ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

1o Λύκειο Βύρωνα

Β τετράμηνο 2014

Συντονίστρια καθηγήτρια κ. Κάντα Αγνή

Ο Κοσμίδης Γιάννης γράφει για την

Simone de Beauvoir

1908 – 1986

Σιμόν ντε Μποβουάρ (Simone de Beauvoir): Γαλλίδα συγγραφέας και φεμινίστρια.

Το πολυδιαβασμένο βιβλίο της «Το δεύτερο φύλο» θεωρείται η βίβλος του

φεμινισμού. Σιμόν ντε Μποβουάρ

Γαλλίδα συγγραφέας και φεμινίστρια, σύντροφος του σπουδαίου γάλλου υπαρξιστή

φιλοσόφου και πολιτικού ακτιβιστή Ζαν Πολ Σαρτρ

Η Σιμόν Λισί Ερνεστίν Μαρί Μπερτράν ντε Μποβουάρ (Simone-Lucie-Ernestine-

Marie Bertrand de Beauvoir) γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου του 1908 στο Παρίσι,

στους κόλπους μιας ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας. Ο πατέρας της ήταν

δικηγόρος και κωμικός, και η μητέρα της, Francoise Brasseur, προερχόμενη από

αριστοκρατική οικογένεια της Verdum. Σε νεαρή ηλικία ήρθε σε αντίθεση με τις

συνήθειες και τις ιδέες της αριστοκρατίας απ’ όπου και προερχόταν.

Κατά την παιδική της ηλικία υπέφερε πολύ γιατί ήταν γυναίκα… Ο πατέρας της

ήλπιζε να ήταν αγόρι για να τελειώσει το πολυτεχνείο, της επαναλάμβανε συνέχεια:

‘’ έχεις εγκέφαλο άντρα’’. Ο πατέρας της, της μετέδωσε το πάθος του για το θέατρο

και την αγάπη του για τη λογοτεχνία. Κατ’ εκείνον το καλύτερο επάγγελμα ήταν

αυτό του συγγραφέα. Πίστευε πάντα ότι οι σπουδές θα μπορέσουν να βοηθήσουν

τις κόρες του από τη δυσμενή θέση που είχε η γυναίκα εκείνη την εποχή.

Στα 15 της χρόνια ήδη είχε κάνει την επιλογή της, θα γινόταν διάσημη συγγραφέας.

Αφού έλαβε τη βασική μόρφωση σε ιδιωτικά σχολεία, η Simone ακολούθησε

υψηλές σπουδες στο Institut Catholique de Paris στα Μαθηματικά και στο Institut

Sainte-Marie στο Neuilly Λογοτεχνία. Σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόννη στο

πανεπιστήμιο École Normale Supérieure και έπειτα πήρε το δίπλωμα της στη Γενική

Φιλοσοφία. Εκεί συνάντησε τον συμφοιτητή της Ζαν Πολ Σαρτρ (1905-1980), με τον

οποίο δημιούργησε μία ελεύθερη σχέση, που κράτησε σε όλη τους τη ζωή.

Από το 1931 έως το 1943 δίδαξε φιλοσοφία στη μέση εκπαίδευση και τον Οκτώβριο

του 1945 εξέδωσε μαζί με τον Σαρτρ το μηνιαίο περιοδικό λογοτεχνικής και

πολιτικής κριτικής «Temps Modernes» («Μοντέρνοι Καιροί»), με τον τίτλο του

δανεισμένο από την ομώνυμη ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν. Το 1981 συνέγραψε το

«La Cérémonie Des Adieux» (Η Τελετή του Αποχαιρετισμού), μια οδυνηρή

εξιστόρηση των τελευταίων χρόνων του Σαρτρ. Το κυριότερό της έργο είναι : ΄΄Le

deuxieme Sexe’’, με το οποίο αναλύει τη φεμινιστική της σκέψη σε όλο της το

μεγαλείο. Ο σύντροφός της έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στα γραπτά της αλλά και στη

ζωή της. Οι δύο φιλόσοφοι μέσα από τα γραπτά τους και τις ιδέες τους ίδρυσαν ένα

λογοτεχνικό και φιλοσοφικό κίνημα ‘’ existantialisme ‘’ ( σχολείο υπαρξισμού).

Σε όλα της τα έργα προσπαθεί να είναι αυθεντική και αληθινή και προπαντός

γυναίκα και μιλά πάντα για τη θέση της γυναίκας. Με τις φιλοσοφικές της ιδέες και

το λογοτεχνικό ταλέντο της έγραψε φιλοσοφικά έργα και ιδίως αυτοβιογραφίες

όπως το ‘’ Le deuxieme Sexe’’.

Μέσα από τα δοκίμιά της αφιερώνεται ολοκληρωτικά στην υπαρξιακή της

φιλοσοφία και θέτει πολλά ερωτήματα για τον ατομικισμό. Μερικά από τα

υπαρξιακά της ερωτήματα ήταν : ‘’ Ο άνθρωπος έχει απόλυτη αξία ; ‘’ .

‘’ Επιβεβαιώνει την ύπαρξή της μέσα από ένα κίνημα που πηγάζει από την καρδιά

του ανθρώπου αλλά τελειώνει έξω από αυτόν’’. Αυτές οι σκέψεις της

περιλαμβάνονται στα τέσσερα έργα της : ‘’ η προσκεκλημένη - L’ invitee ‘’ , ‘’To

αίμα των άλλων- Le sang des autres ‘’ , ‘’ Όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί- Tous les

homes sont mortels’’ , ‘’ Οι Μανδαρίνοι- Les Mandarins’’.

Η Μποβουάρ θεωρήθηκε η μητέρα του (μετά το 1968) φεμινισμού, με φιλοσοφικά

γραπτά που συνδέθηκαν, αν και ήταν ανεξάρτητα, με τον Σαρτριανό υπαρξισμό. Για

να κερδίσει την οικονομική ανεξαρτησία της, η Σιμόν γίνεται καθηγήτρια, αλλά το

ναζιστικό κατοχικό καθεστώς την απολύει το 1943, επειδή υποστηρίζει τη σχέση

μαθήτριάς της με Ισπανό εβραϊκής καταγωγής. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, η

Μποβουάρ έρχεται σε επαφή με τον Καμύ, τον Ζενέ, τον Πικάσο και άλλα

«αντιστασιακά στοιχεία» του Παρισιού, ενώ παίρνει μέρος στην οργάνωση

‘Σοσιαλισμός και Ελευθερία’ που ιδρύει ο Σαρτρ στα πλαίσια της αντίστασης. Ο

Τρόπος ζωής της ήταν η απόδειξη των πιστεύω της και των ιδεών της. Εκφράζει

επανειλημμένα το συναίσθημά της για το θάνατο.

Πέθανε από πνευμονία στις 14 Απριλίου του 1986 και τάφηκε πλάι στον Σαρτρ στο

Κοιμητήριο Μονπαρνάς του Παρισιού.

Το Δεύτερο Φύλο

Η Σιμόν ντε Μποβουάρ επιχειρηματολογεί μέσω ενός φεμινιστικού υπαρξισμού στο

Δεύτερο Φύλο. Είναι μία εμπεριστατωμένη και φλογερή έκκληση για την κατάργηση

εκείνου που αποκαλούσε μύθο του «αιώνιου θηλυκού». Τη δεκαετία του '60 το

βιβλίο αυτό θεωρήθηκε ένα από τα κλασσικά έργα της φεμινιστικής λογοτεχνίας και

βρισκόταν για πολλά χρόνια στη λίστα του Βατικανού με τα απαγορευμένα βιβλία

(Index Librorum Prohibitorum). Ως υπαρξίστρια η Μπoβουάρ αποδέχεται την αρχή

πως η ύπαρξη προηγείται της ουσίας. Επομένως δεν γεννιέται κανείς γυναίκα, αλλά

γίνεται. Η ανάλυσή της εστιάζει στην ιδέα του Άλλου. Η κατασκευή της γυναίκας ως

το τυπικό παράδειγμα Άλλου είναι για την Μποβουάρ το θεμέλιο της καταπίεσης

των γυναικών. Η ντε Μποβουάρ υποστηρίζει ότι τα βασικά δικαιώματα του ατόμου

πρέπει να στηρίζονται στην ισότητα δικαιωμάτων του άνδρα και της γυναίκας. Αυτά

θεμελιώνονται στην κοινή δομή της ύπαρξής τους, ανεξάρτητα από τη

σεξουαλικότητά τους.

Η Μποβουάρ υποστηρίζει πως δια μέσου της ιστορίας οι γυναίκες έχουν θεωρηθεί

ως η παρέκκλιση, η ανωμαλία. Ακόμη και η πρώιμη φεμινίστρια Mary

Wollstonecraft θεωρεί τους άντρες ως το ιδανικό στο οποίο θα έπρεπε να ανέλθουν

οι γυναίκες. Η Μπoβουάρ λέει πως αυτή η στάση έχει κρατήσει πίσω τις γυναίκες

διατηρώντας την αντίληψη πως οι γυναίκες είναι η παρέκκλιση από το κανονικό, ότι

είναι παρείσακτες που προσπαθούν να εξομοιωθούν με την “κανονικότητα”. Λέει

επίσης πως αν ο φεμινισμός θέλει να προχωρήσει, πρέπει να καταρρίψει την

υπόθεση αυτή.

Άλλα έργα

Το 1943 η Μποβουάρ εξέδωσε το L'Invitée, ένα μυθοπλαστικό χρονικό της σχέσης

που ανέπτυξε με μία από τις φοιτήτριές της, την Olga Kosakiewicz, ενώ δίδασκε στη

Ρουέν κατά τη διάρκεια των αρχών της δεκαετίας του ’30. Το μυθιστόρημα

διερευνεί και την πολύπλοκη σχέση μεταξύ της Μποβουάρ και του Σαρτρ, καθώς

και πώς επηρεάστηκε η σχέση τους με την συμπερίληψη της Kosakiewicz.

Στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η ντε Μποβουάρ συνεργάστηκε με

τον Σαρτρ στην έκδοση του Les Temps Modernes, μια πολιτική εφημερίδα. Πέρα

από την εκδοτική της δραστηριότητα, η Μπoβουάρ χρησιμοποίησε την εφημερίδα

ως πλατφόρμα για να παρουσιάσει διάφορες δουλειές και παρέμεινε εκδότρια ως

τον θάνατό της.

Αν και το Pour Une Morale de L'ambiguïté (1947) έλαβε λίγη προσοχή είναι ίσως το

μοναδικό καλύτερο σημείο εισαγωγής στον Γαλλικό υπαρξισμό. Η απλότητα του

έργου είναι αριστούργημα από μόνη της, αφού η ντε Μποβουάρ μειώνει την

τραχύτητα που πολλοί συνδέουν με την ανάγνωση του υπεραναλυτικού Το Είναι και

το Τίποτα του Σαρτρ, σε λίγες σελίδες συγκριτικά ελαφρού διαβάσματος.

Θα πρέπει να τονιστεί πως η ντε Μποβουάρ ήταν αρκετά ευέλικτη ως συγγραφέας.

Ήταν εξίσου ικανή ως φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, πολιτική θεωρητικός,

δοκιμιογράφος, καθώς και ως βιογράφος. Μετά το θάνατό της, η ντε Μποβουάρ

έγινε αποδέκτης εξαιρετικού θαυμασμού και επαίνων, όχι μόνο εξαιτίας της

αυξανόμενης αποδοχής του φεμινισμού στον ακαδημαϊκό χώρο, αλλά και λόγω της

αυξανόμενης κατανόησης της επιρροής που είχε στο αριστούργημα του Σαρτρ Το

Είναι και Το Τίποτα. Χωρίς αμφιβολία είναι μία από τους μεγαλύτερους Γάλλους

στοχαστές σε ολόκληρη την ιστορία. Από το λογοτεχνικό της έργο, το οποίο

μπολιάζει με τις ιδέες του Υπαρξισμού, ξεχωρίζει το μυθιστόρημα οι «Μανδαρίνοι»

(1954), που κέρδισε το βραβείο Γκονκούρ. Αναφέρεται στην προσπάθεια μιας

ομάδας διανοουμένων μετά τον πόλεμο να εγκαταλείψουν την κοινωνική θέση των

«μανδαρίνων» (της μορφωμένης ελίτ) και να αναλάβουν πολιτική δράση.

Ένα μεγάλο μέρος του συγγραφικού της έργου είναι αφιερωμένο σε

αυτοβιογραφικά κείμενα, που εκτός από το προσωπικό ενδιαφέρον, αποτελούν ένα

πορτρέτο της πνευματικής ζωής της Γαλλίας, από τη δεκαετία του '30 έως τη

δεκαετία του '70 («Αναμνήσεις ενός καθωσπρέπει κοριτσιού», Η δύναμη της ζωής»,

«Η δύναμη των πραγμάτων»).

Προσωπική θέση

Η γυναίκα που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να αναζητήσω πληροφορίες γι’ αυτήν

είναι η Simone de Beauvoir. Η γυναίκα αυτή έχει χαρακτηριστεί ουκ ολίγες φορές

ως μεγαλύτερη επαναστάτρια των γυναικών. Θεωρείται μέχρι και σήμερα μία από

τις μεγαλύτερες φεμινίστριες. Ο λόγος για τον οποίο επέλεξα αυτό το πρόσωπο

είναι επειδή έχει μία έντονη και μη απαρατήρητη προσωπικότητα. Γεννήθηκε μέσα

σε μία εύπορη οικογένεια, φοίτησε στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία εκείνης της

εποχής και σπούδασε φιλοσοφία και Μαθηματικά στη Σορβόννη. Εκεί συνάντησε το

μεγάλο έρωτα της ζωής της Ζαν Πολ Σαρτρ, ο οποίος ήταν συμφοιτητής της. Έγιναν

ζευγάρι και μαζί κατέρριψαν κάθε στερεότυπο για τις σχέσεις και το γάμο αφού δεν

παντρεύτηκαν ποτέ. Θεωρούσαν αδιάφορη τη διαδικασία του γάμου και γενικότερα

οτιδήποτε συνηθισμένο σε σχέση με τη ζωή τους φαινόταν βαρετό. Ήθελαν να

ζήσουν με τους δικούς τους όρους και κανόνες τις ζωές τους και το μόνο που δεν

επιθυμούσαν ήταν να τους επιβάλλουν οποιαδήποτε πράξη. Έτσι, λοιπόν, η

SIMONE DE Beauvoir πάλευε για τη ζωή και για τα δικαιώματα των γυναικών.

Σημαντική στάση στη ζωή της είναι η συγγραφή του βιβλίου της ‘’ Le Deuxieme

Sexe’’ ( Το δεύτερο φύλο) με το οποίο έγινε ευρύτερα γνωστή και ξεσήκωσε το

γυναικείο κοινό. Στόχος της ήταν να αφυπνίσει τις γυναίκες της εποχής της και να

σταματήσει την εκμετάλλευσή τους σε διάφορους τομείς από τους άνδρες.

Για όλους αυτούς τους λόγους μου κίνησε το ενδιαφέρον να ασχοληθώ με αυτήν

την σπουδαία γυναίκα. Πιστεύω ότι θα πρέπει να παραδειγματιστούμε από τη

στάση ζωής της Beauvoir επειδή δεν παραιτήθηκε ποτέ από τη ζωή ούτε άφησε

άλλους ανθρώπους να καθορίσουν την δική της. Έκανε συνειδητοποιημένα τις

επιλογές της και πορεύθηκε με αυτές.

Κατά τη γνώμη μου, η Simone de Beauvoir ήταν μία από τις δυναμικότερες

γυναίκες στον πλανήτη μας, που αγωνίστηκε για τα δικαιώματά τους και την επαινώ

γι’ αυτό διότι κατάφερε να ανυψώσει κοινωνικά τη γυναίκα και να την τοποθετήσει

ορισμένες φορές σε υψηλότερο βάθρο από τον άνδρα. Το έργο της είναι

αναμφισβήτητα διαχρονικό μιας και οι περισσότερες καταστάσεις παραμένουν

ίδιες και πολλά στερεότυπα δεν έχουν καταρριφθεί ακόμα. Όμως, η συμβολή της

στον τομέα της ανεξαρτησίας της γυναίκας είναι αξιοθαύμαστη και αξιέπαινη. Έτσι,

λοιπόν, κατάφερε με τον ριζοσπαστικό της χαρακτήρα να ανατρέψει τα κοινωνικά

δεδομένα και να μείνει στην ιστορία για την προσφορά της στο γυναικείο φύλο.

ΠΗΓΕΣ

http://el.wikipedia.org/wiki

Η Ιντερνετική Εγκυκλοπαίδεια της Φιλοσοφίας - Simone de Beauvoir

Η Εγκυκλοπαίδεια Φιλοσοφίας του Στάνφορντ - Simone de Beauvoir

http://www.sansimera.gr/biographies/765

http://tvxs.gr/news

Η Παπαλόη Βασιλική γράφει:

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ

Εδώ και πολλούς αιώνες οι άντρες έχουν καταφέρει να επιβάλλουν την κυριαρχία

τους και να έχουν την φήμη για το πιο δυνατό φύλο, αιτία μεγάλης αντίδρασης από

φεμινιστικές οργανώσεις. Βασικά, η ιδέα ότι ο άντρας είναι ανώτερος από τη

γυναίκα είναι μια πεποίθηση που πηγάζει μέσα από πολλούς αιώνες απόλυτης

πατριαρχίας. Αλλά ποια είναι πραγματικά η θέση της γυναίκας σε ένα κόσμο που

συνέχεια παλεύει για να αναδείξει την αξία της και από νεαρή ηλικία ακόμα,

βομβαρδίζεται με το πώς πρέπει να ναι; «Στην κουζίνα», όπως θα έλεγε ο κλασσικός

άντρας που το διακατέχει ένα ευδιάκριτο αίσθημα σοβινισμού και έχει την

πεποίθηση ότι λογαριάζεται για άντρας βαρύς και ασήκωτος. Όμως εγώ δε θέλω να

σχολιάσω τη μικροαστική συμπεριφορά, που επιδεικνύουν μια μερίδα ανθρώπων

σε «δημοκρατικές» και μη χώρες. Θέλω να μιλήσω για τη θέση γυναίκας, που

πρέπει να ναι δίπλα στον άντρα. Όχι πιο μπροστά, όχι πιο πίσω. Δίπλα. Ας κάνουμε

όμως μια μικρή αναδρομή στην ιστορία.

Στα χρόνια που ο Μινωικός πολιτισμός βρισκόταν σε ακμή και οι τέχνες και τα

γράμματα άνθιζαν με ιλιγγιώδης ρυθμούς, η γυναίκα λατρευόταν σαν θεότητα.

Συμμετείχε μάλιστα σε όλες τις δραστηριότητες της τότε εποχής, ακόμα και στα

ταυροκαθάψια, τελετή που χρειαζόταν τόσο ευλυγισία αλλά και καλή φυσική

κατάσταση, όπως μαρτυρούν άλλωστε και οι δεκάδες τοιχογραφίες των ανακτόρων.

Επίσης δικαίωμα ελεύθερης βούλησης δεν είχαν μόνο οι γυναίκες υψηλής

κοινωνικής διαστρωμάτωσης αλλά και ποιο χαμηλών κοινωνικών επιπέδων. Τέλος

πολύ ενδιαφέρων είναι η θεωρία ότι οι γυναίκες καταπιάνονταν και με πιο

«αντρικά» επαγγέλματα όπως αυτό του καπετάνιου, του πυγμάχου και του

ξυλοκόπου, θεωρία που ωστόσο δεν έχε εξακριβωθεί επιστημονικά. Με την πτώση

της Μινωικής αυτοκρατορίας άρχισε σιγά, σιγά να υποβαθμίζεται και η θέση της

γυναικάς. Πλέον η πατριαρχία παίρνει τη θέση της κάποτε σπουδαία μητριαρχικής

κυριαρχίας.

Παρόλο που η γυναίκα συνεχίζει να έχει ελευθέρια κινήσεων και μεταφοράς οι

υποχρεώσεις τις όσον αφορά τον εργασιακό τομέα παραμερίζονται από τον άντρα.

Η γυναίκα μένει σπίτι φροντίζοντας τα παιδιά ενώ ο άντρας φέρνει τα λεφτά στο

σπίτι, πρότυπο μοντέλο υποχρεώσεων που ίσχυε αιώνες μετά. Ο ένας αιώνας

λοιπόν, διαδέχεται τον άλλον και η θέση τη γυναίκας αργά και σταθερά

υποβαθμίζεται όλο και πιο πολύ, μέχρι που έρχεται ο αιώνας.

Ποιος αιώνας; Μα ο χρυσός αιώνας του Περικλή βέβαια. Αιώνας προόδου και

τεράστιας οικονομικής όσο και καλλιτεχνικής ανάπτυξης. Υπέρογκα ποσά

δαπανούνται για την ανοικοδόμηση δημοσίων έργων, βλέπε Ακρόπολη, και

επίδοξοι καλλιτέχνες ξετρυπώνουν από τις γωνίες τους χαρίζοντας στη κοινωνία

αυτά που λέμε σήμερα εθνική κληρονομιά. Η Αθήνα γίνεται μια τεράστια και

ατρόμητη δύναμη έτοιμη να τα βάλει με κάθε πιθανό εχθρό και η δημοκρατία είναι

η λέξη που γλιστράει στα χείλια όλων τον Αθηναίων. Ναι.. και η θέση της γυναίκας;

Όχι δίπλα στον άντρα. Όχι ούτε καν πίσω από τον άντρα. Μέσα στο σπίτι στο

«φυσικό της περιβάλλον», κατά τους αρχαίους. Για άλλη μια φορά η γυναίκα

βρίσκεται παραγκωνισμένη και αποκλεισμένη από τις διαδικασίες και τις

εκδηλώσεις του δημοσίου βίου. Μα δεν είναι τραγελαφικό να μιλάμε για

δημοκρατία και δήμος να θεωρείται μόνο ο αντρικός πληθυσμός;

Βέβαια η ευκαιρία των γυναικών ήρθε με την έναρξη του Πελοποννησιακού

Πολέμου, καθώς οι γυναίκες έμειναν πίσω και χειρίστηκαν καλά δουλειές, που

μέχρι τότε θεωρούταν μόνο άντρες μπορούσαν να κάνουν. Ναι, πόλεμος με χιλιάδες

θανάτους και καταστροφές αλλά και η μερική χειραφέτηση για τις γυναίκες από την

κοινωνία και τον Πλάτωνα, ο οποίος με πολλούς τρόπους έτεινε να τις υποβαθμίζει.

Για να ήμαστε ειλικρινής και δίκαιοι δεν ήταν όλοι οι άντρες κακοί, ούτε σοβινιστές,

ούτε σκληροί και μισογύνηδες. Πάντα υπάρχουν όμορφες εξαιρέσεις στα μελανά

σημεία της ιστορίας. Το πιο σπουδαίο παράδειγμα; Ένας από τους πιο λαμπρούς

και σπουδαίους τραγικούς μας, Σοφοκλής, με το έργο του Αντιγόνη.

Αντιγόνη: Η ξεχωριστή ηρωίδα του Σοφοκλή

Νικηφόρος Λύτρας, Αντιγόνη και Πολυνίκης

Αν λοιπόν μπορούσαμε να μεταφερθούμε σε μια τάξη του γενικού λυκείου τάξης Β’

και είχαμε τη δυνατότητα να κάτσουμε στο πίσω μέρος της αίθουσας

απολαμβάνοντας μια συνηθισμένη παράδοση Αντιγόνης, προφανώς και δε θα

καταλαβαίναμε τίποτα, γιατί η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Σοφοκλής είναι τόσο

επιτηδευμένη και ποιητική που ακόμα και οι φιλόλογοι τα βρίσκουν σκούρα ώρες,

ώρες.

Το θέμα είναι όμως ότι πρακτικά δε θα μας φαινόταν περίεργος ο χαρακτήρας της .

Γιατί; Τι νομίζεται ότι είναι η Αντιγόνη; Είναι μια συνηθισμένη έφηβη ( εντάξει ίσως

όχι και τόσο συνηθισμένη μιας και κατάγεται από βασιλική οικογένειας και είναι

προϊόν αιμομιξίας, αλλά αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες), που ζει τον έρωτα

της, πάει κόντρα στο κατεστημένο( θάβοντας τον νεκρό αδερφό της ξέροντας ότι η

ποινή είναι θάνατος, κι άλλες λεπτομέρειες) και δε φοβάται να φτύσει τις αρχές για

τα πιστεύω της. (εξασφαλίζοντας με τέτοιο τρόπο για τα καλά, τη θανατική της

καταδίκη, πολλές λεπτομέρειες μαζεύτηκαν).

Αλλά αυτό δεν είναι παρά μια κριτική άποψη του σήμερα. Την εποχή που ο

Σοφοκλής μεγαλουργούσε, στα μέσα του 5 αιώνα δηλαδή, μια κοπέλα με τον

χαρακτήρα και το ήθος της Αντιγόνης θα χαρακτηριζόταν επιεικώς ως αυθάδης,

ανώριμη και πιθανών χαμηλών ηθών. Γιατί όλος αυτός ο σάλος;

Επειδή μια γυναίκα, ένα πράγμα (σύμφωνα με την εποχή) τόλμησε να ορθώσει το

ανάστημα της σε έναν άντρα, υποκινούμενη από μη λογικά κίνητρα, όπως η αγάπη

της για τον αδερφό της και η επιθυμία της να βρει η ψυχή του γαλήνη, στο κόσμο

των νεκρών.

Παρόλο τον μεγάλο ντόρο που προκάλεσε αυτή η αμφιλεγόμενη ηρωίδα, αυτό δε

ήταν αρκετό ώστε να εμποδίσει την τεράστια επιτυχία της Αντιγόνης και την

επικράτηση του Σοφοκλή στους δραματικούς αγώνες, διαγωνισμός της αρχαιότητας

που βραβευόταν το καλύτερο θεατρικό έργο.

Προσωπικά, αυτό που με κάνει να θαυμάζω την Αντιγόνη, να με κάνει να της θέλω

να της μοιάσω έστω και λιγάκι και με υποκινεί να γράφω το εγκώμιο της σε μια

σχολική εργασία είναι ο αδιάλυτος χαρακτήρας της και το ότι για χάρη των πιστεύω

της δεν λύγισε, ακόμα και αν η ζωή της κρεμόταν από μια μικρή, μικρή κλωστούλα.

Μα αλήθεια, πόσο λογικό μια κοπέλα 18 χρονών, με ολόκληρη ζωή μπροστά της, με

έναν άντρα που κυριολεκτικά την λάτρευε, την υποστήριζε και κυριολεκτικά θα

έκανε τα πάντα για εκείνη, να τα παρατάει όλα για να κάνει αυτό που έλεγε η

καρδιά της ακόμα και αν η ποινή ήταν ο θάνατος;

Θέλετε τη γνώμη μου; Καθόλου λογικό. Ναι, μάλλον για αυτό διδάσκεται ακόμα,

σχεδόν 3 χιλιετίες μετά από τη δημιουργία της, στα σχολεία και το όνομα Αντιγόνη

πλέον, είναι συνώνυμο της λέξης θάρρος.

Το κείμενο εμπνεύστηκε από τα άρθρα της Βικιπαίδειας Αντιγόνη, Μινωικός

πολισμός και οι γυναίκες στην σύγχρονη Ελλάδα.

Συμβουλές από Παπαλόη

10 + 1 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Γυναίκες. Τι μπορούμε πρώτα να πούμε για αυτές; Να μιλήσουμε για την ομορφιά

τους; Να πούμε για την καπατσοσύνη τους; Να αναφέρουμε τα εκατομμύρια βιβλία

και ποιηματάκια που έχουν γραφτεί στο όνομα τους ; Σίγουρα όλα αυτά είναι ωραία

και σπουδαία αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο. Τι πραγματικά πρέπει να

μάθουν οι άντρες για τις γυναίκες;

1. Είναι δυνατές. Πολύυυυυυυυ πιο δυνατές από σο νομίζετε φίλοι άντρες.

Γιατί για σκεφτείτε.. περνάνε μια εφηβεία με μια κοινωνία που τις χτυπάει

κάθε μέρα φωνάζοντας, « ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΟΜΟΡΦΗ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ

ΛΕΠΤΗ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΤΕΛΕΙΑ» Φεύγει η εφηβεία και μεγαλώνει. Έρχεται

ξανά η κοινωνία και αρχίζει τις φωνές,« ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΗ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ,

ΚΑΛΗ ΣΥΖΥΓΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΑ ΜΗΤΕΡΑ». Εδώ που τα λέμε δεν είναι και το πιο

εύκολο πράγμα να χτίζεις τη ζωή σου ανάμεσα σε πρέπει και περιορισμούς.

2. Το όνειρο της ζωής μας δεν είναι να βρούμε τον όμορφο πρίγκιπα με το

όμορφο άσπρο άλογο και να ζήσουμε στο πελώριο φανταχτερό του κάστρο.

Το όνειρο μας είναι να είμαστε απλά ευτυχισμένες, τώρα το ποιος στέκεται

δίπλα είναι μια άλλη ιστορία.

3. Ναι ήμαστε, ζηλιάρες, ξινές, πονηρές, πανούργες και χίλια δυο κακά. Αλλά

ξεχνάς ότι αν μας φερθείς σωστά και τίμια θα σου φερθούμε λες και είσαι το

κέντρο του κόσμου μας.

4. Πίσω από την άσχημη ψυχολογική κατάσταση και τη κακή μας συμπεριφορά

δε κρύβονται πάντα, η τρέλα των ορμονών. Απλά η ζωή μερικές φορές είναι

εξαιρετικά δύσκολη και εσύ ένας είσαι ανόητος με κακή συμπεριφορά που

του αξίζει ένα καλό μπινελίκι. Οι ορμόνες είναι απλώς μια καλή και

αδιαμφισβήτητη δικαιολογία.

5. Οι γυναίκες είναι καλές στον αθλητισμό, τις επιστήμες, την τέχνη και σε ότι

άλλο αφιερώσουν λίγο χρόνο. Το ότι οι άντρες είναι καλύτεροι, είναι μια

κριτική άποψη.

6. Οι γυναίκες πράγματι ωριμάζουν πιο γρήγορα από τους άντρες. Από

βιολογικής άποψης. Τρομερό;

7. Στην προσπάθεια μιας προσκείμενης επιτυχίας «φιλίες» δημιουργούνται

και διαλύονται σε κλάσματα δευτερολέπτων. Δε ξέρω πως και γιατί. Ακόμα

και εγώ πολλές φορές αναρωτιέμαι.

8. Κάθε γυναίκα χρειάζεται μια καλημέρα και ένα «είσαι όμορφη σήμερα».

Φρόντισε να είσαι εσύ αυτός που θα της το πει.

9. Ο καλλωπισμός του προσώπου, σώματος και τα λοιπά δεν είναι ούτε

διασκεδαστική ούτε εύκολη υπόθεση. Το αντίθετο μάλιστα. Οπότε

εκτιμήστε το.

10. Αγαπητά αγόρια και άντρες ακούστε με δυο λεπτά μονάχα. Προσεκτικά. Μ’

ακούτε; Έκτακτα. Το φυσικό περιβάλλον της γυναίκας ΔΕΝ είναι η κουζίνα.

Ούτε το σπίτι. Αυτή ή φράση είναι αρκετά παλιομοδίτικη και βαρετή και

κυρίως δε στέκει. Η θέση της γυναίκας είναι δίπλα σας, να σας θυμίζουν ότι

μπορούν να τα καταφέρουν και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, ακόμα και

με σας πάνω από το κεφάλι τους να τις λέτε ότι δε μπορούν.

11. Μια γυναίκα ‘όμως ποτέ μα ποτέ δε θα άφηνε άντρα να διαβάσει αυτό το

αρθράκι. Γιατί αυτή η μυθοποίηση της συμπεριφοράς της γυναίκας, ως

μυστήριο και παράξενο πλάσμα, εε όπως και να το κάνουμε μερικές φορές

βοηθάει. Ναι, ας αφήσουμε καλύτερα τα πράγματα όπως έχουν. Κρυφά και

μεταξύ μας.

Υ.Γ. Το παραπάνω άρθρο είναι μια μικρή πραγματικότητα. Σε καμία

περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει ολόκληρο το γυναικείο πληθυσμό. Γιατί

εμείς οι άνθρωποι ήμαστε διαφορετικοί και δε χωράμε σε καλούπια.

Η Κοζμά Άννα γράφει για τη Μελίνα

Μελίνα Μερκούρη

Η Μελίνα Μερκούρη ή αλλιώς Μαρία Αμαλία Μερκούρη, γεννήθηκε στην Αθήνα

στις 18 Οκτωβρίου του 1920. Ήταν μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός, γνωστή ακόμη και

στο εξωτερικό, ωστόσο και μεγάλη πολιτικός της εποχής της.

Θεατρική Πορεία

Τον Σεπτέμβρη του 1938 η Μελίνα , γίνεται δεκτή στην Δραματική Σχολή του

Εθνικού Θεάτρου. Το 1944 κάνει την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο με τον

θίασο του Γιώργου Παππά και Αντώνη Γιαννίδη, με το έργο του Αντρέα Σολομού

«Το μονοπάτι της λευτεριάς». Έπειτα ακολουθούν έργα όπως «Η κόμισα και ο

καμαριέρης», «Μις Μπα», «Θα σε παντρευτώ τέρας», «Το πένθος ταιριάζει στην

Ηλέκτρα», «Πωλείται κέφι», «Η μπόρα πέρασε», «Επικίνδυνη στροφή» και

πολλά άλλα.

Το 1951 της δίνεται η ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει και στην Γαλλική θεατρική

σκηνή. Ο Μαρσέλ Ασάρ ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς,

εντυπωσιάστηκε από τις ερμηνείες της Μελίνας και θέλησε να γίνει η μούσα

του. Καταφέρνει και συνδυάζει ταυτόχρονα και αθηναϊκή και παριζιάνικη σκηνή.

Το 1960 παίζει μαζί με τον πρωτοεμφανιζόμενο για την εποχή Γιάννη Φέρτη, στο

θέατρο Τέχνης «Το γλυκό πουλί της Νιότης». Άλλος ένας σημαντικός σταθμός

για την καριέρα της ήταν το «Illya Darling» με συμπρωταγωνιστή της τον Νίκο

Κούρκουλο στο Μπρόντγουει στις Η.Π.Α, ενώ ήδη είχε κάνει περιοδεία σε όλες

τις Η.Π.Α. Την εποχή του 1967-1974 καθώς στην Ελλάδα επικρατούσε

δικτατορία, αφού τελείωσε τις παραστάσεις της με το «Illya Darling», έπαιξε

μόνο την Λυσιστράτη το 1972 στο Μπρόντγουει.

Έπειτα, αφού επιστρέφει στην Ελλάδα, ανεβάζει μαζί με τον Νίκο Κούρκουλο

την «Όπερα της πεντάρας», το 1978 το «Συντροφιά με τον Μπρέχτ» του Μάνου

Κατράκη, με αφορμή την παράσταση αυτή ο Θάνος Μικρούτσικος το «Άννα μη

κλαις» για να το τραγουδήσει η Μελίνα Μερκούρη. Τέλος το 1980 ανέβασε ξανά

«Το πουλί της Νιότης» με τον Γιάννη Φέρτη και έκλεισε ουσιαστικά την θεατρική

της καριέρα με το «Ορέστεια» στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου

Κινηματογράφος

Αξιοσημείωτη ήταν και η πορεία της στο χώρο του κινηματογράφου, στον

διεθνή αλλά και στον ελληνικό. Απέσπασε πολλά βραβεία με πιο σημαντικό

αυτό της πρώτης γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών, αλλά και μια

υποψηφιότητα για Όσκαρ για την ταινία «Ποτέ την Κυριακή.», το οποίο

δυστυχώς έχασε από την Ελίζαμπεθ Τέιλορ το 1960.

Πολιτική Πορεία

Την εποχή του 1967-1974 εναντιώθηκε δυναμικά στο καθεστώς που

επικρατούσε τότε, στη Χούντα. Προσπάθησε με τον τρόπο της να πολεμήσει τη

Χούντα. Διοργάνωσε πορείες, έδωσε πολλές συναυλίες με σκοπό να αναδείξει

το ‘κακό’ που θα μπορούσε να προκαλέσει αυτό ή η πολιτική. Οργάνωσε

συναντήσεις με πολιτικούς και άλλων χωρών ώστε να τους δημιουργήσει ένα

αίσθημα ευαισθησίας όσον αφορά αυτό το θέμα. Συνέπειες των προσπαθειών

της ήταν να στερηθεί την ελληνική υπηκοότητα της αλλά και να γίνουν

απόπειρες δολοφονίας εναντίον της.

Όταν επιτέλους έρχεται η πτώση της Χούντας, επιστρέφει στην Ελλάδα και

μάλιστα δυναμικά. Σε συνεργασία με τον Ανδρέα Παπανδρέου ιδρύουν το

Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Το 1974 βάζει υποψηφιότητα για βουλευτής,

δεν τα καταφέρνει παρ’ όλα αυτά ξανά προσπαθεί το 1977 και πετυχαίνει τον

στόχο της. Το 1981-1989 αλλά και το 1993-1994 υπηρέτησε ως υπουργός

πολιτισμού. Ήταν η αφετηρία για την καινούργια της ‘επανάσταση’, που σκοπός

της ήταν η επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων στην Ακρόπολη από τον Λόρδο

Έλγιν, τα οποία μέχρι τότε βρίσκονταν στις προσθήκες του Βρετανικού

Μουσείου. Έπειτα ήθελε να εγκαταστήσει τα δημοτικά θέατρα με σκοπό την

πολιτιστική ανάπτυξη των δήμων. Ξεκινά με πρώτη την Αθήνα το 1985. Το 1990

διεκδίκησε την δημαρχία της Αθήνας αλλά δεν τα κατάφερε.

Στο δεύτερο έτος της ως υπουργός πολιτισμού επικεντρώθηκε στην εισαγωγή

της θεατρικής αγωγής αλλά και γενικότερα του πολιτισμού στα σχολεία. Ωστόσο

πολύ εξαντλημένη από την πολυετή μάχη της με τον καρκίνο, δεν μπόρεσε να τα

καταφέρει, αφήνοντας την τελευταία της πνοή την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994

σε γνωστό νοσοκομείο της Νέας Υόρκης.

Στις 8 Μαρτίου του 1994 ο σορός της κατέφθασε στην Ελλάδα και τοποθετήθηκε

στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών, για δύο ημέρες για λαϊκό

προσκύνημα και επιτόπου κηρύχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος. Την Πέμπτη 10

Μαρτίου του 1994 γίνεται η ταφή της στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών όπου την

«συνόδευσαν» εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που

κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους.

Με αφορμή τον θάνατο της έγιναν πολλές εκδηλώσεις που προκάλεσαν

πανελλήνια συγκίνηση. Άνθρωποι της πολιτικού χώρου στέλνουν συλλυπητήρια

μηνύματα στην οικογένεια της και σε όλη την Ελλάδα. Ταυτόχρονα την ώρα της

κηδείας της τα θέατρα και τα μαγαζιά στο Μπρόντγουει της Αμερικής

παραμένουν κλειστά.

Ο σύζυγος της Ζυλ Ντασέν, με βάσει την επιθυμία της, ίδρυσε το Πολιτιστικό

Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη, το οποίο είχε ως στόχο την επιστροφή των

κλαπέντων μαρμάρων της Ακρόπολης.

Βραβείο UNESCO

Στις 6 Μαρτίου, η ημέρα του θανάτου της Μελίνας Μερκούρη, η UNESCO όρισε

την ημέρα αυτή ως παγκόσμια ημέρα πολιτισμού όπου και απονέμεται το

βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» ως βραβείο πολιτιστικής προσφοράς. Από το

1997 κι έπειτα, το βραβείο αυτό, δίνεται κάθε δύο χρόνια σε ανθρώπους ή

οργανισμούς που κάνουν προσπάθειες με κάθε τρόπο για να διασωθούν

μνημεία πολιτισμού της ανθρωπότητας. Το βραβείο αυτό συμπεριλαμβάνει

κάποιο χρηματικό ποσό.

Μία προσωπική άποψη

Η Μελίνα Μερκούρη ήταν μια γυναίκα που κατέκτησε τις καρδιές όλου του

κόσμου . Μπόρεσε και κατόρθωσε πολλά πράγματα και κατάφερε να μείνει γνωστή

μόνο με το όνομα της. Μια χαρισματική ηθοποιός αλλά και καταξιωμένη πολιτικός,

που αν και δεν έμοιαζε εμφανισιακά με μια αντιπροσωπευτική Ελληνίδα, διέθετε

ωστόσο την ψυχή και προσπαθούσε να το αποδείξει με κάθε τρόπο. Η γυναίκα αυτή

ταυτίστηκε με την Ελλάδα, έγινε μύθος, αλλά παραμένει ακόμα και σήμερα οικεία

και πραγματική και αποτελεί είδωλο πολλών σε όλο τον κόσμο.

Πηγές:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%C

E%9C%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7,

http://www.mousikesebeeries.gr/?p=13598

Η Καλυβιώτη Άννα για την Κλεοπάτρα

Η Κλεοπάτρα Ζ΄ Φιλοπάτωρ γεννήθηκε το 69 π.Χ και πέθανε στις 12 Αυγούστου το

30π.Χ, ήταν η τελευταία βασίλισσα της ελληνιστικής Αρχαίας Αιγύπτου, πριν αυτή

καταστεί επαρχία της πανίσχυρης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η βασιλεία της

σηματοδοτεί το τέλος της ελληνιστικής και την αρχή της ρωμαϊκής περιόδου στην

ανατολική Μεσόγειο. Ο γιος της Πτολεμαίος ΙΕ’ Καισαρίων βασίλεψε μόνο κατ'

όνομα προτού εκτελεστεί.

Αν και ικανή και δαιμόνια μονάρχης, έμεινε διάσημη κυρίως γιατί κατόρθωσε να

γοητεύσει δυο από τους ισχυρότερους άνδρες της εποχής της, τον Γάιο Ιούλιο

Καίσαρα και τον Μάρκο Αντώνιο, αλλά και για την ομορφιά και το τραγικό της

τέλος. Χάρη στη φιλοδοξία και την προσωπική της γοητεία επηρέασε καθοριστικά

τη ρωμαϊκή πολιτική σε μια αποφασιστική περίοδο και κατέληξε να

αντιπροσωπεύει, όσο καμιά άλλη γυναίκα στην αρχαιότητα, το πρότυπο της

μοιραίας γυναίκας.

Μετά το θάνατο του Πτολεμαίου ΙΒ΄ το 51 π.Χ., ξεκίνησε η βασιλεία της

μεγαλύτερης εν ζωή θυγατέρας του, της Κλεοπάτρας Ζ΄, με την οποία έμελλε να

λάβει τέλος η δυναστεία που ίδρυσε ο δαιμόνιος Μακεδόνας στρατηγός

Πτολεμαίος Α’ ο Λάγου περίπου τριακόσια χρόνια πριν. Όταν η Κλεοπάτρα ανέβηκε

στο θρόνο, το βασίλειό της ήδη έμοιαζε να έχει φτάσει στη δύση του.

Ο Πλούταρχος αναφέρει πως δεν ήταν εξαιρετικά όμορφη, όπως γενικά πιστεύεται

στις μέρες μας, ωστόσο ήταν ικανότατη στην τέχνη της συζήτησης, στο να γίνεται

ευχάριστη και να ψυχαγωγεί, στο να δείχνει ζωντάνια και ευφυΐα, κάτι που

αιχμαλώτιζε τους συνομιλητές της.

Η Κλεοπάτρα ανέβηκε στο θρόνο της Αιγύπτου σε ηλικία δεκαεπτά ή δεκαοχτώ

ετών. Σύμφωνα με τη συνήθεια του οίκου των Πτολεμαίων, η διαθήκη του πατέρα

της όριζε να παντρευτεί και να συμβασιλεύσει με το μεγαλύτερο από τους δύο

άρρενες αδερφούς της, που τότε ήταν μόλις εννέα ή δέκα ετών, τον Πτολεμαίο ΙΓ’.

Εντούτοις, χαρακτηριστική είναι η λεπτομέρεια πως καθ’ όλη τη διάρκεια της

βασιλείας της, ακόμη και έπειτα, όταν συμβασίλεψε με το δεύτερο αδερφό της,

κανένα άλλο πρόσωπο δεν εμφανίστηκε στα νομίσματα της χώρας παρά μόνο το

δικό της, με την επιγραφή “Κλεοπάτρας Βασιλίσσης”.

Παρόλο που η Κλεοπάτρα είχε πλέον γίνει αντιπαθής στους υπηκόους της γιατί

συντάχθηκε με το Ρωμαίο, αναγκάστηκαν αυτοί να την δεχτούν ως βασίλισσα, υπό

την πίεση του Καίσαρα. Με τον Πτολεμαίο ΙΓ΄ να έχει πλέον χαθεί, βασιλιάς

ανακηρύχθηκε ο νεότερος αδερφός τους, Πτολεμαίος ΙΔ’, που τότε ήταν δώδεκα

ετών. Η Αρσινόη Δ΄ εστάλη στη Ρώμη έτσι ώστε, όταν μελλοντικά διοργανωνόταν ο

θρίαμβος του Καίσαρα στην πόλη, η πριγκίπισσα να παρελάσει αλυσοδεμένη πίσω

από το άρμα του. Όσο για τον ίδιο τον Καίσαρα, παρά το γεγονός ότι οι πολιτικές

περιστάσεις απαιτούσαν την άμεση αναχώρησή του, δεν βιάστηκε να εγκαταλείψει

έναν ευχάριστο χειμώνα στο πλευρό της Κλεοπάτρας στην Αίγυπτο. Έκαναν μαζί μια

μεγάλη περιοδεία αναψυχής στο Νείλο, στο πολυτελές της πλοίο, μέχρι και τα

σύνορα με την Αιθιοπία, επισκεπτόμενοι τους ναούς και τα μνημεία των

αρχαίων φαραώ, όπου η παλαιά θρησκεία τελούνταν ακόμη βάσει των αρχαίων

εθίμων.

Στις 23 Ιουνίου 47 π.Χ. η Κλεοπάτρα έφερε στον κόσμο τον γιο, όπως διακήρυξε, του

Καίσαρα. Αυτό αποτελούσε σκάνδαλο τόσο για τους Ρωμαίους όσο και για τους

Έλληνες και Μακεδόνες της Αιγύπτου, ωστόσο εκείνη χωρίς καμία αναστολή του

έδωσε το όνομα του Καίσαρα. Οι Αλεξανδρινοί τον ονόμασαν Πτολεμαίο ΙΕ΄

Καισαρίωνα (που είναι υπό μία έννοια υποτιμητικό υποκοριστικό, κάτι σαν “μικρός

Καίσαρ”). Οι Αιγύπτιοι ιερείς διακήρυξαν πως ήταν γιος του θεού Ρα, που ήρθε στην

Κλεοπάτρα με τη μορφή του Καίσαρα.

Το 30 π.Χ. ο Οκταβιανός Καίσαρ μπήκε στην Αίγυπτο από τη Συρία με το στρατό του

χωρίς μεγάλη δυσκολία, καθώς ο Αντώνιος δεν είχε αξιόπιστες δυνάμεις να

αντιπαρατάξει. Όταν έφτασε στα τείχη της Αλεξάνδρειας, η Κλεοπάτρα κλείστηκε σε

ένα ταφικό μνημείο κάπου στην πόλη δίνοντας στον Αντώνιο την εντύπωση ότι

αυτοκτόνησε. Μαζί είχε δύο από τις γυναίκες της, που τα ονόματά τους ήταν Ειράς

και Χάρμιον. Ο Αντώνιος κατάφερε χτύπημα στον εαυτό του με το σπαθί του, αλλά

δεν πέθανε προτού μπει στο μέρος όπου κρυβόταν η Κλεοπάτρα. Κανείς δεν ξέρει τι

συνέβη εκεί παρά μονάχα η βασίλισσα και οι δύο γυναίκες. Όταν οι Ρωμαίοι

έφτασαν εκεί βρήκαν απλά το άψυχο σώμα του. Ο θάνατος της Κλεοπάτρας θα

αιχμαλωτίζει πάντα τη φαντασία των ανθρώπων, καθώς απομυθοποιήθηκε στις

ταινίες και τα λογοτεχνικά κείμενα. Στην πράξη καλύπτεται από μυστήριο. Το

σίγουρο γεγονός είναι πως κάποια μέρα βρέθηκε νεκρή, ντυμένη με τα βασιλικά της

ενδύματα. Η ιστορία που κυκλοφόρησε στη Ρώμη τις επόμενες εβδομάδες ήταν ότι

κατάφερε να της σταλούν μυστικά μία ή δύο ασπίδες (είδος οχιάς), στις οποίες

επέτρεψε να την δαγκώσουν. Η Ειράς επίσης βρέθηκε νεκρή στα πόδια της κυρίας

της, ενώ η Χάρμιον στα πρόθυρα του θανάτου. Φίδι δεν βρέθηκε στο δωμάτιο, αλλά

την αιτία του θανάτου της φανέρωναν τα μικρά σημάδια από δάγκωμα που

βρέθηκαν στο σώμα της.

Χαρακτηρισμός: Φιλήδονη, εκκεντρική, ύπουλη, μια άστατη μοιραία γυναίκα,

μισητή στο ρωμαϊκό λαό.

Ο χολιγουντιανός κινηματογράφος εξακολουθεί να την εμφανίζει ως ξελογιάστρα

των αντρών, η οποία χρησιμοποιούσε φίλτρα, ακόμα και δηλητήρια. Στην

πραγματικότητα, η Ελληνίδα Κλεοπάτρα Ζ´, τελευταία βασίλισσα της Αιγύπτου, ήταν

πολύ διαφορετική απ´ότι την περιγράφουν, τόσο στην εμφάνιση όσο και στο

χαρακτήρα. Όμως, την ιστορία τη γράφουν οι νικητές - στην προκειμένη περίπτωση,

ο Οκταβιανός, φανατικός εχθρός της, ο οποίος εξαπέλυσε μια εκστρατεία

δυσφήμησης που αμαύρωσε για αιώνες τη μνήμη της.

Ενδυμασία: Πώς ήταν λοιπόν η αυθεντική Κλεοπάτρα; Ήταν μια μικρόσωμη

Ελληνίδα με λεπτό σώμα, όχι αδύνατη, με δέρμα και μάτια ανοιχτού χρώματος.

Υπάρχουν αποδείξεις. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι στη Ρώμη η βασίλισσα πόζαρε για το

γλύπτη Στέφανο, ο οποίος κατασκεύασε ένα άγαλμα γνωστό ως Αφροδίτη του

Εσκουιλίνο , που θεωρείται σήμερα ως η πιο πιστή απεικόνιση της Κλεοπάτρας. Τα

αιγυπτιακά στοιχεία αυτού του αγάλματος είναι πολλά, από το χτένισμα μέχρι το

δοχείο του νερού, όπου είναι τυλιγμένος ο ιερός όφις, δηλαδή η κόμπρα, σύμβολο

των βασιλέων της Αιγύπτου. Ενδεικτικά είναι επίσης τα σανδάλια με κορδόνι και

λεπτή σόλα, καθώς και το βάζο το στολισμένο με τα λεγόμενα φύλλα του νερού.

Εξάλλου, το πρόσωπο μοιάζει πολύ με τα πορτρέτα της βασίλισσας που βρίσκονται

στη Ρώμη και στο Βερολίνο .

Πηγή: Wikipedia

Από: Άννα Καλυβιώτη

Η προσωπική μου θέση για την Κλεοπάτρα

Διάλεξα την Κλεοπάτρα διότι πάντοτε έτρεφα μια αγάπη για την Αίγυπτο και τον

πολιτισμό της. Επίσης, η Κλεοπάτρα ήταν η μοναδική γυναίκα αυτοκράτειρα της

Αιγύπτου και είχε καταγωγή από την Ελλάδα. Ένας άλλος λόγος που την επέλεξα

είναι επειδή για την εποχή της θεωρούνταν πρωτοποριακή, αρκετά

εκσυγχρονισμένη, με δικό της στυλ και παρ’ όλο που ο λαός της την μισούσε εκείνη

συνέχιζε ακάθεκτη να προσπαθεί για το καλό της αυτοκρατορίας της. Η αλήθεια

είναι πως ο θρόνος έπεσε στα χέρια της όταν εκείνη ήταν 17 χρονών οπότε ήταν

πολύ λογικό να κάνει κάποια λάθη που ίσως της στοιχίζανε και την απώλεια του

θρόνου της και της εύνοιας των υπηκόων της. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν

πρόσφερε τίποτα στην χώρα της. Διατηρούσε καλές σχέσεις με την Ρωμαϊκή

Αυτοκρατορία, ήταν αρκετά ευφυής, ικανότατη στην τέχνη της συζήτησης,

μπορούσε να γίνει ευχάριστη και να ψυχαγωγεί τους καλεσμένους της και έδειχνε

ζωντάνια κάτι το οποίο αιχμαλώτιζε τους συνομιλητές της. Ήταν αρκετά όμορφη και

κοκέτα, αν και αυτό το διαψεύδει ο Πλούταρχος. Παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια,

αγάπησε υπερβολικά πολύ τον Ιούλιο Καίσαρα και τον Μάρκο Αντώνιο και

αυτοκτόνησε με ιδιαίτερο τρόπο, δηλαδή επέτρεψε σε δύο οχιές που της έφερε η

ίδια στην κλίνη της, να την δαγκώσουν και να πεθάνει από το δηλητήριο τους.

Αυτό δείχνει πως ήταν δυναμική προσωπικότητα, με θάρρος και τόλμη , μοιραία

γυναίκα και με άστατη ζωή που όμως άφησε ιστορία. Πάντως ένιωθε και

απογοητευμένη από κάτι, που δεν μας αποκαλύπτεται στα βιβλία, και ίσως γι’ αυτό

αποφάσισε να δώσει τέλος στην λαμπρή ζωή της και στα πλούτη της, αν και λένε

πως το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία. Πιστεύω λοιπόν, πως η Κλεοπάτρα πρέπει να

θεωρείται είδωλο εφόσον η ίδια η ιστορία, μέσα από τις πράξεις της και αυτά που

πρόσφερε στην κοινωνία της , (εννοώντας την Κλεοπάτρα) μας δείχνει ολοφάνερα

ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Αίγυπτο και την κουλτούρα της. Πώς να μην την

θαυμάζει κανείς; Εν κατακλείδι, υποστηρίζω πως η συμβολή της ήταν αρκετά

πολύτιμη επειδή απέδειξε πως οι γυναίκες δεν είναι μόνο για να κάνουν παιδιά

αλλά έχουν και την δυνατότητα να χαλιναγωγήσουν μια ολόκληρη αυτοκρατορία

μόνες τους για πολλά χρόνια και να πεθάνουν με αξιοπρέπεια.

Η Χαματάι Ελένη για την Βουγιουκλάκη

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη (20 Ιουλίου 1934 - 23 Ιουλίου 1996) ήταν μια από τις

εμπορικότερες και ίσως η δημοφιλέστερη Ελληνίδα ηθοποιός και θεατρική

επιχειρηματίας. Η Βουγιουκλάκη έκανε το ντεμπούτο της στο θέατρο το 1953 με το

έργο Κατά Φαντασίαν Ασθενής του Μολιέρου. Τον επόμενο χρόνο πραγματοποίησε

το κινηματογραφικό της ντεμπούτο με την ταινία Το Ποντικάκι. Ακολούθησαν 41

κινηματογραφικές ταινίες [συμπεριλαμβανομένης και της τουρκικής διασκευής της

ταινίας "Χτυποκάρδια στο θρανίο" με τον τουρκικό τίτλο "Siralardaki Heyecanlar"

(1963)] , οι περισσότερες των οποίων έγιναν τεράστιες εισπρακτικές επιτυχίες και

κατάφεραν να εκτινάξουν την καριέρα της στα ύψη και να της δοθεί ο

χαρακτηρισμός "Εθνική Σταρ". Υπήρξε η δημοφιλέστερη ηθοποιός του θεάτρου και

του κινηματογράφου στην Ελλάδα κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, θέση που

κρατάει ως σήμερα. Στην εκπομπή/ντοκιμαντέρ του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ,

"Μεγάλοι Έλληνες" (που βασίστηκε στην αντίστοιχη παραγωγή του αγγλικού

τηλεοπτικού σταθμού BBC) και που προβλήθηκε το 2009, η Αλίκη Βουγιουκλάκη

συμπεριλαμβάνεται στην 88η θέση της λίστας με τους 100 Μεγάλους Έλληνες Όλων

Των Εποχών.

Το 1960, της απονεμήθηκε το Βραβείο ερμηνείας Α΄ Γυναικείου ρόλου στο

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1960 για την ερμηνεία της στην

κινηματογραφική ταινία Μανταλένα, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου.

‘AΛΙΚΗ

ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ’

Πρώτα χρόνια

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1934 στο Μαρούσι Αττικής στην

Αθήνα από τους Ιωάννη Βουγιουκλάκη, πρώην Νομάρχη Αρκαδίας και νομικό, και

Αιμιλία Κουμουνδούρου. Η οικογένειά της κατάγεται από το χωριό Λάγια της

Μάνης. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής ο πατέρας της δολοφονήθηκε και

η μητέρα της ανέλαβε μόνη της να μεγαλώσει τα τρία παιδιά, την Αλίκη, τον Αντώνη

και τον Τάκη Βουγιουκλάκη.

Προσωπική ζωή

Ο Αλέξης Σολωμός, που ήταν και καθηγητής της στη σχολή, υπήρξε ο πρώτος της

σύντροφος και η αμέσως επόμενη ήταν με έναν πλούσιο ελληνοαμερικάνο.

Σημαντική ήταν επίσης και η σχέση της με τον Μάριο Πλωρίτη που την επηρέαζε

στις τότε καλλιτεχνικές τις αποφάσεις.

Οι επόμενες σχέσεις της ήταν με τον Νάσο Μπότση, γνωστό δημοσιογράφο της

εποχής εκείνης, καθώς επίσης και με τον Αριστείδη Καρύδη Φουκς, ο οποίος ήταν

για πολλά χρόνια διευθυντής φωτογραφίας στη Φίνος Φιλμ . Μεταξύ των δεσμών

της ήταν και αυτός με τον τότε διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο, η σχέση τους

όμως διακόπηκε από τη Φρειδερίκη αλλά και με τον σκηνοθέτη Δαδίρ.

Στις 18 Ιανουαρίου 1965 παντρεύτηκε με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, συμφοιτητή της

στη Δραματική Σχολή και στις 4 Ιουνίου 1969 γεννήθηκε ο γιος τους, Γιάννης. Μαζί

πρωταγωνίστησαν σε πολλά κινηματογραφικά και θεατρικά έργα, από τα πιο

εμπορικά και πετυχημένα στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.

Στις 5 Ιουλίου 1975, οι δύο ηθοποιοί πήραν διαζύγιο, επισήμως λόγω ασυμφωνίας

χαρακτήρων. Η επόμενη της σχέση αμέσως μετά τον πολύκροτο χωρισμό της με τον

Παπαμιχαήλ ήταν με τον πολύ γνωστό εκδότη Νίκο Μομφεράτο, ο οποίος

δολοφονήθηκε το Φλεβάρη του 1985 απο μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης 17

Νοέμβρη.

Η Αλίκη έκανε ένα δεύτερο γάμο το 1980 με τον Κύπριο επιχειρηματία Γιώργο

Ηλιάδη, ο οποίος δεν κράτησε πολύ και έμεινε μυστικός ακόμα και μετά τη λήξη

του. Ο γάμος έγινε στο Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών και το αποκάλυψε το 1993 η

ίδια σε συνέντευξή της στον Νίκο Χατζηνικολάου στην τηλεοπτική εκπομπή Ενώπιος

Ενωπίω. Το διαζύγιό τους εκδόθηκε επισήμως στις 9 Δεκεμβρίου 1983.

Στην παράσταση Εβίτα την περίοδο 1981-1982 γνωρίζει τον Βλάσση Μπονάτσο με

τον οποίο είναι μαζί για έξι περίπου χρόνια. Τελευταίος σύντροφος της ζωής της για

εννιά χρόνια (1987 - 1996) ήταν ο ηθοποιός Κώστας Σπυρόπουλος

Καριέρα

Το 1952 έδωσε κρυφά από την οικογένειά της εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του

Εθνικού Θεάτρου από την οποία αποφοίτησε τρία χρόνια μετά με Λίαν Καλώς.

Προτού ακόμη αποφοιτήσει από τη Σχολή ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της από το

θέατρο. Ο πρώτος της θεατρικός ρόλος ήταν στο έργο Κατά Φαντασίαν Ασθενής του

Μολιέρου το 1953 και η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση έγινε στην ταινία Το

Ποντικάκι το 1954.

Κατά τη διάρκεια της φοίτησης της στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου

συμμετείχε χωρίς άδεια της Σχολής στην παράσταση Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Τότε

συζητήθηκε από τον σύλλογο των διδασκόντων της Σχολής η παραμονή της ή όχι

στη Σχολή: Ο Καρθάιος είχε ισχυρισθεί πως δέχθηκε την επίσκεψη της θείας του

Νίκου Χατζίσκου, και του ζήτησε να επιτρέψει ως διευθυντής της Σχολής να παίξει η

Βουγιουκλάκη στις παραστάσεις του Εθνικού Κήπου.

Ο διευθυντής είπε πως ο κανονισμός της Σχολής δεν το επέτρεπε, αλλά δεν

διαβιβάστηκε σωστά στην Βουγιουκλάκη, η οποία παραπλανήθηκε και χωρίς να

αντιμετωπίσει το ζήτημα υπεύθυνα, συμμετείχε στις παραστάσεις. Η Βουγιουκλάκη

αιτήθηκε συγχώρεσης από το Συμβούλιο των καθηγητών, επικαλούμενη πως και

στο παρελθόν είχε αρνηθεί πρόταση συμμετοχής της σε παράσταση του θιάσου της

Κοτοπούλη. Τελικά ο Καρθαίος πρότεινε την επιεική κρίση της σε κάτι που

συμφώνησε και ο Ροντήρης.

Σύντομα καθιερώθηκε στο χώρο και λόγω της εξαιρετικής δημοτικότητας που

απέκτησε στο ευρύ κοινό ονομάστηκε (από τον Φιλοποίμενα Φίνο αρχικά) "Εθνική

Σταρ" της Ελλάδας. Το 1960, κέρδισε το βραβείο ερμηνείας Α' Γυναικείου ρόλου στο

1ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία Μανταλένα, σε

σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου, ενώ η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο

διεθνές κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, όπου άφησε πάρα πολύ καλές

εντυπώσεις.

Το 1961 η Αλίκη Βουγιουκλάκη συγκρότησε τον δικό της θίασο, ανεβάζοντας τα

έργα Καίσαρ και Κλεοπάτρα, Χτυποκάρδια στο θρανίο κ.α. Αργότερα γνωρίστηκε με

τον Φιλοποίμενα Φίνο και άρχισε μια μόνιμη συνεργασία με την εταιρία του, τη

Φίνος Φιλμ. Μαζί έκαναν μερικές από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες του

ελληνικού κινηματογράφου, ανάμεσά τους οι ταινίες Η Αλίκη στο ναυτικό, Η Λίζα

και η άλλη, Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια, Η Μαρία της Σιωπής, Ο αγαπητικός της

Βοσκοπούλας, Το κορίτσι με τα παραμύθια, Διακοπές στην Αίγινα, Έρωτας στους

αμμόλοφους, Αστέρω, Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, Υπολοχαγός Νατάσσα και

Η ψεύτρα.

Οι, μεταξύ άλλων, κινηματογραφικοί της ρόλοι, άλλοτε της χαριτωμένης

σκανδαλιάρας μαθήτριας, άλλοτε του πλουσιοκόριτσου που επαναστατεί εναντίον

του πλούσιου πατέρα της, άλλοτε της φτωχής και ασήμαντης κοπέλας που

καταφέρνει να ανέβει κοινωνικά, να επιτύχει και να δοξαστεί, είχαν και συνεχίζουν

να έχουν, μεγάλη απήχηση στο κοινό εξασφαλίζοντας στην ηθοποιό σπάνια

δημοτικότητα ενώ η ταινία Υπολοχαγός Νατάσσα ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική

επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου για τρεις δεκαετίες.

Επίσης οι δύο επόμενες μεγαλύτερες εισπρακτικές κινηματογραφικές επιτυχίες

ανήκουν στην Βουγιουκλάκη. Η σημαντική εμπορική κάμψη που σημείωσε από τις

αρχές της δεκαετίας του 1970 ο ελληνικός κινηματογράφος ώθησε τη Βουγιουκλάκη

να ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με το θέατρο παίζοντας συνολικά σε 53

θεατρικές παραστάσεις.

Το 1975 αλλάζει τον μέχρι τότε τρόπο ανεβάσματος των μιούζικαλ, φέρνοντας στην

Ελλάδα τα μιούζικαλ-υπερπαραγωγή, με το έργο του Νιλ Σάιμον Καμπίρια. Ανέβασε

επίσης με μεγάλη επιτυχία και άλλα έργα του είδους, όπως το Καμπαρέ, Ωραία μου

κυρία, Τζούλια, Εβίτα, Βίκτωρ βικτώρια με τελευταίο το μιούζικαλ Η μελωδία της

ευτυχίας.

Θάνατος

Τον Απρίλιο του 1996, την περίοδο που δίνονταν στη Θεσσαλονίκη οι παραστάσεις

του τελευταίου θεατρικού της έργου "Η μελωδία της ευτυχίας", η Αλίκη

Βουγιουκλάκη είχε έντονους πόνους στο στομάχι, τους οποίους πίστευε ότι

προκαλούσαν τα πολλά αντιβιοτικά που πήρε εξαιτίας μιας βρογχίτιδας που την

ταλαιπωρούσε εκείνο το διάστημα.

Αφού έκανε εξετάσεις σε ένα ιατρικό διαγνωστικό κέντρο της Express Service στη

Θεσσαλονίκη, διεγνώσθη κακοήθης όγκος στο ήπαρ. Μη έχοντας συνειδητοποιήσει

τη σοβαρότητα της κατάστασης, συνέχισε για μια ακόμη εβδομάδα τις παραστάσεις

στη Θεσσαλονίκη, τις οποίες τελικά διέκοψε στις 29 Απριλίου, οπότε δόθηκε και η

τελευταία παράσταση του έργου.

Στην Αθήνα μια ομάδα τριών καθηγητών ιατρών διαπίστωσε την ύπαρξη καρκίνου

καλπάζουσας μορφής και στο πάγκρεας, πέραν του όγκου στο ήπαρ. Στις 7 Μαΐου, η

Αλίκη Βουγιουκλάκη ταξίδεψε στο Μόναχο, όπου υποβλήθηκε σε μια σειρά

επιπλέον εξετάσεων κατά τη διάρκεια των τριών ημερών που έμεινε εκεί. Στις 10

Μαΐου, επέστρεψε στην Ελλάδα από το Μόναχο της Γερμανίας. Στις 15 Μαΐου, η

Αλίκη Βουγιουκλάκη έκανε το τελευταίο της ταξίδι στη Βοστώνη των Ηνωμένων

Πολιτειών σε μια ύστατη προσπάθεια να αντιμετωπίσει το σοβαρό πρόβλημα της

υγείας της. Ποτέ δεν έμαθε ότι οι γιατροί στις ΗΠΑ της έδωσαν μόλις 15 μέρες ζωής.

Στις 19 Μαΐου επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα και στις 22 Μαΐου μπήκε στο Ιατρικό

Κέντρο Αθηνών με δική της πρωτοβουλία.

Μετά από δυο μήνες νοσηλείας, η Αλίκη Βουγιουκλάκη πέθανε στις 23 Ιουλίου 1996

στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών μετά από τη σύντομη και άνιση μάχη που έδωσε με τον

καρκίνο. Ο θάνατός της, μόλις τρεις μέρες μετά τα γενέθλιά της, βύθισε στο πένθος

ολόκληρο τον Ελληνισμό . Υπήρξαν αμέτρητα αφιερώματα από τους τηλεοπτικούς

σταθμούς για την ζωή και την καριέρα της, που ξεπέρασαν σε τηλεθέαση ακόμη και

τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, αλλά και πολυσέλιδα αφιερώματα από τα

έντυπα της εποχής. Ακολούθησε διήμερο λαϊκό προσκύνημα της σορού της στο

παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών.

Κριτική αποδοχή

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν πολύ δημοφιλής ηθοποιός. Οι ρόλοι της είχαν μεγάλη

απήχηση στο κοινό, το οποίο την στήριζε συνεχώς. Η ταινία «Υπολοχαγός Νατάσα»

θεωρείται η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στον ελληνικό κινηματογράφο, ενώ η

Αλίκη Βουγιουκλάκη πρωταγωνιστούσε στη δεύτερη και στη Τρίτη. Σήμερα

θεωρείται μια από τις πιο δημοφιλείς ηθοποιούς του θεάτρου και του

κινηματογράφου με ταινίες οι οποίες αγαπήθηκαν από τέσσερις διαφορετικές

γενιές και συνεχίζουν να αποκτούν νέο κοινό, ακόμα και μετά τον θάνατό της .Με

την πάροδο των χρόνων η Αλίκη Βουγιουκλάκη ξέφυγε από την σφαίρα του απλού

ηθοποιού/καλλιτέχνη και έγινε το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής .Το 1959, η

δημοσιογράφος/χρονογράφος της εφημερίδας "Καθημερινή" Ελένη Βλάχου της

έδωσε το προσωνύμιο «Εθνική Σταρ» της Ελλάδας που την ακολούθησε τα επόμενα

χρόνια ..

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη έχει χαρακτηριστεί από πολλούς κριτικούς, δημοσιογράφους

αλλά και από διεθνείς καταξιωμένους Έλληνες σκηνοθέτες όπως ο Κώστας Γαβράς,

σαν ένα πανευρωπαϊκό αν όχι παγκόσμιο φαινόμενο διότι καμιά άλλη ηθοποιός δεν

ήταν τόσο αγαπητή και δημοφιλής στο κοινό μιας χώρας, για τόσο μεγάλη χρονική

περίοδο, όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Το 1960 βραβεύτηκε με το βραβείο Α’

Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Ταινιών Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στη

ταινία «Μανταλένα». Αποκαλείται επίσης «το Φαινόμενο Αλίκη».

Η επιλογή της Αλίκης να υπηρετήσει ως το τέλος της καριέρας της την εικόνα που

την καθιέρωσε στο μεγάλο κοινό και να μην δοκιμαστεί σε ρόλους του μεγάλου

ρεπερτορίου, ήταν οι λόγοι που αμφισβητήθηκε από το πιο επιλεκτικό και

απαιτητικό κοινό με ακραίες κάποιες φορές αντιδράσεις[εκκρεμεί παραπομπή.

Διάφοροι κριτικοί είχαν επιφυλάξεις κυρίως με τα στερεότυπα τα οποία εισήγαγε

και όχι με το ταλέντο ή με τον επαγγελματισμό της.

Η προσωπική μου άποψη για την Αλίκη Βουγιουκλάκη είναι με μια λέξη

αξιοζήλευτη’’. Μια γυναίκα με μοναδικό ταλέντο που μέσα από τα έργα της δείχνει

την ομορφιά της ψυχής της, ένας άνθρωπος που σου θυμίζει πως υπάρχει αγάπη

και χαρά ακόμη και σήμερα σε αυτή την τραγική κατάντια. Επιπλέον, πρέπει να

είναι παράδειγμα προς μίμηση για το γυναικείο φύλο αφού είναι ένας χαρακτήρας

δυνατός, έξυπνος και αυτό το βλέπουμε μέχρι και σήμερα από τα έργα της. Με

μεγάλη προσπάθεια και επιμονή κατάφερε να αγγίξει την κορυφή. Ακόμη θεωρώ

πως αντιπροσωπεύει πλήρως την ατάκα ’’ ηθοποιός σημαίνει φώς’’.

Πηγή: Βικιπαίδεια

Η άποψη μου για το ρόλο της γυναίκας

Η συμβολή της γυναίκας στο δημόσιο και ιδιωτικό βίο από αρχαιοτάτων χρόνων

μέχρι σήμερα υπήρξε εξαιρετικά σημαντική. Η γυναίκα ξέφυγε από τον

παραδοσιακό της ρόλο (σπίτι-οικογένεια) και ανέλαβε πρωτοβουλίες μπορεί να

εργάζεται και να συμμετέχει ενεργά στον οικονομικό προγραμματισμό της

οικογένειας, έχει ισότιμο λόγο στην εκπαίδευση των παιδιών, συμμετέχει σε

κοινωνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, καθώς και στη λήψη πολιτικών

αποφάσεων, αναλαμβάνει όλο και συχνότερα διοικητικές και κυβερνητικές θέσεις.

Γενικότερα, βελτιώθηκε η θέση της σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Είναι

αλήθεια ότι η παρουσία της γυναίκας σήμερα καλύπτει όλη την επιφάνεια της ζωής.

Βρίσκεται η γυναίκα σ’ όλα τα πόστα, ανεβαίνει σ’ όλα τα βάθρα, κατακτά τη

δημοσιότητα και τη διασημότητα. Τη θαυμάζουμε και τη χειροκροτούμε καθώς

διαπρέπει στις τέχνες, τα γράμματα, στις επιστήμες, στην πολιτική, στην τέχνη, στο

χώρο του στοχασμού, στον αθλητισμό, στη δημοσιογραφία. Η ανδροκρατούμενη

κοινωνία είχε καταφέρει να ριζώσει βαθιά διαμέσου των αιώνων και χρειάστηκαν

σκληροί αγώνες για να αποκτήσει η γυναίκα τα χαμένα και καταπατημένα

δικαιώματά της, με σκοπό να βρεθεί η χρυσή τομή ανάμεσα στα δυο φύλα,

διαμέσου της ισότητας. Η ισότητα έχει κατοχυρωθεί με ανάλογες νομικές διατάξεις

και έτσι δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για ισότιμη και δυναμική συμμετοχή των

γυναικών σε όλους τους κλάδους της ανθρώπινης δράσης. Οι σκληροί αγώνες των

γυναικών για την αποκατάστασή τους, ως μέλη του κοινωνικού συνόλου,

ενσαρκώθηκαν τα νεότερα χρόνια στο γυναικείο κίνημα (φεμινιστικό), που έχει ως

σκοπό να διευρύνει την κοινωνική, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική

δραστηριότητα των γυναικών και να εξαλειφθεί κάθε κοινωνική διάκριση που

υπαγορεύεται από το φύλο. Η διάκριση κατά των γυναικών παραβιάζει τις αρχές

της ισότητας των δικαιωμάτων και του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας,

παρεμποδίζει τη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική και

πολιτιστική ζωή της χώρας τους, υπό ίσους όρους με τους άνδρες, αποτελεί εμπόδιο

για την αύξηση της ευημερίας της κοινωνίας και της οικογένειας και εμποδίζει τις

γυναίκες να υπηρετήσουν τη χώρα τους και την ανθρωπότητα. Η γυναίκα ως ενεργό

μέλος του κοινωνικού οργανισμού έχει κάθε δικαίωμα να συμμετέχει στην πορεία

της κοινωνίας και είναι αναγκαία η συμβολή της στην εξέλιξή της. Είναι γενικά

παραδεκτό ότι στην πορεία της ανθρωπότητας και κατά συνέπεια της

επιστημονικής εξέλιξης, ο ρόλος των γυναικών ήταν καθοριστικός, σημαντικός και

εντυπωσιακός. Παρά τα καθιερωμένα ταμπού και τις διάφορες απαγορεύσεις και

νοοτροπίες που δεν επέτρεπαν να γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό τα επιτεύγματά

τους, η πορεία των επιστημόνων γυναικών, κάτω από άνισες συνθήκες

ανταγωνισμού και συναγωνισμού, ήταν αξιοθαύμαστη. Οι γυναίκες επιστήμονες

άλλαξαν τον κόσμο, ανακάλυψαν γαλαξίες, ανέπτυξαν θεωρήματα, συνέθεσαν

χημικά στοιχεία, έκαναν σπουδαίες ανακαλύψεις στο χώρο της φυσικής και της

χημείας και τιμήθηκαν με Νόμπελ. Η συμμετοχή της γυναίκας στις πολιτιστικές

δραστηριότητες ήταν ιδιαιτέρως σημαντική και συνέβαλε στην πολιτιστική πρόοδο.

Οι Τέχνες και τα Γράμματα γνωρίζουν άνθιση. Η γυναικεία φύση λόγω του έμφυτου

αυθορμητισμού και της ευαισθησίας που διαθέτει κατάφερε να πλουτίσει τους

καλλιτεχνικούς εκφραστικούς τρόπους και να δώσει νέα διάσταση στην τέχνη.

Ιδιαίτερα στον αιώνα μας, η συμβολή τους στη διαμόρφωση της σύγχρονης τέχνης

είναι αισθητή και αξιοθαύμαστη. Γυναικείες προσωπικότητες υπήρξαν σύμβολα

ανδρείας και πατριωτισμού σε εποχές πολέμων και ταραχών. Γυναίκες στο πλευρό

των ανδρών πάλεψαν από κοινού για την αποτίναξη του ξενικού ζυγού. Η γυναίκα

συμμετείχε ενεργά στα πολεμικά γεγονότα και ανέπτυξε πρωτοβουλίες.

Λεοντόκαρδες γυναίκες, όμορφες, δυναμικές, ηρωικές, ρίχτηκαν ολόψυχα στους

αγώνες για ανεξαρτησία. Είναι οι Σουλιώτισσες, οι Μεσολογγίτισσες, οι

Ρουμελιώτισσες, οι Ηπειρώτισσες, οι Κρητικές, οι Ψαριανές, γυναίκες άξιες

θαυμασμού. Ως επιστέγασμα όλων αυτών των δραστηριοτήτων με τις οποίες η

γυναίκα ωφελεί το κοινωνικό σύνολο προστίθεται η συνεισφορά των γυναικών στο

χώρο της πολιτικής. Με τη συμμετοχή της γυναίκας στο πολιτικό «γίγνεσθαι»

αναβαθμίζεται και η πολιτική ζωή. Με την ενεργό συμμετοχή τους υπήρξαν

περισσότερες απόψεις και προτάσεις σχετικά με τη θεσμοθέτηση δικαιότερων

κανόνων για τη ζωή των ατόμων και των κοινωνιών. Με τη συμμετοχή των γυναικών

στην πολιτική ενισχύθηκε η αξιοκρατία, η δημοκρατία και κατοχυρώθηκαν τα

ανθρώπινα δικαιώματα, παράγοντες που συνέβαλαν στην πρόοδο της κοινωνίας. Οι

συνέπειες της πολιτικής αυτής δραστηριότητας των γυναικών σημαδεύουν την

κοινωνία, διότι συνετέλεσαν στη δραστηριοποίηση των ανθρώπων ενάντια στην

καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με τη συνεργασία και των δύο φύλων,

σε κρατικό και παγκόσμιο επίπεδο, προωθούνται και επιλύονται ευκολότερα τα

οικολογικά προβλήματα, τα θέματα πολέμου και ειρήνης, η δυστυχία στον τρίτο

κόσμο και άλλα παρόμοια προβλήματα που μάστιζαν, αλλά συνεχίζουν να

μαστίζουν την ανθρωπότητα στην εποχή μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πάνω απ΄

όλα η γυναίκα είναι μάνα και σύζυγος που επηρεάζει και κατευθύνει με την πνοή,

το λόγο της και το παράδειγμά της. Η συμβολή της γυναίκας στην ψυχική υγεία της

οικογένειας αλλά και του ευρύτερου περιβάλλοντός της είναι πλατειά και μεγάλη.

Κάνοντας στη συνέχεια μια ιστορική αναδρομή και φτάνοντας στις απαρχές

συγκρότησης της ανθρώπινης κοινωνίας, θα καταστήσω σαφές ότι ο ρόλος και η

συμβολή των γυναικών ήταν ζωτικής σημασίας. Από τις απαρχές της μυθολογικής

ιστορίας μας, το ιερό θηλυκό είναι αυτό που πρωταγωνιστεί. Η μητέρα Γη, είναι

αυτή η οποία γεννά από τα σπλάχνα της τις θεότητες, οι οποίες θα αποτελέσουν

πηγή γνώσης, φόβου, πίστης για τις επόμενες γενιές, και θα δημιουργήσουν

αντιλήψεις και παραδόσεις, τις οποίες ενσωμάτωσε η Χριστιανική Πίστη και τις

μετέφερε έως τις ημέρες μας. Η Πρώτη θεότητα ήταν η Γαία, που ζωογονεί κάθε τι

που ζει πάνω στο κορμί της. Έτσι άρχισε ο κόσμος να υπάρχει, κάτι που δείχνει ότι

από την πρώτη στιγμή στο μυαλό των προγόνων μας, η γυναίκα ήταν το ιερό, ο

ζωοδότης μηχανισμός των πάντων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην Οδύσσεια και

την Ιλιάδα, ο Όμηρος εντοπίζει τη σχέση αρσενικού – θηλυκού σε πολλά σημεία στα

έπη του. Μέσα στην ανδροκρατούμενη κοινωνία ο παντογνώστης Οδυσσέας,

βρισκόταν συνεχώς σε κατάσταση αδυναμίας και κατωτερότητας, έναντι των

γυναικών. Τον μαγεύουν, τον κρατούν κοντά τους, τον εμποδίζουν να ολοκληρώσει

το σκοπό του. Είναι το θηλυκό που έχει το πάνω χέρι. Κατά τη Μινωική Περίοδο, το

θηλυκό δε διαδραματίζει πρωταρχικό ρόλο στην κοινωνική δομή, αλλά κατέχει την

ύψιστη θέση στο πνευματικό γίγνεσθαι της περιόδου αυτής, και στο πεδίο των

Θεοτήτων. Στη Μυκηναϊκή περίοδο, παρατηρούμε την παρουσία γυναικών από το

θρησκευτικό κέντρο των Μυκηνών. Στην κλασσική Ελλάδα γυναίκες αφήνουν το

στίγμα τους σ’ όλη τη διαδρομή της τέχνης, κυρίως ως μούσες στην έμπνευση των

αντρών. Οι αρχαίες αναφορές περιγράφουν τους ρόλους των γυναικών στην

ποίηση, την μουσική και άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες, κατονομάζοντας

όμως, πολύ λίγες από τις δημιουργούς. Όπως λέει ο Ισχόμαχος στο Σωκράτη : «Ο

πλούτος έρχεται στο σπίτι με τον κόπο του άντρα, οικονομείται δε σωστά με τη

φροντίδα της γυναίκας». Επίσημα αναφερόμενες γυναίκες, ως κλασικοί

καλλιτέχνες, εμφανίζονται από τον 7ο π.Χ. αιώνα στην αρχαία Ελλάδα. Χωρίς

διακοπές, γυναικείες παρουσίες αναδεικνύονται στις τέχνες και στις επιστήμες, σε

όλες τις περιόδους στην αρχαία Ελλάδα μέχρι και τα ρωμαϊκά χρόνια. Κατά την

Οθωμανική Περίοδο (1453-1821) η καθημερινή ζωή οργανώνεται γύρω από την

οικογένεια, και όπως είναι φυσικό, το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους ώμους της

Ελληνίδας μάνας. Το σημαντικό γεγονός της κατάλυσης της Βυζαντινής

Αυτοκρατορίας, θα λέγαμε ότι θέτει την αφετηρία μια νέας εποχής, με σημαντικές

κοινωνικοπολιτικές αλλαγές. Κυρίως την περίοδο αυτή βρίσκουμε τη δράση της

γυναίκας στη λαϊκή τέχνη, ένα μέσο που στην ουσία είναι η αγνή έκφραση της

ψυχής του ανθρώπου. Τέλος, στη Νεότερη Ιστορία (1821-σήμερα) η ανάδειξη της

γυναικείας υπόστασης στο χώρο των γραμμάτων και των τεχνών, υπήρξε σταδιακή

και επίπονη διαδικασία, η οποία ξεκινά ήδη, από τη συγκρότηση του ελληνικού

κράτους. Η σύσταση του νέου ελληνικού κράτους, έφερε στο προσκήνιο το ζήτημα

του ρόλου και της θέσης της γυναίκας, στη νέα κοινωνική πραγματικότητα.

Σταδιακά, άρχισαν να λειτουργούν Ιδρύματα, απ' όπου αρχίζουν να βγαίνουν όλο

και περισσότερες "διανοούμενες", όπως τις αποκαλούσαν τότε. Επίσης, ιδρύονται

σύλλογοι, όπου οι γυναίκες συζητάνε για την καταπίεση και για τα δικαιώματά

τους. Κατά την περίοδο επέκτασης του ελληνικού κράτους, και μέχρι το Β'

Παγκόσμιο Πόλεμο, συνειδητοποιείται σταδιακά, η καταπίεση της γυναίκας, και

γίνονται προσπάθειες, από επιφανείς κυρίως γυναίκες, για την οργάνωση και την

ενημέρωσή της. Εκδίδεται η "Εφημερίδα των Κυριών", ενώ εγείρονται πολλά

Ιδρύματα, όπως το Λύκειο Ελληνίδων. Η περίοδος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου,

αναδεικνύει ένα αρχετυπικό πρότυπο Ελληνίδας, ενώ ο ηρωισμός των γυναικών της

Πίνδου, υποχρέωσε και κατηύθυνε σε πολλές περιπτώσεις, τη συμπεριφορά των

ανδρών της περιόδου. Η προσφορά της Ελληνίδας, στο χώρο των τεχνών και των

γραμμάτων, εξακολούθησε να είναι σημαντική και κατά τη διαμόρφωση της

μεταπολεμικής Ελλάδας, με μορφές όπως η Μαρία Κάλλας, η Ελένη Γλύκατζη-

Αρβελέρ και πολλές άλλες, να θεωρούνται καταξιωμένες στο χώρο τους, όπου

διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν και σήμερα, τη συλλογική εθνική συνείδηση.

Συνεπώς, η πολύπλευρη δραστηριότητα των γυναικών και η ενεργός συμμετοχή της

στις εξελίξεις της κοινωνίας ωφελεί το κοινωνικό σύνολο, αλλά και το αναζωογονεί

με νέες παραγωγικές δυνάμεις που συμβάλλουν στην πρόοδό του. Γυναίκα μητέρα

και σύζυγος, γυναίκα κέντρο και στήριγμα της οικογένειας, γυναίκα αγωνίστρια,

γυναίκα πολιτικός, γυναίκα αγρότισσα και κτηνοτρόφος, γυναίκα επιστήμονας και

μηχανικός, γυναίκα καλλιτέχνης, γυναίκα πηγή έμπνευσης για μεγάλους

καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, επιστήμονες. Έχει κατά καιρούς προκαλέσει

ταυτοχρόνως, ακραία συναισθήματα: λατρεύτηκε και μισήθηκε, αγαπήθηκε και

παραμερίστηκε, αποθεώθηκε και περιφρονήθηκε. Όμως πάντα υπήρχε εκεί, για να

δώσει αυτό που λείπει από την ολοκλήρωση.

Η Αναστασία Θεοφανάκη γράφει:

Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Ερμιόνη.

Είναι κόρη του Γιώργου και της Ευαγγελίας Μπουρνάκη. Είναι παντρεμένη με τον

επιχειρηματία Βαρδή Ι. Βαρδινογιάννη, πρόεδρο της Motor Oil, και έχουν 5 παιδιά

τον Γιάννη, την Χριστιάννα, τον Γιώργο, τον Νίκο και την Βαρδιάννα.

Είναι Ιδρύτρια και Πρόεδρος του «Ιδρύματος για το Παιδί και την Οικογένεια», το

οποίο μετονομάστηκε σε «Ίδρυμα Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη», και του Συλλόγου

Φίλων Παιδιών με καρκίνο «ΕΛΠΙΔΑ».

Από το 1999, είναι Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNESCO σε θέματα που

αφορούν τα δικαιώματα και την προστασία των παιδιών καθώς και την πολιτιστική

κληρονομιά.

Το έργο της - Η Ιστορία της Ελπίδας

Η ιστορία της "ΕΛΠΙΔΑΣ" ξεκινά το 1990. Η αγάπη των μελών της για τα παιδιά και η

διαπίστωση πως έλειπαν από την Ελλάδα τα μέσα για τη θεραπεία των παιδιών που

χρειάζονται μεταμόσχευση μυελού των οστών ήταν οι δύο βασικοί παράγοντες της

ίδρυσης του Συλλόγου. Το έργο αγάπης, ανθρωπιάς και κοινωνικής στράτευσης -

συνεχίζεται όλα αυτά τα χρόνια με σκληρή δουλειά και ανιδιοτελή προσφορά.

Στηρίζεται, πάνω απ' όλα, στη στράτευση ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας στο

πλευρό της "ΕΛΠΙΔΑΣ". Η ιστορία της "ΕΛΠΙΔΑΣ" είναι μία ιστορία αγάπης για τον

άνθρωπο και το παιδί. Μία υπόσχεση εκατοντάδων ανθρώπων για το παρόν και το

μέλλον.

Στις αρχές της δεκαετίας του '90 ιδρύθηκε ο Σύλλογος από μία ομάδα

ευαισθητοποιημένων γυναικών, με πρωτοπόρο την Πρόεδρο του Συλλόγου κα

Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη. Η απόφασή τους να στρατευθούν στο πλευρό του

άρρωστου παιδιού ήταν τότε για την ελληνική κοινωνία ένα ευχάριστο ξάφνιασμα.

Ένα ξάφνιασμα που όμως σηματοδότησε την αυγή μιας κοινωνικής άνοιξης. Με

όραμα, τόλμη και αποφασιστικότητα, προγραμματισμό και προπαντός με

προσωπική δουλειά, τα μέλη του Συλλόγου κατόρθωσαν να μετατρέψουν τη

δυστυχία σε ελπίδα ζωής για εκατοντάδες παιδιά.

Πρώτη βασική επιδίωξη της "ΕΛΠΙΔΑΣ" ήταν η δημιουργία μιας πρότυπης ιατρικής

μονάδας, που μέχρι τότε δεν υπήρχε στην Ελλάδα: της Μονάδας Μεταμόσχευσης

Μυελού των Οστών (ΜΜΜΟ), όπου θα μπορούσαν να πραγματοποιούνται

μεταμοσχεύσεις σε παιδιά που νοσούν από αιματολογικά, γενετικά και

κληρονομικά νοσήματα, όπως λευχαιμία, συμπαγείς όγκοι, νευροβλαστώματα,

μεσογειακή αναιμία, και άλλα. Πράγματι, ο πρώτος στόχος πραγματοποιήθηκε, και

το 1993 η ΜΜΜΟ εγκαινιάστηκε στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία».

Ακολούθησε η δημιουργία του Ξενώνα «ΕΛΠΙΔΑ», στην οδό Μικράς Ασίας 46 στην

περιοχή Γουδή, που φιλοξενεί παιδιά από την περιφέρεια της Ελλάδας μαζί με τις

οικογένειές τους, που έχουν ανάγκη να διαμένουν στην Αθήνα για όσο διάστημα

διαρκεί η θεραπεία τους στη ΜΜΜΟ, καθώς και στις ογκολογικές κλινικές των

Παιδιατρικών Νοσοκομείων "Αγία Σοφία" και "Αγλαϊα Κυριακού". Ο Ξενώνας

εγκαινιάστηκε το 1999.

Ο επόμενος μεγάλος στόχος της «ΕΛΠΙΔΑΣ» ήταν η δημιουργία του πρώτου

Παιδιατρικού Ογκολογικού Νοσοκομείου στην Ελλάδα. Ένα έργο που θα παρείχε τα

πιο σύγχρονα μέσα για την αντιμετώπιση όλων των μορφών παιδικού καρκίνου. Η

ανέγερση του Νοσοκομείου, για την οποία κινητοποιήθηκε ο Σύλλογος τα τελευταία

χρόνια με πολλές φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και σύμμαχό του τον Ελληνικό λαό,

ολοκληρώθηκε και εγκαινιάστηκε στις 14 Οκτωβρίου 2010.

Τον Οκτώβριο του 2010 η Μονάδα εγκαταστάθηκε στις σύγχρονες εγκαταστάσεις

του Νέου Ογκολογικού Παιδιατρικού Κέντρου, του συλλόγου ΕΛΠΙΔΑ. Είναι ειδικά

κατασκευασμένη ώστε να εξασφαλίζει άριστες συνθήκες νοσηλείας. Όλος ο χώρος

λειτουργεί υπό θετική πίεση αέρα με φίλτρα και με νηματική ροή αέρα. Διαθέτει 9

κλίνες (σε 7 μονόκλινα δωμάτια, 1 δίκλινο) για τη νοσηλεία των μεταμοσχευμένων

ασθενών, κουζίνα, σαλόνι για τους γονείς - συνοδούς, γραφεία ιατρών,

νοσηλευτριών και βοηθητικούς χώρους.

Τα δωμάτια νοσηλείας των παιδιών είναι εξοπλισμένα με ευαισθησία για τις

ανάγκες του παιδιού - ασθενή και του γονιού συνοδού, ο οποίος παραμένει όλο το

24ωρο δίπλα στο παιδί. Διαθέτουν τηλεόραση, ηλεκτρονικό υπολογιστή και

παιχνίδια, έτσι ώστε να γίνεται κατά το δυνατόν καλύτερη η διαμονή του παιδιού

στην Μονάδα.

Στην Μονάδα πραγματοποιούνται ετησίως περίπου 45 αλλογενετικές και

αυτόλογες Μεταμοσχεύσεις Αιμοποιητικών Κυττάρων, με δότες ιστοσυμβατούς

συγγενείς (κυρίως αδέρφια), και μη συγγενείς δότες, προερχόμενους από τράπεζες

εθελοντών δοτών μυελού του εξωτερικού. Αντιμετωπίζονται νεοπλασματικά,

αιματολογικά και γενετικά νοσήματα παιδιών από 4 μηνών έως 21 ετών.

Παράλληλα, ο Σύλλογος έχει πλούσιες επιστημονικές και πολιτιστικές

δραστηριότητες σε εθνικό και διεθνές επίπεδο και έχει πάρει πολύ σημαντικές

ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες ιδίως σε περιόδους ενόπλων συγκρούσεων ή

φυσικών καταστροφών. Ακόμα σε επίπεδο ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της

κοινής γνώμης πάνω σε θέματα που αφορούν στον παιδικό καρκίνο και τον

κοινωνικό αποκλεισμό των άρρωστων παιδιών, η ΕΛΠΙΔΑ έχει να επιδείξει

σημαντικό έργο με σεμινάρια, έντυπα και ειδικές εκδηλώσεις.

Για το έργο της αυτό η ΕΛΠΙΔΑ έχει βραβευθεί με τις ανώτατες διακρίσεις: με το

Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Ευποιΐας από τον τ. Πρόεδρο της Ελληνικής

Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο (2002) και με το Βραβείο Εθελοντικής

Δράσης από τη Ακαδημία Αθηνών (1997).Συγκεκριμένα η κ .Βαρδινογιάννη έχει για

το έργο της έχει λάβει πολλές διακρίσεις όπως: Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της

Ευποιίας της Ελληνικής Δημοκρατίας, Ιππότης του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής

της Γαλλικής Δημοκρατίας, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών, Αρχόντισσα του

Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, κ.ά.

Ακόμα έχει τιμηθεί από την Γαλλική Προεδρία Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής.

Τέλος βραβεύθηκε με το βραβείο «Αριστεία & Αλληλεγγύη 2013» η κα. Μαριάννα

Β. Βαρδινογιάννη από την Εθνική Ολυμπιακή Ακαδημία της Ελλάδας (ΕΘΝ.Ο.Α.)

Από το Δεκέμβριο του 2004 μέχρι και τον Ιανουάριο του 2012 λειτούργησαν

γραφεία της ΕΛΠΙΔΑΣ σε νεοκλασικό κτίριο στην οδό Πινδάρου στο Κολωνάκι.

Πλέον τα γραφεία βρίσκονται στον Ξενώνα της ΕΛΠΙΔΑΣ και παράρτημα στην

Ογκολογική Μονάδα Παίδων για την οργάνωση των νέων προγραμμάτων, με πρώτο

την Τράπεζα Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών

Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη αποτελεί- Μέλος Δ.Σ. της Βιβλιοθήκης της

Αλεξάνδρειας, της Διεθνούς Κίνησης Γυναικών για την Ειρήνη, του Διεθνούς

Κέντρου για τα χαμένα και κακοποιημένα παιδιά (ICMEC), του Ιδρύματος Mentor

κατά των ναρκωτικών, ιδρυτικό μέλος του Ιδρύματος «Φως της Αφρικής» με

επικεφαλής τον Μακαριώτατο Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο Β΄ και Μέλος του

Προεδρικού Συμβουλίου των «Special Olympics Europe-Eurasia».

Πρόκειται για ένα βραβείο που θεσμοθετείται για πρώτη φορά φέτος, από την

ΕΘΝ.Ο.Α. προκειμένου να τιμηθούν προσωπικότητες που με το έργο τους έχουν

προσφέρει βοήθεια και υποστήριξη στα αδύναμα και άρρωστα παιδιά της πατρίδας

μας.

H Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη είναι υποψήφια Διδάκτωρ Αρχαιολογίας στο

Πανεπιστήμιο του Sheffield, Επίτιμη Διδάκτωρ Νομικής του Πανεπιστημίου

Sheffield, Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου London Metropolitan και Ανθρωπιστικών

Σπουδών του Αμερικανικού Κολλεγίου Deree, κατέχει MΡhil στην Αρχαιολογία από

Πανεπιστήμιο του Sheffield, ενώ κατέχει πτυχίο στην ιστορία Τέχνης και στα

Οικονομικά σε πανεπιστήμια της Αμερικής.

Πρόσφατα εξέδωσε το βιβλίο της “Προσεγγίζοντας τη Γυναικεία Ταυτότητα:

Αναζητήσεις στη Μινωική Κοινωνία ”, που βασίζεται σε μελέτη της στο πλαίσιο των

μεταπτυχιακών σπουδών της στο Πανεπιστήμιο του Sheffield και παρουσιάστηκε

επίσημα στην έδρα της UNESCO στο Παρίσι. Στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

παρουσία του προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια, η πρόεδρος του

Συλλόγου Φίλων Παιδιών με Καρκίνο ΕΛΠΙΔΑ και πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της

Unesco Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη και τα μέλη του Συλλόγου γιόρτασαν με μια

συγκινητική εκδήλωση την επέτειο 20 χρόνων λειτουργίας της Μονάδας

Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών. Ένα τεράστιο έργο, προσωπική επιτυχία της

κυρίας Βαρδινογιάννη. Η Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη είναι μια γυναίκα με έμφυτη

ευγένεια, ζωντάνια, δύναμη και καλοσύνη.

Σίγουρα είναι από τις Ελληνίδες που κατέχουν σε παγκόσμιο επίπεδο αξιοσέβαστη

θέση, και αναγνωρίζεται το ανθρωπιστικό, πολιτιστικό, φιλανθρωπικό και κοινωνικό

της έργο από προσωπικότητες της επιστήμης και της τέχνης.

Η Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη είναι μια έξυπνη, σοβαρή γυναίκα, που δεν

εκμεταλλεύτηκε την ευμάρειά της για να κάνει επίδειξη, αλλά καλλιέργησε το

πνεύμα και τις γνώσεις της με όσο περισσότερη μελέτη και μάθηση.

Εδώ και πολλά χρόνια έχει αφιερώσει τη ζωή της όχι μόνο στην ανακούφιση του

ανθρώπινου και ιδιαίτερα του παιδικού πόνου, την προώθηση της πατρίδας της με

τις δωρεές της, αλλά και το μεγάλο ανθρωπιστικό της έργο.

Ίσως αν δεν ήταν εκείνη που άρχισε την προσπάθεια, το πρώτο Ογκολογικό

Νοσοκομείο Παίδων να μην είχε γίνει ακόμη ή και να μη γινόταν ποτέ. Και σωστά το

ονόμασαν προς τιμήν της «ΕΛΠΙΔΑ - ΜΑΡΙΑΝΝΑ Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ»

Παιδικά χρόνια

Ο πατέρας της καταγόταν από το Λεωνίδιο κι η μητέρα της από την Τρίπολη.

Συμπτωματικά συναντήθηκαν στην Ερμιόνη στον πόλεμο του 40 και παντρεύτηκαν.

Ο πατέρας της Μαριάννας ήταν έμπορος κι έτσι μπορούσε να προσφέρει στις δυο

του κόρες μια καλή ζωή.

Από οκτώ χρονών άρχισε να μαθαίνει μάθει αγγλικά, φοίτησε στο γυμνάσιο της

Αθήνας και δέχτηκε ακόμη και να πάει για σπουδές στην Αμερική .Εκεί

παρακολούθησε μαθήματα οικονομικών στο Denver University τα οποία και δεν

ολοκλήρωσε αφού σε δύο χρόνια επέστρεψε.

Η γνωριμία με τον άνδρα της ζωής της

Ήταν μαθήτρια γυμνασίου ακόμη η Μαριάννα, γνώρισε τον αξιωματικό του

Ναυτικού τον Βαρδή Βαρδινογιάννη.

Παντρεύτηκαν στις 18 Μαΐου του 1961. Στις αρχές του γάμου της η Μαριάννα ήταν

υπάλληλος της αμερικανικής πρεσβείας. Για επιπλέον χρήματα, εργαζόταν και στο

ραδιοφωνικό σταθμό ως εκφωνήτρια ειδήσεων στην Αμερικανική Βάση στο

Ελληνικό, όπου γνώρισε και τη Μελίνα Μερκούρη μετέπειτα φίλη της.

Στην Αγγλία ολοκλήρωσε τις σπουδές στην Ιστορία Τέχνης, που αργότερα στάθηκαν

πολύτιμες για το μέλλον της και τις δραστηριότητές της στην Unesco.

Ποτέ δεν ονειρευόταν να αποκτήσει χρήματα. Στόχος της ήταν πάντα η οικογένειά

της.

Όχι τα χρήματα. «το μόνο που θέλω να με συνοδεύει όταν δεν θα υπάρχω πια στη

ζωή είναι ο τίτλος της καλής μητέρας. Για μένα πηγή δύναμης είναι πρώτα η

οικογένειά μου».

Η εξορία στην Αμοργό και η απόπειρα δολοφονίας

Δυο γεγονότα στιγμάτισαν τη ζωή της. Το ένα η εξορία του αγαπημένου της στην

Αμοργό από την χούντα, τέλη του 1967. Το άλλο γεγονός ήταν η απόπειρα

δολοφονίας του το 1990 από τη 17Ν.

Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι το πολύπλευρο αυτό έργο της κυρίας Μαριάννας Β.

Βαρδινογιάννη, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, εστιάζει σε σημαντικά κοινωνικά

ζητήματα όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η υγεία των παιδιών, η εκπαίδευση, η

φτώχια, η εμπορία των ανθρώπων, ο διάλογος ανάμεσα στους πολιτισμούς, οι

κλιματικές αλλαγές, η αειφόρος ανάπτυξη . Παράλληλα προωθεί τον πολιτισμό

ειρήνης και στηρίζει τη προστασία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΘΕΣΗ

Η Βαρδινογιάννη έχει προσφέρει παρά πολλά σε σημαντικά κοινωνικά ζητήματα

όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η υγεία των παιδιών, η εκπαίδευση, η φτώχια, η

εμπορία των ανθρώπων, ο διάλογος ανάμεσα στους πολιτισμούς, οι κλιματικές

αλλαγές και η αειφόρος ανάπτυξη .

Με την ευαισθησία που την διακατέχει και την οικονομική της ευχέρεια

δημιούργησε μια φώλια για όλα τα παιδιά-μαχητές που καθημερινά αγωνίζονται με

τον θάνατο . Έδωσε ελπίδα, χαρά και πάνω από όλα μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή

σε όλες αυτές τις παιδικές ψυχές. Για να δώσω αγάπη πρέπει να την έχω. Για να

δώσω ελευθερία πρέπει να την έχω κατακτήσει. Για να βοηθήσω τους άλλους,

πρέπει να έχω πρώτα βοηθήσει τον εαυτό μου.

Αυτό είναι που πρεσβεύει η κ. Βαρδινογιάννη, ας μην ξεχνάμε ότι σε μια χώρα

γεμάτη από την απληστία και την αδιαφορία υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που

επιθυμούν να απαλλάξουν τον πλησίον τους από τα βάσανα τους. Εν κατακλείδι

μπορεί πολλοί να την θεωρούν «καταβολεμένη» ωστόσο είναι η μοναδική εύπορη

ελληνίδα που διέθεσε ένα μεγάλο ποσό για να κτίσει ένα νοσοκομείο. ιδιαίτερα σε

μια εποχή όταν οι πλούσιοι τρώνε και οι βιοπαλαιστές πεινάν .

Βιβλιογραφία

http://www.elpida.org/

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE

%BD%CE%B1_%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%B3%

CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7

Ένα άλλο πρόσωπο που μου κίνησε το ενδιαφέρον είναι η MARY WOLLSTONECRAFT

Mary Wollstonecraft (1759 – 1797)

Συγγραφέας, φιλόσοφος, υποστηρικτής των δικαιωμάτων των γυναικών

Η Αγγλίδα συγγραφέας Μαίρη Γουόλστονκραφτ ήταν μία από τις πρώτες γυναίκες

που υποστήριξαν έμπρακτα τη φεμινιστική φιλοσοφία.

Οι ριζοσπαστικές ιδέες που περιέχονται στο πιο γνωστό της έργο, «A Vindication of

the Rights of Women-1972», έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο την χειραφέτηση των

γυναικών και βοήθησαν στην ενίσχυση των δικαιωμάτων τους παγκοσμίως.

Απεχθανόταν την κοινή αντίληψη της εποχής, ότι οι γυναίκες είναι αδύναμες και

προορισμένες να κάθονται στο σπίτι και διατεινόταν πως γυναίκες και κορίτσια που

τους δίνονται ίσες ευκαιρίες εκπαίδευση όπως στους άντρες, εντέλει δεν υστερούν

έναντι των αντρών. Οι ιδέες της ήταν πολύ ριζοσπαστικές για την εποχή και

προκαλούσαν μεγάλες διχογνωμίες.

Μετά από μία τόσο ιδιαίτερη ζωή, πέθανε 10 ημέρες μετά την γέννηση της

δεύτερης κόρης της Mary Wollstonecraft-Godwin (1797), η οποία αργότερα έγινε

γνωστή ως Mary Shelley, η συγγραφέας του κλασσικού Frankenstein.

Η Μαίρη Γουόλστονκραφτ Σέλλεϋ (Mary Wollstonecraft Shelley, Λονδίνο, 30

Αυγούστου 1797 – 1 Φεβρουαρίου 1851) ήταν Αγγλίδα συγγραφέας και σύζυγος

του ρομαντικού ποιητή Πέρσι Σέλλεϋ, γνωστή για το μυθιστόρημά της

«Φρανκενστάιν ή ο Σύγχρονος Προμηθέας». Η Μαίρη Σέλλεϋ ήταν κόρη του

φιλοσόφου Ουίλλιαμ Γκόντουϊν και της συγγραφέως Μαίρης Γουόλστονκραφτ.

Ερωτεύτηκε τον ποιητή Πέρσι Σέλλεϋ, ο οποίος την απήγαγε το 1814 στην Ελβετία.

Παντρεύτηκαν μετά τον θάνατο της γυναίκας του Σέλλεϋ, Χάρριετ Γουέστμπρουκ.

Το 1816 κατά τη διάρκεια ταξιδιού με τον Σέλλεϋ, και ενώ φιλοξενούνταν στη βίλα

του ποιητή Λόρδου Μπάυρον στην Ελβετία, ξεκίνησε να γράφει το πασίγνωστο

μυθιστόρημα Φρανκενστάιν. Τελείωσε το έργο το 1817 και εκδόθηκε το 1818.

Σήμερα ο «Φράνκενσταϊν» (μαζί με τον «Δράκουλα» του Μπραμ Στόουκερ) κρατεί

σταθερά την πρώτη θέση στη γοτθική φιλολογία, εμπνέοντας δεκάδες συγγραφείς

και σκηνοθέτες. Γιατί το μήνυμα που περικλείει ξεπερνά το ίδιο το έργο.

Η Μαίρη Σέλλεϋ δημιούργησε ένα σταθμό στην φιλολογία του είδους. Σταθμό για

το ύφος, τη ζωντάνια, την πρωτοτυπία του θέματος, την φαντασία. Σταθμό όμως και

για την σύνδεση του μύθου με τις μεγάλες αλήθειες της ζωής.

Τη μοναξιά του διαφορετικού, την βλάσφημη προσπάθεια υποκατάστασης της

φύσης, την προσπάθεια του ανθρώπου να φτάσει και να ξεπεράσει το Θεό, την

επερχόμενη τιμωρία και την κάθαρση Ο Φρανκεστάιν ή Σύγχρονος Προμηθέας της

Μαίρης Σέλεϋ πρωτοεκδόθηκε το 1818 στο Λονδίνο και είχε τέτοια επιτυχία στο

αναγνωστικό κοινό που έγινε το πρώτο σε πωλήσεις βιβλίο εκείνης της εποχής.

Η Αγγλίδα συγγραφέας Μαίρη Σέλλεϋ (1797-1851) υπήρξε μία από τις πιο

σημαντικές εκπρόσωπους του κινήματος του Ρομαντισμού στη λογοτεχνία. Ήταν

κόρη του αντιεξουσιαστή φιλοσόφου Ουίλιαμ Γκόντουιν και της επίσης φιλοσόφου

και πρωτοπόρου του φεμινιστικού κινημάτος Μαίρης Γουλστόουνκραφτ, η οποία

πέθανε από επιλόχειο πυρετό μετά τη γέννα. Ο Γκόντουιν ανέθρεψε τη Μαίρη με

μεγάλη επιμέλεια, εξασφαλίζοντάς της εξαιρετική μόρφωση.

Το 1814, στα δεκαέξι της χρόνια, γνωρίζει και ερωτεύεται κεραυνοβόλα τον ποιητή

και επίσης αντιεξουσιαστή Πέρσυ Σέλλεϋ, ο οποίος, αν και ήδη παντρεμένος, την

''απήγαγε'' οδηγώντας τη στην Γαλλία και προκαλώντας την οργή του πατέρα της -

τελικά παντρεύτηκαν το 1816, μετά την αυτοκτονία της συζύγου του ποιητή.

Το καλοκαίρι του 1817, παραθερίζοντας με τον Σέλλεϋ, τον Λόρδο Βύρωνα και την

ετεροθαλή αδερφή της (ερωμένη τότε του Βύρωνα και έγκυος στο παιδί τους) στη

λίμνη της Γενεύης, έζησε καθοριστικές για την μετέπειτα πορεία της εμπειρίες, ενώ

εμπνεύστηκε κι άρχισε να γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα, τον περίφημο

''Φράνκενσταϊν'' (1818): σύμφωνα με το μύθο γύρω από τη συγγραφή του

διάσημου έργου, όλα ξεκίνησαν όταν ο Λόρδος Βύρωνας πρότεινε εν είδει

παιχνιδιού ή στοιχήματος, να γράψουν όλοι από μία ιστορία τρόμου.

Τα επόμενα χρόνια η οικογένεια Σέλλεϋ εγκαθίσταται στην Ιταλία ακολουθώντας

ένα είδος κοινοβιακής συμβίωσης με φίλους και ομοϊδεάτες τους, αλλά η ζωή τους

σημαδεύεται από αρρώστιες, συνεχώς αυξανόμενα χρέη και την τραγική απώλεια

τριών παιδιών - τελικά μόνο το τέταρτο παιδί τους, ο Πέρσυ Φλόρενς, θα επιζήσει.

Το 1822 ο Σέλλεϋ θα πνιγεί σε μια καταιγίδα καθώς ταξιδεύει με ιστιοπλοϊκό

σκάφος για το Λιβόρνο και η Μαίρη θα επιστρέψει στην Αγγλία για να αφοσιωθεί

στο μεγάλωμα του γιου της, στη συγγραφική της δραστηριότητα καθώς και στην

επιμέλεια και έκδοση του ποιητικού έργου του συντρόφου της.

Πέθανε στα 53 της χρόνια στο Λονδίνο.

ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ

Μυθιστορήματα:

• (1818) Frankenstein: Or, the Modern Prometheus

• (1819) Mathilda

• (1823) Valperga: Or, the Life and Adventures of Castruccio, Prince of Lucca

• (1826) The Last Man

• (1830) The Fortunes of Perkin Warbeck, A Romance

• (1835) Lodore

• (1837) Falkner. A Novel

Παιδικά:

• (1832) Prosperine

• (1922) Midas

• Maurice: Or, the Fishers Cot

Ταξιδιωτικά:

• (1817) History of a Six Week's Tour through a Part of France, Switzerland, Germany

and Holland

• (1844) Rambles in Germany and Italy in 1840, 1842 and 1843

Ταξιδιωτικά:

• (1817) History of a Six Week's Tour through a Part of France, Switzerland, Germany

and Holland

• (1844) Rambles in Germany and Italy in 1840, 1842 and 1843

Η Τσιλιβάκου Έλενα μας λέει για την Εβίτα

Εβίτα Περόν

Η Μαρία Εύα Ντουάρτε ντε Περόν ή Εύα Περόν, όπως την αποκαλούν οι θαυμαστές

της, γεννήθηκε στις 7 Μαΐου του 1919 σε μια φτωχή επαρχία της Αργεντινής. Ήταν η

δεύτερη σύζυγος του προέδρου της Αργεντινής Χουάν Ντομίνγκο Περόν (1895-

1974) και Πρώτη Κυρία της Αργεντινής από το 1946 μέχρι και το θάνατο της, στις 26

Ιουλίου 1952. Συχνά την αναφέρουν και με το υποκοριστικό Εβίτα.

Γεννημένη εκτός γάμου στην αγροτική Αργεντινή, η Εύα Μαρία Ιμπαργκούρεν,

έμελλε να προκαλέσει έντονα και αντιφατικά πάθη στη σύντομη ζωή της.

Οι γονείς της, Juan Duarte και Juana Ibarguren, δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Ο πατέρας

της ήταν αριστοκράτης και ζούσε στην γειτονική Chivilcoy, με τη γυναίκα του και τα

παιδιά του. Η μητέρα της Eva ήταν ερωμένη του. Εκείνη την περίοδο, στην αγροτική

Αργεντινή, ήταν σύνηθες φαινόμενο για έναν εύπορο άνδρα να έχει πολλές

οικογένειες, εκτός της νόμιμης. Μόλις η Eva έγινε ενός έτους, ο Juan Duarte, γύρισε

πίσω στο Chivilcoy, στην νόμιμη οικογένειά του, εγκαταλείποντας την Juana

Ibarguren με τα πέντε παιδιά τους, στη φτώχεια. Η μικρή Eva μεγάλωσε χωρίς

πλούτη και ανέσεις, σε μία φτωχική γειτονιά, επαρχία του Μπουένος Άιρες.

Η μητέρα της, κέρδιζε λίγα χρήματα ράβοντας τα ρούχα των γειτόνων, για να

συντηρήσει την οικογένεια της. Η οικογένεια ήταν στιγματισμένη από την

εγκατάλειψη του πατέρα, ιδιαίτερα από τότε που ο νόμος στην Αργεντινή ήταν

σκληρός με τα νόθα παιδιά. Λέγεται πως η Eva κατέστρεψε το πιστοποιητικό

γεννήσεώς της το 1945 για να σβήσει αυτό το μελανό σημείο από το παρελθόν της.

Από μικρή κιόλας ηλικία η Eva συμμετείχε σε όλες τις παραστάσεις του σχολείου της

με μεγάλο ενθουσιασμό. Στον ελεύθερο χρόνο της, της άρεσε πολύ να πηγαίνει στο

σινεμά. Η μητέρα της ήθελε να την παντρέψει, όμως η Eva είχε άλλα σχέδια για τη

ζωή της. Ήθελε να γίνει μεγάλη ηθοποιός. Οι οικονομικές συνθήκες πολύ δύσκολες

στο Μπουένος Άιρες αλλά παρόλα αυτά, η Εβίτα Περόν δεν εγκατέλειψε το όνειρο

της. Ήθελε να ξεφύγει από την μίζερη καθημερινότητα της. Ήταν μαγεμένη από τις

ιστορίες όλων εκείνων που έφευγαν από την γενέτειρά τους (και γενέτειρα της Eva)

για τις μεγάλες πόλεις και επέστρεφαν κάνοντας λόγο για μαγευτικά μέρη, γεμάτα

πλούτο, ομορφιά και ευκαιρίες. Έτσι, δεν άργησε να πάρει τη μεγάλη απόφαση.

Μετακόμισε στην πρωτεύουσα της χώρας, το Μπουένος Άιρες, για να ασχοληθεί με

την υποκριτική. Ήθελε να κάνει καριέρα ηθοποιού στο θέατρο, το ραδιόφωνο και το

σινεμά.

Η περίοδος που η Eva μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες, δεν θα μπορούσε να

θεωρηθεί και από τις πιο ευνοϊκές. Η μεγάλη πόλη ήταν τότε ιδιαίτερα

πυκνοκατοικημένη, λόγω της μετανάστευσης από την παγκόσμια οικονομική ύφεση

του 1929. Πολλοί ήταν εκείνοι που προσπαθούσαν να ορθοποδήσουν, που ήθελαν

να φύγουν από τη μιζέρια, να βγάλουν χρήματα, να κάνουν κάτι σημαντικό, κάτι

μεγάλο, που είχαν όνειρα, όπως και η Eva.

O ερχομός της στην πρωτεύουσα και οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε, την

έφερε αντιμέτωπη με την σκληρή πλευρά του ονείρου. Κατάλαβε πως ήταν πιο

δύσκολο από όσο νόμιζε, να επιβιώσει εκεί χωρίς μόρφωση και, βέβαια, χωρίς

γνωριμίες. Στις 28 Μαρτίου του 1935, η Eva κάνει το πρώτο της επαγγελματικό

ντεμπούτο, στο έργο με τίτλο «The Perezes Misses», στο Comedias Theater. Την

επόμενη χρονιά έκανε μια μικρή περιοδεία με το θέατρο. Δούλεψε επίσης και ως

μοντέλο, ενώ συμμετείχε και σε μερικές μελοδραματικές ταινίες, β’ κατηγορίας, στο

σινεμά. Κάπως έτσι, πήγαινε η πορεία της καριέρας της Eva, τα πρώτα χρόνια.

Οι περονιστές στην Αργεντινή δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με τον τρόπο

που αποδίδουν οι Γουέμπερ και Ράις την προσωπικότητα της Εβίτα, ιδιαίτερα δε με

τη μονοδιάστατη εικόνα της ως λαϊκής ηθοποιού που εκμεταλλευόταν τα κάλλη της

για να αποκτήσει την εύνοια των ανδρών και να ανέλθει κοινωνικά. Εν τούτοις,

είναι αλήθεια ότι η μετέπειτα Εύα Περόν ξεκίνησε από τα κατώτερα στρώματα,

γνώρισε όμως την επιτυχία στο ραδιόφωνο. Μια κάποια οικονομική σταθερότητα

άρχισε να υπάρχει από το 1942, όταν η εταιρεία Candilejas, προσέλαβε την Eva, για

να «χαρίσει» τη φωνή της στον ρόλο μιας καθημερινής δραματικής σειράς του

ραδιοφώνου Radio El Mundo, που ήταν ο σημαντικότερος ραδιοφωνικός σταθμός

στη χώρα, την εποχή εκείνη. Λίγο αργότερα, την ίδια χρονιά, υπέγραψε πενταετές

συμβόλαιο με έναν άλλον ραδιοφωνικό σταθμό, τον Radio Belgrano, ο οποίος της

εξασφάλισε ρόλο σε ένα δημοφιλές ιστορικό δράμα με τίτλο Great Women of

History, στο οποίο ενσάρκωσε την βασίλισσα Ελισάβετ Α’ της Αγγλίας, την δημοφιλή

Γαλλίδα ηθοποιό, Sarah Bernhardt και την τελευταία Τσαρίνα της Ρωσίας.

Η τύχη μοιάζει να είναι πια με το μέρος της, αφού εκτός από την ανοδική πορεία

της ως ηθοποιού, κατάφερε να γίνει και συνιδιοκτήτρια της ραδιοφωνικής εταιρίας

Radio El Mundo όπου εργαζόταν. Η μερική οικονομική ανάκαμψη και σταθερότητα

που είχε αποκτήσει της προσέφερε και κάποιες ανέσεις. Μπορούσε πια να κατοικεί

στο δικό της διαμέρισμα, στην περιοχή Calle Posadas. Το 1943, υπολογίζεται,

μάλιστα, ότι κέρδιζε πέντε με έξι χιλιάδες πέσος μηνιαίως, κάτι που την κατέταξε

στη λίστα με τις πιο ακριβοπληρωμένες ηθοποιούς του ραδιοφώνου, εθνικώς. Ο

Pablo Raccioppi, το δεύτερο πρόσωπο που διοικούσε τον ραδιοφωνικό σταθμό, που

σύμφωνα με πηγές, μάλλον δεν συμπαθούσε και τόσο την Eva, είχε παρατηρήσει,

όμως, πως η ίδια ήταν ένα πραγματικά αξιόπιστο άτομο. Η Eva έκανε και μια

σύντομη καριέρα στο σινεμά, με ταινίες που δεν σημείωσαν καμιά ιδιαίτερη

επιτυχία.

Τον επόμενο χρόνο, ξεκινά η σημαντικότερη περίοδος της ζωής της, αφού η Eva

αρχίζει την ενασχόλησή της με την πολιτική. Είναι μια από τους θεμελιωτές του

Argentine Radio Syndicate (ARA).

Στις 22 Ιανουαρίου του 1944, η «Senorita Radio», όπως ήταν γνωστή, γνωρίζει τον

άντρα της ζωής της, τον συνταγματάρχη Χουάν Περόν (Juan Peron) σε μια

φιλανθρωπική εκδήλωση στο Σαν Χουάν. Οι δυο τους έφυγαν μαζί από την

εκδήλωση περίπου στις δύο τα ξημερώματα, κάτι που τράβηξε τα βλέμματα όλων

όσων βρέθηκαν εκεί. Δεν πέρασε πολύς καιρός από την γνωριμία εκείνη και η Eva

Duarte με τον Juan Peron αποφασίζουν να συμβιώσουν.

Κάποιοι από τον κύκλο του Peron θεώρησαν την απόφασή του αυτή, μεγάλο

σκάνδαλο. Παρά το γεγονός αυτό, αλλά και την γενικότερη προκατάληψη που

υπήρχε τότε για την συμβίωση ανύπαντρων ζευγαριών, ο Juan Peron σύστηνε την

Eva στους κύκλους του, φιλικούς και πολιτικούς, και την είχε στο πλευρό του σε

σημαντικές συναντήσεις του με συμβούλους και μέλη της κυβέρνησης.

Για πολλούς είναι ακόμα και σήμερα δύσκολο να καταλάβουν για ποιο λόγο ο

Peron άφησε την Eva να συμμετέχει στην πολιτική ζωή, αφού αυτή η κίνηση θα

μπορούσε εύκολα να προκαλέσει σκάνδαλο και να ζημιώσει την καριέρα του ως

πολιτικού. Κάποιοι ισχυρίζονται πως η Eva Duarte δεν είχε καθόλου γνώσεις για την

πολιτική ούτε ενδιαφερόταν για αυτήν προτού γνωρίσει τον Perοn. Γι? αυτό και

ποτέ δεν του έφερνε αντιρρήσεις. Ο ίδιος ο Juan Peron θα πει αργότερα πως

επέλεξε σκόπιμα την Eva σαν μαθητευομένη του. Ήθελε μέσα από εκείνη να

δημιουργήσει το «δεύτερο εγώ» του. Άλλοι ισχυρίζονταν, πως η ηλικία του Juan

Peron ήταν η αιτία που ήθελε να αφήσει την Eva Duarte κάτι σαν διάδοχο του. Όταν

γνωρίστηκαν εκείνος ήταν 48 και εκείνη 24. Εκείνος είχε ξεκινήσει μεγάλος την

πολιτική του καριέρα.

Το 1945 η Eva Duarte και ο Juan Peron παντρεύονται και εκείνη γίνεται επισήμως

κυρία Peron. Το 1946 ο Χουάν Περόν εξελέγη πρόεδρος της Αργεντινής. Κατά τη

διάρκεια των επόμενων έξι χρόνων, η Eva Peron αποκτά δύναμη στα εργατικά

σωματεία που στήριζαν τον Peron, μιλώντας στον λαό για τα εργατικά δικαιώματα.

Πάνω από όλα ήθελε πάντα να δείχνει πως είναι μια γυναίκα που στηρίζει τον Juan

Peron και πιστεύει σε αυτόν. Επίσης, διηύθυνε τα υπουργεία Εργασίας και Υγείας

και ίδρυσε και διηύθυνε το φιλανθρωπικό Ίδρυμα Eva Peron. Ασχολήθηκε,

ιδιαίτερα, και πάλεψε για τα δικαιώματα των γυναικών στην Αργεντινή και ίδρυσε

και διηύθυνε το πρώτο γυναικείο πολιτικό κόμμα μεγάλης κλίμακας της χώρας, το

Γυναικείο Κόμμα του Peron.

Η Εβίτα, που αναφέρεται ως «μαχητική φεμινίστρια», ήταν η εμπνεύστρια σειράς

μέτρων πρόνοιας υπέρ των κατώτερων στρωμάτων που της εξασφάλισαν τη

λατρεία των λαϊκών μαζών και την αντιπάθεια των ανώτερων τάξεων.

Το 1951, η Eva αποδέχεται το χρίσμα των οπαδών του Peron για τη θέση του

Αντιπροέδρου της Αργεντινής. Στον αγώνα αυτό έλαβε μεγάλη υποστήριξη από την

πολιτική βάση των οπαδών του Peron, χαμηλόμισθους Αργεντινούς και μέλη της

εργατικής τάξης γνωστών ως descamisados (χωρίς πουκάμισο).

Όμως, η αντιπολίτευση των στρατιωτικών και της υψηλής κοινωνίας σε συνδυασμό

με την υγεία της, που άρχιζε να κλονίζεται έντονα, την ανάγκασαν τελικά να

αποσύρει την υποψηφιότητά της, πράγμα που πιστεύουν και οι περισσότεροι

βιογράφοι της ιστορίας της Eva Peron. Η ίδια, όμως τότε, είχε πει, πως η μοναδική

της φιλοδοξία και βαθιά επιθυμία ήταν, σε εκείνο το μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας,

να γραφτεί το όνομα του άντρα της, ελπίζοντας απλά κάπου, σε κάποια

υποσημείωση να υπάρχει η αναφορά για μια γυναίκα που προσπάθησε να φέρει

ελπίδες και όνειρα στους ανθρώπους του προέδρου, ο οποίος τελικά κατάφερε να

τα κάνει πραγματικότητα.

Οι οπαδοί του Peron, μέσα από αυτή την εκδήλωση, χαρακτήρισαν την Eva ως ένα

ανιδιοτελές άτομο, μια γυναίκα με ήθος και αληθινές αξίες.

Πρέπει να σημειωθεί ότι η Evita είχε πολλούς επικριτές. Για πολλούς αστούς, το

πρόσωπό της Eva Peron εξέφραζε τον αντιδημοκρατικό λαϊκισμό και για κάποιους

θεωρήθηκε πως εκμεταλλεύτηκε τη θέση της για να αποκομίσει προσωπικά κέρδη.

Είδαν την εμφάνιση του περονισμού και τον ρόλο που έπαιξε η ίδια στην ανάπτυξη

του φαινομένου, όχι ως τον χρυσό αιώνα της Αργεντινής, αλλά ως την αρχή των

χρόνιων κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων της χώρας.

Η υγεία της Eva Peron, άρχισε να πλήττεται έντονα από το 1951 και χειροτέρευε

ολοένα και περισσότερο. Το πρώτο δείγμα εμφανίστηκε, όταν η Eva λιποθύμησε

δημοσίως και εγχειρίστηκε λίγες μέρες αργότερα. Παρόλο που αναφέρθηκε πως

είχε δεχτεί εντομή τυφλού εντέρου, στην πραγματικότητα ανέπτυξε επιθετικό

καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Η έντονη αδυναμία, η κόπωση και οι συχνές

αιμορραγίες ταλαιπωρούσαν διαρκώς την Eva. Ο Juan Peron δεν της γνωστοποίησε

την διάγνωση των γιατρών για την κατάσταση της υγείας της, όμως εκείνη ήξερε

πως ήταν σοβαρά. Λίγους μήνες μετά την υποψηφιότητά της ως αντιπρόεδρος, η

Evita είχε κάνει κρυφά ριζική αφαίρεση μήτρας, σε μια απόπειρα να θεραπευθεί

από τον καρκίνο.

Όταν ο σύζυγός της επανεκλέχτηκε ως πρόεδρος της Αργεντινής στις 4 Ιουνίου του

1952, την πρώτη χρονιά που δικαίωμα ψήφου είχαν και οι γυναίκες της Αργεντινής,

η Eva τον ακολούθησε στην παρέλαση που έγινε προς τιμήν του. Ήταν τόσο

καταβεβλημένη από την ασθένεια, που δεν μπορούσε να σταθεί χωρίς υποστήριξη.

Κάτω από το χοντρό παλτό της είχε στηθεί ένα μηχάνημα υποστήριξης ώστε να

μπορεί να μένει όρθια και να χαιρετάει τον κόσμο μέσα από το ανοιχτό αυτοκίνητο.

Πήρε τριπλές δόσεις φαρμάκων για να μην πονάει, πριν αλλά και μετά το γεγονός.

Λίγες μέρες μετά, έλαβε από το Κογκρέσο της Αργεντινής τον επίσημο τίτλο του

Πνευματικού Ηγέτη του Έθνους.

Δυστυχώς, ο καρκίνος από τον οποίο υπέφερε η Eva, προχώρησε κάνοντας

μετάσταση στους πνεύμονες και ήταν ο πρώτος άνθρωπος στην Αργεντινή που

υποβλήθηκε σε χημειοθεραπείες, οι οποίες τελικά δεν την βοήθησαν. Η Evita Peron

πέθανε στα τριάντα τρία της χρόνια, στις 26 Ιουλίου του 1952 η είδηση έγινε

γνωστή άμεσα, σε ολόκληρη τη χώρα. Η Αργεντινή σώπασε. Έκλεισαν μαγαζιά,

κινηματογράφοι, ρεστοράν και στα ραδιόφωνα οι εκφωνητές πληροφορούν τον

κόσμο για την δυσάρεστη είδηση λέγοντας πως η Eva Peron πέρασε στην

αιωνιότητα.

Λίγο πριν αφήσει την τελευταία της πνοή θα πει: «Θα πεθάνω μα θα επιστρέψω και

θα είμαι χιλιάδες». Στον τάφο της μπορεί να διαβάσει κανείς την επιγραφή «Μην

κλαις για μένα, Αργεντινή. Θα είμαι πάντοτε κοντά σου».

Μετά τον θάνατό της το Βατικανό έλαβε 40.000 γράμματα που ζητούσαν να

ανακηρυχθεί αγία.

Ο Juan Peron, ταρίχευσε το πτώμα της και το εξέθεσε σε δημόσιο προσκύνημα.

Φαίνεται πως αυτό ήταν περισσότερο δική του επιθυμία και όχι δική της. Κάποιοι

είπαν πως υπολόγιζε ότι η απήχησή της στον λαό θα εξασφάλιζε την παραμονή του

στην εξουσία. Βέβαια, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι πήγαν να

«αποχαιρετήσουν» την Evita, όμως ο Juan Peron ανετράπη πραξικοπηματικά από το

στρατό, το 1955, τρία χρόνια μετά το θάνατο της συζύγου του. Πάνω από 40 χρόνια

κυβέρνησαν οι στρατιωτικοί την Αργεντινή και η χώρα γνώρισε τη διαφθορά, την

κοινωνική αναταραχή και οικονομικά προβλήματα.

Το νέο καθεστώς θεώρησε το πτώμα της Evita επικίνδυνο πολιτικό σύμβολο, και

έτσι, εστάλη στην Ευρώπη. Η μακάβρια περιπέτεια του πτώματος της Eva Duarte

Peron τελείωσε (σχεδόν) το 1971, όταν αυτό επεστράφη στον Peron, ο οποίος

βρισκόταν στη Μαδρίτη. Το πήρε μαζί του στην Αργεντινή, όταν επέστρεψε το 1974.

Τελικά, λίγο καιρό αργότερα, θα ανακηρυχθεί και επίσημα αγία, η Santa Evita.

Η ιστορία της έγινε κομμάτι της μαζικής κουλτούρας και αντικείμενο θεατρικών

παραστάσεων άλλα και του φημισμένου μιούζικαλ, με τίτλο Evita.

H μεταφορά του έργου «Evita» στη μεγάλη οθόνη, θα γίνει με τη μουσική του

Άντριου Λόιντ Βέμπερ, τους στίχους του Τιμ Ράις και σκηνοθεσία από τον Άλαν

Πάρκερ. Πρωταγωνιστούν οι Μαντόνα (Evita), Αντόνιο Μπαντέρας (Che) και

Τζόναθαν Πράις (Juan Peron). Το μιούζικαλ βασίζεται στα γεγονότα που συνδέθηκαν

με την άνοδο στην εξουσία του Juan Peron, στην Προεδρία της Αργεντινής και στο

ρόλο που διαδραμάτισε σε αυτά η δεύτερη σύζυγός του, Eva Peron. Επίσης,

περιγράφεται η διαδρομή της Eva Duarte από την φτωχική ζωή της, στο θέατρο και

στην πολιτική.

Η ταινία είχε θερμή αποδοχή από τους κριτικούς και προτάθηκε για πέντε βραβεία

Όσκαρ. Τελικά κέρδισε αυτό του Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού για το «You

Must Love Me». Επίσης προτάθηκε για πέντε Χρυσές Σφαίρες και κέρδισε τις τρεις:

Καλύτερης Ταινίας ? Κωμωδία ή Μιούζικαλ, Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού

(«You Must Love Me») και Καλύτερης Ηθοποιού σε Κωμωδία ή Μιούζικαλ

(Μαντόνα). Η ταινία, επίσης, κατέχει το ρεκόρ αλλαγής κουστουμιών για την

πρωταγωνίστρια. Η Μαντόνα φόρεσε 85 κοστούμια, 39 καπέλα, 45 ζευγάρια

παπούτσια και 56 ζευγάρια σκουλαρίκια. Όλα βασισμένα σε πραγματικά ενδύματα

της Eva Peron, μερικά από τα οποία φυλάσσονται ακόμη και σήμερα στην

Αργεντινή. Το προηγούμενο ρεκόρ αλλαγής κοστουμιών ανήκε στην ηθοποιό

Ελίζαμπεθ Τέιλορ για την ταινία «Κλεοπάτρα». Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Άλαν

Πάρκερ, κάνει και αυτός ένα μικρό πέρασμα από την ταινία υποδυόμενος έναν

οργισμένο σκηνοθέτη.

Η ιστορία της Eva Duarte Peron έγινε και βιβλίο με τίτλο «Santa Evita» και έγινε

best seller σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Η αφήγηση είναι του Tomas Eloy

Martinez.

Η Εβίτα Περόν υπήρξε γυναίκα θρύλος που εξακολουθεί να λατρεύεται από

χιλιάδες ανθρώπους, εξήντα χρόνια σχεδόν μετά το θάνατο της. Ακόμα και σήμερα

η χώρα είναι χωρισμένη στα δύο. Υπάρχουν οι άνθρωποι που την λατρεύουν και

αυτοί που δεν αναγνωρίζουν όσα έκανε, αλλά την εκτιμούν. Η κληρονομιά της

ωστόσο είναι η τεράστια παρακαταθήκη που άφησε και η επίδραση που άσκησε και

συνεχίζει να ασκεί στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Η μέριμνά της για την

ανακούφιση των φτωχών, που τόσο καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισε στην πολιτική

σκέψη αλλά και την προεδρική καριέρα του συζύγου της, λειτουργεί ακόμα ως πηγή

έμπνευσης για εκατομμύρια, με τον μύθο της να μεγαλώνει συνεχώς. Το

νεκροταφείο της Recoleta στο Μπουένος Αϊρες, το οποίο ήταν η τελευταία κατοικία

της Evita, σε οικογενειακό τάφο, κάθε χρόνο, στις 26 Ιουλίου, δέχεται επισκέψεις

από εκατοντάδες ανθρώπους που περνούν από εκεί για να αφήσουν λίγα

λουλούδια, ενώ πολλοί επισκέπτονται το σπίτι που γεννήθηκε στο Λος Τόλδος. Και

καθημερινά, όμως, πολλοί επισκέπτες πηγαίνουν εκεί, αφού το μέρος λειτουργεί

και ως μουσείο.

Στον κόσμο που ζούμε, η γυναίκα κακοποιείται, προσβάλλεται, παραμελείται,

θίγεται, αντιμετωπίζεται ρατσιστικά και ως κατώτερη κοινωνική ομάδα. Οι

γυναίκες-μύθοι είναι η απάντηση σε όλους αυτούς που υποτιμούν το γυναικείο

φύλο. Τόλμησαν να πρωτοστατήσουν, διέπρεψαν σε πολλούς τομείς πχ. Επιστήμη,

τέχνες και άνοιξαν νέους δρόμους. Οι προσφορά τους είναι πολύτιμη καθώς

κατέρριψαν πολλές λανθασμένες αντιλήψεις για τις ικανότητες της γυναίκας και την

τοποθέτησαν εκεί που της αξίζει.

Πηγές

http://www.mylady.gr/arthra/2011/08/evita-peron-i-gunaika-thrulos-tis-

argentinis/

http://www.all4fun.gr/columns/a-womans-story/648-a-womans-story-

evita-peron.html

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B2%CE%AF%CF%84%CE%B1_

%CE%A0%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD

http://www.newsbeast.gr/portraita/arthro/503507/i-agia-ton-ftohon-

evita-peron/

Η Πραγαλού Ιωάννα για την Γκάντι

Ίντιρα Γκάντι

Η Ίντιρα Γκάντι ήταν η πρωθυπουργός της Δημοκρατίας της Ινδίας για τρεις

συνεχόμενες θητείες από το 1966 έως το 1977 και με τέταρτη θητεία το 1980 μέχρι

την δολοφονία της το 1984, συνολικά δεκαπέντε χρόνια.

Γέννηση: 19 Νοεμβρίου 1917, Αλλαχαμπάντ, Ινδία

Δολοφονήθηκε: 31 Οκτωβρίου 1984, Νέο Δελχί, Ινδία

Αποτέφρωση: 3 Νοεμβρίου 1984

Βραβεία: Bharat Ratna, Βραβείο Ειρήνης Λένιν

Ήταν η πρώτη και μέχρι στιγμής η μόνη γυναίκα πρωθυπουργός της Ινδίας.Το 1999

ψηφίστηκε σε δημοσκόπηση του BBC ως η σημαντικότερη γυναίκα της τελευταίας

χιλιετηρίδας ανάμεσα σε άλλες γυναικείες προσωπικότητες όπως η βασίλισσα

Ελισάβετ Α' της Αγγλίας, η Μαρία Κιουρί και η Μητέρα Τερέζα.

‘Ηταν μέλος της πολιτικά ισχυρής δυναστείας Νεχρού και μεγάλωσε σε εξαιρετικά

πολιτικοποιημένη ατμόσφαιρα. Παρά το επίθετό της, δεν ήταν συγγενής του

Μαχάτμα Γκάντι. Ο παππούς της, Μοτιλαλ Νεχρού, ήταν εξέχων Ινδός εθνικόφρων

ηγέτης. Ο πατέρας της, Τζαγουαχαρλάλ Νεχρού, ήταν καθοριστική φυσιογνωμία για

το κίνημα ανεξαρτησίας της Ινδίας και ο πρώτος πρωθυπουργός της αυτόνομης

Ινδίας.

1941

Προσχώρησε στο κίνημα ανεξαρτησίας της Ινδίας, μόλις είχε επιστρέψει από την

Ινδία.

1950

Την περίοδο όπου ο πατέρας της διένυε την θητεία του ως πρώτος πρωθυπουργός

της Ινδίας, η Ίντιρα ήταν αυτή που τον βοήθησε και στάθηκε δίπλα του ανεπίσημα

ως η προσωπική γραμματέας του.. Μετά το θάνατο του πατέρα της το 1964,

διορίστηκε από τον Πρόεδρο της Ινδίας ως μέλος του Ρατζγια Σαμπχα (Rajya Sabha),

ανώτερου νομοθετικού συμβουλίου της Ινδικής Βουλής, και έγινε μέλος της

κυβερνητικής ομάδας του πρωθυπουργού Λαλ Μπαχαντουρ Σαστρί ως υπουργός

πληροφοριών και τύπου.

ΚΑΜΑΡΑΤΖ

Ήταν ο τότε πρόεδρος του κόμματος του Κογκρέσου , όπου αποτέλεσε καθοριστικό

ρόλο στην ζωή της Ίντιρα. Η συμβολή του στην καριέρα της είχε ως απόρροια την

άνοδο της στην πρωθυπουργία.. Η Γκάντι σύντομα επέδειξε ικανότητα να κερδίζει

τις εκλογές και να χειρίζεται επιτυχώς τους αντιπάλους της με τη βοήθεια του

λαϊκισμού. Εισήγαγε πιο αριστερές οικονομικές πολιτικές και προώθησε την

αγροτική παραγωγικότητα.

1971-1975

Νίκησε στον πόλεμο με το Πακιστάν το 1971 και στη συνέχεια λόγω διαταραχών,

αναγκάστηκε να κηρύξει κατάσταση επείγουσας ανάγκης το 1975. Εξαιτίας των

υπερβάσεων εξουσίας της περιόδου εκείνης παρέμεινε τρία χρόνια στην

αντιπολίτευση.

1980-1984

Επέστρεψε στην εξουσία και εξαιτίας της διαμάχης της με αυτονομιστές του

Παντζάμπ, έφτασε στο αποκορύφωμα που είχε ως αποτέλεσμα την δολοφονία της

το 1984 από σωματοφύλακες.

ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΒΗΜΑ

Πατέρας της «μεγάλης» κόρης ήταν ένας άλλος διάσημος άντρας, ο πρώτος

πρωθυπουργός της ανεξάρτητης Ινδίας Τζαουαχαρλάλ Νεχρού. Ο Μαχάτμα Γκάντι

πάντως δεν της ήταν εντελώς άγνωστος - μπαινόβγαινε συχνά στο σπίτι των Νεχρού

ως καλός οικογενειακός φίλος. Το μοναχοπαίδι του ηγέτη του εθνικιστικού

κόμματος μεγαλώνει αναπνέοντας την έντονη μυρωδιά της πολιτικής και βιώνει

από τα γεννοφάσκια της τους αγώνες κατά της βρετανικής αυτοκρατορίας. Πρότυπό

της και ουσιαστικά ο μοναδικός άνθρωπος που έχει δίπλα της μετά τον πρόωρο

θάνατο της μητέρας της από φυματίωση είναι ο πατέρας πολιτικός. Η επιρροή που

έχει δεχθεί από εκείνον φαίνεται όταν ως φοιτήτρια της Οξφόρδης γράφεται σε

οργανώσεις για την ανεξαρτησία της Ινδίας και κατά του φασισμού στην Ισπανία.

Εκείνη την εποχή ερωτεύεται τον γοητευτικό συναγωνιστή της Φερόζ Γκάντι και

παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα της τον παντρεύεται, το 1942. Αποκτούν δύο

αγόρια, τον Ρατζίβ και τον Σαντζάι, αλλά στην πορεία ο Γκάντι αποφασίζει ότι

προτιμά την μποέμικη ζωή του και το σκάει με μια νεαρή μουσουλμάνα. Η Ιντιρα

επιστρέφει απογοητευμένη στο πατρικό της και αφοσιώνεται στους γιους της, ενώ

ο Νεχρού ορκίζεται πρωθυπουργός. Στη διάρκεια της θητείας του η Γκάντι βρίσκει

την ευκαιρία να κάνει πράξη μερικά από τα παθιασμένα φοιτητικά όνειρα και να

γευτεί από πρώτο χέρι την εξουσία: αρχικά διατελεί μέλος του εκτελεστικού

γραφείου του Κόμματος του Κογκρέσου και το 1955 εκλέγεται πρόεδρος της

παράταξης. Το 1968, δύο χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα της, θα πάρει την

καρέκλα του στο πρωθυπουργικό γραφείο. Από τότε θα κατηγορηθεί συχνά για

υπερβολική εξάρτηση από αυτή την καρέκλα της εξουσίας, κατηγορία που

οφείλεται και στο ότι οι τρεις εκ των τεσσάρων θητειών της ως πρωθυπουργού ήταν

διαδοχικές. Η Ίντιρα αποκτά φανατικούς οπαδούς, ειδικά ανάμεσα στις γυναίκες, οι

οποίες εναποθέτουν στη μορφωμένη ηγέτιδα όλες τις ελπίδες τους για την έξοδό

τους από τη φτώχεια και την καταπίεση. Με σύνθημα την «κατάργηση της

φτώχειας» η πρωθυπουργός δείχνει διατεθειμένη να ανακουφίσει το μεγαλύτερο

κομμάτι του λαού από την εξαθλίωση, αλλά τα αποτελέσματα δεν είναι καθόλου

ικανοποιητικά και η αντιπολίτευση βρίσκει «πάτημα» στην ασυνέπειά της. Οι

ινδικές κάστες και οι τεράστιες κοινωνικές αντιθέσεις παραμένουν σχεδόν

απαράλλακτες. Ο καθοριστικός ρόλος της στον πόλεμο της Ινδίας με το γειτονικό

Πακιστάν (1971) καθώς και η άνεση με την οποία διατάσσει συλλήψεις και

φυλακίσεις πολιτικών αντιπάλων της «χαρίζουν» στην Ιντιρα Γκάντι τη ρετσινιά της

Σιδηράς Κυρίας. Μια ρετσινιά που η ίδια φροντίζει κάθε τόσο να δικαιώνει, όπως

όταν κηρύσσει για δύο ολόκληρα χρόνια τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης

βγάζοντας από τη μέση μερικούς ακόμη ανεπιθύμητους αντιφρονούντες, ως

απάντηση σε όσα της προσάπτουν για εκλογική απάτη. Με ή χωρίς απάτη πάντως

χάνει τις εκλογές το 1977, για να επανέλθει όμως δριμύτερη και «εξαγνισμένη» στα

μάτια της κοινής γνώμης, για τα προηγούμενα ατοπήματα της κυβέρνησής της, το

1980.

Τρέφει λατρεία για τον μικρότερο γιο της Σαντζάι και τον προορίζει για διάδοχο.

Όταν εκείνος σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα ,δεν μπορεί να ξεπεράσει ποτέ

τον χαμό του, ωστόσο αναλαμβάνει την πολιτική διαπαιδαγώγηση του

πρεσβύτερου Ρατζίβ, ενός μπον βιβέρ που τον ενδιαφέρουν μάλλον οι επιχειρήσεις

παρά η σταθεροποίηση της δημοκρατίας στην Ινδία.

Στις αρχές της δεκαετίας του '80 οι αυτονομιστές - των επαρχιών που ζητούν

ανεξαρτησία από το ινδικό κράτος - προκαλούν νέα θερμά επεισόδια και η

κυβέρνηση της Γκάντι σπεύδει να επαναφέρει την τάξη. Το 1984, ως αντίποινα σε

βιαιοπραγίες από μέρους των σιχ εξτρεμιστών (φανατικοί οπαδοί του σιχισμού,

μιας θρησκευτικής αίρεσης του ινδουισμού που συνδυάζει ινδουισμό και

μουσουλμανισμό), διατάσσει η ίδια την επίθεση στον μεγάλο ιερό ναό των σιχ. Τα

θύματα φθάνουν τους 450. Λίγο αργότερα, τον Οκτώβριο του 1984, η Γκάντι πέφτει

νεκρή από τις σφαίρες δύο σωματοφυλάκων της. Όταν ο γιος της Ρατζίβ ορκίζεται

αργότερα πρωθυπουργός, πολλοί μιλούν για μια εκλογή η οποία προήλθε

περισσότερο από συμπάθεια για τη δολοφονία της μητέρας του. Ούτε ο Ρατζίβ

όμως ξέφυγε από την οικογενειακή κατάρα: δολοφονήθηκε το 1991, ενισχύοντας τη

συναισθηματική προσκόλληση των Ινδών στη δυναστεία των Νεχρού-Γκάντι. Οι

πάγκοι των μικροπωλητών στις προεκλογικές εκστρατείες έχουν ακόμη και σήμερα

αφίσες με τα πρόσωπα της Ιντιρας και του Ρατζίβ.

Η ιταλικής καταγωγής χήρα του Ρατζίβ Γκάντι, Σόνια, ανέλαβε την προεδρία του

Κόμματος του Κογκρέσου, ενώ οι ψηφοφόροι των Γκάντι ελπίζουν τώρα ότι η

εγγονή τής Ιντιρα, Πριγιάνκα, θα συνεχίσει επάξια την πολιτική κληρονομιά και θα

σώσει την ιστορική ινδική παράταξη.

«Αν πεθάνω σήμερα, κάθε σταγόνα από το αίμα μου θα δυναμώσει το έθνος» είπε

η πρώτη πρωθυπουργός της Ινδίας. Πράγματι, η ζωή και ο θάνατος της Ίντιρα Γκάντι

κατάφεραν τις περισσότερες φορές να δυναμώσουν τα πάθη του έθνους, αλλά

διχαστικά, χωρίς να εξαργυρώσει την αγάπη που της έτρεφε ένα μέρος του λαού

της σε πολιτικό έργο το οποίο θα έμενε στην ιστορία. Η γυναίκα με την μεγάλη

επιρροή, που προκάλεσε έντονα και αμφιλεγόμενα συναισθήματα, θα είναι πάντα

ένα ισχυρό σύμβολο για τον φεμινισμό στην Ινδία,

Αλλά και πρότυπο θάρρους και δύναμης για τις γυναίκες όλου του κόσμου. Πολλοί

θα μιλήσουν για ακόρεστο πάθος, για εξουσία και εξάρτηση από την

πρωθυπουργική καρέκλα. Απέναντι από τους επικριτές θα βρεθούν οι φανατικοί

οπαδοί της, με τις γυναίκες ιδιαίτερα, που την αγαπούν και ταυτίζονται με εκείνη.

Στα μάτια της βλέπουν μια ικανή ηγέτιδα, θαυμάζουν την δυναμική της

προσωπικότητα, την μόρφωση της και εναποθέτουν τις ελπίδες τους για μια

καλύτερη ζωή, μακριά από φτώχεια, καταπίεση και εξαθλίωση. Αυτό είναι και το

σύνθημα της .Η <<ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ>> ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ !

Αν κάνουμε μια ιστορική αναδρομή, φτάνοντας στις αρχές της συγκρότησης της

κοινωνίας, και αν εξετάσουμε τη θέση και το ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία θα

διαπιστώσουμε ότι η δραστηριότητα της ήταν αρκετά ζωτική. Το γεγονός αυτό

συνέβαινε κυρίως στις μητριαρχικές κοινωνίες. Τα επόμενα χρόνια που

ακολούθησαν, την περίοδο της ελληνικής αρχαιότητας η γυναίκα παραγκωνίστηκε

από τον άνδρα, έχασε το δικαίωμα συμμετοχής από διάφορες δραστηριότητες και η

συμβολή της στην εξέλιξη της κοινωνίας περιορίστηκε. Κατά αυτό τον τρόπο,

ακολούθησαν τα χρόνια όπου οι άνδρες είχαν την κύρια δύναμη, όλη την ευθύνη

και σαφώς οι γυναίκες ήταν πολύ κατώτερες από αυτούς. Οι γυναίκες μετά από

αρκετό καιρό, παρόλο που προσπάθησαν να υπομείνουν ότι οι άντρες είναι

ανώτεροι από αυτές, δεν το άντεξαν και ξεκίνησαν αγώνες εναντίον τους, μέχρι που

κατάφεραν τη χρυσή τομή στις σχέσεις των δύο φύλλων και κατ’ επέκταση στις

σχέσεις των ανθρώπων, διαμέσου της ισότητας. Είναι γνωστό άλλωστε ότι όλοι οι

άνθρωποι έχουν ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, ανεξάρτητα από τι χρώμα

είναι ,τι φύλο είναι, σε ποιον Θεό πιστεύουν και ποια γλώσσα μιλάνε. Κατά την

ταπεινή μου άποψη, οι γυναίκες που άφησαν ιστορία δεν είναι τυχαίο πως ήταν

αυτές οι οποίες με την συμβολή τους κατάφεραν να βελτιώσουν την κοινωνία και

να προσφέρουν στους ανθρώπους ελευθερία και άλλα κοινωνικά αγαθά, τα οποία

δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν από μόνοι τους. Για το λόγο αυτό, αυτές οι

καταξιωμένες γυναίκες έχουν μείνει στην ιστορία ακόμα και σήμερα και πολλοί

άνθρωποι, ειδικότερα οι γυναίκες , τις έχουν ως πρότυπο τους. Στις μέρες μας η

πολύπλευρη δραστηριότητα των γυναικών και οι συμμετοχή τους στην κοινωνική

εξέλιξη, όχι μόνο ωφελεί αλλά και αναζωογονεί το κοινωνικό σύνολο , καθώς οι

γυναίκες θεωρούνται περισσότερο καινοτόμες απ’ ότι οι άντρες. Συμπερασματικά,

το γυναικείο φύλο είναι ικανό να διοχετεύει στο κράτος νέες παραγωγικές δυνάμεις

,οι οποίες έχουν τη δύναμη να συμβάλλουν αποτελεσματικά στην προκοπή του.

Κατά συνέπεια, το γυναικείο φύλο δεν πρέπει να κατακρίνεται από τους άντρες

ούτε να θεωρείται κατώτερο, διότι η συμβολή του στην ανόρθωση του κράτους

είναι στις μέρες μας αισθητή και το γεγονός αυτό έχει ως απόρροια να

αντιμετωπίζεται η γυναίκα με ευγένεια , συμπάθεια και κατανόηση.

Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει ζωή.

Ίντιρα Γκάντι (Ινδή πρωθυπουργός ) 1917-1984

Ομάδα: ‘’Women in action’’

ΠΗΓΕΣ:

Wikipedia

Η Μαυρέλη Μαίρη ασχολείται με την Λαμπέτη

Από την παλαιότερη εποχή μέχρι και σήμερα, πολλές γυναίκες έχουν διαπρέψει

στον χώρο της πολιτικής, του φεμινιστικού κινήματος, στις επιστήμες αλλά και στο

θέατρο. Μία από τις μεγαλύτερες ελληνίδες ηθοποιούς που σημάδεψαν τον 20ό

αιώνα είναι και η Έλλη Λαμπέτη.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η Έλλη Λαμπέτη γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1926 στην περιοχή Βίλια της Αττικής.

Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου. Ο πατέρας της ήταν ο Κώστας Λούκος,

ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης μίας ταβέρνας στα Βίλια, και η μητέρα της ήταν η

Αναστασία Σταμάτη.

Η οικογένειά της αποτελούταν και από 6 αδέρφια, από τα οποία ο ένας δίδυμος

αδερφός πέθανε από φυματίωση το 1941.

Τον Φεβρουάριο του 1943, μετά το πρωταγωνιστικό της ντεμπούτο στο θέατρο,

γνώρισε τον πρώτο έρωτα της ζωής της τον Σγουρδέλη, ο οποίος ήταν διπλωμάτης

και ποιητής που ζούσε στη Γαλλία. Ο ίδιος παρευρέθηκε στην Ελλάδα, λόγω του

πολέμου και έγραψε για χάρη της μια ποιητική συλλογή με τίτλο "Ατέρμονη πορεία

προς τον ήλιο".

Επίσης, προσπάθησε να την απομακρύνει από το θέατρο και να τη στρέψει

στη ζωγραφική. Ωστόσο, όταν ξαναγύρισε στο Παρίσι εκείνη δεν τον ακολούθησε.

Όμως, η λαμπρή αυτή ηθοποιός προσβλήθηκε από τον ιό του καρκίνου του

μαστού το 1969, αφού είχε χάσει όλες τις αδερφές της, εκτός από την Αντιγόνη, η

οποία συνέχισε να ζει και μετά τον θάνατο της Λαμπέτη. Η εγχείρηση που

αποφάσισε να κάνει, έγινε στις Η.Π.Α. και έπειτα προσπάθησε να ξεπεράσει την

αρρώστια αυτή.

Σε αυτό το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μετά την εγχείρηση, προσπάθησε να

υιοθετήσει μαζί με τον Γουέηκμαν ένα κοριτσάκι, αλλά δημιουργήθηκαν αρκετά

προβλήματα, όταν η δικαστική απόφαση την υποχρέωσε να επιστρέψει το παιδί,

μετά από 4 χρόνια στους φυσικούς γονείς του.

Ύστερα από αυτή την περιπέτεια, η Λαμπέτη έπασχε από μελαγχολία και της

δημιούργησε γενική κατάπτωση, η οποία την κράτησε μακριά από το θέατρο. Ο

καρκίνος εμφανίστηκε ξανά στη ζωή της μετά από 11 χρόνια, το 1980. Οι

μεταστάσεις ήταν συνεχείς. Υποβλήθηκε σε χημειοθεραπείες που έπληξαν τις

φωνητικές της χορδές, με απόρροια να χάσει σταδιακά τη φωνή της.

Η τελευταία παράσταση στην οποία πρωταγωνίστησε στην Αθήνα ήταν τα "Παιδιά

ενός κατώτερου Θεού " στον ρόλο της κωφής Σάρα.

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1983, στις 7.30 το πρωί, άφησε την τελευταία της πνοή στο

νοσοκομείο Mount Sinai Hospital των ΗΠΑ, όπου είχε πάει λίγες εβδομάδες πριν.

Στις 5 Σεπτεμβρίου 1983 η σορός της μεταφέρθηκε στην Αθήνα και στις 6

Σεπτεμβρίου 1983 κηδεύτηκε με δημόσια δαπάνη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Η

Έλλη Λαμπέτη είχε τιμηθεί με το βραβείο Μαρίκας Κοτοπούλη για τη διετία 1949-

1951.

Μετά τον θάνατό της, ο κινηματογράφος "Γρανάδα", που βρίσκεται στη λεωφόρο

Αλεξάνδρας 106, μετονομάστηκε και λειτουργεί μέχρι σήμερα ως θέατρο με το

όνομα "Λαμπέτη".

Η ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑ

Ο άνθρωπος που την ανέδειξε και συνεργάστηκε μαζί της πρώτος ήταν ο

πολυβραβευμένος Έλληνας σκηνοθέτης, Μιχάλης Κακογιάννης.

Αρχικά, η Έλλη Λαμπέτη έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού

Θεάτρου και στη σχολή Κοτοπούλη, αλλά απέτυχε. Όμως η ίδια η Μαρίκα

Κοτοπούλη αναγνώρισε το ταλέντο της και την έκανε δεκτή στη σχολή της. Άλλαξε

το πραγματικό της επώνυμο, Λούκου, όταν διάβασε το βιβλίο "Αστραπόγιαννος"

του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.

Η πρώτη της θεατρική εμφάνιση το 1942 υπήρξε το έργο "Η Χάνελλε πάει στον

παράδεισο" του Γκέρχαρντ Χάουπτμαν. Συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης το

διάστημα 1946-1948 και έτσι καθιερώθηκε ως εξαίρετη ηθοποιός. Οι ερμηνείες της

που ξεχώρισαν ήταν αυτές στον "Γυάλινο Κόσμο ", στην "Αντιγόνη" και στο πρώτο

ανέβασμα του "Ματωμένου Γάμου " στην Ελλάδα, παράσταση για την οποία

έγραψε τη μουσική ο Μάνος Χατζιδάκις . Έπειτα ακολούθησαν οι συνεργασίες της

με τον θίασο της Κατερίνας (1948) και το Εθνικό Θέατρο (1948).

Από το 1949 συμμετείχε στο θίασο του Κ. Μουσούρη, όπου οι μεγαλύτερες

επιτυχίες της ήταν το "Πεγκ καρδούλα μου" και η "Κληρονόμος", έργα που

ξανανέβασε στις αρχές 1960.

Το 1952 συγκρότησε με τον Δημήτρη Χορν και τον Γιώργο Παππά τον θίασο με το

όνομα “Λαμπέτη - Παππά – Χορν” και από το 1956 τον θίασο “Λαμπέτη-Χορν”.

Ανέβασαν με μεγάλη επιτυχία κλασικά έργα, όπως το "Νυφικό κρεβάτι",

"Αριστοκρατικός δρόμος", "Το παιχνίδι της μοναξιάς" και πραγματοποίησαν

περιοδείες στην Αίγυπτο, στην Κωνσταντινούπολη και στην Κύπρο.

Το 1959, συνέχισε τη θεατρική της πορεία τη δεκαετία '60 με δικό της θίασο, και

μεγαλύτερή της επιτυχία ήταν το "Λεωφορείο ο πόθος", για το οποίο της είχε

στείλει συγχαρητήρια επιστολή ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης , και το "Πέπσι", όπου

έκανε 400 παραστάσεις, αριθμός που αποτέλεσε ρεκόρ για την εποχή εκείνη.

Όμως η πιο ώριμη επαγγελματική δεκαετία της ήταν το 1970, παρόλα τα

προβλήματα που την απασχολούσαν στην ιδιωτική της ζωή. Ανέβασε με εξίσου

μεγάλη επιτυχία από μιούζικαλ όπως " Ίρμα", το 1972, μέχρι και Τσέχωφ

"Βυσσινόκηπος", το 1974, μαζί με τον Παπαμιχαήλ. Το 1977 συνεργάστηκε στη

"Φθινοπωρινή ιστορία" με τον Μάνο Κατράκη, που τους συνέδεε μια βαθιά φιλία.

Ανεπανάληπτες υπήρξαν οι ερμηνείες της στο "Δεσποινίς Μαργαρίτα", τη

"Φιλουμένα Μαρτουράνο" και στα "Μονόπρακτα". Τελευταία της παρουσία στο

Θέατρο ήταν το 1981 στο έργο "Σάρα - Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού"

υποδυόμενη με επιτυχία την κωφάλαλη Σάρα. Εκτός από τον ξένο κινηματογράφο

και στον ελληνικό οι επιτυχίες της δεν ήταν λίγες, ιδιαίτερα στο "Κορίτσι με τα

μαύρα", "Κυριακάτικο ξύπνημα" αλλά και στο "Η Κάλπικη Λίρα".

Για την ερμηνεία της στο "Τελευταίο ψέμα" ήταν υποψήφια για βραβείο

BAFTA (British Academy of Film and Television Arts) A' γυναικείου ρόλου. Η

έξοχη Έλλη Λαμπέτη, έγινε ιδιαίτερα γνωστή στο διεθνές κοινό με το "Μια μέρα ο

μπαμπάς μου" του Γουέικμαν.

Η Έλλη Λαμπέτη ήταν μία από τις πλέον χαρισματικές γυναικείες μορφές του

Νεοελληνικού Θεάτρου. Το πολύμορφο ταλέντο της και η πολυδιάστατη και

αντιφατική της προσωπικότητα σημάδεψαν τη συνολική πορεία του θεάτρου στην

Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Η αισθητική συγκίνηση και η λεπτή ποιητική

ευαισθησία που την χαρακτήριζαν στους διάφορους ρόλους που υποδύθηκε,

σύντομα την ανέδειξαν και την καταξίωσαν στη συνείδηση των Ελλήνων ως μία από

τις κορυφαίες ηθοποιούς του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου.

Οι απόψεις φημισμένων καλλιτεχνών για την Έλλη Λαμπέτη

Το δεκαεξάχρονο αναιμικό κορίτσι με τα μαύρα μαλλιά που ανεβαίνει στον

παράδεισο του θεάτρου μέσα από το έργο «Η Χάνελλε πάει στον Παράδεισο», ωθεί

τη Μ. Κοτοπούλη να δηλώσει, τη βραδιά της πρεμιέρας, «Ιδού η νέα Σάρα

Μπερνάρ». Και ένα αστέρι γεννιέται.

Όταν, το ’48, αυτό το αστέρι θα γινόταν νύφη στον «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα,

ο Κουν ομολογεί: «Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τον κόσμο να κρατάει την

ανάσα του στην πλατεία».

Το ίδιο κάνουν και οι Άγγλοι κριτικοί στο παγωμένο Λονδίνο του ’57. Βλέποντας

το «Τελευταίο ψέμα» του Κακογιάννη, κρατούν την ανάσα τους και έπειτα

αναφωνούν: «Η Ελληνίδα Γκρέτα Γκάρμπο!» . Μάλιστα, οι Τάιμς γράφουν: «Ποτέ,

από την εποχή της Γκάρμπο, ο φακός δεν ερωτεύτηκε τόσο μια πρωταγωνίστρια».

Το κορίτσι με τα μαύρα

Σάρα , τα παιδιά ενός κατώτερου θεού

ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣΕ:

1946: Αδούλωτοι Σκλάβοι

1947: Τα Παιδιά της Αθήνας

1949: Διαγωγή Μηδέν

1951: Ματωμένα Χριστούγεννα

1954: Κυριακάτικο Ξύπνημα

1955: Η Κάλπικη Λίρα

1956: Το Κορίτσι με τα Μαύρα

1958: Το τελευταίο ψέμα

1961: Χαμένο Κορμί

1968: Μια μέρα ο πατέρας μου

Προσωπική Γνώμη:

Κατά τη γνώμη μου, η Έλλη Λαμπέτη υπήρξε μία από τις πιο αξιόλογες Ελληνίδες

ηθοποιούς. Το μεγάλο ταλέντο της σε συνδυασμό με την ομορφιά της αποτέλεσαν

σημαντική προσωπικότητα στον χώρο του θεάτρου, στον οποίο και διέπρεψε.

Γενικότερα, πολλές γυναίκες έχουν κάνει μεγάλα βήματα στην παγκόσμια ιστορία

καθώς και στον πολιτιστικό τομέα για αυτό και τους χρωστάμε πολλά που

κατάφεραν να υψώσουν τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία.

Πηγές:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7_%CE%9B%CE%B1%C

E%BC%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B7

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22784&subid=2&pubid=796565

http://www.cinehellas.com/h8opoioi/gynaikes2/lampeth/lampeth.html

http://www.mediasoup.gr/node/733

http://www.ekdoseis-itanos.gr/index.php?dispatch=pages.view&page_id=47

http://www.arive.gr/pages/tributes/kakogiannis/kakogiannis.html

Η Κουρσάρη Ηλέκτρα γράφει για την Κάλλας

Πολλές γυναίκες έχουν εντυπωσιάσει με την εκρηκτική τους παρουσία και το

ταπεραμέντο τους στο χώρο του θεάματος. Μία όμως ξεχώρισε στη μουσική σκηνή,

η κορυφαία ελληνίδα υψίφωνος Μαρία Άννα Σοφία Καικιλία Καλογεροπούλου ή

όπως είναι ευρύτερα γνωστή Μαρία Κάλλας.

Η ΖΩΗ ΤΗΣ

Η γνωστή αυτή παγκοσμίως ντίβα της όπερας γεννήθηκε στην Νέα Υόρκη στις 2

Δεκεμβρίου 1923. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς οι γονείς της, Ευαγγελία

Δημητριάδη και Γιώργος Καλογερόπουλος είχαν μεταναστεύσει στις Η.Π.Α. από την

Αθήνα. Εκεί ο πατέρας της ανοίγει φαρμακείο και το 1929 αλλάζει το οικογενειακό

επώνυμο από Καλογερόπουλος σε Κάλλας. Τρία χρόνια αργότερα η Μαρία ξεκινά τα

πρώτα μαθήματα πιάνου μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή της Υακίνθη και ενώ όλα

κυλούσαν ομαλά οι γονείς της χώρισαν. Έτσι το 1937 γύρισε στην Ελλάδα μαζί με

την μητέρα της, όπου βρισκόταν ήδη η αδελφή της και παρόλο που ήταν μικρότερη

από το ηλικιακό όριο εισαγωγής, η Κάλλας έδωσε εξετάσεις και κατάφερε να μπει

στο Εθνικό Ωδείο του Καλομοίρη με καθηγήτρια τη Μαρία Τριβέλλα ενώ ένα χρόνο

αργότερα βρέθηκε στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών όπου δίδασκε η Ελβίρα ντε Ιντάλγκο

(Elvira de Hidalgo) και η οποία θεωρείται ως η κατ’ εξοχήν δασκάλα της Κάλλας.

Τα χρόνια φοίτησης ήταν δύσκολα καθώς η οικογένεια της ήταν οικονομικά

αδύναμη. Συγκεκριμένα υπάρχουν μαρτυρίες συμμαθητριών της που έλεγαν ότι

ήταν τόσο φτωχή που δεν είχε παπούτσια και της έβαζαν εφημερίδες τον χειμώνα

προκειμένου να μην κρυώνει.

Λίγο μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τις δυνάμεις του άξονα και λόγω της

υποβάθμισης της Κάλλας στη Λυρική Σκηνή και τις κατηγορίες συναδέλφων της ότι

συνεργαζόταν με τους κατακτητές, αποφασίζει να γυρίσει στις ΗΠΑ, προκειμένου να

εξασφαλίσει χρήματα για τα εισιτήρια της, δίνει μία αποχαιρετιστήρια παράσταση

στην Αθήνα.

Στις 2 Απριλίου 1939 κάνει το σκηνικό της ντεμπούτο ως Σαντούζα σε μία μαθητική

παράσταση της "Αγροτικής Ιπποσύνης" (Cavalleria Rusticana) του Πιέτρο Μασκάνι

από το Ωδείο Αθηνών. Ενώ λίγο πριν το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου

έρχεται η πρώτη συνεργασία της με την εταιρεία της Λυρικής Σκηνής Αθηνών και

στις 21 Οκτωβρίου του 1940, ερμηνεύει τραγούδια από τον Έμπορο της Βενετίας

του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο Βασιλικό Θέατρο. Η συνεργασία της με τη Λυρική Σκηνή

θα συνεχιστεί και στις 21 Ιανουαρίου 1941 στην πρώτη της μελοδραματική

εμφάνιση θα υποδυθεί τη Βεατρίκη στο έργο "Βοκκάκιος" του Φραντς φον Σουπέ

στο κινηματοθέατρο Παλλάς.

Στις 27 Αυγούστου του 1942 στο θερινό θέατρο Παρκ στην Πλατεία Κλαυθμώνος,

στην πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση σε όπερα, ερμηνεύει "Τόσκα" του

Τζιάκομο Πουτσίνι. Την ίδια χρονιά συμμετείχε σε συναυλία της Λυρικής στη

Θεσσαλονίκη. Στις 19 Φεβρουαρίου ερμηνεύει τη Σμαράγδα στον "Πρωτομάστορα"

του Μανώλη Καλομοίρη, και εννέα μέρες αργότερα συμμετέχει σε μεγάλη συναυλία

για τα συσσίτια της Νέας Σμύρνης στον κινηματογράφο Σπόρτινγκ. Στις 12

Δεκεμβρίου ερμηνεύει άριες του Μπετόβεν και του Ροσίνι σε συναυλία υπέρ των

φυματικών.

Η ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑ

Ενώ βρίσκεται στην Νέα Υόρκη Σεπτέμβριο του 1945 και αναζητεί εργασία χωρίς

να καταφέρει να υπογράψει κάποιο συμβόλαιο, τελικά τα καταφέρνει και της

προσφέρουν δύο ρόλους στην Μητροπολιτική Όπερα,, στο έργο του «Φιντέλιο» του

Μπετόβεν και αυτόν της «Μαντάμ Μπάτερφλαϊ» του Πουτσίνι. Διακατέχεται όμως

με ανασφάλεια και δεν τους δέχεται διότι θεωρεί ότι είναι πολύ εύσωμη για να

ερμηνεύσει την αιθέρια «Μπάτερφλαϊ» και δεν θέλει να τραγουδήσει τον

«Φιντελίτο» στα αγγλικά.

Στη συνέχεια όμως, τη χρονιά του 1947 η τύχη της χαμογελά αφού γνωρίζει τον

καλλιτεχνικό διευθυντή της Αρένας της Βερόνα, Τζοβάνι Τζενατέλλο και μετακομίζει

στην Ιταλία. Εκεί στις 3 Αυγούστου κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην Αρένα της

Βερόνα με τη "Τζοκόντα" του Αμιλκάρε Πονκιέλι ενώ τον ίδιο χρόνο ερμηνεύει την

Ιζόλδη από το "Τριστάνος και Ιζόλδη" στη Βενετία υπό την καθοδήγηση του

μαέστρου Τούλιο Σεραφίν.

Τον ίδιο χρόνο γνωρίζει και τον άνθρωπο που θα παίξει καταλυτικό ρόλο στην

πορεία της, τον Ιταλό βιομήχανο Τζοβάνι Μπατίστα Μενεγκίνι με τον οποίο

παντρεύεται στις 21 Απριλίου 1947. Ο Τζοβάνι είχε τον ρόλο του μάνατζερ ενώ

ταυτόχρονα υπέβαλλε της Κάλλας σε δίαιτα και την απέτρεπε να ασχοληθεί με

οποιαδήποτε οικονομική κάλυψη καθώς της τα παρείχε όλα. Ουσιαστικά την

προέτρεπε να ασχολείται μόνο με το να χτίσει την καριέρα της.

Έτσι τον ίδιο χρόνο η Κάλλας κάνει καλλιτεχνικές εμφανίσεις στο Μπουένος Άιρες

και το 1950 στο Μεξικό.

Το 1951 αρχίζει η απόδοση τιμών της υψίφωνου καθώς στις επτά Δεκεμβρίου του

ίδιου έτους ανοίγει την σαιζόν στη Σκάλα του Μιλάνου.

Τα επόμενα επτά χρόνια ερμηνεύει μεγάλους ρόλους και αποθεώνεται από το

κοινό και τους κριτικούς. Το 1955 η Μαρία Κάλλας παίρνει μέρος σε μία από τις

πλέον ιστορικές παραστάσεις, την Τραβιάτα του Βέρντι σε σκηνοθεσία Λουκίνο,

Βισκόντι όπου και αποθεώθηκε. Στις πέντε Αυγούστου 1957 η Μαρία επιστρέφει

στην Αθήνα και εμφανίζεται στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού στα πλαίσια του

Φεστιβάλ Αθηνών.

Το 1960 τραγουδά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου "Νόρμα" και το επόμενο έτος

"Μήδεια" σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Το 1962 επανέρχεται στη Σκάλα του

Μιλάνου και αποθεώνεται σαν Μήδεια σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή και κοστούμια

Γιάννη Τσαρούχη. Τον Ιανουάριο του 1964 πείθεται από το Φράνκο Τζεφιρέλι να

συμμετάσχει σε μία νέα παραγωγή της "Τόσκα" στη σκηνή του Covent Garden. Η

παράσταση εκθειάζεται από τους κριτικούς ενώ ακολουθεί την ίδια χρονιά νέος

καλλιτεχνικός θρίαμβος στην Όπερα των Παρισίων με τη "Νόρμα". Στις 5 Ιουλίου

1965 εμφανίζεται για τελευταία φορά σε παράσταση όπερας στο Covent Garden με

την "Τόσκα" σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι. Τρία χρόνια αργότερα, ξεκινάει μία

μεγάλη καλλιτεχνική περιοδεία και στις 8 Δεκεμβρίου του 1973 αποθεώνεται στην

Όπερα των Παρισίων όπου το κοινό την κάλεσε στη σκηνή 10 φορές

καταχειροκροτώντας την. Η τελευταία της εμφάνιση ήταν στην πόλη Σαπόρο στην

Ιαπωνία, στις 11 Δεκεμβρίου 1954.

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΩΝΑΣΗ

Ο Ωνάσης και η Κάλλας γνωρίστηκαν το 1957, σε μια δεξίωση που διοργάνωσε η

γνωστή κοσμικογράφος της εποχής, Έλσα Μάξγουελ. Το ειδύλλιο μεταξύ τους

αναπτύχθηκε δύο χρόνια μετά, όταν ο Ωνάσης προσκάλεσε την Κάλλας και τον

σύζυγό της, Μενεγκίνι, σε κρουαζιέρα, με την πολυτελή θαλαμηγό του. Η παρουσία

της συζύγου του, Τίνας Λιβανού, δεν απασχόλησε τον Ωνάση. Όταν διεκδικούσε μια

γυναίκα, ο Αρίστος δεν είχε αναστολές. Ο ερωτισμός ανάμεσά τους ήταν πλέον

ορατός. Τόσο, που όταν κατά τη διάρκεια μιας στάσης στην Κωνσταντινούπολη

ανέβηκε στη θαλαμηγό ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, ευλόγησε την Κάλλας και τον

Ωνάση, νομίζοντας ότι είναι σύζυγοι. Όταν αποκαταστάθηκε η αλήθεια, επικράτησε

αμηχανία. Όλοι είχαν καταλάβει ότι η ευλογία του πατριάρχη ήταν προφητική.

Οι δυο τους ήταν ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι. Ο Ωνάσης πήρε αμέσως διαζύγιο

από την Τίνα Λιβανού. Η Κάλλας «ελευθερώθηκε» από τον σύζυγό της σχεδόν τρεις

μήνες μετά, παρά τις αντιδράσεις και την πίεση του Μενεγκίνι.

Με το πέρασμα του χρόνου, ο κοσμοπολίτης Αρίστος άρχισε να απομακρύνεται

από τη σύντροφό του. Η Κάλλας, που είχε αραιώσει τις εμφανίσεις της στην όπερα,

περνούσε ατέλειωτες ώρες στη θαλαμηγό, περιμένοντάς τον. Όπως λένε όσοι την

έζησαν, η Μαρία είχε αφιερωθεί με σώμα και ψυχή, σε έναν έρωτα που δεν είχε την

απαιτούμενη ανταπόκριση.

Το 1968, το ζευγάρι μετρούσε σχεδόν δέκα χρόνια σχέσης. Και ενώ η Κάλλας

παρέμενε ερωτευμένη, ο Ωνάσης είχε ήδη προχωρήσει στην επόμενη κατάκτησή

του. Την Τζάκι Κένεντι. Η ντίβα είχε δει το ενδιαφέρον του συντρόφου της, αλλά

όταν έμαθε από την τηλεόραση ότι ο Ωνάσης θα την παντρευτεί, κλονίστηκε. Ο

χωρισμός στοίχισε πολύ στην Κάλλας.

Η άλλοτε δυναμική ντίβα, μεταμορφώθηκε σε μια απεριποίητη και αντικοινωνική

γυναίκα. Περνούσε ώρες κλεισμένη στο δωμάτιο, κλαίγοντας για τον χαμένο της

έρωτα. Αδιαφορούσε για την εμφάνισή της και κυκλοφορούσε με λιτά μαλλιά,

άβαφη και πρόχειρα ντυμένη. Απέφευγε τις επαφές με τρίτους, ενώ τις σπάνιες

φορές που εμφανιζόταν δημόσια, προσπαθούσε να φαίνεται δυνατή και ψύχραιμη.

Υποστήριζε, ότι ο χωρισμός αποφασίστηκε από κοινού με τον Ωνάση και

προσπαθούσε να φαίνεται έτοιμη να προχωρήσει τη ζωή της.

Στην αρχή ήταν απαρηγόρητη και κυριευμένη από ζήλια, αλλά αργότερα

κατάλαβε, ότι ο Ωνάσης δεν έπαψε ποτέ να τη αγαπά. Ενώ ήταν παντρεμένος με την

Τζάκι, συνέχιζε να επισκέπτεται την αγαπημένη του Μαρία. Παρόλο που οι δυο τους

χώρισαν, δεν έπαψαν ποτέ να αγαπιούνται και η Κάλλας στάθηκε στο πλευρό του

άντρα της ζωής της, μέχρι το τέλος της ζωής του. Ήταν ένας απόλυτος έρωτας για

την ντίβα, που μπορούσε να αγαπήσει ολοκληρωτικά.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

Στο κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ "Απόλυτη Κάλλας" του Γάλλου σκηνοθέτη Φιλίπ

Κολί, βασισμένο σε ιστορικά αρχεία, αποκαλύπτεται μια μυστική πτυχή της ζωής της

μεγάλης "ντίβας". Συγκεκριμένα αποκαλύπτεται ότι η Μαρία Κάλλας στις 30

Μαρτίου του 1960 γέννησε ένα άρρεν βρέφος πλην όμως νεκρό που φέρεται ως

καρπός του έρωτά της με τον Αριστοτέλη Ωνάση. Ο Κολί ισχυρίζεται ότι επαλήθευσε

το ατυχές αυτό γεγονός με πιστοποιητικό γέννησης, στο οποίο αναφέρεται με το

όνομα Όμηρος, αλλά με επίθετο "μη αναγνώσιμο". Επίσης ισχυρίζεται ότι κατέχει

φωτογραφίες από το νεκροταφείο Μπρέσο του Μιλάνου όπου, κατά τους

ισχυρισμούς του, θάφτηκε το νεογέννητο υπό "άκρα μυστικότητα".

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΛΑΜΠΡΗΣ ΥΨΙΦΩΝΟΥ

Η Μαρία Κάλλας πέρασε στην αιωνιότητα στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 στο Παρίσι. Η

κηδεία της έγινε στις 20 του ίδιου μήνα και, αφού το σώμα της αποτεφρώθηκε

όπως επιθυμούσε, την άνοιξη του 1979 η τέφρα της σκορπίστηκε στο Αιγαίο.

Τo 2010, νέο φως στο μυστήριο που περιβάλλει το θάνατο της Μαρίας Κάλλας

έρχεται να ρίξει ιταλική έρευνα, η οποία ανατρέπει την άποψη ότι η δημοφιλής

σοπράνο πέθανε από υψηλή δόση βαρβιτουρικών (διότι της είχε στοιχίσει η

επώδυνη σχέση της με τον Αριστοτέλη Ωνάση).Σύμφωνα με τους Ιταλούς

φωνίατρους Φράνκο Φούσι και Νίκο Παολίλο, που παρουσίασαν τα αποτελέσματα

της μελέτης τους στο Πανεπιστήμιο της Μπαλόνια, η τραγουδίστρια υπέφερε από

δερματομυοσίτιδα, μία εκφυλιστική νόσο που φθείρει τους μυς και τους ιστούς,

συμπεριλαμβανομένου του λάρυγγα.

Έτσι, μοιάζει να εξηγείται και η συνεχής παρακμή του μεγαλείου της φωνής της,

που είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή από τις αρχές της δεκαετίας του ’60. Σύμφωνα

με την επίσημη ιατρική έκθεση, ο θάνατος της Κάλλας, οφειλόταν σε καρδιακή

ανακοπή. Όπως εξηγούν οι δύο Ιταλοί επιστήμονες, η θεραπεία για τη

δερματομυοσίτιδα βασίζεται σε κορτιζονούχα και ανοσοκατασταλτικά σκευάσματα,

τα οποία είναι πιθανό να επιφέρουν σταδιακά καρδιακή ανεπάρκεια.

Επομένως, ο Φούσι και ο Παολίλο συμφωνούν με την επίσημη ιατρική έκθεση,

μόνο που διευκρινίζουν ότι η ανακοπή δεν ήταν τυχαίο γεγονός, αλλά το

αποτέλεσμα της εκφυλιστικής μυασθένειας.

Αφετηρία για τις ιταλικές έρευνες αποτέλεσαν οι ηχογραφήσεις της διάσημης

σοπράνο, τόσο από το στούντιο όσο και από ζωντανές εμφανίσεις της. Με τη

μέθοδο της φασματογραφικής ανάλυσης οι επιστήμονες εξέτασαν τις

ηχογραφήσεις ίδιων κομματιών από διαφορετικές χρονικές περιόδους και

διαπίστωσαν τις αλλοιώσεις στη φωνή της καλλιτέχνιδας, η οποία έφτασε τα τέλη

της δεκαετίας του ’70 να γίνει μέτζο σοπράνο. Οι δύο φωνίατροι ανέλυσαν επίσης

και τα τελευταία βίντεο της Κάλλας, στα οποία ήταν εμφανής και η μυϊκή χαλάρωση

που είχε υποστεί, αφού ο θώρακας της δεν διατεινόταν κατά τη διάρκεια των

αναπνοών.

Η μελέτη αυτή έρχεται να ρίξει νέο και πιθανότατα καθοριστικό φως στη διάγνωση

της δερματομυοσίτιδας, που είχε σχηματίσει ο ιατρός Μάριο Τζακοβάτσο, ο οποίος

είχε επισκεφτεί την τραγουδίστρια το 1975, αλλά είχε κρατήσει κρυφή τη διάγνωση

του μέχρι το 2002.

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΕΡΓΟ

Το 1960 και το 1961, η Μαρία Κάλλας πρόσφερε τα έσοδά της από τις

παραστάσεις της στην Επίδαυρο για την ίδρυση φορέα που θα πρόσφερε

υποτροφίες σε νέους καλλιτέχνες. Ο φορέας για τις Υποτροφίες Μαρία Κάλλας

ιδρύθηκε και έκανε τον πρώτο διαγωνισμό το 1963.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΘΕΣΗ

Κατά τη γνώμη μου, η Ελληνίδα Μαρία Κάλλας υπήρξε η σημαντικότερη μορφή

στον χώρο της παγκόσμιας όπερας. Ακόμα και σήμερα τόσα χρόνια μετά τον θάνατο

της δεν υπήρξε διάδοχος της. Το όνομα της είναι συνυφασμένο με την όπερα και η

δυναμική της προσωπικότητα έχει στιγματίσει το χώρο της μουσικής σκηνής. Ας μην

ξεχνάμε ότι στις 16 Σεπτεμβρίου του 2014 συμπληρώνονται 37 χρόνια που η φωνή

του αιώνα «σώπασε» για πάντα. Γενικότερα οι γυναίκες εντυπωσιάζουν με την

εκρηκτική τους παρουσία και έχουν κατορθώσει να κερδίσουν τον σεβασμό των

άλλων καθώς επίσης και την ελευθερία τους σε όλους τους τομείς. Με αυτήν την

πρόοδο έχει μεγαλώσει η αυτοεκτίμηση τους και τους αξίζουν συγχαρητήρια.

Πηγές:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%C

E%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82

http://lyk-mous-

kalam.mes.sch.gr/lykmousk_db1/index.php?option=com_content&view=article&id=

51&Itemid=76

http://www.queen.gr/CELEBRITY-SPOTTING/time-machine/item/81949-deite-

spanies-fotografies-tis-marias-kallas-sto-spiti-tis-stin-italia

http://www.mixanitouxronou.gr/aristotelis-onasis-maria-kallas-o-mireos-erotas/

http://www.koolnews.gr/bookcinematv/maria-kallas-h-zwh-kai-to-ergo-ths-

megalhs-upsifwnou-video/

Η Μπάμπαλη Ζωή γράφει:

ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ

Η Μελίνα Μερκούρη (Μαρία Αμαλία Μερκούρη) (Άθηνα, 18 Οκτωβρίου 1920- Νέα

Υόρκη, 6 Μαρτίου 1994) ήταν Ελληνίδα πολιτικός και ηθοποιός.Είχε καταγωγή από

οικογένεια πολιτικών. Μια από την πιο βραβευμένες ηθοποιούς με διεθνή βραβεία

και προσωπικότητα παγκόσμιας ακτινοβολίας υπήρξε υπουργός Πολιτισμού όλων

των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ (όπως τόνισε και ο Ανδρέας Παπανδρέου "άντεξε" και

στους 16 ανασχηματισμούς κυβέρνησης που έκανε), από

το 1981-1989 και 1993-1994.

Θεατρική πορεία

Η οικογένεια Μερκούρη είχε καταγωγή από το Κερατσίνι και μέλη της είχαν

πολεμήσει στην Επανάσταση του 1821. Ο παππούς της Μελίνας, Σπυρίδων

Μερκούρης, είχε διατελέσει για πολλά χρόνια δήμαρχος Αθηναίων και ο πατέρας

της, Σταμάτης Μερκούρης χρημάτισε βουλευτής. Ο θείος της, Γεώργιος Μερκούρης,

ιδρυτής του φασιστικού κόμματος, το Εθνικοσοσιαλιστικόν Κόμμα Ελλάδος, ήταν

και Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας την περίοδο της Κατοχής .

Το Σεπτέμβρη του 1938 γίνεται δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου με

συμμαθητές, μεταξύ άλλων, τη Δέσπω Διαμαντίδου, , τον Ανδρέα Φιλιππίδη

τον Αλέξη Δαμιανό κ.ά.

Το χειμώνα του 1939 παντρεύεται τον Παναγή Χαροκόπο. Πρωτοεμφανίζεται στη

θεατρική σκηνή το 1944 στο Θέατρο Βρετάννια με το θίασο του Γιώργου Παππά

και Αντώνη Γιαννίδη, με το έργο του Αλέξη Σολωμού "Το μονοπάτι της Λευτεριάς"

και ακολουθεί το έργο του Laszlo Bus-Fekete "H κόμισσα και ο καμαριέρης".

Ακολουθούν: 1945 -1946 "Μις Μπα", "Θα σε παντρευτώ Τέρας", "Το Πένθος

ταιριάζει στην Ηλέκτρα", "Πωλείται Κέφι", "Η Μπόρα Πέρασε", "Επικίνδυνη

Στροφή", "Ο Άνθρωπος και τα Όπλα", "Φαύλος Κύκλος", "Της Νύχτας τα

Καμώματα", "Ένας Φίλος θα ‘ρθει απόψε" 1946 "Τρισεύγενη", "Ανατολικά του

Σουέζ", "Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ", "Δεν θα τα πάρεις μαζί

σου", 1947"Άνθρωπος και Υπεράνθρωπος", "Γαμήλιο Εμβατήριο", "Ο Βασιλικός",

"Το τραγούδι της Κούνιας", 1949 "Λεωφορείον ο Πόθος" που αποτέλεσε μια από τις

παραστάσεις σταθμούς στην καριέρα της ( παράσταση για την οποία γράφτηκε το

τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκη "Χάρτινο το Φεγγαράκι") καθώς το Θέατρο

τέχνης του Καρόλου Κουν για τους ηθοποιούς του Εθνικού ήταν "απαγορευμένο",

"Το μικρό Καλύβι","Το χαμόγελο της Τζοκόντα","Ο Θάνατος του Εμποράκου",

"Bolero", 1950 "Άννα Δουκάτσα", "Η Άννα των Χιλίων Ημερών" ( Ιστορική

παράσταση που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Μυράτ και έπαιζαν μεταξύ άλλων η

Μελίνα Μερκούρη, η Ειρήνη Παπά, η Άννα Συνοδινού η Νίτσα Τσαγανέα, ο Χρήστος

Τσαγανέας, ο Δημήτρης Μυράτ, ο Τίτος Βανδής, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης

Φωτόπουλος, η Βούλα Ζουμουλάκη κλπ), 1951 "Το Επάγγελμα της Κυρίας Ουόρεν",

"Η Μεγάλη Παρένθεση".

Το 1951 άρχισε να πρωταγωνιστεί παράλληλα και στην Γαλλική σκηνή του θεάτρου,

η οποία έγινε μούσα ενός από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς,

του Μαρσέλ Μασάρ. Συνεχίζει την παράλληλη πορεία της και στις δύο σκηνές, την

αθηναϊκή και την παριζιάνικη. Το 1960 παίζει με το θέατρο τέχνης το "Γλυκό Πουλί

της Νιότης" με τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Γιάννη Φέρτη. Επόμενος σημαντικός

σταθμός στην θεατρική της καριέρα είναι το "Illya Darling" που ανεβάζει, με

προπωλημένα όλα τα εισιτήρια των παραστάσεων και με συμπρωταγωνιστή

τον Νίκο Κούρκουλο, στο Μπρόντγουέι στις ΗΠΑ, ενώ είχε ήδη κάνει περιοδεία σε

κάθε πολιτεία των ΗΠΑ. Το έργο είναι η θεατρική διασκευή του κινηματογραφικού

έργου "Never on Sunday" (Ποτέ την Κυριακή), που της είχε χαρίσει παγκόσμια

αναγνώριση. Κατά τα έτη 1967-1974, τα χρόνια της δικτατορίας, από τη στιγμή που

τελείωσε τις παραστάσεις του "Illya Darling" έπαιξε μόνο την Λυσιστράτη το 1972.

Το 1975 και ενώ έχει επιστρέψει στην Ελλάδα, ανεβάζει στο θέατρο Κάππα με τον

Νίκο Κούρκουλο την "Όπερα της πεντάρας", το 1976 την "Μήδεια" με το Κ.Θ.Β.Ε.,

ενώ το 1978 το "Συντροφιά με το Μπρεχτ" από το Ελληνικό θέατρο του Μάνου

Κατράκη, παράσταση για την οποία γράφτηκε από το Θάνο Μικρούτσικο το "Άννα

μην κλαις" για να τραγουδηθεί από τη Μελίνα Μερκούρη και τον Γιάννη Κούτρα.

Τέλος, το 1980 ανέβασε ξανά το "Γλυκό πουλί της Νιότης" με τον Γιάννη Φέρτη και

έκλεισε ουσιαστικά την θεατρική της καριέρα με το "Ορέστεια" στο Αρχαίο Θέατρο

της Επιδαύρου από το Θέατρο Τέχνης. Το 1992 κάνει μια τελευταία, έκτακτη,

εμφάνιση στην όπεραΠυλάδης, σε βιντεοσκοπημένη σκηνή, στο ρόλο της

Κλυταιμνήστρας, που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών..

Κινηματογράφος

Αρκετά σημαντική ήταν και η πορεία της στον διεθνή και ελληνικό κινηματογράφο..

Της χάρισε αρκετά βραβεία με κορυφαίο το βραβείο πρώτης γυναικείας ερμηνείας

του Φεστιβάλ των Καννών και επίσης μία υποψηφιότητα για Όσκαρ γιά το Ποτέ την

Κυριακή (Never on Sunday) το οποίο έχασε απ'την Ελίζαμπεθ Τέιλορ το 1960.

Η Μελίνα Μερκούρη στην ταινία Ποτέ την Κυριακή

Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε με ένα θεατρικό έργο που είχε γραφτεί

από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη ειδικά για τη Μελίνα Μερκούρη, το "Στέλλα με τα

κόκκινα γάντια", που στην ταινία είχε τον τίτλο "Στέλλα" (1955). Η ταινία αυτή ήταν

η μόνη που έκανε η Μελίνα Μερκούρη με ελληνική παραγωγή (Καραγιάννης

Καρατζόπουλος).

Ερμηνεύτρια

Φαίνεται ότι είχε σημαντική εξέλιξη στη δισκογραφία καθώς έχουν κυκλοφορήσει

πάνω από δεκαπέντε δίσκοι της, πέρα από soundtrack ταινιών και θεατρικών

παραστάσεων. άλλωστε έχει τραγουδήσει μεγάλους Έλληνες συνθέτες όπως

τον Μάνο Χατζιδάκι (με τον οποίο τους συνέδεε προσωπική φιλία),τον Μίκη

Θεοδωράκη, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Βασίλη Τσιτσάνη

αλλά και κορυφαία ερμηνεία μουσικών έργων των Κουρτ Βάιλ και Μπέρτολτ

Μπρεχτ.

Εμφανίστηκε όμως και στην τηλεόραση, σε σειρά ντοκιμαντέρ του BBC σε επεισόδιο

με τίτλο "Η Ελλάδα της Μελίνας", από όπου και ο ομώνυμος δίσκος του Σταύρου

Ξαρχάκου, όπως και σε σήριαλ και εκπομπές στη Γαλλική και τη Γερμανική

τηλεόραση.

Επίσης έγραψε και ένα βιογραφικό βιβλίο με τίτλο "Γεννήθηκα Ελληνίδα", του

οποίου τα έσοδα από τις πωλήσεις διατέθηκαν για τον αντιδικτατορικό αγώνα (η

έκδοσή του στα ελληνικά δεν είναι νόμιμη). Ο τίτλος του βιβλίου της είναι η

απάντηση που έδωσε στους δημοσιογράφους όταν της ζήτησαν να κάνει μία

δήλωση για την αφαίρεση της υπηκοότητάς της από τους συνταγματάρχες:

"Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα".

Πολιτική σταδιοδρομία

Κατά τη διάρκεια της επταετίας (1967-1974) πολέμησε σφοδρά τη Χούντα,

χρησιμοποιώντας τη φήμη και τη λάμψη που είχε αποκτήσει, με συνέπεια να της

αφαιρεθεί η ελληνική υπηκοότητα. Έδωσε αρκετές συναυλίες και διοργάνωσε

αρκετά μεγάλο αριθμό πορειών αντιδικτατορικού χαρακτήρα. Επεδίωξε και

συναντήθηκε με πολιτικούς αλλά και με πνευματικές προσωπικότητες παγκοσμίου

κύρους, με σκοπό να τους ευαισθητοποιήσει ενάντια στη χούντα. Κατά την διάρκεια

των αγώνων της έγιναν εναντίον της απόπειρες δολοφονίας, μία από τις οποίες

παραλίγο να της στερήσει τη ζωή.

Με την πτώση της χούντας επιστρέφει στην Ελλάδα όπου και εγκαθίστανται μόνιμα

πλέον και συνεργαζόμενη με στελέχη της αντιστασιακής οργάνωσης Π.Α.Κ. και

τον Ανδρέα Παπανδρέου ιδρύουν το Πανελλήνιον Σοσιαλιστικόν Κίνημα αργότερα

[Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα]. Κατεβαίνει υποψήφια στη Β` Πειραιά

το 1974 αλλά δεν καταφέρνει να εκλεγεί βουλευτής, πράγμα το οποίο επιτυγχάνει

το 1977.

Διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού κατά τα χρονικά διαστήματα 1981-1989 και 1993-

1994, θέση η οποία της έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει εκστρατεία για την

επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων της Ακρόπολης από τον Λόρδο Έλγιν, τα

οποία βρίσκονται στις προθήκες του Βρετανικού Μουσείου, να δημιουργήσει το

θεσμό των δημοτικών περιφερειακών θεάτρων (γνωστά ως ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) με σκοπό

την πολιτιστική ανάπτυξη της ελληνικής περιφέρειας αλλά και τον θεσμό των

πολιτιστικών πρωτευουσών της Ευρώπης, με πρώτη την Αθήνα το 1985..

Το 1990 διεκδίκησε την δημαρχία της Αθήνας, χωρίς όμως επιτυχία.

Στη δεύτερη θητεία της στο υπουργείο πολιτισμού δίνει μεγάλη σημασία στην

εισαγωγή του πολιτισμού και της θεατρικής αγωγής στα σχολεία, αλλά

καταβεβλημένη από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο άφησε την τελευταία της πνοή

στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994.

H αρχέτυπη επιτύμβια στήλη Μ. Μερκούρη

Η σορός της έφτασε στην Ελλάδα στις 8 Μαρτίου του 1994 και τέθηκε σε διήμερο

λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών, ενώ ταυτόχρονα

κηρύχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος. Την Πέμπτη 10 Μαρτίου του 1994 ψάλλεται η

νεκρώσιμος ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και αμέσως μετά εκατοντάδες

χιλιάδες άνθρωποι τη συνοδεύουν ως το Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους. Ενταφιάστηκε

σε οικογενειακό τάφο.

Ο θάνατός της προκάλεσε εκδηλώσεις συγκίνησης σε όλο τον κόσμο. Πολλοί

πολιτικοί ηγέτες στέλνουν συλλυπητήρια μηνύματα στην οικογένειά της και στην

Ελλάδα. Την ώρα της κηδείας της τα θέατρα και τα μαγαζιά στο Μπρόντγουεϊ

παραμένουν κλειστά.

Επίσης έχει ιδρυθεί, σύμφωνα με επιθυμία της, από το σύζυγό της Ζυλ Ντασέν και

με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων παγκόσμιας ακτινοβολίας, όπως ο νομπελίστας

ποιητής Οδυσσέα Ελύτης ο Γάλλος πολιτικός Ζακ Λανγκ κ.ά. το Πολιτιστικό Ίδρυμα

Μελίνα Μερκούρη, το οποίο έχει ως στόχο την επιστροφή των κλαπέντων

μαρμάρων της Ακρόπολης.

Βραβεία Μελίνας

Μερκούρη

Βραβείο για τις πολιτιστικές πρωτεύουσες

Το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» ανακοινώθηκε το 2010 από την Ευρωπαϊκή

Επιτροπή και τον πρόεδρό της τον Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο.

Το νέο αυτό βραβείο, θα είναι χρηματικό και το ποσό του βραβείου θα ανέρχεται

στο ύψος του 1,5 εκατ. ευρώ. Είναι ετήσιο και θα απονέμεται, στην μνήμη της

Μελίνας Μερκούρη και των αγώνων της για τον πολιτισμό και την πολιτιστική

ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην εκάστοτε πολιτιστική πρωτεύουσα της

Ευρώπης.

Όπως εξήγησε ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο "όλα ξεκίνησαν το 1985 στην Αθήνα, στο

λίκνο της ευρωπαϊκής μυθολογίας, υπό την αιγίδα της Μελίνας Μερκούρη. Με την

αποφασιστικότητά της συνέβαλε καθοριστικά στην επιτυχία της πρώτης

πολιτιστικής πρωτεύσας της Ευρώπης. Γι' αυτό το λόγο αποφασίσαμε να τιμήσουμε

το όνομά της, μέσα από το νέο μηχανισμό χρηματοδότησης για τις πολιτιστικές

πρωτεύουσες».

Θεατρικό Βραβείο

Βραβείο "Μελίνα Μερκούρη" για τους ηθοποιούς υπάρχει στην Ελλάδα από το

2007 και δίνεται μαζί με το βραβείο , "Δημήτρης Χορν” σε νέους και νέες Έλληνες

και Ελληνίδες ηθοποιούς, αντίστοιχα.

Το 2010 για πρώτη φορά το βραβείο θα δοθεί σε ξεχωριστή τελετή από το

βραβείο "Δημήτρης Χορν”. Η "Μαρίνα Ασλάνογλου” είναι το τέταρτο Βραβείο

Μελίνα Μερκούρη(2010) για νέα ηθοποιό, για την ερμηνεία της το 2009 στον ρόλο

της Κάθριν στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» του Τενεσί Γουίλιαμς, που έπαιξε στο

«Αμφι-Θέατρο» του Σπύρου Ευαγγελάτου ενώ έχουν βραβευθεί και οι:

• Για το 2006 η Εύη Σαουλίδου

• Για το 2007 η Στεφανία Γουλιώτη

• Για το 2008 η Έλενα Μαυρίδου

Βραβείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO

H 6η Μαρτίου, ημέρα θανάτου της Μελίνας Μερκούρη, έχει ορισθεί από

την UNESCO ως παγκόσμια μέρα πολιτισμού κατά την οποία απονέμεται το Βραβείο

Μελίνα Μερκούρη ως βραβείο πολιτιστικής προσφοράς. Το βραβείο αυτό δίνεται

από το 1997 και κάθε δύο χρόνια σε ανθρώπους ή οργανισμούς για την προσπάθειά

τους να διασωθούν μνημεία πολιτισμού της ανθρωπότητας. Το βραβείο

περιλαμβάνει και μία συμβολική επιταγή ύψους 20000 US$.

Στη διάρκεια της ζωής της βραβεύτηκε από πολλούς φορείς για το έργο της. Μεταξύ

αυτών και από τον Σύνδεσμο Ελληνίδων Επιστημόνων με το βραβείο "ΥΠΑΤΙΑ".

Έχει πρωταγωνιστήσει μαζί με άλλους καταξιωμένους ηθοποιούς σε δεκαεννέα

ταινίες διάσημων σκηνοθετών.

• 1955 Στέλλα, θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε σκηνοθεσία

Μιχάλη Κακογιάννη, μουσική Μάνου Χατζηδάκη και σκηνικά Γ. Τσαρούχη,

• 1956 Συνεργάζεται με τον Jules Dassen στην ταινία "Ο Χριστός

ξανασταυρώνεται" βασισμένο στο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη,

• 1957 "Η Τσιγγάνα και ο Τζέντλεμαν",

• 1958 Κάνει ταινία το μυθιστόρημα του Ρότζερ Βάιλαντ, "Ο νόμος",

• 1958-1960 Γυρίζει και το "Ποτέ την Κυριακή" που την καθιστά δημοφιλή σε

όλη την υφήλιο, ταινία η οποία βραβεύτηκε με Όσκαρ Μουσικής( ήταν

υποψήφια για άλλα τέσσερα Όσκαρ μεταξύ των οποίων και Όσκαρ με

υποψήφια την ίδια για το πρώτο γυναικείο ρόλο ), χαρίζοντάς της αρκετές

σημαντικές διακρίσεις, βραβείο καλύτερου γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ των

Καννών 1960, και παγκόσμια αναγνώριση, όπως στις 19 Μαΐου 1960, το βραβείο

πρώτου γυναικείου ρόλου στις Κάννες, η υποψηφιότητα για Όσκαρ πρώτου

γυναικείου ρόλου κλπ,

• 1960 Το "Ζήτω ο έρωτας",

• 1961 "Η Δευτέρα παρουσία", και "Η Φαίδρα" με τον Άντονι Πέρκινς και με

μουσική του Μίκη Θεοδωράκη,

• 1963 "Οι Νικητές",

• 1964 "Τοπ Καπί" με τον Πίτερ Ουστίνοφ,

• 1965 "Μηχανικά Πιάνα",

• 1966 "Κάποιος μπορούσε να πεθάνει", "10:30 Ένα Καλοκαιρινό Βράδυ" με τη

Ρόμι Σναϊτερ,

• 1969 "Σικάγο",

• 1970 "Υπόσχεση την Αυγή",

• 1973 "Η Δοκιμή" ντοκιμαντέρ για το Πολυτεχνείο και τα βασανιστήρια της

Χούντας με Σερ Λώρενς Ολιβιέ, Μίκη Θεοδωράκη, Γιάννη Μαρκόπουλο κα.

• 1974 "Μία φορά δεν είναι αρκετό",

• 1976 "Άσχημες συνήθειες" και

• 1978 "Κραυγή Γυναικών".

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΓΝΩΜΗ

Αυτή η ερευνητική εργασία αναφέρεται στις γυναίκες που διέπρεψαν με το

ταλέντο, την ομορφιά και την αποφασιστικότητα τους.

Στόχος μας ήταν να αντλήσουμε πληροφορίες για την ζωή και το έργο τους.

Εγώ προσωπικά, έμαθα πολλά, ιδιαίτερα για την γυναίκα που επέλεξα να κάνω την

εργασία μου, την Μελίνα Μερκούρη, η οποία ήταν μια από τις πιο σπουδαίες

γυναίκες στην Ελλάδα μιας και κατάφερε να πετύχει τόσο πολύ σε ολόκληρο τον

κόσμο!

Βιβλιογραφία

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%C

E%9C%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7

Η Καρανάσου Ασημίνα αναφέρει:

Πολλές γυναίκες από παλιά μέχρι και σήμερα έχουν προσφέρει πάρα πολλά στον

ελληνικό κόσμο. Ξεκινώντας από τις τέχνες όπως το θέατρο και τον κινηματογράφο

μέχρι τις επιστήμες, την πολιτική και τα γράμματα.

Οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες διέπρεψαν στις τέχνες και στις επιστήμες

ενώ άλλες πρωτοστάτησαν σε επαναστάσεις, ανέτρεψαν πολλά πράγματα στην

πολιτική σκηνή και θυσιάστηκαν για τα ύψιστα αγαθά.

Για να φτάσουμε στο σημείο να τις λατρεύουμε σήμερα οι περισσότερες από αυτές

υπέστησαν κάποια δεινά. Άλλες κακοποιήθηκαν, άλλες θίχτηκαν, άλλες

παραμελήθηκαν αλλά όλες έχουν ένα κοινό στοιχείο, την συμβολή τους.

Μία από τις σημαντικότερες γυναίκες στον ελληνικό χώρο είναι η Μελίνα

Μερκούρη. Η Μελίνα Μερκούρη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1920. Έζησε και έδρασε

στην Αθήνα μέχρι την ημέρα θανάτου της όπου πέθανε σε ηλικία 73 ετών δηλαδή 6

Μαρτίου του 1994. Ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και πολιτικός. Η καταγωγή της ήταν

από μία μεγάλη και σπουδαία οικογένεια πολιτικών.

Ήταν σπουδαία ηθοποιός αφού είχε βραβευτεί αρκετές φορές για την ερμηνεία της

με διεθνή βραβεία.

Όσο αναφορά την πολιτική διέπραξε σωστά το αξίωμα που της δόθηκε ως

υπουργός πολιτισμού όπου και άντεξε και τους 16 ανασχηματισμούς της

κυβέρνησης από το 1981 μέχρι και το 1994.

Στον κινηματογραφικό τομέα σχεδόν όλα τα έργα της βραβεύτηκαν.

Μερικά από τα έργα της είναι τα έξης :

Το ‘ ποτέ την Κυριακή’ όπου στο φεστιβάλ των Καννών πήρε όσκαρ πρώτου

γυναικείου ρόλου. Το 1955 έπαιξε ως πρωταγωνίστρια στην ταινία ‘Στέλλα’ , το

1956 έπαιξε στην ταινία ‘ Ο Χριστός ξανασταυρώνεται’ , το 1960 πρωταγωνίστησε

στην ταινία με τίτλο ΄Φαίδρα’ . Επίσης το 1962 έπαιξε σημαντικό ρόλο στις ταινίες ‘

Ραντεβού στη Λισσαβόνα ‘ και ‘ Ένα καλοκαιρινό βράδυ ‘ με συμπρωταγωνίστρια

την Ρόμι Σνάιντερ. Τέλος το 1973-74 γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για τα βασανιστήρια

της Χούντας με τίτλο ‘ Η δούκισσα’ και την διάσημη ταινία ‘ Κραυγή Γυναικών’ με

συμπρωταγωνίστρια την Έλεν Μπέρστιν.

Όσο αναφορά την ερμηνεία της , είχε μία σπουδαία δισκογραφική πορεία καθώς

είχαν κυκλοφορήσει πάνω από 15 δίσκοι πέρα από τις ταινίες και τις θεατρικές

παραστάσεις της.

Είχε συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα συνθετών όπως: ο Μάνος Χατζηδάκης , ο

Μίκης Θεοδωράκης , ο Σταύρος Ξαρχάκος , ο Βασίλης Τσιτσάνης και ο Γιάννης

Μαρκόπουλος.

Στον θεατρικό τομέα η Μελίνα Μερκούρη έκανε και εκεί την ανατροπή. Η

οικογένεια Μερκούρη είχε καταγωγή από το Κερατσίνι όπου και πολλά μέλη της

είχαν λάβε μέρος στην επανάσταση του 1821. Ο παππούς της Μελίνας είχε

διατελέσει για πολλά χρόνια δήμαρχος της Αθήνας το ίδιο και ο πατέρας της . Το

1938 και συγκεκριμένα τον Σεπτέμβριο του 1938 γίνεται δεκτή στην δραματική

σχολή του Εθνικού Θεάτρου με συμμαθητές όπως : την Δέσπω Διαμαντίδου, τον

Αλέξη Δαμιανό , τον Ανδρέα Φιλιππίση αλλά και πολλούς άλλους.

Τον χειμώνα του 1939 παντρεύεται για πρώτη της φορά τον Παναγή Χαροκόπιο.

Εμφανίζεται για πρώτη της φορά πάνω σε σκηνή στο Θέατρο Βρετάνια με τον

θίασο του Γιώργου Παππά και του Αντώνη Γιαννίδη με το έργο του Αλέξη

Σολομού ‘ Το μονοπάτι της λευτεριάς’ .

Μετά από αυτό τον ρόλο που είχε σε αυτό το έργο, οι δρόμοι της άνοιξαν διάπλατα

και ακολούθησαν και άλλα θεατρικά έργα .

Την περίοδο 1945 – 1946 ακολούθησαν τα εξής έργα: ‘ Το πένθος ταιριάζει στην

Ηλέκτρα’ , ‘Πωλείται κέφι’ , ‘Η μπόρα πέρασε’ , ‘ Ο άνθρωπος και τα όπλα’ , καθώς

επίσης και άλλα έργα . Την περίοδο 1947-1949 ακολουθούν τα έξης έργα: ‘ Γαμήλιο

εμβατήριο’ , ‘ο Βασιλικός’ , ‘ το Λεωφορείον ο πόθος’ , όπου αυτή η παράσταση

ήταν ένας σημαντικός σταθμός της καριέρα της επειδή το τραγούδι της

παράστασης γράφτηκε από τον Μάνο Χατζηδάκη .

Το 1950 έπαιξε στην παράσταση ‘ Η Άννα των χιλίων ημερών’ όπου ήταν ιστορική

παράσταση σκηνοθετημένη από τον Δημήτρη Μυράτ. Από το 1951 και μετά αρχίζει

να πρωταγωνιστεί και στην γαλλική σκηνή και έγινε μούσα ενός από τους

μεγαλύτερους συγγραφείς στον κόσμο, τον Μάρσελ Ασάρ. Το 1960 έπαιξε στο

θέατρο Τέχνης το έργο με τίτλο ‘ Illya Darling’ με συμπρωταγωνιστεί τον Νίκο

Κούρκουλο όπου όλα τα εισιτήρια τις παράστασης είχαν προπωληθεί. Το 1976

ανέβασε την ‘Μήδεια’ . Επίσης το 1980 ανέβασε την ‘ Ορέστεια’ και τέλος το 1992

έπαιξε τον ρόλο της Κλυταιμνύστρας στην όπερα Πυλάδης στο Μέγαρο Μουσικής

Αθηνών όπου ουσιαστικά κλείνει η καριέρα της ως ηθοποιός στο θέατρο.

Στην πολιτική της σταδιοδρομία κατά τη διάρκεια 1967-1974 πολέμησε στην

Χούντα χρησιμοποιώντας την φήμη της με αποτέλεσμα να της αφαιρεθεί η ελληνική

υπηκοότητα . Διοργάνωσε πολλές πορείες μη δικτατορικού χαρακτήρα.

Συναντήθηκε με πολλούς πολιτικούς και πολλές πνευματικές προσωπικότητες που

είχαν κύρος με σκοπό να τους αφυπνίσει ενάντια στην Χούντα.

Εκείνη την εποχή πολλά άτομα στράφηκαν εναντίον της με αποτέλεσμα πολλοί

ήταν αυτοί που θέλησαν να την δολοφονήσουν ευτυχώς εκείνη με τις τόσες

απόπειρες εναντίων της κατάφερε να σωθεί.

Μετά την πτώση της Χούντας στην Ελλάδα όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα , έγινε

μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης Π.Α.Κ και λίγο καιρό αργότερα μαζί με τον

Ανδρέα Παπανδρέου ιδρύουν το Πανελλήνιο σοσιαλιστικό κίνημα .

Το 1974 κατέβηκε στις περιφερειακές εκλογές της Β’ Πειραιά περιφέρεια και

καταφέρνει να εκλεγεί βουλευτής. Διετέλεσε το αξίωμα ως υπουργός πολιτισμού το

1981-1989 και 1993-1994 όπου πήρε θέση στην εκστρατεία για να έρθουν πίσω τα

μάρμαρα της Ακρόπολης.

Τέλος στην δεύτερη θητεία της ως υπουργός πολιτισμού έδωσε σημασία στην

ένταξη ως μάθημα στα σχολεία ο πολιτισμός και η θεατρική αγωγή. Αλλά μάταια

επιχείρησε κάτι τέτοιο διότι καταβεβλημένη από τον καρκίνο που υπέστη σωματικά

πέθανε άδοξα στις 6 Μαρτίου το 1994 σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης .

Προσωπική θέση

Η Μελίνα Μερκούρη μία από τις σημαντικότερες γυναίκες στην Ελλάδα είδαμε ότι

έχει αλλάξει αρκετά ελληνικό κόσμο με την προσωπικότητα , τον χαρακτήρα της και

την συμβολή της.

Δεν ήταν κάποια τυχαία γυναίκα, αντιθέτως ήταν μια γυναίκα που πονούσε την

πατρίδα της και έδωσε τον καλύτερο εαυτό της για να ανατρέψει τα δεδομένα

εκείνης της εποχής . Με τον χαρακτήρα της έγινε αγαπητή από τον λαό, ο οποίος

την στήριζε σε κάθε της βήμα και έτσι εξασφάλισε υστεροφημία ώστε να μπει στην

ιστορία. Είχε τέτοιο δυναμισμό όπου διακρίθηκε από τις άλλες γυναίκες και παρότι

πέρασε αρκετά δεινά και υπέστη αρκετά προβλήματα έδωσε μάχη και νίκησε.

Mία άλλη γυναίκα που διέπρεψε στον ελληνικό χώρο είναι η Σαπφώ.

Διέπρεψε στον χώρο του ποιήματος και τα ποιήματα της είναι γνωστά μέχρι και

σήμερα.

Η Σαπφώ είχε τόπο καταγωγής από την Λέσβο και ήταν μία από τις μεγαλύτερες

λυρικές ποιήτριες. Έδρασε το 630-570 πχ. Λόγω της καταγωγής της καλείται και ως

Σαπφώ η Λεσβία . Γεννήθηκε στη Ερεσό της Λέσβου. Ο πατέρας της ήταν ο

Σκαμανδρώνυμος και η μητέρα της ήταν η Κλέις. Είχε τρεις αδερφούς και λέγεται

ότι παντρεύτηκε έναν από την Άνδρο τον Κερκύλα με τον οποίο κιόλας απέκτησε

και μία κόρη που την ονόμασε Κλέιδα.

Λόγω των πολιτικών αναταραχών στην Λέσβο έμεινε προσωρινά στην Μυτιλήνη

όπου συγκέντρωσε νεαρά και αριστοκρατικά κορίτσια για να τους διδάξει τις τέχνες

της μουσικής και της ποίησης.

Όμως η σχέση που είχε η Σαπφώ με τις μαθήτριες της χαρακτηρίστηκε απρεπής για

αυτό και έμεινε στην ιστορία ως λεσβιακός έρως. Δυστυχώς η Σαπφώ είχε άσχημο

τέλος αφού έπεσε από βράχια για τον ανεκπλήρωτο ερωτά της τον Φάωνα πιστό

ακόλουθο της θεάς Αφροδίτης.

Μέσα από την ποίηση της , η Σαπφώ χαρακτηρίζεται ως μία από της μεγαλύτερες

λυρικές ποιήτριες αφού τα ποιήματα της ήταν σε αιολική διάλεκτο. Πολλοί

φιλόσοφοι της αρχαιότητας την χαρακτήρισαν ‘σοφή’, ‘ τιμή των γυναικών Λεσβιών’

‘θυλικό Όμυρο’, ‘θαυμαστό τέρας’ αλλά και πολλά άλλα. Μετά τον θάνατό της

λέγεται ότι έκοψαν νόμισμα με την μορφή της και τέλος στις Συρακούσες προς

ανάμνηση της Σαπφώς στήσανε αγάλματα με την μορφή της.

Ως προς τα μεταγενέστερα χρόνια , τα ποιήματα της Σαπφώς εξακολουθούν να

διαβάζονται ακόμα σε πολλές χώρες όπως η Αίγυπτος , το Βυζάντιο , καθώς επίσης

και στην Ελλάδα όπου ο Ελύτης έγραψε αρκετά ποιήματα προς το όνομα της και το

1986 κυκλοφόρησε στην Ελλάδα ο δίσκος Σαπφώ σε μουσική του Σπύρου

Βλασσόπουλου και παραγωγή του Διονύση Σαββόπουλου , με μελοποιήσεις

δώδεκα ποιημάτων της σε μετάφραση του Σωτήρη Κακίση και ερμηνεία της Αλέκας

Κανελλίδου.

Ως προς τα έργα της η Σαπφώ είχε γράψει αρκετά ποιήματα ερωτικού

περιεχομένου όπως ύμνοι προς τους θεούς και αρκετά τραγούδια γάμου. Πάντοτε

τα ποιήματα της τα έγραφε με αυθορμητισμό και την διακατείχαν έντονα

συναισθήματα. Αρκετοί από τους στίχους της περιείχαν λυρισμό και ερωτισμό.

Κανένας άλλος λογοτέχνης δεν μπορεί να συγκριθεί με την Σαπφώ στην ομορφιά ,

στην σκέψη , στα έντονα συναισθήματα που είχε όταν έγραφε ποιήματα και στον

μελωδικό της στίχο. Ελάχιστα αποσπάσματα έχουν διασωθεί από τα ποιήματα της

όπως ο Ύμνος στην Αφροδίτη , η Ωδή αλλά και άλλα ποιήματα όπου είναι

μεταφρασμένα στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες.

Κατά την γνώμη μου η Σαπφώ ήταν μια πολύ προχωρημένη γυναίκα για την εποχή

της όπου παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε , που δηλαδή η κοινωνία την

απέρριψε για τις ερωτικές της πεποιθήσεις και υφίσταται κοινωνικό ρατσισμό , δεν

το έβαλε κάτω και με την τολμηρότητα και τα έντονα συναισθήματα που την

διακατείχαν κατάφερε και ανέτρεψε τα τότε δεδομένα εκείνης της εποχής.

Για τον λόγο αυτό σήμερα όλες αυτές οι γυναίκες που έδωσαν το στίγμα τους

στην κοινωνία , κατάφεραν και άλλαξαν τα δεδομένα εκείνης της εποχής και παρά

τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η κάθε μία χωριστά έδειξαν με τον χαρακτήρα

τους, με την συμπεριφορά τους, αλλά και με τον τρόπο στάσης τους ότι άντεξαν

στον χρόνο και για αυτό δίκαια τους αξίζει να υμνούνται από τον κόσμο και να

υπάρχουν στην ιστορία της χώρας μας .

Βιβλιογραφεία

http://el.wikipedia.org

http://www.sansimera.gr/biographies

http://www.melinamercourifoundation.org.gr

Η Σκαφίδα Χριστίνα ασχολείται με την

Μητέρα Τερέζα

Πραγματικό όνομα Agnesë Gonxhe Bojaxhiu Ανιές Γκόνξα

Γέννηση 26 Αυγούστου 1910

Σκόπια (τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, σήμερα ΠΓΔΜ)

Θάνατος 5 Σεπτεμβρίου 1997 (87 ετών)

Θρησκεία Καθολική Χριστιανή

Βραβεύσεις Νόμπελ Ειρήνης 1979

Η Μητέρα Τερέζα ήταν μία Καθολική μοναχή με σημαντικό φιλανθρωπικό

έργο, από την Αλβανία. Για πάνω από 45 χρόνια, βοήθησε τους φτωχούς και τους

αρρώστους σε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα να αγιοποιηθεί από τον Πάπα Ιωάννη

Παύλο Β' το 1997.

Είναι κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης του 1979 για "τις εκστρατείες

της σχετικά με την ενημέρωση για τη φτώχεια".

Γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου του 1910 στα Σκόπια της τότε Οθωμανικής

Αυτοκρατορίας. Είχε, ωστόσο, καταγωγή από την Σκόδρα της Αλβανίας.

Η πρώτη σκληρή δοκιμασία έρχεται με το θάνατο του πατέρα της στα 8 της

μόλις χρόνια και τη μητέρα της να αναγκάζεται να ξεπουλήσει οικογενειακά

κειμήλια και εργόχειρα για να επιβιώσει η ίδια και τα παιδιά της.

Κάθε μέρα όλη η οικογένεια πήγαινε στην εκκλησία και προσευχόταν κρατώντας το

ροζάριο. Η Αγία των Φτωχών ασχολήθηκε με τη φιλανθρωπία, ακολουθώντας τα

βήματα της μητέρας της. Μαζί πήγαιναν καθημερινά φαγητό σε μια φτωχή

γειτόνισσα, αλκοολική και χήρα με έξι παιδιά, τα οποία αργότερα πήραν στο σπίτι,

όταν εκείνη πέθανε. Όταν πήγαινε σχολείο, η Ανιές τραγουδούσε στη χορωδία και

παράλληλα έπαιζε μαντολίνο.

Στα 18 χρόνια της αποχαιρετά φίλους και συγγενείς και ανεβαίνει στο τρένο με

τελικό προορισμό την Ιρλανδία. Ύστερα από μακρύ ταξίδι μέσω Κροατίας, Αυστρίας,

Ελβετίας, Γαλλίας και Αγγλίας φθάνει στο Δουβλίνο και εντάσσεται στο καθολικό

Τάγμα των Αδελφών του Λορέτο. Είναι πια η αδελφή Τερέζα

Το όνομα αυτό το επέλεξε το 1931, εμπνευσμένη από μια σχετικά πρόσφατη αγία

της εποχής της, την Γαλλίδα καλόγρια Μαρί Φρανσουάζ Θιρεσί Μαρτέν, πιο γνωστή

ως αγία Θηρεσία.

Το 1929 τη στέλνουν στην Καλκούτα για να διδάξει στο Μοναστηριακό Σχολείο St

Mary's. Τον ελεύθερο χρόνο της φροντίζει αρρώστους. Τον Σεπτέμβριο του 1947 η

ζωή της μοναχής Τερέζας θα αλλάξει για πάντα. Σε ένα ταξίδι της στην πόλη

Νταρτζίλινγκ ακούει τη φωνή του Θεού. Το πρόσταγμα Του είναι σαφές: πρέπει να

εγκαταλείψει το μοναστήρι και να αφιερώσει τη ζωή της στους φτωχότερους των

φτωχών. Η Τερέζα γίνεται «μολύβι στο χέρι του Θεού».

Την άδεια να εγκαταλείψει τον μοναστηριακό βίο θα της δώσει ένα χρόνο

αργότερα ο ίδιος ο Πάπας Πίος ΙΓ'.

Η αδελφή Τερέζα φοράει ένα λιτό λευκό σάρι με μπλε μπορντούρα, καρφιτσώνει

έναν μικρό σταυρό στο δεξιό της ώμο και βγαίνει στις φτωχογειτονιές της

Καλκούτας. Ξυπνάει καθημερινά στις 4.30 τα χαράματα για να καθαρίσει

νεογέννητα μωρά και πληγές αρρώστων στους δρόμους.

Το 1948 ανοίγει το πρώτο σχολείο στις φτωχογειτονιές της πόλης. Διδάσκει σε

άπορα παιδιά γραφή, ανάγνωση και βασικές αρχές προσωπικής υγιεινής. Εργάζεται

επτά ημέρες την εβδομάδα, 18 ώρες την ημέρα. Το 1950 ιδρύει τις Φιλανθρωπικές

Ιεραποστολές και δύο χρόνια αργότερα την Αγνές Καρδιές, μια στέγη για όσους

αργοπεθαίνουν.

Στη συνέχεια ιδρύει μια στέγη για τα εγκαταλειμμένα μωρά, ιδρύματα για

αλκοολικούς, άστεγους, ναρκομανείς, ασθενείς με AIDS και μια μικρή «αποικία» για

τους χιλιάδες λεπρούς της Καλκούτας, όπου μπορούσαν να ζήσουν και να

εργαστούν με αξιοπρέπεια. Αξιόλογη υπήρξε και η προσφορά της στις εκατοντάδες

φυλακές της Ινδίας.

Όταν τη ρωτούσαν από πού αντλούσε τη δύναμη να ζει μέσα στην εξαθλίωση

απαντούσε: «Μια ημέρα είδα στον ύπνο μου ότι βρισκόμουν μπροστά στις πύλες

του Παραδείσου. Ο Άγιος Πέτρος μού είπε: "Πήγαινε πίσω στη Γη. Δεν υπάρχουν

φτωχογειτονιές εδώ"».

Ως σήμερα δεκάδες χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά ξέφυγαν από τους

δρόμους και βρήκαν φαγητό και στέγη σε ένα από τα 580 ιδρύματα που

δημιούργησε η Μητέρα Τερέζα στην Ινδία και όλον τον κόσμο. Η εκστρατεία της

κατά των εκτρώσεων συμπυκνώνεται στο σύνθημα: «Μην καταστρέφετε τα

παιδιά. Θα τα πάρουμε εμείς». Η Μητέρα Τερέζα ήταν πάντα αντίθετη με όσους

έκαναν «φιλανθρωπία του καναπέ».

Το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ, ενώ είχαν προηγηθεί πολλές διεθνείς

διακρίσεις και βραβεία. Στην ομιλία αποδοχής του Νομπέλ ενώπιον των μελών της

Σουηδικής Ακαδημίας η Μητέρα Τερέζα αναφέρει:

«Παραλαμβάνω αυτό το βραβείο στο όνομα των φτωχών επειδή πιστεύω ότι με

το να μου απονείμουν αυτή τη διάκριση αναγνωρίζουν την ύπαρξη των φτωχών στη

Γη».

Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο προκειμένου να βοηθήσει τους φτωχούς και τους

αρρώστους σε όλο τον κόσμο. Ενδεικτικά, βοήθησε τους πεινασμένους στην

Αιθιοπία, τα θύματα της πυρηνικής έκρηξης στο Τσερνομπίλ καθώς και τα θύματα

ενός σεισμού στην Αρμενία.

Το 1983, κατά την διάρκεια επίσκεψής της στον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β', έπαθε

καρδιακή προσβολή και έκτοτε κυκλοφορούσε με βηματοδότη

Τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής της η μικροκαμωμένη μοναχή

ταλαιπωρήθηκε από δεκάδες προβλήματα υγείας και τραυματισμούς: δύο

καρδιακές προσβολές, πνευμονία, τρία σπασμένα πλευρά, μια εγχείρηση καρδιάς,

καθαρισμό αρτηρίας και αγγειοπλαστική, έναν τραυματισμό στο κεφάλι, αρρυθμία,

αναπνευστική ανεπάρκεια.

Η εξασθενημένη καρδιά της έπαψε να χτυπάει το βράδυ της 5ης Σεπτεμβρίου 1997.

Η κηδεία της έγινε στην Καλκούτα με τιμές πρωθυπουργού και, αμέσως μετά τον

θάνατό της, αγιοποιήθηκε από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΠΟΨΗ

Προσφορά. αλληλεγγύη, ανιδιοτέλεια, φιλανθρωπία, αλτρουισμός.

Αυτές είναι λίγες λέξεις που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν την Μητέρα Τερέζα.

Βλέποντας να υλοποιεί ένα τόσο δύσκολο έργο θα πρέπει να αισθανόμαστε δέος

από την μεγαλοσύνη της προσφοράς της που έφτανε σε βαθμό να θυσιάζει την

ατομική της ζωή. Αν ο καθένας από εμάς μπορούσε να παραδειγματιστεί και να

εφαρμόσει τα ελάχιστο από το έργο της , η ανθρωπότητα θα είχε γλυτώσει από

πολύ πόνο και δυστυχία. Θα πρέπει λοιπόν αυτό το ευλογημένο έργο να είναι

παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως ο ρόλος της

γυναίκας είναι καταλυτικός για τη κοινωνία μας και δεν θα ήταν ικανή να έχει την

εξέλιξη και τη πρόοδο που έχει σήμερα χωρίς την συμβολή της.

ΠΗΓΕΣ

Διαδίκτυο

Βικιπαίδεια

Συγγεκριμενα αρθρα

Ντοκιμαντέρ

Η Καλαντζή Εβίνα γράφει:

FRIDA KAHLO 1907-1954: Καλλιτέχνης

Η Φρίντα Κάλο είναι γνωστή ως μία από

τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του Μεξικό και ξεχωρίζει ως πρότυπο γυναικείας

δημιουργικότητας.

Γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου του 1907 στο Coyoacan, προάστιο της Πόλης του Μεξικού.

Ο πατέρας της ήταν ουγγρο-εβραϊκής καταγωγής και η μητέρα της ισπανο-μεξικανή

με ινδιάνικες ρίζες.

Δυο ατυχίες σημάδεψαν από νωρίς το σώμα της και τη ζωή της: η ασθένεια της

πολιομυελίτιδας που πέρασε σε μικρή ηλικία και ένα παραλίγο θανατηφόρο

τροχαίο ατύχημα στα 18 της χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν πολλαπλά κατάγματα,

αμέτρητες εγχειρήσεις και ένας χρόνος καθήλωσης στο κρεβάτι, κάτι που έγινε η

αφορμή να αρχίσει συστηματικά να ζωγραφίζει.

Χρειάστηκε να υποβληθεί σε πολλές επεμβάσεις αλλά ποτέ δεν συνήλθε πλήρως.

Κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης της ξεκίνησε να ζωγραφίζει και τελείωσε το

πορτραίτο της την επόμενη χρονιά.

Επίσης άρχισε να συμμετέχει ενεργά στην πολιτική και ακολούθησε το Κίνημα των

Νέων Κουμουνιστών καθώς και το Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού. Στην συνέχεια

παντρεύτηκε τον ομοϊδεάτη και επίσης καλλιτέχνη Diego Rivera.

Ανάμεσα στα 143 έργα που δημιούργησε η Φρίντα, τα 55 είναι

αυτοπροσωπογραφίες. Ο λόγος απλός, όπως είπε η ίδια: “γιατί είμαι τόσο συχνά

μόνη, γιατί είμαι το θέμα που γνωρίζω καλύτερα”. Από εκεί και πέρα τα πορτρέτα

της ακολουθούν την πορεία της ζωής της, τα γεγονότα που τη σημάδεψαν, τις

ψυχολογικές της διακυμάνσεις. Όλα αυτά όμως δεν αντανακλώνται στο βλέμμα και

τη στάση της, που παραμένουν ουδέτερα, δυνατά και διαπεραστικά. Ένα στεφάνι

από αγκάθια, μια εκτεθειμένη καρδιά, δάκρυα που πέφτουν από τα μάτια χωρίς να

αλλάζουν το βλέμμα, φανερώνουν τον πόνο της. Η φιγούρα του Diego εμφανίζεται

στο μέτωπό της δείχνοντας ότι κυριαρχεί στη σκέψη της.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΕΡΓΑ.

Η αρχή έγινε στο κρεβάτι, το 1926 ενώ ανάρρωνε από το ατύχημα η Φρίντα Κάλο

ξεκίνησε μαθήματα ζωγραφικής και ξεκίνησε ζωγραφίζοντας τον εαυτό της με τη

βοήθεια ενός καθρέφτη. Η οικογένειά της δε μπορούσε να υποστηρίξει την

καλλιτεχνική της δραστηριότητα οικονομικά, για αυτό και την προέτρεψαν να

εικονογραφεί βιβλία ιατρικής. Το 1929 έδειξε τη δουλειά της στον Ντιέγκο Ριβέρα,

τον οποίο είχε, γνωρίσει στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Μεξικού που σύχναζε.

Την ίδια χρονιά παντρεύτηκαν.

Οι πίνακές της είναι αντιδιαμετρικοί από τους πίνακες του Ριβέρα. Ενώ ο Ριβέρα

αντλούσε τα θέματά του από το Μεξικό της προκολομβιανής εποχής, η Φρίντα

παρέμεινε πιστή στην τάση της mexicanidad, τη μεξικανική κουλτούρα που ανθούσε

εκείνη την περίοδο. Συχνά οι πίνακές της επηρεάζονται τα δημοφιλή λαϊκά

χριστιανικά τάματα (retablos) και αποτελούν ευχαριστία στην Παρθένο Μαρία για

την πραγματοποίηση μιας ευχής. Ο Ριβέρα ήταν ήδη αναγνωρισμένος ζωγράφος

και οι τοιχογραφίες του είχαν μεγάλη ζήτηση στις Η Π Α. Το ζευγάρι μετακόμισε στο

Σαν Φραγκίσκο και αργότερα στο Ντητρόιτ. Εκεί η Φρίδα απέβαλλε, η θλίψη της για

τις αποβολές της αποτυπώνεται στους πίνακες "Αποβολή στο Ντητρόιτ" και

"Νοσοκομείο Χένρι Φόρντ".

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ

Κατά τη διάρκεια της ζωής της η Φρίντα Κάλο ήταν κυρίως γνωστή ως γυναίκα του

Ριβέρα και όχι ως ξεχωριστή καλλιτέχνης. Το 1938 ο Αντρέ Μπρετόν γνώρισε την

Κάλο και το Ριβέρα κατά το ταξίδι του στο Μεξικό. Εκείνος εντυπωσιάστηκε από τη

δουλειά της, την κάλεσε να πάρει μέρος στην έκθεση μαζί με άλλους σουρεαλιστές

ζωγράφους και οργάνωσε μια έκθεση της προσωπικής της δουλειάς στο Παρίσι.

Εκείνη ωστόσο τόνισε πως οι πίνακές της δεν ήταν όνειρα, αλλά η δική της

πραγματικότητα.

Στη διάρκεια της ζωής της πραγματοποίησε τρεις μόνο εκθέσεις: στο Παρίσι, στη

Νέα Υόρκη και στο Μεξικό.

Το 1939 χώρισε προσωρινά από τον Ριβέρα και αποσύρθηκε στο Μεξικό, στο

"Γαλάζιο Σπίτι". Εκεί ζωγράφισε τον πίνακα "Οι δύο Φρίδες", στον οποίο απεικονίζει

το δίλημμά της για το διαζύγιο. Σε όλη τη διάρκεια του 1939 διατηρούσε

εξωσυζυγική σχέση με τον Νίκολας Μουράι, τον οποίο είχε γνωρίσει μαζί με τον

Ριβέρα στη Νέα Υόρκη. Σύντομα μετά το διαζύγιο, το 1940 χώρισε με τον Muray και

ξαναπαντρεύτηκε με τον Ριβέρα.

Το 2010, η κυβέρνηση του Μεξικού, σε αναγνώριση της συνεισφοράς της Φρίντα

Κάλο αλλά και του Ντιέγκο Ριβέρα απεικόνισε τα πρόσωπά τους στις δύο όψεις του

χαρτονομίσματος των 500 πέσος, στην έκδοση για τον εορτασμό της 200ής επετείου

της ανεξαρτητοποίησης της χώρας και της 100ής επετείου της Μεξικανικής

Επανάστασης.

Υπήρξε φιγούρα που επέδρασε στον εικοστό αιώνα κι από τους λίγους Μεξικανούς

καλλιτέχνες που απέκτησε διεθνή φήμη. Ο κόσμος την αγάπησε γιατί έβγαζε στον

καμβά όλα της τα συναισθήματα.

Όταν επισκέφτηκε το Παρίσι, την κάλεσε σε δείπνο ο Πικάσο. Ήταν αμφισεξουαλική.

Μια περίεργη, πληθωρική προσωπικότητα, που ντυνόταν με παραδοσιακές

φορεσιές, τόνιζε τα σμιχτά φρύδια και το μουστάκι της, έπινε, κάπνιζε και

συμπεριφερόταν σαν άνδρας. Δραστηριοποιούνταν πολιτικά και συμμετείχε σε

διαδηλώσεις.

Συναναστρεφόταν ποιητές, καλλιτέχνες και φιλοσόφους όπως ο Νερούδα και ο

Τρότσκυ, ενώ πολλοί υπήρξαν εραστές της, άντρες αλλά και γυναίκες. Εντυπωσίασε

τον Μπρετόν αλλά και τον Πικάσο, ενώ η ίδια δεν αναγνώριζε την αξία της ως

καλλιτέχνης και έλεγε ότι ζωγραφίζει απλά γιατί το έχει ανάγκη.

Δεν άφηνε το τσακισμένο σώμα της να στέκεται εμπόδιο στο να ζει. “Πόδια, τι σας

χρειάζομαι όταν έχω φτερά για να πετάξω;” Αποπειράθηκε πολλάκις ν’

αυτοκτονήσει. Τη τελευταία φορά μάλιστα –λένε φήμες- πως το κατάφερε, γιατί

είχε πιάσει γάγγραινα το δεξί της πόδι κάτω από το γόνατο. Πέθανε στις 13 Ιουλίου

1954 και δεν έγινε αυτοψία.

Στο ημερολόγιό της βρέθηκαν οι τελευταίες λέξεις της: «Ελπίζω να εγκαταλείψω

τούτο τον στρυφνό κόσμο κι ελπίζω να μην επιστρέψω ποτέ ξανά»

Το Γαλάζιο Σπίτι της Φρίντα Κάλο (ισπανικά: La Casa Azul) όπου έζησε και δούλεψε

στην Πόλη του Μεξικού είναι πλέον μουσείο, στο οποίο εκτίθενται προσωπικά της

αντικείμενα. Η λήψη φωτογραφιών επιτρέπεται μόνο στο εξωτερικό του σπιτιού και

στην αυλή του.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Μέσα στα πλαίσια του μαθήματος της ερευνητικής εργασίας όσον αφορά

σπουδαίες γυναικείες προσωπικότητες μου δόθηκε η ευκαιρία να ψάξω να βρω

πληροφορίες για μία ζωγράφο που κατά την άποψη μου σημάδεψε την τέχνη

βάζοντας τα δικά της παράξενα, ιδιότροπα και πρωτότυπα στοιχεία χωρίς να

επηρεάζεται από τρίτους. Με δυσκόλεψε λίγο το γεγονός να βρω στοιχεία από την

ζωή της αλλά τελικά πιστεύω ότι έβγαλα ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα

Πηγές:

www.wikipedia.com

www.arive.gr/pages

www.fridakahlofans.com

Η Ελένη Λιάκου γράφει:

~ΣΙΜΟΝ ΝΤΕ ΜΠΟΒΟΥΑΡ~

Η Σιμόν γεννιέται στις 9 Ιανουαρίου το 1908 στο Παρίσι, μεγαλώνει σε ένα

συντηρητικό, μεγαλοαστικό και καθολικό περιβάλλον και σε μικρή ηλικία θέλει να

γίνει καλόγρια. Στα 14 της χρόνια περνάει μια σημαντική υπαρξιακή κρίση που την

απομακρύνει μια και καλή από το Θεό και την εθίζει στη φιλοσοφική αναζήτηση. Το

πάθος της για τη φιλοσοφία την οδηγεί στα έδρανα της École Normale Supérieure,

όπου ξεχωρίζει για την ανατρεπτική της σκέψη.

Ύστερα ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει για την Σιμόν όταν το 1928 γνωρίζει τον Ζαν-Πωλ

Σαρτρ. Τον αιώνιο φίλο ,σύντροφο και συν-φιλόσοφό της που μαζί του

αποκρυσταλλώνει και τελειοποιεί το συγγραφικό έργο της που υπήρξε το πιο

σημαντικό και πολύπλευρο φεμινιστικό έργο του 20ου αιώνα, το περίφημο

«Δεύτερο φύλο».

Υπήρξε από τους πρώτους συγγραφείς που αναγνώρισαν ρητά στις γυναίκες το

δικαίωμα της ελευθερίας των επιλογών τους και της ανάληψης των ευθυνών τους.

Αλλά και αυτή η ριζοσπαστική διατύπωση ήταν χρωματισμένη από τη φιλοσοφία

που ασπάστηκε διά βίου, τον υπαρξισμό τη φιλοσοφία της ελευθερίας και της

ευθύνης.

Εκείνη 20, εκείνος 23, στα χρόνια του Μεσοπολέμου, όταν η ευτυχία έμοιαζε μια

απτή πραγματικότητα και ο πόλεμος μια απομακρυσμένη απειλή. Και οι δυο

αρίστευσαν στη Σορβόνη, και διορίστηκαν καθηγητές αφού πέρασαν τις διαβόητα

απαιτητικές εξετάσεις που απαιτούνταν για τον διορισμό – εκείνη με την πρώτη,

εκείνος με τη δεύτερη. Μόλις τελείωσαν την Εcole Normale , εκείνος της πρότεινε

να παντρευτούν το 1931, κυρίως για πρακτικούς λόγους. Εκείνη το σκέφτηκε και το

απέρριψε λέγοντας μάλιστα ότι «ο γάμος είναι περιορισμός, αστικοποίηση,

παρέμβαση του κράτους στην ιδιωτική ζωή των πολιτών». Δεν παντρεύτηκαν ποτέ,

ούτε μεταξύ τους, ούτε γενικώς. Ποτέ δεν σταμάτησαν όμως να μοιράζονται μεταξύ

τους, κάθε μέρα, την παραμικρή λεπτομέρεια, σημαντική ή επουσιώδη, της

καθημερινότητάς τους, με σχιζοφρενική σχεδόν

επιμονή.

‘Ως καθηγητές διορισμένοι σε διαφορετικές πόλεις έμαθαν να παίρνουν τα τρένα

και να συναντούν ο ένας τον άλλον σε καφέ, τρώγοντας αλλαντικά και πίνοντας

κρασί, πότε στη βρώμικη Χάβρη, πότε στη συμπαθητική Ρούεν.

Αλλά αυτό φυσικά δεν κράτησε για πολύ γιατί το ναζιστικό κατοχικό καθεστώς την

απολύει το 1943, επειδή υποστηρίζει τη σχέση μαθήτριάς της με Ισπανό εβραϊκής

καταγωγής. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, η Μποβουάρ έρχεται σε επαφή με τον

Καμύ, τον Ζενέ, τον Πικάσο και άλλα «αντιστασιακά στοιχεία» του Παρισιού, ενώ

παίρνει μέρος στην οργάνωση ‘Σοσιαλισμός και Ελευθερία’ που ιδρύει ο Σαρτρ στα

πλαίσια της αντίστασης.

Αργότερα η Σιμόν είναι εκείνη που συμπαραστέκεται στον Σαρτρ όταν , ύστερα από

κατανάλωση ψυχοτροπικών ναρκωτικών, βίωνε επί μήνες ψυχωτικά επεισόδια στα

οποία πίστευε ότι τον καταδίωκαν τεράστιοι αστακοί.

Επέζησαν των ζοφερών χρόνων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που θρυμμάτισαν την

ψευδαίσθησή τους ότι είναι άτρωτοι, αλώβητοι από την ιστορική συγκυρία – μία

ψευδαίσθηση που μάλλον έτρεφε κυρίως η Μποβουάρ, αφού ο Σαρτρ επιδείκνυε

πάντοτε μία ακατανίκητη υπομονή που έφτανε ενίοτε τα όρια της στωικότητας,

ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Το 1940, ο Σαρτρ πιάστηκε αιχμάλωτος και

κρατήθηκε για μήνες σε γερμανικό στρατόπεδο, μέχρι που το έσκασε. Δεν

σταμάτησε να της γράφει γράμματα. Κι εκείνη δεν σταμάτησε να τρέμει για τη ζωή

του, εγκλωβισμένη στο κατεχόμενο Παρίσι.

Έκτοτε η σχέση τους ήταν ανοιχτή. Σύμφωνα με την επίσημη βιογραφία τους, δεν

έλειψαν και τα menages a trois με νεαρές συνήθως μαθήτριες της ίδιας και άλλες

κοπέλες του κύκλου τους. Το τι έκταση και επιτυχία είχαν αυτά τα πειράματα δεν

είναι γνωστό. Παρόλα αυτά η ζήλια δεν ήταν συναίσθημα που εμφανίστηκε στις

ζωές τους. Δεν ένιωθαν την ανάγκη να κατακτήσουν ο ένας τον άλλον - ή να

κατακτηθούν. Αλλά ήξεραν πάντοτε πόσο μεγάλη τύχη ήταν που γνώρισαν ο ένας

τον άλλον. Γιατί τότε δεν θα έφταναν εκεί που έφτασαν, συμπαρασύροντας ο ένας

τον άλλον στην κορυφή.

Ο Σαρτρ ήταν πάντα ο νούμερο ένας άντρας στη ζωή της. Και η Μπουβουάρ η

νούμερο ένα γυναίκα στη δική του. Μόνο ο Αμερικανός συγγραφέας Νέλσον

Άλγκρεν τη συγκίνησε σε σχεδόν αντίστοιχο βαθμό – και σύμφωνα με την επίσημη

βιογραφία της, ήταν ο πρώτος άντρας που την έφερε πραγματικά σε οργασμό, στα

39 της.

Ταξίδεψαν μαζί σε όλο τον κόσμο, γνώρισαν τον Τσε, τον Φιντέλ, όλες τις μεγάλες

προσωπικότητες της εποχής. Φωτογραφήθηκαν παρέα αμέτρητες φορές. Έγιναν το

πιο γνωστό αντισυμβατικό ζευγάρι διανοουμένων στον πλανήτη.

Όταν στη δεκαετία του ’70, ο Σαρτρ έπαθε εγκεφαλικό και άρχισε να τυφλώνεται, η

Μποβουάρ ξεκίνησε να του παίρνει συνεντεύξεις, μεγάλες, ατελείωτες συνεντεύξεις

για να διασώσει ατόφια την υπέροχη σκέψη του προτού αυτή σφαλίσει για πάντα.

Ο Σαρτρ πέθανε το 1980, σε ηλικία 75 ετών. Το βιβλίο της «Αποχαιρετισμός στον

Σαρτρ» (1981) ήταν ο πιο γλυκός, σπαρακτικός αποχαιρετισμός σε έναν αιώνιο

φίλο. Δεν ξαναέγραψε ποτέ κάτι άλλο. Περίμενε ήσυχα, υπομονετικά να έρθει και

το δικό της, τυπικό φινάλε. Και ήρθε, 6 χρόνια αργότερα στις 14 Απριλίου του 1986

όπου πεθαίνει από πνευμονία και θάβεται στο νεκροταφείο Μονπαρνάς του

Παρισιού, δίπλα στον αγαπημένο της

Σαρτρ. στις 14 Απριλίου 1986 από

πνευμονία και θάβεται στο νεκροταφείο Μονπαρνάς του Παρισιού, δίπλα στον

αγαπημένο της Σαρτρ.

Επίσης η Ελένη Λιάκου ασχολείται και με τις Αμαζόνες :

~ ΑΜΑΖΟΝΕΣ~

Οι Αμαζόνες ήταν πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας. Μυθικός λαός κυνηγών και

πολεμιστριών που κατάγονταν από τον θεό του πολέμου, Άρη, και τη νύμφη

Αρμονία, ή κατά άλλη εκδοχή τη θεά Αθηνά. Το όνομά τους προέρχεται κατά μία

εκδοχή από το στερητικό άλφα και τη λέξη μαζός που σημαίνει στήθος, επειδή

ακρωτηρίαζαν ή συνέθλιβαν το δεξί στήθος των κοριτσιών τους για να

διευκολύνουν το χειρισμό του τόξου. Αλλά το πρόθεμα -α στα αρχαία ελληνικά

μπορεί να είναι και αθροιστικό, οπότε Αμαζών θα μπορούσε να σημαίνει «με

μεγάλους μαστούς». Αυτό όμως δεν είναι και τόσο σίγουρο επειδή οι εξηγήσεις

αυτές απαντούν στην ύστερη αρχαιότητα.

Ανάμεσα τους υπάρχουν οι εξής:

Απρόσιτη

Χωρίς άνδρα

Έντιμη

Που φοράει ζώνη για να συγκρατεί τον θώρακα ή τον χιτώνα της

Που ζουν μαζί

Μόνο γυναίκες

Πολεμίστρια

Νέα

Ισχυρή

Πεσούσα γυναίκα

Εξαίρετη γυναίκα

Παρθένα

Παιδί της θεάς Σελήνης

Μητέρα αρχόντισσα

Ανδροπρεπής γυναίκα

Περιοχή

Οι Αμαζόνες δραστηριοποιούντο σε μια περιοχή μεταξύ του ποταμού Άλεος

(ποταμός στην βόρεια ακτή της Μικράς Ασίας) και της πόλης Τραπεζούντας και ίσως

επεκτείνονταν μέχρι τον Καύκασο. Γι’ αυτό λέγεται ότι στην περιοχή του Καυκάσου

οι Αμαζόνες είχαν τακτικά ερωτικές επαφές με τους Γαργαρείς (ανδρική φυλή που

ζούσε στον Καύκασο) προκειμένου να αναπαράγονται, έτσι ώστε αν τα νεογέννητα

ήσαν κορίτσια τα έπαιρναν οι Αμαζόνες και εφόσον ήσαν αγόρια τα κρατούσαν οι

Γαργαρείς.

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι δυτικά του ποταμού Άλεος ζούσαν οι Παμφλαγόνες.

Λέγεται ότι οι Γαργαρείς και οι Αμαζόνες ζούσαν ενιαία στην Θεμίσκυρα

(πρωτεύουσα του κράτους των Αμαζόνων) έως ότου οι Αμαζόνες επαναστάτησαν

και τους εξεδίωξαν στον Καύκασο. Αργότερα ωστόσο συνήψαν συμφωνία μαζί τους

για λόγους τεκνοποίησης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι όταν μια πολεμοχαρής γυναίκα

πήρε την εξουσία στην Θεμίσκυρα ανέθεσε τα οικιακά καθήκοντα στους άνδρες,

ενώ η ίδια και οι γυναίκες ανέλαβαν τις στρατιωτικές εκστρατείες στον Καύκασο και

την Θράκη.

Ίδρυση πόλεων

Σύμφωνα με την παράδοση οι πόλεις της Κύμης, της Μύρινας, της Εφέσου και της

Σμύρνης ιδρύθηκαν από τις Αμαζόνες. Ο ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο αποδίδεται

στην Οτρήρη την βασίλισσα των Αμαζόνων η οποία τον έκτισε. Αλλά δεδομένου ότι

μερικές πόλεις αποδίδονται σε πολλούς ιδρυτές, υπάρχει και ο Έφεσος γιός του

θεού Καύστρου (αρχαίος ποτάμιος θεός της Λυδίας) το όνομα του οποίου φέρει η

πόλη. Άλλη εκδοχή αποδίδει την πόλη της Εφέσσου στον Άνδροκλο γιο του βασιλιά

Κόδρου των Αθηνών.

Ο Άνδροκλος ήταν ένας από εκείνους που αποίκισαν την Ιωνία περί το 1020 π.Χ.

(περίπου 200 χρόνια μετά τον Τρωικό πόλεμο). Η Έφεσος κάποια στιγμή αποκαλείτο

Σμύρνη, λόγω της ομώνυμης Αμαζόνας η οποία κατέλαβε την πόλη και η οποία

αργότερα αποικήθηκε από μετανάστες της Εφέσου. Λόγω της Εφέσου και των

εθίμων τους οι Αμαζόνες θεωρούνται ως λάτρεις της

Αρτέμιδος.

Το τέλος

Η εξόντωση των Αμαζόνων άρχισε από τις αποστολές του Ηρακλή, του Θησέα και τις

εκστρατείες του νεαρού βασιλιά Πριάμου. Κατά τον Τρωικό πόλεμο, οι Αμαζόνες

υπό την ηγεσία της Πενθεσίλειας (η οποία πιστεύεται ότι ήταν δραπέτης μετά την

δολοφονία της αδελφής της) βοήθησαν στην υπεράσπιση της Τροίας.

Ονοματολογία

Οι κυριότερες Αμαζόνες ήταν οι παρακάτω:

Άελλα Η πρώτη που ενεπλάκη σε μάχη και σκοτώθηκε από τον Ηρακλή όταν αυτός

αναζητούσε την ζώνη της Ιππολύτης. Ήταν η πιο γρήγορη από όλες τις Αμαζόνες.

(Διόδωρος 4.16.2).

Αγάβη (Υγίνος Ιστορίες 163).

Αλκιβίη Συμμετείχε μαζί με την Πενθεσίλεια στον Τρωικό πόλεμο και σκοτώθηκε

από τον Διομήδη. (Κουίντος Σμυρναίος 1.45, 1.260).

Αλκίππη Είχε ορκισθεί να παραμείνει παρθένα. Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή.

(Διόδωρος 4.16.2).

Άντανδρη Συμμετείχε μαζί με την Πενθεσίλεια στον Τρωικό πόλεμο και σκοτώθηκε

από τον Αχιλλέα (Κουίντος Σμυρναίος 1.43, 1.531).

Αντιάνειρα Βασίλισσα των Αμαζόνων η οποία επιθυμούσε οι άνδρες εραστές της να

είναι κουτσοί διότι έτσι ανταποκρίνονταν καλύτερα στα ερωτικά τους καθήκοντα.

(Μίμνερμος 23).

Αντιβρότη Συμμετείχε μαζί με την Πενθεσίλεια στον Τρωικό πόλεμο όπου

σκοτώθηκε από τον Αχιλλέα (Κουίντος Σμυρναίος 1.45, 1.532).

Αντιόχη (Υγίνος Ιστορίες 163).

Αντιόπη Ερωτεύθηκε τον Θησέα. Ήταν αδελφή της Ιππολύτης, ή ίσως το ίδιο

πρόσωπο (Ιππολύτη). Ο γιός της από τον Θησέα ονομαζόταν Ιππόλυτος. Σκοτώθηκε

είτε από την Μολπάδεια, ή από τον Θησέα. (Διόδωρος 4.28.3; Υγίνος Ιστορίες 241,

Παυσανίας 1.2.1).

Αρμοθόη Συμμετείχε μαζί με την Πενθεσίλεια στον Τρωικό πόλεμο και σκοτώθηκε

από τον Αχιλλέα (Κουίντος Σμυρναίος 1.44, 1.533).

Άρπη Πολέμησε στο πλευρό του Αιήτη εναντίον των Περσών (Βαλέριος 6.375).

Αστέρια Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή (Διόδωρος 4.16.2).

Βρεμούσα. Συμμετείχε μαζί με την Πενθεσίλεια στον Τρωικό πόλεμο και σκοτώθηκε

από τον Ιδομενέα (Κουίντος Σμυρναίος 1.43, 1.247).

Γλαύκη 6 (Υγίνος Ιστορίες 163).

Δειάνειρα Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή (Διόδωρος 4.16.2).

Δεριμάχεια. Συμμετείχε μαζί με την Πενθεσίλεια στον Τρωικό πόλεμο και

σκοτώθηκε από τον Διομήδη (Κουίντος Σμυρναίος 1.45, 1.260).

Δερινόη. Συμμετείχε μαζί με την Πενθεσίλεια στον Τρωικό πόλεμο και σκοτώθηκε

από τον Αίαντα (Κουίντος Σμυρναίος 1.42, 1.258).

Διοξίππη 4 (Υγίνος Ιστορίες 163).

Ερίβεια Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή (Διόδωρος4.16.2).

Ευρυάλη Πολέμησε στο πλευρό του Αιήτη εναντίον των Περσών (Βαλέριος 6.370).

Ευρυβία Σύντροφος της Αρτέμιδος στο κυνήγι. Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή

(Διόδωρος 4.16.2).

Ευάνδρη. Συμμετείχε μαζί με την Πενθεσίλεια στον Τρωικό πόλεμο και σκοτώθηκε

από τον Μηριόνη (Κουίντος Σμυρναίος 1.43, 1.254).

Θεμόδοσα. Συμμετείχε μαζί με την Πενθεσίλεια στον Τρωικό πόλεμο και σκοτώθηκε

από τον Μηριόνη (Κουίντος Σμυρναίος 1.46, 1.254).

Θόη Πολέμησε στο πλευρό του Αιήτη εναντίον των Περσών. Σκοτώθηκε από τον

Γέσανδρο (Βαλέριος 6.375).

Ιππολύτη 1 Βασίλισσα των Αμαζόνων η οποία κατείχε την ζώνη που αναζητούσε ο

Ηρακλής. Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή (Απολλόδωρος 2.5.9; Διόδωρος 4.16.1,

Πλουτάρχου Ηθικά 45, Κουίντος Σμυρναίος 6.242).

Ιππολύτη 2 Αμαζόνα η οποία επιτέθηκε κατά των Αθηνών όταν ο Θησέας επρόκειτο

να παντρευτεί την Φαίδρα. Ορισμένες φορές ταυτοποιείται με την Αντιόπη (δείτε

ανωτέρω). Σύζυγος του Θησέα και μητέρα του Ιππολύτου. Ορισμένοι λένε ότι

σκοτώθηκε κατά λάθος από την Πενθεσίλεια, άλλοι ότι σκοτώθηκε από τον Θησέα

και άλλοι ότι την σκότωσε η Μολπάδεια ενώ πολεμούσε στο πλευρό του Θησέα

εναντίον των Αμαζόνων. Τέλος υπάρχει η εκδοχή να πέθανε από ερωτική

απογοήτευση στα Μέγαρα. (Απολλόδωρος Επιτομή 1.16-17, 5.1-2, Απολλόδωρος

Ρόδιος 2.966, Παυσανίας 1.41.7, Πλούταρχος Θησεύς 27.4, Κουίντος Σμυρναίος

1.24, Στάτιος Θηβαΐδα 12.636).

Ιπποθόη Συμμετείχε μαζί με την Πενθεσίλεια στον Τρωικό πόλεμο και σκοτώθηκε

από τον Αχιλλέα (Υγίνος Ιστορίες 163; Κουίντος Σμυρναίος 1.44, 1.532).

Ιφινόμη (Υγίνος Ιστορίες 163).

Κελαινώ Σύντροφος της Αρτέμιδος στο κυνήγι. Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή

(Διόδωρος 4.16.2).

Κλώνη. Συμμετείχε μαζί με την Πενθεσίλεια στον Τρωικό πόλεμο και σκοτώθηκε από

τον Ποδάρκη (Κουίντος Σμυρναίος 1.42, 1.235ff).

Κλημήνη (Υγίνος Ιστορίες 163).

Λαομάχη (Υγίνος Ιστορίες 163).

Λύκη. Πολέμησε στο πλευρό του Αιήτη εναντίον των Περσών. Σκοτώθηκε από τον

Γέσανδρο. (Βαλέριος 6.374).

Μάρπη Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή (Διόδωρος 4.16.3).

Μελανίπη Αιχμαλωτίσθηκε από τον Ηρακλή, αλλά την απελευθέρωσε η αδελφή της

Ιππολύτη δίδοντάς του ως λύτρα την ζώνη της. (Απολλόδωρος Ρόδιος 2.966ff,

Διόδωρος 4.16.4).

Μενίππη Πολέμησε στο πλευρό του Αιήτη εναντίον των Περσών. (Βαλέριος 6.377).

Μολπάδεια Λέγεται ότι αυτή σκότωσε την Ιππολύτη και κατόπιν την σκότωσε ο

Θησέας. (Παυσανίας 1.2.1).

Μύρινα. Βασίλισσα των Αμαζόνων (Διόδωρος3.54.2, Όμηρος 2.813, Στράβων

12.8.6).

Ξάνθη (Υγίνος Ιστορίες 163).

Οκυάλη (Υγίνος Ιστορίες 163).

Οτρήρη. Βασίλισσα των Αμαζόνων και η πρώτη που έκτισε ναό στην Έφεσο προς

τιμήν της Αρτέμιδος. Ήταν σύζυγος του Άρη και μητέρα της Πενθεσίλειας.

(Απολλόδωρου Επιτομή 5.1, Απολλόδωρος Ρόδιος 2.386, Υγίνος Ιστορίες 163, 223,

225).

Πενθεσίλεια Λέγεται ότι σκότωσε την αδελφή της Ιππολύτη (όχι την βασίλισσα) και

κατόπιν υιοθετήθηκε από τον βασιλέα της Τροίας Πρίαμο. Ο Αχιλλέας την σκότωσε

κατά τον Τρωικό πόλεμο, αλλά την ερωτεύθηκε μετά θάνατον γοητευμένος από την

ομορφιά και γενναιότητά της. Αυτή δε ήταν η αιτία που γρονθοκόπησε τον Θερσίτη

μέχρι θανάτου διότι τον ειρωνεύθηκε για τον έρωτά του. (Αιθιοπίς, Απολλόδωρος

Επιτομή 5.1; Υγίνος Ιστορίες 112, 163; Κουίντος Σμυρναίος 1.19ff, 1.619ff, 1.671,

Τρυφιόδωρος 35).

Πολεμούσα. Συμμετείχε μαζί με την Πενθεσίλεια στον Τρωικό πόλεμο και

σκοτώθηκε από τον Αχιλλέα (Κουίντος Σμυρναίος 1.42, 1.531).

Πολυδώρα (Υγίνος Ιστορίες 163).

Προθόη Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή (Διόδωρος 4.16.2).

Τεκμέσσα Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή (Διόδωρος 4.16.2).

Φιλιππίς Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή (Διόδωρος 4.16.2).

Φοίβη Σύντροφος της Αρτέμιδος στο κυνήγι. Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή (Διόδωρος

4.16.2).

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΘΕΣΗ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Κακοποιείται, Προσβάλλεται, Παραμελείται, Θίγεται και Δεινοπαθεί!!!

Για πολλούς αιώνες η θέση της γυναίκας για διάφορους κοινωνικούς αλλά και για

άλλους λόγους ήταν κατώτερη από εκείνη του άνδρα.

Η κατάσταση αυτή άλλαξε, με άξονες την αφύπνιση και τους αγώνες των γυναικών

αλλά και την αναβάθμιση του πολιτιστικού επιπέδου των κοινωνιών, καθώς επίσης

και με την εδραίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Έτσι επιτεύχθηκε η νομική

κατοχύρωση της ισότητας των δύο φύλων και δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις

για ισότιμη, δυναμική αλλά και ουσιαστική συμμέτοχη της γυναίκας σε κάθε κλάδο

της ανθρώπινης δράσης.

Οι γυναίκες πλέον παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της καθημερινής ζωής.

Αποτελούν δημιουργικές ομάδες σε όλα τα επαγγελματικά επίπεδα και συμβάλλουν

καταλυτικά στην οικονομική πρόοδο τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο

τομέα. Υπάρχουν γυναίκες που διαπρέπουν στα γράμματα, στις τέχνες, στις

επιστήμες, στην πολιτική ,στον αθλητισμό, στην δημοσιογραφία. Παρατηρείται

επίσης η δραστηριοποίηση τους σε κοινωνικές ομάδες, συλλογικούς φορείς,

κινήματα και φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Συμπερασματικά ,το γυναικείο φύλο είναι διαφορετικό από το ανδρικό αλλά αυτό

δεν σημαίνει πως είναι κατώτερο. Επομένως, η προβολή της γυναίκας μύθου είναι

το αντίδοτο σε όποιον προσβάλει τη θηλυκή πλευρά της ανθρώπινης αυτής

υπόστασης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:1) http://tvxs.gr/news/%CF%83%CE%B1%CE%BD-

%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1/%CF%83%CE%B9%CE%BC%CF%

8C%CE%BD-%CE%BD%CF%84%CE%B5-

%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81-

%C2%AB%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1-

%CE%B4%CE%B5-

%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B9%CE%AD%CF%83%CE%B1%CE%B9-

%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9%C2%BB

2)http://www.athensvoice.gr/article/city-news-

voices/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1/%CF%83%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%B

D-%CE%BD%CF%84%CE%B5-

%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81-

%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B6%CE%B1%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB-

%CF%83%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%81

3)

https://www.google.gr/search?q=%CF%83%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%BD+%CE%

BD%CF%84%CE%B5+%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%AC%C

F%81&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=j1soU5zkMbGM7AaTg4DwDA&sqi=2&ved=

0CAcQ_AUoAQ&biw=1280&bih=890

4) http://chilonas.wordpress.com/2013/11/24/%CE%BF%CE%B9-

%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82/

5)

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CF%8C%CE%BD%CE

%B5%CF%82

6)

https://www.google.gr/search?hl=el&site=imghp&tbm=isch&source=hp&biw=1280

&bih=933&q=%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82&

oq=%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CE%B5&gs_l=img.3.0.0j0i2

4l2.457.4747.0.7469.7.7.0.0.0.0.168.1051.0j7.7.0....0...1ac.1.37.img..0.7.1049.gye-

uZFb_8E#hl=el&q=%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CF

%82&tbm=isch&imgdii=_

8) http://oxynoia.blogspot.gr/2012/03/blog-post_26.html

Η Γλύνη Αγγελική ασχολείται με την

ΜΗΤΕΡΑ ΤΕΡΕΖΑ

Η Agnes Gonxha Bojaxhiu , όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε

στα Σκόπια το 1910 και σε ηλικία δώδεκα μόλις ετών ήταν σίγουρη ότι ο σκοπός για

τον οποίο ήρθε στον κόσμο ήταν να διαδώσει την αγάπη για τον Ιησού και να

βοηθήσει τους συνανθρώπους της.

Στα δεκαοχτώ της έφυγε από την οικογένειά της και έγινε μέλος στις «Αδελφές του

Λορέτο», μιας ιρλανδικής σχολής καλογριών που πραγματοποιούσε ιεραποστολή

στην Ινδία. Έπειτα από μερικούς μήνες βασικής εκπαίδευσης στο Δουβλίνο

ταξίδεψε για την Ινδία όπου και άρχισε επισήμως το ιεραποστολικό της

έργο. Μητέρα Τερέζα ήταν μία καθολική μοναχή με σημαντικό φιλανθρωπικό έργο,

από την Αλβανία.

Για πάνω από 45 χρόνια, η Μητέρα Τερέζα βοήθησε τους φτωχούς και τους

αρρώστους σε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα να αγιοποιηθεί από τον Πάπα Ιωάννη

Παύλο Β το 1997. Είναι κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης του 1979 για "τις

εκστρατείες της σχετικά με την ενημέρωση για τη φτώχια. Είχε, ωστόσο, καταγωγή

από την Σκόρδα της Αλβανίας. Πήγε στο Νταρτζιλνγκ της Ινδίας το 1929 και

ορκίστηκε ως μοναχή το 1931. Το 1937 δούλεψε σαν δασκάλα σε ένα σχολείο στην

Καλκούτα. Όμως, η φτώχεια και η δυστυχία που μάστιζε την Ινδία δεν μπορούσε να

την αφήσει ασυγκίνητη.

Έτσι το 1950, πήρε την άδεια από το Βατικανό για να ξεκινήσει το ιεραποστολικό

της έργο. Με ελάχιστους πόρους εγκαινίασε ένα ανοιχτό σχολείο για τα άπορα

παιδιά της Καλκούτα ενώ σύντομα βρήκε συμπαράσταση από εθελοντές και

χορηγούς που της έδωσαν την δυνατότητα να επεκτείνει το πεδίο δράσης της.

Επίσης το 1950 δημιούργησε το δικό της «τάγμα», τις «Ιεραποστολές

Φιλανθρωπίας» έργο του οποίου ήταν να αγαπάει και να φροντίζει όσους ήταν στο

περιθώριο της ζωής.

Το 1952 μετέτρεψε έναν παλαιό Ινδουιστικό ναό στην Καλκούτα σε κτίριο για την

ίαση των ανθρώπων που πεθαίνουν. Επίσης, το 1955 άνοιξε ένα ορφανοτροφείο

στην Καλκούτα. Στην συνέχεια άνοιξε νοσοκομεία και ορφανοτροφεία σε ολόκληρη

την Ινδία αλλά και στην Ρώμη, την Τανζανία και την Αυστρία

Το 1979, κέρδισε το βραβείο νόμπελ ειρήνης . Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο

προκειμένου να βοηθήσει τους φτωχούς και τους αρρώστους σε όλο τον κόσμο.

Ενδεικτικά, βοήθησε τους πεινασμένους στην Αιθιοπία, τα θύματα της πυρηνική

έκρηξη στο Τσερνομπίλ καθώς και τα θύματα ενός σεισμού στην Αρμενία.

Επιπλέον το 1972 τιμήθηκε με το Βραβείο Νεχρού για την προώθηση της

παγκόσμιας ειρήνης.

Το 1983, κατά την διάρκεια επίσκεψής της στον Πάπα Ιωάννη Παύλο, έπαθε

καρδιακή προσβολή και έκτοτε κυκλοφορούσε με βηματοδότη. Η Μητέρα Τερέζα

πέθανε 5 Σεπτεμβρίου το 1997 στην Καλκούτα της Ινδίας και, αμέσως μετά τον

θάνατό της, αγιοποιήθηκε από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β'

Η μητέρα Τερέζα μέσα από τα λόγια της:

«Βλέπω τον Θεό σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Όταν πλένω τις πληγές των λεπρών

νιώθω ότι περιποιούμαι τον Κύριο. Δεν είναι αυτό μια υπέροχη εμπειρία;»

«Η μεγαλύτερη ασθένεια στις μέρες μας δεν είναι η λέπρα ή η φυματίωση αλλά η

αίσθηση ότι είσαι ανεπιθύμητος, ότι δεν σε θέλει κανείς. Υπάρχει πολλή

περισσότερη ανάγκη για αγάπη και εκτίμηση παρά για ψωμί»

«Δεν έχω υπάρξει σε πόλεμο ποτέ αλλά έχω ζήσει τον λιμό και τον θάνατο.

Αναρωτιόμουν ‘Τι αισθάνονται, άραγε, αυτοί που σκοτώνουν; Δεν είμαστε όλοι

παιδιά του Θεού;»

«Σας παρακαλώ να διαλέξτε τον δρόμο της ειρήνης. Ίσως υπάρξουν νικητές και

ηττημένοι από αυτόν τον πόλεμο (πόλεμος στο Ιράκ-1991)

αλλά αυτό δεν θα μετριάσει τον πόνο, τις ανθρώπινες απώλειες και την δυστυχία

που θα προκαλέσουν τα όπλα σας»

«Η άμβλωση είναι ένας φόνος μέσα στην μήτρα. Ένα παιδί είναι δώρο από τον Θεό.

Αν δεν το θέλετε, δώστε το σε μένα»

«Ο μεγαλύτερος εχθρός της ειρήνης είναι οι αμβλώσεις. Αν μια μητέρα μπορεί να

σκοτώσει το ίδιο της το παιδί, τι θα εμποδίσει εμένα να σκοτώσω εσένα ή το

αντίστροφο;»

«Είναι θλιβερό να αποφασίζεις ότι ένα παιδί πρέπει να πεθάνει προκειμένου να

ζήσεις εσύ όπως θέλεις»

«Αν κρίνεις τους ανθρώπους δεν προλαβαίνεις να τους αγαπήσεις».

«Έχω καταλήξει στο εξής παράδοξο. Αν αγαπάς μέχρι να υποφέρεις, δεν υπάρχει

πια πόνος αλλά μόνο αγάπη».

«Δεν είμαι σίγουρη για το πώς είναι ο παράδεισος αλλά ξέρω πως όταν πεθάνουμε

κι έρθει η στιγμή να κριθούμε από τον Θεό, δεν θα ρωτήσει “πόσες καλές πράξεις

έκανες στην ζωή σου ”αλλά με “πόση αγάπη έκανες ό,τι έκανες”».

«Μην νομίζετε ότι η αγάπη πρέπει να είναι ακραία, προκειμένου να είναι

αυθεντική. Αυτό που χρειάζεται είναι να αγαπάμε ακούραστα».

«Ξέρω ότι ο Θεός δεν θα μου δώσει περισσότερο από αυτό που μπορώ να αντέξω.

Ελπίζω μόνο να μην με είχε εμπιστευτεί τόσο πολύ».

«Σε αυτήν τη ζωή δεν μπορούμε να κάνουμε σπουδαία και μεγάλα πράγματα.

Μπορούμε να κάνουμε μικρά πράγματα με μεγάλη και πολλή αγάπη».

Πηγές:

www.pragmatikotita.gr

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1_%C

E%A4%CE%B5%CF%81%CE%AD%CE%B6%CE%

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΘΕΣΗ

Η μητέρα Τερέζα ήταν μια γυναίκα η όποια πρόσφερε πολλά στην κοινωνία και

στους συνάνθρωπους της. Με το έργο και την δράση της έδειξε αγάπη και

ενδιαφέρον για τους ανθρώπους οι οποίοι πραγματικά το χρειάζονταν. Επίσης δεν

την ενδιέφερε ούτε το χρώμα, ούτε η ηλικία, ούτε η θρησκεία, τους βοηθούσε

όλους και τους αντιμετώπιζε όλους το ίδιο.

Το έργο της είναι άξιο και αξιοθαύμαστο παράλληλα και πρέπει να αναδεχθεί από

όλους τους ανθρώπους. Τέλος καλό θα ήταν να ακολουθούσουν και άλλοι τα χνάρια

της γιατί πραγματικά αξίζει να είναι πρότυπο αυτή η γυναίκα.

Αυτή όπως και άλλες πολλές γυναίκες έχουν συμβάλει στην κοινωνική,

οικονομική και πολιτική άνοδο μιας κοινωνίας με πολλούς και διαφόρους

τρόπους. Παρόλο που σε πολλές από αυτές δεν έχει αναδεχθεί το έργο τους

καλό θα ήταν να γίνει μια ενημέρωση περί των γυναικών. Συμπεραίνοντας

μπορούμε να πούμε πως οι γυναίκες έχουν κάνει πολλά πράγματα και πως τους

αξίζει να ζουν μια ισότιμη ζωή με τους άνδρες!

Η Σαμαρτζή Ιωάννα ασχολείται με την

Αμέλια Έαρχαρτ

Στην παγκόσμια ιστορία έχουν ζήσει σπουδαίες γυναίκες. Όμως αυτό

που δεν παρατηρεί ο κόσμος είναι το μεγάλο έργο που έχουν προσφέρει

αυτές οι γυναίκες κατά την διάρκεια της ζωής τους. Γι’ αυτόν τον λόγο

αποφάσισα να μιλήσω για μια από αυτές, την Αμέλια Εαρχάρτ, την ζωή

της και την μεγάλη σημασία που είχε η ύπαρξη της στον κόσμο.

Προσωπική άποψη:

Διάλεξα να αναδείξω το έργο αυτής της γυναίκας διότι το έργο της

εκτός από το ότι ήταν θαρραλέο και πρωτοποριακό, είχε ως συνέπεια

ο κόσμος να σχηματίσει μια διαφορετική άποψη για το θηλυκό γένος.

Ειδικότερα σε μια εποχή όπου η θέση της γυναίκας ήταν πολύ κατώτερη από αυτή

του άνδρα και η μόνη της δουλειά ήταν να φροντίζει την οικογένεια.

Μέσα σε μια περίοδο όπου οι γυναίκες πάλευαν για τα δικαιώματα τους ως

θηλυκά όντα αλλά και γενικότερα ως άνθρωποι. Η Αμέλια Έαρχαρτ πήγε ενάντια

στο κατεστημένο και έγινε η πρώτη γυναίκα που διέσχισε τον Ατλαντικό Ωκεανό.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Πρώτα Χρόνια

Γεννημένη στις 24 Ιουλίου 1897 στο Άτκινσον του Κάνσας υπήρξε κόρη

ενός δικηγόρου του Σάμιουελ ‘Εαρχαρτ και της Αμέλια Ότις. Πέρασε τα

παιδικά της χρόνια στο σπίτι των παππούδων της μαζί με την κατά δύο

χρόνια μικρότερη αδελφή της σκαρφαλώνοντας σε δέντρα, κυνηγώντας

αρουραίους ,συλλέγοντας έντομα και υποδύωντας πάντα τον αρχηγό.

Γενικότερα από μικρή ηλικία χαρακτηρίζεται ως το αγοροκόριτσο της

οικογένειας που εξερευνούσε τον περίγυρο της και λαχταρούσε την περιπέτεια.

Η πρώτη της εμπειρία με την πτήση ήταν όταν με την

βοήθεια του θείου της μπόρεσε να κατασκευάσει μια

κεκλιμένη ράμπα με την οποία πέταξε από την οροφή

του σπιτιού της οικογένειας. Αν και κατέληξε χτυπημένη

άσχημα τίποτα δεν μπορούσε να της χαλάσει την διάθεση

από αυτήν την αξέχαστη εμπειρία. Απέκτησε μια μεγάλη

αγάπη για τα αεροπλάνα καθώς σύχναζε να πηγαίνει σε εκθέσεις. Ακόμη ήλπιζε ότι

κάποια στιγμή θα μπορέσει να πετάξει στο μέλλον.

Όσον αφορά τα επόμενα χρόνια της ζωής της, η Αμέλια ταξίδευε σε διάφορα

μέρη λόγω του χωρισμού των γονιών της αλλά και της οικονομικής κρίσης που

περνούσε η οικογένεια της. Στο σχολείο υπήρξε πολύ καλή μαθήτρια και αθλήτρια.

Μετά την αποφοίτηση της από το σχολείο δουλεύει εθελοντικά ως στρατιωτική

νοσοκόμα για να βοηθήσει στα τραύματα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Στην συνέχεια αν και έγινε δεκτή στην ιατρική σχολή αποφασίζει να εγκαταλείψει

τις σπουδές της και να επισκεφτεί τον πατέρα της σε μια πτήση που θα προκαλούσε

μια σημαντική αλλαγή στην υπόλοιπη ζωή της.

Ξεκίνημα πτητικής καριέρας

Προσπαθώντας να μαζέψει λεφτά από διάφορες δουλειές η Αμέλια αρχίζει τα

πρώτα της πτητικά μαθήματα το 1921. Έξι μήνες αργότερα, αγοράζει το πρώτο

της αεροπλάνο ένα μεταχειρισμένο κίτρινο δίπλανο που το ονομάζει <<Καναρί-

νι>>. Το 1922 πέταξε με το <<Καναρίνι>> για πρώτη φορά σε ύψος 14.000 ποδιών

σημειώνοντας ρεκόρ για τις γυναίκες πιλότους. Έτσι από αυτό το κατόρθωμα

η Αμέλια αναδείχθηκε ως η 16η γυναίκα με άδεια πιλότου από την Διεθνή Συνομο-

σπονδία Αεροπορίας.

Αν και έγινε ξακουστή παγκοσμίως τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειας

της όμως δεν καλυτέρεψαν την κατάσταση καθώς αναγκάστηκε να πουλήσει το

αεροπλάνο της και χρειάστηκε να δουλέψει ως δασκάλα και κοινωνική λειτουργός.

Παρ’ όλα αυτά το μεγάλο πάθος της για τα αεροπλάνα δεν μπόρεσε να σβήσει.

Το 1927 αφότου είχε γίνει μέλος της Αμερικάνικης Αεροναυτικής Κοινότητας

επέστρεψε στην αεροπορία επενδύοντας μικρά ποσά σε κάποιες εταιρείες και

γράφοντας άρθρα σε αεροπορικές εφημερίδες.

Πρώτη υπερατλαντική πτήση

Τον Απρίλιο του 1928 μετά από την σόλο πτήση του Charles Lindbergh απο

την Νέα Υόρκη έως στο Παρίσι, η Αμέλια δέχεται ένα τηλεφώνημα από τον

αρθρογράφο πλοίαρχο Χίλτον Χ. Ράιλι που της προτείνει να διασχίσει τον

Ατλαντικό μαζί με άλλους δύο πιλότους .

Αν και εθεωρείτο μια ριψοκίνδυνη πτήση για μια γυναίκα εκείνη δέχτηκε χωρίς

δεύτερη σκέψη. Έτσι αναχώρησε από τις ΗΠΑ και προσγειώθηκε μετά από 21 ώρες

στην Ουαλία του Ηνωμένου Βασιλείου κερδίζοντας φήμη και δόξα ως η πρώτη

γυναίκα που διέσχισε τον Ατλαντικό.

Δημοσιότητα

Η επιτυχία του ταξιδιού ήταν τόσο μεγάλη ώστε οργανώθηκε μια παρέλαση προς

τιμή της επιστροφής της και ακόμη είχε την ευκαιρία να συναντήσει τον Πρόεδρο

των ΗΠΑ στον Λευκό Οίκο. Επιπλέον της δόθηκε ο τίτλος ως <<Η βασίλισσα των

Αιθέρων >> και κυκλοφόρησαν μάρκες τσιγάρων και διάφορων γυναικείων

ενδυμάτων στο όνομα της.

Σόλο υπερατλαντική πτήση

Καθώς είχε κερδίσει τον θαυμασμό όλου του κόσμου η Αμέλια συγκεντρώθηκε

στην προώθηση της αεροπορίας χρηματοδοτώντας τις πτήσεις της, προσπαθώντας

να εντάξει και άλλες γυναίκες στον χώρο της αεροπορίας και επενδύοντας χρήματα

για περιφερειακές υπηρεσίες. Ύστερα από τον γάμο της με τον πλοίαρχο Ράιλι το

1931 η Αμέλια αποφάσισε να κάνει μια πτήση μόνη της από τον Ατλαντικό Ωκεανό.

Μετά από 14 ώρες στο αέρα έχοντας περάσει βόρειους ανέμους, παγετό και

συνθήκες κακοκαιρίας προσγειώθηκε στην Βόρεια Ιρλανδία.

Αυτή η πτήση είχε ως αποτέλεσμα η Έαρχαρτ να λάβει τον Διακεκριμένο Ιπτάμενο

Σταυρό, το Σταυρό των Ιπποτών της Λεγεώνας και το Χρυσό Μετάλλιο της Ν.G.C.

από τον ίδιο τον πρόεδρο. Στην πορεία η Αμέλια άρχισε να κάνει μια σειρά από

σόλο πτήσεις σε μέρη όπως από την

Χαβάη στην Καλιφόρνια, από το Λος Άντζελες στο Μεξικό, και την περίοδο 1930-

1935 σημείωσε ρεκόρ ταχύτητας και απόστασης γυναικών με διάφορα αεροσκάφη.

Τελευταία χρόνια

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της η Αμέλια αντιμετώπιζε ανταγωνισμούς και από

άλλους πιλότους γυναίκες και άνδρες λόγω των ανεπανάληπτων ρεκόρ που

σημείωνε σχεδόν σε κάθε της πτήση και προκαλώντας ζήλο στους ανταγωνιστές της

αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.

Το 1935 άρχισε να επισκέπτεται το πανεπιστήμιο PURDUE με σκοπό να

συμβουλέψει τις γυναίκες σε θέματα σταδιοδρομίας.

Στην συνέχεια έγινε και τεχνικός σύμβουλος της αεροναυτικής στο πανεπιστήμιο, το

οποίο χρηματοδότησε το αεροπλάνο της Lockheed 10E Electra έτσι ώστε η Αμέλια

να αρχίζει να σχεδιάζει την επόμενη πτήση της. Αυτή η παγκόσμια πτήση

προέβλεπε να ήταν η μεγαλύτερη που είχε κάνει ως τώρα με ισημερινή διαδρομή

47.000 χλμ.

Αυτό το νέο είχε ως αποτέλεσμα να κινήσει και το ενδιαφέρον του κόσμου. Στην

επιλογή των πλοιάρχων της επέλεξε τους Χάρρυ Μάννιγκ και Φρέντ Νόοναν οι

οποίοι είχαν ήδη εμπειρία από τις δικές τους πτήσεις και γνώσεις. Το σχέδιο αρχικά

προέβλεπε ότι θα έφτανε μέχρι την Αυστραλία με συνοδεία από τους πλοιάρχους

και στην συνέχεια θα προχωρούσε μόνη της.

Πρώτη απόπειρα

Τον Μάρτιο του 1937 ξεκίνησαν από την Καλιφόρνια μέχρι την Χαβάη. Όταν όμως

έφτασαν εκεί αντιμετώπισαν κάποια προβλήματα με τους μηχανισμούς και την

λίπανση της προπέλας οπότε χρειάστηκαν να σταματήσουν για να επισκευάσουν το

αεροσκάφος. Τρείς μέρες αργότερα επιχείρησαν να συνεχίσουν το σχέδιο. Όμως

όταν ξεκίνησαν σηκώθηκε μόνο μια πτέρυγα έχοντας την άλλη ακουμπισμένη στο

έδαφος.

Οι ζημιές που προκάλεσε αυτό το περιστατικό ήταν αδιόρθωτες, εμποδίζοντας την

συνέχεια του ταξιδιού. Τελικά το αεροσκάφος μεταφέρθηκε με πλοίο στην

Καλιφόρνια για επισκευές.

Δεύτερη απόπειρα

Καθώς το αεροσκάφος επισκευαζόταν η Έαρχαρτ

και ο σύζυγος της προσπαθούσαν να μαζέψουν

υλικά και να προετοιμαστούν για την δεύτερη

πτήση. Αντίθετα από την προηγούμενη φορά ,

τώρα θα κατευθυνόταν από τα δυτικά στα

ανατολικά ξεκινώντας από την Καλιφόρνια

προς το Μαιάμι. Με την άφιξη της εκεί η Αμέ-

λια ανακοίνωσε τα σχέδια της για την δεύτερη

πτήση στο κοινό και στον τύπο. Έτσι έχοντας

ως μοναδικό πλοίαρχο τον Νόοναν αναχώρησε από το Μαιάμι στις 1 Ιουνίου.

Έπειτα από κάποιες στάσεις στην Ν.Αμερική ,στην Ινδία, στην

Αφρική και στην ΝΑ.Ασία έφτασαν στην Ν.Γουινέα στις 29 Ιουνίου. Μέχρι στιγμής

είχαν σημειώσει 35.000 χλμ ενώ τους απέμεναν άλλα 11.000 χλμ πάνω από τον

Ειρηνικό.

Τελικός προορισμός

Στις 2 Ιουλίου 1937 η Έαρχαρτ και ο Νόοναν ξεκίνησαν από την Ν.Γουινέα με

επόμενο προορισμό την μικρή νήσο Χάουλαντ σε απόσταση 4.113 χλμ. Στην νήσο

υπήρχε και η Αμερικάνικη Ακτοφυλακή που επικοινωνούσε και καθοδηγούσε το

αεροσκάφος μέχρι να έφταναν στην περιοχή.

Καθώς προσπαθούσαν να φτάσουν στην προσέγγιση υπήρξαν κάποιες μαρτυρίες

που ισχυρίζονται ότι υπήρχαν προβλήματα επικοινωνίας με την ραδιοναυτιλία του

νησιού. Άλλοι λένε πως το φταίξιμο ήταν στην κατανόηση της Αμέλιας να χειριστεί

καλά την κεραία εύρεσης κατευθύνσεων. Ένας άλλος πιθανός λόγος σύγχυσης

μπορεί να ήταν η διαφορά ώρας με την οποία λειτουργούσε η Έαρχαρτ και η

Ακτοφυλακή του νησιού.

Aπόπειρες επικοινωνίας

Καθώς τα ραδιοφωνικά μηνύματα ανάμεσα στο αεροσκάφος και στην Ακτοφυλακή

γινόντουσαν πιο δυνατά ήταν φανερό ότι βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση. Κι όμως

τα ραδιοφωνικά μηνύματα ήταν όλο και πιο αδύναμα και αυτό έγινε κατανοητό

από την Έαρχαρτ όταν ειδοποίησε πως επειδή πετούσε ψηλά αν και της τελειώνανε

τα καύσιμα δεν ήταν δυνατόν να επικοινωνήσει μέσω ασύρματου. Το τελευταίο

μήνυμα που μεταδόθηκε ήταν όταν η Αμέλια επιβεβαίωνε πως βρισκόντουσαν

κοντά, το οποίο όμως ήταν σφαλμένο κατά πέντε μίλια.

Όσο και να προσπάθησαν να επικοινωνήσουν μαζί με το αεροσκάφος ήταν μάταια.

Ύστερα από κάποιες μέρες προσπαθώντας να ανιχνεύσουν τις μεταδόσεις δέχτηκαν

κάποιες από διαφορετικές τοποθεσίες και συγκεκριμένα στην νήσο Γκάρνερ. Έτσι

συμπέραναν ότι η Έαρχαρτ βρισκόταν στην ξηρά και ότι ίσως ο ασύρματος είχε

βραχυκυκλώσει από το θαλάσσιο νερό.

Έρευνες

Μόλις μαθεύτηκε το νέο για την εξαφάνιση άρχισαν διάφορες έρευνες από την

Itasca ακόμη και από το Αμερικιανικό Πολεμικό Ναυτικό σε διάφορες κατευθύνσεις

σύμφωνα με τις πληροφορίες που παρείχαν τα μηνύματα της Έαρχαρτ στον

ασύρματο. Παρόλες τις απόπειρες έρευνας που είχαν γίνει στην θάλασσα, στο νησί

Γκάρνερ δεν βρέθηκε ούτε το αεροσκάφος ούτε οι αναζητούμενοι αεροπόροι.

Οι επίσημες έρευνες συνεχίστηκαν μέχρι 19 Ιουλίου 1937.Ο σύζυγος της Αμέλια,

Πούτμαν άρχισε μόνος του μια ιδική έρευνα σε διάφορα νησιά όπως των Φοίνιξ,

Γκίλμπερτ, Φάνιγκ χωρίς όμως να δείξει κάποια πρόοδο.

Πολλές είναι οι θεωρίες εξαφάνισης του αεροσκάφους

όμως δύο φαίνεται να είναι οι πιο πιθανές. Μια από

αυτές

είναι πως λόγω έλλειψης καυσίμων το αεροσκάφος συντρίφτηκε και βυθίστηκε

στην θάλασσα. Όσον αφορά αυτό

το θέμα στις δεκαετίες 60,70 και 80 έγιναν και έρευνες από ειδικούς πλοηγούς οι

οποίοι κατέληξαν σε διάφορα συμπεράσματα όπως το αεροσκάφος ήταν σε

λανθασμένη κατεύθυνση ή πως τα μηνύματα του ασύρματου ήταν

λανθασμένα ή πως τελικά έμεινε από καύσιμα. Η άλλη θεωρία είναι ότι το

αεροσκάφος κατέληξε στην νήσο Φοίνιξ, ότι προσγειώθηκε κοντά σε ένα ναυάγιο

εμπορικού πλοίου και τελικά χάθηκε. Μετά όμως από κάποιες έρευνες στο νησί

βρέθηκε ένας σκελετός που έμοιαζε με άνδρα. Το 1998 όμως ανακαλύφθηκε ότι

ήταν ο σκελετός μιας γυναίκας και θεωρήθηκε πως ήταν της Έαρχαρτ

από το ύψος και την καταγωγή από αποτελέσματα εξετάσεων DNA.Επίσης

βρέθηκαν κάποια κομμάτια ενδυμάτων που είχαν το ίδιο πάχος και προέρχονταν

από το ίδιο ύφασμα που φορούσε η Αμέλια στις πτήσεις της. Αλλά τίποτα δεν είναι

σίγουρο.

Κληρονομιά

Κατά την διάρκεια της ζωής της η Έαρχαρτ υπήρξε μεγάλη προσωπικότητα.

Η επιμονή της, το κουράγιο της και η ψυχραιμία της υπό συνθήκες πίεσης

που υπαίστει στην προσωπική της ζωή και στην καριέρα της την έχουν

κάνει μια από τις πιο γνωστές προσωπικότητες στην μαζική κουλτούρα.

Επίσης η εξαφάνιση της από νεαρή ηλικία και οι φήμες και οι θρύλοι που

λέγονται ακόμη και σήμερα της έχουνε αποφέρει διασημότητα ακόμη στην

σημερινή εποχή. Με τις πράξεις της και τα κατορθώματα της έχει γίνει ένα

σύμβολο του φεμινισμού και έχουν γραφτεί διάφορα βιβλία όσον αφορά

την ζωή της που λειτουργούν ως μια πηγή έμπνευσης κυρίως για τα κορίτσια.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Αμέλια Έαρχαρτ ήταν μια γυναίκα που έμεινε στην ιστορία χάρις την γενναιότητα

της ,την αντοχή της και την σπουδαία πτητική της καριέρα. Ήταν μια από τις

πρώτες γυναίκες του 20ου αιώνα που αν και άνηκε στο αδύναμο φύλο κατόρθωσε

να αποδείξει στον κόσμο τις ικανότητες της και να εκπληρώσει το όνειρο της.

BΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

www.sansimera.gr

www.el.wikipedia.org

www.newsbeast.gr

Η Τσαφαρίδη Κατερίνα

Καλλιρρόη Παρρέν

Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο αλλά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα (1867). Αρχικά φοιτά στο

σχολείο Σουρμελή και στην συνέχεια στην Γαλλική σχολή των Καλογραιών στον

Πειραιά . Το 1878 παίρνει το πτυχίο της δασκάλας από το Αρσάκειο. Στη συνέχεια

ανέλαβε διευθύντρια του Παρθεναγωγείου της ελληνικής κοινότητας Οδησσού.

Μετά διετία επέστρεψε στην Αθήνα και παντρεύτηκε τον Κωνσταντινοπολίτη

Ιωάννη Παρρέν, γιο Γάλλου πατέρα και Αγγλίδας μητέρας, ο οποίος ήταν ο ιδρυτής

του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων.

Έχοντας την υποστήριξη του συζύγου της Ιωάννη Παρρέν, ο οποίος την ενθάρρυνε

στους αγώνες της, αποφασίζει να ακολουθήσει το επάγγελμα της δημοσιογραφίας.

Έτσι η πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια διεκδικεί και τον τίτλο της πρώτης Ελληνίδας

δημοσιογράφου και εκδότριας όταν το 1888 άρχισε να εκδίδει την εβδομαδιαία

εφημερίδα Εφημερίς των Κυριών, που συντάσσονταν αποκλειστικά από γυναίκες

και απευθυνόταν σε γυναίκες κυρίως της Αθήνας και του Πειραιά. Η εφημερίδα

αυτή συνέχισε να εκδίδεται για τριάντα σχεδόν χρόνια μέχρι το 1918 όταν η

Καλλιρρόη εξορίστηκε στην Ύδρα για τα πολιτικά της φρονήματα.

Στόχος της εφημερίδας ήταν να εισάγει και στην Ελλάδα τους φεμινιστικούς

προβληματισμούς που ήδη απασχολούσαν τις γυναίκες των δυτικοευρωπαϊκών

κρατών και να αφυπνίσει τις συνειδήσεις των γυναικών της τότε εποχής.

Η Καλλιρρόη Παρρέν αντιπροσώπευσε την Ελλάδα σε διάφορα διεθνή τότε

συνέδρια στο Παρίσι (1889, 1891 και 1896) στο πρώτο των οποίων είχε

προεδρεύσει ο φιλόσοφος Ζυλ Σιμόν.

Το 1893 αντιπροσώπευσε τις Ελληνίδες στο Διεθνές Συνέδριο του Σικάγου και το

ίδιο έτος μετά την επιστροφή της ίδρυσε την "Ένωση υπέρ της Χειραφετήσεως των

Γυναικών" προς βοήθεια περισσότερο της επαγγελματικής εκπαίδευσης και

κατάρτισης των απόρων γυναικών.

Ίδρυσε επίσης πολλά κοινωφελή ιδρύματα και οργανώσεις όπως τη "Σχολή της

Κυριακής, απόρων γυναικών και κορασίδων" (1890), την οποία και έθεσε υπό την

προστασία (αιγίδα) και προεδρεία της Βασίλισσας Όλγας, το "Άσυλο Ανιάτων

Γυναικών" μαζί με την Ναταλία Σούτσου το (1896), το "Άσυλο της Αγίας

Αικατερίνης" και την "Ένωση των Ελληνίδων" υπό την διεύθυνση της Αικατερίνης

Λασκαρίδου, και δύο χρόνια μετά τον "Πατριωτικό Σύνδεσμο" (1898), ενώ δεν

έπαψε και τις κινήσεις υπέρ της παροχής ίσων ευκαιριών συμμετοχής στην

εκπαίδευση και την πολιτική ζωή της χώρας, στις γυναίκες, που όλες δυστυχώς από

τις κρατούσες τότε κυβερνήσεις ατύχησαν.

Επίσης, πάθος της για την αναγέννηση και διατήρηση των ελληνικών εθίμων και

παραδόσεων, την οδήγησε το 1911 να δημιουργήσει το «Λύκειον των Ελληνίδων»,

το οποίο ξεκίνησε κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων, την καταγραφή,

διδασκαλία και παρουσίαση παραδοσιακών χορών, ενώ η δράση του είναι γνωστή

μέχρι και σήμερα, αριθμώντας σε Ελλάδα και εξωτερικό πολλά μέλη.

Μετά από δικά της διαβήματα, η κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη επέτρεψε τη φοίτηση

των γυναικών στο Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο, όταν πλέον αυτό είχε

γενικευθεί στην Ευρώπη.

Η Παρρέν ήταν η πρώτη που κίνησε το θέμα της παραχώρησης δικαιώματος ψήφου

στις γυναίκες, ήδη από τη δεκαετία του 1890, που όμως καμία κυβέρνηση δεν

αποδέχτηκε, ούτε του Βενιζέλου, ούτε του Παπαναστασίου, μέχρι που κατέληξε να

γίνει πραγματικότητα μετά από 70 χρόνια.

Τελικά το 1949 οι Ελληνίδες μετά από πολλούς αγώνες και πιέσεις αποκτούν το

δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι» στις δημοτικές εκλογές, το οποίο είχαν

μόνον οι εγγράμματες άνω των 30 ετών, απόφαση η οποία επεκτάθηκε το 1952 και

για τις βουλευτικές εκλογές.

Η Ελένη Σκούρα, εκλέχθηκε το 1953 σε επαναληπτική εκλογή στη Θεσσαλονίκη με

τον συνδυασμό «Ελληνικός Συναγερμός» που μαζί με την Βιργινία Ζάννα («Κόμμα

Φιλελευθέρων»), υπήρξαν οι δύο πρώτες γυναίκες υποψήφιες για το βουλευτικό

αξίωμα στην Ελλάδα. Η πρώτη Ελληνίδα που κατέλαβε υπουργικό αξίωμα, ήταν η

Λίνα Τσαλδάρη, σύζυγος του πολιτικού Παναγή Τσαλδάρη. Εκλέχθηκε βουλευτής

στις εκλογές του 1956 και του 1958 και διατέλεσε υπουργός κοινωνικής πρόνοιας

για την περίοδο 1956-1958.

Η Καλλιρρόη Παρρέν έγραψε επίσης πολλά άρθρα, δοκίμια, τα μυθιστορήματα και

θεατρικά έργα με βασικό θέμα πάντα τη θέση της γυναίκας στα τότε κοινωνικά

προβλήματα, όπως: "Ιστορία της γυναικός" (1889), "Η μάγισσα" (1901), "Το νέον

συμβόλαιον" (1901), "Η νέα γυναίκα", "Η Χειραφετημένη" (1915) και "Επιστολές

Αθηναίας προς Παρισινή"

52 χρόνια μετά το θάνατό της, στις 6 Ιουνίου 1992, η Καλλιρρόη Παρρέν τιμήθηκε

από την Ελληνική Δημοκρατία με τα αποκαλυπτήρια της προτομής της στο Α'

Νεκροταφείο Αθηνών, αριστερά της εισόδου προ των μεγάλων μαυσωλείων.

Προσωπική Γνώμη Περί Φεμινιστικού κινήματος

Η γυναίκα σήμερα στον κόσμο

Σε μια γενική εκτίμηση μπορούμε να πούμε ότι το φεμινιστικό κίνημα πέτυχε σε

μεγάλο βαθμό τους στόχους του. Αυτό βέβαια συνέβη στις πολιτισμένες και

πνευματικά προηγμένες χώρες.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως και τις χώρες της Ανατολής όπου η γυναίκα συνεχίζει

ακόμα να ζει κάτω από άθλιες συνθήκες. Η συμπεριφορά των ανδρών απέναντι της

είναι απάνθρωπη. Οι πολιτείες δεν ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα της. Ο

Μεσαίωνας αναβιώνει και σήμερα στην Κίνα, στην Ινδία, στην Ταϊλάνδη, στο Ιράκ

και σε πολλές άλλες χώρες. Δεν πρέπει ακόμα να ξεχνάμε πως και στην Αφρική

επικρατούν παρόμοιες συνθήκες με την Ασία.

Ο ήλιος του φεμινιστικού κινήματος δεν ανέτειλε ακόμη στην Ανατολή και στην

Αφρική και όπως φαίνεται, θ’ αργήσει πολύ να ανατείλει…

Προτάσεις για υλοποίηση της ισοτιμίας

Ενεργητική, διεκδικητική στάση των γυναικών σε όλα τα επίπεδα.

Συμμετοχή σε συλλογικές δραστηριότητες (σε κινήματα κοινωνικής

απελευθέρωσης της, στην πολιτική ζωή, στα κέντρα λήψης

αποφάσεων).

Ορθή διαπαιδαγώγηση των νέων από την οικογένεια χωρίς

αναπαραγωγή ανδροκρατικών αντιλήψεων.

Παροχή παιδείας που θα απαλλάσσει τις συνειδήσεις από

προκαταλήψεις και στερεότυπα όσον αφορά τα δυο φύλα.

Προστασία μητρότητας από την πολιτεία καθώς και αναγνώριση

οικιακής απασχόλησης.

<< Ο θεός δε μπορούσε να είναι παντού, έπλασε την γυναίκα>> (Κινέζικη παροιμία)

<< Γυναιξί σιγή κόσμον φέρει>> (=Η σιωπή είναι στολίδι για τις γυναίκες)

(Σοφοκλής)

ΠΗΓΕΣ:

Wikipedia

Η διαφορετική προσέγγιση της Κατερίνας Νιώρα

«Ο άντρας μου, η κολόνα του σπιτιού μου!» λέγανε οι παλιές και είχαν δίκιο. Ο

άντρας έφερνε το χρήμα στο σπίτι και το κράταγε όρθιο. Αυτό ήταν και το μόνο που

έκανε –αν το έκανε και αυτό…- Εκείνοι δούλευαν¨ σαν τα σκυλιά¨ απ’ το πρωί ως το

βράδυ, κατά τα λεγόμενά τους, η δουλειά τους δεν μπορούσε να συγκριθεί με αυτή

των γυναικών, όντως δεν μπορούσε. Η γυναίκα έπρεπε να σηκωθεί από τα

χαράματα να πλύνει, να σφουγγαρίζει, να ξεσκονίσει, να ετοιμάσει φαγητό, να έχει

τα παιδιά της σα βασιλιάδες και χίλια δυο πράγματα που το δικό μου το μυαλό δεν

θα φανταζόταν. Και ας μην έφταναν αυτά είχε τον άντρα που όταν γυρνούσε από τη

δουλεία έπρεπε να λάβει βασιλική περιποίηση. Βοήθεια ακόμα και στα πιο απλά

πράγματα δεν λάμβανε ποτέ από εκείνον. Αυτή δεν ήξερε την κούραση που

τράβαγε αυτός στη δουλειά … εκείνη δεν θα καταλάβαινε, δεν θα μπορούσε ποτέ

να τα βγάλει πέρα, εκείνη ήτανε γυναίκα. Δεν ήταν έξυπνη, το μυαλό της έφτανε

μέχρι ένα σημείο, ενώ του άντρα... Ναι του άντρα ήταν μαθημένο απ’ τις σπουδές

που η γυναίκα δεν είχε τη δυνατότητα ούτε στα όνειρά της να δει, αν ήξερε να

διαβάζει ήταν τυχερή!

Πολλές λαμπρές προσωπικότητες και καμένα σουτιέν χρειάστηκαν για να κερδίσει

το γυναικείο φύλο τα δικαιώματά του, που έτσι κι αλλιώς δικαιούνταν μόνο και

μόνο επειδή ανήκουν στο ανθρώπινο είδος, βέβαια η γυναίκα θεωρούνταν

κατώτερη από άνθρωπο σε κάποιες εποχές.

Ακόμη και σήμερα, ενώ θεωρητικά υπάρχει ισότητα μεταξύ των δύο φίλων η

γυναίκα δεν είναι ισότιμη με τον άντρα. Στις προσωπικές σχέσεις πολλοί τα

βρίσκουν, στον εργασιακό κυρίως χώρο όμως τα πράγματα δεν φαίνετε να

αλλάζουν. Μπορεί να υπάρχουν περισσότερες γυναίκες τριγύρω και σε αρκετά

υψηλές θέσεις αλλά ‘’πάντα ένας άντρας θα τα κατάφερνε καλύτερα’’. Αυτός είναι

και ένας απ’ τους λόγους που για την ίδια δουλειά η γυναίκα θα πληρωθεί λιγότερο

απ ‘ ότι ο άντρας.

Lara

Croft

Ο Toby Gard την δεκαετία του ‘90 εργαζόταν στην εταιρία Core Design πάνω σε έναν

χαρακτήρα με μαστίγιο και καπέλο, προοριζόμενο για ένα παιχνίδι. Ο Toby

οραματιζόταν ένα τρισδιάστατο παιχνίδι γεμάτο περιπέτεια, δράση, θησαυρούς,

γρίφους και παγίδες –υπερβολικά φιλόδοξος για την εποχή αν θέλετε τη γνώμη

μου.

Για να αποφύγουν την αντιγραφή του κινηματογραφικού αστέρα Indiana Jones ο

Toby και η ομάδα του άλλαζαν τον ήρωα του παιχνιδιού τους σε ηρωίδα. Οι

πειραματισμοί ήταν πολλοί αλλά τελικά κατέληξαν σε μια νοτιαμερικανή γυναίκα

με κοτσίδα που ονόμασαν Laura Cruz.

Η εταιρία βρισκόταν υπό βρετανική ιδιοκτησία και προτιμούσε η χαρακτήρας του

νέου τους προϊόντος να έχει βρετανικό όνομα. Το Laura Cruz άλλαξε σε Lara Croft

και μαζί όλη η ιστορία πίσω της, που είχαν μέχρι τότε δημιουργήσει.

Πρώτη προτεραιότητα του Toby ήταν η Lara να φαίνετε και να κινείτε όσο πιο

ρεαλιστικά γινόταν.

Θυσιάζοντας ταχύτητα οι κινήσεις έγιναν πιο φυσικές και το μοντέλο της Lara είχε

μεγάλη λεπτομέρεια για την τεχνολογία της εποχής, η οποία δυστυχώς είχε ένα

υπερβολικά μικρό όριο στα γραφικά της σε σχέση με σήμερα και η ηρωίδα είχε μια

πολύ κοντή αλογοουρά, γλιτώνοντας έτσι λίγο χώρο.

Κατά τη δημιουργία οToby κατά λάθος αύξησε το στήθος κατά 150%. Η υπόλοιπη

ομάδα είδε το λάθος με καλό μάτι και αποφάσισαν να το κρατήσουν.

Το πρώτο Tomb Raider, το οποίο έβαλε τις βάσεις για πολλά τρισδιάστατα

παιχνίδια που ακολούθησαν, πούλησε πάνω από 7 εκατομμύρια αντίτυπα

παγκοσμίως.

Για τους προγραμματιστές της Core Design τους εκδότες της Eidos Interactive ήταν

μια τεράστια ευκαιρία που δεν άφησαν να πάει χαμένη.

Η Lara Croft ήταν η ηρωίδα που έσπασε την παράδοση. Ο -άνδρας- ήρωας που

μπορούσε να τους βάλει όλους κάτω

και να σώσει την αβοήθητη

πριγκίπισσα έγινε σκόνη.

Η Lara έγινε σχεδόν αμέσως είδωλο της

ποπ-κουλτούρας και εξώφυλλο σε

πολλά περιοδικά. Αυτό δεν άρεσε

όμως σε όλους και κυρίως όχι στον

Toby. Η χαρακτήρας του ήταν μια

σκληρή αριστοκράτισσα που δεν θα

καθόταν ποτέ να ποζάρει για

εξώφυλλα περιοδικών με μπικίνι ή να

διαφημίζει ενεργειακά ποτά. Η

έλλειψη ελέγχου που είχε πλέον στη Lara τον

ώθησε στην εγκατάλειψη της εταιρίας.

Μετά την επιτυχία η Eidos έβαλε στόχο να βγάζει ένα

καινούριο Tomb Raider κάθε χρόνο. Η ομάδα μεγάλωσε,

τα γραφικά καλυτέρεψαν οι δυνατότητες των παικτών

πολλαπλασιάστηκαν. Το

Tomb Raider ΙΙ πούλησε

πάνω από 8 εκατομμύρια

αντίτυπα.

‘Ένα χρόνο μετά έφτασε το Tomb Raider III. Οι κριτικές

ήταν καλές και οι πωλήσεις ήταν στα 6,5 εκατομμύρια

οικονομώντας τα προβλήματα που παραφύλαγαν στη

γωνία.

Άλλες εταιρίες έφτασαν και ξεπέρασαν τις δυνάμεις της Core Design και η

δημιουργία ενός καινούργιου παιχνιδιού κάθε χρόνο φάνταζε πλέον σχεδόν

ακατόρθωτο. Η πίεση που δεχόταν η εταιρία ήταν τεράστια και την οδήγησε σε

ακραία μέτρα, το θάνατο της Lara.

Το Νοέμβριο του 99 το Tomb Raider: The Last

Revelation έγινε και αυτό μεγάλη επιτυχία με 5

εκατομμύρια πωλήσεις. Το τέταρτο παιχνίδι

της σειράς όμως δεν διέφερα τόσο από τα

προηγούμενα με αποτέλεσμα ακόμη και οι πιο

μεγάλοι οπαδοί να αρχίσουν να κουράζονται.

Το 2000 ήρθε το Tomb Raider Chronicles το οποίο

δεν εντυπωσίασε. Η ιστορία του παιχνιδιού ήταν

περιπέτειας της που διηγούνταν από φίλους στην

κηδεία. Οι πωλήσεις έπεσαν δραματικά στο 1,5

εκατομμύριο.

Το 2001 η Lara

ενσαρκώθηκε από την Angelina Jolie στην ταινία Lara Croft: Tomb Raider που παρά

τις κακές κριτικές έγινε τεράστια επιτυχία πουλώντας 274 εκατομμύρια δολάρια

παγκοσμίως.

Η δεύτερη ταινία Tomb Raider: The Cradle of Life που βγήκε το 2003 δεν είχε την

ίδια επιτυχία. Το φταίξιμο έπεσε –άδικα αν θέλετε τη γνώμη μου- στα προβλήματα

του τίτλου στον κόσμο του παιχνιδιού.

H Core Design είχε μεγάλο πρόβλημα με το

να προσαρμοστεί στο PlayStation 2. Το

Tomb Raider: Angel of Darkness βγήκε το

2003. Παρά την πολλά υποσχόμενη

ιστορία, τα γραφικά, τους χαρακτήρες κτλ

το παιχνίδι δεν ήταν έτοιμο να

κυκλοφορήσει. Οι προγραμματιστές

έπρεπε να έχουν το παιχνίδι έτοιμο πριν

την

κυκλοφ

ορία

της

δεύτερης ταινίας. Χωρίς χρόνο στα χέρια τους

μπάλωσαν τα κομμάτια που είχαν σε ένα

τραγικό αποτέλεσμα. Παρά τα 2,5 εκατομμύρια

αντίτυπα που πούλησε το παιχνίδι ήταν προβληματικό, η ιστορία έμπαζε από

παντού και δεν είχε συνοχή –κατανοητό αν σκεφτούμε ότι πάνω από τη μισή

ιστορία δεν πρόλαβαν να την συμπεριλάβουν.

Μετά τη διπλή αποτυχία η Eidos αποφάσισε να αλλάζει συνεργάτες

αντικαθιστώντας την Core Design με την Crystal Dynamics.

Η πρώτη κίνηση ήταν να προσλάβουν το δημιουργό της Lara.

Η ηρωίδα σχεδιάστηκε από την αρχή, όπως και η ιστορία της. Το παιχνίδι

αναβαθμίστηκε από κάθε άποψη. Η επανεκκίνηση της σειράς με τίτλο Tomb

Raider: Legend πούλησε 4,5 εκατομμύρια το 2006.

Κλίνοντας 10 χρόνια η Crystal Dynamics αποφάσισε

να βγάλει το Tomb Raider: Anniversary, ένα

βελτιομένο αντίγραφο του πρώτου παιχνιδιού της

σειράς που κυκλοφόρησε το 96. Παρά την κρίσιμη

επιτυχία του όμως πούλησε 1,3 εκατομμύρια.

Το 2008 το όγδοο παιχνίδι της

σειράς Tomb Raider:

Underworld βγήκε στο

PlayStation 3 και στο Xbox 360.

Το παιχνίδι έλαβε κυρίως

θετικές κριτικές, με τρομερή

αναβάθμιση από την τεχνική μεριά. Η Lara άλλαξε εμφάνιση για άλλη μια φορά με

ένα πιο φυσικό και καλογυμνασμένο σώμα παρά την κλασσική φιγούρα. Αν και δεν

κατάφερε να φτάσει τα επιτεύγματα των προηγούμενων παιχνιδιών, οι πωλήσεις

έφτασαν τα 2,6 εκατομμύρια.

Το 2009 η Eidos αφομοιώθηκε από την Square Enix ανακοινώνοντας ότι η συνέχεια

της σειράς θα έρθει το 2012. Το 2010 κυκλοφόρησε ένα παιχνίδι με τίτλο Lara Croft

and the Guardian of Light το οποίο δεν

είχε καμία σχέση... με οτιδήποτε.

Με δυο αλλαγές στην ημερομηνία

κυκλοφόρησης το 2013

βγήκε το νέο παιχνίδι που

ονομάστηκε απλά Tomb

Raider. Για άλλη μια φορά η

ιστορία της Lara ξεκίνησε

από την αρχή. Το παιχνίδι πούλησε πάνω από 1 εκατομμύριο αντίτυπα σε λιγότερο

από σαράντα οκτώ ώρες.

Καταπληκτικά γραφικά, μοναδικό gameplay και ένα έξυπνο σενάριο είναι αρκετά

για να εξασφαλίσουν την επιτυχία. Το νέο Tomb Raider δείχνει πως μια κοπέλα

ξεπέρασε κάθε φόβο, αψήφησε κάθε κίνδυνο και παραμέρισε σωματικό και ψυχικό

πόνο. Σε αυτό το παιχνίδι η ηρωίδα δεν είναι άτρωτη. Οι πληγές πολλαπλασιάζονται

καθώς η ιστορία εξελίσσετε. Η Lara μια νεαρή κοπέλα με όνειρα και φιλοδοξίες

καλείτε αντιμέτωπη με ακραίες καταστάσεις οι οποίες θα την αλλάξουν.

Αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι το τελευταίο παιχνίδι της σειράς είναι ένα από τα

καλύτερα που έχω παίξει η τεράστια αλλαγή στην ιστορία και στην εμφάνιση της

Lara με έκανε να πιστεύω ότι αυτό το παιχνίδι θα μπορούσε να είναι τα αγαπημένο

μου αν είχε άλλο τίτλο και η πρωταγωνίστρια άλλο όνομα.-

Η Lara πέρασε δύσκολα και στον

πραγματικό κόσμο αλλά και στον

κόσμο του παιχνιδιού. Και στους δυο

όμως πάντα κατάφερνε να σηκωθεί.

Άλλαξε τα δεδομένα στον κόσμο του παιχνιδιού και έβαλε το χεράκι της για να

αλλάξει και ο πραγματικός.

Είναι μια γυναίκα με πάθος για την αρχαιολογία και την περιπέτεια. Θα έρθει

αντιμέτωπη με ‘’σκληρούς’’ άντρες, γυναίκες με μεγάλη δύναμη, τέρατα τεράστιων

διαστάσεων, θανάσιμες παγίδες και πάντα θα βγει νικήτρια. Με την εκρηκτική της

εμφάνιση, το κοφτερό μυαλό της και τις απεριόριστες γνώσεις της η δεσποινίδα

Croft είναι ένα λαμπρό παράδειγμα: μια γυναίκα μπορεί να κάνει οτιδήποτε βάλει

στόχο.

Μπορεί να είναι ένας χαρακτήρας παιχνιδιού/ταινίας/κόμικς άλλα μπορεί να σου

μεταδώσει πολλά. Αγάπη για τα βιβλία και τον αθλητισμό, ενθάρρυνση να ψάξεις

και να μάθεις το παρελθόν, την αλήθεια, να καταλάβεις το παρόν και να παλέψεις

για το μέλλον. Να μην το βάζεις ποτέ κάτω, όσες φορές και αν πέσεις πάντα να

σηκώνεσαι και ακόμα και αν τα εμπόδια

μεγαλώνουν κάθε φορά να μην το βάλεις κάτω,

να επιμένεις μέχρι… να μην δεχτείς το τέλος. Η

μοίρα, ακόμη και αν είναι γραμμένη κάπου,

έχεις τη δυνατότητα να την αλλάξεις αν

προσπαθήσεις αρκετά και δεν τα παρατήσεις

ποτέ!

Το βιντεοπαιχνίδια ξεκίνησαν ως ένα

αντρικό σπορ στο οποίο οι γυναίκες

δεν είχαν καμιά σχέση. Όπως τα

περισσότερα διασκεδαστικά

πράγματα σε αυτή τη ζωή

δημιουργήθηκαν για την

ψυχαγώγηση των αρσενικών Τι γίνετε

όμως όταν ο χαρακτήρας του παιχνιδιού είναι γένος θηλυκού;

Μπορεί να ακούγετε αρχικά ασήμαντο όμως στην πραγματικότητα είναι ίσως πιο

σημαντικό από άλλα. Κανένα χόμπι ή εργασία δεν θα έπρεπε να έχει να κάνει με το

φύλλο.

Τα βιντεοπαιχνίδια, κυρίως στις μέρες μας αποτελούν μια τεράστια βιομηχανία που

πλέον περιβάλλει σχεδόν όλους μας σε καθημερινή βάση. Ίσως να μην το

συνειδητοποιούμαι αμέσως άλλα είναι ένας από τους τρόπους που τα παιδιά από

νεαρή κιόλας ηλικία βάζουν ταμπελάκια στο τι είναι για τα αγόρια και τι για τα

κορίτσια λίγο πολύ όπως είναι το ποδόσφαιρο και τα αυτοκινητάκια για τα

αγοράκια και οι κούκλες και οι κουζίνες για τα κοριτσάκια. Τα παιχνίδια με κούκλες

σταματάνε αλλά τα βιντεοπαιχνίδια μένουν πολλές φορές και για μια ζωή. Τα

κορίτσια που θα δήξουν κάποιο ενδιαφέρον θα αποθαρρυνθούν από τα αγόρια που

τις θεωρούν άχρηστες στον τομέα, όπως κάνουν και με τις γυναίκες οδηγούς,

στρατιωτικούς, αυτές που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και άλλα ‘’αντρικά’’

σπορ.

Τα βιντεοπαιχνίδια είναι ένα πράγμα, ένα πράγμα από ένα τεράστιο σύνολο που

διαφοροποιούν ολόκληρη τη ζωή μας.

Τα φύλλα δεν έχουν διαφορές μεταξύ τους, αυτό που μας κάνει διαφορετικούς

είναι ο τρόπος που μεγαλώνουμε, ο τρόπος που μαθαίνουμε πως πρέπει να

είμαστε. Τα αγόρια πρέπει να είναι δυνατά, γενναία, έξυπνα και σε καμιά

περίπτωση αδύναμα πρέπει να είναι κυρίαρχοι. Τα κορίτσια πρέπει να είναι

όμορφα, γλυκομίλητα, σεμνά, συγκρατημένα και τέλος έξυπνα.

Αφού τα μυαλά των παιδιών έχουν μπουκώσει με τέτοιες νοοτροπίες που λίγο πολύ

παραμένουν ίδιες κατά τη διάρκεια της ιστορίας, ζητούνται αυτά τα δυο

στρατόπεδα να ενωθούν και να κάνουν οικογένειες.

Τα περισσότερα ζευγάρια κατέληγαν χωρίς κανένα

κοινό, ο καθένας έχει τις δικές του παρέες και

ασχολίες. Τα τελευταία χρόνια αυτό αλλάζει, οι

σχέσεις μας οποιασδήποτε φύσης τείνουν να

βασίζονται στα κοινά ενδιαφέρονται που έχουν

μεταξύ τους οι άνθρωποι, δημιουργώντας σχέσεις

πιο σταθερές, που πάντα θα έχεις κάτι να

συζητήσεις με το δίπλα σου.

Η Lara Croft έκανε πολλά κορίτσια να μπουν στον

κόσμο του παιχνιδιού, ένα κόσμο απαγορευμένο σε αυτά και έκανε πολλά να

καταλάβουν ότι στο τέλος είμαστε όλοι άνθρωποι, είμαστε όλοι το ίδιο πράγμα. Ο

ρατσισμός μεταξύ των φύλλων –όπως και κάθε είδους- είναι, τουλάχιστον για την

εποχή μας που θέλει να αποκαλείτε ανοιχτόμυαλη και προοδευτική, κατά τη γνώμη

μου τουλάχιστον ακατανόητο. Προφανώς, δεν είναι όλος ο κόσμος έτοιμος για

αλλαγές σε πράγματα που κράτησαν αιώνες και δεν ξέρω αν θα είναι ποτέ.

Πηγές: Wikipedia.com

Η Εσμεράλντα Τσέρα γράφει

Η Agnes Gonxha Μπογιατζίου γνωστή και ως Μητέρα Τερέζα ήταν Αλβανίδα

Καθολική μοναχή από τα Σκόπια, με σημαντικό φιλανθρωπικό έργο. Κατέχει το

βραβείο Νόμπελ Ειρήνης , που της απονεμήθηκε το 1979 για τις εκστρατείες της

σχετικά με την ενημέρωση για τη φτώχεια.

Έζησε σε μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά της Καλκούτας μεταξύ των απλών

ανθρώπων και των φτωχών . Για πάνω από 45 χρόνια, η Μητέρα Τερέζα βοηθούσε

τους φτωχούς και τους αρρώστους σε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα να

αγιοποιηθεί από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β' το 1997.

Είχε καταγωγή από την Σκόδρα της Αλβανίας . Ήταν το τρίτο και τελευταίο παιδί των

αλβανόφωνων καθολικών Nikola και Dranafile Bojaxhiu. Ο πατέρας της,

αυτοδημιούργητος και πετυχημένος επιχειρηματίας, πέθανε όταν η Μητέρα Τερέζα

ήταν μόλις 8 ετών. Η οικογένειά της δοκιμάστηκε αρκετά και η μητέρα της έφτανε

σε σημείο να ξεπουλά οικογενειακά κειμήλια και εργόχειρα για να επιβιώσουν.

Η οικογένεια Bojaxhiu διατηρούσε στενούς δεσμούς με την καθολική εκκλησία, με

τα μέλη της να εκκλησιάζονται συχνά και να προσεύχονται σε καθημερινή βάση.

Δεν κατείχε πολλές γνώσεις .Είχε παρακολουθήσει μαθήματα στο σχολείο των

Σκοπίων και στα Αλβανικά σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Το πάθος της

όμως ήταν η ποίηση και η μουσική και το όνειρό της , που έπειτα

πραγματοποιήθηκε, ήταν να γίνει δασκάλα .

Η Μητέρα Τερέζα εγκατέλειψε τα Σκόπια στις 26 του Σεπτεμβρίου του1928 με

κατεύθυνση το Δουβλίνο και την Ιρλανδία . Από εκείνη την ημέρα δεν συναντήθηκε

ξανά με τη μητέρα και την αδελφή της . Στα δεκαοχτώ της αποφάσισε να γίνει

μοναχή και να αφιερώσει την ψυχή της στο Θεό. Τότε πήρε και το όνομα « Τερέζα »

. Λίγο καιρό αφ’ ότου πήγε στο Νταρτζίλινγκ της Ινδίας ορκίστηκε ως μοναχή.

Αργότερα, μετακόμισε στην Καλκούτα της Ινδίας, όπου έγινε δασκάλα και στη

συνέχεια διευθύντρια του σχολείου θηλέων. Το σχολείο που πήρε το όνομα «

Μητέρα Τερέζα » ιδρύθηκε το 1951 , και προσέφερε βοήθεια στους φτωχούς .

Καθόλη την διάρκεια του αποστολικού της έργου υπηρέτησε στην Ινδία και

φρόντισε 7.500 παιδιά σε 60 σχολεία , γιάτρευσε 960.000 ασθενείς σε 210 ιατρεία

εκ των οποίων οι 4700 ήταν λεπροί .

Το 1937 δούλεψε σαν δασκάλα σε ένα σχολείο στην Καλκούτα. Το 1950, πήρε την

άδεια από το Βατικανό για να ξεκινήσει το ιεραποστολικό της έργο. Το 1952

μετέτρεψε έναν παλαιό Ινδουιστικό ναό στην Καλκούτα σε κτίριο για τη θεραπεία

των ανθρώπων που πεθαίνουν. Επίσης, το 1955 άνοιξε ένα ορφανοτροφείο στην

Καλκούτα. Στην συνέχεια άνοιξε νοσοκομεία και ορφανοτροφεία σε ολόκληρη την

Ινδία αλλά και στην Ρώμη, την Τανζανία και την Αυστρία

Το μεγαλειώδες έργο της φαίνεται και από την προσφορά της στους πεινασμένους

στην Αιθιοπία, στα θύματα της πυρηνικής έκρηξης στο Τσερνομπίλ καθώς και στα

θύματα ενός σεισμού στην Αρμενία.

Όταν έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1979,πολλοί Αλβανοί αγάπησαν ακόμα

περισσότερο την ίδια αλλά και την πατρίδα τους.

Παράδειγμα αποτελεί ο Μπιλ Κλίντον ο οποίος το 2002 δήλωσε χαρακτηριστικά : ''

Η μητέρα Τερέζα ήταν ο άνθρωπος που με έκανε να αγαπήσω το αλβανικό έθνος ''.

Εκτός από το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη , της απονεμήθηκαν και άλλοι

τιμητικοί τίτλοι.

Έγινε Τιμητικός πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών 1996.

Άλλα βραβεία που παραχωρήθηκαν σε εκείνη ήταν το Βραβείο Balzan για την

ανθρωπότητα, την ειρήνη και την αδελφοσύνη μεταξύ των λαών, στις Ηνωμένες

Πολιτείες το Προεδρικό μετάλλιο της ελευθερίας (1985) και το χρυσό μετάλλιο του

Κογκρέσου(1994) και τιμητικοί βαθμοί από διάφορα πανεπιστήμια. Τέλος, της

απονεμήθηκε και το βραβείο Nehru για την προώθηση της ειρήνης και της

κατανόησης.

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ

Η μητέρα Τερέζα μιλούσε συχνά για την άμβλωση και την τεχνητή

αντισύλληψη στις συνεδριάσεις με τους κυβερνητικούς υψηλού επιπέδου.

Μάλιστα, είχε δηλώσει¨<< "Η άμβλωση είναι το χειρότερο κακό, και ο μέγιστος

εχθρός της ειρήνης...>>Υποστήριζε πως η άμβλωση δεν είναι απαραίτητη αφού

πρόκειται για καθαρή δολοφονία. Ακόμα και σε περίπτωση βιασμού η γυναίκα

έπρεπε να γεννήσει το παιδί της.

Η Τερέζα έκανε εκστρατεία επίσης ακούραστα ενάντια στο διαζύγιο, επιμένοντας

πως πρέπει να γίνει παράνομο οργανώνοντας μια ανεπιτυχή εκστρατεία κατά την

παροχή διαζυγίων.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Το 1983 η Μητέρα Τερέζα υπέστη καρδιακή προσβολή στη Ρώμη .Μετά από ένα

δεύτερο καρδιακό επεισόδιο έβαλε βηματοδότη. Το 1991, έπαθε και πνευμονία. Το

1991, επιστρέφοντας στην πατρίδα της, άνοιξε ένα σπίτι μέσα στα Τίρανα της

Αλβανίας.

Παρά την έντονη επιθυμία της να αποχωρήσει από το μοναστήρι και επομένως από

το απαιτητικό έργο που είχε αναλάβει ,οι καλόγριες αποφάσισαν πως έπρεπε παρά

την δύσκολη κατάσταση της υγείας της να συνεχίσει. Έτσι, εκείνη συνέχισε να

εργάζεται ως προϊστάμενη των ιεραποστόλων της φιλανθρωπίας.

Τον Απρίλιο του 1997η Μητέρα Τερέζα έπεσε και την έσπασε το πόδι της. Έπασχε

από ελονοσία, ενώ η καρδιά της παρουσίαζε πολλά προβλήματα. Υποβλήθηκε

σε χειρουργική επέμβαση για την καρδιά της, αλλά ήταν σαφές ότι η υγεία της

χειροτέρευε. Πέθανε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1997, ακριβώς 9 ημέρες μετά από τα

87α γενέθλιά της. Μάλιστα, ο αρχιεπίσκοπος της Καλκούτας, Χενρυ Sebastian

D'Souza, διέταξε έναν ιερέα να κάνει εξορκισμό στη μητέρα Τερέζα λίγο πριν

πεθάνει επειδή σκέφτηκε πως επιτιθόταν από το διάβολο.

Μετά το θάνατό της, η Ινδική κυβέρνησε της χορήγησε κρατική κηδεία , μια τιμή

που δίνεται σε Προέδρους και πρωθυπουργούς , σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης για

τις υπηρεσίες της στους φτωχούς όλων των θρησκειών στην Ινδία. Ο θάνατός της

θεωρήθηκε ευρέως μεγάλη τραγωδία εντός και εκτός των κοσμικών και

θρησκευτικών κοινοτήτων. Η ισόβια αφοσίωσή της στην προσοχή των φτωχών, των

αρρώστων, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα παραδείγματα της υπηρεσίας της στην

ανθρωπότητα."

Η αγιότητα και η ταπεινοσύνη που την χαρακτήριζαν με συγκίνησαν και στάθηκαν

αφορμή να γράψω για αυτήν την αξιοθαύμαστη γυναίκα. Το δύσκολο αυτό έργο

της βοήθησε πολλούς ανθρώπους ,οι οποίοι ήταν δυστυχισμένοι ταλαιπωρημένοι

μη μπορώντας να συντηρήσουν τον εαυτό τους και να καταφέρουν να επιβιώσουν.

Όλος ο δυτικός κόσμος είναι περήφανος για εκείνη. Είναι ένας άνθρωπος ,μια

γυναίκα που απαρνήθηκε τις ανέσεις του πολιτισμού για να ζήσει στην ανέχεια και

να σταθεί στο πλάι των λιγότερο ευνοημένων!

Η Φαρδέλα Ελισάβετ γράφει για:

ΜΑΡΙΑ ΚΙΟΥΡΙ

Η Μαρία Σαλώμη Σκουοντόφσκα-Κιουρί (Maria Salomea Skłodowska-Curie,7

Νοεμβρίου 1867 – 4 Ιουλίου 1934) ήταν Γαλλίδα φυσικός και χημικός πολωνικής

καταγωγής.

Σε συνεργασία με το σύζυγό της, Πιέρ Κιουρί, ανακάλυψε το ράδιο και μελέτησε τα

φαινόμενα της ραδιενέργειας. Ανακάλυψε επίσης το πολώνιο και υπήρξε η πρώτη

γυναίκα που έγινε Καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης, ενώ τιμήθηκε δυο

φορές με το Βραβείο Νόμπελ για τη Φυσική (1903) και τη Χημεία (1911).

Όντας η πιο φημισμένη γυναίκα επιστήμων της εποχής της, ήταν γνωστή επίσης και

ως. ΜΑΝΤΑΜ Κιουρί. Το 1891, σε ηλικία 24 ετών, μετακόμισε στο σπίτι τής

μεγαλύτερης αδελφής της, Μπρονισουάβα, στο Παρίσι για να παρακολουθήσει

μαθήματα στη σχολή Θετικών επιστημών του πανεπιστημίου της Σορβόνης.

Τα φοιτητικά της χρόνια ήταν δύσκολα λόγω των οικονομικών δυσκολιών που

αντιμετώπιζε. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της διαμονής της στο Καρτιέ Λατέν

περιόρισε σε τόσο μεγάλο βαθμό τα γεύματα της, ώστε λιποθύμησε και

αναγκάστηκε να επιστρέψει, ύστερα από πιέσεις του γαμπρού της, Καζίμιερζ

Ντουούσκι, στο σπίτι της αδελφής της. Αφού ανέρρωσε, επέστρεψε στο δικό της

διαμέρισμα.

Σημαντική οικονομική ενίσχυση για τη συνέχιση των σπουδών της έλαβε από ένα

πολωνικό ίδρυμα, το οποίο της παραχώρησε υποτροφία 600 ρουβλίων. Η

καθημερινή της ζωή περιελάμβανε διάβασμα και λίγες ώρες ύπνου, ενώ απέφευγε

να κάνει παρέα με Γάλλους και διατηρούσε επαφές μόνο με λιγοστούς Πολωνούς

φοιτητές και επιστήμονες. Τελικά η Μαρία Σκουοντόφσκα αποφοίτησε από το

πανεπιστήμιο της Σορβόνης με τα πτυχία των μαθηματικών, της χημείας και της

φυσικής.

Η Μαρία Κιουρί έγινε γνωστή για την ανακάλυψη του ραδίου και τις μελέτες για τη

ραδιενέργεια. Από το 1891 η Μαρία μελετούσε τις εργασίες του Μπεκερέλ με κύριο

θέμα τις ακτινοβολίες που εξέπεμπαν τα άλατα του ουρανίου με αποτέλεσμα,

ύστερα από παρότρυνση του ίδιου του Μπεκερέλ, να διαλέξει για θέμα της

διατριβής της αυτά τα φαινόμενα.

Για την πρόοδο των ερευνών της το πανεπιστήμιο της Σορβόνης της παραχώρησε

μια υπόγεια αποθήκη με στοιχειώδη εξοπλισμό.

Παρ' όλες τις κακές συνθήκες που επικρατούσαν στο εργαστήριο, η Μαρία Κιουρί

απέδειξε ότι η εκπομπή των ακτίνων ήταν μια ιδιότητα των ατόμων του ουρανίου

και ότι η ένταση της ακτινοβολίας που παραγόταν από το ουράνιο ήταν ανάλογη

της ποσότητας. Επίσης διαπίστωσε ότι η εκπομπή των ακτίνων δεν επηρεαζόταν

από τις εξωτερικές μεταβολές, καθώς και ότι, εκτός από το ουράνιο, κάποιες

ενώσεις του στοιχείου του θορίου εξέπεμπαν επίσης ακτινοβολία.

Ύστερα από αυτές τις πρώτες ανακαλύψεις, η Μαρία Κιουρί πρότεινε την αλλαγή

του ονόματος από «ακτίνες ουρανίου» σε «ραδιενέργεια», η οποία περιγράφει

γενικά την ιδιότητα της εκπομπής ακτινοβολιών. Η πιο σημαντική όμως

παρατήρηση ήταν ότι μερικά ορυκτά ουρανίου παρουσίαζαν πολύ πιο ισχυρή

ραδιενέργεια από το ουράνιο. Η συγκεκριμένη παρατήρηση συνάρπασε τον Πιέρ

Κιουρί, που αποφάσισε να εγκαταλείψει τις έρευνές του στους κρυστάλλους για να

βοηθήσει τη Μαρία στο δύσκολο έργο της.

Στις 18 Ιουλίου του 1898 οι Κιουρί ανακοινώνουν στην επιστημονική κοινότητα την

ανακάλυψη ενός νέου στοιχείου, του πολωνίου, που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν

της πατρίδας της Μαρίας Κιουρί. Στις 26 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους αναγγέλλεται

από το ζεύγος Κιουρί η ανακάλυψη του ραδίου. Τα συγκεκριμένα στοιχεία είχαν

ανιχνευθεί με τη βοήθεια της ραδιενέργειας. Προσπάθησαν να απομονώσουν τα

δύο νέα στοιχεία. Για τέσσερα χρόνια εξέταζαν τύπους ορυκτών που

προμηθεύονταν από ορυχείο της Βοημίας. Τον διαχωρισμό του ραδίου τον πέτυχαν

με κλασματική κρυστάλλωση, εκμεταλλευόμενοι τη μικρότερη διαλυτότητα του

χλωριούχου ραδίου σε σχέση με το χλωριούχο βάριο.

Τελικά το 1902 κατάφεραν και απομόνωσαν 1/10 του γραμμαρίου καθαρό ράδιο

και 1/20 καθαρό πολώνιο. Επιπλέον προσδιόρισαν τα ατομικά τους βάρη. Έτσι,

ύστερα από μερικές έρευνες των επιστημόνων, τα δύο νέα στοιχεία

αναγνωρίστηκαν επισήμως από την επιστημονική κοινότητα.

Εντύπωση προκαλεί ότι δεν κατοχύρωσαν τις μεθόδους τους για την απομόνωση

των στοιχείων, επειδή δεν συμβάδιζε με το επιστημονικό πνεύμα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Κιουρί ανακάλυψαν ότι η ακτινοβολία του ραδίου

κατέστρεφε τους καρκινικούς όγκους (Ραδιοθεραπεία). Η μέθοδος της

ραδιοθεραπείας τελειοποιήθηκε το 1906 από τη Μαρία Κιουρί, όταν υπολόγισε τις

σωστές δόσεις για θεραπεία με ράδιο. Το 1910 δημοσίευσε το θεμελιώδες έργο της

«Μελέτη επί της ραδιενέργειας», ενώ τον επόμενο χρόνο κατάφερε να απομονώσει

το μεταλλικό ράδιο.

Μετά τον θάνατό της εκδόθηκε από το Ινστιτούτο Ραδίου στο Παρίσι ένα έργο της

με τίτλο: «Ραδιενέργεια, συγγραφέν υπό της Μαρίας Κιουρί, καθηγήτριας του

Πανεπιστημίου της Σορβόνης, κατόχου βραβείων Νόμπελ Φυσικής και Χημείας».

Το 1903 η Μαρία Κιουρί έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα του Πανεπιστημίου της

Σορβόνης με βαθμό Άριστα. Τον ίδιο χρόνο το ζεύγος Κιουρί βραβεύθηκε με το

Νόμπελ Φυσικής, το οποίο μοιράστηκαν με τον Ανρί Μπεκερέλ. Επίσης το 1903

βραβεύθηκαν από τη Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου με το βραβείο Davy. Τον

επόμενο χρόνο έλαβαν το βραβείο Matteucci.

Το 1906 η Μαρία Κιουρί γινόταν η πρώτη γυναίκα στη Γαλλία που της δινόταν έδρα

πανεπιστημίου, ενώ ήταν επίσης η πρώτη γυναίκα που έδωσε διάλεξη στο

πανεπιστήμιο της Σορβόνης. Το 1911 βραβεύθηκε με το Νόμπελ Χημείας από τη

Σουηδική Ακαδημία Επιστημών, παρ' όλο που λίγους μήνες νωρίτερα η Ακαδημία

Επιστημών της Γαλλίας είχε αρνηθεί να τη δεχτεί ως μέλος της.

Είναι η μοναδική μέχρι σήμερα περίπτωση επιστήμονα που κέρδισε δύο βραβεία

Νόμπελ. Το 1921 επισκέφθηκε τις Η.Π.Α. και προσκλήθηκε σε επίσημο δείπνο από

τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Ουόρεν Χάρντινγκ, που της δώρισε ένα γραμμάριο ραδίου

αξίας 200.000 δολαρίων, το οποίο με τη σειρά της δώρισε στο Ινστιτούτο Ραδίου

του Παρισιού. Τον ίδιο χρόνο αναγορεύεται επίτιμη διδάκτωρ σχεδόν σε όλα τα

πανεπιστήμια των Η.Π.Α., ενώ γίνεται και επίτιμη δημότης της Νέας Υόρκης.

Τον Φεβρουάριο του 1922 η Μαρία Κιουρί εκλέγεται από την Ιατρική Ακαδημία του

Παρισιού «ελεύθερος εταίρος» της. Μερικούς μήνες αργότερα εκλέγεται από το

συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών μέλος της διεθνούς επιτροπής πνευματικής

συνεργασίας. Το 1929 ξαναεπισκέφθηκε τον Λευκό Οίκο, προσκεκλημένη του

προέδρου των Η.Π.Α. Χέρμπερτ Χούβερ. Αξίζει να σημειωθεί ότι πρωτοστάτησε στην

ίδρυση του Ινστιτούτου Ραδίου στην Βαρσοβία, το οποίο εγκαινίασε το 1932,

παρουσία του προέδρου της Πολωνικής Δημοκρατίας. Το 1944 ονομάστηκε προς

τιμήν της το Πολωνικό πανεπιστήμιο Μαρία Σκουοντόφσκα-Κιουρί.

Τέλος, η επιστημονική κοινότητα, μετά το θάνατό της, σε ένδειξη σεβασμού προς

την Μαρία Κιουρί, έδωσε το όνομά της σε μονάδα μέτρησης της ραδιενέργειας (το

κιουρί ή Ci) και στο τεχνητό χημικό στοιχείο με ατομικό αριθμό 96 (το κιούριο).

Επίσης η Μαρία Κιουρί απεικονιζόταν σε χαρτονομίσματα στη Γαλλία και στην

Πολωνία

Είναι φανερή η προσφορά αυτής της γυναίκας στον τομέα των επιστημών και

όχι μόνο! Είναι συγκινητικό το κουράγιο και η δύναμή της να βοηθήσει στην πρόοδο

ολόκληρης της ανθρωπότητας σε πολιτιστικό επίπεδο και συνεπώς τη βελτίωση του

τρόπου ζωής μας!

Π Η Γ Ε Σ:

Wikipedia

Η Παπαδοπούλου Ραφαηλία ασχολείται με την Φλέμινγκ

Ένα σύντομο βιογραφικό: Η Αμαλία Κουτσούρη-Φλέμινγκ ήταν Ελληνίδα ιατρός και

βουλευτής. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 28 Ιουνίου του 1912 και ήταν

κόρη του γνωστού δερματολόγου της Πόλης Χαρίλαου Κουτσούρη. Σπούδασε

Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ, και συνέχισε τις

σπουδές της στο Παρίσι(όπου και εργάσθηκε στο νοσοκομείο Necker),και στο

Λονδίνο.

Στη διάρκεια της κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Με υποτροφία του

Βρετανικού Συμβουλίου πήγε το 1945 στο Λονδίνο, όπου εργάστηκε στο Wright

Fleming Institute δίπλα στον Νομπελίστα μικροβιολόγο Αλεξάντερ Φλέμινγκ μέχρι

το 1949, οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα για να αναλάβει τη διεύθυνση του

Ευαγγελισμού.

Το 1953 παντρεύτηκε με τον Φλέμινγκ αλλά ο γάμος τους κράτησε μόνο δύο χρόνια

καθώς αυτός πέθανε το 1955. Αν και δεν τον χρησιμοποιούσε, είχε τον τίτλο της

Λαίδη, καθώς ο Φλέμινγκ ήταν Ιππότης(Σερ).

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση και

συνελήφθη τον Αύγουστο του 1971, με την κατηγορία ότι σχεδίαζε την απόδραση

του Αλέκου Παναγούλη. Ύστερα από ανάκριση εικοσιπέντε ημερών, στη διάρκεια

της οποίας βασανίστηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε από το έκτακτο

στρατοδικείο Αθηνών.

Η δικτατορία όμως φοβούμενη τον αντίκτυπο που θα είχε στη διεθνή κοινότητα η

φυλάκιση της Αμαλίας Φλέμινγκ την άφησε ελεύθερη και την απέλασε, ενώ της

αφαίρεσε και την ελληνική ιθαγένεια. Επέστρεψε στο Λονδίνο από όπου

ξαναγύρισε μετά την πτώση της δικτατορίας. Κατέθεσε ως μάρτυρας στη δίκη τως

βασανιστών της ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπου αναφέρθηκε ιδιαίτερα στη χρήση

παραισθησιογόνων και άλλων ουσιών κατά τη διάρκεια ανακρίσεων στην περίοδο

της χούντας.

Εξελέγη βουλευτής Επικρατείας το 1977 και βουλευτής Α’ Αθηνών το 1981 και το

1985 με το ΠΑΣΟΚ. Δε δίστασε όμως να διαφωνήσει δημόσια με τον Ανδρέα

Παπανδρέου για τις διαγραφές στελεχών της Δημοκρατικής Άμυνας και του ΠΑΚ

από το ΠΑΣΟΚ. Επίσης διετέλεσε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινοβουλευτική

Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Πέθανε στις 26 Φεβρουαρίου του 1986,

χωρίς να προλάβει να δει τη δημιουργία του Ιδρύματος Βασικής Βιοιατρικής

Έρευνας Αλέξανδρος Φλέμινγκ, τα οποίο ιδρύθηκε χρόνια αργότερα στη Βάρη και

σήμερα θεωρείται ως ένα από τα πληρέστερα του είδους του στον κόσμο.

Η Αμαλία Φλέμινγκ υπήρξε και Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνίδων

Επιστημόνων(ΣΕΕ) και το 1965 τιμήθηκε με το παράσημο Ευποιίας.

Παράλληλα, ανέπτυξε δραστηριότητα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων

δικαιωμάτων, τα δικαιώματα των γυναικών και την ειρήνη: Διεθνής Αμνηστία,

Δημοκρατική Μέριμνα, Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Επιτροπή για τον

Επαναπατρισμό των Πολιτικών Προσφύγων, Επιτροπή για την απελευθέρωση του

Τουρκικού λαού και τη Δημοκρατία.

Η ζωή της:

Όταν, μετά από τα Δεκεμβριανά, το Βρετανικό Συμβούλιο χορήγησε στην Αμαλία

Κουτσούρη την πολυπόθητη υποτροφία προκειμένου να εργαστεί ως ερευνήτρια

στο Institute Wright Fleming του Λονδίνου, η μοίρα έμελλε να υφάνει το δικό της

σχέδιο στη ζωή της νεαρής γυναίκας.

Μαζί με την υποτροφία ήρθε και το διαζύγιό της με τον αρχιτέκτονα Μανώλη

Βουρέκα, τον οποίο είχε παντρευτεί όταν ακόμα ήταν φοιτήτρια.

Ελεύθερη πια, έφτασε στο νοσοκομείο St. Mary’ s για να δουλέψει στο εργαστήριο

του διάσημου Αλεξάνδρου Φλέμινγκ. Ο Σκοτσέζος επιστήμονας θεωρούνταν ήδη

την εποχή εκείνος ένας ήρωας, αφού η χορήγηση της πενικιλίνης στους τραυματίες

Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είχε σώσει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Η ανακάλυψη του

αντιβιοτικού αυτού είχε χαρίσει στον Φλέμινγκ το Νόμπελ Ιατρικής και Φυσιολογίας

το 1945. Ανακαλύπτοντας την Αμαλία, η μοίρα θα του χάριζε και κάτι ακόμα: έναν

μεγάλο έρωτα!

Παντρεμένος από το 1915 με τη Σάρα Μάριον Μακελρόι, με την οποία μάλιστα είχε

αποκτήσει και έναν γιο, δεν μπόρεσε να μείνει ασυγκίνητος από τη χαρισματική

ιδιοσυγκρασία της βοηθού του, μιας γυναίκας παθιασμένης με τους μικρόκοσμους

των ζώντων οργανισμών, ενός πλάσματος ευαίσθητου και σπλαχνικού, που το

συγκινούσαν τα βάσανα των φτωχών και των ανήμπορων. Οι δυο τους

συνεργάστηκαν στενά εκείνα τα χρόνια και ο Φλέμινγκ, παρακινημένος από τον

κρυφό έρωτά του, ανέπτυξε ένα πατριωτικό ενδιαφέρον για την κατά τριάντα

χρόνια νεότερή του Αμαλία, η οποία περνούσε κάποιες δυσκολίες προσαρμογής στο

λονδρέζικο περιβάλλον και αναπολούσε την Ελλάδα.

Εκείνος, εσωστρεφής και συντηρητικός, έκρυβε καλά το μυστικό του. Εκείνη γνώριζε

ότι ήταν παντρεμένος. Ακόμα και όταν η σύζυγός του πέθανε, στα 1949, ο Φλέμινγκ

ένιωσε ότι οφείλει να μείνει πιστός στη μνήμη της. Δεν εξομολογήθηκε ποτέ τίποτα

στην Αμαλία και όταν εκείνη αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα για να

αναλάβει τη διεύθυνση του Ευαγγελισμού, αυτός υποδέχτηκε την είδηση με οδύνη.

Την ίδια εποχή, ο Φλέμινγκ ήταν περιζήτητος. Όλες οι χώρες τον καλούσαν να δώσει

διαλέξεις προκειμένου να διηγηθεί την ιστορία της ανακάλυψης του πρώτου

αντιβιοτικού. Έτσι, για να είναι κοντά της, δέχτηκε με χαρά την πρόσκληση που του

απηύθυνε για μια σειρά από διαλέξεις στην Ελλάδα. Ήρθε, έφυγε.

Τρία χρόνια αργότερα, κι ενώ το πάθος του για την Αμαλία δεν έλεγε να σβήσει,

ήρθε ξανά. Ήταν χειμώνας του ’52. Την τελευταία μέρα της παραμονής του στη

χώρα μας, την ώρα που ετοιμαζόταν να αποχαιρετήσει για ακόμα μια φορά την

τέως συνεργάτιδά του, συνειδητοποίησε ότι του ήταν αδύνατον να την

αποχωριστεί. Αντί για «αντίο», λοιπόν της είπε κάτι άλλο: της πρότεινε να τον

παντρευτεί. «Βιάστηκα τόσο πολύ να πω το ‘ναι’ που αισθάνθηκα εξαιρετικά

αμήχανη», θα θυμόταν αργότερα εκείνη.

Και κάπως έτσι, η Αμαλία Κουτσούρη, θυγατέρα του γνωστού δερματολόγου της

Πόλης Χαρίλαου Κουτσούρη, έγινε Αμαλία Φλέμινγκ. Ο γάμος τους το 1953, ήταν η

αρχή μιας ευτυχίας την οποία εκείνη περιέγραψε ως πλήρη. Μόνο που αποδείχτηκε

πιο σύντομη.

Σήμερα όποιος μνημονεύει την Αμαλία Φλέμινγκ θα μπορούσε να αναφέρεται στο

διάσημο επώνυμο με το οποίο συνέδεσε τις σημαντικότερες στιγμές της ιστορίας

του τόπου της. Το πάθος της για ελευθερία και δημοκρατία ή στις επίμονες μελέτες

της και τη δημοσίευση πλήθους εργασιών με αντικείμενο τα αντιβιοτικά η ακόμα

και στο κύρος το οποίο είχε κατακτήσει εκείνη, μια νέα γυναίκα, στα μέσα του 20ού

αιώνα, ως διδάκτωρ Μικροβιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου

Αθηνών.

Όπου κι αν εστίαζε κανείς, κάτι θα άγγιζε από το απέραντο μεγαλείο αυτής της

αγέρωχης και περήφανης γυναίκας, που έσκυβε από τη μια το κεφάλι για να δει στο

μικροσκόπιο τον μικρόκοσμο, που ήταν η ζωή της, κατάφερνε όμως να το κρατήσει

ψηλά απέναντι σε όλους εκείνους που ωθούσαν την πατρίδα της στην καταστροφή

και τη δυστυχία.

Καθώς ήταν στην Κατοχή, υπήρξε μέλος της Αντίστασης και χειριζόταν τους

πομπούς των ασυρμάτων, αλλάζοντας διαρκώς στέκια, ώστε να αλιεύει πολύτιμα

μηνύματα των ναζί. Όταν μεγάλωσε, χήρα πλέον, στη Χούντα, εξασφάλιζε σπίτια

στους εξόριστους για να κρύβονται. Μια ζωή αφιερωμένη στην ελευθερία της

ψυχής, στη θεραπεία από τον πόνο, στο όνειρο για μια ελεύθερη Ελλάδα. Να

βοηθάει τον Παναγούλη, να καταθέτει ως μάρτυρας υπεράσπισης του καθηγητή

Καράγιωργα στη Δίκη των Μελών της Δημοκρατικής Άμυνας στο στρατοδικείο και,

φυσικά, να πληρώνει το τίμημα για κάθε έκφανση του αγώνα της.

Με τα χρόνια, η σχέση της με τους Βρετανούς είχε αποκτήσει μια ιδιαίτερα

παράδοξη χροιά, γι αυτό πάντα δυσκολευόταν να προσαρμοστεί στον τόπο τους.

Όλα ξεκίνησαν από τον συνταρακτικό-για τους άλλους-γάμο, όταν οι εφημερίδες

ανήγγειλαν το γεγονός λέγοντας ότι ο διάσημος επιστήμονας παντρεύτηκε την

Ελληνίδα Καρυάτιδα. Η φήμη για την κομψότητά της ταξίδεψε σε όλες τις χώρες

που επρόκειτο να επισκεφτεί.

Γρήγορα όμως έγινε αντιληπτό ότι οι Βρετανοί δεν μπορούσαν να συγχωρήσουν

τον Φλέμινγκ για τον γάμο του αυτό. Η Αμαλία έφτασε σε σημείο να είναι τόσο

ενοχλημένη από τη συμπεριφορά των τριγύρω της, που δεν δέχτηκε τότε τη

σύνταξη που θα μπορούσε να λαμβάνει ως χήρα του Αλεξάνδρου, μια σύνταξη που

θα ήταν πολύτιμη για να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Θα τα κατάφερνε όμως

και χωρίς τους Άγγλους, απλά θα διέθετε όλη της την περιουσία για την

τελειοποίηση αυτού του ιδρύματος.

Ο τελευταίος κύκλος της ζωής της ξεκίνησε το 1974με την επιστροφή της στην

πατρίδα. Η πολιτική όρισε ένα χαρακτηριστικό υστερόγραφο σε μια πορεία αγώνων

και προσφοράς. Στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές, χωρίς να έχει βάλει ακόμα

υποψηφιότητα, πήρε μέρος στην προεκλογική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο για να διαφωνήσει δημόσια με τον Α. Παπανδρέου όσον

αφορά τις διαγραφές στελεχών της Δημοκρατικής Άμυνας και του ΠΑΚ από το

ΠΑΣΟΚ. Εξελέγη ως βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ πρώτα το ’77. Επανεξελέγη

στην Α’ Αθηνών το ’81 και το ’85.

Επίσης, διετέλεσε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση

του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Δυστυχώς, έφτασε στο τέλος της ζωής της και δεν πρόλαβε να δει το μεγάλο της

όνειρο να υλοποιείται. Στις 26 Φεβρουαρίου του 1986 η Αμαλία Φλέμινγκ έφυγε

σιωπηλά.

Γράφτηκε γι’ αυτήν:

*Από τον Ανδρέα Φραγκιά: «Ήταν σαν να είχαμε μπροστά μας τη σκιά ενός

διαφορετικού ανθρώπου. Μου είπαν αργότερα ότι όταν αναφέρουν στον Φραγκιά

πράγματα που υποτίθεται ότι είπε και υπέγραψε, εκείνος δεν θυμάται τίποτα. Μα τι

του κάνανε οι κακούργοι στο στρατιωτικό νοσοκομείο; Παραισθησιογόνα του

δώσανε ή του κάνανε ναρκανάλυση ως τα όρια της ανθρώπινης αντοχής;»

*Από τον σερ Ρόμπιν Χούπερ: «Θα καταλάβω κάθε δυνατή προσπάθεια για να

πείσω τον πρωθυπουργό, χωρίς να δώσω την εντύπωση ότι αμφισβητώ το κύρος

του, ότι η άμεση αναχώρηση της Λαίδης Φλέμινγκ είναι ο καλύτερος τρόπος για τη

διευθέτηση του προβλήματος».

«Ο Παπαδόπουλος μού είπε ότι θα της αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια, γεγονός

που θα επιτρέψει στην ελληνική κυβέρνηση να την απελάσει. Η αφαίρεση της

ιθαγένειας θα είναι μέρος της ποινής που θα την επιβάλει το δικαστήριο, αλλά θα

είναι απόφαση του κράτους. Έχω ελέγξει και η ελληνική κυβέρνηση από τον Ιούλιο

1967, διαθέτει τις εξουσίες για να το κάνει».

«Η συζήτηση έγινε κυρίως στα Αγγλικά, αλλά έπειτα από αίτημα του

Θεοφιλογιαννάκου μέρος της συζήτησης έγινε και στα Ελληνικά, αφού στο δωμάτιο

δεν υπήρχε κανένας διερμηνέας.

ΠΗΓΕΣ:Wikipedia