Το περιοδικό–εφημερίδα του 2ου Λυκείου Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Έτος 3-Αριθ.φύλλου 4 (Ιανουάριοσ-Φεβρουάριοσ 2009) τιμή: 0€

-1-

Σε Αυτό το Τεύχος:

Το ημερολόγιο του

σχολείου: σελ. 2

Μνήμες… Ρίζες…: σελ. 7

Ξένη Λογοτεχνία: σελ. 59 Political Blues: σελ. 60 Πλους Διαδικτύου: σελ. 61 Cinema: σελ. 63

Forum: σελ. 65

ΑΑφφιιέέρρωωμμαα ::

ΟΟ κκόόσσμμοοςς γγύύρρωω μμααςς ΣΣππίίττ ιιαα…… ΣΣχχοολλεε ίίαα…… ΠΠόόλλεε ιιςς…… ΆΆννθθρρωωπποοιι……

σσεελλ .. 11 00--5588

23 ∆εκέμβρη 2008

--Ο αιώνας αλλάζει κι όμως ίδιος μου μοιάζει Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Την περασμένη χρονιά, παρόλο που η καινούργια μετρά μόνο δυόμισι μήνες ζωής, παρακολουθήσαμε στην Ελλάδα μια έντονη πολιτική αναταραχή . ∆εν εννοώ να πω βέβαια πως η κρίση του συστήματος οφείλεται σε αυτές τις ταραχές, αντιθέτως διαφαίνεται μέσω αυτών.

Έτσι, μετά το θάνατο του Αλέξη ακολουθήσανε οι πανωλεθρίες, οι πέτρες των αστυνομικών ενάντια στις πέτρες των αντιεξουσιαστών, οι συλληφθέντες, οι βαρεμένοι, οι φτυσμένοι και όπως πάντα, οι αδιάφοροι.

Καθώς πλησιάζανε οι γιορτές της νέας χρονιάς τα πράγματα ηρέμησαν στο περίπου. Όπως λέμε μια εκεχειρία, έτσι. Το καρουσελάκι στο Σύνταγμα στήθηκε και τα φωτάκια ωραία στο δενδράκι φώτιζαν χαρούμενα και καταναλωτικά τις αστυνομικές περιπολίες.

Πάνω από 600 σχολεία και σχολές τέθηκαν υπό κατάληψη και συμμετείχαν στις πορείες.

Στο δικό μας σχολείο, όταν ρώτησα αν θα μπορούσαν να φτιαχτούν επιτροπές, όπως έμαθα ότι γινόταν στα άλλα σχολεία, μου εξηγήθηκε πως ήταν θέμα χαρτιών και άλλα διάφορα που θα μπορούσαν να βάλουν σε κίνδυνο την ασφάλειά μας. Πιστεύω όμως πώς μεγάλο μερίδιο αυτής της άρνησης οφείλεται σε ένα λιγότερο γραφειοκρατικό ζήτημα, την αδιαφορία…

Τελικά, αποφασίστηκε από το 15μελές να γίνει μια συζήτηση αντί για την ετήσια προβλεπόμενη γιορτή.

Όπως ήδη θα ξέρετε η ιδέα της συζήτησης δεν ήταν ακριβώς ευπρόσδεκτη και βασικότερα μιλήσανε εκείνοι που πάντα μιλάνε. Η ωμότητα με την οποία λέω αυτό οφείλεται στο ότι αποφασιστικά θα ήθελα να είχα ακούσει και άλλες φωνές, και άλλες γνώμες.

Αν με ρωτάτε γιατί πρέπει να μας ενδιαφέρει το τι γίνεται σε αυτήν την χώρα συγκεκριμένα και στον κόσμο γενικώς, η απάντηση μου είναι πολύ απλή. Όχι μόνο επειδή ζούμε εδώ άλλα κι επειδή ότι γίνεται σε αυτή τη χώρα γίνεται και στην επόμενη και στη παραπέρα. Ίσως με διαφορετικούς τρόπους. Ίσως σε μερικές με χειρότερους τρόπους.

Τελικά όμως είμαστε πολίτες της ίδιας πολιτείας.

Η πολιτεία αυτή λέγεται άνθρωπος.

Λυσιστράτη Αϊνατζή

-2-

2-8 Φλεβάρη 2009 Συνεχίζοντας την παράδοση, το 3ο Πολύτεχνο Διαδημοτικό Μαθητικό Φεστιβάλ Έκφρασης και Δημιουργίας 2008-2009 διοργανώθηκε από τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δ’ Αθήνας και το Γραφείο Πολιτιστικών Θεμάτων και Καλλιτεχνικών Αγώνων, αφιερωμένο φέτος στο Διαπολιτισμικό Διάλογο.

Διαπολιτισμικό Διάλογο, είπατε??? Ε, λοιπόν, είμαστε το σχολείο που περιμένατε!!! Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείπουμε από αυτή τη σημαντική εκδήλωση. Φέτος είχαμε πολλαπλή συμμετοχή στο φεστιβάλ, που κινήθηκε σε δύο παράλληλες σειρές εκδηλώσεων.

Αφενός, συμμετείχαμε στα Δρώμενα του φεστιβάλ με τη δραματοποιημένη παράσταση “Στο μυαλό του Παπαδιαμάντη”, διασκευή-πειραματισμό πάνω στο έργο του Παπαδιαμάντη “Το μοιρολόι της φώκιας”. Η πρωτότυπη και ‘ταξιδιάρικη’ απόδοση από τη θεατρική ομάδα του σχολείου, ενός ‘απαιτητικού’ σχολικού κειμένου, άρεσε πολύ σε όσους την παρακολούθησαν - μας έλεγαν συγχαρητήρια οι ‘επίσημοι’, οι υπόλοιποι συμμετέχοντες, καθηγητές και μαθητές, μέχρι και το προσωπικό της αίθουσας, για να μην πω τίποτα για την υπεύθυνη των Πολιτιστικών Θεμάτων κ.Χάρη Αλεξάκη, που πάντα μας αγαπάει και λέει τα καλύτερα για μας!

Φυσικά, περισσότερο από όλους άρεσε στα παιδιά που συμμετείχαν, για την ιστορία: Ντιρεντζάν Γιλντίζ, Μάγκντα Σοπτσύνσκα, Αρμάν Πετογιάν, Οξάνα Κοντράκοβα, Μαρίαμ Αβσαντζανισβίλι, Μάγκντα Ζέχοζεκ, Ξένια Τσεχ, Ιωάννα Τοντίρας και Σωτηρία Μπακιρτζή.

Εξάλλου, το σχολείο μας συμμετείχε και στην παράλληλη Έκθεση Εικστικών του φεστιβάλ, με την εφημερίδα-περιοδικό “Χωρίς Σύνορα”, τα τεύχη του οποίου εκτέθηκαν, καθώς και πρωτότυπα έργα ζωγραφικής και κόμικς παλιών και νέων μαθητών, που έχουν δημοσιευτεί στο “Χωρίς Σύνορα” στη διάρκεια των τριών χρόνων της έκδοσής του, ή έχουν δημιουργηθεί στο πλαίσιο διαφόρων εκδηλώσεων του σχολείου. Εκτέθηκαν έργα των μαθητών Λυσιστράτη Αϊνατζή, Άργουεν -Abs- Άμπουϊ, Αγκνιέσκα Γιούζβιακ, Σαμπρίνα Θεοδοσιάδη, Όλγα Λεβκίβσκα, Σάντρα Μουγγού, Καταλίν Νικουλέσκου, Κατερίνα Ουκραΐντσεβα, Ιγκόρ Πίκουλα, Ρίβα Σαχίν, Κορίνα Σκοτίδα, Μπιάνκα Σταυρουλάκη και Βερόνικα Τσελμπαράχ.

Στην τελετή λήξης του φεστιβάλ, διαβάστηκε μια επιλογή κειμένων που έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα κατά τη φετινή σχολική χρονιά. Οι Λυσιστράτη Αϊνατζή, Σαμπρίνα Θεοδοσιάδη, Ντανιέλα Μιλκάνοβα, Οάνα Πάσκου, Μανόλης Τσάγια διάβασαν κείμενα δικά τους και των Ίριδας Ζαχαριάδη, Λαβίνια-Μαρία Σέλα και Γιάνα Πανόβα.

Εκτός από τα παιδιά που αναφέρθηκαν παραπάνω, πολλά παιδιά ακόμα συμμετείχαν και βοήθησαν σημαντικά σε όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ, στο στήσιμο, στις πρόβες, στην εικαστική παρουσίαση, τη μουσική επένδυση, την υποδοχή: Χριστίνα Βισκόρκο, Άμπνερ Ντα Σίλβα, Αναστασία Ροτάρου, Αρίνα Τσιβιλίδη, Γκολαμρέζα Χασσανπούρ, ενώ υπεύθυνοι καθηγητές για το όλο εγχείρημα ήταν οι Ειρήνη Αντωναράκου, Γιώργος Σαραφιανός και Βιβή Βούλτσου.

-3-

Αν κουραστήκατε με τα πολλά ονόματα, τότε πετύχαμε το σκοπό μας! Γιατί είναι ντυπωσιακή η συμμετοχή των παιδιών σε δραστηριότητες που απαιτούν σημαντική μαδική δουλειά στο σχολείο και έξω από αυτό. Όρεξη, γκρίνιες, συνεργασία, πρόοπτα, γέλιο, άγχος, όλα αυτά είναι βέβαια μέρος της συνταγής, αλλά την ώρα που ο κοινό χειροκροτεί είναι η πιο μεγάλη ικανοποίηση. Η ηθική ανταμοιβή από τη υμμετοχή σε τέτ

εοατσ οιες εκδηλώσεις είναι τεράστια και δίνει σε όλους μας δυνάμεις να σ

ΣΔ τη βοήθεια των οποίων τέτοιου είδους εγχειρήματα γίνονται εφικτά!!!

Βιβή Βούλτσου

Τ σκοπό διάφορα πολιτιστικά και εκπαιδευτι

ΣΠξη ήμουν άρρωστος, αλλά παρακολουθούσα τα παιδιά με την φαντασία μου

Αυτόόδημιουργήσει ένα βιβλίο που έγραφαν τις ιστορίες από ένα κομμάτι της ζωής

Γσ ανος. Ελπίζω να μην τα παρατήσουν ποτέ και να πάνε ακόμη καλύτ

Γκολάμ Χασσανπούρ ΤμεήΠδμόάίν

υνεχίζουμε.

υγχαρητήρια σε όλους όσους συμμετείχαν και ένα μεγάλο ευχαριστώ στο σχολείο, σε ιεύθυνση και συναδέλφους, με

ο Φεστιβάλ που γίνεται κάθε χρόνο μεκά θέματα, έγινε και φέτος .

υμμετείχαμε και εμείς, όπως κάθε φορά. Παρουσιάζαμε ένα διήγημα του απαδιαμάντη σε θεατρικό. Το οποίο ήταν πολύ καλό, παρόλο που δεν έρουμε καλά ελληνικά - πιστεύω πως τα καταφέραμε καλά. Εκείνη την μέρα

.

που με έκανε να συγκινηθώ και να χαίρομαι που είμαι Αφγανός ήταν τι είχαν πάρει μέρος και κάποιοι συμπατριώτες μου. Οι οποίοι είχαν

τους.

ια πρώτη φορά στην Ελλάδα είδα συμπατριώτες μου που να συμμετέχουν ε Φεστιβάλ μαζί με το σχολείο τους και αισθάνθηκα περήφ

ερα.

ο Σάββατο 7 Φεβρουαρίου το σχολείο μας πήρε μέρος σε ένα σημαντικό αθητικό Φεστιβάλ. Συμμετείχαν πολλά σχολεία, των οποίων τα προγράμματα ίχαν πάρα πολύ ενδιαφέρον. Αλλά η θεατρική παράσταση του σχολείου μας ταν η καλύτερη!!! αίξαμε το “Μοιρολόι της φώκιας” του Παπαδιαμάντη. Αυτό το διήγημα έχει ένα ύσκολο και σοβαρό θέμα, το οποίο είμαι σίγουρη ότι καταφέραμε να δείξουμε ε τα δικά μας λόγια, στις δικές μας γλώσσες. Απλά παιδιά, που κάθε μέρα έχουν ρεξη για πλάκες και ανόητες πράξεις, απέδειξαν ότι κάπου βαθιά είναι ώριμοι νθρωποι. Και είμαι σίγουρη ότι δεν είμαι η μόνη με τέτοια αισθήματα, αλλά το διο ένιωθε όλο το κοινό τη στιγμή που παίζαμε. Είμαι περήφανη που μπόρεσα α παίξω σε αυτήν την παράσταση, με ανθρώπους με τεράστιο ταλέντο. Μάγκντα Σοπτσύνσκα

-4-

Ο Καταλίν έβαλε και πάλι το (μαγικό) χεράκι του… και ιδού το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης

“Στο μυαλό του Παπαδιαμάντη” (Το μοιρολόι της φώκιας – διασκευή)

Να και ο Παπαδιαμάντης… αυτοπροσώπως!

Το ∆ιαπολιτισμικό… τα σπάει!!!

-5-

Η εικαστική μας γωνιά, ένα –δυστυχώς- μικρό δείγμα έργων που φτιάχτηκαν για το “Χωρίς Σύνορα”, και όχι μόνο… Μια μικρή επιλογή κειμένων, από τα πολλά διαμαντάκια που έχουν γραφτεί… Καλέ, αυτοί πού νομίζουν ότι βρίσκονται??? Στη βραδιά των Όσκαρ???

-6-

Αναμνήσεις και προσδοκίες από το ελληνικό στο διαπολιτισμικό σχολείο

του Κονσταντίν Γκεοργκίεβ

Πριν ξεκινήσω να γράφω, κάνω στον εαυτό μου την ερώτηση, τί μπορώ να σας πω για μένα; Και πολλά και λίγα. Η μοίρα μου με έφερε στην Ελλάδα. Εδώ ξεκίνησα την εκπαίδευσή μου από το νηπιαγωγείο και συνέχεια, μέχρι και τη στιγμή που πήρα μεταγραφή από το ελληνικό σχολείο στο διαπολιτισμικό.

Θα σας πω λίγα πράγματα σχετικά με το παλιό μου σχολείο, που ίσως κι εσείς οι ίδιοι να έχετε βιώσει πριν έρθετε στο διαπολιτισμικό. Ξεκινάω λοιπόν με τα λιγότερο δυσάρεστα και στη πορεία βλέπουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.

Στο ελληνικό σχολείο, χωρίς να έχω κάποια αντιπαράθεση με τους Έλληνες και τα Ελληνόπουλα, είχα αρκετούς φίλους, αλλά αποδείχτηκε πώς ελάχιστοι από αυτούς ήταν πραγματικοί. ∆εν είχα διαφωνίες με τα παιδιά, ούτε και τσακωνόμουν, αλλά παρόλα αυτά άκουγα τη φράση “αυτός είναι Βούλγαρος, δεν ανήκει εδώ, είναι ξένος και θα παραμείνει ξένος για εμάς”. ∆εν αντιδρούσα. Άφηνα όλα αυτά τα συναισθήματα να εκρήγνυνται μέσα μου σαν ηφαίστειο και ύστερα ένα τίποτα, μόνο εγώ ήξερα τι περνούσα. Ελάχιστες φορές μοιραζόμουν τα άσχημα πράγματα με τους γονείς μου, γιατί τους έβλεπα και τους βλέπω πως κάνουν τα πάντα για να μη μου λείψει τίποτα, οπότε σκέφτηκα “ένα επιπλέον βάρος να προστεθεί στα ήδη πολλά τους βάρη και ανησυχίες; Όχι, λοιπόν, δε θα τους πω τίποτα, δεν το αξίζουν”. Όλα τα πυρά ρατσισμού που δεχόμουν τα προσπερνούσα και προσπαθούσα να μην τα σκέφτομαι.

Όπως είπα και πριν υπήρχαν πάντα κάποιοι που δεν ξεχνούσαν ότι είμαι ένας ξένος. Από τους καθηγητές αντιμετώπισα πολλά, μερικοί με

-7-

θεωρούσαν ισάξιο με τους άλλους, ενώ υπήρχαν και κάποιοι που με αντιμετώπιζαν ως κατώτερο. Εδώ θα ήθελα να αναφέρω ένα γεγονός που συνέβη πέρυσι, κατά την αξιολόγηση των μαθητών για το πρώτο τρίμηνο, ένα πράγμα που με έχει στιγματίσει και όσο και να θέλω δεν μπορώ να το ξεχάσω.

Ο συμμαθητής μου, με τον οποίο καθόμουν στο ίδιο θρανίο, αντέγραφε από μένα και ενώ ο καθηγητής τον έβλεπε, δεν του έκανε παρατήρηση να σταματήσει (ίσως, μιας και δεν ήταν καλός μαθητής, δεν ήθελε να τον αφήσει στο μάθημά του). Όπως ήταν αναμενόμενο, πήρα μεγαλύτερο βαθμό, γιατί έκρυψα το γραπτό μου από το αδιάκριτο βλέμμα του διπλανού, που καθόταν άνετος-άνετος και αντέγραφε. Και όμως, στο τρίμηνο έπεσα από τα σύννεφα, μιας και αυτός είχε μεγαλύτερο βαθμό από μένα, ενώ δεν το άξιζε. Η μητέρα μου μίλησε με τον καθηγητή, ρώτησε γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα και μαντέψτε τι απάντησε ο καθηγητής: “Ο γιος σας είναι Βούλγαρος και δεν μπορεί να πάρει περισσότερο από έναν Έλληνα, ανεξάρτητα από το βαθμό που έχει πάρει στο διαγώνισμα”. Η μητέρα μου δεν είπε τίποτα, δεν το συνέχισε, απλά χαμογέλασε ειρωνικά και φύγαμε.

…

Και ας έρθουμε τώρα στο παρόν. Πριν έρθω στο διαπολιτισμικό σχολείο, ποτέ μου δεν αναρωτήθηκα αν πραγματικά μπορεί να υπάρχει μια διαφορετική αντιμετώπιση από τους καθηγητές, αν πραγματικά υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για την αντιμετώπιση εκ μέρους των καθηγητών των παιδιών από άλλες χώρες και από την Ελλάδα. Το σχολείο αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, κι ας είμαι μόνο δύο εβδομάδες εδώ, κάτω από την ίδια στέγη, ανάμεσα σε σας και στους καθηγητές, στις ωραίες, αλλά και στις -ευτυχώς λίγες- λυπηρές στιγμές, με βοήθησε στο να μπορέσω να κάνω σύγκριση ανάμεσα στο σχολείο διαπολιτισμικής εκπαίδευσης και στο ελληνικό σχολείο. Και πιστέψτε με, η διαφορά είναι τεράστια. Οι καθηγητές σε αντιμετωπίζουν αλλιώς, σου δίνουν μεγάλη προσοχή και σε βοηθούν αφάνταστα στο μάθημα, όπου έχεις κενά και ελλείψεις. ∆εν κοιτάνε το χρώμα του δέρματος. ∆εν ξεχωρίζουν τις γλώσσες, ούτε και τις θρησκείες. Έχουν ένα μοναδικό χάρισμα, να σε κοιτούν με τα μάτια της ψυχής και όχι με τα κοινά μάτια. Σε αυτό το σχολείο μου δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβω πως δεν ξεχωρίζεις από μια μάζα μόνο και μόνο επειδή είσαι από άλλη χώρα, όλοι σε δέχονται όπως είσαι, ως κάποιος ίδιος με αυτούς, γιατί όλοι έχουμε μια ιστορία κάπως θλιβερή, που πάνω-κάτω ταιριάζει με των υπολοίπων, μια που όλοι φύγαμε από τις χώρες μας. Το διαπολιτισμικό σχολείο είναι η μητέρα που αγκαλιάζει τα παιδιά της και τα μαθαίνει να είναι ενωμένοι στη ζωή και να μην χωρίζουν τίποτα μεταξύ τους, τους μαθαίνει τι θα πει κοινωνία αγάπης και όχι τι θα πει ρατσισμός, γιατί στο

κάτω-κάτω όλοι ίδιοι είμαστε… όλοι είμαστε άνθρωποι!!!

-8-

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

αφιερωμένο στην Ανί

της Αλίνα Γκιμελρέιχ

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν είναι, ή όχι; Στην τελική, είναι!! Τώρα πια

το ξέρω σίγουρα. Έχω πολλούς, πάρα πολλούς γνωστούς, αλλά οι φίλοι μου

είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Στα δύσκολα, ήταν αυτοί δίπλα

μου, όχι απλώς επειδή έπρεπε, αλλά επειδή πραγματικά με ένιωθαν, με

συμπονούσανε. Τους ένιωθα πολύ καλά κοντά μου. Στη φάση που βρίσκομαι

τώρα, με απόλυτη σιγουριά μπορώ να πω ότι τους χρωστάω τη ζωή μου. Δεν

ξέρω αν εγώ είμαι καλή φίλη γι’ αυτούς, αν τους αξίζω. Τους έχω κάνει πολλά·

τους έχω ταλαιπωρήσει. Το τελευταίο εξάμηνο της ζωής μου είναι πολύ

δύσκολο. Σαν να μην ήμουνα εγώ. Έχω φερθεί πολύ άσκημα σε πολλούς που

βρίσκονταν δίπλα μου. Μερικοί είναι θυμωμένοι μαζί μου και τους χρωστάω

συγγνώμη. Μερικοί έχουν φύγει μακριά μου για πάντα και δεν θα μπορέσω

ποτέ να τους ζητήσω συγγνώμη. Αλλά αυτοί δεν ήταν φίλοι μου. Γιατί στην

πρώτη δύσκολη στιγμή δεν μου δώσανε το χέρι, και πνίγηκα. Το μόνο που

κάνανε ήταν να με κατηγορήσουν, και να με υποτιμούν. Ο κύκλος των “φίλων”

μου εξαφανίστηκε. ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΑ ΜΟΝΗ. Δεν μπορούσα να είμαι μόνη μου

και έτσι έφτιαξα το δικό μου κόσμο με τους δικούς μου “πραγματικούς”

“φανταστικούς” φίλους. Πίστευα ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τη

δική μου “πραγματικότητα”. Ζούσα μέσα σ’ αυτήν και δεν έβλεπα ότι έρχεται

η καταστροφή. Αλλά εμφανίστηκε η φίλη μου, ο “άγγελος” που μπορούσε και

ήθελε να με σώσει. Μου τα συγχώρεσε όλα, τα ψέματα, τις προσβολές. Δεν

έφυγε, δεν τα έβαλε ποτέ κάτω. Έβαλε το χέρι στη φωτιά ΓΙΑ ΜΕΝΑ. Τώρα

σκέφτομαι αν θα μπορούσα εγώ ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο για κάποιον.

Φοβόμουνα να προσπαθήσω να αντιμετωπίσω μόνη μου τη χειρότερη

“εχθρό”, που ήταν κάποτε η “κολλητή μου”. Μόνο οι δικές μου δυνάμεις δεν

θα φτάνανε. Όμως τώρα είμαι έτοιμη και προσπαθώ, γιατί δεν είμαι μόνη

μου. Είναι μαζί μου και με στηρίζει. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να της το

ανταποδώσω, αλλά θα προσπαθήσω. Δεν θα την παρατήσω ποτέ, όπως δεν με

παράτησε ποτέ αυτή. Δεν μπορώ να μην αναφέρω και άλλο ένα άτομο που με

βοήθησε στην πορεία μου (ξέρει αυτή) —και όσοι ακόμη αμφιβάλλουν για τη

δύναμη της φιλίας… το μόνο που έχω να τους πω είναι ότι

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

-9-

λλοογγοοττεεχχννίίαα

Αφιέρωμα: Ο κόσμος γύρω μας Σπίτια… Σχολεία… Πόλεις… Άνθρωποι…

Έλα λοιπόν… της Σαμπρίνας Θεοδοσιάδη

Έλα λοιπόν να κρίνουμε ανθρώπους χωρίς να τους ξέρουμε Χωρίς να ξέρουμε τι υπάρχει στην ψυχή τους Χωρίς να ξέρουμε τους λόγους για τους οποίους κάνουν συγκεκριμένες πράξεις Έλα να δούμε μόνο τι βρίσκεται στην επιφάνεια Επειδή δεν είμαστε ικανοί να δούμε την κατάσταση βαθύτερα Να μη μας νοιάζει για τα συναισθήματα των άλλων,

διότι, έλα μου ντε, όλοι είμαστε “ειδικοί” Στο σχολείο μας μαθαίνουν ότι όλοι είμαστε ειδικοί, έξυπνοι, ωραίοι Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα ∆εν είμαστε όλοι Απλά το νομίζουμε

-10-

Άτιμη Κοινωνία του Κονσταντίν Γκεοργκίεβ

Είμαι παιδί ακόμα, μη με ξυπνάτε στο σύστημα της κοινωνίας ποτέ μη με εντάξετε React!, street graffiti

Αυτά που βλέπω είναι πρωτόγνωρα, ανιαρά και όλα στημένα τελικά με τρόπο τέτοιο, εξαιρετικά τα μάτια του κοσμάκη να κλείνετε και πάνω στων γονιών μας τις πλάτες να τρώτε και να πίνετε

Η νεολαία πλέον δεν έχει μέλλον – επιπλέον τι άλλο να ζητήσει και τι να κάνει η πολιτική γαμώτο μας έχει ξεκάνει

Ξεσηκωθείτε όλοι, μην κάθεστε άπραγοι μικροί, μεγάλοι πλημμυρίστε τους δρόμους με συνθήματα και αιτήματα, αντικυβερνητικά μηνύματα Ξύπνα, βρε κοσμάκη γιατί δε βγαίνει το ψωμάκι

Μητέρα, πατέρα… μη με ρωτάτε δεν ξέρω τί θα κάνω, δεν ξέρω τί θα γίνω το μέλλον μου είναι θολό, αδιαπραγμάτευτο και η κοινωνία το κάνει εξωπραγματικό

Θέλω παιδί να μείνω ενήλικας ποτέ, μα ποτέ να μη γίνω θέλω να ονειρεύομαι για το αύριο, μητέρα, να μην αναρωτιέμαι παρά μόνο, πατέρα, σε κόσμους μαγικούς με φίλους πολλούς, πραγματικούς, να περιπλανιέμαι!!!

-11-

Οι άγγελοι κλαίνε της Ντανιέλλα Μιλκάνοβα

Οι δρόμοι κλαίνε, θρηνούνε αλάνια κάθε μέρα, άλλα πιο μεγάλα και άλλα πάντα πιο νέα από τα δώδεκα και βυθισμένα σε μια ζάλη, τρυπημένη η φλέβα και ατελείωτο ντουμάνι, σαν ομίχλη να μπαίνει, τον θάνατο να φέρνει και μέσα στους δρόμους τον πόνο να σπέρνει

Πάνω στο πεζοδρόμιο να κυλιούνται παιδιά, υπερβολική δόση και τα μάτια κλειστά Τα παιδιά γίνανε άγγελοι, πετάνε ψηλά, τώρα πια μετακομίσανε σε άλλη γειτονιά τώρα πια δε φωνάζουν, δεν τρέχουν, απλά μια σιωπή τώρα μόνο κυβερνά... Reinhardt Sobye,

An angel with the last child on earth Και το κλάμα της μάνας να σπάει τη σιωπή, με αγανάκτηση να φωνάζει " Γιατί? " Γιατί το αγγελούδι της να πάει στους ουρανούς, απάντησε θεέ μου σε παρακαλώ αν ακούς!

Οι άγγελοι κλαίνε μα δε φωνάζουν, άγγελοι φεύγουν για να πετάξουν Οι άγγελοι μάλλον δεν το γνωρίζουν πως με αυτό που θα κάνουν μπορεί και να πεθάνουν

Ήτανε μόνος, στερημένος από αγάπη, δεν ήξερε πώς να την δώσει, ούτε να την εισπράξει κάτι για να απαλλαχθεί, να παγώσει κάθε δάκρυ από τους ανύπαρκτους σπασμούς να νιώσει ένα χάδι Μαστούρωνε με π******ες, δουλειές και νταλαβέρια Μετά από καιρό οι φλέβες πέταγαν στα χέρια Πέταγε, έβλεπε όνειρα με μάτια πάντα κόκκινα, αγνός μέσα στη θλίψη του με σχέδια παμπόνηρα Άλλος τώρα έγινε, απόμακρος απ’ όλα, η πρέζα οδυνηρά είδα του έγινε κ*****α. Θύμα ενός ονείρου, περιπέτειας προσωρινής, αόρατος στα μάτια σου, με φως δε θα τον βρεις

Ουσίες σου βάζουν σίδερα, σου φεύγει η ελευθερία μετακινούνται δηλητήρια άνετα στη κοινωνία. Θεέ μου δώσε σημασία, εξόντωσε τον Σατανά φέρε πίσω όλα τα αγγέλια που πετάξαν μακριά!!!

-12-

Πόλεμος της Χριστίνας Καργκίνοβα

Ένα μικρό παιδί, στη γωνιά ενός δρόμου, πληγωμένο απ’ τα λάθη των μεγάλων, με μάτια κλαμένα, δύο μάγουλα κρύα και μια καρδιά που λαχταρά ζεστασιά. Το βλέμμα του χαμένο. Μα έχει μια απορία: Γιατί; Γιατί οι άνθρωποι να κρύβουν τόση κακία; Μα δεν ξέρει ποιος θα του λύσει αυτή την απορία. Ένας άγγελος, όμως, του κρατά συντροφιά, τον κοιτάζει γλυκά και του λέει τρυφερά:

- Ξάπλωσε κάτω από τα φτερά μου να σε ζεστάνω με την αγάπη που έχω μέσα στην καρδιά μου.

Μα ξάφνου μια σφαίρα διαπερνάει το μικρό κορμάκι του παιδιού και μπαίνει κατευθείαν στην καρδιά του. Τα βρώμικα από τη σκόνη και τις λάσπες ρούχα του, γεμίζουν αίμα. Σταγόνες στάζουν στο παγωμένο χιόνι. Τα δάκρυα κυλάνε απ’ τα μάτια του αγγέλου, που κλαίει πάνω από το άψυχο κορμάκι του παιδιού. Το παίρνει αγκαλιά, το φιλάει τρυφερά σκεπτόμενος. Πόσα άλλα παιδιά έχει να κλάψει ακόμα; Και όλα αυτά για έναν πόλεμο στον οποίο όλοι θα βγουν χαμένοι!

-13-

Πρόσφυγας Ας διαλέξουμε πρόσωπο

της Ειρήνης Αντωναράκου

-14-

Απόψεις και δράσεις της Έλσας Αναστασοπούλου

Στην πολυκατοικία που μένω, μένει και μια γυναίκα που εκδίδεται. Μια πόρνη. Ήταν κάτι που δεν το ήξερα και το έμαθα από τη διαχειρίστρια, η οποία με ενημέρωσε ότι γίνονται κινήσεις να απομακρυνθεί. Μια ιδέα για να γίνει αυτό, ήταν η συλλογή υπογραφών από τους ενοίκους, οι οποίοι επιθυμούσαν την απομάκρυνσή της.

Όταν έμαθα το γεγονός, στην αρχή σοκαρίστηκα για την ύπαρξη του “ροζ” διαμερίσματος και στη συνέχεια ένιωσα μια συγκεχυμένη ενόχληση για τον τρόπο που θα επιδίωκαν να λυθεί το θέμα.

Όταν ήρθε η θεωρία να συναντήσει την πράξη, συνειδητοποίησα ότι θα προτιμούσα να συγκατοικώ με ανθρώπους που θα έκαναν την ίδια περίπου ζωή που κάνω εγώ. Υπήρχε όμως κάτι που με ενοχλούσε έντονα στο κλίμα και τις διαθέσεις των άλλων απέναντί της.

Αναρωτήθηκα τότε για τα στερεότυπα και τις δόσεις ρατσισμού που ανακάλυπτα μέσα μου. Τα στερεότυπα που έχουμε όλοι μέσα μας (πλειονότητες και μειονότητες). Νομίζω, ή μάλλον πιστεύω ότι όλοι είμαστε ρατσιστές. Ο ρατσισμός για μένα αφορά το διαφορετικό και τα αισθήματα ανασφάλειας που μας δημιουργεί.

Το διαφορετικό μπορεί να έιναι άνθρωποι αμόρφωτοι, πολύ φτωχοί, ανάπηροι σωματικά ή νοητικά. Να είναι πολύ άσχημοι, φωτομοντέλα, γύφτοι, καταθλιπτικοί, τοξικομανείς (π΄ρωην και νυν), άνθρωποι με σχιζοφρένεια, ή άλλη ψυχική νόσο. Όλοι κουβαλάμε φοβίες και στερεότυπα. Πόσο εύκολα, για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε ένα αυτιστικό παιδί; Πόσο εύκολα μπορούμε να προσλάβουμε έναν υπάλληλο με βαμμένα ροζ μαλλιά και πολλά σκουλαρίκια; αλλά και πόσο εύκολα θα δεχόμασταν έναν υπέρβαρο στην παρέα μας;

Νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει με ειλικρίνεια ότι είναι απαλλαγμένος εξ’ ολοκλήρου από τέτοιες αντιλήψεις. Σίγουρα, ωστόσο, δέχομαι ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις και διαφορές σε τέτοιου είδους συναισθήματα που δημιουργούνται μέσα μας και ότι διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Ο λόγος, όμως, που αναφέρω τα παραπάνω είναι για να τονίσω ότι όποια και αν είναι η γνώμη μας (ή η ανασφάλειά μας) δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να επέμβουμε φανερά ή κρυφά στη ζωή του Άλλου.

Για να γίνω πιο σαφής, αυτό που με ενόχλησε τελικά στην παραπάνω ιστορία, είναι το “δικαίωμα” που πήραν οι ένοικοι να επέμβουν στη ζωή της συγκεκριμένης γυναίκας, επιδιώκοντας να τη διώξουν από το σπίτι της. Για μένα τέτοιου είδους “δικαιώματα” είναι επικίνδυνα. Θεωρώ ότι, ίσως, είναι αναπόφευκτο να κουβαλάμε στερεότυπα, αλλά χρειάζεται προσοχή στο πώς τα προβάλλουμε στις ζωές των άλλων.

Νομίζω ότι, στην προκειμένη περίπτωση, όποιος δεν αντέχει (καλώς ή κακώς) στη σκέψη να συγκατοικεί με μια πόρνη, πρέπει ο ίδιος να φύγει και όχι να διώξει αυτή.

Την παραπάνω ιστορία, με παραλλαγές, την αντιμετώπισα και πιο παλιά. Όταν γνώρισα μια γυναίκα νοητικά καθυστερημένη και χωρίς άλλα προβλήματα, να θέλει έντονα να κάνει οικογένεια. Η γυναίκα αυτή δεχόταν φοβερή ψυχολογική πίεση και εγκλεισμό στο σπίτι από συγγενείς οι οποίοι αποφάσισαν ότι έχουν το δικαίωμα να την κρίνουν ανίκανη να γεννήσει ένα παιδί. Και διευκρινίζω ξανά: θεωρητικά μπορούμε να έχουμε όσες αμφιβολίες θέλουμε για μια τέτοια επιλογή. Η επιλογή, όμως, ανήκει αλλού.

Οι παραπάνω ιστορίες μπορούν να εμφανιστούν με παραλλαγές στη ζωή όλων μας κάποια στιγμή. Είναι αναμενόμενο να έχουμε άποψη, δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη, θετική ή αρνητική για διάφορες κοινωνικές ομάδες, ή τύπους ανθρώπων. Είναι όμως ανήθικο να ασκήσουμε την όποια μορφή εξουσίας που ενδεχομένως έχουμε, ώστε να “τιμωρήσουμε” (γιατί για άμεση ή έμμεση τιμωρία πρόκειται) ανθρώπους που δεν ανήκουν στη δική μας “ομάδα”.

-15-

Ο σημερινός κόσμος – μια αποικία της Σαμπρίνας Θεοδοσιάδη

Είμαστε πάντα σε τρέξιμο. Ο χρόνος κυλάει κι εμείς κατ’ ανάγκην βαδίζουμε στον ίδιο ρυθμό με αυτόν επειδή, αν μείνουμε πίσω, μας προλαβαίνουν οι άλλοι. Γι’ αυτό το λόγο, βεβαίως υπάρχουν και άλλοι πιο βασικοί, ζούμε τόσο ναρκισσιστικά, ή μάλλον είναι η ανθρώπινη φύση, ο καθένας για τον εαυτό του. Ή χειρότερα, αυτό που γίνεται στην πραγματικότητα, ο καθένας για τα λεφτά. Ο κόσμος γύρω μας…

Εντάξει, ας απομακρυνθούμε λιγάκι από το δικό μας μικρόκοσμο και να δούμε τι γίνεται παραέξω. Αρχίζω με την πείνα που αντιμετωπίζει ο κόσμος και δε φταίει μόνο το κραχ, αυτή είναι ένα άλυτο πρόβλημα από… πάντα. Φτιάχνω το εξής σχήμα: ένα τριγωνάκι που στην κορυφή βρίσκονται οι κοινωνίες σε ανάγκη, οι φτωχές χώρες, προσθέτω και την Αφρική (δεκάδες διεθνείς οργανώσεις και ακόμα τα παιδιά εκεί πεθαίνουν) και στη βάση οι δυτικές και πλούσιες χώρες που ποτέ δεν ήταν ικανές να ασχοληθούν με το τι συμβαίνει γύρω τους, μόνο πλασματικά.

Και έρχεται τώρα, αλλάζοντας την εικόνα, η τεχνολογία που μας διευκολύνει τη ζωή, αλλά τόσο πολύ που ξεχνιόμαστε. Έχουμε ξεχάσει να περπατάμε μέχρι το περίπτερο. Τώρα έχουμε τέσσερις ρόδες, όχι πια δύο πόδια. Φτάσαμε στα λόγια του Τάκη Κουφόπουλου στο έργο του “Σώματα και Χρώματα”. Άραγε να είναι έτσι; Γεννιούνται πολλές ερωτήσεις εδώ. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν πια αποκτήσει μια εξουσία που μας διαχειρίζεται όπως γουστάρει, όμως γιατί είμαστε ακόμα τόσο τυφλοί και βρισκόμαστε σε αμηχανία; Και όλη αυτή την τεχνολογία μέχρι ποιο βαθμό είναι καλό να τη χρησιμοποιούμε; Οι απαντήσεις……

Είναι και τα περιβαλλοντικά ζητήματα όπου ο υπερκαταναλωτισμός κυριαρχεί και η καημένη φύση γίνεται δούλη του ανθρώπου. Μέχρι τη στιγμή που η κατάσταση θα γυρίσει ανάποδα. Και δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν έχει ήδη αρχίσει – η κλιματική αλλαγή είναι κάτι αναπόφευκτο, αλλά την ταχύτητα της διαδικασίας την ορίζουμε εμείς, οι καταλύτες-καταναλωτές. Και όμως, αυτή η τραγική εικόνα που βλέπουμε ισχύει, ο άνθρωπος λαίμαργος προδίδει την παντοτινή μητέρα του, που του έχει προσφέρει τα πάντα και τη σκοτώνει σαν τον τελευταίο κακούργο. Οι ανάγκες των ανθρώπων ταυτίζονται πια με τον υλισμό, διότι η μοναδική εξήγηση αυτών των γεγονότων δε μπορεί να είναι άλλη παρά η έλλειψη αξιών και η μη ποιοτική μόρφωση. Τα κοινωνικά φαινόμενα όπως η βία, η εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, η διαφθορά, οι αυτοκτονίες και πολλά άλλα προκύπτουν από αυτή την έλλειψη μιας βάσης, τα λεγόμενα “εφτά χρόνια από το σπίτι”, όπως λέμε στη Ρουμανία. Αυτός ο κόσμος γύρω μας είναι σαν ένα παιδί κακομαθημένο, που πάντα παίρνει και ποτέ δε δίνει πίσω. Αυτός ο κόσμος είμαστε εμείς.

Στη συνέχεια, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη, αλλά να δούμε λίγο παραπέρα από το εξωτερικό. Ας προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε τα επιφανειακά και να εξετάσουμε τα πραγματικά. Είμαστε τόσο απασχολημένοι με τον εαυτό μας που τις έννοιες των λέξεων “επικοινωνία”, “κοινωνία”, “φίλοι”, “οικογένεια” τις έχουμε αφήσει στην άκρη. “Εγώ, εγώ και μόνο εγώ”. Φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση, σε εγωισμό και ψεύτικη διπλωματία. Άραγε να είναι αυτές οι λύσεις για το καλύτερό μας μέλλον; Μπορούν οι αρνητικές πράξεις να οδηγήσουν σε κάτι θετικό; Εάν ποτέ αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, θα πρέπει να έχουμε μάτια για να δούμε και αυτιά για να ακούσουμε, να σκύψουμε το κεφάλι μας πάνω από το πρόβλημα…

-16-

Δύο κόσμοι του Γκολάμ Χασσανπούρ

Ο κόσμος που είναι γύρω μου, σε σχέση με τον κόσμο που ήταν γύρω μου στο Ιράν, ή στη χώρα μου είναι πολύ διαφορετικός. Εκεί τα σπίτια είναι μονοκατοικίες με μεγάλη αυλή και μέσα στην αυλή υπάρχει κήπος με όμορφα λουλούδια. Όμως εδώ τα περισσότερα σπίτια είναι πολυκατοικίες με μικρή αυλή.

Τα σχολεία που υπάρχουν στην πατρίδα μου είναι δημόσια και δεν υπάρχουν τα ιδιωτικά. Όμως εδώ υπάρχουν και τα δύο, δημόσια και ιδιωτικά. Στην πατρίδα μου τα αγόρια δεν πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο με τα κορίτσια, εξαιτίας της θρησκείας. Όμως εδώ τα αγόρια με τα κορίτσια πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο.

Στο Αφγανιστάν ένα παιδί πηγαίνοντας σχολείο δουλεύει, και ας είναι μικρός. Ευτυχώς εδώ πρέπει να γίνει 18 για να δουλέψει.

Στο Αφγανιστάν οι καπνιστές είναι πολύ λίγοι και είναι μόνο άνδρες. Οι γυναίκες δεν καπνίζουν ποτέ, ενώ εδώ τα παιδιά από μικρή ηλικία αρχίζουν το κάπνισμα.

Η σχέσεις που υπάρχουν στο Αφγανιστάν ανάμεσα στα δύο φύλα δεν είναι μόνο για sex. Είναι σοβαρές σχέσεις, που συνήθως καταλήγουν σε γάμους. Όμως εδώ και τα δύο φύλα από μικρές ηλικίες κάνουν σεξουαλικές σχέσεις, μόνο και μόνο για να περάσουν καλά.

Αλλαγές… του Νέιθαν Κοντομηνά

Στην καθημερινή μας ζωή δεν το σκεφτόμαστε, αλλά οι αλλαγές που περνάμε έχουν μεγάλα αποτελέσματα στη ζωή μας. Αλλάζουμε φίλους, σπίτια, περιοχές, και η πιο σημαντική αλλαγή είναι όταν αλλάζουμε χώρα. Αυτό μας αλλάζει εντελώς, χωρίς να το ξέρουμε. Πρέπει να βρούμε καινούργια παρέα, καινούργιο σπίτι, και σιγά – σιγά γινόμαστε διαφορετικοί άνθρωποι. Σε μια διαφορετική χώρα παίρνουμε καινούργιες εμπειρίες και μαθαίνουμε καινούργιο τρόπο ζωής —κάτι που μάς μορφώνει. Ειδικά τα παιδιά που είναι πρόσφυγες και μετανάστες. Οι περισσότεροι δυσκολεύονται να μπουν μέσα σε μια ξένη κοινωνία, και πολλές φορές δεν το καταφέρνουν. Περνάνε απίστευτες δυσκολίες όταν αλλάζουν χώρα.

Δεν μπορούν να ενσωματωθούν με τους γηγενείς και περνάνε φάσεις κοροϊδίας και ρατσισμού. Σε πολλές περιπτώσεις προσπαθούν να αλλάξουν αυτό που ήταν για να νιώθουν καλά μέσα στην καινούργια χώρα και ξεχνάνε αυτό που ήταν πριν. Η ζωή πριν να μεταναστεύσει ήταν σαν όνειρο, και τώρα ξαναρχίζει η ζωή —από την αρχή.

-17-

Ο κόσμος γύρω μου του Εμιλιάνο Ρότσι

Ο κόσμος γύρω μου είναι ο κόσμος που έχω φτιάξει εγώ ο ίδιος. Είναι ένας κόσμος ο οποίος είναι γεμάτος διασκέδαση και χαρά, αλλά όπως όλοι οι κόσμοι έχει και αυτός τα προβλήματά του. Ο καθένας έχει το δικό του κόσμο, αλλά δεν είναι μοναδικός και, κυρίως, δεν είναι μόνιμος. Με τα άτομα που διαλέγεις να έχεις γύρω σου, φτιάχνεις το δικό σου κόσμο, αλλά οι γύρω σου τον κόσμο αυτόν μπορεί να τον βλέπουν διαφορετικά. Είναι αυτό που λέμε ότι ο καθένας έχει τη δική του οπτική γωνία για καθετί που συμβαίνει γύρω του. Αυτό είναι καλό χαρακτηριστικό για τον άνθρωπο, γιατί μπορεί να είναι και το μοναδικό στοιχείο που μας ξεχωρίζει από τους άλλους και αυτό βοηθάει γιατί κάνει τους άλλους γύρω να θέλουν να σε εξερευνήσουν, να είσαι ευπρόσδεκτος σε όλες τις παρέες και να μπορέσεις να κρίνεις ποιοι άνθρωποι σου ταιριάζουν.

Γιατί κάθε μέρα κρινόμαστε και μαθαίνουμε να κρίνουμε.

Το σχολείο και ο κόσμος γύρω μας του Άμπνερ Ντα Σίλβα

Ο κόσμος γύρω μας είναι κάτι δύσκολο να μιλήσει κανείς.

Έχουν περάσει τόσες εποχές στον κόσμο που ζούμε, εποχές που υπήρχε πόλεμος, πόνος, εποχές που οι άνθρωποι δεν ξέρανε τι σημαίνει σεβασμός και αγάπη για τον διπλανό.

Δεν είμαστε και πολύ καλύτερα. Πολλοί δεν ξέρουν ακόμα τι σημαίνουν αυτά τα πράγματα. Η εποχή που ζούμε είναι η πιο δύσκολη, η εποχή της τεχνολογίας όπου όλα γίνονται τόσο γρήγορα. Οι νέοι λαμβάνουμε τόσες πληροφορίες, που μερικές φορές χανόμαστε.

Μερικά χρόνια πριν, τα παιδιά στην ηλικία μας, γύρω στα 17-20, δεν χρειαζόταν να πάρουν τόσες αποφάσεις. Και όμως, πολλοί ακόμα δεν το έχουν καταλάβει αυτό και συνεχίζουν να σκέφτονται και να μας φέρονται όπως παλιά. Ασφαλώς αυτό έχει σχέση με τα σχολεία που είναι ξεπερασμένα, και με τις Αρχές που δεν έχουν ξυπνήσει στον κόσμο που ζούμε.

Ακόμα στο σχολείο συνεχίζουμε να μαθαίνουμε πράγματα που μάθαιναν οι γονείς και οι παππούδες μας. Νομίζω πως είναι ώρα να αλλάξουμε αυτή την ιστορία, δεν πρέπει να έχουμε το σχολείο σαν ένα μέρος που πάμε να μάθουμε μόνο μαθηματικά, ιστορία, κλπ. Πρέπει να μαθαίνουμε πιο πολύ για τον σημερινό κόσμο. Εμείς μαθαίνουμε περισσότερα για το παρελθόν, παρά για αυτά που γίνονται γύρω μας.

Αν βγούμε στους δρόμους και ρωτήσουμε τα παιδιά τι συμβαίνει στον κόσμο σήμερα, γιατί έχουμε οικονομική κρίση, για τον πόλεμο στο Ισραήλ, πολλοί δε θα ξέρουν να απαντήσουν. Αν ρωτήσουμε για το παρελθόν, τον πόλεμο του Βιετνάμ, ή την εποχή του Χίτλερ θα απαντήσουν πιο εύκολα.

Πρέπει να σκεφτούμε ότι αυτές οι αλλαγές είναι στα χέρια μας, πρέπει επιτέλους να αφήσουμε ό,τι πέρασε στην ιστορία και να μπούμε στον σημερινό κόσμο, πρέπει να ζήσουμε την πραγματικότητα.

Μέχρι πότε θα ζούμε στο παρελθόν;;;…

-18-

Μπροστά στο Μεγάλο Κόσμο του Αντρέι Πιντοπρίγκορα

Αυτή η τελευταία χρονιά μου θυμίζει ενός καραβιού τα άσπρα πανιά με τελική στάση κάπου στην Κρήτη, ίσως στα Χανιά Μετά για πάντα κάπου αλλού το καράβι θα φύγει εσύ θα μείνεις μόνος , ή μαζί σου θα μείνουνε λίγοι και μικρός, μπροστά στο μεγάλο κόσμο σαν το μυρμήγκι Στο καράβι είχες μάθει πολλά, άσχημα και καλά αλλά σε λίγο θα μείνεις εκτός και σε περιμένει της καινούργιας ζωής το φως Εκεί θα είσαι μεγάλος πια, θα σε βλέπουνε αλλιώς εκεί ο καλύτερος βοηθός σου θα είναι ο ίδιος σου ο εαυτός εκεί ό,τι κι αν κάνεις, ό,τι κι αν γίνει εσύ πια θα έχεις την ευθύνη εκεί τα λάθη και τις ‘απουσίες’ κανένας δε σβήνει εσύ πια μόνο με πράξη και με κόπο κάτι κερδίζεις σε έναν ξένο τόπο Γι’ αυτό ετοιμάσου από τώρα γιατί η ζωή χαρίζει διάφορα δώρα.

-19-

Η Σοφίτα της Σάντρα Πιεγκάτ

Έξω βρέχει· τα παιδιά τρέχουν σ’ όλο το σπίτι αφήνοντας πατημασιές από βρώμικα παπούτσια. Τους φωνάζω να βγάλουν τα βρώμικα ρούχα.

Μαγειρεύω δείπνο για αύριο. Θα έχω πολλή δουλειά και λίγο χρόνο γι’ αυτό την επόμενη μέρα. Φωνάζω τα παιδιά για να φάμε το μεσημεριανό. Ησυχία. Ανεβαίνω πάνω. Τίποτα. Πουθενά δεν βλέπω τα παιδιά. Ακούω έναν θόρυβο που προέρχεται από πάνω. Πρόσεξα ότι η πόρτα για τη σοφίτα είναι ορθάνοιχτη. Ανεβαίνω και βλέπω τα παιδιά μου να κοιτάνε μέσα σ’ ένα κουτί. Πλησιάζω και βλέπω φωτογραφίες. Πολλές φωτογραφίες. Με ρωτάνε ποιοι είναι αυτοί. Τις βγάζουμε έξω. Τις κοιτάω μια – μια. Αμέσως γυρνάνε οι αναμνήσεις. Τα παιδικά μου χρόνια, ο πρώτος μου έρωτας, το σχολείο, το Πανεπιστήμιο, τα παιδιά όταν ήταν μικρά. Τις ξέχασα εντελώς. Εξηγώ στα παιδιά τη σημασία τους και νιώθω ωραία που τα θυμάμαι όλα αυτά. Κατεβαίνουμε κάτω για να φάμε.

Μετά, πήγαμε να πάρουμε μερικά άλμπουμ για τις φωτογραφίες. Τις ταξινομούμε προσεκτικά. Μετά βάζω τα άλμπουμ στη βιβλιοθήκη. Για να τα θυμάμαι τώρα πια.

Τρέιλερ της Σαμπρίνας Θεοδοσιάδη

Πρωί. Ένα ζεστό αεράκι που ερχόταν από μέτρα μακριά τού ανακάτεψε τα μαλλιά. Ήταν πάνω σε ένα βράχο κοιτώντας την οργισμένη θάλασσα. Ανατρίχιασε. Τρέιλερ με εικόνες —αναμνήσεις από κάτι που ήταν και τώρα δεν υπάρχει πια. Συνήλθε. Έφυγε τρέχοντας προς την πόλη να πιάσει αυτό το αεράκι, που του φαινόταν γεμάτο ζωή. Αυτοκίνητα, γραφεία, διαφημίσεις… Κενό. Το αεράκι δεν ήταν πια εκεί.

-20-

Πρόσωπα

του Πάβελ Ιμιόλεκ

Πρόσωπα από το παρελθόν περπατούν στο μυαλό μου Εκείνα τα πρόσωπα που δεν θέλω και δεν μπορώ να ξεχάσω Κάποια πράγματα ποτέ δεν θα μπορώ να αλλάξω Γιατί δεν είχα εντελώς ξεκαθαρίσει με όλους Κάποιες στιγμές έχουμε πολύ λίγο θάρρος για να πούμε κάτι άμεσα Διότι η φιλοδοξία ήταν πάνω από όλα να το κρατάμε για τον εαυτό μας Και σήμερα είναι πια αργά Δεν ξέρω να φωνάζω τόσο δυνατά για να μπορείτε να με ακούσετε εκεί που είστε Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να μου πάρει τις αναμνήσεις Αλλά έτσι και αλλιώς πονάει που δεν μπορείτε να είστε εδώ και τώρα Να προχωράτε μαζί μου στα περίπλοκα μονοπάτια της μοίρας Να με παρηγορείτε μετά από ήττες και να χαίρεστε μετά από νίκες…

Χίλια πρόσωπα θα φύγουν Χίλια πρόσωπα δεν θα γυρίσουν Χίλια πρόσωπα έχουν τον τρόπο τους Εσύ δεν πρέπει να λες τίποτα Απλά σκέψου το χθες και το σήμερα Γιατί αύριο μπορεί να μην έχεις τίποτα Ας ραγίζει η καρδιά σου αν δεν τους θυμάσαι Σφίξε το χέρι σου για τις λίγες στιγμές που είναι σαν ένα σπίτι, σαν μια σκέψη Εγώ ξέρω πώς ήταν Θυμάμαι στιγμές, όχι όνειρα Και αυτό είναι εμπειρία, όχι δάκρυα Να θυμάσαι, ο Θεός παίρνει τους ανθρώπους για να μας μάθει ότι ο θάνατος

πάει με την ζωή ζευγάρι Δεν χρειάζεται να βλέπω τα πρόσωπα στις φωτογραφίες για να θυμάμαι Δεν τα κοιτάζω, γιατί μέσα μου θα αφήσω την ζωντανή ανάμνηση Τους σκέφτομαι Σκέφτομαι ότι δεν πρόλαβα να τους αποχαιρετίσω

-21-

ΣΣώώμμαατταα κκααιι ΤΤάάφφοοιι της Γκαμπριέλα Τοντόροβα

Για μένα τα ανθρώπινα κορμιά είναι ακριβώς αυτό. Άψυχα. ∆εν υπάρχει τίποτα πλέον μέσα σ’ αυτά. Άμα υπήρχε κάποτε, δηλαδή. Και τώρα μπορεί να αναρωτηθείτε τι εννοώ; Εννοώ πως κάποτε νόμιζα ότι το ανθρώπινο σώμα ήτα το τρένο της ψυχής μας, των αισθημάτων μας… Αλλά δυστυχώς αυτό ήταν ψέμα. ∆υστυχώς, τα σώματά μας είναι άδεια —ούτε ψυχή, ούτε αισθήματα κουβαλάει μέσα του ένα σώμα… αν κάποτε κουβαλούσε κάτι τέτοιο. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή φροντίζουμε καθημερινώς να το αποδεικνύουμε. Και όλο μιλάνε άλλοι για έρωτες, για πόνο, για καλοσύνη, και τα λοιπά… Και ρωτάω τώρα εγώ! Με τι τα νιώθετε όλα αυτά; Με τα άδεια σώματά σας, ίσως;

Τι μπορούν να πουν της Τζέσικα Πάσκουα

Τα έπιπλα μοιάζουν να μην έχουν ζωή. Σκέτο κενοτάφιο. ∆εν κουνιούνται, δεν μιλάνε, δεν βγάζουν άχνα. Τίποτα, μα τίποτα. Κάποιοι δεν νοιάζονται γι’ αυτά. Αλλά τι μπορούν να πούνε, αφού δεν μιλάνε…

Στιγμές του Νέιθαν Κοντομηνά

Το παιδί γύρισε σπίτι, επιτέλους έφτασε σπίτι. Μπαίνοντας μέσα δεν είπε καμιά λέξη, η μάνα του παιδιού ούτε καν είπε γεια, δεν τον ρώτησε πώς ήταν η μέρα του. Το παιδί προχώρησε προς το δωμάτιό του σαν να ήταν κουρασμένος, αλλά το βλέμμα του ήταν άψυχο. Τη στιγμή που μπήκε μέσα στο δωμάτιο έπεσε πάνω στο κρεβάτι του και κοιμήθηκε αμέσως.

Την επόμενη μέρα ξύπνησε με την ίδια διάθεση, δεν μίλησε και ήταν σαν να μην αναπνέει. Έφυγε από το σπίτι και πήγε σχολείο, τη στιγμή που μπήκε μέσα στο σχολείο όλοι φώναζαν, έπαιζαν και μιλούσαν μαζί, όμως το παιδί ακόμα δεν είχε πει τίποτα και κανένας δεν ήξερε τι είχε πάθει. Δεν είχε φίλους, δεν είχε σχέση με κανένα, ήταν μόνος του και ήταν σαν να ήταν άψυχος, ένα κενοτάφιο.

-22-

ΣΣΥΥΝΝΑΑΝΝΤΤΗΗΣΣΕΕΙΙΣΣ…… της Αλίνα Γκιμελρέιχ

Την όψη σου την έχω μάθει καλά

Σε είδα, σε ένιωσα… ήσουν πάντα μπροστά Με δίχτυα σφιχτά με κράταγες αγκαλιά

Μα δεν θα ζητήσω ξανά συντροφιά Την έχω πληρώσει πολύ ακριβά

Θα φύγω εγώ, κι ας πονώ δυνατά Με μάτια ανοιχτά θα κάνω βήμα μπροστά

Και δεν θα σταθούμε μαζί στο γκρεμό Για να με σπρώξεις και να χαθώ. Σε στάχτη κατέστρεψες τη ζωή

Θα φύγω και η θέση θα μείνει κενή Θα έρθουν οι άλλοι και θα σου δοθούν Θα φύγουν μαζί σου και θα σ’ αγαπούν.

Εγώ όμως εδώ θέλω να ζήσω Γι’ αυτό δυνατά θα σε πολεμήσω

Σπασμένα δικά μου φτερά θα γιατρέψω Και μην προκαλείς, εγώ θα αντέξω Δεν θα αγγίζεις τη δική μου ψυχή

Θα μείνει για μένα στη δική μου ζωή Μπορεί να βρεθώ ξανά στο γκρεμό

Αλλά δεν θα με σπρώξεις γιατί θα πετώ Και από φίλο μου θα σε χαιρετώ. Δεν υπάρχουν παιχνίδια χωρίς κανόνες

Μπορεί εκεί στον ουρανό να ακούσεις κραυγή Ο κόσμος είναι ένας παιχνίδι που παίζουμε χωρίς να το θέλουμε και θα είμαι εγώ

θα σου φωνάξω από ψηλά Πως οι δυο ας δεν θα βρεθούμε Η ζωή μου είναι ένα παιχνίδι που εγώ είμαι ο ήρωας και η νίκη είναι πολύ σημαντική μ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!!! Αλίνα

-23-

Καινούριος δρόμος του Άμπνερ Ντα Σίλβα

Ψάχνω με σπασμένη καρδιά έναν καινούριο δρόμο που να έχει νόημα σε αυτόν τον τρελό κόσμο, προσέχω να μη με χαλάνε οι χαμένοι, να μην μου παίρνουν την πίστη για να μπορώ να κοιτάζω με καθαρό πρόσωπο αυτόν το κόσμο.

Δεν θα αφήσω για μετά, θα δώσω αξία στη ζωή, θα ανακτήσω τις δυνάμεις μου για να νιώθω καλά.

Θα προσέχω αυτούς που τρέχουν δίπλα μου, γιατί αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα, αλλά ξέρω ότι όλη η πίστη μου δεν είναι αρκετή.

Παρά τα προβλήματα μου, θα κάνω στόχο μου να τα ξεπεράσω και το να βρεθώ από πάνω έρχεται στην συνέχεια. Από την ζωή μας παίρνουμε μόνο αυτά που ζούμε κι αυτά που κάνουμε, το να ξέρεις πολλά δεν είναι αρκετό.

Το πιο σημαντικό είναι να νιώθεις καλά και να κάνεις το καλό, είναι δύσκολο να ζούμε σε ένα χαμένο παράδεισο, αλλά δεν θα είμαι πια ένας νικημένος και χωρίς μυαλό.

-24-

Το ψέμα του Βαλεντίνου

του Νέιθαν Κοντομηνά Τι ακριβώς είναι η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου; Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι για να δείχνουμε την κρυμμένη μας αγάπη, που φοβηθήκαμε να δείξουμε πριν… για να εξωτερικεύσουμε τα αισθήματά μας. Όμως, διαφωνώ με αυτή την ιδέα της γιορτής. Αντί να το κάνουμε μια μέρα το χρόνο, πιστεύω ότι πρέπει να δείχνουμε την αγάπη μας σε καθημερινή βάση. Αυτή η ψεύτικη γιορτή είναι ο λόγος για μερικούς να ερωτευτούν και για άλλους να απογοητευτούν. Εσύ τι πιστεύεις; Πιστεύεις ότι είναι σωστό να γιορτάζουμε μόνο μια μέρα το χρόνο και τον υπόλοιπο καιρό να ξεχνάμε τι αισθανόμαστε; Εάν αυτό που νιώθουμε είναι λόγος γιορτής, δεν θα έπρεπε να το εκφράζουμε κάθε μέρα; Να δείχνουμε πόσο αγαπάμε και να παίρνουμε θάρρος από μόνοι μας, αντί να εξαρτιόμαστε από μια ψεύτικη γιορτή; α σας αφήσω να αποφασίσετε μόνοι σας… Θ

-25-

Ο Άγγελος της Γκβάντσα Σισάουρι

Νομίζω ποτέ δεν θα μπορέσω να σε έχω πια, κι ας είσαι άγγελος, στη ζωή μου το πιο άγιο Θα σ’ αγαπάω για πάντα σού ορκίστηκα έτσι θα είναι αγάπη μου θέλω να πιστεύεις σε μένα… * * * Δεν περνάει ούτε λεπτό που να μην σε σκέφτομαι… Δεν πηγαίνω πουθενά για να μην σε θυμάμαι… Κοιτάω τον ουρανό σκέφτομαι τι είμαι για σένα… Θέλω να φωνάξω μια φορά και δυνατά:

Μου λείπεις ότι σ’ αγαπάω και δεν μπορώ χωρίς εσένα… της Χριστίνας Καργκίνοβα

Είδα στα μάτια σου τη θάλασσαΑστέρια στα μαλλιά σου

Απ’ τα χείλη σου έπαιρνα πνοήΞεδίψαγα απ’ τα φιλιά σουΣτα χέρια σου έζησα τη ζωή

Αγάπησα στα όνειρά σουΈπινα τη ζωή γουλιά γουλιά

Αχόρταγα μακριά σουΉθελα μόνο εσένα

να έχω στο πλευρό μουΤην αγκαλιά σου να ζητώ τα βράδια στο όνειρό μουΜα η ζωή μας γέλασε

Μας πλάνεψε σαν μαγεύτραΣε πήρε από δίπλα μου

Σε πήρε μακριά μουΜια γλυκιά ανάμνηση

Έμεινα να ζωΜα κάποτε θα είμαστε μαζί

Σχέδια του Edward Burne-Jones (1833-1898) Στον ουρανό…

-26-

ΈΈννααςς ΈΈρρωωττααςς γγεεννννιιέέττααιι Είμαι η Ειρήνη και θέλω ν' αφιερώσω αυτήν την αληθινή ιστορία στον Ντιρεντζάν, που δεν με πήρε είδηση ότι τον έβλεπα όταν έγινε το επεισόδιο στην Πανεπιστημίου. Κατάλαβες, Ντιρέν;

Έχωνε τα δόντια του στο τρυφερό κρέας του κοτόπουλου που ήταν πασαλειμμένο με μουσταρδούλα. Η ντομάτα με το μαρούλι πλημμύριζαν με γεύση την γλώσσα του. Στο τέλος ερχόταν η γεύση της ζεστής βουτυρωμένης πιτούλας. Περπατούσε αμέριμνος στην Πανεπιστημίου νιώθοντας απίστευτη ηδονή για το σουβλάκι κοτόπουλο με πίτα που κρατούσε στο χέρι. Στην τσέπη είχε μια κόκα-κόλα, η κόκα-κόλα είναι γι' αυτόν σαν τα κλειδιά - πάντα κουβαλάει μία. Ήταν ζεστό βραδάκι, πήγαινε προς την στάση του λεωφορείου τρώγοντας την δεύτερη μπουκιά απ' το σουβλάκι. Είχε πολλά στο μυαλό του, πολλά, μάλλον πονούσε η καρδιά του κιόλας, αλλά τα μάτια του έδειχναν απίστευτη ευχαρίστηση για αυτή την στιγμή της ανεμελιάς: φαΐ, ελευθερία και....έρωτας... Έρωτας;;;;;;;; Ναι, ναι. Καθώς περίμενε στην στάση δεν πρόσεξε ότι ένα κοκκινοκίτρινο ζουμί έτρεχε από το χαρτί του σουβλακίου και όπως ήταν στριμωγμένος στην ουρά του λεωφορείου, πασάλειβε και το πράσινο παλτό μιας θεσπέσιας ύπαρξης. Ήταν λίγο πιο ψηλή από αυτόν με μακριά ξανθά μαλλιά -που είχαν λερωθεί απ' την σάλτσα- και μαύρα μάτια. Η κοπέλα ένιωσε κάτι στην πλάτη, μια πίεση, κάτι σε μουσταρδοκρέμμυδο της μύρισε, γύρισε απότομα και πέφτει ολάκερη πια στο σουβλάκι του ανύποπτου νεαρού, που ονειροπολούσε. -Μα τι κάνεις... του φώναξε, πας καλά ρε; Είσαι γκαομπίο, ρε; Μάζεψε τις σάλτσες σου και πήγαινε αλλού. Και....καθώς τα έλεγε αυτά τον κοίταζε στα μάτια και τότε..... ΗΡΘΕ Ο ΕΡΩΤΑΣ. - Συγνώμη, κοπελιά, είπε εκείνος, δεν το ήθελα .. η πίεση βλέπεις....τι να κάνω για να διορθώσω... - Να μου πληρώσεις το καθαριστήριο και να πάμε για καφέ.... είπε εκείνη μαγνητισμένη από το πανέμορφο στόμα του γεμάτο μουσταρδούλα. Κατευθυνθήκανε και οι δυο τους απέναντι στον πεζόδρομο της Κοραή. Την άγγιξε εκείνος λίγο, αυτή έκανε πως θίχτηκε ξανά... Ένας έρωτας γεννιέται............. - Αααχχχχχχχχ!!!!!!!!!!!!!!

-27-

Η Νύχτα που Σταμάτησε η Ζωή μου του Νικόλα Σκληρού

Όπως κάθ ε καλοκαίρι πήγαινα σε νησιά της Ελλάδας. Αυτό το καλοκαίρι είχα πάει σε ένα νησί που βρισκότανε στο Αιγαίο. Αυτό το νησί δεν είχε όνομα, αλλά η φύση του ήταν τόσο φανταστική που δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Η γη του ήταν τόσο πράσινη και η θάλασσα ήταν γαλάζια. Οι άνθρωποι στο νησί ήταν καλοί και φιλόξενοι. Είχα επισκεφτεί σχεδόν όλα τα νησιά, και τέτοιες γυναίκες σαν αυτού του νησιού δεν είχα ξαναβρεί —ήταν τόσο ωραίες που σε τραβούσαν αμέσως.

Όλες αυτές τις μέρες στο νησί περνούσα ωραία, δηλαδή όλη μέρα παραλία, για καφέ, βόλτες και ειδικά το πιο σημαντικό για μένα όταν πάω σε νησί, η διασκέδαση, τα μπαράκια και τα κλαμπ —και το πιο σημαντικό από τα καλά της διασκέδασης είναι η κοπέλα…

Σχεδόν κάθε βράδυ και μία καινούργια, αν φανταστείτε ότι έκατσα δέκα μέρες καλά είναι, γιατί η μία ήταν πιο ωραία από την άλλη όσο πέρναγαν οι μέρες. Σε αυτές τις δέκα ημέρες μού είχε κάτσει μία στο μάτι, και κάθε βραδιά ήμασταν πάντα στο ίδιο μέρος και μιλάγαμε. Μόνο μέχρι κάποια ώρα όμως, μετά έπρεπε να γυρίσει πίσω, και εγώ μετά έψαχνα για άλλες.

Μετά από πολλές μέρες συζήτηση με αυτή την κοπέλα τα συναισθήματά μου είχαν αλλάξει εντελώς, από εκεί που τη σκεφτόμουνα για κάτι πονηρό —της ξεπέτας κι αυτή;— τελικά άρχισα να νιώθω κάτι πολύ διαφορετικό μέσα μου, σαν να ένιωθα κάτι που με —τρυπάει; πονάει;— στην καρδιά. Περνούσαν οι μέρες και αυτή η αίσθηση ήταν πιο μεγάλη και έντονη. Και να που τώρα ήρθε η τελευταία μέρα και πήγα σ’ αυτό το μπαρ, και εκεί το χειρότερο ήρθε!

Καθόμουνα ώρες, σχεδόν όλο το βράδυ, και δεν εμφανίστηκε καθόλου. Από τη μεγάλη μου στενοχώρια πήγα να αγοράσω ένα μπουκάλι ουίσκυ και πήγα στην παραλία… Και εγώ που ήθελα να της εκφράσω τα συναισθήματά μου και να ρωτήσω πώς τη λένε, γιατί ούτε αυτό της ζήτησα…

Πήγα σε μια παραλία που δεν πάει κανείς και που είναι τόσο ωραία και μαγευτική. Ξαφνικά, βλέπω μια γυναίκα να βγάζει τα ρούχα της και να πηγαίνει στη θάλασσα.

Από την περιέργειά μου και όχι για πονηρό σκοπό πλησίασα και κρύφτηκα πίσω από ένα βράχο για να δω τι γίνεται και ποια είναι αυτή η γυναίκα. Εκεί καλά – καλά που κοιτούσα βλέπω πως είναι η κοπέλα από το μπαράκι που μου άρεσε πολύ.

Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό δεν ήξερα τι άλλο να πω, πώς να την περιγράψω αν πρέπει να της μιλήσω είτε όχι, δεν ήθελα να με πάρει με κακό μάτι αν με έβλεπε και μετά από λίγο ξαναγύρισα στα συγκαλά μου και άρχιζα να την περιγράφω στο μυαλό μου.

-28-

[ότι το σώμα της έλαμπε με το φεγγάρι που αντανακλούσε στο νερό, τα μαλλιά της που είχαν χρώματα ξανθά και μελαχρινά, στα μάτια της έβλεπες τη θάλασσα, ήταν περίπου ψηλή λίγο πιο κοντή από μένα]

Εκείνη τη στιγμή που εγώ πίστευα ότι γύρισα στα συγκαλά μου, κατάλαβα ότι πάλι χάθηκα στην περιγραφή που έκανα, ή μάλλον εκείνη τη νύχτα κατάλαβα ότι ήταν η μοναδική φορά που σταμάτησε η ζωή μου και ό,τι υπήρχε γύρω μου…

Έπρεπε να φύγω γιατί δεν έπρεπε να την πάρω μάτι, για να μη με δει και πιστεύει διάφορα για μένα.

Και εκεί που φεύγω στεναχωρημένος την ξανακοιτάω για άλλη μία φορά και την βλέπω να πνίγεται στα βαθιά και να φωνάζει βοήθεια, μόνο εγώ ήμουν ο τυχερός στην παραλία για να πάω να την σώσω. Φεύγω τρέχοντας σα να έπαιζα στο Bay Watch και μέσα στο νερό γινόμουνα Phelps και καλύτερος.

Την παίρνω και την βγάζω έξω στην παραλία. Πήρα την ευκαιρία και της έδωσα το φιλί της ζωής. Μετά από πολλές προσπάθειες τα κατάφερα και την έσωσα. Μου είπε ευχαριστώ και με κοίταξε στα μάτια την κοίταξα κι εγώ. Είχε τόσο ωραία μάτια που νόμιζα ότι ήταν φακοί που έλαμπαν.

Εκεί στα καλά καθούμενα με φιλάει, το φιλί της ήταν τόσο αληθινό που εκεί την αγάπησα.

Octavio Ocampo, Family of birds

-29-

Η αγάπη της Ντιάνα Βασίλεβα

Η αγάπη μας κάνει καλούς μερικές φορές και λίγο τρελούς Μας παίρνει τα μυαλά μας βάζει ροζ γυαλιά Κλέβει τις καρδιές, ξυπνάει ζήλειες στην ψυχή μας μπαίνει στα όνειρά μας μένει χωρίς να ρωτάει και τα πάντα οδηγάει Όμως μπορεί κάποια στιγμή να ανοίγει πληγή

Το μυστήριο της αγάπης να μας καταστρέφει τη ζωή της Σαντήπ Κορ

Για να μη γίνει αυτό Σ’ ακούω να αναπνέεις τόσο μακριά από μένα πρέπει να ξέρουμε τι θέλουμε Νιώθω το άγγιγμά σου τόσο κοντινό και αληθινό και να δείχνουμε στον άλλον Και το ξέρω

Η εκκλησία μου δεν είναι από ασήμι και χρυσό αυτό που αισθανόμαστε χωρίς να ντρεπόμαστε Η λάμψη της βρίσκεται πέρα από τις αποφάσεις των ψυχών Οι εντολές μιλούν για παρηγοριά και ζεστασιά

Μπορούν να αλλάξουν όλα Ξέρεις ότι το ιερό μας όνειρο δεν θα αποτύχει μόνο με μια λεξούλα

Καταφύγιο θερμό και τόσο εύθραυστο Αυτό που καθένας ζητάει

Το μυστήριο της αγάπης Το μυστήριο της ζεστασιάς είναι αληθινό

είναι να ξέρει πως κάποιος τον αγαπάει και το βράδι, κάτω από το φεγγάρι

Το μυστήριο είσαι εσύ πάλι να σμίξει το ζευγάρι.

Σ’ ακούω να θρηνείς τόσο μακριά από μένα Γεύομαι τα δάκρυα σου σαν να ‘σαι δίπλα μου

Και ξέρω ότι οι αδύναμες προσευχές μου δεν φτάνουν για να σε θεραπεύσουν

Από τις αρχαίες πληγές τόσο βαθιά και τόσο αγαπημένα Η αποκάλυψη μιλά για μίσος και φόβο

Ξέρεις ότι το ιερό μας όνειρο δεν θα αποτύχει

Καταφύγιο θερμό και τόσο εύθραυστο

Το μυστήριο της αγάπης Το μυστήριο της ζεστασιάς είναι αληθινό

Το μυστήριο είσαι εσύ

-30-

-31-

Η Μορφή Σου της Ίριδας Ζαχαριάδη

Τα μαλλιά σου είναι χάζι και έξω ρίχνει χαλάζι Τα μάτια είναι φωτιά σαν μια μπλε αμυγδαλιά Η πνοή σου μυρίζει πολύ όπως ένα άψυχο πουλί Και το σώμα σου το γυαλιστερό ζεσταίνει τον καναπέ τον σκληρό Οι τάφοι δίπλα σου είναι κενοί και ο κόσμος γύρω μιλάει πολύ Ξέρω πως υπέφερες πολύ αλλά τώρα ζεις μια μέρα γιορτινή.

LLooookkiinngg tthhrroouugghh yyoouurr eeyyeess by Sophia Panagiotopoulou

I see the heavens each time that you smile

I hear your heartbeat just go on for miles

And suddenly I know my life is worth while

That’s what I see through your eyes

I see a night I wish could last forever

I see a world we’re meant to see together

And it’s so much more than I remember

More that I have known…

Here in the night I see the sun

Here in the dark our two hearts are one

It’s out of our hands

We can’t stop what we have begun

And love just took me by surprise

Looking through your eyes.

One world by Lysistrati Ainatzi

We live in a world in which it’s possible

for the lights to go out when we pass by

Look high you, my high

streets and their sound gazes and their meaning

I’m singing your song and you, in return, are showing me the secrets

of the dances in the dark

-32-

Happy Ending της Τζοάννας Μήτσου

Γύρω της υπήρχαν τα χρυσαφικά της αξεσουάρ, τα μεγάλα παράθυρα που έβλεπαν στην πισίνα, σκεπασμένη όπως πάντα με τριαντάφυλλα ψιλοκομμένα.

Αναρωτιέμαι πώς την αγάπησε εκείνος τόσο, που στα μάτια του είδε την ομορφιά της κοπέλας. Εκείνος χρειαζόταν τα πάντα. Εκείνη δεν είχε τίποτα να της λείπει. Αυτό την έκανε δυστυχισμένη, ότι δεν είχε ανάγκη τίποτα.

Ο ∆ρόμος των Αγγέλων

της Κατερίνας Ουκραΐντσεβα

Την είδε μόνο μια φορά, αλλά δεν θα ξεχάσει ποτέ τη μορφή της. ∆εν περπατούσε, αλλά πετούσε. Του χαμογέλασε και ήταν το πιο τρυφ�