Η ΕΛΜΕ άρχισε το ταξίδι της στο συνδικαλιστικό στερέωμα 20 χρόνια πριν. Τότε, το 1995 ορισμένοι συνάδελφοι ήσαν οι πιονιέροι, οι πρωτοπόροι, αυτής της ωραίας πορείας και συγκρότησαν το τοπικό σωματείο μας. Αποτελεί την πιο μικρή ΕΛΜΕ της Αττικής σε αριθμό σχολείων και συναδέλφων. Είχε τότε 10 σχολεία, 5 λιγότερα από σήμερα, που έχει 15. Να μην ξεχνούμε ότι μέσα στην τεράστια κρίση έκλεισε το 16ο σχολείο μας, η ΕΠΑΣ, μαζί με άλλες 101 ΕΠΑΣ πανελλαδικά και καταργήθηκαν οι λυκειακές τάξεις του Εσπερινού Γυμνασίου. Για να ανα-πληρωθούν αυτές οι απώλειες προς όφελος των μαθητών και της τοπικής κοινωνί-ας, αγωνιζόμαστε για την ίδρυση και λειτουργία Εσπερινού ΕΠΑΛ και Δημό-σιου ΙΕΚ στις εγκαταστάσεις του 1ου ΕΠΑΛ ‘Ανω Λιοσίων και του 2ου ΕΚ Δυτικής Αττικής (στα Άνω Λιόσια). Όμως, αν και η ΕΛΜΕ μας είναι η πιο μικρή της Αττικής, το ειδικό της βάρος κι η επιρροή της είναι πολύ μεγαλύτερη. Αυτό οφείλεται στην πλειοψηφία των συναδέλφων μας, που δρουν και μάχονται ώστε να προστατευθεί και να αναβαθμι-στεί η Δημόσια Εκπαίδευση τόσο τοπικά όσο και ευρύτερα. Έτσι, έχουν γίνει ως σήμερα αγώνες και συνεχίζουν να γίνονται κόντρα στις καταργήσεις-συγχωνεύσεις σχολείων, κόντρα στη αξιολόγηση-φακέλωμα, κόντρα στις διαθεσιμότητες, κόντρα στα διογκωμένα τμήματα, κόντρα στην τρομοκράτηση, το φόβο, τον ατομισμό και τη συνεχή υποβάθμιση της εκπαίδευσης και των υπόλοιπων δημόσιων αγαθών. Αυτές οι προσπάθειες αποτυπώνονται το τελευταίο διάστημα στην επάνοδο των 23 συναδέλφων μας της τεχνικής εκπαίδευσης από τη διαθεσιμότητα και στα αποτελέσματα των εκλογών για το 17ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ. Η μαζική συμμετοχή στις εκλογές οδήγησε στην αύξηση των ψηφισάντων κατά 73 από τις εκλογές για το ΔΣ του σωματείου πριν από 5 μόλις μήνες. Η μεγάλη αύξη-ση συμβαίνει την στιγμή, που σχεδόν σε όλες τις ΕΛΜΕ υπήρχε μείωση μι-κρή ή μεγάλη της συμμετοχής. Το πολύ καλό αυτό αποτέλεσμα οδήγησε στην εκλογή δύο αντιπροσώπων από την περιοχή μας στο συνέδριο της ΟΛΜΕ. Αυτοί θα κληθούν στο Συνέδριο να κινηθούν με βάση τις αρχές και τις δια-κηρύξεις της παράταξης με την οποία εκλέχθηκαν, της Ενότητας Αριστερών Καθη-γητών (ΕΑΚ) και με βάση τις αρχές και την παράδοση της ΕΛΜΕ. Οφείλουν να εργαστούν με συνέπεια τις μέρες του Συνεδρίου ώστε να υπηρετήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον αγώνα για την προστασία της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας, που πρέπει να προσφέρεται ισότιμα και πλήρως για όλα τα παιδιά μέσα στην κοινωνία μας. Επιβάλλεται να υπάρξει συνέχιση των αγώνων του κλάδου με βάση όσα είχαν κερδηθεί στο προηγούμενο Συνέδριο, το 16ο και με βάση την κρίσιμη συγκυρία για ολόκληρη την κοινωνία.

Επιπλέον, η εκλογή δύο αντιπροσώπων από την περιοχή μας για τα επόμενα δύο χρόνια μας ως το επόμενο Συνέδριο, δίνει το δικαίωμα δύο ψήφων στις συνελεύσεις των προέδρων των ΕΛΜΕ, που συγκαλούνται από το ΔΣ της ΟΛΜΕ και όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις για τις επιλογές και τις δράσεις του κλάδου. Ακόμη, μας δυναμώνει ως ΕΛΜΕ στις διεκδικήσεις μας από τη διοίκηση σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο καθώς δηλώνει ξεκάθαρα τη μαζικότητα του σωματείου μας, που είναι ιδιαίτερα σημαντική για όλα τα θέματα που μας α-πασχολούν και βρίσκονται σε εκκρεμότητα αυτή την εποχή. Επίσης, όλα αυτά συ-νέπεσαν με τα 20 χρόνια της ΕΛΜΕ μας και αποτελούν μια σταθερή και δυναμική

ΕΛΜΕ 20 χρόνια, 1995 – 2015, αγώνες κι ιστορία, Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία

Ιούνιος 2015 Τεύχος 11

Σελίδα 2 Το Έντυπο

παρακαταθήκη για τη συνέχεια της δράσης μας. Βασικό ρόλο στο σωματείο μας, διαδραματίζει η παράταξή μας, η Ενότητα Αριστερών Καθηγητών (ΕΑΚ). Αυτό το γνωρίζουν καλά όλοι οι συνάδελφοί μας είτε μας στηρίζουν είτε όχι και αποτυπώνεται και στην ευρεία πλειοψηφία, που κατακτά όλα αυτά τα χρόνια στις εκλογές για το ΔΣ της ΕΛΜΕ. Το ότι την ευθύνη για το σωματείο την έχει η ΕΑΚ, μας γεμίζει χαρά και ικανοποίηση, αλλά και πολλές - πολλές ευθύνες. Στα 5 χρόνια της κρίσης αγωνιζόμαστε για όσα πολύ κρίσιμα ζητήματα, που πιο πριν αναφέρθηκαν, διακυβεύονται και επηρεάζουν άμεσα τη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία κι εμάς που εργαζόμαστε σ΄ αυτήν. Αυτό γίνεται άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, αλλά παρά τα λάθη μας, υπάρ-χει σταθερά ειλικρινής προσπάθεια. Πιο κάτω ακολουθούν δυο αποσπάσματα από κείμενα συντρόφων μας για το πώς αντιλαμβάνονται την προσπάθεια που καταβάλλεται όλα αυτά τα χρόνια, την παράταξή μας, την Αριστερά και τους αγώνες της κοινωνίας και των εργα-ζόμενων. « …Προσανατολισμός μας η Αριστερά, που για μας είναι το όραμά μας για μια άλλη κοινωνία. Με δικαιοσύνη έναντι της αδικίας, με ισότητα έναντι των δια-κρίσεων και του αποκλεισμού, με αλληλεγγύη έναντι του εγωιστικού υπολογι-σμού και του ανταγωνισμού. Με την από κοινού άσκηση της εξουσίας έναντι του καταπιεστικού εξουσιασμού. Με τη διασφάλιση των κοινωνικών αγαθών για τις ανάγκες μας έναντι της εμπορικής αξιολόγησης. Με τη συλλογική ιδιοκτη-σία του κοινωνικού πλούτου έναντι της ιδιωτικής αρπαγής. Είναι μια δυνατότητα της κοινωνίας που στηρίζεται στις τάσεις που ενυπάρ-χουν στο σύγχρονο καπιταλισμό, οι οποίες τείνουν να σπάσουν το εκμεταλλευ-τικό του περίβλημα. Είναι ο δρόμος και τα μέσα για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Δρόμος ταξικής δράσης, κοινωνικής ανατροπής, δρόμος του μαζικού αγώνα του εργατικού και λαϊκού κινήματος και όχι του κοινοβουλευτικού περί-πατου, της κυβερνητικής ή άλλης ανάθεσης, των αυτόκλητων σωτήρων και των κομμάτων-φρουρίων. Είναι συλλογική δημιουργία των λαϊκών μαζών που, στην εξέλιξη της ταξικής πάλης, οικοδομούν θεσμούς, οργανώσεις, αξίες, πολιτισμό. Η χειραφέτησή μας δεν είναι μοναχική απόλαυση. Η ζωή του καθενός μας

διαπλέκεται σε τόσο μεγάλο βαθμό με την ζωή των άλλων που επιβεβαιώνει ότι η ιδιωτι-κή αξιοπρέπεια δεν είναι ιδιω-τικό ζήτημα. Τις αλλαγές τις προκαλούν τα κινήματα, όχι μό-νο επειδή αλλάζουν τους συσχε-τισμούς δυνάμεων στην κοινωνί-α, αλλά γιατί στους κόλπους τους γεννιούνται – μεγαλώνουν – κυ-οφορούνται οι κοινωνικοί δε-σμοί, που είναι η μαγιά του νέου κόσμου. Σ’ αυτό το πλαίσιο λέμε Ενότητα και πολύμορφο Μέτωπο Αγώ-να Ρήξης και Ανατροπής γιατί οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, που υποφέρουν και αγωνιούν, δεν θα περιμένουν να λύσουμε τις διαφορές μας με την ιστορία και μεταξύ μας. Λέμε Ενότητα και πολύμορφο Μέτωπο Αγώ-να γιατί οι αντίπαλοι των εργαζο-

μένων είναι ενοποιημένοι με τις διαφορές τους. Δεν έχουμε την πολυτέλεια μιας «κομματικοκεντρικής» γραμμής που καταδικάζει το κίνημα σε πολυδιάσπαση και αφλογιστία.

Η ζωή του καθενός μας

διαπλέκεται σε τόσο μεγάλο βαθμό με την

ζωή των άλλων που

επιβεβαιώνει ότι η ιδιωτική αξιοπρέπεια

δεν είναι ιδιωτικό ζήτημα

12

ΑΝΟΙΧΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ (14ο Γυμνάσιο Πειραιά, Αγ. Αναργύρων & Κω, Παλιά Κοκκινιά e-mail: asmpir@gmail.com – asmpeiraia.blogspot.gr, τηλ.: 2104200917)

Αυτά τα δυο λόγια είπε πολλές φορές πα-λιός εργαζόμενος στον νεοφερμένο στα ΕΛΠΕ, που δεν ήταν άλλος από τον ομιλη-τή στην κηδεία του Μπάμπη Δευτεραίου, του δολοφονημένου εργάτη των ΕΛΠΕ… ΕΔΩ, ΠΟΥ ΗΡΘΕΣ, ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΜΗΝ ΚΑΕΙΣ… Ένα ατύχημα για την κεφαλαιοκρατία των καπιταλιστών τύπου Λάτση, που παρεμπι-πτόντως ούτε μια φορά δεν δικάστηκε, οποιοδήποτε πρόσωπο του ομώνυμου ομίλου ή οποιοσδήποτε υπεύθυνος των ΔΣ των αντίστοιχων εταιρειών, αλλά κι όποιος ιδιώτης ή δημόσιος λειτουργός υ-πεύθυνος για τα «μέτρα ασφαλείας» στα διυλιστήρια των ΕΛΠΕ ή σε αυτά της Petrola. ΕΔΩ, ΠΟΥ ΗΡΘΕΣ, ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΜΗΝ ΚΑΕΙΣ… Nα μην μιλάς για τις συνεχείς εκρήξεις και τους νεκρούς στα ΕΛΠΕ, που ήταν το μό-νο που κληροδότησε ο όμιλος στα δημόσι-α ΕΛΠΕ, όταν ως μικρότερη και ξεχαρβα-λωμένη εταιρεία τα απορρόφησε, με σύγ-χρονες υποδομές και την τελευταία λέξη της ενεργειακής τεχνολογίας το 2003, χω-ρίς φράγκο τσακιστό, ως δωρεά των Χρι-στοδουλάκη και Τσοχατζόπουλου… ΕΔΩ, ΠΟΥ ΗΡΘΕΣ, ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΜΗΝ ΚΑΕΙΣ… Nα μην μιλάς για τους 15 νεκρούς του 1992, να μην μιλάς για τις συνεχείς επε-κτάσεις και παραβιάσεις όλων των περι-βαλλοντικών και πολεοδομικών κανόνων και παρά τις μακροχρόνιες αντιδράσεις των κατοίκων για την βιομηχανική μόλυν-ση και καταστροφή της περιοχής. Άλλωστε το κέρδος και η άγρια εκμετάλλευση είναι πάνω από την ανθρώπινη ζωή, αλλά και την όποια κοινωνική ζωή… Όπως είπε κι o Γιάννης Λάτσης, ο επονομαζόμενος και γκάγκστερ, όταν το 1970 εγκαινίαζε την Πετρόλα «εγώ δεν ξέρω από χούντα και ξεχούντα πήρα άδεια από την ελληνική κυβέρνηση, δεν με ενδιαφέρει με ποιο τρό-πο έχει βγει» …ή όταν επισκέφτηκε κάπο-τε την βουλή «αυτοί εδώ μέσα είναι μαλά-κες»… ΕΔΩ, ΠΟΥ ΗΡΘΕΣ, ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΜΗΝ ΚΑΕΙΣ… Πρόσεχε τι λες, που θα΄ λεγε κι ο χοντρο-Μπένυ, όταν με μία απλή τροπολογία νο-μιμοποίησε το «Τhe Mall» του

Σελίδα 3 Τεύχος 11

ιδίου ομίλου… τι τις θέλουνε τις πολεο-δομικές άδειες και τους συντελεστές δόμησης αφού έχουνε τις πλύστρες τους της καθεστωτικής πολιτικής… «στρατηγική επένδυση»… Όταν οι ξένες τράπεζες (Credit Agri-cole, Societe General, BCP) αποχώ-ρησαν απ΄ την Ελλάδα, υποχρεώθη-καν να καταβάλλουν 4 δις ευρώ στις ανακεφαλαιοποιήσεις των χρεοκοπη-μένων τραπεζών που άφηναν… Καλή η κομπίνα με την Eurobank και την Εθνική την άνοιξη του 2013… συγχώ-νευση κι ανταλλαγή μετοχών ονομά-στηκε… Ο όμιλος ξεφορτώθηκε μια χρεοκοπημένη τράπεζα αφού αρνήθη-κε να την ανακεφαλαιοποιήσει γλυτώ-νοντας 2,5 δις ευρώ και απέκτησε το 11% της Εθνικής Τράπεζας… Το συ-νολικό λογαριασμό τον προσθέσανε στο «δημόσιο χρέος»(250 δις ευρώ για τις τράπεζες). ΕΔΩ, ΠΟΥ ΗΡΘΕΣ, ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΜΗΝ ΚΑΕΙΣ… Κι ακόμα κι αν βρεθείς να καίγεσαι και τότε να μην μιλάς… να καταπίνεις την γλώσσα σου… Ξέρουν οι νεοφιλελεύ-θερες κλίκες… αναγνωρίζουν από μα-κριά την κοινωνική προσφορά και τους «ευεργέτες»… Το Μάρτη του 2014, η κυβέρνηση του Σαμαρά χαρίζει χρέη 660 εκατομμυρίων στο Βαρδή Βαρδι-νογιάννη (άλλος ευεργέ-της αυτός) και 220 εκα-τομμύρια στο Σπύρο Λά-τση. Τα υπόλοιπα χρέη και πρόστιμα είχαν ήδη διαγραφεί με νομοσχέδιο του 2013. Κι επειδή οι ιθαγενείς οφείλουν πάντα στους «ευεργέτες» τους, από το 2012 η πρώην θαλαμη-γ ό ς τ ο υ Λ ά τ σ η «Νεράιδα» γίνεται μου-σείο… το μουσείο αυτό ανήκει στο «κοινωφελές» Ίδρυμα του Λάτση με έδρα στο Λιχτενστάιν… ζητήσανε και πήραν από το ελληνικό Δημόσιο χρη-ματοδότηση...

Nα μην μιλάς για τους 15

νεκρούς του 1992… να μην μιλάς για την βιομηχανική μόλυνση και καταστροφή

της περιοχής. Άλλωστε το κέρδος και η

άγρια εκμετάλλευση

είναι πάνω από την ανθρώπινη ζωή, αλλά και

την όποια κοινωνική ζωή

ΕΔΩ, ΠΟΥ ΗΡΘΕΣ, ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΜΗΝ ΚΑΕΙΣ…

ΕΔΩ, ΠΟΥ ΗΡΘΕΣ, ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΜΗΝ ΚΑΕΙΣ… Να ξεχνάς πώς βρίσκουν τρόπους για να ιδιωτικοποιήσουν τον αέρα, το χώ-μα, το νερό… Μια ακόμα επωφελής «επένδυση» θα κριθεί τους επόμενους μήνες… Είναι η παραχώ-ρηση του Ελληνικού στον όμιλο Λά-τση ως Lamda Development. «Το α-ντάλλαγμα της παραχώρησης είναι 222% μικρότερο από τη σημερινή ε-μπορική αξία του ακινήτου, όπως βε-βαιώνουν επίσημα στοιχεία του Εμπο-ρικού Επιμελητηρίου», πρόσθεσε τέλη του 2014 ο αρχηγός του Σύριζα και σημερινός πρωθυπουργός. «Η σύμ-βαση υπεγράφη εσπευσμένα και το Ζ΄ κλιμάκιο του Ελεγκτικού Συνεδρίου έχει επισημάνει στη σύμβαση πληθώ-ρα ουσιαστικών -και όχι τεχνικών ή τυπικών- παραβιάσεων», κατέληξε στις τότε δηλώσεις στην επιτροπή δημιουργίας Μητροπολιτικού Πάρκου.

Και για να μην ξεχνιόμαστε… Τα δικαστήρια των δοσίλογων κα-ταργήθηκαν αρχές Μαρτίου του 1945 και όλες οι κατηγορίες πέ-ρ α σ α ν σ τ ο α ρ χ ε ί ο . Ο «ευεργέτης» Γιάννης Λάτσης στη διάρκεια της Κατοχής υπήρ-ξε συνεργάτης των κατακτητών. Μαυραγορίτης, δοσίλογος και αργότερα εθνικόφρων και αντι-κομμουνιστής. Εκεί που έβγαλε τα πολλά λεφτά είναι η περίπτω-ση με τη σταφίδα. Εξαιτίας του πολέμου του ΄40, οι αποθήκες του Α.Σ.Ο.(του οργανισμού που υπήρχε για την σταφίδα) είχαν σταφίδα που δεν είχε εξαχθεί…

από τον Πύργο, Αμαλιάδα, Γαστού-νη, Λεχαινά, Ανδραβίδα μέχρι την Κόρινθο που ήταν κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής... έπαιρνε ο Λάτσης γύρω στα 10-15 βαγόνια σταφίδα κάθε τόσο και την μετέφερε στην Αθήνα και την πούλαγε με τους Ιταλούς. Μετά την απελευθέρωση πέρασε από δικαστήριο δοσίλογων το οποίο τον αθώωσε. ΕΔΩ, ΠΟΥ ΗΡΘΕΣ, ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΜΗΝ ΚΑΕΙΣ… Κι αν είσαι αδήλωτος, 19 χρονών, ο νεότερος σοβαρά τραυματίας της πρόσφατης έκρηξης κι αν δουλεύεις στα γνωστά εξωτερικά συνεργεία των εργολάβων με τους ενοικιαζόμενους, θέλεις και να ζήσεις; ΕΔΩ, ΠΟΥ ΗΡΘΕΣ, ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΜΗΝ ΚΑΕΙΣ… Κάτι ψελλίσματα ακούστηκαν ότι θα αποδοθούν ευθύνες… από υπουργι-κά χείλη… καμία σύλληψη… «ανθρώπινο λάθος» λέει το πόρισμα της εταιρείας… εργάτες μικρής εμπει-ρίας είπε το σωματείο… πως είπατε; Ή αποδέχεσαι τα 12ωρα, την εντατι-κοποίηση, την μαύρη κι ελαστική ερ-γασία ή πεθαίνεις από τη πείνα; Ή καίγεσαι ζωντανός; Χ. Δευτεραίος, Ρ. Ντελιλάι, Αν. Αβρά-μπος… βγάζουν τα καλώδια της ε-ντατικής για έναν-έναν…. ΕΔΩ, ΠΟΥ ΗΡΘΕΣ, ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΜΗΝ ΚΑΕΙΣ…

Γιάννης Μαρίνης, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Α΄ Δυτικής

Αθήνας

Κι αν είσαι αδήλωτος, 19

χρονών, ο νεότερος σοβαρά

τραυματίας (τώρα νεκρός) της πρόσφατης έκρηξης κι αν δουλεύεις στα

γνωστά εξωτερικά

συνεργεία των εργολάβων με

τους ενοικιαζόμενους

, θέλεις και να ζήσεις;

Σελίδα 4 Το Έντυπο

να ανάμεσα στον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα. Είναι ένας επικός α-γώνας, σύμβολο Ελευθερίας, Αυτο-θυσίας, Αλληλεγγύης, Συλλογικού Αγώνα και Νίκης. Στα τέλη του Φλεβάρη μια αποστολή εκπαιδευτικών από Συλλόγους Εκπ/κών Π.Ε. και ΕΛΜΕ, επισκέφτηκαν την περιοχή του Σουρούτς, στα σύ-νορα Τουρκίας-Συρίας, παραδίδο-ντας ανθρωπιστική βοήθεια στους πρόσφυγες από το Κομπάνι.

Το Κομπάνι είναι μια κουρδική πόλη, που βρίσκεται στη Ροζάβα, στη Δυτική Συρία, στα σύνορα με την Τουρκία. Φέτος, το Γενάρη, οι ισλαμοφασίστες του ISIS επιτέθηκαν με τη γνωστή σφοδρότητα και αγριότητα στους επί-σης μουσουλμάνους Κούρδους στο Κομπάνι. Όμως, οι Κούρδοι είναι ίσως οι πιο δημοκράτες μουσουλμάνοι και οι ισλαμοφασίστες βρίσκονται εντελώς στον αντίποδα γι΄ αυτό και ο πόλεμος που αναπτύχθηκε συμβολίζει τον αγώ-

Χτίζουμε στο ΚΟΜΠΑΝΙ το ΣΧΟΛΕΙΟ της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ των ΛΑΩΝ!

Οι πρόσφυγες επιστρέφουν στο Κομπάνι. Κουβαλούν κυρίως τη

θέληση και τη βεβαιότητα ότι θα ξαναχτίσουν τη ζωή τους σε

συνθήκες ελευθερίας και πραγματικής

ισότητας ανεξάρτητα

από φυλή, φύλο και

θρήσκευμα, χωρίς την

εκμετάλλευση ανθρώπου από

άνθρωπο

Σελίδα 5 Τεύχος 11

Στο Σουρούτς υπάρχουν αρκετοί καταυλι-σμοί που φιλοξενούν κυρίως παιδιά, ηλι-κιωμένους και ηλικιωμένες. Όλοι οι κα-ταυλισμοί λειτουργούν μέσα από το δί-κτυο αλληλεγγύης του τοπικού πληθυ-σμού των Κούρδων της Τουρκίας και με τη στήριξη συλλογικοτήτων και οργανώ-σεων που δραστηριοποιούνται εκεί. Είναι εντυπωσιακό ότι σε κάθε καταυλισμό υ-πάρχει σχολείο, πολιτιστικό κέντρο και κέντρο γυναικών. Η εκπαίδευση έχει για αυτούς πρωταρχικό ρόλο, γιατί θεωρούν ότι μόνο έτσι οι άνθρωποι θα γίνουν ικα-νοί να μην τους εκμεταλλεύονται, θα μορ-φωθούν και θα αποκτήσουν κοινωνική συνείδηση. Παλεύουν να διατηρήσουν την κουλτούρα και τον πολιτισμό τους και για πρώτη φορά διδάσκονται στα σχολεία τη μητρική τους γλώσσα. Τα σχολεία των προσφύγων λειτουργούν μέσα σε αντίσκηνα, με ό,τι υλικά συγκέ-ντρωσε ο ντόπιος πληθυσμός. Είναι ω-στόσο γεμάτα με τα χαμόγελα και τη θέ-ληση των παιδιών για μάθηση, γεμάτα με την πίστη των παιδιών ότι θα επιστρέ-ψουν στο Κομπάνι, με την πίστη στη νίκη του αγώνα απέναντι στο φασισμό και τη βαρβαρότητα των ISIS. Σιγά σιγά οι πρόσφυγες επιστρέφουν στο Κομπάνι και προσπαθούν να ξαναχτί-σουν την πόλη τους, τις δομές, τα σχολεί-α τους. Κουβαλούν μαζί τους κυρίως τη θέληση και τη βεβαιότητα ότι θα ξαναχτί-σουν τη ζωή τους σε συνθήκες ελευθερί-ας και πραγματικής ισότητας ανεξάρτητα από φυλή, φύλο και θρήσκευμα, χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Την κοινωνία που είχαν αρχί-σει να χτίζουν στέρεα και μεθοδικά εδώ και 2-3 χρόνια, πριν από την εισβολή των ισλαμοφασιστών Η μαχόμενη εκπαίδευση ήταν πάντα στο πλάι όσων “άναβαν φωτιές” για να διώ-ξουν το σκοτάδι του φασισμού, της βίας και των πολέμων, έχει δείξει αλληλεγγύη στους αγώνες των λαών για γη και ελευ-θερία και θα το κάνει για μια φορά ακόμα. Για να συμβάλλουμε στο ξαναχτίσιμο της πόλης, οι εκπαιδευτικοί μαζί με άλλα ερ-γατικά σωματεία και συλλογικότητες, συμβάλλοντας με διεθνιστική αλληλεγγύ-η, ξεκινήσαμε μια μεγάλη καμπάνια για να δουν τα παιδιά από το Κομπάνι να χτίζεται στον τόπο τους ένα σχολείο! Κα-λούμε όλους να συμβάλλουν στην οικο-νομική καμπάνια αλληλεγγύης για το χτί-σιμο του ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ στο ΚΟΜΠΑΝΙ!

Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν θα δοθούν απευθείας στο Κομπάνι, σε συνεργασία με το σωματείο εκπαι-δευτικών της Τουρκίας, Egitim Sen και την Eπιτροπή για τη Ροζάβα-Rojava Dernegi. Σ ύ λ λ ο γ ο ι Ε κ π / κ ώ ν Π Ε . : “Αριστοτέλης” , Άνω Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής, Νίκαιας-Πειραιά, “Περικλής”, Αμαρουσίου, Κερατσινίου-Περάματος “Ν. Πλουμπίδης”, “Κ. Σω-τηρίου”, Λαγκαδά, Β΄ Θεσ/νίκης “Μ. Αλέξανδρος”, Αιγάλεω, Γ΄ Θεσ/νίκης “Πλάτων”, Δυτικής Αττικής, Μολάων “Γ. Ρίτσος” ΕΛΜΕ: Ε΄ Αθήνας, Άνω Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής, Α΄ Δυτικής Αττικής, Γ΄ Θεσ/νίκης, Πάρου-Αντίπαρου Εργατικά Σωματεία: Σύλλογος Υπαλ-λήλων Βιβλίου-Χάρτου Θεσ/νίκης, Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών Αθή-νας, ΠΑ.Σ.Ε. ΟΤΕ Λέσβου Συλλογικότητες: Εργατική Λέσχη Λέ-σβου, Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης, Σύλλογος Γονέων Δημ. Σχολείου Σα-ρωνίδας, Εργατική Λέσχη Κερατσινί-ου-Δραπετσώνας, Πρωτοβουλία Γυ-ναικών σε Δράση Έδεσσας, Εργατική Λέσχη Βόλου,

Σελίδα 6 Το Έντυπο

Οι γνωστοί άγνωστοι, που

μπρος στο συμφέρον τους

δεν διστάζουν να χρεοκοπήσουν τους πολίτες για

να εξυπηρετήσουν τα σχέδια τους

και να ισχυροποιήσουν την θέση τους,

έχουν το αντίστοιχο τους,

στο ρόλο του εφιάλτη, και στον αθλητικό χώρο

Σε συνέντευξή του ο Φώτης Κουβέλης, τον Απρίλιο, αποκάλυψε ότι κατά την διάρκεια των συζητήσεων με την τρόι-κα, οι απαιτήσεις των δανειστών βασί-ζονταν σε λεπτομέρειες που μόνο στους πιο εξειδικευμένους εργατολό-γους ήταν γνωστές. Μετά και από την συνέντευξη Κουβέλη η υποψία, ότι τα μνημόνια έχουν γραφτεί από Έλληνες, για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα, χρησιμοποιώντας ως μπούρκα την τρόικα, έγινε βεβαιότητα. Οι γνωστοί άγνωστοι, που μπρος στο συμφέρον τους δεν διστάζουν να χρε-οκοπήσουν τους πολίτες για να εξυ-πηρετήσουν τα σχέδια τους και να ι-σχυροποιήσουν την θέση τους, έχουν το αντίστοιχο τους, στο ρόλο του ε-φιάλτη, και στον αθλητικό χώρο. Χρη-σιμοποιούν ως κουκούλα τις αντιδρά-σεις, των διεθνών ομοσπονδιών ποδο-σφαίρου και μπάσκετ, που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει, με πρόσχημα ότι απειλείται το αυτοδιοίκητο τους από το νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της βίας. Θέλουν να μας πείσουν ότι οι διεθνείς ομοσπονδίες, δήθεν εξέτασαν το νομο-σχέδιο και διαπίστωσαν ότι κινδυνεύει το αυτοδιοίκητο των “προπύργιων δημοκρατίας” και παρενέβησαν αυτε-παγγέλτως. Απροκάλυπτα ψέματα, που προσπαθούν να μας σερβίρουν γραφεία τύπου και τα οπαδικά ΜΜΕ. Να θυμίσουμε ότι μέλη των διεθνών ομοσπονδιών είναι το Βιετνάμ, η Βό-ρειος Κορέα, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και λοιπές “δημοκρατικές” χώ-ρες, όπου ακόμα και ο υπαινιγμός αμφισβήτησης των κρατικών αποφά-σεων βλάπτει σοβαρά την υγεία. Αλλά και στο παρελθόν, στην Ελλάδα την περίοδο της χούντας και στην Αργεντι-νή του δικτάτορα Βιντέλα, ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι υπήρχε κανένα αυτοδιοίκητο. Για ποια τήρηση καταστατικού της UEFA και FIBA κό-πτονται ορισμένοι;;; Αντικείμενο του νομοσχεδίου είναι η δημόσια τάξη και σε αυτό δεν επιτρέ-πεται να έχουν λόγο ξένοι ανεύθυνοι οργανισμοί, οι οποίοι δεν πρόκειται να απολογηθούν για θανάτους, για φθορά δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας για

ΟΙ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ (σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ)

τη διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης και για την διαφθορά. Ο πολίτης θα ζητήσει ευθύνες από την πολιτεία και όχι από την UEFA και FIBA Υπάρχει άραγε σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, αυτόνομη αθλητική αστυ-νομία, αθλητική δημοκρατία, αθλητική λογιστική ή όλα αυτά ρυθμίζονται με νόμους που ψηφίζονται από την βουλή του κάθε κράτους; Μήπως η UEFA και η FIBA δεν λειτουργούν με βάση την νομοθεσία των χωρών της έδρας τους; Θα πρέπει να ρωτούνται οι διε-θνείς ομοσπονδίες πχ για οποιαδήπο-τε τροποποίηση του ποινικού κώδικα; Το αυτοδιοίκητο είναι ζητούμενο για όλες τις ομοσπονδίες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι συνώνυμο τις αυθαιρεσίας, ιδίως σε κρατικά επιχο-ρηγούμενους οργανισμούς (Ελληνική ιδιαιτερότητα συνταγματικής περιω-πής) όπου η πολιτεία όχι μόνο μπο-ρεί, αλλά έχει την υποχρέωση να ελέγ-χει και να ορίζει τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για την απόκτηση της α-θλητικής αναγνώρισης. Μέσα στα προαπαιτούμενα για την αθλητική αναγνώριση θα έπρεπε να είναι η τήρηση των δημοκρατικών δια-δικασιών σε όλες τις βαθμίδες της δο-μής του σωματείου, της ένωσης ή ομο-σπονδίας ώστε να διασφαλίζεται ο πρωτογενής έλεγχος από τα μέλη που συγκροτούν την γενική συνέλευση, ως ασφαλιστική δικλείδα ώστε η έννοια του αυτοδιοίκητου να μην μετατρέπεται σε ψευδώνυμο φυσικού προσώπου. Η μεγαλύτερη εγγύηση τήρησης των δημοκρατικών διαδικασιών είναι η συμμετοχή όλων όσων ελέγχουν ουσι-αστικά τις διοικήσεις, με βάση το έννομο συμφέρον τους. Δεν είναι οι εκλογές που αποτελούν happening δημοσίων σχέσεων όπως γίνεται μέχρι σήμερα με αποτέλεσμα να ενοχοποιούνται ως δικτατορίες αρα-βικού τύπου. Είναι πρώτης προτεραιότητας η ανά-γκη επανακαθορισμού και αντικατά-στασης, με βάση όσα περιγράφονται παραπάνω, του ρυπαρού αθλητικού περιβάλλοντος, που διαμόρφωσαν οι νόμοι που έπονταν του νόμου 74/75 του Παπαναστασίου, που είχε καθαρά

Σελίδα 7 Τεύχος 11

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ, 40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ. (Μια προσωπική μαρτυρία)

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 συνήθι-ζα, μετά το σχολείο, να πηγαίνω στο γραφείο του πατέρα μου, Μπουμπουλί-νας 26 στον Πειραιά, έδρα της πολυε-θνικής Cherma Electronics S.A., μεγά-λης βέλγικης εταιρείας ηλεκτρονικού εξοπλισμού πλοίων. Εκεί διάβαζα τα μαθήματα της επόμενης μέρας και έπαιζα στους διαδρόμους με μιαν αυτο-σχέδια χάρτινη μπάλα. Εκεί συνάντησα, δυο-τρεις φορές όλες κι όλες, το Νίκο Καββαδία. Με τον μάλλινο σκούφο του, φαρδύ παντελόνι και μονόπετο σακάκι ερχόταν να χαιρετίσει παλιούς συναδέλ-φους, ασυρματιστές, που εργάζονταν πια στην ξηρά ως τεχνικοί, αλλά κυρίως, όπως υποψιάζομαι σήμερα, για να κου-βεντιάσει - φλερτάροντας διακριτικά - με τις γραμματείς, τις δακτυλογράφους, τις κοπέλες του λογιστηρίου, μοιράζο-ντας πάντα σε όλους μικρά δώρα. Έχω ακόμη στο γραφείο μου έναν ξύλινο σκαλιστό χαρτοκόπτη, μάλλον αφρικάνι-κο, που είχε χαρίσει στον πατέρα μου. Μια μέρα στάθηκε δίπλα μου: «Τι έχουμε εδώ; Α! Ρωμαϊκή Ιστορία, καρ-χηδονιακοί πόλεμοι, για να δούμε, ποια ήταν η πρώτη νίκη των Ρωμαίων στη θάλασσα;» «Στις Μύλες, κύριε Κόλλια», έτσι άκουγα να τον αποκαλούν όλοι στο γραφείο. Μου χάιδεψε το κεφάλι: «Μπράβο, μικρέ, να διαβάζεις πάντα Ιστορία».

Μερικά χρόνια αργότερα, ήμουν πια στην Ε΄ Γυμνασίου, ο φιλόλογός μας, ο Νίκος Ευστρατίου – ένας χαρισμα-τικός δάσκαλος, που μας διάβαζε στην τάξη τον σχεδόν άγνωστο, τότε, Μάριο Χάκκα - σχεδίαζε ένα αφιέρω-μα στον Καββαδία με αφορμή τον ένα χρόνο από τον θάνατό του, τον Φεβρουάριο του 1975. Συμμετείχα στην προε-τοιμασία του αφιερώματος και διάλεξα το ποίημα Fresco από την τελευταία του συλλογή Τραβέρσο. «Είναι δύσκολο ποίημα, στρυφνό, ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια χρειάζεται για να το αναλύσεις, γιατί δεν δια-λέγεις κάτι πιο βατό;» μου είπε ο Ευστρατίου. «Μα… τελειώνει με τις Μύλες, κύριε» απάντησα και του διηγήθηκα την παρα-πάνω ιστορία. «Χμ… T.S. Eliot» μονολόγησε. «Τι είπα-τε;» «Τίποτα, εντάξει, θα βά-λουμε στο αφιέρωμα και το Fresco». Πέρασαν 10 ολόκληρα χρόνια μέχρι να διαβάσω την «Έρημη Χώρα», να ξαναβρώ τις Μύλες και να θυμηθώ τα λόγια του δασκάλου μου. Πέρασαν κάμποσα ακόμη, με ταξίδια σε κείμε-να, ιστορίες, ζωγραφιές, στα χρυσά, γαλάζια, βυσσινί χρώματα της

αθλητική έγνοια. Μια τέτοια ακολουθία θα διευκόλυνε την λύση πολλών προβλημάτων, που προσπα-θεί να λύσει η νομοθετική παρέμβαση, με πιο συνολικό και κατανοητό τρόπο. Την πρόθεση του νομοσχεδίου να αντιμετωπίσει υπαρκτά προβλήματα, δεν μπορεί να την αμφισβητή-σει κανείς ανιδιοτελής φίλαθλος όσες ενστάσεις μπορεί να έχει στο δια ταύτα, που είναι υπαρκτές και πρέπει να συζητηθούν, ώστε να βρεθεί η χρυσή τομή και να λειτουργήσει αποτελεσματικά ο νόμος και να μην καταγραφεί ως μια άλλη ανεπιτυχής προσπάθεια αντιμετώπισης του φαινομένου της βίας. Η απειλή της απαγόρευσης συμμετοχής των Ελληνικών ομάδων στις διεθνείς οργανώσεις, ιδιοκτησίας ΕΠΟ και ΕΟΚ, θυμίζει αυτόν που έκοψε τα γεννητικά του όργανα για να τιμωρήσει της γυναίκες του χωριού. Αν οι κύριοι τις ΕΠΟ και της ΕΟΚ θεωρούν ότι η καρέκλα τους είναι σημαντικότερη από την συμμετοχή των ομάδων στα διεθνή αθλητικά δρώμενα, ας βγάλουν την κουκούλα ώστε να ελεγχθούν από τα μέλη τους, αλλά και τους φιλάθλους, καθώς θα είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για οποιαδήποτε σχετική δυσάρεστη εξέλιξη.

Μίλτος Λαζαρίδης Παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής, πρώην μέλος της διοίκησης του μπασκετικού Πανιώνιου και της Ομο-

σπονδίας, της ΕΟΚ.

Σελίδα 8 Το Έντυπο

Αναγέννησης μέχρι να καταλάβω το μάθημά του Νίκου Καββαδία. Οι Μύλες δεν είναι μόνο ένα ακρωτήρι στο Τυρ-ρηνικό πέλαγος, τοποθεσία μιας διά-σημης ναυμαχίας αλλά και ένα κουβά-ρι μνήμες, αφηγήσεις, αναγνώσεις – του Πολύβιου του Τάκιτου, του Eliot - η

αμφίσημη συνάντηση δύο πολιτισμών, τα ποντισμένα όνειρα, οι ανέλπιστες εκβά-σεις, η αιώνια ματαιοδοξία, των Καρχηδονίων, των Ρω-μαίων – καταφρονούντες της απειρίας, triumphumque na-valem - η δική μας. Ο Fra Giovanni Angelico, ο αγγελι-κός ζωγράφος, δεν είναι μό-νο ένα λήμμα στις Εγκυκλο-παίδειες Τέχνης, αλλά κα μια άπιαστη, ονειρική μορφή που πλάθεται από τις σελίδες του Vasari, τα σχόλια του Michelangelo, τις εκκλησίες που ιστόρησε, το υπέροχο γλαυκό του – τ’ άγια χρώμα-τα - σαν ξαφνική ανάμνηση

από ξεχασμένα θαλασσινά καλοκαίρια, τις αντιφατικές προσωπογραφίες του, από τον Ανώνυμο Λομβαρδό, τον Pietro Annigoni, τον Luca Signorelli,

την υποτιθέμενη αυτοπροσωπογρα-φία του στην Αποκαθήλωση. Ο Νί-κος Καββαδίας μας έμαθε ότι η ποίη-ση είναι αυτή η απέραντη διαθεσιμό-τητα της γλώσσας, η ικανότητα των λέξεων, των ονομάτων να ξαγκι-στρώνονται από κάθε συγκεκριμένη υλικότητα, φτιάχνοντας δικά τους σώματα, εξωπραγματικά – unreal city του Eliot – διότι ακριβώς αγγί-ζουν την αισθητή καρδιά της πραγ-ματικότητας, παράγοντας νέα νοή-ματα, μετουσιώνοντας το χώρο, γε-φυρώνοντας το χρόνο, κυκλοφορώ-ντας ανάμεσα στους ανώνυμους, ζωντανεύοντας μνήμες, αδράχνο-ντας τον πρώτο τυχόντα αναγνώστη στο γύρισμα μιας τυχαίας τυπωμέ-νης σελίδας. Μας δίδαξε ότι η ποίη-ση είναι μια χρυσόβουλη γραφή χω-ρίς αυτοκράτορα, χωρίς ιδιοκτήτη, χωρίς πατρότητα, χωρίς μητρικό γλωσσικό ιδίωμα: η δημοκρατία της γλώσσας, μιας γλώσσας ορφανής, ερανιζόμενης από όλα τα ιδιώματα, μιας γλώσσας που νυχτώνεται όθε αγαπά και μπαίνει δίχως να κτυπά.

Στέφανος Οικονόμου Φεβρουάριος 2015

Το ποίημα FRESCΟ του Ν. Καββαδία Ο Fra Giovanni σιωπηλός οδήγαε τη γραφίδα. Το αγγελικό του πρόσωπο χυμένος τη σπουδή. Ορθός ο δούλος δίπλα σας, μακρύς σα νεροφίδα, έτριβε τ' άγια χρώματα σε πέτρινο γουδί. Όργανο, σε ξεχάσανε σε ποια κλειστή ροτόντα, που δεν την ελειτούργησε λιβάνι και παπάς; Από νωρίς ξεχάστηκες τους βιαστικούς ρωτώντας. Όθε αγαπάς νυχτώθηκες, μπαίνεις και δε χτυπάς. Σκουφί, σωκάρδι βυσσινί φορώ, μακρύ στιλέτο. Χρυσόβουλη βαστάω γραφή και ένα πουγγί φλουριά. Σκύβεις, κοιτάζεις το νερό που ρέει στο καναλέτο, Γυρνάς, διώχνεις το δούλο σου και σβήνεις τα κεριά. Άσχημος είμαι. Αμαρτωλός σε φρέσκο του Ανωνύμου,

Απόσπασμα από το σπουδαίο Ρωμαίο ιστορικό Πολύβιο (1, 23, 3) για τη ναυ-μαχία στις Μύλες. «Γάιος Βίλιος ως θάττον έγνω την περιπέτειαν του της ναυτικής δυνάμεως ηγουμέ-νου, παραδούς τα πεζικά στρατόπεδα τοις χιλιάρχοις αυτός διεκομίσθη προς τον στόλον. Πυθόμενος δε τους πολεμίους πορθείν την Μυλάτιν χώραν επιπλεί στό-λω παντί. Συνιδόντες δ’ οι Καρχηδόνιοι μετά χαράς και σπουδής ανήγοντο ναυσίν εκατόν και τριάκοντα, καταφρονούντες της απειρίας των Ρωμαίων, και πάντες έπλεον αντίπρωροι τοις πολεμίοις, ουδέ τάξεως καταξιώσαντες τον κίνδυνον, αλλ’ ως επί λείαν τινά πρόδηλον.»

Σελίδα 9 Τεύχος 11

Κοστάρω κι όλο με τραβάει μακριά το καραντί. χυμένο είναι το μάτι μου με χτύπημα σφυριού, το αυτί κομμένο, κι έχασα μια νύχτα τη φωνή μου στη ναυμαχία του Μισιριού. Κι αυτός, ωραίος όπως εσύ, ψηλός, porca miseria! το σχήμα του κρύβει λαμπρή πολεμική στολή. Χαϊδεύει τα δυο χέρια σου, τα ευλογημένα χέρια, πέφτει το ράσο του, ο σταυρός γλιστράει και σε φιλεί. Με το καράβι του Θησέα σ' αφήσαμε στη Νάξο. Γυμνή, μ' ένα στα πόδια σου θαλασσινό σκουτί. Σε ποιες σπηλιές εκρύφτηκες και πως να σε φωνάξω; Ένα κοπάδι ελέφαντες, μαϊμούδες και καμήλες σου κουβαλούσαν σε μακρύ ποντόνι τα προικιά. Μα τα 'πιε ανεμορούφουλας απέξω από τις Μύλες και ξέστρωσες το νυφικό κρεβάτι σου Θιακιά.

Sydney, 1955

στο Δάσκαλο μου με αγάπη

Τεράστια άνοιγε τα μάτια• το φως τότε χυνόταν μέσα• κάνοντας τεράστιες τις σκιές στο εσωτερικό του• γίγαντες• να καταβροχθίζουν τα μυρμήγκια που έμπαιναν από τη πόρτα σα δασκαλεμέ-να στο ομοιόμορφο• κι ως χτυπιόντου-σαν οι σκιές τόσο τα μυρμήγκια έσκυβαν τους ώμους των• κι ήταν και το βάρος απ’ τη σάκα που τα τράβαγε στη γη• και τα μιλήματα των γονιών το δάσκαλο να προσέχουν και το σχολειό και την αξία τους• την οικογένεια και

τον πατέρα πάνω απ’ όλα αλλά το δά-σκαλο πιο πολύ• κι ήταν και το ξύλο που το κάμε το φως να ζεσταίνεται και να μυρίζει• και τα μυρμήγκια έμπαιναν στη μυρωδιά και κολυμπούσαν ως έξω στη γειτονιά με το ξυλίκι και το κυνηγη-τό και το κρυφτό και το ψωμί το ζυμωτό και το λάδι πάνω και το κορίτσι και τ’ αγόρι το χορτάρι στις αυλές και τη πλα-γιά τα δέντρα τα λουλούδια• κι ήταν ο δάσκαλος απέναντι και μίλαγε όπως ήταν μαθημένος να τα θέλει κι ήταν

Το ποίημα του T.S. ELIOΤ, όπου γίνεται αναφορά στη ναυμαχία στις Μύλες. Η ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ, THE WASTE LAND, 1926, Ι. Burial of the Dead Unreal City, Under the brown fog of a winter dawn, A crowd flowed over London Bridge, so many, I had not thought death had undone so many. Sighs, short and infrequent, were exhaled, And each man fixed his eyes before his feet. Flowed up the hill and down King William Street, To where Saint Mary Woolnoth kept the hours With a dead sound on the final stroke of nine. There I saw one I knew, and stopped him, crying “Stetson! You who were with me in the ships at Mylae! That corpse you planted last year in your garden, Has it begun to sprout? Will it bloom this year? Or has the sudden frost disturbed its bed? Oh keep the Dog far hence, that’s friend to men, Or with his nails he’ll dig it up again! You! hypocrite lecteur!—mon semblable,—mon frère!”

Μας δίδαξε ότι η ποίηση είναι μια

χρυσόβουλη γραφή χωρίς αυτοκράτορα,

χωρίς ιδιοκτήτη, χωρίς πατρότητα,

χωρίς μητρικό γλωσσικό ιδίωμα: η

δημοκρατία της γλώσσας, μιας γλώσσας που

νυχτώνεται, όθε αγαπά, και

μπαίνει δίχως να κτυπά

Ήρθε και μεγάλωσε το παιδί με τη

γνώμη απέναντι στο δάσκαλο κι

έγινε δάσκαλος μα όπως ήταν

από κούνια αποσυνάγωγος έκανε μαθητές στους δρόμους

και τους έφτιαχνε

δασκάλους που είχε πολύ αγαπήσει τη μοναξιά τους

Σελίδα 10 Το Έντυπο

πολλά τα πρόσωπα που τον κοίτα-ζαν κι εκείνος απέναντι μόνος ο νό-μος• κι όταν δε μπορούσε να τα βγά-ζει πέρα μαζί τους σήκωνε τη βέργα και τα βίτσωνε στη παλάμη μια στα-λιά παλάμη μια τεράστια βέργα κι έπιανε τότε η βέργα να λεπταίνει και να βγάζει αγκάθια και κόμπους να βγάζει κι άνθη μετά από ώρα και ψή-λωνε κι έφτανε ως το ταβάνι το τρυ-πούσε κι έβγαινε στον ουρανό και τα μυρμήγκια τη καβαλούσαν κι έβγαιναν κι αυτά στον ουρανό ώσπου ο δάσκαλος άλλαξε τιμωρία και τα ξεχώριζε απ’ τα άλλα και τα 'βανε στο τοίχο μόνα τους στη γωνιά• και γινόταν τότε η γωνιά στόμα και δόντια και γλώσσα και φωνή κι ήτανε της μάννας κι ήτανε του πατέρα και φώναζε και δάγκωνε και τα αφτιά τους τράβαγε που το δάσκαλο πάνω απ’ όλους και καλύτερα δεν άκουσαν και τι ντροπή και τι θα πουν στη γει-τονιά και το χωριό τι θα πουν• κι ούτε που τους έσωζε το ξύλο που μύριζε και άνθιζε και λέπταινε και ψήλωνε και τους πήγαινε στον ουρανό όπως το καβαλούσαν• έσκυβαν το κεφάλι κι άκουγαν τα άλλα να μιλούν και να γελούν κι όπως άνοιγαν τα στόματα των τα όρθια καταβροχθίζονταν από τη κοροϊδία και το ψόγο ένοιωθαν. Εκείνη τη χρονιά στο σχολειό είχε φτάσει ένα άλλο παιδί. Ένα παράξε-νο παιδί. Μεγαλωμένο λέγανε στο ίδρυμα. Αποσυνάγωγο. Αλήθεια ψέ-ματα εκείνο ήξερε και δεν ήξερε μα έτσι έλεγε και κανείς δεν το πίστευε που τόλεγε. Το καλύτερο του δασκά-λου. Το πιο έξυπνο. Το πιο έξυπνο. Και που να τα βγάλει πέρα με δαύτο δεν έβρισκε. Μ’ αυτό και με τ’ άλλο έκανε κι αυτός ότι είχε βρεί εύκολο. Το ξεχώριζε. Το ξεχώριζε από τ’ άλλα παιδιά όρθιο στο τοίχο στη γωνία να νοιώσει τον εμπαιγμό, να ντραπεί, ν’ αλλάξει. Σηκωνόταν το έξυπνο παιδί στεκόταν στη γωνιά όρθιο κι έβλεπε τους άλλους, έβλεπε και το δάσκαλο. Μα πιο πολύ έβλεπε το δάσκαλο. Μα πιο πολύ έβλεπε το δάσκαλο. Κι ένοιωθε μια μοναξιά. Μια μοναξιά. Τη μοναξιά του ανθρώπου να στέκεται μόνος του ό νόμος μπροστά στους άλλους. Κι ένοιωθε τη μοναξιά στη πέτσα του. ένοιωθε τη μοναξιά και πιο μέσα. στη καρδιά. κι ένοιωσε δά-σκαλος. κι ούτε έπαιρνε το μάτι του

πάνω απ’ το δάσκαλο κι οι φωνές και τα μιλήματα των παιδιών εκείνον κατάλαβε πως είχαν στόχο κι αν κανένα έβρισκε το ίδιο ήταν που ο δάσκαλος το κάνε έτσι νάναι. Κι ούτε που άλλαζε το παιδί κι ούτε κατέβαζε τα μάτια μα κοίταζε συνέ-χεια το δάσκαλο στα ίσα κι είχε τη γνώ-μη του απέναντι στη δική του. απόκαμε ο δάσκαλος κι άρχιζε να σηκώνει μόνο το παιδί στον τοίχο με την πλάτη γυρι-σμένη στα γέλια και το χλευασμό να μη βλέπει να μη ξέρει ν’ αρχίσει να φοβάται πιο πολύ κι από το να νοιώθει μόνο. Έκανε το παιδί όπως το έβαζε να κάνει ο δάσκαλος κι είχε το βλέμμα στη πλάτη του και τον τοίχο. Κι έβλεπε μια τους ώμους του δασκάλου να παίζουν από φόβο του μόνου νόμου απέναντι στους πολλούς και μια στον τοίχο τις νυχιές που άφηνε ο δάσκαλος σα προσπαθού-σε νάβρει κατάλαβε κάτι να κρατιέται πάνω του σα συντροφιά σκέφτηκε στη μοναξιά του. Κι όπως μέτρησε τις νυχιές πολλές τις βρήκε κι ακούμπησε κι αυτό πιο πολύ το βλέμμα του στο δάσκαλο κι ένοιωσε τη μοναξιά του στη πέτσα ένοιωσε και πιο μέσα στη καρδιά κι ένοιωσε δάσκαλος. Ήρθε και μεγάλωσε το παιδί με τη γνώ-μη απέναντι στο δάσκαλο κι έγινε δά-σκαλος μα όπως ήταν από κούνια απο-συνάγωγος έκανε μαθητές στους δρό-μους και τους έφτιαχνε δασκάλους που είχε πολύ αγαπήσει τη μοναξιά τους κι όπως τους έστελνε στου κόσμου μια φράση έγλυφε το μέτωπο τους σα τη μάνα που καλωσορίζει το παιδί στον κόσμο: την αλήθεια για να την κρύψεις να την λες. Εσείς λοιπόν που περπατάτε τη ζωή έχετε που κι ένα καπέλο να βγάζετε στο παιδί με τη γνώμη απέναντι στο δάσκα-λο που επειδή αγάπησε τη μοναξιά του δάσκαλος έγινε κι ίσως και δικός σας όπως κι εγώ το ίδιο κάνω κάθε όποτε τον σκέφτομαι ._ στο Δάσκαλο μου με αγάπη ._

Ασημίνα Λαμπράκου

Σελίδα 11 Τεύχος 11

πρέπει να διαχέονται από κάθε κύττα-ρό της, διαμορφώνοντας ένα κλίμα μαζικού διαφωτισμού και μορφωτικής ανάτασης. Μόρφωση και παιδεία δεν είναι μόνο η εκπαίδευση ούτε απο-κτούνται μόνο μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Προτείνουμε επίσης: Οι επιλογές των Διευθυντών των

σχολείων να γίνονται καθ’ ολοκλη-ρία από το σύλλογο διδασκόντων.

Οι Διευθυντές σε ένα βαθύτατα δημοκρατικό περιβάλλον στο σύλ-λογο να έχουν ρόλο συντονιστή στην υλοποίηση των αποφάσεών και να εκπληρώνουν τις υποχρεώ-σεις τους εξαιτίας αυτών των απο-φάσεων με τη στήριξη των μελών του συλλόγου και με τις αναγκαίες υποστηρικτικές δομές στα σχολεία (γραμματείς, φύλακες, επιστάτες, κ.ά.) και οι οποίες θα καθιστούν τελικά περιττό το επίδομα διευθυ-ντή.

Οι Διευθυντές να είναι ανακλητοί και να προβλέπεται διαδικασία αντικατάστασής τους, όταν δεν εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, που θα πηγάζουν από τις συλλογικές αποφάσεις. Οι σύλλο-γοι διδασκόντων να αποκτήσουν αγωνιστικά χαρακτηριστικά, ανα-λαμβάνοντας από κοινού με τις ΕΛΜΕ και τους άλλους φορείς, που έχουν σχέση με το σχολείο, κι ιδιαίτερα τους μαθητές και τους γονείς την αγωνιστική υλοποίηση των προτάσεων και θέσεων τους. Για μας δεν υπάρχουν αξιώματα, καριέρες και προνόμια, αλλά αιρε-τότητα, ανακλητότητα, εναλλαγή των ευθυνών και ανιδιοτελής προ-σφορά.

Καλούμε όλους τους συναδέλφους με τις προτάσεις κι ιδιαίτερα την αγωνι-στική στάση τους να διεκδικήσουμε ένα ουσιαστικό ρόλο του συλλόγου διδασκόντων και του εκπαιδευτικού στην εκπαίδευτική πραγματικότητα.

Απόσπασμα από ανακοίνωση της ΕΛΜΕ

Η ψήφος του Συλλόγου και η κατάργη-ση της συνέντευξης αποκτά ουσιαστικά θετικό πρόσημο όταν: 1. Ο σύλλογος αλλάξει ρόλο και γίνει βασικό κύτταρο σχεδιασμού του εκπαι-δευτικού έργου της σχολικής μονάδας, έχει λόγο και για τα αναλυτικά προγράμ-ματα, τις διδακτικές επιλογές, το μορ-φωτικό προσανατολισμό, το παιδαγωγι-κό στίγμα του δημόσιου σχολείου κτλ. 2. Υπάρχει αλληλοτροφοδότηση του συλλόγου με το σωματείο, την ΕΛΜΕ, για την προώθηση κοινωνικών πρακτι-κών, που αρνούνται όσα προετοιμάζουν τα μνημόνια. Δηλαδή, μαθητές άνεργους, απασχολήσιμους, ανασφάλι-στους και μετανάστες, χωρίς μορφωτι-κά, πολιτιστικά και ηθικά εφόδια, καθη-γητές και γονείς στη φτώχεια, χωρίς αξιοπρέπεια. Αλλά, η μόρφωση δεν α-ναπτύσσεται χωρίς οικονομική και συ-ναισθηματική διασφάλιση. Γι΄αυτό όταν κλείνουν σχολεία, καταργούνται ΠΔΣ και σχολικές βιβλιοθήκες, όταν στην κοινω-νία επικρατεί η αγοραία υποκουλτούρα, εμείς με τους μαθητές και τους γονείς απαντάμε με δικές μας βιβλιοθήκες, δικά μας θεατρικά, κινηματογράφο, μου-σική και κάνουμε τα δικά μαθήματα αλ-ληλεγγύης. 3. Ο σύλλογος προάγει ανθρώπινες σχέσεις - ισχυρές σχέσεις συναδέλφω-σης – αλληλεγγύης- χώρο ανάπτυξης συναισθηματικών δεσμών γεγονός που προϋποθέτει την εκρίζωση ηγεμονικών αντιλήψεων κι αναπαραγωγής ιεραρχι-κών σχέσεων. Αγωνίζεται να αναιρέσει την αυθεντία του καθηγητή, το μονόλο-γο, την παπαγαλία, την εξετασιομανία, την πειθάρχηση και τη φυλακή της βαθ-μολογίας. Αναγνωρίζει ότι η μόρφωση, η αυταξία της, δεν μπορεί να φυλακιστεί στην προσφορά κάποιων επαγγελματι-κών δεξιοτήτων, αλλά στη διαμόρφωση ελεύθερων, κριτικά σκεπτόμενων και ανήσυχων προσωπικοτήτων. 4. Ο σύλλογος ανοίγει το σχολείο σε συλλογικότητες μαθητικές πολιτιστικές, και μεταναστευτικές. Συμμετέχει σε ανα-ζητήσεις και διεκδικήσεις της κοινωνίας τοπικά (πχ χωματερή) κι ευρύτερα. Διότι μόρφωση και παιδεία αναβλύζουν από τους κρίκους και τους θεσμούς της κοι-νωνίας, πολιτισμός και γνώση

ΣΥΜΒΟΛΗ ΓΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ

Ο σύλλογος προάγει

ανθρώπινες σχέσεις, ισχυρές

σχέσεις συναδέλφωσης κι

αλληλεγγύης. Προάγει ένα

χώρο ανάπτυξης συναισθηματικών δεσμών γεγονός που προϋποθέτει

την εκρίζωση ηγεμονικών

αντιλήψεων κι αναπαραγωγής

ιεραρχικών σχέσεων.

Επισκεφθείτε μας στο http://to-entypo.blogspot.gr/

Δεν είμαστε μια καιροσκοπική συσπείρωση που δημιουργήθηκε για να στηρίξει το α ή β πολιτικό κόμμα, αλλά μια συσπείρωση εργαζομένων που ευελπιστούσε και ευελπιστεί να αποτελέσει σταθερό στήριγμα στις σκληρές συ-γκρούσεις της περιόδου. Συσπείρωση με σταθερότητα αρχών και πειθαρχία όπου επιδιώ-κουμε μια αυτοτελή στρατηγική για τη χειραφέτηση των εργαζομένων. Για όλα αυτά υπήρχαμε πριν στην ΕΛΜΕ μας, που τώρα, το 2015, γίνεται 20 χρό-νων και θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε… ». « …Μετατροπή των δημοσίων αγαθών όπως η παιδεία, η υγεία και η πρόνοια σε προσαρτήματα των αγορών, θέλουν αυτοί. Παιδεία για τα παιδιά μας και πρό-νοια, ασφάλιση ως όρους αξιοπρέπειας για τα γηρατειά μας διεκδικούμε εμείς. Η πραγματική ζωή είναι εξαίρεση, οι δείκτες υπεραξίωσης του κεφαλαίου είναι η πραγματική ζωή, λένε αυτοί. Η πραγματική ζωή είναι η καθημερινή αγωνία μας ως ανασφαλώς ζώντων. Αυτή βάζουμε στο επίκεντρο, απαντούμε ε-μείς. Καναπέ και κοινωνικό αυτοματισμό, προκρίνουν αυτοί. Τους ανοικτούς ορίζο-ντες των διαδηλώσεων με τη σκέψη μας σε έναν νέο συνδικαλισμό, εμείς. Διαμεσολάβηση της πολιτικής από τις τηλεοπτικές εικόνες και τα Mont Blank των διαύλων, προωθούν αυτοί Την τραχύτητα της σύγκρουσης, το σωματείο, την άμεση δημοκρατία και την πολιτική ως μέσο ανίχνευσης των αναγκών και όχι θεραπαινίδα των αγορών, εμείς. Με τις μεταμφιέσεις του ανυπόστατου, πολιτεύονται αυτοί. Με την ανάγνωση της συγκυρίας και την επιδίωξη καθημερινού πρακτικού αποτελέσματος, εμείς. Ατομισμός κα ανέλιξη. Έτσι, κατανοούν τις κοινωνικές πρακτικές αυτοί. Αλληλεγ-γύη ως καταστατική λειτουργία των κοινωνικών πρακτικών ως τον πυρήνα οτιδήποτε ελπιδοφόρου φέρει τον μέλλον, εμείς. Μένετε στις ένδοξες διηγήσεις του παρελθόντος, ελεεινολογείτε τη μοίρα σας, όλα τελείωσαν, οι αγορές έχουν τον πρώτο λόγο, ουρλιάζουν αυτοί. Είμαστε τολμη-τίες, δεν είναι ο αόριστος το μέλλον μας, τίποτε δεν τελείωσε, έχετε χιλιά-δες λόγους να μας φοβάστε, ουρλιάζουμε μες στα μούτρα τους εμείς. Μας θέλουν οιστρηλατημένους μοναχικούς αυτοί; Οργανώνουμε τις πρωτο-βουλίες των πρωτοβαθμίων σωματείων εμείς… ».

Για την επιμέλεια του κειμένου, ΧΤΚ

Δείτε ακόμα http://ekpanoliosion.blogspot.gr

http://elme-alzefy.blogspot.gr

ΜΑΖΙΚΟΙ ΝΙΚΗΦΟΡΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

2