--

Πριν από κάποια χρόνια, κάπως ξαφνικά, χρειάστηκε να μείνω για μία ημέρα σε ένα ξενοδοχείο εκτός Αθηνών και έκλεισα το πρώτο δωμάτιο που βρήκα χωρίς να το δω. Ηταν ένα μικρό δωμάτιο, εσωτερικό και χωρίς μπαλκόνι, με ένα μόνο παράθυρο που έβλεπε στον ακάλυπτο, σε ένα στενό κενό ανάμεσα σε κακοβαμμέ-νους τοίχους. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και διάβασα εφημερίδα, αφού άνοιξα πρώτα το παράθυρο να μπει λίγος αέρας. Από τον ακάλυπτο άκουσα φωνές, ομιλίες καθημερινές από τα γύρω διαμερίσματα, ένα σφύριγμα συνθηματικό να επανα-λαμβάνεται και μύρισα το μεσημεριανό φαγητό. Εξαρτάται τι αρέσει στον καθένα, σκέφτηκα, τι προτιμάει να βλέπει, την πόλη από ψηλά ή από μέσα; Η Γερτρούδη Στάιν έλεγε ότι προτιμάει να κάθεται με γυρισμένη την πλάτη σε μια ωραία θέα. Είναι και αυτό μια άποψη, μια άρνηση, μια πολυτέλεια φυγής. Οπως θα δείτε στις επόμενες σελίδες, στο σημερινό τεύχος επιλέξαμε να σας δείξουμε την πόλη από ψηλά, από πάνω, από τις ταράτσες της. Σας προτείνουμε μια βόλτα σε αυτές (και άλλες), ως μια διέξοδο από το ασφυκτικό ισόγειο της Αθήνας, μια εναλλακτική πρόταση για την πόλη το καλοκαίρι. Από τις ταράτσες αυτές θα δείτε την Ακρό-πολη και το Λυκαβηττό, το λόφο του Φιλοπάππου, τη θάλασσα, τη Σαλαμίνα ίσως στο βάθος, τα βουνά που περικλείουν την Αθήνα και, κυρίως, τους ανθρώπους κάτω στο δρόμο να φαίνονται πολλοί, μικροί και αργοί. Στις ταράτσες αυτές μπο-ρείτε να πιείτε ποτό, να κάνετε ίσως μια βουτιά, να φάτε ή απλώς να χαζέψετε τη θέα. Οσοι πάλι προτιμάτε την πόλη από μέσα και όχι από πάνω να προσέχετε την πραγματικότητα αυτές τις ημέρες, γιατί ο Ιούλιος στην Αθήνα είναι ο πιο ύπουλος μήνας του χρόνου. Με τις διακοπές συνήθως να ακολουθούν και τη ζέστη να μην υποφέρεται, ο οργανισμός μας γίνεται ευάλωτος, αδρανής, εύκολα ικανοποιούμενος, χωρίς απαιτήσεις. Μπορεί έτσι να βρει ωραία τη μυρωδιά από το μεσημεριανό φαγητό που έρχεται από τον ακάλυπτο και να μην καταλάβει την αξία του να ζεις χωρίς αποστάσεις. Κατά τα άλλα, όπως επίσης θα διαβάσετε στις επόμενες σελίδες, αυτή την εβδομάδα μάθαμε ότι το Facebook, αν ήταν χώρα, θα ήταν η τρίτη μεγαλύτερη στον κόσμο σε πληθυσμό. Θα ήταν μια χώρα όπου όλοι θα ήταν μεταξύ τους φίλοι και θα ένιωθαν άνετα να μοιράζονται τις στιγμές

τους. Μια τεράστια μπουρζουαζία· με τρομάζει και μόνο που

το σκέφτομαι.

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης Διεύθυν-ση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς Στην οργά-νωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λέ-να Βλασταρά, Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νικήτας Καραγιάννης, Μαρίνα Κατσάνου, Η-λίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Αλέξανδρος Παπαδάκης, Μαργαρίτα Πουρνά-ρα, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργι-αδάκη, Βούλα Σουρίλα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξανδρος Χα-ντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου, Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

“ ”

Σε έναν κόσμο γεμάτο νέους ορίζο-ντες και σημαντικές διακρίσεις μάς ταξιδεύει τα τελευταία 5 χρόνια το σκάφος COSMOTE ΕΡΥΤΟΣ2, με την υποστήριξη της COSMOTE.

Γιορτάζοντας τα 5 χρόνια συνερ-γασίας της με το COSMOTE ΕΡΥ-

ΤΟΣ2, η COSMOTE φέτος προ-σφέρει στο Ιδρυμα για το παιδί

«Η Παμμακάριστος» 30 ευρώ για κάθε μίλι που θα «τρέξει»

το COSMOTE ΕΡΥΤΟΣ2 κατά την αγωνιστική πε-

ρίοδο 2011 (Μάρτιος-Νοέμβριος /Δεκέμβριος 2011). Στο πλαίσιο αυτό, στις 14

Ιουλίου πραγματοποιήθηκε στη μαρίνα Φλοίσβου «Ημέρα Ιστιοπλοΐας», όπου τα παιδιά του ιδρύματος είχαν τη μο-

ναδική ευκαιρία να μάθουν τα μυστικά της ιστιοπλοΐας, απολαμβάνοντας μια βόλτα με το σκάφος υπό την κα-

θοδήγηση του πληρώματος.Επίσης, την ευκαιρία να μυηθούν στον κόσμο

της ιστιοπλοΐας θα έχουν φέτος οι διψασμένοι για δράση νεαροί επισκέπτες της μαρίνας Φλοί-

σβου, όπου κάποια από τα Σαββατοκύριακα του Ιουλίου και του Αυγούστου θα έχουν

τη δυνατότητα να γνωρίσουν το πλήρωμα από κοντά και να μάθουν τα μυστικά της

δημιουργίας και της χρησιμότητας των ναυτικών κόμπων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το COSMOTE ΕΡΥΤΟΣ2 ξεκίνησε τη

δράση του το 1995. Με ιδιοκτή-τη τον Σταύρο Τσάβαλο, κυβερ-

νήτη τον Κώστα Μάνθο και με μια από τις κορυφαίες ομά-

δες ιστιοπλόων, καταγράφει διαρκώς στο ενεργητικό

του μεγάλες επιδόσεις, ενώ συμμετέχει στους

περισσότερους παρά-κτιους (inshore) και

ανοικτής θαλάσσης αγώνες (regatta)

σε Αιγαίο και Σαρωνικό.

4

Με αφορμή κάποιες φήμες που κυκλοφορούν γύρω από το όνομα που θα εμφανιστεί στην τελετή έναρ-ξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου σε ένα χρόνο, ο δημοσιογράφος της βρετανικής εφημερίδας Telegraph Νιλ ΜακΚόρμικ γράφει ότι θα ήταν πολύ

ωραία αν γινόταν ένα reunion των Beatles, αλλά αυτό προϋποθέτει την ανάσταση του Τζον Λένον και του

Τζορτζ Χάρισον. Αν έπρεπε να διαλέξει αυτός το ιδα-νικό σόου για την τελετή έναρξης δεν θα έδινε τόσο σημασία στο παρελθόν όσο στο παρόν, «για να απο-δειχτεί πόσο ζωντανή παραμένει η βρετανική ποπ».

Οπως αναφέρει, ο πλέον εμπορικός καλλιτέχνης στον κόσμο αυτή τη στιγμή είναι Βρετανός. Για την ακρί-βεια Βρετανή. Και θα έπρεπε να «ενοχληθεί» και να

της ζητηθεί να σηκώσει το στάδιο στο πόδι. Αναφέρε-ται βέβαια στην Adele. Δεν λέω, καλή η ιδέα του και το σκεπτικό του, καλή και η Adele, αλλά αν έχεις να διαλέξεις από όλους τους μουσικούς του κόσμου δεν είναι λίγο κάπως να διαλέξεις την Adele; Τι θα πει ο

Μικ Τζάγκερ;

REALITY BITES

www.realitybites2011.wordpress.com

Το περιοδικό Scenario φαντάζομαι δεν το ξέρε-τε. Λογικό. Ούτε εγώ το ήξερα μέχρι που έπε-σε στα χέρια μου προ ημερών και είδα ότι πρό-κειται για μια εξαιρετική δουλειά από τη Δα-νία (στα αγγλικά), ένα πολυβραβευμένο έντυπο που έχει ως μότο του “trends, ideas, visions and possible future”. Επειδή αυτό μπορεί να σημαί-νει οτιδήποτε, εξηγώ ότι πρόκειται για ένα πιο ελιτίστικο Monocle με την ίδια κοινωνική μα-τιά σε όλο τον κόσμο, με έμφαση στην ανάμει-ξη της τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή, αλλά και σε θέματα τύπου “Closer to god in the city of angels”, όπου εξετάζεται η σχέση των κατοί-

κων του Λος Αντζελες με το Θεό σε μία από τις πιο πολυθεϊστικές πόλεις του κό-σμου. Διάβασα επίσης ένα παρήγορο άρθρο με τίτλο “Paper is not dead”, όπου μετά από καιρό βρέθηκε κάποιος να υποστηρίξει ότι το έντυπο δεν έχει πεθά-νει χωρίς να το καταλάβει και ότι οι άνθρωποι θα συνεχίσουν για πολλά χρόνια ακόμα να αγοράζουν εφημερίδες και περιοδικά. Φυσικά, παρά την τεράστια ποι-ότητά του, το Scenario θα αποτελούσε μάλλον πολυτέλεια στην Ελλάδα, καθώς η τιμή του φτάνει στα 20,50 ευρώ το τεύχος.

Νομίζω θα συμφωνείτε ότι στο μυαλό μας η Εμιλι Μόρτιμερ έρχεται κατευθείαν στο ρόλο της ως Chloe στο “Match Point” του Γούντι Αλεν ή, έστω, για τους πιο φανατι-κούς -όπως εγώ- οπαδούς της, στο ρόλο

της ως Cathie στην ταινία “Young Adam” του Ντέιβιντ ΜακΚένζι. Ως μια ελκυστική φυσιογνωμία τέλος πάντων, με τον αέρα

του κοριτσιού της διπλανής πόρτας σε συνδυασμό με τη γοητεία μιας εγκεφαλι-κής Αγγλίδας. Δεν θα τη φανταζόσασταν

να κάνει τη φωνή για το “Cars 2” και δεν θα φανταζόσασταν ότι θα δήλωνε ποτέ πως θεωρεί αυτόν το ρόλο ως τον

πιο γκλάμουρους της καριέρας της. Πάντως, το πιο ενδιαφέρον σημείο της συνέντευξης που έδωσε στην εφημερίδα Independent ήταν όταν αναφέρ-

θηκε στη ζωή της στην Αμερική, όπου ζει μόνιμα με τον Αμερικανό σύζυγό της. «Εχω εδώ (σσ. στην Αμερική) το άδικο πλεονέκτημα ότι οι άνθρωποι

υποθέτουν πως, επειδή μπορώ να μιλήσω με μια σικ βρετανική προφο-ρά, είμαι έξυπνη, κάτι το οποίο, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι απαραίτητα

αλήθεια». Οποιος πιστεύει ότι η Εμιλι Μόρτιμερ είναι έξυπνη και όποιος το βασίζει στην προφορά της να σηκώσει το χέρι του. Αλλος;

5

Εντάξει, το ξέρω ότι έχουμε κου-ραστεί με τα βιβλία του καλοκαι-ριού, αλλά αυτό είχε πραγματικά εν-διαφέρον. Οπως λοιπόν διαβάζου-με στον Guardian, μια καλή ιδέα για τους Βρετανούς θα ήταν να βρουν βι-βλία που να ταιριάζουν με τον προ-ορισμό τους. Τι θα διαβάσουν αν πάνε στην Ισπανία, τι θα διαβάσουν αν πάνε στην Ιταλία, στη Γαλ-λία, στην Τουρκία. Το κείμενο αρχίζει με την Ελλάδα, με την πρώτη πρόταση να θυμίζει ότι για τους Ελληνες δεν είναι πολύ καλή περί-οδος, αλλά ήταν μια καλή χρονιά για τα βιβλία που γράφτηκαν για την Ελλάδα. Οπότε οι προτάσεις για τους Αγγλους τουρίστες εστιά-ζονται σε βιβλία με ελληνικό περιεχόμενο κατά κάποιον τρόπο. Κα-ταρχάς προτείνεται το βιβλίο του Αμερικανού πανεπιστημιακού Πί-τερ Κρέντζ με τίτλο “The battle of Marathon” με το προφανές ιστο-ρικό/ηρωικό θέμα ή το βιβλίο του Μέισον Ζάκαρι «Τα χαμένα βι-βλία της Οδύσσειας» (εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες), όπου πραγματο-ποιείται μια ενδιαφέρουσα ανασύνθεση του ομηρικού έπους. Η τρί-τη πρόταση (και πιο ενδιαφέρουσα) αφορά την έκδοση του βιβλίου «Τα γνωστά» του Νίκου Φωκά, μια δίγλωσση συγκεντρωτική έκδο-ση. Ο Φωκάς εκθειάζεται ως ένας από τους καλύτερους εν ζωή Ελ-ληνες ποιητές και η συλλογή του προτείνεται να διαβαστεί ιδανικά μαζί με ένα ποτήρι ούζο στην άκρη ενός χωριού.

RADIO SOCIALE

Για δεύτερη φορά μέσα στη χρονιά επέλεξα να φιλοξενήσω στη στήλη ένα κείμενο της “niemandsrose”. Η μπλόγκερ αναφέρεται σε όλους αυτούς που έτσι εύκολα και έτσι απλά λένε: «Θα φύγω από την κωλοχώρα, θα πάω να ζήσω στο εξωτερικό». Περιγράφει τη δική της εμπειρία. Πριν από δέκα χρόνια ξενιτευόταν και το βλέμμα της γιαγιάς της «τη βάραινε στην πλάτη».«Μη παίξεις εμπειρία με τους γέρους. Δε πρόκειται να πάρεις παρ-τίδα. Δεν έχει περάσει (σσ. η γιαγιά) τα σύνορα. Δεν έχει διαβάσει ένα βιβλίο. Δεν έχει δει μια θεατρική παράσταση. Δεν έχει κοιμη-θεί με άλλον άντρα. Δεν μιλάει άλλη γλώσσα. Δεν ξέρει να ανοίξει τον Η/Υ. Δεν έχει πάνω από τρεις φίλες. Εχεις ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ελλάδα και σε 12 χώρες της Ευρώπης. Εχεις διαβάσει 324 βιβλία. Εχεις δει 52 θεατρικές παραστάσεις. Εχεις κοιμηθεί με 17 άνδρες. Εχεις μάθει 3 γλώσσες. Εχεις 8 accounts σε email και social media. Εχεις 648 friends, 812 followers και καμιά 80αριά ακόμα επαφές σε msn και skype. Σε έχει κερδίσει». Κατά τη γνώμη μου, στον πυρήνα του κειμένου στέκεται η παρακά-τω («περιφερειακή» του θέματος) παράγραφος. Σαν να γράφτηκε πρώτα αυτή και μετά όλα τα υπόλοιπα γύρω της.«Είμαστε σε ένα αδιάκοπο κυνήγι ποσοτήτων. Οι εμπειρίες μας πρέπει να είναι XXL. Και δε θα ντρέπεσαι να κάνεις show off. Να ανεβάζεις όπου μπορείς φωτογραφίες υποβρύχιες, φωτογραφίες από όλα τα μέρη όπου έχεις ταξιδέψει, φωτογραφίες που να δεί-χνεις πως διασκεδάζεις διονυσιακά, πως γελάς εκστασιασμένος, πως κάνεις αναρρίχηση, πως είσαι σε συναυλίες, σε κάμπινγκ, σε πολύ μεγάλες παρέες. Το άγχος του μεγέθους. Το άγχος μας να αποδείξουμε πως ζούμε. Αν έχεις ζωή, την κρατάς φυλαγμένη σα θησαυρό. Αν έχεις».

Διαβάστε ολόκληρο το ποστ: http://niemandsrose-niemandsrose.blogspot.com/2011/07/blog-

post_08.html

radiosociale.wordpress.com

Sold out έκαναν οι Πυξ Λαξ στο ΟΑΚΑ, πράγ-μα που αποτέλεσε κόκκινο πανί για τους απαντα-χού ορκισμένους εχθρούς τους. Εγινε και ένα όχι τόσο ενδιαφέρον, αλλά διασκεδαστικό πείραμα στο Τwitter, όπου χρήστες του Τwitter άλλαζαν στίχους των Πυξ Λαξ με τη λέξη «μπιφτέκια». Ωραία η πλακί-τσα και το κράξιμο, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί να εξοργίζεται κάποιος όταν πουλάνε οι Πυξ Λαξ και όχι όταν γεμίζουν οι μπουζουκερί. Στο κάτω-κάτω ισχύει αυτό που έγραψε στο Τwitter η “some_chrs”, ιδιοκτήτρια του site www.fashionism.gr: «Γκρεμός και ρέμα βέβαια, αλλά αν είχα να διαλέξω μια εφηβεία για την κόρη θα προτιμούσα να γρατζουνάει κιθάρα με Πυξ Λαξ παρά... να κουνάει τον κώλο της πάνω στα τραπέζια με άσπρο παντελόνι και μαύρο στρινγκ σαν τη Στικούδη, σόρι».

Ανακοινώθηκε άλλη μία συναυλία για το φθινό-πωρο. Η αγαπημένη ’90s μπάντα του Μπρετ Αντερ-σον, οι Suede, θα εμφανιστούν στην Αθήνα στις 11 Σεπτεμβρίου στο Entertainment Stage. Κρατήστε την ημερομηνία και σημειώστε το ραντεβού στην ατζέ-ντα σας με κραγιόν, όπως θα ήθελε ο Μπρετ...

Οι Pop Eye είναι μια μπάντα που αγαπώ ιδιαί-τερα, αφενός γιατί τους ανακάλυψα στα πρώτα τους βήματα, αφετέρου γιατί είναι ένα εξαιρετικό συγκρό-τημα αποτελούμενο από εξαιρετικούς ανθρώπους. Πριν από λίγα χρόνια κυκλοφόρησαν το ομώνυμο πρώτο άλμπουμ τους και τώρα, ενώ δουλεύουν

το δεύτερο δίσκο τους, μας χαρίζουν το single “Night Falls”, στο γνωστό electropop ύφος τους. Κατεβάστε το εδώ: http://itunes.apple.com/gr/album/the-night-falls-single/id442564917.

Ο Ρότζερ Γουότερς μάς χάρισε ένα υπερθέαμα, συνοδευόμενο από έναν ούτως ή άλλως αριστουρ-γηματικό δίσκο, σίγουρα το πιο εντυπωσιακό μου-σικό θέαμα που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στην Ελλάδα. Το αν το "The Wall Live" ήταν καθαρόαι-μη συναυλία, αν ο Γουότερς άσκησε κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα όντας για πολλούς κομμάτι αυτού, αν η ευαισθησία του για τα θύματα πολέ-μου δεν ήταν κάτι πρωτότυπο δεν έχει και τόση σημασία. Το αισθητικό αποτέλεσμα ήταν άψογο, σε συγκινησιακό επίπεδο ο στόχος επιτεύχθηκε, οι ιδέες που γέμισαν το γήπεδο ήταν πανανθρώπι-νες. Οσο για τη μουσική, λίγες φορές έχω απο-λαύσει κιθαρίστα τόσο όσο τον Ντέιβ Κιλμίνστερ και κομμάτια όπως το “Comfortably Numb” και το “Another Brick in the Wall”. Στο τέλος, το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να κοιτάς μαγεμέ-νος, ενώ πάνω σου έπεφτε χάρτινη βροχή γεμάτη σφυροδρέπανα, όστρακα της Shell, σταυρούς και ημισελήνους.

Απίστευτο και όμως αληθινό. Τα καλύτερα συγκρότηματα του ελληνικού “uber” σκληρού ήχου φιλοξενούνται στο Αμφιθέατρο του Πολιτιστικού και Αθλητικού Πάρ-κου Νέας Μά-κρης (Λεωφ. Μα-ραθώνος 196). Με την είσοδο να είναι ελεύθερη! Inveracity και Sun of Nothing (θεοί...), δύο μόνο από τα άξια ονόματα που θα εμφανιστούν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Μουσι-κά Κύματα 2011. Η πιο cult αφίσα της χρονιά είναι γεγονός. Χύμα στο κύμα λέμε!

Το εισιτήριο της συναυλίας του Ρότζερ Γουότερς το είχε τυπωμένο πάνω. Αλλά και οι ανακοινώσεις που συνόδευαν την αναγγελία της συναυλίας από την πρώτη κιόλας ημέρα ανέφεραν ρητά: «Στο ‘The Wall Live’ απαγορεύεται το κάπνι-σμα, οι κάμερες, οι φωτογραφικές μηχανές, τα κινητά». Εξω από το χώρο της συναυλίας υπήρχαν χώ-ροι φύλαξης, όπου άφηνες τα απα-γορευμένα αντικείμενα - αν βέβαια δεν τα είχες ήδη αφήσει στο αυτο-κίνητό σου. Κι όμως, την ώρα του live δεν ήταν ούτε μία ούτε δύο οι κάμερες που υψώθηκαν να απαθα-νατίσουν ένα σόου που απαθανα-τιζόταν ούτως ή άλλως και μάλιστα από επαγγελματίες της εικόνας και του ήχου. Οπως επίσης δεν ήταν ούτε ένα ούτε δύο τα τσιγάρα που άναψαν. Ενα σύννεφο καπνού είχε σηκωθεί και το μαύρο ιπτάμενο γουρούνι του καπιταλισμού το δι-απερνούσε με μια παράξενη χάρη. Το σόου φυσικά είχε και διάλειμμα μισής ώρας (που επίσης είχε ανα-κοινωθεί εκ των προτέρων) κατά το οποίο μπορούσε κανείς να βγει να καπνίσει. Αλλά όχι ο Ελληνας. Ο Ελληνας θα καπνίσει όπου θέλει -και ποιος είναι αυτός ο Γουότερς που θα μου πει αν θα καπνίσω; (τότε γιατί ήρθες να τον δεις;)- και θα τραβήξει και το βιντεάκι του στη ζούλα, ένα βιντεάκι που ανάθεμα κι αν θα το δει, απλώς θα πιάσει λίγο χώρο στο σκληρό του δίσκο. Δεν έχει όμως σημασία. Είναι θέμα αρ-χής. Της αρχής που λέει ότι εμείς πάντα κάνουμε ό,τι γουστάρουμε, γιατί είμαστε μάγκες και δεν ανε-χόμαστε κανέναν να μας επιβάλλει τίποτα. Πώς είπατε;

Κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες το τρέιλερ της νέας ταινίας του Στίβεν Σόντερμπεργκ με τίτλο “Contagion”. Τα γνωστά ονόματα που παρελαύνουν μόνο απαρατήρητα δεν περνούν, αφού πρόκειται για τους: Ματ Ντέιμον, Μαριόν Κοτιγιάρ, Κέιτ Γουίνσλετ, Γκουίνεθ Πάλτροου, Τζουντ Λο, Λόρενς Φίσμπερν. Η υπόθεση της ταινίας σχετίζεται με ένα νέο ιό ο οποίος μεταφέρεται με την επαφή. Μια ειδική ομάδα γιατρών καλείται να τον αντιμετωπίσει. Η ταινία αναμένεται να βγει τον προσεχή Σεπτέμβριο.

Και αν η ταινία του Σόντερμπεργκ φαίνεται εντυπωσιακή, η καινούρια ταινία του Μάρτιν Σκορ-τσέζε θα μας αφήσει με ανοιχτό το στόμα, καθώς ο διάσημος σκηνοθέτης για πρώτη φορά γυρίζει σε 3D! Η ταινία λέγεται “Hugo” και αφηγείται τις φανταστικές περιπέτειες ενός μικρού αγοριού. Πέρα από τον μικρό Εϊσα Μπάτερφιλντ πρωταγωνιστούν οι: Τζουντ Λο, Σάσα Μπαρόν Κοέν, Μπεν Κίνγκσλεϊ και Κρίστοφερ Λι. Οχι και άσχημα, ε; Η ταινία θα βγει στις αίθουσες το Νοέμβριο.

Πέρα από τις δύο ταινίες που πρωτοεμφα-νίζονται στις αίθουσες, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και το μιούζικαλ του 1964 «Οι Ομπρέ-λες του Χερβούργου» του Ζακ Ντεμί, σε νέες, ψηφιακά αποκαταστημένες κόπιες. Η 17χρονη (αχ...) Ζενεβιέβ ζει με τη χήρα μητέρα της και είναι ερωτευμένη με τον Γκι, έναν 20χρονο (πάλι αχ...) μηχανικό αυτοκινήτων. Ετοιμάζονται δε να παντρευτούν κρυφά. Αλλά υπολογίζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Η μητέρα απαγορεύει το γάμο, επειδή ο Γκι δεν έχει πάει στρατό! Ο νέος κατατάσσεται και φεύγει για Αλγερία. Κάποιοι θα το έλεγαν έρωτα, αλλά εγώ θα το πω βλακεία. Και ορίστε ο λόγος: Η μανούλα της ιστορίας μας πείθει τη Ζενεβιέβ (η οποία είναι έγκυος από τον Γκι) να παντρευτεί ένα μεγαλέμπορο, ο οποίος την έχει ερωτευτεί και είναι διατεθειμένος να μεγαλώσει το παιδί σαν να ήταν δικό του. Κάποιοι θα το έλεγαν βλακεία, αλλά εγώ θα το πω έρωτα. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι: Κατρίν Ντενέβ, Νίνο Καστελνουόβο, Αν Βερνό. Η ταινία κέρδι-σε το Μέγα Βραβείο (που αργότερα ονομάστηκε Χρυσός Φοίνικας) στο Φεστιβάλ των Καννών.

Στην τελευταία μεγάλη έξοδο του καλοκαιριού εστιάζει ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης με τη δεύτερη ταινία του «Δεκαπενταύγουστος» (2001). Η συ-γκεκριμένη ημέρα αποτελεί ίσως τη μοναδική φορά που η Αθήνα μένει για λίγο μόνη της, μακριά από αυτοκίνητα που μαρσάρουν στους δρόμους της, μακριά από πεζούς που περπατάνε στα πεζοδρόμιά της, μακριά από τη μάζα της αγοράς. Εκείνη την ημέρα επιλέγουν τρία διαφορετικά ζευγά-ρια μιας κοινής πολυκατοικίας να εγκαταλείψουν την πόλη και να ψάξουν για το δικό τους θαύμα. Τρία ζευγάρια που αφήνουν πίσω στα σπίτια τους την αληθινή τους ζωή, τα κρυμμένα τους μυστικά, τις εξομολογήσεις που δεν κάνουν. Η Κάτια (Αμαλία Μουτούση) είναι μια γυναίκα που θέλει πολύ ένα παιδί, αλλά ο σύντροφός της Κώστας (Αιμίλιος Χειλάκης) ούτε που θέλει να το ακούσει. Η Μορφούλα (Ελένη Καστάνη) παρέα με τον άντρα της Φάνη (Ακύλας Καραζήσης) ψάχνουν τη γιατρειά για τη μικρή τους κόρη που είναι άρρωστη. Ο Μιχάλης (Μιχάλης Ιατρόπουλος) και η Σάντρα (Θεοδώρα Τζήμου) ξεκινούν για τις παραλίες της Μάνης, όταν ένα ατύχημα αλλάζει τελείως το ταξίδι τους. Ενας νεαρός διαρρήκτης όμως θα παραβιάσει την πολυκατοικία, θα μπει στα διαμερίσματα των οικογενειών και θα εισβάλει στις ζωές και στα μυστικά τους, αποκαλύπτοντας τα πραγ-ματικά τους πρόσωπα. Η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βερολίνου.

Τη δημοφιλή και άκρως καλοκαιρινή Παγκόσμια Ημέρα του Διαχειριστή Συστήματος (τελευταία Παρασκευή κάθε Ιουλίου, φέτος στις 29 του μήνα) γιορτάζουμε αυτή την εβδομάδα. Η ημέρα είναι αφιερωμένη σε όσους -και με κάμα και βροχή ώσπου τους βγαίνει η ψυχή- διατηρούν σε λειτουργία διάφορα πληροφοριακά συστήματα και επιλύ-ουν προβλήματα, ενώ όλοι οι άλλοι μπορούμε να αράζουμε σε παραλίες. Βλέπουμε, λοιπόν, την εξαιρετική ταινία “The Social Network” (2010) του Ντέιβιντ Φίντσερ, η οποία πα-ρουσιάζει την ιστορία του Μαρκ Ζούκερμπεργκ, του ιδρυτή του Facebook. Αξιοσημείωτο είναι πως η συγκεκριμένη σελίδα, λόγω της καλής της διαχείρισης, δεν έχει «πέσει» ποτέ! Και να μην ξεχάσω: Χρόνια μας Πολλά!

Αλλη μία ταινία-σταθμός στην πορεία του παγκό-σμιου σινεμά κάνει την εμφάνισή της αυτή την εβδο-μάδα. Πρόκειται για το αριστούργημα του Φρανσουά Τριφό «Τα 400 Χτυπήματα» (1959). Η ταινία παρου-σιάζει την ιστορία του 13χρονου Αντουάν Ντουανέλ, ο οποίος ζει στο Παρίσι μέσα στην απόλυτη κατα-πίεση του σχολείου και την αδιαφορία των γονιών του. Αποφασίζει λοιπόν να φύγει και να φτάσει στη θάλασσα. Η ταινία κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών και προκάλεσε τεράστια αίσθηση στη γαλλική κοινωνία.

Λοιπόν, η «Αθήνα στου Oθωνα τα χρόνια» (Γιάννης Καιροφύλλας, εκδ. Καστανιώτη) ομοιάζει προς την Αθήνα τον Αύγουστο. Είναι το ίδιο όμορφα έρημη. Μπορεί να είχε μια θλιβερή εικόνα στο ξεκίνημά της ως πρωτεύουσα και να την κατοικούσαν εξαθλιωμένες ψυχές, όμως τότε έγινε το πρώτο της ρυμοτομικό σχέδιο, τότε ήρθαν οι πρώτοι ομογενείς και γέμισαν την κοιλάδα με νεοκλασικά. Η οδός Πανεπιστημίου ήταν εξοχή, ενώ από τη Βουκουρεστίου κατέβαινε απειλητικός ο χείμαρρος Αγχεσμός. Σκάνδαλα, τζόγος και χαρτοπαίγνια, κρασοπουλειά και πορνεία φούντω-ναν στην πόλη που μεγάλωνε. Με μοναδική όρεξη, ο πάντα πολυγρα-φότατος «αθηναιομνήμων» συγγρα-φέας γίνεται απολαυστικός όταν περιγράφει το «αστικό» τοπίο της εποχής, ενώ ακόμα και τα ιστορικά στοιχεία διαβάζονται ευχάριστα, παρέα με ζωγραφικούς πίνακες που δύσκολα βρίσκεις αλλού.

Μόλις πριν από λίγο καιρό είχαμε κάνει λόγο για τα 3.300 ευρώ, τιμή στην οποία πουλήθηκε σε πλειστηριασμό ένα από τα πρώτα αντίτυπα του Σεφέρη, τα «Ημερολόγια καταστρώματος».Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για αντί-τυπο, αλλά για ένα χειρόγραφο της Τζέιν Οστιν, το οποίο χρονολογείται από το 1804.

Το χειρόγραφο αποτελείται από 68 σελίδες και τιτλοφορείται “The Watsons”, ένα έργο που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Το εν λόγω χειρόγραφο πουλήθηκε στην τιμή του ενός εκατομμυρίου λιρών (περίπου 1.140.000 ευρώ), ξεπερνώντας ακόμα και την πιο αισιόδοξη πρόβλεψη και κάνο-ντας, φυσικά, το ποσό των 3.300 ευρώ να ακούγεται αστείο!

Στην «Τρομερή Ομορφιά» του Γκράχαμ Μάστερτον (εκδ. Οξύ) κυριαρχεί μια αρρωστη-μένη ιρλανδική υγρασία. Σε ένα αγρόκτημα, το τρακτέρ του ιδιοκτήτη σκοντάφτει σε κάτι κό-καλα. Στον ομαδικό τάφο έντεκα διαμελισμένων γυναικών που

δολοφονήθηκαν μυστηριωδώς πριν από 80 χρόνια. Προτού προλάβει η Αστυνομία να ερμηνεύσει τη δολοφονία και να φτιάξει το προφίλ του κατά συρροή δολοφόνου, κάποιος νέος εμπνέεται

και αποφασίζει να συνεχίσει το φονικό, με θήλεα θύματα πάλι. Oμως δεν επιλέγει κάποια αδύναμη και ανυπεράσπιστη Ιρλανδή, αλλά την αστυνόμο Κέιτι Μαγκουάιρ. Το βιβλίο είναι τρομερό και όμορφο, ενώ ξεχωρίζουν οι περιγραφές των όσων έχουν τραβήξει τα θύματα.

Βλέπεις ένα γαλάζιο βιβλια-ράκι με ένα καραβάκι ζωγραφι-σμένο στο εξώφυλλο και τίτλο «Το καλοκαίρι του Ευκλείδη» (εκδ. Οσελότος). Σκέφτεσαι πως συνάντησες ένα συμπαθη-

τικό βιβλιαράκι για παιδιά. Ιδανικό δώρο για ανήλικους ανιψιούς, τουλάχιστον έτσι είδα το βιβλίο της Κωνσταντίνας Τασσοπού-λου. Αλλά δεν είναι αυτό. Εξήντα σε-

λίδες μόλις, αλλά τι σελίδες! Τρεις σελίδες διάβασα και άνοιγαν εικόνες για 50. Είναι μια νουβέλα μέσα από τα μάτια ενός μπόμπιρα, ο οποίος όμως μεγάλωσε και βλέπει την παλιά, χαμένη ισορροπία του καλοκαιριού του. Κουβέντες και φράσεις, συνήθειες καθημερι-νές, παππούδες και γιαγιάδες που, ακόμα και αν δεν τους έζη-σες, τόσο ωραία δοσμένοι όπως είναι, βρίσκεσαι δίπλα τους.

γιαΙδγιααντοέτβΚΤλεΕ

λίδ ό

Oταν έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο «Oλα έρχονται στο φως» του Τζόναθαν Σαφράν Φόερ (εκδ. Μελάνι), είχα ακούσει τόσα πολ-λά για την κατακρεούργηση και αναγέννηση της αγγλικής γλώσ-σας, που αναρωτιόμουν μήπως η ελληνική έκδοση αυτού του βιβλίου δεν έχει κανένα, μα κανένα νόημα. Τελικά, διαπίστωσα ότι η μεταφρά-στρια (Μυρσίνη Γκανά) έχει κατα-φέρει να αποδώσει τα σημεία των λογοπαιγνίων στην ελληνική, τα οποία όμως χάνουν μεγάλη δόση του πρωτότυπου χιούμορ τους. Αναπόφευκτο κακό. Ο ήρωας, το

alter ego του συγγραφέα, επισκέ-πτεται το ταξιδιωτικό γραφείο Κληρονομιά Tours, το οποίο αναλαμβάνει να βρει μεταφρα-στή, ξεναγό και οδηγό για τους Εβραίους που προσπαθούν να ξεθάψουν μέρη όπου κάποτε υπήρχε η οικογένειά τους. Σωστά καταλάβατε. Αλλο ένα βι-βλίο για το Ολοκαύτωμα, μόνο που αυτή τη φορά κυκλοφορεί με την υπογραφή του Φόερ, ο οποίος ανέβασε ψηλά τον πήχη με τα έργα του «Εξαιρετικά δυνατά & απίστευτα κοντά» και «Τρώγοντας ζώα».

Τσέετ1τηντακ

Μια σύνθεση αποσπασμάτων από κορυφαία έργα του θεατρικού συγγραφέα Τενεσί Ουίλιαμς είναι η παράσταση «Ηρω-ες και Μύθοι», που παρουσιάζει η ομάδα ΘΕΑΜΑ (Θέατρο ΑμεΑ Αχαρνών) στην Τεχνόπολη στις 25 Ιουλίου. Μονόλογοι, όπως του Τομ και της Αμάντας από το έργο «Γυάλινος Κόσμος», της Κάθριν από το «Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι», του κ. Τσάρλι από «Το τελευταίο από τα ολόχρυσα ρολόγια μου», της δεσποινίδος Γκρέης από «Το κάτι που δεν λέγεται», αλλά και της Γουίλι από το «Προς Κατεδάφισην», συναντούν ξεχωριστά ο καθένας το δικό του ήρωα, μέσα από μια διαδρομή σκιάς και εσωτερικής ανα-ζήτησης. Φωνές που ενώνονται και μέσα από την αλληγορία δίνουν με μοναδικό τρόπο στη θεατρική σκηνή το «παρών», για το δικαίωμα στο «ίσον». Εμπνευστής της ιδέας και υπεύθυνος του τμήματος είναι ο Βασίλης Οικονόμου, ο οποίος αγνοώντας τον κανόνα περί αρτιμέλειας συμμετείχε πριν από χρό-νια στις εισαγωγικές εξετάσεις Ανώτερων Σχολών της Δραματικής Τέχνης του Υπουργείου Πολιτισμού και με την επιτυχία του κατόρθωσε να προσφέρει τα πρώτα ψήγματα γόνιμης αμφισβήτησης αυτού του κανονισμού.

Με πρωτοβουλία του Πολιτισμικού Οργανισμού του δήμου Αθηναίων, η Αθήνα αποκτά από φέτος το δικό της Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος, που έχει ως στόχο να συνδέσει τους τραγικούς μύθους με τα μεγάλα ερωτήματα του σήμερα γύρω από τη βία, το φόβο, τους θεσμούς και τη δημοκρατία. Η επίσημη έναρξη του φεστιβάλ θα γίνει την Πέμπτη 25 Αυγού-στου στις 9:00 μμ. στον εξωτερικό χώρο του Καλλι-μάρμαρου με την παράσταση «Προμηθέας» από το Θέατρο Δρόμου HELIX.Στο φεστιβάλ θα παρουσιαστούν οι παραστάσεις αρχαίου δράματος «Ηρακλής» και «Σκηνοβάτες» από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρι-νού και Σταμάτη Φασουλή αντίστοι-χα, η «Ειρήνη» σε σκηνοθεσία Πέ-τρου Φιλιππίδη, ενώ ύστερα από παραγγελία του ΠΟΔΑ θα παρου-σιαστούν οι παρα-στάσεις «Πέρσες» σε σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη, «Επτά επί Θήβας» σε σκηνοθεσία του Ανέστη Αζά και «Κρήτες» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Ζαμπουλάκη. Επίσης, στο φεστιβάλ θα προβληθούν κινηματογρα-φικές ταινίες σε συνεργασία με την Ταινιοθήκη της Ελλάδος και το Τμήμα Θεάτρου του Πανεπιστημίου Αθηνών, θα οργανωθεί σεμινάριο υποκριτικής τεχνικής αρχαίας τραγωδίας και μεγάλη έκθεση προ-σωπείων του Θάνου Βόβολη, καθώς και συναυλία με την Αλίκη Καγιαλόγλου με τραγούδια Ελλήνων

συνθετών ειδικά γραμμένα για παραστάσεις τραγω-δίας και κωμωδίας. Το φεστιβάλ θα κλείσει με ένα διήμερο συμπόσιο θεωρητικού προβληματισμού, που θα αφορά τη σχέση του σημερινού θεατή, αλλά και του σημερινού καλλιτέχνη με το αρχαίο κείμενο και τον τραγικό μύθο, το οποίο θα διοργανωθεί με τη συνεργασία του Τμήματος Θεάτρου του Πανεπι-στημίου Αθηνών και του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτο Θεάτρου.

Δεν βιάζομαι να βγάλω συμπεράσμα-τα, αλλά η επίδοση -από κάθε πλευ-ρά- της παράστασης που «έστησε» για την Επίδαυρο ο Σταμάτης Φασουλής με βάζει σε σκέψεις... Ακόμη περισ-σότερο, όταν οι προσδοκίες από την έλευση της επιτυχημένης -από κάθε πλευρά- παράστασης του Σαμ Μέντες για τον σεξπιρικό «Ριχάρδο τον Γ΄» με τον Κέβιν Σπέισι στον ομώνυμο ρόλο έχουν χτυπήσει κόκκινο.

Σκέφτομαι μήπως έφτασε η ώρα των αλλαγών για τη φυσιογνωμία του Φεστιβάλ της Επιδαύρου; Μήπως αρκούν μια-δυο ώριμες και καλοδου-λεμένες προτάσεις ελληνικής καταγω-γής που να έχουν όλα τα φόντα να απευ-θυνθούν στο ευρύ ακροατήριο χωρίς κανένα, μα κανένα πειραματισμό, αλλά και μια-δυο διε-θνείς παραγωγές εγνωσμένης αξίας όπως αυτή του «Ριχάρδου»;

Η τελευταία, που ανήκει στο διατλαντικό πρό-γραμμα καλλιτεχνικής συνεργασίας The Bridge Project και έχει υποστη-ριχθεί οικονομικά από το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, έχει εντάξει την Επί-δαυρο ως έναν από τους σταθμούς της διεθνούς περιοδείας της, που άρχισε από το ιστορικό The Old Vic του Λον-δίνου και θα ολοκληρωθεί στις αρχές του επομένου χρόνου στη Νέα Υόρκη.

Η Επίδαυρος, αλλά και εν γένει το φεστιβάλ, «Ριχάρδους» και Κέβιν Σπέισι χρειάζεται επειγόντως... Δεν καλύπτουν αποδεδειγμένα το καλλι-τεχνικό σκέλος, αλλά ικανοποιούν σε δύσκολες μέρες και τους οικονο-μικούς στόχους! Ας μην το προσπερ-νάμε το κρίσιμο αυτό ζήτημα τόσο εύκολα. Η Επίδαυρος είναι «μαγαζί γωνία» με απαιτήσεις luxury πελατεί-ας από κάθε άποψη.

όλα

ά

κής συνεργασίας

Με συνθετικό στοιχείο μια μικρή πλαστική παιδική πισίνα, 20 πρόσωπα της αθηναϊκής urban culture σκηνής φωτογραφίζονται για τους έρωτες του καλοκαιριού. Στο φακό της Βάσιας Αναγνωστοπούλου ποζάρουν: o σεφ Πολυχρόνης Δαμαλάς, η σκηνοθέτιδα Κλαίρη Φαφούτη, ο τραγουδοποιός Gaudi, η ιδρύτρια του voltes.info Ιωάννα Παπαδημητρίου, ο τραγουδοποιός Leon, ο ηθοποιός και σκη-νοθέτης Γιώργος Νανούρης, η θεατρολόγος Ελένη Ρουμπάνη, η συγγραφέας και δημοσιο-γράφος Βάσια Τζανακάρη, ο κομίστας Πανα-γιώτης Πανταζής, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς, η τραγουδοποιός Joanna Drigo, η σχεδιάστρια μόδας Χριστίνα Σκαρπέλη, ο ακτιβιστής Γιάννης Παπαγιαννόπουλος, η τρα-γουδοποιός Μαριέλα Παπαδέα, ο σκηνοθέτης Θάνος Παπακωνσταντίνου, το συγκρότημα Brothers in plugs, η τραγουδοποιός Nalyssa Green, ο χορευτής Κώστας Παπαματθαιάκης, η web designer Λένα Διγιδίκη και η τραγου-δοποιός Katrin the Τhrill. Οι Ερωτες Αστικού Πολιτισμού κυκλοφορούν μαζί με τις Μητρο-πολιτικές Ιστορίες στο τέλος Ιουνίου.

� Στη Θεσσαλονίκη. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εκθέσεις του καλοκαι-ριού μόλις άνοιξε τις πόρτες της στο κοινό. Το αφιέρωμα με τίτλο «Ανησυχη-τικές Μούσες» παρουσιάζει έργα καλλιτέχνιδων από τον αραβικό κόσμο που διαμένουν στην Ευρώπη και την Αμερική. Σε μια εποχή όπου όλοι οι προβολείς είναι στραμμένοι σε αυτή τη γεωγραφική ζώνη, οι συμμετέχουσες στην έκθεση του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης μάς συστήνουν ένα διαφορετικό κόσμο και επαναδιαπραγματεύονται την κοινωνική θέση, τις θρησκευτικές αξίες και την έμφυλη ταυτότητα. Ανάμεσά τους είναι η γνωστή Μόνα Χατούμ με πα-λαιστινιακή καταγωγή. Η έκθεση φιλοξενείται στην Αποθήκη Β2 του Λιμανιού.

� Συνεχίζεται στο ΔΕΣΤΕ. Η έκθεση Investigations of a Dog, με έργα σημαντικών ξένων καλλιτεχνών, όπως οι Maurizio Cattelan, Roberto Cuoghi, Mark Dion, Thomas Hirschhorn, William Kentridge, Jeff Koons, Paul McCarthy, Kara Walker, Urs Fischer, Ντιάνα Μαγκανιά και άλλων. Το αφιέρωμα συναπαρτίζεται από έργα που ανήκουν σε συλλογές πέντε ευρωπαϊκών ιδρυμάτων σύγχρονης τέχνης με τον τίτλο Face, στο οποίο συμμετέχει το δικό μας Ιδρυμα ΔΕΣΤΕ. Η έκθεση δανείζεται τον τίτλο της από ένα διήγημα του Κάφκα, ο ήρωας του οποίου αμφισβητεί τα όρια της ύπαρξής του και την αίσθηση της κοινότητας στην οποία ανήκει.

� Στη Σύρο. Τη θάλασσα που κυριαρχεί στο ελληνικό τοπίο και μας ταξιδεύει προσφέροντάς μας αποδράσεις έχει ως θέμα της η μεγάλη ομαδική έκθεση που εγκαινιάζεται στην Πινακοθήκη Κυκλάδων στην Ερμούπολη της Σύρου στις 30 Ιουλίου με γενικό τίτλο «Θάλασσα... ονειρική - τα-ξιδευμένη». Συμμετέχουν κορυ-φαίοι Ελληνες ζωγράφοι, όπως οι: Παναγιώτης Τέτσης, Κώστας Τσόκλης, Παύλος, Χρίστος Καράς, Δημοσθένης Κοκκινίδης, Νίκος Στεφάνου, Δημήτρης Μυταράς, Κωνσταντίνος Πανιάρας, Αλέκος Φασιανός, Σωτήρης Σόρογκας, Βασίλης Σπεράντζας, Αχιλλέας Δρούγκας, Μιχάλης Μακρου-λάκης, Θόδωρος Μανωλίδης, Θεόδωρος Πανταλέων, Δημήτρης Γέρος, Παύλος Σάμιος, Γιάννης Κόττης, Κωστής Γεωργίου, Κώστας Παπανικολάου, Τάσος Μαντζαβί-νος, Χρύσα Βέργη, Μανόλης Χά-ρος, Μαρία Φιλοπούλου, Αλέξης Βερούκας. Η επιμέλεια της έκθε-σης είναι του Γιώργου Αλτουβά.

� Στον Πόρο. Η γκαλερί Citronne φιλοξενεί μέχρι και τις 12 Σεπτεμ-βρίου ατομική έκθεση του Γιάννη Αδαμάκου. Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει έργα στα οποία αποδίδει με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο την ανθρώ-πινη φιγούρα. Λιτός, αλλά περιεκτικός, με ουσιαστική γραφή, ο ζωγράφος μιλά για την αποσπασματικότητα του βίου μας με τρόπο ποιητικό.

Οι «Σκηνοβάτες» του Φασουλή στην περιοδεία τους θα

κάνουν στάση και στη Λάρισα στο θέατρο Αλκαζάρ. Ειδικά

γα την περίπτωση, θα μετονομαστεί σε Καλαζάρ!

Ο Φιλιππίδης μπέρδεψε την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη με

την τυρίνη του κασεριού που διαφημίζει... Αυτό δεν λέγεται

δραματουργική επεξεργασία στη μετάφραση του Κ. Χ. Μύρη.

Είναι νέτα σκέτα δραματική: «Σκ... υπάρχουν. Το είπε και

ο αντιπρόεδρος. Ολοι μαζί τα φάγαμε. Τα σκ... εννοούσε».

Πιπέρι, πιπέρι! Τώρα που πτώχευσε ο Γαβαλάς, τι θα φοράμε

στις πορείες; Θα μας φάει η καθιστική διαμαρτυρία στο Σύνταγμα.

Οταν η Δυσδαιμόνα συνάντησε τη Σουλτάνα τη Φωφώ:

Σύμφωνα με τη μετάφραση του Κιμούλη στο κείμενο: «Ούτε

η τρύπα της δεν είναι σεμνή». Μαύρος ο Οθέλλος, άσεμνη

η τρύπα, σε μαύρη τρύπα έπεσε και πάλι ο Σέξπιρ. Είναι

αλήθεια ότι ο Λάνθιμος δεν πάει με τις «Αλπεις» στο φεστιβάλ

της Βενετίας, αλλά έχει πάρει ...τις Αλπεις; Και το χειρότερο,

αν πάρει βραβείο, θα κληθεί να σκηνοθετήσει ξανά στο

Εθνικό. Ελπίζω τις ημέρες που θα έχει απεργία. Η αφίσα

της Λυρικής για τον «Ναμπούκο» στο Ηρώδειο είναι σκέτο να

μπούκω(μα). Χμ, μια επιστροφή στις δεκαετίες του ’50,

του ’40, του ’30 δεν βλάπτει. Θα έχει και την πλάκα του να

ακούσεις όπερα από το χωνί του γραμμοφώνου. Σήμερα

δεν τσακώθηκα με κανέναν. Ευτυχώς, απεργούσαν τα ταξί. Και

η θεία μου στο χορτάρι του ΟΑΚΑ για τον ώριμο Jon Βοn

Jovi. Είχε μαζί της και τη «Σούπερ Κατερίνα». Αγιο είχε

η Μαρινέλλα. Θυμάσαι τι σου έλεγα την προηγούμενη εβδομάδα

για την εξαντλητική περιοδεία της; Πλέον δεν είναι εξαντλητική.

Μας τελείωσε. Οριστικά. Τώρα κατάλαβα γιατί η Μέρκελ

είναι έξαλλη με τους Ελληνες. Επειδή ο Κώστας Σόμμερ

κάνει καριέρα στη Γερμανία. Δεν ήξερε ότι παίρνουν ακόμα

...ανθρακωρύχους. Φιλενάδα, δεν αισθάνομαι καλά. Το

μνημόνιο άλωσε και το δελτίο του Star. Σε λίγο ο Τσιλιπουνιδάκης

θα αναλύει τα μυστικά του selective default... Οταν λες το

όνομα Σαμαράς, γιατί όλοι σκέφτονται αυτομάτως τον

Τρύφωνα; Πάντως, είναι άδικο για τους συνονόματούς του.

Και η θεία μου στο

χορτάρι του ΟΑΚΑ για

τον ώριμο Jon Βοn Jovi.

Είχε μαζί της και τη

«Σούπερ Κατερίνα».

τα μηνύματα της εβδομάδας

Το αντίδοτο σε ένα κρυολόγημα εν μέσω καύσωνα είναι μια ανάσα στη νέα

τροπική πλευρά της πόλης. Στο Φλοί-σβο. Η παραλιακή ζώνη της Αθήνας, μία από τις ωραιότερες στην Ευρώπη, δίνει

συγχωροχάρτι στην πόλη για τα δεινά που μας κερνάει καθημερινά. Πρέπει να είμαι πολύ κλεισμένος στο Κέντρο,

αλλιώς δεν εξηγείται το ότι τα πιτσιρίκια που έκαναν ακροβατικές βουτιές πάνω από τον κυματοθραύστη κατάφεραν να με κάνουν να τα κοιτάζω άφωνος, θαυ-μάζοντας την παιδική αθωότητα που με

έχει εγκαταλείψει προ πολλού.

Πού υπάρχουν τόσο «ευγενείς» πινακίδες που παρακαλούν τον «αγα-πητό» ποδηλάτη να μειώσει ταχύτητα, ενώ δίπλα του τα αυτοκίνητα δεν του αφήνουν πολλά περιθώρια - όσο αγαπητός και να είναι; Στο Φλοίσβο, όπου εκτός των άλλων θαυμάτων φιλοξενείται και το ομώ-νυμο καλοκαιρινό σινεμά. Στην προβλήτα βλέπουμε τα γιοτ των εκα-τομμυρίων αραγμένα στη λουστραρισμένη υπεροψία τους. «Αστα, μην κοιτάς καθόλου και σε παρακαλώ ούτε καν να το σχολιάσουμε», ζήτη-σα από την παρέα μου. «Ναι, περπάτα σαν να μην συμβαίνει τίποτα».

Στην Τεχνόπολη λειτουργεί ένα ωραι-ότατο καφέ, μέσα στο πράσινο και προ-στατευμένο από την αδυσώπητη λαίλαπα του Γκαζιού. Ομως, ποτέ μα ποτέ δεν το έχω δει με κόσμο, ούτε καν στη διάρκεια εκδηλώσεων. Αδεια τραπεζοκαθίσματα που μαζεύουν σκόνη αντί για κέφι. Χρειάζεται νέα διεύθυνση ή ένα γερό ξεμάτιασμα. Ή και τα δύο.

Στο TAF παρουσιάζεται αυτές τις μέρες η εικαστική έκθεση «Μέρες μετά», η οποία εκτός ελαχίστων εξαι-

ρέσεων αφήνει τον επισκέπτη να αναρωτιέται πού να βρίσκεται άραγε αυτό το «μετά». Η μοντέρνα τέχνη έχει παραγίνει μοντέρνα, έχει ξεφύγει εντελώς από τα δικά μας αστρικά σύνορα και πορεύεται μονάχη σε κάποια

έρημη ράχη, ενώ εμείς της κουνάμε μαντίλι και της ευχόμαστε αέρα στα πανιά της.

Τα αποτελέσματα μιας πρόσφατης δι-εθνούς έρευνας για τη συμπεριφορά των οδηγών έδειξαν ότι οι χειρότε-ροι είναι οι Νοτιοαφρικανοί και οι αμέσως επόμενοι οι Eλληνες. Τώρα, αν βάλεις Eλληνα οδηγό πίσω από το τιμόνι ενός ταξί, έχεις το γνωστό ασπόνδυλο υβρίδιο που ονομάζεται «Ελληνας ταξιτζής», περηφάνια της Ευρώπης. Αυτές τις μέρες, τόσο εμείς όσο και οι ξένοι που είχαν την ατυχή έμπνευση να έρθουν στη χώρα μας για διακοπές πήραμε μία ακόμα γεύ-ση του τι σημαίνει ο όρος «ταρίφας».

«Κοίτα τι κάνουν οι ταρίφες» έλεγε και ξανάλεγε ο Χάρης όσο έβλεπε στις ειδήσεις τους τουρί-στες να ιδρώνουν κουβαλώντας τις βαλίτσες τους. Τον άφησα στα πιο ήρεμα χέρια της Αννας και βγήκα έξω σε μια χώρα στην οποία ευ-δοκιμεί ευρέως η άποψη «δεν με νοιάζει αν καίγεται το σπίτι μου αρκεί να καεί και του γείτονα».

Προσπαθώ να επικεντρωθώ στις προτάσεις της πόλης. Πήρα μια πρό-σκληση για παράσταση στο Ηρώδειο, αλλά εδώ και μερικά χρόνια μού είναι αδύνατο να καθίσω πάνω από δέκα λεπτά στα μαρμάρινα καθίσματά του, επειδή για κάποιον ανεξήγητο λόγο στέλνουν ηλεκτρικές εκκενώ-σεις πόνου στη σπονδυλική μου στήλη, σαν να κάθομαι σ’ αναμμένα κάρβουνα. Σε αυτή τη χρεοκοπημένη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα.

«Σε λίγο δεν θα μπορείς να έχεις ούτε ένα σακουλάκι τηγανητές πατάτες» ακούγεται πάλι μια Σειρήνα στο μυαλό μου «αφού χρεώνονται αντί 1,80 ευρώ, ενώ το κιλό στο μανάβη κοστίζει 0,90 λεπτά». Τι να της πεις τώρα; Το ειδικό βά-ρος μιας τηγανητής πατάτας είναι, ακόμα, πολύ μικρό για να μας απασχολεί. Παρόλα αυτά κατάφερε στιγμιαία να μπει στην ψυχολογία μου σαν την εταιρεία dating που άρχισε να μου στέλνει μηνύματα, από το πουθενά, με χρέωση 2,45 ευρώ. Erase, block και βλέπουμε.

Η ζέστη πνιγηρή. Αποζητάς διέξοδο με το βλέμμα και την ψυχή. Στη θάλασσα. Εκεί που ο ορίζοντας ευρύς, ανεμπό-διστος φέρνει δροσιά που φρεσκάρει κορμί και μυαλά. Κατηφορίζω τη Θησέως, έτσι τη γνωρίζουμε, έτσι τη λέμε. Οδηγεί, άλλωστε, στο Φάληρο. Εκεί που ο Θησέας ξεκίνη-σε για την Κρήτη. Τα ονόματα που επιζούν στην ιστορία κάνουν τις εποχές και τους ανθρώπους τους αθάνατους.

Από το τελευταίο κιόλας φανάρι-όριο της Καλλιθέ-ας ο αέρας φρεσκάρει. Τη θάλασσα τη βλέπεις ξαφνικά. Ας όψονται εκείνοι που «τύφλωσαν» την πόλη. Της έκο-ψαν βίαια τη θέα στο θαλασσινό της ορίζοντα. Στις χου-ντικές εποχές, τότε που δίνονταν βιαστικά ολόκληρες πε-ριοχές της παραλίας για να στηθούν μπουζουκοπανηγύ-ρεις και άλλαζε βίαια η κουλτούρα του τόπου και οι νοο-τροπίες της διασκέδασης. Οι Αθηναίοι, αντί για θέα στη θάλασσα, που σημαίνει θέα στο άπειρο, θέα στη διαρ-κή αναζήτηση, στην ελπίδα, στη δημοκρατία, δελεάζονταν σαν ιθαγενείς με καθρεφτάκια με τα παραλιακά, φαραω-νικά παραπήγματα, που κόντυναν τον ορίζοντα με τις τε-ράστιες απίστευτης κακογουστιάς μαρκίζες, όπου φιγου-ράριζαν μακιγιαρισμένες οι φίρμες της πίστας, σε ένα πα-ράδοξο γαϊτανάκι από πρόσωπα με παγωμένο χαμόγελο, που ερήμην τους γίνονταν φύλακες της τύφλωσης της πό-λης. Τι αισθητική κι αυτή!

Πίσω από το φράγμα των μπουζουκομάγαζων βυσ-σοδομούσαν τα λύματα που έριχναν βιομηχανίες στημέ-νες κι αυτές βιαστικά, χωρίς προδιαγραφές, στον Κηφισό. Εγινε βούρκος μία από τις ομορφότερες παραλίες ευρω-παϊκής πρωτεύουσας. Χιλιόμετρα «κλειστά». Αποκλεισμέ-νοι οι κάτοικοι. Ούτε τα πόδια τους να βρέξουν. Μόνο με-ρικοί πείσμονες άπλωναν πετσετούλα ανάμεσα στα μπάζα και στις πίσσες σε Φάληρο και Γλυφάδα και παρίσταναν τους λουόμενους. Ηταν η εποχή όταν οι «κουτόφραγκοι» άκουγαν Τζο Κόκερ και εμείς Κλειώ Δενάρδου. Ας είναι.

Πρώτο φανάρι δεξιά και φτάσαμε στην ολοκαίνουρ-για μαρίνα του Φλοίσβου. Μια προβλήτα. Φαρδιά. Ολο-καίνουργια. Δεξιά και αριστερά πολυτελή σκάφη φέρ-νουν τον αέρα των θαλασσινών ταξιδιών. Κόσμος χαζεύ-ει τους μέσα σαν σινεμά, ενώ οι μέσα χαζεύουν τους έξω. Μια σχέση και αυτή. Ειρηνική. Χαζεύει και τη θάλασσα. Τη νιώθει και πάλι δική του. Την κάνει δική του. Με το βλέμμα. Καταστήματα, καφετέριες, ένας γιορτινός διάδρο-μος προς τη θαλασσινή έξοδο. Οχι μία, δέκα τέτοιες μαρί-νες θα μπορούσαν να γίνουν φιλόξενος κάβος για τα πο-λυτελή σκαριά και καθημερινός περίπατος για τους κατοί-κους της πόλης. Συνοικίες κοντινές, Καλλιθέα, Νέα Σμύρ-νη, Ιππόδρομος, εδώ όπου ετοιμάζεται το άλλο μεγάλο έργο, με τη βιβλιοθήκη και την όπερα και το πάρκο και τη θέα. Ναι, επιτέλους, θέα στη θάλασσα.

Σημασία έχει να θυμηθεί η πόλη, καθώς θα ανασαί-νει βαθιά κοιτώντας και πάλι τον ευρύ, θαλασσινό της ορίζοντα ορθάνοιχτο μπροστά της, τον κοσμοπολιτισμό της, αυτόν που παραμέρισε με την ορμητική της βαρβα-ρότητα η νεοπλουτίστικη αισθητική του «πρώτου τραπε-ζακίου πίστα».

Οποιος τολμήσει να σταματήσει και να χαζέψει τις κινηματο-γραφικές αφίσες που πωλούνται στο ισόγειο του Cine Paris στην Πλάκα θα χάσει το ραντεβού του, θα μπει σε ένα μαγικό τούνελ, σε μια τρελή δίνη του μυαλού, των αισθήσε-ων και των παραισθή-σεων. Μου το είχε πει ο Αντρέας, αλλά δεν τον πίστευα.

Το Μαγκαζέ ανήκει ήδη στη σφαίρα του «κλασικού». Οι θαμώνες του αρνούνται να το αφήσουν, το σέρβις έχει γίνει υποδειγματικό και ο dj έχει μεταφερθεί μπροστά με θέα την περατζάδα του δρόμου. «Καλή ιδέα, εδώ να μείνει», είπα στη φίλτατη Εύη. «Μπα, μάλλον θα επιστρέψει πάλι πίσω στην αίθουσα για το χειμώνα», μου απάντησε κι εγώ λέω να πιάσω τον ιδιοκτήτη και να του αλλάξω μυαλά.

21

Σε μια δύσκολη εποχή για τις ελληνικές τηλεοπτικές πα-ραγωγές, υπάρχει το διαδίκτυο που ποντάρει στα ελληνικά σίριαλ και αρκετές φορές βγαίνει νικητής. Οι ιντερνετικές σειρές αυξάνονται και αποκτούν κοινό, έτσι ηθοποιοί, σε-ναριογράφοι, σκηνοθέτες και τεχνικοί βρίσκουν επαγγελ-ματική στέγη. Ο Δημήτρης Σταυρογιάννης, που αυτή την περίοδο γράφει το σενάριο της διαδικτυακής σειράς “Cin Cin!”, εξηγεί το νέο αυτό τοπίο: «Στο εξωτερικό δεν χρει-άζεται μια σειρά να έχει γυριστεί για την τηλεόραση για να κάνει επιτυχία. Ακόμα και τηλεοπτικές σειρές όπως το Lost καταφεύγουν σε webisodes, ενώ από το 2008 δίνο-νται και βραβεία στις webtv series, τα λεγόμενα Streamy Awards. Το αν θα ανταποκριθεί ο κόσμος εξαρτάται από το αν είναι καλή μια σειρά και όχι από το αν έχει γυριστεί για το ίντερνετ ή την τηλεόραση».

Στην Ελλάδα, όμως, τι γίνεται με τις webtv σειρές; «Tώρα έχουν αρχίσει να ανθίζουν, επειδή τα σίριαλ στην τηλεόραση λιγοστεύουν. Ο κόσμος πάντα θα νιώθει την επιθυμία να του διηγείσαι ιστορίες. Και το διαδίκτυο πα-ρέχει σίγουρα περισσότερη ελευθερία». Κοστίζει πολύ μια σειρά που γυρίζεται για το διαδίκτυο; «Μπορεί να κο-στίζει λιγότερο από μια τηλεοπτική σειρά, αλλά κοστίζει. Kαι όχι μόνο σε χρήμα, αλλά και σε χρόνο και κόπο», εξηγεί ο Δημήτρης, που έχει αναλάβει και την παραγωγή του πρώτου επεισοδίου.

Πώς προέκυψε το “Cin Cin!”; Ο Δημήτρης μόλις είχε γυρίσει από κάμπινγκ στο Ρέικιαβικ και εντυ-πωσιάστηκε από το γεγονός πως στους τουριστικούς οδηγούς της Ισλανδίας δεν υπάρχει ξεχωριστό γκέι section. «Δεν υπάρχει αυτή η ανάγκη της κατηγοριο-ποίησης, δεν υπάρχει καν ξεχωριστό γκέι lifestyle - και

ας είναι to Gay Pride κάτι σαν εθνική γιορτή για τους Ισλανδούς. Γιατί πολύ απλά ο κόσμος φλερτάρει πα-ντού», αναφέρει. Γυρίζοντας πίσω, ένιωσε την ανάγκη να διηγηθεί μια ιστορία, όπου γκέι και στρέιτ συνυπάρ-χουν ειρηνικά και αποκτούν σάρκα και οστά λόγω των ιδιαιτεροτήτων τους και όχι λόγω των σεξουαλικών τους προτιμήσεων. «Βλέποντας γκέι χαρακτήρες στην ελληνική τηλεόραση, νόμιζα πως οι σεναριογράφοι δεν είχαν γνωρίσει ποτέ στη ζωή τους ομοφυλόφιλο. Στην πορεία, συνειδητοποίησα πως δεν ήταν οι σεναριογρά-φοι που δεν είχαν συναναστραφεί ποτέ με γκέι άτομο, αλλά το ελληνικό κοινό που δεν ήταν έτοιμο να τους δεχτεί», διαπιστώνει ο 33χρονος σεναριογράφος.

Πώς θα καταφέρει όμως να ξεφύγει από την παγί-δα να παρουσιάσει τους γκέι ως καρικατούρες όπως συ-νηθίζεται. «Αν υποβάλεις το ρόλο σε καταστάσεις που δεν περιστρέφονται γύρω από τη σεξουαλικότητά του, το πιο πιθανό είναι να αποφύγεις την καρικατούρα. Μέχρι τώρα ένας γκέι χαρακτήρας είχε ενδιαφέρον σε ένα ελ-ληνικό σίριαλ μόνο επειδή κοιμόταν με άτομα του ίδιου φύλου. Αν όμως ένας ήρωας είναι ντροπαλός και nerdy, πάσχει από μια σπάνια μορφή επιληψίας, είναι πρωτα-θλητής στο πόκερ ή ιδιοφυΐα στα μαθηματικά, τότε το γεγονός ότι είναι γκέι είναι το τελευταίο που σε απασχο-λεί». Αλλωστε ο Δημήτρης θεωρεί λίγο ριψοκίνδυνο το χαρακτηρισμό gay webtv σίριαλ για το “Cin Cin!”. «Η σειρά δεν επιχειρεί να περιγράψει την γκέι ζωή στην Ελλάδα, δεν ασχολείται με θέματα που αφορούν μόνο ομοφυλόφιλους, ούτε θέλει να γίνει το ελληνικό Queer as Folk», εξηγεί -θέτοντας τα ζητούμενα στάνταρ- ο ίδιος. Εμείς, ευχόμαστε καλή διαδικτυακή αρχή!

Το “Cin Cin!”, η νέα ελληνική σειρά που περιγράφει τις ζωές πέντε στρέιτ και γκέι χαρακτή-ρων κοντά στα 30 στην Αθήνα του σήμερα, ανε-βαίνει το Σεπτέμβριο στο διαδίκτυο. Βρήκαμε το σεναριογράφο της σειράς Δημήτρη Σταυρογιάννη και μας μαρτύρησε τι θα δούμε στις οθόνες των υπολογιστών μας.

INFOwww.cincin.gr

ONLINE

22

Το βιβλίο με την ιστορία και τα μυστικά του Wikileaks κυ-κλοφορεί εδώ και λίγες ημέρες στα ελληνικά από τις εκδό-σεις Κέδρος. Ο άλλοτε στε-νός συνεργάτης του Τζούλιαν Ασάνζ, ο Ντάνιελ Μπεργκ, ρίχνει φως σε μια ιστορία που πλέον θυμίζει περισσότερο Χόλιγουντ παρά δημοσιογρα-φική επανάσταση.

To Wikileaks άρχισε να δραστηριοποιείται το 2006. Αυτό όμως λίγοι το γνωρίζουν. Ο μεγάλος σάλος έγινε τον Απρίλιο του 2010, όταν ξεκίνησε η ευρεία διαρ-ροή και δημοσιοποίηση εγγράφων και βίντεο. Για κά-μποσο καιρό προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, πείθοντας πολύ κόσμο ότι πρόκειται για τον από μηχανής θεό που επιτέλους ανοίγει την πόρτα της αλήθειας μπροστά στα μάτια των πολιτών. Το πιο εντυπωσιακό από όλα, όμως, είναι ότι όλο αυτό το τεράστιο έργο για πολλά χρόνια στηρίχτηκε αποκλειστικά και μόνο στην εργασία του ιδρυτή του, του Τζούλιαν Ασάνζ, του αποκλειστι-κού του συνεργάτη Ντάνιελ Ντόμσαϊτ-Μπεργκ και στην περιστασιακή βοήθεια εθελοντών (τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται). Κατάφεραν να δώσουν την εντύπωση κολοσσιαίου οργανωμένου κυκλώματος, το οποίο βρί-σκεται διάσπαρτο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ο Ασάνζ και ο Μπεργκ είχαν πάρει διαστάσεις μυθικών ηρώων. Ηταν οι χακτιβιστές που θα περνούσαν διά πυρός και σιδήρου προκειμένου να εξασφαλίσουν στην ανθρω-πότητα τα απόρρητα έγγραφα, άρα την αλήθεια.

Ο καιρός όμως πέρασε και όλα πήραν ξανά τις πραγματικές τους διαστάσεις. Οπως συμβαίνει σχε-δόν πάντα, ξεκίνησαν οι διαμάχες. Το Σεπτέμβριο του 2010, ο Μπεργκ αποχώρησε από την ομάδα και μαζί με όσους πήρε μαζί του ίδρυσε το Openleaks, μια μετε-ξέλιξη της ιδέας του Wikileaks. Δεν έμεινε όμως εκεί, αλλά ξεκίνησε να διασπείρει διάφορες φήμες για τον Τζούλιαν Ασάνζ.

Στο βιβλίο του που τιτλοφορείται «Η ιστορία και τα μυστικά του Wikileaks» (εκδ. Κέδρος), ο Μπεργκ μάς αφηγείται την πρώτη του συνάντηση με τον Ασάνζ το Δεκέμβριο του 2007, μιλάει για τα ταξίδια τους σε ολόκληρο τον κόσμο και περιγράφει τον τρόπο λει-τουργίας του Wikileaks. Στο βιβλίο σκιαγραφείται με

κάθε λεπτομέρεια τόσο η αρχική κεντρική ιδέα του Wikileaks, όσο και η ιδιαίτερα ιδιόρρυθμη προσωπι-κότητα του Ασάνζ. Πρόκειται για ένα βιβλίο, το οποίο εκτός από ιστορικό ντοκουμέντο, μπορεί κάλλιστα να διαβαστεί και ως ένα αστυνομικοπολιτικό μυθιστό-ρημα. Από την πλευρά του ο Ασάνζ, αφού αφέθηκε ελεύθερος υπό περιοριστικούς όρους -χωρίς όμως να έχει καταδικαστεί για κανένα έγκλημα-, υπέγραψε συμβόλαιο εκατομμυρίων για την αυτοβιογραφία του, ενώ οι εταιρείες παραγωγής κονταροχτυπιούνται για το ποια θα γυρίσει τη ζωή του σε ταινία. Ο ίδιος ο Ασάνζ δήλωσε ότι αναγκαστικά υπέγραψε το συμβόλαιο, έτσι ώστε να μπορέσει να χρησιμοποιήσει τα χρήματα για την υποστήριξη του εαυτού του, αλλά και για την επι-βίωση του Wikileaks. Αν βέβαια κρίνουμε από όλα όσα αναφέρει ο Μπεργκ στο βιβλίο του, ο Ασάνζ πά-ντα έτρεφε μια ιδιαίτερη εκτίμηση στο χρήμα, γεγονός άλλωστε που αποτέλεσε και σημείο προστριβής μεταξύ τους. Για κάποιους εξωτερικούς παρατηρητές είναι σαν το Wikileaks να έχει σταματήσει πλέον τον ακτιβισμό και να δίνει τη θέση του στο χώρο του θεάματος.

Οπως και να ’χει, η εξωτερίκευση των γεγονό-των από την πλευρά του Ασάνζ θα φωτίσει το ζήτημα από μια άλλη σκοπιά. Οπως συμβαίνει όμως με όλα τα ζητήματα υψίστης παγκόσμιας σημασίας, πόσω μάλ-λον για κάτι που αφορά την ανατροπή του παγκόσμιου κατεστημένου πληροφοριών, την απόλυτη αλήθεια τη γνωρίζουν αποκλειστικά και μόνο οι άμεσα εμπλεκό-μενοι. Ετσι, οποιοδήποτε στοιχείο «σερβίρεται» στο κοινό, υπό μορφή ταινίας, βιβλίου ή ντοκουμέντου, θα πρέπει να περνάει από ένα κριτικό κόσκινο, με το αιώ-νιο ερώτημα για το αν ποτέ κάτι από όλα αυτά υπήρξε υποκινούμενο από «μεγάλες δυνάμεις» ή όχι να παρα-μένει -μάλλον για πάντα- αναπάντητο.

Οσοι μεγαλώσαμε σε πυκνοκατοικημένες γειτονιές της Αθήνας, το να βολτάρουμε από ταράτσα σε ταράτσα ήταν μια πολύ συναρπαστική πε-ριπέτεια της παιδικής φαντασίας. Μεγαλώνοντας αποκτήσαμε αναπό-φευκτα φόβους -όχι μόνο υψοφοβίες. Σε μια εποχή και μια πόλη όπου ο

φόβος γίνεται σχεδόν καθημερινό αντικείμενο συζήτησης, επιλέγουμε να τον ξεπερνάμε και να κάνουμε βόλτες σε ταράτσες αναζητώντας

ξανά την ευτυχία.

Την πρώτη πινέζα στο χάρτη με τις ταράτσες της πόλης την καρφώσαμε στην ταράτσα της Λαΐδας, το θερινό κινημα-τογράφο της Ταινιοθήκης της Ελλάδας. Εκεί φέτος σήκω-σε αυλαία το 1ο Athens Open Air Film Festival, με την ταινία “Go West” του Μπάστερ Κίτον. Το αριστούργημα του βωβού κινηματογράφου ανέλαβε να επενδύσει μουσικά εξ ολοκλήρου ο Κωνσταντίνος Βήτα. Ενας εξαιρετικός ηθο-ποιός και ένας εξαιρετικός μουσικός από άλλους τόπους και άλλες εποχές συναντήθηκαν στην Αθήνα, στην ταράτσα της Ταινιοθήκης μία νύχτα πριν από τη φωτεινή πανσέλη-νο του Ιουλίου. Το αποτέλεσμα, όπως αναμενόταν, μοίρασε χαμόγελα σε όλους όσοι βρέθηκαν στη γωνία Ιεράς Οδού και Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Πολύ κοντά στη Λαΐδα βρίσκεται μια μικρή, νησιώτικη ταράτσα με λευκό ξύλο και κρε-μαστά φαναράκια. Είναι το El Cielo, στο 2ο όροφο της οδού Κωνσταντινουπόλεως 84, όπου μπορείτε να απολαύσετε το ποτό ή το κοκτέιλ σας -η margarita ρέει άφθονη- και να ακούσετε τις επιλεγμένες μουσικές των guest dj, που παίζουν αποκλειστικά για τις ειδικές βραδιές του μαγαζιού. Εμείς ήπιαμε, χορέψα-με και φωτογραφηθήκαμε με την εκπληκτική dj Roses.

Περπατήσαμε λίγο μετά για να βρεθούμε στο Γκαζάκι και στην εξαιρετικής αισθητικής ταράτσα του, συντροφιά με τον Γιάννη Κλεισούρα, «τη ζωντανή ιστορία της νυχτε-ρινής ζωής της Αθήνας και της Μυκόνου τα τελευταία 40 χρόνια», όπως μου ψιθυρίζει από δίπλα ο Νικήτας. Εκεί, στο 31 της οδού Τριπτολέ-μου, στο πρώτο μαγαζί της περιοχής που μας έκανε να ξεκινήσουμε να επισκεπτό-μαστε το Γκάζι, ο Γιάννης μάς διηγείται ιστορίες της παλιάς Αθήνας, ανάμεσα στις τζαμαρίες με τα μπαμπού και στο μπαρ, και μας κάνει να θέλουμε να γίνουμε κομμάτι αυτού του μύθου.

El Cielo

Θα ήταν σχεδόν όνειρο αν, ακολουθώντας τις συνήθειες της παιδικής ηλικίας, μπορούσες να πηδήξεις από την ταράτσα του σπιτιού σου και να βρεθείς, ας πούμε, σε εκείνη του Fresh. Τόσο φιλική, ώστε να νιώ-θεις σαν στο σπίτι σου και τόσο διαφορετική από τη γειτονιά στην οποία τη συναντάς, η ταράτσα της Σοφοκλέους 26 και Κλεισθένους 2 δεν είναι χωρίς λόγο μία από τις πιο συζητημένες και αγαπημένες της πόλης. Η είσοδος στην πισίνα της με θέα την Ακρόπολη κοστίζει 20 ευρώ με καφέ ή αναψυκτικό. Είναι απόγευμα, απολαμβάνουμε τον καφέ μας στο μπαρ με την άψογη και φιλική εξυπηρέτηση του Βασίλη και όλου του προ-σωπικού με τα έξυπνα t-shirt, ενώ o κόσμος τριγύρω με το μαγιό του σκορπίζει έναν αέρα διακοπών. Ενα ζευγάρι σε ένα τραπέζι πίσω μας ετοιμάζει επιμελώς τις καρτ ποστάλ που θα στείλει από την Αθήνα για να ταξιδέψουν τον κόσμο.

Τη δεκαετία του 1920, ένας κινηματο-γράφος στην καρδιά της πόλης δανεί-ζεται το όνομά του από μια ευρωπαϊ-κή πρωτεύουσα. Σαράντα χρόνια μετά, λόγω της οικονομικής κρίσης, θα κλεί-σει, για να επανέλθει στη ζωή της Αθή-νας το 1986 υπό νέα ιδιοκτησία. Αυτά μας λέει στο Cine Paris η Μαίρη στο μπαρ και μας συστήνει τον Γιώργο, το -μόλις 18χρονο- μηχανικό των προ-βολών, που σαν άλλος Salvatore του Cinema Paradiso εργάζεται στη μηχα-νή από τα 11 χρόνια του τα καλοκαί-ρια, ενώ το χειμώνα πηγαίνει σχολείο. Η Μαίρη μάς πληροφορεί ότι το σινεμά δουλεύει κυρίως με ξένους, οι οποίοι απολαμβάνουν να βλέπουν ταινίες που δεν είναι μεταγλωττισμένες. «Τους αρέ-σει πολύ, δεν έχουν συνηθίσει τα θερι-νά σινεμά», μας λέει, «δεν θα ξεχάσω ποτέ μια κυρία που έκλαιγε από χαρά που βρισκόταν εδώ».

Δεύτερος σταθμός της δεύτερης ημέρας, μια νέα άφιξη στην πόλη, στην οδό Μιαού-λη, ακριβώς απέναντι από το σταθμό στο Μοναστηράκι. Το roof top του A for Athens με τρία επίπεδα προσφέρει θέα που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ήταν πάντα τόσο όμορφη η Αθήνα. Μια άλλη οπτική της πόλης ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας και δεν χορταίνουμε να κοιτάζουμε. Ο Λεωνίδας εργάζεται στο μπαρ ως σερβιτόρος. «Εί-ναι η πρόταση που έλειπε από το Κέντρο», μας λέει.

Cine Paris

Η ζέστη στην Αθήνα μπορεί να είναι σχεδόν αφόρητη, αλλά η ταράτσα του Public της πλατείας Συντάγματος είναι σχεδόν γεμάτη. Ιδανική για lunch break και επαγ-γελματικά ραντεβού, μία από τις πιο κεντρικές ταράτσες της πόλης, μπορεί να αποτελέσει απλώς το διάλειμμά σας από το shopping - ή μάλλον, όπως σωστά παρα-τηρεί ο Νικήτας, το window shopping. Την ίδια πάνω-κάτω εικόνα συναντήσαμε στη μικρή μας βόλτα ως το Bread & Butter, το καφέ-εστιατόριο στην ταράτσα του Attica στην Πανεπιστημίου, καθώς και στο roof top του Notos home στην πλατεία Κοτζιά. Ομορφη και ιδιαίτερη θέα, προσεγμένο περιβάλλον, ίσως ήρθε καιρός να ανα-καλύψουμε τα μικρά μυστικά της πόλης που κρύβονται όχι πίσω, αλλά πάνω από τις βιτρίνες.

Αλλη μια αναπάντεχη ταράτσα ανοίγει το μπαρ και την κουζίνα της κάτω από τον αττικό ουρανό και μάλιστα αυτόν που σκεπάζει την οδό Πειραιώς. Ο λόγος για το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, το οποίο πρόσφατα φιλοξένησε στην όμορφη ταράτσα του έξι εβδομάδες μουσικής με το project Blender Open Air Festival. Πλησιάζοντας στο υπαίθριο μπαρ του τρίτου ορόφου, μας περιμένει μια ευ-χάριστη έκπληξη. Ο ηθοποιός Ενκε Φεζολάρι σε ρόλο μπάρμαν μάς περιποιείται με χαμόγελο. Ενας από τους ταλαντούχους νέους ηθοποιούς, με την παράσταση «Το Παράθυρο» του Γιάννη Ρίτσου σε αλβανική μετάφραση στο ιστορικό του, μας μιλάει για τα νέα του σχέδια. Σκηνοθετεί την «Παρέλα-ση» της Λούλας Αναγνωστάκη, που θα ανέβει τον Οκτώβριο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με τον Μάνο Καρατζογιάννη και τη Βασιλική Τρουφάκου. Ως τότε, όμως, σκοπεύει να απομονωθεί στην Τήλο και να γεμίσει τις μπαταρίες του, κάτι που, όπως καταλαβαίνω από τις αντιδράσεις μας όταν το λέει, όλοι έχουμε ανάγκη.

Notos Home

Public

Attica

Η βόλτα μάς οδηγεί έξω από το Κέντρο. Κατεβαίνουμε τη Λεωφόρο Συγγρού και πιάνουμε Ποσειδώνος. Σε λιγότε-ρο από 20 λεπτά βρισκόμαστε σε ένα μέρος που μοιάζει με σκηνικό από αμερικάνικη ταινία. Είναι η μαρίνα του Φλοίσβου, αρμονική και πολυτελής, ήσυχη και συγχρόνως κοσμική. Από την υγρασία και την απογευματινή ζέστη μάς λυτρώνει το ατμοσφαιρικό Mare Marina, μια σκεπαστή ταράτσα, από τις πολλές που υπάρχουν σε όλο το συγκρό-τημα, αλλά που -μάλλον λόγω ώρας- είναι ακόμα κλειστές. Στη θάλασσα παιχνιδίζει το φως του ήλιου, χαζεύουμε τα κότερα, αστειευόμαστε με μικρά και μεγάλα όνειρα και έχουμε μια αλλόκοτη αίσθηση διακοπών μέσα στην πόλη. Αρχίζουμε να εκτιμάμε ξανά τα πράγματα, να τα νιώθουμε πιο όμορφα, διαφορετικά. Ισως να νιώθουμε ξανά τυχεροί που ζούμε στην Αθήνα.

Mare Marina

Το μίνι οδοιπορικό μας, σαν παιχνίδι από ταράτσα σε ταράτσα, ξεκίνησε και τελείωσε με χαμόγελα. Ο Αλαν Λάιτμαν σε ένα διήγημα στο βιβλίο

του «Τα όνειρα του Αϊνστάιν» περιγράφει μια συνθήκη στην οποία οι πιο προνομιούχοι και ευνοημένοι άνθρωποι χτίζουν τα σπίτια τους ψηλά, για-

τί εκεί ο χρόνος κυλάει πιο αργά. Παρατείνουν έτσι το χρόνο ζωής τους, σε αντίθεση με τους μη προνομιούχους, που ζουν κοντά στο έδαφος. Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να ζήσουμε για πάντα ή έστω περισσότερο. Στην

Αθήνα όμως, οι ταράτσες, ακόμα και αν δεν είναι πολύ ψηλές, μπορούν να μας κάνουν να ζήσουμε καλύτερα. Πιο αισιόδοξα.

Τελευταίος μας σταθμός είναι η ταράτσα του Μουσείου Ισλαμικής Τέχνης στη γωνία Δι-πύλου και Ασωμάτων. Με θέα το Δίπυ-λο και το αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμει-κού, η ένωση δύο παλιών κατοικιών, που ανήκει πλέον στο Μουσείο Μπενάκη, είναι πια ένα στολίδι που μας θυμίζει πως κάπο-τε εκεί ήταν το όριο της πόλης - στο εσω-τερικό μπορεί ακόμα να δει κανείς κομμάτι του τείχους των Αθηνών από το ύψος του ισογείου. Στο καφέ, που λειτουργεί τις ώρες του μουσείου, συναντήσαμε τον ηθοποιό Ευριπίδη Λασκαρίδη, με τον οποίο μοιρα-στήκαμε θέα και αισιοδοξία.

«Αλλη μία αγαπημένη μου ταράτσα βρίσκεται στην πλατεία Ηρώων, στου Ψυρ-ρή. Είναι η ταράτσα του κτιρίου που φιλο-τέχνησε με την τοιχογραφία του ο Αλέξαν-δρος Βασμουλάκης». Ο Ευριπίδης βιντεο-σκοπούσε τη διαδικασία ολοκλήρωσης του έργου. «Ανέβηκα από τη σκαλωσιά και βρέ-θηκα μπροστά σε μια εκπληκτική θέα, μπο-ρούσα να δω πανοραμικά όλη την πόλη».

Είναι γεμάτος ενέργεια, χαμόγελο και έτοιμος για τις δύο σκηνοθετικές του δου-λειές, που θα απολαύσουμε τη σεζόν που έρχεται. Η πρώτη θα είναι ξανά το «Κορί-τσι Μπαταρία», όπου σκηνοθετεί την Ολια Λαζαρίδου σε δικό της κείμενο, η οποία θα παρουσιαστεί από τις 16 Οκτωβρίου μέ-χρι τις 16 Νοεμβρίου στο χώρο «Προσω-ρινός» στην οδό Δεινοκράτους 103. Πρό-κειται για «ένα μίνι ρομαντικό live», όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος. Παράλληλα, ξεκι-νάει πρόβες για την παράσταση «Σύνταγ-μα/Syntagma», που θα ανέβει στην κεντρι-κή σκηνή του Bios από τις 19 Ιανουαρί-ου 2012 και για ένα μήνα. Εκεί θα σκηνο-θετήσει τη Γιούλα Μπούνταλη, μαζί με την οποία έχουν γράψει το κείμενο. «Το θέμα του Συντάγματος είναι διαχρονικό, δεν έχει να κάνει μόνο με τα γεγονότα που ζούμε τώρα», εξηγεί. «Βασιζόμαστε στο κείμενο του Συντάγματος της Ελλάδας, στο ποίημα του Καβάφη ‘Το Σύνταγμα της Ηδονής’ και στην πλατεία Συντάγματος και συνθέτου-με μια μετα-ωδή στην ένωση. Η παράστα-ση μιλάει για την ένωση ενός πολίτη με το Σύνταγμά του και αυτό είναι κάτι που, όταν πραγματοποιηθεί, θα είναι βίαιο». Μιλάει με πάθος για την ιδέα αυτή, τόσο που μας κάνει να ανυπομονούμε για την έλευση του χειμώνα. Στο μεταξύ, όμως, δεν μπο-ρούμε να κάνουμε κάτι άλλο παρά να απο-λαύσουμε το καλοκαίρι, μακριά από την Αθήνα ή μέσα σε αυτήν. Και από ψηλά.

31

Εντυπωσιακά ακροβατικά σε

αστικό τοπίο. Ράμπες, κάγκε-

λα, παγκάκια τα εμπόδια στο δρό-μο κάθε traceur. Οπου traceur, o

θιασώτης του parkour. Ενα νέο

«άθλημα» που έγινε λατρεία. Και η πλατεία Κολωνακίου η

«απροσδόκητη» έδρα του.

Την Κυριακή στην πλατεία Κολωνακί-ου το parkour έχει την τιμητική του. Πριν από λίγες ημέρες συνάντησα τους traceurs -έτσι ονομάζονται όσοι κάνουν parkour- Αγγέλο Πούλη και Τάσο Γκι-κούδη, που ανήκουν στην ομάδα NSA. Καθώς συζητούσαμε για την αγαπημένη δραστηριότητά τους, εκείνοι έκαναν κοι-λιακούς, κάμψεις, διατάσεις. Κάτι σαν ζέσταμα... «Αυτά τα παιδιά δεν ηρεμούν με τίποτα», σκέφτηκα. Βρίσκονται πάντα σε εγρήγορση. Γεμάτα ενέργεια για να ξε-περνούν εμπόδια. Ενέργεια για κίνηση, για ζωή.

«Το parkour είναι μια τέχνη, ένα άθλημα, μια φιλοσοφία, ένας τρόπος ζωής, όπου προσπαθείς να κινηθείς από το ένα σημείο στο άλλο με ασφάλεια, όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά μπο-ρείς, χρησιμοποιώντας το σώμα και τη φαντασία σου», εξηγεί ο 28χρονος Αγ-γελος, που κάνει parkour εδώ και πέντε χρόνια. Πώς ξεκίνησε; Παρακολούθησε την ταινία “Banlieue 13”, πωρώθηκε, είδε βιντεάκια στο YouTube, ένας φίλος του στη Γερμανία τού έδειξε κάποια βασι-κά και το 2005 γνώρισε τον Τάσο μέσω ίντερνετ. Ηταν και οι δύο τους από τους πρώτους που ασχολήθηκαν στην Αθήνα,

αποφάσισαν να προπονούνται μαζί και σκέφτηκαν να φτιάξουν την ομάδα ΝSA. Που αυτή τη στιγμή απαρτίζεται από επτά traceur.

Το μη ανταγωνιστικό και εντελώς ανέξοδο parkour ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80. Γενέτειρά του θεωρείται η Lisses, ένα προάστιο του Παρισιού της Γαλλίας. Βράχοι, ποτάμια, τοίχοι, πεζούλια, κλα-διά, κάγκελα είναι μερικά από τα εμπό-δια που υπερπηδούν οι traceur. Στόχους τους; Να εντοπίζουν εναλλακτικούς τρό-πους κίνησης και πορείας. «Oταν βάζεις το μυαλό σου να σκεφτεί πώς θα πας από το ένα σημείο στο άλλο όσο πιο γρήγο-ρα και εύκολα γίνεται, αυτή η διαδικα-σία θα σε βοηθήσει να λύσεις διάφορα προβλήματα στη ζωή σου. Γενικότερα, το να παίρνεις ρίσκα στην προπόνηση σε βοηθάει και στα ρίσκα που θα πάρεις στη ζωή σου», τονίζει ο Τάσος.

Τα πεζούλια, τα κολονάκια, τα τειχά-κια, τα δέντρα και τα γεφυράκια της πλα-τειάς Κολωνακίου αποτελούν πόλο έλξης για τους traceur. Από τη συζήτηση μαζί τους καταλαβαίνω ότι τη θεωρούν ιδα-νικό μέρος για την προπόνησή τους, λες και οι αρχιτέκτονες που τη σχεδίασαν την έφτιαξαν για αυτούς. Σύνταγμα, Αιγάλεω,

Ακρόπολη, Αγιοι Ανάργυροι είναι οι άλ-λες περιοχές όπου πηγαίνουν, ανάλογα με την εποχή, την ώρα και τη διάθεσή τους. «Οι κάτοικοι του Κολωνακίου δεν έχουν πρόβλημα με την παρουσία μας, αφού δεν ενοχλούμε ούτε χαλάμε τίποτα. Υπάρχει καλό κλίμα. Πολλές φορές στα-ματούν για να μας δουν», αναφέρει ο Αγ-γελος. Στο μεταξύ, ο αριθμός των traceur όλο και αυξάνεται στην Αθήνα, ενώ στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Ισπανία και τη Ρω-σία θα συναντήσεις τους πιο έμπειρους και ικανούς «αθλητές» του είδους. «Στο εξωτερικό το parkour διδάσκεται ακόμα και στα σχολεία», συμπληρώνει ο Αγγε-λος.

Εχουν ζήσει περιπέτειες κάνοντας parkour; O Τάσος γελάει και παίρνει το λόγο: «Ημουν με ένα φίλο μου στη Ρόδο και πηδάγαμε από ταράτσα σε ταράτσα στην παλιά μεσαιωνική πόλη. Ξαφνικά, μας βλέπει μια γριούλα και αρχίζει να φωνάζει: ‘Κλέφτες’. Την ακούνε οι κάτοι-κοι, φώναζαν και αυτοί και προσπάθη-σαν να μας πιάσουν... Με το φίλο μου αρχίσαμε ένα τρελό τρέξιμο στις ταρά-τσες των σπιτιών, κάνοντας ένα από τα καλύτερα parkour της ζωής μας» Αθλη-ση, περιπέτεια, εμπειρίες. Τρία σε ένα.

32

ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ ΒΙΝΥΛΙΩΝ

Το να βάζεις τη βελόνα στο πικάπ δεν θα σταματήσει ποτέ να είναι μια γοη-τευτική διαδικασία. Η μόδα του βινυ-

λίου έχει έρθει για τα καλά στην Αθήνα, όπου συλλέκτες, dj και συγγραφείς ψηφί-ζουν βινύλιο στην εποχή του downloading.

Το βινύλιο εμφανίστηκε πριν από 70 χρόνια περί-που και έμελλε να πρωταγωνιστήσει μέχρι σήμερα στις δισκοθήκες των απανταχού μουσικόφιλων. Παρά την απειλή που ένιωσε η συγκεκριμένη πα-ραγωγή στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 με την εμφάνιση των CD και στη συνέχεια του -νόμιμου και μη- digital downloading, το βινύλιο φαίνεται πως σήμερα ανακάμπτει στη μουσική αγορά. Τα

νέα LP, η κυκλοφορία των οποίων αυξάνεται σταδιακά τα τελευταία χρόνια, αναδεικνύ-

ονται σε collector’s items, ενώ οι δί-σκοι παλαιότερων ετών φαίνεται πως ξανακερδίζουν τη θέση και το σεβασμό που τους αρμόζει, ξεσκονίζονται και επανατοποθετούνται σε βιτρίνες μουσι-

κών καταστημάτων και πικάπ. Η επιστροφή στο βινύλιο και ο

επαναπροσδιορισμός του ως συλλεκτικό αντικείμενο αποτελεί τάση εδώ και αρκετά

χρόνια στο εξωτερικό, ενώ πλέον και στην Ελλάδα ανακαλύπτουμε όλο και περισσότε-ρα δισκοπωλεία που πωλούν αποκλειστικά βινύλια, καινούργια, αλλά και second hand.

Παράλληλα, αρκετοί είναι οι μουσικοί που στρέφονται σε LP ή single vinyl κυκλοφορίες και δεν λείπουν από την Αθήνα και τα πέριξ τα θεματικά vinyl πάρτι και οι dj που θα παί-

ξουν μουσική αποκλειστικά με δίσκους.

Η αγάπη για τα βι-νύλια και τη μουσική αποτέλεσε το έναυσμα

για το βιβλίο της Χίλντας Παπαδημητρίου «Για

μια χούφτα βινύλια»,

ο τίτλος του οποίου παραπέμπει στο γνωστό σπαγ-γέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε. Αφού ασχολή-θηκε αρκετά χρόνια με τη λογοτεχνική επιμέλεια και μετάφραση, την κριτική και τη συγγραφή μου-σικών βιογραφιών, αλλά και την πώληση δίσκων, η Χίλντα παρουσίασε πρόσφατα το πρώτο της μυ-θιστόρημα. Πρόκειται για μια πρωτότυπη νουάρ ιστορία μυθοπλασίας με απρόβλεπτη πλοκή, χιού-μορ, γνώριμους χαρακτήρες και αγαπημένες μου-σικές. Η σκοτεινή μυστηριώδης Αθήνα του Γιάννη Μαρή αποτελεί τον άξονα γύρω από τον οποίο εξε-λίσσεται και αυτό το βιβλίο. Δημιουργείται, ωστό-σο, στον αναγνώστη μια αίσθηση οικειότητας και ζεστασιάς, χάρη στην αφηγηματική χαρτογράφηση του Κέντρου και των Εξαρχείων, αλλά και χάρη στους ήρωές του με τους οποίους ταυτίζεσαι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Υπό τους ήχους του Μπομπ Ντίλαν, του Λέοναρντ Κοέν, των Who, των Beatles και του Νιλ Γιανγκ, η συγγραφέας μάς παρουσιάζει ένα ασυνήθιστο αστυνομικό μυθιστόρημα, όπου οι ντετέκτιβ είναι μεσήλικες αστυνομικοί που μένουν ακόμη με τη μητέρα τους και τα εγκλήματα δια-πράττονται κυριολεκτικά «για μια χούφτα βινύλια».

Οι συλλέκτες βινυλίων αποτελούν μια ιδιαί-τερη κάστα ανθρώπων. Συνήθως το πάθος τους για το συγκεκριμένο αντικείμενο-φετίχ είναι αλ-ληλένδετο με την αγάπη ή την ενασχόλησή τους με τη μουσική. Οι λόγοι και τα κριτήρια με τα οποία οι συλλέκτες επιλέγουν τα διαμάντια που

-

-

, φί-ding.

33

θα κοσμήσουν τις δισκοθήκες τους ποικίλλουν - τα αξιολογούν με γνώμονα το συγκρότημα ή τον τραγουδιστή, το μουσικό είδος, το cover ή τα αντί-τυπα ενός δίσκου. Μάλιστα, συχνά επιδίδονται στο λεγόμενο digging, που αποτελεί την έρευνα και αγορά δίσκων από καταστήματα, eshop και από το δημοφιλές eBay. Στην Αθήνα αρκετοί είναι πλέον οι dj που επιλέγουν να οργανώνουν πάρτι όπου παίζουν αποκλειστικά με βινύλια, μεταφέ-ροντας στα σετ τους μερικά από τα πιο σπάνια κομμάτια των συλλογών. Ανάμεσά τους η ομάδα των Coalminers, οι οποίοι οργανώνουν επιτυχη-μένα πάρτι στη Αθήνα, αλλά και την ευρύτερη Ελ-λάδα, παίζοντας ’60s garage και freakbeat, R’n’B/mod και northern soul από αυθεντικά 45άρια βι-νύλια. Ο Mr Z, μανιώδης συλλέκτης και dj, με πλούσια μουσική γκάμα που κυμαίνεται από τη ’60s beat και τη ’70s soul μέχρι τη hard jazz και τα σκοτεινά πεδία της electronica, συχνά ντύνει τα σετ του με vinyl singles και LP από τη συλλογή του, τα οποία παρουσιάζει και στο μπλογκ του: nakedsides.wordpress.com. Ο Δημήτρης Ιωάννου, εικαστικός καλλιτέχνης, συλλέκτης βινυλίων και dj -γνωστός ως Βουνό-, τακτικά θα εντάξει βινύ-λια από τη συλλογή του στα εκάστοτε θεματικά πάρτι που διοργανώνει. Στα τέλη του 2008 πα-ρουσίασε την ατομική έκθεσή του με τίτλο “You got A good one!”, που ήταν άμεσα συνδεδεμέ-νη με τη δημιουργία της συλλογής δίσκων που διαθέτει. Στο πλαίσιο της έκθεσης ο καλλιτέχνης κάλυψε τους τοίχους του εκθεσιακού χώρου με 514 χαρτονένια κουτιά-συσκευασίες αποστολής δίσκων βινυλίου 12 ιντσών, τους οποίους είχε αγοράσει μέσω ίντερνετ.

Πέρα όμως από τους παραγωγούς και dj που επιμένουν στο βινύλιο, αρκετά είναι και τα δισκο-πωλεία της πρωτεύουσας που αντιστέκονται σθε-ναρά στις απαιτήσεις των καιρών και στις επι-

ταγές της μουσικής βιομηχανίας. Ανάμεσά τους τα καταστήματα Rock & Roll Circus, Plan 59 και Μικρός Ερωτικός στα Εξάρχεια, τα δισκάδικα της Ηφαίστου, αλλά και το 360 Record Store στο Γκά-ζι. Οι ιδιοκτήτες τους εξακολουθούν να πωλούν αποκλειστικά μεταχειρισμένα βινύλια και νέα LP, απευθυνόμενοι σε ένα εκλεκτικό κοινό από συλ-λέκτες, φίλους και φετιχιστές του βινυλίου, αδια-φορώντας επιδεικτικά για τις στρατηγικές μάρκε-τινγκ και franchising μεγάλων εταιρειών.

Το 1967 ο Bρετανός καλλιτέχνης της ποπ αρτ σερ Πίτερ Μπλέικ σχεδιάζει το cover του “Sgt. Pepper’s lonely hearts club band” των Beatles, ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφορεί ένας από τους πιο εμ-βληματικούς δίσκους όλων των εποχών, το “The Velvet Underground & Nico” με τη μπανάνα του Γουόρχολ στο εξώφυλλο. Τέχνη και μουσική συνα-ντιούνται και τα βινύλια λειτουργούν ως σύμβολο της ποπ και ροκ κουλτούρας της συγκεκριμένης δε-καετίας. Εν έτει 2011, το σπάνιο single release “God Save the Queen” των Sex Pistols από την A&M Records ανακηρύσσεται το ακριβότερο βινύλιο από το βρετανικό περιοδικό Record Collector. Το βινύ-λιο, είτε ως νέας κοπής LP είτε ως μεταχειρισμένο άλμπουμ προηγούμενων δεκαετιών, εξακολουθεί μέχρι σήμερα να διατηρεί ανέπαφη την αίγλη του, αποτελώντας σημείο αναφοράς και αντικείμενο φε-τίχ κάθε μουσικής κοινότητας.

-

34

Το λουκέτο που αναγκάστηκε να βάλει εξαιτίας του σκανδάλου με τις υποκλοπές η σκανδαλοθηρική βρετανική εφημερίδα News of the World αναζωπύ-ρωσε τη συζήτηση σχετικά με το ρόλο των ταμπλόιντ ανά τον κόσμο. Ο Economist αφιερώνει χώρο στις σελίδες του για να καταγράψει τάσεις, ομοιότητες και διαφορές από τις φυλλάδες εκείνες του κόσμου που έχουν αναγάγει τη δημοσιογραφία σε ένα αδιάκοπο και ανήθικο κυνήγι αποκλειστικοτήτων. Αληθινών ή μη, μικρή σημασία έχει.

Ο κίτρινος -και εμπλουτισμένος με ροζ πινε-λιές- Τύπος δεν αποτελεί καθαρά βρετανικό προνό-μιο. Οι λεγόμενες ταμπλόιντ (όρος που αρχικά χρη-σιμοποιήθηκε για να περιγράψει τις εφημερίδες που επέλεγαν να κυκλοφορούν σε μικρότερο από το πα-ραδοσιακό μέγεθος) ευδοκιμούν όπου υπάρχει πα-ρασκήνιο. Και όπου, επίσης, υπάρχει δίψα για εναλ-λακτική ενημέρωση που αγγίζει -και συνήθως ξε-περνάει- τα όρια του «κουτσομπολεύειν». Δηλαδή παντού. Στη Βραζιλία τα τελευταία χρόνια γνωρί-ζουν τεράστια απήχηση, ενώ η Βρετανία διαθέ-τει την πρωτοκαθεδρία με έξι εφημερίδες του είδους. Ιταλία και Ισπανία διαθέτουν ταμπλόιντ με το βλέμμα στραμμένο κυρίως στο χώρο του αθλητισμού, ενώ στην Αμερι-κή ο... ταμπλοϊντισμός αποτυπώνεται καλύ-τερα στη μικρή οθόνη παρά στα έντυπα μέσα.

Μπορεί οι εφημερίδες ανάλαφρου πε-ριεχομένου ανά τον κόσμο να χρησιμοποιούν σχεδόν τις ίδιες μεθόδους, δεν παύουν όμως να έχουν και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Για παράδειγμα, στη Γαλλία οι ταμπλόιντ δεν βρί-σκουν πρόσφορο έδαφος λόγω του ότι η νομοθε-σία για ζητήματα ιδιωτικότητας είναι πολύ αυστη-ρή. Επιπλέον, στην πολιτική κουλτούρα της χώρας έχει παγιωθεί η αντίληψη πως ο ρόλος του Τύπου αφορά αποκλειστικά την καταγραφή της πολιτικής ατζέντας και της επικαιρότητας. Επομένως, οι ελιτι-στικές Le Figaro, Le Monde και η διανοουμενίστικη Liberation δεν αφήνουν περιθώρια δράσης σε δη-μοσιογραφικούς παρίες. Μικρά τα περιθώρια δρά-σης και για τους σκανδαλοθήρες στην Ιαπωνία. Εκεί τα μίντια ελέγχονται από συγκεκριμένους ομίλους, οι οποίοι θεωρούν εαυτούς ισοδύναμους της κυβέρνη-σης και των βιομηχάνων περισσότερο, παρά δημο-σιογραφικούς «αντάρτες».

Αντίθετα, στη Γερμανία και τη Βρετανία τα προ-κλητικά και ευφάνταστα (πολλές φορές) άρθρα γύρω από την παραπολιτική και το παρασκήνιο της επικαι-ρότητας διαθέτουν τεράστια απήχηση στο κοινό. Στη γερμανική περίπτωση δεσπόζει το παράδειγμα της Bild, της Νο1 ευρωπαϊκής ταμπλόιντ και της έκτης μεγαλύτερης εφημερίδας στον κόσμο βάσει της κυ-

κλοφορίας της. Το γεγονός ότι διαθέτει το μονοπώ-λιο στην εθνική αρένα της σκανδαλοθηρίας δεν την εξωθεί σε ακραία θεματολογία. Συνήθως καλύπτει μεγάλο μέρος της ύλης της με πολιτικά ζητήματα, γε-γονός που της προσδίδει κύρος, φαινόμενο που δεν το συναντάς συχνά σε ομοειδείς εφημερίδες. Η πρό-σφατη αρθρογραφία της που υποδείκνυε στην Ελλά-δα την πώληση νησιών και αρχαιολογικών χώρων ως μέσο αποπληρωμής του δημόσιου χρέους της μπορεί να μας δυσαρέστησε, είναι όμως ενδεικτική του πώς μια εφημερίδα αυτού του είδους εκμεταλ-λεύεται εμπορικά τον «κιτρινισμό».

Στην αντίπερα όχθη, οι συνάδελφοί τους στη Βρετανία λειτουργούν μέσα σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον με αυξημένες σκανδαλοθηρικές ορέξεις και έτσι καταφεύγουν ευκολότερα σε ακραία ροζ θε-ματολογία για να διατηρήσουν τις πωλή-σεις τους σε επιθυμητά επί-

πεδα. Επιπλέον, οι ρυθμιστικές αρχές που ασχολού-νται με τη δεοντολογία των ΜΜΕ στο νησί είναι πε-ρισσότερο ανεκτικές σε σύγκριση με τις αντίστοιχες στη Γερμανία, γεγονός που κάνει ακόμα πιο εύκολη τη ζωή των βρετανικών ταμπλόιντ. Παρά τις όποιες διαφορές τους όμως, οι ανά τον κόσμο ταμπλόιντ μαστίζονται από την ίδια «ασθένεια»: τη συρρίκνω-ση των πωλήσεών τους. Η βρετανική Daily Mail, με τις 40 εκατ. μοναδικές επισκέψεις στο site της (πε-ρισσότερες εμφανίζει μόνο η ιστοσελίδα των New York Times), δείχνει το μονόδρομο της επιβίωσης και στα υπόλοιπα αρπακτικά της είδησης: αυτόν του διαδικτύου.

Η αυλαία της βρετανικής εφημερίδας News of the World έφερε στην επιφάνεια την κουλτούρα του ταμπλόιντ. Η μάχη του πρωτοσέλιδου, της αποκλειστικότητας και του κουτσομπολιού δί-νεται με πάθος καθημερινά σε όλο τον κόσμο.

35

FACEBOOK

Τα κοινωνικά δίκτυα αλλάζουν τη ζωή μας, όπως αλλάζουν και τα ίδια. Ο ειδικός επί του θέματος συγγραφέας Erik Qualman επιμελήθηκε ένα βίντεο, όπου μας είπε κάποιες από τις ιδέες του.

«Εάν το Facebook ήταν χώρα, θα ήταν η 3η μεγα-λύτερη του κόσμου». Σας εκπλήσσει αυτή η διαπί-στωση; Κακώς. Σκεφτείτε ότι μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν πάνω από 3,5 εκατ. χρήστες. Ο συγ-γραφέας Erik Qualman μάζεψε μικρές και μεγάλες αλήθειες σχετικά με τις αλλαγές που έχουν φέρει τα κοινωνικά δίκτυα στον τρόπο που ζούμε και συ-ναλλασσόμαστε και έγραψε πριν από δύο χρόνια το “Socialnomics: How social media transforms the way we live and do business”. Σαφές; Ενα βιβλίο που δεν χρειάζεται να διαβαστεί από την

αρχή μέχρι το τέλος, αλλά έχει σκοπό να ενημερώ-σει, να επιμορφώσει και να διασκεδάσει.

Αυτό λέει άλλωστε και ο ίδιος ο Qualman στην εισαγωγή του βιβλίου: «Τα στοιχεία για τα κοινωνικά δίκτυα αλλάζουν με την ίδια ταχύτητα με την οποία αλλάζουν τα ίδια τα δίκτυα». Από το 2009, λοιπόν, μέχρι σήμερα τα στοιχεία έχουν αλλάξει, τα δίκτυα έχουν αλλάξει, η καθημερινό-τητά μας έχει αλλάξει. Εχουμε άραγε συνειδητο-ποιήσει πόσο; Οπως και αν έχει, το βίντεο που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες (μπορείτε

να το δείτε στο socialnomics.net) σε επιμέλεια του ίδιου του συγγραφέα μάς δίνει μια ιδέα για το θέμα με συνεχόμενες πληροφορίες, στατιστικά και διαπιστώσεις για την εξέλιξη των κοινωνικών δικτύων. Οπως έγραψαν οι New York Times πα-λιότερα, «είναι σαφές ότι το πάθος του Qualman είναι τα social media». Ακολουθούν κάποιες από τις διαπιστώσεις του Qualman, όπως τις ξεχωρί-σαμε μέσα από το βίντεο - διαβάστε τες χωρίς να σας επηρεάσουν, άλλωστε σε ένα μήνα οι αριθμοί θα έχουν αλλάξει.

Εάν το Facebook ήταν χώρα, θα ήταν η 3η μεγαλύτερη του κόσμου.

Το Facebook ξεπερνάει το Google σε εβδομα-διαία κίνηση στις ΗΠΑ.

Κάθε δευτερόλεπτο ένας νέος χρήστης γράφε-ται στο LinkedIn, το μεγαλύτερο site επαγγελματι-κής δικτύωσης.

Η Lady Gaga, ο Justin Bieber και η Britney Spears έχουν περισσότερους followers στο Twitter από το συνο-λικό πληθυσμό της Σουηδίας, του Ισραήλ, της Ελλάδας, της Χιλής, της Βόρειας Κορέας και της Αυστραλίας μαζί.

Το 50% της συνολικής κίνησης του mobile internet στη Βρετανία χρησιμοποιείται για το Facebook.

Τα social media επηρεάζουν άμεσα την offline συμπεριφορά μας. Ενα στα πέντε ετεροφυλόφιλα ζευγάρια και τρία στα πέντε ομοφυλόφιλα ζευγά-ρια γνωρίζονται online. Επίσης ένα στα πέντε δι-αζύγια οφείλεται στο Facebook.

Περισσότεροι από 40 εκατ. άνθρωποι έχουν δει τη διαφήμιση της Volkswagen με τον Darth

Vader στο YouTube. Ο μικρός που φοράει τη στο-λή δεν είχε δει ποτέ τα “Star Wars”.

Οσοι ασχολούνται με social παιχνίδια πρό-κειται να αγοράσουν εικονικά αγαθά αξίας 6 δισ. δολαρίων μέχρι το 2013. Την ίδια στιγμή, όσοι πηγαίνουν στο σινεμά αγοράζουν πραγματικά αγαθά αξίας 2,5 δισ. δολαρίων.

Το YouTube είναι πλέον η 2η με-

γαλύτερη μηχανή αναζήτησης στον κόσμο μετά το Google.

Εαν η Wikipedia τυπωνόταν σε βι-βλίο, θα είχε 2,25 εκατ. σελίδες και θα χρειαζόσουν 123 χρόνια για να τη διαβάσεις ολόκληρη.

Το 93% των ανθρώπων του μάρ-κετινγκ χρησιμοποιεί τα social media για επιχειρηματικούς σκοπούς.

36

Δύο εβδομάδες, οκτώ ομάδες, ισάριθμες εφαρμογές για smartphone. Το πρώτο AppCamp Greece, η διοργάνωση που ενθαρρύνει την ανάπτυξη ιδεών για κινητά

τηλέφωνα, ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Τα ενθαρρυντικά αποτελέσματα περιλαμ-βάνουν από videogame μέχρι λογισμικό για αναζήτηση της ιδανικής παραλίας.

Parking Defenders Η εφαρμογή αφορά την «αγο-ραπωλησία» θέσεων πάρκινγκ. Λίγο πριν φύγεις από το σημείο όπου έχεις αφήσει το αυτοκίνητό σου, το σημειώνεις σε ένα χάρτη μέσω GPS και «πουλάς» τη θέση με αντάλλαγμα μερικούς πόντους. Τους πόντους αυτούς μπορείς να τους χρησιμοποιήσεις στη συνέχεια για να «αγοράσεις» άλλες θέσεις, όταν θα ψάχνεις να παρκάρεις.

Historious Το πρόγραμμα της ομάδας iMellon εντοπίζει το στίγμα σου μέσω GPS και προτείνει περιη-γήσεις σε κοντινούς αρχαιολογι-κούς χώρους. Συνδυάζει στοιχεία από Foursquare και Gowalla, ενώ υπάρχει δυνατότητα να προβάλλο-νται πληροφορίες για τα μέρη που επισκέπτεσαι. Τα έσοδα θα έρ-θουν από διαφημίσεις καταστημά-των κοντά στην προτεινόμενη δι-αδρομή.

2thebeach Πρόκειται για ένα πρόγραμμα στο οποίο μπορείς να θέσεις κριτήρια και να σου προτείνει βάσει αυτών την ιδανική παραλία. Για παράδειγ-μα, μπορείς να ορίσεις αν θες να έχει beach bar, άμμο ή πέτρες και θέσεις στάθμευσης. Κέρδος θα προ-

κύψει από τις πωλήσεις της εφαρ-μογής, η οποία προγραμματίζεται να κυκλοφορήσει τον Απρίλιο του 2012.

Mechi RoboΗ ομάδα ανέπτυξε ένα σύστημα ελέγχου ρομπότ μέσα από android smartphone. Το μόνο που έχεις να κάνεις εσύ είναι να χειριστείς αποτελεσματικά το ρομπότ σου και να το βάλεις σε αγώνες ή σε μάχες με άλλα ρομπότ. Οι δημι-ουργοί της ομάδας φτιάχνουν το βασικό εξοπλισμό και θα πουλά-νε εξαρτήματα βελτίωσης των ρο-μπότ.

Me GustaH εφαρμογή προτείνει τη χρήση του WiFi αντί του GPS για να δη-λώσεις την τοποθεσία σου σε σε-λίδες όπως το Facebook. Μέχρι σήμερα, μπορείς να δηλώσεις ότι βρίσκεσαι σε ένα κατάστημα, ακό-μα και αν δεν είσαι μέσα σε αυτό, αλλά απλά κοντά του. Χρησιμο-ποιώντας όμως το WiFi δίκτυο, ο

καταστηματάρχης μπορεί να βά-ζει όρια και να ανταμείβει τους πι-στούς πελάτες με δώρα, όπως δω-ρεάν καφέδες και άλλα πολλά.

Dungeon Geometry Το videogame της Second Method απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας τεσσάρων έως επτά ετών και έχει ως στόχο να τα μάθει βα-σικές αρχές της γεωμετρίας. Συ-γκεκριμένα, το παιδί θα πρέπει να τοποθετήσει αντικείμενα σε σωστές θέσεις για να μαζέψει πό-ντους. Η free έκδοση του προ-γράμματος θα κυκλοφορήσει μέ-χρι 1η Σεπτεμβρίου και η επί πληρωμή μέσα στον Οκτώβριο, αρχικά στο αμερικανικό και στο βρετανικό AppStore.

Alzminder Το λογισμικό απευθύνεται σε ασθενείς που υποφέρουν από τη νόσο Αλτσχάιμερ στα πρώ-τα της στάδια και λειτουργεί ως reminder. Χρησιμοποιεί εικονικές κλήσεις με ηχογραφημένα μηνύ-

ματα για να τους υπενθυμίσει να πάρουν τα φάρμακά τους ή άλλες δουλειές που πρέπει να κάνουν όταν δεν βρίσκεται κάποιος άλλος στο σπίτι. Οι υπεύθυνοι θα απευ-θυνθούν και στην Ελληνική Εται-ρεία Alzheimer για την αξιοποίη-σή του.

Η ιδέα του 4sqwifi.com ξεκίνη-σε από ένα tweet και βασίζεται στο Foursquare. Η ιδέα του εί-ναι απλή: την επόμενη φορά που θα μπεις σε ένα κατάστημα και θα έχει κλειδωμένο WiFi, ζήτησε τον κωδικό του δικτύου. Στη συνέχεια ανάρτησέ τον στο πρόγραμμα και έτσι την επόμενη φορά που θα πε-ράσει κάποιος από εκεί κοντά θα μπορεί να χρησιμοποιήσει ελεύ-θερα το δίκτυο.

Οταν η φαντασία συναντά-ει τη σκληρή δουλειά και εκείνη στη συνέχεια βρίσκει συνοδοιπό-ρο μια πρωτότυπη διοργάνωση, τα αποτελέσματα φέρνουν χαμόγελα. Ηλεκτρονικά και μη.

37

Ο δεκάλογος του καύσωνα

Οπως ανακοίνωσε η ΕΜΥ, οι υψηλές θερμοκρασί-ες αναμένεται να συνεχιστούν και το επόμενο διή-μερο και θα συνδυαστούν με τη συσσώρευση ατμο-σφαιρικών ρύπων (κυρίως όζοντος). Το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής συνιστά στους πολίτες συγκεκριμένες πρακτικές για να αντι-μετωπίσουν τον καύσωνα. Επειδή τις εφαρμόσαμε και τις θεωρούμε αναποτελεσματικές, προτείνουμε έναν άλλο δεκάλογο για τον καύσωνα.

1. Επισκεφτείτε το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα και ρωτήστε τους ευγενικά: «Μήπως θα μπορούσα να εισπνεύσω λίγο από τα χημικά του Μεσοπρόθεσμου;» Δύσκολο να σας αρνηθούν. Υστερα από αυτό, ο καύσωνας θα σας φαίνεται πρωινή δροσιά του Μάρτη.

2. Αποφύγετε τα δελτία των οκτώ. Αν δεν εκνευριστείτε από τις πολιτικές ειδήσεις, θα εξορ-γιστείτε ή θα μελαγχολήσετε από τις οικονομικές. Αν πάλι δείτε τίποτα λουόμενους που «έτρεξαν στις κοντινές παραλίες», μην... ψαρώσετε. Τα πλά-να είναι από την αλογοσκούφεια «χρυσή εποχή».

3. Να κάνετε πολλά ντους. Και να μην ζε-σταίνεστε τόσο, η καθαριότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Εκτός, ίσως, από τους απολυμένους συμβασιούχους του δήμου Αθηναίων...

4. Να προτιμάτε τα one night stand. Αφή-στε τα γούτσου-γούτσου για μετά το Σεπτέμβρη. Δεν είναι καιρός για αγκαλίτσες. Κρατήστε τες για τις κρύες νύχτες του χειμώνα, όταν δεν θα έχετε θέρμανση.

5. Να χρησιμοποιείτε τα κλιματιστικά σας στους 25-27 βαθμούς Κελσίου. Αν βάλετε το μη-

χάνημα στους 20 βαθμούς, ή θα το κάψετε ή το πρωί που θα σηκωθείτε θα είστε λιγότερο ευλύ-γιστοι και από κολόνα της ΔΕΗ. Ναι, ναι. Αυτής που ξεπουλήθηκε.

6. Οι παραδοσιακοί λάτρεις των ανεμιστή-ρων και ιδιαίτερα όσοι διαθέτετε ανεμιστήρα οροφής καλό είναι να μην παρακολουθείτε την αέναη κίνησή τους. Πέρα από τον πονοκέφαλο που θα σας προκαλέσει, μπορεί να σας υπνωτίσει και να σας κάνει να ξαναψηφίσετε ΠΑΣΟΚ...

7. Να πίνετε πολλά υγρά. Και δεν εννοώ τε-λάρα με μπίρες και τεκίλες λίγο πριν βουτήξετε στη θάλασσα... Ακούς, ατρόμητε, ξεροκέφαλε Νεοέλληνα;

8. Παλαιότερα σας συμβούλευαν: «Τρώ-τε λίγο και σε πολλά γεύματα». Οι εποχές όμως έχουν αλλάξει και πλέον ισχύει το: «Τρώτε λίγο και σε λίγα γεύματα». Το ΔΝΤ νοιάζεται και για τη σιλουέτα σας.

9. Οι ομάδες υψηλού κινδύνου (και ΚΥΡΙΩΣ οι γυναίκες 18-40) είναι απαραίτητο να επισκέ-πτονται παραλιακά κλαμπ και μπουζούκια. Μετά το πέρας της βραδιάς, επωφελής θεωρείται και η νυχτερινή βουτιά στην πισίνα ή στην πλησιέστε-ρη παραλία. Μαγιό; Προαιρετικό...

10. Προς αναγνώστριες: φορέστε ρούχα ανάλαφρα, αλλά αποφύγετε τα σιθρού. Μπορεί εσείς φορώντας ανύπαρκτα υφάσματα να λύνετε το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του κορμιού σας, αλλά προξενείτε άλλου είδους προβλήμα-τα στα ταλαιπωρημένα κορμιά των -επιρρεπών- συμπολιτών σας.

38

Μια φορά κι έναν καιρό η Αγία Παρασκευή ήταν μια εξοχή και ο Αγγελος Τερζάκης την περιέγραφε ως έναν τόπο ιδανικό για αποθε-ραπεία ανθρώπων που είχαν βασανίσει τις ψυ-χές τους στο λαβύρινθο της πόλης. Κάτι σαν τα ειδυλλιακά ψυχιατρεία της Ελβετίας στις αρχές του περασμένου αιώνα. Εγώ βέβαια γεννήθηκα

πολύ αργότερα εκεί, μια χειμωνιάτικη μέρα στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν η Αγία Παρασκευή είχε αρχίσει να αποτελεί μια εναλλακτική προσέγγιση στο trend των βορείων προαστίων. Πρόλαβα πάντως τις τε-λευταίες μονοκατοικίες, μια σχετική άπλα και την κάτω πλατεία στην προηγούμενη μορφή της με το χώμα και το χαλίκι. Εκεί κοντά άλλωστε ήταν και το σπίτι μου, μια ανάσα από την κάτω πλατεία, από το Forum, την εκκλησία, τα Goody’s - όταν φτιάχτηκαν. Μια ανάσα και από την Αγίου Ιωάννου, τον κεντρικό δρόμο της περιοχής, το εμπορικό ραντεβού για τους Aγιοπαρασκευιώτες, μια ανάσα από το θερινό σινεμά της Αμα-ρυλλίδας, από το πρώην Tresko και νυν κάτι άλλο, από το δημοτικό μου σχολείο, το Πλέει -όταν άνοιξε- και λίγο πιο πάνω από τα Επίκαιρα. Ακό-μα παραπάνω ξεκινούσε η άλλη Αγία Παρασκευή, με τη λιγότερο φιλόξε-νη πάνω πλατεία, τις σταδιακά αυξανόμενες πολύβουες καφετέριες, που μετατρέπονταν σε στέκια των μαθητών των μεγάλων τάξεων. Αυτή είναι η γειτονιά μου και με μία λέξη θα μπορούσα να την πω ήσυχη. Ισως και

χαριτωμένη. Με λίγο πράσινο. Με τον Υμηττό να κάνει σκιά τα καλοκαιρινά με-σημέρια και τις κορφές του να προοιωνί-ζονται χιόνι κάποια τυχερά χειμωνιάτικα πρωινά. Αυτή τη γειτονιά, την τόσο κα-λοπροαίρετα φτιαγμένη ώστε να φιλοξε-νήσει προνομιούχους κατοίκους που διά-λεξαν να απομακρυνθούν από το Κέντρο, ο χάρτης την ονομάζει Νέα Ζωή. Πλάκα δεν έχει; Θα μπορούσε να υπάρξει όνομα περισσότερο αισιόδοξο; Οι γείτονές μου υπήρξαν μέσα από τα χρόνια κατά κανόνα χαμογελαστοί, ζώντας αυτή τη «νέα ζωή» σαν να απολάμβαναν το american dream. Με θέση για το αυτοκίνητό τους, με μπάρ-μπεκιου στις βεράντες, με τα παιδιά να

κάνουν ποδήλατο στα πλατιά πεζοδρόμια. Η αλήθεια, βέβαια, είναι -ξυπνώντας από το όνειρο των παιδικών εικόνων- πως η Αγία Πα-ρασκευή με τα χρόνια σπατάλησε μια μεγάλη ευκαιρία να γίνει μία από τις πιο ελκυστικές τοποθεσίες της Αθήνας. Κακοχτίστηκε, βά-ρυνε, έπηξε. Κυρίως όμως, όταν η κυβέρνηση μοίραζε στάσεις με-τρό, ο δήμαρχός της κρατούσε ομπρέλα. Υπάρχουν στάσεις γύρω από την Αγία Παρασκευή, σαν τα ρωμαϊκά οχυρά γύρω από το γαλατικό χωριό. Και η πλατεία στέκεται μόνη της, ευάλωτη στις ορέξεις των λεωφορείων, αποκομμένη από το Κέντρο, σαν ξεχα-σμένη ηρωίδα του Τερζάκη. Α, πάλι ο Τερζάκης. «Το πυροτέχνη-μα της δημιουργίας δεν σβήνεται», έλεγε.

Μια θεότητα να τους ενώνει όλους. Το διεθνή πιανίστα που σύσσωμο το Μέγαρο αποθεώνει. Την «προικισμένη» κοπελιά που ονειρεύεται καριέρες στα σκυλάδικα. Το μεταλά που προβάρει λυσσασμένα στο υπόγειό του. Και όχι, δεν τους ενώνει ούτε το χρήμα ούτε η δόξα. Τους ενώνει μια μούσα αρχαία με το όνομα Ευτέρπη.

Κόρη του Διός, βεβαίως βεβαί-ως, της απένειμαν το “portfolio” της μουσικής. Ο ποταμός Στρυμόνας την κατέστησε έγκυο. Και ο γιος τους Ρήσος βρήκε το θάνατο στην Τροία. Εκείνη την είπαν και μούσα της λυρικής ποίησης. Και πάντα την απεικόνιζαν με μια λύρα στο χέρι. Την σήμερον ημέραν όμως την έχουμε «ριγμένη». Οδός ουδεμία στο αθηναϊκό κέντρο με το όνομά της. Μόνο σε προάστια, απομακρυσμένα και μη, λίγοι δρόμοι δικοί της.

Αλλά γιατί να παραξενευόμαστε άλλωστε; Υπάρχει κανένας δρόμος αφι-ερωμένος στις κορυφές της μουσικής; Κάποια οδός Μπετόβεν, Μότσαρτ ή Μπαχ; Οχι. Βέβαια και άλλες κορυφές ξεχάσαμε - όπως τον Ντοστογιέφσκι. Θυμηθήκαμε όμως τον Λόρδο Βύρωνα, τον Ντελακρουά και τον Βερανζέρο. Οχι γιατί ήταν σπουδαίοι καλλιτέχνες, μα επειδή ήταν φιλέλληνες.

Φυσικά «μην κρίνεις ίνα μην κρι-θείς». Διότι, εάν σας εκμυστηρευόμουν πως πασχίζω για την αποκατάσταση της μνήμης του Λούντβιχ βαν στη συλλογι-κή ελληνική συνείδηση την ίδια ώρα που ακούω δρ Δρακατόρ και Godflesh, πολλοί θα ξίνιζαν τα μούτρα τους.

&

38

Αγώνες ταχύτητας έχουμε δει πολ-λούς. Ομως αυτό που έγινε πριν από μερικές ημέρες στο Λος Αντζε-λες δεν έχει προηγούμενο. Στον αυτοκινητόδρομο 405, όπου συ-νήθως τις ημέρες και ώρες αιχμής επικρατεί κυριολεκτικά πανδαιμό-νιο (“Carmageddon” αρέσκονται να το αποκαλούν οι ντόπιοι), δι-εξάγονται αυτό το διάστημα έργα διαπλάτυνσης. Με αποτέλεσμα η κατάσταση να γίνεται ακόμα πιο χαοτική και η έξοδος των εκδρο-μέων σκέτο μαρτύριο. Ολα τα πα-ραπάνω, ωστόσο, αποτέλεσαν την αφορμή για να διεξαχθεί ένας άτυ-πος αγώνας ανάμεσα σε ένα αερο-πλάνο και μια ομάδα ποδηλατών.

Συγκεκριμένα, η αεροπορική εταιρεία JetBlue προσέθεσε δρο-μολόγια για τη μεταφορά όσων ήθελαν να μετακινηθούν από το Μπέρμπανκ στο Λονγκ Μπιτς, μια απόσταση περίπου 30 χιλιομέ-τρων. Η 20λεπτη αυτή πτήση αξίας μόλις 4 δολαρίων έκανε πολλούς να ανταποκριθούν στο δέλεαρ της αεροπορικής μεταφοράς. Μια ομά-δα ποδηλατών, ωστόσο, τράβηξε το δικό της δρόμο. Η ομάδα αυτή λοι-πόν, με την ονομασία “Wolfpack Hustle”, ξεκίνησε για να πάει στο

Λονγκ Μπιτς με ποδήλατο, γλιτώ-νοντας έτσι από τις καθυστερήσεις που γνώρισαν οι επιβάτες του αερο-πλάνου κατά τους ελέγχους ασφα-λείας και από την αναμονή στον αεροδιάδρομο. Βέβαια, ξεκίνησαν μία ώρα νωρίτερα από το αεροσκά-φος, όση ώρα δηλαδή χρειάστηκε -κατά μέσο όρο- ο επιβάτης του αε-ροπλάνου για να μετακινηθεί από το σπίτι του προς το αεροδρόμιο.

Με αυτά και με αυτά, η άτυπη κόντρα βρήκε νικητές τους ποδηλά-τες. Οι τελευταίοι, με μέση ταχύτη-τα 25 μίλια/ώρα και με συνολική διάρκεια ταξιδιού μία ώρα και 34 λεπτά, έφτασαν 80 λεπτά νωρίτερα στο Λονγκ Μπιτς από τους επιβάτες του αεροπλάνου, που χρειάζονταν επιπλέον μία ώρα για να πάνε με ταξί από το αεροδρόμιο προς τον τελικό τους προορισμό. Η βραδυ-πορία της αερομετακίνησης ήταν μάλιστα τόσο μεγάλη για τη συγκε-κριμένη απόσταση, που υπολογίζε-ται ότι, ακόμα και αν κάποιος συν-δύαζε μετρό και περπάτημα (μία ώρα και 44 λεπτά) ή εάν χρησιμο-ποιούσε τα πατίνια του (δύο ώρες και 40 λεπτά), θα έφτανε νωρίτερα. Το ποδήλατο τελικά δίνει... φτερά!

-

--

-

-

-

-

-

Σύμφωνα με πληροφορίες, μπορεί τελικά να υπάρξουν κάποιοι παίκτες που θα μπο-ρέσουν να αγωνιστούν με την εθνική ομάδα στο ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας το Σεπτέμ-βριο. Μπορεί να συμπληρώσουμε ακόμα και ολόκληρη πεντάδα. Τι κακό είναι αυτό; Ο ένας βαριέται, ο άλλος δεν θέλει, ο άλλος τραυματίστηκε. Τι χρειάζεται; Ευχέλαιο ή κα-νένα καλό πριμ;

Τον αγώνα δεν τον είδα ζωντανά. Είδα τα στιγμιότυπα στο YouTube. Και μετά τα ξαναείδα. Και μετά τα είδα και μια τρί-τη φορά. Και γέλασα με το πάθημα των Βραζιλιάνων, που έχασαν τέσσερα -για όνομα του Θεού!- πέναλτι στον προημιτε-λικό με την Παραγουάη. Ετσι κι αλλιώς, πιστεύω ότι κάνα δυο χαστούκια θα τους κάνουν να συνέλθουν από το ατέλειωτο σταριλίκι στο οποίο είχαν περιέλθει την περίοδο των πολλών «Ρ».

Ποιος Δώνης, ποιος Μικάελσεν και ποιος Σεϊταρίδης στα καλά του. Το πολυεργαλείο της δεξιάς πτέρυγας, ο παίκτης που μπορούσε να παίξει όλη την πλευρά και όλο το κέντρο, το αγρίμι που όργωνε τα γήπεδα, ήρθε στον Παναθηναϊκό τον Ιανουάριο του 2005 και λεγόταν Βόουτερ. Αν και είχε αποκλείσει με γκολ του τους Πράσινους το 1996 στους 4 του Τσάμπιονς Λιγκ -τότε που φορούσε ακόμα τη φανέλα του Αγιαξ- οι άνθρωποι της ομάδας έκαναν την καρδιά τους πέτρα και τον έφεραν στην Ελλάδα για να απολαύσουν οι οπαδοί επιτέλους λίγη μπάλα. Και το «τρακτέρ» τούς δικαί-

ωσε, παραδίδοντας μαθήματα της θέσης του εξτρέμ και βά-ζοντας ένα ολόκληρο γκολ σε 21 αγώνες. Για αυτό που θα μείνει πάντως αξέχαστος είναι οι πάσες ακριβείας προς τους αντιπάλους και τα σουτ-φωτοβολίδες στις κερκίδες. Δυστυ-χώς για όλους το 2006 έφυγε για τη Σίβασπορ και το 2008 έκλεισε την καριέρα του στην ΑΕΚ Λάρνακας. Σήμερα είναι πρόεδρος μαζί με τον Κίκι Μουσάμπα στη Νιου Αμστερνταμ, την οποία προσπαθεί να ανεβάσει στην πρώτη κατηγορία της Ολλανδίας. Και θα το καταφέρει, γιατί απλά είναι ο Νορντίν. Θα σε θυμόμαστε για πάντα, ακούραστε Βόουτερ.

Μου έχει λείψει...

Ο Σέρχιο Μαρκαριάν δεν έχει πε-τύχει και λίγα στην καριέρα του. Το να αποκλείσει όμως την αγαπημένη του Ουρουγουάη σε ημιτελικό του Κόπα Αμέρικα, νομίζω, δεν θα το άντεχε. Ο Σέρχιο ξέρει να μην ξε-περνάει τα όρια της ζωής, τα όρια της μοίρας. Η εικόνα του στον πά-γκο ήταν χίλιες -τουλάχιστον- λέ-ξεις και ο ίδιος πέρα για πέρα υπέ-ροχος, τραγικός, αγαπημένος.

Με το παγωμένο βλέμμα του Iceman και με το σουλούπι ενός ανθρώπου που έχει δει πολλά και έχει κερδίσει κύπελλα και κύπελλα στη ζωή του, ο μεγάλος Εϊντουρ Γκούντιονσεν πάτησε στην Ελλάδα και υπέγραψε συμβόλαιο με την ΑΕΚ για να ανακηρυχθεί και επίσημα η πιο μεγάλη ποδοσφαιρική φιγούρα που θα κυκλοφορεί φέτος στα ελληνικά γήπεδα. Σε όλη του την καριέρα, ο Ισλανδός υπήρξε ένας γυρο-λόγος πολυτελείας από το επάνω ράφι, ένας ποδοσφαιριστής όμως χωρίς συγκεκριμένο ρόλο στο γήπεδο και χωρίς προφανή χαρίσματα. Κατάφερε, ωστόσο, να επιβιώσει μια χαρά αγωνιζόμενος στα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, γιατί μπορεί να μην ήταν πολύ καλός σε τίποτα, δεν ήταν όμως και πολύ κακός. Το «μέτριος σε όλα» δεν ακούγεται καλό, ε; Ομως όχι, μην με παρεξηγείτε, για την Ελλάδα, ακόμα και στα 33 του, σημαίνει «πολύ καλός σε όλα, σχεδόν τέλειος».

HΠέρυσι το καλοκαίρι, με αφορμή το Μουντιάλ, αγόρασες

μία βουβουζέλα για το iPhone σου. Φέτος έναν αντάπτορα για να προσαρμόζεις πάνω του τους φωτογραφικούς φακούς που σου έχουν μεί-

νει αμανάτι. Ελικόπτερο όμως δεν έχεις πάρει και ευκαιρία να το κάνεις αυτά τα Χριστούγεννα. Η διάσημη Griffin κυκλοφορεί το Helo TC, ένα τηλεκατευθυνόμενο ελι-

κόπτερο που μπορείς να ελέγξεις κουνώντας είτε έναν εικονικό μοχλό είτε το κινητό-iPad σου. Κάνει τόσο για εσωτερικούς, όσο και για εξωτερικούς χώρους και έχει τρία διαφορετικά

προγράμματα, ώστε να κάνεις όλο και πιο περίπλοκες μανούβρες καθώς το μαθαίνεις. Η μπαταρία του φορτίζει πλήρως μέσα σε μισή ώρα και διαρκεί 8 λεπτά, με την εταιρεία

να σου δίνει πακέτο και ανταλλακτικά για τις πτώσεις. Οσο για την τιμή, δεν θα ξεπερνάει τα 40 ευρώ.

www.griffintechnology.com

ντιάλ αγόρό

Η μεγάλη επιτυχία που γνωρίζει το Kindle της Amazon, την έκανε να σκέφτεται την κυκλοφορία του δικού της tablet PC. Σύμφωνα με δημοσίευμα της Wall Street Journal, η νέα της συσκευή θα τρέχει το λειτουργικό σύστημα Android και θα έχει οθόνη 9 ιντσών. Θα μπορείς να διαβάσεις ηλεκτρονικά βιβλία, να δεις βίντεο και να ακούσεις μουσική, αλλά πιθανότατα δεν θα υπάρχει κάμερα για βιντεοκλήσεις. Η κυκλοφορία της αναμένεται πριν από τον ερχόμενο Οκτώβριο, με την Amazon να στοχεύει να πουλήσει 4 εκατ. κομμάτια μέχρι το τέλος του χρόνου. Το αν θα το κατα-φέρει θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την τιμολογιακή πολιτική που θα ακολουθήσει. Αν πάντως, αναλογικά, κινηθεί στα επίπεδα του Kindle (ξεκινάει από τα 139 δολάρια), τότε δεν έχει να φοβηθεί και πολλά.

www.amazon.com

Η μεγPC. Σκαι θααλλά Οκτώφέρεικινηθ

Οι ζέστες έχουν σφίξει για τα καλά και τι χειρό-τερο από το να πρέπει να βάλεις κοστούμι και γρα-βάτα και να πας στη δου-λειά. Οχι όμως, κύριε, δεν θα το βάλεις κάτω. Η γνωστή για τα λειτουργικά γκάτζετ της Thanko κυκλοφορεί το γραβατοανεμιστη-ράκι, για να σε κρατήσει δροσερό και ακμαίο. Απλά το βάζεις στη γραβάτα σου, το συνδέεις με μια USB θύρα ή δύο μπαταρίες ΑΑ και απολαμβάνεις αμέσως ανέμους ολόκληρους πάνω στο στέρνο σου. Ούτε παραλίες, ούτε air-condition, ούτε τίποτα. Από πού θα τραβάει βέβαια τον αέρα είναι ένα άλλο θεματάκι, αλλά στην ανάγκη πάρε ένα αραχνοΰφαντο πουκάμι-σο και ξεμπέρδεψες. Τι καλύτερο θα μπορούσες να κάνεις εξάλλου με 22 ευρώ που κοστίζει;

www.thanko.jp

Λατρεύεις την ανάβαση στο βουνό με τα πόδια, σου αρέσει όμως και να το κατεβαίνεις με το ποδήλατό σου. Πρέπει παρόλα αυτά να επιλέξεις ένα από τα δύο, αφού δεν γίνεται να τα συνδυάσεις. Σωστά; Οχι, αν έχεις 1.499 ευρώ για να αγοράσεις το Bergmönch. Πρόκει-ται για ένα ποδήλατο που γίνεται τσάντα πλάτης, ώστε να σου αφήσει τα χέρια ελεύθερα για να ασχοληθείς με την ορειβασία και να την απολαύσεις. Και μόλις φτά-σεις στην κορυφή του βουνού, το ανοίγεις, ανεβαίνεις πάνω του και κατεβαίνεις τις πλαγιές, αφήνοντας την αδρεναλίνη σου να εκτοξευτεί στα ύψη. Φυσικά δεν πρόκειται για ένα απλό ποδήλατο, αλλά για μια πανάλαφρη κατασκευή ειδικά σχεδιασμένη για να μειώνει την πίεση που ασκείται στα γόνατά σου κατά την κατάβαση. Μάζε-ψε λεφτά και ετοιμάσου για μεγάλες βόλτες...

www.bergmoench.com

Ενα είναι σίγουρο: αν ο Batman ήταν υπαρκτό πρόσωπο, το Batmobile της φωτο-γραφίας θα ήταν το αυ-τοκίνητό του. Ακριβές αντίγραφο της ταινίας του 1989 που σκηνο-θέτησε ο Τιμ Μπάρτον και όπου πρωταγωνί-στησε ο Μάικλ Κίτον, έχει για μηχανή μία τουρμπίνα ελικοπτέ-ρου της Boeing! Απο-δίδει 365 άλογα και ζυγίζει 1.270 κιλά, ώστε να είναι σίγου-ρο ότι θα κολλήσεις στο κάθισμα μόλις πατήσεις το γκάζι. Οι διαστάσεις του είναι 6,1x2,3 μ., χρησιμο-ποιεί δισκόφρενα για να σταματάει και στο εσωτερικό του χωράνε με άνεση δύο άτομα. Μέσα στην καμπίνα υπάρχει επίσης ένα iPad, GPS και δορυ-φορικό ίντερνετ για να ασχολείσαι με κάτι αν κολλήσεις στην κίνηση. Το άσχημο κομμάτι βέβαια είναι πως ο ιδιοκτήτης του δεν το πουλάει...

www.putschracing.com

Το βραβείο για το καλύτερο κέντρο εξυπηρέτησης πελατών της χρονιάς απέσπασε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η Vodafone κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης των Εθνικών Βραβείων Εξυπηρέτησης Πελατών. Σύμφωνα με τους ανθρώπους της εται-ρείας, η βράβευση αποτελεί σημαντική αναγνώριση της πελατοκεντρικής φιλοσο-φίας της και της βέλτιστης εξυπηρέτησης των πελατών της. Tο βραβείο παρέλαβε ο Ιωάννης Μπούζιος, Customer Care Senior Manager. Η διοργάνωση πραγματοποιή-θηκε φέτος για δεύτερη χρονιά από το Ελληνικό Ινστιτούτο Εξυπηρέτησης Πελατών (ΕΙΕΠ) με σκοπό την αναγνώριση ανθρώπων και οργανισμών που είναι αφοσιω-μένοι στην εξαιρετική εξυπηρέτηση πελατών και καταναλωτών στην Ελλάδα, στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα.

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε στο Athens Metro Mall το ζωντανό παιχνίδι «Βουτιά στα δώρα» με κεντρικό παρουσιαστή τον Χρήστο Φερεντίνο, εγκαινιάζοντας με τον καλύτερο τρόπο την πε-ρίοδο των καλοκαιρινών εκπτώσεων. Ο δημοφιλής παρουσιαστής μοίρασε 524 δώρα, χαρίζοντας χαμόγελα σε μικρούς και μεγάλους που βρέθηκαν στο εμπορικό κέντρο για να πραγματοποιήσουν τις αγορές τους. Οι εκπλήξεις και τα δώρα όμως δεν σταματούν εδώ. Από τις 15 Ιουλίου βρίσκεται σε εξέλιξη ο μεγάλος διαγωνισμός για δύο σκούτερ της Peugeot Scooters αξίας 3.000 ευρώ και δύο πακέτα διακοπών με τριήμερη διαμονή για δύο ζευγάρια σε Μύκονο και Σα-ντορίνη, συμπεριλαμβανομένων των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, αξίας 1.200 ευρώ. Οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα μέχρι τις 31 Αυγού-στου να πραγματοποιήσουν τις αγορές τους στους πέντε ορόφους του Athens Metro Mall και με την επίδειξη της απόδειξης αγορών τους να συμμετάσχουν στην κλήρωση για τα μεγάλα δώρα.

Ακόμη πιο φτηνή επικοι-νωνία σε άνεργους και σε συνταξιούχους προσφέρει η Cosmote, παρέχοντας για δεύτερη συνεχή χρονιά έκπτωση 15% στο μηνιαίο πάγιο όλων των προγραμ-μάτων συμβολαίου για έναν ολόκληρο χρόνο. Σε πε-ρίπτωση που ανήκεις στις παραπάνω ομάδες, προκει-μένου να επωφεληθείς από την προσφορά, θα πρέπει να προσκομίσεις τα απαραίτητα δικαιολογητικά από τις 16 Ιουλίου έως και τις 30 Σε-πτεμβρίου 2011 σε ένα από τα καταστήματα Cosmote, Γερμανός, OTEshop και στο εκτεταμένο εμπορικό δίκτυο αντιπροσώπων της εταιρείας σε όλη την Ελλάδα. Εάν είσαι ήδη συνδρομητής, μπορείς εναλλακτικά να καλέσεις την Εξυπηρέτηση Πελατών Cosmote στο 13838.

Τις υπηρεσίες Tablet & Pad Set Up και Smartphone Set Up εγκαινιάζει το Δίκτυο Καταστημάτων Multirama, εστιάζοντας στην κατηγορία των tablet και smartphone. Οι δύο νέες παροχές, πέρα από τη μεταφορά επαφών, φωτογραφιών και βίντεο, περιλαμβάνουν τη δυνατότητα οργάνωσης ημερολογίου, το set-up του λογαριασμού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, αλλά και την εγκατάσταση εφαρμογών για δύο κατηγορίες ενδιαφέροντός σου. Σε μία ταχύτατα αναπτυσσόμενη αγορά, ολοένα και περισσότερα tablet PC και smartphone κάνουν την εμφάνισή τους, έχοντας πάντα κάτι διαφορετικό να προσφέρουν σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Οι επιλογές πληθαίνουν και μαζί με αυτές συνήθως και οι απορίες. Ετσι, τα καταστήματα Multirama, που θέλουν να δίνουν απάντηση σε κάθε απορία, εγκαινιάζουν τις δύο νέες υπηρεσίες.

Την ανανεωμένη της ιστοσελίδα στη διεύθυνση www.ikea.gr παρουσίασε η IKEA για να βρίσκεις ό,τι χρειάζεσαι για το σπίτι σου εύκολα και γρήγορα. «Διάλεξε κρεβάτι από το κρεβάτι σου, βρες το νέο σου καναπέ από το σαλόνι σου, πάρε ιδέες για το δωμάτιό σου χωρίς να βγεις από το δωμάτιό σου», αναφέρει το νέο σποτ της εταιρείας, αποτυ-πώνοντας ξεκάθαρα την πρόθεσή της. Στο site κάθε χώρος

του σπιτιού αποτελεί ξεχωριστή ενότητα για καλύτερη ορ-γάνωση και μεγαλύτερη χρηστικότητα. Επιπλέον, θα βρεις περισσότερα από 7.500 αντικείμενα για το σπίτι, χρήσιμες πληροφορίες, αλλά και ενημέρωση για τη διαθεσιμότητα των προϊόντων σε κάθε κατάστημα ΙΚΕΑ της Ελλάδας, ώστε να έχεις όλη την έμπνευση που χρειάζεσαι για τη διακόσμηση του σπιτιού σου με ένα μόνο κλικ.

Από την 1η Ιουλίου έως και την 31η Αυγούστου η Sony δίνει την ευκαιρία σε 1.000 τυχερούς να κερδίσουν απίθανα δώρα αγοράζοντας μια Full HD Cyber-shot, Handycam ή bloggie! Συγκεκριμένα, στέλνοντας με sms το σειριακό αριθ-μό της καινούργιας σου συσκευής -ο οποίος βρίσκεται στο κάτω μέρος της- και το ονοματεπώνυμό σου στο 54260 (για παράδειγμα “SONY 1718193 ΜΑΡΙΝΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ”) ή κα-ταχωρώντας το σειριακό αριθμό και τα προσωπικά σου στοι-χεία στο www.spread-it.gr/sony, μπορείς να κερδίσεις: πέντε Σαββατοκύριακα για δύο άτομα σε επιλεγμένους ελληνικούς προορισμούς με τα έξοδα πληρωμένα, 10 τηλεοράσεις Sony

Bravia 3D Full HD 40, 15 laptop Sony VAIO, 20 PlayStation 3, 200 δωροκάρτες Allou! Fun Park, 250 κάρτες μνήμης Sony SD 4GB και 500 αυθεντικές θήκες με-ταφοράς Sony. Αυτό το καλοκαίρι, ο ήλιος, η θάλασσα και οι αναμνή-σεις των διακοπών σου απεικονίζονται σε Full HD και σε φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στα μοναδικά δώρα της Sony!

gττ

Κάνε πάρτι, Κριέ. Είσαι σε πολύ καλή φάση για να εκτελέσεις καθήκοντα οικοδεσπότη και το πιο πιθανό είναι να θυμούνται όλοι πόσο καλά πέρασαν για τα επόμενα τρία ή τέσσερα χρόνια. Ειδικά αν θυμηθείς να πά-ρεις αρκετά ποτά, γιατί ο τομέας στον οποίο χωλαίνεις τελευταία είναι η διαχείριση των οικονομικών σου.

Μερικά μέρη της Αθήνας, Ταύρε, απλά σου πάνε καλύτερα. Σαν μικρά σημεία συσ-σωρευμένης ενέργειας, αλλά με σκοπό την κατανάλωση αλκοόλ. Δεν είναι θέμα γού-στου δικού σου, αλλά του μέρους στην πραγ-ματικότητα. Πειραματίσου λίγο περισσότερο και θα καταλάβεις τι εννοώ, όταν καταλήξει να διαστέλλεται η κόρη σου από χαρά.

Αν σου έδινε κάποιος μία καραμέλα για κάθε πρόταση που έλεγες αυτή την εβδομά-δα, Δίδυμε, θα είχες πρόβλημα με το ζάχα-ρο. Εχεις τεράστιες ικανότητες όταν θέλεις να περάσει το δικό σου, αλλά παράλληλα ο κόσμος γύρω σου θα αρχίσει να ζαλίζεται. Χμ, ίσως και αυτό να το κάνεις επίτηδες, μικρέ σατανά.

Ολοι έχουν το βλέμμα τους στραμμένο προς εσένα, Καρκίνε, και αυτό διευκολύνει πολύ το να εκφραστείς ελεύθερα και να δώσεις βάρος στις ιδέες σου. Και εδώ είναι το καλό το μπόνους: Αν περίμενες την κατάλληλη στιγμή για ερωτική εξομολόγηση ή για να βρίσεις θε-ούς και δαίμονες, τώρα είναι η ώρα.

Νιώσε την αναζωογονητική φρεσκάδα του Ηλιου στο ζώδιό σου, Λέοντα, αλλά όχι στο δέρμα σου. Θα σου δώσει ενέργεια που θα τη βιώσεις σαν αναγέννηση και η όρεξή σου να ξεκινήσεις ή να ολοκληρώσεις ιδέ-ες θα είναι φανερή. Και έχεις ιδέες πολλές, σαν ντουλάπι στο μυαλό σου που είναι έτοι-μο να ξεχειλίσει.

Εσύ, Παρθένε, λαμβάνεις ευχαρίστηση από διαδικασίες μάθησης, τα βλέπεις όλα με κάπως παρθένο μάτι. Γι’ αυτό θέλεις οι προ-ορισμοί σου στις διακοπές να είναι καινούρ-γιοι και απάτητοι, τουλάχιστον από εσένα. Πάρε μαζί σου καλά παπούτσια, γιατί μάλλον θα τα λιώσεις στο περπάτημα.

Δες τα πράγματα όπως είναι, Ζυγέ. Ποτέ

δεν έχεις ευχαριστηθεί το σεξ όσο τώρα, όσο χαοτικές και αν είναι οι σχέσεις σου. Και γιατί όχι; Το πολύ σεξ σε χαλαρώνει και αυτό τα διορθώνει όλα. Το ερωτικό στοι-χείο, μάλιστα, διαχέεται σε όλες τις εκφάν-σεις τις επικοινωνίας σου, οπότε, αν είναι να ζητήσεις αύξηση ή περισσότερη άδεια, θα πιάσει τόπο.

Και σένα, Σκορπιέ, οι σχέσεις σου στο γραφείο, αλλά και στα ρακομελάδικα του Θησείου μια χαρά κυλάνε, με πολύ αλκοόλ, φλερτ και κουβεντούλα (στο γραφείο κυρί-ως). Εχεις όλο το πακέτο, το ξέρεις και το χαίρεσαι και αυτό βγαίνει στον κόσμο. Συ-νεργάσου καλά, κάνε νέες συμμαχίες, ερω-τεύσου και όλα θα παν καλά.

Πρόσεξε τις διατροφικές σου συνήθειες, Τοξότη, γιατί κάνει και ζέστη και δεν θα τη βγάλεις καθαρή. Πόσο καιρό έχεις να φας καρπούζι; Από χτες; Ε, δεν είναι αρκετό. Για-τί, αν το συνδυάζεις με σαβούρα και μάλιστα βαριά, πώς θα την παλέψει το στομάχι με τόση ζέστη; Θα κλατάρει το μηχάνημα.

Εχεις παρατρελαθεί στη δουλειά αυτές τις μέρες και αυτό δεν είναι καλό ακόμα και για τις σκληροτράχηλες μέρες σου, φίλε Αιγόκε-ρε. Εκμεταλλεύσου την πλανητική συγκυρία για να κάνεις ένα μικρό διάλειμμα αυτή την εβδομάδα, για να κάνεις ένα καλό ντου την επόμενη με άλλη όρεξη και να να είσαι λίγο πιο ξεκαθαρισμένος τον Αύγουστο.

Αν είσαι από αυτούς που δουλεύουν από το σπίτι, Υδροχόε, τότε να περιμένεις άνοδο και στην αποδοτικότητά σου και στα κέρδη σου. Χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι όσοι Υδροχόοι δουλεύουν αλλού θα πέσουν στα τάρταρα, απλά τα αστεράκια πάνω από τα σπίτια σας λένε οικονομικά, εγώ φταίω; Δεν τα έβαλα εγώ εκεί.

Είναι ώρα να απολαύσεις τους κόπους σου, Ιχθύ, και άσε τον Αιγόκερω να κου-ρεύεται, να βράζει στο ζουμί του, να πήζει το λουλουδάκι του. Κάνε πάρτι να δουν οι φίλοι σου το φρέσκο σου σπίτι. Χάλασε λίγα λεφτά να φύγουν οι καημοί. Φλέρταρε λυσ-σαλέα. Κατάλαβέ το ότι μπαίνει Αύγουστος!

Την περιγραφή μέσω τηλεφώνου στη μητέρα μου της παράστασης «6.000 μίλια μακριά» στο Ηρώδειο. Ο ενθουσιασμός μου για την καταπληκτική Σιλβί Γκιλέμ με έκανε στο διάλειμμα να τρέξω έξω από το Ηρώδειο. Επρεπε με κάποιον να μοιραστώ αυτή την εμπειρία, μια και στα καθίσματα του θεάτρου βρισκόμουν μόνη. Εκεί, λοιπόν, που όλο θέρμη εξηγούσα πόσο πρωτότυπη ήταν η χορογραφία και πόσο άρτια ήταν η εκτέλεση τόσο από την πρωταγωνί-στρια όσο και από τους δύο χορευτές που χόρεψαν το δεύτερο κομμάτι, το τηλέφωνό μου άρχισε να με ειδοποιεί για την ύπαρξη δεύτερης γραμμής. Ανέλπιστο το όνομα για εκείνη την ώρα, με έκανε να διακόψω την περιγραφή για να του μιλήσω. «Εσένα περιμέναμε να αρχίσει;» άκουσα από την άλλη άκρη και προς στιγμήν σάστισα. Αργότερα κατάλαβα ότι ο Δημήτρης βρισκόταν και αυτός στο Ηρώδειο και με είδε να τρέχω πανικόβλητη για να προλάβω. Ευτυχώς, η γνωστή ελληνική αργοπορία με έσωσε και, μόλις βρήκα τη θέση στο κατάμεστο Ηρώδειο, τα φώτα έσβησαν και η παράσταση άρχισε. Μπορεί η Σιλβί να μην περίμενε εμένα για να αρχίσει, αλλά κάποια ανώτερη δύναμη βοήθησε για να μην χάσω αυτή την εμπειρία.

Το φάγωμα ενός «βρόμικου» που προμηθεύτηκα έξω από το Ολυμπιακό Στάδιο. Αν και κρατήθηκα μέχρι το σπίτι για να το φάω με την ησυχία μου, το συμπαθητικό κατά τα άλλα έντομο που βρισκόταν μέσα ήταν ακόμα ζωντανό. Αλώνιζε πάνω σε μια πατάτα όταν το πήρα χαμπάρι και, φυσικά, κατέληξε μαζί με το υπόλοιπο στα σκουπίδια. «Εντάξει, αφού ζούσε, δεν θα ψήθηκε, θα μπήκε μετά», με πληροφόρησε ο Ανδρέ-ας όταν του διηγήθηκα το περιστατικό. Να νιώθω και τυχερή δηλαδή!

Το άκουσμα των μεγάλων επιτυχιών των Bon Jovi. Ενω βρισκόμουν ήδη στο τρένο με το μαγικό χαρτάκι στην τσάντα, αποφάσισα να κάνω λίγο «ζέσταμα» και να βάλω στο κινητό τα κομμάτια που στιγμάτισαν την εφηβεία μου. Δυστυχώς, δεν κατάφερα να ακούσω πάνω από ένα και αυτό με χιλιάδες διακοπές. Οι συνεννο-ήσεις για να βρεθώ με φίλους στο στάδιο έδιναν και έπαιρναν και φυσικά μέχρι να κανονίσουμε πού θα βρεθούμε είχα ήδη φτάσει. Ο ένας είχε εισιτήριο στη μια θύρα, ο άλλος στην άλλη, ο άλλος έπρεπε να βρει το φίλο του που είχε τα εισι-τήρια και ήταν κάπου χαμένος. Τελικά, δεν είδα ούτε τους μισούς από αυτούς. Βρήκα μόνο τη Δήμητρα και πήγαμε μαζί στις μαγικές μας θέσεις. Σε λίγο η σκηνή θα έπαιρνε φωτιά. Και χωρίς επανάληψη δεν είχα σκοπό να καθυστερήσω λεπτό.

Tη λήψη κανενός βίντεο από τη συναυλία των Bon Jovi. Οι φω-τογραφίες και τα βίντεο δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου, για αυτό και δεν είχα πάρει μαζί ούτε φωτογραφική μηχανή. Εκεί κάπου στο “Bed of roses” όμως λύγισα. Κάτι ο Jon που είχε φτάσει ανά-μεσα στο κοινό, κάτι το τραγούδι που είναι από τα αγαπημένα μου, έβγαλα το κινητό και επέλεξα την κάμερα. Τράβηξα περίπου μισό λεπτό, όταν συνειδητοποίησα ότι έτσι χάνω όλο το αίσθη-μα. Κοιτούσα το κινητό αντί για τον τραγουδιστή και ψιθύριζα τα λόγια αντί να τα φωνάζω για να μην ακουστούν στο βίντεο. Ε, όχι! Ετσι δεν αξίζει. Δεν ξέρω πώς οι υπόλοιποι μπορούσαν να απολαύσουν τη συναυλία με ένα κινητό στο χέρι, αλλά εγώ ήθελα να ουρλιάζω τους στίχους όποτε μου ερχόταν και να ζω τη στιγμή κανονικά. Οχι με το άγχος της βιντεοσκόπησης. Αλλωστε, για να θυμάμαι αυτή την εμπειρία, δεν χρειάζομαι «αναμνηστικά».