Τα κείμενα μας είναι σαν τα αδέσποτα (αδέσποτος = κάποιος

χωρίς δεσπότη, δηλ. κάποιος χωρίς κύριο, δηλ. κάποιος

χωρίς αφεντικό, δηλ. κάποιος που κανείς δεν ελέγχει τις

κινήσεις του). Τα «πνευματικά τους δικαιώματα» δεν ανήκουν

σε κανέναν, οπότε και μπορούν να αναπαραχθούν κατά

βούληση, σαν αδέσποτα σκυλιά. Στο κάτω-κάτω, ένα

αδέσποτο σκυλί ξέρει να προστατεύει τον εαυτό του και

μπορεί από μόνο του να δαγκώσει, αν χρειαστεί…

πολιτικό-ιστορικό-κοινωνικές μελέτες και αναλύσεις

από την οπτική γωνία κάποιων αναρχικών.

τεύχος 1 - Φλεβάρης του 2013 Μοντέρνα Χρονολογία

- τακτική απαρέγκλιτης πορείας

- περί απογόνων κουβέντα

- ιδού οι τάξεις, ιδού και τα πράγματα

- η παγίδα των λέξεων

Τακτική απαρέγκλιτης πορείας

Από την έναρξη της περιόδου των μνημονίων, η πορεία του αναρχικού-

αντιεξουσιαστικού αγώνα έχει σημαδευτεί από απανωτές επιθέσεις του

κράτους με σωρεία συλλήψεων αγωνιστών μέχρι και την νομιμοποίηση

από 440.000 πολίτες ενός ορκισμένου εχθρού της αναρχίας. Σε ένα

κτίριο όπου εκπροσωπούνται οι πολίτες από γραβατωμένους,

μορφωμένους πολιτικούς με ένα είδος βλαχαρβανίτικου σαβουάρ βιβρ

έκαναν την εμφάνιση τους οι «σαβουρο-βιβρ» συμμορίτες της Χρυσής

Αυγής. Η οποία είσοδός τους δεν οφείλεται στο προεκλογικό έργο της

Χρυσή Αυγής - θα λέγαμε μάλιστα πώς σε ελάχιστη δουλειά των μελών

και του Φύρερ τους οφείλει το αποτέλεσμά της. Ούτε σε κάποιον

εκφασισμό της κοινωνίας.

Υπάρχει, όμως, μία αναμενόμενη πόλωση αυτής της κοινωνίας , μία

εξαναγκαστική ώθηση προς εμφύλια σύρραξη με κίνητρο την σύγκρουση

οικονομικών συμφερόντων. Και παρ΄ όλο που τα σχέδια της μελλοντικής

οικονομίας ετοιμάζονται από την μεγαλοαστική τάξη, κινητήρια δύναμη

των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων δεν είναι άλλη από την μεσαία τάξη,

την κοιτίδα του μικροαστισμού. Ο μικροαστισμός, με την σειρά του, είναι

εφαλτήριο του φασισμού και όχι οι ρατσιστικές θεωρίες της Χρυσής

Αυγής. Όπως, είναι και εφαλτήριο της σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ ο

οποίος μέχρι χθες χάιδευε τα αυτιά των κουκουλοφόρων και από σήμερα

χαϊδεύει τα αυτιά των νοικοκυραίων*. Οι χαρμάνες της ιδιοκτησιακής

απώλειας αυτών των τελευταίων οδηγούν σε αδιέξοδες και σπασμωδικές

επιλογές. Ο μικροαστισμός ήταν από ανέκαθεν απολιτίκ τάση της

κοινωνίας. Γιατί πολιτική σημαίνει ενασχόληση με τα κοινά και όχι

ενασχόληση με την οικογένεια και ατομική καβάντζα. Βέβαια, με αυτήν την

λογική θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και οι βουλευτές απολιτίκ λόγω

του νεποτισμού και της ατομικής βόλεψης αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει

γιατί για να παγιώσουν την θέση τους στα έδρανα της Βουλής πρέπει να

βολέψουν και κάποια τμήματα ενός πληθυσμού που θα τους στηρίξουν

στις επερχόμενες εκλογές. Πολιτικαντισμός δηλαδή.

Η ξαφνική έχθρα ενός τμήματος της κοινωνίας απέναντι στους

μετανάστες δεν έχει φυλετικά κριτήρια παρά μόνο ταξικά. Οι μικροαστοί

επιτίθενται σε αυτούς που φοβούνται ότι θα μετατραπούν και οι ίδιοι και

όχι σε αυτούς που επιθυμούν να μοιάσουν (κίνηση και με ψυχολογικές

προεκτάσεις). Η πτώση του φασισμού δεν μπορεί να μην συνοδευτεί και

από την πτώση του καπιταλισμού και του πολιτικού εκπροσώπου του, του

παρόντος αστικού συστήματος. Ο καπιταλισμός γεννάει αντιφάσεις και για

να τηρούνται οι ισορροπίες εντός του οι πολιτικές εκφάνσεις του

παλινδρομούνε άλλωστε προς δεξιά και άλλοτε προς αριστερά.

Eκ των τεταμένων αυτών συγκυριών o αναρχικός χώρος προσκαλείται

να πέσει σε μία παγίδα της Αριστεράς η οποία με πρόσχημα το ανάχωμα

στον φασισμό που απειλεί την κοινωνική ομαλότητα με την στοχοποίηση

προλετάριων μεταναστών και αγωνιστών παραβλέπει το γεγονός ότι ο

ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλες πιθανότητες να γίνει κυβέρνηση και να

προχωρήσει σε ένα νέο διωγμό πολιτικών αντιπάλων. Σε ένα κυνήγι στο

οποίο οι φασίστες θα είναι τα τελευταία θηράματα. Δεν επιτρέπεται

λοιπόν σε συνθήκες ανασύνταξης δυνάμεων οι αναρχικοί/αντιεξουσιαστές

να κάνουν ένα κλικ προς τα αριστερά για να πολεμήσουν έναν «κοινό»

εχθρό. Είναι από ανώφελο ως και επικίνδυνο να συγχέεται η αναρχία με

«αναρχικούς» βουλευτές των 8.000 ευρώ. Αυτά είναι μικροπολιτικές

παλινδρομήσεις με τις οποίες οι αναρχικοί οφείλουν να συγκρούονται. Και

αν δεν ξεκαθαρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να ξεκαθαριστεί από

εμάς. Άλλωστε το γλείψιμο του Συνασπισμού δεν ισχυροποίησε ποτέ τον

χώρο ο οποίος υφίσταται πριν την ίδρυση του εν λόγω κόμματος και όχι

με ανάξια λόγου δυναμική. Η πολιτική που θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν

θα είναι παρά μία μορφή περεστρόικας για την αστική δημοκρατία. Το

νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ βρίσκεται σε κατάσταση ρελαντί έτοιμο να πατήσει το γκάζι

της εξουσίας. Μήπως ο αέρας αλλαγής που πνέει γύρω από τον Τσίπρα

δεν είναι ο ίδιος με τον αέρα του Ανδρέα Παπανδρέου λίγο πριν τις

εκλογές του 1981**;

Βέβαια, οι φιλοφρονήσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς τους αναρχικούς έχουν

και ένα άλλο σκοπό. Να περισώσει εκείνο το ποσοστό της ελάσσονος

‘’ριζοσπαστικής’’ βάσης του το οποίο αναπόφευκτα θα απολέσει. Αυτή η

απόπειρα διαταξικής συμμαχίας του οργισμένου νεολαίου με τον

νοικοκυραίο που θέλει τάξη και ασφάλεια είναι ίσως μοναδική και

ενδεικτική των αριστερών προθέσεων για πάση θυσία ανάληψη της

εξουσίας. Από την άλλη, ο πόλεμος των αναρχικών δεν είναι

αντιφασιστικός. Ο πόλεμός τους είναι αντι-εξουσιαστικός. Τόσο στο λόγο

τους όσο και στις δράσεις. Παρ’ όλα αυτά, οι αναρχικοί υποχρεούνται να

διεξάγουν αντιφασιστικές μάχες. Όπως, επίσης, και αντισταλινικές μάχες.

Αναλόγως με την σοβαρότητα της περίστασης και την επικινδυνότητα του

κάθε αντιπάλου. Δεν μπορεί να μας είναι λιγότερο απεχθείς είτε οι

οπαδοί του σταλινισμού είτε του φιλελευθερισμού (άλλοτε συντηρητικού

άλλοτε σοσιαλιστικού) από τους οπαδούς του Χίτλερ. Η σύγκρουση με τα

μέλη της Χρυσής Αυγής δεν έχει σχέση με την πολιτική της θεωρία αλλά

με την πολιτική της δράση η οποία ξεδιπλώνει την ακροδεξιά πεταλούδα

στοχοποιώντας πάντα ανθρώπους που βρίσκονται από τα κάτω της

κοινωνικής ιεραρχίας και λειτουργεί ως παροντική ρεζέρβα του

καπιταλισμού και μελλοντική εκδοχή του κρατισμού. Αν ζαρώνανε σε μία

γωνία και απλά μουρμουρίζανε τις απόψεις τους προφανώς και δεν θα

αποτελούσαν στόχο επίθεσης παρά μόνο κριτικής.

Αντιθέτως, η δημόσια άποψη των νομιμοφρόνων αντιφασιστών για την

αντιμετώπισή τους συνοψίζεται σε παραγράφους του ποινικού κώδικα της

αστικής δικαιοσύνης και η δραστική αντιμετώπιση τους αντικατοπτρίζεται

στα λόγια του Καραγκιόζη που έχουν ως εξής: Θα με δείρει, θα με δείρει,

θα κουραστεί, θα ιδρώσει, θα αρρωστήσει, θα πεθάνει. Μόνο που πριν

πεθάνει θα έχει γίνει το μοιραίο και δη, η παγίωση της κυριαρχίας

εθνικιστών που στο όνομα του έθνους ενώνονται ισχυροί και αδύναμοι για

να επιτεθούν σε άλλα έθνη με τα γνωστά αποτελέσματα. Είναι πράγματι

σημαντικότερο φαινόμενο όχι η είσοδος εθνικιστών στην Βουλή αλλά

ακριβώς αυτή η αντιμετώπισή τους από το σύνολο της

εσωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που νομιμοποιεί την αστική Δικαιοσύνη.

Οι εντολοδόχοι της οποίας έχουν στείλει στην φυλακή μικροκλέφτες και

μικροοφειλέτες αφήνοντας απ’ έξω τις οικονομικές φαγάνες να

συνεχίζουν το αστικό τους καθήκον. Αυτό όμως που είτε από άγνοια είτε

σκοπίμως παραβλέπεται είναι ότι η Χρυσή Αυγή είναι το ανεστραμμένο

είδωλο στον καθρέφτη του αστικού κοινοβουλευτισμού. Το δίλημμα που

επιβάλλεται στην κοινωνία, αυτά της δεξιάς και της αριστεράς, του ευρώ

και της δραχμής δεν είναι παρά μία απάτη της οικονομικής ελίτ. Και το

δίλημμα ΣΥΡΙΖΑ – ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ με το οποίο βασανίζει τον εγκέφαλο

του ο απολωλός μικροαστός συνιστά μία νέα απόπειρα δικομματισμού η

οποία μάλλον δεν θα πετύχει. Τα αστικά κόμματα είτε πιστεύουν είτε όχι

στην άρια φυλή έχουν δηλώσει - με την είσοδό τους στο κοινοβούλιο - την

υποταγή τους στην άρια τάξη των καπιταλιστών.

Ένα είναι το διαχρονικό δίλημμα των καταπιεσμένων:Εργασία με ή χωρίς

αφεντικά. Και αυτό το δίλημμα δεν μπορεί να το εκπροσωπήσει κανένα

κόμμα εντός κοινοβουλίου. Αυτό το δίλημμα πρέπει να το φέρουν στην

επιφάνεια οι αναρχικοί με το πρόταγμα της αυτο-οργάνωσης και της

επίθεσης στον κόσμο των αφεντικών. Δεν πρέπει να αλλάξει τίποτε στην

θεωρία και την πρακτική των αναρχικών καθώς αλλάζουν οι συγκυρίες.

Καμία έκπτωση στον αγώνα μας για την χειραφέτηση του ανθρώπου. Το

παράδειγμα της συμμαχίας δυνάμεων κατά την διάρκεια της ισπανικής

επανάστασης οφείλουμε να το φέρουμε εις μνήμη για να μην επαναληφθεί.

Ούτε θα γίνουμε ‘’τζάνκια’’ αλληλεγγύης αναμένοντας από τα

κοινοβουλευτικά εδώλια δηλώσεις συμπαράστασης στους κοινωνικούς

χώρους, τους βασανισθέντες συλληφθέντες και τους φυλακισμένους. Οι

δομές αλληλεγγύης είναι το αλεξίσφαιρο της επαναστατικής κοινότητας

που μένει όρθια άλλα και ενισχυμένη από την σκληρότητα του Λεβιάθαν.

Έτσι έχουμε το προνόμιο της πιο ‘’δεμένης’’ πολιτικής κοινότητας εντός

της Ελλάδας. Μία οικογένεια προσφοράς και ζέσης όπου δεν δέχεται την

μικροκομματική ‘’αλληλεγγύη’’ από προοδευτικούς (τα εισαγωγικά είναι

προαιρετικά) αλλά εφαρμόζει έμπρακτα την αμοιβαιότητα και την

οριζοντιότητα.

Ας είμαστε ρεαλιστές, ούτε αισιόδοξοι ούτε απαισιόδοξοι. Άλλωστε ο

πραγματικός ουτοπιστής είναι ο ψηφοφόρος ο οποίος έχει πειστεί ότι το

δημοκρατικό πολίτευμα αποτελεί την πιο τέλεια μορφή κοινωνικής

οργάνωσης και έχει την ψυχολογική ανάγκη να πιστεύει εξαιτίας αυτής

της πεποίθησης ότι η αξιοκρατία και η ισονομία κάπου βρίσκονται μέσα

στην δημοκρατία και πρέπει να τις ψάξουμε γιατί χαθήκανε κάπου μέσα

στη διαφθορά και την διαπλοκή κάποιων παρεκκλινόντων πολιτικών. Είναι

(δυστυχώς) τόσο βραχυγνώμων που τοποθετεί πολύ εύκολα στο

πλυντήριο της Ιστορίας όλες τις λερωμένες στιγμές του παρελθοντικού

πολιτικού κατεστημένου χαζεύοντας επαναληπτικά το σίριαλ των

εικονικών συγκρούσεων Χ. Τρικούπη και Θ. Δηλιγιάννη, των βενιζελικών

και των αντιβενιζελικών, του Καραμανλή και του Παπανδρέου για χάρη

της ευλογημένης (από όλη την Δύση) Δημοκρατίας. Και το γεγονός ότι

κυριαρχεί η ‘’εφικτή’’ εκλογική λύση και όχι η ‘’ανέφικτη’’ πολιτική λήψεως

αποφάσεων από αυτόνομες συνελεύσεις δεν σημαίνει ότι εμείς είμαστε

ηττημένοι –για την ακρίβεια ο απών από τη διαδικασία συμμετοχής στα

κοινά είναι ο ηττημένος. Γιατί νικηφόρος αγώνας δεν είναι αυτός που έχει

επικρατήσει επί εδάφους αλλά αυτός που έχει τηρήσει τον λόγο της τιμής

του.

* ‘’Είμαστε και εμείς νοικοκυραίοι’’ ήταν η ακριβής δήλωση του Αλέξη

Τσίπρα

** Η αμερικανική εφημερίδα WallStreetJournal σημείωνε στις 16-09-

1981 τα εξής: Οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης δείχουν ότι το

Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου θα μπορούσε

να κερδίσει τις βουλευτικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 18

Οκτωβρίου. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, αυτό θα σήμανε την έλευση στην

εξουσία ενός κόμματος ακόμα πιο αντιδυτικό και από τα κομμουνιστικά

κόμματα της Ισπανίας και της Ιταλίας. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο παρελθόν έχει

συζητήσει την αποχώρηση της Ελλάδας τόσο από το ΝΑΤΟ όσο και από

την Κοινή Αγορά […]. Η ίδια εφημερίδα – 32 χρόνια μετά -αναφερόμενη

στον Αλέξη Τσίπρα (δημοσιευμένη άποψη του Παύλου Ελευθεριάδη), τον

αποκαλεί ως τον ηγέτη ενός κόμματος που θέλει να καταστρέψει τον

καπιταλισμό.

Περί απογόνων κουβέντα

«Όσοι δεν έχουν δικά τους προσόντα, καταφεύγουν στους ένδοξους

προγόνους και παππούδες τους, με άλλα λόγια, σε τάφους και μνήματα.»,

Μένανδρος

Χόρτασα να είμαι περήφανος απόγονος του Σωκράτη, του Κολοκοτρώνη

και του Βελουχιώτη. Χόρτασα να καμαρώνω για την Ακρόπολη, τους

Δελφούς και τις Μυκήνες. Χόρτασα φωτίζομαι από την «Ιλιάδα», τον

«Ύμνον εις την Ελευθερίαν και «Άξιον Εστί». Τώρα που ξαναπείνασα, με

τι θα με ταΐσεις, Ελλάδα;

Σε μια εποχή όπου το πνεύμα, ο πολιτισμός και οι πολιτιστικές

κληρονομιές παραμένουν σκονισμένα εκθέματα σε βιβλιοθήκες, μουσεία

και νεκροταφεία, σε μια εποχή όπου κάθε ηθικός φραγμός βεβηλώνεται ή

γκρεμοτσακίζεται, σε μια εποχή κανιβαλισμού και απανθρωπιάς, σε μια

εποχή όπου καταρρέει κάθε αξία, κάθε λογική, τι νόημα έχει να μιλάει

κανείς για προγόνους και υπερήφανους απόγονους; Πως μπορείς να

κατοχυρώσεις και να βαπτίσεις δικό σου κάτι που δεν το γνωρίζεις, δεν

το νιώθεις, δεν το ζεις, δεν έχεις καμιά ηθική, λογική ή φυσική σχέση

μαζί του; Πως μπορούν ένα άδειο στομάχι και ένα φυλακισμένο κορμί να

χορτάσουν από την τροφή και τη γη που απολάμβανε ο Περικλής; Πως

μπορούν τα τυφλά μάτια και το θολό μυαλό να επηρεαστούν από τη

δύναμη της αρχαίας γνώσης; Πώς μπορεί μια ψυχή καιροσκόπα και

ξεπουλημένη να νιώσει τη μαγεία και την ενέργεια του Ολύμπου; Πως

μπορεί μια σκοτεινή καρδιά να νιώσει την οργή και τη δίψα ενός αντάρτη,

ενός αντιστασιακού;

Τα προσόντα, τα επιτεύγματα, οι αρετές και τα κατορθώματα των

προγόνων του, στοιχειώνουν τον νεοέλληνα εδώ και χρόνια. Δεκαετίες

ρουφιανιάς, δειλίας, νεοφασισμού, ξεπουλήματος και καβάντζας τον

μεταμόρφωσαν σε ζητιάνο αξιοπρέπειας και ελπίδας. Και όπως ο κλασικός

πένης του δρόμου έχει κάτι να επιδείξει για να τον λυπηθεί ο περαστικός

υποψήφιος Σαμαρείτης (κάποιο κομμένο πόδι, κάποιο βρέφος ή την

φυσική φθορά του χρόνου), ο νεοέλληνας έχει επαναπαυτεί στο να

παινεύεται ότι είναι Έλλην! Το έχει σήμα κατατεθέν, παράσημο,

ταυτότητα σε κάθε του κουβέντα. Έτσι γενικά και αόριστα.

Αρλουμπολόγος και άσχετος καθώς είναι όμως και αφού δεν υπάρχει

κάποιο πατριδόμετρο να κουβαλάει μαζί του, τσουβαλιάζει όλους τους

μεγάλους που περάσανε από αυτό τον τόπο στο τσουβάλι με τα λάφυρα

του -πάντα περήφανου απόγονου- νεοέλληνα. Δεν ξέρει φυσικά ότι

κάποια ονόματα που περιέχονται στη λίστα «των προγόνων του» δεν ήταν

Έλληνες (με τον τρόπο που αυτός τους έχει κατατάξει μέσα στο κεφάλι

του φυσικά). ο Αίσωπος ήταν πιθανότατα Αιγύπτιος ή Αιθίοπας. Ο

Ξενοκράτης ήταν Χαλκηδόνιος. Ο Σιμπλίκιος ήταν από την Κιλικία. Ο

Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν Αρβανίτης και δεν ήξερε καν ελληνικά. Ο

Ιωάννης Καποδίστριας ήταν ιταλικής καταγωγής. Ο Φλάβιος Βαλέριος

Κωνσταντίνος (μέγας Κωνσταντίνος) ήταν Ρωμαίος φυσικά. Κάποιοι άλλοι,

αν και Έλληνες (Σωκράτης, Διογένης, Αντισθένης), απέρριπταν τις

ταμπέλες: «Δεν είμαι ούτε Αθηναίος πολίτης, ούτε Έλληνας πολίτης.

Είμαι πολίτης του

κόσμου. Σωκράτης».

Τα πράγματα θα μπερδέψουν ακόμα πιο πολύ τώρα για τον περήφανο

νεοέλληνα. Για αυτόν που μας λέει για δημοκρατία, για επανάσταση, για

φιλοσοφία, για ηρωισμό, για τέχνες, για πνεύμα αθάνατο και πολιτισμό.

Μερικές σκόρπιες ερωτήσεις, χωρίς χρονολογική σημασία, για σκόρπιο

μυαλό του ημιμαθούς νεοέλληνα:

Η τυραννία που πρωτοεμφανίστηκε; Η βασιλεία που εδραιώθηκε; Στην

αθηναϊκή δημοκρατία τι ρόλο είχαν οι γυναίκες; Οι είλωτες τι ήταν; Ο

καιάδας; Τον Σωκράτη ποιοι τον σκότωσαν; Τον Αίσωπο; Τον

Καποδίστρια; Ποιος πρόδωσε τους τριακόσιους του Λεωνίδα; Οι

κοτζαμπάσηδες τι ήταν; Οι καταδότες; Οι χύτες; Στον εμφύλιο ποιοι

πολεμούσαν εναντίον ποιών; Ο μέγας Αλέξανδρος ήταν απελευθερωτής ή

κατακτητής; Ο στρατός του γιατί δεν άντεξε άλλο να τον ακολουθεί; Τους

γερμανούς βασιλιάδες ποιος τους έβαλε στο κεφάλι μας; Τους

ξεριζωμένους του 22’ πως τους υποδέχτηκε ο ελληνικός λαός; Ο

Κολοκοτρώνης πως πέθανε; Πόσοι επαναστάτες του 1821 ανταμείφθηκαν

για τις προσφορές τους στην πατρίδα; Πόσοι μεγάλοι Έλληνες

καλλιτέχνες πέθαναν στην ψάθα, ξεχασμένοι από λαό και κράτος; Τον

Καζαντζάκη γιατί τον αφόρισε η εκκλησία; Ποιοι φυλάκισαν, βασάνισαν,

έκλεψαν, δολοφόνησαν στα επτά χρόνια της χούντας; Τόσα

πολλά τα παραδείγματα που σε κάνουν να νιώθεις αηδιασμένος για την

ιστορία αυτού του λαού, που θα μπορούσαμε να γράφουμε για ώρες.

Είναι εύκολο όμως να βάζει κανείς ταμπέλες, να καπηλεύεται μνήμες και

ανδραγαθήματα, να σταυρώνει τα χέρια και να περιμένει να τον σεβαστεί

η υφήλιος για την καταγωγή του, να κατηγορεί για ψεύτη, κακοπροαίρετο,

ανθέλληνα, ή οτιδήποτε παρόμοιο όποιον έχει αντίθετη άποψη και

ιστορικές γνώσεις για να αποδείξει το προφανές: ο Έλληνας είναι

άνθρωπος. Και ο άνθρωπος, ασχέτως από την καταγωγή, την περιοχή

στην όποια γεννήθηκε και μεγάλωσε, τον πολιτισμό, από τον οποίο

κατάγεται, τη θρησκεία που του δώσανε και το φύλο ή το χρώμα του, έχει

έναν χαρακτήρα. Επίσης ως ζώο, έχει μέσα του κάποια ένστικτα.

Ένστικτα που πλάστηκαν και ωρίμασαν συνάμα με την εξέλιξη του είδους

του. Ένστικτα που πάντα θα υπάρχουν μέσα του. Ένστικτα που είναι όπλα

του κάθε χαρακτήρα και ως όπλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανά πάσα

στιγμή, χωρίς κανένα κριτήριο. Ο καθένας μπορεί να γίνει ρουφιάνος,

δολοφόνος, βιαστής, κλέφτης, απατεώνας, λαμόγιο. Δε θα μπορούσε ο

Έλληνας;

Δύο είναι τα ζητούμενα: Πρώτον να απαγκιστρωθούμε από τη λογική ότι

οι Έλληνες τα κάνανε όλα καλύτερα και να θαυμάσουμε αυτούς που

προηγήθηκαν για τα έργα και τις πράξεις τους και όχι για την καταγωγή

τους. Να μην μπαίνουμε σε άκυρες και άτοπες διαδικασίες σύγκρισης του

Πλάτωνα με τον Νίτσε, του μέγα Αλέξανδρου με τον Ιούλιο Καίσαρα, του

Καβάφη με τον Ρεμπώ, του Καζαντζάκη με τον Ντοστογιέφσκυ, του

Χατζιδάκι με τον Μπρεχτ, της Παξινού με την Γκάρμπο, του

Κολοκοτρώνη με τον Γκεβάρα. Και δεύτερον να πάψουμε να είμαστε απλά

απόγονοι κάποιων σπουδαίων και τρανών. Να πάψουμε να

επαναπαυόμαστε πως έχουμε το «σήμα κατατεθέν» ή ότι βγήκαμε από

καλούπι που δε σπάει. Οι καιροί επιβάλουν να αφυπνιστούμε. Να

χαράξουμε δικές μας πορείες. Να βαδίσουμε σε δικά μας μονοπάτια. Να

κυνηγήσουμε αυτά που χάσαμε. Ψάχνοντας μέσα μας και βρίσκοντας τις

δικές μας ξεχασμένες δυνάμεις και τα αρχέγονα ένστικτα που περιμένουν

να βγουν προς τα έξω και να πάρουν μπρος!

Δεν με νοιάζει ποιος ήταν ο προπάππους μου, αν δεν ξέρω πρώτα ποιος

είμαι εγώ. Δεν μου χρειάζονται τα όπλα των προγόνων μου, αν δεν ξέρω

να τα χρησιμοποιήσω. Δεν μου ανήκουν οι νίκες των παλιών, αν δεν

μπορέσω να τις παντρέψω με τις δικές μου νίκες.

Ιδού οι τάξεις ιδού και τα πράγματα

Ένας κόσμος νεοταξικά πλασμένος είναι ο σημερινός. Όλες οι

κρατούσες πολιτικο-οικονομικές δυνάμεις στοχεύουν στην εγκαθίδρυση

της απολυταρχικής παγκόσμιας διακυβέρνησης μίας καταπιεστικής ελίτ.

Να συμπληρώσουμε: μήπως και ο χθεσινός; Αλλά και ο μελλοντικός

κρίνοντας από τα απειροελάχιστα νοητικά βήματα που κάνει η

ανθρωπότητα και την νηπιακή πολιτική θεώρηση των τεκταινόμενων;

Αυτονόητο είναι ότι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το παρόν και να

καθορίσουμε το μέλλον αν δεν αξιοποιήσουμε την κληρονομιά του

παρελθόντος άλλοτε προς αποφυγή και άλλοτε προς υπόδειγμα.

Κάθε απόπειρα πολιτικής ανάλυσης που εγκλωβίζεται στα στεγανά

του παρόντος είναι καταδικασμένος. Η μνήμη είναι αυτή που σαν διαμάντι

αιχμηρό χαράσσει κάθε απόπειρα τσιμεντοποίησης της σκέψης. Είναι αυτή

η μνήμη που μας ξεδιπλώνει την ιστορία όλων των αυτοκρατοριών επί της

γης. Είναι η μνήμη που μάς διδάσκει ‘’Τα Πρωτόκολλα των Σοφών’’ της

εξουσίας. Και στις αράδες αυτών των πρωτοκόλλων είναι

καταχωνιασμένες όλες οι απόπειρες παγκόσμιας διακυβέρνησης: Γ’ Ράιχ,

Βρετανική Αυτοκρατορία, Α' Γαλλική Αυτοκρατορία του Ναπολέοντα,

Τζέγκις Χαν, Οθωμανική Αυτοκρατορία, Ταμερλάνος, Βυζάντιο, Ξέρξης,

κονκισταδόρες και αναρίθμητες άλλες προσπάθειες κάποιων αλαζόνων

είτε να ενοποιήσουν τον κόσμο υπό την κυριαρχία μίας ελίτ είτε να

επιβάλλουν την κυριαρχία ενός έθνους ή μίας αυτοκρατορίας απέναντι σε

τρίτους μέσω των αποικιών βαμπιρίζοντάς τες. Και στις δύο περιπτώσεις

η υλοποίηση του προγράμματος περιελάμβανε σφαγές και λεηλασίες. Στην

εποχή μας, ξυπνάμε και κοιμόμαστε υπό τον ζυγό της αυτοκρατορίας των

χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των τραπεζικών κολοσσών

χρησιμοποιώντας πανομοιότυπη τακτική: μαστίγιο και καρότο.

Μετά την οδύνη και την δυστυχία που προκάλεσαν οι εθνικισμοί κατά

τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στον δυτικό κόσμο, ιδρύθηκε η Κοινωνία των

Εθνών. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, ιδρύθηκαν πολυεθνικοί

οργανισμοί όπως , ο Ο.Η.Ε, το ΝΑΤΟ , η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ το

σύστημα Μπρέτον Γούντς, η Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου που

αντικαταστήθηκε αργότερα από το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και άλλοι

παγκόσμιοι οργανισμοί (δυτικής έμπνευσης κυρίως) για την εξασφάλιση

της ασφάλειας και της ειρήνης στο δυτικό στρατόπεδο κυρίως, τη

διευθέτηση των διαφορών μεταξύ των χωρών μέσω των

διαπραγματεύσεων και της διπλωματίας και τη βελτίωση της ποιότητας

ζωής. Όμως, πολυεθνική αυτοκρατορία δεν ήταν και το Βυζάντιο, η

Αυστρο-ουγγαρική Αυτοκρατορία, η Βρετανική Αυτοκρατορία που

περιελάμβανε μέχρι και σκουρόχρωμους Ινδούς; Ή μήπως δεν ήταν

πολυεθνική εταιρεία η Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών που

ιδρύθηκε το 1602 και ήταν η πρώτη που εξέδωσε μετοχές;

Επιπλέον, ο πολυεθνικός στρατός του ΝΑΤΟ δεν είναι κάτι καινούριο, αν

αναλογιστεί κανείς τους πολυεθνικούς στρατούς της οθωμανικής

αυτοκρατορίας και της περσικής, όπως ο στρατός του Ξέρξη. Οι ολέθριες

συνέπειες της εθνικιστικής ιδεολογίας ήταν αυτές που οδήγησαν στην

ανάγκη για ενοποίηση του δυτικού κόσμου στρατιωτικά, πολιτικά και

οικονομικά. Κατά τ΄ άλλα ό,τι είναι ο διεθνισμός για τα έθνη, είναι ο

εθνικισμός για τις φυλετικές ομάδες εντός των εθνών. Στην Ελλάδα

έχουμε πληθώρα από τέτοιες: Βλάχοι, Αρβανίτες, Καραμανλήδες,

Σαρακατσάνοι, Πόντιοι, Τσάκωνες. Μην ξεχνάμε ότι είναι και ο ίδιος

ανάμεσα στους υπεύθυνους για την γενοκτονία εθνοτήτων, όπως, για

παράδειγμα, οι Αρμένιοι. Οπότε δεν αθωώνεται καθόλου ο εθνικισμός

μπροστά στο έγκλημα της καταστροφής πολιτισμών από την

παγκοσμιοποιημένη δικτατορία του Κεφαλαίου.

Αναζητώντας κανείς τους συγγραφείς αυτών των θεωριών συνομωσίας

περί Νέας Τάξης Πραγμάτων (μιλάμε για τις συγκεκριμένες καθώς

υπάρχουν λογιών-λογιών) κατευθείαν έρχεται αντιμέτωπος με

ακροδεξιούς μιλιταριστές, φονταμελιστές χριστιανούς που περιμένουν το

τέλος του κόσμου, νεοναζί, εθνικιστές, αντισημίτες. Και επειδή η

συνομωσιολογική τέχνη δεν είναι πρωτοτυπία των εν ελλάδι

παϊσιογενώνΛιακόπουλων, αλλά προέρχεται – και πάλι – από την επάρατη

Αμερική, το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι ο δημοφιλέστατος

ακροδεξιός παλαιοσυντηρητικός Alex Jones του οποίου οι θεωρίες

βρίσκουν απήχηση σε ένα ευρύτερο κοινό πέρα από τους δεξιούς

νοικοκυραίους.

Μιλούν για κρυφές συσκέψεις καταχθόνιων οικονομικών και πολιτικών

επιτελείων (smoke-filledrooms)υπό την σκέπη της Λέσχη

Μπίλντερμπεργκ, της Τριμερής Συμμαχίας και μασονικών στοών που

προσπαθούν να χειραγωγήσουν την ανθρωπότητα μέσω της τηλεόρασης

και των διαφημίσεων αποκρύπτοντας την πραγματικότητα από τους

ανθρώπους. Λησμονούν όμως ότι η χειραγώγηση των ανθρώπων, δεν

είναι εφεύρεση των ελίτ του 20ου αιώνα ούτε του 19 αιώνα αλλά ούτε και

του 18ου αιώνα. Ξεκινάει από την δημιουργία των θρησκειών και των

δεισιδαιμονιών και αργότερα, από την εποχή που μοιράζανε καρβέλια και

θεάματα στις μάζες. Απλώς σήμερα, με την τρομερή τεχνολογική πρόοδο

εξελίχθηκαν και τα μέσα χειραγώγησης. Το ίδιο ισχύει και για την

διαδικασία ελέγχου της εξουσίας πάνω στις μάζες. Κάποτε ήταν τα

πιστοποιητικά φρονημάτων (θρησκευτικών και πολιτικών), σήμερα το

ποινικό μητρώο αύριο οι κάρτες του πολίτη, τα RFID, οι κάμερες.

Κοινός παρονομαστής στις θεωρίες τους είναι η συνομωσία Εβραίων,

μασόνων, ιλλουμινάτι και ως το 1991 και των μπολσεβίκων. Από την μία

διαμαρτύρονται για την αποδόμηση των εθνών (λαϊκές παραδόσεις,

θρησκείες, πνευματικός πολιτισμός ενός λαού) και την ανάδυση του

διεθνισμού και από την άλλη καταγγέλλουν τον σιωνισμό, τον εβραϊκό

εθνικισμό που επιβάλλει τον δικό του πολιτισμό στα υπόλοιπα έθνη. Για

την διεθνοποίηση της εξουσίας τους, όμως, πολέμησαν όλες οι

προαναφερθείσες περιπτώσεις εθνικιστικών ή (φεουδαρχικών)

αυτοκρατορικών κυριαρχικών ελίτ.

Βέβαια , οι ελίτ δεν τα κατάφεραν τότε. Όπως, δεν θα τα καταφέρνουν

και τώρα. Γιατί αυτή είναι και η ουσία του καπιταλισμού: ο άκρατος

ανταγωνισμός οικονομικών δυνάμεων που αντικατοπτρίζεται στη γνωστή

φράση ‘’το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό’’. Με την κοινωνικο-οικονομική

υποσημείωση ότι η σαρδέλα έχει μεγάλες ευκαιρίες μεταμόρφωσης σε

καρχαρία. Ζούμε τον οικονομικό πόλεμο του ενός εναντίον όλων. Γι’

αυτό παράλληλα με το ΝΑΤΟ, εμφανίστηκε και το ανταγωνιστικό

σύμφωνο της Βαρσοβίας. Παράλληλα με την συμμαχία Η.Π.Α. και

Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπάρχει η συμμαχία BRICS αλλά και μερικές

δεκάδες συμμαχίες που ΄΄μάχονταί΄΄ μεταξύ τους.

Αυτοί οι αστικοί μύθοι δεν έχουν πολιτική χροιά παρά μόνο θρησκευτική

με αμφίβολη λογοτεχνική αξία (Νταν Μπράουν, X-files). Μετά τον

Διαφωτισμό και την επακόλουθη ανάδυση της Λογικής και των Θετικών

Επιστημών (τότε ξεκίνησαν δειλά-δειλά και αυτές οι θεωρίες), η

μονοπωλιακή επιρροή της θρησκείας πάνω στους ανθρώπους όλο και

περισσότερο φθίνει και ειδικά στον 21 αιώνα που το πείραμα στο CERN

αναζητά την ταυτοποίηση του σωματιδίου Χιγκς. Αντιμέτωπη, λοιπόν, με

την ανερχόμενη Επιστήμη - εξίσου επικίνδυνη με την διαστροφή της

Θρησκείας - δεν εγκατέλειψε την μάχη. Έκανε κάτι πιο έξυπνο: της έκανε

πρόταση γάμου και την έντυσε με ένα Αποκαλυψιακό νυφικό.

Έτσι, παρεμβαίνει στην ανάλυση της φυσικής πραγματικότητας

διαστρεβλώνοντας και μιλώντας για γεωμηχανική και αεροπλάνα που μάς

ψεκάζουν, για κλιματική αλλαγή που δεν υφίσταται, για το HAARP που

προκαλεί σεισμούς, για τον έλεγχο του εγκεφάλου, μυστικές τεχνολογίες,

micro-chip και άλλα. Κατασκευάζει σε θέματα που αφορούν την επιστήμη

της φυσικής (μετεωρολογία, ηλεκτρομαγνητισμός κ.α.) αλλά και της

χημείας δαιμονικό υπόβαθρο αφού, πλέον, η φιγούρα του κερατοφόρου

Αντίχριστου έχει επικρατήσει ως horror παραμύθι στις συνειδήσεις

πολλών ανθρώπων. Γι’ αυτό και συγχέεται πάντα - σε συνάρτηση με την

αποκάλυψη του Ιωάννη - ο Αντίχριστος (τον οποίο τον ενσαρκώνει ή ο

Σόρος ή ο Ροκφέλερ ή ο Ρόθτσιλντ) με τις παραπάνω αντι-επιστημονικές

αναλύσεις.

Και αφού στοχοποιούν τόσο πολύ αυτήν την Νέα Παγκόσμια Τάξη, είναι

λογικό να αναρωτηθεί κανείς τί επιδιώκουν. Να επιστρέψουμε στους

εθνικισμούς που ευθύνονται για την μεγαλύτερες ανθρωποσφαγές της

ιστορίας ή μήπως τις φεουδαρχικές αυτοκρατορίες του μεσαίωνα που

επέβαλλαν το Σκότος; Πάντως, το σίγουρο είναι ότι η Παλιά Τάξη

Πραγμάτων (ας συγχωρηθεί ο αυθαίρετος όρος), που νοσταλγούν

σίγουρα δεν είναι ο αρχαίος κόσμος που δολοφόνησε ο χριστιανισμός στον

οποίο είναι ταγμένοι οι συνομωσιολόγοι.

Η μόνη, ίσως, υφιστάμενη συνομωσία που έχει πραγματικά αντίκτυπο στην

νόηση των ‘’από τα κάτω’’ ανθρώπων είναι η ίδια τέχνη της μαζικής

κουλτούρας που αποπροσανατολίζει τους ανθρώπους, δημιουργεί

φανταστικούς εχθρούς προκαλώντας φόβο και παράνοια στις μάζες. Και

σε αυτήν εντάσσεται και η συνομωσιολογία, άλλη μία αστική σακούλα από

φθηνά ιδεοληπτικά γαριδάκια για να ταϊσει τον τρωτό εγκέφαλο του

απαίδευτου πόπολου. Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται η πολιτική στόχευσή

τους, η υπηρεσία στο Κεφαλαίου. Μία παρένθεση, όσον αφορά αυτήν την

υπηρεσία, είναι η χρηματοδότηση κλιματο-σκεπτικιστικών οργανώσεων

από πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρίες, με χαρακτηριστικότερη την

ExxonMobil για να προμοτάρουν την άρνηση της παγκόσμιας

υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Τίποτε καινούριο λοιπόν. Έχουν τόση ουσιαστική διαφορά οι

χρυσοστολισμένες άμαξες που φέρουν τη σημαία του Βυζαντίου με τις

θωρακισμένες λιμουζίνες που φέρουν την σημαία της Ευρωπαϊκής

Ένωσης; Η Νέα τάξη είναι φαινομενικά –υλικοτεχνικά ανόμοια με την

Παλαιά αλλά ιδιοσυγκρισιακά - πνευματικά πανομοιότυπη, καθώς έχει την

ίδια στόχευση, και δη την επιβολή πάνω στους αδύναμους

χρησιμοποιώντας την ίδια μεθοδολογία, τακτική και τέχνη. Παλιά μου

τάξη κόσκινο, δηλαδή.

Η παγίδα των λέξεων

Αιτία για το παρακάτω κείμενο είναι ένα σύνθημα που διαβάσαμε

πρόσφατα και άλλο ένα που θυμηθήκαμε, με αφορμή το πρώτο. Το πρώτο

λοιπόν σύνθημα έγραφε: «Αν απελάσουμε 450.000 φασίστες, χωράνε

άνετα άλλοι τόσοι μετανάστες», και υπέγραφαν οι Antifa τάδε. Το

δεύτερο που θυμηθήκαμε έγραφε κάτι του τύπου «να πληρώσουν τα

αφεντικά το χαράτσι», κάπως έτσι τέλος πάντων. Αυτό είχε ένα αλφάδι

ως υπογραφή.

Επειδή η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια, είναι ζήτημα

αξιοπρέπειας και όχι μόνο, μιας πράξης να προηγείται πάντα μια σκέψη.

Μια σκέψη ολοκληρωμένη, ζυγισμένη και πάντα ουσιώδης και ορθή.

Ζούμε σε μια εποχή βρώμικου και ύπουλου πόλεμου, όπου ο καθένας μας

έχει χίλια ανοιχτά μέτωπα και αντιμετωπίζει δεκάδες διαφορετικών

ειδών στρατιώτες, μισθοφόρους και εθελοντές του εχθρού της

ανθρωπότητας, που ακούει στο όνομα «εξουσία». Στρατιώτες της

εξουσίας όπως οι παπάδες, οι τραπεζίτες, οι δημοσιογράφοι και οι

εισαγγελείς. Μισθοφόρους της εξουσίας όπως οι μπάτσοι, στρατός και οι

νεοναζί. Εθελοντές τροφοδότες της εξουσίας όπως οι ψηφοφόροι, τα

κομματόσκυλα, οι δειλοί, ο όχλος, οι φανατικοί.

Βασικά και αναγκαία όπλα, εργαλεία, ή συστατικά αν θέλετε της

επιβίωσης και συντήρησης όλων αυτών γραναζιών του συστήματος επί

τόσους αιώνες (στην ουσία από την ίδρυση της πρώτης «πολιτισμένης

κοινωνίας»), είναι το ψέμα, η προπαγάνδα και η θεωρία της δυαδικότητας.

Με το ψέμα και την προπαγάνδα εφηύραν τις θρησκείες, τα κράτη, τα

σύνορα, την αναγκαιότητα των πολέμων, τις τάξεις, τους «ανώτερους

ανθρώπους», τις «ανώτερες φυλές». Με τη δυαδικότητα, την θεωρία των

άκρων ή το νόμισμα με τις δύο όψεις (που τα μπερδεύει κάπως τα

πράγματα, αφού «αποκαλύπτει» πως στην ουσία τα πάντα έχουν την ίδια

ρίζα) κρατιέται ο εθελοντής τροφοδότης της εξουσίας συνεχώς «στη

πρίζα». Σαν πρεζάκιας, που χρειάζεται τη δόση του, έτσι και ο

τροφοδότης της εξουσίας χρειάζεται ένα κίνητρο για να συνεχίσει να

σκύβει, να γλείφει, να γαβγίζει, να τροφοδοτεί. Χρειάζεται να ξέρει πως

απέναντι από το στρατόπεδό του υπάρχει και ένα αντίπαλο στρατόπεδο,

απέναντι από το θεό του υπάρχει ένας διάβολος, απέναντι από το καλό

του υπάρχει ένα αντίπαλο κακό, απέναντί από το νόμο του υπάρχει η

παρανομία, απέναντι από την ομάδα του υπάρχει μια αντίπαλη ομάδα.

Πόσο μπροστά ήταν ο Νίτσε όταν έγραφε το «πέραν του καλού και του κακού». Δυστυχώς, οι πολέμιοι της εξουσίας, είτε από επιλογή είτε αναγκαστικά,

συμμετέχουν σε αυτήν τη διαδικασία, σε αυτό το εκτός έδρας παιχνίδι,

που εννοείται πως γίνεται εξ ολοκλήρου με κανονισμούς «των απέναντι».

Αναγνωρίζουν και αποδέχονται την ύπαρξη συνόρων και αφεντικών,

όπως φανερώνουν τα συνθήματα τους, και το χειρότερο, χρησιμοποιούν

τις ίδιες μεθόδους, προτείνουν αντίστοιχες πρακτικές (να απελάσουμε

τους φασίστες)!!! Να πληρώσουν τα αφεντικά το χαράτσι και τα σπασμένα

της κρίσης;;; Δηλαδή δεχόμαστε πως το χαράτσι πρέπει να πληρωθεί και

τα σπασμένα της «κρίσης» πρέπει να αποζημιωθούν;; Δηλαδή όσοι έχουν

παραπάνω λεφτά, να πληρώσουν, γιατί εμείς δεν έχουμε, αλλά θέλουμε να

έχουμε, οπότε αν και όταν έχουμε, θα πληρώσουμε και εμείς;;;

Μπέρδεμα… Όπως έγραψα και πιο πάνω, οι πολέμιοι της εξουσίας,

δυστυχώς επιλέγουν ή αναγκάζονται να παίξουν το παιχνιδάκι των

εχθρών, θεωρώντας πως δεν υπάρχει άλλο μονοπάτι. Να απελάσουμε

τους 450.000 ψηφοφόρους της χρυσής αυγής λένε!! Αυτό δεν θα τους

έκαμε αυτόματα (τους ψηφοφόρους) κυνηγημένους; Πρόσφυγες;

Πολιτικούς εξόριστους; Όταν έχεις μια σακούλα με σκουπίδια, δεν την

πετάς στους γείτονες. Ξεχωρίζεις τα ανακυκλώσιμα και τα υπόλοιπα τα

θάβεις, τα καις. Να τους βγάλουμε εκτός βουλής, ως παράνομους και

αντισυνταγματικούς, λένε. Δηλαδή, πέραν του ότι αναγνωρίζουν και

αποδέχονται το καθεστώς του κοινοβουλευτισμού, με τέτοιες δηλώσεις

δίνουν άφεση αμαρτιών σε όλους τους υπόλοιπους βρικόλακες-υπηρέτες

του καπιταλισμού, που κατασκηνώνουν εντός του κτιρίου της επι-

βο(υ)λής. Πως θα φάνταζε στα μάτια του όχλου η επιτυχία μιας τέτοιας

κίνησης; Από ύαινες, μαχαιροβγάλτες και μαφιόζους, θα μετατρέπονταν

σε λαϊκοί ήρωες (οι φασίστες της χ.α.). Τον φασισμό τον βγάζεις

συνειδητά από τη ζωή σου, τον απορρίπτεις όπως απορρίπτεις τα

κόπρανά σου. Εξάλλου, ο φασισμός είναι γέννημα-θρέμμα του

καπιταλισμού. Ποια μάνα θα πετάξει το παιδί της στο δρόμο, όσο κακό και

αν είναι;

Ένας εχθρός καθιερώνεται και δυναμώνει μόλις τον αναγνωρίσεις. Εκείνη

τη στιγμή του δίνεις άπειρη δύναμη. Δεν τον βάζεις απλά στη ζωή σου,

τον ενθρονίζεις! Όταν λες ότι το αφεντικό πρέπει να πληρώσει, του

δίνεις το δικαίωμα να νιώθει αφεντικό, παύει να είναι ένας κοινός θνητός,

ανεβαίνει τη σκάλα της ιεραρχίας και σε αφήνει εσένα πίσω του. Όταν

μιλάς για απελάσεις, αναγνωρίζεις τα σύνορα και τα όριά τους, γίνεσαι

ρατσιστής και ο ίδιος σου. Όταν βρίζεις τους θεούς τους, τη χώρα τους,

την καταγωγή τους, σημαίνει ότι πιστεύεις στην ύπαρξή τους! Αλλιώς θα

έβριζες τον Αΐ-Βασίλη που ξεχωρίζει τα παιδιά και τον πελαργό που δε

ρίχνει κανένα στο γκρεμό…

Όχι απλά αμφισβήτηση, αλλά ολοκληρωτική απόρριψη κάθε ηθικής και

ηθικολογίας, κάθε κανονισμού και νόμου, κάθε αρχής και τάξης, κάθε

ορίου και συνόρου, κάθε θεσμού και παράδοσης, είναι η μοναδική απόλυτη

υποχρέωσή μας, το κυριότερο όπλο μας, το αρχέγονο δικαίωμά μας, η

ίδια μας η φύση.

Μπορεί να μη μας φαίνεται ιδιαίτερα χρήσιμο σε περιπτώσεις που οι

εξουσιαστές αποφασίζουν να μας στερήσουν την ελευθερία μας, αλλά και

πάλι δεν πρέπει να αποδεχόμαστε τους λόγους για τους οποίους μας

φυλακίζουν. Ούτε να «σωφρονιστούμε», ούτε να μετανοήσουμε ποτέ για

τις επιλογές μας, παρά μόνο αν το κρίνουμε εμείς, για τους προσωπικούς

μας λόγους. Δεν πρέπει να τους δίνουμε την ικανοποίηση ότι

αναγνωρίζουμε και δεχόμαστε τον ρόλο του μπάτσου, του εισαγγελέα, του

δικαστή, του δεσμοφύλακα. Συμμορίτες είναι όλοι τους. Απαγωγείς που

μας κρατούν όμηρους με την επιβολή της σωματικής δύναμης.

Δε γίνεται κάτι που επινοήθηκε από τον άνθρωπο να επιβληθεί στον

άνθρωπο δια νόμων. Κάτι τέτοιο είναι ενάντια στη φύση. Για ποια

ελεύθερη βούληση μιλάμε; Για πια νόηση;

Το ζητούμενο (και η απόλυτη ανάγκη, αν θέλει να έχει δικαίωμα στην

αξιοπρέπεια και την ελευθερία) είναι ο άνθρωπος να χρησιμοποιεί τη

λογική του κρίση και συνεπώς και η γλώσσα του να έχει μια αντίστοιχη

ροή. Να αναγνωρίζει μόνο τους νόμους του σύμπαντος και της φύσης ως

τους μόνους ορθούς και απαραίτητους νόμους (και κατά συνέπεια να τους

αποδεχτεί άφοβα) και να αναγνωρίσει τον εαυτό του ως μικρό μεν, ίσο δε

κομμάτι αυτού του κόσμου. Να απορρίπτει οποιαδήποτε παράλογη και

ανόητη ιδέα σκαρφίζεται η ανθρώπινη διαστροφή. Να μην αποδέχεται

κανέναν χαρακτήρα και κανέναν ρόλο, πέραν αυτού που χάρισε η φύση

στον άνθρωπο: ένα νοήμον θνητό θηλαστικό. Να μη σέβεται και να μην

αναγνωρίζει ούτε χιλιοστό κτήσης ή ιδιοκτησίας «κρατικής» αλλά και

ιδιωτικής που ξεπερνά τον θεωρητικό χώρο που έχει ανάγκη κάποιος

για ζήσει ή να καλλιεργήσει τη γη. Να σέβεται τον άνθρωπο και όχι την

ιδιότητα ή την καταγωγή, να σέβεται τη γη και όχι τα σύνορά της, να

σέβεται το πνεύμα και όχι την ψυχή.