ΓΡΑΝΑΖΙΑ

ΓΡΑΝΑΖΙΑ

Ελένη Κεσίσογλου

Η ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΩΡΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Το ρολόι σήμανε μηδενική ώρα. Ήταν η ώρα του χρόνου. Κανείς δεν είχε

αντιληφθεί αυτή την ιδιαιτερότητά του. Όλοι θεωρούσαν πως είχε συνεχή ροή.

Πως κυλούσε ασταμάτητα. Κι όμως ο ιδανικός χρόνος ήταν ο μηδενικός.

Εκείνη η απειροελάχιστη στιγμή που μεσολαβεί μεταξύ της σκέψης και της

υλοποίησής της. Το απόλυτο τίποτα.

Δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε -γιατί είναι η αδυναμία μας - το να μπορούμε να διακρίνουμε

ήχους και εικόνες πέραν αυτών, που μας επιτρέπουν οι αισθήσεις.

Δεν μπορούμε , εξαιτίας αυτής της αδυναμίας μας, να τον περιγράψουμε, να πιθανολογήσουμε. Έτσι

τον θεωρούμε ως μη υπαρκτό.

Κι όμως είναι τόσο σημαντικός. Είναι η στιγμή της μετάβασης. Το κλειδί που ανοίγει την πόρτα για να

προχωρήσουμε.

Μοιάζει με την προσπάθεια, που κάνεις,

για να κρατήσεις την αναπνοή σου, την

ώρα που βυθίζεσαι στο νερό της θάλασσας,

για να απολαύσεις το βυθό της. Αυτό το

κράτημα είναι ο μηδενικός σου χρόνος.

Αυτός που σου δίνει τη δυνατότητα να

βυθιστείς, χωρίς να πνιγείς.

Έτσι γεννήθηκε το σύμπαν. Τη στιγμή που ο χρόνος μηδενίστηκε. Πέρασε από

το πριν στο μετά. Το πριν μια άμορφη μάζα ύλης και ενέργειας. Τη στιγμή του

μηδενικού χρόνου ‘’πάγωσε’’, για να μεταβεί στο μετά, τροποποιημένη από

το ισχυρό σοκ που υπέστη, όταν αναγκάστηκε να περιέλθει σε κατάσταση

πλήρους ακινησίας.

Ας ελπίσουμε πως και εμείς τώρα βρισκόμαστε σε κατάσταση μηδενικού

χρόνου, με την ελπίδα ότι σύντομα θα κάνουμε το επόμενο βήμα της

δημιουργίας νέων συνθηκών επιβίωσης.

7000 ΠΕΡΙΠΟΥ

Περίπου 7000. Τόσες είναι. Είναι εξακριβωμένη αντίληψη. Αν το κάθε

στοιχείο το αναγάγεις στην πολλαπλότητά του, ίσως προκύψουν νέες

ανακαλύψεις. Σε ένα αχανές περιβάλλον η τάξη προέκυψε μέσω της προβολής. Γιά παράδειγμα χρησιμοποιώντας ένα μεγενθυτικό φακό στραμμένο προς τη μεριά του ήλιου , συλλέγονται ακτίνες που στοχεύουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο με σκοπό την ανάφλεξη. Η προβολή επετεύχθη μέσω της μεσοσατρικής ύλης. Χρησιμοποιήθηκε αντί φακού και μετέφερε τις πληροφορίες στη γήινη σφαίρα. Κατά τη μεταφορά οι πληροφορίες κωδικοποιήθηκαν και η προβολή των γαλαξιών μετασχηματίστηκε σε ήχους. Ανάλογα με το σημείο της επιφανείας της γης, στο οποίο έγινε η διανομή αυτών, οι ήχοι τροποποιήθηκαν σε επικοινωνιακό μέσο - ορισμένης κατά τόπους εμβέλειας.

Η πολυπλοκότητα της συνδυαστικής ικανότητας των στοιχείων, που αποκλείει τη γραμμική ανάπτυξη, αναπαράγει την πολυπλοκότητα του συμπαντικού γίγνεσθαι. Ηλεκτρομαγνητικά πεδία, νεφελώματα, πλανήτες, κ.λ.π. αποτελούν τα σημεία στίξης, τα οποία χρωματίζουν τους ήχους. Ετσι η εκφορά τους ποικίλει ανάλογα με το συνδυασμό αυτών των χρωμάτων.

Η προσπάθεια απλοποίησης των ήχων,και κυρίως η αναγωγή τους σε ένα ομοιόμορφο ηχητικό αποτέλεσμα, επηρεάζει την πραγματική τους εικόνα, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση του συστήματος. Η πύκνωση εκπορεύεται από την πολυμορφία των στοιχείων, που την απαρτίζουν. Σε ένα ομοιογενές περιβάλλον οι ξενιστές επιτίθενται και επικρατούν διότι δεν βρίσκουν αντίσταση.

Στην επιφάνεια της γης η ποικιλία των παραγομένων προιόντων εξασφαλίζει και τη διατήρηση της ζωής και τη διαιώνιση των ειδών. Αν αυτή περιοριστεί, θα υπάρξει και σταδιακή μείωση των εμβίων όντων.

Το σύμπαν εκτρέφεται και αυτό από την

ποικιλία των κατ΄αναλογίαν με τη γη δικών του

προιόντων. Χάνοντας μέρος των συστατικών του

αποδυναμώνεται και συρρικνούται

διαστελλόμενο.

Το ερώτημα έχει ως εξής: οι σύγχρονες προβολές

αποτελούν αυτόματη μεταφορά πληροφοριών η

είναι παρελθούσης πραγματικότητας ; Αν

συμβαίνει κάτι τέτοιο, μήπως η διαπιστωθείσα

διαστολή του γαλαξία μας προαναγγέλει και

την δική μας ολισθαίνουσα πορεία ;

Περίπου 7000. Η αναγωγή τους στη μονάδα

αποδυναμώνει τη δυναμική τους.

2

ΕΚΤΟΣ ΟΡΙΩΝ

Φαντάσου το σώμα σου εκτός ορίων. Σαν μια μάζα που κινείται προς κάθε

κατεύθυνση αλλάζοντας σχήμα, αλλάζοντας διαστάσεις. Άλλοτε

συμπυκνούμενη, άλλοτε εξαυλωμένη. Άφθαρτη ύλη, αστείρευτη ενέργεια.

Μη πεπερασμένο. Χωρίς το δίπολο γέννηση και θανάτος. Αιώνια ύπαρξη,

υποσύνολο ενός μεγαλύτερου συνόλου που κινείται προς κάθε κατεύθυνση ,

αλλάζοντας σχήμα, αλλάζοντας διαστάσεις. Άλλοτε συμπυκνούμενο, άλλοτε

εξαυλωμένο.

Συνεχής ροή, αχρονική, διότι ο χρόνος είναι συνάρτηση των ορίων.

Αχωρική, διότι ο χώρος είναι προσδιορίσιμη αξία.

Η ίδια η γη δημιούργησε το φυσικό περιβάλλον, χωρίς να του δώσει

συγκεκριμένο σχήμα, διότι δεν θέλησε απλά να περιβάλλεται από ένα

καθορισμένο περίγραμμα. Ήθελε να είναι εκτός ορίων.

Η σκέψη, μια δύναμη που πλανάται χωρίς να εμποδίζεται, γιατί κινείται

εκτός ορίων.

Ο έρωτας, που ρίχνει τα βέλη του χωρίς να περιμένει εντολές, χωρίς

να βάζει όρια στις επιλογές του.

Όταν αρχίζεις να κοιτάς αυτό που ζεις πέρα από τα όρια, λυτρώνεσαι από το

φόβο της φθοράς και εντάσσοντας την ύπαρξή σου σε μια τέτοια

πραγματικότητα , διευρύνεις τη σκέψη, κάνεις υπερβάσεις, αναπροσαρμόζεις

τις ανάγκες σου, φιλτράρεις τα συναισθήματα σου, τα οποία θέτεις εκτός

ορίων.

‘Οταν κινείσαι εκτός ορίων, ανατρέπεις αυτούς, που χρησιμοποιούν τα

όρια, για να εγκλωβίζουν.

Σε έναν κόσμο χωρίς όρια, το σώμα σου είναι μάζα που μεταβάλλεται

αλλάζοντας σχήμα, αλλάζοντας διαστάσεις. Άλλοτε συμπυκνούμενη, άλλοτε

εξαυλωμένη. Άφθαρτη ύλη, αστείρευτη ενέργεια

ΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΠΟΥ ΚΟΠΗΚΕ

ΑΠΟΤΟΜΑ ΒΙΑΙΑ

(Για τη Μαρία)

Σήμερα ήταν μια μέρα, που η στιγμή ανέτρεψε τη διάρκεια και συρρικνώθηκε.

Έγινε ελάχιστη και η απορία γιγαντώθηκε, για να μείνει γιά άλλη μια φορά

αναπάντητη. Η ύπαρξη έγινε ανάμνηση, η εικόνα μια φωτογραφία στο

ασυνεχές.

Η ζωή ως αρχή και τέλος . Με προσδιορίσιμα όρια. Κι ύστερα μένει το

ολόγραμμα για όσο η λήθη δεν παρασύρει στη ροή της τα τελευταία λόγια,

τις τελευταίες σκέψεις . Πριν η σκιά της καλύψει το νου και τα παρασύρει

στο αχανές του δικού της κόσμου.

Είναι η δύναμη της σκοτεινής ύλης, που καλεί κοντά της εκείνα τα πλάσματα,

που το φως τους είναι τόσο έντονο, για να φωτίσει κι εκείνη την ύπαρξή της.

Και καθώς αποκτά φως, πάνω στη γη αφήνει το αποτύπωμά της.

Η στιγμή που αποφασίζει να επιλέξει αυτά τα πλάσματα, είναι η στιγμή, που ο

χώρος κι ο χρόνος μηδενίζονται. Γιατί δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος,

όταν η μια ενέργεια απορροφάται από την άλλη.

Δεν υπάρχει ούτε χώρος, ούτε χρόνος και για εκείνους που απομένουν

έχοντας στραμμένο το κεφάλι στον ουρανό και το βλέμμα στραμμένο στο

χώμα.

Η ταινία παιγμένη για πολλοστή φορά. Μα κάθε φορά τα πρόσωπα αλλάζουν.

Η οθόνη εκεί, αναλλοίωτη, φτιαγμένη από από τα δάκρυα των θεατών, που

αδυνατούν να αλλάξουν το τέλος.

Έτσι νιώθεις τη σχετικότητα της υπόστασής σου. Νιώθεις ότι, τελικά, αυτό που

ζεις , είναι κάτι άπιαστο, πως η ύλη είναι συμπυκωμένη ενέργεια, που ανά

πάσα στιγμή συντίθεται και αποσυντίθεται. Είσαι το είδωλο από κάτι πιο

συμπαγές, που υπάρχει κάπου εκεί, και πως υπάρχεις όσο εκείνο στέκεται

μπροστά στον καθρέφτη του δικού σου κόσμου.

Έρχεσαι από έναν χώρο, που δεν υπάρχει, γι΄αυτό δεν τον θυμάσαι και

επιστρέφεις σε αυτόν για να συνεχίσει να μην υπάρχει.

Kαθώς κρατά πολύ καλά κρυμμένο το μυστικό της μη ύπαρξής του, εσύ

νιώθεις αδύναμος να αντέξεις την απώλεια αυτών, που μεταφέρονται εκεί,

διότι δεν συμπίπτει η δική τους στιγμή με τη δική σου.

Το αναπάντεχο είναι η αδυναμία μας. Κι όμως υπάρχουμε ως ένα τυχαίο

γεγονός κι έτσι τυχαία θα φύγουμε.

Καθώς κοιτάζεις τη νύχτα τον έναστρο ουρανό δώσε το όνομα αυτής, που

μόλις έφυγε, σε ένα αστέρι. Κι έτσι το φως του θα σου κρατά συντροφιά τις

νύχτες , και θα κρατά ζωντανή την ανάμνηση εκείνης που απώλεσες.

ΕΝΑΠΟΘΕΣΗ ΣΠΕΡΜΑΤΙΚΟΥ ΥΓΡΟΥ

Το θέμα ήταν η εναπόθεση σπεραματικού υγρού σε κατάλληλα διαμορφωμένο

περιβάλλον, για να υπάρξει συνέχεια. Αυτή ήταν η προδιαγεγραμμένη πορεία

τους. Για να διατηρηθούν, έπρεπε να διασώζουν την ύλη, που μεταφέρει

κωδικοποιημένες πληροφορίες για το είδος τους. Εναποθέτοντάς την στο

ωάριο ενός άλλο οργανισμού, επιτυγχάνετο η σταδιακή μετάλλαξή του, με την

προοπτική, φτάνοντας στο τελικό στάδιο της μεταμόρφωσής του, να γίνεται

καθ΄εικόνα και ομοίωση.

Τα πρωτογενή όντα, που προέκυψαν από αυτήν την ένωση, δεν μετέφεραν την πληροφορία του

τρόπου με τον οποίο επετεύχθη η γέννησή τους, με αποτέλεσμα οι μεταγενέστερες εξελιγμένες

γενιές να προσπαθούν να ανακαλύψουν την προέλευσή τους και να μην οδηγούνται σε ασφαλή

συμπεράσματα.

Η σχέση τους με το περιβάλλον, στο οποίο πρωτοεμφανίστηκαν και εξελίχθηκαν, δεν υπήρξαν ποτέ

αρμονικές, κάτι το οποίο αποδεικνύει την εξ άλλου τόπου προέλευσή τους.

Επειδή ακριβώς δεν κατάφεραν ποτέ να προσαρμοστούν απόλυτα, ανέπτυξαν

βίαιες συμπεριφορές και προς τη φύση που τους περιέβαλε, αλλά και μεταξύ

τους.

Κατά τη διάρκεια όπου επικρατούσε η φύση του όντος, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως μήτρα, τα

πράγματα ήταν πιο αρμονικά. Όταν επεκράτησε η δική τους φύση, τότε άρχισαν να αναζητούν

ασυνείδητα τον χαμένο κατ΄αυτούς παράδεισο, και να συμπεριφέρονται στη νέα τους κατοικία

εχθρικά.

Σαν το ζώο, που όταν πεινάει, γίνεται εξαιρετικά επιθετικό, έτσι κι αυτοί άρχισαν να επιτίθενται στον

τόπο, που τους φιλοξένησε, αναζητώντας στα σπλάχνα του εκείνα τα υλικά, με τα οποία θα

μπορούσαν να αναπαράξουν την εικόνα του τόπου από τον οποίο προήλθαν.

Αυτό επέδρασε καταστροφικά στο περιβάλλον με αποτέλεσμα τη σταδιακή καταστροφή του.

Αυτή η καταστροφή όμως επηρέαζε και τη δική τους παραμονή σε αυτό.

Αυτή η αδυναμία διαχείρισης των αγαθών μέσω των

οποίων επεβίωναν, οδήγησε στην αποδυνάμωσή τους

και εκφυλισμό του είδους τους.

Καθώς αντιλήφθηκαν ότι κινδύνευε η διαιώνισή τους, άρχισαν πάλι να αναζητούν τον νέο κόσμο που

θα τους φιλοξενούσε. Κι έτσι η ιστορία της επιβίωσής τους επαναλαμβάνεται και θα επαναλαμβάνεται,

όσο δεν είναι ικανοί να διδαχθούν από τα λάθη τους.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ

ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ

Και όμως συνέβη εκείνη τη μέρα, που ξεκίνησε κατευθυνόμενος σε έναν

συγκεκριμένο τόπο. Η απόσταση ήταν περιορισμένου χρόνου. Ας πούμε

διαδρομή μιάς ώρας περίπου. Ακόμη δεν μπορεί να το εξηγήσει.

Μπροστά του ανοίχτηκε ένας δρόμος, που δεν οδηγούσε πουθενά. Τα σημεία στα οποία

έπρεπε να στρίψει, είτε δεξιά, είτε αριστερά, εξαφανίζονταν και ο νέος δρόμος που

διανοιγόταν τον υποχρέωνε σε μια πορεία άγνωστη σε αυτόν. Φτάνοντας σε μια κυκλική

περιοχή προσπαθούσε να σπάσει τον κύκλο και κάθε φορά, που νόμιζε ότι είχε βρει την

έξοδο, επέστρεφε πάντα στο ίδιο σημείο. Όταν- μετά από κοπιώδη προσπάθεια-

μπόρεσε να βγει και ενώ έπρεπε να φτάσει σε κάποια γέφυρα, που θεωρούσε ότι ίσως

ήταν ο δρόμος, που ζητούσε, όδηγήθηκε σε αδιέξοδο. Τότε κινήθηκε αντίθετα και

κατάφερε να βγεί εκεί , όπου υπέθεσε ότι ήταν το σωστό μέρος, για να μπορέσει

επιτέλους να συνεχίσει την πορεία του. Ευρισκόμενος σε κάποια διασταύρωση και

προσανατολιζόμενος, βάζοντας σημάδι τη γέφυρα, κινήθηκε προς αυτή την

κατεύθυνση. Όταν πλησίασε, διεπίστωσε ότι η γεφυρά βρισκόταν ακριβώς απέναντι.

Ένιωθε ότι βρισκόταν σε αχωροχρονικό πεδίο. Είχε την αίσθηση της απώλειας. Κάτι

υπήρχε, που τον εμπόδιζε να φτάσει στον προορισμό του. Αποφάσισε να αλλάξει το

πρόγραμμα και να προσπαθήσει να μετακινηθεί σε άλλη περιοχή. Ακολουθώντας τις

ταμπέλες ίσως αυτή τη φορά τα κατάφερνε καλύτερα. Οι ενδείξεις ήταν σαφείς.

Φτάνοντας όμως κάπου υπήρχαν οδηγίες οι οποίες ήταν ασαφείς. Ο δρόμος , τον

οποίο υποδείκνυαν, ήταν απεικονισμένος με σήματα πολλαπλών κατευθύνσεων και

γι΄αυτό απροσδιόριστος. Ένιωσε πως θα έπρεπε να βασιστεί στη λογική του. Θα

κατέγραφε την πορεία και κάθε φορά που θα οδηγείτο σε λάθος κατεύθυνση, θα τη

διέγραφε από τις σημειώσεις του και έτσι σταδιακά θα έβρισκε το δρόμο που

αναζητούσε. Πραγματικά το σύστημα άρχισε να αποδίδει. Πολλαπλές συνιστώσες που

οδηγούσαν σε μια συνισταμένη. Τη συνισταμένη της ελευθερίας του, όπως την ονόμασε,

Η αλήθεια είναι ότι το σχεδιάγραμμα που προέκυψε ήταν λαβυρινθοειδές. Αλλά αυτό

δεν απέκλειε τη δυνατότητα να βρεθεί η έξοδος. Ένιωσε σαν να κρατούσε τον μίτο της

Αριάδνης. Το νήμα ήταν οι διαδρομές που έσβηνε, για να φτάσει εκεί που επεδίωκε.

Οταν τα κατάφερε να το τυλίξει πάλι, διεπίστωσε ότι αντί για το τέλος είχε πάλι φτάσει

στο σημείο της εκκίνησης. Ηταν σαν να μην είχε φύγει ποτέ από εκεί.

Κοίταξε το ρολόι του. Οι δείκτες δεν είχαν διόλου μετακινηθεί. Δεν είχε ποτέ

ξεκινήσει.

ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

‘Ηταν ένα παιχνίδι, που του άρεσε πολύ να παίζει. Καθώς ήταν αιθερικός , είχε

μια ικανότητα να καταλαμβάνει άπειρο χώρο. Και καθώς ο χώρος ήταν εξίσου

αιθερικός δεν είχε προσδιορίσιμο χρόνο. Και καθώς ο χρόνος ήταν εξίσου

αιθερικός, συνυπήρχε και με αυτόν και με τον χώρο. Και οι τρεις σαν μια

αιθερική μάζα έπαιζαν το παιχνίδι των γεωμετρικών κατασκευών. Βέβαια οι

λέξεις γεωμετρία και κατασκευή δεν αφορούσε το δικό τους λεξιλόγιο.

Άφησαν σε άλλους να ονομάσουν τα παιχνίδια τους με τούτες τις λέξεις .

Εκείνοι ήξεραν, πως καθώς μπορούσαν να αλλάζουν εμφάνιση, δημιουργούσαν

διάφορες επινοήσεις , κάτι που πραγματικά το απολάμβαναν.

Κυρίως έπαιζαν με την πύκνωση και την αραίωση. Καθώς εμπλέκονταν μεταξύ τους, άλλοτε ως

συμπαγής αιθέρας και άλλοτε ως αραιός, μορφοποιούσαν ανάλογα τα σημεία της επαφής τους.

Αυτή η μορφοποίηση ήταν περίτεχνη σαν τα πυροτεχνήματα που στολίζουν τον νυχτερινό ουρανό.

Το παιχνίδι είχε μεγάλη διάρκεια. Και καθώς ο χρόνος ήταν αιθέρας, ήταν και μη

μετρήσιμος. Άλλωστε και η λέξη μέτρο δεν ήταν δική τους επινόηση. Έτσι ποτέ δεν

εξακριβώθηκε, πότε έγινε η αρχή του παιχνιδιού. Άλλωστε μπορεί να ήταν και ο λόγος

ύπαρξης των αιθέρων.

Πρέπει επίσης να επισημάνουμε, πως οι μορφοποιήσεις δεν είχαν όρια. Ηταν και διάχυτες και

συμπυκνωμένες.

Η αποκωδικοποίηση ενός τέτοιου παιχνιδιού δεν είναι ασφαλώς μια εύκολη υπόθεση. Και κυρίως

αποκοδικωποίηση επιδιώκει να κάνει εκείνος, που αντιλαμβανόμενος τη σχέση και τη διάθεση των

τριών, θα πρέπει με έναν τρόπο, να παρουσιάσει αυτήν του την εμπειρία μέσω σχημάτων και

θεωριών, προσαρμοσμένων στην μέχρι τότε ικανότητα αντίληψης και ερμηνείας των φαινομένων,

για να γίνουν καταληπτά.

Η επόμενη κίνησή του ήταν η οριοθέτηση. Παρατηρώντας και τα σημεία πύκνωσης αλλά και

αραίωσης σχεδίαζε μια νοητή γραμμή, με αποτέλεσμα να προκύπτουν διάφορα σχήματα. Στα

σχήματα αυτά έδωσε διάφορες ονομασίες, για να μπορεί κανείς να τα ξεχωρίζει. Έτσι μέσα από το

παιχνίδι των τριών προέκυψαν τα γεωμετρικά σχήματα. Τα νοητά γεωμετρικά σχήματα, ως

οριοθετημένα, δεν επιτρέπουν την πέραν των ορίων διεύρυνση, της εντός αυτών περιορισμένης

περιοχής. Ο αιθέρας όμως όσο κι αν νοητά τον οριοθετήσεις πάντα θα διαχέεται εκτός ορίων.

Αυτή ακριβώς η ιδιαίτερη λεπτομέρεια δυσκόλευε πάντα τον κοινό νού, που σε όλα τα

πράγματα βάζει περιορισμούς για να μπορεί να τα αντιλαμβάνεται, αλλά και να τα ελέγχει.

Ο διαφεύγων αιθέρας όμως είναι η κινητήριος δύναμη του παιχνιδιού, καθώς

επηρεάζει και την πύκνωση και την αραίωση.

Η ΚΛΙΜΑΚΑ

Δεν ήταν εύκολη η ανάβαση. Η κλίμακα δεν είχε ούτε αρχή ούτε τέλος. Μόλις

πατούσε στο ένα σκαλοπάτι, το αμέσως προηγούμενο και το αμέσως επόμενο

εξαφανίζονταν. Όταν επιθυμούσε να ανέβει ένα σκαλί πιο πάνω από αυτό, στο

οποίο ήδη βρισκόταν, τότε αυτό γινόταν το ακριβώς επόμενο και το

προηγούμενο. Έτσι δεν γνώριζε αν ανέβαινε ή κατέβαινε.

Το εξαιρετικό αυτό θέμα ετέθη προς συζήτηση στο συμβούλιο των σοφών. Διότι αυτή η κλίμακα

ήταν η αρχή της δημιουργίας της αρχιτεκτονικής του χώρου, στον οποίον διέμεναν από

αρχαιοτάτων εκατομμυρίων χρόνων. Και όπως και κάθε αρχιτεκτόνημα υφίσταται φθορές και

χρειάζεται ανανέωση, έτσι έπρεπε να αποκωδικοποιηθεί ο τρόπος λειτουργίας της κλίμακας, για

να προχωρήσουν στην αποκατάσταση των φθορών, που είχε υποστεί ο δικός τους χώρος.

Η ιδιαιτερότητα του νου έχει να κάνει με την ικανότητά του να πολυμερίζεται. Αυτός ο πολυμερισμός οδηγεί

σε πλήθος απαντήσεων, όταν δημιουργείται ένα ερώτημα. Με αποτέλεσμα, με βάση τις θεωρίες που

αναπτύσσονται, να προκύπουν νέα τεχνολογικά και μη επιτεύγματα, για κάλυψη διαφόρων αναγκών,

αλλά το ερώτημα να παραμένει ως ερώτημα.

Για άλλη μια φορά πληθώρες ήταν οι απαντήσεις που δόθηκαν, αρκετά αληθοφανείς αλλά

πολυμερισμένες.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της κλίμακας ήταν η ικανότητά της να

εμφανίζεται και να εξαφανίζεται ταυτόχρονα. Σαν να υπήρχε και να μην

υπήρχε. Πώς όμως δημιουργήθηκε κάτι , από αυτό που υπήρχε και δεν

υπήρχε; Μήπως και αυτό το κάτι είχε την ίδια συμπεριφορά, αλλά δεν

μπορούσε να γίνει αντιληπτό, διότι αυτοί, οι οποίοι ήταν κάτοικοι αυτού του

χώρου, βίωναν την ίδια εμπειρία με αυτούς, που ζούνε πάνω σε μια

περιστρεφόμενη σφαίρα και δεν αντιλαμβάνονται την περιστροφή;

Μια άλλη ιδιαιτερότητά της ήταν το γεγονός, ότι δεν είχε προσδιορίσιμη κατεύθυνση. Αυτό της προσέδιδε

μια ιδιαίτερη γοητεία καθώς δεν ήταν προβλέψιμη. Κάτι που δυσκόλευε εξαιρετικά τους ειδικούς στην

ερμηνεία της.

Κοιτώντας ένα αντικείμενο η οπτική μας ικανότητα επιτρέπει να γίνεται

αντιληπτή εκείνη η πλευρά του αντικειμένου, η οποία βρίσκεται μέσα στο

οπτικό μας πεδίο . Η άλλη ναι μεν υπάρχει, αλλά είναι και σαν να μην υπάρχει.

Πρέπει να κινηθούμε προς την πλευρά της, για να μπορέουμε να τη δούμε.

Η απάντηση στο θέμα της κλίμακας φάνταζε εξαιρετική δύσκολη. Η απόφαση, που έπρεπε να

παρθεί, αφορούσε στο να γίνει προσπάθεια μετακίνησης προς την αθέατη όψη.

Το τόλημα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, διότι δεν μπορούσαν να προβλέψουν τη

συμπεριφορά της μη ορατής πλευράς. Διότι ευρισκόμενοι σε αυτήν τη θέση, λόγω της

λειτουργίας της κλίμακας, πιθανότατα η αθέατη όψη να ήταν πλέον η ορατή και

αντίστροφα η ορατή να γινόταν αθέατη. Με αποτέλεσμα η επιστροφή στο σημείο

εκκίνησης να μην ήταν εφικτή.

Εκτός και αν αυτή η προσπάθεια γινόταν σε μηδενικό χρόνο. Ο μηδενικός χρόνος θα

εξασφάλιζε την απαιτούμενη ταχύτητα, η οποία θα υπερκάλυπτε το χρόνο, κατά τον

οποίο η κλίμακα υπήρχε και δεν υπήρχε. Και στην περίπτωση που ο μηδενικός χρόνος

δεν ήταν αρκετός, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και αρνητικές τιμές του, οι

οποίες θα εξασφάλιζαν μεγαλύτερη ταχύτητα.

Έκτοτε οι σοφοί άρχισαν να επιδίδονται στην προσπάθεια προσδιορισμού του

απαιτούμενου χρόνου προς υλοπoίηση του εγχειρήματος.

Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΝΩΣΤΗΣ

ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

Ο ήχος ήταν ο χρόνος, το χρώμα ο χώρος και η μυρωδιά η κρυμμένη δύναμη

που τα υποκινούσε. Ετσι γεννήθηκε ο έρωτας. Γι΄αυτό υπάρχει παντού. Στη

φύση και στον συμπαντικό μας κόσμο. Απλώνεται με τις δονήσεις των μορίων.

Και το άρωμα που εκπέμπει είναι αυτό που αναπαράγει την ύλη και την

ενέργεια.

Ακολουθούσε τις δονήσεις . Άκουγε τη μυρωδιά. Οι δονήσεις σαν το τραγούδι

των χρωμάτων. Ήχοι που τους ανακαλύπτει ς μόνον όταν θελήσεις

πραγματικά να το κάνεις. Ήταν το μυστικό που δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί.

Η κρυμμένη ενέργεια των μορίων που τα παρασύρει ο άνεμος και τα

σκορπίζει. Όταν γεννήθηκε μύριζε την καλά κρυμμένη αλήθεια. Η ύπαρξή μας

το άρωμά μας. Κι ύστερα χάνεται και επανέρχεται για να θυμίζει. Αλλά η

αδυναμία της αποκωδικοποίησης των μηνυμάτων προκαλεί τη λησμονιά.

Εκείνος ο άνεμος μύριζε μπαρούτι. Κι ήταν σκοτεινός και φωτεινός συνάμα. Η

μυρωδιά του ήταν το σήμα που εξέπεμπε, για το τι θα ακολουθούσε. Αλλά δεν

ερμηνεύτηκαν σωστά ούτε ο ήχος, ούτε το χρώμα ούτε η μυρωδιά.

Μυρωδιές που ελκύουν, μυρωδιές που απωθούν. Η έλξη

ενώνει η άπωση χωρίζει. Ο χωρισμός προκαλεί την

απομάκρυνση. Κι έτσι δημιουργείται κενός χώρος με

τα υπολείμματα των αναμνήσεων. Αλλά τα άτομα, που

απομακρύνθηκαν, έλκονται από νέες μυρωδιές και

οδηγούνται προς νέα ένωση.

Συνεπαρμένοι από τα χρώματα και τους ήχους αναγάγαμε τις αισθήσεις της ακοής και όρασης σε

υπέρτατες σφαίρες και ότι τις προκαλεί θεωρείται ανώτερης πολιτιστικής αξίας και αντικείμενο

περαιτέρω διερεύνησης. Κι έτσι μας διέφυγε η μυρωδιά τους.

Προσπαθούσε να την ανακαλύψει. Στα χέρια του κρατούσε τα χρώματα της ίριδας. Σκέφτηκε μήπως τα

καταφέρει ανακατεύοντάς τα. Πάλι χρώματα, νέα χρώματα, άπειρα χρώματα.

Άρχισε να τα κινεί για να ακούσει τον ήχο. Μέσω της κίνησης τα κατάφερε. Το

αποτέλεσμα λίγο ως πολύ το ίδιο. Νέες προτάσεις χτισμένες πάνω στις παλιές,

ανακύκλωση παλαιών θεωριών, ένας κύκλος επανάληψης.

Υπήρχε πάντα το όριο. Το φράγμα που έπρεπε να σπάσει. Για να

μπορέσει να προχωρήσει τη σκέψη. Τη μέρα που μπήκε στο δωμάτιο

του μωρού, στο χώρο που επικρατούσαν τα χρώματα και το

ναούρισμα τότε κατάλαβε. Αυτό που θαρρείς και τα συνέδεε όλα

αυτά, ήταν εκείνο το εκπληκτικό άρωμα που αναδύει η νεογέννητη

ύλη.

Κι έτσι χάθηκε στο σύμπαν αναζητώντας την πηγή της συμπαντικής μυρωδιάς

από όπου γεννήθηκαν όλα όσα βλέπουμε και ακούμε.

\

Η ΦΥΣΗ ΕΦΕΥΡΙΣΚΕΙ

Χρόνια ολόκληρα κουβαλάει το χώρο της. Είναι από τις εξυπνότερες

εφευρέσεις της φύσης. Δεν χρειάζεται να αναζητά αλλού υλικά για την

κατασκευή του. Το σώμα της έχει διπλή ιδιότητα: και ιδιοκτήτρια και

σπίτι.

Όταν κυκλοφορεί, το μεταφέρει μαζί της . Είναι απολύτως προσαρμοσμένο στις

ανάγκες της. Τα έπιπλα είναι περιττά. Μόλις κουραστεί, το σώμα της συρρικνώνεται

και χάνεται μέσα σε αυτό.

Η τροφή της είναι εξασφαλισμένη από το φυσικό περιβάλλον. Δεν χρειαζεται να ξοδευτεί για να

την αποκτήσει. ΄Αλλωστε η έννοια του χρήματος είναι άγνωστη σε αυτήν.

Καθώς την κουβαλάει μαζί της δεν είναι απαραίτητο να αποκτήσει οικόπεδο για να την εγκαταστήσει. Όλη

η γη είναι δική της.

Λόγω της καλής κατασκευής του κτίσματος δεν έχει προβλήματα με την αυξομείωση

της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος, οπότε δεν καταναλώνει ενέργεια, για να

εξασφαλίσει τη θέρμανσή της.

Η κίνησή της είναι αργή, γιατί σηκώνει ένα ολόκληρο σπίτι πάνω της. Εν τούτοις όμως κινείται

σταθερά και χωρίς διακοπή, όταν μετακινείται προς κάποιο σημείο.

Αυτή η σταθερότητα ενέπνευσε τον Ζήνωνα ο οποίος δημιούργησε ‘’το παράδοξο του Αχιλλέα και

της χελώνας’’:

Έχουμε δύο δρομείς, τον Αχιλλέα, που τρέχει γρήγορα, και τη χελώνα, που πάει πιο αργά από τον

Αχιλλέα, οι οποίοι συμμετέχουν σε αγώνα δρόμου. Μιας και η χελώνα είναι πιο αργή της χαρίζεται

ένα προβάδισμα από τον Αχιλλέα, το οποίο όμως φαίνεται να επιδρά καθοριστικά στο να νικά πάντα

η χελώνα, όσο μικρό κι αν είναι το προβάδισμα και όσο μεγάλη και να είναι η απόσταση που θα

διανύσουν στον αγώνα δρόμου. Για να προσπεράσει ο Αχιλλέας τη χελώνα πρέπει πρώτα να φτάσει

στο σημείο από το οποίο η χελώνα ξεκίνησε. Όμως αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ όσο η χελώνα

συνεχίζει να προχωρά, όσο αργή κι αν είναι. Ώσπου να καλύψει ο Αχιλλέας την απόσταση αυτή, η

χελώνα θα έχει προχωρήσει λίγο πιο πέρα. Έτσι ο Αχιλλέας υποχρεούται να διανύσει κι άλλο

διάστημα, ως τη νέα θέση της χελώνας. Ώσπου να διατρέξει το νέο αυτό διάστημα, η χελώνα θα έχει

προχωρήσει κι άλλο, στον χρόνο που ο Αχιλλέας χρειάζεται για να φτάσει στο προηγούμενο σημείο.

Το διάστημα που τους χωρίζει μπορεί να γίνεται ολοένα και πιο μικρό, όμως ποτέ ο γρήγορος

Αχιλλέας δε μπορεί να φτάσει την αργή χελώνα, όσο ο χώρος μπορεί και διαιρείται σε όλο και πιο

μικρά μέρη.

Έτσι προσπάθησε ο φιλόσοφος να ερμηνεύσει την έννοια του απείρου, βασιζόμενος σε μία από τις

ιδιότητες που τη χαρακτηρίζουν.

Ίσως και εμείς, εμπνεόμενοι από την κατασκευή της,

ανακαλύψουμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε τα

άπειρα προβλήματά μας .

Βέβαια δεν είναι δυνατόν να μεταφέρουμε το σπίτι μας λόγω της φυσιολογίας

μας , μπορούμε όμως να χρησιμοποιήσουμε τους μηχανισμούς της φύσης , η

οποία μας δίνει τις λύσεις μέσα από τον τρόπο που εφευρίσκει. Αρκεί να

ερμηνεύουμε σωστά τα μηνύματά της.

Η ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΤΙΠΟΤΑ

Είναι εκεί αιωρείται ακόμη. Πάνε 10 χρόνια τώρα, που προσπαθεί να φτάσει

στο έδαφος. Είναι τόσο μικρό που δεν περνά απαρατήρητο. Ένα μικρό τίποτα

στο όλο. Το παρατηρεί συνεχώς, άλλοτε παραμένοντας σταθερός σε ένα

σημείο, άλλοτε μετακινούμενος. Είναι μια σκέψη, που καιρό τον απασχολεί.

Μια δική του μεταβολή στο χώρο μπορεί να επηρεάσει την επιστροφή του

μικρού τίποτα στη γη.

Αυτό βέβαια , υπέθεσε ότι μπορεί να επιτευχθεί,αφού προηγούμενα θα πρέπει να υπολογίσει την

απόσταση που τους χωρίζει , τη μεταξύ τους διαφορά μεγέθους, τη θερμοκρασία του

περιβάλλοντος , την ταχύτητα του αέρα, καθώς και την κατεύθυνση που αυτός έχει.

Σε ένα χαρτί άρχισε να δίνει συμβολική μορφή σε αυτά τα μεγέθη διότι ήταν δύσκολο συνέχεια

περιγραφικά να τα αναφέρει.

Η απόσταση κάλλιστα μπορεί να συμβολίζεται με μια οριζόντια γραμμή, η διαφορά

μεγέθους με δύο κάθετες άνισες και μεταξύ τους παράλληλα γραμμές, η θερμοκρασία με

ένα θ, η ταχύτητα με ένα Λ (γιατί θυμίζει δύο πόδια που κινούνται) και η κατεύθυνση με

ένα τόξο το οποίο δείχνει κάθε φορά τη φορά του ανέμου. Τα σχεδίασε αυτά σε ένα χαρτί :

--, = , Θ, Λ, ->.

Έμεινε πολύ ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα και συνέχισε τους συλλογισμούς

του:Εχω ύψος 1,80 m. Υποθέτω ότι ο αέρας τρέχει με ταχύτητα 5χλμ /h , η θερμοκρασία

είναι 18 βαθμοί Κελσίου, η κατεύθυνση του ανέμου είναι δυτική και υποθέτω ότι το μικρό

τίποτα είναι σφαιρικό με ακτίνα...

Κάπως έτσι συνέχισε τους συλλογισμούς του, τους οποίους αποτύπωνε με τη χρήση των

συμβόλων, για να οδηγηθεί σε κάποιο αποτέλεσμα. Κάθε φορά, που θεωρούσε ότι επιτέλους

είχε λύσει το πρόβλημα, πάντα κάτι έλειπε ή ένας καινούργιος παράγοντας προέκυπτε.

Κι έτσι γέμισε τετράδια και τετράδια με άπειρους αριθμούς, σύμβολα, προσθαφαιρέσεις κ.λ.π. και

δεν κατέληγε οριστικά πουθενά.

Το μικρό τίποτα συνέχιζε τη καθοδική του πορεία καθ΄όλη τη διάρκεια, χωρίς ποτέ να φτάνει

στη γη, διότι αντιμετώπιζε ισχυρή αντίδραση, αναμένοντας να καταφέρει, επιτέλους, εκείνος

να βρει ακριβώς το πως και πόσο θα πρέπει να μετακινηθεί στο χώρο, για να μπορέσει και το

ίδιο να προσγειωθεί.

Υπήρχε εξ΄αρχής σχέση αλληλεπίδρασης. Το γνωρίζαν πολύ καλά και οι δύο. Άλλωστε είναι ένας

καθολικός κανόνας που αφορά οτιδήποτε υπάρχει σε ορατή ή αόρατη μορφή. Εκείνο που στην

πραγματικότητα συνέβαινε ήταν η προσπάθεια επιβεβαίωσης αυτής της σχέσης. Το μικρό τίποτα σε

εξάρτηση από ένα μεγαλύτερο κάτι. Βέβαια πάντα οι όροι αντιστρέφονται και τα μεγέθη αυξομειώνονται

σε αναλογική συνάρτηση με κάτι μεγαλύτερο ή μικρότερο που μπορεί να υπάρχει. Ολα αυτά τα σύμβολα, οι

αριθμοί, οι πράξεις με τα οποία εκείνος γέμισε το λευκά χάρτια ήταν η καταγραφή της δικής του επιθυμίας

να υπερβεί εκείνης της δύναμης που κρατούσε αιωρούμενο το μικρό τίποτα. Το θέμα ήταν πως αυτός ο

παράγοντας δεν ήταν ανεξάρτητος από αυτούς τους δύο. Υπήρχε σαν μια δεδομένη αξία. Το θέμα ήταν η

μεταξύ των τριών διαπραγμάτευση και εξισορρόπηση της δυναμικής τους, για να ομαλοποιηθεί η κάθοδος

του μικρού τίποτα.

Ίσως τελικά αυτό να είναι και το σημαντικότερο: η δημιουργία της ισορροπίας

μεταξύ ανισόρροπων καταστάσεων. Μιας μη γραμμικής ισορροπίας, αλλά

πολυεπίπεδης ως προς τη σύλληψη και εφαρμογή της.

Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

Το σκοτάδι καλύπτει το αληθινό μας πρόσωπο, για να αφήσει στο φως τη

χαρά της μεταμόρφωσης. Αυτή η σκέψη τον βασάνιζε πολύ τελευταία. Είναι

όμως έτσι ή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο;

Ας δούμε κάποια γεγονότα της νύχτας και κάποια της ημέρας. Πολλοί φόνοι γίνονται τη νύχτα.

Κάλλιστα όμως αυτό μπορεί να συμβεί και την ημέρα. Διακίνηση ναρκωτικών. Το ίδιο συμβαίνει και

την ημέρα. Σωματεμπορία. Το ίδιο συμβαίνει και την ημέρα. Διασκέδαση. Διασκεδάζει κανείς το

ίδιο καλά και την ημέρα. Άρα η νύχτα λειτουργεί σαν μέρα και το αντίστροφο.

Στη συνείδησή μας για κάποιο λόγο όλα τα δυσάρεστα πράγματα είναι συνδεδεμένα με το

μαύρο χρώμα. ΄Ετσι και οι μαύρες τρύπες στο σύμπαν είναι συνδεδεμένες με την έννοια του

θανάτου. Πριν τη δημιουργία του σύμπαντος με τη μορφή που το γνωρίζουμε επικρατούσε

το σκοτάδι.

Οι μαύρες τρύπες βέβαια δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύονται. Οπως και

το σύμπαν δεν γνωρίζει ότι θεωρητικά γεννήθηκε από τη νύχτα.

Το μαύρο χρώμα δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει γιατί προκαλεί τόση θλίψη.

Μια πιθανή ερμηνεία είναι ότι τελικά-με βάση το προηγούμενο συμπέρασμα , αναφορικά με τη σχέση της νύχτας και της μέρας- ίσως όλα αυτά που μας περιβάλλουν γεννήθηκαν από το φως .

Αρχή των πάντων το φως . Ενα απέραντο δυνατό, φως . Συνήθως αναφερόμαστε σε μιά πιθανή

έκρηξη η οποία απελευθέρωσε την κρυμμένη δύναμη της νύχτας, που ήταν το φως, που αυτή

κρατούσε εγκλωβισμένο. Κι αν αντί για έκρηξη συνέβη ακριβώς το αντίθετο; Δηλαδή μέρος του

φωτός σταδιακά αποδυναμώθηκε, συρρικνούμενο κατά τόπους, δημιουργώντας σκοτεινές εστίες

οι οποίες καθώς έχασαν μέρος της θερμότητας άρχισαν να ψύχονται και να μετατρέπονται σε

ύλη.

Εκτός και αν φως και σκοτάδι συνυπήρχαν εξ αρχής. Ως αυτόνομες οντότητες. Πλήρως

ανεξάρτητη η μία από την άλλη. Ως δύο ενέργειες κινούμενες προς πάσα κατεύθυνση. Τη

στιγμή που συναπαντήθηκαν, ήταν η στιγμή που γεννήθηκε η ύλη. Άρα η ύλη είναι

συμπυκνωμένη ενέργεια. Και γι’ αυτό υπάρχουμε, όσο αυτα τα δύο στοιχεία υπάρχουν

ενωμένα και διαδέχονται το ένα το άλλο, χωρίς να δημιουργείται κανένα κενό μεταξύ τους.

Σαν παιδιά του φωτός και της νύχτας προγραμματιστήκαμε να κοιμόμαστε τη

νύχτα, η οποία φωτίζεται από τα όνειρα, και να ξυπνάμε τη μέρα για να

βιώνουμε την απτή πραγματικότητα , αλλά με το φως να αποζητά τη νύχτα

βάζοντας τις σκιές να μας ακολουθούν.

ΤΡΙΑΝΤΑ ΔΥΟ

1

Αν μπορούσα να βρεθώ στο απόλυτο κενό, θα επέλεγα για παρέα εκείνη την πολύχρωμη παλέττα της ουτοπίας, για να γεννηθεί από το απόλυτο τίποτα το απόλυτο ένα. Και για να μην αναπαράξω την έννοια της μονάδας θα ονόμαζα αυτή τη γέννα ΑΝΕ, σε μια προσπάθεια αντιστροφής της σκέψης , εκείνης της πρωτογενούς σκέψης που πάνω της χτίστηκε η κοινωνία του τώρα.

2

Κοιτάζω τον ήλιο για να βρω την μαύρη του κηλίδα. Μα υπάρχει. Όταν τον κοιτάς κατάματα και μετά απομακρύνεις το βλέμμα, η μαύρη κηλίδα ξεπετιέται μπροστά στα μάτια σου και θολώνει την εικόνα. Κι έτσι καταλαβαίνεις, πως το κέντρο του σύμπαντος γίνεσαι εσύ, που εντοπίζεις με μια ματιά τη μαύρη κηλίδα του ήλιου.

3

Όταν το φως έτρεξε να με συναντήσει, αναρωτήθηκα αν θα ήταν φρόνιμο, να τρέξω κι εγώ προς αυτό, φορτωμένη με όλες τις σκέψεις που συσσωρεύτηκαν όλα τούτα τα χρόνια στο μυαλό μου, που αν τις μετρήσεις σε έτη φωτός, τότε φοβάμαι, πως την ώρα που θα συναπαντηθούμε, θα προκύψει τέτοια σύγκρουση που το ΑΝΕ θα ξαναγίνει ΕΝΑ.

4

Θυμάμαι με συγκίνηση την πρώτη σπουδαία ανακάλυψη που έκανα: να μπορώ να ξεχωρίζω ανάμεσα στα αστέρια, εκείνα που μου χαμογελούν. Κι έτσι συνειδητοποίησα, πως διατηρώ την αιωνιότητά μου, ταξιδεύοντας μπρος και πίσω στον χρόνο, καθώς προλαβαίνω τη στιγμιαία αλήθεια των άστρων.

5

Όταν το ουράνιο τόξο αποκάλυψε τα μυστικά του στους ανθρώπους, ένιωσε στη συνέχεια απογοήτευση. Αυτό οφείλετο στην συμπεριφορά, που εκείνοι επέδειξαν, καθώς λησμόνησαν πως δεν ήταν δικό τους κατόρθωμα η ανάγνωση αυτού του φαινομένου. ‘Εκτοτε το ουράνιο τόξο συνεχίζει να εμφανίζεται μετά τη βροχή, αλλά έχω την εντύπωση ότι έχει χάσει κάτι από τη λαμπρότητά του.

6

Φαντάστηκα τον εαυτό μου ανάμεσα σε ένα πλήθος ανθρώπων, που το χρώμα του δέρματός τους δεν ήταν το σύνηθες , αλλά άλλοι ήταν πράσινοι, άλλοι πορτοκαλί, άλλοι μωβ και ούτω καθ΄εξής. Γέλασα με τη σκέψη πως εκείνοι που έχουν πρόβλημα με το ρατσισμό, πόσο πολύ θα μπερδευόντουσαν σε μια τέτοια περίπτωση, καθώς είναι συνηθισμένοι να αποστρέφονται συνανθρώπους τους με συγκεκριμένο χρώμα δέρματος, όντες έγχρωμοι πια και οι ίδιοι,

7

Οι πλανήτες συνεχίζουν τα αέναο ταξίδι τους στο χρόνο, νιώθοντας όμως μια μικρή ανησυχία τελευταία, διότι ενοχλούνται στη σκέψη, πως γίνονται αντικείμενο εξερεύνησης από εμάς, που προσπαθούμε εμμονικά να βρούμε τον επόμενο παράδεισο, που θα μπορέσουμε να καταστρέψουμε.

8

Ανήσυχο το ΔΥΟ προσπαθούσε να βρει το ένα, αλλά καθώς εκείνο από ΕΝΑ είχε γίνει ΑΝΕ , μπερδεύτηκε αρχικά, μα στη συνέχεια βρήκε τον τρόπο, για να αποκαταστήσει την τάξη: αντί στην νοητή ευθεία της ακολουθίας των αριθμών να τοποθετηθεί μετά το ΑΝΕ κινούμενο προς τα δεξιά, ακολούθησε μια διαφορετική πορεία και προηγήθηκε του ΑΝΕ παίρνοντας θέση πριν από αυτό. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε σύγχυση στο τρία, διότι δεν μπορούσε να καταλάβει, πως θα προκύψει από ένα ΑΝΕ και ένα ΔΥΟ, που προηγείται. Κι έτσι δημιουργήθηκε το σύμπαν. Από ένα μυστηριώδες σύμπλεγμα μπερδεμένων αριθμών, που ερμηνεύεται μέσω μιας αλληλουχίας ανεξιχνίαστων νοημάτων, μη συμβατών με τα όρια της ανθρώπινης αντίληψης.

9

Αν σας αρέσουν τα παραμύθια, θα μπορούσατε να γίνετε εσείς οι πρωταγωνιστές και να αφηγηθείτε σε ένα παραμύθι τα ηρωικά σας κατορθώματα. Γιαυτό το παραμύθι σκέφτηκε να δημιουργήσει ολόκληση ταινία, για να τη βλέπουν οι λέξεις παρέα με τους πλανήτες, γιατί κάθε λέξη είναι ένας πλανήτης στο λόγο και κάθε πλανήτης μια λέξη στο άπειρο. Ετσι η ηρωικότητα των κατορθωμάτων θα γινόταν μια κουκίδα , που θα προσπαθούσε να βρει την υλικότητά της.

- Eτσι εγένετο άνθρωπος. Μετά τις λέξεις και τους πλανήτες. Αυτά είπε το παραμύθι, αφού ολοκλήρωσε το έργο, κοιτώντας ξαπλωμένο τον ουρανό.

10

Αυτή η μηχανή πάντα με μπέρδευε. Μπορούσε λέει να βρει ακριβώς εκείνο το σωματίδιο, από το οποίο δημιουργήθηκαν τα πάντα. Το θέμα όμως είναι πως το σωματίδιο ήταν τόσο απειροελάχιστο, που τρόμαξε μπροστά στη βεβαιότητα, διότι η ικανότητά του για μετάλλαξη ήταν περιορισμένης εμβέλειας και οσονούπω δυσκολευόταν να παράξει έναν ολόκληρο συμπαντικό κόσμο. Ετσι βάλθηκε να περιπαίξει τη μηχανή, που αγκομαχώντας προσπαθούσε να το βρει για να το διασπάσει.

11

Χτες το βράδυ στην πλατεία ακούστηκαν πυροβολισμοί. Κόσμος έτρεχε να κρυφτεί κι εγώ ρωτούσα να μάθω τι συνέβαινε. Κανείς δεν μου απαντούσε, καθώς αλαφιασμένοι χάνονταν στο πουθενά. Το όριό μου ήταν η πλατεία και οι ήχοι. Η μετάβαση γινόταν στο άπειρο. Εκεί έχανα την επαφή.

12

Συνηθίζουμε τους εξωγήινους να τους απεικονίζουμε με έναν καθορισμένο τρόπο. Αναρωτιέμαι μήπως αυτή είναι η εικόνα του μελλοντικού μεταλλαγμένου εαυτού μας.

13

Ενιωσα την επιθυμία να ταξιδέψω από το άπειρο προς το πεπερασμένο, με ένα αεροπλάνο γυρισμένο ανάποδα, για να μπορώ να δω και την άλλη όψη της πραγματικότητας, που μου επιτρέπει να μεταφέρομαι από τη χώρα του μη εφικτού και απροσδιόριστου στη χώρα του δεδομένου. Αρχισα να περπατώ με τα χέρια και να κινώ τα πόδια στο κενό, για να ξεγελάσω τη βαρύτητα και παράλληλα να προετοιμαστώ για το ταξίδι.

14

Οταν με κρεμάσανε στον τοίχο η σκιά από τον επισκέπτη κάλυψε το ήμισυ του εαυτού μου. Ο συλλέκτης θεώρησε πως αυτό ήταν πρωτοπορία και αποφάσισε να αγοράσει τη σκιά.

15

Πάντα την μπέρδευαν τα γράμματα, που γινόντουσαν αριθμοί κι αντίστροφα. Γι’ αυτό μια χειωνιάτικη νύχτα, την ώρα που όλοι κοιμόντουσαν, με τη βοήθεια των δύο, άδειασε όλες τις βιβλιοθήκες, τα αρχεία των κομπιούτερς από αυτήν την ανάρμοστη σχέση. Ετσι από την άλλη μέρα απεκατεστάθη η αρμονία απαλλαγμένη από τα περιττά, για να γίνουν τα πάντα αντιληπτά και ερμηνευμένα μέσα από τη φυσικότητα των πραγμάτων.

16

Υπήρχε μια γλώσσα ακατανόητη. Ηταν η γλώσσα των βατράχων σε μια λίμνη, μια καλοκαιρινή νύχτα. Η αλήθεια είναι, πως όλες αυτές οι φωνές μοιάζαν να εκτελούν ένα τραγούδι. Οταν άκουσε τον ήχο της γκάιντας, κατάλαβε το τραγούδι των βατράχων κι έτσι ανάγνωσε τη φωνή της φύσης.

17

Οι ρίζες απλώσαν παντού και πέρα από το ηλιακό μας σύστημα. Κι έτσι το δέντρο του μικρού μας σύμπαντος άρχισε να καρποφορεί και άλλους πλανήτες καθ΄εικόνα και ομοίωσή μας.

18

Πάντα αγαπούσε αυτό που ήταν και δεν ήταν. Οταν η περίπτωσή της έτυχε συστηματικής παρατήρησης, αγόρασε δύο καθρέφτες ,έναν γι΄αυτό που ήταν και τον άλλο γι΄αυτό που δεν ήταν. Τους έβαλε αντικρυστά με αποτέλεσμα τα δύο είδωλα να φαίνονται ως ένα. Κι έτσι κατάφερε να τους ξεγελάσει όλους, κάνοντάς τους να πιστέψουν στην εικόνα του ενός ειδώλου , και αυτό το θεώρησαν ως το επιτυχές αποτέλεσμα της δικής τους παρέμβασης για την επιδιόρθωση του λάθους.

19.

Οταν ανέβεις πάνω σε ένα άσπρο άλογο είναι σαν να ιππεύεις το φως.

20

Αν η ταχύτητα του φωτός ακολουθούσε αρνητική πορεία τότε θα είχαμε ελαχιστοποίηση της τριβής, που το φως υφίσταται, καθώς ολισθαινει στη γήινη σφαίρα κι έτσι αυτό θα μπορούσε να διαπεράσει το συμπαγές της και να ενωθεί με τον πυρήνα της, Εγκλωβισμένη όμως στα καυτά σωθικά δεν θα μπορούσε να επιστρέψει στον ήλιο κι έτσι μια ατέλειωτη μέρα θα επικρατούσε με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μην μπορούν να μετρήσουν το χρόνο με βάση τη μέρα και τη νύχτα.

21

Η βλαπτική επίδραση των ρολογιών απεικονίζεται στα νυσταγμένα πρόσωπα των εργαζομένων τις πρωινές ώρες.

22

Οταν κάθε έξη μήνες οι δείκτες του ρολογιού παίζουν το παιχνίδι της παλινδρόμησης, τότε οι ηγέτες αυτής της γης θα πρέπει να ευχαριστήσουν τους υπηκόους της χώρας της Αδράνειας, προσφέροντάς τους μεγαλύτερα ρολόγια για να μπορούν να «κοιμούνται» περισσότερο. Ετσι αυτοί ανενόχλητοι μπορούν να γυρίζουν τους δείκτες με ακόμη μεγαλύτερη ευκολία . Μάλιστα σκέφτονται να το κάνουν κάθε τέσσερεις μήνες, γιατί το βρίσκουν πιο αποτελεσματικό. Σαν ένα είδος ισχυρότερου υπνωτικού, ας πούμε.

23

Όταν τα πάντα σιωπούν, τότε επικρατεί ο ήχος των ουρανίων σωμάτων. Επειδή η μελωδική τους κλίμακα διαφέρει από τη δική μας, είναι δύσκολο να την αντιληφθούμε και πρωτίστως να την ακούσουμε. Αυτό δυσκολεύει την επικοινωνία μας και γι΄αυτό είμαστε εγκλωβισμένοι στη μοναδικότητά μας.

24

Η περιστροφή του πλανήτη μας του εξασφαλίζει την τροφή του, καθώς συγκρατώντας όλα τα έμβια όντα στην επιφάνειά του, απολαμβάνει το προιόν του θανάτου. Χωρίς τη περιστροφή τα όντα αενάως θα εκινούντο στο άπειρο απαλλαγμένα από το βάρος της γήρανσης.

25

Ο γρίφος των τεσσάρων χρωμάτων λύθηκε, όταν τα χρώματα ζήτησαν να απαλλαγούν από τη λύση του.

26

Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται, για να αποκαλυφθεί η άλλη άκρη του νήματος. Κι έτσι η αρχή έγινε τέλος και το τέλος αρχή. Οταν χρειάστηκε να χρησιμοποιηθεί το νήμα, κανείς δεν μπορούσε να πει μετά βεβαιότητας ποιά ήταν η αρχή του, κι έτσι αυτό που παρήχθη, δεν είχε ούτε αρχή ούτε τέλος. Χρόνια τώρα οι άνθρωποι ψάχνουν να ανακαλύψουν την αρχή της συμπαντικής δημιουργίας, αλλά δυστυχώς άφησαν όλο το κουβάρι να ξετυλιχτεί κι έτσι μένει αναπάντητο το ερώτημα.

27

Αν τραβήξεις μια ευθεία γραμμή και σταθείς στα άκρα της, τότε κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να βρεθείς στο κενό.

28

Οι σκέψεις είναι ο εσωτερικός μας μονόλογος. Αν την ίδια στιγμή διαπιστώναμε, ότι οι ίδιες σκέψεις διαπερνούν το μυαλό ενός άλλου κάπου σε κάποιον άλλον τόπο, τότε ο μονόλογος γίνεται διάλογος. Αν οι σκέψεις είναι μορφή ενέργειας, κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει αντίστοιχη

ταυτόχρονη ενέργεια στο σύμπαν, τότε συνομιλούμε με αυτό. Αν καταφέρναμε να επικεντρωθούμε σε αυτόν τον διάλογο, θα παίρναμε τις απαντήσεις που αποζητούμε.

29

Υπάρχει ένας τοίχος που θέτει τα όρια μεταξύ αυτού, που αντιλαμβανόμαστε με βάση τις μέχρι τώρα ανακαλύψεις, και αυτού που πρόκειται να ανακαλύψουμε. Θα μπορούσε αυτή η μετάβαση να επιταχυνθεί ρίχνοντας τον τοίχο.

30

Την ιστορία την αναμορφώνουμε κάθε φορά, που το παληό αποφασίζει να αποκαλυφθεί. Αυτό γίνεται σε μικρές δόσεις, για να υπάρχει απόσταση μεταξύ του τώρα και του αύριο. Ετσι το τώρα εως ότου ερμηνεύσουμε το παληό, θα γίνει κι αυτό στοιχείο προς διερεύνηση λόγω παλαιότητας. Επίσης η διάβρωση που έχει υποστεί διευκολύνει την χρονολόγησή του . Σύμφωνα με αυτό η υφιστάμενη διάβρωση του σύγχρονου πολιτισμού αποδεικνύει το πεπερασμένο του και την ανάγκη ανανέωσής του.

31

Η θάλασσα κρύβει στα σπλάχνα τους μύθους και τις αλήθειες της ανθρωπότητας. Ετσι γεννήθηκαν τα παραμύθια. Από τα κρυμμένα μυστικά της ανθρωπότητας.

32

Είμαι το τελευταίο αποκαλυφθέν γρανάζι. Εγώ γνωρίζω ακριβώς τη λειτουργία μου και την πιθανή

ύπαρξη υπολοίπων. Έμεινα κρυμμένο για πολλά χρόνια στο βυθό της θάλασσας και εμφανίστηκα

για να ανατρέψω την ιστορία. Συμφωνώ απολύτως με την αντιστροφή του ΕΝΑ σε ΑΝΕ, διότι και

αυτό είναι μια αποκάλυψη και αποτελεί σημαντική πληροφορία για την δημιουργία. Επειδή όμως

ασχολούμε με την επόμενη έκλειψη της σελήνης και του ήλιου ,αφήνω σε σας την χαρά της

ανακάλυψης και γι΄ αυτό δεν πρόκειται να αποκαλύψω περισσότερα για τον ‘’Μηχανισμό των

Αντικυθήρων’’.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΕΙΔΕΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΙ

Είπαν πως είναι σφαιρικό. Είπαν πως είναι επίπεδο. Είπαν πως είναι αχανές.

Είπαν ότι είναι μέρος του όλου και άλλα πολλά. Δεν ήξεραν ακριβώς τι να

υποθέσουν. Κι όμως στη γη- εδω και πολλά χρόνια - κάποιοι προσπαθώντας

να αποτυπώσουν το σχήμα του, έφτιαξαν ένα λαβύρινθο. Γι΄αυτό το λόγο οι

θεωρίες που αναπτύσσονται είναι λαβυρινθοειδείς και συνεχώς οδηγούνται σε

αδιέξοδο. Το σύμπαν θέλει να τους κάνει να αντιληφθούν, πως ακριβώς το

γεγονός αυτό οφείλεται στη δική του ιδιαίτερη ρυμοτομία. Και πως όταν

ανακαλύψουν ποιά είναι η είσοδος και ποιά η έξοδος, θα έχουν βρει τον τρόπο

να νικήσουν τον Μινώταυρο.

Το θέμα είναι πως αυτοί οι λαβυρινθοειδείς σχηματισμοί αφορούν όχι μόνο το φαίνεσθαι αλλά και

υπόγειες συμπεριφορές. Γι΄αυτό δεν μπορεί κανείς με βεβαιότητα να προσδιορίσει την είσοδο και την

έξοδο. Δεν μπορεί κανείς να υποθέσει, ότι ξεκινούν από το εσωτερικό περιβάλλον και εξελίσσονται

στο εξωτερικό ή και αντίστροφα.

Βέβαια αυτό που χαρακτηρίζεται ως υπόγεια κατάσταση, μπορεί να μην είναι, και τελικά ότι υπάρχει

σε εξωτερική επιφάνεια, να είναι το εσωτερικό της υπόγειας.

Επομένως και ο λαβύρινθος να έχει έναν ανάλογο τρόπο ανάπτυξης.

Εμπλεκόμενοι και εμείς στις διαδρομές αυτού του λαβυρίνθου, δεν γνωρίζουμε επακριβώς ,εάν

είμαστε μέσα ή εξω από αυτόν. Μπορεί τελικά και η όλη δομή της συμπαντικής ύπαρξης να

είναι λαβυρινθοειδής, όπως διατείνεται το ίδιο στην αρχική παράγραφο αυτού του κειμένου.

Ενδέχεται επίσης να μη υπάρχουν οι έννοιες μέσα έξω και όλα να περιστρέφονται από έναν ελικοειδή

λαβύρινθο. Δεν είναι απαραίτητο να είναι γωνιώδης. Δεν είναι απαραίτητο να έχει όρια, απλά λόγω της

περιστροφής συμπεριλαμβάνει οτιδήποτε ορατό και μη. Κυρίως λόγω της ελκτικής δύναμης που ασκεί.

Επίσης κινούμενος σε απεριόριστο χώρο αναπτύσσεται συνεχόμενα, με αποτέλεσμα άλλοτε να

συμπυκώνει και άλλοτε να αραιώνει το φορτίο του.

Η αλήθεια είναι , τελικά, ότι δεν μπορεί κανείς να βγάλει οριστικά

συμπεράσματα γιατί λαβύρινθος είναι αυτός. Ο Μινώταυρος μπορεί να

περιμένει.

ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ

Ο ένας κύκλος μέσα στον άλλο. Με διαφορετικό μέγεθος. Ο μικρότερος στο κέντρο, ο

μεγαλύτερος είναι το τελευταίος. Μεταξύ τους ο κενός χώρος. Πάντα ισοδύναμος για να

υπάρχει ισορροπία. Έτσι γίνεται δυνατή η μετάβαση από τον μικρότερο στον μεγαλύτερο. Η

διαφορά εγκειται στην περίμετρο. Είναι εντονότερη προς το κέντρο και εξασθενίζει προς το

τέλος αυτού του συστήματος.

Υπάρχει όμως ιδιαιτερότητα ως προς την ενέργεια και την υλικότητα, οι οποίες ενυπάρχουν.

Αυτές συμπεριφέρονται αντιστρόφως ανάλογα. Στον μικρό κύκλο η ύλη είναι ισχυρότερη της

ενέργειας , ενώ στον μεγάλο η ύλη εξασθενεί και επικρατεί το ενεργειακό φορτίο.

Έχοντας έτσι στον εξωτερικό κύκλο σχεδόν ανύπαρκτη περίμετρο και ισχυρότατη ενέργεια αυτή

καταφέρνει και διαφεύγει στο άπειρο.

Το άπειρο τροφοδοτείται με αυτόν τον τρόπο και υπάρχει ως ενέργεια η οποία εμπερικλείει τους

κύκλους.

Υπάρχει μια σχέση αλληλεπίδρασης, η οποία είναι τόσο δυνατή, που δεν αφήνει ανοιχτούς διαύλους

στο νου, για να μπορέσει να αντιληφθεί όλη αυτήν τη επανάληψη και να την ερμηνεύσει. Και κυρίως

δεν μπορεί να αποδεχτεί το γεγονός μιας αενάως κινούμενης μάζας- ύλης και ενέργειας- στο

χωροχρονικό συνεχές, η οποία δεν εκπορεύεται από πουθενά, αλλά απλά υπήρχε και θα υπάρχει.

ΟΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Υπάρχουν ανεξερεύνητες ουσίες, που συνδέονται με τις βασικές λειτουργίες αυτών των

σωμάτων. Είναι αυτές που τα κυβερνούν και ανάλογα με τα χρόνια ύπαρξης,

τροποποιούνται είτε αυξανόμενες, είτε λιγοστεύοντας, ακόμη και εξαφανιζόμενες.

Ελέγχουν την συμπεριφορά τους ανάλογα με τα ερεθίσματα, που δέχονται, γι΄αυτό και τα

σώματα φέρονται αναλόγως. Επηρεαζόμενα από αυτές τις αλλαγές, αλλάζουν και τα

ίδια.

Παίζουν σημαντικό ρόλο στην αναπαραγωγή τους και γενικά στην ισορροπία τους.

Όταν έχουν καλύψει το 1/3 της ζωής τους, τότε αυτές οι ουσίες είναι στην καλύτερη φάση

τους και τα σώματα λάμπουν σαν ερωτικό κάλεσμα.

Συντελούν στην αύξηση των σωμάτων μέχρι κάποιο ηλικιακό όριο και μετά ελαχιστοποιούνται.

Για να διατηρούνται σε καλή κατάσταση, πρέπει τα σώματα να τροφοδοτούνται από το περιβάλλον με

τα κατάλληλα υλικά.

Όταν δεν συμβαίνει αυτό, επέρχεται ανισορροπία και δυσλειτουργία του συστήματος. Οπότε

έχουμε ανάλογες συμπεριφορές από τα σώματα, τα οποία μεταμορφώνονται ανάλογα.

Το εργαλείο, μέσω του οποίου εκπορεύονται, είναι ένα σωληνοειδές κατασκέυασμα πολλαπλών

εξόδων, που συνδέει και μεταξύ τους τα σώματα. Το εργαλείο αυτό είναι σαν εργοστάσιο

παραγωγής, που λειτουργεί βάσει εντολών, προερχόμενες από κέντρο εξουσίας.

Αυτό το κέντρο εξουσίας είναι σαν γρανάζια αυτόματης λειτουργίας, που εξετάζουν

διεξοδικά τις ανάγκες των σωμάτων, και δίνουν την εντολή για την απαιτούμενη

ποσότητα των ουσιών, που πρέπει να παραχθούν για την καλή τους λειτουργία.

Αυτό το κέντρο εξουσίας βρίσκεται στην καρδιά του συστήματος και καταλαμβάνει μικρό χώρο.

Εξ αυτού εκπορεύεται η ζώσα ύλη, η οποία διοχετεύεται στα σώματα, που καταλαμβάνουν

άπειρο χώρο.

Η δύναμή του είναι ανυπολόγιστη και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς, όταν προσπαθώντας να

βρει που τελειώνει ο χώρος, στον οποίο βρίσκονται τα σώματα, διαπιστώνει ότι με καμιά θεωρία

δεν μπορεί να βρεί το τέλος. Καταλαβαίνει έτσι τη δύναμη αυτής της εξουσίας.Άρα το σημαντικό

είναι πως δεν παίζει ρόλο η έκταση αλλά η δύναμη, που καθορίζει τα πράγματα.

Το κέντρο εξουσίας προυπήρξε των σωμάτων. Και συγκεκριμένα δεν γεννήθηκε ποτέ. Απλά

υπήρχε, όπως μια δίνη που περιστρέφεται ακατάπαυστα. Γρανάζια που ενεργοποιούνται το

ένα από το άλλο μέσω της αυτοενέργειας. Οταν άρχισαν να δημιουργούν τις ουσίες τότε

γεννήθηκαν τα σώματα. Και αυτή η αναπαραγωγή συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, γιατί το κέντρο

εξουσίας βρίσκεται στο κέντρο του συστήματος.

ΟΥΤΟΠΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Δεν κατάλαβε πως ξαφνικά βρέθηκε σε κείνο το μέρος. Οταν αποφάσισε να

κάνει το ταξίδι, είχε ήδη αποφασίσει για τη διαδρομή που θα ακολουθούσε. Κι

ενώ όλα εξελίσσονταν σύμφωνα με το πρόγραμμα, εκείνη η ξαφνική

συνάντηση προκάλεσε τη μεταφορά του σε αυτήν την περιοχή. Η αλήθεια είναι

πως η σύγκρουση ήταν εξαιρετικά δυνατή. Δεν μπόρεσε να καταλάβει τι

προκάλεσε αυτή την έντονη έλξη μεταξύ τους. Μια έλξη, που αντί να

προκαλέσει συνένωση, δημιούργησε άπωση.

Τώρα βρισκόταν εδώ. Σε ένα μέρος που δεν υπήρχε ορίζοντας. Που η πηγή του φωτός

θαρρείς και εκπορευόταν από το εσωτερικό της επιφάνειας , στην οποία πατούσε. Σε ένα

έδαφος που έμοιαζε με ρέουσα ύλη. Με θερμοκρασίες περιβάλλοντος συνεχώς

αυξομειούμενες.

Έπρεπε να βρει τον τρόπο να επιστρέψει και να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο προσανατολισμός δεν

ήταν εύκολος, γιατί δεν υπήρχε κάποιο σταθερό σημείο αναφοράς. Ένιωθε σαν να αφομοιωνόταν

από τη ρεόυσα ύλη. Με ταυτόχρονη αυξομοιώση της θερμοκρασίας του σώματός του.

Αυτό που τον ανησυχούσε ήταν το παλλόμενο έδαφος. Δεν ήθελε να προβλέψει την

πιθανή ταύτιση της συχνότητας του σώματός του με την ιδιοσυχνότητα του εδάφους.

Μια πιθανή υπερταλάντωση πιθανότατα θα μπορούσε να προκαλέσει την κατάρευση του

δευτέρου ή και γιατί όχι και τη δική του, διαλύοντάς τον σε τέτοιες μορφές ύλης , που θα

μπορούσαν να συγχωνευτούν στον περιβάλλοντα χώρο.

Επικεντρώθηκε στο να ανακαλύψει το σημείο, από το οποίο η φωτεινή πηγή διοχέτευε την

ενέργεια προς τα έξω. Σκέφτηκε πως, αν μπορούσε να το εντοπίσει, ενδεχόμενα να ανακάλυπτε το

πέρασμα για να επιστρέψει.

Ηταν μια διαδικασία εξαιρετικά χρονοβόρα. Η πυκνότητα της ύλης ήταν τέτοια, που τον

δυσκόλευε στις κινήσεις. Επίσης και η αυξομείωση της θερμοκρασίας συντελούσε σε αυτό

το αποτέλεσμα. Κι ενώ η πηγή έβλεπε ότι ήταν σε κοντινή απόσταση η βραδύτητα στην

μετακίνηση μεγάλωνε τη διαδρομή. Άρα η ρέουσα ύλη , η πυκνότητας της ύλης, η

αυξομείωση της θερμοκρασίας και η ταλάντωση ήταν συντελεστές επιβράδυνσης.

Τότε σκέφτηκε πως η λύση μπορεί να βρισκόταν στην ακινησία. Αυτή θα του εξασφάλιζε καλύτερη

ισορροπία και κυρίως οικονομία ενέργειας. Παραμένοντας για ορισμένο χρόνο σταθερός

ενδεχόμενα το ίδιο το έδαφος καθώς ήταν συνεχώς μετακινούμενο να τον μετέφερε στο σημείο

που ήθελε. Πιθανότατα καθώς προσπαθούσε ο ίδιος να μεταφερθεί, να επηρέαζε τις κινήσεις της

ρέουσας ύλης, με αποτέλεσμα, να αναπτύσσονται ισοδύναμες αντίρροπες δυνάμεις, που θα

εξουδετέρωναν την προσπάθειά του.

Στάθηκε για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα ακίνητος και πραγματικά ο

συλλογισμός του απεδείχθη σωστός. Ώσπου κατάφερε να βρεθεί στο κέντρο

της φωτεινής πηγής.

Ένιωσε τότε μια έντονη μαγνητική έλξη από το εσωτερικό της και το σώμα του

να γίνεται ανάλαφρο. Άρχισε να κινείται σαν να βρισκόταν σε έναν σωλήνα

ελικοειδούς σχήματος, (το σχήμα το δημιουργούσε η αίσθηση που είχε, καθώς

το σώμα του μετακινείτο), με εξαιρετικά φωτεινή ατμόσφαιρα. Μέχρι τη

στιγμή που ένιωσε το σώμα του να φτάνει στην προς το εσωτερικό έξοδο,

όπου εκεί διανοιγόταν το σύμπαν, στο οποίο ο ίδιος συμμετείχε ως ένα

κύτταρο ενός οργανισμού, που συμπεριλαμβάνει ότι είναι ορατό και μη. Με μια

διευκρίνιση. Το φως ενυπάρχει και δεν έρχεται έξωθεν.

ΠΛΕΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΕΝΟ

Παράξενες υπερφωτεινές ίνες , με τη μορφή πολλαπλών πλεγμάτων, σε

πολλαπλούς σχηματισμούς κατανεμημένες σε πολλαπλά επίπεδα , υπάρχουν

αιωρούμενες σε ένα αχανές περιβάλλον. Το άπειρο πλήρως κορεσμένο από την

ύπαρξή τους. Καθώς αιωρούνται, τα σημεία μέσω των οποίων μπορεί η μία

να διαπερνά την άλλη, είναι οι κενοί χώροι του πλέγματος. Έτσι στην

πραγματικότητα η κίνηση είναι αυτή που τα σπρώχνει να ενωθούν , να

συμπλεχθούν και όχι κάποια απροσδιόριστη δύναμη.

Η κίνηση είναι αποτέλεσμα της έλξης, που ασκεί ο κενός χώρος. Έχει την ιδιότητα να

δημιουργεί την πρόθεση. Το άδειο από αντικείμενα δωμάτιο γεννά την επιθυμία να το

γεμίσουμε. Ο κενός χώρος προσπαθεί με αυτό τον τρόπο να αποκτήσει υλικότητα, κάτι

που στιγμιαία συμβαίνει κάθε φορά που το ένα πλέγμα συναντά το άλλο.

Το κενό έχει τη δική του δυναμική. Φορτίζεται από τις ίνες και αποφορτίζεται από την αρνητική τους εικόνα.Άρα το κενό είναι σαν το αρνητικό μιας φωτογραφίας. Σαν τον χώρο που αδειάζει από τα παλιά έπιπλα για να γεμίσει πάλι με καινούργια. Μαζί με αυτά υπάρχει πάντα και η ανάμνηση των παλιών. Γι΄αυτό φαντάζει σκοτεινό. Παράλληλα δημιουργούνται δύσβατα περάσματα την στιγμή, που συγκρούονται τα πλέγματα μεταξύ τους και προσπαθούν να διαφύγουν μέσω των κενών. Καθώς δημιουργούνται αυτές οι συνθήκες, το άπειρο μοιάζει με λαβύρινθο. Όταν προσπαθεί κάποιος να το ερμηνεύσει, μπλέκει στους δαιδαλώδεις σχηματισμούς και δεν μπορεί να οδηγηθεί σε οριστικό συμπέρασμα.

Το κενό είναι διαπερατό και αβαθές. Αποκτά βάθος και γίνεται αδιαπέραστο, τη στιγμή που

πληρούται στιγμιαία από τις φωτεινές ίνες. Πρόκειται για ένα χώρο, που υπάρχει και δεν υπάρχει.

‘Αρα και αυτός ο στιγμιαίος χρόνος υπάρχει και δεν υπάρχει. Επειδή όμως η μετάβαση από τη μιά

στιγμή στην άλλη γίνεται με ταχύτητες ,που ίσως ξεπερνούν και την ταχύτητα του φωτός, το

λαβυρινθοειδές σχήμα, που δημιουργείται γίνεται αντιληπτό ως μια και μοναδική πραγματικότητα.

Αν κατάφερνε κανείς να βρεθεί εκεί εκείνη ακριβώς τη στιγμή της αλλαγής, ίσως και να υπήρχε και

να μην υπήρχε. Άρα το άλυτο πρόβλημα της αρχής της δημιουργίας ίσως και να είναι αυτή ακριβώς

η στιγμή.

Οι υπερφωτεινές ίνες είναι ικανοποίηση της πρόθεσης που γεννά το κενό.

ΣΙΩΠΗΛΑ ΕΚΘΕΜΑΤΑ

Σας κοιτώ διαβρωμένα από την αλμύρα της θάλασσας. Φαντάσματα ενός

κόσμου που χάθηκε στον βυθό. Έχετε τόσες ιστορίες να αφηγηθείτε, καθώς

συνομιλούσατε χρόνια ολόκληρα με τα πλάσματα που τον κατοικούν.

Πιθανότατα δεν καταστραφήκατε τελείως, διότι ήταν και οι δικές σας ιστορίες

εξίσου ενδιαφέρουσες , κι έτσι σε ένα βαθμό προστατευθήκατε, για να μη

χαθούν κι αυτές μαζί με σας.

Θυμίζετε γλυπτά σύγχρονης τέχνης καθώς το διαβρωμένο κομμάτι σας εμπλέκεται

περίτεχνα με ότι έχει απομείνει από το υγιές. Δημιουργοί σας είναι ο γλύπτης που σας

έδωσε την αρχική μορφή και η φύση που παρενέβη για να την μεταμορφώσει.

Οι θεατές περιεργάζονται τα σώματά σας και ‘’μεταφέρονται ‘’ στον χρόνο της καασκευή σας.

Τους δίνεται έτσι η δυνατότητα να συνομιλήσουν με όλα εκείνα τα μεγάλα πνεύματα της εποχής

σας. Είστε οι πρεσβευτές της.

Κοιτώντας και μελετώντας το παρελθόν προχωράμε στο μέλλον. Το παρόν είναι το

σκαλοπάτι που τα ενώνει.

Έτσι κι εσείς , ένα βιβλίο είστε που περιμένει να αναγνωστεί από τους επισκέπτες. Κάθε σημείο κι ένα

γράμμα , κάθε φόρμα και μια λέξη, όλο μαζί ένα διήγημα.

Σας κοιτώ και θαρρώ πως στο χώρο ακούω τα λόγια των

σοφών, που αφήσαν κληρονομιά στην ανθρωπότητα

τον πνευματικό τους πλούτο.

Υπάρχει όμως ανάμεσά σας κάτι ακόμη. Είναι η συσσωρευμένη γνώση αρχής γενομένης από την

εποχή του Ορφέα και φτάνοντας μέχρι το 85 π.Χ. Σε εκείνα τα διαβρωμένα επίσης κομμάτια, που

ανασύρθηκαν μαζί με σας , και διεσώθηκαν σε έναν βαθμό, για να πούνε και άλλες αλήθειες και

να αποκαλύψουν ότι αυτά που θεωρούσαμε σύγχρονα επιτεύγματα είναι προβολές του

παρελθόντος.

Ακίνητα σιωπηλά εκθέματα σε ένα μουσείο.

Η σιωπή κρύβει μεγάλη δύναμη γιατί χρειάζεται προσπάθεια για να ακούσεις τη

φωνή της. Όταν το καταφέρεις έχεις επικοινωνήσει με αυτούς, που

κατοικούν μέσα σε αυτήν και σου αποκαλύπτουν τα μυστικά τους.

ΣΤΑΘΕΡΑ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΟΣ

Ήταν οριστική η απόφασή του, Δεν θα μετακινείτο καθόλου, απλώς σταθερά

θα αιωρείτο. Κι όμως με αυτόν τον τρόπο θα ταξίδευε σε όσα μέρη του κόσμου

βρίσκονταν στο ίδιο γεωγραφικό μήκος με τον τόπο, που αυτός κατοικούσε.

Το μόνο που μπορούσε να κάνει, ήταν να επιλέγει κάθε φορά σε ποιό μέρος

θα ήθελε να προσγειωθεί.

Οι υπολογισμοί έπρεπε να γίνουν με απόλυτη ακρίβεια. Υπολογισμός της ταχύτητας περιστροφής της

γης ανά δευτερόλεπτο. Υπολογισμός, ακριβώς, της χρονικής στιγμής, που ο τόπος θα βρισκόταν στο

σημείο εκείνο- σε συνδυασμό με το χρόνο- που ήταν απαραίτητος για να προσγειώσει το σώμα του,

λαμβανομένων υπόψη και της φοράς περιστροφής της γης από δυτικά προς ανατολικά, καθώς και

των καιρικών συνθηκών.

Κάνοντας όλες τις απαραίτητες μετρήσεις τα

αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Και κυρίως τον

ενθουσίαζε η ιδέα του γεγονότος, ότι οι περιοχές

αυτές της γης μετακινούντο προς αυτόν και δεν

χρειαζόταν να καλύπτει μεγάλες αποστάσεις για να

τις επισκεφτεί.

Βέβαια με αυτόν τον τρόπο η επισκεψιμότητά του περιοριζόταν σε συγκεκριμένες

περιοχές. Αν επιθυμούσε να διευρύνει τον ορίζοντα θα έπρεπε να μετακινηθεί κατά

γεωγραφικό πλάτος . Ετσι θα μπορούσε να ταξιδέψει σε όλη τη γη σε πολύ λιγότερο

χρόνο.

Όλη αυτή η σύλληψη έμοιαζε με τα όνειρα που βλέπουμε στον ύπνο μας. Ενώ

παραμένουμε σταθεροί σε ένα σημείο μπορούμε να κάνουμε άπειρα ταξίδια.

Έπειτα σκέφτηκε πως ίσως και το σύμπαν, που εμείς συμπεριλαμβανόμαστε, ενδεχόμενα να

είναι σφαιρικό σαν τη γη μας και οι πλανήτες να είναι ,ότι είναι σε μας οι ήπειροι. Κι όλη

αυτή η σφαίρα να περιστρέφεται από τη δύση προς την ανατολή με ταχύτητα, η οποία

επηρεάζει τις ταχύτητες των πλανητών μας καθώς και τις μεταξύ τους σχέσεις. Και ίσως

όλα τα φυσικά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα πάνω στη γη να αποτελούν μια προβολή των

φυσικών φαινομένων, που συμβαίνουν στο συμπαντικό περιβάλλον. Άρχισε να κάνει

διάφορους συσχετισμούς όπως π.χ. το φαινόμενο των μετακινήσεων των τεκτονικών πλακών

να σχετίζεται με την διαστολή του σύμπαντος.

Οι σκέψεις του σαν το πέταγμα των πουλιών τον μετέφεραν πολύ μακριά. Και

μια ουτοπική επιθυμία του γεννήθηκε. Σταθερά αιωρούμενος πάνω από το

γαλαξία μας να μπορέσει, σε πολύ λίγο χρόνο, να επισκεφτεί όλους τους

μακρινούς τόπους που τον απαρτίζουν.

ΣΦΑΙΡΟΧΡΟΝΟΣ

Ήταν αδρανειακός. Οτι εμπεριείχε παρέμενε αναλλοίωτο. Ένας άξονας ήταν

στο κέντρο τοποθετημένος και τα πάντα περιστρέφονταν με σταθερή γωνιακή

ταχύτητα. Η μάζα του επιβράδυνε την κίνηση, αλλά προκαλούσε και

καμπυλότητα στα σημεία επαφής με τον εξωγενή παράγοντα.

Μετασχηματίζοντας το αδρανές πεδίο του κάλυπτε αποστάσεις αντιστρόφως

ανάλογες της ταχύτητας. Αυτό το επετύγχανε μεγιστοποιώντας την απόσταση

και επιβραδύνοντας το χρόνο. Η καμπύλωση επιμήκυνε την απόσταση, αλλά

ταυτόχρονα αν θεωρήσουμε ότι υπήρχαν δύο άκρα στην ευθεία τα οποία

απείχαν Χ μέτρα μεταξύ τους, αυτά λόγω της καμπύλωσης βρέθηκαν πιο

κοντά. Επομένως ο χρόνος μετάβασης από το ένα στο άλλο περιορίστηκε.

Μέσω αυτών των μετατροπών η περιστροφή από αριστερόστροφη έγινε δεξιόστροφη και έτσι επετεύχθη και χρονική

περιστροφή. O χρόνος από γραμμικά εξελισσόμενος έγινε περιστροφικός, με αποτέλεσμα να υπάρξει αρχικά

σύγχυση, αλλά σταδιακά πολλά φαινόμενα μπόρεσαν να ερμηνευτούν λόγω της σφαιρικότητας του χρόνου. Ετσι

καταργήθηκαν οι έννοιες παρελθόν, παρόν, μέλλον και απεδείχθη ότι το σύμπαν υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει

ταυτόχρονα. Αυτό που θα έπρεπε να υπολογιστεί ήταν η ταχύτητα περιστροφής του σφαιροχρόνου.

Ο χώρος κατέρρευσε και υγροποιήθηκε. Ως ρέουσα υλικότητα πλέον άρχισε να κινείται

χαοτικά. Ο σφαιροχρόνος, λόγω της άχρονης κατάστασης, επηρέασε την νέα κατάσταση του

χώρου και τον υποχρέωσε σε ποικιλόμορφους σχηματισμούς μη χωρικούς. Αυτή ήταν η νέα

συμπαντική του κατάσταση η αχωρική.

Έτσι ο σφαιροχρόνος συνέχισε να περιστρέφεται άχρονα και αχωρικά

μεταφέροντας μαζί του όλες τις μορφές ύλης και ενέργειας.

ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΩΤΑ ΔΟΝΤΙΑ

Όταν το ένα δόντι έδενε με το άλλο, τα δύο αμέσως επόμενα ακολουθούσαν

την ίδια δαδικασία και αυτό επαναλαμβανόταν έως ότου ολοκληρωθεί η

περιστροφή. Αυτή ήταν η αρχή της επαναλαμβανόμενης κίνησης. Αυτή ήταν η

λογική πάνω στην οποία βασιζόταν το σύστημα. Άπειρα γρανάζια συνεχώς

ενεργοποιημένα από τα δύο πρώτα δόντια που έδεναν μεταξύ τους.

Το ερώτημα αφορούσε τη δύναμη που έδινε την αρχική ώθηση για να αρχίσει η κίνηση των

γραναζιών.

Πάντα τον ενέπνεε η φύση. Γι΄αυτό η μουσική που έβγαινε από τη λύρα του

δημιουργούσε αρμονική σχέση μαζί της, με αποτέλεσμα να μαγεύει όσους τον

ακολουθούσαν. Αυτή η μουσική έφτανε μέχρι τ΄αστέρια, που μαγεμένα κι αυτά άρχισαν

να του αποκαλύπτουν τα μυστικά τους. Αυτά τα μυστικά τα έκανε τραγούδια για να

διασωθούν, ώστε κάποιοι μετά από αυτόν να καταλάβουν τη δύναμή τους και να

μάθουν κι αυτοί τα μυστικά των αστεριών. Εκείνοι που τα ερμήνευσαν,δεν σταμάτησαν

να χτίζουν πάνω σ΄αυτά και να γεννιούνται έτσι νέες ιδέες. Οι νέες ιδέες μετουσιώθηκαν

σε σχήματα, σε αριθμούς, σε μια προσπάθεια εκλογίκευσης των πληροφοριών, που

συνεχώς συγκέντρωναν μέσα από την παρατήρηση. Η αρχική ερμηνεία είχε πλέον

αποκτήσει πολλά παρακλάδια. Οι αποκτηθείσες γνώσεις ήταν τόσες πολλές, που

πλέον το επόμενο βήμα ήταν η προσπάθεια αναπαράστασης των φαινομένων, που

χρόνια παρατηρούσαν, μέσω κάποιου μηχανισμού ανάλογου με αυτόν που κινεί το

σύμπαν.

Δούλεψαν γενιές και γενιές , προσθέτοντας η κάθε μια από ένα δόντι στον μηχανισμό. Κάθε γρανάζι

της κατασκευής εμπεριείχε πολύτιμες πληροφορίες συσσωρευμένης γνώσης. ΄Ωσπου μια μέρα το

έργο ολοκληρώθηκε, κι ήταν ίδιο με τον συμπαντικό μηχανισμό.

Ένα πράγμα έμενε. Τα δύο πρώτα δόντια να δέσουν μεταξύ τους και να δοθεί η ώθηση για να

ενεργοποιηθεί το σύστημα.

Τότε ακούστηκε εκείνη η πρωταρχική μουσική και δόθηκε η αρχική ώθηση.

Έτσι εναρμονίστηκαν οι κινήσεις των γραναζιών με τις κινήσεις των γραναζιών

του ορατού και αόρατου κόσμου και δεν σταμάτησαν ποτέ, καθώς

τροφοδοτούνταν συνεχώς από τους ήχους, που γεννά η δύναμη του νου και

της φαντασίας.

23

΄΄ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ , ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ΄΄

Ήταν πλήρως αφοσιωμένος στη δεξιότητά του να μπορεί να δημιουργεί-

χρησιμοποιώντας διάφορα υλικά- καθρέφτες απείρου κάλλους και μοναδικής

ποιότητας. Κρατούσε καλά φυλαγμένο το μυστικό της σύστασης των μέσων

που χρησιμοποιούσε.

Η δυνατότητα μορφοποίησής των ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την εξαιρετικά εύπλαστη μάζα του

πρωτογενούς υλικού. Αυτό του επέτρεπε να μπορεί την οιανδήποτε φανταστική σύλληψη να την

μετατρέπει σε απτό αντικείμενο.

Αυτή η ενασχόλησή του τον κρατούσε αποκομμένο από το κοινωνικό περιβάλλον. Κατά καιρούς

από το χώρο του εργαστηρίου του διοχετεύονταν προς τα έξω οι φωνές του, οι οποίες

χαρακτηρίζονταν από ιδιαίτερη ένταση. Τότε όλοι αντιλαμβανόντουσαν πως μια καινοτόμος ιδέα

είχε μόλις γεννηθεί.

Εκείνο που δεν μπορούσαν να καταλάβουν ήταν μια επαναλαμβανόμενη λέξη που ενίοτε εξέπεμπε:

<<Το είδωλο, το είδωλο>>.

Η έννοια του ειδώλου είναι σαφής και ειδικά σε ότι έχει να κάνει με έναν καθρέφτη. Δεν

μπορούσαν όμως να καταλάβουν την εμμονή του ως προς αυτό.

Οταν διαπιστώθηκε η εξαφάνισή του , και η διαπίστωση έγινε διότι ακολούθησε μια μακροχρόνια

περίοδος σιωπής εκ μέρους του, αναγκάστηκαν να μπουν στον χώρο του για να δουν τι ακριβώς έχει

συμβεί.

Επικρατούσε απόλυτη τάξη. Ενα πλήθος από ασύλληπτης ομορφιάς καθρέφτες κοσμούσαν

το εργαστήριο. Ήταν τόσο λαμπεροί, που φώτιζαν το δωμάτιο. Λόγω του ασαφούς σχήματός

τους δημιουργούσαν εξωτική ατμόσφαιρα. Ηταν- επιμελώς- αρμονικά κατανεμημένοι. Η

μεταξύ τους απόσταση δημιουργούσε σχέση χρυσής τομής. Οταν κάποιος στεκόταν στον

κενό διάστημα, έβλεπε το είδωλό του διασπασμένο σε πολλαπλά είδωλα. Τ α είδωλα μεταξύ

τους λειτουργούσαν ως ενότητα.

Συνεπαρμένοι από το θέαμα που αντίκρυσαν, άργησαν να αντιληφθούν, πως υπήρχε ένα

επιπλέον δωμάτιο, το οποίο επικοινωνούσε με τον κυρίως χώρο, όχι με μια συνηθισμένη

πόρτα, αλλά με ένα είδος χοάνης.

Αποφάσισαν να τον διερευνήσουν και έτσι βρέθηκαν μέσα σε αυτόν, όπου το μοναδικό αντικείμενο

που υπήρχε εκεί έδειχνε αρκετά ογκώδες. Ήταν καλυμένο με ύφασμα- καλά προστατευμένο.

Μια σημείωση κολλημένη επάνω του έγραφε: <<ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ, ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ>>. Έμειναν εκεί επί αρκετή

ώρα να το κοιτούν κάπως ανήσυχοι. Το άγνωστο δημιουργεί αυτό το συναίσθημα. Ωσπου κάποιος

εξ αυτών- ο πιο τολμηρός - ζήτησε από τους άλλους να απομακρυνθούν από το αντικείμενο, για να

προβεί στην αποκάλυψή του.

Τράβηξε με δύναμη το ύφασμα και ξεπρόβαλε ένας υπερμεγέθης κυλινδροειδής καθρέφτης .

Tότε συνέβη το εξής: Μόλις στάθηκε ακριβώς απέναντί του, ο καθρέφτης άρχισε να κινείται προς

κάθε κατεύθυνση παράγοντας ομοιόμορφα επαναλαμβανόμενους ήχους χωρίς προσδιορίσιμη

πηγή παραγωγής τους. Το πιο συγκλονιστικό ήταν πως το είδωλό του καθρεφτιζόμενου, κάθε φορά

που εκείνος έκανε μια κίνηση, εκινείτο προς την αντίθετη κατεύθυνση. Σε κάθε δε περιστροφή

του καθρέφτη το είδωλο πολλαπλασιαζόταν κινούμενο ρυθμικά και ακανόνιστα. Λόγω της

πολλαπλότητας τα νεοδημιουργηθέντα είδωλα διογκώθηκαν και εκσφενδονίστηκαν στο

χώρο του δωματίου. Ο παρατηρητής, παρασυρόμενος από τις απωστικές δυνάμεις που

αναπτύχθηκαν, εκτοπίστηκε και μεταφέρθηκε μέσα στον καθρέφτη, που στιγμιαία είχε

μετασχηματιστεί σε δίνη. Στη συνέχεια οι παρευρισκόμενοι στο δωμάτιο τον είδαν να διασπάται

σε απειροελάχιστα σωματίδια , ενώ τα είδωλα αντιθέτως συρρικνώθηκαν και σταδιακά

εξαφανίστηκαν,

Ετσι χάθηκε στον ανεξερεύνητο κόσμο του καθρέφτη, και με αυτόν τον

τρόπο λύθηκε το μυστήριο της εξαφάνισης του τεχνίτη.

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Οταν χάνονται τα ίχνη του ενός είναι ο κανόνας, για να επιβιώσουν αυτοί

που αφήνουν ακόμη ίχνη πίσω τους.

Τα ίχνη είναι η απόδειξη της υλικής μας υπόστασης. Είναι και μια ένδειξη της ελκτικής δύναμης της

γης. Αυτό που εμποδίζει την μεταφορά μας στον πυρήνα της, είναι το συμπαγές έδαφος. Αυτή η

έλξη μας κρατά δεμένους πάνω της , και μόνο τα πουλιά την αγνοούν και ταξιδεύουν πετώντας σε

μια προσπάθεια να αγγίξουν ότι ο ανθρώπινος νους προσπαθεί να συλλάβει.

Εκείνο που η ελκτική δύναμη δεν μπορεί να υποτάξει, είναι η δύναμη της φαντασίας. Γι΄αυτήν δεν

υπάρχουν όρια. Πετά μακριά στους μαγικούς κόσμους των παραμυθιών, γιατί τα παραμύθια

μιλούν για αλήθειες κρυμμένες, που μας καλούν να ανακαλύψουμε.

Κοιτώντας μέσα από τα τηλεσκόπια το απέραντο σύμπαν , δημιουργούνται καινούργοι μύθοι ,

κάθε φορά που ανακαλύπτεται ένας καινούργιος πλάνητας αστέρας.

Η φαντασία τον ‘’ντύνει’’ με όσες ‘’φορεσιές’’ χωράει ο νους. Δημιουργεί πολλαπλές πιθανές

εκδοχές για την ‘’ιστορία’’ του , και προσπαθεί να αναγνώσει τα πιθανά ίχνη, που πάνω του

έχουν αφήσει πλάσματα, γεννήματα της δικής μας επιθυμίας για πιθανή ύπαρξη ζωής.

Πόσες ιστορίες, πόσες πιθανές λύσεις , προέκυπταν κάθε φορά, που η σκέψη πετούσε ψηλά και ακολουθούσε τις

ροές που οδηγούν σε νέες εξερευνήσεις . Η αστείρευτη ανάγκη μας για συνεχή αλλαγή, είναι συνυφασμένη με

το ‘’σώμα’’ που μας περιβάλλει, και που υφίσταται συνεχείς μεταμορφώσεις.

Κατοικούμε σε στέρεο φλοιό, όπου μπορούμε να αφήσουμε το αποτύπωμά

μας, για να το βρούν οι επόμενοι. Με το πέρασμα του χρόνου εκείνο που

τελικά απομένει, είναι τα παραμύθια που κληρονομούνται από γενιά σε γενιά,

για να μπορούμε να απλώνουμε τα χέρια προς τον ουρανό,σαν τα κλαδιά του

δέντρου που κοιτούν ψηλά αποζητώντας το φως του ήλιου, έχοντας όμως

βαθειά στη γη απλωμένες τις ρίζες τους.

ΤΑ ΠΡΟΣΗΜΑ

299.792.458 m/s. -299.792.458 m/s Δεν υπάρχει διαφορά, όταν κοιτάς το φως

γυρνώντας το βλέμμα στη σκοτεινή του πλευρά. Ολα γίνονται αρνητικά και η αχτίδα

απορροφάται από τον ήλιο. Ο ήλιος συνεχώς πυρακτωμένος θέλει να διατηρήσει τη

θερμοκρασία σε σχετικά σταθερά επίπεδα, γι’ αυτό εκπέμπει προς την αθέατη πλευρά

του την αχτίδα με ταχύτητα 299.792.458 m/s. Ετσι χρησιμοποεί το αρνητικό πρόσημο

στην ορατή του πλευρά και το θετικό στην αθέατη.

Αυτή η αντιστροφή των προσήμων επέφερε και αλλαγή στη συμπεριφορά των υλικών,

μέσω των οποίων διαδίδεται το φως. Ετσι όσο μεγαλύτερος είναι ο δείκτης διάθλασης του

υλικού, τόσο μεγαλύτερη είναι πλέον η ταχύτητα του φωτός μέσα σε αυτό.

Με τον ίδιο τρόπο το σύμπαν έχει ανάλογη συμπεριφορά. Ό,τι είναι αρνητικό έγινε θετικό και

αντίστροφα. Οι μαύρες τρύπες έγιναν λευκές και η διαστολή συστολή. Με αποτέλεσμα οι

πλανήτες αντί να απομακρύνονται, να έρχονται όλο και πιο κοντά μεταξύ τους.

Πέραν τούτου όσοι φωτίζονται με τις θετικές

αχτίδες του ήλιου γίνονται εμφανείς τη νύχτα και

αντίθετα όσοι φωτίζονται με τις αρνητικές

εμφανίζονται τη μέρα.

Κοιτώντας τον ήλιο από την γη όλα αυτά τα προαναφερθέντα δεν γίνονται αντιληπτά.

Αυτό το οποίο γίνεται αντιληπτό είναι η άποψη, που έχουμε διαμορφώσει για τον

κόσμο, που συμπεριλαμβανόμαστε, με βάση τις ερμηνείες, τις οποίες δίνουμε, μέσω της

πολύχρονης παρατήρησης των φυσικών φαινομένων.

Κι έτσι η εικόνα μας είναι ακριβώς η αντίθετη από αυτή της προηγούμενης.

Θεωρούμε ως πραγματικό, ό,τι το οπτικό μας πεδίο μπορεί να συλλάβει. Καθώς αυτό

διευρύνεται, διευρύνεται και η αντίληψη, που έχουμε για τα πράγματα. Ακόμη και σε αυτήν την

περίπτωση αν θεωρήσουμε ότι στον εγκέφαλό μας υπάρχει η φωτεινή πλευρά, μέσω της

οποίας μπορούμε να διαβάζουμε τον περιβάλλοντα χώρο, και μέσω αυτού να μπορούμε να

αντιλαμβανόμαστε την υλική μας υπόσταση, τότε κάλλιστα μπορούμε να θεωρήσουμε, ότι

υπάρχει μια αθέατη όψη μέσα σε αυτόν, που αναποκρίνεται σε έναν αθέατο κόσμο, που δεν

έχουμε ακόμη καταφέρει να τον αντιληφθούμε.

Ισως τελικά η αλήθεια βρίσκεται στα πρόσημα. Ισως τελικά η διαστολή ενός

συστήματος, είναι η συστολή ενός άλλου που γεννιέται. Ισως η σκοτεινή

περιοχή του νου είναι η επερχόμενη αλλαγή της ανθρωπότητας προς ένα

φωτεινότερο μέλλον.

.

ΤΟ ΓΩΝΙΩΔΕΣ ΚΥΜΑ

Κανείς δεν το πρόσεξε εκείνη τη μέρα. Οτι το κύμα από καμπυλόσχημο έγινε

γωνιώδες. Αυτό δυσκόλευε την κίνηση των σωματιδίων. Η γωνία λόγω της

αιχμηρότητας τα τραυμάτιζε ελαφρώς, με αποτέλεσμα να προκαλείται

διαταραχή στη σύνθεσή τους. Αυτό επηρέασε και την απαιτούμενη ενέργεια, η

οποία πλέον έπρεπε στη γωνία από καμπυλόσχημη να γίνει και αυτή γωνιώδης.

Υπήρξε και η ανάγκη αύξησης της θερμοκρασίας, διότι τα ταλαιπωρημένα

σωματίδια λόγω της τραυματικής τους εμπειρίας είχαν απωλέσει θερμότητα.

Το πρόβλημα διογκώθηκε, όταν έπρεπε ο ήχος να μεταφερθεί μέσω τέτοιων κυμάτων. Η συνεχής ροή

του διεκόπτετο, με αποτέλεσμα να πρέπει να αλλάξει και όλη η θεωρία που αφορά τις μουσικές

συνθέσεις. Έπρεπε να γίνουν πιο γωνιώδης. Η μουσική κουλτούρα υπέστη μέγιστη ανατροπή.

Με μιας όλα τα καμπυλόσχημα αντικείμενα απώλεσαν αυτή την ιδιότητα, επηρεασμένα από τα

γωνιώδη κύματα, τα οποία έπρεπε να εκπέμπουν, για να δηλώσουν τη νέα τους ταυτότητα.

Τα σωματίδια, τα οποία αποτελούν κύριο συστατικό της ύπαρξης των όντων, προσαρμοσμένα

στη νέα κατάσταση έγιναν πλέον οξύθυμα και επιθετικά, διότι η γωνία διακρίνεται από

την οξύτητά της.

Τα όντα επηρεαζόμενα και αυτά από την αλλαγή του σχήματός τους , καθώς λόγω των γωνιών

δυσκολευόντουσαν στη μετακίνηση,- βλέπετε έβρισκαν μεταξύ τους οι γωνίες-, άρχισαν να

αποκτούν εριστική συμπεριφορά. Μιλούσαν συνέχεια υπό γωνία.

Μια αξιόλογη παρατήρηση αφορούσε τη μείωση των γεννήσεων λόγω των ωαρίων,τα οποία πλέον

έγιναν γωνιώδη, με αποτέλεσμα το σπέρμα προσκρούοντας στις γωνίες να εξουδετερώνεται λόγω

τραυματισμού.

Υπήρξε γενικότερα μια ανατροπή των μέχρι τότε δεδομένων και έπρεπε να γίνει

αναδιευθέτηση αυτών.

Η πρώτη πρόταση αναφερόταν στην προσπάθεια προσαρμογής στα νέα δεδομένα που αφορούσαν την

ανακατασκευή της χωρικής διάταξης ώστε να διευκολύνεται η μετακίνηση . Αυτό μπορούσε να

επιτευχθεί με την λογική των γραναζιών, όπου το ένα δόντι του ενός εισέρχεται στο κενό του άλλου.

Η δεύτερη πρόταση αφορούσε στα ίδια τα σωματίδια, τα οποία θα μπορούσαν να μετακινούνται σε

ομάδες , ώστε τη στιγμή που θα έφταναν στη γωνία του κύματος, λόγω της πυκνότητάς τους και της

συμπυκνωμένης ενέργειας, θα μπορούσαν να ασκήσουν πίεση στο κύμα για να ανακτήσει την

καμπυλότητά του.

Και οι δύο προτάσεις ήταν υλοποιήσιμες και έτσι δημιουργήθηκε ένας

καινούργιος κόσμος βασισμένος στην εμπειρία μιας στιγμιαίας διαταραχής.

2

ΤΟ ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΗΣ

ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ

Το έτος της απροσδιόριστης απόστασης δεν αναφέρθηκε ποτέ στα βιβλία. Ηταν

πάντα μόνος στις αναζητήσεις του. Αποφάσισε το ταξίδι μετά από σκέψη

συμβατή με την απροσδιοριστία του χρόνου. Η κίνηση ελικοειδής ακύρωνε την

εκ των προτέρων προκαθορισθείσα πορεία . Η μη γεωμετρικότητα του χώρου

του επέτρεπε να κινηθεί ελεύθερα προς πάσα κατεύθυνση. Ενα απέραντο πεδίο

ασαφώς καθορισμένο αναπτύχθηκε, όταν αποφάσισε πως η σιωπή ήταν

μέρος του ταξιδιού.

Η αρχική διαδρομή είχε ως αφετηρία το ασυνεχές. Αυτό τον υποχρέωνε να κινηθεί πέραν των

συμβατικών ορίων ασκώντας καμπυλόγραμμη πίεση και διαπερνώντας το ασυνεχές κινούμενος

προς το συνεχές. Το ταξίδι είχε την παράλληλη διαδρομή της συγκλίνουσας πορείας προς την

αφετηρία. Ως εφόδια είχε το πλέγμα, που του επέτρεπε τη διαπερατότητα, κάτι που του

διασφάλιζε ευελιξία. Το πρόβλημα των τοιχωμάτων λύθηκε με αυτό τον τρόπο.

Ένιωθε το σώμα του όταν άρχισε να αποβάλλει τα περιττά και να επιλέγει το ελάχιστο αλλά

ουσιαστικό. Η επαφή με την ρέουσα ύλη άσκησε μαγνητική έλξη στα τοιχώματα της επιδερμίδας

του και αυξήθηκε η ικανότητα περιγραφής του φαινομένου μέσω των δομών του εγκεφάλου.

Το σημείο, στο οποίο άλλαξε ενδυματολογική εμφάνιση, ήταν όταν αντιμετώπιζε τα κενά του πλέγματος. Καθώς η διαδρομή υφίστατο επιμήκυνση σε αυτό το σημείο, έπρεπε να διασχίσει αυτήν την περιοχή με ταχύτητα αρκετά ανεπτυγμένη και αυτήν την δυνατότητα την εξασφάλιζε μέσω της ενδυματολογικής αλλαγής.

Το νέο ένδυμα δεν εφάπτετο του σώματός του. Αν επεδίωκε την ακριβή προσαρμογή ,δεν θα

μπορούσε να δει πέραν αυτού, καθώς η προσδιορίσιμη αξία δεν ήταν η σχηματοποίηση του ορίου,

αλλά η αμφισβήτησή του.

Διασχίζοντας το κενό αντίκρυσε το αχανές ως μια κουκίδα της διαδρομής του. Ένιωσε πως επιτέλους

μπορούσε για λίγο να στηριχθεί στην κουκίδα, για να αναπτύξει έναν ταχύτερο βηματισμό, ώστε να

μπορέσει να αναλύσει την περαιτέρω σκέψη.

Το κομβικό σημείο ήταν, όταν στο πλέγμα η μία γραμμή συναντούσε χιαστί την άλλη. Ήταν το

σημείο, όπου η πύκνωση ήταν μεγαλύτερη και ισοδύναμη με το κενό του πλέγματος.

Στηριζόμενος στην κουκίδα επιμήκυνε το μέγεθός της και πατώντας πάνω σε αυτό ξεπέρασε τη

δυσκολία για να μεταφερθεί στο επόμενο πεδίο.

Βρισκόταν πια στην περιοχή του αβαθούς. Το αβαθές ακύρωνε την έννοια του ειδώλου και ως

εκ τούτου την έννοια της υλικής του υπόστασης. Αυτό του προσέφερε μεγάλη ευχαρίστηση,

καθώς ένιωθε το σώμα του να περιφέρεται αβαρές σε ατέρμονη πορεία.

Εκείνο που του κέντρισε το ενδιαφέρον, ήταν ο παλλόμενος ήχος, που εκπορευόταν από το βάθος

του αβαθούς. Σαν να υπήρχε μια χοάνη κάπου στα τρίσβαθα, η οποία μετέφερε αυτόν τον ήχο

στην επιφάνεια. Ο ήχος μεταμόρφωνε την προλαμβανόμενη εικόνα προσδίδοντας μια άλλη

διάσταση.

‘Οταν αυτός ο ήχος τον διαπέρασε, αντιλήφθηκε την έλλογη ερμηνεία του και

την αδυναμία του ιδίου να αντιληφθεί το έτος της απροσδιόριστης απόστασης.

ΤΟ ΚΟΝΤΙΝΟ ΜΑΣ ΣΥΜΠΑΝ

Υπάρχει ένα σύμπαν που βρίσκεται ένα βλέμμα απόσταση από μας. Είναι εκείνα

τα μάτια που σε κοιτούν γεμάτα απορία και εγκατάλειψη. Είναι ένας

ολόκληρος κόσμος, που εσύ τον δημιουργείς ενώ ψάχνεις για τον συμπαντικό

Θεό.

Η δύναμή μας είναι η ικανότητα να αναπαράγουμε συναισθήματα. Ο νους ταξιδεύει χωρίς το σώμα,

αλλά το σώμα θυμίζει τις ανάγκες, που απαιτούν την ικανοποίησή τους, για να συνεχίσουμε να

υπάρχουμε και να στηρίζεται η σκέψη.

Κι όμως δεν μπορέσαμε ποτέ να βρούμε τη χρυσή τομή την οποία χρειάζονται οι μεταξύ μας σχέσεις.

Ενώ μας ενώνει η κοινή μας πορεία δημιουργήσαμε τόσα παρακλάδια ώστε χαθήκαμε.

Κι ενώ μπορούμε να αναπαράγουμε συναισθήματα,

δυσκολευόμαστε να τα διοχετεύσουμε γιατί πάντα

κάπου παραφυλάει ο φόβος της απογοήτευσης.

Κι έτσι άπειρα είναι τα μάτια που μας κοιτούν με απορία και εγκατάλειψη.

Είναι στ΄αλήθεια τόσο σχετικά όλα αυτά. Εξαρτημένοι από το παρελθόν, το παρόν το μέλλον. Από το

γεγονός ότι υπάρχουμε κι όμως παράλληλα δεν υπάρχουμε. Σε ένα κόσμο από τον οποίο απλά

βρισκόμαστε τυχαία ή μη για έναν ελάχιστο συμπαντικό χρόνο.

Αποκρύπτοντας το φόβο της ανυπαρξίας μας δημιουργούμε ακατάπαυστα νέα δεδομένα, νέα

παιχνίδια για να παίζουμε κι αδιαφορούμε γι΄αυτούς που στερούνται τη χαρά του παιχνιδιού.

Μοιράσαμε τη γη πάνω στην οποία έχουμε από γενέσεώς μας το δικαίωμα να την κατοικήσουμε

χωρίς περιορισμούς. Βάλαμε κανόνες, φτιάξαμε νόμους, οριοθετήσαμε.

Κι έτσι δημιουργήσαμε τις αυτιστικές μας κοινωνίες.

Πόσο αδύναμα όντα είμαστε! Η αδυναμία μας έγινε η δύναμή μας σε μια προσπάθεια να

επικρατήσουμε έναντι των άλλων ομοειδών ή μη.

Κι ύστερα στρέφουμε το βλέμμα στον ουρανό αναζητώντας την αλήθεια . Μόνο

που το βλέμμα, πρέπει πρώτα να είναι γεμάτο από αυτά που πρέπει ‘’ να δει’’

πάνω στον τόπο που κατοικούμε, για να είναι καθάριο για να δει την αλήθεια.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΥΡΙΝΟ ΑΥΓΟ

Το μεγάλο πύρινο αυγό άρχισε να χορεύει , αναδύοντας τις μικρές

απειροελάχιστες αυτοφωτιζόμενες ίνες του. Το τοπίο ήταν σε αμφίφυλη

κατάσταση. Το ρολόι δεν είχε δείκτες και η στιγμή της διαρροής δεν ήταν

δυνατόν να οριστεί. Οι μικρές αυτοφωτιζόμενες ίνες- καμπυλόσχημες-δεν ήταν

ισομεγέθεις και κυρίως μετέφεραν αντικρουόμενες πληροφορίες. Οι μεταξύ

τους διαπραγμάτευση δημιουργούσε εντάσσεις, αλλά και εξαρτήσεις, με

αποτέλεσμα να συγκλίνουν στην άποψη της μη προσδιορίσιμης

πραγματικότητας.

Το λεωφορείο κινιόταν συνεχώς και μπρος και πίσω. Οι επιβάτες δεν μπορούσαν να κατεβούν. Η

στάση άλλαζε θέση. Τη μια στιγμή την έβλεπαν, και την άλλη την έχαναν. Παρέμειναν μέσα σ’ αυτό

εγκλωβισμένοι. Μέσα σε ένα λεωφορείο επαναλαμβανόμενης κίνησης, διότι έχαναν τον στόχο. Το

ασυνεχές φωτίστηκε από την άυλη μάζα. Λόγω της μη υλικότητας δεν ασκήθηκε πάνω της βαρυτική

έλξη, με αποτέλεσμα ως φωτεινό σημείο να τοποθετηθεί στο κέντρο του ελικοειδούς σχήματος,

επιλέγοντας θέση τη στιγμή της έντονότερης περιστροφής του, που το μεταμόρφωνε σε αβαθές

πεδίο. Η μουσική αναπτύχθηκε και στις 11 διαστάσεις. Διαχύθηκε στον χώρο και λόγω της έντασης,

που ξεπέρασε την ταχύτητα του φωτός , μεταμορφώθηκε σε ουράνιο τόξο και διέφυγε στον ουράνιο

θόλο. Οι νότες έγιναν τα χρώματα της ίριδας . Ηταν μια μέρα ακριβώς ίδια με την προηγούμενη και

την επόμενη. Το θέατρο ήταν γεμάτο κόσμο. Η παράσταση ήταν εξαιρετική. Οι θεατές δεν γνώριζαν,

ότι η μέρα ήταν ίδια με την προηγούμενη και με την επόμενη και έτσι ποτέ δεν μπόρεσαν να

διευκρινίσουν αν το τέλος του έργου ήταν η αρχή και η αρχή το τέλος. Προσεχώς έκλεισε. Κανείς δεν

μπορούσε να αποδεχτεί την αντίφαση, διότι η γραμμικότητα του λόγου που χρησιμοποιούσαν

απέκλειε αυτή τη διατύπωση. Όταν οι λέξεις της φράσης τοποθετήθηκαν γεωμετρικά, με βάση το

τετραδιάστατο, απέκτησαν λογική ερμηνεία. Η σειρά των απανταχού διασκορπισμένων σωματιδίων

απέκτησε λογικότητα συμπαντική και κινήθηκε προς δύο κατευθύνσεις με συγκλίνουσες πορείες. Η

σύγκλιση ως αποτέλεσμα συνεύρεσης προέβαλε, προς την ορατή πραγματικότητα, ένα ωοειδές

σχήμα αποκρύπτοντας, επιμελώς, την πέραν του ορατού εικόνα. Ετσι διεφύλαξε, επί αιώνες

ανύπαρκτου χρόνου, την ενέργεια μέσω της οποίας έκανε προβολές σε έναν εικονικό κόσμο.

Προσπαθώντας να εναρμονιστούν με την ουράνια συμφωνία, απέκτησαν φωνητικές ικανότητες.

Στην πορεία οι φωνές γίναν κραυγές και έτσι το σύμπαν μην αντέχοντας την κακοφωνία άρχισε να

διαστέλλεται. Η διαστολή αποδυνάμωσε την εσωτερικότητα του μεγάλου πύρινου αυγού, καθώς το

υποχρέωσε σε διεύρυνση. Οι καμπυλόσχημες ίνες δημιούργησαν συμπαγές σώμα ως αντίδραση,

στου οποίου στο εξωτερικό επικρατούσαν πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, ενώ εσωτερικά διαφύλαξαν

το πρωτογενές υλικό του πύρινου αυγού. Διέφυγαν στο ασυνεχές, εως ότου ολοκληρωθεί η

διαστολή. Η ευθεία γραμμή έγινε κύκλος. Ο κύκλος έγινε τετράγωνο. Το τετράγωνο τρίγωνο. Κι έτσι

με αυτόν τον τρόπο ερμηνεύτηκε η εξελικτική πορεία του σύμπαντος κόσμου. Έως ότου η ευθεία

απώλεσε την ικανότητα μεταμόρφωσης. Και όλες οι πιθανές ερμηνείες αναθεωρήθηκαν

ανατρέχοντας σε ευρήματα του πρελθόντος για να το ορίσουν ως παρόν και μέλλον.

Υπήρξε ένας ελάχιστος κενός χώρος γεμάτος μικρές φωτεινές τελείες. Οι τελείες

εκινούντο προς κάθε κατεύθυνση μη γεωμετρικά οριζόμενες. Αρνούντο την

όποια σχηματοποίηση, διότι δεν την επέτρεπε το κενό. Ετσι αυτό διατηρούσε

την αοριστία του κρατώντας σε ενέργεια σημεία εκκίνησης. Την ημέρα που το

πύρινο αυγό γεννήθηκε από τα σπλάχνα του, ήταν η στιγμή, που οι φωτεινές

τελείες κατάφεραν να συμπτηχθούν και να δημιουργήσουν μία και μοναδική

φωτεινή τελεία. Κι έτσι γεννήθηκε το σύμπαν. Ως μια μεγάλη φωτεινή τελεία

στο τίποτα.

ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΚΟΥΤΙ

Το ξύλινο κουτί, πεταμένο στον βαθύ σκοτεινό θάλαμο, κρατούσε καλά

φυλαγμένες τις λέξεις, ενώ επαναλάμβανε συνεχώς και σε διάρκεια χρόνου:

223 και 226 και 127 και 254 και 19. Ο ήχος, σαν βουητό βγαλμένο από τα

τρίσβαθα της γης, διαπερνούσε τη συμπαγή σφαίρα κι ακουμπούσε το σύμπαν.

Σαν τη ματια αυτών, που απλώναν το βλέμμα μέσω εκείνου του σκοτεινού

σωλήνα, με το μάτι του κύκλωπα στην άκρη, για να το φτάσουν ψηλά και πέρα

από αυτό που ορίζει και ορίζεται στον πεπερασμένο χώρο.

Κρατώντας την άκρη του μύθου, γεννήθηκαν μύρια παραμύθια, για να γλυκαίνουν τις ώρες της μέθης,

καθώς τα κορμιά στροβιλίζονται αριστερόστροφα, ξεγελώντας τη δίνη στην αέναη προσπάθεια να

τραβήξει στα σπλάχνα της το σπέρμα των εμβίων, για να σβήσει την ακόρεστη πείνα.

Μα ο χορός των γιγάντων, το μεγάλο μυστικό,

παραπλανούσε τη σκεπτόμενη μάζα, και ο ίσκιος που

αφήναν - μια κουκίδα στο τίποτα- για να μοιάζουν

τα σχήματα σαν εγκαταλελειμένος χώρος φυγής.

Μόνο εκείνο το μικρό ανθρωπάκι, που μετρούσε λίγες μέρες άφιξής του στο τώρα, καταλάβαινε τη

χορογραφία, μα του έλειπε ο λόγος για να αποκαλύψει την αλήθεια.

Οι μεγάλοι γελούσαν στην προσπάθεια εκείνου να χωρέσει στη σύμπαντη γνώση, και με νήματα άυλης

μάζας να ενώσει το πριν το μετά και το τώρα, και να φτιάξει κουβάρι απ΄το νήμα της αθέατης όψης.

Και οι γίγαντες συνέχιζαν το χορό της φυγής τραγουδώντας με μακρόσυρτους ήχους, σαν σχοινιά που παλεύουν να λύσουν το πλοίο απ΄ το βάρος της πρωτόγενης φάσης, και ταξίδι να κάνει, σαν φτερό που ακίνητο μένει, καθώς αιωρείται στο κενό της απόλυτης γνώσης.

Τα γρανάζια της μνήμης απορούσαν με τη δύσπιστη ακτίνα, που διαπερνούσε τα σωθηκά τους για να

φτάσει στο τέρμα και να βρεί το σκοτάδι, γιατί ποτέ δεν τελειώνει η ανήσυχη όψη της σκέψης, που

απλώνει τα δίχτυα, και ενώ πάντα κάπου κρυμμένη υπάρχει η ατέρμονη αλήθεια.

Σε έναν τόπο, που του λείπουν ακτίνες, μαζευτήκαν σοφοί, για να κλείσουν τις τυχόν διαρροές των

ομόκεντρων κύκλων και να λύσουν το θέμα της απλής γεωμετρίας, διατυπώνοντας νόμους που

αυτήν καθορίζουν και αφήνουν την παράλληλη χρήση από έρπουσες σκέψεις, που ακυρώνουν την

πρότερη γνώση κι επεκτείνουν το σχήμα σαν μια ύλη ακαθόριστης φόρμας, που απλώνει πιο πέρα

από κει που ο ανθρώπινος νους σκαρφαλώνει.

Μα τα νήματα πάντα υπήρχαν, στολίσμένα με τα χρώματα του ήλιου και τις φωνές που αγγίζαν τους

υπέρτατους ήχους, μα η πλάνη θολώνει το νου και αφήνει θησαυρούς να σαπίζουν στο σακούλι που

το εγώ μας ορίζει.

Πόση δύναμη πρέπει να ασκεί στα κορμιά μας η ιδέα της έλξης προς το κέντρο μιας σφαίρας! Μα

καθώς αντιστρέφει η φύση τα τυχόν πεπραγμένα, τα κορμιά μας ελκύουν τη σφαίρα και το τόξο

πορεία ανόδου μας δείχνει.

Τρισδιάστατες τρύπες που χωρούν τρισδιάστατες τρύπες, που χωρούν τρισδιάστατες τρύπες και ο

κύκλος βαθαίνει και κεντίδια του χρόνου, απλωμένα από τρύπα σε τρύπα, πλέκει τώρα το νήμα και

γεμίζει ο χώρος και απλώνει, απλώνει, αποθώντας στην άκρη στολίδια επαρκώς τελειωμένα, για ν’

αφήσει τους ήχους να χωρέσουν στον κύκλο και μαζί τους να φέρουν τη φωτιά, το νερό, τον αέρα

και το χώμα , σαν χορδές των ροών που γεννούν την καινούργια ημέρα.

Αδιαπέραστος τοίχος φαντάζει το επόμενο βήμα, που ανοίγει τις θύρες της ασύλληπτης θέας

ασχημάτιστης ύλης, που αψηφά τους κανόνες και τους όρους, που συμβάσεις ορίζουν, και κυλάει σαν

τη λάβα που καίει, για ν’ αφήσει τη στάχτη να λιπάνει τις κρυμμένες δυνάμεις, που στο μέλλον

ανήκουν.

Πόσο λίγο φαντάζει το πινέλο στο χέρι που παλεύει με χρώμα το κενό να

γεμίσει. Μα το χρώμα υπάρχει στην αόρατη φύση της αθέατης όψης του

κουτιού, που συνέχεια ρυθμικά ψιθυρίζει: 223, 226, 127, 254, 19.

ΤΟ ΠΕΔΙΟ

Δεν μπορούσε να αντιστρέψει αυτή τη λειτουργία. Υπήρχε μια αλληλουχία

εξαιρετικά προσδιορισμένη. Αρχικά σε ένα πεδίο., του οποίου προσέδιδε

σφαιρικότητα, κι αυτο οφείλετο στο γεγονός ότι το τοποθετούσε σε

οριοθετημένο χώρο, όπου υπήρχαν φωτεινά σημεία, τα οποία

σχηματοποιούσαν την πρόθεση και στη συνέχεια την μετέφεραν σε άλλο

πεδίο υπό μορφήν ήχων. Οι ήχοι αυτοί - επακριβώς ταξινομημένοι-

περιέγραφαν το σχήμα της πρόθεσης.

Σε σπάνιες περιπτώσεις ο λόγος προηγείτο της σκέψης. Ενδεχόμενα να μη συνέβαινε ακριβώς αυτό.

Απλά όταν η πληροφορία-την οποία προσλάμβανε από άλλη ηχητική πηγή -δεν συγκέντρωνε

ικανοποητικό αριθμό φωτεινών σημείων δεν σχηματοποιείτο επαρκώς. Επομένως δεν ήταν

απολύτως επεξεργασμένη.

Αυτό που τον απασχολούσε ήταν η ερμηνεια του

αρχικού πεδίου. Ήταν κάτι που προυπήρχε. Ήταν το

μέσο για να προκύψει ο λόγος.

Η προυπόθεση για να γεννηθεί ο λόγος, είναι ο απροσδιόριστος χρόνος. Ο χρόνος ερμηνευόμενος

όχι με την συμβατική έννοια, αλλά ως το προυπάρχον κενό στο οποίο βρίσκονται

συσσωρευμένες πληροφορίες, από τις οποίες γεννιέται ο λόγος.. Άρα το κενό είναι ο χρόνος , που

αποτελείται απο “ κυψελήδες” στις οποίες είναι “ τοποθετημένα” τα φωτεινά σημεία. Τα σημεία

αυτά είναι ευαισθητοποιημένα, ώστε να δέχονται και να επεξεργάζονται ερεθίσματα

(πληροφορίες), τα οποία ενεργοποιούνται κάθε φορά που τα σημεία τα εικονοποιούν και στη

συνέχεια μετατρέπονται σε ήχους. Η εικονοποίηση και ηχητική απόδοση γίνονται με

απειροελάχιστη διαφορά διαστήματος. Αρα και η ταχύτητα επεξεργασίας είναι κι αυτή ένας

συντελεστής υπολογίσιμος, για να αποσαφηνιστούν τα δεδομένα και να μεταδοθούν σχεδόν

αυτόματα.

Είναι ο χρόνος και χώρος; Μήπως είναι η κοινή συνιστώσα δύο διαφορετικών δυανυσμάτων; Αν ο

χρόνος ως προυπάρχουσα οντότητα ενοποιήθηκε σε μια απροσδιόριστη στιγμή με τον προυπάρχοντα

χώρο, μήπως από αυτήν την ένωση δημιουργήθηκε η ύλη; Έχουμε το ωάριο και το σπέρμα σε μια

ταυτόχρονη συνύπαρξη. Η ενοποίησή τους σημαίνει αναπαραγωγή.

Η σκέψη είναι αναπαραγόμενη. Ο λόγος είναι αναπαραγόμενος. Τότε και η αιτία που τα

δημιουργεί είναι αναπαραγόμενη. Αν μπορούσαμε να παρομοιάσουμε το χώρο και το χρόνο με

δύο σπειροειδείς αυτόφωτες ίνες , οι οποίες εμπλέκονται και τροφοδοτούν η μία την άλλη σε ένα

ατελείωτο συνεχές, χωρίς να υπάρχει αρχή και τέλος , καθώς η μία εισχωρεί, εμπλέκεται και

ενώνεται με την άλλη – διατηρώντας και την αυτονομία τουs - ακολουθώντας έναν πολυδιάστατο

ρυθμό, τότε ο χωροχρόνος είναι το αποτέλεσμα της αναπαραγωγής και είναι η καρδιά ενός

συστήματος, το οποίο υπάρχει διότι εξ αρχής αναπαράγεται. Οι δε σπειροειδείς ίνες είναι

ταυτόχρονα και ύλη και ενέργεια.

Αυτές οι ίνες εγκλωβίζουν τις ιδιότητές τους ,του χώρου και του χρόνους , στο κενό πεδίο όπου

υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν συνεχώς αναπαραγώμενες τροφοδοτώντας με τη σειρά τους τα

φωτεινά σημεία.

Αυτές οι ίνες μοιάζουν σαν δύο πηγές φωτός σε ένα αχανές περιβάλλον. Όπως ο κεραυνός που σχίζει τον

ουρανό μια χειμωνιάτικη νύχτα.

Το βλέμμα του απλώθηκε στο σύμπαν. Προσπάθησε να ανακαλύψει το πεδίο σε αυτόν το

χώρο. Πάντα του άρεσαν αυτές οι μεταφορές. Πότε και πως συνέβησαν όλα αυτά;

διερωτήθη. Τόσες πολλές θεωρίες και ακόμη τίποτε δεν έχει απαντηθεί.

Αυτή η μεταφορά τον βοήθησε να θέσει τη σκέψη εκτός ορίων.

Η ΑΝΤΙΠΕΡΑ ΟΧΘΗ

Ζωντανέψαν οι πύρινες γλώσσες, που σκορπούν φλογισμένες εικόνες.

προσπαθούν μακριά να κρατήσουν το νερό, που τη δίψα θα σβήσει.

Τα ποτάμια που ρέουν αλλάζουν πορεία και οδηγούνται σε τόπους,

που οι σπόροι προσμένουν να φυτρώσουν και πάλι.

Και τα νέα φυτά να στολίσουν το σύμπαν,

που γεννιέται και πάλι απ΄ τις στάχτες που αφήνουν οι πύρινες γλώσσες,

που σκορπούν φλογισμένες εικονες.

Κ΄ είν΄ το φως που υπάρχει στην αντίπερα όχθη,

που απλώνει και θαρρείς πως χρυσίζουν τα πάντα.

Δεν υπάρχει σκοτάδι στην κρυμμένη αλήθεια,

απ΄το φως που υπάρχει στην αντίπερα όχθη.

Ο βαρκάρης προσμένει, μα κανείς δεν τον βλέπει

Τον σκεπάζει η ομίχλη, που τα μάτια καλύπτει,

kαι φαντάζει να είναι ξεχασμένη κηλίδα.

Αλλ΄αυτός περιμένει να κινήσει και πάλι

να βρεθεί στην αντίπερα όχθη

και το δρόμο να δείξει ,

που οδηγεί μακριά απ΄τις πύρινες γλώσσες,

που σκορπούν φλογισμένες εικονες.

Επιμέλεια: Ελένη Κεσίσογλου

Σχέδια: Ελένη Κεσίσογλου