Φάκελος: Τοπική οικονομία

OδοιπορικόΓελήνι - Σαραντάπηχο: Από την Καλατσάκρα Στούπα στο «Σεντ Μόριτς» (σελ. 8-9)

του Ηλία Μπαρμπίκα

Τοπική αγορά● Free Wi-Fi: Μια επίκαιρη πρόταση (σελ. 3) του Δημήτρη Παπαταξιάρχη

● Ο σταυρός του μπλόκου (σελ. 11)

του Κώστα Χατούπη

ΠαιδείαΤα λυκειόπαιδα (σελ. 4) της Έμυς Μπέτζελου και της Γιούλας Δήμου

ΣυνέντευξηΝατάσα Μερτίκα, ένα κορίτσι της βροχής (σελ. 16)

Περιφέρεια ΠελοποννήσουΣκουπίδια: Φωτιές που καίνε, αλήθειες λένε (σελ. 6)

του Τάσου Κεφαλά

Δημοτικά έργαΔιαδικασίες «παιδικής χαράς» (σελ. 5)

του Γιάννη Μπούρμπουλα

Πολιτισμός● Μνήμη κηπουρού, γενέθλια ποιητή (σελ. 13)

του Γιάννη Μακριδάκη, για τον Αργύρη Χιόνη ● Η Συκιώτικη ρίζα του Καρυωτάκη (σελ. 12)

της Άννας Ζαχαρή

Τοπικές κοινότητες● Λουτρό: Το δημοτικό σχολείο στους κατοίκους (σελ. 15) του Λάμπη Φίλη

● Παναρίτι: Αυτοψία στο κοινοτικό γραφείο (σελ. 15) του Λουκά Ψαράκη

ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ

02ΑΝΟΙΞΗ 2013

ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

Η ΙΔΙΩΤΕΥΣΗ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

«Γίνεται λόγος πολύς γι’ αυτή την κρίση, τους πιο πολλούς μάς έχει ήδη γο-νατίσει», λέει το τραγούδι και λέει την αλήθεια. Την κρίση όμως δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις γονατιστός. Ούτε να πε-ριμένεις λύσεις με βάση ευχολόγια και ύποπτες συ-νταγές που εκπορεύονται από μακριά.Ένα καλό παράδειγμα εί-ναι ο Δήμος μας. Εντάξει, τις καλές εποχές ο Δήμος είχε ίσως την πολυτέλεια ν’ αφήνει το χρόνο να κυλά-ει ώσπου να περάσει η τε-τραετία, να ασχολείται με τα «καθιερωμένα» και με το θεαθήναι στα δευτερεύ-οντα και να περνά απαρα-τήρητος στα ουσιαστικά. Ήταν ο καιρός της ευφορί-

ας. Τώρα, δυστυχώς, είναι ο καιρός της… εφορίας και ο Δήμος πρέπει να μπει μπροστά, να προτείνει δι-εξόδους και να συντονίσει τα πράγματα.Το ένα είναι η αντίσταση στα μνημονιακά μέτρα και ο ρόλος που πρέπει να παίζει ένας Δήμος, θέμα που θα αναλύσουμε άλλη στιγμή. Το άλλο θέμα είναι τι κά-νουμε τοπικά. Σίγουρα, δεν αφηνόμαστε στη μοίρα μας. Αφήνομαι στη μοίρα μου σημαίνει ότι παρακο-λουθώ παθητικά να χτίζε-ται το Mall Κορινθίας, που θα αφαιμάξει την τοπική αγορά από όλα τα εναπο-μείναντα ευρώ. Σημαίνει ότι παρακολουθώ αδρα-νής να πουλιούνται στην

περιοχή μου εισαγόμενα λεμόνια (!), αν είναι δυνα-τόν... Σημαίνει ότι σερβί-ρω βιομηχανική γκαζόζα, αντί για την ωραία σπιτική λεμονάδα που μας δρόσι-ζε πάντα. Σημαίνει ότι δεν μιλάω με το διπλανό μου αναζητώντας μια λύση σε κοινά προβλήματα και άλλα πολλά.Αυτό όμως πρέπει να στα-ματήσει. Τώρα! Η Συμπο-λιτεία ανοίγει τον φάκελο «Τοπική Οικονομία». Στην επόμενη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου θα προσέλθει με συγκεκριμέ-νη πρόταση για τη σύναψη ενός «Τοπικού Συμφώνου Ποιότητας & Αλληλεγγύ-ης», που θα αφορά όλες τις επαγγελματικές και κοινωνικές δραστηριό-

τητες στην περιοχή μας (σελ.7). Μια πρόταση με-στή, ρεαλιστική και ενω-τική, που θα απευθύνεται προς όλες τις δημοτικές παρατάξεις, προς όλους τους πολίτες, τους τοπι-κούς επαγγελματικούς φορείς και τους ντόπιους παραγωγούς. Πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε μια νέα αρχή, αφήνοντας πίσω τα λάθη που γίνονταν συστηματι-κά την εποχή της ευφορίας και δυστυχώς συνεχίζονται και σήμερα. «Το τι ψωνίζεις και το τι ψηφίζεις μπορεί ν’ αλ-λάξει τον κόσμο», είπε κάποιος. Το προσυπογρά-φουμε κι ανοίγουμε τη συ-ζήτηση και τους ορίζοντες του Δήμου.

■ 2 | ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ |

Τα ’μαθες τα νέα παππού;

Κάποτε τα ’βρισκα όλα έτοιμα όταν ανηφόριζα στα Τρίκαλα. Μέχρι ξύλα για το τζάκι, παρότι οι γονείς ανέβαιναν μονάχα καλοκαίρι και δεν τα χρειάζονταν.Από κάποια στιγμή, όμως, ο πατέρας μου άρχισε να με πολιορκεί. Πρέπει να φτιάξουμε κουπαστή για τη σκάλα. Να επισκευάσουμε το στέγαστρο. Να προσθέ-σουμε ένα μπάνιο στο ισόγειο. Δεν μου ζητούσε να συμμετάσχω στο τρέξιμο ή στη δαπάνη, ήθελε απλώς να με κάνει κοινωνό, να μου παραδώσει τρόπον τινά τη σκυτάλη. Κι εγώ απέφευγα κάθε εμπλοκή, με την ίδια μέθοδο που ακολουθούν σήμερα τα παιδιά μου…Κι έπειτα, έπεσαν όλα πάνω μου. Η κουπαστή και το στέγαστρο και το μπάνιο. Κι ακόμα η σκεπή, η μά-

ντρα, τα ηλεκτρικά, τα υδραυλικά, ο κήπος, οι λο-γαριασμοί.Σκέφτομαι μερικές φορές πως, αν ο πατέρας μου τύ-χαινε να περάσει από πάνω, θα δυσκολευόταν να ανα-γνωρίσει τον τόπο. Τα παιδιά μου, πάλι, το βλέπουν αλλιώς. Κάθε βελτίωση που επιχειρώ στα μάτια τους φαντάζει σαν υποβάθμιση.-Γιατί κλάδεψες το δέντρο που μου ’χε χαρίσει ο παπ-πούς; ρωτάει εριστικά η μεγάλη.-Οι γονείς σου σου έδωσαν ένα ωραίο σπίτι κι εσύ το κατάντησες σαν τα μούτρα σου! εξερράγη ο μικρός, επειδή καταργήσαμε το τσιμεντένιο τραπέζι στην αυλή, προκειμένου να το αντικαταστήσουμε με κάτι πιο ευέλικτο.Εκείνο που δεν θα αναγνώριζε ο παππούς είναι σί-γουρα το καινούριο πήγαιν’ έλα των ανθρώπων. Τόσα χρόνια, ανεβαίναμε στα Τρίκαλα περισσότερο ως του-ρίστες παρά ως κάτοικοι ενός σπιτιού κι ενός χωριού. Εσωστρεφείς και εγωκεντρικοί κάπως. Και να τώρα που όλη αυτή η περιπέτεια της «Συμπολιτείας» άλ-λαξε τα δεδομένα. Από τουρίστες, γίναμε ξαφνικά «ντόπιοι».Κόσμος περνάει με πεσκέσια στα χέρια -λεμόνια, στα-φίδες, ρακές, μήλα, κρασί-, με γαλακτομπούρεκα από το Ξυλόκαστρο και με σπιτικές καρυδόπιτες.Άλλαξε και η οπτική μας γωνία. Η παλιά διαδρομή δεν είναι ένα εναλλακτικό δρομολόγιο, είναι πλέον το Δεντρό, η Ζούγρα, το Ρέθι και -πάνω απ’ όλα- οι άν-θρωποί τους. Το Ξυλόκαστρο δεν είναι απλώς κέντρο ανεφοδιασμού και αναψυχής. Δεν είναι μονάχα το «Πλατόνι», το «Intro Café», το σινέ Ηλέκτρα. Είναι ο Αντρέας, ο Λουκάς, ο Τάκης, η Έμυ, η Άννα, η Λίτσα, ο Βλάσης, ο Κώστας, που ήρθαν να προστεθούν στους παλιότερους: τον Περικλή, τη Χρύσα και τη Βιβή.Αν ο πατέρας μου περνούσε από πάνω μπορεί και να μην αναγνώριζε το μέρος. Ή να το ξανάβλεπε με άλλο μάτι – όπως εμείς.

Χριστόφορος Κάσδαγληςneverest1@gmail.com

Editorial

Παραλειπόμενα εν είδει… περιεχομένωνσελ. 3 Ελεύθερο Διαδίκτυο. Όταν μας ενημέρωναν, στο Κέντρο Νεότητας, το 2007, σχετικά με το πρόγραμμα των οπτικών ινών, ο γράφων το άρθρο είχε ρωτήσει τους ομιλητές

τι σκέπτονται να κάνουν με τις οπτικές ίνες και πώς θα τις εκμεταλ-λευτούν. Ο εκπρόσωπος της εταιρείας είχε απαντήσει ότι δεν είναι δική του δουλειά αυτό και παρέπεμψε το ερώτημα στο δήμαρχο, ο οποίος είπε: «Θα δούμε, υπάρχουν πολλά που μπορούμε να κά-νουμε». Παράξενο, όλοι διαισθανθήκαμε εκείνη τη στιγμή ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα! Πέρασαν τόσα χρόνια και η διαίσθηση όλων επιβεβαιώθηκε. Προς το παρόν, μας έχουν μείνει οι «τροχιές τους» στο δρόμο, για να κάνουν δύσκολη τη ζωή στα ποδήλατα.

σελ. 5 Παιδικές χαρές. Ο κ. Σκούρας φέρνει ένα… ξύλο στο ΔΣ και λέει ότι η μελέτη το κοστολογεί 20 φορές πάνω από την αξία του. Μετά το πέρας της συζήτησης, το ξύλο το διεκδίκησαν πολλοί από τους παρευρισκόμενους. Τελικά το ξύλο το απένειμε στον αντιδήμαρ-χο Οικονομικών κ. Λογοθέτη, τιμώντας τον για την «ειλικρίνειά» του!

σελ. 7 Τοπική Οικονομία. Στη μία και μοναδική συνεδρίαση της Επιτροπής Τουριστικής Ανάπτυξης, πριν από 2 χρόνια περίπου, ο Φάνης Μπρακούλιας εισηγήθηκε τη σύναψη ενός Τοπικού Συμφώ-νου Ποιότητας. Αν και όλοι το επικρότησαν, από τότε δυστυχώς δεν ξανακούστηκε τίποτα…

σελ. 15 ΠΑΣ Ροδιά. Ο νεοσύστατος σύλλογος ζήτησε το 2012 επι-χορήγηση από το Δήμο, όπως όλα τα αθλητικά σωματεία. Προβάλ-λοντας αστείες δικαιολογίες, η δημοτική αρχή δεν επιχορήγησε το σύλλογο - κάτι το οποίο είχαμε προβλέψει. Βλέπετε, η πρόεδρος δεν είναι του γούστου τους πια. Άλλη μια απόδειξη ότι οι επιχορηγήσεις των συλλόγων πρέπει να γίνονται όλες μαζί, με κοινά κριτήρια. Κάτι που ψηφίστηκε ομόφωνα στο Δ.Σ. για το 2013, αλλά μένει να γίνει κιόλας. Διατηρούμε κι εδώ τις επιφυλάξεις μας.

σελ. 16 Συνέντευξη Νατάσας Μερτίκα. Πού να χωρέσουν όλ’ αυτά που είπε σε μια σελίδα; Βιβλίο γράφεις για τη Νατάσα, και μάλιστα μπεστ σέλερ. Να σας πούμε όμως κι ένα ακόμα απ’ αυτά που είπε: «Στη Σουηδία γράφαμε τους λόγους του Γιωργάκη εκείνη

την εποχή. Τους γράφαμε ελληνικά, αλλά με λατινικούς χαρακτήρες, για να μπορεί να τους διαβάζει»…

σελ …17 και πέραΨήφισμα συγκέντρωσης για την εγκληματικότητα. Καταλήγει ως εξής: «Αναβαθμίστε νομο-θετικά, ποσοτικά και ποιοτικά άμεσα την αστυνόμευση του Δήμου μας και όλης της χώρας. Αν ολιγωρήσετε ή αδιαφορήσετε, στις επόμενες κάλπες θα εκπλαγείτε, θα τιμωρηθείτε ανελέη-τα».Δηλαδή αν την αναβαθμίσουν, καθαρίσανε και θα τους ξαναψηφίσουμε; Αυτό εννοείτε κύριε δήμαρχε και κύριε Σκούρα, ε;Στο περιθώριο της ίδιας συγκέντρωσης, ένας παλιός σχολίασε: «Μπαίνοντας μέσα και βλέ-ποντας δίπλα δίπλα Κλαδούχο και Σκούρα σκιάχτηκα! Το χθες και το προχθές ακόμα στις επάλξεις!»

Κουίζ: Το Ίδρυμα Ανάπτυξης και Διάδοσης του Ολυμπισμού «Ιωάννης Φωκιανός» τι είναι και τι σχέση έχει με το Ξυλόκαστρο; Ο €ν αμειφθήσεται…

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: mail: sympolitia@gmail.comurl: www.sympoliteia.net Facebook: EfimeridaSympoliteia Twitter: @SympoliteiaΦωτογραφίες φύλλου: Καλλιόπη Λουλούδη, Ηλίας Σιώκος, Ντίνος Γιαννόπουλος κ.α.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ «ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ»

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ: Ανδρέας Απ. Ζάρρος

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ: Ανδρέας ΖάρροςΧριστόφορος Κάσδαγλης Ηλίας Μπαρμπίκας Έμυ ΜπέτζελουΠαναγιώτης Παπανικολάου Λουκάς Ψαράκης

ΣΧΕΔΙΑΣΗ ΕΝΤΥΠΟΥ: Espresso Studio

Ώρα Τρικάλων

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των κειμένων, αρκεί να αναφέρεται η πηγή.

| ΑΝΟΙΞΗ 2013 | 3 ■

Πρόταση

Παιδιά, ελάτε να δικτυωθούμε…

Μπορεί μερικοί να θυ-μούνται ότι το 2008

πραγματοποιήθηκε εγκα-τάσταση δικτύου οπτικών ινών σε μεγάλο μέρος του Ξυλοκάστρου, έργο που κό-στισε 321.793 ευρώ. Στόχος του προγράμματος ήταν ένα άλμα στις ηλεκτρονικές συ-ναλλαγές των δημοτών με τις δημοτικές υπηρεσίες, στην εσωτερική διασύνδεση των υπηρεσιών του Δήμου και στη γρήγορη, ασφαλή και φθηνή πρόσβαση των δημο-τών στο Διαδίκτυο. Από τότε, το πολύτιμο κα-λώδιο αναπαύεται κάτω απ’ το χώμα της πόλης και πε-ριμένει μήπως συγκινηθεί κάποιος αρμόδιος, ώστε να πάρει πρωτοβουλίες για την εκμετάλλευσή του. Έχουν ήδη περάσει 5 χρόνια. Αν αναρωτηθούμε τι έκανε ο Δήμος μας για την αξιοποίη-ση όλης αυτής της υποδομής, που αποτελεί τη ραχοκοκα-λιά για την ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών στην περι-οχή μας, η απάντηση είναι ΤΙΠΟΤΑ.

Τρίκαλα (αλλά… Θεσσαλίας)

Ας δούμε τι έχει κάνει μ’ αυτό το καλώδιο ένας άλλος δήμος της χώρας, ο Δήμος Τρικκαί-ων (Τρίκαλα Θεσσαλίας). Το 2004 δημιούργησε γραφείο Πληροφορικής, που το 2008 μετεξελίχτηκε σε αναπτυξια-κή εταιρεία η οποία έχει υλο-ποιήσει τα παρακάτω:• 34 ασύρματους κόμβους δωρεάν πρόσβασης στο Δι-αδίκτυο για περισσότερους από 10.000 πολίτες και φυ-σικά για τους επισκέπτες της πόλης• 900 θέσεις e-parking• 4 πινακίδες ενημέρωσης ελεύθερων θέσεων δημοτι-κών parking

• 5 βρόχους μέτρησης κυκλο-φοριακών δεδομένων• 25 πινακίδες πληροφόρησης επιβατικού κοινού αστικών συγκοινωνιών• 5 ασύρματους κόμβους επικοινωνίας των δημοτι-κών κτηρίων, με παράλληλη λειτουργία δωρεάν σταθερής τηλεφωνίας μεταξύ τους• Πρόγραμμα τηλεπρόνοιας, με 200 επωφελούμενους δη-μότες• 7 συνεργαζόμενες δημοτι-κές υπηρεσίες• 20 δημοτικά οχήματα και 25 αστικά λεωφορεία εξοπλι-σμένα με GIS• Ασύρματη ζεύξη 4 σχολικών συγκροτημάτων• Πλήρως διαδραστικό γεω-γραφικό πληροφοριακό πρό-γραμμαΈνας Δήμος με όραμα δημι-ουργεί αναπτυξιακή εταιρεία πληροφορικής, τη στελεχώ-νει με το κατάλληλο προσω-πικό (συνήθως επιστήμονες που δούλευαν στην πρωτεύ-ουσα), με ό,τι αυτό συνεπά-γεται για την απασχόληση στην περιοχή του. Περισσό-τερα μπορείτε να δείτε στο www.e-trikala.gr .

Πρόγραμμα χαμηλού κόστους

Ας γυρίσουμε πάλι στον οπι-σθοδρομικό δικό μας Δήμο. Έχοντας τη βασική υποδομή, δηλαδή το καλώδιο οπτικής ίνας, έτοιμο στην πόλη του Ξυλοκάστρου, θα μπορούσα-με με μικρό πρόσθετο κόστος να κάνουμε το πρώτο βήμα και να παρέχουμε ασύρματη δωρεάν πρόσβαση στο Δια-δίκτυο σε όλη την πόλη! Σε καιρούς οικονομικής κρίσης, αυτό και μόνο θα μπορούσε να είναι μεγάλη προσφορά στους δημότες. Υπολογίζοντας ότι θα χρεια-στούν 5-10 σημεία εκπομπής,

ο απαραίτητος εξοπλισμός για την πόλη (περίπου 500€ ανά σημείο πρόσβασης για 1 switch, ένα Access Point και 1 κεραία) θα κοστίσει 2.500 – 5.000 €. Στο Δερβένι, κα-θώς και στα χωριά όπου δεν υπάρχει οπτική ίνα, η αρχή μπορεί να γίνει με τη δημι-ουργία κόμβων σε σημεία «δημοτικών συμφερόντων», όπως το κτήριο του Δήμου και το ΚΕΠ Δερβενίου, τα σχολεία και τα κοινοτικά γραφεία, με κόστος 200 € ανά σημείο (1 router και 1 κεραία). Συνολική δαπάνη: 5.000 με 7.500 €, αν επιλε-γούν 25 σημεία εκτός πόλης.Με τον τρόπο αυτό, 5.000 σπίτια και καταστήματα στην πόλη του Ξυλοκάστρου μπορούν να συνδεθούν με το Διαδίκτυο σε υψηλές ταχύτη-τες και ένα μεγάλο ποσοστό των υπόλοιπων κοινοτήτων, σε ταχύτητες ικανοποιητικές.

Ένα ρεαλιστικό «παραμύθι»

Αλλά η δωρεάν πρόσβαση των δημοτών στο Διαδίκτυο δεν είναι το μείζον. Το μείζον είναι οι δρόμοι που ανοίγο-νται για τους ρυθμούς ανά-πτυξης της τοπικής οικονομί-ας. Οφέλη για τους αγρότες: από την έγκαιρη ειδοποίησή τους στο κινητό τηλέφωνο για έκτακτα καιρικά φαινό-μενα, μέχρι τη διάθεση των προϊόντων τους μέσω του Δι-αδικτύου σε όλο τον κόσμο. Οφέλη για τις επιχειρήσεις: από την κατασκευή διαδικτυ-ακής πύλης προώθησης και διάθεσης των εμπορευμά-των, μέχρι online παραγγελί-ες και παράδοση κατ’ οίκον. Οφέλη για τον τουρισμό: από την κατασκευή μιας online πλατφόρμας κρατήσεων για τα ξενοδοχεία, μέχρι πλήρη και διαδραστικό τουριστικό

οδηγό. Οφέλη για τον απλό δημότη: από την έκδοση εξ αποστάσεως των πάσης φύ-σεως πιστοποιητικών, μέχρι τη βελτίωση της ποιότητας ζωής από ένα σύστημα παρα-πόνων – προβλημάτων και, κυρίως, με την παρακολού-θηση βήμα-βήμα των ενερ-γειών για την επίλυσή τους. Ακούγεται σαν παραμύθι, αλλά δεν είναι. Πρόκειται για ρεαλιστικό όραμα.Ένα γραφείο πληροφορι-κής και νέων τεχνολογιών του Δήμου θα μπορούσε να αποτελέσει τη μαγιά για την υλοποίηση αυτών των έργων αλλά και για τη χάραξη της παραπέρα στρατηγικής. Κι ακόμα, θα μπορούσε να ορ-γανώσει την εκπαίδευση των νέων στις τεχνολογίες πληρο-φορικής, οι οποίοι με τη σει-ρά τους θ’ αρχίσουν να παρά-

γουν καινοτόμες ιδέες που θα φέρνουν προστιθέμενη αξία στις οικογένειές τους, στις επιχειρήσεις τους και στην περιοχή, εντάσσοντάς την στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.Ο Δήμος Ξυλοκάστρου – Ευ-ρωστίνης έχει μείνει ουραγός στην ψηφιακή επανάσταση. Αυτό πρέπει να αναστρα-φεί. Να δημιουργήσουμε ένα σύγχρονο και ανταγωνι-στικό προφίλ, να πετύχουμε την εξωστρέφεια προς τον πολίτη, τον υποψήφιο αγο-ραστή των προϊόντων μας ή τον επισκέπτη της περιοχής μας. Ο Δήμος δεν είναι μόνο για να καλύπτει -όταν καλύ-πτει- καθημερινές ανάγκες της κοινωνίας αλλά και για να δημιουργεί προϋποθέσεις ανάπτυξης που θα απογειώ-σουν την τοπική αγορά.

του Δημήτρη Παπαταξιάρχη

…να φτιάξουμε ένα Δήμο της προκοπής, να μπούμε στο ρυθμό της τεχνολογίας, να οδηγήσουμε την ανάπτυξη του τόπου σε νέα πίστα.

■ 4 | ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ |

Συναντήσαμε τη Γ΄ Λυκείου Δερ-βενίου και στη συνέχεια εκπρο-

σώπους του 15μελούς συμβουλίου του Λυκείου Ξυλοκάστρου. Δυο συ-ζητήσεις όπου οι απαντήσεις των παιδιών, ώριμες και ουσιαστικές, δείχνουν το πώς αντιλαμβάνονται τα όσα γίνονται στη χώρα, τα όνει-ρα και τα «θέλω» τους. Μπορεί να μην ψηφίζουν (ακόμα), αλλά οι σκέ-ψεις τους δείχνουν τη δυναμική τους.

Η άποψή τους για την κρίση, την πολιτική και τους πολιτικούς αποκρυσταλλώνεται με πολύ μεγάλη σαφήνεια στις τρεις πρώτες ερωτήσεις:

Ποιες αλλαγές βλέπετε στο σχολείο σας τα τελευταία χρόνια της κρίσης;Γιάννης (Δερβένι): Φέτος είναι χει-ρότερα από πέρσι. Δεν έχουμε ακόμα βιβλία σε πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα.Θέμης (Ξυλόκαστρο): Λόγω της οι-κονομικής κρίσης αναγκαζόμαστε να κάνουμε οικονομία σε χαρτί, στιλό και πετρέλαιο.Εριόν (Ξ): Η μεγάλη διαφορά φαίνε-ται στις εκδρομές. Οι λίγοι μαθητές που έρχονται, το κάνουν με τα χίλια ζόρια. Το χειρότερο είναι ότι φέτος δεν θα γίνει και η πενταήμερη, λόγω οικονομικών δυσκολιών.Κωνσταντίνος (Ξ): Πάντως, οι κα-θηγητές μάς βοηθούν όπως μπορούν. Φέτος έχουν οργανωθεί και μαθήμα-τα αλληλεγγύης. Θέμης (Ξ): Πολλά παιδιά δεν θα δώσουν πανελλαδικές, αφού δεν θα μπορέσουν να σπουδάσουν, για οι-κονομικούς λόγους.

Τι σκέφτεστε όταν ακούτε τις λέξεις «πο-λιτική και πολιτικοί»;Χριστίνα (Δ): Μας επιβάλλουν διαρ-κώς νέα μέτρα, γιατί κερδίζουν απ’ αυτό. Οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιό-τεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.Δημήτρης Γ. (Δ): Είναι απαραίτητο οι νέοι να ασχοληθούν με την πολιτι-κή γιατί ζούμε μια τύποις δημοκρα-τία, μια ήπια δικτατορία.Θέμης (Ξ): Οι νέοι δεν ασχολούνται με την πολιτική, ενώ πρέπει να ενη-μερωνόμαστε για να μάθουμε να ψη-φίζουμε και να συμμετέχουμε, ώστε

να φτιάξουμε τη ζωή μας καλύτερη.Ανδριανή (Δ): Οι πλούσιοι δεν πλη-ρώνουν φόρους. Η δημοκρατία, όμως, πρέπει να στοχεύει στο συμ-φέρον όλων και όχι των πλουσίων, όπως γίνεται σήμερα.

Πώς βλέπετε το μέλλον σας στο σκηνικό της κρίσης;Ελευθερία (Δ): Αφού σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχει ανεργία, εμείς πρέπει να ακολουθούμε το όνειρό μας και να σπουδάζουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε.Εριόν (Ξ): Γνωρίζουμε ότι ακόμα και Ιατρική να σπουδάσουμε, μετά από 20 χρόνια σπουδών πάλι θα είναι δύ-σκολο να βρούμε δουλειά.Τότα (Ξ): Έχουν κλείσει πολλές πόρ-τες για μας και πολλές χαμηλόβαθ-μες σχολές έχουν καταργηθεί. Δεν είναι καθόλου εύκολο να κάνουμε όνειρα για το μέλλον.

Ξεκάθαρες απόψεις εξέφρασαν τα παιδιά και από τις δύο πόλεις για τους μετανάστες και το ρατσισμό.

Τι σκέφτεστε όταν ακούτε τις λέξεις «ρα-τσισμός» και «μετανάστες»;Ανδριανή (Δ): Ξενοφοβία.Πηνελόπη (Δ): Να μην αποδέχεσαι τη μοναδικότητα του άλλου.Δημήτρης Γ. (Δ): Η φοβία του δια-φορετικού.Κωνσταντίνος (Ξ): Πολλές φορές περιθωριοποιούμε τους μετανάστες της περιοχής μας, όμως κι εμείς έχουμε υπάρξει μετανάστες και θα ’πρεπε να τους καταλαβαίνουμε. Η Χρυσή Αυγή έχει προσελκύσει ψηφο-φόρους ρίχνοντας το φταίξιμο για ό,τι συμβαίνει στους αλλοδαπούς, επειδή είναι το εύκολο θύμα, ενώ εμείς έχουμε την ευθύνη για όσα έγιναν.Εριόν (Ξ): Ρατσισμός ίσον φόβος που μας τον περνούν τα ΜΜΕ. Όμως στο Ξυλόκαστρο δεν υπάρχει θέμα με τους μετανάστες, καθώς έχουν εν-σωματωθεί στην κοινωνία.Ηλιάνα (Δ): Είναι άνθρωποι ταλαι-πωρημένοι, που αναγκάστηκαν να φύγουν από την πατρίδα τους.Γιάννης (Δ): Ο λόγος που παραμέ-

νουν οι μετανάστες εδώ είναι το Δου-βλίνο ΙΙ.Χριστίνα (Δ): Τώρα που δεν έχουν να δώσουν φαγητό στα παιδιά τους πολ-λοί φεύγουν για το εξωτερικό, αλλά εκεί τους μεταχειρίζονται με άσχημο τρόπο. Λόγω της ΧΑ οι μετανάστες έχουν αποκτήσει αρνητικό χρώμα. Όμως, νάτο, όλοι μπορεί να γίνουμε μετανάστες κάποια στιγμή.

Πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η διαφο-ρετική οπτική τους για τη συνένωση των δήμων.

Ποια είναι η γνώμη σας για τη συνένωση ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ- ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ;Πηνελόπη (Δ): Έχουν κλείσει πολλές δημόσιες υπηρεσίες -ΙΚΑ, ειρηνοδι-κείο, αστυνομία, εφορία- και πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους.Θέμης (Ξ): Για μας που ζούμε στο Ξυλόκαστρο δεν υπάρχει καμία δι-αφορά.

Στην επόμενη ερώτηση, οι απαντή-σεις τους ήταν κατηγορηματικές και αφοπλιστικές. Πολιτισμός και αθλη-τισμός είναι αυτά που τους λείπουν. Ομόφωνα…

Τι θα θέλατε να υπάρχει στην περιοχή για να περνάτε πιο δημιουργικά τον ελεύθε-ρο χρόνο σας;Πηνελόπη (Δ): Το ωδείο, αν και δη-μοτικό, είναι ακριβό. Η φιλαρμονική έχει πάει στο Ξυλόκαστρο. Επίσης, δεν μπορώ να προπονηθώ στο κολύ-μπι και στο τρέξιμο, για να περάσω στη Γυμναστική Ακαδημία.Γιάννης (Δ): Θα θέλαμε να είχαμε πιο πολλές πολιτιστικές δραστηριότητες το καλοκαίρι, όπως παλιότερα.Εριόν (Ξ): Το πολιτιστικό πρόγραμ-μα του Δήμου δεν είναι ενδιαφέρον για μας τους νέους. Έχουν χαλάσει τα γήπεδα και παραμένουν κλειστά. Τότα (Ξ): Καλό θα ήταν να υπάρχουν συναυλίες, θέατρο, φεστιβάλ, με χα-μηλό εισιτήριο.

Η τοπική νεολαία πατάει γερά στα πόδια της και, έχοντας συναίσθηση της πραγματικότητας, εξακολουθεί να ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον.

Νεολαία

Και επιμένουν και ονειρεύονταιΜια αποκαλυπτική συζήτηση με μαθητές Λυκείου από το Ξυλοκάστρο και το Δερβένι.

της Έμυς Μπέτζελου και της Γιούλας Δήμου

Πάνω: Λύκειο Ξυλοκάστρου, οι εκπρόσωποι του 15μελούς.Κάτω: Λύκειο Δερβενίου, η Γ΄τάξη.

| ΑΝΟΙΞΗ 2013 | 5 ■

Ρεπορτάζ

Στο τέλος του περασμένου έτους βγήκε στην ιστοσε-

λίδα του Δήμου ανακοίνωση με την υπογραφή του δημάρ-χου που ανακοίνωνε την κα-τασκευή έξι νέων παιδικών χαρών σε Δερβένι, Ροζενά, Λυκοποριά, Σαρανταπηχιώ-τηκα, Πιτσά και Ρίζα, με χρη-ματοδότηση από το Πράσινο Ταμείο.Παραβλέποντας ότι δεν πρό-κειται για νέες παιδικές χα-ρές, όπως λέει ο τίτλος, αλλά για «ανακατασκευή» υπαρ-χουσών, όπως λέει παρακά-τω, μπορεί να πει κανείς το τετριμμένο: ό,τι γίνεται στον τόπο καλό είναι! Όμως, σε θέματα δημοτικών έργων, σημασία έχει επίσης να απαντιούνται όλα τα ερω-τήματα που εγείρονται γύρω απ’ αυτά: Από ποιους και πώς αποφασίστηκαν, για-τί αυτό και όχι κάποιο άλλο ή αν θα μπορούσε να γίνει φθηνότερα. Ανατρέχοντας στο ιστορικό του συγκεκρι-μένου έργου, τα ερωτήματα μάλλον αυξάνονται παρά απαντιούνται.

Ό,τι να ’ναιΤο έργο χρηματοδοτήθηκε από το πρόγραμμα «Αστική Αναζωογόνηση 2012-2015»: «Σκοπό του προγράμματος αποτελεί η χρηματοδότηση παρεμβάσεων με στόχο την ολοκληρωμένη ανάπτυξη των πόλεων, με ταυτόχρονη επί-τευξη οικονομικών, κοινω-νικών και περιβαλλοντικών στόχων. Για την ταυτόχρονη επίτευξη αυτών των στόχων, και συνεπώς για την αυξη-μένη αποτελεσματικότητα των χρηματοδοτούμενων δράσεων και έργων, δίνεται προτεραιότητα στη χρημα-τοδότηση ολοκληρωμένων και διατομεακών δράσεων έναντι των αποσπασματικών παρεμβάσεων…»Γεννιέται λοιπόν το πρώτο

ερώτημα: Ποιο ολοκληρω-μένο πρόγραμμα δράσε-ων έχει ο Δήμος, μέσα στο οποίο εντάσσεται το έργο των παιδικών χαρών; Απ’ όσα γνωρίζουμε, απλώς δεν έχει. Βλέποντας δε τι χρη-ματοδοτείται απ’ αυτό το πρόγραμμα (αναπλάσεις ολόκληρων περιοχών, απορ-ρίμματα-ανακύκλωση, ανα-παλαίωση-βελτίωση κτηρί-ων, έργα προστασίας ακτών κ.α.), δημιουργείται και το αντίστροφο ερώτημα: Από τόσα που μπορούσαμε να ζητήσουμε, την ανάπλαση έξι παιδικών χαρών ζητάμε; Και μιλάμε για την ουσία, όχι για τους τίτλους που δίνονται στα έργα (όπως… βιοκλιματική ανάπλαση!), μόνο και μόνο για να χρηματοδοτηθούν. Πάντως, το πρόγραμμα είναι σαφές: θέλει ολοκληρωμένο σχέδιο.Αλλά ας γυρίσουμε πίσω στις παιδικές χαρές. Επιλέχθηκε ως έργο για χρηματοδότηση να ανακατασκευαστούν οι παιδικές χαρές. Από ποιον και με ποια κριτήρια; Υπήρξε συνεδρίαση του Δ.Σ. με θέμα «Επιλογή παιδικών χαρών για ένταξη στο πρόγραμμα»; Όχι. Υπήρξε κάπου δημόσια συζήτηση για το ποιες πρέπει να φτιαχτούν τώρα και ποιες αργότερα; Γιατί, σίγουρα, πρέπει να φτιαχτούν όλες! Όταν μάλιστα υπάρχουν χω-ριά που δεν έχουν καθόλου ή σε άλλα χωριά υπάρχουν παιδικές χαρές χωρίς όργα-να. «Γιατί στο Θαλερό δεν φέρατε μια κούνια;», ρώτη-σε στο δημοτικό συμβούλιο ο εκπρόσωπος της τοπικής κοινότητας κ. Γεωργακίλας. Ή, για παράδειγμα, ενώ η παιδική χαρά στη Ρίζα ήταν σε καλή κατάσταση και ήθε-λε απλώς κάποιες επισκευές, στο Παναρίτι έχει μόνο μια σπασμένη και επικίνδυνη τσουλήθρα – πώς, λοιπόν,

επιλέχθηκε η Ρίζα; Εφόσον δεν υπήρξε καμία δημόσια συζήτηση, ας μας επιτραπεί να υποθέσουμε ότι η επιλογή είναι του ίδιου του δημάρχου.

Ούτε ΚάντιλακΤο επόμενο ερώτημα αφορά το κόστος. Το έργο αυτό, όρ-γανα παιχνιδιού, στρώσιμο με χαλίκι, ξύλινες περιφρά-ξεις και φωτιστικά έξι παιδι-κών χαρών, είχε προϋπολογι-σμό 311.000 ευρώ! Ένα μόνο πολυόργανο στοίχισε 21.000 ευρώ - όσο ένα καινούριο αυ-τοκίνητο. Μία κούνια δύο θέ-σεων νηπίου στοίχισε 3.000 ευρώ. Δέκα τέτοια έργα κο-στίζουν όσο η ανακατασκευή των αποθηκών Φραντζή, δηλαδή 1.200 τ.μ. με εστια-τόριο, αίθουσες πολλαπλών χρήσεων, βιβλιοθήκη - πλή-ρως εξοπλισμένα! Και να σκε-φτεί κανείς ότι τα ποσά αυτά είναι αποτέλεσμα… έκπτω-σης από τον εργολάβο, κατό-πιν των σοβαρών ενστάσεων που διατυπώθηκαν από τη μειοψηφία! Το πόσο κοστίζει ένα έργο, θα πει κάποιος, βγαίνει απ’ τη δημοπρασία. Όχι όμως όταν το ποσό της προκήρυξης εί-ναι υπέρογκο και στη δημο-πρασία εμφανίζεται ένας μόνο εργολάβος. Τότε, είναι φυσικό να περάσουν απ’ το μυαλό τού καθενός δεύτερες σκέψεις…

Παρ’ το αλλιώςΤο θέμα της διαχείρισης των παιδικών χαρών πρέπει να οργανωθεί από την αρχή. Να δημιουργηθεί ένας «φά-κελος παιδικών χαρών». Για κάθε μία πρέπει στο φάκελο να υπάρχουν τοπογραφικά, με όλα τα όργανα και τις τεχνικές λεπτομέρειες της εγκατάστασης. Στα χωριά που δεν έχουν παιδική χαρά, εφόσον υπάρχουν οικόπε-δα ιδιοκτησίας του Δήμου,

πρέπει να γίνουν οι σχετικές μελέτες. Αλλιώς, να μπει ο Δήμος σε διαδικασία εύρε-σης οικοπέδων (στη χρημα-τοδότηση προβλέπονται και απαλλοτριώσεις οικοπέδων). Πρέπει επίσης να μελετηθεί η προσαρμογή των παιδικών χαρών στις απαιτήσεις της νέας νομοθεσίας. Οι ενέρ-γειες πρέπει να ιεραρχηθούν, με προτεραιότητα στα θέμα-τα ασφάλειας. Και φυσικά, τα έργα πρέπει να κοστο-λογηθούν από μηχανικούς του Δήμου. Κι επειδή από την πρόσφατη νομοθεσία «η σχεδίαση του χώρου πρέπει να αποσκοπεί στη βέλτιστη σωματική και πνευματική ανάπτυξη και κοινωνικοποί-ηση των παιδιών», πρέπει να

ρωτηθούν και οι εκπαιδευτι-κοί. Να κρίνουν αν χρειάζο-νται πανάκριβα όργανα για να λειτουργήσει μια παιδική χαρά. Θα πρέπει τέλος να υπάρχει πρόγραμμα ελέγχων και τακτικής συντήρησης.Μονάχα έτσι μπορεί να γίνει ιεράρχηση αλλά και να αιτι-ολογηθεί γιατί επιλέχθηκε αυτό ή το άλλο έργο. Σ’ αυτό το πλαίσιο, μπορεί ο Δήμος -μόνος του και με μικρό κό-στος- να υλοποιεί σιγά-σιγά κάποιους από τους σχεδια-σμούς. Κι όταν θα παρουσιά-ζεται δυνατότητα χρηματοδό-τησης, να είναι έτοιμος ώστε μ’ αυτά τα λεφτά να υλοποιεί τα μέγιστα δυνατά. Έτσι κάνουν οι νοικοκυραίοι!

Διαδικασίες «παιδικής χαράς»Πανάκριβα και απρογραμμάτιστα αποδεικνύονται τα έργα ανάπλασης

(και όχι κατασκευής) έξι παιδικών χαρών στο Δήμο μας.

του Γιάννη Μπούρμπουλα

Το πρόγραμμα των 311.000 € από τη Ρίζα (πάνω) πέρασε. Στο Παναρίτι (κάτω) δεν έφτασε...

■ 6 | ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ |

Στις 8 Φεβρουαρίου του 2012, μια νέα ανά-φλεξη σκουπιδιών στο

χώρο του δεματοποιητή στο Κρανίδι Ερμιονίδας ήρθε να ταράξει το κλίμα μακαριότη-τας που επικρατεί στην Πελο-πόννησο, όσον αφορά τη δι-αχείριση των απορριμμάτων. Συσσωρευμένα δέματα σύμ-μεικτων (αδιάλεχτων) σκου-πιδιών, σε κατάσταση διάλυ-σης και αποσύνθεσης, καθώς και διάσπαρτα σκουπίδια ακόμα κι έξω από τα όρια της εγκατάστασης -αφού δεν χωρούν πλέον- καίγονταν επί μέρες, συνθέτοντας εφιαλτι-κό σκηνικό.Στην ουσία, αυτό που καίγε-ται είναι ένα άθλιο σύστημα διαχείρισης, στηριγμένο στην αδιαφορία των αυτοδιοικητι-κών και στην παθητικότητα των τοπικών κοινωνιών, το οποίο χαρακτηρίζεται από ανύπαρκτες υποδομές: τρία κέντρα διαλογής ανακυκλώ-σιμων υλικών (ΚΔΑΥ) σε Κα-λαμάτα, Τρίπολη, Κόρινθο, δύο χώροι ταφής (ΧΥΤΑ) σε Κιάτο και Ξυλόκαστρο, εκτε-ταμένη ανεξέλεγκτη απόρ-ριψη (ΧΑΔΑ) και ορισμένοι χώροι δεματοποίησης (Πύ-λος, Ερμιονίδα), που ισοδυ-ναμούν με βραδυφλεγείς πε-ριβαλλοντικές βόμβες. Αυτό που κυρίως απουσιάζει είναι η λογική του σχεδιασμού σε βάθος χρόνου και ειδικότερα η αντίληψη της πρόληψης,

της επαναχρησιμοποίησης και της διαλογής στην πηγή. Η Πελοπόννησος έχει κατα-ντήσει η βασίλισσα των ΧΑΔΑ και της συνακόλουθης λύσης (;) των δεματοποιητών, που δεν είναι τίποτ’ άλλο από με-ταμφίεση των ΧΑΔΑ, προ-κειμένου να αποφευχθούν τα κοινοτικά πρόστιμα. Έγινε «του κασίδη το κεφάλι», για να δοκιμαστούν απίστευτες «πατέντες» επιχειρηματιών τύπου Σούκου, που τάχα θα εξαφάνιζαν τα σκουπίδια και θα έλυναν μια για πάντα το πρόβλημα. Έτσι φτάσαμε στη λαθραία εξαγωγή σκουπιδιών σε άλ-λες περιφέρειες ή σε δάση, ρέματα και ποτάμια της ίδιας της Πελοποννήσου, από ασυ-νείδητους και ανεξέλεγκτους εργολάβους στους οποίους οι δήμοι αναθέτουν τη μεταφο-ρά των σκουπιδιών τους ένα-ντι υψηλού τιμήματος, χωρίς να ενδιαφέρονται για το πού καταλήγουν και πιστεύοντας ότι παύουν να έχουν την ευ-θύνη για τα περιβαλλοντικά εγκλήματα που συντελούνται κατά συρροήν. Έτσι, τέλος, φτάσαμε να εμφανίζεται σήμερα ως μόνη πρακτική λύση η επίσημη μεταφορά των απορριμμάτων σε αδει-οδοτημένους χώρους ταφής άλλων περιφερειών με τη σφραγίδα του ΥΠΕΚΑ (ανα-μένεται υπουργική απόφαση) και με ό,τι αυτό συνεπάγεται

(περιβαλλοντικά και οικονο-μικά). Να δούμε ποιες περι-φέρειες είναι διατεθειμένες να επωμιστούν τις συνέπειες της ολιγωρίας στην Πελοπόν-νησο…

Η λύση: αποκεντρωμέ-νη διαχείριση

Στο ερώτημα αν τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελι-χθεί διαφορετικά, η απάντη-ση είναι απλή και κατηγορη-ματική: η τεράστια διεθνής πείρα αναδεικνύει ποικιλία φιλοπεριβαλλοντικών λύσεων που εφαρμόζονται επιτυχώς εδώ και δεκαετίες. Αυτό που λείπει είναι η πολιτική βού-ληση για την υιοθέτησή τους.Τα δύο τελευταία χρόνια, μέσα από τη συνάντηση τοπι-κών πρωτοβουλι-ών και την ανταλ-λαγή εμπειριών, κερδίζει ραγδαία έδαφος μια εναλ-λακτική αντίληψη για τη διαχείριση των απορριμ-μάτων, που έχει αποτυπωθεί στην πρόταση για την αποκεντρωμένη διαχείρισή τους, με έμφαση στη δι-αλογή στην πηγή και την κοινωνι-κή συμμετοχή. Δεν πρόκειται για σενάριο επιστη-

μονικής φαντασίας. Είναι η ορθολογική λύση της μόνιμης διαχείρισης των απορριμμά-των με περιβαλλοντικό όφε-λος, με οικονομία χρόνου, με το χαμηλότερο κατασκευα-στικό και λειτουργικό κόστος και με σαφή προσδιορισμό του ωφελούμενου: της ίδιας της κοινωνίας.

Πολιτικά παιχνίδια και συμφέροντα

Άλλα όμως έχουν στο νου τους όσοι αποφασίζουν. Με προεξάρχοντα τον περιφερει-άρχη κ. Τατούλη, σε ρόλο σω-τήρα - και στο θέμα της δια-χείρισης των απορριμμάτων. Έχει «αποσπάσει» από τον νεοσύστατο διαπεριφερεια-κό φορέα διαχείρισης (ΦοΔΣΑ Πελοποννήσου) τις βασικές του αρμοδιότητες, υλοποιώ-ντας τη δημοπράτηση έργων επεξεργασίας με ΣΔΙΤ και με τη διαδικασία του λεγόμενου ανταγωνιστικού διαλόγου. Βαδίζει κι αυτός, χωρίς την

αναμενόμενη πολιτική πίεση, στο δρόμο της φιλοεργολαβι-κής, αντιπεριβαλλοντικής και πανάκριβης επιλογής: συγκεντρωτική διαχείρι-ση του συνόλου σχεδόν των απορριμμάτων σε σύμμεικτη μορφή (με ελάχιστη διαλογή), με βασικό προσανατολισμό την ενεργειακή αξιοποίηση (καύση).Στους δύσμοιρους αυτοδιοι-κητικούς των δήμων, της πε-ριφερειακής ένωσης δήμων (ΠΕΔ) και του ΦοΔΣΑ έχει επιφυλάξει, με τη συγκατά-θεσή τους, το ρόλο αυτών που θα βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά, δηλαδή θα σβή-νουν τις δεκάδες φωτιές που καίνε καθημερινά στα πεδία της αυθαίρετης διαχείρισης. Αλλά είπαμε: τα θέλουμε και τα παθαίνουμε …

Τάσος Κεφαλάςμέλος της «Πρωτοβουλίας συνεννόησης για τη διαχείριση των απορριμμάτων»

Ρεπορτάζ

Φωτιές που καίνε… αλήθειες λένεΒραδυφλεγείς περιβαλλοντικές βόμβες στα χέρια ιδιωτών εργολά-βων αποτελούν οι χώροι διαχείρισης των σκουπιδιών στην Πελο-πόννησο. Και όμως, υπάρχει λύση: η αποκεντρωμένη διαχείριση, με έμφαση στην ανακύκλωση.

Ο απολογισμός του 1ου φύλλου της «Συμπολιτείας» είναι εξαι-ρετικά καλός. - 5.000 αντίτυπα διακινήθηκαν χέρι με χέρι μέχρι στιγμής και περισσότερα από 2.000 ηλε-κτρονικά αντίτυπα κατέβηκαν από την ιστοσελίδα μας www.sympoliteia.net (ακόμα υπό κατασκευήν). - Το γιορτάσαμε δεόντως στις 23/2/2013, στο Intro Art Café. Σε μια κατάμεστη αίθουσα πα-

ρουσιάστηκε το βίντεο του Κων-σταντίνου Αρβανιτάκη «Μια εφημερίδα γεννιέται» (έτσι μπορείτε να το αναζητήσετε στο YouTube) και στη συνέχεια οι «Μικρές Ιστορίες», μαζί με τους Σιδέρη και Αντώνη Λογοθέ-τη, έντυσαν μουσικά τη γιορτή που κράτησε μέχρι… αργάμιση. - Τα έξοδα της έκδοσης βγήκαν με τη βιολογική μέθοδο του ρε-φενέ που, ως γνωστόν, στηρί-ζεται στο αξίωμα «Με σταθερό

τον αριθμητή, όσο μεγαλύτερος είναι ο παρονομαστής τόσο μι-κρότερο είναι το πηλίκο». Ήδη πολλοί φίλοι έχουν προστεθεί στον κοινό παρανομαστή και, όσοι ακόμα το επιθυμούν, μπο-ρούν να το κάνουν με ένα μήνυ-μα στο sympolitia@gmail.com ή επικοινωνώντας με τη συντα-κτική επιτροπή.

Προχωράμε ακάθεκτοι…

Ε-φημερί-δεεεεες!!!

| ΑΝΟΙΞΗ 2013 | 7 ■

Το τοπικό εμπόριο διανύ-ει περίοδο κρίσης, στο πλαίσιο της γενικότερης

οικονομικής δυσπραγίας που μαστίζει την χώρα μας αλλά και την υφήλιο.Οι μεγάλες αλυσίδες κατα-στημάτων, εκμεταλλευόμε-νες τη δυνατότητα μεγάλων παραγγελιών, παρέχουν στους καταναλωτές φθηνό-τερα προϊόντα, πολλές φο-ρές αμφιβόλου ποιότητος και επικίνδυνα για τη δημό-σια υγεία. Εκτός τούτου, τα προϊόντα αυτά είναι ως επί το πλείστον εισαγόμενα, με αποτέλεσμα την αφαίμαξη της ελληνικής οικονομίας.Επειδή το χρήμα, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι η κι-νητήριος δύναμη της ανθρω-πότητας, θα πρέπει να διο-χετεύεται προς την κοινωνία όσο το δυνατόν δίκαια, για να επιτυγχάνεται η δυνατό-τερη ομοιομορφία στα οικο-νομικά κύτταρά της, δηλαδή

στις μικρές οικονομικές της μονάδες.Ο δόλιος και υπέρμετρος πλουτισμός των μεγάλων οικονομικών επιχειρήσεων, και μάλιστα όταν αυτός δεν επενδύεται στην χώρα μας, επιτείνει τα φαινόμενα του οικονομικού μαρασμού και της ύφεσης.Η ενίσχυση λοιπόν του τοπι-κού εμπορίου θα έχει ως απο-τελέσματα:1. Το διαμοιρασμό του χρή-ματος και την παραμονή του στην τοπική αγορά.2. Την εξασφάλιση νέων θέ-σεων εργασίας στις νέες οικο-νομικές μονάδες οι οποίες θα αναπτυχθούν.3. Την παροχή καλύτερων υπηρεσιών προς το αγοραστι-κό κοινό, διότι η συναλλαγή ανάγεται σε προσωπικό επί-πεδο. Ο πωλητής δύσκολα θα διανοηθεί να ξεγελάσει τον αγοραστή, διότι οι σχέ-σεις τους ξεπερνούν τα στε-

νά πλαίσια της επιχείρησης και ανάγονται στο γενικό-τερο κοινωνικό επίπεδο του τοπικού πληθυσμού - γνωρι-μία, φιλία, συγγενική σχέση κ.λπ. Η προτίμηση μάλιστα των τοπικά παραγομένων προϊόντων, όπως π.χ. τα αγροτικά, ενισχύει τις μικρές

παραγωγικές μονάδες και τους δίνει τη δυνατότητα να αναπτυχθούν με οφέλη που επεκτείνονται και εκτός των ορίων της τοπικής κοινωνίας.4. Την ανάπτυξη ισχυρότερων κοινωνικών δεσμών σε όλη την τοπική κοινωνία,τόσο απαραίτητων πλέον για την

αντιμετώπιση των πολλα-πλών προβλημάτων της.5. Τη μείωση της τοπικής εγκληματικότητας, η οποία απορρέει κυρίως από την οι-κονομική δυσπραγία.6. Την παραμονή του ενεργού πληθυσμού στον τόπο του.7. Τη βελτίωση του πνευμα-τικού επιπέδου του τοπικού πληθυσμού, η οποία εκμαι-εύεται από τις καλύτερες πα-ροχές παιδείας.8. Τη βελτίωση των παροχών υγείας, διότι η καλή οικονο-μική κατάσταση μιας κοι-νωνίας αυξάνει την παροχή αναλόγων υπηρεσιών.Τα οφέλη από την ενίσχυση του τοπικού εμπορίου είναι πολλά. Και θα διαφανούν ακόμα περισσότερα, αν αντι-ληφθούμε τη σημασία του και την εφαρμόσουμε σε όσον το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό.

Αλέξανδρος ΣφακιανόςΓεωπόνος

Ανάπτυξη

Όλα για το τοπικό εμπόριο

Για να μην τα ξαναλέμε: Η κρίση βρήκε μια άρρωστη

και αποπροσανατολισμένη κοινωνία και την έκανε χει-ρότερα. Συμφωνούμε όλοι σ’ αυτό. Χρειαζόμαστε επειγό-ντως θεραπεία. Και σ’ αυτό συμφωνούμε. Προτείνουμε λοιπόν το Τοπικό Σύμφωνο Ποιότητας & Αλληλεγγύης. Για συντομία θα το γράφου-με… «τοπισυπάλ». Κάτι σαν όνομα φαρμάκου, που όλοι πρέπει να πάρουμε. Γλυκό φάρμακο, όμως, και ευεργε-τικό. Εν συντομία, θα περι-γράψουμε τη θεραπεία: Πρώτο στάδιο: Ξεκινάμε με ευρείες λαϊκές συνελεύσεις. Όλοι, ανεξαρτήτως πλεύσε-ως, επαγγέλματος, προε-λεύσεως, μαζευόμαστε και μιλάμε. Για όλους υπάρχει αντικείμενο. Αρκεί να κατα-φέρουμε να συνεννοηθούμε

κι εδώ μπορεί να παίξει το ρόλο της η αυτοδιοί-κηση με τις δομές της. Ρόλο καταλύτη, ώστε το τοπισυπάλ να έχει τη μέγιστη αποδοχή και συμμετοχή. Τα βασικά τα έχουμε: χώμα, νερά, ουρανούς, ανθρώπους. Αυτά τα τέσσερα συστατικά τα ανακηρύσσουμε «όσια και ιερά» μας. «Γην και ύδωρ» δεν πρόκειται να δώ-σουμε στον εχθρό. Μ’ αυτά ζούμε. Πρέπει να συνεννοη-θούμε να τα προστατεύσου-με, να ζούμε καλύτερα, να παράγουμε καλύτερα προϊό-ντα και υπηρεσίες, σε καλύ-τερες τιμές. Δεύτερο στάδιο: Βάζουμε τους στόχους του τοπισυπάλ. Π.χ. βελτίωση της τοπικής οικονομίας, αλληλεγγύη και

παιδεία. Για πρώτη φουρ-νιά, καλοί είναι. Ορισμένα απ’ αυτά που θα προτείνου-με είναι:◗ Καταγραφή όλων των ακαλ-λιέργητων αγροτικών γαιών. ◗ Στήριξη και διεύρυνση της παραγωγής (και στα παρατη-μένα κτήματα που μπορούν να τα δουλέψουν άνεργοι, νέοι, συνταξιούχοι, ορεξάτοι γενικώς).

◗ Πιστοποίηση προϊό-ντων και υπηρεσιών. ◗ Αλληλοτροφοδοσία των τοπικών επιχει-ρήσεων και εσωτερική ανακύκλωση πόρων.◗ Αγροτικό γραφείο του Δήμου.◗ Εναλλακτικό τοπικό νόμισμα. ◗ Εξωστρέφεια.◗ Προβολή τόπου και τοπίου.

◗ Τοπική οικονομία και αλλη-λεγγύη. Αν δεν είναι αλληλέν-δετες δεν έχουν νόημα. Δημι-ουργία κύκλου εργασιών για περισσότερους, ανεβάζοντας τον πήχη στα ποιοτικά χαρα-κτηριστικά. ◗ Η παιδεία μπορεί να εκπο-ρεύεται από τα σχολεία, αλλά και από τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τη δημιουργικό-τητα της νεολαίας.

Δεν μένουμε όμως σ’ αυτά. Καινούριες ιδέες θα προκύ-ψουν από προτάσεις πολιτών, επαγγελματιών, ξενοδόχων, εστιατόρων, καλλιεργητών του χώματος και του πνεύ-ματος, νέων, εκπαιδευτικών, καλλιτεχνών, σωματείων. Θα μπουν όλες στο τραπέζι, ώστε να συναποφασιστεί μια τοπι-κή πλατφόρμα δράσης. Τρίτο στάδιο: Το δύσκολο. Η υλοποίηση, ο ενθουσιασμός, η συνεχής αναζήτηση.Μπορεί στην αρχή να χρει-αστεί να ξανασυστηθούμε. Να κάνουμε μια σύντομη «εξομολόγηση» - αναγνώρι-ση των λαθών μας. Ας ανοί-ξει όμως επιτέλους η ατζέντα! Αυτά θα τα προτείνουμε στο δημοτικό συμβούλιο και στην κοινωνία. Στο χέρι μας είναι.

Ανδρέας Ζάρρος

Η κρίση θέλει… κρίση και όραμαΜια επίκαιρη πρόταση: Πώς θα ξεκολλήσουμε από τη στασιμότητα και την ιδιώτευση

και θα δώσουμε πνοή στην τοπική οικονομία.

■ 8 | ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ |

Ένα οροπέδιο στη Χελιδορέα επέλεξε ο λάμα Όλε Νίνταλ για να στήσει το βουδιστικό ιερό Κάρμα Μπέρτσεν Λινγκ.

Οι βουδιστές προσκυνητές κάνουν το γύρο της στούπας δεξιόστροφα, κατά τη φορά των δεικτών του ρο-λογιού, και κάθονται σταυροπόδι για το διαλογισμό. Μια νεαρή Γερ-μανίδα που διαλογιζόταν την ώρα της επίσκεψής μας, έπαιρνε με τη χούφτα της ρύζι από ένα μπόλ και το ξανάριχνε σιγά σιγά μέσα, βγά-ζοντας έναν χαρακτηριστικό ήχο. Η παρουσία μας της ήταν παντελώς αδιάφορη.Στο Μαύρο Όρος ή Χελιδορέα, όπου ο θεός Ερμής κατασκεύασε την πρώτη λύρα από το καύκαλο μιας χελώνας, βρίσκεται το μοναδι-κό στην Ελλάδα ενεργό βουδιστικό κέντρο «Κάρμα Μπέρτσεν Λινγκ». Ένας χωματόδρομος από το Γελήνι ανεβαίνει στο Πεντανέμι, οροπέδιο στα 1.270 μέτρα. Όπως λέει και το όνομα, το μέρος είναι εκτεθειμένο στους ανέμους. Έχει καταπληκτική θέα στον Κορινθιακό κόλπο και στα γύρω βουνά. Εδώ έρχονται βουδι-στές απ’ όλο τον κόσμο, χειμώνα καλοκαίρι, για απομόνωση και δι-αλογισμό.

Ενεργειακό σημείοΣύντροφοί μας σ’ αυτή την περιή-γηση, ο Γεληνιάτης Κώστας Κόνδης και ο «έποικος» Γιάννης Παπαδό-πουλος. Περίπου στα μέσα της δι-αδρομής, φτάσαμε στη μονή του

Αγίου Κωνσταντίνου. Είναι χωμένη στη σπηλιά ενός τεράστιου βράχου, χτισμένη τον 8ο αιώνα, με μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας τοιχογραφίες και μυστικιστική ατμόσφαιρα. Λέ-γεται ότι ένας μεγάλος λάμα που την επισκέφθηκε εντυπωσιάστη-κε από τη λιτότητα της σκήτης και παραδέχτηκε ότι αυτοί που ζούσαν εκεί ήταν πραγματικοί ασκητές.Για την περιοχή κυκλοφορούν διά-φορες δοξασίες. Στο Ξυλόκαστρο ακούσαμε ότι θεωρείται το δεύτερο ισχυρότερο ενεργειακά σημείο μετά τη Μάλαγα της Ισπανίας, όπου υπάρχει αντίστοιχο βουδιστικό κέ-ντρο. Ίσως να μην είναι άσχετο και το γεγονός ότι, σύμφωνα με παρα-τήρηση του ποιητή-μαθηματικού Τάκη Μιχόπουλου, το ορθόκεντρο (σημείο από το οποίο διέρχονται τα τρία ύψη κάθε τριγώνου) των τριών μεγάλων πνευματικών κέντρων της αρχαιότητας, Δελφών-Ολυμπίας-Επιδαύρου βρίσκεται στα Τρίκαλα - στο διπλανό βουνό.Το βουδιστικό κέντρο βρίσκεται

στην κορυφή του χωματόδρομου, σ’ ένα πλάτωμα του βουνού. Σε αντίθεση με ό,τι θα φανταζόταν κανείς για ένα βουδιστικό ιερό σε ξένο τόπο, η πόρτα είναι πάντοτε ανοιχτή και ο καθένας είναι ευ-πρόσδεκτος να επισκεφθεί το μέ-ρος. Στην ουσία είναι ένα μεγάλο κάμπινγκ, χωρίς πολυτέλειες, με υπαίθριες τουαλέτες και ντουσιέ-ρες, γεννήτριες και πέντε σπιτάκια για τη χειμερινή διαβίωση προσω-πικού και επισκεπτών.

Ο αποφασιστικός παράγωνΗ οργάνωση στην οποία ανήκει το βουδιστικό κέντρο ονομάζεται «Διαμαντένιος δρόμος» και διευ-θύνεται από τον Δανό λάμα Όλε Νίνταλ. Στο επίσημο site τους πε-ριγράφουν το πώς και γιατί επέλε-ξαν το συγκεκριμένο σημείο: «Το 1987 μια ομάδα βουδιστών από το κέντρο της Αθήνας περπατούσε με τον λάμα Όλε σε ένα δρόμο κατε-στραμμένο από τη βροχή, σε ένα βουνό της Κορινθίας. Αναζητούσα-

με ένα τόπο κατάλληλο για σύντο-μες απομονώσεις. Όταν φτάσαμε εκεί, η εμπειρία του λάμα Όλε ήταν ο αποφασιστικός παράγων. Ορα-ματίστηκε τον Προστάτη να κατε-βαίνει και να βυθίζεται στη Γη».Αγόρασαν την έκταση και το 1989 ξεκίνησαν τις εργασίες. Η αντίδρα-ση του συντηρητικότερου μέρους της τοπικής κοινωνίας, και κυρίως της εκκλησίας, κάθε άλλο παρά θε-τική ήταν αρχικά. Τους θεώρησαν αίρεση και τους αντιμετώπισαν με εχθρότητα. Το 1996, τα πάντα καταστράφηκαν από εμπρησμό. Χτίστηκαν νέες εγκαταστάσεις και με τον καιρό οι σχέσεις αποκατα-στάθηκαν...

Τροχός του χρόνουΣε μια άκρη της έκτασης βρίσκεται η στούπα, το μνημείο όπου γίνεται η άσκηση, κάτι σαν τη χριστιανική προσευχή. Κατασκευάστηκε το 2010 από πολωνικό γρανίτη, και σε μια εσοχή της υπάρχει μικρό επί-χρυσο άγαλμα του Βούδα. Όπως πι-στεύουν οι βουδιστές, η κατασκευή μιας στούπας οδηγεί στην ανάπτυ-ξη της ειρήνης, της ελευθερίας και της ισότητας σε όλη την περιοχή. Όταν έφτασε η ώρα να περάσει ο Βούδας στη νιρβάνα, γύρω στα 483 π.Χ., η στάχτη του χωρίστηκε σε 8 μέρη και χτίστηκαν 8 στούπες, δι-ασκορπισμένες σε διάφορα σημεία της Ινδίας. Αργότερα, ο αυτοκρά-τορας Ασόκα (262 π.Χ.) -ο μεγαλύ-τερος απόστολος του Βουδισμού- εντόπισε τις εφτά στούπες (η όγδοη χάθηκε στη ζούγκλα) και ξαναμοί-ρασε τη στάχτη, χτίζοντας 84.000 στούπες σε όλη την επικράτειά του.Η στούπα είναι κάτι σαν συσσωρευ-τής θετικής συμπαντικής ενέργει-ας. Υπάρχουν οχτώ είδη στούπας, που αναφέρονται σε διάφορα στά-δια της ζωής του Βούδα (γέννηση, θάνατο, φώτιση κ.λπ.) κι ένα ένα-το, η Καλατσάκρα Στούπα, που εί-ναι εξαιρετικά σπάνιο. Η στούπα του Μαύρου Όρους ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία. Έχει μεγάλη προ-

Καλατσάκρα Στούπα καλεί «Σεντ Μόριτς»

ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΗΛΙΑΣ ΜΠΑΡΜΠΙΚΑΣ

Πεντανέμι: Κέντρο συμπαντικής ενέργειας

Η τετράγωνη βάση της στούπας συμβολίζει τη γη. Πάνω της βρίσκε-ται ο ημισφαιρικός θόλος που συμβολίζει το νερό, από πάνω ο κύ-βος που συμβολίζει τη φωτιά, μετά η ομπρέλα που συμβολίζει τον αέρα, καταλήγοντας στο επιστέγασμα, που συμβολίζει τον αιθέρα.

ΓΕΛΗΝΙ - ΣΑΡΑΝΤΑΠΗΧΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

| ΑΝΟΙΞΗ 2013 | 9 ■

στατευτική δύναμη και ονομάζεται και «Τροχός του χρόνου».Η Καλατσάκρα Στούπα εγκαινι-άστηκε τον Αύγουστο του 2010. Εκείνες τις μέρες είχαν συρρεύσει περί τους 2.500 προσκυνητές, οι περισσότεροι νεαροί, κυρίως από την Ευρώπη. Τα εγκαίνια της στού-πας γιορτάζονται επί πέντε συνεχή έτη. Θα ολοκληρωθούν δηλαδή το καλοκαίρι του 2014.

Περιδιαβαίνοντας τα δρομά-κια στο Σαραντάπηχο, είναι αδύνατον να φανταστείς ότι αποτέλεσε διεθνές θέρετρο υψηλών προδιαγραφών.

«Το μεγαλύτερον και τελειότερον εν Ελλάδι - Εφάμιλλον των ευρω-παϊκών - Εντός δάσους ελάτων», έγραφε στα φυλλάδιά του το ξε-νοδοχείον «Αναγέννησις». Βρίσκε-ται πάνω από το Σαραντάπηχο, σε υψόμετρο 1.335 μέτρων. Ήταν ένα πολυτελές καταφύγιο της υψηλής κοινωνίας του Μεσοπολέμου που, εκτός από τη διαβίωση σε μαγευτι-κό περιβάλλον, πρόσφερε και άλ-λες, πιο «ελευθέριες», απολαύσεις: διέθετε και χαρτοπαικτική λέσχη, που ήταν μάλλον από τα μεγαλύ-τερα ατού του.

Χάι σοσάιετιΉδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1920, το Σαραντάπηχο είχε αρχίσει να αναδεικνύεται ως πόλος έλξης υψηλής στάθμης τουριστών, Ελλή-νων και ξένων. Σ’ αυτό είχε συντε-λέσει μια παρέα που παραθέριζε εκεί. Ο καθηγητής του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου, μέλος του Δι-εθνούς Δικαστηρίου της Χάγης και ακαδημαϊκός Ιωάννης Σπυρόπου-λος, ο Αναστάσιος Αραβαντινός, καθηγητής της Ιατρικής και ακαδη-μαϊκός -και οι δυο τους κατάγονταν από ’κει- και ο Κωνσταντίνος Λο-γοθετόπουλος, επίσης καθηγητής

της Ιατρικής και μετέπειτα πρω-θυπουργός της κατοχικής κυβέρνη-σης, ήταν ο πυρήνας της παρέας. Τους ακολούθησαν ο πρέσβης της Αγγλίας, ο Λαμπρόπουλος που είχε το πολυκατάστημα στην Αιόλου, ο Τριάντης που είχε τους αλευρόμυ-λους στην Πάτρα, ο Μαγγανάρης που είχε την κλινική στην Πάτρα και άλλοι... Εκδρομές, πεζοπορί-ες, κυνηγετικές εξορμήσεις.

Χρόνο με το χρόνο, το Σαραντά-πηχο τα καλοκαίρια γινόταν το… St Moritz της Ελλάδας, όπως το αποκαλούσαν. Γερμανοί, Ελβε-τοί, Ολλανδοί, Βέλγοι, Ρουμάνοι, Αιγύπτιοι κατέκλυζαν το χωριό. «Κάποιες φορές είχε εδώ και 3.000 τουρίστες! Δύο ξενοδοχεία ύπνου, δύο μαγειρεία, φούρνος και αστυ-νομία τουρισμού», μας λέει ο σύ-ντροφός μας σ’ αυτό το οδοιπορικό κύριος Σπύρος Αναγνωστόπουλος.Δυο επιχειρηματίες από το Αίγιο που είχαν κάνει λεφτά στην Αυ-στραλία, ο Βασίλειος Χρύσης και ο Σπύρος Νικολούλιας, σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να εκμεταλλευ-τούν το τουριστικό ρεύμα και να δημιουργήσουν στο Σαραντάπηχο ένα πολυτελές τουριστικό θέρετρο.

Η περιοχή διέθετε όλα τα προσό-ντα: πνιγμένη στη βλάστηση με «υγιεινό» κλίμα λόγω του υψομέ-τρου. Το ξενοδοχείο χτίστηκε με προδια-γραφές που όμοιές τους δεν υπήρ-χαν στην Ελλάδα. Ήταν τριώροφο, διέθετε 70 δωμάτια με μπάνιο, ανεξάρτητη αίθουσα εστίασης, συνεδρίων και εκδηλώσεων, κι-νηματογράφο, χαρτοπαικτική

λέσχη, καθώς και τρία οικήμα-τα-βίλες για τους εκλεκτότερους των επισκεπτών. Είχε ηλεκτρισμό με γεννήτριες, ειδικά οικήματα ψύξης (παγοποιεία), τηλεφωνικό κέντρο, γήπεδο τένις - πράγματα πρωτόγνωρα για την εποχή εκείνη. Εγκαινιάστηκε το 1932.Αυτό όμως που του έδωσε ιδιαίτε-ρη αίγλη και του εξασφάλισε τους πιο πλούσιους και εκκεντρικούς πελάτες ήταν το αεροδρόμιό του! Φτιαγμένο σ’ ένα πλάτωμα όχι μα-κριά από το ξενοδοχείο, δεχόταν μικρά αεροσκάφη χωρητικότητας μέχρι 25 ατόμων, που έφερναν επι-σκέπτες από την Ευρώπη (κυρίως από την Ιταλία) και την Αίγυπτο. Το πρώτο αεροπλάνο προσγειώθη-κε το 1935. Ένα μικρό διπλάνο, το

«Γεράκι», εκτελούσε συχνά πτήσεις τσάρτερ και έχει απαθανατιστεί σε φωτογραφίες.Όσοι δεν είχαν τη δυνατότητα να έρθουν στο Σαραντάπηχο με το αε-ροπλάνο έφταναν με το τρένο στο Δερβένι και από ’κεί τους ανέβαζαν με μουλάρια, καθότι δρόμος δεν υπήρχε. Η διαδρομή διαρκούσε 8 ώρες. Οι Δερβενιώτες μουλαράδες καυχιόντουσαν ότι είχαν διάφορες «περιπέτειες» με τις κυρίες τής υψηλής κοινωνίας που εξυπηρετού-σαν. Έλεγε ένας ότι στο ξενοδοχείο έφαγε την πρώτη του πάστα, που του την κέρασε μια καλοφτιαγμένη κυρία που ανέβασε πάνω....

Δόξα και παρακμήΟ διασημότερος πελάτης του ξενο-δοχείου ήταν ο Φαρούκ, ο τελευταί-ος βασιλιάς της Αιγύπτου. Είχε τρία μεγάλα πάθη, τα οποία στο Σαρα-ντάπηχο ικανοποιούσε επαρκώς: γυναίκες, χαρτιά, φαγητό. Ατυχώς, ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώ-νει με πόνο... Το ξενοδοχείο έκλει-σε με την έναρξη του πολέμου του 1940 - δεν ξανάνοιξε ποτέ. Στον Εμφύλιο χρησιμοποιήθηκε ως αρ-χηγείο των ανταρτών και αργότε-ρα λεηλατήθηκε. Ξηλώθηκαν τα πάντα: σκεπή, κουφώματα, είδη υγιεινής, πατώματα, μέχρι και πέτρες από τους τοίχους, για την κατασκευή σπιτιών στο χωριό. Σή-μερα στέκει ρημαγμένο, ερείπιο... Παντού έχουν φυτρώσει έλατα, ακόμα και στο γήπεδο του τένις. Στην αίθουσα των δεξιώσεων, κατά καιρούς φιλοξενούνται γιδοπρόβα-τα. Το αεροδρόμιο το κατέστρεψαν οι Ιταλοί, το 1941 - άνοιξαν με μπολ-ντόζες μεγάλα χαντάκια, ώστε να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την προσγείωση συμμαχικών αε-ροπλάνων. Στη δεκαετία του 1980 έγιναν από την τότε δημοτική αρχή κάποιες προτάσεις για επαναλει-τουργία του, αλλά αντέδρασαν οι κάτοικοι του χωριού. Το διεθνές κέ-ντρο ψυχαγωγίας και ανάπαυσης του Σαραντάπηχου είναι πλέον μια μακρινή, απίστευτη ιστορία...

Σημείωση: Ευχαριστούμε τον Γιάννη Σπυρόπουλο για τις πληροφορίες που μας έδωσε διά ζώσης, αλλά κι αυτές που αντλήσαμε από την ιστο-σελίδα του www.derveni.eu

Κάτι σπουδαίο συμβαίνει σ’ αυτά τα υψόμετρα. Στο Σαραντάπηχο της Ευρωστίνης άκμαζε πριν από 80

χρόνια ένα λαμπερό κοσμοπολίτικο ξενοδοχείο που δεν υπάρχει πια. Και στο Γελήνι του Ξυλοκάστρου

πριν από 25 χρόνια εγκαταστάθηκε ένα διεθνές κέντρο βουδιστικής λατρείας με διεθνή εμβέλεια.

Το Ειρηνοδικείο είναι πλέον υπ’ ατμόν, αλλά το Δερβένι θα επιβιώσει

Ξενοδοχείο Αναγέννησις: Κέντρο του διεθνούς τζετ σετ

Η εμφάνισιση του αεροπλάνου ήταν πολύ μεγάλο γεγονός για την περιοχή, άξιο τελετουργικής φωτο-γράφισης. Κάτω, τα ερείπια του ξενοδο-χείου Αναγέννησις, όπως κατάντησε από το χρόνο, τις άγριες καιρικές συνθήκες και τις λεηλασίες.

■ 10 | ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ |

Tο αποξηραμένο σύκο ήταν από την αρχαιότητα ένα από

τα πιο δημοφιλή γλυκά των Ελ-λήνων. Καθώς ξεραίνεται, ανα-

δεικνύει όλα τα αρώματα και τη γλυκύτητά του. Σήμερα, βέβαια, η δημοτικότητά του έχει πέσει. Οι συκιές δεν καλλιεργούνται

συστηματικά και τα περισσότε-ρα σύκα γίνονται τροφή για τα πουλιά ή αφήνονται να πέφτουν κάτω και να σαπίζουν. «Αγαθόν τι πέφηνε και η συκο-μαγίς, εν η πολλών ομού συ-μπεφυρμένων, ουκ εστί το μεν εκλέγεσθαι, το δε απεκλέγεσθαι, αλλά ομού πάντα συμμεμιγμένα καταθοινάσθαι εις κέρδος τω κτι-σαμένω», έγραφε το 12ο αιώνα ο επίσκοπος Θεσσαλονίκης Ευστά-θιος, εκθειάζοντας τη συκομαΐδα, το αρχαίο «σνακ» που συνοδεύει άψογα το τσίπουρο αλλά και πολ-λά άλλα αλκοολούχα.Η σημερινή συνταγή μάς έρχεται λοιπόν από πολύ παλιά. Η λέξη προέρχεται από το ουσιαστικό σύκο και το ρήμα μάσσω, που σημαίνει ζυμώνω, μαλάσσω. Η

συκομαΐδα είναι διαδεδομένη σε όλη την Ελλάδα, σε διάφορες παραλλαγές. Στην Κορινθία πα-ρασκευάζεται στην πιο αυστηρή και αρχέγονη μορφή της. Χωρίς πολλά υλικά - μόνο σύκο, καρύδι και λίγα μυρωδικά. Τη συνταγή μάς εμπιστεύτηκε η Χρύσα Μπα-στούνα, από το Μάρκασι.«Διαλέγουμε γερά σύκα, τα ελέγ-χουμε μην έχουν τρύπες και είναι σκουληκιασμένα. Ανοίγουμε τα σύκα και τα απλώνουμε σε μια σανίδα ή σε λαδόκολλα και τ’ αφήνουμε να ξεραθούν στον ήλιο. Καλό είναι να βάλουμε ένα τούλι από πάνω, για να τα προ-στατέψουμε από τις σκόνες και τα έντομα. Μόλις ξεραθούν τα μαζεύουμε και σε μια κατσαρό-λα με βραστό νερό τα βουτάμε μέσα για να ζεματιστούν και να μαλακώσουν. Μετά τα περνάμε από την κρεατομηχανή και γίνο-

νται πολτός (αν δεν έχουμε κρε-ατομηχανή, τα ψιλοκόβουμε με το μαχαίρι). Ρίχνουμε μέσα γαρύ-φαλλο και κανέλλα - δεν πρέπει να βάλεις πολύ γαρύφαλλο γιατί θα πικρίσει, ούτε πολλή κανέλλα γιατί θα τα καλύψει όλα. Η γεύση πρέπει να ισορροπήσει, γι’ αυτό όσο ζυμώνουμε δοκιμάζουμε. Βάζουμε χοντροκομμένο καρύδι και, αν θέλουμε, σουσάμι - αυτό δεν το βάζουν όλοι, εμείς το βά-ζουμε απ’ έξω, όχι μέσα. Τα πλά-θουμε σε μέγεθος μπιφτεκιού και τα αφήνουμε να στεγνώσουν σε μέρος που δεν έχει υγρασία. Καλό είναι να τα διατηρούμε κάπου κλειστά, σε βάζο, αλλιώς γίνονται κόκκαλο.

Είναι ο καλύτερος μεζές για τσίπουρο!»

Ηλίας Μπαρμπίκας

Όψεις

Με αφορμή τη συζήτηση σχετικά με το νόμο περί

ιθαγένειας (Ν.3838/2010) και τις σχετικές δηλώσεις Ιεραρχών της Ελλαδικής Εκκλησίας, κα-ταθέτω τις ακόλουθες σκέψεις προκειμένου να συμβάλω ως ορθόδοξος χριστιανός.Ο μαθητής της αγάπης, από-στολος και ευαγγελιστής Ιωάν-νης, λέει μεταξύ άλλων: «ἐὰν ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν μένει καὶ ἡ ἀγάπη αὐτοῦ τετελειωμένη ἐστὶν ἐν ἡμῖν… ̔Ο Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ…. ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ, ψεύ-στης ἐστίν· ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν ὃν ἐώρακε, τὸν Θεόν ὃν οὐχ ἑώρακε πῶς δύ-ναται ἀγαπᾶν; καὶ ταύτην τὴν ἐντολὴν ἔχομεν ἀπ᾿ αὐτοῦ, ἵνα ὁ ἀγαπῶν τὸν Θεὸν ἀγαπᾷ καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ». (Α’ Ιωάν-νου δ’ 7-21)Ωστόσο, αυτή η εξίσωση της αγάπης με τον Θεό δεν τυγ-χάνει κοινής αποδοχής στους κόλπους της εκκλησίας. Το εσωτερικό της ελλαδικής εκ-κλησίας διχάζεται στο θέμα της αντιμετώπισης της ετερότητας κι αυτό αναδείχτηκε έντονα

την περίοδο της ψήφισης του νόμου περί ιθαγένειας.Πού συνίσταται η ουσία των δύο θεμελιωδώς διαφορετικών προσεγγίσεων; Κατά τη γνώμη μου, η διαφορά εντοπίζεται στον ορισμό τού τι συγκροτεί το σώμα της ελλα-δικής εκκλησίας. Στην πρώτη προσέγγιση τονίζεται ως συ-στατικό στοιχείο της εκκλησί-ας το ανθρώπινο πρόσωπο ως προϊόν της θείας δημιουργίας με οικουμενική αξία, ενώ στη δεύτερη το ανθρώπινο πρόσω-πο ιστορικοποιείται. Στη δεύτερη προσέγγιση, η επι-λογή των μελών που θα συνα-παρτίζουν το σώμα της εκκλη-σίας συναρτάται με κριτήρια όπως η εθνική ταυτότητα και το γένος. Αυτή η προσέγγιση συνεπάγεται πολλαπλούς απο-κλεισμούς (φυλετικούς, εθνο-τικούς, πολιτιστικούς κ.λπ.).Στην πρώτη εκδοχή, με την οποία συντάσσομαι ανεπιφύ-λακτα, προβάλλεται ο ρόλος μιας συνεκτικής, πανανθρώ-πινης εκκλησίας, η οποία χω-ρίς να καταργεί τις ιδιαίτερες πατρίδες «κινείται πάνω και πέρα απ’ αυτές, επιζητώντας όχι την μένουσαν, αλλά την μέλλουσαν πόλιν». Ο άνθρω-

πος δεν είναι απλώς «πολίτης» αλλά «οδίτης», σε μια διαρκή αποδημία και αναζήτηση της πηγής της ζωής. Αυτή η ανά-γνωση δέχεται τη θεϊκή εικόνα του ανθρώπου αδιαμεσολάβη-τη από πολιτιστικά, κοινωνικά και εθνικά κριτήρια. Με την πρώτη προσέγγιση διαμορφώνεται μια χριστια-

νική στάση ανοχής στην ετε-ρότητα, που πηγάζει από μια αντίληψη σεβασμού στην αξία του ανθρώπινου προσώπου, χωρίς εξαιρέσεις. Μέσα από τον ευαγγελικό λόγο, στην πα-ραβολή της τελικής κρίσης, ο ξένος, τόσο ως πένητας όσο και ως γενικευμένος «άλλος», ταυτίζεται με τον Χριστό.

Η θετική στάση της εκκλησί-ας έναντι του ξένου αποτελεί θεολογική επιβράβευση της ανεκτικότητας, ενώ παράλλη-λα προετοιμάζει τις συνθήκες ομαλής ένταξης του κοινωνι-κού σώματος σε μια πολυπολι-τισμική κοινωνία.

Γιάννης Μπονάτσος

Μετανάστες και Ορθοδοξία

■ Συκομαΐδα από το Μαρκάσι

Συνταγές μαγειρικής

| ΑΝΟΙΞΗ 2013 | 11 ■

Υπάρχουν και… όρια στη διάσταση μεταξύ

λόγων και έργων.Από τη μια τα θεωρητικά λόγια των υπευθύνων. Πρόσφατα ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Αθανάσιος Τσαυτάρης δήλωσε: «Προ-τεραιότητά μας είναι να στραφούμε από μια γε-ωργία χαμηλού κόστους σε μια γεωργία ποιοτική, συνυφασμένη με τον τόπο, το περιβάλλον μας, τον πολιτισμό μας και την πα-ράδοσή μας. Μια γεωργία εξωστρεφή…» (ΤΑ ΝΕΑ / 21.2.2013).Κι από την άλλη, η ωμή πραγματικότητα, όπως αποτυπώνεται στην πρό-σφατη εξώδικη διαμαρτυ-ρία του συλλόγου φυτω-

ριούχων Ξυλοκάστρου, οι οποίοι προειδοποιούσαν από το 2002: «Αδυναμία χορήγησης στη χώρα μας αξιόπιστου και πιστοποι-ημένου πολλαπλασιαστι-κού υλικού εσπεριδοειδών, σύμφωνα με ευρωπαϊκή οδηγία του 2000, η οποία έχει ενσωματωθεί στο ελ-ληνικό δίκαιο το 2002. Κατά συνέπεια, αδυναμία χορήγησης από τις αρμόδι-ες κρατικές υπηρεσίες του ευρωπαϊκού φυτοϋγειονο-μικού διαβατηρίου, πράγ-μα το οποίο μεταφράζεται σε απαγόρευση εμπορίας και διακίνησης ελληνικών δενδρυλλίων στην εσωτερι-κή και εξωτερική αγορά». Στο προηγούμενο τεύχος της «Συμπολιτείας» δημο-σιεύθηκε διεξοδικό ρεπορ-

τάζ πάνω στο πρόβλημα. Στο μεταξύ, και ενώ από το 2002 οι αρμόδιες υπηρεσί-ες του υπουργείου εξακο-λουθούσαν, ύστερα από δειγματοληπτικό έλεγχο, να εκδίδουν φυτοϋγειο-νομικά διαβατήρια στους ενδιαφερόμενους φυτω-ριούχους, ξαφνικά φέτος, χωρίς προειδοποίηση, σταματούν τη διαδικα-σία αυτή, δημιουργώντας εκρηκτική κατάσταση στους παραγωγούς. Είναι ορατός ο κίνδυνος το κενό στην ελληνική αγορά να καλυφθεί από παραγωγούς του εξωτε-ρικού (Κύπρος, Ισραήλ, Ιταλία), που έχουν εγκαί-ρως προσαρμοστεί στις διεθνείς προδιαγραφές. Παράλληλα, μεγάλοι επι-χειρηματικοί όμιλοι έχουν αρχίσει να ασχολούνται με τη δημιουργία ιδιωτικών «μητρικών φυτειών», επι-χειρώντας να καλύψουν εκείνοι στο μέλλον το κενό που δημιουργείται από την κρατική αδυναμία. Και μετά σου λέει ότι θέ-λουν να προστατέψουν το περιβάλλον μας, τον πολι-τισμό μας, την παράδοσή μας…

Αγροτική Οικονομία

ΖΗΤΗΜΑ 1ον

Επισήμανση προς αγρό-τες: όταν βρίσκεσαι σε

διεκδίκηση, δεν προχωράς σε άνευ όρων διάλογο. Απαιτείς έμπρακτη απόδειξη! Λένε π.χ.: «Ναι, στηρίζουμε την αγροτική παραγωγή». Αυτό δεν είναι δεδομένο, οπότε ζητάς τη δέσμευσή τους ότι το αγροτικό ζήτημα είναι υπόθεση εθνικής σημασίας. Κατά το παράδειγμα του του-ρισμού, εξασφαλίζεις π.χ. μείωση του ΦΠΑ που αφορά τις εισροές της παραγωγής (λιπάσματα, αγροεφόδια κ.τ.λ), όπως συμβαίνει με τη μείωση του ΦΠΑ για τους χώ-ρους εστίασης. Τότε και μόνο τότε κάθεσαι στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης! Η δυναμική της αγροτικής παραγωγής είναι ο βασικός πυλώνας ανάπτυξης. Όταν οι πολιτικοί μας θεωρούν ότι ίσως η λύση βρίσκεται στο υπέδαφος της χώρας, είναι είτε πολιτικά αόμματοι είτε «κύκλωπες», που σημαίνει ότι τη χώρα αυτή θα την κυ-βερνά ο «Κανένας». Ο πλού-τος της χώρας μας βρίσκεται πάνω στο έδαφος της, στα χέρια των αγροτών της, και ούτε χαρίζεται ούτε ξεπου-λιέται!

ΠΡΟΤΑΣΗ ◗Η οριζόντια γραμμή του «σταυρού μας»: οριζόντια δίκτυα διακίνησης αγροτι-κών προϊόντων! Επιβάλλεται η ενεργοποίηση παραγωγών, ομάδων παραγωγών, συνερ-γαζομένων ομάδων παραγω-γών. Σε απευθείας σχέση με τους καταναλωτές. Σε σημεία συνάντησης όπως τα μανάβι-κα της γειτονιάς, οι οργανω-μένες δημοτικές αγορές, οι λαϊκές αγορές αποκλειστικά για παραγωγούς.◗Η κάθετη γραμμή του «σταυρού μας»: η καθετο-ποίηση της παραγωγής. Κάθε παραγωγός και οι ομάδες τους θα κληθούν να παίξουν το ρόλο του μεταποιητή, του τυποποιητή. Αν τα παραπάνω μοιάζουν ουτοπικά, διαθέτουμε συ-γκεκριμένη πρόταση χρημα-

τοδότησης: Να καταργηθούν εδώ και τώρα οι ασύνδετες με την παραγωγή επιδοτήσεις! Έργα υποδομών, αρδευτικά μικροφράγματα, «αγροτικοί- εμπορικοί σιδηρόδρομοι», λιμάνια, μεταποιητήρια χρειαζόμαστε. Με κριτήρια θεματικά και γεωγραφικά.

ΖΗΤΗΜΑ 2ον

Τα τελευταία χρόνια έχει εξαγγελθεί η δημιουρ-

γία δημοπρατηρίων. Για τη νότια Ελλάδα, σχεδιάζουν δημοπρατήριο αγροτικών προϊόντων στην Αθήνα. Προ-τείνουμε: το δημοπρατήριο της νότιας Ελλάδας να έχει έδρα το Λέχαιο!Πλεονεκτήματα: Οι ήδη έτοι-μες εγκαταστάσεις. Οι ίσες αποστάσεις μεταξύ όλων των παραγωγικών περιοχών της Πελοποννήσου και με τα αντίστοιχα κέντρα προορι-σμού των εμπορευμάτων: Η πόλη της Αθήνας, το λιμάνι του Πειραιά, το λιμάνι του Ναυπλίου, όπου θα υπάρ-χει σύνδεση με το Αιγαίο και τη Κρήτη. Πολύ κοντά του η Αττική Οδός και η Αθηνών-Λαμίας, που το συνδέει με την κεντρική Ελλάδα, το λιμάνι της Κορίνθου, που το συνδέει με την Ιταλία… Απλές κατανοητές επιλογές που θα επιβεβαιώσουν την από τα παλιά γεωπολιτική του θέση.

ΖΗΤΗΜΑ 3ον

Διαγραφή όλων των αγροτικών δανείων! Σε

μια ευνομούμενη πολιτεία, αποτελεί τερατούργημα η δρομολογημένη διαγραφή «κόκκινων δανείων-υποχρε-ώσεων» των δυο μεγάλων εγκληματικών κομμάτων, της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, προς την ΑΤΕ (105εκ€. και 96,8κ.€ αντιστοίχως!!!) . Δεν ζητούμε τίποτα περισ-σότερο, ούτε θα ανεχτούμε τίποτα λιγότερο από την ίδια ακριβώς μεταχείριση. Από το να αυτοκτονούν Κορίνθι-οι αγρότες, προτιμότερο θα ήταν τα πολιτικά υπερχρεω-μένα κόμματα να «πήδαγαν» από τον Ισθμό.

Ο σταυρός του μπλόκου

Φυτ-όρια!

του Κώστα Χατούπη

του Παναγιώτη Παπανικολάου

■ 12 | ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ |

Λόγος

(απόσπασμα)

…Μου έχει κάνει εντύπωση μια άποψη για το ποια θεωρούσε πα-τρίδα του ο ποιητής. Αυτή στηρί-ζεται στους πρώτους στίχους του ποιήματος «ΥΠΝΟΣ», που εμένα με οδηγεί αλλού.

Θα μας δοθεί το χάρισμα και η μοίρανα πάμε να πεθάνουμε μια νύχταστο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας;………………………………………Θα μας χαϊδεύει ως όνειρο το κύμα.Και γαλανό σαν κύμα τ’ όνειρό μας.

Ξεκινώντας από αυτούς τους στί-χους, ο καθηγητής Πανεπιστημίου Νικόλαος Τωμαδάκης στο περιοδι-κό «Κριτικές σελίδες»(1936) γρά-φει: «Ποιος ξέρει, αν το ακρογιάλι της πατρίδας όπου ήθελε να κοιμη-θεί γλυκά γλυκά ο νανουρισμένος απ’ το Κρητικό κύμα ποιητής, δεν ήταν των εφηβικών του χρόνων το Κρητικό ακρογιάλι;».Γεννάει μεγάλη απορία πώς ο Ν. Τωμαδάκης δεν σκέφτηκε και δεν προβληματίστηκε πάνω σε άλλους στίχους του ίδιου ποιήματος. Συ-γκεκριμένα στο «ΥΠΝΟΣ», που καταλαμβάνει μόνο μια σελίδα, υπάρχουν οι στίχοι:

Και τα κορίτσια του χωριού μαςαγραπιδιές, θα στέκουνε τριγύρωκαι, σκύβοντας, κρυφά θα μας μιλούνεγια τα χρυσά καλύβια, για τον ήλιοτης Κυριακής, για τις ολάσπρες γάστρες,για τα καλά τα χρόνια μας που πάνε.Το χέρι μας κρατώντας η κυρούλα,κι όπως αργάθα κλείνουμε τα μάτια,θα μας διηγιέται -ωχρή- σαν παραμύθιτην πίκρα της ζωής.

Στέκομαι σε τρεις λέξεις «χωριού», «γάστρες» και «κυρούλα». Τα Χα-νιά δεν είναι εύκολο να τα θεωρή-σει κανείς πράσινο χωριό. Οι ολά-σπρες γάστρες κατασκευασμένες από πηλό (ασπριά) βρίσκονταν δίπλα στο «φουρναριό» των χω-ριάτικων σπιτιών της Κορινθίας. Αυτή η λέξη δεν απαντάται ούτε

μέσα στην πόλη των Χανίων ούτε στα γύρω χωριά ούτε στα μητάτα των Κρητικών βουνών. Στα χρό-νια του Καρυωτάκη τη γιαγιά στην Κορινθία τη φώναζαν κυρούλα και κάποιοι εξακολουθούν να τη φωνά-ζουν έτσι. Αυτή η λέξη είναι άγνω-στη στην Κρήτη. Εξάλλου, μικρός ο Κώστας Καρυωτάκης, την κυρούλα του τη συναντούσε και δεχόταν τα χάδια της στη Συκιά της Κορινθίας.Όσο για την Τρίπολη που γεννήθη-κε και την Αθήνα που είχε ο πατέ-ρας του σπίτι, στην οδό Πειραιώς, αυτές δεν αποτελούν «πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας».

Το πράσινο ακρογιάλι της… ΣυκιάςΜια συζήτηση για την αληθινή πατρίδα του Κώστα Καρυωτάκη.

της Άννας Ζαχαρή

Ζήτησα από το δάσκαλό μου και ποιητή Τάκη Μιχόπουλο να πει κάτι για το έργο και την καταγωγή του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη. Μια βραδιά, δίπλα στο τζάκι, μου είπε:

Ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης ανήκει στους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές του 20ου αιώνα. Οι στίχοι του είναι γραμ-μένοι με το αίμα του, όπως κι ο ίδιος έχει πει. Στο έργο του δε θα συναντήσουμε περισσολογίες, ωραιολογίες, αριστοκρα-τικότητες, εμπορικές επαναστατικότητες και παρόμοια. Αυτός εξέφρασε καλύτερα απ’ όλους τους συγχρόνους του «την πει-

σιθάνατη ψυχολογία, την αγχώδη» της δε-καετίας του ’20. Και ήταν τότε η Ελλάδα «μία πατρίδα ηττημένη, ανοικτή σε όλους τους ανέμους». Άννα, έχω τη γνώμη ότι μετά απ’ τον Καρυωτάκη αρχίζει η μεγάλη εισβολή όλων των μορφών της επιτήδευσης και συναλλαγής και όχι μόνο στην ποίηση. Ο Καρυωτάκης που μετουσίωσε σε ποίηση το άγχος της εποχής του ήταν, όπως έχει παρατηρηθεί, ένα παιδί. Εμείς λέμε ότι αυτό το παιδί, αυτός ο ακραιφνής ποιητής, είχε συνείδηση Συκιώτη. Βέβαια το γεγονός ότι ο παππούς του έζη-

σε στη Συκιά δεν πείθει, έτσι απλά, ότι ο εγγονός θεωρούσε ιδιαίτερη πατρίδα του τη Συκιά. Εξάλλου ο ίδιος δεν γεννήθηκε στη Συκιά δεν πήγε σχολείο, δεν εργάστηκε εκεί.Σε περιοδικά και εφημερίδες συναντάμε την άποψη ότι ήταν Χανιώτης, δεδομένου ότι έζησε πολλά χρόνια εκεί. Εκεί τελείωσε το σχολείο και εκεί πρωτοερωτεύτηκε.Εδώ τελειώνω, θυμίζοντας το τέλος από ένα σχετικό δικό μου μελέτημα πρωτοδη-μοσιευμένο στο περιοδικό «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ» το 1995. (βλέπε κάτω)

Συμβολή στη βιογραφία του Κ. Καρυωτάκη

δρόμος είναι μακρύς και φωτίζεται από το πεπρω-μένο δύο ανθρώπων που, ενώ τα έχασαν όλα, δεν έπαψαν ν’ αναζητούν τη δικαίωση του έρωτα. Ένα θρίλερ κατασκοπείας, που με φόντο τα μεγάλα γεγο-νότα του 20ου αιώνα ξε-τυλίγει μια συναρπαστική ιστορία πάθους. 3. «Ουρανόπετρα», του Γιάννη Καλπούζου, από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο Το βιβλίο περιδιαβαίνει σε Κύπρο, Αθήνα, Θεσσαλία, Ήπειρο και πάνω απ’ όλα στο συναρπαστικό χάρτη της ψυχής, εξιστορώντας μέσα από τη ματιά του συγγραφέα την αναγνω-στική ευφορία και τους ολοζώντανους χαρακτήρες που απάνω τους πατάμε. Σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι μεταξύ άλλων, μήπως λη-σμονώντας το χθες απο-κόβεσαι απ’ τη ρίζα σου, μένοντας μετέωρος και ψάχνοντας άλλα στηρίγ-ματα.

Η Μαρία Παπακώστα προτείνει 3 βιβλία

1. «Μιλώντας με την Αλίκη για τη φιλοσοφία και το νόημα της ζωής», της Σώτης Τριανταφύλλου, από τις Εκδόσεις Πατάκη

Το βιβλίο απαντάει στα ερωτήματα που θέτουν οι έφηβοι: τι είναι η φύση, η ανθρώπινη κοινωνία, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η λογική. Η συγγραφέας έγραψε το βιβλίο θέλο-ντας να συμβάλει στην ευτυχία της Αλίκης, κόρη μιας φίλης της, σ’ αυτή τη χώρα των θαυμάτων που είναι ο κόσμος. Απευθύ-νεται στους νέους και σε μας τους όχι τόσο νέους, που συχνά νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα, ενώ δεν ξέρουμε τίποτα.

2. «Η χορεύτρια του δια-βόλου», του Στέφανου Δάνδολου, από τις Εκδόσεις Ψυχογιός

Από την Κωνσταντινού-πολη, το Αιγαίο και την Αθήνα των αρχών του 20ου αιώνα, ως το συγ-κλονιστικό φινάλε στο Εδιμβούργο του 1945, ο

Σ’ αυτό το φύλλο, η Μαρία Παπακώστα από το βιβλιοπωλείο «Επίκεντρο» στο Ξυλόκαστρο, κάνει τις δικές της προτάσεις.

| ΑΝΟΙΞΗ 2013 | 13 ■

του Γιάννη Μακριδάκη

«Από το χώμα ερχόμαστε, στο χώμα καταλήγουμε. Στο μετα-ξύ διάστημα παριστάνουμε τους κηπουρούς». Στίχοι του ποιητή Αργύρη Χιόνη, ο οποί-ος ζούσε στο Θροφαρί, ένα μικρό χωριό της ορεινής Κοριν-θίας, «παριστάνοντας» όντως τον κηπουρό στο μεταξύ ζωής και θανάτου του διάστημα.Τον σκέφτηκα σήμερα αξη-μέρωτα τον Αργύρη. Από τη μια επειδή ξεκινά σε λίγο μια ακόμα μέρα μου κατά την οποίαν παριστάνω κι εγώ τον κηπουρό, από την άλλη διότι ακόμα και από κει που βρίσκε-ται συνεχίζει να με τιμά και να μου το δείχνει, όπως έκανε και κατά το διάστημα που ήταν εδώ, κοντά μας.

Τον γνώρισα προσωπικά ενά-μιση χρόνο πριν φύγει. Είχαμε βρεθεί ταυτόχρονα στο Ηρά-κλειο της Κρήτης για παρου-σιάσεις βιβλίων και πήγα στην εκδήλωσή του μιας και ήμουν ήδη συνδεμένος με το έργο του. Κι εξεπλάγην απίστευτα όταν συστηθήκαμε. Μεγάλη τιμή και χαρά ένιωσα σαν με αγκάλιασε και μου είπε πως έχει διαβάσει όλα μου τα βι-βλία και πως είμαι ένας από αυτούς που αγαπάει, όπως ήταν κι εκείνος για μένα.Δεν πρόλαβα να πάω στο χωριό του. Με προσκάλεσε, χειμώνα να ’ρθεις, μου είπε, τα καλοκαίρια έχει οχιές και σκορπιούς. Μια απ’ τα ίδια και εδώ Αργύρη. Με τις όχε-ντρες ζούμε κάθε που θα

’ρθουν οι ζέστες. Ένα χειμώ-να ίσα ίσα έζησε μετά τη γνω-ριμιά μας. Στα πρόθυρα του δεύτερου έφυγε.Και τώρα πάλι με τιμά από κει πάνω. Μου γράψανε γράμμα οι φίλοι του πως ξεκινάνε από φέτος να κάνουνε κάθε άνοι-ξη, τον μήνα Απρίλη που είχε γενέθλια ο Αργύρης, λογοτε-χνική και όχι μόνο εκδήλωση εις μνήμην του, και πως την πρώτη αυτή χρονιά σκεφτή-κανε να με καλέσουν, να κάνω την αρχή, αφού θα ήταν σύμ-φωνος κι ο Αργύρης γι’ αυτή την επιλογή τους. Κι έτσι θ’ αφήσω την κηπου-ρική μου για λίγες μέρες, εκεί κατά τις 20 του Απρίλη, για να πάω να τιμήσω τη μνήμη του κηπουρού που έγινε πια ποιητής και με τιμά ακόμα. Διότι το «ποιητής» και το «συγγραφέας» είναι τίτλοι

τιμής και τους αποκτάς, αν τους αξίζεις, αφού φέρεις εις πέρας αξιοπρεπώς τον βίο και την αποστολή σου «στο μεταξύ διάστημα». Προσδο-

κώντας κι εγώ κάποια μέρα να ονομαστώ συγγραφέας, θα παραστώ, ως κηπουρός προς το παρόν, στα γενέθλιά σου αγαπημένε ποιητή.

Τέχνη

Τα τελευταία χρόνια είχαμε συνηθίσει ν’ ακούμε άσχημα νέα από την Ευρωστίνη. Τα χτυπήματα που έχει δεχτεί η περιοχή είναι απανωτά και ισχυρά και η κρίση, σε συν-δυασμό με τον Καλλικράτη και τους εφαρμοστές του, έχουν επηρεάσει αρνητικά τη ζωή της. Όχι ότι τα άλλα μέρη ευημερούν...Σε πείσμα των καιρών,

όμως, και κόντρα στον αρ-νητισμό και τη μιζέρια, γεν-νήθηκε στην περιοχή κάτι ελπιδοφόρο. Είναι η θεατρι-κή ομάδα «Πειραματιστές», που ξεκίνησε το Σεπτέμβρη του 2012 και ήδη παρουσίασε την πρώτη της δουλειά στο Δερβένι στις 29 & 30/12/2012. Ένα αφιέρωμα στον Τένεσι Ουίλιαμς, τις «Σπασμένες κούκλες», σε σκηνοθεσία της

Τερέζας Λουίζου. Μια παρά-σταση-έκπληξη, που για δύο μέρες γέμισε ασφυκτικά το Πνευματικό Ενοριακό Κέ-ντρο Δερβενίου.Η Τερέζα Λουίζου είναι προ-φανώς ο καταλύτης όλης αυτής της δράστηριότητας, η οποία μετά από εκείνες τις παραστάσεις φουντώ-νει όλο και περισσότερο. Βασικά μέλη της ομάδας,

μέχρι τη στιγμή που γρα-φόταν το άρθρο, είναι οι: Ηλίας Καραβάς, Γιώργος Κορδούλης, Έφη Καΐτσα, Τερέζα Λουίζου, Νικολίτσα Καριώρη, Νάνσυ Τσαντήλα, Χριστίνα Κατούφα, Ηλίας Βυζάς, Βασίλης Ζιοζιώκος, Σοφία Σταύρου, Χρήστος Κουλαμάς, Ελένη Ζιοζώ-κου, Μαρία Κορδούλη, Έφη Πουργιάζου, Έλενα Ψαρ-ρού, Θάνος Βυζάς, Ελένη Σταύρου, Roberto Brausi, Γιάννης Νικολατσόπουλος, Δημήτρης Κανελλόπουλος, Ελένη Ευφραιμοπούλου, Αγγελική Κατούφα, Σο-φία Βουρβοπούλου, Νίκος Σταύρου. Ο κατάλογος των συμμετεχόντων όλο και με-γαλώνει, καθώς δύο νέες

παραστάσεις ετοιμάζονται.Παράλληλα, δουλεύουν και δύο ακόμα ομάδες: η παιδική και η εφηβική, που σκαρώνουν κι αυτές παραστάσεις για το επόμε-νο διάστημα. Να είστε σε εγρήγορση για να μάθετε τις ημερομηνίες, γιατί γίνεται πολύ καλή δουλειά. Επανα-στατική θα τη χαρακτήριζα, για την περιοχή και για την εποχή που γίνεται. Καλή δύ-ναμη στους πειραματιστές, που η δράση τους είναι στά-ση ζωής απέναντι στην κατή-φεια των καιρών και στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους: τον τίτλο αυτού του άρθρου.

Ανδρέας Ζάρρος

«Πειραματιστές» ναι, πειραματόζωα όχι!

Το Σάββατο 20 Απριλίου, στο θέατρο «Άγγελος

Σικελιανός» στο Ξυλόκαστρο, θα γίνει η ετήσια

εκδήλωση στη μνήμη του Αργύρη Χιόνη. Στην εκ-

δήλωση θα παρουσιαστεί και το νέο βιβλίο του

Γιάννη Μακριδάκη, Του Θεού το μάτι.

Δ. Περοδασκαλάκης, Γ. Μακριδάκης, Α. Χιόνης, Ζ. Κατσακός, στο Ηράκλειο Κρήτης.

Μνήμη κηπουρού, γενέθλια ποιητή

■ 14 | ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ |

Απόψεις

Ο Αλή πασάς των 8 μ.μ.Ο Αλή πασάς, ο γιος της Χάμκως, είχε έναν εξαιρετικά αποτελεσματικό τρόπο

να κρατά τους υπηκόους του υπό έλεγχο. Στον πιο μεγάλο πλάτανο των Ιωαννίνων τιμωρούσε με πρωτότυπους τρόπους όσους θεωρούσε ότι διέπρατ-ταν αδικήματα. Άλλους τους κρεμούσε ανάποδα μέχρι να ξεψυχήσουν, άλλους τους έγδερνε ζωντανούς, άλλους τους ανασκολόπιζε κι άλλους τους έκαιγε με βραστό λάδι. Ο Αλής ήταν πολύ ευρηματικός όταν επρόκειτο να τιμωρήσει τους δύστυχους σκλάβους του. Όλ’ αυτά τα έκανε σε δημόσια θέα, μπροστά στα μάτια των έντρομων Ιωαννιτών, για να τους τρομοκρατεί και να τους υποτάξει. Ο φόβος ήταν το όπλο του. Τώρα, η πολιτική και οικονομική εξουσία της χώρας χρησιμοποιούν την απειλή της βίας για να υποτάξουν εμάς. Το ρόλο του εκφοβιστή τον έχουν αναλάβει τα μέσα μαζικής εξόντωσης της συνείδησής μας. Οι εκφοβιστές δεν φορούν σαρίκια και καφτάνια, αλλά απαστράπτοντα συνολάκια και κοστούμια. Μας δείχνουν στο χαζοκούτι, με κάθε ευκαιρία, τι θα πάθουμε αν δεν πειθαρχήσουμε. Δαρμένοι συλληφθέντες, σπασμένα κεφάλια, τυφλά χτυπημένοι διαδηλωτές, πρόχειρες κατηγορίες…Κι εμείς ανοίγουμε το χαζοκούτι τους και λέμε ότι αυτά συμβαίνουν στους άλλους - και υπομένουμε το βιασμό της ψυχής μας. Λέω να πετάξουμε τα χαζοκούτια

στα σκουπίδια και να πάρουμε τις αποφάσεις μας κρίνοντας με την κοινή λογική, που λέει ότι μας ρη-μάζουν για να γίνονται ζάπλουτοι εκείνοι που κρύβονται πίσω από τα πολιτικά τους τσιράκια.Εχθρός μας είναι ο φόβος τον οποίο διαχέουν οι σύγχρονοι Αλήδες που, όμως, τρέμουν την

οργή μας. Γιούλα Δήμου

Δημοκρατία είναι να πεινάς, είναι να μην έχεις λεφτά, να μην έχεις

δουλειά. Να μην μπορείς να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου, να μην μπορείς να σπουδάσεις τα παιδιά σου.Δημοκρατία είναι να σε απολύουν, να σου κόβουν τη σύνταξη, να σου κόβουν το μισθό, να δουλεύεις 12-13 ώρες για 30 ευρώ, να είσαι άνεργος και να σε φορο-λογούν, να σου κάνει κατάσχεση η τράπε-ζα, να σου κόβει το ρεύμα η ΔΕΗ, να μην πουλάς τα προϊόντα σου, να μην μπορείς να αγοράσεις προϊόντα.Δημοκρατία είναι να αγοράζεις ληγμέ-να μισοτιμής, να ψάχνεις στα σκουπίδια για να φας, να ψωνίζεις από τα κοινωνικά παντοπωλεία, να περιμένεις να τελειώσει η λαϊκή για να πάρεις τα λαχανικά σου, να σε ταΐζει η εκκλησία, να σε ταΐζει ο Αλαφούζος, να σε περιθάλπει η κάθε φι-λάνθρωπη Μ.Κ.Ο, να σου βρίσκει απλή-ρωτη και φτηνή δουλειά το ινστιτούτο της Γ.Σ.Ε.Ε.Δημοκρατία είναι να είσαι νέος επιστή-μονας άνεργος, να είσαι νέο ζευγάρι με

ενοίκιο, να είσαι ασθενής ανασφά-λιστος, να μην έχεις δωρεάν υγεία και παιδεία, να μην έχεις σχολεία, δασκάλους, κέντρα υγείας, νοσοκο-μεία, γιατρούς, να πληρώνεις για όλ’ αυτά χαράτσι, να είσαι νέος και να φεύγεις στο εξωτερικό για δουλειά, να μη χαμογελάς ή να γελάς πικρά για τα χάλια μας, να ζεις σε πόλεις τέρατα, χωριά ερημωμένα με τοπι-κούς άρχοντες ανύπαρκτους, να εί-

σαι μόνος ανάμεσα σε πολλούς μόνους, να περπατάς βρίζοντας, παραμιλώντας, να μπορείς να αυτοκτονήσεις μόνος, να σε δέρνουν τα ΜΑΤ και οι ζαρντινιέρες σε συνεργασία με τους χρυσαυγίτες, να είσαι άλλου χρώματος ή αλλοδαπός.Απαγορεύεται να παλεύεις γι’ αυτά που σου κλέβουν, που σου στερούν, απαγο-ρεύεται να διαδηλώνεις, να απεργείς, να οργανώνεσαι, να αντιστέκεσαι, να θυμώνεις, απαγορεύεται να διεκδικείς αυτά που σου αφαιρούν μαζικά και ορ-γανωμένα, απαγορεύεται να φτιάξεις τη χώρα σου, την πόλη σου, τη ζωή σου, το μέλλον σου.Απαγορεύεται να αγωνίζεσαι όρθιος, να αντιδράς σ’ αυτά που σου ετοιμάζουν. Σε θέλουν γονατισμένο, σκυφτό. Πρόσεξε ποιος είναι πίσω σου,

Είναι ο καπιταλισμός, ρε!

Νίκος Παναγιωτόπουλος

ΠΑΡΑΔΗΜΟΤΙΚΑΗ «Συμπολιτεία» γεννήθηκε, η στήλη εγκαινιάζεται. Αντι-κείμενό της η καταγραφή των τοποθετήσεων των τοπικών αρχόντων στα δημοτικά συμβούλια, δημοτικά και παραδη-μοτικά δρώμενα και ο σχολιασμός τους. Ξεκινάμε λοιπόν…

Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ■ Δημοτικό Συμβούλιο 6/2/2013, με θέμα τον προϋπολογισμό του τρέχοντος έτους:

Ζάρρος: Ο προϋπολογισμός περιλαμβάνει την πάγια προκαταβολή των τοπικών κοινοτήτων;

Λογοθέτης: Όχι!

Σκούρας: Σε ποιο ποσοστό εκτελέστηκε ο προϋπολογισμός του 2012;

Λογοθέτης: Δεν το έχω πρόχειρο!

Σκούρας: Υπάρχει δυνατότητα πρόσθεσης, βελτίωσης, αλλαγής του προϋπολογισμού;Λογοθέτης: Όχι!

Σκούρας: Δηλαδή, αυτή είναι η νύφη, πάρτε την!

Σκούρας: Το δεύτερο σκέλος του έργου της ανάπλασης της παραλίας, δηλαδή βόρειο τμήμα πλατείας κ.λπ., το έχουμε παραλάβει;

Λογοθέτης: Ε, συγγνώμη τώρα, ε, δεν θυμάμαι, δεν μπορώ να σου απαντήσω.

Εν κατακλείδι, το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου…

Ζάρρος (δευτερολογία): Αυτοδιοίκηση σημαίνει να παρέχεις πόρους, χώρο και αρμοδιότητες στις τοπικές κοινότητες. Αυτό που γίνεται εδώ δεν έχει σχέση ούτε με την αυτοδιοίκηση ούτε με τη δημοκρατία.

■ Δημοτικό Συμβούλιο 13/2/2013 στο Δερβένι. Το μαγνητόφωνο της «Συμπολιτείας» καταγράφει την πολύωρη συνεδρίαση, με κύριο θέμα το έργο της αποχέτευσης που απεντάχθηκε. Στις ερωτήσεις απαντά είτε ο διευθυντής της ΔΕΥΑΞΕ κ. Γεωργίου είτε ο δήμαρχος. Απορία: Υπάρχει πρόεδρος στη ΔΕΥΑΞΕ;

Στο βήμα ο κ. Ψαράκης. Μια γυναικεία φωνή ακούγεται αμυδρά να λέει: «Άντε ρε, τελείωνε!». Βεβαίως είναι αναγνωρίσιμη, και λόγω της ιδιαιτερότητάς της και λόγω του ότι την ακούμε εδώ και δέκα χρόνια. Άλλωστε, δεν έχει και πολλές γυναίκες το Δ.Σ. Αλλά επιτρέπεται μια κυρία να εκφράζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, ιδίως απευθυνόμενη σε πρώην συνεργάτη της;

Έτσι, χαλαρά, κλείνουμε την πρεμιέρα της στήλης. Όσο για τον Αρμονίστα, ελπίζω να διακατέχεται από τα ίδια όπως τώρα συναισθήματα συγκρατημένης ικανοποίησης για τη «συνεργασία» μας και μετά από 3-4 φύλλα της εφημερίδας.

Ίδωμεν...Θαν. Τσου.

ΥΓ: Για εμάς τους κακούς που δεν χωράμε (άλλωστε δεν γουστάρουμε να χωρέσουμε) στο μαντρί σας, βελτιώστε παρακαλούμε τη μικροφωνική, ώστε να ακούγονται και όσοι έχουν διαφορετική άποψη από τη δική σας.

Δημοκρατία τρομοκρατική

| ΑΝΟΙΞΗ 2013 | 15 ■

Εδώ στους πέρα κάμπους, στο

Λουτρό, προσπα-θούμε δυο χρόνια τώρα να επισκευ-άσουμε το Δημο-τικό Σχολείο, αλλά δυστυχώς τίποτα δεν γίνεται από πλευράς του Δή-μου. Προσχήματα συνεχώς, υποσχέ-σεις, αλλά αποτέ-λεσμα μηδέν. Η τοπική κοινωνία θέλει να επισκευ-αστεί το σχολείο για να τιμήσει τον Λουτραίο στιχουργό Ηλία Κατσού-λη, που έφυγε πρόωρα από κοντά μας. Το χωριό ήταν γι’ αυτόν χώρος λατρεμένος και πηγή έμπνευσης. Οι κάτοικοι ζητούν να «σουλουπω-θεί» το σχολείο και να παραδοθεί στην τοπική κοινωνία, ώστε στον προαύλιο χώρο να γίνονται εκδη-λώσεις και στον εσωτερικό να φι-λοξενηθούν έργα και αντικείμενα του ποιητή. Υπάρχουν αρκετοί που είναι διατε-θειμένοι να προσφέρουν εθελοντι-κή εργασία, ακόμα και χρήματα αν χρειαστούν. Το μόνο που χρειάζε-ται είναι να μελετηθεί από τις υπη-ρεσίες του Δήμου ποια ακριβώς έργα πρέπει να γίνουν και να λη-φθεί η τελική απόφαση. Ένα έργο μηδαμινού κόστους για το Δήμο, αλλά τεράστιας σημασίας για το χωριό. Ο τοπικός πρόεδρος που το ζητά, αν και ανήκει στο συν-δυασμό της δημοτικής αρχής,δεν καταφέρνει κάτι. Δεν θα θέλαμε να πιστέψουμε ότι ο Δήμος ενδιαφέρεται μόνο για έργα

που έχουν αξιόλογο προϋπολογι-σμό και γι’ αυτό γυρνάει την πλά-τη σε μια υπόθεση που θα βασιστεί στην εθελοντική εργασία και στην αυτενέργεια των κατοίκων.

Υπάρχει η αίσθηση ότι ο Δήμος «φοβάται» να βοηθήσει ομάδες πολιτών να διοργανώσουν εκδη-λώσεις, μην τυχόν και χάσει τη «δόξα». Μήπως ενοχλεί ότι η συ-γκεκριμένη πρόταση ήταν της Συ-μπολιτείας; Εκεί που ψάχνουμε χορηγούς για να οργανώσουμε εκδηλώσεις αμ-φιβόλου ποιότητας, ας ψάξουμε χορηγούς για αξιοποίηση της πο-λιτιστικής μας κληρονομιάς. Μή-πως θα ’πρεπε να απευθυνθούμε στον ΟΠΑΠ; Κάποιοι ίσως γνωρί-ζουν τον τρόπο και θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν αφιλοκερδώς. Όπως πάντα!

Λάμπης Φίλης

Ρεπορτάζ

ΠΑΣ Ροδιά Ξυλοκάστρου. Πιο ταιριαστό όνομα δεν θα μπορούσε να βρεθεί για τη γυναικεία ομάδα ποδοσφαί-ρου της περιοχής μας, που σε μικρό διάστημα έχει ήδη να επιδείξει πολύ αξιόλογη δουλειά. Μετέχει στο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής και ήδη στο σύλλογο έχουν δελτία 22 κο-ρίτσια από την ευρύτερη πε-ριοχή της Κορινθίας: Έλενα Δημητροπούλου, Νικολίτσα Γκουρβέλου, Φαίη Κεκερή, Ελένη Ανδρικοπούλου, Βού-λα Κούκα, Ειρήνη Κουρκου-ζέλη, Λιάνα Λιάπη, Νίκη Αλ-τάνη, Χρύσα Γιαννοπούλου, Ζωή Μάγκα, Ευαγγελία Μά-

γκα, Πέννυ Αναγνωστοπού-λου, Μαριτίνα Καλλιόλια, Κωνσταντίνα Σπυροπούλου, Χρύσα Τσανδήλα, Ναταλία Δερμεζόγλου, Ιωάννα Γκί-κα, Κωστία Γκόλφη, Αθηνά Δήμα, Τίνα Κερπάνη, Κων-σταντίνα Γιάννου, Αναστα-σία Γεωργοπούλου.Για πολλούς είναι «παράξε-νο» το θέαμα κοριτσιών να παίζουν ποδόσφαιρο, αλλά οι αγώνες τους είναι ιδιαι-τέρως θεαματικοί και όσο περνάει ο καιρός η ομάδα βελτιώνεται συνεχώς.Μια μεγάλη επιτυχία του συλλόγου είναι η κλήση δύο αθλητριών του στην Εθνική ομάδα Κορασίδων. Μετά

από δύο δοκιμές, η 14χρονη Κωνσταντίνα Γιάννου από τη Ρίζα (γνωστή και ως Πίου) και η 15χρονη Αναστασία Γεωργοπούλου από το Κιά-το κλήθηκαν στην Εθνική και στις 17 με 22 Μαρτίου θα συμμετάσχουν σε τουρνουά της ομάδας στη Χαλκίδα.Άλλος ένας αθλητικός σύλ-λογος λοιπόν έρχεται να προστεθεί στους πολλούς και καλούς που έχουμε στην περιοχή μας. Ένας σύλλογος αλλιώτικος όμως, που για πρώτη φορά δίνει διέξοδο στα ενδιαφέροντα και τις φι-λοδοξίες των κοριτσιών μας.

Σπύρος Ζαφειρόπουλος

Δύο ρόδια στην Εθνική

Αυτοψία στο Παναρίτι Το «γιοφύρι» του Λουτρού

Στην επίσκεψη μας στο Παναρίτι για τη διανομή του πρώτου φύλλου

της «Συμπολιτείας» είδαμε νύχτα τα χάλια του Κοινοτικού Γραφείου, που φιλοξενεί και το αγροτικό ιατρείο. Εί-παμε να το επισκεφτούμε και μέρα, να το δούμε καλύτερα.Πρώτη εικόνα η σπασμένη τσουλήθρα στην πλατεία του χωριού, που αυτο-μάτως μας θύμισε το «πρόγραμμα ανάπλασης παιδικών χαρών» του Δή-μου, με προϋπολογισμό 311.000 ευρώ! Από δω, πάντως, δεν πέρασε…Τα σκουριασμένα κάγκελα και η τσα-λακωμένη μικρή καγκελόπορτα μας προϊδέασαν για τη συνέχεια. Κάτω, στη βάση του κτηρίου, αρκετά σκου-πίδια διαλαλούν καταναλωτισμό και απροσεξία. Εξωτερική πόρτα δεν υπήρχε. Είχε πάει για επισκευή κα-θότι σπασμένη, καταχείμωνο τώρα. Ένα παλιό φορείο στημένο στον τοίχο. Άβαφοι τοίχοι εδώ και πολλά χρόνια και πόρτες σκούρες από την πολυκαι-ρία, η μία… τρύπια.Ο μικρός και σκοτεινός διάδρομος οδη-γεί στον προθάλαμο του «Ιατρείου».

Κάτι παλιές καρέ-κλες, ένας ξύλινος πάγκος, μια βιβλιο-αποθήκη κι ένα ηλε-κτρικό σώμα καλορι-φέρ συμπληρώνουν το διάκοσμο.Μια ξαφνιασμένη αλλά πρόθυμη κο-πέλα μάς εξήγησε ότι ποτέ δεν μπήκε καυστήρας για να ζεστάνει τα σώματα που ήταν κρεμασμέ-

να στους τοίχους, ενώ το μικρό ηλε-κτρικό καλοριφέρ όταν το συνέδεαν έριχνε την ασφάλεια. Οπότε, κρύο άφθονο, μπουφάν χοντρό, κι αν δεν είσαι άρρωστος είναι μια καλή ευκαι-ρία να πουντιάσεις… περιμένοντας το γιατρό να σε γιάνει.Απογοητευμένοι με τα χάλια που αντι-κρίσαμε, καταλήξαμε στο καφενείο όπου μας κέρασαν ζεστό τσάι του βουνού. Εκεί μάθαμε ότι ο κ. δήμαρ-χος τους επισκέφτηκε, αφού πέρασε η Συμπολιτεία, και τους υποσχέθηκε ένα κλιματιστικό, συμπληρώνοντας πάντως ότι «Λεφτά δεν υπάρχουν και το κουμάντο το έχουν οι Γερμανοί…». Δεν δίνουν και μπογιές ούτε πινέλα μάλλον.Αναχωρώντας, τα υπέροχα πέτρινα και αναξιοποίητα κτήρια των αποθη-κών του ΑΣΟ, με τα σπασμένα τζάμια και τη σκουριασμένη πόρτα αναπτέ-ρωσαν την προσδοκία ότι ίσως κάποτε έλθουν οι… επενδυτές!

Λουκάς Ψαράκης

■ 16

Ένα από «κορίτσια της βροχής», μια

συντοπίτισσα που βασανίστηκε

από τη χούντα, μας μιλά για τότε και

για τώρα, στο καταφύγιό της στο Άνω

Λουτρό.

Τι σκέφτεσαι όταν ακούς το σύν-θημα των τελευταίων χρόνων «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73»;

Είναι υπερβολικό. Άλλο χούντα κι άλλο τώρα. Τότε, δεν είχες την ελευθερία να υπερασπιστείς την άποψή σου. Αυτό και μόνο είναι πάρα πολύ σημαντικό. Δεν σου κό-βουν το σχολείο αν δεν υπογράψεις δήλωση! Η ελευθερία δεν συγκρί-νεται τότε και τώρα. Είναι πολύ μεγάλες οι σημερινές δυσκολίες, γιατί δεν είναι καθαρός ο εχθρός, αλλά δεν έχει καμία σχέση με τότε.

Στην ταινία της Αλίντας Δημη-τρίου «Τα κορίτσια της βροχής», είδαμε εσένα και πολλές νέες της εποχής που βασανίστηκαν. Πότε σε συνέλαβαν;

Στις 23/9/1967. Άργησαν, γιατί τότε είχα παντρευτεί το Διονύση Τσίρ-κα, είχα το επώνυμό του και δεν με βρήκαν αμέσως. Όταν με πή-γαν στην Ασφάλεια, ο περιβόητος Λάμπρου ζήτησε να φέρουν το φά-κελό μου και δεν βρήκαν τίποτα. Μόλις έψαξαν με το πατρικό μου,

έφεραν ένα μπαούλο! Και τι δεν είχε μέσα… Ακόμα και κάτι χαρτιά που μαζεύαμε υπογραφές για να αποφυλακιστούν οι πολιτικοί κρα-τούμενοι του Εμφυλίου. «Να δούμε ποιος θα μαζέψει υπογραφές για σένα τώρα», μου είπε ο Λάμπρου.

Τι ήθελαν από εσάς;

Μας φυλάκισαν και μας βασάνισαν για να τους δώσουμε ονόματα και κρησφύγετα αντιφρονούντων. Οι δικοί μου βασανιστές ήσαν ο Μάλ-λιος, ο Μπάμπαλης και ο Σπανός. Ο Μάλλιος είχε εκπαιδευτεί στη CIA. Ήταν ο πιο σκληρός, ήταν γυάλινος και ο μόνος που φοβό-μουνα. Ο Μπάμπαλης ήταν λαϊκός τύπος. Μ’ έδερνε και μετά, όταν με συναντούσε, μου ’λεγε: «Γεια σου Νατάσα! Τι κάνεις;», σαν να μην έτρεχε τίποτα. Ο Σπανός ήταν ο βασικός βασανιστής μου. Αυτός μου έκανε τον φάλαγγα.

Για όλ’ αυτά που έζησες εκεί μέσα απέφευγες να μιλάς. Αν δεν ήταν η Αλίντα Δημητρίου και το ντοκι-μαντέρ «Τα κορίτσια της βροχής» δεν θα μίλαγες ποτέ; Δεν μιλούσα. Δεν ήθελα, δεν μπο-ρούσα. Στο Συμβούλιο της Ευρώ-πης όπου κατέθεσα και τα είχα φρέσκα, μιλούσα 6 ώρες και κα-τέρρευσα 4 φορές. Εγώ γύρισα στο

Λουτρό και δεν ήθε-λα να ξέρει κανένας τι είχα περάσει. Αν ξέρατε τι είχα τρα-βήξει, θα με είχατε κάπως, δεν θα ήταν φυσιολογικό. Συν το ότι δεν εξασφαλίζεις

εισιτήριο για το μέλλον μ’ αυτό που πέρασες στο παρελθόν. Σημασία έχει σήμερα τι λες. Δεν μπορεί να είσαι μουσειακό είδος και να σ’ έχουν να σε δείχνουν. Στα «Κορί-τσια της βροχής» τα είπαμε για να μείνουν, γιατί πρέπει να μείνουν. Τα είπαμε τώρα, που κανείς δεν μπορεί να μας κατηγορήσει ότι το κάνουμε για να τα εξαργυρώσου-με. Αυτοί πάνε να σβήσουν την Ιστορία, όπως και με την Αντίστα-ση. Να μη θυμάται κανείς τίποτα. Πώς το λέει ο Μπρεχτ; Σβήστε τα ίχνη.

Φόβος, κρατική καταστολή, αγώ-νες τότε και σήμερα. Υπάρχουν ομοιότητες; Τι θα ’λεγες στους νέους που βρίσκονται στην ηλικία που ήσουν εσύ τότε;

Να το πολεμήσουν και να μη φο-βούνται. Να το ξεπεράσουν! Ο φόβος είναι το όπλο της εξουσίας.

Με ποιον τρόπο βιώνεις εσύ προ-σωπικά την κρίση;

Για μένα δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Ζω το ίδιο. Με τα μισά λε-φτά πλέον, αλλά ζω το ίδιο. Μόνο που μετακινούμαι λιγότερο, λόγω της τιμής της βενζίνης. Άλλωστε, μονάχα δύο εχθρούς έχω: το θόρυβο και το κρύο. Εδώ στο Άνω Λουτρό τους έχω αντιμετωπίσει και τους

δύο και είμαι μια χαρά.

Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το πιο δυσοίωνο σημάδι τον καιρό της κρίσης;

Η μη συμμετοχή του κόσμου. Ακό-μα και τώρα, με όλ’ αυτά που συμ-βαίνουν, βλέπω να απαξιούν να συμμετάσχουν σε κάτι. Όχι απα-ραίτητα σε αγώνες, σε κάτι κοινό.

Και το πιο αισιόδοξο – αν υφίστα-ται τέτοιο πράγμα;

Οι νέοι και τα κινήματα. Ελπίζω πολύ στα κινήματα και στους νέους.

Πιστεύεις ότι αυτή τη στιγμή έχει μεγαλύτερη σημασία η αναμέτρη-ση στην κεντρική πολιτική σκηνή ή ο αγώνας σε τοπικά και δημοτι-κά κινήματα;

Τα υποσύνολα θα φέρουν την άνοιξη! Πιστεύω πολύ στα τοπικά κινήματα και πιστεύω πολύ στη Συμπολιτεία. Τέτοια υποσύνολα θα δώσουν τη λύση, όταν γίνουν πολλά και συναντηθούν.

Νατάσα Μερτίκα «Σημασία έχει σήμερα τι λες»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΜΥ ΜΠΕΤΖΕΛΟΥ & ΤΟΝ ΤΑΚΗ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

«Διαβάζω ποίηση από τα γενοφά-σκια μου. Εμένα μ’ έσωσε ο Ηλίας ο Κατσούλης. Αυτός με μύησε στην

ποίηση, γιατί εγώ θα είχα μείνει στο… «Πώς δενόταν τ’ ατσάλι». Ο Ηλίας με οδήγησε στην ποίηση, ευτυχώς. Είμαι που είμαι δογματική σαν χαρακτήρας, φαντάσου να μη διάβαζα και ποίηση…»