-1-

ΤΤ οο ππ εε ρρ ιι οο δδ ιι κκ όό –– εε φφ ηη μμ εε ρρ ίί δδ αα ττ οο υυ 22 οο υυ ΛΛ υυ κκ εε ίί οο υυ ΔΔ ιι αα ππ οο λλ ιι ττ ιι σσ μμ ιι κκ ήή ςς ΕΕ κκ ππ αα ίί δδ εε υυ σσ ηη ςς ΈΈ ττ οο ςς 55 -- ΑΑ ρρ ιι θθ .. φφ ύύ λλ λλ οο υυ 33 ((ΜΜάά ρρ ττ ιι οο ςς 22 00 11 11 )) ττ ιι μμ ήή :: 00 €€ ΈΈκκ ττ αα κκ ττ ηη ΈΈκκ δδ οο σσ ηη -- ΑΑ φφ ιι έέ ρρ ωω μμ αα

ΑΑππ όό ττ ηη άά λλ λλ ηη όό χχ θθ ηη :: σσ εε λλ .. 22 ΑΑ νν ττ ιι ππ αα ρρ ααθθ έέ σσ εε ιι ςς :: σσ εε λλ .. 44 00 ΈΈρρ εε υυ νν αα :: σσ εε λλ .. 44 44 PP oo ll ii tt ii cc aa ll BB ll uu ee ss :: σσ εε λλ .. 44 66 NN ee tt aa kk ii :: σσ εε λλ .. 44 77 ΜΜιι κκ ρρ άά μμ εε γγ άά λλ αα :: σσ εε λλ .. 55 00

Αφιέρωμα:ΛΛέέμμεε ΟΟΧΧΙΙ σσττοο ρρααττσσιισσμμόό ,, ΝΝΑΑΙΙ σσττοο σσχχοολλεείίοο μμααςς !! !! !!

σελ. 3-39

Ένα κείμενο των μαθητών αυτού του σχολείου, χωρίς άλλα σχόλια:

Στις 6 Μαρτίου του 2011 δημοσιεύτηκε άρθρο στον «Κόσμο του Επενδυτή» που αναφέρει το θέμα της κατάργησης των διαπολιτισμικών σχολείων και του δικού μας 2ου Ενιαίου Διαπολιτισμικού Λυκείου και 2ου Γυμνασίου.

Εμείς ως μαθητές αυτού του σχολείου θέλουμε να εκφράσουμε την έντονη αντίρρησή μας ως προς το θέμα αυτό. Μας έδωσαν να καταλάβουμε καθαρά ότι ο λόγος για τον οποίο θέλουν να κλείσουν το σχολείο μας δεν είναι οικονομικός. Ποιος είναι τότε; Μήπως έχει σχέση με το ρατσισμό;

Όπως δεσμεύτηκε η Ελλάδα με το ΔΝΤ έτσι δεσμεύτηκε και η Ρουμανία πριν μερικά χρόνια. Ένας μαθητής του σχολείου μας ανέφερε την ανάλογη ιστορία με το σχολείο στο οποίο φοιτούσε. Το σχολείο του δεν είχε ούτε θέρμανση, ούτε νερό. Τα τμήματα αποτελούνταν από 35-40 παιδιά. Και όλες αυτές οι ταλαιπωρίες για οικονομικούς λόγους. Μόνο τα ιδιωτικά σχολεία είχαν τις ανέσεις που θα έπρεπε να έχει ένα σχολείο. Είναι δυνατόν να κάνουν μάθημα 40 μαθητές σε μια μικρή αίθουσα; Σαφώς όχι!

Με την ιστορία αυτή θέλουμε να σας δείξουμε ότι η κατάργηση αυτού του σχολείου δε θα έχει καλά αποτελέσματα, ούτε οι συγχωνεύσεις που θα γίνουν με τα άλλα σχολεία.

Το σχολείο αυτό μας εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή θέση στην κοινωνία, μας προσφέρει τη δυνατότητα να μορφωθούμε, να περάσουμε στο πανεπιστήμιο, να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή. Γιατί πρέπει να τιμωρούμαστε επειδή φύγαμε από τις χώρες μας και ήρθαμε στην Ελλάδα για να αναζητήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή; Γιατί πέρα από τα δικαιώματα που μας στερείτε θέλετε να μας στερήσετε και το σχολείο;

Όλοι εμείς είμαστε άνθρωποι και καθένας από εσάς μπορεί να βρεθεί στην αντίστοιχη θέση. Το να μεταγραφούμε σε ελληνικά σχολεία δε μας εξασφαλίζει την ίση αντιμετώπιση, τα ειδικά τμήματα για ξενόγλωσσους όπως υποστηρίζεται ότι υπάρχουν. Ούτε εξασφαλίζει ότι τα ελληνικά σχολεία της γειτονιάς μας θα μας δεχτούν.

Έχουμε κατηγορηθεί πολλές φορές ότι το σχολείο μας είναι γκέτο. Δεν ισχύει αυτό. Το ότι στο σχολείο μας υπάρχουν μόνο ξένα παιδιά δε σημαίνει ότι το σχολείο αυτό είναι κατώτερο από τα άλλα και δεν αξίζει να υπάρχει. Πολλά παιδιά που αποφοίτησαν από εδώ πέρασαν στα Πανεπιστήμια, κατάφεραν να ενταχθούν στην κοινωνία και στο κάτω - κάτω εργάζονται για το ελληνικό κράτος.

Όλα αυτά δείχνουν ότι πρέπει να μας υποστηρίξετε και να σεβαστείτε το δικαίωμά μας στην εκπαίδευση. Εμείς δεν θα υποχωρήσουμε και θα αγωνιστούμε μέχρι το τέλος για μας και για τις επόμενες γενιές μεταναστών. Θα κάνουμε ό,τι περνάει από τα χέρια μας για να σώσουμε το σχολείο μας.

Χωρίς Σύνορα: εκδίδεται από μαθητές, παλιούς μαθητές και καθηγητές του 2ου Λυκείου

Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης. Χρήσιμες (e-)διευθύνσεις:

webpage, παλιά τεύχη: http://2lyk-diap-ellin.att.sch.gr/newspaper.html (μπορείτε να δείτε ή να “κατεβάσετε” οποιοδήποτε παλιό τεύχος του Χωρίς Σύνορα, για τη συλλογή σας!)

e-mail του «Χωρίς Σύνορα»: xwris.synora@gmail.com (για συνεργασίες, σχόλια, παρατηρήσεις…)

e-mail του Netaki: g_netaki@yahoo.com (για επικοινωνία, ερωτήσεις σχετικά με το διαδίκτυο…)

το blog του σχολείου: http://blogs.sch.gr/2lykdiap (το “άλλο” μέσο επικοινωνίας του σχολείου μας… για να διαβάσετε και να προβληματιστείτε)

το e-mail του blog του σχολείου: lykdiapol@gmail.com (για να τους στείλετε τις συνεργασίες σας!...)

η ιστοσελίδα του σχολείου μας: http://2lyk-diap-ellin.att.sch.gr/ (χρήσιμες πληροφορίες… για να ξέρετε πού βρίσκεστε…)

Συντακτική ομάδα: Τζένιφερ Άντζη, Κονσταντίν Γκεοργκίεβ, Μάγδα Ζέχοζεκ, Θεοδώρα Κίροβα, Κίρα Μουμλάντζε, Πάολα Μπερμπερι, Ελίντα Ντέντα, Μαριέττα Πιέγκατ, Ανίσα Τόπι, Μιχαέλα Τσιόρα, Χριστίνα Τσιούσκα

-2- Συνεργάτες καθηγητές: Βιβή Βούλτσου, Μάρτζη Γανώση, Άννα Κωνσταντοπούλου, Γιώργος Σαραφιανός

http://2lyk-diap-ellin.att.sch.gr/newspaper.htmlmailto:xwris.synora@gmail.commailto:g_netaki@yahoo.comhttp://blogs.sch.gr/2lykdiapmailto:lykdiapol@gmail.comhttp://2lyk-diap-ellin.att.sch.gr/

λλοογγοοττεεχχννίίαα Αφ ι έρωμα :

Λέμε ΟΧΙ στο ρατσισμό, ΝΑΙ στο σχολείο μας!!!

-3-

Η ΚΡΙΣΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ της Μαρίας Μαγκμπούλος

Μας συμφέρει τελικά να βγάλουμε μια τέτοια είδηση η θα μας φέρουμε σε μια πιο δύσκολη θέση απ’ ό,τι είμαστε.

Αν το λέγαμε έτσι:

ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ. ΘΑ ΠΟΛΙΟΡΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΩΝ. ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΟΛΛΗΣΟΥΜΕ AIDS. ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ. ΘΑ ΚΟΛΛΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΒΡΟΜΙΑ ΜΑΣ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΑΠΟΥΝΙ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ.

Και από κάτω να έλεγε: ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΩΝ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ

Ναι, είμαστε αλλοδαποί. Δεν μπορεί κανείς να το αποφύγει. Ενώ εγώ θα το τονίσω.

-ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ-, θα χρειαστώ την αντίστοιχη ενίσχυση από τους αλλοδαπούς. Αν καταργηθεί το σχολείο μας, τι θα γίνει με τα παιδιά των μεταναστών ΟΕΟ;

Σ’ αυτή την υποτιθέμενη σύγχρονη κοινωνία, που έχει ωριμάσει, δεν έχει αποδειχθεί ότι ακόμα ο ανθρώπινος νους ωρίμασε σε μεγάλο βαθμό. Τελικά, το μόνο πράγμα που εξελίσσεται είναι η τεχνολογία. Υπάρχει μια παροιμία που λέει, αν κάποιος λέει μαλακίες, και κάνει μαλακίες, ΕΙΝΑΙ μαλάκας. Έτσι, αντίστοιχα όταν κάποιος υποστηρίζει πως δεν είναι ρατσιστής, αλλά πράττει ανάλογα, ΕΙΝΑΙ ρατσιστής. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που χωρίς καμία φοβία, το δέχονται και το ανακοινώνουν, χωρίς να καταλάβουν ότι εκτίθενται οι ίδιοι και δείχνουν την άγνοια και την ανωριμότητά τους. Μήπως οδηγούμαστε σε μια hightec νεοχιτλερική εποχή?

Μόνο ένας νοήμων θα αποδεχόταν την διαφορετικότητα, εφόσον την έχει ζήσει ο ίδιος. Θα χρειαστεί να πάμε σε αντίθεση μ’ αυτά που μαθαίνουν οι Έλληνες συνομήλικοί μας, οι οποίοι υφίστανται μια προπαγάνδα από τα σχολικά βιβλία. Κατόρθωμα θα’ ταν να καταργηθούν τα βιβλία που κρύβουν την αλήθεια, και τα βιβλία που δεν ευνοούν τη διαφορετικότητα.

-4-

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ της Μαρίας Μπουρλούτσκαγια

Ρατσισμός! Πρώτη φορά άκουσα και κατάλαβα την έννοια αυτής της λέξης όταν ήρθα στην Ελλάδα. Στη χώρα που είμαι ξένη, στην χώρα που δεν ήξερα κανένα εκτός από την μητέρα μου, η οποία ήρθε 6 χρόνια πριν από μένα. Ήμουνα ένα μικρό παιδί το οποίο δεν μπορούσε να καταλάβει τι γίνεται γύρω του. Στην αρχή δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι με κοιτούσανε πολύ περίεργα ,πολύ επιφυλακτικά όταν διαπίστωναν ότι είμαι ξένη. Πρώτη φορά ένιωσα το ρατσισμό όταν ήμουνα στο μετρό με την μητέρα μου και δεν ήξερα καθόλου την ελληνική γλώσσα ,τότε δεν μπόρεσα να καταλάβω τι φώναξε ένας άνδρας που ήταν έλληνας, αλλά η μητέρα μου μετάφρασε αυτό που φώναξε σε όλο το μετρό: «Έξω οι ξένοι, να τους διώξουμε από την χώρα μας, αυτοί παίρνουν τις δουλειές μας, να κλείσουμε όλα τα σχολεία για ξένους, και να διώξουμε όλα τα ξένα παιδιά από τα ελληνικά σχολεία για να έχουν τη θέση τα παιδιά μας» .Όταν τα άκουσα αυτά στενοχωρήθηκα πολύ, και ήθελα πολύ να μπουν στην θέση μου, και όλων των ξένων, και να νιώθουν αυτό που νιώθουμε εμείς, όταν μας πρόσβαλαν μπροστά σε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Για αυτό θέλω να είμαστε όλοι ενωμένοι και δυνατοί.

Αυτό το σχολείο δεν πρέπει να κλείσει ποτέ! της Ανίσα Τόπι

1. Το πρώτο επιχείρημα να μην κλείσει το σχολείο είναι ότι εδώ δεν υπάρχει τόσο μεγάλος ρατσισμός που υπάρχει στα άλλα σχολεία.

2. Είμαστε όλοι ξένοι, και αυτό είναι κάτι πολύ ωραίο για μένα.

3.Μπορεί να είμαστε μια ή δύο ώρες μακριά από το σχολείο και να είναι λίγο κουραστικό, αλλά εμένα μου αρέσει, γιατί κάνουμε πλάκες ο ένας με τον άλλον, τσακωνόμαστε. [εδώ μπορεί να γραφτεί και λίγο αλλιώς: Αν και τα μαθήματα είναι λίγο κουραστικά, αγαπώ πολύ αυτό το μέρος, εδώ κάνουμε πλάκες ο ένας με τον άλλο, τσακωνόμαστε και μετά ξαναγινόμαστε φίλοι]

Πρέπει να παλέψουμε για το σχολείο μας, γιατί άμα θα είμαστε όλοι μαζί, το σχολείο δεν θα κλείσει ποτέ !

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ;;; της Μαρτίνα Λούκασιακ

Για μένα ναι, υπάρχει ρατσισμός, Φαίνεται και από τα παιδιά και από μερικούς καθηγητές. Πολλές φορές έχω δει παιδιά να τσακώνονται λόγω της διαφοράς στη χώρα. Όταν οι καθηγητές κοροϊδεύουν τα παιδιά, μάλλον δεν είναι ρατσισμός, αλλά πολλά παιδιά το καταλαβαίνουν έτσι. Κατά τη δική μου γνώμη ρατσιστής είναι όποιος όταν μιλάει με κάποιον πρέπει να πει κάτι για τη χώρα από την οποία έρχεται.. Αλλά νομίζω ότι δε μπορούμε να το αποφύγουμε αυτό με τόσα παιδιά από διαφορετικές χώρες, με διαφορετικό χαρακτήρα, θρησκεία, κουλτούρα κλπ

-5-

Μερικές σκέψεις του Αντμιλιάν Ντρομπανίκου

Εν μέσω οικονομικής κρίσης κι όταν τα οικονομικά μιας χώρας πάνε από το κακό στο χειρότερο, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, χρειάζονται θυσίες. Πρέπει να βάλουμε όλοι το χέρι βαθιά στη τσέπη και να συνεισφέρουμε ή θα πρέπει να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο. (Κάποιος το έκανε σύνθημα αυτό το τελευταίο!)

Όσα συνθήματα κι αν ακούγονται, όμως, δεν βλέπουμε καμιά ουσιαστική ενέργεια για να «φτιαχτούν» τα οικονομικά της χώρας. Αντιθέτως, βλέπουμε ότι η κυβέρνηση παίρνει μέτρα που μας οδηγούν σε χειρότερη κατάσταση.

Όπως φαίνεται, μια από τις ενέργειες αυτές είναι και το κλείσιμο του 2ου Γενικού Λυκείου Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Ελληνικού. Προς πληροφόρηση όσων δεν το γνωρίζουν, αναφέρω ότι και κατά το παρελθόν είχαν ακουστεί τέτοιες ιδέες. Μια φορά ήταν όταν φοιτούσα ακόμη στο Λύκειο. Τότε μάλιστα, σε μια συνάντηση μαθητών από διάφορα λύκεια της Αθήνας με την τότε επίτροπο, νυν υπουργό Παιδείας, κ. Διαμαντοπούλου (ειρωνεία της τύχης;!), η ομάδα των μαθητών που εκπροσωπούσε το σχολείο μας, έκανε ερώτηση για το θέμα αυτό στον τότε Γ.Γ. του υπουργείου, ο οποίος μας αντιμετώπισε με πλήρη αδιαφορία. Επίσης, η μαθήτρια από το σχολείο μας που συνομίλησε με την κ. Διαμαντοπούλου ανέφερε τη σπουδαιότητα και αναγκαιότητα της ύπαρξης τέτοιων σχολείων. Πράγμα στο οποίο είχε συμφωνήσει η τότε κ. Επίτροπος.

Φαίνεται, όμως, ότι τώρα που ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας, η κ. Διαμαντοπούλου ξέχασε όχι μόνο τα λόγια της μαθήτριας εκείνης, με τα οποία είχε συμφωνήσει, αλλά και τα ίδια της τα λόγια που διαβεβαίωναν ότι η ύπαρξη σχολείων διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στη χώρα μας είναι απαραίτητη. Αν είναι έτσι, τότε ποιος ο λόγος να κλείσει αυτό το σχολείο;

Το λύκειο αυτό, όμως, είναι το πιο ευάλωτο και πρώτο προς λουκέτο επειδή φοιτούν παιδιά που θεωρούνται διαφορετικά από τα άλλα παιδιά στα άλλα λύκεια της Ελλάδας. Είναι παιδιά μεταναστών, είναι και οι ίδιοι μετανάστες, είναι αλλοδαποί. Είναι ξένοι. Είναι Άλλοι. Και πάντα αυτοί είναι εκείνοι που την πληρώνουν πρώτοι.

Γιατί θα πρέπει η κυβέρνηση, και ιδιαίτερα σήμερα, να συνεχίσει να πληρώνει για την λειτουργία αυτού του σχολείου;

Μήπως επειδή εδώ οι μαθητές πραγματικά μορφώνονται; Μήπως επειδή αυτά τα παιδιά μαθαίνουν σωστά τα ελληνικά χάρη στους καθηγητές τους; Μήπως επειδή μέσα στο σχολικό περιβάλλον δεν αντιμετωπίζονται από κανέναν ως ξένοι, ως άλλοι; Μήπως επειδή το λύκειο αυτό δεν ξέρει τι σημαίνει ρατσισμός; Μήπως επειδή εδώ δεν νιώθουν ότι είναι μετανάστες; Μήπως επειδή όλοι εδώ χαίρονται για τις επιτεύξεις των μαθητών απ’ όπου κι αν αυτοί κατάγονται; Μήπως επειδή δεν ντρέπονται να σηκώσουν την ελληνική σημαία; Μήπως επειδή, στο κάτω - κάτω, το σχολείο αυτό είναι μια μικρογραφία του πώς πρέπει να είναι σήμερα η ελληνική κοινωνία;

Ίσως πάλι η ηγεσία του υπουργείου να μην έχει αναλογιστεί ποτέ ότι τα οφέλη από την ύπαρξη αυτού του σχολείου και άλλων αντίστοιχων να είναι πολλές φορές περισσότερα από τα χρήματα που δίνει. Και το μόνο που βλέπει εδώ να είναι χάσιμο. Αν βλέπουμε απώλεια εκεί που υπάρχει πραγματικό κέρδος, έχουμε χάσει τη μπάλα. Η απώλεια, όμως, θα είναι πολύ μεγαλύτερη αν αυτό το σχολείο κι άλλα σαν αυτό κλείσουν. Για τους μαθητές, για τους καθηγητές, για τους γονείς, για τη χώρα και για την ίδια την εκπαίδευση.

-6-

Ρατσισμός

της Ντόινα Ροτάρου Ρατσισμός, ρατσισμός Μας κάνει τη ζωή χαμός στα παιδιά και στους μεγάλους να μη μοιάζουμε με άλλους Ένας μαύρος, άλλος άσπρος να ένας ρατσισμός μεγάλος Να μην κοιτάμε τη θρησκεία να μη γίνουμε μαφία Μα να βάλουμε χέρι - χέρι και ο καθένας να γίνεται αστέρι Γιατί να ζηλεύεις; Γι’ αυτό που δεν έχεις; Ας γίνουμε όλοι φίλοι Να ‘μαστε και μεγάλοι … Ο καθένας είναι ξεχωριστός Χωρίς να γίνεται πουθενά τσακωμός

-7-

Η ΕΚΠΛΗΞΗ της πολιτιστικής ομάδας του 63ου Γυμνασίου Αθηνών

Την προηγούμενη Παρασκευή, πήγαμε για πρόβα στο χώρο που θα πραγματοποιηθεί το 5ο Μαθητικό Φεστιβάλ της ∆/νσης Β/θμιας Εκπ/σης ∆΄ Αθήνας, στον Άλιμο. Στην αρχή κάθε ομάδα ντρεπόταν να παίξει μπροστά σε άλλους και τα πράγματα ήταν λίγο αμήχανα. Όταν όμως επιστρέψαμε όλοι μαζί στα καμαρίνια να μαζέψουμε τα ρούχα μας, αρχίσαμε να μιλάμε.

Η συνάντηση με τα παιδιά του 2ου ΓΕΛ ∆ιαπ/κής Εκπ/σης Ελληνικού, μας προξένησε μεγάλο ενθουσιασμό καθώς όλοι ήταν πολύ συμπαθητικοί. Βλέποντας την δική τους πρόβα πήραμε θάρρος και νιώσαμε αυτοπεποίθηση γιατί μας έδωσαν ιδέες με τις δικές τους τεχνικές. Η συνεργασία μας ήταν πολύ δημιουργική.

Αυτό που καταλάβαμε για τα παιδιά του ∆ιαπολιτισμικού Λυκείου στο Ελληνικό είναι πως είναι οι «χαρακτήρες».

Είναι παιδιά με προσωπικότητα μα πάνω απ’ όλα είναι αληθινοί!!!

Μας έκανε τεράστια εντύπωση πως παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους μαθητές αυτούς είναι πολύ λίγο καιρό στην Ελλάδα όμως ξέρουν να διαβάζουν τα ελληνικά πολύ καλύτερα απ’ ότι πολλά παιδιά του δικού μας σχολείου.

Το ∆ιαπολιτισμικό Λύκειο του Ελληνικού είναι ένα σχολείο με χρώμα. Πρώτη φορά στη ζωή μας γνωρίσαμε τόσα πολλά ξεχωριστά και ευγενικά άτομα σε σχολείο. Σχεδόν ζηλέψαμε που έχουν τέτοια συνεργασία μεταξύ τους. Ήταν όμως στεναχωρημένα. Τους ρωτήσαμε γιατί, και μας είπαν πως ίσως κλείσει το σχολείο τους. Εμείς δεν καταλαβαίνουμε γιατί, αλλά αυτό που μπορούμε να πούμε είναι το 2ο ΓΕΛ ∆ιαπ/κής Εκπ/σης Ελληνικού είναι ένα υπέροχο δείγμα θέλησης και αλληλεγγύης.

-8-

Ένα μικρό θαύμα της Βιβής Βούλτσου

Κάθομαι στο πεζούλι έξω από το θεατράκι. Η πρόβα έχει μόλις τελειώσει και, όσο περιμένουμε το «ταξί» μας (δηλαδή τους φιλότιμους συναδέλφους - πόσο λίγα πράγματα θα κατάφερνε ένα σχολείο, αν όλοι οι δάσκαλοι θεωρούσαμε μοναδικό καθήκον μας το μάθημα...) τα παιδιά από τα δύο σχολεία, ένα ελληνικό με μερικούς ξένους και ένα διαπολιτισμικό με μερικούς Έλληνες, περιεργάζονται ο ένας τον άλλο. Ξαφνιάστηκαν για λίγο στις πρόβες μέσα, κάτι είδαν που δεν περίμεναν, φαίνεται, ενθάρρυναν και χειροκρότησαν ο ένας τον άλλο, και τώρα, έξω στον ήλιο, γελάνε και φέρονται σα να γνωρίζονται από καιρό.

Σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι είναι τόσο ίδιοι, τόσο κοντά, και τόσο μακριά. Ένα κλικ είναι, μερικές φορές, μια μικρή στιγμή, ένα χαμόγελο που φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Και πόσο λυπηρό είναι που μερικοί άνθρωποι δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία σε αυτό το κλικ.

Πίσω στο σχολείο μας είναι μαζεμένοι συνάδελφοι, συνδικαλιστές - προσπαθούν να αποτρέψουν το κλείσιμο του σχολείου. Δεν είναι ένα τυχαίο σχολείο (και ας με λένε ρομαντική...) Άνθρωποι πολλοί και αξιόλογοι εργάστηκαν εδώ μέσα, υπηρετώντας ένα σκοπό, μα περισσότερο μια ιδέα. Την ιδέα ότι όλοι οι νέοι άνθρωποι είναι ίσοι και ισάξιοι, και έχουν το ίδιο δικαίωμα στην μόρφωση και την προσωπική ανάπτυξη.

Για όσους μετρούν την ανάπτυξη με δείκτες, βέβαια, οι αλλοδαποί μαθητές μου -και μεθαύριο εργαζόμενοι- ίσως και να περισσεύουν στη χώρα μας (την οποία πάντως εμείς μόνοι μας ρημάξαμε, μάλλον από υπερβολική αγάπη...). Αλλά τίποτα δεν μπορεί να είναι σωστό όταν οι άνθρωποι μετριούνται με δείκτες. Ανάπτυξη για τον άνθρωπο είναι να βελτιώνεται, να μαθαίνει, να έρχεται σε επαφή με τα ταλέντα του, να γίνεται ιδιαίτερος και μοναδικός. Κι εγώ την βλέπω κάθε μέρα αυτή την ανάπτυξη.

Βλέπω παιδιά να έρχονται εδώ όταν ακόμα συνεννοούμαστε με τα μάτια μόνο, και μέχρι να περάσουν και να φύγουν έχουν γεμίσει με την ψυχή τους τις σελίδες αυτές που εδώ και χρόνια διαβάζετε. Την ψυχή τους, γραμμένη στη γλώσσα μου. Όσος καιρός και αν πέρασε, δεν έπαψε ποτέ να με συγκινεί όσο την πρώτη μέρα, που μια χούφτα παιδιά διέσχισαν τον πλανήτη και ήρθαν εδώ, και μου μιλάνε στη γλώσσα μου, μια μικρή γλώσσα σε μια μικρή γειτονιά του κόσμου, κάποτε μεγάλη, αλλά που δε θα χαθεί ποτέ όσο υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να την τιμούν. Οι πρόγονοί μου, θα θεωρούσαν αυτά τα παιδιά Έλληνες. Οι σύγχρονοι συμπατριώτες μου τα θεωρούν απειλή για την ελληνικότητα. (;;;....) Εγώ πάλι αναρωτιέμαι αν η πατρίδα μου τους έδωσε κάποιο λόγο να τη θεωρούν πατρίδα τους.

Καθισμένη στο πεζούλι, κοιτάζω την “απειλή” κατάματα. Και εκεί, καθώς τους βλέπω να αναμιγνύονται και να ανταλλάσσουν τηλέφωνα, αυτή την πολύχρωμη, αυθόρμητη παρέα παιδιών, μέσα μου ξέρω καλά, το ξέρω, πως οι συμπατριώτες μου είναι αυτοί. Μερικοί Έλληνες, μερικοί ξένοι, πού ακούστηκε.... κι όμως, είμαι τόσο βέβαιη, όσο και για το γεγονός ότι υπάρχουν εκεί έξω έλληνες που δεν είναι καθόλου συμπατριώτες μου.

Θα γυρίσουμε στο σχολείο, θα έχουν καλά νέα, άραγε; Τα παιδιά είναι αναστατωμένα, όλο και ρωτάνε. Ένα μικρό θαύμα συντελείται κάθε μέρα στο σχολείο μας και το έχουν δει με τα μάτια τους, και δε θέλουν να το χάσουν. Πώς να τους πω ότι ίσως κάποιοι το έχασαν σκυμμένοι πάνω από τους δείκτες;

-9-

Μια μικρή ιστορία ζωής της Κριστίνα Τσιούσκα

Θυμάμαι καθαρά την πρώτη μου ημέρα που ήρθα με τον αδελφό μου εδώ στην Ελλάδα, ήμασταν πολύ χαρούμενοι ότι τελικά θα ζούμε με τους γονείς μας, ότι τελικά θα έχουμε και εμείς μια ενωμένη οικογένεια. Από την αρχή, όπως και πολλά άλλα παιδιά, δεν ήξερα καθόλου ελληνικά, ούτε μια λέξη. Μόνο η σκέψη ότι θα πάω σε ένα ελληνικό σχολείο, όπου όλοι ξέρουν τη γλώσσα με φόβιζε πάρα πολύ... σκεφτόμουνα μέρες τι θα κάνω, πώς θα προχωρήσω μπροστά, μήπως έκανα λάθος που ήρθα εδώ σε αυτή την ηλικία... Πολλές ερωτήσεις και λίγες απαντήσεις. Σιγά - σιγά ξεκίνησα να μάθω τη γλώσσα, μετά, όταν έμαθα ότι τελικά βρήκαμε ένα σχολείο ειδικά για μας, για τους ξένους, ήμουνα πολύ ευτυχισμένη. Ακόμη από την πρώτη μου μέρα εδώ γνώριζα παιδιά από τη χώρα μου, και αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση, μου έδωσε πιο πολύ θάρρος και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου...Με την βοήθεια των καθηγητών έμαθα σιγά - σιγά τη γλώσσα, δεν μπορώ να πω ότι την ξέρω πολύ καλά, όμως με κάθε μέρα που περνά καταλαβαίνω όλο και περισσότερο. Το πιο ενδιαφέρον ήταν ότι ποτέ στη ζωή μου δεν φανταζόμουνα να έχω φίλους από τόσες διαφορετικές χώρες, να είμαστε τόσο διαφορετικοί στους χαρακτήρες, να έχουμε διαφορετικές παραδόσεις, έθιμα αλλά και ταυτόχρονα να είμαστε τόσο ίδιοι. Αυτό που μας ενώνει είναι ότι είμαστε ξένοι, ότι καθένας με τη δική του ιστορία είχε κάτι να αντιμετωπίσει, να παλέψει για να υπάρχει, ότι ο καθένας τουλάχιστον και για μια φορά ένιωσε τι είναι ο ρατσισμός, πώς νιώθεις όταν σε κοιτάνε από ψηλά ή σαν να είσαι εγκληματίας. Σε αυτό το σχολείο δεν υπάρχει τόσο μεγάλος ρατσισμός, και για να είμαι πιο συγκεκριμένη, εγώ δεν θυμάμαι να το έχω νιώσει κάποτε. Είμαι τώρα στη Γ΄ λυκείου, σε λίγο θα πάρω το απολυτήριο, και όμως με νοιάζει πολύ το μέλλον αυτού του σχολείου, έχω ακόμα και έναν αδελφό εδώ, και δεν θα ήθελα να πάει σε ένα άλλο σχολείο, ελληνικό, επειδή ξέρω τι θα έχει να αντιμετωπίσει εκεί... Μέχρι να συνηθίσεις σε ένα καινούριο περιβάλλον, με άλλα παιδιά, πιο σκληρά, και με λίγο διαφορετική εμπειρία ζωής, τρόπο σκέψης από το δικό μας είναι μια δύσκολη υπόθεση και, πολλές φορές, αν δεν έχεις πολύ μεγάλη δύναμη, παραιτείσαι ...Συμφωνώ ότι το σχολείο πρέπει να λειτουργεί με συνέχεια, να προσφέρει και σε άλλες γενιές την ίδια ευκαιρία που την είχα και εγώ να μαθαίνω σε ένα σχολείο όπως και αυτό, ελπίζω να μην κλείσει, και, αν θα γίνει κάτι τέτοιο, θα παλέψουμε όλοι μαζί για το σχολείο ,για μας ,για να κάνουμε τη ζωή λίγο πιο εύκολη, να δώσουμε μια ελπίδα για να πραγματοποιηθεί ένα όνειρο, όσο και μικρό να μην είναι...!!!

ΝΑΙ στο σχολείο, ΟΧΙ στο ρατσισμό! του Έντουαρντ Σαργκσιάν

We need this school, and we need our friends. Because when you come from another country, and you want to learn the Greek language and history, only this school that we have now can help you. We get one chance to be a hero or winner in this school. Here you can find friends from your country, or the country you live in. With our help you can make this school better, or more interesting. As we need the school, the school needs us. We don’t have racism here, especially in the class. We are together and we are winners here.

-10-

ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ του Σπύρου Κουμαριανού

Προ ημερών είδα μια διαφήμιση διαγωνισμού γνωστής τράπεζας με βασικά έπαθλα: πετρέλαιο θέρμανσης και επίσης ένα χρηματικό ποσό γύρω στα 20€ συγκεκριμένα για σουπερ μάρκετ, γεγονός απίστευτο αν εμβαθύνεις περεταίρω στην κοινωνικοοικονομική διάσταση του. Αυτό που συμβαίνει ουσιαστικά είναι ότι η λειτουργία του μάρκετινγκ αυτών των τραπεζών είναι να ερμηνεύει την κατάσταση δηλαδή της ανάγκες της κοινωνίας και να δημιουργεί και να προσαρμόζει τα ανάλογα κίνητρα. Αυτά τα κίνητρα στην προκειμένη περίπτωση αφορούν την ικανοποίηση βασικών αναγκών διαβίωσης. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι ειδικοί της οικονομίας έχουν προβλέψει προς τα πού ρέπει η κοινωνία μας και αντί η πολιτεία να αντιμάχεται για να προστατέψει τον πολίτη από την αδικία και την εξαθλίωση, αντιθέτως λειτουργεί επικουρικά και θαρρώ πως διευκολύνει αυτούς που θέλουν να μας εκμεταλλευτούν. Για να συγκεκριμενοποιήσω, μετά από μια «ολιγόλογη» εισαγωγή που θύμιζε περισσότερο κεφάλαιο του ΑΟΔΕ παρά άρθρο εφημερίδας, αναφέρομαι στην συγχώνευση σχολικών μονάδων. Αυτή η απόφαση του υπουργείου έγινε δήθεν με την πρόφαση της βελτίωσης της παιδείας, και, όχι λόγω οικονομικών δυσχερειών, βέβαια πολλές ενδείξεις μας αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο δηλαδή ότι αποτελεί μια δικαιολογία με επιχειρήματα που μπάζουν από παντού από ανακρίβειες. Φαίνεται ότι το σχέδιο αυτό δεν είναι έχει σκοπό την εξέλιξη της παιδείας, για να το πω πιο ήπια, δεν μπορεί να συμβάλλει στην βελτίωση της παιδείας διότι είναι οφθαλμοφανές ότι δεν υπάρχει επιστημονική πρόβλεψη για τον συντονισμό των διαφόρων ομάδων και παραγόντων όσον αφορά την πρακτική εφαρμογή και τις τεχνικές λεπτομέρειες. Εγώ καμία έρευνα δεν έχω δει για το ποια σχολεία είναι τα πιο κατάλληλα για την μεταφορά μαθητών, αντίθετα έχω παρατηρήσει λεπτομέρειες που με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι θα είναι αναποτελεσματικές οι συγχωνεύσεις, διότι υπάρχουν περιπτώσεις σχολείων εξοπλισμένων με εργαστήρια, αυξημένο αριθμό αιθουσών διδασκαλίας και όλα τα συναφή τα οποία θα κλείσουν και θα μεταφερθούν τα παιδιά σε άλλα τα οποία δεν θα έχουν τίποτα αντίστοιχο να προσφέρουν. Επίσης με την συγχώνευση υποτίθεται ότι δε θα αυξηθεί ο αριθμός των μαθητών αλλά με απλή μαθηματική επαγωγή βλέπουμε ότι με τις υπάρχουσες υποδομές δεν γίνεται αυτό, διότι το πλήθος των αιθουσών είναι ανάλογο του πλήθους σχολικών κτιρίων ―άρα αν μειώσουμε των αριθμό των κτιρίων μειώνονται και οι αίθουσες… όμως αριθμός-μαθητών ίσον σταθερός… Επίσης αυτό που υπάρχει ακόμα και ουσιαστικά συμβάλλει στην διεξαγωγή του μαθήματος παρά των πολλαπλών εμποδίων είναι η άμεση επικοινωνία που έχει ακόμα ο καθηγητής με τους μαθητές του, όμως αν συγχωνευθούν τα σχολεία θα αυξηθούν και οι καθηγητές και οι μαθητές ανά σχολείο και θα παρατηρήσουμε ένα φαινόμενο που υπάρχει στην ανωτάτη παιδεία, το οποίο είναι αντιθέτως η έλλειψη επικοινωνίας που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αναποτελεσματικότητα του μαθήματος καθώς και με τον περιορισμό της αλληλοκατανόησης και του αλληλοσεβασμού που υπήρχε μεταξύ καθηγητή και μαθητή. Ακόμη θα αναφερθώ στην διαπολιτισμική εκπαίδευση, διότι τείνει να καταργηθεί ως θεσμός τελείως. Λόγω ότι τυχαίνει και εγώ να έχω περάσει από αυτό που λέγεται διαπολιτισμικό σχολειό και έχω ακούσει τους μεν να λένε ότι είναι μια από τις νησίδες γκετοποίησης της συγκεκριμένης περιοχής και τους δε να λένε ότι είναι ένα καταφύγιο για όλα τα αλλοεθνή παιδιά (επίγειος παράδεισος επί της γης...), θα σας πω τα εξής: ούτε γκέτο είναι αλλά ούτε το ιδανικό καταφύγιο. Καταρχήν διότι ούτε ειδικά προγράμματα υπάρχουν για να μάθουν τα παιδιά τα ελληνικά και να ενταχθούν ομαλά στην ελληνική κοινωνία (κοινωνία, όχι πραγματικότητα, στην ελληνική πραγματικότητα όλοι προσαρμόζονται μια χαρά). Από την άλλη ούτε αποτελεί νησίδα εγκληματικότητας, απλά διότι δεν υπάρχει η σχετική ομοιογένεια που υπάρχει σε όλα τα άλλα σχολεία· σίγουρα θα αντιμετωπίζονται στο σχολειό αυτό θέματα που είναι τελείως διαφορετικά από ένα σχολειό που αποτελείται κυρίως από ελληνόπουλα και «εξελληνισμένους» . Αυτά οφείλονται στο ότι δεν υπάρχει πολιτική βούληση και σωστή ενημέρωση, με αποτέλεσμα οι επιτυχίες του σχολείου αυτού να οφείλονται στην ατομική βούληση και στην ανιδιοτελή προσφορά κάποιων ατόμων που πράττουν με αυτόν τον τρόπο όχι επειδή έχουν τέτοιες οδηγίες από την διοίκηση αλλά διότι το σχολείο το ίδιο προκαλεί αυτήν την ευαισθητοποίηση λόγω της πληθώρας των ιδιαίτερων και μοναδικών μαθητών που το συγκροτούν. Για αυτούς τους λογούς για την διαπολιτισμική εκπαίδευση λεφτά ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχουν (….και υπάρχουν).

-11-

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΕΝΟΣ (εδώ και καιρό) ΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

του Φίλιππου Μανωλόπουλου

Είμαι ο Φίλιππος Μανωλόπουλος, μαθητής της τάξης Γ1. Μετά λύπης ενημερώθηκα απ' τους καθηγητές μου σχετικά με το ότι το Υπουργείο Παιδείας συζητά να σταματήσει να λειτουργεί το σχολείο μας.

Ως μαθητής αυτού του σχολείου επί έξι χρόνια νιώθω την υποχρέωση λοιπόν, να εκφράσω την γνώμη μου και τα αισθήματα μου πάνω σ' αυτό το θέμα, πιστεύοντας πάντα πως είναι άδικο να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο.

Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασα σ' αυτό το σχολείο, ήτανε για μένα μία αξέχαστη εμπειρία κάτι που πραγματικά θα θυμάμαι με αγάπη για την υπόλοιπη ζωή μου. ∆εν ήτανε μόνο η μόρφωση που απέκτησα μετά απ' αυτά τα χρόνια, αλλά και μικρά καθημερινά πράγματα που είτε απ' τους καθηγητές μου, είτε από φίλους στο σχολείο, πραγματικά πάντα ένιωθα οικειότητα και χαρά να βρίσκομαι σ' αυτό το χώρο. Ένιωθα πως όλοι είμαστε μία μεγάλη αγαπημένη οικογένεια.

Πραγματικά νιώθω πως είναι άδικο να σταματήσει να λειτουργεί το σχολείο μας, γιατί πιστεύω πως θα δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα λειτουργικά, σε άλλους μαθητές αυτή τη στιγμή όπου θα αναγκαστούν να βρούνε ένα άλλο σχολείο, το οποίο θα είναι πιο κοντά στην γειτονιά τους. Αυτό θα έχει τρομερό αντίκτυπο τόσο στην μόρφωση , όσο και ψυχολογικά, γιατί τα κοινά ελληνικά σχολεία απευθύνονται σε Έλληνες, όπου και το επίπεδο μορφώσεως τους αντιστοιχεί με τα συγκεκριμένα σχολεία. Πιστεύω ότι κάποιοι μαθητές θα νιώθουν άσχημα που δεν θα μπορούν να ανταπεξέλθουν σ' αυτές τις προδιαγραφές και ίσως να γίνει ο κύριος λόγος που δεν θα θέλουνε να πάνε σχολείο. Άλλο ένα ζήτημα είναι, πως δεν γνωρίζω εάν θα αντιμετωπίσουνε και πρόβλημα ρατσισμού που όλοι ξέρουμε πως τα τελευταία χρόνια έχει εκφραστεί πολύ έντονα στην Ελλάδα. Έπειτα, είναι άγνωστο αν τα σχολεία αυτά που θα απευθυνθούν οι μαθητές του σχολείου μας θα έχουνε τμήματα υποδοχής για εκείνους.

Γι' αυτούς και πολλούς άλλους λόγους, πιστεύω πως είναι αναγκαίο να υπάρχει ένα σχολείο σαν το δικό μας, όπου παιδιά απ' άλλες χώρες θα νιώθουν οικειότητα κ ευχαρίστηση να έρχονται για να μορφωθούν. Επίσης είναι ευχάριστο και σημαντικό να μαθαίνουνε και άλλους πολιτισμούς μέσα απ' τη ζωή του κάθε μαθητή.

Τέλος, θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας θα άλλαζε για κάποιο λόγο, ξέροντας πως ακόμη και αν δεν θα βρίσκομαι εγώ πια σ' αυτό το σχολείο, τα παιδιά που θα συνεχίσουνε θα ζήσουνε τις εμπειρίες και τα συναισθήματα που έζησα και ένιωσα εγώ, όλα αυτά τα χρόνια.

-12-

Ρατσισμός παντού της Τζένιφερ Άντζη

Ρατσισμός στον τόπο μας!

Πολλοί αλλοδαποί μετανάστες δεν έχουν δουλειά και αναγκάζονται να δουλεύουν στο δρόμο. Κάθε φορά που βρισκόμαστε στο Λευκό Πύργο ή στην Πλατεία Αριστοτέλους παρατηρούμε ότι υπάρχουν πολλοί μαύροι μετανάστες που πουλάνε διάφορα πράγματα όπως ρολόγια, τσάντες, CD και άλλα. Πολλές φορές οι άνθρωποι τους βρίζουν και γενικά εκδηλώνουν ρατσιστική συμπεριφορά απέναντί τους. Η αστυνομία τους κυνηγάει και αυτοί νιώθουν λύπη, θυμό, στεναχώρια και αδικία. Πολλοί άλλοι άνθρωποι έχουν αντίστοιχη γνώμη γι΄ αυτούς. Έτσι βρίσκουν την ευκαιρία να τους εκμεταλλευτούν και να τους κακομεταχειρίζονται. Το Κράτος όμως δεν κάνει τίποτα για να διευκολύνει την κατάσταση. ∆υστυχώς το φαινόμενο του ρατσισμού αυξάνεται ολοένα και περισσότερο. Προτείνουμε να δώσουν μια ευκαιρία στους μετανάστες αν ζήσουν φυσιολογική και νόμιμη ζωή.

Ρατσισμός στους δρόμους:

Σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει στους δρόμους παιδιά που αναζητούν χρήματα για την επιβίωσή τους. Αυτά τα παιδιά στερούνται πολλά αγαθά, όπως για παράδειγμα το σχολείο. Στέκονται μερόνυχτα ολόκληρα σε δύσκολες καιρικές συνθήκες. Αυτό είναι άδικο, γιατί αυτά τα παιδιά ήρθαν με τις οικογένειές τους για ένα καλύτερο μέλλον κι εμείς τους συμπεριφερόμαστε ρατσιστικά.

Τη λύση σε αυτό το πρόβλημα μπορείτε να τη δώσετε εσείς οι ίδιοι αλλάζοντας τη συμπεριφορά σας προς αυτούς. Επίσης την επίλυση στο πρόβλημα μπορεί να δώσει το Κράτος με την παροχή ίσως ευκαιριών σε όλους. Γιατί όλοι μαζί μπορούμε να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο.

Ρατσισμός στα σχολεία:

Ο ρατσισμός στα σχολεία είναι ένας άσχημος εφιάλτης για όλα τα παιδιά. Σε όποιο σχολείο κι αν κοιτάξουμε θα βρούμε χιλιάδες παραδείγματα και αυτόπτες μάρτυρες που έχουν πέσει θύματα ρατσισμού:

«Όταν πρωτοήρθα, η συμπεριφορά των συμμαθητών μου απέναντί μου ήταν αδικαιολόγητη. Μου φέρονταν με καχυποψία και ήταν πολύ επιφυλακτικοί απέναντί μου. Σταδιακά η στάση μου άλλαξε προς το καλύτερο.»

«Έχουμε δύο τσιγγάνους που δεν τους συμπεριφέρονται όλοι σωστά. Τους βαράνε, τους βρίζουν και γενικά δεν τους κάνουν όλοι παρέα. Αυτά τα δύο παιδιά παίζουν τις περισσότερες φορές μόνα τους. Κάποιοι από την τάξη είμαστε ξένοι, παρόλα αυτά μας έκαναν παρέα όταν πρωτοήρθαμε στο σχολείο. ∆ηλαδή, θέλουμε να εξηγήσουμε ότι σε κάποιους ξένους δε συμπεριφέρονται σωστά, ενώ σε κάποιους άλλους συμπεριφέρονται καλύτερα. Εμάς αυτό το περιστατικό δε μας αφήνει αδιάφορους, και μας στεναχωρεί πολύ. Θα τους άρεσε να τους κορόιδευαν οι άλλοι; Φυσικά όχι! Αυτοί που κοροϊδεύουν τους τσιγγάνους πρέπει να μάθουν να φέρονται όπως θα ήθελαν να φέρονται και οι άλλοι σ’ αυτούς.»

«Όταν πρωτοήρθα στο σχολείο οι συμμαθητές μου μου συμπεριφέρονταν πολύ εχθρικά και επιφυλακτικά μόνο και μόνο επειδή δε γνώριζα τη γλώσσα. Κατά την άποψή μου αυτό ήταν πολύ άδικο. Αργότερα όμως κατάφερα να έρθω πιο κοντά με εκείνους και να δέσω γερές φιλίες που ίσως κρατήσουν μια ζωή.»

Αυτά είναι ελάχιστα από τα πολλά παραδείγματα που υπάρχουν. Βλέπουμε όμως πως συμβαίνουν πολλές ανατροπές. Ίσως αν προσπαθήσουμε να πλησιάσουμε τους άλλους να έχουμε να πολλά να κερδίσουμε και να μάθουμε.

-13-

Ο ρατσισμός στα ελληνικά σχολεία της Σεράμπ Μαχμούντ

Η λέξη ρατσισμός μου θυμίζει πολλά και διαφορετικά πράγματα: τις δυσκολίες που πέρασα στις 3 τάξεις που ήμουν στο κανονικό ελληνικό σχολείο. Άργησα να καταλάβω την πραγματική έννοια της λέξης αυτής κι όμως είχα αρχίσει από πριν να το δέχομαι από ορισμένους ανθρώπους που ήταν γύρω μου καθημερινά... από ορισμένους καθηγητές που είχα στο σχολείο μου. Μερικές φορές σκέφτομαι όλα αυτά που πέρασα – παραλίγο να με κάνουν να τα παρατήσω όλα, ακόμα και τα όνειρα και τους στόχους του μέλλοντος.

Μέχρι να τελειώσω το γυμνάσιο προσπαθούσα πολύ, διάβαζα όσο κι αν δεχόμουν την αντίθεσή τους, προσπαθούσα να κάνω την αδιάφορη. Ήμουν στη Β΄ Γυμνασίου όταν άρχισα να δέχομαι το ρατσισμό σοβαρά στην καθημερινότητά μου, αυτό είχε αρνητικό αποτέλεσμα για την ψυχολογία μου, αλλά και για τους βαθμούς που έπαιρνα. Κάθε φορά που έκανα μια προσπάθεια να γίνω καλύτερη, οι καθηγητές άρχισαν να το σχολιάζουν αρνητικά. Εκεί που ήμουν μια από τις καλύτερες μαθήτριες της τάξης, άρχισα να δέχομαι ρατσισμό και από τους συμμαθητές και συμμαθήτριές μου και είχα φτάσει σε σημείο να κάνουν την ερώτηση «Είναι ξένη, πώς γίνεται να παίρνει καλύτερους βαθμούς από εμάς;» Στη Β΄ Γυμνασίου ήταν μόνο ένας καθηγητής, στην Γ΄ Γυμνασίου έγιναν 2 καθηγητές και στο Λύκειο.... νόμιζα ότι ήρθε το τέλος. Ότι δεν θα τα καταφέρω πια. Στην Α΄ Λυκείου άρχισα δυναμικά προσπαθώντας να ξεχάσω όλα όσα έγιναν, μέχρι να πάρω τους βαθμούς του Α΄ τετραμήνου. Είχα αρχίσει να κατηγορώ τον εαυτό μου λέγοντας «μπορώ και καλύτερα». Το μόνο που έκανα ήταν να προσέχω στο μάθημα και να συμμετάσχω καθημερινά. Όμως οι βαθμοί που μου έβαζαν ορισμένοι καθηγητές δεν μπορούσαν να τα δικαιολογηθούν. Παράδειγμα: σου κόβουν βαθμό από τα μαθηματικά, λέγοντας ότι δεν ξέρεις τη γλώσσα. Φυσικά, ακούγοντας όλα αυτά έπαψα να διαβάζω, δεν ενδιαφερόμουν για κανένα μάθημα, δεν έδινα καμία σημασία στο σχολείο, έκανα αρκετές φορές μονόωρες απουσίες. Αποτέλεσμα, να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να τελειώσει η σχολική χρονιά. Η σχολική χρονιά τελείωσε με ένα θαύμα: πέρασα την τάξη, αν και νόμιζα ότι δεν είχα ελπίδες.

Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να δώσω στον εαυτό μου μια δεύτερη ευκαιρία, να ξαναρχίσω από την αρχή, ανοίγοντας μια καθαρή σελίδα.

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε ένα σχολείο, το οποίο είναι το καλύτερο απ’ όλα τα σχολεία που πέρασα στην Ελλάδα. Ποτέ δεν πίστευα ότι ένα σχολείο θα μου άρεσε τόσο πολύ. Κι όμως, τα θετικά ήταν πολλά. Οι δραστηριότητες του σχολείου ήταν πολλές. Η συμπεριφορά των καθηγητών στα παιδιά δεν έχει καμία σχέση με αυτά που έβλεπα εγώ. Η σημασία που δίνουν οι καθηγητές στα παιδιά είναι διαφορετική. Εδώ η μάθηση γίνεται με αγάπη και όχι με εχθρότητα. Μέχρι τώρα ήξερα τη μάθηση που γίνεται με βία, ή αλλιώς δε γίνεται καθόλου. Απλά δεν εξηγούσαν-δε μάθαινες-δεν έπαιρνες βαθμό. Ενώ εδώ παίζει μεγαλύτερη ρόλο η μάθηση και δεν σκέφτεσαι καθόλου τους βαθμούς. Μου αρέσει τόσο πολύ που

-14-

ξυπνάω μια ώρα νωρίτερα για να έρθω εδώ, τόσο πολύς είναι ο δρόμος. Πιστεύω όμως πως αξίζει, γιατί το μέρος που καταλήγω δεν είναι μια φυλακή, αλλά ένα μέρος που προσφέρει μόνο γνώσεις.

Τώρα που ήρθα σε αυτό το σχολείο, που όλα μας πάνε καλά, κι ενώ βγάζουμε το 2ο τεύχος της εφημερίδας μας, ακούμε μια είδηση, ότι το σχολείο αυτό θα κλείσει. Κι αυτό μας έκανε να τρομάξουμε, πιστεύουμε πως αυτό δεν πρέπει να γίνει. Πρέπει να κάνουμε κάτι για να μην κλείσει το σχολείο μας, γιατί το σχολείο αυτό δε μοιάζει με κανένα άλλο σχολείο της περιοχής μας. Και όλα τα παιδιά δε θα μπορέσουν να πάνε σε κάποιο σχολείο της περιοχής τους, διότι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στη γλώσσα και είμαι σίγουρη πως σε κανένα σχολείο δεν θα μπορέσουν να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά. Αν αλλάξει το περιβάλλον όπου βρίσκονται, είμαι σίγουρη ότι κανείς δεν θα τους δώσει σημασία και θα αδιαφορούν για αυτά.

Το Υπουργείο ίσως έχει σκοπό να κλείσει αυτό το σχολείο λόγω της οικονομικής κατάστασης της χώρας, όπως θα κλείσει και πολλά άλλα σχολεία. Όμως τα παιδιά του Διαπολιτισμικού σχολείου είναι βέβαιο πως θα αντιμετωπίσουν περισσότερες δυσκολίες στη γλώσσα και στην ένταξη. Το μόνο βέβαιο είναι ότι στα ελληνικά σχολεία δεν υπάρχουν τάξεις υποδοχής για ξένους μαθητές, έτσι όπως λένε ορισμένοι.

Το μόνο πράγμα που θέλω να πω είναι να μην κλείσει το Διαπολιτισμικό Λύκειο, διότι πραγματικά λυπάμαι για τα παιδιά που θα αναγκαστούν να πάνε στα σχολεία της περιοχής τους. Δε θέλω να περάσουν τις δυσκολίες που πέρασα κι εγώ, να είναι απαισιόδοξοι και να νιώθουν ανίκανοι. Αλλά θέλω να κρατάνε την ελπίδα και να πιστεύουν στις ικανότητές τους. Γιατί η υπομονή θα φέρει το φως στη ζωή τους.

-15-

Ρατσισμός της Ελίντα Ντέντα

Ρατσισμός. Κάτι που συμβαίνει σε κάθε μέρος του κόσμου, όταν αντικρίζουν ό,τι τους πλησιάζει, ένας ξένος με άλλη γλώσσα, θρησκεία, χρώμα... Όμως αυτό δεν είναι σωστό, από αυτόν τον άνθρωπο μπορείς να μάθεις πολλά πράγματα, τον τρόπο ζωής του στη χώρα του, τον τρόπο σκέψης του και πολλά άλλα πράγματα που σε ενδιαφέρουν να μάθεις για έναν ξένο... Δεν είναι σωστό, γιατί κάποια μέρα και εσείς μπορεί να αντικρίσετε το ρατσισμό σε άλλη χώρα και δεν θα σας αρέσει, θα νιώθετε αμήχανα... Αλλά άμα γνωρίζετε έναν ξένο και σας έχει πει πώς τον αντικρίζουν σε μια ξένη χώρα, όταν θα πηγαίνετε και εσείς σε μια ξένη χώρα, θα σας φανεί φυσιολογικό γιατί όπως αντίκρισες εσύ έναν ξένο, έτσι σε αντικρίζουνε κι εσένα σε μια άλλη χώρα, αλλά τι να πούμε, ζούμε σ’ ένα κόσμο που ο καθένας βλέπει τον εαυτό του και δεν θέλει να γνωρίσει έναν ξένο...

ΕΙΔΗ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ της Ρομίνα Μπαζαΐτι

Ρατσισμός εναντίον των ξένων, της παχυσαρκίας, των ιδιαιτεροτήτων των ανθρώπων (κωφάλαλοι,τυφλοί), εναντίον των φτωχών, των φυλών. Μερικά χρόνια πριν ήταν πιο έντονος ο ρατσισμός εναντίον των ξένων, εκφραζόταν με πράξεις και συμπεριφορές σε όλους τους τομείς της ζωής (εργασία, λεωφορείο, νοσοκομείο, στο δρόμο, στις διάφορες υπηρεσίες, στο σχολείο κ.λ.π). Ρατσισμός για τα άτομα με ειδικές ανάγκες εκφράζεται στις θέσεις εργασίας και πάρκινγκ.

-16-

Τί γίνεται βρε παιδιά..? Πού ζούμε..? του Κώστα Γκεοργκίεβ

Πρόσφατα ακούστηκαν διάφορα «κουφά» στο σχολείο μας. Λέγεται πως πρέπει να αναμένουμε το κλείσιμο του σχολείου μας. Ο λόγος?... ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΦΤΑ για να το συντηρήσουμε! Συγνώμη, μια ερώτηση μόνο: Το χρηματικό ποσόν που χρησιμοποιείται κάθε μήνα, για να καλύπτει τα έξοδα του Διαπολιτισμικού, αν δεν γελιέμαι το προσφέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση… αν όντως είναι έτσι τότε…… ΠΟΥ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΝΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ??? Ας μην γελιόμαστε και κρυβόμαστε πίσω από τα μικρά μας δαχτυλάκια… όλα αυτά είναι ένα καλοστημένο παιχνίδι της κυβέρνησης! Αν κάποιος ενδιαφερθεί και ψαχτεί καλά στα νομικά σχέδια της κυβέρνησης δεν πρόκειται να βρει νόμο που να απευθύνεται στο συμφέρον του απλού κοσμάκη, του λαού.. ΟΛΑ αποσκοπούν στο πώς θα φαγωθούν διακριτικά από τους κυρίους πολιτικούς μας..! Δεν είναι τυχαίο ότι πριν λίγο καιρό έκλεισε το Διαπολιτισμικό στη Βαρυμπόμπη και τώρα πασχίζουν να κλείσουν και το δικό μας στο Ελληνικό. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, πρώτα, στο στόχαστρο της κυβέρνησης είναι τα Διαπολιτισμικά! Αν κλείσει και στο Ελληνικό, που πρώτοι από όλους δεν θα το επιτρέψουμε εμείς οι μαθητές, και ειδικά της Γ΄ λυκείου (παρόλο που άκουσα κάτι που δεν μου άρεσε από κάποιον, μου είπε: Λογικό είναι, μιας και είσαι Γ΄ λυκείου, να μην σε νοιάζει για το σχολείο αυτό και να είναι όλα στα @ρχ!δ!@ σου αφού θα φύγεις από του χρόνου… Με αυτό που μου είπε (ναι πετάω την σπόντα σε σένα!) με προσέβαλε, μάλλον άθελά του, ή και ηθελημένα, δεν έχει σημασία! (Ένα μόνο έχω να δηλώσω σε αυτό το άτομο: Όταν μου ζητάς κάτι πάντα το κάνω ακόμα και τον χωροφύλακα σε εκδρομή αντί να κοιτάξω να περάσω εγώ καλά, για αυτό και μόνο τον λόγο ΜΗΝ μου ξαναπείς ότι σε έχω πουλήσει!!!) Όλοι γνωρίζουν ότι θα αγωνιστούμε για αυτό το σχολείο, δεν θέλω να υπερβάλλω σαν κάποιους άλλους που λένε ότι το σχολείο αυτό είναι το σπίτι μας και αρχίζουν τα μελοδραματικά, αλλά η πραγματικότητα είναι πως αυτό το σχολείο έχει προσφέρει πάρα πολλά και ειδικά σε άτομα που έχουν έρθει πρόσφατα στην Ελλάδα! Ακόμη και σε μένα έδωσε κάποιους κανόνες ζωής, συμβίωσης, συνύπαρξης, αλληλοβοήθειας και αλληλοστήριξης, παρόλο που ήμουν μαθητής επί 11 χρόνια σε Ελληνικό δημόσιο σχολείο και είχα μάθει να βλέπω πολύ πιο διαφορετικά τα πράγματα, γιατί ο ρατσισμός, η ζήλεια και η υποτίμηση σε καταπατάνε όσο δεν πάει άλλο! Σε ό,τι χρειαστεί το σχολείο μπορεί να στηρίζεται σε υπεύθυνα άτομα και να είναι σίγουροι, ότι ο κάθε ΚΥΡΙΟΣ και ΚΥΡΙΑ που απλά κάνουν τις γλάστρες στη Βουλή και τα τρώνε αφού είναι βολεμένοι δεν πρόκειται να εκδώσουν στη φυλλάδα της Βουλής το κλείσιμο του σχολείου μας, είμαστε ενωμένοι, όσο γίνεται τουλάχιστον και έστω και 10 άτομα θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να συνεχίσει να υπάρχει το σχολείο μας. Χάρη στην πρόταση σας για το κλείσιμο, ΚΥΡΙΟΙ υπουργοί και ΒΟΛΕΥΤΕΣ (γιατί αυτό είστε), αφού φύγουμε θα έρθουν άλλα παιδιά και βλέποντας αυτό το τεύχος της εφημερίδας μας

-17-

ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ (που λέγεται και η μικρή μας κοινωνία που επικρατεί σε αυτό το χώρο που περνάμε κάθε μέρα 7 ώρες και 5 ημέρες την εβδομάδα) θα καταλάβουν το μεγάλο έργο που καταβάλουμε μαθητές και καθηγητές για τη διατήρηση του κτηρίου και θα ασχοληθούν με περισσότερο ζήλο και επιμονή, γιατί αυτά που θα αποκομίσουν από εδώ δεν θα τα βρούνε πουθενά αλλού! ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΤΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ! Το 2ο ΓΕΛ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ έχει λόγο ύπαρξης και θα συνεχίσει να υπάρχει! Ίσως είπα πολλά και να μην δώσουν πολλοί σημασία σε αυτά που γράφω, αλλά έστω και αυτοί που ενδιαφέρονται να ρίξουν μια ματιά, είμαι σίγουρος πως θα καταλάβουν και θα συμφωνήσουν με τα παραπάνω αναγραφόμενα, γιατί οι αλλοδαποί έχουμε μάθει όταν πέφτουμε πάνω σε τοίχο να σηκωνόμαστε και να περνάμε ΜΕΣΑ από αυτόν (οι δυσκολίες που έχει περάσει ο καθένας είναι τόσες πολλές που μας έχουν καταστήσει ήρωες για την ύπαρξή μας!) Τελειώνοντας, θέλω να πω το εξής: είστε μόνο ένας απλός, κοινός τοίχος! Δεν «μασάμε», μην περιμένετε να υποχωρήσουμε και να αλλάξουμε άποψη και τα πιστεύω μας, η προσπάθεια σας θα είναι μάταιη, για να μην πω πως ήδη είναι μάταιη!

-18-

Οι ξένοι έχουν δικαιώματα; του Μιχάλη Ογκουλέγιε

Από τα λίγα χρόνια εμπειρίας που έχω, έχω καταλάβει ότι τους μετανάστες ή

πρόσφυγες που ζουν σε μια ξένη χώρα και εργάζονται σκληρά για να επιβιώσουν

και αναγκάζονται να κάνουν σκληρές δουλειές όπως να καθαρίζουν κτίρια, να

δουλεύουν στις οικοδομές, να κουβαλάνε βαριά φορτία, τότε οι “γηγενείς” τους

αποκαλούν “αδέλφια μας”, ή “εργαζόμενα παιδιά” που ήρθαν σε μια ξένη χώρα για

ένα καλύτερο αύριο. Όμως ένα μετανάστη ή πρόσφυγα που έχει σκοπό στη χώρα που

ζει να παλέψει έτσι ώστε να έχει δικαιώματα και να καταφέρει να εκπληρώσει τα

όνειρά του, οι γηγενείς προσπαθούν να τον αποτρέψουν. Υπάρχουν πολλοί ξένοι

που πέρασαν πολλές δυσκολίες στη χώρα όπου ζουν, αλλά τα κατάφεραν. Μπορεί να

μην ήξεραν τη γλώσσα, την ιστορία της χώρας, να μην έβρισκαν δουλειές, να τους

κορόιδευαν, ή ακόμη και να τους εξευτέλιζαν τα αφεντικά τους, ή οι ντόπιοι και

όμως, πολλοί από αυτούς τους ξένους δεν το έβαλαν κάτω και συνέχισαν να

αντιστέκονται σε όλη αυτή τη βία που περνούσαν, διότι είχαν ένα στόχο για

καλύτερη ζωή. Τώρα που ξένοι αρχίζουν να πηγαίνουν στα πανεπιστήμια, να

βρίσκουνε καλές δουλειές, να παντρεύονται με τους ντόπιους, τώρα διάφοροι

εθνικιστές και ρατσιστές αρχίζουν να λένε ότι οι ξένοι ήρθαν να πάρουνε τις

δουλειές μας, τα σπίτια μας, ακόμα και τα παιδιά μας. Και εγώ αναρωτιέμαι, οι

ξένοι έχουν δικαιώματα; έχουνε φωνή; μπορούν να ελπίζουν για ένα λαμπρό

μέλλον; ή απλά πρέπει να είναι οι δούλοι των ντόπιων και να μην έχουν καμία

άποψη; Μήπως θεωρούν τους ξένους άλογα και τους εαυτούς τους καβαλάρηδες;

Ζούμε στον 21ο αιώνα και πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι δε θα ‘πρεπε να

υπάρχουν οι όροι “ξένοι” και “γηγενείς”, αλλά ο όρος “άνθρωπος”. Όταν το

καταλάβουμε όλοι αυτό, τότε θα μπορούμε να ζούμε όλοι αρμονικά και να

σεβόμαστε ο ένας τον άλλον.

-19-

∆ικαίωμα στην εκπαίδευση

του Μιχάλη Μοντεσάντου

Ο χριστιανισμός λέει πολλές και διάφορες φανφαρολογίες, αλλά θέλω να σταθώ σε μια από

αυτές, η οποία λέει πως όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στον ... θεό; Και ιδού η απορία, ποιος ο λόγος να μην είμαστε ίσοι ως προς τον άλλον άνθρωπο (ή συνάνθρωπο, αλλά δεν μ' αρέσει,

μου θυμίζει Παπαρήγα).

Τι σε ενοχλεί το χρώμα; Είναι μόνο το περίβλημα του σώματος, το δέρμα, από μέσα είμαστε ίδιοι , τώρα θα μου πείτε την μυρωδιά, εεεε βάλε μανταλάκια στην μύτη σου!

Άρα, αφού κατά βάθος είμαστε όλοι ίδιοι, γιατί να μην έχουν όλοι δικαίωμα στην εκπαίδευση,

αλλά τους θεωρούμε και ξένους, στον χώρο που κατοικούμε. ∆εν θέλουμε μπελάδες από αυτούς που δεν έχουν προσαρμοστεί στο χώρο μας, και ένας καλός τρόπος προσαρμογής σε

μια ξένη χώρα είναι τα σχολεία και γενικά το εκπαιδευτικό σύστημα, άρα λοιπόν πρέπει να τα

έχουμε υπόψιν αυτά τα άτομα και να έχουμε ειδικά σχολεία για αυτούς, τα οποία θα είναι αποκλειστικά για αυτούς, και ειδικό πρόγραμμα σε αυτά τα σχολεία έτσι να προσαρμοστούν πιο

εύκολα στην χώρα που επιλέξανε να ζήσουνε.

Και εδώ μου έρχεται μία άλλη απορία, ποιος ο λόγος να κλείσουν ένα τέτοιο σχολείο; Το μόνο τέτοιο λύκειο που υπάρχει στην ΑΤΤΙΚΗ; Γα να ανοίξουν μία φυλακή, ή για να αποτρέψουν

να σπουδάσουν αυτά τα παιδιά στην Ελλάδα; Γιατί με μία τέτοια κίνηση είναι το μόνο που

μπορούν να καταφέρουν. Ούτε μείωση δαπανών θα καταφέρουν, γιατί αρκετά από αυτά τα παιδιά μέσα σε μερικά χρόνια ξέρετε που θα καταλήξουν χωρίς μια εκπαίδευση; Στις φυλακές

της Ελλάδας.

Αυτά έχω να πω,

ένας τεμπελχανάς, ή αλλιώς φοιτητής

Μιχάλης Μοντεσάντος

-20-

ΝΑΙ στο σχολείο, ΟΧΙ στο ρατσισμό! του Σλάβικ Ρούσου

Ξέρετε , κύριοι , κάποια παιδιά έρχονται στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή , έρχονται εδώ στην ξένη χώρα για ένα σκοπό και αυτός ο σκοπός είναι να γίνουνε κάποιοι , να έχουνε κάτι στη ζωή τους που να το θυμούνται και να μην το ξεχάσουνε ποτέ , τις ωραίες στιγμές που θα περάσουνε εδώ ! Όμως , εσείς νομίζετε ότι ερχόμαστε εδώ για να σας κλέψουμε ό ,τι έχετε και δεν έχετε , να ξέρετε ότι δεν είναι έτσι ! Άμα πάτε εσείς σε αυτές τις χώρες , από εκεί που ήρθαμε όλα τα παιδιά από το σχολείο , θα δείτε μπροστά σας σεβασμό και αγάπη ! Εδώ στην Ελλάδα για εμάς τους ξένους δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα ! Το πράγμα που με κάνει να γελάω πολύ είναι ότι παίζετε θέατρο , κι αυτό το κάνετε μάλιστα πολύ καλά .

Τέλος πάντων , εδώ έχουμε κάποια προβλήματα πιο σοβαρά , κάποια προβλήματα που δεν μπορώ να καταλάβω ! Γιατί να κλείσετε το σχολείο??? Γιατί να μην δίνετε μια ελπίδα στα παιδιά για να μάθουνε τη γλώσσα , να γράφουνε , να διαβάζουνε και , το πιο σημαντικό , να πάρουν απολυτήριο?? Εμείς χρειαζόμαστε το σχολείο και για τους φίλους μας , και για το διάβασμα . Αν αγαπάτε τα παιδιά , μη μας κοροϊδεύετε και σας παρακαλούμε μην κλείσετε το σχολείο ! Ξέρετε , είναι το δεύτερο σπίτι το σχολείο μας , είναι σαν μια μάνα που κλαίει για μας . . . Είναι τα πάντα για μας τα παιδιά ! Εμένα πάντα μου αρέσει να λέω την αλήθεια μπροστά στον κόσμο , κανένας δε μπορεί να μου κλείσει το στόμα και το πιο σημαντικό είναι ότι γράφω την αλήθεια , έτσι δεν είναι???

Εγώ αγαπώ την Ελλάδα Εγώ αγαπώ τη μάνα Εγώ αγαπώ και το σχολείο Αγαπώ και το βιβλίο !

Όχι ρατσισμός! της Ανίσα Τόπι

Από τη δική μου γνώμη, ο ρατσισμός δεν είναι κάτι καλό. Καταλαβαίνω , όλοι είμαστε ρατσιστές, ο ένας πιο πολύ, ο άλλος πιο λίγο, αλλά όχι να βρίζουν τους άλλους για το χρώμα που έχει και άμα είναι η δεν είναι ξένος. Αυτό το πράγμα είναι κακό και πρέπει όλοι να καταλαβαίνετε ότι όλοι είμαστε άνθρωποι!

-21-

Το σπίτι της Μάγδας Τσόλκα

Σεπτέμβρης 2008, πρωί, γύρω στις 5 και κάτι πρέπει να ξύπνησα, στις 6 πρέπει να έχω ήδη φύγει. Αρχίζουν οι τάξεις σήμερα, πρώτη ώρα, και θέλω μιάμιση ώρα για να φτάσω απ’ το σπίτι μου μέχρι το Ελληνικό. Δύσκολη νύχτα, ο Βασίλης, μωράκι, ξυπνάει ακόμη τα βράδια και ξενυχτάμε παρέα.

Έφτασα, κουδούνι. Η πρώτη μου τάξη, β όροφος αίθουσα προβολών (θυμάστε;), πρώτη ώρα Α4. Παιδιά που μόλις ήρθαν στην Ελλάδα, πριν 2-3 μήνες, πριν έναν, ίσως και χθες. Φοβάμαι, όπως πάντα σε κάθε πρώτη μου τάξη, τα τελευταία 11χρονια. Τον ξέρω αυτόν το φόβο και τον περιμένω, κρατάει 1,2 λεπτά, μέχρι αρχίσω να μιλάω.

Πολλά μάτια, όμορφα μάτια, με κοιτάζουν όλα, με ρωτάνε, απορούν, φοβούνται, με μετράνε, ταξιδεύουν…Θυμάμαι, καθαρά πολύ, την τάξη αυτή. Πρώτη μου απάντησε η Αγγελίνα, μετά ο Βάλερι από την Ουκρανία, η Μία από την Αμερική, ο Έντουαρντ από την Αρμενία, η Οξάνα, η Ξένια, ο Κώστας, η Άννα και μετά και άλλοι, και άλλοι, και το παραμύθι ξεκινάει.

Η πρώτη μου μέρα σ’ ένα μαγικό σχολείο. Το ωραιότερο του κόσμου, ναι το ωραιότερο του κόσμου, γιατί έχει μέσα του όλον τον κόσμο…

Πολύ λίγο μιλάμε εκείνη την πρώτη μέρα με τα παιδιά του Α4, γιατί τα παιδιά δε μιλάνε ελληνικά. Μιλάνε τις μητρικές τους γλώσσες, της πατρίδας τους, ουκρανικά, αρμένικα, αγγλικά, πολωνικά, πέρσικα, τούρκικα, ρουμάνικα, αράβικα…. Ναι, όλα μαζί σε μια τάξη…

Μου χαμογελάνε όμως, και με μετράνε και μου θυμώνουν και απελπίζονται και ελπίζουν και ονειρεύονται και απελπίζονται ξανά και ξανά ελπίζουν, και κάνουν σχέδια και ψάχνουν και κρίνουν και ρωτάνε και μου μαθαίνουν τόσα πράγματα…

Εγώ τους μαθαίνω ιστορία και λογοτεχνία και ελληνικά, για να επιβιώσουν, για να έχουν μια ευκαιρία, για να μάθουν αυτό τον τρελό νέο κώδικα που τους είναι τόσο απαραίτητος… Γιατί έχουν τόσα να πουν αυτά τα παιδιά! Τόσα να πουν, και τόσα που λένε, και μαθαίνουν γρήγορα.. Προχωράνε, τρέχουν μπροστά και πλάγια και χορεύουν….

Σκέφτομαι από εκείνη τη μέρα, συχνά, ένα πράγμα ότι πάνω σ’ αυτή τη ρόδα που είμαστε δεμένοι όλοι και γυρνάμε, πρέπει να είσαι τυχερός να πέσεις στο καλό σημείο. Γιατί υπάρχουν αυτοί, που χωρίς σε τίποτα να διαφέρουν, και χωρίς σε τίποτα να έχουν φταίξει, προσγειώνονται στο λάθος σημείο. Εκεί, έχει πόλεμο και θάνατο, εχει φυλακή, γονείς που δε υπάρχουν ή που δε μπορούν. Έχει φόβο και φτώχεια, ρατσισμό, μοναξιά και αδιαφορία, ένα-ένα ή και όλα μαζί για τους πολύ «τυχερούς»… Κάποια από τα παιδιά μας εδώ είναι τόσο «τυχερά».

Έχουν όμως αυτό, έχουν το σχολείο και έτσι μπορούν να ανήκουν κάπου. Είναι μεγάλο πράγμα, φαίνεται, ν’ ανήκεις κάπου όπου δε φαίνεσαι περίεργος και κανείς δε σε κοιτάει στραβά….ειδικά αν η τύχη σου τα έχει στερήσει σχεδόν όλα. Αποδοχή, ασφάλεια..

Είναι μεγάλο πράγμα να σηκώνεσαι κάθε πρωί και να γίνεσαι μαθητής, να έχεις να πας κάπου, στο σχολείο σου, να μπεις στην τάξη σου, να κάτσεις στο θρανίο σου. Ακόμη και για να κοιμηθείς εκεί ή στον καναπέ του δια