2

ΠΑΣΕΡΑ ΜΕΓΑΛΨΑ

Ήταν η φωνή του που με ξύπνησε; Ήταν το αίσθημα της παρουσίας των τελευταίων ημερών; υνονθύλευμα όλων, η νοσταλγία των χρόνων που πέρασαν μακριά. Φρόνια χωρίς αγκαλιά, στιγμές χωρίς χαμόγελο.

Και….. τώρα το οριστικό μακρινό ταξίδι. Σαξίδι χωρίς γυρισμό, στα πέλαγα που όργωνε χρόνια πριν, στους ωκεανούς που διέσχιζε στερώντας και στερούμενος κάθε καθημερινή μικροχαρά. Και όμως κάπου εκεί ψηλά θα βλέπει «όλα αυτά που μόνη μου μπόρεσα», θα δακρύζει, γιατί…….. «δεν τον γνώρισα», θα βλέπει την «αγκαλιά που άνοιξα»….. και δεν θα «φοβάται» !!!!!

3

ΣΟ ΣΑΞΙΔΙ ΜΑ

Καράβια οι ψυχές μας και ταξιδεύουν με οδηγό τα

σύννεφα που ορθώνονται μπρος τους, έτοιμα να τις σύρουν σε δρόμους μαγεμένους, σε δρόμους αέναους, σε δρόμους απάτητους.

υνοδοιπόροι όλοι μας!!! Καλό μας ταξίδι !!!

4

ΜΟΝΟ

ΣΟ ΠΛΗΘΟ Σσούγκρισε με το

ράμφος του το λεπτό κέλυφος κι ένας κόσμος απλώθηκε μπροστά του. Υως πλημμύρισε τα μάτια του, χρώματα ξεχύθηκαν παντού. Κοίταξε το πουπουλένιο του κορμί και η καρδιά του χτύπησε δυνατά βλέποντας να

χρυσίζει κάτω από τον ήλιο. «Πόσο όμορφος είμαι !!!», σκέφτηκε και τίναξε τα

μουδιασμένα του φτερά. Ούτε για μια στιγμή δεν πέρασε από το νου του πως σύντομα όλα θα άλλαζαν. Σο όμορφο, ξεχωριστό χρώμα του, έγινε ο μόνιμος εφιάλτης του. Ήταν μόνος, ήταν μόνος που χρύσιζε στον ήλιο. Μια παραφωνία ανάμεσα στο μαύρο φόντο που απλωνόταν παντού. Με τι καμάρι διάβαιναν μπροστά του οι αίτιοι της μοναξιάς του !!! Αγέρωχο βλέμμα, υπερήφανο βάδισμα, ελπίδες κι όνειρα. Έμεινε μόνος να κοιτάζει τους ίδιους μα τόσο διαφορετικούς συνταξιδιώτες του στο μεγάλο ταξίδι της Ζωής, πασχίζοντας να βρει απάντηση στο ερώτημα που τόσο τον βασανίζει. Μόνος ή μοναχικός;

5

ΚΛΕΙΣΕ ΠΟΡΣΕ

ταν ο νους μας θέλει να ταξιδέψει δεν τον

σταματούν μήτε τα κλειστά παράθυρα μήτε οι σφραγισμένες πόρτες. Δραπετεύει πέρα απ'αυτά, καλπάζει στα όρια της φαντασίας και της νοσταλγίας, χαράζει δρόμους και απολαμβάνει κάθε συναρπαστικό ταξίδι στο όνειρο.

6

ΑΚΡΟΒΑΣΨΝΣΑ

Ξημέρωσε!!! Άνθρωποι βιαστικοί ακροβατούν στις έννοιες τους και πάλι. Η πόλη ξυπνάει έτοιμη να σηκώσει το βάρος των ιπτάμενων περαστικών που χάνονται στη δίνη της ρουτίνας. Αρπάζουν την άκρη του νήματος κι αρχίζουν την νέα τους παράσταση κινούμενοι σαν άλλη μαριονέτα !!!

7

ΝΤΦΣΕΡΙΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

αν ξημερώνει και γεμίζει ο ουρανός πολύχρωμα

αερόστατα, "οπλίζομαι" με καινούρια διάθεση κι αισιοδοξία, βγαίνω απ' το κλουβί των νυχτερινών ονείρων κι αρχίζω το σεργιάνι στις γειτονιές της χαράς και της ελπίδας" !!!

8

ΠΕΣΑ ΧΗΛΑ

Ξεκίνα να νοιάζεσαι για τη ζωή σου. Έχεις

υποχρέωση να προστατέψεις τα όνειρά σου!!!! σο ψηλά κι αν πετούν, αρκεί ένα άλμα σου για να

φτάσεις και να τα κάνεις δικά σου !!!!!!

9

ΚΡΤΣΑΛΛΙΝΑ ΔΕΝΣΡΑ

Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω στο δάσος με τα "κρυστάλλινα δέντρα" !! Ένα χέρι με οδηγεί ανάμεσά τους και νιώθω τη "ζεστασιά" που εκπέμπουν !!! Σα Φριστούγεννα πλησιάζουν κι όλα μοιάζουν διαφορετικά !!!

10

ΓΙΑ ΣΗΝ ΑΝΝΑ ♥

Οι σκάλες που τυχόν θελήσεις ν' ανέβεις, να είναι

αυτές που θα σε οδηγούν στην εκπλήρωση του ονείρου, του άπιαστου, της χαράς και της ελπίδας. Ο κόσμος να είναι πάντα αέρινος και τα όνειρα αέναα.

Επειδή τίποτα δεν μας χαρίζεται, σκάλισε με την αγάπη σου και την αισιοδοξία σου, σκαλί σκαλί την υπόλοιπη ζωή και να ' σαι σίγουρη πως στην άκρη της σκάλας κάποιο χέρι περιμένει μην τύχει και το χρειαστείς. Θα είμαι ΠΑΝΣΑ εκεί !!!!!

11

ΔΙΚΟ ΟΤ Ο ΚΟΜΟ

Μου κρατάς το χέρι και μου λες, μη σε νοιάζει. Ο

κόσμος είναι δικός σου, το φως του σε περιμένει στην άκρη του δρόμου. ,τι αφήνεις πίσω σου απλά χαμογέλασέ του. Σι κι αν σε πίκρανε, τι κι αν σε πρόδωσε. Αυτό σε έμαθε και πώς να προχωρήσεις με αργά, αλλά σταθερά βήματα !!

12

ΑΡΦΗ ΚΑΙ ΣΕΛΟ

ταν οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν, είναι η ώρα

που χρειάζεται να αποσύρεσαι και να χτίζεις την κάθε σου στιγμή από την αρχή.

Η αρχή κάθε κύκλου είναι το σημείο που ορίζεις εσύ ως αρχή. Απ' αυτήν καθορίζεται και το τέλος του !!

13

ΣΟ ΘΑΤΜΑ

Ο χρόνος έκανε πάλι το "θαύμα" του. Οι δείκτες

του ρολογιού έκαναν τη διαδρομή τους και... μια νέα μέρα χάραξε.

Πείτε μια καλημέρα στις σκέψεις σας, στις πράξεις σας, στις επιθυμίες σας, στους ανθρώπους που σας περιβάλλουν και πάμε να κερδίσουμε μια ακόμα "αληθινή" μέρα!!!

14

ΚΑΡΑΒΙ ΜΕ… ΟΝΕΙΡΑ

" ου χάρισα ένα ξύλινο καράβι, άμα το αφήσεις

στο νερό, ταξιδεύει .... !!!!! " Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α στα όνειρα που μας

προσπέρασαν την ώρα που κοιμόμαστε βαθιά !!!!

15

ΦΡΨΜΑΣΑ, ΑΡΨΜΑΣΑ, ΓΕΤΕΙ….

Άδραξε τα αρώματα που στροβιλίζονται στον αέναο χορό των γεύσεων και των χρωμάτων. Νιώσε τους χτύπους της καρδιάς που πάλλεται σε δρόμους ευτυχίας και αναζητήσεων. Ντύσε με ήχους και νότες τα αισθήματα και συναισθήματα και κέντησε μελωδίες ονειρικές. Απόλαυσε τις στιγμές που σαν μικροί πολιορκητές κατακλύζουν τη ΖΩΗ ΟΤ !!!!

16

ΣΟ ΠΕΡΑΜΑ

σο ψηλά κι αν ανέβεις στο άπειρο να φτάσεις, όσο

κι αν αχνοφαίνεται ο ήλιος, όσο κι αν τα σύννεφα τυλίγουν το νου σου, πάντα ,εκεί στην άκρη του σκαλιού, θα στέκεσαι με την αμφιβολία του περάσματος !!!

17

ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΤ

λα τα λάθη μιας προηγούμενης νύχτας, χάνονται σαν φτάσει το ξημέρωμα, γιατί μια καρδιά "γεμάτη" ξέρει πάντα να χαμογελά και να προχωρά !!!!

18

Ο ΔΙΚΟ ΜΟΤ ΒΤΙΝΟΚΗΠΟ

«Βυσσινόκηπος»… ο κήπος της καρδιάς μου. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, όλα τα άτομα που είναι γύρω μου στην σκέψη μου μα και στην καρδιά μου. Οι άνθρωποι που απλόχερα γεμίζουν τις στιγμές της ζωής μου με χρώματα κι αρώματα.

«Σα δέντρα» που μου χαρίζουν οξυγόνο, που στη σκιά τους βρίσκω καταφύγιο, που στις δύσκολες μέρες μου κουρνιάζω στη ρίζα τους για να ξαποστάσω. Κάθε φορά που ένα άτομο χάνεται ή απομακρύνεται από κοντά μου, είναι σαν ένα δέντρο από τον βυσσινόκηπό μου να κόβεται άθελα μου, χωρίς την συγκατάβασή μου… ταν συμβαίνει αυτό, ένα κομμάτι του εαυτού μου εξαφανίζεται τόσο απότομα και νιώθω τα πάντα να μαυρίζουν για λίγα λεπτά… Ο αέρας λιγοστεύει, η ανάσα μου κόβεται, η ζωή μου μοιράζεται στα δυο. Ο δικός μου βυσσινόκηπος είναι όλη μου η ζωή, η καθημερινότητά μου, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου !!!!!!

(Ράνια Σρυπιδάκη)

19

Ο ΚΟΜΟ ΜΑ

Πάρτε ένα κουτί κηρομπογιές κι αφήστε τις να τρέξουν πάνω στο χαρτί. Φαράξτε δρόμους, ζωντανέψτε δέντρα, δώστε πνοή στον αέρα. Σέλος χτίστε μικρά μα χαρούμενα σπιτάκια και βάλτε τη ζωή σας μέσα. Σώρα ο κόσμος που εσείς «ζωγραφίσατε» είναι όλος δικός σας. Μια ΚΑΛΗΜΕΡΑ στον κόσμο αυτό που με τόση προσοχή κρατάτε στα χέρια σας !!!!

20

ΕΛΠΙΔΑ

Γκρίζα η πόλη, μαύρος ο ουρανός. τα χέρια

έχουμε όμως το χρώμα της ελπίδας. Ας τ'αφήσουμε ν' ανέβει ψηλά, ας χρωματίσουμε το γκρίζο τ' ουρανού μας κι ας φωνάξουμε στη μέρα μας που σίγουρα θ' ακούσει: ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!!!!!!

21

ΦΛΨΜΟ ΦΑΜΟΓΕΛΟ

Φαμένα όνειρα στο πάτωμα ριγμένα, ανάμεσα σ’ άδεια χρώματα και σκονισμένα σανίδια. Κι αν το χαμόγελο έσβησε απ’ το ρυτιδιασμένο πρόσωπο, μια φλόγα έμεινε να σιγοκαίει στο βάθος των απορημένων ματιών κι η δύναμη που «παρασέρνει» το κουρασμένο χέρι να ζωντανέψει τη φιγούρα του άψυχου καθρέφτη.

22

ΠΑΜΕ ΑΝ ΑΛΛΟΣΕ

Εικόνες της λήθης και της προσμονής. ημάδια πως κάποτε ζήσαμε μιαν άλλη εποχή. Σότε που μια παλιά φωτογραφία μπορούσε να ζωντανέψει μνήμες κι ένα γραμμόφωνο με μισοφαγωμένη βελόνα ταξίδευε το νου μας στις γειτονιές του κόσμου, ανεμίζοντας την ώρα του δειλινού τ' άσπρο φρεσκοσιδερωμένο μαντίλι του αποχωρισμού!!

23

ΚΕΧΕΙ ΑΠΛΨΜΕΝΕ

Μικρές αλλά πολύχρωμες σκέψεις ριγμένες με προσοχή στο καλάθι των προσδοκιών μας. Αρωματίζουν τις ανάσες μας που με προσοχή μπερδεύονται με τ' αρώματα των ανοιξιάτικων φτερωτών περαστικών του κάδρου της ζωής μας !!

24

Η ΔΙΚΗ ΜΑ ΥΛΟΓΑ

Αρκεί μια μικρή φλόγα για να φωτίσει τις νύχτες και να μας οδηγήσει στο δρόμο της δικής μας σελήνης !!!!

25

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Μια ΚΑΛΗΜΕΡΑ σε δρόμους που τα όνειρα δεν ξεχάστηκαν στην άκρη τους, αλλά κυλούν στο πέρασμά μας και συντροφεύουν την ανάσα μας!!

26

ΝΙΚΗΣΗ

Δεν είναι δύσκολο να ονειρεύεται κανείς, το δύσκολο είναι να ζήσει τα όνειρά του. Να μπλεχτεί μέσα σ’ αυτά, να βουτήξει στο βάθος τους και να αναδυθεί «νικητής».

27

Η ΑΚΡΗ ΣΟΤ ΝΗΜΑΣΟ

Οι ώρες που προσμένεις να φτάσεις στην... "άκρη

του νήματος", όσο κι αν για τους άλλους φαίνονται ασήμαντες, είναι οι ώρες της τέλειας συγκέντρωσης στον στόχο των απροσδόκητων ευκαιριών. Πιάνεις την άκρη, βουτάς στο κενό και βρίσκεσαι κυρίαρχος στην κορυφή ενός "σύμπαντος"....... στην ολοκλήρωση των ονείρων σου !!!

28

ΒΟΤΣΙΑ ΣΟ ΚΕΝΟ

Κι είναι εκείνες οι ώρες που το συναίσθημα μοιάζει

καρδιογράφημα. Ση μια στιγμή ορθώνεται στα ύψη, την άλλη μοιάζει ευθεία κι άλλοτε πάλι κάνει βουτιά πιάνοντας "πάτο". Μα ο νους κι η λογική γίνονται ειδικοί και σέρνουν τη γραμμή αλλάζοντας πορεία !! Κι ως το φεγγάρι κάνει το γύρο του έτσι κι εμείς αρχίζουμε σεργιάνι στο βάθος της καρδιάς !!!

29

ΜΙΚΡΑ ΘΑΤΜΑΣΑ

Οι πιο μεγάλες μας στιγμές πολλές φορές κρύβονται

μέσα σε μικρά, απλά, καθημερινά θαύματα. Σο άγγιγμα ενός χεριού, η ζέστη ενός γλυκού φιλιού, το φως δυο λαμπερών ματιών, η λάμψη ενός ζεστού χαμόγελου.... είναι αρκετά για να γεμίσουν φως κι ελπίδα την άχρωμη ζωή μας!!!

30

ΕΤΣΤΦΙΑ

Xωρίς γεμάτη την καρδιά, η ζωή είναι άδεια!!! Ο ευτυχισμένος άνθρωπος κάνει και τους γύρω του ευτυχισμένους!!!!! Και η ευτυχία υπάρχει σε κάθε μικρή στιγμή, σε κάθε μικρή αναπνοή. Δύσκολο πολλές φορές να μας φανερωθεί, γιατί η ζωή μας παίζει "παιχνίδια" και μας αναγκάζει να έχουμε ενεργό ρόλο μέσα σ' αυτά. Μα τότε είναι που πρέπει ακόμα και σαν παίχτες σε μια δύσκολη αρένα, να φτάνουμε στο τέρμα κάνοντας χρήση αυτών των μικρών αναπνοών που μας χαρίζονται πάντα για κάποιον λόγο. Ίσως είναι αυτές οι στιγμές που θα μας δώσουν τη δύναμη να προχωρήσουμε υπερπηδώντας κάθε εμπόδιο, κάθε πικρή γεύση...!!!

31

ΦΕΙΜΨΝΑ… έρχεται

Κι ενώ η επίσημη ώρα του χειμώνα πλησιάζει, η φύση παίρνει την πιο γλυκιά μορφή της μέσα από γκρίζα σύννεφα και δέντρα κουρασμένα. Μα... ακόμα και τούτη τη στιγμή το χρώμα δεν την εγκαταλείπει. Κι αν στις ψυχές το γκρι κυριαρχεί, με ματιά τριγύρω μας θα φτιάξουμε τον κόσμο "μας" με χρώματα και πάλι !!!!

32

ΔΨΣΕ ΦΡΨΜΑ

Αν κάποιος είπε ότι δεν υπάρχει ουράνιο τόξο πλάι

στον ήλιο, τότε δεν ήξερε τι σημαίνει πινέλο και τι χρώματα. Σα εργαλεία που βάφουν ό,τι άχρωμο της ζωής μας. Ας πιάσουμε δουλειά όσο ακόμη υπάρχει φως τριγύρω !!!

33

ΕΝΑ Ο ΔΡΟΜΟ

ποιον δρόμο κι αν διαλέξουμε στα σύννεφα να πάμε, εκείνος θα μας οδηγεί προς το φως του ήλιου, ακόμα κι αν κρυμμένος βρίσκεται κάπου εκεί στο βάθος.

34

ΣΑΓΟΝΕ ΙΨΠΗ

ταγόνες σιωπής στο θολό από τη βροχή τζάμι. Μια περιπέτεια η ζωή, ζωγραφισμένη απλά όπως το μουδιασμένο δάχτυλο γλιστράει στο δακρυσμένο γυαλί, αφήνοντας πίσω του τα ίχνη απορημένων ανθρώπων που πασχίζουν να κρύψουν την γύμνια τους κάτω από ομπρέλες που διάλεξαν για ασπίδες .

35

ΚΟΤΡΑΡΟ

Με μάτια θολά, σκεφτικά, σκοτεινά, στέκεται

αντιμέτωπος με τη ρότα της σημερινής μέρας. Μέρα δύσκολη, μέρα απαιτητική, μέρα που σε άλλους δίνει κι από άλλους παίρνει τη ζωή που τόσο ανυπόμονα προσμένουμε όλοι. Μέρα που υπόσχεται το ξημέρωμα μιας άλλης, ίσως πιο αισιόδοξης απ' την σημερινή. Και πριν το χάραμα προβάλλει, κουρσάρος μέσα στη νύχτα ψάχνει να βρει πού να πιαστεί για να ξαποστάσει, πριν ριχτεί και πάλι στον αγώνα της επόμενης μέρας.

36

ΚΟΜΟΦΑΛΑΙΑ

Μια ηλιαχτίδα ήρθε και στάθηκε στην πόρτα της

καρδιάς μου. Η βροχή σταμάτησε, αφού πρώτα ξέπλυνε τους

δρόμους, τα δέντρα και τις γωνιές όλου του κορμιού μου. Σο χώμα μύρισε, η φύση γέλασε κι όλα τα

πλάσματά της πιασαν τρελό χορό στο πανηγύρι της ζωής. Ένα σπουργίτι έπιασε κουβέντα με το μικρό

κυκλάμινο, που τρομαγμένο από τη βροχή και το χαλάζι, πρόβαλε το μικρό του κεφάλι μέσ' από τη σχισμάδα του απόκρημνου βράχου.

37

Οι γλάροι, φτερούγισαν κράζοντας και χάθηκαν στο άνοιγμα της σπηλιάς που καρτερικά πρόσμενε τη στιγμή που κάποιος θα χανόταν στην αγκαλιά της.

Η θάλασσα έγειρε αποκαμωμένη στους γιαλούς τους δαρμένους από τη θαλασσοταραχή της προηγούμενης νύχτας. Και τώρα ακούς μόνο τον φλοίσβο των κυμάτων, το κελάηδημα των πουλιών, το τραγούδι των λουλουδιών. Πιασμένα χέρι με χέρι γυρίζουν απ' άκρη σ' άκρη και καρτερούν την ώρα της συνάντησης με το άπιαστο όνειρο του γυρισμού.

Σου γυρισμού στον επίγειο παράδεισο των χαμένων ονείρων. Ονείρων που έγιναν προσδοκία μέσα στον παφλασμό των κυμάτων, της αντάρας, της κοσμοχαλασιάς.

38

ΑΥΗΝΨ ΠΙΨ ΜΟΤ

Ξημέρωσε, και όσα μας πίκραναν είναι πια παρελθόν. Σ’ αφήνουμε πίσω μας, χωρίς να μας βαραίνουν. Σο καλάθι μας άδειο περιμένει να το «φορτώσουμε» με νέες εμπειρίες και προκλήσεις. Σραβάμε μπροστά στο μονοπάτι που χάραξε η ζωή μας, με αργά ίσως, αλλά σταθερά βήματα. Κι αν χρειαστεί να σκύψουμε το κεφάλι, θα είναι για λίγο,

τόσο όσο να προσπεράσουμε τα πετραδάκια που έκλεισαν το μονοπάτι μας.

39

Ο ΥΤΛΑΚΑ ΟΤ

Πορείες χαράζω ανάμεσα σε νυχτερινούς δρόμους, σε μονοπάτια, σε σκιές αστεριών. Ρίχνω απ’ τη σκόνη τους σε κάθε αχνό πάτημα, βάφω απ’ τη λάμψη τους κάθε σκοτεινή ανάμνηση. Σρυπώνω ανάμεσά τους και γίνομαι ένα μαζί τους. Έρχομαι στο παράθυρό σου και γλιστράω απ’ τις κλειστές γρίλιες του, ελευθερώνοντας λίγη από τη λάμψη μου.

Υύλακας γίνομαι στα όνειρά σου για να ταξιδέψεις σε λίμνες, σε δάση, σ’ ουρανούς και σε πελάγη…!!!! Και σαν χαράξει, σε παραδίδω στο χρυσοκίτρινο άρμα να σου ζεστάνει την όποια απόμεινε παγωμένη σχισμή !!!!

40

ΑΝΑΜΝΗΕΙ

Οι αναμνήσεις ξυπνάνε με ένα τραγούδι, με μία

λέξη, με ένα αεράκι, με μία σκιά στον τοίχο, μια φωτογραφία. Μάθε να ζεις στιγμές, γιατί φτιάχνουν όμορφες αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις δεν σκονίζονται !!!!!

41

ΑΓΑΠΗ

Είναι φορές που μικρά και «ασήμαντα» πράγματα μας κάνουν να νιώθουμε περίσσια αγάπη για τη ζωή. Και είναι εκείνες οι στιγμές που μας οδηγούν ν’ απλώνουμε στο φως της μέρας μας στάλα-στάλα, γράμμα-γράμμα, μικρές σταγόνες πλημμυρισμένες από απλά αισθήματα, γεμάτα όμως από αυτό που το λένε ΑΓΑΠΗ!!!

42

ΑΠΟΦΑΙΡΕΣΨΝΣΑ ΣΟ ΥΘΙΝΟΠΨΡΟ

Καθώς αφήνω πίσω μου τα ίχνη του φθινοπώρου, οι σκιές των πεσμένων φύλλων στη γη, αγκαλιάζουν τα συναισθήματα που κρύφτηκαν στις φυλλωσιές των δέντρων μήπως κι ο χειμώνας που πρόκειται να έρθει, τ’ αφήσει λίγο ακόμα να ζεσταίνουν τις χαραμάδες της καρδιάς μας.

43

ΜΙΑ ΕΤΦΗ

Κάνω τη σκέψη μου ευχή και ξεδιπλώνοντας τα

φύλλα της καρδιάς, άσπρα πουλιά ελεύθερα πετούν να ταξιδέψουν σε κάθε γωνιά που μια κρυμμένη αγκαλιά προσμένει να τα ξεκουράσει!!!

44

ΣΑΞΙΔΙ ΣΗ ΝΤΦΣΑ

ταν αφήνω τον νου μου να ταξιδεύει, δραπετεύει

στου φεγγαριού τη ράχη που «καλπάζοντας» πάνω απ’ την πόλη, νανουρίζει τα όνειρά μου !!!!!

45

ΕΝΑ ΚΤΡΙΑΚΑΣΙΚΟ ΠΡΨΙΝΟ

Κυριακάτικο χειμωνιάτικο πρωινό !!! Ώρες χαλάρωσης, εικόνες του παγωμένου δρόμου, ήχοι της βροχής που κυλάει, αφήνοντας τη στάμπα της σε κάθε ομπρέλα που πασχίζει να προφυλάξει τα καλά φυλαγμένα μέσα μας!! Μια στιγμή αρκεί, για να μαζέψουμε την κομμένη ανάσα και να συνεχίσουμε το δρόμο για την κυριακάτικη βόλτα φορώντας τα "καλά" μας !!!!

46

ΚΕΧΕΙ ΚΑΙ… ΒΑΥΟΤΝ

Αφήνω τις σκέψεις μου ελεύθερες να ταξιδέψουν η μία πίσω απ' την άλλη, ακολουθώντας το φως που προβάλλει πίσω απ' τα σύννεφα. Κι όσο μακραίνουν και χάνονται, γίνονται χρώμα που βάφει τις ασπρόμαυρες σχισμές του νου.

47

ΑΓΨΝΑ ΔΡΟΜΟΤ

-Είσαι να παραβγούμε στ' ουρανού το στερέωμα; -Και νικητή ποιον ορίζεις; -ποιον μαζέψει τα περισσότερα αστέρια και μαζί

τους τον βρει η αυγή!! -Καλό δρόμο λοιπόν στης νύχτας τη στράτα!!!!

48

ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Η μελωδία απ' τον σταθμό του ραδιοφώνου πλημμύριζε το

έρημο δωμάτιο. Οι νότες στροβιλίζονταν δίνοντας ζωή στον αέρα που κείτονταν μπροστά της άψυχος. Και να που, ξάφνου το αγαπημένο της τραγούδι άρχιζε να παίζει. "Σο ακορντεόν" του Μάνου Λοϊζου, ήταν αυτό που ζωντάνεψε το παρελθόν. Σο έφερε εδώ μπροστά στο άδειο δωμάτιο κι οι εικόνες άρχισαν να πέφτουν η μια πίσω απ' την άλλη, σαν σλάιτς στους τοίχους του δωματίου.

Παραμονή της 17ης του Νοέμβρη. Θα ήταν την χρονιά που έκλεινε τα δεκαεφτά. Από νωρίς στο σχολείο είχαν μαζευτεί

49

μαζί με τ' άλλα παιδιά για τις τελευταίες λεπτομέρειες της γιορτής. Υέτος ήταν η σειρά της τάξης της να παρουσιάσει τη γιορτή αφιερωμένη στις μέρες εκείνες του Πολυτεχνείου που συγκλόνισαν την Ελλάδα του 1973.Γεμάτη συγκίνηση μα και αγωνία, κοίταζε το κείμενο που μόλις είχε τελειώσει. Ένα αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο, έτσι όπως το ένιωσε εκείνη, έτσι όπως μίλησε στην παιδική της ακόμα ψυχή.

Η αγωνία της μεγάλωσε όταν η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα. Ήταν η στιγμή που τα λόγια τα γραμμένα πάνω στο χαρτί θα έπαιρναν τον δρόμο για τα χέρια του. Η Δάφνη προσποιούμενη την άνετη, πλησίασε και του έδωσε το μουντζουρωμένο σημείωμα. Προς στιγμήν σκέφτηκε να προφασιστεί ότι τάχα δεν είχε γράψει τίποτα, αλλά ήταν πια αργά αφού ο κ. Γιάννης είχε κιόλας αρχίσει να απαγγέλει τους πρώτους στίχους. Και οποία έκπληξη !!!

Ο κύριός της με την τόσο μελωδική και εκφραστική φωνή ήταν που αναφώνησε: "Μπράβο Δάφνη, έκανες σπουδαία δουλειά. Ήρθε η ώρα να το απολαύσει και ο κόσμος."

Δεν πίστευε στ' αυτιά της. Η καρδιά της πήγαινε να σπάσει. Σα χέρια της έτρεμαν καθώς ο ιδρώτας σχημάτιζε μικρά ρυάκια στο πέρασμά του. Ήταν αλήθεια αυτό που άκουγε ή μήπως ονειρευόταν; Η επίμονη φωνή του καθηγητή την επανέφερε και πάλι στην τάξη. Φωρίς να χάσει καιρό έτρεξε να καθαρογράψει το δημιούργημά της. "Σο πρώτο της παιδί." Έτσι το ένιωσε εκείνη την ώρα. Σο παιδί που μόλις βγήκε απ' τα σπλάχνα της που τόσο καλά ήταν φυλαγμένο καιρό τώρα.

Γεμάτη υπερηφάνεια μα και ικανοποίηση, έτρεξε προς την σκάλα. Ανέβηκε γρήγορα προσέχοντας να μην πατήσει το

50

ξεκολλημένο σκαλοπάτι. Η σκάλα έτριξε στο πέρασμά της. τη στιγμή βρέθηκε στην αίθουσα του πρώτου ορόφου που φιλοξενούσε τα πράγματά της. Μπήκε μέσα λαχανιασμένη και κάθισε στη θέση της. Βάζοντας όση δύναμη είχε απομείνει, άρχισε να γράφει και πάλι. Ξαφνικά, έχοντας περάσει μερικά μόλις λεπτά, συνειδητοποίησε ότι αυτά που έγραφε δεν είχαν καμιά σχέση μ' αυτά που πριν λίγο είχε διαβάσει ο καθηγητής της. κέψεις έβγαιναν απ' το γεμάτο ιδέες μυαλό της, σκέψεις που το ιδρωμένο χέρι καλούνταν να αποτυπώσει πάνω στο χαρτί. Κι αυτή, χωρίς κανέναν πια δισταγμό πραγματοποιούσε τον πρώτο της πόθο.

Από τότε, συχνά πια, συντροφιά με το μολύβι της περνούσε ώρες ταξιδεύοντας σε κόσμους μακρινούς πέρα από κάθε φαντασία. ε κόσμους που την περίμεναν να της δείξουν τι σημαίνει ζωή. Να την πιάσουν απ' το χέρι και να περπατήσουν μαζί στα μονοπάτια της χαράς και της ευτυχίας. Ήταν τόσο σίγουρη πια. Δεν την απασχολούσαν οι άλλοι ούτε κι η γνώμη τους. Μόνη της θα σεργιάνιζε στους δρόμους τους ανεξερεύνητους, θα έβρισκε τις απαντήσεις στα τόσα της ερωτήματα. Είχε πια αποκτήσει έναν μοναδικό και παντοτινό φίλο. Αυτός τουλάχιστον δεν θα την πρόδιδε ποτέ. Σου είχε εμπιστοσύνη.

Μαζί πορεύτηκαν χρόνια πολλά. Και κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, αφού εξακρίβωνε πως όλα ήταν στη θέση τους, έπιανε το μολύβι της κι άρχιζε τους νυκτερινούς περιπάτους. Μόλις όλοι είχαν πια ησυχάσει, σηκωνόταν, άναβε το μικρό της φακό που είχε κρυμμένο κάτω από το μαξιλάρι, και με γρήγορες κινήσεις άφηνε την ψυχή της να σεργιανίσει στις αράδες του τετραδίου της. ταν το ταξίδι τελείωνε, αγκαλιά με το νέο της "μωρό", ταξίδευε στη χώρα του ΟΝΕΙΡΟΤ!!!