LYKOS_015

Εξώφυλλο-Σταυρούλα Παπαδάκη ◈ Εditorial-Μαχαίρι ◈ Έλλειψη-Πληρότητα ◈ Home Curse ◈Κλείστρο-L.O.I Citizen Erased ◈ Ένα Κόμικ Φέστιβαλ,Βαβέλ ◈ BeatBazaar-04.11,12 ◈ Πόσο Ήθελα -Δημοσθένης

Βουτυράς ◈ Στο Βυθό- Θόδωρος Πανάγος ◈ Χαμηλές Οροφές- Δέσποινα Σωτηρίου ◈ Κράτα μου το Χέρι-Δημήτρης Μαμαλουκας ◈ Kino No Tabi ◈ Kika- Almodovar ◈ Exit Through The Gift Shop ◈ Ο Ήχος των Gravity Says ◈ Play-Lykos Vinyls ◈ Θνηταριό- Δημήτρης Καρράς ◈ LIVES: Steve Vai-DIminuita Swing Trio-K.Βήτα ◈ Έξοδος-Εθνικές Κουζίνες ◈

Radio/Tv ON ◈ Comic-Silence Society (goes on)

4 NOΕΜΒΡΙΟΥ 2012 - ΤΕΥΧΟΣ 15

2

To Λύκος είναι εβδοµαδιαίο περιοδικό για τις τέχνες και τον πολιτισµό. Διανέµεται δωρεάν, καθε Κυριακή σε ηλεκτρονική µορφή.

www.lykosmagazine.tumblr.com

Ενηµερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο.

www.facebook.com/lykosmagazine

Βρείτε το Λύκος και στη σελίδα µας στο Facebook.

Eάν θέλετε να συµµετέχετε στα επόµενα τεύχη µε εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κοµικ, στείλετε δείγµατα εργασιών σας στο email

[email protected]

��

��ZZZ�WHGUHJOLV�FRP

Layout��ZZZ�ID]H�JU

�

�OHRJLDQQDNRSRXORV#JPDLO�FRP

�

��-LP�9HU��*LO�*DODG��

7R��

www.lykosmagazine.tumblr.com��

ZZZ�IDFHERRN�FRP�O\NRVPDJD]LQH��IDFHERRN�

(��HPDLO�[email protected]

��

ΕΚΔΟΣΗ / ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑΟΡΓΑΝΩΣΗ ΥΛΙΚΟΥ

Σταυρούλα Παπαδάκη

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΕΥΧΟΥΣ

Θοδωρής Ρέγκλης www.tedreglis.com

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗΣωτηρία Παγουλάτου [email protected]Παύλος Ρέγκλης - www.paulreg.tumblr.com Ντίνος Καψάλας - [email protected]Στέργιος Ρουµελιώτης // KURO - [email protected] John Roubanis - http://www.flickr.com/photos/sugahtank/Σταυρούλα Παπαδάκη - http://www.stavroulapapadaki.gr/Μαρία Κόζαρη Μελά - [email protected]

ΕΦΩΦΥΛΛΟΣταυρούλα Παπαδάκη - http://www.stavroulapapadaki.gr/

ΚΟΜΙΚΣτέργιος Ρουµελιώτης (Kuro)

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Σταυρούλα Παπαδάκη, Εύη Αργυρίου, Jim Ver, Ηλίας James Λιατσόπουλος, Μαρία Κόζαρη Μελά, Ντίνος Καψάλας, Νίκος Μπελάνε, Νίκος Σαραντάκος, Δέσποινα Σωτηρίου, Librofilo, Gil Galad, Κωνσταντίνος Κοττας, Μαριλένα Ιωάννου, Θόδωρος Εξηντάρης, Δώρα Κοροβεση, Χλόη Ιορδανίδου, Ελένη Αγγελοπούλου

��



�


�


7R��




��

Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, µερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του περιεχοµένου µε οποιοδήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούµενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόµοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ. 3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου.

http://www.lykosmagazine.tumblr.com

http://www.lykosmagazine.tumblr.com

http://www.facebook.com/lykosmagazine

http://www.facebook.com/lykosmagazine

mailto:[email protected]


http://www.tedreglis.com

http://www.tedreglis.com



http://www.paulreg.tumblr.com






http://www.flickr.com/photos/sugahtank/

http://www.flickr.com/photos/sugahtank/

http://www.stavroulapapadaki.gr/






ΛΥΚΟS 4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

3

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

4

6

8

10

12

16

18

28

32

34

38

40

42

44

46

52

54

56

ΕξώφυλλοΣταυρούλα Παπαδάκη

ΕditorialΜαχαίρι

ΑντιθέσειςΑνιχνεύοντας την έλλειψη , προσεγγίζεις την πληρότητα.

SideshowSome came, some passed by.

ΚλείστροL.O.I Citizen Erased

Μάθε ΤέχνηΈνα Κόµικ Φέστιβαλ, Βαβέλ.

Beat BazaarΑνταπόκριση από Θεσσαλονίκη.

Κόκκινη ΚλωστήΠόσο Ήθελα -Δηµοσθένης Βουτυράς.Στο Βυθό- Θόδωρος ΠανάγοςΧαµηλές Οροφές- Δέσποινα Σωτηρίου

Ink¨Όταν ένας άνδρας µπαίνει µέσα σε ένα δωµάτιο κουβαλάει όλη του τη ζωή.¨

ΆνιµαΤι κάνει έναν κόσµο όµορφο;

JUMPCAT«Κίκα :Κλαυσίγελος υψηλής αισθητικής…»

Μεγάλο ΠανίΗ Τέχνη στο δρόµο.

JiveΟ Ήχος των Gravity Says.

PlayLykos Vinyls.

ΕνηχόριαΜια Ετερόκλητη Συνεργασία.

ShowcaseLive Steve Vai. | DIminuita Swing Trio | K.Βήτα

Να ΠαςΕθνικές Κουζίνες

ΦωνόρασηRadio/Tv ON

ComicSilence Society (goes on)


4

EDITORIAL

EDITORIALΜαχαίρι

Κάθε φορά ένιωθα το ίδιο ισχυρό άγχος. Αυτό το άγχος που συνοδεύεται από πόνο σωµατικό. Συµµάζευα τα γραπτά µου σε ένα λεπτό φάκελο και κατευθυνόµουν προς το σπίτι του. Ήξερα πως η αυστηρότητα του θα µε περίµενε κάθε Κυριακή , όρθια µπρος στο παράθυρο µε τα ολοστρόγγυλα γυαλιά φορεµένα στο λαιµό και όχι στα µάτια. Πολλές φορές πίστευα πως το έκανε επίτηδες για να νοµίζουν τάχα πως δε βλέπει καλά, πως τάχα ξεγελιέται ένας δάσκαλος. Χαρτί δασκάλου δεν είχα δει, µα δεν το χρειαζόµουν. Μου αρκούσε η κοψιά του, το βήµα του το σίγουρο, το βλέµµα του το διαπεραστικό και ο λόγος του ο στιβαρός.

Έφτανα και ούτε µου πρόσφερε κέρασµα, ούτε κάθισµα. Μόνο νερό σε ένα ψηλό ποτήρι µου έδινε λέγοντας πως το µαχαίρι πρέπει να ξεπλένεται µετά το κόψιµο. Την πρώτη φορά, µικρός που ήµουν , είχα σκιαχτεί. Ποιος θα έκοβε , ποιον; Ποια µαχαίρια και αίµατα θα προσέδιδαν τραγικότητα στις Κυριακές αυτές; Ωστόσο, δεν έκανα ρούπι. Τα γόνατά µου που προεξείχαν απ’ όσο µε θυµάµαι, έτρεµαν , µα οι φτέρνες καρφωµένες σαν µε καρφιά στο πάτωµα του παλιού σπιτιού, εκεί µπρος του, έτοιµος να πάρω ό,τι µου δώσει και µε το σύνθηµά του να εξαφανιστώ.

¨Έφερες τα πρόσωπα;¨ , µου έλεγε.

Και εγώ σαν συνωµότης , άπλωνα τα χαρτιά µου και εξέθετα κάθε προσωπική µου σκευωρία .

Και τότε αυτός µου έλεγε να διαβάσω φωναχτά τις σκέψεις µου. Όσο πιο φωναχτά µπορούσα. Και τότε τα γόνατα που από όσο µε θυµάµαι προεξέχουν ,βούλιαζαν σαν βάρκες που τις βούλιαξαν αέρηδες αποφασισµένοι για ναυάγια.

Και αφού τα διάβαζα φωναχτά µια και δυο και τρεις φορές τα γραψίµατά µου, ξέπλενα το µαχαίρι στο ποτήρι του νερού και αυτό κοκκίνιζε . Οι λέξεις οι περίσσιες κείτονταν στο περσικό χαλί και τα ¨πρόσωπα¨ εκτεθειµένα δε φάνταζαν πετσοκοµµένα , µονάχα κοιτούσαν καθαρά , εµένα που τα γέννησα ,φωνάζοντας τα ονόµατά τους και µαρτυρώντας γιατί ήρθαν.

Και ύστερα ό,τι απέµενε από την αναµέτρηση, µαζευόταν στο λεπτό το φάκελο και έτρεχα να πιάσω το λεωφορείο της γραµµής να επιστρέψω σπίτι µου. Κάθε Κυριακή άφηνα πίσω κοµµάτια , γραπτών ,ζωής, εαυτού και ανέβαινα στο λεωφορείο της γραµµής µε όσα ¨πρόσωπα¨ επιβίωναν από τις αλλαγές . Διένυα την ίδια απόσταση κάθε φορά, ξεκινώντας µε τις απαραίτητες απώλειες και φτάνοντας πιο πλήρης. Πριν βάλω το κλειδί στην πόρτα, ξέπλενα το µαχαίρι, όχι σε ποτήρι µε νερό , αλλά σε ποτάµι που ρέει αδιάκοπτα και δε γυρίζει πίσω.

Σταυρούλα Παπαδάκη


5

Eικονογράφηση: Σωτηρία Παγουλάτου [email protected]




6

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ -ΕΛΛΕΙΨΗ

Ανάποδα

Η ζωή στηρίζεται στην πτώση. Ξοδεύεις τον χρόνο σου σε ρίσκα προσωπικά και περιµένεις µε αγωνία το αποτέλεσµα. Κάποιες φορές πετυχαίνεις και αναβάλλεις την πτώση, άλλες φορές την χρεώνεσαι διπλά και τριπλά µέχρι να σχηµατίσεις πάτο. Σε όλη σου την ζωή δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να αναµετριέσαι µε την πτώση. Και αυτή η µάχη δεν έχει νόηµα. Όσες φορές και αν την νικήσεις, δεν πρόκειται να σου χαρίσει την αθανασία. Όσες φορές και αν την νικήσεις, δεν θα σου εξασφαλίσει την ευτυχία. Δεν µπορείς να την αγνοήσεις, δεν µπορείς να την κοροϊδέψεις, δεν µπορείς καν να την αµφισβητήσεις. Είναι ο απαράβατος όρος στο συµβόλαιο της ζωής. Αν όµως τον διαβάσεις ανάποδα, θα ανακαλύψεις ότι κρύβει και έναν δεύτερο. Και είναι εξίσου οριστικός και αµετάκλητος. Τον τηρείς ασυναίσθητα όποτε στέκεσαι αµήχανος στην µέση της πτώσης, κατακτώντας κάθε φορά και ένα άγνωστο κοµµάτι του εαυτού σου. Και αυτό είναι το οριστικό και αµετάκλητο Νόηµα.

ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ[email protected]

epitoergon.blogspot.com

▧




7

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Εικονογράφηση: Παύλος Ρέγκλης - www.paulreg.tumblr.com

Τηλεφωνητής

Η βροχή εκείνου του βραδιού ήθελε να παρασύρει οτιδήποτε στέκεται ηµίµετρα. Η βροχή δεν ήταν δυνατή και πάλι όµως αρκούσε για να παρασύρει. Η βροχή δεν ήταν δυνατή και όµως αρκούσε να λυγίσει τους αδύναµους. Η βροχή επαναλάµβανε όσα το στόµα δεν ήθελε να αρθρώσει, όσα τα αυτιά δεν ήθελαν να ακούσουν. Η βροχή εκεί. Εδώ κανείς.

Ακέφαλος κυριολεκτικά, άφησα ένα λαιµό , µονόδροµο στο συναίσθηµα. Τα χέρια πλησίασαν το τηλέφωνο και σχηµάτισαν τον αριθµό εκείνο που ολόσωστος σα σε χαρτί γραµµένος , δεν έσκιζε, δεν έσβηνε βουτώντας τον στο νερό της λήθης.

Η βροχή εκείνου του βραδιού δυνάµωνε και αλλεπάλληλες σταγόνες στο δρόµο, κάλυπταν τους εσωτερικούς χτύπους, που σαν παιδιά ‘θέλαν ένα βράδυ να το σκάσουν δίχως να τους πάρει χαµπάρι κανείς.

¨Αφήστε το µήνυµά σας. Λείπω¨.

Και εγώ µόνο που άρθρωσα.

¨Λείπεις

Λείπει

Λείπουµε

Λείπετε

Λείπουν¨

Και ο τηλεφωνητής κατέγραψε µια κλίση ρήµατος άριστη και λίγες σταγόνες απτή λύπη για ό,τι λείπει -ένα βράδυ που η βροχή ήταν αδύναµη. ◈

ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ[email protected]

stavpapadaki.com

▧






8

SIDESHOW

TOY JIM VER [email protected] www.jimver.net

▧

Some rights reserved by Humayunn N A Peerzaada

mailto:[email protected]?subject=


http://www.jimver.net



9


10

ΚΛΕΙΣΤΡΟ


11

▧

A Preview to the L.O.I citizen erased

ΚΛΕΙΣΤΡΟ

ΤΟΥ ΗΛΙΑ JAMES ΛΙΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ[email protected]




12

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ

Ύστερα από µερικά χρόνια απουσίας από το προσκήνιο των κόµικς, µαζί µε το Halloween αναστήθηκε και η Βαβέλ ή αλλιώς το Διεθνές Φεστιβάλ Κόµικς.

Ο χώρος διεξαγωγής είναι νέος όπως άλλωστε και το προφίλ του φεστιβάλ.

Από τη Τεχνόπολη του δήµου Αθηναίων στο Κεραµεικό...στην Διπλάρειο Σχολή της αµφιλεγόµενης Πλατεία Θεάτρου στου Ψυρρή.

Ξεκινώντας την επίσκεψή µας στο 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόµικς, µε τον επιβλητικό και πολλά υποσχόµενο τίτλο «Αντοχή Υλικών» οι εντυπώσεις που µας άφησε ήταν ποικίλες, θετικές και αρνητικές.

Στα θετικά της διοργάνωσης, θα συγκαταλέγαµε τις παράλληλες εκδηλώσεις(θέατρο και παρουσιάσεις βιβλίων, ηµερίδα-συζητήσεις και κινηµατογραφικές προβολές-µουσική), το ευέλικτο ωράριο λειτουργίας των εκθέσεων (Δευτέρα-Παρασκευή: 14:00-23:00, Σάββατο & Κυριακή: 12:00-00:00), τις αξιόλογες δουλειές ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών τόσο από το χώρο των κόµικς όσο και από το χώρο της φωτογραφίας,των installations, της video art και των καλών τεχνών. Ξεχωρίσαµε το installation της Μαρίας Καραθάνου, τις ατµοσφαιρικές φωτογραφίες της Κλεοπάτρας Χαρίτου στην έκθεσή της µε τίτλο “Τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας”, την έκθεση Thessaloniki Graphic Design 1980-2009 και τα γλυπτά της Έλενας Ναβροζίδου.

Στο χώρο των κόµικς µας εντυπωσίασε η έκθεση του Θρυλικού David Lloyd µε το εκτενές αφιέρωµα στο V for Vendetta, η “Άµµος” του Κώστα Βιτάλη, η πολύ πρωτότυπη δουλειά του Κώστα Μανιατόπουλου µε το

έξυπνο λογοπαίγνιο Hommeless, η οµαδική έκθεση των αγαπηµένων µας ελλήνων δηµιουργών του www.socomic.gr (Βασίλης Γκογκτζιλάς, Σπύρος Δερβενιώτης, Mιχάλης Διαλυνάς, Κώστας Ι. Ζαχόπουλoς, Ηλίας Κυριαζής, Βασίλης Λώλος, Τάσος Μαραγκός, Παναγιώτης Πανταζής (Pan Pan), Τάσος Παπαϊωάννου, Νεκτάριος Σταµατόπουλος, Νικόλας Στεφαδούρος (Stef),Tαυτολόγος, Con Chrisoulis (Κων), Tomek), των νέων ταλαντούχων και ανερχόµενων Χρήστου Μαρτίνη και Γιώργου Γούση, καθώς και το αφιέρωµα στον Ιταλό δηµιουργό Giuseppe Palumbo.

Δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητο, το happening-installation του Βασίλη Λώλου µε έντονες αναφορές στην punk-grunge-metal κουλτούρα σε συνδυασµό µε σχέδιά του τα οποία είναι αναγνωρίσιµα για το ιδιαίτερο ύφος και το δυναµισµό τους. Το αρκετά σκοτεινό δωµάτιο το οποίο φιλοξενούσε το συγκεκριµένο δρώµενο ήταν γεµάτο από λάµπες φθορίου, τοιχοκολληµένες αφίσες που παραπέµπουν σε συναυλίες µε αντίστοιχο artwork καθώς και το La Suspiria(προσωπικό µουσικό project του καλλιτέχνη),αφήνοντας στον επισκέπτη το statement µιας αισθητικής από άλλες δεκαετίες όπου επικρατούσαν µουσικές επιρροές όπως το punk grunge kai to heavy metal

Αξιοσηµείωτη ήταν και η πρωτοβουλία που πήρε η διοργάνωση για τα live στο χώρο πολλαπλών χρήσεων. Μας άρεσε η perfomance του Pan Pan και των Victim of Society.

Ωστόσο, όντας φίλοι των κόµικς και έχοντας επισκεφτεί στο παρελθόν τόσο τη Βαβέλ όσο και αντίστοιχα φεστιβάλ, διαπιστώσαµε ότι η φετινή διοργάνωση δεν ανταποκρίθηκε στο ύψος των περιστάσεων.

ΑΝΤΟΧΗ ΥΛΙΚΩΝ14ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόµικς 2-11/11/2012

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΟΖΑΡΗ ΜΕΛΑ http://www.behance.net/mariakoz

[email protected]

ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΚΑΨΑΛΑ[email protected]

▧

http://www.socomic.gr

http://www.socomic.gr

http://www.behance.net/mariakoz







13


14

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ

Κάνοντας την αναπόφευκτη σύγκριση µε τη παλαιότερη διοργάνωση της Βαβέλ, µετά λύπης µας βρεθήκαµε προ εκπλήξεων...

Αρχικά, πιστεύουµε ότι ο χώρος διεξαγωγής του φεστιβάλ δε πληροί τις προϋποθέσεις για µια διεθνή έκθεση τέτοιου βεληνεκούς. Οι προϋποθέσεις συνίστανται στην προσβασιµότητα του χώρου αλλά και στην περιοχή στην οποία στεγάζεται το ανακαινισµένο µεν αλλά παλαιό κτίριο τις Διπλαρείου Σχολής. Δυστυχώς, η περιοχή δεν έχει αναβαθµιστεί και µιας και το κτίριο δεν έχει ασφάλεια, είναι επικίνδυνο να το προσεγγίσει κανείς χωρίς συνοδεία τις βραδινές ώρες.

Επιπλέον, η επιβολή εισιτηρίου για την είσοδο στην έκθεση ήταν κάτι που µας έκανε αρνητική εντύπωση, διότι στις προηγούµενες εκθέσεις δεν απαιτήθηκε από τους επισκέπτες να καταβάλλουν κάποιο κόµιστρο. Κατανοούµε ότι για την κάλυψη των εξόδων για τις παράλληλες εκδηλώσεις και την ενίσχυση του φεστιβάλ κρίθηκε ως αναγκαίο κακό η επιβολή κοµίστρου, ωστόσο στους χαλεπούς καιρούς που διανύουµε ίσως είναι παρακινδινευµένο και αποτρεπτικό για µια µερίδα κόσµου που θα θελε να επισκεφτεί την έκθεση.Ακόµα, θεωρούµε ότι η χρονική διάρκεια του φεστιβάλ από τις 2 έως τις 11/11 είναι µάλλον περιττή. Παρόλο που µαζί µε το πρόγραµµα του φεστιβάλ, µας δόθηκε και σχεδιάγραµµα µε χάρτη του κτιρίου, µας δυσκόλεψε να εντοπίσουµε τη κάθε αίθουσα, νιώθoντας λες και βρισκόµαστε σε µινωικό λαβύρινθο.

Το δίχως άλλο, οι δηµιουργοί αυτοεκδόσεων aka fanzine τοποθετήθηκαν στο χώρο πολλαπλών χρήσεων του

ισογείου γεγονός που συνδυαστικά µε τον ανεπαρκή φωτισµό που δεν αναδείκνυε σε καµία περίπτωση τα έργα τους, τη βουή του µπαρ και τις πρόβες των συγκροτηµάτων ήταν αρκετά για να κάνουν δύσκολη τη ζωή όλων.

Σε τελική ανάλυση, το επίπεδο των δηµιουργιών που παρουσιάζονται στο 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόµικς, «Αντοχή Υλικών» αναµφίβολα είναι υψηλό και ικανοποιεί τα απαιτητικά κριτήρια κάθε φίλου των κόµικς και µη. Ωστόσο, όντας υποστηρικτές αξιόλογων πρωτοβουλιών όπως αυτή της Βαβέλ, θα θέλαµε να δούµε την επόµενη χρονιά βελτιώσεις στη διοργάνωση και κυρίως στο χώρο διεξαγωγής ώστε να προσελκύσει περισσότερο κοινό και να είναι πιο προσβάσιµο όλες τις ώρες της ηµέρας.

Ευχαριστούµε πολύ τον Σωκράτη Μπαλταγιάννη για την ευγενική προσφορά της φωτογραφίας του www.socratesbaltagiannis.com

και την Άννα Βαρούχα για την παροχή φωτογραφικού υλικού από το φεστιβάλ.

Διαδραστικό έκθεµα στο οποίο ο θεατής κάθεται απέναντι από ένα καθρέφτη που είναι συνδεδεµένος µε ένα ειδικό σύστηµα ανίχνευσης προσώπου και τρισδιάστατα του προσαρµόζει τη µάσκα που φοράει ο V στο οµώνυµο κόµικ

V for Vendetta. ◈


15

ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ

Κώστας_Μανιατόπουλος

Λάζαρος_Ζήκος Ταξής


16

BEAT BAZAAR

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΑΝΕ[email protected]

http://nikbelane.blogspot.com

▧

Μούσκεµα! Στην κυριολεξία. Τρεις µέρες είχα να βγω και να περπατήσω. Τρεις ολόκληρες ηλιόλουστες ηµέρες. Και βγήκα σήµερα. Με την πρώτη γερή βροχή του Νοεµβρίου. Χωρίς αδιάβροχο, χωρίς καπέλο, χωρίς οµπρέλα. Σιχαίνοµαι τις οµπρέλες. Βγήκα, περπάτησα κάποια µέτρα και στάθηκα για λίγο κάτω από ένα γυµνό δέντρο. Αλλά όχι, δεν γύρισα πίσω στα στεγανά, στα ασφαλή, στα αδιάβροχα των κεραµιδιών µου. Προχώρησα µέχρι που µεταβλήθηκα σε µεγάλη σταγόνα, έτοιµος να στάξω σε κεφάλια, στέγες και φτερώµατα ακροκέραµων. Αυτό που είχα στο µυαλό µου, αν είχα κάτι, πέταξε µακριά. Δεν το έκανα. Είναι πρακτικά αδύνατο να κάνεις οτιδήποτε υπό αυτές τις καιρικές συνθήκες και δη ποδαράτος! Η µετακίνηση στο κέντρο είναι τραγικά δύσκολη τέτοιες στιγµές. Μια αλλόκοσµη βιασύνη κυριεύει τους πάντες. Ιδίως τους οδηγούς που όσο δυναµώνει η βροχή τόσο αυτοί µπουκώνουν το κοντέρ τους µε χιλιόµετρα ανά ώρα. Αλλά αυτό είναι πάντα το λιγότερο.

Τσακίστηκα στο τρέξιµο αλλόφρων και πεισµωµένος. Χώθηκα σε µια µισοφωτισµένη στοά που ωστόσο ήταν πολύβουη, παραγεµισµένη µε ζωή. Άραξα µεγαλόπρεπα στην µπάρα ενός café που αγνοούσα την ύπαρξη και απόλαυσα το κρασί µου ακούγοντας τα παλαιωµένα κλισέ που εξακόντιζε ο µπάρµαν προς τις νεαρές παραδίπλα µου κι ένα γουστόζικο swing που δραπέτευε από τα ηχεία χορεύοντας στ’ αυτιά µου. Κάποιος δανδής περιφέρονταν υπέροχος ανάµεσα στα τραπέζια, µε το κονιάκ να κλέβει την θερµότητα της χούφτας του, µιλώντας αστειευόµενος µε τους θαµώνες και γεµίζοντας κάθε τόσο το ποτήρι του ανανεώνοντας το εκλεκτό απόσταγµα φορτίζοντας έτσι τις κυψέλες του µυαλού του µε αποθέµατα από πιασάρικες ατάκες και κοµπλιµέντα. Πέρα από την στοά ο ουρανός παρέµενε βαρύς και υγρός. Τα βρόχινα κορίτσια µε την

αυτοπεποίθηση µιας φθινοπωρινής ντίβας έτρεχαν πάνω κάτω στη Βενιζέλου. Γυναίκες όµορφες. Ακριβά στολίδια της βόρειας πόλης που συνθέτουν µελωδίες στο πεντάγραµµο των µατιών µου από τότε που θυµάµαι την ύπαρξή µου.

Στα σκεπασµένα πεζοδρόµια η κατήφεια παύει για λίγο. Τα µάτια θολώνουν απ’ τις αλκοολούχες γουλιές µετατρέποντας τα κίτρινα φύλλα που σπέρνει ο αέρας σε χρυσόσκονη που καλύπτει τις βιτρίνες και τις στάσεις των αστικών λεωφορείων. Μέσα στον χώρο όπου βρέθηκα σκόρπιοι ηδονικοί ήχοι από µαχαιροπήρουνα, τσούγκρισµα ποτηριών και µηχανές espresso µε τύλιξαν µε τον απαλό µανδύα της ψευδαίσθησης ότι όλα θα πάνε καλά. Γιατί θέλω να πάνε όλα καλά. Παρατήρησα τα πρόσωπα των θαµώνων, τα στήθη τους που είχαν ησυχάσει απ’ το λαχάνιασµα της αγοράς, τις ήρεµες κινήσεις τους, την στάση του κορµιού τους που ζητούσε την πολύτιµη γαλήνη σ’ έναν κόσµο που γογγύζει. Σ’ έναν πλανήτη που κραυγάζει αγωνίες και πόνο. Εκεί µέσα, στον µικρόκοσµο ενός τυχαίου µπαρ, στο ζεστό περιβάλλον των ακόµη πιο ζεστών σπλάχνων της Θεσσαλονίκης, ήρθα αντιµέτωπος µε ανόητους εφιάλτες και βγήκα νικητής. Ή έτσι νοµίζω, ο ανόητος.

Όταν κάποτε τελειώνει το κρασί σου κι αδειάζει το ψηλό ποτήρι δεν έχεις παρά να παραγγείλεις ακόµη ένα. Εγώ σηκώθηκα κι έφυγα πριν αρχίσει ο µπάρµαν τις επισκέψεις προς το µέρος µου για έξτρα παραγγελία. Άφησα τους ευτυχισµένους πότες της µεσηµεριανής ραστώνης να βουλιάζουν στα φιλόξενα σεπαρέ και ξαναβγήκα στο δρόµο. Η βροχή έκοψε τελείως και κάπου µακριά ο ορίζοντας βάφτηκε µε τα χρώµατα της ίριδας. Δυο τρεις ριπές του ανέµου µε συνέφεραν από την πρόσκαιρη ζάλη που κέρασε ο οίνος. Ανηφόρισα

041112_






17

προς το Μπιτ Παζάρ. Σε κάποιο στενό ένα ντουβάρι ήταν βαµµένο µε συνθήµατα κόκκινης µπογιάς. Στο κεφάλι µου χίµηξαν οι στίχοι του Κέρουακ απ’ το Μπλουζ του Κονιάκ:

«……… αλήθεια,

όταν ακούω σάπια λόγια

για δικαιοσύνη και δηµοκρατία

και ξέρω πως οι υποκριτές

λένε ψέµατα µες απ’ τα

ψεύτικά τους δόντια

Δεν είµαι αδιάφορος προς τον Θεό,

είµαι αδιάφορος για µένα

σ’ αυτήν τη γη

Δεν µπορώ να σκεφτώ τίποτα

πιο γελοίο από µένα πάνω

στη γη –

Στ’ αλήθεια!»

Όποιες κι αν είναι οι σκέψεις ή οι πράξεις, µια στάλα αµηχανίας δεν λείπει ποτέ. Είναι παρούσα ακόµη και κάτω από τα πέπλα της µαγείας. Κάτω από τα βλέφαρα της ασηµόσκονης ή ακόµη και δίπλα στο άδειο µουλιασµένο παγκάκι απ’ όπου νωρίς το πρωί κάποιος πέταξε για κάπου αλλού. Έφτασα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Πήρε και πάλι να βρέχει. Πριν φύγω απ’ το σπίτι είχα ξεχάσει τα κλειδιά. Χτύπησα το θυροτηλέφωνο. ◈

Εικονογράφηση: Γιώργος Κωνσταντινίδης

BEAT BAZAAR


18

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

Tον θυµάµαι ακόµα καλά πώς ήταν. Ντυµένος µε ωραία ρούχα, βελουδένια, τις περισσότερες φορές, κοντά πανταλόνια µε µαύρες ψηλές κάλτσες, και µε σάκκα, που κανένα άλλο παιδί δεν είχε στο σχολείο. Α τη ζήλευα! Αλλά περισσότερο από αυτή, ζήλευα τα µολύβια του. Είχ΄ ένα σωρό χρωµατιστά, και τα κοίταζα λαίµαργα. Το πράσινο προπάντων. Πόσο µ΄ άρεσε το πράσινο µολύβι!

Και καθόταν ο Περικλάκης, έτσι λεγόταν αυτό το παιδί, σ΄ ένα σπίτι ψηλό, ψηλό, που το δικό µας µπροστά του ήτανε σα βαρκάκι µπρος σε θωρακωτό.

Τον έβλεπα να βγαίνει στο µπαλκόνι και να κοιτάζει από ψηλά, τα παιδιά που παίζανε κάτω, στο δρόµο. Κάποτε κατέβαινε κι αυτός, ξέφευγε, κ΄ έπαιζε µε τα παιδιά, τα φτωχόπαιδα. Τι θέλει να παίζει µε τα παλιόπαιδα, εγώ σκεπτόµουνα, ενώ κάθεται σε τέτοιο σπίτι! Εγώ επιθυµούσα νάµουν εκεί ψηλά κι ας έλειπαν τα παιχνίδια µε τα παλιόπαιδα, που τις περισσότερες φορές, τελειώνανε το παιχνίδι µ΄ ένα δυνατό ξύλο.

Αχ, πώς ήθελα νάµουν κ΄ εγώ κει ψηλά στο µπαλκόνι και να κοιτάζω κάτω τον κόσµο, που περνούσε. Μα ποτέ, ποτέ δε θα κατέβαινα κάτω! Και τι να κάνω κάτω;

Είχε µια σκάλα µαρµαρένια κ΄ ένα χαλί επάνω βυσινί στρωµένο! Αχ, τι ωραία ήταν η σκάλα! Μα µέσα πώς θάταν; Παράδεισος!

Κι αυτό κατέβαινε κάτω για να παίξει µε τα βρωµόπαιδα, να του χτυπούν τις πλάτες και ν΄ ακούει ένα σωρό παλιόλογα. Μα πώς, τι πάθαινε και ζητούσε αυτό;

Απ΄ το σχολείο ερχόταν πολλές φορές, και τον έπαιρνε µια υπηρέτρια µε κόκκινα µάγουλα, αυτή που

έβγαινε και τον µάζευε απ΄ το δρόµο, όταν έπαιζε µε τα παλιόπαιδα. Πώς τον αγαπούσαν! Και όταν πήγαινε κοντά της όλο πηδούσε κ΄ έκανε τον κουτσό. Αυτό τόκανα κ΄ εγώ µόνος, έπειτα, γιατί τόκανε εκείνος. Κανείς όµως δε µούλεγε:

— Έλα, έλα, µην πέσεις! πρόσεχε!

Και όταν µια µέρα έπεσε, η υπηρέτρια έτρεξε και τον τίναξε προσεχτικά, ρωτώντας µη χτύπησε. Μαζί τρέξανε και δυο συµµαθητές του και κάτι διαβάτες.

Κ΄ εγώ είχα πέσει το πρωί, αλλά κανείς δεν έτρεξε να µε βοηθήσει να σηκωθώ. Σηκώθηκα µόνος µου, και τότε είδα πως γελούσαν, είχανε ξεκαρδιστεί στα γέλια οι διαβάτες και οι συµµαθητές µου.

Το σπίτι το ψηλό και τα καλά τα ρούχα φταίγανε!

Πόσο ήθελα νάµουν εγώ στη θέση του, πόσο!

Είχε µια όµορφη µάνα! ντυµένη ωραία, δεν έµοιαζε µε τη δική µου. Πόσο ήθελα νάµουν παιδί της, πόσο!

Οι µάνες των άλλων παιδιών έβγαιναν κάποτε, αδύνατες, ξεµαλλιάρες, µε µπράτσα γυµνά, άσχηµες σα στρίγγλες και φωνάζανε τα παιδιά τους µε φωνή όχι ανθρώπινη αλλά σαν κάποιου ζώου:

— Βρε, µωρέ, συ!

Αυτή, η µητέρα του, ποτέ δεν έβγαινε να φωνάξει. Έβγαινε µόνο στο µπαλκόνι και µόλις έβλεπε το παιδί της κάτω να παίζει µε τα ξυπόλητα παιδιά, που

Από τη συλλογή Είκοσι διηγήµατα (1924), σ. 68-73.

ΠΟΣΟ ΗΘΕΛΑ

ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΒΟΥΤΥΡΑ (1879-1958)ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΣhttp://sarantakos.wordpress.com/

▧

http://sarantakos.wordpress.com/

http://sarantakos.wordpress.com/


19


µέσα ήµουν κ΄ εγώ, όχι όµως ξυπόλυτος, το φώναζε µε µια γλυκιά φωνή:

— Περικλή!...

Ύστερα έµπαινε, µέσα, και σε λίγο φαινόταν η δούλα µε τα κόκκινα µάγουλα και την άσπρη ποδιά, να βγαίνει στο δρόµο και να τον παίρνει.

Πώς ήθελα νάµουν παιδί της νάστελνε έτσι την υπερέτρια να µ΄ έπαιρνε επάνω, να µε µάλωνε, και να µ΄ έδερνε ακόµα!

*

* *

Ένα απόγευµα πολεµώντας να διαβάσω κοντά στο παράθυρο, έµαθα ένα τροµερό µυστικό. Τόπε η

σπιτονοικοκυρά µας στη µάνα µου, και δε θα της πήγε στο νου ότι εγώ πρόσεχα, είχα κάνει τ΄ αυτιά µου να, για ν΄ ακούσω.

Η µάνα µου είχε ζητήσει πλύστρα, και η κυρά του σπιτιού τής σύστησε µια συγγενή της, που καθόταν πίσω κει, σ΄ ένα στενό δρόµο, βρώµικο, µέσα σε µια µάντρα. Και της µήνυσε η µάνα µου και ήρθε. Την είδα κ΄ εγώ. Ήτανε µια γυναίκα ξερή σαν τσίρος, ψηλή, και µε µια φωνή τόσο βραχνή, που δύσκολα ξεχώριζες τι έλεγε.

Φορτώθηκε το µπόγο τα ρούχα κ΄ έφυγε.

Η κυρά του σπιτιού, µόλις έφυγε η πλύστρα, είπε στη µάνα µου το τροµερό µυστικό. Έτσι τόπα εγώ µε το νου µου.

Το παιδί του πλούσιου σπιτιού, ο Περικλής, δεν ήταν παιδί της οικογένειας, η κυρία Μερτίκα δεν έκανε


20

παιδιά, ήταν αυτής εκεί της πλύστρας της αδύνατης, της ξεραµένης!... Είχε αυτή πολλά παιδιά, ένα σωρό, και τόχε δώσει στη Μερτίκα από πολύ µικρό, µωρό σχεδόν. Κ΄ έτσι αυτό δεν ήξερε τη µάνα του.

Τι ήθελε να το µάθω, ποιος Σατανάς τόκανε;

Και ήτανε µέρες εξετάσεων.

Την άλλη µέρα δέκα παιδιά το ξέρανε στο σχολείο, τη δεύτερη όλη η τάξη, και την τρίτη όλο το σχολείο. Αλλά δεν έφτανε αυτό, τόπα ένα απόγευµα, καθώς φεύγαµε απ΄ το σχολείο, και στον ίδιο.

Θύµωσε στην αρχή, αλλ΄ έπειτα κάθισε ταραγµένος, και τ΄ άκουσε καλά.

Κάναµε εξετάσεις. Εγώ προβιβάστηκα µε κόπους και βάσανα. Και µετά λίγες µέρες φύγαµε για την πατρίδα, για να περάσουµε το καλοκαίρι.

*

* *

Όταν πλησίαζε ο Σεπτέµβιος ήρθαµε και αλλάξαµε σπίτι. Πήγαµε σ΄ ένα πολύ µακρινό απ΄ τη γειτονιά αυτή, αλλ΄ ωραιότερο. Αναγκάστηκα όµως ν΄ αλλάξω και σχολείο. Πήγα σ’ ένα κοντινό. Κ΄ έτσι έχασα τους παλαιούς µου φίλους και δεν ήξερα τι έκανε ο Περικλής, η ωραία µάνα του, η δούλα...

Μια µέρα, µια εορτή, γύριζα απ΄ την παλιά γειτονιά µου κοντά, όταν ξαφνικά, ακούω να µε φωνάζουνε. Στρέφοµαι και βλέπω ένα παιδί µε φτωχικά ρούχα, µα πολύ φτωχικά, µακριά πανταλόνια, ξεσκούφωτο, να στέκεται κρατώντας ένα τσουβάλι, πούχε ακουµπήσει κάτω.

Νόµισα πως θάταν κάποιος από τους πολύ φτωχούς φίλους µου της γειτονιάς, και τον πλησίασα. Αλλ΄ άµα έφτασε κοντά µου, έµεινα, µαρµαρώθηκα. Το

παιδί µε τα φτωχικά ρούχα και το τσουβάλι ήταν ο Περικλής!

— Πήγα στη µάνα µου πάλι, µου είπε, την αληθινή! Έφυγα απ΄ εκεί!

Και κάτι άλλο ακόµα είπε και σηκώνοντας το τσουβάλι, που δεν ήταν και πολύ γεµάτο, τόριξε στους ώµους του, όπως έριχνε άλλοτε την ωραία πέτσινη σάκκα του, και αποµακρύνθηκε, µπήκε µέσ΄ στο στενό βρώµικο δρόµο, που θα τον έφερνε στη µάνα του.

Έκανα καιρό να τον δω. Ύστερα, χρόνια, κάποτε, αργά και πού, τον έβλεπα έτσι κουρελή, να γυρίζει στην αγορά. Μετά τον έχασα.

*

* *

Τώρα, µεγάλος πια, τον βλέπω συχνά. Κ΄ είναι αµαξάς, άντρας κι αυτός, και χαιρετιόµαστε. Με χαιρετά µ΄ ένα χαµόγελο πάντοτε, που µου φαίνεται λυπηµένο.

Μια, δυο φορές, στην αρχή που τον είδα και µιλήσαµε, αν και ήθελα να µάθω πώς έφυγε τότε, απ΄ το πλούσιο σπίτι, τι συνέβηκε, ετρόµαζα µη µου αναφέρει τίποτα, µην το φέρει στη µέση.

Κι αυτός δε µου ανέφερε τίποτα, τίποτα, σα να τόχε λησµονήσει. Αλλ΄ όµως εγώ, πάντοτε, όταν τον βλέπω και όταν τον σκέπτοµαι, αισθάνοµαι κάτι να µ΄ ενοχλεί, κάτι να µου λέει, πως του είχα κάνει κακό µεγάλο. Αλλ΄ αυτός τι να λέει άραγε;...-



21



22


23


Υποψιάζοµαι πως η βάρβαρη Μήδεια

έσφαξε τα παιδιά της όχι επειδή ήθελε

να εκδικηθεί τον Ιάσονα, αλλά από φόβο

µην καταντήσει σαν τις Ελληνίδες

που θήλαζαν τους γιους ακόµα

και µέσ’ από τον τάφο τους.

ΜΗΔΕΙΑΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥhttp://thodorospanagos.blogspot.gr/

▧

Εικονογράφηση: Σταυρούλα Παπαδάκη - http://www.stavroulapapadaki.gr/http://stavroula-papadaki.tumblr.com/http://stavroula-papadaki.blogspot.gr/

http://thodorospanagos.blogspot.gr

http://thodorospanagos.blogspot.gr



http://stavroula-papadaki.tumblr.com/


http://stavroula-papadaki.blogspot.gr/



24

Αισθάνοµαι ότι µου κατατρώνε

γλυκά γλυκά

τα µάτια µου,

το στόµα µου,

τα δάχτυλα.

Σβήνει κι ο νωτιαίος µυελός.

Άγγιξέ µε

ίσως και σώσω, έστω, την ψυχή µου

τώρα.

Τρέµω µην καταντήσω ένα καρτούν

στο τέλος.

Με θυµάσαι;

Από την ποιητική συλλογή του Θόδωρου Πανάγου Στο Βυθό, εκδόσεις Γαβριηλίδης,

2007. ◈

ΚΑΡΤΟΥΝ



25

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Θόδωρος Π. Πανάγος γεννήθηκε το 1954 στο χωριό Νέσσων του νομού Λάρισας. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, θέατρο και σκηνοθεσία

κινηματογράφου. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως επιμελητής εκδόσεων.

ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

Μνήμες ιστορίας, μυθιστόρημα ντοκουμέντο, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1986.

Δύο μάσκες για ένα ρόλο, θέατρο ντοκουμέντο, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1988.

Του Αλεξάνδρου η χώρα, λεύκωμα, Νέα Σύνορα-Λιβάνης, 1992.

Συνήθης ύποπτος, μυθιστόρημα, 1η έκδοση Δελφίνι, 1994, 2η έκδοση Ελληνικά Γράμματα, 2001.

Αυτά έχουν τα υπόγεια, μη γελάς!, χρονικό, Γαβριηλίδης, 1996.

Ποιος δαίμονας σκότωσε τον Άγγελο;, μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 1998.

Στο βυθό, ποίηση, Γαβριηλίδης, 2007.

Η Κοιμωμένη και το αυγό του φιδιού, μυθιστόρημα, με 19 σχέδια της Σταυρούλας Παπαδάκη, Γαβριηλίδης, 2011.

Εικονογράφηση: Σταυρούλα Παπαδάκη - http://www.stavroulapapadaki.gr/http://stavroula-papadaki.tumblr.com/http://stavroula-papadaki.blogspot.gr/








26


Είχαν περάσει περίπου δύο χρόνια από το τελευταίο σου τηλεφώνηµα. Σιωπή αποπνικτική. Έβαψα και το σπίτι, το καθάρισα. Δεν έµεινε ίχνος σου στο χώρο. Και µετά είπες πως θες να µε συναντήσεις. Να βάλω το καλό µου φόρεµα και να σε περιµένω στην πλατεία.

Όταν έφτασα ήσουν ήδη εκεί. Σε παρατήρησα από µακριά. Φορούσες εκείνο το µαύρο παλτό µα φαινόταν ότι είχες ψηλώσει. Σε πλησίασα. «Ψήλωσες πολύ» σου είπα.

Δε µου απάντησες, µα µου έδωσες το χέρι σου. Κι αυτό όµως σαν να είχε µικρύνει λιγάκι.

Πήγαµε σε µια µπυραρία. Καθίσαµε και άρχισες να µιλάς. Με ρώτησες πως πέρασα αυτά τα δύο χρόνια και εγώ σου διηγήθηκα την ιστορία µε τον παπαγάλο που ήρθε στο µπαλκόνι µου. «Δεν είναι καλό σηµάδι τα πουλιά» είπες. Και άλλα είπαµε, που δεν µπορώ να θυµηθώ.

Παρατήρησα τα γένια σου. Είχαν µακρύνει πολύ, σχεδόν άγγιζαν το πάτωµα. Μου χαµογέλασες. Σαν ευτυχισµένη να ήµουν, µα το θέµα του ύψους σου µε απασχολούσε διαρκώς.

-Πρέπει να έχεις ψηλώσει τουλάχιστον µισό µέτρο. Νόµιζα ότι οι άνθρωποι δεν ψηλώνουν µετά από κάποια ηλικία, σου είπα

Με κοίταξες µε απορία, µε ρώτησες κάτι για τη δουλειά.

Μα όσο σε παρατηρούσα, τόσο καταλάβαινα ότι ψήλωνες συνεχώς.Σε λιγότερη από µισή ώρα, το κεφάλι σου είχε πια φτάσει στην οροφή του µαγαζιού. Συνέχισες να µου µιλάς σα να µη συνέβαινε τίποτα. Η απόσταση έκανε τη φωνή σου να εξασθενεί.

-Σταµάτα πια να ψηλώνεις, φώναξα µα ούτε εσύ µε άκουγες πια. Το κεφάλι σου είχε ανοίξει µια τρύπα στην πλάκα.

Σηκώθηκα εκνευρισµένη και έφυγα.

Πίσω στο σπίτι, συνειδητοποίησα πόσο πολύ είχε χαµηλώσει η οροφή.

ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥwww.paramesos.gr

▧

ΧΑΜΗΛΕΣ ΟΡΟΦΕΣ

http://www.paramesos.gr

http://www.paramesos.gr


27


Εικονογράφηση Μαρία Κόζαρη Μελά http://www.behance.net/mariakoz

[email protected]






28

INK


29

INK

ΚΡΑΤΑ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ

ΤΟΥ LIBROFILOhttp://www.librofilo.blogspot.com

▧

Στο 8ο επεισόδιο του 4ου κύκλου της καταπληκτικής τηλεοπτικής σειράς «Mad Men», ο πρωταγωνιστής, έχει έναν συγκλονιστικό (και άκρως ποιητικό) µονόλογο, που ξεκινάει κάπως έτσι: «Όταν ένας άνδρας µπαίνει µέσα σ’ένα δωµάτιο, κουβαλάει µαζί του όλη του τη ζωή. Έχει ένα εκατοµµύριο λόγους να βρίσκεται οπουδήποτε, απλά ρώτησέ τον… Εάν τον ακούσεις προσεκτικά, θα σου εξηγήσει πως έφθασε εκεί.» Ο µονόλογος αυτός, δεν µπορούσε να βγει απ’το µυαλό µου καθώς διέτρεχα τις σελίδες της έξοχης νουβέλας του Δηµήτρη Μαµαλούκα, (Αθήνα, 1968), µε τίτλο «ΚΡΑΤΑ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ», (Εκδ. Ψυχογιός, σελ. 184), µιας ιστορίας που θεωρώ ότι πηγαίνει τον συγγραφέα, ένα αρκετά τολµηρό βήµα µπροστά σε ένα στυλ διαφορετικό από αυτό που τον έχουµε συνηθίσει (και αγαπήσει) µε τα προηγούµενα βιβλία του.

Στην σύντοµη αυτή νουβέλα του,ο Μαµαλούκας αφήνει (προσωρινά) στην άκρη τις αστυνοµικές ιστορίες µε την ξέφρενη πλοκή και την αρκετή βία και µας αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου µε πολλά µυστικά. Μια ιστορία υπαρξιακή µε πολύ µυστήριο, που σου δηµιουργεί ένα αίσθηµα εγκλεισµού, συνεχούς άγχους και αγωνίας.

Ένας άνθρωπος (που δεν θα µάθουµε ποτέ τ’όνοµά του) φθάνει σε µια Ιταλική πόλη ανεµοδαρµένη, γκρίζα και απρόσωπη. Νοικιάζει ένα ανήλιαγο και στενόχωρο διαµέρισµα σε µια ιδιόµορφη πολυκατοικία, που το µεγαλύτερο µέρος της είναι πολυτελέστατο και µη προσβάσιµο εύκολα. Δεν τον πολυενδιαφέρει η ποιότητα της διαµονής του, εκείνος θέλει µόνο να γράψει το βιβλίο του αλλά στο ισόγειο του τεράστιου αυτού κτιρίου, υπάρχει ένας κινηµατογράφος και το διαµέρισµα του ήρωα βρίσκεται

ακριβώς πίσω από την οθόνη. Κατά συνέπεια από νωρίς το απόγευµα έως αργά το βράδυ, δεν υπάρχει περίπτωση να σταθεί κανείς µέσα στο διαµέρισµα, λόγω του θορύβου που δεν µπορείς να αποφύγεις µε τίποτα.

Ο άνθρωπος αυτός, περνάει αρκετές ώρες σε ένα κοντινό µπαρ όπου προσπαθεί να γράψει και κάνει µακρινές βόλτες στα περίχωρα της πόλης. Στις διαδροµές του βλέπει συχνά-πυκνά ένα µικρό κορίτσι που του τραβάει την προσοχή. Είναι µια µικρή πόρνη που κάτι του θυµίζει. Την σκέπτεται συνέχεια και σιγά-σιγά η ιδέα του να την διασώσει από τα χέρια των ανθρώπων που την εκµεταλλεύονται του γίνεται εµµονή. Δεν τον ενδιαφέρει αν αυτή του η απελπισµένη και βαθιά ανθρώπινη κίνηση µπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή του. Ή µήπως όχι; Σ’αυτή την αέναη µάχη του «Καλού» µε το «Κακό» ποιος θα κερδίσει; Μήπως οι γραµµές µεταξύ των δύο δεν είναι τόσο ευδιάκριτες;

«Ή ώρα που έβγαινε ήταν λίγο πριν από τη δύση του ηλίου. Το σούρουπο ερχόταν χωρίς καλά καλά να το καταλάβει και η µατιά του γινόταν ακόµα πιο φτωχή και περιορισµένη, διότι εκείνος ήταν ένας ακρωτηριασµένος άνθρωπος, κάποιος που η µοίρα του είχε στερήσει τα χρώµατα.

Ήταν κι αυτό ένα µέρος της προηγούµενης ζωής του. Τα χρώµατα χάθηκαν απότοµα, σαν ξαφνικό χτύπηµα, σαν εφιάλτης που του κατέστρεψε τα κωνία και τις χρωστικές ουσίες και τον καταδίκασε να ζει σ’έναν γκρίζο κόσµο. Από εκείνη τη µέρα αυτό το µονότονο χρώµα απέκτησε στα µάτια του δεκάδες αποχρώσεις, δεν µπορούσε όµως να µαντέψει τα αληθινά χρώµατα από τη φωτεινότητα ή την απόχρωσή τους. Καθαρό, αµόλυντο γκρίζο δε σήµαινε

Το ένο βιβλίο του Δηµήτρη Μαµαλούκα

http://www.librofilo.blogspot.com/





30

άσπρο χρώµα, σήµαινε καθαρό χρώµα, καθαρή, καλά φωτισµένη επιφάνεια.

Με τον καιρό προσαρµόστηκε και προσπάθησε να ξεχάσει κάποιες µαγευτικές εικόνες, όπως ένα καταπράσινο λιβάδι γεµάτο κόκκινες παπαρούνες ή κάποια χρώµατα που προκαλούν θαυµασµό, όπως το µεθυστικό µοβ που σπάει από ένα κόκκινο της τερακότας σ’ένα ηλιοβασίλεµα. Γι’αυτόν η γκάµα των χρωµάτων ήταν η γκάµα του γκρίζου. Φανταζόταν και περιέγραφε ό,τι έβλεπε µε αποχρώσεις όπως το γυαλιστερό γκρίζο του αλουµινίου, το πλούσιο γκρίζο του ασηµιού, το πεθαµένο γκρίζο της ασφάλτου κι άλλα πολλά που γεννούσε η φαντασία του, σαν παιχνίδι ή σαν άµυνα απέναντι στην αρρώστια του.

Έτσι η πόλη κάποιες µέρες του φαινόταν µουντή, πνιγµένη κάτω από ένα απέραντο ψηφιδωτό σκούρων σύννεφων γεµάτων βροχή, κι άλλες φορές έδειχνε καθαρή και φωτισµένη απ’το γκριζόασπρο φως που της χάριζε ο ήλιος. Πάντα όµως παρέµενε παραµορφωµένη πίσω από το µονότονο και στενόχωρο γκρίζο φίλτρο, ενώ τις νύχτες γινόταν ακόµα πιο σκοτεινή, ακόµα πιο µελαγχολική, σαν φθαρµένη κόπια παλιάς ασπρόµαυρης ταινίας.»

Ο ήρωας έχει αχρωµατοψία και φοράει συνεχώς γάντια. Μικρές λεπτοµέρειες (συστατικό που χαρακτηρίζει την συγγραφική µατιά του Μαµαλούκα), που παίζουν σηµαντικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής – όπως εξάλλου και οι διαφηµιστικές αφίσες που µόνο «λεπτοµέρειες» δεν είναι τελικά, από µια τέτοια είναι κι ο τίτλος της νουβέλας. Ο ήρωας δεν βλέπει χρώµατα παρά µόνο γκρίζο, είναι το «γκρίζο» το χρώµα του βιβλίου, το χρώµα της πόλης, το χρώµα της ίδιας της ζωής. Ο ήρωας θέλει να ξεφύγει από µια κατάρα, κάτι τροµακτικό που τον περιβάλλει. Σκέπτεται ν’αυτοκτονήσει όπως εκείνος ο Ρώσος ποιητής, ο Γιεσένιν αλλά δεν βρίσκει το θάρρος. Η κοπέλα που µπορεί να είναι

«άγγελος», µπορεί να είναι όµως και «δαίµονας» θα του δώσει κάποιο νόηµα στις τελευταίες του ηµέρες.

Σ’αυτό το βαθιά υπαρξιακό και άκρως συµβολικό µυθιστόρηµα, ο Μαµαλούκας «ξεχνά» τις (χαριτωµένες γενικώς) εµµονές του, όπως τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα ακριβά ρολόγια, τις σκηνές δράσης, τους κοφτούς κι ασθµατικούς διαλόγους. Γίνεται περισσότερο εσωτερικός, πολλές φορές και λυρικός ενώ είναι εµφανής η προσπάθειά του για µεγαλύτερη οικονοµία στον λόγο και την εξαιρετική διαχείριση της ιστορίας έτσι ώστε να µην ολισθήσει προς την φλυαρία και το «πλάτιασµα» της πλοκής.

Trafficking, µοναξιά, απρόσωπες πόλεις, λεκτική (και όχι µόνον) βία, εξαιρετική ατµόσφαιρα, όλα αυτά συνθέτουν µια δυναµική και νεοροµαντική ιστορία, η οποία έχει αποχρώσεις νουάρ - έτσι κι αλλιώς το βλέπουµε συνέχεια τα τελευταία χρόνια, το κοινωνικό µυθιστόρηµα πλέον έχει αστυνοµικές πτυχές και αντιστρόφως. Το φινάλε της εξαιρετικής αυτής νουβέλας µπορεί να µην έχει καµιά τροµερή ανατροπή (από αυτές που µας έχει συνηθίσει ο συγγραφέας στα προηγούµενα έργα του), αλλά η διάσταση που δίνεται στην ιστορία και η αγωνία που διαχέεται στις τελευταίες πενήντα σελίδες, «κυνηγάνε» τον αναγνώστη, ο οποίος δεν µπορεί τόσο εύκολα να απαλλαχθεί από το αίσθηµα της ασφυξίας που νιώθει κατά τη διάρκεια αλλά και µετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης. ◈

INK


31

INK


32

ANIMA

KINO NO TABI

Τρεις µέρες είναι αρκετές για να γνωρίσεις τα πάντα για ένα µέρος. Αυτό πιστεύει η Kino, που µε τη µηχανή του ονόµατι Hermes, ταξιδεύουν µέσα από ένα µαγικό-µυστικιστικό κόσµο αποτελούµενο από πολλές χώρες και δάση που κάθε ένα από αυτά έχει ξεχωριστά έθιµα κι ανθρώπους.

Τρεις µέρες και δυο νύχτες αφιερώνουν σε κάθε πόλη, χωρίς εξαιρέσεις. Μένοντας περισσότερο ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να µείνεις εκεί. Όχι γιατί κάποια µαγεία θα σε κρατήσει παρά τη θέλησή σου, µα γιατί θα αρχίσεις να δένεσαι. Ο κόσµος δεν είναι όµορφος, γι’ αυτό το λόγο ακριβώς είναι!

Τα σαραντατέσσερα revolver που χρησιµοποιεί η ηρωίδα µας για προστασία και κυνήγι, και ένα 22 Colt Woodsman, ένα ηµιαυτόµατο sniper, το Φλάουτο, και τα πέντε µαχαίρια της τη συντροφεύουν σε ένα κόσµο «όµορφο».

Η Kino ταξιδεύει και συναντά µέρη όµορφα αλλά και µέρη που ο πληθυσµός καταπιέζεται, σε µέρη που εκτυλίσσονται τραγωδίες ή ακόµα κι εκεί, που η αυστηρότητα των κυβερνώντων στην προσπάθεια τους να κάνουν το σωστό, οδηγεί σε αλλόκοτες καταστάσεις. Η φράση «ο κόσµος δεν είναι όµορφος, γι’ αυτό το λόγο είναι», σκιαγραφεί πλήρως τα σκοτεινά στοιχεία της

ζωής, όπως η καταπίεση και η τυραννία, που κάνουν τις ευχάριστες και καλές στιγµές της ζωής ακόµα πιο πολύτιµες και θαυµάσιες.

Τελικά γνωρίζεις όλα αυτά τα µέρη όταν έχεις πάει στο επόµενο; Η καλοσύνη, η αυτοθυσία, η επανάσταση απέναντι στην καταπίεση και η αναζήτηση του φωτός µέσα στο σκοτάδι είναι αυτά που κάνουν µαγικούς και µη κόσµους, όχι απλά ανεκτούς και βιώσιµους, µα και όµορφους… ◈

TOY GIL [email protected]

▧

«ο κόσµος δεν είναι όµορφος, γι’ αυτό το λόγο είναι»




33

ANIMA


34

JUMPCAT

ΚΙΚΑ

«Κίκα :Κλαυσίγελος υψηλής αισθητικής…»

Το εναρκτήριο πλάνο, µέσα από το άνοιγµα µιας κλειδαρότρυπας, µιας γυναίκας που γδύνεται, φυτεύει αυτοµάτως τον σπόρο µιας γλυκόπικρα αµαρτωλής διάθεσης που καλλιεργούµενη από τις σκηνοθετικές (αλλά και σκηνογραφικές κι ενδυµατολογικές οδηγίες του Αλµοδόβαρ) θα αναπτυχθεί στο απαραίτητο «ατµοσφαιρικό» υπόβαθρο, επιφορτισµένο να καταστήσει τον θεατή συνένοχο στα γεγονότα, θίγοντας έτσι το θέµα της ηδονοβλεψίας, το οποίο και θα αποτελέσει έναν από τους σεναριακούς άξονες της ταινίας.

Ο Νικολάς, συγγραφέας αστυνοµικών µυθιστορηµάτων, καλεί στο σπίτι του την Κίκα, µια γνωστή του, νεαρή και ιδιαιτέρως ερωτική αισθητικό, µε σκοπό να µακιγιάρει το πτώµα του νεκρού θετού γιού του, Ραµόν, πριν την κήδευσή του. Κατά τη διάρκεια του µακιγιάζ, κι ενόσω η Κίκα εξοµολογείται στον νεκρό, καταπώς φαίνεται, Ραµόν το πάθος της να ερωτεύεται, το πτώµα επανακτά σταδιακά το φυσικό του, ροδαλό, χρώµα κι η θερµοκρασία του αυξάνεται. Μέσα σε λίγα λεπτά ο Ραµόν επανέρχεται στη ζωή. Λίγο καιρό µετά η Κίκα, ερωτευµένη µε τον Ραµόν, αποφασίζει να συζήσει µαζί του, έναν όροφο πιο κάτω από το διαµέρισµα του Νικολάς, προσλαµβάνοντας την Χουάνα ως οικιακή βοηθό. Μια µυστική σχέση αναπτύσσεται µεταξύ της Κίκα και

του Νικολά, εν αγνοία του Ραµόν. Τη λεπτή αυτή ισορροπία έρχεται να ταράξει η εκκεντρική τηλεπερσόνα Αντρέα «Σηµαδεµένη», πρώην ψυχολόγου του Ραµόν και νυν παρουσιάστρια µιας τηλεοπτικής εκποµπής που σκοπό έχει την άµεση και µη λογοκριµένη πληροφόρηση των θεατών πάνω στα µακάβρια θέµατα της επικαιρότητας. Τα πράγµατα περιπλέκονται ακόµα περισσότερο όταν ένα µεσηµέρι, κι ενώ ο Ραµόν απουσιάζει από το σπίτι του-εργαζόµενος ως παθιασµένος φωτογράφος, ο αδερφός της Χουάνα, ο Πάµπλο, ένας αργόστροφος πορνοστάρ, έχοντας δραπετεύσει από τη φυλακή προστρέχει στο σπίτι της Κίκα προς αναζήτηση τροφής, στέγης και χρηµάτων. Παρά τις επισηµάνσεις και τις προτάσεις της Χουάνα, ο Πάµπλο αρνείται να ληστέψει τα τιµαλφή του σπιτιού · ανταυτού προτιµά να ικανοποιήσει τις καταπιεσµένες σεξουαλικές του ορµές «µπουκάροντας» στο υπνοδωµάτιο της Κίκα και βιάζοντάς την…

Αν και τραγική στην σεναριακή της υπόσταση, η «Κίκα» κινείται, όπως ένα έντοµο γύρω από µια λάµπα, µεταξύ µαύρης κωµωδίας, δράµατος και θρίλερ, εναλλάσσοντας τις χαρακτηριστικές φόρµες κάθε είδους στις διάφορες σκηνές µε περισσή µαεστρία, καθώς η υπόθεση δείχνει να αποµακρύνεται από τα στοιχεία των προαναφερθέντων ειδών, αλλά ταυτόχρονα τείνει να επιστρέφει συνεχώς σε αυτά, αποφεύγοντας όµως

ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΤΤΑ

[email protected]

▧

…κι ένας Πέδρο να µειδιά σαρδόνια πίσω από την κάµερα.

http://hotmail.com/

http://hotmail.com/


35

JUMPCAT


36

οποιαδήποτε προσφυγή στα αντίστοιχα κινηµατογραφικά στερεότυπα.

Σε ένα σενάριο που δοµικά φαίνεται εµπνευσµένο από το παιδικό παιχνίδι «ντόµινο» * (η ταινία ξεκινά µε τον θάνατο της µητέρας του Ραµόν και συνεχίζει µε τον «θάνατο» του Ραµόν που γίνεται µε τη σειρά του η αιτία της γνωριµίας του µε την Κίκα που θα οδηγήσει στη συµβίωσή τους η οποία θα ευνοήσει την ανάπτυξη µιας «σχέσης» µεταξύ της Κίκα και του Νικολά κ.ο.κ) ο σκηνοθέτης επιλέγει να µην µας βοµβαρδίσει µε περιττές και δευτερεύουσες πληροφορίες σχετικές µε τους χαρακτήρες, αλλά αντιθέτως κοσκινίζει κι εν τέλει κρατά µόνο τα στοιχεία εκείνα που θα αποτελέσουν τις κινητήριες δυνάµεις και τα εφαλτήρια για τις πράξεις των ηρώων του και την προώθηση κι εξέλιξη της ιστορίας. Παίρνει έτσι ένα σεναριακό ρίσκο και τολµά µια καινοτοµία, συγκρινόµενη µε τα µέχρι τότε προηγούµενα έργα του, εκλεκτικής αφήγησης που ενέχει αφενός τον θεωρητικό κίνδυνο για την ελλιπή ανάπτυξη του ήρωα µέσα στο σεναριακό περιβάλλον και την δυσκολία δηµιουργίας ολοκληρωµένου χαρακτήρα, αφετέρου τον πρακτικό και ίσως πιο σηµαντικό κίνδυνο της αδυναµίας ταύτισης του µέσου ανθρώπου µε τα πρόσωπα της ιστορίας κι άρα της επιφανειακής αλληλεπίδρασης της ταινίας µε τους θεατές της.

Το ταλέντο όµως υπερείχε των κινδύνων κι έτσι ο Αλµοδόβαρ κατάφερε να δηµιουργήσει, να χειριστεί και να κινηµατογραφήσει ολοκληρωµένους χαρακτήρες, που θυµίζουν καθηµερινούς ανθρώπους, που παλεύουν µε τα πάθη τους, οδηγούνται σε τρέλες, ερωτεύονται, εργάζονται, ζουν… Συνεπώς, αν και µε διάθεση κωµικοτραγικής προσέγγισης εκ µέρους του σκηνοθέτη, ο θεατής συµπάσχει, αναµένοντας την αριστοτέλεια «κάθαρση», σε αρκετά µικρότερο βέβαια βαθµό από όσο σε µια αντίστοιχη αµιγώς δραµατική ταινία.

Έχοντας ξεπεράσει τον ψυχαναγκασµό του για την ταυτόχρονή ύπαρξη κόκκινου και πράσινου σε κάθε σκηνή (χαρακτηριστικό παράδειγµα αποτελεί το «Δέσε µε»), ο ισπανός µαέστρος της έβδοµης τέχνης επιστρέφει µε ένα νέο σκηνογραφικό φετίχ : το εµπριµέ. Η «Κίκα» θα µπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως το µανιφέστο της κιτς διακόσµησης και του χρωµατικού πλουραλισµού στα πλάνα, έννοιες που πλέον αποτελούν το σήµα κατατεθέν του Πέδρο. Θεοποιώντας τη πολυχρωµία, αυτή η ταινία ξεχειλίζει από γεωµετρικά µοτίβα, φλοράλ patterns, ασύµµετρα σχέδια και πρωτότυπα µωσαϊκά. Αρχικά, µε µια σκηνή όπου η Κίκα µπαίνει στο σπίτι του Νικολάς, ντυµένη σε µια φουντωτή, έντονα πορτοκαλί γούνα για την οποία και καυχιέται (γαρνιρισµένη µε ροζ σκουλαρίκια, πορτοκαλί κορδέλα και πλατινέ µαλλί σφηκοφωλιά) και µε αποκορύφωµα τα πλάνα µέσα στο σπίτι της Κίκα και του Ραµόν όπου οι καναπέδες του σαλονιού συνδυάζουν το σκωτσέζικο ταρτάν µε το animal print, οι εµπριµέ κουρτίνες συνοδεύουν το επίσης εµπριµέ φόρεµα της Κίκα κι όπου η πόλη στο φόντο φαίνεται ως σύνθεση κίτρινων τετραγώνων πάνω στο µαύρο (λόγω των φωτισµένων παραθύρων των πολυκατοικιών που ξεχωρίζουν µέσα στη νύχτα) η ταινία είναι µια αισθητική εµπειρία, επίπονη ίσως για το απαίδευτο µάτι.

Ατού της ευρηµατικής αισθητικής του έργου αποτελεί η συνεργασία των σχεδιαστών J.P. Gaultier και Gianni Versace στα κοστούµια. Τις εντυπώσεις κλέβουν τα ευφάνταστα- σε µακάβριο σηµείο φορέµατα της Άντρεα «Σηµαδεµένης» που αποτελεί ίσως και την πιο εµβληµατική και καλτ προσωπικότητα του έργου. Από το ολόσωµο µαύρο φόρεµα που «σκάει» στο ύψος του στήθος (καθώς τα «πειραγµένα» στήθη είναι αναγνωριστικό των σχεδίων του Gaultier) ως την φουτουριστική στολή εργασίας της που αποτελείται από ενσωµατωµένη κάµερα και φακούς, η Άντρεα ενσαρκώνει την ιδέα του one-woman crew/ one-woman show, το όνειρο πολλών τηλεοπτικών παρουσιαστών, αποτελώντας έναν «στρατιώτη της πληροφορίας» όπως την επονοµάζει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, µετατρέποντας την τραγωδία σε θέαµα κάνοντας χρήση της αισθητικής του τρόµου.

Με σαφείς αναφορές στο χαµένο διαµάντι των θριλερ, τον «Ηδονοβλεψία» του Michael Powell, ο Αλµοδόβαρ καταπιάνεται µε το ταµπού της ηδονοβλεψίας, προάγοντάς το σχεδόν στην κύρια κινητήρια δύναµη της ταινίας. Ο Ραµόν είναι παθιασµένος φωτογράφος που δουλεύει µε µοντέλα για διαφηµίσεις εσωρούχων. Θεωρώντας την κάµερά ως προέκταση των µατιών του, την εφαρµόζει στο µέτωπό του κι επιδίδεται σε οργιαστικές σχεδόν φωτογραφίσεις µε τα µοντέλα του-ένα «κουσούρι» που µεταφέρει και στο κρεβάτι του έρωτά του µε την Κίκα, κάνοντας χρήση µιας Polaroid για την απαθανάτιση των ιδιαίτερων αυτών στιγµών. Το ηδονοβλεπτικό θέαµα όµως συνεχίζεται και φτάνει στην µέγιστη έντασή του στην περίφηµη «σκηνή του βιασµού» · µιας σκηνή που έτυχε φήµης αντίστοιχου βεληνεκούς µε την εννιάλεπτη σκηνή του βιασµού της Bellucci στο «Μη αναστρέψιµος» του Gaspar Noé. Εν προκειµένω, βέβαια, η σκηνή προσεγγίζεται µε άκρως σατυρική µατιά, καθώς ο βιαστής (πρώην πορνοστάρ) προσπαθεί να σπάσει κάποιο προσωπικό ρεκόρ του, ενώ η Κίκα προβαίνει σε µια βαριεστηµένη έκκληση για βοήθεια στην οικιακή βοηθό της. Συνήγοροι σε όλη την διαδικασία είναι ένας ανώνυµος γείτονας που βιντεοσκοπεί τον ασυνήθιστο αυτό βιασµό και η Άντρεα «Σηµαδεµένη» που καταφθάνει στον χώρο του «εγκλήµατος» πλήρως εξοπλισµένη κι έτοιµη για µια αποκλειστικότητα που θα καθηλώσει τους θεατές του προγράµµατός της και θα εκτινάξει την δηµοτικότητά της στα ύψη.

Με την ευδιάθετη µουσική συνοδεία του Perez Prado, ο Αλµοδόβαρ επιχειρεί µια ιδιαίτερη προσέγγιση και κριτική στο θέµα της ηδονοβλεψίας, της trash-tv, των αποτυχηµένων τηλεπερσόνων, την εκµετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και δράµατος προς χάριν της δόξας και της ακροαµατικότητας στα reality shows, µα πάνω απ’ όλα στις ανθρώπινες σχέσεις όταν βρίσκονται αντιµέτωπες µε καταστάσεις που µόνο ένας περιέργως πεφωτισµένος νους, όπως του Πέδρο, θα µπορούσε να συλλάβει.

Θεωρώντας την Κίκα ως κλείσιµο ενός θεµατικού, σκηνοθετικού και διανοητικού του κύκλου, ο Πέδρο Αλµοδόβαρ σχολίασε πως εξάντλησε ό, τι είχε να πει και να δείξει στους τοµείς µε τους οποίους καταπιάστηκε και πως ετοίµαζε για το µέλλον καινούργιες προκλήσεις. Για αυτό, εξάλλου, επέλεξε ως τελικό πλάνο της ταινίας την Κίκα µέσα

JUMPCAT


37

JUMPCAT

στο αµάξι, παρέα µε έναν total stranger, να κατευθύνονται σε κάποιο χωριό της Ισπανίας. «Ναι, η Κίκα τελειώνει στον δρόµο γιατί κι εγώ νοιώθω σε αυτή τη θέση-να πηγαίνω κάπου διαφορετικά» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Αυτά εν έτι 1993. Πλέον ο Αλµοδόβαρ µας έχει χαρίσει σειρά επιτυχιών, τόσο ξεχωριστών µεταξύ τους αλλά και τόσο «ψυχαναγκαστικά» όµοιων. Ενώ οι ταινίες φαίνεται πως εξελίσσονται σε διαφορετικούς µεταξύ τους τόπους και χρόνους, µε τους χαρακτήρες να αντιµετωπίζουν πληθώρα καταστάσεων, διαφαίνεται πως το κοινό σηµείο φυγής για όλους και για όλα είναι το γνωστό και εµβληµατικό σκηνοθετικό στυλ του Πέδρο που συνδυάζει χρώµατα, ήχους, ακραίες καταστάσεις κι ακόµα πιο ακραίες και νευρικές συµπεριφορές, ασκώντας µια κριτική σε καίρια θέµατα µέσα από το πρίσµα του κυνισµού · σε σηµείο που ο θεατής φτάνει στα όρια του προβληµατισµού ως προς το µέχρι πιο σηµείο ο σκηνοθέτης σκοπίµως εκµεταλλεύεται τη δύναµη του µεσογειακού ταπεραµέντου δαµάζοντας και πλάθοντάς το κατά βούλησην προσδίδοντας έτσι έναν

ανάλαφρο και κωµικοτραγικό τόνο στα συµβάντα (µια εξτρήµ σύνδεση θα ήταν ο παραλληλισµός της δεινότητας αυτού του σκηνοθέτη µε ενός άλλου, αντίστοιχα µοναδικού, του Γούντυ Άλλεν) και µέχρι ποιού σηµείου αυτός ο τρόπος κινηµατογράφησης αποτελεί κατοπτρισµό του τρόπου σκέψης του, µιας υπερ-αισιόδοξης κοσµοθεωρίας, µιας οπτιµιστικής φιλοσοφίας της οποίας πιθανόν να αποτελεί πρεσβευτής. Όπως και να χει, το σίγουρο είναι πως ο ισπανός κινηµατογραφιστής µας επιφυλάσσει ακόµα πολλές προ(σ)κλήσεις πριν διαθέσει τον ψυχισµό του στο ευρύ κοινό, για ευρεία αποκωδικοποίηση και φορµαλισµό.

*Ντόµινο : παιχνίδι στο οποίο κάθε παίκτης πρέπει να τοποθετήσει το ένα άκρο του ντόµινό του στο ελεύθερο άκρο ενός ήδη κατεβασµένου ντόµινο, αρκεί στα δύο αυτά άκρα που θα κολλήσουν στη σειρά να αναγράφεται ο ίδιος αριθµός. ◈


38

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ

EXIT THROUGH THE GIFT SHOP

Ο µεγάλος street artist, Banksy, αναλαµβάνει να παρουσιάσει την ιστορία του Thierry Guetta, ενός ανθρώπου που ξεκίνησε να κινηµατογραφεί διάφορους σπουδαίους street artists, όπως τους Space Invader, Monsieur André, Zeus, Shepard Fairey, Swoon, Banksy, λέγοντας πως ετοιµάζει ένα ντοκιµαντέρ για την "Τέχνη του δρόµου", ενώ στην πραγµατικότητα τον ενδιέφερε µόνο η κινηµατογράφησή τους. Ο Banksy, παίρνοντας στην κατοχή του τις κασέτες του Thierry, µοντάρει το υλικό, πραγµατοποιώντας, έτσι, ένα µεγάλο όνειρο πολλών καλλιτεχνών του δρόµου και παρουσιάζοντας ένα µέρος µιας τέχνης πολύ διαφορετικής απ' ό,τι έχουµε συνηθίσει.

Το 2010 το graffiti έχει καταφέρει ν' αναγνωριστεί ως µια µορφή τέχνης κι έχει πάψει να θεωρείται, από πολλούς, ως είδος βανδαλισµού. Πολλά έργα του δρόµου, έχουν καταφέρει να µπουν στα σπίτια συλλεκτών, σε γκαλερί και πωλούνται έναντι υπέρογκων ποσών. Το θέµα, όµως, είναι

ότι η αναγνώριση δεν συνεπάγεται και νοµιµότητα, κάτι που σηµαίνει πως πολλά από τα έργα αυτά δεν καταφέρνουν να διασωθούν, όπως γίνεται µε διάφορους πίνακες ή γλυπτά. Ο µόνος τρόπος, λοιπόν, τα έργα αυτά να µείνουν στην ιστορία, να γίνουν διαχρονικά, είναι µέσω της κινηµατογράφησής τους.

Το ντοκιµαντέρ αυτό, από την αρχή του, παρουσιάζει µια ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα. Μια ταινία που φέρει το όνοµα του Banksy, έργα του οποίου σίγουρα έχουµε δει όλοι είτε σε εικόνες στο internet, είτε σε κάποια εφηµερίδα, θα ξεκινήσει µε το επίµαχο πρόσωπο να εµφανίζεται στην κάµερα και να µας ανακοινώνει ότι η ταινία είναι αφιερωµένη στον άνθρωπο που ήθελε να γυρίσει µια ταινία γι' αυτόν. Λίγα λεπτά µετά, όταν ο θεατής γνωρίσει τον επιτήδειο κινηµατογραφιστή, θ' αρχίσει να σκέφτεται τι δουλειά έχει ένας τρελάρας Γάλλος µε το street art και για ποιό λόγο η ταινία είναι βασισµένη πάνω του;

ΤΗΣ ΜΑΡΙΛΕΝΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥhttp://to-see-nema.blogspot.gr

[email protected]

Πηγή: www.cine.gr

▧

http://to-see-nema.blogspot.gr/

http://to-see-nema.blogspot.gr/



http://www.cine.gr

http://www.cine.gr


39

Κι όµως, το "Banksy: Η τέχνη στο δρόµο" είναι ένα καταπληκτικό ντοκιµαντέρ, που µέσω ενός νοητικού παιχνιδιού επιτυγχάνει να παρουσιάσει την τέχνη του δρόµου και να θίξει διάφορα κοινωνικά θέµατα, χωρίς ασύνδετες µεταπηδήσεις, αλλά µε µια γραµµική ροή, που οµολογουµένως κεντρίζει την περιέργεια του κοινού.

Η αλήθεια είναι ότι κατά την διάρκεια της ταινίας, σου περνάνε διάφορα πράγµατα από το µυαλό. Για παράδειγµα: "Είναι πράγµατι το street art µια µορφή τέχνης ή είναι µια παροδική µόδα που µε τα χρόνια θα ξεχαστεί ή θ' αντικατασταθεί από κάτι άλλο; Τι είναι η φήµη; Τι είναι η αναγνωρισιµότητα; Τι πάει να πει στ' αλήθεια η λέξη τέχνη; Όσο ανεβαίνει η αξία ενός κοµµατιού, τόσο περισσότερο έργο τέχνης είναι; Ο Banksy κι ο Picasso είναι καλλιτέχνες του ίδιου βεληνεκούς; Παρακολουθώ ταινία ή µήπως µια φάρσα;" Σε κανένα από αυτά τα ερωτήµατα δεν δίνεται απάντηση, γιατί κανένα από αυτά δεν θίγεται ευθέως. Όλες αυτές οι ερωτήσεις ξεκινάνε ως προβληµατισµοί του κάθε θεατή και θα παραµείνουν σκέψεις του καθενός.

Για του λόγου το αληθές, µπορεί κάποιοι από εσάς να έχετε συναντήσει, στο διαδίκτυο, κάποιες από τις φήµες που κυκλοφορούν και ταυτίζουν τον Banksy µε τον Thierry Guetta κι ίσως να έχει πέσει στα χέρια σας µια φωτογραφία του Banksy, στην οποία µοιάζει εκπληκτικά µε τον Guetta. Δεν αποκλείεται, λοιπόν, η ταινία να είναι

όντως µια αυτοβιογραφία του πασίγνωστου Banksy και παράλληλα ένα τρικ που του επιτρέπει να πει, όλα όσα έχει να πει, µε έναν ιδιαίτερα εύστοχο τρόπο... ακριβώς ό,τι κάνει και µε τα έργα του.

Η αλήθεια είναι ότι δεν µας αφορά αν ο Banksy είναι ο Robert Banks ή ένα ψευδώνυµο του Thierry Guetta. Δεν µας αφορά καν, αν ο Mr. Brainwash (Thierry Guetta) είναι ένα τέχνασµα του Banksy ή δηµιούργηµά του. Η αλήθεια είναι ότι πουθενά στο φιλµ δεν βλέπουµε το πραγµατικό πρόσωπο του Banksy και πουθενά στο φιλµ δεν βλέπουµε τον Mr. Brainwash να δηµιουργεί... οπότε κάλλιστα ο Thierry Guetta κι ο Banksy µπορεί να είναι το ίδιο πρόσωπο... µπορεί όµως κι όχι.

Αυτό που αξίζει στην ταινία, και γι' αυτόν το λόγο προτείνεται σε όλους όσους έχουν κοινωνικο-πολιτικές ή καλλιτεχνικές ανησυχίες, είναι ο άµεσος τρόπος που καταφέρνει να περάσει, ο δηµιουργός, το µήνυµά του στο κοινό. Προσωπικά την λάτρεψα, γιατί µ' έναν ανορθόδοξο τρόπο, καταφέρνει να προβληµατίσει τον θεατή και µε την δηµιουργία ενός ευχάριστου κλίµατος, καταφέρνει να διεισδύσει, εξ' ίσου αποτελεσµατικά µε τα "σοβαρά" ντοκιµαντέρ, στο µυαλό ενός ανθρώπου και να τον κάνει να σκεφτεί για πράγµατα που τον αφορούν άµεσα. ◈


40

JIVE

GRAVITYSAYS_I

Οι gravitysays_i σχηµατίστηκαν το 2003 από τους Μάνο Πατεράκη και Νίκο Ρέτσο, στον Πειραιά.

Η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά ήρθε το 2007 µε τίτλο “The roughest sea” και κυκλοφόρησε από την Sirius, το label του Μάνου Χατζιδάκι. Αποτελούνταν από 9 συνθέσεις, όπου το ηλεκτρονικό στοιχείο συναντούσε τα παραδοσιακά ακούσµατα που είναι εµφανή σε όλη την πορεία τους.

Η Δεύτερη δουλειά τους µε τίτλο “The Figures of Enormous Grey and The Patterns of Fraud” κυκλοφόρησε από τη Restless Wind το 2011.

Σε αυτό το album το πρώτο που προσέχεις είναι ότι το παραδοσιακό/µεσογειακό στοιχείο έχει καταλάβει περισσότερο χώρο. Οι επιλογές των οργάνων, τα χορωδιακά φωνητικά αλλά και το στιχουργικό θέµα, που βρίσκεται σε µια διαρκή κόντρα µε αξίες και συνειδήσεις, σε µια σχέση αγάπης-µίσους µε την χώρα που κατοικούν, σε τοποθετούν, χωρίς να σε περιορίζουν, στην Ελλάδα του σήµερα.

Η παραγωγή του album είναι ένα δυνατό του χαρτί και ακούγεται από την αρχή µέχρι το τέλος σαν µια ολοκληρωµένη ιδέα µε συνέπεια. Κάτι που δύσκολα συναντά κανείς πλέον στην εποχή που βρισκόµαστε, στην εποχή του single. Αυτό ίσως είναι και η µεγαλύτερη για εµένα επιτυχία των gravitysays_i, που είχε σαν αποτέλεσµα την καλύτερη δουλειά που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό από ελληνικό σχήµα και µια από τις καλύτερες δουλειές τελευταία στη µουσική γενικότερα.

Κάπου διάβασα ότι πρόκειται για το Ελληνικό “Dark Side of the Moon”. Μεγαλώνοντας έµαθα ότι δεν υπάρχει λόγος να συγκρίνεις και να αναλύεις χρώµατα, ήχους, εικόνες, οσµές και συναισθήµατα . Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να απολαµβάνεις το κάθε τι στον καιρό του. ◈

▧

TOY JIM VER [email protected]

www.jimver.net






41

��



�


�


7R��




��

�

��


Layout

��ZZZ�ID]H�JU

�

�

OHRJLDQQDNRSRXORV#JPDLO�FRP

�

�

��-LP�9HU��

��*LO�*DODG��

��

7R��

��

��

www.lykosmagazine.tumblr.com

��

ZZZ�IDFHERRN�FRP�O\NRVPDJD]LQH

��IDFHERRN�

(��

��

��HPDLO�[email protected]

��

��

��

��

��

��

��



�


�


7R��




��


42

PLAY


43

PLAY


44

ΕΝΗΧΟΡΙΑ

Μου αρέσει ο Δηµήτρης Καρράς. Από το συγκρότηµα Παζλ ως τα Σύννεφα µε παντελόνια και τους Βωξ µετράει ήδη πάνω από δεκαετία στη δισκογραφία. Οι προηγούµενοι προσωπικοί του δίσκοι «Ντέµο» και «Αστιβή» µου είχαν αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις και τα τραγούδια που γράφει έχουν µια φρεσκάδα είτε τα τραγουδάει ο ίδιος είτε τραγουδιστές. Έχει γράψει πολλά τραγούδια και για άλλους τραγουδιστές, σε δικούς τους δίσκους.

Το «Θνητάριο» είναι µια περίεργη υπόθεση. Αρχικά γιατί είναι κατά το ήµισυ, περίπου, καινούργιο. Περιέχει δηλαδή και παλαιότερα τραγούδια που δεν είχαν κυκλοφορήσει σε ψηφιακή µορφή. Για την ακρίβεια, περιέχει ολόκληρο τον προηγούµενο δίσκο του «Οι σχιζοφρενείς δε χασµουριούνται σχεδόν ποτέ» που είχε κυκλοφορήσει µόνο σε βινύλιο, σε 300 αντίτυπα, και πλέον δεν υπάρχει.

Άλλη µια ιδιαιτερότητα του δίσκου είναι η ενορχήστρωση και εξέλιξη των συνθέσεων από τον Κώστα Στεργίου των Misuse και τους Skull & Dawn.Οι πρώτοι είναι απλά µια από τις καλύτερες post rock µπάντες στην Ελλάδα. Οι δεύτεροι είναι οι πρώην Defile Des Ames , ένα συγκρότηµα που δηµιουργεί σκοτεινή και µυστηριώδη ατµόσφαιρα στα κοµµάτια του. Συνολικά µια, φαινοµενικά, ετερόκλητη συνεργασία.

Στιχουργικά ο δίσκος κινείται σε αυτό που περιγράφει ο τίτλος: «Θνητάριο», η ευκολόφθαρτη φύση του ανθρώπου. Μουσικά, η συνύπαρξη τόσων µουσικών έχει θετικό αποτέλεσµα. Είναι πολύ διαφορετικός ο δίσκος σε σχέση µε τους προηγούµενους κυρίως σε ότι έχει να κάνει µε τη χρήση ήχων που γεµίζουν µε πολύ ενδιαφέρον τρόπο τον ηχητικό χώρο, δηµιουργώντας µια νέα ατµόσφαιρα στα τραγούδια του Δηµήτρη Καρρά. Σε συνδυασµό µε το γεγονός ότι ο Καρράς γνωρίζει πώς να φτιάχνει καλά τραγούδια προκύπτει µια ακόµα καλή δουλειά, παραµένοντας έτσι στη γραµµή µε τους τραγουδοποιούς που αξίζει κανείς να περιµένει την κάθε επόµενη ηχογράφησή του.

Το «Χαλί για τον Χειµώνα» ανοίγει τον δίσκο και µε τη δυναµική του εξέλιξη αποτελεί µια θαυµάσια εισαγωγή για το δίσκο κάτι που συµβαίνει και µε το «Σαν

δορυφόρος» µε διαφορετικό όµως τρόπο. Έρχεται τότε το πρώτο από τα δύο έπη του δίσκου, το «Νεκρός καιρός», να επιβεβαιώσει πως κάτι πολύ καλό συµβαίνει εδώ. Αλλά µετά την «Παράνοια» έρχεται το «Ψυχορραγούν οι θάλασσες» και το σκηνικό φαίνεται να αλλάζει. Εισαγωγή µε λαούτο, τραγουδάει Δηµήτρης Καρράς, ο πάντα συγκινητικός Χαράλαµπος Γαργανουράκης και οι αγαπητές Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή δίνοντας µε τις φωνές τους ακόµα πιο παραδοσιακό χαρακτήρα. Το τραγούδι το άκουσα αµέτρητες φορές. Με το νταούλι να συνοδεύει µόνο του τις φωνές µαζί µε µια κιθάρα που γίνεται ηλεκτρική στη συνέχεια ο Καρράς µπερδεύει µε έναν καταπληκτικό τρόπο παραδοσιακότροπες µελωδίες µε post rock κορυφώσεις. Αµέσως µετά έρχεται η «Θαλάµη», το δεύτερο έπος του δίσκου, διάρκειας οκτώµισι λεπτών σαν συνέχεια του τέλους του προηγούµενου, µε τα τέσσερα τελευταία λεπτά να παρασυρόµαστε σε µια απίστευτη ηχητική απόλαυση, χωρίς στίχο.

Η «Βιτρίνα», το κοµµάτι που κλείνει την οµάδα των νέων τραγουδιών, κρύβει πίσω της µια ακόµα οµάδα, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, τα δέκα τραγούδια του βινυλίου µε µια µικρή όµως διαφοροποίηση: το «Tango», βρίσκεται εδώ µε τη δεύτερη µορφή του, µε τη συµµετοχή σ’ αυτό και του Νικήτα Κλιντ (X Ray).

Στα τραγούδια αυτά ακούγεται και η Έλενα Δεληχρήστου µια ωραία φωνή που, εγώ τουλάχιστον, είχα συνηθίσει σε πολύ διαφορετικό ρεπερτόριο και ήταν από τις ευχάριστες εκπλήξεις του βινυλίου. Δε θα πω περισσότερα γι’ αυτά τα τραγούδια, είναι γνωστά τα περισσότερα πλέον (έτσι πιστεύω ή θέλω να πιστεύω) και εν τέλει η κεντρική αναφορά είναι στα καινούργια τραγούδια που βρίσκονται στο «Θνητάριο», τα οποία µάλιστα θα κυκλοφορήσουν και σε περιορισµένο αριθµό βινυλίων στα µέσα του Δεκέµβρη.

Συνολικά, ο Δηµήτρης Καρράς, οι Skull & Dawn και ο Κώστας Στεργίου έκαναν µια ιδιαίτερα καλή δουλειά που συνιστώ ανεπιφύλακτα να ακούσετε από το cd, ή το βινύλιο όταν βγει, ή να το κατεβάσετε ελεύθερα.◈

ΘΝΗΤΑΡΙΟΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΡΑΣ

ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΕΞΗΝΤΑΡΗhttp://thodorosexintaris.blogspot.gr/

[email protected]

▧

http://thodorosexintaris.blogspot.gr/

http://thodorosexintaris.blogspot.gr/




45

ΕΝΗΧΟΡΙΑ


46

SHOWCASE

ΟΙ ΓΝΩΡΙΜΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ

ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗ[email protected]

▧

Υπάρχουν ήχοι και δίσκοι που πια δεν τους αγγίζω, συµβολίζουν το περελθόν που δεν άντεχα. Κι όµως όταν πέφτουν πάνω απ’τους τίτλους τέλους µιας ταινίας γλυκαίνουν τη στιγµή σα να επιστρέφω στην κούνια µου, χειµώνα κάτω απ’τις κουβέρτες και τα πολύχρωµα παιχνίδια που γυρίζουν και δεν µπορώ να τα πιάσω. Οι άγριοι ήχοι της εφηβείας µου τρεµοπαίζουν στα αυτιά µου και πια, όχι λιγότερο δυστυχισµένη αλλά ίσως λίγο περισσότερο ευτυχισµένη, αποφεύγω να τους ακούω. Πόσα χρόνια χρειάζονται για να µιµιθώ τους µεγαλους; «Αχ, αυτό το άκουγα στα νιάτα µου... άστο να παίζει»... ; Φταίει που είµαι ακόµα στα νιάτα µου ή που νιώθω σα να µην ήµουν ποτέ; Κάποιες φορές όµως απλώς κοιτάς τη λίστα µε τις συναυλίες και θες να χαθείς σε

αόριστο και για απροσδιόριστο χρόνο στο παρελθόν, µόνο και µόνο γιατί θα ζήσεις το γνώριµο εφιάλτη που είχες καιρό να ζήσεις, και που πάντα φαντάζει µικρότερος από τον τωρινό. Άλλωστε πάντα επέλεγες το καλύτερο soundtrack για τους εφιάλτες σου. Οι ωραίες στιγµές είχαν µόνο τους ήχους απ’τις ανάσες και το στόµα που ανοιγοκλείνει.

Ο σηµαντικότερος κιθαρίστας εν ζωή, Steve Vai, εµφανίζεται στο Fuzz Club την Τρίτη 6 Νοεµβρίου. Τη συναυλία ανοίγει ο Beverly McClellan.




47

SHOWCASE


48

SHOWCASE

Ο ρυθµός συνεπαίρνει τα πόδια. Τα όργανα στήνουν γιορτή και λένε τις ιστορίες που έχουν να πουν οι µουσικοί. Τόσο η µουσική swing, όσο και ο χορός της (που λέγεται lindy hop), θα λέγαµε µέχρι πως είναι θεραπευτικά. Όσο και αν το κουστούµι στενεύει το σώµα, και αν η γραβάτα δεσµεύει τη φωνή, τα πόδια παρασύρονται , τα χέρια χειροκροτούν ρυθµικά , η φωνή µουρµουρίζει στίχους οικείους, η καρδιά µεγαλώνει. Ελπίζουµε , να µη µικρύνει ξανά µε το άκουσµα του τελευταίου τραγουδιού της βραδιάς.

Ποιας βραδιάς;

Την Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου, στο καφέ του Νομισματικού Μουσείου, οι DIMINUITA µε ορχηστρικό swing, αναφορές στο πρωτοποριακό Hot Club de France, διασκευές των Django Reinhardt, Stephane Grappelli, αλλά και άλλων συνθετών της εποχής και κοµµάτια από τον πρώτο δίσκο του γκρουπ που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2011 µε τίτλο “a-rhythmology” θα έρθουν να µας συναντήσουν. Οι DIMINUITA έχουν εµφανιστεί σε πολλές µουσικές σκηνές και φεστιβάλ σε ολόκληρη την Ελλάδα και από το 2010, ξεκίνησαν να παρουσιάζουν τη δουλειά τους και στο εξωτερικό, µε εµφανίσεις στο Βέλγιο, την Ολλανδία και τη Μεγάλη Βρετανία. Καθαρός, φυσικός ήχος ακουστικών οργάνων και ελευθερία µουσικής,

αυτοσχεδιαστικής έκφρασης, µε τον αέρα του swing, αρµονικές αναφορές στο bebop, πρωτότυπες µελωδικές γραµµές, αλλά και ρυθµική ευελιξία.

Τα µέλη:Γιώργος Παπαδογιάννης: κιθάραΈφη Σαράντη: κιθάραΚώστας Αρσένης: κοντραµπάσο

Τι ώρα;

Στις 21:00 µε ελεύθερη είσοδο.

Ίσως το ποτό σας κοστίσει 1 µε 2 ευρώ παραπάνω.

Βάλτε τα ωραία σας και περάστε ένα όµορφο βράδυ σε ένα φθινοπωρινό κήπο, ενός επιβλητικού κτιρίου και αφεθείτε σε µελωδίες ρυθµικές που είµαστε σίγουροι πως θα διώξουν σκοτεινές διαθέσεις και κούραση κάθε είδους.

DIMINUITAswing trio


49


50

SHOWCASE

“Ραντεβού στην Απανεµιά !¨, φώναζαν οι παρέες! Τόσα χρόνια και ευχόµαστε άλλα τόσα το στέκι της Απανεµιάς να λειτουργεί σαν καταφύγιο της καλής ελληνικής µουσικής. Κάθε βράδυ παρέες όλων των ηλικιών ανηφορίζουν τα στενά της Πλάκας για να ζήσουν ακόµη µια φορά την εµπειρία µιας βραδιάς, στην τελευταία ίσως ιστορική µπουάτ που επέζησε.

Ο χώρος µικρός αλλά ζεστός γεµίζει τα βράδια και κάθε φωνή, κάθε πενιά, κάθε άρπισµα µας δηλώνουν ότι ακόµη υπάρχει χώρος να φιλοξενήσει µουσικούς , µουσικές, ποιητικούς λόγους , µέχρι και διδακτικά παραµύθια. Το πιάνο θα στέκει εκεί, τα φώτα θα οικειοποιούνται τη θέρµη των προσώπων και τα πολλά µικροαντικείµενα του µαγαζιού, θα αποτελούν απαραίτητο στοιχείο κάθε φορά, µιας µεγάλης εικόνας.

Στην οδό Θόλου 4, στην Πλάκα, έχουν περάσει φωνές όχι µόνο ρεµπέτικες αλλά και του λεγόµενου ¨νέου κύµατος¨. Ο χώρος πειραµατίζεται και είναι ανοιχτός σε προτάσεις απ’ότι φαίνεται, αρκεί να υποστηρίζονται. Κάπως έτσι, ο Κ. Βήτα τις Πέµπτες ως 27/12 επιστρέφει νοσταλγικά ως έφηβος, µεταφέρεται στο χωροχρόνο , µε µουσικά περάσµατα όχι ηλεκτρονικά , όπως τον έχουµε συνηθίσει και µε τα στιχάκια του στα χέρια θα µας κρατήσει παρέα, εκεί, στη µπουάτ , της Απανεµιάς.

Ο ίδιος μας λέει: "Βρήκα πολλές φορές καταφύγιο σ' αυτή τη µπουάτ σαν έφηβος, πέτυχα κάποιες µοναδικές βραδιές από καλλιτέχνες του νέου κύµατος. Είναι ένας χώρος που µου αρέσει η ιστορία του και θα µου δώσει την ευκαιρία να παρουσιάσω την ακουστική πλευρά της

µουσικής µου. Τα τραγούδια έτσι όπως ακριβώς γράφτηκαν πριν προστεθούν οι ηλεκτρονικές ενορχηστρώσεις. Έχω µαζί µου τέσσερις νέους σπουδαίους µουσικούς που θα µε πλαισιώσουν. Είναι κάτι καινούριο, γιατί δεν έχω ποτέ βρεθεί εκτεθειµένος σε τόσο µικρή απόσταση µε τους φίλους της µουσικής µου. Πιστεύω πως οι εποχές ανακυκλώνονται και τώρα µε όλα αυτά που συµβαίνουν παγκόσµια ο κόσµος έχει ανάγκη από µια πιο ουσιαστική επικοινωνία µε τη µουσική. Ήδη στην Ευρώπη ανθίζουν τα events σε µικρούς χώρους. Είναι και αυτή η αίσθηση στην οδό Θόλου, ότι βρίσκεσαι ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη ... "

Μαζί του οι µουσικοί:Lia Hide, πιάνο, φωνήΑκουστικές κιθάρες , Φώτης Καραογλάνης και Δηµήτρης Πατρίκιος

Κάθε Πέµπτη στις 21:30 / Η είσοδος είναι ελεύθερη και το πρώτο ποτό κοστίζει 8 ευρώ.

Θα ήταν συνετή µια κράτηση.

Θόλου 4, Πλάκα ◈

στην ¨απανεµιά¨ της Πλάκας.

Ο Κ.ΒΗΤΑ


51

SHOWCASE


52

ΝΑ ΠΑΣ

ΕΘΝΙΚΕΣ ΚΟΥΖΙΝΕΣ

ΤΗΣ ΧΛΟΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ[email protected]

▧

Η γαστρονοµία δεν είναι απλώς µια τέχνη που ικανοποιεί ουρανίσκο και στοµάχι. Όποιος αγαπά να ανακαλύπτει, καταλαβαίνει τι εννοώ: µε το στόµα µπορείς να καταλάβεις τις ιδιοσυγκρασίες των λαών, τα χούγια τους και την οµορφιά καθενός. Απάντηση στην περιρρέουσα ατµόσφαιρα ξενοφοβίας και πρόταση εξόδου της εβδοµάδας, οι καλύτερες εθνικές κουζίνες της Αθήνας.

Δεν είχα φάει ποτέ στη ζωή µου ινδικό, πριν το καλοκαίρι. Περπατώντας στην Πανόρµου, κοντά στο µετρό, βρήκα το Red Elephant, σχεδόν άδειο αλλά παραδοσιακά ινδικό, έκατσα, παρήγγειλα, έσκασα, κατάλαβα. Η ινδική κουζίνα βασίζεται στις αντιθέσεις: καυτερό στο πιάτο, δροσερό στο συνοδευτικό γιαούρτι, ουδέτερο στις πίτες ναν. Μπαχαρικά όλων των χρωµάτων, όσπρια, κρέας και πολύ ρύζι – η κουζίνα αυτή είναι πιο ενδιαφέρουσα από ό,τι φανταζόµαστε. Αν την αγαπήσετε, επισκεφθείτε και το Pink Elephant (θα περίµενε κανείς ονόµατα σχετικά µε αγελάδες, αλλά τι να πεις), στο Χαλάνδρι.

Hint: το κάρι δεν είναι µπαχαρικό τύπου κανέλα-πάπρικα-πιπέρι, αλλά µείγµα µπαχαρικών, που διαφοροποιείται ανάλογα µε τα συστατικά του!

Εκλεπτυσµένη γαστρονοµία χωρίς γαλλική κουζίνα είναι αδύνατη. Δεδοµένης της αγάπης για τα Πετράλωνα και το Παρίσι, είναι αυτονόητο να προτείνω το Chez Lucien, στην Τρώων, ένα ταβερνάκι-µπιστρό µε λίγα πιάτα, πολλές ετικέτες κρασιού κι ένα µάγειρα που µπορεί και να δάνεισε τη φωνή του στο Ρεµί του Ρατατούη. Ό,τι και να φάτε είναι µια αποκάλυψη, αγαπηµένο πιάτο όµως η πάπια µε τα πιπέρια. Τυπική γαλλική κουζίνα, µε πολύ βούτυρο, που εγγυάται βαρυστοµαχιά – αλλά αξίζει, η ρηµάδα!

Hint: Η γαλλική κουζίνα έχει θεωρηθεί από την UNESCO ως ένα από τα σπουδαιότερα κληροδοτήµατα στον ανθρώπινο πολιτισµό!

Εκτός από τη γαλλική κουζίνα, η UNESCO έχει ξεχωρίσει και τη µεξικάνικη. Για να τη δοκιµάσετε, κατευθυνθείτε στο Κουκάκι, στο Rincon. Πιείτε µαργαρίτες, φάτε ταµάλες (παραδοσιακά µεξικάνικα ζυµαρικά) και τσίλι κον κάρνε και γνωρίστε την ιδιοκτήτρια, µετανάστρια από το Μεξικό. Οι γεύσεις εδώ είναι από άλλο ωκεανό. Επιρροές από Ισπανία και Γαλλία ήρθαν κι έδεσαν µε έναν από τους αρχαιότερους πολιτισµούς της Γης, τον αζτεκικό.




53

ΝΑ ΠΑΣ

Hint: Αν το επιλέξετε, αφιερώστε προηγουµένως µια ώρα και ακούστε το soundtrack από την ταινία Frida, για να µπείτε στο κλίµα!

Αρκετά, όµως, µε τις εκλεπτυσµένες γεύσεις. Ήρθε η ώρα για γεύσεις από το παγκόσµιο χωνευτήρι. New York Sandwiches, στον Πύργο Αθηνών. Γουρουνιάστε. Διαλέξτε hamburger κλασικό αµερικανικό, meatball για να νιώσετε τις ιταλικές επιρροές ή bagel, από τις εβραϊκές συνοικίες. Πρόκειται για κάτι παραπάνω από delivery εστιατόριο. Ο χώρος µικρός, αλλά µεταδίδει αίσθηση Νέας Υόρκης, λαών, ψεύτικων υποσχέσεων, καταστροφών. Δοκιµάστε το.

Hint: Τι κοινό έχει το χωνάκι του παγωτού, ο καπουτσίνο και το Bloody Mary; Όλα εφευρέθηκαν στη Νέα Υόρκη! Start spreadin’ the news…

Τέλος, για να την µπούµε στο µάτι των πατριδοκάπηλων, αγαπάµε τούρκικη κουζίνα. Γιατί µοιάζει µε τη δική µας. Γιατί η συµβίωση των λαών µας για 4 αιώνες άφησε γλυκές αναµνήσεις στο dna µας. Γιατί γνωρίζουµε πως ο πολιτισµός του γείτονά µας λέει πολλά για το δικό µας πολιτισµό. Δοκιµάστε, λοιπόν, το τούρκικο εστιατόριο της Κάνιγγος, το Σοφρά, και ανασάνετε Ανατολή. Γιατί η Ευρώπη µας µάρανε…

Hint: Οπωσδήποτε δοκιµάστε künefe, όπου βρείτε, χωρίς ντροπή, και αφήστε το στόµα σας να αγαλλιάσει.

Είναι δυνατόν, µετά από το γευσιγνωστικό αυτό περίπατο στον πλανήτη, να εξακολουθεί κανείς να πιστεύει στην ανωτερότητα κάποιου λαού; ◈

Εικονογράφηση: Ντίνος Καψάλας [email protected]




54

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΦΩΝΟΡΑΣΗΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ[email protected]

▧

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

21:00 // ALPHAΠεριπέτεια Φαντασίας: Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

17:00 // Kosmos 93.6Παγκόσµια Μουσική: Γιάννης Πετρίδης

19:00 // ΒΗΜΑ 99.5Ξένο & Ελληνικό Ρεπερτόριο: Μουσικές Ακροβασίες με Σενάριο

��



�


�


7R��




��

��



�


�


7R��




��

ΔΕΥΤΕΡΑ 05/11

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

-

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ


18:00 // Amagi Radio.comΞένο ποικίλο ρεπερτόριο: Sugah's Lists


��



�


�


7R��




��

��



�


�


7R��




��

ΤΡΙΤΗ 06/11

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

22:00 // STARΠεριπέτεια Φαντασίας: V For Vendetta

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ



21:00 // Indieground Radio.comExperimental-Post-industrial: Unzipping The Abstract

��



�


�


7R��




��

��



�


�


7R��




��

ΤΕΤΑΡΤΗ 07/11

Εικονογράφηση Στέργιος Ρουμελιώτης // KURO - [email protected]






55

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

-

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ



��



�


�


7R��




��

ΠΕΜΠΤΗ 08/11

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

20:00 // ET3Κωµωδία: Ο Καταφερτζής

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ



��



�


�


7R��




��

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 09/11 ΣΑΒΒΑΤΟ 10/11 ΚΥΡΙΑΚΗ 11/11

��



�


�


7R��




��

��



�


�


7R��




��

ΦΩΝΟΡΑΣΗ

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

03:10 // ANT1Μουσικό Ντοκιμαντέρ: Fade to Black ��



�


�


7R��




��


56

ΤΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ - [email protected]

▧




57


58


59

ΥΚΟS Festival

έρχεται...


60lykosmagazine.tumblr.com

LYKOS_015

Documents

Transcript of LYKOS_015