Το περιοδικό-εφημερίδα του 2ου Λυκείου Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης

Έτος 11-Αριθ.φύλλου 2 (Απρίλιος - Μάιος 2017) τιμή 0€

2

Χωρίς Σύνορα: εκδίδεται από μαθητές, παλιούς μαθητές και καθηγητές του 2ου Λυκείου Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης. Χρήσιμες (e-)διευθύνσεις:

webpage, παλιά τεύχη: http://2lyk-diap-ellin.att.sch.gr/newspaper.html (μπορείτε να δείτε ή να “κατεβάσετε” οποιοδήποτε παλιό τεύχος του Χωρίς Σύνορα, για τη συλλογή σας!)

e-mail του «Χωρίς Σύνορα»: xwris.synora@gmail.com (για συνεργασίες, σχόλια, παρατηρήσεις…)

το blog του σχολείου: http://blogs.sch.gr/2lykdiap (το “άλλο” μέσο επικοινωνίας του σχολείου μας… για να διαβάσετε και να προβληματιστείτε)

το e-mail του blog του σχολείου: lykdiapol@gmail.com (για να τους στείλετε τις συνεργασίες σας!...)

η ιστοσελίδα του σχολείου μας: http://2lyk-diap-ellin.att.sch.gr/ (χρήσιμες πληροφορίες… για να ξέρετε πού βρίσκεστε…)

Συντακτική ομάδα: Κελέτσι Ανιαλεγουέτσι, Σίμον Γιαμπλόνσκι, Σαΐντ Γκασεμί, Αντέλα Ιάκαμπ, Κάτσπερ Κράουζ, Αφροδίτη Λούλα, Μαρία Τσέλσια Μεσίνα, Γιάννης Μπενεζές, Άνοιξη Ντάεπ, Παμέλα Πλεμπάνσκα, Μιχάλης Πουλιόπουλος, Κατερίνα Ρότσι, Λεόνε Ρούτσι, Λορένα Ρόχας, Σελένα Ρόχας, Ζαχαρίας Σας, Ιωσήφ Σας, Ναθαναήλ Σταρίνσκι, Κλαούντια Στσεπάνιετς, Κόνραντ Στσιπίνσκι. Παναγιώτα Ταχίρι, Εύα Χότζα Συνεργάτες καθηγητές: Μαριάννα Γαβρινιώτου, Βίκυ Δαγρέ, Έλβα Λιανουλοπούλου, Διονύσης Μητρόπουλος, Χριστίνα Μπαμπίλη, Γιώργος Σαραφιανός, Μαίρη Σιούτη Συνεργάτες (παλιοί) μαθητές: Μαχαμαντί Σάνφο

Εκδρομή: Για τις εκδρομές που έγιναν… ή, που θα γίνουν… Μέσα ή έξω από το μυαλό μας… σελ. 58-70

Φωτογραφίες: … Γιατί ο καθένας είναι οι δικές του σέλφι, το δικό του φωτογραφικό άλμπουμ… σελ. 71-78

Απόψεις: Η κοινωνία «μέσα μας» - τα παιδιά της Αφρικής - και τι είναι ευτυχία… σελ. 79-81

Αντιπαραθέσεις: Η καταστροφή του κόσμου μας… και η αντιμετώπισή της από το team του Χωρίς Σύνορα… σελ. 82-86 Cinemalovers: Ταινίες που είδαμε, και θα θέλαμε να δείτε / να μη δείτε κι εσείς… σελ. 87

Funny Pages: Δημοκρατία! Αυτό που ψάχνεις να βρεις!... είτε το ξέρεις, είτε όχι… σελ. 88-89

Κύριο Θέμα: Οι πραγματικότητες είναι τα πιο τρομακτικά παραμύθια… σελ. 3

Με τη Δύναμη της Γνώμης μας: Οι νέοι και η πολιτική… σελ. 4

Λογοτεχνία: Παραμύθια και πραγματικότητες… σελ. 5-40

Πρόσφυγες: Ένα θέμα που ποτέ δεν θα πάψει να απασχολεί το Χωρίς Σύνορα… σελ. 41-45 Παραλλαγές: … πάνω στο ίδιο θέμα… σελ. 46

Πρόσωπα & Μάσκες: Σκέψεις πάνω σε αυτά που φανερώνουμε… σελ. 47-51

No School: Ιστορίες κι απόψεις για το σχολείο… και τη χρησιμότητά του… σελ. 52-57

Σ’ αυτό το τεύχος:

3

Πραγματικοί εφιάλτες Ξύπνησα. Η χειρότερη μέρα. Βγήκε η απόφαση να μπω σε ίδρυμα. Ακόμα κοιμόμασταν στην παράλια. Φοβόμαστε να πάμε σπίτι, μην μας πιάσει ο γέρος του σπιτιού για το νοίκι. Φώτα δεν είχαμε, μας κόψανε και το νερό. Από μια μεριά ήμασταν χαρούμενοι. Θα φεύγαμε από την παράλια, από τον κόσμο, θα κοιμόμουνα σε κρεβάτι ήρεμα και ζεστά και όχι με σημάδια στο σώμα από πέτρες. Ήταν αρχές Σεπτέμβρη που μπήκαν και οι αδερφές μου σε ίδρυμα. Έμεινα κι εγώ με την μητέρα. Πήγα να επισκεφτώ το ίδρυμα, έβλεπα την μητέρα μου να υποφέρει. Θα έμενε μόνη της χωρίς τα παιδιά της σε μια έρημη παραλία. Δεν το άντεχα αυτό, ήταν ο χειρότερός μου πόνος. Είπα αν δεν βρείτε για την μητέρα μου ένα μικρό σπίτι για να μείνει, εγώ δεν μπαίνω σε ίδρυμα. Έκατσα στην παράλια μαζί της μέχρι που της βρήκαν στέγη να μείνει. Τότε μπήκα και εγώ στο ίδρυμα Χατζηκώνστα που είμαι εκεί μέχρι τώρα.

Αυτός ήταν ο χειρότερός μου εφιάλτης.

Λέανδρος Ντράζι

4

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ της Άσμα Γονίμ

Πιστεύω πως η πολιτική θα έπρεπε να ενδιαφέρει όλους τους νέους, επειδή οι νέοι είναι ουσιαστικά το μέλλον της χώρας και η πολιτική, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι το μεγαλύτερο νήμα που κινεί τη χώρα. Κανένας από τους νέους την σήμερον ημέρα δεν θέλει να ασχοληθεί στην Ελλάδα με τα θέματα της πολιτικής, δεν διστάζει όμως να κάθεται άπραγος σε μια καρέκλα και να τους “κράζει”, κάτι το οποίο δεν θα βοηθήσει τη χώρα ποτέ, και απλώς θα δίνει ακόμα περισσότερα περιθώρια σε ανίκανους πολιτικούς να διαχειρίζονται τη χώρα όπως ακριβώς συμφέρει μόνο εκείνους.

Δυστυχώς όμως οι νέοι δεν έχουν σκεφτεί ότι το “μετά” εκείνοι θα το “λουστούν”, ενώ οι μεγάλοι πολιτικοί θα είναι σε κάποιο νησί και θα πίνουν μοχίτος…

Τα στοιχεία της πολιτικής που με επηρεάζουν στην καθημερινή μου ζωή και πιστεύω επηρεάζουν και πολλούς άλλους νέους είναι το πώς διαχειρίστηκαν οι πολιτικοί την οικονομική κρίση. Η οικονομική κρίση (η οποία υπάρχει σύμφωνα με τα δικά τους λεγόμενα) ήταν η αρχή όλων των καταστροφών, και για τους ηλικιωμένους και για τους μεσήλικες, αλλά ιδίως για τους νέους. Σήμερα εγώ αν πάω σε κάποια σχολή ή πανεπιστήμιο για να σπουδάσω κάτι που θέλω ξέω ότι θα είμαι άνεργη, ή θα κάνω κάποια δουλειά που δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που

σπούδασα, και επίσης θα παίρνω βασικό μισθό 500€ την εποχή που το ενοίκιό μου είναι 200€, το ρεύμα, το νερό και τα κοινόχρηστα 200€ -άρα μου μένουν 100€ το μήνα για φαγητό και βασικές ανάγκες του σπιτιού και δικές μου, τα οποία 100€ σίγουρα δεν θα μου φτάσουν, οπότε εγώ και ο κάθε νέος στην ηλικία μου θα σκεφτεί ότι για να έχει ένα καλύτερο μέλλον πρέπει να φύγει στο εξωτερικό, και η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι που με ενοχλεί και με επηρεάζει περισσότερο από όλα, το ότι οι πολιτικοί σήμερα, με έναν δικό τους τρόπο, διώχνουν όλους τους νέους από την ίδια τους τη χώρα, ουσιαστικά “κόβουν τα πόδια της χώρας”, έτσι ώστε να την κάνουν αυτοί ό,τι θέλουν, και οι νέοι –τυφλωμένοι από το να εκπληρώσουν τα όνειρά τους σε ένα εξωτερικό “καλύτερο” μέλλον όπως το αποκαλούν, ακολουθούν ακριβώς τα σχέδια που εμφύτευσαν στο μυαλό τους οι πολιτικοί μέσω ΜΜΕ, INTERNET, SERIAL, ΤΑΙΝΙΕΣ, και οτιδήποτε προσβάσιμο έχει ο νέος και όλοι μας.

Δεν λέω πως έχω κάποια λύση, αλλά πιστεύω (όπως έχουν κάνει σε άλλες χώρες και το πέτυχαν) πως αν ξεσηκωνόταν ο λαός και ιδίως οι νέοι που θα έπρεπε να είναι και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι θα μπορούσαν να τους “κατεβάσουν από το θρόνο”.

5

λλοογγοοττεεχχννίίαα παραμύθια και πραγματικότητες…

Η ΣΠΗΛΙΑ του Σαΐντ Γκασεμί

Έλα να γυρίσουμε μαζί, να πάμε ως το τέλος της ιστορίας μαζί. Να μετακομίσουμε μαζί σε μια σπηλιά οι δυο μας. Αυτές τις μέρες θα κοιτιόμαστε σαν ερωτευμένοι. Μόνο αυτή την εφεύρεση έχουν κάνει οι άνθρωποι. Αυτή είναι η ωραία και αληθινή γλώσσα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Μου λείπει μόνο ο άλλος – ο αγαπημένος – θυμάσαι την απομάκρυνση. Δεν υπάρχει κανένα νέο από τους ερωτευμένους που απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον. Ψεύτικη η αγάπη κι ο έρωτας. Πονεμένα τα λόγια. Λόγια που πονάνε. Κράτα το χέρι μου να φύγουμε μακριά, τρέχουμε αλλά δεν φτάνουμε. Μόνο εγώ, μόνο εσύ, χωρίς να το πούμε, χωρίς να μιλήσουμε. Μόνο με τα μάτια θα φωνάξουμε Έρωτας και Αγάπη! Για μας όλος ο κόσμος μια σπηλιά! Τόσο μικρή, μα γεμάτη αγάπη και γαλήνη, δίχως καφέ και βότκα, δίχωε θέα και ουράνιο τόξο, δίχως ουρανοξύστες. Μαζί μέχρι το τέλος της ιστορίας, μπορούμε να ζήσουμε ωραία… Σε μακρινούς δρόμους πρέπει να πάμε, μέχρι τη ζούγκλα, κρυφοκοιτάζοντας, να μαζέψουμε ένα λουλούδι, με αυτό να χαϊδέψω το στόμα σου, που δεν φτάνει τους γήινους τόνους. Τίποτα άλλο εκτός της ομορφιά! Με τα χέρια μου θα ανάψω τη φωτιά, από τη μια πλευρά της φωτιάς εσύ από την άλλη εγώ. Μέσα από τα μάτια σου σβήσε κάθε πόνο. Αγκάλιασέ με, σβήσε κάθε πόνο, μέχρι το θάνατο, μέχρι το τέλος της ιστορίας, ιστορία αγάπης και αθανασίας. Κράτα το χέρι μου και πάμε πίσω, στην εποχή του λίθου, μόνο εγώ και εσύ.

Ο Χώρος του Άλαν Στσιπίνσκι

Ο χώρος είναι μια τοποθεσία που εκεί δεν ζει τίποτα, ούτε ζώα, ούτε άνθρωποι, ούτε βακτήρια. ο χώρος έχει μόνο ήλιο, αστέρια και πλανήτες. Όλα γύρω - γύρω είναι μαύρα. Τίποτα δεν ζει στον χώρο, γιατί δεν έχει εκεί οξυγόνο. Ο χώρος είναι μια τρύπα, μεγάλη μαύρη τρύπα που έχει τα πάντα μέσα και δεν τελειώνει ποτέ.

6

η στιγμή να τον δω της Νταϊάνα Ελσαχάουι

Ποτέ δεν σκέφτηκα, ότι θα έρθει η στιγμή να τον δω. Σίγουρα δεν είναι σώμα, μπορεί ψυχή που θα νιώσω πως είναι κοντά μου και θα καταλάβω πως είναι αυτός. «Να ’σαι! Εσύ είσαι εκείνος που μας έδωσε ζωή γεμάτη με ερωτήματα σχετικά μ’ εσένα, και εσύ είσαι ο μόνος που μπορείς να μας δώσεις απαντήσεις στις ερωτήσεις αυτές. Δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα για εσένα. Εσύ όμως ξέρεις τα πάντα για εμάς, και για κάθε μικρή λεπτομέρεια της καθημερινότητάς μας ενημερώνεσαι γι αυτήν. Δόξα σ’ εσένα για κάθε πράγμα που υπάρχει στη ζωή μου, για τα καλά αλλά και για τα άσχημα, γιατί υπάρχουν σίγουρα και χειρότερα που μπορούσαν να γίνουν. Ξέρεις τι θέλουμε χωρίς να το πούμε, μας διαβάζεις, ξέρεις τι σκεφτόμαστε. Τι θλελω από σένα εκτός από υγεία και φωτισμό; ―Θεέ μου, αξίωσέ με να νεκρωθώ πραγματικά, και να μην έχω καμία κοινωνία με τα μάταια πράγματα αυτού του κόσμου!

Back Then της Αντέλα Ιάκαμπ

Back then, you were just this fantasy. You were this guy who when I would see you would either ignore me, stare at me intensively, or make an obscene gesture and keep on walking. But now look at you. You’re evolving. I’m watching you grow into this incredible man. And that is who I want to be with. Buddhists say if you meet somebody and your heart pounds, your hands shake, your knees go weak, that’s not the one. When you meet your ‘soulmate’ you’ll feel calm. No anxiety, no agitation. And that’s how I felt about you. I didn’t feel a damn thing, just a vibe…but I knew it was the right one.

Διαφορετικό για τον καθένα του Γιάννη Τζελιλάι

Η ώρα είναι 12 το πρωί

Η ώρα είναι ξανά 12, αλλά αυτή την φορά είναι βράδυ

Τα ρολόγια δείχνουν το ίδιο, όμως μία είναι πρωί, και μία ειναι βράδυ.Το βράδυ είναι όλα περιεργα και σκοτεινά, ενώ το πρωί όλα άσπρα, φωτεινά και ωραία.Παρόλες τις διαφορές το ρολόι δείχνει το ίδιο· 12.Τελικά, η ώρα είναι 12 αλλά για κάθε άνθρωπο είναι κάτι διαφορετικό

7

Το παραμύθι για τον άνθρωπο του Ρομάν Σουχοντόλοβ

Θέλω να σας πω ότι, στις σημερινές μας μέρες, ο άνθρωπος αποτελεί ένα αφάνταστο, μυθολογικό ον, το οποίο είδατε ούτε στα παραμύθια, ούτε στους μύθους, και θα προσπαθήσω τώρα να σας το περιγράψω.

Φαντάζομαι πως είναι ένας σκούρος κόκκινος εφιάλτης που δεν ξέρει το νόημα της ηθικής, είναι εγωιστής, ψεύτης, κλέφτης, και δεν τον ενδιαφέρει τίποτα στον κόσμο. Μπορεί να σκοτώσει τον άλλο, χωρίς να σκεφτεί. Δεν ξέρει τι είναι η αγάπη, τι είναι το γέλιο, το χαμόγελο, η χαρά. Είναι σαν ζόμπι. Προσπαθεί να καλλιεργήσει μόνο τη δική του ύπαρξη.

Έτσι βλέπω τον άνθρωπο σήμερα.

The Hell, they only know

του Σίμον Γιαμπλόνσκι

-Άφησέ με! Άφησέ με! ∆εν έκανα τίποτα, Άφησέ με!

-Σκάσε τελικά! Έτσι κι αλλιώς θα πεθάνεις. Πρέπει να πληρώσεις για ό,τι έκανες.

Είδα πώς τον κρεμάζουν, πάνω στη φωτιά, η οποία έχει έρθει από τον ∆ιάβολο.

Ήμασταν όλοι εκεί, γυμνοί, όλους μας έχουν φυλακίσει ξεχωριστά. Ένα δωμάτιο στο βουνό, το έκαναν έτσι, να δούμε όλοι τη φωτιά, ήμασταν σε κύκλο. Κάθε μέρα παίρναν έναν από μας, τον κρέμαζαν, και η φωτιά τον είχε πάρει, μαζί με την ψυχή του. Κανένας δεν μπορούσε να μας βοηθήσει. Όμως κάθε μέρα μας έδιναν μια ώρα να βγούμε. Μπορούσαμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε σε αυτό το μέρος. Μπορούσαμε να πηδήξουμε στη φωτιά, μα κανένας δεν ήθελε να πεθάνει. Και πολλοί ήθελαν να βιάσουν εμένα. Όλοι όσοι προσπάθησαν, πέθαναν από τα χέρια. Μια φορά το είπα, και αυτιά με άκουσαν, ότι δεν θα πεθάνω εδώ. Μάλλον θέλουν να σκοτώσω εμένα, να πηδήξω, να παραδώσω τη ζωή μου. Και θα παλεύω με αυτό, μέχρι να τους σκοτώσουν όλους, μέχρι να μείνω μόνο εγώ, μέχρι να βγω από εδώ.

8

το τέλος είναι μόνο η αρχή του Μιχάιλο Ιβανόβ

Τελείωσα τη ζωή μου, αλλά, όπως πίστευα πάντα, το τέλος είναι μόνο η αρχή. Είχα κάνει πολλά καλά πράγματα στη ζωή και πολλοί άνθρωποι τα εκτιμούν έως τώρα. Έτσι, μου έφτιαξαν το άγαλμα, το οποίο θα θυμίζει, σε κάθε έναν που με ήξερε, τις πράξεις μου. «Γεννιέμαι δεύτερη φορά» γιατί είμαι γεμάτος με χαρά· όμως έχω ακόμα το σκοπό σ’ αυτή τη ζωή. Φτιάχνω ένα νέο άγαλμα σιγά – σιγά μόνος μου. Το φτιάχνω από τέτοια ύλη, την οποία κανένας ποτέ δεν θα σπάσει. Νιώθω μια εσωτερική, πνευματική δύναμη μέσα μου και δημιουργώ κάτι που δεν εξηγείται εύκολα. Είναι δυνατόν να εξηγηθεί με την ψυχή και το πνεύμα μου. Αιώνες θα περάσουν, και εγώ δεν θα μπορώ να τελειώσω να κτίζω το άγαλμά μου, γιατί κάθε στιγμή εμφανίζεται κάτι καινούριο και αναγκάζομαι να φτιάχνω ένα ιδανικό κομμάτι μου μια στιγμή, και άλλο ένα τέλειο κομμάτι για το άγαλμά μου την άλλη στιγμή. Αυτή η “αλυσίδα”, λοιπόν, δεν θα καταλήξει ποτέ και πουθενά, ούτε θα σπάσει ούτε θα αλλάξει κανένα κομμάτι της.

Στον κόσμο της ομορφιάς και του τίποτα

του Κάτσπερ Κράουζ

Πάντα με ρωτάνε γιατί κάνω γιόγκα, αυτοί οι άνθρωποι είναι ανόητοι, τίποτα δεν ξέρουν. Είμαστε κλεισμένοι στον κόσμο της ομορφιάς και του τίποτα. Λένε ότι ο Θεός τον έφτιαξε αυτόν τον κόσμο, με μεγάλα πουλιά σαν την κουκουβάγια ―η οποία πάντα είναι αγκαλισμένη από τον φίλο μου. Και την πάπια, που πάντα κοιτά τα κορίτσια τα οποία αγκαλιάζουνε μεταξύ τους μια πέτρα μαύρη. Εγώ είμαι στο νερό, βουτηγμένος αό ένα πουλί. Ναι, ακόμα ξέχασα ένα σκίουρο, και ένα μεγάλο σπόρο, με το μικρό ανθρωπάκι μέσα να κοιτάζει τον κόσμο. Αλλά φοβάται τα μαύρα ποντίκια ―κοίτα! τώρα ένα πήδηξε σ’ εκείνον. Το σποράκι έκλεισε μέσα του μια γυναίκα χθες, και σήμερα βγήκε το αγόρι.

Αυτή τη νύχτα μάγια θα κάνουν, και εγώ βουτηγμένος στο νερό είμαι, με το κεφάλι μέσα στο νερό. Κάτι μού μπήκε μεταξύ των ποδιών και είμαι λίγο φοβισμένος ότι κάτι μέσα μου πέταξε.

9

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ (ή: LOL) του Μαχαμαντί Σανφο

Ο Ήλιος έπεσε με όλο το βάρος του πάνω στη θάλασσα και με είχε κερατώσει την νύχτα Μισευόμουνα (μισεύω) και την είδα να έρχεται κάπως μες στις προσευχές της Της φάνηκε να είχε δει να γυαλίζουν τα μάτια μου και μου ειπε: «εάν κλαις για μια κοπέλα να ξέρεις ότι δεν θα σαι ο τελευταίος, ίσως ο πρώτος που το κάνει έτσι. Πη Βγες για μια βόλτα και έλα μετά να σου μιλήσω για τη αγάπη εάν το θυμάμαι λίγο καλά» «Ο κόσμος δεν είναι πάντως μακρύς, βλέπεις και τα αστέρια από δω» Μπορεί να κάνει όλες τις φασαρίες που θέλει «Υπάρχει ασφαλώς κάποιος που σε ακούει πάντως εκεί επάνω και ίσως του ζητάς κάτι, ίσως κάτι λίγο περισσότερο από όσα μπορεί εκείνος» Τα όνειρά σας ήτανε πάρα πολύ μαύρα ή πάρα πολύ άσπρα ίσως να ναι η στιγμή να κάνετε μια ανάμιξη των χρωμάτων. Όσα μακριά από ό,τι μπορώ να θυμηθώ τα λόγια σου που μου έλεγες: «Σε λατρευω» «σανφούλη μου» και το «μωρό μου» Ήτανε απλά και μόνο ένα από τα παιχνίδια σου, στο οποίο ήσουνα η βασίλισσα Έφυγες γρήγορα όπως ήρθες και έφυγες με πολλά δικά μου κομμάτια Τώρα αναθεματίζω το μετρό που μας έφερε κοντά Τι να κάνω με όλες αυτές τις αναμνήσεις εάν δεν είσαι εδώ πια; Όλη η ελπίδα πέθανε από την απουσία σου Ό,τι μου έμεινε, είναι μόνο μια φωτογραφία δική σου Έχω τις ευχές μου που καίγονται και η καρδούλα μου στη φλόγα Θέλω μόνο να σε ξεχάσω

boyfriend and gamos του Μαχαμαντί Σανφο

Στο δρόμο μου, όταν πήγαινα στη σχολή, δίστασα μεταξύ του μετρό, του λεωφορείου ή με τα πόδια και άφησα την καρδία μου να διαλέξει. Το μετρό, ήταν η επιλογή της. Μετά από τον πρώτο τερματικό σταθμό, έβλεπα μια κοπέλα που γελούσε ή παίδευε σαν μωρό με πολύ κέφι και μεταδόθηκε σ' εμένα και χαμογέλασα Αλλά η κύρια αιτία της καρδιάς ήταν δίπλα κοντά, ντροπαλή Την είδα να πιάνει μια βαθιά ανάσα και με μια κίνηση και με το θεϊκό κορμάκι της μου είπε "είσαι το αγόρι που είναι στη σχολή μας ,σε είχα παρατηρήσει πολλές φορές και ήθελα να σε γνωρίσω" Εάν την ένοιαζε ο κόσμος; ∆εν νομίζω Εάν ήταν τυχαίο; ∆εν το γνωρίζω ... Έχει μια θεϊκή μορφή με μέλι πάνω ―του κορμιού της...

10

Dialogue

της Αντέλα Ιάκαμπ

- Wow I just read. You wrote it in both languages?

- Yes.

- Memories from my childhood. When I wrote that and saw it on the first page in the school’s newspaper I was like “that was unexpected”. My teacher adored it and said it is nostalgic and cheered him up somehow. And I felt good.

- You should feel good. Damn you have a way with words

- You’re a Capricorn right? You’ve told me earlier.

- Yes.

- Oh.

- Why? What’s with the Capricorn?

- My mom’s husband is a Cappy and he says "We are the best zodiac sign". Also my best friend is one so I know them pretty well.

- That’s nice and interesting.

- Yes. And yeah I do enjoy to read about Zodiac Signs.

- Do you base your actions and beliefs on what each Zodiac Sign says about each individual’s personality?

- That depends. Whenever I am feeling more “spiritual”. Not on a daily basis though. It doesn't coincide at all times.

-Hmmm I get it. And does it change your actions?

-You know how it is… I believe each person's actions are different and personalities are different. It depends on various things. For example the environment, what you want to demonstrate, your emotions at that certain moment and if you think that situation lucid. For example something might make me angry (something happened to someone I know and it affected me temporarily) and I would act irrationally. On the other hand, if I would ask you for advice, you would tell me something I wouldn't have thought of. And that is because I am emotionally involved in that situation and you are not. We have plenty of perspectives.

- Well, it can still tell you whether you like that choice or not because when it tells you to do one thing you either are happy or unhappy with that. So you know what you wanted from the beginning.

- Yes, you know what you wanted from the start ―you are right. But you can change your opinion after the "emotion wave" is gone. It also depends what I base my actions on (as I said above – the environment, emotions and what I

11

wanted to demonstrate at that moment). Sometimes the Zodiac Sign Facts, other times not... But not the type of Horoscope that says what will happen to you tomorrow. I follow the ones that talk about personality...called facts.

-Oh!

-I feel that you as a person do all those things the facts say.

- I get it. Me or what?

-Everyone. I mean from what I read and the people I have met, my experiences on “observing” the behavior. Their personality matched with the facts, obviously if I got to know them well enough on a deeper level. Like an analysis.

- But if it doesn’t coincide with “the facts you read”?

- If it doesn't... People have their unique personality and thoughts. But in the majority of time it matches. At least I tend to believe so.

-That is fine. As long as you don't get blinded or fooled and you only see that part that you read in books in someone else’s personality.

- What do you mean?

- Like saying he is nice, but the horoscope says that person isn’t nice. And that results in “so I dont like him or something like that”, cause the facts say so.

- There are exceptions. I did not say the facts are always right.

-Yes, that is totally fine… it can help with your choices.

-Exactly.

-Don't think that I'm telling you what to do I'm just asking.

-No I did not take it like that. Don't worry.

-Ok. Good.

-I said in the majority of time and then answered your uncertainty. As good as I could from my perspective x

- Yes, it answered it perfectly I just wanted to know if it does.

- Are you thankful with my answer?

- Yes, very.

- Great; I am glad.

- Well…

- I am impressed you got what I wanted to say especially with these type of conversations that are hard to explain and understand. Me and my thoughts.

- You’re still amazing.

- Danke so much; I appreciate that.

12

Love in verse της Εύα Χότζα

There are better people than you, you know that? They know that too There are more pretty faces than you There are more beautiful souls There are more wonderful things than everything wonderful she finds in you Even though, she still holds you in her arms Puts her head on your back and sleeps.

Sleeps, you know? She's all sleeping on you, like a baby in her mother's arms In her face falls a smile So fast gets taken by the sweet scent of the sleep

Endless waterfalls fall in her chest, where she dangerously falls in love with you every time she wakes up She chose you There are more wonderful breathing humans from you in this life a magic woman like her, can find a better one. But she refuses to know any other soul, except what she loves. Yours.

So hold her tight, don't hurt her. Kiss her hair. Round her with your love. Be a MAN just once don't be afraid keep her close very close

let your skins fit together between kisses, and let love bind you into one.

Don't be afraid really, sometimes she will get unbearable. She will not apologize for this, but when you stay sad on the couch she will come and kiss you on the lips. That's her way to say 'I am sorry’.

She will scare you sometimes with the way she cries With her meaningless jealousy She will ask you sometimes to be quiet and leave her alone. She will kick you out of her life for some minutes

13

And maybe she will hurt you with her madness You both will raise your voices when in your angry moments and at the same time you will be loved until the end.

Don't go. She doesn't want you to go Leave your fucking pride and stay You will know her secret place She will let you enter in her mysteries You will swim with her music You will get dirty with her passion in the midnight She will ask you to dance in the rain She will grab you and take you to a madness you've never been She will propose you first She will buy you roses. Chocolate. And wine.

She is the girl that will never to leave you alone Even if she has to fight against the world Don’t go away from her Accept that she is just an unsure species Sweet A little crazy All frightened about the future unglad from her art. Built from incorrect forms that for you are just perfect. That's love She’s sick from her memory she just never grew up She’s the only angel that will not fight your devils No matter how much she will get hurt, she is the only one who will stay with you while you are mad

And, she never will never leave you She is in love A thousand miles of distance will get broken just when she calls you Time oceans will be passed just to hug you once A whole sky just to sleep with you again. She is chaos An untouched feeling Unbreakable Uncatchable Every part of her body is built with love Kiss her, and you will never run away from her…

14

The false mirror του Σίμον Γιαμπλόνσκι

People say that you can see the truth in human eyes. They say that the truth is in our eyes. I really wanted to believe in this. I was working in the police station, it wasn't normal, as this station had name: we were calling it ,,soulstheim”.

For every case, my friends here and I had to interrogate the people who could have connection with the killer or possibly had any useful information. Every time I was sitting in the room, waiting for them. I was not talking to them, the only thing I was doing, I was looking into their eyes, right into the core of their soul. After that, they already knew, they started talking about everything they knew.

I was doing it every time, with everyone. ”GENIUS” my friends were calling me, nothing could be hidden from me. Thousands where coming, thousands where going, until that one couple. Until that one boy, loving his girl over his life and that one girl, sacrificing her life for him. Those two, broke me; their souls were strong, their minds were so calm.

-Who are you? I asked them; I really wanted to know.

-We are the gods of our lives.

-I believe in her.

- I believe in him.

I looked into their eyes. They had nothing to tell me. Their eyes where empty, so I knew.

Everything I knew was one big lie.

Eyes were the false mirror I was looking into.

ΩΡΑΙΑ ΒΛΕΜΑΤΑ του Χάζεμ Μπαντρ *Αυτό το κάτι που βλέπω σε εσένα είναι αυτό που χάνεται συνήθως στα βλέμματα τα δίνεις και από αυτά τα παίρνεις. *Άσπρο, μαύρο, κόκκινο , μπλε κανείς δεν ξέρει μόνο σε έμενα φαίνονται όλα. *τα ωραία βλέμματα απορρίπτω, για να μην τα δει κάνεις άλλος. Μεσ'το χάος τα βάζω, να χαθώ και εγώ μαζί τους

15

Το παραμύθι του ανήσυχου παιδιού της Αφροδίτης Λούλα

Ποιος ήταν αυτός; Ήταν ένα παιδί ανήσυχος και γκρινιάρης και κάπου είδε το πουλί

το πουλί νευριασμένο το παιδί ανήσυχος οι γονείς δυνατοί

για να προστατέψουν το παιδί Το παιδί έβλεπε πουλί νευριασμένο Οι γονείς πουλί ευτυχισμένο -Γονείς μου, είναι νευριασμένο –Όχι, είναι ευτυχισμένο

Το παιδί πεθαινει Οι γονείς δεν το πιστεύουν

Το πουλί ταξιδεύει για να πεθάνουν οι άλλοι

Το παραμύθι του σήμερα της Γιασμίν Ρεζκ Μπροστά μου γίνονται όλα αυτά το σκοτάδι έγινε φίλος μου και ο κολλητός μου τα δάκρυα έγιναν οι οικογένειά μου το χαρτί και το μολύβι έγιναν το μυστικό μου και αυτό που μου έμεινε να κάνω να τρέξω πολύ μακριά.

16

The Blue House της Άντζελα Στογιάνοβιτς

I was walking down the street and I saw a very weird house. When I say weird, I mean that it was something completely unreal. That house was blue with yellow lines, without a roof. Is it a house, the house without a roof? It kinda looked strange, like a horror – clown house. The street was closed, I couldn’t go there anyway, there was fog and darkness and on the other side there were high walls.

When I Draw

της Νάχεντ Αμπντουλχαφίζ

I open my imagination up, fixing the broken parts of my soul, painting the sky of my life, dancing with the rays of the sun that will shine my hope with a big smile that moves the sea waves, taking off the jacket of my tiredeness day, feeling relaxed to swim inside that sea that looks like a mother heart that can embrace her children with one wave… Looking at that picture, that painting that I have drawn. Feeling that I made life inside a blank empty paper… You have to fill people’s life with love and hope… Fill the empty life of people.

Το Μυστικό Μέρος της Αφροδίτης Λούλα

Είναι ωραίο μέρος, έχει καταρράχτες και νεράιδες που πετάνε. Πέφτουν τα νερά ωραία και με δύναμη προς τα κάτω. Οι νεράιδες με τα φτερά τους πέφτουν κι αυτές και διασκεδάζουν. Όλοι οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε νεράιδες. Ο κόσμος είναι πολύ όμορφος με αυτές τις νεράιδες.

Αυτό το μέρος είναι καταπληκτικό. Οι άνθρωποι, αν πάνε εκεί, γίνονται νεράιδες και μένουν έτσι για πάντα. Οι άνθρωποι που πεθαίνουν πηγαίνουν σε αυτό το μέρος και τους κάνουν επισκέψεις. Κρίμα όμως, επειδή αυτοί δεν μεταμορφώνονται σε νεράιδες… Αυτό το ταξίδι είναι το πιο ωραίο, το πιο όμορφο και το πιο διασκεδαστικό.

17

Οι ανθρώπινες βλακείες του Κύριλλου Μπονταρένκο

Γεια σας! Με λένε Θάνατο. Είμαι... Ααα, εντάξει, δε θυμάμαι πόσω χρονών είμαι, αλλά δεν έχει νόημα. Δουλεύω σε αυτή την δουλειά όλη την ζωή μου. Ψάχνω από μικρές ψυχές μέχρι μεγάλους. Και αυτό είναι αυτό που κάνω. Ξέρετε, ζούμε σε μία περίοδο που μικρά μηχανάκια τα κάνουν όλα, νομίζω πώς είναι τηλέφωνα ή κάτι τέτοιο... Από χθες, πήρα δεκαπέντε χιλιάδες ψυχές ανθρώπων που κάνουν φωτογραφίες. Εντάξει, νόμιζα πως αυτό είναι αστείο, αλλά θυμάμαι ότι ήταν εκατό χρόνια πριν. Τσακώθηκαν μεταξύ τους σαν μικρά παιδιά. Ξέρετε τι πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν κάποιος σκότωσε έναν μεγάλο μάγο… Και σκέφτεσαι ότι αυτό είναι το τέλος, αλλά όχι. Έγινε και δεύτερη φόρα αυτό. Αλλά ήρθε ένας στρατιωτικός ―ήθελε να κάνει πόλεμο. Γιατί? Ούτε εγώ δεν ξέρω. Αλλά τότε έγινε μια μεγάλη μάχη. Χα χα χα, εντάξει θα το πω πιο γρήγορα. Μετά από αυτή τη μάχη δεν είχε εντάξει αρχίσει, χα χα χα. Ξέρετε πόσοι πέθαναν τότε, ούτε εγώ δεν ξέρω. Τι στο διάολο είναι αυτό ―εγώ είμαι ο θάνατος και δε ξέρω πόσοι πέθαναν τότε. Έφαγα τότε ξύλο από το αφεντικό, ένα μεγάλο ξύλο αααααα!!! Ωω, έχω κλήση…

-Ναι, ακούω… Αα, γεια σας πως είσαι, καλά? Μιλάγαμε πριν για εσάς. Τι μετά πρέπει να έρθω, ναι εντάξει.

Αααααααααααα, έτσι ξανά και ξανά. Τι? Ακόμα μια κλήση…

-Ναι, κατάλαβα, να έρθω μετά το ρεπορτάζ μου. Και σε ποιο σημείο σταματήσαμε;… α, ναι, για τον πόλεμο. Εντάξει, δε θα έχω τι να πω για αυτό, βλάκες είναι και, ναι, είναι βλάκες σε όλη τη ζωή τους. Άμα υπάρχουν άνθρωποι που ζούσαν τα παλιά τα χρόνια πριν.

-Πώς είναι τα παλιά χρόνια πριν; -Δεν μιλούσαν πολύ, και πήγαιναν στην εκκλησία

-Ναι, ευχαριστούμε για το ρεπορτάζ. Σήμερα μαζί μας ήταν ο Θάνατος και είναι «Οι βλακείες των ανθρώπων», μαζί με τον αρχάγγελο Γαβριήλ. -Καλέστε άμα θέλετε κάποιο άλλο ρεπορτάζ σε αυτό το νούμερο: Κύριλλος Μπονταρένκο 111-111-111

(είναι ο δικηγόρος μου)

18

Συνομιλία με τον παππού μου της Σοφίας Μαριάμ Αλί

Παππού?...εσύ είσαι?

Εγγονή μου, εγώ είμαι. Πώς μεγάλωσες έτσι, ολόκληρη κοπέλα έγινες. Πόσο είσαι τώρα?

Έγινα 13 χρονών, δεν ξέρεις πόσο μου έλειψες... αλλά εσύ δεν άλλαξες καθόλου, πώς γίνεται αυτό?

Εμμμ... δεν μπορώ να σου πω μικρή μου, είναι μυστικό!

Παππού? Παππούλη μου, ξέρεις τι θέλω? Θέλω να παίξουμε όπως παίζαμε παλιά, θυμάσαι?

Ξεχνιούνται αυτά? Φυσικά και θα παίξουμε.

Πιασε-με, πιασε-με αν μπορείς!

Αχχχ... τρέχεις πολύ γρήγορα, θα σε πιάσω όμως

Αχχχ... Γρήγορα παππού, αγκάλιασέ με σφιχτά σε παρακαλώ. Γρήγορα, και μην μ' αφήσεις.

Φυσικά... αλλά γιατί?

Επειδή σε λίγο θα έρθει να με ξυπνήσει η μαμά μου για να πάω σχολείο... Σ' αγαπώ παππού. Θα μου λείψεις...

Παρουσία της Γάνα Μπαντρ

Σαν του ήλιο βγαίνει μες τη βροχή με χαμόγελο μες το κλάμα έρχεται με ανοιχτά χέρια έτοιμος για αγκαλιά βγαίνει όποτε έχει ανάγκη σου λέει: «είμαι εδώ».

19

Από το λαβύρινθο του Κάτσπερ Κράουζ

Βγήκα από τον εαυτό μου να δω έναν άλλο κόσμο και, δεν ξέρω γιατί, η μοίρα μου με έδωσε σε αυτόν εδώ τον κόσμο.

-Γεια σας, είμαι ο Αλισάντερ. Θα σας πω πού πρέπει να πάτε για να βρείτε τον αληθινό δρόμο ώστε να καταλάβετε την αλήθεια του κόσμου.

Είδα έναν μεγάλο γίγαντα ο οποίος ήταν θαμμένος μέχρι το μισό του θώρακα. Ήταν πολύ χαμογελαστός. Από τ’ αριστερά του ήταν θάλασσα και βουνά, στα δεξιά του λίγα δέντρα και άβυσσος, ένα τρομακτικό τίποτα.

-Τι κάνεις σε αυτό το μέρος;

-Ποιος; τι; εγώ; εσύ ποιος είσαι για να με ρωτάς;

-Ζιτ… Καλά, δεν θέλω, ναι –καλά είμαι, εσύ πώς είσαι; Αχ, ναι, κανείς δεν είναι πάλι, το βλέπω ξανά.

-Γιατί είσαι θαμμένος και τι κάνεις εδώ; Πες μου.

-Τι; ποιος; όχι – ναι… ξέρω την απάντηση.

Με κοίταξε με τα τρελά του μάτια.

-Δείχνω τις σελίδες της ζωής που κανείς δεν θα θελε να δει. Κοίτα την αριστερή μου ζωή: υπάρχει, ναι, ζωή καλή, μικρή ζωή ―αλλά τώρα κοίτα την δεξιά μου… Τίποτα· χάθηκε όλος ο κόσμος.

-Αλλά τα δέντρα είναι εκεί πίσω σου.

-Αλλά και αυτά θα χαθούν.

-Άμα έχεις “ζωή” και “τίποτα” πού είναι το τώρα, αυτό που γίνεται τώρα;

Το πρόσωπό του χαμογέλασε λίγο πιο πολύ. Άφησε τον εαυτό του και άρχισε να γελάει.

-Γιατί θες να δεις αυτούς που χαλάνε τον κόσμο;

-Ρώτησα μόνο για το μέλλον.

-Θες να δεις τον αληθινό κόσμο της γης σου; Αλλά να μην ξεχάσεις, έχεις τόσο χρόνο, όσο έχει αυτό το δέντρο της ζωής σου.

-Ποιο δέντρο;

Ο θώρακάς του έχει ανοίξει σαν πόρτα στον τάφο και το δέντρο της ελιάς έχει εμφανιστεί στο

20

σώμα του. Τίποτα δεν έλεγε, μόνο με κοίταζε τόσο χαρούμενος, που νόμιζα ότι θα του βγουν τα μάτια. Χαμογελαστός κοίταγε όπως μπαίνω μέσα.

*Μέσα*

Σκοτάδι, μόνο αυτό ήταν μέσα τίποτα άλλο ―αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά, νόμισα ότι θα βρω ένα δωμάτιο, κάτι τέτοιο. Τι είδα; Τίποτα. Μόνο άγγιζα τους τοίχους. Αυτό μπορούσε να είναι ένας λαβύρινθος.

*Τι ναι αυτό!*

-Κοίτα τον τώρα! Σίγουρα ναι, σήμερα θα βγει αυτός ο Θεός μας!

-Ποιος είναι ο Θεός, μαμά;

-Τι; πώς με είπες; Δεν είμαι μητέρα σου!!!

Θεέ μου σε παρακαλώ, πάρτον κάπου μακριά, και μην μου τον δίνεις.

Κάτι κουνήθηκε σε αυτό το όμορφο αυγό –χρυσό εκεί χρυσό εδώ- θα βγει ή όχι;

*Μέσα*

Τόσες ώρες περπατάω και ακούω κάτι λέξεις… Νομίζω ότι σε λίγο θα βγω από αυτό το Τάρταρο. Άγγιξα κάτι που θύμιζε τοίχο από ζελέ, άρχισα να το χτυπάω και άνοιγε. Το αριστερό μου χέρι βγήκε και ένιωσα ζέστη, μεγάλη ζέστη.

-Ναι, αυτός έρχεται, είπε το παιδί.

-Κοίτα τον Θεό σου.

Σαλβαδόρ Νταλί, από το λαβύρινθο (ανάλυση)

της Βίκα Μπελιζνάγια

Ο Σαλβαδόρ Νταλί προσπάθησε να μας δείξει έναν άνθρωπο που προσπαθεί να κοιτάξει μέσα, στην ψυχή του, στον εαυτό του, να καταλάβει ποιος είναι αυτός. Το δέντρο μέσα του πεθαίνει, όπως και ο ίδιος, και θέλει να ξέρει γιατί, να σώσει τον εαυτό του, αλλά η ψυχή του ανθρώπου είναι μυστικό που δεν θα καταλάβουμε ποτέ, μπαίνεις εκεί μέσα και χάνεις την αίσθηση του χρόνου και του χώρου, σαν μαύρη τρύπα είναι. Όλοι το κάνουν, αλλά κανένας δεν μπορεί να βρει λίγα φώτα σε αυτό το απόλυτο σκοτάδι, όσο πιο βαθιά πας, τόσο πιο πολύ χάνεις το δρόμο. Και, άμα ξεκινήσεις να πέφτεις κάτω, μην προσπαθήσεις να βρεις το λόγο γιατί. Νομίζω, κάνει παραλληλισμό μεταξύ ανθρώπου και παλιού κτιρίου, που καταστρέφεται μέσω του χρόνου. Δεν ξέρουμε ακριβώς πώς το κτίσανε και τι είδε αυτό το κτίριο… Μήπως πέρασαν χιλιάδες χρόνια, και η ιστορία του είναι μυστικό όπως και η ψυχή του ανθρώπου, και άμα ξεκινάει να καταστρέφεται δεν μπορείς να το αλλάξεις;… Ο χρόνος παίρνει το δικό του.

21

Προσμονή της Αφροδίτης Λούλα

Κι όμως είχαν περάσει Οι μέρες σαν το λαγό Κλεισμένη στο δωμάτιο Περίμενα τον χρόνο Να περάσει σαν λαγός. Φοβόμουνα και μου άρεσε Η αίσθηση αυτή Αλλά έπρεπε να τελειώσει Όσο πιο γρήγορα. Δεν ήταν σωστή Αυτή η πράξη Αυτή η αίσθηση Ο φόβος Η θέληση

Ιστορίες από το σκοτεινό δωμάτιο της Έκα Τζίκια

Υπάρχει ένα σκοτεινό δωμάτιο Εγώ δεν βλέπω τι γίνεται έξω.

Έχω μόνο φωτογραφίες… Μερικές φορές έρχεται η κουκουβάγια

και μου λέει μια αστεία ιστορία από έξω. Εγώ δεν καταλαβαίνω…

Εμείς είμαστε σε ένα κύκλο Η κουκουβάγια μού λέει για το μέλλον μου.

Σε έναν κύκλο έρχεται ένας κάστορας σαν το θάνατο και τρώει τα πόδια μου.

«Αν θες να είσαι ελεύθερος πρέπει να βγεις έξω από τον κύκλο μου είπε και πήγε στην κουκουβάγια.

Πολύ στο βάθος, βλέπω το φως, από την ασθένεια πηγαίνει ο δρόμος εκεί.

Τα μαλλιά μου, όπως το χρώμα του ήλιου, και οι ακτίνες πέφτουν κάτω.

Ντρίτα Μεζίνι

Μάγδα Σομπτσίνσκα

22

Το Παραμύθι της Γοργόνας της Κατερίνα Ρότσι

-Μπαμπά, μπορείς να μου πεις μια ιστορία;

-Ναι, παιδί μου ... Πρώτα όμως σκεπάσου καλά, γιατί θα κρυώσεις. Λοιπόν, μια φορά και έναν καιρό ήταν μία γοργόνα-

-Αχ, τι ωραία!

-Μικρή μου, μην με διακόπτεις ... Λοιπόν μια φορά και έναν καιρό ήταν μία γοργόνα που είχε ερωτευτεί έναν άνθρωπο, αλλά ο θρύλος λέει πως αν μια γοργόνα φιλήσει έναν άνθρωπο θα γίνει μπουρμπουλήθρες… Αλλά η γοργόνα δεν τα πίστευε αυτά, έτσι πήγε και ζήτησε από την μαμά της να την κάνει άνθρωπο. Αλλά η μαμά της δεν της το επέτρεπε, διότι ήξερε πως αν το κάνει αυτό δεν θα την ξαναέβλεπε, διότι δεν θα μπορούσε να ξαναγίνει γοργόνα… Αλλά η γοργόνα δεν νοιάστηκε. γιατί η αγάπη για αυτόν τον άνθρωπο ήταν πολύ μεγάλη, Η μητέρα της τής έδωσε το φίλτρο και η γοργόνα το ήπιε και έφυγε γρήγορα στην ακτή. Το φίλτρο της λειτούργησε κανονικά και έτσι έφυγε από τη θάλασσα και πήγε να τον βρει, αλλά δεν τον βρήκε... Χάθηκε... Φοβόταν... ήταν μόνη, αλλά σε κάποια στιγμή καθώς περπατούσε βρέθηκε σε μια απομακρυσμένη παραλία. Τον είδε και έτρεξε προς το μέρος του και τον αγκάλιασε. Αυτός στην αρχή τρόμαξε, αλλά μετά κατάλαβε ότι ήταν η γοργόνα του και την αγκάλιασε και αυτός. Νόμιζε ότι δεν θα την ξαναέβλεπε. Κάποια στιγμή δεν άντεξε, και την φίλησε ... Η κοπέλα δεν αισθανόταν καλά, και το επόμενο δευτερόλεπτο έγινε μπουρμπουλήθρες... Το αγόρι τα έχασε ―δεν είχε καταλάβει τι γινόταν. Μόλις κατάλαβε πως δεν θα ξαναδεί την μοναδική του αγάπη πήγε και πήρε ένα μαχαίρι και το έμπηξε στην καρδιά του, ακριβώς σε εκείνο το σημείο που χάθηκε η αγαπημένη του

HER του Σίμον Γιαμπλόνσκι

Death; she had many names, anyone knew her in a different way. Pale as snow, small girl who was sitting on her throne, much higher than the sky, where no one could see her, even God. She had a name, it wasn't death or reaper, but her parents named her Sekai. Nobody knew that, nobody could think about her name, as she was appearing as a pale skeleton, they thought about her as of monster. But death was hiding her emotions under darkness.

After so many years, being locked in a black castle, she was tired. Somehow, Sekai got out, she landed on earth, and then, her powers started surrounding every living thing on the planet. When she heard the last melody, death took all of this. Even the soul of Earth was taken away.

She was alone now. Without family or any life, there was nothing but sadness. The only thing Sekai could do... was that Sekai killed herself.

23

Το καλοκαίρι της Αφροδίτης Λούλα

Ήταν καλοκαίρι ήταν ζεστή είχε κόσμο είχε ήλιο Ο καιρός χειροτέρεψε οι άνθρωποι νευριάσανε τα παιδιά παίζανε οι γονείς μαζεύαν Έφυγε ο καιρός πήγαν όλοι σπίτι ο καιρός άνοιξε Χαρούμενοι και νευριασμένοι ξάπλωσαν και κοιμήθηκαν

The Fairy-tale of the Water του Κουεσάν Ντουάνκ

Starry night as the night fall.

A fish jumped out from the water.

Staring at the shiny sky above.

Wondering when he will be out from this dimed.

Dear Sky, when will Ι be out from the water and reach you? I will be good and

one day I shall be with you.

Μαΐς Αλμπερτσίνι

24

Παραμύθι από τις Παμέλα Πλεμπάνσκα και Κλαούντια Στσεπάνιετς

Μια φορά και ένα καιρό ζούσε στο δάσος μια μάγισσα. Ήταν μόνη της πολλά χρόνια. Ήταν στενοχωρημένη για αυτό το λόγο . Ήθελε να έχει έναν φίλο. Θα τραγουδούσαν μαζί κοντά στο τζάκι . Θα τρώγανε νόστιμα φαγητά σε μια ταβέρνα. Ήταν όμως μόνο όνειρο. Η καημένη τρελάθηκε. Αυτοκτόνησε. Όνειρα γλυκά. Μια φορά και ένα καιρό στο βάθος ενός δάσους ζούσε μια οικογένεια. Στην αρχή η ζωή τους πέρναγε ήσυχα και χαρούμενα. Μια μέρα όμως όλα άλλαξαν. Στη ζωή τους εμφανίστηκε ένα μωρό, το παιδί αυτό δεν

ήταν όμως κανονικό, φαινόταν σαν ανθρώπος όμως στην πραγματικότητα ήταν το παιδί της…

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε στο δάσος μια κοπέλα Ήταν μέσα στο νερό με την όμορφη ροζ κορδέλα

Η κορδέλα ήταν μαγική και πετούσε ψηλά στην κορυφή.

Η κοπέλα μαζί της δεμένη πετούσε στα σύννεφα κρυμμένη

Ήταν ερωτευμένη Στα όνειρα πετούσε Τα πουλιά κοιτάει Και τα λαχταρούσε

Μια μέρα όμως, ήρθε μια συννεφιά που

ζήλεψε την κοπελιά, τράβηξε την κορδέλα

και σκότωσε την κοπέλα.

25

Το παραμύθι του φωτός του Ιωσήφ Σας

Μια νύχτα με καταιγίδα σε ένα έρημο μέρος, μια γυναίκα που ζούσε μόνη της στο σπίτι της που είναι δίπλα σε ένα δάσος έκανε τις τελευταίες δουλειές στο σπίτι για να πάει για ύπνο. Για μια στιγμή, βλέποντας στο παράθυρο είδε κάτι να γυαλίζει κάτι, σαν να λάμπει ένα φως. Η γυναίκα γεμάτη περιέργεια ντύνεται για να πάει έξω να δει τι είναι, βγαίνοντας βλέπει το φως να απομακρύνεται προς το δάσος. Η γυναίκα συνέχισε να περιπατάει προς το φως για να το προλάβει, και, όσο περιπάταγε, έβλεπε ότι το φως απομακρυνόταν περισσότερο· τότε είναι που άρχισε να τρέχει πίσω από το φως μέσα στο τρομακτικό. και σκοτεινό δάσος, μέχρι που φτάνει στο τέλος του δάσους. Τότε είδε κάτι που δεν το είχε ξαναδεί . Κάτι πολύ περίεργο. Είδε μια σπηλιά, πολύ μεγάλη σπηλιά που το περίεργο σε αυτό είναι το ότι από έξω έμοιαζε με ένα σώμα ανθρώπου με αντί για κεφάλι να έχει μια τρομακτική άσπρη φούσκα. Και είδε το φως να μπαίνει εκεί μέσα και αυτή συνέχισε, γιατί ένιωθε το φως να της λέει “έλα μαζί μου”. Μπαίνοντας στην σπηλιά άρχισε να περιπατάει και να περιπατάει για ώρες. Μετά κατάλαβε ότι ήταν ένας λαβύρινθος και ότι είχε χαθεί και δεν ξέρει τον δρόμο για την έξοδο, αλλά αυτή συνέχισε να περιπατάει ασταμάτητα μέχρι που είδε ξανά το φως, αλλά αυτή την φορά πολύ περισσότερο. Το φως ήταν πολύ σκοτεινός τώρα, κάτι που έκανε την γυναίκα να φοβηθεί και να την αγχώνει, γιατί της έλεγε κάποια πράγματα για εκείνην, που ήταν φρικιαστικά. Τελειώνοντας με όλα αυτά, το φως της είπε πώς να γυρίσει σπίτι, η γυναίκα γύρισε, αλλά αυτά που άκουσε την έκαναν να μην μπορεί να ζήσει όπως ζούσε, γιατί τώρα ζει με τρόμο και φόβο. Για αυτό η γυναίκα πήγε σε ένα γκρεμό που ήταν κοντά στο δάσος και πήδηξε για να ξεχάσει το τι της είπε αυτό το παράξενο φως.

Κρυμμένοι στο δωμάτιο της Αθηνάς Βλάχου

Στο δωμάτιό μου ένα δράκο κρύβω. Είναι με κόκκινα μάτια, άλλα είναι καλός. Κάθε φορά τη πόρτα πολύ καλά κλείνω. Έχει μαύρες τρίχες, είναι πολύ μαλακός. Ξέρει να ρίχνει φωτιά από το στόμα. Τότε τρέμει πολύ το δικό μου το σώμα. Επίσης μιλάει και πολύ ωραία. Εγώ πάντα ακούω, και ποτέ δεν βαριέμαι.

26

Το Παραμύθι των Δύο της Μαρία Τσελσία Τζόις Μεσίνα Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που ήθελε να έχει ένα ζώο πάντα ήθελε να έχει μία φίλη επειδή πάντα ένιωθε μόνη

Μια νύχτα πήγε στο δάσος επειδή δεν είχε κάτι να κάνει δεν ήθελε να είναι πάντα σπίτι, επειδή το θεωρεί βαρετό. Συνάντησε ένα όμορφο σκύλο και τον χάιδεψε για λίγο

Μετά έγινε σαν άνθρωπος και το κοριτσάκι είχε πολύ φόβο Δεν ήθελε να είναι με ανθρώπους ήθελε με ζώα για να έχει χαρά

παραγγελία στη μοναξιά του Μαχαμαντί Σάνφο

Όπως ένα διαμάντι μπροστά σ' έναν καθρέφτη, πάνω από αυτόν ο ήλιος Σαν μία ποινή, όπως το αληθινό για το ψεύτικο... Στην αρχή είναι τα σώματα που χωρίζονται Συνεχίζει με τη καρδιά σου που γίνεται σαν ένα παλαιό ύφασμα που σκίζεται Και το ακούς κάθε φορά που αναπνέεις Και συνεχίζει και αυτό πάλι και πάλι Πέρα από αυτό, χαλάει ο καιρός και οι ώρες γίνονται εβδομάδες Βρίσκεσαι μόνος σου στο πάτωμα Και τρομάζεις κάθε φορά που ακούς ένα ήχο Περιμένεις ένα μήνυμα ή μία κλίση Στο τέλος, μετράς την παραμικρή ευκαιρία που σου μένει με το λίγο άρωμα που σου έμεινε πάνω στο πουκάμισό σου

27

Το παραμύθι, που ήταν ιστορία τρόμου της Ρουάν Χασσάν

Μου αρέσει να μιλάω και να ακούω, να διαβάζω ιστορίες για φαντάσματα, μαγεία, θάνατο και τρόμο. Μια φορά άκουσα μια ιστορία και έμεινε για πολλές μέρες μέσα μου να τη σκεφτώ, και πάντα σκέφτομαι άμα μπορεί να συμβεί σε έμενα. Η ιστορία ήταν ότι μια κοπέλα ζει μόνη της σε ένα παλάτι και μια φορά διάβασε μια ιστορία τρόμου. Όταν τη διάβασε άρχισε να νιώθει και να βλέπει πράγματα που δεν είναι στην πραγματικότητα.

Άρχισε να ακούει τις φωνές από τους γονείς της, που πέθαναν πολλά χρόνια πριν και πολλές φόρες έβλεπε ένα φαντάσματα… Αλλά όταν πήγαινε κοντά εξαφανιζόταν ―και άρχισε να σκέφτεται τι έγινε και τι γίνεται σε αυτό το παλάτι.

Ξαφνικά θυμήθηκε ότι πριν πεθάνει ο πατέρας της, ήδη από τότε που ήταν μικρή, της έλεγε να μη ανοίξει ένα συγκεκριμένο δωμάτιο στο παλάτι. Τότε σκέφτηκε πως αυτό θα λύσει όλα τα προβλήματα.

Πήγε λοιπόν και άνοιξε το δωμάτιο· δεν βρήκε τίποτα εκτός από ένα γραφείο πολύ παλιό. Βρήκε κάποια χαρτιά που έγραφαν πάνω ''δεν αξίζουν''… Είπε, πρέπει να το διαβάσω, άλλα όταν άνοιξε τα χαρτιά είδε πάλι αυτό το φάντασμα μπροστά της και άρχισε να φωνάζει ''βοήθεια'' και λιποθύμησε!

Όταν ξύπνησε δεν θυμόταν τίποτα, άλλα είδε τα χαρτιά δίπλα της, τα πήρε γρήγορα και πήγε στο κήπο του παλατιού και άρχισε να διαβάζει

“Δεν αξίζουν”… Εγώ σκότωσα την γυναίκα μου, επειδή την είδα να με απατάει με τον φίλο μου, την έχω βάλει στο κήπο του παλατιού... Αλλά έχω τρία παιδιά, ο ένας πήγε να σπουδάσει στο εξωτερικό και τα άλλα δύο είναι μαζί, άλλα και αυτά θα μεγαλώσουν και θα ξέρουν πώς είναι η ζωή και δεν θα αντέξουν το πόνο… Τότε πρέπει να τους σκοτώσω!. Όντως τους σκότωσα, τους έβαλα στην αυλή δίπλα από την μητέρα τους, εγώ θα φύγω, αλλά μην ψάξετε πού είμαι, επειδή δεν θα με βρείτε.

Με το που τελείωσε να διαβάζει την ιστορία, είδε πάλι το φάντασμα και άρχισε να τρέχει και να φωνάζει “όχι, όχι… μην με σκοτώσεις, θέλω να ζήσω… Όχι! Βοήθεια!” Μετά λιποθύμησε.

Όταν ξύπνησε, βρήκε έναν να στέκεται μπροστά της! Έκλεισε αμέσως τα μάτια της και φώναξε πάλι “όχι… μην με σκοτώσεις!” Αυτός απομακρύνθηκε για να την κάνει να ησυχάσει και τής είπε “εγώ δεν θα σε σκοτώσω, είμαι άνθρωπος σαν και σένα και αν κάποιος θέλει να σε σκοτώσει πες μου και θα σε βοηθήσω. Άλλα πες μου πρώτα ποια είσαι εσύ και πού είναι οι γονείς σου”.

Του λέει τότε: “ποιος είσαι εσύ;” και τής λέει το όνομά του και ότι ήταν το παιδί αυτού του άνδρα που έφυγε για το εξωτερικό! Του λέει “άμα δεν σου εξηγήσω δεν θα με πιστέψεις ―κοίτα αυτό τα χαρτιά, διάβασέ τα και θα τα καταλάβεις όλα”. Τα διάβασε και της είπε “δηλαδή οι γονείς μου πέθαναν”, στεναχωρήθηκε πάρα πολύ. Εκείνη τον κοίταξε και του είπε “εγώ θα φύγω από αυτό το παλάτι”. Της είπε “που θα πας; αυτό είναι το σπίτι σου…” Του είπε “όχι θα πάω στο σπίτι του παππού μου, δεν θα κάτσω ξανά εδώ. Μπορείς να με βοηθήσεις να πάω μέχρι εκεί”. Της είπε και βέβαια. Την πήγε σπίτι του παππού της και έτσι τελείωσε η ιστορία, αλλά αυτή η κοπέλα είπε στο τέλος “μην ζείτε μόνοι σας, ποτέ δεν είναι εύκολο!”

28

Το φάντασμα του κουδουνιού της Ντανιέλα Πασκάλσκα

Ήταν μια μέρα βροχερή που έβρεχε σε ένα πανί ξαφνικά ακούστηκε το κουδούνι ήταν το φάντασμα του κουδουνιού εδώ και μέρες χτυπούσε 10 λεπτά νωρίτερα και όλοι το λέγανε “το φάντασμα του κουδουνιού” (έσβησε το φως, είδαμε τον Μάικελ να κρατάει ένα τηλεκοντρόλ)

Το παραμύθι με τον εαυτό μας της Μαρία Τσελσία Τζόις Μεσίνα

Είναι πάντα λυπημένη Δεν ξέρει τι να κάνει Της λέω συχνά, Ότι, χωρίς χαρά, δεν έχεις τίποτα πρέπει να πιστέψεις τον εαυτό σου καλά Αλλιώς θα χάσεις τα πάντα Ο κόσμος είναι μεγάλος όμως νιώθεις ότι είσαι μικρός άνθρωπος Φοβάσαι να γίνεις άνθρωπος με αυτοπεποίθηση Επειδή είσαι μόνη Δεν ξέρεις ποια θα είναι η γνώμη των άλλων Πάντα φοβάσαι για το μέλλον Πάντα έχω χαμόγελο Αλλά δεν ξέρουν τι νιώθω Προσπαθώ να είμαι με τους ανθρώπους που με κάνουν χαρούμενη Αλλά δεν ξέρω αν είναι καλοί, δυστυχώς Κάθε πρωί ρωτάω το εαυτό μου Είμαι χαρούμενη με αυτά που κάνω; Αγάπησε ένα αγόρι Δεν ξέρει αν είναι για αυτήν Πάντα φαντάζεται να έχουν σχέση όμως αυτός έχει κορίτσι Όταν τον βλέπει έχει πολλά συναισθήματα Δεν ξέρει αν είναι λύπη, ζήλια, ή χαρά

29

Συνάντηση Μπροστά στο Κρεβάτι μου του Ρομάν Σουχοντόλοβ

Κάθομαι στο σπίτι μόνος μου, βλέποντας μια ταινία. και ακούω φωνή από πίσω μου. Γυρίζοντας βλέπω έναν άνθρωπο που κάθεται μπροστά στο κρεβάτι μου.

- Γεια σου γιε μου, μου λέει ο άγνωστος.

Τρόμαξα, επειδή δεν περίμενα να έρθει κάνεις.

- Ποιος είσαι; τον ρώτησα

- Τι νομίζεις; Ποιος είμαι;

Χωρίς να ξέρω τι να πω. στο μυαλό μου ήρθε μια σκέψη. να πάρω τηλέφωνο τη αστυνομία.

- Μην το κάνεις, μου λέει. Δεν θα σου κάνω κάτι κακό.

Ήμουν σοκαρισμένος, δεν κατάλαβα πως το ήξερε και τον ξαναρώτησα

- Ποιος είσαι;

-Είμαι τίποτα και όλα. Εγώ υπάρχω και ταυτόχρονα δεν υπάρχω. Είμαι αυτός που έχει δημιουργήσει όλα όσα υπάρχουν, και αυτός που μπορεί να τα καταστρέψει όλα.

Στο κεφάλι μου έγινε κάτι ακατανόητο. Ήμουν φοβισμένος και επιπλέον είχα ενδιαφέρον.

- Είσαι τρελός! είπα με φοβισμένη φωνή

- Μην με φοβάσαι. Όπως είπα, δεν θα σου κάνω κακό.

Λίγο σκεφτόμουνα, και μόνο μια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό.

- Είσαι ο θεός;

- Ναι. Είναι ένα από τα ονόματά μου.

- Μην μου λες ψέματα, ο θεός δεν υπάρχει! Δεν μπορείς να είσαι ο θεός! Είναι αδύνατον! Εσύ είσαι απλά ένας τρελός γέρος, που δεν ξέρω πώς εμφανίστηκε στο σπίτι μου.! Τρελάθηκα, δεν μπορούσα να το πιστέψω, αλλά ήξερα ότι γίνεται κάτι παράξενο. Η κατάσταση ήταν δύσκολη για να την καταλάβεις.

- Υπάρχουν άνθρωποι που δεν πιστεύουν ότι υπάρχω, και το αντίθετο. Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχω, αφού είμαι μπροστά σου;

- Δεν ξέρω. Τώρα δεν ξέρω τίποτα...

Για λίγα λεπτά στεκόμουνα και προσπαθούσα να μη διαλύσω. Τότε μου ήρθε μία ερώτηση.

- Άμα είσαι ο θεός, τι κάνεις εδώ; Γιατί ήρθες σε εμένα. Δεν έχεις τι να κάνεις στον κόσμο;

- Τι πρέπει να κάνω κατά την γνώμη σου;

- Παντού γίνονται πόλεμοι, πείνα, φτώχεια και πολλά ακόμα λόγω των οποίων υποφέρουν οι άνθρωποι. Γιατί δεν κάνεις κάτι με αυτό, άμα μπορείς να τα κάνεις όλα;

30

- Ποιος σου είπε ότι είμαι παντοδύναμος; Δεν μπορώ να διορθώνω τα λάθη σας.

- Μα γιατί; Ναι, καταλαβαίνω ότι είμαστε ατελείς, ότι κάνουμε λάθη. Αλλά μπορείς να κάνεις κάτι, είσαι ικανός!

- Άμα ήσουνα εσύ ο θεός, θα το έκανες; Θα απαντούσες σε κάθε προσευχή;

- Θα προσπαθούσα…

- Και εγώ έτσι έλεγα στην αρχή όταν εμφανίστηκαν οι άνθρωποι, άλλα δεν μπορώ να το κάνω. Εσείς πρέπει να μάθετε να ζείτε μόνοι σας.

Μετά από αυτό εκείνος εξαφανίστηκε. έτσι όπως ήρθε, παράξενα και απροσδόκητα. Δεν ξέρω τι να κάνω τώρα. Πώς να συνεχίσω να ζω μετά από αυτό που έγινε σήμερα. Τέτοιες σκέψεις είχα στο κεφάλι μου…

Remember… της Εύα Χότζα

Remember how it all started? I was “the perfect”, “the one”, “your love muse”... You were unsure, undecided about every action you was going thru, trying not to think of hurting me. Saving me in your heart like a diamond, a rare stone. “The one sent from Above”, “your life friend” The one you could understand her innocence only by her eyes... Can I ask you, where is she now? Disappeared. Suddenly, she returned into an ugly little girl, with big eyebrows. A girl you play with her character, her nerves, her pride, her everything. Provocating, commanding, sarcasting and, in the end of it, making me the bad one. Honey, you know very well how much I love you, my eyes speak that more than a thousand words, but if you don't fix your problems with yourself, then don't blame me. You know I prefer better that quote: “Better an end with a lot of pain than an endless pain”. I’ve suffered since I was a little child, you knew and still that perfectly, so I try to avoid people that don't give enough respect to women.

I do make mistakes, I'm not perfect, but I know my limits and I use the word “sorry” on my dictionary... Something which you don't... Not even with actions... No, my love, I'm not a property...

If you love me, respect me. If not, all this is meaningless. They say that the biggest loves have started on silence and continued for a while... But ours is not the case... And you know better why...

I love you, but this doesn't mean I'm going to turn into your slave.. I'm a gypsy only from my beauty, my dear,...

31

Story about an Unstable Heart του Σίµον Γιαµπλόνσκι

Everything has changed during one day. I remember that day like it was yesterday.

When I saw her smile, my heart was no longer a stone. It was beating fast on her sight.

I knew that humans call it “love”. Well, I felt in love at first sight. It was amazing,

But, something inside me, was crying. I could hear it very clear.

“Don't do it!” it said.

“Did you forget me? Why did you leave me? Why?! Tell me, because I can't understand.”

“Who are you?” I asked the person inside me.

“I am your creation. Your love, sister, girlfriend, wife. I am the only one you need!”

“Stop! I don't know what to think.”

“I am sorry. I shouldn't have said those things. Please forgive me. I should support you, but I was not ready for that. Give it some time; after that, just tell her you love her. It is time to go for me. Goodbye, my dear”

“No! Wait... Aria.”

It was painful, to see how she disappeared, And still, Aria cared more for me, than herself.

After that, whenever I saw her, I saw her Aria too.

Her smile, beautiful eyes, hair, the way she speaks to me, her personality.

I was looking at her like I looked at Aria. She was my perfect goddess.

I couldn't do anything fast. I knew that, and we slowly were talking more. We were spending more time with each other. I knew everything about her.

“Tell her.” my best friend said, “Go and tell her.”

“You are right.”

We met on the stairs, like always. Everyone was around. At this moment, I could see what was going to happen.

“There is something I need to tell you”.

“Hmm. What is it?”

“Whenever I see you, I see someone who saved my life. Your smile is heating up my heart. Your eyes are like stars, they shine, lightening my way. The smell of your hair is making my day better. The way you speak to me, it is addicting me to you with every word, more and more. Your personality is making me feel, you are the goddess. You... You are making me fall in love with you every second... again and again. I love you! Please...”

“Stop! You don't need to say anything else because I...”

32

Ακόμα έτοιμη της Αφροδίτης Λούλα

Άρχισε το καλοκαίρι και εγώ δεν ήμουν ακόμα έτοιμη… για αυτό το λόγο παρακάλεσα την μαμά μου να μην πάω στην χώρα μου και να κάτσω εδώ. Αυτή με άφησε μισό μήνα, δεν μπορώ να πω, μου έλειψε η οικογένειά μου. Άρχισα να δουλεύω λίγο.

Έτσι, ξυπνούσα νωρίς, που αυτό το πράγμα δεν μου αρέσει καν . Ήμουν στην δουλειά πολλές ώρες αλλά όχι που έκανα και κάτι σπουδαίο ―μόνο που κουραζόμουν. ∆εν μπορούσα ποτέ να κοιμηθώ πριν τις δώδεκα. Προσπαθούσα να βγω και με τις φίλες μου, γιατί όταν θα έφευγα θα μου έλειπαν πολύ. Πήγαινα πολύ λίγο θάλασσα.

Μια μέρα ήρθε η ώρα να πάω στην χώρα μου. Τότε θυμόμουν της στιγμές που είχα περάσει αυτό το λίγο καλοκαίρι. Όταν πήγα στην χώρα μου πέρασα κάποιες ωραίες στιγμές… αλλά και εκεί κούραση, δουλειά και λίγο μπάνιο. Αναρωτιέμαι: «Γιατί είναι έτσι η ζωή;» άλλα πάλι χαίρομαι που μάζεψα κάποια λεφτά για οτιδήποτε: για φροντιστήριο, παραδείγματος χάρη.

Νομίζω ότι αυτό που έκανα είναι κάτι καλό για το μέλλον μου, γιατί θα μπορέσω να φροντίσω την οικογένειά μου χωρίς πολύ δυσκολία .Η ζωή αλλάζει εκεί που δεν την περιμένεις. Νομίζω ότι για να γίνεις καλός άνθρωπος θέλει πολύ δουλειά, και με κούραση, και χωρίς αυτήν.

Στο κεφάλι μου δεν πάει ιδέα του Ντάβιντ Πισκοβί

Στο κεφάλι μου δεν πάει ιδέα Κάθομαι στην καρέκλα εγώ Και σκέφτομαι “όταν θα πάω στην Ουκρανία θα βρω την ιδέα μου.” Στη Ουκρανία – μεγάλο δάσος Που βρήκα την περασμένη φορά Την ιδέα μου καθαρή και μεγάλη Σαν το βυθό του Ντνύπρου Και γύρισα εγώ στην Ουκρανία Και έπρεπε να βρω εκεί Αλλά η Ουκρανία δεν είναι αυτή.

33

Οι µαγικές εικόνες της πόλης της Ιλόνα Σκρόµακ

Όπως κάθε µέρα ξύπνησα στις 7, έκανα µπάνιο, έβαλα ρούχα και γρήγορα βγήκα από το σπίτι στην δουλειά. Είδα την γειτόνισσα µου, που ήτανε κουρασµένη, την χαιρέτησα και συνέχισα να περπατάω. Άκουσα κάποιον να φωνάζει, αλλά ακούω τέτοια σχεδόν κάθε µέρα, οπότε δεν µου έκανε αυτό εντύπωση. Έφτασα στην δουλειά, και κάπως πέρασαν οι ώρες της εργασίας. Μετά από την δουλειά βγήκα µε την φίλη µου για καφέ. Όπως καθίσαµε εκεί, παρατήρησα µια γυναίκα µε το παιδί της. Ωραία εικόνα,. Μετά, έναν έφηβο που στεκόταν στο δρόµο, λίγο νευρικός, αλλά έτσι είναι όλοι στην ηλικία του. Το βράδυ άφησα τον φίλο µου και πήγαινα σπίτι. Στο δρόµο µου είδα γυναίκες να περιπατάνε σχεδόν γυµνές, αλλά τέτοια είναι η µόδα σήµερα. Τελικά µπήκα στο σπίτι, είδα λίγο τηλεόραση άλλα τα νέα ήτανε βαρετά, σχεδόν κάθε µέρα τα ίδια. Μπορείς να νοµίζεις ότι βαρετές είναι οι ζωές των ανθρώπων που είδα, και εγώ έτσι νόµιζα, άλλα η πραγµατικότητα είναι χειρότερη από εφιάλτης. Πέντε χρόνια πριν πέθανε η γειτόνισσά µου, όπως µου είπε η αστυνοµία, έγινε αυτό επειδή κάθε µέρα την χτυπούσε ο άνδρας της. Αλλά εγώ δεν το είδα. Λίγο αργότερα έµαθα ποιος φώναζε κάθε µέρα. Ήτανε ένα αγοράκι, µικρό σε ηλικία. Και αυτό κάθε µέρα έτρωγε ξύλο από τον πατέρα. Να ξέρετε επίσης ότι η µαµά µε το παιδί ήτανε τόσο φτωχή που δεν µπορούσε να δώσει φαγητό στο παιδί και εκείνη την µέρα το άφησε στο ορφανοτροφείο. Το αγόρι που ήτανε περίπου 17 πουλούσε ναρκωτικά για να εχει λεφτά για την άρρωστή του µαµά. Οι γυναίκες στο δρόµο όπως καταλάβατε δεν ήτανε εκεί µόνο επειδή το επιθυµούσαν εκείνες, πουλούσαν το σώµατά τους. Η πραγµατικότητα είναι χειρότερη από όπως την βλέπουµε. Αλλά για να την δούµε. πρέπει να ανοίξουµε τα µάτια µας.

Το παραμύθι της αγάπης

της Άνοιξης Ντάεπ

Τον γνώρισα το καλοκαίρι. Είχε κοπέλα, και εγώ μόλις χώρισα. Το χειμώνα γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Μου έλεγε για τα προβλήματά του με την οικογένειά του, με τους φίλους του και κάποιες φορές τα προβλήματά του με την κοπέλα του, και εγώ του είπα για τα δικά μου. Με τον τρόπο που μίλαγε για αυτήν, εμένα δεν μου άρεσε τόσο, και ήξερα ότι μπορούσε να έχει καλύτερη από αυτήν. Το μήνα του Φεβρουάριου που είχε τα γενέθλιά του μου έλεγε ότι αυτό που έχει με την κοπέλα του δεν μπορεί να συνεχιστεί επειδή του άρεσα και, να πω την αλήθεια, και εγώ ένιωθα το ίδιο. Και από αυτό νόμιζα ότι είχαν χωρίσει. Την μέρα που είχε τα γενέθλιά του, μόνο εγώ μέθυσα και αυτός με �