Μύρτιλο λογοτεχνικό περιοδικό Τεύχος 1ο

μύρτιλοΛ Ο Γ Ο Τ Ε Χ Ν Ι Κ Ο Π Ε Ρ Ι Ο Δ Ι Κ ΟΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2012 Περ. Α’

ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

1μύρτιλο

Μύρτιλο Λογοτεχνικό ΠεριοδικόISSN: 2241-3685Τεύχος 1ο, Φθινόπωρο 2012

ΙδΙοκτήτής Ελένη Λ. Παντοπούλου Εκδόσεις Οσελότος

δΙευθυντής ςυνταξής

Μ. Κ. Μανδραγόρας

ςυνεργατες

Αιμιλία ΣκουφάκηΝατάσα Μπελεζάκη

δΙορθωςεΙς - επΙμελεΙα

Αιμιλία Σκουφάκη

ςχεδΙαςμος

Ocelotos Publishing

εκτυπωςή Δεκάλογος ΕΠΕ

επΙκοΙνωνΙα: 6983 423378 • 210 6431137periodiko.myrtilo@gmail.commyrtilo.mandragoras@gmail.com

facebook Λογοτεχνικό Περιοδικό ΜύρτιλοΙςτοτοπος http://www.ocelotos.gr

δΙευθυνςή

Βατάτζη 55, 11473 – ΑθήναTo περιοδικό Μύρτιλο διατίθεται ΔΩΡΕΑΝ στα βιβλιοπωλεία και ηλεκτρονικά στο www.ocelotos.gr

Έχουμε πολλά να πούμε…Να διαβάσουμε,να ανακαλύψουμε,να δούμε…

20 ºE™TIBA§ NEøN §O°OTEXNøN

www.ekebi.gr

Οργaνωση: Εθνικo κeντρΟ ΒιΒλiΟυ (ΕκΕΒι) | iδρυμα μιχaλη κακΟγιaννη

Η ημερομηνία θα ανακοινωθεί

σύντομα!

advert oselotos1.indd 2 17-10-12 12:52:25

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 • 210 6431137e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com

www. ocelotos. gr

ΕΚΔΟΣΕ ΙΣοσελότος

ΤΟΕΚ

ΔΟΣΗ

• Ε

ΩΣΤ

ΟΙ Σ

ΤΟ Δ

ΙΚΟ ΣΑΣ ΒΙΒΛΙΟ ΣΕ ΚΟΣΤΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΤΕ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ

Ν ΤΟ

ΔΙΑ

Σ ΣΑΣ • SELFPU

BLISHIN

2μύρτιλο

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α

ΕλΕνη Εφορακοπούλού 4 Ταξίδεψα, Έβρεχε, Θυμήθηκα Μαίρη λακούΜΕντα 6 a votre santé ΔΕσποίνα Μαλαξίανακη 8 Αφήνω, Σπασμένη κούκλα, Vastille Θανασησ λίακοπούλοσ 10 η συναυλία Μηνα Μητροπούλού 15 Απουσία Ελσα παντοπούλού 16 Στον ψυχίατρο Βασίλίκη λΕΒΕντακη 17 Απόσπασμα από το βιβλίο «Για μια

χούφτα αστέρια» ΔΕσποίνα νΕζτΕκίΔού 18 Ψυχής απείκασμα Μαρίαννα καπΕτανίΔού 19 Ακροστοίχιση, Γύρισα αλλά, Πέμπτη

φάλαγγα ΔηΜητρησ πολίτησ 20 Μην ξεχάσεις να ταΐσεις τον σκύλο! ΧαραλαΜποσ ρίσΒασ 23 Έξοδος κακία ξύΔη 24 Το ρολόι της εκκλησίας, Απόσπασμα από

το βιβλίο Ταξίδι στην Ομίχλη» αγγΕλοσ κωτσίοπούλοσ 26 Αναγέννηση, Σταγόνες ματαιότητας,

Παράσταση, Ο καμβάς των ενστίκτων, Παγερά χαμόγελα

αλΕξία καλογΕροπούλού 28 Τα φαντάσματα της Άννας αντωνησ τσοκοσ 30 Τριάντα αργύρια κάλπικα, Υπνοφαντασία σηλία νίκολαΐΔού 31 Ταξιδεύω, Δανεισμένη καρδιά Χρίστίνα κολλία 32 Φωτοσύνθεση ΜίλτίαΔησ ζΕρΒασ 33 Ο έφηβος των Αντικυθήρων ΒασίλΕία σπηλία 34 Απόσπασμα από το βιβλίο «Μάθημα

αγάπης» ΓΕωργία ΧαΐΔΕΜΕνοπούλού 36 il canto dell’mor ΔΕσποίνα λούλούΔακη 37 Ένα γράμμα στο Θωμά σταύροσ γκίργκΕνησ 38 Το χρώμα του νόστου Μανολησ ρούσσακησ 39 Απόσπασμα από το βιβλίο «Κινέζικες

δουλειές με γεύση μεταξιού» λΕνα νΕστορα 40 Απρόσμενος επισκέπτης, Θα ’θελα Μαρία γίαννακη 41 Προδημοσίευση από το παιδικό παραμύθι

«Νεφέλη, ταξίδι στη Γη» λίνα ΒαλΕτοπούλού 42 η γυναίκα της Οδού Γ΄ Ορεινής Ταξιαρχίας

3μύρτιλο

κωνσταντίνοσ κοκολογίαννησ 44 Τραπέζι, Δουλειά, Περίπατος, abraxas, Ζηλεύω, Ξένοι

σοφία ΔηΜοπούλού-πύρζα 46 Απόσπασμα από το βιβλίο «lapis lazuli, η πέτρα που λείπει»

ΕύγΕνία τσίτσα 50 Αβυσσαλέα πάθη Ματίνα καραΜπαλη 53 mr. Pear, The black veil Βασίλησ τσαπαλίαρησ 54 Διαθήκη «μετα-ανθρώπου»,

λόγος τρίτης ηλικίας παντΕλησ Χούλησ 57 Ασέλγεια κωνσταντίνα τασσοπούλού 58 Θωριά κωνσταντίνοσ ΘΕοΔούσησ 60 Ποίηματα ΕύγΕνία Βούτσίνα-ΒασίλΕίαΔού 62 Αποσπάσματα από το βιβλίο

«Ψάχνοντας τα σημάδια» ΒΕατρίκη ΧαΒαρανη 64 Ήμασταν μαζί τότε που έγινε, Όταν η

νύχτα και η μέρα ανταμώνουν, Μήπως και μ’ απορρίψεις

ΕλΕνη καρακατσανη 66 Honey Pepper Nemiroff αλΕξανΔροσ πλατων ΔΕλτα 72 Σκοτάδι στον ήλιο, Ελλάδα κύρανη γΕρανη 74 Απόσπασμα από το βιβλίο «Το

Σύννομον άστρο» ασηΜίνα ξηρογίαννη 77 Αναλογία κωνσταντίνοσ τζαρΔησ 78 Πικρό χάραμα ναταλία ηλία 80 Για σένα, μάνα... Luis Gomezbeck 84 Τι είναι ποίηση, Νέα λουλούδια,

η μεταθανάτια ζωή, η ζωή περνά, Ο αδερφός μου: ο άνθρωπος

γίωργοσ σκύΒαλοσ 85 Απόσπασμα από το βιβλίο «Αγάπη και cuba libre»

Δαφνη ύακίνΘού 86 η Συννεφόκαρδη ανΔρΕασ αντωνίού 88 Ο Ποιητής και ο Στρατηγός, Εξορία φωτησ γροντασ 90 H Μουσική του Κόσμου γίωργοσ τσαΜίλησ 92 Κριτική για το βιβλίο του Βασίλη

Πισιμίση «Βούρλα – Τρούμπα, μια περιήγηση στο χώρο του υποκόσμου και της πορνείας του Πειραιά (1840-1968)»

4μύρτιλο

Ελένη Εφορακοπούλου

Ταξίδεψα

Ταξίδεψαπολύ

σε μέρηπου ποτέ μου

δεν είδακαι τ’ αγάπησα

σαν χίλιες φορέςκοντά τους να πήγα

Ταξίδεψαπολύ

σε μέρηπου περπάτησα

μα πάντα ξαναγύριζαστα δικά μου ταξίδια...

Έβρεχε

Απλά έβρεχε

Όχι πως έκλαιγα

Όχι πως μάτωνα

Όχι πως πονούσα

Όχι πως ήμουνα γυμνή μες στη βροχή

Όχι...

Απλά έβρεχε...

5μύρτιλο

Θυμήθηκα

Θυμήθηκαότι κάπου είχα αφήσει μισοτελειωμένοτον πρώτο πίνακα της ζωής μου...μου έλειπαν τα χρώματα.

Θυμήθηκαότι κάπου είχα αφήσει μισογραμμένοτο πρώτο ποίημα της ζωής μου...μου έλειπαν τα συναισθήματα.

Θυμήθηκαότι κάπου είχα αφήσει μισοκλεισμένοτο πρώτο βιβλίο της ζωής μου...μου έλειπαν οι ήρωες.

Και τώρα που τα βρήκα όλα,θυμήθηκαότι μου έλειπε εκείνη η ορμήπου έχεις όταν αρχίζεις τη ζωή σουκι ήταν το βασικότερο...

Η Ελένη Εφορακοπούλου έχει σπουδάσει πολιτικός μηχανικός και έχει λάβει μέρος σε Zπολλούς ποιητικούς διαγωνισμούς.

6μύρτιλο

Μαίρη Λακουμέντα

Α votre santé

Οι τοίχοι γεμάτοι με κάδρα. aσυνήθιστες απεικονίσεις διαφόρων θεμάτων, έδε-ναν με το σoμόν χρώμα του τοίχου. Τα φώτα, χαμηλωμένα, έφτιαχναν μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και τα δακτυλίδια καπνού από τα τσιγάρα στριφο-

γύριζαν προς το ταβάνι. Στην οροφή, μάτια ζωγραφιστά σε έντονα χρώματα, παρα-τηρούσαν τους θαμώνες.

Κατέβασα μια γουλιά από το ποτό μου και κοίταξα τη Σούζη δίπλα μου που έπι-νε σαν νεροφίδα. Το πλούσιο ντεκολτέ της ανεβοκατέβαινε λαχταριστά. «Είμαι ερω-τευμένη, αγάπη μου, με τον Τόνυ, τον παίδαρο», μου είπε ξαναμμένη. «Ξέρεις, με λα-χταράει αλλά δεν έχει λεφτά. Με δάνειο θα έρθεις αγόρι μου, του είπα, μη σε νοιάζει τίποτε». «Μην είσαι ανόητη, χρυσή μου! Εγώ παίζω επικίνδυνα και δεν αφήνω τον εαυ-τό μου σε τέτοιες ευαισθησίες. Πάω με όποια ή με όποιον πληρώνει καλύτερα και δεν έχω ενδοιασμούς, Σούζη. Με θεωρούν πόρνο ή ζιγκολό; Δεν με νοιάζει καθόλου! Έτσι μου έρχεται να μηνύσω την εκκλησία για συκοφαντική δυσφήμηση, ψυχική οδύνη και ό,τι άλλο κατεβάσει ο δικηγόρος μου». Ρούφηξα άλλη μια γερή γουλιά. Τα μάτια μου έπεσαν στον καθρέφτη πίσω από τον πάγκο του μπαρ όπου η επιγραφή à votre santé έριχνε πράσινες φωτοσκιάσεις. Ο καθρέφτης έδειχνε δύο τύπους να μπαίνουν, κάπως λαχανιασμένους και με σηκωμένους γιακάδες. Έκατσαν δίπλα μας, παρήγγειλαν ποτά και όλο κοίταζαν γύρω-τριγύρω.

«Γιάννη, άκουσε με, η κλιμάκωση της πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι μονόδρομος, μπροστά στην ολομέτωπη επίθεση κυβέρνησης και κεφαλαίου». «Αιμίλιε, μη φωνάζεις, οι μπάτσοι ίσως είναι ακόμη απ’ έξω και μας ψάχνουν. Κοίτα το ζευγάρι δίπλα μας... Έχουν στήσει αυτί». «Τους ξέρω αυ-τούς τους τύπους ανθρώπων. Μας κατηγορούν πως είμαστε υπέρ της κοινοκτημοσύ-νης των γυναικών. Στο μανιφέστο, όμως, τα λόγια του Μαρξ και του Ένγκελς αποδει-κνύουν πως, με την κατάργηση των σημερινών σχέσεων παραγωγής, εξαφανίζεται και η κοινοκτημοσύνη των γυναικών που απορρέει από αυτές, δηλαδή η επίσημη και η ανεπίσημη πορνεία... Με ακούς, Γιάννη;» Το ένα ποτό έφερε το άλλο, το άλλο έφερε το επόμενο, και τα μάτια του Αιμίλιου γυάλισαν, ενώ φλογίτσες χόρευαν δίπλα του, με φιγούρες που μια έφθαναν κοντά του και μια απομακρύνονταν.

Ένας τύπος με μπράτσα σφυριά και τατουάζ στον λαιμό, τους κοίταζε από τη στιγ-μή που έκατσαν στη μικρή γωνία πίσω από την κολόνα. Δίπλα του, ένας ώριμος άντρας με γυαλιστερό κρανίο και πεταχτά αφτιά τον σκούντησε. «Βάζω στοίχημα, Τζίμη, ότι αυτοί ή αναρχικοί ή κυνηγημένα κομούνια είναι. Κοίτα τα μυξιάρικα. Άρχισαν να κου-

7μύρτιλο

δουνίζουν τα κεφάλια τους από το μεθύσι και κουνιούνται σαν μπαλαρίνες. Πού να αντέξουν τα... βουτυρόπαιδα τα μεθύσια και τις κραιπάλες; Παρακρατικούς και αντι-εξουσιαστές γνωρίσαμε στην τελευταία θητεία μας στις φυλακές. Θυμάσαι που τους είχε πλευρίσει εκείνο το πρεζόνι, ο Φανούρης; Και εκείνοι με στόμφο του είπαν: “Ένα ακόμη μέσο, για την επιβολή της κυριαρχίας και το προχώρημα των σχεδιασμών του πόρνου καπιταλισμού”».

Το δυνατό γέλιο του Τζίμη γέμισε τη σάλα και σκέπασε τις φωνές. Γύρισαν όλοι και τον κοίταξαν. Όταν είδαν τον Τζίμη να σηκώνεται, ένα βουνό από μύες, με ένα μπου-κάλι στο χέρι, αποφάσισαν ότι το καλύτερο που θα είχαν να κάνουν ήταν να σηκω-θούν και να φύγουν πριν αρχίσει ο καβγάς.

Πήρα τη Σούζη από το χέρι και βγήκαμε έξω. Μας ακολούθησαν τα αναρχοκομού-νια και, πίσω, ο γίγαντας με το μπουκάλι και η παρέα του. Ο Γιάννης πρόλαβε και βγή-κε με τον Αιμίλιο που παραπατούσε, έστριψε στη γωνία, αλλά ο Αιμίλιος δεν πρόλαβε να αποφύγει την κολόνα που ξεφύτρωσε μπροστά του, γύρισε, την αγκάλιασε κι έπε-σε ξερός. η Σούζη, όπως πάντα πονόψυχη, έτρεξε να τον σηκώσει, μπερδεύεται με το ψηλοτάκουνο και πέφτει επάνω στον δύστυχο Αιμίλιο. Προσπαθούσα να σηκώσω τη Σούζη, που καθισμένη επάνω στον νεαρό, έμοιαζε σα να ήθελε να του πάρει την παρθενιά, όταν, ο Τζίμης μας έφτασε τρικλίζοντας και ουρλιάζοντας. Άρπαξε τη Σού-ζη και τη σήκωσε με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο σήκωσε τον Αιμίλιο που συνερχότα-νε. Τους έδωσε... δύο φιλιά στα μάγουλα και απομακρύνθηκε με την παρέα του, φω-νάζοντας: «Πόρνη κοινωνία, φτου σου!»

Η Μαίρη Λακουμέντα είναι συγγραφέας και έχει εκδώσει το βιβλίο «Ίσως Zναι... ίσως όχι...» (εκδ. Οσελότος). Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά.

8μύρτιλο

Δέσποινα Μαλαξιανάκη

Αφήνω

Αφήνω πολλά να πέσουν κάτω.Κάποια εκσφενδονίζονται στον απέναντι τοίχο. Κάποια άλλα χτυπούν, αναπηδούν και καρφώνονται –αυτά είναι τα πιο επικίνδυνα.Δηλητηριάζουν αυτοστιγμή με κακία, από τις φλέβες ως τα νεύρα, ως τις αρθρώσεις. Άλλα παγώνουν αμέσως την οποιαδήποτε ροή σαν βαθιά ψύξηκαι παραχώνονται μέσα.Σπάνια θα τα σηκώσω, μα τότε γυρίζουν πίσω και αδειάζω, λες, σε μια στιγμή. λόγια...

Σπασμένη κούκλα

Στον καθρέφτη κοιτάω το είδωλο,μια σπασμένη κούκλα. Πώς να ενωθώ;λείπει το χέρι εκεί ψηλά που έσπρωξετην ημέρα του θυμού.λείπει η αριστερή παρειάεκείνη που, όπως μάντευα, ήθελε να αγγίξει.Τα πόδια όμως,αυτά τα πόδια τα γρήγορα,είναι ακόμα εδώ. Συνωμοτούν μεταξύ τους.Γιατί δεν φεύγουν;

9μύρτιλο

Vastille

Είναι μια γριά τυφλή και αντιπαθητική που προχωρεί ψηλαφιστά και ψάχνει θύματα –ποτέ πραγματικούς ενόχους.Είναι δεμένη με την αφορμήπαραχώνει τα κίνητρακυνηγά μόνο τους εμφανείς.

Σε μια ατέρμονη τυφλόμυγα, τις μάζες συγκεντρώνει γύρω της.η δύναμή της κύμα βουβό, αέριο που καταλαμβάνει κάθε δωμάτιο όταν ανοίξεις την πόρτα.

Άλλοτε πιάνει στα νύχια της έναν Σωκράτη, έναν Νταντόν.Άλλοτε προχωρά πιο μπροστά· δείχνει με το δάκτυλοτον Αλέξιο, το κουτσό παιδί των Ρομανόφ,ή σπρώχνει στο απόσπασμα τους έξι.

Πάντα για «ιερό» σκοπόγια το τέλος μιας παραμυθώδους εκστρατείας για το καλό της πόλης για τον θρίαμβο της Δημοκρατίαςγια να είναι μεγαλειώδης η νίκη των εκλεκτών. Κάθε Βαστίλη είναι μια γριά που δείχνει με το δάκτυλο την γκιλοτίνα...

Η Δέσποινα Μαλαξιανάκη είναι δικηγόρος και ζει στην Αθήνα. Στο παρόν τεύχος, δημοσι- Zεύονται ποιήματά της για πρώτη φορά.

10μύρτιλο

Θανάσης Λιακόπουλος

Η συναυλία

η παρακολούθηση της συναυλίας προέκυψε απ’ το πουθενά. Είχαν να βρεθούν πάνω από δυο μήνες. Φίλοι και κουμπάροι κι όμως είχαν χαθεί. Δουλειές, δου-λειές, δουλειές. Ο ένας μια διατροφή στην πλάτη του και δυο κουτσούβελα. Ο

άλλος να βαράει διπλοβάρδιες. Το κερδισμένο εισιτήριο απ’ τον ραδιοφωνικό σταθ-μό για τη συναυλία των Ska Cubano, φαινόταν τουλάχιστον μια καλή ευκαιρία να βρε-θούν, να τα πουν, να διασκεδάσουν, να ξεφύγουν. Αν και κάτι, απ’ την αρχή, φαινό-ταν παράταιρο.

Δώσαν ραντεβού έξω απ’ το σπίτι του ενός. Καβάλα σε μια μηχανή, φορώντας σα-λιβάρια κι οι δυο, αθλητικά παπούτσια, μπλούζες από κάνναβη, χωρίς κράνη, έφερ-ναν λίγο από τζόβενα. Αλλά ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει γι’ αυτό; Το ’θελε το μέρος κι ο κόσμος.

Δεν έπεσαν έξω. Νεολαίοι η πλειονότητα των θεατών, είχαν γεμίσει τον χώρο μπροστά απ’ την εξέδρα στο θέατρο Βράχων. Ευτυχώς, τα καθίσματα ήταν ακόμα άδεια. Δεν ήταν διατεθειμένοι να την βγάλουν όρθιοι. Κάθισαν κάπου στο μέσον, ού-τε ψηλά, ούτε χαμηλά, και λίγο προς τα πλάγια. Με μια γρήγορη ματιά δεν ξεχώριζαν απ’ τον κόσμο. Σχεδόν τσακώθηκαν για το ποιος θα πάει για μπύρες. «Πάρε και κάτι να τσιμπήσουμε. Έχω να βάλω μπουκιά στο στόμα μου από χθες». Ο Νάσος κατέβη-κε βαριεστημένα.

η ουρά στο πιο κοντινό κυλικείο θα ’φτανε τα είκοσι μέτρα. Καθυστέρησε αρκετά. η μπύρα ζεστή – αηδία – κι από φαΐ τίποτα. Τα nachos δεν του άρεσαν. Του Φώντα όμως; Τελικά δεν πήρε. Στην αναμονή παρατηρούσε τον κόσμο που συνεχώς κατέ-φθανε. Ο πλέον πολυποίκιλος. Ράστα, πρεζάκια, φοιτητές, έφηβοι, μεσήλικες, κλασά-τα ζευγάρια, πιτσιρίκια. Άρχισε να αισθάνεται κάπως περίεργα μέσα στη στολή του. Του χάλασε η διάθεση. Πέραν και της ζεστής μπύρας.

Ανεβαίνοντας στην εξέδρα ξέχασε που καθόταν. Είχε πληθύνει ο κόσμος. Είχε με-ταφερθεί κι ο Φώντας πιο πλάγια για να βρει μια άκρη χωρίς συνωστισμό. Τελευταία καθίσματα στο μεσαίο διάζωμα και η μπροστά τους κερκίδα άδεια. Απλώθηκαν. Πί-σω τους στον διάδρομο πηγαινοερχόταν λαός περίεργος. Άλλοι ψάχνοντας θέση κι άλλοι απλοί περαστικοί να θαυμάσουν το ανθρώπινο τοπίο. «Δεν είχε κάτι φαγώσι-μο. Μόνο nachos. Κι οι μπύρες ζεστές». Ο Φώντας δοκίμασε. Έκανε μια γκριμάτσα αη-δίας. «Κατρουλιό. Δεν έχω φάει και τίποτα…» Χάζεψαν τον κόσμο κάτω πίνοντας αρ-γά τη ζεστή μπύρα που δεν κατέβαινε με τίποτα. Ούτε τη μισή δεν άντεξε ο Φώντας. «Πάω να πάρω κάτι φαγώσιμο. Να φέρω κι άλλη;» «Πήγαινε στο έξω κυλικείο, μπορεί να ’χει και τσιπς». Έφυγε.

Τη συναυλία θ’ άνοιγαν οι locomondo, Έλληνες που ’παιζαν και Ska μουσική. Τους είχαν ακουστά. Τίποτα παραπάνω. Το πλήθος κάτω παρέμενε στάσιμο, ενώ μεγάλω-νε στα άκρα – το μόνο σημείο που ’χε και την περισσότερη κίνηση. Κάποιοι απ’ τους κεντρώους είχαν κάτσει οκλαδόν.

11μύρτιλο

Ο Νάσος είχε περάσει το τσαντάκι-μπανάνα στον ώμο. Συνεχώς χάζευε διάφορα φρίκουλα κι είχε τον νου του πίσω, στη ραχοκοκαλιά. Όλη του η ζωή ως Έλληνα πολί-τη ήταν εκεί μέσα. Ταυτότητες, διπλώματα, κάρτες. Χρήματα δεν είχε μέσα. Αλλά αν χάνονταν όλα τ’ άλλα, δεν θα ’χε ούτε αυτό. Κι οπωσδήποτε υπήρχε και ο φόβος, με τόσους περίεργους που περιφέρονταν τριγύρω. Τι δουλειά είχε ένας γιάπης με στολή παραλλαγής μέσ’ στα ζάκια και τους ράστα;

η συναυλία άρχισε. Οι locomondo βγήκαν στη σκηνή. Κάτι τύποι ρασταφάρες. Ψιλοφτιαγμένοι φαίνονταν. Έπαιζαν τα πάντα. Συνδύαζαν διάφορους ρυθμούς με βα-σικό χτύπημα το ρέγγε και καραϊβικούς ήχους. Πρώτη φορά άκουγαν Βαμβακάρη σε ρυθμό ρέγγε. Ήταν κάτι κι αυτό.

Ο Φώντας γύρισε φορτωμένος. Δυο μπύρες παγωμένες και nachos. Του ’δωσε. «Φά’ τα μόνος σου». Κατέβασε γρήγορα όση ζεστή μπύρα είχα απομείνει και άνοιξε τη φρέσκια. η μπάντα έκανε τα δικά της στην σκηνή. Κάτω τα πνεύματα δεν είχαν ανά-ψει ακόμα. Μόλις τώρα, τα πρώτα τσιγαριλίκια έπαιρναν φωτιά. Τα support groups εί-ναι ή μεγάλη κατάρα ή μεγάλη ευλογία για τις συναυλίες.

Εντωμεταξύ οι όρθιοι πίσω τους πλήθαιναν. Όλο και πιο πολλοί περίεργοι τύποι περιφέρονταν. Ο Φώντας πλακώθηκε στα nachos κι άρχισε την κουβέντα. Ο Νάσος άκουγε κι είχε τον νου στην μπανάνα. Στο κέντρο της ραχοκοκαλιάς του. Την είχε ψι-λοακούσει απ’ το γρήγορο κατέβασμα της μπύρας. Κι αυτός δεν είχα φάει τίποτα όλη μέρα.

Οι locomondo αποχώρησαν. Το πλήθος κραύγασε. Περισσότερο σαν κραυγή ανακούφισης ακούστηκε. Ο Φώντας, χορτασμένος πλέον, συνέχισε εντονότερα την λογόρροια. η πρώην γυναίκα του, που του ζήταγε όλο και περισσότερα φράγκα, τα μι-κρά που δεν προλάβαινε να τα δει, οι δυο δουλειές που έκανε, τα enduro, οι δυο γκό-μενες, εκεί κόλλησε, η θείτσα με τα θεσπέσια πισωκολλητά κι η πιτσιρίκα η πρόθυμη για όλα. Δύσκολη επιλογή. Ο Νάσος κολλημένος στην ραχοκοκαλιά του, με άλλα δυο μάτια στην πλάτη. Στα συνεχόμενα πισωγυρίσματα –για να ελέγχει τον κόσμο– είχε μπανίσει ένα δίδυμο με κάτι γκομενάκια μούρλια. Μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια… και πολλούς περίεργους.

Το μεσοδιάστημα μέχρι να βγουν οι Ska Cubano, έμοιαζε πολύ άδειο. Μάλλον οι loco είχαν καταφέρει να φτιάξουν το κέφι, οι δυο τους όμως χαμπάρι δεν είχαν πά-ρει. Ο Φώντας έκανε παύση, με αποτέλεσμα ο Νάσος να καταφέρει να ελέγξει πάλι την κατάσταση πίσω του. Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Τα γκομενάκια που του τραβού-σαν όλο και περισσότερο την προσοχή δεν είχαν μετακινηθεί, ενώ ο περισσότερος κόσμος ψαχνόταν σε μια προσπάθεια για καλύτερη θέση, κι οι περίεργοι συνέχιζαν να περιφέρονται.

Ανέβηκαν οι Ska Cubano στη σκηνή. η κουβέντα που εντωμεταξύ είχε ξεκινήσει, διακόπηκε τώρα από πολεμικές ιαχές και κραυγές, στριγκλιές αμάχων και δάκρυα στα μάτια. «Δεν ήξερα ότι είχαν τόση πέραση…». Ο Φώντας έγνεψε καταφατικά κι άρχι-σε να συμμετέχει στις φωνές συνοδεύοντάς τες με παλαμάκια.

Το πρόγραμμα άρχισε. Οι κοπελιές παρέμεναν στη θέση τους, η κουβέντα συνε-χίστηκε μετά το πρώτο τρίλεπτο, αφού οι Ska Cubano δεν τους έλεγαν και κάτι (ή μάλλον έλεγαν αλλά κι οι δυο τους ήταν ήδη πολύ κουρασμένοι για να παρακολου-

12μύρτιλο

θήσουν με προσοχή), οι περίεργοι είχαν σταματήσει τα πολλά πήγαινε-έλα, το τσα-ντάκι παρέμενε στην θέση του, η συζήτηση συνεχιζόταν με διαλείμματα, ώσπου μια τσιριχτή φωνή, ακριβώς από πίσω, επιβλήθηκε, παραδόξως, των ντεσιμπέλ: «ηηηη-ηηη…. κλέφτης!!!»

Δεν είχα καταλάβει τίποτα. Ούτε ότι με παρακολουθούσε ο τύπος, ούτε το πώς με πλησίασε και άπλωσε το χέρι του, ούτε πως άνοιξε το φερμουάρ της μπανάνας, τίποτα απολύτως. Και να σκεφτείς πως είχα και τον νου μου εκεί. Ας είναι καλά η κοπέλα που κρυφοκοίταζα πίσω. Μάλλον τον είχαν δει τον τύπο που ψαχνόταν. Τον έδωσαν στε-γνά. Μεγάλη εντύπωση μου ’κανε... Πολύ περίεργο. Μέσα στη φούντα και τα συναφή, μια ληστεία εις βάρος μου, που αποφεύχθηκε. Ευτυχώς που πετάχτηκε αμέσως ο Φώ-ντας, τον άρπαξε, τον ακινητοποίησε, τον έριξε στην εξέδρα, ήρθαν κι οι σεκιουρητά-δες… Και δεν του φαινόταν του κουμπάρου μου… Κι εγώ, απ’ την θέση μου, χαμπάρι! Κάτι όμως η κουβέντα με τον Φώντα, κάτι το θέαμα πίσω απ’ τη σκηνή…

Εξαίσιο backstage. Σίγουρα δεν είχαν προβλέψει κάτι τέτοιο, αφού απαγορεύε-ται ρητά η κίνηση πίσω απ’ τη σκηνή. Κάτι η, τελικά, όχι και τόσο μεγάλη προσέλευ-ση, κάτι η αδιαφορία των υπευθύνων εξαιτίας του πρώτου, κι έγινε. Κουρασμένος κι απογοητευμένος απ’ τις όλες εξελίξεις της βραδιάς, το πίσω θέαμα μου φαινόταν μα-γικό. Και ήταν πράγματι!

Μια παρέα από πιτσιρίκια, δυο ζευγάρια για την ακρίβεια, δεν ξέρω αν ήταν και στην πραγματικότητα ζευγάρια, χτυπιόνταν στους ρυθμούς των Ska Cubano με απί-θανες χορευτικές κινήσεις. Δεν τους βλέπαμε άμεσα. Το φως των προβολέων, έτσι που ’χαν τοποθετηθεί να φωτίζουν τη σκηνή με τους μουσικούς και το backstage των βρά-χων, έκαναν το θαύμα τους. Τα ζευγάρια από πίσω, σχεδόν κολλημένα στο πίσω μέ-ρος της εξέδρας, κι οι σκιές τους να χορεύουν πάνω στους βράχους.

Εκπληκτικό, ερασιτεχνικό θέαμα. Σίγουρα δεν κατείχαν την τέχνη του χορού, ού-τε του αντίστοιχου μα ούτε και γενικότερα. Και δεν χρειαζόταν. Είχαν άλλα φόντα. Το νεαρό της ηλικίας τούς επέτρεπε ν’ αφεθούν ελεύθερα στους ρυθμούς, ν’ αυτοσχεδι-άσουν, με μεγάλη επιτυχία, να κάνουν δύσκολες χορευτικές κινήσεις…

Έβλεπες καθαρά το πάθος και την ένταση που ’χαν μέσα απ’ τις σκιές, τη στιγμή που ζούσαν, που ξέδιναν, που ευχαριστιούνταν, που κουράζονταν και συνέχιζαν. Τους ζήλεψα. Ιδίως το ένα ζευγάρι, που ήταν και το μόνο που δεν σταμάτησε λεπτό. Το άλ-λο έφευγε κι επανερχόταν, είτε μόνο του είτε με συνοδεία πολλών άλλων, που προ-φανώς θα κάθονταν κάπου παράμερα χωρίς να φαίνονται ως σκιές, κι επενέβαιναν στην κίνηση της ζωής κατά βούληση.

Οι κινήσεις του πρώτου ζευγαριού ήταν πιο έντονες, με μεγαλύτερο πάθος. Άραγε να ’ταν ζευγάρι; Θα ’ταν πολύ ταιριαστό. Αλλά πού να το καταλάβαιναν, αν δεν ήταν; η κοπέλα, απ’ την φιγούρα της, φαινόταν λίγο παχουλή. Ο νέος το ίδιο. η ευλυγισία τους όμως ήταν απίστευτη.

Ζήλεψα τον νεαρό. Δεν μ’ ενδιέφερε πια το παραλίγο κλεμμένο μου τσαντάκι, ού-τε οι Ska στη σκηνή που μαλακίζονταν. Είχα κολλήσει το βλέμμα και το μυαλό μου στις σκιές πάνω στους βράχους. Για μένα μόνο αυτές υπήρχαν. Και πιο συγκεκριμένα εκείνο το ζευγάρι. Πώς την πέταγε ψηλά, πώς την έπιανε στη συνέχεια, πως αγκαλιά-

13μύρτιλο

ζονταν και χοροπηδούσαν, πώς η μικρή τον ερέθιζε με τις κινήσεις της, να την ακο-λουθήσει, να την πιάσει, πώς τον ξεσήκωνε όταν έβλεπε τον νεαρό της καβαλιέρο να κουράζεται. Κι εκείνος, υπάκουο εν δυνάμει αρσενικό, προσηλυτιζόταν πολύ εύκο-λα στη νέα θρησκεία ως πιστός ακόλουθος. Ενώ εκείνη, ανέμελη, τον μετακινούσε σε διάφορα δόγματα της αρεσκείας της, που όλα πάλι είχαν μία και μοναδική κατάλη-ξη. Αυτή την ίδια. Χωρίς να ξέρει τι ακριβώς κάνει στον καβαλιέρο της˙ με ένα ένστι-κτο όμως αλάνθαστο.

η συναυλία γενικά ήταν βαρετή. Με εξαίρεση αυτή την ακτίνα φωτός. Έδειξα στον Φώντα το όλο σκηνικό, αλλά δεν φάνηκε να ενθουσιάζεται. Αυτό τον έκανε να πάει γι’ άλλον έναν γύρο μπύρες. Πότε επέστρεψε ούτε που το κατάλαβα. Την κατέβασα μα-γεμένος απ’ το πίσω θέαμα των σκιών. Ζαλίστηκα λίγο. Μ’ άρεσε. Ξανάπα στον Φώντα για τις σκιές τη στιγμή που δοκίμαζαν ένα αεροπλανικό αρκετά δύσκολο. Χαμογέλα-σε αδιάφορα, περισσότερο με την επιμονή μου. Βαριόταν και φαινόταν. Τα απανωτά χασμουρητά του προμήνυαν τη λήξη της βραδιάς. Θα τον αποδέσμευα άνετα. Ήθε-λα, όμως, πρώτα να δω και τα πρόσωπα των μάγων μου.

Σηκωθήκαμε σιγά-σιγά. Το ζευγάρι μου δεν είχε σταματημό. Μια ολόκληρη ώρα και παραπάνω. Πλέον τους θαύμαζα. Οι αντοχές μου, όμως, απ’ το πουλημένο θέαμα εξέλιπαν. Κι οι σκιές συνέχιζαν τον τσάμπα ερωτισμό τους. Άραγε είχαν καταλάβει τι μου παρείχαν τόση ώρα; Ότι τουλάχιστον άξιζαν περισσότερο απ’ τους επί σκηνής; Τους τόσο ξένους προς εμένα, την ηλικία μου και τα ενδιαφέροντά μου; Απ’ τους άλ-λους που χόρευαν στους ρυθμούς τους;

Ο Φώντας σερνόταν. Τον παρακάλεσα, πριν φύγουμε, να περάσουμε πίσω απ’ τη σκηνή. Έτσι, να έβλεπα τους πραγματικούς ανθρώπους που βρίσκονταν πίσω απ’ τις σκιές. Δεν είχε πρόβλημα, του αρκούσε ότι θα φεύγαμε. Κι εμένα το ίδιο, αλλά όχι με άδεια χέρια.

Με τράβηξες απότομα. Σχεδόν μου γκρέμισες τη γη κάτω απ’ τα πόδια. Εκεί που χόρευα ξεθεωμένη, ιδρωμένη και στον κόσμο μου, μου ’κοψες τη ζωή της στιγμής. Μ’ έπιασες απ’ το χέρι και με τράβηξες στα πλάγια. Το παιδί που χορεύαμε μαζί δεν έκα-νε καμιά κίνηση να σε σταματήσει. Τον μαλάκα κι αυτόν… Παραλίγο κάποια στιγμή να με χάσει απ’ τα χέρια του σε μια φιγούρα.

Σ’ ακολούθησα. Όχι γιατί τα ’χασα. Έτσι μπορεί να νόμιζες. Ότι μ’ αιφνιδίασες. Όχι. Αλλά φαινόσουν ωραίος και σχετικά νέος. Ζαλισμένη ακόμα απ’ τον χορό, θολωμέ-νη, σε είδα να πετάς με παρόμοια θολό μάτι μια κουβέντα στον φίλο σου από δίπλα, κάτι σαν πάρ’ τα κλειδιά και φύγε, θα ’ρθω πιο μετά. Έκανα πως δεν κατάλαβα. Γιατί έτσι ήθελα να νομίζεις. Αυτό να πιστέψεις.

Με τράβηξες απότομα προς τα έξω. Σ’ ακολούθησα τρεκλίζοντας. Όπως όταν χό-ρευα. Κι ας μην είχα πιει τίποτα. Εσύ άλλα φανταζόσουν. Αν φανταζόσουν κάτι δηλα-δή. Δεν ήξερα ακριβώς πού με πήγαινες. Ήξερα όμως τι ήθελες. Και θα στο ’δινα. Πο-λύ εύκολα. Γιατί; Γιατί εσύ το θεωρείς σπουδαίο κι εγώ ανούσιο.

Όσο μ’ έσερνες πίσω προσπαθούσα να δω το πρόσωπό σου. Πιο καθαρά. Να βε-βαιώσω πως δεν είσαι τέρας. Και φυσικά δεν ήσουν. Όσο τουλάχιστον αμυδρά έβλε-πα.

14μύρτιλο

Ο νους μου γύρισε στον καβαλιέρο μου. Ήθελα να χορέψω κι άλλο. Θα προλάβαι-να άραγε να συνεχίσω με τον χαζούλη παρτενέρ μου άμα τέλειωνα μ’ εσένα; Θα με πε-ρίμενε αυτός; Σίγουρα να χτυπιέται μόνο ξέρει. Αλλά κι αυτό ωραίο είναι.

Με πήγες πίσω απ’ το θέατρο. Πίσω από κάτι ψηλά βράχια. Τέλειο σκοτάδι. Άραγε είχες πάει κι άλλες εκεί; Δεν έβλεπα τίποτα. Είχα προλάβει, όμως, να συγκρατήσω το πρόσωπό σου. Όλα τα άλλα θα τα ’νοιωθα.

Μ’ έριξες πάνω στα βράχια. Κι ενώ περίμενα να πέσεις επάνω μου, συ προσπαθού-σες να δεις μέσ’ στο σκοτάδι. Δεν τα κατάφερες. Μούγκρισες κι όρμησες.

Άρχισες να με φιλάς παντού. Να με γλείφεις και να με δαγκώνεις απαλά. Φοβόσουν μη με πονέσεις. Αλλά εγώ ήμουν έτοιμη. Μόνο όταν μπήκες μέσα αποδείχθηκε πως δεν ήμουν. Εκεί που δεν με σκέφτηκες καθόλου. Εκεί πόνεσα. Εκεί έγινες άγριος. Σ’ αυ-τό αφέθηκα. Μου ’παιρνες το σώμα. Χωρίς να καταλαβαίνεις ότι εγώ δεν ήμουν σώμα. Για σένα ήμουν το πολύ μια σκιά που ίσα που αχνόφεγγε μέσα στο σκοτάδι.

Άκουγα από μακριά τη μουσική κι εσένα να χτυπιέσαι μέσα μου στον ρυθμό της. Όσο μπορούσες. Όσο άντεχες. Δεν το ’κανες επίτηδες. Απλά, παρέσυρε κι εσένα.

Ήταν ωραία. Πράγματι. Αυτό που μου ’κανες όμως ήταν ωραίο; Για σένα…

Μετά από λίγο τέλειωσες. Ίσα που τραβήχτηκες. Ντύθηκα πιο γρήγορα από σένα. Πού να καταφέρεις να με πιάσεις. Με κοίταζες ξέπνοος. Δεν καταλάβαινα αν ήθελες να πεις κάτι. Αν ήθελες, θα ’λεγες. Δεν είπες τίποτα. Δεν θα μπορούσες. Σε λυπήθηκα. Γι’ αυτό έφυγα. Με καλούσε από μέσα η μουσική. Πήγα να χορέψω κι άλλο. Εγώ είμαι σίγουρα πολύ νεότερή σου. Κι εσύ έχεις τα διπλάσιά μου χρόνια. Πού να καταλάβεις; Άντε να σε συναντούσα άλλη μια φορά. Και μετά τι; Μόνο ο χορός μου μένει. Προς το παρόν. Α, κι ο χαζούλης καβαλιέρος μου.

Ο Θανάσης Λιακόπουλος είναι συγγραφέας. Από τις εκδόσεις Οσελότος κυ- Zκλοφορεί το βιβλίο του «Ημέρες της καρέκλας» (2010).

15μύρτιλο

Μήνα Μητροπούλου

Απουσία

η σιωπή σου πόνος πικρός,

η απουσία σου δωμάτιο είν’ άδειο.

Ψάχνω, μα έγινες μικρός,

και στην καρδιά λέω κουράγιο.

λέξεις που δεν σου ’πα κατακλύζουν το μυαλό,

κι άλλες που σου είπα με στοιχειώνουν.

Μέρες που δεν σ’ είδα μπαίνουν σ’ άγριο χορό,

νύχτες που είμαι μόνη με ματώνουν.

Μη μιλήσεις αν τα λόγια είναι καρφιά,

άσε να νομίζω πως κοιμάσαι.

Πριν να φύγω να με πάρεις αγκαλιά

τ’ όνειρό μου πάρε, μη φοβάσαι.

ξόρκ ι α ε ρω τ ι κά

ΜΗΝΑ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΟΙΗΣΗ

Τα ερωτικά ξόρκια παίρνουν την δύναμή τους από τη σελήνη. Κάθε ξόρκι έχει τη δική του ζωή, που

κρατά μονάχα για μια μέρα. 28 ημέρες αρκούν για την περιστροφή της σελήνης γύρω από τη Γη, 28 ερωτικά ποιήματα είναι επίσης αρκετά για να μας ταξιδέψουν σε ένα ταξίδι ερωτικό, να μας φέρουν αντιμέτωπους με τις φοβίες μας και να μας αποκαλύψουν τις ομορφιές της ζωής.

Το «Ξόρκια ερωτικά» είναι μια ποιητική συλλογή που συμβαδίζει με τους ρυθμούς της σελήνης και της ίδιας της ζωής. Τα ξόρκια του έρωτα λένε την ιστορία μιας σχέσης, της κάθε σχέσης που είναι τόσο μοναδική και ταυτόχρονα τόσο κοινή… Κάθε ιστορία έχει μια αρχή, μια πορεία και ένα τέλος ωστόσο κάθε τέλος αποτελεί ταυτόχρονα και μια αρχή για έναν ακόμη κύ-κλο και τελικά αυτή είναι η μαγεία της ζωής, αυτή είναι η μαγεία του έρωτα…

ΕΚ∆ΟΣΕ ΙΣοσελότος

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com

www. ocelotos. gr

Η Μήνα Μητροπούλου γεννήθη-κε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθη-νών. Γνωρίζει Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Εξαιτίας της αγάπης της για τις τέχνες παρακολουθεί μαθήμα-τα χορού και πιάνου, σεμινά-ρια υποκριτικής, φωνητικής και μουσικής. Σήμερα ζει στο Πολύδροσο Παρ-νασσού όπου έχει δημιουργήσει μια παιδική-νεανική θεατρική ομάδα, προκειμένου να βοηθή-σει τα παιδιά, που δεν έχουν τό-σες ευκαιρίες, να έρθουν σε επα-φή με την τέχνη.

minamitropoulou@yahoo.gr

ISBN 978-960-9607-78-0

143 × 210 SPINE: 2 FLAPS: 80

0_cover_xorkia erotika.indd 1 7/22/2012 3:26:18 PM

Η Μήνα Μητροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στο Γεωπονι- Zκό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τις εκδ. Οσελότος κυκλοφορεί η ποιητική της συλλογή «Ξόρκια ερωτικά».

16μύρτιλο

Έλσα Παντοπούλου

Στον ψυχίατρο— Πώς είσαι, Μαρία;— Πολύ καλά. Δεν μπορώ να πω πως έχω κάποιο πρόβλημα... Θα έλεγα συμπαθητικά. Τρώω

καλά... Πρέπει να έχω πάρει ένα δυο κιλά, δεν ξέρω αν φαίνεται... Επίσης, κοιμάμαι καλά. Ξυπνάω, βέβαια, κάπως κουρασμένη. Γενικά, αυτές τις μέρες, νιώθω μια ατονία. Με τριγυρνάει καμιά ίω-ση; Τι να πω...

— Με το θέμα μας, πώς τα πας;— Με το θέμα μας... καλά. Καλύτερα κάπως.— Βγήκες καθόλου αυτές τις μέρες;— Ναι, πολύ! Πήγα σινεμά, πήγα για φαγητό, για ψώνια... Είδα διάφορους ανθρώπους. Μέχρι

και σεξ έκανα!— Καλό αυτό. Κάτι ενδιαφέρον;— Μπα, όχι. Τίποτε σπουδαίο. Ένας παλιός μου γνωστός... Είχα πολλά χρόνια να τον δω. Επέ-

μεινε μάλιστα να ξαναβρεθούμε, αλλά δεν θα το σκεφτόμουν... Έχει κάνει λίγο κοιλίτσα κι επιπλέ-ον έχει κάτι σαν φετίχ με τις κάλτσες. Εκτός που φόραγε μια κάλτσα κίτρινη και μια μαύρη, στο τέλος επέμεινε να κρατήσει και τις δικές μου τις κάλτσες, γιατί του άρεσαν πολύ. Ξέρετε, έχουν επάνω κάτι χαριτωμένα καγκουρό... Και το μάρσιπο είναι πραγματική τσέπη, άχρηστη βέβαια... Μου τις είχε φέρει μια θεία μου από την Αυστραλία... Τέλος πάντων, προτίμησα να μη δώσω συ-νέχεια. Δεν νομίζω να τον ξαναδώ.

— Και πώς συναντηθήκατε ξανά μετά από τόσα χρόνια; — Δεν σας είπα; Είχα πάει με μια παρέα για φαγητό και παρήγγειλα φιλέτο πάπιας με σάλτσα

φράουλας. Αυτό, όμως, πρέπει να ήταν κάποιο ειδικό πιάτο του σεφ, γιατί, πρώτον, μου είπαν ότι θ’ αργήσει –μάλιστα τότε σκέφτηκα πως θα πληρώσω μια περιουσία– και, δεύτερον, το έφερε ο ίδιος ο σεφ. Οι τύπου σαλούν πόρτες της κουζίνας άνοιξαν, και εμφανίστηκε ο σεφ, κρατώντας πε-ρήφανος το πιάτο. Πλησίασε το τραπέζι μας και απευθυνόμενος σε καθέναν από εμάς ρώτησε Το φιλέτο πάπιας; Και τότε είπα εγώ Σ’ εμένα! Και... έγινε η αναγνώριση. Δηλαδή, αυτός ήταν ο εν λό-γω γνωστός, και μετά μου είπε να τον περιμένω, και πως δεν είχε πολύ δουλειά, δεν θα αργούσε, και πως ήθελε οπωσδήποτε να τα πούμε κ.λπ, κ.λπ.

— Και πώς είπαμε τ’ όνομά του;— Τ’ όνομά του δεν το είπαμε. Τώρα θα το πούμε. Αλέξανδρος Ραγκαβής. Του Νικολάου.— Κι από πού γνωριζόσασταν στο παρελθόν;— Αυτός είχε μια αδερφή, τη Ροζάριο, που όταν ήταν πέντε χρονών έπαθε αμυγδαλές. Εγώ τη

γνώρισα στο νοσοκομείο. Είχα πάει να δω τη δική μου αδερφή που είχε πάθει μια σπάνια ασθένεια. Εί-χε γεμίσει παντού κοκκινίλες. Νομίζω πορφύρα είχαν πει οι γιατροί, ενώ στην αρχή έλεγαν Καβασάκι... Ή μήπως Ναγκασάκι; Δεν θυμάμαι... Εκεί γνωρίστηκαν οι μαμάδες μας και γίναμε οικογενειακοί φίλοι. Κάναμε παρέα, επισκεψούλες και τέτοια... Βέβαια, αυτοί μετά έζησαν μια τραγωδία, γιατί ο πατέρας οργάνωσε μια κλοπή και διέφυγε με κάποια Βραζιλιάνα στη νότια Αμερική μαζί με τα κλοπιμαία...

— Όπως στο προηγούμενο βιβλίο σου...— Ναι, έχετε δίκιο. Μόνο που εδώ, η μητέρα δεν είχε εραστή τον τραπεζίτη. Έτσι, έμειναν

στους πέντε δρόμους...— Ωραία! Κάνε τώρα μια γενναία προσπάθεια, Μαρία, και πες μου, ανήκει κάτι απ’ όσα μου

είπες στην πραγματικότητα;— Κοιτάξτε, το φιλέτο πάπιας με φράουλα ήταν πραγματικά υπέροχο. Πώς θα σας φαινόταν

σαν τίτλος;Τι γίνεται σ’ αυτήν την πόλη, στις κατ’ ιδίαν σχέσεις των ανθρώπων της;Τι υποπίπτει στην αντίληψή µας και τι όχι; Τι οµολογείται και τι όχι; Τι είναι όνειρο και τι πραγµατικότητα, τι ζωή και τι φαντασία, τι παρόν και τι µέλλον;Ένα πλέγµα από στιγµές και εικόνες όπως αποτυπώνονται από µια παρέα που γράφει και συν-γράφει στο ισόγειο της οδού Μασσαλίας.

...Πάνω του καθόταν ο Μωυσής και έδινε στο Θεό – που έμοιαζε με το Σατανά – δέκα εντολές χαραγμένες σε πλάκα...

...Ο βαρύς του σκελετός και τα μεγάλα του ρουθούνια τον έκαναν να μοιάζει με νονό της νύχτας κι ας ήταν ένας απλός περιπτεράς...

..Όταν η κυρία Μυρσίνη πέταξε τα υπολείμματα από το φάρμακο και τη σύριγγα, έβαλε από ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και στους δυο τους...

...Δεν ξέρω ποιος τρόμαξε περισσότερο όταν εμφανίστηκε ξαφνικά από την μπαλκονόπορτα, εκείνη πάντως μίλησε πρώτη...

...Ήταν νύχτα αργά όταν έφτασε ο Κ. Εσείς την ίδια στιγμή κολυμπούσατε στην ανυπαρξία του χρόνου...

...Με τη γεύση ενός υπέροχου επαγγελματικού φιλιού που δεν ανήκε σε μένα, γύρισα έντρομος να αντικρίσω την « Ώρα της Κρίσεως» εκφρασμένη στα μάτια της κόρης μου...

7:30 μ.μ. στην οδό

Μασσαλίας

οσελότος

ISBN 978-960-98931-5-2

Σ ΥΛ Λ Ο Γ Η Δ Ι Η Γ Η Μ Α Τ Ω Ν

ΣΥΛ

ΓΗ Δ

ΙΗΓΗ

ΜΑΤ

Ροδούλα Ζορμπά

Ελένη Καρακατσάνη

Ελευθερία Μπαφαλούκα

Κίρκη Ραφαηλίδου

Ρόη Σκάρα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

. στη

ν οδ

ό Μα

σσαλ

ίας

οσελότοςΕΚΔΟΣΕΙΣ

Η Έλσα Παντοπούλου συμμετέχει με διηγήματα στον συλλογικό τόμο με τίτ- Zλο «7.30 στην Οδό Μασσαλίας» (εκδ. Οσελότος, 2009).

17μύρτιλο

Βασιλική Λεβεντάκη

Απόσπασμα από το βιβλίο «Για μια χούφτα αστέρια»

Μα που χάθηκαν όλα τ’ αστέρια; «Μα δεν μπορεί... Κάπου εκεί πάνω πρέπει να ’ναι... κάπου εκεί κρύβονται, ανάμεσα στα σύννεφα, ψηλά στον ουρανό! Πρέπει να τα βρω! Πρέπει οπωσδήποτε να τα δω

να λαμπυρίζουν, όπως στις εικόνες των βιβλίων ή στις ταινίες... Ναιαιαιαιαιαι! Χιλιάδες αστέρια απλωμένα, ν’ αστράφτουν σαν ασημένια φωτάκια αναμμένα για την πιο όμορφη γιορτή του κόσμου! Τόσο κοντά μου, που αν θελήσω, μπορώ ν’ απλώσω το χέρι, να μαζέψω μια χούφτα από δαύτα, και προσεχτικά να τα φυλάξω κάτω απ’ το μαξιλάρι μου για να σκορπίζουν φως στα όνειρά μου και να πραγματοποιούν όλες μου τις επιθυμίες... Αρκεί μονάχα να τα βρω...»

η ηλέκτρα, πατώντας στις μύτες των ποδιών της, προσπαθούσε να διακρίνει μέσα απ’ το τζάμι του παραθύρου της τ’ αστέρια να φεγγίζουν μέσα στη νύχτα, στολίζοντας το σκοτάδι με την ιδιαίτερη λάμψη τους.

Μήνες τώρα η ίδια ιστορία. Καρτερικά να περιμένει, παριστάνοντας την κοιμισμένη, να πέσουν όλοι για ύπνο, ώστε εκείνη να γλιστρήσει απ’ το κρεβάτι της, αθόρυβα και προσεχτι-κά, μην ξυπνήσει και τον αδελφό της τον Κίμωνα, στο παράθυρο να στηθεί, λαχταρώντας να τα αντικρίσει.

Τα φανταζόταν απλωμένα σ’ ολόκληρο τον ουρανό, να την περιμένουν να τα συναντή-σει, έτοιμα να γίνουν το μυστικό πέρασμα που θα την οδηγήσει σ’ έναν κόσμο φανταστικό, αλλιώτικο απ’ αυτόν που όλοι γνωρίζουν.

Γιατί ήταν σίγουρη πως πίσω απ’ αυτή τη λάμψη, μια παραμυθένια πόλη κρυβόταν. Μια πόλη γεμάτη παιχνίδια και ζαχαρωτά, χαρούμενα παιδιά που έπαιζαν ανέμελα στους δρόμους ή που κυλιόνταν στο χορτάρι, ζαλισμένα απ’ τα αρώματα των λουλουδιών και των λαχταρι-στών καρπών που κρέμονταν απ’ τα δέντρα.

Εκεί, δεν υπήρχαν αυστηρά ωράρια, ούτε ανύπαρκτος χρόνος για παιχνίδι. Τα παιδικά χαχανητά δεν πνίγονταν πίσω απ’ τους τσιμεντένιους τοίχους, πα-ρά έσκιζαν τον αέρα με τη δύναμη της έντασής τους. Εκεί, η άνοιξη είχε χρώ-ματα και μουσικές απ’ τα πουλιά, που ελεύθερα πετούσαν ανάμεσα στα δέ-ντρα, σκορπώντας λογιών λογιών τιτιβίσματα.

Ναι, όλα τούτα κι άλλα πολλά συλλογιζόταν κάθε βράδυ, κολλημένη πί-σω απ’ το τζάμι, όπως κάθε παιδί που λαχταρά την ξεγνοιασιά για οδηγό στα βήματά του.

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΑΚΗ

www. ocelotos. gr

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: Εμμανουέλα Κακαβιά

«Μα πού χάθηκαν τ’ αστέρια;» αναρωτιέται τα βράδια η Ηλέκτρα, κοιτάζοντας ψηλά στον ουρανό! «Ποιος τα πήρε; Πού τα έκρυψε; Γιατί;»…

Κι η περιπέτεια ξεκινάει… Η Ηλέκτρα, η Νεφέλη, ο Τζίμης και ο Κίμωνας παίρνουν τη μεγάλη μα και επικίνδυνη απόφαση να ταξιδέψουν ως τον Όλυμπο με την ελπίδα πως ο Δίας θα τους βοηθήσει στην προσπάθειά τους να λύσουν το μυστήριο γύρω απ’ την εξαφάνιση των αστεριών. Θα πετύχουν άραγε τον σκοπό τους; Θα θελήσει ο Δίας και οι άλλοι θεοί να σταθούν στο πλευρό των παιδιών; Θα καταφέρουν τα θαρραλέα παιδιά να ξεπεράσουν τα εμπόδια που προσμένουν στο δρόμο τους, ώστε στο τέλος να επιστρέψουν τ’ αστέρια στον ουρανό;

Η Βασιλική Λεβεντά-κη γεννήθηκε στον Πει-ραιά, όπου ζει με την οι-κογένειά της και εργά-ζεται. Για Μια Χούφτα Αστέρια και το ταξίδι στην περιπέτεια ξεκινά-ει, με αφετηρία το πρώ-το της παραμύθι για μι-κρά και μεγάλα παιδιά, που φιλοξενούν οι εκ-δόσεις ΟΣΕΛΟΤΟΣ. Κυκλοφορεί επίσης το μυθιστόρημά της Οι δαιμονισμένες από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ.

ISBN 978-960-9607-58-2

ΣΙΛ

ΙΚΗ

ΛΕΒΕΝΤΑ

ΓΙΑ

ΜΙΑ

ΧΟΥΦ

ΑΣΤΕΡΙΑ

Τ Ο Β Ι Β Λ Ι Ο Ε Ι Ν Α Ι Ο Κ Α Λ Υ Τ Ε Ρ Ο Σ Σ Ο Υ Φ Ι Λ Ο Σ ΕΚ∆ΟΣΕΙΣοσελότος

140 × 210 SPINE: 5 FLAPS: 60

0_cover_gia mia xouftai.indd 1 5/3/2012 10:44:58 PM

Η Βασιλική Λεβεντάκη γεννήθηκε στον Πειραιά, όπου ζει και εργάζεται. Το Zβιβλίο «Για μια χούφτα αστέρια» (Εκδ. Οσελότος, 2012) είναι το πρώτο της παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά. Κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο της «Οι Δαιμονισμένες» από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.

18μύρτιλο

Δέσποινα Νεζτεκίδου

Ψυχής απείκασμα

Το σκοτεινό, μυστηριώδες, καταλαμβάνοντην κυρίαρχη θέση.Άγνωστο(ς) αιώνιο(ς) νικητής της επ-εγνωσμένης συνείδησης.Σαν ασυγκράτητο υγρό διαχέεται παντού.Παραμένο(-ω)ν άγνωστο(ς), παρασύρει και παρασύρεται. Αιωνίως θ’ αντιστέκεται το σκοτεινό στην αυτοφανέρωσή του. (;)Αίτιο(ς) παντοτινό(ς) της πιο ανάρμοστης και κωμικής αυταπάτης.ΚΕΝΤΡΟ - ΤΟ ΟΠΙΣΘΙΟ ΣΚΟΤΑΔΙ Οι γκρίζες περιρρέουσες αποχρώσεις, άλλο τίποτε παρά αντανακλάσεις του.Κάποιες φορές ασπρίζουν: Ένα πομπώδες αίσθημα καδραρισμένης αγνότητας.Έλεγχος και εν λευκώ αθωότητα: η τριάδα της πλήρως δι-εγνωσμένης συνείδησης.Ανάμεικτα μηνύματα του κόσμου...Πιεστικές εγωτικές επιταγές...Μαζί, σε φόντο γκρίζο.ΤΟ ΠΕΡΙΒΛΗΜΑ - ΤΟ ΕΜΠΡΟΣΘΙΟ ΦΩΣ Έρωτας.η ξαφνική φυγή απ’ το «ξάστερο φως της λογικής».η εκστατική αποκάλυψη των μυστικών του σκοτεινού.η νοσταλγική συνάντηση του άγνωστουμε το καθαγιασμένο άσπιλο λευκό.Μαζί, σε φόντο κόκκινο.Να συνενώνει το εγώ με το εγώ.Και τα εγώ με τα εσύ.ΚΑΡΔΙΑ - Η (+)Α[ΠΑ]ΝΤΗΣΗ

Η Δέσποινα Νεζτεκίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια ZΦιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει παρακολουθήσει εκπαιδευτικά σεμινάρια Φροϋδικής και Λακανικής Ψυχανάλυσης σε Ελλάδα και Αγγλία.

19μύρτιλο

Μαριάννα Καπετανίδου

ΑκροστοίχισηΑντιλαλούν συνθήματα εχθρικά.Φτάνει, δεν αντέχω να τ’ ακούω.

Άλλοι αντέχουν και τα στηρίζουν.Τα βάζουνε μπροστά κι ακολουθούν.

Τα αφτιά τους σφαλίζουνε στο λογικό.Στα άκρα η σκέψη τους αποκοιμιέται.

Τα σώματά τους στην αγριότητα ξυπνούν.Στα άκρα της βιαιότητας στοιχίζονται.

Γύρισα... αλλά...Δεν ξέχασα το χθες.Ήσουν εκεί στη δύσκολη στιγμή.Με στήριξες στα βράδια δίχως αύριο.Δεν έκλεισες τα αυτιά στις δυνατές κραυγές μου.Έδωσες αγκαλιάς θέρμη και ζεστασιά στην απόγνωση.Με έσπρωξες στη δίκαιη ανταμοιβή της προσπάθειάς μου.Πήρες το ρίσκο της φυγής, έφυγες μοναχικά, δεν άπλωσες το χέρι.

Γύρισα... αλλά δεν σε βρήκα πουθενά.

Πέμπτη ΦάλαγγαΌταν η ζήλεια σε κυνηγά,χάνεις τον έλεγχο.Σε αδιέξοδα συμπεριφοράςοδηγείσαι.η κατάκριση γίνεταιη μόνη σου άμυνα.η τόλμη της αυτοπραγμάτωσηςχάνεται και χάνεσαι κι εσύ.Μένεις άδειος να περιμένειςτην αποτυχία του άλλου.η επιτυχίαποτέ δεν θα σε βρει.Θα μπερδευτεί και θα χαθείστην Πέμπτη Φάλαγγα.

Η Μαριάννα Καπετανίδου ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια ξέ- Zνων γλωσσών, ενώ παράλληλα κάνει μεταπτυχιακές σπουδές θεωρητικής και εφαρμοσμέ-νης γλωσσολογίας στο Α.Π.Θ.

20μύρτιλο

Δημήτρης Πολίτης

Μην ξεχάσεις να ταΐσεις τον σκύλο!

Είχε ήδη σκοτεινιάσει για τα καλά. Προσπάθησα να κοιτάξω προς τα έξω μέσα από τα θο-λωμένα τζάμια του παραθύρου. Ζάρωσα τα μάτια μου. Αμέτρητες σταγόνες από υγρα-σία δημιουργούσαν χοντρά δάκρυα που είχαν κολλήσει επίμονα στην εσωτερική επιφά-

νειά του, κόβοντας εντελώς οποιαδήποτε οπτική επαφή με το εξωτερικό του κτιρίου. Κι όταν το βάρος τους γινόταν πια ανίκανο να αντισταθεί στη βαρύτητα, αφήνονταν να τρέξουν αρ-γά προς τα κάτω, σχηματίζοντας βρόμικες, καφετιές λιμνούλες ακαθόριστου σχήματος, εδώ κι εκεί στο σκονισμένο πρεβάζι. Το παραμελημένο δωμάτιο ήταν μισοσκότεινο και καταπα-γωμένο. Τα σημάδια μιας ολοκληρωτικής εγκατάλειψης ήταν έκδηλα παντού. Οι ολόγυμνοι τοίχοι του, βαμμένοι με πράσινη ξεφτισμένη λαδομπογιά, έφερναν στον νου περισσότερο αίθουσα από κάποιο ψυγείο σφαγείου. «Το μόνο που λείπει είναι τα τσιγκέλια με τα παγωμέ-να σφαχτά να κρέμονται από το ταβάνι», σκέφτηκα κάποια στιγμή. Ήμουν πεπεισμένος ότι η θερμοκρασία στο εσωτερικό του κτιρίου ήταν κοντά σ’ αυτήν ενός καταψύκτη. Σίγουρα πολύ χαμηλότερη από αυτήν που επικρατούσε έξω. Χαμήλωσα με απόγνωση το κεφάλι και κοίτα-ξα άσκοπα τα χέρια μου. Φορούσα ακόμα τα μαύρα δερμάτινα γάντια μου, προσπαθώντας να προστατευτώ από το κρύο και την υγρασία που τρυπούσε τα κόκαλα και τα έκανε να πονάνε. Κι αυτή η ρημάδα κι ετοιμόρροπη καρέκλα όπου καθόμουν, δεν βοηθούσε την κατάσταση. Προσπαθούσα να ισορροπήσω άβολα πάνω της εδώ και πολλή ώρα, με τον μόνιμο φόβο ότι θα διαλυόταν σε χίλια κομμάτια από στιγμή σε στιγμή. Τα ξεχαρβαλωμένα πόδια της έτριζαν απειλητικά στην παραμικρή μου κίνηση. η άβολη αυτή ισορροπία πάνω της, έκανε τα μέλη μου να μουδιάζουν και το κορμί μου να αισθάνεται ακόμα εντονότερα την υγρή ατμόσφαιρα του δωματίου. Ο αδύναμος γυμνός γλόμπος που κρεμόταν από το ταβάνι, ακριβώς από πάνω μου, δεν έφτανε για να φωτίσει τις θλιβερές λεπτομέρειες του δωματίου. «Ίσως είναι καλύτε-ρα έτσι. Όσο λιγότερα βλέπει κανείς εδώ μέσα, τόσο καλύτερα» ξανασκέφτηκα.

Γύρισα και κοίταξα το σιδερένιο κρεβάτι δίπλα μου. Ίσα που φωτιζόταν. Κάτω από τις χο-ντρές κουβέρτες, ένας ακίνητος απροσδιόριστος όγκος, κάτι σαν παραπεταμένο κουβάρι από άπλυτα, μου θύμιζε τις αθώες αταξίες των παιδικών μας χρόνων και τις προσπάθειές μας να κοροϊδέψουμε τη μητέρα μας. Τότε που στοιβάζαμε ένα σωρό από ρούχα κάτω από τα κλι-νοσκεπάσματα και φωνάζαμε δήθεν πανικόβλητοι ότι τάχα κάποιος άγνωστος κρυβόταν από κάτω τους. Κι εκείνη, αν κι έμπαινε αμέσως στο νόημα, αν και καταλάβαινε αμέσως το μάλλον άτεχνο κόλπο μας, έκανε ότι σκιαζόταν κι ότι ταραζόταν στην αρχή. Κι ύστερα, κουνώντας το κεφάλι της με νόημα ξεσπούσε σε τρυφερά γέλια συγχώρεσης για την αταξία μας.

— Όλα εντάξει, μαμά; Γύρισα κι απευθύνθηκα στον όγκο που προεξείχε άγαρμπα από το κρεβάτι. η ασήκωτη στοίβα από χοντρές μάλλινες κουβέρτες μόλις που φανέρωνε από κά-τω της μια τούφα από σταχτιά, αχτένιστα μαλλιά και δυο μάτια που γυάλιζαν παρανοϊκά στο μισοσκόταδο. Με κοίταξε με βλέμμα άψυχο κι απλανές. Έσκασε ένα στραβό χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που μου φάνηκε νεκρό. Ήταν ολοφάνερο, ότι δεν έκρυβε κανένα απολύτως αν-θρώπινο συναίσθημα πίσω του εκείνο το χαμόγελο. Περισσότερο σα σύσπαση του προσώ-που της ήτανε.

21μύρτιλο

— Μην ξεχάσεις να ταΐσεις τον σκύλο!... μου απάντησε με φωνή κουρασμένη κι απόκο-σμη. Φωνή που ίσα που βγήκε από μέσα της, σαν ελαφρύ βογγητό. Την κοίταξα για λίγο χω-ρίς να πω τίποτα. Πετάχτηκα απότομα όρθιος... Βγήκα έξω φρενών από τον θάλαμο και χύ-θηκα έξαλλος στον έρημο διάδρομο της κλινικής. η μια και μοναδική νοσοκόμα του ορόφου με πρόσεξε από το βάθος. Με πλησίασε στο μισοσκόταδο σα σκιά, κουκουλωμένη με τη χο-ντρή μάλλινη ζακέτα της. Βήμα και ύφος καταβεβλημένο, φωνή κουρασμένη.

— Υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Θέλετε τίποτα;— Φυσικά κι έχω πρόβλημα! Τι κατάσταση είναι αυτή, να βρισκόμαστε στο καταχείμω-

νο και να μην υπάρχει θέρμανση στην κλινική! Φώναξα τρέμοντας, παρόλη την προσπάθειά μου να ελέγξω τον θυμό μου και την ένταση της φωνής μου. Το βρίσκω εντελώς απάνθρω-πο να έχουν αφεθεί όλοι οι ασθενείς της ψυχιατρικής πτέρυγας στο έλεος του χιονιά και της μοίρας τους! Κι εσείς, οι νοσοκόμες κι οι γιατροί, έχετε πάρει όρκο, για όνομα του Θεού! Κά-ντε κάτι επιτέλους! ύψωσα ακόμα περισσότερο τη φωνή μου.

— Έχετε δίκιο ό,τι και να πείτε, απάντησε χαμηλόφωνα. Έστρεψε το πρόσωπό της προς το πάτωμα, αποφεύγοντας να με κοιτάξει σα να ντρεπόταν να μ’ αντικρύσει στο πρόσωπο. Δεν μπορούμε δυστυχώς να κάνουμε τίποτα, όπως γνωρίζετε... Έχουμε ρητές εντολές, συμπλή-ρωσε. Οι προμήθειες για πετρέλαιο και τα οικονομικά της κλινικής μάς επιτρέπουν μόνο μια ώρα καλοριφέρ την ημέρα... Συνήθως το ανάβουμε το πρωί, όταν οι ασθενείς σηκώνονται για να μπορέσουν να πλυθούν λιγάκι και να βγουν από τα κρεβάτια τους. Να πάνε στην του-αλέτα. Όπως καταλαβαίνετε τις περισσότερες ώρες τις περνάνε στα κρεβάτια τους. Προσπα-θούμε να τους παρακολουθούμε όσο μπορούμε και να βεβαιωνόμαστε ότι είναι καλά σκεπα-σμένοι, προστατευμένοι από το κρύο και ζεστοί στα κρεβάτια τους...

Την κοίταξα για λίγο. Με μια απότομη κίνηση της γύρισα την πλάτη κι αφήνοντάς την σύ-ξυλη στο αφόρητο κρύο του διαδρόμου, επέστρεψα αμίλητος στο θάλαμο. Ήξερα ότι έλε-γε την αλήθεια. Δεν μου ανακοίνωνε δα και τίποτα καινούργιο. Κι ούτε είχα την ψευδαίσθη-ση ότι οι φωνές κι οι διαμαρτυρίες μου θα έφερναν κάποιο αποτέλεσμα. Απλά, το παράπονο με έπνιγε κι η φούρκα μου έκανε τα σωθικά μου να βράζουν. Έπρεπε κάπως να ξεσπάσω, κά-που να βγάλω από μέσα μου το άδικο που μ’ έκανε ν’ ασφυκτιώ. Ξανακάθισα στη μοναδική παραπονιάρα καρέκλα που βόγγηξε ακόμα μια φορά, τρίζοντας από το βάρος του κορμιού μου. Έσκυψα να πιάσω το χέρι της μητέρας μου για να το χαϊδέψω. Το τράβηξε απότομα κά-τω από τις κουβέρτες. Ίσως η αίσθηση των δερμάτινων γαντιών που φορούσα να την ξένι-σε, να την τρόμαξε.

— Μην ξεχάσεις να ταΐσεις τον σκύλο! Επανέλαβε με όση διαύγεια είχε αφήσει στο μισε-ρό της μυαλό η καταραμένη νόσος του Αλτσχάιμερ. Την κοίταξα και προσπάθησα να της χα-μογελάσω. Αισθανόμουν τόσο απελπιστικά άχρηστος δίπλα της. Οι γιατροί όμως ήταν κατη-γορηματικοί. η κατάστασή της έχρηζε συνεχούς παρακολούθησης. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να είναι κλεισμένη σε κάποια κλινική, κάτω από συνεχή επιτήρηση και χορήγηση ηρε-μιστικών. Το να μείνει στο σπίτι, μόνο με τη φροντίδα των παιδιών της, ήταν εκτός συζήτη-σης. Δεν μπορούσαμε να της προσφέρουμε τίποτα περισσότερο.

— Μην ξεχάσεις να ταΐσεις τον σκύλο! Μην ξεχάσεις να ταΐσεις τον σκύλο!... ψιθύριζε κατά διαστήματα, παρατείνοντας άσκοπα αυτό τον περίεργο μονόλογο του παραλόγου. Το κρύο, το μισοσκόταδο κι ο πόνος της ψυχής μου, έκαναν τους δείχτες του ρολογιού να φαίνονται κολλημένοι. Έτσι γινόταν πάντα όταν πήγαινα να τη δω. Τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα περ-νούσαν βασανιστικά, αφόρητα αργά. Κάποια στιγμή, αποφάσισα ότι ήταν πια ώρα να φύγω. Σηκώθηκα, έβγαλα τα γάντια μου κι έσκυψα πάνω από το κεφάλι της. Τη φίλησα τρυφερά

22μύρτιλο

στο μέτωπο και της χάιδεψα τα μαλλιά με μεγάλη προσοχή μην τυχόν ακουμπήσω τη σάρκα της με τα ξυλιασμένα χέρια μου και την τρομάξω. η αίσθηση της επαφής με μια παγοκολόνα ήταν το τελευταίο που χρειαζόταν.

— Μην ξεχάσεις να ταΐσεις τον σκύλο! Επανέλαβε άψυχα για μια τελευταία φορά. — Εντάξει, μητέρα. Εντάξει, μην ανησυχείς. Τώρα μόλις τον τάισα! της είπα κάνοντας με-

γάλη προσπάθεια να συγκρατήσω τα δάκρυα στα μάτια μου. Είχαν συσσωρευτεί αφόρητα και πίεζαν τις κόχες έτοιμα να ξεχυθούν και να πλημμυρίσουν το πρόσωπό μου. Γύρισα και κατευ-θύνθηκα προς την πόρτα με βήματα αργά, χωρίς να κοιτάζω πίσω μου πια.

Δευτερόλεπτα αργότερα, ξεκλείδωσα το αυτοκίνητό μου και κάθισα στο παγωμένο κά-θισμα του οδηγού. Έβγαλα τα γάντια και χουχούλιασα τα χέρια μου. Άναψα τη μηχανή να ζε-σταθεί λίγο κι έσπρωξα τον διακόπτη του θερμού αέρα στο φουλ. Κάρφωσα το βλέμμα μου αόριστα στο πηχτό σκοτάδι που επικρατούσε έξω από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου.

«η μητέρα μου ήταν ένας άνθρωπος που δούλεψε τόσο σκληρά όλη της τη ζωή», σκέφτη-κα. «Μετά από τριάντα χρόνια υπηρεσίας σε ένα νοσοκομείο, κατόρθωσε και πήρε μια πενι-χρή σύνταξη. Αλίμονο, δεν πρόλαβε να τη χαρεί. η νόσος του Αλτσχάιμερ τη χτύπησε μόλις ένα χρόνο αργότερα. η εξέλιξή της ήταν ραγδαία και τη σμπαράλιασε. Και τώρα, με το μυα-λό της περίπου νεκρό, είναι καταδικασμένη να περνάει τις τελευταίες μέρες της πάνω σ’ ένα βρόμικο στρώμα αυτής της καταραμένης, κρατικής ψυχιατρικής κλινικής. Στην κλινική ενός κράτους ανίκανου, υπερχρεωμένου, διαλυμένου και ξοφλημένου. Πεταμένη σ’ έναν θάλαμο-κατάψυξη σα σφαχτό, να πληρώνει ακριβά για λάθη όχι δικά της, αλλά κάποιων άλλων... Χω-ρίς τη φροντίδα που πραγματικά της αξίζει, χωρίς καν το ανθρώπινο δικαίωμα της θέρμανσης καταμεσής ενός φοβερού χειμώνα». Το παράπονο ήρθε ακόμα μια φορά έτοιμο να ξεχειλίσει, καθώς ένας πνιχτός λυγμός με τράνταξε σύγκορμο.

«Γιατί να πληρώνει αυτή; Και γιατί να πληρώνει με αυτόν τον απάνθρωπο κι απαράδεκτο τρόπο;» ξέσπασα με αγανάκτηση, ενώ ένας δεύτερος λυγμός συγκλόνισε το κορμί μου.

Αισθάνθηκα τα χέρια μου σα να ζεστάθηκαν λίγο. Σκούπισα βιαστικά τα μάτια μου, έβαλα ταχύτητα, πάτησα γερά το γκάζι κι εξαφανίστηκα στους έρημους και παγωμένους δρόμους κάπου στα βόρεια προάστια της πόλης.

Ο Δημήτρης Πολίτης είναι συγγραφέας και έχει σπουδάσει κλασικές επιστή- Zμες και ιταλική φιλολογία. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Επιστήμη των Πληροφοριών και τις Ευρωπαϊκές Δημόσιες σχέσεις στο Trinity College του Δουβλίνου. Έχει ζήσει σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Το βιβλίο του «Η κλεμμένη ζωή ενός εύθυμου ανθρώπου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσε-λότος.

23μύρτιλο

Χαράλαμπος Ρίσβας

Έξοδος

Τον χειροκροτούν.Εκείνος όμως δεν χειροκροτεί τον εαυτό του.Υποκλίνεται και χαιρετά αυτούς, που με στοργή τον υποδέχονται.

Ανασυντάσσεται με αυτοσυγκέντρωση.Σκέφτεται όλα όσα λαχταρά να μεταγγίσει.Κοιτά χαμηλά και οι χτύποι της καρδιάς του ακούγονται δυνατοί.

Θέλει να αντικρίσει τους βασιλιάδες του.Σκύβει και αντικρίζει τον ασπρόμαυρο κόσμοτων πολύχρωμων συναισθημάτων...

Τα χέρια του τρέμουν.Τα βυθίζει απολαυστικά στον ασπρόμαυρο κόσμο.Και αντικρίζει αυτό που ενδόμυχα αναζητά.

Ταλαντεύεται και αισθάνεται να χάνεται από τα εγκόσμια.Χαϊδεύει τα διαχρονικά τους πρόσωπα...Φινάλε...

Με την υπόκλιση αισθάνεται μια αύρα πίσω του...Γυρίζει το βλέμμα...

Οι συνθέτες τον καλούν στην αιώνια Έξοδο!

Κέλευθος Ρήξεων

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΡΙΣΒΑΣ

ΠΟΙΗΣΗ

Ο Χαράλαμπος Ρισβάς γεννήθηκε το 1995 στην Αθήνα αλλά μεγά-λωσε στη Σαντορίνη. Παιδί φιλο-λόγων ασχολήθηκε από νωρίς με τον κλασικό λόγο και έδειξε την αγάπη του για τα πεζά και ποιη-τικά δημιουργήματα. Είναι αρι-στούχος μαθητής της B’ Λυκείου με ποικίλα ενδιαφέροντα. Ταυ-τόχρονα είναι σπουδαστής πιά-νου στο Εθνικό Ωδείο Παράρτη-μα Θήρας στη Β΄ Ανωτέρα Τάξη. Ήταν υπότροφος του Ωδείου για το έτος 2008-2009, έχει τιμηθεί δις με το βραβείο του Παραρτή-ματος «Νίκος Παπαγεωργίου» και το Μάιο του 2012 τιμήθηκε με το τρίτο βραβείο από την Πανελλή-νια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ) για το ποίημα Αντίλαλος, που συ-μπεριλαμβάνεται στη συλλογή που κρατάτε στα χέρια σας. Γνω-ρίζει Αγγλικά και Γαλλικά. Η Κέ-λευθος Ρήξεων είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή, ενώ πρόσφατα ολοκλήρωσε το πρώτο του μυθι-στόρημα Γνῶσις.

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com

www. ocelotos. gr

ISBN 978-960-9607-85-8

143 × 210 SPiNe: 1 FlaPS: 80

Το ποίημα του Χαράλαμπου Ρίσβα «Έξοδος» περιλαμβάνεται στην ποιητική Zτου συλλογή «Κέλευθος ρήξεων» (εκδ. Οσελότος, Αύγουστος 2012).

24μύρτιλο

Κάκια Ξύδη

Το ρολόι της εκκλησίας

Οι χτύποι του με ακολουθούσαν παντού. Όπου κι αν πήγαινα αναζητούσα τον χαρακτηριστικό ήχο της καμπάνας που σήμαινε κάθε μισή ώρα. Άλλοτε χτυ-πώντας μια φορά, για να δηλώσει τη μισή ώρα, και άλλοτε περισσότερες. Το

μπέρδεμα προέκυπτε κάθε που ώρα έφτανε μία. Χτυπούσε μία φορά για τις δώδεκα και μισή. Ξαναχτυπούσε μία φορά για να δείξει ότι ήταν μία. Μισή ώρα αργότερα ακολου-θούσε ένας ακόμα χτύπος για να δείξει ότι ήταν μία και μισή... Τότε έπρεπε να πάω μέχρι την πόρτα, να ανοίξω το μικρό παραθυράκι της και να κοιτάξω απέναντι το μεγάλο ρο-λόι της εκκλησίας για να δω τι ώρα ήταν. Το καμπαναριό, ψηλό, επιβλητικό, διακρινόταν από όλες τις μεριές του χωριού και όχι μόνο. Το ξεχώριζες ακόμα και από τα άλλα χωριά. Οι χτύποι του δεν σταματούσαν ούτε τη νύχτα. Τα σπίτια ήταν παλιά και χωρίς ιδιαίτε-ρη μόνωση. Έτσι, όταν χτυπούσε, νόμιζες ότι η καμπάνα ήταν δίπλα στο αυτί σου. Όσοι έμεναν γύρω από την πλατεία το είχαν συνηθίσει και δεν τους ενοχλούσε, σχεδόν δεν το άκουγαν πλέον. Το αστείο ήταν όταν είχαμε επισκέψεις. Όταν κοιμούνταν στο σπίτι μας οι «Αθηναίοι». Δεν έκλειναν μάτι όλη τη νύχτα και πετάγονταν ως απάνω τρομαγμέ-νοι κάθε τόσο. Εμένα ποτέ δεν με ενόχλησε, αντίθετα μου άρεσε να το ακούω. Ίσως να το είχα συνηθίσει γιατί αυτός ο ήχος με συνόδευε σχεδόν από την ημέρα που γεννήθη-κα. Όταν εγκατέλειψα το πατρικό μου, εκτός από τη μητέρα μου, μου έλειπε πολύ και ο κτύπος του ρολογιού.

Ήμουν τυχερή όμως. Δίπλα από το διαμέρισμά μου, στην Αθήνα, έμενε μια θεία μου που είχε ένα ρολόι κούκο. Έτσι, με χαρά αντικατέστησα τη βαριά καμπάνα του ρολογιού του χωριού μου με τη φωνή του κούκου. Φρόντιζα πάντα να την επισκέπτομαι όταν η ώρα πλησίαζε ακριβώς, για να έχω τη χαρά να βλέπω τα δύο μικρά πορτάκια να ανοί-γουν, να πετάγεται έξω από το σπιτάκι το ξύλινο κεφάλι του πουλιού και να φωνάζει δυ-νατά για πολλή ώρα «κούκου, κούκου, κούκου»... Όταν άλλαξα σπίτι, η καλή μου η μανού-λα κοιτούσε το ρολόι της εκκλησίας και, όταν οι δείχτες κόντευαν ακριβώς, με έπαιρνε τηλέφωνο για να έχω την ευκαιρία να ακούσω την καμπάνα.

Ο ήχος του δεν έφυγε ποτέ από μέσα μου. Εκείνο το ρολόι μετρούσε και μετράει με ακρίβεια τις μέρες μου, τις ώρες, τα δευτερόλεπτα της ζωής μου. Μου θυμίζει συνεχώς τι ονειρεύτηκα, τι κατάφερα, τι προσπέρασα, τι άφησα πίσω μου. Έχει γίνει ένα με την παι-δική, την εφηβική, τη νεανική και τη μετέπειτα ζωή μου. Συνοδεύει μέχρι τώρα τις σκα-νταλιές μου, τα πρώτα ερωτικά μου σκιρτήματα, την ακρίβεια στα λεγόμενά μου, τη συ-νέπεια στη δουλειά μου. Είναι εκεί, σταθερό, για να μου θυμίζει τον χρόνο που περνάει, τους ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή μου, τα καινούργια παιδιά που συντροφεύει, τις επιθυμίες που γεννάει για φυγή.

Ακόμη και σήμερα, όπου και αν βρίσκομαι, τεντώνω τ’ αυτιά μου μήπως κάποιο πα-λιό ρολόι σημάνει, και φτάσει ο παιδικός και εφηβικός ήχος του μέχρι τη διψασμένη μου ψυχή, που λαχταράει να κολυμπήσει στην ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν άλλαξε, ότι ο χρό-

25μύρτιλο

νος είναι ένας ευγενικός νέος που με πρόσεξε ιδιαίτερα, καθώς πέρασε από πάνω μου χωρίς να αφήσει τα σημάδια του στην ψυχή και στο κορμί μου, και εγώ είμαι μια παιδού-λα που κάθε φορά ξεχνάει να μετρήσει τους χτύπους του ρολογιού της εκκλησίας και χάνει την ώρα της επιστροφής στο σπίτι...

Απόσπασμα από το βιβλίο Ταξίδι στην Ομίχλη» (εκδ. Οσελότος)

Σε κάθε καταιγίδα της ζωής μας, όλοι έχουμε τον Φάρο μας που μας οδηγεί. Και για την Τάνια, ο δικός της φάρος είχε όνομα, τον έλεγαν «Ελευθερία».«Σταμάτα, σταμάτα εδώ», φώναξε συνεπαρμένη στον Άρη.

Εκείνος, υπακούοντας, σταμάτησε αμέσως μόλις το επέτρεψε ο στενός δρόμος και χωρίς δεύτερη σκέψη η Τάνια άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και ξεχύθηκε προς τη θάλασσα. Τρέχοντας στην αρχή, και μετά πιο σιγά, πατούσε από βράχο σε βράχο και έφτανε όλο και πιο κοντά στη θάλασσα. Το τοπίο άγριο, απρόσιτο και γι’ αυτό πανέμορ-φο. Ο αέρας μαστίγωνε τα μαλλιά της που τη χτυπούσαν στο πρόσωπο και από την υγρα-σία κολλούσαν στα μάγουλα, στο στόμα, στα μάτια της. Τι έρωτας ήταν αυτός Θεέ μου! Το αιώνιο δέσιμο του νερού με τον άνθρωπο. Αυτό ξεπήδησε για πρώτη φορά από μέσα της και συμπλήρωνε όλο της το είναι, με το θαλασσινό νερό να έρχεται πάνω της με τη μορφή σταγονιδίων που δημιουργούνταν από την αντάρα των κυμάτων και εμφάνιζαν ένα είδος ομίχλης που οριοθετούσε το άγριο τελείωμα της θάλασσας στο σμίξιμό της με τη στεριά. Το στόμα της είχε ξεραθεί και έφερε τη γλώσσα της στα χείλη. Έγλειψε την αλ-μύρα και ένιωσε σα να βρίσκεται σε δικό της τόπο. Παραπάτησε, λίγο έλειψε να πέσει και να τσακιστεί στα κοφτερά βράχια. Κατάφερε με ένα λίκνισμα του κορμιού, ζυγίζοντας τα χέρια στον αέρα να ξαναβρεί την ισορροπία της. Άφησε το βλέμμα της να πλανιέται γύ-ρω. Τα κύματα σε κείνη τη μεριά της ακτογραμμής έφταναν τα τρία μέτρα και χτυπούσαν με περισσότερη λύσσα τα ανυπότακτα βράχια. Μια παρέα από λευκόγκριζους γλάρους έκανε χαμηλές πτήσεις παίζοντας με τα κύματα, προσπαθώντας να βρει κάποιο ξενερι-σμένο ψάρι, κρώζοντας δυναμικά, έδινε στην ελευθερία ένα άλλο νόημα.

Ένα τηλεφώνημα σε ανύποπτο χρόνο, μια δίκη που μοιάζει αδιάφορη και μια γυναίκα καθισμένη στο έδρανο, άλλοτε κριτής μα συνήθως κρινόμενη στα μάτια της μητέρας της. Μεγαλωμένη σε μια τυπική ελληνική οικογένεια, η Βασιλική τόλμησε να ανοί-ξει τα φτερά της και να ζήσει. Σπούδασε, ερωτεύτη-κε, βίωσε τον πόνο αλλά και την ευτυχία, και κάπου εκεί πριν το τέλος…

Η μοίρα παίζει τελικά παράξενα παιχνίδια και ο χρόνος πάντα συνηγορεί υπέρ της. Κι εκεί που όλα φαντάζουν ιδανικά, έρχεται η ανατροπή. Γιατί το παρελθόν βρίσκει πάντα τρόπο να πατήσει στο παρόν και να ανατρέψει το μέλλον.

Πώς είναι δυνατόν αυτό που κάποτε φάνταζε ονειρεμένο να μετατρέπεται σε εφιάλτη δίχως τέ-λος; Κι όταν η ζωή σου όλη καταρρέει, είναι δυνα-τόν να σηκωθείς ξανά όρθιος και να οικοδομήσεις τα πάντα από την αρχή σε νέα θεμέλια;

Την ελεύθερη πτώση λίγοι την τολμούν, μα ακό-μα λιγότεροι επιβιώνουν από αυτήν. Αν όμως τα κα-ταφέρεις, στέφεσαι νικητής για πάντα…

Η Κάκια Ξύδη γεννήθηκε στη Σελλασία Λακωνίας, όπου έζησε τα πρώτα χρό-νια της ζωής της. Τελείωσε το Λύκειο στη Σπάρτη και το St. George College στην Αθήνα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, όπου παρέχει γραμματειακή υποστήριξη σε ιδιώτες.Το μυθιστόρημα «Σε ελεύ-θερη πτώση» είναι το δεύ-τερο βιβλίο της. Από τις εκδόσεις Οσελότος κυ-κλοφορεί επίσης το «Τα-ξίδι στην ομίχλη», που εκ-δόθηκε το Δεκέμβριο του 2010.

Σαν παλιό, καλό κρασί που μέ-στωσε ο χρόνος η γραφή της Κάκιας Ξύδη. Έναν χρόνο μετά το «Ταξίδι στην ομίχλη», η συγ-γραφέας επιστρέφει για να μας ταξιδέψει και να μας υπενθυμί-σει πως η ζωή δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα παζλ. Ένα παζλ αποτελούμενο από δεκά-δες μικρά κομμάτια ενωμένα με-ταξύ τους με τρόπο που συχνά κανείς δεν περιμένει…

Νατάσα Γκουτζικίδου, συγγραφέας

Είχα τη χαρά και την τιμή να διαβάσω από τους πρώτους το βιβλίο της κυρίας Ξύδη. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον ο τίτλος και στη συνέχεια το ποίημα. Ει-δικά ο τελευταίος στίχος, «…με-ρίδες χωρισμένες σοφά, η ζωή μας» με άγγιξε πολύ. Η υπόθεση άρχισε να εξελίσσεται στα μάτια μου, όμορφα, στρωτά, λιτά, κα-τανοητά, με όμορφες και καθό-λου κουραστικές αναφορές στο παρελθόν…

Έφη Διαμαντάρη, αναγνώστρια

Ένας άνθρωπος σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής του. Κουβαλάει μαζί του το κοριτσάκι που υπήρ-ξε, την κοπέλα και τη γυναίκα. Κουβαλάει τα τραύματα και τις πληγές του, τις προδοσίες και τις απογοητεύσεις, αλλά και τα όνειρα και τις προσπάθειες που ευοδώθηκαν. Κι εκεί που όλα μοιάζουν χαμέ-να, προδομένα και ισόβια κατα-δικασμένα, ανάβει ένα φως. Γιατί ο άλλος σε τραυματίζει, σε πλη-γώνει και σε προδίδει, αλλά σου δίνει και το χέρι του. Γιατί ισόβι-ος είναι μόνον ο θάνατος.

Αρετή Πάνου, συγγραφέας

www. ocelotos. gr

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣοσελότος

ISBN 978-960-9607-47-6

Ένα τηλεφώνημα σε ανύποπτο χρόνο, μια δίκη που μοιάζει αδιάφορη και μια γυναίκα καθισμένη στο έδρανο, άλλοτε κριτής μα συνήθως κρινόμενη στα

facebook: Κάκια Ξύδη (Kakia Xidi)

Κάκια Ξύδη Σε ελεύθερη πτώση

140 × 210 SPINE: 18 FLAPS: 60

00_cover_eleftheri ptosi.indd 1 4/21/2012 2:13:26 PM

Η Κάκια Ξύδη γεννήθηκε στη Σελασία Λακωνίας. Τελείωσε το ZΛύκειο στη Σπάρτη και αποφοίτησε από το St George College. Το τελευταίο της βιβλίο «Σε ελεύθερη πτώση» κυκλοφόρησε τον Απρίλιο 2012, από τις εκδόσεις Οσελότος. Έχει προηγηθεί το «Ταξίδι στην Ομίχλη» από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.

26μύρτιλο

Άγγελος Κωτσιόπουλος

Αναγέννηση

Αποτύπωση πάνω στο σώμα, μαχαίρι χαϊδεύει μελωδικά την καρδιά, σφυροκοπά το μυαλό με απανωτά φιλιά, χαράζει τα τοιχώματα της ψυχής.

Σύντομη πομπή συνόδευσε τη σορό μου, συγκινητική μέχρι το αποκορύφωμα, επαναλαμβανόμενη στις πληγέςπου μένουν ανοιχτές.

Όνειδος για το παρελθόνΑφύπνιση για το παρόνΕπιδίωξη για το μέλλον

Σταγόνες ματαιότητας

Φωνές κουρασμένεςΜνήμες τραυματισμένεςΧαμόγελα ξεθωριασμέναΒλέμματα μολυσμένα

Νοσταλγία μελαγχολίαςΑνάμνηση ευχαρίστησηςΕλπίδα ευτυχίαςΑυταπάτη εκπλήρωσης

Παράσταση

Κάθε πρωινό εισβάλλουμε στην αγκαλιά της ζωήςπου μας αφήνει να γευτούμε τους καρπούς της νέας μέρας.

Κάθε συναίσθημα, η μελωδία της μοίρας.

Κάθε δάκρυ, η δοκιμασία στις εσωτερικές μας αντοχές.

Κάθε γέλιο, ένας χορός από ακατέργαστα ένστικτα.

Κάθε χαμόγελο, το άνθισμα ενός λουλουδιού.

27μύρτιλο

Ο καμβάς των ενστίκτων Χρόνος που ξύνει την ψυχή, απρόσωπες σκιές αιχμαλωτίζουν τις στιγμές, χαρούμενες ψευδαισθήσεις καίνε το μυαλό.

Μίλησα τόσο πολύ αλλά δεν είπα λέξη, μόνο σιωπές ανέδειξα.

Άκουσα τη σιωπή μου και την άκουσα καλά, την άκουσα δυνατά, βαθιά.

Σκορπώ τα αισθήματα σε χίλια κομμάτια, τόση ευτυχία δεν την αντέχω, τόση συγκίνηση με πνίγειμα ο ψυχολογικός πολιτισμός δεν ανέχεται παρεκτροπές.

Παγερά χαμόγελαΓιορτή με επικηδείους.Πρόσωπα χαρούμενα, εξουθενωμένα απ’ το πένθος.Συγκέντρωση μεταξύ φίλων.

Τα φτερά της έκστασηςαγκαλιάζουν τους πιστούς της θλίψης.

Νότες εκπλήρωσης και ευχαρίστησηςαπό ρέκβιεμ.

Κιθάρα τραυματισμένη, αναπολεί τον καιρό που χάριζε μελωδίες.

σκιές σιωπής

ΙΕΣ

ΣΙΩ

ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΩΤΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΓΓ

ΙΟΠ

ΟΥΛ

Ο Άγγελος Κωτσιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει σήμερα. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Τρίπολη. Ακολούθησε σπουδές Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο πανεπιστήμιo και εν συνεχεία σπουδάσε στο New York College Σκηνοθεσία με την οποία και ασχολείται. Η συλλογή «σκιές σιωπής» αποτελεί την πρώτη ποιητική του απόπειρα.

www. ocelotos. gr

ΠΟΙΗΣΗ

ISBN 978-960-9607-46-9

140 × 210 SPINE: 2.3 FLAPS: 80

cover anaptygma.indd 1 3/22/2012 1:53:39 PM

Ο Άγγελος Κωτσιόπουλος σπούδασε Κοινωνική Πολιτική στο Πάντειο Πα- Zνεπιστήμιο και σκηνοθεσία στο New York College, με την οποία και ασχο-λείται. Τα ποιήματα προέρχονται από την ποιητική του συλλογή «Σκιές σιω-πής», εκδόσεις Οσελότος.

28μύρτιλο

Αλεξία Καλογεροπούλου

Τα φαντάσματα της Άννας

Ήταν η τρίτη φορά που επισκεπτόταν το Μουσείο. Χαμένη στους δαιδαλώδεις δια-δρόμους, κοιτούσε συμπονετικά τα αγάλματα. Τα άγγιζε σχεδόν βουρκωμένη κι ας τις είχαν κάνει οι φύλακες αμέτρητες παρατηρήσεις, δείχνοντάς της με αυστη-

ρότητα την κόκκινη ταμπέλα «παρακαλώ, μην αγγίζετε», που ήταν τοποθετημένη μπρο-στά από κάθε έκθεμα. Εκείνη δεν έλεγε να καταλάβει. Κούναγε καταφατικά το κεφάλι, ψι-θύριζε ένα «συγγνώμη» μέσα από τα δόντια της κι ύστερα, έκανε πάλι το ίδιο.

Δεν τα άγγιζε μόνο τα αγάλματα. Τους μιλούσε κιόλας! Με λόγια συμπόνιας και αγά-πης, συγκινητικά, αν και κάποιες φορές ακατάληπτα, δεν κουραζόταν να τα παρηγορεί. Το είχαν αντιληφθεί αυτό οι φύλακες του Μουσείου, αλλά δεν τολμούσαν να της πουν κά-τι. Εξάλλου, δεν έγραφε πουθενά «παρακαλώ, μη μιλάτε στα αγάλματα» ώστε να την επι-πλήξουν γι’ αυτό που έκανε. Ούτε το παρουσιαστικό της τους επέτρεπε να σχηματίσουν κακή γνώμη: ήταν μια όμορφη, περιποιημένη γυναίκα, παρότι είχε κλείσει τα εξήντα. Τα μαλλιά της ήταν βαμμένα ξανθά, ώστε να κρύβονται οι άσπρες τρίχες, καλοχτενισμένα και φουντωτά. Φορούσε πάντοτε μαύρα ρούχα, καλοσιδερωμένα, που μύριζαν φρεσκά-δα απορρυπαντικού. Τα νύχια της πάντα φροντισμένα, βαμμένα ροζ περλέ, το αγαπη-μένο της χρώμα, από τα νιάτα της ακόμα. Τα αυτιά της στόλιζαν δυο στρογγυλά, χρυσά σκουλαρίκια και τα χέρια της η βέρα και δυο χρυσά πανάκριβα δαχτυλίδια, ό, τι μπόρε-σε να περισώσει από τη μεγάλη περιουσία που είχε φτιάξει ο άντρας της πριν φύγει από τη ζωή, ένα χρόνο πριν... «Πέρασε κιόλας ένας χρόνος», σκέφτηκε και κοίταξε τον δρόμο έξω από το παράθυρο του Μουσείου.

Ο κόσμος πήγαινε κι ερχότανε βιαστικά, περπατούσε ο καθένας κλεισμένος στον κό-σμο του, φορτωμένοι με τσάντες και μ’ ένα κινητό στο χέρι. «Πολυάσχολοι», σκέφτηκε. «Αν ήξεραν, όμως, αν ήξεραν τι πραγματικά αξίζει στη ζωή...» Τη ρέμβη της ξύπνησε η φωνή του φύλακα: «Κυρία, κλείνουμε σε δέκα λεπτά. Αν θέλετε, κάντε πιο σύντομα». Γύ-ρισε ξαφνιασμένη, σχεδόν ντροπιασμένη, σα να φοβόταν ότι ο φύλακας, αυτός ο άγνω-στος άντρας που στεκόταν απέναντί της, διάβασε τις σκέψεις της. «Ναι, κύριε, με συγχω-ρείτε», απάντησε σκυθρωπά και άρχισε να περπατά αργά προς την έξοδο. Από τότε που έχασε τον άντρα της όλο συγγνώμη ζητούσε από τον κόσμο. Ένιωθε να περισσεύει, να ενοχλεί μόνο και μόνο που υπάρχει. Βγήκε στον δρόμο, περπάτησε μέχρι την Ακαδημί-ας, πήρε το λεωφορείο και γύρισε σπίτι.

Κάθισε για μια βραδιά ακόμα στο σαλόνι του σπιτιού της, στην αγαπημένη χρυσαφιά πολυθρόνα του άντρα της, μπροστά στην τηλεόραση. «Με έφαγε η μοναξιά», αναστένα-ξε. Δεν είχε μάθει να ζει έτσι. Σαράντα χρόνια παντρεμένη, έζησε μια υπέροχη ζωή στο πλάι του συζύγου της. Παιδιά δεν είχε. Ζούσε όμως άνετα, πλουσιοπάροχα. Τα βράδια το σπίτι γέμιζε κόσμο, γλέντια, γιορτές, γέλια που την έκαναν να ξεχάσει ακόμα και τα δρα-ματικά παιδικά της χρόνια, τότε που ζούσε στην ένδεια. η πατρική της οικογένεια, φτω-

29μύρτιλο

χή, ανήμπορη, ταπεινωμένη, πάλευε με τις αντίξοες συνθήκες της καθημερινότητας. Κά-θε μέρα κι ένας αγώνας. η πείνα έκανε τα στομάχια τους να χορεύουν και η υγρασία του χειμώνα πιρούνιαζε τα κόκκαλά τους, ιδίως όταν έπεφτε ο ήλιος. Μια χρονιά, μάλιστα, το κρύο ήταν τόσο τσουχτερό, που η μικρή της αδερφή δεν άντεξε και πέθανε στην κού-νια της. Έτσι τη βρήκαν το πρωί, μέσα στα λιγοστά της ρούχα. «Αν φορούσε ένα μάλλι-νο ρουχαλάκι, δεν θα είχε συμβεί αυτό», είχε πει ο γιατρός που έγραψε το πιστοποιητικό θανάτου. Αυτά τα λόγια ποτέ δεν τα ξέχασε η Άννα, τα έθαβε όμως πάντα στα τρίσβαθα της ψυχής της και γλένταγε τη ζωή παρέα με τον άντρα της, τον σωτήρα της, αυτόν που την έβγαλε από τη φτώχεια. Τι κι αν ήταν είκοσι χρόνια μεγαλύτερός της! Γι’ αυτήν ήταν ο άντρας και ο πατέρας της μαζί. Ο προστάτης, ο ευεργέτης της... Και τώρα που τον έχασε, έχασε τα πάντα... Και την περιουσία του. Γιατί ο μακαρίτης δεν τα ’χε λογαριάσει καλά τα πράγματα. Τελευταία δεν πήγαιναν καλά οι δουλειές του και έφτασε να χρωστάει παντού. Μετά τον θάνατό του οι πιστωτές κατάσχεσαν τα χρήματα και την περιουσία του. Το μόνο που κατάφερε να περισώσει η Άννα ήταν μερικά μετρητά που κρατούσε σε έναν τραπεζι-κό λογαριασμό που είχε στο όνομά της, το σπίτι που έμενε και μερικά κοσμήματα.

Στο μυαλό της Άννας, ξύπνησαν θύμησες παλιές, που κοιμόντουσαν βαθιά μες στην ψυχή της. Φαντάσματα μιας άλλης ζωής, των παιδικών της χρόνων, εμφανίστηκαν μπρο-στά της, τρομακτικά, ανάλγητα και με τα φοβερά ουρλιαχτά τους δεν άφηναν τον νου της να ησυχάσει. Άκουγε τις φωνές τους συνέχεια στο κεφάλι της. «Όχι, δεν θα το αφή-σω να γίνει αυτό. Όχι πάλι!» φώναξε και τίναξε το χέρι της δυνατά, σαν να έσπρωχνε έναν αόρατο επισκέπτη. «Τώρα θα δεις», είπε και σηκώθηκε νευρικά από την πολυθρόνα. «Δεν θα καθίσω πάλι με σταυρωμένα χέρια». Πήγε στο δωμάτιό της και έβγαλε από το πατάρι της ντουλάπας της ένα μεγάλο, πολύχρωμο κουτί. Εκεί φύλαγε τις βελόνες και τις μάλλι-νες κλωστές της για το πλέξιμο. Τ’ άνοιξε προσεκτικά, έβγαλε τα σύνεργά της και, με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, κάθισε πάλι στην πολυθρόνα και στρώθηκε στη δουλειά. «Έχω πολλή δουλειά να κάνω. Τόσοι άνθρωποι είναι γυμνοί εκεί μέσα. Πρέπει να τους ντύ-σω, δεν θα αντέξουν το κρύο. Θα πεθάνουν κι αυτοί, σαν τη μικρή μου αδερφή. Το κρύο δεν αντέχεται...», έλεγε και ξανάλεγε σε ένα παραλήρημα. Και στο μυαλό της έμπλεκε τα αγάλματα με τη μικρή της αδερφή, όλο και περισσότερο, όλο και πιο περίπλοκα...

Η Αλεξία Καλογεροπούλου είναι υποψήφια διδάκτωρ του Πανεπιστημίου ZΑθηνών με βασικό ερευνητικό αντικείμενο τις ανθρώπινες σχέσεις και συγ-γραφέας του βιβλίου «Είσαι το κάρμα μου» (Εκδ. Εμπειρία Εκδοτική).

30μύρτιλο

Αντώνης Τσόκος

Τριάντα αργύρια κάλπικα

λείπεις τόσα χρόνια που ξέχασα γιατί σ’ αγάπησα. Μάταια ψάχνω στη θαλάμη της νο-σταλγίας να βρω μια χαραγμένη με τη μορφή σου σφαίρα. Έπαψες να μονοπωλείς τις Πέμπτες μου κι ο κάλπικος ήχος των κερμάτων κούρνιασε παντοτινά στις τσέπες των περαστικών.

Οπτασιάζομαι έναν κόσμο όπου η γεύση των χειλιών θα παραμένει αναλλοίωτη στο φίλημα των χρόνων. Τα κίτρινα μπολερό θα χαϊδεύουν τις νύχτες τα ολόλευκα σημάδια του ήλιου. Στην αγριότητα κάθε μεσημεριού θα είμαι ικανός να δροσιστώ στην ανερμή-νευτη σκιά της άδολης κοπέλας...

Αποζητώ την επιπολαιότητα του περσινού Αυγούστου. Τους μώλωπες των έσχατων βημάτων του Ιούλη. Τη θύμηση. Είναι άκομψο να σ’ αγαπώ για τις στιγμές που έζησα μακριά σου...

Υπνοφαντασία

Τα πόδια του λευκού ντιβανιού γαργαλούσαν απροκάλυπτα τα χαλίκια του θερινού κινη-ματογράφου. Οι σκουριασμένες του κλειδώσεις ανοιγόκλειναν βασανιστικά αργά. Σε τό-νο μεταλλικό. Στο βουλιαγμένο καραβόπανο σάρκινα σχηματισμένο το σώμα του μεση-μεριού. Μ’ ένα βουνό μανταρινόφλουδες να σπινθηρίζουν στο προσκεφάλι του.

Καταμεσής της έβδομης τέχνης, πέντε θαμώνες κρεμασμένοι σε μια αχτίδα κατηγορού-σαν τον ήλιο με λόγια ακατάληπτα. Απ’ το κουβούκλιό του ο προβολατζής άστρα εφη-μερεύοντα μετρούσε.

Χαρίζω την εφεδρική ματιά μου σε όποιον κόψει την ανάσα του χωρίς να στάξει αίμα, φώναζε η ταξιθέτρια. Υπνολαλιά αμετάφραστη σε σιέστα θερινού μεσημεριού...

Ο Αντώνης Τσόκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Σπούδασε τεχνικός Η/Υ & δικτύων. ZΜε τη συγγραφή ασχολείται εντατικά τα τελευταία πέντε χρόνια, γράφοντας πεζά, ποίη-ση, στίχους και παραμύθια. Τα ποιήματα και άλλα κείμενά του βρίσκονται στο blog http://sterianizali.wordpress.com

31μύρτιλο

Σήλια Νικολαΐδου

Ταξιδεύω,με το καράβι που σου χάρισα,βαθειά εντός,αόρατη κι ανάλαφρη από τα κύματα της επιφάνειας.

η σιωπή είναι απόλυτη.

Όταν λείπουν οι ήχοι,ανακαλύπτεις τις κρυμμένες ομορφιές των χρωμάτων.Παίζεις με το φως και τις ανταύγειες.Ακολουθείς τα χρώματα, από το χρυσαφί ως το γαλάζιο,τραβώντας κουπί σε όλες τις αποχρώσεις του γκρίζου.

Όταν ταξιδεύεις εντός,ανακαλύπτεις την απεραντοσύνη του βάθους,μία κατάδυση άνευ ορίων.

Γίνεσαι ένα με το νερό,σαν μία σταγόνα που ανακαλύπτει τη νερένια της υπόσταση.Σαν μια σταγόναπου πλάθει και ξαναπλάθει το είναι της, καθώς γλιστρά και ξεγλιστρά , ατελείωτα.Μία τόση δα σταγόνα.Τώρα θα διαχυθεί σκέφτεσαι και αυτή, χαδιάρικα και ανέμελα, κατρακυλά και σου τη σκάει...Μια σταγόνα μες στο νερό ποτέ δε χάνεται.

Δανεισμένη καρδιά Με ξένα μαχαίρια, δανεικά,σκοτώνουν.Όλα θα τα αντέξω.Δανεισμένα μάτια,άδεια χέρια,άχρηστα στόματα.Αλλά όχιδε θα μπορέσωνα αγαπήσωδανεισμένη καρδιά.

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσ

ελό

τος

Έργα της ίδιας: «Μικρές Χίμαιρες», Ποιητική συλλογή«Αν τόνοιωθες», Ποιητική συλλογή

Υπό έκδοση:

«Η μέρα μου, η νύχτα σου», Μυθιστόρημα

Καθηγήτρια Πανεπιστημίου για σαρά-ντα χρόνια, διδάχτηκα περισσότερα απ’ όσα δίδαξα. Οι δρόμοι της γνώσης ανοίγουν ορίζοντες και προετοιμάζουν διαδρομές. Από το Ε.Μ.Π. στη Σορ-βόννη και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλί-ας, από το Παρίσι του ’68 στην Αθήνα

του 2012, οι διαδρομές μου εντός και εκτός ύλης εναλ-λάσσονται. Ο θεατρικός μονόλογος «Μαθήματα εκτός ύλης» φι-λοδοξεί να σας συναντήσει σε κάποιες εκτός ύλης δι-αδρομές σας.

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com

www. ocelotos. gr

ΛΙΑ

ΝΙΚ

ΑΪΔ

• ΜΑ

ΤΑ Ε

ΚΤΟ

Σ ΥΛΗ

ΣISBN 978-960-564-001-9

120 × 150 SPiNe: 7 FlaPS: 60 Z

0_cover_ektos ylis_ΟΚ2.indd 1 12/3/2012 11:45:24 AM

Η Σήλια Νικολαΐδου, για σαράντα χρόνια δίδαξε Κοινωνιολογία στο Ε.Μ.Π. Zκαι στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Ο θεατρικός της μονόλογος «Μαθήμα-τα εκτός ύλης» θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Οσελότος τον Νοέμβριο του 2012.

32μύρτιλο

Χριστίνα Κόλλια

Φωτοσύνθεση

Είπες Θέλω. Σταθερά. Ειρηνικά.

Αμετάκλητα. Τι κραταιός αντίλαλος! Σεισμός απρόβλεπτων κλυδωνισμών. Νεφέλες αγαπημένες άστοργα κι αμείλικτα σε κατατρέχουν. Διεκδικώντας την πεπερασμένη εξουσία στο ασθενές σου Συναινώ. Αστραπομαχία προβλέψιμων κατακλυσμών. Όμως, εσύ μόνο θέλεις. Την ευεργεσία της βροχής. Την παλιννόστηση της φωτοσύνθεσης. Την απειρότητα της μικρής παλάμης που χωράς φιλόξενα. Σαν σπόρος νέας εσοδείας. Κοσμογονία.

Η Χριστίνα Κόλλια είναι συγγραφέας και ποιήτρια. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία, δύο ατομι- Zκά και δύο συλλογικά, και έργα της έχουν βραβευθεί. Μελέτες της για συγγραφείς και ποιη-τές έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο τύπο. Διδάσκει δημιουργική γραφή σε παιδιά και οργα-νώνει εργαστήρια λογοτεχνίας. Είναι μέλος του «Ελληνικού Κύκλου Παιδικού βιβλίου».

33μύρτιλο

Μιλτιάδης Ζέρβας

Ο έφηβος των ΑντικυθήρωνΕνώ όλα κυλάνε αμέριμνα κι ήσυχα, προβάλλει αίφνης, από χαλκό κι από μάρμαρο, ένας άλλος λαός, με μιαν εκτυφλωτική ομορφιά, που θαμπώνει.

Έτσι και εσένα, σε απόσπασαν από τον βυθό Συμιακοί Σφουγγαράδες, σε ανασύραν σε θραύσματα, για να σε δωρίσουν εκ νέου στο φως.

Ξεπροβάλλεις χυτός, αναδύεσαι μπρούτζινος, η αποθέωση των ανθρωπίνων χεριών, απαθανατισμένη στον χαλκό και στο σμάλτο.

Πατάς σταθερά στο αριστερό σου σκέλος, ενώ στην πραγματικότητα είσαι χτισμένος, πάνω σε μιαν ισορροπία αβέβαιη, ίσα που να αγγίζεις το έδαφος.

Αναπτυγμένος μπροστά ο βραχίονας με μιαν άγνωστη χάρη, ενώ η παλάμη μένει μισόκλειστη, έτσι που να λες πως κάτι μέσα της λείπει.

Άραγε σε ποιαν ωραιότητα, να μας δείχνειτο απλωμένο σου χέρι, που αιωρείται ανάλαφρα;

Όρθιος, με απολλώνειο ήθος, ντυμένος την πανσέληνη λάμψη,επικοινωνείς με των προσκυνητών σου το πλήθος, ατάραχος, με μιαν ομορφιά κλειδωμένη πέρα απ’ του χρόνου τα κλάσματα.

Θρίαμβε εσύ της αφής, με των μελών την απαράμιλλη μελωδία, πανανθρώπινο σέβασμα, αστείρευτη ηδονή των ματιών.

Χάλκινε Θεέ, αξεπέραστου κάλλους, εσύ που αναγεννάς διαρκώς τη νεότητα,

Άραγε σε ποιαν ασύλληπτη ομορφιά, να δείχνει το απλωμένο σου χέρι, ποιους αδιανόητους κόσμους να κρατάς στην παλάμη σου, για ποιες άφατες χάρες και μυστήρια, να μας δείχνεις τον δρόμο;

Δεν σε χωρά εσένα, κανένας χώρος περιφραγμένος, Πρίγκιπα εσύ που σμιλεύτηκες, για τους ανοιχτούς τους ορίζοντες.Δεν σε χωρά εσένα, κανένα κλειδωμένο δωμάτιο, εσένα που σε κρατάνε καθηλωμένο, στην αίθουσα Είκοσι Οχτώ του Αρχαιολογικού Μουσείου.

Εσένα που ταυτοποιείσαι προσωρινά με τον αριθμό Χ.13396, ανάμεσα στα άλλα εκθέματα.

Μιλτιάδης Ζέρβας

ΠΟΙΗΣΗ

Η Ηγεμονία των Βράχων

ΜΙΛ

ΤΙΑΔ

ΖΕΡΒ

ΑΣ˛

ΓΕΜ

ΟΝΙΑ

ΤΩΝ

ΒΡΑ

ΧΩΝ

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

ΑΘΗΝΑ 2010

ISBN 978-960-9499-21-7

Ο Μιλτιάδης Ζέρβας γεννήθηκε στο Βαθύ της Σάμου. Ασχολείται με την ποί- Zηση από το 1971. Ποιήματά του έχουν βραβευθεί και διακριθεί σε πολλούς δι-αγωνισμούς. Η ποιητική συλλογή «Ηγεμονία των βράχων» (εκδ. Οσελότος, 2010) είναι το δεύτερο βιβλίο του.

34μύρτιλο

Βασιλεία Σπηλιά

Απόσπασμα από το βιβλίο «Μάθημα αγάπης»

Μακριά σου η ζωή μου μοιάζει μ’ ένα μελαγχολικό παραμύθι που δεν έχει τέλος. Tα σύννεφα δεν λένε να φύγουν απ΄ τον ουρανό. T’ αστέρια έχουν πάψει να φαίνονται τις νύχτες. H εικόνα σου με τον καιρό ξεθωριάζει, γίνεται ολοένα και πιο θολή, και το

χαμόγελό σου παγώνει και σιγά-σιγά χάνεται κι αυτό. Oι μέρες περνούν, ο χρόνος κυλά. Όμως, για μένα, είναι σαν όλα να συμβαίνουν την ίδια ημέρα. Δεν αισθάνομαι να κρυώνω ούτε να ζεσταίνομαι, δεν αισθάνομαι να λυπάμαι ούτε να χαίρομαι, και η μόνη ανάγκη που έχω τώρα πια είναι να σε συναντήσω. Να σε κοιτάξω, να χωθώ για λίγο στην αγκαλιά σου, να σου μιλή-σω. Να σου πω πώς με έκανες να νιώθω τόσο καιρό, και εσύ να μου φερθείς τόσο γλυκά που όλα να τα ξεχάσω. Να μη θυμάμαι τίποτα πια. Να νομίζω πως ήταν το όνειρο που είδα μια νύ-χτα και πως τώρα πια έχω ξυπνήσει και είμαι ασφαλής μέσα στα προστατευτικά σου χέρια. Αν ερχόσουν εσύ, τότε θα άλλαζαν τα πάντα και μόνο εσύ θα μπορούσες να το κάνεις αυτό...

Μόνο εσύ θα μπορούσες να πείσεις τ’ αστέρια να εμφανιστούν ξανά στον ουρανό, τα σύν-νεφα να φύγουν. Μόνο εσύ θα έκανες τη γη πάλι να γυρίζει και θα έφερνες τις εποχές. Θα μ’ έκανες να σκεπαστώ με την κουβέρτα μου τις κρύες νύχτες και να ανάψω τον ανεμιστήρα τα ζεστά μεσημέρια. Μόνο εσύ θα με έκανες να αισθάνομαι ξανά, να θυμηθώ πώς είναι να γε-λάς, πώς είναι να χαίρεσαι, πώς είναι να ζεις.

η απουσία σου έχει κάνει όλα τα τοπία που κάποτε γέμιζαν την ψυχή μου με χρώματα, ξε-θωριασμένα, βουβά, ασπρόμαυρα... Τώρα πια, το ηλιοβασίλεμα είναι μια ώρα όπως όλες οι άλλες. Ο χρόνος παραμένει ακίνητος και όλα μου μοιάζουν στατικά. Σαν τίποτα να μην αλλά-ζει. Τίποτα να μην εξελίσσεται. Όλα σωπαίνουν. Όλα είναι αδιάφορα. Τίποτα δεν έχει αξία...

Γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά, ούτε εγώ δεν ξέρω. Ίσως γιατί έχω φορτώσει τόσο πολύ την καρδιά μου με τ’ όνομά σου, που κυνηγάω ακόμη έναν τρόπο για να σε ξεχάσω. Να κλείσω τις πόρτες μου σε αυτή την ιστορία, που τελικά μόνο κακό μου κάνει. Και πρέπει να απαλλα-γώ επιτέλους από την ανάγκη μου για σένα. Να γίνω ξανά ελεύθερη.

Να περπατώ δίπλα στη θάλασσα, χωρίς να σκέφτομαι πως κάποια μέρα σ’ αυτήν θα περ-πατήσουμε μαζί, να ακολουθώ ξανά τα ίχνη που αφήνει ο ήλιος μέχρι να χαθεί την ώρα του ηλιοβασιλέματος, χωρίς να μου αιχμαλωτίζει τη σκέψη η πορεία της δικής σου φυγής και εξα-φάνισης από τη ζωή μου, να κοιτάζω στον δρόμο τα παιδιά χωρίς να φαντάζομαι το προσω-πάκι που θα είχε ένα δικό μας, χωρίς να σκέφτομαι πόσο τρυφερός θα ήσουν μαζί του, πόσο πολύ θα το αγαπούσες και θα το προστάτευες. Να ακούω το όνομά σου και να μη θυμάμαι εσένα, να περπατήσω ξανά στον δρόμο σου, χωρίς τον φόβο μήπως περάσεις δίπλα μου. Να πάω ξανά στον σταθμό να περιμένω το τρένο, χωρίς να ελέγχω πρώτα όλους όσους στέκο-νται εκεί, μήπως είσαι κι εσύ ένας από αυτούς.

Τίποτα να μη σε θυμίζει πια. Να σε δω μπροστά μου και ούτε καν να σκέφτομαι πως από κάπου σε ξέρω. Να νομίζω πως ίσως είσαι κι εσύ ένας από τους πολλούς περαστικούς που περνούν δίπλα μας κάθε μέρα. Ναι, τότε θα είμαι καλά. Δεν θα έχω πια ανάγκη κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό μου. Και θα νιώθω ασφαλής τότε. Γιατί μόνο με τον εαυτό του μπορεί τε-λικά κανείς να νιώσει σίγουρος και ασφαλής. Και ακόμα και με αυτόν, όχι πάντα.

35μύρτιλο

Σημασία έχει πως θα σε έχω ξεπεράσει. Κάθε ανάμνηση θα έχει σβήσει, καμία ελπίδα πια δεν θα υπάρχει για να με κοιμίζει με ψέματα. Ο καιρός θα περνάει, κι εγώ δεν θα μετρώ τις μέ-ρες που έχω να σε δω, δεν θα ανοίγω τον φάκελο εκείνον με τα τετράδια, δεν θα κάνω σχέ-δια για μας. Δεν θα αγγίζω τις σελίδες με τα γράμματά σου, δεν θα παρατηρώ κάθε λέξη σου, μήπως και ανακαλύψω κάποιο μήνυμα που μου άφησες κρυμμένο εκεί.

Δεν θα σε βλέπω στον ύπνο μου, δεν θα σε φαντάζομαι. Ούτε καν περαστικός δεν θα περ-νάς απ΄ το μυαλό μου. Για μένα, ούτε καν θα υπάρχεις. Θα είναι πάλι όπως πριν σε συναντή-σω, προτού μάθω πως υπάρχεις κι εσύ σε αυτόν τον κόσμο. Προτού αποφασίσω να σε κυνη-γήσω, προτού απογοητευτώ, προτού σκλαβωθώ στο ψέμα αυτό, που το πίστεψα πιο πολύ απ’ όσο πίστεψα στον Θεό...

Φύγε μακριά και μην ξαναγυρίσεις. Αφού δεν θα ’σαι εδώ με το σώμα σου, με τη φυσική σου παρουσία, με την υλική σου υπόσταση, τότε εξαφανίσου από κάθε άλλη εκδοχή και δι-άστασή σου. Ούτε τη φαντασία μου δεν θέλω να επιστρατεύω στο εξής, ούτε τη σκέψη μου. Όλα αυτά δεν είναι αληθινά και δεν τα θέλω τώρα πια. Δημιουργούν κόσμους που ζουν μα-κριά από κάθε προέκταση των ανθρωπίνων δυνατοτήτων μας, που κανένας ποτέ δεν μπορεί να τους φτάσει και να ζήσει μέσα σε αυτούς.

Εγώ ήθελα εσένα και αφού δεν σε έχω, τότε εξαφανίσου από παντού και για πάντα. Αρ-κετά πια. Ένα είδωλο ήσουν. Να μην είσαι πια αρκετός για να με στοιχειώνεις. Να γελάω όταν διαβάζω αυτές τις σελίδες και να λέω «κοίτα τι χαζή που ήμουν!» Και πήγαινε όσο πιο μακριά μπορείς, καθόλου δεν θα μου λείψεις. Όλα στο μυαλό μου ήταν τελικά. Ένα παραμύθι που δημιούργησα, και στο χέρι μου είναι να του δώσω ένα τέλος. Και να αφήσω ένα αληθινό να αρχίσει τώρα πια. Ένα που να ξεκινάει με «μια φορά κι έναν καιρό...» Μόνο που τώρα, το «μια φορά» θα είναι το σήμερα και το «έναν καιρό» το τώρα...

μάθημα αγάπης

μάθημ

α αγάπ

Βασιλεία Σπηλιά

ΣΙΛΕ

ΙΑ ΣΠ

ΙΑΒατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com

www. ocelotos. gr

Μια συγκινητική ιστορία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, με απαλές μεταφυσικές προεκτάσεις, στην οποία μπορεί να αναζητήσει πα-ραμυθία κάθε ευαίσθητη και πληγωμένη ψυχή.

«Άραγε αυτό το αστέρι που κοιτάζω με θαυμασμό επειδή με εκπλήσσει το έντονο φως του, να το κοιτάζεις κι εσύ αυτή τη στιγμή; Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα γι’ αυτό. Γιατί, όπου κι αν είσαι, ο ουρανός είναι ο ίδιος. Αν κοιτάξεις ψηλά, θα δεις ό,τι βλέπω κι εγώ. Και αν το κάνεις, τότε αμέσως αισθάνομαι πως ερχόμαστε πιο κοντά. Σα να είμαστε μαζί νιώθω. Δεν έχει σημα-σία που βρισκόμαστε σε διαφορετικές γωνιές. Σημασία έχει ότι ο χώρος ξαφνικά αποκτά μικρότερες διαστάσεις απέναντι απ’ τον απέραντο κι ατέλειωτο ουρανό. Άρα αυτή τη στιγμή είμαστε πολύ κοντά, αν συγκρίνουμε την απόσταση που μας χωρίζει με την απόσταση του καθενός μας από το τελευταίο σημείο του Σύμπαντος... Ίσως και από έναν μακρινό πλανήτη να φαινόμα-στε σα να ακουμπάμε ο ένας στον άλλο [. . .] Δεν με νοιάζει αν με αυτόν τον τρόπο θα έχω κοροϊδέψει τον εαυτό μου. Ίσως, τελικά, αυτός να είναι ο μόνος τρόπος για να λυτρωθώ. Με την ιδέα της εκπλήρωσης».

ISBN 978-960-9607-90-2

Η Βασιλεία Σπηλιά γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30 Ιουλίου του 1993. Είναι το μικρότερο παιδί μιας τετραμελούς οικογένειας. Σπουδάζει Κλασική Φιλολο-γία στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας. Από τα παιδικά της χρόνια, η καλλιτεχνική της φύση ήταν έκδηλη. Μόλις έμαθε τα πρώτα της γράμματα, άρχισε να γράφει μυθιστορήματα μικρής έκτασης αλλά και τραγούδια. Το παρόν μυθιστόρημα το έγραψε σε ηλι-κία δεκαέξι ετών.

vasiliaspilia@gmail. com

143 × 210 SPINE: 6 FLAPS: 80 Z

Untitled-3 1 10/2/2012 1:12:05 AM

Η Βασιλεία Σπηλιά σπουδάζει Κλασική Φιλολογία στο Ε.Κ.Π.Α. Το βιβλίο Zτης «Μάθημα Αγάπης» εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 2012 από τις εκδόσεις Οσελότος.

36μύρτιλο

Γεωργία Χαϊδεμενοπούλου

Il canto dell’ amor

J’aime darti un beso

lo so molto bene ότι σου αρέσω.Vorrei diariamente chiamarti,

j’ai la pasión de parlarti.

amore amore, dammi un bacione,

sulla bocca mia, ho trovato la vera ευτυχία!

i would like to give you un fiore.

Cuando no te veo me siento dolore.

Έχω για σένα αισθήματα πολλά,

desidererei fare con te πράγματα τρελά.amore amore, dammi un bacione

sulla bocca mia, το φιλί σου είναι αμαρτία!

Είσαι il mio grande amore.Notre amor puó diventare superiore.

Όταν δεν με κοιτάς βαθιά στα μάτια,

il mio cuore γίνεται κομμάτια.

amore amore dammi un bacione,

sulla bocca mia,

το κορμί σου είναι αμαρτία!

Η Γεωργία Χαϊδεμενοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι πτυχιού- Zχος του τμήματος Ιταλικής Φιλολογίας του Α.Π.Θ. Μιλάει αγγλικά, γαλλι-κά, γερμανικά και ισπανικά. Το βιβλίο της «Ένας κύβος παραμύθια» (εκδ. Ωρίωνας, Νοέμβριος 2011) κέρδισε το Α’ Βραβείο στα Σικελιανά 2012 και βραβεύθηκε από το Καφενείο των Ιδεών και τον Όμιλο Ουνέσκο Νήσων-Πειραιώς. Στον ετήσιο διεθνή διαγωνισμό ποίησης 2011 του περιοδικού ΚΕ-ΛΕΝΩ βραβεύθηκε μια μικρή ποιητική της συλλογή γραμμένη σε διάφορες αρχιτεκτονικές στίχου.

37μύρτιλο

Δέσποινα Λουλουδάκη

Ένα γράμμα στο Θωμά

Αγαπημένε μου ανιψιέ, Θωμά,Να ξέρεις ότι πάντα σε αναζητούσα, σα μορφή στον κόσμο μου. Δεν ξέρω αν είσαι η ανάμνη-

ση ή η ελπίδα μου. Ο φάρος που στέκει αγέρωχος στην γκρίζα τρικυμία. Ναι, έτσι σε φαντάζομαι. Εγώ, το γέρικο καράβι, κουρασμένο, χτυπημένο, ξεφλουδισμένη η μπογιά, με γνώση ακατάλη-πτη, κουβάρι μπερδεμένο, σαν αυτά που βλέπουμε εκεί στα ψηλά καρνάγια, με μπλε και κόκκι-νες μπογιές να κρέμονται τριγύρω. Μα το σκαρί γερό, ξύλινο, παλιό κι αγαπημένο. Και τώρα ξα-ποσταίνει εκεί, λουσμένο στο φως, χωρίς πατρίδα. Μα που είναι το καρνάγιο αυτό; Κάπου στη γη, στο σύμπαν. Παρέα με άλλα σκαριά, ποτέ μονάχο του. Και ξεχωρίζει. Είναι περήφανο, κι ας είναι τσακισμένο. Άλλη μια επισκευή λοιπόν. Ίσως να είναι η τελευταία, ίσως ο στόχος να επιτευχθεί, και φτάσει στον προορισμό του έστω κι αργά, με οδηγό το φάρο του, εσένα. Ποτέ δε πάλιωσε πραγ-ματικά. Έχει ψυχή γερή και ζωντανή, που ψάχνει συνεχώς κι όλο και κάτι βρίσκει. Δεν ησυχάζει καταπώς θα του ’πρεπε. Κάπου είν’ η αλήθεια, η γαλήνη, και τα πολλά τα χρώματα.

Κι εσύ εκεί, παιδί μου. Σταθερός. Γι’ αυτό σε διάλεξα να σου μιλήσω. Στο πράσινο το φως λου-σμένος, σαν τίποτα να μην σ’ αγγίζει απ’ τα εγκόσμια. Περίτεχνος και λεπτός αλλά όχι αδύναμος, με τους αφρούς να γλείφουν γύρω-γύρω, αφρούς απ’ τα δικά μου απόνερα, που σ΄ έχουν τριγυρίσει.

Ξέρεις, πολύ λίγες ήταν οι στιγμές που χάρηκα πραγματικά. Διαισθανόμουν πώς περίπου εί-ναι η χαρά. Και όλο νόμιζα, και νόμιζα, και ψέματα έχτιζα και μπουνάτσες που έφτιαχνε το μυα-λό, στημένες παραστάσεις άχρηστες θεατρικές, για τις ανάγκες του ρόλου των άλλων, για να εί-ναι αυτοί τακτοποιημένοι, κι εγώ να βολοδέρνω χωρίς στόχο, και τη γαλήνη ποτέ πραγματικά δεν κέρδισα όπως θα μου άξιζε.

Μ’ ακούς δυσάρεστα; Όχι, ευχάριστο είναι. Και τώρα ακόμα, που όλα αυτά ξυπνάνε, η πα-ράδοξη ισορροπία της αντιφατικότητας, αυτή που έλεγες πάντα ότι με διακρίνει, εξουσιαστικά στρογγυλοκάθεται, γιατί αυτό έχει μάθει.

Μεγάλη δύναμη η γνωσία... Ριζώνει και θεριεύει απ’ τα μικράτα μας ακόμα, μας κάνει ότι θέ-λει, κι άντε να την ξεφορτωθείς. Έτσι κι εγώ, καλέ μου. Σκουπίδια έμαθα να μαζεύω χτίζοντας πα-ράλληλα το παραμύθι της λαμπερής βασίλισσας για να επιβιώσω. Το παράδοξο είναι τελικά ότι επιβίωσα. Σ΄ ένα τεράστιο παλάτι, απερίγραπτο πραγματικά. Σωροί τα πετράδια, σε αποθήκες άθλιες. Δεν υπήρξε ποτέ όμοιό του. Δεν θα υπάρξει ποτέ τέτοιος συνδυασμός λαμπρότητας και εξαθλίωσης. Αλάξευτες οι πέτρες γύρω-γύρω, αλλά τόσο αριστοτεχνικά βαλμένες, που θαύμαζες το αποτέλεσμα. Αγκαλιές τα λουλούδια κι η ευωδιά τους να σκεπάζει τη δυσοσμία της αλήθειας. Και γκρεμοί και αποτομιές, ατέλειωτες. Κι εκεί που έλεγες εδώ είναι το τέλος, θα με ρίξουν (δεν ήταν και λίγοι αυτοί που το προσπάθησαν) ή θα πέσω μόνη μου, με ευχαρίστηση πάντα, ανέτει-λαν δύο θεσπέσια ζευγάρια μαύρα μάτια κι έλεγαν «όχι, μαμά, προχώρα».

Γι’ αυτό και είμαι εδώ, γι’ αυτό σου γράφω, σε σένα, τον μόνο κατάλληλο. Ο καθένας πρέ-πει να συνεχίζει. Δικαιούται. Με το καράβι του, το φθαρμένο αλλά ζωντανό. Στο δικό του παλά-τι, όπως κι αν είναι χτισμένο.

Κι εδώ, θα κλείσω το γράμμα αυτό. Θα ακολουθήσουν κι άλλα, με σκέψεις ζωντανές και ιστο-ρίες...

Σ’ ευχαριστώ που μ’ άκουσες, παιδί μου...

Κείμενα της Δέσποινας Λουλουδάκη βρίσκονται στην ιστοσελίδα της www.grammatastothoma.gr Z

38μύρτιλο

Σταύρος Γκιργκένης

Το χρώμα του νόστου

Στη μαύρη ρητίνη του βάθους πέφτει η φωνή μου, οι ήχοι βυθίζονται, άστρα στη λάσπη ασάλευτου ωκεάνιου χρόνου, δεν ακούγομαι πια και το χρώμα του νόστου έχει θαμπώσει.Κατεβαίνει εντός μου το βλέμμα της νύχτας, σαρώνει το είναι μου ως τον γρανίτη του αινίγματος.Σποδός ηφαιστείου σβηστού γύρω μουη στάχτη στιγμών που αναλώθηκαν άσκοπα, οι σκέψεις μου χιονίζουν πυκνές σαν τέφρα σε τοπία αμίλητα.Και μόνο η φωνή μιας μνήμης, από χρόνια λιωμένης στο ρευστό της λήθης το μέταλλο, επιστροφής επωδή ψιθυρίζει επίμονα:

«Πίσω από το σκοτάδι οχυρώνεται ο φώσφορος».

Την αξίνα μου ξαναβρίσκω και χτυπώ, στο τυφλό μάτι του σκότους στοές διανοίγωνα στάξει σαν ήλεκτρο πεύκου το φως. Πρώτα πλημμυρίζει το νέο αυλάκι της νύχτας.Το Αλέτρι ξεκινά να οργώνει και να σπέρνει τα άστρα, ο οίκος του μαύρου χτίζεται εξαρχήςδιάστικτος μ’ ολοφώτιστα μάτια πανθήρων.Κι ύστερα είναι η ώρα του νόστου της μέρας.Στο αμόνι σφυρηλατώ το νέο σώμα του ήλιου. Στο στερέωμα της καρδιάς μου προσηλώνω την καρδιά του.Στο εξής μαζί θα χτυπούν οι σφυγμοί.Στο εξής μαζί θα ταλαντεύονται οι φωτεινοί παλμοί. Στο εξής μαζί θα γεννάμε την αιωνιότητα.

Ο Σταύρος Γκιργκένης είναι Διδάκτωρ Κλασικής Φιλολογίας του Α.Π.Θ. και Zέχει εκδώσει σχολιασμένες μεταφράσεις αρχαίων ελληνικών κειμένων στις εκδόσεις Εξάντας και Ζήτρος. Το 2012 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλ-λογή με τίτλο «Η Αναμενομένη» (εκδ. Βουνέ). Προς έκδοση είναι και μια συλ-λογή ιστοριών ερωτικού πάθους από την Αρχαία Ελλάδα, «Τα Ερωτικά Πα-θήματα του μυθογράφου Παρθένιου».

39μύρτιλο

Μανόλης Ρουσσάκης

Απόσπασμα από το βιβλίο «Κινέζικες δουλειές με γεύση μεταξιού»

Ο σερβιτόρος, δέχτηκε με πλατύ χαμόγελο τις φιλοφρονήσεις του Φιν και γεμάτος ειλικρίνεια, του αποκρίθηκε:

— Το πρώτο πράγμα, νεαρέ μου, και το σπουδαιότερο είναι ν’ αγαπήσεις το επάγγελμα που πρό-κειται ν’ ασχοληθείς. Αφού μάθεις όλα του τα μυστικά και, βασικά, τις μεθόδους να το σπρώξεις προς τα μπρος, η επιτυχία είναι σίγουρη.

Ο Ιδιοκτήτης του Ψιλικατζίδικου, από την πλευρά του, είχε εντελώς αντίθετη άποψη και την εξέφρα-σε δυνατά και καθαρά:

— Διαφωνώ μαζί σας. η αγάπη για ένα επάγγελμα εμφανίζεται στο τελικό στάδιο της εξελικτικής πορείας του και όχι στην αρχή. Το αίσθημα που κυριαρχεί στην αρχή θα το αποκαλούσα, Συμβιβαστική Έλξη. Το πρώτο πράγμα και το σπουδαιότερο είναι να σου αποφέρει έσοδα το επάγγελμα που πρόκει-ται ν’ ασχοληθείς, γιατί αν δεν σου αποφέρει έσοδα, απότομα ή σταδιακά, το σταματάς και, με την πά-ροδο του χρόνου, το ξεχνάς ολότελα. Έχεις ακουστά την αρχή της μεταβλητότητας των επαγγελμάτων για μια υγιή επιχειρηματικότητα;

— Μεταβλητότητα των επαγγελμάτων; έκανε με απορία ο σερβιτόρος.— Αν το επάγγελμα που διάλεξες να κάνεις δεν σου φέρνει έσοδα, οφείλεις γρήγορα να το αλλά-

ξεις, να το μετατρέψεις ή να το μεταμορφώσεις σε κάτι άλλο. Από την άλλη, γεννάται λανθάνουσα επι-χειρηματική συμπεριφορά, όταν υπάρχει παρατεταμένη ενασχόληση μ’ ένα επάγγελμα το οποίο δεν φέρνει έσοδα, ή έστω δεν φέρνει αυτά που θα περίμενε ο επιχειρηματίας ότι θα εισέπραττε, ανέλυσε ο Ιδιοκτήτης του Ψιλικατζίδικου

— η αλήθεια είναι πως η τσαγερία ετούτη, από την πρώτη κιόλας στιγμή, μας έφερνε έσοδα. Δεν υπήρξε ποτέ παρατεταμένη ενασχόληση δίχως έσοδα, όπως το είπες, έκανε ο σερβιτόρος.

— Ναι, γιατί κάποιος άλλος είχε κάνει ήδη την αρχή πριν από σένα και τον αδερφό σου. Πρωτόγνω-ρη δοκιμασία δεν υπήρξε, του απάντησε ο Ιδιοκτήτης του Ψιλικατζίδικου, διατηρώντας αμετάβλητη τη φιλοσοφική του διάθεση. Αγοράζοντάς την, λοιπόν, την τσαγερία και κάνοντας κάποιες διορθωτικές αλ-λαγές, όπως ανακαίνιση, μεγαλύτερη ποικιλία φαγητών και ποτών, χώρο φροντίδας και φύλαξης για τα άλογα των πελατών σας κ.ο.κ. και, το σπουδαιότερο, σωστό χειρισμό των εισπράξεων, η ανάπτυξή της ήταν αναμενόμενη. Επομένως, αν αξιοποιήσουμε ορθά ένα επάγγελμα για το οποίο ισχύουν όροι και κα-νόνες μιας προηγούμενης επιχειρηματικής δράσης, οι κίνδυνοι για αποτυχία ελαχιστοποιούνται.

— Σαφώς, συμφώνησε ο σερβιτόρος. Φαίνεστε μορφωμένος άνθρωπος. Με τι ασχολείστε, αν επι-τρέπεται;

Ο Ιδιοκτήτης του Ψιλικατζίδικου, πήρε ύφος εμφανέστατα νοσταλγικό ετούτη τη φορά:— Έμπορος... από τα δώδεκά μου. Ιδιοκτήτης ενός μικρού ψιλικατζίδικου στο χωριό μου, κληρονομιά

από τον πατέρα μου. Ούτε για μένα υπήρξε πρωτόγνωρη δοκιμασία στην επιχειρηματική μου δραστηρι-ότητα. Ώρα, όμως, να πηγαίνουμε, γιατί ο κύριος λι Μον λι, θα μας περιμένει. Έχουμε ήδη αργήσει.

Ο σερβιτόρος, δεν έχασε την ευκαιρία να επανέλθει δυναμικά στην προσπάθειά του να τους πείσει και γι’ άλλες προσφορές, μήπως κι έτσι αυξήσει κι άλλο τις εισπράξεις του.

Κινέζικες δουλειές Κινέζικες δουλειές Κινέζικες δουλειές µε γεύση µεταξιούµε γεύση µεταξιούµε γεύση µεταξιού

Μ Α Ν ΟΛ Η Σ Ρ Ο Υ Σ Σ Α Κ Η ΣOι ΄΄ΚΙΝΕΖΙΚΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΜΕ ΓΕΥΣΗ ΜΕΤΑΞΙΟΥ΄΄ ήρθαν ύστερα από ένα ταξίδι μου στις ΗΠΑ το 2004. Διαπίστωσα ότι τα καταστήματα της χώρας αυτής είχαν στην κυριολεξία κατακλυσθεί από κινέζικα προϊόντα, επώνυμα και μη, τα οποία έρχονταν πρώτα στις προτιμήσεις των καταναλωτών, λόγω και της χαμηλότερης τιμής τους αλλά και της πολύ καλής ποιότητάς τους. Όλοι μιλούσαν για μία οικονομία που αναπτυσσόταν με πολύ γρήγορους ρυθμούς και πως τίποτε δεν μπορούσε να ανακόψει την ξέφρενη πορεία της. Αξιοσημείωτο επίσης ήταν, η λέξη ΄΄Business΄΄ των αμερικανών, που συσχετίζονταν πολύ συχνά με την κινέζικη ανάπτυξη, τις κινέζικες επιχειρήσεις και τους κινέζους εμπόρους και αντιπροσώπους.Συγχρόνως, η σηματοδότηση του ΄΄made in china΄΄επάνω στις ετικέτες των προϊόντων απλώνονταν και στην Ευρώπη. Επώνυμα παιχνίδια, βιβλία, είδη νοικοκυριού, ηλεκτρικές συσκευές, ρούχα, παπούτσια, CD, DVD, αυτοκίνητα, αεροπορικές και ναυτιλιακές εταιρείες κ.ο.κ. είχαν σφραγίδα προέλευσης τους την Κίνα. Η βιομηχανία και οι εμπορικές δραστηριότητες των κινέζων, δίχως αμφιβολία, κυριαρχούν παγκοσμίως.

Ο Φιν, με βαρύ κεφάλι, προ-χώρησε σκυφτός προς την αυλόπορτα κι από

’κεί έξω στο δρόμο. Περπάτησε ως την πλατεία και τράβηξε το μονο-πάτι που οδηγούσε στη λίμνη. Όχι το κανονικό, περίγυρα του λόφου, αλλά το πιο σύντομο, αυτό που εί-χαν ανοίξει τελευταία οι ψαράδες του Οσάρ, ακριβώς επάνω στην απότομη, γυμνή πλαγιά. Καθώς έφτασε στη λίμνη, έψαξε και βρή-κε ένα ύψωμα, να την βλέπει σχε-δόν όλη μπροστά του, και ξάπλωσε ανάσκελα στο χορτάρι, βάζοντας τα χέρια για μαξιλάρι πίσω από το κεφάλι του. Τριγύρω επικρατού-σε εξαιρετική ηρεμία, με μοναδικά ακούσματα, τα γλυκά κελαϊδίσματα των πουλιών, που φτερούγιζαν από κλαρί σε κλαρί και κατά διαστήμα-τα, τα βατράχια, που απαντούσαν στα πουλιά, μέσα από τα γαλήνια νερά της λίμνης, δίνοντας το δικό τους ρεσιτάλ...

Στο ΄΄ΚΙΝΕΖΙΚΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΜΕ ΓΕΥΣΗ ΜΕΤΑΞΙΟΥ΄΄ δεν έχουν χρησιμοποιηθεί δυσνόητοι οικονομικοί ορισμοί, ούτε και θεωρίες εμπορικών συμφωνιών και κοινωνικών εκρήξεων. Σαν παραμύθι διαβάζοντάς το μπορούμε να αντιληφθούμε ποια είναι η τάση σήμερα του παγκόσμιου εμπορίου και να βγάλουμε κατόπιν τα συμπεράσματα μας.

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108

E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.comwww. ocelotos. gr

Θέση σελιδοδείκτη

ISBN 978-960-9607-02-5

Κινέζικες δουλειές µ

ε γεύση µ

εταξιού

140 × 210 SPINE: 10.5 FLAPS: 80

0_cover.indd 1 12/8/2011 5:18:48 PM

Ο Μανόλης Ρουσσάκης γεννήθηκε στην Κρήτη το 1969 και ζει μόνιμα στο ZΗράκλειο. Τελείωσε λογιστική και εργάζεται ως ιδιωτικός υπάλληλος. Το βι-βλίο με τίτλο «Κινέζικες δουλειές με γεύση μεταξιού», εκδ. Οσελότος, είναι η πρώτη του συγγραφική δουλειά.

40μύρτιλο

Λένα Νέστορα

Απρόσμενος επισκέπτης

—Απρόσμενε επισκέπτη,μαντάτο θα μου φέρεις;Κι αν κρίνω απ’ το χαμόγελοκάτι καλό θα ξέρεις.—Σου φέρνω μήνυμα καλόσαν απ’ τα παραμύθιακάτι από τόπο μακρινό...Μα το Θεό, αλήθεια!—Ευοίωνα τα λόγια αυτάπραγματικά φαντάζουν.Μπορώ να μάθω τελικάποιοι λόγοι εδώ σε βγάζουν;—Πάρε, κυρά μου, να χαρείς, ετούτο το ραβάσι.Μονάχη πρέπει να το δεις κανείς μην το διαβάσει.Κάποιος σε λάτρεψε πολύμαράζωσε μακριά σουκαι σου ’γραψε απ’ την ψυχήτου λείπει η αγκαλιά σου.η κόρη διάβασε λοιπόνμε πόνο το ραβάσι.Το «αχ» των αναστεναγμώντο δάκρυ θα κοπάσει.

Η Λένα Νέστορα έχει συμμετάσχει με ποιήματά της σε συλλογικές εκδόσεις ποιημάτων: Zα) «Οι ποιητές και ο έρωτας γιορτάζουν... την Άνοιξη!» (Ανθολογία ποίησης της Μ.Κ.Ο. για τον πολιτισμό «Αργοναύτες», εκδ. Υδρόγειος), β) «Ανθολογία ερωτικής ποίησης – Ερωτι-κός Μάιος της Θεσσαλονίκης» ΣΤ΄ τόμ. 2008 (υπό την αιγίδα υπουργείων Πολιτισμού και Μακεδονίας-Θράκης και με συνεργασία του Δήμου Θεσ/νίκης), γ) «Ανθολογία ερωτικής ποίησης – Ερωτικός Μάιος της Θεσσαλονίκης» Ζ΄ τόμ. 2011, Μουσική Εταιρεία Β. Ελλά-δος (υπό την αιγίδα υπουργείων Πολιτισμού και Μακεδονίας-Θράκης και με συνεργασία του Δήμου Θεσ/νίκης).

Θα ’θελα

Θα ’θελα να ’μουν ποιητήςνα γράψω λόγια της σιωπήςνα ταξιδέψω με το νουμέχρι την άκρη τ’ ουρανούκι η φαντασία μου να φτάσειως των παραμυθιών τα δάση...Ν’ αποτυπώσω στο χαρτίμια ιστορία ερωτικήότι με σκέφτεσαι και μ’ αγαπάςκαι μέρα-νύχτα με ζητάς.Όμως δεν είμαι ποιητήςείμαι της θλίψης εραστήςκι όπου κι αν στρέψω τη ματιά μουβλέπω τα σκόρπια όνειρά μου...

41μύρτιλο

Μαρία Γιαννάκη

Προδημοσίευση από το παιδικό παραμύθι«Νεφέλη, ταξίδι στη Γη»

η Νεφέλη ακολούθησε το σπουργιτάκι, αφήνοντας πίσω τη λίμνη με τους κύκνους. Φωνές και τσακωμοί ακούγονταν από τα χωριά που περνούσαν. Το μίσος είχε απλω-θεί παντού. η αγάπη είχε χαθεί πια για πάντα. η Νεφέλη λυπήθηκε πολύ και παρα-

κάλεσε το πουλάκι να την πάει στον πύργο για να ελευθερώσουν τη Νεράιδα του Δάσους. Εκείνο, χαρούμενο με την απόφασή της, πέταξε ως τη φωλίτσα του, πήρε το μαγικό αντί-δοτο και το έδωσε στη Νεφέλη. Έπειτα, μαζί ξεκίνησαν για τον πύργο.

Περπάτησαν για αρκετή ώρα ώσπου βρέθηκαν μπροστά σε μια τεράστια ξύλινη πόρ-τα. Την έσπρωξαν με δυσκολία και αντίκρισαν έναν πύργο με αμπαρωμένα παράθυρα. Τριγύρω όλα τα λουλούδια έγερναν μαραμένα.

«Κάποτε ήταν ανθισμένα, κι η ευωδιά τους που απλωνόταν παντού, ευχαριστούσε τους ανθρώπους», είπε το σπουργιτάκι, «αλλά με το μίσος που κυριάρχησε στον κόσμο, όλοι είναι λυπημένοι, ακόμα και τα λουλούδια!»

Ο κακός μάγος είχε σφραγίσει όλες τις πόρτες και τα παράθυρα του πύργου, χτίζο-ντάς τα. Αναρωτήθηκαν πώς θα έμπαιναν μέσα. Έκαναν τον γύρο του πύργου, με την ελ-πίδα ότι θα έβρισκαν κάποια είσοδο.

Ανάμεσα στα μαραμένα λουλούδια, ξεχώριζε μια τεράστια, κατακόκκινη παπαρούνα με κλειστά πέταλα. Πήγαν προς το μέρος της. η Νεφέλη την άγγιξε, κι εκείνη άνοιξε διά-πλατα τα πέταλα, και φανερώθηκε μια πέτρινη σκάλα. Δίχως να διστάσουν, η Νεφέλη και το σπουργιτάκι άρχισαν να κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο. Πίσω τους η παπαρούνα έκλεισε και πάλι τα πέταλά της.

η Νεφέλη με το σπουργιτάκι προσπάθησαν να εξερευνήσουν τον χώρο γύρω τους, μήπως κι έβρισκαν κάποιον τρόπο για να μπει φως. Τους ήταν απαραίτητο, όχι μόνο για να βλέπουν, αλλά επειδή ήξεραν πως χωρίς αυτό δεν θα μπορούσε να δράσει το φίλτρο, κι έτσι, δεν θα κατάφερναν ποτέ να ελευθερώσουν την Καλή Νεράιδα του Δά-σους, ώστε να επιστρέψει η Αγάπη στον κό-σμο.

Το παιδικό παραμύθι της Μαρίας Γιαννάκη «Νεφέλη, ταξίδι στη Γη» θα κυ- Zκλοφορήσει τον Νοέμβριο του 2012 από τις εκδόσεις Οσελότος.

42μύρτιλο

Λίνα Βαλετοπούλου

Η γυναίκα της Οδού Γ΄ Ορεινής Ταξιαρχίας

Έμενα πολλά χρόνια σ’ αυτόν τον δρόμο. Στου Ζωγράφου. Παράξενος δρόμος. Κατ’ αρχήν από το όνομα. Σ’ όλη την περιοχή δρόμοι στρωτοί, ανθισμένοι. «Ρόδων», «Χρυσανθέμων», πλατεία «Γαρδένια». Ο δικός μου, «Γ΄ Ορεινής Ταξιαρχίας». Από χα-

μηλά, ίδιος με ύψωμα. Περιμένεις τους αντάρτες να φανούν να το καταλάβουν. Τέτοια ανη-φόρα. Πράσινο πουθενά.

Ήξερα τους κατοίκους της γειτονιάς με τα μικρά τους ονόματα. Πολυκατοικίες της δε-καετίας του εβδομήντα. Οι περισσότεροι μεροκαματιάρηδες. Τα διαμερίσματα πνιχτά το ένα δίπλα στο άλλο. Στον αριθμό 12 έμενε η κυρία Κούλη. Στο ρετιρέ. Χήρα εδώ και χρό-νια, η μισή οικοδομή δική της. Κάτω απ’ αυτήν έμενε ο γιος με τη νύφη της και τα δυο τους παιδιά. Πριν λίγο καιρό νοίκιασε το δυάρι του πρώτου σ’ ένα ορφανό κορίτσι. Ήρθε από την επαρχία να σπουδάσει δασκάλα.

Κανένας άλλος δεν ταίριαζε απόλυτα με την ονομασία του δρόμου όσο η κυρία Κούλη. Όλη η ταξιαρχία μαζί. Το σώμα της φαρδύ, τεράστιο. Ξεχείλιζε από παντού. Όταν σήκωνε τους γιακάδες να κατέβει στην πλατεία, ίδιος αντάρτης. Την έβλεπαν κι άλλαζαν πεζοδρό-μιο. Μην πέσουν στο στόμα της. Περπατούσε κουτσαίνοντας, προφασιζόμενη προβλήμα-τα με τη μέση. Το έκανε επίτηδες για να τη λυπούνται.

Το κεφάλι της σαν ταψί. Πλακουτσωτό. Μαλλιά αραιωμένα, κοντά, πάντοτε λιγδιασμέ-να. Δυο κρεατοελιές φύτρωναν στο δεξί μάγουλο και μια στο κέντρο της μύτης. Τα μάγουλά της ρυτιδιασμένα. Τα δόντια της σουβλερά, ακονισμένα απ’ το καταβρόχθισμα. Και το βλέμ-μα της μίζερο, σβηστό. Πάντοτε ξινισμένο κι ανικανοποίητο. η ασχήμια της απωθούσε.

Κι από το στόμα της, όταν το άνοιγε, νόμιζες ότι θα πεταχτούν φίδια. Φαρμακερά. Κα-λό λόγο δεν είχε για κανέναν. Τη νύφη της δεν ήθελε να τη δει ούτε ζωγραφιστή. Στα εγγό-νια, όταν την επισκέπτονταν, δεν έδινε ούτε μπαγιάτικο ψωμί. Κι από τον γιο της όλο ζη-τούσε. Και γκρίνιαζε.

Με τη γειτονιά ήταν στα μαχαίρια. Δεν την επισκέπτονταν ούτε στις γιορτές. Δεν εί-χε μια γνωστή να πιει έναν καφέ. Όλες την απέφευγαν γιατί ήταν κουτσομπόλα, επικριτι-κή και ύπουλη. Τις πλησίαζε και μετά διέδιδε ψεύτικες ιστορίες ή πράγματα που της είχαν πει. Και τις έβριζε κι από πάνω.

Το ορφανό του πρώτου ορόφου ήταν κόρη μιας ξαδέρφης από το χωριό. Την είχε στεί-λει ήσυχη ότι θα είναι σε καλά χέρια. Πού να ’ξερε ότι την έριχνε στο στόμα του λύκου; η κυρία Κούλη έτριβε τα χέρια της από χαρά. Νέο θύμα για να ξεπαστρέψει.

Το διαμέρισμα σε άθλια κατάσταση. Δεν δέχτηκε να το βάψει και να το καθαρίσει. Το κορίτσι μόνο του ανέλαβε να τα κάνει όλα. Αδιαμαρτύρητα. Αυτό ήταν το λάθος της. Από κει και πέρα άρχισαν οι εκβιασμοί. Την πρώτη αργοπορία στο ενοίκιο έπρεπε να την ξεπλη-ρώσει με δουλειές στο ρετιρέ. Θελήματα την έστελνε να κάνει καθημερινά μια και η κυρία

43μύρτιλο

Κούλη δύσκολα μπορούσε να μετακινείται. Και το κακόμοιρο το παιδί υπέφερε πολύ. Της έλεγαν κι από το χωριό να κάνει υπομονή. Μεγάλη γυναίκα ήταν η θεία της.

Τα μαθήματα στη σχολή άρχισαν να γίνονται πιο απαιτητικά. Και η κυρία Κούλη το ίδιο. Έλεγε το κορίτσι ότι έχει διάβασμα, κι εκείνη άνοιγε το στόμα της και την έβριζε. Ότι την ένοιαζε μόνο το καθισιό και οι αγαπητικοί. Αυτό είχε έρθει να κάνει στην Αθήνα; Και δωσ’ του απειλές ότι θα τα πει όλα στη μάνα της. Να τη μαζέψει. Αναγκαζόταν λοιπόν να ικανοποι-εί τις ιδιοτροπίες της θείας για να μη βρει μεγάλο μπελά και σταματήσει τις σπουδές της.

Τα χρήματα που της έστελναν από το χωριό ήταν λιγοστά. Πού να τα βγάλει πέρα στην πρωτεύουσα; Τα πάντα ακριβά. Μαγείρευε της κυρίας Κούλης, κι εκείνη δεν της έδινε ένα πιάτο φαΐ. Δήθεν το κράταγε για τα εγγόνια. Και το ορφανό αδυνάτησε πολύ. Στο τέλος αρ-ρώστησε. Ο πυρετός δεν έλεγε να πέσει. Κανά δυο φορές πήγε η νύφη να τη δει. Κουνούσε το κεφάλι. Δεν έπρεπε να στείλουν το κορίτσι σ’ αυτήν. Καλύτερα να μη σπούδαζε.

Χρειάστηκε επειγόντως νοσοκομείο. Και χρήματα. η μάνα έτρεξε από το χωριό και ζή-τησε τη βοήθεια της ξαδέρφης. Της έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα. Χρωστούσε το τελευ-ταίο νοίκι. Πήρε το κορίτσι και το έτρεξε στους γιατρούς. Να το σώσει. Μετά θα έβλεπε.

η εισαγωγή έγινε αμέσως. λευχαιμία. Αδυνατούσε ο νους της μάνας να χωνέψει το κα-κό που τη βρήκε. Πήρε δανεικά από παντού. Μόνο από την κυρία Κούλη, που είχε το κορί-τσι της χειρότερα κι από υπηρέτρια, δεν πήρε δεκάρα τσακιστή.

Μερόνυχτα πάλεψαν μάνα και κόρη, ολομόναχες, στο κρύο δωμάτιο του νοσοκομείου. Κι η κυρία Κούλη δεν λύγισε ούτε μια στιγμή. Αντί γι’ αυτό, έβαλε άνθρωπο να αδειάσει το διαμέρισμα. Τύλιξε σε έναν μπόγο τα λιγοστά πράγματα και τα έχωσε σε μια αποθήκη.

Το διαμέρισμα το νοίκιασε σε έναν φοιτητή της ιατρικής. Δεν έδωσε λόγο σε κανέναν για την πράξη της αυτή. η ίδια είχε το σχέδιό της. η γειτονιά αηδίαζε να τη βλέπει. Το κο-ρίτσι κάποτε συνήλθε. Το πήρε η μάνα κοντά της στο χωριό να το προσέχει. Δασκάλα δεν έγινε ποτέ.

Είναι καιρός που έφυγα από την «Γ΄ Oρεινής Tαξιαρχίας». Έμαθα από κάποιους γείτονες ότι η νύφη της κυρίας Κούλης πέθανε από την «κακιά αρρώστια». Ο γιος μεγαλώνει μόνος του τα δυο παιδιά. Το διαμέρισμα του πρώτου δεν μένει ποτέ ξενοίκιαστο.

Η Λίνα Βαλετοπούλου έχει συμμετάσχει στο διαδικτυακό site «Δημιουργικής Γραφής, www. Zdimiourgikigrafionline.com. Με έργο της θα συμμετέχει σε συλλογή διηγημάτων που εί-ναι υπό έκδοση από τις εκδόσεις Οσελότος.

44μύρτιλο

Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης

ΤραπέζιΚαθίσαμε γύρω από το τραπέζι, που κάποιοι θεοί το θεωρούν αγιασμένο, το φαγητό ήταν στρωμένο και χωρίς προσευχή, η πείνα ήταν μεγάλη. Σηκώσαμε το πιρούνι για να βάλουμε την πρώτη μπουκιά στο στόμαΤο καλαμπόκι μας κοίταζε με κάτι μάτια μικρά σαν του ποντικού και φώναζε, ΟGΜ, ΟGΜ... Τι να σημαίνει άραγε;Το μαρούλι, πεθαμένο, δε μύριζε το χώμα που το έθρεψε, αλλά οργανοφωσφορικό

δηλητήριο, και το κρέας μάς λέει την ιστορία του και πώς ήταν όταν γεννήθηκε στο εργαστήριο βιοτεχνολογίας κάπου στην Αυστραλία.Μας κόπηκε η όρεξη, η ιστορία ήταν συγκινητική, νηστικοί αλλά ζωντανοί, ως πότε;Τα χρήματα δεν τρώγονται και δεν το καταλαβαίνουν οι μανιακοί συλλέκτες τους.

ΔουλειάΚαθισμένος σ’ ένα γραφείο, τα πόδια μου έχουν βγάλει ρίζες, τρύπησαν το ψεύτικο τσιμέντο και έφτασαν στο δηλητηριασμένο χώμα, νεκρό.Τα φυτοφάρμακα έχασαν την αξία τουςκαι η ανία περιφέρεται στην ατμόσφαιρα με άρωμα κοπριάς.η συνάδελφος, με χέρια που έβγαλαν φύλλα, κλαδιά αναρριχητικά και έπνιξαν το

πληκτρολόγιο στην οργή της παραγγελίας και των δύστροπων πελατών, η φωνή της ένα ρομπότ που την κατάπιε, τα μάτια της δυο καλώδια ενωμένα με την οθόνη του υπολογιστή. Το αίμα ρέει άφθονο και η φωνή του αφεντικού, σαν κόμης Δράκουλας, σου ξυπνά το φόβο της πείνας.

ΠερίπατοςΚαι καθώς το σκοτάδι κυρίευε την πόλη, έκλεισα την πόρτα του διαμερίσματος καιτο χαιρέτισα σα να ήταν η τελευταία φορά που το έβλεπα.Έπιασα από το χέρι τη μοναξιά μου και της υποσχέθηκα περίπατο στην πόλη.Πόρνες universali φύλαγαν τις γωνιές των παλαιών πολυκατοικιών περιμένοντας τον

επόμενο πελάτη, κι ας, το ξέρω καλά, μου το είπαν τα μάτια τους, ήθελαν με τα νύχια τους να γραπωθούν στον τοίχο και να γίνουν κομμάτι του.Μεθύστακες με το μισογεμάτο μπουκάλι αγκαλιά μου χαμογελούν, αλλά ακούω δυνατά το κλάμα της καρδιάς τους.Τρελοί καρφωμένοι στα παγκάκια, έτσι δεν τους φοβίζει η σκιά τους, πιάνουν κουβένταμε το τίποτα ή είναι ο εαυτός τους;Τα πουλιά ψάχνουν φωλιά για λίγη ηδονή και εγώ ανοίγω το λαβύρινθο της ψυχής μουγια να μπουν μέσα.Όλα είναι μάταια και πονάεικαι οι εφιάλτες, σαν τις αρρώστιες, γίνονται μόνιμοι και σε συντροφεύουν μια ζωή, όπως η μοναξιά.

45μύρτιλο

AbraxasΣε δωμάτιο σκοτεινό, που ο χρόνος για μια στιγμή το ξέχασε, τα κεριά τρεμοπαίζουν, οι φλόγες σχηματίζουν νύμφες της Αφροδίτης, που ξεσπούν σε όργια αυτοϊκανοποίησης, οι σκιές μας από το παραλήρημα του πόθου ενώθηκαν πριν από τα σώματά μας, το κρεβάτι χάθηκε στη δίνη της συνουσίας, τα κορμιά μας γυμνά, ταξιδεύουν στο άπειρο και παλεύουν για την ένωση χρησιμοποιώντας

δαγκωματιές και φιλιά, αρσενικό και θηλυκό δεν υφίστανται πλέον, αλλά εναλλάσσονται ώσπου μια ομοούσια και

αδιαίρετη ύπαρξη θα πάρει τη θέση των που θα μεταλλαχθεί στο φως του οργασμού και θα φτάσει στη θέωση.

abraxas...

Ζηλεύω Με τις λέξεις θέλω να υφάνω λευκό φόρεμακαι να ντύσω το γυμνό σου κορμίγια να το βλέπω μόνο εγώάλλα μάτια αντρικά να μη σε θωρούν, γιατί Ζηλεύω.Και με τα χέρια μου να το σκίσω για να σου κάνω έρωτα.Με τα απομεινάρια του να φτιάξω ποιήματαπου θα ’χουν πάρει το άρωμά σου.

ΞένοιΓύρω από το ξύλινο τραπέζι, που το χρώμα του είχε ξεφτίσει αλλά κανέναν δεν ένοιαζε,κάθισαν οι παλιόφιλοι που ξεκίνησαν από κάθε γωνιά της, αλλαγμένοι από το πέρασμα του

χρόνου, καρικατούρες της νιότης τους.Γέμισαν το τραπέζι με ποτά, τσιγάρα και χασίσια, ήπιαν, κάπνισαν, θυμηθήκαν τα παλιά, γέλασαν, έκλαψαν για τους απόντες.Ο καπνός στο ντουμανιασμένο δωμάτιο τους ξεγελούσε και οι αναθυμιάσεις του εγκεφάλου

τούς πήγαιναν στο κοινό τους παρελθόν, πολύ μακριά από τον τόπο που βρίσκονταν.Όταν η ώρα πέρασε, όπως κάνει πάντοτε, φανερώνοντας το παρόν, παγωμένη σιωπή

απλώθηκε και η θλίψη ζωγραφίστηκε στα πρόσωπά τους.Με σκυμμένο το κεφάλι πήραν το δρόμο της επιστροφής, χωρίς να χαιρετηθούν. η σιωπή αντικατέστησε το αντίο.Ήταν πια ξένοι...

Ο Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. ZΈζησε σε διάφορες πόλης της Ελλάδας και για εννιά χρόνια στην Ιταλία (Reggio Calabria) όπου και σπούδασε. Ζει και εργάζεται στη Λευκωσία. Ασχολείται με την ποίηση, την πεζογραφία και διαχειρίζε-ται τα blogs: http://logoskaitexni.blogspot.gr, http://bibliokaibiblio.blogspot.com και http://mousiko-therapeia.blogspot.com. Τα ποι-ήματα προέρχονται από τις ποιητικές συλλογές «Άρα έχει δίκιο ο Μπωντλαίρ» (εκδ. Αρμάδα) και Anima (Ta.Ti.editions)

46μύρτιλο

Σοφία Δημοπούλου-Πύρζα

Απόσπασμα από το βιβλίο «Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει»

Κλαίρη

Να λοιπόν που το μέλλον είναι ήδη εδώ! Να που ό, τι φοβήθηκα, ό, τι κρατούσα ερμητικά κλεισμένο στα ντουλαπάκια του μυαλού μου, σαν απειλή και σαν φο-βέρα, μου έχει ήδη συμβεί.

Και τώρα; Τώρα που έχω διανύσει όλη την απόσταση ως το τέρμα, δεν ξέρω τι συ-ναισθήματα πρέπει να έχω. Αν νιώσω πόνο, θα πει πως ο Τάκης και η ζωή μου πλάι του, τα παιδιά μου, όλα όσα αυτά τα χρόνια έχω κάνει, δεν είναι ικανά να καλύψουν το κενό της απουσίας. Της απουσίας του Λεωνίδα, της απουσίας της Άννας και του Γεράσιμου, της απουσίας της Σχολής. Αν νιώσω τύψεις θα πει πως ήξερα πως ό, τι έγινε ήταν λάθος, ανή-θικο, χονδροειδές ολίσθημα. Όμως εγώ καθόλου δεν το ζύγισα για λάθος. Όσες ζωές και να ζούσα, πάλι θα ήθελα το οδυνηρό κομμάτιασμα του έρωτα να νιώσω.

Η ζωή μου κομμάτια. Η ψυχή μου το ίδιο. Ποιος όρισε ποιος είναι ποιανού;Για νύχτες ξαγρυπνούσα με τη μυρωδιά του άφτερ σέιβ σου. Ακόμα την έχω στο νου

μου. Την κουβαλώ στα κύτταρά μου, την αποθέτω μυστικά στο βαθούλωμα της μασχά-λης μου και την αφήνω εκεί. Να μη χαθεί. Να μην μπερδευτεί με την κολώνια του Τάκη, τη μυρωδιά του φαγητού, την οσμή των σωμάτων που αγαπώ.

Ήταν αλήθεια όσα έζησα; Όσα ζήσαμε; Ή μήπως ήταν απλά μια ταινία, ένα έργο όπου ήταν ένα καπρίτσιο του σκηνοθέτη να κάνει την ηρωίδα τρελή από έρωτα; Τρελαίνεται κανείς από έρωτα; Θυμάσαι σε είχα κάποτε ρωτήσει. Εσύ με κρατούσες αγκαλιά με την πλάτη μου κολλημένη στο στήθος σου κι εγώ σου έλεγα πως θέλω να βλέπω τα μάτια σου. Μου απάντησες τότε πως πρέπει να προσέξω γιατί η τρέλα αυτή είναι ανίατη. Και πράγματι είναι.

Έξω ο κόσμος συνεχίζει να ζει με θόρυβο. Οι ήχοι φθάνουν ως το παράθυρο, μου σφυ-ροκοπούν το τζάμι κι ύστερα φεύγουν και χάνονται σαν πουλιά που χτυπούν τις φτερού-γες και απομακρύνονται τρομαγμένα. Να ’ναι η ψυχή μου μαζί τους;

Ονειρεύτηκα. Αυτό είναι. Όλα τα ονειρεύτηκα. Γιατί εγώ αλλιώς είχα μεγαλώσει, αλ-λιώς είχα σχεδιάσει να ζήσω. Με τον Τάκη, ομπρέλα ανοιχτή πάνω απ’ το κεφάλι μου, με τη γλυκιά τυραννία των παιδιών μου, με τη δουλειά μου, τους φίλους, τα κυριακάτικα οι-κογενειακά τραπεζώματα, με ό, τι οι γονείς μου δίδαξαν πως είναι ζωή. Οι κανονικές μά-νες δεν κλαίνε για έναν άντρα, δεν αναστενάζουν από το βάρος της ανάμνησής του, παρά

47μύρτιλο

μαγειρεύουν κοκκινιστό σε πεντακάθαρες κουζίνες για να βρουν τα παιδιά έτοιμο φαγητό όταν γυρίσουν από το σχολειό τους. Οι κανονικές μάνες περιμένουν με ανοιχτές αγκαλιές να χαϊδέψουν παιδικά κεφαλάκια και ξαναμμένα μάγουλα. Δεν κοιτούν με ανυπομονησία το ρολόι τους κάθε Τρίτη για να χωθούν σε αγκαλιές με ξένο άρωμα.

Τύψεις λοιπόν. Αυτό θα πρέπει τελικά να αισθάνομαι. Δαγκώνω τα χείλη μου. Η μυρω-διά σου ακόμα στροβιλίζεται στο κεφάλι μου. Κι οι τύψεις απλώνονται γύρω μου, πάνω μου, σαν ιστοί από αράχνες, ιστοί πυκνοπλεγμένοι, που όσο κι αν με το χέρι προσπαθώ να τους αποτινάξω εκείνοι μπερδεύονται στα μαλλιά και στα δάχτυλά μου.

Κι η Άννα, ο Γεράσιμος, όλος ο τρυφερός μου μικρόκοσμος, το λίκνο των πιο γλυκών μου αναμνήσεων, πώς διά μιας έγιναν ψίχουλα σκορπισμένα στο πάτωμα, μικρά ψιχία που παρακαλάς να σηκωθεί ένας αέρας να τα πάρει μακριά για να σωθείς απ’ τον μπελά να τα σκουπίσεις. Γιατί πονάει αυτό το σάρωμα της ψυχής. Με κλειστά μάτια πρέπει να αποφασίσεις πως δεν αξίζει να κρατήσεις τίποτα, πως ό, τι έμαθες τόσα χρόνια στα σχο-λικά εγχειρίδια για τη φιλία, ό, τι οι δάσκαλοι, (αχ αυτοί οι μεγάλοι ψεύτες), προσπάθησαν να σου διδάξουν ως ιδανικά, τίποτα δεν ισχύει κι ο καθένας προσπαθεί τελικά να ερμη-νεύσει τα πράγματα προς όφελός του. Μα κι εγώ, κι εγώ κατά κάποιον τρόπο το ίδιο δεν έκανα; Δεν λαχταρούσα την παρέα της οκτάδας για να έχω ένα άλλοθι για να εξασφαλί-ζω την παρέα του Λεωνίδα; Τι θέλω τώρα να παραστήσω; Την παραπλανημένη κόρη των ρομαντικών μυθιστορημάτων;

Κι όμως όχι. Όσο κι αν από φυσική μου τάση ή από ανατροφή θέλω πάντα να τα φορ-τώνω όλα στον εαυτό μου, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως ευχαριστιόμουν πραγ-ματικά την παρέα όλων, πως η αγάπη μου και για τους υπόλοιπους ήταν το ίδιο δυνατή μ’ αυτή που έτρεφα για το Λεωνίδα. Διαφορετική ναι, όμως όχι κατώτερη.

Και τώρα πώς να βολέψω τις τύψεις μου, τις σκέψεις μου, τις οδυνηρές μου αναμνή-σεις;

Πώς να αντέξω το βλέμμα του Τάκη, του Τάκη που η λαϊκή γλώσσα θα μπορούσε χι-λιάδες υποτιμητικά επίθετα να του προσάψει; Που όμως κανένα από αυτά δεν θα ήταν αληθινό; Γιατί ο Τάκης, ο δικός μου αγαπημένος σύζυγος, είναι ο γενναίος μου ήρωας. Αυ-τός που ορμά στο χαμό και σώζει την αγαπημένη του από την καταστροφή, την κουβα-λά στα χέρια και ο κόσμος από κάτω τον χειροκροτεί.

Όμως εδώ ο κόσμος λείπει. Κανείς δεν ξέρει, ούτε καν τα παιδιά μας την τρικυμία που έχει ξεσπάσει ολόγυρά μας. Όλοι πιστεύουν πως είμαστε το τέλειο ζευγάρι. Οι θεατές σ’ αυτό το θέατρο είναι όλοι απόντες. Μονάχα οι ηθοποιοί παίζουν το έργο, δίχως πρόβα, δίχως να ξέρουν τα παρακάτω λόγια, όπως όπως αυτοσχεδιάζοντας, με μοναδικό κοινό τις ψυχές μας που μόνες, γυμνές, φοβισμένες, ασυνήθιστες σε τέτοιο κλυδωνισμό, προ-σπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια, στην ηθική και την ανη-θικότητα.

Τι είναι ηθικό και τι ανήθικο πια δεν το ξέρω. Ό, τι συνέβη ήταν για μένα μισό αληθι-νό, μισό όνειρο. Όπως όταν λαγοκοιμάσαι και ονειρεύεσαι κάτι με τόση ένταση που όταν ξυπνήσεις μπερδεύεις αν το ονειρεύτηκες πράγματι ή είναι πραγματικό και το θυμάσαι

48μύρτιλο

από κάπου. Είμαι εγώ η «μις τέλεια» που το τόλμησα αυτό; Και πώς μπορώ πια να ζήσω μ’ ένα τέτοιο φορτίο στην πλάτη;

Και το χειρότερο πώς μπορώ να ζήσω δίπλα στον Τάκη, στο μεγάθυμο Τάκη μου, εκ νέου να τον επιθυμήσω, εκ νέου να τον ερωτευτώ; Γιατί δεν έχω καμία αυταπάτη πως θα μπορούσα ποτέ να ζήσω με το Λεωνίδα. Το Λεωνίδα που χωρίς τη Σάντη θα ήταν σαν το ψάρι έξω απ’ το νερό. Που όλη του η ζωή ρυθμίζεται από εκείνη. Που δεν θα άφηνε με τί-ποτα τα κεκτημένα του. Που δεν ήταν ικανός να αγαπήσει κανέναν και τίποτα, πέρα από την κόρη του.

Κι εγώ που είχα μάθει από τον Τάκη να είμαι το κέντρο στην καρδιά του, ούτε μια στιγ-μή δεν θα άντεχα να είμαι η γυναίκα του Λεωνίδα. Αν ήξερα τουλάχιστον πως μ’ αγαπάει έστω με τον δικό του τρόπο! Ίσως τότε η έλλειψή του να μου ήταν πιο ανεκτή.

Όμως δεν είναι μόνο η έλλειψη, η αφόρητη και οδυνηρή έλλειψη του Λεωνίδα. Είναι και κείνο το χάσμα που άνοιξε η διάλυση της οκτάδας. Το σημείο αναφοράς της ζωής μου. Το μαξιλάρι της καθημερινότητάς μου.

Κι άλλες φορές έχουν χαθεί κάποιοι φίλοι απ’ τη ζωή μου. Θυμάμαι εκείνη τη μικρή στο Δημοτικό που ήμασταν φίλες κολλητές, Ζωή την έλεγαν και μου ορκιζόταν πως θα ’μα-στε φίλες για πάντα. Όταν, δίπλα της στο θρανίο, η δασκάλα τής έβαλε ένα άλλο κορίτσι που ο πατέρας της ήταν ναυτικός και της έφερνε κάτι μεγάλα κουτιά μαρκαδόρους, που ούτε στον ύπνο μου δεν τους είχα εγώ ξαναδεί, εκείνη προτίμησε την δική της παρέα. Οι μαρκαδόροι ήταν ένα ισχυρό κίνητρο. Όμως εμένα δεν με πείραξε, της γύρισα την πλά-τη και πήρα όρκο πως μεγαλώνοντας θα αποκτούσα όσους μαρκαδόρους τραβούσε η ψυχή μου. Κι αργότερα, όταν η φίλη μου η Ρένα στο Λύκειο ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα το δάσκαλό της στο Ωδείο, τον παντρεύτηκε και από τότε μεγαλοπιάστηκε και δε μας ξανα-μίλησε, το θεώρησα μεν μεγάλη προδοσία αλλά δεν τα έβαψα και μαύρα. Άλλες φιλίες κι άλλες παρέες πήραν τη θέση των παλιών.

Τώρα όμως η ζωή με έχει βαρύνει με πολλά και ξέρω πως οι σχέσεις είναι πια δύσκο-λο να ανθίσουν και να βλαστήσουν. Κι εγώ πίστευα με αφέλεια πως είχε ένα τέτοιο δέντρο ανθίσει στην αυλή μου. Να με προστατεύει από τον ανελέητο ήλιο του μεσημεριού, να μου χαρίζει την ευωδιά των μπουμπουκιασμένων του κλαριών, να είμαι ευτυχισμένη που απλά υπάρχει στον κήπο μου. Και τώρα τα φύλλα του έπεσαν και τα γυμνά του κλαδιά αποκά-λυψαν αυτό που είχα ξεχάσει. Δεν υπάρχει δέντρο απ’ τη βροχή να σε γλιτώσει. Μονάχα κάτω απ’ τη στέγη του σπιτιού σου μπορείς να παραμείνεις στεγνός.

Κάτω απ’ τη στέγη του σπιτιού μου λοιπόν να κοιτώ προς τα πίσω, να πονώ, να πεν-θώ στα βουβά. Πώς μπορείς μέσα σου να κλαις, καυτές βελόνες να τρυπούν την ψυχή σου και απ’ έξω να γελάς, να δείχνεις χαρούμενη και καθημερινή; Να μαγειρεύεις παστί-τσιο και γιουβέτσι στο φούρνο, το αγαπημένο των παιδιών μου, χωρίς κανείς ν’ αντιλη-φθεί πως μαζί με τη ντομάτα πέφτει που και που και κανένα δάκρυ στο ταψί, δάκρυ που δεν μπόρεσες να πνίξεις προτού ξεχυθεί με αυθάδεια.

Τα παιδιά, μην πάρουν τίποτα είδηση τα παιδιά! Και ο Τάκης, πρέπει να πιστέψει πως όλα πέρασαν, πως το Λεωνίδα πια τον έχω ξεχάσει.

49μύρτιλο

Τι να ξεχάσω, τι να θυμηθώ; Ο βουβός κι ανομολόγητος πόνος είναι δυο φορές πιο δυ-νατός, πιο οδυνηρός και πιο αβάσταχτος από τον άλλον, αυτόν που σε αφήνει μεν βρα-χνιασμένο από το κλάμα, αλλά σωσμένο από το άχθος της αιώνιας μεταγωγής του.

Όμως εγώ ούτε αυτό το δικαίωμα δεν έχω. Να κλάψω. Να ουρλιάξω πως ναι, μου λεί-πει ο Λεωνίδας, μου λείπει κι η Άννα και ο Γεράσιμος και η Σάντη μου λείπει, τι φταίει κι αυτή, να βάλω το δάχτυλο στην πληγή μου, να μετρήσω το βάθος της, να μυρίσω το αί-μα της, να δεχτώ τις απώλειες, να τις βάλω κάποια στιγμή στην άκρη.

Βαθαίνει η λύπη μου, καθιζάνει σαν το κατακάθι του καφέ σε παλιά φλιτζάνια, κρε-μιέται στις κουρτίνες, στρογγυλοκάθεται στο γραφείο μου, εισχωρεί ύπουλα σε κάθε λέ-ξη που μου θυμίζει κάτι από τα παλιά.

Και κάθε φορά κοιτάω τον Τάκη στα μάτια για να ζυγίσω τα δικά του συναισθήματα, μήπως καταλαβαίνει το πόσο πονάω, το πόσο υποφέρω, το πόσο προσπαθώ να του δεί-χνω δική του, ενώ είμαι κομμένη στα δυο. Δύο γυναίκες σε μία. Δύο ζωές σε μια. Πάντα μου έτσι ήμουν. Αυτό που οι άλλοι βλέπουν κι αυτό που στ’ αλήθεια είμαι.

Τι είμαι στ’ αλήθεια;

Η Σοφία Δημοπούλου-Πύρζα γεννήθηκε στην Αθήνα. Η καταγωγή της είναι Zαπό τα Λουσικά, ένα χωριό κοντά στην Πάτρα. Σπούδασε Πολιτικός Μηχα-νικός στο Ε.Μ.Π. Γράφει διηγήματα και ποιήματα. Το «Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει» (εκδ. Ιωλκός) είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

50μύρτιλο

Ευγενία Τσίτσα

Αβυσσαλέα πάθη

η Αΐσα ξαπλωμένη ολόγυμνη πάνω σ’ ολομέταξο σεντόνι, άφηνε πού και πού βογγητά απόλαυσης καθώς τα επιδέξια χέρια της σκλάβας μάλαζαν το κορμί της απ’ άκρη σ’ άκρη με μυρωδάτο λάδι.

η Αΐσα, η πρώτη γυναίκα του χαρεμιού του μεγάλου πασά της Αιγύπτου, παρ’ όλο που βρισκόταν πια σε ώριμη ηλικία εξακολουθούσε να είναι όμορφη, ενώ το σώμα της είχε απο-κτήσει πλούσιες μα ελκυστικές καμπύλες.

Τα χέρια της Ζάιρα, της πιστής σκλάβας, ξεκινούσαν με αργές κινήσεις απ’ τα μπράτσα, τον αυχένα, κατεβαίνοντας αργά προς την πλάτη, τους γλουτούς και στη συνέχεια στους μη-ρούς. Τα πλούσια καστανά μαλλιά ξέπλεκα, χυμένα κυματιστά δεξιά κι αριστερά και τα μεγά-λα αμυγδαλωτά μάτια της μισόκλειστα. Προερχόταν απ’ τη χώρα των Ρωμαίων η Αΐσα κι είχε χαρίσει ήδη στον μεγάλο αφέντη δύο παιδιά, ένα αγόρι δεκαεξάχρονο, τον Βαγιαζίτ που είχε οριστεί και διάδοχος, και μια κόρη δεκατετράχρονη, τη Ράισα.

—Αρκετά, είπε ξαφνικά στη Ζάιρα κι ανασηκώθηκε. η σκλάβα τη βοήθησε να ντυθεί, να στολιστεί κι άρχισε τέλος να της χτενίζει τα μακριά, πλούσια μαλλιά της.

—Είσαι πανέμορφη, κυρά μου, της είπε, η πιο όμορφη γυναίκα του χαρεμιού.—Ήμουν κάποτε, τώρα όμως;—Ήσουν και είσαι, αλλά τι θες να πεις, αφέντρα μου, τι σε φοβίζει;—Ναι, καλή μου Ζάιρα. Εσένα μπορώ να σ’ εμπιστευτώ και να σου μιλήσω. Φοβάμαι. Νοι-

ώθω πως σιγά-σιγά χάνω την εύνοια του μεγάλου αφέντη. Και αυτό, από τότε που ήρθε στο χαρέμι η Φατίμα.

—Μιλάς για την κοκκινομάλλα Τατάρα που ήρθε πριν έξι μήνες;—Ακριβώς γι’ αυτή σου μιλάω.—Μα, δεν είναι ομορφότερη από σένα, κυρά μου.—Είναι όμως πολύ νέα Ζάιρα. Μόλις δεκαοχτώ χρονών. Και είμαι εγώ εκείνη που της συ-

μπαραστάθηκε και τη στήριξε όταν πρωτοήρθε εδώ και τη δίδαξα πως πρέπει να συμπερι-φέρεται και να ενεργεί, για να μπορέσει να επιβιώσει μέσα στο χαρέμι. Κι εκείνη τώρα είναι συνεχώς δίπλα στον Ιμπραήμ, επηρεάζει τις αποφάσεις του, τη γνώμη του σε πολλά θέματα και τα περισσότερα βράδια είναι στο κρεβάτι του. Το χειρότερο είναι, όπως με πληροφόρη-σαν, ότι περιμένει το παιδί του. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό; Το παιδί αυτό, δε πρέπει να γεννηθεί ποτέ...

—Μα τι λες, κυρά μου; Τι σκέπτεσαι να κάνεις;—Τη Φατίμα τη δέχτηκα σαν παιδί μου, τη στήριξα, την αγάπησα, αλλά αυτή με πρόδω-

σε Ζάιρα. Κινδυνεύω απ’ αυτήν και πρέπει ν’ αμυνθώ. — Αφέντρα μου Αΐσα, δε φταίει αυτή. Δεν είναι παρά ένα παιδί, ένα φοβισμένο παιδί. Πι-

στεύεις πως μπορεί να τα βάλει με τον Ιμπραήμ; Γιατί δεν του μιλάς εσύ; Εσένα σε σέβεται. Πά-ντα σε σεβότανε και σ΄ εκτιμούσε.

— Ακριβώς αυτό, ούρλιαξε σχεδόν η Αΐσα, κάνοντας τον ευνούχο που στεκόταν απ΄ έξω να μισανοίξει τη βελούδινη βαριά κουρτίνα, για να δει τι συμβαίνει. Με σέβεται και με εκτιμά-ει, μα κάποτε είχα και την αγάπη του, που μου έκλεψε αυτή η μικρή Τατάρα.

51μύρτιλο

Τα μάτια της Αΐσα έλαμπαν από μίσος. η Ζάιρα καθόταν στο χαλί δίπλα στα πόδια της. Στο ζαρωμένο πρόσωπό της διέκρινε κανείς φόβο και θλίψη.

—λέγε, πρόσταξε η Αΐσα, με ποιου το μέρος είσαι; Με μένα ή μ΄ αυτήν; Απάντησε! Συγχρόνως σηκώθηκε απ΄ τις παχιές μαξιλάρες, την άρπαξε απ΄ τους ώμους και τη τρά-

νταζε με δύναμη. «λέγε, λέγε...»η Ζάιρα την κοίταζε με γουρλωμένα μάτια από φόβο. Δεν την είχε ξαναδεί έτσι.—Είμαι με το μέρος της δικαιοσύνης, τόλμησε να ξεστομίσει. η Αΐσα οργισμένη άρχισε να τη χαστουκίζει αλύπητα.—Έλεος, έλεος, κυρά μου, φώναζε η δύστυχη ηλικιωμένη γυναίκα.—Φύγε, χάσου από μπροστά μου, γιατί θα σε σκοτώσω, ηλίθια!Έμεινε μόνη. Το κεφάλι της βούιζε, την πονούσε. Έπεσε στις παχιές μαξιλάρες και έκλαψε,

έκλαψε. Κατά βάθος ήξερε, ένιωθε πως η μικρή Φατίμα δεν έφταιγε, απλά άρπαξε και αξιο-ποίησε την ευκαιρία που της δόθηκε ν΄ αποκτήσει αυτή την εύνοια του αφέντη. Και ποια άλ-λωστε δεν θα το ’κανε;

Αυτή την είχε στηρίξει, την είχε αγαπήσει σα μάνα όταν την πρωτοείδε μόνη, φοβισμένη, ανυπεράσπιστη μέσα στις δολοπλοκίες του χαρεμιού. Μέσα της πονούσε γι αυτό που σκε-πτόταν να κάνει. Και για να το κάνει θά ’πρεπε να τη μισήσει. Όφειλε να υπερασπιστεί τα συμ-φέροντα του γιου της και τα δικά της. Καμιά άλλη, απ΄ τις γυναίκες που τη σέβονταν και τη φοβόντουσαν, δεν είχε πλησιάσει τόσο επικίνδυνα, κατακτητικά τον μεγάλο αφέντη Ιμπρα-ήμ. Βυθισμένη στις σκέψεις της, σκούπισε τα δακρυσμένα της μάτια, τακτοποίησε τα πλού-σια καστανά μαλλιά της, έσφιξε στη μέση το μεταξωτό ζωνάρι της χρυσοκέντητης βράκας που φορούσε. Χτύπησε δυο φορές τα χέρια και με μιας τραβήχτηκε η βαριά κουρτίνα. Ο μου-γκός ευνούχος πρόβαλε κι έκανε μια βαθιά υπόκλιση. Εκείνη ετοίμασε ένα σύντομο μήνυμα, το σφράγισε και του το παρέδωσε.

—Θα το δώσεις στη Σαλίμα, τώρα κιόλας! Κατάλαβες;Εκείνος έφυγε βιαστικά να εκτελέσει την εντολή.Έμεινε μόνη με τις σκέψεις της. Ένιωθε κάτι βαρύ να της πλακώνει το στήθος. Κάλεσε τη

Χενέπ, τη μαύρη σκλάβα, να της φέρει να πιει ένα ζεστό ρόφημα. Εκείνη το ετοίμασε και της το πρόσφερε.

Πριν το φέρει στα χείλη για την πρώτη ρουφηξιά, τη ρώτησε: «Χενέπ, τι θα έκανες αν κά-ποιος ήταν έτοιμος να σου αρπάξει κάτι που σου ανήκει; Κι αν συγχρόνως αυτόν τον κάποιο τον συμπαθούσες κιόλας;»

η Χενέπ, τη κοίταξε ίσια στα μάτια και χωρίς περιστροφές απάντησε:—Φυσικά θα τον σταματούσα, όποιος κι αν ήταν.—Με κάθε τρόπο;—Με κάθε τρόπο, απάντησε με χαμόγελο αφήνοντας να φανεί μια σειρά κατάλευκα μαρ-

γαριταρένια δόντια.—Σ΄ ευχαριστώ, μπορείς να πηγαίνεις.Με το που σκοτείνιασε, ο ευνούχος Χαλίλ, συνόδεψε τη Σαλίμα στο διαμέρισμα της Αΐ-

σα.η Σαλίμα, με το που την αντίκρισε, τράβηξε απ΄ το κεφάλι τη μαύρη καλύπτρα. «Έτοιμο»,

της είπε και της έβαλε στο χέρι ένα μικρό μπουκαλάκι.η Αΐσα της έδωσε ένα πουγκί χρυσά νομίσματα και της έκανε νόημα να φύγει.η επόμενη μέρα κύλησε ήρεμα. λίγο πριν το σούρουπο, η Αΐσα κάλεσε τρεις γυναίκες απ΄

το χαρέμι, η τρίτη ήταν η Φατίμα, ν΄ αποφασίσουν για τα υφάσματα που θά ’πρεπε να παραγ-

52μύρτιλο

γείλουν από τους εμπόρους προμηθευτές προκειμένου να ράψουν οι ίδιες καινούρια ρούχα, αλλά και για τις άλλες ανάγκες, όπως για μεταξωτά σεντόνια, υφάσματα για νέες κουρτίνες και λινά τραπεζομάντηλα.

Πάνω στην κουβέντα και στο διάλεγμα, η Αΐσα σηκώθηκε να τους προσφέρει λουκούμια και σερμπέτια. Ήταν μ΄ όλες τους πολύ εγκάρδια και φιλική. Αργότερα, αφού είχαν πια τελειώ-σει με τη δουλειά και τις κουβέντες τους, χώρισαν και πήγε η κάθε μια στον χώρο της.

Το άλλο πρωί, αντιβούιζε όλο το παλάτι για το πώς η Φατίμα δεν θα ξανάβλεπε το φως της αυγής. Είχε βρεθεί νεκρή στο κρεβάτι της, από κάποια σκλάβα.

Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει το πώς και το γιατί. Μια τόσο νέα κι όμορφη κοπέλα έτσι ξαφνικά...

η Ζάιρα στο δωμάτιο της Αΐσα περιποιόταν την κυρά της αμίλητη...—Τι έχεις σήμερα; Ρώτησε η Αΐσα.—Απλά λυπάμαι...—Κι εγώ.... Τη δύστυχη κοπέλα... Και χθες ήταν μια χαρά. Πού να φανταστεί κανείς... είπε

η Αΐσα σκουπίζοντας τα μάτια της με την ανάστροφη της παλάμης της.—Όχι, κυρά μου, δε κατάλαβες. Αυτή τώρα είναι ελεύθερη, δε φοβάται κανένα και τίπο-

τε. Εσένα λυπάμαι...—Εμένα; Πώς τολμάς; Αν είναι κάποιος τώρα που πρέπει να λυπάσαι, είναι ο ίδιος σου ο

εαυτός. Χτύπησε μια φορά τα χέρια κι αμέσως εμφανίστηκαν δυο γιγάντιοι Νουβιανοί φύλακες

μουγγοί.—Πάρτε την έξω και τελειώστε μαζί της!Την έβγαλαν σηκωτή και την εκτέλεσαν κρατώντας το κεφάλι της μέσα σε μια δεξαμε-

νή νερού.«Πραγματικά, λυπάμαι, αλλά είχε καταλάβει... Της ανοίχτηκα πολύ...», μονολόγησε η Αΐσα.Ταχτοποίησε τα πλούσια μαλλιά της, φόρεσε ένα πένθιμο μεταξωτό πανωφόρι και κα-

τευθύνθηκε προς τα δωμάτια του μεγάλου Ιμπραήμ, να του πει το πόσο λυπάται για τον άδι-κο χαμό της άτυχης κοπέλας...

Σε λίγο βρισκόταν και πάλι στην αγκαλιά του.

53μύρτιλο

Ματίνα Καράμπαλη

Mr. PearHello mr. mr. Pear!So expected of you to fear, for fear is a familiar processto you, is it to be suppressed? Good morning mr. mr. Pear!Greetings to your fear!Your strength is so low.You don’t yield though. Good afternoon mr. mr. Pear!You seem to handle your fear.Your temper is better now.Fear’s invasion you don’t allow. Good night mr. mr. Pear!Do you seem to fear?For i saw a drop of tear.But you can win your fear.

ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΡΑΜΠΑΛΗ

ΕΚ∆ΟΣΕ ΙΣοσελότοςΒατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108

ISBN 978-960-9607-81-0

Η Ματίνα Καράμπαλη γεννήθηκε το 1989 στην Πρέβεζα. Είναι απόφοιτος του τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται στην Αθήνα ως καθηγήτρια Αγγλικών. Η ποιητική συλλογή “Poems of the Faded Rose” είναι το πρώτο βιβλίο που έχει γράψει.

She possesses a veila black widowthe foe of the day.

Good night Mr. Mr. Pear! Do you seem to fear?For I saw a drop of tear.

Look deep in my soul, my love,For I’m tormented by your will.

Tonight your game does not amuse meTonight your ship sails away.

Your absence aggravates my open sores.Your distant soul cracks my bones.

Her bow is a threat,Her arrow provokes death.

A sense of remorseRedemption to cause.

She stretches her wingsA song she bringsA violin’s strings.

143 × 210 SPINE: 2.2 FLAPS: 80

cover_poems of the faded rose.indd 1 7/25/2012 2:33:18 PM

Η Ματίνα Καράμπαλη είναι απόφοιτος του τμήματος Αγγλικής γλώσσας και ZΦιλολογίας του Ε.Κ.Π.Α. Η ποιητική συλλογή «Poems of the faded rose» (εκδ. Οσελότος), απ’ όπου και τα ποιήματα, είναι το πρώτo της βιβλίο.

The black veilShe possesses a veila black widowthe foe of the dayit is flawless. The woman goes to her carshe puts on the veilcigar smoke aroundshe makes no sound. a tear is preventedshe takes a last lookat her previous life.engine on. Cigars on the roadthe woman is gonethe veil is her fallacyshe is the sole widow.

54μύρτιλο

Βασίλης Τσαπαλιάρης

Στην ΕρατώΔιαθήκη «μετa-ανθρώπου»

Φεύγω – γεώδη τ’ αστέρια μου γνέφουννα παραδώσω το δάνειο πνεύμα μου, καθώς αργοσυνάσσονται θαμποφέγγοντας στον βυθό.Κλείνοντας στις βαλίτσες την απουσία μου, σου αφήνω:Όσους τόπους αγάπησα με τα μάτια σου, χωρίς να το ξέρω, φωτογραφίζοντας στα ταξίδια μουακόμα και τις περιπτύξεις των πουλιώνστους λιμναίους τους έρωτες.

Σου αφήνω την καταχνιά και τη δρόσο, που διαλύονται στις ουράνιες διαδρομές τους, πάνω από τη λίμνη που άφησα το πνεύμα μουσταλαχτίτες απ’ την κοσμογονία του σύμπαντος.Σου αφήνω να γυμνάζεσαι διά βίουτα παιχνιδίσματα και τις αποχρώσεις του φωτός, καθώς ακουμπά η αυγή στο κρύσταλλο των νερών –εστιάζοντας το φακό– και τα πουλιά μπερδεύονταιαν πρέπει να κολυμπούν ή να πετούν, σα να ’χουν μόλις βγει ξαφνιασμένα από την πέμπτη πράξη της Γένεσης.

Σου αφήνω τον «μετα-άνθρωπο»των υδάτων, που μπορεί να ζει απελεύθερος...Ό,τι δεν μετριέται σε χαλκό, ασήμι, χρυσό, σε αγοραίες αξίες στους χρηματιστηριακούς δείκτες.

Σου αφήνω:Την αφή του μολυβιού και του χεριού μουπάνω στ’ άγραφο χαρτί, να συνεχίσεις τους στίχους μου.Γιατί κι αυτό είναι αγάπη:η όσμωση με το πνεύμα των άλλων, η έγνοια της συνέχειας του ενός απ’ τον άλλο, ακόμα και από την τελευταία του πράξη γραφής.

55μύρτιλο

Λόγος τρίτης ηλικίας

«Life isn’t about waiting for the storm to pass.It’s about leaving to dance in the rain»

E-mail αγνώστου Τελικά είναι ωραία να γερνώ μαζί σου: Μοιάζει με την εποχή που ήμασταν νέοι, λες κι η τρίτη ηλικία να ξεκινάει από τη νεότητα, κι όντας νέοι να μη μας μυρίζουν πια τα γηρατειά μας, η μυρωδιά της φορμόλης και του θάνατου.

Γελάς, και θα πρέπει να γελάσω, να συμπαραταχθώ με το γέλιο σου, να εδραιώσω τις ονειρώξεις σου σα να ’ταν δικές μου, πιστεύοντας πως ακόμα δεν γέρασες.Πως μπορείς να κοιτάζεσαι ξανά στον καθρέπτησα να ’χεις κλειδώσει τον χρόνο στην εποχή που ’σουν νέα...

Τόσο, όσο ήσουν την άνοιξη που κοιτάχτηκες για πρώτη φορά γυμνή στον καθρέπτη, με το στήθος στητό, σα να ’χε πετρώσει πριν ακόμα τ’ αγγίξωκι αυτό κουρνιάσει στα δάκτυλά μου, τρέμοντας τόσο, που θα μπορούσενα ’ναι ένα τρομαγμένο πουλί.

Τρέμουν τα χέρια σου, τώρα...καθώς ανάβεις το φως του φωτιστικούκι εγώ σκέπτομαι: «δεν είναι τίποτα, το δύσκολο είναι να περάσει η πρώτη δοκιμασία». Όσο διανύεις ακόμα τον πρώτο αιώνακ’ η τετάρτη ηλικία καραδοκεί στον επόμενο.Μετά, όσο περνούν τα χρόνια, συνηθίζεις!Συνειδητοποιείς πως δεν σου χρειάζεται πιατο στήθος σου στη θέση που ήταν, παρά σ’ εκείνη την αιώνια στιγμή που έμεινε στον καθρέπτηως ληξιαρχική πράξη της παρούσας ζωής, και συ μπορεί να σκέπτεσαι πως θα μπορούσες να ’χεις πεθάνει και χωρίς τα γηρατειά, έχοντας αφήσει το στήθος σου σε κάποιο χειρουργείο, ψάχνοντάς σε για τους όζους και τις μασταλγίες π’ αψήφησες.

56μύρτιλο

Συνηθίζεις τότε την ιδέα του θανάτου, την ώρα που θα σου δένουν σταυρωτά τα χέριαγια να πάρουν την κάμψη του θανάτου, σκεπτόμενη πως κάποια στιγμή θα στα λύσουν, πως δεν θα αφήσεις στους νεκροθάφτες, παρά το χθόνιο σώμα σου, πως υπάρχει και τέταρτη ηλικία, κι άλλες ηλικίες, στους λεπτοδείκτες του χρόνου. Κι εν τέλει: όλη εκείνη η άχρονη αιωνιότηταπου εσύ θα μπορούσες να ζήσεις από την αρχή, και συνειδητοποιείς ως πράξη ελευθερίας τον νεκροθάφτη καθώς σου λύνει τα χέριαόσο κατεβάζουν το φέρετρό σου στον τάφο.

Ύστερα, πετώντας σου τα πρώτα γαρύφαλλα, οι δικοί σου κ’ οι φίλοι σου, είναι σα να περνάς στην αιώνια νεότηταμε το σφρίγος του έρωτα της πρώτης. Καθησυχάζεις τις μεταφυσικές σου αγωνίες, σκεπτόμενη πως ακόμα και η τέφρα σου — αν σε είχαν κάψει στο κρεματόριο - μπορεί να σε οδηγήσει ξανά στη ζωήμέσα από τα αχαμνά ενός επιγόνου από μια νέα πράξη συνουσίας. Κι όντας έτσι, είναι σαν να μην έχεις καμιά σχέση με τον θάνατό σου, παρά με τη διαδικασία επαναφοράς στη ζωή.

Tρέμεις;Δεν είναι τίποτα αν το καλοσκεφτείς!Μόνο ένα μικρό σύγκρυο. Σα να ’ναι η πρώτη φορά που ξαναμπαίνεις στη θάλασσα, από το προηγούμενο καλοκαίρι, η αψάδα του νερού που δεν είναι εύκολο να συνηθίσεις. Ώσπου κάποια στιγμή το αποφασίσεις να μπεις και βουτάς στον πάτο του βυθού, όσο και να σου φαίνεται κρύο.

Έπειτα, μέσα στο νερό, σε μια κατάσταση ανώδυνου τοκετού, νιώθεις την αιωνιότητα της ζωήςως το έσχατο μόριο της αθανασίας του θανάτου, όλη, εν τέλει, τη στίλπνουσα ματαιότητα της αγωνίας του χαμένου χρόνου.

Ο Βασίλης Τσαπαλιάρης σπούδασε κοινωνιολογία και πολιτικές επιστήμες. Εργάστηκε ως Zειδικός επιστήμονας για θέματα Μετανάστευσης/Διασποράς. Έχει δημοσιεύσει σχετικές μελέτες σε πανεπιστημιακούς συλλογικούς τόμους. Δημοσίευσε ποιήματα σε ελληνοαυ-στραλιανά έντυπα στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

57μύρτιλο

Παντελής Χούλης

Ασέλγεια

Γύριζες την πλάτη σου

σε όσα άκουγες,

σε όσα είχαν να κάνουν

με σένα κι έκανες πως δεν ήξερες.

Σε λάσπες και στο χιόνι

το παχύ περπάταγες με πόδια

γυμνά, μελανιασμένα.

Ζέστανες στου χειμώνα

την καρδιά την παγωνιά

των λέξεων.

Σα βρήκες μια γωνιά

να ξαποστάσεις, να φυλαχθείς,

όχι είπες και προσπέρασες.

Ασέλγησες πάνω στο ίδιο σου

κορμί και μετά το πέταξες.

www. ocelotos. gr

Π Α Ν Τ Ε Λ Η Σ Χ Ο Υ Λ Η Σ

ΠΟ Ι Η Σ Η

ISBN 978-960-9607-86-5

Ο Παντελής Χούλης, γεννήθηκε το

1979, τόπος καταγωγής και κατοι-

κίας η Σκιάθος.

Διδάχτηκε και ασκεί την τέχνη της

γαστρονομίας.

Του αρέσει ιδιαίτερα το διάβα-

σμα, το γράψιμο, κυρίως όμως η

ενασχόληση του με τον άνθρωπο

γι’ αυτό συμμετέχει ως ενεργό μέ-

λος στο Σώμα Ελληνικού Οδηγι-

σμού.

Τον Αύγουστο του 2012 εκδόθηκε

η πρώτη του ποιητική συλλογή ‘’

Λογοζωγραφιές’’ από τις εκδόσεις

Οσελότος.

143 × 210 SPINE: 1.9 FLAPS: 80

Untitled-2 1 8/6/2012 3:26:13 PM

Η ποιητική συλλογή του Παντελή Χούλη «Λογοζωγραφιές» κυκλοφόρησε Zτον Αύγουστο του 2012 από τις εκδόσεις Οσελότος.

58μύρτιλο

Κωνσταντίνα Τασσοπούλου

Θωριά

Διαδρομή καλοκαιριού εν μέσω φθινοπώρου. Άγνωστη η eθνική, κι ας μου ’ναι γνώρι-μη. Αλλιώτικη, κι ας είναι η ίδια. Εξαφανίστηκε το ροζ από τις νησίδες. Πικροδάφνες γκρι. Σκοτείνιασε ό, τι το καλοκαίρι με τυφλώνει. Χρυσό πουθενά. Δεν είναι που μίκρυ-

νε η μέρα. Είναι που μεγάλωσα εγώ. Απότομα. Τόση ζωή και τελικά, με θάνατο ενηλικιώνομαι. Αργούν όλα, επίσημα. 28η Οκτωβρίου. Δεν χρειάστηκε να ζητήσω άδεια για την κηδεία, ευ-τυχώς. Το ευτυχώς πλάι σε κηδεία; Κι όμως, κολλά. Παλιό το αυτοκίνητο. Το χερούλι δε γυρ-νάει. Ραντίζει η βροχή το δεξί μου μανίκι. Σκουραίνει το μαύρο, κι άλλο. Παραλογίζομαι, το ξέρω. Ντρέπεται ο Θεός να τον δω που κλαίει κι άπλωσε ομίχλη. Παντού. Όχι μόνο στη Σή-ραγγα Αρτεμισίου ως συνήθως.

Σταματήσαμε στο μαγαζί μετά το τούνελ. Πληθυντικός της μοναξιάς. Μόνη είμαι. Πίνω καφέ διαφορετικό απ’ των υπολοίπων. Διπλός νες, σκέτος. Τη γεύση μου έχασα ή η μηχανή τον κάνει άνοστο; Παίζω στα χέρια μου τις ζάχαρες των άλλων. Γλύφω παγάκια. Επιδιώκω να παγώσω. Διπλώνω αποδείξεις πληρωμής διοδίων, τσακίζει το χαρτί, ξανά και ξανά, όσο μι-κρό ή μεγάλο κι αν είναι, μα πάντα η πρώτη του φορά το τσαλακώνει. Ο θείος δε ζει και σβή-νω αριθμό τηλεφώνου από το κινητό μου, για πρώτη φορά. Αγοράζω τσιγάρα από το πρώτο ταμείο. Κερνώ καπνό την προθυμία του γνωστού, «να κατέβουμε μαζί στο χωριό». Φτάσαμε. Το μαρτυράει κι η πινακίδα.

Εκτός απ’ της καμπάνας το χτύπημα, όλοι σ’ εγρήγορση. Το τέλος γεννά ζωή στην επαρ-χία. Γριές που δεν κοιτούν μήτε στο παράθυρο, ξεμυτίζουν από τα καλύβια. Μαγκούρες που δε βγαίνουν ούτε στην αυλή, κίνησαν για τα δίπλα σπίτια. Κόσμος πάει κι έρχεται με σημείο ανα-φοράς εμάς. Φοβάμαι να βγω από το αυτοκίνητο. Υπάρχουν άνθρωποι που αγνοώ το κλάμα τους. Τρέμω να του συστηθώ. Αφουγκράζομαι. Βοές σεισμού. Κάλαντα. Kαλωσόρισμα.

Ξαδέρφες, θείες, ανιψιές, τεμαχίζουν τυρί σε ισομερή κομμάτια. Όσες κι οι συγγένειες. Ισορροπούνται αδικίες ετών στην κουζίνα ή εκεί μαγειρεύονται; Σουσάμια στο μάρμαρο. Πα-ξιμάδια, κουλούρι σε μπουκιές, κονιάκ σε χαμηλά ποτηράκια κρασιού. Νερό θέλω. Ρουφώ αθόρυβα από τη βρύση του μπάνιου. Στο παρασκήνιο. η αυλαία γεμάτη δίσκους ασημένιους. Κεντήματα κιτρινισμένα. Το πένθος σκούρυνε και το λευκό ακόμα. Ελληνικοί καφέδες. Μέ-τριοι, για όλους. Ίδιοι όλοι απέναντι στον θάνατο. Φιγούρες σκυφτές κυκλώνουνε το φέρε-τρο. Χώρος μπόλικος τριγύρω. Άπλα. Περιττή. λες, τη χρειάζεται ο νεκρός; Ίδιοι όλοι γύρω από τη λήξη. Μα κι οι ματιές που τους διαφοροποιούν, κάτω κοιτάζουν. Εκτός, αν μπαίνει κά-ποιος. Μπήκα.

Μεγαλοπρέπειες μακριά απ’ το μεγάλο. Στην Αθήνα δε χορταίνουνε ζωή τα διαμερίσμα-τα. Απομακρύνονται οι θάνατοι όπως-όπως από το σπίτι κι οι γέννες θανατώνονται σε μαιευ-τήρια, αντί να φέρνουμε ζωή στις κατοικίες. Στενεύει η διάρκεια, για λίγες ώρες, για λίγες μέ-ρες, για λίγες στιγμές που πετσοκόβονται. Στο τέλος ή στην έναρξη. Μακραίνει εδώ το νήμα, από το στρίφωμα. Ως που να φτάσει ο παπάς προλαβαίνουμε. Και το γιατί, και το διότι, και το αντίο. Ακόμη ζει κι ας μην είναι ζωντανός. Στη σάλα, σαν όταν ήταν. Απλά έγειρε για υπνάκο μεσημεριανό. Και ξεχάστηκε.

59μύρτιλο

Σκύβω με προσοχή μην τον ταράξω και ξυπνήσει. Γδέρνουν τα υφάσματα κι ας είναι μα-λακά. Βελούδινα αγγίγματα από φούστα που σπάνια φορώ. Μεταξωτό καλσόν. Μαντίλι με-ταξένιο, στην τσέπη της καρδιάς. Πάντοτε είχαμε κοινά οι δυο μας. Σακάκι μάλλινο. Το αγα-πημένο του ήταν. η αγαπημένη του ήμουν. Πόσο να ζυγίζει ο υπερθετικός, αν δεν υφίσταται πια; Μοιρολόι μάνας, βραχνό. Μοιρολόι γειτόνισσας, χωρίς καημό. Γυρεύω μουσικές στο κου-φωτό παράθυρο. Ένα αυτοκίνητο που πέρασε, απλώς, απ’ το χωριό μας. Κλάξον ποδηλάτου. Αλόγου κάλπασμα και σούρσιμο αέρα, γέρικου. Με ζήλεια πουντιάζει τη νιότη της λιακάδας. Φιλιούνται πρόστυχα στο στόμα δυο σύννεφα κι ελιές χορεύουν δίχως σεβασμό. η φύση δι-ατηρεί και στο θρήνο το ρυθμό της. Κότες ανέμελες, λειριά πλουμιστά. Συγκρίσεις άδικες. Οι τοίχοι σκούροι. Ο θείος μπογιάτιζε το σπίτι κάθε χρόνο. Ποιος θα φρεσκάρει τώρα πια; Εμάς; Το σπίτι; Δεν ξέρω ποιον, μα όλοι ρωτάνε. Γιατί να φύγει; Έπρεπε; Αυτός; Πού είναι ο γιος του, ρωτάει κι ο παππούς. Κλεισμένος στην κρεββατοκάμαρα, μη δει, μην ακούσει, τη διαίσθηση δεν φάνηκε να την υπολογίσαμε. Στο καφενείο μάλλον. Ίσως ξεχάστηκε με κάνα τάβλι, με κά-να κρασί. Ίσως ξεχάστηκε κι ο παππούς με τα χάπια και δε μας κάνει ερώτηση για λίγο.

Ορθοστασία δυσκολότερη κι απ’ την αιτία της. Πονάνε οι γάμπες, η μέση. Πονάει το βλέμ-μα απ’ τη μονοτονία που ατενίζει. Επιδημία μελανού σε γυναικεία ταγέρ, σε ανδρικά παντζά-κια. Παιδιά που θα έδιναν απόχρωση, απουσιάζουν. Αφού δεν έχει ο θάνατος ηλικία, δίνουν στο πένθος; Περιβραχιόνια ασφυχτικά. Αρρωστιάρικα τσεμπέρια φυλακίζουν τη χαρά του γεράσματος. Στην πόλη βάφουνε όλες τα μαλλιά τους κι η ευτυχία του λευκού λησμονιέται. Άσπρο της ελπίδας σε μύξες και μαντίλια. Μήπως κι αυτά ήταν μαύρα και τα ξάνοιξε το δά-κρυ; Παραλογίζομαι, το ξέρω. Κάτι γιορταστικό ήρθε από κάπου.

Καμαρωτοί βηματισμοί μου ξύνουνε το μπράτσο. Αυτός εδώ που μόλις μπήκε, ποιος να είναι; Φίλος στο ποτό, στο τραγούδι. Στα ζόρικα και στα απλά δεν δένονται οι ανθρώποι; Από σήμερα θα κουτσοπίνει μόνος στις ταβέρνες. Φιλί σπαθάτο σ’ ένα κούτελο που κρύωσε. Φι-λί. Οι άλλοι απλά μοιράζαν ασπασμούς. Γράσο στα χέρια, να ισοφαρίσει το καρό του μανικιού. λείπουν κουμπιά από το στέρνο. Στιγμές που κάποτε τινάχτηκαν από βαθιές ανάσες. Φθαρ-μένο τζην από ζωή που λιώνει. Σχισμές στα δάχτυλα, από τον ίδιο λόγο. Στις χούφτες κύματα και στο βυθό τους ένα άνθος, που εισέβαλε στον χώρο και με φύσηξε. Στολίστηκε του θείου το προσκεφάλι με γαρίφαλο. Κι από μπουζούκια όταν γυρνούσε τέτοια λουλούδια έβρισκα στο μάγουλό του. Δεν είχα θλίψη, μέχρι που αντίκρισα το κόκκινο. Χαρά το μαύρο, επάνω μου και δίπλα. Παραλογίζομαι, το ξέρω, μα σα να στράγγιξε ο ουρανός το θαλασσί και με ποτίζει στάλες γκρίζο, μόνο και μόνο να με κάνει να χαμογελάσω.

νουβέλα

Το καλοκαίρι του Ευκλείδη είναι κύμα που παφλάζει. Υγρό. Δροσερό. Σαν θάλασσα. Σαν συγκίνηση. Αλμυρό. Όλα αναδεύονται. Φύκια κολλούν στο πόδι. Στο μυα-

λό. Πετρούλες ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Μνήμες. Ψαράκια τσιμπούν ανεπαίσθητα τη γάμπα και φεύγουν. Τσούχτρες διά-φανες ή μοβ. Ο τρόπος που έβλεπε τα πράγματα ως παιδί, κι ο τρόπος που τα κοίταξε μεγαλώνοντας. Αστεία συμβάντα. Σοβα-ρά συμπεράσματα. Το καλοκαίρι του Ευκλείδη είναι κύμα που έρχεται από βαθιά, συλλέγοντας νερό σε όλη τη διαδρομή. Όλα ανακατεμένα όταν σκάει. Φράσεις γονιών, κινήσεις, λόγια παπ-πούδων, νεύματα, η γλώσσα που χρησιμοποιούσε τότε, η γλώσ-σα που σήμερα μιλά, στιγμές, ημερομηνίες, χρονική σειρά. Όλα θολά. Εκτός από τις μαθηματικές, τις αξιωματικές κουβέντες του συνονόματού του Ευκλείδη, που στέκουν σταθερές, λαμπε-ρές, πεντακάθαρες. Αναγνωρίσιμες μέσα στα χρόνια και μέσα σε εκατομμύρια κόκκους άμμου, βρεγμένες απ’ το κύμα που απο-σύρεται, ίσα να πάρει φόρα για να γίνει κύμα, ξανά.

Θερινές φωτογραφίες με λέξεις,που είπε ή άκουσε κάποιος Ευκλείδης.

Η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου έχει σπουδές Δημοσιογραφίας, Πτυχίο Πιάνου, Πτυχίο Αρμονίας, σερβίρει πίτσες, ποτά, στολίζει κρύα πιάτα, σηκώνει τηλέφωνα, αρχειοθετεί φαξ, στέλνει mail που μιλούν για διαφημίσεις, μα όταν τη ρωτάς με τι ασχολείται, σου λέει απλώς, ότι είναι συγγραφέας. www.tassopoulou.gr

photo by: Βάσια Αναγνωστοπούλου

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότοςΒατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108

E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.grwww. ocelotos. gr

Οι εικόνες που στολίζουν αυτό το βιβλίο, συμπερι-λαμβανομένου του εξω-

φύλλου –μα όχι αυτών που θα φτιάξετε μόνοι σας διαβάζοντάς το–

δημιουργήθηκαν από το δεξί χέρι του φίλου μου,

Θανάση Παπαγιαννάκου. Το μεγάλο μου ευχαριστώ,

παρόλο που πάντα θα το θεωρώ μικρό, δεν

αφορά μονάχα αυτές, αλλά ακόμα μία, ομορφό-

τερη. Εκείνον σκυμμένο να τις ζωγραφίζει, θολό

από το άχνισμα του γαλλικού καφέ, που μόλις

μου είχε φτιάξει.

Κ. Τ.

ISBN 978-960-9499-51-4

ΤΑΝ

ΤΙΝ

ΥΛΟ

ΙΡΙ Τ

ΕΙΔ

Η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου γράφει για παιδιά και μεγάλους. Έχει βραβευθεί Zγια το κείμενο ΘΩΡΙΑ στο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Στέλιος Ξεφλούδας με θέμα Επιστροφή στο Χωριό. Το κείμενο βρίσκεται στη Συλλογική Έκδοση με τίτλο Επιστροφή στο Χωριό που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Α/συνέχεια από το 2010. Περισσότερα για τα έργα της Κωνσταντίνας Τασσοπούλου μπο-ρείτε να βρείτε στην προσωπική ιστοσελίδα της: www.tassopoulou.gr

60μύρτιλο

Κωνσταντίνος Θεοδούσης

1.Θ’ απουσιάζειςκαθόσον θά ’σαι κει κι εγώ απροετοίμαστος με γρήγορες σκιές να με διώκουν την εκφορά του έρωτα εντυπωσιασμένος θα κοιτάζω...Στέγνωσε ο ουρανός στα βλέφαρα που φίλησες... Ερωτήσεις για αυτοέλεγχο με βασανίζουν αίμα που καίει σε πληγής προφητεία σκοτάδι που βουλιάζει μέσα μου η αγάπη... Ακούω τον θόρυβο που δεν έκανα για να σωθώ καθώς σκέφτομαι τα κορμιά μας που φύλαγαν την τρέλα για τον έρωτα...

2. Βραδιάζει κι ετοιμάζομαι να διώξω στη λησμονιά με καπνό και οινόπνευμα τον σιωπηλό σου ορίζοντα... η νύχτα βαθαίνει πρέπει να μασήσω σπαραγμούς να παγώσω και να καώ μέσα σε κύκλους από μνήμες και φεγγάρια... Κι έχω ένα βάρος απόψε... Σε κουβαλάω ακόμη, βλέπεις...

3.Ένα νερό καθρέφτης μάζεψε το φιλί σου και πέτρα τώρα σκέπασε το χορτάρι... η ζέστη των σωμάτων έγινε σιωπή κι απώλεια... Μια ασπρόμαυρη στιγμή κλαίει μόνη και το δάκρυ της μουσκεύει τον χρόνο...

61μύρτιλο

4.Τα μαλλιά σου δένω σε ρίζα οξιάς πλέκω χαμόγελα από ήχους και ποτάμια στο χώμα φυτεύω την αγάπη σε κρατώ σφιχτά και ζω στα μάτια σου... Δυο χείλη σε ύπνο με βυθίζουνκαθώς το παιδί των αναστεναγμών μεγαλώνει μέσα μου. Ανταύγεια γίνεται η σκιά σου κι ο παράδεισος χάνεται στης αυγής το μονοπάτι μα εγώ αφήνω τα φτερά της αγάπης λυτά την υπόσχεση κρατώ κι ακούω της σιωπής μου την ποίηση...

5.Στης νύχτας το αντάμωμα δίνω μαύρο αίμα και παίρνω κόκκινη λαγνεία ν’ αντέξω... Καταριέμαι το σύννεφοκρατάω μια γωνιά για τ’ όνειρο και κλείνω τον ορίζοντα στην αφή... Ουρλιάζω στο αποτύπωμα απρόσεκτος ξυπνώντας θεούς και δαίμονες δίχως να φοβάμαι μη σπάσω. Ο πόθος μού συνθλίβει το στήθος κι εγώ σταυρώνω με καρφιά ονόματα και αναμνήσεις κλείνοντας την πόρτα στη σιγή... Φίλησα τον θάνατο μα δε θυμάμαι τον ήχο του φιλιού...

6.Νήστεψα τη γεύση σου... Τράφηκα τον σπαραγμό σου...

Είχα πιστέψει σ’ αυτό το θάμα που στράγγιξε τη χαρά μου... Γλίστρησα και πέταξαστον έρωτα... Μπήκα βαθιά στη σάρκα τη σκοτεινή. Κι αν κάποτε για θάνατο μιλούσαμε δεν πρόσμενα πως θα ’ταν ο δικός μας...

62μύρτιλο

Ευγενία Βουτσινά-Βασιλειάδου

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ψάχνοντας τα σημάδια»

η Μυρτώ μεγάλωνε μέσα σε μια πολυμελή οικογένεια και είχε τρία μικρότερα αδέρφια που τα πολυαγαπούσε και τα φρόντιζε μαζί με τη νόνα της. Τα χρόνια ήταν δύσκολα, το μεροκάματο χαμηλό και οι γονείς της ήταν υποχρεωμένοι να δουλεύουν από το πρωί

ως το βράδυ. Εκείνη λαχταρούσε να μένει η μητέρα της στο σπίτι, να μη δουλεύει, όμως αυ-τό δεν γινόταν. Όταν καμιά φορά τύχαινε να μην έχει δουλειά, τρελαινόταν από τη χαρά της, είχε γιορτή και ήταν ευτυχισμένη. Της έκανε χίλια χάδια, χίλιες χαρές, θέλοντας να της δείξει πόσο χαιρόταν που ήταν μαζί. Αυτό βέβαια γινόταν αραιά και πού, και η Μυρτώ ένιωθε ορ-φανεμένη, μόνη. Έβλεπε τα γειτονόπουλά της να έχουν τη μάνα τους και ζήλευε, αυτή που ήταν τόσο άκακη. Χωρίς τη μάνα, το σπίτι τους ήταν κρύο και δεν της έκανε καρδιά να μέ-νει μέσα. Όσο για τα αδέρφια της, την ακολουθούσαν όπως τα κλωσόπουλα την κλώσα κα-θώς τους έλειπε η μάνα τους και ένοιωθαν μαζί της ασφάλεια. Και αυτή όλο στα ξένα σπίτια πήγαινε και στεκόταν παράμερα να νοιώσει τη μυρωδιά της ξένης μάνας. Ώσπου μια ημέρα αποφάσισε να γίνει μάνα για τ’ αδέρφια της, να τα μαζέψει και να τα φροντίσει όσο μπορού-σε. Έτσι επωμίστηκε στους μικρούς της ώμους την ευθύνη και προσπαθούσε να γίνει μάνα στη θέση της μάνας της. Μα ήταν βαρύ ετούτο το φορτίο που είχε φορτωθεί. Πήρε έναν ρό-λο που δεν ήταν δικός της. Αντί να παίξει με κούκλες, αυτή ντάντευε τα αδέρφια της. Άκαιρος και χαμένος αγώνας. Τι να προφτάσουν δυο μικρά χεράκια! Όλα έμοιαζαν σαν μια προσευχή που έμενε καθημερινά ατελείωτη.

Μετά από αυτό το συμβάν είχε πάρει στροφή ενενήντα μοιρών· τώρα έβλεπε πράγματα που ο φόβος δεν την είχε αφήσει να δει. Χίλια συναισθήματα ξεπήδησαν από την ψυχή της, πονούσε που χωρίς λόγο και αιτία χτυπούσαν και βασάνιζαν αθώους ανθρώπους και, μέσα της, άρχισε να δίνει δίκιο στον Άρη που είχε προσχωρήσει στην αντίσταση. Εμείς, οι Έλληνες, βλέπεις, έχουμε μέσα μας μια περηφάνια και μια λεβεντιά να μη δεχόμαστε στον σβέρκο χα-λινάρι, ούτε δουλεία και καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μπορεί να έχουμε πολ-λά ελαττώματα, όμως, το μεγαλύτερο μας προτέρημα είναι ότι έχουμε φιλότιμο και στις δύ-σκολες ώρες της πατρίδας μας γινόμαστε μια γροθιά όλοι και πολεμάμε κάθε κατακτητή, από τα αρχαία χρόνια. Είμαστε λαός ελεύθερος γι’ αυτό αντέξαμε και ελευθερωθήκαμε από τους Τούρκους. λίγοι λαοί στον κόσμο θα μπορούσαν να είναι σκλαβωμένοι για τετρακόσια χρό-νια χωρίς να χάσουν τον πατριωτισμό και τη συνείδησή τους και να πολεμούν γενιές και γε-νιές τον κατακτητή, με την ελπίδα ότι κάποια ημέρα τα παιδιά και τα εγγόνια τους θα ζήσουν σε μια ελεύθερη πατρίδα. Ξαφνικά, από μέσα της ξεπήδησε η περηφάνια που λυτρώνει από τη σκλαβιά χωρίς να μετρά συνέπειες. Ο φόβος της είχε χαθεί, κι ένα ζεστό ποτάμι είχε ξεχυ-θεί μέσα της και όλο της έλεγε ότι ο Άρης έκανε το σωστό, κι εκείνη το ίδιο έπρεπε να κάνει.

63μύρτιλο

Μα τι ήταν αυτή και τι μπορούσε να κάνει; Και αν την έπιαναν τι θα γινόταν; Όχι έπρεπε να πα-λέψει όπως τόσοι Έλληνες για να φύγει η Χούντα.

Αργά τη νύχτα, τα ηνωμένα Έθνη, με το ψήφισμα αριθμός 353, ζητούν από την Τουρκία και όλους τους εμπλεκόμενους κατάπαυση του πυρός και αποχώρηση των ξένων στρατευμά-των από την Κύπρο. Ο Ετσεβίτ όμως δεν λαμβάνει το ψήφισμα υπόψιν του και προχωρεί ακά-θεκτος στο βρομερό του παιχνίδι, γράφοντάς το στα παλιά του υποδήματα. Βλέπεις, πίσω του έχει ισχυρούς προστάτες, και κανένας δεν μπορεί να τον σταματήσει. η χουντική κυβέρνηση της Ελλάδας, ανίσχυρη και διαλυμένη, πουλημένη στους Αμερικάνους, κάθεται στη γωνιά της και βλέπει την Κύπρο να σφαγιάζεται χωρίς να κάνει τίποτα. Στις 22 Ιουλίου, οι Τούρκοι ανενό-χλητοι σφάζουν, βιάζουν, βασανίζουν. Αλίμονο στους Έλληνες της Κύπρου που μόνοι και αβο-ήθητοι πεθαίνουν. Όλοι οι εθνικοί δρόμοι έχουν γεμίσει πτώματα και τα όπλα κροτούν αστα-μάτητα. η όμορφη Κυρήνεια προβάλλει αντίσταση, αλλά ήταν γραφτό της να τουρκέψει. Έτσι, το βράδυ, παρά την απελπισμένη αντίσταση των κατοίκων της, πέφτει στα χέρια των Τούρ-κων. Το αίμα ρέει σαν ποτάμι, τα δάκρυα στέρεψαν και η φρίκη έστησε εδώ το βασίλειό της. Την άλλη ημέρα, γύρω στις 4 μ.μ. οι εχθροί υπόσχονται ανακωχή, όμως συνεχίζουν να καίνε να σκοτώνουν και να λεηλατούν. Οι Τούρκοι στρατιώτες, καθώς φεύγουν με τα μεταγωγικά, έχουν λεηλατήσει όλο τον πλούτο της Κυρήνειας και τον πάνε στην Τουρκία. Όλες οι χώρες που μπορούσαν να επέμβουν, να σταματήσουν το κακό, δεν έκαναν τίποτα. Το μόνο που έκαναν ήταν να παρακολουθούν, σα θεατές σε αρένα, τα θηρία να τρώνε το θήραμα τους. Ιδού οι φί-λοι των Ελλήνων από καταβολής κόσμου. η ίδια ιστορία να διαδραματίζεται πάλι και πάλι. Οι ξένοι ανταποκριτές περιγράφουν το γεγονός σαν εκείνο της καταστροφής της Σμύρνης στη Μικρά Ασία. Έτσι και τότε, οι Έλληνες εγκαταλείφθηκαν από τους ξένους, Άγγλους, Γάλλους και άλλους, που σαν πλησίαζαν τα πλοία τους όταν καιγόταν η Σμύρνη, τους έκοβαν τα χέρια και τους πετούσαν στη θάλασσα. η ίδια συμφορά είχε εκτυλιχθεί και στην Κύπρο. Εθνική συμ-φορά, με τους Έλληνες να κοιτούν με κομμένη την ανάσα, ανίσχυροι να κάνουν κάτι, υποδου-λωμένοι σε μια κυβέρνηση που είχε κάνει την πιο μεγάλη προδοσία και που έπαιζε τον ρόλο του Ποντίου Πιλάτου, νίπτοντας τα χέρια της για τη σταύρωση της Κύπρου.

Η Ευγενία Βουτσινά Βασιλειάδου είναι συγγραφέας και ποιήτρια. Έχει αρ- Zθρογραφήσει σε εφημερίδες και περιοδικά και είναι τακτικό μέλος της Ένω-σης Ελλήνων Λογοτεχνών. Το βιβλίο της «Ψάχνοντας τα σημάδια» εκδόθη-κε τον Ιούλιο του 2011 από τις εκδόσεις Βεργίνα. Έχει προηγηθεί το «Άρωμα άλλου καιρού» από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.

64μύρτιλο

Βεατρίκη Χαβαράνη

Ήμασταν μαζί τότε που έγινε

Σβήσε τα φώτα, η αλήθεια χρειάζεται το σκοτάδι.Οι ανάσες ν’ αντηχούνσα θρόισμα φύλλων δέντρου με απαγορευμένους καρπούς.Οι χτύποι της καρδιάς σα ρολόι που μετρά έναν χρόνο φτιαγμένο για εμάς.Τα σώματα να δίνουν οντότητα σ’ αυτό που είσαι και που είμαι.Τα μάτια ν’ αψηφούν το μαύρο και να βλέπουν πέρα απ’ αυτό. η γύμνια των κορμιών να γίνεται αισθητή σ’ όλο το «είναι».Το χάδι να φέρνει ανταπόκριση σ’ ολόκληρο το σώμα.η καυτή ανάσα ν’ αυξάνει τον πόθο για περισσότερο.η επαφή και το τελείωμα να φέρνει γλυκιά ευχαρίστηση ηδονικών στιγμών. Ένα χαζό χαμόγελο σκιαγραφείται στα πρόσωπα. Ευτυχισμένη η στιγμή. Ήμασταν μαζί τότε που έγινε.

Όταν η νύχτα και η μέρα ανταμώνουν

Όταν η νύχτα και η μέρα ανταμώνουν, εκεί που ο χωρόχρονος του παλιού και του καινούριου τέμνεται και γίνεται μηδέν, όπου όλα τελειώνουν και συνάμα όλα αρχίζουν, εκεί ψηλά σε ψάχνω και σε βρίσκω. Παρέα με το φεγγάρι και τ’ αστέρια που σταδιακά σβήνουνκαι με τον ήλιο που ανατέλλει χρυσοκόκκινος από τις απέναντι βουνοκορφές.Στον αφρό που κάνουν τα κύματα της θάλασσας, στα πουλιά που διασχίζουν το γαλάζιο τ’ ουρανού. Και αυτή η ησυχία τούτες τις ώρες και η αρμονία της πλάσης όλης, μου ανακατεύουν τα συναισθήματα για λίγο και πάλι στη θέση τους τα βάζουν. Σαν προσευχή είναι για μένα εκείνη η ώρα, γιατί σε φέρνει πιο κοντά όταν μου λείπεις πιο πολύ και σε χρειάζομαι.

65μύρτιλο

Μήπως και μ’ απορρίψεις

Μακάρι να μπορούσα να πω τι υπάρχει μέσα μου. Αν μπορούσα να σε κοιτάξω, θα το έκανα. Μα εγώ απλά κρυφοκοιτάζω για να μην καρφωθώ.Στην πραγματικότητα λατρεύω αυτά τα μάτια σου, γιατί με κάνουν να νιώθω γυναίκα. Μα σαν το βλέμμα μου ψηλαφίζει το κορμί σου,η καρδιά μου πεταρίζει, σαν τρελή χτυπά.Και όταν πηγαίνω προς εκείνα σου, τα λατρευτά σου μάτια, σφαλιάρα τρώω απ’ τον εγκέφαλο, κενό. η μισή μου προσωπικότητα με κυριεύει, με μαστιγώνει,γιατί κυριεύεται από την ντροπή γι’ αυτό που είμαικαι τη φοβία μήπως και μ’ απορρίψεις.Και μετά έρχεται η σιωπή, θεατής σε μια μάχη,γιατί μυαλό και καρδιά αυτό κάνουν μέσα μου. Κι εγώ... φυγάς και πάλι.

66μύρτιλο

Honey Pepper Nemiroff

Ο φθινοπωρινός βοριάς σάρωσε μια ασυνήθιστη παρέα προς τους σαστισμένους κοκκι-νολαίμηδες του άλσους Βεΐκου. Εφημερίδες, χαρτιά περιτυλίγματος και ένα μπαλόνι σε σχήμα ήλιου, προσφορά απρόσεχτων παιδικών χεριών, έδιναν μια πανηγυρική ατμό-

σφαιρα στις στοιχισμένες λεύκες. Μόνο τα πιτσιρίκια έδειχναν να τη συμμερίζονται, ουρλιάζο-ντας ανάμεσα στα πλαστικά βαρελάκια και τις λαστιχένιες κούνιες. Αντίθετα, οι συνοδοί τους, ενοχλημένοι από τη σκόνη που στροβιλιζόταν και ανακάτευε τα καλαθάκια φαγητού και τα θερμός, έψαχναν αφορμή για να τερματίσουν την καθημερινή αυτή επίσκεψη το συντομότε-ρο δυνατό.

Ο Γρηγόρης –Γκρεγκ για την αγαπημένη του– παρατηρούσε την αγωνία τους με κρυφή χαρά. Στο πρωινό του τζόγκινγκ, το πέρασμα από την παιδική χαρά ήταν περίπου υποχρεωτικό, καθώς επίσης και τα διασταυρωμένα πυρά από στερημένα βλέμματα γυναικών. Δεν θα έλεγε κανείς πως του ήταν δυσάρεστα ούτε και πως τα επιζητούσε. Ας θεωρήσουμε πως οι δύο πλευρές παρατη-ρούσαν με ενδιαφέρον η μια τη ζωή της άλλης. Κι όμως, το σημερινό δυνατό, ψυχρό αεράκι, αν και δρόσιζε τους καταπονημένους μύες του και τόνιζε την υπέροχη γράμμωσή τους, έστρεφε σε πιο πεζές ασχολίες την προσοχή των θαυμαστριών του.

Τα σύννεφα και λίγες βροντές προειδοποιούσαν για επικείμενη μπόρα. Το πάρκο σε λίγη ώρα θα άδειαζε. Παρ’ όλα αυτά, εκείνο το πρωινό, ο Γκρεγκ ένοιωθε περισσότερο αισιόδοξος. Ίσως να έφταιγε η εποχή. Ο Σεπτέμβρης... Ο μήνας των αποφάσεων για ανανέωση. Ίσως να απολάμ-βανε απλώς τα καινούρια κομμάτια στο i-phone. Tα ακουστικά τού έδιναν ρυθμό και κατανάλω-ναν γρηγορότερα τα χιλιόμετρα μαζί του. Είχε ήδη στα ρουθούνια του τη μυρωδιά του γαλλικού καφέ με άρωμα φουντούκι, που τον περίμενε στο μικρό του διαμέρισμα.

Αγαπούσε και τηρούσε με πειθαρχία τις συνήθειές του. Το τρέξιμο, τη μουσική r&b, το καυ-τό ντους, τον πρωινό καφέ. Το γύρισμα του κλειδιού στην πόρτα σήμαινε γι’ αυτόν το ξεκίνημα της μέρας.

“... Δεν περιμένω να με καταλάβεις. Μην προσπαθήσεις να με βρεις. Τα κλειδιά σου είναι στο μαρμάρινο τραπεζάκι. Σ’ αγαπώ. Κριστίνα”.

Στην αρχή δεν έδωσε σημασία στο σημείωμά της. Της άρεσαν τα σημειώματα, τα μηνύμα-τα, οι υποδείξεις και οι προτροπές. ”Να μην ξεχάσεις πάλι τα φρούτα σου! Σαπίζουν!” με χαμο-γελαστό μαγνήτη πάνω στο ψυγείο. “Τα διαβάζεις όλα αυτά τα βιβλία ταυτόχρονα;” στο κομο-δίνο του. Είχαν τόσο διαφορετικά ωράρια. Τα σημειώματα σα να κρατούσαν σε ισορροπία τη σχέση τους.

η Κριστίνα ήταν περήφανη για τα μαθήματα ελληνικών, τα οποία με πολύ κόπο είχε κατα-φέρει να ολοκληρώσει ξενυχτώντας πάνω στη γραμματική του Τριανταφυλλίδη. “Εγκώ μιλάω καλύτερα ελληνικά από όλους τους φίλους σου, κι ας έχω βαριά προφορά“, του δήλωνε με πε-ρηφάνια.

η Κριστίνα είχε εμμονή με την τάξη και την καθαριότητα στο σπίτι. Είχε πάρει τον έλεγχο της κοινής τους ζωής. Δεν ήταν σπουδαίο κατόρθωμα, καθώς ο Γκρεγκ είχε από καιρό αποφασίσει να παραδίδει αμαχητί τα σκήπτρα του ελέγχου από τη μητέρα του, σε κάθε μόνιμη σχέση του. Του άρεσε, τον βόλευε. η σύντροφος αναλάμβανε τη φροντίδα του σπιτιού και την οργάνωση του ελεύθερου χρόνου. Εκείνος, το αμάξι και την on line πληρωμή των λογαριασμών. Από κοι-νού πραγματοποιούσαν τα ψώνια.

67μύρτιλο

Τώρα αυτό. Τον έκανε να χαμογελάσει. Ουκρανικό μαύρο χιούμορ; Ίσως.η ώρα περνούσε και έπρεπε να στρωθεί στη δουλειά. Το κείμενο που περίμενε ο αρχισυντά-

κτης του, δεν ήταν ακόμη έτοιμο. Του έλειπε το κλείσιμο. Για τα επόμενα σαράντα λεπτά βρισκό-ταν απορροφημένος στην πάλη των λέξεων, στην επιλογή των κατάλληλων φράσεων. Το θέμα που είχε αναλάβει να σχολιάσει, ήταν τόσο τετριμμένο που απορούσε πώς, τόσα χρόνια μετά, φορούσε, σύμφωνα με τον αρχισυντάκτη του, τον χαρακτηρισμό “φλέγον”.

Ο επαγγελματισμός του Γκρεγκ άφηνε κατά μέρος τις προσωπικές αντιρρήσεις. Το άρθρο για την αύξηση της εγκληματικότητας στις τουριστικές περιοχές κατά τους θερινούς μήνες, εί-χε πάρει τον δρόμο της “αποστολής” πάνω στην ώρα που το στομάχι του άρχισε να αναζητά δυ-ναμικό πρωτεϊνούχο πρόγευμα. Εικόνες και σύντομα βίντεο, τραβηγμένα από ερασιτέχνες στο Φαληράκι της Ρόδου, στη Χερσόνησο της Κρήτης, στη Ζάκυνθο και στην Κέρκυρα. Εικόνες από μεθυσμένους Ευρωπαίους του Βορρά σε συμπλοκές με δικούς μας, εκκωφαντική μουσική και θλιβερά φώτα, κορίτσια με βλέμματα αποπροσανατολισμένα μεταξύ κεφιού και αδιαφορίας. Μασουλώντας εναλλάξ αραβική πίτα με κοτόπουλο και φρουτοσαλάτα “γκια να μη σαπίσουν...”, ο Γκρεγκ αποθήκευσε τις πηγές του στο 12GB USB stick.

Στον νου του έφερε τις πρώτες τους κοινές διακοπές στη Μύκονο, το καλοκαίρι. Δεν είχαν πε-ράσει παρά δώδεκα μέρες από το τελευταίο τους ξεφάντωμα στο Cavo. Υπό τους ήχους γνωστού DJ είχαν αποχαιρετήσει με όλες τις τιμές την τελευταία πανσέληνο του καλοκαιριού... Κι όμως, μέσα του, ένοιωθε πως περιπλανιόταν στις αναμνήσεις μακρινού παρελθόντος. Στο κινητό του σχημάτισε τον αριθμό της Κριστίνα. Ξαφνικά, ήθελε να ακούσει τη φωνή της. Είχε νοσταλγήσει την ατμόσφαιρα των διακοπών. Το τηλέφωνο ήταν αποστομωτικό. «Ο αριθμός που καλείτε δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή...»

4Άνοιξε τα μάτια του. Το θέαμα του σοβά που ξεφλούδιζε σαν κόκκινη χιονοστιβάδα, επιχει-

ρούσε να σκεπάσει την ψυχή του, του προκαλούσε ασφυξία. η αγαπημένη τους honey pepper βότκα Nemiroff με το κατακόκκινο τσίλι στην ετικέτα, είχε εγκαταλείψει τη συνηθισμένη της θέ-ση στον καταψύκτη και είχε προσγειωθεί άδεια στην αγκαλιά του Γκρεγκ. Οι τρεις τελευταίες ώρες, κατά τις οποίες πραγματοποιήθηκαν αλλεπάλληλα άγονα τηλεφωνήματα σε γνωστούς και φίλους καθώς και μια απλή περιήγηση στο σπίτι, ήταν αρκετές για να τον βυθίσουν σε μια γνωστή-άγνωστη άβυσσο απελπισίας και απραξίας. η Κριστίνα συνήθιζε τις ξαφνικές αναχωρή-σεις χωρίς πολλές εξηγήσεις, όμως αυτό το απέδιδε στον μυστικοπαθή χαρακτήρα της φυλής της. Τούτη εδώ η αναχώρηση, όμως, ήταν απότομη όσο και η πτώση με μπάντζι τζάμπινγκ και, το χειρότερο, χωρίς αιτία, χωρίς αφορμή. Έστω ένα καβγαδάκι, κάτι. Όλα της τα ρούχα, καλλυ-ντικά, τσάντες, κοσμήματα, είχαν κάνει φτερά, προφανώς μαζί της. Τα μόνα που είχε αφήσει πί-σω της, ήταν τα κλειδιά της και αυτό το αμφιλεγόμενο σημείωμα όπου τόνιζε με κεφαλαία γράμ-ματα πόσο τον αγαπούσε.

Το χειρότερο απ’ όλα ήταν αυτό. Αγάπη και σκατά. η Nemiroff τα είχε ξεδιαλύνει όλα. Ο Γκρεγκ τώρα ήθελε να σπάσει ό,τι έβρισκε μπροστά του. Όμως, το σώμα του είχε το βάρος γρα-νιτένιου βράχου. Ο ογκόλιθος σα να τον πλάκωσε και τον οδήγησε σε έναν ακόμη ταραχώδη και παράλογο ύπνο. Δεν άργησε να συνέλθει. Φίλοι και συνάδελφοι επιστρατεύτηκαν για να συν-δράμουν στην υπόθεση ανασυγκρότηση Γκρεγκ.

Πέρασε από όλα τα στάδια.Άρνηση.Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει σε μένα αυτό. η Κριστίνα δεν είναι τέτοιος τύπος. Δεν είναι

γκόμενα που φεύγει και εγκαταλείπει. Ίσως και να κινδυνεύει η ζωή της. Μπορεί να την έχουν απαγάγει. Μπορεί να έχει μπλέξει με την ουκρανική μαφία, με εμπόριο όπλων, υποθέσεις ναρ-κωτικών. Μήπως να ειδοποιούσα την αστυνομία;

Οργή.

68μύρτιλο

η ηλίθια Κριστίνα και κάθε ηλίθια γυναίκα! Εάν δεν της υποσχεθείς μονιμότητες και δαχτυλί-δια, μετά από ένα χρόνο που το παίζει ανεξάρτητη και απελευθερωμένη από συμβάσεις, εξαφα-νίζεται. Ψέματα, όλα ψέματα! Και η αγάπη που μου είχε, και η στοργή που μου έδειχνε! Σίγουρα θα κυνηγάει κάποιον καραφλό φραγκάτο. Και θα χαμογελάει με αυτοπεποίθηση, καθώς θα την κερνάει Nemiroff στην παραλιακή. Κάτω τα χέρια από τη βότκα μας! Δεν έχετε δικαίωμα πάνω της! Είναι δική μας! Θα τους ανακαλύψω και θα τους σπάσω τα μούτρα!

Νοσταλγία.Ώρες ατελείωτες, παρέα με φωτογραφίες. Στο τραπέζι της κουζίνας, το αγορασμένο μετά

από τρίωρες σκληρές διαπραγματεύσεις στο Habitat. Κουβάλημα με το Swiftάκι στο σπίτι. Τώ-ρα, όλα τα κοινά, ευτελή, αγαπημένα αναμνηστικά τους, στοιχισμένα πάνω του. Το πρώτο τους κοινό εισιτήριο με υπερταχεία για Θεσσαλονίκη. Βραχιολάκια, παρεό, δακτυλίδια, τατουάζ χέ-νας. Όλα αγορασμένα επί δύο πανομοιότυπα (τα δικά της τα είχε πάρει μαζί της), φώναζαν την απουσία της και, μέσα σε τρεις μήνες, εκτός που οδηγήθηκαν στο καλάθι των αχρήστων, οδήγη-σαν και τον Γκρεγκ βαθμιαία στην...

Απώθηση.η απώθηση συνεπάγεται αλλαγή στην εξωτερική εμφάνιση. Απώλεια επτά κιλών και, ταυτό-

χρονα, επιμελώς ατημέλητη εμφάνιση: πάντοτε ακριβής μάρκας φαρδιά παντελόνια, συνήθως λυμένα κορδόνια από ορειβατικά αθλητικά, T-shirt με ευρηματικά λόγκο χέβι μέταλ συγκροτη-μάτων, άγνωστων ακόμη και στον γείτονά τους που καλεί την αστυνομία για φασαρία στο διπλα-νό γκαράζ. Και, φυσικά, μια συμπαθητική μικρή γενειάδα. Ο Γκρεγκ είχε μεταμορφωθεί πλήρως σε μάρτυρα του πληγωμένου του εγωισμού.

η υπόθεση Κριστίνα είχε και κάτι καλό για εκείνον. Συνειδητοποίησε πως δεν του πήγαινε κα-θόλου η δημοσιογραφία του λάπτοπ και του καναπέ. Τώρα πια, δεν υπήρχε κάποιος στο σπίτι να τον περιμένει. H Ιλόνα φρόντιζε δύο φορές την εβδομάδα να κρατά καθαρό το διαμέρισμα και να κάνει τα λίγα ψώνια. Ο πραγματικός δημοσιογράφος ήταν ο μάχιμος. Δεν το λένε τόσα χρόνια;

Οι καιροί ήταν δύσκολοι για να του παρέχεται φωτογράφος. Μετά από εντατικά μαθήματα επαγγελματικής φωτογραφίας, εξοπλίστηκε με ψηφιακή Canon, γιλέκο πολλαπλών θέσεων, το μαγνητοφωνάκι στην τσέπη, και βγήκε στο κυνήγι του ρεπορτάζ.

Εάν εφευρεθεί ποτέ μηχάνημα που θα ακτινογραφεί τη βαθύτερη σκέψη, ο Γκρεγκ θα έπαιρ-νε τον φάκελο με τα παρακάτω αποτελέσματα.

Deeper thoughts scanning results:Σε ποσοστό 100% αυθόρμητα καθαρής σκέψης και ακρίβεια 95 μοιρών, τα νούμερα της εξέ-

τασης έχουν ως εξής:25% διαύγεια25% απωθημένα15% διάθεση για εκτόνωση μέσω εργασίας35% προσπάθεια εντοπισμού προσώπου πρόσφατα εξαφανισμένου η υπόθεση Κριστίνα είχε μεταλλαχθεί σε ιερό πόλεμο ενάντια στα τρυφερά συναισθήματα

που κάποτε είχε εκδηλώσει. Τι περίμενε λοιπόν; Έξι μήνες τώρα, η κοπέλα δεν είχε δώσει την πα-ραμικρή ένδειξη προσπάθειας επικοινωνίας. Ξεκίνησε την επιχείρηση “σκούπα”.

Το πακέτο “σκούπα” περιελάμβανε, εκτός αυτής, και όλους τους καλούς του φίλους, με τους οποίους είτε τσακώθηκε άδικα είτε πάγωσε τη μεταξύ τους επικοινωνία.

Τα κόλπα αυτοάμυνας δούλεψαν αρκετά καλά, και η ζωή συνεχιζόταν. Μόνο η αδρεναλίνη του εκτινασσόταν πότε-πότε στα ύψη, έξω από τα δικαστήρια, μετά το τέλος εκδίκασης περίερ-γων υποθέσεων που αφορούσαν (γιατί άραγε;) αλλοδαπές. Οι αρχισυντάκτες τον πήραν μυρω-διά και άρχισαν να του αναθέτουν ταξίδια με κυνηγετικούς στόχους: Φιμώσεις δημοσιογράφων στη Μόσχα, παράνομες εισαγωγές Καλάσνικοφ στα ελληνοαλβανικά σύνορα, σκάνδαλα συγκά-λυψης ραδιενεργών διαρροών.

69μύρτιλο

Ο κόσμος του Γκρεγκ είχε μεταλλαχθεί. Οι υγιεινές του συνήθειες, το τρέξιμο, η πράσινη, βι-ολογική διατροφή, το διάβασμα, ο επαρκής ύπνος είχαν όλα βουλιάξει σε μια άβυσσο σκοτεινή. Στην επιφάνεια είχε αναδυθεί τώρα, αφενός μεν η υπέρμετρη κατανάλωση αλκοόλ και πρόχει-ρου φαγητού, αφετέρου δε το ατέλειωτο ξενύχτι παραμονεύοντας το λαβράκι της επ’ αυτοφώ-ρω είδησης. Κι όταν δεν υπήρχε κάποια είδηση του υποκόσμου να θηρευτεί, αλλεπάλληλες ει-κόνες μίσους και βίας παρελαύνουν στην οθόνη του και γεμίζουν καφκικό τρόμο την ψυχή του, πάντα με μια βότκα στο πλάι του, τελευταίο απομεινάρι της σχέσης του.

4“Κυρίες και κύριοι, σε δέκα λεπτά πλησιάζουμε στο αεροδρόμιο του Κιέβου...” η γλυκιά και

σίγουρη φωνή της αεροσυνοδού τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Έριξε μια ματιά έξω. Πυ-κνά σύννεφα και κενά αέρος προκαλούσαν ελαφρές αναταράξεις στο αεροσκάφος. Στο κεφάλι του σφυροκοπούσε ένας τραγικά μόνιμος πονοκέφαλος. Άργησε να συνειδητοποιήσει που βρι-σκόταν και γιατί. Ο Τάιλερ τον ενημέρωσε. “Επιτέλους, πλησιάζουμε στον παράδεισο, Γκρεγκ. Μη με κοιτάς με αυτό το βλέμμα! Δείξε μου εμπιστοσύνη για μερικές ώρες ακόμη! Άλλωστε, σε λίγο, θα βρισκόμαστε στο ξενοδοχείο, και θα έχεις ξεχάσει τούτο το άθλιο αεροπλάνο.”

Αλλιώς φανταζόταν ο Γκρεγκ την πρώτη του επίσκεψη στην πατρίδα της. Δεν είχαν σχεδιά-σει ποτέ κάποιο ταξίδι. Κι όμως, όταν ξεχνιόταν και ταξίδευε στη γαλάζια θάλασσα των ματιών της, η ανήσυχη και περίεργη φύση του, του δημιουργούσε ερωτηματικά για τον τόπο καταγω-γής της, για τους ανθρώπους που της έδωσαν ζωή. Τώρα, πλέον, όλα αυτά τον διαπερνούσαν σαν αστραπές. Ένα εκτυφλωτικό φλας μπακ, ένα ανεπαίσθητο τσίμπημα βελόνας. Το Κίεβο είχε την ίδια σημασία γι’ αυτόν όσο το Καρπενήσι ή η Ζυρίχη.

«Κοίτα, φίλε! Για πρόσεξε λίγο τα διαφημιστικά πανό!» Ο Τάιλερ τον έβγαλε απ’ τις σκέψεις του. Ο Γκρεγκ καθάρισε όπως-όπως το θολό τζάμι του ταξί. Παρατήρησε το τυπικό βροχερό το-πίο μιας βόρειας πόλης, όπου η αίσθηση ανατολή-δύση της μέρας καθορίζεται αποκλειστικά και μόνο από τους δείκτες του ρολογιού. Τα πορτοκαλί φώτα του δρόμου ταχείας κυκλοφορίας, τα κιτρινισμένα φύλλα σε αναιμικά δένδρα, εναλλάσσονταν με διαφημιστικά πανό. η πόλη, τα φώ-τα και τα απρόσωπα κτήρια για την εργατιά, χαρακτηριστικά μιας άλλης εποχής, είχαν αρχίσει δειλά να κάνουν την εμφάνισή τους.

“η ανάδειξη της Μις Ουκρανία, σήμερα στις 8.00 μ.μ., σε πανεθνικό δίκτυο, σε απευθείας με-τάδοση”, έσπευσε ο Τάι με τις άριστες γνώσεις στην ουκρανική να τον ενημερώσει. Το λαμπερό χαμόγελο της αντίστοιχης τοπικής Ελένης Μενεγάκη, ως οικοδέσποινας των καλλιστείων, κα-λούσε το 45% της τηλεθέασης να είναι εκεί, μπροστά στους δέκτες, μήπως και πάρουν κάποια από τα λεφτά τους οι χορηγοί. Φυσικά, εκ των ων ουκ άνευ, η βότκα Nemiroff είχε την τιμητική της.

«Έπρεπε να το περιμένω», σφύριξε ανάμεσα στα δόντια του ο Γκρεγκ. «Ίσως, όμως, έτσι να είναι καλύτερα. Να τελειώνω πια με τη βότκα και να πάρει σειρά η τεκίλα».

Ο Τάιλερ δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα γέλια του.«Φίλε μου, σε αυτήν την εκδήλωση, έχουμε ViP διαπιστευτήρια και πρόσκληση για το πάρ-

τι των νικητριών. Βότκα, τεκίλα, ουίσκι και κορίτσια. Τι άλλο θέλει ένας άνδρας από τη ζωή του; Όχι, πες μου!»

«Μερικές χιλιάδες ευρώ στην τράπεζα. Έτσι, για μια δύσκολη ώρα, Τάι...»«Αμάν, πόσο σου αρέσουν τα κλισέ! Ελπίζω, τουλάχιστον, η βραδιά αυτή να κάνει ένα λίφτιγκ

στα μούτρα σου. Σαν μπουλντόγκ που έχει δυσπεψία είσαι, μωρέ αδερφάκι μου. Κι αυτό το μού-σι... Please! Σαράντα πέντε χρόνια μετά τον Τσε... Έλεος πια!»

«Τάι, αν και Αμερικανός, έχεις πλήρως εξοικειωθεί με την ελληνική νοοτροπία. Αντί να σε τρέ-χω εγώ στα μπουζούκια να εκτονωθείς, με τραβάς εσύ σε καλλιστεία, σε μέρη άγνωστα και σκο-τεινά. Ελπίζω μόνο να βγούμε ζωντανοί από κει μέσα».

70μύρτιλο

«Αυτή η μανία σου, Γκρεγκ, με τις επιθέσεις της μαφίας... Πρόσεξε, διότι το Σύμπαν μπορεί και να σου τις προσφέρει. Εντάξει, δεν μπορείς να κάνεις πίσω, φτάσαμε. Paris, babe, here i come!»

Ο Τάι, φυσικά, δεν έκανε ολόκληρο ταξίδι για τη σωτηρία της ψυχής του κολλητού του. Δου-λειά του ήταν, ως ανταποκριτής της ψηφιακής έκδοσης της international Herald Tribune, να τρέ-χει και να καλύπτει κάθε γεγονός με διαφημιστική βαρύτητα που του ανέθετε η εφημερίδα και αφορούσε στην Ελλάδα και τα ευρύτερα Βαλκάνια. Ευτυχώς για τον πονοκέφαλο του, ο φίλος του θα τηρούσε τριών ωρών σιγή. Είχε κλείσει ξεχωριστά δωμάτια.

4Στις οκτώ ακριβώς, το ταξί τους άφησε στην είσοδο του iNTeRCONTiNeNTal Kiev. Ο Γκρεγκ

δεν πρόλαβε να εντυπωσιαστεί από την πρόσοψη του κτηρίου που έμοιαζε με τσαρικό παλάτι, καθώς ένα πλήθος από συναδέλφους δημοσιογράφους συνωστίζονταν στην είσοδο, επιδεικνύ-οντας τις άδειες εισόδου για την αίθουσα της συνέντευξης τύπου.

η Πάρις Χίλτον, από τη νέα φουρνιά αργόσχολης διασημότητας, και ο Ζαν-Κλοντ Βαν Νταμ, παλαίμαχος πρωταγωνιστής ταινιών δράσης, είχαν προσκληθεί στην κριτική επιτροπή για την ανάδειξη της Μις Ουκρανία. Το άκουσμα του ονόματός τους έδινε κύρος και αίγλη σ‘ αυτά τα περιφερειακά καλλιστεία. Μαγνήτιζε την προσοχή των διεθνών ΜΜΕ. Στην αίθουσα Τύπου όλα ήταν έτοιμα: το γραφείο με ντεκόρ τα πανό των χορηγών, τα φώτα σωστά εστιασμένα, τα μικρό-φωνα συντονισμένα. Οι δημοσιογράφοι, αναγκαστικά, ποδοπατούσαν τις λιγοστές καρέκλες, προσπαθώντας να πετύχουν μια προνομιακή θέση για την Press Conference. η μεγάλη στιγμή δεν άργησε να έλθει. Και να μην καταλάβαινε κανείς τι γινόταν, ένας βόμβος ενθουσιασμού ξε-σήκωσε και τους λιγοστούς ψύχραιμους που κείτονταν αργοπορημένοι και παραπονεμένοι στις τελευταίες θέσεις.

Τα φλας άστραψαν καθώς η Πάρις και ο Ζαν-Κλοντ έκαναν την εμφάνισή τους, με εκφράσεις ευφορίας και ικανοποίησης από τον όγκο των δημοσιογράφων και τα απίστευτα φλας και τηλε-οπτικά συνεργεία τα οποία κατέγραφαν και την παραμικρή κίνησή τους.

Ο λόγος του προέδρου της οργάνωσης επιτροπής ήταν καθησυχαστικά σύντομος. η γενική απαίτηση ήταν, φυσικά, να ακουστεί το καλωσόρισμα από τη διάσημη προσκεκλημένη. Πράγ-ματι, η Πάρις καλησπέρισε και ευχαρίστησε με γενναιόδωρα χαμόγελα όλους: τους οικοδεσπό-τες, τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής, αλλά και τους χορηγούς. Είχε επίσης την καλοσύνη να τους αναφέρει όλους ονομαστικά. Ο Γκρεγκ δεν θυμάται εάν ακούστηκε το όνομα της βότκας. η καρ-διά του αποφάσισε να κάνει φιγούρες καποέιρα, μετά από τόσων μηνών μελαγχολική απραξία. Διότι, πρωτίστως, ήταν η καρδιά που ξεσηκώθηκε από μια περίεργη οικεία ταλάντωση, προκα-λούμενη αποκλειστικά μέσω κοσμικών εκρήξεων και, δευτερευόντως, από τη διέγερση ακου-στικών νεύρων που προκάλεσε η φωνή της Κριστίνα. Γύρισε κι έψαξε το βλέμμα ενός, επίσης συνεπαρμένου, Τάι.

“FemeN! H Ουκρανία δεν είναι μπουρδέλο! Τα καλλιστεία είναι πρόσχημα της ολιγαρχίας, για να χαίρονται οι λίγοι τη συντροφιά νεαρών γυναικών που, ερήμην τους, οδηγούνται στην πορνεία!”

Και αν ήταν μόνο η φωνή της Κριστίνα, ο Γκρεγκ θα μπορούσε να χειριστεί το γεγονός ως πα-ραληρηματική έκφραση του υποσυνείδητού του. Το υποσυνείδητο, όμως, δεν είχε καμία σχέση με το εδώ και το τώρα, με τη γυμνόστηθη εμφάνιση της γυναίκας της ζωής του, με τα λόγια που εκστόμισε, με τον πανικό που δημιούργησε. Ο γρανιτένιος όγκος πλάκωσε, κυριολεκτικά και με-ταφορικά, τον άναυδο Γκρεγκ. Οποιαδήποτε προσπάθεια κατέβαλαν, εκείνος και ο φίλος του, ο Τάι, έστω να πλησιάσουν να δουν τι ακριβώς γίνεται, ήταν μάταιη. Το συμβάν είχε διαρκέσει λιγό-τερο από ένα λεπτό. Άλλο τόσο χρειάστηκε μέχρι να αποκατασταθεί η τάξη, και να απομακρυν-θεί η ταραξίας από τις δυνάμεις ασφαλείας. Με ένα παγωμένο χαμόγελο του στιλ «σιγά και τι έγινε τώρα», η Πάρις, συνηθισμένη από την αναταραχή και τα ευτράπελα, συνέχισε την ομιλία της.

71μύρτιλο

Στην άκρη της αίθουσας, ο Γκρεγκ δεν παρακολουθούσε πια τη δράση. Στο μυαλό του προ-βαλλόταν, επιτέλους, ολόκληρο το θεατρικό έργο. Όλα τα κομμάτια της υπόθεσης που έλειπαν, είχαν μπει στη θέση τους. Ο γρανιτένιος βράχος έγινε σχέδιο σε κουρτίνα αυλαίας. Το έργο ήταν μονόπρακτο και η ηρωίδα μοναδική.

Σκηνές από τηλεφωνήματα που δεν τον άφηνε να ακούσει, διηγήσεις σχετικά με τις αδελφές της και κάποιο δράμα που αποσιωπούσε “για να μη σε φορτώνω τώρα με τα ντικά μου”, το ενδι-αφέρον και το πάθος που έδειχνε σε συζητήσεις σχετικά με το trafficking, τη σεξουαλική εκμε-τάλλευση των γυναικών από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ προς την Ελλάδα, το Ισραήλ και τις αραβικές χώρες. η ευαισθησία και η προστασία που του παρείχε και οι παρερμηνείες του για κάθε της κίνηση. Πάνω από όλα, η άρνησή του να ψάξει τα αρχεία της, να φερθεί ως αληθινός ρεπόρτερ-ερευνητής για την ίδια του τη σχέση. Ο φόβος του ότι θα ανακάλυπτε κάποιον άλλον. Ο χρόνος που άφησε να πάει χαμένος, αλλάζοντας την εξωτερική του εμφάνιση για να καθησυ-χάσει τη νιρβάνα του. Δεν είχε αλλάξει τίποτα.

Τώρα, λυτρωτικές ενοχές και τύψεις τον κατακλύζουν. Αχ, βρε Κριστίνα!

4Ο φθινοπωρινός βοριάς ξεσήκωνε και στροβίλιζε τα φύλλα των αγέρωχων σημύδων στο

Νίβκι Παρκ. Σάρωνε και πάγωνε μέχρι και τις γούνες των ατίθασων σκίουρων στα περίχωρα του Κιέβου. η δύναμή του, σε κάθε περίπτωση, προκαλούσε εντονότερα γέλια και ζωηρές κραυγές στην ομήγυρη των πιτσιρίκων της παιδικής χαράς. Το καθημερινό, βιαστικό πέρασμα του ωραί-ου Έλληνα, προξενούσε επιφωνήματα θαυμασμού από τις συνοδούς που, κρυφογελώντας, ανα-γνώριζαν και σχολίαζαν διακριτικά μεταξύ τους, τον μοναδικό άνδρα-ενεργό μέλος σε ακραία φεμινιστική οργάνωση.

Ο Γκρεγκ είχε διατηρήσει στο ακέραιο τις συνήθειές του. Τα ακουστικά εξακολουθούσαν να μεταδίδουν εκκωφαντική μουσική. Ο ιδρώτας, καυτός, είχε μουσκέψει την κολεγιακή του μπλού-ζα. Ο νους του ήταν πάντοτε συντονισμένος με το ζεστό ντους και τον γαλλικό καφέ με άρωμα μόκα που τον περίμενε στο σπίτι. Στη ζωή του είχε επιτρέψει να εισβάλει εκ νέου ο έρωτας και όλων των ειδών οι αλλαγές και οι εκπλήξεις που τον ακολουθούν. Στο μικρό τους διαμέρισμα, τέσσερις οθόνες κατορθώνουν να δίνουν ατμόσφαιρα διαστημικού σταθμού. Εικόνες από κρυ-φές κάμερες, σε επιλεγμένους χώρους διασκέδασης και συνάντησης, που παρακολουθούν και καταγράφουν ύποπτες κινήσεις και στοιχεία. Οι εικόνες αυτές έχουν αποκτήσει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή του, καθώς η αγαπημένη του ασχολία, το κυνήγι μαγισσών, έχει πλέον συγκεκριμένους και διαφανείς στόχους.

Μόνο οι καλοκαιρινές διακοπές στη Μύκονο έχουν μείνει σταθερές. Ακόμα κι εκεί, όμως, τέ-λος στο αλκοολικό ξεφάντωμα στο Cavo Paradiso. η παραλία της Μυρσίνης, η υπέροχη βεράντα τους –φιλοξενούνται από κάποιον μεγιστάνα του ρωσικού Τύπου– έχει βρει μια νέα θέση στην καρδιά του. Στην πανσέληνο του Αυγούστου, γύρω από μια ζωηρή φωτιά (δυνατού βοριά επιτρέ-ποντος), το κέφι της παρέας συνοδεύει πλέον μόνο η τοπική ρακή και το τσίπουρο...

Τι γίνεται σ’ αυτήν την πόλη, στις κατ’ ιδίαν σχέσεις των ανθρώπων της;Τι υποπίπτει στην αντίληψή µας και τι όχι; Τι οµολογείται και τι όχι; Τι είναι όνειρο και τι πραγµατικότητα, τι ζωή και τι φαντασία, τι παρόν και τι µέλλον;Ένα πλέγµα από στιγµές και εικόνες όπως αποτυπώνονται από µια παρέα που γράφει και συν-γράφει στο ισόγειο της οδού Μασσαλίας.

7:30 μ.μ. στην οδό

Μασσαλίας

οσελότος

ISBN 978-960-98931-5-2

ΣΥΛ

ΓΗ Δ

ΙΗΓΗ

ΜΑΤ

Ροδούλα Ζορμπά

Ρόη Σκάρα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

. στη

ν οδ

ό Μα

σσαλ

ίας

Η Ελένη Καρακατσάνη συμμετέχει με διηγήματα στον συλλογικό τόμο με Zτίτλο «7.30 στην Οδό Μασσαλίας» (εκδ. Οσελότος, 2009).

72μύρτιλο

Αλέξανδρος Πλάτων Δέλτα

Σκοτάδι στον ήλιο

Τον έρωταοι θεοί στη γη

τον κατεβάσαν, στων ανθρώπωντις καρδιές αυτοίτον εμπολιάσαν.

Κι έτσι έγιν’ο έρωτας

αιτίανα σβήσει η δυστυχία

και του πολέμουη εστία.

Ναό τρανό οι άνθρωποιγια να υμνούν

τον έρωτα εχτίσαν, να ευχαριστήσουν

τους θεούς, γι’ αυτόπου τους χαρίσαν.

Όμωςαπ’ του σκοταδιούτα βάθη ξεμυτίσαν,

βρυκόλακες ανέραστοιμε μαύρες κι άσπρες

φορεσιές, στο φως εβγήκαν.

Το μέγα δώρο των θεών αυτοί

το αγνοήσανκαι τον ναό

του έρωτα, με μίσοςεγκρεμίσαν.

Των θεών τα πονεμέναβογκητά απ’ τα ουράνια

μέσα ακουστήκαν.Για την πράξη

των βρυκολάκων τη βέβηληοι άνθρωποι τιμωρηθήκαν.

73μύρτιλο

Ελλάδα

Ελλάδα μου

Ερωτά μου

Άνοιξε την αγκαλιά σου

για να περάσω απ’ το διάσελο

του κορμιού σου

Και ’κει μέσα, ν’ αφήκω

σάρκα και πνέμα

Και μ’ ευλάβεια ιερή

με τα δάκρυα των στοχασμών μου

να κοινωνήσω

των άχραντων μυστηρίων

της μακραίωνης ιστορίας σου

Κ’ ύστερα να φύγω

βαδίζοντας προς τα ’κει

που δύει ο ήλιος

Ἔρως ἐν πλῷ

Α Λ Ε Ξ Α Ν Δ Ρ Ο Σ - Π Λ Α Τ Ω Ν Δ Ε Λ Τ Α

ISBN 978-960-9499-45-3

Άλλα έργα του Αλέξανδρου-Πλάτωνος

Δέλτα

Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού [1995]

Περίπατος στο μισό σκοτεινό της πολιτείας

[2000]

Σεργιάνι στο περιβόλι με τις αναμνήσεις [2001]

Των δακρύων τα παιδιά [2001]

Διατομή [2001]

Οι μικρομεσαίοι [2002]

Οι σκοτεινοί φράκτες του ουρανού [2003]

Σαμάλα [2003]

Μέρμηγκας ο Μέγας [2003]

Γκουαντανάμο [2003]

Ταξιδεύοντας με το Χρυσάνθεμο [2011]

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότοςΒατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108

e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.grwww. ocelotos. gr

ρως

Εν π

Το ποίημα «Σκοτάδι στον ήλιο» προέρχεται από την 1η ποιητική συλλογή του ZΑλεξ. Πλάτωνος Δέλτα. «Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού» ενώ το ποίημα «Ελλάδα» είναι από το νέο ποιητικό βιβλίο του με τίτλο «Μεσημβρινό Ηλιο-τρόπιο» που θα κυκλοφορήσει εντός του έτους. Ο Αλέξανδρος Πλάτων Δέλ-τα έχει εκδώσει 10 ποιητικές συλλογές, ένα θεατρικό, ένα πολιτικοκοινωνι-κό και δύο ποιητικά έργα.

74μύρτιλο

Κυράνη Γεράνη

Απόσπασμα από το βιβλίο «Το Σύννομον άστρο»

«Και που αγωνιζόσαστε τι έγινε; Γιά πες μου ένα παράδειγμα! Το ογδόντα τοις εκατό του πληθυσμού της Γης στην εξαθλίωση και το είκοσι στην ευημερία. Έτσι ήταν κι έτσι θα είναι, κι εγώ απλώς θέλω να είμαι με το είκοσι!»

«Καλά, αυτό δεν το περίμενα... από σένα τουλάχιστον! Υποτίθεται ότι είσαι ένα καλλιερ-γημένο άτομο. Κρίμα τους τόμους που διαβάζεις. Τι είναι; Αισθηματικές ιστορίες ή αστυνομι-κές περιπέτειες; Δεν κάνεις που δεν κάνεις τίποτα, τουλάχιστον διάβασε κάτι της προκοπής ν’ ανοίξει το μυαλό σου. η άλλη, τουλάχιστον, έκανε και δυο παιδιά να φροντίζει. Εσύ τον εαυ-τούλη σου μονάχα και δεν πά’ να καεί ο κόσμος... Ή μήπως αν ήταν όλοι ’‘φιλήσυχοι’’ και ’‘μορ-φωμένοι’’ και ’‘φιλοσοφημένοι’’ σαν κι εσένα θα ήταν καλύτερος ο κόσμος; Μάλλον αυτήν την ιδέα έχεις. Έχει, βλέπεις, και η τεμπελιά τη γοητεία της. Άσε που αν ήταν σαν κι εσένα, ειδικά, μετά από μία τέτοια γενιά το ανθρώπινο είδος θα εξέλιπεν οριστικώς. Όχι πως είναι καλύτερη η άλλη. Το ίδιο πράγμα είναι. Την ησυχία της κι αυτή και δεν πά’ να καεί ο κόσμος!»

«Δηλαδή, εσύ είσαι η αίρουσα τις αμαρτίες του κόσμου; Ζεις τόσο εξωτερικά...»«Εγώ;»«Ναι, εσύ! Μόνο τα προβλήματα της κοινωνίας και της ανθρωπότητας εν γένει σε απασχο-

λούν και δεν κοιτάς που έχεις στερήσει από το παιδί σου το δικαίωμα να γνωρίζει ποιος είναι ο πατέρας του! Ακούς εκεί, έχασες τις μέρες... Ξέρεις τι γίνεται σ’ όλον τον κόσμο και δεν... δεν ξέ-ρεις τι γίνεται ανάμεσα στα πόδια σου, και μας κατηγορείς τώρα για κοινωνική αδιαφορία!»

«Και το δικό σου το κατόρθωμα ποιο είναι, που πετάγεσαι κι εσύ; Πήρες ένα διαζύγιο μό-λις σε κεράτωσε ο άντρας σου και το παίζεις και ηρωίδα! η ’‘αποφασιστική’’, η ’‘απελευθερω-μένη’’, η ’‘δυνατή’’, που δεν ανέχεται τέτοιες καταστάσεις και δεν συμβιβάζεται... Σιγά την επα-νάσταση!»

«Ενώ εσύ, που αλλού δεν έχεις το μυαλό σου παρά πώς να πας με τον γκόμενο, είσαι κα-λύτερη... Ολόκληρη γυναίκα, σε ραντεβουδάκια, ξενοδοχεία, μπαράκια, πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον, σαν κανένα εικοσάχρονο, και κατά τ’ άλλα η σοβαρή κυρία που βγαίνει με τον σύζυγο, ο οποίος την έχει κερατώσει κι αυτός με τη μισή πόλη, παίρνουν τα παιδάκια τους, μπαίνουν στ’ αυτοκίνητό τους και πάνε το Σαββατοκύριακο στο εξοχικό, να τους βλέπουν οι συγγενείς και οι γείτονες πόσο επιτυχημένη κι ευτυχισμένη οικογένεια έχουν!»

«η ακτιβίστρια και οι οργανώσεις της και οι συμμετοχές της... Ομπρέλες που κρύβουν την προσωπική της ανευθυνότητα και την καταξιώνουν σε μια ανεύθυνη κοινωνία ηλιθίων. Ό,τι κι αν διαβάζω είναι καλύτερο από τις καταγγελίες, τις ανακοινώσεις και τα μανιφέστα σου. Κά-θε σου συλλογικότητα δεν είναι παρά το άθροισμα πολλών άθλιων ατομιστικών “εγώ”, που τη χώνονται οπουδήποτε για να βολευτούν παντοιοτρόπως, είτε ψυχολογικά, είτε κοινωνικά, είτε δεν ξέρω πώς αλλιώς. Ο καθένας ξεχωριστά τι είσαστε; Τι κάνετε; Φερεφωνάκια. Ποτα-πές κατωτερότητες, θλιβερές μετριότητες. η παύλα. η γλίστρα για την κατρακύλα στον βό-θρο του κάθε -ισμού. “Τα δικά μας παιδιά”, και “ναι, αυτός είναι δικός μας”, και “όχι, ο άλλος δεν είναι”, και τα ίδια σκατά κι εσείς! Και μετά λένε για τους μασόνους!»

75μύρτιλο

«Σου έχει στρίψει και πετάχτηκες πάλι, ε; Ισοπεδώνεις τα πάντα σαν το μυαλό σου! Σου έχει πειράξει η αγαμία τον εγκέφαλο... Όχι ένας ψυχίατρος, όλα τα ψυχιατρεία μαζί δεν σου φτάνουν!»

«Μιλάει η αναρχοπουτάνα!»«Από αγαμοπουτάνα, καλύτερο! Για τα ζώα, που τα αγαπάς, έχεις σκεφτεί τι κάνεις μόνη

σου και τι κάνει μια φιλοζωική οργάνωση;»«Αν ο καθένας έκανε ό,τι εγώ, και αν υπήρχαν νόμοι άρτιοι και επαρκείς και αν εφαρμόζο-

νταν πλήρως και αν ήταν σεβαστοί απ’ όλους, δεν θα χρειάζονταν οι οργανώσεις. Όχι μόνο για τα ζώα, αλλά για τα πάντα. Αλλά όλοι οι ανάπηροι νόμοι αντικατοπτρίζουν τις φατρίες σας που τους καταρτίζουν και τους συντηρούν έτσι ανάπηρους, για να έχουν λόγο ύπαρξης και οι ίδιες και μαζί τους κι εσείς, το κάθε φυσικό πρόσωπο-μέλος. Καθένας σας, ένα μηδενικό πίσω από μια οργάνωση. Έτσι αποκτάτε προσωπική και κοινωνική υπόσταση. Μέσα στο κοπάδι. Έτσι επικρατείτε. Πότε η μία, πότε η άλλη, εδώ η μία, εκεί η άλλη, κι ένας κόσμος σκατά!»

«Είσαι μια ψυχοπαθής φασίστρια! Για εγκλεισμό είσαι!»«Ούτε οργανώσεις και φασαρίες ούτε να κάνει ο καθένας από μόνος του ό,τι νομίζει. ησυ-

χία θέλουμε και όχι αναστάτωση. Ούτε από συλλόγους ούτε από άτομα. Να είναι ασφαλείς οι οικογένειές μας και η κοινωνία μας. Αυτό θέλουμε. Αλλά μιλάτε έτσι και οι δυο σας επειδή ούτε έχετε οικογένεια ούτε πιστεύετε σ’ αυτήν. Αλλά η οικογένεια είναι το κύτταρο της κοι-νωνίας και από κει ξεκινούν όλα, αλλά πού να το καταλάβετε!»

«Καλά, τη χάρη να ξεράσω εδώ μέσα δεν θα σου την κάνω...» «Και να ξεράσεις και να χοροπηδήσεις, δεν μπορείς να μην παραδεχτείς ότι οι νόμοι, το

κράτος, η Εκκλησία, η θρησκεία και η οικογένεια είναι που κρατούν, εδώ και αιώνες, τις κοι-νωνίες μας και δεν έχουμε φάει ο ένας τον άλλον. Χάρη σ’ αυτούς τους θεσμούς ζούμε πολι-τισμένα!»

«Πλέοντας σε πελάγη μαλακίας... Εντάξει».

Κόντευε να βραδιάσει όταν έφτασαν στην πλατεία του χωριού. Αγκαλιάζονταν οι μπου-καμβίλιες με τοίχους και με δέντρα, μοσχοβολούσαν νυχτολούλουδα, αγιοκλήματα, φλογι-σμένες οι μεθυστικές σαμήρες, ρόδα και γιασεμιά. Απ’ της εκκλησιάς τη στέγη ξεχύνονταν οι ζεύκλειες με τους μπλε ανθούς και τους σεντεφένιους μίσχους, τα βελούδινα αγιόφυλλα στε-φάνωναν με πορφύρα τη μαρμαρένια κρήνη των στοιχειών και στις γύρω αυλές, βαθιά από το δειλινό βαμμένες, καμάρωναν οι ντάλιες μες στις γλάστρες και οι στρέλιες στα παρτέρια.

Άναβε κάποιος τους μεγάλους φανοστάτες γύρω· στο κέντρο της πλατείας γυναίκες έστη-ναν την προγονική φωτιά. Σιγανό, ψίθυρος πιο πολύ, το τραγούδι τους:

Χιλιάδες μίλια θάλασσα εκατοντάδες χρόνιαΤριγύρω ένα κέντημα με δράκους και μ’ αηδόνιαΟι δράκοι και τ’ αηδόνια εκατοντάδες χρόνιαΝύχτα και σε προδίδουνε στον Άδη να σε πάνεΠρωί και σε δικάζουνε θεριά που αλυχτάνε Δείλι και σε σταυρώνουνε αγκάθια σου φοράνεΑυγή και σε λατρεύουνε έλεος σου ζητάνεΧιλιάδες μίλια θάλασσα εκατοντάδες χρόνια

76μύρτιλο

Χορεύουν αξεχώριστα άγγελοι και δαιμόνιαΆγγελοι και δαιμόνια εκατοντάδες χρόνια

Τους υποδέχτηκαν με χαρά και με αγάπη κι όταν τους είπε «η αρραβωνιαστικιά μου από δω», κόντεψαν να τονε σηκώσουνε στα χέρια, την αγκάλιασαν κι αυτήν, κι από περιποίηση άλλο τίποτα.

Πίσω από την εκκλησιά είχαν έτοιμα τα καζάνια, πάνω σε σωρούς μεγάλους από ξύλα και δίπλα, μέσα σε πήλινες λεκάνες, έτοιμα, καθαρισμένα τα κρομμύδια, το σιτάρι και το κρέας και στάμνες μεγάλες με νερό.

Μετά τον εσπερινό θ’ άναβαν τις φωτιές, θα ’βαζαν μέσα στα καζάνια στρώσεις τα υλικά με λίγο απ’ το νερό κι ολονυχτίς θα τ’ ανακάτευαν με βάρδιες, προσθέτοντας λίγο λίγο όλο το νερό. Μέχρι το πρωί το φαγητό θα ήταν έτοιμο και, μετά τη θεία λειτουργία, θα έβγαινε ο παπάς ψάλλοντας και ρίχνοντας εντός του αγιασμό, για να το ευλογήσει και να μοιραστεί σε όλους. Θα έτρωγαν όλοι μαζί, θα έπιναν, θα χόρευαν, συνεχίζοντας το γλέντι που θ’ άρχιζε απ’ τ’ απόψε, μετά την εκκλησία, και θα σταματούσε τα μεσάνυχτα για να ξαποστάσουν, να κοι-μηθούν και το πρωί να ξαναπάνε στην εκκλησιά.

Ξαγρύπνια θα έκαναν μονάχα οι λίγοι άντρες που ήταν υπεύθυνοι για τα καζάνια.Της άρεσε ό,τι έβλεπε. Σε πανηγύρια είχε πάει πάρα πολλά, αλλά αυτό το φαΐ δεν το είχε

ξαναδεί αλλού.Μέσα σε γέλια και κουβέντες, ήπιαν το ρόφημα που τους πρόσφεραν κι ύστερα πήγαν

για τον εσπερινό.Έστιλβαν χρυσά καντήλια κι ασημένια. Άνθη, μελισσοκέρι, λιβάνι αλεξανδρινό. η ψαλμω-

δία, σαν από τα έγκατα του ιερού, ζωντάνευε στο κάθε εικόνισμα ένα δράμα. Ρίγησε. Με χα-μηλωμένα μάτια πήρε ένα κερί και τ’ άναψε κι ύστερα, πισωπατώντας στάθηκε στην τελευ-ταία σειρά του αριστερού κλίτους, κοντά στις γυναίκες του χωριού που την καλωσόρισαν με βλέμματα γεμάτα συμπάθεια και αποδοχή. Και με μερικούς ψιθύρους ενημερώθηκαν κι όσες δεν ήταν στην πλατεία κατά την άφιξή της. «η αρραβωνιαστικιά, μαθέ, του λυράρη», και την κοίταξαν με μειδίαμα κι αυτές, που τους ανταπέδωσε αμέσως.

Έσκυψε το κεφάλι ταπεινά για να συγκεντρωθεί στη λειτουργία. Κι ήταν η συγκέντρωση αυτή μυστική εξομολόγηση, ξέσκισμα σωθικών, της καρδιάς τα δάκρυα.

Και θαύμασαν οι άλλες πίστη και σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη.Όχι, δεν θα ’βαφε τα χέρια της με αίμα, δεν θα ’δινε την ψυχή της στον φόβο και την απελ-

πισία. Αρκετά τα είχε υποφέρει, κι άλλο δεν άντεχε.Ας τους έκρινε ο Θεός κι ας έδινε ό,τι άξιζε στον καθένα. Ούτε όμως και να τους συγχωρή-

σει μπορούσε κι ούτε να τους αγαπήσει όπως έλεγε το ευαγγέλιο «αγάπα τους εχθρούς σου». Ήθελε την τιμωρία τους, αλλά να τη δώσει ο Θεός, όχι εκείνη. Και το μίσος της ήταν ακόμα εκεί, κι αυτό ήταν που τη γονάτιζε κι όχι η ευλάβεια που νόμιζαν οι άλλες. Και ήταν βάσανο, και γι’ αυτό παρακαλούσε την Παναγιά για να την απαλλάξει.

το σύννομον άστρο

Κυράνη Γεράνη

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ράν

η Γερά

Αντί βιογραφικού, ας πω ότι το κείμενο γράφτη-κε σε δύο μήνες· ωστό-σο, για χρόνια γινόταν κι ακόμη γίνεται.

Κυράνη

Φωτογραφία εξωφύλλου: Αίγυπτος, Κοιλάδα των Βασιλέων. Στην είσοδο μιας πυραμίδας.

Νύχτα, παραμονές Χριστουγέννων. Έξι φίλες πηγαίνουν σ’ ένα κέντρο διασκέδασης. Και ένας άντρας. Μόνος.

Μια σπίθα αρκεί για να ξεσπάσουν μεταξύ τους συγκρού-σεις που παρασύρουν ώς τις παρυφές της διάλυσης, που αφήνουν τη γεύση της κόλασης. Στο κέντρο της Αθήνας, σημερινό και αιώνιο, απτό και άυλο, απλό και λαβυρινθώ-δες. Όπως και ο άνθρωπος... οι άνθρωποι... εμείς.

Η λύτρωση θα προβάλει από τόπο αχνό, ανάμεσα σε θάλασσα και γη. Μετά την αναπάντεχη απώλεια της υλικής ευδαιμονίας, αναμετράται η λογική με το συναίσθημα. Η ψυχή με τον νοήμονα εαυτό της. Όχι για την επικράτηση, αλλά για τη μέθεξη.

Και παντού... το αίμα. Του έρωτα και της αγάπης. Της καταστροφής και της δημιουργίας. Της ανάγκης.

χιλιάδες μίλια θάλασσα εκατοντάδες χρόνιατριγύρω ένα κέντημα με δράκους και μ’ αηδόνια

Το μυθιστόρημα πραγματεύεται τα ανθρώπινα πάθη, σε μια περιπέτεια αναζήτησης της μιας κοινής αιτίας τους.

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗλ. : 210 6431108e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com

www. ocelotos. gr

ISBN 978-960-9607-99-5

140 × 210 SPiNe: 12 FlaPS: 70 Z

00_cover_synomon astro.indd 1 10/30/2012 11:07:38 PM

Το μυθιστόρημα «Το Σύννομον άστρο» της Κυράνης Γεράνη κυκλοφορεί από Zτον Οκτώβριο του 2012 από τις εκδόσεις Οσελότος. Η συγγραφέας πραγ-ματεύεται ανθρώπινα πάθη σε μια περιπέτεια αναζήτησης της μιας κοινής τους αιτίας.

77μύρτιλο

Ασημίνα Ξηρογιάννη

Αναλογία

Εσύ, μοιάζεις με τα πρόσωπα στον Καβάφη. Βυθισμένος στην ηδονή περιπλανιέσαι στις οδούς, μεθάς με αντρικά σώματα, και το μελαχρινό σου πρόσωπο δείχνει λιγάκι ωχρό αν το κοιτάξεις μέσα από τους βρώμικους καθρέφτες των καταγωγείων όπου συχνάζεις τις νύχτες. Και συ απολαμβάνεις άνομους έρωτες σε μισοφωτισμένες κάμαρες κρυφές. Πηγαίνεις πάντα όπου το σώμα σου σε πάει. Δίχως τύψεις ή ενοχές ρεμβάζεις την αγάπη. Δίχως να εγκλωβίζεσαι σε «πρέπει» και σε «μη». Είσαι διάφανος όπως όλοι όσοι ερωτεύονται. Ανέμελα ξεγλιστράς σαν σκιά και μόνο η σάρκα σου φροντίζεις να λατρευτεί, συλλέγοντας στη μνήμη σου κάθε άγγιγμα, άρωμα και φιλί. Τώρα γράφεις και ποιήματα υπό το συνωμοτικό φως των κεριών. Απελευθερώνεις τη φαντασία σου μήπως και νικήσεις τα γηρατειά -γιατί στη σκέψη τους πεθαίνεις. Και θεατρίνος γι αυτό έγινες. Να εξωραΐσεις λιγάκι την κραιπάλη. Να δικαιολογήσεις τον έκλυτό σου βίο. Να ζεις άπειρες ζωές και να ΄χεις άλλοθι. Εσένα, σε αθωώνει η Τέχνη.

Η Ασημίνα Ξηρογιάννη σπούδασε κλασική φιλολογία και θεατρολογία στο Πανεπιστή- Zμιο Αθηνών. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές και μία νουβέλα. Το ποίημα «Αναλογία» έχει δημοσιευθεί στα ιστολόγια: http://logotexnikesanafores.blogspot.gr, http://varelaki.blogspot.com, http://tokoskino.wordpress.com, http://dimitriosgogas.blogspot.gr και σε άλλα.

78μύρτιλο

Κωνσταντίνος Τζαρδής

Πικρό χάραμα

η 15η του Γενάρη ξημέρωνε υγρή και παγωμένη για τους κατοίκους του οικισμού Σαν Έλμο. Απ’ τα παράθυρα των σπιτιών μπορούσε κανείς να διακρίνει θαμποφεγγί-σματα απ’ τις φωτιές που έκαιγαν στα τζάκια εκείνων, που είχαν τη πολυτέλεια να

μπορούν να εξασφαλίσουν ξύλα, για όλο τον χειμώνα.Ακόμα κι απ’ τα παράθυρα του φτωχικού σπιτιού του Πατέρα Πέδρο, μπορούσε κα-

νείς να διακρίνει τη ζεστή αναλαμπή της φλόγας.Όσοι περνούσαν απ’ έξω, αναρωτιόνταν τι παρακίνησε τον σφιχτοχέρη γεροκληρι-

κό ν’ ανάψει κι αυτός το τζάκι του, αντί να καταφύγει, κατά τη συνηθισμένη τακτική του, στον στάβλο των ζωντανών του, όπως έκανε πάντα τις κρύες νύχτες του χειμώνα για να μη χαλάσει χρήματα.

Αν μπορούσαν να διακρίνουν πίσω από την πόρτα του, θα ’χαν αντιληφθεί κοιτώντας προς τη μεριά του πέτρινου τζακιού, ότι ο λόγος που ο γεροκληρικός το είχε ανάψει, δεν ήταν άλλος από μια πανέμορφη κοπέλα με καστανόξανθα μαλλιά που ζεσταινόταν μπρο-στά στις φλόγες του, πίνοντας μια κούπα γάλα, που της είχε δώσει λίγο πριν.

Ω... πόσο θα σκανδαλίζονταν οι γείτονες, αν έβλεπαν αυτό το θέαμα, σκεφτόταν ο Πά-τερ Πέδρο καθώς κοιτούσε την πανέμορφη κόρη, χαμένος στις γαλάζιες λίμνες των μα-τιών της! Σίγουρα επρόκειτο για άγγελο, ισάξιο ίσως σε χάρη και ομορφιά με τους αγγε-λιαφόρους του Υψίστου.

Αλίμονο, όμως! Στην πόρτα του την είχε οδηγήσει ένας μαύρος δαίμονας!Ακόμα κι αυτή τη στιγμή αναθυμόταν με ρίγος το χτύπημα στη πόρτα μες τη κατα-

σκότεινη νύχτα που φυσομανούσε ο βοριάς. Αντίκρισε με δέος στο κατώφλι του τη ψη-λή σιλουέτα του με τη σκοτεινόχρωμη πανοπλία, τη μαύρη σαν τα φτερά του θανάτου κάπα του, την κερασφόρα περικεφαλαία του μαύρη, εφιαλτική σαν την κάρα του ίδιου του σατανά!

Όταν αντίκρισε τη φιγούρα αυτή μπροστά του, πίστεψε ότι όλες οι λίρες που είχε ξο-δέψει για συγχωροχάρτια ήταν εις μάτην, αφού είχε έρθει ο ίδιος ο διάβολος να τον πά-ρει...

Μες στον πανικό και το ξάφνιασμα, του πήρε κάποιες στιγμές να καταλάβει, ότι το πλά-σμα που στεκόταν μπροστά του, δεν ήταν πάρα ένας αρματωμένος και θωρακισμένος άν-δρας. Το μόνο ανθρώπινο πάνω του ήταν τα μάτια του, λαμπερά και διαπεραστικά.

«Ιερέα», του είπε με αργή βαθιά φωνή, «οι φήμες σε θέλουν να είσαι ο πιο ακέραιος άνθρωπος σ’ αυτό το τρισκατάρατο μέρος».

Γύρισε απότομα και ανασηκώνοντας κάποιες στοίβες άχυρα απ’ την καρότσα που έσερνε πίσω το άλογό του, πήρε κάποιο πράγμα τυλιγμένο σε σκούρο μανδύα και το απί-θωσε μπροστά του. «Γι’ αυτό σου την εμπιστεύομαι. Χρειάζεται τη βοήθειά σου».

79μύρτιλο

Ύστερα ανεβαίνοντας βιαστικά στο άλογο, χάθηκε ξαφνικά, όπως ξαφνικά είχε έρ-θει.

Ξετυλίγοντας λίγα λεπτά αργότερα στο σπίτι του τον σκουρόχρωμο μανδύα, αντίκρι-σε την κοπέλα αναίσθητη. Στην πλάτη είχε σκούρα κόκκινα σημάδια. Άναψε αμέσως το τζάκι και με τις φροντίδες του κατάφερε να τη συνεφέρει.

Τ’ όνομά της ήταν Σαρίτα ντε Καστελόν. Ο γέροντας είχε ακούσει για την οικογένεια ντε Καστελόν, μια οικογένεια ξεπεσμένων ευγενών που ζούσαν στην περιοχή. Τον κόμη ντε Καστελόν, τη γυναίκα του και την κόρη τους, που προφανώς ήταν αυτό το κορίτσι. Ήταν τόσο νέα κι όμορφη! Κανείς δε μπορούσε να φανταστεί σε τι κακομεταχείριση την είχαν υποβάλει.

Σκεπτόμενος αυτό, ο γεροκληρικός θυμήθηκε με φρίκη τα σημάδια απ’ το φραγγέλιο που κάλυπταν σχεδόν όλη την πλάτη του κοριτσιού. Αυτά τα σημάδια, αλλά και η ιστο-ρία της, άρχισαν να βάζουν σε δοκιμασία την αφοσίωση του γέρο Πέδρο στον Άγιο Πατέ-ρα της Ρώμης. Την ιστορία που λίγες στιγμές πριν είχε τελειώσει. Θυμήθηκε πάλι τη γλυ-κιά φωνή της να διηγείται:

«Στην αρχή», είχε πει, «η ζωή μου ήταν σαν ένα παραμύθι, όπως αυτά με τις πριγκίπισ-σες. Ο χρόνος μου περνούσε σαν όνειρο. Πρωινή μελέτη, απογεύματα ιππασίας στα κα-ταπράσινα λιβάδια, μεγαλειώδεις χοροί... Μετά μας χτύπησε η τραγωδία. Οι κολίγοι αρ-ρώστησαν ο ένας μετά τον άλλο απ’ τον ”μαύρο θάνατο” και πέθαναν όλοι. Τα χωράφια μας έμειναν αφρόντιστα. Κάποια μέρα ο πατέρας μου είπε ότι τα σεντούκια ήταν αδεια-νά. Τότε ξεκίνησε ο εφιάλτης. Τέρμα η ιππασία, οι χοροί, και οι φίλες μου, μού γύρισαν την πλάτη. Και ο πατέρας μου...», τα μάτια της γέμισαν δάκρυα, «κλείστηκε στο υπόγειο μα-ζί με κάτι παράξενα γυάλινα σκεύη και υγρά σε μπουκαλάκια. Ήθελε λέει να κάνει τα πα-λιοσίδερα χρυσάφι. Θα τα καταφέρω, έλεγε σ’ εμένα και τη μητέρα μου, ανοίγοντας κά-τι βιβλία παλιά, σκονισμένα, με κιτρινισμένες σελίδες.

Κάποια μέρα ήρθαν οι κοκκινοφορεμένοι άνδρες... Μας πήραν και τους τρεις στ’ ανή-λιαγα υπόγεια. Εκεί με μαστίγωσαν για να παραδεχτώ, λέει, πως είμαι μάγισσα. Μου λέ-γανε πως οι γονείς μου είχαν παραδεχτεί την ενοχή τους και τη δική μου. Δε χρειάστηκε, είπαν, καν να τους πονέσουν. Τότε θέλησα να πεθάνω. Κι έξαφνα εμφανίστηκε αυτός ο άν-δρας απ’ το πουθενά. Μου είπε ότι θα με βγάλει έξω, πως πρέπει να σωθώ.

Δεν θέλω τη ζωή μου μετά τη προδοσία των γονιών μου, είπα. Τότε έβγαλε κάτω απ’ το χιτώνιο... Παναγιά μου... ένα κομμένο χέρι... Tου πατέρα σου είναι, μου είπε. Βλέπεις τα δάχτυλα πως είναι όλα σπασμένα; Οι γονείς σου δεν σε πρόδωσαν, μέχρι το τέλος.

Τότε πήγα μαζί του. Όταν τον ρώτησα γιατί το κάνει, μου είπε, όχι μόνο για σένα, αλλά κυρίως για μένα και για κείνους. Δεν μου απάντησε όταν τον ρώτησα ποιους».

Ο γέρο Πέδρο κοιτούσε βαθιά συλλογισμένος τις φλόγες που τρεμόπαιζαν. Τους συλ-λογισμούς του σταμάτησαν δυνατά χτυπήματα στην πόρτα.

Σηκώθηκε με κόπο για ν’ ανοίξει. Προφανώς κάποιος χωρικός χρειαζόταν τη συμβου-λή του, ή ίσως κάποιος ταξιδιώτης ήθελε την ευχή του. Στο κατώφλι στεκόταν ένας κλη-ρικός σαν αυτόν. Πήγε να χαμογελάσει, να καλημερίσει μια που μόλις είχε χαράξει. Όμως το χαμόγελο πέτρωσε στα χείλη του.

Ο ιερέας φορούσε κόκκινα άμφια...

80μύρτιλο

Ναταλία Ηλία

Για σένα, μάνα...

Μνημόνευσε στον νου σου εκείνη τη στιγμή, που θαρρετά με βάστηξες στο στήθος σου. Κι απάνω εκεί, οι καρδιές μας σκίρτησαν στον ίδιο χτύπο για πρώτη φορά. Σιμά με σένα κι εγώ ανέπνεα με γοργούς ρυθμούς κι έλεγες,

πως σαν από θαύμα εξαίσιο κι ανώτερο έλαβες τη χάρη του Θεού μες στους καρπούς του κορμιού σου. Κι ανέπνεες εσύ, ανέπνεα κι εγώ, τρεφόσουν εσύ, τρεφόμουν κι εγώ, κοιμόσουν εσύ, κοιμόμουν κι εγώ.

Ανατείλαμε κι οι δυο μαζί, εσύ λίγο νωρίτερα από μένα κι αυτός ο ήλιος της ανατο-λής πάντα συντρόφευε τις αγκαλιές και τις κουβέντες μας. Με πότισες με το πιο αγνό λευκό σου πιοτό κι ουδέποτε αρρώστησε το σώμα μου. Μ’ έπλυνες μ’ ανάσες ζεστές κι ευχές και προσευχές κι ουδέποτε αρρώστησε η ψυχή μου. Μ’ έθρεψες μ’ αλήθειες της ζωής και του Θεού και με λογής-λογής γνώσεις και λέξεις κι ουδέποτε αρρώστησε το πνεύμα μου. Κι αν στα χρωστάω όλα αυτά κι ας ξέρω πως είναι δανεικά κι αγύριστα, μονάχα ένα ανάξιο κι ασήμαντο ευχαριστώ βγαίνει από το στόμα μου.

Κι όταν τις νύχτες παραμόνευα πότε θα γείρεις στο μαξιλάρι σου για να σε σηκώ-σω ξανά και ξανά, εσύ αδιαμαρτύρητα κι υπομονετικά ερχόσουν πλάι μου και πάντα φρόντιζες για μένα στοργικά. Ο νους σου είχε γεμίσει με μελωδίες γλυκές και λέξεις όμορφες, απλές κι ονειρεμένες που δίχως σκέψη, έτσι αυθόρμητα, τις έφερνες στο στό-μα σου κι αμέσως εγώ βυθιζόμουν σε βαθύ ύπνο πάνω στις άσπρες τις νιφάδες του ουρανού. Κι όμως, ποτέ σου δεν ξεφύσηξες κι ούτε παραπονέθηκες για τον ύπνο που σου ’κλεβα, παρά δειλά, μήπως και με ξυπνούσες, καθόσουν στην κουνιστή την κα-ρεκλίτσα σου κι ως το πρωί, σαν άγγελος, παραφύλαγες δίπλα στο προσκέφαλό μου. Κι ευθύς, μόλις έμπαζε η αυγή τις αρωματισμένες της αχτίδες, να τα φιλιά κι οι αγκα-λιές και τα παιχνίδια.

Κάποτε, θυμάμαι, σε ρώτησα αν μ’ αγαπάς πολύ κι αν θα ’σαι εκεί για πάντα κι εσύ μου αποκρίθηκες πως η αγάπη δεν μετριέται με πολύ ή λίγο. Είναι η αγάπη αυτή που μοιραζόμαστε, η διαφορετική από όλες τις άλλες, που σαν ξεκινήσει δεν σταματά κι έχει διάρκεια ίση με τη ζωή των αστεριών. Ποτέ δεν πέφτουν, ποτέ δεν χάνονται. Εκεί είναι όταν γεννιέσαι, εκεί κι όταν πεθαίνεις. Έτσι κι εγώ για σένα, μου ’χες πει, θα μείνω έρωτας παντοτινός και όσες ανάσες σου αναλογούν ως τα στερνά σου τόσες κι οι ζω-ές των αστεριών που ίσα μ’ αυτές θα μ’ αγαπάς. Αλλά για πάντα εκεί δεν θα ’σαι, μου ’πες. Κι η αλήθεια σου ακέρια με κλόνισε εκείνη τη στιγμή. Σαν είδες, όμως, σύγκορ-μο το σώμα μου να τρέμει, όρκο πήρες βαρύ πως ακόμα κι όταν φύγεις, θα ’σαι άγγε-λος ντυμένος στα λευκά σου πέπλα και σ’ ύπνο και ξύπνο θα καρτεράς για μένα. Κι αν

81μύρτιλο

ποτέ τα μάτια ή κι η ψυχή μου δακρύσει, τότε θα χιμήξεις σα λέαινα μες στην καρδιά του αγριμιού και του θεριού και θα ξεχύσεις βέλη ατσαλένια, που σταθερά θ’ ασφα-λίσουν την ζωή μου. Κι έτσι, ποτέ ξανά η πίκρα, ο θυμός και το βάσανο, δεν θα περά-σουν το δικό μου το κατώφλι.

Ύστερα, ήρθαν τα γράμματα, κι ένα κι ένα κάνουν δύο, εἰμί, εἶ, ἐστί, τ’ αμφίβια, το πυθαγόρειο και ο Ευκλείδης. Κι ήσουν κι εσύ εκεί, κι έφτιαξες λογική μικρού παι-διού μες σε κορμί μεγάλου. Μονάχα έτσι με πλησίαζες κι έβλεπες πόσο ταλαιπωριό-μουν να μάθω την κεντρομόλο και τη φυγόκεντρο δύναμη. Παντού αναζητήσεις και προβλήματα, κι αυτά τα μάτια σου, χίλιες λύσεις μου ’διναν κάθε λεπτό της ώρας. Και δέκα απαντήσεις σε κάθε ερώτημα για να διαλέξω εγώ την πιο καλή, την πιο σωστή, την πιο μοναδική. Κι η χαρά σου ανείπωτη κάθε που διάλεγα την πιο δική μου απά-ντηση. Αυτή που ταίριαζε μοναχά σ’ εμένα και στον δικό μου κόσμο. Αυτή που ήξερες στα κατάβαθα της ψυχής σου πως θα ξεχώριζα ανάμεσα σε άλλες, πιο απλές κι εύκο-λες μα πιο ποταπές.

Κι όλο γιατί αυτό και γιατί εκείνο. Κι αν αυτό έτσι και το άλλο αλλιώς και πάει λέγο-ντας. Τα δεχόμουν και τ’ ανέτρεπα όλα σε μια στιγμή. Κι όμως εσύ, κάθε φορά κι όσες κι αν ήταν οι φορές, μου εξηγούσες με το ίδιο πάθος πώς λειτουργεί αυτός εδώ ο κόσμος και να γιατί αυτό και να γιατί εκείνο και το άλλο. Είκοσι ερωτήσεις, είκοσι απαντήσεις, δίχως δισταγμό, εμπαιγμούς και ξεφυσήματα. Ακόμα και με τους φανταστικούς μου φί-λους έκανες παρέα και τους κέρναγες τσάι και ζεστά κουλουράκια. Θυμάμαι ώρες πολ-λές κι άλλες τόσες να περνάμε παρέα δίπλα στο παράθυρο και να σου λέω πως ο τάδε και ο δείνα φίλος μου άγγιξαν ένα αστέρι και πόσο θα ’θελα κι εγώ να πιάσω ένα. Και κλάμα γοερό σαν μου ’λεγες πως είναι αδύνατον αυτό για όλους τους ανθρώπους. Σαν έβλεπες, όμως, τα δάκρυα, έτρεχες να τα ρουφήξεις, να τα στραγγίξεις κι ούτε σταγόνα να μην έπεφτε πάνω στα μάγουλά μου. Και μια αγκαλιά, αλλιώτικη απ’ τις άλλες, άνοι-γε κάθε που έκλαιγα και συ μου μαρτυρούσες πως όταν βλέπουν τ’ άστρα δάκρυα να κυλούν πάνω σε μικρά μαγουλάκια, τότε κι αυτά πολύ λυπούνται και μονομιάς χάνουν το φως τους, μέχρι στα προσωπάκια τα γλυκά να ’ρθει ξανά η ευτυχία. Τότες εγώ ευ-θύς σταματούσα το κλάμα κι έβλεπα να φωτίζονται ξανά όλα τ’ αστέρια.

Έπειτα, ήρθανε δύσκολοι καιροί, περίεργοι κι όλο μπουρίνια και καταιγίδες σωρη-δόν. Ό,τι κι αν έλεγες κι αν έκανες, εγώ δε λύγιζα, δεν ίδρωνα για σένα. Δεν μάτωνα και δε λογάριαζα τον καημό σου ούτε για μια στιγμή. Αντίδραση κι αντίσταση με φώναζες κι εγώ περιγελούσα τη φροντίδα και την αγάπη σου. Κι όμως, μια περηφάνια ξεσπά-θωνε βαθιά μες στην ψυχή σου σαν μ’ έβλεπες ν’ αποζητώ το δίκιο μου κι αυτό που μου ανήκει. Μια περηφάνια που βαθιά όργωνε κάθε σπιθαμή του κορμιού σου, για-τί ήμουν έργο δικό σου κι ήξερες πως, ως σμιλευτής, είχες βάλει τα πιο αγνά και καλά υλικά για το τελειότερο απ’ όλα τα δημιουργήματά σου. Ήμουν εικόνα της ζωής σου, του μυαλού σου και της δικής σου λογικής κι όσο κι αν σε ξένιζε η συμπεριφορά μου, το ’νιωθες πως αυτό ήταν το σωστό. Ν’ αντιδρώ και να μην υποχωρώ, αφού κι εσύ δεν

82μύρτιλο

παραχώρησες ποτέ και σε κανέναν ούτε ένα σου δικαίωμα. Κι ακόμα και στις λέξεις τις σκληρές και αιχμηρές που ειπώθηκαν μεταξύ μας, εσύ δεν έπαψες ποτέ αυτή σου την αγάπη, την ανιδιοτελή και τόσο απλόχερα και άκοπα δοσμένη σ’ εμένα, τη σάρκα απ’ τη σάρκα σου. Κι ούτε νοστάλγησες ποτέ τα μακριά σου τα μαλλιά και την τσάντα σου τη σχολική, τα λεπτά σου πόδια και τα πρωτοφιλήματά σου. Παρά μονάχα μες στα μά-τια με κοίταζες και μ’ έραινες μ’ ευλογίες.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα γράμματα, τις αγκαλιές και τους καβγάδες, είδα για πρώτη φορά αυτό το κόκκινο καυτό υγρό, το αίμα από το αίμα σου να τρέχει πάνω στο πόδι μου αργά και λυσσασμένα. Κι ήταν για μένα μοιραία εκείνη η στιγμή, σάμπως και νόμιζα πως είχα καταστρέψει τα πάντα. Ό, τι καλό κι όμορφο είχαμε οι δυο μας χτίσει κι όσα άλλα χρωστάγαμε να ζήσουμε ακόμη. Μα εσύ, «Γυναίκα» με προσφώνησες και μ’ έλουσες μ’ όλες τις χάρες που ’ρθαν στο θηλυκό μου το κορμί. Κι έπειτα, μου εξή-γησες πως από ’δω και πέρα δεν θα ’μουν πια μικρό παιδί παρά μεγάλωσα κι όλο θα μεγαλώνω. Ευχή και κατάρα μου ’δωσες να ’χω απ’ τη ζωή μου τίποτα πιο ιερό. Όμως εγώ το μόνο που ’θελα ήταν η αγκαλιά σου, να νιώσω πως και στο μεγάλωμά μου δί-πλα μου θα ’μενες και δεν θα μ’ εγκατέλειπες μόνη να μεγαλώνω. Κι εσύ, σα να το γνώ-ριζες, δεν μ’ άφησες παρά με κράτησες σφιχτά και μου ορκίστηκες πως σ’ όλους τους πόνους τους φριχτούς, σε κάθε τέτοιο αίμα, θα ’σαι εκεί δίπλα μου και πιο πολύ απ’ άλ-λοτε θα με γλυκοφιλάς.

Κι ήρθαν οι πρώτοι έρωτες κι ύστερα άλλοι κι ύστερα άλλοι. Κι άλλοτε νόμιζα πως ζήλευες που άρεσα στ’ αγόρια κι άλλοτε νόμιζα πως φοβόσουν για ό,τι κακό και τρο-μερό. Μα εσύ μονάχα το καλό μου ήθελες πάντα κι ας ξέφευγαν οι κουβέντες σου σε αριθμό και πόνο, όσα μπορούσα εγώ ν’ αντέξω. Μου ’πες ν’ ανοίξω τα φτερά μου και σ’ όποιον κόσμο μου ταιριάζει εκεί να ρίξω άγκυρα. Κι ελεύθερα στα σπλάχνα του να εκφραστώ, δίχως μισόλογα και δισταγμό. Κι αν δεν πετύχω αυτό που θέλω, με θάρ-ρος και πάθος, το βράδυ προτού να κοιμηθώ, εσώψυχα ν’ αφήσω τη φωνή μου να μι-λήσει και να πει «θα προσπαθήσω αύριο και μεθαύριο κι ύστερα ξανά και ξανά μέχρι να τα καταφέρω».

Μα τώρα ξαφνικά, μου λες πως πέρασε ο χρόνος και πως για άλλους σήμανε ο και-ρός. Κι εγώ τυφλή δεν είμαι. Βλέπω πόσο σε χιόνισαν οι εποχές στην κεφαλή σου και πόσο μου ’δωσαν κι εμένα στους κροτάφους. Μα, στάσου. Σα λίγες δεν σου φάνηκαν κι εσένα οι στιγμές μας; Εγώ ’χα όνειρα πολλά κι έκανα σκέψεις μύριες, πως αναμνήσεις θα μαζέψω κι άλλες κι άλλες μέχρι όλο το σακί του νου μ’ αυτές να ξεχειλίσω. Μήπως δεν έβαλα όση ψυχή μπορούσα στη σχέση μας; Μήπως δεν σου ’λεγα στα πάντα την αλήθεια; Μα όχι, ξέρω πως οι τύψεις άδικα με γυρνάνε, γιατί δεν έμεινε κανένα κενό. Καμία λέξη δεν έμεινε χωρίς να ειπωθεί, κανένα συναίσθημα δεν έμεινε ανικανοποίη-το. Κι εγώ... μα δεν αισθάνομαι πως φεύγεις. Κι εσύ μου λες πως στον θάνατο χρωστά-με δεν μας χρωστάει. Οφείλουμε να φεύγουμε όταν σαλπίσει η κόρνα, ώστε άλλοι να ’ρθουν, μέχρι κι αυτοί να παραδώσουν τη δική τους τη σκυτάλη. Όλα σου τα ’πα και

83μύρτιλο

μου τα ’πες κι όλα γινήκανε ως όφειλαν να γίνουν. Κι ήτανε τέτοια η αγάπη μας που ίσως δεν έκανε τον κόσμο να γυρίζει, όμως χάρισε αξία στο κοινό μας το ταξίδι.

Τώρα εσύ δύεις κι εγώ ανατέλλω ξανά, μέχρι να δύσω κι εγώ. Μα άλλος ήλιος τώ-ρα ξεκινά, λες κι ο δικός μας ξάφνου έγινε αλλοτινός και πάλιωσε. Και πρέπει εγώ να ξέρω τώρα κι απλόχερα να δίνω αγκαλιές κι ευχές και προσευχές. Κι υπομονή να δεί-χνω στην ίδια την ερώτηση που θα ειπωθεί ξανά και ξανά και ξανά, ίσαμε να γίνει βί-ωμα βαθύ κι αλησμόνητο. Κι ένα κι ένα κάνουν δύο, εἰμί, εἶ, ἐστί, τ’ αμφίβια, το πυθα-γόρειο και ο Ευκλείδης. Μα, σου υπόσχομαι, όσα κι αν είν’ τα δάκρυα που θα ’ρθουν, εγώ θα τα ρουφάω, δίχως ν’ αφήσω το φως από τ’ αστέρια να χαθεί. Καρτερικά θ’ ανε-χθώ αντίδραση κι αντίσταση, που ευλογημένες να ’ναι, σα φανούν, θα με γεμίσουν πε-ρηφάνια. Κι όπως κι εσύ, έτσι κι εγώ, τα πιο καλά κι αγνά υλικά μου θα σμιλέψω για το καλύτερο, το πιο θαυμαστό απ’ όλα τα δημιουργήματά μου.

Κι όπως το δυο φορές παιδί σου θα κοιτώ στα μάτια, το βλέμμα το δικό σου θα γυ-ρεύω. Και θα το βρω, μη μου τ’ αρνιέσαι. Θα μάχομαι γι’ αυτό ως τα στερνά μου. Κι όταν τα καταφέρω, θα σου φωνάξω να μ’ ακούσεις όπου κι αν θα ’σαι «Μάνα, σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ. Κι όταν ο Ύψιστος καλέσει τ’ όνομά μου, πάλι θ’ ανταμώσουμε και πάλι θ’ αγκαλιαστούμε κι αιώνια πίστη θα ορκιστούμε η μια στην άλλη. Σαν πρώτα...»

Η Ναταλία Ηλία γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Κοινω-νιολογίας, ενώ το 2009 ολοκλήρωσε επιτυχώς τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Εγκληματολογία στο αντίστοιχο τμήμα της Πα-ντείου. Η διπλωματική της εργασία έφερε τον τίτλο “Ο εγκληματοπροληπτικός ρό-λος της μουσικής” κι αφο-ρούσε στο τρίπτυχο: νέοι-μουσική-παραβατικότητα. Έχει εργασθεί σε μη κυβερνητικούς φορείς και παράλληλα αποτελεί μέλος διαφόρων ερευνητικών ομάδων που απασχολού-νται με κοινωνικά ζητήμα-τα, όπως τα ναρκωτικά, η πορνεία, τα κοινωνικά απο-κλεισμένα άτομα κ.λπ. Το ανά χείρας βιβλίο αποτελεί την πρώτη συγγραφική της προσπάθεια, αλλά και το αποτέλεσμα της θέλησης μιας δυναμικής παρουσίας νέων επιστημόνων στο χώρο της συγγραφής και της έκδοσης.

«Αφού έκοψε το λαιμό της νεαρής γυναίκας με μία τομή 8 ιντσών, άνοιξε το θώρακά της και στη συνέχεια, ξε-κινώντας από το στήθος και καταλήγοντας στο αιδοίο της, αφαίρεσε προσεκτικά το συκώτι, τη μήτρα και αρ-κετά ακόμα εσωτερικά όργανα. Το πρόσωπο του θύμα-τος ήταν αδύνατο να αναγνωριστεί, καθώς το μεγαλύ-τερο μέρος του είχε κατακρεουργηθεί βάναυσα».

Το βιβλίο αυτό δεν καταπιάνεται με το πλήθος των ψυχολογικών και ψυχαναλυτικών θεωριών που ανα-λύουν τον τρόπο λειτουργίας του ανθρώπινου λογι-κού και διευκρινίζουν το δρομολόγιο του νου από τη φαντασία στην πραγματικότητα. Ούτε και παίζει με γρίφους και αινίγματα που καλύπτουν –και συγκαλύ-πτουν– την αλήθεια. Και, βέβαια, δεν είναι μυθιστό-ρημα. Πρόκειται για αληθινές ιστορίες βδελυρών και απεχθών πράξεων κανιβαλισμού, σοδομισμού, νε-κροφιλίας, βαμπιρισμού, ψύχωσης και πνευματικής διαστροφής που έχουν διαπραχθεί από τα πιο αρρω-στημένα μυαλά όλων των εποχών, τους πιο διάση-μους κατά συρροή δολοφόνους –τους γνωστούς και ως serial killers– που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Η ανάγνωση του παρόντος βιβλίου δεν ενδείκνυται για άτομα κάτω των 18.

ΝΑΤΑ

ΛΙΑ

ΗΛΙΑ

Άνθ

ρωπο

ι της

διπλ

ανής

πόρτ

ISBN 978-960-9499-07-1

Η Ναταλία Ηλία γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983. Είναι κοινωνιολόγος Zμε μεταπτυχιακό τίτλο εγκληματολόγου. Κύρια απασχόλησή της είναι η μουσική, ενώ η συγγραφή αποτελεί το προσωπικό της καταφύγιο. Λογο-τεχνικά της κείμενα έχουν βραβευθεί σε εθνικό επίπεδο πολλάκις, ενώ φέτος για πρώτη φορά ξεκίνησε να αρθρογραφεί σε διαδικτυακό περιο-δικό του Μεξικού. Το διήγημα «Για σένα, μάνα» βραβεύθηκε στον 3ο Πα-νελλαδικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του φορέα «Διοτίμα & Μούσες» το 2011. Από τις εκδόσεις Οσελότος κυκλοφορεί το βιβλίο της «Άνθρωποι της διπλανής πόρτας».

84μύρτιλο

Luis Gomezbeck

Τι είναι ποίηση Το κατανόησα τελικώς! Ακούω ένα τραγούδι, βλέπω ένα λουλούδι. Ω, να μην μαραθούν ποτέ!

Νέα λουλούδια Ήλθαν τα λουλούδια! Ντυθείτε μ’ αυτά, ω, πρίγκιπες! Αποκτήστε τον πλούτο τους! Εφήμερα όπως είναι μας δείχνουν το πρόσωπό τους. Εφήμερα αντανακλούν. Μόνο σε ανθισμένες εποχές τελειοποιούνται. Τα κίτρινα λουλούδια με τα χίλια πέταλα! Ήλθαν τα λουλούδια στο όρος.

Η μεταθανάτια ζωή Χρυσαφένια πεταλούδα που ρουφά το λουλούδι που άνοιξε στην καρδιά μου. Ω, φίλοι μου, είναι ένα ευώδες

λουλούδι που σκορπώ σε βροχή.

Η ζωή περνά Ω, ανθοφόροι, εμείς! Ω, τραγουδοφόροι, εμείς! Κατευθυνόμαστε στο Μυστικό Βασίλειο! Έστω για μία μέρα, ας είμαστε μαζί, φίλοι μου! Πρέπει να αποχωριστούμε τα τραγούδια, και η γη θα παραμείνει αιώνια! Φίλοι, ας απολαύσουμε! Ας απολαύσουμε, φίλοι!

Ο αδερφός μου: ο άνθρωπος Αγαπώ το τραγούδι του σενσόντλε, πουλί τετρακοσίων φωνών. Αγαπώ το χρώμα του νεφρίτη

και το άρωμα των λουλουδιών. Όμως, αγαπώ περισσότερο τον αδερφό μου:

τον άνθρωπο

C U L T U R A M E X I C A N A

Α ζτέκων Ποίησις

Μ Ε Λ Ε Τ Η • Μ Ε ΤΑΦ ΡΑ Σ Η • Σ Υ Γ Γ ΡΑΦ Η

Luis Gómezbeck

Έ νας Μεξικάνος συγκέντρωσε τα ωραιότερα δείγ-ματα της αζτέκικης ποίησης και τα μετέφρασε στα ελληνικά –τα περισσότερα για πρώτη φορά– συ-

νοδεύοντάς τα με ένα συνοπτικό αλλά πλούσιο ταξίδι στον κόσμο των Αζτέκων.

Ο Luis Gómezbeck δεν ενώνει απλώς δυο γλώσσες, μα συν-δέει δυο πολιτισμούς. Βοηθά τον αναγνώστη να οσμιστεί τη μαγεία ενός λαού που την ίδια στιγμή που προσφέρει αίμα ανθρώπινο στους θεούς, γράφει στίχους για το θρό-ισμα ενός αραβοσίτου. Ίσως επειδή ο Αζτέκος νοιώθει την υπεροχή του Θεού, ειδικά μέσα από την ίδια την ποίηση, αφού όπως χαρακτηριστικά γράφει περί έμπνευσης:

«Είμαι ποιητής, διαισθάνομαι την αρχή του τραγουδιού.Στη γη το όμορφο τραγούδι δεν έχει την αρχή.

Όχι, προέρχεται από τον ουρανό».

Ο Luis Gómezbeck (Λούης Γκόμεζ-μπεκ) γεννήθηκε στην Γουαδαλα-χάρα του Μεξικού.

Σπούδασε ισπανική φιλολογία, θέατρο, υποκριτική και σωματικό θέατρο σε Αγγλία και Μεξικό, ενώ έχει παρακολουθήσει σεμινάρια φωτογραφίας, τηλεπικοινωνίας, μουσικής, τραγουδιού, φωνής, ορ-θοφωνίας και σύγχρονου χορού σε Ελλάδα και Μεξικό. Σήμερα φοιτά στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο της Κύπρου (Τμήμα Ελληνικού Πο-λιτισμού).

Ως ηθοποιός έχει παίξει σε 40 πα-ραγωγές σε σκηνές της Αγγλίας, Αργεντινής, Ελλάδας, Μεξικού, Ισπανίας, Ισραήλ, Ιταλίας και Σκω-τίας, ενώ έχει σκηνοθετήσει 10 πα-ραγωγές σε Ελλάδα και Μεξικό.

Ασκεί το επάγγελμα του δημοσιο-γράφου και μετρά συνεργασίες με εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελί-δες, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνι-κούς σταθμούς σε Ελλάδα, Μεξικό, Ισπανία και Ιταλία.

Είναι φωτορεπόρτερ και φωτογρα-φίες του έχουν βραβευτεί από το

Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, τη ΜΚΟ «Κόσμος χωρίς βία» και την UNESCO. Έχει στο ενεργητικό του 5 ατομικές και 5 ομαδικές εκθέσεις σε Αργεντινή και Ελλάδα.

Μιλά, γράφει και μεταφράζει σε 5 γλώσσες.

Μέσα από ταξίδια του σε 40 ήδη χώρες, έχει καταφέρει να μελετή-σει και συχνά να αποτυπώσει την τέχνη που κρύβει ή φανερώνει ο κάθε πολιτισμός, έχοντας πραγ-ματοποιήσει ομιλίες σε Αργεντινή, Ελλάδα και Μεξικό. Έχει ζήσει στο Μεξικό, το Ισραήλ, την Ιταλία, την Ισπανία και την Αγγλία και από το 2003 διαμένει στην Ελλάδα.

Είναι μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και της Ένωσης Φωτο-ρεπόρτερ Ελλάδος και ιδρυτικό μέ-λος του Συλλόγου Μεξικάνων Καλ-λιτεχνών και Διανοούμενων στην Ελλάδα «BALAM», της Πολιτιστικής Εταιρίας «Μικρός Διάκοσμος» και της Αστικής Πολιτιστικής Εταιρίας μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα «la Melena del Huachinango».

www. ocelotos. gr

Φωτ

ογρα

φία:

Διο

νύση

ς Ματ

ιάτο

LUIS G

EZBECK

ISBN 978-960-9607-74-2

140 × 210 SPINE: 3.4 FLAPS: 80

00_cover_Aztekon poiisi.indd 1 7/10/2012 4:11:54 PM

Τα ποιήματα προέρχονται από το βιβλίο του Μεξικανού συγγραφέα- Zμεταφραστή Luis Gomesbeck, «Α ζτέκων ποίησις» (εκδ. Οσελότος) το οποίο περιλαμβάνει εκτός από χαρακτηριστικά δείγματα ποίησης των Αζτέκων και μια περιεκτική μελέτη της φιλοσοφίας τους. Πολλά από τα ποιήματα μετα-φράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά.

85μύρτιλο

Γιώργος Σκύβαλος

Απόσπασμα από το βιβλίο «Αγάπη και cuba libre»

«Άντε, ρε μαλάκα, ξεκουβάλα και έλα στο “Μπρίκι”. Έλα να τη δεις και αν δεν σου αρέσει, οκέι, πάσο. Αλλά να ξέρεις ότι όλο πας και βρίσκεις γυναίκες ανάξιες», φώ-ναζε ο Τσαμπίκος, αλλά εγώ τον χαβά μου.

«Ρε, δεν καταλαβαίνεις; Δεν με νοιάζει να τη γνωρίσω».«Ποοο, ρε παιδάκι μου, ξέρεις ότι πάντα περνάμε καλά εκεί. Πίνουμε, και σήμερα θα εί-

ναι και το γκομενάκι».«Ποιο γκομενάκι, ρε; Τη δασκάλα τη λες “γκομενάκι”; Αμφιβάλλω αν στο κιλοτάκι της έχει

πλησιάσει άλλο χέρι πέρα απ’ το δικό της».«Εντάξει, ρε παιδί μου, είναι φιλόλογος παλιάς κοπής, αλλά μην ακούς τι σου λέει και η

Αφροξυλάνθη. λίγο περίεργη, αλλά καλή κοπέλα».«Τα ξέρω εγώ αυτά τα “καλά”. Όταν μπαίνει το “αλλά” μαζί με “καλός” ή “καλή”, τότε ση-

μαίνει “βλάκας” ή “αγαθομούνα”».«Τι θες, ρε, να τη δεις την πρώτη φορά και με ρούχα και χωρίς; Πάλι; Δεν βαρέθηκες;»«Σου ’χω πει ότι αυτό το θέμα είναι λήξαν».«Είναι δυνατόν; Για μία γυναίκα πριν από πολλά χρόνια και ένα μάτσο φίλες που σε πρήζα-

νε όταν ακόμα δεν ήξερες πώς δουλεύει το μυαλό της γυναίκας, είχες λάθος πρότυπα και ιδέες για τις σχέσεις, να μη θες να σοβαρευτείς, να δώσεις σε μία ακόμη γυναίκα μία ευκαιρία;»

«Σε μία την έδωσα και μου ήταν αρκετό. Δεν αντέχω να ξαναπεράσω ούτε δευτερόλε-πτο στεναχώριας».

«Είναι καλή, σου λέω, δεν κάνει μαλακίες. Σοβαρή. Άσε που δεν είναι καθόλου άσχημη. Πέφτει όλο σε γελοίους και τον τελευταίο καιρό άφησε τις γνωριμίες και έλιωσε στο γυμνα-στήριο».

«Αφενός, αυτό το “πέφτει όλο σε γελοίους”, δεν μου αρέσει. Το ακούω παιδιόθεν και πά-ντα ξέρουμε ότι φταίει η γυναίκα που γοητεύεται από λάθος πράγματα. Αφετέρου, το ότι εί-ναι όμορφη και ότι δήθεν δεν κάνει μαλακίες –λογικό, αφού τη μαλακία προλαβαίνουν και την κάνουν πρώτα οι γελοίοι της– δεν σημαίνει ότι εγώ θα της ανοιχτώ».

Η ζωή μοιάζει με τραγωδία όταν τη δει κανείς από κοντά, αλλά κωμωδία όταν

την κοιτάξεις από απόσταση.ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ

O φιλόδοξος Ώστιν είναι αδύνατον να χωνέψει και να υιοθετήσει τη σημασία αυτής της πρότασης. Μεγαλωμένος

με τα δυτικά πρότυπα, σκέφτεται, αναλύει, ζει και αναβιώνει την ατυχή ερωτική του ζωή. Αγωνίζεται να μείνει ανεπηρέαστος από τη σχέση του με την Αγάπη, που τον στοιχειώνει από το παρελθόν. Το κυνικό και ζωώδες σεξ δεν είναι ικανό να τον κάνει να αποστασιοποιηθεί από τα συναισθήματα που νιώθει για τον πρώτο του έρωτα. Άλλοτε ζει ρηχά την κωμική ζωή του κι άλλοτε εμβαθύνει εξετάζοντας στο μικροσκόπιο καθετί γύρω του. Η σκέψη του διχασμένη και ανερμάτιστη. Ο ρομαντισμός του αντικρούεται από τον κυνισμό και τελικά καταλήγει με μια και μοναδική διέξοδο ή μήπως αδιέξοδο;

www. ocelotos. gr

ISBN 978-960-9607-64-3

Γεννημένος το 1985 στο Μαρούσι Αττικής, σπούδασε την συμφεροντολογικη επιστήμη των οικονομικών, είχε την τύχη να δουλέψει στη δημιουργική ομάδα ενός περιοδικού αυτοκινήτου και να συναντήσει διαφορετικούς ανθρώπους, εθνικότητες και ευτράπελα μέσα στην τσικνα ενός σουβλατζιδικου. Συνήθως πίνει cuba libre. Λατρεύει την γλυκιά κολοκυθα και σιχαινεται να πηγαίνει Σαββατοκύριακα σε παραλίες της Αττικής. Το παρθενικό του εγχείρημα αποτυπωμενο σε σελίδες είναι ο τρόπος να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα και τις αναποδιες της.

140 × 210 SPINE: 16 FLAPS: 60

0_cover_skivalos.indd 1 6/15/2012 5:35:13 PM

Ο Γιώργος Σκύβαλος γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικά. Συνή- Zθως πίνει cuba libre και το βιβλίο του «Αγάπη και cuba libre» κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2012 από τις εκδόσεις Οσελότος.

86μύρτιλο

Δάφνη Υακίνθου

Στον Βασίλη

Η Συννεφόκαρδη

Μια μαγική ώρα, απ’ αυτές που έρχονται μόνο κάθε χίλια χρόνια, ο ουρανός, η θάλασσα και η γη σκέφτηκαν και είπαν: “Θα φτιάξουμε ένα πλάσμα που θα ’ναι ελαφρύ σαν τον ουρανό, βαθύ σαν τη θάλασσα και γόνιμο σαν τη γη

και θα του δώσουμε τους πιο πολύτιμους θησαυρούς μας.” Έτσι κι έκαναν. η θάλασσα πήρε αφρό απ’ τα κύματά της κι έφτιαξε ένα κορμί δρο-

σερό κι ελεύθερο όπως αυτά, ο ουρανός πήρε το ουράνιο τόξο και το τύλιξε γύρω απ’ αυτό το κορμί, για να το ντύσει με όλα τα χρώματα της ίριδας μα και δυο άστρα για να φτιάξει τα μάτια του. η γη, βλέποντας ότι το πλάσμα γινότανε πανέμορφο, πή-ρε λουλούδια του αγρού και τα ’βαλε γύρω απ’ το κεφάλι του, για να γίνουν έτσι τα μαλλιά του.

Στολίσανε το μέτωπό του με μαργαριτάρια και διαμάντια και φεγγαρόπετρες, όταν ήρθε όμως η ώρα να του δώσουν μια καρδιά, είδαν πως δεν τους είχε μείνει τί-ποτα πια. Έτσι ο ουρανός πήρε ένα σύννεφο και το έβαλε στο στήθος του και έγινε το πλάσμα αυτό άπιαστο και φευγαλέο, όπως τα σύννεφα και, επειδή ήταν γυναίκα, του δώσανε το όνομα Συννεφόκαρδη.

η Συννεφόκαρδη, μια που ήταν ελεύθερη όπως τα σύννεφα και τα κύματα της θάλασσας, έγινε φίλη με τα πουλιά και τα δελφίνια, χόρευε στα δάση και στις αμμου-διές, ισορροπούσε σαν ακροβάτης στις ηλιαχτίδες, λουζόταν στους καταρράκτες, έπι-νε δροσιά και έτρωγε άγριο μέλι. Κρυβότανε από τους ανθρώπους όπως τα αερικά και οι νεράιδες. Όμως μια νύχτα, ένας ποιητής, την ώρα που έγραφε με μια πένα σαν πλουμιστό φτερό, την είδε από το παράθυρό του να χορεύει στην κορυφή ενός λό-φου κι έχασε το νου του. Ήθελε να της χαρίσει όλα τα πλούτη του κόσμου αλλά δεν είχε τίποτα να της δώσει. Ήθελε να της χαρίσει το ωραιότερό του ποίημα, όμως η πέ-να του δεν είχε πια μελάνι.

Χωρίς να το σκεφτεί, άνοιξε την πόρτα και έτρεξε κατά τον λόφο. Μόλις έφτασε εκεί, φώναξε:

«Όμορφη κοπέλα, πώς σε λένε;»«Συννεφόκαρδη», αποκρίθηκε εκείνη, «γιατί η καρδιά μου είναι ένα σύννεφο και

κανείς δεν μπορεί να την πιάσει.» «Συννεφόκαρδη, θέλω να χαϊδέψω τα μαλλιά σου», φώναξε ο ποιητής, όμως εκεί-

νη πέταξε μακριά και κρύφτηκε σ’ έναν κήπο πίσω από τις τριανταφυλλιές.Τρελός από αγάπη ο ποιητής έτρεξε ξωπίσω της. Τ’ αγκάθια των ρόδων τρύπη-

σαν τα χέρια του και το αίμα άρχισε να κυλάει και να ποτίζει τη γη όμως, όταν πήγε να χαϊδέψει τα μαλλιά της, εκείνη δεν τον άφησε, πέταξε πάλι μακριά και κρύφτηκε πίσω από τα βουνά.

87μύρτιλο

«Συννεφόκαρδη, θέλω να φιλήσω τα χείλη σου», φώναξε ο ποιητής και άρχισε να σκαρφαλώνει στα βουνά.

Τα βράχια τού έσκιζαν τις σάρκες και χοντρές στάλες αίμα κυλούσανε από το κορμί του στην πέτρα, μα στο τέλος έφτασε στην κορυφή και την ξετρύπωσε από εκεί που ήταν κρυμμένη. Τι κρίμα, όμως! Αυτή ήταν γρήγορη σαν τον άνεμο και η καρδιά της άστατη κι απόμακρη σαν τα σύννεφα. Έτσι, μόλις πήγε να τη φιλήσει, ξέφυγε και κρύ-φτηκε πίσω από την ομίχλη της κοιλάδας και χάθηκε από τα μάτια του.

«Συννεφόκαρδη, θέλω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου», φώναξε ο ποιητής και έτρε-ξε ξωπίσω της. Όμως η ομίχλη τον τύλιξε και τα αγρίμια της κοιλάδας πέσανε πάνω του και τον έσκισαν με τα νύχια τους. η ομίχλη παραμέρισε αλλά και πάλι εκείνη δεν τον άφησε να την κλείσει στην αγκαλιά του και κρύφτηκε πίσω από το φεγγάρι.

Ο ποιητής, πληγωμένος βαριά, της φώναξε: «Συννεφόκαρδη, θέλω να πάρω τα χέρια σου στα δικά μου», μα η άστατη καρδιά

της ακόμα δεν είχε κουραστεί να τον πονά και δεν ξεπρόβαλε, για να την δει. Ο ποιη-τής έγειρε στη γη κι έκλεισε τα μάτια του να κοιμηθεί έναν ύπνο βαθύ δίχως όνειρα.

η Συννεφόκαρδη απόρησε που ο ποιητής δεν την κυνηγούσε πια και κατέβηκε κο-ντά του να τον ξυπνήσει, όμως εκείνος δεν ξυπνούσε, γιατί, βλέπετε, είχε πεθάνει.

Τότε έγινε κάτι παράξενο. Το σύννεφο που ήταν η καρδιά της Συννεφόκαρδης επι-τέλους άρχισε να βρέχει, τα άστρα που είχε για μάτια δάκρυσαν και χάιδεψε τα μαλ-λιά του, φίλησε τα χείλη του, τον έσφιξε στην αγκαλιά της και πήρε τα χέρια του στα δικά της. Έκλαιγε κι έκλαιγε, ώσπου η καρδιά της στέρεψε.

Τότε, τα μαλλιά της έγιναν λουλούδια και σκέπασαν το κορμί του ποιητή, τα ρού-χα της γίνανε ουράνιο τόξο και γεφύρι ν’ ανέβει η ψυχή του στα ουράνια βασίλεια, τα μάτια της αστέρια να φωτίζουν τον δρόμο του και το κορμί της έγινε κύματα για να γλυκοτραγουδούν και να ταξιδεύουν όλους τους ποιητές του κόσμου.

Kαι της λέει: «Aχ και να ’χα τη μισή αγάπη που ’χεις στο παιχνίδι σου μονάχα».Ο Μπαμπολίνο είναι ένας μικρός κλόουν με μια ομπρελίτσα και ένα ξύλινο σπαθάκι κι η Αστροζαχαρένια μια πανέμορφη μπαλαρίνα, βασίλισσα των παιχνιδιών, με ένα ολοδικό της καραμελένιο παλάτι. Αυτός όμως την αγαπά και, για να το αποδείξει, δε θα διστάσει να ταξιδέψει μέχρι τη σπηλιά του κρυστάλλινου δράκου με την ελπίδα να πάρει απ’ αυτόν την αγαπημένη της δαχτυλήθρα. Θα πετύχει άραγε να κερδίσει την αγάπη της;Ένα αγνό παραμύθι για όλα όσα λαχταρά η καρδιά μας και για όλα εκείνα που νομίζουμε ότι θέλουμε.

Η Δάφνη Τζαμαλή «Υακίνθου» γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Από πολύ μικρή διέθετε μια ζωηρή φαντασία και αγαπούσε να πλάθει συναρπαστικές ιστορίες. Σε ηλικία δεκατριών χρόνων γράφει το πρώτο της βιβλίο, διδάσκεται μόνη της το σχέδιο, ενώ παράλληλα ξεκινάει μαθήματα φωνητικής, για να ασχοληθεί με την άλλη της μεγάλη αγάπη το κλασικό τραγούδι. Στα εικοσιπέντε, ώριμη πια, γράφει και εικονογραφεί το πρώτο της μεγάλο παιδικό μυθιστόρημα και αφοσιώνεται σταθερά στη συγγραφή. Σήμερα μοιράζει τον χρόνο της σε όλες τις διαφορετικές καλλιτεχνικές της δραστηριότητες και στα αγαπημένα της ζώα. Εξακολουθεί να μένει στην Αθήνα.

ΔΑΦΝΗ ΥΑΚΙΝΘ

ΟΥ ΑΣΤΡΟ

ΖΑΧΑΡΕΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Βατάτζη 55, 114 73 ΑθήναΤΗΛ. : 210 6431108

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ

Δάφνη Υακίνθου

ISBN 978-960-9607-89-6

170 × 240 SPINE: 3 FLAPS: 60

0_cover_astrozaxarenia.indd 1 9/12/2012 4:40:38 PM

Η Δάφνη Υακίνθου γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα. Το πρώτο της μεγάλο Zπαιδικό μυθιστόρημα «Αστροζαχαρένια ιστορία» κυκλοφόρησε τον Σεπτέμ-βριο του 2012 από τις εκδόσεις Οσελότος.

88μύρτιλο

Ανδρέας Αντωνίου

Ο Ποιητής και ο Στρατηγός

Μία φορά ταξίδεψα στην Πόλη για να δωΑλήθεια, αυτά που άκουσα, αν ήταν είτε φήμηΚάποιον τυφλό εκ γενετής σπουδαίο ραψωδόΠου ’χε μεγάλο τάλαντο, καλό αυτί και μνήμη

Σε κάποιου Οθωμανού πασά τον βρήκα την αυλήΣε ένα λαμπροστόλιστο κι εξωτικό σαράιΚι η ιστορία του εντύπωση μου έκανε πολύΚαθώς μελωδικά την άρχισε ευθύς να τραγουδάει

«η ιστορία που θα πω απόψε εδώ εγώΜιλάει για τη συνάντηση κάποιου συγγραφέαΠου έβαλε ένα στοίχημα με ένα στρατηγόΤίνος η δύναμη μετρά και είναι πιο σπουδαία

Ο στρατηγός καμάρωνε που νίκησε εχθρούςΚαι για τον βασιλιά κατάκτησε πλούσιες νέες χώρεςλάφυρα μάζεψε πολλά, χιλιάδες θησαυρούςΚαι πήρε για γυναίκες του, του Βαγιαζίτ τις κόρες

«Έχω όπλα αναρίθμητα και κοφτερά σπαθιάΆνδρες εμπειροπόλεμους, σκληρά εκπαιδευμένουςΣτόλο που έστειλε εχθρούς για πάντα στα βαθιάΚαι λοχαγούς πολύ πιστούς σε μένα αφοσιωμένους

Ό,τι εμπόδιο μου σταθεί, τσακίζω και νικώΚι όποιον με μένα διαφωνεί, πολύ κοροϊδεύωΤο μέγιστο προνόμιο και το ιδανικόΑυτό είναι η δύναμη κι εγώ σ’ αυτό πιστεύω»

Ο ποιητής ατάραχος δεν έβγαλε μιλιάΚαι μόνο κάτι γράμματα εχάραζε στο χώμα«Αυτό που όλοι ξέρουνε απ’ τα πολύ παλιάΕσύ δεν το κατάλαβες, δεν το ’μαθες ακόμα

Εγώ ανοίγω αγιάτρευτες πληγές αιματηρέςΜα κι απαλύνω τον φρικτό και τον μεγάλο πόνοΕμψύχωσα τους άνδρες σου πάρα πολλές φορέςΚι αλώβητη τη δόξα σου εκράτησα στο χρόνο

Στης ιστορίας τη ροή δεν θα ’χες μια στιγμήΑν κάποιος βάρδος σαν εμέ, ωδή δεν σου ’χε πλέξειΚι ό,τι πιστεύεις: στον Θεό, στο χρέος, στην τιμήΣτο όσιο και στη λευτεριά. Δεν είναι παρά λέξη»

89μύρτιλο

Την ιστορία ο ραψωδός την άφησε εκείΚαι δυστυχώς δεν θα μπορεί να την αρχίσει πάλιΓιατί τον πιάσανε μεμιάς, κάτι αξιωματικοίΚαι με τη μία χατζαριά, του πήραν το κεφάλι

Μα αν έλιωσαν οι σάρκες του και μείναν τα οστάΚι αν η φτωχή του η κεφαλή είναι αλλού θαμμένηΑυτός ο έρμος ο ποιητής τα μίλησε σωστάΟ κόσμος όλος κι αν χαθεί, η λέξη πάντα μένει.

Εξορία«Μόνη πατρίδα των ψυχών, η κάθε εξορία»

ΘΩΜΑΣ ΨηΜΜΑΣ

Από τη χώρα των σοφών μ’ έχουν εξορισμένοΤώρα με βρίσκουνε τρελό, λένε, εξ’ ορισμούΚι αφού με διώξαν κλωτσηδόν, στιγμή εδώ δε μένωΣτης λογικής τους τα δεσμά να μ’ έχουνε δεμένοΘα πάω να ζήσω στις ακτές του παραλογισμού

Θα ’χω δυο-τρία ποιήματα για γύλιο μου στον ώμοΣκέτο ψωμί για κολατσιό και λίγο κρέας ωμόΘα ξεκινήσω αυθημερόν της εξορίας το δρόμοΚαι θα ’χω το ταξίδι μου ελπίδα μου και τρόμοΚαι για ζωή και θάνατο, χαμό και λυτρωμό

Θα τριγυρνώ εδώ κι εκεί με μια παλιά φλογέραΘρηνώντας την πατρίδα μου με δάκρυα φλογεράΚι έχοντας μόνη συντροφιά κάθε ουράνια σφαίραΤον ήλιο και τα σύννεφα, το χώμα, τον αγέραΠου θα με παίρνει πιο μακριά φυσώντας παγερά

Και θα ’μαι δίχως όνομα, πατρώνυμο και γένοςΜε τους γνωστούς μου να ρωτάν «τώρα τι θα γενείς;»Κι εγώ απ΄ τη σοφία τους την στείρα κουρασμένοςΤ’ ανούσια «καθώς πρέπει» τους, προώρως γηρασμένοςΘα λέω: «Θα γίνω άγριος, Ζουλού, ιθαγενής»

Και θα ’χω μπρος μια φωτεινή κι ατέλειωτη πορείαΚι ας έχω κάθε λογικό, μονίμως ν’ απορεί«Μόνη πατρίδα των ψυχών, η κάθε εξορία»Σπίτι μου και παρηγοριά, η κάθε ιστορίαΠου όλα θα τα φαντάζεται κι όλα θα τα μπορεί.

Ο Ανδρέας Αντωνίου έχει γεννηθεί στις 12/1/1988 στη Θεσσαλονίκη και εί- Zναι πτυχιούχος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Κύπρου. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή με τίτλο «Ο ποιητής και το φεγγάρι» από τις εκδόσεις Ι-Write.

90μύρτιλο

Φώτης Γροντάς

H Μουσική του Κόσμου

Στέκεσαι ανάμεσα στα δέντρα, πλαγιά βουνού, μόνος.

Τα μάτια πλημμυρίζουν ζωή.

Τίποτα το τεχνητό τριγύρω, μήτε άνθρωπος, μήτε ήχος.

Μόνος.

Μετά από λίγο, οι τυχαίες σκέψεις της καθημερινότητας εξασθενούν, μέχρι που σιωπούν τε-λείως. Δεν χρειάζεσαι τίποτα, δεν αναζητείς τίποτα. Απλώς είσαι εκεί.

Καθώς μάτια και πνεύμα ηρεμούν, το βλέμμα καθαρίζει, γίνεται πιο συγκεντρωμένο, πιο σα-φές.

Ο άνεμος που πριν περνούσε και σφύριζε ανάμεσα απ΄ τα δέντρα, σηκώνοντας τα πεσμένα φύλλα στο πέρασμά του, έπαψε να είναι θόρυβος:

Έγινε τραγούδι.

Ξαφνικά, συνειδητοποιείς πως στ΄ αλήθεια, δεν είσαι μόνος. Είσαι μέρος των πάντων, και τα πάντα είναι μέρος σου, αλυσίδα πραγμάτων, που κυριολεκτικά, είναι ένα.

Καταλαβαίνεις πως κει που στέκεσαι τώρα, δεν υπάρχουν ανησυχίες, μέλλον, «υποχρεώσεις», λογαριασμοί. Μειδιάς άγρια στην ιδέα τους, σχεδόν ειρωνικά. Σ΄ αυτήν την άψογη ομορφιά, που τελειοποιείται δισεκατομμύρια χρόνια τώρα, γελάς με την απίστευτη φτώχεια του εγκλω-βισμού σε αυτό που αποκαλείται «καθημερινότητα».

Το σώμα ζωντανεύει. Θέλεις να κινηθείς, να τρέξεις, η καρδιά χτυπά τώρα δυνατά, και συντο-νίζεσαι στον χτύπο της:

οι φωνές των ανέμων ή το θρόισμα των φύλλων οι δίνες τους που υψώνονται στο ημίφως το φθινόπωρο η ομίχλη που διαλύεται στο ανέβασμα του βράχου ο αχνός τους ψίθυρος στο άκρο της αντίληψης μεθυστικός και ρυθμικός χάιδεμα απαλό, ανέμισμα τρυφερό στα μαλλιά που μιλάει για χαρά και αγάπη

91μύρτιλο

και τύχη ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία για το κάθε δευτερόλεπτο το κάθε πρωί το κάθε βράδυ, το κάθε τι...

το ’χεις !

Ο κόσμος παίζει μουσική, και το μόνο που έχει να κάνει κάποιος για να την ακούσει, είναι ν΄ ανοίξει τα αυτιά του, να ανοίξει το μυαλό του, και η φύση του θα θυμηθεί, θα προσεγγίσει.

Ο φόβος εμποδίζει τον ωτακουστή. Φοβόμαστε μη χάσουμε αυτά που είμαστε.

Δεν μπορείς όμως να χάσεις κάτι που δεν σου ανήκει.

Χτίζουμε εαυτούς, εικόνα, συμπεριφορές, ιδεολογίες. Σκεφτόμαστε πιο είναι το ορθό, το λο-γικό, μα αυτά δεν υπάρχουν! Υπάρχει μόνο το πρότυπο που μέσα του ζούμε ατελώς, ατυ-χώς, με όνειρα ιδιωτικά, προσδοκίες ιδιωτικές, και τις αναπόφευκτες μόνιμες αγωνίες που προκαλεί μοιραία το ανεκπλήρωτο.

η μουσική είναι εκεί, σβήνοντας ορισμούς, επεξηγήσεις, τις φλυαρίες του εγώ που νιώθει φοβισμένο, απομονωμένο, σε διαρκή άμυνα αγωνιώντας μόνιμα, βγάζοντας αρρώστια.

η ορχήστρα παίζει εσαεί. Δισεκατομμύρια χρόνια τώρα, ποιος ξέρει σε πόσες μυριάδες κό-σμους.

(συνεχίζεται)

Το ποίημα του Φώτη Γροντά «H Μουσική του Κόσμου» είναι δημοσιευμένο στον ιστότο- Zπό του www.fotis.grontas.gr

92μύρτιλο

Γιώργος Τσαμίλης

Κριτική για το βιβλίο του Βασίλη Πισιμίση «Βούρλα – Τρούμπα μια περιήγηση στο χώρο του υποκόσμου και της πορνείας του Πειραιά (1840-1968)», (εκδ. Τσαμαντάκη)

η μνήμη αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα ανθρώπινα προτερήματα και χαρά σε εκεί-νον που την έχει όσο το δυνατότερο άφθαρτη. Κακά τα ψέματα, έχει αποδειχτεί πως συνήθως είναι «κοντή», γι’ αυτό έρχονται τα γραπτά κείμενα, να τη φρεσκάρουν και να

επαληθεύουν τον κανόνα της βραχύτητάς της. Το βιβλίο του Βασίλη Πισιμίση έφτασε ως δώρο στα χέρια μου και με ταξίδεψε σε μια εποχή που ήμουν αγέννητος. Μου υπέδειξε μια κοινω-νία χαμένη και καταχωνιασμένη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. η μνήμη πολλών ανθρώ-πων, μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας, συγκεντρώθηκε από τον συγγραφέα, πριν εξασθενήσει και χαθεί. Την έσωσε από το σκοτάδι της αγνωσίας και την έφερε στο φως της αιωνιότητας. Το αποτέλεσμα είναι ένα ταξίδι στον παρελθόντα χωρόχρονο με ελάχιστο αντίτιμο. Με χαρά έλαβα την πρόκληση και βουτήχτηκα στο παρελθόν, στον «βούρκο» και την «ολίσθηση» του ανθρώπου, στον υπόκοσμο του Πειραιά.

Πόσοι γνωρίζουν πως η περιοχή του αγίου Διονυσίου, εκεί, στη μεριά που δένουν τα βα-πόρια για την Κρήτη, αλλά και λίγο πιο κάτω, προς Δραπετσώνα, ονομαζόταν Βούρλα; η ει-κόνα του Πειραιά που περιγράφεται στο βιβλίο δεν έχει καμία σχέση με εκείνη που βλέπου-με σήμερα. Φανταστείτε την ακτή Τζελέπη και τους πίσω παράλληλους δρόμους, μέχρι το εργοστάσιο του «Παπαστράτου», να είναι συνοικία πορνείων. Να κυκλοφορούν πρωί, μεση-μέρι, βράδυ σωματέμποροι, νταβατζήδες, αγαπητικοί, ναρκομανείς, τραβεστί, πόρνες. Από-κληροι μιας «καθωσπρέπει» κοινωνίας. Να υπάρχουν μεγάλες φυλακές και να πραγματοποι-είται μέσα από αυτές η μεγαλύτερη απόδραση όλων των εποχών για την Ελλάδα. Μάλιστα ο τρόπος της απόδρασης να θυμίζει το κινηματογραφικό έργο «Tελευταία έξοδος: Ρίτα Χέϊγου-ορθ – The Shawshank Redemption, 1994», δεκαετίες πριν γυριστεί από τον σκηνοθέτη της! η πλατεία Καραϊσκάκη με τα «λεμονάδικα». Απέναντί της η πλατεία η επονομαζόμενη «το ρο-λόι». Οι παράγκες, που αρχικά στέγασαν Μικρασιάτες πρόσφυγες κι ύστερα έγιναν μικρομά-γαζα και γραφικά εμπορικά. Καφενεία, χασισοποτεία, τεκέδες, ρεμπετάδικα. Σήμερα, η κε-ντρική αγορά του Πειραιά, πίσω από τον κακόγουστο «πύργο», μόνο νοσταλγία φέρνει στο νου μας. Πιο πέρα, στην ακτή Κονδύλη και στους επάνω δρόμους, Φίλωνος, 2ας Μεραρχίας, Σκουζέ και πέριξ αυτών, με ένα όνομα: Τρούμπα. Πιθανόν η ονομασία να δόθηκε εξαιτίας μια αντλίας νερού (τρόμπας) που υπήρχε κάτω στο λιμάνι, περίπου εκεί που δένουν σήμερα τα «Ροδίτικα» βαπόρια, αλλά και πάλι δεν είναι σίγουρο αυτό.

η περιοχή της Τρούμπας είναι πιο γνωστή σε σχέση με τα Βούρλα, ίσως εξαιτίας της «προ-βολής» της από τον κλασικό ελληνικό κινηματογράφο. Αναφέρω ενδεικτικά: «Ποτέ τη Κυρια-κή», 1960, σε σκηνοθεσία του Ζυλ Ντασέν με τη μοναδική Μελίνα Μερκούρη, «λόλα», 1964, σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου με τους Νίκο Κούρκουλο και Τζένη Καρέζη, «Καλώς ήρθε το Δολάριο», 1967, σε σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελάριου, με τους Γιώργο Κωνσταντί-

93μύρτιλο

νου και Άννα Καλουτά. Στο βιβλίο υπάρχει πλήρης φιλμογραφία, που αναφέρεται στην περι-οχή με πολλά άγνωστα στοιχεία και γεγονότα.

Όλο αυτό το, σχεδόν, ημικύκλιο στο λιμάνι του Πειραιά σήμερα μοιάζει αχανές. Kάποτε ήταν «δέκα βήματα» και οριοθετούνταν από αυτές τις δυο περιοχές: τα Βούρλα και την Τρού-μπα. Σε αυτά τα δυο σημεία, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι τα τέλη της δε-καετίας του 1960, υπήρχε η δράση του λεγόμενου υπόκοσμου. Παρανομίες, απατεωνιές, φό-νοι, κλεψιές, διακίνηση ναρκωτικών, πορνεία, εύκολο χρήμα. Το παράδοξο και η διαφορά με το σήμερα είναι η επικράτηση μιας ιδιόρρυθμης ηθικής. Ένας άγραφος νόμος, που προστά-τευε μια επίσης ιδιόρρυθμη και εκκεντρική τιμή. Όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει, ο παράνομος τότε είχε κάποια όρια. Υπάκουε σε μια ηθική και μια τιμή σχεδόν κοινή για όλους. Εξαιτίας αυ-τών των δύο, βέβαια, πολλοί έπεσαν νεκροί. Οι τσακωμοί κατέληγαν σε εγκλήματα που γίνο-νταν σε καθημερινή βάση και για ασήμαντες αφορμές. Φτάνει να φορούσες το καπέλο σου στραβά, το σακάκι σου ανάποδα, ή να έλεγες κάτι για τη γυναίκα που είχε ο άλλος υπό την «προστασία» του. Να έμπαινες απρόσκλητος σε ξένα χωράφια. Ήσουν μακαρίτης. Οι «βεντέ-τες» μεταξύ των συμμοριών έδιναν και έπαιρναν. Αρκεί το «κούτελο» του αρχισυμμορίτη να έμενε καθαρό. Κι αν αυτό λερωνόταν, μόνο με αίμα καθάριζε! Με λίγη φαντασία, όλο τούτο το πεδίο μάχης δεν θα ξεχώριζε από μια σχολική αυλή. Μόνο που τα πράγματα εδώ ήταν πο-λύ πιο σοβαρά. Τα μαχαίρια και τα πιστόλια αληθινά. Το αίμα στους δρόμους κατακόκκινο. η έκπτωση στις αξίες πραγματική. η υποδούλωση της γυναίκας υπαρκτή. Να λέμε τα πράγμα-τα με το όνομά τους. Σήμερα μπορεί να τα βλέπουμε ως μια ρομαντική εικόνα του παρελθό-ντος, τότε όμως ήταν μια μάστιγα και ένα μόρφωμα της κοινωνίας.

Μέσα στο βιβλίο αναφέρονται πολλές μαρτυρίες. Κάποιες από αυτές είναι από γνωστά στο κοινό πρόσωπα. Για παράδειγμα του Μάρκου Βαμβακάρη και της Σπεράντζας Βρανά, εκλιπόντες και μακαρίτες κι οι δυο τους. Και πολλοί άλλοι «άγνωστοι», κοντά στον αιώνα ζω-ής, που έβαλαν για λίγο τη μνήμη τους να δουλέψει, να μας διηγηθούν τα καμώματα της νιό-της τους. Και μόνο ο «cult» τρόπος αφήγησής τους μας κάνει να καταλάβουμε το επίπεδο και την αίσθηση που άφησε εκείνη η εποχή.

«η πρώτη φορά που βρέθηκα στον τεκέ και που έκρινε τη ζωή μου. Βρέθηκα σε μια παρέα με φίλους, στα Αθάνατα του Άη-Γιωργιού, πλάι στην Ανάσταση, ο ένας ο Αντώνης ο αραμπα-τζής, ο άλλος ο Μήτσος ο καραβομαραγκός, ο άλλος ο Βασίλης ο κουλός, λιμενεργάτης. Αυ-τοί ήταν μεγάλοι, σαράντα-τριανταπέντε χρονών χασικλήδες. Πήγαν στον τεκέ και με πήραν μαζί τους. Αυτοί με πήραν στο λαιμό τους και μου έδωσαν το πρώτο μαύρο. Στα ίσα ναργιλέ. Για πρώτη φορά είχα πολύ ζαλιστεί, βούρκωσαν τα μάτια μου, αρχίνησα τον εμετό, έβηχα πά-ρα πολύ κι ένοιωσα σα να γύριζε ο κόσμος σβούρα...» σελ. 20, αφήγηση του Μ. Βαμβακάρη.

«...μπράβο ρε μάγκα μου, και σ’ έκοψα για μισοριξιά. Τώρα για να συνεννοηθούμε. Για χαλ-κά στη μύτη μιλάω. Πού να τα φέρεις βόλτα τ’ αγρίμια; η μια ξεμάλλιαζε την άλλη για πλάκα και οι ενδιαφερόμενοι πολλοί. Όχι για να πηδήξεις, αυτό ήταν εύκολο, πλήρωνες. Για να τα πά-ρεις λέμε. Και το ρισκάριζες να σφαχτείς ή να μπεις στη φυλακή αν χτυπούσες κάποιον αντί-ζηλο; Ε, γι’ αυτό σου είπα ότι έπρεπε να ’χεις άντερα. Αλλιώς καθόσουν στ’ αβγά σου.» σελ.36, αφήγηση του μάγκα γέρο Ταρνανά»

«η δικτατορία με βρήκε να πηδιέμαι σ’ ένα ψαροκάικο στον Αη-Γιώργη, στο Κερατσίνι. Στις τρεις η ώρα τη νύχτα, γινόταν μεγάλη φασαρία. Βγήκαμε έξω και μάθαμε το τι είχε γίνει. Έφυγα από το Κερατσίνι και πήγα με τα πόδια στην Καστέλα που έμενα...» σελ. 146, ανώνυ-μη αφήγηση.

94μύρτιλο

«Τη δουλειά αυτή, φίλε, την έκανα πολλά χρόνια. η Τρούμπα είχε ό,τι είδους βρωμιά θέ-λεις. Δε λέω, κονόμαγα πολλά λεφτά, αλλά φεύγανε στα κωλόμπαρα. Ανεμομαζώματα δια-βολοσκορπίσματα, που λένε... τα καμπαρέ, τις πουτάνες, τους πούστηδες, εδώ ήταν η πιά-τσα τους, στον κήπο. Οι περισσότεροι εδώ και στα στενά, στις γωνίες...» σελ. 176, αφήγηση του Γιάννη από την Εύβοια.

Πάντα είχα ως απορία την ανάγκη των ανθρώπων να τακτοποιούν τις κοινωνίες τους με προσανατολιστικά χαρακτηριστικό τρόπο. Στην επαρχία και στο χωριό υπάρχουν η πάνω συ-νοικία και η κάτω συνοικία. Στις μεγάλες πόλεις «τα άνω Πετράλωνα και τα κάτω Πετράλωνα». Τον Άδη τον έχουν ονομάσει και προσδιορίσει ως «κάτω κόσμο», τους παράνομους «υπόκο-σμο», τους πλούσιους «αριστοκράτες» ή «υψηλή κοινωνία», τους ευγενικούς «καθωσπρέπει», τον απλούς «μεσαία τάξη», τους φτωχούς «χαμηλή τάξη» κ.ο.κ. Μοιάζουν σαν τις ινδικές κά-στες κοινωνιών. Αυτό δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αν βάλουμε μπροστά τη λέ-ξη «άτυπη», που στην Ελλάδα λυτρώνει τα πάντα. Μας βολεύει να βάζουμε τα πράγματα σε μια σειρά και ένα ύψος στο μυαλό.

Κι επίσης, μαζί με αυτή την απορία έχω και κάποια ερωτήματα. Είναι καλύτερος ο αριστο-κράτης από τον παράνομο του υποκόσμου; Ο ευγενικός μπορεί να ανήκει στον υπόκοσμο; η μεσαία τάξη μπορεί να είναι ευγενική και να έχει πρόσβαση στην αριστοκρατία; Υπάρχουν στεγανά σε αυτές τις άτυπες κάστες ή ο ένας μπαίνει στον κόσμο του άλλου με την ίδια ευ-κολία που μπορεί να βγει; Μπορεί όλα αυτά να είναι απλώς ανούσια πράγματα; Το βιβλίο του Βασίλη Πισιμίση δεν έδωσε διέξοδο στις απορίες μου κι ούτε απάντησε στις ερωτήσεις μου. Με έκανε όμως να ταξιδέψω στον κόσμο του, κι αν μη τι άλλο, να βγω από αυτόν κερδισμέ-νος, με περισσότερη γνώση και λιγότερo ανυποψίαστος. Την επόμενη φορά που θα περπα-τήσω στα δρομάκια του Πειραιά θα προσέξω. Μπορεί να βγει κάποιο μαγκάκι, με σιδερικό στο χέρι και το σακάκι μισοβγαλμένο, να μου ζητά τα ρέστα στα φραγκοδίφραγκα που κου-βαλώ πάνω μου. Κάποια στρουμπουλή, μεσήλικη γυναίκα με υπερβολικό βάψιμο και χαλκά στη μύτη, να μου ζητήσει τη φωτιά μου για το τσιγάρο της. Να σηκώσω από το πεζοδρόμιο κάποιον μεθυσμένο ναύτη του 6ου αμερικάνικου στόλου. Μπορεί να παρασταθώ έξω από το μπαρ John Bull για να κοζάρω σε φωτογραφίες το πρόγραμμα με τα εξωτικά, έγχρωμα μπα-λέτα και να αποφασίσω αν θα περάσω εκεί τη βραδιά μου ή κάπου αλλού. Κι όλα αυτά στο φόντο της παραζάλης του διαφορετικού.

Ο Γιώργος Τσαμίλης είναι ιδιωτικός υπάλληλος-συγγραφέας και ζει στη Σα- Zλαμίνα. Έχει εκδώσει δύο νουβέλες, «Ο δρόμος των ορίων» (εκδ. Όμβρος, 1997) και «Με την ελπίδα πεθαίνω τελευταίος» (εκδ. Publibook, 2010), επί-σης την εργασία «Εξωκκλήσια και μικροί ναοί της νήσου Σαλαμίνας» (εκδ. Ολόγραμμα, 2010).

Μεταφερθείτε στην εποχή της αρχαίας Ελ-λάδας και συναντήστε από κοντά τον Αρι-

στοτέλη!Μάθετε:Τα σημαντικότερα στοιχεία του βίου τουΤα σημαντικότερα σημεία της διδασκαλίας τουΤον άγνωστο ύμνο στην Αρετή που συνέθεσε για τον παιδικό του φίλο, τον ΕρμίαΤην άγνωστη ιδιόχειρη διαθήκη τουΤις άγνωστες θεραπευτικές του προσεγγίσειςΤον πλήρη κατάλογο των βιβλίων τουΠολλά ενδιαφέροντα περιστατικά από την κα-θημερινή του ζωή, αλλά και τα βασικά σημεία της διδασκαλίας του:Τις 12 Ηθικές Αρετές, την Αρχή της Αντιφάσεως και το μυστηριακό Ακίνητον Κινούν.

Με πλήθος επεξηγηματικών σχολίων και ανα-λύσεων των επιστημονικών θεωριών του, μέσα από το πραγματικά απολαυστικό αρχαίο κείμε-νο του Διογένη Λαερτίου, που για πρώτη φορά μπορούν να μας φέρουν σε επαφή και να μας αποκαλύψουν τον βαθύτερο τρόπο σκέψης του μεγάλου μας Φιλοσόφου.

Σήμερα η Μνήμη και η Ανάμνηση αποτελούν δύο έννοιες απολύτως

συγκεχυμένες. Στην εποχή όμως της Αρχαίας Ελλάδας είχαν τελείως ιδιαί-τερη και καθοριστική σημασία καθότι η Μνήμη αφορούσε στην γνωστή λει-τουργία του εγκεφάλου μας και σχετί-ζεται με την παρούσα ζωή μας, ενώ η Ανάμνηση αφορούσε στην ανάσυρση λησμονημένων γεγονότων από τις προηγούμενες ζωές μας, οι οποίες εξα-κολουθούν να παραμένουν χαραγμένες στην αιώνια Μνήμη της Ψυχή μας.

ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ www.ocelotos.gr

Α. Παπανδρέου 6, Χαλάνδρι, Αθήνα 52 33 Τηλέφωνο: 210 6893 000

Σόλωνος 60, 10672 ΑΘΗΝΑΤηλ. +30 210 3615077, Fax +30 210 3606759Ηλ. διευθ. : k.kanarakis@estiabookstore.gr

Διαδικτυακός τόπος : www.estiabookstore.gr

www.koraisbooks.gr

Τι γίνεται σ’ αυτήν την πόλη, στις κατ’ ιδίαν σχέσεις των ανθρώπων της;Τι υποπίπτει στην αντίληψή µας και τι όχι; Τι οµολογείται και τι όχι; Τι είναι όνειρο και τι πραγµατικότητα, τι ζωή και τι φαντασία, τι παρόν και τι µέλλον;Ένα πλέγµα από στιγµές και εικόνες όπως αποτυπώνονται από µια παρέα που γράφει και συν-γράφει στο ισόγειο της οδού Μασσαλίας.

7:30 µ.µ. 7:30 µ.µ. στην οδόοδό

στην

ΜασσαλίαςΜασσαλίας

οσελότος

ISBN 978-960-98931-5-2

ΣΥΛ

ΓΗ Δ

ΙΗΓΗ

ΤΩΝ

Ροδούλα Ζορµπά

Ρόη Σκάρα

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

. στη

ν οδ

ασσα

λίας

οσελότοςΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

Γιος δημοσίων υπαλλήλων, ο Θανάσης Λιακόπουλος γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα, μεγάλωσε στη Δάφνη και τα τελευταία χρόνια κατοικεί στο κέντρο της Αθήνας. Έζησε ατελεύτητα καλοκαίρια στο Δώριο Μεσσηνίας και δύο βαρείς χειμώνες στην Αφρική (Άντις Αμπέμπα-Αιθιοπία). Οι σπουδές του –Μεσαιωνική και Νεοελληνική Φιλολογία στην Αθήνα και κλασική κιθάρα και μουσική στο «Ελληνικό Ωδείο» και στο «Ωδείο Χ. Εκμεκτσόγλου»– του προσέδωσαν μια ερασιτεχνική βαρεμάρα, που τον οδήγησε σε διαφορετικά μονοπάτια, με αποτέλεσμα την παθολογική ανάγνωση φιλοσοφικών, ανθρωπολογικών, ιστορικών, κοινωνιολογικών και λογοτεχνικών βιβλίων και την συγγραφή μικρών ιστοριών. Βιοποριζόμενος ασχολήθηκε με την παράδοση ιδιαιτέρων μαθημάτων, για χρόνια. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε διάφορα περιοδικά. Οψίμως δημοσίευσε κριτικές βιβλίων και συμμετείχε ως ομιλητής σε παρουσιάσεις βιβλίων διαφόρων συγγραφέων. Ζει και εργάζεται στην Αθή-να, με σκοπό, κάποια στιγμή, να την κάνει.

Πρώτες δημοσιεύσεις

«Απώλειες», περ. Πανδώρα,

τ. 16 (11.2004-5.2005) [έχει δημοσιευθεί με τον τίτλο «Ο μόνος» και με

κάποιες διορθώσεις]

«Μικρή περιήγηση», περ. Εκπαιδευτική

Κοινότητα, τ. 73 [Φεβρουάριος-

Απρίλιος 2005]

«Σκιές», περ. Πανδώρα,

τ. 17, (5.2005-11.2005)«Ασφάλειες ζωής», περ. Εκπαιδευτική

κοινότητα, τ. 76 [Νοέμβριος

2005-Ιανουάριος 2006]

«Ημέρες της καρέκλας», περ. Εκπαιδευτική Κοινότητα, τ. 79

[Αύγουστος-Οκτώβριος 2006]

«…Το κάλεσμά της ήταν τραχύ. Βίαιο. Γύρισα απ’ την λάσπη και μπήκα μες στο δώμα. Με περίμενε σκυφτή κι αμίλητη. Κοιτάζοντας με την σαραβαλιασμένη πλάτη της μακριά, πίσω από μένα. Και μέχρι να καταλάβω τί ήθελε, πέφτει κάτω, μου τσακίζει τα σάπια πόδια και πριν σωριαστώ με καθίζει μεγα-λόπρεπα. Ανίκανο να κινηθώ. Με βιδώνει γερά και περνάει τα καρφιά της όπου βρει. Έτοιμη μαριονέτα, καθισμένη, ανίκα-νη, ανήμπορη, να καταλάβει γιατί τόσος πόνος για το τίποτα. Τώρα πλέον, και μ’ ένα μάτι. Για το τίποτα….»

«…Πόσο θα ’θελα ν’ άπλωνα την ψυχή μου σε μια απλώστρα. Να την κρέμαγα γερά. Απ’ την μια να την χτυπάει ο άνεμος. Απ’ την άλλη να την δέρνει η βρoμιά. Να την ψήνει ο ήλιος, να προσπαθεί να την καθαρίσει η βροχή. Ή πάλι, να ’ρχόταν ένας δυνατός αέρας, να την ξεκρέμαγε και να την πετούσε μέσα στο ανεμιστηράκι του κλιματιστικού. Κι αυτό να ’κανε την δουλειά του σωστά. Να την πετσόκοβε. Μικρά-μικρά-μικρά κομματάκια. Κι αυτά να ’μουν εγώ. Να πετάγονταν δε-ξιά-αριστερά, πάνω-κάτω. Να σκορπούσαν, και να βοηθούσε σ’ αυτό ο άνεμος….»

«…Τα μάτια μου με προδίδουν. Η όρασή μου εξασθενεί. Θο-λώνουν, κουρασμένα απ’ την αγωνιώδη αναζήτηση. Σχεδόν δεν βλέπω να συνεχίσω. Γι’ αυτό και εγκαταλείπω το πλοίο. Ο τελευταίος ναυτικός. Ο καπετάνιος του. Θα βυθιστώ μαζί του χωρίς να παλέψω με την θάλασσα. Μα μέχρι να με πνίξει το νερό θα συλλογιέμαι το τί έφταιξε και βούλιαξε το πλοίο. Αφού ήταν γερό σκαρί. Δεν ήρθε ακόμα το πλήρωμα του χρό-νου του. Όχι, δεν θα παλέψω να το σώσω. Είναι μάταιο. Θα το αφήσω να με παρασύρει. Και θα συλλογιέμαι μέχρι την τελευταία στιγμή, βυθιζόμενος, γιατί βουλιάζει πριν την ώρα του….»

ISBN 978-960-9499-15-6

ΣΗΣ

ΛΙΑ

ΚΟΠ

ΟΥΛ

ΜΕΡ

ΕΣ Τ

ΡΕΚ

ότο

Τι γίνεται σ’ αυτήν την πόλη, στις κατ’ ιδίαν σχέσεις των ανθρώπων της;

Τι υποπίπτει στην αντίληψή μας και τι όχι; Τι ομολογείται και τι όχι; Τι είναι όνειρο και τι πραγματικότητα, τι ζωή και τι φαντασία, τι παρόν και τι μέλλον;

Ένα πλέγμα από στιγμές και εικόνες όπως αποτυπώνονται από μια παρέα που γράφει και συν-γράφει στο ισόγειο της οδού Μασσαλίας.

Διηγήματα | Σελ. 160 | 14 × 21

ISBN 978-960-98931-5-2

Διηγήματα | Σελ. 120 | 14 × 21

ISBN 978-960-9499-15-6

Δεκαπέντε ιστορίες, εξωτερικά διαφορετικές μεταξύ τους, που συνδέονται όμως βαθύτερα, πέραν του πρώτου αφηγηματικού επιπέδου, με το λεπτό νήμα μιας προελαυνούσης αβεβαιότη-τας. Πάθη, φόβοι, ελπίδες, απόγνωση, εκδίκηση, το απρόβλεπτο, στις «ημέρες της καρέκλας», γε-νεσιουργό αιτία έχουν μια αβεβαιότητα καλά κρυμμένη, που, τις περισσότερες φορές, μέσα από έναν βαθύτερο συμβολισμό της απώλειας, οδηγούν σ’ ένα τέλος. Οτιδήποτε ένυλο θυσιά-ζεται γι’ αυτήν και εξαιτίας της, χωρίς ποτέ να καταφέρει να την αναγνωρίσει και να την συνει-δητοποιήσει.

Μύρτιλο λογοτεχνικό περιοδικό Τεύχος 1ο

Documents

Transcript of Μύρτιλο λογοτεχνικό περιοδικό Τεύχος 1ο

ΒΟΥΡΚΑΡΙ-1ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΠΠΕ-1ο ΜΕΡΟΣ

Περιοδικό transform!- τεύχος 7

Περιοδικό 2 doo

Λογοτεχνικό Β0AC 2010/2011

Λογοτεχνικό Λεξικό

, λογοτεχνικό περιοδικό "με πλώρη τη φαντασία"

Περιοδικό Πολύγυρος

Μακεδονικα - Society for Macedonian Studies...αναστασία δ. Βακαλούδη, Η βυζαντινή Θεσσαλονίκη μέσα από το λογοτεχνικό

Περιοδικό Βαβέλ

Διαβάζοντας ένα λογοτεχνικό βιβλίο…2gym-sykeon.thess.sch.gr/sites/default/files/activities/2017_05_03_mitsiali/... · ΠΩΣ ΕΡΓΑΣΤΗΚΑΜΕ

Περιοδικό ΕΤΕΚ (195)

Περιοδικό Νυχτερινό

Πολύδρομο Περιοδικό 3

Λογοτεχνικό εργαστήρι

Περιοδικό Γεωγραφίες_Τεύχος 20

Περιοδικό ΠΑΤΡΙΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

περιοδικό "ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΟ"

Περιοδικό ΕΝΔΟΝ 2007-2011

Πάπυροι Επιστημονικό Περιοδικό Papyri - Scientific …Πάπυροι - Επιστημονικό Περιοδικό Papyri - Scientific Journal τόμος6,

Λογοτεχνικό περιοδικό Μύρτιλο, Τεύχος 5