Τραγούδια Πολυτεχνείου

4
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑΤΑ Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο Στ’ ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε αμαρτία μου να `χα κι εγώ μιαν αγάπη μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή Θέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούς Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους. Θε μου Πρωτομάστορα μ’ έχτισες μέσα στα βουνά Θε μου Πρωτομάστορα μ’ έκλεισες μες στη θάλασσα! Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού Το `χουνε θάψει σ’ ένα μνήμα του πέλαγου σ’ ένα βαθύ πηγάδι το `χουνε κλειστό μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος Θε μου Πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ Θε μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη συ δοξαστική μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου! Αετόμορφα τα έχει τα ψηλά βουνά στα ηφαίστεια κλήματα σειρά και τα σπίτια πιο λευκά στου γλαυκού το γειτόνεμα! Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό

Transcript of Τραγούδια Πολυτεχνείου

Page 1: Τραγούδια  Πολυτεχνείου

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑΤΑ

Της αγάπης αίματα με πορφύρωσανκαι χαρές ανείδωτες με σκιάσανεοξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπωνμακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Στ’ ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανεαμαρτία μου να `χα κι εγώ μιαν αγάπη μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανετα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μουτην παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουνμακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙΈνα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβήγια να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλήΘέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούςΘέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

Θε μου Πρωτομάστορα μ’ έχτισες μέσα στα βουνάΘε μου Πρωτομάστορα μ’ έκλεισες μες στη θάλασσα!

Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του ΜαγιούΤο `χουνε θάψει σ’ ένα μνήμα του πέλαγουσ’ ένα βαθύ πηγάδι το `χουνε κλειστόμύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος

Θε μου Πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και ΣυΘε μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση

ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέκαι μυρσίνη συ δοξαστικήμη παρακαλώ σας μηλησμονάτε τη χώρα μου!

Αετόμορφα τα έχει τα ψηλά βουνάστα ηφαίστεια κλήματα σειράκαι τα σπίτια πιο λευκάστου γλαυκού το γειτόνεμα!

Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνότα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρότους παλιούς μου φίλους καλώμε φοβέρες και μ’ αίματα!

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχοδυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση.Παίρνω φως απ’ τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπηκαι μου λες πως σ’ αρέσει.

Τα παιδιά τραγουδούν μες στους δρόμουςκι η φωνή τους τον κόσμο αλλάζει.Τα σκοτάδια σκορπάνε κι η μέρα λουλουδίζεισαν ανθός στο περβάζι.

Ένα σύννεφο είν’ η καρδιά μουκι η ζωή μου γιορτή σε πλατεία.Σ’ αγαπώ κι ο απέραντος κόσμος πόσο μοιάζειμε μικρή πολιτεία.

Page 2: Τραγούδια  Πολυτεχνείου

ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ ΛΟΓΙΑ

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλιτα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθέςτ’ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλισου μάθαινε το αύριο και το χθεςμα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλημε του καιρού δεμένος τις κλωστές

Τ’ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροίαπου στράγγιξες χαμένα μια γενιάκαλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρίακαι να `σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιάκι όχι να ζεις μ’ αυτή την κομπανίακαι να μην ξέρεις τ’ άστρο του φονιά

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοιαπ’ του καιρού την άγρια πληρωμήστο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοιτους πήραν για σεργιάνι μια στιγμήκαι βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμεικαι το μαράζι δίχως αφορμή

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοιτους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισάκι απ’ το παλιό μαρτύριο να `χει μείνειένα σκυλί τη νύχτα που διψάγυναίκες στη γωνιά μ’ ασετυλίνηπαραμιλούν στην ακροθαλασσιά

Και στ’ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνιαθα ξεφορτώνουν στην Καισαριανήπώς έγινε με τούτο τον αιώνακαι γύρισε καπάκι η ζωήπώς το `φεραν η μοίρα και τα χρόνιανα μην ακούσεις έναν ποιητή

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάριποιος είναι καπετάνιος στα βουνάποιος δίνει την αγάπη και τη χάρηκαι στις μυρτιές του Άδη σεργιανάμαλαματένια λόγια στο χορτάριποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνεςκαι ξημερώνοντας Παρασκευήτοξότες φάλαγγες και λεγεώνεςμε πήραν και με βάλαν σε κλουβίκαι στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες

παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγιακι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταήςπερνούσα τα δικά σου δικαστήριααφού στον Άδη μέσα θα με βρειςνα με δικάσεις πάλι με μαρτύριακαι σαν κακούργο να με τιμωρείς

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Πάλης ξεκίνημανέοι αγώνεςοδηγοί της ελπίδαςοι πρώτοι νεκροί. (2)

Όχι άλλα δάκρυακλείσαν οι τάφοιλευτεριάς λίπασμαοι πρώτοι νεκροί. (2)

Λουλούδι φωτιάςβγαίνει στους τάφουςμήνυμα στέλνουνοι πρώτοι νεκροί. (2)

Απάντηση θα πάρουνενότητα κι αγώναγια νά `βρουν ανάπαυσηοι πρώτοι νεκροί. (2)

ΘΑ ΣΗΜΑΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ

Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέραμε τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανόςκαι τούτοι μέσ’ τα σίδερα και κείνοι μεσ’ το χώμα.Σώπα όπου να `ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.

Κάτω απ’ το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τουςκρατάνε τις καμπάνας το σχοινί, προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάστασητούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μαςδεν μπορεί κανείς να μας το πάρειΣώπα όπου να `ναι θα σημάνουν οι καμπάνες

Page 3: Τραγούδια  Πολυτεχνείου