Το περιοδικό – εφημερίδα του 2ου Λυκείου Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Έτος 2 αριθ. φύλλου 5 (Μάρτιος 2008) τιμή: 0€

- 1 -

Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ:

Τα νέα του σχολείου: σελ. 2-5

Προβληματισμοί: σελ. 6

Μνήμες… …Ρίζες: σελ. 7

Πλους Διαδικτύου: σελ. 57-60 Αφιέρωμα: Ερωτικές Ιστορίες σελ. 9-56

Απόψεις: σελ. 62

Αθλητισμός: σελ. 64

Μαγειρική: σελ. 66

Και διαπολιτισμικοί… και διακεκριμένοι! σχολιάζει η Βιβή Βούλτσου

Όπως σίγουρα γνωρίζετε, δύο πολύ σημαντικές διακρίσεις ήρθαν για το σχολεία μας τον περασμένο μήνα. Τι συμβαίνει, γινόμαστε φίρμες????? Ε, λοιπόν, ναι!!!!!!

Ως πρώτη ευχάριστη έκπληξη (ήταν άραγε έκπληξη;), το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας, ή για να είμαστε ακριβείς, η περσινή έκδοσή του, βραβεύτηκε με Ειδικό Έπαινο από το Ίδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθ.Μπότση, σε συνεργασία με το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας, “για την ποικιλία των θεμάτων του και την επιτυχημένη προσπάθεια των αλλοδαπών μαθητών-συντακτών του στην ελληνική γραφή”. Η απονομή έγινε σε ειδική τελετή που πραγματοποιήθηκε στο Πολεμικό Μουσείο και οι περισσότεροι από εμάς ήταν εκεί, μια που η Διευθύντρια αποφάσισε ότι το σχολείο έπρεπε να τιμήσει με την παρουσία του τους περσινούς μαθητές του και να ευχαριστήσει το Ίδρυμα για τη βράβευση.

Συγχαρητήρια στο σχολείο, που με τον τρόπο του βοήθησε πολύ στην έκδοση του περιοδικού (οικονομικά, υλικά, με την υποστήριξη των συναδέλφων, ξέρετε εσείς…). Και συγχαρητήρια ιδιαίτερα στα παιδιά, που ως πρώτοι αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες και άνοιξαν το δρόμο για ακόμα καλύτερα τεύχη. Το περιοδικό ανήκει σε όλους μας, η συμμετοχή της σχολικής κοινότητας σε αυτό όλο και μεγαλώνει (όπως θα προσέξατε…) και ελπίζουμε ότι η φετινή συνέχεια του περιοδικού ανταποκρίνεται στις προσδοκίες όλων.

Μέλη της συντακτικής ομάδας του περσινού “Χωρίς Σύνορα” παραλαμβάνουν το βραβείο τους.

  

    

Μα πού είναι ο ιθύνων νους του περιοδικού?????

Νάτος!!! 

  (σιγά μη μας ξέφευγε…)

- 2 -

Θα σας αφήσω να μαντέψετε τί κρατάει η Διευθύντρια… 

- 3 -

Τα έντυπα που βραβεύτηκαν αναρτημένα στα πλαίσια της Πανελλήνιας Έκθεσης Μαθητικού Τύπου.  Κάποια από αυτά εκδίδονται σε συνθήκες πολύ δύσκολες, πράγμα που μας κάνει να αισθανόμαστε τυχεροί και να προσπαθούμε περισσότερο…. 

Η συντακτική ομάδα του περσινού Χωρίς Σύνορα:

Άρβεν - Abs- Άμπουϊ Όλγα Λεβκίβσκα Γιόχαν Βασιλόπουλος Άιζα Λορίλλα

Ελένη Βόλκοβα Σάντρα Μουγγού Τι-Τζέι Γκόντουϊν Μπάρτος Πιχίνσκι Αντρέα Ιριμεάσα Κλεμεντίνα Ρότσι Σάρα Γιάχεια Γιασμίν Σαΐντ

Ιουλία Καζιμίροβα Μπιάνκα Σταυρουλάκη Παύλος Καραντάτσκι Γιάννης Σκοτίδας

Λουκάς Κουρόβσκι Ναταλί Χαλάουϊ

Υπεύθυνοι καθηγητές: Γιώργος Σαραφιανός, Άννα-Μαρία Μαργαρίτη

Μια δεύτερη διάκριση για το σχολείο ήρθε στα πλαίσια των Καλλιτεχνικών Αγώνων, όπου με Έπαινο τιμήθηκε η θεατρική παράσταση “Καλωσόρισες στα δύσκολα”. Η παράσταση γράφτηκε από τους μαθητές της θεατρικής ομάδας της Α’ Λυκείου και είναι βασισμένη στις ιστορίες και τα βιώματα των ίδιων. Η παράσταση απέδωσε με πολύ ιδιαίτερο και συγκινητικό τρόπο τον ερχομό στο σχολείο παιδιών νεοφερμένων στη χώρα, τη νοσταλγία που κουβαλούν μαζί τους και τις δυσκολίες που συναντούν στην προσαρμογή τους. Αλλά μας αφήνει με μια ελπίδα…. Δε σας λέω περισσότερα, γιατί οι υπεύθυνες καθηγήτριες έχουν υποσχεθεί να ανεβάσουν ξανά την παράσταση στο σχολείο και να την παρακολουθήσουμε όλοι μαζί.

- 4 -

Βγάλε πια τη μάσκα, Κατερίνα από το Εκουαδόρ… Εδώ είναι όλοι καλοδεχούμενοι.  

 Εκφράζομαι, άρα υπάρχω. Αυτό δεν είναι το θέατρο?  

  Η θεατρική ομάδα επί σκηνής. 

 

Η θεατρική ομάδα της παράστασης “Καλωσόρισες στα δύσκολα”

Λυσιστράτη Αϊνατζή Μιχάλης Μοντεσάντος Μάρο Γριγοριάν Νικολάι Ντιμιτρόβ

Εκατερίνα Ερμολίνα Αλιόνα Πετρούκ Αντρέα Ιριμεάσα Κάθριν Τριβίνο Μαρία Καλόκο Ολέγκ Τριχομπιούκ Γκλόρια Καχίτζε Μιχάλης Τσίμπρικοβ Ρωξάννη Λορίλλα Ντανιέλα Μιλκάνοβα και στο “κουδούνι”(!): ο Φίλιππος Μανωλόπουλος

Υπεύθυνες διδασκαλίας: Ειρήνη Αντωναράκου, Σοφία Γιαννακοπούλου, Ευτυχία ∆ανδρή

Η βράβευση των δραστηριοτήτων του σχολείου με ειδικούς επαίνους, αντί για το πρώτο βραβείο, δημιούργησε σε μερικούς την εύλογη απορία: “Μα είμαστε ειδικό σχολείο????.....”

Δεν μπορώ να απαντήσω εκ μέρους των επιτροπών αξιολόγησης, αλλά η δική μου απάντηση θα ήταν ότι, ναι, φυσικά και είμαστε ειδικό σχολείο! Υπάρχει κανείς που έχει πρόβλημα με αυτό????!!!!! Εννοείται ότι η προσπάθεια και η απόδοση των μαθητών του σχολείου μας δεν μπορεί να συγκριθεί με ίσους όρους με την προσπάθεια και την απόδοση ελληνόφωνων μαθητών. Εντάξει, ίσως η εφημερίδα μας δεν ήταν η καλύτερη που είδαν στο Ίδρυμα Μπότση, ή το θεατρικό που παρουσιάσαμε δεν ήταν το καλύτερο που είδε η επιτροπή των Καλλιτεχνικών Αγώνων. Ίσως είδαν και παιδιά που έπαιξαν Ίψεν μιλώντας τη μητρική τους γλώσσα. Και λοιπόν; Το γεγονός είναι ότι όλοι όσοι μας έκριναν είδαν το αυτονόητο: ότι η προσπάθεια που κατέβαλαν τα δικά μας παιδιά, για να γράφουν κείμενα ή να παίζουν μπροστά σε κοινό μετά από 7 μήνες (!!!) παρουσίας στην Ελλάδα, ήταν, με τον τρόπο της, με τον δικό της ειδικό τρόπο, μια πολύ μεγάλη νίκη. Νομίζω ότι αυτό πρέπει να κρατήσουμε από τις βραβεύσεις αυτές.

Εννοείται ότι υπάρχουν παιδιά στο σχολείο μας που μπορούν αν συγκριθούν με οποιοδήποτε ελληνόπουλο σε ικανότητες, σε γνώσεις, ακόμα και σε χειρισμό της γλώσσας. Μπράβο τους και μπράβο στο σχολείο μας, που βοήθησε σε αυτό. Αλλά γιατί αυτό πρέπει να μας κάνει να αρνηθούμε τη διαφορετικότητά μας; Η διαφορετικότητα δεν είναι μειονέκτημα, είναι προνόμιο. Είναι, πώς να το πω, η μαγκιά μας– αυτή μόνη, και όχι άλλες μαγκιές που συμβαίνουν γύρω…

Αντί να γκρινιάζουμε και να ψάχνουμε ύποπτες προθέσεις, προτιμώ να προετοιμάζουμε την ημέρα που οι δραστηριότητες του σχολείου, θα βραβεύονται με το πρώτο βραβείο, αντί για έπαινο. Γιατί κάτι μου λέει ότι η μέρα αυτή δεν αργεί πολύ.

Αντί δικού μου επιλόγου, θα σας αφήσω με το ποίημα που έγραψε για το θεατρικό η Λυσιστράτη Αϊνατζή και απήγγειλε η ίδια στον επίλογο της παράστασης, και που νομίζω συμπυκνώνει την άποψη πολλών από εμάς για το ρόλο του σχολείου και –ειδικά (!)- του δικού μας σχολείου.

Στα σχολεία συμβιώνουν οι πιο διαφορετικοί άνθρωποι Γιατί τα σχολεία είναι η αντανάκλαση της κοινωνίας Και θα ‘πρεπε να  ‘ναι, όπως και η ίδια η κοινωνία εξάλλου είναι Μια φλόγα Που να λιώνει επί τόπου την αδιαφορία, Μια φωλιά Απ’ την οποία να μη λείπει η ανεκτικότητα, Λίπασμα Για να μεγαλώνουν οι ρίζες και οι συνειδήσεις. Εδώ Τοποθετούνται μνήμες, ελπίδες, προσπάθειες Και κατά συνέπεια θα  ‘πρεπε να  ‘ναι, Πέρα από κάθε γραφειοκρατικό περιορισμό, Ένας ζωντανός οργανισμός παραγωγής νέων ιδεών και ελευθερίας. 

Υ.Γ. Αααα, να μην ξεχάσω, η στήλη σας οφείλει ένα ρεπορτάζ από τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στο σχολείο μας. Ανάμεσα στα κείμενα-δημιουργίες των μαθητών που διαβάστηκαν, ψαρέψαμε κάτι λογοτεχνικά διαμαντάκια που δεν πρέπει να (ξε)χάσετε! Ζητούμε συγνώμη που, λόγω του όγκου του παρόντος φύλλου, δεν χώρεσαν εδώ και επιφυλασσόμαστε…

- 5 -

The War of Ideas By Maco Hapal

We’re now in the century where ideas try to move freely, where ideology is also a why of life. However, sometimes, ideas – however liberal they are, could threaten the existence of democracy itself. Ideas are also threats to other ideas, so here comes the contradiction. But who is to say which ideas are for the common good, and which ones are not? As I’ve known, it is the state’s responsibility to protect and “promote” the common good. But I do not think that repressing ideas is a way to protect the “common good” and the state itself. Ideas are a way of life. It is human nature to seek knowledge, and to make theories on how to have a better way of living. Instead of repression, the freedom of thought (which is a very important human right), I think it is best for the state to prove itself rightful to exist. It should show that, amidst the flow of all ideologies and theories on a better way of life, the state is still the best instrument of the common good. After all, when people see for a fact that the state is indeed still worthy of its good existence, they might in fact help the state to sustain its very existence. In the end, there are after all ideas that could help the state protect and promote the common good. It is a matter of how the state would utilize them.

- 6 -

Ζούμε σ’ Αυτήν Εδώ τη Χώρα… Της Τζέμελη Σταλ

Είναι ένα μπέρδεμα να είσαι σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, να ζεις εδώ και να προσπαθείς να είσαι νόμιμη για να μην έχεις προβλήματα με τις αρχές, είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που περνάμε εμείς οι ξένοι εδώ στην Ελλάδα.

Το να ζητάνε πολλά χαρτιά στο ∆ήμο και, αν έχεις ξεχάσει εσύ κάτι ή ξεχάσανε εκείνοι να σου πούνε να το φέρεις, και σε βάζουν να γυρίζετε την άλλη μέρα… Είναι μεγάλος κόπος, γιατί πρέπει να λείπουμε από τη δουλειά ή ακόμα από το σχολείο πολλές μέρες, μόνο και μόνο επειδή ξεχάσανε κάτι ή κάνανε λάθος σε κάτι. Μας βάζουνε να πληρώνουμε κιόλας, για το παράβολο ενός έτους, για να έχουμε άδεια παραμονής, που όταν μας το δίνουνε, δηλαδή μετά από ένα χρόνο, είναι ήδη ληγμένο… και φτου κι απ’ την αρχή. Το καταλαβαίνω πως οι μετανάστες πρέπει να φτιάχνουν τα χαρτιά τους, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σ’ αυτούς που έχουν γεννηθεί εδώ και που έχουν την Ελλάδα ως πατρίδα τους δεν τους δίνουν από την αρχή Ελληνική υπηκοότητα, και πρέπει να περνάνε τα ίδια πράγματα που περνάνε οι μετανάστες για να είναι νόμιμοι εδώ. Γι’ αυτό εμείς οι μαθητές έχουμε πρόβλημα να πηγαίνουμε για πενταήμερη στο εξωτερικό, λόγω χαρτιών…

Γίνεται μια μεγάλη αδικία, αλλά κανένας δεν νοιάζεται. Γεννηθήκαμε εδώ, είμαστε Έλληνες. Μας παίρνουνε τα χρήματα έτσι εύκολα, και λένε ότι είναι για τα χαρτιά μας, αλλά πού είναι τα χαρτιά που χρειαζόμαστε; Είναι ολοφάνερο πως μας χρησιμοποιούνε και μας παίρνουν τα λεφτά για το δικό τους όφελος, όμως δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, γιατί όλη αυτή η αδικία είναι νόμιμη.

Ξεφυλλίζοντας… Πολωνία… Ελλάδα. 

Πρώτη σελίδα… Πολωνία… παρέα μου… 

Του Μάριου Μάχλα 

Η πρώτη μου φίλη… 

 

Φαντασία μου που φτάνει στα άκρα! λογικός. Και πάλι γίνομαι 

Δεύτερη σελίδα… Γιατί έφυγα… Θα το Μάθω πιο πέρα! 

νω… ρινή μου 

Στην τελευταία σελίδα καταλαβαίΔεν μετανιώνω… Χαίρομαι… Η τωΚατάσταση… Το ευχαριστήθηκα! 

- 7 -

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ

του Γιούρι Λίχατς

Ένα περιστέρι φτωχό που έχει σπάσει το δικό του φτερό

Εδώ και κάτι μέρες έχει μείνει νηστικό

Μα ποιος από μας θα μπορέσει να βοηθήσει αυτό

Σε αυτό το δρόμο που μαζί σου περπατώ

Συναντώ τον κόσμο που προσπαθεί να κλέψει το δικό σου καλό

Μα ποιος δίνει σημασία για αυτό

Που δεν έχει πού να πάει και τι να φάει

Όλοι ασχολούνται με το δικό τους εαυτό

Όλοι ασχολούνται για να βρούνε το δικό τους καλό

Ζήλεια και εγκλήματα έχουνε γεμίσει την ευθεία

Θυμάμαι μια πανέμορφη βραδιά

Που περπατούσα στα στενά που μου φαινότανε γνωστά

Όπου είδα δέκα πέντε παιδιά να χτυπάνε έναν άστεγο που τους ζήτησε λεφτά

Ενώ όποιος εκεί τριγύρω περπατούσε γύριζε κεφάλι και αλλού κοιτούσε

Μα πως είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοια ζώα στο παρόν

Όλα είναι γραμμένα στα αρχίδια ολονών

Το γέλιο εκείνο που έχω ακούσει από τα παιδιά

Ποτέ δεν το ξεχνάω επειδή αυτή είναι η γειτονιά

Pablo Picasso (1881-1973),

Μικρό Περιστέρι

- 8 -

λογοτεχνία Αφιέρωμα: Ερωτικές Ιστορίες…

ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ…

Της Κατερίνας Ουκραΐντσεβα Η αγάπη κάνει τον άνθρωπο ζωντανό και ευτυχισμένο. Η ζωή χωρίς αγάπη δεν έχει σημασία, γιατί αυτή είναι ο πιο σημαντικός σκοπός. Όταν ο άνθρωπος δεν είναι μόνος, και ξέρει ότι τον περιμένουν, θέλει να γυρίσει πιο γρήγορα στο σπίτι,, στο άτομο που αγαπάει. Ναι, η αγάπη φορτίζει τον άνθρωπο. Είναι το πιο σημαντικό αίσθημα που μπορεί να υπάρξει..

- 9 -

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ του Γιόχαν Βασιλόπουλου

Η αγάπη, συναίσθημα που σε κάνει να πετάξεις η αγάπη, συναίσθημα που κάποτε θα σε κάνει να κλάψεις έχει τη δύναμη να γιατρέψει αλλά και να βλάψει, την καρδιά σου να γεμίσει και το μυαλό σου να τρελάνει Από αυτήν θα κερδίσεις και από χαρά θα γελάσεις από αυτήν θα χάσεις και με τον πόνο σου θα κάτσεις θα σε ανεβάσει, στον παράδεισο θα σε φτάσει αλλά τα φτερά σου μια μέρα θα σου πάρει και με το διάολο στην κόλαση θα αράξεις, πάρε Red Bull για να ξαναπετάξεις, και η αγάπη μακριά σου άλλους να πειράξει.

ΛΑΘΟΣ ΑΓΑΠΗ ÙÔ˘ £·Ó¿ÛË ªÔ˘ÁÁÔ‡

ξανά μπήκα στην αγάπη που ήταν λάθος μου και πάει σκέφτηκα, βρήκα, λάτρεψα μια κοπελιά κάπου στη ζωή μου στα παλιά πόνεσα, πληγώθηκα… μα σηκώθηκα, δεν ξέρω όμως άμα σώθηκα. ακόμα την νιώθω, ακόμα την αισθάνομαι και στο όνειρό μου χάνομαι. μα έφυγε, δεν είναι πια εδώ, και στο όνειρό μου είμαι μόνο εγώ. να το καταλάβω άργησα δεν με αγάπησε όσο την αγάπησα. λάθος αγάπη σε λάθος αγάπες όλες ψέματα και απάτες.

Το Βλέμμα

του Γιόχαν Βασιλόπουλου

Ένα δειλό χαμόγελο ξεφεύγει απ’ τα χείλη μου καθώς σε σκέφτομαι. Έχω πιάσει τον εαυτό μου πάνω από χίλιες φορές να σε κοιτάει. Τώρα δεν αναρωτιέμαι γιατί σε κοιτάω, τώρα πια ξέρω ότι αυτό που βλέπω είσαι εσύ και εσύ είσαι αυτό που θέλω εγώ. Πίστεψέ το αυτό. Το βλέμμα καρφώνεται πάνω σε εσένα, η θέα που αντικρίζουν τα μάτια μου δεν τους αφήνει άλλα περιθώρια. Κοιτάω αλλού και δεν το αντέχω. Το βλέμμα μου περιμένει να ενωθεί με το δικό σου βλέμμα. Σπάνια, πολύ σπάνια, συμβαίνει. ∆εν χορταίνω πια, δεν χορταίνω, ξέρω πλέον τις λεπτομέρειες πάνω σου. Θέλω να σε δω, κάθε μέρα να σε κοιτάζω, το δέρμα σου με τα χέρια μου να δοκιμάζω, κοντά σου πολύ κοντά σου στα αφτιά σου να αναστενάζω, το άρωμά σου μαζί μου να πάρω και στο τέλος στα μάτια, γλυκά ματάκια, να σε κοιτάζω.

- 10 -

Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ∆˘ ÿÚȉ·˜ ∑·¯·ÚÈ¿‰Ë

Η αισθηματική αγάπη που μπορεί να νιώθει κάποιος είναι κάτι δυνατό, που τον κάνει να εξαρτάται από εσένα. Κι εσένα από αυτόν. Το να νιώθεις πως κάποιος σε αγαπάει σε κάνει να γεμίζεις με αυτοεκτίμηση κι απ’ τον πάτο που βρισκόσουν, ξαφνικά να ανέβεις στον τρίτο όροφο.

Η ανάγκη του άλλου να σε ψάχνει, να σε βρίσκει και να σε θέλει. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι πιο αναζωογονητικό σε όποια ηλικία.

Κάποιες φορές όμως σε βαραίνει. Σε πλήττει, σου κόβει τα φτερά. Δεν υπάρχει ησυχία στο μυαλό σου. Σκέφτεσαι την αγάπη, και πόσα εμπόδια σε προκαλεί να ξεπεράσεις και πόσες προσπάθειες για να πας μπροστά, που η αγάπη σε πάει πίσω. Το συνεχές, το ατελείωτο και καθημερινό πλέον συναίσθημα που δεν σε αφήνει να αναπαυτείς.

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Του Μανώλη Τσάγια

Αν αγαπάς κάποιον πολύ και νιώθεις ότι είναι πραγματικά αληθινή αγάπη, για κάποιον ξεχωριστό που δύσκολα τον βρίσκεις, και αυτός μπορεί να μην τη δεχτεί, μπορεί να σε μισεί, να λέει “γιατί το κάνεις”, “μην προσπαθείς”, “δεν σε θέλω”, “δεν είσαι ο τύπος μου”, “άφησέ με”, μπορεί να πονέσει, θα νιώθεις εσύ το βάρος που θα κουβαλάς στην καρδιά σου, τον άλλο δεν θα τον νοιάζει τι κάνεις. Η αγάπη είναι πολύ περίεργο, δύσκολο συναίσθημα. Δεν μπορείς να πεις στον άλλο “σ’ αγαπάω” αν δεν νιώθεις τίποτα γι’ αυτόν. Η αγάπη δεν είναι παιχνίδι, είναι κάτι που πονάει, κλαίει, καταστρέφει, πρέπει να το αντιμετωπίζουμε προσεκτικά, να σκέφτεσαι σοβαρά μην πληγώσεις τον άλλον· το βάρος είναι το μίσος, το κακό, η φορτικότητα της αγάπης. Μερικές φορές το νιώθω κι εγώ και θέλω να κόψω φλέβες, να εξαφανιστώ από τον κόσμο αυτό…

- 11 -

Your Heart Will Always be Mine by Andreas Giannakopoulos

I look into your eyes and all I see is pain Pain which is caused from the label of my name The name that you read in your thoughts and you hate Hate which began from my errors and mistakes Mistakes that I regret and I’ve left behind Behind in the past, but forced in your mind A mind which was seduced by the passionate affection of love Love which cripples the heart but is pure like the spirit of a dove Don’t you see? I never meant to hurt or make you cry Or to be in the awkward position of you asking me why God knows how much I love you, death knows I would give my life for you If it feels right I would even kill and lie for you I’ve opened wounds which are too hard to close Followed paths in my life which I shouldn’t ‘ve chose Spread misery in your heart like a plague taking over Refused to accept authority like a witness of Jehovah I took away your dreams and kept you in the dark A mermaid in the ocean being hunted by the shark But the worst is, I hadn’t realized the implication of my actions I was absorbed by the fun of my habits, they were all just distractions I used to be a player, but I gave it up for you All I want now is what we get to stay true You’re the pleasure in my pain, the only friend when I’m alone The only person which I could sit and talk to for hours over the phone Love is not my game but I spilt bloody tears to play it This feeling I got for you is real and I won’t betray it Believe me when I say that I’ve loved you all the way Every minute of the hour, every hour of the day You’re always in my head, I’ll think about you even after I’m dead The sweetness of your smile, your presence in my bed But instead, people talk and you listen You accept fake words instead of dismissing Between your friends and me, you put them above The same friends that lie to you and disrespect your love But it’s all cool, choices have to be made The brain is the reason that the heart must be betrayed Intellectual beauty, flyer than Jade Presented in my life, came to invade Angels and demons inside you combine Your soul’s character is tough to define It was God’s selection to give you a heavenly divine But the devil chose for your heart, to always be mine.

- 12 -

My Favorite One… By Andrea Irimeasa

Everybody has something that they really want to run from, or get to. I hate photographs. They always remind me about stuff that I either hated – and I don’t wanna be reminded about those times – either I loved and now I miss them. What’s a photograph anyway? A piece of colored paper in which you immortalize memories, but I think the best way of immortalization is your soul. Nobody can erase, destroy, capture, imagine, see or understand better what your soul knows, and no photograph can copy that.

I have this particular photo that I hate the most. Every time I see it I feel pain, rage, anger, jealousy, envy. But that photograph is more like a piece of evidence than some usual picture. It’s an evidence from what I knew it would happen, and it was shoved to my face.

That’s why I hate pictures. Because I should have trusted my instincts better, because I already had the feeling that something was going on, that she was cheating on me, but like an idiot I chose to see,… and now…

- 13 -

Ποτέ ∆εν Ξέρεις Τι Έχεις, Μέχρι Να Το Χάσεις Του Αντρέα Γιαννακόπουλου

Ο αριθμός των γυναικών στη ζωή μου είναι αμέτρητος. Πολλές τις θυμάμαι, πολλές όχι, πολλές προσπαθώ να θυμηθώ, πολλές να ξεχάσω. Σίγουρα θα γνωρίσω και άλλες, μα σε όλη την διάρκεια της ζωής μου μία είναι εκείνη που έχει χαράξει το όνομα και την εικόνα της στην καρδιά, την ψυχή, το μυαλό και τις αναμνήσεις μου.

Βλέπετε, πολλοί άντρες την σκεφτόντουσαν ως σύμβολο του σεξ. Η ομορφιά της ήταν εξωπραγματική, ο χαρακτήρας της σκληρός και ελεύθερος. Για όλους όσους ήξερα, αυτή ήταν μια γυναίκα που, όσο και αν την ήθελαν, όσο και αν την σκέφτονταν, όσο και αν προσπαθούσαν, δεν επρόκειτο να την κέρδιζαν ποτέ. Ο τρόπος που την σχολίαζαν ήταν θαυμαστός αλλά χυδαίος, όπως και ο δικός μου, φυσικά, για πολλές γυναίκες. Αυτή όμως δεν την έβλεπα έτσι. ∆εν την σκεφτόμουν όπως όλοι οι υπόλοιποι. Όχι τόσο πολύ, τουλάχιστον.

Έτυχε μια μέρα να καθόμαστε και οι δυο μας μόνοι, σε διπλανά τραπέζια, στην ίδια καφετέρια. Τα βλέμματά μας συναντιόντουσαν που και που, σαν να ήθελαν τα χείλη να πουν κάτι. Συνήθως δεν μου παίρνει καθόλου χρόνο να πάω και να πιάσω κουβέντα με μια κοπέλα, μα με αυτήν μπήκα σε σκέψεις για το πώς να το κάνω. Ήθελα να γίνει τέλεια, γιατί αυτήν την κοπέλα δεν ήθελα απλά να την ρίξω στο κρεβάτι, να περάσουμε καλά και μετά ο καθένας να πάρει το δρόμο του. Με αυτήν, η τελευταία σκέψη στο μυαλό μου ήταν το πώς θα την… Όχι πως δεν υπήρχε, όμως. ∆εν έβρισκα τρόπο για το πώς να πάω να της μιλήσω, αλλά ούτε ήθελα να χάσω την ευκαιρία. Άφησα λοιπόν την κατάσταση στα χέρια της μοίρας.

Σηκώθηκα, πήγα δίπλα της, άπλωσα το χέρι μου και συστήθηκα. Απάντησε όπως ήθελα να απαντήσει. Μου είπε το ονοματάκι της.

«Μπορώ να καθίσω μαζί σου, αντί να καθόμαστε και οι δύο μόνοι και να βαριόμαστε;» τη ρώτησα.

«Ναι, αλλά είναι αυτός ο λόγος που θες να κάτσεις μαζί μου, ή κάποιος άλλος;»

«Αυτός είναι, οι υπόλοιποι θα έρθουν μετά».

Κατάλαβα απ’ το βλέμμα της πως εντυπωσιάστηκε από τον τρόπο που της μίλησα. ∆εν ήμουν σαν τους άλλους, μέσα στο κεφάλι της.

Απ’ ό,τι φάνηκε, μόνο η αρχή ήταν δύσκολη, γιατί, από τη στιγμή που έκατσα στο τραπέζι της, όλα κυλούσαν ρολόι. Κάναμε πλάκα, συζητήσαμε θέματα σοβαρά, μιλήσαμε για τα όνειρά μας, για πολιτική, για τους ανθρώπους, μα πάνω απ’ όλα οι συζητήσεις μας ήταν αληθινές.

Τα λεπτά έγιναν λοιπόν ώρες, και οι ώρες ημέρες. Μόνο η σκέψη της, με έκανε να μη θέλω να βγω με την παρέα μου, αλλά μαζί της. Πηγαίναμε σε μέρη που δεν είχα ξαναπάει και κάναμε πράγματα που δεν είχα σκεφτεί ποτέ να κάνω.

Την πήγα στα καλύτερα εστιατόρια, αν και δεν με έπαιρνε με το θέμα των χρημάτων. Μα δεν με πείραζε. Πήγαμε στο ζωολογικό κήπο και σινεμά. Στο θέατρο, και πολλές βόλτες στην παραλία. Κατευθείαν μετά τη σχολή της ερχόταν και με έβλεπε. Όπου και αν ήμασταν μαζί, δεν βαριόμασταν. Όσο χρόνο και αν περνάγαμε μαζί, δεν ήταν ποτέ αρκετός. Κατάλαβα πως ήταν το

- 14 -

κορίτσι των ονείρων μου. Ήμουν άρρωστος γι’ αυτήν, και δεν υπήρχε αντίδοτο. Οι σκέψεις μου γι’ αυτήν δεν ήταν πονηρές, αν και το σώμα της, σαν να ήταν πλασμένο από όλους τους θεούς του έρωτα… Ποτέ δεν σκέφτηκα να της ζητήσω κάτι ή να την κοροϊδέψω. Τα όνειρα που έκανα γι’ αυτήν δεν τα είχα ούτε για τον εαυτό μου.

Αποφάσισα μια μέρα λοιπόν να της πω πως αυτά που ένιωθα ήταν αληθινά. Την κοίταξα στα μάτια και της είπα πως ήμουν έτοιμος να ξεπεράσω τους φόβους μου. Μα η μόνη απάντηση που πήρα ήταν ένα πρόσωπο γεμάτο δάκρυα. Νόμισα πως έκανα λάθος να της πω για τα αισθήματά μου, και προσπάθησα να της εξηγήσω. Όσο προσπαθούσα όμως, τόσο περισσότερο έκλαιγε. ∆εν σταμάτησε μέχρι να φύγω. Ένιωσα σαν έντομο που έφτασε πολύ κοντά στο φως, μόνο που δεν κάηκα, έγινα κρύος μετά από εκείνο το βράδυ.

Προσπάθησα να σκεφτώ γιατί αντέδρασε έτσι, αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω. Την πήρα τηλέφωνο και τη ρώτησα, μα δεν ήθελε να μου εξηγήσει. Τι μπορεί να ήταν, ρε γαμώτο; Κάτι που είπα, κάτι που έκανα;… Το θέμα είναι πως τσατίστηκα μετά από αυτό που έγινε. Ο εγωισμός μου με κυρίευσε και προσπάθησα να μην ξαναασχοληθώ μαζί της. Συνέχισα τη ζωή μου με μια πληγή αγιάτρευτη μέσα μου. Γύρισα στο σχολείο και άραζα με την παρέα μου. Άρχισα πάλι τις μαλακίες, γιατί, χωρίς αυτήν δίπλα μου να με απομακρύνει από το παρελθόν μου, οι κακές συνήθειές μου ήταν δύσκολο να κοπούν. Οι φίλοι μου με έπιαναν καμιά φορά να χάνομαι σε σκέψεις. Πήγαινα με πολλές και διάφορες γκόμενες, αλλά ακόμα ένιωθα μόνος.

Μια μέρα έτυχε να περνάω έξω απ’ το σπίτι της. Αποφάσισα να μπω και να την δω. Χτύπησα το κουδούνι, και έτυχε να μου ανοίξει η ίδια. Μόλις με αντίκρισαν τα μάτια της, χύθηκε ένα δάκρυ και αμέσως έπεσε στην αγκαλιά μου. Η μόνη μου αντίδραση ήταν να ζητήσω εξηγήσεις. Μου είπε να περάσω για ένα καφέ και θα μου τα εξηγήσει όλα.

«Μωρό μου, βλέπεις, είσαι ο μόνος άντρας που έχω αγαπήσει. Μου φέρθηκες με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε ένας άντρας να φερθεί σε μία γυναίκα. Με έκανες τρελή για σένα, και δεν το μετανιώνω. Έκανα πολλά όνειρα για εμάς τους δύο. Σε ευχαριστώ πολύ, για πράγματα που δεν ξέρεις καν. Όμως ο πατέρας μου δεν ήθελε καθόλου να είμαστε μαζί. Μου έλεγε πως δεν αξίζεις να είσαι μαζί μου. Πως αξίζω κάποιον πολύ καλύτερο. Μα αυτά τα λέει επειδή δεν σε ξέρει. Μου είπε πως αν δεν σταματήσω να σε βλέπω θα σου έκανε κακό, θα σου έκανε τη ζωή κόλαση με όποιο τρόπο μπορούσε. ∆εν ήθελα να έχω αυτές τις τύψεις μέσα μου. Καλύτερα να σε χάσω, παρά να πάθεις κάτι. Σου ορκίζομαι πως θα μείνεις για πάντα στην καρδιά μου, και ελπίζω να καταλάβεις γιατί δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, και ίσως μια μέρα να μπορέσουμε να τα ξαναβρούμε. Σ’ αγαπώ».

Χάθηκα σε σκέψεις. Το τι έγινε την υπόλοιπα ημέρα μου είναι θολό. Αλλά ξέρω πως στο μέλλον θα την ξαναδώ. Ίσως μια μέρα ευτυχίσουμε μαζί, γιατί η αγάπη δεν χάνεται, επιστρέφει τη στιγμή. Αν αγαπήσετε ποτέ, να σεβαστείτε τον / την σύντροφό σας. Να τους εκτιμήσετε με ό,τι βρίσκεται μέσα στην καρδιά σας, και να τους λέτε τα αισθήματά σας, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Και θα μάθεις πώς να μετανιώνεις για ορισμένες πράξεις, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι έχεις, μέχρι να το χάσεις.

- 15 -

Cassandra’s Predicament by Andrea Irimeasa

The stupid bitch just wanted to be in love… She “looked” everywhere for her soul-mate, but unfortunately only in the wrong places. She was so addicted to the idea of love; she thought that if she had that, her life would be complete. She gave her soul so easily to every guy that showed some affection. She was only 15 years old, but she felt like she had so much to give. She was so naïve because she was living with the idea that somewhere outthere someone will love her and make her happy. But with all that, everybody was looking at her as a “cheap woman”, a whore that breaks up families (she had a thing for married men), a slut that “sold her body to the devil” just because she gave her body to human pleasure, a thing that was a bigger taboo than, to feel it, to express it, to talk about it.

But with all that she still had the guts to show her face in public and actually she didn’t had absolutely no problem with her way of living. In her mind she was just looking for her true love, and every time she thought that, she was giving her love to men by sleeping with them… It was the only way she knew how to do it. If you’d go to every guy she slept, everyone would say “Oh… Cassandra… She’s a good lay!” But if you’d ask her, she would say “I gave myself to them out of love”. But that love wouldn’t last even for a week. Either they dumped her, or they eventually went back to their wives, regretting their little adventure with Cassandra. Every guy had bitter-sweet memories of her. Men would go to her to forget their problems, to have a moment of pleasure, to be themselves for a while. That’s why she didn’t gave attention to what people said about her (especially women), because she felt like she had a meaning… To heal lost souls. Every guy would have eventually go back to his family happy, they would have understand who they actually love for real and that Cassandra was just a way to figure that out.

It was a weird love story… more like a love triangle… The wife, the guy, and Cassandra. Cassandra loved the guy, but the guy loved more his wife. She would always be the one that gives love, but never gets it back. She was just like the other guys… a lost soul, looking for that person to go back to.

- 16 -

- 17 -

Τι Είναι η Αγάπη του Νικόλα Σκληρού

Στη ζωή μπορούμε να τα ’χουμε όλα. Μόνο ένα πράγμα δεν μπορούμε να αγοράσουμε ή να αποκτήσουμε· είναι αυτό το κομμάτι που είναι και παραμένει στην καρδιά· είναι η Αγάπη.

Αχ, αυτή η Αγάπη είναι βασανιστήριο μέσα στην καρδιά, γι’ αυτούς που δεν μπορούμε να την αποκτήσουμε. Αυτή η Αγάπη θα είναι πάντα στο κενό της καρδιάς —δεν θα μας αφήσει ποτέ ήσυχους, θα είναι πάντα μέσα και θα μας πονάει, σαν να μας πυροβολούν με πιστόλι στην πλάτη.

Γράφω αυτά τα πράγματα, γιατί πιστεύω ότι ο κόσμος νιώθει αυτά που έχω γράψει, και ίσως έχουν τα ίδια προβλήματα. Το ερώτημα είναι πώς να το παλέψουμε, αυτό το δύσκολο πράγμα.

∆εν είναι ντροπή να νιώθουμε έτσι, και όλοι μας πρέπει να το παραδεχτούμε, ακόμα κι εμείς τα αγόρια που δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, επειδή το παίζουμε γκομενιάρηδες με τα κορίτσια, αλλά κι εμείς σίγουρα πονάμε για ένα κορίτσι.

Γι’ αυτούς που κάνουν έτσι, θα έλεγα να σταματήσουνε όλα αυτά τα καμώματα και ν’ αρχίσουν να συγκεντρωθούν σ’ αυτό το κορίτσι που αγαπάνε, και να περνάνε ωραία μαζί της. Γιατί αυτή η αγάπη όπως το είπαμε θα συμπληρώσει τη ζωή μας. Το τελευταίο που θα έλεγα για όλους που διαβάζετε αυτά που έγραψα είναι…

Καλή Τύχη!

Επιστροφές στην Ιθάκη του Νικόλα Σκληρού

Ήτανε μια φορά δύο άτομα, ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη. Ο Οδυσσέας ήταν καινούργιος στο σχολείο και η Πηνελόπη είχε μερικά χρόνια. Ο Οδυσσέας ήταν πολύ γκομενιάρης με τις κοπέλες και πολύ καλός με την Πηνελόπη. Εκείνη είχε καταλάβει το χαρακτήρα του. Μια μέρα που και οι δύο είχαν κενό και κάθονταν έξω απ’ την τάξη τους, η Πηνελόπη κορόιδευε τον Οδυσσέα και ο Οδυσσέας ζητούσε από την Πηνελόπη να σταματήσει. Η Πηνελόπη έλεγε «σιγά, τι θα μου κάνεις;» αυτός απαντάει «θα γίνω κακός» και λέει αυτή: «για να δούμε». Τότε, εκείνος τη φυλάει, επειδή την αγαπούσε· αυτή δεν το ήξερε. Το Σάββατο κανονίζουν ραντεβού και μιλάνε, και εκεί της λέει ο Οδυσσέας αν θέλει να κάνουν σχέση, και αυτή λέει «ναι». Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι πέντε μέρες αργότερα αυτή λέει θέλει να χωρίσει· αυτός ρώταγε γιατί, αυτή έβρισκε δικαιολογίες, λέγοντας ότι έρχεται η άνοιξη… Αυτός είχε πέσει σε άσχημη κατάσταση, δεν ήθελε να κάνει τίποτα, ούτε στο σχολείο, ούτε καν να του μιλάς, τσακωνότανε με όλο τον κόσμο, από θλίψη και από τα νεύρα που είχε· έκανε δηλαδή το σπίτι, σχολείο και το σχολείο, σπίτι. Και κάθε φορά που την έβλεπε είχε πόνο στην καρδιά, σαν κάτι να τον τρώει… Το ξεπέρασε μετά από πολύ καιρό… Και άρχισε ο Οδυσσέας να της μιλάει σιγά – σιγά, και όλα συνέχιζαν καλά, μέχρι που μετά από ένα χρόνο περίπου, που την ξαναπιάνει και την φιλάει εκεί που βρήκε ευκαιρία· και της λέει αν θέλει να ξαναδοκιμάσουν για μια καινούργια σχέση. Και αυτή λέει «ναι», και πάλι μετά από τρεις μέρες πριν τον άγιο Βαλεντίνο λέει «δεν μπορώ». Αυτός δεν άντεχε και την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου τη ρώτησε πάλι το γιατί. Αυτή απάντησε «επειδή δεν ταιριάζουμε» και εκείνος της λέει «πού το ξέρεις;» Αυτή απαντάει «άλλα ενδιαφέροντα έχεις εσύ και άλλα εγώ.» Εκεί, τον σκότωσε. Αυτός από τότε προσπαθεί να κρατήσει απόσταση, επειδή πάντοτε πονάει και θα συνεχίσει να έχει μια φορτική αγάπη γι’ αυτήν, όσο θα υπάρχει…

- 18 -

De-ar fi... της Αντρέα Ιάνους

De-ar fi iubirea fericire Miscarea mi-ar parea popas De-aici, pana-n nemarginire Efortul meu ar fi de-un pas Iar suferinta ...o sclipire De-ar fi iubire..fericire...

Αν ήταν… Αν ήταν η αγάπη ευτυχία Η κίνηση θα μου φαινόταν σταθμός Από εδώ έως την απεραντοσύνη Η προσπάθειά μου θα ήτανε ένα βήμαΚαι ο πόνος… σπινθήρισμα Αν ήταν η αγάπη… ευτυχία…

Jestem tu! της Μόνικα Κισελέβσκα

Jestem tu! Słyszysz mnie?Kocham Cię! Słyszysz to?

Lubię, gdy całujesz moje ciałoI gdy szepczesz do ucha

Słodkie słowa...Lubię, gdy jesteś blisko mnie

I tulisz się.Dziś już wiem, że nic nie

Przywróci cię...Te fotografie, które zostawiłeś tu

Wciąż przypominają mi naszeWspólnie spędzone chwile.Nic nie zatrzyma mych łez,Póki...nie zobaczę Cię !!!

Είμαι εδώ! Είμαι εδώ! Μ’ ακούς;Σ’ αγαπώ! Τ’ ακούς;

Μου αρέσει όταν φιλάς το κορμί μουΚαι όταν στο αυτί μου λες

γλυκά λόγια…Μου αρέσει όταν είσαι κοντά μου

Και με αγκαλιάζεις.Σήμερα ξέρω, ότι τίποτα δενΘα σε επιστρέψει κοντά μου

Αυτές οι φωτογραφίες που άφησες εδώΜου θυμίζουν συνέχεια τις στιγμές

Που περάσαμε μαζίΤίποτα δε θα σταματήσει τα δάκρυά

μουΌσο… δεν σε βλέπω!!!

Gustav Klimt, Το φιλί (λεπτομέρεια)

- 19 -

ΟΛΟ Μ’ ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ Σ’ ΑΦΗΣΩ

της Ίριδας Ζαχαριάδη

Ξαφνικά ξύπνησα. Στα λευκά μου σεντόνια. Έμπαινε φως απ’ τα μπλε πατζούρια. Η

κουρτίνα κυμάτιζε. Οι άσπροι τοίχοι είχαν πάρει το χρώμα της απ’ το φως που την

διαπερνούσε. Ένα ζεστό πρωί. Μια ωραία μέρα.

Απλώνω το χέρι μου να τον αγγίξω. Νόμιζα πως άκουγα την αναπνοή του. Πιστεύω

πως τα πιο ευτυχισμένα δευτερόλεπτα της μέρας του κάθε ανθρώπου είναι ακριβώς

τη στιγμή που ξυπνάει, επειδή ακόμα δεν έχει ξεμουδιάσει το μυαλό και δεν μπορεί

να σκεφτεί καθαρά. Κανένας δεν θυμάται τίποτα εκείνη τη στιγμή: ποιος είναι, πού

είναι, τι έγινε χθες...

Σάστισα όταν πήγα να τον αγγίξω, στη δική του πλευρά του στρώματος, και αυτός

δεν ήταν. Ένας πανικός με κυρίευσε. Κατάλαβα γιατί ένιωθα το μαξιλάρι μου

βρεγμένο, γιατί ένιωθα φουσκωμένα τα μάτια μου, γιατί υπήρχαν σπασμένα πιάτα

στο πάτωμα... θυμήθηκα τι είχε συμβεί χτες. Όταν ο άδικος αυτός κόσμος, μου τον

πήρε. Την λεωφόρο, ότι είχα αργήσει στο ραντεβού μας, τα σχέδια που είχαμε κάνει

για κείνη την ημέρα, το χαμόγελό του όταν με είδε να φτάνω απ’ την απέναντι μεριά

του δρόμου όπου βρισκόταν αυτός.

≪Περίμενε αγάπη μου, έρχομαι≫ μου φώναξε.

Την μαύρη γυαλιστερή Mercedes που τον πέταξε τριάντα μέτρα μακριά απ’ την

αγκαλιά μου, καθώς, βιαστικός, ήθελε να περάσει τον δρόμο.

Ποτέ πια δεν θα με ξύπναγε. Δεν θα με άγγιζε. Δεν θα μου στέγνωνε τα δάκρυα. Οι

ώρες ατελείωτες, στο κρεβάτι μιλώντας για τα πάντα και για τίποτα ταυτόχρονα,

ήταν παρελθόν. Η ανατριχίλα που μου διαπερνούσε το κορμί κάθε φορά που εγώ

έπλενα τα δόντια μου και αυτός ερχόταν σιγά, σιγά από πίσω μου, μου ανέβαζε την

μπλούζα της πιτζάμας μου και χάιδευε απαλά την κοιλιά είχε εξαφανιστεί.

Εγώ τον έπιανα απ’ το σβέρκο· γύρναγα προς το μέρος του και τον φίλαγα. Χωρίς να

ξεκολλήσω. Μέχρι αυτός να με σπρώξει και να πει, τάχα αηδιασμένος: ≪Θα

μπορούσες να ’χες ξεπλυθεί τουλάχιστον≫. Μετά, μ’ ένα χαμόγελο με σήκωνε στα

ύψη και με πήγαινε στη φωλιά μας. Για να μου μάθει όσα ξέρει. Για να μου πει τι

νιώθει. Για να με ακούσει. Όλα είχαν φύγει και δεν θα ξαναγύρναγαν ποτέ.

Η μανία του να μπαίνει στο σπίτι μου όταν εγώ κοιμάμαι και να μου λέει: ≪Άντε

σήκω! Πάμε για καμιά βόλτα!≫ Βόλτες με ποιητικό ενδιαφέρον. Με πήγαινε στη

θάλασσα και μου διάβαζε Neruda καθώς έφτιαχνε το περίγραμμα του προσώπου μου

με τα δάχτυλά του. Μετά έκλεινε το βιβλίο και μου ψιθύριζε πως έτσι τον κάνω να

νιώθει. Όπως ο Neruda στα ποιήματά του. Εγώ χαμογέλαγα ευτυχισμένη. Κάθε φορά

που τον έβλεπα η καρδιά χτύπαγε πιο δυνατά και το στομάχι μου σφιγγότανε.

Ακόμα κι όταν έτρεχα προς το μέρος του και τον σήκωνα απ’ την ποτισμένη με αίμα

άσφαλτο, έτσι ένιωθα. Όλα θα πάνε καλά, του φώναζα. Κάποιες σκόρπιες φωνές

κάλυπταν τη δικιά μου, μιλώντας απ’ τα κινητά τους για ασθενοφόρα. Η αγάπη μου

σιγοπεθαίνει στα χέρια μου κι εγώ να προσεύχομαι να ’χα φτάσει στην ώρα μου.

- 20 -

Εσύ του Γιόχαν Βασιλόπουλου

Το άρωμα των λουλουδιών θυμίζει το άρωμα του κορμιού σου Η ομορφιά των λουλουδιών θυμίζει την ομορφιά σου Τα καημένα τα λουλούδια προσπαθούν να αντιγράψουν την ομορφιά σου Μα ακόμα και ο Θεός χρειάστηκε βοήθεια για να σε πλάσει Γι’ αυτό κι εσύ, σαν το ομορφότερο τριαντάφυλλο από τα υπόλοιπα ξεχωρίζεις. Το σώμα σου, ωραίο δοχείο όπου κρύβεται η ψυχή σου Κόλαση για κάποιους, Παράδεισος για άλλους Τα μάτια γαλανά που θυμίζουν ζαφείρια Γλυκά και αγνά, παρόλα αυτά αμαρτωλά Το χαμόγελο γλυκό και θερμό, σκέψεις πολλές που ξυπνάνε τις ορμές Ντα Βίντσι, Νταλί, μα ούτε ο Πικάσο φτιάξανε ποτέ από εσένα ομορφότερο έργο Ένας Θεός ο γλύπτης, εσύ η μούσα κι εγώ ο μάρτυρας. Η ομορφιά σου μεθάει και πνίγει Διάφοροι χαρούμενοι, διάφοροι λυπημένοι Στο τέλος μεγάλη παρέα όλοι μεθυσμένοι.

- 21 -

Μια Απίστευτη Ιστορία για μια Απίστευτη Αγάπη 

της Γκαμπριέλα Τοντόροβα  

Όπως κάθε φορά που γύρναγα σπίτι πέταξα την τσάντα μου και κάθισα στον υπολογιστή για να κάνω αυτό που πάντα μου άρεσε: ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ στο internet… Σε λίγο,  είδα στην οθόνη μια φωτογραφία και ένα όνομα, και από την πρώτη ματιά που έριξα… όχι και κάτι τέλειο, ας πούμε κάτι που δεν είχαμε δει, τίποτα σπουδαίο, ακόμα και ένα συνηθισμένο όνομα, αλλά απάντησα, δεν ξέρω γιατί, ενώ στην αρχή δεν το σκεφτόμουν αυτό. 

Μιλάγαμε με τις ώρες, δεν ξέρω πώς έγιναν όλα αυτά, αλλά με κάθε λέξη που μου  έλεγε  έκλεβε  ένα  κομμάτι  από  την  ψυχή  μου  και  όταν  την  είχε  πάρει ολόκληρη άρχισε να παίρνει από την καρδιά μου… 

…  Και  τώρα  σκέφτομαι  πως  έλεγα  πως  είναι  κάτι  συνηθισμένο  και  τίποτα σπουδαίο, ενώ τώρα έχω μια τελείως διαφορετική στάση, τώρα τον ΛΑΤΡΕΥΩ, δεν περνάει λεπτό στο οποίο να μην τον έχω μέσα στο μυαλό μου στην ψυχή μου του έχω χαρίσει την καρδιά μου τις σκέψεις μου και το μυαλό μου. 

Δεν  ξέρω  πώς  να  σας  εξηγήσω  αυτό  που  μου  συμβαίνει,  πρώτα  απ’  όλα  δεν είμαι σίγουρη άμα θα μπορούσε να συμβεί τέτοιο πράγμα, δηλαδή όταν τα λέω στους άλλους, μου λένε: τι μας δουλεύεις, λες ότι έχεις ερωτευτεί στο internet, ρε, είσαι τρελή… 

Αυτό μάλλον θα σκεφτείτε κι εσείς, αλλά το μόνο σίγουρο σ’ αυτή την ιστορία είναι  πως  νιώθω  κάτι  γι’  αυτόν,  κάτι  που  δεν  νιώθεις  όταν  μιλάς  με  ένα καθημερινό σου πρόσωπο. Νιώθω πως έχω εξαρτηθεί από αυτόν, άμα δεν τον ακούσω  έστω και  μια φορά  την  ημέρα  τρελαίνομαι,  δεν  αντέχω,  σαν  να  μου έχουν κλέψει κάτι πολύτιμο. 

Από εκείνη τη στιγμή που αρχίσαμε να μιλάμε νιώθω σαν να ξέρει τις σκέψεις μου, σαν να ξέρει τι θέλω να ακούσω κάθε φορά. 

Παραδέχομαι πως έχει αγγίξει όλο μου το είναι. Δεν θυμάμαι πώς ήταν η ζωή μου πριν τον γνωρίσω, και τώρα δεν ξέρω τι θα απογίνω αν τον χάσω, νομίζω ότι θα χαθώ. 

Δεν ξέρω αν καταλάβατε κάτι απ’ αυτό που προσπαθώ κάπως να σας εξηγήσω, γιατί και εγώ η ίδια δεν καταλαβαίνω και πολλά. 

Καμιά  φορά  νομίζω  πως  ζω  μέσα  σε  ένα  όνειρο,  και  την  ίδια  στιγμή  νιώθω φόβο μην τυχόν ξυπνήσω, και τελειώσουνε όλα. 

Τώρα, τι θα σκεφτείτε, ε, δεν σε πειράζει που δεν τον βλέπεις, που δεν τον έχεις γνωρίσει από κοντά;… εγώ θα σας έλεγα όχι, γιατί με έχει κάνει δικιά του όχι με ομορφιά ή με λεφτά, με έχει κάνει δικιά του με την καρδιά και την ψυχή του, γιατί  με  έχει  φέρει  κοντά  του,  με  έχει  αγαπήσει  όπως  κανένας  άλλος  μέχρι τώρα, τι άλλο χρειάζεται ο άνθρωπος;… Κατά τη δική μου γνώμη, πρώτα απ’ όλα αυτό, να σε αγαπάνε, να αγαπάς, να σε νοιάζεται κάποιος, το ίδιο κι εσύ. 

- 22 -

Τώρα γνωρίζω πως δεν μιλάω για μια σχέση που περιέχει τα πάντα, αλλά σας μιλάω για μια σχέση η οποία είναι ειδική. Λίγοι θα πιστεύανε σ’ αυτό, κι όμως είναι η αλήθεια, είναι αυτό που πραγματικά συμβαίνει. 

Και,  στο  τέλος  –  τέλος,  είμαι  ευτυχισμένη·  αγαπάω  και  μ’  αγαπάνε  αληθινά, αυτό μόνο με νοιάζει και μόνο απ’ αυτό έχω ανάγκη. 

Αυτή ήταν η ιστορία μου…! Τώρα, εσείς αποφασίζετε άμα θα μπορούσε να γίνει αυτό,  αν  θα  με  πιστέψετε  και  αν  θα  προσπαθήσετε  να  με  καταλάβετε,  ή  θα πείτε αυτό που είπανε και όλοι οι άλλοι, πως είμαι τρελή. 

 

 

- 23 -

Μια Απίστευτη Ιστορία για μια Απίστευτη Αγάπη:  The Director’s ‘Cut’  

της Αντωνίας Τοντόροβα  

Θα δώσω παρακάτω ένα παράδειγμα, με το οποίο θα σας εξηγήσω τι σημαίνει για μένα «φορτική αγάπη». 

Εκείνη  γνωρίστηκε  με  ένα  αγόρι  στο  Internet.    Κάνανε  παρέα  συνεχώς,  κάθε μέρα,  μιλάγανε  και  κοιτάζανε  ο  ένας  τον άλλο με  την  κάμερα.  Εκείνος  ήτανε πολύ καλός και ρομαντικός, της μίλαγε όμορφα, της έπαιζε τραγούδια με την κιθάρα και κάποια στιγμή εκείνη άρχισε να τον ερωτεύεται. Και μια μέρα του λέει  ότι  όταν  θα  γυρίσει  στην  πατρίδα  της  θα  πάει  στην  πόλη  του  και  θα γνωριστούνε «ζωντανά». 

Η πολυπόθητη μέρα έρχεται, πολύ γρήγορα όμως! Εκείνη πήγε, και κανονίσανε ραντεβού!  Είδανε  ο  ένας  τον  άλλο  και  η  αγάπη  έγινε  περισσότερη.  Κάνανε αρκετές ώρες βόλτα μαζί, συζητάγανε, διασκεδάζανε, και τα λοιπά. Μετά, αυτή τον κάλεσε να πάει στην πόλη της, γιατί τις τελευταίες μέρες που θα έμενε εκεί ήθελε  να περάσει  το  χρόνο  της μαζί  του.  Αυτός  βέβαια  χωρίς  να  το συζητάει πήρε το τρένο και πήγε. Δεν ήξερε πού μένει αυτή, απλά είχε το χαρτάκι όπου εκείνη του είχε γράψει τη διεύθυνσή της για να πάρει ένα ταξί και να έρθει. Και ένα  μεσημέρι  χτυπάει  το  κουδούνι  της,  ανοίγει  την  πόρτα,  και  είναι  ο αγαπημένος  της!  Όλα  αρχίζουν  να  πηγαίνουν  καλά,  μέχρι  που  έφτασε  το βράδυ!  Αυτός αρχίζει  να κάνει περίεργα και  ενοχλητικά πράγματα,  όπως,  την κοιτάει συνέχεια χωρίς να κλείνει τα μάτια του, περπατάει συνέχεια πίσω της, της λέει πράγματα θλιμμένα —πως τώρα εκείνη θα φύγει, θα τον αφήσει, και τι θα  κάνει  αυτός  και  τα  λοιπά…  Δεν  ήτανε  σαν  πριν,  να  γελάνε  και  να διασκεδάζουν,  ακριβώς  το  αντίθετο.  Εκείνη  όμως  δεν  ένιωθε  τέτοια  αγάπη, τόσο δυνατή όσο εκείνος, και άρχισε λίγο να μην αισθάνεται τόσο ελεύθερα και χαρούμενα μπροστά του! 

Άρχισε  να  την  βαραίνει  συνέχεια  με  ερωτήσεις  και  άσχημα  πράγματα,  με κλάματα  και  μόνο  αρνητικά  συναισθήματα,  για  να  τα  πούμε  με  δυο  λόγια, κάπως εκείνη έφτιαξε τα πράγματα, γιατί όλα αυτά που ένιωθε από την αρχή είχανε  εξαφανιστεί,  και  τώρα  δεν  ένιωθε  αγάπη,  αλλά  λύπηση.  Και  μετά ξαναγύρισε  αυτή  στη  χώρα  που  ζούσε,  αλλά  συνεχίσανε  να  μιλάνε  και  κάθε μέρα τα πράγματα γινόντανε ασχημότερα. Και κάποια στιγμή αυτός άρχισε να μιλάει  λέγοντας  άσχημο πράγματα,  χωρίς  να  νιώθει  ότι  είναι  λάθος.  Αλλά  το έκανε και το ξαναέκανε. Εκείνη δεν άντεχε άλλο και άρχισε να μιλάει άσχημα και με κακά λόγια. Όμως εκείνος δεν έδινε σημασία και συνέχιζε τα ίδια. Μέχρι τη μέρα που το μυαλό εκείνης δεν άντεχε να τα ακούει όλα αυτά και του είπε να μην την ψάξει πια ποτέ, γιατί η αγάπη του γι’ αυτήν έχει αλλάξει, δεν είναι σαν πριν γλυκιά κι ωραία —τώρα έγινε κάπως σαν μίσος, και πολύ ενοχλητική. Του τα  εξήγησε  όλα  βέβαια,  αυτός  τα  αρνήθηκε,  αλλά  από  κει  και  πέρα  όλα σταματήσανε, κι εκείνη δεν τον άκουσε ποτέ πια. 

Η αγάπη πρέπει να είναι όμορφη, όχι να είναι ενοχλητική και να έχει μίσος. 

- 24 -

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ του Ντίνου Νικολάου

Κάποτε υπήρχαν δυο φίλοι, ο Σάκης και η Αναστασία· δούλευαν μαζί σε μία εταιρία. Τα γραφεία τους ήταν δίπλα – δίπλα. Από το δημοτικό ήταν πολύ καλοί φίλοι, και από τότε ήταν πάντα αχώριστοι. Μετά από κάποιο καιρό, ο Σάκης άρχισε να βλέπει την Αναστασία με άλλο μάτι, και άρχισε όλο να την κοιτάει καθώς δούλευαν, και μετά από λίγο καιρό τη ρώτησε αν ήθελε να βγουν μαζί ραντεβού· αλλά η Αναστασία όλο αρνιόταν.

Εκείνος ρώταγε και ξαναρώταγε, αλλά τίποτα. Μετά από λίγο ο Σάκης σταμάτησε να τη ρωτάει και ούτε καν άλλαζαν καλημέρες. Η Αναστασία έφυγε και άλλαξε δουλειά. Και ο Σάκης παρέμεινε εκεί. Ο Σάκης και η Αναστασία είχαν χτίσει μια γερή φιλία, και όλα γκρεμίστηκαν.

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ του Λαβ Αντεοσούν 

 

Τη λέξη αγάπη  είναι  εύκολο  να  τη λέει  ο  καθένας. Αλλά να αγαπήσεις κάποιον που σε έχει απατήσει εκατό φορές θα ήταν για μερικούς το πιο εύκολο πράγμα και για κάποιους άλλους το πιο δύσκολο απ’ όλα. 

Η  Αγάπη  φτάνει  μέχρι  και  τα  όρια  του  ανθρώπου,  δηλαδή  μέχρι  το θάνατο.  Υπάρχουν  και  τρόποι  αγάπης,  ο  τρόπος  που  αγαπάς  κάποιον (πατέρα, μητέρα, κολλητό, φίλο, κοπέλα, το αγόρι σου…). Η αγάπη είναι ένα  αίσθημα  που  περιγράφεται  με  τα  πιο  εύκολα,  αλλά  και  με  τα  πιο δύσκολα λόγια. 

Εγώ προσωπικά  θα  έλεγα  πως  η  αγάπη  είναι  μια  αίσθηση  που  έρχεται όταν πρέπει, δηλαδή έρχεται με το χρόνο, δεν είναι κάτι που το πιέζεις ή βιάζεσαι  να  το  αποκτήσεις.  Αν  για  παράδειγμα  αφήσεις  μια  γυναίκα έγκυο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να την παντρευτείς, εφόσον δεν την αγαπάς. 

Δηλαδή η αγάπη έρχεται στην ώρα της, δεν εξαναγκάζεται. 

- 25 -

Demons and Lovers By Sandra Moungos

- 26 -

Έχω ένα όνειρο του Γιόχαν Βασιλόπουλου

Έχω ένα όνειρο, σ’ αυτό το όνειρο υπάρχεις εσύ και υπάρχω κι εγώ.  Το καλό στα όνειρα είναι ότι μπορείς να τα φαντάζεσαι όπως θέλεις... 

Υπήρχε μια φορά ένα αγόρι που ερωτεύτηκε τρελά μια γυναίκα, ίσως η μόνη κοπέλα που ερωτεύτηκε ποτέ. Είχε μόλις επιστρέψει στη δουλειά του από την καλοκαιρινή του άδεια, μπήκε στο γραφείο, χαιρέτησε τους συναδέλφους του και τότε την είδε, είδε το πιο ωραίο πλάσμα που είχαν αντικρίσει τα μάτια του μέχρι τότε. Άρχισε να τους ρωτάει όλους ποια ήταν η κοπέλα αυτή και όταν του είπαν το όνομά της άρχισε να το βλέπει παντού, σε ταινίες, σε νουβέλες, σε τραγούδια, παντού.

Το παιδί έκανε πολύ καιρό για να γνωρίσει την κοπέλα, πράγμα πολύ περίεργο για αυτόν, γιατί όποια καινούργια γυναίκα ερχόταν στη δουλειά αυτός της όρμαγε με τη μία, μα σ’ αυτήν όχι, αυτή ήταν ξεχωριστή για κάποιο λόγο, ένα λόγο που ούτε ο ίδιος δεν ήξερε.

Μια μέρα μετά από πολύ προετοιμασία πήρε την απόφαση να τη γνωρίσει κι έτσι έκανε, με τη διαφορά ότι τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα είχε σχεδιάσει, αλλά εντελώς διαφορετικά ή, καλύτερα να πω, χάλια. Κι αυτό γιατί εκείνος βρέθηκε απότομα σε αμηχανία μπροστά της, δεν ήξερε τι να πει και πώς να της το πει. Και εκείνη όμως είχε καταλάβει λάθος, γιατί στο λίγο διάστημα που βρισκόταν στη δουλειά είχε ήδη ακούσει για τη φήμη του, που δεν ήταν η καλύτερη, εδώ που τα λέμε.

Έτσι πέρασε καιρός, αυτός στην πλευρά του κι αυτή στη δική της, μέχρι που αποφάσισε να ξαναδοκιμάσει την τύχη του. Αυτή τη φορά την πλησίασε δήθεν με φιλικό τρόπο, για κάποιο καιρό προσπάθησε πολύ να τη βλέπει σαν φίλη και μόνο, αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ, γιατί αυτά που αισθανόταν για αυτήν ήταν πολλά και, το σημαντικότερο, αληθινά, κάτι που δεν ήξερε ούτε αυτός τότε.

Όσο περνούσε ο καιρός αυτός καταλάβαινε ότι τα συναισθήματά του για τη συνάδελφό του ήταν αληθινά, αλλά όσο περισσότερο το συνειδητοποιούσε, τόσο πιο δύσπιστη γινόταν εκείνη. Με το πέρασμα του χρόνου κατάφερε να έρθει κοντά της, αλλά όχι όπως ήθελε εκείνος. Όλοι πια στη δουλειά είχαν καταλάβει ότι ήταν ερωτευμένος. Η κοπέλα τον είχε τρελάνει τόσο πολύ που ο κακόμοιρος δεν είχε μάτια για καμία άλλη, η ερώτηση όμως είναι: αυτή το ήξερε; Μάλλον το ήξερε, αλλά δεν ήθελε να το πιστέψει.

Από όσο γνωρίζω, το παιδί βρίσκεται ακόμα στην προσπάθεια να κερδίσει την κοπέλα των ονείρων του, αλλά με αυτή τη γυναίκα ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να γίνει. Εγώ απλά του εύχομαι καλή τύχη. Έχω ακούσει ότι όποιος επιμένει, στο τέλος πάντα κερδίζει, ή σχεδόν πάντα…

To be continued…

- 27 -

Η Ημέρα Που Πέθανα της Αγκνιέσκα Γιούζβιακ

14 Φεβρουαρίου 2008 ήταν η ημέρα που πέθανα. Η αρχή όμως ήταν καλύτερη ή χειρότερη, εξαρτάται από την οπτική γωνία. Τον είδα και τον ακούμπησα. Με κοίταξε αλλά δεν με είδε την πρώτη φορά. Πέρασαν μέρες και μ’ έπιασε σε μια γωνία του σχολείου, με άρπαξε με δύναμη και με βίασε στις τουαλέτες. Τον αγαπούσα, κι αυτός με χρησιμοποίησε σωματικά. Του φαινόμουν αντικείμενο, υλικό, ένα πράγμα που του ανήκει. Με άφησε με σιχαμάρα για το σώμα μου, το δέρμα μου. Με έγδυσε από έρωτα. Το απόλαυσε και με πέταξε σαν τσιγάρο. Όμως εκεί που πήγε η στάχτη δεν τον ενδιέφερε. Δικιά μου ήταν η δουλειά να τα καθαρίσω. Ποτέ δεν μάζεψα αυτή τη στάχτη, δεν κατάφερα να βρω το κάθε κομμάτι που χάθηκε με το δυνατό αέρα.

Μεγάλωσα σωματικά, αλλά ποτέ δεν ξέχασα το κοριτσάκι που μου το ’βγάλαν με δύναμη.

Μια μέρα πάλι τον συνάντησα και με ακούμπησε. Δεν με αναγνώρισε όμως. Μου μίλησε, μ’ ερωτεύτηκε. Επειδή εγώ τον αγαπούσα από πριν δέχτηκα την αγάπη του. Του έδωσα ευκαιρία, του έδειξα πως δεν είμαι απάνθρωπος. Δεν το εκτίμησε, επειδή δεν με θυμόταν καν… Ήταν πάντα εγωπαθής, δεν με έβλεπε καθόλου. Μια ματιά έριχνε αλλά ποτέ δεν κοιτούσε. Όσα του έδωσα τα πήρε για τον εαυτό του, τα χειραγώγησε, τα χρησιμοποίησε εναντίον μου. Προσπάθησα να το αλλάξω. Του έδινα από μένα όσο μπορούσα, μοιραζόμουν με κάθε αίσθηση που μου είχε μείνει από τότε. Τα πήρε όλα. Δεν έδωσε τίποτα πίσω. Βγήκε στο μπαλκόνι και άναψε επόμενο τσιγάρο, πιο βαρύ, κόκκινο. Μου πήρε τον εαυτό μου…

- 28 -

Utracona miłość Χαμένη αγάπητης Σύλβια Καρντάς

Po tym wszystkim rozmawiam z tobą... Nie wiem czemu... Nie wiem, czemu Ty ze mną rozmawiasz... Czy nadal Cię kocham? I czy Ty kochasz mnie? Co tak na prawdę do mnie czujesz? Złamałeś mi serce... Mimo to pragnę Cię... I pragnę z Tobą byc... Ale Ty tego nie chcesz, nie rozumiesz... Mówiłeś, że mnie kochasz... Ale chyba do końca nie wiesz, Co znaczy to słowo... Ja teraz, dzieki Tobie już wiem... To uczucie, które przerasta wszystko inne... Potrafi wybaczyc każdą krzywdę, Każdą łzę, Νie chce cie wykorzystac I jest szczere... Ale nigdy nie zapomina i zawsze tęskni... A przede wszystkim daje ci szczęście... Więc czemu tak boli? Chodząc tam, gdzie razem spędzaliśmy czas, Widzę Ciebie, słyszę w głowie Twoje słowa, Czuję Twoje usta na moich... Każdy Twój dotyk wydaje się byc prawdziwy... Czemu te wspomnienia nadal we mnie żyją? Czemu tak bolą? Twoje słowa cieszyły mnie i koiły ból. Nawet jeśli były kłamstwem, to proszę Okłamuj mnie nadal bym wiecej nie Musiała cierpiec... Twoje pocałunki sprawiały, że Zapominałam o wszystkim i odpływałam Nie czując nic oprucz rozkoszy... Żyłam chwilą ciesząc się Tobą Że ze mną jesteś, że mnie kochasz... I jeżeli one też były kłamstwem To całuj mnie dalej i nie przestawaj Bym mogła wiecznie trwac w tym stanie Z nadzieją, że to się nigdy nie skończy Że zawsze będziesz mnie kochał... Minął jakiś czas.... Nie jesteśmy już razem... Nie wiem, czy kiedykolwiek jeszcze Będę w tym samym stanie Rozkoszy i pożądania w jakim Byłam z Tobą... Ale to nic nie zmienia... To uczucie mnie przerasta...

Μετά από όλα αυτά μιλάω μαζί σου… ∆εν ξέρω γιατί…

∆εν ξέρω γιατί εσύ μιλάς μαζί μου… Σ΄αγαπώ άραγε;

Κι αν εσύ μ’ αγαπάς; Τι πραγματικά νιώθεις για μένα;

Έσπασες την καρδιά μου… Παρόλα αυτά σε θέλω… Και θέλω να είμαι μαζί σου...

Αλλά εσύ δεν το θέλεις, δεν το καταλαβαίνεις… Έλεγες ότι με αγαπάς…

Αλλά μάλλον δεν ξέρεις πραγματικά Τι σημαίνει αυτή η λέξη…

Εγώ τώρα, εξαιτίας σου ξέρω… Είναι ένα συναίσθημα το οποίο είναι πάνω απ’ όλα…

Μπορεί να συγχωρήσει την κάθε αδικία, το κάθε δάκρυ ∆ε θέλει να σε εκμεταλλευτεί

Και είναι ειλικρινές… Ποτέ δεν ξεχνάει και πάντα νοσταλγεί Αλλά πρώτα από όλα δίνει ευτυχία...

Τότε γιατί τόσο πονάει; Πηγαίνοντας εκεί, που μαζί περνούσαμε χρόνο

Βλέπω εσένα, ακούω στο κεφάλι μου τα δικά σου λόγια Νιώθω τα δικά σου χείλη στα δικά μου…

Κάθε δικό σου άγγιγμα φαίνεται σαν αληθινό… Γιατί αυτές οι αναμνήσεις ακόμα ζουν μέσα μου;

Γιατί τόσο πονάνε; Τα δικά σου λόγια με ευχαριστούσαν και ανακούφιζαν τον πόνο

Ακόμα κι αν ήταν ψέμα, σε παρακαλώ Λέγε ψέματα για να μην πρέπει

Ποτέ να βασανίζομαι πια… Τα φιλιά σου με έκαναν να

Ξεχνάω τα πάντα και να φεύγω από τον κόσμο Χωρίς να αισθάνομαι τίποτα παρόλη την απόλαυση…

Ζούσα το κάθε λεπτό και χαιρόμουν που σε έχω Που είσαι μαζί μου, που μ’ αγαπάς…

Και αν κι αυτά ήταν ψέμα Τότε φίλα με πάλι και μη σταματάς

Για να μπορώ πάντα να είμαι σε αυτή την κατάσταση Με την ελπίδα ότι ποτέ δε θα τελειώσει

Ότι πάντα θα με αγαπάς… Πέρασε λίγος καιρός… ∆εν είμαστε μαζί πια… ∆εν ξέρω αν ποτέ πάλι

Θα είμαι στην ίδια κατάσταση Απόλαυσης και ευχαρίστησης στην οποία

Ήμουν μαζί σου… Αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα…

Αυτό το συναίσθημα με σκοτώνει…

- 29 -

Chciałabym Cię więcej nie zobaczyc, Nie spotkac, nie usłyszec, Znienawidzic tak bardzo jak Cię kocham... Ale nie potrafię... Chciałabym cofnąc czas tak, By pójśc inna drogą gdy Ty stanąłeś na mojej... Ale wolałam przez krótką chwilę Iśc z Tobą tą samą ścieżką, By potem po rozstaniu umierac Z miłości do Ciebie... To uczucie mnie zabija... A teraz całe moje życie Kręci się wokół Ciebie... Coraz bardziej mi brak Twego dotyku, Twoich słów, Twoich ust... Brakuje mi Ciebie... Nie potrafię o Tobie zapomniec I nigdy nie zapomnę... Lecz nie mam już nadziei, Że znów bedziemy razem, Że znów mnie pokochasz, Że nie okłamiesz i nie opuścisz... Straciłeś zaufanie osoby, która Ci Wierzyła i która Cię kochała... Osobę, dla której byłeś wszystkim... Odrzuciłeś ją, a ona mimo wszystko Nadal czeka na Ciebie... Ale Ty tego nie widzisz... Może już nie chcesz... Wiedz jedno... Ona nadal czuje i myśli... Ona nadal KOCHA... Bardzo mocno... Tak mocno, że potrafi Ci wszystko Wybaczyc i byc z Tobą... Mimo odrzucenia i kłamstw... Mimo wszystkich krzywd i łez...

Θα ήθελα να μη σε ξαναδώ Να μη σε ξανασυναντήσω, να μην σε ξανακούσω

Να σε μισήσω τόσο, όσο σ΄ αγαπώ… Αλλά δε μπορώ…

Θα ήθελα να γυρίσω πίσω το χρόνο ώστε Να πάρω άλλο δρόμο όταν εσύ βρέθηκες στο δικό μου

Αλλά προτιμούσα για ένα λεπτό Να περπατώ μαζί σου στο ίδιο μονοπάτι

Για να πεθαίνω μετά το χωρισμό μας Από αγάπη για σένα… Αυτό με σκοτώνει…

Και τώρα όλη μου η ζωή Γυρίζει γύρω σου… Πιο πολύ μου λείπει

Το άγγιγμά σου, τα λόγια σου, τα χείλη σου… Μου λείπεις εσύ…

∆εν μπορώ να σε ξεχάσω Και ποτέ δε θα σε ξεχάσω…

Αλλά δεν έχω πια ελπίδα Ότι πάλι θα είμαστε μαζί Ότι πάλι θα με αγαπήσεις

Ότι δε θα μου πεις ψέματα και δε θα με εγκαταλείψεις Έχασες την εμπιστοσύνη εκείνου του ατόμου

Που σε εμπιστεύτηκε και σ’ αγαπούσε… Το άτομο για το οποίο ήσουν τα πάντα…

Το απέρριψες, παρόλα αυτά Ακόμα σε περιμένει…

Αλλά εσύ δεν το βλέπεις… Μπορεί να μη θέλεις…

Να ξέρεις ένα… Αυτή ακόμα αισθάνεται και σκέφτεται…

Ακόμα αγαπά… Πολύ… Τόσο πολύ, ώστε μπορεί όλα

Να τα συγχωρήσει και να είναι μαζί σου… Παρά την απόρριψη και τα ψέματα…

Παρά τις αδικίες και τα δάκρυα…

Antonio Canova, Έρως και Ψυχή

- 30 -

Δηλητηριασμένη Αγάπη της Αγκνιέσκα Γιούζβιακ 

 

“Love  is  in  the  air”,  “All  you  need  is  love”,  “I will  always  love  you”…  Άπειρα τραγούδια  για  αγάπη,  που  μας  βομβαρδίζουν  με  το  πόσο  μεγαλειώδες,  πόσο υπέροχο  είναι  αυτό  το  συναίσθημα.  Οι  άνθρωποι  που  αγαπιούνται  θα  τα ξεπεράσουν όλα, κάποτε θα βρεις το ιδανικό σου μισό, περίμενε λίγο και θα ’ρθει ο πρίγκιπας πάνω στο άσπρο άλογο… πόσο κιτς είναι τα λόγια που γεμίζουν το μυαλό σαν να ήταν κανένας σκουπιδοτενεκές (φαντάσου, ούτε ανακύκλ�