PressCode Issue 06

TO IΣPAHΛINO ΛOMΠI

ΤΕΥΧΟΣ 06

ΤΙΜ

Η: 5

ΕΥΡ

Ω

Add to Favorites (Ctrl+D)

www.presscode.gr

ΠOIA EINAI H ΠPAΓMATIKH TOY ∆YNAMH

H ∆YΣH THΣ AMEPIKANIKHΣ EΠIPPOHΣ ΣTHN ANATOΛH

ANNAPOLIS: MEΓAΛEΣ ΠPOΣ∆OKIEΣ, MIKPA AΠOTEΛEΣMATA

TA ∆IAMANTIA THΣ EΛΛHNIKHΣ BIOMHXANIAΣ

modernDiplomacy

Francis Fukuyama A QUIET REVOLUTION

R. Nicholas BurnsAMERICA’S STRATEGIC OPPORTUNITY WITH INDIA

James F. Hoge Jr.THE UNITED STATES AND IRAQ’S FUTURE

Presscode_Cover vol6.indd 1 20-12-07 17:25:55

Editorial

Κόσοβο: Η ώρα της κρίσηςΣτην EκθεΣη, που παραδόθηκε στο γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, η τρόικα (ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσία) παραδέχεται το πλήρες αδιέξοδο των δια-πραγματεύσεων, σημειώνοντας πως «καμία πλευρά δεν ήταν πρόθυ-μη να τροποποιήσει τις θέσεις της επί του ζητήματος της εθνικής κυ-ριαρχίας». Οι Αλβανόφωνοι του Κοσσυφοπεδίου είναι έτοιμοι να ανα-κηρύξουν την ανεξαρτησία της επαρχίας, το αργότερο στις αρχές του νέου έτους, με τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία να δηλώνουν πως θα αναγνωρίσουν άμεσα το νέο κράτος ενώ η εκτίμηση είναι πως το ίδιο θα πράξουν και οι Ισλαμικές χώρες. Η Ρωσία, που έχει δηλώσει πως θα μπλοκάρει την αναγνώριση ασκώντας βέτο, πιέζει για συνέχιση των συνομιλιών, όπως και ο Πρω-θυπουργός της Σερβίας κ. Βόισλαβ Κοστούνιτσα, ο οποίος προτείνει ευρεία αυτονομία αντί της απόσχισης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εμφανίζε-ται για ακόμη μια φορά διαιρεμένη με τις Ουγγαρία, Σλοβακία, Ισπα-νία, Ρουμανία, Κύπρο αλλά και την Ελλάδα, να εκφράζουν φόβους πως ένα ανεξάρτητο Κόσοβο θα ενθάρρυνε αποσχιστικές τάσεις και σε άλλες χώρες, προκαλώντας αποσταθεροποίηση.

Γεωπολιτικά, το μεγαλύτερο ερώτημα που τίθεται είναι αν η ανε-ξαρτησία του Κοσόβου λειτουργήσει ως προηγούμενο για περιοχές, κυρίως της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπως η Νότια Οσετία και η Αμπχαζία που επιθυμούν την απόσχιση τους από τη Γεωργία και πιθα-νώς την ένωσή τους με τη Ρωσία. Είναι προφανές λοιπόν πως η Ρωσία θα επιθυμούσε μια τέτοια εξέλιξη, όμως κοιτώντας βαθύτερα, η προ-οπτική περαιτέρω εξάπλωσης του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια μέσω ενός ανεξάρτητου Κοσόβου, ανησυχεί περισσότερο τη Μόσχα. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους η Ρωσία δεν πιέζει τη Σερ-βία αλλά όπως φαίνεται, ουσιαστικά την ενθαρρύνει προς μια σκληρή στάση.

Αυτή τη στιγμή στο Κόσοβο ζουν περίπου 2 εκατομμύρια Αλβανό-φωνοι και περίπου 200.000 Σέρβοι, κυρίως στο Βορρά. Το ερώτημα που προκαλεί ανησυχία είναι πως θα αντιδράσει η Σερβική μειονότη-τα. Θα ακολουθήσουν το παράδειγμα των Σερβοβόσνιων του 1992; Υπάρχει διάχυτος ο φόβος για «εκδίκηση» των αλβανόφωνων και δι-ώξεων των Σέρβων. Ποια θα είναι η αντίδραση της Σερβίας; Η απο-στολή στρατευμάτων για την προστασία των ομοεθνών τους στην περιοχή, θα προκαλούσε ανεξέλεγκτες αντιδράσεις και νέα αιματοχυ-σία. Η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να εμποδίσει μια τέτοια εξέλιξη λειτουργώντας προληπτικά, αυξάνοντας άμεσα τη δύναμη της KFOR.

Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τις συνέπειες της ανεξαρτητοποί-ησης του Κοσόβου, όμως θα πρέπει να δεχτούμε πως δυστυχώς και το μίσος που χωρίζει τους δυο λαούς είναι τόσο βαθύ, που η συνύπαρ-ξη μοιάζει επίσης αδύνατη. Αν πρόκειται να αρχίσει νέος κύκλος δια-πραγματεύσεων, θα πρέπει να διασφαλιστεί πως αυτή τη φορά δεν θα είναι σε επίπεδο διαλόγου κωφών, αλλά ουσιαστικές, με τη διεθνή κοι-νότητα να πιέζει εξίσου και τις δυο πλευρές, προς την εξεύρεση μιας συμβιβαστικής λύσης.

Δημήτρης Γιαννακόπουλος, εκδότης

[email protected]

PressCode_06_01-03 edit.indd 1 12/20/07 3:47:57 PM

presscode ISSUE 06> 02/03

επιτροπές πολιτικής δράσης (PACs), αλλά και διάφορες προσωπικότη-τες, επηρεάζουν πολιτικούς και δη-μοσιογράφους. Λαμβάνοντας υπό-ψη τη σημασία της Μέσης Ανατο-λής στην Αμερικανική εξωτερική πολιτική, πρέπει να ερευνηθούν αυ-τοί οι παράγοντες και η επιρροή τους. Ακόμα κι αν “το Ισραηλινό λό-μπι “ δεν είναι τελικά τόσο χρήσιμο όσο ελπίζουν, οι Mearsheimer και Walt έχουν βοηθήσει με ένα αξιο-θαύμαστο και θαρραλέο τρόπο, να ανοίξει μια αναγκαία συζήτηση σε ένα αμφισβητούμενο και φλέγον ζήτημα. Δεν πρέπει να υπάρξει κα-

νένα ταμπού μεταξύ των μελετη-τών της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής - καμία ερώτηση που δεν θα πρέπει να υποβληθεί, κανένα ζήτημα που να θεωρηθεί πολύ καυ-τό για να χειριστεί, καμία σχέση ή συμμαχία, όσο βαθιά και δυνατή και αν είναι, που να μην αναλυθεί σε βάθος.

Η πεποίθηση των συγγραφέων πως οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να βρουν τρόπο να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ της τρέχουσας πολι-τικής και των εθνικών φιλοδοξιών Παλαιστινίων και άλλων Αράβων είναι σωστή, πλην όμως, οι απόψεις

που διατυπώνουν για τις εναλλακτι-κές λύσεις των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή, είναι αρκετά απλο-ϊκές και αισιόδοξες – το ίδιο λάθος που κάνουν και οι νεοσυντηρητικοί. Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί στη Μέση Ανατολή δεν μπορούν να ξεπεραστούν τόσο εύκολα όσο νομίζουν και οι τρόποι που προτείνουν για την επίτευξη αυτού του στόχου, είναι απίθανο να οδηγήσουν προς αυτή την κατεύ-θυνση, ακόμα και αν κάποιες από τις ανησυχίες που διατυπώνουν εί-ναι βάσιμες.

Τα προβλήματα του βιβλίου αρ-χίζουν πολύ νωρίς και είναι πολύ βαθιά, για παράδειγμα στη σελίδα 14 αναφέρουν: “Οι Ηνωμένες Πολι-τείες παρέχουν στο Ισραήλ εντυπω-σιακή υλική ενίσχυση και διπλωμα-τική υποστήριξη και ο κύριος λόγος είναι η δράση του λόμπι, αυτή η άκριτη και απεριόριστη υποστήρι-ξη δεν είναι προς το εθνικό συμφέ-ρον”. Σημειώστε την ολίσθηση. Η “ εντυπωσιακή “ υποστήριξη της πρώτης πρότασης, σιωπηρά μετα-βάλλεται στο “άκριτη και απεριόρι-στη” υποστήριξη της τελευταίας. “Εντυπωσιακό” δεν είναι το ίδιο πράγμα με το “άκριτο και απεριόρι-στο,” αλλά οι συγγραφείς προχω-

ΠεριΠλeκοντας την Πολιτικh ςυζhτηςη, oχι μoνο ςτις ηΠα,θα δωςει τροφη και θα διευκολυνει τους αντιςημιτες ςε ολοκληρο τον κοςμο. οι Προθεςεις των ςυγγραφεων δεν ειναι αυτες, θα εχουν ομως το αντιθετο αΠοτελεςμα

foreign affairspresscode ISSUE 06> 16/17

Οι συγγραφεiσ του βιβλίου “Το Ισραηλινό λόμπι και η Αμερικανική εξωτερική πολιτική” John Mearshe-imer και Stephen Walt, ισχυρίζονται πως στόχος τους είναι να ενθαρρύ-νουν μια σαφέστερη και πιο ειλικρι-νή συζήτηση για το θέμα. Δυστυ-χώς, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. “Το Ισραηλινό λόμπι” θα σκληρύνει περισσότερο τις απόψεις και δεν θα βοηθήσει στην ανάπτυξη των νέων Αμερικανικών θέσεων στη Μέση Ανατολή. Περιπλέκοντας την πολιτι-κή συζήτηση, όχι μόνο στις ΗΠΑ, θα δώσει τροφή και θα διευκολύνει τους Αντισημίτες σε ολόκληρο τον

κόσμο. Οι προθέσεις των συγγρα-φέων δεν είναι αυτές, θα έχουν όμως το αντίθετο αποτέλεσμα.

Οι Mearsheimer και Walt, οι οποίοι είναι γνωστοί για το ρεαλι-σμό τους, φαίνεται πως εγκαταλεί-πουν το “δομικό ρεαλισμό” για αυτό που ονομάζουμε “πολιτικό ρεαλι-σμό”. Η άποψη ότι οι πεποιθήσεις, οι αξίες, και τα συμφέροντα των δια-φόρων εσωτερικών παραγόντων διαμορφώνουν την αντίληψή τους για το εθνικό συμφέρον και ότι η αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των εσωτερικών δυνάμεων και διεθνών συνθηκών, είναι το κλειδί για την

κατανόηση της πολιτικής. Αυτός ο πολιτικός ρεαλισμός είναι σημαντι-κά πλουσιότερος και πιο ουσιαστι-κός στην προσέγγιση των θεμάτων, από το δομικό ρεαλισμό που ειδικά ο Mearsheimer, υποστήριξε στο πα-ρελθόν.

Κάποιος πρέπει επίσης να επαι-νέσει τους δύο συγγραφείς για την απόφασή τους να εστιάσουν σε ένα σημαντικό θέμα, που δεν έχει την προσοχή που του αναλογεί. Η Αμε-ρικανική πολιτική στη Μέση Ανατο-λή είναι ένα θέμα που δεν γίνεται εύκολα κατανοητό. Οι οργανώσεις που υποστηρίζουν το Ισραήλ, οι

ακoμα κι αν “το ιςραηλινo λoμΠι“δεν εiναι τελικa τoςο χρhςιμο oςο ελΠiζουν, οι MearsheiMer και Walt eχουν βοηθhςει με eνα αξιοθαyμαςτο και θαρραλeο τρoΠο, να ανοiξει μια αναγκαiα ςυζhτηςη ςε eνα αμφιςβητοyμενο και φλeγον ζhτημα

το ιςραηλινo λoμΠι ςτις η.Π.α

Walter russell Mead

ο Walter russell Mead εiναι ςυνεργaτης του henry a. Kissinger για την αμερικανικh εξωτερικh Πολιτικh ςτο CounCil on Foreign relations

PressCode_06_15-23 FA.indd 16-17 12/20/07 3:14:24 PM

foreign affairs

ΜετA από 60 χρόνια Αμερικανικής κυριαρχίας, η ισορροπία δυνάμεων στη βορειοανατολική Ασία αλλάζει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σε σχε-τική πτώση, η Κίνα βρίσκεται σε άνοδο, ενώ η θέση της Νότιας Κο-ρέας και της Ιαπωνίας, είναι ρευστή. Οι επιπτώσεις για την Ουάσιγκτον είναι έντονες: Στη βορειοανατολική Ασία βρίσκονται οι 3 από τις 11 ισχυρότερες οικονομίες του κό-σμου και οι τρεις από τους τέσσερις μεγαλύτερους στρατούς.

Τα τελευταία 50 χρόνια, οι Ηνω-μένες Πολιτείες στηρίχθηκαν σχε-δόν αποκλειστικά σε διμερείς συμ-μαχίες για να προωθήσουν τα συμ-φέροντά τους στην περιοχή, αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί πλέ-ον και στο μέλλον. Οι δυνάμεις που οδηγούν το μετασχηματισμό της περιοχής είναι σύνθετες. Αναλύο-ντάς τες θα δούμε την οικονομία, την ασφάλεια, καθώς και δημογρα-φικά και εθνικιστικά συστατικά. Για

εμπορικός εταίρος της Νότιας Κο-ρέας, αντικαθιστώντας τις Ηνωμέ-νες Πολιτείες. Αυτή η πτώση δεν απεικονίζει τη μείωση των συναλ-λαγών από τις ΗΠΑ, αλλά μια εντυ-πωσιακή αύξηση των συναλλαγών με την Κίνα. Οι εξαγωγές της Κίνας αυξήθηκαν από 150 δισ δολάρια το 1996, σε 1 τρισ το 2006. Αυτή η οι-κονομική ανάπτυξη της Κίνας συν-δέεται όμως, με ορισμένα χαρακτη-ριστικά. Η Κίνα για να καλύψει το εργατικό δυναμικό που εντάσσεται κάθε χρόνο και να μην αυξηθεί η ανεργία, πρέπει να έχει ρυθμό ανά-πτυξης 7%. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του CFR για τις Σινο-Αμερι-κανικές σχέσεις, περίπου το 65% των εξαγωγών της Κίνας προς τις ΗΠΑ αποτελείται από πρώτες ύλες και συστατικά που η Κίνα εισήγαγε από άλλες Ασιατικές χώρες.

Παρά αυτούς τους παράγοντες, η οικονομική άνοδος της Κίνας έχει αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων στη βορειοανατολική Ασία, με αρ-νητικές αλλά και θετικές επιπτώσεις. Η άνοδος της Κίνας για της Ηνωμέ-νες Πολιτείες είναι δίκοπο μαχαίρι. Στα θετικά περιλαμβάνεται η αύξη-ση των μεταξύ τους συναλλαγών από 64 δισ δολάρια το 1996 σε 343 δισ το 2006 με άμεση επίπτωση την

άνοδο κατά 0,6% του ΑΕΠ. Την πε-ρασμένη δεκαετία, οι Αμερικανικές εξαγωγές προς την Κίνα ανέβηκαν από 12 σε 55 δισ, όσο δηλαδή οι εξαγωγές προς Αργεντινή, Γαλλία, Ιταλία, Ρωσία και Ισπανία μαζί. Στην πραγματικότητα, η Κίνα αποτελεί την τέταρτη μεγαλύτερη αγορά για τις ΗΠΑ και ταυτόχρονα το μεγαλύ-τερος προμηθευτή αγαθών προς την Αμερικανική αγορά. Το αρνητι-κό ισοζύγιο μεταξύ των δυο χωρών ανησυχεί την Ουάσιγκτον, αλλά τα φθηνά προϊόντα διατηρούν χαμηλά τις τιμές για τους Αμερικανούς κα-ταναλωτές.

Στα αρνητικά τώρα, η οικονομι-κή άνοδος της Κίνας σημαίνει την αποδυνάμωση της Αμερικανικής επιρροής στη βορειοανατολική Ασία και σε συνδυασμό με την επί-σης μεγάλη οικονομική άνοδο της Νότιας Κορέας, είναι πλέον δύσκο-λο για την Ουάσιγκτον να πείσει τη Σεούλ να ασπαστεί την Αμερικανι-κή πολιτική μόνο μέσω της οικονο-μικής της επιρροής. Η Νότια Κορέα τα τελευταία χρόνια εξαρτάται όλο και λιγότερο από τις ΗΠΑ και λαμ-βάνοντας υπόψη την αυξανόμενη στρατιωτική της ισχύ – που είναι άμεσα συνδεδεμένη με την οικονο-μική της άνθηση- έχουμε δεί μια αλλαγή στις γεωπολιτικές της επιλο-γές, μη υιοθετώντας τη σκληρή γραμμή του προέδρου Μπούς ένα-ντι της Βόρειας Κορέας.

Αυτή η οικονομική δυναμική που αναπτύσσεται στην περιοχή έχει επιδράσει και στην Ιαπωνία, η οποία μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, στηρίχθηκε στην οικονομική της ισχύ, αντί του στρατού της για να προστατεύσει

Για να διατηρηθεi και να μεΓιστοποιηθεi η αμερικανικh επιρροh στην περιοχh, η ουaσιΓκτον πρeπει να αναΓνωρiσει oτι αυτh η μετaβαση εiναι αναπoφευκτη και να συμπεριλaβει νeα ερΓαλεiα προσeΓΓισησ

ο Jason τ. shaplen, διετeλεσε πολιτικoσ σyμβουλοσ στην Korean peninsula Development organization απo το 1995 ωσ το 1999 και εiναι διευθυντhσ στην mKo proJect renewal. ο James laney, διετeλεσε πρeσβησ των ηνωμeνων πολιτειων στη νοτια κορεα απο το 1993 ωσ το 1997 και ειναι επιτιμοσπροεδροσ του πανεπιστημιου του emory.

η οικονομικh aνοδοσ τησ κiνασeχει αλλaξει την ισορροπiα δυνaμεων στη βορειοανατολικh ασiα, με αρνητικeσ αλλa και θετικeσεπιπτωσεισ


Jason t. shaplen και James laney

η δyση τησαμερικανικhσ

επιρροhσστην ανατολh

να διατηρηθεί και να μεγιστοποιη-θεί η Αμερικανική επιρροή στην περιοχή, η Ουάσιγκτον πρέπει να αναγνωρίσει ότι αυτή η μετάβαση είναι αναπόφευκτη και να συμπερι-λάβει νέα εργαλεία προσέγγισης, καθώς και τα καθεστώτα που θα διευρύνουν την ισχύ των Ηνωμέ-νων Πολιτειών στην περιοχή. Σε ένα τόσο ρευστό περιβάλλον, ο στόχος δεν θα είναι εύκολος. Τα επόμενα πέντε έως δέκα χρόνια θα είναι κρί-σιμα και θα δώσουν τον τόνο για την πορεία του επόμενου μισού αι-ώνα, ή και περισσότερο.

Ζωνεσ συναλλαΓωνΟι Ηνωμένες Πολιτείες κυριάρ-

χησαν οικονομικά στη βορειοανα-τολική Ασία οικονομικά μετά το τέ-λος του δευτέρου παγκοσμίου πο-λέμου, κερδίζοντας πολιτική υπο-στήριξη με το εμπόριο και τη βοή-θεια προς αυτές τις χώρες. Σήμερα με την είσοδο της Κίνας στη σκηνή, αυτό έχει αλλάξει.

Το 2007 οι συναλλαγές της Κίνας με τη δεύτερη ισχυρότερη παγκό-σμια οικονομία, την Ιαπωνία, ξεπέ-ρασαν τις αντίστοιχες των ΗΠΑ, για πρώτη φορά μετά το δεύτερο πα-γκόσμιο πόλεμο. Ομοίως, από το 2004 η Κίνα έγινε ο μεγαλύτερος

PressCode_06_24-38 FA Asia.indd 24-25 12/20/07 3:15:09 PM

Αν ο Rip Van Winkle είχε απο-κοιμηθεί στο γραφείο σύνταξης του προϋπολογισμού του Πενταγώνου πριν 20 χρόνια και ξυπνούσε σήμε-ρα, η πρώτη του διαπίστωση θα ήταν πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ο Πρόεδρος George W. Bush έχει ζη-τήσει 505 δισεκατομμύρια δολάρια για στρατιωτικές δαπάνες, εν καιρώ ειρήνης, σχεδόν όσα είχε ζητήσει και ο Πρόεδρος Ronald Reagan το 1988. Ο Rip σίγουρα θα απορούσε όταν θα ανακάλυπτε πως η Σοβιετι-κή Ένωση έχει καταρρεύσει πριν από 15 χρόνια και η Ουάσιγκτον ξοδεύει για το στρατό της, όσα όλος ο υπόλοιπος κόσμος μαζί – πέντε φορές περισσότερα από όσα δαπα-νούν μαζί όλοι οι πιθανοί της εχθροί. Αν δε, μάθαινε πως κανείς στο Πεντάγωνο δεν ανησυχεί για αυτό το άνοιγμα και πως οι υποψή-φιοι πρόεδροι είναι έτοιμοι να δε-σμευτούν για ακόμα μεγαλύτερους

προϋπολογισμούς, τότε σίγουρα ο Rip θα τρελαινόταν.

Οι τρέχουσες πιέσεις για περισ-σότερους πόρους και δυνάμεις οφείλονται, φυσικά, στους πολέ-μους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Το κόστος όμως για αυτούς τους πολέμους δεν περιλαμβάνεται σε αυτό τον υπέρογκο προϋπολογι-σμό που ανέφερα πριν, τους καλύ-πτει ένα έξτρα ποσό των 142 δισ. δολαρίων, ανεβάζοντας το συνολι-κό ποσό για το 2008, στα 647 δισ. δηλαδή με σημερινά ποσά, 25% περισσότερα από όσα δαπάνησε η Ουάσιγκτον το 1968 στο αποκορύ-φωμα του πολέμου στο Βιετνάμ, της μεγαλύτερης και πιο αιματηρής σύγκρουσης των Ηνωμένων Πολι-τειών.

Ποιος όμως, θα μπορούσε να απαντήσει στην εύλογη απορία του για το τι ακριβώς συμβαίνει; Κάποι-οι θα υποστηρίξουν πως το κόστος

Ο RichaRd Κ. Betts εiναι διευθυντhς τΟυ ιδρyματΟς saltzman ςτΟ πανεπιςτhμιΟ της ΚΟλΟyμπια Και ανωτερΟς ςυνεργατης ςτΟ council on FoReign Relations

foreign affairs

RichaRd K. Betts

Οι αμεριΚανιΚeς αμυντ ιΚeς δαπaνες


τα τελευταiα χρoνια η αμεριΚανιΚh πΟλιτιΚh για την εθνιΚhαςφaλεια, ςχεδιaζεται περιςςoτερΟ με βaςη την αiςθηςητης απειλhς πΟυ πληςιaζει Και τΟν εΚφΟβιςμo απo τα Κρaτη πΟυ την απειλΟyν Και λιγoτερΟ με βaςη τις πραγματιΚeς ιΚανoτητες τΟυ εχθρΟy Και την απΟτελεςματιΚhαντιμετώπιςh τΟυ

στις μέρες μας είναι υψηλότερο, ενώ κάποιοι άλλοι πως οι δαπάνες σήμερα είναι λιγότερες με βάση το ΑΕΠ, από ότι κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου – 4,2% σήμερα έναντι 5,8% το 1988 και 9,4% το 1968. Όταν όμως η ανάλυση προ-χωρήσει, όλοι θα παραδεχθούν πως παρά το γεγονός της τεράστιας αυτής δαπάνης, η Ουάσιγκτον εξα-κολουθεί να νοιώθει ανασφάλεια, κυρίως λόγω εκείνων που σχεδιά-ζουν την Αμερικανική πολιτική και της αποτυχίας τους να σκεφθούν καθαρά πάνω στη δημιουργία της αμυντικής πολιτικής.

Τα τελευταία χρόνια η Αμερικα-νική πολιτική για την Εθνική ασφά-λεια, σχεδιάζεται περισσότερο με βάση την αίσθηση της απειλής που πλησιάζει και τον εκφοβισμό από τα κράτη που την απειλούν και λιγότε-ρο με βάση τις πραγματικές ικανό-τητες του εχθρού και την αποτελε-σματική αντιμετώπισή του. Οι στρα-τιωτικές δαπάνες άρχισαν να εκτο-ξεύονται μετά την 11/9, όχι επειδή στρατηγικά ήταν η καλύτερη κίνη-ση, αλλά επειδή ήταν κάτι που η χώρα μπορούσε να κάνει, όταν έπρεπε να γίνουν κάποιες κινήσεις.

Εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις, ο πόλεμος ενάντια στους τρομοκρά-τες δεν μπορεί να διεξαχθεί με τάνκς, αεροπλάνα και πλοία - μεγά-λες συμβατικές δυνάμεις που διο-γκώνουν τον αμυντικό προϋπολογι-σμό. Η βασική πρόκληση δεν είναι να εξοντωθούν οι τρομοκράτες, αλ-λά να βρεθούν και αυτό σημαίνει

η ςτρατιωτιΚηιΚανΟτητατωνηνωμενωνπΟλιτειωνπρεπει ναδιατηρηθειςε ανωτερΟεπιπεδΟαπΟ εΚεινΟτων παρΟντωνΚαι πιθανωνεχθρων

PressCode_06_24-38 FA Asia.indd 32-33 12/20/07 3:15:52 PM

in the world. I have visited India eight times in the last two years to help construct this partnership. I have seen firsthand the remarkable growth in trust between the leader-ships of the two countries. I have also observed the corresponding explosion in private-sector ties, the greatest strength in the relation-

ship. The progress between the United States and India has been remarkable: a new and historic agreement on civil nuclear energy, closer collaboration on scientific and technological innovation, bur-geoning trade and commercial links, common efforts to stabilize South Asia, and a growing U.S.-India campaign to promote stable, well-governed democracies around the world. And the United States is only just beginning to realize the bene-fits of this relationship for its inter-ests in South and East Asia.

Still, there are obstacles that the United States and India need to overcome before they can attain a true global partnership. The two countries need to work more effec-tively to counter terrorism, drug traf-ficking, and nuclear proliferation. Progress so far has shown how ef-fectively we can work together to settle past differences and meet fu-ture challenges. If it is sustained, we will have an even greater opportu-nity to put American and Indian principles and power together and shape a more stable, peaceful, and prosperous global community.

MISSED OPPORTUNITIES

The realization of this vision of a broad U.S.-India friendship has long eluded U.S. presidents and Indian prime ministers. When India broke

free from the British Raj 60 years ago, it was entirely reasonable to think that the United States would become one of India’s foremost friends and partners. President Franklin Roosevelt had been an ar-dent champion of India’s cause; many Americans saw the vision of the United States’ separation from the British Empire reflected in the hopes and dreams of Indian free-dom fighters.

But despite some successes in those early years, U.S.-India rela-tions during the postwar period consisted largely of missed oppor-tunities. The two countries found a common connection as large mul-tiethnic, multireligious democra-cies. The United States was India’s largest aid donor in the first dec-ades after its independence; col-laborated on India’s extraordinary “green revolution,” which helped end India’s famines; and rushed military assistance to India during its border war with China in 1962. Yet none of this was enough to bridge the chasm of the Cold War. From the American point of view, Indian Prime Minister Jawaharlal Nehru’s nonalignment policy and warm relations with the Soviet Un-ion made close political coopera-tion unachievable, and Nehru’s mostly autarkic socialist economic policies limited trade and invest-ment ties. President Richard Nixon’s “tilt” toward Pakistan in 1971 and India’s “Smiling Buddha” nuclear test in 1974 planted the United States and India squarely on opposite sides of the political and nonprolif-

OUR RELATIONSHIP WITH INDIA NOW IS OUR FASTEST-DEVELOPING FRIENDSHIP WITH ANY MAJOR COUNTRY IN THE WORLD. I HAVE VISITED INDIA EIGHT TIMES IN THE LAST TWO YEARS TO HELP CONSTRUCT THIS PARTNERSHIP

modern Diplomacypresscode ISSUE 06> 40/41

The rise of a democratic and in-creasingly powerful India is a positive development for U.S. interests. Rarely has the United States shared so many interests and values with a growing power as we do today with India. By reaching out to India, we have made the bet that the future lies in pluralism, democracy, and market economics.

As we AmericAns consider our future role in the world, the rise of a democratic and increasingly pow-erful India represents a singularly positive opportunity to advance our global interests. There is a tre-mendous strategic upside to our growing engagement with India. That is why building a close U.S.-In-dia partnership should be one of the United States’ highest priorities for the future. It is a unique oppor-tunity with real promise for the glo-bal balance of power.

We share an abundance of po-litical, economic, and military inter-ests with India today. Our open so-cieties face similar threats from ter-rorism and organized crime. Our market-based economies embrace trade and commerce as engines of prosperity. Our peoples value edu-cation and a strong work ethic. We share an attachment to democracy and individual rights founded on an instinctive mistrust of authori-tarianism. And in an age of anti-Americanism, according to the most recent Pew Global Attitudes survey, nearly six in ten Indians view

the United States favorably. In the past decade, both Presi-

dent Bill Clinton and President George W. Bush recognized this op-portunity and acted to construct a completely new foundation for U.S. ties with India. Our relationship with India now is our fastest-developing friendship with any major country

THE UNITEDSTATES WASINDIA’SLARGEST AIDDONOR IN THEFIRST DECADESAFTER ITSINDEPENDENCE;COLLAbORATEDON INDIA’SExTRAORDINARY“GREENREVOLUTION,” WHICH HELPEDEND INDIA’SFAMINES; ANDRUSHEDMILITARYASSISTANCE TOINDIA DURINGITS bORDER WARWITH CHINA IN1962

AMERICA’SSTRATEGIC

OPPORTUNITYWITH INDIA

R. NICHOLAS bURNSR. NICHOLAS bURNS IS U.S. UNDER SECRETARY OF STATEFOR POLITICAL AFFAIRS.

PressCode_06_39-57 MD.indd 40-41 12/20/07 3:20:00 PM

presscode ISSUE 06> 50/51 modern Diplomacy

AmericA’s military engagement in Iraq, now four and a half years long, is not about to end. That ap-pears clear from the early cam-paigning for the U.S. presidential election coming in November 2008.

Although leading Republican and Democratic candidates criticize the execution of the U.S.-led occu-pation, they avoid committing to a hasty withdrawal of U.S. troops and

military assistance. Moreover, front-running candidates are not setting timetables for exit or demanding specific evidence of sectarian rec-onciliation as the price of staying engaged.

Leading presidential candidates describe America’s future role simi-larly. They want phased reductions of U.S. troops to begin in 2008. Most, according to their advisers, think a cut to 65,000 or 70,000

troops from the current 165,000-troop level will be feasible going into 2009. This residual force would leave everyday security to Iraqi po-lice and military and concentrate on three tasks -- training those se-curity forces, eliminating imported terrorists and preventing genocidal strife among Shiites, Sunnis and Kurds.

The American public appears reconciled to forgoing an abrupt

abandonment, believing that a fail-ure to stabilize oil-rich Iraq could threaten U.S. vital interests. Of late, the political heat for a quick resolu-tion has cooled because of reduced U.S. casualties and tactical, military successes. A critical question is whether this will hold true when the U.S. force in Iraq is cut back, starting this spring with the first phase of a planned withdrawal of the 30,000 “surge” troops sent in last summer.

For now, what to do about Iran and its nuclear program is moving to the fore as the United States’ number-one security issue in the region. Still also high on the U.S. agenda of festering problems is the Israeli-Palestinian peace process.

Thus, the new president, who will come into office in January 2009, will face the task of dampen-ing three Middle East crises -- Iraqi civil strife, Iranian nuclear ambitions and Israeli-Palestinian hostilities. In all three cases, the administration of President Bush is seeking to en-list cooperation from other coun-tries with only partial success.

Concerning a nuclearizing Iran, a U.S. push for stronger U.N. sanc-tions is stalled. Nor is renewed U.S.-led mediation closing the gap between Israeli and Palestinian peace aims.

As for Iraq, neighboring states

are undermining U.S. efforts to stem its violence. Iran supplies ex-plosive devices, while Syria pro-vides a gateway for foreign, suicide bombers. Iran and Syria may not want an imploding neighbor, but neither do they want an American success. They believe the United States is still wedded to regime change in their countries. Thus a weak Iraq and an entangled United States is safer.

Additionally, such conditions serve Iran’s ambition to dominate the region. That objective would be short-circuited if the United States succeeds in stabilizing Iraq and Af-ghanistan and partnering with them in strategic security agree-ments. Iran would then be boxed in on its eastern and western bor-ders.

Major powers also have interests and suspicions that foil U.S. stabili-zation efforts in the Middle East. Russia continues with plans to build an Iranian nuclear energy plant. China gives highest priority to se-curing oil supplies. Germany and Italy hesitate to support tough sanctions that would undercut their commercial opportunities.

In Iraq, the situation is becom-ing more complex. The curtailment of bombings and other violence in some areas is partially offset by ter-rorist and insurgent attacks in less

protected places. Sunni and Shiite militia continue to ethnically cleanse city neighborhoods and villages, although at a lesser pace. Adding new complications are the strife that has broken out between two large Shiite factions in Iraq and Turkey’s demand that cross-border raids by Kurdish guerrillas be stopped.

Most importantly, the sectarian communities resist political and economic sharing without which stability is unattainable. In the ab-sence of such reconciliation at the national level, some local Sunni and Shiite leaders are patching together working relationships that hold out the hope of improved governance if the arrangements can endure.

Despite the failure to forge a unity government, few Iraqis advo-cate formal partition. Rather, they sustain a sense of nationality, even though the violence that disrupts their lives has heightened sectarian allegiances. Increasingly, average Iraqis want a respite from that vio-lence. Meanwhile, the country’s leadership groups struggle for power over a unified, if federalized state.

De-facto federalization is grow-ing because the Shiite-dominated central government is unwilling to share power and unable to provide sufficient services or security. Such ineffectualness has led U.S. military commanders to arm local tribal chiefs in Sunni areas. This has brought some order, in part by iso-

THE UNITED STATES AND IRAQ’S FUTURE

JAmES F. HogE JR. EDIToR, FoREIgN AFFAIRS

THUS, THE NEw pRESIDENT, wHo wIll comE INTo oFFIcE INJANUARy 2009, wIll FAcE THE TASk oF DAmpENINg THREE mIDDlEEAST cRISES -- IRAQI cIvIl STRIFE, IRANIAN NUclEAR AmbITIoNSAND ISRAElI-pAlESTINIAN HoSTIlITIES. IN All THREE cASES,THE ADmINISTRATIoN oF pRESIDENT bUSH IS SEEkINg To ENlISTcoopERATIoN FRom oTHER coUNTRIES wITH oNly pARTIAlSUccESS.

RUSSIAcoNTINUES wITHplANS To bUIlDAN IRANIANNUclEARENERgy plANT.cHINA gIvESHIgHESTpRIoRITy ToSEcURINg oIlSUpplIES.gERmANy ANDITAly HESITATETo SUppoRTToUgHSANcTIoNS THATwoUlDUNDERcUTTHEIRcommERcIAloppoRTUNITIES

PressCode_06_39-57 MD.indd 50-51 12/20/07 3:20:41 PM

ρίας του το Ισραήλ, έχει απορρίψει την έννοια ενός παλαιστινιακού κράτους, επιμένοντας σε μια αδιαί-ρετη Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσά του και απορρίπτοντας την επι-στροφή των Παλαιστινίων προσφύ-γων. Η Αραβική πλευρά αρνείται να αναγνωρίσει το Ισραήλ με οποια-δήποτε σύνορα, αργότερα επιμένο-ντας στα σύνορα του 1967 που ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν και απαι-τώντας το δικαίωμα των προσφύ-γων να επιστρέψουν στην Παλαι-στίνη με τη δημογραφική συνέπεια, να σαρώσει τον εβραϊκό πληθυσμό του εβραϊκού κράτους.

Η διαδικασία βασίζεται στην υπόθεση πως οι δυο πλευρές πρέ-πει να δεχθούν – ή έχουν ήδη σιω-πηρά αποδεχθεί, το σχέδιο της Taba του 2000, που αναπτύχθηκε μετά το Camp David από ανεπίσημους διαπραγματευτές. Αυτό προβλέπει την απόσυρση του Ισραήλ στα σύ-νορα του 1967 (με ορισμένες διορ-θώσεις) διατηρώντας τους οικι-σμούς γύρω από την Ιερουσαλήμ αλλά στενεύοντας το διάδρομο με-ταξύ δύο κύριων ισραηλινών πόλε-ων της Haifa και του Tel Aviv στα 20 μίλια. Το αντιστάθμισμα του –υπό ίδρυση- Παλαιστινιακού κράτους θα είναι αντίστοιχο Ισραηλινό έδα-φος πιθανώς στο αραιοκατοικημέ-νο Negev. Το Ισραήλ φαίνεται έτοι-μο να συμφωνήσει σε μια απεριόρι-στη επιστροφή των προσφύγων στο παλαιστινιακό κράτος αλλά σθεναρά αρνείται οποιαδήποτε επι-στροφή στο Ισραήλ. Πληροφορίες φέρουν την Ισραηλινή κυβέρνηση πρόθυμη να εκχωρήσει τις αραβι-κές γειτονιές της Ιερουσαλήμ (μέχρι τώρα απροσδιόριστης) ως πρωτεύ-ουσα ενός Παλαιστινιακού κράτους. Εάν τα θέματα βρίσκονται πράγμα-τι σε αυτό το σημείο, αυτό σημαίνει μια επαναστατική αλλαγή των αντι-λήψεων και στις δύο πλευρές.

Η intifada και άνοδος του πα-γκόσμιου ριζοσπαστικού Ισλαμι-σμού, δημιούργησαν την πεποίθη-ση μέσα στο Ισραήλ πως αντιμετω-

Ο Henry A. Kissinger, ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ

Η ΕΠoΜΕΝΗΠΡoΚΛΗΣΗ ΠΟΥ θΑΑΝΤΙΜΕΤΩΠiΣΕΙ,ΕiΝΑΙ Η δΙΑδΙΚΑΣiΑΝΑ ΜΗΝ eχΕΙ ΤΗΝΤyχΗ ΤΗΣΣΥΜφΩΝiΑΣ ΤΟΥCAmp DAviD ΤΟ2000, oΤΑΝ ΟΙΗΓeΤΕΣ ΤΩΝ δΥΟΠΛΕΥΡΩΝΕΠΕδΙΩΞΑΝ ΜΙΑΣΥΜφΩΝΙΑ, ΑΛΛΑΤΗΝ ΕΙδΑΝ ΝΑΤΙΝΑζΕΤΑΙ ΣΤΟΝΑΕΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗΚΡίΣΗ, Η ΟΠΟΙΑΣΥΝΕχΙζΕΤΑΙ ΩΣΣΗΜΕΡΑ

διεθνής συνεργασία

ΜeΣΗ ΑΝΑΤΟΛH:

Η ΣΥΜφΩΝiΑ ΜΠΟΡΕiΝΑ ΕΠΙΤΕΥχθΕiΠΟΙΟΣ oΜΩΣ ΜΠΟΡΕi ΝΑ ΤΗΝ ΕφΑΡΜoΣΕΙ

Henry A. Kissinger


Η Condoleezza RiCe έχει κάνει σαφείς τις προσδοκίες της κυβέρ-νησης Μπους για την εξέλιξη της διαδικασίας ειρήνευσης στην Πα-λαιστίνη. Ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Mahmoud Abbas και ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Ehud Olmert θα πραγματοποιήσουν προπαρασκευ-αστικές συναντήσεις όπου θα κα-θοριστούν σημαντικά ζητήματα της διευθέτησης, υποβάλλοντας τα αποτελέσματα στη Διεθνή Διάσκε-ψη που θα γίνει στο τέλος Νοεμβρί-ου στην Annapolis του Maryland.

Η αποφασιστικότητα και η ευ-στροφία της Υπουργού Εξωτερικών ήταν καταλυτική για αυτή την εξέλι-ξη. Η επόμενη πρόκληση που θα αντιμετωπίσει, είναι η διαδικασία να μην έχει την τύχη της συμφωνίας του Camp David το 2000, όταν οι ηγέτες των δυο πλευρών επεδίω-ξαν μια συμφωνία, αλλά την είδαν να τινάζεται στον αέρα μετά από την επόμενη κρίση, η οποία συνεχί-ζεται ως σήμερα.

Στην αρχή των περισσοτέρων διαπραγματεύσεων, κάθε πλευρά είναι περισσότερο ξεκάθαρη για τις θέσεις της, από ότι για την τελική έκβαση. Αυτό που καθιστά μοναδι-κή τη διάσκεψη στην Annapolis, είναι πως το αποτέλεσμα πρόκειται να συμφωνηθεί εκ των προτέρων. Αυτό που είναι αβέβαιο, είναι η δυ-νατότητα αυτό να εφαρμοστεί.

Στο μεγαλύτερο μέρος της ιστο-

PressCode_06_10-14 kissig.indd 10-11 12/20/07 3:06:54 PM

10 Η συμφωνία μπορεί να επιτευχθεί. Ποιός όμως μπορεί να την εφαρμόσει;henry a. kissinger

16 Το ισραηλινό λόμπι στις Η.Π.Α.WaLTer rUsseLL MeaD

24 Η δύση της αμερικανικής επιρροής στην ανατολήJasOn T. sharLen Και JaMes Laney

32 Oι αμερικανικές αμυντικές δαπάνεςriCharD k. BeTTs

40 America’s strategic opportunity with Indiar. niChOLas BUrns

50 The United States and Iraq’s futureJaMes F. hOge Jr.


ΙΔΙΟκτητηΣ – εκΔΟτηΣΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣΣΥΜΒΟΥΛΟΣ εΠΙκΟΙνΩνΙΑΣΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΦΑΡΑΣΔΙεΥθΥντηΣΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣΔΙεθνεΙΣ ΣΥνεΡΓΑΣΙεΣFOREIGN AFFAIRSHENRY A. KISSINGERΣτΟ τεΥΧΟΣ 06 ΓΡΑΦΟΥν:Henry A. KissingerWalter Russell MeadJason T. ShaplenJames Laney Richard K. BettsR. Nicholas Burns James F. Hoge Jr. Francis Fukuyama Δημήτρης ΓιαννακόπουλοςΔημήτρης ΣκάλκοςΑνθή ΝικολάουΓιώργος ΑλεξανδρήςTMHMA ΔηΜΟΣΙΩν ΣΧεΣεΩν & MARKETINGΜΑΡΙΑΝΝΑ ΒΑΛΑΚΑΦΩτΟΓΡΑΦΙεΣApeiron, Corbis, European CommunityART DIRECTORΚΩΣΤΑΣ ΜΟΥΓΚΟΓΙΑΝΝΗΣεκτΥΠΩΣηΒΙΒΛΙΟΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΕΠΕΕΥΠεΥθΥνΟΣ τΥΠΟΓΡΑΦεΙΟΥΜΠΑΜΠΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ Περιοδικό presscodeΤΕΥΧΟΣ 06 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2007 -ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2008 ΟΜΗΡΟΥ 32 , ΚΟΛΩΝΑΚΙ ΑΘΗΝΑ 10672Τηλ.: [email protected]

ISSN 1790-3483

© Copyright presscode 2008Απαγορεύεται η ολική ή μερική αναδημοσίευση όλων ανεξαιρέτως των κειμένων και φωτογραφιών χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια του εκδότη

Μπορείτε να στέλνετε τις επιστολές σας στο post@ presscode.gr . Ο εκδότης διατηρεί το δικαίωμα να δημοσιεύει τις επιστολές εκείνες που θα συνάδουν με το επίπεδο του περιοδικού.

περιεχόμενα

δοφόρες τόσο κατά το 2005 όσο και κατά το 2006. Τέταρτο, τα κέρ-δη προ φόρων κατά το 2005 να εί-ναι άνω των 300.000 ευρώ και κατά το 2006 άνω του ενός εκατομμυρί-ου ευρώ. Πέμπτο, να εμφανίζουν αύξηση κερδοφορίας άνω του 13%. Έκτο, το περιθώριο καθαρού κέρ-δους να είναι τουλάχιστον 2%. Έβδομο, ο ρυθμός αύξησης των μεικτών κερδών να είναι τουλάχι-στον 5% ενώ το μεικτό περιθώριο να μην έχει υποχωρήσει περισσότε-ρο από 4 ποσοστιαίες μονάδες. Όγδοο, η δανειακή επιβάρυνση της εταιρίας να είναι κάτω από 85%. Ένατο, η απόδοση ιδίων κεφαλαίων να υπερβαίνει το 15%. Δέκατο, η αύξηση της απόδοσης ιδίων κεφα-λαίων να είναι άνω του 15%.

Στην εκκίνηση της αξιολόγησης συμμετείχαν οι 2.500 μεγαλύτερες (βάσει πωλήσεων) παραγωγικές επιχειρήσεις. Επιχειρώντας να υπερ-βούν τα συγκεκριμένα εμπόδια από τις παραπάνω επιχειρήσεις τερμάτι-σαν 107. Πρόκειται για επιχειρήσεις οι οποίες κατόρθωσαν να συνδυά-σουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και υγιή χρηματο-οικονομική διάρ-θρωση. Ενδιαφέρον πάντως εμφα-νίζει η κλαδική διάρθρωση των «διαμαντιών» της ελληνικής βιομη-χανίας. Ειδικότερα, στο τελικό δείγ-μα των ταχύτερα και υγιώς ανα-πτυσσόμενων παραγωγικών επιχει-ρήσεων – μεταξύ άλλων - συμπερι-λαμβάνονται:

• 8 εταιρίας παραγωγής χημικών προϊόντων,

• 1 εταιρία επεξεργασίας χάρ-του,

• 8 φαρμακευτικές επιχειρήσεις και εταιρίες παραγωγής απορρυπα-ντικών

• 19 βιομηχανικές εταιρίες τρο-φίμων

• 1 εταιρία υγραερίου• 6 επιχειρήσεις παραγωγής και

επεξεργασίας πλαστικών και ελα-στικών προϊόντων

• 2 εταιρίες ποτών• 3 βιομηχανίες επεξεργασίας

προϊόντων ξύλου και φελλού• 1 παραγωγική εταιρία μηχα-

νών• 14 επιχειρήσεις παραγωγής και

επεξεργασίας μη μεταλλικών προϊ-όντων (τσιμεντοβιομηχανίες, λατο-μεία, κεραμοποιίες κλπ)

• 3 μεγάλες μεταλλουργικές βιο-μηχανίες

• 22 παραγωγικές επιχειρήσεις μεταλλικών προϊόντων, αρκετές από τις οποίες επεξεργάζονται προ-ϊόντα αλουμινίου

• 2 επιχειρήσεις που διαχειρίζο-νται μεταλλεία

• 3 κλωστοϋφαντουργίες• 4 παραγωγικές επιχειρήσεις κα-

λωδίων• 1 επιχείρηση παραγωγής ηλε-

κτρικών συσκευών• 3 παραγωγικές επιχειρήσεις έν-

δυσηςΑς επιχειρήσουμε, όμως, να

«φωτογραφήσουμε» ορισμένες από τις μονάδες που διακρίθηκαν με τις επιδόσεις της στον επιχειρη-ματικό στίβο.

• Η πολυπληθέστερη κατηγορία είναι αυτή του τομέα επεξεργασίας μεταλλικών προϊόντων. Μεταξύ αυ-τών διακριτή είναι η παρουσία του ομίλου εταιριών Βιοχάλκο. Κι αυτό διότι στις πρώτες θέσεις του τελικού καταλόγου των «διαμαντιών» ευρί-

σκονται οι εταιρίες του ομίλου: Χαλ-κόρ, Ελβάλ, Σωληνουργεία Κορίν-θου και Sovel (θυγατρικές της Σιδε-νόρ) και Ελληνικά Καλώδια. Κορυ-φαία επιχείρηση του ομίλου της Βι-οχάλκο αλλά και των «διαμαντιών» η Χαλκόρ που αύξησε τις πωλήσεις της κατά 85% για να φτάσει τα 730 εκατομμύρια ευρώ και τα κέρδη της κατά 40,8% για να υπερβεί τα 20 εκατομμύρια ευρώ. Στη δεύτερη θέση η Ελληνική Βιομηχανία Αλου-μινίου (Ελβάλ) που είδε τα κέρδη της να αυξάνονται κατά 115%

Σταθερά ανοδική εμφανίζεται η πορεία της Αλουμύλ Μυλωνάς η οποία για μια ακόμη χρονιά εμφά-νισε βελτίωση πωλήσεων και κερ-δών. Είναι ενδιαφέρον ότι ο όμιλος της Αλουμύλ βραβεύτηκε για όγδοη φορά από τον φορέα Europes 500 για τη συνεισφορά του στην ευρωπαϊκή οικονομική ανά-πτυξη. Στο χρονικό διάστημα 2003-2006, η Αλουμύλ παρουσίασε αύ-ξηση κατά 63% στις θέσεις εργασί-ας, δημιουργώντας 846 νέες θέσεις εργασίας από το 2003 και αύξησε τον κύκλο εργασιών της κατά 184 εκατ. ευρώ σημειώνοντας αύξηση 80%.

Πάντως στον κλάδο των μεταλ-λικών προϊόντων εξέχουσα θέση κατέχουν οι εταιρίες επεξεργασίας αλουμινίου, αρκετές από τις οποίες κατέκτησαν μια θέση στα «διαμά-ντια». Μεταξύ αυτών και οι: Εxalco, Europa, Profilco, Αλουκόμ και Aluminco.

• Η αμέσως πιο πολυπληθής κα-τηγορία στον κατάλογο των «δια-μαντιών» είναι αυτή των ειδών δια-

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΝ ΝΑ ΣΥΝΔΥΑΣΟΥΝ ΥΨΗΛΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΥΓΙΗ ΧΡΗΜΑΤΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ

οικονομία

EΡΕΥΝΑ: statbank


ΤΑ «ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ» ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ

Σε μια περiοδο που οι παρα-γωγικές επιδόσεις της εγχώριας βι-ομηχανίας δοκιμάζονται σοβαρά από το διεθνή ανταγωνισμό – ιδιαί-τερα των χωρών χαμηλού κόστους – κάποιες ελληνικές βιομηχανίες βρίσκουν το μονοπάτι βελτίωσης των μεγεθών τους και της χρημα-το-οικονομικής τους διάρθρωσης. Πρόκειται για παραγωγικές επιχει-ρήσεις οι οποίες κατορθώνουν να αυξάνουν τα οικονομικά τους απο-τελέσματα (πωλήσεις, κερδοφορία) ενώ ταυτόχρονα να διατηρούν μια

εξαιρετική σχέση ιδίων προς ξένα κεφάλαια. Οι περισσότερες από αυ-τές είναι επιχειρήσεις με έντονη εξωστρέφεια και μεγάλες επιδόσεις στον εξαγωγικό τομέα. Πρόκειται δηλαδή για εταιρίες που έχουν κα-τακτήσει συγκεκριμένες θέσεις στο διεθνή επιχειρηματικό στίβο, υψώ-νοντας την ελληνική σημαία σε πολλές ξένες αγορές και κάνοντας τα ελληνικά προϊόντα να είναι προ-τιμητέα από τους εκπροσώπους των διεθνών δικτύων διανομής.

Ποιες, όμως, είναι οι επιχειρή-

σεις αυτές; Με ποια κριτήρια επελέ-γησαν για να κατακτήσουν μια θέ-ση στον πίνακα με τον τίτλο «Τα διαμάντια της ελληνικής βιομηχανί-ας»;

Τα κριτήρια είναι συγκεκριμένα. Πρώτον, οι επιχειρήσεις να είναι από ένα μέγεθος και πάνω. Έτσι, οι πωλήσεις τους κατά την τελευταία δημοσιευμένη χρήση επιλέχθηκε να υπερβαίνουν τα 12 εκατομμύ-ρια ευρώ. Δεύτερον, ο κύκλος ερ-γασιών να εμφανίζει αύξηση του-λάχιστον 5%. Τρίτον, να είναι κερ-

www.statbank.gr

PressCode_06_58-63 diamonds.indd58-59 58-59 12/20/07 3:21:10 PM

Τρένο. Αν κάποιος ήθελε να περιγράψει την επιχειρηματική πορεία του John Kent στο χώρο του τουρισμού, θα ήταν η κατάλληλη λέξη. Για την ακρίβεια, υπερταχεία.

Η πορεiα αρχίζει από το Ipswich και ένα μικρό τουριστικό γραφείο στο οποίο μπαίνει ως συνέταιρος, το Greek Flight Club. «Η πρώτη εταιρεία που πούλησα, ή για να ακριβολογώ, δεν υπάρχει εταιρεία από τότε που έχω φτιάξει και να μην έχω πουλήσει» μου λεει γελώ-ντας. Πράγματι, στις 6 εταιρείες στις οποίες δραστηριοποιήθηκε, ως ιδι-οκτήτης ή διευθυντικό στέλεχος, πέτυχε σε μικρό χρονικό διάστημα

να δημιουργήσει υπεραξία, με απο-τέλεσμα κάποιες να εξαγοραστούν και άλλες να μπουν στο χρηματι-στήριο. Σίγουρα το ελληνικό πρό-τυπο της οικογενειακής επιχείρησης που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά, του είναι άγνωστο. Μου εξη-γεί πως η δημιουργικότητα και ο ζήλος, δημιουργώντας μια επιχεί-ρηση, αφορά τα πρώτα 3-4 χρόνια της λειτουργίας της, μετά αρχίζει η ρουτίνα. Φυσικό επόμενο να μην μπορείς να αποδώσεις το ίδιο. Η επόμενη λογική κίνηση είναι να εκ-μεταλλευτείς το value που δημι-ούργησες και να την πουλήσεις, προχωρώντας σε κάτι νέο.

Στο μικρό πρακτορείο του Ips-wich λοιπόν, ασχολήθηκε αποκλει-στικά με τους 60.000 έλληνες φοιτη-τές που σπούδαζαν στην Αγγλία και ταξίδευαν τακτικά στην Ελλάδα. Η πρωτοποριακή – για την εποχή- ιδέα να προσφέρει on-line εισιτήρια στους φοιτητές, που ήταν από τους πρώτους με πρόσβαση στο internet, αποδείχθηκε ιδιαίτερα επιτυχής. Μετά από δύο χρόνια αυτή η εται-ρεία πουλήθηκε στη Manos Travel, στην οποία του ζητήθηκε να συνεχί-σει την καριέρα του. Η απόφαση να παραιτηθεί μετά από μερικούς μή-νες, του κόστισε ένα χρόνο ανεργί-ας. Η αναζήτηση εργασίας τον έφε-ρε στο Λονδίνο και το γραφείο του Τάκη Σακαλή, κύπριου επιχειρημα-τία, τον οποίο περιγράφει ως τον πατριάρχη του ελληνικού και κυπρι-ακού τουρισμού. Το μεγάλο άλμα όμως δεν είχε έρθει ακόμα. Μετά από ένα χρόνο – σχολείο δίπλα στον κ. Σακαλή, ήρθε η πρόταση από την Gemstone Travel, μια εταιρεία μέχρι τότε flight only που ήθελε να επε-κταθεί και σε πακέτα διακοπών. Του

ΣΤΙΣ 6 ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ, ΩΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ Η ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ, ΠΕΤΥΧΕ ΣΕ ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΥΠΕΡΑΞΙΑ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΝΑ ΕΞΑΓΟΡΑΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ

success stories presscode ISSUE 06> 64/65

Ο ΑΓΓΛΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΠΑΚΕΤΑ ΔΙΑΚΟΠΩΝ, ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ – ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΑΝ ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ “ΣΠΑΣΕΙ” ΣΤΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ, ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ, ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΙΜΟΛΟΓΗΘΕΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ

John Kent: My way

o John Kent ΕiΝΑΙ Ceo ΤΗΣ youtravel.CoM (www.johnkent.eu)

PressCode_06_64-67 Kent.indd 64-65 12/20/07 3:21:46 PM

Μ Η Ν Ι Α Ι Ο Π Ε Ρ Ι Ο ∆ Ι Κ Ο Γ Ι Α Τ Η Ν Ο Ι Κ Ο Ν Ο Μ Ι Α Κ Α Ι Τ Η Ν Ε Ξ Ω Τ Ε Ρ Ι Κ Η Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ ΗΑποκλειστική συνεργασία µε το

58 Τα «διαμάντια» της ελληνικής βιομηχανίας και του εμπορίουΕΡΕΥΝα: sTaTBank

64 John Kent: My way

04 Eυρωπαϊκή Ένωση

35 Μεγάλες ελπίδες, μικρά αποτελέσματα

37 Μαθήματα Διεθνοπολιτικού Φιλελευθερισμού

53 A quiet revolution

68 Επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα

72 Καταρρέει η αγορά του πετρελαίου θέρμανσης

78 Ο μεγαλύτερος φορέας επαγγελματικών πιστοποιήσεων τώρα και στην Ελλάδα

80 Πρωτιά για την Ελλάδα με το πρόγραμμα Smarteyes

82 «Οδηγός νέων επιχειρηματιών 2007»

83 Η ΒΡ καταλαμβάνει την πρώτη θέση στην παγκόσμια διάταξη

86 Συμφωνική ορχήστρα του Λονδίνου


ΣτιΣ 4 Δεκεμβριου 2007 η Ευ-ρωπαϊκή Επιτροπή εγκαινιάζει την ενημερωτική εκστρατεία για το ευ-ρωπαϊκό έτος διαπολιτισμικού δια-λόγου 2008 με το σύνθημα «Μαζί στην πολυμορφία». Η εκδήλωση αυτή σηματοδοτεί και την έναρξη της λειτουργίας του δικτυακού τό-που www.dialogue2008.eu Ο κ. Ján Figel’, ευρωπαίος επίτροπος αρμό-διος για θέματα εκπαίδευσης, πολι-τισμού, κατάρτισης και νεολαίας, θα συνοδεύεται από τους «ευρωπαί-ους πρεσβευτές για τον διαπολιτι-σμικό διάλογο», δηλ. διάσημες προ-σωπικότητες του πολιτιστικού χώ-ρου της Ευρώπης και όχι μόνο. Ιδι-αίτερο χρώμα στην εκδήλωση θα δώσει η παρουσία μαθητών σχολεί-ων των Βρυξελλών από διαφορετι-κές εθνικότητες, δηλώνοντας με τον τρόπο αυτό από κοινού τα οφέ-λη που συνεπάγεται η πολυμορφία τις παραμονές του 2008.

Σκοπός του ευρωπαϊκού έτους είναι να συμβάλει στην αμοιβαία κατανόηση και την καλύτερη συμ-βίωση. Θα εξετάσει τα οφέλη της πολιτισμικής πολυμορφίας και της ενεργού συμμετοχής στα ευρωπα-ϊκά κοινά και θα επιδιώξει να καλλι-εργήσει στους πολίτες το αίσθημα ότι ανήκουν στο ευρωπαϊκό οικο-δόμημα. Πρόκειται για κοινή πρω-τοβουλία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των κρατών μελών και της ευρω-παϊκής κοινωνίας των πολιτών. Αυ-τό το ευρωπαϊκό έτος διαθέτει προϋπολογισμό 10 εκατ. ευρώ, ο οποίος καλύπτει την ενημερωτική εκστρατεία, έρευνες και μελέτες για τον διαπολιτισμικό διάλογο, καθώς και τη συγχρηματοδότηση των

Οι λαΟi της Ευρωπης «Μαζι ςτην πΟλυΜΟρφια»επτά εμβληματικών ευρωπαϊκών σχεδίων και 27 εθνικών σχεδίων –ένα για κάθε κράτος μέλος– σχετι-κά με τον διαπολιτισμικό διάλογο σε όλη την ΕΕ.

Λίγο πριν από την έναρξη της εκστρατείας, ο επίτροπος Ján Figel’ δήλωσε: «Είναι σαφές ότι η Ευρώ-πη αντιμετωπίζει σημαντικές προ-κλήσεις, οι οποίες πηγάζουν από τις διαπολιτισμικές σχέσεις. Το ευ-ρωπαϊκό έτος 2008 μάς δίνει μια πολύτιμη ευκαιρία να εξετάσουμε τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να βελτιώσουμε τον δι-απολιτισμικό μας διάλογο και τις διαπολιτισμικές μας σχέσεις. Το έρ-γο αυτό μπορεί να φαίνεται εξαιρε-τικά δύσκολο. Αλλά και πριν από 50 χρόνια η ιδέα της συνένωσης διαφορετικών πληθυσμών της ηπείρου μας κάτω από την ίδια στέγη –την Ευρωπαϊκή Ένωση– φαινόταν επίσης ανέφικτη. Σήμερα όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απτό δημιούργημα, όπως άλλωστε και η εντυπωσιακή επιτυχία της να συνενώσει τις χώρες της Ευρώπης. Επομένως, μπορούμε και πρέπει να αναμετρηθούμε επιτυχώς με τις προκλήσεις που δημιουργεί η πο-λιτιστική και θρησκευτική πολυ-μορφία της ηπείρου μας. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, επιλέξαμε για το ευρωπαϊκό έτος το σύνθημα “Μαζί στην πολυμορφία”».

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει κα-λέσει στην εναρκτήρια εκδήλωση της εκστρατείας πολλές προσωπι-κότητες του πολιτιστικού χώρου ολόκληρης της Ευρώπης και όχι μόνο, οι οποίες προσέφεραν τις υπηρεσίες τους ως «ευρωπαίοι πρεσβευτές για τον διαπολιτισμικό διάλογο». Στους ευρωπαίους πρε-σβευτές ξεχωρίζουν ο βραζιλιάνος συγγραφέας Paulo Coelho και ο σλοβάκος μαέστρος Jack Martin Händler.

Σκοπός του δικτυακού τόπου

της εκστρατείας, ο οποίος κατα-σκευάστηκε σε συνεργασία με ορ-γανώσεις της κοινωνίας των πολι-τών, είναι να προωθηθεί η δημιουρ-γία ενός κοινού ευρωπαϊκού χώρου για τον διαπολιτισμικό διάλογο. Αυ-τός ο δικτυακός τόπος περιλαμβά-νει ένα τμήμα εταίρων, που σκοπό έχει να εντείνει τη δικτύωση και τις ανταλλαγές βέλτιστων πρακτικών σε επίπεδο ΕΕ. Ήδη πριν από την έναρξη της λειτουργίας του φιλοξε-νούσε περισσότερα από 500 προ-φίλ ιδιωτών και οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στο χώρο του διαπολιτισμικού διαλόγου.

Το ευρωπαϊκό έτος 2008 απο-βλέπει στη δημιουργία ιδρύματος για βιώσιμες ευρωπαϊκές πρωτο-βουλίες πολιτικής στο τομέα του διαπολιτισμικού διαλόγου και μετά το 2008. Αποτελεί επίσης απτή έκ-φραση του αντικτύπου που έχει η νέα ευρωπαϊκή ατζέντα για τον πο-λιτισμό σ’ έναν κόσμο παγκοσμιο-ποίησης, στην οποία η προώθηση της πολιτισμικής πολυμορφίας και του διαπολιτισμικού διαλόγου είναι ένας από τους τρεις βασικούς στό-χους.

Ως προς αυτό, μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων, το 2008 θα διορ-γανωθούν έξι συζητήσεις στις Βρυ-ξέλλες (μία ανά δίμηνο). Κάθε συζή-τηση θα εξετάζει μια συγκεκριμένη τομεακή πτυχή του διαπολιτισμικού διαλόγου και θα καλύπτει θέματα όπως τα μέσα ενημέρωσης, τις τέ-χνες και την κληρονομιά, τον εργα-σιακό χώρο, το διάλογο μεταξύ των θρησκειών, την εκπαίδευση και τη νεολαία, τη μετανάστευση και την ενσωμάτωση.


PressCode_06_04-09 EU.indd 4 12/20/07 1:15:25 PM

ευρωπαϊκή ένωση

Συνάντηση υψηλού επιπέδου με θέμα τον απολογισμό δέκα ετών δια-λόγου ανάμεσα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και την Ορθόδοξη Εκκλη-σία πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Στη συνάντηση προέδρευσαν από κοινού ο Μάριαν Μαρινέσκου ο Ρουμάνος αντιπρό-εδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΕΛΚ και ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Εμμανουήλ, εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρ-χείου στην ΕΕ. Στη συνάντηση συμμετείχαν επίσης και ο Αυστριακός Αντιπρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδος του ΕΛΚ, Ότμαρ Κάρας

και ο ευρωβουλευτής της ΝΔ κ. Μαργαρίτης Σχοινάς. Τις απόψεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατέθεσαν ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Αυστρίας Μιχαήλ, ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Σασίμων Γεννάδιος και ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ρουμανίας Ιωσήφ. Η συνάντηση ολοκληρώθηκε σε πανηγυρική ατμόσφαιρα με τη συμμετοχή και του Παναγιότατου Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ο οποίος εξέ-φρασε τις ευχές του για τη συνέχιση του διαλόγου.Οι συμμετέχοντες εξέτασαν τα σημαντικά επιτεύγματα των τελευταί-ων δέκα ετών διαλόγου. Οι πρόεδροι της συνεδρίασης εξέφρασαν τη μεγάλη εκτίμησή τους για την επιτυχή προσχώρηση της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στο δεύτερο μέρος της συνάντησης εξετάστηκαν οι κατευθυντήριες γραμμές για τη συνέχιση του Διαλόγου. Ανάμεσα στους νέους στόχους που τέθηκαν είναι θέ-ματα της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Γειτονίας, της ευρωπαϊκής ενσωμά-τωσης, μετανάστευσης και προώθησης των κοινών ευρωπαϊκών αξιών. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης συμφωνήθηκε ότι μετά από τις περιφερειακές συνεδριάσεις του διαλόγου (Σλοβενία, Γεωργία, Σαράγεβο και Ανατολική Ευρώπη), ο ενδέκατος διάλογος θα πραγμα-τοποιηθεί το 2008 στη Ρουμανία, και ο δωδέκατος διάλογος το 2009 στη Θεσσαλονίκη.

ΔιΕυκΟλυνςη της ΕνςωΜατωςης των ατΟΜων ΜΕ αναπηρια ςτην αγΟρα Εργαςιας

πως ΜπΟρΕι να βΟηθηςΕι η Ευρωπαϊκh eνωςη;

ςτη θΕςςαλΟνiκη Οι ΕργαςiΕς τΟυ ΔωΔeκατΟυ ΔιαλoγΟυ Ε.λ.κ και ΟρθoΔΟξης Εκκληςiας την AνΟιξη τΟυ 2009

Στα πλαiΣια της εκδήλωσης έγινε η παρουσίαση της σύμπρα-ξης “the Vision=E3”. Η σύμπραξη αυτή περιλαμβάνει τα ακόλουθα προγράμματα που αποσκοπούν στη διαμόρφωση μιας ενοποιημέ-νης προσέγγισης για τη βελτίωση της κατάρτισης και απασχόλησης των ατόμων με μειωμένη όραση ή τύφλωση:

• Σχέδιο «Visage» (από το Ηνω-μένο Βασίλειο)

• Σύμπραξη για τη «βελτίωση της πρόσβασης ατόμων με μειωμέ-νη όραση στην αγορά εργασίας» (από την Πολωνία)

• Σχέδιο «SIZAR» (από την Σλο-βακία)

• Σχέδιο «Tyfloemployability»

(από τη Δημοκρατία της Τσεχίας)• Σύμπραξη «Per linguas mundi

ad laborem» (από την Πολωνία)Με βάση μια σειρά εκθέσεων

που προσδιορίζουν τα βασικά εμπόδια και ευκαιρίες απασχόλη-σης στις χώρες συνεργασίας, επιδί-ωξη της εκδήλωσης ήταν η παρου-σίαση των καλύτερων πρακτικών και ο σχεδιασμός μέτρων από τους φορείς χάραξης πολιτικής για την ανάπτυξη πολιτικών απασχόλησης που θα ενθαρρύνουν την ενσωμά-τωση των Ατόμων με Αναπηρία.

Η Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ευαγγελία Τζαμπάζη δήλωσε σχετι-κά:

«Παράλληλα με τη διασφάλιση της σωστής εφαρμογής του υπάρ-

χοντος νομικού πλαισίου για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση, μπορούμε και οφείλουμε να προω-θούμε θετικές δράσεις και πρωτο-βουλίες όπως αυτές που παρουσι-άστηκαν στα πλαίσια της σημερι-νής εκδήλωσης.

Μέσα από την παρουσίαση πρωτοβουλιών και προγραμμάτων που πραγματοποιούνται σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορούμε να αντλήσουμε χρήσι-μες πληροφορίες τις οποίες θα έχουμε τη δυνατότητα να αξιοποι-ήσουμε σε εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, με στόχο την εξασφάλιση της πρόσβασης των Ατόμων με Αναπηρία στην αγορά εργασίας».


ΕΜπoριΟ και κλιΜατικeς αλλαγeς:

ςτην αναζhτηςη της Χρυςhς τΟΜhςυιοθετhθηκε από το Ευρωπαϊ-κό Κοινοβούλιο η έκθεση σχετικά με το «Εμπόριο και της Κλιματικές Αλλαγές», σκιώδης εισηγητής της οποίας υπήρξε, εκ μέρους του Ευ-ρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος-Ευρω-παίοι Δημοκράτες ο Ευρωβουλευ-τής της Νέας Δημοκρατίας Καθηγη-τής κ. Γιώργος Παπαστάμκος.

Η Έκθεση αντιμετωπίζει το ζή-τημα των επιπτώσεων του εμπορί-ου στην αλλαγή του κλίματος σε τρία επίπεδα. Σε πρώτο επίπεδο, αναφέρονται δράσεις σχετικά με την πορεία της ΕΕ στην μετά Κυότο εποχή. Σε δεύτερο, αναλύεται η ση-μασία των πολυμερών συμφωνιών στην προσπάθεια να δοθεί λύση στα προβλήματα που σχετίζονται με την αλλαγή του κλίματος. Σε τρί-το επίπεδο γίνεται αναφορά στις προσπάθειες που πρέπει να κατα-βάλει η ΕΕ προκειμένου να μειώσει περαιτέρω τις εκπομπές διοξειδίου

του άνθρακα. Στην ομιλία του στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινο-βουλίου του Νοεμβρίου στις Βρυ-ξέλλες, ο κ. Παπαστάμκος τόνισε ότι «η ταχεία ανάπτυξη του διε-θνούς εμπορίου δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται αποκλειστικά ως παράγοντας επιβάρυνσης του πε-ριβάλλοντος. Επιπλέον, δεν αρκεί μόνη η υιοθέτηση «κλιματικών» πολιτικών, αλλά απαιτείται ένα σύ-νολο, συνεκτικό σχέδιο στο οποίο

να αντανακλώνται φιλοπεριβαλλο-ντικές προτιμήσεις στην πολιτική μεταφορών, στην εμπορική, βιομη-χανική, ενεργειακή, και αγροτική πολιτική. Σε κάθε περίπτωση δεν αρκεί η προσπάθεια που καταβάλει μόνη η ΕΕ για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών. Η παγκό-σμια πρωτοπορία της ΕΕ στην καθι-έρωση προτύπων περιβαλλοντικής και κοινωνικής προστασίας πρέπει να συνεχιστεί και να προωθηθεί


ντούι δρα Γκεόργκι Καστσίεφ για την έλλειψη ασφάλειας του πυρηνι-κού προγράμματος στο Μπέλενε. Σε συνέντευξη τύπου που παραχώ-ρησε στις Βρυξέλλες πριν από μια εβδομάδα, στις 26 Νοεμβρίου 2007, ο δρ. Καστσίεφ, που σήμερα εργάζεται ως πυρηνικός εμπειρο-γνώμων στο Πανεπιστήμιο της Βιέν-νης, κάνει έκκληση στην Επιτροπή να σταματήσει αμέσως το πυρηνικό πρόγραμμα στο Μπέλενε διότι, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, υπάρχει έλλειψη πιστοποιημένου προσωπι-κού και ελέγχου, ελλιπής εμπειρία για τη λειτουργία του επιλεγμένου αντιδραστήρα, αλλά και υψηλή σει-σμικότητα στην περιοχή. Τόνισε

επίσης ότι η Βουλγαρία δεν φημίζε-ται για τους αυστηρούς κανόνες ασφαλείας, καθώς, όπως ο ίδιος είχε αποκαλύψει και το 2006, εκείνη τη χρονιά συνέβη πυρηνικό επεισόδιο στο Κοζλοντούι. Σύμφωνα με τον δρα Καστσίεφ, η Ευρωπαϊκή Επιτρο-πή, η οποία θα προβεί εντός αυτού του μηνός στην αξιολόγηση του εν λόγω πυρηνικού προγράμματος, δεν πρέπει επ’ ουδενί να βασιστεί μόνο στη σχεδιαστική τεκμηρίωσή του, αλλά οφείλει να λάβει υπόψη της και το πώς θα εξελιχθεί το πρό-γραμμα αυτό στην Βουλγαρία.

Με ερώτησή του προς την Επι-τροπή ο ευρωβουλευτής της ΝΔ κ. Νίκος Βακάλης ζήτησε να πληροφο-

ΜπeλΕνΕ βΟυλγαρiας:

ανηςυΧiα για την αςφAλΕια τΟυ πυρηνικΟy πρΟγρAΜΜατΟς

eντονεΣ ανηΣυχiεΣ προκάλε-σαν οι δηλώσεις του Βούλγαρου πρώην προέδρου της βουλγαρικής Επιτροπής Πυρηνικής Ασφάλειας και πρώην διευθυντικού στελέχους του Πυρηνικού Σταθμού του Κοζλο-


ευρωπαϊκή ένωση

ΜπeλΕνΕ βΟυλγαρiας:

ανηςυΧiα για την αςφAλΕια τΟυ πυρηνικΟy πρΟγρAΜΜατΟς

Στο κAΪρο σε μία διεθνή ατμό-σφαιρα απονεμήθηκε το βραβείο Anna Lindh 2007 για το ευρωμεσο-γειακό διάλογο πολιτισμών στην Αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοι-νοβουλίου, ευρωβουλευτή Ρόδη Κράτσα, για τη συνεισφορά της στην συνεργασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των χωρών από την απέναντι όχθη της Μεσογείου.

Το Βραβείο απένειμε ο τέως Γε-νικός Γραμματέας του Οργανισμού

Ηνωμένων Εθνών, κος. Boutros Boutros-Ghali, ενώ στην τελετή πα-ρέστησαν μέλη της Κυβέρνησης και του Κοινοβουλίου της Αιγύπτου, ο Πρέσβης της Ελλάδος κ. I. Ζέπος, εκπρόσωποι του διπλωματικού κό-σμου και των δικτύων του Ιδρύμα-τος Anna Lindh από 37 χώρες κα-θώς και γνωστές προσωπικότητες του αραβικού κόσμου και της ελλη-νικής κοινότητας.

Το Βραβείο θεσμοθετήθηκε το 2006 από το Ίδρυμα Anna Lindh με στόχο να τιμήσει προσωπικότητες που δρουν σε διάφορους τομείς του διαλόγου και της συνεργασίας μεταξύ των ευρωπαϊκών και μεσο-γειακών χωρών. Το Ίδρυμα Anna Lindh αποτελεί το κορυφαίο συντο-νιστικό όργανο για τον Ευρω-μεσο-γειακό διάλογο. Έχει έδρα την Αλε-

ξάνδρεια της Αιγύπτου και αποτελεί ένα δίκτυο 37 Εθνικών φορέων δια-πιστευμένων από τις 27 χώρες-μέ-λη της ΕΕ και τις 10 χώρες-εταίρους της Μεσογείου. Το Ίδρυμα έχει πά-ρει το όνομά του από την τ. Υπουρ-γό Εξωτερικών της Σουηδίας Anna Lindh, η οποία δολοφονήθηκε από εξτρεμιστή. Η Ρόδη Κράτσα επελέ-γη, μεταξύ άλλων υποψηφίων, από τους επικεφαλής των 37 δικτύων.

Η κα. Ρόδη Κράτσα δήλωσε:

«Αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για ‘μένα η αναγνώριση του οράματός μου για την ειρήνη, τη δημοκρατία, την ευ-ημερία όλων των λαών της Μεσο-γείου. Είναι ιδιαίτερη ικανοποίηση η επιβράβευση των πρωτοβουλιών και του έργου μου με διάφορους τρόπους, μέσα από τα Ευρωπαϊκά όργανα αλλά και μέσα από την κοι-νωνία των πολιτών, για την επίτευ-ξη αυτών των στόχων. Το σημαντι-κότερο μήνυμα αυτού του Βραβεί-ου είναι ότι αναδεικνύει τον ρόλο που μπορούν να παίξουν οι πολί-τες, οι φορείς από τις δύο όχθες της Μεσογείου για ν’ αντιμετωπίσουμε τις κοινές σοβαρές προκλήσεις για το μέλλον μας, όπως η λαθρομετα-νάστευση, η τρομοκρατία, η ρύ-πανση της Μεσογείου, οι εθνικι-σμοί, η ανεργία, η ξενοφοβία».

τΟ βραβΕiΟ ANNA LiNDh 2007 ςτη ρoΔη κρAτςα

ρηθεί κατά πόσο γνωρίζει η Επιτρο-πή τα στοιχεία αυτά και πώς σκο-πεύει να τα συνεκτιμήσει στην επι-κείμενη αξιολόγηση του συγκεκρι-μένου πυρηνικού προγράμματος. Ο κ. Βακάλης ζήτησε να μάθει ποια μέτρα προτίθεται να πάρει άμεσα η Κομισιόν προκειμένου να εξακρι-βωθεί η αξιοπιστία ή όχι των δηλώ-σεων του Δρα Καστσίεφ. Κύριο μέ-λημα του Έλληνα ευρωβουλευτή είναι η προστασία των γειτονικών χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, ζητά απα-ντήσεις από την Κομισιόν σχετικά με το πώς προστατεύονται οι χώρες αυτές από τους ενδεχόμενους κιν-δύνους πυρηνικού ατυχήματος.

στις εμπορικές συναλλαγές της με τρίτες χώρες».

Η έκθεση του Ευρωβουλευτή του Κόμματος των Πρασίνων κ. Λί-πιτς έλαβε την ευρύτατη στήριξη των Κοινοβουλευτικών Ομάδων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ύστερα από μαραθώνιες διαπραγματεύσεις στις οποίες έλαβε μέρος ο κ. Παπα-στάμκος. Μετά το πέρας της ψηφο-φορίας ο Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας αναλύοντας του λό-γους για τους οποίους το ΕΛΚ-ΕΔ στήριξε την συγκεκριμένη έκθεση, παρά το γεγονός ότι καταψήφισε επιμέρους σημεία της, ανέφερε ότι «το ΕΛΚ-ΕΔ πιστεύει ότι η παγκό-σμια υπερθέρμανση πρέπει να αντι-μετωπιστεί μέσω βιώσιμων μέτρων τα οποία δεν θα έχουν ανάστροφα αποτελέσματα στην παγκόσμια οι-κονομική ανάπτυξη ή στους μακρο-πρόθεσμους στόχους του ευρωπα-ϊκού κοινωνικού μοντέλου».



η επiΣκεψη στην Αθήνα του Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκί-ας, κ. Αλί Μπαμπατζάν, επιβεβαιώ-νει ότι οι σχέσεις των δύο χωρών έχουν περάσει σε μια νέα περίοδο δυναμικής ανάπτυξης. Αυτό τόνισε η υπουργός εξωτερικών κυρία Ντό-ρα Μπακογιάννη, μετά το πέρας των ελληνοτουρκικών συνομιλιών. Οι δύο υπουργοί συμφώνησαν στην υιοθέτηση μιας νέας δέσμης Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύ-νης μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας που περιλαμβάνουν τα εξής:

1. ανταλλαγή επισκέψεων σε επίπεδο Αρχηγών των τριών κλά-δων των Ενόπλων Δυνάμεων και σε άλλα ιεραρχικά επίπεδα της στρα-τιωτικής διοίκησης,

2. δημιουργία κοινής διακλαδι-κής Επιχειρησιακής Μονάδας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ για συμμετοχή σε ειρηνευτικές επιχειρήσεις,

3. ίδρυση κοινής Χερσαίας Μο-νάδας στο πλαίσιο της Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης του ΝΑΤΟ,

4. σύσταση κοινής διακλαδικής Ομάδας Δράσης για την αντιμετώ-πιση καταστροφών και την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας με ευρεία επιχειρησιακή δυνατότητα

3 ολοκληρωθηκαν στο Sharm El Sheikh της Αιγύπτου οι εργα-

σίες της Συνόδου Υπουργών Εξωτε-ρικών Ευρωπαϊκής Ένωσης-Αφρικής, προπαρασκευαστικής της Συνόδου Κορυφής της Λισαβόνας. Η χώρα μας θεωρεί τη Σύνοδο ΕΕ-Αφρικής πολι-τική προτεραιότητα, όπως είχε τονί-σει η υπουργός Εξωτερικών κα Ντό-ρα Μπακογιάννη, τον Οκτώβριο του 2006, μετά τη συνάντησή της με την ομάδα των Αφρικανών Πρέσβεων στην Αίγυπτο. Στη Σύνοδο του Sharm El Sheikh την Ελλάδα εκπροσώπησε ο Υφυπουργός Εξωτερικών κ. Θεό-

δωρος Κασσίμης. Στην εισήγησή του ο κ. Κασσίμης αναφέρθηκε εκτενώς στο μείζον θέμα της μετανάστευσης, τονίζοντας μεταξύ άλλων: «Η επεξερ-γασία και η εφαρμογή ολοκληρωμέ-νων και συνεκτικών στρατηγικών για τη βέλτιστη διαχείριση του φαινομέ-νου μπορούν να μετατρέψουν τον κίνδυνο σε ευκαιρία ευημερίας για τους λαούς των δύο ηπείρων.

Κεφαλαιώδης θα είναι η σημασία μίας μακροπρόθεσμης εταιρικής σχέ-σης ΕΕ-Αφρικής, όπως αυτή θα ορίζε-ται από τα σχετικά κείμενα που θα υπογραφούν στη Σύνοδο της Λισα-

βόνας, αλλά και από τις προσπάθειες στην πράξη για την εκπλήρωση των υποχρεώσεων που θα αναληφθούν. Συνολική αντιμετώπιση της μετανά-στευσης, της κινητικότητας και της απασχόλησης, ενίσχυση των θέσεων εργασίας στους νέους και τις γυναί-κες, βελτίωση του επενδυτικού κλί-ματος και του εμπορίου, οικοδόμηση αξιόπιστων θεσμών με την ανάπτυξη συντονισμένων συνεργειών ανάμεσα σε κράτη και τομείς πολιτικής, θα πρέπει να είναι οι βασικοί άξονες μι-ας μακροπρόθεσμης εταιρικής σχέ-σης ΕΕ-Αφρικής.

ΕλληνΟτΟυρκικη ςυΜφωνια

για νΕα ΜΕτρα ΟικΟΔΟΜηςης ΕΜπιςτΟςυνης 5. ανταλλαγή επισκέψεων μετα-

ξύ των Διοικητών των μονάδων της Ελληνο-Τουρκικής μεθορίου της Θράκης.

Οι δύο υπουργοί συμφώνησαν επίσης να αντιμετωπιστεί από κοινού το πρόβλημα των πλημμυρών στον Έβρο, μέσω της υιοθέτησης των αναγκαίων μέτρων και αποφάσεων.

Υποδεχόμενη τον Τούρκο ομό-λογό της, η ΥΠΕΞ τόνισε ότι η Ελλά-δα έχει τη βούληση να προχωρήσει με επιμονή και υπομονή στο δρό-μο του αμοιβαίου συμφέροντος που πρέπει να τον χαρακτηρίζει ο σεβασμός στο Διεθνές Δίκαιο, στις σχέσεις καλής γειτονίας, στις αρχές και τις αξίες που διέπουν τη σύγ-χρονη Ευρώπη. Η ευρωπαϊκή προ-οπτική της Τουρκίας, την οποία στηρίζει σταθερά η Ελλάδα, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο και για ολόκληρη την περιοχή μας, επεσήμανε η κυ-ρία Μπακογιάννη, συμπεριλαμβα-νομένης της Κύπρου.

Στο σημείο αυτό η ΥΠΕΞ έκανε ιδιαίτερη μνεία στη σημασία που έχει η επίτευξη δίκαιης βιώσιμης και λειτουργικής λύσης στο Κυπρι-ακό, επί τη βάσει διζωνικης, δικοι-νοτικής ομοσπονδίας. Οι δύο Υπουργοί συζήτησαν επίσης ένα ευρύ φάσμα διεθνών θεμάτων, με έμφαση την κατάσταση στα Δυτικά

Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή. Στις δηλώσεις του, ο κ. Μπαμπα-

τζάν ανέφερε ότι στόχος είναι η ενδυνάμωση των σχέσεων των δύο χωρών και τόνισε ότι υπάρχει και από τις δύο πλευρές η πολιτική δέ-σμευση γι΄ αυτό το σκοπό. Ο Τούρ-κος Υπουργός προσέθεσε ότι η Τουρκία θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την επίλυση του προβλήματος της Κύπρου στο πλαίσιο των αποφάσεων των Ηνω-μένων Εθνών, ενώ ευχαρίστησε για μία ακόμη φορά την Ελλάδα για την στήριξη που παρέχει στην ευ-ρωπαϊκή προσπάθεια της χώρας του. Ο κ. Μπαμπατζάν επεσήμανε τη σημασία που έχει η ενίσχυση των ενεργειακών και οικονομικών σχέσεων των δύο χωρών, ενώ, ανα-φερόμενος στην ευρωπαϊκή προο-πτική της χώρας του, σημείωσε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ένα σύνολο αξιών τις οποίες μοιράζο-νται τα κράτη – μέλη της και τόνισε ότι η πολιτική των ανοιχτών πυλών σηματοδοτεί την εν γένει ειρηνο-ποιό πολιτική της Ένωσης. Κατέλη-ξε δε λέγοντας ότι η οριοθέτηση της διεύρυνσης θα ήταν μεγάλο λάθος εκ μέρους των Ευρωπαίων.


διπλωματία

η ελληνικh Προεδρία του Δι-κτύου Ανθρώπινης Ασφάλειας (ΔΑA), η οποία ολοκληρώνεται με τη 10η Υπουργική συνάντηση του ΔΑΑ που θα διεξαχθεί τον Μάιο του 2008, επικεντρώνεται στη θε-ματική προτεραιότητα των Επιπτώ-σεων της Κλιματικής Αλλαγής στην Ανθρώπινη Ασφάλεια ευπαθών πληθυσμιακών ομάδων (παιδιά, γυναίκες και άτομα που εγκαταλεί-πουν τις εστίες τους λόγω των κλι-ματικών αλλαγών).

Οι στόχοι της Ελληνικής Προε-δρίας περιλαμβάνουν:

I. Τη συγκέντρωση και συνακό-λουθη παρουσίαση με τη συνεργα-σία του ΕΛ.Ι.ΑΜ.Ε.Π., των υφισταμέ-νων μελετών για τον αντίκτυπο της κλιματικής αλλαγής στην ανθρώπι-νη ασφάλεια των ευπαθών ομάδων στις κατά πρώτο λόγο πληττόμενες περιοχές.

II. Την επεξεργασία τριών κειμέ-νων πολιτικής (policy papers), ενός για κάθε μία από τις ευπαθείς ομά-δες. Αυτές οι μελέτες θα εκπονη-θούν σε συνεργασία με διεθνούς εμβελείας ελληνικά (ΕΛ.Ι.ΑΜ.Ε.Π.) και ξένα ερευνητικά κέντρα, καθώς επίσης και σε συνεργασία με συνα-φείς διεθνείς θεσμούς. Συγκεκριμέ-να, το κείμενο για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στα παιδιά συ-

Ελληνικη πρΟΕΔρια ΔικτυΟυ ανθρωπινης αςφαλΕιαςςΧΕΔιΟ Δραςης

ντάσσεται σε συνεργασία με τη UNICEF, το αντίστοιχο κείμενο για τις γυναίκες σε συνεργασία με το WEDO και το κείμενο με θέμα τα άτομα που αναγκάζονται να εγκα-ταλείψουν τις εστίες τους, σε συνερ-γασία με το U.N. University.

III. Ένα συνολικό κείμενο πολιτι-κής (policy paper) για την αναπτυξι-ακή συνεργασία και τον αντίκτυπο της κλιματικής αλλαγής στην αν-θρώπινη ασφάλεια. Το κείμενο αυτό συντάσσεται με τη συνεργασία του διεθνούς ερευνητικού κέντρου In-ternational Institute for Environ-ment and Development με Δ/ντή Ερευνών τον διεθνούς φήμης ειδή-μονα στην κλιματική αλλαγή Δρα Saleemul Huq.

φθινoπωρΟ 2007 – AνΟιξη 2008

• Στις 27 Νοεμβρίου 2007, η Ελ-ληνική Προεδρία θα παρουσιάσει στην Αθήνα τις προτεραιότητες του ΔΑΑ καθώς και το σχέδιο δράσης με τις δραστηριότητες του στο ευρύ κοινό. Μια έκθεση φωτογραφικής αφίσας και παιδικών σχεδίων με θέ-μα τη κλιματική αλλαγή, οργανωμέ-νες σε συνεργασία με το UNEP/MAP, θα παρουσιαστεί παράλληλα με αυ-τό το γεγονός, στο Μέγαρο Μουσι-κής Αθηνών και το Μετρό Αθηνών.

• Η Ελληνική Προεδρία ΔΑΑ πα-ρουσιάζει τις επιπτώσεις τις κλιματι-κής αλλαγής σε ευπαθείς ομάδες ως το κυρίαρχο θέμα της Ελληνικής Συμμετοχής στο «Αναπτυξιακό Χω-ριό» στο πλαίσιο της «Ευρωπαϊκής μέρας Ανάπτυξης 2007» (7-9 Νοεμ-βρίου στην Λισαβόνα), παράλληλα με την φωτογραφική έκθεση με τίτ-λο «Λιώνουν οι πάγοι - Ένα θέμα που καίει»Το λιώσιμο των πάγων είναι ένα θερμό θέμα» σε συνεργασία με το UNEP/MAP. Επίσης εκπρόσωπος της Ελληνικής Προεδρίας συμμετείχε σε Στρογγυλή Τράπεζα Υψηλού Επι-πέδου (Round Table) με θέμα την

άμβλυνση των επιπτώσεων της Κλι-ματικής Αλλαγής και , ευκαιρίες και Χρηματοδότησης: συνδυάζοντας τον αγώνα εναντίον της φτώχειας και της κλιματικής αλλαγής που οργα-νώθηκε σε αυτό το πλαίσιο.

• Οι Ελληνικές Μόνιμες Αντιπρο-σωπείες στη Νέα Υόρκη, Γενεύη και Βιέννη προγραμματίζουν αντίστοι-χες εκδηλώσεις σε θέματα ανθρώπι-νης ασφάλειας και κλιματικής αλλα-γής με την συμμετοχή διεθνούής φήμης εμπειρογνωμόνων (Νέα Υόρ-κη, 11-12 Δεκεμβρίου 2007, Γενεύη & Βιέννη α’ τρίμηνο του 2008). Οι εκδηλώσεις αυτές θα διευκολύνουν την προετοιμασία των σχετικών κει-μένων πολιτικής (policy paper). H πρώτη από αυτές τις εκδηλώσεις θα επικεντρωθεί στην κλιματική αλλα-γή και στην ανθρώπινη ασφάλεια καθόσον αφορά στα παιδιά, και θα λάβει χώρα κατά τη διάρκεια της Ειδικής Συνεδρίασης για Παιδιά ΗΕ (11-12 Δεκεμβρίου 2007), ενώ οι δύο άλλες εκδηλώσεις θα επικε-ντρωθούν στις γυναίκες (Βιέννη, Μάρτιος 2008) και στους μετακινού-μενους πληθυσμούς (Γενεύη, Φε-βρουάριος 2008). Αυτές οι εκδηλώ-σεις θα λάβουν χώρα σε συνεργασία με τους αντίστοιχους Διεθνείς Ορ-γανισμούς (όπως UNICEF, IOM).

• Η Προεδρία διοργανώνει μια Συνάντηση Υψηλών Αξιωματούχων του ΔΑΑ στην Αθήνα το Μάρτιο του 2008, για να παρουσιάσει ένα κείμε-νο προόδου βασισμένο στην επι-στημονική έρευνα και στα σχέδια κειμένων πολιτικής (policy paper), με σκοπό την αποτίμηση της προό-δου που συντελείται ενόψει Υπουρ-γικής Συνάντησης & Διεθνούς Συν-διάσκεψης του Μαΐου 2008.

• Παρουσίαση της πρωτοβουλί-ας του ΔΑΑ σε Διεθνείς Εκδηλώσεις [π.χ., η Συνδιάσκεψη για την Κλιμα-τική Αλλαγή στο Μπαλί (4-13.12.07) ή η διάσκεψη κορυφής της Αφρικα-νικής Ένωσης στην Αφρική (tbc)].

Βασικής σημασίας, όμως, είναι και οι δύο πλευρές να συνειδητοποιή-σουν ότι οι παράνομες μεταναστευ-τικές ροές βλάπτουν την προαγωγή θεμάτων που σχετίζονται με τη νόμι-μη μετανάστευση, με αποτέλεσμα να επηρεάζουν σοβαρά τις προσπάθειες σύνδεσης της μετανάστευσης με την ανάπτυξη. Όλες οι κυβερνήσεις πρέ-πει να δημιουργήσουν μηχανισμούς αντιμετώπισης της παράνομης μετα-νάστευσης και των γενεσιουργών αιτιών της, προς όφελος όχι μόνο των ίδιων των μεταναστών, αλλά και της ΕΕ και του συνόλου της Αφρικής».


ΜEση ΑνΑτολH:

η συΜφωνIΑ ΜπορεI νΑ επιτευχθεIποιοσ OΜωσ ΜπορεI νΑ την εφΑρΜOσει

HEnry A. KIssIngEr


PressCode_06_10-14 kissig.indd 10 12/20/07 1:26:14 PM

ρίας του το Ισραήλ, έχει απορρίψει την έννοια ενός παλαιστινιακού κράτους, επιμένοντας σε μια αδιαί-ρετη Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσά του και απορρίπτοντας την επι-στροφή των Παλαιστινίων προσφύ-γων. Η Αραβική πλευρά αρνείται να αναγνωρίσει το Ισραήλ με οποια-δήποτε σύνορα, αργότερα επιμένο-ντας στα σύνορα του 1967 που ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν και απαι-τώντας το δικαίωμα των προσφύ-γων να επιστρέψουν στην Παλαι-στίνη με τη δημογραφική συνέπεια, να σαρώσει τον εβραϊκό πληθυσμό του εβραϊκού κράτους.

Η διαδικασία βασίζεται στην υπόθεση πως οι δυο πλευρές πρέ-πει να δεχθούν – ή έχουν ήδη σιω-πηρά αποδεχθεί, το σχέδιο της Taba του 2000, που αναπτύχθηκε μετά το Camp David από ανεπίσημους διαπραγματευτές. Αυτό προβλέπει την απόσυρση του Ισραήλ στα σύ-νορα του 1967 (με ορισμένες διορ-θώσεις) διατηρώντας τους οικι-σμούς γύρω από την Ιερουσαλήμ αλλά στενεύοντας το διάδρομο με-ταξύ δύο κύριων ισραηλινών πόλε-ων της Haifa και του Tel Aviv στα 20 μίλια. Το αντιστάθμισμα του –υπό ίδρυση- Παλαιστινιακού κράτους θα είναι αντίστοιχο Ισραηλινό έδα-φος πιθανώς στο αραιοκατοικημέ-νο Negev. Το Ισραήλ φαίνεται έτοι-μο να συμφωνήσει σε μια απεριόρι-στη επιστροφή των προσφύγων στο παλαιστινιακό κράτος αλλά σθεναρά αρνείται οποιαδήποτε επι-στροφή στο Ισραήλ. Πληροφορίες φέρουν την Ισραηλινή κυβέρνηση πρόθυμη να εκχωρήσει τις αραβι-κές γειτονιές της Ιερουσαλήμ (μέχρι τώρα απροσδιόριστης) ως πρωτεύ-ουσα ενός Παλαιστινιακού κράτους. Εάν τα θέματα βρίσκονται πράγμα-τι σε αυτό το σημείο, αυτό σημαίνει μια επαναστατική αλλαγή των αντι-λήψεων και στις δύο πλευρές.

Η intifada και άνοδος του πα-γκόσμιου ριζοσπαστικού Ισλαμι-σμού, δημιούργησαν την πεποίθη-ση μέσα στο Ισραήλ πως αντιμετω-

ο HEnry A. KIssIngEr, εινΑι πρωην υπουρΓοσ εΞωτεριΚων των ηνωΜενων πολιτειων

η επOΜενη πρOΚληση που θΑ ΑντιΜετωπIσει, εIνΑι η διΑδιΚΑσIΑ νΑ Μην Eχει την τyχη τησ συΜφωνIΑσ του CAmp DAvID το 2000, OτΑν οι ηΓEτεσ των δυο πλευρων επεδιωΞΑν ΜιΑ συΜφωνιΑ, ΑλλΑ την ειδΑν νΑ τινΑζετΑι στον ΑερΑ ΜετΑ Απο την εποΜενη Κρίση, η οποιΑ συνεχιζετΑι ωσ σηΜερΑ

διεθνής συνεργασία

ΜEση ΑνΑτολH:

η συΜφωνIΑ ΜπορεI νΑ επιτευχθεIποιοσ OΜωσ ΜπορεI νΑ την εφΑρΜOσει

Η Condoleezza RiCe έχει κάνει σαφείς τις προσδοκίες της κυβέρ-νησης Μπους για την εξέλιξη της διαδικασίας ειρήνευσης στην Πα-λαιστίνη. Ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Mahmoud Abbas και ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Ehud Olmert θα πραγματοποιήσουν προπαρασκευ-αστικές συναντήσεις όπου θα κα-θοριστούν σημαντικά ζητήματα της διευθέτησης, υποβάλλοντας τα αποτελέσματα στη Διεθνή Διάσκε-ψη που θα γίνει στο τέλος Νοεμβρί-ου στην Annapolis του Maryland.

Η αποφασιστικότητα και η ευ-στροφία της Υπουργού Εξωτερικών ήταν καταλυτική για αυτή την εξέλι-ξη. Η επόμενη πρόκληση που θα αντιμετωπίσει, είναι η διαδικασία να μην έχει την τύχη της συμφωνίας του Camp David το 2000, όταν οι ηγέτες των δυο πλευρών επεδίω-ξαν μια συμφωνία, αλλά την είδαν να τινάζεται στον αέρα μετά από την επόμενη κρίση, η οποία συνεχί-ζεται ως σήμερα.

Στην αρχή των περισσοτέρων διαπραγματεύσεων, κάθε πλευρά είναι περισσότερο ξεκάθαρη για τις θέσεις της, από ότι για την τελική έκβαση. Αυτό που καθιστά μοναδι-κή τη διάσκεψη στην Annapolis, είναι πως το αποτέλεσμα πρόκειται να συμφωνηθεί εκ των προτέρων. Αυτό που είναι αβέβαιο, είναι η δυ-νατότητα αυτό να εφαρμοστεί.

Στο μεγαλύτερο μέρος της ιστο-


πίζει 4 νέες απειλές : Κατ’ αρχήν έχει αλλάξει το περιβάλλον της ασφά-λειας, η βασική απειλή δεν είναι τόσο οι συμβατικοί πόλεμοι του παρελθόντος, καθώς οι τρομοκρά-τες επιτίθενται ανά ομάδες χωρίς σαφή γεωγραφική προέλευση από μικρές κινητές βάσεις. Δεύτερον, η δημογραφική πρόκληση επειδή η εναλλακτική λύση αυτής των δυο κρατών, μπορεί να οδηγήσει σε ένα κράτος, όπου ο εβραϊκός πληθυ-σμός θα μετατραπεί σε μειονότητα. Τρίτον, η απειλή της διασποράς των πυρηνικών, ειδικά από το Ιράν, και τέλος, ένα διεθνές περιβάλλον στο οποίο το Ισραήλ βρίσκεται όλο και περισσότερο απομονωμένο λό-γω της αυξανόμενης αντίληψης στην Ευρώπη, αλλά και σε μικρούς αλλά δυναμικούς κύκλους στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι η υποτιθέ-μενη αδιαλλαξία του Ισραήλ είναι η αιτία της Αραβικής εχθρότητας προς τη Δύση.

Συγχρόνως, η αναδυόμενη απει-λή του Ιράν, έχει προκαλέσει μια επανεξέταση των προτεραιοτήτων

στον Αραβικό κόσμο. Για τα μετριο-παθή Σουνιτικά κράτη, ο κίνδυνος ενός κυρίαρχου Ιράν αποτελεί εφι-άλτη. Η συμβολή των Αμερικανι-κών, Αραβικών, Ισραηλινών και Ευ-ρωπαϊκών ανησυχιών ενθαρρύνει τις ελπίδες, πως μια συμφωνία με-ταξύ του Ισραήλ και των Αράβων γειτόνων του θα διευκόλυνε, ή ακό-μα και θα απέβαλλε τους κοινούς φόβους.

Θα μπορέσει η διπλωματία να δικαιώσει αυτές τις προσδοκίες; Δι-καιολογείται η μεγάλη αισιοδοξία για αυτό το σχέδιο; Ποιές θα είναι οι επιπτώσεις ενός αδιεξόδου; Μόλις το ζήτημα της εφαρμογής επιτευ-χθεί, θα προκύψουν πλήθος άλλα – φαινομενικά τεχνικά αλλά στην ου-σία τους διασπαστικά- ζητήματα.

Είναι βασικός διπλωματικός κα-νόνας, πως τα συμβαλλόμενα μέρη μιας συμφωνίας αναλαμβάνουν την ευθύνη για τους όρους και την εφαρμογή της. Εδώ, παρατηρούμε πως οι συνομιλητές και από τις δυο πλευρές έχουν εξαιρετικά ασταθείς θέσεις στο εσωτερικό. Ο κυβερνη-

τικός συνασπισμός στο Ισραήλ έχει καταρρεύσει. Η απόσυρση από τη Δυτική Όχθη θα είναι μια τραυματι-κή εμπειρία για το Ισραήλ και για τους δεκάδες χιλιάδες έποικους. Αυτό ενισχύεται περισσότερο από το γεγονός πως ενώ οι Ισραηλινές παραχωρήσεις (απόσυρση και αφαίρεση των οικισμών) είναι συ-γκεκριμένες άμεσες και μόνιμες, ενώ οι αντίστοιχες Αραβικές (ανα-γνώριση του Ισραήλ και ομαλοποί-ηση των σχέσεων) είναι αφηρημέ-νες και ανακλήσιμες.

Ο καθορισμός της Παλαιστινια-κής πλευράς έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα αόριστος. Η Γάζα κυβερνά-ται από τη Hamas, που είναι απρό-θυμη να αναγνωρίσει τη νομιμότη-τα του Ισραήλ, για να μην μιλήσου-με για τους συγκεκριμένους υπό διαπραγμάτευση όρους. Ποιος παίρνει έπειτα την ευθύνη για τη Γάζα; Είναι ασαφές πόσο μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της Δυτι-κής Όχθης εκπροσωπεί πλέον ο Abbas.

Δεν θα ήταν προτιμότερο οι Ισ-

το ισρΑHλ φΑIνετΑι EτοιΜο νΑ συΜφωνHσει σε ΜιΑ ΑπεριOριστη επιστροφH των προσφyΓων στο πΑλΑιστινιΑΚO ΚρAτοσ ΑλλA σθενΑρA ΑρνεIτΑι οποιΑδHποτε επιστροφH στο ισρΑHλ




ραηλινοί να αποσυρθούν από περι-οχές με έναν κυρίως μουσουλμανι-κό πληθυσμό απ’ ότι από τον ουσι-αστικά κενό νότο; Αυτό θα βελτίωνε τη δημογραφική ισορροπία των κρατών και θα μείωνε τον κίνδυνο μιας νέας intifada. Πολλά αραβικά κράτη έχουν δηλώσει την πρόθεσή τους να αναγνωρίσουν το Ισραήλ μόλις επιστρέψει στα σύνορα του 1967. Αλλά η αναγνώριση της ύπαρξης ενός κράτους, ιστορικά είναι ένα αντικειμενικό και όχι πολι-τικό ζήτημα. Είναι πώς τα κυρίαρχα κράτη χειρίζονται τις διεθνείς τους σχέσεις - ακόμα και όταν διαφω-νούν σε πολιτικά ζητήματα. Μια κρίσιμη ερώτηση θα ήταν τι ακρι-βώς θα σήμαινε μια αναγνώριση. Θα ασκηθεί πίεση στη Hamas από τα μετριοπαθή Αραβικά κράτη, να αποδεχθεί τα αποτελέσματα της ειρηνευτικής διαδικασίας, ή αυτή η πίεση θα μετατραπεί σε άλλοθι για την αποφυγή αυτής της αναγκαιό-τητας;

Η αλήθεια είναι πως στον Αραβι-κό κόσμο δεν υπάρχει κοινή στάση. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις δια-φορετικές απόψεις: μια μικρή αλλά όχι πολύ ισχυρή ομάδα που πιστεύ-ει πραγματικά στη συνύπαρξη με το Ισραήλ, μια πολύ μεγαλύτερη ομάδα που επιδιώκει να καταστρέ-ψει το Ισραήλ μέσω της ανοιχτής σύγκρουσης και ένα παρακλάδι πρόθυμο να διαπραγματευτεί με το Ισραήλ, αλλά ουσιαστικά να κατα-στρέψει σταδιακά το Εβραϊκό κρά-τος. Είναι έτοιμα τα μετριοπαθή Αραβικά κράτη να υποστηρίξουν και να ενισχύσουν την ομάδα που επιθυμεί τη γνήσια συνύπαρξη; Μπορεί η αναγνώριση του Ισραήλ να δώσει ένα τέλος στον τρόπο που παρουσιάζεται το Ισραήλ από τα ΜΜΕ, τις Κυβερνήσεις και το εκπαι-

δευτικό σύστημα των Αραβικών χωρών, ως παράνομο, ιμπεριαλιστι-κό, σχεδόν εγκληματικό και παρεί-σακτο στην περιοχή; Κάποια μετρι-οπαθή Αραβικά κράτη είναι εξαιρε-τικά απρόθυμα να έρθουν στην Annapolis. Εάν εμφανιστούν, θα επιμείνουν στη μονόπλευρη πίεση προς το Ισραήλ ;

Ακόμα πιο σημαντικές θα είναι οι βαθιές επιπτώσεις στην ισορρο-πία των δυνάμεων μέσα στον Αρα-βικό κόσμο. Τα εγκωμιαστικά σχό-λια για το επίτευγμα των μετριοπα-θών θα είναι λιγότερα από τις κατη-γορίες για προδοσία του Αραβικού αγώνα. Η δήλωση του ανώτατου ηγέτη του Ιράν που επιτίθεται στην διαδικασία ειρήνευσης, προειδο-ποιώντας ταυτόχρονα τα Αραβικά κράτη να μην συμμετέχουν, πιθα-νώς σηματοδοτεί την αρχή μιας συστηματικής εκστρατείας. Οι Ηνω-μένες Πολιτείες θα μπορούν να στηρίξουν αυτή τη διαδικασία, μό-νο αν επεκταθεί αυτή η υποστήριξη και σε όσους Άραβες εργαστούν προς αυτή την κατεύθυνση, ενάντια στις επιθέσεις που θα δεχθούν.

Αυτή η ειρηνευτική διαδικασία θα μπορούσε να συγχωνεύσει τις γενικότερες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή. Η διάσκεψη της Annapolis δεν μπορεί να είναι το τέλος μιας διαδικασίας, αλλά θα πρέπει να ετοιμάσει το έδαφος για μια νέα, ενδεχομένως πιο αισιόδοξη φάση που θα συνεχιστεί στις επόμενες κυβερνήσεις. Δεν θα πρέπει όμως να οδηγηθεί από την Αμερικανική πολιτική ατζέντα. Αν οι Άραβες ή οι Ισραηλινοί φίλοι της Αμερικής κλη-θούν να σηκώσουν μεγαλύτερο βάρος από αυτό που μπορούν να αντέξουν, υπάρχει ο κίνδυνος μιας ακόμα μεγαλύτερης ανάφλεξης.

Η αποκοπή της ψυχολογικής

υποστήριξης των Ισραηλινών συμ-μάχων από τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα είχε σαν αποτέλεσμα μόνο την ενθάρρυνση των ακραίων Ισλαμι-στών και με αυτόν τον τρόπο, θα αποσταθεροποιούσε ολόκληρη την περιοχή.

Η Υπουργός Εξωτερικών έχει δίκιο που επιμένει πως στις συζητή-σεις Olmert-Abbas θα πρέπει να αποφευχθούν τα επίθετα των προ-ηγούμενων διαδικασιών, που μετά από δεκαετίες δεν έχουν ακόμα κα-θοριστεί, όπως το “ακριβής” και “μό-νιμη ειρήνη” μέσα σε “ασφαλή και αναγνωρισμένα σύνορα” που προ-βλέπει το ψήφισμα 242 του Συμ-βουλίου Ασφαλείας των Η.Ε. και της έκκλησης για μια “ακριβή, δίκαιη και ρεαλιστική λύση” του προβλήματος των προσφύγων που απαιτείται από τον οδικό χάρτη.

Οι συμφωνίες που αφορούν την εφαρμογή και τις εγγυήσεις είναι επίσης ουσιαστικές – ένα ιδιαίτερα λεπτό ζήτημα όταν η αποστρατικο-ποίηση και η αντίσταση στην τρο-μοκρατία επιβάλλονται σε μια ανα-δυόμενη κυρίαρχη οντότητα.

Ο ρεαλισμός αποτελεί ουσιαστι-κή προϋπόθεση για την επιτυχία στην Annapolis. Αντίθετα, η απου-σία του σηματοδοτεί το αδιέξοδο και την Αμερικανική απομόνωση. Η ισχύς των μετριοπαθών, εξαρτάται από τη στάση της Αμερικής στην περιοχή και όχι μόνο όσον αφορά την Παλαιστίνη, αλλά και στο Ιράκ. Η Αμερική δεν μπορεί να υιοθετή-σει μια εικόνα υποχώρησης. Οι λαοί της περιοχής, φίλοι και εχθροί θα κρίνουν συνολικά τους στόχους της Αμερικής και την προσήλωσή της προς την επίτευξή τους.

(C) 2007 TrIBUnE mEDIA sErvICEs, InC.

ΓιΑ τΑ ΜετριοπΑθH σουνιτιΚA ΚρAτη, ο ΚIνδυνοσ ενOσ ΚυρIΑρχου ιρAν ΑποτελεI εφιAλτη


foreign affairs

Η ιστορια μπορεί να μην επανα-

λαμβάνεται, αλλά πολλές φορές

παρουσιάζει ομοιότητες. Tον Ιανου-

άριο του 2009, όπως και τον Ιανου-

άριο του 1953, ο νεοεκλεγείς πρόε-

δρος θα κληρονομήσει μία ακριβο-

πληρωμένη και αμφιλεγόμενη

εξωτερική διαμάχη, η οποία σύμ-

φωνα με την πλειοψηφία των Αμε-

ρικανών δεν μπορεί να κερδηθεί

και δεν θα έπρεπε ποτέ να έχει αρ-

χίσει. Όπως είχε επαληθευτεί πριν

πενήντα χρόνια, οι Ηνωμένες Πολι-

τείες βρίσκονται τώρα στη μέση

ενός «θερμού πολέμου» καθώς και

στα πρώτα στάδια ενός μακροχρό-

νιου παγκόσμιου αγώνα ενάντια σε

έναν άσπονδο και ιδεολογικά πιστό

εχθρό. Όπως και τότε έτσι και σήμε-

ρα οι Αμερικάνοι δεν έχουν κατα-

φέρει να αντιμετωπίσουν πλήρως

τις τρομακτικές και πρωτόγνωρες

απειλές που θέτει ο εχθρός για την

ασφάλειά τους. Ούτε είναι ακριβώς

σίγουροι για το πόσο μεγάλο θα

είναι το τίμημα που θα κληθούν τε-

λικά να πληρώσουν σε ζωές, ελευ-

θερία και δολάρια για να τον κατα-

νικήσουν.

Το 2009, όπως και το 1953, οι

νεοεκλεγέντες ηγέτες θα έλθουν

αντιμέτωποι με τις αντικρουόμενες

απαιτήσεις της εθνικής ασφάλειας

και της δημοσιονομικής ευθύνης.

Από τη μία πλευρά θα ακούν ισχυ-

ρά επιχειρήματα ότι παρά τις πρό-

σφατες αυξήσεις, η χώρα δεν δαπα-

νά ακόμη αρκετά στην αμυντική

και εσωτερική ασφάλεια. Από την

άλλη πλευρά θα κληρονομήσουν

τεράστια δημοσιονομικά ελλείμμα-

τα και ένα διογκούμενο εθνικό χρέ-

ος. Η ευθυγράμμιση του σκοπού με

τα τα μέσα και μάλιστα κατά τέτοι-

ον τρόπο ώστε να διατηρηθεί για

χρόνια εάν όχι για δεκαετίες δεν θα

είναι εύκολη. Στις αρχές του Ψυ-

χρού Πολέμου, ο Ντουάιτ Αϊζενχά-

ουερ είχε περιγράψει το καθήκον

του ως χάραξη μίας εθνικής στρα-

τηγικής για το «απώτερο μέλλον».

Όποιος εκλεγεί πρόεδρος το 2008

θα αντιμετωπίσει μία αρκετά παρό-

μοια πρόκληση.

Τα βιβλία που εξετάζονται εδώ

περιγράφουν ακριβώς το πρόβλη-

μα: Ο Gary Schmitt και ο Thomas

Donnelly διατυπώνουν τα επιχειρή-

ματά τους για τις αυξημένες αμυντι-

κές δαπάνες ενώ ο Robert Hormats

εκφράζει την άποψή του για την

αποκατάσταση της ισορροπίας και

των περιορισμών στην εθνική οικο-

νομία.

ΤΙ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΡΚΕΤΟ

Βλέποντας πέρα από τον Πόλε-

μο της Κορέας, ο Αϊζενχάουερ και

οι στρατηγοί του πίστευαν ότι δεν

είχαν τίποτα καλύτερο από το να

εστιάσουν σε μία μεγάλη και ενδε-

χομένως επικείμενη απειλή: τον

κίνδυνο μίας μεγάλης σύγκρουσης

με τη Σοβιετική Ένωση. Το σύγχρο-

νο στρατηγικό περιβάλλον δεν

προβάλλει τόσες άμεσες απειλές

αλλά είναι πιο πολύπλευρο και αβέ-

βαιο. Εκτός από τη διεξαγωγή πα-

ράνομου πολέμου κατά στασια-

στών και τρομοκρατών, οι Ηνωμέ-

νες Πολιτείες πρέπει να προετοιμα-

στούν για την αντιμετώπιση διάφο-

ρων μεσαίου μεγέθους κρατών τα

οποία διαθέτουν σημαντικές συμ-

βατικές δυνάμεις και ενδεχομένως

σύντομα και μικρά πυρηνικά οπλο-

στάσια. Στο πιο απώτερο μέλλον, η

γρήγορη οικονομική ανάπτυξη και

τεχνολογική πρόοδος της Κίνας

μπορούν ενδεχομένως να μετατρέ-

ψουν τη χώρα σε έναν αληθινό

αντάξιο ανταγωνιστή ικανό να αμ-

φισβητήσει την αμερικανική στρα-

τιωτική κυριαρχία, εάν όχι μόνο,

στην Ασία.

Επαρκούν οι υπάρχοντες και

σχεδιαζόμενοι προϋπολογισμοί και

τα επίπεδα των αμερικανικών δυ-

νάμεων για την αντιμετώπιση αυ-

τών των τριών ευδιάκριτων προ-

κλήσεων; Ο Schmitt και ο Donnelly,

ερευνητές στο American Enterprise

Institute πιστεύουν ότι η απάντηση

είναι ένα ηχηρό όχι. Ο Schmitt,

ο

Donnelly και οι συντελεστές του

ΣΤΙΣ ΑΡχEΣ ΤΟυ ΨυχΡΟY ΠΟλEμΟυ, Ο ΝΤΟυAΪΤ ΑΪζΕΝχΑΟυΕΡ ΕΙχΕ

ΠΕΡΙγΡΑΨΕΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟυ ΩΣ χΑΡΑξΗ μΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ

ΣΤΡΑΤΗγΙΚΗΣ γΙΑ ΤΟ «ΑΠΩΤΕΡΟ μΕλλΟΝ». ΟΠΟΙΟΣ ΕΚλΕγΕΙ

ΠΡΟΕδΡΟΣ ΤΟ 2008 ΘΑ ΑΝΤΙμΕΤΩΠΙΣΕΙ μΙΑ ΠΑΡΟμΟΙΑ ΠΡΟΚλΗΣΗ

O AArOn L. FriEdbErg ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗγΗΤΗΣ ΠΟλΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ

δΙΕΘΝΩΝ ΣχΕΣΕΩΝ ΣΤΟ WOOdrOW WiLsOn schOOL OF PubLic

And intErnAtiOnAL AFFAirs ΤΟυ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗμΙΟυ ΤΟυ

PrincEtOn. ΑΠΟ ΤΟ 2003 ΕΩΣ ΤΟ 2005, υΠΗΡΕΤΗΣΕ ΩΣ

ΑΝΑΠλΗΡΩΤΗΣ ΒΟΗΘΟΣ υΠΟΘΕΣΕΩΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣφΑλΕΙΑΣ

ΣΤΟ γΡΑφΕΙΟ ΤΟυ ΑΝΤΙΠΡΟΕδΡΟυ

ΣΤΟ ΠΙΟ ΑΠΩΤΕΡΟ

μΕλλΟΝ,

Η γΡΗγΟΡΗ

ΟΙΚΟΝΟμΙΚΗ

ΑΝΑΠΤυξΗ ΚΑΙ

ΤΕχΝΟλΟγΙΚΗ

ΠΡΟΟδΟΣ ΤΗΣ

ΚΙΝΑΣ μΠΟΡΟυΝ

ΕΝδΕχΟμΕΝΩΣ

ΝΑ μΕΤΑΤΡΕΨΟυΝ

ΤΗ χΩΡΑ ΣΕ ΕΝΑΝ

ΑλΗΘΙΝΟ ΑΝΤΑξΙΟ

ΑΝΤΑγΩΝΙΣΤΗ

presscode ISSUE 04

> 16/17

Η ΑΝΤΙμΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΙ

Η χΡΗμΑΤΟδΟΤΗΣΗ ΤΟυΣ

AArOn L. FriEdbErg

ΟΙ ΕΠΟμΕΝΟΙ ΠΟλΕμΟΙ ΤΗΣ ΑμΕΡΙΚΗΣ

PressCode_04_15-41 FA.indd 16-17

11/6/07 10:32:59 AM

www.foreignaffairs.org

> μια μηνιαία αποκλειστική συνεργασία

TO ΙΣΡAΗΛΙΝΟ ΛΟΜΠΙ ΣΤΙΣ Η.Π.Α.WALTER RUSSELL MEAD σελ. 16

H ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ

ΕΠΙΡΡΟΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗJASON T. SHAPLEN ΚΑΙ JAMES LANEY

σελ. 24

ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΑΜΥΝΤΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣRICHARD K. BETTS σελ. 32

PressCode_06_15-23 FA.indd 15 12/20/07 2:27:16 PM


Οι συγγραφεiσ του βιβλίου “Το Ισραηλινό λόμπι και η Αμερικανική εξωτερική πολιτική” John Mearshe-imer και Stephen Walt, ισχυρίζονται πως στόχος τους είναι να ενθαρρύ-νουν μια σαφέστερη και πιο ειλικρι-νή συζήτηση για το θέμα. Δυστυ-χώς, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. “Το Ισραηλινό λόμπι” θα σκληρύνει περισσότερο τις απόψεις και δεν θα βοηθήσει στην ανάπτυξη των νέων Αμερικανικών θέσεων στη Μέση Ανατολή. Περιπλέκοντας την πολιτι-κή συζήτηση, όχι μόνο στις ΗΠΑ, θα δώσει τροφή και θα διευκολύνει τους Αντισημίτες σε ολόκληρο τον

κόσμο. Οι προθέσεις των συγγρα-φέων δεν είναι αυτές, θα έχουν όμως το αντίθετο αποτέλεσμα.

Οι Mearsheimer και Walt, οι οποίοι είναι γνωστοί για το ρεαλι-σμό τους, φαίνεται πως εγκαταλεί-πουν το “δομικό ρεαλισμό” για αυτό που ονομάζουμε “πολιτικό ρεαλι-σμό”. Η άποψη ότι οι πεποιθήσεις, οι αξίες, και τα συμφέροντα των δια-φόρων εσωτερικών παραγόντων διαμορφώνουν την αντίληψή τους για το εθνικό συμφέρον και ότι η αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των εσωτερικών δυνάμεων και διεθνών συνθηκών, είναι το κλειδί για την

κατανόηση της πολιτικής. Αυτός ο πολιτικός ρεαλισμός είναι σημαντι-κά πλουσιότερος και πιο ουσιαστι-κός στην προσέγγιση των θεμάτων, από το δομικό ρεαλισμό που ειδικά ο Mearsheimer, υποστήριξε στο πα-ρελθόν.

Κάποιος πρέπει επίσης να επαι-νέσει τους δύο συγγραφείς για την απόφασή τους να εστιάσουν σε ένα σημαντικό θέμα, που δεν έχει την προσοχή που του αναλογεί. Η Αμε-ρικανική πολιτική στη Μέση Ανατο-λή είναι ένα θέμα που δεν γίνεται εύκολα κατανοητό. Οι οργανώσεις που υποστηρίζουν το Ισραήλ, οι

ΤΟ ΙΣΡΑΗΛΙΝO ΛOΜΠΙ ΣΤΙΣ Η.Π.Α

WALTER RUSSELL MEAD


επιτροπές πολιτικής δράσης (PACs), αλλά και διάφορες προσωπικότη-τες, επηρεάζουν πολιτικούς και δη-μοσιογράφους. Λαμβάνοντας υπό-ψη τη σημασία της Μέσης Ανατο-λής στην Αμερικανική εξωτερική πολιτική, πρέπει να ερευνηθούν αυ-τοί οι παράγοντες και η επιρροή τους. Ακόμα κι αν “το Ισραηλινό λό-μπι “ δεν είναι τελικά τόσο χρήσιμο όσο ελπίζουν, οι Mearsheimer και Walt έχουν βοηθήσει με ένα αξιο-θαύμαστο και θαρραλέο τρόπο, να ανοίξει μια αναγκαία συζήτηση σε ένα αμφισβητούμενο και φλέγον ζήτημα. Δεν πρέπει να υπάρξει κα-

νένα ταμπού μεταξύ των μελετη-τών της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής - καμία ερώτηση που δεν θα πρέπει να υποβληθεί, κανένα ζήτημα που να θεωρηθεί πολύ καυ-τό για να χειριστεί, καμία σχέση ή συμμαχία, όσο βαθιά και δυνατή και αν είναι, που να μην αναλυθεί σε βάθος.

Η πεποίθηση των συγγραφέων πως οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να βρουν τρόπο να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ της τρέχουσας πολι-τικής και των εθνικών φιλοδοξιών Παλαιστινίων και άλλων Αράβων είναι σωστή, πλην όμως, οι απόψεις

που διατυπώνουν για τις εναλλακτι-κές λύσεις των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή, είναι αρκετά απλο-ϊκές και αισιόδοξες – το ίδιο λάθος που κάνουν και οι νεοσυντηρητικοί. Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί στη Μέση Ανατολή δεν μπορούν να ξεπεραστούν τόσο εύκολα όσο νομίζουν και οι τρόποι που προτείνουν για την επίτευξη αυτού του στόχου, είναι απίθανο να οδηγήσουν προς αυτή την κατεύ-θυνση, ακόμα και αν κάποιες από τις ανησυχίες που διατυπώνουν εί-ναι βάσιμες.

Τα προβλήματα του βιβλίου αρ-χίζουν πολύ νωρίς και είναι πολύ βαθιά, για παράδειγμα στη σελίδα 14 αναφέρουν: “Οι Ηνωμένες Πολι-τείες παρέχουν στο Ισραήλ εντυπω-σιακή υλική ενίσχυση και διπλωμα-τική υποστήριξη και ο κύριος λόγος είναι η δράση του λόμπι, αυτή η άκριτη και απεριόριστη υποστήρι-ξη δεν είναι προς το εθνικό συμφέ-ρον”. Σημειώστε την ολίσθηση. Η “ εντυπωσιακή “ υποστήριξη της πρώτης πρότασης, σιωπηρά μετα-βάλλεται στο “άκριτη και απεριόρι-στη” υποστήριξη της τελευταίας. “Εντυπωσιακό” δεν είναι το ίδιο πράγμα με το “άκριτο και απεριόρι-στο,” αλλά οι συγγραφείς προχω-

ΠΕΡΙΠΛEΚΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚH ΣΥζHΤΗΣΗ, OχΙ ΜOΝΟ ΣΤΙΣ ΗΠΑ, θΑ ΔωΣΕΙ ΤΡΟφΗ ΚΑΙ θΑ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΕΣ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΟΙ ΠΡΟθΕΣΕΙΣ ΤωΝ ΣΥγγΡΑφΕωΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ, θΑ ΕχΟΥΝ ΟΜωΣ ΤΟ ΑΝΤΙθΕΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

foreign affairs

ΑΚOΜΑ ΚΙ ΑΝ “ΤΟ ΙΣΡΑΗΛΙΝO ΛOΜΠΙ “ΔΕΝ ΕIΝΑΙ ΤΕΛΙΚA ΤOΣΟ χΡHΣΙΜΟ OΣΟ ΕΛΠIζΟΥΝ, ΟΙ MEARSHEIMER ΚΑΙ WALT EχΟΥΝ βΟΗθHΣΕΙ ΜΕ EΝΑ ΑξΙΟθΑYΜΑΣΤΟ ΚΑΙ θΑΡΡΑΛEΟ ΤΡOΠΟ, ΝΑ ΑΝΟIξΕΙ ΜΙΑ ΑΝΑγΚΑIΑ ΣΥζHΤΗΣΗ ΣΕ EΝΑ ΑΜφΙΣβΗΤΟYΜΕΝΟ ΚΑΙ φΛEγΟΝ ζHΤΗΜΑ

ΤΟ ΙΣΡΑΗΛΙΝO ΛOΜΠΙ ΣΤΙΣ Η.Π.Α

Ο WALTER RUSSELL MEAD ΕIΝΑΙ ΣΥΝΕΡγAΤΗΣ ΤΟΥ HENRY A. KISSINgER γΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚH ΕξωΤΕΡΙΚH ΠΟΛΙΤΙΚH ΣΤΟ COUNCIL ON FOREIgN RELATIONS



ρούν σαν ήταν. Υποστηρίζουν τη σαφήνεια και την αρχή της αυστη-ρής λογικής, αλλά οι μέθοδοί τους είναι χαλαρές και ρητορικής φύσης. Αυτό το εξαιρετικά άτυχο πάντρεμα μεταξύ των αξιώσεων της σοβαρής πολιτικής ανάλυσης και των προτύ-πων των χρονογραφημάτων, υπο-σκάπτουν τις υποθέσεις που θέλουν να κάνουν και δίνουν σε ένα μεγά-λο μέρος του βιβλίου έναν δυσάρε-στα ανειλικρινή τόνο. Στην επαγ-γελματική λογοτεχνία, σπάνια αντι-μετωπίζουμε ένα τέτοιο χάσμα με-ταξύ της φιλοδοξίας και της απόδο-σης, όσο στο “Ισραηλινό λόμπι.” Οι Mearsheimer και Walt αποτυγχά-νουν να καθορίσουν “το λόμπι” με έναν σαφή τρόπο. Η αναφορά των τρόπων που το λόμπι ασκεί επιρ-ροή και η περιγραφή της δύναμης την οποία χειρίζεται είναι ασυνάρ-τητη, όπως και η χρήση των στοι-χείων που επικαλούνται. Στο επίπε-δο της γεωπολιτικής, ο χειρισμός της σύνθετης πραγματικότητας της Μέσης Ανατολής που επιχειρούν, αποτυγχάνει να αποδείξει είτε τον

αναμφισβήτητο καθορισμό του εθνικού συμφέροντος που το επι-χείρημά τους προϋποθέτει, ή την ανωτερότητα που ισχυρίζονται για την πολιτική που προτείνουν.

Πέρα από αυτά τα λάθη, η έλλει-ψη ευαισθησίας που οι συγγραφείς πολύ συχνά επιδεικνύουν στο χειρι-σμό δύσκολων ζητημάτων, το βι-βλίο θα πείσει πολλούς αναγνώστες ότι, παρά τις συχνές διακηρύξεις τους περί του αντιθέτου, οι συγγρα-φείς είναι πονηροί και κακόβουλοι αντισημίτες. Είναι θλιβερό να ξεκι-νήσει μια άσκοπη συζήτηση για το χαρακτήρα ή τις προθέσεις των συγγραφέων. “Το Ισραηλινό λόμπι” είναι ένα βιβλίο που θα λατρέψουν οι αντισημίτες, αλλά δεν είναι απα-ραίτητα και ένα αντισημιτικό βι-βλίο.

ΜEΣΑ ή Eξω ΑΠO ΤΟ ΛOΜΠΙ

Το πρόβλημα αρχίζει με τον κα-θορισμό του λόμπι, σημειώνουν οι Mearsheimer και Walt, είναι μια εν συντομία περιγραφή του χαλαρού

συνασπισμού ατόμων και οργανώ-σεων που εργάζονται για τη δια-μόρφωση της Αμερικανικής εξωτε-ρικής πολιτικής σε μια κατεύθυνση υποστήριξης των Ισραηλινών θέσε-ων. Το λόμπι, όπως το βλέπουν, πε-ριλαμβάνει και τις ομάδες με σκλη-ρή γραμμή, όπως το γνωστό AIPAC και το CUFI (Ενωμένοι Χριστιανοί για το Ισραήλ) και ομάδες όπως the “Israel Policy Forum”, “the Tikkun Community”, και “Americans for Peace Now”. Όλες αυτές οι ομάδες συμφωνούν στην υπεράσπιση του Ισραήλ, το λόμπι εργάζεται προς την κατεύθυνση της υποστήριξης των Ισραηλινών θέσεων, αν και σε πολλές περιπτώσεις διαφωνούν με-ταξύ τους ως προς το ποια πολιτική είναι καλύτερη για το Ισραήλ.

Οι συγγραφείς υποστηρίζουν σαφώς πως το λόμπι δεν είναι συ-νωμοτικό ούτε αντιπατριωτικό. Πα-ραδέχονται πως η συντριπτική πλειοψηφία όσων το απαρτίζουν, πιστεύει ειλικρινά πως ότι είναι κα-λό για το Ισραήλ είναι καλό και για τις Ηνωμένες Πολιτείες, και αντί-


foreign affairs

στροφα. Γεγονός είναι πως πολλές ομάδες διαφοροποιούνται από την Ισραηλινή πολιτική σε πολλά ση-μεία και τείνουν να ασπαστούν σκληροπυρηνικές απόψεις.

Έτσι δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα. Αν όλοι , από το AIPAC ως το Americans for Peace Now, είναι μέλη του λόμπι, ποια ακριβώς είναι η πολιτική ατζέντα που υπο-στηρίζει το λόμπι; Και αν η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών σε διά-φορα ζητήματα συμφωνεί με ορι-σμένες απόψεις διαφορετικών συ-στατικών του λόμπι, ποιο θα ήταν το κριτήριο που μπορούμε να χρη-σιμοποιήσουμε για να μετρήσουμε την επιρροή του λόμπι συνολικά; Ποια είναι η σχέση μεταξύ της εσω-τερικής δυναμικής αυτού του διαι-ρεμένου λόμπι και της πολιτικής του Ισραήλ και της ευρύτερης αμε-ρικανικής κοινωνίας; Όταν το θέμα φτάνει σε αυτό το σημείο, οι Mear-sheimer και Walt δείχνουν να μην έχουν απαντήσεις. Δηλώνουν υπο-στηρικτές του Ισραήλ, γιατί πιστεύ-ουν πως το κράτος έχει δικαίωμα ύπαρξης. Θαυμάζουν τα επιτεύγμα-τά του και επιθυμούν μια ασφαλή ζωή για τους πολίτες του. Δηλώ-νουν κατηγορηματικά ότι οι Ηνω-μένες Πολιτείες πρέπει να βοηθή-σουν το Ισραήλ “εάν κινδυνεύει η ύπαρξή του”. Υποστηρίζουν πως η πολιτική υποστήριξη των Ηνωμέ-νων Πολιτειών είναι αντιπαραγωγι-κή, θεωρώντας πως η υπό όρους ενίσχυση της Ουάσιγκτον προς το Ισραήλ θα είναι πιο αποτελεσματι-κή και θα το οδηγήσει σε ενέργειες που αφενός εξασφαλίζουν την επι-βίωσή του, αφετέρου θα ωφελή-σουν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Φρο-

ντίζουν δε, τόσο παθιασμένα για αυτό, γράφοντας ένα τόσο μεγάλο και αμφισβητούμενο βιβλίο για το θέμα. “Προφανώς δεν είμαστε μέ-ρος του Ισραηλινού λόμπι,” λένε. Αλλά με βάση την ερμηνεία τους, κατά πόσο αυτό ισχύει;

Οι Mearsheimer και Walt υπο-στηρίζουν πως όταν συγκρούονται τα συμφέροντα ΗΠΑ και Ισραήλ, πρέπει να μπαίνουν πρώτα τα Αμε-ρικανικά συμφέροντα, αυτή όμως την άποψη υποστηρίζει και η μεγά-λη πλειοψηφία των μελών του λό-μπι. Συνεπώς, σε τι διαφέρουν από τη μεγάλη μάζα των Αμερικανών

πολιτών, εβραίους και μη, οι οποίοι ενδιαφέρονται για το Ισραήλ και το δικαίωμά του στην επιβίωση; Οι συγγραφείς του βιβλίου έχουν βρει ένα ορισμό για το λόμπι που περι-λαμβάνει όλους, από τον Jimmy Carter και τον George Soros, ως τον Paul Wolfowitz και τον Tom DeLay. Δεδομένου ότι κάθε πιθανή πολιτι-κή θέση, υποστηρίζεται από κάποιο μέλος αυτού του λόμπι, το λόμπι δεν χάνει ποτέ, οτιδήποτε και αν συμβαίνει στην Ουάσιγκτον. Οι πιέ-σεις του Προέδρου Clinton για εκτεταμένες παραχωρήσεις του Ισ-ραήλ στη Δυτική Όχθη, είναι προ-

φανώς μια νίκη του λόμπι, η υπο-στήριξη του Προέδρου Bush προς τον Ariel Sharon απορρίπτοντας κάθε συζήτηση για εδαφικές παρα-χωρήσεις, άλλη μια νίκη. Μαύρο, κόκκινο ή ζερό: ο λόμπι ποτέ δεν χάνει.

ΤΑ ΚEΡΔΗ ΤΗΣ ΕΠΙΡΡΟHΣ

Από ένα τέτοιο ορισμό δεν προ-κύπτει τίποτα θετικό. Δυστυχώς, ο απολογισμός τους για το Αμερικα-νικό πολιτικό σύστημα είναι εξίσου ασαφής. Το λόμπι χρησιμοποιεί τις ίδιες, ή διαφορετικές τεχνικές για να επηρεάσει την εξωτερική πολιτική Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικά-νων; Μια Ισραηλινή κυβέρνηση των Εργατικών, έχει διαφορετικές σχέ-σεις με το λόμπι από μια κυβέρνη-ση του Λυκούντ; Ποιος συνδυασμός κυβερνήσεων σε ΗΠΑ και Ισραήλ διευκολύνει τη δουλειά του λόμπι; ποιο πολιτικό περιβάλλον αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση; Οι Mearsheimer και Walt φαίνεται πως δεν έχουν χρόνο για τέτοιες λεπτο-μέρειες.

Το βιβλίο θα ήταν πιο χρήσιμο αν ασχολούταν με το τι πραγματικά κερδίζει το λόμπι σε όποια από τις μεταλλαγές του. Ένα μεγάλο μέρος αφορά την ενίσχυση, και τα οπλικά συστήματα. Ποιο είναι όμως το πραγματικό όφελος; Οι συγγραφείς παρουσιάζουν κάποιες εκτιμήσεις για την οικονομική αξία αυτών των παροχών, αλλά δεν είναι σαφές πό-σο σημαντικά είναι, είτε στην αμυ-ντική στρατηγική του Ισραήλ είτε στην πολιτική στη Μέση Ανατολή. Έπειτα είναι η αναφορά στην πίεση για τα ευνοϊκά προς το Ισραήλ, ψη-

ΠEΡΑ ΑΠO ΑΥΤA ΤΑ ΛAθΗ, Η EΛΛΕΙψΗ ΕΥΑΙΣθΗΣIΑΣ ΠΟΥ ΟΙ ΣΥγγΡΑφΕIΣ ΠΟΛY ΣΥχΝA ΕΠΙΔΕΙΚΝYΟΥΝ ΣΤΟ χΕΙΡΙΣΜO ΔYΣΚΟΛωΝ ζΗΤΗΜAΤωΝ, ΤΟ βΙβΛIΟ θΑ ΠΕIΣΕΙ ΠΟΛΛΟYΣ ΑΝΑγΝωΣΤΕΣ ΟΤΙ, ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΣΥχΝΕΣ ΔΙΑΚΗΡΥξΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙθΕΤΟΥ, ΟΙ ΣΥγγΡΑφΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΗΡΟΙ ΚΑΙ ΚΑΚΟβΟΥΛΟΙ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΕΣ



φίσματα του Κογκρέσου. Είναι απα-ραίτητη μια πιο σοβαρή ανάλυση του πραγματικού αντίκτυπου αυ-τών των αποφάσεων. Το Αμερικανι-κό πολιτικό σύστημα παρέχει εύκο-λες επιφανειακές νίκες στους λο-μπίστες που ασκούν ελάχιστη ή καμία πραγματική επιρροή στην πολιτική. Οι Mearsheimer και Walt δεν αποδεικνύουν πως αυτές οι αποφάσεις αντιπροσωπεύουν ένα πραγματικό έλεγχο πάνω σε κρίσι-μα θεμάτων εθνικής πολιτικής είτε στις Ηνωμένες Πολιτείες είτε στη Μέση Ανατολή.

Επίσης απογοητευτικός είναι ο αρκετά συμβατικός απολογισμός της σχέσης των νεοσυντηρητικών με τους Ισραηλινούς, οπαδούς της σκληρής γραμμής. Κατά τους συγ-γραφείς υπάρχει πλήρης ταύτιση μεταξύ τους, πάντα προς όφελος των Ισραηλινών συμφερόντων στον τομέα της ασφάλειας. Υπάρχουν όμως και σημαντικές διαφορές στις απόψεις τους. Οι νεοσυντηρητικοί θεωρούν πως όταν απομακρυν-θούν τα δικτατορικά Αραβικά καθε-

στώτα, οι λαοί που επιθυμούν τη δημοκρατία θα αναθεωρήσουν τη στάση τους έναντι του Ισραήλ, προ-χωρώντας σε έναν διαφορετικό πολιτικό πολιτισμό. Οι συντηρητικοί Ισραηλινοί βλέπουν με δυσπιστία αυτές τις απλοϊκές ελπίδες των νεο-συντηρητικών.

Εντύπωση προκαλεί η φτωχή ανάλυση και της εσωτερικής αμερι-

κανικής πολιτικής, ιδιαίτερα όταν γίνεται από δυο σοβαρούς ακαδη-μαϊκούς. Η παράθεση επιστολών ή ομιλιών μελών του AIPAC, παρουσι-άζονται ως αποδείξεις της δύναμης του λόμπι. Είναι γνωστό πως οι ομά-δες που υποστηρίζουν το Ισραήλ είναι μοναδικές στο να χρησιμοποι-ούν τρόπους για να “φουσκώσουν” τα επιτεύγματά τους, κάτι που κά-


foreign affairs

νουν και οι περισσότερες ομάδες άλλωστε, αναγκαίο για να βρουν περισσότερους υποστηρικτές στην επόμενη “μάχη ζωτικής σημασίας”. Παραθέτοντας τέτοιες δηλώσεις σκέφτηκαν πως καταδικάζουν το λόμπι μέσα από τα ίδια τα λεγόμενά του. Οι απλοί αναγνώστες μπορεί να εντυπωσιαστούν, όσοι γνωρί-ζουν περισσότερα στην Ουάσι-γκτον, γνωρίζουν την πραγματική αξία τέτοιων δηλώσεων.

Οι Mearsheimer και Walt υπο-στηρίζουν ότι η χρηματοδότηση των προεκλογικών εκστρατειών εί-ναι μια σημαντική πηγή δύναμης του Ισραηλινού λόμπι, αλλά η πε-ραιτέρω ανάλυση δεν φαίνεται να δικαιώνει τους ισχυρισμούς. Η Γε-ρουσιαστής Hillary Clinton ενισχύ-θηκε για την προεκλογική της εκ-στρατεία το 2006, με 30.000$ από τέτοιες ομάδες (PACs) Στην πραγ-ματικότητα αυτό το ποσό είναι αρ-κετά μικρότερο από αυτό που ανα-φέρει επίσημα το Center for Responsive Politics ως χρηματική υποστήριξη από φιλοισραηλινές ομάδες και ανέρχεται στα 328.000$. Αν αυτό το ποσό φαίνεται εντυπω-σιακό, ήταν μόλις το 1% των χρη-μάτων που συγκέντρωσε για την προεκλογική της καμπάνια. Στις εκλογές του 2000 και του 2004 πή-γαν πολύ περισσότερα στους Δη-μοκρατικούς και οι εβραίοι ψηφο-φόροι ψήφισαν μαζικά υπέρ τους. Πως εξηγείται η μεγάλη επιρροή σε ένα Πρόεδρο που δεν ψήφισαν, δεν υποστήριξαν και δεν ενίσχυσαν οι-κονομικά; Τίποτα από αυτά δεν ση-μαίνει πως τα λιγοστά χρήματα που τοποθετούνται στρατηγικά μπορεί να ασκήσουν κάποια επιρροή. Οι

συγγραφείς του βιβλίου δεν παρα-θέτουν συνολικά στοιχεία για τη πραγματική δύναμη αυτής της χρη-ματοδότησης, αυτό δεν είναι ΄σο-βαρή επιστημοσύνη.

ΜΙΑ ΕΙΔΙΚH ΣχEΣΗΌπως κάποιος θα περίμενε από

ειδικούς σε θέματα διεθνών σχέσε-ων, το βιβλίο θα εστίαζε περισσότε-ρο επαγγελματικά στη γεωπολιτική της Μέσης Ανατολής, από ότι στην εσωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Πα-ραδέχονται πως κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου τα συμφέρο-ντα Ηνωμένων Πολιτειών και Ισρα-ήλ ήταν κοινά και πως για διαφορε-τικούς λόγους ήθελαν να κρατή-σουν τους Σοβιετικούς μακριά από την περιοχή. Εντούτοις, αυτό απο-δυναμώνεται σημαντικά μετά από το 1989. Υποστηρίζουν πως η Αμε-ρικανική πολιτική παραμένει στα-θερά ευθυγραμμισμένη με την Ιε-ρουσαλήμ, παρά το γεγονός πως δεν υπάρχουν πλέον κοινά στρατη-γικά συμφέροντα ή κοινές ηθικές αξίες, και αυτό οφείλεται στη δύνα-μη του Ισραηλινού λόμπι.

Η γεωπολιτική ανάλυση που κά-νουν για τη θέση του Ισραήλ είναι ενδιαφέρουσα και από πολλές από-ψεις χρήσιμη, αλλά φαίνεται πως δεν βλέπουν πώς περικόπτει τη ση-μασία του λόμπι. Σύμφωνα με την ανάλυσή τους, το Ισραήλ είναι η κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη, και τα τεράστια πλεονεκτήματά του σε οπλικά συστήματα και τεχνολο-γία είναι τόσο μεγάλα, που η Αμερι-κανική υποστήριξη σε αυτό τον τομέα δεν είναι απαραίτητη. Όπως αναφέρουν, η οικονομική και η στρατιωτική βοήθεια από τις Ηνω-

μένες Πολιτείες μπορεί να μειωθεί ή και να σταματήσει εντελώς, χωρίς να υπάρξει καμία επίπτωση στην Ισραηλινή ασφάλεια. Το λογικό συ-μπέρασμα που προκύπτει, είναι αφού αυτή η ενίσχυση δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία για το Ισρα-ήλ, πως η απειλή για τη μείωσή της θα επιδρούσε στην συμπεριφορά του; Και εάν αυτή η ενίσχυση είναι σχετικά μικρής σπουδαιότητας στην περιφερειακή ισορροπία δυ-νάμεων, οι προσπάθειες του λόμπι να κερδίσει περισσότερη ενίσχυση από το Κογκρέσο δεν είναι ουσια-στικά σημαντικές. Εν ολίγοις, η Αμε-ρικανική ενίσχυση δεν αλλάζει την ισορροπία δυνάμεων, και η πιθανή μείωσή της θα ασκούσε μικρή επί-δραση στη διαπραγματευτική θέση του Ισραήλ – συμπεραίνοντας με αυτό τον τρόπο ότι η επιρροή του Ισραηλινού λόμπι στο Αμερικανικό πολιτικό σύστημα, δεν διαδραματί-ζει κανένα σημαντικό ρόλο στον καθορισμό της πορείας των γεγο-νότων στη Μέση Ανατολή.

Οι συγγραφείς του βιβλίου φαί-νεται πως υποτιμούν τη σημασία της συμμαχίας με το Ισραήλ για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εάν το Ισραήλ θεωρήσει πως η Αμερικανική εξω-τερική πολιτική μετατοπιζόταν προς μια εχθρική κατεύθυνση, θα μπορούσε να επιλέξει την υποστή-ριξη από μια άλλη μεγάλη δύναμη. Λαμβάνοντας υπόψη την τεράστιας σημασίας στρατιωτική θέση του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, και τη δυνατότητά της να παρέχει σε έναν νέο σύμμαχο προηγμένα Αμερικα-νικά όπλα και υπηρεσίες πληροφο-ριών, η Κίνα, η Ρωσία, και η Ινδία θα ήθελαν να αποκτήσουν ένα πολύτι-

ΑΝ Η ΠΟΛΙΤΙΚH ΤωΝ ΗΝωΜEΝωΝ ΠΟΛΙΤΕΙωΝ ΣΕ ΔΙΑφΟΡΑ ζΗΤΗΜΑΤΑ ΣΥΜφωΝΕΙ ΜΕ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟψΕΙΣ ΔΙΑφΟΡΕΤΙΚωΝ ΣΥΣΤΑΤΙΚωΝ ΤΟΥ ΛΟΜΠΙ, ΠΟΙΟ θΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ χΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ γΙΑ ΝΑ ΜΕΤΡΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΟΥ ΛΟΜΠΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ



μο σύμμαχο, που θα άξιζε γι’αυτό να χάσουν λίγη δημοτικότητα στις Αραβικές χώρες. Το Ισραήλ έχει αλ-λάξει συμμάχους και στο παρελθόν: Το 1948-49 κέρδισε τον πόλεμο με όπλα από το Ανατολικό μπλοκ, σύμ-μαχος με τη Γαλλία και την Αγγλία το 1956, ειδικά η Γαλλία ήταν ο πιο σημαντικός σύμμαχος το 1967 (η Γαλλία ήταν και η πηγή της πυρηνι-κής τεχνολογίας του Ισραήλ). Αυτή η πιθανή μετατόπιση, ανησυχεί ιδι-αίτερα τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένας από τους βασικούς Αμερικανικούς στόχους στη Μέση Ανατολή μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήταν να αποτρέψει οποιαδήποτε άλλη δύναμη προσπαθήσει να κερ-δίσει μια στρατηγική βάση εκεί. Μια συμμαχία του Ισραήλ- της κυρίαρ-χης στρατιωτικής δύναμης στην πιο ζωτικής σημασίας περιοχή του πλα-νήτη- με άλλες μεγάλες δυνάμεις, θα μπορούσε να δημιουργήσει

προβλήματα στην Αμερικανική εξωτερική πολιτική και να μειώσει τις προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών για ειρήνευση στη Μέση Ανατολή. Συνεπώς, η διατήρηση αυτής της σχέσης με το Ισραήλ, δι-αχειριζόμενοι ταυτόχρονα και το ανάλογο κόστος, είναι η πραγματι-κή πρόκληση για την Αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή.

Η άποψη που εκφράζεται στο βιβλίο για την επιστροφή Ισραηλι-νών και Παλαιστινίων στις διαπραγ-ματεύσεις με βάση το Camp David το 2000 είναι σωστή, με τη διαφο-ρά πως το Ισραήλ δεν μπορεί να αναγκαστεί να διαπραγματευτεί με τους Αμερικανικούς όρους, αλλά να πειστεί. Μια νέα διαπραγματευτική διαδικασία χρειάζεται καρότα και όχι μαστίγια. Αν εμφανιστούν αυτά τα καρότα, οι Mearsheimer και Walt θα το καταγγείλουν ως ακόμα ένα θρίαμβο του λόμπι, ή θα το θεωρή-

σουν ως την προσπάθεια των Ηνω-μένων Πολιτειών να προωθήσουν τα συμφέροντά τους σε συντονισμό αναπόφευκτα με μια τοπική δύνα-μη, σε μια από τις εκρηκτικότερες περιοχές του κόσμου;

ΤΟ ΕβΡΑϊΚO ζHΤΗΜΑΜετά την εσωτερική πολιτική

και τη γεωπολιτική, ο πολιτισμός και ειδικά το ζήτημα του αντισημιτι-σμού. Έχουν υπάρξει ήδη δημόσιες κατηγορίες περί αντισημιτισμού, και θα προκύψουν και άλλες. Θέλω να γίνω σαφής: αυτές οι κατηγορίες είναι τραβηγμένες. Οι Mearsheimer και Walt δηλώνουν ξεκάθαρα πως δεν είναι αντισημίτες και τίποτα μέ-σα στο βιβλίο δεν αποδεικνύει το αντίθετο. Αν ήταν προσεκτικότεροι στις κρίσεις και στις εκφράσεις τους όλη αυτή η έντονη κριτική θα είχε αποφευχθεί.

Οι συγγραφείς κάνουν αυτό που

ΕIΝΑΙ γΝωΣΤO ΠωΣ ΟΙ ΟΜAΔΕΣ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡIζΟΥΝ ΤΟ ΙΣΡΑHΛ ΕIΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚEΣ ΣΤΟ ΝΑ χΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟYΝ ΤΡOΠΟΥΣ γΙΑ ΝΑ “φΟΥΣΚωΣΟΥΝ” ΤΑ ΕΠΙΤΕΥγΜΑΤΑ ΤΟΥΣ, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΑΛΛωΣΤΕ, ΑΝΑγΚΑΙΟ γΙΑ ΝΑ βΡΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ “ΜΑχΗ ζωΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ”


foreign affairs

οι αντισημίτες κάνουν πάντα: μεγα-λοποιούν τη δύναμη των Εβραίων. Αν και κατέβαλλαν προσπάθεια να διαφοροποιηθεί η εργασία τους από τα αντισημιτικά κείμενα, η ει-κόνα που διαμορφώνουν, θυμίζει κάποια από τα πιο άσχημα στερεό-τυπα στην αντισημιτικά πραγμα-τεία. Τα πλοκάμια των Σιωνιστών εμπλέκονται στον πόλεμο του Ιράκ, κατευθύνουν και τα δυο μεγάλα κόμματα, ελέγχουν τα ΜΜΕ και τι-μωρούν τη θαρραλέα μειονότητα των καθηγητών και των πολιτικών που τολμούν να πουν την αλήθεια- καταθλιπτικά οικεία συλλογιστική. Μερικοί αναγνώστες θα καταλή-ξουν στο συμπέρασμα ότι οι συγ-γραφείς υπηρετούν σκοπιμότητα. Στην πραγματικότητα, έχουν μπερ-δέψει την πολιτική δραστηριότητα υπέρ του Ισραήλ και των στρατηγι-κών συμφερόντων. Δεν αποτελεί έγκλημα να κάνεις λάθος και μια λανθασμένη εκτίμηση για τους Εβραίους δεν σε κάνει αντισημίτη. Αλλά η ρητορική αδεξιότητα και οι περιστασιακά ανεπιτυχείς φράσεις καθιστούν την υπεράσπισή τους δυσκολότερη.

Οι συντάκτες καταλήγουν υιοθε-τώντας επίσης μια ευρέως χρησιμο-ποιημένη τακτική που έχει μια ειδι-κή ιστορία στην αντισημιτική λογο-

τεχνία. Όταν οι αντισημίτες συγγρα-φείς και οι πολιτικοί κάνουν κακοή-θεις επιθέσεις, οι Εβραίοι είναι σε διπλά άσχημη θέση: αν δεν απαντή-σουν στις προσβολές , οι κατηγορί-ες επιβεβαιώνονται, εκφράζοντας την αποστροφή τους για τις κατη-γορίες δίνουν την ευκαιρία στους αντισημίτες να παρουσιαστούν ως τα θύματα δυσφημιστικής εκστρα-τείας των Εβραίων. Οι προπαγανδι-στές των Ναζί χρησιμοποίησαν αποτελεσματικά αυτό το όπλο. Κά-θε ένας που έζησε ή μελέτησε σε βάθος τη “χρυσή περίοδο του αντι-σημιτισμού” στην Ευρώπη, γνωρίζει καλά αυτήν την τακτική και όταν βλέπει να υιοθετείται για το Ισραήλ ή το Ισραηλινό λόμπι, φυσικά υπο-θέτει το χειρότερο: η χρήση της δημοφιλούς αντισημιτικής τακτικής σημαίνει πως ο συγγραφέας μοιρά-ζεται τη λυπηρή οπτική τους.

Ο μεγαλύτερος εν ζωή επαγγελ-ματίας αυτής της παθητικής - επιθε-τικής μορφής πρόκλησης (και όχι μόνο ενάντια στους Εβραίους) είναι ο πρώην Πρόεδρος Jimmy Carter, ο οποίος δημοσίευσε πρόσφατα το βιβλίο: Παλαιστίνη: Ειρήνη και όχι απαρτχάιντ , προκαλώντας θύελλα διαμαρτυριών συγκρίνοντας το ση-μερινό Ισραήλ με το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.

Σε ένα συγκεκριμένο ακροατή-ριο, αυτή η αλυσίδα των γεγονότων επισημαίνει έναν ισχυρό και καθο-ρισμένο αντισημιτισμό. Αυτό όμως είναι λάθος, και στην περίπτωση του Carter και στην περίπτωση των Mearsheimer και Walt. Αλλά δίνο-ντας λίγο περισσότερη προσοχή στους τρόπους με τους οποίους η σύγχρονη ιστορία έχει διαμορφώ-σει τα συναισθήματα και τις δηλώ-σεις όσων συμμετείχαν σε συζητή-σεις για την Ισραηλινή πολιτική, θα είχε βοηθήσει στα επιχειρήματα των δυο συγγραφέων. Η σχέση με-ταξύ της Αμερικανικής πολιτικής στο εσωτερικό και της Αμερικανι-κής πολιτικής στη Μέση Ανατολή είναι πολύ πιο σύνθετη και συναι-σθηματική και πολύ πιο σημαντική, από όσο απλοϊκά εμφανίζεται σε αυτό το βιβλίο.

COPYRIGHT 2007 COUNCIL ON FOREIGN RELATIONS, PUBLISHER OF FOREIGN AFFAIRS. ALL RIGHTS RESERVED. DISTRIBUTED BY TRIBUNE MEDIA SERVICES.


ΜετA από 60 χρόνια Αμερικανικής κυριαρχίας, η ισορροπία δυνάμεων στη βορειοανατολική Ασία αλλάζει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σε σχε-τική πτώση, η Κίνα βρίσκεται σε άνοδο, ενώ η θέση της Νότιας Κο-ρέας και της Ιαπωνίας, είναι ρευστή. Οι επιπτώσεις για την Ουάσιγκτον είναι έντονες: Στη βορειοανατολική Ασία βρίσκονται οι 3 από τις 11 ισχυρότερες οικονομίες του κό-σμου και οι τρεις από τους τέσσερις μεγαλύτερους στρατούς.

Τα τελευταία 50 χρόνια, οι Ηνω-μένες Πολιτείες στηρίχθηκαν σχε-δόν αποκλειστικά σε διμερείς συμ-μαχίες για να προωθήσουν τα συμ-φέροντά τους στην περιοχή, αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί πλέ-ον και στο μέλλον. Οι δυνάμεις που οδηγούν το μετασχηματισμό της περιοχής είναι σύνθετες. Αναλύο-ντάς τες θα δούμε την οικονομία, την ασφάλεια, καθώς και δημογρα-φικά και εθνικιστικά συστατικά. Για


Jason T. shaplen και James laney

Η δyσΗ τΗσ αμερικανικhσ

επιρροhσ στΗν ανατολh

PressCode_06_24-38 FA Asia.indd 24 12/20/07 1:49:29 PM

foreign affairs

εμπορικός εταίρος της Νότιας Κο-ρέας, αντικαθιστώντας τις Ηνωμέ-νες Πολιτείες. Αυτή η πτώση δεν απεικονίζει τη μείωση των συναλ-λαγών από τις ΗΠΑ, αλλά μια εντυ-πωσιακή αύξηση των συναλλαγών με την Κίνα. Οι εξαγωγές της Κίνας αυξήθηκαν από 150 δισ δολάρια το 1996, σε 1 τρισ το 2006. Αυτή η οι-κονομική ανάπτυξη της Κίνας συν-δέεται όμως, με ορισμένα χαρακτη-ριστικά. Η Κίνα για να καλύψει το εργατικό δυναμικό που εντάσσεται κάθε χρόνο και να μην αυξηθεί η ανεργία, πρέπει να έχει ρυθμό ανά-πτυξης 7%. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του CFR για τις Σινο-Αμερι-κανικές σχέσεις, περίπου το 65% των εξαγωγών της Κίνας προς τις ΗΠΑ αποτελείται από πρώτες ύλες και συστατικά που η Κίνα εισήγαγε από άλλες Ασιατικές χώρες.

Παρά αυτούς τους παράγοντες, η οικονομική άνοδος της Κίνας έχει αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων στη βορειοανατολική Ασία, με αρ-νητικές αλλά και θετικές επιπτώσεις. Η άνοδος της Κίνας για της Ηνωμέ-νες Πολιτείες είναι δίκοπο μαχαίρι. Στα θετικά περιλαμβάνεται η αύξη-ση των μεταξύ τους συναλλαγών από 64 δισ δολάρια το 1996 σε 343 δισ το 2006 με άμεση επίπτωση την

άνοδο κατά 0,6% του ΑΕΠ. Την πε-ρασμένη δεκαετία, οι Αμερικανικές εξαγωγές προς την Κίνα ανέβηκαν από 12 σε 55 δισ, όσο δηλαδή οι εξαγωγές προς Αργεντινή, Γαλλία, Ιταλία, Ρωσία και Ισπανία μαζί. Στην πραγματικότητα, η Κίνα αποτελεί την τέταρτη μεγαλύτερη αγορά για τις ΗΠΑ και ταυτόχρονα το μεγαλύ-τερος προμηθευτή αγαθών προς την Αμερικανική αγορά. Το αρνητι-κό ισοζύγιο μεταξύ των δυο χωρών ανησυχεί την Ουάσιγκτον, αλλά τα φθηνά προϊόντα διατηρούν χαμηλά τις τιμές για τους Αμερικανούς κα-ταναλωτές.

Στα αρνητικά τώρα, η οικονομι-κή άνοδος της Κίνας σημαίνει την αποδυνάμωση της Αμερικανικής επιρροής στη βορειοανατολική Ασία και σε συνδυασμό με την επί-σης μεγάλη οικονομική άνοδο της Νότιας Κορέας, είναι πλέον δύσκο-λο για την Ουάσιγκτον να πείσει τη Σεούλ να ασπαστεί την Αμερικανι-κή πολιτική μόνο μέσω της οικονο-μικής της επιρροής. Η Νότια Κορέα τα τελευταία χρόνια εξαρτάται όλο και λιγότερο από τις ΗΠΑ και λαμ-βάνοντας υπόψη την αυξανόμενη στρατιωτική της ισχύ – που είναι άμεσα συνδεδεμένη με την οικονο-μική της άνθηση- έχουμε δεί μια αλλαγή στις γεωπολιτικές της επιλο-γές, μη υιοθετώντας τη σκληρή γραμμή του προέδρου Μπούς ένα-ντι της Βόρειας Κορέας.

Αυτή η οικονομική δυναμική που αναπτύσσεται στην περιοχή έχει επιδράσει και στην Ιαπωνία, η οποία μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, στηρίχθηκε στην οικονομική της ισχύ, αντί του στρατού της για να προστατεύσει

Για να διατΗρΗθεi και να μεΓιστοποιΗθεi Η αμερικανικh επιρροh στΗν περιοχh, Η ουaσιΓκτον πρeπει να αναΓνωρiσει oτι αυτh Η μετaβασΗ εiναι αναπoφευκτΗ και να συμπεριλaβει νeα ερΓαλεiα προσeΓΓισΗσ

ο Jason τ. shaplen, διετeλεσε πολιτικoσ σyμβουλοσ στΗν Korean peninsula DevelopmenT organizaTion απo το 1995 ωσ το 1999 και εiναι διευθυντhσ στΗν mKo proJecT renewal. ο James laney, διετeλεσε πρeσβΗσ των Ηνωμeνων πολιτειων στΗ νοτια κορεα απο το 1993 ωσ το 1997 και ειναι επιτιμοσ προεδροσ του πανεπιστΗμιου του emory.

Η οικονομικh aνοδοσ τΗσ κiνασ eχει αλλaξει τΗν ισορροπiα δυνaμεων στΗ βορειοανατολικh ασiα, με αρνΗτικeσ αλλa και θετικeσ επιπτωσεισ

να διατηρηθεί και να μεγιστοποιη-θεί η Αμερικανική επιρροή στην περιοχή, η Ουάσιγκτον πρέπει να αναγνωρίσει ότι αυτή η μετάβαση είναι αναπόφευκτη και να συμπερι-λάβει νέα εργαλεία προσέγγισης, καθώς και τα καθεστώτα που θα διευρύνουν την ισχύ των Ηνωμέ-νων Πολιτειών στην περιοχή. Σε ένα τόσο ρευστό περιβάλλον, ο στόχος δεν θα είναι εύκολος. Τα επόμενα πέντε έως δέκα χρόνια θα είναι κρί-σιμα και θα δώσουν τον τόνο για την πορεία του επόμενου μισού αι-ώνα, ή και περισσότερο.

Ζωνεσ συναλλαΓωνΟι Ηνωμένες Πολιτείες κυριάρ-

χησαν οικονομικά στη βορειοανα-τολική Ασία οικονομικά μετά το τέ-λος του δευτέρου παγκοσμίου πο-λέμου, κερδίζοντας πολιτική υπο-στήριξη με το εμπόριο και τη βοή-θεια προς αυτές τις χώρες. Σήμερα με την είσοδο της Κίνας στη σκηνή, αυτό έχει αλλάξει.

Το 2007 οι συναλλαγές της Κίνας με τη δεύτερη ισχυρότερη παγκό-σμια οικονομία, την Ιαπωνία, ξεπέ-ρασαν τις αντίστοιχες των ΗΠΑ, για πρώτη φορά μετά το δεύτερο πα-γκόσμιο πόλεμο. Ομοίως, από το 2004 η Κίνα έγινε ο μεγαλύτερος


γορα μια διαφορετική στάση έναντι της οικονομικής και στρατιωτικής παρουσίας της Κίνας και την πιθανή επανένωση της Κορέας. Συνειδητο-ποιεί πως ο ρόλος της ως δεύτερη ισχυρότερη οικονομία, πρέπει να είναι πιο ενεργός σε θέματα παγκό-σμιας ασφάλειας, ειδικά αν θέλει να κερδίσει μια μόνιμη έδρα στο Συμ-βούλιο Ασφαλείας των Η.Ε

Αυτή η αλλαγή της στάσης της Ιαπωνίας απεικονίζεται και με τη μείωση των Αμερικανικών στρα-τευμάτων στη χώρα σε 40.000 - 42.000 μετά και την πρόσφατη συμφωνία. Αυτή η μείωση έχει σί-γουρα συναισθηματική επίπτωση στους Ιάπωνες, αλλά δεν αναμένε-ται να έχει επιπτώσεις στη λειτουρ-γική ικανότητα των Αμερικανικών δυνάμεων στον Ειρηνικό. Η εξέλιξη της στρατιωτικής τεχνολογίας επι-τρέπει στις ΗΠΑ να κάνουν περισ-σότερα ακόμα και με μικρότερο αριθμό στρατευμάτων. Οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, έχουν βελ-τιώσει περαιτέρω την λειτουργικό-τητα μεταξύ των δύο δυνάμεων,

τα συμφέροντά της. Η άνοδος της Κίνας κόντυνε το ανάστημα της Ια-πωνίας και σε συνδυασμό με τη μείωση της αναπτυξιακής βοήθειας προς την Ασία, λόγω οικονομικών προβλημάτων, έκανε την Ιαπωνία να στραφεί σε μια νέα μορφή εθνι-κισμού ως τρόπο προστασίας των συμφερόντων της. Ο πλήρης αντί-κτυπος αυτής της αλλαγής είναι ακόμα άγνωστος.

Υπάρχουν ακόμα ορισμένα σα-φή θετικά αποτελέσματα αυτών των αλλαγών στην περιοχή. Η με-γάλη οικονομική σύνδεση μεταξύ της Κίνας, της Ιαπωνίας, και της Νό-τιας Κορέας, μειώνει την πιθανότη-τα αντιπαράθεσης μεταξύ τους για έναν απλό λόγο: όλες οι πλευρές έχουν επενδύσει πολλά και δεν θέ-λουν με τίποτα να διακινδυνεύσουν το σημερινό status quo.

Η επαναστασΗ στο στρατιωτικο τομεα

Η οικονομική δυναμική που αναπτύσσεται στην περιοχή είναι μόνο ένας από τους παράγοντες που αλλάζουν την ισορροπία δυνά-μεων στην περιοχή. Η πολύ γρήγο-ρη επανισορρόπηση των στρατιω-τικών δυνάμεων είναι επίσης ένα κρίσιμο συστατικό, με σημαντικές επιπτώσεις εν εξελίξει σε Ιαπωνία, Νότια Κορέα, και Κίνα. Η Αμερικα-νο-Ιαπωνική συμμαχία συνεχίζει να είναι η σημαντικότερη στη βορειο-ανατολική Ασία και πρέπει να πα-ραμείνει ένας σημαντικός πόλος για την παρουσία των ΗΠΑ στην περι-οχή.

Η Ιαπωνία όμως, επαναξιολογεί πλήρως τις ανάγκες της εθνικής της ασφάλειας και υιοθετεί πολύ γρή-

κάτι που δεν ίσχυε στο παρελθόν.Τέλος, αν και η στρατιωτική δύνα-μη της Ιαπωνίας παραμένει σχετικά μικρή, με 240.000 στρατιώτες, ο αμυντικός της προϋπολογισμός με 44 δισ είναι ο πέμπτος μεγαλύτε-ρος παγκοσμίως. Η Ιαπωνική άμυνα είναι καλά εξοπλισμένη με 1000 τάνκς , ναυτικό στόλο και αεροπο-ρία που θα ενισχυθεί εντός του έτους με την παράδοση αεροσκά-φους εναέριου ανεφοδιασμού - μια προσθήκη που θα επεκτείνει τη λει-τουργική ικανότητα της Ιαπωνίας πέρα από την αυτοάμυνα.

Οι βαθύτερες αλλαγές στη στά-ση της Ιαπωνίας, ήταν στο πεδίο της πολιτικής και της θεσμικής με-ταρρύθμισης. Περιορισμένη από ένα φιλειρηνικό σύνταγμα που υπα-γορεύθηκε από τους Αμερικανούς, η Ιαπωνία παρακολούθησε τον ψυ-χρό πόλεμο από απόσταση, αφή-νοντας την ασφάλειά της στα χέρια των Ηνωμένων πολιτειών και επικε-ντρώθηκε στην οικονομική της ανάπτυξη. Όπως σημειώνει ο ιστο-ρικός Kenneth Pyle στο βιβλίο του

περιορισμeνΗ από eνα φιλειρΗνικo σyνταΓμα που υπαΓορεyθΗκε απo τουσ αμερικανοyσ, Η ιαπωνια παρακολοyθΗ-σε τον ψυχρo πoλεμο απo απoστασΗ, αφhνοντασ τΗν ασφaλειa τΗσ στα χeρια των Ηνωμe-νων πολιτειων και επικεντρω-θΗκε στΗν οικονομικΗ τΗσ αναπτυξΗ


Η εξeλιξΗ τΗσ στρατιωτικhσ τεχνολοΓiασ επιτρeπει στισ Ηπα να κaνουν περισσoτερα ακoμα και με μικρoτερο αριθμo στρατευμaτων


“Japan Rising” είχαν επιβληθεί στο Τόκιο οκτώ περιορισμοί σε σχέση με την ασφάλεια και τον Ιαπωνικό στρατό. Σήμερα, όπως σημειώνει ο Pyle, το Τόκιο εγκαταλείπει σταδια-κά αυτούς τους περιορισμούς. Η πρόσφατη αναβάθμιση της Ιαπωνι-κής αμυντικής επιτροπής σε κανο-νικό υπουργείο, έστειλε το σήμα σε όλους: το Τόκιο βγαίνει από το κα-βούκι του.

Όπως η Ιαπωνία, έτσι και η Νό-τια Κορέα επαναπροσδιορίζει τις σχέσεις της με τις Ηνωμένες Πολι-τείες, μια αλλαγή που εμφανίστηκε με τη διαφορετική προσέγγιση των δυο χωρών στο θέμα της Βόρειας Κορέας. Όπως στην Ιαπωνία, έτσι και στην Νότια Κορέα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, συρρικνώνουν τη στρα-τιωτική τους παρουσία, η οποία θα φτάσει τις 25.000 στο τέλος του 2008. Σε συνδυασμό με άλλες απο-φάσεις, όπως τη μετακίνηση των Αμερικανικών βάσεων στο Νότο, αναμένεται να συμβάλλουν στην αποκλιμάκωση του αντιαμερικανι-σμού, ο οποίος είναι έντονος στη Νότια Κορέα τα τελευταία χρόνια. Παρά αυτή την αλλαγή είναι σίγου-ρο πως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Νότια Κορέα θα είναι σε θέση να ανταποκριθούν θετικά σε μια ενδε-χόμενη επίθεση από τη Βόρεια Κο-ρέα, ακόμα και με μειωμένες Αμε-ρικανικές δυνάμεις και μακρύτερα από την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη. Επιπλέον, η Νότια Κορέα δια-θέτει έναν καλά εκπαιδευμένο, ιδι-αίτερα πειθαρχημένο, και καλά εξοπλισμένο στρατό 700.000 στρα-τιωτών και το Νοτιοκορεάτικο Υπουργείο εθνικής άμυνας έχει ζη-τήσει αύξηση του αμυντικού προϋ-πολογισμού κατά 11% ετησίως έως το 2015 και 9% από το 2015 ως το 2020.

Παρά τις σημαντικές αλλαγές που εμφανίζονται σε Ιαπωνία και Νότια Κορέα, η σημαντικότερη αλ-λαγή στην αμυντική ισορροπία της περιοχής, είναι ο εκτεταμένος στρατιωτικός εκσυγχρονισμός της

Κίνας. Η Κίνα μετασχηματίζει πλή-ρως το στρατό της από μια δύναμη με σκοπό να διεξαγάγει μεγάλους πολέμους, σε μια πιό σύγχρονη και ευέλικτη δύναμη που ταιριάζει κα-λύτερα στη διεξαγωγή πιό σύντο-μων αλλά μεγάλης έντασης πολέ-μων. Για αυτόν τον λόγο, το Πεκίνο συρρίκνωσε τον αριθμό των στρα-τιωτών από 4,2 σε 2,3 εκατομμύρια σήμερα – που παραμένει όμως δι-πλάσιος από ότι ο στρατός της Ια-πωνίας, της Νότιας Κορέας και των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιο-χή, μαζί. Ο κινεζικός στρατός εκ-συγχρονίζει επίσης τον εξοπλισμό του, κυρίως εν όψει μιας πιθανής σύγκρουσης με την Ταϊβάν αλλά ενδεχομένως κοιτώντας και μακρύ-τερα.

Η μεγαλύτερη όμως αλλαγή στη στρατιωτική στάση της Κίνας αφο-ρά την ικανότητα των πυραύλων της. Οι κινεζικές στρατιωτικές δυ-νάμεις έχουν περίπου 1.000 μικρού, μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς και 36 έως 44 διηπειρωτικούς βαλ-λιστικούς πυραύλους. Το οπλοστά-

σιο, που εφοδιάζεται με περισσότε-ρους από 100 πυραύλους ετησίως, στοχεύουν πρώτιστα στην Ταϊβάν αλλά μπορεί να στοχεύσουν και την Ιαπωνία. Επιπλέον, η χρήση από το Πεκίνο ενός αντιδορυφορικού πυ-ραύλου τον προηγούμενο Ιανουά-ριο για να καταστρέψει έναν παλιό μετεωρολογικό δορυφόρο, έβαλε την Κίνα στην τροχιά των διαστημι-κών εχθροπραξιών και έθεσε σε κίνδυνο τους δορυφόρους, οι οποί-οι είναι κρίσιμοι για τις αμερικανι-κές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ασία.

Το κόστος αυτού του εκσυγχρο-νισμού δεν ήταν καθόλου μικρό. Σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις, οι αμυντικές δαπάνες της Κίνας για αυτή τη χρονιά, θα φθάσουν τα 45 δισ δολάρια, παρουσιάζοντας δη-λαδή μια αύξηση από την περασμέ-νη χρονιά κατά 18%. Το Αμερικανι-κό Πεντάγωνο εκτιμά πως οι πραγ-ματικές δαπάνες θα φθάσουν τα 125 δισ, σχεδόν τριπλάσιες από τις επίσημες ανακοινώσεις.

Η άνοδος της Κινεζικής στρατι-

Η κινα μετα-σχΗματιΖει πλΗρωσ το στρατο τΗσ απο μια δυναμΗ με σκοπο να διεξαΓαΓει μεΓαλουσ πολεμουσ, σε μια πιο συΓχρονΗ και ευελικτΗ δυναμΗ που ταιριαΖει καλυτερα στΗ διεξαΓωΓΗ πιο συντομων αλλα μεΓαλΗσ εντασΗσ πολεμων

foreign affairs


ωτικής ισχύος, σε συνδυασμό με τις γενικότερες αλλαγές στην περιοχή, αποτελούν τις νέες προκλήσεις για την Ουάσιγκτον, που αν και παρα-μένει η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στην περιοχή, δεν είναι πλέον μόνη της. Η Κίνα μπορεί τώ-ρα να επηρεάσει τις επιχειρήσεις στα στενά της Ταϊβάν – κάτι που δεν μπορούσε να κάνει το 1996. Από την άλλη, η νέα κατάσταση στην περιοχή παρουσιάζει και ευ-καιρίες για συνεργασία. Η Αμερικα-νο-Ιαπωνική συμμαχία είναι ισχυ-ρότερη από ότι τα τελευταία χρό-νια, εν μέρει επειδή η Ιαπωνία, που βρίσκεται αντιμέτωπη με το στρα-τιωτικό εκσυγχρονισμό της Κίνας, προσπαθεί να ενισχύσει τους αμυ-ντικούς δεσμούς της με τις Ηνωμέ-νες Πολιτείες ως αντίμετρο. Οι σχέ-σεις με την Νότια Κορέα στον το-μέα της ασφάλειας έχουν επιβεβαι-ωθεί εκ νέου – αν και με διαφορετι-κούς όρους. Η Σεούλ συνειδητο-ποιεί πως χρειάζεται τα Αμερικανι-κά στρατεύματα, όχι μόνο για να βοηθήσουν σε περίπτωση σύ-γκρουσης με τη Βόρεια Κορέα αλλά και ως ανάχωμα ενάντια στην ισχύ της Κίνας. Αυτές οι νέες βάσεις συ-νεργασίας με τις δύο χώρες είναι απίθανο να αλλάξουν για τις επό-μενες δεκαετίες.

Αν μη τι άλλο, η Ουάσιγκτον πρέπει να καταδείξει την πρόθεσή της να παραμείνει στην περιοχή. Συρρικνώνοντας τις δυνάμεις της, μπορεί να δώσει την εντύπωση του πληγωμένου γίγαντα που δεν μπο-ρεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώ-σεις του στον Ειρηνικό. Αυτή είναι η ανησυχία πολλών Αμερικανών αξι-ωματικών στην περιοχή- μια φωνή που απευθύνεται σε όποιον μπορεί να την ακούσει.

το κυμα του εθνικισμου

Οι παράγοντες που επηρεάζουν την ισορροπία δυνάμεων στην πε-ριοχή, δεν είναι μόνο οικονομικοί και στρατιωτικοί. Το δημογραφικό

και ο αυξανόμενος εθνικισμός είναι επίσης σημαντικοί παράγοντες.

Οι δημογραφικές αλλαγές στην Ιαπωνία είναι εντονότερες. Ο πλη-θυσμός της Ιαπωνίας έφθασε πέρσι τα 128 εκατομμύρια. Ο αριθμός των ανδρών αναμένεται να μειωθεί από 62 εκ. που είναι σήμερα, σε 47 εκ. το 2050 με λιγότερο από 10 εκατομμύρια στις ηλικίες ανάμεσα 20 και 40. Αυτό σημαίνει πως το Τό-κιο θα δυσκολευθεί πολύ να επαν-δρώσει ένα στρατό, έστω και στο σημερινό επίπεδο που είναι ήδη ο μικρότερος από τις μεγάλες δυνά-μεις της περιοχής. Η Ιαπωνία γερνά- το ποσοστό του πληθυσμού άνω των 65 ετών θα αυξηθεί από το 21% που είναι σήμερα, σε 36% το 2050 και οι κρατικοί πόροι για τη φροντίδα των ηλικιωμένων θα πρέ-πει να αυξηθεί. Είναι σαφές πως

αυτές οι εξελίξεις θα επηρεάσουν την εξωτερική πολιτική και τις περι-φερειακές φιλοδοξίες του Τόκιο.

Στη Νότια Κορέα, υπάρχει μια νεώτερη γενιά που αλλάζει το το-πίο. Το 83% του πληθυσμού γεννή-θηκε μετά το τέλος του Κορεατικού πολέμου, ενώ το 50% είναι κάτω των 30 ετών. Οι παλαιότερες γενιές θυμούνται το ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών, κάτι που δεν συμβαίνει με τη γενιά κάτω των 30 οι οποίοι βλέπουν τις ΗΠΑ ως φίλο αλλά ταυ-τόχρονα και δυνάστη και τη Βόρεια Κορέα περισσότερο ως ξαδέλφη και όχι ως εχθρό.

Οι δημογραφικές προκλήσεις της Κίνας, είναι διαφορετικής φύ-σης. Ο πληθυσμός των 1.32 δισεκα-τομμυρίων που είναι σήμερα δεν αναμένεται να αλλάξει ως το 2030, κάτι που σημαίνει πως χρειάζεται


Η aνοδοσ τΗσ κινεΖικhσ στρατιωτικhσ ισχyοσ, σε συνδυασμo με τισ Γενικoτε-ρεσ αλλαΓeσ στΗν περιοχh, αποτελοyν τισ νeεσ προκλh-σεισ Για τΗν ουaσιΓκτον, που αν και παραμeνει Η μεΓαλyτερΗ στρατιωτικh δyναμΗ στΗν περιοχh, δεν εiναι πλeον μoνΗ τΗσ


μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη για να καλύψει αυτές τις μεγάλες ανάγκες του πληθυσμού της. Αν δεν συμβεί κάποια κρίση, το Πεκίνο δεν πρόκειται να επιδείξει μια δυ-ναμική εξωτερική πολιτική, αν πρώ-τα δεν σιγουρευτεί πως πατάει σε στέρεο έδαφος εσωτερικά. Αυτή η κρίσιμη καμπή στην Κίνα θα μπο-ρούσε να έρθει στον ίδιο χρόνο που οι δημογραφικές εξελίξεις στην Ιαπωνία, θα αναγκάσουν το Τόκιο να στραφεί προς το εσωτερικό και αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μια περίοδο έντασης για τη βορει-οανατολική Ασία.

Ταυτόχρονα, παρατηρείται άνο-δος τριών μορφών εθνικισμού. Ο πρώτος, είναι ο αντιαμερικανισμός. Στην Κίνα, μόνο το 34% του πληθυ-σμού βλέπει θετικά τις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Νότια Κορέα αυτό το

ποσοστό φτάνει στο 35% και στην Ιαπωνία στο 61%, μειωμένο όμως από ότι το 2000 που έφτανε το 77%. Μια δεύτερη, πιο ανησυχητι-κή μορφή εθνικισμού, είναι η απέ-χθεια που τρέφουν οι κυριότερες δυνάμεις της περιοχής, η μία για την άλλη. Σε δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο χρόνο, περίπου το 70% των Ιαπώ-νων βλέπουν αρνητικά την Κίνα χαρακτηρίζοντάς την αλαζονική δύναμη, ενώ το 90% χαρακτήρισε αρνητική εξέλιξη την αυξανόμενη στρατιωτική της δύναμη. Στην Κίνα άλλο ένα 70% βλέπει αρνητικά την Ιαπωνία, χαρακτηρίζοντας του Ιά-πωνες αλαζόνες και εθνικιστές. Το θετικό είναι πως μόνο το 33% στις δύο χώρες βλέπουν ο ένας τον άλ-λο ως αντίπαλο, ενώ έχουν μάλλον θετική γνώμη για τη Νότια Κορέα

το 64% των Κινέζων και το 56% των Ιαπώνων.

Η τρίτη μορφή εθνικισμού έχει παραδοσιακότερο χαρακτήρα. Η Κίνα, η Ιαπωνία, και η Νότια Κορέα είναι ιδιαίτερα υπερήφανα έθνη με μακρόχρονη ιστορία, και καθώς αυ-ξάνεται η δύναμή τους, απαιτούν τον ανάλογο σεβασμό. Στη Νότια Κορέα, αυτός ο εθνικισμός απεικο-νίζεται με τη διαφορετική στάση στο ζήτημα της Βόρειας Κορέας, στην Ιαπωνία με την απόφαση να αναθεωρηθούν τα βιβλία σε σχέση με το ρόλο της χώρας στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και στην Κίνα, πρωτίστως στην επιμονή στο θέμα της Ταϊβάν, έστω και αν χρειαστεί να πάει σε πόλεμο και στην κατηγο-ρηματική άρνηση στις προσπάθει-ες του Τόκιο να εξασφαλίσει μια μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφα-λείας των Η.Ε, μια κίνηση που θα αποδυνάμωνε το ρόλο της Κίνας, ως το μόνο Ασιατικό κράτος με αυ-τό το προνόμιο.

ερΓαλεια ισχυοσΜετά το τέλος του δευτέρου πα-

γκοσμίου πολέμου, η Αμερικανική πολιτική στη βορειοανατολική Ασία, στηρίχθηκε στις διμερείς συμ-μαχίες στην περιοχή, κυρίως με την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα. Σήμε-ρα όμως η Κίνα δεν προτίθεται να αφήσει τη σταθερότητα της περιο-χής στα χέρια της Ουάσιγκτον και εργάζεται για να αντιμετωπίσει τις Αμερικανικές συμμαχίες, ξεκινώ-ντας μια επιθετική διπλωματία προς τις παραδοσιακές συμμάχους των Αμερικανών όπως τη Σιγκαπούρη και τη Νότια Κορέα, οικοδομώντας καλύτερες διμερείς σχέσεις, και προσπαθεί να βελτιώσει τις σχέσεις

Η κiνα δεν προτiθεται να αφhσει τΗ σταθερoτΗτα τΗσ περιοχhσ στα χeρια τΗσ ουaσιΓκτον και ερΓaΖεται Για να αντιμετω-πiσει τισ αμε-ρικανικeσ συμμαχiεσ, ξεκινωντασ μια επιθετικΗ διπλωματια προσ τισ παραδοσιακεσ συμμαχουσ των αμερι-κανων

foreign affairs

οι παλαιoτερεσ Γενιeσ θυμοyνται το ρoλο των Ηνωμeνων πολιτειων, κατι που δεν συμβαινει με τΗ Γενια κατω των 30 οι οποιοι βλεπουν τισ Ηπα ωσ φιλο αλλα ταυτοχρονα και δυναστΗ και τΗ βορεια κορεα περισσοτερο ωσ ξαδελφΗ και οχι ωσ εχθρο



της με την Ινδονησία, την Ινδία, τη Ρωσία, και το Βιετνάμ. Αρχίζει επί-σης να βελτιώνει τις σχέσεις της και με την Ιαπωνία. Αν και οι εντάσεις μεταξύ των δύο χωρών παραμέ-νουν υψηλές, οι αμοιβαίες επίσημες επισκέψεις κατά τη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου έχουν βοη-θήσει αρκετά.

Η Κίνα έχει ιδιαίτερα ισχυρή πα-ρουσία και σε διεθνής οργανισμούς, υπερνικώντας παλαιότερες αγκυ-λώσεις. Το Πεκίνο είναι μέλος της ASEAN + 1, ASEAN + 3, APEC, το σύμφωνο συνεργασίας της Σαγκά-ης, την Ασιατική Σύνοδο Κορυφής. Η Κίνα χτίζει επίσης ένα δίκτυο συμ-φωνιών ελεύθερου εμπορίου ενι-σχύοντας τις διμερείς και διεθνείς της σχέσεις. Εκτός από τη συμφω-νία ελεύθερου εμπορίου Κίνας - ASEAN, έχει επιτύχει συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την Ταϊλάν-δη και διαπραγματεύεται ανάλογες συμφωνίες με την Αυστραλία και την Ινδία.

Είναι επιτακτική ανάγκη για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο αλλάζει η ισορροπία δυνάμεων στη βορειο-ανατολική Ασία, να αναπτύξουν συνεπή και περιεκτικό σύνολο πο-λιτικών που θα αντιμετωπίσει τα συστατικά αυτών των αλλαγών (οι-κονομία, άμυνα, δημογραφικό, εθνικισμός) και παράλληλα να προ-σμετρούν τις διπλωματικές πρωτο-βουλίες της Κίνας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν πολλά εργα-λεία που μπορούν να υπηρετήσουν αυτό το σκοπό, όπως τα διεθνή φό-ρουμ, διμερείς συμμαχίες και συμ-φωνίες ελεύθερου εμπορίου, αλλά δεν τα χρησιμοποιούν με ανάλογο τρόπο. Για παράδειγμα, οι Ηνωμέ-νες Πολιτείες πρέπει να αγκαλιά-

σουν την ASEAN και το APEC, να διαπραγματευτούν περισσότερες συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, ιδιαίτερα με την Ινδία και την ASEAN και να επιδιώξουν θέση πα-ρατηρητή στην συμφωνία συνερ-γασίας της Σαγκάης.

Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να υιοθετήσουν συχνότερα ενέργειες όπως εκείνη του 2005, όταν απέστειλαν στην Ινδονησία μετά το τσουνάμι το Αμερικανικό πλωτό νοσοκομείο U.S.N.S. Mercy. Εξοπλισμένο με 12 χειρουργεία και 1000 κρεβάτια, το πλήρωμα θερά-πευσε σχεδόν 10.000 ασθενείς, ενώ έκανε σχεδόν 20.000 ιατρικές γνω-ματεύσεις. Η καλή θέληση της απο-στολής επιβραβεύτηκε: το θετικό ποσοστό του πληθυσμού προς τις ΗΠΑ από 15% ανέβηκε στο 38%. Μια ανάλογη κίνηση έγινε και το 2006 με την αποστολή του πλοίου στη Νοτιοανατολική Ασία. Αυτές οι πρωτοβουλίες θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη μείωση του αντια-μερικανισμού, ειδικά σε μια εποχή που λόγω του πολέμου στο Ιράκ, σε πολλές χώρες υπάρχει αύξηση του φαινομένου.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέ-πει να χρησιμοποιήσουν τα εργα-λεία που ήδη έχουν, αλλά επίσης να προσθέσουν και άλλα που αυτή τη στιγμή λείπουν, ιδιαίτερα στον το-μέα της ασφάλειας. Για παράδειγμα, απαιτείται άμεσα ένα νέο καθεστώς ασφαλείας για τη βορειοανατολική Ασία. Η πρόσφατη συμφωνία των έξι μερών για τα πυρηνικά θα μπο-ρούσε να λειτουργήσει ως καταλύ-της για τη δημιουργία ενός φόρουμ για την ασφάλεια στην περιοχή, το οποίο θα μπορούσε αρχικά να πε-ριλάβει τους υπογράφοντες τη

συμφωνία: Κίνα, Ιαπωνία, Βόρεια Κορέα, Ρωσία, Νότια Κορέα, και Ηνωμένες Πολιτείες. Για να εξασφα-λιστεί πως η Βόρεια Κορέα δεν θα μπορεί να κρατά σε ομηρία το φό-ρουμ, θα μπορούσε να υιοθετηθεί ένα σχήμα 5+1 στο οποίο η βόρεια Κορέα θα ήταν επίσημος παρατη-ρητής. Αυτό το σχήμα θα επέτρεπε στη Βόρεια Κορέα να συμμετέχει εάν θέλει, αλλά ταυτόχρονα να μην μπορεί να αποτρέπει τη σύνοδο του φόρουμ. Αυτός ο οργανισμός θα μπορούσε να αντιμετωπίσει προβλήματα όπως η διασπορά των πυρηνικών, η πρόληψη και η αντι-μετώπιση κρίσεων. Θα μπορούσε να χρησιμεύσει και ως ένας πολύτι-μος μηχανισμός χειρισμού των εντάσεων μεταξύ της Κίνας, της Ια-πωνίας, και της Νότιας Κορέας. Από τη μεριά της Ουάσιγκτον, ένα τέ-τοιο φόρουμ θα της επέτρεπε να επαναβεβαιώσει τον ηγετικό της ρόλο με ένα τρόπο που δεν είναι εφικτός σε μεγαλύτερα γκρούπ, όπως αυτό της ASEAN.

Ένα άλλο σημαντικό εργαλείο που οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέ-πει να προσθέσουν είναι η ανάπτυ-ξη μιας σημαντικής διμερούς σχέ-σης στον τομέα της ασφάλειας με την Κίνα- αυτό θα αποτελούσε μια λεπτή, μέση λύση. Από τη μια, η Κί-να δεν θα πρέπει να έχει τη δυνατό-τητα να δει και να αξιολογήσει σε βάθος τη στρατιωτική δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών, από την άλλη όμως είναι σημαντικό να οικοδομη-θούν στέρεες στρατιωτικές σχέσεις, ιδιαίτερα σε επίπεδο ανώτερων αξι-ωματικών. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα δεν έχουν πραγματοποι-ήσει ποτέ κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, παρά το γεγονός πως η

Η κiνα, Η ιαπωνiα, και Η νoτια κορeα εiναι ιδιαiτερα υπερhφανα eθνΗ με μακρoχρονΗ ιστορiα, και καθωσ αυξανεται Η δυναμΗ τουσ, απαιτουν τον αναλοΓο σεβασμο


foreign affairs

Κίνα έχει πραγματοποιήσει τέτοιες ασκήσεις με τουλάχιστον άλλες δέ-κα χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ινδίας. (Από τον περασμένο Μάιο το Πεκίνο συμφώνησε να πραγματοποιεί περιοδικά κοινές ασκήσεις με το Νέο Δελχί, εν μέρει λόγω της ανησυχίας που επικρατεί λόγω της διευρυμένης σχέσης της Ινδίας με τις ΗΠΑ, ως μια προσπά-θεια περιορισμού της Κίνας). Η Ου-άσιγκτον πρέπει να παρατηρεί προ-σεκτικά τους στρατιωτικούς δε-σμούς που δημιουργεί η Κίνα με τρίτες χώρες και λειτουργώντας προληπτικά, να δυναμώσει τους

δικούς της στρατιωτικούς δεσμούς με το Πεκίνο.

Σήμερα, αναπτύσσεται μια επι-κίνδυνη δυναμική στη βορειοανα-τολική Ασία. Τρία ισχυρά, εθνικιστι-κά κράτη με ένα ιστορικό εχθρότη-τας μεταξύ τους ξυπνούν ταυτό-χρονα από μια περίοδο αδράνειας, διεκδικώντας δύναμη. Κατά τον προηγούμενο μισό αιώνα, οι Ηνω-μένες Πολιτείες υπέθεσαν πως οι διμερείς δεσμοί με την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα αποτελούν τη βάση στην οποία θα μπορούσε να στηρι-χτεί η πολιτική τους στη βορειοα-νατολική Ασία και κατ’ επέκταση να

θέσουν την ατζέντα με την Κίνα. Και οι δύο υποθέσεις δεν ισχύουν πλέ-ον, ακόμα κι αν οι Ηνωμένες Πολι-τείες συνεχίσουν να ασκούν μεγάλη επιρροή στην περιοχή. Αν και οι Αμερικανικοί δεσμοί με την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα πρέπει να δια-τηρηθούν και, όπου είναι δυνατόν, να ενισχυθούν, δεν θα μπορούν πλέον από μόνοι τους να αποτελέ-σουν τη βάση της επιρροής των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή. Εν τω μεταξύ, η Κίνα έχει φτάσει επι-τυχώς στο σημείο όπου μπορεί κα-τά ένα μεγάλο μέρος να σχεδιάσει τη δική της πορεία.

Η διατήρηση της σταθερότητας στην περιοχή, είναι κρίσιμη. Εάν αυ-τές οι αλλαγές ξεφύγουν από τον έλεγχο θα μπορούσαν να απειλή-σουν θεμελιώδη Αμερικανικά συμ-φέροντα. Δεδομένου ότι οι Ηνωμέ-νες Πολιτείες θα αναπτύξουν μια νέα στρατηγική για τη βορειοανα-τολική Ασία, θα πρέπει να βρουν κοινό έδαφος και κοινά συμφέρο-ντα με τους σημαντικούς παίκτες της περιοχής. Για να μεγιστοποιηθεί αυτή η επιρροή, θα πρέπει να ανα-πτυχθεί μια πλατφόρμα πρωτοβου-λιών, συμπεριλαμβανομένων των διμερών συμμαχιών, των διεθνών φόρουμ, των συμφωνιών ελεύθε-ρου εμπορίου, και των προγραμμά-των καλής θέλησης, χρησιμοποιώ-ντας όλα αυτά τα εργαλεία με διά-φορους συνδυασμούς ανάλογα με το ζήτημα και τους εμπλεκόμενους. Από αυτή την άποψη, η Ουάσιγκτον βρίσκεται σε καμπή, και πίσω από την Κίνα. Εάν δεν κινηθεί γρήγορα, σύντομα θα διαπιστώσει πως ο ρό-λος της στη βορειοανατολική Ασία έχει μικρύνει, την ώρα που η περιο-χή θα παίρνει τη θέση της στο κέ-ντρο της παγκόσμιας σκηνής.



richarD K. BeTTs

οι αμερικανικeσ αμυντ ικeσ δαπaνεσ


Η τουρκια ανακαλυπτει (εκ νεου) τΗ μεσΗ ανατολΗ


Αν ο Rip VAn Winkle είχε απο-κοιμηθεί στο γραφείο σύνταξης του προϋπολογισμού του Πενταγώνου πριν 20 χρόνια και ξυπνούσε σήμε-ρα, η πρώτη του διαπίστωση θα ήταν πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ο Πρόεδρος George W. Bush έχει ζη-τήσει 505 δισεκατομμύρια δολάρια για στρατιωτικές δαπάνες, εν καιρώ ειρήνης, σχεδόν όσα είχε ζητήσει και ο Πρόεδρος Ronald Reagan το 1988. Ο Rip σίγουρα θα απορούσε όταν θα ανακάλυπτε πως η Σοβιετι-κή Ένωση έχει καταρρεύσει πριν από 15 χρόνια και η Ουάσιγκτον ξοδεύει για το στρατό της, όσα όλος ο υπόλοιπος κόσμος μαζί – πέντε φορές περισσότερα από όσα δαπα-νούν μαζί όλοι οι πιθανοί της εχθροί. Αν δε, μάθαινε πως κανείς στο Πεντάγωνο δεν ανησυχεί για αυτό το άνοιγμα και πως οι υποψή-φιοι πρόεδροι είναι έτοιμοι να δε-σμευτούν για ακόμα μεγαλύτερους

προϋπολογισμούς, τότε σίγουρα ο Rip θα τρελαινόταν.

Οι τρέχουσες πιέσεις για περισ-σότερους πόρους και δυνάμεις οφείλονται, φυσικά, στους πολέ-μους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Το κόστος όμως για αυτούς τους πολέμους δεν περιλαμβάνεται σε αυτό τον υπέρογκο προϋπολογι-σμό που ανέφερα πριν, τους καλύ-πτει ένα έξτρα ποσό των 142 δισ. δολαρίων, ανεβάζοντας το συνολι-κό ποσό για το 2008, στα 647 δισ. δηλαδή με σημερινά ποσά, 25% περισσότερα από όσα δαπάνησε η Ουάσιγκτον το 1968 στο αποκορύ-φωμα του πολέμου στο Βιετνάμ, της μεγαλύτερης και πιο αιματηρής σύγκρουσης των Ηνωμένων Πολι-τειών.

Ποιος όμως, θα μπορούσε να απαντήσει στην εύλογη απορία του για το τι ακριβώς συμβαίνει; Κάποι-οι θα υποστηρίξουν πως το κόστος

ο richarD κ. BeTTs εiναι διευθυντhσ του ιδρyματοσ salTzman στο πανεπιστhμιο τΗσ κολοyμπια και ανωτεροσ συνερΓατΗσ στο council on Foreign relaTions

foreign affairs

οι αμερικανικeσ αμυντ ικeσ δαπaνεσ

τα τελευταiα χρoνια Η αμερικανικh πολιτικh Για τΗν εθνικh ασφaλεια, σχεδιaΖεται περισσoτερο με βaσΗ τΗν αiσθΗσΗ τΗσ απειλhσ που πλΗσιaΖει και τον εκφοβισμo απo τα κρaτΗ που τΗν απειλοyν και λιΓoτερο με βaσΗ τισ πραΓματικeσ ικανoτΗτεσ του εχθροy και τΗν αποτελεσματικh αντιμετώπισh του

στις μέρες μας είναι υψηλότερο, ενώ κάποιοι άλλοι πως οι δαπάνες σήμερα είναι λιγότερες με βάση το ΑΕΠ, από ότι κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου – 4,2% σήμερα έναντι 5,8% το 1988 και 9,4% το 1968. Όταν όμως η ανάλυση προ-χωρήσει, όλοι θα παραδεχθούν πως παρά το γεγονός της τεράστιας αυτής δαπάνης, η Ουάσιγκτον εξα-κολουθεί να νοιώθει ανασφάλεια, κυρίως λόγω εκείνων που σχεδιά-ζουν την Αμερικανική πολιτική και της αποτυχίας τους να σκεφθούν καθαρά πάνω στη δημιουργία της αμυντικής πολιτικής.

Τα τελευταία χρόνια η Αμερικα-νική πολιτική για την Εθνική ασφά-λεια, σχεδιάζεται περισσότερο με βάση την αίσθηση της απειλής που πλησιάζει και τον εκφοβισμό από τα κράτη που την απειλούν και λιγότε-ρο με βάση τις πραγματικές ικανό-τητες του εχθρού και την αποτελε-σματική αντιμετώπισή του. Οι στρα-τιωτικές δαπάνες άρχισαν να εκτο-ξεύονται μετά την 11/9, όχι επειδή στρατηγικά ήταν η καλύτερη κίνη-ση, αλλά επειδή ήταν κάτι που η χώρα μπορούσε να κάνει, όταν έπρεπε να γίνουν κάποιες κινήσεις.

Εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις, ο πόλεμος ενάντια στους τρομοκρά-τες δεν μπορεί να διεξαχθεί με τάνκς, αεροπλάνα και πλοία - μεγά-λες συμβατικές δυνάμεις που διο-γκώνουν τον αμυντικό προϋπολογι-σμό. Η βασική πρόκληση δεν είναι να εξοντωθούν οι τρομοκράτες, αλ-λά να βρεθούν και αυτό σημαίνει

Η στρατιωτικΗ ικανοτΗτα των Ηνωμενων πολιτειων πρεπει να διατΗρΗθει σε ανωτερο επιπεδο απο εκεινο των παροντων και πιθανων εχθρων


υπηρεσίες πληροφοριών και ειδικές δυνάμεις. Η βελτίωση των Ηνωμέ-νων Πολιτειών σε αυτό τον τομέα είναι δύσκολη. Απαιτεί ειδική εκπαί-δευση και αποτελεσματική ανάπτυ-ξη, ενός περιορισμένου αριθμού ταλαντούχων και τολμηρών ανθρώ-πων με τις ανάλογες ικανότητες. Δεν χρειάζεται μισό τρις δολάρια σε συμβατικά και πυρηνικά όπλα.

Εν τω μεταξύ, οι αμερικανοί πο-λιτικοί ηγέτες έχουν ξεχάσει την τέ-χνη της ισορροπίας ανάμεσα στους πόρους και τις υποχρεώσεις. Κανέ-νας κάτω από τα 80 δεν μπορεί να θυμηθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες εν καιρώ ειρήνης, χωρίς τεράστιο στρατό, ακόμα και αν αυτός ήταν ο κανόνας για τα 150 πρώτα χρόνια της Δημοκρατίας. Συνεπώς, η μετα-ψυχροπολεμική εποχή δεν φαίνεται τόσο περίεργη, λόγω αυτής της συ-νήθειας. Αυτοί που ζουν από τον

αμυντικό προϋπολογισμό έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη εμπειρία στην απόκτηση πολιτικής υποστή-ριξης, απλώνοντας τις υπεργολαβί-ες στις περισσότερες εκλογικές πε-ριφέρειες του Κογκρέσου.

Είναι ανόητο να αναρωτηθεί κα-νείς εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες μπο-ρούν να αντέξουν οικονομικά ακό-μα μεγαλύτερες στρατιωτικές δα-πάνες, φυσικά και μπορούν και αν χρειαστεί θα το κάνουν. Το ζήτημα είναι πως υπάρχουν και άλλοι ση-μαντικοί τομείς, δαπανώντας ένα δολάριο για ένα σκοπό δεν μπορείς να το δαπανήσεις και για κάποιον άλλο. Οι αμυντικές δαπάνες πρέπει να εξισορροπηθούν όχι απλά απέ-ναντι στις στρατιωτικές ανάγκες αλλά απέναντι σε άλλες ανάγκες επίσης- όχι μόνο στα θεμελιώδη προγράμματα κοινωνικής ασφάλι-σης και περίθαλψης, τα οποία τίθε-

νται σε κίνδυνο από τα εμφανιζόμε-να ελλείμματα, αλλά και σε άλλα προγράμματα που έχουν επιπτώ-σεις στην εθνική ασφάλεια.

Οι δύο τελευταίοι Αμερικανοί Πρόεδροι, έχουν αναπτύξει φιλό-δοξα σχέδια για την επαναδιαμόρ-φωση του κόσμου σύμφωνα με τις αμερικανικές αξίες, αλλά δεν έχουν αναλογιστεί το κόστος και τις συνέ-πειες αυτών των μεγαλοπρεπών οραμάτων τους. Το αποτέλεσμα εί-ναι ένας αμυντικός προϋπολογι-σμός πολύ υψηλότερος από ότι απαιτεί η εθνική ασφάλεια, αλλά όχι αρκετός για να εκδιώξει όλες τις επικίνδυνες κυβερνήσεις και τις τρομοκρατικές ομάδες ανά τον κό-σμο. Έχει έρθει η ώρα να αντιμετω-πίσουμε αυτό ακριβώς το πρόβλη-μα. Η λογική για αύξηση των αμυ-ντικών δαπανών για να λειτουργή-σει ομαλά μια καλοκάγαθη Αμερι-κανική αυτοκρατορία, είναι λανθα-σμένη. Μια μετριότερη και πιο λογι-κή στρατηγική εθνικής ασφάλειας, μπορεί και πρέπει να εξασφαλιστεί με χαμηλότερο κόστος.

Η στρατιωτική ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να δια-τηρηθεί σε ανώτερο επίπεδο από εκείνο των παρόντων και πιθανών εχθρών. Αλλά θα πρέπει τελικά αυτό το επίπεδο να είναι με βάση την πραγματική ικανότητα αυτών των εχθρών και όχι με βάση τα τεχνολο-γικά όρια και μιας ασαφούς ώθησης να αποκτηθούν περισσότερα νέα όπλα.



εiναι ανoΗτο να αναρωτΗθεi κανεiσ εaν οι Ηνωμeνεσ πολιτεiεσ μποροyν να αντeξουν οικονομικa ακoμα μεΓαλyτερεσ στρατιωτικeσ δαπaνεσ, φυσικa και μποροyν και αν χρειαστεi θα το κaνουν


Η πολυΑνΑΜενoΜενΗ διε-θνής διάσκεψη για το Μεσανατολι-κό, στην Ανάπολη του Μέριλαντ, δημιούργησε υπερβολικές προσ-δοκίες και όπως ήταν φυσικό τα φτωχά αποτελέσματά της, έφεραν την απογοήτευση. Η δέσμευση Ισ-ραηλινών και Παλαιστινίων για να συνεχίσουν το διάλογο με χρονικό

ορίζοντα επίτευξης λύσης το τέλος του επόμενου χρόνου, που συμπί-πτει με την ολοκλήρωση της θητεί-ας του Προέδρου Μπους, είναι ένα κέρδος, αλλά ο δρόμος δεν μοιάζει καθόλου εύκολος. Το αδιέξοδο του πολέμου στο Ιράκ, έφερε την κυ-βέρνηση Μπους να αναζητά απε-γνωσμένα μια επιτυχία στη Μέση

Ανατολή που θα αποκαταστήσει το κύρος της υπερδύναμης. Παρά τις αντιθέσεις των χωρών της περιο-χής, η αποδυνάμωση των εξτρεμι-στών, ο φόβος του Ιράν και η απο-φυγή εξάπλωσης της θρησκευτικής βίας, αποτελούν κοινό στόχο.

Η επανέναρξη του διαλόγου με-τά από επτά χρόνια βίαιων συ

δΗμhτρΗσ Γιαννακoπουλοσ

μεΓaλεσ ελπiδεσ, μικρa αποτελeσματα

αναλύσεις


Η παρουσια 46 χωρων και ιδιαιτερα Η παρουσια των ισλαμικων χωρων, εδειξε τΗν ευρυτερΗ αποδοχΗ αυτΗσ τΗσ προσπαθειασ και ταυτοχρονα εστειλε μΗνυματα σε πολλουσ αποδεκτεσ

ειναι κοινο μυστικο πωσ απομακρυνοντασ τΗ συρια απο το ιραν, διακοπτεται Η προμΗθεια των οπλων προσ τΗ χεΖμπολα και απομονωνεται περαιτερω Η χαμασ, χανοντασ τΗν υποστΗριξΗ τΗσ στον αραβικο κοσμο

γκρούσεων, αποτελεί αναμφίβο-λα μια επιτυχία που πιστώνεται στην αμερικανική κυβέρνηση. Η παρου-σία 46 χωρών και ιδιαίτερα η πα-ρουσία των Ισλαμικών χωρών, έδει-ξε την ευρύτερη αποδοχή αυτής της προσπάθειας και ταυτόχρονα έστειλε μηνύματα σε πολλούς απο-δέκτες.

οι στoχοιΗ ενδυνάμωση της θέσης του

Παλαιστινίου Προέδρου Μαχμούτ Αμπάς ήταν ο πρώτος στόχος. Η ανάδειξη των διαπραγματευτικών ικανοτήτων του και η ελπίδα που αυτές δημιουργούν, έναντι του αδι-εξόδου της στρατιωτικής αντιπα-ράθεσης που υποστηρίζει η Χαμάς, ίσως συσπειρώσει τον Παλαιστινια-κό λαό στο πλευρό του. Η Χαμάς κατήγγειλε από την πρώτη στιγμή τη διάσκεψη αποκαλώντας τον Αμπάς προδότη.

Η απομόνωση του Ιράν ήταν ο δεύτερος στόχος. Η Τεχεράνη χρη-σιμοποιεί τη σύγκρουση Ισραηλι-νών και Παλαιστινίων για να αυξή-σει την επιρροή της και να περάσει τις πολιτικές της θέσεις στον Αραβι-κό κόσμο. Ο περιορισμός αυτής της επιρροής δεν αποτελεί επιδίωξη Αμερικανών και ισραηλινών μόνο, αλλά και πολλών Αραβικών χωρών. Εδώ ακριβώς εμφανίζεται ο κομβι-κός ρόλος της Συρίας και η σπου-δαιότητα της παρουσίας της στην Ανάπολη. Οι επισκέψεις του Ασαντ σε Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Ιορδανία καθώς και οι συνομιλίες με πολλούς Ευρωπαίους υπουρ-γούς ήταν καταλυτικές. Είναι κοινό μυστικό πως απομακρύνοντας τη Συρία από το Ιράν, διακόπτεται η

προμήθεια των όπλων προς τη Χεζμπολά και απομονώνεται περαι-τέρω η Χαμάς, χάνοντας την υπο-στήριξή της στον Αραβικό κόσμο. Η ειρηνευτική διαδικασία δεν μπο-ρεί να προχωρήσει χωρίς τη συμμε-τοχή και της Συρίας. Η παρουσία της στην Ανάπολη συνοδεύτηκε με την πρόθεσή της να διαπραγματευ-τεί, κυρίως για τα υψώματα του Γκο-λάν. Αυτή η εξέλιξη αναστάτωσε τόσο το Ιράν, όσο και την Χαμάς.

Το Ισραήλ βλέπει τη διάσκεψη, ως αφετηρία μιας διαδικασίας που θα οδηγήσει σε οριστική λύση. Μέ-χρι σήμερα, ο Πρωθυπουργός Εχούντ Ολμερτ δεν έδειξε πρόθυ-μος για μεγάλες παραχωρήσεις και αρκέστηκε σε κινήσεις καλής θέλη-σης, όπως η χαλάρωση των σημεί-ων ελέγχου και η απελευθέρωση Παλαιστινίων κρατουμένων. Η λύση της δημιουργίας δυο κρατών, η εγ-γύηση της ασφάλειας του Ισραήλ και η αναγνώρισή του ως Εβραϊκό κράτος είναι ο τελικός στόχος, ενώ ζητάει από τους Παλαιστίνιους την εξάρθρωση των εξτρεμιστών και από τη Χαμάς να σταματήσουν οι ρουκέτες που εκτοξεύονται από τη Γάζα.

Οι Παλαιστίνιοι επιδιώκουν τη δημιουργία κράτους στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα στα προ του 1967 σύνορα με πρωτεύουσα την Ανατο-λική Ιερουσαλήμ, το δικαίωμα των προσφύγων να επιστρέψουν στις εστίες τους και το πάγωμα της επέ-κτασης των παράνομων οικισμών.

το κεiμενοΗ κοινή διακήρυξη Ισραήλ και

Παλαιστινίων, η οποία επιτεύχθηκε την τελευταία στιγμή και ανέγνωσε

ο Πρόεδρος Μπους, αναφέρει πως οι δυο πλευρές:

• Εκφράζουν τη βούλησή τους για εξεύρεση λύσης στην μεταξύ τους διαμάχη, την οικοδόμηση ενός πολιτισμού της ειρήνης και της μη βίας και την αντιμετώπιση της τρο-μοκρατίας είτε αυτή προέρχεται από Παλαιστίνιους είτε από Ισραη-λινούς.

• Δεσμεύονται να εμπλακούν σε συνεχείς διαπραγματεύσεις με ορί-ζοντα επίτευξης λύσης προ του τέ-λους του 2008

• Συμφωνούν για τη σύσταση Συντονιστικής Επιτροπής για επί-βλεψη της διαπραγμάτευσης, με πρώτη συνεδρίαση στις 12 Δεκεμ-βρίου.

• Δεσμεύονται για εφαρμογή των υποχρεώσεων του Οδικού Χάρτη που εξέδωσε το Κουαρτέτο το 2003, μέχρι την επίτευξη της συμφωνίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επιβλέπουν τις υποχρεώσεις και θα κρίνουν την εκπλήρωσή τους.

Οι αντιδράσεις που ακολούθη-σαν, τόσο σε Ισραήλ όσο και στην Παλαιστίνη, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις σε σχετικά σύ-ντομο χρονικό διάστημα. Αποφά-σεις που θα ληφθούν από ηγέτες με ισχυρό λαϊκό έρεισμα, κάτι που δεν φαίνεται να διαθέτουν Αμπάς και Ολμερτ. Η πρωτοβουλία αποτελεί σίγουρα μια θετική εξέλιξη, όμως καθυστέρησε πολύ. Αρκεί μια βόμ-βα σε μια καφετέρια ή ένα λεωφο-ρείο και θα γυρίσουμε πάλι στην αρχή. Η απαισιοδοξία μπορεί να μην είχε θέση στην Ανάπολη, όμως ο ρεαλισμός την έχει εγκαταστήσει εδώ και χρόνια στην Ιερουσαλήμ.



βιβλιοκριτική

John Brady Kiesling, Μαθήματα Διπλωματίας- Ο ρεαλισμός για μια υπερδύναμη που κανείς δεν την αγαπάει, εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη, 2007

ο ΑΜερικΑνoς διπλωμάτης John Brady Kisling, παραιτήθηκε τον Φεβρουάριο του 2003, έπειτα από μακρά διαδρομή εικοσαετούς και πλέον διάρκειας σε περιοχές υψηλού ενδιαφέροντος για τα αμερικανικά συμφέροντα στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και της Βόρεια Αφρική. Τελευταίος σταθ-μός στη καριέρα του υπήρξε η Αθήνα, όπου υπηρετούσε ως πο-λιτικός σύμβουλος, επικεφαλής του Πολιτικού Τμήματος της πρε-σβείας των ΗΠΑ στη χώρα μας.

Η ασυνήθιστη αυτή κίνηση για διπλωμάτη καριέρας (ακολούθη-σαν ακόμη δύο παραιτήσεις δι-πλωματών) υπαγορεύτηκε, σύμ-φωνα με τα γραφόμενά του, από τη πρόθεση του να διαμαρτυρη-θεί για την αμερικανική πολιτική στο Ιράκ, πολιτική που τον έφερε απέναντι στις προσωπικές του ευ-θύνες.

Στο βιβλίο του με τον εύγλωττο τίτλο Μαθήματα Διπλωματίας- ο ρεαλισμός για μια υπερδύναμη που κανείς δεν την αγαπάει, ο Kiesling μας προσφέρει το χρονι-κό αυτής της πορείας βαθμιαίας «απο-μάγευσης» (disillusionment) από τους στόχους και τις προτε-ραιότητες των ΗΠΑ, όπως αυτοί προωθούνται από τη κυβέρνηση Τζώρτζ Μπους, με τελευταίο σταθ-

μό την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ. Ωστόσο, η προσέγγιση του συγ-γραφέα δεν είναι κυνική, το εγχεί-ρημα της εξιστόρησης αυτού του χρονικού δεν είναι απόρροια μιας τραγικής διάψευσης αντιλήψεων και παραδοχής μιας προσωπικής ήττας, αλλά αντίθετα, υπαγορεύε-ται από τον αμείωτο ιδεαλισμό με τον οποίο ο πρώην διπλωμάτης συνεχίζει να αντιλαμβάνεται τη θέση που (πρέπει να) έχει μια υπερδύναμη στο σύγχρονο μετα-διπολικό κόσμο και το ρόλο του διπλωμάτη που βρίσκεται στην υπηρεσία της. Με τη παραίτηση και με το βιβλίο του, ο Kiesling δεν νοιώθει να στρέφει οριστικά τη πλάτη στην αμερικανική διπλωμα-τία αλλά αντίθετα να συνεχίζει να την υπηρετεί- τούτη τη φορά μέ-σα από τον πολιτικό ακτιβισμό.

Πέρα όμως από το αυτοδίκαια σημαντικό ζήτημα της πολιτικής ηθικής, όπου ο συγγραφέας επιβε-βαιώνει το ρητό πως, όποιος δια-χωρίζει την πολιτική από την ηθι-κή δεν καταλαβαίνει ούτε τη μία ούτε την άλλη, το έργο του Kiesling λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα καθώς αναδεικνύει μια σειρά ζητημάτων τα οποία απα-σχολούν τη διεθνολογική κοινότη-τα και τους επαγγελματίες της εξωτερικής πολιτικής σε διεθνές επίπεδο.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέ-ρει ο συγγραφέας στο πρόλογό του, οι σελίδες του στοχεύουν στο να ανοίξουν ένα παράθυρο στις

δΗμΗτρΗσ σκαλκοσπολιτικοσ επιστΗμονασ-διεθνολοΓοσ, Γεν Γραμματεασ τΗσ φιλελευθερΗσ συμμαχιασ

μαθΗματα διεθνοπολιτικου φιλελευθερισμου



στο καθαρα πολιτικο επιπεδο, ο συΓΓραφεασ στεκεται επικριτικα απεναντι στισ νεο-συντΗρΗτικεσ ιδεολΗψιεσ που κυριαρχουν στΗν αμερικανικΗ εξωτερικΗ πολιτικΗ επειτα απο τΗν 11/9, επιχειρωντασ να επιβαλουν τΗ δεοντολοΓικΗ εικονα τουσ Για τον μεταψυχρο- πολεμικο κοσμο.

εσωτερικές λειτουργίες μιας υπερ-δύναμης. Στόχος που, αν μη τι άλ-λο, επιτυγχάνεται καθώς, ο Kiesling απαλλαγμένος πλέον από τις δε-σμεύσεις της διπλωματικής θέσης του δεν διστάζει να μοιραστεί με τους αναγνώστες του τις αξιομνη-μόνευτες εμπειρίες του και τις προσωπικές του απόψεις, προσφέ-ροντας ένα απολαυστικό πόνημα «εφαρμοσμένης» πολιτικής.

Έτσι, ο Kiesling παρέχει γενναι-όδωρα πλήθος χρήσιμων σελίδων για τους μελετητές των συστημά-των λήψης αποφάσεων της εξωτε-ρικής πολιτικής (bureaucratic poli-tics)- και ειδικότερα των ΗΠΑ, τους διαύλους επικοινωνίας των διπλω-ματών με τη πολιτική ηγεσία, τη διαχείριση της πληροφορίας και τις πολιτικές της επικοινωνίας κα-θώς και το μεταβαλλόμενο ρόλο της διπλωματίας σε μια εποχή που αμφισβητείται περισσότερο ίσως από ποτέ άλλοτε (Brian Urquhart, «Are diplomats necessary?», The New York Review of Books, 11/10/2007). Ειδικότερα, ένας ιδι-αίτερα χρήσιμος προβληματισμός αναδεικνύεται αναφορικά με τα όρια της ανάμειξης του πολιτικού προσωπικού στο αντικείμενο των διπλωματών καθώς και τους τρό-πους άσκησης και τα όρια των αρ-μοδιοτήτων των τελευταίων.

Στο καθαρά πολιτικό επίπεδο, ο συγγραφέας στέκεται επικριτικά απέναντι στις νέο-συντηρητικές ιδεοληψίες που κυριαρχούν στην αμερικανική εξωτερική πολιτική έπειτα από την 11/9, επιχειρώντας να επιβάλουν τη δεοντολογική ει-κόνα τους για τον μεταψυχροπο-λεμικό κόσμο. Χαρακτηριστικότε-ρο ίσως όλων παράδειγμα, οι μο-νοσήμαντες πολιτικές προώθησης του εκδημοκρατισμού (democra-tization) ως μέσο επίτευξης της διεθνούς ειρήνης. Πολιτικές κατα-δικασμένες σε αποτυχία στο βαθ-μό που παραγνωρίζονται καθορι-στικοί παράγοντες όπως η πολιτι-κή κουλτούρα και οι διαφορετικές

προσλαμβάνουσες των τοπικών κοινωνιών, το επίπεδο ανάπτυξης των πολιτικών θεσμών και των κρατικών δομών. Κάτι που φαίνε-ται να αντιλαμβάνονται πλέον ακόμη και οι νέο-συντηρητικοί δι-ανοούμενοι όπως ο Francis Fukuyama (State-building: Governance and World Order in the 21st Century, 2004).

Ωστόσο, ο συγγραφέας δεν απορρίπτει το ρόλο και τη σημα-σία της ιδεολογίας στις διεθνείς σχέσεις. Απομακρύνεται από τον ακατέργαστο ρεαλισμό που προ-τάσσει την «πολιτική της ισχύος» (power politics) και την μονομερή επιδίωξη πάγιων και αμετακίνητων εθνικών συμφερόντων, απαλλαγ-μένων από κάθε έννοια πολιτικής ηθικής και δικαίου. Και προτείνει την επιδίωξη και προβολή της «ήπιας ισχύος» (soft power) ως μέ-σο άσκησης μιας «καλοπροαίρε-της ηγεμονίας» (benevolent he-gemony). Μία πολιτική που λει-τουργεί ως παράδειγμα ηγεσίας (leadership by example) και έχει ως βασικούς της άξονες τη πολυ-μερή συνεργασία (multilateralism) και το σεβασμό και τη προώθηση των κανόνων του διεθνούς δικαί-ου ως βάση νομιμοποίησης της παρουσίας της στη διεθνή σκηνή, υπενθυμίζοντάς μας τη προσέγγι-ση του Woodrow Wilson, γνωστή και ως «ουιλσονιανισμός» (wilsoni-anism), των αρχών του περασμέ-νου αιώνα.

Τέλος, οι πολλαπλές αναφορές του βιβλίου στα ελληνικά πολιτικά πράγματα που λειτουργούν στο κείμενο ως «υπόθεση εργασίας» (case-study) προσδίδουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους έλληνες ανα-γνώστες. Οι αναφορές στον εγχώ-ριο αντιαμερικανισμό, τις ελληνο-τουρκικές σχέσεις, τη 17Ν (αντικεί-μενο του επόμενου βιβλίου του) είναι αποκαλυπτικές της εικόνας ενός μέρους της αμερικανικής δι-πλωματίας για την Ελλάδα, αλλά και της αυτό-εικόνας της. Ειδικότε-

ρα όμως, το παρόν βιβλίο θα πρέ-πει να διαβαστεί από όσους εμμέ-νουν να ερμηνεύουν μονοδιάστα-τα την πολιτική των ΗΠΑ ως ένα αδιαίρετο σύνολο αμετάβλητων στο χρόνο συμφερόντων και στό-χων για τη προώθησή τους. Και στηρίζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο τον, κυρίαρχο στη χώρα μας, στεί-ρο καταγγελτικό και εν πολλοίς αν-ιστορικό αντιαμερικανισμό. Από αυτή την άποψη, τα Μαθήμα-τα Διπλωματίας είναι ένα βιβλίο που περισσότερο υπηρετεί παρά υπονομεύει τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα στο βαθμό που αντι-λαμβάνεται ορθά το κόστος του αντιαμερικανισμού για τις ΗΠΑ.

Η γλώσσα του κειμένου είναι στρωτή και κατανοητή. Ο τόνος του συγγραφέα γίνεται συχνά εξο-μολογητικός και η γραφή του δια-θέτει αρκετές μυθιστορηματικές αρετές που κάνουν την ανάγνωση, πέρα από επιμορφωτική, απολαυ-στική.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα βιβλίο που θα αποζημιώσει κάθε αναγνώστη που ενδιαφέρεται για την αμερικανική εξωτερική πολιτι-κή, το ρόλο της σύγχρονης διπλω-ματίας καθώς και τις σύγχρονες ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Πε-ραιτέρω δε, για όσους επιθυμούν να αναζητήσουν περισσότερες πληροφορίες και απόψεις για/από τον συγγραφέα, ιδιαίτερο ενδια-φέρον παρουσιάζει η προσωπική ιστοσελίδα του (www.bradykies-ling.com) όπου μεταξύ άλλων φι-λοξενείται η πλούσια αρθρογρα-φία του στην αγγλόφωνη εφημερί-δα Athens News.


modernDiplomacy




PressCode_06_39-57 MD.indd 39 12/20/07 1:51:09 PM


The rise of a democratic and in-creasingly powerful India is a positive development for U.S. interests. Rarely has the United States shared so many interests and values with a growing power as we do today with India. By reaching out to India, we have made the bet that the future lies in pluralism, democracy, and market economics.

As we AmericAns consider our future role in the world, the rise of a democratic and increasingly pow-erful India represents a singularly positive opportunity to advance our global interests. There is a tre-mendous strategic upside to our growing engagement with India. That is why building a close U.S.-In-dia partnership should be one of the United States’ highest priorities for the future. It is a unique oppor-tunity with real promise for the glo-bal balance of power.

We share an abundance of po-litical, economic, and military inter-ests with India today. Our open so-cieties face similar threats from ter-rorism and organized crime. Our market-based economies embrace trade and commerce as engines of prosperity. Our peoples value edu-cation and a strong work ethic. We share an attachment to democracy and individual rights founded on an instinctive mistrust of authori-tarianism. And in an age of anti-Americanism, according to the most recent Pew Global Attitudes survey, nearly six in ten Indians view

the United States favorably. In the past decade, both Presi-

dent Bill Clinton and President George W. Bush recognized this op-portunity and acted to construct a completely new foundation for U.S. ties with India. Our relationship with India now is our fastest-developing friendship with any major country

AMERICA’S STRATEGIC

OPPORTUNITY WITH INDIA

R. NICHOlAS BURNS


in the world. I have visited India eight times in the last two years to help construct this partnership. I have seen firsthand the remarkable growth in trust between the leader-ships of the two countries. I have also observed the corresponding explosion in private-sector ties, the greatest strength in the relation-

ship. The progress between the United States and India has been remarkable: a new and historic agreement on civil nuclear energy, closer collaboration on scientific and technological innovation, bur-geoning trade and commercial links, common efforts to stabilize South Asia, and a growing U.S.-India campaign to promote stable, well-governed democracies around the world. And the United States is only just beginning to realize the bene-fits of this relationship for its inter-ests in South and East Asia.

Still, there are obstacles that the United States and India need to overcome before they can attain a true global partnership. The two countries need to work more effec-tively to counter terrorism, drug traf-ficking, and nuclear proliferation. Progress so far has shown how ef-fectively we can work together to settle past differences and meet fu-ture challenges. If it is sustained, we will have an even greater opportu-nity to put American and Indian principles and power together and shape a more stable, peaceful, and prosperous global community.

MISSED OPPORTUNITIES

The realization of this vision of a broad U.S.-India friendship has long eluded U.S. presidents and Indian prime ministers. When India broke

free from the British Raj 60 years ago, it was entirely reasonable to think that the United States would become one of India’s foremost friends and partners. President Franklin Roosevelt had been an ar-dent champion of India’s cause; many Americans saw the vision of the United States’ separation from the British Empire reflected in the hopes and dreams of Indian free-dom fighters.

But despite some successes in those early years, U.S.-India rela-tions during the postwar period consisted largely of missed oppor-tunities. The two countries found a common connection as large mul-tiethnic, multireligious democra-cies. The United States was India’s largest aid donor in the first dec-ades after its independence; col-laborated on India’s extraordinary “green revolution,” which helped end India’s famines; and rushed military assistance to India during its border war with China in 1962. Yet none of this was enough to bridge the chasm of the Cold War. From the American point of view, Indian Prime Minister Jawaharlal Nehru’s nonalignment policy and warm relations with the Soviet Un-ion made close political coopera-tion unachievable, and Nehru’s mostly autarkic socialist economic policies limited trade and invest-ment ties. President Richard Nixon’s “tilt” toward Pakistan in 1971 and India’s “Smiling Buddha” nuclear test in 1974 planted the United States and India squarely on opposite sides of the political and nonprolif-

OUR RElATIONSHIP WITH INDIA NOW IS OUR FASTEST-DEVElOPING FRIENDSHIP WITH ANY MAJOR COUNTRY IN THE WORlD. I HAVE VISITED INDIA EIGHT TIMES IN THE lAST TWO YEARS TO HElP CONSTRUCT THIS PARTNERSHIP

modern Diplomacy

THE UNITED STATES WAS INDIA’S lARGEST AID DONOR IN THE FIRST DECADES AFTER ITS INDEPENDENCE; COllABORATED ON INDIA’S ExTRAORDINARY “GREEN REVOlUTION,” WHICH HElPED END INDIA’S FAMINES; AND RUSHED MIlITARY ASSISTANCE TO INDIA DURING ITS BORDER WAR WITH CHINA IN 1962

R. NICHOlAS BURNS IS U.S. UNDER SECRETARY OF STATE FOR POlITICAl AFFAIRS.



eration barricades. As is so often the case with

proud and great countries, this rather bitter history overwhelmed efforts to mend fences and post-poned the long-desired partner-ship between India and the United States. Even as the Cold War came to an end, Washington focused on deepening its alliances with Europe and Japan and engaging a rising China. India was left off the list of U.S. foreign policy priorities.

But all that is history. Over the past 15 years, three significant de-velopments have helped bring about the recent dramatic strength-ening of U.S.-India ties. First, the end of the Cold War removed the U.S.-Soviet rivalry as the principal focus of U.S. foreign relations and the rationale for India’s nonalign-ment policy. Second, India’s historic economic reforms of the early 1990s, led by Manmohan Singh, then finance minister and now prime minister, opened India to the global economy for the first time and catalyzed the extraordinary boom in private-sector trade and investment between the United States and India that continues to-day. Finally, as the twenty-first cen-tury began, the global order started to undergo a tectonic shift, and In-dia’s emergence as a global force was obvious for all to see.

The arrival of globalization as a defining feature of the age caused Americans to understand that Washington needs like-minded global allies to succeed in an in-creasingly interdependent world. As Washington thought about how best to contend with the greatest of globalization’s challenges -- in-ternational drug and other criminal cartels, trafficking in women and children, climate change, and espe-cially the rise of terrorism and its potential intersection with weap-ons of mass destruction -- it be-came clear to most of us in the U.S.

government that we needed to combine forces with powerful emerging countries such as India (Brazil, Indonesia, and South Africa are others) to respond to these threats. In this radically changed global landscape, the basic inter-ests of India and the United States -- the world’s largest democracy and the world’s oldest -- increas-ingly converged.

That this new U.S.-India partner-ship is supported by a bipartisan consensus in both countries con-siderably strengthens the prospects for its success. In India, both the rul-ing Indian National Congress and the opposition Bharatiya Janata

Party have worked for over a dec-ade to elevate India’s ties with the United States. In the United States, shortly after the beginning of In-dia’s economic liberalization, Presi-dent Clinton signaled Washington’s desire to forge a new era of com-merce and investment between the two countries. And after India’s May 1998 nuclear tests, then Dep-uty Secretary of State Strobe Talbott engaged India’s then foreign minis-ter, Jaswant Singh, in 14 rounds of talks over two and a half years. Tal-bott’s negotiations with Singh were Washington’s first truly sustained strategic engagement with the In-dian leadership.


modern Diplomacy

When he entered office in 2001, President Bush recognized early on the power and importance of In-dia’s large and vibrant democracy in global politics. He essentially doubled the United States’ strategic bet on India, pursuing an uncom-monly ambitious and wide-ranging opening toward it and displaying the courage and foresight to take on the complex nonproliferation issues that had separated the two countries for three decades. Presi-dent Bush called for the two coun-tries to jump-start their relationship in four strategic areas: civil nuclear energy, civilian space programs, high-tech commerce, and missile defense.

NUClEAR SPRING When Condoleezza Rice visited

India in March 2005, shortly after taking office as secretary of state, she set out to lay a new corner-stone for the transformed relation-ship. She emphasized to Prime Minister Singh that the United States would alter its long-held framework that tied and balanced its relations with “India-Pakistan.” We would effectively “de-hyphenate” our South Asia policy by seeking highly individual relations with both India and Pakistan. That meant an entirely new and comprehen-sive engagement between the United States and India. Secretary Rice also told Prime Minister Singh that the United States would break with long-standing nonprolifera-tion orthodoxy and work to estab-lish full civil nuclear cooperation with energy-starved India.

At the start of President Bush’s second term, we knew that the nu-clear issue was the proverbial ele-phant in the room in the U.S. rela-tionship with India. We also under-stood that resolving it would allow us to define a more truly ambitious partnership. India had decided not to participate in the Nuclear Non-proliferation Treaty (NPT) in the 1970s, and the United States and other NPT countries had, for three decades, sanctioned India for de-veloping a nuclear weapons pro-gram outside the NPT regime. The result was India’s isolation from the rest of the world on all nuclear is-sues.

Yet by 2005 it had become clear -- especially to those of us who wished to see a more effective non-proliferation regime -- that this state of affairs benefited no one. One of the world’s largest and most peaceful states with advanced nu-clear technology was outside the regime, whereas countries that cheated, such as Iran and North Ko-rea, had been inside it. Despite In-dia’s outsider nuclear status, it had been a largely responsible steward of its nuclear material and had played by the rules of a system to which it did not belong. By bring-ing India into the nonproliferation regime, we would modernize and strengthen it while allowing India and the United States to forge a larger and more ambitious partner-ship.

When Prime Minister Singh vis-ited Washington in July 2005, Pres-ident Bush made this bold proposi-tion: after 30 years, the United

States was prepared to offer India the benefits of full civil nuclear en-ergy cooperation. We would not assist India’s nuclear weapons pro-gram, but we would help India construct new power plants and would provide it with the latest in nuclear fuel and technology to run them. In New Delhi in March 2006, President Bush and Prime Minister Singh announced the realization of this vision through the U.S.-India Civil Nuclear Cooperation Initia-tive.

Nine months later, in December 2006, a strong bipartisan majority in Congress passed the Hyde Act, which approved the initiative, per-mitting American investment in India’s civil nuclear power industry. These steps marked a huge change in U.S. and global thinking about how to work with India. They trans-formed India overnight from a tar-get of the international nonprolif-eration regime to a stakeholder in it. Beyond those first moves, the U.S. Atomic Energy Act required a formal agreement to lay the legal basis for bilateral nuclear collabora-tion. We concluded the “123 agree-ment” this July, after long and sometimes difficult negotiations.

The benefits of these historic agreements are very real for the United States. For the first time in three decades, India will submit its entire civil nuclear program to in-ternational inspection by perma-nently placing 14 of its 22 nuclear power plants and all of its future civil reactors under the safeguards of the International Atomic Energy Agency (IAEA). Within a generation,

THE ARRIVAl OF GlOBAlIzATION AS A DEFINING FEATURE OF THE AGE CAUSED AMERICANS TO UNDERSTAND THAT WASHINGTON NEEDS lIkE-MINDED GlOBAl AllIES TO SUCCEED IN AN INCREASINGlY INTERDEPENDENT WORlD



nearly 90 percent of India’s reactors will likely be covered by the agree-ment. Without the arrangement, India’s nuclear power program would have remained a black box. With it, India will be brought into the international nuclear nonprolif-eration mainstream.

Some have criticized this dra-matic break from past orthodoxy, especially the decision to grant In-dia consent rights to reprocess spent fuel. But in fact, the United States has granted reprocessing consent before, to Japan and the European Atomic Energy Commu-nity. Moreover, these rights will come into effect only once India builds a state-of-the-art reprocess-ing facility fully monitored by the IAEA and we agree on the specific arrangements and procedures for it. The agreement with India will not assist the country’s nuclear weapons program in any way. And should India decide to conduct a nuclear test in the future, then the United States would have the right

under U.S. law to seek the return of all nuclear fuel and technology shipped by U.S. firms.

In short, the civil nuclear agree-ment serves the national security interests of the United States. It has already become the symbolic centerpiece of the new U.S.-India friendship and is wildly popular among millions of Indians who see it as a mark of U.S. respect for India. Despite the objections voiced by the Communist Party of India in August of this year, the Indian gov-ernment has stood firm and is meeting its commitments under the agreement. This agreement will deepen the strategic partnership, create new opportunities for U.S. businesses in India, enhance global energy security, and reduce India’s carbon emissions. It will also send a powerful message to nuclear out-laws such as Iran: if you play by the rules, as India has, you will be re-warded; if you do not, you will face sanctions and isolation.

Several further steps remain. In-

dia must conclude a safeguards agreement with the IAEA, following which the 45-nation Nuclear Sup-pliers Group must change its inter-national practice to permit free civil nuclear trade with India. Then Congress will vote a final time to permit, once and for all, U.S. firms to work with India to construct nu-clear power plants to meet its need for electricity.

During the two years of this dip-lomatic marathon of negotiations, my Indian counterparts and I worked more closely and inten-sively than we ever had before. We were sometimes forced to dig deep into our reserves of creativity and tenacity. But the outcome demon-strates that Americans and Indians can work together to achieve im-portant goals on the most vital in-ternational issues -- something once thought impossible.

SECURING SOUTH ASIA Another fundamental change in

the United States’ relationship with


modern Diplomacy

India has been newfound coopera-tion in South Asia. Since the attacks of September 11, 2001, South Asia has been viewed in Washington as a region of vital importance to our future. It is the region from which the United States was attacked by al Qaeda. It is home to Pakistan, the most important U.S. partner in the struggle against al Qaeda. And it is home to the United States’ friend and partner Afghanistan.

India is, of course, the region’s largest country and its dominant economic and military power. We are now working closely with India for the very first time to limit con-flict and build long-term peace throughout South Asia. We see In-dia as a stabilizing force in an often violent and unstable part of the world.

The United States and India share a particular interest in defeat-ing the Taliban and al Qaeda in Af-ghanistan and in helping to sup-port that country’s fledgling de-mocracy. India has made important contributions there. It has pledged over $750 million for reconstruc-tion, making it the largest South Asian donor to the government of President Hamid Karzai. It has helped renovate and build hospi-tals, granaries, and schools; it is training Afghan parliamentary offi-cials in governance and parliamen-tary processes; and it has commit-ted to building dams, roads, power projects, and a new parliament building. India’s continuing involve-ment in Afghanistan is essential to that country’s stabilization and long-term success, and coopera-

tion between the United States and India in Afghanistan has been close and encouraging.

In Sri Lanka, the United States and India have come together to call for a political settlement with the Tamil minority through a pow-er-sharing agreement so as to end the island’s bloody conflict. Our countries have stood together in denouncing the terrorism and hu-man rights violations that have plagued Sri Lanka during the past year. In Bangladesh, we share both influence and similar concerns over instability. We have encouraged the caretaker government there to re-store democracy and fulfill the de-sire of Bangladeshis to replace cor-ruption with good governance. And to the north, we are shoring up Nepal’s democracy: helping the government restore its reach into the countryside and supporting the efforts of the Election Commis-sion to hold constituent assembly elections.

The United States places a very high priority on improving relations between India and Pakistan. It is in the United States’ strong interest to see the two countries develop a lasting and productive peace, in-cluding by resolving the conflict over Kashmir -- a potential nuclear flashpoint. This is a vital U.S. interest and is essential to securing South Asian stability. Both President Bush and Secretary Rice have made it a high priority to encourage both countries to overcome the historic and deep enmity between them. We will continue to support the promising “composite dialogue” be-

tween the two governments as well as efforts to stimulate greater contacts between the people on opposite sides of the Line of Con-trol. Prime Minister Singh and Paki-stani President Pervez Musharraf have achieved more in quiet talks toward resolving their bilateral dif-ficulties than anyone thought pos-sible a few years ago. That the com-posite dialogue continues as a channel of discussion marks re-markable progress from the 1999 Kargil conflict and from 2002, when the United States feared that India and Pakistan would go to war. In this light, the gradually increasing civil-society contacts between the two countries offer the prospect of a slow but sure development of constituencies for peace on both sides. A considerable peace divi-dend awaits both India and Paki-stan if they can sustain this new-found momentum.

Leadership in South Asia is, of course, just one part of India’s in-creasingly important global role. As India is both a rising power and a democracy, we in Washington view its growing influence in the world as broadly congruent with U.S. in-terests. Both countries seek to pro-mote democratic principles and institutions around the world be-cause we know that stable democ-racies are largely peaceful and bet-ter able to manage the conse-quences of globalization. Whether it comes to ensuring that China’s rise is peaceful or preventing the Muslim world from turning its back on modernity or stopping rising economies from being ruined by

AT THE START OF PRESIDENT BUSH’S SECOND TERM, WE kNEW THAT THE NUClEAR ISSUE WAS THE PROVERBIAl ElEPHANT IN THE ROOM IN THE U.S. RElATIONSHIP WITH INDIA



rising temperatures, it is hard to think of two other countries with as much at stake or as much to offer to global stability.

With this in mind, the United States and India have worked hard to come together on global issues in recent years. Prime Minister Singh and President Bush jointly launched the UN Democracy Fund in 2005 and are its largest contribu-tors. The fund is already having a tangible impact, having awarded more than 100 grants to civil-soci-ety organizations in countries that are democratizing or strengthen-ing their democracies. Both nations are also active leaders in the Com-munity of Democracies, a group of over 120 nations committed to as-sisting other countries on their path to democratization.

Together, the United States and India have also made real advances in cooperation on health issues. In-dia is an important participant in the International Partnership on Avian and Pandemic Influenza, which has helped put avian flu on the national agendas of countries around the world. India and the United States are also actively in-volved in fighting HIV/AIDS and other infectious diseases. We are working together to eradicate polio and to promote maternal and child health. We are natural global part-ners joined by a comparative ad-vantage in science, advanced infor-mation technologies, and health services.

A lONG JOURNEY Despite the enormous promise

of the U.S. relationship with India, there are still considerable hurdles ahead as we seek to form a truly ef-fective global partnership. First, it is critical that Americans consider their future with India realistically, guarding against undue optimism and excessive expectations. Differ-ing histories, cultures, and geogra-

phies will make for a healthy but sometimes argumentative friend-ship. The United States and India will need to work together more ef-fectively in four primary areas: mili-tary and intelligence, agriculture and education, energy and the en-vironment, and freedom and de-mocracy.

The first challenge will be to counter terrorism, drug trafficking, and nuclear proliferation, and to do so, the two countries will have to strengthen their military, intelli-gence, and law enforcement rela-tionships. The potential of U.S.-India military cooperation became clear in the aftermath of the December 2004 tsunami in South and South-east Asia, when the Indian and U.S. navies and air forces were among the first to rush humanitarian assist-ance to those in need. Since then, the U.S.-India defense relationship has become much more active, in-

cluding annual joint air force and naval exercises. Interoperability be-tween the two militaries has also increased, helping to preserve sta-bility in Asia. India’s robust navy travels the sea-lanes linking the Middle East and Africa with East Asia, and we are working with it to expand the surveillance of suspect cargo vessels and real-time com-munication. Washington is also in-creasing military education and training exchanges, particularly in peacekeeping, an area in which In-dia is a major global force.

Military cooperation is impeded by the fact that much of the Indian military still uses a considerable amount of Soviet-era equipment. Barriers to closer coordination in training and the sharing of military doctrine remain in both govern-ments. A significant Indian defense purchase from the United States -- for example, of the new advanced


modern Diplomacy

multirole combat aircraft that the Indian air force seeks -- would be a great leap forward and signal a real commitment to long-term military partnership.

Meanwhile, the United States and India must also achieve more advanced cooperation on counter-terrorism, intelligence, and law en-forcement, based on the recogni-tion that terrorism is a central threat to both countries. This means, among other things, working more closely to disrupt the flow of funds to terrorists. We also urge India to participate in our Container Secu-rity Initiative (which, among other things, allows the United States to check suspect U.S.-bound cargo containers at their foreign ports of departure) and to unleash its prov-en expertise in information tech-nology to meet a new generation of threats from cyberspace.

The second major challenge is for the United States to help India address some of its most urgent domestic problems, particularly in agriculture and education. When Prime Minister Singh first met with President Bush in 2005, he ex-pressed a strong desire to work with the United States on a second green revolution to help India’s ru-ral poor. This is an urgent task: de-spite India’s progress, nearly 700 million of its citizens -- 25 percent of the world’s poor -- live on less than $2 a day. Americans such as the Nobel Prize-winning scientist Norman Borlaug were key actors in India’s first green revolution, and Prime Minister Singh has suggested that the United States’ famous mid-

western land-grant institutions could assist India through the im-plementation of public-private partnerships, market-oriented agri-culture, and new agricultural meth-ods. U.S. private-sector expertise and investment could help India create the cold-storage facilities, supply chains, and food-processing technology that form the back-bone of a sophisticated agricultural market. The two countries could also collaborate on spreading envi-ronmentally sustainable farming methods, such as land conserva-tion and water-resource manage-ment.

As India’s rural poor become in-tegrated into global markets, the United States and India must also find a way to bridge differences on global trade. We have differed with India on critical issues during the long Doha Round of trade negotia-tions. We continue to believe that the completion of the Doha Round talks offers the best hope for ex-panding global economic growth and prosperity. An Indian global trade policy that increases liberali-zation and stimulates significant and sustained trade in agriculture and manufactured goods would benefit all, and so would the open-ing of India’s retail, banking, and insurance sectors.

As with agriculture, the United States helped establish some of In-dia’s finest educational institutions, including one of the Indian Insti-tutes of Management and one of the Indian Institutes of Technology. Now an even more ambitious edu-cation agenda with India is needed.

Education has been and will be a driving engine of U.S.-India rela-tions -- it will constitute the founda-tion of a shared future and be a wellspring of personal relationships and dreams that go far beyond government-to-government coop-eration. There are now more stu-dents from India at colleges and universities in the United States than there are students from any other country. Graduating Indian students have spawned new busi-nesses, with new technologies and extended families that build new bridges between our countries. As India looks to expand educational opportunity for its citizens, the United States will be ready to coop-erate. The announcement that the Georgia Institute of Technology will open a campus in India and the va-riety of joint ventures being consid-ered are signs of much more to come. On the government side, we have agreed to expand the Ful-bright Program in India and the exchange of scholars between the United States and India.

The third major area in which the two countries must work to-gether more effectively is energy and the environment. If global cli-mate change will be the most sig-nificant challenge of the future, In-dia and the United States must face it together. The United States and China are currently the largest emit-ters of greenhouse gases in the world, but India is about to join us in that inauspicious grouping. India has traditionally seen global warm-ing as a developed-world problem and has argued that a country’s re-

FOR THE FIRST TIME IN THREE DECADES, INDIA WIll SUBMIT ITS ENTIRE CIVIl NUClEAR PROGRAM TO INTERNATIONAl INSPECTION BY PERMANENTlY PlACING 14 OF ITS 22 NUClEAR POWER PlANTS AND All OF ITS FUTURE CIVIl REACTORS UNDER THE SAFEGUARDS OF THE INTERNATIONAl ATOMIC ENERGY AGENCY



sponsibility for it ought to be meas-ured in per capita, rather than abso-lute, terms. That will have to change. How a hugely populous and rap-idly growing India addresses its energy needs is a question whose answer will have urgent conse-quences for the global environ-ment. Even with clean nuclear en-ergy in the future, India will need additional energy sources to fuel its growth.

Part of the solution will come from drawing on the strengths of the United States and India as in-creasingly dynamic, creative, and high-tech societies. As the United States invests in alternative energy sources, it can partner with India, home to some of the world’s most innovative initiatives: the produc-tion of biofuels, the expanded use of compressed natural gas in public transport, and the world’s most profitable wind energy company. Indian and American business lead-ers, scientists, and engineers must become a major part of the solu-tion to the challenge of global cli-mate change. We have already be-gun that process through the Asia-Pacific Partnership on Clean Devel-opment and Climate, which seeks to accelerate the development of clean energy technologies and bring together the public and pri-vate sectors to tackle this critical challenge. India is also a charter member of the major economies group that met at the State Depart-ment in September 2007 to plan for an effective post-Kyoto global regime on climate change.

The fourth major challenge is to work with India more effectively to promote freedom and democracy worldwide. Standing up for people who have not yet secured their right to have a say in their govern-ment should be an essential com-ponent of the new U.S.-India rela-tionship. Truly moving forward on promoting democracy will require

new ways of thinking, and both countries will need to make some tough choices, commensurate with their global responsibilities.

Some of India’s fellow nona-ligned countries are among the world’s most oppressive and anti-democratic regimes. India’s defense of those countries in resolutions at the United Nations and its political and military cooperation with some of them -- most notably Burma -- is anachronistic. Burma is a cruel dic-tatorship, and its continued deten-tion of the heroic dissident and Nobel laureate Aung San Suu Kyi, who lived in India in her youth and studied at the University of Delhi, serves as a rebuke to all who be-lieve in democratic values. India will also need to be careful about its long-term relationship with Iran. Indians will need to ask themselves if their civilizational link with the Iranian people shall be confused with support for the interests of the irresponsible theocratic regime in Tehran.

For its part, the United States must adjust to a friendship with In-dia that will feature a wider margin of disagreement than we are ac-customed to - but a friendship in which the extra effort will be made up for by rich long-term rewards.

Finally, the United States and India should work together more effectively in the United Nations and other multilateral organiza-tions, which I believe will play a larger role in our interdependent world in the future. It remains a cu-rious irony that our ability to work together bilaterally has far outdis-tanced our sometimes contrary and disputatious work together at the UN. We must find a way to trust each other more and work in com-mon cause in the world’s global forums, and to do so with other ris-ing democracies, such as Brazil and Indonesia. The United States wel-comes the rise of a responsible, ac-tive India that engages on these issues. We urge the world to under-stand that international institutions,


modern Diplomacy

including the UN, will need to adapt to permit a greater leader-ship role for a rising India.

NATURAl AllIES As the United States and India

look ahead to a new kind of part-nership, we in the U.S. government should not forget that the big breakthrough in U.S.-India relations was achieved originally by the pri-vate sector. The strength of that private-sector engagement en-sures that the change now under way is real -- and will last. In many respects, both governments are playing catch-up with the extraor-dinary business-led trade and in-vestment growth of the last two decades. Since 1991 -- the year of the launch of the economic reforms in India -- trade between the United States and India has grown more than sixfold, reaching $32 billion in 2006. Boeing alone sold $11 billion worth of aircraft last year to India, one of the world’s fastest-growing aviation markets. General Electric houses its second-largest research center in Bangalore. A number of India’s blue-chip companies -- in banking, pharmaceuticals, and in-formation technology -- are listed on U.S. stock exchanges.

I saw this phenomenal growth firsthand on a visit to Hyderabad last autumn. Standing in the lobby of the city’s state-of-the-art business school, I caught a glimpse of a vast and sparkling office complex in the distance -- Microsoft’s largest such

enterprise outside of Redmond, Washington. On the same trip, I vis-ited a high-tech Indian firm founded by Indian Americans who got their start in California. The virtual bridge between U.S. high-tech centers and the Hyderabad-Bangalore corridor in India is the most obvious exam-ple of the high-tech future. Accord-ing to a recent Duke University study, more than one in seven start-ups in Silicon Valley is founded by an immigrant from India.

As businesses multiply, our soci-eties are increasingly being woven together, thanks in part to the 2.5 million Indian Americans in the United States, the wealthiest and best-educated immigrant commu-nity in the country. People-to-peo-ple contacts -- for work, education, and tourism -- have reached new heights. The U.S. embassy and con-sulates in India are on track to proc-ess a staggering 720,000 Indian U.S. visa applications this year; the U.S. consulate in Chennai issues more U.S. visas for skilled workers (43,000 last year) than any other U.S. diplomatic post in the world. Each year, the United States accepts more students from India -- 76,000 this year -- than from any other country. Many of them have gone on to make substantial contribu-tions in both countries and across diverse fields. The Stanford gradu-ates Sabeer Bhatia and Vinod Kho-sla founded Hotmail and Sun Mi-crosystems, respectively; the Yale graduate Indra Nooyi became the

CEO of PepsiCo last year; the Har-vard Business School graduate Ra-jat Gupta went on to head McKin-sey worldwide. The late heroic as-tronaut Kalpana Chawla left Punjab for the University of Texas, parlaying her aeronautical engineering de-gree into a distinguished career with NASA.

The rise of a new U.S.-India stra-tegic partnership over the last two decades is one of the most signifi-cant and positive developments in international politics. If the old U.S.-India relationship could barely lift anchor, the new one has clearly set sail. Today there is more of a strate-gic upside to our relationship with India than there is with any other major power. Our great opportu-nity and challenge is what we do with it and how we put it to work to serve our hopes for global security and peace. Indians and Americans have a unique opportunity over the next generation to rewrite history as it ought to have been written in the first place: the world’s oldest democracy will finally count the world’s largest as one of its closest partners. By reaching out to India, we have made the bet that the planet’s future lies in pluralism, de-mocracy, and market economics rather than in intolerance, despot-ism, and state planning. Sixty years ago, our countries failed to chart a common course. Sixty years from now, no one will be able to accuse us of making the same mistake twice.

SINCE THE ATTACkS OF SEPTEMBER 11, 2001, SOUTH ASIA HAS BEEN VIEWED IN WASHINGTON AS A REGION OF VITAl IMPORTANCE TO OUR FUTURE. IT IS THE REGION FROM WHICH THE UNITED STATES WAS ATTACkED BY Al QAEDA. IT IS HOME TO PAkISTAN, THE MOST IMPORTANT U.S. PARTNER IN THE STRUGGlE AGAINST Al QAEDA. AND IT IS HOME TO THE UNITED STATES’ FRIEND AND PARTNER AFGHANISTAN




AmericA’s military engagement in Iraq, now four and a half years long, is not about to end. That ap-pears clear from the early cam-paigning for the U.S. presidential election coming in November 2008.

Although leading Republican and Democratic candidates criticize the execution of the U.S.-led occu-pation, they avoid committing to a hasty withdrawal of U.S. troops and

military assistance. Moreover, front-running candidates are not setting timetables for exit or demanding specific evidence of sectarian rec-onciliation as the price of staying engaged.

Leading presidential candidates describe America’s future role simi-larly. They want phased reductions of U.S. troops to begin in 2008. Most, according to their advisers, think a cut to 65,000 or 70,000

troops from the current 165,000-troop level will be feasible going into 2009. This residual force would leave everyday security to Iraqi po-lice and military and concentrate on three tasks -- training those se-curity forces, eliminating imported terrorists and preventing genocidal strife among Shiites, Sunnis and Kurds.

The American public appears reconciled to forgoing an abrupt

THE UNITED STATES AND IRAQ’S FUTURE

JAMES F. HOGE JR.


modern Diplomacy

abandonment, believing that a fail-ure to stabilize oil-rich Iraq could threaten U.S. vital interests. Of late, the political heat for a quick resolu-tion has cooled because of reduced U.S. casualties and tactical, military successes. A critical question is whether this will hold true when the U.S. force in Iraq is cut back, starting this spring with the first phase of a planned withdrawal of the 30,000 “surge” troops sent in last summer.

For now, what to do about Iran and its nuclear program is moving to the fore as the United States’ number-one security issue in the region. Still also high on the U.S. agenda of festering problems is the Israeli-Palestinian peace process.

Thus, the new president, who will come into office in January 2009, will face the task of dampen-ing three Middle East crises -- Iraqi civil strife, Iranian nuclear ambitions and Israeli-Palestinian hostilities. In all three cases, the administration of President Bush is seeking to en-list cooperation from other coun-tries with only partial success.

Concerning a nuclearizing Iran, a U.S. push for stronger U.N. sanc-tions is stalled. Nor is renewed U.S.-led mediation closing the gap between Israeli and Palestinian peace aims.

As for Iraq, neighboring states

are undermining U.S. efforts to stem its violence. Iran supplies ex-plosive devices, while Syria pro-vides a gateway for foreign, suicide bombers. Iran and Syria may not want an imploding neighbor, but neither do they want an American success. They believe the United States is still wedded to regime change in their countries. Thus a weak Iraq and an entangled United States is safer.

Additionally, such conditions serve Iran’s ambition to dominate the region. That objective would be short-circuited if the United States succeeds in stabilizing Iraq and Af-ghanistan and partnering with them in strategic security agree-ments. Iran would then be boxed in on its eastern and western bor-ders.

Major powers also have interests and suspicions that foil U.S. stabili-zation efforts in the Middle East. Russia continues with plans to build an Iranian nuclear energy plant. China gives highest priority to se-curing oil supplies. Germany and Italy hesitate to support tough sanctions that would undercut their commercial opportunities.

In Iraq, the situation is becom-ing more complex. The curtailment of bombings and other violence in some areas is partially offset by ter-rorist and insurgent attacks in less

protected places. Sunni and Shiite militia continue to ethnically cleanse city neighborhoods and villages, although at a lesser pace. Adding new complications are the strife that has broken out between two large Shiite factions in Iraq and Turkey’s demand that cross-border raids by Kurdish guerrillas be stopped.

Most importantly, the sectarian communities resist political and economic sharing without which stability is unattainable. In the ab-sence of such reconciliation at the national level, some local Sunni and Shiite leaders are patching together working relationships that hold out the hope of improved governance if the arrangements can endure.

Despite the failure to forge a unity government, few Iraqis advo-cate formal partition. Rather, they sustain a sense of nationality, even though the violence that disrupts their lives has heightened sectarian allegiances. Increasingly, average Iraqis want a respite from that vio-lence. Meanwhile, the country’s leadership groups struggle for power over a unified, if federalized state.

De-facto federalization is grow-ing because the Shiite-dominated central government is unwilling to share power and unable to provide sufficient services or security. Such ineffectualness has led U.S. military commanders to arm local tribal chiefs in Sunni areas. This has brought some order, in part by iso-EDITOR, FOREIGN AFFAIRS

THUS, THE NEW PRESIDENT, WHO WIll COME INTO OFFICE IN JANUARY 2009, WIll FACE THE TASk OF DAMPENING THREE MIDDlE EAST CRISES -- IRAQI CIVIl STRIFE, IRANIAN NUClEAR AMBITIONS AND ISRAElI-PAlESTINIAN HOSTIlITIES. IN All THREE CASES, THE ADMINISTRATION OF PRESIDENT BUSH IS SEEkING TO ENlIST COOPERATION FROM OTHER COUNTRIES WITH ONlY PARTIAl SUCCESS.

RUSSIA CONTINUES WITH PlANS TO BUIlD AN IRANIAN NUClEAR ENERGY PlANT. CHINA GIVES HIGHEST PRIORITY TO SECURING OIl SUPPlIES. GERMANY AND ITAlY HESITATE TO SUPPORT TOUGH SANCTIONS THAT WOUlD UNDERCUT THEIR COMMERCIAl OPPORTUNITIES



lating foreign terrorists. But it also has increased friction with the cen-tral government that fears its former Sunni overlords are being equipped for civil war once occu-pying forces leave. Were a full-scale civil war to break out, neighboring states would undoubtedly be drawn in to support the warring parties.

Senior U.S. diplomats and mili-tary officers in Iraq argue that incre-mental progress is being made. They point to lower levels of vio-lence, some infrastructure develop-ment and the emergence of com-munitarian and local leaders, who focus on improving living condi-tions. Iraq’s central bank has brought inflation down sharply, and capitol from foreign investors is way up, albeit from a small base. Still to come is sustained job crea-tion. The hope of these cautious officials is that economic and finan-cial progress will pave the way for political reconciliation.

Critics, particularly in the U.S. Congress, remain skeptical. They think the security gains of the last several months are not sustainable without obtaining more equitable treatment for Iraq’s Sunni minority through power-sharing accords. A key obstacle to reaching agree-ment is the absence of a common vision among Iraqis of what their country should look like in 10 years.

Even with progress on that front, the daunting challenges of rebuild-ing a fractured economy and a torn society will take years to be met. Fighting will continue for some time to come, and eventually over

4 million refugees and internally displaced persons will have to be absorbed.

The question of how long and at what level the United States will stay engaged in Iraq depends on achieving some sustainable suc-cesses in the near term. Much de-pends on the Iraqis. They must strengthen their capacity to pro-vide security and govern effectively. Above all, they must work out the terms by which they can live to-gether.

For the immediate future, Iraq’s warring factions accept a continu-ing American presence as a broker of their interests and a provider of services they cannot yet shoulder. But fair warning: All efforts will come to naught if the United States

cannot achieve regional coopera-tion for advancing Iraq on the long, difficult road to peace and prosper-ity.

American-Iranian relations are key to meaningful assistance. Cur-rently, the parties are deeply at odds over Iran’s nuclear program, its aid to Shiite brethren in Iraq and its perception of U.S. threats to its regime. Bridging these differences will take painful concessions by both parties. At this juncture, the outlook has to be judged as highly problematic.

(C) 2007 COUNCIL ON FOREIGN RELATIONS, PUBLISHER OF FOREIGN AFFAIRS. ALL RIGHTS RESERVED DISTRIBUTED BY TRIBUNE MEDIA SERVICES, INC.

THE QUESTION OF HOW lONG AND AT WHAT lEVEl THE UNITED STATES WIll STAY ENGAGED IN IRAQ DEPENDS ON ACHIEVING SOME SUSTAINABlE SUCCESSES IN THE NEAR TERM. MUCH DEPENDS ON THE IRAQIS


modern Diplomacy

A QUIET REVOlUTION FRANCIS FUkUYAMA

FRANCIS FUkUYAMA IS PROFESSOR OF INTERNATIONAl POlITICAl ECONOMY AND DIRECTOR OF THE INTERNATIONAl DEVElOPMENT PROGRAM AT THE SCHOOl OF ADVANCED INTERNATIONAl STUDIES, JOHNS HOPkINS UNIVERSITY.

Latin America is deepening its democratic institutions,

integrating into the global economy, and finally

addressing endemic social inequalities - in short, turning

into something of a success story even as most outsiders

look the other way.

Review and comment on “Forgotten Continent: The Battle for Latin America’s Soul.” By Michael Reid. Yale Univer-sity Press, 2007



LAtin AmericA, it is safe to say, gets no respect in Washington. Mention the region at a meeting of foreign policy cognoscenti who are not Latin America specialists, and eyes immediately glaze over. There may be a quick discussion of Ven-ezuela’s Hugo Chavez, but atten-tion will swiftly return to the Middle East, Russia, or China. Back in 1971, Richard Nixon advised the young Donald Rumsfeld, “Latin America doesn’t matter. . . . People don’t give one damn about Latin America now.” Rumsfeld took Nixon’s advice on where to focus his career, and the rest is history.

Coverage of Latin America in the mainstream media is little bet-ter. It merits attention primarily when it causes trouble for the Unit-ed States. Thus more ink has been spilled on Chavez over the past few years than on the entire rest of the region combined. The only associa-tions that many in the United States have with Latin America are prob-lems such as drugs, gangs, and il-legal immigration.

But Latin America should matter to Americans, and not simply be-cause Latinos have passed African Americans as the United States’ largest ethnic minority (15 percent versus 13 percent). The region is home to the world’s largest collec-tion of democracies, but it is also a place of huge social inequalities and ugly dictatorships. Conse-quently, it has been a key battle-ground of ideas, where competing models of development -- commu-nist, socialist, free-market, mercan-tilist -- have clashed. The Cold War was fought out in Latin America, from the coup against Guatemala’s Jacobo Arbenz in 1954, through the Cuban Revolution and the mili-tary dictatorships that arose in re-action to it, to the civil wars in Cen-tral America in the 1980s.

The penultimate act of this mo-rality play came in the 1990s, when

the region had returned to democ-racy and weathered the debt crisis of the 1980s. The end of the Cold War seemed to signal an opportu-nity for a new start. Washington and international financial institu-tions such as the International Monetary Fund and the World Bank pushed Latin American govern-ments to open their economies to global trade and reduce the role of the state in economic manage-ment -- the so-called Washington consensus. This shift toward ideas and policies favored by the United States produced not the kind of ex-plosive economic growth experi-enced in East Asia but rather a minicrisis of stagnation in the late 1990s and, in the case of Argentina in 2001, full-blown economic melt-down. This stagnation paved the way for the election of left-of-cent-er leaders in Argentina, Bolivia, Bra-zil, Ecuador, Nicaragua, Uruguay, and Venezuela, some of whom have denounced “neoliberalism” and U.S. policies as the source of their countries’ troubles.

Development models matter. If the United States cannot help steer countries in its own neighborhood toward liberal democracy and mar-ket-based economic growth, it is hard to see what business it has try-

ing to transform the politics of countries halfway around the world that are culturally much more for-eign. At the moment, the dominant discourse in the Western Hemi-sphere holds that U.S. ideas about development have failed.

The real story, however, is more complex: despite Chavez’s antics, most Latin American countries have been successfully deepening their democratic institutions, inte-grating into the global economy, and beginning to address endemic social inequalities in ways that bode well for the future. This story of slow but steady progress by re-formist, rather than revolutionary, governments across Latin America will never make headlines, but it is the topic of an excellent new book by Michael Reid, a longtime Latin America correspondent for The Economist. “Most Latin American countries were better placed in 2007 than they had been at any time in the previous quarter of a century,” Reid writes. “Incomplete though they were, and despite some costly mistakes of implemen-tation, the economic reforms have provided the region with a platform from which to seek its fortune in the world.”

Reid points out that an accident

THE REGION IS HOME TO THE WORlD’S lARGEST COllECTION OF DEMOCRACIES, BUT IT IS AlSO A PlACE OF HUGE SOCIAl INEQUAlITIES AND UGlY DICTATORSHIPS


modern Diplomacy

of history -- the spike in oil prices since 2001 -- has given spurious plausibility to the alternative repre-sented by Chavez’s “Bolivarian Rev-olution” in Venezuela. That model is populist in the classic sense: it satis-fies short-term popular demands for social spending but in ways that are completely unsustainable in the long run, and not just for coun-tries without Venezuela’s energy resources but also for Venezuela it-self. The real action lies instead with countries such as Brazil and Mexico, whose reforms are likely to be much more enduring. As Reid notes, “Radical social movements of sometimes questionable repre-sentativeness might grab the head-lines with street demonstrations, but the power of public opinion, expressed through the media, through local government or in civic groups, is often more signifi-cant in quietly achieving change.”

VIVA lA EVOlUCISN! There is evidence of progress on

the part of reformist democratic leaders across Latin America in a number of domains -- most nota-bly the high quality of macroeco-nomic policy management in virtu-ally all of the region’s countries. The debt crisis of the early 1980s was brought about by the failure of po-litical leaders to rein in spending in the wake of the oil shocks of the 1970s. Central banks monetized fis-cal deficits, bringing on a cycle of inflation, currency crises, capital flight, and economic contraction. Today, countries in the hemisphere without energy resources face ris-ing import bills once again. But de-spite the anti-Washington consen-sus rhetoric, most countries have

continued to follow relatively or-thodox economic policies and have been rewarded by growth with low inflation. Many resource-exporting countries (Venezuela excepted) have created stabilization funds to squirrel away revenues for a rainy day -- the opposite of their behav-ior in earlier decades.

The strengthening of institu-tions, Reid points out, extends far beyond just macroeconomic poli-cy. Latin America returned to formal democracy in the 1980s, and the quality of democracy there has been steadily rising since then. En-franchisement is now universal throughout the region, and rates of voting are sharply up. This is true even of long-excluded indigenous populations in countries such as Bolivia and Peru, which has helped leaders of indigenous heritage (Evo Morales and Alejandro Toledo) get elected. Election fraud is largely a thing of the past -- a particularly notable achievement for Mexico, where the reformed Federal Elec-toral Institute has cleaned up the country’s notoriously corrupt presi-dential election process (notwith-standing irresponsible charges to the contrary made by last year’s los-ing candidate, Andris Manuel Lspez Obrador). There has also been de-centralization in Colombia, Brazil, and other countries, bringing de-mocracy closer to the people. A series of reformist elected mayors in Bogota, for example, have imple-mented innovative programs to deal with drugs and gangs, sharply lowering the city’s murder rate and improving public services. In Brazil, long dominated by traditional pa-tronage politics, “voters have devel-oped a habit of using the ballot box

to punish mayors or governors who devoted a disproportionate share of their revenues to public employ-ment rather than services or invest-ment.” Much of this deepening of democracy was made possible by the fact that since the end of the Cold War, the United States has no longer prevented left-leaning lead-ers from coming to power.

The most interesting develop-ments have come in the social sec-tor. Latin America was born with a birth defect: a highly unequal initial distribution of resources that dates back to the colonial era. In some countries, inequality was rooted in slavery; in others, it overlapped with stratifications based on eth-nicity and race. This inequality has perpetuated itself over the genera-tions in a remarkably durable fash-ion. That is why the region’s eco-nomic performance has never matched that of the United States, or of the fast-developing countries in East Asia, over the long run. Oli-garchic societies may be able to achieve high rates of growth for a period of time, but continuing in-equities in distribution lead to po-litical instability and populism, which then undermines growth. This story is being played out today in Andean countries such as Bolivia, Ecuador, and Venezuela.

But there is a great deal of social change brewing under the surface. Reid points out that across the con-tinent there has been considerable de facto social mobility as societies have urbanized and become better educated. In 15 years, the percent-age of Latin American households with electricity has gone up from 83 percent to 90 percent; rates of primary school attendance have

MANY GROWTH ADVOCATES FORGET HOW IMPORTANT SOCIAl POlICY - IN THE FORM OF EARlY lAND REFORM AND HEAVY INVESTMENTS IN BASIC EDUCATION - WAS TO EAST ASIA’S SUCCESS



shown similar increases. Globaliza-tion and emigration have exposed people to new places and ideas, and remittances from emigrants now far outstrip incoming foreign investment as a source of foreign exchange.

The most interesting innova-tions in the region are in targeted social programs that deal directly with the problem of poverty. These began during the 1990s with Mex-ico’s Progresa, a conditional cash transfer (CCT) program that gave small stipends directly to poor peo-ple on the condition that parents sent their children to school. Under the name Oportunidades, the pro-gram was vastly expanded under President Vicente Fox after 2000 to cover the whole of Mexico. This ap-proach was copied by Brazil in its Bolsa Fammlia program, which now reaches one Brazilian family in four. Between 1996 and 2005, poverty in Mexico was cut in half, and be-

tween 1995 and 2004, Brazil’s no-toriously high Gini coefficient (a measure of economic inequality, with zero being absolute equality and one being absolute inequality) dropped from 0.599 to 0.571. These results were partly due to an ex-tended period of economic growth underwritten by sensible macr-oeconomic policies and also partly to social programs that directly ad-dressed the problem of inequality. CCT programs are far more sustain-able, Reid points out, than Chavez’s oil-financed top-down welfare pro-grams.

It is interesting to note that in-novative social policy has come from Latin America, not from Wash-ington. The Washington consensus paid lip service to the need for a social safety net, but social policy was never at the core of U.S. policy-makers’ concerns. Indeed, many economists would argue that the best antipoverty program is rapid

economic growth. They tend to re-gard new social programs with sus-picion, since it was the old welfare-state entitlements in Latin America that led to fiscal bloat, oversized bureaucracies, and the debt crisis of the early 1980s.

The degree to which countries should emphasize targeted poverty programs rather than all-out growth is a policy discussion that needs to come out into the open much more than it has to date. It is true that rapid economic growth reduces poverty: some of the larg-est gains in poverty reduction have come in recent decades in China and India, where policy has focused on cutting back overgrown state sectors. In Latin America, however, only Chile has been able to sustain a long-term rate of growth that has made serious inroads into poverty, and still it remains a highly unequal society in international compari-sons. Many growth advocates for-


modern Diplomacy

get how important social policy - in the form of early land reform and heavy investments in basic educa-tion - was to East Asia’s success. It is unrealistic to think that democratic politicians in Latin America can win electoral contests without having programs that specifically target the poor and excluded, which is perhaps why many CCT programs were initiated by centrist or center-right leaders, such as Mexico’s Er-nesto Zedillo and Fox and Brazil’s Fernando Henrique Cardoso.

THE DENIAl OF PROGRESS

“Forgotten Continent” is two books in one, addressed to two dif-ferent audiences. The first is a com-prehensive primer on the history, politics, and culture of the hemi-sphere for those who are not famil-iar with the region. The second is an interesting argument about the state of contemporary Latin Ameri-can politics for people who already are. Those in the second category can easily skip much of the book’s first eight chapters. Even in the sec-tions dealing with contemporary issues, the author feels obliged to provide background on everything from the war on drugs to the North American Free Trade Agreement to the maquiladoras in Mexico’s Ciu-dad Juarez; even the best-inten-tioned autodidact probably does not want to know that much about that many issues. Still, it is good to be reminded of some history. After all, regime change with disastrous results was invented by the U.S. military not in the Middle East in 2003 - but in the Caribbean Basin in the previous century.

The fact that progress is being

made in certain areas should not obscure the huge challenges that Latin America faces. Fortunately, “Forgotten Continent” does not ig-nore those challenges. Of all of the areas of state reform, improving the rule of law is perhaps the most important -- and it is one in which little progress has been made. Judi-cial systems remain politicized and corrupt and often overwhelmed by narcotraffickers, transnational gangs founded in U.S. cities, and a youth bulge that has pushed crime rates up sharply across the conti-nent. Although rates of primary and secondary education are up in many countries, the quality of edu-cation is abysmal - probably the single most important source of the region’s lagging economic competitiveness. In Argentina and Mexico, overcentralized education-al systems are in the grip of teach-ers’ unions that care more about job security than educational per-formance. And as Reid points out, although the overall level of social spending in Latin America is not bad when compared to other parts of the world, its composition is ter-rible, tending to go to the upper and middle classes rather than the poor. Brazil spends a quarter of its education budget on free public universities while neglecting uni-versal primary and secondary edu-cation. Finally, labor markets every-where are overregulated, the lega-cy of mid-twentieth-century wel-fare states. This reduces job growth and creates a privileged unionized sector while driving most workers into an unregulated informal sec-tor.

But even this list of problems provides grounds for cautious opti-

mism, since almost all of them are at least theoretically fixable through public policy. They are not rooted in culture or age-old Iberian tradi-tions, any more than was hyperin-flation or a lack of fiscal discipline. The real challenge lies in the ability of democratic politicians to build the political coalitions necessary to see these reforms through, which can be done, as statesmen such as Cardoso in Brazil and Zedillo in Mexico have shown. But fixing a pension system here or a school bureaucracy there is not sexy and never gets reported in any North American or European media (save perhaps for The Economist). As a result, there is a pessimistic bias that undermines the very prospects of democratic reform itself. As Reid observes, “One of the problems Latin America’s democracies face is the persistent denial of progress by many academics, journalists and politicians, both within the region and among those who observe it from the United States and Eu-rope.”

Today, the task of democratic reformism is especially difficult be-cause it must advance in the face of the new populist challenges of-fered by the likes of Chavez, Mo-rales, and Argentina’s Nistor Kirch-ner. Publics are highly mobilized and impatient with political proc-esses that often take years to bear fruit. Reid is clearly right that a bat-tle for Latin America’s soul is unfold-ing today. Since this battle involves ideas and institutions dear to the hearts of Americans -- including democracy, individual rights, and free markets -- it is really too bad that so few of them are paying any attention.

THIS STORY OF SlOW BUT STEADY PROGRESS BY REFORMIST, RATHER THAN REVOlUTIONARY, GOVERNMENTS ACROSS lATIN AMERICA WIll NEVER MAkE HEADlINES



Eρευνα: statbank


Τα «ΔΙαΜανΤΙα» ΤΗΣ εΛΛΗνΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧανΙαΣ ΚαΙ ΤΟυ εΜΠΟρΙΟυ

Σε μια περiοδο που οι παρα-γωγικές επιδόσεις της εγχώριας βι-ομηχανίας δοκιμάζονται σοβαρά από το διεθνή ανταγωνισμό – ιδιαί-τερα των χωρών χαμηλού κόστους – κάποιες ελληνικές βιομηχανίες βρίσκουν το μονοπάτι βελτίωσης των μεγεθών τους και της χρημα-το-οικονομικής τους διάρθρωσης. Πρόκειται για παραγωγικές επιχει-ρήσεις οι οποίες κατορθώνουν να αυξάνουν τα οικονομικά τους απο-τελέσματα (πωλήσεις, κερδοφορία) ενώ ταυτόχρονα να διατηρούν μια

εξαιρετική σχέση ιδίων προς ξένα κεφάλαια. Οι περισσότερες από αυ-τές είναι επιχειρήσεις με έντονη εξωστρέφεια και μεγάλες επιδόσεις στον εξαγωγικό τομέα. Πρόκειται δηλαδή για εταιρίες που έχουν κα-τακτήσει συγκεκριμένες θέσεις στο διεθνή επιχειρηματικό στίβο, υψώ-νοντας την ελληνική σημαία σε πολλές ξένες αγορές και κάνοντας τα ελληνικά προϊόντα να είναι προ-τιμητέα από τους εκπροσώπους των διεθνών δικτύων διανομής.

Ποιες, όμως, είναι οι επιχειρή-

σεις αυτές; Με ποια κριτήρια επελέ-γησαν για να κατακτήσουν μια θέ-ση στον πίνακα με τον τίτλο «Τα διαμάντια της ελληνικής βιομηχανί-ας»;

Τα κριτήρια είναι συγκεκριμένα. Πρώτον, οι επιχειρήσεις να είναι από ένα μέγεθος και πάνω. Έτσι, οι πωλήσεις τους κατά την τελευταία δημοσιευμένη χρήση επιλέχθηκε να υπερβαίνουν τα 12 εκατομμύ-ρια ευρώ. Δεύτερον, ο κύκλος ερ-γασιών να εμφανίζει αύξηση του-λάχιστον 5%. Τρίτον, να είναι κερ-

PressCode_06_58-63 diamonds.indd58 58 12/20/07 1:52:41 PM

δοφόρες τόσο κατά το 2005 όσο και κατά το 2006. Τέταρτο, τα κέρ-δη προ φόρων κατά το 2005 να εί-ναι άνω των 300.000 ευρώ και κατά το 2006 άνω του ενός εκατομμυρί-ου ευρώ. Πέμπτο, να εμφανίζουν αύξηση κερδοφορίας άνω του 13%. Έκτο, το περιθώριο καθαρού κέρ-δους να είναι τουλάχιστον 2%. Έβδομο, ο ρυθμός αύξησης των μεικτών κερδών να είναι τουλάχι-στον 5% ενώ το μεικτό περιθώριο να μην έχει υποχωρήσει περισσότε-ρο από 4 ποσοστιαίες μονάδες. Όγδοο, η δανειακή επιβάρυνση της εταιρίας να είναι κάτω από 85%. Ένατο, η απόδοση ιδίων κεφαλαίων να υπερβαίνει το 15%. Δέκατο, η αύξηση της απόδοσης ιδίων κεφα-λαίων να είναι άνω του 15%.

Στην εκκίνηση της αξιολόγησης συμμετείχαν οι 2.500 μεγαλύτερες (βάσει πωλήσεων) παραγωγικές επιχειρήσεις. Επιχειρώντας να υπερ-βούν τα συγκεκριμένα εμπόδια από τις παραπάνω επιχειρήσεις τερμάτι-σαν 107. Πρόκειται για επιχειρήσεις οι οποίες κατόρθωσαν να συνδυά-σουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και υγιή χρηματο-οικονομική διάρ-θρωση. Ενδιαφέρον πάντως εμφα-νίζει η κλαδική διάρθρωση των «διαμαντιών» της ελληνικής βιομη-χανίας. Ειδικότερα, στο τελικό δείγ-μα των ταχύτερα και υγιώς ανα-πτυσσόμενων παραγωγικών επιχει-ρήσεων – μεταξύ άλλων - συμπερι-λαμβάνονται:

• 8 εταιρίας παραγωγής χημικών προϊόντων,

• 1 εταιρία επεξεργασίας χάρ-του,

• 8 φαρμακευτικές επιχειρήσεις και εταιρίες παραγωγής απορρυπα-ντικών

• 19 βιομηχανικές εταιρίες τρο-φίμων

• 1 εταιρία υγραερίου• 6 επιχειρήσεις παραγωγής και

επεξεργασίας πλαστικών και ελα-στικών προϊόντων

• 2 εταιρίες ποτών• 3 βιομηχανίες επεξεργασίας

προϊόντων ξύλου και φελλού• 1 παραγωγική εταιρία μηχα-

νών• 14 επιχειρήσεις παραγωγής και

επεξεργασίας μη μεταλλικών προϊ-όντων (τσιμεντοβιομηχανίες, λατο-μεία, κεραμοποιίες κλπ)

• 3 μεγάλες μεταλλουργικές βιο-μηχανίες

• 22 παραγωγικές επιχειρήσεις μεταλλικών προϊόντων, αρκετές από τις οποίες επεξεργάζονται προ-ϊόντα αλουμινίου

• 2 επιχειρήσεις που διαχειρίζο-νται μεταλλεία

• 3 κλωστοϋφαντουργίες• 4 παραγωγικές επιχειρήσεις κα-

λωδίων• 1 επιχείρηση παραγωγής ηλε-

κτρικών συσκευών• 3 παραγωγικές επιχειρήσεις έν-

δυσηςΑς επιχειρήσουμε, όμως, να

«φωτογραφήσουμε» ορισμένες από τις μονάδες που διακρίθηκαν με τις επιδόσεις της στον επιχειρη-ματικό στίβο.

• Η πολυπληθέστερη κατηγορία είναι αυτή του τομέα επεξεργασίας μεταλλικών προϊόντων. Μεταξύ αυ-τών διακριτή είναι η παρουσία του ομίλου εταιριών Βιοχάλκο. Κι αυτό διότι στις πρώτες θέσεις του τελικού καταλόγου των «διαμαντιών» ευρί-

σκονται οι εταιρίες του ομίλου: Χαλ-κόρ, Ελβάλ, Σωληνουργεία Κορίν-θου και Sovel (θυγατρικές της Σιδε-νόρ) και Ελληνικά Καλώδια. Κορυ-φαία επιχείρηση του ομίλου της Βι-οχάλκο αλλά και των «διαμαντιών» η Χαλκόρ που αύξησε τις πωλήσεις της κατά 85% για να φτάσει τα 730 εκατομμύρια ευρώ και τα κέρδη της κατά 40,8% για να υπερβεί τα 20 εκατομμύρια ευρώ. Στη δεύτερη θέση η Ελληνική Βιομηχανία Αλου-μινίου (Ελβάλ) που είδε τα κέρδη της να αυξάνονται κατά 115%

Σταθερά ανοδική εμφανίζεται η πορεία της Αλουμύλ Μυλωνάς η οποία για μια ακόμη χρονιά εμφά-νισε βελτίωση πωλήσεων και κερ-δών. Είναι ενδιαφέρον ότι ο όμιλος της Αλουμύλ βραβεύτηκε για όγδοη φορά από τον φορέα Europes 500 για τη συνεισφορά του στην ευρωπαϊκή οικονομική ανά-πτυξη. Στο χρονικό διάστημα 2003-2006, η Αλουμύλ παρουσίασε αύ-ξηση κατά 63% στις θέσεις εργασί-ας, δημιουργώντας 846 νέες θέσεις εργασίας από το 2003 και αύξησε τον κύκλο εργασιών της κατά 184 εκατ. ευρώ σημειώνοντας αύξηση 80%.

Πάντως στον κλάδο των μεταλ-λικών προϊόντων εξέχουσα θέση κατέχουν οι εταιρίες επεξεργασίας αλουμινίου, αρκετές από τις οποίες κατέκτησαν μια θέση στα «διαμά-ντια». Μεταξύ αυτών και οι: Εxalco, Europa, Profilco, Αλουκόμ και Aluminco.

• Η αμέσως πιο πολυπληθής κα-τηγορία στον κατάλογο των «δια-μαντιών» είναι αυτή των ειδών δια-

ΠρΟΚεΙΤαΙ ΓΙα εΠΙΧεΙρΗΣεΙΣ ΟΙ ΟΠΟΙεΣ ΚαΤΟρΘΩΣαν να ΣυνΔυαΣΟυν υΨΗΛΟυΣ ρυΘΜΟυΣ αναΠΤυΞΗΣ ΚαΙ υΓΙΗ ΧρΗΜαΤΟ-ΟΙΚΟνΟΜΙΚΗ ΔΙαρΘρΩΣΗ

οικονομία

Τα «ΔΙαΜανΤΙα» ΤΗΣ εΛΛΗνΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧανΙαΣ ΚαΙ ΤΟυ εΜΠΟρΙΟυ

www.statbank.gr



τροφής. Γαλλακτοβιομηχανίες, ιχθυοκαλλιεργητικές και ελαιουργι-κές επιχειρήσεις κυριαρχούν στο συγκεκριμένο δείγμα. Μεταξύ αυ-τών είναι η Vivartia η οποία επιβε-βαίωσε όχι απλώς τη πρωτιά της αλλά και τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξής της. Πρόκειται για έναν κολοσσό με τζίρο 466 εκατομμύρια ευρώ και μεικτά κέρδη σχεδόν 177 εκατ. ευρώ, που συνεχίζει να επε-κτείνεται κατορθώνοντας να εμφα-νίζει μείωση της δανειακής του επιβάρυνσης και αύξηση της από-δοσης των ιδίων κεφαλαίων του.

Υψηλούς ρυθμούς αύξησης εμ-φανίζει η Μύλοι Σόγιας ΑΕ ο τζίρος της οποίας προσέγγισε τα 200 εκα-τομμύρια ευρώ ενώ η αύξηση της κερδοφορίας της ακολούθησε έναν ρυθμό της τάξεως του 25%. Μεγά-λους ρυθμούς αύξησης της κερδο-φορίας ακολούθησαν και η Κραφτ Φουντς (27,6%) και η Μινέρβα Ελαι-ουργική (57%). Ειδικά η Κραφτ Φούντς εργάστηκε με ένα από τα υψηλότερα περιθώρια κέρδους αφού αυτό ήταν 17%.

Στο χώρο της εκτροφής και επε-ξεργασίας ψαριών διακρίθηκαν οι εταιρίες Ελληνικαί Ιχθυοκαλλιέργει-αι, Δίας και Γαλαξίδι. Αντιστοίχως μεταξύ των άλλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στον τομέα των γαλακτοκομικών προϊόντων είναι και οι Κρι-κρί, Νεογάλ και Δω-δώνη Παγωτά.

• Ο τομέας των εταιριών παρα-γωγής μη μεταλλικών προϊόντων είναι μεταξύ εκείνων που έχουν κυ-ρίαρχη θέση στον κατάλογο των «διαμαντιών» της ελληνικής βιομη-χανίας. Τσιμεντοβιομηχανίες, εται-ρίας εξόρυξης και επεξεργασίας μαρμάρων, κεραμοποιίες και εται-ρίας παραγωγής γυψοσανίδων εί-ναι ορισμένες από τις εταιρίες-«δι-αμάντια».

Στον κλάδο κυρίαρχη είναι η πα-ρουσία της τσιμεντοβιομηχανίας Τιτάν η οποία δεν είναι απλώς η πλέον κερδοφόρος εταιρία του κλάδου αλλά και η πιο δυναμικά αναπτυσσόμενη. Είναι δε χαρακτη-ριστικό ότι εμφανίζει μία από τις πλέον σημαντικές αποδόσεις ανά

μετοχή. Η τσιμεντοβιομηχανία Τιτάν που εμφάνισε έναν τζίρο της τάξε-ως των 520 εκατομμυρίων ευρώ και κέρδη 167 εκατομμύρια δραχ-μές λειτούργησε με περιθώριο κέρ-δους 32,2%. Ελάχιστες βιομηχανίες είχαν ανάλογες επιδόσεις.

Με πολύ υψηλό περιθώριο κέρ-δους λειτούργησε και η εταιρία Χά-λυψ διαχειριζόμενη βεβαίως μικρό-τερους τζίρους και κέρδη. Παρ’ όλα αυτά η Χάλυψ μετά από μια αύξηση 57% εμφάνισε κέρδη της τάξεως των 27 εκατομμυρίων ευρώ.

Μια εταιρία που συνεχίζει την ανοδική της πορεία είναι η Knauf Γυψοποιία που λειτουργεί με περι-θώριο κέρδους 29,2%. Μεταξύ των εταιριών των οποίων η δραστηριό-τητα σχετίζεται με τη διαχείριση λατομείων και την επεξεργασία μαρμάρων είναι και οι: Διονύσου Πεντέλης ΑΕΒΕ, Σταύρου Κ., Παυλί-δης και Ικτίνος.

• Ο κλάδος που κατέχει μια δια-κριτή θέση στον κατάλογο των δια-μαντιών είναι αυτός των φαρμα-κευτικών εταιριών. Οι εταιρίες που

ενΔΙαΦερΟυΣα ΓΙα ΤΗν ΠΟρεΙα ΤΗΣ εΓΧΩρΙαΣ αΓΟραΣ αναΨυΚΤΙΚΩν ΚαΙ ΤΗν εΞεΛΙΞΗ ΤΟυ ανΤαΓΩνΙΣΜΟυ εΙναΙ Η ΠΟρεΙα ΔυΟ εΛΛΗνΙΚΩν εΠΙΧεΙρΗΣεΩν: ΟΙ εΤαΙρΙεΣ ΧΗΤΟΣ ΚαΙ LOUX ΜαρΛαΦεΚαΣ ΞεΧΩρΙΣαν Με ΤΙΣ εΠΙΔΟΣεΙΣ ΤΟυΣ


οικονομία

συμπεριληφθήκαν με τις επιδόσεις τους στον κατάλογο των «διαμαντι-ών» είναι οι: Sanofi Aventis, Elpen Φαρμακευτική, Beiersdorf Hellas, Cana Φαρμακευτική, Pharmaten, Φαράν και Uni-Pharma. Στον ευρύ-τερο κλάδο που συμπεριλαμβάνει και τις εταιρίες παραγωγής καλλυ-ντικών ξεχώρισε με τις επιδόσεις της η επιχείρηση του κ. Κορρέ.

• Στις πρώτες θέσεις του καταλό-γου βρέθηκαν επίσης τρεις μεταλ-λουργικές επιχειρήσεις: η Αλουμίνι-ον της Ελλάδος, η Λάρκο Μεταλ-λευτική και η Χαλυβουργική εμφά-νισαν πολύ υψηλές επιδόσεις. Ειδι-κότερα η αύξηση κερδών της Αλουμίνιον της Ελλάδος ήταν 38,4%, της Λάρκο 41,3% και της Χαλυβουργικής 360,5%.

• Άξια λόγου είναι η παρουσία τριών εταιριών επεξεργασίας ξύ-λου: της Ακρίτας, Alfa Wood και Μουρίκης. Ιδιαίτερα η Alfa Wood αύξησε τα κέρδη της κατά 569%.

• Ενδιαφέρουσα για την πορεία της εγχώριας αγοράς αναψυκτικών και την εξέλιξη του ανταγωνισμού

είναι η πορεία δύο ελληνικών επι-χειρήσεων: οι εταιρίες Χήτος και Loux Μαρλαφέκας ξεχώρισαν με τις επιδόσεις τους ενισχύοντας τη πα-ρουσία των μικρο-μεσαίων επιχει-ρήσεων που επιχειρούν να χτίσουν μια άλλη πρόταση στα πλαίσια κυ-ριαρχίας των πολυεθνικών επιχει-ρήσεων του κλάδου.

ΟΙ «ΔεΚαΘΛΗΤEΣ» ΤΟυ εΛΛΗνΙΚΟy εΜΠΟρiΟυ

Σε μια περίοδο που ο οικονομι-κός ιστός της χώρας δοκιμάζεται, αυτές κατορθώνουν να διατηρούν υψηλές επιδόσεις. Γίνεται λόγος για τις επιχειρήσεις, που παρά τη δυ-στοκία της αγοράς, κινούνται σε αναπτυξιακή τροχιά, υλοποιούν σημαντικά επενδυτικά σχέδια, βελ-τιώνοντας ταυτόχρονα την χρημα-το-οικονομική τους διάρθρωση. Οι επιχειρήσεις αυτές επιλέχθηκαν με-τά από ένα ιδιότυπο crash-test των 3.500 μεγαλύτερων (βάσει κύκλου εργασιών) εισαγωγικών και εμπορι-κών επιχειρήσεων της χώρας. Στη διαδρομή τους τοποθετήθηκαν

δέκα «εμπόδια» τα οποία κλήθηκαν να περάσουν.

Ποια, όμως, είναι τα κριτήρια που χρησιμοποιήθηκαν στην αξιο-λόγηση των εταιριών; Αυτά είναι τα παρακάτω:

Πρώτον, η αύξηση των πωλήσε-ων 2006/2005 να είναι μεγαλύτερη από 8%

Δεύτερον, η κάθε μια επιχείρηση να έχει κύκλο εργασιών πάνω από 15 εκατομμύρια ευρώ κατά την τελευταία της χρήση (2006).

Τρίτον, τα κέρδη του 2005 να είναι μεγαλύτερα των 100 χιλιάδων ευρώ και του 2006 μεγαλύτερα του 1,1 εκατομμυρίων ευρώ

Τέταρτο, οι εταιρίες να είναι κερ-δοφόρες τόσο κατά το 2005 όσο και το 2006.

Πέμπτον, το 2006 να εμφανί-ζουν αύξηση κερδοφορίας τουλά-χιστον 13%

Έκτον, να εμφανίζουν αύξηση μεικτών κερδών από 9% και πάνω

Έβδομο, τα ίδια κεφάλαια να υπερβαίνουν το 1,5 εκατομμύριο ευρώ

ΟΙ εΠΙΧεΙρΗΣεΙΣ αυΤεΣ εΠΙΛεΧΘΗΚαν ΜεΤα αΠΟ ενα ΙΔΙΟΤυΠΟ CRasH-tEst ΤΩν 3.500 ΜεΓαΛυΤερΩν (ΒαΣεΙ ΚυΚΛΟυ ερΓαΣΙΩν) εΙΣαΓΩΓΙΚΩν ΚαΙ εΜΠΟρΙΚΩν εΠΙΧεΙρΗΣεΩν ΤΗΣ ΧΩραΣ

Ο ΤΟΜεαΣ ΤΩν εΤαΙρΙΩν ΠαραΓΩΓΗΣ ΜΗ ΜεΤαΛΛΙΚΩν ΠρΟΪΟνΤΩν εΙναΙ ΜεΤαΞυ εΚεΙνΩν ΠΟυ εΧΟυν ΚυρΙαρΧΗ ΘεΣΗ ΣΤΟν ΚαΤαΛΟΓΟ ΤΩν «ΔΙαΜανΤΙΩν» ΤΗΣ εΛΛΗνΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧανΙαΣ



Όγδοο, η δανειακή επιβάρυνση να είναι κάτω από 90%

Ένατο, η απόδοση ιδίων κεφα-λαίων να υπερβαίνει το 15%.

Δέκατο, η αύξηση της απόδο-σης ιδίων κεφαλαίων κατά την περί-οδο 2006/2005 να είναι άνω του 5%.

Με δύο λόγια χρησιμοποιήθη-καν κριτήρια τα οποία «θωρακί-ζουν» την αξιοπιστία και υγιή πο-ρεία των εταιριών. Οι επιχειρήσεις που με βάση αυτά τα κριτήρια, συ-γκέντρωσαν την υψηλότερη βαθ-μολογία, παρουσιάζονται στην πα-ρούσα έρευνα. Αυτές συνδυάζουν έναν ιδιαίτερο δυναμισμό (αισθητή αύξηση πωλήσεων και κερδών) σε συνδυασμό με μια καλή χρηματο-οικονομική κατάσταση (υγιή σχέση ιδίων προς ξένα κεφάλαια και ικα-νοποιητική ρευστότητα).

Αξίζει όμως στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι οι εν λόγω εταιρίες δεν είναι και οι μόνες υγιείς και δυ-ναμικές επιχειρήσεις. Από τον πίνα-κα λείπουν επιχειρήσεις, που είναι πολύ κερδοφόρες και οι οποίες δεν

εμφάνισαν τόσο υψηλούς ρυθμούς αύξησης των κερδών τους ή ακόμη εμφάνισαν υψηλούς ρυθμούς αύ-ξησης πωλήσεων και κερδών ενώ την ίδια στιγμή υποχώρησαν στο θέμα της μετοχικής σύνθεσης. Έτσι λοιπόν αυτοί που έφτασαν πρώτοι στο τέρμα είναι αυτοί που απέσπα-σαν την καλύτερη συνολική βαθμο-λογία σε όλους τους δείκτες.

Ας επιχειρήσουμε, όμως, να δού-με ποιες είναι οι επιχειρήσεις αυτές που δικαίως θεωρούνται «διαμά-ντια του ελληνικού εμπορίου» και οι οποίες κινούνται σε όλο το φάσμα-τα της επιχειρηματικής ζωής.

• Ο τομέας των σουπερμάρκετ-πολυκαταστημάτων αποδεικνύεται μια από τις επιχειρηματικές δρα-στηριότητες του ελληνικού εμπορί-ου με υψηλή συμμετοχή στα «δια-μάντια». Ορισμένοι εκ των μεγάλων του κλάδου, που διακρίθηκαν με τις επιδόσεις τους είναι οι Άλφα-Βήτα Βασιλόπουλος, Πέντε Carefour-Μα-ρινόπουλος και ΕΝΑ ΑΕ. Η επιχείρη-ση «Άλφα-Βήτα» εμφάνισε την υψη-λότερη κερδοφορία ενώ αντιστοί-

χως η Carefour εμφάνισε το μεγα-λύτερο ποσοστό βελτίωσης της κερδοφορίας της.

• Μία εταιρία του ευρύτερου το-μέα πληροφορικής – η Ιντραλότ ΑΕ - , «έκοψε πρώτη το νήμα» στο συ-γκεκριμένο τομέα. Η εν λόγω επιχεί-ρηση, που διευθύνεται από τον κ. Κ. Αντωνόπουλο, ξεχώρισε για μια ακόμη χρονιά με τις επιδόσεις της εμφανίζοντας αισθητή βελτίωση στους περισσότερους δείκτες. Εν-δεικτικές είναι οι αυξήσεις πωλήσε-ων και κερδών που είναι αντίστοιχα 86,8% και 29,9%. Χαρακτηριστικό της δυναμικής της εταιρίας αποτε-λεί το γεγονός ότι λειτουργεί με απόδοση ιδίων κεφαλαίων 60,9%. Είναι ενδιαφέρον ότι περίπου το 84% των εσόδων της προέρχεται από αγορές του εξωτερικού. Στον τομέα της πληροφορικής εξάλλου διακρίθηκαν και οι εταιρίες Micro-soft Hellas, NCR Hellas, Athens Technology Center και European Dynamics. Εξ αυτών η Microsoft Hellas εμφάνισε τον υψηλότερο ρυθμό αύξησης κερδοφορίας.

αΠΟ ΤΟν ΠΙναΚα ΛεΙΠΟυν εΠΙΧεΙρΗΣεΙΣ, ΠΟυ εΙναΙ ΠΟΛυ ΚερΔΟΦΟρεΣ ΚαΙ ΟΙ ΟΠΟΙεΣ Δεν εΜΦανΙΣαν ΤΟΣΟ υΨΗΛΟυΣ ρυΘΜΟυΣ αυΞΗΣΗΣ ΤΩν ΚερΔΩν ΤΟυΣ Η αΚΟΜΗ εΜΦανΙΣαν υΨΗΛΟυΣ ρυΘΜΟυΣ αυΞΗΣΗΣ ΠΩΛΗΣεΩν ΚαΙ ΚερΔΩν ενΩ ΤΗν ΙΔΙα ΣΤΙΓΜΗ υΠΟΧΩρΗΣαν ΣΤΟ ΘεΜα ΤΗΣ ΜεΤΟΧΙΚΗΣ ΣυνΘεΣΗΣ


οικονομία

• Από τον τομέα εμπορίας πετρε-λαιοειδών – δραστηριότητα η οποία συγκέντρωσε τον υψηλότερο τζίρο μεταξύ όλων των κλάδων του εγχώ-ριου εμπορίου - ξεχώρισαν οι εται-ρίες Revoil, Cyclon Hellas, ΣΕΚΑ, Aegean Oil και Σεκαβίν. Η εισηγμένη Revoil, που διευθύνεται από τους κκ. Ευάγγελο και Γεώργιο Ρούσσο, συν-δύασε υψηλές αποδόσεις με ταυτό-χρονη διεύρυνση του εμπορικού της δικτύου. Ιδιαίτερης σημασίας για την διατήρηση υψηλών ρυθμών απόδοσης αποτελεί το δίκτυο απο-θηκευτικών χώρων της Revoil (σε Καβάλα και Χίο) που αξιοποιείται από τα μεγαλύτερα πετρελαϊκά συ-γκροτήματα της χώρας τόσο για τις ανάγκες της εγχώριας αγοράς όσο και γειτονικών χωρών. Συνεχή ανο-δική πορεία εμφανίζει και η Aegean Oil των αδελφών Δημήτρη και Ιάκω-βου Μελισσανίδη. Τα ισχυρά χαρτιά της επιχείρησης είναι η μεγάλη άνο-δος του δικτύου των συνεργαζόμε-νων πρατηρίων, η απόκτηση νέων εγκαταστάσεων και αποθηκευτικών χώρων στον Ασπρόπυργο (πρώην Texaco Hellas), η κατασκευή νέων διπύθμενων πλοίων-φορτηγών που θα εισέλθουν στην αγορά των νησι-ών του Αιγαίου.

• Στη δεύτερη θέση από άποψη διαχείρισης τζίρου βρέθηκε η αγο-ρά μεταφορικών μέσων, ελαστικών και ανταλλακτικών, όπου διακρίθη-καν μια σειρά επιχειρήσεις. Κυρίαρ-χη είναι η παρουσία της Σφακιανά-κης υπό τον κ. Τάκη Σταύρο ενώ πολύ υψηλές επιδόσεις εμφάνισαν δύο ακόμη εισαγωγικές εταιρίες: η BMW Hellas και η Toyota Hellas. Ει-δικότερα, η BMW Hellas, που ήλθε στην Ελλάδα στο τέλος του 2003 και τελεί υπό την διεύθυνση του κ. Σταύρου Γιαλουρίδη, συνεχίζει ένα πρόγραμμα πολύ σημαντικών επενδύσεων τόσο στην ίδια την ει-σαγωγική όσο και στο δίκτυο. Στο δίκτυο της BMW Hellas «τρέχουν»

επενδύσεις της τάξεως των 25 εκα-τομμυρίων ευρώ. Αντιστοίχως, η εισαγωγική εταιρία ολοκλήρωσε πρόσφατα επενδύσεις 10 εκατομ-μυρίων ευρώ στον Ασπρόπυργο, όπου λειτουργεί πλέον ένα υπερ-σύγχρονο κέντρο διαχείρισης ανταλλακτικών και ένα κέντρο τε-χνικής εκπαίδευσης. Η Toyota Hellas υπό τον κ. Άρη Αραβανή συνεχίζει τη δυναμική πορεία της η οποία συνδυάζεται με την διατήρηση της πρωτιάς της στο επίπεδο των ταξι-νομήσεων. Η εταιρία κατόρθωσε μάλιστα να αυξήσει το μερίδιο αγο-ράς της από 9,4% το πρώτο τρίμη-νο του 2006 σε 11% το αντίστοιχο διάστημα του 2007. Σε ότι αφορά τα αποτελέσματα της επιχείρησης, ο κύκλος εργασιών της αυξήθηκε από περίπου 578 εκατομμύρια ευ-ρώ το 2005 σε περίπου 700 εκα-τομμύρια ευρώ το 2006. Αντιστοί-χως, τα καθαρά της κέρδη το 2006 αυξήθηκαν κατά 19%.

• Στα «διαμάντια του εμπορίου» συμπεριλαμβάνονται αρκετές εται-ρίες εμπορίας φαρμάκων και καλ-λυντικών. Ειδικότερα, από τον κλά-δο εμπορίας φαρμάκων και καλλυ-ντικών, ο οποίος και κατά το 2006 κινήθηκε με επιτάχυνση, αποσπώ-ντας αξιοσημείωτη θέση στον κα-τάλογο των πιο κερδοφόρων κλά-δων του ελληνικού εμπορίου, είχα-με 8 εταιρίες «Διαμάντια». Πρόκει-ται για τις εταιρίες: Genesis Pharma, Συνεταιρισμός Φαρμακοιπών Θεσ-σαλονίκης, Parfums Christian Dior, Σαράντης Γ. Φαρμακαποθήκη, Πει-ραϊκός Θαρμακευτικός Συνεταιρι-σμός, Lundbeck Hellas και Στρού-μσας Ι. Φαρμακαποθήκη. Ειδική αναφορά αξίζει να γίνει στη Genesis Pharma, τη Η εν λόγω εταιρία, που διευθύνεται από τους κ.κ. Κ. Ευριπί-δη και Αλ. Ιακωβίδη κατόρθωσε σε δέκα χρόνια να καταλάβει τη δεύ-τερη θέση μεταξύ των ελληνικών εμπορικών φαρμακευτικών εταιρει-ών που δραστηριοποιούνται στο χώρο της βιοτεχνολογίας. Τόσο η Genesis Pharma όσο και η βορειο-

ελλαδίτικη Στρούμσας Ι. Φαρμακα-ποθήκη αναδεικνύονται πολλά χρόνια στα «διαμάντια» του ελληνι-κού εμπορίου, αφού εμφανίζουν συνεχή ανοδική πορεία.

• Στον τομέα των ηλεκτρικών συσκευών ξεχώρισαν οι επιχειρή-σεις Ηλεκτρονική Αθηνών υπό τον κ. Στρούτση, Fourlis και Κωνσταντί-νου Yalco. H παραμονή της Ηλε-κτρονικής Αθηνών στα «διαμάντια» αποδεικνύει ότι παρά τις τρομακτι-κές αλλαγές στα δίκτυα λιανικής και την έφοδο των ξένων πολυεθνικών, μπορεί μια ελληνική νοικοκυρεμέ-νη εταιρία να συνεχίζει να λειτουρ-γεί να αναπτύσσεται σε ένα αντα-γωνιστικό περιβάλλον.

• Αξιοσημείωτη επίσης είναι η παρουσία σειράς επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στον χώρο ένδυσης και υπόδησης. Είναι ενδει-κτικό ότι 19 επιχειρήσεις του κλά-δου επελέγησαν στα «διαμάντια» του ελληνικού εμπορίου. Μεταξύ αυτών είναι και οι εταιρίες Zara Hellas, Puma Hellas, Sprider, Adidas Hellas, Bersca, Shop & Trade, Pull & Bear, Βάρδας, Γλου και Fashion Box Hellas (Replay). Ειδικότερα, οι εται-ρίες Γλού, Puma Hellas, Adidas και Fashion Box ξεχώρισαν με τη χρη-ματο-οικονομική τους υγεία και τους ρυθμούς αύξησης των οικονο-μικών αποτελεσμάτων τους.

• Στον τομέα της εμπορίας μηχα-νών γραφείου διακρίθηκαν οι εται-ρίας Πλαίσιο Computers, Microland, Oktabit και Fujitsu Siemens Com-puters. H πρώτη εξ αυτών – η Πλαί-σιο Computers, που διευθύνεται από τον κ. Γ. Γεράρδο – επιλέγεται επί σειρά ετών στα «διαμάντια» του ελληνικού εμπορίου.

• Ειδική αναφορά τέλος αξίζει να γίνει σε μια σειρά επιχειρήσεις που διακρίθηκαν με τις επιδόσεις τους. Μεταξύ αυτών είναι και οι: Ρόλεξ, Νεοχημική Λαυρεντιάδης και ΣΕΥ-ΔΑΠ.


Τρένο. Αν κάποιος ήθελε να περιγράψει την επιχειρηματική πορεία του John Kent στο χώρο του τουρισμού, θα ήταν η κατάλληλη λέξη. Για την ακρίβεια, υπερταχεία.

Η πορεiα αρχίζει από το Ipswich και ένα μικρό τουριστικό γραφείο στο οποίο μπαίνει ως συνέταιρος, το Greek Flight Club. «Η πρώτη εταιρεία που πούλησα, ή για να ακριβολογώ, δεν υπάρχει εταιρεία από τότε που έχω φτιάξει και να μην έχω πουλήσει» μου λεει γελώ-ντας. Πράγματι, στις 6 εταιρείες στις οποίες δραστηριοποιήθηκε, ως ιδι-οκτήτης ή διευθυντικό στέλεχος, πέτυχε σε μικρό χρονικό διάστημα


John Kent: My way

PressCode_06_64-67 Kent.indd 64 12/20/07 1:53:38 PM

να δημιουργήσει υπεραξία, με απο-τέλεσμα κάποιες να εξαγοραστούν και άλλες να μπουν στο χρηματι-στήριο. Σίγουρα το ελληνικό πρό-τυπο της οικογενειακής επιχείρησης που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά, του είναι άγνωστο. Μου εξη-γεί πως η δημιουργικότητα και ο ζήλος, δημιουργώντας μια επιχεί-ρηση, αφορά τα πρώτα 3-4 χρόνια της λειτουργίας της, μετά αρχίζει η ρουτίνα. Φυσικό επόμενο να μην μπορείς να αποδώσεις το ίδιο. Η επόμενη λογική κίνηση είναι να εκ-μεταλλευτείς το value που δημι-ούργησες και να την πουλήσεις, προχωρώντας σε κάτι νέο.

Στο μικρό πρακτορείο του Ips-wich λοιπόν, ασχολήθηκε αποκλει-στικά με τους 60.000 έλληνες φοιτη-τές που σπούδαζαν στην Αγγλία και ταξίδευαν τακτικά στην Ελλάδα. Η πρωτοποριακή – για την εποχή- ιδέα να προσφέρει on-line εισιτήρια στους φοιτητές, που ήταν από τους πρώτους με πρόσβαση στο internet, αποδείχθηκε ιδιαίτερα επιτυχής. Μετά από δύο χρόνια αυτή η εται-ρεία πουλήθηκε στη Manos Travel, στην οποία του ζητήθηκε να συνεχί-σει την καριέρα του. Η απόφαση να παραιτηθεί μετά από μερικούς μή-νες, του κόστισε ένα χρόνο ανεργί-ας. Η αναζήτηση εργασίας τον έφε-ρε στο Λονδίνο και το γραφείο του Τάκη Σακαλή, κύπριου επιχειρημα-τία, τον οποίο περιγράφει ως τον πατριάρχη του ελληνικού και κυπρι-ακού τουρισμού. Το μεγάλο άλμα όμως δεν είχε έρθει ακόμα. Μετά από ένα χρόνο – σχολείο δίπλα στον κ. Σακαλή, ήρθε η πρόταση από την Gemstone Travel, μια εταιρεία μέχρι τότε flight only που ήθελε να επε-κταθεί και σε πακέτα διακοπών. Του

ΣΤΙΣ 6 ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ, ΩΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ Η ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ, ΠΕΤΥΧΕ ΣΕ ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΥΠΕΡΑΞΙΑ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΝΑ ΕΞΑΓΟΡΑΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ

success stories

Ο ΑΓΓΛΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΠΑΚΕΤΑ ΔΙΑΚΟΠΩΝ, ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ – ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΑΝ ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ “ΣΠΑΣΕΙ” ΣΤΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ, ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ, ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΙΜΟΛΟΓΗΘΕΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ

o John Kent ΕiΝΑΙ Ceo ΤΗΣ youtravel.CoM (www.johnkent.eu)



ζητήθηκε λοιπόν να οργανώσει αυ-τό το τμήμα. Στα δυο χρόνια της παραμονής του, πετυχαίνει να την εκτινάξει στην πρώτη θέση του πί-νακα fast track 1-100 (εταιρείες με μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Αγγλία) στον τουρισμό και 16η στη γενική κατάταξη. Το μικρό γραφείο με το προσωπικό των 50 ατόμων, ανοίγει

ακόμα δυο γραφεία και οι εργαζό-μενοι φτάνουν τους 200. Ταυτόχρο-να ο μισθός του από τις 2.000 λίρες ανεβαίνει στις 15.000. Το τρένο, είχε αρχίσει να επιταχύνει.

ΤΟ aΛΜΑΤα επιτεύγματά του στην Gem-

stone προκάλεσαν το ενδιαφέρον

της Virgin και προσωπικά του ιδιο-κτήτη της – ίνδαλμα πολλών Άγ-γλων, Richard Branson. Μετά από τρεις μήνες διαπραγματεύσεων, ήρ-θε μια πρόταση που ήταν αδύνατον να απορρίψει: 300.000 λίρες το χρό-νο και το 0,75% της Virgin.com. Μια εταιρεία κολοσσός και η πρόκληση της επιτυχίας ακόμα μεγαλύτερη. Μέσα σε οχτώ μήνες, το τμήμα που στήνει κάνει τζίρο 50 εκ. λίρες, αλλά ο Branson αποφασίζει να πουλήσει ένα κομμάτι στη Singapore. Η ανα-ταραχή που δημιουργείται προκα-λεί μαζικές αποχωρήσεις και ρήγμα στον ψυχισμό του Kent με την Virgin, έτσι αποφασίζει να σπάσει το δεσμευτικό πενταετές συμβόλαιο που είχε υπογράψει, και να παραιτη-θεί. Οι προσπάθειες του δικηγόρου του να τον αποτρέψει να συγκρου-στεί νομικά με έναν κολοσσό, δεν εισακούονται και η λύση έρχεται από τον ίδιο τον Branson που τον αποδεσμεύει, λέγοντας πως εκτιμά το επαγγελματικό θάρρος και θρά-σος του. Η αποχώρησή του συνο-δεύεται από τις παραιτήσεις 80 στελεχών που αποφασίζουν να τον ακολουθήσουν στη νέα εταιρεία που πρόκειται να δημιουργήσει.

Είμαστε στο 2000 και Travel Bargains λέγεται ο επόμενος σταθ-μός αυτής της αξιοζήλευτης πορεί-ας. Μια εταιρεία, που προσφέρει αυτό που ο John Kent ξέρει πολύ καλά: πακέτα διακοπών. Το τέλος της πρώτης χρονιάς έρχεται με τα γεγονότα της 11/9 και την κάμψη στον τουρισμό. Το τηλεφώνημα από έναν ιδιοκτήτη ξενοδοχείου πέντε αστέρων στην Κρήτη, που ήταν άδειο και ζητούσε βοήθεια, ήταν η αφορμή για μια αναλυτική έρευνα αγοράς και προτιμήσεων των Άγγλων τουριστών. Εκεί, διαπι-στώνει πως το 90% προτιμά για τις διακοπές του, τα ενοικιαζόμενα δω-μάτια, λόγω των διευκολύνσεων όπως π.χ. κουζίνα, αλλά και για οι-κονομικούς λόγους. Έτσι συλλαμ-βάνει μια πολύ έξυπνη ιδέα. Ο Αγ-γλικός νόμος προβλέπει μια πολύ


success stories

ακριβή ασφάλεια για τις εταιρείες που παρέχουν πακέτα διακοπών, ανάλογα με τον αριθμό των ανθρώ-πων που μεταφέρουν – αυτό όμως δεν ισχύει αν το πακέτο “σπάσει” στα συστατικά του, δηλαδή μετα-φορές, εισιτήρια, ξενοδοχεία και τιμολογηθεί ξεχωριστά. Οι συμφω-νίες με τα ξενοδοχεία που ακολού-θησαν, έδωσαν την δυνατότητα στην Travel Bargains να πουλάει δωμάτια ξενοδοχείων σε τιμές ίδιες με εκείνες των ενοικιαζόμενων.

Η Medhotels.CoMΗ τουριστική νοοτροπία των Άγ-

γλων άρχισε να αλλάζει και η ίδρυ-ση της Medhotels.com που ακο-λούθησε, ήρθε για να ολοκληρώσει το πλάνο. Η αποκλειστικές συμφω-νίες με πολλά ξενοδοχεία και η χα-μηλή τιμολογιακή πολιτική, εκτό-ξευσαν τον τζίρο της από 10 εκ. λί-ρες τον πρώτο χρόνο σε 35 εκ. το δεύτερο, προσελκύοντας το ενδια-φέρον της Barclays που αποφάσισε να επενδύσει. Τρεις μήνες μετά την είσοδο της Barclays, γίνεται κρούση εξαγοράς της Medhotels.com από την lastminute.com για 35 εκ. λίρες. Αξίζει να σημειωθεί πως η συγκε-κριμένη εταιρεία, έχει παραρτήμα-τα σε 14 χώρες και 2.500 υπαλλή-λους, με τζίρο 4 δισ. το χρόνο. O John Kent παίζει καθοριστικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις που ακο-λουθούν και η συμφωνία ολοκλη-ρώνεται μέσα στο 2003 με τον ίδιο να αναλαμβάνει πλέον, τη θέση του managing director στη lastminute.com. Μετά από δυο χρόνια και αυ-τή εξαγοράστηκε με τη σειρά της από την αμερικανική Travelocity, για 1,1 δισ. δολάρια.

Μιλάμε, και καθώς μου αφηγεί-ται λεπτομέρειες από αυτή την τό-σο επιτυχημένη διαδρομή, καταλα-βαίνω πως σκοπός του δεν είναι πλέον τόσο το κέρδος, όσο η αγά-πη και η προσήλωση σε αυτό που κάνει και, γιατί όχι, η καταξίωση. Η αλήθεια είναι πως ο χειμαρρώδης λόγος του καταφέρνει να πείσει το συνομιλητή του, και δεν ξαφνιάζο-μαι όταν μου λεει πως η ομάδα με την οποία έστησε πέρσι τη youtrav-el.com, γύρω στα πενήντα άτομα, τον ακολουθεί από την πρώτη του εταιρεία. Άλλωστε και η Barclays δείχνει την ίδια εμπιστοσύνη, επεν-δύοντας στη youtravel από την έναρξη της λειτουργίας της, παρά την αρχή της να επενδύει σε ανερ-χόμενες επιχειρήσεις, που όμως έχουν ήδη διαγράψει μια πορεία.

Η youtravel.com λοιπόν ασχολεί-ται αποκλειστικά με ξενοδοχεία resort σε όλη τη μεσόγειο ακολου-θώντας το μοντέλο της medhotels, με κυρίαρχους προορισμούς την Ισπανία, την Αίγυπτο που σημειώνει τεράστια ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια και μετά την Ελλάδα και την Τουρκία. Αυτό το μοντέλο για να πετύχει, προϋποθέτει αεροπορική σύνδεση με πολλές και συχνές πτή-σεις. Στην Ελλάδα αυτό είναι εφικτό μόνο για τους τέσσερις κλασικούς προορισμούς (Κρήτη, Ρόδος, Κως, Κέρκυρα). Η youtravel.com επίσης καινοτομεί προσφέροντας υπηρεσί-ες υποστήριξης 24/7 ανεξαρτήτως προορισμού, εξυπηρετώντας τους πελάτες της σε οποιοδήποτε πρό-βλημα παρουσιαστεί (overbookings κλπ), κάτι που είναι ιδιαίτερα σημα-ντικό για τον ταξιδιώτη. Αποτέλε-σμα; τον πρώτο χρόνο λειτουργίας

της διακίνησε 300.000 τουρίστες με τζίρο στα 70 εκ. ευρώ.

Το ανήσυχο επιχειρηματικό πνεύμα του John Kent, είναι σίγου-ρο πως δεν μπορεί να επαναπαυτεί στις δάφνες του. Μιλώντας για τα προβλήματα των ξενοδόχων απέ-ναντι σε κολοσσούς tour operators και τις μηδαμινές αυξήσεις που προσφέρουν λόγω της ισχυρής τους θέσης, προτείνει το μοντέλο της Ισπανίας όπου πολλά ξενοδο-χεία σχημάτισαν μικρές αλυσίδες, διατηρώντας το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς αλλά με ενιαία εκπροσώ-πηση στο τμήμα sales και market-ing. Όπως ήταν φυσικό, η διαπραγ-ματευτική τους δύναμη αυξήθηκε αποκομίζοντας περισσότερα οφέ-λη. Στα άμεσα σχέδιά του, είναι η αγορά, μαζί με μια ομάδα επενδυ-τών από το Λονδίνο, ξενοδοχείων τεσσάρων και πέντε αστέρων στη μεσόγειο, δημιουργώντας μια αλυ-σίδα που θα μπορεί να διαπραγμα-τεύεται από πλεονεκτικότερη θέση, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα brand. Στόχος η προσέλκυση μιας από τις μεγάλες αλυσίδες στο χώρο των ξενοδοχείων resort που θα θέ-λει να μπει στην αγορά της ανατο-λικής μεσογείου, αγοράζοντάς τη.

Ο σχεδιασμός μιας επιχείρησης, περιλαμβάνει απαραίτητα και το exit plan. Αυτό για τους περισσότε-ρους έλληνες επιχειρηματίες είναι αδιανόητο. Όμως ένας από τους λό-γους της επιτυχημένης πορείας του John Kent, είναι και αυτός. Καταφέρ-νει μετά από τόσα χρόνια να διατη-ρεί τον ίδιο ενθουσιασμό που σε συνδυασμό με το ταλέντο και την εμπειρία, έχει αποτελέσματα. Και απ’ ότι φαίνεται, τα καταφέρνει καλά.

Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ, ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ eXit Plan. ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ

ΣΤΑ ΑΜΕΣΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΟΡΑ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΕΠΕΝΔΥΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ, ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΑΣΤΕΡΩΝ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΑΛΥΣΙΔΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΙΚΟΤΕΡΗ ΘΕΣΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΕΝΑ Brand



ΕπιχΕιρηματικoτητα στην Ελλaδα

Περισσoτερα από 1 εκατ. άτομα εμπλέκονται σήμερα σε επιχειρη-ματική δραστηριότητα στην Ελλά-δα ενώ επιπλέον 1 εκατ. άτομα σχε-διάζουν να ξεκινήσουν επιχειρημα-τικές δραστηριότητες εντός της επόµενης τριετίας. Αυτό προκύπτει από την ετήσια έκθεση του Ιδρύμα-τος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) για την Επιχειρημα-τικότητα στην Ελλάδα (2006 – 2007). Η έκθεση καταγράφει σημα-ντική αύξηση της επιχειρηματικότη-τας αρχικών σταδίων αλλά και εξα-

σθένιση των ποιοτικών χαρακτηρι-στικών της. Η ενίσχυση της επιχει-ρηματικής δράσης στην Ελλάδα συνοδεύεται από σημαντική αύξη-ση του ποσοστού των ατόµων που στράφηκαν στην επιχειρηµατική δραστηριότητα λόγω έλλειψης άλ-λων δυνατοτήτων ικανοποιητικής απασχόλησης.

Η έκθεση για την Επιχειρη-µατικότητα στην Ελλάδα την περίο-δο 2006-2007 αποτελεί την τέταρτη περιοδική έκδοση του ΙΟΒΕ στο πλαίσιο της συµµετοχής του στο

ερευνητικό πρόγραµµα του Παγκόσµιου Παρατηρητηρίου για την Επιχειρηµατικότητα - Global Entrepreneurship Monitor (GEM). Μαζί με την παραπάνω Έκθεση, το Παρατηρητήριο για την Επιχειρη-ματικότητα του ΙΟΒΕ παρουσίασε δύο επιπλέον μελέτες. Η πρώτη αφορά το ιδιαίτερο πρόβλημα της επιχειρηματικότητας των Ελληνί-δων, ενώ η δεύτερη αναλύει το Επι-χειρησιακό Πρόγραμμα Ανταγωνι-στικότητα Επιχειρηματικότητα (ΕΠΑΕ) και διατυπώνει συγκεκριμέ-

eρΕυνα: ιΟΒΕ

PressCode_06_68-71 epix.indd 68 12/20/07 1:54:19 PM

νες προτάσεις που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την αποτελεσματι-κότητά του για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας.

δΕiκτΕσ ΕπιχΕιρηματικoτητασ

Από την έρευνα του GEM στον ενεργό ελληνικό πληθυσµό ηλικίας 18-64 ετών, προκύπτουν για το 2006 τα εξής:

• 1,1 εκατ. άτομα στην Ελλάδα, σχεδόν το 16% του πληθυσμού, εμπλέκονται σε κάποια επιχειρημα-τική δραστηριότητα. Από αυτούς 600 χιλ. άτομα ήταν Καθιερωµένοι Επιχειρηµατίες, συµµετείχαν δηλα-δη στην ιδιοκτησία ενός επιχειρηµατικού εγχειρήµατoς ενώ περίπου 540 χιλ. άτοµα βρισκόταν στα αρχικά στάδια έναρξης κάποιας επιχειρηµατικής δραστηριότητας.

• 965 χιλ. άτομα (14,2% του συ-νολικού πληθυσμού) εξάλλου δη-λώνουν ότι σχεδιάζουν να ξεκινή-σουν επιχειρηματική δραστηριότη-τα εντός της επόµενης τριετίας.

• 180 χιλ. άτομα (2,7% του πλη-θυσμού) διέκοψαν την επιχειρημα-τική τους δραστηριότητα.

• Πάνω από το 20% των επιχει-ρηματικών προσπαθειών το 2006, αποτελεί επιχειρηματικότητα ανά-γκης. Δηλαδή, από άτομα που στράφηκαν στην επιχειρηματική δραστηριότητα λόγω έλλειψης άλ-λων δυνατοτήτων απασχόλησης.

• Η επιχειρηματικότητα είναι υπόθεση μεγαλύτερων ηλικιών. Η μέση ηλικία νέου - επίδοξου επιχει-ρηματία ενισχύεται στα 38 έτη (36,5 ετών το 2005).

• Το 54% διαθέτει απλώς απολυ-τήριο Λυκείου (3η υψηλότερη θέση στην Ευρώπη στη συμμετοχή των

αναλύσεις

η υστΕρηση τησ ΕπιχΕιρηματικησ δραστηριΟτητασ τΩν ΓυναικΩν σΕ σχΕση μΕ τΟυσ ανδρΕσ απΟτΕλΕι τΟ ΒασικΟ στΟιχΕιΟ τησ ΕρΕυνασ τΟυ ιΟΒΕ

αποφοίτων δευτεροβάθμιας εκπαί-δευσης).

• Τέλος σταθερά οι μισοί νέοι - επίδοξοι επιχειρηματίες ανήκουν στο ανώτερο (1/3) εισοδηματικό κλιμάκιο του ελληνικού πληθυσμού, κάτι που φανερώνει ότι το επιχει-ρείν απαιτεί σημαντικούς οικονομι-κούς πόρους.

η ΓυναικΕiα ΕπιχΕιρηματικoτητα

Η υστέρηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας των γυναικών σε σχέση με τους άνδρες αποτελεί το βασικό στοιχείο της έρευνας του ΙΟΒΕ. Τα δεδομένα για το 2006 επι-

βεβαιώνουν τη διαπίστωση ότι η επιχειρηματική δραστηριότητα αποτελεί μια κυρίως ανδρική υπό-θεση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Στην Ελλάδα, το σύνολο της επι-χειρηματικότητας αρχικών σταδίων κατανέμεται κατά 70% προς 30% περίπου ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, επίδοση με την οποία η χώρα κατατάσσεται χαμηλά ανάμε-σα στις χώρες της Ευρώπης. Ένα 4,7% των Ελληνίδων βρισκόταν στη διαδικασία έναρξης επιχειρηματι-κής δραστηριότητας κατά το 2006, επίδοση με την οποία η χώρα τοπο-θετείται κάπου στο μέσον της πα-

η ΕκΘΕση Για την ΕπιχΕιρηματικΟτητα στην Ελλαδα την πΕριΟδΟ 2006-2007 απΟτΕλΕι την τΕταρτη πΕριΟδικη ΕκδΟση τΟυ ιΟΒΕ στΟ πλαισιΟ τησ συμμΕτΟχησ τΟυ στΟ ΕρΕυνητικΟ πρΟΓραμμα τΟυ παΓκΟσμιΟυ παρατηρητηριΟυ Για την ΕπιχΕιρηματικΟτητα - GLoBaL eNTRePReNeURSHiP MoNiToR



γκόσμιας κατάταξης. Δυο στις πέντε γυναίκες (έναντι

ένας στους πέντε άνδρες) δηλώ-νουν ότι ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα για λόγους ανά-γκης. Και για τα δύο φύλα η Ελλάδα κατατάσσεται στις χαμηλότερες θέ-σεις της ευρωπαϊκής κατάταξης.

Το σημαντικότερο συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει το ΙΟΒΕ είναι ότι μολονότι η συμμετοχή των Ελλη-νίδων στην επιχειρηματική δραστη-ριότητα αρχικών σταδίων υπολείπε-ται σοβαρά εκείνης των ανδρών, το έλλειμμα αφορά κυρίως τον ρόλο των γυναικών στα εγχειρήματα που βρίσκονται στη φάση της ίδρυσης

ενώ μειώνεται δραστικά στα εγχει-ρήματα που έχουν ήδη ξεκινήσει. Το έλλειμμα δε σχεδόν εξαλείφεται στην περίπτωση της «καθιερωμέ-νης» επιχειρηματικότητας –στα εγ-χειρήματα δηλαδή που έχουν επιβι-ώσει για περισσότερα από 3,5 χρό-νια. Με βάση αυτά τα δεδομένα, η συμμετοχή των Ελληνίδων στη συ-νολική επιχειρηματική δραστηριό-τητα τοποθετείται στην πρώτη θέση ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης.

Ωστόσο, αυτή η θετική εικόνα συνυπάρχει με μια σειρά ενδείξεων που υποδηλώνουν την ύπαρξη ενός «ενδοοικογενειακού», καταμε-ρισμού ρόλων. Δηλαδή ενώ η έναρ-

ξη ενός εγχειρήματος είναι βασικά ανδρική υπόθεση, η ευθύνη για τη συνέχιση της λειτουργίας του μετα-φέρεται σε μεγάλο βαθμό στις γυ-ναίκες της οικογένειας.

Επιπλέον, η εικόνα της επιχειρη-ματικής δραστηριότητας των Ελλη-νίδων –σε σύγκριση με εκείνη των ανδρών- εμφανίζεται θετική σε μια σειρά ποιοτικά χαρακτηριστικά που καταγράφει η έρευνα του GEM. Αναφέρονται ενδεικτικά η καινοτο-μικότητα του προϊόντος, η ένταση του ανταγωνισμού, η χρησιμοποίη-ση νέων τεχνολογιών και το επίπε-δο εκπαίδευσης. Με βάση όλα αυτά τα ποιοτικά κριτήρια, η επιχειρημα-

στην Ελλαδα, τΟ συνΟλΟ τησ ΕπιχΕιρηματικΟτητασ αρχικΩν σταδιΩν κατανΕμΕται κατα 70% πρΟσ 30% πΕριπΟυ αναμΕσα σΕ ανδρΕσ και ΓυναικΕσ, ΕπιδΟση μΕ την ΟπΟια η χΩρα κατατασσΕται χαμηλα αναμΕσα στισ χΩρΕσ τησ ΕυρΩπησ


αναλύσεις

τική δραστηριότητα των Ελληνίδων φαίνεται ότι υπερτερεί, ή τουλάχι-στον δεν υπολείπεται, εκείνης των ανδρών.

τα Βασικa Εμπoδια τησ ΕπιχΕιρηματικo-τητασ στην Ελλaδα

Από τη διεξαγωγή έρευνας στους «ειδικούς» εµπειρογνώµονες της επιχειρηµατικότητας, προκύπτει µια μέτρια εικόνα. Μπορούν να αναφερθούν τρία βασικά συµπε-ράσµατα:

1ον) Τα γραφειοκρατικά εµπόδια που αντιµετωπίζουν οι νεοσύστα-τες επιχειρήσεις αποτελούν βασικό ανασταλτικό παράγοντα στην εκ-δήλωση επιχειρηµατικής δραστη-ριοποίησης.

2ον) Σε επίπεδο δηµόσιας πολι-τικής υπάρχει µεν επάρκεια προγραµµάτων και δράσεων προ-ώθησης της επιχειρηµατικότητας, ωστόσο η αναποτελεσµατικότητα των διαδικασιών και οι αγκυλώσεις των υπηρεσιών υπερακοντίζουν τις θετικές επιδράσεις αυτών των πολι-τικών.

3ον) Η σχέση του εκπαιδευτικού συστήµατος µε την επιχειρηµατι-κότητα απαιτεί σηµαντική βελτίω-ση σε όλες τις βαθµίδες του.

πΟλιτικΕσ Για την ΕπιχΕιρηματικΟτητα - Ο ρoλΟσ τΟυ ΕπαΕ

Το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Ανταγωνιστικότητα Επιχειρηματι-κότητα (ΕΠΑΕ) θα αποτελέσει το βασικό εργαλείο για την άσκηση διαρθρωτικών πολιτικών κατά την περίοδο 2007-2012. Για το λόγο αυτό το ΙΟΒΕ έκρινε ότι το νέο ΕΠΑΕ θα έπρεπε να αναλυθεί διεξοδικά και να επισημανθούν θέματα στα οποία θα μπορούσε να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητά του.

Άξονας Προτεραιότητας 1. Δη-μιουργία και αξιοποίηση της Καινο-τομίας υποστηριζόμενης από Έρευ-να και Ανάπτυξη. Το ΙΟΒΕ προτεί-νει:

• Σχεδιασμός συγκεκριμένων Δράσεων με στόχο την ενθάρρυν-ση της δικτύωσης, τόσο σε περιφε-ρειακό όσο και σε διεθνές επίπε-δο.

• Αναγκη προώθησης στενότε-ρων δεσμών με την τριτοβάθμια

εκπαίδευση, τόσο σε ερευνητικό, όσο και διδακτικό επίπεδο.

• Γενικότερη προώθηση της εξοικείωσης των νέων που φοιτούν στα ΑΕΙ και ΤΕΙ με την πραγματικό-τητα του κόσμου των επιχειρήσεων και της επιχειρηματικότητας.

Άξονας Προτεραιότητας 2. Ενί-σχυση της Επιχειρηματικότητας και της Εξωστρέφειας. Το ΙΟΒΕ προτεί-νει:

• Ανάγκη περισσότερο στοχευ-μένων δράσεων για ομάδες ατό-μων που εγκαταλείπουν τον αγρο-τικό τομέα.

• Ανάγκη ενθάρρυνσης της δι-

κτύωσης μικρών επιχειρήσεων με μεγαλύτερες.

Άξονας Προτεραιότητας 3. Βελ-τίωση του επιχειρηματικού περι-βάλλοντος. Το ΙΟΒΕ προτείνει:

• Είναι ανάγκη να δημιουργηθεί δικτυακό σύστημα που θα απλου-

στεύει, θα συντομεύει και θα μειώ-νει το κόστος των διαδικασιών που απαιτούνται για την έναρξη επιχει-ρηματικής δραστηριότητας.

• Πρέπει να ενθαρρυνθεί η δημι-ουργία χρηματοδοτικών εργαλέιων που βασίζονται αλλά και προω-θούν, την συνέργεια ανάμεσα στην οικογενειακή χρηματοδότηση και στη χρηματοδότηση από αυτόνο-μους θεσμούς μικροχρηματοδότη-σης.

• Είναι ανάγκη να ενθαρρυνθεί η έναρξη επιχειρηματικής δραστηρι-ότητας και μέσω της εξαγοράς επι-χειρήσεων που ήδη λειτουργούν.

τΟ ΕπιχΕιρησιακΟ πρΟΓραμμα ανταΓΩνιστικΟτητα ΕπιχΕιρηματικΟτητα (ΕπαΕ) Θα απΟτΕλΕσΕι τΟ ΒασικΟ ΕρΓαλΕιΟ Για την ασκηση διαρΘρΩτικΩν πΟλιτικΩν κατα την πΕριΟδΟ 2007-2012.


eρευνα: STATBANK


Καταρρeει η αγορA του πετρελαiου θeρμα νσησ

ΜειωΜeνη κατά 22% εμφανίζε-ται η αγορά του πετρελαίου θέρ-μανσης στο διάστημα 15 Οκτωβρί-ου ως τέλος Νοεμβρίου 2007 σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2006. Αυτό προκύπτει από έρευνα αγοράς που διεξήγαγε η STAT BANK, σύμφωνα με την οποία η συγκεκριμένη αγορά είχε εμφανί-σει πρόσθετη μείωση 16,7% στο διάστημα Ιανουάριος - Σεπτέμβρι-ος 2007 σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2006. Η κατάσταση της αγοράς δείχνει ιδιαίτερα ανη-συχητική αφού οι όποιες παραγγε-λίες γίνονται από τους καταναλωτές είναι εξαιρετικά βραχυπρόθεσμες: δεν είναι λίγοι οι καταναλωτές που προμηθεύονται καύσιμα για την κάλυψη αναγκών συγκεκριμένων ημερών. Από τη πλευρά πολλών εταιριών μεταπώλησης πετρελαίου θέρμανσης η κατάσταση δημιουρ-γεί πρόσθετες ανησυχίες για κλείσι-μο εργασιών και πιθανές εξαγορές από τους ισχυρούς του κλάδου.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας της STAT BANK, το 9μηνο Ιανουάριος – Σεπτέμβριος 2007 η αγορά του πετρελαίου θέρμανσης έπεσε κάτω από τα 2 εκατομμύρια μετρικούς τόνους, συμπαρασύρο-ντας το σύνολο της αγοράς βενζι-νών-ντίζελ. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία η συνολική αγορά βενζι-νών ντίζελ εμφάνισε ελαφρά επι-βράδυνση 1,9% για να διαμορφω-θεί στα 7,3 εκατομμύρια μετρικούς τόνους. Έτσι, παρά το γεγονός ότι η κατανάλωση βενζινών αυξήθηκε

PressCode_06_72-77 OIL.indd 72 12/20/07 1:55:30 PM

(κατά 3,1%) και η αντίστοιχη του ντίζελ κίνησης εμφάνισε αύξηση 5,6%, η συνολική αγορά κινήθηκε αρνητικά.

Η δυστοκία της αγοράς σε συν-δυασμό με τα υψηλά επίπεδα τιμών του αργού και των λιανικών τιμών έχει οξύνει τον ανταγωνισμό των εμπλεκομένων επιχειρήσεων. Οι τάσεις στην αγορά είναι πρώτον, ελαφρά υποχώρηση της κυριαρχίας των μεγάλων εταιρειών. Αν και οι 6 μεγάλες εταιρίες εμπορίας συγκέ-ντρωναν (το 9μηνο του 2007) το 69,8% της συνολικής αγοράς, το μερίδιό τους ήταν 71,3% το αντί-στοιχο διάστημα του 2006. Δεύτε-ρον, οι τρεις πρώτες εταιρίες του κλάδου παρουσιάζουν μείωση του μεριδίου αγοράς τους ενώ οι μεσαί-ου μεγέθους εταιρίες διευρύνουν συνεχώς τη παρουσία τους στην αγορά. Τρίτον, 4-5 μικρές εταιρίες αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσκο-λίες που εκφράζονται σε πάγωμα η μείωση του μεριδίου τους στην αγορά.

Ας δούμε, όμως, αναλυτικά την πορεία των επιχειρήσεων Έτσι,

l Η κρατικών συμφερόντων ΕΚΟ υπό τη διεύθυνση του κ. Γιώργου Γεωργίου, διατήρησε την πρωτιά στον κλάδο. Η διοίκηση της επιχεί-ρησης συνεχίζει να υλοποιεί πρό-γραμμα διεύρυνσης του δικτύου των ιδιόκτητων πρατηρίων υπό την αιγίδα της ΕΚΟ Καλυψώ ΕΠΕ. Ακο-λουθώντας το παράδειγμα της Shell που πρώτη δημιούργησε εκτεταμέ-νο δίκτυο μεγάλων ιδιόκτητων πρα-τηρίων, η διοίκηση της ΕΚΟ προ-γραμματίζει να ελέγχει 23 ιδιόκτητα πρατήρια ως το τέλος του 2007. Σύμφωνα με τον σχεδιασμό της οι συνολικές επενδύσεις της εταιρίας

6 εταιρiεσ hλεγχαν το 69,8% του ΚλAδου εμπορiασ πετρελαιοειδων προϊοντων το 9μηνο ιανουαριου σεπτεμβριου 2007

ενέργεια

22% πeφτει η αγορA του πετρελαiου θeρμανσησ

(www.STATBANK.gr)

Καταρρeει η αγορA του πετρελαiου θeρμα νσησ



για την επόμενη πενταετία σε Σταθ-μούς Εξυπηρέτησης Αυτοκινήτων και σε ιδιόκτητα πρατήρια υπολογί-ζεται σε 100 εκατομμύρια ευρώ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η επιλογή της δημιουργίας ιδιόκτητων πρατη-ρίων αποτελεί – εκτός των άλλων – μια αμυντική κίνηση των εταιριών για τον έλεγχο του δικτύου.

Δεύτερη σημαντική επενδυτική επιλογή της διοίκησης η οποία στρέφεται εναντίον του λαθρεμπο-ρίου και της νόθευσης καυσίμων είναι ο έλεγχος των βυτιοφόρων μέσω ηλεκτρονικών συστημάτων.

Η παρούσα διοίκηση της ΕΚΟ έχει ολοκληρώσει ένα σοβαρό πρό-γραμμα μείωσης του κόστους και αύξησης των εσόδων της εξακο-λουθεί όμως να αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα που της δημι-ουργεί δυσκολίες έναντι του αντα-γωνισμού: λειτουργεί με πολυπλη-θέστερο προσωπικό έναντι των ανταγωνιστών της. Πάντως τους 2-

3 τελευταίους μήνες η ΕΚΟ επιχειρεί ένα δυνατό «come back» ανεβάζο-ντας τις πωλήσεις της στις βενζίνες και τη «κίνηση».

l Η εν Ελλάδι θυγατρική της πο-λυεθνικής BP, υπό τη διεύθυνση του κ. Σ. Χριστογιάννη, εξακολουθεί να είναι η χρυσοτόκος όρνιθα του το-μέα εμπορίας καυσίμων. Κατά την τελευταία δημοσιευθείσα χρήση, η BP Hellas ήταν η πιο κερδοφόρος

επιχείρηση του κλάδου με 32,2 εκατομμύρια ευρώ καθαρά κέρδη. Η επιχείρηση ωστόσο εμφανίζει ελαφρά κάμψη των πωλήσεών της στους τομείς των βενζινών-ντίζελ. Ειδικότερα, το 9μηνο Ιανουαρίου Αυγούστου 2007 παρουσιάζει μεί-ωση των πωλήσεων βενζινών κατά 8,6% σε σχέση με το αντίστοιχο δι-άστημα του 2006. Έτσι το 9μηνο στην αγορά των βενζινών η BP κα-τέλαβε τη δεύτερη θέση με πρώτη τη Shell, τρίτη την ΕΚΟ και τέταρτη την Aegan.

l Η Shell υπό τη διεύθυνση του κ. Παναγ. Ξυνή, εμφάνισε κάμψη των πωλήσεών της κατά το διάστη-μα Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου 2007. Η διοίκηση της εν Ελλάδι θυ-γατρικής του πολυεθνικού κολοσ-σού δίνει τη μάχη διατήρησης του μεριδίου αγοράς της το οποίο στον τομέα βενζινών-ντίζελ έπεσε από 15,2% το 9μηνο Ιανουαρίου Αυ-γούστου του 2006 σε 14,7% το αντίστοιχο διάστημα του 2007. Η κάμψη δεν εμποδίζει την εταιρία να εξακολουθεί να κινείται στα υψηλό-τερα επίπεδα κερδοφορίας μεταξύ όλων των εταιριών εμπορίας καυσί-μων.

l Ελαφρά κάμψη εμφανίζουν οι πωλήσεις της Avin του ομίλου της Μότορ Όιλ. Η εν λόγω επιχείρηση που τελεί υπό τη διεύθυνση του κ. Βασ. Σεραφειμάκη, η Avin ελέγχει το 8% της συνολικής αγοράς βενζι-νών-ντίζελ, καταλαμβάνοντας μία από τις πλέον περίοπτες θέσεις στον κατάλογο των πιο κερδοφό-ρων εταιριών του κλάδου.

l Τον υψηλότερο ρυθμό αύξη-σης πωλήσεων με ταυτόχρονη αύ-ξηση κερδών παρουσίασε η Aegean Oil, που διευθύνεται από τον κ. Ιάκωβο Μελισσανίδη. Η εται-ρία αυτή, μέλος του ομίλου της

η συρρiΚνωση τησ αγορAσ του πετρελαiου θeρμανσησ συμπαρασyρει το σyνολο των πωλhσεων βενζινων-ντιζελ


ενέργεια

Aegean του Δημ. Μελισσανίδη, κα-τέκτησε σε σχετικά σύντομο διά-στημα την 5η καλύτερη θέση στον κατάλογο με τις υψηλότερες πωλή-σεις βενζινών-ντίζελ, παρά το γεγο-νός ότι απουσιάζει από την αγορά των νησιών και των καυσίμων βιο-μηχανίας. Συγκεκριμένα, το διάστη-μα Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου 2007 η Aegean αύξησε τις πωλήσεις βεν-ζινών – ντίζελ κατά 10,4% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2006.

Η εταιρία προγραμματίζει να ξε-κινήσει τις εκφορτώσεις καυσίμων στις νέες παραγωγικές της εγκατα-στάσεις στον Ασπρόπυργο Αττικής ενώ προγραμματίζει να θέσει σε

λειτουργία σειρά διπύθμενων πλοί-ων για τον εφοδιασμό με καύσιμα των ελληνικών νησιών.

l Η εταιρία Jetoil των αδελφών Νίκου και Κυριάκου Μαμιδάκη βρέ-θηκε στην 6η υψηλότερη θέση από άποψη πωλήσεων μεταξύ των εται-ριών του κλάδου. Ο όμιλος διευρύ-νει με σταθερά βήματα τη παρου-σία του στην εγχώρια αγορά: χαρα-κτηριστικό είναι το γεγονός ότι η εταιρία ελέγχει το 7,2% της αγοράς. Με στόχο τη διεύρυνση του μεριδί-ου αγοράς της, η διοίκηση της Jetoil υπέγραψε εμπορική συμφωνία με την εταιρία Dracoil.

Το δυνατό χαρτί του ομίλου επι-χειρήσεων Μαμιδάκη είναι ωστόσο

η παρουσία του στην ευρύτερη αγορά των βαλκανικών χωρών. Κι αυτό διότι ο όμιλος διευρύνει με επιμονή την παρουσία του στην αγορά εμπορίας αργού ενώ παράλ-ληλα χτίζει και ένα εκτεταμένο εμπορικό δίκτυο πωλήσεων. Στους άμεσους στόχους του είναι η δημι-ουργία μεγάλων σύγχρονων απο-θηκευτικών εγκαταστάσεων σε πε-ριοχή της Κρήτης.

l Η εισηγμένη στο Χρηματιστή-ριο Αθηνών Elin, που διευθύνεται από τον κ. Ιωάννη Αλιγιζάκη βρέθη-κε στην 7η θέση από άποψη πωλή-σεων βενζινών-ντίζελ. Έμφαση στη δραστηριότητά της έχει δώσει η εταιρία αφενός στο θέμα της ποιό-

η δυστοΚiα τησ αγορAσ σε συνδυασμo με τα υψηλA επiπεδα τιμων του αργου Και των λιανιΚων τιμων εχει οξυνει τον ανταγωνισμο των εμπλεΚομενων επιχειρησεων



τητας των προϊόντων της μέσω της συνεργασίας της με το Ε. Μ. Πολυ-τεχνείο και αφετέρου στο πρόγραμ-μα εξυπηρέτησης σκαφών αναψυ-χής μέσω ενός εκτεταμένου δικτύ-ου παροχής υπηρεσιών στις μαρί-νες της χώρας. Η διοίκηση της εταιρίας συνεχίζει να επενδύει πρό-σθετα κεφάλαια στην εξυπηρέτηση των ελληνικών νησιών μέσω της ναυπήγησης ειδικών πλοίων ανε-φοδιασμού τους. H Elin εμφάνισε 9% αύξηση των πωλήσεων βενζι-νών και ντίζελ κατά το 9μηνο.

l Σε σταθερά ανοδική τροχιά κινείται και η εισηγμένη στο Χρημα-τιστήριο Αθηνών εταιρεία Revoil υπό τη διεύθυνση του κ Γεωργίου Ρούσσου. Συγκεκριμένα, οι πωλή-σεις της εταιρίας στο 9μηνο αυξή-θηκαν κατά 4,9% γεγονός που οδή-γησε την εταιρία σε αύξηση του μεριδίου αγοράς της από 4,8% σε 5,1%. Η διοίκηση της Revoil με στα-θερά βήματα διευρύνει το δίκτυο

πρατηρίων της ενώ διαθέτει σημα-ντικούς αποθηκευτικούς χώρους στη Χίο και τη Καβάλα. Σύμφωνα με πληροφορίες η διοίκηση της Revoil δείχνει τη μεγαλύτερη κινητικότητα στη κατεύθυνση της συνεργασίας με άλλες εταιρίες.

l Η ΕΤΕΚΑ ΑΕ είναι επίσης μετα-ξύ των εταιριών που έδειξαν αύξη-ση πωλήσεων και μεριδίου αγοράς. Η διοίκηση της εταιρίας υπό τον κ. Γ. Σπανό, έχοντας νοικοκυρέψει το δίκτυό της εμφάνισε αύξηση πωλή-σεων 14,8%. Η ίδια συνεχίζει να υλοποιεί επενδυτικό πρόγραμμα διεύρυνσης της παρουσίας της στην Αθήνα και σε μεγάλες επαρχι-ακές πόλεις. επαρχία. Είναι ενδεικτι-κό ότι το τελευταίο 4μηνο άνοιξε 10 νέα μεγάλα πρατήρια στην Αττι-κή ενώ προχώρησε σε ξεκαθάρι-σμα του δικτύου της από κακοπλη-ρωτές. Είναι αξιοσημείωτο ότι το μερίδιο αγοράς της ΕΤΕΚΑ αυξήθη-κε από 4,1% το 9μηνο του 2006 σε

4,9% το αντίστοιχο διάστημα τρέ-χοντος έτους.

Τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήμα-τα της εταιρίας είναι πρώτον, οι με-γάλες καταναλώσεις ανά πρατήριο και δεύτερον η μεγάλη παρουσία της στο bunkering. Διαθέτοντας σημαντικές εγκαταστάσεις στο Πέ-ραμα, η ΕΤΕΚΑ συγκαταλέγεται με-ταξύ των τριών μεγαλύτερων παι-κτών στο bunkering.

Αξίζει επίσης l Στις επόμενη θέση βρέθηκε η

Silk Oil, που ελέγχεται από τους κκ Ανδρέα και Κώστα Χαλκιόπουλο. Η Silk Oil ολοκλήρωσε επενδυτικό πρόγραμμα, ύψους 6 εκατομμυρί-ων ευρώ για τον εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεών της στα Χανιά, δυναμικότητας 2.500 κυβικών μέ-τρων. Παράλληλα προχώρησε το αντίστοιχο πρόγραμμα εκσυγχρονι-σμού των εγκαταστάσεών της στη Σάμο, δυναμικότητας 5.000 κυβι-κών μέτρων. Η συγκεκριμένη επέν-δυση απορρόφησε κεφάλαια της τάξεως των 3 εκατομμυρίων ευρώ. Παράλληλα η Silk Oil συνεχίζει να επεκτείνει και να εκσυγχρονίζει το εμπορικό της δίκτυο επιχειρώντας να δημιουργήσει ισχυρά σημεία πώλησης σε ολόκληρη τη χώρα. Προχώρησε επίσης και στην κυκλο-φορία νέας σειράς λιπαντικών.

l Ανοδική εμφανίζεται η πορεία της Cyclon Hellas η οποία διευθύνε-ται από τον κ.. Δ. Κονταξή. Η εταιρία αύξησε τις πωλήσεις της κατά 11,3%. Η Cyclon Hellas είναι μια από τις 6 εταιρίες του κλάδου πε-τρελαιοειδών που συγκαταλέγονται στα «Διαμάντια του Ελληνικού Εμπορίου». Πρόκειται για τις εταιρί-ες Cyclon, Revoil, ΣΕΚΑ, Aegean Oil και ΣΕΚΑΒΙΝ, οι οποίες με βάση δέ-κα συγκεκριμένους οικονομικούς δείκτες, αναδείχθηκαν ως οι πιο δυ-

η εμποριΚh συμφωνiα JeToil Και DrAcoil σηματοδοτεi μια νeα περiοδο συγΚeντρωσησ δυνAμεων στην αγορA


ενέργεια

ναμικά και υγιώς αναπτυσσόμενες εταιρίες εμπορίας.

l Η εταιρία Dracoil, που ελέγχε-ται από τον κ. Βασ. Δρακόπουλο και διευθύνεται από τον κ. Βασ. Λάσκα-ρη, εμφάνισε σταθερές πωλήσεις. Η εταιρία συνεχίζει το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού της. Συγκεκριμέ-να, έθεσε σε λειτουργία από τον περασμένο Μάιο τη νέα αναβαθμι-σμένη ιδιόκτητη εγκατάσταση δια-κίνησης καυσίμων στον Ασπρόπυρ-γο. Οι πέντε δεξαμενές αποθήκευ-σης καυσίμων έχουν αποθηκευτική ικανότητα 8.000m3 . Η εγκατάστα-ση εφοδιάζεται με όλα τα καύσιμα από το Διυλιστήριο Ασπροπύργου δηλ. Βενζίνες και Πετρέλαια με το οποία είναι συνδεδεμένη με τις κα-τάλληλες γραμμές (Pipeline).

Καταποντiζεται η αγορA τησ θeρμανσησ

Η δραματική συρρίκνωση των

διαστάσεων της αγοράς του πετρε-λαίου θέρμανσης έχει ήδη δρομο-λογήσει σοβαρές εξελίξεις στον επιχειρηματικό κόσμο. Η μείωση των καταναλώσεων στο ντίζελ θέρ-μανσης δημιουργεί προβλήματα επιβίωσης στους χιλιάδες μεταπω-λητές. Οι τελευταίοι δεν φαίνεται να μπορούν να ανακάμψουν δεδομέ-νου ότι από το τζίρο που διαχειρίζο-νται τους αποσπά κάθε χρόνο και ένα κομμάτι η ανταγωνιστική αγορά του φυσικού αερίου. Έτσι, το κλείσι-μο μεγάλου αριθμού επιχειρήσεων εμπορίας πετρελαίου θέρμανσης είναι στην ημερήσια διάταξη.

Είναι αξιοσημείωτο ότι μόνον στην Αττική δραστηριοποιούνται περίπου 3.500 μεταπωλητές πετρε-λαίου θέρμανσης. Κυρίαρχη πα-ρουσία στο συγκεκριμένο τομέα κατέχει η Athens Oil, που ελέγχεται από την οικογένεια του κ. Μίτζολη, Η εταιρία διαθέτει 55 ιδιόκτητα οχήματα μεταφοράς ντίζελ με τα

οποία τροφοδοτεί το 35% των πο-λυκατοικιών της Αθήνας με πάνω από 10 διαμερίσματα. Η διοίκηση της Athens Oil αναμένει αύξηση πωλήσεων από 21,5 εκατομμύρια ευρώ το 2006 σε 25 εκατομμύρια ευρώ το 2007. Η διοίκηση της εται-ρίας υλοποιεί πρόγραμμα διεύρυν-σης του στόλου των βυτιοφόρων της σε 70 καθώς επίσης και του δι-κτύου των ιδιόκτητων πρατηρίων της από οκτώ σήμερα σε δέκα.

Μεταξύ των σημαντικότερων μεταπωλητών καυσίμων, με έντονη παρουσία στη διακίνηση πετρελαί-ου θέρμανσης στην Αθήνα είναι και οι επιχειρηματίες Κ. Φλώρος, Μιχ. Σασλόγλου, Αν. Κάσσης (Al Petrol), Γιώργος Μασσαλής (ελέγχει την Ευ-ρωθέρμ με εγκαταστάσεις στον Ταύρο), Στέφανος Κάλης (με εγκα-ταστάσεις στον Άλιμο), Αθ. Πίπο-γλου, Γιώργος Σταμέλος, Αφοί Κου-τσουμπή, Λιώμας (Petroheat) και Σιγαλός (Σήγκαλ Όιλ).



City & Guilds :

Ο μεγαλyτερΟς φΟρeας επαγγελματικων πιςτΟπΟιηςεων τωρα και ςτην ελλαδα

Ο oμιλΟς εταιριών ECDL Ελλάς παρουσίασε στο Ξενοδοχείο Grande Bretagne τις επαγγελματικές πιστο-ποιήσεις του Βρετανικού οργανι-σμού City & Guilds, του μεγαλύτε-ρου φορέα πιστοποίησης στον κό-σμο, οι οποίες θα διατίθενται στην Ελληνική αγορά από τη νέα εταιρία του ομίλου, την Peoplecert A.E.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλω-σης υψηλόβαθμα στελέχη από το Βρετανικό οργανισμό και τον όμιλο ECDL Ελλάς ενημέρωσαν τους πα-

ρευρισκόμενους για τα 500 προ-γράμματα πιστοποίησης που παρέ-χει η City & Guilds, σε 26 διαφορετι-κούς επαγγελματικούς τομείς, σε 100 χώρες και σε πάνω από 1.800.000 υποψηφίους κάθε χρόνο. Η παρουσίαση του φάσματος υπη-ρεσιών και λειτουργίας του City & Guilds, πραγματοποιήθηκε με επι-τυχία στην Ελληνική αγορά με κε-ντρικό μήνυμα «Ένας κόσμος σε κίνηση».

Τα πιστοποιητικά City & Guilds

καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα γνω-στικών πεδίων και επαγγελματικών πιστοποιήσεων από ανθοπώλες και κομμωτές έως πωλητές, υπαλλή-λους γραφείου και τεχνικούς τηλε-πικοινωνιών. Στην Ελλάδα θα διατε-θούν άμεσα τα πιστοποιητικά City & Guilds για τις γνώσεις της Αγγλικής γλώσσας, αφού έχουν ήδη αναγνω-ριστεί από το Α.Σ.Ε.Π., σε όλα τα επίπεδα που απαιτούνται από το Δημόσιο (Άριστη, Πολύ καλή, Καλή και Μέτρια γνώση) και γίνονται δε-

PressCode_06_78-79 city.indd 78 12/20/07 1:56:31 PM

κτά στις προκηρύξεις φορέων του δημοσίου.

Τα πιστοποιητικά αγγλικής γλώσ-σας City & Guilds απευθύνονται σε παιδιά και ενήλικες αλλά και άτομα που επιζητούν την πιστοποίηση σε εξειδικευμένα αγγλικά, Business English. Είναι διαθέσιμα σε 6 επίπε-δα όπως αυτά προβλέπονται από το Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς (Common European Framework) του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Τα επόμενα προγράμματα επαγ-γελματικών πιστοποιήσεων City & Guilds για την ελληνική αγορά που

θα ανακοινωθούν στις αρχές του 2008 είναι: Business Studies, Office Procedures, Typewriting, Sales & Marketing, International Tourism, Food & Beverage Service, Reception Operations & Services, Retailing. Στόχος του ελληνικού φορέα πιστο-ποίησης ανθρώπινου δυναμικού, Peoplecert, είναι να διαθέσει άμεσα και στην Ελλάδα το σύνολο των 500 πιστοποιήσεων του οργανισμού City & Guilds.

Μιλώντας κατά τη διάρκεια της

εκπαίδευση

τα πιςτΟπΟιητικα City & Guilds καλΥπτΟΥν ενα εΥρΥ φαςμα γνωςτικων πεδιων και επαγγελματικων πιςτΟπΟιηςεων απΟ ανΘΟπωλες και κΟμμωτες εως πωλητες, ΥπαλληλΟΥς γραφειΟΥ και τεΧνικΟΥς τηλεπικΟινωνιων

City & Guilds :

Ο μεγαλyτερΟς φΟρeας επαγγελματικων πιςτΟπΟιηςεων τωρα και ςτην ελλαδα

εκδήλωσης ο κ. Dick Winterton, Managing Director of Awards της City & Guilds, δήλωσε ότι «Η Peoplecert είναι ο πρώτος φορέας παγκοσμίως στον οποίο έχουμε δώσει το δικαίωμα να δραστηριο-ποιείται χρησιμοποιώντας το όνομα City & Guilds. Ωστόσο, αυτό σημαί-νει πολύ περισσότερα από το δικαί-ωμα διανομής των προϊόντων και υπηρεσιών μας. Ένα όνομα που αναγνωρίζεται ανάμεσα σε 100 χώ-ρες σε ολόκληρο τον κόσμο. Μετα-φέρει εμπειρία μεγαλύτερη των 130 ετών σε δεξιότητες και εκπαί-

δευση. Πιστοποιεί περισσότερους από 1.800.000 ανθρώπους κάθε χρόνο – από μάγειρες στην Αυ-στραλία μέχρι μηχανικούς στη Ζά-μπια και στο εξής – ελπίζουμε- και Έλληνες που θέλουν να μάθουν αγ-γλικά με τον καλύτερο φορέα πι-στοποίησης. Έχουμε δουλέψει στε-νά με την Peoplecert για τρία ολό-κληρα χρόνια προκειμένου να σι-γουρευτούμε ότι αυτή η εταιρία διαθέτει τους κατάλληλους ανθρώ-πους, τις υποδομές και την εμπειρία

για να τοποθετήσει το όνομα City & Guilds στην καρδιά της εκπαίδευ-σης και πιστοποίησης στην Ελλάδα. Σήμερα, γιορτάζουμε το γεγονός ότι η Peoplecert απέδειξε ότι διαθέ-τει το «πιστοποιητικό» να το κάνει – Συγχαρητήρια!»

Μιλώντας κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης ο κ. Βύρων Νικολαΐδης, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβου-λος του Ομίλου Εταιριών ECDL Ελ-λάς, ο οποίος έχει αναλάβει τη απο-κλειστική Διαχείριση των πιστοποι-ήσεων City & Guilds στην Ελλάδα, δήλωσε ότι «Πιστεύω ότι μία νέα εποχή χαράζει στον τομέα των επαγγελματικών πιστοποιήσεων στη χώρα μας. Κινούμαστε προς την κατεύθυνση της ποιοτικής αναβάθ-μισης της επαγγελματικής κατάρτι-σης, στο πλαίσιο της οποίας θα κα-θορίζεται πλέον με σαφήνεια το περίγραμμα κάθε επαγγέλματος το οποίο θα περιλαμβάνει τον ορισμό του, την ανάλυση του επαγγέλματος ή της ειδικότητας, τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες που χρειάζε-ται ο εργαζόμενος και κυρίως την αξιόπιστη διαδικασία απόκτησης αυτών των επαγγελματικών προσό-ντων. Είναι μεγάλη τιμή για εμάς που ο οργανισμός City & Guilds, κορυ-φαίος φορέας πιστοποίησης, με ιστορία 130 ετών και 900 πιστοποι-ήσεις, εμπιστεύεται την τεχνογνω-σία, την εμπειρία και το μοντέλο λειτουργίας μας. Αδιάσειστη από-δειξη για αυτό αποτελεί το γεγονός ότι μας επιτρέπει να είμαστε η πρώ-τη και η μόνη χώρα στον κόσμο, στην οποία τα προγράμματα πιστο-ποίησης City & Guilds θα μεταφρα-στούν στην τοπική γλώσσα».

Επίπεδο CEFC2

C1

B2

B1

A2

A1

Τίτλος CEFMastery

Effective

Operational

Proficiency

Vantage

Threshold

Way stage

Breakthrough

Τίτλος City & GuildsMastery

Expert

Communicator

Achiever

Access

Preliminary

PressCode_06_78-79 city.indd 79 12/20/07 1:56:33 PM

Το SmartEyES διακρίθηκε ανά-μεσα σε 90 πρακτικές Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης από ολόκληρη την Ευρώπη

Παγκoσμια Ημeρα αμεα/αναΠΗρiασ

Με το «Βραβείο Κοινού» τιμήθη-κε το πρωτοποριακό ερευνητικό πρόγραμμα SmartEyes για άτομα με προβλήματα όρασης στην Έκθε-ση «European Marketplace on Cor-porate Social Responsibility» που πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες την περασμένη Πέμπτη, 29 Νοεμ-βρίου. Το πρόγραμμα SmartEyes αναπτύσσει το Αριστοτέλειο Πανε-πιστήμιο Θεσσαλονίκης με Κύριο Χορηγό την COSMOTE και Χορη-γούς τις εταιρείες Microsoft Ελλάς και GEOMATICS.

Το SmartEyes επιλέχτηκε από το

διεθνώς αναγνωρισμένο φορέα «Ευρωπαϊκό Δίκτυο Εταιρικής Κοι-νωνικής Ευθύνης», για να παρουσι-αστεί ως μία από τις καλύτερες πρακτικές ΕΚΕ ανάμεσα σε ενενή-ντα πρακτικές που αναπτύσσουν εταιρίες και πολυεθνικοί οργανισμοί από κάθε γωνιά της Ευρώπης. Όλοι οι συμμετέχοντες αξιολογήθηκαν τόσο από το κοινό της έκθεσης, όσο και από τους διοργανωτές, για τρεις διαφορετικές κατηγορίες βρα-βείων: «5 Καλύτερων Πρακτικών» και «4 Καλύτερων Εργαστηρίων Ανταλλαγής Πρακτικών ΕΚΕ» για τις οποίες ψήφισε η 12μελής επιτροπή των κοινωνικών συμμέτοχων και την κατηγορία «Βραβείο Κοινού» για την οποία ψήφισε ηλεκτρονικά το κοινό της έκθεσης.

Κερδίζοντας τις εντυπώσεις των περισσότερων από 650 εκπροσώ-

πων επιχειρήσεων από ολόκληρο τον κόσμο, το SmartEyes απέσπασε το «Βραβείο Κοινού». Παράλληλα, το ιδιαίτερο ενδιαφέρον τους για την παρουσίαση του προγράμμα-τος έδειξαν σημαντικά στελέχη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όπως ο Αντιπρόεδρος της Κομισιόν και Επί-τροπος με αρμοδιότητα τις Επιχει-ρήσεις και τη Βιομηχανία, κ. Gunter Verheugen, και ο Ευρωπαίος Επί-τροπος Απασχόλησης, Κοινωνικών Υποθέσεων και Ίσων Ευκαιριών, κ. Vladimir Spidla.

Με αφορμή τη διάκριση του SmartEyes, ο Αντιπρύτανης του Α.Π.Θ., κ. Σταύρος Πανάς, δήλωσε: «Η επιτυχής πορεία του SmartEyes που επιβεβαιώνεται με τη διεθνή αυτή διάκριση, αποδεικνύει ότι η σύμπραξη της ακαδημαϊκής κοινό-τητας με τον ιδιωτικό φορέα μπορεί


ΠρΩΤια για ΤΗν εΛΛαΔα με ΤΟ ΠρΟγραμμα SMARTeYeS αΠΟ ΤΟ αρισΤΟΤεΛειΟ ΠανεΠισΤΗμιΟ ΘεσσαΛΟνικΗσ, ΤΗν CoSMoTe, ΤΗ MiCRoSoFT εΛΛασ και ΤΗ GeoMATiCS

PressCode_06_80-84 etke.indd 80 12/20/07 1:57:04 PM

εταιρική κοινωνική ευθύνη

Η σΤaσΗ των επιχειρήσεων στα θέ-ματα του περιβάλλοντος είναι ένα από τα πιο καυτά θέματα που αντιμε-τωπίζει η κάθε σύγχρονη επιχείρηση στη χώρα μας και σε ολόκληρο τον κόσμο. Όλο και περισσότεροι κατα-ναλωτές, όχι μόνο προτιμούν μια εταιρεία με βάση την περιβαλλοντι-κή συμπεριφορά της, αλλά είναι δια-τεθειμένοι ακόμη και να πληρώσουν περισσότερα για να υποστηρίξουν τις εταιρείες που επιδεικνύουν κοι-νωνική ευαισθησία και υπευθυνότη-τα. Αποδεικνύεται έτσι ότι η στάση κάθε επιχείρησης απέναντι στο περι-βάλλον είναι καθοριστικός παράγο-ντας για την αξία της.

Η CIVITAS, κατανοώντας τις νέες τάσεις στην εταιρική και προϊοντική επικοινωνία, εγκαινιάζει τη νέα ολο-κληρωμένη υπηρεσία «Green Com-munications» («Πράσινη Επικοινω-

νία»). Με τη νέα υπηρεσία «Green Communications», οι επιχειρήσεις μπορούν να σχεδιάσουν, να οργανώ-σουν και να προβάλουν τις περιβαλ-λοντικές τους πρακτικές και τη δέ-σμευσή τους για την προστασία του περιβάλλοντος.

Η υπηρεσία «Green Communica-tions» αξιοποιεί σύγχρονα εργαλεία έρευνας (τα eco-audits), σχεδιασμού (Ketchum Planning Process) και υλο-ποίησης σε συνεργασία με ειδικούς επιστήμονες, οργανισμούς, φορείς και ΜΚΟ. Μετά την ανάλυση των δε-δομένων, προσδιορίζονται οι στόχοι και η στρατηγική επικοινωνίας, δημι-ουργούνται τα μηνύματα και με βάση ένα πειθαρχημένο πρόγραμμα ενερ-γειών υλοποιούνται οι ενέργειες προς τους stakeholders, δηλαδή τους πελά-τες, τους συνεργάτες, τους εργαζόμε-νους, τις τοπικές κοινωνίες, την πολι-

τεία, τους πολίτες. Με αυτόν τον τρό-πο οι επιχειρήσεις μπορούν να κερδί-σουν ένα κρίσιμο για το μέλλον αντα-γωνιστικό πλεονέκτημα και να επανα-τοποθετηθούν στην αγορά τους.

Η «Πράσινη Επικοινωνία» δεν κά-νει διακρίσεις. Η υπηρεσία «Green Communications» της CIVITAS αφο-ρά όλες τις επιχειρήσεις. Μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε επιχείρηση, όσο μεγάλη ή μικρή κι αν είναι, όποιο και αν είναι το αντικείμενο της. Επικοι-νωνήστε με την υπεύθυνη Account Director για το Green Communica-tions, κ. Βάντα Γιανναρά (τηλ.: 210 683 5404, κιν.: 693 713 9138) για να ανακαλύψετε τον τρόπο με τον οποίο η CIVITAS μπορεί να προβάλει την περιβαλλοντική ευαισθησία της επι-χείρησής σας και πως μπορείτε να ηγηθείτε του κλάδου σας με το παρά-δειγμα σας!

H νeα υΠΗρεσiα «GReen CoMMuniCATionS» («ΠρAσινΗ εΠικΟινΩνiα») αΠo ΤΗ CiViTAS

να αποφέρει σημαντικά αποτελέ-σματα και λύσεις για την κοινωνία και τον άνθρωπο. Με κοινό στόχο τη βελτίωση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων με αναπηρία, το Εργαστήριο Τηλεπικοινωνιών του Α.Π.Θ., η COSMOTE, η Microsoft Ελ-λάς και η GEOMATICS γίναμε μια ομάδα που είμαι σίγουρος ότι θα φέρει και άλλες σημαντικές επιτυχί-ες στο μέλλον».

Η Διευθύντρια Εταιρικών Σχέσε-ων της COSMOTE, κ. Μαριλένα Φα-τσέα, δήλωσε σχετικά: «Νιώθουμε υπερήφανοι που η επιλογή μας να στηρίξουμε αυτό το καινοτόμο ερευνητικό πρόγραμμα του Α.Π.Θ., λαμβάνει μια τόσο σημαντική διε-θνή αναγνώριση. Αυτό μας δίνει ώθηση να συνεχίσουμε ακόμη πιο δυναμικά και σταθερά με υψηλό αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, ώστε να συμβάλλουμε ουσιαστικά στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής

των ευαίσθητων κοινωνικών ομά-δων».

Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Microsoft Ελλάς, κ. Χρήστος Τσά-γκος, δήλωσε: «Η διάκριση του SmartEyes σε πανευρωπαϊκό επίπε-δο αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για εμάς, καθώς προέρχεται από το ίδιο το κοινό που ψήφισε την πρακτική αυ-τή, ξεχωρίζοντάς την ανάμεσα σε 90 άλλες. Η καινοτομία συνιστά μο-χλό ανάπτυξης και προόδου και η πρωτοποριακή αυτή εφαρμογή πι-στοποιεί εμπράκτως το γεγονός ότι οι Έλληνες μπορούν να διακριθούν τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλο-γικό επίπεδο, παρουσιάζοντας και-νοτόμες ιδέες».

«Η διεθνής διάκριση που απέ-σπασε το SmartEyes αποτελεί για μας την μεγαλύτερη δικαίωση και καταδεικνύει τις δυνατότητες που δημιουργούνται μέσα απο τις συ-νέργειες της πανεπιστημιακής κοι-

νότητας με τον ιδιωτικό τομέα. Η διάκριση αυτή μας δίνει δύναμη και αισιοδοξία για να συνεχίσουμε, αλλά ταυτόχρονα μας κάνει να αι-σθανόμαστε το βάρος της ευθύνης για την εξέλιξη του πρωτοπορια-κού αυτού προγράμματος και την επιτυχή αξιοποίηση της τεχνογνω-σίας που προέκυψε στη διάρκεια αυτής της διετίας», ανέφερε ο Διευ-θύνων Σύμβουλος της GEOMATICS, κ. Δημήτριος Τσιβίκης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το SmartEyes βρίσκεται στην τελική φάση ολοκλήρωσής του, αφού μό-λις πρόσφατα 50 χρήστες από τη Θεσσαλονίκη εντάχθηκαν στην πι-λοτική εφαρμογή του προγράμμα-τος, δοκιμάζοντας για έξι μήνες τις δυνατότητες και τη λειτουργία του. Αντίστοιχα, στο προσεχές διάστη-μα στην πιλοτική εφαρμογή του SmartEyes θα ενταχθούν και 100 χρήστες από την Αθήνα.



σΤo πλαiσιo των ενεργειών του ALBA Graduate Business School για την ενίσχυση και προώθηση της Επιχειρηματικότητας, το τμήμα Εφαρμοσμένης Έρευνας και Καινο-τομικών Προγραμμάτων του ALBA έχει ανανεώσει και προσφέρει δω-ρεάν σε κάθε ενδιαφερόμενο τον «Οδηγό Νέων Επιχειρηματιών 2007».

Ο «Οδηγός Νέων Επιχειρηματι-ών 2007» περιλαμβάνει τις πλέον πρόσφατες πληροφορίες για την ίδρυση και χρηματοδότηση νέων επιχειρήσεων στην χώρα μας. Συ-γκεκριμένα, προσφέρει οδηγίες για την ανάπτυξη επιχειρηματικών σχε-δίων, περιγράφει τα είδη και τους τρόπους σύστασης νέων επιχειρή-σεων καθώς και πιθανές ευκαιρίες χρηματοδότησης. Επιπλέον, παρέ-χει πληροφορίες για κατοχύρωση

εφευρέσεων και εξετάζει τον μηχα-νισμό της δικαιόχρησης (franchis-ing).

Ο Οδηγός δημιουργήθηκε αρχι-κά το 1999 και ανανεώνεται κάθε δύο χρόνια από το ALBA έτσι ώστε οι πληροφορίες που περιλαμβάνει να είναι σύμφωνες με τις σύγχρονες τάσεις της αγοράς. Η πρωτοβουλία αυτή δέχτηκε άμεσα την αποδοχή τόσο των εκπαιδευτικών ιδρυμά-των όσο και των επιχειρήσεων, ενώ είναι ένα ιδανικό εργαλείο για τους απόφοιτους του ALBA, η επιχειρη-ματική δράση των οποίων είναι ιδιαίτερα έντονη. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται άλλωστε από την πρόσφατη έρευνα που διεξήχθη κατά τη χρονική περίοδο Ιουνίου-Ιουλίου 2007 και η οποία δείχνει ότι τουλάχιστον το 8% των αποφοίτων του ALBA έχουν δημιουργήσει την

δική τους επιχείρηση και μάλιστα το 10% από αυτές τις επιχειρήσεις απασχολεί περισσότερους από 50 υπαλλήλους.

Ο Οδηγός έρχεται να συμπλη-ρώσει και την επιτυχία ομάδων φοι-τητών του ALBA στον Διεθνή Δια-γωνισμό Επιχειρηματικότητας όπου συμμετέχει μαζί με τα κορυφαία πανεπιστήμια της Ευρώπης (1η Βραβείο το 2004 και 2006).

Ο Οδηγός διατίθεται δωρεάν στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.alba.edu.gr/r&d/other, υπό τον τίτ-λο «Entrepreneurship Guide».

Για περισσότερες πληροφορίες ή για αποστολή αντιτύπων του Οδηγού, οι ενδιαφερόμενοι μπο-ρούν να επικοινωνούν με τον κ. Αριστοτέλη Αλεξόπουλο, τηλ.: 210 8964531-8, E-mail: [email protected].

«ΟΔΗγΟσ νεΩν εΠιΧειρΗμαΤιΩν 2007» ΤΟυ ALBA GRADuATe BuSineSS SCHooL


εταιρική κοινωνική ευθύνη

οι μεγαλyΤερεσ επιχειρήσεις στον κόσμο, με έσοδα που υπερ-βαίνουν τα 10 τρισεκατομμύρια δολάρια, βελτίωσαν το επίπεδο της εταιρικής τους υπευθυνότητας και λογοδοσίας σε σχέση με το 2006 (3,6% αύξηση). Παράλληλα, στη φετινή κατάταξη του Accountability Rating™ οι Ευρωπαϊκές εταιρείες κερδίζουν τις εντυπώσεις, καθώς 18 από τις 20 κορυφαίες εταιρείες της σχετικής κατάταξης έχουν την έδρα τους στη Γηραιά Ήπειρο. Αυ-τά είναι μερικά από τα συμπερά-σματα της παγκόσμιας κατάταξης εταιρικής λογοδοσίας (Αccounta-bility Rating™) που δημοσιεύτηκε εχθές στο έγκυρο οικονομικό περι-οδικό Fortune.

Το Accountability Rating™ απο-τελεί τη μοναδική πρωτοβουλία που μετρά ποσοτικά τον τρόπο με τον οποίο οι μεγαλύτερες εταιρείες παγκοσμίως αναπτύσσουν και επι-κοινωνούν πρακτικές υπευθυνότη-τας, στο πλαίσιο της επιχειρηματι-κής τους δράσης. Το Accountability Rating™ βασίζεται στην αντικειμε-νική αξιολόγηση μιας πολύ ευρείας γκάμας κριτηρίων, με βάση πληρο-φορίες που δημοσιοποιούνται από τις ίδιες τις εταιρείες (μέσω π.χ. απολογισμών, εταιρικών sites, ανα-κοινώσεων). Εκπονείται από το διε-θνές think tank AccountAbility, πρωτοπόρο μη κερδοσκοπικό ορ-

γανισμό σε θέματα έρευνας της εταιρικής υπευθυνότητας, σε συ-νεργασία με την εξειδικευμένη σε θέματα Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύ-νης, βρετανική εταιρεία csrnet-work.

Ήδη στον τέταρτο χρόνο αφ’ ότου πρωτοπαρουσιάστηκε, η ετή-σια αυτή κατάταξη που δημοσιεύ-εται κάθε φορά στο Fortune, τοπο-θετεί στο επίκεντρο του ενδιαφέ-ροντος την υπευθυνότητα των 100 μεγαλύτερων επιχειρήσεων παγκο-σμίως (G100).

Για πρώτη φορά φέτος η μεθο-δολογία αυτή εφαρμόστηκε και για τη μέτρηση της κοινωνικής λογο-δοσίας και υπευθυνότητας των 50+ μεγαλύτερων ελληνικών επιχειρή-σεων. Το Accountability Rating Greece™ εκπονήθηκε από το Ινστι-τούτο Κοινωνικής Καινοτομίας σε συνεργασία με τον οργανισμό AccountAbility και τα αποτελέσμα-τα της κατάταξης πρόκειται να ανα-κοινωθούν στις 4 Δεκεμβρίου 2007.

Στην παγκόσμια κατάταξη προ-ηγούνται εταιρείες από τους κλά-

δους του Πετρελαίου, των Τραπε-ζών και της Αυτοκινητοβιομηχανί-ας, δείχνοντας ότι οι επιχειρήσεις οι οποίες βρίσκονται κάτω από συνε-χή δημοσιότητα, έχουν ισχυρά κί-νητρα για να αναπτύξουν συστη-ματικούς μηχανισμούς λογοδοσίας. Είτε πρόκειται για τη Μιανμάρ και τα ανθρώπινα δικαιώματα, είτε για τα sub-prime δάνεια, τις κλιματικές αλλαγές και τα ατυχήματα που σχε-τίζονται με τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, οι 100 παγκόσμιοι επιχειρηματικοί κολοσσοί αντιμε-τωπίζουν μια άνευ προηγουμένου επιτήρηση από τα μέσα ενημέρω-σης, τις κυβερνήσεις και τις οργα-νώσεις των πολιτών.

Η πετρελαϊκή εταιρεία ΒΡ κατέ-λαβε την πρώτη θέση στη σχετική κατάταξη για το 2007 με score 75,2 στα 100 και θεωρείται μια από τις ηγέτιδες επιχειρήσεις μεταξύ των G100 σε ότι αφορά τις πρακτικές εταιρικής υπευθυνότητας και λογο-δοσίας.

Μπορείτε να πληροφορηθείτε περισσότερα για το Accountability Rating™ 2007 μέσω της Ιστοσελί-δας www.accountabilityrating.com ή από το τρέχων τεύχος του περιο-δικού «Fortune», ή να απευθύνεται ερωτήσεις στους δημιουργούς της κατάταξης εταιρικής υπευθυνότη-τας και λογοδοσίας μέσω της Ιστο-σελίδας www.fortune.com.

ανακΟινΩΘΗκαν Τα αΠΟΤεΛεσμαΤα αξιΟΛΟγΗσΗσ ΤΗσ υΠευΘυνΟΤΗΤασ ΤΩν μεγαΛΩν ΠΟΛυεΘνικΩν εΠιΧειρΗσεΩν

Η BP καΤαΛαμΒανει ΤΗν ΠρΩΤΗ ΘεσΗ σΤΗ ΠαγκΟσμια καΤαΤαξΗ ΟΠΟυ ΠρΩΤαγΩνισΤΟυν Οι ευρΩΠαΪκεσ εΠιΧειρΗσεισ



Το iδρυμα ΚoΚΚαλΗ, σε συ-νεργασία με το Πανεπιστήμιο Αθη-νών και το Νοσοκομείο Ευαγγελι-σμός εγκαινίασαν το Ελληνικό Κέ-ντρο Νευροχειρουργικής Έρευνας «Καθηγητής Πέτρος Σ. Κόκκαλης» του Πανεπιστημίου Αθηνών σε ειδι-κή εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσι-κής Αθηνών. Στην εκδήλωση πα-ρευρέθηκε πλήθος κόσμου μεταξύ των οποίων ο Υφυπουργός Υγείας κ. Γιώργος Κωνσταντόπουλος, πρώ-ην υπουργοί, βουλευτές, πρέσβεις, καθηγητές, επιχειρηματίες και φυσι-κά μέλη της ιατρικής κοινότητας.

Το Ελληνικό Κέντρο Νευροχει-ρουργικής Έρευνας (ΕΚΝΕ) Καθηγη-τής «Πέτρος Σ. Κόκκαλης» ιδρύθη-κε με σκοπό να ενισχύσει και να υποστηρίξει τη συνεργασία της νευροεπιστημονικής και βιοτεχνο-λογικής κοινότητας στην Ελλάδα. Η ίδρυση και λειτουργία του Κέντρου έγινε εφικτή χάρη στη στήριξη τρι-ών φορέων: του Πανεπιστημίου

Αθηνών, του Θεραπευτηρίου «Ο Ευαγγελισμός» και του Ιδρύματος Κόκκαλη, ενώ διανύοντας το δεύτε-ρο χρόνο λειτουργίας του έχει ήδη πετύχει 11 διεθνείς δημοσιεύσεις, 19 ανακοινώσεις και 3 νέες τεχνο-γνωσίες.

H δραστηριότητα του Κέντρου επικεντρώνεται στους τομείς: α) της έρευνας στις σύγχρονες εμφυτεύσι-μες συσκευές και τους εμφυτεύσι-μους μικροεπεξεργαστές που απο-τελούν πεδίο της νευρομηχανικής (Neuroengineering) β) της ανάπτυ-ξης της Νευροπληροφορικής (Neu-roinformatics) γ) της έρευνας Ανά-λυσης Βιομαγνητικού Σήματος που λαμβάνεται με προηγμένα ηλε-κτρονικά και απεικονιστικά συστή-ματα.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλω-σης ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Καθηγητής Χρήστος Κίττα αναφέρθηκε στη ζωή και το έργο του Καθηγητή Πέτρου Σ. Κόκκαλη,

ενώ εξήρε την πρωτοποριακή επι-στημονική του έρευνα στη νευρο-χειρουργική. Ο Αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Κόκκαλη Πέτρος Κόκκα-λης μίλησε για το ρόλο του Ιδρύμα-τος μέσω της στήριξης της γνώσης και της επιστήμης στη Νοτιοανατο-λική Ευρώπη. Ο Ομότιμος Καθηγη-τής του Πανεπιστημίου Houston- Texas, Περικλής Κτώνας παρουσία-σε το βιβλίο του Καθηγητή Δαμια-νού Σακά «Operative Neuromodu-lation», υπογραμμίζοντας ότι απο-τελεί το πιο σύγχρονο και ολοκλη-ρωμένο σύγγραμμα εμφυτεύσιμων ηλεκτρονικών συστημάτων.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την ομιλία του διεθνώς αναγνωρι-σμένου Καθηγητή Νευροχειρουργι-κής και Διευθυντή του Κέντρου Δαμιανού Σακά, ο οποίος αποτελεί άλλωστε και την ψυχή του Κέντρου. Ο Καθηγητής Σακάς αφού μύησε το ακροατήριο στα βασικά διδάγματα της νευροχειρουργικής, μίλησε με ιδιαίτερη συγκίνηση για το όραμα, τις δραστηριότητες και τις επιτυχίες που έχει σημειώσει το Ελληνικό Κέ-ντρο Νευροχειρουργικής Έρευνας «Καθηγητής Πέτρος Σ. Κόκκαλης». Αξίζει να σημειωθεί ότι με τη συμ-βολή του κέντρου, ο Καθηγητής Σακάς με την ομάδα του έχει πραγ-ματοποιήσει το καλοκαίρι του 2006 τις παγκόσμιες πρώτες επιτυχείς χειρουργικές επεμβάσεις με εμφύ-τευση ηλεκτροδίων (βηματοδότης εγκεφάλου) σε ασθενείς με «κα-μπτοκορμία» (λόγω κλίσης της σπονδυλικής στήλης ο παθών περ-πατά στα τέσσερα), καθώς και σε επεμβάσεις ασθενών που πάσχουν από σπαστικότητα, επιληψία και Πάρκινσον.

εγκαiνια ΤΟυ εΛΛΗνικΟY κeνΤρΟυ νευρΟΧειρΟυργικHσ eρευνασ «καΘΗγΗΤHσ ΠeΤρΟσ σ. κoκκαΛΗσ»


BARACK OBAMA«Θα ανανεώσω την παγκόσμια

Αμερικανική ηγεμονία»

ΣυνΕντΕυξη

Α. ΜΠΕΖΑΣ«Με πολύ δουλειά και επιμονή»

ΕΡΕΥΝΑ - ΕΛΙΑΜΕΠΗ Ελληνική πολιτική Εθνικής

Ασφάλειας στον 21ο αιώνα

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ

τΕυΧΟΣ 03

ΤΙΜ

Η: 5

ΕΥΡ

Ω

ΚΙΝΑ

Ανώνυμο-3 1

18-06-07 12:27:45

«Ο ΤΟΠΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΙΣΧΥΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ»

ΤΕΥΧΟΣ 04

ΤΙΜ

Η: 5

ΕΥΡ

Ω

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

OI EΠΟΜΕΝΟΙΠΟΛΕΜΟΙ ΤΗΣ

ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Η ΜΕΓΑΛΗΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ

ΤΟΥΡΚΙΑΣ

ΠΥΡΗΝΙΚΗΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ

ΝΤΟΡΑΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

konica.indd 1 9/5/07 10:20:30 AM

Γίνετε συνδρομητές στο

PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE PRESSCODE

PRESSCODEOμήρου 32, Αθήνα 106 72 • Τηλ.: 36.33.515 - 6944.862773 • www.presscode.gr • [email protected]

Αν επιθυμείτε να εγγραφείτε συνδρομητής στο presscode συμπληρώστε την αίτηση και στείλτε τη με φαξ στο 210.3633515 ή με e-mail στο [email protected]

ΟΝΟΜΑ: .............................................................................................

ΕΠΩΝΥΜΟ: ........................................................................................

ΕΤΑΙΡΕΙΑ: ..........................................................................................

ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ: ..............................................................

ΤΗΛΕΦΩΝΟ: .....................................................................................

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ......................................................................................

ΠΟΛΗ: .......................................................Τ.Κ.: ................................

E-MAIL: .............................................................................................

ΥΠΟΓΡΑΦΗ: ......................................................................................

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: ................................................................................

ΤρΟπΟΣ πληρωμηΣ

Ταχυδρομική επιταγή Δημήτριος Γιαννακόπουλος Ομήρου 32, Αθήνα 106 72 Κατάθεση στην ALPHA BANK Αριθμός λογαριασμού 125-002101-232873 Δημήτριος Γιαννακόπουλος

Παρακαλούμε επιλέξτε: Ετήσια συνδρομή Διετής

Σε περίπτωση τραπεζικής κατάθεσης, παρακαλούμε γράψτε στο παραστατικό τον αποστολέα και στείλτε το με φαξ στο 210.3633515

ΣΥΝΔρΟμΕΣΙΔΙΩΤΕΣ- ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ Ετήσια: 75 ευρώ Διετής: 140 ευρώΤΡΑΠΕζΕΣ, ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ, ΔΗΜΟΣΙΟ Ετήσια: 110 ευρώ Διετής: 200 ευρώ

PressCode_06_85 koup.indd 85 12/20/07 1:57:53 PM


Μeγαρο Μουσικhσ

συΜφωνικh ορχhστρα του Λονδiνου 10 & 11 ιανουαρiου

ΑδιΑμφισβHτητΑ μία από τις πέντε καλύτερες ορχήστρες του κό-σμου θα διευθύνει ο Βαλέρι Γκεργκί-εφ, ένας μαέστρος που έχει τιμηθεί με τις σημαντικότερες διεθνείς δια-κρίσεις. Το όνομα του μαέστρου εί-ναι στενά συνδεδεμένο με το περί-φημο Θέατρο Μαριίνσκι: Υπό την διεύθυνσή του, η όπερα, τα μπαλέτα

ο ΒαΛeρι γκεργκίεφ, eνασ Μαeστροσ που eχει τιΜηθεi Με τισ σηΜα-ντικoτερεσ διεθνεiσ διακρiσεισ

και η ορχήστρα Κίροφ εμφανίστη-καν σε όλο τον κόσμο αποκτώντας διεθνές κύρος. Το ιδιαίτερα ελκυστι-κό πρόγραμμα των δύο συναυλιών περιλαμβάνει έργα Σιμπέλιους και Μάλερ με σολίστ των Λεωνίδα Κα-βάκο και την διάσημη αμερικανίδα σοπράνο Λώρα Κλέικομ. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν την συναυλία στις 10 Ιανουαρίου η Κάθριν Μακ Ντάουελ, γενική διευθύντρια της

ορχήστρας θα δώσει διάλεξη σχετι-κή με το σημαντικό εκπαιδευτικό έργο του συνόλου. (Αίθουσα Δημή-τρη Μητρόπουλου, 18.00). Οι συ-ναυλίες ανήκουν στον κύκλο Μεγά-λες Ορχήστρες - Μεγάλοι Μαέστροι και πραγματοποιούνται με την ευγε-νική χορηγία του Θεόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου.

PressCode_06_86-87 Art.indd 86 12/20/07 1:58:22 PM

η ΕΛβΑ και η SPECTACLES θα πα-ρουσιάσουν την Κυριακή 23 Δεκεμ-βρίου, στο Θέατρο ΠΑΛΛΑΣ, σε τρεις μοναδικές παραστάσεις το Εθνικό μαύρο θέατρο Πράγας σε μια υπερπαραγωγή που έχει τίτλο “FANTASY TRAVELERS”. Θα παρουσι-αστούν με νέες τεχνικές (πολυμέσα – βίντεο - προβολές) δυο πολυαγα-πημένα έργα, “Τα ταξίδια του Γκιού-λιβερ” του Jonathan Swift στο α’ μέρος και “Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων” του Lewis Carroll στο β’ μέρος.

Ο ναυτικός Γκιούλιβερ μετά από πολλές περιπλανήσεις, σαν άλλος Οδυσσέας, ταξιδεύει σε διάφορα παράξενα και μαγικά μέρη συνα-ντά και έρχεται σε επαφή με άγνω-στα - απίθανα αντικείμενα και όντα και βεβαίως γελά τελευταίος με τα παθήματα των εχθρών του. Η Αλίκη σε ένα μοναδικό ταξίδι ανάμεσα σε γίγαντες και νάνους, χταπόδια που χορεύουν, λουλούδια που τραγου-δούν, ζωντανά πιόνια σκακιού, τα-ξιδεύει πετώντας σε φανταστικά μέρη, αλλάζει μορφή κοιτώντας το μαγικό της καθρέφτη, συρρικνώνε-ται και εξαφανίζεται.

Η ιστορία του Μαύρου Θεάτρου ξεκινά από την Κίνα, όπου χρησιμο-ποιήθηκε για πρώτη φορά στην Αυτοκρατορική Αυλή. Ακολούθως μεταφέρθηκε στην Ιαπωνία, όπου «ζωντανεύει» κούκλες διαφόρων μεγεθών σε θεατροποιημένα παρα-μύθια. Από την Άπω Ανατολή μετα-φέρεται στην Ευρώπη και σπουδαί-οι σκηνοθέτες, όπως ο Stanislavski ή πρωτομάστορες του κουκλοθέα-τρου όπως ο Lafaye χρησιμοποίη-σαν την τεχνική αυτή. Στις αρχές της δεκαετίας του ’50 η τεχνική αυτή

καλλιεργείται και αξιοποιείται στην Πράγα με αποτέλεσμα το Μαύρο Θέατρο σήμερα να είναι συνώνυμο αυτής της όμορφης πόλης.

Στο Μαύρο Θέατρο όλα είναι δυνατά: ηθοποιοί αλλάζουν κλίμα-κα, αντικείμενα εξακοντίζονται, στροβιλίζονται και αντί να πέσουν επανέρχονται σ’ αυτόν που τα εξα-κόντισε, κι’ όλα αυτά με υπέροχη μουσική, τρισδιάστατες βιντεοπρο-

πολιτισμός

η ιστορiα του Μαyρου θεaτρου ξεκινa απo την κiνα, oπου χρησιΜοποιh-θηκε για πρωτη φορa στην αυτο-κρατορικη αυΛη. ακοΛουθωσ Μεταφερθηκε στην ιαπωνια, οπου «ζωντα-νευει» κουκΛεσ διαφορων Μεγεθων σε θεατρο-ποιηΜενα παραΜυθια

παΛΛaσ

εθνικo Μαyρο θeατρο πρaγασ 23 δεκεΜΒρiου

βολές, θεατρική πλοκή, ψηφιακές παρεμβάσεις, εξαιρετικούς φωτι-σμούς και ειδικά εφέ, εντυπωσιακή σκηνοθεσία και ολοζώντανους ηθοποιούς. Έτσι απολαμβάνουμε ένα ταξίδι στον κόσμο της φαντα-σίας, της μαγείας και του ονείρου. Ένα κόσμο χωρίς σύνορα και όρια, όπου ακόμη και το αδύνατο είναι δυνατό. Όλα γίνονται – τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο.

PressCode_06_86-87 Art.indd 87 12/20/07 1:58:24 PM

presscode ISSUE 06> 88

Are you chic enough?

Το ολοκαIνουργιο T Palace Lounge Bar Restaurant του Τζίμη Σταθοκωστόπουλου,

σας υποδέχεται στο King George Palace των Classical Hotels και σας κάνει μια μοναδική πρόταση!

Ανακαλύψτε το νέο spot της πόλης στην καρδιά της Αθήνας που θα απογειώσει τις μέρες αλλά και τις

νύχτες σας. Ένας χώρος μοναδικού design και αισθητικής που φέρνει στο νου στιγμιότυπα

νεουορκέζικης νυχτερινής ζωής. Δυνατά συνθήματα στους τοίχους και αγαπημένες μελωδίες

συνοδεύουν εξωτικά cocktails από το πιο space bar της Αθήνας, υπέροχα cappuccino και espresso που

σερβίρονται σε χρυσά cups με καραμέλα ή special gourmet πιάτα που σερβίρονται στην ολόλευκη

βιβλιοθήκη που ονειρεύτηκε ο Αντώνης Καλογρίδης με το tattoo που χτύπησε στον τοίχο ο Scott

Campbell: “I was very good at doing was I was told”! Τα χρυσά πιστόλια του Philippe Starck, η κορώνα

του Δημήτρη Αντωνίτση, τα άλογα της Moooi στην υποδοχή και τα Baccarat ολόμαυρα κρύσταλλα

φωτίζουν τη Lulu του Yves Saint Laurent πάνω από τους royal blue καναπέδες.

Are you chic enough? Ρωτάει ο Κωνσταντίνος Κακανιάς… If so, don’t drink and drive απλά… ανεβείτε

στο δωμάτιό σας και ζήστε τη μοναδική εμπειρία διαμονής στο King George Palace.

PressCode_06_88 Palace.indd 88 12/20/07 1:58:48 PM

TO IΣPAHΛINO ΛOMΠI

ΤΕΥΧΟΣ 06

ΤΙΜ

Η: 5

ΕΥΡ

Ω

Add to Favorites (Ctrl+D)

www.presscode.gr

ΠOIA EINAI H ΠPAΓMATIKH TOY ∆YNAMH

H ∆YΣH THΣ AMEPIKANIKHΣ EΠIPPOHΣ ΣTHN ANATOΛH

ANNAPOLIS: MEΓAΛEΣ ΠPOΣ∆OKIEΣ, MIKPA AΠOTEΛEΣMATA

TA ∆IAMANTIA THΣ EΛΛHNIKHΣ BIOMHXANIAΣ

modernDiplomacy





PressCode Issue 06

Documents

Transcript of PressCode Issue 06