LYKOS_0009

Τα Χρώματα των Βιβλίων ◈ H Ισημερία του Έρωτα ◈ Ταβάνι- Πάτωμα ◈ Creatures of Habit ◈ Κουκλοθίασος Ανταμαπανταχού ◈ Η Πούλια και ο Αυγερινός ◈ H ιστορία του Pablo ◈ Sebastian Barry- Εις Γη Χαναάν ◈ Ergo Proxy ◈ Jean Luc Godard-Le Mepris 1963 ◈ Οι Ομπρέλες του Χερβούργου ◈ O ήχος των Skinny ◈ KNOT Festival Grimm και παραμύθι ◈ H Τέχνη της Σοκολάτας ◈ Radio-Tv ON ◈ The Flying

Caravan Vol#4

23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012 - ΤΕΥΧΟΣ 9

2

To Λύκος είναι εβδοµαδιαίο περιοδικό για τις τέχνες και τον πολιτισµό. Διανέµεται δωρεάν, καθε Κυριακή σε ηλεκτρονική µορφή.

www.lykosmagazine.tumblr.com

Ενηµερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο.

www.facebook.com/lykosmagazine

Βρείτε το Λύκος και στη σελίδα µας στο facebook.

Eάν θέλετε να συµµετέχετε στα επόµενα τεύχη µε εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κοµικ, στείλετε δείγµατα εργασιών σας στο email

[email protected]

��

��ZZZ�WHGUHJOLV�FRP

Layout��ZZZ�ID]H�JU

�

�OHRJLDQQDNRSRXORV#JPDLO�FRP

�

��-LP�9HU��*LO�*DODG��

7R��

www.lykosmagazine.tumblr.com��

ZZZ�IDFHERRN�FRP�O\NRVPDJD]LQH��IDFHERRN�

(��HPDLO�[email protected]

��

ΕΚΔΟΣΗ / ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑΟΡΓΑΝΩΣΗ ΥΛΙΚΟΥ

Σταυρούλα Παπαδάκη

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ Θοδωρής Ρέγκλης www.tedreglis.com

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ

Παύλος Ρέγκλης - www.paulreg.tumblr.com Ντίνος Καψάλας - [email protected]Στέργιος Ρουµελιώτης // KURO - [email protected]

ΕΦΩΦΥΛΛΟΔάφνη Αλεξιάδου - [email protected]

επιλογή εξωφύλλου & φωτογραφίας

Ολυµπία Τζώρτζη [email protected]

ΚΟΜΙΚ

Οδυσσέας Ρουσοδηµος (Rubeth)

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Σταυρούλα Παπαδάκη, Εύη Αργυρίου, Jim Ver, Δηµήτρης Κεχρής, Νίκος Μπελάνε, Librofilo, Gil Galad, Βασίλης Οικονόµου, Χλόη Ιορδανίδου, Κωστής Φιλιππόπουλος, Δώρα Κοροβεση, Ελένη Αγγελοπούλου

��



�


�


7R��




��

Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, µερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του περιεχοµένου µε οποιοδήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούµενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόµοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ. 3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου.

http://www.lykosmagazine.tumblr.com

http://www.lykosmagazine.tumblr.com

http://www.facebook.com/lykosmagazine

http://www.facebook.com/lykosmagazine

mailto:[email protected]


http://www.tedreglis.com

http://www.tedreglis.com

http://www.paulreg.tumblr.com










ΛΥΚΟS 23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012

3

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

4

6

8

10

12

14

18

20

22

24

26

28

34

36

38

EξώφυλλοΤαξίδι στο βιβλίο

ΕditorialΗ ισηµερία του έρωτα

ΑντιθέσειςΑνάµεσα σε ένα ταβάνι και ένα πάτωµα

SideshowMerry Go Round

ΚλείστροΑθήνα, 2011

Επισκέπτες - Μάθε ΤέχνηΑΝΤΑΜΑ πανταχού Η Μαριονέτες ζωντανεύουν.

Κόκκινη ΚλωστήΗ Πούλια και ο Αυγερινός''Me llamo Pablo''

InkSebastian Barry-¨ Εις Γη Χαναάν¨Μετατρέποντας την ανάγνωση σε µια µυστικιστικήεµπειρία.

AnimaErgo ProxyΗ ζωή έχει τη δική της νοηµοσύνη

JUMPCATLe Mepris 1963-Jean Luc GodardΜια ταινία- ερωτικό γράµµα.

Μεγάλο ΠανίΟι Οµπρέλες του Χερβούργου στο Παλλάς ΠαγκρατίουΟ έρωτας υπερνικά;

JiveSkinnyΈνα µουσικό διαµάντι που άργησε να ανακαλυφθεί

ShowcaseKNOT Festival GrimmΈνα ταξίδι στον κόσµο του παραµυθιού.Συµµετοχή περιοδικού Λύκοs

Να παςH Τέχνη της Σοκολάτας

ΦωνόρασηRadio/Tv ON

ComicThe Flying Caravan Vol#4


4

EDITORIAL

EDITORIALΗ Ισηµερία του Έρωτα.

Η νύχτα και η µέρα είναι εραστές. Εραστές από όταν άρχισε να ξηµερώνει και να νυχτώνει. Έκαναν έρωτα κάθε απόγευµα και νωρίς τα πρωινά, ενώ χυνόταν ο ένας µέσα στον άλλον. Η µέρα στερέωνε τη νύχτα στα ύψη και η νύχτα βοηθούσε τη µέρα να ανέβει στα βουνά και να ανατείλει. Οι µέρες περνούσαν και αυτοί αγαπιόντουσαν ολοένα πιο πολύ, όµως δεν µπορούσαν να συναντηθούν γιατί όσο και να το ήθελαν οι καηµένοι είχαν συµφωνήσει µε τον ουρανό να µην τον αφήνουν µόνο και εργάζονταν διαφορετικές ώρες . Μπορούσαν µόνο σε ορισµένα µέρη του κόσµου να ξεχαστούν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου για ώρες.

Όµως εδώ µπορούσαν να ανταµώνονται µόνο κατά το σούρουπο και τα χαράµατα. Ο ένας βασίλευε και έσβηνε και η άλλη θάµπωνε από αγάπη. Ανυπόφορο ήταν και για τους δυο, µα οι εραστές βήµα- βήµα σπάνια πάνε. Και για να µην τους καταλάβει κανείς, το έσκαγαν πίσω από τα σύννεφα και πάνω από τα πουλιά , νωρίτερα ,πότε ό ένας και πότε ο άλλος για να συναντηθούν.

Όταν τσακώνονταν και η µέρα θύµωνε, µεγάλωνε και αργούσε να τον συναντήσει. Άλλοτε πάλι θύµωνε η νύχτα και τραβούσε την οργή και τη θλίψη της κάνοντας βόλτα πέρα δώθε τις σκέψεις της ανάµεσα στα αστέρια, καπνίζοντας γαλαξίες και αστερόσκονες. Δεν περνούσε


5

Some rights reserved by Paul J Everett

ηµέρα , δίχως να αγκαλιαστούν όµως. Φίλιωναν και τότε η καρδιά της µέρας γινόταν κατακόκκινη σαν αίµα και οι τρυφερές σκέψεις της για τη νύχτα , µενεξεδί. Η νύχτα πάλι, οµόρφαινε και η καρδιά της ασήµιζε σαν καθρεφτάκι να βλέπει η αγαπηµένη του πώς ένιωθε για αυτήν. Οι δυο καρδιές στεκόντουσαν η µια πλάι στην άλλη και αρνούνταν να χωρίσουν.

Έτσι υποσχέθηκαν για να απαλύνουν τον πόνο τους να µην εργάζεται κανείς περισσότερο από τον άλλον, δυο φορές το χρόνο. Ίσες ώρες ο ένας , ίσες ώρες ο άλλος και θα συναντιόνταν ακριβώς στη µέση. Έτσι και έγινε, κάθε 20-21 Μαρτίου και κάθε 22-23 Σεπτεµβρίου, υπενθυµίζουν ο ένας στον άλλον πως οι εραστές βήµα-

βήµα σπάνια πάνε, µα όταν αγαπιούνται αληθινά ακόµη και στις πιο δύσκολες συνθήκες , η αγάπη τους , τους αντιµετωπίζει µε δίκαιη ισηµερία.

Σταυρούλα Παπαδάκη

http://creativecommons.org/licenses/by/2.0/


http://www.flickr.com/photos/paul_everett82/

http://www.flickr.com/photos/paul_everett82/


6

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

ΠΑΤΩΜΑ - ΤΑΒΑΝΙ

Το καταφύγιο

¨Σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, θα µπεις κάτω από το τραπέζι ή από το κρεβάτι και θα κάτσεις στο πάτωµα¨, της είπαν. Από τότε, το τραπέζι και το κρεβάτι τα αντιµετώπιζε λιγότερο συµβατικά. Ήξερε πως όταν κινδύνευε , υπήρχε ένα µέρος να προστατευτεί.

Τα χρόνια πέρασαν από τότε. Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης δεν ήταν πια µια άσκηση προετοιµασίας στο σχολείο. Ο κώδων κινδύνου σήµανε πολλές φορές στη ζωή της και εκείνη κρυβόταν κάτω από το µεγάλο τραπέζι του σαλονιού. Τα µεγάλα στιβαρά και σκαλιστά πόδια του έδειχναν τόσο στέρεα και της επέτρεπαν να κρυφτεί ολόκληρη από την ανισορροπία του κόσµου της.

Καθόταν οκλαδόν στο πάτωµα τα καλοκαίρια κάτω από την επιφάνειά του, ξάπλωνε στο χαλί τους χειµώνες και περίµενε ώρες ολόκληρες κάτω από το σπιτικό καταφύγιο µέχρι η µπόρα να περάσει και να βγει από εκεί προσπαθώντας να βρει το δρόµο της επιστροφής.

Για λίγο απέφευγε τα χέρια τα απειλητικά, τα βλέµµατα τα χαµηλά, τις προθέσεις τις µισές, τις σκιές που προεξείχαν του σώµατός της. Μοιραζόταν το τραπέζι της µόνο µε τους σηµαντικούς. Πού και πού άναβε µια λάµπα και καλούσε τους προσωπικούς της τα βράδια και µαρτυρούσαν τους φόβους τους, εκµυστηρεύονταν τις ανάγκες και τις αγάπες τους, παραµύθιαζαν τη ζωή που πολλές φορές δεν τους το επέτρεπε. Όταν η γη της σειόταν , εκείνη ισορροπούσε σε ένα µικρό κοµµάτι πάτωµα.

Περίµενε να νιώσει έτοιµη , να επιθυµήσει να σηκωθεί, να βάλει βάρος πρώτα στο ένα και ύστερα στο άλλο πόδι και όρθια να πατήσει σε αυτό και από την απόσταση που της χάριζε το ύψος της να προχωρήσει µε βήµα σταθερό µακριά από ό,τι τρέµει.

ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ[email protected]

stavpapadaki.com

▧




7

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Εικονογράφηση: Παύλος Ρέγκλης - www.paulreg.tumblr.com

Μπλε

Έψαχνε σπίτι πολύ καιρό. Η δουλειά πήγαινε καλά, είχε µαζέψει και πέντε δεκάρες στην άκρη για µια ώρα ανάγκης· κάπως θα τα βγαζε πέρα στην πρώτη στραβή. Όµως σπίτι δεν έβρισκε. Όλα ήταν κοµµένα και ραµµένα στο µοτίβο της συνήθειας και τα ζούσε ο αέρας της ασφυξίας. Το πρώτο του σπίτι ήθελε να είναι αλλιώς. Να του υπόσχεται κάτι, να νιώθει ότι ανήκει κάπου και το ταβάνι που τον χωρίζει από τον ουρανό να µην το κάνει από κακία αλλά κατά λάθος. Έψαξε παντού µα συνέχεια κάτι τον έδιωχνε. Όπως όλα στην ζωή του. Πουθενά δεν κατάφερε να µοιραστεί τον εαυτό του. Κανένας άνθρωπος δεν επιβίωσε απ’ τα λάθη του, κανένας κοινός δρόµος δεν σχηµατίστηκε στους χάρτες του καιρού. Έπρεπε να αποφασίσει, όµως, δεν είχε άλλο χρόνο. Έτσι νοίκιασε το πρώτο σπίτι που είχε επισκεφθεί. Είχε βρει και καλύτερα, µε πιο µεγάλα σαλόνια και πιο µεγάλες κουζίνες αλλά δεν είχε σηµασία. Καθισµένος στο πάτωµα ανάµεσα σε ένα σωρό κούτες, κοίταζε την νέα του πραγµατικότητα και το ταβάνι που την επιβεβαίωνε µε τον πιο οριστικό τρόπο. Και τότε αποφάσισε να κάνει κάτι, κάτι που θα χωρούσε τον εαυτό του στο καινούργιο του σπίτι. Πήρε µπλε µπογιά και άρχισε να βάφει το ταβάνι. Έβλεπε τον άσπρο τοίχο να βουλιάζει στο χρώµα του ουρανού και ήταν η πρώτη φορά που αγάπησε τον εαυτό του χωρίς ντροπή. ◈

ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ[email protected]

epitoergon.blogspot.com

▧






8

SIDESHOW

TOY JIM [email protected]

www.jimver.net

▧



http://www.jimver.net

http://www.jimver.net


9

SIDESHOW

Some rights reserved by CarbonNYC


10


11

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΕΧΡΗ[email protected]

▧

ΑΘΗΝΑ 2011

ΚΛΕΙΣΤΡΟ




12

“Μόνο η επιθυμία όμως δεν αρκεί

Μέσα απ' τα ερείπια, Ζωή να γεννηθεί.

Χρειάζεται δουλειά και πείρα αρκετή.”

(από το έργο ¨Κουκλοποιήματα, στου χορού τα βήματα)

Σε µια εποχή που οι καλλιτέχνες θεωρούνται χοµπίστες και όχι επαγγελµατίες και που οι άνθρωποι που κάνουν το µεράκι τους θεωρούνται απλώς ονειροπόλοι αφελείς, ένα ντουέτο µας δίνει µια νότα αισιοδοξίας µε µια παράσταση που παιζόταν πέρσι αλλά και φέτος :¨ Το αγόρι µε τα µαγικά δάχτυλα¨. Η ιστορία δηλαδή, ενός φτωχού βιολιστή, του Στρατή που ενώ η ζωή πήγαινε κόντρα στην αγάπη του για τη µουσική, εκείνος κατάφερε να ακολουθήσει το όνειρό του και να µαγέψει τον κόσµο όλο µε τις µελωδίες του.

Θα µου πείτε τι παράσταση ήταν αυτή; Μια παράσταση αλλιώτικη, έργο τεσσάρων χεριών , δυο φωνών ,και πολλών ηρώων. Ηρώων φτιαγµένων από υλικά που υπάρχουν γύρω µας, όπως χαρτί, νερό, υφάσµατα, κουρελάκια, κουµπιά και άλλα που πολλοί ξεφορτώνονται λόγω αχρηστίας στα σκουπίδια. Η

Ελένη Παναγιώτου και ο Νίκος Τόµπρος αποτελούν τους ¨ΑΝΤΑΜΑΠΑΝΤΑΧΟΥ¨, ένα διµελή κουκλοθίασο.

Τους συναντήσαµε µεσηµέρι λίγο πριν ανοίξουν το νέο Εργαστήρι τους , Κρέοντος 110 στα Σεπόλια και κατηφορίσαµε για να βρούµε ένα παραµυθένιο καφέ όπως τους ταίριαζε , για να κάτσουµε και να µοιραστούµε σκέψεις, σχέδια και όνειρα.

Η Ελένη, µικροκαµωµένη µε µάτια χαµογελαστά και ο Νίκος, µια ¨ δονκιχωτιανή¨ φιγούρα ξεκίνησαν µε αρχή η Ελένη την αγάπη για τη ζωγραφική και ο Νίκος την αγάπη για το θέατρο, να µαθαίνουν ολοένα και περισσότερα για το µαγικό κόσµο της µαριονέττας. Σκαρφιζόντουσαν ήρωες , τους έδιναν σάρκα και οστά µε ποικίλα ανακυκλώσιµα υλικά και ταξίδευαν να πάνε σε διάφορες εκθέσεις ,ξεκινώντας από τα Βασιλικά της Β. Εύβοιας.

Προτίµηση έδειξαν στην κατασκευή µαριονεττών µε σχοινιά και στο πώς αυτές θα διοριστούν ηθοποιοί των ιστοριών τους που θα πραγµάτωναν µπροστά στα µάτια των θεατών. Έτσι λοιπόν οι καλοφτιαγµένες µαριονέττες τους , από το 1996 αφηγούνται ιστορίες που θα αγγίξουν ένα θεατή µικρό αλλά και µεγάλο.

ΑΝΤΑΜΑ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ


stavpapadaki.com

▧




13

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ - ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ

¨Μας αρέσει να ταξιδεύουµε, να επισκεπτόµαστε σχολεία και πλατείες¨, λένε και πράγµατι ταξιδεύουν και διαλαλούν την τέχνη τους τόσο στην Ελλάδα , όσο και στο εξωτερικό όλα αυτά τα χρόνια, συµµετέχοντας σε φεστιβάλ, σε γιορτές, σε συναντήσεις κουκλοθέατρου και όπου το παραµύθι στήνει γιορτή.

¨Πρόσφατα επιστρέψαµε από την Κορέα που ήταν µοναδική εµπειρία ¨. Επέστρεψαν και είναι γεµάτοι σχέδια για φέτος αλλά και όρεξη για δουλειά, γιατί όπως υποστηρίζουν ¨τίποτα δε γίνεται δίχως αυτή¨. Αυτή τη φορά , ένα κορίτσι επιθυµεί να χορέψει και σαν µια καλή µπαλαρίνα να πρωταγωνιστήσει σε µια χορευτική παράσταση. Τι µπορεί να κάνει όταν συναντά ένα παλιό , εγκαταλειµµένο θέατρο; Πώς µπορούν τα παιδιά και οι µεγάλοι του κοινού να τη βοηθήσουν να πραγµατοποιήσει το όνειρό της;

¨Αυτή τη φορά, το σκηνικό θα στηθεί µε τη βοήθεια των θεατών ζωντανά και κυρίως τα παιδιά θα µάθουν πώς στήνεται µια παράσταση από την αρχή , µέχρι και το τέλος της¨.

Για όσους, πιστεύουν πως οι ¨ΑΝΤΑΜΑΠΑΝΤΑΧΟΥ¨, είναι ένα συνηθισµένο κουκλοθέατρο , θα σας πούµε πως µόνο συνηθισµένοι δεν είναι , καθώς οι κρεµάµενοι από σχοινιά ήρωες των ιστοριών τους , συµπεριφέρονται όπως ένας άνθρωπος , οδηγώντας το θεατή στη ψευδαίσθηση ότι βλέπει θέατρο και όχι κουκλοθέατρο.

¨Φέτος η παράστασή µας θα γίνει στο Εργαστήρι µας στα Σεπόλια. Εκεί βέβαια, γίνονται σε έναν ειδικό χώρο και τα µαθήµατά µας (¨ Η µαριονέττα ως θεατρικό εργαλείο¨). Μαθαίνουµε στον κόσµο που συµµετέχει, να κατασκευάζει τις δικές του κούκλες και όχι µόνο¨, λέει ο Νίκος.

Σε καιρούς που οι καλλιτεχνικές δραστηριότητες, θεωρούνται πολυτέλεια , εκείνοι επιµένουν να έχουν µια δουλειά που αγαπούν ,βγάζοντας ¨καπέλο¨ για εισιτήριο, έχοντας εµπιστοσύνη στους ανθρώπους πως θα εκτιµήσουν το µεράκι τους.

Η ώρα πέρασε και έπρεπε να φύγουµε. Θα πάµε να τους απολαύσουµε για ακόµη µια φορά στις παραστάσεις τους : Εκείνη µε Το Αγόρι µε τα Μαγικά Δάχτυλα κάθε Σάββατο στις 5:30 αλλά και τη νέα παράσταση τους , κάθε Κυριακή στις 12.30 µε τα Κουκλοποιήµατα,του Χορού τα Βήµατα, στο Εργαστήρι τους στα Σεπόλια, µόλις λίγα µέτρα από το µετρό .

Ο Νίκος και η Ελένη, πάνε αντάµα απανταχού και βρίσκουν τον τρόπο τους να εκφράζουν τις σκέψεις , τα όνειρά τους µέσα από ιστορίες και κούκλες που υπερνικούν τα εµπόδια της ζωής και δίνουν ελπίδα. Όµως, δεν ξέρουν πως οι ίδιοι και το µεράκι τους είναι αυτά που µας λένε την πιο πραγµατική ιστορία. ◈

Περισσότερες πληροφορίες:

http://www.antamapantahou.gr/

Μια γεύση από τα παλιά:

http://www.youtube.com/watch?

feature=endscreen&NR=1&v=MHuD3bnxUQY



http://www.youtube.com/watch?feature=endscreen&NR=1&v=MHuD3bnxUQY





14

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Η ΠΟΥΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ

Μέγας, Γ. Α. (2004). Ελληνικά παραµύθια, τόµος Α, 15, Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας.

Ήταν κάποτε ένας κυνηγός που ζούσε µε τη γυναίκα του και έκαναν ένα όµορφο κοριτσάκι που το ονόµασαν Πούλια. Μετά από λίγο καιρό η µητέρα πέθανε και ο κυνηγός ξαναπαντρεύτηκε και έκανε ακόµη ένα παιδί µε µια άλλη γυναίκα που το ονοµάσανε Αυγερινό. Η µητριά όµως ζήλευε την Πούλια και ήθελε να την πουλήσει σαν σκλάβα. Ο Αυγερινός, όταν το άκουσε αυτό, πήγε στην Πούλια και της το είπε και αυτή αποφάσισε να ρωτήσει µια γριά γειτόνισσα. Εκείνη τη συµβούλεψε να φύγει

µακριά της. Την ώρα λοιπόν που θα τη χτένιζε η µητριά για να τη πάει το παζάρι, ο Αυγερινός θα άρπαζε την κορδέλα και θα έτρεχε µακριά, αυτή θα τον ακολουθούσε για να ξεφύγουν. Η γριά τους είπε ότι η µητριά θα τρέξει να τους φτάσει και τότε θα ρίξετε ένα µαχαίρι και θα γίνει κάµπος. Αλλά η µητριά θα τον περάσει και τότε θα ρίξετε αυτό το χτένι και θα γίνει λόγγος µε αγκάθια, αλλά και αυτόν θα τον περάσει. Τέλος ,θα ρίξετε αυτό το αλάτι και θα σχηµατιστεί µια λίµνη που δε θα µπορεί να περάσει.

ΕΠΙΛΟΓΗΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ[email protected]

stavpapadaki.com

▧




15

Αφού τους είπε αυτά τα λόγια, τους δίνει τα αντικείµενα και τα παιδιά φεύγουν. Το σχέδιο µπαίνει σε εφαρµογή και αρχίζει το χτένισµα και η διαφυγή των δυο παιδιών ώσπου φτάνουν στη λίµνη που δεν µπορούσε να περάσει η µητριά. Τότε αυτή καταράστηκε τον Αυγερινό λέγοντάς του να διψά συνέχεια και από όποιου ζώου την πατηµασιά πιει νερό, να γίνει και ο ίδιος το ζώο αυτό. Στη διαδροµή ο Αυγερινός δίψασε και ήθελε να πιει από µια πατηµασιά λύκο. Η Πούλια τον απέτρεψε λέγοντας ότι θα µεταµορφωθεί σε λύκο και θα τη φάει. Στη συνέχεια συνάντησαν µια πατηµασιά αρνιού αλλά η Πούλια δεν µπόρεσε να τον αποτρέψει, ήπιε και µεταµορφώθηκε σε αρνί. Περπατώντας έφτασαν σε ένα πηγάδι όπου ήπιαν νερό. Τότε η Πούλια είδε ένα κυπαρίσσι και ευχήθηκε να ήταν εκεί ψηλά, πράγµα που έγινε. Όµως σε λίγη ώρα εµφανίστηκαν στρατιώτες µε άλογα και της ζήτησαν να κατέβει για να µην τροµάζει τα άλογά τους και εκείνη δεν το έκανε. Οι στρατιώτες πήγαν στο βασιλόπουλο και του το ανακοίνωσαν και προσπάθησε και εκείνος να την κατεβάσει από το κυπαρίσσι αλλά χωρίς αποτέλεσµα. Τότε άρχιζαν να κόβουν το δέντρο αλλά το αρνάκι έγλυφε τον κορµό και γινόταν διπλός σε πάχος. Το

βασιλόπουλο πήγε να ζητήσει τη βοήθεια µιας γριάς που χρησιµοποιώντας ένα κόσκινο και ένα σκαφίδι κοσκίνιζε ανάποδα κάτω από το δέντρο. Έτσι κατάφερε να ξεγελάσει την Πούλια ώστε να κατέβει από το δέντρο και να της δείξει τάχα πώς κοσκινίζουν. Το βασιλόπουλο την άρπαξε και ίσα που πρόλαβε να πάρει το αρνάκι µαζί της στο παλάτι όπου και παντρεύτηκε το βασιλόπουλο. Ζούσαν αγαπηµένοι αλλά η πεθερά της δεν τη συµπαθούσε ώσπου µια µέρα την πήγε σ’ ένα πηγάδι όπου και την έριξε. Το αρνάκι το ένιωσε και προσπάθησε να ενηµερώσει το βασιλόπουλο που την έψαχνε αλλά και εκείνο κινδύνευε µε σφάξιµο. Τότε η Πούλια παρακάλεσε το Θεό να τη βοηθήσει ώστε να µη σφάξουν τον αδερφό της και έτσι έγινε. Πετάχτηκε από το πηγάδι αλλά δεν πρόλαβε να το σώσει αφού το είχαν σφάξει και το έτρωγαν. Η Πούλια µάζεψε τα κόκαλά του, τα έβαλε σε µια στάµνα και τα έθαψε στον κήπο όπου φύτρωσε µια πορτοκαλιά µε ένα χρυσό πορτοκάλι στην κορφή. Η πεθερά ήθελε να το κόψει αλλά τα κλαδιά της έβγαλαν τα µάτια και τότε η Πούλια πήγε να το κατεβάσει αυτή και το πορτοκάλι της είπε να το πιάσει σφιχτά και έτσι πετάχτηκε στον ουρανό και άφησε τον κόσµο αυτό και έγινε αστέρι µε τον Αυγερινό. ◈

Some rights reserved by cobaltfish

http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.0/

http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.0/

http://www.flickr.com/photos/cobaltfish/

http://www.flickr.com/photos/cobaltfish/


16

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Ο Παύλος σηκώθηκε πριν χαράξει. Αν και ήταν η µέρα που είχε το ρεπό του ήταν αδύνατο να µείνει στο κρεβάτι. Πήγε κατευθείαν στη τουαλέτα και γέµισε τον κάδο του πλυντηρίου µε τα άπλυτα της δουλειάς. Το ρύθµισε στο εντατικό πρόγραµµα και πρόσθεσε απορρυπαντικό. Ο κάδος άρχισε το κυκλικό του ταξίδι µέσα στη µονοτονία του άγουρου πρωινού και την ησυχία των κοιµισµένων γειτόνων.

Κοίταξε για λίγο το πρόσωπό του στον στρογγυλό καθρέφτη του µπάνιου, κάτω ακριβώς από το άγριο φως που σκορπούσαν οι δύο γυµνές λάµπες. Ένα φως που ράπιζε αλλά δεν ξέπλενε ποτέ. Ούτε τις σκέψεις αλλά ούτε και τις µνήµες. Πόσο µπορεί να γεράσει ένας άνθρωπος µέσα σ’ έναν χρόνο; Οι 365 ηµέρες δεν µετρούν για όλους το ίδιο. Μάλλον.

Ετοίµασε τον καφέ του µε τις ίδιες κι απαράλλαχτες κινήσεις που τον ετοίµαζε κάθε προηγούµενη µέρα. Περίµενε υποµονετικά να φουσκώσει το καϊµάκι του και τον σέρβιρε στην αγαπηµένη της κούπα. Διπλό και αχνιστό. Κάθισε στην πολυθρόνα µπροστά στην κλειστή TV κι άνοιξε το ράδιο. Οι νότες του Μότσαρτ αγκάλιασαν το παγωµένο σαλόνι. Αλλά δεν το ζέσταναν. Έξω πήρε να χαράζει µε τον ήλιο να µην έχει καµία διάθεση να στολίσει την Ανατολή. Ο Παύλος άναψε το πρώτο τσιγάρο της νέας µέρας. Της δίδυµης ηµέρας µ’ εκείνη ακριβώς, την περσινή. «Σαν σήµερα», σκέφτηκε.

Στο κενό που άφηνε κάθε µουσικό κοµµάτι όταν τελείωνε και µέχρι να αρχίσει το επόµενο, ακουγόταν το πληκτικό γύρισµα του κάδου. Φανταζόταν το περίεργο κοκτέιλ από νερό, σαπούνι και αίµα να πληµµυρίζει ολόκληρο το διαµέρισµα. Να βάφει το κορµί του. Σηκώθηκε σχεδόν αυτόµατα κι έκλεισε µε δύναµη την πόρτα του µπάνιου για να ελαχιστοποιήσει τον θόρυβο. Δεν κατάφερε και πολλά και ξαναγύρισε στην πολυθρόνα. Ήπιε µια µεγάλη γουλιά απ’ τον καφέ που έκαιγε ακόµη κι άναψε δεύτερο τσιγάρο. «Ένας χρόνος», ψέλλισε και ρούφηξε δυνατά το τσιγάρο µέχρι ο καπνός να βρεθεί αγκαλιά µε τα τοιχώµατα του στοµαχιού του.

Ο δαιµονισµένος ήχος του τηλεφώνου ήρθε να προσθέσει ακόµη λίγη παράνοια στο θολωµένο του κεφάλι και µαζί µε τους υπόλοιπους ήχους να του δώσουν να καταλάβει ότι δεν θα ξέφευγε και τόσο εύκολα απ’ αυτό που µε µαεστρία και σαδισµό κάποιος άλλος είχε σχεδιάσει. Έµεινε ακίνητος, σχεδόν χωρίς να ανασαίνει, να ακούει το επαναλαµβανόµενο κουδούνισµα της µισητής συσκευής. Μια συσκευή που δηλώνει την παρουσία της πάντα για κάτι κακό, δυσοίωνο και τετελεσµένο. Δεν το σήκωσε. Δεν µπήκε καν στον κόπο να το βγάλει απ’ την πρίζα. Το άφησε να χτυπάει µέχρι που όποιος κι αν ήταν βαρέθηκε και το έκλεισε. «Όχι σήµερα», ούρλιαξε προς τη νεκρή πλέον συσκευή και η φωνή του ακούστηκε τόσο κουρασµένη. Λες και είχε έναν ολόκληρο χρόνο να κλείσει µάτι. Μετά από δυο λεπτά το τηλέφωνο άρχισε και πάλι χτυπάει. Ο Παύλος σηκώθηκε και το έβγαλε απ’ την πρίζα.

Ο ήλιος κατάφερε µε κόπο να στείλει κάτι υποκίτρινες αχτίδες που µε δυσκολία χάριζαν το χρώµα τους στο µοναχικό διαµέρισµα. Ο Παύλος, µπροστά στη βιβλιοθήκη, χάιδευε τις ράχες των βιβλίων λερώνοντας τα δάχτυλά του µε την σκόνη των περασµένων µηνών. Το άγγιγµά του έφτασε ως τον φάκελο του ταξιδιωτικού πρακτορείου. Τον άνοιξε για να βεβαιωθεί ότι όλα είναι εντάξει και τον ξανάκλεισε µ’ ένα πικρό χαµόγελο να σχηµατίζεται στα χείλη του. «Είναι το ταξίδι µας», µονολόγησε µπροστά στην φωτογραφία της πνίγοντας κάθε λυγµό που προσπαθούσε να βρει διέξοδο απ’ την ψυχή του ως τον έξω κόσµο.

Απ’ το ράδιο, τώρα, ακουγόταν µόνο παράσιτα και το πλυντήριο µ’ έναν αποκρουστικό ηλεκτρονικό ήχο τον προειδοποιούσε ότι η πλύση είχε τελειώσει. Έσκυψε µπροστά στην θολωµένη από την υψηλή θερµοκρασία πόρτα και κοίταξε τα καθαρά ρούχα της δουλειάς. Το αίµα είχε καθαρίσει γι’ ακόµη µια φορά. Οι φόρµες, οι ποδιές και τα παντελόνια ήταν έτοιµα να φορεθούν. Σαν καινούρια. Σαν να µην είχε συµβεί ποτέ το δυστύχηµα. Λες και δεν πέρασε ποτέ από µπροστά του το φορείο. Λες και δεν αντίκρισε ποτέ τα µακριά της µαλλιά πνιγµένα στη λάσπη και στο πηγµένο αίµα. Το σκεπασµένο της κορµί µ’

PABLOΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΑΝΕ[email protected]

http://nikbelane.blogspot.com

▧






17

Some rights reserved by thebarrowboy

εκείνη την άθλια και βρώµικη κουβέρτα του νοσοκοµείου δεν σταµάτησε στιγµή να αναπνέει καθώς τα µάτια του την έβλεπαν µέσα στη βιάση του µεσονυχτίου. Σαν να µην έµεινε ποτέ του ανήµπορος να κάνει αυτό που ήξερε τόσο καλά να κάνει στο παρελθόν. Σαν να µην πέρασε ένας χρόνος και µια µέρα πριν. Όπου όλα ήταν ιδανικά.

Άφησε τα καθαρά ρούχα να µουλιάζουν µέσα στους υδρατµούς του κάδου. Το σακίδιό του ήταν έτοιµο από την

προηγούµενη νύχτα. Πήρε το εισιτήριο της µιας θέσης και την φωτογραφία της και βάζοντάς τα στην τσέπη του φόρεσε το µπουφάν που πλέον του έπεφτε λίγο µεγάλο. Κοίταξε απαλά το σπίτι για τελευταία φορά κι αποφάσισε, πριν εξαφανιστεί για πάντα, να δηλώσει ασθένεια για την επόµενη εργάσιµη µέρα. «Me llamo Pablo», ψιθύρισε κι έκλεισε την πόρτα πίσω του. ◈



http://www.flickr.com/photos/thebarrowboy/

http://www.flickr.com/photos/thebarrowboy/


18

INK

ΕΙΣ ΓΗΝ ΧΑΝΑΑΝΤΟΥ LIBROFILOhttp://www.librofilo.blogspot.com

▧

Είναι εµφανές ότι ο σπουδαίος συγγραφέας, Sebastian Barry (Ιρλανδία,1955) µε τα µυθιστορήµατά του ανατέµνει την ιστορία της χώρας του. Κάποιος µπορεί να ισχυριστεί ότι ουσιαστικά ο συγγραφέας, ένα βιβλίο γράφει σε συνέχειες χρησιµοποιώντας σε κάθε καινούρια του δηµιουργία, πρόσωπα που παρήλασαν από τα προηγούµενα (σε πρώτο ή σε τελείως περιθωριακό ρόλο). Κατ’αυτόν τον τρόπο, το πλέον πρόσφατο βιβλίο του, µε τίτλο «ΕΙΣ ΓΗΝ ΧΑΝΑΑΝ» («On Canaan’s side»), (Εκδ.Καστανιώτη, µετάφρ. Α.Κορτώ, σελ.246), είναι άλλο ένα κεφάλαιο της ιστορίας της οικογένειας Νταν, µέλη της οποίας ήταν οι βασικοί χαρακτήρες, στο θεατρικό του έργο «The Steward of Christendom» (1995), στο (αµετάφραστο στη χώρα µας) «Annie Dunne» (2002) και στο (αριστουργηµατικό και µάλλον καλύτερο του µυθιστόρηµα) «Μακριά, πολύ µακριά» (2005).

Ηρωίδα του βιβλίου είναι το νεώτερο µέλος της οικογένειας Νταν, η Λίλι Μπιρ, η οποία είναι πλέον 89άχρονη και ζει σε ένα εξοχικό στα κοσµοπολίτικα Χάµπτονς των Η.Π.Α, το οποίο της έχει παραχωρήσει η οικογένεια που δούλευε. Έχει µείνει µόνη κι έρηµη, µετά την αυτοκτονία του εγγγονού της Μπιλ, ο οποίος γυρίζοντας από τον πόλεµο στο Ιράκ, αυτοκτόνησε. Η Λίλι µε αφορµή την θλίψη που της έχει προκαλέσει ένα ακόµα τραγικό γεγονός στη ζωή της, ο χαµός του εγγονού της που της έδινε νόηµα στα γεράµατά της πλέον, αφηγείται σε ένα παλιό λογιστικό τετράδιο µέσα σε 17 ηµέρες (τα κεφάλαια διαιρούνται σύµφωνα µε τις µέρες: «πρώτη µέρα χωρίς τον Μπιλ» κ.ο.κ.), τα γεγονότα της ζωής της από την γέννησή της στην Ιρλανδία. Σκοπεύει δε µε την συµπλήρωση του ιδιόµορφου αυτού ηµερολογίου µε την ολοκλήρωσή του να δώσει τέλος στη ζωή της.

Η Λίλι εξαναγκάζεται εκ των συνθηκών να ζήσει µια ζωή κυνηγηµένη, ως φυγάς. Από το Δουβλίνο τρέπεται σε φυγή µαζί µε τον αρραβωνιαστικό της Τατζ Μπιρ, που υπηρετούσε στην Μητροπολιτική

Αστυνοµία. Βρισκόταν στην «λάθος πλευρά» και ήταν στην λίστα προγραφών από τον IRA µε «διαταγή θανάτου» (και για τους δυό). Φθάνουν στις Η.Π.Α. (στην «γην Χαναάν») µε πλαστές ταυτότητες ελπίζοντας ότι την γλύτωσαν αλλά στο Σικάγο όπου έχουν βρει καταφύγιο σε κάτι συγγενείς και βλέπουν τα πράγµατα µε αισιοδοξία, σε µια Κυριακάτικη επίσκεψη στην Πινακοθήκη, µπροστά σ’έναν πίνακα του Βαγκ Γκογκ, ο Τατζ πυροβολείται εν ψυχρώ από έναν άνδρα, η Λίλι την γλυτώνει διότι χάνεται µέσα στον κόσµο. Από εκείνη τη µέρα το ξέρει ότι πρέπει να εξαφανιστεί τελείως στην αχανή χώρα, µήπως οι διώκτες χάσουν τα ίχνη της

Δεν θα ήθελα να περιγράψω άλλο τα γεγονότα διότι θα αποκαλύψω πολλά από την υπόθεση του βιβλίου. Η ζωή της Λίλι στα Χάµπτονς που µετά από περιπέτειες και έναν άτυχο γάµο µε ένα αστυνοµικό καταλήγει µαζί µε τον γιό της Γουίλ θα σκιαστεί από τα γεγονότα της δεκαετίας του ’60 και τις πολιτικές δολοφονίες. Η µοίρα όµως του Γουίλ θα είναι κι αυτή τραγική και η Λίλι στα ΄70 της θα καταλήξει, συνταξιούχος πια µε ένα µωρό, τον εγγονό της τον Μπιλ στα χέρια, ώσπου να έρθει η µοιραία µέρα που βρίσκει το πτώµα του.

Ακόµα και ο πλέον αποστασιοποιηµένος αναγνώστης (όπως εγώ), δύσκολα µένει ασυγκίνητος στην ανάγνωση αυτής της λυρικής και σπαρακτικής αφήγησης. Ο Μπάρυ µετά το εξαιρετικό «Η µυστική γραφή», µπαίνει κι εδώ στο µυαλό µιας γηραιάς και ταλαιπωρηµένης γυναίκας ανασκαλεύοντας τη µνήµη της, εναλάσσοντας την θλίψη και τον σπαραγµό της µε εικόνες φωτός και χαράς. Η τραγωδία της Ιρλανδίας, οι τραγικές ζωές των απλών ανθρώπων που παρασύρονται από την δίνη της ιστορίας είναι τα µόνιµα θέµατα των µυθιστορηµάτων του.

Η τραγική µοίρα της Λίλι, ακολουθεί την µοίρα της οικογένειας Νταν, οι άντρες χάνονται σε πολέµους που γίνονται «µακριά, πολύ µακριά» ή αν δεν χάνονται

http://www.librofilo.blogspot.com/





19

γυρίζουν αλλαγµένοι, διαφορετικοί. Η βία παραµονεύει συνεχώς στη ζωή της, την οικογένειά της την έχει χάσει – δεν µπορεί ούτε ένα γράµµα να τους στείλει µήπως αποκαλυφθεί, αλλά το µήνυµα που εκπέµπει αυτή η γυναίκα µε την αφήγησή της, είναι αισιόδοξο, έχει φως και χρώµατα σαν την φύση στα Χάµπτονς.

Είναι ένα µεγάλο και υποδειγµατικό µυθιστόρηµα για την απώλεια και την ανθρώπινη δύναµη που όλοι έχουµε µέσα µας. Θα µπορούσε να είναι ένα έπος, µια saga χιλίων σελίδων – τα γεγονότα που

περιγράφονται είναι τόσα που δεν παίρνεις ανάσα – αλλά η µαεστρία του εξαιρετικού Ιρλανδού συγγραφέα και η αξιοθαύµαστη πυκνότητα και οικονοµία του λόγου του σε συνδιασµό µε τον ακαταµάχητο λυρισµό της αφήγησης µπόρεσε όλα αυτά να τα χωρέσει µέσα σε 250 σελίδες που διαβάζονται µε µιαν ανάσα. Στις τελευταίες 40 δε σελίδες το βιβλίο απογειώνεται σε βαθµό που µόνο µεγάλοι κλασσικοί συγγραφείς καταφέρνουν να το κάνουν, µετατρέποντας την ανάγνωση σε µια µυστικιστική εµπειρία από την οποία µόνο κερδισµένος µπορείς να βγείς. ◈


20

ANIMA

ERGO PROXY

Στο µέλλον µια τεράστια έκρηξη µεθανίου συγκλονίζει τον πλανήτη Γη. Το περιβάλλον γίνεται πλήρως αφιλόξενο για τους ανθρώπους που έχουν αποµείνει και οι οποίοι κατοικούν πια σε πόλεις χτισµένες µέσα σε θόλους. Από την τεχνητή νοηµοσύνη των πόλεων αυτών µαθαίνουν για το αν είναι µέρα ή νύχτα µιας και ο εξωτερικός ουρανός είναι σκοτείνος και ελαφρώς κόκκινος από κάποιες πυρκαγιές που µπορεί να καίνε ακόµα. Στις πόλεις τους αυτές συζούν από τα προσωπικά τους robot τα AutoReivs, κάποια ανδροειδή που τους βοηθούν ως εξελιγµένοι σκλάβοι ή και κατοικίδια. Τα AutoReivs κάνουν τις δουλειές του σπιτιού, τους σοφέρ, τους γραµµατείς, τους θυρωρούς...

Μια σειρά από φόνους που γίνονται από µολυσµένα µε τον ιό Cogito, AutoReivs απειλεί την ισορροπία της πόλης Romdeau. Ο συγκεκριµένος ιός κάνει τα ανδροειδή να αποκτούν αυτοεπίγνωση και κατά συνέπεια παύουν να εκτελούν άβουλα τις διαταγές που τους δίνονται. Παράλληλα µε αυτά τα γεγονότα και µυστικά, η κυβέρνηση πραγµατοποιεί πειράµατα µε µια µυστηριώδη µορφή ανθρωποειδών, µε το όνοµα Proxy. Το Proxy, που περιγράφεται ως θεόµορφο και αθάνατο, πιστεύεται ότι κρατά το κλειδί για την επιβίωση της ανθρωπότητας.

Η Re-l Mayer (το όνοµά της µέσα στα χαρτιά της Romdeu γράφεται και Ree-EL, REAL), αναλαµβάνει να διεξαγάγει έρευνα για τις δολοφονίες µε βοηθό το AutoReiv συνάδελφό της, τον Iggy. Ο έτερος πρωταγωνιστής είναι ένας µετανάστης ονόµατι Vincent Law. Ο ίδιος κατηγορείται ότι έχει κάποια σχέση µε τον ιό Cogito και καταδιώκεται

από ανθρώπους και AutoReivs µέχρι να δραπετεύσει από τη Romdeau και να καταφύγει σε ένα κοινόβιο έξω από αυτή. Σε µια προσπάθεια να ανακτήσει τη µνήµη του πραγµατοποιεί ένα ταξίδι στην πρώην θολωτή πόλη Mosk, όπου είχε γεννηθεί, ενώ η Re-l αργότερα, που ανήκε και στην οµάδα καταδίωξης του Vincent, τον συντροφεύει στο ταξίδι του αυτό, προσπαθώντας να µάθει την αλήθεια για τους φόνους, τον Cogito και τα Proxy.

Μέσα από επαφές µε θεούς, ανθρώπους, µετανάστες, πλουσίους, επιστήµονες και κυβερνητικούς οι δυο ήρωες µαθαίνουν το πως η ζωή που ζούµε δεν είναι ακριβώς δική µας και ότι πάντα είναι κάποιες οµάδες στα παρασκήνια που τις ελέγχουν για ίδιον όφελος. Ωστόσο, η ζωή είναι κάτι που όσο και να προσπαθήσεις να τη θέσεις υπό τον έλεγχό σου έχει τη δική της νοηµοσύνη, έχει προσβληθεί από τον ιό Cogito και αυτή. Όσο και να την οργανώνεις τέλεια, αυτή δεν υπακούει άβουλα όσα της λες...

Το Ergo Proxy είναι ένα από τα πιο καλοστηµένα anime που κυκλοφόρησαν ποτέ. Με άπειρες αναφορές σε διάσηµα έργα και βιβλία τέχνης, σε µύθους και θρησκείες που βοηθούν τους ήρωες να λύσουν ή τουλάχιστον να προσπαθήσουν να λύσουν µέσα τους πολλά θέµατα γύρω από την ελευθερία, την τεχνητή νοηµοσύνη, το υπερφυσικό και την ίδια την ανθρωπότητα. ◈

TOY GIL [email protected]

▧

Μέσα από επαφές µε θεούς, ανθρώπους, µετανάστες, πλουσίους, επιστήµονες και κυβερνητικούς οι δυο ήρωες µαθαίνουν το πως η ζωή που ζούµε δεν είναι ακριβώς δική µας και ότι πάντα είναι κάποιες οµάδες στα παρασκήνια που τις ελέγχουν για ίδιον όφελος




21

ANIMA


22

JUMPCAT

LE MEPRIS (1963)

Αν και είναι η µόλις 6η µεγάλου µήκους του ο Godard καταφέρνει να γυρίσει την πιο αντιGodardική ταινία του, που ταυτόχρονα λατρεύεται αλλά και µισείται από τους φανατικούς του! Δείχνει ίσως οξύµωρο, αλλά δεν είναι, αυτή είναι η µαγεία των ταινιών του JLG που ενώ φαινοµενικά όλες µοιάζουν, αν τις κοιτάξεις από πιο κοντά έχουν µια απίστευτη εναλλαγή που σε ζαλίζει.

Αναµφίβολα η περίοδος πριν να εµπλακεί µε τον Μαοϊσµό και τον Gorin είναι η πιο σπουδαία και ταυτόχρονα η πιο παραγωγική για τον ίδιο τον Godard. Εκτός της καλλιτεχνικής επιτυχίας, καταφέρνει να βιώσει και την προσωπική του µέσα από το πρόσωπο της Karina. Ένας έρωτας και ένας γάµος που είχε περάσει πολλά µέσα σε τόσο σύντοµο χρονικό διάστηµα και σαφέστατα αυτό είναι που αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην Περιφρόνηση. Για πρώτη φορά από την

γνωριµία τους η Karina στα µάτια του Godard µετατρέπεται από µούσα σε µία νεαρή αφελής, αλαζόνα, που βρίζει, φλερτάρει απροκάλυπτα, δεν έχει κανένα κοινό µε τον ίδιο, έχει τρελές ή παράλογες απαιτήσεις και ο ίδιος την θέλει µόνο για την εµφάνιση της. Ξαφνικά η θεϊκή της παρουσία, που ο ίδιος είχε χτίσει αυτά τα χρόνια, πέφτει και σπάει άγρια, και το κυριότερο, στο πρόσωπο µιας ξανθιάς bimbo που πρέπει να την αντικαταστήσει!

Όπως είχε πει πολύ σωστά ο Coutard, η ταινία δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα ερωτικό γράµµα του Jean-Luc στην Anna. Ένα γράµµα όµως που θα είναι η πιο ακριβή του παράγωγη ως τότε, θα είναι η µόλις δεύτερη του έγχρωµη, εντελώς τυχαία η πρώτη του απόπειρα ήταν και η αποθέωση της Karina στο Une Femme Est Une Femme και επίσης η µοναδική του ταινία γυρισµένη στο µισητό του Cinemascope.

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

[email protected]

http://24fpsverite.wordpress.com/

▧

ο Godard καταφέρνει να γυρίσει την πιο αντιGodardική ταινία του,



http://24fpsverite.wordpress.com

http://24fpsverite.wordpress.com


23

Η ιστορία ίσως προσχηµατική, βασισµένη σε µεγάλο βαθµό στο βιβλίο του Moravia, είναι η αποτυχηµένη προσπάθεια ενός ζευγαριού (σεναριογράφος εκείνος πρώην γραµµατέας εκείνη) να επαναφέρουν την σχέση τους στο επίπεδο που ήταν όταν ερωτεύτηκαν παρά τις τωρινές διαφορές τους στο µορφωτικό επίπεδο αλλά και στην ηλικία τους. Το πλαίσιο αυτό δίνει απλά το έναυσµα στον Godard να “µιλήσει” στην γυναίκα του, άλλωστε οι συµπτώσεις δεν συνάδουν µε την τελειοµανία του. Ο Piccoli, άγνωστος ηθοποιός ως τότε, γίνεται το alter ego του, αν και έχει το όνοµα του πατέρα του Paul, αντιγράφοντας τα πάντα από τις εκφράσεις και τον τρόπο οµιλίας του, τα νεύρα του, µέχρι το καπέλο και τα Gitanes που καπνίζει µανιωδώς. Κατά την ίδια λογική η Bardot, η πιο αναγνωρίσιµη ξανθιά των 60s µετατρέπεται σε ένα κακέκτυπο της Karina καθώς σε µεγάλο µέρος της ταινίας βρίσκεται να παίζει µε µια µαύρη περούκα στο κούρεµα της Karina και παρουσιάζεται ως ρηχή, παιδιάστικη και αφελής, προφανώς η εικόνα που είχε σκιαγραφήσει ο JLG για την αγαπηµένη του.

Πέραν των προσωπικών του λόγων ο Godard έψαχνε και βρήκε ένα τρόπο όχι µόνο να γνωρίσει αλλά και να σκηνοθετήσει ένα από τα ινδάλµατα του, τον Fritz Lang, ο οποίος παίζει τον εαυτό του, όντας σκηνοθέτης του Οδυσσέα. Αν και ο Paul aka Jean-Luc, θα είναι σεναριογράφος του Lang στην ταινία, ο ίδιος ο Godard παίζει απλά τον βοηθό του. Αυτό είναι κάτι που δείχνει το πώς νιώθει ο ίδιος απέναντι στον Lang και που είναι σηµαντικό καθώς έτσι τσαλακώνει τον εγωισµό του δεχόµενος να υποβαθµιστεί σε αυτή τη θέση.

Παράλληλα ο Godard καταφέρνει να αποµυθοποιήσει και να υποβαθµίσει και τους ίδιους τους παραγωγούς του που του έδωσαν ένα µεγάλο budget για να διαχειριστεί. Από την µία οι αµερικάνοι παραγωγοί στο πρόσωπο του Prokosch (Jack Palance) ο οποίος παρουσιάζεται ως ανιστόρητος, άξεστος, υπερόπτης και ξιπασµένος µε µόνο του motto το µεταπολεµικό “I have dollars” και µόνο του σκοπό να

αποπλανήσει την Camille. Για τον πραγµατικό παραγωγό, Carlo Ponti, ο JLG επιφυλάσσει µια επίσης νοσηρή εικόνα, µέσω της αποδόµησης των χάρτινων Ελληνορωµαϊκών υπερπαραγωγών του, µε τον “Οδυσσέα”, και δείχνει µια θανούσα και παρηκµασµένη Cinecittà που αναπολεί το λαµπρό της παρελθόν.

Στο τεχνικό κοµµάτι είναι επίσης εκπληκτικό πως ο Godard καταφέρνει να φτάσει στα όρια του το µεγάλο budget που του έχει διατεθεί αλλά και της τεχνολογίας που τόσο µισεί στο να εξελίξει τη µισή ταινία µέσα σε ένα µισοάδειο και λευκό διαµέρισµα µε µόνα ειδικά εφέ το ένα portatife και µία κόκκινη πετσέτα!

Η αφαιρετική κυριαρχεί στην ταινία τόσο µε τον µινιµαλισµό που χαρακτηρίζει το άδειο διαµέρισµα του ζευγαριού όσο και µε τον υποτιθέµενο Οδυσσέα του Lang. Βέβαια η σκηνή που χαρακτηρίζει περισσότερο την αίσθηση της έλλειψης δεν είναι άλλη από αυτή του τροχαίου δυστυχήµατος. Για πολλούς είναι ό,τι πιο αφαιρετικά έξυπνο µπορούσε να κάνει, για άλλους ήταν απλή ανικανότητα του να σκηνοθετήσει µια τόσο δύσκολη σκηνή και έτσι την παρέκαµψε. Για τον ίδιο απλά δεν είχε το budget για µια τόσο µεγάλη σκηνή και έτσι δεν επιδέχεται καµίας καλλιτεχνικής επεξήγησης. Βέβαια ο µαξιµαλισµός από την παραγωγή στο cast αλλά και στους χώρους, Cinecittà, Casa Malaparte εξισορροπούν το τελικό αποτέλεσµα. Ο µόνος µινιµαλισµός που επέβαλαν οι παραγωγοί ήταν στα ρούχα της BB γιατί δεν υπήρχε “arthouse” ευρωπαϊκή ταινία αλλά και ταινία της Bardot χωρίς δόση ηδονοβλεψίας.

Τελικά σου αρκεί να ακούσεις την µουσική του Delerue, να σκεφτείς τα λόγια του πατρός Lumière να χαθείς στο γαλάζιο της Μεσογείου και να πεις πως ο Godard πρόσθεσε και αφαίρεσε τόσους κανόνες σε µια ταινία και την έκανε τόσο προσωπική και τόσο απρόσωπη ταυτόχρονα που οφείλει και είναι απλά ένα αριστούργηµα. ◈


24

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

OI ΟΜΠΡΕΛΕΣ ΤΟΥ ΧΕΡΒΟΥΡΓΟΥ

ΤΗΣ ΧΛΟΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ[email protected]

▧

Ο έρωτας υπερνικά τα εµπόδια, την απόσταση, το χρόνο;Το πρώτο χειµερινό σινεµά της χρονιάς οφείλει να τιµηθεί µε µια δόση παράδοσης. Εγώ επισκέφτηκα το Παλλάς, στο Παγκράτι, και είδα τις «Οµπρέλες του Χερβούργου», ένα µιούζικαλ µε την Κατρίν Ντενέβ πιτσιρίκα, ερωτευµένη, δραµατική.

Στο Χερβούργο, µικρή βροχερή πόλη της Γαλλίας, η Ζενεβιέβ, κόρη ιδιοκτήτριας οµπρελάδικου, ερωτεύεται τον Γκι, µένει έγκυος, όµως, όταν καλούν τον αγαπηµένο της στο στρατό. Για δύο χρόνια. Η απόσταση και η απουσία τους αναβάλλουν τα όνειρα, µε αποτέλεσµα η Ζενεβιέβ να παντρευτεί κάποιον άλλο. Χρόνια µετά το χωρισµό τους,

παντρεµένοι και οι δύο, ξανασυναντιούνται τυχαία. Το φινάλε, ρεαλιστικό και σκληρό.

Σκηνοθετικά, η ταινία παρουσιάζει ένα κάποιο ενδιαφέρον. Γυρισµένη κυρίως σε εσωτερικούς χώρους [µε υπέροχες 60s ταπετσαρίες], δηµιουργεί την αίσθηση του πνιγµού που νιώθει η αποµονωµένη στο µικρό χωριό πιτσιρίκα. Η βροχερή και βαριά ατµόσφαιρα του Χερβούργου αντιπαρατίθεται µε τα χρώµατα των συνόλων των γυναικών, κυρίως της πρωταγωνίστριας, µε εξαίρεση µόνο την τελευταία σκηνή, όπου τα µαύρα του πένθους που εκείνη ντύθηκε συµβαδίζουν τόσο µε τον καιρό όσο και µε την κατάληξη του έργου.




25

Το 50%, όµως, της ταινίας αυτής είναι η µουσική της. Ο Μισέλ Λεγκράν συνέθεσε κατ’ ουσίαν τζαζ κοµµάτια, τα οποία ντύνουν όλους τους διαλόγους του έργου, µε αποτέλεσµα αυτό να θυµίζει όπερα. Η σπουδαιότερη άριά του, το κλασικό πια τραγούδι της Ζενεβιέβ προς τον αγαπηµένο της, την ώρα που τον αποχαιρετά.

Ο έρωτας υπερνικά τα εµπόδια, την απόσταση, το χρόνο; Δυναµώνει µέσα από αυτά ή ξεχνιέται; Και, χρόνια µετά, επιµένει η θλίψη του χωρισµού, ή µήπως η νοσταλγία οµορφαίνει το παρελθόν;

ΥΓ. Αξίζει να τη δείτε στο Παλλάς. Πρώτον, γιατί κινδυνεύει να κλείσει – ο κόσµος προτιµά τα Village πλέον, και δεύτερον, γιατί η ιστορία που κουβαλάει µυρίζει, ακούγεται, φαίνεται κι αγγίζεται κάθε στιγµή. ◈


26

JIVE

SKINNY

Οι Skinny σχηµατίστηκαν το 1996 απο τον drummer Matthew Benbrook και απο τον κιθαρίστα/τραγουδιστή Paul Herman. Το 1998 κυκλοφόρησαν το ντεµπούτο τους "The Weekend" το οποίο το ακολούθησε ο δεύτερος και τελευταίος τους δίσκος "Taller" το 2001. Στο µεσοδιάστηµα ακολούθησαν κάποια singles χωρίς να εχουν ιδιαίτερη απήχηση.

Ο ήχος τους χαρακτηρίζεται περισσότερο ως trip hop αν και υπάρχουν πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία απο alternative rock. Θα ακούσετε trip-hop ρυθµούς, funky και blues κιθάρες, βιολιά και έναν εξαιρετικό τραγουδιστή. Κυρίως στο "Taller" το οποίο είναι ενα album διαµάντι απο την αρχή µέχρι το τέλος του.

Ποτέ όµως οι Skinny δεν έγιναν ιδιαίτερα γνωστοί ακόµα και στο underground κοινό. Ένα search στο google ή στο youtube και θα δείτε πόσο δύσκολα µπορεί κανείς να βρεί πληροφορίες. Είναι κρίµα διότι ήταν ενα συγκρότηµα το οποίο είχε την ικανότητα να κυκλοφορήσει µεγάλα album. Δε θα µάθουµε ποτε όµως. Το µόνο που µπορούµε να κάνουµε είναι να απολαύσουµε τα δυο album που έχουν κυκλοφορήσει. Αντιπροσωπευτικά τους κοµµάτια είναι τα "Sweet Thing" - "What Ι was here for" - "Coming up Roses" και µπορείτε να βρείτε κυρίως µέσω YouTube . ◈

ένα ανεξιχνίαστο µουσικό διαµάντι

▧

TOY ΚΩΣΤΗ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΥ[email protected]

http://soundcloud.com/bluemoonprojects2006






27

��



�


�


7R��




��

Οι Skinny είναι: Matthew Benbrook Paul Herman Dave Nally Tim Vogt

Picks: Sweet Thing,What i was here for, Coming up Roses.

��

�

��


Layout

��ZZZ�ID]H�JU

�

�

OHRJLDQQDNRSRXORV#JPDLO�FRP

�

�

��-LP�9HU��

��*LO�*DODG��

��

7R��

��

��

www.lykosmagazine.tumblr.com

��

ZZZ�IDFHERRN�FRP�O\NRVPDJD]LQH

��IDFHERRN�

(��

��

��HPDLO�[email protected]

��

��

��

��

��

��


28

SHOWCASE

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗ[email protected]

▧

Η Ευγενία δε διάβαζε πια παραµύθια, ήταν άλλωστε 19 χρονών. Η αλήθεια είναι πως δε διάβαζε ποτέ µόνη της παραµύθια. Η σχέση της µε τις ιστορίες σταµάτησε όταν σταµάτησαν να της διαβάζουν για να κοιµηθεί. Κι όσο µεγάλωνε, τόσο τη στοίχειωνε η φράση του πατέρα της, πως δεν αξίζει να διαβάζεις ψεύτικες ιστορίες όσο υπάρχει τόση ανεξερεύνητη αλήθεια στον κόσµο. Έτσι συνέχιζε την αληθινή ζωή της στις ελάχιστες αλληγορίες της πραγµατικότητας. Έβλεπε και ανέλυε τα λόγια και τις συνήθειες των άλλων σαν να ήταν το πιο σηµαντικό πράγµα, από το οποίο θα αποκόµιζε κάποιου είδους διδάγµατα, µια και οι γύρω της ήταν σαν ένα µικροµέγαλο χωριό µε τη δική του ηθογραφία.

Καθισµένη σε ένα παγκάκι στη µέση της πλατείας που καθόταν πριν πάει 2 η ώρα και γυρίσει σπίτι της για το µεσηµεριανό, σκεφτόταν πάλι κάποια λόγια που είχαν πονέσει, κρυµµένα πίσω από δυο τεράστιους σκούρους φακούς, σα µάσκα που κοιτάζει καρφωµένη σ'ένα µόνο σηµείο. Άνοιξε το τετράδιό της και προσπάθησε να του γράψει ένα γράµµα, αλλά δεν κατάφερε να αποφασίσει καν την προσφώνηση. Προσπάθησε να γράψει πώς άντεξε αυτή τη µέρα, αλλά δεν έβρισκε ούτε πώς να αρχίσει. Το µόνο που την πάγωνε ήταν αυτό το βλέµµα της µάσκας µπροστά της. Και τότε θυµήθηκε τις δύο µάσκες του θεάτρου, και σκέφτηκε πως δεν υπήρχε καµία δικαιολογία για το πώς αρκούν µόνο δυο µάσκες για όλα αυτά τα βλέµµατα που παίρνουν οι άνθρωποι µπροστά της. Αρκεί µία για να παγώσεις για πάντα. Έκλεισε τα µάτια και σταµάτησε να σκέφτεται, αλλά η εικόνα

του πάλι εµφανίστηκε εκτυφλωτική µπροστά της, σαν να τον έβλεπε µπροστά στον ήλιο το προηγούµενο δευτερόλεπτο. Άρχισε να χτυπαέι το µολύβι της στο τετράδιο, µέχρι που τα λόγια γράφτηκαν από µόνα τους.

Φόρεσες µια µάσκα για να µου τα πεις; Ο τόνος της φωνής σου έλεγε πως θα τα 'λεγες µε το πιο εκφραστικό πρόσωπο που θα µπορούσες να έχεις, που θα µπορούσε να έχει κάθε άνθρωπος και τώρα πια οι άνθρωποι έγιναν κινούµενα απρόσωπα όντα που φαίνονται µόνο όταν κλείνω τα µάτια. Κοιτάω τη σιωπή σου στο µαύρο γύρω απ'τις αντανακλάσεις-άραγε δεν τα πες όλα αυτά επειδή ήθελες να σιωπήσεις για πάντα; κι εγώ τί θα µπορούσα να είµαι παρά ένας τοίχος που κάνεις τις πρόβες σου, ένας υποβολέας για να µιλήσεις και µετά να φύγεις; εγώ γιατί σου γράφω, γιατί δε γράφω για όλο τον κόσµο γύρω µου που ξοδεύεται ζώντας τη µαύρη ζωή του και που γίνεται ασύλληπτος θεός µόνο όταν εγκαταλείπει κάποιον άλλο;

Σήκωσε τα βλέφαρα και κοίταξε το χαρτί µπροστά της, µια άµορφη µάζα από προτάσεις η µία πάνω στην άλλη, που ενώ νόµιζε πως είχαν γραφτεί ίσια και έβγαζαν κάποιο νόηµα, δεν ήταν τίποτα. Πια δε θα καταλάβαινε τίποτα από την ουσία που νόµισε πως βρήκε.

Προχώρησε ως το σπίτι της θείας της.

Ήρθα να κάτσω λίγο µε την Ηλιάνα, είπε σιγανά.

Να της διαβάσω, ίσως, κάτι. Έχετε πολλά παραµύθια εδώ.




29

SHOWCASE

Στο πλαίσιο του ΚΝΟΤ Festival, µια χοροθεατρική παράσταση βασισµένη στην όπερα του Béla Bartók «Στο κάστρο του Κυανοπώγωνα»Λίγο µετά το γάµο τους, ο Κυανοπώγωνας φέρνει την καινούργια του νύφη, την Ιουδήθ, στο σκοτεινό κάστρο του. Στα υπόγεια του κάστρου η Ιουδήθ ανακαλύπτει επτά πόρτες που κρύβουν τα µυστικά του καινούργιου της συζύγου. Σταδιακά οι πόρτες ανοίγουν, οδηγώντας την Ιουδήθ στο θάνατο και τον Κυανοπώγωνα στην απόλυτη µοναξιά. Με βάση την διασκευή του γνωστού παραµυθιού από τον Ούγγρο συγγραφέα Béla Balázs και τον συνθέτη Béla Bartók, η παράσταση εξερευνά το ταµπού της εξερεύνησης των µύχιων µυστικών ενός ζευγαριού, τις αναπαραστάσεις του αρσενικού και του θηλυκού και την ψυχαναγκαστική επανάληψη των χαρακτήρων της ιστορίας, παγιδευµένοι ο καθένας στη δική του αφήγηση

Knot Gallery > Αμπελόκηποι - Γκύζη

Διεύθυνση: Μιχαλακοπούλου 206 και Πύρρου

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012, ώρες: 21:00

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012, ώρες: 21:00

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012, ώρες: 21:00

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012, ώρες: 21:00

Εισιτήρια

Τιμές εισιτηρίων: €12, €8 (φοιτητικό)

Πληροφορίες / κρατήσεις: 6940 808727 – www.grimmknot.com

http://www.grimmknot.com

http://www.grimmknot.com


30

SHOWCASE

Κάποτε πολύ παλιά, σχεδόν δυο αιώνες πιο πίσω , τότε που ακόµη οι άνθρωποι έβλεπαν τα θαύµατα, υπήρχαν δυο αδέρφια. Ήταν και οι δυο ψηλοί, µε καπέλα και παπούτσια γυαλιστερά, πού και πού µάλιστα κρατούσαν και τσάντες, µεγάλες, από δέρµα ,σαν αυτές που κρατούν οι θεραπευτές που ακούν τους χτύπους της καρδιάς και ξέρουν αν είναι άρρωστη ή όχι. Τα δυο αδέρφια ζούσαν σε µια πόλη µε σπίτια ψηλά, πιο ψηλά από αυτούς και τα καπέλα τους , µε δρόµους που απλώνονταν σα χαλιά για βήµατα και ρόδες , χειµώνα –καλοκαίρι, µε ζέστη και µε κρύο. Σε ένα από αυτά τα σπίτια ζούσαν και σε αυτούς τους δρόµους περπατούσαν και µεταξύ τους έλεγαν γελώντας, πως µια µέρα ο νοικοκύρης που άπλωσε τα χαλιά αυτά , θα τα µαζέψει για τίναγµα , γι ‘ αυτό και πρέπει να ταξιδέψουν όσο µπορούν µέχρι τότε, τώρα που προλαβαίνουν. Έτσι, τα αδέρφια είχαν ταξιδέψει πολύ , σε χωριά και πόλεις κοντινές και µακρινές. Έβλεπαν , άκουγαν τους ανθρώπους που συναντούσαν γέρους , γριές , νέους και νέες, παιδιά. Ύστερα επέστρεφαν πάλι µε την άµαξα τους στη δική τους πόλη , έβγαζαν τα παπούτσια τους, άφηναν τις τσάντες τους και τα βαριά παλτά τους στην πόρτα και συζητούσαν πίνοντας κρασί για αυτά που είδαν και άκουσαν και ήθελαν τόσο να τα µοιραστούν που η καρδιά τους δεν άντεχε και έπεφταν για ύπνο, κόβοντας στα δυο το ίδιο όνειρο- να καταφέρουν µια µέρα να πουν σε όλους τους ανθρώπους της πόλης τους αυτά που άκουσαν και είδαν.

Το πρωί ξυπνούσαν και τα υπολείµµατα του ονείρου, στο πιάτο που έτρωγαν όλο το βράδυ, τους θύµιζε τη γλυκιά γεύση του και ξεκινούσαν τις διαδροµές τους πάλι

από την αρχή. Προλάβαιναν τους δρόµους και χάνονταν σε λέξεις, ήχους , µυρωδιές, ονόµατα και έβρισκαν τροφή για το γυρισµό . Δεν τους ένοιαζε αν ήταν αληθινά ή όχι, δεν τους έµελλε από ποιους τα άκουγαν και τα έβλεπαν αυτά, µονάχα πήγαιναν και πήγαιναν µε τα άλογά και την άµαξα τους για να γυρίσουν µε τις τσάντες τους γεµάτες και την καρδιά τους γερή.

Όποτε, τύχαινε και ο νοικοκύρης ξεχνιόταν τα βράδια και δεν τίναζε τους δρόµους από τα χιόνια και αναγκάζονταν να µείνουν στην πόλη τους, συναντιόνταν µε φίλους και γνωστούς σε µεγάλα σπίτια ,δίχως µεγάλες αυλές και συζητούσαν, έπιναν, έτρωγαν, χόρευαν, όµως γυρνούσαν άδειοι. Δεν ήταν πως οι νοστιµιές στα τραπέζια έλειπαν, ούτε πως οι φωνές των φίλων τους ήταν σιγανές και δεν τις άκουγαν, δεν ήταν ούτε πως µεθούσαν από το γλυκόπιοτο κρασί και βάραιναν, ούτε πως τα παπούτσια τους έλιωναν και δεν προλάβαιναν τον τελευταίο χορό του βραδιού. Απλά επέστρεφαν και λιγοµίλητοι , άνοιγαν τα χαρτιά τους και µόνο τα διάβαζαν, δεν είχαν πολλά να γράψουν , πολλά να φανταστούν. Έπλαθαν ιστορίες αλλόκοτες , µε ήρωες φανταστικούς και τέλη πιο ευχάριστα από το τέλος της µέρας τους. Εκείνοι έγραφαν τις ιστορίες τους και ανυποµονούσαν να ακούσουν άλλες , που ίσως είχαν γίνει κιόλας στα αλήθεια , µε τέλη ευχάριστα ζωής πραγµατικά.

Στα χωριά που οχύρωναν κυκλικά την πόλη τους , οι αγρότες και οι χωρικοί τους έλεγαν δίπλα στα τσουκάλια , και πάνω

KNOT FESTIVAL GRIMM

Το όνειρο φαγώθηκε.


stavpapadaki.com

▧




31


32

από τους αργαλειούς , στα νυχτέρια , ιστορίες τόσες και άλλες τόσες. Δε στέρευαν ποτέ. Τα µεγάλα λάθη τους στη γλώσσα τα άκουγαν, µα δεν τους ένοιαζε, γιατί τα µάτια τους ήταν µεγαλύτερα και τα γούρλωναν ή τα ‘ κλειναν λίγο στα πλάγια , ανάλογα την ιστορία. Κουνούσαν τα χέρια τους, χτυπούσαν µε τη γροθιά τους το ξύλινο τραπέζι , για να ηχήσει η πόρτα του αφέντη του παραµυθιού και όλα ζωντάνευαν. Έφτιαχναν ρούχα από µετάξι και βελούδο , γεννούσαν βασιλιάδες και µάγισσες και δράκους µόνο µε τις λέξεις τους. Έδιναν ανθρώπινη µιλιά στα ζώα ,µιλώντας οι ίδιοι.

Τόσο πολύ τους άρεσαν , που τους ζήτησαν µια µέρα από φόβο µήπως και τα ξεχάσουν τόσα που ήταν , να τα γράψουν στο χαρτί. Έβγαλαν τα εργαλεία τους από τις τσάντες , τις µεγάλες, µα οι χωρικοί δεν ήξεραν πώς να ζωγραφίσουν τα λόγια τους. Μόνο κύκλους και σταθµά έφτιαχναν , µα έτσι δεν µπορούσαν να γράψουν τις µικρές και τις µεγάλες ιστορίες τους.

Τα αδέρφια επέστρεψαν θλιµµένα και έλεγαν το ένα στο άλλο ξανά και ξανά τις ιστορίες που άκουσαν για να µην ξεχάσουν µε τα χρόνια. Τόση µεγάλη ήταν η θλίψη τους που δεν µπορούσαν να κρατήσουν και να µοιραστούν µε τους συνανθρώπους τους τη µαγεία εκείνη που έπεσαν βαριοί στα παπλώµατα µε τα φτερά χήνας, ελπίζοντας να βρουν ένα τρόπο µέχρι το πρωί να πετάξουν ελαφροί σαν τα πτηνά , από σκέψεις και προβλήµατα.

Η ελπίδα τους ήταν τόσο ισχυρή που µέχρι ο ήλιος να ανέβει ψηλά, έγινε ζωή. Αποφάσισαν να φτιάξουν τους δρόµους που τους πήγαιναν µακριά ,στα χαρτιά. Δεν ήθελαν να φτιάξουν χάρτες, ούτε σχέδια για να οδηγήσουν σε κρυµµένο θησαυρό. Το µόνο που ήθελαν ήταν να µειώσουν τις αποστάσεις τις µαγείας , να µη φοβούνται µη και οι δρόµοι φράξουν από τα χιόνια, γράφοντας µε µελάνι , τις ιστορίες που άκουσαν .Επιθυµούσαν να µαζέψουν και άλλες και άλλες , µέχρι να χορτάσει το µάτι και να ποτίσει η καρδιά.

Έτσι και έγινε, έγραφαν τις ιστορίες τη µια µετά την άλλη, δίχως σταµατηµό. Άναβαν το φως του ήλιου τα πρωινά, ανοίγοντας τα παράθυρα και έσβηναν το κερί τους πάνω στο γραφείο τους , κλείνοντας τα χαρτιά . Κούραση δε γνώριζαν από το πρωί ως το βράδυ, αφού φαντάζονταν όλη την πόλη να ταξιδεύει µέσα σε λίγα λεπτά. Δεν ξεχνούσαν ούτε µια µέρα να γράψουν, γιατί σκέφτονταν τους ανθρώπους να παρηγορούνται και να γελούν, διαβάζοντας όπου και αν βρίσκονται. Όταν δε θυµόντουσαν κάτι από αυτά που άκουσαν, έγραφαν δικά τους και παρατηρούσαν και την πόλη τους για να γεµίσουν και άλλες σελίδες από τα παραµύθια τους.

Οι εποχές άλλαζαν, τα χρόνια περνούσαν , οι µέρες είχαν στοιβαχτεί σαν ένας σωρός από στάχτες στο κέντρο του τζακιού τους. Τα βιβλία τους πάχαιναν και πάχαιναν σαν καλοαναθρεµµένοι γάλοι. Το µυστικό τους δεν το κράτησαν και έτσι και άλλοι φίλοι τους µοιράστηκαν το όνειρό τους και έκαναν το ίδιο και έτσι

µετά από καιρό, η ώρα συνάντησε τη στιγµή και ο χρόνος την εποχή και οι αγρότες και οι αγράµµατοι χωρικοί µεταφράστηκαν δια χειρός αυτών των δυο αδερφών σε πολιτισµό. Οι άνθρωποι των πόλεων διάβαζαν και διάβαζαν και έλεγαν και έλεγαν ο ένας στον άλλον για κάποιο κάστρο και µια όµορφη , για ένα κορίτσι µε κόκκινο σκούφο, για 24 παπούτσια που έλιωναν κάθε βράδυ από το χορό , για ένα βάτραχο και ένα χρυσό τόπι, για κύκνους µε πουκάµισα , για τεµπέλες που ήθελαν να δείχνουν προκοµµένες, για ευγενείς που κέρδισαν και κακούς που έχασαν, για άπληστους που τιµωρήθηκαν και φιλότιµους που ανταµείφθηκαν , για το νερό που σε κρατούσε ζωντανό, για ένα βουνό που άνοιγε και έκλεινε και έκρυβε χρυσάφια, για ένα παιδί που ήταν ίσαµε ένα δαχτυλάκι και άλλα τέτοια κάµποσα.

Τόσο ωραία τα έφτιαξαν τα παραµύθια τους οι αδερφοί εκείνοι που όλοι τους έµαθαν και όλοι τους γνωρίζουν. Κοιµήθηκαν και το όνειρό τους είχε φαγωθεί µέχρι και τα ψίχουλα ως το πρωί. Οι αδερφοί εκείνοι που µεγάλωσαν µαζί , µε τα ψηλά καπέλα και τα γυαλιστερά παπούτσια και τις µεγάλες τσάντες από δέρµα ήταν θεραπευτές. Θεραπευτές πως ήταν δεν το είπα στην αρχή, µόνο πως µοιάζαν, µα ήταν θεραπευτές της καρδιάς και του νου και µε παραµύθια και ιστορίες όχι και τόσο ψεύτικες , χάρισαν µια γιαγιά από αυτές που ενώ τρίζει η κουνιστή καρέκλα τους δίπλα στο τζάκι ,κουνούν τα χέρια τους , γουρλώνουν τα µάτια τους και λένε παραµύθια, σε κάθε ηλικίας παιδιά.

Και ζήσαν αυτοί καλά και εµείς χάριν σε αυτούς καλύτερα.

Οι αδερφοί Grimm συνετέλεσαν στην αστικοποίηση του παραµυθιού. Συνέλεξαν παραµύθια από αγράµµατους χωρικούς και προσάρµοσαν το ύφος, τα µοτίβα, τους κοινούς τόπους και τις έννοιες των παραµυθιών για να υπηρετήσουν τα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες των αναπτυσσόµενων αναγνωστικών κοινών. Αυτό δε σηµαίνει πως ουσιαστικά πρόδωσαν την κληρονοµιά των λαϊκών µαζών. Αντίθετα, οι στόχοι τους ήταν έντιµοι: Επιθυµούσαν να δουν την πλούσια πολιτιστική παράδοση των φτωχών τάξεων να χρησιµοποιείται και να γίνεται αποδεκτή από την ανερχόµενη µεσαία τάξη.

Έτσι και έγινε,211 παραµύθια κυκλοφόρησαν µε τον γενικό τίτλο «Παιδικά και οικογενειακά παραµύθια». Έκτοτε, αυτές οι ιστορίες, που έχουν βγει από την ψυχή του λαού, διασκεδάζουν, διδάσκουν και παιδαγωγούν γενιές και γενιές παιδιών, ενώ εµπνέουν διαρκώς στη λογοτεχνία, στο θέατρο και στον κινηµατογράφο µεταπλάσεις, µεταφορές και διασκευές τους.

SHOWCASE


33

Γιορτάζοντας τα 200 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου τόµου των «Παιδικών και οικογενειακών παραµυθιών» το 1812, µε 86 παραµύθια, η γκαλερί ΚΝΟΤ (Μιχαλακοπούλου 206 και Πύρρου, Αθήνα) διοργανώνει φεστιβάλ µε πλούσιο πρόγραµµα εκδηλώσεων που θα διαρκέσουν έως τα Χριστούγεννα.

Το πρόγραµµα εγκαινιάζει στις 16 Σεπτεµβρίου η θεατρική παράσταση «Στο κάστρο του Κυανοπώγωνα». Ακολουθεί σειρά διαλέξεων για το έργο των αδελφών Γκριµ και τις ερµηνείες του, την απήχησή του, τη µεταφορά του στα Ελληνικά και τη διασκευή του για το θέατρο, µε οµιλητές τη Μαρία Αγγελίδου, συγγραφέα και µεταφράστρια στα Ελληνικά των απάντων των αδελφών Γκριµ, την Άννα Αγγελοπούλου, ψυχαναλύτρια, κοινωνική ανθρωπολόγο στο Πανεπιστήµιο Paris III, Sorbonne Nouvelle, τη συγγραφέα και ηθοποιό Ξένια Καλογεροπούλου, την καθηγήτρια λαογραφίας και γερµανικών γλωσσών του πανεπιστηµίου Ηarvard Maria Tatar, την επίκουρη καθηγήτρια Ιστορικής Μουσικολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήµιο Θεσσαλονίκης Δανάη Στεφάνου και τον σκηνοθέτη Θέµελη Γλυνάτση, υπεύθυνο φεστιβάλ. Οι εκδηλώσεις συνεχίζονται µε ηχητικές εγκαταστάσεις, παιδικό θέατρο, συναυλίες, την όπερα «Η Κοκκινοσκουφίτσα και ο (καλός) λύκος» του Χαράλαµπου Γωγιού και µία σειρά από διάφορες performance.

Διάφοροι νέοι καλλιτέχνες εµπνέονται από το έργο και τη ζωή των διάσηµων αδερφών και γράφουν , ζωγραφίζουν, µουσικοσυνθέτουν στο εικονικό µουσείο του Festival(http://www.grimmknot.com).

Μέλη του περιοδικού Λύκοs: Μαρία Κόζαρη Μελά,Κασσάνδρα Αλογοσκούφη, Στέργιος Ρουµελιώτης, Δώρα Μπόζντα, Ντίνος Καψάλας, Άννα Δηµητρίου, Θοδωρής Ρέγκλης και Σταυρούλα Παπαδάκη συµµετέχουν µέσω της τέχνης τους.

Το παραµύθι λειτουργεί όχι µόνο παρά το µύθο, δηλαδή παρηγορητικά αλλά και ως διδαχή. Δεν πρόκειται µόνο για ιστορίες φαντασίας µε ένα έντονο µαγικό στοιχείο που δεν οδηγεί πουθενά. Μέσα από ένα παραµύθι µπορούν να αντληθούν στοιχεία πολύτιµα , να συγκεντρωθούν συµβουλές από εκατοµµύρια σοφές γιαγιάδες από όλον τον κόσµο που µελέτησαν τη ζωή κεντώντας, πλέκοντας, φτιάχνοντας κούκλες από πανί και παίζοντας σε αλάνες.

Σε ένα βιοµηχανικό κόσµο , µε έξαρση των τεχνολογικών ροπών και εµπορευµατοποίηση του οτιδήποτε µπορεί να εµπορευµατοποιηθεί και να αποφέρει κέρδος, η νοσταλγία για το αυθεντικό , για το απλό , για το ζεστό και το ανθρώπινο πολλές φορές γίνεται αβάσταχτη.

Τότε είναι που αναζητάς την αυλή, που αναζητάς τα χρώµατα και τις µπογιές, τους βόλους, την αφήγηση ενός παραµυθιού, την παρέα µεγαλύτερων. Σαν να νιώθεις την ανάγκη να ακούσεις για εποχές αλλοτινές,

να ακούσεις πως αυτές υπήρξαν όντως και να φρεσκάρεις τη µνήµη σου , να καταφέρεις λίγο ακόµη να θυµάσαι εποχές πιο αληθινές αν και διαφορετικές από τη δική σου. Οι διαφορές που έχουν δηµιουργηθεί ανάµεσα στις εποχές , δηµιουργούν την τάση να αντιλαµβανόµαστε την παλιότερη εποχή, ως µια εποχή αλήθεια ροµαντική.

Πρόκειται στην ουσία για µια άλλη πραγµατικότητα που βάφεται µε το πέπλο του ροµαντισµού εν συγκρίσει µε τη δική µας.

Το παραµύθι ζει και γιορτάζει σε µια εποχή που το έχει πιο ανάγκη από ποτέ.

Άραγε είναι τυχαίο που επανέρχεται µια κατηγορία παραµυθιών πιο σκοτεινών όπως αυτά των Grimm; Μήπως οι εποχές που διανύουµε καθρεφτίζονται σε αυτά και το αντίστροφο;

Τα παραµύθια Grimm γιορτάζουν και είναι µια καλή αφορµή για να αναµοχλεύσουµε δικά µας παραδοσιακά παραµύθια που έχουν κεντηθεί µε µια µαγεία αιώνες τώρα σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας.

¨Όταν ένα παιδί ζητά να ακούσει ένα παραµύθι, είναι σοβαρή υπόθεση¨. ◈

Βιβλιογραφία:Παραμύθι και Αφήγηση στην Ελλάδα, μια

παλιά τέχνη σε μια νέα εποχή// Μαριάνθη Καπλάνογλου.

SHOWCASE

http://www.grimmknot.com/%22%20%5Ct%20%22_blank

http://www.grimmknot.com/%22%20%5Ct%20%22_blank


34

ΝΑ ΠΑΣ

LE CHOCOLAT

ΤΗΣ ΧΛΟΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ[email protected]

▧

Είσαι στο κέντρο, τρέχεις να προλάβεις, βρωµάς καυσαέριο, γέµισαν τσιµέντο τα µάτια σου και χρειάζεσαι ένα µικρό δώρο; Σου αξίζει µια κούπα ζεστή σοκολάτα. Κι υπάρχουν αρκετά, παραδόξως, αξιόλογα µέρη για να τη βρεις.

Όλοι γνωρίζουµε το Petit Fleur, τις φοβερές γεύσεις και τη γλυκιά ατµόσφαιρα. Στον από κάτω δρόµο, όµως, δίπλα στη Νοµική, Σόλωνος 49, άνοιξε πέρυσι το Dark side of chocolate. Εδώ εντρυφάς στην τροφή των θεών. Ο ιδιοκτήτης σου εξηγεί, σου προτείνει και σε ικανοποιεί απόλυτα, θυµίζοντας τη Ζουλιέτ Μπινιός στο Σοκολά. Ιδιαίτερα νόστιµα είναι τα σοκολατάκια και η ζεστή σοκολάτα µε πιπέρι.

Αν ρωτήσεις όµως ένα βέρο Αθηναίο, η πρώτη επιλογή που θα σκεφτεί, που ήταν κορυφή προ µόδας των µπιστρό-καφέ, είναι το Ρεζίν, στα Εξάρχεια [Τζαβέλλα και Μπενάκη]. Value for money, καθώς η αµβροσία σερβίρεται σε υπερµεγέθεις –οι µεγαλύτερες που έχω δει- κούπες. Αστικοί µύθοι κυκλοφορούν για τη µυστική συνταγή, µε ρίζες που φτάνουν ως τους Ίνκας.




35

ΝΑ ΠΑΣ

Μιας και βρισκόµαστε στο κλίµα Εξαρχείων, κυκλοφορεί η φήµη ότι αξίζει και η σοκολάτα µε πορτοκάλι του Ποδηλάτου, στο 48 της Θεµιστοκλέους. Μία από τις λίγες καλές καφετέριες της περιοχής, γεµάτη φοιτητόκοσµο και όχι «προσωπικότητες», είναι ό,τι πρέπει για µια στάση πριν το σπίτι.

Αν, όµως, σε έπιασαν οι µεγαλοαστικές σου βλέψεις και αναζητάς λουξαριό, κανείς δε θα σε κατακρίνει αν καταλήξεις στο Ζόναρς, στην Πανεπιστηµίου. Εκεί θα βρεις σίγουρα τα καλύτερα γλυκά για να συνοδέψεις την ακόλαστη σοκολάτα σου, την καλύτερη θέα µέσα από τις αρχαίες τζαµαρίες, και µια µυρωδιά παλιάς, Μεσοπολεµικής Αθήνας, αν όχι και µια τζούρα δακρυγόνου.

Κι όλα αυτά, γιατί ποτέ δεν κατάλαβα τη µανία ορισµένων µε το Μίλκο.

Εικονογράφηση: Ντίνος Καψάλας [email protected]




36

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΦΩΝΟΡΑΣΗΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

[email protected]

▧

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

20:30 // ΣΚΑΪ20:30 Σατιρική Εκπομπή: Η Συντέλεια

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

02:00 // TRITO 90.9Παγκόσμια μουσική από τον 12ο αιώνα μέχρι και σήμερα: Notturno

10:00 // Rock FM 96.9Ροκ: Τάσος Καρατζής

12:00 // Best 92.6Ξένο ποικίλο ρεπερτόριο: Citizen

��



�


�


7R��




��

��



�


�


7R��




��

ΔΕΥΤΕΡΑ 24/09

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ


22:00 // STARΠεριπέτεια: Θανάσιμη Εκδίκηση

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ




��



�


�


7R��




��

��



�


�


7R��




��

ΤΡΙΤΗ 25/09

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ


ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ




14:00 // Αmagi radio.comΞένο ποικίλο ρεπερτόριο: Tρύπα στο νερό

��



�


�


7R��




��

��



�


�


7R��




��

ΤΕΤΑΡΤΗ 26/09

Εικονογράφηση Στέργιος Ρουμελιώτης // KURO - [email protected]






37

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ


ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ




18:00 // Poplie RadioΞένο ποικίλο ρεπερτόριο: Βόμβος

��



�


�


7R��




��

ΠΕΜΠΤΗ 27/09

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ


ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ




��



�


�


7R��




��

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28/09 ΚΥΡΙΑΚΗ 30/09 ΣΑΒΒΑΤΟ 29/09

��



�


�


7R��




��

��



�


�


7R��




��

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

21:00 // ΑΝΤ1Κομεντί: Πιάσε με αν μπορείς ��



�


�


7R��




��


38


39

ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΡΟΥΣΟΔΗΜΟΥ (RUBETH)http://rubeth.tumblr.com/

[email protected]

ΜΟΣΙΚΗ ΤΟΥ FLYING CARAVAN 4:http://soundcloud.com/teddybears-picnic/flying-caravan

▧

http://rubeth.tumblr.com/

http://rubeth.tumblr.com/



http://soundcloud.com/teddybears-picnic/flying-caravan

http://soundcloud.com/teddybears-picnic/flying-caravan


40


41


42lykosmagazine.tumblr.com

LYKOS_0009

Documents

Transcript of LYKOS_0009