σοδειά τχ.19

32
sodeia.net ΤΡΙΜΗνΗ ΠΕΡΙοΔΙΚΗ ΣυγΚοΜΙΔΗ γΡΑΜΜΑΤων ΚΑΙ ΤΕχνων ΜΑΡΤΙοΣ - ΜΑΙοΣ 2014 5 ο ΕΤοΣ ΕΚΔοΣΗΣ ISSN: 2241-2212 ΤΕΥΧΟΣ 19 Συγκομιδή κΕιμΕνών αρ. ιθ΄ ~ άνοιξή 2014 | κάτά ΣΕιρά θΕμάτών: Δημητρης Δικαιος ~ κ.Π. Δαςκα λου ~ κορνη λιος ρουςα κης ~ ΖιΖανιο ~ ΓιώρΓος ρουςςος ~ Βα- ςιλης μιχος ~ καςςανΔρα αλοΓοςκου φη ~ μΠαμΠης Γα- ντΖουΔης ~ κυρια κος χαλκοΠουλος ~ Δημητρα αναςταςιαΔη ~ ΓεώρΓιος αμΠατΖιΔης ~ ιςαΒελλα μητρου ~ ελε νη αλεξιου ~ αχιλλεας κατςαρος ~ ΓρηΓορης ςα- καλης ~ μαρια ροΔοΠουλου ~ Βαιος νικιώτης ~ Πανα- Γιώτης κώςτοΓλου ~ ςτρατη ς Παρε λης ~ ΓιώρΓος τΖαΒλα κης ~ ςώτη ρης αΓαΠακης ~ νικος τςαΓΓανελιας_ κινηματογραφοσ | φρανσουα τρυφω θεατρο | τομασ οστερμαιερ λογοτεχνια | επτά διηγησεισ ποιητικοσ λογοσ | εννέα ποιητεσ γραφουν www. Επιχειρηματιας Εκλογών [αγραναπαυση] ~ σελ. 9 σατυρα μικρου μηκουσ
  • date post

    17-Mar-2016
  • Category

    Documents

  • view

    217
  • download

    0

description

Μάρτιος - Μάιος 2014

Transcript of σοδειά τχ.19

Page 1: σοδειά τχ.19

sodeia.net

ΤΡΙΜΗνΗ ΠΕΡΙοΔΙΚΗ ΣυγΚοΜΙΔΗ

γΡΑΜΜΑΤων ΚΑΙ ΤΕχνων

ΜΑΡΤΙοΣ - ΜΑΙοΣ 2014

5ο ΕΤοΣ ΕΚΔοΣΗΣ

ISSN: 2241-2212

ΤΕΥΧΟΣ 19

Συγκομιδή κΕιμΕνών αρ. ιθ΄ ~ άνοιξή 2014 | κάτάΣΕιρά θΕμάτών: Δημητρης Δικαιος ~ κ.Π. Δαςκα λου ~κορνη λιος ρουςα κης ~ ΖιΖανιο ~ ΓιώρΓος ρουςςος ~ Βα-ςιλης μιχος ~ καςςανΔρα αλοΓοςκου φη ~ μΠαμΠης Γα-ντΖουΔης ~ κυρια κος χαλκοΠουλος ~ ΔημητρααναςταςιαΔη ~ ΓεώρΓιος αμΠατΖιΔης ~ ιςαΒελλα μητρου~ ελε νη αλεξιου ~ αχιλλεας κατςαρος ~ ΓρηΓορης ςα-καλης ~ μαρια ροΔοΠουλου ~ Βαιος νικιώτης ~ Πανα-Γιώτης κώςτοΓλου ~ ςτρατη ς Παρε λης ~ ΓιώρΓοςτΖαΒλα κης ~ ςώτη ρης αΓαΠακης ~ νικος τςαΓΓανελιας_

κινηματογραφοσ | φρανσουα τρυφω

θεατρο | τομασ οστερμαιερ

λογοτεχνια | επτά διηγησεισ

ποιητικοσ λογοσ | εννέα ποιητεσ γραφουν

www.

Επιχειρηματιας Εκλογών[αγραναπαυση] ~ σελ. 9

σατυρα μικρου μηκουσ

Page 2: σοδειά τχ.19

ΟΜΑΔΑ ΕΚΔΟΣΗΣμαρία ροδοπούλου

ματθαίος ματθαιάδηςδημήτρης δικαίος

Υπεύθυνη ύληςμαρία ροδοπούλου

Σύνταξη - Σελιδοποίησηδημήτρης δικαίος

Γραφιστική επιμέλειααννα στράνη

Εξώφυλλο τεύχουςτrapped in the way

Γλωσσική επιμέλεια - Διόρθωσημπατίστας μαλαματένιος

Φωτογραφία - ΚολάζΒάγγη χατζησταμάτη

Σκιτσογραφίαγιώργος ασημακόπουλος

ιστοσελίδα περιοδικούsodeia.net

ηλεκτρονικό ταχυδρομείο[email protected]

τηλέφωνο επικοινωνίας694 717 600 5

Κατηγορία εντύπουσυγκομιδή και προώθηση λογοτεχνικών κειμένων

Εδρα παραγωγήςσπέτσες, ελλάδα

Ταχυδρομική διεύθυνσηπεριοδικο σοδεια

λίνα τζιάμουσπετσεσ τ.κ.180 50

Επιμέλεια προεκτύπωσηςματθαίος ματθαιάδης

Εκτύπωση - Βιβλιοδεσίαγραφικές τέχνες ASO

ι. & ε. σαββογλίδου ο.ε.χίου 49, αθήνα. τ.κ.104 39

ISSN 2241-2212

επιτρέπεται η αναπαραγωγή ολόκλη-ρου ή μέρος κειμένου, μόνο όταν ανα-φέρεται η πηγή του. τα ενυπόγραφακείμενα εκφράζουν την άποψη των αρ-θρογράφων τους και όχι, του περιοδι-κού στο σύνολό του. καλή άνάγνωση

επόμενο τεύχος από τις 15/06 στα βιβλιοπωλεία

δημήτρης δικαίος, κ.π. δασκάλου,

κορνήλιος ρουσάκης, Ζιζάνιο, γιώρ-

γος ρούσσος, Βασίλης μίχος, κασ-

σάνδρα αλογοσκούφη, μπάμπης

γαντζούδης, κυριάκος χαλκόπου-

λος, δήμητρα αναστασιάδη, γεώρ-

γιος αμπατζίδης, ισαβέλλα μήτρου,

ελένη αλεξίου, αχιλλέας κατσαρός,

γρηγόρης σακαλής, μαρία ροδοπού-

λου, Βάιος νικιώτης, παναγιώτης

κώστογλου, στρατής παρέλης, γιώρ-

γος τζαβλάκης, σωτήρης αγαπάκης,

νίκος τσαγγανέλιας.

τεύχος 19

συγγραφική ομάδακατά σειρά θεμάτων

Page 3: σοδειά τχ.19

περιεχόμενα

04 θΕΣη

..θέλει τρόπο!

05 θΕΣη

ςτον άνθρωπό μου..

06 θΕαΤρΟ

τόμας οστερμαϊερ

09 ΖιΖανιΟ

επιχειρηματίας εκλογών

10 ΚινημαΤΟγραφΟΣ

φρανσουά τρυφώ

13 πΕΖΟ

ο σταθμός του χρόνου

14 Διηγημα

ανώφελα δένδρα

16 Διηγημα

ςημάδια

18 Διηγημα

το μυστήριο μέρος

20 Διηγημα

με λυγμό

23 πΕΖΟ

φόβος λευκής σελίδας

24 μΕΤαφραΣη

Dan Clark

25 πΕΖΟπΟιηΣη

η μνήμη

26 πΟιηΤιΚΟΣ ΛΟγΟΣ

εννέα ποιήματα

31 ΒιΒΛιΟ - νΕΕΣ αφιξΕιΣ

ανοιξη 2014

Μάρτιος ~ Μάιος 2014

06

10

25

θΕάτροτομάΣ οΣτΕρμάϊΕρ - αφιέρωμα

κινήμάτογράφοΣφράνΣουά τρυφώ - αφιέρωμα

Επιλογή ~ πΕζοποιήΣήή μνήμή [δίστομο 1944]

Page 4: σοδειά τχ.19

Είμαστε γονείς και πάθια έχουμε

σωρό. Άλλοτε πράοι συνετοί, κι άλ-

λοτε χαριτόζοι διάβολοι, ταΐζουμε με

περηφάνιες τα παιδιά μας. Διακρίσεις

και επιδιώξεις σάπιες, κι επιθυμιές

κενές για μια φαινομενικά ανολοκλή-

ρωτη ύπαρξη. Το σπλάχνο μας! Τον

καρνάβαλό μας! Δε συμπληρώνεται

όμως το θάμα, από γόνους ακάθαρ-

τους. Και επιπροσθέτως, σε αυτήν

την επιτυχή και τελεία μεταλαμπά-

δευση ατροφικών αξιών, θα συναινέ-

σει και το σόγι μας το τράγιο. Θα

επικροτήσει, καμαρώσει, την ολο-

κλήρωση ενός ακόμη δούλου που θα’

χει αφέντη ή, ενός ακόμη αφεντικού

που θα’χει δουλικά και στοίβες τ’

άγια, τα καλά των δεσποτάδων.

Μα, και στις δύο περιπτώσεις, στε-

ρείται οράσεως ο Άνθρωπος. Κανιβα-

λίζει, καθώς καταγίνεται με τη σάρκα

και απολύει το κουβέρνο του εαυτού

του. Ενδυματολόγοι, περιουσιολόγοι,

πρώτα και δεύτερα επιστημονικά

πεδία της ύλης, διαμορφώνουν μια

νέα γενιά μικροαστών με μεγαλοα-

στικό προσωπείο.

Μα αυτό επιθυμούμε; Να τελέψουμε

ανικανοποίητοι, γιατί ανικανοποί-

ητα ζήσαμε; Δε νομίζω, ότι το προ-

φανές, μας ικανοποιεί. Τα αυτονόητα

πρέπει να αλλάξουν. Ο τρόπος, διότι

ο τρόπος λείπει, για το επιθυμητό

πρέπει να περνάει μέσ’ από διαδικα-

σίες καθημερινής πνευματικής άσκη-

σης, ενδοοικογενειακής παιδείας,

ολιγάρκειας σε υλικά αποχτήματα,

καλής σχετικά βιβλιογραφίας, αλλη-

λεγγύης προς το συνάνθρωπο, υπεύ-

θυνης στάσης έναντι της μικρής

κοινωνίας όπου δραστηριοποιείται.

Έτσι, οι μικρές κοινότητες θ’ αλλά-

ξουν, το έδαφος θα καταστεί γόνιμο,

και η νέα πλούσια βλάστη θα μεταλ-

λάξει εκ βαθέων την ευρύτερη κοι-

νωνία που, θα παραδοθεί στις ρίζες

της.

Αν επιτρέψουμε στα παιδιά μας, ν’

αναπτυχθούν ελεύθερα, δε θα τα μα-

γέψει η ύλη, μήτε θα στερηθούν απο-

δράσεων στον ανομοιογενή καμβά

της ανθρωπότητας.

4

δικ

αιω

ςτο

υλ

ογο

υ

του δημήτρη δικαίου..θέλει τρόπο!

Page 5: σοδειά τχ.19

5

Μάρτιος ~ Μάιος 2014sodeia.netθ

εςη

Η ζωή μας, μια νοητή γραμμή

που οδηγεί στο μπροστά,

μια προσπάθεια να είμαστε

σωστοί,

έτσι μας έμαθαν.

Κάποιοι στην πορεία ακολου-

θούνται και ακολουθούν

τον άνθρωπο που σε μια

άλλη ζωή ήταν ο εαυτός τους.

Έτσι νομίζουμε,

είναι η ιστορία που αφηγού-

μαστε για να είναι πιο

όμορφο το φεγγάρι,

για να χαμογελάμε όταν τα

μάτια του δε μας χαϊδεύουν,

για να γίνεται πιο εντυπω-

σιακή η αύρα του πάνω στην

καρδιά μας.

Το παραμύθι χρειάζεται γιατί

ομορφαίνει,

όπως αυτό που τυλίγει το

πλάγιασμα ενός παιδιού στην

ποδιά της γιαγιάς του

μετά από κουραστική μέρα

γεμάτη παιχνίδι στη σκόνη

και τη ζέστη κάποιου Αυγού-

στου.

Όλα αυτά τα όμορφα και απαραίτητα αποκτούν αξία όταν ο συνοδοιπόρος

δεν είναι η φαντασία της απολεσθείσας ψυχής που επιτέλους βρέθηκε.

Είναι η χορήγηση ζωής μέσα σου,

είναι η ευγνωμοσύνη να σε κοιτάει και να περπατάτε μαζί,

είναι η στιγμή που φτερουγίζει το θείο πλάσμα του έρωτα.

Είναι κάθε μέρα το βράδυ που το μελτέμι κάνει τη συνηθισμένη βόλτα του

στο κυκλαδίτικο φεγγάρι εκείνου του Αυγούστου,

και η Κυρά ευλογεί τον πιο αληθινό μύθο κάθε παιδιού, ξεκινώντας την

αφήγηση.

Στον άνθρωπό μου..της κ.π. δασκάλου

Page 6: σοδειά τχ.19

6

θεατρο

του κορνήλιου ρουσάκηΤΟΜΑΣ ΟΣΤΕρΜΑιΕρ αφιερωμα

Ο γερμανός σκηνοθέτης Τόμας

Οστερμάιερ γεννήθηκε το 1968 στο

Soltau. Σπούδασε σκηνοθεσία στο

Βερολίνο. Ανέλαβε την καλλιτεχνική

διεύθυνση της γερμανικής Σαουμπίνε

τον Σεπτέμβρη του 1999, σε ηλικία

31 ετών. Είχε στο ενεργητικό του

τρία χρόνια πορείας ως καλλιτεχνι-

κός διευθυντής στο Baracke, μια νεα-

νική και πειραματική σκηνή με

ηθοποιούς από το ακαδημαϊκό

Deutschen Theater. Ο Τόμας Οστερ-

μάιερ και οι συνεργάτες του πρότει-

ναν μια ανανεωτική ματιά, η οποία

δεν είχε να κάνει με τις τάσεις απο-

δόμησης που εκείνη την εποχή κυ-

ριαρχούσαν στο βερολινέζικο

θέατρο. Η κοινωνική πραγματικό-

τητα μεταφέρεται στη σκηνή, όπως

επίσης και η σωματική και λεκτική

βία. Ο Οστερμάιερ ξεκίνησε να σκη-

νοθετεί έργα νέων δραματουργών

αλλά και του κλασικού ρεπερτορίου

στη Σαουμπίνε, μεταφέροντάς τα στο

σημερινό πλαίσιο. Έχει μια νεορεαλι-

στική σκηνοθετική προσέγγιση, που

τροφοδοτείται από μια σαφή πολι-

τική στάση. Ο ίδιος αποφεύγει να

χρησιμοποιήσει τον όρο «πολιτικό

θέατρο» για να περιγράψει αυτό που

κάνει. Παρόλα αυτά έχει σαν στόχο

να κάνει ένα «ζωντανό» θέατρο, απο-

τυπώνοντας αρκετές από τις πικρές

αλήθειες της ζωής και της κοινωνίας

στη Γερμανία του σήμερα.

Από το 1999 μέχρι σήμερα έχει σκη-

νοθετήσει και παρουσιάσει στη Σα-

ουμπίνε πάνω από 30 παραγωγές.

Page 7: σοδειά τχ.19

7

Μάρτιος ~ Μάιος 2014sodeia.netθ

εατρο

Η γκάμα των επιλογών του είναι ευ-

ρεία: Μπύχνερ, Ο’ Νηλ, Ίψεν, Σάιξπηρ,

Βέντεκιτ, αλλά και Σάρα Κέην, Γιον

Φόσσε, Λαρς Νόρεν, Μάρτιν Κριμπ,

Μαρκ Ρέιβενχιλ. Οι περισσότερες από

αυτές τις παραγωγές έχουν ταξιδέψει

σε όλες τις γωνιές του κόσμου και κά-

ποιες έκαναν «θεατρική στάση» και

στην Αθήνα, στο πλαίσιο του Φεστι-

βάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Στην Ελλάδα έχουμε δει παραστάσεις

που αφορούν έργα του κλασικού ρε-

περτορίου: τη Νόρα του Ίψεν και το

Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του

Σαίξπηρ το 2006, τον Άμλετ του Σαίξ-

πηρ και τη Λυσσασμένη γάτα του Τ.

Ουϊλλιαμς, το 2008, το 2010 τον Τζον

Γαβριήλ Μπόρκμαν του Ίψεν και τον

Οθέλλο του Σαίξπηρ και το 2013, τον

Εχθρό του λαού του Ίψεν.

Η μεγάλη επιτυχία της Νόρας του

Ίψεν, το 2002, στάθηκε η αφορμή για

ένα ευρύ «άνοιγμα» των συνόρων

στη σκηνοθετική δουλειά του Οστερ-

μάιερ. Η παραγωγή αυτή αποτελεί

και την πρώτη του παρουσία στο ελ-

ληνικό κοινό, στο φεστιβάλ Αθηνών.

Στην παράστασή του μετέτρεψε το

βικτωριανό αστικό ζευγάρι του Ίψεν

σε βερολινέζους γιάπηδες των τελών

της δεκαετίας του ΄90, κάνοντας τη

Νόρα μια μοντέρνα γυναίκα-τρόπαιο

και τον Τόρβαλντ, τεχνολογικά «εθι-

σμένο» με κινητά και ψηφιακές κά-

μερες. Ο σκηνικός χώρος ήταν ένα

σύγχρονο διαμέρισμα πολλών επιπέ-

δων με μοντέρνα διακόσμηση, έπιπλα

γνωστών σχεδιαστών, ένα ενυδρείο

και ένα μεγάλο hi-fi. Ο Οστερμάιερ

άλλαξε, ωστόσο, ριζικά και το τέλος,

βάζοντας τη Νόρα να σκοτώνει τον

άνδρα της και να τον αφήνει να πέσει

μέσα στο ενυδρείο. Η ιδιαιτέρως φι-

λελεύθερη στάση του απέναντι στο

έργο αποτυπωνόταν και στις ποπ

μουσικές και τις βιντεοπροβολές που

ενσωμάτωσε στην παράσταση.

Αμέσως μετά ακολούθησε η παρα-

γωγή του Ονείρου καλοκαιρινής νύ-

χτας του Σαίξπηρ, σε διασκευή του

Marius von Mayenburg. Η παραγωγή

που πρωτοπαρουσιάστηκε στην

Αθήνα στο θέατρο Πειραιώς 260,

ήταν μια πολύ σύγχρονη ροκ εκδοχή

του σαιξπηρικού έργου. Ήταν μια

συνδημιουργία με μια ανερχόμενη

και αμφιλεγόμενη σταρ της βερολι-

νέζικης χορευτικής σκηνής, τη Con-

stanza Macras. Το σαιξπηρικό σχέδιο

χρηματοδοτήθηκε από το φεστιβάλ

Αθηνών —που από το 2007 είχε νέο

καλλιτεχνικό διευθυντή τον Γιώργο

Λούκο— με τη συμφωνία πως αμέ-

σως μετά από την ελληνική πρεμιέρα,

η παράσταση θα μετακινηθεί στο Βε-

ρολίνο. Ο σκηνογράφος Jan Pappel-

baum δημιούργησε ένα είδος ντίσκο

αίθουσας των τελών της δεκαετίας

του ΄60 με μια σκάλα με κάγκελα στο

πλάι, πολλαπλές περιστρεφόμενες

πόρτες, δύο καναπέδες και μια μικρή

σκηνή στα δεξιά.

Η μουσική ήταν μια μίξη Hendel, hard

rock, ρώσικης ντίσκο, και ηλέκτρο

ποπ. Το κοινό έμπαινε στην αίθουσα

από τη σκηνή και οι ελαφρά ντυμένοι

ηθοποιοί το υποδέχονταν με φιλιά

και ποτά. Η σεξουαλικά φορτισμένη

Page 8: σοδειά τχ.19

8

θεατρο

ατμόσφαιρα εντάθηκε με ένα στρι-

πτίζ από τον ελκυστικό σταρ της Σα-

ουμπίνε, τον Lars Eidinger. Έντεκα

ηθοποιοί και χορευτές παρουσίασαν

ένα ασταμάτητο όργιο εκπληκτικής

ενέργειας και φυσικότητας, βασι-

σμένο σε ένα κείμενο του Marius von

Mayenburg, που κράτησε μόνο τη

«σκοτεινή» σχέση με το πρωτότυπο.

Τον Ιανουάριο του 2007 ο Οστερ-

μάιερ ανέβασε τη Λυσσασμένη γάτα,

έργο ενός από τους πιο οικείους συγ-

γραφείς στο γερμανικό κοινό, του

Τέννεση Ουίλλιαμς. Το σκηνικό του

Pappelbaum ήταν τυπικό της δου-

λειάς του• ένα σύγχρονο εσωτερικό

σπιτιού με τοίχους, που ήταν δημι-

ουργημένοι σε μεγάλο βαθμό από

γυάλινα χωρίσματα, τονίζοντας την

έλλειψη ιδιωτικότητας στο ταραγ-

μένο αυτό νοικοκυριό. Υπερυψωμέ-

νες βίντεο προβολές πρόσφεραν

μηχανικά και φυσικά σύμβολα ταχύ-

τητας και αποσύνθεσης —κάμπιες

που σκαρφαλώνουν και αυτοκίνητα

ταχύτητας— ενώ ένα τεράστιο γυά-

λινο κλουβί που περιείχε ένα μεγάλο

αρπαχτικό πουλί, δέσποζε στη σκηνή.

Πέρα από αυτές τις «παράξενες»

οπτικές νότες, η παραγωγή του

Οστερμάιερ ήταν συντηρητική. Δεν

υπήρχε αιματοχυσία, ούτε εντυπω-

σιακές αλλαγές στην πλοκή, ούτε

μικρή φυσική βία.

Ένα από τα πιο φιλόδοξα σχέδια,

ένας νέος Άμλετ με πρωταγωνιστή

τον Lars Eidinger, παρουσιάστηκε το

καλοκαίρι του 2008 στο φεστιβάλ

Αθηνών κι έπειτα στην Αυλή των

Τιμών της Avignon, λίγο πριν ανοίξει

τη σαιζόν 2008/2009 στο Βερολίνο.

Στη σκηνή δέσποζε ένα τεράστιο, κα-

λυμμένο με λάσπη πλατώ, που σχε-

διάστηκε από τον Pappelbaum,

προτείνοντας τον βρώμικο ανοιχτό

τάφο για τον άθαφτο πατέρα.

Είναι έντονη η επιθυμία του Οστερ-

μάιερ για ένα θέατρο που απαιτεί αλ-

λαγή και δράση. Ένα θέατρο που

αποφεύγει να γίνει «πολιτικό» με την

έννοια του προσδιορισμού της «αι-

τίας» ή της απεικόνισης των υποσχέ-

σεων μια ουτοπίας που θα μπορούσε

να επουλώσει όλες τις πληγές. Η ευ-

θύνη της ανάληψης μια πολιτικής

στάσης, η ορμή για αντίδραση και αλ-

λαγή βαρύνει το κάθε άτομο ξεχωρι-

στά, σύμφωνα με τον Οστερμάιερ.

Page 9: σοδειά τχ.19

9

Μάρτιος ~ Μάιος 2014sodeia.netz

iζa

nio

#19

[αγρα

να

παυςη]

- Ζιζάνιο δουλεύεις αυτό το διάστημα;

- Εννοείται…

- Μα ήσουν τόσο καιρό χωρίς δουλειά.

- Εχουμε εκλογές…

- Ε, και τι… είσαι υποψήφιος;

- Στις τοπικές εκλογές ανοίγω το γραφείο μου, έχω εταιρεία εγώ.

- Εταιρεία;

- Ναι ρε παιδί μου, την Σ.Κ.Α.Τ.Α. Α.Ε., δεν την έχεις ακούσει ποτέ;

- Όχι, ποτέ.

- Είναι και εισηγμένη, ντιπ ανενημέρωτος είσαι.

- Και για πες, τι κάνει αυτή η εταιρεία;

- Εκλογές δεν είναι; Φτιάχνω συνθήματα για τους υποψηφίους, το λέει και η

λέξη Σ.Κ.Α.Τ.Α., δηλαδή Συνθήματα Κατεστραμμένων Αυτοδιοικητικών Το-

πικών Αρχόντων.

- Τι λες ρε φίλε… τρομερή ιδέα και έχεις δουλειά;

- Σκατά, λίγα πράγματα, αλλά ακόμα είναι νωρίς.

- Και σου έρχονται εύκολα τα συνθήματα; Για πες κάτι να καταλάβω.

- Εεε, να ένα πρόχειρο που μου ήρθε τώρα: «Ψηφίστε Καμίνη και πάρτε

δραμαμίνη».

- Μα δεν είναι και πολύ κολακευτικό…

- Θα το αγοράσουν από τον αντίπαλο συνδυασμό.

- Άλλο, άλλο έχεις;

- Εεε, «Με Κασιδιάρη αρχηγό, Πακιστανούς θα κυνηγώ, γεμάτο θα ‘ναι το

φορτηγό, με τον Ηλία αρχηγό».

- Ποιό φορτηγό;

- Η σημασία είναι πολλαπλή. Το φορτηγό των ψηφοφόρων, το φορτηγό ως

καναδέζα του στρατού, το φορτηγό της επαναπροώθησης μεταναστών.

- Είσαι ποιητής… Βγάλε ένα και για τον Σακελλαρίδη, σε παρακαλώ.

- «Είσαι της γενιάς του Τσερνομπίλ, Γαβριήλ, Γαβριήλ».

- Μα κι εγώ είμαι…

- Ένας λόγος παραπάνω ότι το σύνθημα είναι πολύ ψαγμένο.

- Μήπως είσαι Νεοδημοκράτης; Για τον Άρη δεν είπες τίποτα…

- Η αλήθεια είναι, ότι μόλις έμαθα για τον Σπηλιωτόπουλου ένα σύνθημα

πλημμύρισε τα χείλη μου. «Άρη, Άρη κάνε μου τη χάρη, δεν είσαι τριαντάρι,

μας πήρανε χαμπάρι».

- Αυτό θα ταίριαζε και για τον Μπουτάρη…

- Έλα μην παίρνεις θάρρη…

Επιχειρηματιασ ΕΚλΟΓών

Page 10: σοδειά τχ.19

«Το Σινεμά του αύριο δε θα γίνει από

υπαλλήλους της κάμερας, αλλά από

καλλιτέχνες για τους οποίους το γύρι-

σμα θα είναι μια περιπέτεια εκπλη-

κτική και παθιασμένη... Το σινεμά του

αύριο, θα είναι μία ερωτική πράξη.»

Φρανσουά Τρυφώ

Γεννημένος στις 6 Φεβρουαρίου του

1932, ο Φρανσουά Τρυφώ από νωρίς

εκδηλώνει την αγάπη του για την 7η

Τέχνη. Με τη βοήθεια του θεωρητι-

κού του κινηματογράφου Αντρέ

Μπαζέν, άρχισε να γράφει κριτικές

στο θρυλικό περιοδικό Cahiers du

cinema.

Εκεί και μαζί με άλλους συναδέλφους

του άνοιξαν τον δρόμο για το νέο

κύμα και το μη εμπορικό κινηματο-

γράφο. Με τη μικρού μήκους ταινία

του Les Mistons (1958) και θέμα την

σεξουαλική αφύπνιση μιας ομάδας

νεαρών, έθεσε στην πράξη τις θεω-

ρίες του, τις οποίες συνέχισε στην

ημιαυτοβιογραφική, μεγάλου μήκους

ταινία του, "Τα 400 χτυπήματα" (Les

Quatres Cents Coups, 1959).

Μία γεμάτη ειλικρίνεια αλλά και ποί-

ηση ταινία, που κέρδισε το βραβείο

Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καν-

νών, κάτι που τον καθιέρωσε ως έναν

από τους πλέον σημαντικούς εκφρα-

στές του πρωτοεμφανιζόμενου νέου

κύματος (nouvelle vague).

Ακολούθησαν οι ταινίες: "Πυροβο-

λείτε τον Πιανίστα" (Tirez sur le pi-

aniste, 1960), αναφορά αλλά και ανα-

τροπή των γκανγκστερικών ταινιών.

"Απολαύστε το κορμί μου" (Jules et

Jim, 1961) γύρω από τις ιδιόμορφες

σχέσεις ενός ερωτικού τριγώνου.

"Φαρενάιτ 451" (Fahrenheit 451,

1966), εξαιρετική μεταφορά στην

οθόνη του βιβλίου επιστημονικής

φαντασίας του Ρέι Μπράντμπερι,

που ο Τρυφώ γύρισε στην Αγγλία. "Η

νύφη φορούσε μαύρα" (La mariée

etait en noir, 1967), μία παραλλαγή

του αμερικανικού φιλμ νουάρ. Ται-

νίες που επέβαλαν τον Τρυφώ ως

έναν ξεχωριστό και εντελώς πρωτό-

τυπο δημιουργό.

H θητεία του στο περιοδικό στο

Cahiers Du Cinema, του προσέφερε

το πιο σημαντικό στοιχείο, την κινη-

ματογραφοφιλία. Όχι τόσο ως ένας

εκλεκτικός θεατής ή ένας ψυχρός

κριτής, αλλά κυρίως ως ένας εραστής

ενός κινηματογράφου χωρίς όρια και

σύνορα.

Για τον Τρυφώ η κινηματογραφική

αίθουσα είναι ο τόπος όπου τα προ-

σωπικά φαντάσματα ενσαρκώνο-

νται, όπου ασκείται μια παραμυθία

για τις οδύνες και λύπες του βίου.

Ο Τρυφώ ως σκηνοθέτης επέλεξε έναν

δρόμο που περισσότερο δοξάζει αυτές

τις τελετουργίες της κινηματογραφι-

κής αίθουσας και λιγότερο τη στοχα-

στική φύση του κινηματογράφου,

όπως για παράδειγμα συμβαίνει στο

σινεμά του έτερου κορυφαίου του

νέου κύματος, του Ζαν Λυκ Γκοντάρ.

10

κιν

ημ

ατο

γρα

φο

ς

του γιώργου ρούσσουΦρΑνΣΟΥΑ ΤρΥΦώ αφιερωμα

το Σινεμά του αύριο..

Page 11: σοδειά τχ.19

11

Μάρτιος ~ Μάιος 2014κιν

ημ

ατο

γρα

φο

ςsodeia.net

Το ιδιαίτερο ύφος του Φρανσουά

Τρυφώ δεν δυναστεύει την αφήγηση,

δεν της επιβάλλεται, αλλά αντίθετα

αφήνει χώρο για να κινηθούν και να

αναπνεύσουν τα φιλμικά πρόσωπα.

Καθώς η αφήγηση παραμένει ένας

ακρογωνιαίος λίθος της μυθοπλα-

σίας, ο κινηματογραφικός φακός πα-

ρακολουθεί τα πρόσωπα με καθαρό

βλέμμα, απαλλαγμένο από τις όποιες

πολιτικές ή ψυχαναλυτικές παρεμβο-

λές που ταλανίζουν το έργο άλλων

σκηνοθετών της εποχής.

Μαγεμένος από την τελετουργία της

σκοτεινής αίθουσας ο Τρυφώ εμμένει

πεισματικά προσκολλημένος, σ' όλες

τις ταινίες του, στην απόλαυση της

αφήγησης. Αναζητά την γοητεία των

προσώπων, επικεντρώνεται στις

εντάσεις του διαλόγου, προσαρμόζει

το κινηματογραφικό κάδρο στις δια-

στάσεις του ανθρώπινου προσώπου.

Αυτά είναι και κάποια από τα στοι-

χεία που προσδιορίζουν την μαγεία

των κινηματογραφικών του εικόνων.

Βρισκόμαστε στο τέλος της δεκαετίας

του ’50, όταν ο Φρανσουά Τρυφώ,

μας παραδίδει την πρώτη του ταινία,

ο λόγος για τα αριστουργηματικά

«Τετρακόσια Χτυπήματα» (Les Qua-

tre Cents Coups). Η πρώτη αυτή ται-

νία του Francois Truffaut, διαθέτει

αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία.

Ουσιαστικά στα «Τετρακόσια Χτυπή-

ματα» παρακολουθούμε ένα νεαρό

αγόρι που μέσα από τις συνεχείς συ-

γκρούσεις με το περιβάλλον του, προ-

σπαθεί να εισέλθει στον κόσμο των

μεγάλων.

Εγκαινιάζεται λοιπόν εδώ ένας νέος

ήρωας, ο Antoine Doinel, το κινημα-

τογραφικό alter ego του σκηνοθέτη,

που μαζί του θα ταξιδέψουμε σε

ακόμα τέσσερις ταινίες του και που

υποδύεται με επιτυχία, ο χαρισματι-

κός Jean Pierre Leaud. Αναφερόμαστε

βέβαια στις ταινίες: L’ Amour a Vingt

Ans (Ο Έρωτας στα Είκοσι, 1962),

Page 12: σοδειά τχ.19

12

κιν

ημ

ατο

γρα

φο

ς

Baisers Voles (Κλεμμένα Φιλιά, 1968),

Domicile Conjugal (Παράνομο Κρε-

βάτι, 1970) και L’ Amour En Fuite (Η

Αγάπη το Βάζει στα Πόδια, 1979).

Ο συνοδοιπόρος και για χρόνια φίλος,

του Τρυφώ, ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ είχε

γράψει: «Τα 400 χτυπήματα είναι το

πιο περήφανο, το πιο πεισματάρικο,

το πιο ξεροκέφαλο, με άλλα λόγια, το

πιο ελεύθερο φιλμ του κόσμου». Η

ταινία, απέσπασε το Βραβείο καλύ-

τερης σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ

Καννών το 1959.

Στο φιλμ “Φαρενάιτ 451” (Fahrenheit

451 - 1966), μεταφερόμαστε σ' έναν

κόσμο απροσδιόριστο χωροχρονικά,

στο εγγύς μέλλον. Εκεί ο πυροσβέ-

στης Μόνταγκ βάζει φωτιά αντί να

τη σβήνει. Καίει τα βιβλία (ο τίτλος

αφορά την απαιτούμενη θερμοκρα-

σία καύσης), γιατί στην εν λόγω κοι-

νωνία απαγορεύεται η ανάγνωση και

η κατοχή βιβλίων!

Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του

Ρέυ Μπράντμπερυ, η ταινία αυτή

είναι η πρώτη έγχρωμη του Φραν-

σουά Τρυφώ και ταυτόχρονα η

πρώτη του μεγάλη παραγωγή και σε

αγγλική ομιλούσα. Το θέμα της είναι

η αγάπη για τα βιβλία, η εξαφάνιση

των οποίων σημαίνει τον αφανισμό

της ιστορικής μνήμης, την απουσία

κάθε μελλοντικού χρονικού ορίζοντα

και το βάλτωμα της κοινωνίας σε ένα

αιώνιο παρόν-κόλαση, όπου τα

πάντα θα είναι ομοιόμορφα και απο-

λύτως ελεγχόμενα, αφού κανείς δεν

θα θυμάται τίποτα.

Στην ταινία “Οπωσδήποτε την Κυ-

ριακή” (Vivement Dimanche! - 1983),

ο Ζυλιέν, κτηματομεσίτης στο επάγ-

γελμα, είναι ο βασικός ύποπτος για

το φόνο της γυναίκας του Μαρί-Κρι-

στίν και του εραστή της Ζακ. Η

πρώην γραμματέας του Μπάρμπαρα,

η οποία είναι ερωτευμένη μαζί του,

τον κρύβει στο υπόγειο του γρα-

φείου του και αρχίζει τις έρευνες για

να βρει τον πραγματικό δολοφόνο

και να αποδείξει την αθωότητά του.

Στο κύκνειο άσμα του ο Φρανσουά

Τρυφώ, μέγας γνώστης και θαυμα-

στής του φιλμ νουάρ, αποδίδει με με-

γάλη αφηγηματική άνεση, σινεφίλ

διάθεση και ειρωνικό βλέμμα το

ύφος και το πνεύμα ενός κινηματο-

γραφικού είδους, την μεγάλη αξία

του οποίου ανέδειξαν οι δημιουργοί

της nouvelle vague, ως κινηματογρα-

φικοί κριτικοί στα Cahiers du

Cinéma. ΄Έξοχη η ασπρόμαυρη φω-

τογραφία του Νέστορ Άλμεντρος,

συμβάλλει τα μέγιστα στην νουάρ

ατμόσφαιρα της ταινίας και θαυμά-

σιοι στους κεντρικούς ρόλους η Φανί

Αρντάν και ο Ζαν-Λουί Τρεντινιάν.

Ο Φρανσουά Τρυφώ, υπήρξε ένας απότους βασικούς υπεύθυνους τόσο γιατον τρόπο που βλέπουμε, όσο και γιατον τρόπο που γράφουμε για το σι-νεμά. Ο «αιώνιος έφηβος» της 7ης Τέ-χνης, μπορεί να μην βρίσκεται πια μαζίμας, αλλά όντας ένας σκηνοθέτης πουβιώνει διαρκώς και με έντονο τρόποτην κατάληξη της κινηματογραφικήςπράξης, θα ταξιδεύει μαζί μας γιαπάντα μέσα από τις τελετουργίες και

τη μαγεία της σκοτεινής αίθουσας..

Page 13: σοδειά τχ.19

13

Μάρτιος ~ Μάιος 2014sodeia.netπ

εζ

ο

ο σταθμός του χρόνου του Βασίλη μίχου

Υπάρχει μονάχα το παρόν. Η στιγμή

που πέρασε δεν υπάρχει παρά μόνο

στη σκέψη μας – και όσα πρόκειται

να έρθουν θα υπάρξουν κι αυτά για

λίγο πριν χαθούν. Κι όμως οι άν-

θρωποι ξοδεύουν τον περισσότερο

χρόνο τους χαζεύοντας περασμένα

τρένα ή αναμένοντας βαγόνια που

φτάνουν.

Μοιάζει σαν η ζωή μας να είναι μια

σκηνή σε έναν σιδηροδρομικό

σταθμό και εμείς διαρκώς χανόμα-

στε στα ρολόγια. Όμως κλέψε μια

στιγμή και δες τον σταθμό. Βλέπεις

τη γάτα δίπλα σου που τρίβεται

στις αποσκευές; Πότε θα πάρεις τον

χρόνο να χαϊδέψεις μια γάτα; Το

ξέρω, ναι... Είναι “εκτός προγράμμα-

τος”. Και λοιπόν; Θες να περάσεις το

υπόλοιπο απόγευμα χρονομετρώ-

ντας; Και είναι απόγευμα, αλήθεια!

Δειλινό... Ο ήλιος βούλιαξε στον ορί-

ζοντα και έχει αρχίσει να παγώνει η

πόλη – αλλά εσύ χρονομετρούσες

και το έχασες. Αυτό κάνεις στη ζωή

σου. Λυπάμαι.

Ακόμη και όταν δεν ψάχνεις τρένα

κοιτάς το ρολόι στην καδένα σου,

χτυπάς το πόδι ανυπόμονα, νευριά-

ζεις, θες να γίνει το δικό σου, ξεφυ-

σάς, σφίγγεσαι. Θες να έχεις μια

συνέπεια, η ζωή σου να είναι ομαλή

και ήρεμη. Ποτέ δεν σκέφτεσαι,

ούτε για ένα κλάσμα του δευτερο-

λέπτου, να κοιτάξεις τι γίνεται γύρω

σου.

Μα αν έκλεβες μονάχα μια στιγμή

για να δεις κατάματα τον κόσμο θα

ερωτευόσουν την αιωνιότητα.

Page 14: σοδειά τχ.19

14

διη

γη

ςεις

Μια φορά και έναν καιρό ήταν δυο

ανώφελα δέντρα. Είχαν απλώσει μά-

λιστα τις αρίδες τους στους πιο κε-

ντρικούς δρόμους –σ’ένα

σταυροδρόμι- και καμώνονταν τους

πολύξερους.

-Ξέρεις;

-Ναι ξέρω.

Έλεγαν σαν ηχώ ο ένας στα λόγια του

άλλου. Κι όχι μόνο αυτό, έστηναν

αυτί στις κουβέντες των περαστικών.

Και ακόμα χειρότερα, και εδώ είναι

και το ανήθικο της ιστορίας, τα δυο

ανώφελα δέντρα έκλεβαν τα φύλλα

των άλλων δέντρων και όταν ερχό-

ντουσαν οι περαστικοί να πάρουν

έναν υπνάκο, τα ανώφελα δέντρα

ναν τρομερά ριζίδια προεκτάσεις των

κακόβουλων ριζών τους, αγκάλιαζαν

το κεφάλι των κοιμωμένων και απο-

μυζούσαν τα όνειρα και τις αναμνή-

σεις τους.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που χάσαν κάθε

μνήμη.

Ύστερα περιφέρονταν σαν ανώφελοι

άνθρωποι δίχως μνήμη, πατρίδα και

όνομα. Αυτοί οι άνθρωποι οι λεγόμε-

νοι ανώφελοι άνθρωποι ή ξεριζω-

μένα δέντρα σκάρωναν την ίδια

παρωδία σε όποιον έβρισκαν. Τρυ-

πώναν στις πιο περίοπτες πολιτείες.

Μαθαίναν γράμματα κι ό,τι άλλο

χρειαζόταν και καταλάμβαναν θέσεις

πολιτικές, διοικητικές. Και σαν ερχό-

ντουσαν άνθρωποι να ξαποστάσουν

σιμά τους ή να τους ζητήσουν βοή-

θεια, εκείνοι λέγαν -οι ανώφελοι άν-

θρωποι δηλαδή:

-Στάσου μια στιγμή, ξεκουράσου ή

ονειρέψου.

Τα θύματα εντελώς ανυποψίαστα ξε-

κουράζονταν, χαλάρωναν ή ονειρεύ-

ονταν κοντά τους, ενώ εκείνοι

άπλωναν νοητά ριζίδια -τα ίδια ριζί-

δια που τους είχαν απλώσει τα ανώ-

φελα δέντρα για να κλέψουν τις

αναμνήσεις τους- κι έτσι τα ριζίδια

των ανώφελων ανρώπων έκλεβαν τα

όνειρα του κόσμου, των υπηκόων και

πολιτών. Κι έτσι προέκυψαν οι ανώ-

φελοι πολίτες και οι ανώφελοι κό-

σμοι.

Κι ετούτη την ιστορία την έμαθα ως

εξής:

Είχα μεγάλη επιθυμία να αποδράσω

από την πολιτεία. Να αποδράσω από

τα προβλήματα, από την ανεργία, τη

γκρίνια του κόσμου και τα γκρίζα

όνειρα της μεγαλούπολης.

Πήρα δρόμο, άφηκα δρόμο και

έφτασα μέχρι τα πρόθυρα του υπαρ-

κτού κόσμου με εκείνον του ονείρου.

Στα σύνορα των δύο κόσμων, φανε-

ρώθηκαν σαν από το πουθενά δύο

τρεμάμενα δέντρα.

Με το μου με αντικρίσαν τρίψανε τα

κλαδιά τους με ευχαρίστηση. Μου συ-

στήθηκαν ότι είναι τα πιο ανώφελα

δέντρα. Τους ρώτησα τι σημαίνει;

Μου απάντησαν ότι τα ανώφελα δέ-

ντρα χρειάζονται το πιο ανώφελο

νερό για να ζήσουν, το οποίο εν μέρει

προκύπτει από το νερό της λήθης.

ανώφελα δέντρατης κασσάνδρας άλογοσκούφη

Page 15: σοδειά τχ.19

15

Μάρτιος ~ Μάιος 2014sodeia.netδ

ιηγη

ςεις

Τους ρώτησα αν διψούν κι αν χρειά-

ζονται έναν κουβά νερό να πάω να

τους το φέρω.

Με ρώτησαν: μέσα στην ερημιά που

θες να βρεις τέτοιο μονάκριβο νερό;

Τους έδειξα το βλέμμα μου που θό-

λωνε από τη συγκίνηση.

Τους είπα σα νερό δεν υπάρχει θα σας

φτιάξω λίγο.

-Αρκεί να σταθώ και να σκεφτώ, ή για

την ακρίβεια να σταθώ να θυμηθώ το

παρελθόν μου, αλλά και να κλάψω για

το μέλλον και τα χαμένα όνειρα που

έκαμα σαν ήμουν παιδί.

Τα ανώφελα δέντρα κοιτάχτηκαν συ-

ναμεταξύ τους.

Τα κλαδιά τους έλαμψαν από φιλαρ-

γυρία και άρχισαν να ρίχνουν αγκω-

νιές και σκουντήματα το ένα στο

άλλο.

Κάπου το πήγαιναν.

-Θέλετε νερό; Είπα.

-Ναι, θέλουμε.

-Αλλά βρε καημένε γιατί να σε βά-

λουμε να κλάψεις και να υποφέρεις

για δυο κουβάδες νερό.

-Θα μας σώσεις, εννοείται, αλλά να

πώς να αντέξουμε τη θλίψη σου και

πώς να σου ανταποδώσουμε μετά;

-Θέλω δύο στάλες γη για να πεθάνω.

-Αν αυτό θες θα στο δώσουμε.

-Να σου στρώσαμε να κοιμηθείς για

να ξυπνήσεις φρέσκος για τα κλά-

ματα.

Μου έδειξαν στα ριζά τους.

Τους εμπιστεύτηκα και ξάπλωσα

ανάμεσα στα δυο ανώφελα δέντρα.

Τα όνειρά μου ήταν ανάστατα. Δέ-

ντρα αιμοβόρα με κύκλωναν και ζή-

ταγαν για μερτικό τη ζωή μου.

Σαν ξύπνησα συνέβη κάτι ολότελα

δυσάρεστο.

Page 16: σοδειά τχ.19

Σηκώθηκε νωρίς. Τράβηξε τις κουρ-

τίνες και άνοιξε τα πατζούρια. Το

σπίτι πλημμύρισε φως. Ένιωσε ένα

ελαφρό τσούξιμο στα μάτια. Μέρες

είχε να δει τόσο φως.

Είχε περάσει ένα μήνα απομόνωσης.

Από τον καναπέ στο κρεβάτι. Με συ-

νοδεία τις αναμνήσεις του από εκείνη

και το παράπονο του που δεν κρά-

τησε την υπόσχεσή της να μείνει για

πάντα δίπλα του.

Όμως σήμερα αποφάσισε να κάνει

μια καινούργια αρχή. Να τα αφήσει

16

διη

γη

ςεις

του μπάμπη γαντζούδη

Βρέθηκα σε ένα ξύλινο κλουβί καμω-

μένο από τις πιο φριχτές ρίζες του

κόσμου.

Ήμουν φυλακισμένος μέσα στο σώμα

των δέντρων.

-Τώρα να, είχαμε το εξής δίλημμα: Θα

μπορούσαμε την ώρα που κοιμόσουν

να σου ρουφήξουμε όλο το μυαλό, όλα

τα όνειρα και τις αναμνήσεις και να

σου μεταδώσουμε την ασθένεια μας.

Να σε κάνουμε ένα αιμοβόρο ανώφελο

δέντρο.

-Ζυγιάσαμε όμως την καλοσύνη σου,

την ανεξάντλητη φαντασία και την

καλή πίστη που μας έδειξες με το να

προσφέρεις τα δάκρυα μιας ολάκερης

ζωής για να μας ξεδιψάσεις και τελικά

αποφασίσαμε να σε κρατήσουμε εδώ

ανάμεσά μας.

Κι έμεινα χρόνους τριάντα. Μέσα

στην πιο ανώφελη φυλακή. Ήταν το

ξύλινο υποσυνείδητο κελί που μου

πλέξανε η συνήθεια και η γλώσσα της

πόλης που γεννήθηκα και μεγάλωσα.

Χρόνο με τον χρόνο η στ’ αλήθεια

πλούσια φαντασία μου ξεθώριασε.

Συνέχισα να κλαίω. Ένα δάκρυ την

ημέρα. Σήμερα, κλείνω 10 χιλιάδες

950 γεμάτα κρυστάλλινα δάκρυα για

την αλόγιστη και ανώφελη ζωή που

έζησα μέσα στο αστικό ξύλινο κελί

μου.

Δε μετανιώνω, ίσως έτσι να γίνω πιο

χρειαστός σε αυτούς που θα έρθουν.

Μόνο μία αμαρτία διέπραξα. Τις ιστο-

ρίες μου τις έγραψα στα κλεμμένα

ανώφελα φύλλα των ανώφελων δέ-

ντρων που στη συνέχεια τα πήρε ο

άνεμος και τα έδιωξε μακριά. Ίσως

ετούτη η ιστορία να κρύβει ένα σιω-

πηλό θαυμασμό προς τη δεσμοφυ-

λακή μου.

Να με συμπαθάτε δηλαδή. Τέτοια η

φύση του ανθρώπου, όλα να τα ξεχνά

και όλα να τα συγχωρεί κάποτε. Και

ενώ αρνήθηκα να γίνω ανώφελος άν-

θρωπος σαν κι αυτούς, εν τούτοις

συμβιβάστηκα με την ιδέα και συγχώ-

ρησα τους ανώφελους ανθρώπους και

τις ανώφελες πολιτείες.

Με άφησαν να πεθάνω, τους άφησα

να ζήσουν.

Σημάδια

Page 17: σοδειά τχ.19

17

Μάρτιος ~ Μάιος 2014sodeia.netδ

ιηγη

ςεις

όλα πίσω του. Να την ξεχάσει…

Στάθηκε όρθιος στη μέση του σαλο-

νιού και κοιτούσε τα πράγματα γύρω

του. Ο ήλιος, που έπεφτε πάνω τους,

φανέρωνε τη φθορά τους, τη σκόνη

που τα είχε καλύψει, τα σημάδια της

πάνω τους…

Βάλθηκε να τα εξαφανίσει όλα. Λίγες

ώρες αργότερα είχε γυαλίσει όλες τις

επιφάνειες. Όπου είχε περάσει

εκείνη. Δεν είχε αφήσει κανένα ση-

μάδι της ζωντανό. Όμως αντί να νιώ-

σει ανακούφιση ένιωθε… μισός.

Στάθηκε για ακόμη μια φορά όρθιος

στη μέση του σαλονιού. Τώρα όσο

κοιτούσε γύρω του δεν την έβλεπε

πουθενά. Μα όσο δεν την έβλεπε

τόσο πιο μισός ένιωθε.

Περίεργο, σκέφτηκε. Μα γρήγορα

στο μυαλό του λύθηκε η απορία. Κα-

τάλαβε πως όσο έσβηνε τα σημάδια

εκείνης από τη ζωή του, έσβηνε και

τη δική του ζωή. Τα δικά του σημάδια

που είχαν γίνει ένα με τα δικά της.

Ευτυχώς δεν είχε σβήσει τα σημάδια

της από την ψυχή του. Εκείνα θα

φρόντιζε να τα κρατήσει μέσα του

για πάντα αναλλοίωτα, άφθαρτα.

Αυτό υποσχέθηκε στον εαυτό του.

Γατί όσο και αν τον πονούσαν ήταν η

απόδειξη και της δικής του ζωής.

Page 18: σοδειά τχ.19

Δε μου διαφεύγει βέβαια ότι είναι

οξύμωρο να βρεθεί κάτι που μοιάζει

με ακρόπρωρο, στο πιο κρυμμένο

μέρος αυτού του χώρου όπου περι-

πλανιέμαι.

Εύλογα όμως τόσο καιρό δεν είχα

ανακαλύψει εκείνη την περιοχή,

αφού το μικρό στενό ανάμεσα στους

τοίχους των κτιρίων όπου βαδίζω για

να επιστρέψω στο σπίτι μου, παρα-

μένει βυθισμένο στο σκοτάδι όσο

ακόμα είναι κανείς μακριά από την

ίδια την είσοδο του δικού μου κτί-

σματος. Το αμυδρό φως που χαρο-

παλεύει πέρα από τη λάμπα πάνω

από την πύλη, είναι αρκετό για να

οδηγήσει κάποιον σε αυτήν οπότε

μοιάζει υπερβολή να νοιαστεί κανείς

για την ανεπάρκειά του να υποδείξει

πως ο δεξιός τοίχος στην πραγματι-

κότητα δεν είναι συνεχόμενος αλλά

υπάρχει και σε εκείνον άλλος ένας

διάδρομος.

Όχι πως και αυτός ο πνιγμένος στο

έρεβος δρόμος αποτελεί κάτι άξιο

λόγου. Είναι πιο σύντομος και από το

δρομάκι που καταλήγει στην είσοδο

του κτιρίου, και κάποια στιγμή τέ-

μνεται από ακόμα ένα διάδρομο,

κρυμμένο ολότελα από οτιδήποτε

πριν από αυτόν, που όμως σε εκείνον

τουλάχιστον το φως κατορθώνει να

φτάσει αφού στην άκρη του είναι η

βάση του χάσματος του φωταγωγού

του κτιρίου.

Από το δικό μου μικρό διαμέρισμα δε

φαίνεται ο φωταγωγός. Αλλά κοιτώ-

ντας ολόγυρα διαπίστωσα πως έτσι

κι αλλιώς ο μικρός αριθμός των πα-

ραθύρων, η μεγάλη απόστασή τους

από τη βάση του, και ακόμα κυριό-

τερα η θέση όλων των παρατηρητη-

ρίων αυτών στην ίδια πλευρά του

τοίχου του φωταγωγού με εκείνη

όπου υπάρχει και το κύριο ενδιαφέ-

ρον για εμένα, θα απαγόρευε για

πάντα μια ενατένιση του ακόμα και

αν ζούσα σε ένα άλλο χώρο του κτι-

ρίου.

Το άτονο φως στην ώρα της Δύσης

του Ήλιου, όταν έφτασα σε εκείνο το

τετράγωνο τμήμα πέρα από τους δυο

διαδρόμους, ήταν ευπρόσδεκτο διότι

αυτό που έβλεπα απέναντί μου, σε

μια μικρή εσοχή του λευκού τοιχώ-

ματος, δεν ήταν κάτι που επιθυμούσα

να παρατηρήσω με μεγαλύτερη προ-

σοχή.

Έμοιαζε κυρίως με το βαθύτερο

χώρο ενός ναού, ιδίως επειδή ο δεύ-

τερος διάδρομος (ίσως και ο πρώτος)

ήταν σκεπασμένος σε ένα μεγαλύ-

τερο ύψος, και έτσι μόνο όταν

έφτασα στην απόλυτη άκρη του κα-

τάφερα να δω ολόκληρο εκείνο που

βρισκόταν καθισμένο στην εσοχή,

σαν ένα άγαλμα, με τα πόδια του να

προεξέχουν ειρηνικά από το πεζούλι

όπου είχε ακινητοποιηθεί.

Σε πλήρη αντιδιαστολή με τους κά-

τασπρους παντού τοίχους, το άγαλμα

είχε το χρώμα του κάρβουνου. Ανα-

παριστούσε ένα μικρό παιδί, σε πιστή

κλίμακα στην αλήθεια. Ξεκινούσαν

18

διη

γη

ςεις

το μυστήριο μέροςτου κυριάκου Χαλκόπουλου

Page 19: σοδειά τχ.19

19

Μάρτιος ~ Μάιος 2014sodeia.netδ

ιηγη

ςεις τα άκρα του γύρω στα τρία μέτρα

πάνω από τη βάση του χώρου, που

ήταν χωμάτινη με αραιή και χαμηλή

σαν πατημένη βλάστηση.

Από το δικό μου δωμάτιο, αθέατος

από τις ακτίδες που περιπλανήθηκαν

ως και εκείνη τη μυστική στοά και το

κεντρικό της μέρος του μυστηρίου,

τώρα νοιώθω την αίσθηση της ηρε-

μίας, ανάμεικτη όμως και με την κρί-

Page 20: σοδειά τχ.19

20

διη

γη

ςεις

της δήμητρας άναστασιάδη

ση πως διαπιστώθηκε για άλλη μια

φορά η προοικονομία ότι υπάρχει

κάτι κοντά μου που μένει να εξετα-

στεί, και που όσο και αν διστάζω να

ξεκινήσω το βάδισμα μου προς αυτόν

τον προορισμό, ο ίδιος δεν εξαρτά βέ-

βαια την ύπαρξή του από τις προσω-

πικές μου φιλοδοξίες εναντίον του.

Το γνωρίζω ότι εκείνο το ιερό, με το

καμένο, μικρό ομοίωμα, είναι εκεί

μόνο για εμένα. Δεν είναι, άλλωστε,

αυτή η πρώτη εκδοχή της ένδειξης

πως συνεχίζω να προχωρώ σε αυτή

τη ζωή αποφεύγοντας να εστιάσω

κάποτε την προσοχή μου σε τούτη

ακριβώς την αληθινή μου υποχρέ-

ωση.

Εδώ, στο ήσυχο δωμάτιό μου, στα

βάθη του σπιτιού, στην καρδιά του

κτιρίου, μακριά από τους ήχους του

δρόμου, πέρα από την σιωπή του

ιερού χώρου που υπομνύει πως εκεί

θα άρχιζε το τραγούδι της φοβερής

Σειρήνας, μπορώ ακόμα να κοιτάζω

ειρηνικά το δικό μου σώμα, τα δικά

μου χέρια, τη δική μου εργασία, να

αναπτύσσω τις σκέψεις μου για κάθε

άλλο ζήτημα. Όμως φυσικά το γνω-

ρίζω πως όλα αυτά αποτελούν απλώς

μέρος της ισορροπίας που επιτρέπει

και μια τέτοια κατ επίφαση, προ-

σποιητή, ψεύτικη, ούτε καν ψεύτικη

διότι δεν παρανοείται ποτέ αυτό που

αληθινά ισχύει, υποτιθέμενα γαλήνια

αίσθηση την κάθε στιγμή, και τάχα

τη σκέψη πως έχει κανείς τόσο απο-

μακρυνθεί από κάτι που άλλοτε απει-

λούσε με την αφόρητη εικόνα του να

κομματιάσει τα πάντα, που πλέον

αυτό και η δύναμη του έχουν δια-

βρωθεί, κανείς δε τα βλέπει, η αυλή

όπου βρίσκονται τάχα έχει γεμίσει με

άγρια φυτά που κάλυψαν για πάντα

ό,τι άλλοτε πρόβαλε ακόμα σε αρ-

κετό ύψος για να νοηθεί εύλογα ως

διακριτό από κάθε ελάσσονα και συ-

νηθισμένη ανθρώπινη δυστυχία και

επακόλουθο δισταγμό.

με λυγμό

Αμφιβάλλει, δίνεται, ποθεί. Έχει,

υπερέχει, οδύρεται. Αντιπαρέρχεται,

συμμετέχει, υπάρχει. Αδυνατεί, πα-

θιάζεται, απορεί. Περιβάλλεται,

εγκληματεί, αδιαφορεί. Σπάει τη

μορφή και ποθεί ένα σχήμα. Γίνεται

ένα πλάσμα. Υπερβάλλει στην

αντοχή. Συγκρίνει και χάνει. Η μνήμη

δε μετρά. Αμνησία και υπομονή. Υπο-

δύεται έναν άλλον. Φοράει τη μάσκα.

Γελά. Πάντα και ποτέ. Υποφέρει στο

αδύνατο. Παλεύει κάθε εαυτό. Σπάει

γονατίζει λυγίζει. Μια κούκλα αγκα-

λιάζει. Κλωνάρι βακχείας κρατά. Πε-

ριπλανιέται υποτάσσεται αφηγείται.

Ξαφνικά ψηλώνει. Ακούει από δίπλα

μια φωνή: «με λυγμό, προχωρά με λυ-

Page 21: σοδειά τχ.19

21

sodeia.netδ

ιηγη

ςεις

Μάρτιος ~ Μάιος 2014

γμό». Το γράμμα της ψυχής είναι

αδύνατο ποιος μπορεί να το διαβάζει;

Η ζωή μας κομμάτιασμα Θεού και αν-

θρώπου. Να η σκηνή! Ο σπαραγμός

στο σώμα το σπάσιμο του ρόλου και

η εντολή να μπεις παντού σε όλα τα

προσωπεία με μια προτροπή: «Ζήσε

με λυγμό».

Αρχίζει να μιλά: «Δεν άντεξα το

ρόλο!». Αυτή η φράση ήρθε σαν ομο-

λογία. Η θυσία έγινε στη θέα του αν-

θρώπου. Όλο ανυπακοή υπερβολή

και αταξία. «Δεν άντεξα τον ρόλο».

Δεν άντεξα να είμαι γυναίκα και

άντρας μαζί. Θεός και άνθρωπος μαζί.

Θηρίο και δαίμων. Πιστή και άπιστη.

Πλάνη και ψευδαίσθηση. Δεν άντεξα

να είμαι «η πάντα πίστη» μπροστά

στα θηρία. Αυτή που διαλύεται υπε-

ρέχει αποσπά σπαράζεται και υπο-

δύεται. Αυτή που όλο υπακοή και

ανυπαρξία είναι ανοίκεια και ανέ-

στια. Αυτή η άπολις. Με τη περιπλά-

νηση σημάδι από έγκαυμα στο δέρμα.

Με τη συλλογή αλόγιστη. Με τον

οδυρμό δεμένο και δέσμιο. Ένας δαί-

μονας που σε ξεπερνά. Όμως να! Η ει-

κόνα του Αι- Σώζοντος κρέμεται από

πάνω από το κεφάλι σου Μητέρα και

η Σωτηρία μια υπόθεση προς αναζή-

τηση: «πώς να ζούμε;» Και «τι είναι

η ευδαιμονία;»

Οι οδηγίες πάλευαν να δοθούν. Αντί-

ξοες, αλλεπάλληλες διαδοχικές διαρ-

κείς. Στο ψυχισμό της περιπλάνησης

είχε δοθεί ένα μυστικό. Όποιος είχε

ξεκινήσει ταξίδι ήταν βέβαιο πως θα

χαθεί. Επέστρεφες σαν ευκαιρία και

σπάραζες εσωτερικά τα σωθικά τα

πάντα.

Page 22: σοδειά τχ.19

22

διη

γη

ςεις

Ω! Δεν υπάρχει σχέδιο σωτηρίας παι-

διά. Η ανυπακοή πληρώνεται με

κάθε τρόπο. Ο δρόμος ήταν λυγμός

σωματικός και κραυγή απολογίας.

Δεν έχει σημασία. Η γραφή αφηγεί-

ται. Αυτή η γραφή γεμίζει θραύσματα

λόγου. Ατελή ήθη. Αυτή είναι η περί-

τρανη σιωπή της συσσώρευσης, της

καθήλωσης και του κρυμμένου. Η θά-

λασσα τραβά με πόθο την Ακρι-

βούλα, την κάθε Ακριβούλα. Έγινε

θυσία το παιδί; Μικρό κορίτσι μια Νε-

φέλη, μια Κόρη άραγε εκείνη γνώριζε

τη γλώσσα των φωκιών ή δόθηκε

έτσι βορά στη θηριωδία; Είχε πιει και

αυτή το αμίλητο νερό και δεν μιλούσε

για χρόνια.

Ανεξήγητα σιωπώ. Το τραύμα ποθεί

διέξοδο. Αποσυμπίεσα την έξοδο.

Αναζητώ τον δρόμο να περπατήσω

να λυτρωθώ. Το τραύμα επιστρέφει

ανοίκεια γίνεται βρικόλακας και επο-

πτεύει κάθε σοκάκι. Κραυγή σωμα-

τική. Κορμιά πεσμένα από ήθος

οικείο. Σκισμένο ρούχο το σώμα. Η

πληγή. Ίσως ένα ψυχικό. Πάθη πά-

σχοντος Θεού και ανθρώπου. Εμείς

στη μέση. Ανάμεσα και αναμεταξύ.

Πάθη υπερβολής στη λύπη και τη

χαρά. Ω! Οι απαιτήσεις παράλογες.

Υποταγή, υποταγή, υποταγή. Η ζωή

στα γόνατα σημαίνει μετάνοια ή να

αλλάξουμε ματιά και ορίζοντα κοιτώ-

ντας κάτω από τα πεπραγμένα. Ω!

είναι πλάνη ο όρθιος άνθρωπος; Πε-

σμένοι καταγής κατανοούμε καλύ-

τερα τη χαμέρπεια μας.

Ω! τα σωθικά στη άπλα της γραφής

σημαίνουν αλλιώς το «σώθηκα».

Στο βάθος, στο σκοτάδι μια μορφή

γυναικεία πενθεί. Η ανάμνηση της

ζωής που πέρασε μόνο πόνο περιέχει.

Προδοσία. Το όνειρο πέτρωσε και δεν

έγινε ζωή. Αναπνέει, δολοφονείται

και σωριάζεται ο κόσμος τούτος δεν

ανήκει κανενός. Η ζωή ανήκει. Αλλού.

Η Ελευθερία έχει το αναπάντεχο της

επιλογής και το τυχαίο. Ο έρωτας που

γεννά και υπάρχει είναι και αυτός σε

αργία. Τα μάτια γέμισαν κόκκινα δά-

κρυα, γυαλιά καρφιά και κόβομαι.

Έτσι αρχίσω να βλέπω καθαρά.

Ακούγοντας ανάσες και αναπνοές.

Οδυρμός τραγικού χορού. Κραυγές.

Γυναίκες πεσμένες στα γόνατα πα-

ρακαλούν. Επιτέλους δεν είμαι μόνη.

Η τραγικότητα του κόσμου παραδί-

δεται εκ νέου. Μέσα από μήτρες μνή-

μης η τραγωδία καταλύει την

ιστορία. Η πιθανότητα και η ελπίδα

να καταλάβει ο κόσμος ρέουν βά-

ναυσα.

Πέφτουν στοιχήματα σωρό. Ποιος

καταλαβαίνει; ποιος αναγνωρίζει;

Και τι;

«Ω! ΠΑΝΤΑ Ο ΦΟΒΟΣ

ΥΠΕΡΒΑΛΛΕΙ ΜΗΤΕΡΑ»

Αυτός ο φόβος με δυναμώνει πια.

Δεν φοβάμαι. Τους φόβους νικώ.

Μπορώ να αντικρίζω τον κόσμο με

Λυγμό.

552009~2014

Page 23: σοδειά τχ.19

23

Μάρτιος ~ Μάιος 2014sodeia.netπ

εζ

ο

φόβος λευκής σελίδαςτου γεώργιου άμπατζίδη

Το μολύβι ανάμεσα στα δάκτυλαβαραίνει. Η λευκή σελίδα με φοβίζεικαι η μάχη με το χαρτί γίνεται πόλε-μος. Ο πόλεμος κλίνει εις βάρος μου.Πρέπει να γράψω κάτι, αλλά οι λέ-ξεις αρνούνται να βγουν και το μο-λύβι τώρα μοιάζει να καίει. Μεαπελπισία και ανομολόγητη προ-σμονή γράφω τυχαίες λέξεις που ελ-πίζω να γίνουν γραμμές.ΤαξίδιΣκέφτομαι να γράψω για ταξίδιακαι περιπλανήσεις σε μέρη που δί-σταζα να επισκεφθώ και εκείνα πουεπέστρεψα. Ίσως γράψω για τη θα-λασσινή αύρα στην Αδριατική ή μιαανατολή στους βράχους της Ιρλαν-δίας. Ίσως η ιστορία μου να ξεκινάειμε βιαστικό καφέ σε έναν σταθμότρένου λίγο πριν την αναχώρηση.Το ταξίδι στο βαγόνι μοιάζει με τηζωή: άλλοτε ήρεμο, άλλοτε γρήγορο,μοναχικό ή με γεμάτα κουπέ, μεωραίες εικόνες στα παράθυρα ή στοσκοτάδι του τούνελ, που δεν έχειπάντα φως στην άκρη.ΖωήΘα μπορούσα να γράψω για τη ζωή.Για τα νοήματα που ψάχνουμε καιαυτά που της δίνουμε. Η ζωή δενείναι φίλος, για αυτό δεν προσφέρειπαρηγοριά. Η ζωή δεν είναι αφε-ντικό, για αυτό δεν διατάζει. Η ζωήείναι ευκαιρία που την αρπάζουμε ήτην αφήνουμε. Στέκεται μόνη στοκέντρο ενός δωματίου και περιμένεινα την πλησιάσουμε. Έχει πολλά ναμας πει, αλλά δεν θα αρχίσει ποτέ

συζήτηση. Η ζωή θέλει να ακούσειπολλές ερωτήσεις, λιγότερες κατα-φάσεις και πολύ λίγες αρνήσεις. Ηζωή είναι βιολογία και συναισθή-ματα.ΣυναισθήματαΤα συναισθήματα είναι ωραίο θέμα,αλλά δύσκολο. Πώς μπορείς να δια-λέξεις ένα και να γράψεις για αυτό;Μπορείς να πεις πού αρχίζει το ένακαι πού τελειώνει το άλλο; Μπορείςνα πεις αυτό είναι «χαρά» και εκείνο«ευτυχία»; Μπορείς να νιώσεις«θυμό» χωρίς να νιώσεις «στεναχώ-ρια»; Ας δοκιμάσω με την «αγάπη».ΑγάπηΤο μόνο που έρχεται στο μυαλό μουείσαι εσύ.Εσύ.Σου.Εσένα.Ίσως να γράψω κάτι για εσένα.Αποδεικνύεται δύσκολο. Δεν μπορώνα γράψω για εσένα χωρίς ναγράψω για την αγάπη, για το ταξίδικαι τη ζωή. Χωρίς να το σκεφτώπολύ, εσύ είσαι η ζωή της αγάπης, ηαγάπη για το ταξίδι και το ταξίδι τηςζωής μου.Μου.Εγώ.Εμένα.Θα μπορούσα ίσως να γράψω γιαεμένα. Ποιος είμαι και τι με έχεικάνει αυτό που είμαι. Τι ξέρω, τι νο-μίζω πως ξέρω και τι θα ήθελα ναξέρω.Είναι ανώφελο. Δεν υπάρχει κάτι ναγράψω για εμένα αν δεν γράψω γιαεσένα.Το χαρτί κέρδισε.

Page 24: σοδειά τχ.19

24

μετα

φρα

ςη

σε ελληνική απόδοσητης ισαβέλλας μήτρου

Η χώΜΑΤΕρΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑλι ΜΑΣ

Θέλετε να πετάγονται στο κεφάλι σας σκουπίδια; Δεν νομίζω. Εσείς είστε οι

μόνοι που θα αποφασίσετε τι θα σφηνωθεί στο κεφάλι σας. Είναι πολύ εύ-

κολο να το γεμίσετε με κενές σκέψεις, κακές λέξεις, με ιδέες που δεν είναι κα-

θόλου ευχάριστες, με τραγούδια, ιστορίες, κουτσομπολιά ή ακόμη και με

κακεντρεχή σχόλια για το αντίθετο φύλο.

Όταν το κεφάλι σας είναι γεμάτο από σκουπίδια, είναι σίγουρο οτι ένα μέρος

του θα ξεχειλίσει. Ενώ περιφέρεστε με τους σκουπιδοκέφαλους φίλους σας

στις πνευματικές χωματερές, μιλάτε για σκουπίδια, τρώτε και πίνετε σκου-

πίδια. Τι όμορφη ερμηνεία δίνει το παρακάτω ποίημα..

Τα καλάθια των αχρήστων μας

Τι ωραία που γεμίζουν με σκουπίδια

Όταν όμως δεν θέλουμε πια τα σκουπίδια,

Τα καίμε όλα μαζί.

Καλώς και θα ακούσετε και θα πείτε:

Τι γίνεται με τις ακαθαρσίες;;

Αχ, τι μπορεί να γίνει...

Στο κεφάλι μας καλάθι αχρήστων;

Εάν είστε ένας άνθρωπος που έχει στο κεφάλι του σκουπιδοτενεκέ, μη τυχόν

παρεξηγηθείτε από τα λόγια μου. Μονάχα καθαρίστε το κεφάλι σας αδειάζο-

ντάς το. Εάν δεν είστε ευχαριστημένοι από το άτομο που είστε, τώρα αμέσως

αλλάξτε τη στάση σας. Είναι δικαίωμά σας να επιλέγετε το κάθετί που θα μπεί

στο κεφάλι σας.

Μόνο εσείς μπορείτε να ελέγξετε αυτά που μπαίνουν και βγαίνουν απο το

μυαλό σας.

Dan Clark, από το βιβλίο «Puppies for Sale and Other Inspirational Tales»

[Βιογραφικό] Ο Dan Clark ( γεν. 1955 ) είναι επαγγελματίας κινητήριος ομιλητής , συγγραφέας και Διευθύνων

Σύμβουλος της Clark Success Systems. Είναι επίσης μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου των Διοικητών της Λει-

τουργίας του Operation Smile και της Εθνικής Συβουλευτικής Επιτροπής του Operation Kids.

Είναι ο συγγραφέας είκοσι ένα βιβλίων και υπήρξε βασικός συντελεστής της σειράς βιβλίων Chicken Soup for

the Soul. Μιλάει σε επιχειρήσεις , φιλανθρωπικά ιδρύματα , πανεπιστήμια , συνέδρια και στις αμερικανικές

στρατιωτικές ακαδημίες. Επίσης έχει εμφανιστεί σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές , συμπεριλαμβα-

νομένων των The Oprah Winfrey Show , The Glenn Beck Program και το Adam Carolla Show.

Το 1983 , ο Κλαρκ δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο , Getting High - How To Really Do It. Το τρίτο βιβλίο του,

One Minute Messages , αποτελούνταν από 250 δικά του διηγήματα από 24 γραμμές η κάθε μία . O Clark χάριζε

αντίγραφα σε διάφορους αναγνώστες με την προυπόθεση να αγοράσουν το δικό τους αντίγραφο για να το δώ-

σουν σε κάποιον άλλον. Το βιβλίο πούλησε πάνω από 150.000 αντίτυπα.

Page 25: σοδειά τχ.19

25

Μάρτιος ~ Μάιος 2014sodeia.netπ

εζ

οπ

οιη

ςη

της Ελένης άλεξίουΗ ΜνΗΜΗ

~ τα παλτό

Μπήκα στο δωμάτιο.

Αγκάλιασα την αδερφή μου.

Το ίδρυμα μύριζε λησμονιά.

Στον τοίχο πόζαρε το σόι.

Εγώ στην ταβέρνα

ο Γιώργης με τον Μάη στο τσεπάκι

ο Κωστής του Τάσου

και η πιο παλιά -σαν κηδειόχαρτο-

τα αδερφάκια

-ορφάνια κρεμασμένη μέσα σε σκούρα παλτό.

Σκούρα παλτό κρεμασμένα σε αλησμόνητα μάτια.

Δεν με θυμάται στην κούνια

ούτε τη μάνα μας θυμάται να μου τραγουδά.

Το μυαλό της σταμάτησε

από μικρή

«απ΄ τη σφαγή» μου λέει

και γίνεται πάλι πέντε χρονών

πάλι παλτό.

~ η μνήμη

Έπειτα με κρύψανε οι δρόμοι.

Η μνήμη μου νήπιο λαλίστατο.

Συμβουλή ψυχιάτρου να σωπάσει.

Να αφομοιώσω τη μάνα μου

με τα κομμένα στήθη

το μωρό με τα γαζωμένα μπούτια.

Να σωπάσουνε κι αυτοί

νεκροί βροντόφωνοι.

« Να ζει κανείς ή να μη ζει;»

Αυτό το απάντησαν άλλοι για λογαριασμό μας.

«Να θυμάμαι; Να ξεχάσω;»

Τα σταυροδρόμια βουβά.

Η ΜΝΗΜΗ: τιμητική διάκριση στον διαγωνισμό ποίησης της Πνευματικής Συντροφιάς

Λεμεσού, 2012. Εμπνευσμένο από το ντοκιμαντέρ «Ένα τραγούδι για τον Αργύρη» του

Stefan Haupt με θέμα τη σφαγή στο Δίστομο (10 Ιουνίου 1944).

Page 26: σοδειά τχ.19

26

ΠοιητικόςΠοιητικός ΛΛόγοςόγος

πο

ιηςη

Les grandes personnes

H τέχνη ν' αγαπάςείναι μεταξωτή.Άσε τα λόγια τα μικράγια τον μεγάλο κόσμο.Κύλα μέσα στο τετράγωνο σύρμα σου.Πινελιά βαθιά που σε χαράζειτο κύμα φύγε σου.Φύγε...Για να ξαναρθείς.Κύλα στις μαύρες πεταλούδες σουνα γίνουν ποτάμια οι σταυροί σου.Κύλα μέχρι να γίνεις αποσιωπητικό.

Αχιλλέας Κατσαρός

Αθανασία

Πιάνει το πόμολο ανοίγει την πόρτα

βγαίνει έξω στο φως του ήλιου χρόνια κλεισμένος

γέμισε σελίδες έγραψε για τη ζωή

το θάνατο και την αγάπη μα πιο πολύ τη μοναξιά αυτή π’ αγγίζει στιγμές

το θάνατο και τώρα τραβάει

για καινούργιους δρόμους πλάνης φτωχός πλήρης

με βήματα αργά πορεύεται στην αθανασία.

Γρηγόρης Σακαλής

Page 27: σοδειά τχ.19

27

Μάρτιος ~ Μάιος 2014sodeia.netπ

οιη

ςη

Deja vou Δεν προφταίνει να ημερώσει η νύχτακαι νέο ανήμερο θεριό γεννιέται το σκοτάδι

Ήταν το βράδυ που πέθαινε ο πατέραςστην άφωνη επανάληψη της αγωνίας Το φεγγάρι στραβωμένο παγιδεύτηκε στους πρησμένους δείκτεςοι παλάμες αναποδογύρισαν η γραμμή ζωής είχε δώσει ψεύτικα στοιχείακαι η τοκογλύφος μοίρα ίσιωνε με περίσσια χαράτα φρύδια μαςθα υπήρχε ένα αίσθημα δικαιοσύνης στην κρύα ανάσααν δεν είχαμε ξεχάσει τα μαύρα περιβραχιόνιαστην προηγούμενη ιστορία ένας αλκοολικός άστεγος μάντηςπνιγόταν στην λακκούβα με το ελάχιστο νερό παγωμένοΕίχε τα κέφια του ο βοριάς κατέβαινε γυμνός από το καμένο βουνόφώναζε στους περαστικούς ν ανάψουν τα φώτα που δεν είχαν κλείσεικι ήθελε σώνει και καλά να σβήσουν το ξημέρωμαόμως εκείνο δεν είχε ακόμα σάρκα οστά ή έστω μια ομίχληΑλλά είμαστε θνητοί, φώναζε ο μεθυσμένοςμε την μούχλα να φτάνει από τα γερασμένα λαγόνια ίσαμε τις κρεμασμένες μασχάλεςκι εξάλλου ήτανε βράδυ

Ήταν το βράδυπου γι ακόμη μια φορά ο πατέρας πέθαινεστα ρυτιδιασμένα δάκρυα και στο λείο μας όνειρο

Μαρία Ροδοπούλου «Είμαι Πολλές» εκδ. Ιδεόγραμμα

Page 28: σοδειά τχ.19

28

πο

ιηςη

Άνθρακας

Δεν είναι αυτό που σε προσδιορίζει η άυλη άνθηση του νου που φέρεις μήτε οιαβασίλευτές σου αισθήσεις όσο πυργώνεις την σκιά σου.Μα είναι εκείνο το πολύτιμό σου το σημάδιένας άνθρακας με τέχνη που τον έντυσες διαμάντι.Χειμωνανθός με το χαμόγελο στο θέρος του αέρα.Συλλογιέσαι πόσα βήματα να θέλει ετούτη η ημέραγια να’ρθει η νύχτα, σαν χάδι τις χορδές σου να αγγίξει.Μ’ αντίκρυ στο είδωλό σου αναπολείςθρύμματα φωτός που ζούσανε βαθιά˙την τέχνη που κατέχεις σου θυμίζουν˙το μαύρο σου να ντύνεις με ρούχα λαμπερά.Στον χρόνο όμως που τελειώνει, λιγοστεύει η χαρά˙ αναδύονται οι θλίψεις.Αυτός ο χρόνος που ξόδεψες ψάχνοντας για λύσειςσου έδωσε απλόχερα όλες τις απαντήσεις˙ότι το μαύρο του άνθρακά σουπιο μαύρο δεν γίνεται να ντύσεις.

Παναγιώτης Κώστογλου

Ένα βέλος που σφυρίζει

Ένα φύσημα λαχτάρεςστο κοχύλι και του επέστρεψεένα φθινοπωρινό λουλούδινα κατοικήσει το συρμάτινο Χειμώνα.

Σε απόσταση ακοήςξεπρόβαλε καλλίγραμμο ρίγος,μισό φως μισό απ' το σωπαίνω.

- Το όνομά μου, δεν έχει σημασία,περπατάμε κι όπου βγάλει;

Κρύες πέτρες και στιγμές ζεστέςστο γεφύρι τής αβύσσου.

Βάιος Νικιώτης

Page 29: σοδειά τχ.19

29

Μάρτιος ~ Μάιος 2014sodeia.netπ

οιη

ςη

Καστροφύλακες

Όλοι γυρεύουνε τον βράχο να αρπάξουντην εμπασιά να σπάσουντο κάστρο να κουρσέψουν.Η τάφρος πλημύρισε από ζωές που χάθηκαν στης εμμονής τον πόθο.Μα δε κατάλαβαν το μυστικό που φύλαγες για αιώνες στον κόρφο σου.Ο δρόμος κλείνει για αυτούς που τη ζωή τους σμίλεψαν στην πέτρα με καλέμι.Στο πρόσωπο τους χαρακιές απίθωσε το ξεροβόρι και η αλμύρα.Καστελάνοι, αιώνια ταγμένοι ζωές σφραγισμένες να φρουρούν.Γι’ αυτούς η πύλη έκλεισε στο κάστρο της Μονεμβασιάς.

Γιώργος Τζαβλάκης

ΕΓΩ..

Ευανάγνωστα τα φύλλα των παρόχθιων δέντρων και ένας ενάλιοςθεός - ο πιο σημαντικός δραπέτης-από ένα καταργημένο δωδεκάθεο.

Πτήσεις των γλάρων, γαλανές, άσπρες, ραμφίζονταςτο ωραίο μεσημέρι.

Ένας άνθρωποςαπλώνει τις υποταγμένες πια ιδεολογίες τουνα στεγνώσουν στην ήσυχη ακρογιαλιά.

Οι επιθυμίες των φώτων έγιναν ένα επίμονοποίημα που αφομοιώνει τις χλωροφύλλιες λέξεις τουκάτω από το ακριβό φεγγάρι..

Εγώ…Που νιώθω τον παλμό ετούτο, εγώ!

Στρατής Παρέλης

Page 30: σοδειά τχ.19

30

πο

ιηςη

Νεκρός

Το κρύο απλώνεται παντού σαν το φώςΤο φώς μ’ έχει αφήσει, έμεινα μοναχόςΜες στο σκοτάδι απόδειξη πώςΟ ήχος μου μόνο, δεν είμαι νεκρός

Δυο ξύλα γυρεύω να ανάψω φωτιάΦωτιά με έχει κάψει και κάρβουνα πιαΒγάζει το στόμα κι αυτά που κρατώΓίνονται στάχτη ,πέφτουν και τα πατώ

Στο χώμα τα ίχνη να δω δεν μπορώΓια να γυρίσω στο φώς, να κρυφτώΑπ το σκοτάδι που έχει γεράΚαρφώσει την νύχτα αυτή στην καρδιά

Τον δείχτη ακούω στον τοίχο γυρνάΓυρνάει και ποτέ του να μην σταματάΊσως αν πάψει να νιώσω καλάΑφού όποιος ζει ,συνέχεια χτυπά

Σωτήρης Αγαπάκης

Στις λίμνες των ματιών της

Ανατέλλει ο ήλιος ξανά, σ΄ αδαμάντινα αλώνιαγια να κάψει τις λύπες μου, για να λειώσει τα χιόνια

απ’ την άβυσσο πρόβαλαν τα οπαλένια της μάτιανα σκορπίσουν την θλίψη τώρα χίλια κομμάτια

Ξαναγύρισε η αγάπη μου στην καρδιά του χειμώνακι απ΄ τη λήθη ξεπήδησαν τα πιο όμορφα χρόνια

Τον τρύγο του πόθου στο στήθος της γεύτηκαη ανάσα της άρωμα απ’ τη σάρκα του ρόδου

στου κορμιού τις στέπες ξανά ονειρεύτηκαη ψυχή της το αστέρι μου απ’ την αυγή του χρόνου

Το ταξίδι μου τώρα θα αρχίσω ξανάξεδιψώντας στις άγριες θάλασσες των φιλιών της

θ’ ανατέλλει ο ήλιος ξανά και ξανάμα θα χάνεται πάντα μες το φως των ματιών της

Νίκος Τσαγγανέλιας

Page 31: σοδειά τχ.19

διανομηεντυπου

ΒιΒλιο

Ευσταθία Δήμου[Στη σπορά των αστεριών]

εκδόσεις ΕυθύνηISBN: 978-960-8150-66-9

Αχιλλέας Κατσαρός[Ιχνηλάτες Ανέμων]

εκδ. ΑυτοέκδοσηISBN: 978-960-93-5042-6

Μάρτιος ~ Μάιος 2014sodeia.net

[νεες αφιξεις]ανοιΞη 2014

31

ΑΘΗΝΑ Επίκαιρα - IANOS - Κλεψύδρα - Λε-μόνι - Πολιτεία - Πρωτοπορία - Χάρτες ΠΕΙ-

ΡΑΙΑΣ Νέος Κύκλος ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΙΑΝOS- Κεντρί - Μπαρμπουνάκης ΛΑΜΙΑ Κεντρί -Οιωνός ΜΥΤΙΛΗΝΗ Παπασωτηρίου - Χα-τζηδανιήλ ΠΑΡΟΣ Δημοτική ΒιβλιοθήκηΠαροικίας ΠΑΤΡΑ Πρωτοπορία - Πολύεδρο- Παπασωτηρίου ΣΠΕΤΣΕΣ Κέντρο Τύπου

συλ

λο

γη

χα

ϊκο

υσ

υλ

λο

γη

πο

ιημ

ατ

ων

“πιστεύω” του περιοδικού ήταν καιπαραμένει η ελεύθερη διάδοση τηςσκέψης σε οποιαδήποτε μορφή της.

δε συσκευάζει τη δημιουργία του αν-θρώπου σε οποιαδήποτε στενόχωρακουτιά, απλώς και μόνο, για να είναιαρεστή στο πλεονάζον συντηρητικόβλέμμα μιας κοινωνίας που οπισθο-χωρεί δυστυχώς στις μέρες μας,ακόμα και στον ίδιο της τον ορισμό.

άποφεύγει να μεταφέρει και να επι-βάλλει αποστειρωμένα πρότυπα,όπως επίσης, σταθερή παραμένει ηάρνησή του να μπει στους κονσερβο-ποιημένους χώρους λογοτεχνίας.

προτιμά να είναι το άγριο λουλούδιπου φυτρώνει μόνο του, κόντρα στιςαντίξοες συνθήκες, παρά η καλλωπι-στική ορχιδέα που καλλιεργείται σταθερμοκήπια κλωνοποιημένης τέχνης.

γιατί η πεποίθηση των Εκδοτών τουείναι ότι, πάνω από όλα, πέρα απ όλα,κυρίαρχο πρόσωπο στη ζωή είναι ηάνθρώπινη άξία και πώς, μπορεί αυτήνα ευημερεί. ή αρμονία, ευτυχία, ηαγάπη, η αλληλεγγύη και πάνω απ'όλα η προσωπική ελευθερία, είναιαυτά που θα βοηθήσουν τη συνέχειαύπαρξης της ανθρωπότητας.

ομάδα Σύνταξης

Page 32: σοδειά τχ.19

info: www.sodeia.net

2009

2014