Τούλα ΤίγκαΗ εποχή των υακίνθων

Εγώ είμαι η Ελένη, η πολυλογού! Θέλω να γίνω συγγραφέας και κρατώ ημερολόγιο, ένα χοντρό βυσσινί τετράδιο. Γράφω με τις ώρες! Σα να αδειάζω πάνω στο χαρτί ό,τι μάζευα όλη τη μέρα μέσα μου. Μαζεύω εικόνες, βλέμματα, χειρονομίες, χαρές, στενοχώριες και τις κάνω λόγια. Και βρίσκω καταπληκτική την ιδέα να διαβάζω σαν σε βιβλίο την προηγούμενη ζωή μου. Αυτά που γράφω στο ημερολόγιό μου τα διαβάζω αργότερα με την ησυχία μου, για να βρω μια άκρη. Το έκανα πολλές φορές αυτό και με βοηθούσε να καταλήγω κάπου, να βρίσκω λύσεις ή κάποιες απαντήσεις, ακόμα και να βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά. Όλα αυτά τα μπερδεμένα που έριχνα στο χαρτί του τετραδίου μου αναστατωμένη από χαρά, λύπη, θυμό, φόβο ή απογοήτευση, όταν μετά από μέρες τα διάβαζα, έβαζα τις σκέψεις μου σε κάποια σειρά, ή τα έβλεπα και από κάποιες άλλες πλευρές.

Χώρισα και σε κεφάλαια τις εποχές, ανάλογα με τις αλλαγές που έχουν φέρει στη ζωή μου. Τίτλος της κάθε εποχής ένα όνομα λουλουδιού. Έβαλα και μια φωτογραφία πάνω πάνω, για να θυμάμαι πώς ήμουν σε κάθε εποχή. Χρόνια τώρα αυτή η δουλειά, από τότε που ήμουν έντεκα χρονών.

Στα έντεκά μου ήταν η «Εποχή των χρυσανθέμων». Ήταν τότε που χώρισαν η μαμά και ο μπαμπάς. Ήταν από τα πιο πικρά πράγματα που μου έτυχαν στη ζωή μου. Όμως ο χωρισμός τους έγινε σταδιακά. Ήμουν οχτώ χρονών, όταν ο μπαμπάς ανέβηκε να μείνει μόνος του στο επάνω δωματιάκι τάχα για να φτιάχνει τα αγαπημένα του καραβάκια, το χόμπι του. Αργότερα μετακόμισε σε άλλο σπίτι. Έτσι με προετοίμαζαν να δέχομαι τα δυσάρεστα και να στηρίζομαι όλο και περισσότερο στις δικές μου δυνάμεις, να μην κλαψουρίζω και να δίνω κουράγιο στον εαυτό μου. Παρόλα αυτά ήταν μια δύσκολη εποχή για όλους μας, αλλά τα καταφέραμε τελικά, ο καθένας με τον τρόπο του και προσπαθήσαμε να συνηθίσουμε στην καινούρια μας ζωή χωρίς να φορτώνουμε ο ένας τον άλλον με γκρίνιες και παράπονα ή να κρέμεται ο ένας από τον άλλον.

Φρέσκο φρέσκο το ημερολόγιό μου εκείνο τον καιρό και κρίμα που το άρχιζα με ένα τόσο δυσάρεστο γεγονός.

Έχω ή δεν έχω μπαμπά; Και πώς θα είναι τώρα η ζωή μου και η ζωή μας; Τι πρέπει να κάνω από δω και πέρα; Πώς θα είναι το σπίτι χωρίς μπαμπά και πώς θα με βλέπουν τώρα οι άλλοι; Τι θα λέω και στα παιδιά που θα με ρωτάνε; Και θα είναι εύκολο να κάνω πως δεν άλλαξε τίποτα;

Όλη μου η στεναχώρια και η απελπισία μέσα σε ένα τετράδιο.

Στα δεκατρία μου ήταν η «Εποχή των γιασεμιών». Τότε κατάλαβα πως αγαπούσα τον Άλκη, όμως αυτός ήταν ένα τέρας και μισό και ποτέ δε μου έδωσε τη σημασία που εγώ και η αγάπη μου αξίζαμε. Μάλιστα συνέδεσα την αδιαφορία του με το χωρισμό των γονιών μου..

Κόρη μου, ο Άλκης μεγάλωσε και προτιμά τα αγορίστικα παιχνίδια.

Εμείς, Ελένη, θα δείξουμε σε όλον τον κόσμο πως είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι όπως και πρώτα, που ζούσαμε όλοι μαζί.

Οι γονείς μου προσπαθούσαν να με στηρίξουν …

Στα δεκαπέντε μου ήταν η «Εποχή των υακίνθων», εποχή που η μαμά αποφάσισε να παντρευτεί τον κύριο Λάμπρο Δαφνή και τα παρτέρια του κήπου μας ήταν γεμάτα ζουμπούλια.

Όταν η μαμά μου ανακοίνωσε την απόφασή της να παντρευτεί, τα έχασα. Κολυμπούσα σε μια θάλασσα πίκρας. Εκείνη τη στιγμή νόμισα πως ξαφνικά και απότομα μεγάλωσα.

Ξέρεις, Ελενάκι, εδώ και λίγο καιρό γνώρισα έναν κύριο που είναι διευθυντής στην τράπεζα. Δε σου κρύβω πως μου αρέσει πάρα πολύ και είναι η πρώτη φορά από τότε που χώρισα που σκέφτομαι το μέλλον μου. Είναι θαυμάσιος χαρακτήρας και θα έρθει να ζήσει μαζί μας και η μοναχοκόρη του.

Μα τι τρελά πράγματα είναι αυτά; Θα μοιραστώ το σπίτι μου με δυο ξένους ανθρώπους; Δεν τις μπορώ εγώ τις αλλαγές.

Το βράδυ πήγα στον μπαμπά για να τα κουβεντιάσω μαζί του και να μου πει κι εκείνος τις σκέψεις του, αλλά μου δέθηκε η γλώσσα. Ο μπαμπάς βέβαια κατάλαβε πως κάτι έχω.

Εσύ να σκέφτεσαι πως έχεις ολόκληρη ζωή μπροστά σου και πως πάντα θα έχεις δίπλα σου ανθρώπους να σε αγαπούν και να σε βοηθούν σε ό,τι δύσκολο και σοβαρό σε απασχολεί. Τα σοβαρά και τα δύσκολα είναι αυτά που μας ωριμάζουν και μας δυναμώνουν ή δίνουν αξία στη ζωή μας.

Θέλω να κλάψω για χίλια δυο πράγματα και τίποτα συγκεκριμένο.

Η πρώτη πρόταση της «Εποχής των υακίνθων». Μια πρόταση όλο ειρωνεία και πίκρα:

Σήμερα η μαμά μου απέκτησε καινούριο σύζυγο! Μάλιστα! Δεύτερο σύζυγο, τον κύριο Λάμπρο Δαφνή, μετρίου αναστήματος και μετρίου εισοδήματος, όπως λέει ο θείος Απόστολος»

Έτσι άρχισαν οι αλλαγές στη ζωή μας. Εκείνο το Σάββατο η μαμά μου ενώθηκε με τα δεσμά του πολιτικού γάμου με τον κύριο Λάμπρο. Δεύτερος γάμος και για τον κύριο Λάμπρο. Η κυρία Δαφνή είχε σκοτωθεί σε δυστύχημα χρόνια πριν. Ο κόσμος σχολίαζε, ο θείος Απόστολος, αξιωματικός της χωροφυλακής, γκρίνιαζε κι εγώ όλο στεναχώρια να σκέφτομαι τα καινούρια που είχα μπροστά μου και τον καημένο μου τον μπαμπά.

Μετά το γάμο η μαμά και ο Λάμπρος έφυγαν ταξίδι του μέλιτος. Όταν επέστρεψαν, συνέβησαν ορισμένα αστεία περιστατικά, που με έκαναν να ξεγράψω το Λάμπρο από τον κατάλογο των εχθρών.

Τελικά η παρουσία του δε με ενοχλεί τόσο όσο φανταζόμουν. Εκείνο όμως που μας δημιουργεί μια αθόρυβη ψυχική αναστάτωση είναι «απουσία» της κόρης του, της Αγγελικής.

Του Αγίου Πνεύματος πήγα να μείνω με τον μπαμπά. Οι τρεις ωραίες μέρες που πέρασα μαζί του με έκαναν να σκεφτώ πως η Αγγελική είχε χάσει πάρα πολλές τέτοιες στιγμές μένοντας μακριά από τον πατέρα της και θεωρούσα πολύ άδικο να εξακολουθεί να τις στερείται εξαιτίας μου.

Δε θα είναι εύκολο να ζεις με μια άγνωστη κοπέλα, ιδίως τον πρώτο καιρό, αλλά πάρτο σαν μια άσκηση υπομονής και αυτοκυριαρχίας. Στη ζωή σου θα χρειαστεί να συνεργαστείς με ανθρώπους πολύ διαφορετικούς από σένα. Η Αγγελική θα σου μάθει σιγά σιγά να συνηθίζεις σε κάτι τέτοιο. Θα ήταν καλό να της γράψεις ένα ωραίο γράμμα και να την καλέσεις να έρθει.

Με τη φίλη μου τη Στεφανία προσπαθούσαμε να φανταστούμε την Αγγελική

Θα το παίζει πρωτευουσιάνα και ψηλομύτα. Θα είναι καβγατζού.

Από την άλλη όμως σκέφτομαι ότι είναι ένα κορίτσι που έχει δει τη μαμά του να σκοτώνεται σε δυστύχημα, πως γύριζε από πόλη σε πόλη χωρίς να έχει το δικό της σπίτι και μόνιμες φιλενάδες.Νομίζω ότι πρέπει να το

γράψεις αυτό το γράμμα.

Τελικά το έγραψα το γράμμα και η Αγγελική ήρθε στο σπίτι μια Κυριακή που εγώ έκανα την άρρωστη από πείσμα και αντίδραση. Δε σηκώθηκα από το κρεβάτι ούτε όταν ήρθε κοντά μου η μαμά, που αγωνιούσε για το πώς θα τα πηγαίναμε με την Αγγελική και μου είπε:

Θα είμαστε εδώ μέσα τρεις γυναίκες με πολύ δύσκολο ρόλο η καθεμιά μας. Και τον πιο δύσκολο θα τον έχω εγώ. Γι αυτό θέλω να με βοηθήσεις. Αλλά αν τα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τις πρώτες δυσκολίες, θα περνάμε πολύ όμορφα μαζί.

Ο ερχομός της Αγγελικής ήταν επεισοδιακός με το σκύλο της, το Μάρκο, και τα δυο χρυσόψαρά της, που κατέληξαν σε μια σουπιέρα, γιατί έσπασε η γυάλα τους, τις πέτρες της , που της θύμιζαν τη μαμά της και τη χελώνα της. Η Αγγελική όλο φωνές και χαρές προσπάθησε να διευκολύνει τα πράγματα.

Επιτέλους! Μ’ έφαγε η περιέργεια να σε γνωρίσω!

Η Αγγελική ακόμη κι όταν αντιμετώπιζε το πιο μεγάλο πρόβλημα δεν έχανε ούτε το κέφι της, ούτε το θάρρος της ούτε την υπομονή της. Ενώ εγώ όλες τις αναποδιές τις περνούσα κλεισμένη στον εαυτό μου γκρινιάζοντας με όλους και όλα, η Αγγελική τις περνούσε προσπαθώντας να κάνει τα πράγματα λιγότερο δύσκολα. Και δεν είχε περάσει λίγα κι αυτή με το θάνατο της μαμάς της ή με το να έρθει να ζήσει στην καινούρια οικογένεια του πατέρα της. Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος κι όλα αυτά που έχει μέσα της μου τα προσφέρει: καλοσύνη, ευγένεια, εξυπνάδα, ρομαντισμό.

Σιγά σιγά γνώρισα καλύτερα την Αγγελική και άρχισα να την αγαπώ κάθε μέρα και περισσότερο. Με επηρέασε θετικά και άρχισα σιγά σιγά να αφήνω θυμούς και πείσματα. Νόμιζα ότι ήμουν το κέντρο του κόσμου κι ότι αυτά που συνέβαιναν σε εμένα ήταν τα πιο σημαντικά από όσα συνέβαιναν στον κόσμο ολόκληρο. Εγώ έβλεπα μόνο τα δικά μου, τα κοντινά μου και τα έβλεπα περισσότερο συναισθηματικά. Η Αγγελική τα έβλεπε με λογική και κυρίως όχι με το σήμερα που ζούσαμε ή με το χτες που είχαμε ζήσει, αλλά με το αύριο που ερχόταν τρέχοντας, όλο καινούρια καταπληκτικά πράγματα.

Η «Εποχή των υακίνθων» τελείωσε με τις διακοπές μας στο Πήλιο. Κράτησε ένα χρόνο και κάτι μήνες. Αλλά έχει σημασία πόσο κράτησε; Σημασία έχει τι έζησα και πόσα καινούρια ήρθαν στη ζωή μου αυτό το διάστημα. Αποδέχτηκα το γάμο της μαμάς μου με τον Λάμπρο, τον ερχομό της Αγγελικής στη ζωή μου, το δικαίωμα του μπαμπά μου να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Κατάλαβα πολλά για τον εαυτό μου, για τον κόσμο, για τους άλλους.

Η διασκευή του διηγήματος της Τούλας Τίγκα «Η εποχή των υακίνθων»

σε φωτοκόμικ έγινε από τους μαθητές του Α2, του 1ου Γυμνασίου Τούμπας

Θεσσαλονίκης και την καθηγήτριά τους Προκοπίου Κατερίνα

κατά τη σχολική χρονιά 2011-2012 στα πλαίσια του μαθήματος των Κειμένων

Νεοελληνικής Λογοτεχνίας