Community Voice 020

ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΝΕΦΡΟΠΑΘΩΝ ΚΑΙΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΜΕΝΩΝ

website: http://epnm.grblog: http://epnm.blogspot.com

email: [email protected]

Αριθμός φύλλου .020

Συντονιστική – Συντακτική Ομάδα

Επιμέλεια κειμένωνΠράτσας Νικόλαος

Επιμέλεια σχεδιασμούΠατεράκης Φίλιππας

Βασικοί αρθρογράφοιΖέππου ΓιασεμήDrenkó Szabina

Χρύσα ΦλωροπούλουΙωσηφίδου ΜαργαρίταΔημητριάδης ΓεώργιοςΚατσογριδάκη Γεωργία

(Διατροφολόγος - Διαιτολόγος)Κορακιανίτης Γεώργιος (Ιατρός)

___________________________________

Ίδρυση Κοινότητας 15 Ιανουαρίου 2009Έκδοση 1ου φύλλου 12 Φεβρουαρίου 2009Φύλλο 020 15 Ιανουαρίου 2013___________________________

Τα άρθρα δεν εκφράζουν υποχρεωτικά τιςαπόψεις της

Κοινότητας Νεφροπαθών καιΜεταμοσχευμένων epnm .

EditorialΜε μεγάλη μου χαρά σας

ανακοινώνω ότι η Κοινότητασήμερα, 15 Ιανουαρίου κλείνει 4χρόνια λειτουργίας. Η Κοινότηταδημιουργήθηκε με σκοπό τηνενημέρωση των νεφροπαθών καιμεταμοσχευμένων οποιουδήποτε συμπαγούς οργάνου και η δράση τηςείναι κυρίως διαδικτυακή. Τις πρώτες δύο χρονιές δημιουργήσαμε τοblog, την ομάδα της Κοινότητας στο Facebook και την πρώτηηλεκτρονική εφημερίδα με το όνομα ”Το κουρδιστό πορτοκάλι” απότην ομώνυμη ταινία. Η συμμετοχή και η διαδικτυακή μας δράση ήταν”χαλαρή”, χωρίς να χρειάζεται να γίνουν αρκετές σημαντικέςενέργειες. Τα τελευταία, όμως, δύο χρόνια έχουν γίνει αρκετέςαλλαγές στους νόμους αλλά και η δημιουργία του ΕΟΠΥΥ, οπότεεντατικοποιήσαμε τις προσπάθειές μας για την καλλίτερη και πιοέγκυρη ενημέρωση των μελών αλλά και των επισκεπτών τηςΚοινότητας.

Αυτό που χρειάζεται είναι ενότητα και αλληλοκατανόηση μεταξύ τωννεφροπαθών και των μεταμοσχευμένων ώστε να καταφέρουμε νααντέξουμε στις πιέσεις που δεχόμαστε αλλά και να μεταδώσουμεστους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν σχετικά με τις παθήσεις τωννεφρών, της καρδιάς του ήπατος κτλ ότι δεν είμαστε απλά ένα βάροςστην Κοινωνία που απλά ζητά ένα επίδομα και να κάθεται σπίτι του,αλλά ότι αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι μια ποιοτική ζωήμε την οικογένειά μας και την εργασία μας.

Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει σιγουριά και στον δρόμο πουδιαβαίνουμε τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν ταμπέλες και βέλη. Αςπροσπαθήσουμε να είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι ώστε να μην μαςτρώει η μοναξιά αλλά να κυνηγάμε αυτό που η καρδιά μας συνέχειακαι ακούραστα θέλει.

Η εφημερίδα θα συνεχίσει και για πολλά φύλλα ακόμα, όση κι ανείναι η συμμετοχή σε αυτή, μικρή – μεγάλη· δεν μετριέται. Ακόμα καιένα άρθρο, κάθε μικρή λέξη στην Κοινότητα είναι ανεκτίμητο καιπολύτιμο γιατί δηλώνει την ύπαρξη των ανθρώπων σε μια προσπάθειαπου λέει ”Είμαι κι εγώ εδώ”.

Σας φιλώ με πολύ αγάπη.

Ο εκδότηςΝικόλαος Πράτσας











___________________________________





















___________________________________











Τις τελευταίες ημέρες τριγυρνάει συνεχώς μες το μυαλόμου η λέξη Αγάπη... Η Αγάπη σαν αφηρημένη έννοια,η Αγάπη σαν συναίσθημα, η Αγάπη σαν ένα “σώμα” που

αποτελείται από τα απαραίτητα ζωτικά “όργανα” τα οποία προ-σπαθούν να την κρατούν υγιή και της δίνουν το απαραίτητοοξυγόνο για να ζήσει. Διότι η Αγάπη είναι παντού, σε κάθε μαςστιγμή, σε κάθε μας εμπειρία, σε κάθε κύτταρο του οργανισμούμας...

Σκεπτόμενη για μέρες το τελευταίο μου άρθρο “Στάσου πλάιμου...” συνειδητοποίησα κάποια στιγμή πως ναι, όντως χρει-αζόμαστε κάποιον πλάι μας, συνοδοιπόρο/συνοδοιπόρους σεαυτή τη ζωή για να τα καταφέρουμε στις διάφορες αντιξοότη-τες αλλά και για να χαρούμε μαζί, παρέα, χαρούμενες κι ανέ-μελες στιγμές. Αλλά από την άλλη σκέφτομαι... μήπως τελικάη υπερβολική αγάπη, η υπερπροστατευτικότητα, η ανασφά-λεια μη χάσεις κάποιον από δίπλα σου είναι σαν τη “θηλιά”στο λαιμό, που σφίγγει με τον καιρό όλο και περισσότερο; Σαννα μην έχεις πρωτοβουλία κινήσεων, πρωτοβουλία συναισθη-μάτων και προσδοκιών για μια ζωή που ονειρεύτηκες να ζή-σεις; Ωραίο συναίσθημα η Αγάπη, κι η τρυφερότητα, κι ηφροντίδα δε λέω, αλλά μήπως θα'πρεπε να είμαστε λιγάκι πιοπροσεκτικοί ώστε να μη χάσουμε τον εαυτό μας στην πορεία;Γιατί όταν εξαρτάσαι απόλυτα συναισθηματικά από τον άλλοχάνεις στην συνέχεια την δική σου υπόσταση, την ελευθερία

σου, τον εαυτόσου...

Στην ουσία κανείςδε μπορεί να καθο-ρίσει την δική μαςτη ζωή, πως θα τηζήσουμε, πέρα από

εμάς τους ίδιους. Κυρίως από την ενηλικίωση και μετά ο άνθρω-πος παίρνει στα χέρια του τα ηνία της ζωής του, γίνεται αυτό-νομος κι ανεξάρτητος ή προσπαθεί τουλάχιστον να γίνειδεδομένων και των ανάλογων συνθηκών που υπάρχουν μέσα σεμια σχέση, σε μια οικογένεια, σε μια χώρα. Οι κηδεμόνες τουμέχρι την ώρα που θα ενηλικιωθεί του δείχνουν έναν δρόμοσυγκεκριμένο κι από κει κι έπειτα τον αφήνουν (ή θα πρέπει νατον αφήσουν) να τραβήξει την δική του πορεία προς το άγνωστοπου λέγεται Ζωή. Ακόμη και λάθος μονοπάτια να πάρει θαμάθει από αυτά και στο τέλος θα βρει το σωστό μονοπάτι, έστωκι αργά. Τα λάθη μας συνήθως μας οδηγούν στις πιο σωστέςαποφάσεις, αποφάσεις καθοριστικές για την ζωή μας.

Οι γονείς για παράδειγμα γίνονται ιδιαίτερα προστατευτικοί,υπερπροστατευτικοί θα έλεγα με τα παιδιά τους πόσο μάλλονόταν κάποιο από τα παιδιά τους τυχαίνει να είναι κι ασθενής,να πάσχει από κάποια σοβαρή πάθηση. Αντίστοιχα αυτή τηνυπερπροστατευτικότητα μπορεί να τη συναντήσει κανείς και σε

Γράφει η

Μαργαρίτα Ιωσηφίδου

Η Υπερβολική Αγάπη... Βλάπτει!

ενήλικες. Επειδή όμως η περίπτωση τωνπαιδιών είναι ιδιαίτερα σοβαρή και πιοευάλωτη, μιας και σε εκείνη την ηλικία, τηνπαιδική και εφηβική, διαπλάθεται η προ-σωπικότητά τους, θα σταθώ κυρίως σεαυτήν την κατηγορία ασθενών. Η υπερ-προστατευτικότητα είναι μια ιδιάζουσα πε-ρίπτωση που μπορεί να τους ακολουθεί καικατά την ενήλικη ζωή τους.

Ναι μεν είναι φυσικό κι επόμενοέπειτα από μία σοβαρή περιπέ-τεια υγείας του παιδιού τους οι

γονείς ή οι εκάστοτε κηδεμόνες του ναανησυχούν διαρκώς για την εξέλιξη τηςυγείας του και κατόπιν με την πάροδο τουχρόνου να γίνονται υπερπροστατευτικοίμαζί του αλλά κάποια στιγμή πρέπει ναυπάρξει ένα όριο σε αυτήν την γονεϊκήυπερπροστασία και φροντίδα. Γιατί άραγεένας γονιός γίνεται τόσο υπερπροστατευ-τικός; Γιατί αποκτά μια τόσο ακραία συμ-περιφορά απέναντι στα παιδιά του; “Οιλόγοι είναι ποικίλοι. Πολλές φορές ο ίδιοςο γονιός κινείται από ένα αίσθημα δικήςτου ανασφάλειας κι έλλειψης αυτοπεποί-θησης σχετικά με το πόσο καλός είναι στογονεϊκό ρόλο. Προκειμένου να αισθάνεται

ότι τα κάνει όλα σωστά, καταφεύγει στηνυπερβολή.” (Δρ. Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυ-χολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια).

Κάποτε ο σπουδαίος Κολομβιανός συγ-γραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές είχεπει κάτι πολύ εύστοχο κι ειλικρινές:“Στομικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα τοάφηνα μόνο του να πετάει.” Κάπως έτσι θα'πρεπε να βλέπουν και οι γονείς τα παιδιάτους είτε είναι ασθενείς είτε όχι. Τα παιδιάέχουν ανάγκη να εξερευνήσουν τον δικότους κόσμο, να ονειρευτούν το δικό τουςμέλλον μέσω των διαφόρων δραστηριοτή-των και της επικοινωνίας που αναπτύσσουνμε άλλα παιδιά ή ενήλικες (εκπαιδευτικούς,προπονητές κτλ). Μόνο έτσι θα αποκτή-σουν αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τονεαυτό τους αλλά και υπευθυνότητα και πει-θαρχία στη ζωή τους.

Οι γονείς πάνω απ' όλα πρέπει ναείναι ειλικρινείς και να δίνουνμαθήματα ζωής στα παιδιά τους

μέσα από τις δικές τους εμπειρίες και ταδικά τους βιώματα. Να τους λένε πάντα τηναλήθεια όσο σκληρή κι αν είναι. Πάνταυπάρχει ο κατάλληλος τρόπος, σε κάθε πε-ρίπτωση για να πεις την αλήθεια στο παιδί

σου, στον άνθρωπό σου, ακόμη και για τοτι είναι η Α ή Β ασθένεια, ποια είναι τακύρια χαρακτηριστικά της, ποιες θα είναιοι αλλαγές στη ζωή του, τι εξετάσεις θαπρέπει να κάνει και κάθε πότε θα πρέπεινα πηγαίνει στον γιατρό, τι είναι το κάθεφάρμακο και που βοηθάει, πόσο θα κρα-τήσει όλη αυτή η θεραπεία κτλ. Το παιδίσιγά-σιγά μαθαίνει να αναλαμβάνει κά-ποιες ευθύνες από μόνο του, πολλές φορέςαπό πολύ μικρή ηλικία μεν αλλά μόνο έτσιθα μπορέσει να γίνει υπεύθυνο κι ανεξάρ-τητο ώστε να μπορεί να ανταπεξέρχεταιπια μόνο του όταν έρθει η ώρα να ζήσεικάποια στιγμή μακριά από την οικογένειάτου.

Ηυπερπροστατευτικότητα καισυνάμα η υπερβολική αγάπηκαι φροντίδα σε ένα άρρωστο

παιδί πολλές φορές αφήνει απ' έξω ταυπόλοιπα αδέρφια από την οικογενειακήπροσοχή, αν και εφόσον υπάρχουν κιάλλα παιδιά στην οικογένεια. Γιατί και τααδέρφια ενός παιδιού με κάποια σοβαρήπάθηση, με κάποια αναπηρία, έχουν κιεκείνα ανάγκες. Αρκετοί γονείς, ίσως καιπάνω στην αγωνία τους για το παιδί τους

το οποίο εμφανίζει μια σοβαρή πάθηση,αναγκαστικά αφιερώνουν πολύ λιγότεροχρόνο στα υπόλοιπα μέλη της οικογέ-νειας. Οι συνεχείς απουσίες από το σπίτιλόγω των συχνών επισκέψεων σε για-τρούς και η αμέριστη προσοχή στο άρρω-στο παιδί, πολλές φορές ή σχεδόν πάνταοδηγεί σε παραμέληση των άλλων παι-διών τους.

Πιστεύω πως παντού, σε όλα ταπράγματα και γεγονότα που κα-θορίζουν την ζωή μας, πρέπει

να υπάρχει μια ισορροπία όπως και στιςσχέσεις μιας οικογένειας ή των αδελφώνμεταξύ τους. Πολλές φορές οι γονείς απο-φεύγουν να ενημερώσουν τα υπόλοιπαπαιδιά τους για το τι συμβαίνει στοναδερφό/στην αδερφή τους και γιατί πρέ-πει να αφιερώσουν λίγο παραπάνω χρόνομαζί του/της. Με συνέπεια τα αδέρφιαείτε να ζηλεύουν είτε να αδιαφορούν είτενα δηλώνουν άγνοια για την κατάστασηυγείας του αδερφού/της αδερφής τους.Προφανώς, σε πολλές περιπτώσεις οι γο-νείς δεν ενημερώνουν γιατί ίσως να μη θέ-λουν να στενοχωρήσουν τα υπόλοιπα μέλητης οικογένειας ούτε και να τους εντάξουν

σε μια τέτοια χρονοβόρα διαδικασία όπως επισκέψεις σε νοσο-κομεία, σε γιατρούς, επεμβάσεις, θεραπείες κτλ. Όμως καλό θαήταν να γνωρίζουν όλοι τι συμβαίνει μέσα σε ένα σπίτι, τι απα-σχολεί και προβληματίζει μια οικογένεια ώστε να υπάρχει διά-λογος κι επικοινωνία σε όλα τα θέματα.

Ιδιαίτερα στην εφηβεία τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύ-σκολα, για όλες τις πλευρές. “Κατά τη διάρκεια της εφηβείαςορισμένα βασανιστικά ερωτήματα κάνουν την εμφάνισή τουςκαι η υγιής αδερφή ή ο υγιής αδερφός, κυρίως από ντροπή, δερωτάει για να πάρει τις απαραίτητες πληροφορίες. Τα υγιήαδέρφια συχνά ανησυχούν για το μέλλον, αναρωτιούνται τι θαγίνει όταν οι γονείς τους δεν θα βρίσκονται στη ζωή, αν θα πρέ-πει ν' αναλάβουν τα ίδια την ευθύνη του αδερφού με αναπηρία,αν τα ίδια θα μπορέσουν να παντρευτούν και να κάνουν οικο-γένεια ή αν η αναπηρία θα είναι κοινωνικό στίγμα για τα ίδια,αναρωτιούνται για την κληρονομικότητα της αναπηρίας και, γε-νικότερα, έχουν ποικίλες ερωτήσεις, τις οποίες όμως σπάνιαεξωτερικεύουν.

Ηέλλειψη σωστής πληροφόρησης και αντικειμενικήςγνώσης είναι μεγάλο εμπόδιο στην ψυχική υγεία τωνατόμων αυτών ενώ επίσης αποτελεί εμπόδιο και στη

σχέση τους με τον ανάπηρο αδερφό. Τα ευρήματα των επιστη-μονικών ερευνών δείχνουν ότι στα υγιή αδέρφια ατόμων με ει-δικές ανάγκες υπάρχει πληθώρα αρνητικών συναισθημάτωνόπως ζήλια, απόρριψη, πίκρα και ψυχική κούραση. Υπάρχειανοιχτή έκφραση του παραπόνου των εφήβων προς τους γονείςότι δεν τους συμπαραστάθηκαν αρκετά και ότι συναισθηματικά

βρισκόταν στο περιθώριο. Η ζήλια επικεντρώνεται στο γεγονόςότι οι γονείς πάντα προσέφεραν περισσότερο χρόνο και φρον-τίδα στον αδερφό/στην αδερφή με αναπηρία, χωρίς να υπάρχεισυνειδητοποίηση ότι χωρίς αυτή τη φροντίδα το άτομο με ανα-πηρία δε θα μπορούσε να ζήσει.” (Δρ. Λίζα Βάρβογλη, Ph.D.Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια).

Πέρα όμως από αυτή την αρνητικότητα, κατά την διάρ-κεια της εφηβείας, πολλά από τα υγιή αδέρφια προ-σκομίζουν μετέπειτα και κάποια οφέλη τα οποία θα

διατηρήσουν για μια ζωή. Για παράδειγμα μέσα από όλη αυτήτην περιπέτεια υγείας του αδερφού/της αδερφής τους δείχνουνσεβασμό και αποδέχονται την διαφορετικότητα των άλλων, αι-σθάνονται πιο υπεύθυνοι απέναντι στον συνάνθρωπο, δείχνουναλληλεγγύη προσφέροντας βοήθεια σε όποιον έχει ανάγκη,προσπαθούν να γίνουν με τον δικό τους τρόπο δημιουργικοί καιμοναδικοί σε κάτι, κάνοντας μια δραστηριότητα ώστε να απο-κτήσουν το δικό τους μερίδιο προσοχής αλλά και της προσφο-ράς τους στον πολιτισμό, στην κοινωνία, στον άνθρωπο.

Η Αγάπη και η Αλήθεια, η Ειλικρίνεια πρωτίστως, είναι ίσωςαπό τις πιο σημαντικές αξίες και από τα πιο αγνά χαρακτηρι-στικά της προσωπικότητας ενός ανθρώπου. Χωρίς αυτά η ζωήθα ήταν ένα μεγάλο ψέμα, μια αυταπάτη. Να αγαπάτε αλλήλουςαλλά χωρίς να είστε πιεστικοί, να είστε αληθινοί κι ειλικρινείςμε τα πρόσωπα που αγαπάτε, με τα παιδιά σας αλλά χρησιμο-ποιώντας πάντοτε τις κατάλληλες λέξεις κι εκφράσεις, με τονκατάλληλο τρόπο, την κατάλληλη στιγμή.

Τα Χριστούγεννα τελείωσαν και σιγά – σιγά μαζεύουμε τοχριστουγεννιάτικο δέντρο από το σαλόνι μας και βάζουμε ταστολίδια πίσω στις κούτες τους, όπου θα ξεκουραστούν για έναχρόνο πάλι. Κάθε χρόνο στολίζουμε δέντρο, αλλά ξέρουμεγιατί; Τα Χριστούγεννα γιορτάζονται ως ανάμνηση της ΘείαςΓέννησης του Χριστού, οπότε ποια είναι η σύνδεση μεταξύ τηςγέννησης Του με το πεύκο;

Το μυστήριο των δέντρων και των αειθαλών τα Χριστού-γεννα έχει τις ρίζες του πίσω στην προχριστιανική εποχή. Στιςπερισσότερες θρησκείες, το δέντρο είναι σύμβολο ζωής, ιδιαί-τερα τα δέντρα εκείνα που μένουν πράσινα, όπως το πεύκο. Ηχρήση των αειθαλών δέντρων, στεφανιών και γιρλαντών γιατον συμβολισμό της αιώνιας ζωής, ήταν ένα έθιμο των ΑρχαίωνΑιγυπτίων, Κινέζων και Εβραίων. Επίσης, άνθρωποι ανά τηνΕυρώπη συνήθιζαν να βάζουν αειθαλή κλαδιά -γιαπαράδειγμα πεύκου ή γκι- στο σπίτι τους κάθεαρχή νέας χρονιάς, ως προστασία εναντίων τωνκακών πνευμάτων

Άλλη μία ρίζα της χριστουγεννιάτικης παράδο-σης βρίσκεται στον Μεσαίωνα, όπου κάθε χρόνο,στις 24 Δεκεμβρίου, δίνονταν παραστάσεις στημνήμη και την ονομαστική εορτή του Αδάμ και της

Εύας στις χριστιανικέςχώρες. Σε αυτές τις παρα-στάσεις συνηθιζόταν ναστήνεται το βιβλικό δέν-τρο της Εδέμ με μήλα γιανα αναπαραστήσουν τον

Απαγορευμένο Καρπό, γκοφρέτες ως αναπαράσταση τηςΘείας Ευχαριστίας και της Λύτρωσης και γιρλάντες για να ανα-παραστήσουν το φίδι και την αλυσίδα του χρόνου. Σε πολλέςευρωπαϊκές χώρες το μοναδικό διαθέσιμο πράσινο δέντρο τιςχειμερινές εποχές ήταν το πεύκο, το Δέντρο της Εδέμ αναπα-ρίσταται ακριβώς από αυτό. Αργότερα προστέθηκαν κεριά σταδέντρα, ώστε να συμβολίσουν το φως που οδηγεί τους ΤρειςΜάγους στην Αγία Οικογένεια.

Μέχρι τότε, όμως, καμία σκηνή γεννήσεως ούτεφάτνη υπήρχε κάτω από το δέντρο εκείνα τα χρό-νια. Η πρώτη εμφάνιση της γέννησης ήταν ίσωςτον 16ο αιώνα στη Γερμανία, όπου συνηθιζόταν νατοποθετούν ένα ξύλινο κηροπήγιο στα δωμάτιάτους με μικρά άστρα, φιγούρες και στολίδια

Κιόλας, λοιπόν, τον 18ο αιώνα το χριστουγεννιά-τικο δέντρο ήταν δημοφιλές μεταξύ των γερμανι-

Γράφει η

Drenkó Szabina

Τα Χριστούγεννα και το Δέντρο

κών λουθηρανικών οικο-γενειών, ιδιαίτερα τωνπλουσίων. Μόνο τον επό-μενο αιώνα ξεκίνησε ναχρησιμοποιείται ως κοινό”αξεσουάρ” των Χριστου-γέννων και στα ταπεινάσπίτια επίσης, ώσπουσιγά – σιγά άρχισε ναεξαπλώνεται και σε άλλεςχώρες, καταλήγοντας ναείναι ένα γενικό σύμβολοτου χριστιανικού κόσμου.

Σταδιακά τα δέντρα άρ-χισαν να τοποθετούνταικαι στα σπίτια, τα μήλααντικαθιστούνταν με τιςκατάλληλες λαμπερέςσφαίρες, οι γκοφρέτες σεδιάφορα ζαχαρωτά καιμπισκοτάκια και τα κεριάσε λαμπάκια, ώσπου μετον καιρό η πραγματικήιστορία του Χριστουγεν-νιάτικου Δέντρου ξεχά-στηκε.

Όνειρα Νέας Χρονιάς!

Kάθε χρόνο τέτοια εποχή ονειρευόμαστε, κάνουμε σχέδια, οραματιζό-μαστε και ελπίζουμε ότι τα καλύτερα έρχονται. Αλλά πολλές φορές ηζωή μας χαρίζει κάτι διαφορετικό, άλλες φορές κάτι καλύτερο και

άλλες φορές ………………… Η ζωή που ζούμε είναιαποτέλεσμα των δικών μας πράξεων.

Έχετε παρατηρήσει ορισμένους ανθρώπους ναείναι τυχεροί σε ότι σχεδόν δοκιμάσουν? Τι κά-νουν διαφορετικά; Οι επιστήμονες λένε ότι βά-ζουν μικρούς ρεαλιστικούς στόχους για την νέαχρονιά. Αν ζεις σε διαμέρισμα 34 m2 και ονειρεύε-σαι μια έπαυλη 537 m2, δεν είναι ρεαλιστικό.Είναι φυσικό να απογοητευτείς στο τέλος της χρο-νιάς.. Ενώ αν βάλεις στόχο να εργαστείς επιπλέονώρες την νέα χρονιά και σε 7 μήνες να μετακομί-σεις σε διαμέρισμα 52 m2, αυτός είναι ένας ρεα-λιστικός στόχος και έχει πολλές πιθανότητες ναγίνει πραγματικότητα. Την επόμενη χρονιά, μπο-ρείς να βάλεις έναν μεγαλύτερο στόχο: π.χ. να με-τακομίσεις σε διαμέρισμα 70 m2. Επιλέγονταςμικρά ρεαλιστικά όνειρα για την νέα χρονιά, δενμειώνουμε τον εαυτό μας, το αντίθετο: χρόνο με τον χρόνο ερχόμαστε πιο κοντάστα μεγάλα μας όνειρα.

Πολλές φορές οι πραγματικές μας ανάγκες διαφέρουν από αυτές που επιλέ-γουμε με βάση τα κοινωνικά πρότυπα. Και τότε ότι και να κάνουμε η ζωή μαςπάει αλλού. Αν επιλέγεις να φυτέψεις στον κήπο σου πορτοκάλια γιατί αυτό είναιλογικό ενώ επιθυμείς τριαντάφυλλα, τότε μην νιώσεις έκπληξη αν μια μέρα δενπάρεις καρπούς. Πρέπει οι στόχοι που βάζεις να συμφωνούν με τον αληθινό σου

εαυτό. Όλα τα επίδοξα σχέδια έχουν ως στόχο ένα συναίσθημα που επιθυμούμε να

βιώσουμε. Για παράδειγμα αν έχεις όνειρο να αποκτήσεις πολλά χρήματα, στηνουσία αυτό που πραγματικά θέλεις είναι να νιώσεις τα συναισθήματα που φαν-τάζεσαι ότι θα σου προσφέρει (π.χ. χαρά, ευτυχία, αγάπη, άνεση, ηρεμία, κτλ).

Αποκτώντας χρήματα, μπορεί να μην νιώσεις όμωςτο συναίσθημα που επιθυμούσες, αλλά αντίθετα νανιώσεις στρες, άγχος, έλλειψη χρόνου. Έτσι, φίλοιμου, είναι καλό όταν σχεδιάζετε κάτι, να γνωρίζε-ται τι είναι αυτό που πραγματικά επιθυμείτε ναΝΙΩΣΕΤΕ και βάλτε στόχο το συναίσθημα αυτόκαι όχι την αρχική επιθυμία (Arabatzis C., 2012;Beck M., 2010,)*.

Αλλά το να κάνεις όνειρα ρεαλιστικά και σύμ-φωνα με τον αυθεντικό σου εαυτό δεν φτάνει.Πρέπει να εργαστείς σκληρά για την επίτευξητους. Η ζωή δεν είναι ευθεία. Θα χρειαστεί ναανοίξεις πολλά άδεια κουτιά μέχρι να βρεις το γε-μάτο. Πόσοι όμως είναι έτοιμοι να παλέψουν ειςβάθους χρόνου και να μην τα παρατήσουν με τηνπρώτη δυσκολία? Ελπίζω εσύ να είσαι έτοιμος….

Καλή επιτυχία.Όλος ο πλανήτης μας και εμείς να έχουμε μια χαρούμενη χρονιά!

Όλγα Μ., Χημικόςπηγές: Christos Arabatzis, “Target Setting and Outcome”, Self-Awareness Seminar, YMCA,

07/11/2012, www.startlife.grMartha Beck, “How Three Simple (But Powerful) Words Can Put You On the Path to

Happiness”, O, The Oprah Magazine, 15/12/2010, www.oprah.com

Η δύναμη της Ελπίδας (ή μήπωςπρόκειται για ένα ακόμα κλισέ;)

Ας σκεφτούμε ποιά είναι τα ευχάριστα συναισθήματα που μπορεί κάποιος νανιώσει; Στη λίστα περιλαμβάνεται η χαρά, η αγάπη, η αφοσίωση, ο ενθουσια-σμός, η ευχαρίστηση κ άλλα, που πιθανόν μου ξεφεύγουν. Το συναίσθημα όμωςπου μοιάζει να κυριαρχεί είναι αυτό της ελπίδας. Γιατί; Γιατί πολύ άπλα, η ελ-πίδα μας δημιουργεί την προσδοκία ότι τα πράγματα θα πάνε καλά. Λειτουργείως μια βάση για να προκύψουν τα υπόλοιπα θετικά συναισθήματα.

Για να αποδείξει τον παραπάνω ισχυρισμό, ο Jim Taylor (Psychology Today)μας προτρέπει να φανταστούμε για μια στιγμή ότι νιώθουμε πως δεν υπάρχεικαμία ελπίδα. Αν αναρωτηθούμε για το πώς αισθανόμαστε, ανάμεσα στα συ-ναισθήματα που βιώνουμε σίγουρα θα υπάρχει αβεβαιότητα, λύπη ή ακόμα καιαπόγνωση. Μόνο δυσάρεστα και κανένα ευχάριστο συναίσθημα, Αν όμως σκε-φτούμε ότι όντως υπάρχει ελπίδα, αμέσως γεμίζουμε με ευχάριστα συναισθή-ματα και την αδυναμία να αντιμετωπίσουμε ο,τι μας απασχολεί αντικαθιστά ηδύναμη κ η θέληση.

Όλα αυτά μας δείχνουν ότι η ελπίδα ενδεχομένως να μην είναι απλά ένα θε-τικό συναίσθημα αλλά πολλά περισσότερα. Μας κινητοποιεί να σκεφτούμε τιςπιθανότητες και τις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται, μας δίνει δύναμη καιαυτοπεποίθηση να προσπαθήσουμε περισσότερο για να φτάσουμε πιο κοντάστο στόχο ή να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα, παρά τα εμπόδια που ίσως συ-ναντάμε.

Επομένως η ελπίδα δεν είναι απλά ένα συναίσθημα, αλλά τρόπος σκέψης και

αντιμετώπισης της καθημερινότητας. Θα μπορούσε λοιπόν να αποτελέσει καιθεραπευτικό "όπλο" απέναντι σε συναισθήματα παραίτησης, απόγνωσης καιθλίψης. Υπάρχουν φορές που νιώθουμε τόσο απελπισμένοι που μας είναι αδύ-νατο να δούμε το μέλλον. Όσο για την ελπίδα, ούτε λόγος. Εκεί ακριβώς είναιπου πρέπει να προσανατολιστούμε στο αύριο, ελπίζοντας ότι, αν όχι όλα, σί-γουρα κάτι θα πάει καλά.

Τις καλύτερες ευχές μου για την καινούρια χρονιά, γεμάτη Ελπίδα!

Τζένη ΚοντοσθένουςΨυχολόγος Υγείας

Φάρμακα εκείνη την χρονιά (1987), κυ-κλοσπορίνη σε υγρή μορφή που τηνδιέλυες σε γάλα ή και σε πορτοκα-

λάδα με περίεργη γεύση, κορτιζόνη σε ποιο με-γάλες δόσεις και αζαθριοπηρίνη, ήτανε η τριπλήθεραπεία που την λέγανε τότε, γυρίσαμε σταΓιάννενα, ξεκίνησα σχολείο, μια περίεργη εποχήεκείνο τον καιρό. Η πολύ κορτιζόνη με είχε φου-σκώσει σαν μπαλόνι, την χρόνια νεφρική ανε-πάρκεια δεν την ήξερε κανένας και τα παιδιάστην τότε ηλικία δεν πολυκαταλάβαιναν, οι επο-χές δύσκολες για την ψυχολογία ενός 14χρονουπαιδιού, η κοροϊδία για τα κιλά και η πικρία πουδεν καταλαβαίνουν, από εκεί άρχισε η μοναξιά,η δημιουργική μοναξιά με μοναδικούς συντρό-φους 3 φίλους που αργότερα έπαιξαν σημαντικόρόλο στην ζωή μου.

Η ζωή του νεφροπαθή εκείνα τα χρόνια στηνεπαρχία ήτανε πολύ δύσκολα από κοινωνικήςπλευράς, άλλα παιδιά με το ίδιο πρόβλημα δύ-σκολο να βρεις, αν θυμάμαι δεν υπήρχανε κιό-λας με την ίδια πάθηση, αυτό δημιούργησεμεγάλες ταχύτητες στο μυαλό. Όπως ο άνθρω-πος που δεν έχει όραση αναπτύσσει την ακοή,έτσι και εγώ ανέπτυξα την εγκεφαλική μου δρα-στηριότητα διαβάζοντας πολλά και για την πά-

θηση, ακούγοντας καλή μουσική, γράφοντας καισυμμετέχοντας σε συζητήσεις με φίλους, αλλά ημοναξιά (η οποία μετά από χρόνια μετατράπηκεσε δημιουργική μοναξιά) πάντα υπήρχε. Εποχήεφηβείας οι φίλοι σχεδόν όλοι με σχέσεις, εφη-

βικοί έρωτες στην ζωή μου απόντες, μετά απόχρόνια σκέφτομαι: τι να έφταιξε; Εγώ, η πά-θησή μου, η τρέλα που κουβαλούσα από παιδί,ο φόβος της άγνωστης πάθησης;

Η πρώτη μεταμόσχευση μου έδωσε την ευ-καιρία να τελειώσω το σχολείο και να ζω χωρίςτην αιμοκάθαρση μέρα πάρα μέρα και να αρ-χίζω να βλέπω την ζωή με άλλο μάτι.

Το 1993 ήρθε η απόρριψη του μοσχεύματος,δύσκολο να το αποδεχτείς μιας και ήσουνα σεξένη πόλη, αλλά και λόγο ηλικίας, πάλι μια απότα ίδια, μετά από λίγους μήνες αιμοκάθαρσηςξεκίνησα περιτοναϊκή. Καινούργια εμπειρία,στην αρχή με σάκο κάθε 4 ώρες και μετά από 2,5χρόνια με μηχάνημα μέχρι το 1999 που ξαναξε-

κίνησα αιμοκάθαρση και προμεταμοσχευτικόέλεγχο. Μέχρι τότε ήμουνα αρνητικός στην ιδέανα ξανακάνω μεταμόσχευση, είναι το σοκ πουπαθαίνουν όλοι όσοι χάνουν το πρώτο μόσχευμακαι αν δεν σου πει κάποιος τις συνέπειες της μα-κροχρόνιας αιμοκάθαρσης είναι δύσκολο να τοκαταλάβεις. Η περιτοναϊκή μου φαινόντανε παι-χνιδάκι σε σχέση με την αιμοκάθαρση και πολ-λές φορές δεν αισθανόμουν ότι κάτι έχω, μεβοήθησε να τελειώσω και σεμινάρια, ίσως ναήτανε και αυτός από τους λόγους που δεν σκε-φτόμουνα την μεταμόσχευση. Θυμάμαι μιαφορά που με είχε ρωτήσει ο τότε Καθηγητής Νε-φρολογίας Βλαχογιάννης στην Πάτρα «έκλεισες15 χρόνια νεφροπαθής ποια ήτανε η καλύτερηπερίοδος στην ζωή σου»; και απάντησα: «Κύριεκαθηγητά θα σας φανεί περίεργο αλλά δενήτανε η μεταμόσχευση, ήτανε η περιτοναϊκή»για τους λόγους που γράφω ποιο πάνω.

Έκανα 2 χρόνια αιμοκάθαρση, δυσκολεύτηκαπολύ γιατί δεν είχα και την καλύτερη αγγειακήπροσπέλαση και το 2001, στις 7 Νοεμβρίου,μετά από εφτά φορές που με καλέσανε (στιςτρεις έτυχε να είμαι στο νοσοκομείο), μου ανα-κοίνωσαν ότι μπαίνω χειρουργείο για την δεύ-τερη μεταμόσχευση..

Γράφει o

Δημοσθένης Μιχάλης

Η αρχή ενός μεγάλου Ταξιδιού - Β μέρος

Ο καλύτερος μας φίλος

Οσκύλος θεωρείται, και όχι άδικα βέβαια, ο καλύτερος φίλος του αν-θρώπου. Μπορεί να καταλαβαίνει πότε είσαι χαρούμενος, πότε στε-νοχωρημένος, ακόμα σε μερικές περιπτώσεις αν είσαι άρρωστος.

Όμως, όταν αποφασίσουμε να πάρουμε ένα σκύλο πρέπει να υπολογίζουμε ότιέχει και κάποιες ανάγκες. Δεν είναιωραίο να παίρνουμε ένα σκύλο καιμόλις τον «βαρεθούμε» να τον αφή-νουμε στο δρόμο. Ένας σκύλος είναισαν ένα μέλος της οικογένειας.

Καταρχήν δεν θα πρέπει να αγο-ράζουμε σκύλους και άλλα ζώα απόpet shop, γιατί οι συνθήκες παραμονής τους εκεί είναι τραγικές και αγοράζον-τας από εκεί είναι σαν να το επικροτούμε. Άλλωστε, δεν ξέρουμε και τι ασθέ-νειες μπορεί να κουβαλήσει με αποτέλεσμα να αγοράσουμε ένα κουτάβι και σε5 μήνες να μας ψοφήσει. Υπάρχουν και στην Ελλάδα αναγνωρισμένα εκτρο-φεία όπου αγοράζοντας από εκεί ένα κουτάβι γνωρίζουμε με λεπτομέρειες ταπάντα, προγόνους αν πάσχουν οι γονείς από κάποιες ασθένειες που μπορεί ναμεταδοθούν στο κουτάβι κλπ. λόγω του πιστοποιητικού καθαρόαιμου που παίρ-νουμε το οποίο εκδίδεται από τον Κυνολογικό Όμιλο της κάθε χωράς.

Ένα ακόμα στοιχείο που θα πρέπει να προσέξουμε είναι τις δυνατό-τητες του χώρου που διαθέτουμε γιατί κάθε ράτσα έχει διαφορετικέςανάγκες ανάλογα με το μέγεθος της (μικρόσωμη, μεσαία, ή μεγαλό-

σωμη). Δεν είναι λύση το να παίρνουμε μια ράτσα επειδή μας αρέσει και μόλιςμεγαλώσει και δούμε ότι δεν μπορούμε να το κρατήσουμε άλλο, γιατί μεγάλωσεπολύ (σε μέγεθος) να το αφήνουμε στο δρόμο.

Επίσης θα πρέπει να γνωρίζουμε ότιέχουν και κάποια έξοδα, όπως και εμείςάλλωστε. Το σημαντικότερο και βασι-κότερο είναι η τροφή του. Κυκλοφο-ρούν στην αγορά πολλά είδη ξηράςτροφής για σκύλους και θα πρέπει ναεπιλέξουμε ποια είναι πιο σωστή για τοδικό μας κατοικίδιο, σύμφωνα με κά-ποια κριτήρια όπως π.χ μέγεθος τηςράτσας που έχουμε, ώστε να αγορά-σουμε μια ξέρα τροφή που το μέγεθοςτης κροκέτας να είναι εύκολη για τοσκύλο μας και την ηλικία του (γιατίκάθε ηλικία θέλει και διαφορετικόείδος).

Ένας άλλος σημαντικός πα-ράγοντας είναι η ιατρικήφροντίδα του ζώου μας,

γιατί έχοντας καλή υγεία αυτός, έχουμεκαι εμείς που ζούμε μαζί του. Θα πρέπει να επισκεπτόμαστε τον κτηνίατρο,ώστε να κάνει τα απαραίτητα εμβόλια και τις απαραίτητες εξετάσεις, ώστε νατο διατηρήσουμε σε μια καλή κατάσταση.

Το καλοκαίρι επίσης θα πρέπει να του φοράμε ένα ειδικό κολάρο ή να τονψεκάζουμε με διαφορά σπρέι που κυκλοφορούν στο εμπόριο για να αποφύ-γουμε τους δυσάρεστους καλοκαιρινούς επισκέπτες που είναι οι σκνίπες οιοποίες αν είναι μολυσμένες θα του μεταδώσουν το καλααζάρ.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω και από προσωπική εμπειρία ότι η συμβίωση μεένα σκύλο μας βοηθά πολύ στην δική μας καλή ψυχολογική κατάσταση!!

Γράφει ο

Γιώργος Δημητριάδης

Οι ανασφάλειες και η διαπαιδαγώγηση των παιδιών

Συνηθίζω να διαβάζω βιβλία για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, για την ψυχολογία,για τα όρια που πρέπει να έχουμε ως παιδιά και ως ενήλικες αργότερα, για το πώς έναπαιδί θα μάθει να αγαπάει, δε θα νιώθει ανασφάλεια, δε θα γίνει ένας κενός άνθρωπος

δέσμιος των εκάστοτε συνθηκών και αδύναμος να πραγματοποιεί τα «θέλω» του και να ζειουσιαστικά τη ζωή του. Κάποτε είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι πραγματικά πολύδύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά. Είχα απογοητευτεί στην ιδέα πως ότι και να μάθω, όσο και ναδιαβάσω, είναι αδύνατο να αναλάβω ή να μεγαλώσω παιδιά που θα εξελιχθούν σε υγιείς ενή-λικες.

Η αλήθεια είναι πως, ναι, είναι πολύ δύσκολο. Αλλά το λάθος που κάνουμε είναι αλλού. Είναισαν να κάθεσαι σε ένα τραπέζι με κάποιον που τον θεωρείς ανόητο και ασήμαντο. Μπορεί νααποφεύγεις να συζητάς μαζί του, να μην ακούς ουσιαστικά αυτά που έχει να σου πει, μπορείνα τον ακούς αλλά να λες πως θα «πετάξεις» όλα όσα άκουσες, μπορεί όμως να έχεις κάνει καιλάθος. Έτσι κάνουμε και με τα παιδιά μας. Τα αντιμετωπίζουμε σαν άτομα που δεν ξέρουν

ποτέ τίποτα (γιατί πάντα εμείς τα ξέρουμε όλα καλύ-τερα), που τα κάνουν όλα λάθος, που είναι αδέξια καιανίκανα να ζήσουν μόνα τους χωρίς τη δική μας παρου-σία. Έτσι, γιατί αναρωτιόμαστε πώς γίνονται αδέξια καιανίκανα να ωριμάσουν και να ανεξαρτητοποιηθούν; Ναλοιπόν το λάθος: δεν αφήνουμε στα παιδιά το «χώρο»που χρειάζονται να αναπτύξουν τη δική τους προσωπι-κότητα. Τα εγκλωβίζουμε ανάμεσα σε αυτά που θέλουμεεμείς να γίνουν –φοβούμενοι ότι θα πάθουν ότι κι εμείςή ότι θα γεμίσουν με ανασφάλειες– και σε αυτά πουμπορούν τα ίδια να γίνουν, αντί να τους δίνουμε τα εφό-δια να βελτιώσουν τον εαυτό τους. Τους δημιουργούμε,

έτσι, την ανασφάλεια να προσπαθούν πάντα να αποδείξουν με τα λόγια αυτά που (θα ήθελαννα) είναι, ενώ στις πράξεις τους είναι, πολλές φορές, ανώριμα και ανεύθυνα, με τους γονείςνα αναρωτούνται τι έκαναν λάθος.

Πόσες φορές έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που μιλάνε τόσο τέλεια για τον εαυτό τους, ώστεσε φέρνουν στη δύσκολη θέση. Ή πόσες φορές έρχεσαι σε διαμάχη με αυτούς τους ανθρώπουςπροσπαθώντας να αποδείξεις ότι κι εσύ μπορείς να πεις κάτι σωστό. Τι σας κάνει να πιστεύετεότι αυτοί οι δύο άνθρωποι θα καταφέρουν εν τέλει να νιώσουν καλά και να κερδίσουν πράγ-

ματα; Είναι δύο ανασφαλείςτύποι που πάντα θα προσπα-θούν να νιώσουν ασφάλειαπροκαλώντας ανασφάλεια καιπόνο ο ένας στον άλλο. Μα δενείναι ανόητο; Και γιατί άραγετους ακούμε όλους να λένε ότι

δεν υπάρχουν σχέσεις και ότι τα έχουμε καταστρέψει όλα; Μήπως θα έπρεπε να δουλέψουμεμε τον εαυτό μας πριν καταλήξουμε να λέμε πάλι πως φταίνε οι γύρω μας, υποκύπτοντας, έτσι,στις ανασφάλειές μας; Κι αυτό ήταν μόνο ένα παράδειγμα…

Είναι πολύ όμορφο να μεγαλώνεις ένα παιδί, πρώτα απ’ όλα γι’ αυτά που κερδίζεις εσύ. Είναιπολύ όμορφο να ακούς έναν ανόητο να μιλάει, γιατί κερδίζεις πράγματα εσύ. Είναι καλό ναμην βάζεις «ταμπέλες», να φέρεσαι ευγενικά, να μην φθονείς, να βοηθάς και να είσαι ευδιά-θετος και κοινωνικός, γιατί γίνεσαι καλύτερος εσύ. Οι περισσότεροι ίσως να σε χαρακτηρίσουν«ψώνιο» όπως λένε, αλλά, η αλήθεια είναι ότι πρέπει να σκέφτεσαι τον εαυτό σου. Κάποτεείχα διαβάσει πως, για την ψυχολογία, ο εγωισμός δεν είναι αρνητικά φορτισμένη λέξη. Οεγωκεντρισμός είναι, το να σκέφτεσαι ότι όλα γυρνούν γύρω από σένα.

Νομίζω ότι οι ανασφαλείς χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: στους καλούς και στους κακούς/λι-γότερο καλούς ανθρώπους. Υπάρχουν αυτοί που είναι εκδικητικοί και επιθετικοί σε κάποιονπου θα δείξει ότι πιστεύει κάτι άσχημο γι’ αυτούς, και αυτό το κάνουν ακριβώς επειδή δεν είναισίγουροι για τον εαυτό τους. Από την άλλη υπάρχουν οι ανασφαλείς που θα μένουν πάντα

Γράφει η

Χριστίνα Γεωργαλλή

πίσω, θα κάνουν πάντα πίσω για να ακούσουν τουςάλλους, για να τους κάνουν τις χάρες, νομίζονταςπως οι άλλοι θα τους λυπηθούν, θα τους καταλά-βουν, θα τους στηρίξουν. Και στις δύο κατηγορίες,κυριαρχεί ο εγωκεντρισμός, στην πρώτη περισσό-τερο. Οι άνθρωποι αυτοί είναι αδύνατο να σκε-φτούν πέρα από τον εαυτό τους όχι επειδή είναικακοί, αλλά επειδή τα προβλήματα του χαρακτήρατους τούς απασχολούν συνέχεια. Είναι λογικό νασκέφτονται πώς θα ικανοποιήσουν τις αδυναμίεςτους, πώς θα προσπαθήσουν να ξεχωρίσουν όπωςστο διάλογο που αναφέρθηκε παραπάνω.

Συμπερασματικά, λοιπόν, πρέπει να δουλέ-ψουμε με τον εαυτό μας. Η ανασφάλεια θα μαςκάνει πάντα να σκεφτόμαστε «τι έχει αυτός, τι έχωεγώ», «γιατί αυτός είναι καλύτερος, γιατί εγώ όχι»ή «εγώ είμαι σίγουρα καλύτερος, και αυτός κατάφερε όλα αυτά;». Αν σκεφτόμαστε θετικά μεκαλοσύνη και αισιοδοξία, θα καταφέρουμε να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας. Όχι για να μοι-άσουμε στους άλλους, αλλά για να τους πλησιάσουμε, άλλωστε εμείς θα βγούμε κερδισμένοι.Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους. Μπορείτε να το καταλάβετε από τον εαυτό σας. Ανδεν μπορούμε ή δε θέλουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, πώς ζητάμε να αλλάξουν οι άλλοι;Γιατί εκείνοι να το κάνουν;

Το λάθος που έκανα με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών ήταν το εξής: φοβόμουν πως όσοκαι να διαβάσω, δε θα γίνω ποτέ καλή κλινικός ή μητέρα. Αντίθετα, η ουσία δεν είναι να μηνκάνεις λάθη, αλλά να μπορείς να τα διορθώσεις. Όπως ήδη αναφέρθηκε, όντως είναι δύσκολονα μεγαλώνεις ένα παιδί, αλλά κανένα δε θα μεγαλώσει κάτω από τέλειες συνθήκες. Κατανο-ώντας εσύ τα λάθη σου και βελτιώνοντας τον εαυτό σου, διδάσκεις στο παιδί να μαθαίνει βιω-ματικά από τις δικές του εμπειρίες. Οι θεωρίες δε θα το βοηθήσουν, παρά ελάχιστα.

Πρέπει να μάθουμε, ακόμα και οι ανασφαλείς, πως κερδίζουμε συνομιλώντας με τον ανόητο

που τυχαίνει να κάθεται στο τραπέζι μας. Δε θα τουμοιάσουμε, δεν κινδυνεύουμε από αυτόν, αλλά κερ-δίζουμε που τον ακούμε, ενώ εκείνος δε θα μάθειποτέ να ακούει, προσκολλημένος, όπως είναι, στιςαπόψεις του. Θα ξέρουμε ότι είμαστε κερδισμένοιπου είμαστε διαφορετικοί από αυτόν. Δε θα προ-σπαθήσουμε να του αλλάξουμε γνώμη, αν τον εν-διέφερε να μάθει και να γνωρίσει πράγματα θαδιψούσε μόνος του να ακούσει τη δική μας, όπωςεμείς πρέπει να μάθουμε να κάνουμε με τη δικήτου. Αλλά όχι, εκείνη τη στιγμή, τον ενδιαφέρει νακολακεύσουμε την ψευδή εικόνα που (θα ήθελε να)έχει για τον εαυτό του, για να πάρει μία δόσηψευτο-ολοκλήρωσης.

Αν δεν επιθυμεί κάποιος να αλλάξει για τονεαυτό του, ίσως επειδή νομίζει ότι θα αλλάξει για

τους άλλους και δε θέλει να τους δώσει αυτή τη χαρά, τότε δε θα αλλάξει ποτέ… Για να τοκάνει, πρέπει να έχει ευαισθησίες, να έχει μάθει να μην είναι κυνικός και επιφανειακός όπωςείναι οι περισσότεροι γύρω μας, να κατανοεί την αξία της ανθρώπινης σχέσης και επικοινωνίαςχωρίς να χαραμίζει τον εαυτό του σε ανούσιες επαφές και διασκεδάσεις. Θα πρέπει να κατα-νοεί τις ικανότητες που έχει ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ, αλλά να μάθει να τις χρησιμοποιεί μόνο για καλό,όχι απαραίτητα για δικό του καλό. Και αν όλα αυτά μαθαίνονται, τότε σίγουρα θα πρέπει αυτόνα ξεκινήσει από την παιδική ηλικία. Με την προϋπόθεση να έχουμε ξεκινήσει κι εμείς με τηναλλαγή του εαυτού μας, πριν αποφασίσουμε να ασχοληθούμε με τα παιδιά μας…

Όπως και να μας μεγάλωσαν οι δικοί μας γονείς, όσα λάθη κι αν έκαναν, δε συγκρίνονταιμε αυτά που αποφασίζουμε να κάνουμε εμείς ως ενήλικες, ως άνθρωποι. Δεν είναι κρίμα λοιπόννα μένουμε σε ότι (νομίζουμε) πως δε μπορούμε να πετύχουμε; Το χάρισμα που μας έχει δοθείείναι να αναγνωρίζουμε και να διορθώνουμε το κακό, να προσπαθούμε και να καταφέρνουμετο καλύτερο. Απλώς πρέπει να το κάνουμε (πρώτα) για να αλλάξουμε τον εαυτό μας.

ΣΤΙΓΜΕΣ

Χαρές και λύπες χάραξαν βαθιές ρωγμές στη μνήμη

Τις λύπες τις ξεπέρασα προχώρησα μπροστάΣ

αν τα σημάδια που ’σβησαν και πέρασαν στη λήθη

Ο χρόνος ξέρει και φυλά κρυμμένα μυστικά

Αντίθετα σαν σκέφτομαι τους χτύπους της καρδιάς μουΤο πρώτο μου ποδήλατο Θεέ μου... τι ταραχή Θυμάμαι δεν κοιμήθηκα και το ’θελα κοντά μου Φοβήθηκα στο ξύπνημα μη σβήσει και χαθεί

Χαρές όπως το πρώτο μου φιλί το βιαστικόΤο γέλιο σου το αυθόρμητο στου γάμου μας τη σκέψη Η πρώτη λέξη των παιδιών ...βάλσαμο ... γιατρικό Είναι αυτά που μένουνε για της ψυχής τη τέρψηΜετρώ χαρούμενες στιγμές κι όσο μετρώ είναι πολλέςΤις γιγαντώνει η μοναξιά τους Και ξέρω πια ότι ζω γι' αυτές

Μετρώ στιγμές... κι είναι πολλές...

Ανδρέας Καψάσκης

ΠΕΡΙΤΟΝΑΪΚΗ ΚΑΘΑΡΣΗΗ

Περιτοναϊκή Κάθαρση (ΠΚ), είναι μια μέθοδος

υποκατάστασης της νεφρικής λειτουργίας, σε

ασθενείς με Χρόνια Νεφρική Ανεπάρκεια.

Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιεί το περιτόναιο του ασθε-

νούς, ως μια μεμβράνη μέσω της οποίας υγρά και διαλυτές

ουσίες (ηλεκτρολύτες, ουρία, γλυκόζη, λευκωματίνη και

άλλες μικρομοριακές ουσίες) ανταλλάσσονται με το αίμα.

Μέσω ενός μόνιμου καθε-

τήρα στην κοιλιακή χώρα,

εγχέεται ένα ειδικό διά-

λυμα εντός της περιτοναϊ-

κής κοιλότητας, μέσα στο

οποίο περνούν με διά-

χυση βλαβερές ουσίες από το αίμα και απομακρύνονται με

την ανανέωση του υγρού, ενώ άλλες χρήσιμες ουσίες περ-

νούν στην κυκλοφορία του ασθενούς.

Υπάρχουν δυο διαφορετικοί τρόποι ΠΚ:

Α)Η αυτοματοποιημένη ΠΚ, κατά την οποία το ειδικό

υγρό περνάει και ανανεώνεται μέσω ειδικού μηχανήματος

το οποίο συνδέεται με τον ασθενή κατά την διάρκεια του

βραδινού ύπνου και Β) η συνεχής φορητή ΠΚ, κατά την

οποία η αλλαγή του υγρού γίνεται από τον ασθενή 4 φορές

την ημέρα.

ΗΠΚ ενδείκνυται σε ασθενείς με βαριά καρδιακή

ανεπάρκεια, λόγω μη επιβάρυνσης του κυκλο-

φορικού συστήματος και σε νεότερους ασθενείς

που μπορούν να κατανοήσουν τον τρόπο χρήσης της μεθό-

δου, αλλά και τους τρόπους προφύλαξης.

Τα πλεονεκτήματα αυτής της μεθόδου έναντι της κλασι-

κής αιμοκάθαρσης είναι η απλότητα της μεθόδου και η

χρήση της σε συνθήκες εκτός νοσοκομείου, αφού πρώτα ο

Γράφει ο

Κορακιανίτης Γεώργιος

ασθενής εκπαιδευτεί κατάλληλα, η σχετική αυτονομία του

ασθενούς εκτός μονάδος αιμοκάθαρσης και το χαμηλότερο

κόστος.

Τα μειονεκτήματα είναι οι περιορισμοί χρήσης (δεν μπο-

ρεί να εφαρμοστεί σε ασθενείς με προηγούμενες χειρουρ-

γικές επεμβάσεις στην κοιλιακή χώρα ή σε ασθενείς με

συχνές εκκολπωματίτιδες) και οι κίνδυνοι μόλυνσης του πε-

ριτοναίου (περιτονίτιδα), λόγω της μονιμότητας του σω-

λήνα στην κοιλιακή χώρα.

Οι κίνδυνοι από την χρήση αυτής της μεθόδου

είναι η υπερβολική απώλεια υγρών που μπορούν

να οδηγήσουν σε υπόταση ή υποβολαιμικό σοκ,

ή η κατακράτηση υγρών που οδηγούν σε υπέρταση και οι-

δήματα. Η χρήση της γλυκόζης ως κύριου οσμωτικού πα-

ράγοντα μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση του σωματικού

βάρους και λιπιδαιμικές διαταραχές. Σπανιότερα μπορεί να

εμφανιστεί δυσχέρεια αναπνοής, δυσκοιλιότητα, εμφάνιση

ή χειροτέρευση προϋπάρχουσας κήλης ή και διάτρηση εν-

τέρου.

Σε παγκόσμια έρευνα το 2004 για την χρήση της μεθόδου

σε ασθενείς με τελικού σταδίου νεφρική ανεπάρκεια, περί-

που το 11% των ασθενών χρησιμοποιούσαν την μέθοδο. Σε

κάποιες χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Κορέα και το

Μεξικό, η χρήση της μεθόδου ήταν πολύ μεγαλύτερη από

τον παγκόσμιο μέσο όρο, με το Μεξικό να φτάνει στο 75%

χρήσης της ΠΚ, ενώ η Ιαπωνία και η Γερμανία είχαν το χα-

μηλότερο ποσοστό από τον μέσο όρο παγκοσμίως.

Χειρουργός Ουρολόγος - ΑνδρολόγοςΥποψήφιος Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών-

Fellow of the European Board of Urology (FEBU)

Καφεΐνη, τι κάνει:

Ευρύτερα η καφεΐνη είναι ένα σχετικά ήπιο διεγερτικό και ένα από ταευρύτερα χρησιμοποιούμενα «φάρμακα» στον κόσμο. Αυτοί που χρη-σιμοποιούν την καφεΐνη σε υπερβολικές ποσότητες, μπορεί να παρου-

σιάσουν παρενέργειες από αυτήν, αλλά υπάρχουν άτομα ευαίσθητα ακόμη καισε μικρές ποσότητες.

Η καφεΐνη είναι μία διαδεδομένη ουσία την οποία καταναλώνουν οι άνθρω-ποι με τον καφέ, το τσάι και άλλαποτά χωρίς ιδιαίτερα δυσάρεστεςαντιδράσεις. Είναι γνωστό ότι ηδιεγερτική της επίδραση πουμπορεί να καταστείλει την κού-ραση προσφέρει μια ψυχολογικήάνοδο και βελτιώνει την ετοιμό-τητα. Για το λόγοαυτό, τα ποτά πουεπισημαίνουν την πε-ριεκτικότητα τους σεκαφεΐνη, έχουν υψηλήδημοτικότητα.

Ανάλογα με την πο-σότητα της καφεΐνης

που καταναλώνεται, μπορούμε να περιμένουμε μια σειρά αντιδρά-σεων που προέρχονται από το νευρικό σύστημα, όπως η αύξηση του καρδιακούπαλμού, η αύξηση του βασικού μεταβολισμού ανάπαυσης, η αυξημένη έκκρισηγαστρικού υγρού, και η αύξηση της παραγωγής ούρων. Επίσης, ενίοτε παρατη-ρείται και παράταση της ικανότητας για μυϊκή εργασία.

Υποκειμενικές παρατηρήσεις της κατανάλωσης καφεΐνης περιγράφουν μία

«εκτόνωση», ένα συναίσθημα ότι είσαι ξάγρυπνος και ικανός για νοητικά καιχειρωνακτικά καθήκοντα.

Μελέτες δείχνουν ότι η μέτρια δόση καφεΐνης δε προκαλεί σοβαρές βλάβεςγια τον υγιή μέσο ενήλικα. Η υπερβολική κατανάλωση ωστόσο, ενδέχεται ναοδηγήσει σε χρόνια δηλητηρίαση από καφεΐνη, ή καφεϊνισμό, ένας ιατρικός όροςγια τα γνωστά «νεύρα του καφέ». Τα κοινά συμπτώματα περιλαμβάνουν ταραχήκαι ανήσυχο ύπνο, ταχυπαλμία, ερεθισμό του στομάχου και διάρροια. Η κατα-

νάλωση της καφεΐνης επίσης μπορεί να καταλήξει σε συνήθεια και εξάρτηση.Άνθρωποι που καταναλώνουν κανονικά μεγάλα ποσά ποτών ή φαρμάκων που

περιέχουν καφεΐνη, μπορούν να νιώσουν συμπτώματα όπως ο πονο-κέφαλος ή καταπίεση για μερικές μέρες, όταν σταματούν τη χρήσητου προϊόντος. Πόση είναι μια υπερβολική δόση καφεΐνης είναι δύ-σκολο να οριστεί. Η ποσότητα που απαιτείται για να προκαλέσει διέ-γερση σε ένα τυπικό ενήλικο είναι κατ εκτίμηση περίπου 150 με250mg, δηλαδή 1 με 2 φλιτζάνια καφέ. Η δοσολογία που μπορεί ναπροκαλέσει συμπτώματα από υπερβολική ποσότητα εκτιμάται ότι κυ-μαίνεται από 200 σε 750mg τη μέρα.

Οι συνηθισμένες πηγές καφεΐνης είναι ο καφές, τα αναψυκτικά,και το τσάι.

Γεωργία ΚατσογριδάκηΔιαιτολόγος – ΔιατροφολόγοςΒιοτεχνολό-γος τροφίμωνΥπ. Διδάκτωρ Ιατρικής Σχ. Παν. Θεσσαλίας

Γράφει η

Γεωργία Κατσογριδάκη, M.Sc.

Διαιτολόγος - Διατροφολόγος - Βιοτεχνολόγος

ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΚΙΝΗΣΗΗ εγκεφαλική παράλυση είναι μια διαταραχή στις κινητικές λειτουργίες

του σώματος εξαιτίας δυσλειτουργίας των περιοχών που ελέγχουν, ρυθμί-ζουν και συντονίζουν τις γενικότερες κινήσεις για να υπάρχει μια ομαλή καισυγχρονισμένη δράση, κίνηση και στάση του σώματος.

Ταξινομούνται με βάση το είδος της νευρομυϊκής διαταραχής (σπαστικό-τητα, αθέτωση, αταξία, δυσκαμψία) και με βάση την κατανομή της βλάβηςστο σώμα (ημιπληγία, μονοπληγία, τριπληγία και τετραπληγία).

Σ΄ αυτά τα παιδιά εφαρμόζεται η προσαρμοσμένη κινητική αγωγή (ΠΚΑ)ή προσαρμοσμένη κινητική δραστηριότητα (ΠΚΔ).

Το πρόγραμμα της ΠΚΑ θα πρέπει να περιλαμβάνει:1. Τη διδασκαλία της χαλάρωσης. Όταν χαλαρώνουν οι σπαστικοί μύες, η

κίνηση πραγματοποιείται πιο εύκολα. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιούνταιδιάφορες μορφές χαλάρωσης, στις οποίες είναι οι αυτογενείς που κατευθύ-νονται από το ίδιο το άτομο και οι εξωτερικά κατευθυνόμενες που γίνονταιαπό τον κατάλληλο ειδικό. Μακροπρόθεσμος στόχος είναι το παιδί να αρχί-σει να χαλαρώνει από μόνο του.

2. Παθητικές κινήσεις. Ξεκινούν κυρίως από κεντρικές αρθρώσεις καιπροκαλούν χαλάρωση στους σπαστικούς μύες με αποτέλεσμα την καλύτερηεκτέλεση της δραστηριότητας.

3. Την εκπαίδευση του κινητικού ελέγχου.4. Τη διδασκαλία θεμελιωδών προτύπων

όπως βάδισμα, τρέξιμο, ρίψεις.5. Δραστηριότητες σωματογνωσίας.6. Ασκήσεις φυσικής αγωγής – κατάστα-

σης.7. Δραστηριότητες προσανατολισμού στο

χώρο. Πραγματοποι-ούνται με μορφή παι-χνιδιού καιπεριλαμβάνουν πλά-για βήματα, σταματή-ματα καιμετακινήσεις προς ταπίσω, δεξιά και αρι-στερά.

8. Συμμετρικές θέ-σεις. Πιασμένα χέρι –χέρι σε μια ευθεία

γραμμή.9. Αναπνευστικές ασκήσεις. Οι διαταραχές δεν αφορούν μόνο τους μύες

που είναι υπεύθυνοι για την κίνηση αλλά και τους αναπνευστικούς. Άρα προ-τείνονται ασκήσεις οι οποίες μπορεί να εκτελούνται με τη βοήθεια μπαλο-νιού.

10. Κύλισμα του σώματος σε στρώματα. 11. Ασκήσεις ισορροπίας. 12. Συγχρονισμένες κινήσεις από καθηγητή φυσικής αγωγής και τέλος13. Θεραπευτική κολύμβηση. Με την κολύμβηση το σώμα απελευθερώνε-

ται από την βαρύτητα μέσα στο νερό και παίρνει πιο εύκολα μια θέση απόότι στην ξηρά. Συνδυάζει την αναπνευστική φυσικοθεραπεία, την κινησιοθε-ραπεία, την αισθητηριακή πλευρά αλλά και την ψυχαγωγία του παιδιού.

Β.ΓΔασκάλα σε παιδιά με ειδικές ανάγκες

Πηγές:http://www.axortagos.gr/afto-einai-vinteo-pou-ekane-87-000-anthropous-valoun-kla-mata_2.html

http://www.thebestfromgreece.com/el/company/hellenic-paralympic-committee.html

21 GRAMS (2003) directed by Alejantro Gonzalez Inarritu

Πόσο ζυγίζει η αγάπη; Πόσο ζυγίζει η ενοχή; Πόσο ζυγίζει η εκδίκηση;Μια δυνατή, καθηλωτική ταινία. Μια ταινία “γροθιά” στο στομάχι. Δε μπορώ να βρω πιο κα-

τάλληλες λέξεις για να σας περιγράψω αυτήν την εξαιρετικά δυνατή, “σκληρή” ταινία του Ale-jantro Gonzalez Inarritu. Η συγκεκριμένη ταινία πραγματεύεται 3 αυτοτελείς ιστορίες 3διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων των οποίων οι ζωές ενώνονται κατά παράδοξο τρόποεξ'αιτίας ενός φρικτού τροχαίου ατυχήματος.

Ένας ασθενικός μαθηματικός του οποίου η ζωή κρέμεται από μία κλωστή λόγω της σοβα-ρής καρδιοπάθειάς του. Μία μητέρα που θρηνεί για το χαμό της οικογένειάς της. Ένας με-τανιωμένος πρώην κατάδικος που αποτελεί άθελά του και τον συνδετικό κρίκο στις ζωέςαυτών των 3 ξεχωριστών, άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων.

Τα χτυπήματα της μοίρας πολλά και σκληρά, και για τους 3 ήρωες της ιστορίας μας.Ήρωες και θύματα ταυτόχρονα σ' ένα κουβάρι τόσο μπερδεμένο όπου κανείς τους δεν έχειτη δύναμη να το ξεμπλέξει... Εκεί που εμφανίζεται μια αχτίδα φωτός, μια μικρή ελπίδαμέσα από τη χαραμάδα της ζωής για ένα νέο ξεκίνημα εκεί γκρεμίζονται ξαφνικά όλα καιδιαλύεται κάθε όνειρο για μια καλύτερη ζωή και ευτυχία.

Μια αρκετά σκεπτόμενη, δραματική ταινία με συνεχείς εναλλαγές σκηνών στην πλοκήτης. Γι'αυτό θα πρέπει να είναι κανείς πολύ παρατηρητικός ώστε να μπορέσει να συν-δέσει τα κομμάτια του πάζλ στις ζωές αυτών των 3 τραγικών ηρώων. Ένα πάζλ με πολλάκομμάτια όπου το κάθε κομμάτι του είναι μοναδικό, με το δικό του πολύτιμο μήνυμα.Μήνυμα σοφίας ή απόγνωσης; Θα το ανακαλύψετε μόλις ολοκληρώσετε το πάζλ, στοφινάλε της ταινίας.

Μαργαρίτα Ι.Ιωσηφίδου

Αυτή τη φορά θα αναφερθώ σε ένα ιστορικό βιβλίο που ασχο-λείται εκτενώς με τον Μέγα Αλέξανδρο. Το τρίτομο αυτό έργοτο έγραψε ο ιταλός Valerio Massimo Manfredi (Βαλέριο Μά-

σιμο Μανφρέντι). Οι τρεις τόμοι είναι οι εξής:ALEXANDROS, Il Figlio del sogno (Ο γιος του ονείρου)ALEXANDROS, Le sabbie di Amon (Η άμμος του Άμμωνα)ALEXANDROS, Il confine del Mando (Τα πέρατα του κόσμου)Η πρωτότυπη έκδοση στα ιταλικά έγινε το 1998 και στα ελληνικά

έγινε από τις εκδόσεις Λιβάνη το 1999 σε μετάφραση Ευάγγελου Κε-φαλλονίτη.

Ο πρώτος τόμος αναφέρε-ται στα παιδικά και νεανικάχρόνια του Αλέξανδρου, τηνεποχή που ο πατέρας του Φί-λιππος μαχόταν για να παρα-δώσει στο γιο του μιααυτοκρατορία, την εποχή πουη μητέρα του Ολυμπιάδα, μια γυναίκα γεμάτη πάθη αλλά και βαρβα-ρική μανία προσπαθούσε να τον καθοδηγήσει να εναντιωθεί στον πα-τέρα του.

Ο δεύτερος τόμος περιγράφει τον αγώνα του Αλέξανδρου για ναενώσει όλες τις ελληνικές πόλεις-κράτη στον κοινό αγώνα εναντίον τωνΠερσών, την πορεία του προς την Ασία, τον τρόπο που έλυσε τον γόρ-διο δεσμό και την νικηφόρα μάχη στην Ισσό ενάντια στην τεράστιαστρατιά του Δαρείου.

Ο τρίτος τόμος περιγράφει την τελική μάχη εναντίον των Περσών

στα Γαυγάμηλα, τηνελληνική στρατιά νακινείται προς τα βάθητης Ασίας και να φτά-νει στην Βαβυλώνα,την καταστροφή τηςΠερσέπολης, το τέλοςμιας αρχαίας αυτο-κρατορίας και τηναρχή μιας νέας επο-χής. Ο Αλέξανδροςονειρεύεται ένανκόσμο χωρίς Έλληνεςκαι χωρίς βαρβάρους,μια πατρίδα για έναμόνο λαό. Λίγοι κατα-λαβαίνουν, πολλοίεπαναστατούν, εξυ-φαίνουν συνωμοσίεςκαι ο Αλέξανδρος πα-ρασύρεται σε μια δίνηβίας και αίματος.

Σύμφωνα μετο συγγρα-φέα, σκοπός

Ο Μέγας Αλέξανδρος, ένα τρίτομο έργο

Γράφει η

Γιασεμή Ζέππου

του μυθιστορήματος είναι να διηγηθεί με τον πιο ρεαλιστικό και συ-ναρπαστικό τρόπο μια από τις μεγαλύτερες περιπέτειες όλων των επο-χών. Για την καταγραφή των ιστορικών γεγονότων έλαβε υπόψη τουτις ιστορικές αναφορές του Πλούταρχου, του Διόδωρου Σικελιώτη, τουΑρριανού, του Κούρτιου Ρούφιου.

Για να αναπαραστήσει τις συνήθειες της εποχήςκαι το ανθρώπινο περιβάλλον στο οποίο έζησε οΑλέξανδρος βασίστηκε σε συλλογές αποσπασμάτωναπό τον Πλίνιο, τον Βαλέριο Μάξιμο, τον Θεόφρα-στο, τον Παυσανία αλλά και πολλούς άλλους.

Διαβάζω ακόμα τον τρίτο τόμο του έργουαυτού. Έχω όμως ήδη διαβάσει αρκετάιστορικά στοιχεία σε άλλα έργα και θεωρώ

ότι το συγκεκριμένο έργο απέχει παρασάγκας απόάλλα που έχουν ασχοληθεί με το ίδιο θέμα. Σ’ αυτότο έργο οι αναπαραστάσεις είναι γεμάτες ρεαλισμό,διαβάζοντας την κάθε σελίδα είναι σαν να ζω στηνεποχή εκείνη. Βλέπω τον Αλέξανδρο όχι απλά σανστρατηλάτη που κατακτά τον μισό γνωστό τότεκόσμο, αλλά έναν Αλέξανδρο με ανθρώπινα πάθη,έναν Αλέξανδρο που αγαπά και μισεί, έναν Αλέξαν-δρο που σέβεται τους εχθρούς όταν πολεμούν γεν-ναία αλλά τους καταστρέφει για να εκδικηθεί ότανπιστεύει ότι τους αξίζει.

Τέσσερα χαρακτηριστικά περιστατικά έχουν μείνει στην μνήμη μουτα οποία σκιαγραφούν το χαρακτήρα του μεγάλου αυτού άντρα.

Μετά τη μάχη στην Ισσό, ο Αλέξανδρος πήρε ομήρους την μητέρα

του Δαρείου Σισύγαμβρις και το χαρέμι του με τις γυναίκες και τις παλ-λακίδες του. Κατά τη διάρκεια της πορείας προς την Ασία για να αντι-μετωπίσει τον Δαρείο, έδωσε εντολή να προσέχουν, να σέβονται καινα προστατεύουν τους αιχμαλώτους. Την μητέρα του Δαρείου την απο-

καλούσε Μητέρα. Τη θεωρούσε Μητέρα και της απέ-διδε τιμές Μητέρας. Όταν ετοιμάστηκε για την μάχηεναντίον του Δαρείου πήγε στην Σισύγαμβρις και τηνενημέρωσε ότι θα πολεμήσει εναντίον του γιου της καιζήτησε την ευχή της. Η Σισύγαμβρις βρέθηκε σε δύ-σκολη θέση και το είπε στον Αλέξανδρο. Θεωρούσε ότικαι ο Δαρείος και ο Αλέξανδρος είναι παιδιά της και τουέδωσε την ευχή να γυρίσει ζωντανός.

ΟΜέμνονας ο Αθηναίος, αρχηγός των ελλήνωνμισθοφόρων που πληρώνονταν για να πολε-μήσουν με τους Πέρσες, πέθανε από άγνω-

στη ασθένεια. Το βιβλίο αφήνει να εννοηθεί ότιδηλητηριάστηκε. Ο Αλέξανδρος τον έβλεπε σαν σημαν-τικό εχθρό και όχι σαν έλληνα προδότη. Στεναχωρή-θηκε πολύ όταν έμαθε για το θάνατό του γιατί πίστευεότι ένας τέτοιος σπουδαίος πολεμιστής πρέπει να πε-θαίνει στην μάχη με τον εχθρό και όχι ατιμωτικά σε ένακρεβάτι.

Οι δύο παραπάνω αναφορές δείχνουν το σεβασμότου Αλέξανδρου στον εχθρό και την ευαισθησία στονχαρακτήρα του. Παρακάτω θα αναφέρω δύο περιστα-

τικά που δείχνουν το λυσσαλέο μίσος όταν θεωρεί ότι πρέπει να τιμω-ρήσει παραδειγματικά.

Όταν πήγαινε να κυριεύσει κάποια από τις πόλεις της Ασίας, πρώτα

έστελνε μια πρεσβεία για να διαπραγματευτεί την παράδοση τηςπόλης. Σε μία από αυτές έστειλε δύο πρεσβείες οι οποίες γύρισαν ηπρώτη άπρακτη και η δεύτερη να τους έχουν ακρωτηριάσει τα χέρια,γιατί οι άρχοντες της πόλης αυτής δεν παραδίνονταν. Εκείνο τον καιρόείχε πάει ένας γέρος δάσκαλος του Αλέξανδρου που ήθελε να τον δειπριν πεθάνει και να τον καμαρώσει. Μετά τις αποτυχημένες προσπά-θειες των άλλων πρεσβειών ο δάσκαλος έκανε πρόταση στον Αλέξαν-δρο να πάει αυτός. Πίστευε ότι θα σεβαστούν την ηλικία του και θατον ακούσουν. Ο Αλέξανδρος δέ-χτηκε επιφυλακτικά, και με τοπρώτο φως της αυγής η πρεσβεία ξε-κίνησε για την πόλη. Το απόγευματης ίδιας μέρας, είδε το δάσκαλό τουκαι τους συνοδούς κρεμασμένουςστα τείχη της πόλης και τα ζώα νακατασπαράζουν τα κορμιά τους.Αμέσως τον έπιασε τέτοιο λυσσαλέομίσος, έδωσε εντολή για εφόρμησηκαι μέχρι το πρωί είχε κρεμάσειόλους τους κατοίκους της πόλης, άν-τρες, γυναίκες και παιδιά. Δενάφησε κανέναν ζωντανό.

Όταν έφτασε στην Περσέ-πολη, την πόλη του Δαρείου, οι Πέρσες άρχοντες του τόπουέστειλαν πρεσβεία στον Αλέξανδρο η οποία τον ενημέρωσε

ότι η πόλη και οι θησαυροί είναι δικά του και οι πύλες είναι ανοικτέςγια τον νέο αυτοκράτορα. Καθώς ο Αλέξανδρος πήγαινε προς την πόλη,συνάντησε ένα μπουλούκι ακρωτηριασμένων. Τους ρώτησε τι ήταν και

τι ήθελαν.Έκανε μπροστά και είδε ότι εκείνοι οι δυστυχισμένοι ήταν όλοι φρι-

κτά ακρωτηριασμένοι: μερικοί είχαν και τα δύο χέρια κομμένα, άλλοιτο ένα πόδι ή και τα δύο, άλλοι πάλι είχαν πέρα από τους ακρωτηρια-σμούς το δέρμα χαραγμένο από μεγάλες ουλές(…..)

«Ποιος είσαι;» ρώτησε ο βασιλιάς.«Ο Ερατοσθένης από τη Μεθώνη, τρίτη συσσιτία, όγδοος λόχος,

Σπαρτιάτης».«Σπαρτιάτης; Μα πόσο χρονών

είσαι;»«Πενηνταοχτώ. Αιχμαλωτίστηκα από

τους Πέρσες κατά τη δεύτερη εκστρα-τεία του βασιλιά Αγησιλάου όταν ήμουνείκοσι επτά χρονών. Μου έκοψαν το έναπόδι γιατί γνώριζαν ότι ένας Σπαρτιάτηςπολεμιστής δε δέχεται ποτέ την αιχμα-λωσία, προτιμά να πεθάνει. Προσπά-θησα να αυτοκτονήσω και ο αφέντηςμου μου έριξε καυτό λάδι. Τότε υποτά-χτηκα και δέχτηκα την πικρή αιχμαλω-σία αλλά όταν έμαθα ότι πλησίαζε οΑλέξανδρος….»

«Η είδηση πέρασε από στόμα σεστόμα και ήρθαμε να τον συναντή-

σουμε» παρενέβη ένας άλλος με τα μπράτσα κομμένα ακριβώς κάτωαπό τον αγκώνα.

«Γιατί αυτοί οι ακρωτηριασμοί» ρώτησε ο βασιλιάς με φωνή πουέτρεμε από οργή και συγκίνηση.

«Υπηρετούσα στο αθηναϊκό ναυτικό κατά τη διάρκεια του πολέμου

των σατραπών, πέσαμε σε ενέδρα και αιχμαλωτίστηκα. Είπαν ότι έτσιδεν θα κωπηλατούσα ξανά σε αθηναϊκό πλοίο.»

Ο Αλέξανδρος είδε έναν άλλο με άδειες κόγχες. «Εσένα τι σου έκαναν;»«Μου έκοψαν τα βλέφαρα, μου άλειψαν τα μάτια με μέλι και με

έδεσαν στη γη κοντά σε μυρμηγκοφωλιά. Υπηρετούσα κι εγώ στοαθηναϊκό ναυτικό. Ήθελαν να μάθουν πού κρυβόταν ο υπόλοιποςστόλος, εγώ όμως αρνήθηκα και ….»

«Ηγεμόνα, πες μας πού είναι ο Αλέξανδρος για να μπορέσουμε νατον τιμήσουμε και να τον ευχαριστήσουμε που μας ελευθέρωσε.Εμείς εδώ είμαστε η μαρτυρία του τιμήματος που έχουν πληρώσειμέσα στους αιώνες οι Έλληνες στον αγώνα εναντίον των βαρβά-ρων».

«Εγώ είμαι ο Αλέξανδρος» απάντησε χλομός από θυμό, «και ήρθανα εκδικηθώ για σας».

Στράφηκε προς τις ίλες του και έδωσε διαταγή να καταστρέψουντην πόλη που ετοιμαζόταν εκείνη τη στιγμή να ανοίξει τις πύλες τηςνα υποδεχτεί τον καινούριο βασιλιά, εκτός από τα ανάκτορα του Δα-ρείου. Πραγματικά, μέχρι το απόγευμα είχαν λεηλατήσει τα πάντα,είχαν βιάσει γυναίκες, κοπέλες και μικρά παιδιά. Παντού κλάματακαι οδυρμός και ο Αλέξανδρος δεν κούνησε ούτε βλέφαρο.

Έχω επεκταθεί πολύ, ωστόσο θα ήθελα να αναφέρω και κά-ποια λόγια που είπε ο Φίλιππος στον Αλέξανδρο, καθώςκαι κάποια λόγια που είπε ο Αριστοτέλης, δάσκαλος του

Αλέξανδρου.Ρώτησε ο Αλέξανδρος τον Φίλιππο γιατί πρέπει να σπουδάσει

κοντά στον αθηναίο φιλόσοφο και ο Φίλιππος απάντησε:«Θέλω να γίνεις Έλληνας, να γίνεις κοινωνός του μοναδικού πο-

λιτισμού στον κόσμο που πλάθει ανθρώπους και όχι σκλάβους, πουείναι θεματοφύλακας των πιο προηγμένων γνώσεων, που μιλάει τηγλώσσα στην οποία γράφτηκαν η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, που ανα-παριστά τους θεούς σαν ανθρώπους και τους ανθρώπους σανθεούς…. Αυτό δε σημαίνει ότι θα προδώσεις τις ρίζες σου, γιατί θαπαραμείνεις Μακεδόνας στο βάθος της ψυχής σου, τα παιδιά τωνλιονταριών είναι λιοντάρια».

Ρώτησε τον Αριστοτέλη γιατί πρέπει να μορφωθεί όπως οι Έλλη-νες; Γιατί δεν μπορεί αν είναι απλά ένας Μακεδόνας; Και ο Αριστο-τέλης του απάντησε:

«Ενδιαφέρουσα ερώτηση, αλλά για να σου απαντήσω πρέπει νασου εξηγήσω τι σημαίνει να είσαι έλληνας. Μόνο έτσι θα αποφασί-σεις αν θα αφοσιωθείς στην παρακολούθηση της διδασκαλίας μου.Από τη στιγμή που οι άνθρωποι απελευθερώθηκαν(…..κλέβοντας τηφωτιά από τους θεούς…..) και έπαψαν να είναι κτήνη, προσπάθη-σαν να οργανωθούν για να ζήσουν σε κοινότητες και ανέπτυξαν τρίασυστήματα για να το πετύχουν: εκείνο που κυβερνά μόνο ένας καιλέγεται μοναρχία, εκείνο που κυβερνούν λίγοι και λέγεται ολιγαρχίακαι εκείνο που όλοι οι πολίτες ασκούν εξουσία και λέγεται δημοκρα-τία. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του έλληνα». (…..)

«Ο σημερινός άνθρωπος είναι ένα πολιτικό ζώο. Το μοναδικό πε-ριβάλλον στο οποίο μπορεί να αναπτυχθεί είναι η πόλις, με την έν-νοια που της έχουν δώσει οι έλληνες. Είναι η ελευθερία αυτή πουεπιτρέπει σε κάθε πνεύμα να εκφραστεί, να δημιουργήσει, να γεν-νήσει μεγαλείο. Βλέπεις, το ιδανικό κράτος θα ήταν εκείνο στο οποίοόλοι θα γνώριζαν να κυβερνούν ενάρετα ως γέροντες, αφού προ-ηγουμένως θα είχαν υπακούσει ενάρετα ως νέοι».

Συνιστώ ανεπιφύλακτα αν το βρείτε να το αγοράσετε.

Τα Ποιήματα (1897 – 1933)*

του Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ

Ένας εξαίρετος, πνευματώδης άνθρωπος, άνθρωπος των γραμμάτων, της Ποί-ησης, ο Αλεξανδρινός ποιητής Κ. Π. Καβάφης αποτέλεσε δίχως άλλο μία απότις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες του πολιτισμού μας. Υπήρξε η πιο γνωστήπνευματική φυσιογνωμία της Αιγύπτου. Η συλλογή ποιημάτων του από το 1897έως το 1933 κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στη βιβλιοθήκη μου. Κάθε φορά πουθέλω να ξεφύγω από την καθημερινότητα και να δραπετεύσω μέσα από τουςστίχους του, τα διαβάζω ξανά και ξανά και ταξιδεύω σε άλλους κόσμους, στονκόσμο του Καβάφη, σε έναν κόσμο όπου δεν διαφέρει και πολύ από το σήμερα

αλλά είναι δοσμένος με πιο απαλά και ταξιδιάρικαχρώματα.Τα Ποιήματα του Καβάφη σου βγάζουν μια μονα-δική μαγεία. Κάθε στίχος του είναι κι ένα μήνυμαστοχασμού, ένα ψήγμα σοφίας. Κάθε ποίημα κιένας διαφορετικός προορισμός, μια νέα Γή μετους δικούς της πολύτιμους “θυσαυρούς”. Ο πιοπολύτιμος “θησαυρός”; Ότι μέσα από τα Ποι-ήματα του Καβάφη ανακαλύπτει κανείς το βαθύ-τερο νόημα της ζωής.Τα γεγονότα της ζωής μας προσπερνάνε με ιλλι-γιώδη ταχύτητα πολλές φορές... Σπάνια περνάμέρα δίχως να συλλογιστώ κάποιο ποίημα τουΚαβάφη που να αντιστοιχεί σε κάποια πτυχή τηςκαθημερινότητάς μου, σε εμπειρίες που βιώνωκαθημερινά. Τα πιο αγαπημένα κι εκείνα πουσυλλογίζομαι συχνά σε δικές μου στιγμές είναιμεταξύ άλλων τα: Τείχη (1897), Η Πόλις (1910),Ιθάκη (1911) και Μέρες του 1903 (1917). Όσοι

διαβάσετε τα Ποιήματα του Καβάφη είμαι βέβαιη πως θα βρείτε κι εσείς τα δικάσας αγαπημένα ποιήματα που σας καθορίζουν, που σας γεμίζουν με πλούσιασυναισθήματα. Άλλωστε όπως είπε χαρακτηριστικά κάποτε κι ο Κάρολος Κουν αναφερόμενοςστον Κ. Π. Καβάφη: “Τα ποιήματά του είναι και για τους νέους, αλλά και για τουςγέρους για να βλέπουν σωστά αυτά που έχουν ζήσει.”Κλείνοντας, σας παραθέτω ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα του Καβάφη.

ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 1903

Δεν τα ηύρα πια ξανά – τα τόσο γρήγορα χαμένα...

τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό

το πρόσωπο... στο νύχτωμα του δρόμου...

Δεν τα ηύρα πια – τ' αποκτηθέντα κατά τύχην όλως,

που έτσι εύκολα παραίτησα'

και που κατόπι με αγωνίαν ήθελα.

Τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό το πρόσωπο,

τα χείλη εκείνα δεν τα ηύρα πια.

[1917]

* Συγγραφέας: Καβάφης Κωνσταντίνος Π.Εκδότης: Εκδοτική ΘεσσαλονίκηςΣειρά: Ποίηση

Έτος Έκδοσης: 2008Τόπος Έκδοσης: ΘεσσαλονίκηΑριθμός Σελίδων: 208

Μαργαρίτα Ι. Ιωσηφίδου

Donation Point

Η δωρεά οργάνων είναι μια πράξη αγάπης. Κάντε ένα ανεκτίμητο σε κάποιον που το έχει πραγματικά ανάγκη. Αφήστε το σώμα σας στη Γη και την ψυχή στον Ουρανό.

Εάν πραγματικά επιθυμείτε να γίνεται δωρητές ζωής, κατεβάστε την παραπάνω φωτογραφία στον υπολογιστή σας, εκτυπώστε την και συμπληρώστε τα στοιχεία σας. Έπειτα στείλτε την στον Εθνικό Οργανισμό μεταμοσχεύσεων στη διεύθυνση: ΕΟΜ Τσόχα 5, 115 21 Αμπελόκηποι ή με φαξ στο 210 7255066 .

Επίσης μπορείτε να επικοινωνείτε με τα γραφεία του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων στο τετραψήφιο 1147 .

Community Voice 020

Documents

Transcript of Community Voice 020