σοδειά τχ.13

τριμηΝη περιοΔιΚη ΣυγΚομιΔη

γρΑμμΑτωΝ ΚΑι τεχΝωΝ

04 ΑφιερωμΑ 08 ΚιΝημΑτογρΑφοΣ 12 ΖιΖΑΝιο 13-21-22 ΔιηγημΑ 14 ΣΑτυρογρΑφοΣ

16 πΑρΑμυθι 18 προΣωπΑ 20 πεΖο 24 ποιητιΚοΣ ΛογοΣ 30 μετΑφρΑΣειΣ 31 ΒιΒΛιο

Σεπ - Νοε 2012Τευχοσ 13 - ετοΣ 4ISSN: 2241-2212

ISSN 2241-2212

οΜΑΔΑ εΚΔοσΗσΔημήτρης Δικαίος

μαρία ροδοπούλουμπατίστας μαλαματένιος

ματθαίος ματθαιάδης

υπεύθυνη ύληςμαρία ροδοπούλου

σύνταξη - σελιδοποίησηΔημήτρης Δικαίος

Γραφιστική επιμέλειαΆννα Στράνη

εξώφυλλο τεύχουςΚουβαλώντας τη φυλακή

Γλωσσική επιμέλεια - Διόρθωσημπατίστας μαλαματένιος

Φωτογραφίαμ. Λεσσές - Δ. μακαρώνας

Comix & σκίτσοEfkarpos - γ. Ασημακόπουλος

ιστοσελίδα περιοδικούsodeia.net

ηλεκτρονικό ταχυδρομείο[email protected]

τηλέφωνο επικοινωνίας694 717 600 5

Κατηγορία εντύπουσυγκομιδή και προώθηση

λογοτεχνικών κειμένων

Έδρα παραγωγήςΣπέτσες

Ταχυδρομική διεύθυνσηπεριοδικό σοδειά

Έλλη τζιάμουΣπέτσες τ.κ.180 50

επιμέλεια προεκτύπωσηςματθαίος ματθαιάδης

εκτύπωση - Βιβλιοδεσίαγραφικές τέχνες ASO

ι. & ε. Σαββογλίδου ο.ε.χίου 49, Αθήνα. τ.κ.104 39

Μαρία Ροδοπούλου, Γιώργος Ρούσσος,

Ζιζάνιο, Αλέξανδρος Πετρόχειλος,

Efkarpos, Άγγελος Τζιβελέκης, Αση-

μίνα Ξηρογιάννη, Απόστολος Θη-

βαίος, Κασσάνδρα Αλογοσκούφη,

Κυριάκος Χαλκόπουλος, Γιώργος Βλά-

χος, Τζένη Κουφοπούλου, Ελένη Να-

νοπούλου, Έφη Ντασκαγιάννη,

Μάνος Κουνουγάκης, Νίκος Κυριακί-

δης, Δημήτρης Δικαίος, Αλέξανδρος

Κατσούδας, Αικατερίνη Τσιλιλή,

Γιάννης Τόλιας, Νικόλαος Μίχας, Θε-

οδόσης Κοντάκης, Παναγιώτης

Τζαννετάτος, Babak Sadegh Khanjani

τεύχος 13

συγγραφική ομάδακατά σειρά θεμάτων

επιτρέπεται η αναπαραγωγή ολόκλη-ρου ή μέρος κειμένου, μόνο όταν ανα-φέρεται η πηγή του. τα ενυπόγραφακείμενα εκφράζουν την άποψη των αρ-θρογράφων τους και όχι, του περιοδι-κού στο σύνολό του. Καλή ανάγνωση

εξώφυλλο τεύχουςτο θέμα κουβαλώντας τη φυλακή, φι-λοτέχνησε ο ματθαίος ματθαιάδης.

το επόμενο τεύχος από τις 15/2 στα βιβλιοπωλεία

περιεχόμενα

04 αφιέρωμαΑναρχία

08 κινηματογράφος18ο φεστιβάλ Κινηματογράφου

12 zιzάνιοέκθεση Β’ δημοτικού

13 διήγηματο κόκκινο Κέστρο

14 σατυρογράφοςημέρες του ευρώ

16 παραμύθιτο λουλούδι της ερήμου

18 πρόσωπαμάτση χατζηλαζάρου

20 πεζόοι κούκλες, λοιπόν

21 διήγημαελεονόρα

22 διήγημαγκρίζοι τοίχοι

24 ποιητικός Λόγοςδεκατρία ποιήματα

30 μεταφράσειςα. Saada β. Lyonnet

31 βιβλίοφθινοπωρινές αναγνώσεις

Σεπτέμβριος - Νοέμβριος 2012

η θεωρία της Αναρχίαςmini αφιέρωμα

08

04

Νύχτες Πρεμιέραςκινηματογράφος

Μάτση Χατζηλαζάρουπρόσωπα

18

4

εικα

στι

κά

αφ

ιέρ

ωμ

α

Ο αναρχισμός σαν κοινωνική τάση εκδη-

λώθηκε αρχικά μέσα από υπάρχοντα πολι-

τικά συστήματα όπως ο σοσιαλισμός και ο

κομμουνισμός. Σαν πολιτική ιδεολογία εκ-

φράστηκε το 1870, όταν ο Μιχαήλ Μπα-

κούνιν και οι υποστηρικτές του

αποσπάστηκαν από την Πρώτη Διεθνή του

Καρλ Μαρξ αλλά ακόμα και του πρώτου

που αυτοπροσδιορίστηκε ως αναρχικός

του Γάλλου σοσιαλιστή Πιερ Ζοζέφ

Προυντόν. Ο Προυντόν πίστευε ότι η σο-

σιαλιστική επανάσταση μπορεί να γίνει με

ειρηνικό τρόπο και πως η αναρχία είναι

τάξη. Μια φράση που ενέπνευσε πολλούς

αργότερα.

Η λέξη αναρχία προέρχεται από την ελλη-

νική λέξη αρχή = εξουσία και το στερητικό

‘α’. Αυτό που είναι ενδιαφέρον να επιση-

μάνουμε πριν προχωρήσουμε στην παρά-

θεση αποσπασμάτων είναι ότι η αναρχία

παρατηρείται ως κοινωνικό φαινόμενο

ακόμα και στους αρχαίους τραγωδούς. Η

Αντιγόνη στην ομώνυμη τραγωδία του Σο-

φοκλή αρνείται να υπακούσει στο διάταγμα

των αρχών να αφήσει άταφο το σώμα του

αδερφού της, Πολυνείκη. «Ακόμα και αν

κανείς άλλος δεν επιθυμούσε να συμμετά-

σχει στην ταφή, εγώ μόνη μου θα τον

έθαβα και θα έπαιρνα το ρίσκο που θα ση-

μαίνει η ταφή του αδερφού μου. Ούτε

ντρέπομαι να δράσω ενάντια αψηφώντας τη

βούληση των κρατούντων (έχουσα άπιστων

την αναρχίαν πόλει).»

Την θεωρία την συναντάμε σε διάφορες φι-

λοσοφικές σχολές αλλά και σε θρησκείες

όπως ο βουδισμός. Η αναρχία συνδέθηκε

με το χάος κοινωνικό και πολιτικό και πολ-

λές φορές με την τρομοκρατία. Η απα-

ραίτητη σύνδεση με τη βία και το χάος

ωστόσο είναι προπαγανδιστική, καθώς ορι-

σμένοι θεωρητικοί αναρχικοί θεωρούν τη

βία όχι μόνο ακατάλληλο μέσο επιβολής,

αλλά επίσης την εξισώσουν με την αστική

ηθική, εγκρίνοντάς την μόνο ως μέσο αυ-

τοάμυνας. Οι περισσότεροι αναρχικοί πι-

στεύουν σε μια αντιεξουσιαστική και

αταξική κοινωνία. Οι αναρχικοί θεωρούν

κάθε κοινοβουλευτική δράση ανούσια και

αναποτελεσματική. Η θεωρία της Αναρ-

χίας θεωρήθηκε ουτοπική και συνάντησε

μεγάλη κριτική.

«Σε ένα γενικότερο επίπεδο, ο Μπακούνιν

υποστηρίζει ότι η κοινωνία, η ζωή μέσα σε

κοινωνία, είναι ένα απόλυτα πρωταρχικό

γεγονός και ο φυσικός τρόπος ύπαρξης της

ανθρώπινης συλλογικότητας και ατομικό-

τητας, πριν και έξω από κάθε συμβόλαιο.

Η φύση του ανθρώπου είναι να ζει με άλ-

λους ανθρώπους, όπως η φύση του μυρμη-

γκιού είναι να ζει με άλλα μυρμήγκια και

αυτό ίσχυε από πάντοτε και θα ισχύει για

πάντα. Εξ αυτού, συνάγεται καταρχήν ότι

οι άνθρωποι δε δημιουργούν την κοινωνία,

αλλά αντίθετα είναι δημιουργήματά της.

Επίσης, ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι

απόλυτα και αφηρημένα ελεύθερος ούτε

καν την πρώτη στιγμή της γέννησής του,

γιατί ακόμη και τότε βρίσκεται καθορι-

σμένος από ένα πλήθοςπαραγόντων, κοι-

Αναρχίαη δαιμονοποίηση μιας «ασύμφορης» θεωρίας

επιμέλεια κειμένων Μαρία Ροδοπούλουμε πηγές από το διαδίκτυο

5

Σεπτέμβριος - Νοέμβριος 2012sodeia.net

αφ

ιέρ

ωμ

α

κοινωνικών, ιστορικών, οικονομικών, που

τους ‘βρίσκει’ ήδη μπροστά του και από

τους οποίους δεν μπορεί παρά μόνο να

επηρεαστεί και σε καμία περίπτωση να

τους επηρεάσει. Είναι, ακόμη, καθορισμέ-

νος από τους νόμους ύπαρξης και κίνησης

της κοινωνίας της ίδιας, οι οποίοι είναι και

οι ίδιοι φυσικοί, ένα φυσικό γεγονός, και οι

οποίοι, παρότι είναι οι περισσότεροι άγνω-

στοι, κυβέρνησαν τις ανθρώπινες υπάρξεις

μέχρι τώρα και θα συνεχίσουν να το κά-

νουν, ανεξάρτητα από την υποτιθέμενη

ελεύθερη βούληση και σκέψη των ατόμων.

Τελικά, η κοινωνία, ως τρόπος ανθρώπινης

οργάνωσης, είναι πέρα από ηθικούς προσ-

διορισμούς, πέρα από κρίσεις περί καλού

και κακού, γιατί απλώς υπάρχει, όπως και η

ίδια η φύση υπάρχει.

Δε συμβαίνει το ίδιο με το κράτος και την

εξουσία. Το κράτος δεν είναι ένα άμεσο

δημιούργημα της φύσης, όπως η κοινωνία.

Είναι μια απλή ιστορική μορφή της κοινω-

νίας, ένα έμμεσο δημιούργημα των ανθρώ-

πων, είναι η καθαγιασμένη από το Θεό και

τους θρησκευτικούς άρχοντες ένωση της

βίας, της αδικίας και της εκμετάλλευσης

της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων

από τους λίγους και τους ισχυρούς. Η γέν-

νησή του υπήρξε ιστορικά αναγκαία, όπως

ιστορικά αναγκαία θα είναι και η κατάρ-

ρευσή του στο μέλλον.

Αντιπροσωπεύει την καθαρή άρνηση, γιατί

καταρχήν γεννιέται από μια σύνθεση των

αρνήσεων των ατομικών ελευθεριών όλων

των μελών του, από μια ομαδική θυσία

τους για την προάσπιση του κοινού καλού.

Επιπλέον, γιατί η ανθρωπότητα, ο πολιτι-

σμός και το δίκαιο περιορίζονται αναγκα-

στικά στα εσωτερικά του όρια, έξω από

εκεί υπάρχουν μόνο εχθροί που πρέπει να

τους κατακτήσει πριν το κατακτήσουν.

Αλλά και στο εσωτερικό του υπάρχουν

εχθροί, που και αυτοί απειλούν την ύπαρξή

του και τους οποίους πρέπει επίσης να

εξουδετερώσει, με τη βοήθεια της νόμιμης

βίας και με την καλλιέργεια στους υπηκό-

ους του της αίσθησης του καθήκοντος απέ-

ναντί του. Γενικά, το Κράτος είναι η

εξουσία και η βία, είναι η πλήρης άρνηση

της ανθρωπινότητας, είναι το κακό.

Όπως, όμως, προαναφέρθηκε, ελευθερία

σημαίνει σεβασμός από όλους τους αν-

θρώπους του ανθρωπίνου δικαιώματος

όλων, σημαίνει ηθελημένη – και όχι κρα-

τικά εξαναγκασμένη – και συνειδητή κί-

νηση των ανθρώπων προς το καλό, που

είναι αυτό που βοηθά στην εγκαθίδρυση

και την εμπέδωση όλων των θετικών στοι-

χείων στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.

Σημαίνει εξέγερση των ανθρώπων εναντίον

οτιδήποτε περιορίζει την ελευθερία τους,

εναντίον κάθε θεϊκής και ανθρώπινης εξου-

σίας. Για να δημιουργήσουν, λοιπόν, την

κοινωνία της ελευθερίας τους, οι άνθρωποι

πρέπει να εξεγερθούν απέναντι στο Κρά-

τος.

(απόσπασμα από το ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ ΤΜΗΜΑ-

ΤΟΣ ΝΟΜΙΚΗΣ Α.Π.Θ. ΤΟΜΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ,

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ

ΔΙΚΑΙΟΥ * ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΟΥΛΗ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ

ΔΙΚΑΙΟΥ * ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ κ.

ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ * ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΑΚΟΥ-

ΝΙΝ : Η ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΑ-

ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ,

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ)

6

Τα ρεύματα της αναρχίας είναι πολλά.Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τα εξής :Αναρχοατομικισμός, κύριος εκπρόσω-πός του ο Μαξ Στίρνερ. Αναρχοκολε-κτιβισμός, κύριος εκπρόσωπός τουΜιχαήλ Μπακούνιν. Αναρχοκομμουνι-σμός , κύριος εκφραστής του ο Π. Κρο-ποτκιν. Τα πιο παλαιά ρεύματα είναι ταπροαναφερθέντα, πολλά δημιουργήθη-καν τον 20ο αιώνα. Αξίζει να σταθούμεκαι στους Μαξ Στίρνερ και Πιοτρ Κρο-πότκιν. Ο Μαξ Στίρνερ, ψευδώνυμο του Γιόχαν

Κασπάρ Σμιτ, έγινε γνωστός με το βιβλίο

«Ο Ένας και η ιδιοκτησία του». Το έργο

του δεν είναι τίποτε άλλο από τη σταθερή

διαβεβαίωση πως ο ατομισμός είναι η μο-

ναδική πραγματικότητα και η εξουσία

αυτού του ατομισμού πάνω στην ίδια τη

ζωή του, η μοναδική πραγματική ελευθε-

ρία. Το έργο του Στίρνερ , είναι υπερά-

σπιση της ζωής κι όχι η υπεράσπιση ενός

δικαιώματος. Το παράδοξο μιας τέτοιας

θεωρίας συνίσταται στο ότι αυτή έχει μια

πραγματικότητα μόνο σαν πράξη κι όχι σα

θεωρία.

Ενδοσκόπηση και αντανάκλαση, είναι

πάντα το γενικό που δείχνει πέρα από τη

μερική ύπαρξη και σαν τέτοιες είχανε συλ-

ληφθεί κι από τον Χέγκελ, ενώ εδώ, στον

Στίρνερ οφείλουν να ταχθούν κάτω από τη

μερική ύπαρξη, δηλαδή να περιοριστούν

στην εξασφάλιση της ελευθερίας αυτής της

ύπαρξης. Ο Στίρνερ καταπολέμα κάθε τι

το ιερό και αφηρημένο. Τους παπάδες και

τους δασκάλους. (είναι χαρακτηριστική η

αναφορά στα θέματα παιδείας στο βιβλίο

του) Αυτή ήταν μια θεωρία που σαν θεωρία

είχε μέσα της την αντίφαση. Η φιλοσοφική

εξαγγελία μιας ελευθερίας, που δεν μπο-

ρούσε και δεν έπρεπε να είναι άλλη από την

ελευθερία που βιώνεται μέσα στην πράξη.

Ο Πιοτρ Κροπότκιν παραιτήθηκε από τα

αυτοκρατορικά του δικαιώματα αποφασι-

σμένος να ζήσει ανάμεσα στον λαό πολε-

μώντας την διαφθορά, την ζωή στην Αυλή

και το απολυταρχικό σύστημα. Ο Κρο-

πότκιν ήταν πάνω απ’ όλα διεθνιστής, μετά

αναρχικός και στη συνέχεια κομμουνιστής.

Πίστευε στην αλληλεγγύη και αλληλοβοή-

θεια των ανθρώπων και των λαών, από εκεί

θεωρούσε ότι ξεπηδούν όλες οι επαναστά-

σεις. Έγραφε για τον ρόλο της «La Re-

volte», της εφημερίδας του: «Το να κάνεις

κάποιον να νιώσει συμπάθεια με τον

σφυγμό της καρδιάς του ανθρώπου, με την

εξέγερσή του εναντίον της χρόνιας αδικίας,

με τις προσπάθειές του να βρει νέες μορφές

ζωής, αυτό πρέπει να είναι το κυριότερο

καθήκον μιας επαναστατικής εφημερίδας.

Είναι ελπίδα, όχι απελπισία, η οποία διε-

ξάγει επιτυχείς επαναστάσεις». Ο Κροπότ-

κιν υποστήριζε ότι η πραγματική καταγωγή

του αναρχισμού ήταν η δημιουργική και

εποικοδομητική δράση των μαζών.

7


αφ

ιέρ

ωμ

α

Έλεγε ότι ο αναρχισμός έλκει την κατα-

γωγή του από το λαό και θα διατηρήσει τη

ζωτικότητα και τη δημιουργική του δύ-

ναμη, μόνο αν παραμείνει κίνημα του

λαού, καταλήγοντας στον στόχο του πι-

στεύω του, έτσι όπως τον αποτύπωσε στην

«Κατάκτηση του ψωμιού»: «Κάθε κοινωνία

που έχει καταργήσει την ιδιωτική ιδιοκτη-

σία θα αναγκαστεί, υποστηρίζουμε, να ορ-

γανωθεί στις γραμμές της Κομμουνιστικής

Αναρχίας. Η Αναρχία οδηγεί στον Κομ-

μουνισμό, και ο Κομμουνισμός στην

Αναρχία, που είναι και οι δυο τους όμοια

εκφράσεις της κυρίαρχης τάσης στις σύγ-

χρονες κοινωνίες, της αναζήτησης της ισό-

τητας.» (διάφορες πηγές διαδικτύου)

Μέσα από την σύντομη έρευνα που κά-ναμε για την θεωρία της Αναρχίας μεί-ναμε με μια γεύση ανικανοποίητου καιμε μια επιθυμία για περισσότερες εξηγή-σεις. Ίσως η καλύτερη φράση που ακού-σαμε από νεαρό άτομο, οπαδό τηςαναρχικής θεωρίας, και η οποία συνοψί-ζει την ουσία της αναρχίας είναι η εξής«Η εξουσία υπάρχει γιατί ο άνθρωποςδεν μπορεί μόνος του να πραγματοποιείτο αυτονόητο της ύπαρξης του και τηςσυνύπαρξης του με τους συνανθρώπουςτου και την φύση» Εμείς εν κατακλείδιλέμε ότι θέλουμε να αγγίξουμε το όνειροτης Αρμονίας και της Ισορροπίας μας σεαυτόν τον πλανήτη που δεν τον νοικιά-σαμε για μια βόλτα στον θάνατο αλλά γιαμια συναρπαστική περιπέτεια στην Ζωή.

8

κιν

ημ

ατο

γρ

άφ

ος

18o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας

Νύχτες Πρεμιέρας

Έναν χρόνο πριν, τότε για τις 17ες Νύχτες

Πρεμιέρας, και από το ίδιο πάντα βήμα,

γράφαμε στο 9ο τεύχος της Σοδειάς, το

αντίστοιχο, αφιέρωμα. Ένας χρόνος μετά

και πολλά έχουν αλλάξει, αυτό βέβαια που

παραμένει σταθερό, είναι η φιλοξενία της

Σοδειάς, που βρίσκεται αισίως στο 13ο

τεύχος και της ευχόμαστε επί ευκαιρίας,

ό,τι καλύτερο.

Το αγαπημένο Κινηματογραφικό Φεστι-

βάλ της Αθήνας, μεγαλώνει φέτος, κλείνο-

ντας τα 18 του χρόνια και η ενηλικίωσή του

αυτή, φέρνει αρκετές αλλαγές. Η σημαντι-

κότερη εκ των οποίων, έχει να κάνει με

τους χώρους φιλοξενίας του Φεστιβάλ και

είναι αναγκαστική, καθώς μετά τα τραγικά

γεγονότα που είχαν συμβεί στο κέντρο της

Αθήνας και τη φωτιά που ακολούθησε

στους Κινηματογράφους, Αττικόν και

Απόλλων, οι δύο αγαπημένες αίθουσες

προβολών, δεν είναι έτοιμες για να φιλοξε-

νήσουν τη γιορτή του Κινηματογράφου.

Έτσι λοιπόν, φέτος και για πρώτη φοράστην ιστορία του φεστιβάλ, οι προβολέςθα πραγματοποιηθούν στις αίθουσεςOdeon Όπερα 1 & 2 (Ακαδημίας 57),στο Ιντεάλ (Πανεπιστημίου 46) καιστους παλιούς γνώριμους, για τις ΝύχτεςΠρεμιέρας, Κινηματογράφους, τονΔαναό 1 & 2 (Λ. Κηφισίας 109).

Στις αίθουσες Odeon Όπερα 1 & 2 (Ακαδημίας 57), στο Ιντεάλ (Πανεπιστημίου 46) και στους πα-λιούς γνώριμους, για τις Νύχτες Πρεμιέρας, Κινηματογράφους, τον Δαναό 1 & 2 (Λ. Κηφισίας 109)

γράφει ο Γιώργος Ρούσσος baphomet

κιν

ημ

ατο

γρ

άφ

ος

9


Εφέτος, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματο-

γράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας

Cosmote, κλείνει τα 18 του χρόνια λει-

τουργίας του και θα πραγματοποιηθεί από

τις 19 ως τις 30 Σεπτεμβρίου. Πάμε λοι-

πόν να δούμε τα σημαντικότερα αφιερώ-

ματα του Φεστιβάλ, για φέτος:

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και εφέτος οι Νύ-

χτες Πρεμιέρας, προσπαθούν να αναδεί-

ξουν τις προσπάθειες των Ελλήνων

σκηνοθετών και να κοινοποιήσουν το εγ-

χώριο κινηματογραφικό προϊόν. Μία από

τις ταινίες που έχουν ανακοινωθεί, είναι η

«Ελκυστική ψευδαίσθηση» του Πέτρου Σε-

βαστίκογλου, ένα αν μη τι άλλο επίκαιρο

ντοκιμαντέρ, καθώς πραγματεύεται την πα-

ράνομη και τη νόμιμη μετανάστευση στη

χώρα μας. Ταινία, που σύμφωνα με τον δη-

μιουργό της «μιλά για την ανάγκη να μη

μείνουμε περιορισμένοι σε μια ελληνικό-

τητα ή όποια συγκεκριμένη εθνικότητα

αλλά να ανακαλύψουμε τις πολλές πλευρές

μας». Στην ίδια κατηγορία, θα προβληθεί

και το φιλμ «Αίμα», του Διαμαντή Καρα-

ναστάση, που συνδέει, μια σύγχρονη ιστο-

ρία με στοιχεία από τον μύθο του

Οιδίποδα και που σύμφωνα με τους διορ-

γανωτές προτείνει «έναν νέο τρόπο πα-

ντρέματος του θεάτρου και του σινεμά».

Αξίζει να σημειώσουμε, ότι για τέταρτη συ-

νεχή χρονιά, το Φεστιβάλ, θα βραβεύσει

τις πιο αξιόλογες ελληνικές κινηματογρα-

φικές δημιουργίες, απονέμοντας τα βρα-

βεία πρωτοεμφανιζόμενων δημιουργών

στη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες (άνδρα

και γυναίκας). Υποψήφιοι είναι όλοι οι πρω-

τοεμφανιζόμενοι που έχουν σκηνοθετήσει,

ή πρωταγωνιστούν σε μεγάλου μήκους ελ-

ληνικές ταινίες που είχαν τουλάχιστον μία

δημόσια προβολή με εισιτήριο σε κινημα-

τογραφική αίθουσα ή κινηματογραφικό φε-

στιβάλ σε οποιοδήποτε σημείο της ελληνι-

κής επικράτειας από την 1η Σεπτεμβρίου

του 2011 ως τις 31 Αυγούστου του 2012. Η

εφετινή κριτική επιτροπή, για το συγκεκρι-

μένο τμήμα του Φεστιβάλ, απαρτίζεται

από τον σκηνοθέτη Σωτήρη Γκορίτσα

(πρόεδρος της επιτροπής), τον σκηνοθέτη

Αργύρη Παπαδημητρόπουλο, την ηθο-

ποιό Μαρία Ναυπλιώτου, τον διευθυντή

φωτογραφίας Ηλία Αδάμη και τον παρα

γωγό Κωνσταντίνο Κοντοβράκη.

10

κιν

ημ

ατο

γρ

άφ

ος

Στις αλλαγές που φέρνουν μαζί τους, οι

18ες Νύχτες Πρεμιέρας αξίζει να σημειώ-

σουμε, το νεοσύστατο επίσημο διαγωνι-

στικό τμήμα ταινιών μικρού μήκους. Το

φεστιβάλ ανακοίνωσε ότι θα απονεμηθεί

χρηματικό έπαθλο 2.000 ευρώ, ενώ, η επι-

τροπή του εν λόγω τμήματος, θα αποτε-

λείται από τη δημοσιογράφο Βένα

Γεωργακοπούλου, την παραγωγό Φένια

Κοσοβίτσα και τη σκηνοθέτρια Ελισάβετ

Χρονοπούλου.

Από τα σημαντικότερα τμήματα για φέτος

του Φεστιβάλ, είναι το αφιέρωμα:

«Nikkatsu: Η ιστορία του Ιαπωνικού σι-

νεμά» το οποίο διοργανώθηκε με αφορμή

τον εορτασμό των 100 χρόνων της γέννη-

σης των στούντιο Nikkatsou της Ιαπωνίας

(σε συνεργασία με την Ιαπωνική Πρεσβεία

και το Japan Foundation). Στο πλαίσιο του

οποίου, θα προβληθούν μερικές από τις

πιο χαρακτηριστικές ταινίες-σταθμούς που

παρήχθησαν από το συγκεκριμένο στού-

ντιο. Ενδεικτικά, αναφέρουμε: «Τελευταίες

μέρες του Σογκουνάτου» (1957), «Η άρπα

της Βιρμανίας» (1956), «Λάσπη και στρα-

τιώτες» (1939), «Γουρούνια και θωρηκτά»

(1961) και «Φονική επιθυμία» (1964).

Παραμένοντας στο ξένο πρόγραμμα του

Φεστιβάλ, αξίζει να αναφέρουμε το αφιέ-

ρωμα στον σκηνοθέτη Γουίλτ Στίλμαν, το

οποίο τιτλοφορείται με τον έξυπνο τίτλο: ο

«χαμένος κρίκος ανάμεσα στους Γούντι

Αλεν και Γουές Αντερσον», όπως ονομά-

ζουν το αφιέρωμα οι Νύχτες Πρεμιέρας.

Με αφορμή την τελευταία ταινία του εν

λόγω δημιουργού: «Damsels in Distress»

(«Δεσποινίδες εν συγχύσει»), η οποία μάλι-

στα γυρίστηκε 13 ολόκληρα χρόνια μετά

την αμέσως προηγούμενή του, τις «Τελευ-

ταίες ημέρες της ντίσκο», το Φεστιβάλ

κάνει μια ανασκόπηση στο «σαρδόνιο χι-

ούμορ, τη διανοητική εγρήγορση και την

αγνή, ανεπιτήδευτη κοσμοπολίτικη ειρω-

νεία του Στίλμαν» σε χαρακτηριστικές ται-

νίες, όπως το «Metropolitan» (που έφτασε

ως τα Όσκαρ) και το «Barcelona»

11


κιν

ημ

ατο

γρ

άφ

ος

Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογρά-

φου της Αθήνας, έχουν ανακοινωθεί επίσης

οι ταινίες: «Η ασφάλειά σας δεν είναι εγ-

γυημένη» («Safety Not Guaranteed») του

Κόλιν Τρεβορόου, «Κράτα ένα φως αναμ-

μένο» («Keep the Lights On») του Αϊρα

Σακς, και «Αγάπη, πίστη και ουίσκι»

(«Faith, Love and Whiskey») της Κριστίνα

Νικόλοβα, όλες ταινίες πρωτοεμφανιζόμε-

νων δημιουργών.

Από τα πιο δημοφιλή τμήματα του Φεστι-

βάλ, είναι παραδοσιακά το: «Μουσική &

Φιλμ», που φέτος παρουσιάζει το «Σκάσε

και παίζε» («Shut up and play the hits») με

έμφαση στον Τζέιμς Μέρφι, ιδρυτή και βα-

σικό μέλος των LCD Soundsystem, ο

οποίος μέσω ενός μηνύματος στο Διαδί-

κτυο ενημέρωσε τους φαν της μπάντας για

τη διάλυση του συγκροτήματός του, αλλά

και τα «Ταξίδια του Νιλ Γιανγκ» («Neil

Young Journeys») μέσω των οποίων ο

Τζόναθαν Ντέμι, ολοκληρώνει την τριλο-

γία του για τον ζωντανό θρύλο της ροκ, τον

χαρισματικό Νιλ Γιανγκ (μετά τα «Neil

Young: Heart of Gold» του 2006 και

«Neil Young Trunk Show» του 2009.

Σε ό,τι αφορά το βραβείο της Χρυσής

Αθηνάς, που απονέμεται και στα δύο δια-

γωνιστικά τμήματα του φεστιβάλ, στο Διε-

θνές Διαγωνιστικό συμμετέχουν ταινίες

νέων σκηνοθετών ενώ νέοι είναι και οι κρι-

τές. Για την ακρίβεια, είναι φοιτητές κινη-

ματογραφικών σχολών της χώρας μας,

ηλικίας 18 με 25. Η Επιτροπή Νέων θα

απονείμει επίσης το Βραβείο Σκηνοθεσίας

της Πόλης των Αθηνών και το Βραβείο

Σεναρίου, ενώ όπως και κάθε χρόνο οι

ίδιοι οι θεατές θα αναδείξουν την αγαπη-

μένη τους ταινία μέσω του Βραβείου Κοι-

νού που μπορούν να ψηφίζουν έπειτα από

κάθε προβολή.

Από την πλευρά μας, να ευχηθούμε η ενη-

λικίωση του Φεστιβάλ, να φέρει ακόμα πε-

ρισσότερες επιτυχίες στον κορυφαίο

Κινηματογραφικό θεσμό της Αθήνας, με

πολλές και καλές ταινίες.

Καλές σας προβολές..

12

zιzz

z

Τετράδιο Έκθεσης Δευτέρας Δημοτικού

του/της Zιzάνιοσχολικό έτος 2012-2013

Θέμα: Η Ελλάδα εκτός της ζώνης του ευρώ. Οι συνέπειες.

Αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ ο πατέρας μου μπορεί νααπολυθεί και να μείνει άνεργος χωρίς να βρίσκει δουλειά μετά.Και η γιαγιά και ο παππούς δε θα μπορούν να μας βοηθήσουνγιατί η σύνταξη τους θα γίνει λίγες δραχμές με τις οποίες δε θαμπορούν να αγοράζουν τα ακριβά πράγματα από το σούπερ μάρ-κετ. Ακόμα και τα φάρμακα που παίρνει ο παππούς για τηνκαρδιά του δε θα μπορεί να του τα δώσει ο φαρμακοποιός.

Στο σχολείο μας δε θα έχουμε βιβλία και θα μας βγάζουνασπρόμαυρες φωτοτυπίες, αλλά και τα μαθήματα θα ξεκινούνμετά τα Χριστούγεννα γιατί δε θα έχουμε δασκάλα. Και τα Σαβ-βατοκύριακα όταν το σχολείο θα είναι κλειστό δε θα πηγαίνουμεπια εκδρομή με τους γονείς μου, γιατί το αυτοκίνητο μας δε θαμπορούμε να το κρατήσουμε και θα το πουλήσουμε. Αλλά και τοαυτοκίνητο να είχαμε, η βενζίνη θα είναι τόσο ακριβή που δε θαμπορούμε να την αγοράζουμε. Όπως και το πετρέλαιο το χει-μώνα που θα έχει κρύο.

Στους δρόμους θα έχει πολλούς ζητιάνους, που θα πεινούνκαι θα κρυώνουν αλλά δε θα μπορώ πια να τους βοηθάω όπωςσήμερα. Αλλά ευτυχώς όλα αυτά θα συμβούν μόνο αν η Ελλάδαβγει από το ευρώ. Ευτυχώς τώρα έχουμε σωθεί.

13


διή

γη

μα

Η Ασημένια έκοψε ένα νυχτολούλουδο από

το κήπο του ιδρύματος που μόλις είχε βγει.

Το έφερε ανεπαίσθητα στη μύτη της, έκλεισε

τα μάτια της και μύρισε το μεθυστικό και

γλυκό του άρωμα . Ο ήλιος είχε μόλις δύσει

,και αυτό το έκανε ακόμα πιο έντονο στην

όσφρηση. Το κόψιμο του κέστρου είχε γίνει

η αγαπημένη της συνήθεια από τότε που

είχε πρωτοέρθει ως εθελοντής στο ίδρυμα

παιδιών με ειδικές ανάγκες.

Της άρεσε να βοηθάει αυτά τα παιδιά .Τα

είχε πρωτογνωρίσει σε μια εκδρομή με το

σχολείο της πριν 2 χρόνια και από τότε δεν

είχε χάσει ούτε μια βδομάδα που να μην

έρθει να μιλήσει και να παίξει μαζί τους.

Καθώς άνοιξε τα μάτια της και πάλι, παρα-

τήρησε κάτι που δεν της άρεσε καθόλου. Το

νυχτολούλουδο που μόλις είχε κόψει, πρέ-

πει να ήταν το τελευταίο που είχε απομείνει.

Εκεί που μέχρι πρότινος υπήρχαν διάσπαρ-

τες άσπρες πινελιές στο θάμνο, τώρα το

μόνο που είχε απομείνει ήταν τα μεγάλα

γυαλιστερά του φύλλα.

Η Ασημένια ποτέ δεν είχε σκεφτεί ότι κό-

βοντας κάθε βδομάδα και από ένα κέστρο,

θα ερχόταν μια μέρα που αυτά θα τελειώ-

νανε. Διάφοροι συνειρμοί της ήρθαν στο

μυαλό σχετικά με την απληστία, την απερι-

σκεψία και την συμπεριφορά του ανθρώπου

προς το περιβάλλον. Χαμογέλασε πικρά και

ξεκίνησε να σκέφτεται καθώς έβγαινε απ τον

κήπο. Με το μυαλό της να ταξιδεύει, ξεκί-

νησε να περάσει το δρόμο για να φτάσει στο

απέναντι πεζοδρόμιο. Έκλεισε τα μάτια της,

για να μπορέσει να φέρει και πάλι το άρωμα

του νυχτολούλουδου.

Καθώς το απαλό κέστρο χάιδευε την μύτη

της μεθώντας την, ένιωσε ένα σφοδρό και

στιγμιαίο πόνο να την διαπερνάει .Το σώμα

της πετάχτηκε αρκετά μέτρα μακριά από το

σημείο της σύγκρουσης της με το αυτοκί-

νητο .Με το σώμα της ξαπλωμένο και το κε-

φάλι της να κοιτάει γερμένο το δρόμο

μπόρεσε και άνοιξε τα μάτια της για μια τε-

λευταία φορά.

Στη θέση όμως των πανικόβλητων και πε-

ρίεργων περαστικών, στη θέση του στραπα-

τσαρισμένου αυτοκινήτου και των γκρίζων

κτιρίων, εκείνη έβλεπε όλες τις πιθανές ,αλλά

και τις πιο απίθανες αποχρώσεις του μπλέ.

Σιέλ, τιρκουάζ, ηλεκτρίκ ,γαλάζιο. Όλα

είχαν ντυθεί σε γαλήνιες νότες του μπλε.

Κτίρια αυτοκίνητα άνθρωποι όλα είχαν

πάρει μια ακαθόριστη μορφή και έπαιζαν με

τα χρώματα.

Στην Ασημένια άρεσε πολύ αυτό που

έβλεπε. Ευτυχισμένη, γύρισε το κεφάλι της

προς τον ουρανό, και τότε είδε χιλιάδες νυ-

χτολούλουδα να πέφτουν αργά και σταθερά

προς τα πάνω της. Ένιωθε χιλιάδες απαλά

αγγίγματα σαν χάδια σε όλο της το κορμί,

και την γλυκιά μυρωδιά του λουλουδιού πιο

έντονη από ποτέ.

Αυτό πρέπει να είναι ο παράδεισος σκέ-

φτηκε, νιώθοντας μια γλυκιά κούραση να κα-

τακλύζει όλο της το κορμί.

Πλέον είχε καλυφθεί ολόκληρη σε ένα

άσπρο πέπλο από νυχτολούλουδα, ενώ κεί-

τονταν σε ένα γαλάζιο δρόμο, με μπλε κτί-

ρια, σιέλ δέντρα και αστείους γαλάζιους

ανθρώπους τριγύρω της να χορεύουν.

Έκλεισε τα μάτια της, και από το γλυκά της

χείλη ξεφύτρωσε ένα κατακόκκινο ποταμάκι

αίμα, που σταμάτησε την ήρεμη πορεία του

από το μάγουλο της σε ένα κέστρο, βάφο-

ντας το και αυτό κόκκινο.

το κόκκινο Κέστροτου Αλέξανδρου Πετρόχειλου

14

σα

τυρ

ογ

ρά

φο

ς

efkarposefkarposunderground comixxx

15


σα

τυρ

ογ

ρά

φο

ς

16

πα

ρα

μύ

θι

Μια φορά κι ένα καιρό, στην άκρη ενός μυαλού

στα σύνορα των αισθήσεων και της λογικής

στην μακρινή ανατολή των επιθυμιών

καλά φυλαγμένο, στο κέντρο μιας ερήμου

υπήρχε ένα όμορφο αισθαντικό λουλούδι

με 47 πύρινα πέπλα, ιδιοκτησία τ’ ανέμου.

Μια όαση ικανή να αιχμαλωτίσει αγγέλους θηρία

ένα ξεγέλασμα αισθήσεων, εκκωφαντικό

ένας αντικατοπτρισμός της πραγματικότητας .

Όσο πλησίαζες, χανόταν, γινόταν αύριο

κάθε που ο χρόνος έσερνε τη φθορά

πάνω στους αμμόλοφος, άγνωστο πως

το λουλούδι της ερήμου γινόταν ευωδία.

Λένε πως πρώτα έπαιρνε το χρώμα της άμμου

ο μίσχος του γέμιζε έρωτα και φόβο.

Ένα φόβο ακαθόριστο, για τις στάχτες

τ΄ απομεινάρια πυρπολημένων αναστολών

το λίπασμα που καίει τα σωθικά και τα γιατρεύει.

Πριν γίνει άρωμα παρέμενε ασάλευτο

με τα μάτια κλειστά, τελειοποιούσε επιθυμίες

συγκέντρωνε υπολείμματα λαγνείας

λικνίζονταν αυτάρεσκα χορεύοντας

στη σκοτεινή πλευρά των αισθήσεων

έως την κορυφογραμμή των αμμόλοφων.

Με τούτα τα τεχνάσματα θαμπώθηκε κι χρόνος

και δέχτηκε να κάνουν συμφωνία οριστική.

Να έρχεται στα μέρη του μονάχα μια φορά

να σμιλεύει το κορμί, να χαράζει κανάλια

να ρέει ο έρωτας, να αφήνει κηλίδες.

Να του μιλά εκείνο για τα παράξενα όνειρα

που ζούσε τα βράδια, εθισμένο στη λαχτάρα

να τρέξει μακριά πίσω από τους αμμόλοφους

να περισυλλέξει τα αστέρια που έπεφταν.

Πέρασαν από τότε χρόνια και χρόνια

και το λουλούδι αδιαμαρτύρητα έστεκε εκεί

υποταγμένο στην ευτυχία του, υπνωτισμένο

με το βλέμμα καρφωμένο στους αμμόλοφους

κάτω από μια ολόγυμνη πυρακτωμένη σελήνη

στην κορυφογραμμή των χαμένων προσδοκιών

εκεί όπου τ’ αστέρια ναυαγούν σε αγκαλιές.

Τολ

ου

λο

ύδ

ιτη

ςερ

ήμ

ου

[Ένα

πα

ρα

μύ

θι σ

αν

πο

ίημ

α]

του

Άγγ

ελο

υΤ

ζιβελ

έκη

17


πα

ρα

μύ

θι

Ένας επαίτης εκεί, αποκύημα φαντασίας θαρρείς

συγκεντρώνει σπασμένα κομμάτια ευτυχίας

μνήμες ερπετά κουλουριασμένες σένα άδειο κρανίο

κι ανομολόγητες επιθυμίες, σε όνειρα θηρία

που αλυχτούν στο αντάμωμα της πραγματικότητας.

Στο άκουσμα τους το λουλούδι σαστίζει

προσπαθεί να δραπετεύσει, να γίνει άρωμα.

Παίρνει το χρώμα της άμμου, μα γίνεται έρωτας

ο μίσχος του πλημυρίζει φόβο και ερώτα.

Φόβο για έναν επαίτη, έναν συλλέκτη ψυχών.

Θα πίστευε κανείς πως είναι υπάλληλος του θεού

μπορεί και σκλάβος του, καταραμένος αποστάτης.

Η μήπως ήταν ποιητής που περιφέρονταν

μ ένα κομμάτι παραδείσου καρφωμένο στην πλάτη

λαβωμένος, με τα αστέρια στην αγκαλιά

αναζητώντας τα 47 πύρινα πέπλα, να τα στολίσει.

Ο παράξενος ταξιδευτής γονάτισε στο λουλούδι

το αγκάλιασε με την ανάσα του διεγείροντας επιθυμίες.

Εκείνο κατάλαβε αμέσως πως ήταν εμπρηστής.

Ίσως αυτός του παραδείσου, που τώρα κρύβεται

από αστέρι σε αστέρι, παραμένοντας στη σκιά

της πραγματικότητας και της φαντασίας.

Έλα ψιθύρισε, έλα να ριχτούμε σε μια πύρινη σφαίρα

να σου χαρίσω ανάσες να μου χαρίσεις ζωή.

Έλα, δε θα υπάρχω για πάντα, ίσως σα θύμηση

να υπάρχω, οσμή μιας γεύσης άγνωστης.

Μικρογραφία μιας ψευδαίσθησης που χάθηκε

σαν ο φόβος για τις στάχτες, μοναχά να υπάρχω.

Το λουλούδι της ερήμου δε σάλεψε, δείλιασε.

Τώρα πλάι του ξεθωριασμένα απομεινάρια σιωπής

κομμάτια ευτυχίας σε προχωρημένη αποσύνθεση

και μνήμες ερπετά που έτρεξαν να χωθούν στην άμμο.

Αν ήταν κάποιο όνειρο δε θα το μάθουμε ποτέ.

Το λουλούδι το έκανε πάντως πένθιμο τραγούδι

και με το βλέμμα καρφωμένο στους αμμόλοφους

το τραγουδούσε τα βράδια, κάτω από μια ολόγυμνη

πυρακτωμένη σελήνη, υποταγμένο στην ευτυχία του.

18

πρ

όσ

ωπ

α

<Από το χαμόγελό σου πετάξανεδέκα πουλιά στους ώμους μου επάνω.Το χαμόγελό σου το κρατάςόπως ένα παιδί τη ναυτική του ψάθα.>Η ευαίσθητη ποιήτρια από τη Θεσσαλονίκη. Η αιώνια ερωτευμένη με τον Αντρέα Εμπει-

ρίκο, στον οποίο σταθερά αναφέρεται σε όλο της το έργο, αφού αυτός φαίνεται να απο-

τελεί την αιτία της ποιητικής της παραγωγής, καθώς και το ποιητικό της Υποκείμενο.

Αυτή που <απλώνει την αγκαλιά της και συνάζει όλα τα μάτια, και τους καημούς, ταβράχια και τα ακρογιάλια>. Συνάζει τον λυρισμό όλου του κόσμου- κι ας την κατα-

τάσσουν οι κριτικοί στον υπερρεαλισμό-χωρίς να τον τσακίζει από εμμονές. Όχι πως

αυτές της λείπουν: <Θα ΄θελα μα πόσο θα ΄θελα ναι θα ΄θελα αμέσως τώρα τώρα /θέλω να ξεμαλλιάσω λίγο την σύνταξη για να σε τραγουδήσω όπως / έμαθα στο Πα-ρίσι / εσένα σ΄ έχω Δεινόσαυρο από τους πιο εκπληκτικούς / εσένα σ΄ έχω βότσαλοφρούτο απαλό που τα ωρίμασε η θάλασσα / σ΄ ερωτεύω/σε ζηλεύω / σε γιασεμί..[Αντίστροφη Αφιέρωση>, Ποιήματα,εκδ.Ικαρος,1989]. Απλά ξεπερνά τις εμμονές της τε-

λικά και μιλά θαρραλέα για τον έρωτα: <...Σκέπτομαι μια ζωή που θα΄τανε βαριά σανσήμερα, / Μονάχα αν έλειπες ταξίδι. Το πρωί σκέπτομαι τα μέλη σου σφιχτοδε-μένα-εκεί κάπως εντοπίζω / Την αγκαλιά σου. Το βράδυ βλέπω τα χείλια σου σαν/ Το δαγκωμένο φρούτο... / Έλα η μέρα είναι τόσο ωραία-τα ποιήματα που /Αγαπώ θέλω να τα ζήσω μαζί σου...> [Μάης ,Ιούνης και Νοέμβρης]

τα χαμόγελατης ΜΑΤΣΗΣ ΧΑΤΖΗΛΑΖΑΡΌΥ

19


πρ

όσ

ωπ

α

Η Μάτση και η Δραματικότητα. Η Δραματικότητα δια μέσου της Μάτσης. Η ανάγκη

να απευθυνθεί στο ΣΕ, στο άλλο πρόσωπο που την έχει αγγίξει ψυχικά και την εμπνέει.

<Σε περιβάλλω με μια μεγάλη αναμονήΣε περιέχω όπως τ΄ αραχωβίτικο κιούπι το λάδι.Σε ανασαίνω όπως ο θερμαστής του καραβιού ρουφάειμες τα πλεμόνια του το δειλινό το μπάτη.Σ΄ αγροικώ με την ίδια διάθεση που ο ερυθρόδερμοςκολλάει το αυτί του χάμω, για να ακούσει

τον καλπασμό του αλόγου..><Ζωή μου ,δίπλα σου βλέπω την αναπνοή και ακούω το καρδιοχτύπι όλων των πραγμάτων><Λες κι ήτανε χθες βράδυ ακρογιάλι το σώμα μου, τα χέρια σου δύο μικρά τρυφερά καβούρια..><Δεν θέλω ανεμώνες κόκκινες, μαβιές και άσπρες, θέλω να χώσω τη μούρη μου μεςστα μαλλιά σου, που΄ ναι σαν χόρτα στην άκρη του ποταμού.>Μια τρυφερότητα νοσταλγική και <ζωντανή> μαζί. Που σε πάει πέρα, σε ένα άχρονο

ερωτικό παρόν. Το εδώ και τώρα του έρωτα. Η ίδια η ποιήτρια κραυγάζει το ΣΕ της:

<Σήμερα νομίζω τελευταία φορά θα σε τραγουδήσω γιατί εσύ είσαι ο οίστρος και οσφυγμός κι η βραχνή φωνή του έρωτα...> Και το πρόσωπο αυτό είναι το ιδανικό για

αυτήν <υπάρχουν ανάμεσά μας χρόνοι τέτοιας πληρότητας που μου είπες οι αρμοίτων στιγμών χάσκουνε..>Η Μάτση η αέρινη που <καταπίνει τα χαμόγελά του> και τα σκορπά γενναιόδωρα

μέσα στο ποιητικό της έργο .Ζητάει πάντα πιο πολλά από αυτά που της δίνονται: <μααλίμονό μου αγαπάω τα μαλλιά σου χωρίς να ‘μαι η χωρίστρα σου ούτε για μιαμέρα...> έντιμα ερωτευμένη, γλυκιά καρτερική και σίγουρη για τα δικά της αισθήματα

μόνο, παραπέμπει σε εικόνες εκστατικής γαλήνης και αρμονίας. Κάτι μέσα της πάντα σι-

γοβράζει μα το ελέγχει και έτσι αυτό ποτέ δεν γίνεται πυρκαγιά ,αν και έχει κάθε προ-

διαγραφή.

<Eσύ που το μάτι σου είναι χείλι …αγαπώ τους καρπούς των χεριών σου κλωνάρια της λεύκας …τα χάδια σου μυρίζουνε γαρύφαλο …ο μηρός σου έχει το χνούδι του ήλιου …πόσο κάθετος είσαι …μ΄έχεις γοργόνα ακρόπλωρη …χαμογελάς βαθιά στα σωθικά μου>

Μακριά από κυνισμούς και <δηθεν-ισμούς>.

Ποιητική κατάθεση αυτού που είναι: μια ερωτευμένη γυναίκα πρώτα.

κείμενο Ασημίνα Ξηρογιάννη

20

πεζ

ό

Δεν έχουν πρόσωπο. Πρόκειται για μορ-

φές, δίχως μάτια, δίχως στόμα οι μορφές

αυτές αφήνουν κραυγές, εσύ δεν τις ακούς,

γιατί δεν έχουν οι μορφές αυτές στόμα, δεν

έχουν οι μορφές αυτές. Το δέρμα τους, σαν

καμμένο, μοιάζει με εκείνο το χρώμα το

ακαθόριστο που έχουν τα λείψανα στις

προσθήκες των επαρχιακών εκκλησιών. Οι

μορφές, λοιπόν αυτές έχουν μια τέτοια

αποτρόπαια όψη. Κανείς δεν τολμά να τις

κοιτάξει, γιατί δεν αντέχεται τόση λύπη,

τόση ασφυξία δεν αντέχεται, οι μορφές

αυτές δεν παίρνουν ανάσα, η μοναξιά δεν

τις αφήνει να πάρουν ούτε μια ανάσα και

έτσι πεθαίνουν αυτές από το πρωί. Εσύ δεν

θα υποψιαστείς, δεν θα δώσεις πια καμιά

σημασία στις μορφές αυτές, ούτε θα ακού-

σεις τα ουρλιαχτά, τις οιμωγές δεν θα τις

ακούσεις, ο καιρός θα τις πάρει, σαν βλα-

στήμιες θα τις πάρει ο καιρός, θα τις βάλει

μες στα σπίτια τα μεσημέρια. Οι κραυγές

αυτών των μορφών είναι οι ξαφνικοί θόρυ-

βοι που ακούς στις οροφές και τα πάρκα

και αποδίδεις πάντα την προέλευση των

ήχων στους ραγδαίους ανέμους, στα αδέ-

σποτα που ζουν όταν πεθάνουν τα απογεύ-

ματα, που ξεθάβουν τους νεκρούς μας

Μαριέλ. Αυτούς τους ανυποψίαστους θο-

ρύβους, εσύ δεν τους ακούς, δεν τους φα-

ντάζεσαι και όλο προσπερνάς τις μορφές

εκέινες, έτσι αδιάφορες καθώς στέκονται σε

βάσεις μεταλλικές και κυτία με υλικά με-

ταφορών, κάτασπρο χιόνι, τεχνητό, ντυμέ-

νες με τα πιο φίνα ρούχα, τίποτα δεν

μπορεί να κρύψει το κατακρεουργημένο

πρόσωπο, το συντριμμένο, τα μάτια που

λείπουν, τα χείλη που κατασπαράχτηκαν

από τα βρεφικά δόντια, τα χέρια που είναι

σφιχτά, όπως των αγαλμάτων, όπως των

αγαλμάτων. Οι μορφές αυτές έχουν μια γύ-

μνια, μια εξάντληση αξεπέραστη και δεν

υφίσταται πια κανείς, απολύτως τρόπος για

να συγκαλυφθεί ετούτη η ανεπάρκεια,

ετούτη η έλλειψη, ο σπαραγμός Μαριέλ

δεν κρύβεται, συνιστά πάντα μια ολόκληρη

εποχή που τη θυμάσαι και τη φοβάσαι.

Μιλώ για τις μορφές στις βιτρίνες, για τα

καπλάνια στο χρώμα των λειψάνων που

σιωπούν τις νύχτες μες στα εμπορικά τα

μαγαζιά, στην Πατησίων, την οδό Αιόλου,

τις συνοικίες και τα περιθώρια.Οι μορφές

αυτές είναι άνθρωποι που νικήθηκαν και

θάφτηκαν δίχως τιμές και εσύ που έτσι,

αδιάφορα τις προσπερνάς, μερίμνησε για

μια στιγμή και συλλογίσου τις ανεπανόρ-

θωτες, αυτές, θλιβερές περιπτώσεις. Δεν

έχουν πρόσωπο, δεν έχουν μάτια, το στόμα

τους είναι ένα διαλυμμένο λατομείο και

εκεί δεν υπάρχει μετάλλευμα, μονάχα σί-

δερα και μεγάλα, παλιά μηχανήματα εξο-

ρύξεων.

Όταν κοιτώ τις μορφές αυτές φευγαλέα, θυ-

μάμαι πάντα τα τελευταία, θλιμμένα κορί-

τσια που εγκατέλειψαν τις σαββατιάτικες

γιορτές και με πόδια γυμνά και ματωμένα

τρέχουν αιώνες τώρα πίσω από τα νεκρά

φύλλα και τους εραστές με τις θυελλώδεις

μοτοσυκλέτες. Μιλώ για τα κορίτσια ανε-

μοδείκτες.

«ΟΙ ΚΟΥΚΛΕΣ, ΛΟΙΠΟΝ»

του

Απ

όστο

λου

Θη

βαίο

υ

21

Σεπτέμβριος - Νοέμβριος 2012sodeia.netδ

ιήγ

ημ

α

Πήρε το μαύρο καπέλο και έχωσε μέσα

το κομμένο της κεφάλι. Βγήκε με προσοχή

στον δρόμο, αφού φόρεσε το καπέλο με το

κεφάλι. Στον δρόμο ψυχή, οι ένοπλοι ήταν

αλλού, μπορούσε να βγει. Πέντε γέροι τσα-

κώνονταν στο τέλος του δρόμου ποιος θα

φάει από τα σκουπίδια. Πιαστήκανε στα

χέρια και από τα χέρια τους έπεσαν σα

σκουλήκια τα μακαρόνια. Χύθηκαν υγρά.

Οι γέροι πέσανε χαμηλά για να φάνε σα

σκυλιά. Η πείνα θέριζε ακόμα. Ύστερα πέ-

ρασε εκείνη. Τους είδε και δάκρυσε. Από

τον κομμένο της λαιμό έσταξαν δάκρυα

και από τα μάτια της αίμα. Στο κόσμο

αυτό όλα ήταν ανάποδα. Πήρε το λεωφο-

ρείο και βγήκε στην πλούσια συνοικία των

Βαρόνων. Εκεί, θα πουλούσε τις ιδέες της

προς πέντε ευρώ εκάστη.

Εκεί κυλούσε η ζωή όπως πριν τη λεπτή

καταστροφή. Υπήρχε ακόμα μέλλον. Τα

παιδιά πήγαιναν στο σχολείο με χαρού-

μενα πρόσωπα και γεμάτες σχολικές τσά-

ντες. Στην πλατεία των πλουσίων ζευγάρια

φιλιόντουσαν με πάθος και οδοκαθαριστές

σεργιάνιζαν πάνω σε αυτόματα οχήματα

καθαρισμού.. Οι άνθρωποι το πρωί πήγαι-

ναν με τους χαρτοφύλακες τους για δου-

λειά. Όλα ήταν όπως παλιά. Τα αμάξια

πηγαινοέρχονταν και γυναίκες ψώνιζαν τα

καινούργια τους σύνολα. Όλα όπως παλιά.

Το μόνο παράξενο ήταν ότι υπήρχε ένα

τσίρκο και μέσα αντί για ζώα είχαν φέρει

τα άγρια θηρία από τη συνοικία των φτω-

χών. Καταχρεωμένοι δούλοι, έγκυες, μωρά

παραμορφωμένα από την ασιτία δίνανε πα-

ράσταση μέσα από γυάλινα κλουβιά και τα

πλουσιόπαιδα με τις νταντάδες τους τα τάι-

ζαν γαριδάκια και χάδια.

Στη συνοικία των πλουσίων η γυναίκα με

το κομμένο κεφάλι και το καπέλο έβγαλε

το τηλεκοντρόλ και σαν ένδειξη διαμαρτυ-

ρίας πάτησε το κουμπί μπροστά στην κε-

ντρική πλατεία. Από το τεράστιο ιταλικό

της καπέλο κύλησε ένα πελώριο πέπλο.

Σκέπασε την πόλη των πλουσίων και ανά-

γκασε τους Βαρόνους να πενθήσουν τη γει-

τονική χώρα της πείνας. Την πόλη των

πτωχών. Η ιδέα της Ελεονόρας ήταν να

αφηγηθεί το τι πραγματικά συνέβη στη συ-

νοικία της. Η τοπική αστυνομία τη συνέ-

λαβε για προσβολή δημόσιας αιδούς. Και

ενόσω την οδηγούσαν μέσα στο βαν, η

φωνή της επαναλαμβανόταν άκρως διαπε-

ραστική. Ξανά και ξανά:

«80.000 άστεγοι. 5.000 νεκροί από τοξικά.

300 αυτοκτονίες. 300 βουλευτές και

10.000.000 τραπεζογραμμάτια. Νηστικοί φοι-

τητές. Μελανιασμένα παιδιά. Εκτρώσεις στα

νοσοκομεία με 600 ευρώ. Το σημερινό Δελτίο

Τύπου από τη συνοικία των πτωχών, Φεβρου-

άριος του 12’»

Μέσα στο βαν η φωνή της σταμάτησε απότομα

στο «νηστικοί φοιτ…». Ύστερα ακούστηκε μια

λασπωμένη χαρακιά στον αέρα. Άνοιξε και

έκλεισε απότομα η πίσω πόρτα απ' το βαν και

κύλησε ένα κεφάλι στην άκρη του δρόμου.

Πραγματικό κε-

φάλι αυτή τη φορά.

Ήταν η Ελεονόρα

δίχως σώμα. Κύ-

λησε σαν βώλος

και χάθηκε για

πάντα στις μεγάλες

τρύπες των υπονό-

μων. Αυτή η ενο-

χλητική φωνή της

αλήθειας θα σώ-

παινε για πάντα.

ΕΛΕΟΝΟΡΑ η γυναίκα με το κομμένο κεφάλι

της

Κασσάνδ

ρας

Αλο

γοσκο

ύφη

Mentjouk

Άνθρω

πος

πουλί [λ

άδι]

22

διή

γη

μα

Ήταν ένα μεσημέρι της μέσης του καλο-

καιριού, κάτι σημαντικό διότι ο καυτός

Ήλιος έδινε την ευκαιρία στο προσωπικό

αλλά και τους ασθενείς να κάνουν περίπατο

στη μεγάλη αυλή του δημόσιου ψυχια-

τρείου. Εγώ κατέφτασα στην ώρα μου για

να συναντηθώ με έναν από τους γιατρούς,

που τον γνώριζα από παλιά. Αφορμή για

την επίσκεψή μου στάθηκε μια βράβευση

ενός διηγήματός μου, που του είχα υπο-

σχεθεί να του το διαβάσω εγώ, όπως συνή-

θιζα άλλοτε να κάνω όταν συναντιόμασταν.

Ο γνωστός μου, που εργαζόταν εκεί, με ξε-

νάγησε στους χώρους του γραφείου του

αλλά και τους κοινόχρηστους στο τμήμα

στο οποίο εδώ και λίγο καιρό προΐσταται.

«Όλοι οι τοίχοι εδώ είναι γκρίζοι» μου

είπε.

Κάποια στιγμή, ενώ ήμασταν για ώρα στο

ευρύχωρο γραφείο του, καθισμένοι ανα-

παυτικά στις πολυθρόνες μας και έχοντας

ανάψει ο καθένας από ένα πούρο, ο γνω-

στός μου σα να είχε τώρα μόλις θυμηθεί

κάτι αξιόλογο μου είπε πως πρέπει να δω

και έναν ακόμα χώρο.

Εγώ δέχτηκα, μόνο λίγο στεναχωρήθηκα

που θα έπρεπε να σηκωθώ από το τόσο

ωραίο περιβάλλον, καθώς και να σβήσω το

πούρο μου, όμως σε λίγο ήμασταν στους

διάδρομους και προχωρούσαμε, ο γνωστός

μου μπροστά και πίσω εγώ.

Για ώρα περπατούσαμε σε διαδρόμους

που κατά κανονικά διαστήματα τους δια-

χώριζαν πόρτες με διάφανο γυαλί στο πάνω

μέρος τους, ενώ και εκατέρωθεν μας άλλες

πόρτες, αυτές όχι διάφανες, οδηγούσαν σε

άγνωστους για εμένα χώρους. Τελικά φτά-

σαμε στην άκρη του ορόφου. Ο γνωστός

μου άνοιξε την τελευταία πόρτα, που επί-

σης δεν ήταν διάφανη και έτσι είχα εικάσει

ότι επρόκειτο για πόρτα δωματίου και όχι

για μια που πίσω της θα υπήρχε η συνέχεια

του διαδρόμου, στάθηκε μπροστά της, μου

είπε «παρακαλώ, περάστε», και καθώς

μπήκα μέσα στο άδειο λευκό δωμάτιο

έκλεισε απότομα την πόρτα και κλείδωσε.

Από τότε είμαι εδώ. Από το παράθυρο

κοιτάζω την αυλή, κάτω, καμιά φορά φω-

νάζω αλλά δε φαίνεται να με ακούει κανείς.

Έχει τύχει ακόμα και να νομίσω ότι κά-

ποιος με άκουσε- κάτι ίσως όχι τόσο εύ-

κολο τριάντα μέτρα κάτω, αλλά φώναξα με

όλη μου τη δύναμη – μια ομάδα ασθενών

που πρέπει να ανήκαν στα άτομα με νοη-

τική αναπηρία σήκωσε τα κεφάλια της και

έμοιασε να με κοιτάζει, κάτι που με έκανε

δίχως να το θέλω να δακρύσω.

Σκέφτομαι την προδοσία του γνωστού

μου. Να με κλείσει εδώ, όπου δεν υπάρχει

τίποτα. Ή μάλλον αρχικά νόμιζα ότι δεν

υπήρχε τίποτα, διότι κάποια στιγμή- νό-

μισα ότι τρελαίνομαι- διέκρινα ένα εξό-

γκωμα, επίσης άσπρο, στο πάτωμα, και το

πλησίασα για να με βεβαιώσω ότι ήταν ψευ-

δαίσθηση. Και όμως δεν ήταν- ήταν μια

μικρή λευκή κιμωλία!

γκρίζοιοιχοι

του Κυριάκου Χαλκόπουλου

τ ΄

23


διή

γη

μα

Από εκείνη την ώρα κοιτάζω την κιμωλία,

και τους τοίχους, με μια φρικτή υποψία.

Από εκείνη την ώρα έχω απομακρυνθεί

από τους τοίχους, παραμένω στο παρά-

θυρο, κρατώντας την κιμωλία στο χέρι μου

που το απλώνω έξω, στον δυνατό Ήλιο. Να

την άφηνα να πέσει;

Και μία σκέψη με κατατρώει. Πως οι τοί-

χοι έξω από το κελί αυτό ήταν όλοι ένα

χρώμα. Πως αν πλησίαζα ίσως στους τοί-

χους του κελιού, αν, παρ ελπίδα, τολμούσα

να ξύσω λιγάκι πάνω τους με το χέρι μου

το χρώμα της χρησιμοποιημένης και

υπαρκτής παντού κιμωλίας θα ξέφτιζε, και

τότε θα αναγκαζόμουν να κοιτάξω πιο προ-

σεκτικά, τις ατέλειωτες σειρές των γραμ-

μάτων, και εκεί- πόσο το φοβάμαι – να

βρω σκαλισμένη ανάμεσα σε άλλες και

αυτή την ιστορία που τώρα διηγούμαι στον

εαυτό μου.

24

ΠοιητικόςΠοιητικός ΛΛόγοςόγος

Κάτω απ'την υπογραφή του Monet

Όταν κλινοσκεπάσματα γαλάζιας νύκτας

τυλίγουν τη πόλη

σχιζοφρένεια ,κατάθλιψη ,απάτη

διασχίζουν λεωφόρους

ή κολυμπάνε στο κόκκινο

πράσινη βροχή λιμνάζει

στο κήπο του μπορντέλου

η γάτα στο κεφαλόσκαλο

ανακατεύει τη τράπουλα

ο έρωτας ιδρωμένος κυλάει

επάνω σε θηλυκό κι αρσενικό

ποτάμι κάτω απ' την υπογραφή

του Monet .

Γιώργος Βλάχος

στη Μαριάννα

Αρχάγγελοι του ωραίου

Για να αγγίξω των ανθρώπων

τις ψυχές,

βάνω στα χείλη

το περίγραμμα των στίχων

κι από τις ψίχες των δαχτύλων

ως την άκρη των ματιών,

λύνω την ποίηση

στο όραμα των ήχων.

Και ξάφνου μέσα μου

ξυπνούν

των ποιητών ταξιδεμένες

ρήσεις,

και ''δυτικά της λύπης''

μου ορμούν, όλες

οι άκρες των νησιών,

οι γαλανές σταγόνες

του πελάγους,

στήνονται μνήμες

στα ''κεράκια'' των λεπτών

και ήχοι απ' των άστρων

τη συμπόνια

κι είναι οι στίχοι...

κραδασμοί των ποιητών

κι οι ποιητές Αρχάγγελοι του Ωραίου!

Τζένη Κουφοπούλου

25


πο

ίησ

η

Άλλη σελήνη

Έσταξε

με την τρέχουσα σημασία το ποίημα

ως να πλάγιαζε κορίτσι πρώτη φορά σε προσδοκία

ως της Σαπφούς την άλλη σελήνη

κι ας ξόδεψαν οι λόγιοι πριονισμένα λόγια

έχουμε ακόμη ανοιχτό νερό

έναν ολονύχτιο ώμο βυθοσκόπιο

αυτά τα λυγισμένα σεντόνια αναδύουν ακόμη λουλάκι

Ελένη Νανοπούλου

Αιμοκάθαρση

Μονοκονδυλιά που σβήνει το χρόνο

Αυλαία στο ένδοξο παρελθόν

Μνημόνιο της αιδούς...

Το νερό έχει μνήμη

Κι η ξερολιθιά που ρουφάει τον ήλιο του καλοκαιριού

Κι η θάλασσα δεν ξεχνά

Και τα παλιά σκαριά που τα τρώει τ’αγιάζι

Δημοκρατία... Ελευθερία...

Πήραν πνοή με τον αγέρα της Ακρόπολης

Άραγε ανιχνεύονται στα κύτταρά μας πια;

Το νερό έχει μνήμη

Το ίδιο και το αίμα...

Έφη Ντασκαγιάννη

26

Π

Πυροβολισμοί σε θέση

οκλαδόν. Πέφτουν οβίδες,

ίλιγγος πιάνει το

ηρωικό μου

στρατιωτάκι,

ηδονικά το πετάω στη φωτιά,

θυσία στο ηρώο του ήλιου.

Μάνος Κουνουγάκης

Παζλ

Στη λεωφόρο σταυρώνουν ένα αγόρι,

μπροστά στη μάνα του

Κατέβηκαν και πήραν

τα εργαλεία απ΄ τη καρότσα.

Το δέντρο πνιγμένο

στο απέραντο μπετόν,

τα πλακάκια ιδρωμένα.

Κατέβασαν τσεκούρι

μιαν αξίνα, φτυάρι, το ψαλίδι του κουρέματος.

Πρώτα βέβαια του πήραν αίμα

-Επιβεβαίωση.

‘’Πονάω’’ φώναζε το αφτί

το χέρι ψιλοχάιδευε το πεζοδρόμιο χωρίς τα δάχτυλα

‘’καθήκια’’ είπε το δόντι,

‘’όχι μπροστά της’’ , αυτό, από το δεξί του μάτι.

Τα γένια προσπαθούσαν

να παρηγορήσουν τη γριά,

αλλά εκείνη δεν έβλεπε

τίποτε.

Ούτε μάλλον ήταν εκεί.

Είχε πάει

ντάλα μεσημέρι

κατ΄ ευθείαν στο μνήμα του.

Νίκος Κυριακίδης

27

sodeia.net

πο

ίησ

ηΣεπτέμβριος - Νοέμβριος 2012

Hakuna matata

κάποτε γελούσαν οι φίλοι μου..γελούσαν με τη καρδιά τους..

ξημερώματα κάτω απο τον ουρανό που δειλά αποφασίζει να αλλάξει χρώμα,

γελούσαν και φώναζαν για τη νέα μέρα που θα χάραζε....

σχέδια γεμάτα ζωή γεμάτα όνειρα.και μετά;....

μετά ξημέρωσε..και χάθηκαν τα γέλια,

τα πήρε το άγχος .τώρα δε γελάνε μόνο σκέφτονται...

σκέφτονται με το μυαλό τους μόνο, η καρδιά έχει σωπάσει..

αριθμοί αντικατέστησαν τα σχέδια, υπολογισμοί τα όνειρα....

και ο ουρανός νοσταλγεί εκείνα τα χαμόγελα

που έκαναν τα αστέρια του να είναι γεμάτα με ευχές!

Αικατερίνη Τσιλιλή

Σπαρτιατικόν

Οι Σπαρτιάτες είχαν σφρίγος και ήταν πολύ ισχυροί.

Αλλά ήσαν μύωπες.

Το ίδιο κι εσύ.

Γι’αυτό για κάθε έπαρση και μία υποστολή.

Αλέξανδρος Κατσούδας

επαιτεία

Ξερίζωσε το τρένο,

σήψεως κουφάρια.

Σε κίνηση,

η κίνηση,

εξανάγκασε τα κλειδωμένα.

Στείλε, γαμώτι σου, κανιά!

Δημήτρης Δικαίος

28

Διόδια

Σχεδιάζω την απόσταση

που έκλεισα ανάμεσά μας

γιατί ήρθε πάλι η ώρα

της έκπληξης να πέσει.

Να έρθουμε κοντά αλλιώς πιο πριν δεν ήξερα

μόνο με το να μας ρίξω μέσα σε αυτήν.

Τώρα δεν ξέρω άλλο τρόπο από το να μας βγάλω έξω

παρά να την μεγαλώνω για να κινούμαστε ελεύθερα.

Τί κι αν είναι χάσμα-τρύπα-κενό-απόσταση-αδιέξοδο ;

Όπως και να έχει , οτιδήποτε και να είναι

είμαστε κι οι δυο μαζί σε αυτό.

Και η συλλογικότητα του " εμείς " αναφέρεται στον κάθε ένα.

Γιατί είναι οι άνθρωποι τα διόδια των χασμάτων :

όποιος πέφτει μέσα τους αποτελεί την έξοδο κάποιου άλλου.

Νικόλαος Μίχας

Ο,τι άγγιξα κι ό,τι θυμάμαι

Αύριο που θα είμαι

τόσο μακριά

τα μάτια σου άλλες εικόνες

θα τα διασχίζουν

Κι οι υποσχέσεις

σε ώρες παράφορης

του μέλλοντος σκηνοθεσίας

με λύσσα θα κομματιάζουν

τη σάρκα

του αποχωρισμού μας

Να θυμάσαι πως άφησα

πάνω στην κόμη σου

όλα τα προνόμια της αφής μου

Τώρα θρυμματισμένος

όπως το τζάμι

των εγκαταλελειμμένων

Φωνάζω ανήμερα

ό,τι άγγιξα

κι ό,τι θυμάμαι.

Γιάννης Τόλιας

29

Σεπτέμβριος - Νοέμβριος 2012

πο

ίησ

ηsodeia.net

Αναγνώριση εδάφους

Δε μπορεί ποτέ να μετρηθεί με ακρίβεια

η ακτογραμμή. Χιλιάδες μικροσκοπικοί κόλποι αλλάζουν

μορφή κάθε στιγμή, κάθε κύμα που σκάει

στο βράχο αφήνει ένα θλιβερό μόνο αφρό

που μένει να μετρηθεί. Εκεί τρέχουν παράταιροι

οι τοπογράφοι με τα μέτρα..

Θεοδόσης ΚοντάκηςΑμαλιάδα, Μάρτης 2008

Κασσάνδρες

Για σένα μου

μιλούσε όλο το βράδυ η βροχή.

Ως το ξημέρωμα

προσπαθούσε να με πείσει

για την άμεμπτη ακεραιότητα

των λόγων σου

και με διαβεβαίωνε

πως δεν έγινε καμία κατάχρηση

σ΄ αγαπών.

Κι όλο ελπίζει και προβλέπει

αλλιώτικες μέρες.

Αυτή η Κασσάνδρα η βροχή.

Παναγιώτης Τζαννετάτος

30

βμ

ετα

φρ

άσ

εις

Αυτό το παιδί

Αυτό το παιδίΠου μ’ακολουθεί

Με προφταίνειΣαν μια σκιά

Αυτό το παιδίΠου θα με κατοικήσει

Ως Το ανοιχτό χέρι της τελευταίας πνοής

Του κρύου ανέμου το μαστίγιοΜε ραπίζει το πρόσωπο

Τι του'χω κάνει;

Georges Saada

Bernard Lyonnet

Babak Sadegh

Khanjaniμετάφραση

31

sodeia.net

βΦΘΙΝΟΠΩΡΟ2012

Κωστάκης ΑνάνΤο ουράνιο talkshow

εκδόσεις Babelart

Θεοδόσης ΚοντάκηςΑναγνώριση εδάφουςεκδόσεις Πλανόδιον

Αύγουστος ΚορτώΟ άνθρωπος που έτρωγε πολλά

εκδόσεις Καστανιώτης

Έντγκαρ Άλαν ΠόεΔύο διηγήματαεκδόσεις Γνώση

Μαρσέλ ΠρουστΑναζητώντας το χαμένο χρόνο

εκδόσεις Γνώση

Φίλιππος ΑγγελήςΜε ταχύτητα καρδιάς

εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος

Συμεών Γρ. ΣταμπουλούR.M. Rilke – P. Celan

εκδόσεις Άγκυρα

Whitley StrieberΟ πόλεμος για τις Ψυχές

εκδόσεις Λιβάνη

Ρόμπερτ ντε ΜπόρντΟ Βάτραχος στο ντιβάνι

εκδόσεις Καλέντης

αφ

ηγ

ήσ

εις

πο

ιητι

κή

συ

λλ

ογ

ή

μυ

θισ

τόρ

ημ

α

διη

γή

μα

τα

ξέν

η π

εζο

γρ

αφ

ία

πο

ιητι

κή

συ

λλ

ογ

ή

μετ

αφ

ρα

στι

κό

δο

κίμ

ιο

μυ

θισ

τόρ

ημ

α

εφη

μρ

μο

σμ

ένη

ψυ

χο

λο

γία

info: www.sodeia.net

Σπέτσες

Ναύπλιο

Κρή

τηΘεσ/νικη

Πάτρα

Πάρος

Αθή

να

Πειραιάς

δωρεάνδια

νομή

σοδειά τχ.13

Documents

Transcript of σοδειά τχ.13