Αγκαλιά με τον ΉλιοΠρέΠέι και Θέλω

ΤιΤλος: Αγκαλιά με τον Ήλιο - Πρέπει και Θέλω

ςυγγραφεας: Σύλβια Οκαλιόβα

Eξωφυλλο: Darina Okaliova

Copyright© 2010 Silvia Okaliova

Πρώτη έκδοση: Αθήνα, 2010

ISBN 978-960-9499-04-0

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Βατάτζη 55, 114 73 ΑθήναΤηλ. : 210 6431108e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com • www. ocelotos. gr

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νο-μοθεσία (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονι-κό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

Sissi Soko

Αγκαλιά με τον ΉλιοΠρέΠέι και Θέλω

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος

περιεχόμενα

Όλοι θέλουμε ενέργεια… �������������������������������������������������������������7Πριν από καιρό χωρίσαμε με τον Νίκο ������������������������������������ 11Η ανατροπή στο μυαλό του ������������������������������������������������������ 15Παραδόξως στο Σύμπαν σαν

να μην υπήρχε κανένα ΘΕΛΩ �������������������������������������������� 19Τώρα θα πιάσω το νήμα από αλλού ����������������������������������������� 23Η δουλειά μου είναι σωστό κάτεργο ��������������������������������������� 28Ο Μπόρια Λ� ήταν από μικρός πολύ φιλόδοξος �������������������� 32Πάντα ήμουν ναζιάρα και χαδιάρα ������������������������������������������ 36Η πρώτη μου αγάπη εκτός από την μαμά μου

ήταν τα κεράσια ������������������������������������������������������������������� 40Χάρη στις αντιθέσεις κινείται ο κόσμος ���������������������������������� 44Ο Νίκος έφυγε χθες άρον άρον για την Ξάνθη ���������������������� 50Για πρώτη φορά μάλωσε ο Νίκος με τη μαμά του������������������ 54Όταν στην εφηβεία λέγαμε με τις φίλες μου �������������������������� 60Με τον Νίκο άρχισαν όλα από τα κυδώνια ����������������������������� 65Κάποτε θεωρούσα το σαρκικό έρωτα ανήθικο ����������������������� 69ΘΕΛΩ να σε κρατάω στο Σύμπαν μου - ΘΕΛΩ

να με κρατάς αγκαλιά ���������������������������������������������������������� 74Σπάνια επιστρέφουν οι πρώτες αγάπες ����������������������������������� 79

6 SiSSi Soko

Όσο μεγάλωνα… ����������������������������������������������������������������������� 82Τύχη και τάξη��� ��������������������������������������������������������������������������� 91Η ζωή είναι υπέροχη και τέλεια ������������������������������������������������ 96Ερωτευμένος ίσον μεγαλοφυής ���������������������������������������������� 100Το όνειρο της πεθεράς μου ����������������������������������������������������� 104Η ισορροπία, η συμμετρία, η ισότητα του ζευγαριού ���������� 108Άρχισα να θέλω να μείνω για όλη μου τη ζωή στο

περιοδικό ����������������������������������������������������������������������������� 112Ο έρωτας και η δημιουργία είναι σφιχτά ενωμένα �������������� 116Ο μεγαλοκεφάλας μεγαλοφυής προϊστάμενος �������������������� 120Γιατί δημιουργεί ο Θεός; ���������������������������������������������������������� 125Θα μπορούσα να πετάω από τη χαρά ������������������������������������ 132Τα δικά μας παιδιά θα σταθούν στην ουρά για γενετικές

επεμβάσεις! ������������������������������������������������������������������������� 137Μας βλέπει ο Ήλιος, μας βλέπει το φως… ��������������������������� 141

7Αγκαλιά με τον Ήλιο

Όλοι θέλουμε ενέργεια. Πιο πολλή ενέργεια� Χρειαζόμαστε να πάρουμε περισσότερη ενέργεια από ό,τι θα δώσουμε�

Η ενέργεια όμως λιγοστεύει���Ο Εμπεδοκλής είπε ότι «η γέννηση και ο θάνατος προ-

καλείται από την έλξη και την άπωση, την αγάπη και το μί-σος»… Αντίθετα� Και το διαλεκτικό παιχνίδι τους… Οι αρχαί-οι Έλληνες κατάλαβαν κάτι περισσότερο, κάτι που εμάς που ζούμε ακόμα στον κόσμο της μηχανιστικής γραμμικότητας μάς ξεφεύγει� Η αιώνια αλλαγή μέσω της εναλλαγής και της ανατροπής� Η σύνθεση, μέσω της πάλης και τις ενότητας των αντιθέτων… Το παιχνίδι τους δημιουργεί ενέργεια, την ίδια τη ζωή� Χωρίς ενέργεια θα πεθάνουμε�

Το γράψιμο ήταν ο πρώτος μου έρωτας� Δεν μπορώ να ξεχάσω το πρωταρχικό ρίγος, τα ηλεκτρικά χτυπήματα της Μούσας σε όλο μου το κορμί, σε όλη μου την ύπαρξη, όταν μού ερχόταν η έμπνευση� Αποφάσισα να γίνω συγγραφέας από παιδί δέκα ετών� Από τότε που ακούστηκε για πρώτη και μοναδική φορά κάτι καλό για μένα από τη δασκάλα μου� Είπε ότι γράφω καλές εκθέσεις� Κατά τα άλλα δεν ήμουν καθόλου καλή μαθήτρια� Μου άρεσε πιο πολύ να παίζω με τα χέρια μου κάτω από το θρανίο, παρά να παρακολουθώ το μάθημα� Πολ-λά πράγματα στο σχολείο τα θεωρούσα κοτσάνες�

Από τους γονείς μου άκουσα επίσης σχεδόν μόνο μία φορά κάτι καλό για μένα� Ήμουν μόλις τριών ετών και περνούσαμε με το τρένο από ένα φαράγγι� Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με

8 SiSSi Soko

τους βράχους, ώστε έβλεπα παντού γύρω μας μάγισσες, αν-θρώπους με καπέλα, καλικάντζαρους και διάφορα πρόσωπα� Και τότε είπε η μητέρα μου ότι έχω φαντασία:

«Το παιδί έχει φαντασία!»Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησα λοιπόν για το εαυ-

τό μου ήταν: Έχω φαντασία - άρα υπάρχω!Η καθηγήτριά μου στο Λύκειο δεν ήταν πια καθόλου της

γνώμης ότι γράφω καλές εκθέσεις, αλλά εγώ την «έγραφα»… Βέβαια, τα θέματα των εκθέσεων του Λυκείου ήταν για μας άχαρα - έπρεπε να γράφουμε π�χ� για τον «Κόσμο του σοσι-αλισμού και του καπιταλισμού» (κάτι για το οποίο δεν είχαμε παραμικρή ιδέα), για «το «Καθοδηγητικό ρόλο του κομμουνι-στικού κόμματος», και σχεδόν κάθε χρόνο για την «Εργατική Πρωτομαγιά»� Εγώ αυτά τα έβρισκα αρκετά διασκεδαστικά, γιατί ανέπτυσσα δικές μου θεωρίες και μου άρεσε ν’ αφήνω τη φαντασία μου να τρέχει ως τον ορίζοντα�

Απλώς η φαντασία μου δεν χώραγε στα δικά τους έτοιμα καλούπια� Συνέχιζα να γράφω τα δικά μου� Έγραφα ποιήματα για τα κοχύλια, για το άπιαστο του χρόνου… Και επίσης το ημερολόγιό μου για την πρώτη μου αγάπη - τον Ιβάν, το αγόρι με το κουκλίστικο πρόσωπο, πλαισιωμένο με μακριά καστανά μαλλιά αλά Μπιτλς - το μεγαλύτερο αστέρι τις τάξης μας� Και όταν στα δεκαέξι μου διάβασα «Τα σταφύλια της οργής» του Steinbeck, ήξερα πια γιατί ήθελα να γίνω συγγραφέας� Για να βοηθήσω να γίνει ο κόσμος καλύτερος�

Ως παιδί και έφηβη μου άρεσε να αντιμιλώ, να αντιστέ-κομαι, μου άρεσε η επανάσταση! Μια μέρα, όταν στο Λύκειο έπρεπε να γράψουμε για πολλοστή φορά μία έκθεση για την Εργατική Πρωτομαγιά και έτυχε αυτή τη χρονιά να βρέξει ανελέητα στη διάρκεια της διαδήλωσης, εγώ έγραψα ότι όλοι είναι στενοχωρημένοι γιατί πρέπει υποχρεωτικά να παίρνουν μέρος - και έτσι έκλαψε ακόμα και ο ουρανός… Η καθηγήτριά

9Αγκαλιά με τον Ήλιο

μας δεν το έκανε θέμα, όπως δεν θα το έκανε θέμα κανένας πολιτισμένος άνθρωπος, παρόλο που είχαμε για καθεστώς αυτό που είχαμε� Απλά με συμβούλεψε να το ξαναγράψω από μια πιο θετική σκοπιά�

Γενικά, δε χάριζα κάστανα σε κανέναν! Τους γονείς μου οι οποίοι ήταν κομμουνιστές και μάλιστα με πόστο αν και όχι πληρωμένο, συνήθιζα να τους σουβλίζω στη σούβλα των προ-βοκατόρικών μου ερωτήσεων σχετικά με την κοσμοαντίληψή μας� Και οι δυο γονείς μου ήταν καθηγητές – η μαμά φιλοσο-φίας και ο μπαμπάς οικονομολογίας� Και όσο κι να σας φανεί παράξενο, και οι δυο τους στάθηκαν με τις απαντήσεις τους πάντα στο πιο υψηλό επίπεδο� Οι απαντήσεις τους ήταν όχι μόνο πολύ κατανοητές αλλά και απολύτως λογικές και σω-στές� Βέβαια, όλα ήταν σχετικά με την τότε κατάσταση της γνώσης μας� Τότε ακόμα δεν είχε κανείς ιδέα για τη θεωρία του χάους και της πολυπλοκότητας, μια θεωρία που ήρθε να σπρώξει την ανθρώπινη σκέψη πολύ πιο μπροστά� (Και θα το θυμηθείτε!) Απλά προς το παρόν οι επιστήμονες του κό-σμου έκαναν πίσω λόγω των αντιφάσεων που προέκυψαν� Ο σημερινός κόσμος δεν κατανοεί ακόμα ούτε τον «σκοτεινό» Ηράκλειτο� Πού τον Μαρξ… πού το χάος! Τους διαλεκτικούς νόμους της κίνησης; Χα�

Η αλήθεια είναι ότι η κοσμοαντίληψη του μαρξισμού-λενι-νισμού έχτιζε στην κινούμενη άμμο της σταθερότητας (βλέπε αντιφάσεις) της εκχυδαϊσμένης «υλικής βάσης»� Οι περισσό-τεροι θεωρούσαν και θεωρούν την κομμουνιστική ιδεολογία «λίθο»� Κάτι το πέτρινο, απολιθωμένο, για πάντα δοσμένο� Επομένως μη διαλεκτικό�

Στη ζωή όμως τίποτα δεν μπορεί να είναι σταθερό�Το Πνεύμα είναι το ίδιο σπουδαίο όσο και η Ύλη� Το κοινω-

νικό Είναι και η κοινωνική Συνείδηση� Μαζί συνθέτουν…

10 SiSSi Soko

Απλώς, προς το παρόν φανταζόμαστε και τα δυο εντελώς σταθερά� Στέρεα� Πάντα διαλέγουμε: ύλη ή πνεύμα; Δεξιά ή αριστερά; Πρέπει ή θέλω; Η εξέλιξη όμως προχωράει χάρη και στα δύο� Στην κίνηση του χορού τους�

Η πλεξούδα της Εξέλιξης και της Επανάστασης, ευτυχώς, δεν σταματάει να πλέκεται ποτέ� Γιατί αν σταματούσε το αιώ-νιο παιχνίδι των αντιθέσεων και των συνθέσεων��� σίγουρα θα είχαμε ήδη ζήσει τη Συντέλεια του κόσμου�

Είμαι συγγραφέας, όχι επιστήμονας, γι’ αυτό γράφω για τα θέματα των ιδεών με το θράσος του Νταίνικεν, ο οποίος γράφει ως ερασιτέχνης για τα θέματα της αρχαιολογίας… Δεν έχω στο μυαλό μου κανένα σύστημα, κανένα καλούπι� Νομίζω - τόσο το καλύτερο, μπορώ ν’ αφήσω τη φαντασία μου να πε-τάει ελεύθερη� Το μόνο που ακολουθώ είναι οι «γενική νόμοι της κίνησης», οι διαλεκτικοί νόμοι, που ισχύουν στο σύμπαν, την ιστορία και την ανθρώπινη ζωή�

11Αγκαλιά με τον Ήλιο

Πριν από καιρό χωρίσαμε με τον Νίκο. Μετά από δεκατρία χρόνια που ήμασταν μαζί� Ή μάλλον «μαζί»�

Και ήταν κάποτε τόσο μεγάλος ο έρωτας αυτός� Βαθύς σαν τον ωκεανό� Δεν πατάγαμε όταν κολυμπούσαμε ο ένας στα μάτια του άλλου� (Ακόμα καλά που δεν χρειαζόμασταν σω-σίβιο�) Ο έρωτάς μας δεν μετατράπηκε όμως ποτέ σε αγάπη� Γιατί; Το κακό ήταν ότι εγώ δεν το πήρα χαμπάρι� Συνέχισα να τον ακολουθώ στο όνομα του μεγάλου μας έρωτα�

Κάποτε κάναμε τα πάντα μαζί� Στο Πανεπιστήμιο καθόμα-σταν στο ίδιο θρανίο, μελετούσαμε, γράφαμε μαζί άρθρα, συ-ζητούσαμε επί ώρες ολόκληρες - αγκαλιά - για της διαφορές μεταξύ της Σλοβακίας και της Ελλάδας, του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού, για τα πάντα� Μιλούσαμε για τα ιδανικά μας� Και τι όμορφα που αγαπιόμασταν! Πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα στο δωμάτιό του, στη φοιτητική εστία και αποχαιρετιζόμασταν μόνο αργά την νύχτα γιατί η μαμά μου δεν ήθελε να κοιμάμαι τις νύχτες –ανύπαντρο κορίτσι– στην εστία με τον «γκόμενο»…

Οι συναισθηματικές συνθήκες του ξεκινήματός μας, τότε στην Μπρατισλάβα σαν φοιτητές δημοσιογραφίας, ήταν τόσο διαφορετικές απ’ αυτές αργότερα στην Αθήνα! Στην Αθήνα αντίθετα έβλεπα το Νίκο μόνο την νύχτα� Αυτό δε θα ήταν από μόνο του πρόβλημα� Αλλά ο Νίκος έκανε αστυνομικό ρε-πορτάζ σε μια Αθηναϊκή καθημερινή εφημερίδα� Έγραφε για φόνους, ληστείες, φωτιές κ�λπ� Όλα αυτά δεν με ενδιαφέρουν εμένα ούτε στο ελάχιστο� Ούτε σαν τον κόκκο του αλατιού� Τα βράδια μας, πάνω από το πιάτο με τη φασολάδα, ήταν άδεια

12 SiSSi Soko

σαν το φωταγωγό της κουζίνας� Από την ερωτική μας αγάπη δεν έμεινε ούτε ψίχουλο� Τα φάγαμε τα ψωμιά μας� Μεσολά-βησαν τόσα απρόσμενα, τόσα απίστευτα γεγονότα�

Θυμάμαι εκείνη την Κυριακή που ήρθε ο Νίκος για πρώ-τη φορά στο σπίτι των γονιών μου για φαγητό, και η μαμά μου δεν έχανε την ευκαιρία να μας περιγράφει διάφορες πε-ριπτώσεις σλοβάκικων κοριτσιών που παντρεύτηκαν Έλληνα, μα μετά επέστρεψαν, οι καημένες, γιατί χώρισαν� Μας φοβέ-ριζε η μαμά μου και τους δύο μας με τη μαεστρία της χαρ-τορίχτρας που ξέρει να προβλέπει το μέλλον� «Θα δεις! Θα είσαι τόσο δυστυχισμένη! Θα μετανιώσεις!» ξεφώνιζε κάθε λίγο και λιγάκι� Και ήμουν ήδη τόσο φοβισμένη! Από το πολύ άγχος δεν μπορούσα να κοιμηθώ εκείνη την περίοδο� Έπαθα μία σωστή νεύρωση� Ξύπναγα τη νύχτα με τον τρόμο να πα-γώνει την καρδιά μου κι αναρωτιόμουν απεγνωσμένα: «Πού πας ξυπόλυτη στ’ αγκάθια…» Ένιωθα να με πλακώνουν σάκοι με άμμο, τόνοι άμμου από τον ίδιο το βυθό του ωκεανού του έρωτα μας� Ενός έρωτα με τυφλό μέλλον… Ίσως έμενα να μη με ένοιαζε εκείνη τη στιγμή, ήθελα να ζω το τώρα, αλλά ο Νί-κος με ρωτούσε συνέχεια: «Τι θα κάνεις στην Ελλάδα;» Και έβρισκε χίλια δύο επαγγέλματα για μένα εκτός απ’ αυτό για το οποίο πίστευα ότι ήμουν προορισμένη� Με βασάνιζε με τη εικόνα του μέλλοντος� Το αποτέλεσμα ήταν να σφιχτώ ακόμα περισσότερο στην αγκαλιά του Νίκου� Προσωρινά� Προσωρι-νά ήμουν χαμένη� Μια μέρα τον ρώτησα τι θα γινόταν αν εγώ ήθελα να γράφω� Ξέσπασε σε κλάμα� Αληθινό κλάμα� «Τότε θα πρέπει να χωρίσουμε», είπε� Το βούλωσα� Ήθελα να ζήσω τον έρωτα� Θα με φάει ο καπιταλισμός; Η κοινωνία του άγριου ανταγωνισμού;

Όχι δεν μετανιώνω για τίποτα� Δεν είμαι δυστυχισμένη�

13Αγκαλιά με τον Ήλιο

Και να ήξερα…, πάλι τα ίδια θα έκανα� Θα πόνταρα όμως στο να μάθω καλά ελληνικά για να μπορώ να γράφω και στην ξένη γλώσσα� Και θα καλλιεργούσα την Αγάπη�

Όταν πια, χωρίσαμε με τον Νίκο, η ερωτική μας αγάπη ήταν πολλούς βαθμούς κάτω από το μηδέν� Και η λεγόμενη αγάπη προς τον πλησίον; Κάτι απ’ αυτήν έπρεπε να έχει ακόμα μέσα του ο Νίκος� Εγώ δεν είχα τίποτα μέσα μου� Έρημος� Άμμος χωρίς καμία πρασινάδα� Παγωμένες νύχτες μες’ στην έρημο… Μου είπε: «Πήγαινε σπίτι σου, στους γονείς σου, θα σε βοηθή-σουν, θα βρεις δουλειά και εσύ σε κάποια εφημερίδα…»

Χωρίσαμε αστραπιαία, όταν πια ήταν όλα ώριμα�Το βουβό μου κλάμα ήταν ο σύντροφός μου και τις δύο

βδομάδες που μεσολάβησαν από την απόφαση μέχρι την επι-στροφή μου στην πατρίδα� Την προτελευταία Κυριακή πήγαμε στο οικολογικό πάρκο, πίσω από το Πεντάγωνο, καθήσαμε με τον Νίκο στο παγκάκι, ενώ η κόρη μας η Νέλη έκανε ανέμελα τη βόλτα της με το τρενάκι� Δεν της είπαμε τίποτα� Τα δάκρυά μου έτρεχαν ποτάμι� Κυλούσαν όμως μηχανικά, ασυναίσθητα, σαν να πήγαζαν από κάποιο ρήγμα της ξεραμένης γης� Έλεγα στο Νίκο: «Μα εσύ με αγαπάς και για αυτό με διώχνεις! Θέλεις να ξαναγίνω αυτή που ήμουν! Θέλεις να πετύχω κάποια στιγ-μή τους στόχους μου!»

Ο Νίκος μούγκα� Έμοιαζε με σφίγγα του Φαραώ� Καμία συγκίνηση� Ήξερε να πνίγει μέσα του τα δικά του αισθήματα� Πάντα� Και εγώ δεν έμαθα ποτέ το παραμικρό για τα πραγμα-τικά του αισθήματα� Τα «μετά τον έρωτα» αισθήματα�

Ήθελε απλά να με εκδικηθεί;Μετά το γάμο σταματήσαμε να συζητάμε� Η αλήθεια είναι

πως δεν μαλώναμε σχεδόν ποτέ� Μέχρι το τέλος� Βέβαια αυτό οφείλονταν στον Νίκο – γιατί εγώ αρχικά, μέχρι να αποκτήσω παιδί, συνήθιζα να ξεσπάω αμέσως και σφοδρά� Με τον Νίκο

14 SiSSi Soko

δεν γινόταν� Δεν απαντούσε, δεν ξεφώνιζε λαλιά· κι έτσι προ-σποιούμασταν συνεχώς ότι δεν τρέχει τίποτα με τη σχέση μας� Δεν ήξερα τι γινόταν μέσα του� Όταν μερικές φορές ήθελα να λύσουμε καμιά διαφορά μας, διαφορά την οποία μόνο την δι-αισθανόμουνα, και ήθελα να κολλήσουμε τους σπασμένους συνδετικούς μας κρίκους, ο Νίκος έλεγε μόνο: «Όρεξη έχεις»; Προσποιούμασταν ότι όλα κυλάνε ήρεμα� Σαν χάντρες στο λαιμό� Γι’ αυτό και εγώ, μετά από ένα διάστημα, σταμάτησα εντελώς να προβληματίζομαι� Ούτε ξέσπαγα� Τι νόημα θα είχε; Ήμασταν σαν δύο πλανήτες δύο διαφορετικών γαλαξιών που διασχίζουν σιωπηλά το σύμπαν χωρίς να έχουν την παραμικρή έγνοια για την ύπαρξη του δεύτερου�

Αν είχε εμφανιστεί στο σαλόνι μας ένας εξωγήινος ίσως να είχαμε συνέλθει�

Όχι, δεν με ενδιέφερε� Δεν τον αγαπούσα� Και ήταν πολύ «καλό παιδί» ο Νίκος�