τριμηνιαία έκδοση Απρίλιος - Ιούνιος 2010

ΠΠ ε ρ ι οδ ι κοε ρ ι οδ ι κο γ ι αγ ι α τοτο ΛΛογοο γο κα ικ α ι τ η ντ ην ττ ε χ νηε χνη τευχος 3

Dora Maar

Α.Παπαδιαμάντης

Jean

Re

no

irC

.ult

ure

V.i

ctim

s

ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑΔημήτρης Δικαίος

Μαρία ΡοδοπούλουΜπατίστας Μαλαματένιος

Υπεύθυνη ύληςΜαρία Ροδοπούλου

Σύνταξη - ΣελιδοποίησηΔημήτρης Δικαίος

ΛογότυποΓραφιστική επιμέλεια

Άννα Στράνη

ΕξώφυλλοΑνθή Σταματάκη

Γλωσσική επιμέλεια - ΔιόρθωσηΜπατίστας Μαλαματένιος

Σκιτσογραφίαe l f - h

ιστοσελίδα περιοδικούsodeia.gr

ηλεκτρονικό ταχυδρομείοsodeia@ymail .com

τηλέφωνο επικοινωνίας694 717 600 5

Εκτύπωση - ΒιβλιοδεσίαΕΣΚΑΛΙΝΑ ΜΟΝ Ε.Π.Ε.

3ο χλμ. Κορωπίου - Βάρης, Κορωπί.τ.κ. 19400 τηλ. 210 60 222 42

2

Ξένια Παπαδημητρίου, Όθωνας

Λαμπρόπουλος, George Baphomet,

Σοφία Φραγκοπούλου, Στέλλα

Λιάτου, Μαρία Ροδοπούλου, Ηλίας

Προβόπουλος, Πάνος Σταθόγιαν-

νης, Γιάννης Τόλιας, Κωνσταντίνος

Ιωαννίδης, Χρήστος Στασινόπου-

λος, Σωτήρης Μπότας, Βασίλης

Πολύζος, Νίκος Σφαμένος, Ελένη

Γούναρη, Θανάσης Αθανάσιος,

Βάγγη Χατζησταμάτη, Απόστολος

Θηβαίος, Σοφία Στρέζου, Σπύρος

Σιμεγιάτος, Φανή Παπαγεωργίου,

Άγγελος Τζιβελέκης, Τάκης Τσα-

ντήλας, Ελένη Κονδύλη, Χαριτίνη

Ξύδη, Ζιzάνιο.

τεύχος 3

Συντακτική Ομάδακατά σειρά θεμάτων

δημοσιεύουμε

κείμενα, άρθρα,

συνεντεύξεις,

δοκίμια, ποίηση,

πεζογραφία,

σκίτσα, εικαστικά,

αφιερώματα κ.α.

ΣΤΕΙΛΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ

sodeia@ymail.com

Εγκαταλελειμμένη θέα ο Άνθρωπος,εναλλαγή τοπίων παγωμένων. Αλλάη σοδειά των Θεριστών εξαίρεσηστου κόσμου τη νευρική ακαμψία.

σοδειά συγκομιδή για τον Άνθρωπο

το επόμενο τεύχος από τις 15/6 στα βιβλιοπωλεία

3

�������� › ������� 2010

4

VeneziaΒενετία η αιώνια ερωμένη του νερού

Θεμέλια διαβρωμένα, εύθραυστα, στηρίζουν ογκώδη κτίρια εξαιρετι-κής ομορφιάς. Η διαρκώς κινούμενη και καταλυτική δύναμη του νερού σιγο-ψιθυρίζει τα μυστικά του χρόνου μεταφέροντας τα από πόρτα σε πόρτα,χαϊδεύοντας τα σκαλάκια των σπιτιών που ακουμπούν στα κανάλια. Μια πόληχιλιοτραγουδισμένη, αμέτρητες φορές φωτογραφημένη, προορισμός εκατομ-μυρίων τουριστών από όλον τον κόσμο, μια πόλη συνυφασμένη με τον έρωτακαι τον ρομαντισμό, αφήνει άφωνο ακόμη και τον πιο πολυταξιδεμένο επισκέ-πτη, μαγεύοντάς τον από τις πρώτες στιγμές της άφιξής του, την πρώτη του ενπλω διαδρομή, μέσω μιας υδάτινης λεωφόρου από το αεροδρόμιο Marco Poloπρος το κέντρο. Ένα άρτιο συγκοινωνιακό δίκτυο αποτελούμενο από τα vapor-reti που αντικαθιστούν τα λεωφορεία μεταφέροντας τους επιβάτες από το έναάκρο της πόλης στο άλλο. Τα πλωτά ταξί, οι ιδιωτικές μηχανοκίνητες βάρκεςπου χρησιμοποιούν οι Βενετοί αντί για αυτοκίνητα, προσθέτουν μια ακόμα ξε-χωριστή νότα διαφορετικότητας σε τούτη εδώ την παράξενη πόλη, την χτι-σμένη πάνω στα 118 νησιά μίας απέραντης λιμνοθάλασσας που σχηματίζεταιανάμεσα στις εκβολές τεσσάρων ποταμών. Αν και βυθίζεται εκατοστό προς

εκατοστό, η Βενετία περήφανη και αυτοδύναμη σαν ώριμη γυ-ναίκα που έχει γευτεί και γνωρίζει καλά τον έρωτα, περιμένει υπο-

μονετικά τη δύση της, χωρίς αυτό να επηρεάζει καθόλου την εικόνατης, την ταυτότητά της, το ρυθμό της. Το νερό, ο απόλυτος εραστής,

το ταυτόσημό της, η αιτία της καταστροφής της, την κατατρώγει σιγάσιγά μέχρι να του παραδοθεί ολοκληρωτικά. Η πρωινή πάχνη αποσύρεταικαθώς κυλά η μέρα, αφήνοντας όμως πίσω της το μελαγχολικό προφίλ μιαςκατά τα άλλα σύγχρονης και καλά οργανωμένης πόλης.

Πέρα από το δέος που σου δημιουργεί μια πόλη που βλέποντάς την νιώ-θεις να επιπλέει, έχεις και την εύλογη απορία για τον τρόπο που οικοδομήθηκε.Με ποιόν τρόπο είναι άραγε χτισμένη πάνω σε αυτή τη βαλτώδη λιμνοθά-λασσα; Οι Βενετοί οικοδόμοι αντεπεξήλθαν στις αντίξοες συνθήκες αναπτύσ-

σοντας μοναδικές κατασκευαστικές τεχνικές και χρησιμοποιώντας ιδιαίτεραυλικά. Βύθιζαν πασσάλους σαν αυτούς που χρησιμοποιούν ως αγκυροβόλιααπό ξύλο πεύκου ή βελανιδιάς σε βάθος εφτάμισι μέτρων μέσα στο έδαφος καιμάλιστα σε μικρή απόσταση μεταξύ τους, ώστε να μην απελευθερώνεται οξυ-γόνο και διατηρούνται μικρόβια που θα σάπιζαν το ξύλο. Οι πάσσαλοι αυτοίστηρίζονταν σε ένα στέρεο στρώμα από «κοράντο» δηλαδή ένα μίγμα πηλούκαι άμμου σε εναλλασσόμενες στρώσεις κι έτσι εξασφάλιζαν μία πρώτη, ελα-στική βάση για οικοδόμηση. Πάνω από αυτή τη βάση κατασκεύαζαν ένα υδα-τοστεγές θεμέλιο με πέτρα από την Ίστρια. �

�������

5

�������� › ������� 2010

Είχα ακούσει πως για να γνωρίσεις τη Βενετία πρέπει να την περπατήσεις,να χαθείς στα στενάκια της. Αποφάσισα, λοιπόν, να ακολουθήσω αυτήν τησυμβουλή αρχίζοντας έναν περίπατο -που τελικά διήρκησε ώρες- ανάμεσα σεστενά σοκάκια που το φως τα αγγίζει σπάνια λόγω του ύψους των κτιρίων καιπου μοσχοβολούν απ τις απλωμένες μπουγάδες και τις πάστες που μαγειρεύ-ουν οι νοικοκυρές. Μικρές πλατείες με ήσυχα καφέ και ταβερνάκια κατάμεστααπό λουλούδια στα παρτέρια, και μεγαλύτερες, όπου βλέπεις τα αγόρια ναστήνουν ποδοσφαιρικό αγώνα μετά το σχολείο. Συχνά ο δρόμος με έβγαζε σεκάποιο κανάλι κι ενώ εγώ περνούσα πάνω από το γεφυράκι, από κάτω έπλεεμια γόνδολα με τους τουρίστες να κοιτούν ολόγυρα όλο συγκίνηση ακούγονταςτον γονδολιέρη να σιγοτραγουδά κάτω από το κασκέτο του. Κι έπειτα η αγορά,να σφύζει από ζωή και η πολυτέλεια να ξεχειλίζει από τα καταστήματα τωνγνωστών σχεδιαστών, δίπλα στα μαγαζάκια που πουλούν κρύσταλλα muranoκαι υπέροχες βενετσιάνικες μάσκες που πολλές φορές βλέπεις να φιλοτεχνούνοι ίδιοι στα μικρά τους ατελιέ. Κι όμως καταλαβαίνεις εύκολα ότι οι άνθρωποιεδώ δεν χρειάζονται μάσκες για να σε εξυπηρετήσουν με ευγένεια γεγονός πουπηγάζει απ την κουλτούρα τους και είναι σφιχτά δεμένη μαζί της.

Σύμφωνα με ένα θρύλο οι γονδολιέρηδες γεννιούνται με πόδια αράχνης γιανα επιπλέουν στο νερό… Η αλήθεια είναι ότι αποτελούν ένα πολύ μεγάλο κομ-μάτι του συμβολισμού και της μυθολογίας της Βενετίας. Η γνώση των «υγρών δρόμων» περνάει από πατέρα σε γιο και θεωρείται ανδρική υπόθεση. Με την�

�������

6

παραδοσιακή τους στολή με τη ριγέμπλούζα, το μαύρο παντελόνι και το ψα-θάκι στέκονται όρθιοι κάνοντας κουπίπρος την κατεύθυνση που κοιτούν,πράγμα ασυνήθιστο για κωπηλάτη, συ-στήνοντας στους επιβαίνοντες την ιστο-ρία της πόλη τους που εκπνέει έναν αέραρομαντισμού. Η γόνδολα είναι ένα παρα-δοσιακό σκάφος κι έχει κι αυτή τη δική τηςιστορία. Κατασκευασμένη από οξιά, κε-ρασιά φτελιά, έλατο, πεύκο, μαόνι, καρυ-διά και με τεχνικές που καθιερώθηκαναπό το 1883. Για την κατασκευή της απαιτούνται περίπου τρεις μήνες δουλειάςκαι 280 ξεχωριστά κομμάτια ξύλου! Ο κύριος σκελετός της είναι φτιαγμένοςαπό ξύλο βελανιδιάς. Εξωτερικά, επτά στρώματα μαύρης λάκας δίνουν στηγόνδολα τη στιλπνότητά της. Στην ιστορία της γόνδολας, το μαύρο χρώμα αντι-καταστάθηκε από πλούσιες διακοσμήσεις ως ένδειξη πλούτου που απαγορεύ-τηκαν από το 1562 κι έτσι μέχρι τη σημερινή μορφή της είναι στολισμένη μόνομε το «φέρο» της κι ένα χρυσό ιππόκαμπο από κάθε πλευρά. Το «φέρο» θα τοδούμε στο μπροστινό μέρος του σκάφους με τα μεταλλικά του δόντια να συμ-βολίζουν τα έξι «σεστιέρε» της Βενετίας κάτω από το καπέλο του Δόγη.

Η Βενετία, που υπήρξε κάποτε μια τεράστια δύναμη κι ήταν για αιώνες τοσταυροδρόμι ανάμεσα σε ανατολή και δύση σφύζοντας από καλλιτεχνική καικοσμική ζωή, έχει αφήσει το αποτύπωμά της ως μίας πόλης μοναδικής στονκόσμο και είναι ο σταθερός προορισμός εκατομμυρίων τουριστών κάθε χρόνο.Γιατί «αν δεν έχεις δει τη Βενετία, δεν έχεις δει τίποτε»…

Ξένια Παπαδημητρίου

��������

Adrastiapower transpsychedelicindustrialexperimental music

LIVE 15/4έναρξη: 22:00

ΓΥΑΛΙΝΟΜΟΥΣΙΚΟΘΕΑΤΡΟ

ΡαδιοΚτηνωδία Μια μουσικήπαράσταση μετραγούδια ερ-μ η ν ε υ μ έ ν ακαι μπερδε-μένα με έναδιαφορετικότρόπο από τηνΖαχαρούλα.

Στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο γιαδύο παραστάσεις 5/05 και 12/05

Λεόντιος και ΛέναΟ πρίγκιπας Λεόντιος πλήττει. «Τόσονέος μέσα σ’ έναν τόσο γερασμένοκόσμο», ο Λεόντιος νιώθει άδειος,χωρίς καμιά χαρά. Ο βασιλιάς πατέ-ρας του επιμένει να τον παντρέψει μεμια πριγκίπισσα, που ο Λεόντιος δενέχει δει ποτέ, τη Λένα.ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟΚΤΙΡΙΟ ΤΣΙΛΛΕΡ - ΝΕΑ ΣΚΗΝΗ«ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ»Μετάφραση Γιώργος ΔεπάσταςΣκηνοθεσία Λοράν ΣετουάνΣκηνικά Πάτρικ ΚοχΚοστούμια Ίμκε ΣλέγκελΦωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης

Διανομή:Αλεξάνδρα ΑΐδίνηΚόρα ΚαρβούνηΔημήτρης Μοθωναίος

ΕΚΘΕΣΗYang Fudong, Οι εφτά διανοούμενοιστο δάσος από μπαμπού και άλλεςιστορίεςΗ έκθεση θα περιλαμβάνει ολόκληροτον πενταμερή επικό κύκλο Seven In-tellectuals in a Bamboo Forest (2003-2007), πλαισιωμένο από την πρό-σφατη βιντεοεγκατάσταση έξι κανα-λιών East of Que Village (2007), τη μνη-μειακή βιντεοεγκατάσταση δέκακαναλιών Close to the Sea (2004) και τοφιλμ Liu Lan (2003).ΕΘΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣΤΕΧΝΗΣ 11/5/2010 - 5/9/2010

Cine IanosΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΦίλιππος Κουτσαφτής «Αγέλαστος Πέτρα»Προλογίζει η αναπληρώτρια καθηγή-τρια στο τμήμα Κοινωνιολογίας τουΠαντείου Πανεπιστημίου Άννα Λυ-δάκη και η αρχαιολόγος Πόπη Πα-παγγελή.Διοργάνωση: IANOS, Εταιρεία Ελλή-νων Σκηνοθετών & Ομοσπονδία ΚινηματογραφικώνΛεσχών ΕλλάδαςΕίσοδος ελεύθερηΤετάρτη, 28 Απριλίου 2010 21:30 IANOS Σταδίου 24

� � ����� �� � ������������

7

�������� › ������� 2010

��������� ›������ ������������

8

ΆνΆνθθρωποιρωποιεατρική παράσταση

από την ομάδα C.ulture V.ictims

Σκεφτόμουν ασταμάτητα τι θα μπορούσα να γράψω για κάτι που ονομάζε-ται «θέατρο» σε μια τόσο άτεχνη εποχή. Εν μέσω σκανδάλων, ερωτικών ται-νιών που γίνονται ανάρπαστες, οικονομικών κρίσεων, επικοινωνιακώνπροβλημάτων, θεωρώ ότι αν γράψω μια προσωπική μου εξομολόγηση για τοπώς με έχουν επιρρεάσει όλα αυτά, η στήλη αυτή θα σταματήσει να αφορά τοθέατρο. Θα αφορά έναν προβληματισμένο άνθρωπο που απλά παραθέτει τουςπροβληματισμούς του σε άλλους προβληματισμένους ανθρώπους και όλο αυτόδεν θα σταματήσει ποτέ από το να είναι ένας φαύλος προβληματισμένος καιπροβληματικός κύκλος. Μπαίνοντας, λοιπόν, στην ψυχολογία, ότι θα γράψωσαν Όθωνας αποφάσισα να σας παραθέσω ποια είναι η ιδιότητα μου και πως«ξεσπώ» τον κοινωνικό μου προβληματισμό. «Τετριμένο» και «κοινό» θα μουπείτε είναι αυτό, αλλά έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα. Είναι σαν τα σπυρά-κια στο δέρμα σου που είναι φουλ στα μικρόβια και φοβάσαι να τα σκάσειςγιατί αυτά θα ξεχυθούν παντού. Κάτι τέτοιο γίνεται και με τους κοινώς επονο-μαζόμενους «προβληματισμούς»Αρχίζω, λοιπόν, την αυτοπαρουσίασή μου, αναφέροντας ότι εδώ και 2 χρόνια

τρέχω με μια θεατρική ομάδα, επονομαζόμενη «C ulture V.ictims» έχοντας τηνιδιότητα του συγγραφέα και του σκηνοθέτη.

Έχουμε παρουσιάσει τρείς μέχρι τώρα δουλειές. Η πρώτη ονομαζόταν «Εβδομάδα δίχως Κυριακή» και με την συμπαράσταση

του Θωμά Μοσχόπουλου, κάναμε το πρώτο μας βήμα στην σκηνή του ΘεάτρουΑμόρε. Η παράσταση αναφερόταν στο τι μπορεί να ονειρεύονται οι τετρα-πληγικοί και οι άνθρωποι που βρίσκονται σε νεκρή κλινική κατάσταση. Μετάείπαμε να ξαναδοκιμάσουμε να κάνουμε παράσταση και παρουσιάσαμε στοφεστιβάλ devised theatre του Θεάτρου του Νέου Κόσμου την παράσταση «Οιάνθρωποι που προχωρούν με τα μάτια μισόκλειστα». Είναι ένα έργο το οποίοαναφέρεται στην ανθρώπινη ιστορία μέσω ενός γκρούπ θέραπυ. Κι αφού κά-ναμε κι αυτή την δουλειά έιπαμε να το διασκεδάσουμε λίγο και δημιουργήσαμεμια παράσταση για το OFF OFF ATHENS FESTIVAL στο θέατρο Επι Κολωνώ μετον τίτλο «H Wonder Woman είναι παραμύθι». Μουσική και αστείοι μονόλογοιγυναικών που βρίσκονται στα όρια για να πάθουν την «κρίση».

στο δια ταύτα..Καθισμένοι σε ένα τραπέζι καφετέριας στο κέντρο, εγώ, ο Νικόλας, η Ζαχα-

ρούλα και η Δόξα σκεφτόμασταν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε και φέτος μπαςκαι σπάσουμε και αυτό το «σπυρί» που είχε βγει στο διάστημα της απραξίαςμας. Αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε το έργο «Οι άνθρωποι που προχωρούνμε τα μάτια μισόκλειστα» για ακόμη μια φορά αλλά με άλλη προσέγγιση καιδομή.�

�����

κεί

μεν

ο: Ό

θω

να

ς Λ

αμ

πρ

όπ

ου

λο

ς

9

�������� › ������� 2010

Έτσι δημιουργήσαμε το «Άνθρωποι» απλά. Όταν άκουσε τον τίτλο η κοπέλαπου ανέλαβε τις δημόσιες σχέσεις της παράστασης η πρώτη κουβέντα που ξε-στόμισε ήταν «Τι; Με αυτόν τον τίτλο πάτε να κάνετε παράσταση; Καθόλουπιασάρικο». Για σκέψου όμως ποια είναι η πραγματική ετυμολογία της λέξης«άνθρωπος». Προέρχεται από τις λέξεις άνω θρώσκω και τον παρακείμενο τουορώ, όπωπα. Δηλαδή σημαίνει ότι είναι εκείνος που κοιτά ψηλά. Είναι το ονπου προχωρά προς τα μπρος. Σκέψου πάλι, πώς έχει μεταφρασθεί στο σήμεραη λέξη «άνθρωπος». Αυτήν την διαστρέβλωση της ετυμολογίας θέλουμε κιεμείς μέσα από αυτή την παράσταση να παρουσιάσουμε.

Ποια είναι η ιστορίαΣυγκεκριμένη ιστορία και χαρακτήρες δεν υπάρχουν. Ένας άνθρωπος, προερχόμενος από το πουθενά, επισκέπτεται μια πόλη και

αποφασίζει να κάνει ένα γκρουπ θεραπυ. Στον λόγο του κάνει αναφορές στηνανθρώπινη ιστορία, μιλά με παραβολές και προσπαθεί να πείσει τα μέλη τουγκρουπ ότι η σωτηρία τους είναι αυτός. Είναι ένα είδος Μεσσία, που η μέθοδόςτου, ανορθόδοξη και κακή, οδηγεί τους ανθρώπους στο να σκεφτούν. Ο πιο επι-κίνδυνος εχθρός του ίδιου του ανθρώπου είναι ο εαυτός του. Και δεν μένει πιαμόνος μαζί του. Ανοίγει την τηλεόραση και ασχολείται με «άλλα». Όταν χρει-αστεί να αναφερθεί σε εκείνον μιλά για άλλους. Είναι ο χαρακτηριστικός τίτ-λος της Χ. Αλεξίου «Πάντα για άλλους μιλάμε»

Που και Πότε..Η παράσταση, λοιπόν, θα ανέβει. Και οι, οι απλοί προβληματισμοί που αφο-

ρούν τον άνθρωπο θα παρουσιαστούν με επίσης απλό, πολλές φορές και αστείοτρόπο. Δεν ξέρω αν δημιουργήσαμε, πραγματικά, μια κωμωδία.Φυσικά όλοι εί-σαστε προσκεκλημένοι. Μην το σκεφτείτε ότι θα δείτε μια παράσταση. Σκε-φτείτε ότι θα δείτε έναν τεράστιο καθρέφτη γυρισμένο προς εσάς. Μερικέςφορές θα είναι απλός , άλλες παραμορφωτικός και αστείος και άλλες μαγικός,έχοντας την ιδιότητα να αποτυπώνει ότι κρύβετε μέσας σας . Αυτό δεν θα είναικαι τόσο αστείο..

ΕπίλογοςΣας υπόσχομαι ότι στο επόμενο τεύχος δεν πρόκειται να ξανασχοληθώ με

προβληματισμούς μου. Θα κάνω αυτό που πρέπει. Θα προσπαθώ να σας μυήσωστην τέχνη όντας κι εγώ ο ίδιος υποκριτής. Γιατί όταν ζείς σε έναν κόσμο άτε-χνο και τον αποδέχεσαι τότε δεν κάνεις «τέχνη», κάνεις το «πραγματικό»

������

«Άνθρωποι»από την ομάδα C.ulture V.ictimsΘέατρο Βαφείο30/04/2010 - 23/05/2010Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21.00Κείμενο – Σκηνοθεσία - Σκηνικά: Όθωνας ΛαμπρόπουλοςΕμβόλιμα κείμενα - Κοστούμια:Νικόλας ΦραγκιουδάκηςΜουσική: Τάνια ΓιαννούληΦωτισμοί: Γιάννης ΒολλέληςΦωτογραφίες: Νίκος Μαραβέγιας

Παίζουν: Νικόλας Γραγκιουδάκης, ΖαχαρούλαΚληματσάκη, Δημήτρης Μοσχονάς, Δόξα Πάντα

Με την πολύτιμη βοήθειά της Νικολέττας Ξεναρίου.

Παραγωγή: C.ulture V.ictims

10

Jean Renoirμέρος 2ο

“Στο δικό μου το βιβλίο, αυτό το φιλμέχει καταγραφεί ως ένα θαύμα. Γυρί-στηκε ακριβώς πριν το ξέσπασμα τουΔευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου καιπροβλέπει επακριβώς τον επερχόμενοτρόμο.” Wim Wenders

Όλα ξεκινούν σαν μια ελαφριάφάρσα, μια παιχνιδιάρικη κωμωδίαδωματίου, στην οποία τα φλερτ και ταερωτικά μυστικά κινητοποιούν τουςχαρακτήρες και καθοδηγούν τηνίντριγκα. Καθώς όμως η υπόθεση πε-ριπλέκεται όλο και περισσότερο, απο-καλύπτεται ένας ασφυκτικόςμικρόκοσμος και ο “Κανόνας του Παι-χνιδιού”, φανερώνει το πραγματικό,

βαθιά σκοτεινό του πρόσωπο. Χρησι-μοποιώντας ως επίκεντρο τους καλε-σμένους που φιλοξενεί η εξοχικήέπαυλη ενός αριστοκρατικού ζεύγους,ο Renoir χτίζει κομμάτι κομμάτι τηνεικόνα μιας κοινωνίας εκτός ελέγχου,σ’ ένα διαρκές θέατρο του παραλόγου,όπου το ξεπούλημα κάθε αξίας είναιο κανόνας και όχι η εξαίρεση…

Διάχυτη λοιπόν, είναι η απελπισίατου καλλιτέχνη που κρούει τον κώ-δωνα του κινδύνου ως προειδοποίησηγια μια χώρα έτοιμη να εγκληματήσειηθικά. Και είναι πραγματικά μετρη-μένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οιφορές που το σινεμά έχει πει κι έχειδείξει, τόσο σκληρές αλήθειες με τόσοκομψό τρόπο και ίσως η μόνη που έχειαπεικονίσει τόσο πειστικά την αβά-σταχτη ελαφρότητα του ανθρώπινουείναι. Όλα αυτά, καθιστούν το φιλμτόσο τρομερά προφητικό στην εποχήτου, ώστε το κοινό, αδυνατώντας ναδεχτεί το δυσοίωνο όραμα της, κατα-κεραυνώνει την ταινία, ενώ έξι εβδο-μάδες μετά την πρεμιέρα η κυβέρνησηζητά την απαγόρευσή της, με το αι-τιολογικό ότι διαστρεβλώνει και πα-ρερμηνεύει παραδόσεις και θεσμούς.

Συνέπεια αυτής της επίθεσης, ήταννα κλείσει η εταιρεία παραγωγής καινα κυκλοφορούν για χρόνια, αμφιβό-λου διάρκειας κόπιες. Το 1956, ως ει-ρωνεία βρίσκεται η κανονική τηςβερσιόν, φτάνοντας μάλιστα μια δε-καετία αργότερα να αναγορευτεί ως ηκαλύτερη κινηματογραφική στιγμήτου τρέχοντος αιώνα.�

�������������

��������������

11

�������� › ������� 2010

Καταβεβλημένος από τον θόρυβοτου “Κανόνα του Παιχνιδιού” και θέ-λοντας να αποφύγει το ενδεχόμενοσυνεργασίας με τον κατακτητή, οRenoir αποφασίζει με το ξεκίνημα τουΔευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ναδιαφύγει σε αμερικανικό έδαφος. Μετη βοήθεια της νέας του συζύγου Ντι-ντό Φρείρ, μετακομίζει στην Καλιφόρ-νια και ξεκινά διαπραγματεύσεις μετα μεγάλα στούντιο. Ξεκινά έτσι ηαμερικανική περίοδος. Από το 1946μέχρι το 1950, ο Renoir γύρισε έξι συ-νολικά ταινίες, δύο για λογαριασμόμεγάλου στούντιο, τρεις ανεξάρτητεςπαραγωγές και μία μικρού μήκουςφιλμ.

Οι μέθοδοι του Holly-wood, φάνηκαν εξαρχήςπεριοριστικοί στον σκη-νοθέτη. Ωστόσο αυτό δεντον εμπόδισε από το ναμας παρουσιάσει το δρα-ματικό “This Land IsMine” (1943) χαρίζοντας στον ΤσαρλςΛότον έναν αξιομνημόνευτο ρόλο.Παράλληλα διασκευάζει υποδειγμα-τικά το “Ημερολόγιο Μιας Καμαριέ-ρας” (1946) του Μιρμπό καιμετατρέπει το “The Southerner” (1945)σ’ ένα θαυμάσιο αγροτικό δράμα, τοοποίο υπογραμμίζει την πεποίθησητου σκηνοθέτη ότι ο αληθινός ηρωι-σμός είναι προνόμιο των απλών, κοι-νών ανθρώπων, άποψη διατυπωμένηκαι στην προγενέστερη “Μασσαλιώ-τιδα”.Γυρίζοντας πίσω στην πατρίδα του, ο

Renoir ξεκινά ευθύς την πραγμάτωσητης “Χρυσής Άμαξας” (1952). Πρώτομέρος, μιας άτυπης τριλογίας πάνωστην εξιδανίκευση του παρελθόντος,

όπου θα ακολουθήσουν τα “FrenchCan Can” και “Η Έλενα και οιΆντρες”. Ο σκηνοθέτης παραμένειενεργός σ’ όλη τη διάρκεια του ’60, επι-στρέφοντας στο ανθρωποκεντρικό καιαντιπολεμικό πνεύμα, με το “Le Ca-poral Epingle”. Ενώ τελευταία του ται-νία, φτιαγμένη για την τηλεόραση,είναι ένα σπονδυλωτό κουαρτέτο πα-ραβολών που ακούει στο όνομα “LePetit Theare De Jean Renoir” το 1969.

Με την υγεία του να φθίνει στα-διακά, ο Jean Renoir ολοκλήρωσε τααπομνημονεύματά του, έλαβε ένα τι-μητικό Oscar για το σύνολο της καριέ-ρας του, στέφθηκε Ιππότης στη

Λεγεώνα της Τιμής απότη γαλλική κυβέρνησηκαι ξεψύχησε ήσυχα μιαβραδιά τον Φλεβάρη του1979. Λίγες ημέρες μετάτον θάνατό του, ένας τρυ-φερός επικήδειος έκανετην εμφάνιση του, στους

Los Angeles Times της εποχής. Το υπέ-γραφε ο Orson Welles και έφερε τοντίτλο «Ο Σημαντικότερος Όλων ΤωνΣκηνοθετών»…

“Το φιλμ ακολουθεί τις αρχές με τιςοποίες μεγάλωσα από μικρός. Ωςπαιδί, μεγάλωσα με τους γονείς μου,ανθρώπους ανίκανους να κάνουν ταστραβά μάτια μπροστά στην αλήθειαπου κρύβεται κάτω από την μάσκα.Στον “Κανόνα του Παιχνιδιού”, πέ-ρασα αυτά που γνώριζα στο κοινό.Αυτό όμως δυσαρεστεί τους ανθρώ-πους, η αλήθεια τους κάνει να νιώ-θουν άβολα.” Jean Renoir

��������������

GeorgeBaphome t

12

1

2

3

4

1. Θησείο2. Ομήρου3. Σταδίου4. Κολλέγιο Αθηνών

ΠΠαλαιοπωλείον θέμα“Αθήνα ”

μέρος 1ο

φώτ ο

επιμέλεια: Δημ. Δικαίος

O Magritte έχει μείνει στη μνήμη μας ως οΒέλγος καλλιτέχνης του 20ου αιώνα καιένας από τους ιδρυτές του Σουρεαλισμού.Το 1920 εκθέτει για πρώτη φορά τα -επη-ρεασμένα από το Φουτουρισμό- έργα του,«αναμνήσεις» από την παρουσία αισθη-σιακών παραστάσεων. Μοντέλο καιέμπνευσή του αποτελεί η γυναίκα του, Georgette Berger. Από το 1925 στα έργα του εμφανίζονται αντικείμενα και τα ορατά

τους χαρακτηριστικά. Τα τοποθετεί σε καταστάσεις που μοιάζουν παράξενεςστο θεατή. Αποκτά ένα στυλ , όπου απεικονίζονται παραστάσεις από τις οποίεςαφαιρείται η καλαισθησία. Την πενταετία 1925 – 1930, συνδυάζει τις λέξεις μετις εικόνες. Έχει στόχο να αποσταθεροποιήσει ήπια τις νοητικές μας συνήθειές,ότι μία λέξη δεν εκπροσωπεί οπωσδήποτε μία συγκεκριμένη εικόνα.Αναγνωρίζει για πρώτη φορά τι θα χρησιμοποιεί και για το υπόλοιπο της ζωής

του: τον πίνακα μέσα σε έναν άλλο πίνακα.Συνεχίζει να ζωγραφίζει αντικείμενα και φιγούρες με λεπτολογία και προ-

σθέτει σε αυτά ένα άγγιγμα εμπνευσμένο από τον Ιμπρεσιονισμό: απελευθέ-ρωση στο χρώμα, νέους, πιο ζεστούς, πιο χαρούμενους τόνους.

Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα του είναι "Οι Εραστές", 1928. Ανήκει σεμια μικρή ομάδα από πίνακες, που ζωγράφισε στο Παρίσι και στους οποίουςεπιχειρεί την κάλυψη των ταυτοτήτων των ανθρώπων με τη χρήση υφασμά-των. Στο συγκεκριμένο έργο τόσο το κεφάλι του άνδρα όσο και της γυναίκας κα-λύπτονται με μυστηριώδη υφάσματα σε γκρι αποχρώσεις, καθώς προσπαθούννα φιληθούν. Η πηγή αυτών των "ενοχλητικών" εικόνων αποδίδεται κατά έναμέρος στη φαντασία του και ίσως συνδέεται με τη μυστηριώδη φιγούρα του«Φαντομά» , του σκιώδη ήρωα μιας σειράς θρίλερ που πρωτοκυκλοφόρησε το1913.

Από την άλλη πλευρά όμως αποτελούν πιθανότατα την τραγική ανάμνησητης αυτοκτονίας της μητέρας του, το 1912, όταν ο Magritte ήταν 13 ετών. Η μη-τέρα του βρέθηκε πνιγμένη στον Sambre ποταμό και ανασύρθηκε με το πρό-σωπο καλυμμένο με το νυχτικό της, μια εικόνα που στοίχειωνε τις αναμνήσειςτου καλλιτέχνη για πολλά χρόνια.

Πηγές: 1. http://nga.gov.au2. http://en.wikipedia.org3. http://www.musee-magritte-museum.be

13

�������� › ������� 2010

Rene Magritte (1898 �

����� ������������

���������

«Τι όμορφη αυτή η μέρα », σκεφτόταν η Dora με ακου-μπισμένο το πρόσωπο στο δεξί της χέρι και κοιτάζο-ντάς τον κλεφτά.«Άραγε θα προσέξει τα δάχτυλά μου, πόσο έχουνμαυρίσει;»Πάντα του άρεσαν τα δάχτυλά της και στους πίνα-κες που έφτιαχνε για αυτήν , συνήθιζε να τα τονίζει.Έλεγε ότι του θυμίζουν πουλιά που φτερουγίζουνσε κάθε της λέξη, που ανοίγουν φτερά όταν νευριάζει καικουρνιάζουν βρεγμένα από τα δάκρυά της, όταν έδειχνε την αγριότητά του.Πάνε εφτά χρόνια που αυτά τα πουλιά γεμίζουν τον ουρανό του . Μα, δεν είναι τα μόνα.« Πόσο ακόμα; Άντεξα, έμαθα, κατανόησα, έκανα τα μάτια μου μέσα από μιακάμερα, μάτια της ψυχής του. Αλλά πόσο θα κρατήσει; Πόσο ακόμα;»Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, έφυγε στην Κονάπ με αυτόν, να μοιράζεται τον

χρόνο του σε ένα ξενοδοχείο και να φωτογραφίζει τοπία όταν ο ίδιος έμενε μετη Μαρί Τερέζ στη βίλα, λίγα μέτρα πιο πέρα και έπαιζε με την κόρη του Μάγια.Πόσο μισούσε τις μέρες εκείνες στο Παρίσι. Τι βαρετή αυτή η γυναίκα! Η ΜαρίΤερέζ ζούσε για τις Τρίτες και Πέμπτες ,που την ζωγράφιζε. Πόσο μισούσεαυτές τις μέρες. Τις καλούσε και τις δύο να ποζάρουν. Κι εκείνη το υπέμενε. Ηίδια όμως ήταν τόσο διαφορετική. Ήξερε ότι του άρεσε γιατί την θεωρούσε απί-στευτα έξυπνη, γιατί καταλάβαινε το έργο του όσο κανένας.- Πώς μπορείς: Πώς την αντέχεις; Βαρετή! Βαρετή! » Ούρλιαζε τις λέξεις ανά-μεσα σε σπασμένα γυαλιά και κόκκινο κρασί χυμένο παντού.-Δεν σε αγαπώ! Το καταλαβαίνεις; Δεν σε αγάπησα ποτέ! Δεν με ελκύεις πια!Οι δικές του φωνές υψώνονταν μαζί με τις δικές της, για να καταλήξουν σε λίγονα παλεύουν ανάμεσα σε ιδρωμένα σεντόνια και να ξεσπούν βίαια κατασπα-ράσσοντας ο ένας το κορμί του άλλου.Έτσι γινόταν συνήθως. Αλλά…πόσο ακόμα;

- Αγάπη μου, στο διπλανό τραπέζι δεν είναι εκείνος ο ηθοποιός….Αχ, πώς τονλένε;

- Μα, ναι, ο Αλέν Κινί. Αλέν! Τι χαρά! Και τι όμορφη συντροφιά.

- Πάμπλο! Να σου συστήσω : Η Francoise Guilot και η φίλη της , η Ζενβιέβ. Ξέ-ρεις, η Φρανσουάζ , αν και 20 ετών, είναι διανοούμενη και η Ζενβιέβ, καλλονή.

Πρόσεξε τις ματιές που αντάλλαξαν καθώς καθόταν η νέα παρέα.«Μάλιστα. Τόσο ακόμα.»

14

Dora Maar (1907 ›1997)

���������

Η Dora Maar (1907 -1997) ήταν ήδη γνωστή φωτογράφος και ζωγράφος , προτούγνωριστεί με τον Pablo Picasso το 1936, όταν εκείνη ήταν 29 και αυτός 54 ετών.Έμειναν εραστές ως το 1943 κι ίσως ήταν η μόνη που καταλάβαινε τόσο βαθιά τοέργο του. Υπήρξε σύντροφος και μούσα του στα χρόνια του πολέμου και μάλισταείναι μία από τις γυναικείες φιγούρες της Guernica (η γυναίκα που κλαίει). Ο Pi-casso ζωγράφιζε την «θλιμμένη μούσα του», όπως την αποκαλούσε, καθώς η ίδιαδεν μπορούσε να αποκτήσει παιδιά και βρισκόταν σε συνεχή αντιπαράθεση με τηνάλλη ερωμένη του ζωγράφου, την Marie- Therese Walter, η οποία του είχε χαρίσειμία κόρη, την Maya.Η σχέση τους χάλασε επειδή αυτή ήταν κτητική , όπως ισχυρίζονται μερικοί ή

επειδή ήταν πολύ έξυπνη , όπως ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι. Πάντως η Ντόραδεν συνήλθε ποτέ από το χωρισμό. Από το 1942, όταν η σχέση τους άρχισε να φθί-νει, η Maar πέφτει σε μια βαριάς μορφής κατάθλιψη.

Η Francoise Gilot ζει με τον Picasso από το 1943 ως το 1953. «Για μένα υπάρχουν μόνο δύο κατηγορίες γυναικών: οι θεές και οι τσούλες», τηςείχε πει ο Πικάσο. Παρά το δύστροπο του χαρακτήρα του, εκείνη αποφάσισε νατον παντρευτεί. Μαζί έκαναν δύο παιδιά, την Παλόμα και τον Κλοντ. Η Francoiseήταν η μόνη γυναίκα που εγκατέλειψε τον Πικάσο, όταν εκείνος μετά από μα-κρόχρονη συμβίωση την πρόσβαλλε διαρκώς. Ο ζωγράφος δεν τη συγχώρησεποτέ.

15

�������� › ������� 2010

������ �. ������

���������

16

ΑλέξανδροςΠαπαδιαμάντης

συνέντευξητου συνθέτη βιολιστή στη

Μ. Ροδοπούλου

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεν-νήθηκε στο Αμβούργο και ζει στηνΑθήνα. Από το 2000 συνεργάζεται μετον συνθέτη Σταμάτη Σπανουδάκηως σολίστ και έχει λάβει μέρος σε πολ-λές συναυλίες και στην Ελλάδα αλλάκαι στο εξωτερικό όπως στο ΑλμπερτΧώλ το 2006 στην Αγγλία. Ο Αλέξαν-δρος ξεκίνησε σε νεαρή ηλικία να παί-ζει δική του μουσική είτε στο βιολί είτεστο πιάνο. Οι δημιουργίες του χρησι-μοποιούν μοντέρνα τεχνολογία όπωςσυνθεσάιζερ και Η/Υ. Η μουσική τουη οποία είναι ένα κράμα ακουστικώνοργάνων, ηλεκτρικού βιολιού και ηλε-κτρονικών ήχων έχει χρησιμοποιηθείσε θέατρο, ταινίες, διαφημίσεις, μελο-

ποίηση ποίησης κ.α. Πέρα από τηνκλασική μουσική , τα τελευταία χρό-νια επικεντρώνεται στην σύνθεση καιστην εκτέλεση της μοντέρνας μουσι-κής 20ου και 21ου αιώνα. Έχει υπάρξειμέλος σε πολλά συγκροτήματα όπωςτο ελληνικό μέταλ συγκρότημα “De-viser” και από το 2005 είναι μέλος τουepic metal συγκροτήματος «Bat-tleroar”. Το καλοκαίρι του 2009 ένα νέοσυγκρότημα, οι «Αdrastia» ιδρύεταιστο οποίο είναι συνθέτης και εκτελε-στής. Η μουσική των “Adrastia” είναιεπηρεασμένη από την ηλεκτρονική ,την βιομηχανική, την μέταλ και τηνκινηματογραφική μουσική.

����������

17

�������� › ������� 2010

Σήμερα απαντά στις ερωτήσεις τηςΜαρίας Ροδοπούλου φέρνοντάς μαςπιο κοντά στον θαυμαστό χώρο τηςμουσικής.

Μ.Ρ. Πόσο ετών ξεκίνησες βιολί και σεποιά ηλικία πήρες πτυχίο; Τι ήταναυτό που σε δυσκόλευσε πιο πολύ; Hπρακτική ή θεωρία; Πόσες ώρες διά-βαζες την ημέρα;

Α.Π. Ξεκίνησα βιολί σε ηλικία 8 ετώνστο Εθνικό Ωδείο Αθηνών με δάσκαλοτο Τ.Αποστολίδη , συνέχισα τις σπου-δές στην μουσική (πιάνο, αρμονία,ιστορία της μουσικής) κάτω από τηνδιδασκαλία του Στέλιου Καφαντάρηαπό τον οποίο σε ηλικία 20 ετών πήρατο δίπλωμα βιολιού στο ΕλληνικόΩδείο. Δεν βρήκα δυσκολία ιδιαίτερησε κανένα από τα δύο. Οι ώρες αυξά-νονται με το πέρασμα του χρόνου.Όταν ήμουν στην ανωτέρα διάβαζα 5ώρες καθημερινά.

Μ.Ρ. Ποιόν κλασσικό συνθέτη θεωρείςδύσκολο να παίξεις στο βιολί καιγιατί; Ποιόν συνθέτη από τους κλασι-κούς αγαπάς;

Α.Π. O Παγκανίνι και ο Βιενιάφσκικατά την γνώμη μου είναι οι δυσκο-λότεροι, έχουν τις περισσότερες τεχνι-κές δυσκολίες στο όργανο. Οαγαπημένος μου είναι ο Beethoven. Ημουσική του είναι ομαλή με μια δυνα-μική φαντασία στην οποία αν αφεθείςσε ταξιδεύει σε κόσμους πότε αληθι-νούς και πότε φανταστικούς.

Μ.Ρ. Ποιά είναι τα κύρια τεχνικά χα-ρακτηριστικά του βιολιού;

Α.Π. Tα κύρια τεχνικά του δοξαριούαλλά και γενικά των εγχόρδων είναιτο λεγκάτο, ενωμένες νότες σε μια δο-ξαριά, το μαρτελάτο, ξεχωριστέςνότες μικρής διάρκειας και κοφτές, τοστακάτο, ενωμένες νότες μικρής διάρ-κειας και κοφτές, το detache, χωριστέςνότες.

Μ.Ρ. Πότε έκανες την πρώτη σου σύν-θεση, σε ποιά ηλικία; Tι σε ενέπνευσε;Δεν έχει σημασία αν βγήκε προς ταέξω ή όχι. Απλά πες μου τι αισθάνθη-κες πριν και μετά. Φοβήθηκες ότανπροσπάθησες; Eνιωσες περίεργα;Eνιωσες όμορφα;

Α.Π. Σε ηλικία 12 ετών έγραψα τιςπρώτες μου νότες στο χαρτί αλλάπάντα αυτοσχεδίαζα πάνω στο βιολί.Δεν ένιωσα ποτέ μου φόβο. Υπάρχειπάντα η έντονη επιθυμία η μουσικήπου έχω στο μυαλό μου να γίνεται καιπραγματικότητα. Και όταν αυτό υλο-ποιείται το συναίσθημα είναι χαράπου μπορείς να παίζεις ξανά και ξανάαυτό που δημιούργησες. Όταν μένειςμόνο στον αυτοσχεδιασμό αυτό αλλά-ζει γιατί δεν μπορείς να θυμάσαι ακρι-βώς τι είχες παίξει.

Μ.Ρ.Έχεις συνθέσει ποτέ κάτιεμπνευσμένο από έρωτα ή έστωαπό κάποιο πολύ δυνατό συναί-σθημα (οργή, λύπη, θρήνος κλπ) ;Και αν ναι πες μου ποιο απο ταπαραπάνω συναισθήματα ήταν, τισκεφτόσουν και τι ρυθμό ακολού-θησες σε αυτό που έγραψες. Ότανσυνθέτεις έχεις κάποιες εικόνεςστο μυαλό σου;

����������

Α.Π. Μα η σύνθεση ακριβώς σε αυτάτα συναισθήματα βασίζεται. Δεν μπο-ρείς να εξηγήσεις όμως ακριβώς τι σεωθεί όπως γίνεται σε όλες τις τέχνες.Όταν γράφεις ένα ποίημα ή όταν ζω-γραφίζεις έχεις την ανάγκη να το κά-νεις και έτσι αφήνεσαι στοσυναίσθημα. Το ίδιο ακριβώς γίνεταικαι με την μουσική. Όταν συνθέτωδεν έχω συγκεκριμένες εικόνες, ότανμετά ακούσω την μουσική και μουγεννήσει κάποιες εικόνες τότε ξέρωότι η σύνθεση έχει βγει καλή.

Μ.Ρ. Ποιο είναι το αγαπημένο σουκομμάτι κλασσικής μουσικής και γιατί;Όταν το παίζεις ή έστω όταν το ακούςτι αισθάνεσαι;

Α.Π. Oι 4 εποχές του Βιβάλντι είναι τοαγαπημένο μου. Είναι ένα έργο πουδεν έχει χάσει την φρεσκάδα του , μίαδημιουργία που αντέχει στον χρόνο.

O Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης καιοι Adrastia ξεκινούν τις συναυλίεςτους από 15/4/2010 με πρώτη εμφά-νιση στο Γυάλινο Μουσικό Θέατροστη Λεωφ. Συγγρού.

Το τελευταίο άλμπουμ του Αλέξανδρου είναι το Memories of a Journey, ένα φανταστικό δια-πλανητικό ταξίδι που θα χαρίσειέντονη συγκίνηση στους ακροατέςμέσα από 8 μοναδικά κομμάτιαηλεκτρονικής μουσικής, από τοΜελωδικό Καράβι.

Περισσότερες πληροφορίες για τοσυνθέτη θα βρείτε στο website του

www.alexpapadiamantis.com

Του ευχόμαστε μια δημιουργική χρονιά

γεμάτη επιτυχίες.

18

����������

19

�������� › ������� 2010

Υπάρχει ένα άγαλμα στον πέριξ του Ζαππείου χώρο όπου δείχνει ένα νεαρόθεριστή να έχει στην αγκαλιά του ένα δεμάτι στάχια. Πρόκειται για ένα γυμνόαγόρι, που φοράει ένα καπελάκι όχι απ’ αυτά που φορούσαν οι θεριστάδες ταπαλιότερα χρόνια αλλά ένα άλλο που άρεσε στα παιδιά της πόλης σαν έβγαι-ναν στην εξοχή.

Το λουλούδι στην κορδέλα κάτι τέτοιο δείχνει και πιθανόν ο γλύπτης κάτιήθελε μέσω αυτού να πει. Δεν γνωρίζω ούτε το σκεπτικό του ούτε και πολλάαπό τη γλυπτική τέχνη κι έτσι δεν μπορώ να εκτιμήσω και την καλλιτεχνικήαξία του έργου. Ασκώ όμως καθημερινά την όρασή μου στην πόλη και μου αρέσει να ξεχωρίζω

πράγματα που μου αρέσουν και κάποιες φορές θέλω να τα συστήνω και σε φί-λους μου που πιθανόν τα αγνοούν. Το άγαλμα του μικρού θεριστή όμως ξε-χωρίζει στη σωρεία των άλλων ανδριάντων και των προτομών γύρω από τοΖάππειο αλλά και σε άλλα σημεία της πόλης που είναι αφιερωμένα σε στρα-τηγούς, φιλοσόφους, ιερωμένους, ευεργέτες, πολιτικούς και άλλα πρόσωπα πουκατά την κοινή άποψη προσέφεραν όλοι τους από κάτι στην πόλη, την κοινω-νία και την πατρίδα.

Ανάμεσά τους και ο μικρός θεριστής, σύμβολο μιας εποχής που μπορεί ναέσβησε από την εξέλιξη της τεχνολογίας πάνω στον αγροτικό τομέα αλλά πα-ραμένει ένα αιώνιο πρότυπο του μόχθου για τη σοδειά της χρονιάς. Ο μαρμά-ρινος θεριστής σκύβει με ευλάβεια πάνω στα στάχια και τα κρατάει τρυφεράστην αγκαλιά του σαν παιδιά ή σαν αγαπημένο κορμί…

Ηλίας Γ.Προβόπουλος

ο μικρός θεριστής

�����

το ντόμινο της Κρακοβίας

Αρχίζοντας την παράστασή της, συνήθως είναιευγενική (μια Βαλτική όλο χαμόγελα) να σε πα-ραπλανήσει:"Βγάλε τον σκούφο σου και δώσ΄μου το παλτό σου να το κρεμάσω."

Ακολουθεί η προετοιμασία για το παιγνίδι.Κάτι σαν μύηση - συμβολικό βάπτισμα με τρεις σταγόνεςμύρο, ένα στεφάνι από κουδούνια στο λαιμό (κι εγώ ακίνητος, μην κουδουνί-σουν και ξυπνήσω), χρυσός χαλκάς στη μύτη. Όλα ανώδυνα.

Τα επικίνδυνα αρχίζουν ύστερα, έτσι όπως στέκεσαι, έρημε, όρθιος και στο-λισμένος στο ημίφως των κεριών. "Είναι που κόψανε το ρεύμα", γελάει. "Δενπιστεύω να φοβάσαι", γελάει. Σε γυροφέρνει όπως η αράχνη. Καθώς διπλώνειτους αόρατους ιστούς και κόβει τις κλωστίτσες με τα δόντια, ρωτάει αθώα:

"Ποιός βασιλιάς, πεθαίνοντας, είπε φωτιά με τέτοιον τρόπο, ώστε να του χα-ρίσουν ένα πανδοχείο στον παράδεισο;""Η20... Τι είναι νερό και πού κυλάει βαθύτερα;""Νομίζω ότι θα βρέξει αύριο. Θ΄ αρχίσεις πάλι να κουτσαίνεις;"

Πάντα εδώ λέω να τα παρατήσω, να σηκωθώ να φύγω, μπουχός να γίνω, ναχαθώ. Πιάνει σαν το σκυλί τη μυρουδιά του φόβου μου στον αέρα, κι αρχίζει τακαλοπιάσματα:"Άσε με να ξελασκάρω λιγο τις ραφές του κρανίου σου να δροσιστείς.""Αν θέλεις, μπορώ να σου χαρίσω μία από τις σαλαμάντρες της μασχάλης μου." "Θα βγάλω και το τρίτο μου πουκάμισο για να με αγγίξεις πιο βαθειά."

Ύστερα, αλλάζοντας πάλι ύφος, περνώντας από τη λύπη στη συγκατάβαση,"Κουδουνίζουν τα αυτιά μου", λέει. "Κάποιος θα με θυμήθηκε. Κάποιος με με-λετάει με καλό τώρα που παίζουμε." Και ξαπλώνοντας, "Έλα", διατάζει, "Ηνύχτα πάντα είναι ευνοϊκή για όσους ξαστόχησαν και βολοδέρνουν."Χάνω κι ετούτη την παρτίδα. Υποκύπτω. (Τα λέπια στο λαιμό της - τρυφερά νύχια νηπίου, και τα νωχελικά βυζιά τηςόλο λάδι. Τι ορυκτό αλάτι οι ώμοι της.)

Αχ, μονάχα η γυναίκα η δική μου το ΄ξερε τούτο το παιγνίδι. Τόσον καιρό αδιά-κοπα. Μιά Τρίτη, δύο νύχτες, τρεις Απρίληδες.

Κρακοβία, Απρίλιος του 1984 Πάνος Σταθόγιαννης

20

����������

Don’t shoot me, I’m only the Poem playerΚι εγώ ένας ονειροπόλοςΈκθετοςΣτοιβαγμένος μαζί με ποιήματαΣτη βρεφοδόχο της νύχτας. Γ.Τ.

Η ποίηση δεν είναι κούρσα εκατό μέτρωνπου ο στόχος είναι ποιος θα τερματίσει πρώτος σπάζοντας ταποιητικά χρονόμετρα.

Καλύτερα να αρνείσαι τη συμμετοχή σου σε τέτοιο αγώνα,όχι γιατί σε νοιάζει ότι ορισμένοι χρησιμοποιούν τα “αναβο-λικά”των δημοσίων σχέσεων και των γνωριμιών για να τερματίσουν πρώτοι,αλλά γιατί προτιμάς την ποιητική σκυταλοδρομίαεκεί που πρώτος ο δημιουργός παραδίδει τη σκυτάλη του ποιήματοςστον επόμενο συναθλητή του λόγουκαι όλοι μαζί στο τέλος χαίρονται όχι για μια μεμονωμένη πρωτιάαλλά για τη συμμετοχή και τον τερματισμό τους.

Δυστυχώς όμως σε όλες τις εποχές υπάρχει πάντα ο πιστολέροπου σημαδεύει το σερίφη αλλά πυροβολεί τον πιανίσταστερώντας έτσι από τα πλήκτρα των λέξεων την συνάντηση με την αφή.

Γιάννης Τόλιας

δύσκολο ΘέμαΈφυγε της ξαδέρφης μου ο άντρας. Η ξαδέρφη όρθια,κάτι του λέει ,κουβε-

ντιάζει μαζί του και τον χαϊδεύει. Έξω στο δρόμο με τις σκάλες είμαστε και συ-ζητάμε. Πιο πριν ο αδερφός μου άφησε την κοινή μας ανθοδέσμη δίπλα του.Στιγμές παγωμένες,αμήχανες. Μαυροφόρες γυναίκες. Καθόμαστε για λίγοδίπλα στη θεία. Βγάζει ο αδερφός μου τσιγάρα BF και καπνίζουμε. Είμαστεστην Καβάλα. Έξω απ' το σπίτι και κουβεντιάζουμε. Απέναντι η θάλασσα,δίπλα μας η πλαγιά του πάρκου. Μπαίνουμε μέσα,έχει κούνιες και τσουλήθρες.Ο αδερφός μου εξετάζει τα κουκουνάρια για τις κατασκευές που φτιάχνει. Ταχρησιμοποιεί ως στέγες,τρόπον τινά ως κεραμίδια. Αυτά ,μου λέει, έχουν χο-ντρά φύλλα και δεν κάνουν. "Μακαρία η οδός..." Η άλλη οδός τέλειωσε απότομα χθες, μόλις που πρόλαβε

να βγει στο μπαλκόνι. Δύσκολο θέμα, άπιαστο. Καλύτερα να πιάσω φίδι με ταχέρια μου. Και να που μας πλησιάζει κάποιος , που τελικά είναι ένας συμμα-θητής μου, και έχω να τον δω σαράντα χρόνια. Φίλος απ' τα παλιά αυτού πουέφυγε. Μακριά στη θάλασσα μας δείχνει την πλατφόρμα όπου εργάζεται ωςεργοδηγός. Μας λέει για κομπρεσέρ που σκάβει σε μεγάλο βάθος και για χι-λιάδες ημερήσια βαρέλια πετρελαίου.

Κωνσταντίνος Ιωαννίδης

����������

21

�������� › ������� 2010

η Πρεμιέρα

-Δεν έχω μπαταρία, θα σε πάρω αργότεραΜήνυμα από άλλες εποχές για το σήμερα, για τη μνήμη των

παιδιών του χτές που λείπουν σήμεραΉ καλύτερα γι’ αύριο, για την πρεμιέρα

-Δεν έχω μπαταρία.Η φράση ακούστηκε, τα φώτα έσβησαν, κεριά άναψανΤα πρόσωπα μισοφωτισμένα, ζωηρά, ξαναμένα με δυσκολία ξεμπλέκοντανΤο τραγούδι, μέσα από καπνούς και ακουστικό έγχορδο στη νύχτα αντιστέκο-νταν

-Θα σε πάρω αργότερα.Ο τόνος απαγορευτικός. Δεν σηκώνει επεξηγήσεις. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρι-σμένη, ο μικρός χώρος γεμάτος ενέργεια από ήχους παληούς, γνώριμους καιπαραισθήσεις. Τραγούδια να στροβιλίζονται, να χαϊδοπεταρίζουν με ποιήματα,σεκόντα, δευτερόφωνα και ψιθυρίσματα σε στίχους που τους πρόλαβε η λήθη.Λες και ξαναζωντανεύει η εποχή.Η ουτοπία παίρνει σάρκα και οστά, συλλειτουργός γίνεται.Πως βοηθάει τον κόσμο;

Ανάμνηση και παρόν, ότι η ρίζα και τα κλαδιά, το άνθος και η ευωδιάΚαι η Μουσική το αγκάλιασμαΜα φυσικά το κάλεσμα,Η πρεμιέρα.

Χρήστος Στασινόπουλος

Eγώ φεύγω κάθε Αύγουστο

O Hρακλής είχε αποφασίσει να ανεβάσει τον Πέμπτοστο στερέωμα.Η Μεγάλη Άρκτος δε θα έμενε μόνη της. Ντενέμπολαη Ύδρα δε θα σε σβύσει. Καλοκαίρι. Κανείς δεν είδε ταβήματα πάνω στην παραλία. Ο Μικρός Λέων αγνά-ντευε τον Ισημερινό. Αλγκέϊμπα ακόμα δεν έχεις γρά-ψει το τελευταίο γράμμα. Ω-μέγα, στο μεγαλείο της νύχτας! Οιαθάνατοι συγχωρούν τις αμαρτίες τους περιγελώντας τους θνητούς γιατί τουςχάρισαν το μίσος και το φόβο. Η Μέδουσα φοβάται τη χρυσή βροχή μα δεν κα-τόρθωσε να πετρώσει το χρόνο. Κάτω απ' τα πόδια της το κυκλάμινο ετοιμάζε-ται να σχίσει το βράχο.

Ο Παρθενώνας ατενίζει τη Χελώνα ακίνητη στο χρόνο πόσο εύκολα την κυ-κλώνουν τα καράβια. Στην απέναντι παραλία θα σου δείξω το ρέμα που οδη-

����������

22

γεί στη μυστική σπηλιά. Ο οψιανός κοφτερός ακόμα σχίζει σιωπηλά το παρα-

πέτασμα της Ιστορίας. Αύριο θα φορέσω τα λευκά και μια χειροπέδα στο χέριγια να σύρω την ελευθερία μου σ' ένα φανταστικό γυάλινο κόσμο που κρατάωστα χέρια μου. Ζειν κατά πάθος χωρίς χρέος χωρίς πορεία. Η Νεμέα τον είχε με-θύσει και οι φωνές του ανέβηκαν να χαϊδέψουν την κόμη της Βερενίκης. Πολύσιωπή. Ο τελευταίος τζίτζικας μελοποιεί τη ραψωδία του καλοκαιριού. Αύριο ηπαραλία θάναι άδεια. Ποιός θα δει το κύμα που θα εκβράσει τη Μέδουσα;Άκακη, κρυστάλινη χωρίς το φόβο του κεντριού. Η Αθηνά περιμένει το δώροτης. Η ασπίδα δε θάναι πιά άδεια. Ένα κομματάκι ατόφιο χρυσάφι ονειρεύεταινα ενωθεί με το άγαλμα του Δία. Δε θα γίνει ποτέ. Μα το όνειρο ζει. Στις Εσπε-ρίδες θα αναζητούν το ζαβολιάρη κήρυκα. Ο Αύγουστος τελειώνει. Ο Θησέαςθα επιστρέψει στην Αθήνα αφήνοντας ανέπαφο το λαβύρινθο. Άλλωστε ηΑριάδνη δεν του χάρισε το μίτο μα έβαλε καλά μεσ' τη ψυχή του τούτο το κα-τασκεύασμα. Προσωπική υπόθεση η Έξοδος. Αλλά ο Κρατήρας γεμάτος κρασίμεθάει ακόμα το Λέοντα. Ντενέμπολα, η ψυχή λαμπυρίζει στη δική της εντρο-πία. Τίποτα δε χάνεται. Ακόμα και ο κρυστάλλινος κόσμος μπορεί να γίνειβώλος στα χέρια ενός παιδιού. Αναζητά το μαγικό χρησμό κρατώντας τον σταχέρια του. Ο Εύριπος γυρίζει τα νερά του πέρα-δώθε. Καθάρια θάλασσα. Γιατίπροσπαθείς να ηρεμίσεις την ψυχή σου; Η ιερή τρέλλα της αντάρας θα στεφα-νώσει τους νεκρούς χρήζοντάς τους αθάνατους στο βασίλειο της μνήμης. Καμιάφωτιά.

Το Ω-μέγα του Ουρανού φεύγει με το χάραμα του φωτός παίρνοντας όλη τηφωτιά δώρο για την ψυχή του. Η Έξοδος υπόθεση προσωπική. Άλλωστε η πα-ντολέτειρα φλόγα δίνει τη λύση σε κάθε φυγή. Φυγή ή ταξίδι, πεσ' το όπως θες,αλλά κάντο. Τα αποτυπώματα βημάτων σε μιά νωπή παραλία δε μένουν γιαπολύ. Ένα εφήμερο παιχνίδι στα χέρια διαμορφώνει έναν ολόκληρο κόσμο πουποτέ δε θα δούμε. Ω.. Εγώ φεύγω κάθε Αύγουστο.

Σωτήρης Μπότας

23

�������� › ������� 2010

����������

�������������

��������������

������

����������������

���������

����������

����� �����

24

ΠΠοιητικός ΛΛόγοςόγοςκάθε πρωτομαγιά διαβάζω μαγιακόφσκι

πάντως πριν μπεί το Χ στο εναέριο κάπνισμαπαρασκευή και δεκατρείς ώρα μηδένναυαγός στα γραφεία lost ’n’ foundστο φιουμιτσίνο ή στο χίθροου ή στο χασάνιματαίως έψαχνα για τη βαλίτσα μουμε τα πουκάμισα και τα ξυριστικά κιάλλα χρειώδηγια μια ευπρεπή διαμονή στην ποίησητων seventiesστη βία βένετο ή στην πλατεία κάνιγγοςή και σ’ ένα παλιό ραφτάδικο στη γλάδστωνοςμε κασμηροφανέλα τρία δέλτα αγορασμένηανάμεσα χρυσοσπηλιώτισσα και pier paolo pasolini

ξεχασμένα κορμιά ξεχασμένα ημερολόγιαζητείται ευάλωτος ελληνιστήςνα μεταφράσει

τη γκαρσονιέρα στην οδό αγάθωνοςτη σκοπιά των φαντάρων που δεν έτυχαν εξόδουτον υφάλμυρο ερωτισμότύπου μηχανουργείουτη μέριλιν κατά ματθαίον ή θωμάπροσέχοντας όμως μην άκομψα μπερδέψειτους τεθνεώτες και τους τεθνεώτεςμε τον τυφλό ζητιάνο που εύχεται στον άλλεν γκίνσμπεργκνα σ’χωρεθούν τ’ αποθαμένα σας

Βασίλης Πολύζος

Απελεύθερα δάκρυα

Πλησιάζει η ώρατης αποφυλάκισής μουΝα προλάβωνα ολοκληρώσω τη στοίχισηπριν την ελευθερίααλλιώς, πώς να ξεστομίσω "έζησα"στους δεσμοφύλακες των σκέψεωνκαθώς θα αποχαιρετώισόβια νυχτερινάκρατούμενα δάκρυα

Ελένη Γούναρη

Νύχτα με βροχή

Αυτό που θέλω τώραείναι μια ωδή να μου διώξει τη θλίψημια παλιά σονάτα και το φτερούγισμα ενός γλάρου . Αυτό που θέλω τώραείναι ο σκουριασμένος ήχοςενός παλιού πιάνουδύο χέρια .7

Αυτό που θέλω τώραείναι μια φωνή να μου πεισε καταλαβαίνω φίλεσε καταλαβαίνωτώρα πέθανε

Νίκος Σφαμένος

25

ΛΛόγοςόγος

Μαχαίρια

Ένας σωρός από σκουριασμένα μαχαίρια δυναστεύει τη θερμότατη νύχτα.Τσακισμένη πρύμνη το φεγγάρι αρμενίζει σε ταξίδι απροσδόκητο, γαλήνιο.Σκυμμένος ο Θεός, όλο λύπη ανασαίνει στο ολοσκότεινο περίβολο του βίου

και είναι λυγισμένες, κυρτές οι μοναχικές ανθρωπότητες. Μακρυσμένη μες σε σύθαμπο καταφτάνει ωραία και νεκρή άλλη μια οδυνηρή

απειλή και η ψυχή αλυκεί σαν τάχα να ζητά τούτη η νύχτα να σταλάξει για μια ανυπέρβλητη αιωνιότητα.

Σπαρμένος ο ουρανός με αρχαία διαμαντικά και είναι οι πόθοι γαλάζια κλωστή καμωμένη από ανασασμούς κομμένους,

σαν αναπάντεχους, μικρούς θανάτους.Ενός σπίρτου, μονάχα ενός σπίρτου προσμένω το διαβόητο σπινθήρα.

Απόστολος Θηβαίος

Σκιές Κλεοπάτρας

Η διαφορά ήταν μελαχρινήμε σκιές Κλεοπάτρας και δέρμα σφίγγας …

Λίγη σκόνη στα μάγουλα ,από τα βλέφαρα εστίαζεαλλοδαπή βροχήλικνιζόταν σαν άθεη εντολήστα τοιχώματα της βίβλου

Λιθοβολημένο λευκό φόρεμαάφησε η γύμνια πριν τις δώδεκαστην ψάθινη καρέκλαpour dépayser le miroir suivant(για να αποπροσανατολίσει τον επόμενο καθρέφτη )

Δονούμαι στην επήρεια δίχως επίδραση

Βάγγη Χατζησταμάτη

ο Γραμματικός μας Σπόνδυλος

Όταν άφηναν κανέναν γραμματικόσπόνδυλο να αναπνεύσειμέσα στις δεξιόστροφεςωμοπλάτες των ροδακινιών και τωνμπαξέδων τότε φαίνεταιπως όλοι οι πιθανοί συνδυασμοίτων σαρκικών μας εκλάμψεων δίνονταν αυθόρμητα στους εθνικούς βοστρύχουςπου βαστούν τα μάτια μας σαν τους τελεολογικούς φιλοσοφισμούς των παρθένων ξυραφιών,σαν τις αδιάλειπτες οπτασίες των γυναικών που γλύφουντις χούφτες μας.

Θανάσης Αθανάσιος

26

Συμπαντικοί αυτόχειρες

Έμαθες να πληγώνεις τις νύχτεςκαι να πληγώνεσαι από αυτέςμε μάτια ορθάνοιχταανακυκλώνοντας εικόνες και σκέψειςματώνοντας την ορθότητα του ταξιδιούστον χάρτη μιας ουτοπικής αναζήτησης.

Ιστίο σου η κλωστήαπό την ανέμη που ξετύλιγετο δικό σου παραμύθισε κόσμους ονειρικούςπου και μένα ταξίδεψανστην ανυπακοή μιας πυξίδαςσε ναυαγισμένες θάλασσεςστους παράλληλους μεσημβρινούςστη γεωγραφία της δράσηςπου όμως αδρανοποιείταιστη μέση ενός φόβου ανείπωτουστην εξόρυξη μιας συναισθηματικής διαπλοκήςμε το Όριομε το Χάος,με το Δέοςτου αέναουστους δακτύλιουςτης Ανδρομέδας,του Σείριουσε κείνα τα σύμπαντατης γνωσιολογικής προσέγγισηςτης νομοτέλειαςτων ήρεμων στιγμώντης απροσμέτρητηςκαι απροσδόκητης γαλήνηςπου εμπεριέχεταισε σιωπηλές μεταφράσειςαπό αρχαίες γλώσσες

Οι ίδιοι αυτόχειρεςστιγμών που θα λύτρωνανκαταδικαστέοιστην χειρότερη των ποινώννα ζούμε άλαλοι γεγονόταστο συμπαντικό γίγνεσθαιμιας κοσμικής λάμψης ...

Σοφία Στρέζου

Ακαμψία

Θα ‘ρθει μια νύχταΠου θ’ αναζητήσειςΜια ζεστή αγκαλιάΝα σε προστατέψειΑπ’ την παγωνιάΤην ακινησίαΤου θανάτου τηνΑκαμψία

Φίλους θα ρωτήσειςΚαι μ’ αδιαφορίαΘα σου απαντήσουνΣαν Νουάρ ταινίαΜα μην τους ακούσειςΘα ‘χουν πια αλλάξεικι όλα αυτά θα είναιΛόγια χωρίς αιτία

Κι αν ανακαλύψειςΠως το πέρασμα του χρόνουΣου ‘χει αφήσει δυο ρυτίδεςανεξίτηλα σημάδιαΚι αν τη θλίψη νιώσειςΚοίτα τη στα μάτιαΊσως και να γίνειΜια καινούρια αυγή

Σπύρος Σιμεγιάτος

27

Προχωρώ

Αγνοώντας τα πρέπει και τα μη Προχωρώ...

Προχωρώ σε μονοπάτια αμαρτίας,όπως τα ονομάζειςΔεν μ'ενδιαφέρουν πια τα λόγια Δεν καταλαβαίνω λέξεις που ορθώνονται τοίχοι στ’ όνειρά μου

Προχωρώ...

Προχωρώ μόνη στο Τώρα και στο ΠάνταΛες πως θα γυρίσωΔεν ξέρω, απαντώΆμα δεν αγγίξω τα αστέρια και τον ουρανό για να μάθω το μυστικό της ευτυχίας δεν γυρνώΔεν έμαθα να ζω στην ξύλινη φωλιά που έφτιαξες με το μυαλό σου,μοναχάΔεν συμβιβάζομαι με κανένανΜε τίποταΔεν αρκούμαι στο "Μου Φτάνει" ή στο "Μεχρι εδώ"Θέλω να πεθάνω και να αφήσω σώμα με σημάδιαΘέλω να πεθάνω και η ψυχή να φύγει χαμογελώντας Τότε θα πωΔεν μετάνιωσα, έζησα

Προχωρώ...

Φανή Παπαγεωργίου

Ο πυροτεχνουργός

Σταγόνες χρόνουΣτις ρωγμές τις ψυχής Κάψουλες διαφυγής στο αύριοΚαι μέσα τους Ο πυροτεχνουργός Ανάμεσα σε μνήμες νάρκεςΣκουπίζει σκέψειςΑπ' το μέτωπο Και από τα χείλη Την αμαρτία Κι ο πόνος κρότος εκκωφαντικόςΣε μια κόλαση καλοσύνηςΚομματιάζει Διψασμένες ερινύες Πάνω από χαίνιες πληγές.

Άγγελος Τζιβελέκης

28

Ηλιοφάνεια

Αγρύπνια μ’ ακίδα βαθιά στη ρωγμήχαράζει και τούτη τη μέρασαν τον λαθραίο καπνό που βγαίνει αργάσε βλάσφημα χείληΜία υπόκωφη οργή που λες τώρα θα βγειθα ξεχυθεί ορμητικός ποταμός πάνω σε στίχουςπου γυμνοί και αμέριμνοι στροβιλίζονται στ’ αχανέςκαι προσμένουν το στερνό του χρόνου αγκάλιασμα

Ανάδρομο είναι κι αυτό το ξημέρωμαανασκαλεύει το άδειο μου βλέμμαιχνογραφεί τη σιωπή μου και ταξιδεύει μαζί τηςΑιώνες κρατάει αυτή η αναζήτησηη ψηλάφηση της τεθλασμένης ανάσας σουτα στιλπνά εκείνα κι αθώα σκιρτήματαπου αιωρούνται στο κύμαπου μπερδεύονται μαζί μ’ ακαθόριστους ήχους και σμίγουν με δάκρυαΤαξιδευτές του αδιόρατου είμαστε, βαδίζουμε πλάιπάντα βαδίζαμε πλάι κι ας μη το ξέραμεμε στίγματα άδηλα και κεντιές μυστικέςκάτι ανθάκια μικρά αγνώστου προέλευσηςένα φιλίπολλά φιλιάμια αμυδρή ηλιοφάνεια στο γκρίζο στερέωμα

Tάκης Τσαντήλας

Ειδήσεων και Θηρίων

Σε συμβουλεύω να φερθείς σαν πολίτηςΝα αλητέψεις σε δρόμους να διασυρθείς σε πρωτοπορείες να αναστήσεις τον ποδηλάτη που αιμόφυρτος τρέχει πίσω σου καβάλα σ’ ένα ουράνιο τόξοΣε συμβουλεύω να φυτρώσεις πάνω στη γη των ονείρωνΠου συμπλέκονται με κάκτους και θυρεά οράματαΚαι μη ρωτάςΑν υπάρχει λέξηΑν υπάρχει όνομαΒδελυγμία αρχαία, χαρά αγοραίαΗ ντροπή λουφάζει στο δρόμο, μου έχει κλείσει ραντεβού κι ένα μάτι, πάνταγυμνή πηγαίνω σε κυκλώπεια τείχη, μου λεν πόρνη μπορεί να είσαι. Λέω, ίσως. Το μάτι ωστόσο δε μάτωσε ποτές ντροπή, μόνε απελπισία.Και η συνάντηση, είναι κρυφή και δε μιλιέται. Φωνάζουν τα τείχη αέρινα λόγια.Δεμένος ο κύκλωπας στη σκιά μου περνά. Έξω κάνει κρύο.Περνά μια καρότσα στο δρόμο. Μαζεύει τα πάντα. Εγώ και πάλι περιμένω, ανάμεσα σε ειδήσεις και θηριοτροφεία.

Ελένη Κονδύλη

29

Μάμα Άφρικα

Ο λύκος ήρθε στην αμμουδιά της ερήμου ~ ξημερώματαμου ψιθύρισε…την Κυριακή το βράδυ Πίσω απ’ το βράχο θα φωτίσει ο ήλιοςΆφρικα μάμα Με τις πούλιες Τις σκιερές ζωές Με τα πουλιάΘέλω ίσκιο πολύ μαμά μου Αφρική σύνορο αφόρητης ελευθερίαςΆφρικα με τους μελαμψούς κλέφτες τα χνούδιαΤις πιρουέτες και τον πεντοζάλη που μεθάει τ’ άστρα σουπέρα απ’ αυτά που μας παρέδωσε η έρημος πέρα από ταριμικά στιγμιότυπα οι φοβεροί τρόποι μεταγραφήςτων αισθημάτων εκεί στέκομαι ~ στέκομαι σαν σκύλα και σαν χάρυβδημε λυσσασμένα χέρια που παραβιάζουν τα απόρρηταμε μουσκεμένα πανιά στα δάχτυλα που πάνω τους γράφουνιστορίες ξυστά στις πληγές μαχαιριές από φτερά αετούπαρακάμπτω για την ώρα την υψικάμινο οι αρθρώσεις είναι το θέμα εκεί-μάμα- εκεί εναλλάσσονται τα ονόματα για όποιον δεν αναγνωρίζει μέσατου το μέλλονπώς έχω φυλάξει τους έρωτες μάμα σε ποια ομηρία τους κρατάω?μα είναι παράλογο να πιστεύω ακόμη πως είχες λύσεις άκαρπες και ανέλπιδες οι υποθέσεις αφύλακτες κι εγώ ανεφοδίαστη από άτε-γκτες μεγαλοστομίες πάντα παρασυρμένη διαστρέφομαι και στα ισχνά καιαδέξια έργα καταλήγω αυτό δείχνει και το γκρο πλαν με παράφορη επιμονήστα κοινόχρηστα στερεότυπα

Μάμα μου Αφρική τι με θεςΤι αφού είμαι ιδιότροπος ελιγμόςΜιας ερειπιώδους δισυποστασίαςΤι με θες έντρομο Δαίδαλο~ ευπροσήγορη πομφόλυγαΚράτησε τη δήλωση της 28ης ενέχυρο Ως εντολή μελλοντικής ανυπαρξίας

Έτσι ήρθε κι απόψε ο λύκος ~ με μερικά μακρόστενα ψέματαΜου θύμισε ότι έχω και αμεταχείριστες ήττεςΚαι να μην τις ξεχνάω λέει μανούλα μου γιατί τα ψεύτικα πυκνώνονται εκείΠου χάσκει η αλήθεια

Εδώ είναι ο γκρεμός με ύφος λαίμαργο με θέλειΚι εγώ αφού τον παραδώσω φρενάρω ενώΈχω υποσχεθεί τέρμα το γκάζι. Σώσε με Μάμα

Χαριτίνη Ξύδη

βπ ρ ο τ ά σ ε ι ς

12 συγγραφέων“συλλογική εργασία”Εμπειρία Εκδοτική

Ελένη Κονδύλη“Ειδήσεων & Θηρίων”

εκδόσεις Ενδυμίων

Θανάσης Αθανασιος“Υαλοκαμβάς”

εκδόσεις Ενδυμίων

Στ. Σταυρόπουλος2 μέρη σιωπή, 1 μέρος λέξεις

εκδόσεις Μεταίχμιο

Ελένη Νανοπούλου“Ολόγραμμα”

εκδόσεις Δρόμων

Κατερίνα Παπά“Ταξίδια Ψυχής”εκδόσεις ΕΝΤΟΣ

Γιάννης Καλπούζος“Ιμαρέτ”

εκδόσεις Μεταίχμιο

Πάνος Σταθόγιαννης“Ιδανικός καιρός”εκδόσεις Κέδρος

ΝΤΕΝΙ ΓΚΕΤΖ“το θεώρημα του παπαγάλου”

εκδόσεις Κέδρος

Μυ

θισ

τόρ

ημ

α

πο

ίησ

η

πο

ίησ

η

Μυ

θισ

τόρ

ημ

α

πο

ίησ

η

πο

ίησ

η

Μυ

θισ

τόρ

ημ

α

Μυ

θισ

τόρ

ημ

α

Μυ

θισ

τόρ

ημ

α

30

Αγαπητά μέλη της εκδοτικής ομάδας,

Νομίζω πως οι καιροί πλέον ωρίμασαν. Χαλεπές μέρες, γεμάτες πόνο και ιδρώτα,μου γεννήθηκε, όχι άδικα, η ανάγκη να γράψω ποίηση. Άλλωστε όπως έχω δια-πιστώσει, η «Σοδειά» δημοσιεύει ποιήματα και ήρθε η ώρα επιτέλους να φιλο-ξενήσει ένα πραγματικά σπουδαίο ποιητή. Τέρμα πια! Το Ζιζάνιο δε θα είναι ο περίγελος της τελευταίας σελίδας, αλλά εκείνο

το ασθενικό φωτάκι των κλειδιών του αυτοκινήτου που μας βοηθά να βρίσκουμετην κλειδαριά μέσα στο σκοτάδι (ρε τι ταλέντο είμαι, τι λυρισμός είναι αυτός).

Ας αρχίσω…Τ’ άκουσες Έλληνα αδερφέ, τα θλιβερά μαντάτα;

Ο Γιώργος κι αν ξορίστηκε στης ξενιτιάς τη στράτα,το χρέος και το έλλειμμα παρέμειναν στα ύψη

και δεν πιστεύω ν’ απορείς «ποιος πάλι θε να σκύψει».

Τελικά είμαι το άτιμο αιτία τρωικού πολέμου. Ήθελα να ‘ξερα πώς τη σκέφτηκατέτοια εισαγωγή. Πρωτότυπη, μοναδική, λιτή. Αχ!

Καλά μέχρι εδώ, όμως η ποίηση πρέπει να ξεχειλίζει από έρωτα και πάθος… Αν διακοπές φαντάζεσαι με το έτερον σου ήμισυ,κάτω από φοίνικα πυκνό σα να σαι σε διαφήμιση κι αν είσαι λίγο βιαστικός και δεν κοιτάς την ώρα,

άσε τα όνειρα αδερφέ, σου κόψανε τα δώρα.Λίγο ψωμί, λίγο τυρί, άντε καμιά αντσούγια,

η μόνη σου διασκέδαση, τώρα θα είναι η Τζούλια.

Α, ρε Ζιζάνιο πόσο σε θαυμάζω. Έχεις κάτι από «καταραμένους», αλλά λίγο πα-ραπάνω. Ας πούμε είσαι τρισκατάρατο!

Τώρα όμως που το σκέφτομαι η ποίηση πρέπει να έχει μέσα της αντισυμβατικό-τητα, ρήξεις, κοινωνικό μήνυμα…

Ζητούν του έθνους οι φρουροί, σκληρές προϋποθέσεις.Αν θες να γίνεις Έλληνας να γράφεις και εκθέσεις,

να ξέρεις Όμηρο φαρσί, αρχαία γραμματεία,όπως ο μπάτσος στη Βουλή, γνώριζε ιστορία.

Πλέον δεν έχω να πω τίποτα, ανατριχιάζω και μόνο στην όψη των στίχων μου.Παρακαλώ την εκδοτική ομάδα να με συμπεριλάβει στον «Ποιητικό Λόγο» καιστην τελευταία σελίδα ας βάλει κανέναν άλλον τυχάρπαστο!

Δεν σας ευχαριστώ, εσείς πρέπει να με ευχαριστείτε. ΖιzάνιΟαπάντηση Εκδοτικής Ομάδας:

Παρακαλείται ο συντάκτης Ζιζάνιο, την επόμενη φορά που θα επισκεφθεί το κτή-ριο της Σοδειάς, να αφήσει στην εξώπορτα το καλάμι του γιατί είναι επικίνδυνονα ανεβαίνει με καλάμι, 31 σκαλιά.

31

31

Σχολές

ΑΘΗΝΑ

ΕπίκαιραΑγ. Ιωάννου 41, Αγ. ΠαρασκευήIΑΝΟSΣταδίου 24, ΑθήναΚλεψύδραΠασσώβ & Ταϋγέτου, ΓκράβαΛεμόνιΗρακλειδών 22, ΘησείοΛέξικονΘεσσαλίας 77, ΠετρούποληΠολιτείαΑσκληπιού 1-3 & Ακαδημίας ΠρωτοπορίαΓραβιάς 3-5, Πλ. Κάνιγγος.ΒιβλιοχαρτοπωλείονΑγ. Δημητρίου 49, Μπραχάμι

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Βιβλιοβάρδια ΝαυαρίνοΙΑΝΟS Αριστοτέλους 7ΙΑΝΟS25ης Μαρτίου 45Μπαρμπουνάκης Αριστοτέλους 4ΣαιξπηρικόνΕθν. Αμύνης 14

ΠΕΙΡΑΙΑΣ

ΤσαμαντάκηςΚαραολή & Δημητρίου 43

ΑΡΓΟΣΑναγέννησηΙνάχου 127-129

ΒΟΛΟΣSubway (bookstore)

ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ Happy HouseΛηξούρι.Σταματελάτου Χρ.Λιθόστρωτο 1, Αργοστόλι

ΚΡΗΤΗΣχήμαΑ. Παπανδρέου 38, ΧανιάΦωτόδεντροΚοραή 21, ΗράκλειοΚλαψινάκηςΠανεπιστημιούπολη ΡεθύμνουΠολυχώρος “Περίπου”28ης Οκτωβρίου 25, Αγ.Νικόλαος

ΛΑΜΙΑΟιωνόςΚολοκοτρώνη 11ΚεντρίΘεμιστοκλέους 10

ΛΑΡΙΣΑ9 ΡίχτερΆνθιμου Γαζή 37α ΠαιδείαΚανάρη 11

ΜΥΤΙΛΗΝΗΠαπασωτηρίουΕρμού 211Χατζηδανιήλ Ερμού 19ΕιρμόςΚαβέτσου 24.

ΠΑΡΟΣΑναγέννηση Πλ. Εκατονταπυλιανής

ΠΑΤΡΑΠρωτοπορίαΓεροκωστοπούλου 31-33ΠολύεδροΚανακάρη 147ΠαπασωτηρίουΠατρέως 30

ΣΕΡΡΕΣΦωτίουΜεραρχίας 41ΣχολαρχείονΠαναγή Τσαλδάρη 20

ΣΠΕΤΣΕΣΚέντρο ΤύπουΝτάπια

ΤΡΙΚΑΛΑΛαμπρίδηςΕρμού 19

βιβλιοπωλεία

ΙλιάςΦιλολογικό ΦροντιστήριοΑπόλλωνος 12, Τρίκαλα

ΧάρτεςΖωοδόχου Πηγής & ΒαλτετσίουΕξάρχεια - Αθήνα

un MundoΥψηλάντου 176Πασαλιμάνι - Πειραιάς

Καφέ

διανέμεται χωρίς αντίτιμο

Music is Life...Music is Passion... Music is.. ACTION!

www.Radio-Action.grΈν-Tεχνο διαδικτυακό ραδιόφωνο