LYKOS_037

ΛΥΚΟS 10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013

14 ΑΠΡ 2013 # 37

Εξώφυλλο:Ηard To Believe-Σοφία Στραντζάκη Κροκοδείλια Δ∆άκρυα Εύκολος-Δ∆ύσκολος Mia Κλείστρο: Πέτρος Πουλόπουλος Beat Bazaar:140413 ΠΡΟΣΩΩΠΑ: Θανάσης Χειµωνάς Ο Ετοιµοθάνατος Βασιλιάς Υπόγεια Επωδός Moriturus Te Salutat Μαρία Πριµέντα 1439- Εκταφή ΒΙΒΛΙΟ: Αιχµηρά Αντικείµενα-Gillian Flynn ANIME:Code Grass-Goro Taniguchi ΣΙΝΕΜΑ:Γυµνό Γεύµα-David Cronenberg Προσοχή: Πόθος- Ang Lee ΉΧΟΣ:Stoker- Clint Mansell-Emily Wells Lykos Vinyls # 37 Εαρινή Ισηµερία: Μίλτος Λογιάδης & Χρήστος Ζερµπίνος ΈΞΟΔ∆ΟΣ: Έκθεση Φωτογραφίας- Νudity Αναζήτηση του Παρελθόντος στην

Πόλη Radio/Tv ON ΚΟΜΙΚ:Vegilence Pages 13+14 από τον Ντίνο Καψάλα

ΛΥΚΟS 14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013

2

To Λύκος είναι εβδοµαδιαίο περιοδικό για τις τέχνες και τον πολιτισµό. Διανέµεται δωρεάν, καθε Κυριακή σε ηλεκτρονική µορφή.

Ενηµερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο.

Βρείτε το Λύκος και στη σελίδα µας στο Facebook.

Eάν θέλετε να συµµετέχετε στα επόµενα τεύχη µε εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κοµικ, στείλετε δείγµατα εργασιών σας στο email

ΕΚΔΟΣΗ | ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ | ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑΣταυρούλα Παπαδάκη

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΕΥΧΟΥΣΘοδωρής Ρέγκλης

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗΜαρίνα ΤσιρώνηΠαύλος ΡέγκληςΚωστής Ατσαλής

Καλλιρρόη ΚατσαφαναΆννα ΔηµητρίουΝτίνος Καψάλας

Στέργιος Ρουµελιώτης // KURO

ΕΦΩΦΥΛΛΟΣοφία Στραντζάκη

ΚΟΜΙΚΝτίνος Καψάλας

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑΣταυρούλα Παπαδάκη, Εύη Αργυρίου, Jim Ver, Νίκος Μπελάνε, Μαρία Κυριακίδου (Pantallu), Ζωή Ν. Νικολοπούλου, Κωστής Ατσαλής, Άννα Δηµητρίου, Μυρσίνη Παπακουνάδη, Gil Galad, Δηµήτρης Κεχρής, Κωνσταντίνος Κοττας, Θόδωρος Εξηντάρης,

Χλόη Ιορδανίδου, Ελένη Αγγελοπούλου

Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, µερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του

περιεχοµένου µε οποιοδήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούµενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόµοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ.

3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου.

www.lykosmagazine.com

www.facebook.com/lykosmagazine

[email protected]

[email protected]

www.tedreglis.com

[email protected] http://atsalisart.blogspot.gr/[email protected]@[email protected]@gmail.com

[email protected]

[email protected]

http://www.lykosmagazine.tumblr.com

http://www.lykosmagazine.tumblr.com

http://www.facebook.com/lykosmagazine

http://www.facebook.com/lykosmagazine

mailto:[email protected]




http://www.tedreglis.com

http://www.tedreglis.com

http://yahoo.gr/

http://yahoo.gr/

http://www.paulreg.tumblr.com


http://atsalisart.blogspot.gr/%22%20%5Ct%20%22_blank


http://yahoo.gr/

http://yahoo.gr/












3

ΕξώφυλλοΗard To Believe από τη Σοφία

Στραντζάκη

ΕditorialΚροκοδείλια Δάκρυα

ΑντιθέσειςΕύκολος-Δύσκολος

SideshowΜia

What is called to be an adult?

ΚλείστροΦωτογραφία από τον Πέτρο

Πουλόπουλο

Beat Bazaar14/04/2013

Ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη.

Mάθε Τέχνη ΠρόσωπαΓνωριµίας µε το συγγραφέα Θανάση

Χειµωνά''Μέχρι ένα σηµείο, το «πεπρωµένο»

το φτιάχνουµε µόνοι µας.''

Κόκκινη ΚλωστήΟ Ετοιµοθάνατος Βασιλιάς- Παραµύθι του Τζάνι Ροντάρι// Μετάφραση: Άννα

ΠαπασταύρουΥπόγεια Επωδός- Κωστής ΑτσαλήςΜoriturus Te Salutat- Joseph Mary Plankett//Μετάφραση από τη Ζωή

Ν.ΝικολοπούλουΜαρία Πριµέντα Αρ.1439-Εκταφή από

την Άννα Δηµητρίου

ΙnkAιχµηρά Αντικείµενα- Gillian Flynn

''Εδώ, ο τρόµος και η αγωνία κυριαρχούν''.

ΆνιµαCode Grass-Goro Taniguchi

''Μπορεί πολλές φορές οι διαφορετικές αξίες που έχουµε µέσα

µας να µας φέρνουν αντιµέτωπους µε πρόσωπα που ποτέ δεν περιµέναµε.''

JUMPCATΓυµνό Γεύµα//Naked Lunch (1991)-

David Cronenberg'' Πρόσκληση στην Κόλαση''Προσοχή: Πόθος- Ang Lee

''Μπορώ µόνο να περιµένω πιστά παίζοντας τον ρόλο µου, για να µπω

στην καρδιά του. ''

JiveO Ήχος της Ταινίας StokerClint Mansell- Emily Wells

PlayLykos Vinyls # 37

Easy-Hard

ΕνηχόριαΜίλτος Λογιάδης- Χρήστος Ζερµπίνος

Album:Εαρινή Ισηµερία''Δυο µεγάλοι µουσικοί συναντιούνται

σε ένα µαγικό δίσκο''

ShowcaseΈκθεση Φωτογραφίας- Πέτρος

Πουλόπουλος''Nudity''

Να ΠαςΑναζητώντας το Παρελθόν στην πόλη.

ΦωνόρασηRadio/Tv ON

ComicVegilence Pages 13+14 από τον

Ντίνο Καψάλα

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

4

6

8

10

12

14

16

24

28

30

38

40

42

44

46

48

50

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ


4

EDITORIAL

EDITORIAL

Κροκοδείλια Δάκρυα

Τα δάκρυα τα είχε εύκολα από µικρή. Με κάθε ζόρισµα,τα µάτια της υπερχείλιζαν σαν απόκρυφες λίµνες. Τα εύκολα δάκρυα ακολουθούσαν και τα εύκολα ''ναι''. Σε όλα'' ναι'' αρκεί να µην κλάψει το κορίτσι. Έτσι για αρκετά χρόνια το κορίτσι

απέφευγε τα ''όχι''. Όσα λιγότερα '' όχι '' άκουγε , τόσα περισσότερα '' όχι'' έλεγε. Είχε φτάσει κοντά τριάντα χρονών και είχε µαζέψει ένα σωρό δειλά '' ναι'' . Είχε φτάσει κοντά τριάντα χρονών και δεν είχε ούτε έναν άνθρωπο που θα µπορούσε να φωνάξει ''όχι'' , να αρθρώσει '' µην '', να προτάξει '' δεν''. Ποτέ δεν πίστευε πως τα κροκοδείλια δάκρυα που κυλούσαν τόσο εύκολα , θα έπνιγαν στο τέλος την ίδια. Ασυνείδητα ''ναι'', ασυνείδητα '' όχι'', µετά από τόσα που µετρούσε , ούτε η ίδια δεν ήξερε τι είχε και τι όχι, τι κρατούσε και τι άφηνε.

Το κορίτσι µεγάλωσε µε '' ναι'' στην εποχή του '' όχι''. Το κορίτσι συνάντησε κάποιον που '' δεν'' την αγάπησε, πήγε σε µια δουλειά και ''δεν'' τη δέχτηκαν, της είπαν να ''µην'' ξαναβάλει τα κλάµατα στην πρώτη δυσκολία και το κορίτσι δάκρυσε ξανά όπως είχε µάθει και καµιά κατάφαση δεν του απάλυνε τον πόνο. Το κορίτσι δάκρυσε, ανήµπορο να διαχειριστεί τα ''όχι''. Ο καιρός περνούσε και το κορίτσι πίστευε πως στα '' όχι'' έπρεπε να λέει ''ναι'' και στα ''ναι '' να λέει ''όχι '' και έτσι η ζωή περνούσε και δεν είχε αποφασίσει να την πάρει µαζί και όλο την άφηνε εκτεθειµένη στο χρόνο.

Το κορίτσι έχασε τους γονείς του. Κανένα ''ναι '' δε θα τους έφερνε πίσω. Καµιά δειλή κατάφαση δε θα αρκούσε. Κάποια στιγµή , τα δάκρυα δεν αρκούν για να ειπωθεί κάποιο '' ναι''.Κάποια στιγµή τα εύκολα ''ναι'' δεν αρκούν για να κερδίσεις. Κάποια στιγµή αντιλαµβάνεσαι πως το δύσκολο , χρειάζεται αποδοχή και όχι κατάφαση. Τότε είναι που γνωρίζοντας τη δυσκολία , χτίζεις την ευκολία µε το θάρρος του ''όχι'', µε το κόστος '' του''ναι''.Τότε είναι που το κορίτσι γίνεται γυναίκα, το αγόρι, άντρας και η ζωή, βιώµα

Σταυρούλα ΠαπαδάκηΑρχισυντάκτρια


5

Eικονογράφηση: Μαρι να Τσιρω νη - [email protected]

http://yahoo.gr/

http://yahoo.gr/


6

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Φιόγκος

Από µικρή φορούσα παπούτσια µε κορδόνια. Βέβαια ήταν ήδη φορεµένα και αντρικά, γιατί το αδερφάκι µου, µου έριχνε δυο χρόνια, αλλά εµένα ούτε που µε ένοιαζε που έκανα δυο βήµατα εντός του παπουτσιού και στη ζωή µόνο ένα. Ίσως αυτά τα χαµένα βήµατα έφταιγαν που αργοπόρησα να µεγαλώσω, να βρω δουλειά, να συναντήσω τους σωστούς ανθρώπους.

Από µικρή φορούσα παπούτσια µε κορδόνια, µόνο που κανείς δε µε έµαθε να τα δένω φιόγκο. Έτσι, έκανα και εγώ ένα σφιχτό κόµπο άχαρο για κορίτσι και ό,τι περίσσευε το' κρυβα µέσα στο παπούτσι.

Τα χρόνια πέρασαν και µέσα σε όλα έµαθα να δένω και να λύνω φιόγκους και έτσι όµορφα να δένοµαι και να λύνοµαι από ανθρώπους. Τα χρόνια πέρασαν και έχω κάνει βήµατα περισσότερα απ' όσα έχουν µετρήσει οι άλλοι και ας είναι πια τα παπούτσια στα µέτρα µου. Τα χρόνια πέρασαν και στα βήµατα που µέτρησα εγώ , έµαθα πως οι φιόγκοι λύνονται και οι

προθέσεις πέφτουν στο πάτωµα σαν πολύχρωµα χαρτιά από δώρα που δεν προσφέρθηκαν. Οι φιόγκοι λύνονται εύκολα και οι σιγουριές µας χάνονται. Τα χρόνια πέρασαν και οι άνθρωποι που έµειναν κοντά , δέθηκαν µε κόµπο ναυτικό και εγώ µε κορδόνια λυτά τους υποδέχτηκα σα λιµάνι.

ΕΥΚΟΛΟΣ - ΔΥΣΚΟΛΟΣ

ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ[email protected]

stavpapadaki.com




7

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Χρέος

Όλη µας την ζωή προσπαθούµε να ξεπληρώσουµε το χρέος του παρελθόντος ετεροχρονισµένα. Εκείνη τη στιγµή τα ταµεία θα είναι κλειδωµένα ή κατεστραµµένα. Θα τα συναντήσουµε στο χρόνο όταν δεν θα έχουν χώρο για την δική µας κατάθεση. Θα έχουν γίνει ζωή και εκεί οι καταθέσεις απαγορεύονται από όσους δεν ανήκουν σε αυτή. Και εµείς θα ζούµε κουβαλώντας ένα υπόλοιπο µέχρι τον θάνατο, βάρος δύσκολο και σταθερό. Θα το ακουµπάµε στους ανθρώπους έτοιµοι να ξεχρεώσουµε και εκείνο θα πολλαπλασιάζεται. Γιατί όσο περνάει ο καιρός το υπόλοιπο µεγαλώνει και αλλάζει σχήµα ενώ η σωτηρία µας µικραίνει. Γιατί το υπόλοιπο µηδενίζει σε ένα και µοναδικό ταµείο που κλείδωσε την επόµενη στιγµή που δηµιουργήθηκε. Χρωστάω. Και δεν έχω κρατήσει ούτε µια απόδειξη.

Eικονογράφηση: Παυλος Ρεγκλης - www.paulreg.tumblr.com

ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ[email protected]






8

TOY JIM VER [email protected] www.jimver.net

SIDESHOW

mailto:[email protected]?subject=


http://www.jimver.net



9

SIDESHOW


10

ΚΛΕΙΣΤΡΟ


11

ΚΛΕΙΣΤΡΟ

ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ[email protected]://www.behance.net/poulopoulospetros




12

BEAT BAZAAR

140413_

Κοιµήθηκα αργά και σηκώθηκα νωρίς. Το συνηθίζω τελευταία. Δεν χορταίνω τον ύπνο µου αλλά αυτό λίγη σηµασία έχει. Δεν κάνω και τίποτα το σηµαντικό εξάλλου. Δεν κάνω κάτι που να απαιτεί διαύγεια νου και ξεκούραστο σώµα. Όλη µέρα κοπροσκυλιάζω κάνοντας ότι σκέφτοµαι. Περισσότερο µιλώ µε κάποιον που δεν υπάρχει παραµόνο στη φαντασία µου. Αυτός ο τύπος δεν βοηθά καθόλου την κατάσταση. Πίστεψέ µε.

Το κρύο νερό µε επανέφερε γρήγορα στην πραγµατικότητα, ξέρεις, αυτήν που αντιλαµβανόµαστε εµείς οι λογικοί άνθρωποι. Κοίταξα τα χέρια µου, τα δάχτυλα, τις παλάµες µου. Με αυτά τα χέρια, σκέφτηκα, δεν µπορώ να κάνω και πολλά πράγµατα. Δεν υπάρχουν πολλές ακριβείς εντολές για δεξιότητες που να γνωρίζει και να µπορεί να στείλει ο εγκέφαλος ως εκεί. Με αυτά τα χέρια δεν µπορώ να παίξω πιάνο ή να σκάψω. Δεν µπορώ να ζωγραφίσω ή να δώσω µια καλή µάχη. Αυτά τα χέρια κρέµονται άχαρα από τους ώµους µου.

Κάτι ψίθυροι σαν προσευχές έφτασαν στ’ αυτιά µου. Άνοιξα το παράθυρο του φωταγωγού να αλιεύσω πληροφορίες για όσα συµβαίνουν στην πολυκατοικία. Η πηγή της κουβέντας δεν ήταν ο φωταγωγός. Βγήκα από την τουαλέτα και πήγα ως την κουζίνα να ετοιµάσω τον καφέ µου. Οι ψίθυροι φούντωναν όλο και περισσότερο. Έβγαλα το κεφάλι από την κουζίνα και κοίταξα αριστερά, στο καθιστικό. Στη βιβλιοθήκη

επικρατούσε χάος. Η πραγµατικότητα που σου είπα πιο πάνω πήγε περίπατο.

Πλησίασα µε αργό βήµα τη βιβλιοθήκη και την προσπέρασα παριστάνοντας τον αδιάφορο. Άφησα την κούπα του καφέ στο χαµηλό τραπέζι και πήρα αγκαλιά το βιβλίο του Κοέν, δήθεν ανήξερος για ό,τι συµβαίνει. Ξεφυλλίζοντας έριχνα που και που κάτι κλεφτές µατιές προς το λευκό έπιπλο ενώ τα αυτιά µου παρέµεναν µόνιµα συνδεδεµένα. Έπειτα από λίγο διέκρινα καθαρά δύο σιλουέτες να κάθονται αναπαυτικά στο τρίτο και στο τέταρτο ράφι και να συνοµιλούν λες και δεν υπάρχει κανείς γύρω τους – λες και δεν υπάρχω! Η µία, γυναίκα µου φάνηκε, ψηλή µε γεµάτους ώµους και γλουτούς πρωταθλήτριας, βαµµένη κάπως πρόστυχα και λίγο βιαστικά, έκανε αέρα µε την υφασµάτινη βεντάλια της διώχνοντας µακριά τον καπνό ενός τσιγάρου άγνωστης µάρκας. Έµοιαζε κουρασµένη και λίγο αηδιασµένη από τη νύχτα που µόλις αφήσαµε πίσω µας. Κοιτούσε τον συνοµιλητή της ευθεία στα µάτια. Ήταν φανερό ότι του έκανε κόρτε µε τον ανελέητο και µοναδικό τρόπο της. Ο άλλος, ξερακιανός µε σουβλερή µύτη, σκουριασµένη πανοπλία κι ένα αστείο κράνος, άκουγε χωρίς να διακόπτει περιµένοντας υποµονετικά τη σειρά του - και η σειρά του δεν ερχόταν ποτέ. Ήπια βιαστικά δυο γουλιές καφέ κι άναψα τσιγάρο. Στα ράφια της βιβλιοθήκης µου συνοµιλούν σε άπταιστα ελληνικά η Πάττυ Χύµα µε τον Δον Κιχώτη! Η πραγµατικότητα πήγε όντως περίπατο ή εγώ κάνω τον τελευταίο γύρο του θανάτου.

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΑΝΕ[email protected]://nikbelane.blogspot.com



http://nikbelane.blogspot.com

http://nikbelane.blogspot.com


13

BEAT BAZAAR

Δεν υπήρχε κανένας λόγος να τους ενοχλήσω. Τους άκουγα µέχρι που τέλειωσε ο καφές και κάηκε το τρίτο κατά σειρά τσιγάρο µου (η Πάττυ δεν πρόσεξα πόσα κάπνισε κι ο ιππότης δεν έκανε ούτε ένα). Ο Κοέν έµεινε παραπονεµένος. Δεν κατέβαινε ούτε µια σελίδα του κάτω. Ντύθηκα και βγήκα µε την υπόσχεση να µην προσέξω ότι έχει έρθει η Άνοιξη, ούτε να αναφερθώ σ’ αυτήν. Την προηγούµενη φορά που το έκανα είχαµε πέντε µέρες κακοκαιρία.

Ο δρόµος που περνά έξω από το σπίτι µου είναι µικρός. Ούτε διακόσια µέτρα. Στην ουσία είναι ένας παράδροµος που ενώνει την Αγ. Δηµητρίου µε την Ολύµπου. Όµως µπορείς να συναντήσεις διάφορα κουµάσια της πιάτσας καθώς και παιδιά κάθε ηλικίας. Η δηµοτική αστυνοµία µας επισκέπτεται συχνά πέφτοντάς την στους «εγκληµατίες» µικροπωλητές του Μπιτ Παζάρ. Όταν γίνεται αυτό επικρατεί ένας σχετικός χαµός, ένα σούσουρο κι ένας πανικός ταυτόχρονα. Οι πωλητές µε τα λαθραία τρέχουν να κρυφτούν, οι αστυνόµοι σπάζουν και κατάσχουν ό,τι αποµένει πάνω στις πλάκες του πεζόδροµου και οι γέροι από κοντά µουρµουρίζουν ακατάσχετες αερολογίες µπερδεύοντας τα λόγια που έχουν στο νου τους µε τα λόγια που τους πλασάρει η TV στα νυχτερινά δελτία. Κάποιοι απ’ αυτούς µιλούν µε νοσταλγία για την επταετία κι όσοι δεν το κάνουν στήνουν διαλόγους µε τα αδέσποτα σκυλιά ή µε τις φωτογραφίες των παιδιών που τους έχουν ξεχάσει. Σκέφτονται ότι όλη η ζωή τους θα περάσει από στιγµή σε στιγµή µπροστά από τα µάτια τους κι όλα θα τελειώσουν. Η ζωή δεν περνάει ποτέ από µπροστά τους. Στέκει πίσω τους ιδρωµένη και

τους δίνει ελπίδα για µία µέρα ακόµη. Οι ελπίδες όµως είναι για τους φοβισµένους. Σου τα έχω πει αυτά.

Πιο κάτω συνάντησα µια φίλη που είχα καιρό να δω. Τα είπαµε για λίγο στο πόδι και τη ρώτησα πως περνάει στην Αθήνα. Μου είπε: αυτή η πόλη είναι ένας τάφος που µέσα του σαπίζουν τα όνειρα. Την είδα να φεύγει µε ζωηρό βήµα µην θέλοντας να πιστέψω ή να παραδεχτώ αυτό που είπε. Είµαι σαράντα χρονών και δεν µου έχουν µείνει και πολλά όνειρα στην άκρη. Ούτε καν για να σαπίσουν. Ωστόσο, την Αθήνα την θυµάµαι µε στολισµένους δρόµους από τις ανθισµένες Τζακαράντες κι έτσι θέλω να µείνει στο µυαλό µου. Μία µπλε – µωβ ανοιξιάτικη οπτασία.

Η βόλτα µου ήταν µικρή. Φορτώθηκα και µε ρούχα που ταιριάζουν περισσότερο στον Χειµώνα. Ζεστάθηκα και γύρισα σπίτι. Η Πάττυ και ο Δον εξαφανίστηκαν κι έµεινα µε την πραγµατικότητα που όλοι εµείς οι λογικοί άνθρωποι αντιλαµβανόµαστε. Όµως θα ήταν όµορφο, έστω για λίγο, αν έπαιρναν τη σκυτάλη της κουβέντας ο Κέιβ µε τον Μπέκετ ή ο Σελίν µε τον Ροθ ή ο Κέρουακ µε τον Καχτίτση. Δεν συνέβη. Ίσως αύριο το πρωί µε νέο καφέ και τρία απανωτά τσιγάρα. Ως τότε θα τριβελίζει το κεφάλι µου η σκέψη ότι είµαστε τραγικοί όπως επανέλαβε κάποια ακούγοντας κάποιον άλλον να το λέει.

Φωτογραφία από την Ιωάννα Χρονοπούλου - http://www.flickr.com/photos/ionch/[email protected]

http://www.flickr.com/photos/ionch/

http://www.flickr.com/photos/ionch/


14

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

ΘΑΝΑΣΗΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Ο Θανάσης Χειµωνάς γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα. Σπούδασε Φιλολογία και Κινηµατογράφο στο Πανεπιστήµιο του Στρασβούργου και Δηµοσιογραφία στο Λονδίνο. Πρωτοεµφανίστηκε στα γράµµατα µε δύο διηγήµατα στην εφηµερίδα ΤΑ ΝΕΑ – το πρώτο από τα οποία εντάχθηκε στη συλλογή διηγηµάτων Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο (εκδ. Κέδρος, 1997). Το Ζούµε τις τελευταίες µας µέρες (Εκδόσεις Πατάκη, Μάρτιος 2013) είναι το έβδοµο µυθιστόρηµά του. Προηγήθηκαν τα Ραµόν (Εκδόσεις Κέδρος, 1998), Σπασµένα ελληνικά (Εκδόσεις Κέδρος, 2000), Ανεξιχνίαστη ψυχή (Εκδόσεις Πατάκη, 2003), Μπλε ώρα (Εκδόσεις Πατάκη, 2005), Ραγδαία επιδείνωση (Εκδόσεις Πατάκη, 2008) και Δεν την αγαπάω πια (Εκδόσεις Πατάκη, 2010). Τον Μάιο του 2002 το Ραµόν εκδόθηκε στη Γαλλία από τις εκδ. Alter Edit, ενώ τον Μάρτιο του 2003 ακολούθησαν τα Σπασµένα ελληνικά.

EΡ : ‘’ Ζούµε τις τελευταίες µας µέρες’’ και ένας ανεκπλήρωτος έρωτας σε µια Αθήνα που ‘’κοµµατιάζεται’’ από επεισόδια .Είναι ικανός ο έρωτας να οδηγήσει κάποιον σε έναν κόσµο µακριά από οτιδήποτε δυσάρεστο συµβαίνει γύρω –δίπλα του ; (Σε µια ιδανική ουτοπία; )AΠ : Είναι σίγουρο πως ο έρωτας σε οδηγεί «µακριά από οτιδήποτε» και σε µια «ουτοπία». Δεν είναι όµως σίγουρο πως τελικά θα καταλήξεις κάπου καλύτερα ή κάπου χειρότερα. Πάντως, στο «Ζούµε τις τελευταίες µας µέρες» θέλω να δείξω πως για πολλούς η κρίση δεν είναι ό,τι σηµαντικότερο συµβαίνει στην ζωή τους.

EΡ : Στο µυθιστόρηµά σας περιγράφετε έναν έρωτα που παίρνει σηµαντικές διαστάσεις στην ζωή της πρωταγωνίστριας-ηρωίδας του, σε πολύ µικρό χρονικό διάστηµα. Πιστεύετε πως ζούµε σε µια εποχή που όλα συµβαίνουν µε ταχύτερους ρυθµούς από πριν; Ακόµη και ο έρωτας;

ΑΠ : Όλα συµβαίνουν σε γρηγορότερους ρυθµούς σήµερα. Ο έρωτας όµως όχι. Οι σχέσεις, ναι.

ΕΡ : Ποιος χαρακτήρας του βιβλίου κουβαλά περισσότερα στοιχεία της προσωπικότητάς σας ; ΑΠ : Στο συγκεκριµένο, κανένας. Τώρα που το σκέφτοµαι είναι η πρώτη φορά που συµβαίνει κάτι τέτοιο. Ίσως αυτό να δείχνει πως επιτέλους ωρίµασα ως συγγραφέας. Ελπίζω τουλάχιστον…

ΕΡ : Πεπρωµένο. Άλλοι το ορίζουν ως ‘’κάρµα’’, άλλοι ως ‘’ νόµος της ηθικής αιτιότητας’’ και οι Πυθαγόρειοι ως ‘’άκαµπτη µαθηµατική αναλογία’’. Εσείς ; ΑΠ : Δεν πιστεύω στο πεπρωµένο. Μέχρι ένα σηµείο, το «πεπρωµένο» το φτιάχνουµε µόνοι µας. Από κει και πέρα παίζουν ρόλο και διάφοροι τυχαίοι παράγοντες.

ΕΡ : Ζούµε τις τελευταίες µας µέρες; (αλληγορικά ή µη)ΑΠ : Ελπίζω πως όχι! Πιστεύω όµως πως αυτή η σκέψη περνάει συνεχώς από το µυαλό όλων µας τα τελευταία χρόνια.

EΡ : Ποιο βιβλίο αγαπήσατε, ιδιαίτερα πολύ, τον τελευταίο χρόνο;ΑΠ : Πολλά. Έχω δώσει διάφορες απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση αλλά αυτή τη φορά θα πρωτοτυπήσω επιλέγοντας ένα βιβλίο του φίλου µου, Νίκου Αραπάκη, το οποίο θα εκδοθεί σύντοµα και είχα την τύχη να είµαι από τους πρώτους που το διάβασαν.

ΕΡ : Ποιος είναι ο ρόλος του χιούµορ στην καθηµερινότητά σας ;ΑΠ : Τεράστιος! Η αλήθεια είναι πως αν µε ρωτούσαν ποια είναι η µεγαλύτερη αρετή µου θα έλεγα η αίσθηση του χιούµορ.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ aka [email protected]




15

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ

ΕΡ : Τι είναι αυτό που σας κάνει να αντιπαθήσετε κάποιον ;ΑΠ : Η υποκρισία. Η αχαριστία. Η αγένεια. Η βλακεία. Πολλά…

ΕΡ : Τι πρωτο-προσέχετε σε ένα βλέµµα ;ΑΠ : Την αυτοπεποίθηση του ιδιοκτήτη του.

ΕΡ : Πόσο εύκολο είναι για έναν άνθρωπο –νέο στην πολιτική-να καταφέρει να εισάγει ιδέες και σκέψεις του σε έναν ήδη σαθρό χώρο;ΑΠ : Προφανώς είναι πολύ δύσκολο. Ακριβώς όµως το γεγονός πως ο χώρος είναι σαθρός του δίνει την ευκαιρία να αναδειχθεί ταχύτατα.

Το βιβλίο πραγµατεύεται την Αθήνα της κρίσης. Διαδηλώσεις, επεισόδια, µαγαζιά που κλείνουν. «Αγανακτισµένοι» και «Δόγµα του σοκ». Μια νεαρή γυναίκα, η Κατερίνα, προσπαθεί να αφουγκραστεί τον εαυτό της, γίνεται δέκτης της περιρρέουσας ατµόσφαιρας, επιχειρεί αποδράσεις που µένουν ανολοκλήρωτες και ρίχνεται, µε όλη τη δύναµη της ύπαρξής της, στον έρωτά της για τον Παύλο, έναν άντρα µυστηριώδη και ανεξιχνίαστο. Ερωτηµατικά που αναζητούν απαντήσεις, συναισθήµατα που ψάχνουν τρόπους να εκφραστούν, σπαράγµατα των «τελευταίων ηµερών µας».Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη. ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: ΜΑΡΤΙΟΣ 2013


16

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Ο ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ετοιµοθάνατος βασιλιάς. Ήταν πανίσχυρος βασιλιάς, αλλά ήταν άρρωστος πολύ βαριά κι απελπιζόταν: «Είναι δυνατόν ένας τόσο ισχυρός βασιλιάς να πρέπει να πεθάνει; Τι κάνουν οι µάγοι µου; Γιατί δε µε γλιτώνουν;»

Αλλά οι µάγοι το είχαν βάλει στα πόδια, από φόβο µήπως τους πάρει το κεφάλι. Μόνο ένας είχε αποµείνει, ένας γέρος µάγος, που κανένας δεν του έδινε σηµασία, γιατί ήταν µάλλον ιδιότροπος κι ίσως λίγο τρελούτσικος. Εδώ και πολλά χρόνια ο βασιλιάς δεν τον συµβουλευόταν , αυτή τη φορά όµως πρόσταξε να τον καλέσουν.

–Μπορείς να σωθείς, είπε ο µάγος, αλλά µε µία συµφωνία: να παραχωρήσεις για µία µέρα το θρόνο σου στον άνθρωπο που θα σου µοιάζει πιότερο απ’ όλους τους ανθρώπους. Έτσι θα πεθάνει αυτός στη θέση σου.

Αµέσως βγήκε φιρµάνι σ’ όλο το βασίλειο: «Όσοι µοιάζουν στο βασιλιά να παρουσιαστούν στην Αυλή µέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες, αλλιώς θα θανατωθούν.»

Παρουσιάστηκαν πολλοί: κάποιοι είχαν γενειάδα ίδια µε του βασιλιά, αλλά η µύτη τους ήταν λίγο πιο µακριά ή λίγο πιο κοντή και ο µάγος τούς απέρριπτε, άλλοι έµοιαζαν στο βασιλιά όπως ένα πορτοκάλι µοιάζει µε το διπλανό του στο καφάσι του µανάβη, αλλά ο µάγος τούς απέρριπτε, γιατί είτε τους έλειπε ένα δόντι ή έιχαν µια κρεατοελιά στην πλάτη.

–Μα εσύ τους απορρίπτεις όλους, διαµαρτυρόταν ο βασιλιάς στο µάγο του. Άσε µε να δοκιµάσω εγώ µ’ έναν απ’ όλους, να γίνει µια αρχή.–Άδικα θα παιδευτείς, αποκρινόταν ο µάγος.

Ένα βράδυ, ο βασιλιάς κι ο µάγος του έκαναν περίπατο στις επάλξεις της πόλης και κάποια στιγµή ο µάγος φώναξε: « Να ο άνθρωπος που σου µοιάζει πιότερο απ’ όλους!» Και µε τα λόγια αυτά, έδειξε ένα ζητιάνο σακάτη, καµπούρη, µισότυφλο, βρόµικο και γεµάτο πληγές.

–Μα πώς είναι δυνατόν; διαµαρτυρήθηκε ο βασιλιάς. Αµέτρητες διαφορές µάς χωρίζουν.–Ένας βασιλιάς ετοιµοθάνατος, επέµενε ο µάγος, µοιάζει µονάχα µε τον πιο φτωχό, τον πιο κακότυχο της πόλης. Εµπρός, άλλαξε αµέσως ρούχα µαζί του για µία µέρα, βάλε τον στο θρόνο και θα σωθείς.

Αλλά ο βασιλιάς δε θέλησε µε κανέναν τρόπο να παραδεχτεί πως έµοιαζε µ’ ένα ζητιάνο. Γύρισε στο παλάτι κατσουφιασµένος κι άκεφος και το ίδιο βράδυ πέθανε, µε το στέµµα στο κεφάλι και το σκήπτρο σφιχτά στην παλάµη.

Πηγή: Από το βιβλίο "Παραµύθια από το τηλέφωνο" (για παιδιά από 6 ετών)Συγγραφέας: Τζάνι Ροντάρι Εικονογράφηση: Φραντσέσκο ΑλτάνΑπόδοση: Άννα ΠαπασταύρουΕκδόσεις Μεταίχµιο


17


by www.flickr.com/photos/slgc/

http://www.flickr.com/photos/slgc/

http://www.flickr.com/photos/slgc/


18


ΥΠΟΓΕΙΑ ΕΠΩΔΟΣ

Εύκολο πάντα να νυχτώνει

είναι κανονισµένο από παλιά,

δύσκολα κανείς παγώνει

αιµοδιψή τρικέφαλα σκυλιά.

Ένα έµβρυο ωστόσο µεγαλώνει

σε γαλιάντρα και φιλόξενη κοιλιά,

θα ‘χει µάτια φλογισµένα

και µαύρα αχτένιστα µαλλιά.

Σπίρτο ζωηρό να τρεµοπαίζει

σε βαθύ πάτο πηγαδιού,

ως φωνή παραπονιάρα

στην αρχή του τραγουδιού.

Η αγάπη πάντα θα ενώνει

τα κοµµάτια της να βρεις,

στάθηκες αµίλητη στο χιόνι

και ευχόσουν πάλι να µε δεις.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΑΤΣΑΛΗhttp://atsalisart.blogspot.gr/




19



20


MORITURUS TE SALUTAT

Ετούτα τα λόγια που δεν αγγίζουν την καρδιά σου

Έχουν σταλάξει µε πικρό πόνο από τη δική µου,

Εσύ, διαβάζεις, αλλά περιφρονείς την τέχνη τους

Που δεν είναι τέχνη αλλά αίµα — ανώφελα

Το αίµα αναβλύζει από την καρδιά µου.

Τα πάθη της βασανισµένης σκέψης µου

Τυραννούν µόνο επιπόλαια την ήρεµη ψυχή σου —

Καµιά ασχήµια δεν παιδεύει τον τυφλό —

Μια σκιά στο σκοτάδι είναι όλη

Η δυστυχία µου στη σκέψη σου.

Και όµως σε αγαπώ που αναφωνείς

Πως δεν θα µε αγαπάς — η αλήθεια είναι δύσκολη,

Πιο εύκολο θα ήταν να διστάσεις

Και να αποτρέψεις το θανάσιµο χτύπηµα, την ανταµοιβή µου —

Κουράγιο, γενναία καρδιά! Την Αγάπη σκοτώνεις.

Joseph Mary Plunkett Γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1887. Ποιητής, δηµοσιογράφος και ηγέτης του Easter Rising. Προσχώρησε στην Ιρλανδική Αδελφότητα (Irish Republican Brotherhood) και εκτελέσθηκε από τις αγγλικές δυνάµεις κατοχής στις 4 Μαΐου 1916, λίγες ώρες αφού είχε παντρευτεί στο παρεκκλήσι της φυλακής την αγαπηµένη του.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ZΩΗ Ν. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ[email protected]

Joseph Mary Plunkett

http://www.nikolopoulouzoe.com

http://www.nikolopoulouzoe.com




21


Eικονογράφηση: Καλλιρρόη Κατσαφανα - [email protected]

http://yahoo.gr/

http://yahoo.gr/


22


ΜΑΡΙΑ ΠΡΙΜΕΝΤΑ ΑΡΙΘΜΟΣ 1439 / ΕΚΤΑΦΗ

(Ότι πιο δύσκολο έζησα- αφιερωµένο στην γιαγιά µου)

Έγερσις, 7 πρωινή. Κινήσεις γρήγορες κοφτές. Διαιρώ το χρόνο.Το τελευταίο µου ραντεβού µαζί σου, πίσω από το µαντρότοιχο του Α’ Νεκροταφείου. Έρχοµαι όπως τότε. Πότε; Τότε,παλιά που σε έπαιρνα από την εκκλησία κάτι Κυριακές που µύριζαν ύπνο και λιβάνι. Έρχοµαι πάλι να σε πάρω όπως τότε. Πότε; θυµάσαι; Σε ποιό έτος ήµασταν; Σε αυτήν εδώ τη ζωή; Πόσο γρήγορα τρέχει. Τρέχω και είναι σα να µην έφυγα ποτέ. Το τιµόνι πονάει στα χέρια µου,ιδρώνει. Ο πανικός στις άκρες των δαχτύλων. Έρχοµαι. Τα µαλλιά µου αναζητάν το χάδι σου. Έφτασα.

Όλοι µαζεµένοι πάλι όπως τότε που σε φέραµε,περιµένουµε εσένα. Έλα λίγο στο φως να ανταµώσουµε.Τσάπα, κασµάς, τσάπα. Τα αφτιά ψηλώνουν, τα µάτια ανοίγουν σαν παραθυρόφυλλα για να µπει το φως. Ακόµα τίποτα, φτυαριές...αναµονή. Κονταίνει η ανάσα,κονταίνουν όλα λες και κάποιος τα έκοψε σε µικρά καρέ. Που είσαι, ήρθα,που είσαι; Είµαι εδώ,για σένα .Η εγγονή σου, ε-γγο-νή σου, ψιθυρίζω,χωρίς να σκέφτοµαι τι λέω. Τα µάτια µου τσούζουν,σα να βγήκα από µακροβούτι. Δεν µπορώ να ξεφύγω από το ίδιο µου το σώµα από τον ίδιο τον πόνο,µε φυλακίζει εδώ και πρέπει να τον βιώσω, να τον φορέσω σα να ήταν το τελευταίο µοντέλο γυαλιών ηλίου,ή σαν κολλητό µπλουζάκι. Κοιτάω την µητέρα µου .Τα βουρκωµένα τοπία στο πρόσωπο της«Μην πας,να την θυµάσαι όπως παλιά».«Θα πάω, θέλω να δω τι απέµεινε».Το σεντόνι γεµάτο πάστρα, µαυρίζει από τα κόκαλα και το χώµα. Πολλά είµαστε,πολλά... 10 µεγάλα µαύρα κόκαλα. Κοιτάω µε αβλέφαρο βλέµµα

Το κρανίο σου, το πιο όµορφο κρανίο που έχω δει. Σε είδα λοιπόν,αυτό έγινες;Μικρά κόκαλα σαν κλαράκια δέντρου,ίχνη από ρούχα και µαύρο χώµα«Είστε πολύ τυχεροί,λέει ο άνθρωπος µε το φτυάρι,συνήθως δεν λιώνουν». Δεν τολµώ να πάρω το βλέµµα µου µακριά από τα ίχνη του κάποτε δικού σου,µοιράζουν τα κόκαλα,σαν να µοιράζουν ελπίδα στα πεινασµένα µάτια µου...Το λιωµένο φόρεµα,οι τρύπες και το πρώτο πρωινό φως που περνάει µέσα από αυτέςΤο ζω,το αξίζεις,το ζω. Κάνω πάλι την υπέρβαση,όπως τότε που σε κράταγα στα χέρια µου,σε ποια ζωή ήταν σε ποιο έτος δεν θυµάµαι πια.«Γενναίο κορίτσι»!Κάτω από το ρούχο Η λεκάνη σου λιπόθυµη κατρακυλάει στο σεντόνι...Αντέχω ακόµα,εσύ;Πιάνω το χέρι της µητέρας µου, «πάµε...θέλω να δω και τα υπόλοιπα.»Κατηφορίζω µαζί µε τον θείο στο αποθηκάκι του Αγ.Λαζάρου, ακούω τρεχούµενο υγρό που δροσίζει.

Κρασί κόκκινο,µια υπέροχη µυρωδιά µαζί µε νοτισµένο χώµα και ανάσα πρωινού,έτσι µύριζαν και οι σπονδές άραγε;Ένας νεαρός άντρας σε βάζει στο κουτάκι,ψάχνω το κρανίο,µετράω τα κόκαλαΜήπως και ξέχασε κανένα...Σε συναρµολογεί κοµµάτι- κοµµάτι µα δεν είσαι πια εκεί...δεν ήσουνα ποτέ εκεί,µέσα µου είσαι. Γι αυτό και άντεξα το ανέβασµα του µικρού µου ρόλου. «Ξέρετε κάτι, λέω στον επόπτη,είµαστε χρόνος που λήγει, µάζα από χώρο και χρόνο,διαστελλόµαστε και συστελλόµαστε καταπίνοντας χρόνο. Αυτό δεν κάνουµε; Τρώµε τόσο πρόστυχα όλο το χρόνο µας µέχρι να γίνουµε όλοι

ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ[email protected]://jellyannadarling.deviantart.com/gallery/

http://jellyannadarling.blogspot.com/



http://jellyannadarling.deviantart.com/gallery/

http://jellyannadarling.deviantart.com/gallery/




23


µαύρες τρύπες οι οποίες θα ρουφήξουν τους εαυτούς µας.Αυτό νοµίζω είναι ο θάνατος,η συνέχεια του ασυνείδητου που επεξεργάζεται στο διηνεκές τα στοιχεία που έχουν προκύψει από µια ζωή γεµάτη χώρο και χρόνο».Ο επόπτης χαµογελάει,δεν έχει ακούσει τίποτα.Ακούω την µητέρα µου από πίσω,«Καλή µου είσαι τόσο όµορφη,γενναίο κορίτσι»«Έπρεπε να τη δω,µαµά, τελευταίο ραντεβού»Έτοιµη. Ακολουθώ την λάµψη του σκεύους,οι συγγενείς κάτι µου λένε δεν τους ακούω,τίποτα δεν ακούω πια, µόνο τα βήµατα του επόπτη. Γρήγορη ανάσα.Έτοιµη,εδώ είµαστε...σε αφήνω τώρα πάω να ζήσω, δεν θυµάµαι αν είµαι εγώ ή εσύ πια. Πάµε να φύγουµε µαζί,στο φως,έξω µαζί,όπως τότε. Πότε,δεν ξέρω,ίσως τότε.Ρίχνω µια τελευταία µατιά ΜΑΡΙΑ ΠΡΙΜΕΝΤΑ ΑΡ.1439Έφυγα!


24

ΙΝΚ


25

ΙΝΚ

ΑΙΧΜΗΡΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ

Γουίντ Γκαπ, µια κωµόπολη του Μισούρι. Δυο δολοφονίες µικρών κοριτσιών µέσα σε εννέα µήνες ,από τα οποία έχουν αφαιρεθεί τελετουργικά τα δόντια. Αποστολή της τριαντάχρονης δηµοσιογράφου Καµίλ για λογαριασµό τη εφηµερίδας της στο Σικάγο. Δεν είναι τυχαία η επιλογή, καθώς εκεί είναι η γενέτειρα της. ‘’…Δεν µε ενοχλούσε η ιδέα να µαρτυρήσω τις κρυφές ιστορίες του Γουίντ Γκαπ στον Ρίτσαρντ. Ήταν το µέρος όπου είχε πεθάνει η αδερφή µου, το µέρος όπου είχα αρχίσει να χαρακώνοµαι. Μια πόλη τόσο µικρή και ασφυκτική που έπεφτες καθηµερινά πάνω σε ανθρώπους που µισούσες. Ανθρώπους που ήξεραν πράγµατα για σένα. Ήταν το είδος του µέρους που σου αφήνει σηµάδια…’’

Η µοναδική µαρτυρία ενός παιδιού αναφέρει ότι ο δολοφόνος είναι γυναίκα ‘’µε µακριά ξανθά µαλλιά’’ και δε γίνεται πιστευτή. Οι περισσότεροι κάτοικοι δείχνουν µε ευκολία τον νεοφερµένο ξένο , ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι. Οι ίδιοι οι ντόπιοι δεν σταυρώνονται για τα πάθη τους (αλκοόλ µέχρι αηδίας, βία, ξετσίπωτο κουτσοµπολιό, εύκολο σεξ, απάθεια). Για την ακρίβεια, δεν ξέρουν να κατονοµάσουν εάν κάτι είναι βία ή γνώριµη καθηµερινότητα. Ο συντηρητικός αµερικάνικος Νότος. Η βασική οικονοµική δραστηριότητα της περιοχής είναι η εκτροφή και σφαγή χοίρων, στην ιδιοκτησία της οικογένειας της Καµίλ.

Η Καµίλ διερευνά όχι µόνο τα ίχνη του δολοφόνου αλλά παράλληλα και τα ίχνη της οικογένειας της. Μέσα της και πάνω της. Η φυσική απώλεια του πατέρα της που δε γνώρισε και η συναισθηµατική απώλεια της ελεγκτικής µητέρας της που θέλει τα παιδιά της να εξαρτώνται από αυτήν. Η νεκρή αδελφή της Καµίλ που την συναγωνίζεται µετά θάνατον. Η ετεροθαλής αδελφή της, σεξοβόµβα και διαστροφικά ανασφαλής. Η αυταρχική γιαγιά της που δεν ήθελε την µητέρα της, που δεν θέλει την Καµίλ.

Υπάρχουν κάποιες βασικές µεθοδεύσεις που δεν πρέπει να αγνοηθούν. Η Flynn περιορίζει εσκεµµένα τον δηµοσιογραφικό/ αστυνοµικό ρόλο της κεντρικής ηρωίδας υπέρ του καθηµερινού της εαυτού, που βηµατίζει σε δυο άξονες, της οικογένειας και της (µικρό)κοινωνίας. Η κάθετη, διαγενεαλογική ‘’ανάγνωση’’ της οικογένειας συµπληρώνεται από την οριζόντια καταγραφή της νοσηρότητας της κοινωνίας. Είναι ελάχιστα τα κεφάλαια που αφιερώνονται στη συλλογή και έκθεση στοιχείων, ενώ ο ντεντέκτιβ στην κλασσική του εκδοχή δεν εµφανίζεται σχεδόν καθόλου. Αντί αυτού, στοιχειώδης πρόοδος επιτυγχάνεται σε παράδοξα µέρη : σε σπίτια παλιών γνωστών από αθώα λόγια και σε σκοτεινά µπαρ µετά από πολλά ποτά. Άλλωστε η ιδία η Καµίλ διασταυρώνει τουλάχιστον δυο ρόλους, πολλές φορές άτσαλα και αντικρουόµενα: είναι ο εξωτερικός παρατηρητής ως

Gillian Flynn, µτφ: Γωγώ Αρβανίτη, εκδ. Μεταίχµιο, 2008, σσ. 369

ΤΗΣ ΜΥΡΣΙΝΗΣ ΠΑΠΑΚΟΥΝΑΔΗ[email protected]




26

δηµοσιογράφος, που µπορεί να κρίνει ψυχρά και µαθηµατικά τα γεγονότα και ταυτόχρονα ο ντόπιος που επανεισάγεται βίαια στο πατρικό της σπίτι και κρίνεται διαρκώς για το παρελθόν της.

Στο αντί- ηρωικό προφίλ της Καµίλ , που δεξιοτεχνικά σταθεροποιεί από σελίδα σε σελίδα η Flynn σε µια ευάλωτη, αλκοολική γυναίκα, προεξάρχουν αυτά τα σηµάδια στο σώµα της: λέξεις που σκεφτόταν ή άκουσε , χαρακωµένες από οποιοδήποτε αιχµηρό αντικείµενο ήταν στην ευχέρεια της, σε όλο το κορµί της εκτός από µια παρθένα έκταση , µεγέθους µπουνιάς, στην πλάτη της. Οι λέξεις αυτές συνοµιλούν µεταξύ τους, τσακώνονται, αγριεύουν, όλα παιχνίδια του µυαλού σε αποκωδικοποίηση. ‘’ Μπορώ και τις κάνω να σωπαίνουν µε το που σκέφτοµαι το "χάσου", πάντα χαµηλόφωνο και αρχοντικό, να κυριαρχεί σε όλες τις άλλες λέξεις από το ύψος και την ασφάλεια του σβέρκου µου. ‘’

Οι αντί-ήρωες λειτουργούν σε αντί-ηρωικά πλαίσια από επιλογή. Στο βιβλίο βρίσκονται σταθερά στο περιθώριο οι άντρες –οι κατά παράδοση µπρουτάλ- και τα νήµατα κινούνται από γυναίκες όλων των ειδών, τα κορίτσια που δολοφονούνται είναι ιδιαίτερα άτοµα αλλά αντιπαθητικά, η ανατροπή της ανατροπής στο τέλος δεν έχει και τόση σηµασία γιατί είναι επεξηγηµατική της συνολικής σύνθεσης. Ο ρυθµός του βιβλίου είναι απροκάλυπτα εθιστικός, µε βασικό καύσιµο ανάγνωσης τον τρόµο και την αγωνία που επικυριαρχούν. Η κινηµατογραφική διάσταση του ψυχολογικού θρίλερ ,που απέδωσαν στο βιβλίο πολλοί, δεν είναι τυχαία και δικαίως θα µεταφερθεί στην µεγάλη οθόνη.

Η εξιχνίαση των δολοφονιών είναι περισσότερο µια ψυχο-κοινωνική υπόθεση εργασίας και λιγότερο αστυνοµική. Στη µέση βρίσκεται ο εκτελεστής της βίας και οµόκεντρα διακρίνει κανείς φαύλους κύκλους βίας – ενδό- και εξωστρεφόµενους- ή απλώς συνθήκες βίας, που αποκαλύπτονται χωρίς ταµπού σε όλα τα µήκη και πλάτη της κοινωνίας.

ΙΝΚ


27

ΙΝΚ


28

ΑΝΙΜΑ

CODE GEASS:HANGYAKU NO RURUSHU

Ο σκηνοθέτης Goro Taniguchi και ο Ichiro Okouchi µας παρουσιάζουν ένα κόσµο χωρισµένο σε τρεις υπερδυνάµεις, τη Britannia, την Κινέζικη Οµοσπονδία και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ιστορία ξεκινά µετά την κατάκτηση της Ιαπωνίας από την Αγία Βρετανική Αυτοκρατορία που επετεύχθη µε τη χρήση ενός όπλου ονόµατι «Οπλισµένος Αυτόνοµος Ιππότης». Κατόπιν η Ιαπωνία µετονοµάζεται σε Περιοχή 11 και όλα τα δικαιώµατα και οι ελευθερίες των κατοίκων αφαιρούνται µε συνοπτικές διαδικασίες.

Ο Lelouch Lamperouge, ένας πανέξυπνος Βρετανός πρίγκιπας αποστέλλεται στην Ιαπωνία µαζί µε την αδερφή του Nunnally από τον πατέρα τους, αυτοκράτορα Charles zi Brittannia, όταν η µητέρα του Marianne vi Britannia δολοφονείται.

Μετά τον πόλεµο, στα ερείπια µιας Ιαπωνικής πόλης ο Lelouch ορκίζεται στον Γιαπωνέζο φίλο του Suzaku Kururugi ότι µια µέρα θα αφανίσει την Britannia. Επτά χρόνια µετά ο Lelouch συλλαµβάνεται για τροµοκρατική επίθεση και σώζεται την τελευταία στιγµή από βέβαιο θάνατο όταν χρησιµοποίησε µια περίεργη δύναµη, ονόµατι Geass, που απέκτησε από την C.C., µια µυστηριώδη κοπέλα. Η δύναµη αυτή σου δίνει τη δυνατότητα να κάµπτεις τη θέληση για ζωή, πόλεµο ή θάνατο που έχει ο άλλος. Έτσι ο Lelouch καταφέρνει να γλυτώσει αφού σκότωσε τον Βρετανό βασιλικό φρουρό πριν τον σκοτώσει πρώτος εκείνος. Κατόπιν αποφασίζει να βρει το δολοφόνο της µητέρας του αλλά και µε την Geass να κάνει τον κόσµο της Nunnally πιο εύκολο. Γίνεται αρχηγός της αντίστασης συµµετέχοντας στην οµάδα Μαύροι Ιππότες και συνεχώς ανεβαίνει στην εκτίµηση των Ιαπώνων που

µαζί του βλέπουν την επανάσταση µε µεγαλύτερη αισιοδοξία.

Όµως στην πορεία του ως Zero (έτσι αποφάσισε να ονοµάζεται) θα βρεθεί προ εκπλήξεως µιας και οι εχθροί δεν είναι πάντα αυτοί που νοµίζουµε… Μπορεί πολλές φορές οι διαφορετικές αξίες που έχουµε µέσα µας να µας φέρνουν αντιµέτωπους µε πρόσωπα που ποτέ δεν περιµέναµε..

Όταν το anime προβλήθηκε για πρώτη φορά σε µια ειδική τελετή το κοινό έµεινε σιωπηλό µε το τέλος του πρώτου επεισοδίου για να ξεσπάσει τελικά µε ένα φοβερό χειροκρότηµα, επάξια αν θέλετε τη γνώµη µου…

TOY GIL [email protected]




29

ΑΝΙΜΑ


30

JUMPCAT

ΓΥΜΝΟ ΓΕΥΜΑ (NAKED LUNCH)

“Exterminate all rational thought: that is the conclusion I have come to’’

Μια χωρίς όρια κατάβαση στην ανείπωτη φρίκη των πιο σκοτεινών πλευρών της ανθρώπινης ύπαρξης επιχειρεί µε το ‘’Naked Lunch’’ ο David Cronenberg, διασκευάζοντας µε τον πλέον ευφάνταστο τρόπο την οµώνυµη νουβέλα του William Burroughs και αξιοποιώντας στοιχεία από συµβάντα της πραγµατικής ζωής του ίδιου του συγγραφέα.

ΟWilliam Lee, ένας αποτυχηµένος συγγραφέας που φοβάται να αναµετρηθεί µε το ίδιο του το ταλέντο, προσπαθεί, επίσης αποτυχηµένα, να φτιάξει µια

‘’φυσιολογική’’, συµβατική ζωή εργαζόµενος ως εξολοθρευτής εντόµων. Όλα αλλάζουν όταν ανακαλύπτει πως η γυναίκα του Joan, σουτάρει ενέσεις µε την εντοµοκτόνο σκόνη του, καθώς αυτή λειτουργεί ως ένα εξαιρετικά εξωτικό παραισθησιογόνο που προσφέρει ένα είδος ‘’καφκικής µαστούρας’’, όπως χαρακτηριστικά περιγράφει η ίδια. Ο William δεν αργεί να εθιστεί στη νέα αυτή ουσία και αρχίζει να πράττει έξω από κάθε λογική. Όταν στα πλαίσια ενός παιχνιδιού (το νούµερο του Γουλιέλµου Τέλλου), σκοτώνει κατά λάθος τη γυναίκα του, αναγκάζεται να καταφύγει, κυνηγηµένος από τις κρατικές αρχές, στο διαβόητο ισλαµικό λιµάνι Interzone, όπου τίποτα δεν είναι αληθινό και όλα επιτρέπονται. Εκεί, ανάµεσα σε

ΤΟΥ DAVID CRONEΝBERG / 1991, DVD ΠΕΡΙΟΧΗΣ 1, 1:78:1, COLOR, WIDESCREEN, DOLBY DIGITAL 2

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΕΧΡΗ[email protected]




31

JUMPCAT

πρεζάκια, µάγισσες, τέρατα και κατασκόπους και δεχόµενος πολιορκία αφενός από ένα πανίσχυρο κύκλωµα ναρκωτικών και αφετέρου από µια διάχυτη κουλτούρα οργιώδους (κυρίως οµοφυλοφιλικού) σεξ, ξαναβρίσκει τη χαµένη του έµπνευση και βιώνει µια σχιζοφρενική εµπειρία συγγραφικού οίστρου.

Όλη η ταινία µοιάζει µε ένα χαοτικό πάζλ. Σε καµία περίπτωση δεν ακολουθείται µια γραµµική αφήγηση. Υπάρχουν, ωστόσο, ορισµένοι άξονες που, µέσω κάποιων επαναλαµβανόµενων λογικών κύκλων, κάνουν συνεχώς αισθητή την παρουσία τους και γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η όλη προβληµατική του Cronenberg στην ταινία αυτή. Κυρίαρχη θέση κατέχει ο τρόµος µπροστά στο ενδεχόµενο ενός κόσµου κυριαρχούµενου από αόρατους µηχανισµούς ελέγχου, επιτήρησης και καταπίεσης του ατόµου και των ελευθεριών του, καθώς και οι συνεχείς αµφιβολίες και η συνακόλουθη έλλειψη εµπιστοσύνης σε οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε. Ο τρόµος αυτός παρουσιάζεται µε τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο µέσα από τη διαταραγµένη ψυχοσύνθεση ενός ναρκοµανή, στα µάτια του οποίου είναι ακόµα πιο διογκωµένος, όντας συνεπικουρούµενος από µια µανία καταδίωξης και την υποψία µιας συνωµοσίας που στόχο έχει την ολοκληρωτική εξάλειψη του διαφορετικού. Ταυτόχρονα, επιχειρείται µια χωρίς προκαταλήψεις και στερεοτυπικά σχήµατα εξερεύνηση του φαινοµένου του εθισµού, όχι ως κοινωνική παθογένεια, αλλά ως προσωπικό βίωµα. Ο William

Lee πλέοντας σε ωκεανούς παραισθήσεων και παραλογισµού υπό την επήρεια διαφόρων ναρκωτικών απεµπλέκεται από κάθε αίσθηµα ενοχής, κόβει τους δεσµούς µε τη συµβατική πραγµατικότητα και εισέρχεται σε έναν κόσµο παράνοιας, όπου µε θραυσµατικό τρόπο έρχεται σε λιγότερο ή περισσότερο στενή επαφή µε συναισθηµατικούς, σεξουαλικούς και διανοητικούς πειραµατισµούς, απελευθερώνοντας µια κολασµένη καλλιτεχνική δηµιουργικότητα. Φυσικά, η διαδικασία αυτή δεν είναι καθόλου ρόδινη. Αντιθέτως, είναι γεµάτη αγωνία, πόνο, ρίσκο, εφιάλτες και σε τελική ανάλυση αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νοµίσµατος, την άλλη όψη της καταπιεστικής κρατικής εξουσίας από την οποία προσπάθησε να διαφύγει ο Lee. Ο εθισµός είναι το ψυχοδιανοητικό ανάλογο αυτού που σε πολιτικό επίπεδο εκφράζει ο κρατισµός. Είναι ένα διαφορετικού τύπου σύστηµα ελέγχου. Γι’ αυτό και αργά ή γρήγορα ο πρωταγωνιστής µας θα βρεθεί ενώπιον ενός µεγάλου διλλήµατος που έχει ως διακύβευµα την ίδια του την ύπαρξη εν τέλει: θα σταµατήσει τη χρήση των ναρκωτικών ουσιών για να επιστρέψει στην πραγµατικότητα ή θα επιλέξει να τελειώσει το βιβλίο του µε τίµηµα την απώλεια της λογικής του ? Και εδώ φτάνουµε στο κεντρικό ζήτηµα µε το οποίο ασχολείται η ταινία που δεν είναι άλλο από αυτό της έµπνευσης που οδηγεί στην δηµιουργία καλλιτεχνικού-πνευµατικού έργου, καθώς και τα αδιέξοδα στα οποία πολλές φορές αυτή προσκρούει. Αυτό το κυνήγι της έµπνευσης είναι που χαράσσει το δρόµο του W.Lee


32

και κατ’ επέκταση σηµατοδοτεί και όλη την πορεία της ταινίας και όχι η κουλτούρα των ναρκωτικών ή του οµοφυλοφιλικού σεξ (παρόλο που παρουσιάζονται µε εξεζητηµένο αισθητικά τρόπο) που προκύπτουν παρεµπιπτόντως κατά τη διάρκεια της περιπλάνησης του πρωταγωνιστή στη λαβυρινθώδη αραβική πόλη, όπου αναζητά εναγωνίως την εκλιπούσα µούσα του Joan. Στην κατεύθυνση αυτή αναπτύσσει µια, θα λέγαµε, ‘’νεκροφιλική’’ σχέση µε µια µετενσάρκωση της Joan (µε το ίδιο όνοµα), σύζυγο ενός άλλου συγγραφέα, στο πρόσωπο της οποίας βρίσκει µια ελπίδα εξόδου από την συγγραφική του εξορία. ‘’Δεν µπορώ να γράψω χωρίς αυτήν’’, οµολογεί ο Lee προς το τέλος της ταινίας. Ωστόσο, η σχέση του Lee µε την Joan δεν είναι µια ανιδιοτελής και υγιής σχέση αγάπης. Ο Lee, όπως έκανε στην αρχή, έτσι και στο τέλος θα χρειαστεί να σκοτώσει για άλλη µια φορά τη µούσα του, προκειµένου να µπορέσει να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στον εθισµό του, στην εξάρτησή του, που δεν είναι άλλη από το γράψιµο. Χαρακτηριστικό είναι µάλιστα ότι ξανασκοτώνει την Joan µπροστά στους συνοριοφύλακες της χώρας προς την οποία διαφεύγει, ως απόδειξη του ότι είναι όντως συγγραφέας. Ακόµα και η ίδια η αγάπη λοιπόν, έχει εξολοθρευτεί από την εξάρτηση αυτή, που για έναν συγγραφέα είναι το παν. Ακόµα και η αγάπη υπήρξε απλά ένα όχηµα διαφυγής. Το ‘’Naked Lunch’’ είναι µια ταινία που µελετά τη διαδικασία της συγγραφής. Κάτι περισσότερο, είναι ένα υπόδειγµα για τις ταινίες που φιλοδοξούν να πραγµατευτούν αυτό το ζήτηµα.

Όλη η ταινία είναι διαποτισµένη από µια noir αισθητική που γίνεται φανερή από τα αγχώδη jazz µουσικά µοτίβα (από τον µόνιµο συνεργάτη Howard Shore) µέχρι τα µουντά σκηνικά µε τα υποτονικά χρώµατα και τους grotesque χαρακτήρες. Ταυτόχρονα όµως συνδυάζεται εκρηκτικά µε µια νοσηρή ατµόσφαιρα δυσκολοχώνευτης φρίκης που πηγάζει από γραφοµηχανές που µεταµορφώνονται σε τεραστίων διαστάσεων έντοµα τα οποία µιλάνε από παλλόµενους σφιγκτήρες (που παραπέµπουν στην ανατοµία του κόλπου ή του πρωκτού), γιγάντιες σαρανταποδαρούσες καθώς και κάτι αποκρουστικά πλάσµατα ονόµατι 'mugwumps’ που εκκρίνουν εν είδει σπέρµατος ένα παραισθησιογόνο υγρό. Όλα τα παραπάνω οικοδοµούν ένα σύµπαν, άλλοτε σουρεαλιστικό άλλοτε παρακµιακό και όλο και πιο απειλητικό όσο ο W.Lee εντείνει τις προσπάθειές του να γράψει. Ένας W.Lee που ενσαρκώνεται άκρως επιτυχηµένα από τον Peter Weller. Το ανέκφραστο, σχεδόν νεκρό βλέµµα, η σκοτεινή φωνή και η απουσία εξωτερίκευσης συναισθηµάτων συµβάλλουν στη συγκρότηση της φιγούρας ενός καταθλιπτικού ζόµπι που περιφέρεται, ίσως µάταια, σε µια αφιλόξενη πόλη.

Το ‘’ Naked Lunch’’ µέσα από την κριτική που ασκεί στην αµερικάνικη κουλτούρα του συντηρητισµού, της βίας, του σεξισµού και της πολιτικής διαφθοράς, ταυτόχρονα µας καλεί να σταθούµε χωρίς ταµπού απέναντι σε όλα εκείνα που πιθανώς να κρύβουµε µέσα µας και να φοβόµαστε να αντικρύσουµε, να εξολοθρεύσουµε κάθε λογική σκέψη που εµποδίζει την αυθόρµητη εξωτερίκευση των πιο µύχιων πτυχών µας και να αντιµετωπίσουµε µε θάρρος την αλήθεια, ώστε να φτάσουµε στην αυτοπραγµάτωση. Όταν µάλιστα πρόκειται για έναν άνθρωπο µε ιδιαίτερα οξυµµένες ευαισθησίες, έναν καλλιτέχνη, έναν συγγραφέα εν προκειµένω, η διαδικασία αυτή ενδεχοµένως να ισοδυναµεί µε µια πρόσκληση στην κόλαση, καθώς είναι επιφορτισµένος µε το επιπλέον καθήκον να περιγράψει αυτή τη διαδικασία. Όπως µάλιστα χαρακτηριστικά λέει σε µια αποστροφή του λόγου της η ζωντανή γραφοµηχανή Clark Nova : ‘’Ο συγγραφέας ζει τη θλιβερή αλήθεια όπως όλοι. Η µόνη διαφορά είναι ότι γράφει έκθεση γι αυτήν’’.

JUMPCAT

http://rogerebert.suntimes.com/apps/pbcs.dll/classifieds?category=search1&SearchType=1&q=Peter%20Weller&Class=%25&FromDate=19150101&ToDate=20131231

http://rogerebert.suntimes.com/apps/pbcs.dll/classifieds?category=search1&SearchType=1&q=Peter%20Weller&Class=%25&FromDate=19150101&ToDate=20131231


33

JUMPCAT


34

JUMPCAT

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΠΟΘΟΣ

Ένα ερωτικό δράµα, ένα κατασκοπικό θρίλερ, ένας απαγορευµένος έρωτας µε φόντο την υπό την ιαπωνική κατοχή Κίνα, τα επαναστατικά οράµατα µιας νέας γενιάς, τις προδοσίες και του δοσίλογους είναι η ταινία που προκάλεσε τους θεατές της Ανατολής κι έφτασε στο σηµείο να λογοκριθεί στην Κίνα για τις έντονες ερωτικές σκηνές της. Το «Προσοχή : Πόθος», βασιζόµενο στο βιβλίο της Eileen Chang που γράφηκε στις αρχές της δεκαετίας του 50, χάρισε στον δραστήριο Ανγκ Λη τον δεύτερο χρυσό του Λέοντα στο φεστιβάλ Βενετίας το 2007 µετά το «Μυστικό του Brokeback Mountain» το 2005.

Η ταινία διαδραµατίζεται σε δύο ξεχωριστούς χρόνους και χρόνους: στο Χονγκ-Κονγκ του 1938 και την υπό την ιαπωνική κατοχή Σαγκάη του 1942. Η νεαρή φοιτήτρια Γουόνγκ αποφασίζει, υπό την παρότρυνση ενός συµφοιτητή της, να συµµετάσχει σε µια θεατρική παράσταση «πατριωτικού δράµατος» και καταχειροκροτείται για τις υποκριτικές της ικανότητες. Λίγο καιρό αργότερα, ο ίδιος συµφοιτητής, παρασυρόµενος από το πατριωτικό πνεύµα της γενιάς

του αποφασίζει να οργανώσει µια φοιτητική λέσχη µε σκοπό να συµβάλει µε τρόπο πρακτικό στον αγώνα της Κίνας κατά της ιαπωνικής κατάκτησης. Ο απώτερος σκοπός της οµάδας είναι να βρουν και να σκοτώσουν τον κύριο Γι, επιφανές πολιτικό πρόσωπο ταγµένο µε την πλευρά των Ιαπώνων. Στην προσπάθειά τους αυτή χρησιµοποιούν την Γουόνγκ ως δόλωµα για να έρθουν σε επαφή µαζί του. Η ντροπαλή και συνετή φοιτήτρια, λοιπόν, µετατρέπεται σε µια ελκυστική γυναικεία παρουσία που προσεγγίζει και διεισδύει στην ζωή του κυρίου Γι µε ύπουλο τρόπο, θέλοντας να τον αποπλανήσει. Δεν αργεί, ωστόσο, το επικίνδυνο αυτό παιχνίδι ρόλων να εξελιχθεί σε αµφοτερόπλευρη ερωτική έλξη που θα οδηγήσει σε έναν απαγορευµένο και µοιραίο έρωτα µεταξύ της επαναστάτριας και του δοσίλογου.

Σε πρώτη προσέγγιση η ταινία θυµίζει το αρχέτυπο των φιλµ νουάρ της δεκαετίας του 50 : η µοιραία γυναίκα, η φονική παγίδα, τα σκοτεινά κίνητρα και οι πειρασµοί, παρόλαυτα είναι δύσκολο να καταταχθεί είτε στο είδος των κατασκοπικών θρίλλερ είτε σε αυτό

«-Πιστεύεις ότι σε µισώ; - Το πιστεύω…»

ΤOY ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΤΤΑ[email protected]

http://en.wikipedia.org/wiki/Eileen_Chang%22%20%5Co%20%22Eileen%20Chang

http://en.wikipedia.org/wiki/Eileen_Chang%22%20%5Co%20%22Eileen%20Chang




35

JUMPCAT

των αµιγώς ερωτικών δραµάτων. Ταλαντευόµενη ανάµεσα στο πολιτικό προσκήνιο της εποχής, τα βρώµικα παιχνίδια εξουσίας και το αιώνιο δίληµµα λογικής κι ευαισθησίας (όπως η οµώνυµη ταινία του Λη) η πλοκή εξελίσσεται µε ταχείς ρυθµούς διατηρώντας όµως έναν σταθερό βηµατισµό. Παρά την σχεδόν τρίωρη διάρκειά της η ταινία δεν κουράζει · αντιθέτως, ο σκηνοθέτης εκµεταλλεύεται τον διαθέσιµο χρόνο για να χτίσει όσο καλύτερα και όσο πιο περίτεχνα γίνεται την περιβάλλουσα ατµόσφαιρα και να αποδώσει την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων και την ηθική στάση τους απέναντι στα γεγονότα, στοιχεία απαραίτητα για την κατανόηση και δικαιολόγηση των πράξεών τους.

Η ντροπαλή Γουόνγκ από µικρή θαυµάζει την τέχνη του θεάµατος, επισκέπτεται συχνά τον κινηµατογράφο, κλαίει µε ταινίες της Ίνγκριντ Μπέργκµαν κι όταν της δίνεται η ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει στην θεατρική παράσταση της σχολής της επιβεβαιώνονται µέσα της οι επιθυµίες της να ζει για να «υποκρίνεται». Σε σύντοµο χρονικό διάστηµα εκπληρώνει την επιθυµία της καλούµενη να ενσαρκώσει τον πρώτο και πιο απαιτητικό ρόλο της όπου ως κατάσκοπος του κινέζικου απελευθερωτικού κινήµατος θα ρισκάρει τη ζωή της προσπαθώντας να σαγηνεύσει τον κύριο Γι. Επιστρατεύοντας όλη τη δύναµη της γυναικείας πονηριάς της και έχοντας την φυσική οµορφιά και γοητεία της ως κύριο όπλο στην φαρέτρα της θα

υποδυθεί µια άκρως αντίθετη προσωπικότητα που ντύνεται αστραφτερά, µακιγιάρεται έντονα, περνάει τις ώρες της παίζοντας µατζόνγκ µαζί µε τις κυρίες της καλής κοινωνίας και παραπονείται για την έλλειψη προσοχής από µέρους του άντρα της. Μη έχοντας, όµως, σεξουαλικές εµπειρίες, δεν θα διστάσει να πλαγιάσει µε έναν «συνέταιρό» της προκειµένου να πετύχει τον σκοπό της: να παρουσιαστεί στο «θύµα» της ως µια καθόλα έτοιµη και φλογερή γυναίκα. Στον αντίποδα, ο ίδιος ο κύριος Γι είναι ένα επιφανές πολιτικό πρόσωπο που περιβάλλεται από φρουρά όπου κινηθεί, συνεργάζεται µε τους κατακτητές Ιάπωνες, παραµερίζει τις ηθικές του αναστολές, είναι απόλυτα προσεκτικός και εγκρατής στις εκδηλώσεις του κατά τον κοινωνικό βίο, ενώ φαίνεται πως η σχέση του µε τη γυναίκα του συνοψίζεται στις κουβέντες που ανταλλάσσουν όταν εκείνη παίζει µατζόνγκ στο σπίτι µε τις φίλες της.

Ο Ανγκ Λη φαίνεται πως καταπιάνεται εδώ µε τις έννοιες της µεταµφίεσης, της εναλλαγής ρόλων και της προσποίησης- στοιχεία άρρηκτα συνδεδεµένη µε τη φύση και τη ζωή του ανθρώπου. Το κρυφό στα κίνητρα και τις προθέσεις των ηρώων αποτελεί και το εφαλτήριο για την σύναψη αυτής της ιδιότυπης σχέσης µεταξύ της Γουόνγκ (ή της κυρίας Μάι, σύµφωνα µε το πρόσωπο που υποδύεται στις συναναστροφές της) και του Γι όπου, καθώς θα αρχίσει να αναπτύσσεται η ερωτική έλξη, τα όρια µεταξύ ηθικής και καθήκοντος,


36

πατρίδας και προδοσίας θα µπερδευτούν. Κάθε χαρακτήρας έχει ένα δικό του σενάριο που εκτυλίσσεται στο µυαλό του, µια ξεχωριστή εκδοχή της ιστορίας, µια ιδιοσυγκρασιακή εκδοχή της πραγµατικότητας, µια διαφορετική άποψη πάνω στην ηθικής και τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις. Ο νικητής σε αυτή τη σχέση δεν θα είναι αυτός που θα ξεσκεπάσει το προσωπείο του άλλου, αντιθέτως, θα είναι αυτός που θα παρουσιάζει καλύτερα το ρόλο και τις µεταµφιέσεις του, είτε ως απαθής κι αµοραλιστής προδότης είτε ως παθιάρα, «έτοιµη για όλα» γυναίκα · εντούτοις, αυτές οι αντιθέσεις θα αποτελέσουν τον «ένοχο» συνδετικό κρίκο µεταξύ τους: ο κύριος Γι είναι στην πραγµατικότητα ένας πολύ µοναχικός άνθρωπος και η Γουόνγκ θα του το επισηµάνει και θα προσφερθεί να καλύψει το κενό, παράλληλα, η ίδια φαίνεται πως νοιώθει αποπροσανατολισµένη όσον αφορά στην ιεράρχηση των ιδανικών της κι ο κύριος Γι θα της υπενθυµίσει πως ο έρωτας προέχει όλων.

Αποτελώντας ένα κατεξοχήν αντιφατικό ζευγάρι (ο Γι είναι περισσότερο προσεκτικός απ’ ότι παθιασµένος ενώ η Γουόνγκ το αντίθετο), θύµα και θύτης αντιστρέφουν συχνά ρόλους καθώς οι ισορροπίες µεταξύ τους αλλά και οι θέσεις που κατέχουν είναι εξίσου επικίνδυνες και λεπτές. Όταν, κατά την πρώτη τους ερωτική συνάντηση, η Γουόνγκ θα ξεκινήσει να κάνει ένα προκλητικό στριπτίζ θεωρώντας πως έχει το πάνω χέρι και θέλοντας να τον µανιπουλάρει θα εκπλαγεί όταν ο συνειδητοποιήσει πως ο Γι έχει άγριες διαθέσεις απέναντί της και θα φτάσει στο σηµείο σχεδόν να την βιάσει. Πριν προλάβει όµως να τον µισήσει, ο κύριος Γι θα µεταστραφεί ολοκληρωτικά και θα µεταµορφωθεί σε έναν τρυφερό σύντροφο που εξερευνεί µαζί µε την ερωτική του σύντροφο άγνωστες πτυχές της ηδονής.

Αν και πολλοί βιάστηκαν να κρίνουν την ταινία µόνο από τις αποκαλυπτικές ερωτικές σκηνές της – ένας από τους λόγους παρόλαυτά που το κοινό µαζευόταν σωρηδόν στους κινηµατογράφους, ιδίως στις χώρες της Άπω Ανατολής – το « Προσοχή : Πόθος» αποτελεί υπόδειγµα αριστοτεχνικής εικονοληψίας και ατµοσφαιρικής σκηνοθεσίας. Είναι ένα παιχνίδι έντονων συναισθηµάτων και υποβόσκουσας αγωνίας, συνοδευόµενο από άριστη παρουσίαση ως εικόνα, υποδειγµατικό φωτισµό και συγκινητική µουσική, χάρη στο ταλέντο του διευθυντή φωτογραφίας Rodrigo Prieto και του µουσικού Alexandre Desplat. Οι περιβόητες σκηνές του σεξ αποτελούν µεν µια απροκάλυπτη απεικόνιση της ερωτικής πράξης, έχουν προεξέχουσα σηµασία για τον συναισθηµατισµό, την ατµόσφαιρα και τον ψυχισµό της ταινίας. Ο Ανγκ Λη επιλέγει να αποκρύψει τις λεπτοµέρειες στις όποιες προηγούµενες ερωτικές περιπτύξεις, ενώ βάζει όλο

του τον ροµαντισµό για την κινηµατογράφηση αυτών των σκηνών που θα µπορούσαν να χαρακτηριστούν κι ως ενσάρκωση του Κάµα Σούτρα, ακριβώς για να δείξει την αντίθεση στις στιγµές που κυριαρχεί η σαρκική επιθυµία και λαγνεία και σε αυτές που βιώνονται υπό το πρίσµα του έρωτα από την µεριά των πρωταγωνιστών.

Αποδίδοντας κάλλιστα το κλίµα της εποχής της ταινίας, ο Ανγκ Λη επισφράγισε τον τίτλο ενός από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες της εποχής µας κι επιβεβαίωσε το πόσο πολύπλευρος µπορεί να γίνει έχοντας, πλέον, κινηθεί σε πολλά κινηµατογραφικά είδη µε αξιοσηµείωτη επιτυχία: ο άνθρωπος που απέσπασε το φετινό Όσκαρ σκηνοθεσίας, είναι ο ίδιος που εφτά χρόνια πριν εξέπληξε κινηµατογραφώντας τον κρυφό έρωτα µεταξύ δύο οµοφυλόφιλων cow-boys στο “Brokeback Mountain”, ενώ παλαιότερα συνάρπασε το κοινό µε την «Παγοθύελλα». Το «Προσοχή : Πόθος» συµπερασµατικά, αποτελεί εξαίρετο δείγµα ταινίας που κυµαίνεται ανάµεσα στο ερωτικό δράµα και το πολιτικό θρίλερ και που πραγµατεύεται τα όρια µεταξύ του πατριωτισµού και της προδοσίας, ενώ παράλληλα αναλύει την βαρύτητα που έχει ο έρωτας και οι αποφάσεις σε τέτοιους δύσκολους, εθνικά, καιρούς.

«Όχι µόνο θέλει να είναι µέσα στο σώµα µου, αλλά ζεσταίνει το δρόµο για την καρδιά µου σαν φίδι. Είµαι σαν σκλάβα του, επιτρέποντάς του να εισχωρήσει. Μπορώ µόνο να περιµένω πιστά παίζοντας τον ρόλο µου, για να µπω στην καρδιά του. Θα µε κάνει να αιµορραγώ και να κραυγάζω µε οδύνη πριν ικανοποιηθεί. Αυτός είναι ο µόνος τρόπος που µπορεί να αισθάνεται ζωντανός. Στο σκοτάδι µόνο, ξέρει ότι όλο αυτό είναι πραγµατικό.»

JUMPCAT


37

JUMPCAT


38

JIVE

STOKER

Πριν από ένα περίπου µήνα κυκλοφόρησε η νέα ταινία του Park Chan-wook, “Stoker” και µαζί της έφερε το τελευταίο πόνηµα του Clint Mansell στη µουσική της ταινίας, ο οποίος, συνεργαζόµενος µε άλλους συνθέτες, δίνει ήχο στην εικόνα.

Ο συνθέτης που έγινε περισσότερο γνωστός για το “Lux Aeterna”, το θέµα στην ταινία “Requiem for a dream”, παρά για τη συµµετοχή του στο βρετανικό alternative rock συγκρότηµα “Pop will eat itself”, στην συνέχεια µας έδωσε το αριστούργηµα για την ταινία “The Fountain”, µε το υπέροχο “Death is the road to Awe”. Και το Stoker είναι µια µίξη του µινιµαλιστικού τρόπου σύνθεσης που διακρίνει τη µουσική του “Requiem for a dream” και της ενορχήστρωσης του “Fountain”. Έπειτα από µια µικρή στάση που έκανε για την ταινία “Black Swan”, στην οποία πήρε samples από τη “Λίµνη των κύκνων¨ του Tchaikovsky και γενικώς την έντυσε µουσικά µε πιο κλασικό τρόπο, ο Mansell επιστρέφει σε αυτό το fusion ηλεκτρονικής και κλασικής µουσικής που τον χαρακτηρίζει. Το ξυλόφωνο, τα πνευστά και τα έγχορδα είναι αυτά που εκµεταλλεύεται σε µεγαλύτερο βάθος ο Mansell γι αυτό το soundtrack, το οποίο πετυχαίνει να αποδώσει το κλίµα της ταινίας.

Στο τελευταίο βέβαια βοηθούν και άλλοι συνθέτες που συµµετέχουν στο album µε την Αµερικανίδα Emily Wells, µια one-woman-band καλλιτέχνη, να δίνει µια πολύ ενδιαφέρουσα trip-hop νότα µε το εναρκτήριο κοµµάτι της “Becomes the Color”. Για εµένα ίσως το καλύτερο κοµµάτι του album και το πιο ενδιαφέρον από άποψη διαφορετικότητας και ήχου. Ο Philip Glass βάζει το δικό του στοιχείο µε το χαρακτηριστικό του πιάνο στο “Duet” και το “Stide la vampa” από την όπερα του Verdi “Il Trovatore” συµµετέχει στην πλοκή της ταινίας. Υπάρχει ακόµη, η εκτέλεση του “Summer Wine” από τον Lee Hazlewood και τη Nancy Sinatra που κατά την γνώµη µου θα µπορούσε να λείπει από το album, καθώς σε βγάζει απότοµα από την ατµόσφαιρα που έχει δηµιουργηθεί µέχρι εκείνο το σηµείο.

Η πρόταση-παρουσίαση µουσικής αυτή τη φορά είναι κάτι διαφορετικό και σίγουρα όχι κάτι για κάθε στιγµή. Αλλά ειδικά για όποιον δεν έχει δει την ταινία ακόµη, καλό θα ήταν να δώσει το χρόνο του σε αυτό το άκουσµα και να το αφήσει να του δηµιουργήσει τις δικές του εικόνες. Σαν άσκηση φαντασίας.

TOY JIM VER [email protected] www.jimver.net






39

JIVE


40

LYKOS 37, 2013facebook.com/lykosmagazine

1. Hard Times- William Elliott Whitmore2. Easy Living-Billie Holiday3. Summertime- Nina Simone4. All the Things You Are- Charlie Parker5. Summertime In Prague6. Easy 1993- Faith No More7. I've Got it Easy- James Apollo8. Why Is It So Hard- Charles Bradley9. Hard Time Killing Floor Blues- Skip James10. It's So Hard- John Lennon11. Sorry Seems To Be The Hardest Word- Elton John & Ray Charles12. Finding It So Hard- Archive13. A Hard Day's Night- The Beatles14. A Hard Day's Night- Peggy Lee15. Just Call Me Easy- Blues Gang16. Easy Blues- Jimi Hendrix17. Ain't No Easy Way- Black Rebel Motorcycle Club18. http://www.youtube.com/watch?v=ce1eGNp2WMY 19. Mindchanger- Bush20. Rock Hard Times- Eels21. Easily Red Hot Chili Peppers22. Hard Times- Baby Huey23. Easy Lover- Phil Collins & Philip Bailey

http://www.youtube.com/watch?v=ce1eGNp2WMY

http://www.youtube.com/watch?v=ce1eGNp2WMY


41

LYKOS 37, 2013facebook.com/lykosmagazine

24. It's A Hard Life- Queen25. Hard Lovin' Man- Deep Purple26. Easy Rider- Big Brother and The Holding Company27. Try- Janis Joplin28. Hard To Handle- Otis Redding29. It's So Hard To Tell Who's Going To Love You The Best- Karen Dalton30. Our Love Is Easy- Melody Gardot31. I Lost Something In the Hills- Sibylle Baier32. Do It The Hard Way- The Jazz Renegades33. Let Me Down Easy- Betty Lavette34. Good Lovin' Ain't Easy To Come By- Marvin Gaye & Tammi Terrell35. Easy Skanking- Bob Marley36. Silence Is Easy- Starsailor37. Easy Money- Nick Cave & The Bad Seeds38. Biscuit- Portishead39. Easy Muffin- Amon Tobin & Bonobo40. Our Own Dream- Keep Shelly In Athens41. Hombre Solo42. Δεν Την Αντέχεις Εύκολα την Άνοιξη-Χάρις Αλεξίου43. Δύσκολοι Καιροί- Δήµητρα Γαλάνη44. Ο Δρόµος Είναι Δύσκολος- Ρένα Βλαχοπούλου45. Ακροβάτης- Τρύπες46. Εl Hombre Solo- Διάφανα Κρίνα


42

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΕΞΗΝΤΑΡΗhttp://thodorosexintaris.blogspot.gr/[email protected]

Δύο πολύ γνωστοί µουσικοί µε τεράστιες περγαµηνές από σπουδές και εµπειρία βρίσκονται µαζί σε έναν δίσκο. Ο Χρήστος Ζερµπίνος σολίστ στο ακκορντεόν και συνθέτης ο ίδιος, πέρα από τις εκτελεστικές του δυνατότητες και τις ηχογραφήσεις ως εκτελεστής, έχει δύο πανέµορφους προσωπικούς δίσκους τους οποίους συστήνω να ακούσετε. Ο Μίλτος Λογιάδης, γνωστός ως µαέστρος της Ορχήστρας των Χρωµάτων, έχει διευθύνει µεγάλες διεθνείς ορχήστρες και έχει έναν µεγάλο αριθµό ηχογραφήσεων. Το βιογραφικό και των δύο είναι πλουσιότατο για να πει κανείς περισσότερα και µπορεί να βρεθεί στο εύκολα στο διαδίκτυο.

Στη συνέχεια της πρώτης - και επεισοδιακής – συνεργασίας τους µε µουσικές του Μάνου Χατζιδάκι έρχεται αυτός ο νέος δίσκος. «Ο Λαχειοπώλης Του Ουρανού» ή «Από Τα Πλήκτρα Στην Καρδιά», ανάλογα µε την έκδοση, ήταν ο τίτλος του πρώτου δίσκου και η «Εαρινή Ισηµερία» συνεχίζει το δρόµο της συνεργασίας ενός πιανίστα και ενός ακκορντεονίστα χωρίς άλλα όργανα να τους συνοδεύουν.

Από τις µουσικές του Μάνου στην έκφραση αγάπης για την παραδοσιακή µας µουσική. «Ανέκαθεν ένιωθα έναν κρυφό θαυµασµό για τους ανώνυµους δηµιουργούς της λαϊκής µας παράδοσης, στο χώρο του τραγουδιού, της δηµοτικής ποίησης, της ζωγραφικής και γενικότερα για τον λαϊκό µας πολιτισµό», γράφει ο Χρήστος Ζερµπίνος στο σηµείωµα του cd. «Όταν κατέληξα στην επιλογή των τραγουδιών, διασκευάζοντάς τα για ακκορντεόν και πιάνο, θέλησα να τα επεξεργαστώ µε έναν τρόπο διαφορετικό από αυτόν που έχουν περάσει στην

συλλογική συνείδηση του έλληνα, µε µιαν άλλη αισθητική αντίληψη». Αυτό είναι κάτι που σαφώς συµβαίνει στο δίσκο.

Τα τραγούδια είναι όλα γνώριµα, κλασικά παραδοσιακά τραγούδια όπως το «Μήλο Μου Κόκκινο», «Από Ξένο Τόπο», «Κανελόριζα», «Σαµιώτισσα» κ.α. Το ενδιαφέρον στο δίσκο είναι πως οι δύο αυτοί µουσικοί µε το ταλέντο τους και το προφανές ενδιαφέρον για τη δουλειά αυτή Δεν έκαναν δύο πράγµατα: πρώτα απ’ όλα δεν έπαιξαν απλά το τραγούδι στο πιάνο ή το ακκορντεόν µε την αντίστοιχη συνοδεία του άλλου οργάνου· αντίθετα διασκεύασαν πολύ επιτυχηµένα τα κοµµάτια. Δεύτερο, δεν έφτιαξαν ένα cd µε κεντρικό σκοπό να γεµίζει όµορφα το χώρο σαν µουσικό υπόβαθρο σε ένα καφέ, σε µια βραδιά στο σπίτι, σε ένα εστιατόριο· φυσικά και µπορεί να λειτουργήσει και έτσι, όµως ο προσεκτικός ακροατής θα βρει πολύ όµορφες µελωδικές – κυρίως – αλλαγές και συνολικά µια ιδιαίτερη αισθητική στον τρόπο που προσεγγίζουν τα αγαπηµένα αυτά κοµµάτια. Από τη µια το παίξιµο είναι πολύ γλυκό αλλά από την άλλη οι τεχνικές της παραλλαγής χρησιµοποιούνται µε ελεύθερο και πολύ αποδοτικό τρόπο. Αυτό που προκύπτει έχει βάση στον παραδοσιακό σκοπό, φεύγει ωστόσο και µακριά από αυτόν συχνά και ίσως γι’ αυτό τα τραγούδια γράφονται σε παρενθέσεις, στο οπισθόφυλλο, και κάθε τραγούδι έχει έναν νέο όνοµα.

Δεκαέξι παραδοσιακές µελωδίες και µια γνωστού συνθέτη, του Κώστα Μουντάκη (Μεσοπέλαγα Αρµενίζω) παραδίδονται στον ακροατή µε νεά µατιά και πολύ διαφορετικό ήχο. Οι δύο µουσικοί αρδεύουν από την παράδοση αλλά φιλτράρουν το αποτέλεσµα

ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ

Χρήστος Ζερµπίνος & Μίλτος Λογιάδης

http://thodorosexintaris.blogspot.gr/

http://thodorosexintaris.blogspot.gr/




43

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

της καινούργιας καταγραφής της µέσα από τις γνώσεις και την δεξιοτεχνία στο όργανό τους.

Και σε αυτή τη συνεργασία το αποτέλεσµα είναι εξαιρετικό. Ο Μίκης Θεοδωράκης στο εισαγωγικό σηµείωµα χαρακτηρίζει το έργο «σαν µια µαγική

γέφυρα που συνδέει το δηµοτικό µας τραγούδι µε το σύγχρονο των δεκαετιών του ’50 και του ’60». Υπογραµµίζουµε το «µαγικό» και το ξανακούµε.

Ακούτε:

και 90,4 Αριστερά στα fm: Τετάρτη 21.00-23.00 και Κυριακή 19.00-21.00


44

SHOWCASE

NUDITY

https://www.facebook.com/poulopoulosphotography

http://www.behance.net/peter5150http://www.behance.net/peter5150

Το γυµνό – µία σωµατική κατάσταση που συνήθως αντιλαµβανόµαστε είτε ως µπανάλ είτε ως κοινή – σπανίως δέχεται εννοιολογική ή ακαδηµαϊκή προσέγγιση. Την ίδια στιγµή, οι περισσότερες κοινωνίες ακόµη και σήµερα υποβάλλουν το γυµνό σε έντονους περιοσισµούς βάσει των εθίµων, των ταµπού και της νοµοθεσίας τους. Η

γυνµότητα συνήθως θεωρείται «φυσική» κατάσταση – καθώς όλοι γεννηθήκαµε γυµνοί – αλλά όπως δείχνουν οι κοινωνικοπολιτισµικοί περιορισµοί, στην πραγµατικότητα απέχει πολύ από αυτό που η κοινωνία αποδέχεται ως

απλό και φυσικό.

Η «λεπτή διαχωριστική γραµµή» ανάµεσα στο καλλιτεχνικό γυµνό και τη φωτογραφία πορνογραφικού χαρακτήρα ίσως δεν υπήρξε τίποτα περισσότερο από ένας ακόµα τρόπος αυτολογοκρισίας, όµως ακόµη και σήµερα καθορίζει τις επιλογές των περισσότερων καλλιτεχνών. Ο Πέτρος Πουλόπουλος προσπαθώντας να ξεπεράσει τα στερεότυπα

των κατηγοριοποιήσεων δηµιουργεί µια σειρά φωτογραφιών που δεν αποποιούνται τη σεξουαλικότητα του µοντέλου ή τη διαφηµιστική προσέγγιση της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας, αλλά παράλληλα τοποθετώντας το γυµνό σώµα σε συµβολικό περιβάλλον καταφέρνει να µας οδηγήσει σε έναν επαναπροσδιορισµό της έννοιας της

γυµνότητας.

Hoxton 10 Aπριλίου ως τις 4 ΙουνίουΠέτρος Πουλόπουλος

https://www.facebook.com/poulopoulosphotography%22%20%5Ct%20%22_blank

https://www.facebook.com/poulopoulosphotography%22%20%5Ct%20%22_blank

http://www.behance.net/peter5150%22%20%5Ct%20%22_blank

http://www.behance.net/peter5150%22%20%5Ct%20%22_blank

http://www.behance.net/peter5150

http://www.behance.net/peter5150


45

SHOWCASE


46

ΤΗΣ ΧΛΟΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ[email protected]

ΝΑ ΠΑΣ

Σε καιρούς κρίσης, οι άνθρωποι επιλέγουν είτε µια φυγή προς τα µπρος, αναζητώντας διαρκώς το µέλλον, είτε µια επιστροφή στο παρελθόν. Κανείς δεν µπορεί να κατηγορήσει, παρά µόνο να κατανοήσει, και τις δύο αυτές αντιµετωπίσεις. Σε ο, τι αφορά την παρούσα στήλη, σηµαντική είναι, παραδόξως, η δεύτερη επιλογή, καθότι τη βδοµάδα αυτή θα ανακαλύψουµε εστιατόρια που θυµίζουν κάτι παρελθοντικό, κάτι αυθεντικά ελληνικό, που δεν έζησε τη φούσκα των 90s. Ταβέρνες που σερβίρουν φρεσκοτηγανισµένες πατάτες και τζατζίκι χειροποίητο.

Πρώτη στάση, η Αλεπού στο Κολωνάκι, [Χάριτος 29]. Ο χώρος είναι µικρός, ηµιυπόγειος, αλλά η λευκή διακόσµηση και τα µεγάλα παράθυρα τον προµηθεύουν µε άπλετο φως. Η αισθητική του µαγαζιού θυµίζει χωριό, το ίδιο και οι γεύσεις. Ωστόσο, αν και οι συνταγές εµπνέονται από την κουζίνα της γιαγιάς, είναι προσαρµοσµένες στα trends του σήµερα [που σηµαίνει κολοκύθα, handmade λουκάνικο, εγχώρια προϊόντα µόνο κτλ]. Οι τιµές, βέβαια, είναι λίγο αποθαρρυντικές [µέσος όρος µε πλήρες µενού τα 20 ευρώ], αλλά αξίζει για τη µηνιαία έξοδο σε καλό εστιατόριο. Παρακαλώ, µη φάτε µπριζόλα ή κάτι που γνωρίζετε: δοκιµάστε περίεργες γεύσεις. Ο Σεφ Μπαξεβάνης δεν απογοήτευσε ποτέ κανέναν.

Όπως τονίστηκε και σε προηγούµενο άρθρο, τα Εξάρχεια αλλάζουν µέρα µε τη µέρα, µετεξελίσσονται και εκπλήσσουν. Εκεί που κάποτε βρισκόταν το πολυαγαπηµένο Food Company [Μπενάκη 65], σήµερα δεσπόζει το κρητικής εµπνεύσεως Όξο Νου. Με διακόσµηση µπαρόκ σχεδόν και κέρασµα ρακή, ξαφνιάζει. Το µενού είναι τεράστιο, περιλαµβάνει κυρίως κρητικές συνταγές που δε βρίσκεις εύκολα στην Αθήνα [βλέπε φοβερό γαµοπίλαφο], σε απίστευτες τιµές – γύρω στα 7 ευρώ η τεράστια µερίδα. Αντίστοιχη επιλογή αποτελεί και το Ρακάκι, στην πλατεία Καισαριανής. Με µενού που προσανατολίζεται κυρίως γύρω από κλασικές γεύσεις, µε διακόσµηση νεο-κρητική, µε φιλοξενία καθαρά ελληνική, ενδείκνυται για όσους αγαπούν την παλιά καλή Κρήτη.

ΝΟΣΤΑΛΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ




47

ΝΑ ΠΑΣ

Η επόµενη επιλογή επιζεί εδώ και κοντά έναν αιώνα. Πριν λίγο καιρό ξανάνοιξε το µυθικό καφενείο της πλατείας Δεξαµενής, και τώρα που µπήκε η Άνοιξη ήρθε η ώρα να το επισκεφτούµε. Εδώ χωράνε όσοι αναζητούν έναν true ελληνικό, αλλά και όσοι θέλουν να απολαύσουν τη µυρωδιά απ’ τις νεραντζιές, παρέα µε µια µπύρα και δυο-τρεις µεζέδες. Σε ένα σηµείο της Αθήνας όπου απεργεί το καυσαέριο, σε ένα γλυκό πεζόδροµο που θυµίζει 60s, δίπλα στον επίσης µυθικό θερινό κινηµατογράφο που µας κάνει να νοσταλγούµε το καλοκαίρι που θα ‘ρθει, η βραδινή έξοδος αλλάζει αιώνα και επιστρέφει στις προπατορικές µνήµες που φωλιάζουν µέσα µας.

Και, στις αναζητήσεις του παρελθόντος, βυθισµένοι στη νοσταλγία µιας Ελλάδας και µιας Αθήνας που ποτέ δε ζήσαµε, διαβάζουµε τη γλυκιά ανάµνηση της Κικής Δηµουλά, στο Κονιάκ Μηδέν Αστέρων…

Χαµένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.Όταν µιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει

έχει µεγάλη πείρα ο χαµός.Τώρα πρέπει να σταθούµε στο πλευρό

του ανώφελου.Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η µνήµηνα δίνει ωραίες συµβουλές µακροζωίας

σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ας σταθούµε στο πλευρό ετούτης της µικρήςφωτογραφίας

που είναι ακόµα στον ανθό του µέλλοντός της:νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασµένοι

ενώπιον ανωνύµως ευθυµούσης παραλίας.Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;

Θα πειςκαι πού δεν ήταν τότε θάλασσα.

Eικονογράφηση: Ντίνος Καψάλας [email protected]




48

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΔΕΥΤΕΡΑ 15/04ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ[email protected] ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

13:00Κωμική: Ξύπνα Κορόϊδο (ΕΤ1)

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

13:00Ενημερωτική-Σχολιαστική Εκπομπή: Άκου Τι Έγινε (Αθήνα 98.3)

14:00Ροκ Αφιερώματα: Single Paradiddle (CR Radio)

22:00Ξένο Ποικίλο Ρεπερτόριο: Σωτήρης Ρουμελιώτης (Κiss 92.9)

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

-

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ


15:00Jukebox Radio by Lykos με την Ελένη Αγγελοπούλου(CRwebradio)


ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

00:45Βιογραφική: Becoming Jane (MEGA)

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ



ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΤΡΙΤΗ 16/04 ΤΕΤΑΡΤΗ 17/04

Eικονογράφηση Στέργιος Ρουμελιώτης // KURO - [email protected]






49

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

-

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ



ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

-

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ



ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

13:30Κωμωδία: Ghost Town (ANT1)

ΠΕΜΠΤΗ 18/04 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19/04 ΣΑΒΒΑΤΟ 20/04 ΚΥΡΙΑΚΗ 21/04

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

00:15Περιπέτεια: Training Day (Star)


50

COMIC


51

COMIC

ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΚΑΨΑΛΑ[email protected]




52


53


54


55


56

WWW.LYKOSMAGAZINE.COM

LYKOS_037

Documents

Transcript of LYKOS_037