α

Το περιοδικό-εφημερίδα του 2ου Λυκείου Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης

Έτος 10-Αριθ.φύλλου 4 (Μάρτιος 2016) τιμή 0€ Έκτακτο αντιρατσιστικό τεύχος

2

e

Χωρίς Σύνορα: εκδίδεται από μαθητές, παλιούς μαθητές και καθηγητές του 2ου Λυκείου Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης. Χρήσιμες (e-)διευθύνσεις:

webpage, παλιά τεύχη: http://2lyk-diap-ellin.att.sch.gr/newspaper.html (μπορείτε να δείτε ή να “κατεβάσετε” οποιοδήποτε παλιό τεύχος του Χωρίς Σύνορα, για τη συλλογή σας!)

e-mail του «Χωρίς Σύνορα»: xwris.synora@gmail.com (για συνεργασίες, σχόλια, παρατηρήσεις…)

το blog του σχολείου: http://blogs.sch.gr/2lykdiap (το “άλλο” μέσο επικοινωνίας του σχολείου μας… για να διαβάσετε και να προβληματιστείτε)

το e-mail του blog του σχολείου: lykdiapol@gmail.com (για να τους στείλετε τις συνεργασίες σας!...)

η ιστοσελίδα του σχολείου μας: http://2lyk-diap-ellin.att.sch.gr/ (χρήσιμες πληροφορίες… για να ξέρετε πού βρίσκεστε…)

Συντακτική ομάδα: Σοφία Αλί, Σάντρα Ανγκελόβσκα, Νίνι Βατσαρίτζε, Σίμον Γιαμπλόνσκι, Έρικ Γκέρρα, Λάνα Γκιορκελίτζε, Κάτσπερ Κράουζ, Χάρης Κωνσταντόπουλος, Σάντρα Μετάι, Ρόμπερτ Μιχάιλοβ, Μαριάμ Μοχάμεντ, Αμπντάλα Μπαντρ, Βικτώρια Μπελιζναγια, Γιάννης Μπενεζές, Στέφανι Πέτκοβα, Αλεξάντρα Ροσίνσκα, Εσμεράλντα Ρότσι, Λεόνε Ρούτσι, Ντάρια Σιμονένκο, Βαλέρια Σιτίκοβα, Ντανιέλα Σκορτάρ, Ντάρια Τσιβιλίδη, Λουκάς Τυμπούρσκι. Συνεργάτες καθηγητές: Ειρήνη Αντωναράκου, Διονύσης Μητρόπουλος, Γιώργος Σαραφιανός Συνεργάτες (παλιοί) μαθητές: Βασίλης Λάζος, Μαχαμαντί Σάνφο, Όλεγκ Τριγκομπιούκ

Μεγάλο μέρος της έκδοσης του έκτακτου τεύχους για το ρατσισμό και τους πρόσφυγες πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της εβδομάδας «με την ποίηση πολεμάμε το ρατσισμό» που φέτος θέσπισε το Υπουργείο Παιδείας

Κύριο Θέμα: ρατσισμός… σελ. 3-4

Με τη Δύναμη της Γνώμης μας: για τους φίλους, και για το ρατσισμό στη φιλία… μια άποψη που θα συζητηθεί… σελ. 5

Ρεπορτάζ: μια επίσκεψη σε ένα μέρος που δεν πρέπει να ξεχαστεί… σελ. 6-7

Λογοτεχνία: λέμε όχι στο ρατσισμό… ναι σε όσους μας έχουν ανάγκη… σελ. 8-61

Απόψεις: για τη ζωή και την εφηβεία… σελ. 62-64

Top 10: ο Γιάννης Τζελιλάι παρουσιάζει τους αγαπημένους του επιστήμονες και αστρονόμους… σελ. 65-69

Σ’ αυτό το τεύχος:

3

Τι είναι ο ρατσισμός

Λόγω του τελευταίου προσφυγικού κύματος, η Ελλάδα τείνει να εξελιχθεί σε μια χώρα με έντονο πολυπολιτισμικό χαρακτήρα. Άνθρωποι διαφορετικών φυλών, θρησκειών, γλώσσας, συνηθειών, εθίμων και συμπεριφοράς αναζητούν καταφύγιο στην Ελλάδα και όχι μόνο... Είμαστε έτοιμοι όμως να δεχτούμε αυτή τη

νέα κατάσταση, ή μήπως υποβόσκει μέσα μας ο ρατσισμός και η ξενοφοβία?

Τι είναι, λοιπόν, ο ρατσισμός?

Πολύ απλά, να υποτιμάς τον άλλον με σκέψεις ή πράξεις λόγω διαφορετικής φυλής, διαφορετικής χώρας, είτε πιστεύει σε άλλη θρησκεία ή δεν πιστεύει σε καμία θρησκεία, μιλάει άλλη γλώσσα, έχει διαφορετικές συνήθειες και συμπεριφορές ή έχει μια μειωμένη ικανότητα...

4

Τα αίτια του ρατσισμού, αν και μπορεί να διαφέρουν από κοινωνία σε κοινωνία, είναι συνήθως κοινά. Καταρχήν, η έμφυτη αυτή τάση του ανθρώπου να αντιμετωπίζει με καχυποψία και από απόσταση καθετί ξένο προς αυτόν. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον εαυτό μας. Πόσο εύκολα, άραγε, θα μπορούσαμε να κάνουμε παρέα με κάποιον αλλοεθνή ή ομοφυλόφιλο? θα μπορούσαμε να του συμπεριφερόμαστε φυσιολογικά και να αναγνωρίζουμε την διαφορετικότητά του?

Ο ρατσισμός, δεν βρίσκεται μακριά μας, όπως θέλουμε να πιστεύουμε. Αντιθέτως, είναι δίπλα μας σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής. Για την καταπολέμησή του πρέπει πρωτίστως να αναζητήσουμε βαθιά μέσα μας τις ρίζες του και να τις ξεριζώσουμε!

Η παιδεία, η μελέτη, η κριτική ικανότητα του ανθρώπου, αλλά και η έντιμη αυτοανάλυση είναι καλοί αρωγοί για αυτήν τη φοβερή κοινωνική μάστιγα που δηλητηριάζει, όχι μόνο την κοινωνική ζωή μας, αλλά και την ψυχή μας... Είναι δικαίωμα του καθενός να ζει ελεύθερος, σε μια κοινωνία που δεν θα υφίστανται διακρίσεις... είναι στο χέρι μας.

Σάντρα Μέται

5

ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΦΙΛΕΣ

Είμαστε στο σχολείο εδώ και 3 χρόνια, και αυτή είναι τελευταία μας χρονιά .Σε αυτά τα 3 χρόνια γνωρίσαμε πολλά άτομα, δηλαδή από διαφορετικές χώρες με πολύ διαφορετικό χαρακτήρα ο καθένας. Θέλουμε να αναφερθούμε για τη φιλία, με την οποία ήρθαμε σε επαφή σε αυτό το σχολείο, αυτά τα τρία χρόνια. Όπως γνωρίζουμε όλοι, αρχικά η φιλία είναι πολύ γλυκιά, με την έννοια ότι όλοι συμπεριφέρονται πολύ ευγενικά, συμπαθητικά, λες και γνωρίζονται από πολλά χρόνια. Όμως η φιλία, όπως έχει τα θετικά, έχει και κάποια αρνητικά. Στη φιλία υπάρχουν και ωραίες στιγμές όπου, αν και δεν έχεις καθόλου διάθεση, οι φίλοι σε κάνουν να ξεχνάς για λίγο την πραγματικότητα. Αλλά είναι κάπως αδύνατο να συνειδητοποιήσεις το τι σκέφτεται ο άλλος για σένα.

Ανάμεσα σε αυτήν τη φιλία που λέμε ότι είναι γλυκιά, υπάρχουν και ψεύτικες φίλες, που παριστάνουν ότι είναι πραγματικές. Όμως, αν υπήρχε όντως πραγματική φιλία μεταξύ μας, τότε κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει ούτε ρατσισμός, ούτε κοροϊδία, και βέβαια ούτε μίσος. Από την προσωπική μας εμπειρία πιστεύουμε πως αν και γνωρίσαμε πολλά άτομα από άλλες χώρες, δεν υπήρχε ποτέ πραγματική φιλία. Για παράδειγμα, σε κάποιες παρέες τα άτομα σε αναγκάζουν να πεις τα μυστικά σου μπροστά σε αυτούς και ύστερα, αφού τα μάθουν, πηγαίνουν και τα λένε σε άλλα άτομα. Επιπλέον σε χρησιμοποιούν για το συμφέρον τους.

Παιδιά, φέτος είναι η τελευταία μας χρονιά, σας ευχόμαστε να βρείτε πραγματικούς φίλους σε αυτή τη ζωή.

Με αγάπη

Μαργαρίτα Λαμέι- Σαφίκ και Βαρβάρα Σίμπα

6

«Α∆ΙΚΑ» Το Σάββατο,19.03.2016, όσα παιδιά από το Πρόγραμμα της Σχολικής Εφημερίδας μπορούσαμε, κανονίσαμε να επισκεφτούμε τον χώρο των κρατητηρίων της Kommandatur,που έχει γίνει σαν μουσείο για να πηγαίνει ο κόσμος και να μην ξεχάσει ποτέ τι ήταν ο ναζισμός.

Αυτός ο χώρος είναι στο κέντρο της Αθήνας, στην Κοραή 4.

Ήμασταν αρκετά παιδιά: Λανα, Σαλομε, Γιουλια, Ζακο, Γιανα, Σαμπά, Αννάμ, Νινι, Ευγενιος, Αμπνταλα, Αχμεντ, Σαμιρ και η κ. Ειρήνη.

Το μέρος αυτό που λέγεται πια "Χώρος Ιστορικής Μνήμης"· στα 1941-1944 ήτανε φυλακή. Κράτησαν τους ανθρώπους οι οποίοι ήτανε εναντίον φασισμού. Υπήρχανε άτομα από 14 χρονών και πάνω, όμως υπήρχανε και κάποια παιδιά από 10 χρονών. Είναι 2 υπόγεια εκεί, 6μ. κάτω από τη γη.

Υπόγειο Α΄- Στούς Θαλάμους 1 και 2 του 1ου υπογείου δεν υπάρχουν ορατά ίχνη από την κατοχική περίοδο και κατά πάσα πιθανότητα δεν αποτέλεσαν χώρους κράτησης.

Στο Θαλαμο 2 εκτίθεται η ναζιστική σημασία που κυμάτιζε στα χρόνια της κατοχής στον τελευταίο όροφο του κτιρίου.

Ο Θάλαμος 3 Βρέθηκε καλυμμένος με λευκό ασβεστόχρισμα.

7

Στον Θάλαμο 4,στο δάπεδο, στους τοίχους και την οροφή διακρίνονται τα ίχνη 6 μικρών χώρων που αποτελούσαν τα κελιά απομόνωσης.

Υπόγειο Β΄

Σε όλους τους Θαλάμους του δευτέρου υπογείου σώζεται ατόφιο το στρώμα του ΄44 με πυκνότητα τα ακιδογραφήματα και τις επιγραφές όπως ονόματα,

ημερομηνίες, μηνύματα, φιγούρες από την ελληνική παράδοση, ανθρώπινες μορφές, πολεμικές σκηνές κ.α. Παντού γράφανε "άδικα"

Στο Θάλαμο 5,εκτός τον άλλων, αξιοσημείωτη είναι η ποικιλία των γλωσσών που συναντάται στους τοίχους(Ελληνικά, Γερμανικά, Ιταλικά)

Στο Θάλαμο 6 ξεχωριστή σημασία αποκτά η ύπαρξη μηνυμάτων από ανθρώπους νεαρής ηλικίας.

Ο τελευταίος Θάλαμος προοριζόταν, κατά περιόδους αποκλειστικά, για την κράτηση γυναικών, όπως μαρτυρεί το πλήθος των γυναικείων ονομάτων.

Μου άρεσε εκεί, γιατί βλέποντας τα γράμματα και ζωγραφιές στους τοίχους, ακούγοντας την ιστορία πώς ήτανε και τι ήτανε, σε κάνει να σκέφτεσαι για πολλά πράγματα.

Μετά το μουσείο αυτό, πήγαμε για καφέ και συζητήσαμε για αυτό το θέμα, για τον φασισμό. Ο καθένας έλεγε την γνώμη του και είχαμε όλη κοινή γνώμη σε ένα: ότι δεν πρέπει να υπάρχει ρατσισμός (φασισμός).

Σκεφτόμουνα για τους ανθρώπους αυτούς, τους πήρανε άδικα και δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα, δεν είχανε ελεύθερο λόγο...και μετά μου έρχεται η ερώτηση «γιατί φταίνε αυτοί οι άνθρωποι?» αφού έλεγαν μόνο την γνώμη τους....ακόμα και τα μικρά παιδιά που δεν καταλάβαιναν απολύτως τίποτα. Τελικά θέλω να πω ότι ∆ΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ, όλοι μας πρέπει να έχουμε ελεύθερο λόγο, να έχουμε επιλογή, δηλαδή σημερινή ∆ημοκρατία.

Σαμίρ Μπαμπάεβ

8

λλοογγοοττεεχχννίίαα ο ρατσισμός… και εμείς…

Άνθρωποι της Μόνικα Γάκη

«Τα μάτια των ανθρώπων μιλάνε όσο και η γλώσσα τους, με το πλεονέκτημα ότι η γλώσσα των ματιών δε χρειάζεται λεξικό, αλλά γίνεται κατανοητή σ‘ όλον τον κόσμο».

∆εν έχει σημασία από πού είσαι ..... Σε τι γλώσσα μιλάς. Όλοι είμαστε ίδιοι. Όλοι είμαστε άνθρωποι, και πρέπει να βοηθήσουμε ένας τον άλλον όποτε είναι ανάγκη. Να κάνουμε πράγματα και να βοηθήσουμε τους άλλους αν μπορούμε, όπως μπορούμε.

Όποιος σας αγαπάει δεν σας αφήσει ποτέ.... ακόμη και αν έχει100 λόγους για να το κάνει, θα βρει έναν λόγο για να μείνει....! για αυτό και εμείς πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, γιατί είμαστε άνθρωποι, και πρέπει να σεβόμαστε όλα τα ζωντανά όντα σ’ αυτόν τον πλανήτη και να προσέχουμε αυτό που έχουμε δηλαδή πιο σημαντικό – ο ένας τον άλλον.

Οι Πρόσφυγες της Αμίνα Αμπντελρασούλ

Οι πρόσφυγες αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτό που έχουν. Σύμφωνα με το ∆ιεθνές ∆ίκαιο, ο πρόσφυγας έχει το δικαίωμα να κατευθυνθεί εκεί όπου προοριζόταν αυτός, ή και όσοι είναι μαζί του. Αλλά όπως βλέπουμε όλοι μας, κάποιες κυβερνήσεις το γράφουν αυτό στα… παλιά τους τα παπούτσια. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα έχουν εγκλωβιστεί 50.000 και πάνω άνθρωποι. Η κάθε χώρα με τη σειρά της κλείνει τα σύνορα, με την ιδέα «δεν θέλουμε τρομοκράτες» και κάτι τέτοια… ∆ηλαδή, και καλά η χήρα με τα παιδιά της είναι τρομοκράτες. Στα σύνορα οι άνθρωποι που περιμένουν να περάσουν είναι λες και ζουν στο 18ο – 19ο αιώνα, αλλά όχι: αυτή είναι η Ευρώπη, η ήπειρος του διαφωτισμού το 2016 μΧ. Όσον αφορά τις άλλες χώρες……………. ασχολίαστο.

9

Προς τους ηγέτες των χωρών της ευρωπαϊκής ένωσης της Αντέλα Ιάκαμπ

Δεν θα σας χαιρετήσω. Πρώτα από όλα, θα αρχίσω κατευθείαν με τα παράπονα που έχω. Γιατί αφήνετε να γίνονται οι πόλεμοι? Και γιατί κάποιες χώρες δεν αφήνουν τους μετανάστες να σωθούνε? Είστε πολύ άδικοι, γιατί κλέβετε. Έχουμε στη διάθεσή μου πάρα πολλές πληροφορίες, αλλά τίποτα από γνώση, π.χ στα βιβλία της ιστορίας έχουμε μόνο ό,τι θέλετε να ξέρουμε. Πραγματικά στην βουλή υπάρχουν πιο πολύ άνθρωποι απ’ ό,τι θα έπρεπε, και όταν ζητάνε λεφτά από την Ευρωπαϊκή ένωση αγοράζουν Mercedes και μετά, όχι πάντα, πάνε φυλακή με τις καλύτερες συνθήκες. Τώρα, για τους πολέμους που γίνονται…. Οι Μεγάλες Δυνάμεις χωρίσανε τα σύνορα μιας χώρας που σήμερα γίνεται πόλεμος. Γιατί το κάνατε αυτό, όμως? Μήπως επειδή εκεί έχει πολλές πρώτες ύλες που σας ενδιαφέρουν? Εξαιτίας σας τσακώνονται και μας κάνετε να πιστεύουμε ότι η θρησκεία φταίει. Έξυπνο πολύ. Γιατί στην τηλεόραση μας βάλατε αυτές τις ειδήσεις που πέθαναν κάποιοι γάλλοι και όχι πως πνίγονται παιδάκια, αφού κολυμπήσουνε 3 τέταρτα στην θάλασσα? Το γεγονός που έγινε με το Charlie Hebdo… δεν θα το εξηγήσω… Αλλά οι γάλλοι πάντα είναι παρόντες παντού και παίρνουν αποφάσεις. Γιατί κάνεις δεν μιλάει για την διαφθορά, τους πολέμους στην Συρία, τη Νιγηρία και το Νότιο Σουδάν? Πολύ λίγα, σχεδόν τίποτα, λένε για τα παιδάκια που πεθαίνουν από πείνα. Όμως ο πρόεδρος της Ρουμανίας πήγε στο Παρίσι μετά τα γεγονότα του Hebdo. Να του πείτε να κάνει καμιά βόλτα και στην Νιγηρία… Όλο λόγια για την Ευρώπη λέτε, στην τηλεόραση. Έχω και άλλα να σας πω, αλλά μια μέρα… μετά από 2000 χρόνια, θα τα γράφετε στα ιστορικά βιβλία ακριβώς με τα ίδια ψέματα όπως τα σημερινά βιβλία ιστορίας.

Οι πρόσφυγες και εμείς της Γκαμπριέλλα Ματς

Εγώ πιστεύω ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να βοηθήσει τους πρόσφυγες, από εκεί που μπορεί και από εκεί που δεν μπορεί. στο κάτω - κάτω είναι και αυτοί άνθρωποι σαν εμάς που ζούμε στην Ελλάδα, αυτοί οι άνθρωποι χάνουν κάθε μέρα τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους, μερικοί χάνουν και τη ζωή τους για να φτάσουν μέχρι εδώ, γιατί ελπίζουν ότι εδώ τουλάχιστον θα είναι ασφαλείς, και θα έχουν μια καλύτερη ζωή. Ενώ μερικοί άνθρωποι ξέρουν ότι μερικοί από αυτούς είναι εύποροι, και τους εκμεταλλεύονται μέχρι να πάρουν και το τελευταίο ευρώ από πάνω τους ―και όλοι αυτοί οι άνθρωποι καταντούν να κοιμούνται στο δρόμο, στις πλατείες, στα παγκάκια. Από ανάγκη οι άνθρωποι αρχίζουν να κλέβουν και να κάνουν παράνομα πράγματα, η ανάγκη τους φέρνει μέχρι εδώ, δεν το κάνουν επειδή το θέλουν ή τους αρέσει. κάθε μέρα πεθαίνουν παρά πολύ μικρά παιδιά είτε από πείνα, είτε πνίγονται στη θάλασσα. Ίσως φταίει και η ίδια η Ελλάδα από τις συνέπειες που προκαλεί το προσφυγικό πρόβλημα, γιατί δεν βοηθάει τους πρόσφυγες έτσι όπως θα έπρεπε.

10

Η ιδιομορφία του ρατσισμού της Ελένης Κυριάκου

Ο ρατσισμός είναι ένα ζήτημα που ακόμα, παρά, τις προσπάθειες και τα κινήματα που κατά καιρούς προσπάθησαν να κάνουν την αλλαγή, υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, παντού.

Στην Ελλάδα ειδικότερα, όπου έχουμε και πολιτικό κόμμα φιλοναζιστικό, ο ρατσισμός με απασχολεί ιδιαίτερα.

Ευτυχώς δεν έχω βιώσει ρατσισμό προς εμένα, είτε γιατί η χώρα μου είναι μια ιστορική και ευρωπαϊκή χώρα, είτε επειδή δεν φέρω ελληνικά στοιχεία σε φυσιογνωμία και χαρακτήρα. Είχα την πνευματική ευχέρεια να ταξιδεύω από μικρή τον κόσμο, και να γίνω ένας πολυεθνικός χαρακτήρας.

Μέσα από αυτό όμως, είχα και την ατυχία του να βρεθώ σε τριτοκοσμικές χώρες, σε θρησκευτικά καταπιεσμένες χώρες, φτωχές, περιορισμένης ελευθέριας στην κουλτούρα και διαφορετικότητα, επομένως έχω δει και γνωρίσει άτομα που τα βίωσαν από πρώτο χέρι.

Το συγκεκριμένο περιστατικό που θυμάμαι ήτανε η ιστορία μιας κοπελίτσας μόλις 19 χρόνων, της Abie, από την πολύ κομμουνιστική Ερυθραία. Την γνώρισα στην Λιβερία, στο συγκρότημα των Ηνωμένων Εθνών. Μου ζητήθηκε να την πάω μια βόλτα και να της κάνω παρέα. Η Abie είχε βαρεθεί λοιπόν το δικτατορικό καθεστώς της Ερυθραίας και αποφάσισε να μετακομίσει παράνομα στην Λιβερία (γιατί ούτε να βγεις, ούτε να μπεις μπορούσες). Όταν με άθλιες συνθήκες έφτασε πλέον εκεί, ο φρουρός που ήτανε υπεύθυνος για τη μεταφορά της (λαμβάνοντας φυσικά ένα γενναιόδωρο πόσο χρημάτων) την κακοποίησε και προσπάθησε να την κακοποιήσει και σεξουαλικά, επειδή, όπως είπε, ήτανε μουσουλμάνα διάβολος που ήθελε να διαδώσει τις ιδέες της περί θρησκείας. Της είπε επίσης ότι είναι ένα σκουπίδι, επειδή ήταν γυναίκα, και οι γυναίκες στην χώρα και τη θρησκεία της είναι μόνο καλές για σπίτι και αναπαραγωγή.

Τώρα, η Λιβερία έχοντας ένα αυστηρό καθολικό κράτος, είχε τους φανατικούς της.

Όσο για μένα, μια διάκριση υπήρξε ελαφρώς όταν εντάχθηκα σε ένα καθολικό σχολείο θηλέων, αλλά δεν μπορώ να πω πως ήταν αρνητικό. Τα κορίτσια στο σχολείο ήταν γεμάτα με περιέργεια για το ίσιο μαλλί μου, την «περίεργη μύτη» και το λευκό απαλό δέρμα. Βέβαια, γνωρίζω πως για αυτές ήμουν κάτι το αναπόφευκτα ανώτερο.

Είναι θλιβερό, και αντιστρόφως. Όταν σε έχει κάνει ο ίδιος σου ο λαός να υπερασπίζεσαι φανατικά την θρησκεία σου, επειδή είναι το μόνο κοινό που έχεις με τον ∆υτικό Κόσμο, τον οποίο έχουμε πείσει τους εαυτούς τους ότι είναι καλύτερος.

∆ηλαδή ο ρατσισμός, τελικά, παίρνει διάφορες μορφές και υπάρχει πάντα κάτι το πολύ προσωπικό, είτε σε μεμονωμένα, είτε σε μαζικά περιστατικά που τα καλλιεργεί. Σαν μια αλυσίδα της δράσης και της αντίδρασης, όπως ακριβώς η Λιβεριανοί που έχουνε δεχτεί το γεγονός ότι θεωρούνται κατώτεροι λόγω δέρματος, και θα προσπαθήσουν να εκτονωθούν και να το επιβάλλουν σε άλλους ανθρώπους με άλλη διαφορετικότητα, την θρησκεία.

11

Η Διαφορετική Χώρα της Οριάντα Μπαϊράμι

Βρισκόμαστε σε μια χώρα μακριά από άλλες όσες ξέρατε μέχρι τώρα .Μια χώρα διαφορετική, που ποτέ δεν θα μπορούσατε να φαντασθείτε ότι υπάρχει· και εγώ δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ. Ξαφνικά μια μέρα ξύπνησα και βρισκόμουν εδώ σε αυτή την μαγευτική χώρα. Ίσως μπορεί και να ονειρεύομαι ακόμα. Μου φαίνεται σαν να βρίσκομαι μέσα σε μια ταινία ή καλύτερα μέσα σε ένα μυθιστόρημα ―μέσα στις σελίδα ενός βιβλίου. Ας εξηγήσω όμως πώς είναι αυτή η χώρα για να καταλάβετε και εσείς. Σε αυτή τη χώρα λοιπόν, είμαστε όλοι οι άνθρωποι διαφορετικοί. Όχι μόνο διαφορετικοί ως προς τη χώρα ή ως προς τον τρόπο συμπεριφοράς και σκέψης, αλλά και ως προς την εξωτερική εμφάνιση. Την πρώτη μέρα εδώ ήμουν σαν χαμένη, νόμιζα ότι είμαι μόνη στο είδος μου και είχα τρομάξει. Ευτυχώς μετά από λίγο γνώρισα ανθρώπους σαν και εμένα και ανακουφίστηκα. Οι υπόλοιποι μέσα σε αυτή τη χώρα είναι άνθρωποι περίεργοι για μένα. Νόμισα πως δεν λέγονται άνθρωποι, αλλά το ίδιο νόμιζαν και αυτοί για εμάς. Ας τους περιγράψω όμως πρώτα γιατί σίγουρα θα αναρωτιέστε πώς μοιάζουν. Είδα λοιπόν μερικούς γιγαντίους, άλλους με διαφορετικά χρώματα στο δέρμα τους, κίτρινο, μπλε, πράσινο. Είδα επίσης με δυο χέρια, με ένα μάτι και πόλους που δεν μπορώ να σας περιγράψω τώρα. Πάντως μπορώ να πω πως είναι πολύ ωραίο μέρος, μαγευτικό. Μα σαφώς και είναι μαγευτικό, αλλιώς πώς υπάρχουμε εμείς; Αναρωτιόμουν πώς μπορούν να ζουν όλοι αυτοί μαζί. Εννοώ είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Δεν έχουν δικές τους παραδόσεις, συμπεριφορές; Έτσι, αποφάσισα να ρωτήσω κάποιον από το είδος μου. Τους άλλους τους φοβόμουν. Μου είπε ότι ήταν αρκετά δύσκολο. Γράψανε όμως κανόνες που να μην αδικούν κανέναν, για να μην τους παραβεί κανείς. Ενώσανε όλα τα στοιχεία αυτών των ανθρώπων, και βγήκε από αυτό το μαγικό αποτέλεσμα. Με σύστησαν σε άλλους ανθρώπους, και πραγματικά εντυπωσιάστηκα .Ήταν τόσο καλοί άνθρωποι. Τελικά, κατάλαβα πως η εξωτερική εμφάνιση δεν παίζει τόσο ρόλο. Για αυτήν την χώρα τουλάχιστον έτσι είναι τα πράγματα. Χάρηκα πολύ που είχα αυτήν την ευκαιρία να την ανακαλύψω.

12

Άτιτλο του Λεόνε Ρούτσι

Παιδιά δυστυχισµένα Άνθρωποι πεθαµένοι Κρίση στην Ελλάδα Και ελπίδες νεκρές Ο κάθε ένας µες στην φτώχεια Και ο κόσµος χωρίς χαρά Δουλειά χωρίς λεφτά Πλατείες χωρίς παιδιά Από το φόβο του ρατσισµού Που πλέον βρίσκεται παντού Μπορείς να αλλάξεις αυτά µε την προσπάθειά σου Δυστυχώς ο φόβος κυριαρχεί την σκέψη του ανθρώπου Αναγκασµένοι από την Ευρώπη Να δεχτούµε ξένους ανθρώπους Σε τραγική κατάσταση Για καλύτερη ζωή Η ζωή επαναλαµβάνει Την ιστορία των ανθρώπων Εκµεταλλεύοντας αδυνάτους Για των πλουσίων το συµφέρον Όλοι µαζί Βοηθώντας για αλλαγή Μόνο έτσι κυριαρχεί Τον φόβο η αγάπη

13

DON’T BE THAT GUY του Γιάννη Μπενεζέ

Don’t be that guy. That one guy that somehow manages to live his ignorance fuelled life in the far away land that can never be revisited AKA “The past”. Don’t be that guy that is chained by the shackles of racism that looks down on people just because they are different from your self proposed perfect physical appearance. Don’t be that guy that mistakes 2016 with 1890. It’s racist bigotry now and it was racist bigotry then. Don’t you dare be that Trump loving, hate serving, confederate flag praising monster tongued racist guy.

If you do turn out to be that ignorant guy that does all of the things I listed in the paragraph above I would like you to do a favour for me. Go to the closest mirror to you and stare at that guy in the reflection right in the eyes. Look that guy in the bowels of his frightful soul that has been filled to the brim with unreasonable hatred and bigotry and ask that guy a few questions. What do you gain from all this? What do the people around you gain from all of your hate?

Ask that guy why he acts the way he does. Why does he think it's right to spit out hate that no one wants to hear. Ask him why he thinks he's perfect.

That guy needs to know that no one on this earth is perfect. That black guy he makes fun of is not perfect. That muslim woman that works at the market is not perfect. That jewish man down the street is not perfect. You are not perfect. You are far from it. The sooner all of us figure that out, the closer we as a community, no, as a planet can get to perfection. So that guy needs to shut his hate spewing mouth and get with the times because he is not perfect. So please don't be that guy.

14

Η Ζωή μου Καταστράφηκε της Εσμεράλντα Ρότσι

Μέσα σε μια μέρα όλα αλλάζουν. Ο κόσμος στους δρόμους, και τρέχουν να βρουν μέρος να κρυφτούν. Χιλιάδες παιδιά να κλαίνε. Αίματα παντού. Όλος ο δρόμος έχει γίνει κόκκινος, δεν μπορώ να πιστέψω ότι φτάσαμε ώς εδώ. Τα μια μου πια έχουν θολώσει, δεν μπορώ να δω τίποτα, όλα είναι απίστευτα. ∆εν γίνεται να είναι αλήθεια όλο αυτό. ∆εν ξέρω πια τι να κάνω. ∆εν ξέρω αν μπορώ να βοηθήσω κάποιον, όλοι είναι ξαπλωμένοι στους δρόμους, είτε ζητάνε βοήθεια, είτε έχουν φύγει πια από την ζωή.

Τα σπίτια όλα καταστραμμένα, όλες οι πολυκατοικίες έχουν γκρεμιστεί ―ακόμα και η δικιά μου. Όλα πια τελείωσαν, και δεν ξέρω πώς θα συνεχίσω την ζωή μου εδώ. ∆εν έχω πού να πάω, εδώ και πολλές μέρες ψάχνω την οικογένειά μου. ∆εν υπάρχει πουθενά ίχνος ζωής. Τα πόδια μου νιώθω ότι δεν θα αντέξουν για πολύ, η κοιλιά μου δεν έχει σταματήσει να γουργουρίζει από την πείνα. Φοβάμαι πολύ να κυκλοφορώ, παντού άνθρωποι με όπλα να τρέχουν, δεν ξέρεις από πού μπορεί να σου βγει. Προσπαθώ να βρω ανθρώπους που να μπορούν να με βοηθήσουν να φύγω από εδώ. Είναι άδικο αυτό για όλους.

Κάθε μέρα βλέπω αμέτρητους ανθρώπους χτυπημένους και ακρωτηριασμένους. Προχωράω για ώρες, φοβάμαι το τι θα δουν τα μάτια μου όπου και να πάω. Το βραδύ βρήκα ένα μικρό σπιτάκι. Είπα να μπω μέσα, μου φαίνεται ασφαλές. Καθώς έμπαινα άκουγα φωνές, πολλές φωνές μέσα. Μπήκα και είδα πάνω από 100 άτομα, μέσα σε αυτούς είδα τους γονείς μου. Ο πατέρας μου ήταν άσχημα χτυπημένος. όταν τον είδα τα μάτια μου βούρκωσαν. ∆εν το πίστευα, όσο περνούσαν τα λεπτά η αναπνοή του μειωνόταν όλο και πιο πολύ. Τα μάτια μου δεν μπορούσαν να δουν τίποτα από τα δάκρυα. Μετά από λίγο μου έπιασε το χέρι και μου είπε ότι θέλει να μου πει κάτι. Πήγα κοντά του και μου ψιθύρισε «Θα σας προσέχω». Τότε τα μάτια του έκλεισαν. ∆εν άντεχε η καρδιά μου πια τίποτα, τα δάκρυα δεν σταμάταγαν για ώρες. Έτρεμα ολόκληρη. Η μητέρα μου είχε λιποθυμήσει. ∆εν ήξερε τι γινόταν... Προσπαθώ να την συνεφέρω, αλλά τίποτα. ∆εν ξέρω τι να κάνω, δεν έχω την δύναμη να κάνω τίποτα.

Μετά από κάποιες ώρες όλοι είχαν κοιμηθεί. Η μητέρα μου ακόμα δεν είχε ξυπνήσει. ∆εν ξέρω τι άλλο να κάνω... τώρα προσπαθώ να την σηκώσω, να την πάω κοντά σε μια βρύση, να της ρίξω νερό. Όταν την σήκωσα τα χέρια μου είχαν γεμίσει. Ήταν γεμάτα αίματα. Την γύρισα από πίσω και είδα ότι είχε ένα πολύ βαθύ χτύπημα. Τα πόδια κόπηκαν, έπεσα κάτω. Έχασα τις αισθήσεις μου μάλλον.

Την επόμενη μέρα στο ξημέρωμα τότε σηκώθηκα ξανά, τα μάτια μου πνιγμένα από τα δάκρυα, θολωμένα. Έχασα τους γονείς μου. Η καρδιά μου πονάει πάρα πολύ. Τρέμω ολόκληρη, όλα μου τα ρούχα γεμάτα αίματα. Θέλω να ξυπνήσω, θέλω να δω ότι είναι ένα όνειρο όλα, ένα ψέμα. ∆εν αντέχω να ζω έτσι. Φοβάμαι να είμαι μόνη μου. Είμαι μικρή, θέλω τους γονείς μου, δεν θέλω να φύγω από κοντά τους. ∆εν μπορώ χωρίς γονείς, δεν θα ζήσω χωρίς αυτούς. Θέλω να γυρίσουν πίσω.

Μετά από αρκετές μέρες ήρθαν μέσα άνθρωποι να μας πάρουν να φύγουμε από εδώ, να σωθούμε. ∆εν θέλω να φύγω, θέλω να μείνω εδώ. Με πήραν αγκαλιά και με έβαλαν σε ένα φορτηγό και με πήραν μαζί τους. Μας πήγαν

15

όλους σε ένα μεγάλο λιμάνι, δεν ξέρω πού είμαι. Κατέβηκα από το φορτηγό. Καθώς κατέβηκα, είδα όλα μου τα αδέλφια. Ήρθαν κοντά και με πήραν μαζί τους. Τους είπα αργότερα για τους γονείς μας. ∆εν το πίστευαν, τα μάτια τους γέμισαν δάκρυα.

Φοβάμαι χωρίς αυτούς, δεν ξέρω αν θα επιβιώσουμε. Αργότερα ανεβήκαμε σε ένα καΐκι και άρχισαν να κάνουν κουπί να φύγουμε. Το καΐκι ήταν γεμάτο με ανθρώπους, δεν πιστεύω ότι θα αντέξει όλους αυτούς. Μερικά άτομα έπεφταν κάτω. Αργότερα έπεσε ο αδερφός μου ο μεγαλύτερος στη θάλασσα· δεν γύριζαν πίσω να τον βοηθήσουν γιατί φοβόντουσαν επειδή δεν χωράγαμε.

Το ταξίδι μας είναι πολύ μεγάλο, κάνει πολύ κρύο. Όλοι έπεσαν για ύπνο. μετά έπεσα και εγώ. Τα μάτια μου δεν άντεχαν άλλο. Ξημέρωσε, επιτέλους μπροστά μας βρήκαμε ένα νησί, εκεί μας περιμένανε άλλοι άνθρωποι, που μίλαγαν μια διαφορετική γλώσσα που δεν καταλαβαίναμε. Αργότερα μας πήραν και μας πήγαν σε ένα μεγάλο κτήριο, και εκεί μας μοίρασαν φαγητό και ρούχα. Εκεί μέναμε όλα τα αδέρφια μαζί· όσο περνούσε ο καιρός τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο. Ο πόνος που έχουμε μέσα όμως δεν φεύγει, μας λείπουν οι γονείς μας, δεν μπορούμε να το πιστέψουμε ακόμα. Μακάρι όλα να ήταν ένας Εφιάλτης από όπου θα ξυπνούσα και όλα θα ήταν μια χαρά. Μακάρι καμία χώρα να μην πάθει αυτό που πάθαμε εμείς.

16

ΟΝΑΡ της Ειρήνης Αντωναράκου

Οκτώβριος 2015… Μυτιλήνη. Το βράδυ είχαν αποβιβαστεί από το πλοίο «ΟΝΑΡ» μερικές εκατοντάδες άνθρωποι που αναζητούσαν ανθρωπιά και ελπίδα. Φόρεσαν, εν αγνοία τους, και το σωσίβιο με το αντίστοιχο όνομα : «’Ονειρο», όναρ στα αρχαία.

Κατέβηκαν στα σκοτάδια , φορώντας κατάσαρκα το «όνειρο», που δεν τους άφησε να πνιγούνε. Ξημέρωσε……γύρω τους πολλά πεταμένα σωσίβια και 10 χλμ περπάτημα για να πάνε στο κέντρο κράτησης να παραδοθούνε….με παιδιά, με γιαγιάδες, με φοβισμένες γυναίκες, ανίδεους άνδρες…..Θα πάρουν το χαρτί και θα μπούνε στο μεγάλο πλοίο και μετά Ειδομένη και ….μετά Ευρώπη.

….Στον δρόμο πέταξαν το «Όνειρο». Τους βάραινε πια. Δεν τους έλεγαν ανθρώπους, τους έλεγαν πρόσφυγες και παράνομους και παράτυπους και άλλα τέτοια και έπρεπε να πουν ευχαριστώ για τα μεταχειρισμένα ρούχα και το λιγοστό φαγητό και την έλλειψη οργάνωσης και κυρίως έπρεπε να παίξουν τα παιχνίδια αστικών επαναστατών συνείδησης.

Έβγαλαν λοιπόν το «Όνειρο» και το πέταξαν στα σκουπίδια. Η ζωή τους πια θα εξαρτιόταν από το άνοιγμα και το κλείσιμο των συρματοπλεγμάτων.

17

Γιατί ήρθα του Αχμάντ Ουακάρ

I came here because of troubles in Pakistan. My father is dead and my house is in a bad condition. I’m ready to travel but when I came to Iran people were not nice. They didn’t show me any love or respect and told me to go back to my country. I didn’t stay in Iran and went to Turkey where I met both good and bad people. Some of them showed no respect to people of my nationality. My next stop was Greece, where I got recognized as a refugee. Here people provided me with food and a place to stay. My dream is to make it to Italy but police said I need to wait a few months. My English is poor, I can barely write, but it doesn’t matter. I enjoy having fun and living life but mine is full of problems. It makes me happy to see my family happy. I gave my heart to all those in need asking for a little joy. I met some people who also wanted to share their happiness. All people have a heart. When all people good all world problems finished.

Γιατί σε σκέφτομαι της Νάντα Μπαντρ

Γιατί σε σκέφτομαι συνέχεια? Γιατί να έρθω να σου δώσω λίγο φαΐ? Αφού μένεις σε έναν χώρο που δεν έχει στέγη, ούτε είναι περικυκλωμένος από τοίχους σαν εμάς! Το λεγόμενο σπίτι! Δεν είσαι προστατευμένος! Ο χώρος που βρίσκεσαι δεν μπορεί να σε προστατεύσει. Ακόμα και αν σου δώσω θα χορτάσεις όμως την επόμενη μέρα θα ξαναχρειαστείς και δεν έχει ανθρώπους σαν κι εμένα να σου δώσουν ξανά. Έτσι ταλαιπωριέσαι και είμαι σίγουρη ότι λες από μέσα σου «ήρθα αναζητώντας ένα ασφαλές μέρος να μείνω να αποφύγω το κρύο την βροχή και το χτύπημα τον ήλιου με τις ώρες στο κεφάλι αλλά δεν πήρα την σωστή απόφαση θα ήταν καλύτερο να μείνω στην χώρα να την υπερασπίζω ακόμα και αν ξέρω ότι θα πεθάνω αλλά προτιμάω να πεθάνω εδώ …… εδώ στην χώρα μου ως κάποιος που πολεμά για την πόλη του παρά εδώ ως ταλαιπωρημένος πρόσφυγας που άλλοι τον λυπούνται και άλλοι τον κοπάζουν από πάνω προς το κάτω!»

18

Θυμήσου… του Κάτσπερ Κράουζ

Θυμάσαι την τελευταία σταγόνα της καταιγίδας πριν βγει ο ήλιος. Θυμάσαι την θάλασσα, τους ανθρώπους σε βάρκες. Πες μου όλα τι θυμάσαι, ανάφερέ μου τι είδες?

Γκρι μέρα σαν κάθε άλλη, ξύπνησα με μικρό πονοκέφαλο. Ξαπλωμένος ήμουνα στο στρώμα του αδερφού μου, το δωμάτιο που ήμουν είχε μια τρύπα στο τοίχο. ∆εν είχα κουζίνα στο σπίτι μου, είχε θαφτεί όλη κάτω από τις πέτρες της μονοκατοικίας. Ούτε τουαλέτα είχα, το μπάνιο ήταν μόνο ένας τοίχος, κι αυτός χαλασμένος. Κάθε μέρα έπαιρνα πλαστικό κουβά στη λίμνη όπου ήτανε λίγο μακριά, για να πλυθώ και να πίνω. Φαγητό έβρισκα στα σκουπίδια ή στα άλλα σπίτια όπου κανένας δεν ζούσε. Όλα θύμιζαν αποκάλυψη με ‘ζόμπι’. Πριν μια εβδομάδα είδα τον καλύτερό μου φίλο αλλά δύο μέρες μετά τον σκότωσαν, δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω επειδή είχε μαζί του αλκοόλ. Η φίλη μου η Ναχούτ μου είπε ότι σε μια ώρα θα φύγει με τις βάρκες για την Ευρώπη, θέλει να πάει Γερμανία. Είπε ότι έχει ένα μέρος για τον πατέρα, αλλά αυτός δεν ήρθε από το λιμάνι… Είπαν ότι κάποιους τους σκότωσαν, για αυτό με πήρε γρήγορα από κει. Όταν φτάσαμε στη θάλασσα είδα βαρέλια και πολλούς ανθρώπους, που δεν μπόρεσα να το πιστέψω. Όταν είπαν «μπείτε στις βάρκες» άλλοι γρήγορα έτρεξαν στις βάρκες κάποιοι έπεσαν στη θάλασσα άλλοι άρχισαν να φωνάζουν.

Πέντε μέρες ήμουν στη θάλασσα. Έπιασε καταιγίδα, τότε ήταν που είδα για τελευταία φορά την Ναχούτ, έπεσε στη θάλασσα. Όλη πιαστήκαμε από τα σώματα ο ένας του άλλου, η Ναχούτ ήθελε να συγκρατήσει το παιδί μιας κυρίας, αλλά βυθίστηκαν μαζί. Ήθελα να την πιάσω αλλά με συγκράτησαν. Η καταιγίδα ήταν τόσο δυνατή που τα κύματα της θάλασσας έσπρωχναν μερικούς ανθρώπους, που έπεφταν στο νερό. Άκουγα κλάματα, βροχή, κρυωμένος σταμάτησα να πιστεύω στο θεό πως μπορεί να μας σώσει. Ξύπνησα, άνθρωποι άρχισαν να λένε ότι φτάσαμε στη στεριά, βλέπουν γη, και εγώ την είδα, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος. Βγήκαμε από τις βάρκες και είδα αστυνομία, ο τρόμος με διαπέρασε, αλλά αυτοί μας πήραν σε κάποιο μέρος όπου εκεί βρίσκονταν κι άλλοι άνθρωποι σαν κι εμένα. Έτσι άρχισε η καινούρια ζωή …

19

Τα Θύματα του Ρατσισμού της Σάντρα Μέται

Εγώ στην ζωή μου δεν έχω υπάρξει θύμα ρατσισμού, διότι ήρθα στην Ελλάδα σε πολύ μικρή ηλικία και πλέον τα ελληνικά μου είναι αρκετά καλά. Επίσης η εμφάνιση μου δεν παραπέμπει σε ένα παιδί από ξένη χώρα. Γενικά όμως οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι, οι φίλοι μου, είναι από διαφορετικοί χώρες όπως Αφρική, Αίγυπτο ακόμα και Ινδία. Όταν κανονίζω μαζί τους για βόλτα ή οτιδήποτε, παρατηρώ πως ο κόσμος γύρω μου και ειδικότερα οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι κοιτάνε περίεργα. Πολλές φορές λένε και προσβλητικά σχόλια όπως: ‘‘ τι λες με τον μαύρο’’, ‘‘δεν είναι για σένα αυτά’’. Αυτό νιώθω ότι προβάλλει όχι μόνο τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου, αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό και εμένα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν μάθει να κρίνουν των ψυχή του ανθρώπου ή να δέχονται τους ανθρώπους από άλλες φυλετικές ομάδες, δεν καταλαβαίνουν ότι ο κόσμος αποτελείται από πολλά είδη ανθρώπων και ότι πρέπει να τους καταδεχόμαστε, να μην τους κατακρίνουμε. Το μόνο που ξέρουν είναι να χαρακτηρίζουν με μια σαχλή λέξη και υποτιμητική: «Μαύρος»

Γενικά οι άνθρωποι μένουν ‘‘στο κόσμο τους’’. Πίστευαν ότι είναι οι μοναδικοί σε αυτόν του πλανήτη, δεν μπορούν να αποκτήσουν οικειότητα με τους άλλης εθνικότητας ανθρώπους. Αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία, την βίωσα μια μέρα καθώς πήγαινα σε ένα ψιλικατζίδικο να αγοράσω ορισμένα πράγματα. Η ουρά ήταν μεγάλη, είχε αρκετό κόσμο. Μια νέγρα γυναίκα με το μικρό της παιδάκι, περίμενε όπως όλοι. Ξαφνικά πετάγεται ένας γέρος λέγοντας πολύ προσβλητικά: “τι κάνει η μαύρη εδώ ?’’ Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει κανένας είδους συναίσθημα. Η γύναικα αισθάνθηκε τόσο άσχημα, σε σημείο να φύγει από εκεί. Πραγματικά σπάραξε η καρδιά μου και ένιωσα απαίσια. Σκέφτηκα ότι η κοινωνία μας δεν έχει κανενός είδους ανθρωπιά.

Μια άλλη φορά, το συγκεκριμένο περιστατικό έγινε στο λεωφορείο, πάλι μια γυναίκα από την Αφρική με τη μικρή κορούλα της καθόταν στη θέση της παίζοντας με το παιδάκι της. Πάλι! Ένας μεγάλος άνθρωπος την πλησίασε και της είπε αποκρουστικά “Σήκω να κάτσω”. Η γυναίκα δεν ήξερε προφανώς ελληνικά και δεν κατάλαβε… Ο γέρας την άρπαξε απ’ το μπράτσο και την σήκωσε, ενώ είχε το παιδί στην αγκαλιά της. Κανένας δεν είπε απολύτως τίποτα. Απλά κοιτούσαμε.

Αυτές λοιπόν είναι μερικές καταστάσεις, πολύ συντριπτικές, και εννοείται απόλυτα ρατσιστικές! Πρέπει ο κόσμος και η κοινωνία να συνέλθει. Να ζήσουν λίγο την πραγματικότητα! Να μάθουν να αποδέχονται, να έχουν τουλάχιστον ένα μικρό είδος σεβασμού για τους ανθρώπους από ξένες χώρες. Δεν αξίζουν τέτοια χυδαία και ανήθικη συμπεριφορά.

ΟΛΟΙ ήμαστε ένα· αυτό πρέπει να το ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ.

20

Το φαινόμενο του ρατσισμού του Χάμζα Αχμέντ

Το φαινόμενο του ρατσισμού παρουσιάζεται στην καθημερινή μας ζωή σε διαφορετικές μορφές. Οι άνθρωποι συχνά θέλουν να αισθάνονται διαφορετικά και, το χειρότερο, όταν αισθάνονται ανώτερα από τους άλλους. Έτσι προσπαθούν να βρουν ένα τρόπο που θα οδηγήσει άλλους στην κατωτερότητα.

Όταν λέμε ρατσισμός εννοούμε κάθε μορφή διάκρισης και διαχωρισμού ανάμεσα στους ανθρώπους με βάση το φύλο, το χρώμα ή την καταγωγή. Οι ξένοι που προέρχονται από άλλες χώρες, όπου οι ανάγκες είναι μεγάλες και οι οικονομικά ισχυρές χώρες τις εκμεταλλεύονται αναγκάζονται να μεταναστεύσουν σε χώρες με καλύτερες οικονομικές συνθήκες. Με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι που ανήκουν σε ανίσχυρες χώρες προσφέρουν περισσότερο και κουραστικό ωράριο με αμοιβή πολύ λίγο, προφανώς την δουλειά που, όσο και να κάνουν, δεν τους πληρώνουν καλά, και αυτό είναι μια μορφή ρατσισμού.

Πιστεύω ότι ο ρατσισμός είναι επικίνδυνος, τόσο για τον άνθρωπο όσο και για τις κοινωνίες και για τις κυβερνήσεις. Ένας σημαντικός λόγος που ευνοεί τον ρατσισμό είναι ότι στη σύγχρονη κοινωνία παρουσιάζεται σε πολύ έντονο βαθμό το στοιχείο της βίας, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την περιφρόνηση προς το άτομο. Ως συμπέρασμα, όλοι οι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για τον ρατσισμό. Πρέπει όλοι εμείς να συνεργαστούμε, να έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας και τα κράτη πρέπει να δουλεύουν πάνω σε αυτό και να περάσουν αντιρατσιστικά μηνύματα στα σχολικά προγράμματα και στους άλλους τομείς της καθημερινής μας ζωής.

Ο φθόνος τριγυρνάει... της Γιούλια Μαστίκας

Το 2015, η χειρότερη χρονιά για όλους! Ο θάνατος κυνηγάει τους ανθρώπους και ο μίσος τους τον βοηθάει. Κατεστραμμένα όλα γύρω! Όλοι κρύβονται στα υπόγεια για να μην πεθάνουν από τις βόμβες. Μόνο ένας περπατάει ελεύθερα στους δρόμους, μπαίνει και στα σπίτια των άλλων. Ο φθόνος τριγυρνάει εδώ και πολύ καιρό!

21

Εμείς και οι πρόσφυγες της Γιασμίν - Τρίσα Καρντένας

Αν θα ήμουνα ένας πρόσφυγας και είχα πόλεμο στη χώρα μου, δεν ξέρω τι θα έκανα. Πρώτα από όλα, θα έλεγα ότι δεν είμαι πρόσφυγας, αλλά είμαι. Είμαι σίγουρη ότι είμαι, επειδή, ας πούμε, ο θείος μου είναι πρόσφυγας. Γεννήθηκε στις Φιλιππίνες, αλλά μετακόμισε εδώ. Δεν ξέρω αν εγώ είμαι, επειδή γεννήθηκα εδώ. Αν ήμουν πρόσφυγας, θα είχα δύο επιλογές, να φύγω ή να πεθάνω. Η χώρα σου έχει πόλεμο, πεθαμένους ανθρώπους, καμένα σπίτια, σχολεία κτλ. Χάλια! Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να είναι γονείς, θείοι και θείες, αδερφοί και αδερφές, ξάδερφοι και ξαδέρφες, φίλοι και φίλες και τα λοιπά.

Θα πάρεις, όσο μπορείς, τα πράγματά σου. Προσπαθείς να φύγεις. Ακούς φωνές και κλαψουρίσματα από πόνο και στεναχώρια. Έχεις ταξιδέψει πολλές ώρες. Έχεις φτάσει στην Ελλάδα. Θα χαλαρώσεις και θα μείνεις για 2-3 μέρες. Θα ταξιδεύεις μέχρι να φτάσεις στην Γερμανία, για ένα καλύτερο μέλλον για σένα.

Οι πρόσφυγες που ήρθαν από την Συρία, το Ιράν και το Ιράκ και άλλες χώρες είχαν ταξιδέψει για πολλές ώρες, χωρίς να ξεκουραστούν κάποιες φορές. Αυτή είναι η εμπειρία μου, αυτή είναι η γνώμη μου. Έχω δει φωτογραφίες προσφύγων και πώς ταξιδεύουν. Υπάρχει ένα κορίτσι που είναι 6 ή 7 χρονών, οι γονείς της έχουν πεθάνει και ήρθε με τον ξάδερφό της. Ο ξάδερφός της δεν έχει κουραστεί καθόλου. Νομίζεις ότι ξέρεις πώς νιώθουν αυτοί από τις εικόνες, αλλά νομίζω πως όχι . Άμα μπορούσα να νιώσω πόσο πονάει το να μην μπορείς να δεις τους συγγενείς σου ζωντανούς και άμα μπορούσα να πάρω τον πόνο, θα το έκανα .

Το Μεγάλο Ταξίδι

του Κρίστιαν Αφουάν

Πονάει, γιατί θα φύγεις, θα πας σε άλλη χώρα, οι γονείς σου ταξιδεύουνε

και θα έρθεις μαζί τους. Έχετε πλοία για τον καθένα σας, παράπονο,

γιατί θέλω να έρθω μαζί σου, τα σωθικά μου θέλουν να βγάλουν θυμό

και δυστυχία, ζήλια ―γιατί μπορεί να αγαπήσεις κάποιον άλλο· αλλά

ήρθες στην αγκαλιά μου, λέγοντας «θα γυρίσω πίσω με αμέτρητες

αγκαλιές να σε περιμένουν ―απλά σκέψου εμένα στα άστρα». Με αφήνει

με ένα λουλούδι στο χέρι και έφυγε με κίνηση. Χαρούμενος, γιατί

αρχίζει μια καινούρια ζωή.

22

Ταξίδι στη φανταστική χώρα του Ασράφ Ουάχμπα

Είμαι σε μια φανταστική χώρα που είναι μια από τις πανέμορφες χώρες του πλανήτη. Κάτι που λέει η ψυχή μου πως οι άνθρωποι εδώ είναι διαφορετικοί από πολλές χώρες μαζί, σαν να μην ξέρω σε ποια χώρα βρίσκομαι. Ένιωσα πως σε αυτό τον τόπο θα βρω ανθρώπους που θα με καταλαβαίνουν· ελπίζω να είναι σωστό το συναίσθημα αυτό… Περνάνε μέρες, και νιώθω πως οι άνθρωποι εδώ είναι όλοι φίλοι και αγαπημένοι και δεν υπάρχει ρατσισμός. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση και ένιωθα πως δεν είμαι ξεχωριστή και πως ανήκω σε αυτή την κοινωνία. Με τα χρόνια συμπέρανα πόσο καλό θα ήταν αν ήμασταν όλοι έτσι, δεν θα είχαμε πολλά προβλήματα και θα νιώθαμε όλοι ίσοι μεταξύ μας, όπως νιώθω τώρα εγώ. Μπορώ να επικοινωνήσω με όλους και να πω ελευθέρα την γνώμη μου, χωρίς να έχω κακές σκέψεις στο πώς θα το πάρει κανείς. Έτσι επέλεξα να μην φύγω από αυτήν την φανταστική χώρα.

Oι δύo κόσμoι της Nάνα Poυσάτζɛ

Mια μέρα απoφάσισα να φανταστώ τη ζωή μoυ σɛ έναν κόσμo, όπoυ όλoι oι άνθρωπoι ɛίναι διαφoρɛτικoί μɛτάξι τoυς, πoυ δɛν ɛίναι κάτι ɛντυπωσιακό. Aν σας πω όμως ότι όλoι ɛίναι μɛταξύ τoυς απoδɛκτoί, τότɛ θα ɛντυπωσιαστɛίτɛ. Έβλɛπα όλoυς τoυς ανθρώπoυς και αναρωτιόμoυνα. Tɛλικά, δɛν ήταν τόσo δύσκoλo να δoύμɛ ζoύμɛ μɛ αγάπη και σɛβασμό πρoς τoυς άλλoυς.

Aνάγκασα την φαντασία μoυ να πάɛι πιo μακριά. Eδώ έβλɛπα τoυς ανθρώπoυς να ακoύν την γνώμη των άλλων και να σέβoνται τις ιδέɛς τoυς. Nα μην κoρoϊδɛύoυν και να μην ξɛχωρίσoυν τoυς άλλoυς ανάλoγα μɛ τoν πλoύτo τoυς .Έβλɛπα χαρoύμɛνα πρόσωπα .Eνθoυσιάστηκα πoυ δɛν ɛίδα oύτɛ ένα λυπημένo πρόσωπo. Aυτό ίσως γιατί κανένας δɛν ένιωθɛ την διαφoρɛτικότητά τoυ και oύτɛ την oμoιότητά τoυ μɛ τoυς άλλoυς. Mια στιγμή ήθɛλα να σταματήσω να oνɛιρɛύoμαι και να γυρίσω στην πραγματικότητα. Έριξα μια μάτια γύρω μoυ και ɛίδα όλoν τoν κόσμo ανάπoδα: ɛδώ δɛν έβλɛπα oύτɛ ɛνθoυσιασμό, oύτɛ χαρoύμɛνα πρόσωπα, έβλɛπα τoυς ανθρώπoυς γɛμάτoυς μίσoς και ζήλια μɛταξύ τoυς. To πιo πɛρίɛργo όμως ήταν ότι δɛν τo έδɛιχναν ξɛκάθαρα. Tα αληθινά τoυς συναισθήματα τα έκρυβαν πoλύ βαθιά πίσω από τo ψɛύτικo χαμόγɛλό τoυς. Aυτός o κόσμoς δɛν ήταν πoυ θέλαμɛ όλoι μας; Ήθɛλα να ζω μόνo στη φαντασία μoυ

23

Η Ζέβρα του Κάτσπερ Κράουζ

Μια φορά ρώτησα την ζέβρα αν είναι άσπρη με μαύρες γραμμές ή αν είναι μαύρη με άσπρες γραμμές . Με ρώτησε «Εσύ είσαι άνθρωπος που φωνάζει στους ήσυχους ανθρώπους ή Εσύ είσαι ήσυχος άνθρωπος στον όποιο φωνάζουν άνθρωποι Είσαι κακός στους άλλους καλούς ή Είσαι καλός αλλά άλλοι είναι κακοί για σένα Πες μου αλήθεια τώρα Είσαι άνθρωπος ευτυχισμένος που είναι λυπημένος ή Είσαι άνθρωπος λυπημένος που είναι ευτυχισμένος» Ποτέ δεν ρώτησα την ζέβρα για τις γραμμές της ξανά

24

Μελανό – λευκό του Μαχαμαντί Σάνφο

Στο σχολείο μπορείς να δεις πολλές Φατίμα και Μαρία, αλλά στη ιστορία μερικοί δεν γνωρίζονται Σήμερα μας μιλάνε για εθνική ταυτότητα στη Ευρώπη κλπ όταν η νεολαία δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα. Και όλα που ξέρουν οι μεγάλοι είναι: «από πού είσαι;» «δουλεύεις;» ή «λίγο σκούρος μου μοιάζεις όχι, ηλιοθεραπεία έκανες πολύ εεε;» στραβά βλέμματα Όχι, όχι, δεν μας γνωρίζουν, βρε!!! Μας λένε για δημοκρατία και ανθρωπιστική παιδεία, όλα που μας λείπουν τώρα ... Στη περιοχή είναι «προσέξτε, έρχεται, θα σας αρπάξει κάτι» αναρωτιέμαι αν είναι τώρα που έκτισαν τις φυλακές τους; Οι γείτονές μου ονειρεύονται να με δουν εκεί, και άλλοι πεθαμένο, ή να τελειώσω σαν σαπούνι.. Αν συνεχίζουν να με κρίνουν έτσι θα χάσω τη έννοια της καλοσύνης και της κακοσύνης. και έχω κιόλας πολλά “λοβε” μέσα μου. Πες μου ποιος με γνωρίζει πραγματικά; Όχι όχι όχι δεν με γνωρίζουνe ... Κλαίω για αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά Ο πατέρας βλέπει κάθε νύχτα λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσει και η μάνα, που έχει χάσει το ύπνο για το παιδί της που δεν έχει καμία δουλειά Η αστυνομία παντού και η δικαιοσύνη πουθενά «Ίσως το καπέλο που το φοράς ανάποδα σου δείχνει κάτι, θες να γυρίσεις πίσω;» Τα αδέρφια μου έχουν πτυχία παγωμένα στη ανεργία Πιο πολύ πίνω να τα ξεχάσω πως και οι άλλοι που είναι αλκοολικοί στα 15 τους. Για πόσο καιρό θα ξέρουμε ότι ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ και ότι ΚΑΝΕΙΣ ∆Ε ΘΑ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ∆Ε ΤΟ ΕΧΕΙ; Όχι, όχι ―θα κάνετε όπως πάντα· δεν με καταλαβαίνετε ...

25

Φτάνει πια! της Μάρι Βελταούρι Μια φορά και έναν καιρό ήρθε μια κοπέλα από την Αφρική στο σχολείο. Στην τάξη της όλα τα παιδιά ήτανε άσπρα και αυτή η κοπέλα ήταν μοναδική που είχε διαφορετικό χρώμα. Όταν πρωτομπήκε στην τάξη όλοι άρχισαν να γελάνε αλλά η κοπέλα δεν είχε καταλάβει το Γιατί.... Όταν καθότανε στην τάξη και ας πούμε δεν ήξερε το μάθημα οι συμμαθητές της την κορόιδευαν επειδή ήταν μαύρη ―για αυτό δεν ήξερε μάθημα, και, επειδή είναι μαύρη, είναι άσχημη και τέτοιες σαχλαμάρες. Η κοπέλα από όλους ένιωθε μίσος. Δεν της μιλούσε κανείς, ούτε φίλους είχε και ήταν ολομόναχη και δεν την λυπόταν κανείς. Δεν χρειαζότανε να την λυπηθούνε, αλλά τα παιδιά δεν καταλάβαιναν πόσο πολύ πονούσε, έτσι όλοι της συμπεριφερόντουσαν έτσι άσχημα. Μετά από λίγο καιρό εμφανίστηκε ένα αγόρι που τα παρατήρησε όλα αυτά και δεν τον άρεσαν καθόλου, αλλά δεν έλεγε τίποτα ―μάλλον φοβότανε και αυτός. Μια φορά είδε την κοπέλα να είναι στην αυλή μόνη της· άκουγε μουσική και ήταν έτοιμη να κλάψει. Το αγόρι είπε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ―μέχρι εδώ!!! Πήγε και της μίλησε, σε λίγο καιρό γίνανε φίλοι. Μετά από αυτό τα παιδιά που είδανε ότι είχε άσπρο φίλο πάθανε σοκ. Δεν μπορούσανε να φανταστούνε κάτι τέτοιο ―όλοι νομίζανε ότι να έχεις φίλο που έχει διαφορετικό χρώμα είναι κάτι τρομερό και κακό. Μετά που το σκεφτήκανε και αυτοί θελήσανε να είναι φίλοι με αυτήν, επειδή για αυτούς ήταν κάτι καινούριο και “WOW” πράγμα. Στην συνέχεια όλα ήταν μια χαρά, όλοι ήτανε ευτυχισμένοι. Για αυτό παιδιά σκεφτείτε λίγο όταν κοροϊδεύετε. Δεν έχει σημασία άμα έχει διαφορετικό χρώμα ή δεν είναι τόσο όμορφη όσο εσύ ή δεν έχει αυτό που έχεις εσύ. Εδώ μπορείς να σκεφτείς αλλιώς, ότι κάτι που μπορεί να έχει αυτή μάλλον εσύ ΔΕΝ!!! Μην τους κοροϊδεύετε επειδή όπως και να είμαστε άνθρωποι είμαστε όλοι και διαφορετικοί. Δεν μπορεί να είναι όλοι ίδιοι. Τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι αστείες και άμα βλέπετε κάτι τέτοιο βοηθήστε την κατάσταση.

26

Ο υιός της φάσως του Μαχαμαντί Σάνφο

Πατρίδα των πατριωτών και απάτριδες ∆ε θέλω την μοναδική μου καρδιά να πειράξει μια άλλη. ∆ε θέλω την μοναδική μου ζωή να πειράξει μια άλλη. ∆ε θέλω τους μοναδικούς μου να πειράζουν τους άλλους. ∆ιαλέξαμε μεταξύ μαύρο – άσπρο την οκτώ- Νοέμβρη. Επιλέξαμε μεταξύ 20-4. Όλα που ξέρουν να κάνουν είναι εγώ και εσύ να είμαστε σαν τη μέρα και τη νύχτα ―ποτέ μαζί. Για αυτό Μεγαλώνω σε μια κουλτούρα που δεν είναι δικιά μου. Με φώναξαν εδώ? Αλλά την έχω υιοθετήσει γνωρίζοντας ότι ήταν δική τους. ∆ε θέλω να καταλήξω σαν ένας άπατρις στην πρωτεύουσα, εν δυνάμει χωρίς πολιτισμό. Αυτός που δείχνουν με το δάχτυλο Και κανείς δεν τον βλέπει. Αυτός που περπατάει στη σκόνη χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος. Αυτός που αντικατοπτρίζεται στον καθρέφτη χωρίς να δει στο πρόσωπό του. Επιπλέον, το κεφάλι προς τα κάτω όταν περπατάει στο δρόμο. Συνέπεια μιας χαμένης αξιοπρέπειας,, μιας υπερήφανης μάστιγας, μιας καταπατημένης τιμής. ∆εν θέλω να καταλήξω ως τέτοιος (όπως αυτός) Όχι, δεν θέλω να τελειώσω (να καταλήξω) χωρίς εκείνη. Αυτή είναι η πυξίδα μου, λίγο τρελή. Αλλά αυτό είναι μόνο για το σύμβολο. Είναι αστείο (περίεργη), αλλά την λατρεύω με την τρέλα της. Για σένα, θα σου την προσφέρω (προτείνω), λόγω του φόβου του αιφνίδιου ποτέ δεν θα στην επιβάλει, λόγω της βεβαιότητας του αιφνίδιου Μην νομίζεις ότι είμαι ο εκπρόσωπος σοβινιστών ανθρώπων που ερευνούν την ταυτότητα. ∆εν το χρειάζομαι. (∆εν χρειάζεται) Σε μένα είναι στο αίμα που βράζει, στην καρδιά που χτυπάει, στην ψυχή που ζει.

Ποιος είσαι? Μίλα ελληνικά, το γνωρίζει η Ελλάδα? Όχι, του λέει, ευχαριστώ. Συγγνώμη (λυπημένος κατάκαρδα) αδερφέ αν σε ερέθισα. Ο υιός της φάσως σε ξεγελάει και γελάς. Γέλα, θα γελάσει καλά αυτός που θα γελάσει τελευταίος. Θέλω τη φωτιά της φιλίας να είναι πάντα ενεργοποιημένη. Λεπτή η ελπίδα μου, και τα παιδιά της φάσως προσκολλώνται με τα κεκτημένα τους.

27

Πώς Γεννιέται η Ξενοφοβία της Ντίνα Μιχράεβα

Ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία αισθανόμαστε συχνά ότι κινδυνεύουμε. Η παγκοσμιοποίηση... οι φυσικές καταστροφές, η οικονομική κρίση, οι δυσκολίες της καθημερινής ζωής, μας δημιουργούν την αίσθηση ότι δεν τα καταφέρνουμε πλέον να αντιμετωπίσουμε απειλές που είναι συχνά απρόβλεπτες. Αισθανόμαστε ανίκανοι να δράσουμε, και συνεπώς φοβόμαστε. Είναι ένας ακαθόριστος φόβος, τον οποίο μεταφέρουμε κυρίως στους ξένους.

Μέσα από τον ρατσισμό εκδηλώνεται ο φόβος για όποιον είναι διαφορετικός από μας, όχι μόνο στη φυσική του μορφή, αλλά και στην κουλτούρα, τη θρησκεία ή τους τρόπους ζωής. Τα χαρακτηριστικά του αλλού, ωστόσο, είναι μόνον ένα πρόσχημα, για να μπορούμε να προβάλλουμε πάνω του τις δικές μας αγωνίες. Απορρίπτοντας τον άλλον για το ένα ή για το άλλο χαρακτηριστικό του, ο ρατσισμός θέτει σε κίνηση μια δυναμική η οποία φτάνει ακόμα και να αρνείται την ανθρωπιά του άλλου, χαρακτηρίζοντάς τον μη ανθρώπινο, επειδή είναι διαφορετικός από εμάς.

Η έκφραση ρατσιστικών συμπεριφορών δεν συνοδεύεται πάντα από την ανάλογη πρόθεση, καθώς κάποια άτομα μπορεί να συμπεριφέρονται ή να εκφράζονται ρατσιστικά χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Ένα περιστατικό που μου έχει συμβεί την τελευταία φορά είναι, όπως καθόμασταν (εγώ, και κάποια άγνωστα παιδιά) στη στάση λεωφορείου, και κάποιοι όρθιοι· περνούν δυο άτομα μπροστά μας και μου λένε εμένα με ένα αυστηρό ύφος (που με βλέπουν ξένη) να σηκωθώ να παραχωρήσω τη θέση για να καθίσουν οι άλλοι, ενώ δίπλα μου καθόντουσαν νεαρά παιδιά, προφανώς και έλληνες… Τους κοιτάω περίεργα και σκέφτομαι μέσα μου: “τι σκατά τους νοιάζει τώρα ποιοι κάθονται στη στάση και ποιοι στέκονται όρθιοι, δυο τελείως άγνωστους, για ποιο λόγο να το κάνουν αυτό, επειδή έχουν προβλήματα, κάποιες δυσκολίες, κρίση και άλλα πολλά, εγώ φταίω δηλαδή?!” “Δεν ήρθα εγώ για να καταστρέψω την χώρα, και πάρα πολλοί άλλοι ξένοι δεν έχουν αυτό τον συγκεκριμένο σκοπό. Εγώ προσωπικά ήρθα εδώ για το καλύτερό μου μέλλον, να σπουδάζω, να δουλεύω και περνάω καλά.!”

Χαμογέλα μωρέ του Αμπντάλλα Μπαντρ

το χαμόγελο σου είναι το πιο ωραίο πράγμα που μπορείς να κάνεις, ξέρεις είναι ένα δώρο που μπορείς να το δώσεις σε όλους χωρίς να χάσεις τίποτα· απλά κερδίζεις την αγάπη του άλλου.

Ααα και χαμογέλα Επειδή δεύτερη ζωή δεν υπάρχει και χαμογέλα Επειδή σου πάει και Επειδή Μπορείς. :-D

28

Το Ταξίδι της Σάντρα Ανγκελόβσκα

Ξεκίνησα από την πόλη μου. Εκεί που γεννήθηκα και έζησα τα παιδικά μου χρόνια. Η πόλη που την αγαπάω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, μα τώρα πια την έχουν καταστρέψει. Δεν έχει τίποτα, παρά μόνο ερείπια. Έφυγα με δάκρια στα μάτια, την άφησα και ξεκίνησα το μεγάλο μου ταξίδι με προορισμό την Δανία. Είμαι μόλις 17 χρόνων κορίτσι που ξεκίνησε μόνη της την πορεία με πολλούς άλλους. Το Χαλέπι (η πόλη μου) είναι πολύ κοντά στην Τουρκία και μας είπανε να πάμε με τα πόδια γιατί θα χρειαστούμε τα λεφτά στην πορεία. Περπατάγαμε μέρες ατελείωτες. Υπήρξαν στιγμές που πεινάγαμε, άλλα κρατιόμασταν. Ήταν εξαντλητικό… Όταν επιτέλους φτάσαμε στο Μποντρουμ (Τουρκία) μας χώρισαν. Οι πολύ μεγάλοι σε ηλικία και οι πολύ μικροί φύγαμε με βάρκες προς την Ελλάδα και οι μεσαίοι συνέχισαν προς άγνωστη για μένα κατεύθυνση. Για να πάμε με βάρκες μας πήραν 3.000 ευρώ και είπαν τα μισά για την απόσταση, και τα μισά για το ξενοδοχείο και τις εξυπηρετήσεις στην Κω (Ελλάδα). Μετά από αρκετές ώρες στην βάρκα με εμετούς και κλάματα, φτάσαμε στην ακτή της Κω. Επικρατούσε χάος, φρίκη. Μικροί, μεγάλοι, ο ένας πάνω στον άλλον, κάποιοι παρά λίγο να πνιγούν… χάος! Εκεί βρήκαμε βέβαια συμπατριώτες μας και τους ρωτήσαμε σε ποιο ξενοδοχείο βρίσκονται και εκείνοι απλά γέλασαν και μας έδειξαν τις σκηνές τους από χαρτόνια. Είχα τρομοκρατηθεί. Ήτανε τέλη Ιανουαρίου και έκανε πολύ κρύο. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι αυτά που μας είπαν ήταν ψέματα Έτρεξα σε ένα τουριστικό γραφείο για να πάρω εισιτήριο για την Αθήνα, επειδή φοβόμουνα να μείνω στην παράλια μόνη μου σε σκηνή στο κρύο. Είπανε ότι έχουνε για το επόμενο πρωί. Το αγόρασα, έκατσα, έκλαψα, έφαγα ταυτόχρονα και περίμενα πώς και πώς να ξημερώσει. Με πήρε ο ύπνος και πάγωσα από το κρύο για αυτό κοιμήθηκα μόνο 30-40 λεπτά. Ξημέρωσε επιτέλους και μπήκαμε στο πλοίο. Είχε πολύ κόσμο. Μας οδήγησαν πάνω σε σχεδόν ανοιχτό μέρος που έκανε πολύ κρύο και μας είπαν να προσπαθήσουμε να μην κάνουμε βόλτες μέσα που είναι οι άλλοι, για να μην ενοχλούμε. Είχαν που ρατσιστικές ιδέες και μας έβλεπαν πολύ περίεργα. Όταν φτάσαμε, πάλι μας οδήγησαν από άλλες εξόδους για να μην ενοχλούμε. Κανείς δεν ήταν πρόθυμος να βοηθήσει. Βρήκα κάπως το δρόμο μου και βρέθηκα σε ένα παλιό αεροδρόμιο. Έμαθα από άλλους ότι θα μείνουμε εδώ μέχρι να βρούμε πιο φθηνό αεροπορικό εισιτήριο. Πέρασα 2 μέρες σε αυτό το άθλιο μέρος που μύριζε, έκλαιγαν όλα τα μικρά και δεν είχα την ησυχία μου. Άκουσα τους συμπατριώτες μου να λένε ότι τα σύνορα της Ελλάδας πρόκειται να κλείσουν, και άμα δεν βιαστούμε θα μείνουμε για πολύ εδώ. Πάλι δημιουργήθηκε το χάος. Άρχισαν οι φωνές πάλι, τα κλάματα (τώρα και οι ηλικιωμένοι). Συμφωνήσαμε ότι θα ξεκινήσουμε αύριο το πρωί μέχρι κάπου με λεωφορείο και μετά πάλι με τα πόδια. Ηρεμήσανε και τότε ήρθανε έλληνες μέσα στο κτήριο (από το πουθενά) με πρώτες βοήθειες και φαγητά. Χάρηκα παρά πολύ που μετά από τόσο καιρό κάποιος ήταν πρόθυμος να βοηθήσει και να μας δώσει κάτι.

29

Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε με το λεωφορείο και μετά από λίγες ώρες μας άφησαν να κατέβασαν και μας άφησαν να περπατήσουμε χωρίς καμία εξήγηση. Περπατάγαμε και πάλι. Μου θύμισε τον δρόμο από την χώρα μου προς την Τουρκια. Πόναγα, ήθελα να κλάψω αλλά δεν μπορούσα να δείξω αδυναμία… Προχωρήσαμε… φτάσαμε στο σύνορα και μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Παντού σύρματα. Κάποιοι προσπάθησαν να περάσουν, αλλά τίποτα. Διαμαρτυρηθήκαμε, αλλά πάλι… τίποτα. Κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να περάσουμε όσες ελπίδες και να είχα... Έκατσα κάπου στην άκρη, χωρίς να βγάλω άχνα. Μέσα μου ένιωθα ένα βάρος, και απλά δεν μπορούσα να κρατηθώ.. Έβαλα τα κλάματα και απλά... δεν ήξερα τι θα γίνει μετά με μένα…

Ο ρατσισμός στην καθημερινή μας ζωή της Ντάρια Σιμονένκο

Πολλές φορές είδα πώς γίνεται ο ρατσισμός. Αλλά αυτό που θα σας πω είναι αυτό που μου το έδειξε πιο πολύ.

Αυτό έγινε στο νοσοκομείο. Καθόταν ένας μαύρος και περίμενε κάτι. Μετά σε λίγα λεπτά ήρθε μια οικογένεια, ο πατέρας, η μάνα και η κόρη τους. Εκεί που καθόταν ο μαύρος είχε ακόμα 3-4 θέσεις. Η γυναίκα έκατσε, και το κοριτσάκι, και ο πατέρας ήτανε όρθιος γιατί είχε μόνο ένα κάθισμα, δίπλα στον μαύρο. Και δεν ήθελε να κάτσει δίπλα σε αυτόν. Τον κοιτούσανε πολύ παράξενα, σαν ήτανε σκουπίδι. Η γυναίκα με τον άντρα μιλούσανε μεταξύ τους κάτι για αυτόν.

Μετά φώναξε ο γιατρός την οικογένεια για να μπουν μέσα. Μαζί τους μπήκε και ο μαύρος.

Ο γιατρός ρώτησε την οι�