H αρχή διατήρησης των καριόληδων

Το θέαμα που μας προσφέρει το ελληνικό κράτος τον τελευταίο μήνα είναι εξαιρετικό, τόσο που θα μπορούσαν να μας έχουν βάλει να κόψουμε και εισιτήριο. Ακόμη καλύτερα για τους θεατές, η παράσταση, όπως και τόσα άλλα τρελλά που έχουμε παρακολουθήσει από το 2009 και μετά, διαθέτει ύπουλο βάθος και σοβαρά διδάγματα.

Το βασικό δίδαγμα που έχουμε αποκομίσει μέχρι στιγμής το λέμε ‘’Αρχή διατήρησης των Καριόληδων’’. Κοιτάξτε να δείτε πως πάει: το 2012 η ιεραρχία του ελληνικού κράτους στελεχωνόταν από ένα σεβαστό πλήθος προσώπων το καθένα από τα οποία ήξερε να φέρνει εις πέρας μια συγκεκριμένη κρατική λειτουργία. Δεν λέμε μόνο για τους υπουργούς. Υπήρχαν επίσης οι γραμματείς των υπουργείων και η ιεραρχία από κάτω τους, οι σύμβουλοι και οι παρασύμβοιλοι, το διπλωματικό σώματα, το δικαστικό σώμα, οι επιτροπές για το ένα και για το άλλο, η στελέχωση των αστυνομικών μηχανισμών και των μυστικών υπηρεσιών και η ‘’τοπική αυτοδιοίκηση’’. Στο πλάι αυτής της ιεραρχίας υπήρχαν οι μισοκρατικές υπηρεσίες του είδους ΓΣΕΕ και επιμέρους συνδικάτα, πανεπιστήμια, μαχόμενη δημοσιογραφία, ιδρύματα και πάει λέγοντας. Όλοι αυτοί έφερναν εις πέρας τις δύσκολες δουλειές του κράτους, από τη διεξαγωγή του ταξικού πολέμου στο εσωτερικό μέχρι την διευθέτηση των εσωτερικών συγκρούσεων της αστικής τάξης, μέχρι τις τακτικές και στρατηγικές του ελληνκού κράτους στον διαρκή διακρατικό ανταγωνισμό.

Ο τρόπος με τον οποίο εππιλέγονταν οι άνθρωποι που θα στελέχωναν τις ιεραρχίες ήταν κατεξοχήν αξιοκρατικός με τον νοτιοβαλκανικό τρόπο, δηλαδή όλοι ήταν γιοι, ανηψιοί και ξάδελφοι κάποιου και είχαν πτυχία από τα καλύτερα ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια. Πιαθανόν είχαν ιδροκοπήσει στο εσωτερικό κάποιοας φοιτητικής νεολαίας οργανώνονταςι πάρτυ και έπειτα στο εσωτερικό κάποιου κόμματος στήνοντας έναν κύκλο πρόωθησης της προσωπικής τους καριέρας που ξεκινούσε από τους παλιότερους αντίστοιχους κύκλους τω συγγενών τους. Αυτό βέβαια δε σύμαινε ότι όλοι αυτοί ήταν ανίκανοι ή αδαείς. Από αυτούς προήλθαν όλες οι κρατικές στρατηγικές της μεταπολίτευσης, από την Εθνική Συμβφιλίωση της δεκαετίας του ’80 μέχρι την έφοδο στα βαλκάνια της δεκαετίας του ΄90 και βέβαια το συμπαγέστερο ίσως δείγμα της κρατικής πολιτικής για όλα αυτά τα χρόνια, δηλαδή οι νομοθεσίες περί μετανάστευσης. Η ομαλή λειτουργία του κράτους δεν παρεμποδιζόταν από την οικογενειοκρατία, αντιθέτως η οικογένεια είχε αποδειχθεί μια χαρά θεσμός αναμετάδοσης της γνώσης και της εμπειρίας των παλαιότερων προς τους νεότερους.

Όλοι αυτοί, μέχρι το 2011 έιχαν συνδέσει τη μοίρα τους με δύο λίγο ως πολύ συνεκτικά κόμματα που εναλλάσονταν στην εξουσία επί σαράντα χρόνια, καθώς και με κάποια μικρότερα που αν δεν κυβερνου΄σαν, στελέχωναν για το ίδιο χρονικό διάστημα τους παρακρατικούς θεσμούς του είδους συνδικάτα, κοινωφελή ιδρύματα, πανεπιστήμια και τα λοιπά. Δηλαδή, αν λάβουμε υπ’ όψη τον αξιοκρατικό νεποτισμό των νότιων βαλκανίων, το 2011 υπήρχαν άνθρπωοι που στελέχωναν τις διάφορες όψεις των κρατικών και μισοκρατικών μηχανισμών και των οποίων η οικογενειακή προσφορά στο κράτος εκτεινόταν σε τρείς διαδοχικές γενιές (αγαπημένο μας παράδειγμα η κόρη του προέδρου του Παναθηναϊκού, Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά υπάρχουν και πολύ παλαιότερα, όπως ο κύριος Θεόδωρος Πάγκαλος ή ο κύριος Αλέξης Παπαχελάς).

Όπως όλοι ξέρουμε όμως, από το 2011 και μετά, τα δύο μεγάλα κόμματα διαλύθηκαν. Ειδικά το ΠΑΣΟΚ, που το 2011 αντιπροσώπευε το 44% του ελληνικού λαού (εκλογές 2009), κατέληξε το 2015 με ένα ωραιόταο 4%. Η πορεία της Νέας Δημοκρατίας υπήρξε παρόμοια, αν και κάπως λιγότερο θεαματική. Εντωμεταξύ, όπως ξέραμε από την αγωγή του πολίτη (ή

περίπου..) τα ποσοστά στις εκλογές έως πρόσφατα ποσοτικοποιούσαν τη σχχέση όλων των επίδοξων κρατικών στελεχών με το αντικείμενου του πόθου τους, δηλαδή τις θέσεις της κρατικής εξουσίας. Οπότε η ερώτηση είναι απλή: τι απέγιναν, από το 2011 και μετά, όλοι αυτοί που εως τότε στελέχωναν τους κρατικούς και παρακρατικούς θεσμούς; Η απάντηση είναι επίσης απλή: εδώ είναι ακόμα! Στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους οι καριόληδες διατηρούνται!