και ίσως να ισχύει και στη δική μας ΕΡΤ. Αν κάποιος έλεγε να βάλουμε ένα κομμάτι σε powerplay, θα συναντούσε τέχνη αντίδρασης από αρκετούς εργαζόμενους, που θα έλεγαν ότι έτσι πλήττεται η ελευθερία της έκφρα-σης. Αν κάποιος έλεγε ότι θα πρέπει να πετυχαίνουμε στόχους ποσοτικούς, τότε θα άκουγε ότι αυτά δεν περιγράφονται στην ιδρυτική διακήρυξη της ΕΡΤ. Αν κάποιος ήθελε να βάλει στόχους ποιοτικούς, θα τον κατηγορήσουν για ρατσισμό και ταξικό διαχωρισμό!

Η αλήθεια είναι ότι στην κοινωνία συνολικά θέλουμε ό,τι είναι κρατικό-δημοτικό ή κομματικό να διέπεται από κάποιους κανόνες που δεν υπάρχουν σε καμιά κοινωνία, για αυτό και τα μέσα αυτά δεν πετυχαίνουν ποτέ υψηλά ποσοστά ακροαματικότητας ή θεαματικό-τητας. Είναι επίσης αλήθεια ότι σαν κοινωνία αντιλαμ-βανόμαστε πολλές έννοιες με τρόπο διαφορετικό. Να δω για πόσο καιρό ακόμη...

ΥΓ: Ακούμε “Go gentle” από Robbie Williams.

Γιώργος Μουχταρίδης

...και ο έξυπνος Αθηναίος:

Ζαλίζει τους συγκατοίκους του στην πολυκατοικία - μήπως το πήρε κανείς κατά λάθος;

Ζαλίζει τον φοροτεχνικό - μήπως έχει φτάσει η εκκαθάριση ηλεκτρονικά και δεν το έχει πάρει χαμπάρι;

Ζαλίζει τους συναδέλφους στο γραφείο - εσείς εισπράξατε τα λεφτά σας;

Ζαλίζει το τηλέφωνο - παίρνει στην εφορία του μπας και έχουν κάποιο νέο. Φυσικά, δεν του απαντάει κανείς.

Πηγαίνει στην εφορία του. Με τον αριθμό πρωτοκόλλου ανά χείρας -έχει ήδη παραδώσει τα σχετικά δικαιολογητικά- αναζητάει τον αρμόδιο.

Βρίσκει τον «αρμόδιο», ο οποίος του ζητάει να υποβάλει σχετική αίτηση. Υποψιάζεται ότι τον δουλεύουν.

Επιστρέφει στο σπίτι του καταβεβλημένος, όπου τον περιμένει το ΕΤΑΚ.

Aναρωτιέται πόσα ακόμα βάρη θα σηκώσει η πιστωτική του.

Λήδα Πιμπλή

Υψηλά ποσοστά

Κάθε χρόνο, όταν πλησιάζει η εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου, μπαίνω στον πειρασμό να ρωτήσω γιατί γιορ-τάζουμε αυτή την ημέρα. Εκτός από το ότι είναι περίεργο να έχουμε δύο εθνικές γιορτές (μην ξεχνάμε την 25η Μαρτίου), δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έχει επιλεγεί ως ημέ-ρα εθνικής επετείου η ημέρα της έναρξης του ελληνοϊτα-λικού πολέμου και όχι η ημέρα της απελευθέρωσης της χώρας από τους Γερμανούς. Δεν είναι πολύ πιο λογικό να τιμάμε και εμείς (όπως κάνουν και οι άλλοι ευρωπα-ϊκοί λαοί) τη χαρούμενη ημέρα που επιτέλους ηττήθηκε η ναζιστική Γερμανία και ο στρατός έφυγε από τη χώρα; Εκείνη η ημέρα (12 Οκτωβρίου του ’44) δεν είναι η ση-μαντική στιγμή που δικαιώνεται η αντίσταση των Ελλήνων και ο νικηφόρος τελικά πόλεμος των συμμάχων μας, που εκπροσωπούσαν τον ελεύθερο, δημοκρατικό κόσμο;

Για ποιον λόγο άραγε υποτιμάμε τη 12η Οκτωβρίου και κάναμε εθνική γιορτή την ημέρα της κήρυξης του πολέ-μου; Γιατί ούτε αυτονόητο είναι ότι η εισβολή των Ιταλών είναι λόγος... γιορτής ούτε (όπως είπαμε παραπάνω) η έναρξη πολέμου είναι ημέρα εθνικής επετείου σε άλλες χώρες. Πάλι έχουμε να κάνουμε με μια ελληνική ιδιαιτε-ρότητα. Η οποία, μεταξύ μας, δεν μου φαίνεται καθόλου αθώα! Ο μόνος λόγος που μπορώ να υποψιαστώ για την περίεργη αυτή επιλογή είναι η διάθεση να ξεπλυθεί ο δι-κτάτορας Μεταξάς. Είχε καταλύσει το δημοκρατικό πο-λίτευμα, είχε εξορίσει τους αντιπάλους του και προσπα-θούσε να κτίσει ένα φασιστικό καθεστώς στην Ελλάδα στα πρότυπα του Μουσολίνι και του Φράνκο.

Το ελληνικό κράτος επέλεξε κάποια στιγμή να δώσει με-γάλη διάσταση στο «Οχι» που είπε στους Ιταλούς για να τον παραδώσει καθαρό στην Ιστορία. Αν βέβαια σκεφτεί κανείς λογικά, αντιλαμβάνεται ότι τίποτα το ηρωικό δεν έχει το «Οχι». Μια χώρα επιτίθεται στη δική μας και απαι-τεί να παραδοθούμε. Δεν είναι αυτονόητο ότι θα αμυν-θούμε; Εισέβαλαν στα εδάφη μας, λογικό ήταν να μην τους ανοίξουμε κιόλας τα σπίτια μας! Λόγος για εθνική γιορτή πάντως δεν είναι το γεγονός ότι μας επιτέθηκαν ούτε ότι αμυνθήκαμε. Λόγος να γιορτάσει ένας λαός εί-ναι η λήξη του καταστροφικού πολέμου με την ήττα του εχθρού... Και αυτό συνέβη άλλη ημέρα.

Μακάρι κάποια στιγμή μια κυβέρνηση να αποφασίσει να γιορτάζουμε αυτό που αξίζει να θυμόμαστε και να τιμάμε.

A.

Απορίες

6Ματιές

Εζησε πολλά χρόνια αυτή η πόλη την τρέλα της ευφορίας. Εκείνες τις επο-χές του ονείρου, που ακόμη δεν ήξερε, δεν υποψιαζόταν τη σαθρότητά του και μπορούσε ακόμη να τσακώνεται για την αισθητική της ζαρντινιέρας στα κεντρικά πεζοδρόμια ή να απαιτεί «επιχειρήσεις σκούπας» για να σαρω-θούν από τη θέα των τυχερών οι ανθρώπινες σκιές στους δρόμους, που θύμιζαν τα πραγματικά προβλήματά της.

Τα θυμήθηκα αυτά διαβάζοντας τις προάλλες για τις 20 χιλιάδες ψυχές που στηρίζει ο Δήμος Αθηναίων, τα συσσίτια, το κοινωνικό παντοπωλείο, τον αγώνα να καταγράψει και να βοηθήσει του άστεγους των Αθηνών. Δύσκολο να υπερβεί ο Αθηναίος τον εαυτό του, τον εγωκεντρισμό του. Να σκεφτεί ότι στα χέρια του σημερινού δημάρχου Γιώργου Καμίνη «έσκασαν» προβλήμα-τα τα οποία άλλες μεγαλουπόλεις ανά τον κόσμο συσσωρεύουν χρόνια και αναζητούν άλλα τόσα τις λύσεις τους.

Μεταναστευτικό, εγκληματικότητα, κρίση με αλλεπάλληλα λουκέτα, η ΧΑ να αγριεύει, η παιδική χαρά στον Αγ. Παντελεήμονα να μετατρέπεται σε σύμβολο του πιο άγριου ρατσισμού και πάνω από όλα να καίγονται τα ομορφότερα κτίρια του Κέντρου από την καταστροφική μανία ομάδων που έχουν ιδεολογία τους το μίσος. Απέναντι σε όλα αυτά, το ξέραμε, το λέγα-με, η απάντηση είναι ένας νέος πολιτικός σχεδιασμός για την πόλη. Μια καινούργια αντίληψη, η οποία θα επικεντρώνεται στις πληγές και τις σκιές της και όχι στις ζαρντινιέρες της.

Διάβασα με προσοχή τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο Δήμος Αθηναίων. Αναζήτησα τις λεπτομέρειες του προγράμματος. Και είδα σε αυ-τές να αποτυπώνεται η νέα αντίληψη για την πόλη, που είναι ο σεβασμός όλων των πολιτών της εξ ίσου, ως μέθοδος εξανθρωπισμού της. Και αυ-τόν ακριβώς τον σεβασμό φανερώνει ένα πρόγραμμα που κατεβάζει τους αλλοτινούς εργαζόμενους στα γραφεία των κοινωνικών υπηρεσιών στους δρόμους, να πλησιάσουν αυτοί το πρόβλημα. Για πρώτη φορά επίκεντρο της προσπάθειας δεν είναι η επικοινωνιακή εκμετάλλευση των στοιβαγμένων σε ουρές, που απλώνουν χέρια επαιτείας μπροστά στις κάμερες, αλλά ο σεβασμός της προσωπικότητάς τους. Με διακριτικά ραντεβού, με προσωπι-κή γνωριμία, άλλοι έχουν βοήθεια και όσοι επιθυμούν να φύγουν από τον δρόμο έχουν στέγη και φαγητό για να το πράξουν.

Για πρώτη φορά αυτή η πόλη στέλνει το μήνυμα που οφείλει στους πολίτες της, όχι Ελεημοσύνη, αλλά Αλληλεγγύη. Για πρώτη φορά η προσπάθεια να προσφερθούν λύσεις δεν κρύβεται πίσω από επικοινωνιακά πυροτεχνή-ματα, αλλά προσπαθεί να χτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης, με εκείνους που την έχουν χάσει, όχι μόνο στην πόλη, αλλά και στον εαυτό τους. Δύσκολο έργο. Διόλου φαντεζί. Σημασία έχει ότι γίνεται.

Αθηνά Δεληγιάννη

Πόλη είναι και οι σκιές της

Δεν έχω να διηγηθώ πολλά πράγματα για τον Αντώ-νη Καρρά. Δεν τον γνώριζα όσο θα ήθελα, ούτε καν όσο θα έπρεπε. Θυμάμαι ότι τον είδα για πρώτη φορά από κοντά πριν από περίπου τέσσερα χρόνια να μπαινοβγαίνει στο γραφείο του Γιώργου Παπαν-δρέου στη Βουλή, δίχως να τον σταματά κανείς. Στο γραφείο του τότε πρωθυπουργού «μαγειρευόταν» η πρώτη κυβέρνηση Παπανδρέου. Με κοίταξε και μου είπε: «Μικρέ, εδώ δεν έχει ρεπορτάζ, μόνο ίντριγκα. Βγες στον δρόμο αν ψάχνεις για πραγματικές ειδή-σεις». Μου έκλεισε το μάτι και έφυγε βαδίζοντας γρήγορα, σχεδόν χοροπηδώντας.

Αυτό το γρήγορο βήμα, τα τελευταία χρόνια λόγω ηλικίας πιο δύσκολο από ό,τι άλλοτε, ήταν χαρακτηριστικό του Αντώνη Καρρά. Κάποια άλλη φορά, πάλι μέσα στους διαδρόμους του Κοινο-βουλίου, μου έκανε εντύπωση η παρατήρηση που έκανε σε έναν υπουργό, τον οποίο παραίνεσε

να βγει λίγο στον δρόμο για να αποκτήσει ιδίαν αντίληψη της κατάστασης. Αυτός ήταν ο Αντώνης Καρράς. Ενας άνθρωπος με φυσική ροπή στην ενεργή δράση και απέχθεια σε κάθε είδους ίντρι-γκα και διαδρομισμό. Ενα είδος πολιτικού όντος το οποίο πλέον δεν υφίσταται. Προσωπικότητες όπως ο Αντώνης Καρράς θεωρούνταν για πάρα πολλά χρόνια σχεδόν γραφικές, ιδίως από όσους έκαναν καριέρα μέσα από την πολιτική. Ωστόσο, τον ζήλευαν ακόμη και αυτοί: Οι επαγγελματίες υπουργοί και στελέχη που, ακόμα και όταν είχαν τα μισά του χρόνια, δεν διέθεταν ούτε ελάχιστη από την εφηβική ενεργητικότητά του. Στα τελευ-ταία χρόνια της καταθλιπτικής κρίσης, ο Αντώνης Καρράς είχε πάντα να πει έναν γλυκό λόγο σε κάθε συνομιλητή του. Εναν γλυκό λόγο ο οποίος θα λείψει σε πολλούς...

Βασίλης Νέδος

Η σχέση του Ελληνα με το καφεδάκι του είναι γνωστή, άρρηκτη και θεμελιωμένη κάπου στο DNA του. Ο κόσμος να καίγεται (πχ. βλέπε δι-αδηλώσεις), ένα διάλειμμα για καφέ θα το κά-νει και μετά ξανά προς τη δόξα τραβά. Αυτές τις ημέρες έχει προκληθεί σάλος στην Κίνα της ευ-μάρειας και των δισεκατομμυριούχων με αφορμή τις τιμές του καφέ στα Starbucks, διότι σύμφωνα με το ρεπορτάζ οι Κινέζοι τις βρίσκουν εξωφρενι-κές. Αν κρίνω όμως από τη δική μας ντόπια σιω-πή, εμείς ακόμα και με τις τσέπες τρύπιες πρέπει να τις βρίσκουμε απόλυτα φυσιολογικές.

Στα συγκεκριμένα δε πολυεθνικά μαγαζιά ο κα-φές στοιχίζει όσο μια μπριζόλα σερβιρισμένη με πατάτες σε ταβέρνα (και μια και μιλάω για πατάτες, στη χώρα μας πάλι μια μερίδα πατάτες τηγανητές στοιχίζει 1,80 ευρώ, ενώ το σουβλά-κι 1,50-2 ευρώ). Είμαστε τελικά πολύ large σαν λαός, αλλιώς δεν εξηγείται. Και να πεινάμε, καφέ θα πιούμε και μάλιστα ακριβό. Και ακριβές πα-τάτες θα παραγγείλουμε και γούστο μας καπέλο μας. Αντε από κει...

Νικήτας Καραγιάννης

Πριν από λίγες ώρες στάθηκα απέναντι στον Αλέξανδρο Ρούστα για τις ανάγκες ενός βίντεο της σειράς «Πρόσω-πα - με τη ματιά του Κώστα Τσαούση», που θα φιλοξενεί-ται στη πλατφόρμα του www.newmoney.gr.

Ο Αλέξανδρος, μηχανικός στο επάγγελμα, στα 35 χρό-νια του είναι επικεφαλής του iQbility, ενός προγράμματος ενθάρρυνσης και στήριξης της νέας αλλά και της νεανι-κής επιχειρηματικότητας στους τομείς της πληροφορικής και των επικοινωνιών. Βρίσκεται εκεί για να «τρέχει» το πρόγραμμα, αλλά και να διαχειρίζεται τις σχέσεις ανά-μεσα στους εμπλεκόμενους φορείς - τους εταίρους, τους μέντορες και τους επενδυτές.

Σε ένα διάλειμμα των γυρισμάτων ο Αλέξανδρος μου δι-ευκρίνισε μια από τις απαντήσεις του. «Τελικά στις τσέ-πες των νέων επιχειρηματιών δεν φτάνουν ούτε τα μισά της αρχικής επένδυσης», μου είπε και έπιασε χαρτί και μολύβι για να τεκμηριώσει τα λεχθέντα. Τον ρώτησα με επιδεικτική αφέλεια για τον «φταίχτη» αυτής της κατάστα-σης. Χαμογέλασε επιβεβαιώνοντας με αυτόν τον τρόπο τις υποψίες μου... Οι φόροι, οι εισφορές...

Η ενθάρρυνση και η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας δεν είναι απλώς μια επιλογή της ίδιας της κοινωνίας και των νέων σε ηλικία πολιτών, αλλά σχεδόν μονόδρομος επιβίωσης... για την επόμενη ημέρα. Ετσι, καλά τα προ-γράμματα, οι διαγωνισμοί, τα συνέδρια και οι λογής λο-γής εκδηλώσεις, αλλά το θέμα βρίσκεται και πάλι στον ρόλο του κράτους. Αν εκείνο και οι μηχανισμοί του δεν μαζέψουν το «χέρι» τους, δουλειά δεν πρόκειται να γί-νει... Η λύση είναι απλή και ρεαλιστική: Μηδενικοί φόροι και εισφορές για τους φορείς της νεανικής επιχειρηματι-κότητας για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και γεν-ναία κίνητρα σε όσους επενδύουν σε startup εταιρείες.

Κώστας Τσαούσης

Αντώνης Καρράς - In memoriam

Φόροι και startup

Ατιμες τιμές

8Ματιές

«Είναι λαμπάδα του σπιτιού, σωστό φωτιστικό, για αυτό πάντα φοράει φωσφοριζέ μα-γιό». «O Κλαρινογαμπρός», το τραγούδι που ερμηνεύουν η Κατερίνα και ο Χρήστος Λογο-

θέτης, έχει γίνει τεράστιο σουξέ, τουλάχιστον με βάση τους αριθμούς στο διαδίκτυο - σε λιγότερο από έναν μήνα έχει ξεπεράσει τα 500 χιλιάδες views στο ΥοuTube. Η επιτυχία του δεν οφείλεται (μόνο) στον κεφάτο νησιώτικο ρυθμό του, αλλά κυρίως στον παράγοντα χιούμορ. Οι στίχοι του περιγράφουν το τελευταίο στιλιστικό/πολιτιστικό φαινόμενο στην ιστορία του Ελληνα άντρα. Οι πε-ρισσότεροι το αποκαλούν κλαρινογαμπρισμό. Η αντίστοιχη σελίδα στο Facebook, «Ο κλαρινογα-μπρός» το όνομά της, μετράει ουσιαστικά πάνω από 55 χιλιάδες φίλους. Οι αριθμοί δεν ψεύδο-νται: o κλαρινογαμπρισμός έχει ρεύμα.

Τι εστί όμως κλαρινογαμπρός; Τα βασικά στοι-χεία που βοηθούν στην αναγνώρισή του αφο-ρούν την εμφάνισή του. Τον κλαρινογαμπρό θα τον αναγνωρίσετε λοιπόν όταν φοράει μπλουζάκι με άνοιγμα σε σχήμα V (όσο πιο βαθύ τόσο πιο καλά), μπορεί να επιδείξει κάποια τατουάζ, περ-πατάει με καλογυαλισμένα παπούτσια, είναι γυ-

μνασμένος και τα παντελόνια τα προτιμάει στενά και με κάποιες τρύπες. Συχνά συναντάται και σε casual εκδοχή, με φόρμα και αθλητικά σε έντονα χρώματα. Για την προέλευση του χαρακτηρισμού του οι ειδικοί ερίζουν: κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο κλαρινογαμπρισμός είναι παλιά ιστορία που αφο-ρούσε τους νεαρούς που έρχονταν από το χωριό, όπου άκουγαν μόνο κλαρίνα, και υιοθετούσαν λιγάκι άκομψα τις τάσεις της αστικής μόδας. Αλλοι λένε ότι έχει πάρει το όνομά του από το μαλλί του, όπου η φράντζα πληθωρική στέκεται κλαρίνο. Φυσικά, είναι ξυρισμένο πάντα στα πλα-ϊνά της κεφαλής για να κάνει αντίθεση. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα αυτά τα ιδιώματα προέρχονται από τους γκέι. Τι είναι δηλαδή κοντολογίς ο κλα-ρινογαμπρός; Μια κιτς μετεξέλιξη του μετροσέ-ξουαλ. Χαρακτηριστικά παραδείγματα κλαρινο-γαμπρών σήμερα αποτελούν οι ποδοσφαιριστές Γιώργος Γκαλίτσιος, Δημήτρης Κολοβός και Χρή-στος Αραβίδης, όπως και οι τραγουδιστές Stan και Σάκης Αρσενίου. Κάποιοι θα προσέθεταν και τον Παντελή Παντελίδη, όμως εκείνος είναι κλα-σικός κάγκουρας.

Ο νεολογισμός δεν περιγράφει κάτι καινούργιο, τους κλαρινογαμπρούς κάποτε τους λέγαμε κα-ρεκλάδες, τα καμάκια της δεκαετίας του ’80 θα

μπορούσαν επίσης να εμπίπτουν στην ίδια κατη-γορία, όπως και οι πιο πρόσφατοι κάγκουρες. Η εποχή μας λατρεύει την ανακύκλωση. Μια έννοια που τη γνωρίζουμε χρόνια ξαναβαφτίζει ένα πρόσφατο στιλιζάρισμα και ναι, τι να κά-νουμε, όλοι γελάμε. Η διάδοση του κλαρινογα-μπρισμού έχει ωστόσο ξεφύγει από τα αυστηρά όρια της καζούρας. Οταν διαβάζεις κάπου: «Την άποψη ότι υπήρξε τεράστια ανοχή προς τη Χρυ-σή Αυγή από όλα τα κόμματα εξέφρασε ο βου-λευτής της ΝΔ Δημήτρης Κυριαζίδης, ο οποίος δεν δίστασε να αποκαλέσει τον Ηλία Κασιδιάρη ‘κλαρινογαμπρό’ και να πει ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια ‘εγκληματική οργάνωση’», καταλαβαί-νεις ότι τον κλαρινογαμπρισμό δεν μπορείς να τον αγνοείς - όσο άστοχη και αν είναι η χρήση μια τέτοιας λέξης από πολιτικό. «Το V του το μπλουζάκι φτάνει στον αφαλό», λέει στο κου-πλέ του ο «Κλαρινογαμπρός».

Το φαινόμενο είναι τόσο βαθύ, όσο και το ντεκολ-τέ του κλαρινογαμπρού. Το τραγούδι που ακού-γεται παντού και υποτίθεται ότι σαρκάζει τους επιφανειακούς αυτούς τύπους ηχογραφήθηκε σε ένα στούντιο που ονομάζεται Glam Studio. Αν αυτό δεν είναι μεταμοντέρνα ειρωνεία, δεν μπο-ρώ να φανταστώ τι άλλο μπορεί να είναι.

Κείμενο: Νικόλας Καμαρινόπουλος / Σκίτσο: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς

Η φυλή των κλαρινογαμπρών

9 25 - 31.10.2013

10

Κείμενο: Ντίνος Ρητινιώτης / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Ο Καζαντζάκης, ο Παπαδια-μάντης, ο Βάρναλης... Τρεις από τους πλέον αξιόλογους θαμώνες που είχε την τιμή να φιλοξενήσει στη σκιά των δέντρων της η Πλατεία Δεξα-

μενής τριγυρνούν αυτές τις ημέρες σαν αερικά γύρω από αυτήν. Τα μάτια τους λάμπουν από ικανοποίηση, μια και στο αλλοτινό αγαπημένο τους στέκι στις παρυφές του Λυκαβηττού στέ-κεται εδώ και μία εβδομάδα η Ανταλλακτική Βι-βλιοθήκη. Χάρη σε αυτήν όλες αυτές τις ημέρες διεξάγεται στην περιοχή ένα συνεχές αλισβερίσι βιβλίων. Ενα αέναο πάρε δώσε γνώσεων, περιπε-τειών, φαντασίας, νοητών ταξιδιών. Η αγία τριά-δα της εισαγωγής δεν θα μπορούσε να περιμέ-νει καλύτερο μνημόσυνο.

Ολίγον τι μακάβριος ο τρόπος με τον οποίο επι-χειρώ να σας βάλω στο κλίμα, όμως ειλικρινά το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου όταν ανέβηκα τα σκαλιά της πλατείας για να παρα-κολουθήσω τα εγκαίνια της υπαίθριας βιβλιο-θήκης ήταν το πέρασμα που έχουν κάνει κατά καιρούς από εκεί τόσοι και τόσοι άνθρωποι του πνεύματος και των γραμμάτων. Η μόνιμη αυτή εγκατάσταση έρχεται τώρα να «δέσει» με τον καλύτερο τρόπο την ιστορία της πλατείας με το παρόν αλλά και το μέλλον της.

Στα εγκαίνια που επιμελήθηκε ο Δήμος Αθηναίων πριν από μερικές ημέρες, οι μουσικές της δημο-τικής μπάντας συνόδευαν τα χαμόγελα από το πλήθος του κόσμου που έσπευσε να δει το «ξε-κουκούλωμα» της βιβλιοθήκης. Δύο χαμόγελα ωστόσο, αυτό του Ελευθέριου και της Ειρήνης-Αιμιλίας, ήταν τα πιο πλατιά. Οι δύο νέοι αρχιτέ-κτονες, 30 και 29 χρόνων αντίστοιχα, ήταν αυτοί που εμπνεύστηκαν την απλοϊκή ιδέα. Απλοϊκή μο-νάχα ως σύλληψη και ως λειτουργία, γιατί οι κοι-νωνικές και πολιτισμικές της προεκτάσεις είναι σύνθετες και πολλαπλές. Γιατί σκεφτείτε το: Μια υπαίθρια ανταλλακτική βιβλιοθήκη, με πρόσβα-ση και χρήση από όλους. Είκοσι τέσσερις ώρες την ημέρα, καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας και μάλιστα δωρεάν. Χωρίς αποκλεισμούς. Δεν είναι και μικρό πράγμα. Μικρός είναι όμως ο

αριθμός των ανταλλακτικών βιβλιοθηκών που υπάρχουν τη δεδομένη στιγμή: Εκτός από αυτή στο Κολωνάκι, μία δεσπόζει στην Κηφισιά και μία στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Είναι αυτονόη-το, φαντάζομαι, πως τα «αδερφάκια» τους (που ελπίζω ότι θα προκύψουν άμεσα) θα τοποθετη-θούν σε πιο λαϊκές γειτονιές, σε γειτονιές όπου η πλειονότητα των κατοίκων το σκέφτεται διπλά και τριπλά προτού αγοράσει ένα βιβλίο.

Τι λένε όμως οι «γονείς» του ιδιότυπου αυτού ανταλλακτηρίου; «Στο εξωτερικό η ιδέα ανθεί χρόνια τώρα», με βάζει στο κλίμα η Ειρήνη-Αιμιλία Ιωαννίδου, απόφοιτος του Εθνικού Με-τσόβιου Πολυτεχνείου. «Συζητώντας την ιδέα σε έναν καφέ, συνειδητοποιήσαμε πως αξίζει να δοκιμάσουμε και έτσι προχωρήσαμε στην αναζή-τηση χορηγών και εγκρίσεων», μπαίνει στη συ-ζήτηση ο Ελευθέριος Αμπατζής, ο οποίος με τη σειρά του έχει αποφοιτήσει από το Architectural Association School of Architecture του Λονδίνου. «Σχεδιάσαμε ένα υπαίθριο δημόσιο έπιπλο με στόχο να αντέχει τις φθορές και να προβάλλει το βιβλίο. Στην ουσία ξεκινήσαμε ένα πείραμα κοι-νωνικής φύσης για το οποίο ακόμα συλλέγουμε στοιχεία», συνεχίζει ο ίδιος.

Πέρα από τη συλλογή στοιχείων, βρίσκονται και σε διαδικασία... συλλογής χορηγιών. Γεγονός άλλωστε απαραίτητο για την υποστήριξη και -κυ-ρίως- για την επέκταση του έργου τους σε περισ-σότερες (φτωχο)γειτονιές. «Για να κατασκευαστεί οτιδήποτε στον δημόσιο χώρο και να αντέξει τις φθορές, καταστροφές, βανδαλισμούς, χρειάζο-νται χρήματα», περιγράφει η Ειρήνη-Αιμιλία. «Για αυτό πάνω στη βιβλιοθήκη υπάρχουν σημεία όπου μπορούν να τοποθετηθούν λογότυπα για διαφήμιση χορηγών σε δημόσιο χώρο με αντάλ-λαγμα την οικονομική στήριξη στο κατασκευα-στικό κόστος». Ο Ελευθέριος συμπληρώνει την περιγραφή της win-win κατάστασης που απορρέει από τη λειτουργία των ανταλλακτικών βιβλιοθη-κών: «Πρέπει να ειπωθεί ξανά και ξανά πως από την ύπαρξη των ανταλλακτικών βιβλιοθηκών σε δημόσιο χώρο όλοι βγαίνουν κερδισμένοι. Ο εκάστοτε δήμος παραχωρεί ένα τετ.μ. για την τοποθέτηση, οι χορηγοί ενισχύουν το κοινωνικό

τους προφίλ και παράλληλα επωφελούνται δη-μόσιας διαφήμισης και κυρίως οι πολίτες απο-λαμβάνουν δωρεάν πολιτιστική και εκπαιδευτική επιμόρφωση». Τι κι αν ακόμα δεν έχει βρεθεί ένας φορέας-χορηγός ο οποίος θα αναλάβει την κατασκευή ενός μεγάλου αριθμού βιβλιοθηκών που θα διατεθούν εντός και εκτός πρωτεύουσας; Οι δύο νέοι συνεχίζουν να ελπίζουν.

Οι εντυπώσεις τους όσον αφορά τη συμπεριφορά του κόσμου απέναντι στο εγχείρημα τους; «Πολ-λές και αντιφατικές», τονίζει ο Ελευθέριος. «Από ώρα σε ώρα η όψη της κάθε ανταλλακτικής βιβλι-οθήκης αλλάζει. Περνάει κάποιος με σακούλες γεμάτες βιβλία και τα αφήνει στα ράφια χωρίς να πάρει κανένα για αντάλλαγμα. Συχνά συμβαίνει και το ακριβώς αντίθετο. Αυτή βέβαια είναι και η παραδοχή στην οποία αναφέρεται ο όρος χρή-σης: χωρίς έλεγχο». Από κοντά η Ειρήνη-Αιμιλία αναφέρει: «Το ιδανικό είναι να δίνεις ένα για να πάρεις ένα. Με αυτή τη σειρά. Για να υπάρχει ακριβώς το ίδιο απόθεμα βιβλίων από τον έναν στον επόμενο. Μπορεί να μην έχουμε ακόμη φτάσει στην επιθυμητή κατάσταση, ωστόσο με τη σωστή επικοινωνία και εκπαίδευση των πολιτών θεωρώ πως θα το πετύχουμε στο άμεσο μέλλον».

Η συζήτηση πήγε στο μέλλον και αναπόφευκτα τους ρωτάω για τα όνειρά τους. Για το peak που επι-θυμούν. «Το όραμά μας είναι το ίδιο από την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε. Ενα δίκτυο ανταλλακτικών βιβλιοθηκών που να δίνει τη δυνατότητα σε όλους για δωρεάν, δημόσια, υπαίθρια πρόσβαση στο βιβλίο, ένα δίκτυο που να ενισχύει την κοινωνική προσφορά και την ανταλλαγή. Οι ανταλλακτικές βιβλιοθήκες πρέπει να γεμίσουν κάθε γειτονιά της Ελλάδας», λέει με σιγουριά ο Ελευθέριος. «Να δούμε να πετυχαίνει το κοινωνικό μας πείραμα», μοιράζεται το όνειρό της και η Ειρήνη-Αιμιλία. «Η ανταλλαγή βιβλίων σε δημόσιο χώρο μέσα από την ανταλλακτική βιβλιοθήκη της κάθε γειτονιάς να γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Να ει-σχωρήσει στην πολιτιστική μας κουλτούρα».

Ενα παίρνεις, ένα δίνεις

11 25 - 31.10.2013

Τον περασμένο Αύγουστο συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από τη νύχτα που ένα μικρό πάρτι στο δυτικό Μπρονξ της Νέας Υόρκης άλλαξε τον κόσμο: το πρώτο hip hop πάρτι! Οργανωτές, ο Clive Campell, γνωστός και ως DJ Kool Herc, και η αδελφή του Cindy, που κάλεσαν κόσμο σε έναν χώρο του ισογείου στην πολυκατοικία όπου έμεναν με είσοδο 25 cents για τις γυναίκες και 50 cents για τους άντρες.

Ενώ σήμερα το hip hop έχει συνδεθεί με βαθιά πολιτικά μηνύματα, δεν ξεκίνησε ως πολιτικό κίνημα. Δεν υπήρχε μανιφέστο. Το έκαναν μόνο μερικά νέα παιδιά μειονοτήτων

από τις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης που προσπαθούσαν να περάσουν τον χρόνο τους, εγκλωβισμένα στην υποβάθμιση των ζωών τους στην οποία τα είχε καταδικάσει η αδιαφορία της κυβέρνησης Νίξον. Οι γειτονιές τους καταστράφηκαν από τη βιομηχανική επέκταση, οι δουλειές τους χάθηκαν, το μέλλον τους φαινόταν δυσοίωνο. Αντί άλλης αντίδρασης, οι Αφροαμερικανοί νέοι απάντησαν στο κατεστημένο με ένα μουσικό κίνημα το οποίο ανθεί ακόμη και σήμερα χωρίς να δείχνει σημάδια κορεσμού. Cool man!

N.K.

Αυτόν τον μήνα οι Ρομά έχουν μπει στο επίκεντρο της δημοσιότητας -για μία ακόμη φορά- για τους λάθος λόγους. Πιο πρόσφατα είχαμε το περιστατικό της μικρής Μαρίας, αλλά και ενός ξανθού κοριτσιού που βρέθηκε σε έναν καταυλισμό Ρομά στην Ιρλανδία. Πιο πριν, είχαμε την απέλαση της 15χρονης Λεονάρντα (συνελήφθη κατά τη διάρκεια μιας σχολικής εκδρομής) και της οικογένειάς της από τη Γαλλία πίσω στο Κόσοβο. Την ίδια περίοδο, στη Νανσί το τοπικό δικαστήριο καταδίκασε 26 από τους 27 κατηγορουμένους για μια υπόθεση οργανωμένου εγκλήματος (στην οποία μικρά παιδιά καθίσταντο αντικείμενα εκμετάλλευσης). Στην τελευταία περίπτωση, οι συνήγοροι υιοθέτησαν μάλιστα μια παράδοξη υπερασπιστική γραμμή: η παραβατική

συμπεριφορά των κατηγορουμένων στηρίζεται στην τήρηση συγκεκριμένων παραδόσεων των Ρομά, οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με τους κανόνες και τις νόρμες των δυτικών κοινωνιών. Αυτό βέβαια δεν θα μπορούσε παρά να προκαλέσει αντιδράσεις. Η Λίβια Γιαρόκα -η μόνη Ρομά Ευρωβουλευτής- επισημαίνει στους “New York Times” ότι δεκαετίες διακρίσεων έχουν οδηγήσει μεταξύ άλλων σε υψηλά ποσοστά ανεργίας, ακραία φτώχεια και χαμηλά επίπεδα εκπαίδευσης ανάμεσα στους Ρομά, συμπληρώνοντας ότι η ένταξη στην ευρωπαϊκή κουλτούρα δεν σημαίνει εγκατάλειψη των παραδόσεων αυτής της ομάδας. Οι αιτίες είναι γνωστές. Το φάρμακο;

X.T.

Δεν χρειάζεται να είσαι θαυμαστής του για να υποκλιθείς στον David Bowie. Τα λόγια περιττεύουν. Ο Βρετανός mega-star έχει επηρεάσει όχι μόνο την παγκόσμια μουσική πραγματικότητα, αλλά και τη μόδα με τις ανεπανάληπτες και απίστευτα προχωρημένες στιλιστικές επιλογές του, πάνω και κάτω από τη σκηνή.

Από εκρηκτικός, εκτυφλωτικός, τρανς του εξώτερου διαστήματος ή ασπαζόμενος τη γοητεία των θεατρικών κοστουμιών του ιαπωνικού θεάτρου είτε ως εκλεπτυσμένος λόρδος του βρετανικού συστήματος -φορώντας ένα κοστούμι του Paul Smith-, ο Bowie ξεπερνούσε τον εαυτό του και τα δικά του στάνταρ σε κάθε του εμφάνιση με την ταχύτητα και τη λάμψη που είχε ο κεραυνός τον οποίο ζωγράφισε στο πρόσωπό του ο μακιγιέρ Pierre La Roche στα ’70s.

Αστρο-πανκ ή ανένταχτος με ένα απλό τζιν και μπλουζάκι, ο σταρ εξακολουθεί να γράφει ιστορία στον τομέα του στιλ ακόμα και σήμερα. Ο Bowie, απλά, έχει την κομψότητα στο αίμα του.

Φόρο τιμής λοιπόν στον Bowie αποτελούσε η κολεξιόν του Jean-Paul Gaultier για την Ανοιξη και το Καλοκαίρι 2013, στέλνοντας στην πασαρέλα ρέπλικες του Ziggy Stardust, ενώ πολύ παλιότερα κορυφαίοι σχεδιαστές, όπως ο Ιταλός Giorgio Armani και ο avant-garde Βέλγος Dries Van Noten, εμπνεύστηκαν για τις δικές τους συλλογές από τα ρούχα του. Ναι, τελικά το rock’n’roll μπορεί να ταξιδέψει, καλοντυμένο, ως τα αστέρια και ακόμη πιο μακριά.

N.K.

Αστρικό chic

Αιτίες και συμπτώματα

Hip hop για πάντα

12Reality Bites

Τα σάπια μήλαΜε τη βοήθεια του crowdfunding μπορείς τη σήμερον να χρηματοδοτήσεις πραγματικά οτιδήποτε: από την ιδέα σου για την κατασκευή ενός καινοτόμου προϊόντος (κοίτα στη στήλη «21ος αιώνας» της εφημερίδας μας, όλο και κάτι θα βρεις) μέχρι την επιθυμία σου να γυρίσεις ταινία πορνό (ναι, υπάρχει ειδικό site για αυτές τις ορέξεις και λέγεται Offbeatr). Η επιτυχία της νέας μορφής χρηματοδότησης είναι αδιαμφισβήτητη: πέρυσι οι ιστοσελίδες crowdfunding συγκέντρωσαν συνολικά περίπου 2 δισ. ευρώ, ενώ φέτος το ποσό αυτό αναμένεται να εκτιναχθεί στα 3,7 δισ.

Οπως συμβαίνει με όλα τα success stories, υπάρχουν κάποιοι επιτήδειοι που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το crowdfunding για να κάνουν μια γερή μπάζα. Σε αυτή δε την προσπάθεια διευκολύνονται από την απουσία ενός επαρκούς ρυθμιστικού πλαισίου που θα απέτρεπε ή θα τιμωρούσε τις όποιες ατασθαλίες. Τι κάνουν οι ίδιες οι ιστοσελίδες crowdfunding για να προστατέψουν τους επενδυτές; Τίποτα, απαντάει το “Newsweek” στο άρθρο “Bad Samaritans”. Αυτά τα sites ακολουθούν εν πολλοίς μια πολιτική «Πόντιου Πιλάτου», καθώς δεν εγγυώνται την αυθεντικότητα της κάθε καμπάνιας χρηματοδότησης και δεν προσφέρουν επιστροφή χρημάτων σε περιπτώσεις απάτης, τη στιγμή που εισπράττουν κανονικά την προμήθεια που τους αναλογεί.

Παρόλα αυτά, η παραβατικότητα κινείται -προς το παρόν- σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Ο Ιθαν Μόλικ, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνιας, έχοντας μελετήσει 48.500 projects του Kickstarter, διαπίστωσε ότι οι περιπτώσεις απάτης δεν ξεπερνούσαν το 4%. Αυτό αποδίδεται στον «Νόμο του Λάινους» (από το όνομα του μηχανικού λογισμικού Λάινους Τόρβαλντς), σύμφωνα με τον οποίο (σε ελεύθερη μετάφραση) όσο περισσότεροι άνθρωποι ελέγχουν κάτι τόσο μειώνεται ο κίνδυνος εξαπάτησης.

Χ.Τ.

O Jerome Kaluta τραγουδάει funk και soul μουσική. Εχει γεννηθεί στην Αθήνα και έχει καταφέρει να συνδυάσει τις αφρο-ευρωπαϊκές μουσικές επιρροές του με τη μουσική παραγωγή της Ελλάδας. Ως σόλο καλλιτέχνης έχει εμφανιστεί σε μουσικές σκηνές της Αθήνας και έχει κυκλοφορήσει το single «Δεν πειρά-ζει - It’s OK», στο ευρύ κοινό έχει γίνει όμως γνωστός από τις καλλιτεχνικές του συνεργασίες και κυρίως από τη συμμετοχή τους στην ομάδα Σπείρα Σπεί-ρα. Θεατρικές παραστάσεις, ντοκιμαντέρ για το hip hop, μιούζικαλ, συναυλί-ες. Ο Jerome τα κάνει όλα και δείχνει να το απολαμβάνει.

«Τι μουσική σου αρέσει να ακούς;» είναι η πρώτη ερώτηση που του κάνω. «Η αλήθεια είναι ότι τραγουδάω κυρίως αυτά που αγαπάω και με εκφράζουν. Τα τελευταία χρόνια με έχουν κερδίσει η funk και η soul και μπορώ να πω πως μεγαλώνοντας εκτιμώ τα απλά αλλά σημαντικά πράγματα. Στη soul μουσική βρίσκω όλα αυτά που πολλοί καλλιτέχνες έχουν πει με δυο λόγια». Δηλώ-νει τραγουδιστής και performer, μια και συνηθίζει να συμμετέχει σε τελείως διαφορετικά πράγματα. «Θεωρώ πως και τα δύο συνυπάρχουν και συμπλη-

ρώνουν το ένα το άλλο. Αφού όμως με... πιέζετε να διαλέξω, διαλέγω τον performer. Μη με παρεξηγήσετε, προσπαθώ καθημερινά να γίνω καλύτερος στο τραγούδι, αλλά έχοντας δει live του Michael Jackson, του James Brown ή του Prince και άλλων που εκτιμώ, με γοητεύει πάρα πολύ η ιδιότητα και ο ρόλος του performer, που προσπαθεί με όλες τις αισθήσεις του να συνδεθεί με το κοινό».

Ο Jerome την Τρίτη 29 Οκτωβρίου θα αφήσει για λίγο τις ομαδικές παραστά-σεις και θα εμφανιστεί με την μπάντα του στη σκηνή του Faust Bar Theater (Καλαμιώτου 11, Μοναστηράκι). «Σε συνδυασμό με τους καιρούς όπου ζού-με, θα μπορούσα να πω ότι όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε ‘για δέσιμο’, γιατί αυτό που κάνουμε έχει περισσότερα -ή μόνο- ρίσκα», σχολιάζει ο ίδιος όταν τον ρωτάω για την ευθύνη που έχει σε μια προσωπική του συναυλία. Μαζί με τον Jerome στο Faust θα βρίσκονται και οι Movement Orchestra. «Θα δείτε εμένα και πέντε μουσικούς να χορεύουν παρουσιάζοντας μια μίξη από soul, funk, hip hop, r’n’b, afro και swing ή, με λίγα λόγια, να παίζουν urban soul».

Οπως λέμε urban soul

14Μουσική

25-31.10.2013

Ηταν Τρίτη 3 Μαΐου 2012 στην αμφιθεατρική σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης όταν Αθηναίοι διαφο-ρετικών ηλικιών συναντήθηκαν για τη ζωντανή παρουσί-αση του “Retropolis”. Χαρακτηριστικά τραγούδια του Με-σοπολέμου, του Αττίκ, του Σουγιούλ, του Κωνσταντινίδη και άλλων διασκευάστηκαν από νέους μουσικούς και συ-γκροτήματα, όπως οι Empty Frame, ο Στάθης Δρογώσης, οι Matisse, οι Cyanna, οι Δάρνακες, ο Γιώργης Χριστο-δούλου, η Μαριέττα Φαφούτη, ο Tareq, οι Belleville και η Μαρία Παπαγεωργίου με τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη.

Ο χρόνος πέρασε και η μεγάλη επιτυχία που γνώρισε η προσπάθεια αυτή οδήγησε στο “Retropolis II” -η πρώτη παραγωγή του label M music-, που βρίσκεται ήδη απο-κλειστικά στα καταστήματα Public. Το cd αποτελείται από 11 «πειραγμένες» εκδοχές τραγουδιών του Μάρκου Βαμβακάρη, του Βασίλη Τσιτσάνη και του Απόστολου Καλδάρα, για τις οποίες ευθύνονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οι Empty Frame, οι Minor Project (σε δύο τραγούδια, στο ένα μόνοι τους και στο άλλο μαζί με την Ηρώ Σαΐα), ο Λεωνίδας Μαριδάκης με τη Φωτεινή Βε-λεσιώτου, ο Ηλίας Βαμβακούσης, η Μαρίνα Σάτι με τον Tareq, ο Lolek, ο Αδάμ Τσαρούχης με τη Σίσσυ Βλαχο-γιάννη, η Βικτωρία Ταγκούλη με τον Χρίστο Θεοδώρου και ο Γιάννης Λίνας (με δύο συμμετοχές, στο ένα τρα-γούδι μόνος του και στο άλλο με τους Zand the band).

Η παρουσίαση του cd “Retropolis II”, αλλά και των videos που το συνοδεύουν θα πραγματοποιηθεί στις 6 Νοεμβρί-ου στον χώρο εκδηλώσεων του Public Συντάγματος στις 7 το απόγευμα.

Retropolis II

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Ψυχεδέλεια!

Ο δικός του ήχοςAcoustic version Ενα από τα πιο μεγάλα ονόματα της σύγχρονης

ηλεκτρονικής μουσικής θα βρεθεί την Κυριακή 27 Οκτωβρίου στη σκηνή του Βοτανικός Live Stage (Ιερά Οδός 72 & Σπύρου Πάτση). Ο λόγος για τον πολυσυζητημένο dj-παραγωγό Gramatik, o οποίος έχοντας σκλαβώσει την αμερικανική αγορά επι-χειρεί τώρα να κάνει το ίδιο και με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή, μέσα από επισκέψεις του σε διάφορες μεγαλουπόλεις της Γηραιάς Ηπείρου. Λίγο πριν από την κυκλοφορία του νέου του δίσκου και με opening acts από τους δικούς μας Space Blanket και Spaced Cowboy, ο Σλοβένος σταρ είναι βέ-βαιο πως θα ξεσηκώσει με τις επιλογές του τους λάτρεις των dubstep beats και όχι μόνο.

Λίγο πριν από την κυκλοφορία του νέου τους Live DVD, οι Anathema επιστρέφουν στο ΑΝ Club (Σολωμού 13-15, Εξάρχεια) για μία συναυλία την Πέμπτη 31 Οκτωβρίου. Η αγαπημένη μπάντα του αθηναϊκού κοινού έχει επισκεφθεί αρκετές φορές τη χώρα μας, είτε με την κανονική της σύνθεση είτε με πιο ακουστικές «μορφές», πάντα όμως με τους αδελφούς Cavanagh να δίνουν τον καλύτερο εαυ-τό τους. Αυτή τη φορά οι αδερφοί από το Λίβερ-πουλ έρχονται μαζί με τη Lee Douglas στο πλαίσιο της περιοδείας τους για ένα ημιακουστικό σόου με τραγούδια από όλη τη δισκογραφία τους.

Από αύριο, Σάββατο 26 Οκτωβρίου, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γερά-σιμος Ευαγγελάτος «στήνουν» ένα απρόβλεπτο ακουστικό πρόγραμμα, με στόχο να κάνουν τα τραγούδια του ρεπερτορίου τους αγνώριστα, αλλά και να πειραματιστούν με γνωστά κομμάτια της ελληνικής μουσικής σκηνής. Το επιτυχημένο σχή-μα βάζει μια... «Ανω τελεία» και εγκαθίσταται στο PassPort (Καραΐσκου 119, Πειραιάς). Μαζί τους σε ρόλο guest, ο συνθέτης Στάμος Σέμσης με τα καινούργια τραγούδια της πρόσφατης συνεργασί-ας του με τη Νατάσσα.

Νατάσσα... ξανά!

Η αρχή γίνεται το 2000, όταν κυκλοφορούν το ντε-μπούτο τους “Dead Meadow”. Η συνέχεια με το “Howls from the heels” και το “Peel Sessions”. Τα “Shivering King and Others”, “Feathers” και “Old Growth” ακολουθούν και βρίσκουν την μπάντα να εμπλουτίζει τον ψυχεδελικό ήχο της με στοιχεία από blues, garage, αλλά και ακουστικά όργανα. Ο λόγος για τους Dead Meadow του Jason Simon, που θα βρεθούν για πρώτη φορά στην Αθήνα αύ-ριο, Σάββατο 26 Οκτωβρίου, στο Six d.o.g.s (Αβρα-μιώτου 6-8, Μοναστηράκι) έχοντας στις αποσκευές τους νέο άλμπουμ με τίτλο “Warble Womb”.

Γιάννης Λίνας Minor ProjectEmpty Frame Ηρώ Σαΐα

Βικτωρία Ταγκούλη LolekΗλίας Βαμβακούσης Μαρίνα Σάτι

Φωτεινή Βελεσιώτου TareqΑδάμ Τσαρούχης Zand the band

Λεωνίδας Μαριδάκης

ALL RIGHTS RESERVED, UNAUTHORIZED, COPYING, REPRODUCTION, HIRING, LENDING, PUBLIC PERFORMANCE AND BROADCASTING OF THE RECORDING PROHIBITED

.

(P)&(C) ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕ. ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΦΥΛΑΞΗ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ.

15

Τομ Χανκς και Πολ Γκρίνγκρας. Ο πρώτος είναι ίσως ο καλύτερος ηθοποι-ός της γενιάς του με δύο Οσκαρ στο βιογραφικό του. Ο δεύτερος έστρε-ψε όλα τα βλέμματα πάνω του πριν από 11 χρόνια με το “Bloody Sunday” και από τότε μας έχει χαρίσει εκρηκτικές σκηνοθεσίες σε ταινίες όπως τo «Τελεσίγραφο του Μπορν» και το “United 93”. Στο “Captain Phillips” οι δυο τους ενώνουν τις δυνάμεις τους και αυτός είναι ένας λόγος από μόνος του για να δεις την ταινία.

Η αληθινή ιστορία της πειρατείας του αμερικανικού φορτηγού πλοίου Maersk Alabama το 2009, η οποία συγκλόνισε την Αμερική καθώς ήταν η πρώτη πειρατεία σε αμερικανικό πλοίο έπειτα από 200 χρόνια, μεταφέρε-ται στη μεγάλη οθόνη μέσα από ένα υποβλητικό, κλειστοφοβικό θρίλερ με φρενήρες μοντάζ και κάμερα στο χέρι στα πρότυπα των προηγούμενων φιλμ του Γκρίνγκρας.

Ο καπετάνιος Phillips σαλπάρει από την Αμερική με ένα φορτηγό πλοίο που μεταξύ άλλων μεταφέρει και επισιτιστική βοήθεια. Την ίδια ώρα στις

ακτές της Σομαλίας ο Muse, ένας πρώην ψαράς, σχεδιάζει να καταλάβει ένα πλοίο ξένων συμφερόντων και να ζητήσει λύτρα. Οι δρόμοι των δύο αντρών θα διασταυρωθούν σύντομα και η σύγκρουση ανάμεσά τους θα είναι σφοδρή. Δύο διαφορετικοί κόσμοι έρχονται αντιμέτωποι. Από τη μία ένας μέσος Αμερικανός με μια ικανοποιητική ζωή και ανησυχίες για το μέλλον των παιδιών του. Από την άλλη ένα τσούρμο Σομαλοί ψαράδες, εξαθλιωμένοι από τη φτώχεια, που παλεύουν να πάρουν μέρος στην πει-ρατεία αναζητώντας απεγνωσμένα χρήματα.

«Η αναμέτρηση του Phillips και του Muse είναι μια συναρπαστική πολιορ-κία εν πλω, αλλά και κάτι που απευθύνεται στις δυνάμεις που καθορίζουν τον κόσμο σήμερα», εξηγεί ο Γκρίνγκρας. «Πάντα πίστευα ότι μια ιστορία πρέπει να παρουσιάζεται με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι ακαταμάχητη και συγκλονιστική, αλλά παράλληλα να προκαλεί τη σκέψη».

Θρίλερ στον ωκεανό

16Σινεμά

25-31.10.2013Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Χρειάστηκαν επτά και κάτι χρόνια δικαστικής διαμάχης για να καταφέρει η Κινηματογραφική Eνωση Αμερικής να βάλει λουκέτο σε ένα από τα πιο γνωστά sites από όπου μπορεί κάποιος να κατεβάζει δωρεάν κινηματογρα-φικές ταινίες μέσω torrents. Το isohunt.com δεν υπάρχει πια. Εκλεισε στις 23 Οκτωβρίου ύστερα από δέκα χρόνια λειτουργίας και, σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση, ο ιδιοκτήτης του οφείλει να καταβάλει το ποσό των 110 εκατ. δολαρίων στην Κινηματογραφική Ενωση Αμερικής.

Η συζήτηση για την κινηματογραφική (και όχι μόνο) πει-ρατεία μέσω διαδικτύου είναι πολύ μεγάλη για να αναλυ-θεί σε ένα κείμενο 200 λέξεων. Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στη μη απόδοση των πνευματικών δικαιωμάτων στους δημιουργούς από τα συγκεκριμένα sites και όχι τόσο στην κυκλοφορία των ταινιών μέσω διαδικτύου.

Η δικαστική νίκη της Κινηματογραφικής Ενωσης Αμερι-κής έναντι του isohunt.com αποτελεί αναμφισβήτητα ένα δυνατό χαστούκι στην πειρατεία, αλλά είναι τουλάχιστον πλάνη να πιστέψει κάποιος ότι ο πόλεμος έχει κερδηθεί. Αντίστοιχα sites ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Η αναζήτη-ση στο Google με λέξεις όπως “torrent” ή “download” και τον τίτλο της ταινίας που θέλεις να δεις σου αποκαλύ-πτει δεκάδες ιστότοπους από όπου μπορείς να κατεβάσεις δωρεάν ταινίες. Επιπλέον υπάρχουν πια αρκετά sites όπου μπορεί κάποιος να δει online μια ταινία με υπότιτλους χω-ρίς να χάνει χρόνο κάνοντας download. Και αυτά φυσικά κινούνται στην παρανομία και αρκετές φορές κλείνουν και να ξανανοίγουν με διαφορετικά ονόματα.

Η απόδοση των πνευματικών δικαιωμάτων είναι πάντα ένα φλέγον θέμα και δίκαια διαμαρτύρονται οι δημιουρ-γοί. Ομως εξίσου φλέγον είναι και το ζήτημα της ελεύ-θερης διακίνησης της πληροφορίας στο διαδίκτυο και η επιτακτική ανάγκη αυτή η ελευθερία να μη χαθεί.

Πάει Θεσσαλονίκη

Μαγεία

Back to ’70s

Οταν ο Κολίν ερωτεύεται και παντρεύεται την Κλοέ, όλα μοιάζουν παραμυθένια. Μέχρι που μια σπάνια ασθένεια χτυπάει την Κλοέ. Ενα λουλούδι μεγαλώνει στους πνεύμονές της και ο Κολίν θα αρχίσει να κάνει ένα σωρό παράλογες δουλειές για να καλύψει τα ιατρικά της έξοδα. Ξεχάστε το μελό! Εδώ έχουμε να κάνουμε με ταινία του Μισέλ Γκοντρί («Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυα-λού»). Ο «Αφρός των ημερών», που προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες, κινείται στο γνώριμο, σουρεαλιστικό, ονειρικό σύμπαν του αγαπημένου σκηνοθέτη και έχει για πρωταγω-νιστικό δίδυμο δύο αξιαγάπητους ηθοποιούς, την Οντρέι Τοτού και τον Ρομάν Ντουρί.

Είναι γεγονός! Ερχεται στην Ελλάδα για πρώτη φορά και σηκώνει την αυλαία του 54ου Φεστι-βάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ο λόγος για τον πατριάρχη του σύγχρονου ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά, τον Τζιμ Τζάρμους, που φτάνει στη συμπρωτεύουσα για να παραστεί στην έναρξη του φεστιβάλ, που θα κάνει πρεμιέρα την 1η Νοεμβρίου με τη νέα του ταινία «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί». Η Τίλντα Σουίντον και ο Τομ Χίντλεστον υποδύονται δύο σοφιστικέ βρικόλακες που περιπλανιούνται στους αιώνες σε έναν κόσμο που πια τους προκαλεί σύγχυση! Μια ταινία για την παντοτινή αγάπη μέσα από την πάντα εναλλακτική σκηνοθετική ματιά του Τζιμ Τζάρμους. Δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε καλύτερη έναρξη για το φετινό φεστιβάλ!

Δεν σταματάει ποτέ! Εμείς μπορεί να απολαμ-βάνουμε ακόμα στις αίθουσες την Κέιτ Μπλάν-σετ ως... «Θλιμμένη Τζάσμιν», αλλά ο Γούντι Αλεν έχει βάλει ήδη πλώρη για άλλες κινηματο-γραφικές περιπέτειες. Αυτό το διάστημα γυρίζει τη νέα του ταινία στη Νότια Γαλλία με πρωτα-γωνιστές τον Κόλιν Φερθ, την Εμα Στόουν και τη Μάρσια Γκέι Χάρντεν. Πρόκειται για μια κω-μωδία εποχής, όπως αποκαλύπτουν οι πρώτες φωτογραφίες από τα γυρίσματα. Πέραν τούτου δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα άλλο... Εκτός από τον τίτλο της ταινίας, που μόλις ανακοινώ-θηκε. “Magic in the Moonlight”. Ρομαντικό Γού-ντι Αλεν μυριζόμαστε...

Είναι παράφορα ερωτευμένοι και έχουν μάθει να ζουν εκτός νόμου. Σε μια συμπλοκή τους με την αστυνομία εκείνη τραυματίζει έναν αστυνο-μικό. Εκείνος το παίρνει πάνω του και μπαίνει φυλακή. Τέσσερα χρόνια αργότερα δραπετεύει και την αναζητάει μαζί με την κόρη τους, που γεννήθηκε όσο εκείνος ήταν φυλακή. Με φόντο το Τέξας της δεκαετίας του ’70 ο Κέισι Αφλεκ και η Ρούνεϊ Μάρα, δύο από τους καλύτερους νέους ηθοποιούς του ανεξάρτητου αμερικανι-κού σινεμά, πρωταγωνιστούν στο «Μείνε δίπλα μου», μια δυνατή ερωτική δραματική ιστορία σκηνοθετημένη με ποιητική διάθεση από τον Ντέιβιντ Λόουερι.

Περί πειρατείας

Σαν όνειρο

17

Μετά το Νόμπελ Λογοτεχνίας ήρθε πριν από λίγες ημέρες και η σειρά του δεύτερου πιο προβεβλημένου λογοτεχνικού βραβείου στον κόσμο, του Man Booker Prize. Υπενθυμίζω πως το Man Booker, το σκέτο δίχως το Ιnternational, βραβεύει κάθε χρόνο ένα έργο -και όχι το corpus κάποιου συγγραφέα- αρκεί ο/η υποψήφιος/α να είναι πολίτης της Μεγάλης Βρετανί-ας, της Ιρλανδίας ή κάποιας πρώην κτήσης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Φέτος βέβαια ήταν και η τελευταία χρονιά που κάτι τέτοιο ίσχυε, καθώς από το 2014 και ύστερα θα μπορούν να διαγωνίζονται σε αυτό συγγραφείς από όλο τον κόσμο. Στον απόηχο λοιπόν του λογοτεχνικού σούσουρου που ξεσήκωσε αυτή η κοσμογονική αλλαγή, μια νεαρή Νεοζηλανδή κατάφερε στα 28 της χρόνια να είναι τόσο η νεότερη όσο και η ογκωδέστερη (πάνω από 800 σελίδες) συγγραφέας που το έχει κερδίσει ποτέ.

Η Ελινορ Κάτον έφερε στον νου μου μια άλλη συμπατριώτισσά της. Τη σκηνοθέτιδα Τζέιν Κάμπιον και τα «Μαθήματα πιάνου» της (Χρυσός Φοί-νικας Καννών, 1991). Η Κάτον τώρα, σε παρόμοιο «σκηνογραφικό» μο-τίβο, συνέθεσε ένα κείμενο που αναφέρεται στον νεοζηλανδικό «πυρετό

του χρυσού» κατά τον 19ο αιώνα. Το “The Luminaries” είναι μια ιστορία και ερωτική και μυστηρίου και εκδίκησης. Συνομιλεί με βικτωριανά μυθι-στορήματα, χαιρετίζει τον «Μόμπι Ντικ» ενώ η ατμόσφαιρά του ξεκλέβει ίσως κάτι και από «Αδελφούς Καραμάζοφ». Μέχρι στιγμής δεν έχει με-ταφραστεί στα ελληνικά, αλλά λογικά... οψόμεθα. Αλλωστε το μόνο από τα βιβλία της φετινής short list του Booker το οποίο μπορούμε (ήδη) να απολαύσουμε στη γλώσσα μας είναι το «Μια ιστορία για το παρόν» (εκδ. Κλειδάριθμος) της Ρουθ Οζέκι.

Αυτό που τελικά θα κρατήσω από τα επινίκια της Κάτον είναι το εξής οξύ-μωρο: αν και δηλώνει πως δεν έχει τηλεόραση στο σπίτι της, ένα έργο που την επηρέασε έντονα στη συγγραφή του μυθιστορήματός της ήταν το “Deadwood”. Η εκπληκτική δηλαδή αυτή τηλεοπτική γουέστερν σειρά - την οποία η συγγραφέας προφανώς «κατέβασε» στον υπολογιστή της και είδε. Υπενθυμίζοντας σε όλους μας πόσο βαθιά έχει μπει αυτό το είδος ψυχαγω-γίας στη ζωή μας και ελπίζοντας πως σιγά σιγά θα ξεκινήσει μια ουσιαστική και διαδραστική σχέση του με τη λογοτεχνία (και το διάβασμα) και όχι ένα αργό, αλλά σταθερό καπέλωμά τους.

Booker από τη Νέα Ζηλανδία

18Βιβλίο

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας 25-31.10.2013

Στα μέσα των ’00s κανένας δεν μπορούσε να προδικά-σει το «εγχώριο» μέλλον του blogging. Ακούγονταν σε συζητήσεις και αναλύσεις τα καλύτερα και τα χειρότερα. Τελικά, σιγά σιγά και ανάμεσα σε άπειρη ηλεκτρονική σα-βούρα, οι αξιόλογοι bloggers κατάφεραν να σμιλέψουν μια θαυμαστή κοινότητα που συνήθως μένει μακριά από παραδοσιακές διαπλεκόμενες ατραπούς.

Ονόματα όπως o Old Boy, το Βυτίο, η Niemands Rose σχο-λίασαν και συνεχίζουν να σχολιάζουν την κοινωνική και πολιτική μας πραγματικότητα με λόγο που εκφέρεται λο-γοτεχνικά περισσότερο. Η τελευταία μάλιστα πρόσφατα εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο κεντρίζοντας το ενδιαφέρον τόσο του κοινού όσο και των κριτικών. Αυτό που πρωτί-στως όμως πέτυχαν οι προαναφερθέντες ήταν να απο-κτήσουν κοινό επειδή μπόρεσαν να μιλήσουν κατευθείαν στην ψυχή του και να το συγκινήσουν με τίμιο τρόπο.

Πέρα όμως από τα τυπικά δείγματα ηλεκτρονικού λόγου (κείμενο σχόλιο της επικαιρότητάς μας, συνήθως μικρό σε έκταση) υπάρχουν και κάποια αμιγώς λογοτεχνικά. Και όταν λέω λογοτεχνικά, δεν εννοώ με κριτικές, συνεντεύξεις και τα λοιπά και τα λοιπά. Εννοώ blogs και sites που λει-τουργούν σαν διαδικτυακές συλλογές (sic) κειμένων - και δη διηγημάτων. Στο yannisadamis.com μπορεί κανείς να έρθει σε επαφή με το corpus σχεδόν του συγγραφέα και να γνωρίσει τη σαρκαστική, παραμυθιακή γλώσσα του η οποία χαρίζει απλόχερα χαρμολύπη. Στο eliasnisaris.blogspot.gr, του συγγραφέα του μυθιστορήματος «Ελληνική ασφυξία», βρίσκει κανείς διηγήματα με γεύση μπαρούτι. Ιδιαίτερα οι δύο τελευταίες αναρτήσεις του, δύο μικρά διηγήματα-σπουδή στον ιλαροτραγικό κόσμο των ελληνικών ΜΜΕ, σε γεμίζουν με θυμό λυτρωτικό. Tέλος, θα αναφέρω το «Κελί 33» του εκ Κύπρου ορμώμενου, πιστού κατοίκου Αθηνών Κυριάκου Μαργαρίτη. Εκεί κανείς μπορεί να διαβάσει μι-κρά, ελάχιστα κομψοτεχνήματα με φόντο την πρωτεύουσα, αλλά και την πατρίδα του με μια κοινή συνισταμένη: το λαϊ-κό. Το αυθεντικό όμως και όχι το σκυλοπόπ.

Κοινώς και εν ολίγοις, εκεί έξω στο Μεγάλο Πουθενά του ελληνικού διαδικτύου υπάρχουν λογοτεχνικές προβλήτες όμοιες με κρυφά πειρατικά αγκυροβόλια, άξια να φιλοξε-νήσουν κάθε αναγνώστη.

Εργάτης της ποίησηςTo Λεξικοπωλείο

Ξανά στο φως «Ποτέ άλλο πια»

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος υπήρξε μια ιδιαίτερα αγαπητή φιγούρα της ποίησής μας. Συνέθετε ποιή-ματα γνωρίζοντας τον μόχθο του καθημερινού αν-θρώπου. Το Ιστορικό Αρχείο ΟΛΠ (Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς) πρόσφατα εξέδωσε το βιβλίο «Ο Βρεττάκος του Πειραιά», σε συγγραφή του πρώην υπουργού και νυν διευθύνοντα συμβούλου του οργανισμού Γιώργου Ανωμερίτη. Το βιβλίο κα-λύπτει τα χρόνια του ποιητή μέχρι και τη διαμονή του στο αθηναϊκό λιμάνι - του οποίου υπήρξε και δημοτικός σύμβουλος. Μέσα από έγκυρες αφηγή-σεις ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία, πέρα από μια ολιστική προσέγγιση του δημιουργού, να παρακο-λουθήσει και την κοινωνική δράση τόσο εκείνου όσο και της γυναίκας του.

Ο Εντγκαρ Αλαν Πόε υπήρξε πρωτοπόρος σε πολ-λά: υπερρεαλιστής πριν από το κίνημα, δεινός γρα-φιάς του «αστυνομικού» πριν καν το είδος κατοχυ-ρωθεί, άρχοντας του γοτθικού τρόμου, σατιρικός με γλώσσα που κόκαλα δεν είχε και κόκαλα τσάκιζε. Στη χώρα μας αγαπήθηκε και αγαπιέται τόσο από βιβλιοφάγους όσο και από ανθρώπους που βιβλίο διαβάζουν σπάνια, αλλά τον Πόε, ελέω θρίλερ, τον έχουν διαβάσει. Φέτος επανακυκλοφορεί το «Κο-ράκι και άλλες 21 ιστορίες» (εκδ. Μεταίχμιο) σε μετάφραση, σχόλια και εκτενείς σημειώσεις της Κα-τερίνας Σχινά. Πρόκειται για μια ανθολόγηση που προσπαθεί -και πετυχαίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό- να χαρίσει μια γενική εικόνα του ψηφιδωτού του παλιού αυτού ήρωα των γραμμάτων.

Mια μίνι παρανόηση: Το διαδίκτυο παρέχει όλα τα μέσα. Ναι, ξεχνάμε όμως πως τα βιβλία είναι εργαλεία και μάλιστα σημαντικά (ακόμη). Λόγου χάρη τα διάφορα ειδικά λεξικά δεν τα βρίσκεις online. Σαν βγεις στον πηγαιμό για το Παγκράτι όμως, εάν περάσεις μια βόλτα από το Λεξικο-πωλείο, μπορείς να βρεις όλα τα λεξικά του κό-σμου. Παλιά και νέα, σε γνωστές και περίεργες γλώσσες, λεξικά για την αργκό, τα μάνγκα, το σεξ, τον αθλητισμό και ό,τι άλλο βάλει ο νους σου. Ο φιλόξενος αυτός χώρος στη Στασίνου 13 ειδικεύεται σε αυτά, ενώ έχει μια ενδιαφέρουσα γκάμα ξενόγλωσσης λογοτεχνίας -έξι διαφορετι-κές γλώσσες και σε τιμές εκδότη-, όπως επίσης και μπόλικο γαλλόφωνο κόμικς.

Παρότι ο όγκος της ελληνικής βιβλιογραφίας σχετικά με την ένοπλη αντίσταση την περίοδο της Κατοχής είναι ευμεγέθης, δυστυχώς το τοπίο -του-λάχιστον του μέσου αναγνώστη- παραμένει θολό. Οι λόγοι αρκετοί - δεν χωρούν να αναλυθούν εδώ. Βιβλία, λοιπόν, όπως «Οι οπλαρχηγοί του ΕΔΕΣ στην Ηπειρο 1942-44» (εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας) του Βαγγέλη Τζούκα επιχειρούν να ρίξουν φως σε παραγνωρισμένες και πιθανώς λησμονημέ-νες εκφάνσεις του φαινομένου. Αποτελώντας την επεξεργασμένη έκδοση της διδακτορικής διατρι-βής του ιστορικού, το κείμενο εξετάζει την ανάπτυξη του αντάρτικου του κεντρώας πολιτικής καταγωγής ΕΔΕΣ και πώς αυτό επηρεάστηκε από την είσοδο ορεσίβιων οπλαρχηγών στις τάξεις του.

Online διήγημα

19

Ηταν αναμφισβήτητα από τις καλύτερες παραστάσεις της περυσινής σεζόν. Για εσάς που δεν το είδατε και για εμάς που θέλουμε να το ξαναδούμε, το “Mistero Buffo” του Ντάριο Φο επιστρέφει στο Θέατρο Θησείον (Τουρνα-βίτου 7, Θησείο) για δεύτερη χρονιά! Ο Θωμάς Μοσχόπουλος και η ομά-δα του Επτάρχεια (Αργύρης Ξάφης, Αννα Μάσχα, Κώστας Μπερικόπουλος, Γιώργος Χρυσοστόμου, Θάνος Τοκάκης, Αννα Καλαϊτζίδου και guest κάθε Τρίτη ο Μανώλης Μαυροματάκης) διαβάζουν εντελώς αλλιώς ιστορίες της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης.

Ο κορυφαίος νομπελίστας συγγραφέας ξαναγράφει κάποιες από τις κωμικές σκηνές που αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος των ιερών δραμάτων κατά τον Μεσαίωνα. Ο Φο δεν εστιάζει στους μεγάλους πρωταγωνιστές των λίγο πολύ γνωστών ιστοριών της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, αλλά στους απλούς ανθρώπους ή αλλιώς στους... κομπάρσους της εκάστοτε ιστορίας. Τι συμβαί-νει στο διπλανό δωμάτιο από εκεί που διεξάγεται ο Μυστικός Δείπνος; Πώς είδε την Ανάσταση του Λαζάρου ένας περαστικός ο οποίος μπερδεύτηκε με το πλήθος που περίμενε το θαύμα; Τι έχει να μαρτυρήσει ένας μεθύστακας καλεσμένος στον Εν Κανά Γάμο, όπου ο Χριστός μετέτρεψε το νερό σε κρασί;

Οι ήρωες του “Mistero Buffo” δεν είναι άγιοι. Είναι κανονικοί άνθρω-ποι με τα πάθη τους. Ξεσπούν, φθονούν, κλαίνε απαρηγόρητοι, τρέμουν τον θάνατο, γίνονται στουπί... Ο Θωμάς Μοσχόπουλος παρουσιάζει το βιτριολικό σπονδυλωτό αυτό έργο έτσι ακριβώς όπως το θέλει ο συγ-γραφέας. Χωρίς σκηνικά, κοστούμια και φωτισμούς. Μόνο ο λόγος και οι ηθοποιοί. Εξι υπέροχοι ηθοποιοί. Οι ιστορίες τις οποίες αφηγούνται απολαυστικά, πλημμυρισμένες από το μοναδικό, ευφυές χιούμορ του Ντάριο Φο, σε κάνουν να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια. Υπάρχουν όμως και οι στιγμές που το χαμόγελο παγώνει. Το “Mistero Buffo” είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο για την εξουσία, τον δογματισμό, τη βία. Δεν στοχεύει στη γελοιοποίηση ούτε στην πρόκληση του θρησκευτικού συναισθήματος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όταν το είδε η Επιτροπή των Καρδιναλίων της Παπικής Εκκλησίας με στόχο να το αφορίσει ξέσπασε σε δυνατά γέλια και έδωσε τη... θεία έγκριση.

Δημήτρης Χαλιώτης

Θεία... Κωμωδία

20Θέατρο

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου 25-31.10.2013

Δύο ηθοποιοί διαφορετικής γενιάς θα χορεύ-ουν κάθε Τετάρτη στη σκηνή του Θεάτρου Ιλίσια Βολανάκης (Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια). Η Χρυσούλα Διαβάτη και η Θάλεια Ματίκα θα ανεβάσουν το έργο του Καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ «Δύο γυναίκες χορεύουν», το οποίο γράφτηκε το 2008 και παρουσιάζεται πρώτη φορά στη χώρα μας σε σκηνοθεσία Τάσου Ιορδανίδη. Οι δύο γυναίκες γνωρίζονται όταν η νεαρή κοπέλα προσλαμβά-νεται για να καθαρίζει και να τακτοποιεί το σπίτι της ηλικιωμένης και βρίσκουν έναν δικό τους τρόπο να συνυπάρξουν και να «χορέψουν».

Η «Μήδεια» του Φίλιππου Κανακάρη συνεχίζει και αυτή τη σεζόν την πορεία της στις αθηναϊκές σκηνές. Μετά την παρουσίασή της στο ΙΕΤΜ πριν από λίγες ημέρες, ανεβαίνει από τις 28 Οκτωβρίου έως τις 12 Νοεμβρίου στο BIOS (Πειραιώς 84, Κεραμεικός). Ο Φίλιππος Κα-νακάρης σκηνοθέτησε για πρώτη φορά τη «Μήδεια» τον Μάρτιο του 2012 σε μια προσπάθεια να βρει τη σύνδε-ση του έργου με το σήμερα. Στην παράσταση -η οποία για τον σκηνοθέτη είναι μια συνεχιζόμενη μελέτη- εμ-φανίζεται στον ρόλο της Μήδειας η Μαρία Πανουργιά, ενώ ο Θανάσης Δόβρης κρατάει τον ανδρικό ρόλο και ο χορός αποτελείται από τη Βιβή Νικολακοπούλου, την Αννα Κολιοφώτη και τη Χριστίνα Λαζουρά.

«Είναι μια ομάδα ηθοποιών με την οποία μπόρεσα να δουλέψω με έναν τρόπο που ήταν βασισμένος στη συ-νεργασία και την πραγματική δημιουργική ανταλλαγή και συνδιαλλαγή. Η επιθυμία μου είναι να υπηρετήσω τη σύνδεση των κλασικών κειμένων με το σήμερα, αλλά και τον χώρο του θεάτρου με αυτόν των εικαστικών. Για αυτόν τον λόγο συνεργάστηκα με τον εικαστικό Αντώνη Βολανάκη», δηλώνει ο Φίλιππος Κανακάρης.

Η σύνδεση που ο ίδιος βρίσκει στο έργο και στο σήμε-ρα είναι κυρίως πολιτική και παρουσιάζεται με τη μορ-φή ενός σκηνικού ντουέτου που αφορά τη σχέση της Μήδειας με διαφορετικές μορφές εξουσίας, όπως αυτές παρουσιάζονται στο έργο του Ευριπίδη. Τον Κρέοντα, που τη διατάσσει να φύγει από τη χώρα, τον Ιάσονα, που ασκεί προσωπική εξουσία, και τον Αιγαία, που προσφέ-ρει στη Μήδεια άσυλο, τη μόνη μη αρνητική εξουσία. «Η Μήδεια συγκεντρώνει τρία βασικά στοιχεία που είναι μειονεκτήματα τόσο για την εποχή που γράφτηκε όσο και για σήμερα», εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Είναι γυναίκα, είναι ξένη και κινδυνεύει να χάσει την κοινωνική της υπόσταση. Το έργο γράφτηκε τρεις εβδομάδες πριν από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, σε μια περίοδο που στην Αθήνα η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων άνηκε -όπως και σήμερα- σε κοινωνικές ομάδες χωρίς κανένα πολιτικό δικαίωμα».

Αρωμας γυναίκας

Πλανήτης γη

Γυναικείος μύθοςΚατά παραγγελία

Εμπνευσμένο από την ομώνυμη ταινία, το έργο “Τhe man from earth” παρουσιάζεται στη θεατρική του εκδοχή για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη ο Δημήτρης Αλεξανδρής, η Νίκη Παλληκαράκη και ο Ερρίκος Λίτσης μεταξύ άλ-λων ανεβαίνουν στη σκηνή του Θεάτρου Αλκμήνη (Αλκμήνης 12, Πετράλωνα) για να εξηγήσουν πώς θα ήταν η ζωή ενός αθάνατου. Το έργο του Jerome Bixby με αρκετά στοιχεία επιστημονικής φαντασί-ας σκηνοθετεί η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη.

Oκτώ ελληνικά σύγχρονα έργα διάρκειας μίας ώρας και εμπνευσμένα από τη γύρω μας πραγ-ματικότητα θα παρουσιάζονται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν (Φρυνί-χου 14, Πλάκα). Νέοι και καταξιωμένοι συγγρα-φείς ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Θεάτρου και έτσι έως τις 3 Δεκεμβρίου θα ανέβουν στο Υπόγειο του Θεάτρου οι δύο πρώτες παραστά-σεις «Μεσάνυχτα σ’ έναν τέλειο κόσμο» του Αλέξη Σταμάτη σε σκηνοθεσία Αρη Τρουπάκη και «Ολη η πόλη το κουβεντιάζει» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη σε σκηνοθεσία Θόδω-ρου Γράμψα. Το επόμενο διάστημα ακολουθούν οι συγγραφείς: Ανδρέας Φλουράκης, Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης, Μαριάννα Κάλμπαρη, Μισέλ Φάις, Σάκης Σερέφας και Γιάννης Δούμος.

Η ομάδα νέων ηθοποιών Πεδίο Τέχνης ανεβάζει για δεύτερη χρονιά το αγαπημένο μυθιστόρημα της Ζωρζ Σαρή «Οταν ο ήλιος...» στο Θέατρο Τζένη Καρέζη (Ακαδημίας 3, Κολωνάκι) από τις 3 Νοεμβρίου. Η Ζωρζ Σαρή αφηγείται το παραμύθι της ζωής της και συναντάει το θέατρο μαζί με την παντοτινή της φίλη Αλκη Ζέη. Οι δύο γυναίκες διηγούνται την ιστορία της ιταλικής εισβολής και της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα και, όπως συμβαίνει σε κάθε παραμύθι, η ιστορία έχει σκληρά, τρομακτικά στοιχεία. Το βιβλίο «Οταν ο ήλιος» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

Δώσε κλώτσο...

21

Το Goethe Institut Athen σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, Αθήνα) παρουσιάζουν την έκθεση “Home/s” στο πλαίσιο του project “ArtUP! Media art in Bulgaria, Greece and Turkey”. Εχοντας ως κε-ντρικό σημείο αναφοράς την έννοια «σπίτι» και με βασικό μέσο έκφρασης την ψηφιακή τέχνη, οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες επιχειρούν να διερευνήσουν, να σχολιάσουν και να απαντήσουν σε μια σειρά από σύγχρονα ερωτήματα: Πώς η τεχνολογία επηρεάζει και καταγράφει τις συνήθειές μας; Αποτελούν οι ανα-ρίθμητες συνδέσεις και οι συγκινησιακές σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ πολιτών σήμερα το νέο σπίτι των πολλών; Πώς έχουν διαμορφωθεί ζητήματα που αφορούν τη μετανάστευση και την κινητικότητα τα τελευταία χρόνια;

Πρόκειται για «έργα βιωματικά, αλλά και εγχειρήματα συλλογικά και συμ-μετοχικά, που παρουσιάζονται για να προκαλέσουν μια συζήτηση για την αναγκαιότητα του ‘ανήκειν’ στη σημερινή δικτυωμένη εποχή», σημειώνουν οι επιμελήτριες Δάφνη Δραγώνα και Κατερίνα Γκουτζιούλη.

Στην έκθεση, εκτός από τους Τούρκους και τους Βούλγαρους καλλιτέχνες, συναντώνται οι εξής ελληνικές συμμετοχές: Μάκης Φάρος, Τζένη Μαρ-κέτου σε συνεργασία με τη Μάρθα Γιαννακοπούλου, Medea Electronique, NullPointerConstant, Personal Cinema, Eρικα Σκούρτη (Ελλάδα) και Λίνα Θε-οδώρου (Ελλάδα).

Το project θα ολοκληρωθεί την Κυριακή 17 Νοεμβρίου, ενώ στις 9 και 10 Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί το εργαστήριο των Arzu Ozkal και Claudia Costa Pederson με τίτλο “Gün, Athens version” και ελεύθερη συμμετοχή στον χώρο της Frown (Αγ. Ελεούσης 14 & Πρωτογένους, Μοναστηράκι). Αξίζει, τέ-λος, να σημειωθεί πως η έκθεση διαθέτει και ψηφιακή παρουσίαση στη σελίδα www.goethe.de/artup.

Τα σπίτια της εποχής μας

22Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

25-31.10.2013Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης (Βα-λαωρίτου 9A, Αθήνα) φιλοξενεί την έκθεση «Βάσω Κυριάκη: Διαδρομή» υπό την επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Χάρις Κανελλοπούλου μέ-χρι τις 18 Ιανουαρίου. Το υλικό του Ινστιτούτο που αφορά τη ζωή και το έργο της καλλιτέχνιδας παρουσιάζεται στο πλαίσιο της έκθεσης αυτής. Η Ελληνίδα ζωγράφος «επένδυσε τη δύναμη κάθε προσπάθειάς της στην καλλιτεχνική συσπείρω-ση, που εκπορευόταν αρχικά από τις συνθήκες της εποχής της Δικτατορίας, ενώ έπειτα αντανα-κλούσε την επιθυμία για την υπέρβαση παλαιών κατεστημένων και τη διάνοιξη ενός νέου δρόμου κοινωνικότερης αντίληψης της τέχνης», σημειώ-νει χαρακτηριστικά η επιμελήτρια.

Ζωγραφικές διαδρομές

Arte Povera

Eκθεση τριών

Η γκαλερί Bernier-Eliades (Επταχάλκου 11, Θη-σείο) παρουσιάζει την έκθεση της Marisa Merz μέχρι τις 14 Νοεμβρίου. Η διακεκριμένη καλλι-τέχνιδα, η οποία και αποτελεί τη μοναδική γυ-ναίκα του ιστορικού κινήματος της Arte Povera, βραβεύθηκε για την πολύχρονη προσφορά της στην τέχνη στη φετινή Biennale της Βενετίας. Χρησιμοποιώντας υλικά όπως χάλκινο σύρμα, πηλός και κερί, αλλά συχνά και παραδοσια-κές τεχνικές από τη γυναικεία καθημερινότητα, όπως είναι το πλέξιμο, δημιουργεί αφηρημένες, οργανικές μορφές, οικεία πορτρέτα και γλυπτά.

Μια έκθεση αφιερωμένη σε τρεις σύγχρονους εικα-στικούς φιλοξενείται στην γκαλερί Eλένη Κορωναί-ου (Δημοφώντος 30 & Θορικίων 7, Αθήνα) μέχρι τις 23 Νοεμβρίου. Ο Liam Everett με έδρα το Σαν Φρανσίσκο, χρησιμοποιώντας κυρίως τη ζωγρα-φική και τη γλυπτική, δημιούργει τα «συστήματα υποστήριξης», στα οποία τα όρια έργου και χώρου γίνονται δυσδιάκριτα. Από τη μεριά του ο Γιώργος Σαπουντζής διερευνά τη λειτουργία της γλυπτικής στον δημόσιο χώρο επιστρατεύοντας μια ποικιλία από μέσα όπως η εγκατάσταση, η performance, το κολάζ και το βίντεο. Τέλος, η Αμερικανίδα Jessica Dickinson εμπνέεται από τυχαίες παρατηρήσεις ή φυσικά φαινόμενα τα οποία και αποτελούν το έναυσμα για την παραγωγή των έργων της.

Ο Οργανισμός Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ, στο πλαίσιο του προγράμματός του «ΝΕΟΝ Δια-δρομές», παρουσιάζει την έκθεση του Γερμανού καλλιτέχνη Martin Kippenberger στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (Βασ. Σοφίας και Ηροδότου 1, Αθήνα) εγκαινιάζοντας τη συνεργασία του με το Μουσείο. Η έκθεση με τίτλο “A Cry For Freedom” περιλαμβάνει έργα του αντισυμβατικού και πρόωρα χαμένου καλλιτέχνη από τις συλλογές Δ. Δασκα-λόπουλου και Estate Kippenberger, υπό την επιμέ-λεια του ιστορικού τέχνης Δημήτρη Παλαιοκρασ-σά. Η έκθεση θα φιλοξενεί περισσότερα από 60 έργα, μεταξύ των οποίων πίνακες, γλυπτά και φωτο-γραφίες, ενώ θα πλαισιωθεί από ξεναγήσεις, προ-βολές, ομιλίες και εκδηλώσεις. Το αφιέρωμα στον Kippenberger θα ολοκληρωθεί στις 26 Ιανουαρίου.

Κραυγή ελευθερίας

Tο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα σε συνέχεια του εικαστικού του αφιερώματος στο ReMap4 στους σύγ-χρονους θησαυρούς μέσα από τη ματιά διεθνών καλλιτε-χνών παρουσιάζει τη νέα του έκθεση αυτη τη φορά στον γνωστό χώρο της Αρματολών & Κλεφτών 48 στην Αθήνα. Με τον τίτλο “Contemporary Treasures - Part ΙΙ” το Κέντρο φιλοξενεί μια σειρά από έργα σύγχρονων Ελλήνων και ξένων εικαστικών.

Στην έκθεση παίρνουν μέρος οι Μαρία Γεωργούλα, Δη-μήτρης Ιωάννου, Νίκος Κεσσανλής, Ντόρα Οικονόμου, Αντώνης Πίττας, Δημήτρης Τσουμπλέκας, Αλέξανδρος Τζάνης, Σάββας Χριστοδουλίδης, Michael Bevilacqua, Susy Gomez, Caroline May, Mason Saltarrelli. Βασική συνιστώσα στη δουλειά τους αυτή αποτελεί η έννοια «της εφήμερης πολυτέλειας και ο υλικός πολιτισμός σε μια εποχή συνεχούς αμφιβολίας», όπως επισημαίνει η Κατε-ρίνα Νίκου, επιμελήτρια του Κέντρου.

«Η έκθεση έχει ως στόχο να διερευνήσει τους συσχε-τισμούς και τις αντιφάσεις που προκύπτουν μέσα από έργα καλλιτεχνών με διαφορετικό εννοιολογικό υπό-βαθρο οι οποίοι χρησιμοποιούν ποικίλα εκφραστικά μέσα. Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες σχετικά με τη φύση του έργου τέχνης, τη μετάδοση μιας ιδέας μέσω ενός αντικειμένου και την αισθητική αξία ή μη αξία», συμπληρώνει η ίδια. «Η έκ-θεση συνδυάζει έργα που συγχωνεύουν το παρελθόν με το μέλλον σε μια νέα χωρική κατάσταση. Τα έργα είτε αναφέρονται σε μια φαντασιακή κατάσταση είτε συνθέ-τουν στοιχεία από πραγματικά γεγονότα και αποτελούν ένα σχόλιο πάνω στην έννοια της πραγματικότητας». Η έκθεση θα ολοκληρωθεί στις 30 Νοεμβρίου.

Θησαυροί του σήμερα

23

Διαβάζω

Η σύζυγος τον μετέφερε με το αυτοκίνητό της ως τη στά-ση του μετρό «Ελληνικό».

«Θα τα πούμε το βράδυ», του ανακοίνωσε, ελέγχοντας από τον αριστερό καθρέφτη αν μπορούσε να στρίψει αμέσως μόλις εκείνος έκλεινε την πόρτα, «εκτός αν τελι-κώς συναντηθώ με τις κυρίες της λέσχης, οπότε θα ειδο-ποιήσω τη γραμματέα σου».

Της έγνεψε και έφυγε. Μονάχα αυτά τα δύο. Βιαστικά.

Βουλιάζοντας στο επίπεδο μείον ένα, του πήρε χρόνο για να εξοικειωθεί με τον χώρο. Είχε ξαναμπεί στο μετρό μονάχα μία φορά. Δεν κινείται με συγκοινωνίες. Δεν ξέ-ρει καν ποιες εξυπηρετούν την περιοχή της Βούλας. Δεν εξυπηρετούν εκείνον εξάλλου. Από τη Φιλιππινέζα τους άκουσε προσφάτως πως το μετρό προεκτάθηκε νότια. Σήμερα το αντιλαμβάνεται ιδίοις όμμασι. Κατ’ ανάγκη. Αφησε το τζιπ για επισκευή και η Εφη δεν μπορούσε να του δανείσει το δικό της. Είχε ραντεβού με τον κομμωτή στις δώδεκα, στο Ψυχικό. Τουλάχιστον προσφέρθηκε να τον πετάξει. Nα δει πότε θα την πετάξει εκείνος...

Χούφτωσε το πορτοφόλι στο εσωτερικό του σακακιού, το έβγαλε, το άνοιξε και επιβεβαίωσε αυτό που ήδη γνώρι-ζε. Δεν είχε μέσα κέρματα, μονάχα πενηντάευρα. Γύρισε την πλάτη στα μηχανήματα και μειδίασε χωρίς κέφι στην τζαμαρία που θα τον εξυπηρετούσε. Ο υπάλληλος έπαιζε μία δεσμίδα εισιτηρίων στα δάχτυλα.

«Πόσα;»

«Ενα για το Σύνταγμα, παρακαλώ».

«Και για Αγία Παρασκευή, και για Αγιο Αντώνιο, και για Αγιο Δημήτριο να ’ταν, το ίδιο θα σας στοίχιζε. Οι Αγιοι και οι θεσμοί, ίδια την έχουν την τιμή. Ενα και σαράντα. Ψιλά δεν έχετε;»

Παραξενεύτηκε. Οχι από τις τρέλες που άκουγε, αλλά από το κόστος. «Δεν είναι και τόσο υψηλό, γιατί διαμαρ-

τύρεται ο κόσμος;» Χώθηκε στο κεντρικό σαλόνι της οι-κονομικής του εφημερίδας για να ταξιδέψει ασφαλής και βγήκε από εκεί όταν το ηχείο ανήγγειλε τον σταθμό της δικής του αποβίβασης. Πέταξε το εισιτήριο σ’ έναν κάδο μικρό και ούτε που πρόσεξε πως τη στιγμή που περνού-σε απέναντι την Πανεπιστημίου, ο δροσερός βοριάς της νέας ώρας, της χειμερινής, παραμόνευε για να κάνει τη δουλειά του.

Φύσηξε με δύναμη, τα σύννεφα ίδρωναν απ’ την προσπά-θεια και οι άνθρωποι που βρίσκονταν από κάτω νόμιζαν πως άρχισε να ψιχαλίζει. Το εισιτήριο που εξ αρχής δεν είχε βυθιστεί στην τρύπα, αλλά κρατιόταν στο χείλος της, αιωρήθηκε, χόρεψε, αισθάνθηκε ελεύθερο και έκανε τσουλήθρα παιχνιδιάρικα στην κουπαστή. Προσγειώθηκε μαλακά στο πλακάκι, εκεί που τελειώνουν τα σκαλοπάτια.

Εκεί είχαν δώσει ραντεβού.

* * *

Η μικρή φορούσε φούτερ ροζ, με κουκούλα και ο πιτσιρι-κάς κόκκινο. Φώτιζαν το γκρίζο της πόλης. Από κάτω σκι-σμένα τζιν. Και οι δύο. Κούμπωσαν καλά οι αγκαλιές τους, είχε βάλει κρύο, κάτι της είπε αυτός ανάμεσα στα μακριά της μαλλιά και εκείνη χαμογέλασε, κάτι του είπε εκείνη κοιτάζοντας το στόμα του, κάτι συνέβη και την ώρα που φιλήθηκαν της έπεσε η τσάντα, χύθηκαν έξω τα βιβλία, οι λεπτοί μαρκαδόροι και το γαλάζιο σετ με τους χάρακες. Εσκυψαν να τα μαζέψουν και συνωμοτικά, μόλις το είδαν, σήκωσαν από κάτω και το ξαναμμένο εισιτήριο.

«Τι γράφει;»

«Μηδέν εννιά και δεκατέσσερα».

«Σημερινό δεν είναι;»

«Σημερινό, κράτα το».

«Οχι, εσύ».

Και οι τέσσερις εποχέςΚείμενο: Κωνσταντίνα Τασσοπούλου

24

25 - 31.10.2013

Η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου γράφει βιβλία για μικρούς και μεγάλους. Ορίζει την ιστοσελίδα www.tassopoulou.gr και τη στήλη «Τρίχες Κατσαρές» του ηλεκτρονικού πολιτιστικού περιοδικού

www.thessalonikiartsandculture.gr.

«Οχι, εσύ, να μη σε πιάσουν».

«Θα το κρατήσουμε μαζί, κι αν μας πιάσουν, θα πούμε πως κανονικά βγάζουμε φοιτητικό, αλλά δεν είχαν στο ταμείο δύο φοιτητικά να μας δώσουν, οπότε μας έδωσαν ένα κανονικό».

«Σωστό!»

«Και αν μας ζητήσουνε τις κάρτες...»

«...τις έχουμε, ορίστε...» είπαν ταυτόχρονα και ύστερα έτρεξαν στις κυλιόμενες, προσπέρασαν αυτούς που στέ-κονταν δεξιά, έκαναν αγώνα ποιος θα φτάσει πρώτος στην αποβάθρα, κέρδισε εκείνη, έκατσε στο κάθισμα, εκείνος της διάβαζε από την οθόνη ενημέρωσης τα ονό-ματα που γιορτάζουν σήμερα, ώσπου τους κατάπιε ο ασφυχτικά γεμάτος συρμός. Σε όλη τη διαδρομή ο ένας ακουμπούσε τον άλλον, όχι μονάχα επειδή ήταν όλοι στριμωγμένοι στο βαγόνι και δεν υπήρχε χώρος ούτε για ανάσα, αλλά επειδή ειδικά αυτοί οι δύο έτσι ανασαίνουν.

Ανηφορίζοντας προς την Τεχνόπολη, εναπόθεσαν προσε-χτικά το εισιτήριο σ’ ένα από τα μηχανήματα ακύρωσης, για να χρησιμοποιηθεί από κάποιον άλλον. Είναι ακριβά σήμερα τα εισιτήρια. Αφού ισχύει για καμιά ώρα ακόμα, ας το χαρεί ο επόμενος.

«Ριρή».

«Τι είναι πάλι μωρέ;»

«Σκύψε και πιάσ’ το... μωρέ», την προέτρεψε συνωμοτικά ο γκριζομάλλης κύριος με το αντιανεμικό μπουφάν και τις τεράστιες τσάντες παιχνιδιών.

«Ποιο, παιδάκι μου;»

«Το εισιτήριο λέω, εκεί κάτω, δεν το βλέπεις πεσμένο;»

«Και γιατί να το σηκώσω εγώ, αφού περνάνε και σκουπί-ζουν συνέχεια, δεν βλέπεις πόσο καθαρά είναι;»

«Θα το χάσουμε, πιάσ’ το να μην αγοράζουμε δύο, άντε...»

«Μα δύο είμαστε, πόσα να αγοράσουμε;»

«Διόλου δεν σου κόβει; Ολα εγώ θα σ’ τα μαθαίνω;»

«Γι’ αυτό σε παντρεύτηκα νωρίς, να μη μου λείψει η γνώ-ση... Ωχ, η μέση μου!»

«Οι προηγούμενοι αφήνουν στους επόμενους το ακυ-ρωμένο εισιτήριο, για να το χρησιμοποιήσουν μέχρι να λήξει. Είδες αλληλεγγύη; Βέβαια, με τόσα ζόρια που τρα-βάμε όλοι!»

* * *

«Αυτό είναι κλεψιά. Αυτό είδα».

«Θα σ’ το αναλύσω αργότερα. Δεν είναι. Μην έχεις τόσο ένοχο ύφος, χαμογέλα... θα μας πάρουνε χαμπάρι. Κα-λημέρα σας...»

«Πού χαιρετάς πάλι, Παναγιώτη; Ημαρτον, όσους βλέ-πεις από το πρωί τους χαιρετάς!»

«Σταμάτα και θολώνω τα νερά, κοιτάνε οι σεκιουρητά-δες... Καλημέρα...»

«Καλημέρα», ψέλλισε στη Ριρή ένας ηλικιωμένος με ζα-ρωμένο χαμόγελο, λίγα λεπτά αργότερα, διακόπτοντας την κατήχηση του Παναγιώτη στον δρόμο προς την έξο-δο. «Ξέχασα τα γυαλιά μου και δεν βλέπω. Μπορείτε να μου πείτε αν ισχύει τούτο το εισιτήριο ή έχει περάσει η ώρα;»

«Αυτό είναι προχθεσινό», του απάντησε η Ριρή. «Πετάξτε το, μην μπερδευτείτε. Να, πάρτε αυτό εδώ, το δικό μου».

«Θερμώς σας ευχαριστώ», αποκρίθηκε φεύγοντας, σκορ-πώντας πίσω του τη βεβαιότητα του φθινοπώρου. Ενα αχλάδι και ένα μήλο χρωμάτιζαν αχνά τη σακούλα από τον Σκλαβενίτη, που φάνταζε ακόμη φτωχότερη θροΐζο-ντας στο τέταρτο δάχτυλο του δεξιού του χεριού το στολι-σμένο με τις δύο ίδιες, ολόχρυσες, παλιομοδίτικες βέρες.

Το αίθριο, ψηλά στην οροφή, πρόδιδε πως έξω γινότανε κατακλυσμός.

25

26

Στις αρχές του Σεπτεμβρίου είδε το όνομά του να κάνει τον γύρο του κόσμου σε έντυ-πα και ηλεκτρονικά μέσα ενη-μέρωσης. «Εξαιρετική μαε-στρία και επαγγελματισμός»,

έγραφε στην ανταπόκρισή του από το Φεστιβάλ Βενετίας για το “Miss Violence” το “Variety”, ένα από τα πλέον έγκριτα κινηματογραφικά περιοδικά του πλανήτη. Αυτό ο Αλέξανδρος Αβρανάς δεν πρέπει να το είχε φανταστεί ούτε στα πιο τρελά του όνειρα.

Πριν από πέντε χρόνια το όνομά του είχε αναφερ-θεί ξανά στον ελληνικό Τύπο. Ηταν ο μεγάλος νικητής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσα-λονίκης. Με την πρώτη του ταινία “Without” σά-ρωσε τα βραβεία. Ηταν όμως άτυχος. Το 2008 το κύρος του φεστιβάλ αμφισβητείται έντονα από μια σημαντική μερίδα Ελλήνων κινηματογραφι-στών, που λίγο αργότερα θα συστήσουν την Ελ-ληνική Ακαδημία Κινηματογράφου με έδρα της την Αθήνα. Το “Without” μοιάζει με θύμα των περιστάσεων. Βουλιάζει μαζί με τη χαμένη αίγλη του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Δεν θα προβληθεί ποτέ κανονικά στους κινηματογράφους.

Εν έτει 2013 οι περισσότεροι πρέπει να είχαν ξεχάσει το όνομά του. Η συμμετοχή του με τη νέα του ταινία “Miss Violence” στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενε-τίας ξαφνιάζει. Οι ανταποκρίσεις μετά την πρώτη προβολή της κάνουν λόγο για φαβορί για κάποιο από τα μεγάλα βραβεία. Κανείς όμως ακόμα δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που θα ακολουθήσει. Θρίαμβος. Το “Miss Violence” φεύγει από την Τελετή Απονομής των Βραβείων με τον Αργυρό Λέοντα (για Καλύτερη Σκηνοθεσία) και με το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας (για τον Θέμη Πά-νου). Δύο μεγάλα βραβεία στην ίδια ταινία. Εχει πάρα πολλά χρόνια να συμβεί και μιλάμε για το δεύτερο μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του κόσμου μετά τις Κάννες!

«Σημαίνει ότι υπάρχει ελπίδα, ότι υπάρχει αξιο-κρατία, ότι υπάρχει η ανάγκη να ακουστεί η αλή-θεια», επισημαίνει ο Αλέξανδρος στην πρώτη του δήλωση στους δημοσιογράφους αμέσως μετά τη νίκη του στη Βενετία. «Αισθάνομαι ότι κρύβεται μια πληγωμένη αξιοπρέπεια πίσω από τα λόγια

σου», του λέω. Διαφωνεί. «Δεν συμφωνώ με την έκφραση. Ισως χαμένη ελπίδα για την αλήθεια να είναι πιο σωστή σαν διατύπωση. Ξέρεις, ζούμε σε μια κοινωνία γεμάτη διαφθορά και προσωπικά συμφέροντα. Νομίζω πως είναι απολύτως λογικό κανείς να ανησυχεί για τα κριτήρια των ανθρώ-πων», μου απαντάει.

Στο επίκεντρο του “Miss Violence”, που θα ξεκι-νήσει να προβάλλεται στις αίθουσες από τις 7 Νοεμβρίου από τη Feelgood Entertainment, βρί-σκεται μια οικογένεια. Μια καθωσπρέπει οικογέ-νεια. Μια οικογένεια που δεν δίνει δικαιώματα. Μέχρι που η μικρή κόρη αυτοκτονεί πέφτοντας από το μπαλκόνι. Για κάποιον περίεργο λόγο τα υπόλοιπα μέλη της κάνουν σαν να μη συνέβη κάτι τρομερό. Τα μυστικά όμως αρχίζουν να έρχονται ένα ένα στο φως...

Κάποιοι έκαναν λόγο για μια μεταμοντέρνα τρα-γωδία, για την πιο σκληρή ταινία της Βενετίας. Το σίγουρο είναι ότι η βία δεν πρωταγωνιστεί μόνο στον τίτλο του φιλμ του Αβρανά. «Η βία βρίσκε-ται μέσα σε όλους μας και είναι θέμα επιλογής αν θα την ασκήσει κανείς. Θα ήταν εύκολο να πω πως ευθύνεται η καταπίεση και οι αρνητικές καταβολές», μου λέει με νόημα.

Σε μια προσεκτικότερη ανάγνωσή του το “Miss Violence” είναι μια ταινία που μιλάει σε βάθος για τον φασισμό. Η οικογένεια δεν παύει να είναι πάντα η μικρογραφία της κοινωνίας. «Πιστεύεις ότι ο μέσος Ελληνας είναι φασίστας;» τον ρωτάω. «Θέλω να πιστεύω πως δεν είναι. Η σημερινή κα-τάσταση στην Ελλάδα όμως σίγουρα βοηθάει στη δημιουργία αυτού του φαινομένου», επισημαίνει.

Οι θύτες και τα θύματα. Οι ρόλοι πολλές φορές συγχέονται. Οι ήρωες του “Miss Violence” δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Το αντίθετο. «Πιστεύω ότι στην Ελλάδα αρεσκόμαστε να νιώθουμε θύματα, αφού είναι πιο εύκολο να επιρρίπτουμε ευθύνες στους άλλους. Χωρίς βέβαια αυτό να αναιρεί τον δόλο από την άλλη πλευρά», μου λέει τονίζοντας όμως ότι πρόκειται για ένα μεγάλο θέμα που χρί-ζει βαθύτερης ανάλυσης.

Μία από τις μεγάλες παθογένειες του ελληνικού σινεμά την τελευταία 30ετία ήταν ότι οι ελληνι-κές ταινίες -με ελάχιστες εξαιρέσεις- αφορούσαν

σχεδόν αποκλειστικά την ελληνική πραγματικό-τητα. Ηταν δηλαδή πολύ δύσκολο να ταυτιστεί ένας ξένος θεατής μαζί τους. Το “Miss Violence” -αλλά και άλλες ελληνικές ταινίες της τελευταί-ας τριετίας- έρχεται να το αναθεωρήσει αυτό. Η ταινία του Αβρανά θα μπορούσε να διαδραματί-ζεται παντού. Οι ήρωές της και το θέμα της έχουν οικουμενικές διαστάσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Αλέξανδρος αγνοεί την ελληνική πραγματικότη-τα. «Με ενδιαφέρει να κάνω ταινίες στην Ελλάδα. Με αφορά η χώρα στην οποία γεννήθηκα και με-γάλωσα. Νιώθω πως έχω ευθύνη προς αυτήν ως καλλιτέχνης», μου λέει.

Λάνθιμος, Τσαγγάρη, Λυγίζος, Ζώης, Κωνστα-ντάτος, Αβρανάς... Το ελληνικό σινεμά δίνει δυ-ναμικό «παρών» στα διεθνή φεστιβάλ. Κάποιοι κάνουν ήδη λόγο για “Greek New Wave”. «Δεν νομίζω. Αλλωστε οι ταινίες είναι τόσο διαφορετι-κές μεταξύ τους. Αυτό που πιστεύω είναι πως οι νέοι σκηνοθέτες έχουν την ανάγκη να βγουν από τη σιωπή και να μιλήσουν για την κοινωνία όπου ζουν και για αυτά που αντιμετωπίζουν καθημερι-νά γύρω τους».

«Το επόμενο βήμα σου λοιπόν θα είναι εντός ή εκτός συνόρων;» τον ρωτάω. «Είναι πολύ νωρίς ακόμη, αν και όλα υπάρχουν σαν πιθανότητες», μου απαντάει αφήνοντας όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Προς το παρόν ετοιμάζεται για το δεύτε-ρο θεατρικό του χτύπημα. Η πρώτη του θεατρική σκηνοθεσία ήταν το 2011 με τη «Μικρή κατήχη-ση για τις κατώτερες τάξεις» του Στρίντμπεργκ στο BIOS. Τον ερχόμενο Δεκέμβριο επιστρέφει σκηνοθετώντας το “Zoo Story” του Αλμπι με τον Γιάννη Τσορτέκη και τον Στέφανο Κοσμίδη στο Θέατρο Βασιλάκου. «Είναι για μένα ένα έργο πολύ επίκαιρο. Οι χαρακτήρες του μπορούν πολύ άνετα να συσχετιστούν με τον φοβισμένο Ελληνα που δεν θέλει να χάσει τα κεκτημένα του και ας νιώθει φοβερά καταπιεσμένος. Πάντα αναρωτιέ-μαι τι μπορεί να είναι αυτό που θα τον ταρακου-νήσει για να αφυπνιστεί».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Ορφέας Εμιρζάς

Με δύναμηαπό τη Βενετία

27 25 - 31.10.2013

28

Εχουν μικρύνει οι μέρες, μας την «πέφτουν» από διάφορες πλευρές και τα Χριστούγεννα είναι μακριά ακόμη. Ανηφόρα μέσα στην ανηφόρα. Αλλά, αν μη τι άλλο, οι μουσικές

ήταν πάντα με το μέρος μας. Δεκατρία άλμπουμ που κυκλοφορούν αυτή την εποχή ρίχνονται στη μάχη για να αλλάξει λίγο το κλίμα (και δεν είναι μόνα τους εκεί έξω).

Μερικοί τους περίμεναν στη γωνία, άλλοι δα-γκώνοντας τα νύχια από την αγωνία. Και ήρθαν σαν εναλλακτικοί μεσσίες να τηρήσουν υποσχέ-σεις. Οι Αrcade Fire με το “Reflektor” τους. Η πιο big indie band ωθεί όλες τις επιρροές της να βγουν στην επιφάνεια. Ιδανικά. Ο Τζέιμς Μέρφι (των LCD Soundsystem και της DFA Records - ναι, αυτός ο κύριος) στη θέση του παραγωγού. Πώς είναι να πλέκεις ροκ με ντίσκο νήμα, να κεντάς φολκ με ηλεκτρονική κλωστή; Μια εξτραβαγκά-ντζα underground υπεροχής; Και να έχεις γκεστ τον Ντέιβιντ Μπάουϊ; Κάπως έτσι.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, αλλά αν κρατάει ο Εμινεμ το μικρόφωνο είναι σαν να τρελάθηκε ο κουλοχέρης στο καζίνο και να πετάει κέρματα βροχή. Το “Marshall Mathers Lp 2” ξαναβάζει στο παιχνίδι τον ράπερ από το Ντιτρόιτ, κάτι που χρειάζεται τόσο εκείνος όσο και το Ντιτρόιτ. Συμμετοχές από Κέντρικ Λαμάρ (σπουδαίο παι-δί), από Σκάιλαρ Γκρέι και Ριάνα, που με τον Εμι-νεμ έχουν παρελθόν επιτυχίας (θυμήσου “Love the way you lie”).

Το “Mechanical Bull” των Kings Of Leon είναι γε-γονός, μια ροκ υπενθύμιση ότι οι αρένες και τα στάδια μπορεί να γίνουν cozy γωνιές για ωραία τραγούδια. Τα αδέλφια από το Νάσβιλ άλλω-στε μεγάλωσαν, μπερδεύτηκαν, χάθηκαν, ξανα-βρέθηκαν και εξακολουθούν να έχουν την ίδια αγάπη που είχαν στους U2, σε περίπτωση που ακόμη ρωτάτε.

Μην τάξεις του παιδιού και όποιου άλλου νομί-ζεις, αλλά και της M.I.A μην της τάξεις ημερο-μηνία κυκλοφορίας του άλμπουμ, όπως έκανε

η Ιnterscope, η εταιρεία της και μετά αργούσε, οπότε η Μ.Ι.Α τους «απείλησε» ότι τα τραγού-δια θα διαρρεύσουν από την ίδια και τότε εκεί-νοι είπαν να βιαστούν καλύτερα και να το! Το “Matangi” είναι έτοιμο, «τριπαριστό» και εύχα-ρο για να κρατήσει ήχο ως τα κάλαντα.

Σε μια άλλη, διαφορετική νότα, αυτή που λέει ότι από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλή-θεια, η μικρή (μόλις 17 χρόνων) Νεοζηλανδή Lorde (ή, όπως είναι το κανονικό της όνομα, Ella Maria Lani Yelich-O’Connor) παρουσιάζει το “Pure Heroine”, αφού προηγουμένως με το τραγούδι “Royals” έχει πιάσει κορυφή στο top της Αμερικής μεταξύ άλλων, κάνοντας το ανυ-ποψίαστο κοινό να ψάχνεται από πού ήρθε, αν σκοπεύει να μείνει και τι είναι αυτό το κάτι που έχει και ξεχωρίζει.

Οι οf Montreal, που όμως είναι από την Αθήνα της Τζόρτζια, με το ολοκαίνουργιο “Lousy with Sylvianbriar” σημειώνουν μια γλυκιά επιστροφή στις χάρες της κιθάρας και του «σπιτικού» ήχου, αυτού που μας φέρνει πιο κοντά και γυροφέρνει κάπου κάπου Μπομπ Ντίλαν και Νιλ Γιανγκ, τα ’60s και τα ’70s. Και είναι από τα καλύτερά τους.

Υπάρχει κάποιος που ζηλεύω πολύ και δεν εί-μαι η μόνη υποθέτω. Ποιος δεν θα ζήλευε τον Τζακ Τζόνσον, που δουλεύει σταθερά από πα-ραλία, σπάνια απομακρύνεται από εκεί και από εκεί κάνει καριέρα. Ο «Παραλίας» λοιπόν -και σέρφερ/καλλιτέχνης- Τζακ Τζόνσον βγήκε στην ακτή με το καινούργιο του “From here to now to you”, που έχει γλύκα και την αλμύρα της θάλασ-σας. Ας συνεχίσουμε να ζηλεύουμε.

Είσαι ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ και δεν σου φτάνουν οι Beatles και τα λοιπά, αλλά στα 71 σου συνεργά-ζεσαι με μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες παραγωγούς (Μαρκ Ρόνσον, Πολ Επγουρθ), ρί-χνεις φρέσκες ιδέες και παραδίδεις -με εμφανί-σεις έκπληξη και ποπ μαγεία- το “Now”. Υποκλί-νομαι, τι άλλο;

Εγγυημένα απολαυστικό, υπέροχα συντροφικό και δεδομένα φευγάτο. Ποιο; Το “Am I vertical”

των The Callas, με παραγωγό -ποιον;- τον γνω-στό και μη εξαιρετέο cult μουσικό μας ήρωα (βλέπε Bad Seeds, Grinderman, αλλά και Sonic Youth και Cramps κά.) Τζιμ Σκλαβούνος. Ροκεν-ρόλ, ελέκτρο, ψυχεδέλεια, από τις γειτονιές του πανκ ως τη μίνιμαλ ντίσκο, ειδικά αφιερωμένο σε όσους είναι αλεργικοί σε ετικέτες και προσδι-ορισμούς από τους The Callas, που δεν έμειναν κολλημένοι ποτέ και πουθενά. Ακου δυνατά.

Εν τέλει είναι ποπ, αν η ποπ είναι κάτι που σε μα-γνητίζει, σε γοητεύει και σε κερδίζει, θέλεις να πε-ράσεις ώρες μαζί της και να τη συστήσεις στους φίλους σου. Ποπ ή μια «ποπ διαστρέβλωση», όπως περιγράφει ο δημιουργός του “American Unicorn”, ο The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης). Βουτάς σε αυτό με τη δίψα και την άγρια χαρά που νιώθεις καταβροχθίζοντας αγαπημένα κό-μικς και το μυθιστόρημα που περιμένεις να βγει.

Αλλά και αυτό: το μυστηριώδες, ονειρικό, ντεμί ακουστικό, κάπως σκοτεινά παράξενο και κατά περίεργο τρόπο οικείο “Bizarre” προετοίμασε τον ερχομό του ολοκληρωμένου πρώτου άλμπουμ της Περέρα Ελσγουέαρ, που βγαίνει τούτες εδώ τις μέρες και, βάζω στοίχημα, το “Everlast” θα άρεσε στον Ντέιβιντ Λιντς πολύ.

Τις προάλλες συζητούσαμε την επιστροφή των ’90s σαν σημάδι ανάκαμψης ή αναπόφευκτο κακό, ή απλά μια καλή ευκαιρία για να ξεφορτω-θείς τα ’80s (μπα, δεν) και άλλα τέτοια αδιέξοδα θέματα, ώσπου ήρθε το νέο “Lightning Bolt” των Pearl Jam και έδωσε σε όλο αυτό έναν αισιόδοξο τόνο. Ομορφα.

Οι Arctic Monkeys, τα καλύτερα παιδιά της Αγγλί-ας, με καινούργιο σπίτι το Λος Αντζελες και ροκ αδυναμίες, έχουν φτιάξει τον πιο αμερικάνικο δί-σκο τους: garage δόσεις και lone ranger ridings και heavy ήχο με Velvet Underground υπαινιγ-μούς. Το “AM”, που θα χτυπήσει καμπανάκι σε πολλές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς - της πιο ασφυκτικής χρονιάς της κρίσης.

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή

13 άλμπουμ για το φθινόπωρο

του ’13

29 25 - 31.10.2013

30

«Μου αρέσει να βλέπω την Μπαρτσελόνα να παίζει. Είναι σαν να διαβάζω Ντοστογιέφ-σκι!» Απομαγνητοφωνώ τη συζήτησή μας και κολλάω σε αυτή τη φράση. Νομίζω τον

χαρακτηρίζει απόλυτα. Αυτός είναι ο Γιάννης Στάνκογλου. «Το θέατρο και το ποδόσφαιρο εί-ναι πολύ κοντά. Ειδικά από το μέρος του θεατή. Το έχει πει και ο Καμί. Είναι μέρος μιας πολύ έντονης ζωής που με ενδιαφέρει και με απασχο-λεί», μου λέει.

Είναι πολύ δύσκολο να ταξινομήσεις τον Γιάννη. Δεν θα το ήθελε και ο ίδιος. «Δεν μου αρέσει να εγκλωβίζομαι σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Θέλω να κάνω διαφορετικά πράγματα, γιατί έτσι ανα-καλύπτω λίγο πιο γρήγορα και με διαφορετικό τρόπο τον εαυτό μου», μου εξηγεί.

Φέτος συζητήθηκε πολύ η συμμετοχή του στην τηλεοπτική διαφήμιση της Nova, η παρουσία του δίπλα στη Μαρία Ναυπλιώτου στο αφιέρωμα στη Μελίνα Μερκούρη, ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στην παιδική υπερπαραγωγή της Σοφίας Σπυράτου «Θησέας και Αριάδνη» -που θα επανα-ληφθεί από τον Ιανουάριο στο Παλλάς- και μόλις πριν από λίγες ημέρες έκανε πρεμιέρα στο Από Μηχανής Θέατρο με έναν μονόλογο… Εναν μο-νόλογο για τον Αρθούρο Ρεμπώ.

«Είναι από τους αγαπημένους μου ποιητές. Τον διάβασα πρώτη φορά όταν ήμουν 22 χρόνων», μου λέει. «Οταν ήρθε στα χέρια μου το ‘Μια επο-χή στην κόλαση’ θυμάμαι ήμουν πολύ στεναχω-ρημένος. Νομίζω χώριζα ή ήθελα να χωρίσω. Και διάβαζα και ήταν σαν να ερχόταν ένα φως πάνω μου. Ενθουσιάστηκα. Ενιωσα ότι αυτόν τον άν-θρωπο τον τρόμαζε η σκέψη του και πάντα ήθελε να φεύγει».

«Είμαι ένας άλλος». Αυτός είναι ο τίτλος του θε-ατρικού έργου του Μίκαελ Αζάρ, που βρίσκει τον Γιάννη να μονολογεί ως Ρεμπώ πάνω στη σκηνή υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Αλίκης Δανέ-ζη-Knutsen. «Είναι σαν να βγαίνει ο ίδιος και να

μιλάει. Οι περισσότεροι αναλυτές ασχολούνται με τη σιωπή του Ρεμπώ, για το γεγονός ότι στα-μάτησε να γράφει σε ηλικία μόλις 19 χρόνων», μου επισημαίνει.

Τεράστιο κεφάλαιο για τη νεότερη ευρωπαϊκή ποί-ηση ο Ρεμπώ, παραμένει μια ξεχωριστή και αινιγ-ματική φυσιογνωμία. Aρχισε να γράφει στα 14 του και στα 19, έχοντας μόλις ολοκληρώσει ένα εμβληματικό έργο, το «Μια εποχή στην κόλαση», εγκαταλείπει τους πάντες και τα πάντα και ζει το υπόλοιπο της σύντομης ζωής του (πέθανε στα 37 του) απομονωμένος στην Αφρική. «Αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι η ελευθερία. Ενώ δεν ήταν ποτέ ελεύθερος ο ίδιος, μέσα από την ποίησή του μοιάζει να προσπαθεί να ανακαλύψει πώς είναι ή και ακόμα αν γίνεται να είσαι ελεύθερος. Η ποίη-σή του ξεχειλίζει από την ανάγκη του να σπάσει τα κοινωνικά δεσμά και να ζήσει ελεύθερος», πα-ρατηρεί ο Γιάννης.

Ομοφυλόφιλος και αναρχικός σε μια εποχή που και τα δύο είναι έννοιες απαγορευμένες, ο Ρε-μπώ δεν σταματάει να προκαλεί με τον βίο του το κατεστημένο της εποχής, αλλά και τους ίδιους τους ποιητικούς κύκλους. Η απόφασή του στα 19 του χρόνια να σταματήσει το γράψιμο μοιάζει με πράξη ελευθερίας. «Πρέπει να έχεις τρομερή δύναμη να έχεις γράψει αυτή την ποίηση, να έρ-χονται όλοι οι μεγάλοι ποιητές της εποχής και να σε αποθεώνουν και εσύ να τους γυρνάς την πλάτη και να το εγκαταλείπεις», τονίζει ο Γιάννης. Την απάντηση όμως στην ίδια του αυτή την πράξη φυγής μοιάζει να τη δίνει ο ίδιος ο Ρεμπώ... «Τέρ-μα πια οι λέξεις, έχω κουραστεί με τις λέξεις, οι λέξεις δεν έχουν πια νόημα, θα γίνω ένας άνθρω-πος της δράσης, ένας βεδουίνος».

«Πιστεύεις ότι ένας ποιητής ζει εξ ορισμού στο περιθώριο της κοινωνίας;» τον ρωτάω. «Ενας ποιητής ζει και αυτός μέσα στην κοινωνία», απα-ντάει. «Οταν όμως κάθεται μόνος του και γράφει, καταφέρνει να δει τον εαυτό του έξω από αυτήν. Πρέπει να σηκωθείς πολύ ψηλά για να γράψεις μεγάλη ποίηση. Θέτεις συνεχώς ερωτήματα. Γιατί ζούμε έτσι; Γιατί πεθαίνουμε; Τι είναι ο θάνατος;»

Τον συναντάω μόλις τρεις ημέρες πριν από την πρεμιέρα του και μοιάζει αρκετά αγχωμένος. Δύ-σκολο πράγμα ο μονόλογος. «Περνάω από διά-φορες φάσεις. Είναι στιγμές που με τρομάζει, εί-ναι στιγμές που το χαίρομαι πολύ. Θέλει τρομερή συγκέντρωση, να ξέρεις τι είναι αυτό που κάνεις και γιατί το κάνεις... Πρέπει να είσαι 100% εκεί. Οταν είσαι μόνος σου στη σκηνή δεν μπορείς να κοροϊδέψεις. Είναι ένα στοίχημα», μου λέει.

Το συγκεκριμένο έργο ήταν επιλογή του. Η ποί-ηση του Ρεμπώ ήταν πάντα το καταφύγιό του. «Υπάρχουν φράσεις από την ποίηση του Ρεμπώ που προσπαθώ να τις περάσω στον κόσμο με τέτοιον τρόπο ώστε να τις καταλάβει. Να του πω ότι αυτό είναι μεν ποίηση, αλλά αν ειπωθεί με αυτόν τον τρόπο μπορεί να είναι τόσο αληθι-νό. Τρεις λέξεις μπορούν να σου ξεκλειδώσουν άλλες πόρτες. Αρκεί να αγαπήσεις την ποίηση. Είναι κάτι οντολογικό αυτό που συμβαίνει στην ποίηση. Το σημαντικό φυσικά με τον Ρεμπώ είναι πως σχεδόν ό,τι έγραψε το έζησε. Είχε ένα φως αυτός ο άνθρωπος».

Θα τα παρατούσε όλα σαν τον Ρεμπώ τη στιγ-μή εκείνη που κανένας δεν θα το περίμενε; «Με βάση όσα γνωρίζω για τον εαυτό μου μέχρι σή-μερα, μάλλον ναι. Θα μπορούσε να μου τη δώσει και να σηκωθώ να φύγω για ένα εξάμηνο ή έναν χρόνο. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα βέβαια να κάνω αυτό που έκανε ο Ρεμπώ. Μέσα στο έργο ο Αζάρ γράφει: ‘Οταν μια μέρα θα έρθει ο θάνατος να σας χτυπήσει την πόρτα -που θα το κάνει- δεν θα θέλατε να μπορείτε να πείτε στον εαυτό σας ότι η ζωή που ζήσατε ήταν η ζωή που εσείς δια-λέξατε και όχι η ζωή που κάποιος άλλος διάλεξε για εσάς;’ Είναι πολύ σημαντικό να παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου και να εκπληρώνεις τα όνειρά σου μέχρι εκεί που δεν πάει».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

Eνας άλλος Ρεμπώ

31 25 - 31.10.2013

Ο περιπλανώμενος τροβαδού-ρος Λεωνίδας Μαριδάκης και η μπάντα του -ύστερα από ένα ταραχώδες καλοκαίρι- πιά-νουν λιμάνι κάθε Παρασκευή στο The Party Bar (Καραϊσκά-

κη 31, Ψυρρή). Με αφορμή αυτές τις εμφανίσεις μίλησα με τον Λεωνίδα για τη μεγάλη του αγά-πη, τη μουσική, για τα Χανιά, για την Banda Me Renda και για τον δίσκο που ετοιμάζει.

Παίρνω αφορμή από το όνομα της μπάντας του και τον ρωτάω αν πιστεύει στην τύχη ή αν θεω-ρεί ότι φτιάχνουμε μόνοι μας τη μοίρα μας. «Η αλήθεια, πιστεύω, είναι κάπου στη μέση», απα-ντάει ο Λεωνίδας. «Τα πράγματα γυρίζουν, όσο είμαστε παρόντες με τη δουλειά μας αυξάνονται οι πιθανότητες να ταιριάξουμε καλά με κάτι μέσα σε όλο αυτό και να πάμε παρακάτω». Και πώς θα ταιριάξει η μπάντα σε αυτό; «Η Banda Me Renda είναι αυτό που λέει το όνομά της: Μια τυχερή, μια ‘ανοιχτή’ στιγμή συνάντησης ανθρώπων που μπο-ρούν να συνεννοηθούν και να κάνουν μουσική».

Ο Λεωνίδας έχει μεγαλώσει στα Χανιά και ήρθε στην Αθήνα για να ακολουθήσει το όνειρό του, τη μουσική. «Νοσταλγώ τα Χανιά», μου εξομολο-

γείται. «Είναι όμορφα τα ‘παντέρμα’ και με πολ-λούς αγαπημένους μου ανθρώπους. Στην Αθήνα ξεκίνησα να ξετυλίγω το κουβάρι της μουσικής και μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό». Εκτός όμως από τη μουσική -τη μέγιστη απόλαυ-ση στη ζωή του-, ο Λεωνίδας αγαπάει τα Εξάρ-χεια, το Μεταξουργείο, το Παγκράτι. «Η μεγάλη πόλη έχει πολλαπλές επιλογές. Βέβαια αυτό είναι και θεωρητικό, γιατί τα οικονομικά, οι αποστά-σεις και ο τρόπος ζωής πολλές φορές δεν μας αφήνουν να χαρούμε -σαν άνθρωποι- αυτή τη δυ-νατότητα. Η μικρή πόλη έχει μια μαγεία, που είναι αυτή ακριβώς η προσβασιμότητα στην ηρεμία και στις φυσικές ομορφιές», σχολιάζει.

Μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχει κυκλοφορήσει ο τρίτος δίσκος του Λεωνίδα ή έστω ένα αντι-προσωπευτικό δείγμα από αυτόν. Η διαφορά του από τους δύο προηγούμενους θα είναι κυρίως το ύφος. «Ο ήχος θα είναι από μια μικρή ακου-στική -και δυναμική- μπάντα με έμφαση στις ερ-μηνείες των τραγουδιών και στο τρομπόνι, που εδώ δεν είναι απλά ένα όργανο στην ενορχή-στρωση των τραγουδιών, αλλά μια φωνή ακό-μα. Ενας ρόλος που δίνει τον σαρκασμό και το χιούμορ που χρειάζονται τα τραγούδια μου στην ‘πονηρή’ εποχή μας».

Μαζί και στην καινούργια δουλειά, ο Χρήστος Σπηλιόπουλος στο τρομπόνι, ο Σταύρος Αβραμί-δης στο καχόν και η Δανάη Μπότιτς στο τραγού-δι. Σύσσωμη η Banda Me Renda δηλαδή. Η τέσ-σερίς τους θα αλωνίζουν κάθε Παρασκευή στο The Party Bar παίζοντας με... ρέντα αγαπημένα τραγούδια. «Με χιούμορ και παιγνιώδες πνεύμα ακούγονται στο live μας, εκτός από δικά μου τρα-γούδια, γνωστά τραγούδια των Δεληβοριά, Κη-λαηδόνη, Μπρέγκοβιτς, Θ. Παπακωνσταντίνου, Κραουνάκη, φτιάχνοντας μια ατμόσφαιρα μεσο-γειακού καμπαρέ», διευκρινίζει ο Λεωνίδας. «Και φυσικά θα λέμε και το ‘Χαράματα η ώρα τρεις’ του Μάρκου Βαμβακάρη με το οποίο συμμετέχω στο ‘Retropolis II’. Αισθάνομαι πραγματικά τυχε-ρός που συμμετέχω σε αυτό και μάλιστα με την τόσο ξεχωριστή Φωτεινή Βελεσιώτου».

Κλείνοντας τον ρωτάω αν δηλώνει αισιόδοξος ή απαισιόδοξος. «Θετικός», απαντάει με σιγουριά και μου εκμυστηρεύεται ότι μικρός ήθελε -και αυ-τός- να γίνει αστροναύτης!

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου

Με... ρέντα!

32

Ονομάζεται Λεωνίδας Καλφα-γιάννης, έπειτα όμως από μια πολύ πετυχημένη τηλεοπτική διαφήμιση, για πολλούς είναι ο «Ελενίτσας» ή ο «Θανά-σης». Κατευθυνόμενος προς

το σημείο της συνάντησής μας, σκεφτόμουν τις ιδανικές ερωτήσεις που στον λίγο χρόνο που εί-χαμε στη διάθεσή μας θα μου έδιναν μια όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα για αυτόν. Συναντη-θήκαμε στο μικρό καφέ απέναντι από το Θέατρο 104 στο Γκάζι, λίγο πριν από την πρόβα του, όπο-τε η πρώτη μου ερώτηση ήταν τι κάνει θεατρικά αυτή την περίοδο. Λίγο αργότερα θα διαπίστωνα ότι αυτή μόνο η ερώτηση αρκούσε...

«Είμαστε σε πρόβες με τον Δημήτρη Φραγκιό-γλου, τον Γιάννη Ποιμενίδη και τον Ορέστη Κα-ρύδα για το έργο του Πέτρου Κουμπλή ‘Ο Θεός βαριέται τώρα τελευταία’ σε σκηνοθεσία της Μαρ-γαρίτας Γερογιάννη», αρχίζει να μου εξηγεί. «Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε μια δραματι-κή υπαρξιακή κωμωδία. Επιχειρούμε να θέσουμε εκ νέου και από κοινού κάποια ερωτήματα που έτσι και αλλιώς ο καθένας έχει θέσει και έχει αναλογι-στεί από μόνος του. Είναι ένα ταξίδι όπου οι ήρωες καλούνται να αποφασίσουν αν θα αποδεχτούν μια υπάρχουσα κατάσταση ή αν θα αποφασίσουν να δραστηριοποιηθούν και να δημιουργήσουν κάτι

νέο. Σε αυτό εξάλλου πιστεύω ότι καλούμαστε να απαντήσουμε και όλοι μας σήμερα».

«Η δική μου απάντηση είναι ότι πρέπει να ξανα-βρούμε την ταυτότητά μας, να ξαναχτίσουμε το σπίτι μας σε νέες βάσεις. Η σημερινή κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, αλλά δεν με φοβίζει και δεν έχω σταματήσει στιγμή να προσπαθώ για κάτι και-νούργιο. Ασε που αυτό το καινούργιο δεν χρειά-ζεται να είναι κάτι μεγάλο... Αν όλοι σηκωθούμε ταυτόχρονα από την καρέκλα μας και δημιουρ-γήσουμε ο καθένας από κάτι μικρό, τότε αυτο-μάτως θα έχει δημιουργηθεί συνολικά κάτι πολύ μεγάλο. Αν δεν είναι τώρα η ώρα για τους νέους ανθρώπους να σηκωθούν και να δράσουν, να εκ-φραστούν και να μοιραστούν τις ιδέες τους, τότε πότε θα είναι;» μου λέει παθιασμένα ο Λεωνίδας.

«Και αυτό το πιστεύουν πλέον πάρα πολλοί», συ-νεχίζει. «Οι περισσότεροι... Δεν παραμυθιαζόμα-στε πλέον. Μοιραζόμαστε τον φόβο μας και βγαί-νουμε έξω και το παλεύουμε. Και είμαι τυχερός που αυτή την πάλη μπορώ και την κάνω, τα τρία τέσσερα τελευταία χρόνια τουλάχιστον, και μέσα από τη δουλειά μου. Σε αυτό το πλαίσιο, εκτός από το ‘Ο Θεός βαριέται...’, εντάσσεται και το project που ετοιμάζουμε με μια άλλη ομάδα ηθοποιών και προεξάρχοντα τον Ηλία Κουνέλα. Εκεί, με αφορμή τους ‘Αδερφούς Καραμαζόφ’ του Ντοστογιέφσκι,

θα επιχειρήσουμε να αναμετρηθούμε με θεμελιώ-δεις έννοιες, όπως ο Θεός, η πίστη, η πατρότητα, η συλλογική και ατομική ευθύνη και κυρίως να αναμετρηθούμε με τα πάθη και τους φόβους μας. Χαίρομαι που συμμετέχω σε αυτές τις δύο παρα-στάσεις. Γιατί έχω πλέον αποφασίσει ότι θα ανα-κατεύομαι μόνο σε πράγματα που προσωπικά με αφορούν και με τα οποία μπορώ να συνδεθώ».

«Η διαφήμιση ήταν μέσα σε αυτά;» τον ρωτάω αυθόρμητα. «Και βέβαια ήταν. Εχω απορρίψει αρκετές προτάσεις για διαφημίσεις. Η συγκεκρι-μένη όμως ήταν κάτι διαφορετικό. Το σενάριο ήταν καταπληκτικό, ο σκηνοθέτης Βασίλης Μπου-ραντάς -με τον οποίο δέσαμε πολύ- ήταν επίσης καταπληκτικός και έτσι βγήκε αυτό το πολύ καλό αποτέλεσμα. Ηταν η πρώτη διαφήμιση που έφτα-σε σε διάρκεια το ενάμισι λεπτό. Αυτό κάτι λέει... Τον Θανάση δεν τον είδα σαν έναν χαβαλέ και άνετο τύπο που απλά τον παράτησε η γκόμενα. Τον είδα σαν έναν από όλους εμάς, που μπορεί να έχουμε χάσει την Ελενίτσα μας, τη δουλειά μας, την άνεσή μας, την αξιοπρέπειά μας, αλλά συνεχίζουμε να παλεύουμε με την απώλεια χωρίς να το βάζουμε κάτω». Φεύγοντας σκέφτομαι ότι αυτός είναι ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης, ένας τύ-πος που δεν το βάζει κάτω.

Κείμενο / Φωτογραφία: Γιάννης Διαμαντής

Οχι μόνο... Ελενίτσας

33 25 - 31.10.2013

34

Η Ροδούλα Γαϊτάνου, σκηνο-θέτιδα της «Σταχτοπούτας» του Ροσίνι, που ανεβαίνει από σήμερα στην Εθνική Λυρική Σκηνή, είναι ένας από τους ανθρώπους που ζηλεύω πολύ.

Και αυτό γιατί, όντας φίλοι εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια, ξέρω καλά πόσο ταλαντούχα μουσικός και σκηνοθέτιδα είναι, αλλά και πόσο σκληρά έχει δουλέψει για να φτάσει εδώ που βρίσκεται σήμερα. Με παραστάσεις σε μεγάλες σκηνές της όπερας στο ενεργητικό της, από τη Σκοτία μέχρι την Τασμανία, βρίσκεται εδώ και λί-γες εβδομάδες στην Αθήνα, για την πρώτη της δουλειά στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Καταφέραμε να βρούμε λίγο χρόνο στο δύσκολο πρόγραμ-μα της εβδομάδας πριν από την πρεμιέρα της παράστασης για να μας μιλήσει για τη ζωή του freelance σκηνοθέτη όπερας, αλλά και να μας εξηγήσει γιατί αγαπάει τόσο πολύ το μελόδραμα.

Σπούδασα Βιολί εδώ στην Αθήνα, Μουσικολο-γία στη Σορβόνη, Μουσική Δραματουργία και Σκηνοθεσία Οπερας στο Paris 8, Σωματικό Θέ-ατρο στη σχολή του Jacques Lecoq. Εμεινα στο Παρίσι έξι χρόνια, γύρισα στη συνέχεια για έναν χρόνο στην Αθήνα, έφυγα όμως ξανά για Λονδί-νο αυτή τη φορά και βρήκα μια θέση στο Young Artists Programme στο Covent Garden. Εχω μια σταθερή συνεργασία με τη Royal Opera House του Λονδίνου, αλλά δουλεύω πλέον ως freelance σκηνοθέτιδα στο Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού.

Ξεκίνησα ως μουσικός. Πάντα είχα έναν διχασμό μεταξύ θεάτρου και μουσικής και η όπερα τελι-κά μάλλον τα συνδυάζει και τα δύο. Οι γονείς μου είναι μουσικοί. Κάποια στιγμή ο πατέρας μου δούλευε στην Οπερα στην Αθηνα, οπότε πήγαινα κάθε βράδυ στη Λυρική και ο κόσμος της όπερας είχε γίνει ουσιαστικά δεύτερο δέρμα μου. Οταν λοιπόν βρέθηκα στο Παρίσι για να συνεχίσω τις σπουδές μου, αποφάσισα ότι αυτό ήθελα να κάνω, μάλιστα, όχι να βρίσκομαι πάνω στη σκη-νή, αλλά να το σκηνοθετώ. Ετσι η σχιζοφρένεια από την οποία έπασχα, μεταξύ θεάτρου και μου-σικής, βρήκε τη λύση της.

Η όπερα είναι ένα διεθνές είδος, τα έργα είναι γραμμένα κυρίως στα ιταλικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά, αλλά και σε άλλες γλώσσες. Χρειάζε-ται λοιπόν να ξέρεις γλώσσες για να μπορείς να κατανοήσεις τα λιμπρέτι και σε αυτό οι Ελληνες που δουλεύουμε στην όπερα έχουμε ένα σημαντι-κό πλεονέκτημα, γιατί ξέρουμε όλοι ξένες γλώσ-σες. Εδώ όμως δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμα το στερεότυπο της χοντρής κυρίας που τραγουδάει στο μπαλκόνι και για αυτό δεν έχουμε αγκαλιά-σει την όπερα ως είδος, παρόλο που το μελόδρα-μα είναι πολύ κοντά στη νοοτροπία μας ως λαού ή ως κοινωνίας.

Βέβαια τις προηγούμενες δεκαετίες η όπερα έφτασε σε τέλμα. Τα έργα του ρεπερτορίου της εί-ναι κυρίως παλιά, από τον 19ο αιώνα. Το ζητούμε-νο λοιπόν ήταν και παραμένει αυτό: να φέρουμε τα έργα πιο κοντά στο σύγχρονο, αλλά και σε ένα μαζικότερο κοινό. Αυτή η αναζήτηση οδήγησε σε μια καινούργια ανακάλυψη του μελοδράματος, μέσα από τη ματιά του σύγχρονου σκηνοθέτη και σκηνογράφου. Τελικά, οι χαρακτήρες της όπερας μας αφορούν ακόμη και σήμερα, αφού αποτε-λούν αρχέτυπα ανθρώπινης συμπεριφοράς, ενώ υπάρχει και η μουσική, που μπορεί πάντα να μι-λήσει με τρόπο ενστικτώδη στον θεατή.

Ναι, η όπερα σαν τρόπος προσέγγισης έχει πλη-σιάσει στο σύγχρονο θέατρο σε επίπεδο σκηνο-θεσίας. Ωστόσο υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά: Το βασικό λεξιλόγιο της όπερας είναι η μουσική. Ο σκηνοθέτης όπερας ψάχνει το δράμα πίσω από τις λέξεις, μέσα στις νότες και αυτό οφείλει να αναδείξει, αλλά και να διδάξει στους ερμηνευ-τές της παράστασης. Ακόμη, το θέατρο -ή του-λάχιστον το σύγχρονο θέατρο- διαφέρει ριζικά από την όπερα στην κλίμακα. Για μια παράσταση όπερας εργάζονται δεκάδες άνθρωποι, οι οποίοι συντονίζονται για μια ζωντανή παράσταση που οφείλει να είναι τέλεια σε όλα τα επίπεδα. Φυ-σικά, αυτά όλα μπορούν να γίνουν και αλλιώς - εξαρτάται από τη νοοτροπία που κουβαλάει κα-νείς και για αυτό εκτιμώ ιδιαίτερα την προσπάθεια του Μύρωνα Μιχαηλίδη να κάνει την όπερα κτή-μα περισσότερου κόσμου.

Τελικά, το σημαντικότερο από όλα είναι τα ίδια τα έργα. Και αυτά είναι τόσο δυνατά και ζωντα-νά, που προκαλούν συναισθήματα στο κοινό ακόμα και μετά από 200 χρόνια. Και στο μέλ-λον, ακόμα και αν αλλάξει τελείως ο τρόπος που προσεγγίζουμε τη σκηνοθεσία της όπερας, θα παίζουμε σίγουρα το κλασικό ρεπερτόριο, όπως τα έργα του Ροσίνι.

Η ζωή του σκηνοθέτη της όπερας είναι λίγο πα-ράξενη. Δεν έχεις ουσιαστικά σταθερή βάση, κλείνεις μια παράσταση σε κάποιο μέρος του κό-σμου, δουλεύεις έναν χρόνο στην προετοιμασία της παράστασης, πηγαίνεις εκεί έξι εβδομάδες πριν από την πρεμιέρα, μένεις σε ένα διαμέρισμα που πρέπει να γίνει σπίτι σου για λίγο καιρό, αρ-χίζεις τις πρόβες, καθημερινά, όλη μέρα με τους ηθοποιούς, τους μουσικούς, τους τεχνικούς, δένεσαι, τσακώνεσαι, δουλεύεις εντατικά για να φτάσει η πρεμιέρα, οπότε και τελειώνουν όλα και ξεφουσκώνουν κάπως απότομα. Σαν οργασμός. Και λίγες μέρες μετά φεύγεις και αρχίζεις από την αρχή, κάπου αλλού, με άλλους συνεργάτες, ανεβάζοντας κάποιο άλλο έργο.

Ο Ροσίνι, του οποίου τη ‘Σταχτοπούτα’ ανεβά-ζουμε στη Λυρική, είναι ένας μετρ του χιούμορ. Οι χαρακτήρες του είναι γνήσια αστείοι, χωρίς να γίνονται μπουφόνοι, διατηρούν μια ισορροπία σπάνια, ειδικά στο πλαίσιο της όπερας. Η ‘Στα-χτοπούτα’ του βασίζεται στο γνωστό παραμύθι, αλλά υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές. Το μα-γικό στοιχείο υπάρχει πολύ λιγότερο, η ηρωίδα του αντανακλά την επιρροή του Διαφωτισμού, η πρωταγωνίστρια αντιμετωπίζει δυσκολίες και κακουχίες στη ζωή της, δεν υπάρχει όμως καλή νεράιδα, το θαύμα που εξυψώνει την ηρωίδα δεν προέρχεται από έναν από μηχανής θεό, εί-ναι αποτέλεσμα της ακεραιότητας και της πίστης της Σταχτοπούτας στις αξίες και τα ιδανικά της. Και για αυτό νομίζω ότι η παράσταση έχει πολλά πράγματα να μας πει ακόμα και σήμερα. Ή, μάλ-λον, ειδικά σήμερα.

Κείμενο: Γιάννης Μαυρογιώργος / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

Η όπεραείναι οργασμός!

35 25 - 31.10.2013

Η οικονομική κρίση έφερε νέες διαστάσεις στη γραμμική πρόοδο με την οποία αντιλαμ-βανόμασταν την εξέλιξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και γενικότερα της κοινωνικής

ευημερίας. Η μεταπολίτευση και η πορεία εδραί-ωσης του κράτους δικαίου, σε συνδυασμό με την εδραίωση της ευρωπαϊκής προοπτικής ειρήνης, ασφάλειας και οικονομικής ανάπτυξης, δημιούρ-γησαν, όχι αναίτια, την εικόνα της διαρκούς προ-όδου και ενδυνάμωσης των δικαιωμάτων μέσα από διεκδικήσεις και υποχωρήσεις της κρατικής εξουσίας. Η χοντροκομμένη αυτή γενίκευση έχει ορισμένα ερείσματα στην αντικειμενική τουλάχι-στον διαπίστωση ότι ούτε πόλεμος ούτε μαζική φτώχεια και λιμός έπληξαν την Ελλάδα και τη Δυ-τική Ευρώπη κατά την περίοδο αυτή, ενώ αντίστοι-χα πολλές κατακτήσεις δικαιωμάτων έμοιαζαν δεδομένες και παγιωμένες μέσα από την ασφά-λεια που προσφέρει η ενσωμάτωση στον κατάλο-γο των συνταγματικών «ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων», αλλά και διεθνών συνθηκών και μηχανισμών εποπτείας.

Αν κάποιος επιχειρήσει να αποτυπώσει την έκταση των δικαιωμάτων στη συγχρονία και την προβάλει στον άξονα του χρόνου, θα διαπιστώσει όντως μια εξελικτική πορεία διακλάδωσης και εμπλουτι-σμού από το 1974 μέχρι πρόσφατα, ανεξάρτητα από τις τάσεις παραβίασης των δικαιωμάτων (βλ.

αστυνομική βία και αυθαιρεσία), και ισχυρές νη-σίδες αντίστασης στη δικαιοκρατία (βλ. δικαιώ-ματα των μειονοτήτων). Το ξέσπασμα της κρίσης από το 2009 επέφερε μια διαφορετική πορεία της εξέλιξης αυτής. Η διχοτόμηση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων μοιάζει να αμβλύνεται αναπάντεχα, όχι γιατί αλλάζει το θεωρητικό πρό-ταγμα που τα θέλει διαφοροποιημένα: καθώς η ένδεια οικονομικών πόρων απαιτεί «θυσίες», μια συστοιχία ουσιαστικών και δικονομικών εγγυή-σεων των δικαιωμάτων υποχωρεί, υποτασσόμενη στο αγοραίο επιχείρημα «του κόστους».

Σταδιακά, αλλά με γοργούς ρυθμούς, αν αντιλη-φθεί κανείς ότι η υποχώρηση επισυμβαίνει μέχρι σήμερα σε μόλις τέσσερα χρόνια, κυβέρνηση, νομοθέτης και δικαστές κατεδαφίζουν ό,τι έχει οικοδομηθεί. Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα υφίστανται πιέσεις από μία οριζόντια δυναμική: τον κανόνα δικαίου τείνει να αντικαταστήσει η απόφαση, τη διαδικασία δημοκρατικής συζήτη-σης ο αιφνιδιασμός. Αλλά και οι θεσμοθετημέ-νοι κανόνες δικαίου αντικαθίστανται από άλλους κανόνες που «νομοθετούνται» με πράξεις νομο-θετικού περιεχομένου, με εργαλειακά αυτονομι-μοποιούμενες διαδικασίες που δεν συνάδουν με το Σύνταγμα. Τέλος, μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι οι μεταβολές συρρίκνωσης στη μέχρι το 2009 πορεία προόδου αφήνουν χωρίς περιε-χόμενο πολλές από τις διατάξεις του ίδιου του Συντάγματος ως προς την εγγύηση των ατομικών

και κοινωνικών δικαιωμάτων. Οι έννοιες «κράτος δικαίου» και «συνταγματική κατοχύρωση των δι-καιωμάτων» αρχίζουν και υφίστανται τέτοια φθο-ρά στον δημόσιο λόγο, με αίτιο και αποτέλεσμα τη φθορά των ίδιων των θεσμών και των κανόνων.

Η χαρτογράφηση των δικαιωμάτων σήμερα στην Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει εργαλείο κατα-νόησης των μεταβολών που συντελούνται σε πολιτικό και θεσμικό επίπεδο. Η αποτύπωση των ατομικών, πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων σε μία ποιοτική αποτίμηση του πε-ριεχομένου τους σε σχέση με τις διεκδικήσεις και τις κατοχυρωμένες εγγυήσεις και κυρίως τη διακινδύνευση των αντίστοιχων έννομων αγαθών, μπορεί να αποκαλύψει τη γύμνια του επιχειρήμα-τος που υποστηρίζει την υποχώρηση των δικαιω-μάτων λόγω κόστους και να προβάλει ακριβώς το αντίθετο: ότι η παραβίαση και η υποχώρηση των δικαιωμάτων έχει δυσανάλογο οικονομικό κόστος για το κράτος και για την κοινωνία, το αν-θρώπινο δυναμικό της και τις θεσμικές σχέσεις που έχουν οικοδομηθεί στη λογική και προοπτική του δημοκρατικού ελέγχου.

*Ο Κωστής Τσιτσελίκης είναι αναπληρωτής κα-θηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και πρό-εδρος της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Κείμενο: Κωστής Τσιτσελίκης

Δικαιώματα σε κίνδυνο

36

Το «Εργο: Αθήνα» είναι ένα πρόγραμμα που υλοποιείται από τον Δήμο Αθηναίων και την Εταιρεία Ανάπτυξης και Τουρι-στικής Προβολής Αθηνών με πρωτοβουλία του δημάρχου κ.

Γιώργου Καμίνη, με σκοπό να κάνει την πόλη ελ-κυστικότερη για τους κατοίκους, αλλά και για τους επισκέπτες της. Το όραμα για την πρωτεύουσα είναι η διαρκής εξέλιξή της προκειμένου να παραμείνει μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή μητρόπολη, στόχος που μπορεί να επιτευχθεί μέσα από μια έξυπνη, βιώσι-μη, χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη, με κύρια χαρα-κτηριστικά την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεο-νεκτημάτων της Αθήνας και την αντιμετώπιση των προκλήσεων που έχουν οξυνθεί λόγω των κρίσιμων κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών.

Ο Δήμος αναγκάστηκε να αναπροσδιορίσει όχι μόνο τις προτεραιότητές του, αλλά και να υπερβεί τον ρόλο του προκειμένου να αντιμετωπίσει τις συ-νέπειες της κρίσης και τις νέες ανάγκες των πολι-τών. Το «Εργο: Αθήνα» είναι ένα σχέδιο που απο-σκοπεί στη βελτίωση των δομών της πόλης τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, μέσω του σχεδιασμού, προγραμματισμού και υλοποίη-σης αναπτυξιακών έργων. Το πρόγραμμα, που αυτή τη στιγμή συγχρηματοδοτείται από δύο ευρωπαϊκά ταμεία (ΕΤΠΑ και ΕΚΤ) μέσω του ΕΣΠΑ 2007-2013 και ο συνολικός προϋπολογισμός του φτάνει τα 164.803.762 ευρώ, έχει ως βασική αποστολή να αναστρέψει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης,

να δημιουργήσει ένα δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας και προστασίας, ενώ παράλληλα να ενισχύσει την οικονομική δραστηριότητα και να συμβάλει στην αύξηση των θέσεων εργασίας. Ταυτόχρονα, στο πρόγραμμα εντάσσονται έργα που αποσκοπούν στον εξωραϊσμό της Αθήνας και στην καλύτερη λει-τουργία της.

Η χρηματοδότηση του «Εργο: Αθήνα» εξασφαλί-στηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με τις συντο-νισμένες προσπάθειες του Δήμου Αθηναίων στο τέλος του 2012. Ηδη -σε λιγότερο από έναν χρόνο- έχει ωριμάσει και δρομολογηθεί το 30% των έργων, ενώ το υπόλοιπο 70% είναι έτοιμο να ενταχθεί άμε-σα και αυτό στο ΕΣΠΑ 2007-2013. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό έργων τα οποία στοχεύουν στη βελτίωση της ζωής των δημοτών σε πολλά επίπεδα. Οι άξονες είναι τέσσερις:

1. Βελτίωση της Ανταγωνιστικότητας και της Επιχειρηματικότητας: Για την ενίσχυση των κλάδων αιχμής της τοπικής οικονομίας -οι οποίοι προωθούν την καινοτομία, την ανταγωνιστικότητα και ενισχύουν την απασχόληση, κυρίως των νέων- προβλέπεται η αξιοποίηση σημαντικών υποδομών του κέντρου της Αθήνας (ανακαίνιση και επισκευή κτιρίων) με στόχο τη μετατροπή τους σε «φυτώρια» επιχειρηματικότητας με επίκεντρο τις νέες τεχνολο-γίες. Παράλληλα, έχουν σχεδιαστεί δράσεις για την ανάπτυξη και προώθηση του τουριστικού προϊό-ντος της Αθήνας με άξονες τον συνεδριακό τουρι-σμό και τα ταξίδια του Σαββατοκύριακου.

2. Βελτίωση της Ποιότητας Ζωής: Εργα τα οποία αποσκοπούν στην ποιοτική αναβάθμιση της καθημερινότητας του δημότη, όπως για παράδειγ-μα η βελτίωση των μετακινήσεων των κατοίκων, η αναβάθμιση των παρεχόμενων κοινωνικών υπηρε-σιών και η εφαρμογή «πράσινων» πρακτικών σε δομές και κεντρικά σημεία της πόλης.

3. Αναζωογόνηση του Αστικού Ιστού: Πρόκειται για ολοκληρωμένες παρεμβάσεις στον αστικό ιστό της πόλης μέσω αναπλάσεων, βελτι-ώσεων και ανακτήσεων δημόσιων χώρων. Εχουν σχεδιαστεί έργα για την αισθητική αναβάθμιση κοινόχρηστων χώρων, την προστασία και ανάδει-ξη του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος της πόλης, την αναβάθμιση υπηρεσιών καθαριότητας, την αποκατάσταση υποβαθμισμένων περιοχών και γενικότερα δράσεις που αποσκοπούν στη βιώσιμη ανάπτυξη της πόλης.

4. Διαχείριση της Κοινωνικής Κρίσης: Επενδύσεις για την αξιοποίηση της κοινωνικής οικονομίας και της κοινωνικής επιχειρηματικότη-τας, καθώς και της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Δράσεις με στόχο την καταπολέμηση της ανεργί-ας, την κοινωνική ένταξη και τη στήριξη ευάλωτων κοινωνικά ομάδων.

*Ο Αλέξης Γαληνός είναι διευθύνων σύμβουλος της Εταιρείας Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβο-λής Αθηνών (ΕΑΤΑ).

Κείμενο: Αλέξης Γαληνός

Εργο: Αθήνα!

37 25 - 31.10.2013

«Από ό,τι φαίνεται μέχρι τώρα είναι μια παράσταση που απα-σχολεί και προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις... Αυτό ξεκινάει φυσικά από το κείμενο, που εί-ναι αρκετά ερεθιστικό και δεν

χαϊδεύει αυτιά», μας λέει ο Παντελής Δεντάκης, σκηνοθέτης της παράστασης «Ο Μουνής», η οποία βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου και θα βρίσκεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου μέχρι και τις 15 Δεκεμβρίου.

Η ιστορία αφορά ένα χωριό της ελληνικής επαρ-χίας στη δεκαετία του ’80 και τους κατοίκους του, αλλά τίποτα μέσα στο έργο δεν είναι απλώς ηθογραφία, όπως το αντιλαμβάνεται ο Παντελής Δεντάκης: «Η παράσταση αγγίζει πολύ ευαίσθη-τες χορδές του Ελληνα, ειδικά σε μια εποχή όπου όλοι αναζητούμε τις ευθύνες μας στην κοινωνία και πολλές φορές επαινούμε τους εαυτούς μας για να διώξουμε τις ενοχές».

Τους ρόλους ενσαρκώνουν πέντε νέοι ηθοποιοί της ομάδας «Ω² - 4Frontal», απόφοιτοι της δρα-ματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών που ουσι-αστικά προσέγγισαν τον Παντελή για να ανεβά-σουν μαζί το διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου. «Ηθελα πολύ να δουλέψω με νέους ηθοποιούς. Βέβαια στην αρχή είχα ενδοιασμούς για το διήγη-μα, γιατί, αν και είναι εξαιρετικό στην ανάγνωση, θεωρούσα ότι έχει δυσκολίες στη θεατρικότητά

του λόγω των πολλών ιστοριών που μαζί κινούν την αφήγηση. Πραγματικά με βοήθησαν τα παι-διά με τον ενθουσιασμό τους και μπορώ να πω ότι το μερίδιο της δραματοποίησης και της σκηνικής υλοποίησης ανήκει σε αυτά».

Με βασικό πυρήνα τη βία, οι ηθοποιοί Σταύρος Γιαννουλάδης, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Κου-τσιούμπα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Αριστέα Σταφυ-λαράκη αφηγούνται ιστορίες που συμβαίνουν σε μια κλειστή κοινωνία μολυσμένη από τις προκα-ταλήψεις, τη χαιρεκακία, το κουτσομπολιό, τους ψυχαναγκασμούς. Ενα παραλίγο φονικό του Αργύρη του κοντοκουρεμένου, ένας βιαστικός γάμος του Κωστή του ανάπηρου με την Κωλα-θηνά, μια τελετή ενηλικίωσης του μικρού Λαζάρ του γιου του Μπερδούλια, ένα αφτί στο σκοινί της μπουγάδας της Παντζάραινας και η μεγάλη απόφαση της τσαχπίνας της Ανθής συνθέτουν το σκηνικό του παράξενου «Μουνή», που τίποτα δεν παρακολουθεί, αλλά όλα τα έχει ζωγραφι-σμένα στα χάρτινα τραπεζομάντιλα της ταβέρνας που καλύπτουν τους τοίχους της σκηνής. Ολοι ξέρουν, αλλά όλοι σιωπούν... Αλλωστε όλα λύ-νονται με ξύλο πίσω από κλειστές πόρτες ή χο-ρεύοντας ένα «λεβέντικο» τσάμικο στην κεντρική πλατεία του χωριού. Σημασία έχει να διατηρούμε τα παρατσούκλια...

«Η παράσταση δεν επαινεί τον άνθρωπο. Αντί-θετα τον φέρνει αντιμέτωπο με τα σκοτεινά του

χαρακτηριστικά. Ακόμα και οι ηθοποιοί ανέσυ-ραν σκοτεινά τους σημεία κατά τη διάρκεια των προβών. Και η βία του χωριού είναι τα χαρακτηρι-στικά του ‘Ελληνάρα’, είναι η βία της σημερινής κοινωνίας, η κρατική βία, ο φασισμός», εξηγεί ο Παντελής Δεντάκης τον συλλογισμό του πάνω στο έργο. «Δεν μπορείς μέσα από το Θέατρο να μη μεταφέρεις τον προβληματισμό σου, την ανά-γκη για διάλογο. Είναι θέμα κινητοποίησης. Για μένα αυτό είναι επιτυχία».

Επανάληψη, μαύρο χιούμορ, φόβος, αδιέξοδο... Και τότε νιώθεις εσύ εγκλωβισμένος στο «μικρό χωριό». Και τότε είσαι εσύ που θέλεις να φύ-γεις... «Δεν ήθελα να κρύψω πουθενά τη βία», καταλήγει ο Παντελής Δεντάκης, «αλλά ήθελα να την καταδείξω περισσότερο υποσυνείδητα με τον συμβολισμό και την υπερβολή. Η κίνηση της Αγγελικής Στελλάτου βοήθησε πολύ σε αυτό. Ακόμα και το γυμνό που εξελίσσεται μετά τη σκη-νή του γάμου έχει αυτόν τον σκοπό: να δημιουρ-γήσει αμηχανία στον θεατή, ο οποίος επιδιώξαμε να είναι συνυπεύθυνος σε αυτή την παράσταση και ως θύμα που δέχεται βία και ως θύτης που την ασκεί. Το τελικό ερώτημα είναι το εξής: ‘Εσύ τι θα κάνεις μέσα σε αυτό το σάπιο περιβάλλον;’ Είναι η στιγμή που οφείλουμε όλοι να απαντήσουμε θαρραλέα στα ερωτήματα».

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Ιστορίες βίας

38

Το Moosend το βρήκα μπρο-στά μου πρόσφατα ψάχνο-ντας για μια πλατφόρμα που θα μου επέτρεπε να στέλνω μαζικά newsletter για επαγ-γελματικούς σκοπούς. Αφού

πρώτα πέρασα μια βόλτα από τους κολοσσούς του χώρου -και το «αλμυρό» τους τιμολόγιο-, θυ-μήθηκα την ελληνική υπηρεσία για την οποία είχα ακούσει τα καλύτερα λόγια. Γράφτηκα συνδρο-μητής, ξεκίνησα να τη δοκιμάζω και πραγματικά εντυπωσιάστηκα από τις δυνατότητες και τις τιμές της. Αποφάσισα λοιπόν ότι έπρεπε να μιλήσω με τον Παναγιώτη Μελισσαρόπουλο (δεξιά στη φωτό), υπεύθυνο για το business development και συνιδρυτή του Moosend.

Ο ίδιος προτιμάει να αποκαλείται Business Dude της επιχείρησης, χαρακτηρισμός που καταλαβαί-νω πως του ταιριάζει απόλυτα όταν ξεκινάμε να μιλάμε για τις τάσεις του κλάδου λίγο έξω από τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι. Μου εξηγεί ότι το 2012 εστάλησαν περίπου 3,3 δισ. emails ανά τον κόσμο και η πρόβλεψη για

το 2016 είναι ότι θα φτάσουν τα 4,3 δισ. Την ίδια στιγμή ένας απλός χρήστης μέχρι το 2014 θα λαμβάνει περίπου 9.000 emails ετησίως στο inbox του. Οπότε το να δημιουργήσει μια υπηρε-σία που να βοηθάει στην αποστολή και διαχεί-ριση newsletter ήταν σίγουρα μεγάλη πρόκληση, τόσο για τον ίδιο όσο και για την ομάδα του. «Στην προσπάθειά μας λάβαμε ως παράδειγμα άλλες υπηρεσίες που υπάρχουν διεθνώς σε αυ-τόν τον κλάδο. Καταφέραμε ωστόσο να διαφο-ροποιηθούμε τόσο στο κομμάτι της εμπειρίας του χρήστη, όσο και στις προσφερόμενες υπηρεσίες και πληροφορίες που μπορεί να λάβει κανείς ύστερα από κάθε αποστολή», λέει ο Παναγιώτης.

Για να αφοσιωθεί πλήρως στην κατασκευή της πλατφόρμας, αποφάσισε να αφήσει πίσω του τον χώρο των κατασκευών στον οποίο δραστηριοποι-ήθηκε για έξι χρόνια. Πήρε μαζί του δύο «αφανείς ήρωες», όπως τους περιγράφει, «προγραμματιστές δηλαδή που έχουν ξενυχτήσει για το Moosend μή-νες ολόκληρους, μέχρι να είναι σε θέση να διατε-θεί προς χρήση σε πελάτες». Την ομάδα συμπλη-ρώνει η Σοφία Αναδιώτου (αριστερά στη φωτό), η

οποία έχει αναλάβει τη διεύθυνση πωλήσεων της πλατφόρμας σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ολοι μαζί έχουν συγκροτήσει μια πολύ δυνατή startup, που «έχει καταφέρει να είναι κερδοφόρα από τον πρώ-το χρόνο λειτουργίας της». Οταν το ακούω, αυτό-ματα το μυαλό μου πηγαίνει στην BugSense, μια άλλη ελληνική startup, που είχε καταφέρει να είναι εξαρχής κερδοφόρα και πρόσφατα πουλήθηκε στην εισηγμένη στον Nasdaq, Splunk.

Οσον αφορά τους πελάτες τους, αυτοί προέρχο-νται κυρίως από την Ελλάδα, αφού η επαφή μαζί τους είναι πιο εύκολη και άμεση. Παρόλα αυτά, ο τζίρος τους στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό σε εται-ρείες του εξωτερικού με έδρα τη Βόρεια Ευρώπη, την Κύπρο, την Ινδία, την Κίνα και την Αμερική. Για αυτό και στα επόμενα σχέδιά τους είναι η ανάπτυξη των αγορών του εξωτερικού, που δείχνουν μεγαλύ-τερη εξοικείωση με το αντικείμενο και η στρατηγική τους εστιάζει πολύ στο email newsletter, καταλήγει ο Παναγιώτης. Μίλησε κανείς για εξωστρέφεια;

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Email από τον τόπο σου

39 25 - 31.10.2013

Μίλα αργά για να σε καταλαβαίνουν αυτή την εβδομάδα, Κριέ. Το μυαλό σου τρέχει με απίστευτες ταχύτητες, που ο υπόλοιπος κόσμος είναι δύσκολο να ακολουθήσει. Και όσοι δεν καταλαβαίνουν γίνο-νται επιθετικοί πολλές φορές. Κατά τα άλλα, μην ξεχνάς να ακολου-θείς το ένστικτό σου, γιατί και αυτό φαίνεται να είναι σε καλή φόρμα.

Θα έχεις μια τάση προς τα μπάχαλα, Ταύρε, αυτή την εβδομάδα. Θα θέλεις να πας από Χαλάνδρι μέχρι Πετρούπολη, με μοναδικό σκοπό να ακούσεις την καλύτερη ατάκα για χυλόπιτα. Θα ψάχνεις με μανία να τρίψεις το γκομενάκι στα μούτρα του πρώην. Μπάχαλα, Ταύρε, ζήτω τα μπάχαλα.

Συγκεντρώσου, Δίδυμε! Κάθεσαι στο τραπεζάκι και κοιτάς πόσο καλά ανακατεύεις τον αφρό του καπουτσίνο, ενώ από μπροστά σου κάνουν παρέλαση ο έρωτας της ζωής σου, ο μελλοντικός σου ερ-γοδότης και ο λαχειοπώλης που έχει το τυχερό χαρτάκι που αξίζει εκατομμύρια.

Θυμάσαι τότε που ήσουν τυχερός, Καρκίνε; Ξέχασέ το και άφησέ το ξεχασμένο μέχρι να σου πω. Καλύτερα να μη σηκώνεις καν τα τηλέφω-να, για χρωστούμενα θα σε θέλουν. Και μη βγαίνεις έξω από το σπίτι σου, εκτός αν είναι να πάρεις τροφή και τσιγάρα. Θα τελειώσει κάποτε, Καρκίνε, σου το υπόσχομαι. Δεν ξέρω πότε, αλλά θα τελειώσει.

Μετακινήσεις βλέπω στο σπίτι, Λέοντα. Και πρόσεξε, δεν γράφω με-τακομίσεις, μετακινήσεις γράφω. Κάποιος συγκάτοικος ή γκόμενος ή συγγενής θα τα μαζέψει και θα φύγει - και δεν θα φύγει αναγκα-στικά νύχτα. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να φροντίσεις να είσαι έγκαιρα ενήμερος. Δεν είναι και εύκολο σε μία ημέρα να βρεις νέο συγκάτοικο, ή γκόμενο, ή συγγενή.

Θυμήσου αυτή την ξεχασμένη από καιρό ερωτική κατάσταση που ποτέ δεν σε προβλημάτισε, Παρθένε. Επιστρέφει για δεύτερο γύρο. Θα μπεις στον πειρασμό, σου το λέω, αλλά να θυμάσαι ότι είναι στο χέρι σου τελικά αν θα ενδώσεις. Είσαι επιρρεπής στην κολακεία, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση καλό είναι να το σκεφτείς λίγο παραπάνω.

Τον νου σου στα οικονομικά, Ζυγέ. Κάνε τον ισολογισμό σου για τον μήνα. Το πιο πιθανό να ανακαλύψεις ότι ο καφές που πίνεις τώρα καθώς διαβάζεις τα ζώδια να είναι τα τελευταία 3 ευρώ που είχες για πολλές ημέρες ακόμα. Δεν θέλω να σε τρομάξω, γιατί είναι ωραίος καφές, αλλά λίγη προσοχή χρειάζεται.

Πρόσεχε σε τι καβγάδες μπαίνεις, Σκορπιέ. Πολλοί θα σου βγουν σε καλό, για άλλους όμως θα αποδειχθεί ότι έπρεπε να αρχίσεις να τρέχεις με την πρώτη μυρωδιά κινδύνου. Καλύτερα κράτα δυνάμεις για ό,τι δημιουργικές ασχολίες έχεις, μια και θα έχεις τρελή όρεξη για τέτοια πράγματα.

Γίνε αόρατος τη Δευτέρα, Τοξότη. Ειδικά αν δουλεύεις γίνε σού-περ αόρατος. Αν θυμάσαι τίποτα τεχνικές από τον στρατό, εφάρ-μοσέ τες όλες. Μουντά χρώματα, όχι πολλές φωνές, ελάχιστη συμμετοχή σε συζητήσεις. Εξαφανίσου μέσα στο πλήθος. Αν σε βρουν, θα ξεχάσεις για καιρό πώς είναι να κάνεις διαλείμματα.

Πώς πάνε τα πράγματα, Αιγόκερε; Νιώθεις να πιέζεσαι από την κωλοκατάσταση; Μήπως είναι ώρα να πας μερικά βήματα πίσω και να εκτιμήσεις εκ νέου προς τα πού πηγαίνει η ζωή σου; Οχι; Θέλεις μόνο να βγαίνεις και να πίνεις; Τι να πω. Ισως είναι και αυτό μια κάποια λύση.

Εχεις αφήσει δουλειές ατελείωτες, Υδροχόε, και δεν είναι του στιλ σου. Ειδικά όταν πρόκειται για γκομενικά, που έτσι ή αλ-λιώς μια λύση πάντα βρισκόταν. Τώρα όμως φαίνεσαι να έχεις κολλήσει πάνω στο κρεβάτι παρέα με τον λάθος άνθρωπο. Αξί-ζει το σεξ τόσο μπέρδεμα; Μην απαντήσεις γρήγορα, αλλά απά-ντησε σωστά.

Πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε, σωστά, Ιχθύ; Λάθος. Πρώτα σκεφτόμαστε και μετά πράττουμε. Κάτσε λοιπόν λίγο ήσυχος, ασχολήσου με κάτι που δεν απασχολεί πολύ τον εγκέφαλο και καθάρισε τις σκέψεις σου για να αντιμετωπίσεις τις νέες προκλή-σεις. Και όταν έρθει η ώρα θα θριαμβεύσεις.

Πλανήτης ΑθήναΚωνσταντίνος Σινάτρα

Η ταμπέλα πάνω στην παλιά ξύλινη πρόσοψη του μαγα-ζιού γράφει: “Mures Feles et Tintinnabulum” (σσ. Τα ποντί-κια, οι γάτες και το κουδουνά-κι). Στο καρτελάκι με τις ώρες

και ημέρες λειτουργίας διαβάζεις: “I don’t like Mondays”. Δεν θέλεις περισσότερα για να συμπε-ράνεις ότι πρόκειται για ένα ιδιαίτερο μαγαζί.

Μπαίνοντας μέσα η ατμόσφαιρα, οι μυρωδιές και τα αντικείμενα σε κάνουν να πιστεύεις ότι βρί-σκεσαι σε ένα από τα μαγαζάκια του Χόγκσμιντ, του μαγικού χωριού όπου σύχναζε ο Χάρι Πότερ. Υπεύθυνη για όλη αυτή τη μαγεία είναι η Αθηνά Δρακοπούλου, η οποία πριν από περίπου δέκα χρόνια τελείωσε Γραφιστική στη Βακαλό, ερ-γάστηκε ως διακοσμήτρια βιτρινών και τελικά ακολούθησε το όνειρό της μόνο όταν η κρίση χτύπησε και τη δική της πόρτα. «Το 2009 έμεινα άνεργη και έτσι βρήκα τον χρόνο να κάνω αυτό που πραγματικά επιθυμούσα... Να κατασκευάζω δικά μου αντικείμενα και κοσμήματα. Ξεκίνησα σιγά σιγά δουλεύοντας στο σπίτι, ώσπου τελικά χρειάστηκα έναν μικρό χώρο για να μπορεί ο κό-σμος να βλέπει τη δουλειά μου».

Ο χώρος αυτός βρέθηκε στον αριθμό 80 της οδού Βεΐκου στο Κουκάκι και με αφορμή το «Εκ-

κρεμές του Φουκό» και τον μύθο του Αισώπου για το «Συμβούλιο των ποντικών» ονομάστηκε Tintinnabulum (σσ. κουδουνάκι). Εκεί, σε ένα υπέ-ροχο οίκημα του ’30 όπου για πάνω από μισό αι-ώνα στεγαζόταν ένα εργαστήριο ξυλογλυπτικής, η Αθηνά στέγασε το δικό της εργαστήριο και κατά-στημα. «Με θυμάμαι να στέκομαι σαν χαζή μπρο-στά σε αυτή την υπέροχη πρόσοψη ενός κατά τα άλλα μισοκατεστραμμένου μαγαζιού. Κοιτάζοντας μέσα είδα το χάος, αλλά και ένα υπέροχο πάτωμα σε έναν εν δυνάμει υπέροχο χώρο».

Η μάχη με το χάος κράτησε επτά ολόκληρους μήνες. «Ηθελα να σώσω όσο περισσότερα μπο-ρούσα από το παλιό εργαστήριο. Ακόμα και τις σημειώσεις που κράταγαν οι δύο γλύπτες στους τοίχους με μολύβι. Ο ένας από αυτούς μάλιστα περνούσε και με έβλεπε. Ηταν πολύ χαρούμενος. Εγώ φρόντιζα το παλιό του μαγαζί και αυτός εμέ-να. Μου έφερνε πορτοκαλάδες, τυρόπιτες... Εφυγε πριν από έναν χρόνο από τη ζωή, αλλά ευτυχώς πρόλαβε να το δει έτοιμο!»

Ετσι η Αθηνά έκανε στο παλιό οίκημα αυτό που της αρέσει να κάνει στα παλιά αντικείμενα. Το μεταποίησε, σεβόμενη απόλυτα την ιστορία και τη φινέτσα του, κάνοντάς το μάλιστα ακόμα πιο ελκυστικό. Αν περάσεις απέξω και το πετύχεις ανοιχτό είναι αδύνατον να μην μπεις. Αν είναι

κλειστό, σίγουρα θα κολλήσεις το πρόσωπό σου στο τζάμι. «Το καλύτερό μου είναι να καθαρίζω το πρωί τα ίχνη των περαστικών που προσπάθη-σαν να κοιτάξουν μέσα. Το μαγαζί αυτό είναι μια μικρογραφία του σπιτιού μου, ένα κομμάτι του εαυτού μου. Είμαι εγώ. Καταλαβαίνεις λοιπόν τη χαρά μου όταν βλέπω ότι ο κόσμος το αγκαλιά-ζει. Ενα πρωί ήρθε μια μεγάλη κυρία που δεν γνώ-ριζα και μου χάρισε το νυφικό της. ‘Μου αρέσει πολύ ο χώρος σου και πιστεύω ότι θα ταίριαζε εδώ’, μου είπε. Τόσο απλά...»

«Σαφώς και με ενδιαφέρει η εμπορική επιτυχία του μαγαζιού», παραδέχεται η Αθηνά, «αλλά ακόμα σημαντικότερο είναι να έρχομαι σε επαφή με άλ-λους ανθρώπους. Για αυτό και κάθε μήνα διοργα-νώνω ένα tea party! Οι δύο μεγάλες μου αγάπες είναι οι χειροκατασκευές και το να περιποιούμαι τον κόσμο», μου λέει γεμίζοντας το φλιτζάνι μου με τσάι μέντας. «Και οι δύο παππούδες μου είχαν καφενεία, που συμπτωματικά είχαν και τα δύο το όνομα ‘Καλή Καρδιά’», θυμάται. «Ισως από εκεί να το έχω πάρει. Στα tea parties κερνάω φίλους και περαστικούς καφέ, τσάι και βουτήματα. Αράζου-με και τα λέμε. Είναι και αυτό ένας τρόπος για να γεμίζουμε οι άνθρωποι μέχρι να περάσουν τα δύ-σκολα. Είναι ωραίο να μπορείς να κάνεις κάποιον χαρούμενο, έστω και κερνώντας τον ένα τσάι».

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

Χειροποίητη μαγεία

41 25 - 31.10.2013

Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικών Συντακτών (ΠΣΑΤ) διοργάνωσε την περασμένη Δευτέρα τη 16η ετήσια τελετή απονομής Δημοσιογραφικών Βραβείων για να τιμήσει τους αθλητικούς συντάκτες που ξεχώρι-σαν με τα ρεπορτάζ τους κατά τη χρονιά που πέρασε. Σε αυτό το πλαίσιο, τα κανάλια Novasports απέσπα-σαν μια σημαντική διάκριση, καθώς τιμήθηκαν με το βραβείο ΕΔΟΕΑΠ - Πάνος Γεραμάνης για το ντοκι-μαντέρ “Legend Stories”, το οποίο ήταν αφιερωμένο στα ντέρμπι των «αιωνίων» αντιπάλων, αλλά και στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση των δεκαετιών 1960

και 1970. Ο διευθυντής των Novasports Γιάννης Φουρνάρος, ο οποίος παρέλαβε το βραβείο μαζί με τη συντακτική ομάδα, δήλωσε σχετικά: «Αυτή η δου-λειά έγινε με πολλή αγάπη, κυρίως προς τους ήρωες μιας άλλης εποχής. Οπότε καταλαβαίνετε ότι ήταν πολύ όμορφο το συναίσθημα που νιώσαμε όταν ένα μεσημέρι σε έναν κινηματογράφο καλέσαμε τους πο-δοσφαιριστές του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ και τους επαγγελματίες δημοσιογράφους, οι οποίοι κάλυπταν τότε τα δρώμενα και παρουσιάσαμε αυτό το ντοκιμαντέρ».

Ειδική διάκριση

Για εκλεκτικούς

Καινοτομία τώρα!

Λεπτό και ισχυρόΤο λεπτότερο smartphone στον κόσμο, το Huawei Ascend P6, φέρνει στους πελάτες της αποκλειστικά η COSMOTE. Το κινητό βραβεύτηκε ως το Καλύτερο Προϊόν για το 2013-2014 από την Ευρωπαϊκή Ενω-ση Εικόνας και Ηχου και απευθύνεται στους λάτρεις του design και της τεχνολογίας. Το ύψος του είναι 6,18 χιλιοστά και το βάρος του δεν ξεπερνάει τα

120 γραμμάρια. Το Ascend P6 διαθέτει τετραπύρηνο επεξεργαστή 1,5 Ghz, οθόνη υψηλής ευκρίνειας 4,7 ιντσών και «τρέχει» με λειτουργικό Android 4.2. Τέ-λος, η συσκευή έχει δύο κάμερες, μία 8 MP στο πίσω μέρος και μία 5 MP στο μπροστινό, για φωτογραφίες με απίστευτη λεπτομέρεια, ακόμα και σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού.

Τα Εverest μειώνουν τον ΦΠΑ των προϊόντων τους και σου προσφέρουν άφθονες επιλογές σε χαμηλότερες τιμές. Μπορείς να συνεχίσεις να απολαμβάνεις τον εκλεκτό cappuccino από το χαρμάνι Fine Brazilian Blend (ένα μείγμα κόκκων καφέ από τις ποικιλίες arabica και robusta) με ένα ευρώ ή freddo cappuccino με 1,30 ευρώ, από τις πιο εκλεκτές ποικιλίες καφέ.

Το 2ο Athens Startup Weekend University -μέρος του θεσμού του Startup Weekend, ενός παγκόσμιου μη κερδοσκοπικού οργανισμού που προωθεί την επιχει-ρηματικότητα των νέων και ενθαρρύνει την καινοτο-μία- πραγματοποιήθηκε από τις 18 έως και τις 20 Οκτωβρίου στο HUB Events, με την Coca-Cola να είναι ο επίσημος χορηγός του θεσμού.

Κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης, οι συμμετέχοντες σχημάτισαν ομάδες με άτομα που μόλις είχαν γνωρί-σει για να αναπτύξουν ένα πετυχημένο επιχειρηματικό πλάνο υπό την καθοδήγηση ειδικών από τον χώρο των επιχειρήσεων, του marketing και της πληροφορι-κής. Ανάμεσα σε αυτούς, βρέθηκαν και εκπρόσωποι της Coca-Cola, οι οποίοι ανέδειξαν τον ρόλο της και-νοτομίας στην 127ετή ιστορία της εταιρείας και μποι-ράστηκαν τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους.

42Αγορά

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Οι νέοι επιστήμονες έχουν πλέον έναν σύμμαχο στην προσπάθειά τους να αναπτύξουν τις επιχειρηματικές ιδέες τους. Την περασμένη Τρίτη ο ΣΕΒ και το IQbility του ομίλου QUEST ανακοίνωσαν στρατηγική συνεργασία για την υποστήριξη των επιχειρηματικών ιδεών των επιστημόνων που συμμετέχουν στο πρόγραμμα ενθάρρυνσης νεανικής επιχειρηματικότητας του ΣΕΒ «Μαζί στην Εκκίνηση!», με σκοπό να εξελιχθούν σε βιώσιμες καινοτόμες επιχειρή-σεις. Η συνεργασία αυτή θα επικεντρωθεί στη στήριξη επιχειρηματικών ομά-δων νέων επιστημόνων που δραστηριοποιούνται στον χώρο της τεχνολογίας της πληροφορικής και των τηλεπικοινωνιών.

Δεδομένου ότι η εξέλιξη μιας επιχειρηματικής ιδέας συνιστά μια επίπονη και μακρόχρονη διαδικασία που διέρχεται μέσα από διαδοχικά στάδια ωρίμαν-σης, ο ΣΕΒ με την πρωτοβουλία «Μαζί στην Εκκίνηση» υποστηρίζει τις και-νοτόμες ιδέες των νέων επιστημόνων στο αρχικό, κυρίως, στάδιο ωρίμανσής τους. Το IQbility μέσω της συνεργασίας με τον ΣΕΒ προσφέρει στις επιχει-ρηματικές ομάδες ένα πρόγραμμα 6-9 μηνών, μέσα στο οποίο συστήνονται εταιρείες, αναπτύσσονται το αρχικό προϊόν και το επιχειρηματικό πλάνο και υλοποιούνται οι πρώτες προσπάθειες εμπορικής εκμετάλλευσης των προϊό-ντων. Ταυτόχρονα, προσφέρει και χρηματοδότηση σε συνεργασία με το PJ Tech Catalyst Fund.

Ο Χάρης Κυριαζής, εκτελεστικός αντιπρόεδρος του ΣΕΒ, δήλωσε σχετικά: «Με τη στρατηγική σύμπραξη με το IQbility διασφαλίζουμε στους νέους επι-στήμονες το επόμενο, πολύτιμο βήμα ωρίμανσης της ιδέας τους που οδηγεί στη βιώσιμη επιχειρηματική τους ανάπτυξη και προοπτική».

Ο Θεόδωρος Φέσσας, πρόεδρος του ομίλου Quest, δήλωσε από την πλευρά του: «Δημιουργήσαμε το πρόγραμμα IQbility με στόχο να συνδράμουμε με σύγχρονο και υπεύθυνο τρόπο στην ωρίμανση επιλεγμένων, νεοσύστατων επιχειρήσεων στον χώρο της τεχνολογίας της πληροφορικής. Η συνεργασία με τον ΣΕΒ ενισχύει τη δημιουργία ενός διευρυμένου δικτύου ενίσχυσης της νεοφυούς επιχειρηματικότητας και άμεσης διασύνδεσης της με επιχειρήσεις και φορείς της αγοράς».

Κοντά στο νεανικό επιχειρείν

21ος Αιώνας Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Λειτουργία αυτοκινήτου

Καλλιέργεια δωματίουΑναψε το ίντερνετ

Η σύνταξη SMS κατά την οδήγηση είναι εκτός από κακή συνήθεια και επικίνδυνη, καθώς αυξάνει ση-μαντικά το ενδεχόμενο πρόκλησης ατυχήματος. Υπάρχει αξιόπιστη λύση σε αυτό το ζήτημα; Ο Νεοϋορκέζος σχεδιαστής Τζόι Κοφόουν απαντά-ει θετικά: Μπορεί να αναπτυχθεί μια «Λειτουργία Αυτοκινήτου» στο πρότυπο της «Λειτουργίας Αε-ροπλάνου» -ή επί το ελληνικότερον “Flight Mode”- στο iOS, το λειτουργικό σύστημα των iPhones. Η

λειτουργία αυτή θα ενεργοποιείται αυτόματα μό-λις το αυτοκίνητό σου θα τίθεται σε κίνηση και θα «κλειδώνει» συγκεκριμένες επιλογές, όπως το ημε-ρολόγιο και τη δυνατότητα αποστολής μηνυμάτων. Σε περίπτωση που ο οδηγός δεχτεί κάποιο μήνυμα, το κινητό του στέλνει αυτόματα μία ειδοποίηση στον αποστολέα ότι ο αποδέκτης βρίσκεται στον δρόμο.

www.joeycofone.com

Αν δουλεύεις με το λάπτοπ σου στο γραφείο, πιθανότατα ύστερα από λίγη ώρα χρήσης να νιώθεις μέση και σβέρκο να διαμαρτύρονται, καθώς τα μάτια σου δεν βρίσκονται στην ίδια ευθεία με την οθόνη και πρέπει να διατηρείς σκυφτή στά-ση, σαν τον Ιγκορ στο «Φρανκενστάιν Τζούνιορ». Το σταντ Belkin Zero ανεβάζει το λάπτοπ στη θέση που χρειάζεται για να γίνει πιο ξεκούραστη η χρήση του.

www.ebay.com

Θέλεις να νοστιμίσεις τα φαγητά σου με μυρωδικά που καλλιεργείς μόνος σου, αλλά δεν έχεις ούτε κήπο ούτε ευρύχωρο μπαλκόνι για να βάλεις τα φυτά σου; Μην ανησυχείς. Ούτως ή άλλως φυτά όπως ο βασιλικός ή οι μικρές καυτερές πιπεριές δεν χρει-άζονται πολύ χώρο. Και με το Smart Herb Garden, η διαδικασία γίνεται παιχνίδι! Το προϊόν είναι ουσι-αστικά ένα καλαίσθητο λευκό δοχείο που περιέχει χώμα, σπόρους (βασιλικό, θυμάρι, μελισσόχορτο, τοματίνια κτλ.), λάμπα LED και αισθητήρες. Εσύ απλά βάζεις το νερό και τέσσερις μπαταρίες ΑΑ. Η συσκευή ποτίζει τα φυτά όταν χρειάζεται και ρυθμίζει την ένταση του φωτός προκειμένου να εξασφαλίσει ιδανικές συνθήκες ανάπτυξης για τους πράσινους φίλους σου. Μέσα σε 2-4 μήνες θα έχεις έτοιμη τη σοδειά σου. Οταν κλείσει ο κύκλος ζωής των φυτών σου, μπορείς να παραγγείλεις ένα νέο δοχείο με και-νούργιους σπόρους και χώμα. Η τιμή του Smart Herb Garden δεν ξεπερνά τα 60 ευρώ.

www.clickandgrow.com

Οποιος πιστεύει ότι οι Κινέζοι ξέρουν μόνο να αντιγράφουν και όχι να καινοτομούν μπο-ρεί πλέον να αναθεωρήσει. Μια ομάδα επι-στημόνων του Πανεπιστημίου Φουντάν στη Σαγκάη κατάφερε να αναπτύξει μια λάμπα που παράγει σήμα Wi-Fi. Η τεχνολογία βα-φτίστηκε Li-Fi και μάλιστα αποδίδει καλύτε-ρα από μία μέση σύνδεση στην Κίνα, καθώς η ταχύτητά της μπορεί να φτάσει έως τα 150 Mbps - σκεφτείτε απλά ότι η ανώτατη ταχύ-τητα του DSL φτάνει τα 24 Mbps. Μια λά-μπα μπορεί να συνδέσει μέχρι και τέσσερις υπολογιστές με το δίκτυο, χρησιμοποιώντας συχνότητες φωτός αντί τα συνηθισμένα ρα-διοκύματα. Τον επόμενο μήνα οι ερευνητές θα επιδείξουν 10 kits σε μια εμπορική έκθε-ση στην Κίνα, ωστόσο θα χρειαστεί ακόμη αρκετός χρόνος μέχρι να καταστεί η νέα τε-χνολογία εκμεταλλεύσιμη εμπορικά.

www.gizmodo.com

Πολύτιμος σύντροφοςΟι εταιρείες που γλυκοκοιτάζουν το ενδεχόμενο να κατα-σκευάσουν κράνη με δυνατότητες επαυξημένης πραγματικό-τητας αυξάνονται. Τη σκυτάλη πήρε η αμερικανική νεοϊδρυ-θείσα εταιρεία Skully Helmets, η οποία θέλει να ενσωματώσει την τεχνολογία Heads-Up Display (HUD) στα κράνη. Το πρώ-το της μοντέλο, Skully P1, διαθέτει ένα σωρό καλούδια. Κα-ταρχάς απεικονίζει χάρτες GPS στη ζελατίνα. Δεύτερον η ενσωματωμένη κάμερα στο πίσω μέρος του κράνους στέλνει εικόνα στη ζελατίνα, καταργώντας τα τυφλά σημεία και επι-τρέποντάς σου να έχεις πλήρη επίγνωση του τι γίνεται πίσω σου. Το Skully P1 συνδέεται επίσης με το smartphone σου με σύνδεση Bluetooth και σου επιτρέπει να κάνεις κλήσεις, να στείλεις μηνύματα ή να αλλάξεις το τραγούδι που ακούς μόνο με τη φωνή σου, προκειμένου να μην αποσπάται η προ-σοχή σου από τον δρόμο. Σύμφωνα με την εταιρεία, η μπατα-ρία λιθίου του κράνους εξασφαλίζει αυτονομία εννέα ωρών - υπεραρκετή ακόμα και για μακρινά ταξίδια. Τέλος, το Skully P1 ικανοποιεί τα πρότυπα ασφαλείας της ΕΕ και των ΗΠΑ, για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

www.skullyhelmets.com

Ανόρθωση λάπτοπ

44

Training Ground 25-31.10.2013Training Ground

Η χρονιά του Γιάννη

Follow meΤι είναι αυτό το πράγμα με τον Μήτρογλου; Από τότε που βγήκε από τη ζωή του το μαύρο το ξενύ-χτι (παρεάκι με το φιλαράκι τον Ραούλ Μπράβο), μεταμορφώθηκε! Από παίκτης αποτελεσματικός στο ελληνικό πρωτάθλημα έγινε παικταράς ευρω-παϊκού επιπέδου. Ετοιμος για μεταγραφή ευρω-παϊκού επιπέδου σε κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της και τα εκατομμύριά της.

Ισως έφταιγε το «αγροτικό» του στον Ατρόμητο. Και ο Καραγκούνης χρειάστηκε να ματώσει στον Απόλλωνα για να βρει τον δρόμο του. Ισως με αυτόν τον τρόπο να τον βρήκε και ο Μήτρογλου, ίσως να τον βοήθησε το γεγονός πως πέρυσι κρυ-βόταν στη σκιά του Τζιμπούρ. Μερικές φορές ο εγωισμός μπορεί να γίνει και κινητήριος δύναμη εκτός από όργανο (αυτό)καταστροφής.

Ο οποίος Μήτρογλου την έδειξε την κλάση του και προχθές στη Λισαβόνα, έστω και αν δεν έβαλε γκολ. Γιατί; Διότι δεν έκανε μόνο φαντεζί ενέργειες, αλλά απασχόλησε κιόλας την άμυ-να της Μπενφίκα. Κάτι που μπορεί και να είχε μεγαλύτερη σημασία. Οσο οι αμυντικοί δεν αι-

σθάνονται σιγουριά και άνεση, όσο ανησυχούν ότι ενδέχεται να τους κάνεις ζημιά ανά πάσα στιγμή, τόσο η δική σου η ομάδα αναπνέει με μεγαλύτερη σιγουριά.

Και αυτό ήταν εν τέλει που διέκρινε τον Ολυμπι-ακό στο παιχνίδι του στη Λισαβόνα. Η σιγουριά. Ούτε πανικός, ούτε «πού να τρέχουμε τώρα στας Ευρώπας», ούτε ανησυχία για τον επόμενο αγώνα στη Βέροια, στο Ηράκλειο, στην Ξάνθη. Μόνο σι-γουριά και συγκέντρωση και επιμονή και υπομο-νή. Καμία σχέση δηλαδή με παλαιότερες εποχές γκαντεμιάς, παλαβομάρας και αναρχίας.

Συμπεριφορά ομάδας που οδεύει προς την ωρι-μότητα. Που έχει ξεφύγει πλέον από τις παιδικές της ασθένειες, από την ποδοσφαιρική ιλαρά και οστρακιά, και αποφάσισε ότι εκτός από τα αλώνια υπάρχουν και τα σαλόνια. Και άμα χαθεί και κά-νας βαθμός στο Αγρίνιο, δεν χάθηκε, ρε παιδάκι μου, ο κόσμος όλος. Αν είσαι εντάξει με τον εαυτό σου, θα το ξεπεράσεις. Θα το ξεπεράσεις εύκολα.

Χρήστος Ξανθάκης

Η σεζόν του NBA που ξεκινάει την ερχόμενη Τρίτη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού φαίνεται ότι θα είναι η χρονιά του Γιάννη. Οχι δικιά μου. Του Γιάννη Αντετοκούμπο, που στις λιγοστές εβδομάδες παρουσίας του στα φιλικά και στις προπονήσεις των Μιλγουόκι Μπακς έχει ήδη προκαλέσει τον ενθουσιασμό των φίλων της ομάδας του Ουισκόνσιν, αλλά και το ενδιαφέρον όλων των θεατών και δημοσιογράφων του σημαντικότερου πρωταθλήματος μπάσκετ στον κόσμο.

Χαρακτηριστικό είναι πως οι Μιλγουόκι Μπακς έχουν ήδη φτιάξει έναν ειδικό λογαριασμό στο Τwitter, με nickname το @greekfreakalert, που σκοπό έχει να ενημερώνει τους φίλους της ομάδας κάθε φορά που ο Greek Freak ή Mpo ή Giannis ή όπως τέλος πάντων συμφωνήσουν να τον φωνάζουν οι Αμερικανοί φίλοι του θα πατάει παρκέ στα ματς των Bucks.

Πέρα από τα χιουμοριστικά twitter accounts, ο ενθουσιασμός των φίλων του NBA είναι πραγματικός. Ο σχολιαστής του ESPN David Thorpe έχει ήδη προβλέψει ότι σε τρία χρόνια ο Γιάννης θα παίζει σε All-Star παιχνίδια, πράγμα που μόλις ένα με δυο μήνες πριν θα ακουγόταν ως επιστημονική φαντασία. Η ίδια η ομάδα που απέκτησε τα δικαιώματά του από τον Φιλαθλητικό τον έβλεπε σαν ένα πρότζεκτ για το μέλλον. Παίζοντας όμως εξαιρετικά στα φιλικά του καλοκαιριού, τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση, και προικισμένος με πραγματικά εξωγήινα αθλητικά προσόντα, ο Γιάννης φαίνεται ότι είναι ήδη έτοιμος να αφήσει το στίγμα του στο μαγικό κόσμο του NBA. Ανυπομονούμε.

Γιάννης Μαυρογιώργος

45

Mια φορά κι έναν καιρό ρώτησα εκείνη που κοιμά-ται πλάι μου: «Πες μου, μωρό μου, γιατί έχει γεμίσει ο κόσμος με καταστήματα εσωρούχων;» Με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα που επιφυλάσσουν οι δάσκαλοι στους πλέον στούρνους μαθητές τους και καταδέχτηκε να απαντήσει ως εξής: «Γιατί όταν δεν έχει λεφτά η γυ-ναίκα για να αγοράσει ένα φόρεμα ολόκληρο, θα πάει και θα ψωνίσει ένα βρακί. Είναι αυτό το πράγμα που οι Εγγλέζοι το λένε luxury you can afford. Προσιτή πολυ-τέλεια, με δυο λόγια στα ελληνικά...»

Το θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει τώρα με το κύμα των φούρνων και φουρνοειδών που έχει κατακλύσει την Αθήνα. Οπου σταθείς και όπου βρεθείς, γεμάτος είναι ο τόπος με αρτοποιήματα και αρτοποιητές. Και κόσμο φυσικά που μπαινοβγαίνει και τα υμνεί με κάθε δυνατό τρόπο. Μπουκώνοντας και μασουλώντας ψω-μιά, ψωμάκια, τυρόπιτες, μπισκότα, κέικ, μπατόν σαλέ, ό,τι έχει αλευράκι μέσα του (συν γέμιση ανά περίπτω-ση) έχει μαγέψει τους ουρανίσκους του Ελληνα και της Ελληνίδας.

Προσιτή πολυτέλεια σαν να λέμε. Και μη με παρεξη-γείτε παρακαλώ, δεν είναι αρνητικό το σημαινόμενο. Οπως ένα καλό βρακί μπορεί να δράσει πολύ αποτε-

λεσματικότερα από ένα καλό φόρεμα σε μια ερωτική συνεύρεση (καταλαβαινόμαστε υποθέτω...), έτσι και ένα καλό αρτοποίημα μπορεί να μας θρέψει, να μας νοστιμίσει, να μας στυλώσει μια χαρά άνευ συμπαρο-μαρτούντων. Δεν θέλει πολύ, ούτε χρόνο, ούτε προετοι-μασία, ούτε πολλά λεφτά. Τσατ πατ, μπες βγες και άντε στο καλό, αγαπημένε πελάτη.

Και επειδή στην Ελλάδα μάς αρέσουν οι ιστορικές ανα-δρομές και επειδή έρχεται η θρυλική παρέλασις των αρμάτων στη Θεσσαλονίκη, να θυμηθώ και εγώ ότι όλη αυτή η μοντερνιά με τα ψωμιά και τα ψωμάκια και τα ψωμοειδή από τη συμπρωτεύουσα ξεκίνησε. Από ένα μαγαζί που λεγόταν ARTος και έβαλε στο σπίτι του μέ-σου Σαλονικού την τέχνη των αλεύρων. Στη δεκαετία του ’80 βεβαίως, όταν άρχισε να ανεβαίνει η αγορα-στική δύναμή μας (ας όψεται η τρισκατάρατη ΕΟΚ των μονοπωλίων) και να ψαχνόμαστε λίγο παραπάνω.

Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι είχαν εκλείψει οι καλοί φούρνοι ανά την επικράτεια. Εδώ ήταν και μια χαρά το βγάζανε το ψωμάκι τους. Εκείνο που έλειπε ήταν μια εσάνς lifestyle, ότι το αγοράζουμε δηλαδή το αρ-τοποίημα όχι για να ντερλικώσουμε, αλλά για να το ευχαριστηθούμε. Ως χειρονομία στιλάτη δηλαδή, με

υπόβαθρο και νόημα πέρα από τα ψίχουλα. Δεν είναι το ίδιο πράγμα και, όπως μας δίδαξε η εμπειρία τόσων χρόνων, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι το ίδιο πράγμα.

Ας μην πνίξουμε όμως τον Dick Hebdige σε ένα φλιτζά-νι ζύμη. Εκτοτε παρήλθαν δεκαετίες ολόκληρες και τα καταστήματα ειδών αρτοποιίας έγιναν καθεστώς. Ο,τι ώρα θέλεις μπορείς να βρεις αυτό που θέλεις, όπως το θέλεις και στη συσκευασία που σου αρέσει. Ως και στη Βιέννη εξαγάγαμε την ελληνική τεχνογλωσσία, αν θυμάστε το είχα γράψει προ μηνών. Η αρτοποίηση είναι εδώ για να μείνει. Και θα μείνει για πολύ καιρό, ως απα-ραίτητο γευστικό luxury σε καιρούς που καταπίνονται με δυσκολία. Αδράξτε τη μέρα και την πρώτη μπουκιά!

ΥΓ: Πριν από κάνα δυο μέρες είδα και τα πρώτα 15χρονα να ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων. Δεκαπεντά-χρονα νορμάλ, όχι λούμπεν. Υποθέτω ότι σύντομα θα αναστηθεί και το φάντασμα του Σπίθα. Οπως όλοι πλέον ξέρουν (βλέπε την προσφορά του «Πρώτου Θέματος»), έβγαλε την Κατοχή τρώγοντας λεμονόκουπες...

Χρήστος Ξανθάκης

Προσιτές πολυτέλειες

46Στιγμιότυπα Πόλης