Θεσσαλονίκη

Θεσσαλονίκη,Πόλη με γλυκιά μονοτονία,Που τη σπάει το κύμα.Πόλη με ύπαρξη έμβιαΚαι οι άνθρωποι τα μάτια της.Οι ιστορίες των ανθρώπων της,Η μόνη δικιά της ιστορία.Μια αναδρομή στο παρελθόν,Τα πάντα σε αυτή,Ποίηση δοσμένη σε κουτί αναμνήσεων.Tα πρωινά της κρύα μάγουλα Και ραγισμένα χέρια.Και η παραλία,Τόπος διαφυγής παντοτινός κι ελευθερίας.Όλη η πόλη κόσμος, κίνηση,Χάος κι ηρεμία.Κι ο Νοέμβριος σ’ αυτήΑπέραντη, υπέροχη μελαγχολία,Αίσθηση βροχής κι ομίχλης.Κι ο ήλιος, ένα δειλό χαμόγελοΣε πρόσωπο συγκινημένο.

editorial

Στίχοι λιτοί που καταδεικνύουν όλα όσα μας γοητεύουν και μας μελαγχολούν στον τόπο που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.Στα κείμενα που ακολουθούν, Θεσσαλονικείς προσεγγί-ζουν από διαφορετική σκοπιά καταστάσεις και γεγονότα που συνθέτουν τη φυσιογνωμία της γενέτειράς τους.Και το Καλαμαρί, αναπόσπαστο κομμάτι αυτή της πόλης, τόσο με το εκπαιδευτικό όσο και με το πολιτιστικό - κοι-νωνικό του έργο, δίνει το δικό του ξεχωριστό στίγμα. Αυτή η πόλη,Παράξενα γοητευτική, Έχει κουρνιάσει στις ρίζες της ψυχής μου.Οι δρόμοι της,Γραμμές στα χέρια μουΚι ο ρυθμός της, Η αναπνοή μου.

Το ποίημα είναι της μαθήτριας της Β’ γυμνασίου Μυρτώς Απο-στολίδου η οποία βραβεύθηκε με Α’ Βραβείο στο 5ο Φεστιβάλ Ποίησης Νομού Θεσσαλονίκης.

Ερμίνα Συρρή Γενική Διευθύντρια της Σχολής Φ

ώτο

: Ιω

άννα

Χατ

ζιαν

δρέο

υ[02]

ΕΛΛΗΝΟΓΑΛΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΑΜΑΡΙΠαραμύθια της χαλιμάς Μια τουρίστρια στην πόλη μας... Σύλλας Τζουμέρκας «χώρα προέλευσης» Σερεφίδης Δαμιανός - Τερζοπούλου Αριάδνη Και οι τρείς είναι υπέροχες (Άρης - Πάοκ - Ηρακλής) Λίστες αποφοίτων

Πρόσωπα της πόληςΛάζαρος ΠάντοςΝανώ ΚουγιουμτζόγλουΣπύρος ΠέγκαςΙωσηφίνα ΣβάνιαΧατζηγώγας ΓιάννηςΧριστόπουλος Γιώργος

Δράση στην πόληΠαιδιά εν δράσειΣφήναΓιορτή της άνοιξης Εκδηλώσεις σχολείου

Ιστορίες απο την πόλη

Μουσική στην πόληΛωξάνδραParanoise web radioPrefabricated 30 πράγματα που μυρίζουν Θεσσαλονίκηαπό 10 “παιδιά” της πόληςUrbi et orbiDernier page…καλό καλοκαίρι!

0608 101216

18

222426283032

34363840

42

464850

52

5659

τεύχος 8Διανέμεται δωρεάνLa Press Libre

Εάν θέλετε και εσείς να μπείτε στο περιοδικο αποφοίτων της Σχολής Καλαμαρί Επικοινωνήστε:Mαρία ΦαρδέλλαTηλ.: 6972183273e-mail: c2_square@yahoo.com

Eλληνογαλλική Σχολή ΚαλαμαρίΜαντώ ΓαβριηλίδουTηλ.: 2310472115

Σ’αυτό το τεύχος συνεργάστηκαν:Δέσποινα Πολυχρονίδου, Δημήτρης Νάσκος, Κωσταντίνος Καρεμφύλλης, Τζιάννι Κάλλεν, Νίκος Ραχανιώτης, Χρήστος Παντελίδης και η Θεσσαλονίκη.

Διεύθυνση περιοδικού:

Επιμέλεια Ύλης - Σύνταξης:

Σχεδιασμός:

Τυπογραφείο:

Διαφημιστικό τμήμα:

Ερμίνα ΣυρρήΜαρία ΦαρδέλλαΣτέφανος ΜιχαηλίδηςEuropaper (Μαρασλή 5-Δελφών, 542 48 Θεσ/νίκη)

Αλέξης Τσιότσης

(τήλ.επικοινωνίας 2310 334955 • 6979118829)

[04]

[06]

[07]

Κι όμως η πόλη αυτή έχει και κάτι άλλο πιό μαγικό και απρόσμενο. Διεγείρει στον καθένα από εμάς αισθήσεις ξεχασμένες. Γεύσεις θεσπέ-σιες, ήχοι μελωδικοί, εικόνες πού σε συνεπαίρνουν και σε ταξιδεύουν σε τόσες εποχές όσες και τα ξεχωριστά μνημεία της. Και θές να αφεθείς σ’αυτό το παιχνίδι. Και όσο γίνεσαι ένα με τον κόσμο της, τα σοκάκια της τόσο ξεχνάς την δική σου πραγματικότητα. Και θές να παραδοθείς εκεί, σ’ έναν τόπο που όταν το γευτείς, σε αφοπλίζει και σε οδηγεί από μόνος του σε όποια ιστορία σε συγκινεί. Κάπως έτσι και οι άνθρωποι της, ζεστοί και ζηλευτοί πού έχουν την τύχη να ζουν τη μαγεία της και να βγαίνουν αλώβιτοι από τους ρυθμούς της πραγματικότητας.

Έτσι και εγώ είχα την τύχη και την ευτυχία συνάμα να ζήσω, έστω και για λίγο, αυτή τη μαγεία. Απόλαυσα κάθε στιγμή εκεί και ξεπρόβαλαν σε μένα συναισθήματα κρυμένα που μία πόλη όπως η Αθήνα δεν σου επιτρέπει να τα ζείς. Εύχομαι σύντομα να μπορέσω να επισκεφτώ την πόλη αυτή και ευελπιστώ-γιατί όχι- να καταφέρω να κάνω την παρα-μονή μου μόνιμη.

Θεσσαλονίκη, ένας προορισμός αναπάντεχων εκπλήξεων. Μία πόλη πού έχει πολλά να πεί στόν επισκέπτη της. Ομορφιά, χαλάρωση μέσα στα τείχη μίας κουλτούρας διαχρονικής και βαθιά ριζομένης στην καθημερινότητα των κατοίκων της. Μια κουλτούρα που σε ταξιδεύει σε άλλα μέρη της Ευρώπης φανερώνοντας μία ιστορία ξεχωριστή.

Γράφει η Γεωργία Μαρούδα

[08]

Γεννήθηκε το 1978 στη Θεσσαλονίκη. Σπουδάζει θέατρο στο Πανε-πιστήμιο Αθηνών και σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Σταυ-ράκου και, μέσω ανταλλαγής, στο Ινστιτούτο Μέσων και Αναπαρα-στατικών Τεχνών του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης στην Ολλανδία. Η μικρού μήκους ταινία του Τα μάτια που τρώνε εξασφαλίζει επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών το 2001, κερδίζει το Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι το 2001, ενώ είχε ήδη αποσπάσει και το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ της Δράμας το 2000. Η επόμενη μικρού μήκους ταινία του, Βροχή, αποσπά το 1ο Κρατικό Βραβείο Μικρού Μήκους Ταινίας το 2002. Παράλληλα εργά-ζεται ως βοηθός σκηνοθέτης για ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους και ως σκηνοθέτης για τις εκπομπές Οι Φάκελοι των Αλέξη Παπαχελά, Τάσου Τέλλογλου και Σοφίας Παπαϊωάννου (Mega Channel, 2004-2007), και Παρασκήνιο (ΕΡΤ 2004, επεισόδιο: Ezra Pound – Παρά-δεισο ήθελα να γράψω). Το 2003 επιλέγεται για να συμμετάσχει στο 1ο διεθνές Talent Campus του Φεστιβάλ Βερολίνου (Berlinale). Το 2006 παρακολουθεί το τμήμα υποκριτικής του Stella Adler Studio στη Νέα Υόρκη και το 2007 μεταφράζει στα ελληνικά το εγχειρίδιο της Στέλλας Άντλερ Η τέχνη του ηθοποιού (εκδόσεις Ίνδικτος). Το 2008 επιλέχθηκε για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Greece: Generation Next. H πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους με τίτλο Χώρα Προέλευσης, με πρωταγωνιστές τους Αμαλία Μουτούση, Θάνο Σαμαρά, Ιωάννα Τσιρι-γκούλη, Ερρίκο Λίτση, Ιερώνυμο Καλετσάνο, Χρήστο Πασσαλή, Μα-ρίσσα Τριανταφυλλίδου, Γιούλα Μπούνταλη, Μαρία Καλλιμάνη, ολο-κλήρωσε τα γυρίσματα και βρίσκεται στο στάδιο του μοντάζ.

[10]

Φιλμογραφία•2009 Χώρα Προέλευσης (post-production) •2004 Ezra Pound Παράδεισο ήθελα να γράψω (ντοκ.)•2002 Βροχή •2000 Τα μάτια που τρώνε

Μεγάλωσα στη Νίσυρο και τη Θεσσαλονίκη. Τα εφηβικά μου χρόνια, το γυμνάσιο και το λύκειο στη Θεσ-σαλονίκη. Τέσσερα από αυτά τα χρόνια - από την πρώτη γυμνασίου μέχρι την πρώτη λυκείου – στο Κα-λαμαρί, όπου έμαθα γαλλικά, συμμετείχα στις παραστάσεις της κυρίας Μαριλένας Φισκέττι, και γνώρισα τέσσερις από τους πιο αγαπημένους μου φίλους, τον Βαγγέλη Πριτσούλη, την Κρίστα Μπαλλά, τη Μάτα Βλάχου και τη Μαρία Φωτοπούλου. Στη συνέχεια σπούδασα στην Αθήνα, την Ολλανδία και την Αμερική, θέατρο, σκηνοθεσία σινεμά και υποκριτική, ενώ παράλληλα άρχισα να κάνω τις μικρού μήκους ταινίες. Θυμάμαι στην τρίτη λυκείου ήθελα πολύ να περάσω στο πανεπιστήμιο και να φύγω από την πόλη, γιατί έτσι συμβαίνει όταν ζεις κάπου που δεν μπορείς να σπουδάσεις και κυρίως να εργαστείς πάνω σε αυτό που θες, αλλά και γιατί σ’ εκείνη την ηλικία θέλεις το περιβάλλον να σου φαίνεται ασφυκτικό, ώστε να ψάξεις μόνος σου να βρεις ένα δρόμο. Ήρθα στην πόλη από το νησί στο τέλος του δημοτικού και η Θεσσαλονίκη ήταν για μένα ένας άγνωστος κώδικας τον οποίο χρειάστηκε να μάθω από την αρχή. Και αυτό με επηρέασε πολύ, γιατί χρειάστηκε από νωρίς να αναγνωρίσω και να ισορροπήσω ανάμεσα στις έντονες αντιθέσεις της πόλης: την ομορφιά και την ασχήμια της, την ιλιγγιώδη φτώχεια και τον νεοπλουτισμό της, τις φιλοξενούμενες τέχνες και τον καλλιτεχνικό επαρχιωτισμό, τον πουριτανισμό και τη δύναμη της θρησκευτικής της ζωής, τον βαρύ της μικροαστισμό που εμφανίζεται σαν φάρμακο, δηλαδή είτε ως δηλητήριο είτε ως καταπραϋντικό.Στη Χώρα Προέλευσης, μέσα από μια ιστορία ενδοοικογενειακής υιοθεσίας, τρεις γενιές, η γενιά του ’50, η γενιά της μεταπολίτευσης, και η νεότερη γενιά συγκρούονται μέχρις εσχάτων. Οι ήρωες, μέλη μιας οι-κογένειας που όλοι ξεκινούν με τις καλύτερες προθέσεις, στο πέρασμα του χρόνου, βλέπουν τις πράξεις τους να διαστρέφονται, τα αισθήματά τους να δοκιμάζονται, τη γνώμη τους να αμφισβητείται, την όλη τάξη των πράγμάτων που οι ίδιοι με τις αποφάσεις τους θέσπισαν, να ταράσσεται ανεπανόρθωτα.Η Χώρα Προέλευσης διαδραματίζεται κατά το ήμισυ στην Θεσσαλονίκη. Κάναμε γυρίσματα στη μεγάλη λιτανεία του Αγίου Δημητρίου, στις γειτονιές του κέντρου, στις εργατικές πολυκατοικίες του Φοίνικα και στην Επανομή. Και είναι οι αντιθέσεις αυτές της πόλης που λέγαμε πριν, που δυναμιτίζουν τις συ-γκρούσεις μεταξύ των χαρακτήρων της ταινίας Και έχω την ευκαιρία εδώ να ευχαριστήσω όλους τους συμμαθητές από το σχολείο, που μας βοήθησαν με τόση υπομονή στα γυρίσματα δυο σκηνών που χρειάζονταν πολύ κόσμο.Η προσπάθειά της γενιάς μου στο σινεμά είναι να κάνουμε ταινίες που να μην τις αντιμετωπίζουν οι θε-ατές σαν «ελληνικές ταινίες», αλλά σαν κανονικές ταινίες, ταινίες δηλαδή που έχουν ένα θέμα, ανήκουν σε ένα είδος, προκαλούν και ενδιαφέρουν.

www.myspace.com/syllastzoumerkas

[11]

Η τύχη ήταν αυτή που με οδήγησε στην Ελβετία. Ει-λικρινά, από την περίοδο των σχολικών μου χρόνων, αλλά και των πρώτων πανεπιστημιακών, όταν σκεφτό-μουν τις μελλοντικές επιλογές μου για μεταπτυχιακές σπουδές, σίγουρα η χώρα της fondue και των ρολογιών, του χιονιού και των χειμερινών chalets, δεν βρισκόταν ούτε καν στο μυαλό μου. Η προτροπή της πρώην δι-ευθύντριας μου στα Ηνωμένα Έθνη στην Αθήνα ήταν αυτή που άλλαξε τα σχέδιά μου, και από την Αγγλία ή την Γαλλία κατέληξα σε χώρα χωρίς θάλασσα αλλά με πολλές λίμνες.

Η Γενεύη βρίσκεται στο δυτικό άκρο της Ελβετίας, στα σύνορα με τη Γαλλία και ανάμεσα σε δύο οροσειρές, Juras και Alpes. Είναι μια όμορφη, σχετικά μικρή πόλη των 350 χιλιάδων κατοίκων με περίπου 40% ξένους,

dserefidis@gmail.com

‘

Δαμιανός ΣερεφίδηςΑπόφοιτος του Καλαμαρί

πράγμα που σε κάνει να νιώθεις μέρος αυτής της πόλης από την πρώτη στιγμή μιας και πολλοί νιώθουν ως επισκέπτες και όχι ως αυτόχθονες. Είναι μια πόλη καθαρή και καλά οργανωμένη, όπου ο κάθε πολίτης της αντι-μετωπίζεται ως άτομο με τα δικαιώματά του και τις υποχρεώσεις του, ενώ η ενημέρωση για τις οποιεσδήποτε επίσημες καθημερινές δραστηριότητες είναι άμεση και πλήρης. Η οργάνωση αυτή και ο καθορισμός ξεκά-θαρων ορίων δεν δρα όμως ενάντια στην πολιτισμική διαφορετικότητα του κάθε κατοί-κου της. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι σε κάθε βήμα στο κέντρο της πόλης ακούς πολλές διαφορετικές γλώσσες, και βλέπεις ανθρώπους με διαφορετικές συνήθειες, ενώ η πόλη προσαρμόζεται στην πολυπολιτισμι-κότητα αυτή χωρίς να χάνει την αίσθηση της αρμονικής της λειτουργίας.

Είναι πολλά τα πράγματα που θα ήθελα να πω για αυτήν την πόλη που με φιλοξενεί τα τελευταία έξι χρόνια. Σίγουρα όμως δεν μπο-ρώ να ισχυριστώ ότι προσφέρει απλόχερα τις προκλήσεις και τον ρυθμό ζωής που προ-σφέρουν μεγαλουπόλεις όπως το Λονδίνο, το Παρίσι και η Νέα Υόρκη. Παρόλα αυτά έχει κάτι το ιδιαίτερο, ανάμεσα στον ρυθμό

ζωής μιας πόλης 350 χιλιάδων κατοίκων, και μιας πόλης που φιλοξενεί μέρος των δι-εθνών εξελίξεων καθώς είναι η ευρωπαϊκή έδρα πλήθους πολυεθνικών, διεθνών οργα-νισμών και τραπεζικών ιδρυμάτων. Είναι η ταυτόχρονη αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας με την αίσθηση ότι πίσω από αυτό το πέπλο ηρεμίας κρύβεται μια δύναμη δημιουργίας και εξέλιξης. Ένα επιπλέον πράγμα που την διαφοροποιεί από τις μεγαλουπόλεις που ανέφερα πιο πάνω είναι ότι δεν παρατηρείς μεγάλες κοινωνικές ανισότητες. Είναι μια πόλη της σχετικής «επιτυχίας» και της ποι-ότητας ζωής (υλικής και μη), γεγονός που δημιουργεί ίσως κι ένα ιδιαίτερο άγχος σε αυτούς που βρίσκονται σε ένα μεταβατικό στάδιο στη ζωή τους, και ιδιαίτερα πριν την ένταξή τους στην αγορά εργασίας.

Σχετικά με τις σπουδές, το Πανεπιστήμιο της Γενεύης είναι ένα από τα παλαιότερα στην Ευρώπη με πλήθος διαφορετικών τμημά-των και ειδικοτήτων. Εγώ είμαι στο τελευταίο έτος του διδακτορικού μου στις Πολιτικές Επιστήμες στο Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών και Ανάπτυξης ενώ παράλληλα έχω ασχολη-θεί με ανθρώπινα δικαιώματα στα Ηνωμένα Έθνη και με το δίκαιο εργασίας στον Παγκό-

σμιο Οργανισμό Εργασίας. Οι σπουδές στη Γενεύη ακολουθούν ένα μεικτό σύστημα που συνδυάζει την γαλλική ακαδημαϊκή παρά-δοση με τον αγγλοσαξονικό τρόπο σκέψης και μεθοδολογίας. Επιπλέον, η ακαδημαϊκή ζωή του φοιτητή δεν είναι απομονωμένη καθώς τα διαφορετικά τμήματα είναι μοι-ρασμένα σε πλήθος διαφορετικών κτιρίων μέσα στην πόλη, πράγμα που επιτρέπει στο σπουδαστή να συνδυάζει την ακαδημαϊκή του ζωή με αυτήν της πόλης. Τέλος η ύπαρξη πολλών διεθνών οργανισμών, πολυεθνικών και μη-κυβερνητικών οργανισμών, δίνει την δυνατότητα για παράλληλη επαγγελματική εμπειρία.

Υπάρχει μια αμεσότητα και μια απλότητα. Η ευγένεια, ο σεβασμός και μια συνείδηση ότι συμμετοχής σε μία κοινωνία. Η Γενεύζοι τρέφουν μεγάλο σεβασμό για την αρχαία Ελλάδα και ίσως είναι από τους δυτικο-ευρωπαίους που μιλούν με ειλικρίνεια για την αγάπη τους προς την χώρα μας. Είναι άνθρωποι απλοί που δείχνουν ποιοι είναι και όχι ποιοι θα ήθελαν να είναι, ενώ η καλβι-νιστική προτεσταντική παράδοσή τους είναι πολύ κοντά στην αρχαία Ελληνική αρχή ότι η απλότητα είναι πλούτος.

Μένω στις Βρυξέλλες από το 1999 , ήρθα για έναν χρόνο με σκοπό να κάνω ένα μετα-πτυχιακό και κοντεύω να κλείσω δεκαετία. Σίγουρα δεν είμαι η μόνη παθούσα , η πόλη είναι γεμάτη απο παρόμοιες περιπτώσεις , μάλλον κάτι τραβάει τους ξένους να μείνουν εδώ, ίσως η πολυμορφία της πόλης και το γεγονός οτι τελικά ανάμεσα σε τόσο κόσμο δεν νοιώθεις ποτέ μόνος.Αυτή την στιγμή μετά απο δύο μεταπτυχιακά και εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα , εργάζομαι

ώς διοικητική υπάλληλος της Ευρωπαικής επιτροπής μετά από σχετικό διαγωνισμό. Δουλεύω στη γενική διεύθυνση μεταφο-ρών και συγκεκριμένα σε μία μονάδα που ασχολείται με τη χρηματοδότηση μεγάλων διευρωπαϊκών έργων υποδομής.

Η Θεσσαλονίκη μου λείπει πολύ και ακόμα πιο πολύ η οικογένεια μου και οι φίλοι μου, για τον λόγο αυτό την επισκέπτομαι όσο πιο συχνά μπορώ. Αυτό που ίσως μου λείπει πε-

ρισσότερο από την πόλη μου είναι το υγρό στοιχείο και η επαφή με τη θάλασσα, κάτι που με ηρεμεί πάρα πολύ ...και σίγουρα ο ήλιος! Είναι κάτι που λείπει από ‘δώ!

Αυτό που θα ήθελα να δώ να αλλάζει στην Θεσσαλονίκη είναι σίγουρα το κυκλοφορια-κό της. Επίσης να δούμε μια πιό ανατρεπτι-κή παλιά και νέα παραλία... Όποιος έχει πάει στην Βαρκελώνη θα καταλάβει τι εννοώ!

Αριάδνη ΤερζοπούλουΑπόφοιτη του Καλαμαρί

[14]

Το πρώτο έμβλημα του ΠΑΟΚ (1926) ήταν το τετράφυλλο τριφύλλι και το πέταλο. Τα φύλλα ήταν πράσινα και πάνω από το καθένα ήταν χαραγμένα τα αρχικά της λέξης ΠΑΟΚ. Το σκέφτηκε ο αείμνηστος Κώστας Κοεμτζόπουλος που πήρε την ιδέα από το πακέτο τσιγάρων που κάπνιζε.Σε ένα καφενείο της περιοχής του Βότση, στις 25 Μαρτίου 1914, μια συντροφιά που την αποτελούσαν 22 άνθρωποι, πήρε τη μεγάλη απόφαση της ίδρυσης του συλλόγου. Αλλά το πρόβλημα βρισκόταν στο όνομα που θα του έδιναν. Οι δημιουργοί του νέου συλλόγου αποφάσισαν να του δώσουν ένα όνομα θεϊκό, γεμάτο επιβλητικότητα και μεγαλοπρέπεια, που να εμπνέει σεβασμό και φόβο. Η υλοποίηση της ιδέ-ας ήρθε πέντε μήνες αργότερα τον Αύγουστο του 1914. Η ομάδα κέρδισε συμπάθειες μεταξύ των Θεσσαλονικέων που έβλεπαν στον ΑΡΗ τη δύναμη και την ευκαιρία αξιοποίησης της αθλητικής ιδέας!Η ιστορία του Ηρακλή ξεκινά από το 1899, όταν ιδρύθηκε ο όμιλος Φιλόμουσων. Ο όμιλος δεν ήταν αθλητικός σύλλογος, αλλά ένα σωματείο γραμμάτων και μουσικής. Το 1903, τα μέλη του ομίλου αποφάσισαν να εντάξουν στις δραστηριότη-τες τους τον αθλητισμό. Δημιούργησαν ένα γυμναστήριο και ίδρυσαν τμήματα κολύμβησης και ποδηλασίας. Ωστόσο, ήταν το ποδόσφαιρο το 1908, ένα νέο άθλημα εκείνης της εποχής που «έκλεψε τις καρδιές» των αθλητών.

Από τον Χρήστο Παντελίδη

Θεσσαλονίκη, μαγική πόλη, αδικημένη όμορφη , Λευκός πύργος, κάστρα, Θερμαϊκός, ΠΑΟΚ, ΑΡΗΣ, ΗΡΑΚΛΗΣ . Η στήλη δεν θ’ασχοληθεί με σύγκριση ανάμεσα στις τρείς ομάδες, τα μεγέθη δεν παίζουν ρόλο, η ιστορία λέει ότι αυτές οι 3 ομάδες δεν εισέπραξαν αυτό που κατά καιρούς τις αναλογούσε -το γιατί ας το βρούν οι αθλητικοί παράγοντες. Κατά έναν περίεργο τρό-πο οι 3 ομάδες ποτέ δεν βρίσκονταν σε ακμή συγχρόνως και εδώ δεν θα μιλήσουμε για αδικίες και αθηναϊκό κατεστημένο, όχι γκρίνιες. Οι ευθύνες που μας αναλογούν δεν επιτρέπουν διαμαρτυρίες και δεν είναι ούτε αυτό για ανάλυση.

ΠΑΟΚ: Δύο πρωταθλήματα κάποια κύπελλα κάποιοι τελικοί κυπέλλου κάποια χαμένα πρωταθλήματα. Κούδας, Τερζανίδης, Σαράφης, Παρίδης, Ασλανίδης, Αποστολίδης γι’αυτούς μιλάνε οι ουδέτεροι κι αυτό μετράει! Μαγικές καταστάσεις, ασύλληπτες, αυτά όμως τελείωσαν δεν ξανάρχο-νται όπως και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή μας.

AΡΗΣ: Παπαιωάννου, Σοφόπουλος, Χρηστίδης, Πάλλας, Perugia, το χαμένο μπαράζ του Βόλου, απίστευτη ομάδα με ένα κύπελλο και με μία δυναμική αντιστρόφως ανάλογη με όλη την πορεία στα χρόνια πού πέ-ρασαν. Και μόνο που θεωρείται μεγάλη ομάδα χωρίς τίτλους αυτό τα λέει όλα. Αν προσθέσουμε και την εποχή του Γκάλη και των άλλων παικτών, τότε που ο Άρης απέκτησε καινούργιους φιλάθλους τότε μεγαλώνει το μέγεθος της ομάδας την ίδια εποχή που ο μεγάλος αντίπαλος Πάοκ γρά-φει μια παράλληλη ιστορία, είναι η εποχή που η Θεσσαλονίκη είναι η μητρόπολη του μπάσκετ!

ΗΡΑΚΛΗΣ: Αρκεί μόνο ο Χατζηπαναγής για να καλύψει τα πάντα. Ομάδα μ’ένα μόνο κύπελλο έκανε κακή διαχείριση του ονόματος αυ-τού του μεγάλου παίκτη! Είναι η εποχή που μάζευε 45.000 ουδέτερους φιλάθλους στα παιχνίδια του. Αυτή είναι μια σύντομη αναδρομή, μια περίληψη της περιλήψεως, μια υποκειμενική άποψη, οι λεπτομέρειες μπορούν να γεμίσουν τόμους ολόκληρους.

Επίλογος-ουτοπία ...όταν μετά απο πολλά χρόνια γίνει μια συγχώ-νευση των τριών ομάδων, ίσως τότε να δεί η πόλη μας καλυτερες μέρες ....ίσως....!!!!

[19]

Θεσσαλονίκη. Ερωτική πόληΕπιστρέφοντας απο την Αθήνα το ’94 αργά το βράδυ της Μ.Τετάρτης, είχε τελειώσει η λειτουργία. Οι εκκλησίες άδειες και πέν-θιμες...Περπατούσα μόνος στην πόλη - είπα απο μέσα μου «Θεέ μου πόση αμαρτία πρέπει να έχει αυτή η πόλη για να έχει τόσες εκκλησίες». Ο προ-σφερόμενος νεανικός έρωτας υπήρξε άφθονος... η επιθυμία δέν είχε προ-σχήματα. Η ερωτική λειτουργία διατηρούσε μερικούς μυστικούς κώδικες με τους οποίους ολοκλήρωνε φαντασιώσεις, οράματα και προθέσεις.Η Θεσσαλονίκη τότε είχε κοινωνικές τάξεις, 3 τον αριθμό, αστική - μικρο-αστική και τη λεγόμενη λαϊκή. Οι συνοικίες της πόλης συνδέονταν η μία με την άλλη , με λεωφορεία και με νεανικές διαδρομές για την αναζήτηση γνωριμιών .Τότε ξαφνικά μου έγινε αντιληπτό πως ο αρχαίος έρωτας δεν είχε τόση αξία στους καιρούς μας χωρίς αυτό το ανομολόγητο αίσθημα αμαρτίας και ευχής που μας παρέχει η βυζαντινή κληρονομιά μας. Αυτά όλα πέρασαν ... στα επόμενα χρόνια έμεινα να αναζητώ μια «Ερωτική Θεσσαλονίκη» χωρίς αντίκρυσμα...Όλα χάθηκαν....Τη θέση τους πήρανε κάτι ξενέρωτα ιδεώδη....Κι εγώ παρατηρητής, αναπολώ τρώγωντας τις αναμνήσεις μου μία-μία μπάς και τελειώσει το κουτί με τα σοκολατάκια.Και δεν έχω πιά όνειρα...έμπνευση, στοχασμούς για μια «υπέροχη» συμπρωτεύουσα....

Λάζαρος Πάντος

Σπούδασε ζωγραφική στην Α.Σ.Κ.Τ. (1976 - 1979) και στην Royal Academy of Fine Arts

(1979 - 1981) του Λονδίνου.Μαθήτευσε επίσης κοντά στον Γιάννη Τσαρούχη

(1985 - 1986).Εργάζεται στον τομέα των διακοσμητικών και

εφαρμοσμένων τεχνών.Χρησιμοποιεί μολύβι, κάρβουνο, μικτές τεχνικές,

τεχνητές παλαιώσεις σε χαρτί, εγκαυστική σε καμβά και ξύλο, και λάδι.

Με εξαίρεση ένα σύντομο χρονικό διάστημα αμέ-σως μετά τις σπουδές του, που ασχολήθηκε με

τον φωτογραφικό ρεαλισμό ασκεί μία ζωγραφική που αρχικά φέρει ευδιάκριτες τις επιρροές του

Τσαρούχη, και στην συνέχεια αντλεί, υφολογικά και θεματικά, στοιχεία από συγκεκριμένες περιό-

δους της ιστορίας της τέχνης.Η ανθρώπινη μορφή, κυρίως ανδρική, ολόσωμη ή πορτρέτο σε μετωπική οπτική γωνία, αποτελεί την

μόνιμη θεματική αναφορά του.Μετά από τριετή μελέτη των Φαγιούμ και μεγάλη

σειρά πιστών αντιγράφων, χρησιμοποίησε την συγκεκριμένη τυπολογία και τεχνική για σειρά

“σύγχρονων” προσωπογραφιών. Με εφαρμογή της ίδιας μεθόδου μελέτης -

έρευνας κατά την δεκαετία του ‘80 προσέγγισε τους οριενταλιστές, την Αναγέννηση και τον

Caravaggio, επεμβαίνοντας μόνον στην μετάπλαση των προσώπων.

Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές (“Κρεωνίδης”, 1982, 1985 κ.α.) και έχει πάρει

μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στην Θεσσαλονίκη (“Διαγώνιος”, 1975, 1976, Ζωγράφοι της Θεσ-

σαλονίκης της Μεταπολεμικής Γενιάς, “Τέχνη” και Γαλλικό Ινστιτούτο, 1978, “Κοχλίας”, 1983 κ.α.).

Δίδαξε ζωγραφική στην ΧΑΝΘ και στο ιδιωτι-κό του εργαστήριο. Ασχολήθηκε επίσης με την

φωτογραφία, συνεργαζόμενος με γνωστά αθηναϊκά έντυπα.

[22]

Το GLOW ήταν το πρώτο μηνιαίο lifestyle περιοδικό που κυκλοφό-ρησε στην Ελλάδα προκαλώντας αρχικά μια έκπληξη στον παραλή-πτη 3,5 χρόνια πριν, καθώς οι αντιδράσεις του αναγνωστικού κοινού έδειξαν ότι ο κόσμος δεν πίστευε ότι ένα τέτοιο έντυπο δεν ήταν προς πώληση, αλλά εντελώς free. Το GLOW αγαπήθηκε από το κοινό και κατάφερε να είναι ελεύθερο, ανεξάρτητο και δημιουργικό. Στην συνέχεια ακολούθησε το GLOW LIVING μια περιοδική έκδοση για το σπίτι, την αρχιτεκτονική και το design που κυκλοφορεί 3 φορές το χρόνο και τα Χριστούγεννα γεννήθηκε το νέο μας περιοδικό το ARREN. Το πρώτο ανδρικό περιοδικό από την Θεσσαλονίκη, μια deluxe 3μηνιαία έκδοση.Αυτό που πρωτίστως με ενδιαφέρει για τα έντυπά μας είναι να γίνο-νται όλο και καλύτερα, να μεγαλώνουν και να αφήνουν τις καλύτερες εντυπώσεις. Και τα 3 περιοδικά της εταιρίας μας κυκλοφορούν πλέον και στην Αθήνα.

Πόση δύναμη και θάρρος χρειάζεται για να πετύχεις;Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να νιώθεις τόσο πολύ την επι-τυχία. Είναι πολύ πιο δημιουργικό να ξεπερνάς τον εαυτό σου, θέλοντας να γίνεσαι πάντα καλύτερος εσύ για σένα. Και αυτό θέλει υπομονή, θέλει ενέργεια, θέλει στήριξη από τους ανθρώπους σου, θέλει ακόμη και την απογοήτευση που θα σε κάνει πιο δυνατό.

Τι κάνει τελικά ένα περιοδικό επιτυχημένο; Συνταγή υπάρχει; Δεν νομίζω ότι πρόκειται περί συνταγής. Είναι περισσότερο θέμα σω-στών επιλογών, εξωστρέφειας και φυσικά συνέπειας στον αναγνώστη. Στις μέρες μας, με τόσες επιλογές εντύπων γύρω μας, αν ξέρεις που απευθύνεσαι και τι θέλεις ακόμη κι αν εσύ ο ίδιος από ένα έντυπο, δεν είναι δύσκολο να το πετύχεις έχοντας τη κατάλληλη ομάδα στο πλευρό σου και μοιραζόμενη μαζί της ένα κοινό όραμα.

Αγαπημένα εξώφυλλα;Αγαπημένα είναι όλα, αλλά αυτό που με σημάδεψε γιατί η συγκίνηση που μου προκάλεσε δεν θα ξεχαστεί ποτέ είναι αυτό του πρώτου τεύχους. Ήταν το όνειρο που πήρε μορφή και σελίδες…

Τι σε κάνει να χαμογελάς;Τα 3 μου παιδιά.

Τι σε κάνει να στεναχωριέσαι;Η μικροπρέπεια και η αδικία. Με θλίβουν κυριολεκτικά.

Τι αγαπάτε σ’ αυτήν την πόλη; Τους ανθρώπους της, τη ζεστασιά της, τη πρωτοπορία της σε πολλούς τομείς. Τι θα θέλατε να βλέπατε να αλλάζει σ’ αυτην την πόλη;Θα επιθυμούσα να τη βλέπω στο προσκήνιο. Θεωρώ δυστυχώς ότι η Θεσσαλονίκη κινείται στο περιθώριο.

Το Καλαμαρί και οι εκπαιδευτικές δυνατότητες που μου έδωσε όπως και οι αξίες που μου εμφύσησε ήταν αυτό που μαζί με την οικογένειά μου, στα πολύ ευαίσθητα χρόνια της εφηβείας μου με ολοκλήρωσαν σαν προσωπικότητα και κατ’επέκταση μου έδωσαν την ώθηση στην επαγγελματική μου εξέλιξη.

[24]

Στη Θεσσαλονίκη αγαπώ το παρελθόν της, με πνίγει το παρόν της και με κρατάει σε αυτήν η πίστη και η αισιοδοξία, ότι αξίζει και μπορεί, σχετικά εύκολα, να έχει ένα καλύτερο μέλλον. Εδώ βρίσκεται η οι-κογένεια μου, οι άνθρωποι που αγαπάω και με αγαπάνε, εδώ, από την περιοχή της Σαλαμίνας, όπου γεννήθηκα, μπήκε η θάλασσα μέσα μου και δεν λέει να με αφήσει από τότε. Μου έμαθε να ψάχνω πάντα τον ανοιχτό ορίζοντα. Έβαλε μέσα μου την αναζήτηση, το ταξίδι και τη με-σογειακή περιπέτεια.

Θα ήθελα πολύ να άλλαζε η νοοτροπία μας. Να παύαμε να κατηγορούμε του άλλους, για παράδειγμα το ‘κράτος των Αθηνών’, και να αποφασίζαμε να αλλάξουμε, να μην είμαστε συντηρητικοί και ξενοφοβικοί, να

κοπιάσουμε και να προοδεύσουμε για το καλό το δικό μας και των παιδιών μας. Χαίρομαι πάρα πολύ που το λιμάνι της Θεσσαλονίκης έχει μια έντονη αμφίδρο-μη σχέση με τους κατοίκους της. Και αυτό οφείλεται στο πολιτιστικό χαρακτήρα που έχει αποκτήσει, με τα μουσεία που έχουνε δημιουργηθεί και τις αίθουσες εκδηλώσε-ων που υπάρχουνε, μια και οι ακτοπλοϊ-κές συνδέσεις έχουν δυστυχώς ατονήσει. Μακάρι, να γινότανε εκεί και το Μουσείο Design και μακάρι να υπήρχε μια πιο φωτισμένη διοίκηση στον ΟΛΘ, που δεν παραχωρούσε τις υπέροχες αποθήκες σε ‘ήρωες με παντούφλες’ αλλά θα τις έδινε απλόχερα σε πραγματικούς πολιτιστικούς φορείς και σε νέους καλλιτέχνες. Η περιο-χή του λιμανιού θα μπορούσε να είναι ένας ακόμα ζωντανότερος χώρος πολιτισμού

με εργαστήρια καλλιτεχνών, με προβο-λές, με εκθέσεις, με χώρους συναυλιών και προβών των νέων συγκροτημάτων της πόλης.

Εκτός από την περιοχή του λιμανιού με μαγεύει και η περιοχή της λεγόμενης πλατείας εμπορίου. Εκεί ξεκίνησε και αν-δρώθηκε επαγγελματικά ο πατέρας μου τις δεκαετίες του 1960 -70 και εκεί έχω εγώ επιστρέψει τώρα με το νέο μου επι-χειρηματικό εγχείρημα, και στέκι μου πια, το εστιατόριο Punto Es ακριβώς δίπλα στο βυζαντινό ‘Πύργο του Αναγλύφου’. Η περιοχή όλη γύρω από την οδό Φράγκων αναπτύσσεται με έναν πολιτισμένο, ψυχα-γωγικό τρόπο που δεν έχει καμία σχέση με την κακή και φυσικά παροδική αναβίωση της γειτονιάς των Λαδάδικων.

Ο Σπύρος Πέγκας γεννήθηκε το 1968 στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης και σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Διε-θνείς Σχέσεις στα Πανεπιστήμια του Φράιμπουργκ και του Μονάχου. Κατά την ετοιμασία της Διδακτορικής του Διατριβής ξέσπασε ο πόλεμος στην Γιουγκο-σλαβία. Η επιθυμία του να προσφέρει εθελοντική εργασία υπέρ των θυμάτων του πολέμου τον έφερε στα γραφεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ στις Βρυξέλες. Εργάστηκε για έξι μήνες στο τοπικό γραφείο συμβάλλοντας στην έκδοση ενός βιβλίου για την Κοινή Πολιτική Ασύλου στην Ε.Ε.. Η επιθυμία του για δημιουργική δράση μακριά από γραφειοκρατικές διαδικασίες τον έφερε πίσω στην Ελλάδα. Η απόρριψη μιας διοικητικής θέσης στη Ζάμπια με τους ‘Γιατρούς Χωρίς Σύνορα’ αποτέλεσε την αφετηρία της ενασχόλησής του με την οικογενειακή επιχείρηση. Ο Σπύρος Πέγκας εργάζεται τα τελευταία χρόνια για την Galerie Ντόρα Πέγκα. Η δημιουργία υποκαταστημάτων σε Αθήνα και Μύ-κονο, του πρώτου Outlet της πόλης, αλλά και του πρώτου Guerilla Store, ο θεσμός των Home Bazaar και η δημιουργία της Μη-Κυβερνητικής Οργάνωσης ‘Μονοπάτια της Ανατολής’ με διοργάνωση συνεδρίων, ταξιδιών και εκθέσεων( επίσημη συμμετοχή στα 38α Δημήτρια) με σκοπό την κατανόηση του κόσμου της Ανατολής είναι μόνο μερικές από τις ιδέες- δράσεις του Σπύρου Πέγκα. Ο Σπύρος Πέγκας αρθρογραφεί από το 1986 σε διάφορα έντυπα είτε της πόλης, όπως το Πρατήριο Τέχνης, Cool Magazine είτε σε πανελλαδικά μέσα , ΚΛΙΚ, Ελευθεροτυπία, Symbol, Εικόνες. Αποτελεί μέλος της Συντακτικής Ομάδας της Athens Voice και του περιοδικού της Θεσσαλονίκης Soul.

Σπύρος Πέγκαςpenga@magnet.gr

[26]

O όμορφος και με άποψη κόσμος, κοσμοπολίτικη πόλη!

Οι καλημέρες που ανταλλάσουμε εμείς του κέντρου!

Τα σημεία διαφυγής μας, όπως η θάλασσα,

τα καλά μαγαζιά, ο χορτιάτης!

Ακόμα και η ερημιά του Δεκαπενταύγουστου

έχει έναν μυστικισμό!

Η ποικιλλία των μαγαζιών είτε για μάσα, είτε για shopping!

Το σπαστό ωράριο και δυόμισι ώρες στο δρόμο να διανύσεις Καλαμαριά-κέντρο! Δεν παλεύεται!

Θα είχα αγοράσει άλλο ένα αυτοκίνητο μόνο πληρώνοντας parking!

Τα ακραία καιρικά φαινόμενα που την παραλύουν!

Ο Φεβρουάριος!

Η μικρή κοινωνία και οι «ταμπέλες»!

τα in της πόλης τα out της πόλης

[28]

Πείτε μας λίγα λόγια για το χώρο που

έχετε φτιάξει...

Είναι ένα εργαστήριο ψυχαγωγίας και χα-

ράς των ψυχών μέσα από τη μουσική,την

αρχιτεκτονική και το σινεμά. Στον ίδιο

χώρο στεγάζεται κι ο Σάκης Παπαδημη-

τρίου μουσικός της πόλης. Είναι από εκεί-

νους τους ανθρώπους που κυκλοφορούν

ανάμεσα μας κι αυτό απλά το αποκαλείς

τύχη. Έχει φτιάξει το πιάνο του και το

έχει μεταφέρει στόν έναν απο τους τρείς

χώρους, που διαθέτει ο πρώτος όροφος

του κτιρίου. Υπάρχει κι ένας χώρος σινε-

μά, όπου γίνονται επεξεργασίες ταινιών

και φυσικά το αρχιτεκτονικό τμήμα και η

gallery που τρέχει κατά μήκος του δια-

δρόμου και στις σκάλες του κτιρίου.

Είστε σε μία περιοχή που χρόνια τώ

ρα

είχε αφεθεί στο έλεος του χρόνου και

της φθοράς...

Στην πόλη μας κάποτε,συνύπαρχαν πολι-

τισμοί και θρησκείες τόσο διαφορετικές

μεταξύ τους Εβραίοι, Αρμένιοι, Έλληνες,

με αποτέλεσμα η Θεσσαλονίκη να είναι

μια μεγαλούπολη των Βαλκανίων και

πάνω στο μεγάλο σταυροδρόμι.Γι’αυτό

και το κέντρο της θα έπρεπε να θυμίζει

κέντρο βαριάς Ευρωπαϊκής μεγαλούπο-

λης. Παρόλα αυτά είναι αφημένο από την

πολιτεία,χωρίς καμία ανάδειξη. Σ’αυτή την

περιοχή υπάρχει η πλατεία των Φράγκων,

η πλατεία της Αγίας Σοφίας,, η Στοά Σα-

ούλ, ο Άγιος Μηνάς, η στοά Μαλακοπής,

ένα απίθανο δίκτυο στοών στις οποίες

έχουν κλείσει τουλάχιστον τη μία από

τις δύο εισόδους, ένα δίκτυο στοών

καταπατημένο απο χαμηλής ποιότητας

μαγαζιά.

Είμαστε φτωχοί σε πολιτιστικό επίπεδο

εδώ,δεν βλέπουμε να γίνονται πολιτιστ

ι-

κά δρώμενα, συναυλίες,παραστάσεις...

Οι καλλιτέχνες σ’ αυτήν την πόλη δεν

μπορούν να επιβιώσουν,ενώ την ίδια

στιγμή η πόλη είναι φυτώριο φρέσκων

ιδεών. Σε ποιόν να πρωτοαναφερθούμε

στον Αναγνωστάκη, στον Ιωάννου,στον

Κασσίπη και πολλούς άλλους που η ίδια η

πόλη δεν μπόρεσε να κρατήσει. Για όλους

εμάς που έχουμε ζήσει τις μεγάλες στιγ-

μές της Θεσσαλονίκης του ’60, ’65 είναι

τραγικό να βλέπουμε αυτήν την πόλη να

παραπέει. Έχουμε παγκόσμιο ρεκόρ στις

καφετέριες, όσο για τις τιμές του καφέ

είναι ένα ζήτημα σοβαρό.Λειτουργούσαν

κάποτε μαγαζιά βαριάς ατμόσφαιρας Ευ-

ρωπαϊκών μεγαλουπόλεων.Γινόντουσαν

συζητήσεις και αναζητήσεις.

Τώρα πια έχουν επικρατήσει τα πιό φτηνά

και ανόητα συστήματα. Η Αριστοτέλους

κατειλημμένη από σόμπες, μηχανάκια και

μία δημοτική αστυνομία που κοιτάει με

αμηχανία.

«Ήρθε η ώρα να ξαναβρούμε το

χαμένο νόημα αυτής της πόλης!»

Στη Συγγρού 9 σ’ ένα ιστορικό κτίριο της πόλης, που προοριζόταν για χρηματιστήριο συναντήσαμε τον κ.Γιάννη

Χατζηγώγα. Όποιος είχε την τύχη να παρακολουθήσει κάποιο από τα μαθήματα που παραδίδει στο Αριστοτέλειο

πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στη Σχολή Καλών Τεχνών σίγουρα θα έχει δεί την πόλη αυτή και μέσα από μία

διαφορετική ματιά, αυτή του αρχιτέκτονα που σκηνοθετεί κάθε μέρα του με διαφορετικό φακό!

Από την Μαρία Φαρδέλλα

Γιάννης Χατζηγώγας

[30]

Το ίδιο αμήχανα νιώθουν και οι πεζοί που προσπαθούν να κατευθυνθούν προς τη θάλασσα...Η Θεσσαλονίκη είναι μία τυχερή πόλη βρίσκεται απέναντι από το βουνό των 12 Θεών του Ολύμπου. Αυτό δημιουρ-γεί ένα μοναδικό φυσικό φαινόμενο στην πόλη,που όταν το παρατηρήσει κανείς μία φορά αισθάνεται πραγμα-τικά τυχερός που ζεί εδώ... σε όλα τα κάθετα δρομάκια στην παλιά πόλη που έχει νοτιοδυτικό προσανατολισμό, κα-θώς ο ήλιος δύει μπροστά μας γύρω στις 2 με 3 το μεσημέρι κάνει σπόντα με τη θάλασσα λόγω κλίσης με απο-τέλεσμα να φαίνεται το λαμπίρισμα της θάλασσας. Όλο αυτό το φαινόμενο διαρκεί μια ώρα και είναι μια πραγ-ματικά όμορφη εμπειρία. Όταν όμως στην άκρη της θάλασσας βλέπουμε δι-πλοπαρκαρισμένα φορτηγά κι αυτοκί-νητα και ένα δάσος από ομπρέλες που παρεμβάλλεται ανάμεσα στον πεζό και τη θάλασσα τότε όλα χάνονται!

Στις Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις ο πεζός αισθάνεται κυρίαρχος του δημοσίου χώρου. Εδώ επικρατεί μια διαστροφή, κατάληψη και λεηλασία του δημόσιου χώρου,οπότε ο πολίτης μαθαίνει να ζεί έτσι. Πρέπει κάποιος να διεκδικήσει το αυτονόητο. Η πλει-οψηφία των πολιτών δεν έχει άλλα ερεθίσματα με αποτέλεσμα τα ψίχου-λα που του δίνονται να θεωρούνται μεγάλα έργα υποδομής και να είναι ευχαριστημένοι μ’αυτά!

Ποια είναι η μοίρα αυτής της πόλης;Η μοίρα αυτής της πόλης είναι να διώχνει τα αστέρια που γεννάει. Στην πόλη αυτή είχαμε κάποτε τη Διεθνή έκθεση, που ήταν πραγματικά ένα εποικοδομητικό γεγονός για την οι-κονομία της Θεσσαλονίκης. Είχαμε τις δύο κορυφαίες ομάδες τον Άρη και τον ΠΑΟΚ στο μπάσκετ να παράγουν ουσιαστικό αθλητισμό. Όταν όμως έφτασαν στο απώγειο τους έλλειψε η λύση της διεξόδου και όλοι πήραν τον δρόμο της πρωτεύουσας.Είναι κι αυτό,θα μπορούσαμε να πούμε, ένα από τα ανεξιχνίαστα και ατιμώρητα εγκλήματα αυτής της πόλης συμπε-ριλαμβανομένων της δολοφονίας του Πόλκ, του Λαμπράκη,της καταδίκης του Παγκρατίδη, του Πανεπιστημίου, του μετρό!

Μετά απο τόσα εγκλήματα μπορούμε να είμαστε αισόδοξοι;Αισιόδοξο είναι να καταλαβαίνουμε σε βάθος την πραγματικότητα. Κάθε πρόβλημα δεν αρκεί να το εντοπίζεις, πρέπει να βρίσκεις τρόπους και να το ξεπεράσεις!Ελπίζω πως έχουμε πιάσει πάτο, γιατί τώρα είναι που θα αναζη-τήσουμε νέες διεξόδους.

Η λύση που βρίσκεται;Η λύση βρίσκεται όπως σε κάθε εποχή στους νέους. Όλα ξαναρχίζουν από την αρχή.Ο απόλυτος πάτος έχει και την πλευρά του νέου ξεκινήματος.

Σαν ταινία που πέφτουν οι τίτλοι τέ-λους και αρχίζουμε να ονειρευόμαστε έναν δικό μας επίλογο.

Αν δηλαδή η Θεσσαλονίκη ήταν ται-νία ποια θα ήταν;Αν ήταν ταινία θα ταίριαζε ο τίτλος «Η ζούγκλα του μαυροπίνακα» που κατά καιρούς γράφονται απίθανα πράγμα-τα,με χρώματα και κιμωλίες και μετά συμβαίνει κάτι και τα σβήνουν με ένα σφουγγάρι.Επίσης θα μπορούσε να είναι η τελευταία σκηνή από την «Περιφρόνηση» του Γκοντάρ καθώς ο Οδυσσέας επιστρέφει στην Ιθάκη χω-ρίς όμως να βλέπουμε το βλέμμα του Οδυσσέα. Βλέπουμε την προσπάθεια, χωρίς να βλέπουμε το πλάνο! Ε, αυτό το πλάνο είναι που πρέπει να εφεύ-ρουμε και για την Θεσσαλονίκη! Τώρα είναι ο καιρός για το επόμενο βήμα. Νέοι άνθρωποι χωρίς τα βαρίδια των παλιών, ξεπερνούν το «καταγγέλλω» και «καταστρέφω» και δείχνουν έναν δρόμο αισιόδοξο μέσα απο τη μουσι-κή, τον κινηματογράφο, τα περιοδικά και κάθε μορφής τέχνη. Η δημιουργία είναι εκεί έξω, το μάθημα είναι απλά βοηθητικό.Την μπάλα την έχετε εσείς τώρα, μή σας τρομάζει, αξιοποιήστε την πρίν σας την πάρει ο αντίπαλος!

[31]

Πιστεύετε ότι αυτή η πόλη έχει προοπτικές αλλαγής; H Θεσσαλονίκη είναι μια πανέμορφη πόλη, που συνδυάζει τη θάλασσα (θαλάσσιο μέτωπο 7χλμ.), το βουνό (Σέιχ - Σου), την ιστορία (Βυζαντινή-Ρωμαϊκή, με καταπληκτικά κτίσματα), την παράδοση (Άνω Πόλη), και το Λιμάνι (εμπορικό κέντρο των Βαλκανίων).Το μόνο που χρειάζεται η Θεσσαλονίκη είναι: α) Λειτουργικότητα (ανθρώπων, αυτοκινήτων, χώρους στάθ-μευσης, περισσότερη ευταξία των περιπτέρων).β) Καθαριότητα και καλύτερη αξιοποίηση και εκμετάλλευση των απορριμμάτων, περισσότερο πράσινο.γ) Μέριμνα και φροντίδα για άστεγους, φτωχούς και επαίτες καθώς και αντίστοιχη φροντίδα για τα αδέσποτα ζώα.δ) Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Θεσσαλονίκης πρέπει να αναδειχθούν και να συνδεθούν. π.χ. η κατασκευή τελεφερίκ που θα ενώνει την παραλία με το Σέιχ – Σου και η δημιουργία αρχαιολογικών περιπάτων είναι δράσεις που συμβάλουν σε αυτό το σκοπό.Ταυτόχρονα χρειάζεται η πόλη μας να συνδεθεί με τρένο με τη Χαλκιδική και να αποκτήσει καλύτερες θαλάσσιες συγκοινωνίες με την υπόλοιπη Ελλάδα.Άρα οι προοπτικές της Θεσ/νίκης για να γίνει οικονομικό, εμπορικό, κοινωνικό, ιστορικό κέντρο είναι τεράστιες. (Μοιάζει σαν μια πολύ ωραία κοπέλα η οποία είναι απεριποίητη και παραμελημένη αλλά με λίγη φροντίδα μπορεί να γίνει το κάτι άλλο).

Διευθυντής της σχολής ΑΑS (Applied Arts Studies)

Θα μπορούσατε να βρείτε 10 λόγους για ν

α μην εγκαταλείψουμε αυτήν την πόλη.

Από τα παραπάνω που είπαμε φαίνεται ότι οι λόγοι για να μην εγκαταλείψουμε την πόλη

μας είναι 100 και όχι 10 (άνθρωποι, ιστορία, πολιτισμός, μνημεία, παραλία, διασκέδαση,

ποιότητα ζωής). Η δε κλίμακα της πόλης του 1.000.000 πληθυσμού, είναι ιδανική για

να ζει ένας άνθρωπος. Βέβαια, μπορεί κάποιος να πει ότι για λόγους δουλειάς υπο-

χρεώνεται να φύγει από την Θεσσαλονίκη. Αυτός ο λόγος όμως από εμάς εξαρτάται

να μην υπάρχει, γιατί αν κάνουμε όλοι μαζί τις κατάλληλες κινήσεις να αναδείξουμε τη

φυσιογνωμία και την ταυτότητα της πόλης μας και να βελτιώσουμε την λειτουργικότητά

της και την αισθητική της, τότε η ανάπτυξη η οικονομική που θα δημιουργηθεί, λόγω

τουρισμού και εμπορικής κίνησης από τα Βαλκάνια, θα εξαφανίσουν τον λόγο αυτό.

Ας θυμηθούμε τη Βαρκελώνη που έχει γίνει κέντρο αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος,

επειδή ο δήμαρχός της κάθε δύο χρόνια εγκαινιάζει ένα μεγαλεπήβολο έργο κάποιου

φημισμένου αρχιτέκτονα.

Υπάρχει κάτι σε αυ

τήν την πόλη και τ

ην κάνει ξεχωριστή;

Αυτή η πόλη γίνεται εντελώς ξεχωριστή από την ποιότητα των ανθρώ-

πων της. Είναι από τις λίγες πόλεις της Ελλάδας που έχει μπολιαστεί

από το μικρασιατικό και ποντιακό στοιχείο που ήταν πόλος εμπορίου,

πολιτισμού, γραμμάτων και τεχνών. Για αυτό οι Θεσσαλονικείς έχουν

μια αντίληψη ζωής που δεν συναντάς εύκολα στην υπόλοιπη Ελλά-

δα. Δευτερευόντως η συνάφεια της με μέρη καταπληκτικά όπως η

Χαλκιδική, η Νάουσα, η Καστοριά, η Έδεσσα, η Βέροια, η Φλώρινα,

οι Σέρρες κλπ. δίνει τη δυνατότητα στους Θεσσαλονικείς να επισκέ-

πτονται αυτούς τους τόπους και να γνωρίζουν τις ομορφιές τους.

1

2

3

Φώ

το: Ι

ωάν

να Χ

ατζι

ανδρ

έου

[32]

Από τη Δέσποινα Πολυχρονίδου

Πώς ξεκίνησαν τα παιδιά εν δράσει;Η συγκεκριμένη ομάδα, ξεκίνησε ως μια παρέα νέων που ασχολούνταν με την εμψύχωση και τη ψυχαγωγία των μικρών παιδιών σε παιδικές καλοκαιρινές κατασκηνώσεις. Δουλεύοντας χρόνια στο χώρο αυτό, ένοιωσε ότι ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις και κυρίως κατά τη διάρκεια των σχολικών περιόδων, ότι τα παιδιά δεν έχουν μεγάλη επαφή με το παιχνίδι και την διασκέδαση. Η μόνη τους ψυχαγωγία περιορίζεται στα σχολικά διαλείμματα, στα ηλεκτρονικά παιχνίδια και στην τηλεόραση ή τέλος σε τυποποιημένους παιδότοπους.Έτσι, η ομάδα σκέφτηκε να δράσει.

Επί δύο χρόνια, οργάνωνε ψυχαγωγικές παραστάσεις με εμψυχωτές, κλόουν, ζογκλέρ σε παιδιά στην πόλη της Θεσσαλονίκης μαζί και σεμινάρια επιμόρφωσης και εκπαίδευσης για τα ίδια της τα μέλη σε σχέση πά-ντα με το παιχνίδι. Αυτή τη στιγμή η οργάνωση αριθμεί περί τα 50 μέλη, στην πλειοψηφία τους νέοι και νέες που ασχολούνται με τις εναλλακτικές μορφές τέχνης. Έτσι τον συντονισμό και την οργάνωση των δράσεων αναλαμβάνουν ηθοποιοί, φωτογράφοι, ψυχαγωγοί, εμψυχωτές, παιδαγωγοί, νέοι που ασχολούνται με την τέχνη του θεάτρου δρόμου ή του τσίρκο, το βίντεο ή τη φωτογραφία αλλά και τη συγγραφή παιδικών παραμυθιών.

[34]

Το πιο συγκινητικό στιγμιότυπο όλων αυτών των χρόνων;Πολλές συγκινητικές στιγμές όλα αυτά τα χρόνια σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας και του κόσμου. Με τη ΜΚΟ Παιδιά Εν Δράσει μπορέσαμε στα πλαίσια συναντήσεων και διεθνών εκπαιδευτικών σεμιναρίων να ταξιδέψουμε, να γνωρίσουμε και να γνωριστούμε με αντίστοιχες ομάδες ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα και κοι-νά οράματα. Ιδιαίτερα συγκινητικές στιγμές η ψυχαγωγική παρά-σταση σε κέντρο μεταναστών στην Σλοβενία, οργάνωση εκπαιδευ-τικών δράσεων σε φαβέλα στο Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, η τεράστια αποχαιρετιστήρια αγκαλιά στα τέλη κάθε Σεπτέμβρη 120 νέων ερασιτεχνών καλλιτεχνών από όλη την Ευρώπη που φιλοξε-νούνται εδώ και 4 χρόνια στο φεστιβάλ «Δημιουργία», οι πρώτες παραστάσεις της ομάδας στα Πομακοχώρια του νομού Ξάνθης, μια παράσταση σε ενήλικους με αναπηρία στην Ηγουμενίτσα, η τελευ-ταία συγκλονιστική Κυριακή του τελευταίου φεστιβάλ δρόμου σε πάρκο της Θεσσαλονίκης με τίτλο «Ευχαριστούμε Που Ενοχλείτε».

Τι ετοιμάζετε για φέτος; Συνεχίζουμε να «παίζουμε» στον ραδιοφωνικό αέρα της πόλης κάθε Παρασκευή 6 με 8 το απόγευμα στον αγαπημένο μας σταθ-μό 88μισό, με παρουσιάσεις ομάδων και ενημέρωση για εναλ-λακτικά πολιτιστικά δρώμενα της πόλης. Σχεδιάζουμε ήδη το 4ο συνεχόμενο φεστιβάλ δρόμου «Ευχαριστούμε Που Ενοχλείτε» το οποίο θα πραγματοποιηθεί περί τα τέλη Μαΐου στην Θεσσαλονίκη με συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών από όλη την Ελλάδα. Σχεδιάζουμε επίσης την καμπάνια «ΠάρκαΡε μαζί μας», μια προ-σπάθεια να γεμίσουμε με ζωή και δημιουργία τα πάρκα της Θεσ-σαλονίκης. Το πρόγραμμα θα ξεκινήσει από αρχές Μαρτίου και θα αποκορυφωθεί με ένα τεράστιο κάλεσμα για πικ-νικ σε όλες τις παρέες της Θεσσαλονίκης. Σχεδιάζουμε επίσης την 5η έκδο-ση του καλλιτεχνικού φεστιβάλ «Δημιουργία» κατά το οποίο κάθε χρόνο φιλοξενούμε για 10 ημέρες 120 καλλιτέχνες από όλη την Ευρώπη.

Αγαπημένο σας μέρος στη Θεσσαλονίκη;Αγαπημένα μας μέρη είναι οι δρόμοι της πόλης, τα πάρ-κα και οι πλατείες. Εκεί όπου μπορούμε να εκφραστούμε και να κινηθούμε ελεύθερα και δημιουργικά. Αγαπούμε τη ζωή στην πόλη, απλά σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να τη βελτιώσουμε, να την κάνουμε πιο δημιουργική, πιο ανε-κτική, πιο φιλοσοφημένη. Διεκδικούμε κάθε τι αληθινό, απλό και όμορφο. Ζητούμε μια πόλη που να ανήκει στους κατοίκους της, μια πόλη με σεβασμό, δικαιοσύνη και αξι-οπρέπεια. Αγαπημένα μας μέρη στην Θεσσαλονίκης είναι όλη η Θεσσαλονίκη, αρκεί να τη μοιραζόμαστε με αγαπη-μένους ανθρώπους…

Τι είναι η Θεσσαλονίκη για τα Παιδιά εν δράσει;Η Θεσσαλονίκη για εμάς είναι ο χώρος που μεγαλώσαμε, αγαπούμε και δημι-ουργούμε. Πιστεύουμε στην πόλη και στη δυναμική της, τους γεμάτο πίστη και ρομαντισμό ανθρώπους της. Γνωρί-ζουμε τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν κυρίως οι νέοι και οι νέες, την έλλειψη κινήτρων και ορά-ματος, την αποξένωση. Πιστεύουμε στην αυτοοργάνωση, στην αλληλεγγύη, στην αγάπη για δημιουργία, στην επικοινωνία των ανθρώπων, στη βελούδινη επανάσταση που έρχεται…

[35]

του Δημήτρη Νάσκου

Καιρός για δράσηΑπό την Δέσποινα Πολυχρονίδου

Η SFINA είναι μία παρεμβατική κολεκτίβα αν-θρώπων (αιφνίδιος ‘όχλος’), στόχος της οποί-ας είναι η δημιουργία καταστάσεων. Άλλοτε υπερρεαλιστικές και άλλοτε παιχνιδιάρικες, αποσκοπούν στην διακοπή της ρουτίνας του αστικού τοπίου.Γεννήθηκε στις 17/04/08 και είναι Κριός.

Για να συμμετάσχει κάποιος στις δράσεις μας, το μόνο που έχει να κάνει είναι γραφτεί μέ-λος στο group της ομάδας. Από εκεί και πέρα θα λαμβάνει ενημερωτικό γράμμα με όλες τις απαραίτητες λεπτομέρειες.

Αυτό είναι το μανιφέστο της SFINAS που θα διαβάσει κανείς αν μπεί στη σελίδα της ομάδας στο facebook.Με ήδη 6 δράσεις στο ενεργητικό της η Sfina ανατρέπει τη καθημερινότητα αυτής της πόλης και αφυπνίζει όλους εκείνους τους πολίτες που έτσι απλά αποδέχτηκαν την στασιμότητα της πόλης!Δημιουργός και εμψυχωτής αυτής δράσης είναι ο σκηνοθέτης Μάριος Σπύρογλου!

[36]

Τι ετοιμάζεις πέρα από τη σφήνα;Ετοιμάζω το δεύτερο μέρος του μουσικού βιντεοθεάτρου Τalking Pictures. Μιας διαδρα-στικής οπτικοακουστικής παράστασης που ανέβηκε για πρώτη φορά το 2004 στο Μύλο της Θεσσαλονίκης και στον Φούρνο της Αθήνας.Αγαπημένα σου μέρη στη Θεσσαλονίκη;Λατρεύω να στέκομαι σε κάποιον από τους μώλους στο Καραμπουρνάκι. Με συνδέουν μνή-μες από την παιδική μου ηλικία. Στο λιμάνι, στο χώρο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου νιώθω επίσης σαν στο σπίτι μου. Τελικά τώρα που το συνειδητοποιώ το νερό με τραβάει!Αγαπημένη σου urban συνήθεια;Να περπατάω στην πόλη με μουσική στα αυτιά και να βλέπω ένα συνεχόμενο βίντεοκλίπ να εκτυλίσσεται μπροστά μου.Τι ονειρεύεσαι για την πόλη;(όσον αφορά την τέχνη, δημιουργικούς ανθρώπους, ομάδες κλπ)Να έρθει μία μέρα που θα συναντιώνται 1000 άτομα, ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να πούν ή να κάνουν κάτι το διαφορετικό. Απ’ την στιγμή που θα γίνει συνήθεια κάτι τέτοιο, ήδη όλοι μας θα έχουμε έρθει πιο κοντά. Συζητήσεις θα αναμοχλεύονται και δημιουργικές προτάσεις θα εκτοξεύονται αδιακρίτως. Μία συμμετοχικότητα αναγκαία για όλους μας.

http://vimeo.com/sfina • www.youtube.com/sfinono[37]

Πόσα χρόνια, αλήθεια, κρατάει αυτή η ιστορία; Μοιά-ζει σα να ξεκίνησε χθες. Κι όμως…Στη Διεύθυνση του Γυμνασίου, η Καίτη η Πεντεδέκα. Πάντα δραστήρια, χωρίς να φείδεται κόπου ή χρό-νου, έτοιμη για καινούργια πράγματα. Η αναβίωση του bazaar των καλογραιών, η ιδέα που γεννιέται, με παρότρυνση της κας Τσίκουλα-Μπακατσέλου. Σπάνι-ος χαρακτήρας , που ξέρει να προσφέρει διακριτικά, χωρίς διάθεση προβολής, με μόνο γνώμονα τον άν-θρωπο. Η ιδέα πρέπει, βέβαια, να «φρεσκαριστεί»,να ανανεωθεί, να καταφέρει να ευαισθητοποιήσει κόσμο, γονείς, μαθητές, φίλους της Σχολής.

Η Καίτη μπροστά. Σκέφτεται, προτείνει, δοκιμάζει. Οι νεότεροι ακολουθούμε, μαθαίνουμε, «πορωνό-μαστε».Στο πλευρό μας μαμάδες που φτιάχνουν μαρμελά-δες, γλυκά, μηλόπιτες, καταπληκτικούς μεζέδες για το ουζερί.(πώς να ξεχάσουμε την κα Τσίκουλα, το ζεύγος Μη-τσομπόνου,τη Βίλμα την Παπαδοπούλου, την κα Προ-κοπίου, την κα Βασιλάκου, την κα Κωτίκα;)Η «Γιορτή της Άνοιξης» γεννιέται με τη συμμετοχή όλων. Ο σκοπός πάνω απ’ όλα. Στήριξη σε συλλόγους όπως η Στοργή, η Λάμψη, το Παιδοογκολογικό του Ιπποκρατείου, το παιδικό χωριό SOS, το Χαμόγελο του Παιδιού και τόσα άλλα.Σήμερα, 15 χρόνια μετά, η Καίτη χαίρεται την οικο-γένειά της μακριά από τις σκοτούρες του σχολείου, η «Γιορτή της Άνοιξης» συνεχίζεται, κάθε χρόνο με περισσότερη επιτυχία και περισσότερα έσοδα. Κάποιοι από την αρχική ομάδα συνεχίζουμε ακόμα, κάποιοι άλλοι με καινούργιες ιδέες προστέθηκαν στο με-ταξύ.Οι μαμάδες παραδίδουν τη σκυτάλη στις επόμενες γενιές. (Μοναδική στην οργάνωση η Μαίρη Δημητρι-άδου- Μανίνια και όλες οι μαμάδες του φετινού Α3.

Μάρτιος 2009. Κάπου στην ελληνική επαρχία, κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό, που σπάνια αντικρίζουμε πια οι άνθρωποι της πόλης. Ευκαιρία να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, να ιεραρχήσω τις υποχρεώσεις της εβδομάδας που έρχεται. Το πρώτο που σκέφτομαι οι ετοιμασίες για τη «Γιορτή της Άνοιξης».

[38]

Αλλά και το νέο αίμα ελπιδοφόρο: οι γεμάτες κέφι κυρίες του β3 Γυμνασίου)Καμιά φορά αναρωτιέμαι. Μήπως κουράσαμε; Μήπως κουραστήκαμε; Η απάντη-ση έρχεται άμεση και αυθόρμητη. Όχι, δεν είναι δυνατόν. Κάποιοι πάντα έχουν ανάγκη την αγκαλιά που ανοίγουμε κάθε άνοιξη. Κι εμείς οι ίδιοι έχουμε ανάγκη να νιώσουμε ότι προσφέρουμε, να θυμόμαστε ότι γύρω μας υπάρχει δυστυχία, να το θυμίζουμε και στα χαϊδεμένα μοναχοπαίδια μας, να κάνουμε κάτι που μας δίνει μια ικανοποίηση μοναδική, που σβήνει τη σωματική κόπωση απ’ όλη αυτή τη διοργάνωση.Τον εθελοντισμό πρέπει να τον κρατήσουμε ψηλά! Είναι ίσως το μόνο που μπορεί να μας σώσει στην εποχή της ισοπέδωσης των πάντων, της ρεμούλας και της αρπαχτής, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.Στο σημείο αυτό νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν και μας βοηθούν σ’αυτή την προσπάθεια: τους συναδέλφους, τους γονείς, τα παιδιά, τους εκάστοτε χορηγούς μας και φυσικά την Ερμίνα Συρρή που γνωρίζει πολύ καλά να «δουλεύει και να αγωνίζεται» δίπλα μας ξεχνώντας τίτλους και αξιώματα.

Υ.Γ. Συγχωρήστε με, αν κάποιους παρέλειψα σ’ αυτή τη σύντομη αναπόληση. Σίγουρα δεν έγινε σκόπιμα. Άλλωστε είναι πολλοί αυτοί που βοηθούν, με μόνη προσδοκία την επιτυχία της Γιορτής.

Ζωή Μαλαθούνη Φιλόλογος

Φέτος τα έσοδα θα διατεθούν στον σύλλογο γο-νέων παιδιών πασχόντων από κακοήθη νοσήματα Βορείου Ελλάδος «Η ΛΑΜΨΗ».

Την αφίσα για την «Γιορτή της Άνοιξης»

επιμελήθηκε η Κατερίνα Καραντώνογλου μαθήτρια της Α2 γυμνασίου

[39]

Πιστό στην παράδοσή του ως ελληνογαλλικό σχολείο το Καλαμαρί συμμε-τείχε και πάλι με μεγάλη επιτυχία στους διαγωνισμούς γαλλοφωνίας πού διοργανώνονται κάθε χρόνο από την γαλλική πρεσβεία στην Ελλάδα. Και φέτος, κυρίως με την καθοδήγηση των καθηγητών του γαλλικού τμήματος του σχολείου Κας Μαρίας Καμηλιέρη και Κου Στέφανου Γραβάνη, και με την συμβολή των υπολοίπων, οι μαθητές μας διακρίθηκαν ιδιαίτερα κερδίζοντας τα ακόλουθα βραβεία που τους απονεμήθηκαν σε ειδική τελετή που έγινε στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών υπό την αιγίδα της γαλλικής πρεσβείας.

Γυμνάσιο: Δεύτερο βραβείο στον διαγωνισμό κόμιξ οι μαθητές της Γ’ τάξης:Ασδέρη Μαρία, Κανάκης-Πέγιος Αλκιβιάδης, Παπαδόπουλος Λάζαρος, Πετρίδου Γεωργία.

Λύκειο: Μεγάλο βραβείο τραγουδιού το γκρούπ MAZEDA που αποτελείται από τις μαθήτριες της Α’ τάξης:Γεωργιάδου Ελσα, Μιχαλοπούλου Μαριλένα, Μεσιμερλή Δήμητρα, Παπα-δημητρίου Αγγελική, Σαούλια Αννα, Τσαλίκη Ζωή και τους μαθητές Μαρ-κόπουλο Βασίλη της Α’ τάξης Παπουλάκη Θωμά και Ταξιλτάρη Νίκο της Β’ τάξης.

Πρώτο βραβείο λογοτεχνικού δοκιμίου οι μαθητές της Α’ τάξης: Αθανασόπουλος Νίκος και Αθανασόπουλος Φώτης.

Δεύτερο βραβείο ποίησης οι μαθήτριες της Α’ τάξης:Δεληγιάννη Αρετή και Φαϊτάκη Φαίδρα.

[40]

4ο Ενδοσχολικό Μοντέλο

Ευρωπαϊκής Συνδυάσκεψης Καλαμαρί.

Αποτελεί πρωτοβουλία των μαθητών της Σχολής και στηρίζεται

απόλυτα από το δυναμικό των μαθητών και των αποφοίτων της.

Είναι η πρώτη επαφή των νεοτέρων και εξοικείωση τους με την

διαδικασία των συνεδρίων.

Οι μαθήτριες Μυρτώ Αποστολί-δου και Ιωάννα Τσακιρμπαλό-γλου και ο μαθητής Αλέξανδρος Γκορόπουλος βραβεύθηκαν με Α’ Βραβείο στο 5ο Φεστιβάλ Ποίησης Νομού Θεσσαλονίκης.

Εκδηλώσεις Σχολείου

Ο Αμερικανός Πρόξενος Mr. Hoyt Brian Yee επισκέφθηκε το σχολείο στα πλαίσια δραστηριοτήτων των ομίλων αλλά και ως προετοιμασία των μαθητών που πήραν μέρος στο Μοντέλο Κογκρέσου του Πανεπι-στημίου Harvard.

22η Σύνοδος Μοντέλου Κογκρέσου

Πανεπιστημίου Harvard,

10η συμμετοχή για το σχο

λείο μας!

Φέτος στις Βρυξέλλες (20-24/3) με συμμετοχή

14 μαθητών και μαθητριών απ’όπου επιστρέψα-

με με Βραβείο ιδιαίτερα επιτυχούς συμμετοχής

που απενεμήθηκε στον μαθητή της Α Λυκείου

Αντώνη Παπαδόπουλο.

Η μαθήτρια του Γ2 Γυμνασίου

Ελένη Μιχαλακέλη με την καθη-

γήτρια εικαστικών κα Έφη Σου-

ραβλά τη μέρα της βράβευσής

της στους Μαθητικούς Καλλιτε-

χνικούς Περιφερειακούς Αγώνες,

όπου πήρε το 2ο βραβείο μεταξύ

2.500 συμμετοχών.

Εκπαιδευτική εκδρομή των μαθητών της Γ’ Γυμνασίου στο Futuroscope (Poitier) και στα Κάστρα του Λίγηρα.

[41]

Είναι περίεργο πώς σε πολύ κόσμο αισθάνεσαι μόνος. Στο Spitimou 2.30 το βράδυ. Ο καπνός μου θολώ-νει τα μάτια, τόσο, που απλώνω το χέρι μου στο δι-πλανό μου νομίζοντας πως είναι η παρέα μου μέχρι που συνειδητοποιώ πως δεν έχω κανένα γνωστό με αφάνα. Γύρω μου ο κόσμος στριφογυρίζει και κατεβάζει 5άδες τα σφηνάκια. Τα μάτια μου έχουν συνηθίσει τα φωτορυθμικά και όταν τα κλείνω βλέ-πω μπροστά μου κόκκινα σημαδάκια.Οι μπροστινοί μου ξεφωνίζουν ο ένας στο αυτί του άλλου. Κολ-λάω πάνω τους από τον πολύ κόσμο- είναι αστείο να έρχεσαι τόσο κοντά με αγνώστους. Είναι ένα ζευγάρι από εκείνα των περιοδικών-αυτή ξανθιά καλοντυμένη με το μπέρμπερι πουκάμισο και αυτός ο κλασικός εναλλακτικός. Έτσι όπως πλησιάζουν έχω την εντύπωση πως, ή θα με φιλήσουν ή θα μου πουν κάτι στο αυτί. Το ζευγάρι συνεχίζει τις απέλπιδες προσπάθειες να ακούσει ο ένας τι λέει ο άλλος και για κάποιο περίεργο λόγο εγώ συνεχίζω να μπορώ να ακούσω. Το σκουλαρίκι κρίκος που φορά ακουμπά τον αυχένα μου. Η μουσική δυ-ναμώνει και πληγώνει τα στρώματα του τυμπάνου μου. “Σου αρέσει εδώ;” την ρωτά, εκείνη δεν ακούει οπότε ενστικτωδώς ρωτώ εγώ “Σε ρωτάει αν σου αρέσει εδώ!”και ξαφνικά συνειδητοποιώ πως είχε έρθει η ώρα να αλλάξω πλευρά.Αυτό είναι που λένε “Μιλούν πίσω από την πλάτη μου”.

Δέσποινα

Σηκώθηκα απ’τα ουρλιαχτά του μωρού της διπλανής πόρτας, μα τι κάνουν, το πνίγουν; Κοιτάω το ρολόι μου και είναι μόλις 7.30, τι τραβάω πρωί πρωί! Σηκώνομαι απ’το κρεβάτι με την ευκαιρία να πιώ κι ένα ποτήρι νερό.Το μωρό συνεχίζει να ουρλιάζει, ο σκύλος όμως του κάτω ορόφου ξεσηκώνεται κι αυτός με τη σειρά του κι αρχίζει ένα ρεπερτόριο τόσο εκκωφαντικό που πλέον αδυνατώ να καταλάβω τι μ’ενοχλεί περισσότερο...το μωρό, ο σκύλος ή η Πέγκυ Ζήνα που ακούγεται απο κάποιο ραδιόφωνο... Δέν είναι η μέρα μου σήμερα και έχω ένα σωρό δουλειές να τελειώσω...πλύνε δόντια, μούτρα, ντύσου και φύγε απο το σπίτι όσο προλαβαίνεις! Μα πού στο καλό να πάω ακόμα καλά καλά το γάλα δεν έχουν μοιράσει....άνοιξε την t.v, όχι δεν την ανοίγω, πιάνω 88.5 φοβερό μποτιλιάρισμα στην Όλγας και την Τσιμισκή’...Ξανακλείνω λίγο τα μάτια μου μέχρι να πάει 8.30. Βάλε ξυπνητήρι! Ο.Κ 3, 2, 1 όνειρο.....ξυπνάω λέει μ’έ-να ανοιξιάτικο αεράκι να μου χαιδεύει τα μάγουλα και μιά ρυθμική μελωδία απ’τα πουλάκια στο μπαλκόνι μου να ξεσηκώνουν όλες μου τις αισθήσεις! Σηκώνομαι μ’ένα διάπλατο χαμόγελο, πλένομαι, ντύνομαι παίρνω το ποδήλατο μου και κατεβαίνω στην παραλία. Δεξιά κι αριστερά πράσινο, πολύ πράσινο, παρέες φοιτητών ξένοι, ναί σίγουρα ξένοι ανακαλύπτουν την πόλη, μια τάξη κατέβηκε να κάνει μάθημα στην θάλασσα δίπλα, με τέτοιο ήλιο ποιός ν’ αντισταθεί. Καραβάκια περνάνε απέναντι, Περαία, Μπαχτσέ, Αγία Τριάδα, κόσμος πάει στις δουλειές του...έχω φτάσει στον Λ.Πύργο...εγώ τον βλέπω ρόζ! Μπαίνω στην παλιά παραλία έχει πάει ήδη απόγευμα, κόσμος με προσπερνάει, ανεβαίνω την Αριστοτέλους, άδεια απο καρέκλες, τραπέζια, τέντες και μανιτάρια. Τι ευτυχία, παίρνω φόρα και δεν το πιστεύω, τρέχω τόσο γρή-γορα που νομίζω θα φτάσω στην άνω πόλη. Περνάω την Εγνατία και νά το άγαλμα του Βενιζέλου, ένα ακόμη θέατρο δρόμου μόλις ξεκινάει, κόσμος χειροκροτεί, ένα πιτσιρίκι μου χαμογελάει, ναί του λέω είναι μια υπέροχη μέρα! Γρήγορο πετάλι κι έφτασα λιμάνι, φεστιβάλ ντοκιμαντέρ κόσμος, γέλια, μουσικές χάνω ισσοροπία στο ανώμαλο έδαφος, πέφτω...γελάνε μαζί μου, γελάω κι εγώ μαζί μου!One of these mornings won’t be very long αχ το αγαπημένο μου κομμάτι...όχι να πάρει το ξυπνητήρι...το μωρό ουρλιάζει, ο σκύλος γαβγίζει, εγώ βρίζω, πλένομαι, ντύνομαι, φεύγω. Πρώτο βήμα έξω απο την πόρτα και όχι να πάρει πάλι στο σπασμένο πλακάκι πάτησα, προσπαθώ να περάσω το δρόμο, κορνάρουν, με βρίζουν, μπαίνω στο λεωφορείο και μετα απο 30 λεπτά σάουνας φτάνω στην Αριστοτέλους... μα να περάσω απο κάπου, στριμώχνομαι ανάμεσα στον κόσμο που έχει απλωθεί στις καρέκλες, περπατάω παράλληλα με την θάλασσα 2ο, 3ο, 4ο, 5ο, 20ο πλακάκι σπασμένο, το παντελόνι μου λασπωμένο πια , φτάνω στο ραντεβού μου στο λιμάνι, με βλέπει ο πελάτης και γελάει «μα απο πού έρχεσαι»; με ρωτάει .Από ένα όνειρο που κατέληξε σε εφιάλτη του απαντώ! Έναν γλυκό με γάλα παρακαλώ! Μαρία

[42]

Each step is moving, it’s moving me up moving, it’s moving me upακούω Arthur Russel σε ένα παραλήρημα σκέψεων που δεν μπορώ να τις αναλύσω γιατί δεν είναι σχηματισμένες. Σκέφτομαι τη νυχτερινή βόλτα στην πόλη, δεν μου άρεζαν ποτέ οι έξοδοι τέτοιου είδους.Τρομακτικός κόσμος, εκκωφαντική (άσχημη) μουσική λές κι όλοι έχουν απωθημένα που πρέπει να τα βγάλουν και να τα αντιμετωπίσουν σε 2 βράδυα και μετά ξανά απο την αρχή ή μάλλον πάλι στο τέλος!Για αυτό πάντα έλεγα να βγαίνω καθημερινές και να γυρνάω αργά ακόμα κι αν την επόμενη μέρα δού-λευα δεν με πείραζε , μπορώ να πώ οτι το επιδίωκα κιόλας, ναι, λειτουργούσα καλύτερα μετά το ξενύχτι της καθημερινές. Αλλά σήμερα Παρασκευή, είπα θα βγώ...και θα βγώ! Ετοίμασα το playlist που θα ακούσω στο δρόμο, πόσο κλασικά, πόσο γραφικά είναι όλα αυτά που λέω, ξέρεις ετοίμασα το playlist που θα ακούσω έξω κ.τ.λ κ.τ.λ Αναφέρω κάποια πράγματα που μου αρέσει πάντα να ακούω στο δρόμο:

1) arthur russel-this is how we walk on the moon 2) a guy called gerald-voodoo ray άλλα δεν λέω, νομίζω δεν θα με καταλάβεις!

Μμμ...να πάρω λεωφορείο, να έρθει ο Κώστας με το μηχανάκι, να πάω με τα πόδια? θα πάω με τα πόδια να ευχαριστηθώ τουλάχιστον και λίγη μουσική. 12 η ώρα είμαι στο art-house, παίζει ο Dim, μπαίνω κι ακούω το κομμάτι που άκουγα καθώς κατέβαινα, voodoo ray, του χαμογελάω και μου χαμογελάει! Θα κάτσουμε? ναι απαντάω τώρα που παίζει το αγαπημένο μου κομμάτι, σιγοτραγουδάω και θα συνεχίζω να το τραγουδάω όλο το βράδυ! Κόσμος μαζεύεται, ενώ κατά τις 3 έχει γεμίσει το μαγαζί αρχίζω να δυσανασχετώ, ώρα να φεύγουμε, βγαίνουμε έξω κόσμος παντού, το προτιμώ το έξω με τέτοιον καιρό.

Ωραία είναι αλλά αφού βγήκαμε πρέπει να περάσουμε κι από το αγαπημένο μου μαγαζί, το Ζενίτ, το ιδανικό κλείσιμο για μια βραδυά, πάντα θα έχει κόσμο, σου δίνει την αίσθηση του club, δυνατή μουσική. Ανεβαίνουμε τις σκάλες, αυτή η μυρωδιά μου λέει πως φτάσαμε, ένα τέταρτο περνάει χαιρετώντας όλα τα παιδιά που δουλεύουν εκεί, που είναι πάντα χαμογελαστά και πάντα σε κέφι! γειά σου Αναστάσηηηη!6 το πρωί έχουμε βγεί έξω κι έχει πιάσει καλοκαιρινή σχεδόν μπόρα! Τραγουδάω ανεβαίνοντας σπίτι ένα κομμάτι των underworld που πάντα λέω λάθος... that great storm, that great storm, that storm makes me feel, feel, feel happy!

Νίκος

[43]

Κάθε Σάββατο πρωί στη Γρηγορίου Ε’ έχει λαϊκή, ψάρια, ζαρζαβατικά, μαναβική, κάλτσες, ρούχα, χαλιά κι ό,τι άλλο βάλει το μυαλό σου. Ο δρόμος γεμίζει με μικρούς, μεγάλους όλων των εθνικοτήτων, κάποιοι κλέβουν πορτοφόλια μες το πλήθος κι ύστερα άντε να τους βρείς, άλλοι φωνάζουν υστερικά μες τ’αυτί σου εδώ οι καλές και φρέσκιες πατάαααααατες! Ένα Σάββατο είχα πάει να ψωνίσω κι εγώ μέσα σ’ αυτήν την παραζάλη, μην σας τα πολυλογώ δεν χω-ρούσες να περάσεις απο πουθενά, πάγκοι, κόσμος, παιδιά, τσαλιά μαλιά...τέτοιο πράγμα είχε να συμβεί καιρό (βλ.οικονομική κρίση). Ξαφνικά το πλήθος σαν τη θάλασσα της Βίβλου άνοιξε στα δύο, αμέσως ξαφνιασμένος γύρισα να δω τι το προκάλεσε αυτό, και αντικρίζω με έκπληξη μια οργισμένη συμμορία έξι σκύλων δίχως κολάρο να γαβγίζουν και να τρέχουν αφηνιασμένοι. Κατέβαιναν την κάθετη οδό και δεν αστειεύονταν καθόλου. Ανάγκασαν το πλήθος να κοπεί στη μέση με τον τσαμπουκά!

Μα που να πήγαινε αυτή η συμμορία κι έτρεχε έτσι σαν τρελή; Κάτι ξέραν τα σκυλιά που όλοι άνθρωποι αγνοούσαμε εδώ πέρα σίγουρα πάντως πηγαίναν να ξεκαθαρίσουν κάποια υπόθεση που τους αφορού-σε! Το ίδιο βράδυ είμαι στο φανάρι της Εγνατίας με Αριστοτέλους και περιμένω ανέμελος να περάσω απέναντι, ξαφνικά ακούω δυο κυρίες να τσιρίζουν «Χριστέ μου έρχονται κατα πάνω μας» γυρνάω πίσω να δώ ... και τι να δώ ...μια παρέα άλλων σκύλων να κατεβαίνει την πλατεία χωρίς να υπολογίζει τίποτα, ούτε κάν τις ηλικιωμένες γυναίκες! Γυρνάω από την άλλη έτοιμος να βάλω τα γέλια και βλέπω την πρωινή συμμορία να έρχεται κατά πάνω μου αυτή τη φορά, κάνω ένα βήμα στο πλάι και ξεκινάει ένας καυγάς τρικούβερτος. Δεν κοντοστάθηκα να δώ την συνέχεια γιατί είχα ήδη αργήσει στο ραντεβού μου, αλλά όπως έφευγα άκουσα έναν πιτσιρικά να λέει «ρε φίλε μπάτε σκύλοι έχει γίνει η πόλη»!!!

Δημήτρης - Μαρία

[44]

Η σύνθεση του σχήματος αποτελείται από τους: Βασιλειάδη Δημήτρη - κανονάκι, Ισκά Μιχάλη - βιολί, Παπαγιαννίδη Κώστα - ούτι, Ταμπάκη Κυριάκο - άταστο μπάσο, Πα-ναγούλια Δημήτρη - κρουστά, Λοικά Μεταξά - κρουστά και την ποντιακής καταγωγής τραγουδiστρια Ira Kritarasova. Ο καθένας ξεχωριστά από τα μέλη της ΛΩΞΑΝΤΡΑ αλλά και όλοι μαζί παρέα μελετούν και παρουσιάζουν παλιά μικρασιάτικα, σμυρνέικα, πολίτικα ρεμπέτικα και παραδοσιακά με ένα δικό τους τρόπο. Διακριτικές διασκευές, ανανεωμένες εκτελέσεις σε τραγούδια γνωστά και λιγότερο γνωστά που παρουσιάζονται με τον ήχο του συγκροτήματος που, χωρίς να αποκλείει από το παρελθόν, προσφέρει έναν καινούριο ήχο με μουσικότητα και φαντασία.Το CD τους «σχεδόν όπως παλιά» κινείται σε ένα Μεσογειακό ήχο με προεκτάσεις πρός την Ανατολή. Κι όπως καταλήγουν, οι ίδιοι, στο σημείωμα που περιέχεται στο CD:

Απέναντι στην αισθητική σύγχυση και υπερβολή που καθημερινά βιώνουμε, εμείς αποτυ-πώσαμε και αντιπαραθέτουμε αυτά τα 9 τεμάχια ηχοσυναισθηματικού περιεχομένου, σύμ-φωνα με τις δικές μας εμπειρίες, αντιλήψεις, επιλογές και δυνατότητες.

Από το 1997 που ξεκινήσαμε με το σχήμα μέχρι σήμερα έχουν γίνει πολλά, έχουν αλ-λάξει πολλά. Τότε ήμασταν καινούργιοι σ’αυτόν τον μουσικό χώρο, ενθουσιασμένοι που ανακαλύψαμε έναν νέο για μας μουσικό κόσμο μιάς και οι περισσότεροι από μας προ-ερχόμασταν από τις rock προσεγγίσεις της μουσικής. Η Θεσσαλονίκη...μας ήταν ένας μικρός παράδεισος για μουσικές που ορίζονται ώς “παραδοσιακές-ανατολίτικες-ethnic”. Από τότε τα πράγματα στήν πόλη έχουν αλλάξει, πρός το χειρότερο εννοείται! Εμείς βέβαια πλέον κουβαλάμε εμπειρία μιάμισης δεκαετίας στο χώρο, με ένα σωρό εμφανίσεις στην Ελλάδα και στήν Ευρώπη, συνεργασίες με άλλους εξέχοντες μουσικούς, μπόλικες ώρες διδασκαλίας σε ωδεία, μουσικά σχολεία και ιδιαίτερα μαθήματα και είμαστε πλέον στη διαδικασία ηχογράφησης του 2ου μας CD. Η πόλη όμως έχει ψιλοβουλιάξει, δεν υπάρ-χουν οι χώροι και τα στέκια που φιλοξενούσαν την δική μας και όχι μόνο μουσική, άν και τελευταία κάτι κινείται πρός το καλύτερο , από την άλλη, οι λεγόμενοι θεσμοί-άρχοντες της πόλης αδιαφορούν τελείως για την νέα δημιουργία, μοιράζοντας την πίττα με νοοτροπία κλίκας ή διοργανώνοντας φιέστες δίνοντας ένα σκασμό λεφτά σε ήδη εκατομυριούχους “καλλιτέχνες” πόπ-σκυλάδικων. Μας έχουν καλέσει ο Δήμος Perugia, η κρατική τράπεζα της Ζυρίχης, πρόσφατα για περιοδεία στην Αυστραλία με τις πλάτες της Αυστραλιανής κυβέρνησης και φυσικά στους διαδρόμους του εδώ δημαρχείου και νομαρχίας κανείς δεν έχει ποτέ ασχοληθεί μαζί μας. Η ΕΤ3 μόνο σώζει κάπως την κατάσταση. Το υπάρχον CD μας παίζεται στα ραδιόφωνα σε California, New york, Australia,Turkey, Swiss και εδώ οι παραγωγοί δεν ξέρουν τα σχήματα της πόλης.Ελπίζουμε όμως οτι τα πράγματα θα πάψουν να είνα ιτόσο βαλτωμένα και θα πάμε όλοι μαζί ένα βήμα μπροστά! Μέχρι τότε όμως καλή ακρόαση!

Το μουσικό σχήμα συγκροτήθηκε το 1997 στην Θεσσαλονίκη. Οι μουσικές του επιλογές επικεντρώνονται στα μουσικά ιδιώματα της Ανατολικής Μεσογείου με έμφαση στα Καφέ Αμάν της Σμύρνης και στην λόγια και λαϊκή μουσική παράδοση της Κωνσταντινούπολης.

”“

[46]

Στην πόλη με τους περισσότερους ραδιοσταθμούς στην Ελλάδα, την πρώτη πόλη στην οποία μεταδόθηκε ραδιοφωνική εκπομπή στην χώρα εν έτει 1928, την Θεσσαλονίκη, σχηματίστηκε πριν περίπου ένα χρόνο μία μεγάλη ραδιοφωνική παρέα με περίσσια αγάπη για μουσική που εξιτάρει και διεγείρει τις αισθήσεις, μουσική που μας κάνει να αισθα-νόμαστε περισσότερο άνθρωποι παρά προϊόντα.

Ο Paranoise έχοντας στην σύνθεσή του περισσότερους από 25 πα-ραγωγούς εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο το συγκριτικό πλε-ονέκτημα ενός web radio έναντι ενός συμβατού των fm. Εκπέμπει μεν κατά κύριο λόγο από Θεσσαλονίκη, αλλά έχει καθημερινά εκπομπές κι από άλλες πόλεις της Ελλάδας και όχι μόνο, όπως Αθήνα, Ξάνθη, Σέρρες, Ιεράπετρα και Λονδίνο, Βερολίνο, Κολωνία! Αυτή η μείξη δια-φορετικών ανθρώπων, πολιτισμών και απόψεων διευρύνει το μουσικό φάσμα στο οποίο κινείται. Παλιές και κυρίως, νέες τάσεις της μουσικής σκηνής είναι προσεκτικά συνδυασμένες ώστε ο Paranoise να μην χάνει την ταυτότητα του.

Ταυτόχρονα, οι συντελεστές του σταθμού ενημερώνουν καθημερινά για τα μουσικά δρώμενα μέσω του blog τους, ενώ παράλληλα η ομάδα του Paranoise ενδιαφέρεται και για διοργάνωση διαφόρων πολύμορ-φων events, όπως συναυλίες, εκθέσεις και parties, συμβάλλοντας έτσι στην πολιτιστική διαμόρφωση της Θεσσαλονίκης. Ο μουσικός «θησαυ-ρός» είναι άμεσα δίπλα σας, απλά πληκτρολογείτε την διεύθυνση του site και καλή ακρόαση!

www.paranoiseradio.com

paranoiseradio.blogspot.com

Στή σημερινή εποχή της συνεχούς ανάπτυξης της τεχνολογίας και κατ’ επέκταση του διαδικτύου, προσφέρονται πλέον τεράστιες δυ-νατότητες για κάθε είδους επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Μία από αυτές είναι η λειτουργία ενός web radio, εναλλακτικού από την φύση του λόγω του μέσου μετάδοσης.

[48]

Τους ακούσαμε ένα βράδυ στο Partizan , η μου-σική τους ήταν μια ευχάριστη έκπληξη στη μονο-τονία των ακουσμάτων των τελευταίων χρόνων κι αυτός ήταν ο λόγος που τους φιλοξενήσαμε σ’αυτό το τεύχος! Απο τα 4 μέλη της μπάντας συναντήσαμε το Δημήτρη και το Μιχάλη που μας μίλησαν για το γρούπ, τη μουσική τους, τα σχέ-δια τους, τα καλοκαίρια τους και τα ταξίδια που ονειρεύονται να κάνουν και σίγουρα αυτή η συ-νάντηση ήταν η αφορμή να ξαναεμπιστετυτούμε τις μουσικές υποσχέσεις αυτής της πόλης!

Από την Μαρία Φαρδέλλα - Νίνα Μιχαηλίδου

[50]

Γι ‘αυτήν την πόλη....Όσο για τη Θεσσαλονίκη σίγουρα κανείς απο τους 2 δεν θα την εγκατέλειπε αλλά συμφωνούνε ότι η πόλη έχει πάψει να δίνει δυνατότητες στους νέους. Τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα σαφώς από πρίν 4 χρόνια, αλλά πολύ χειρότερα απο πρίν 15 τότε που η Θεσσαλονίκη βρισκόταν σε πολιτιστική άνοδο.«Γίνονται πολλές κινήσεις ανεξάρτητα από κρατικούς φορείς, μεμονωμένα ,γιατί υπάρχει προσωπική διάθεση και όραμα, μικρά μαγαζιά οργανώνουν live σε χαμηλές τιμές, προωθούν τα νέα σχήματα της πόλης. Σίγουρα δεν υπάρ-χει η ανταπόκριση του κόσμου όπως παλιά που αναζητούσε τις ζωντανές εμφανίσεις και τις συναυλίες ωστόσο δεν πιστεύουμε οτι στήν Αθήνα θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, για μας τουλάχιστον, γιατί η μουσική μας δεν απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό που υπάρχει κάτω κι όχι εδώ!»

«Είμαστε γενικότερα ανοιχτοί σε συνεργασίες και σε νέες προτάσεις!Κάποια κομμάτια μας υπάρχουν σε συλλογές CD με μουσικές από όλο τον κόσμο.Φέτος επενδύσαμε μουσικά την ταινία του Αντρέα Σιαδήμα «ο Φαρμακευτής» η οποία βραβεύτηκε στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης»

Ο Μιχάλης έχει εκδώσει ένα βιβλίο με ποιήματα με τον τίτλο ‘ΕΓΓΥΟΣ’ από τις εκδόσεις ‘Καπάνι’.

Είναι οι.....Οι Prefabricated Quartet αποτελούνται απο τους Μιχάλη Σιώνα – τραγούδι και μπάσο, τον Θοδωρή Παπαδημητρίου - τσέλο, τον Χρήστο Γούσιο - κιθάρα και τον Δημήτρη Τασούδη στα τύμπανα! Κατά καιρούς συμπράττουν κι άλλοι μουσικοί είτε στα live είτε στους δίσκους, ενδεικτικά αναφέρουμε τον Παναγιώτη Ανδρέογλου ακορντεόν, την Μυρτώ Ticof φλάουτο, τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο τρομπέτα, τον Άλκη Καριζώνη σαξόφωνο, την Εύη Νάκου φλά-ουτο, τη Χριστίνα Γεωργελή βιολί, την Άρτεμη Αποστολάκη τσέλο.

Το γκρούπ δημιουργήθηκε πρίν 3 περίπου χρόνια γράφωντας μουσική για ταινίες μικρού μήκους. Συγκεκριμένα για τις ταινίες ‘Προστασία’, ‘Δε κατ’ και ‘Μονή σειρά μαργαριτάρια’ του Βασίλη Κεχαγιά και την πρόσφατη ταινία ‘3 στιγμές’ η οποία πα-ρουσιάστηκε στο φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το πρώτο τους cd ‘side the sail’ κυκλοφόρησε πρίν περίπου 2 χρόνια από την run devil run,το εξώφυλλο του οποίου επιμελήθηκε η γραφίστρια Ευτυχία Γούσιου (δημιουργική ομάδα «καπάνι» και βραβεύτηκε στα Ελληνικά βραβεία γραφιστικής (ΕΒΓΕ)!

Για την ιστορία...«Το 1ο live μας ήταν στο ‘φλού’ πρίν πολλά χρόνια σαν τρίο ακόμα, σαν κουαρτέτο κάναμε support στους Cinematiqa Orchestra στο Principal, κάναμε εμφανίσεις ακόμα στο club του Μύλου, στο Ξυλουργείο, στο spiti mou, στο Partizan, στο στρατόπεδο Κόδρα στα πλαίσια του “espacio uno” και στο Synch. Τώρα είμαστε στις ηχογραφήσεις για το 3ο μας cd, θα έχει πολλά τραγούδια και λιγότερα ορχηστρικά κομμάτια. Τους στίχους σε όλα τα τραγούδια τους υπογράφει ο Μιχάλης!

Οι μουσικές επιρροές μας ποικίλλουν, ο Χρήστος ακούει μουσική με πολλή φασαρία, αγα-πημένοι του είναι οι Pink Floyd. Εγώ λέει ο Δημήτρης προέρχομαι από έναν πιο jazz χώρο. Ο Μιχάλης ακούει πολύ Jeff Buckley και ο Θοδωρής είναι εκείνος που ακούει τα πάντα, έχει πολύ καλή σχέση με την κλασική μουσική, λόγω και της κλασικής του παιδείας αλλα αυτό δεν τον απαγορεύει να ακούσει μέχρι και latin.»

το μουσικό βιβλίο των the Prefabricated Quartet με τίτλο 3 Στιγμές, το οποίο είναι βασισμένο στην ομώνυμη ταινία του Πέτρου Σεβαστίκογλου συνοδεύεται από μουσικό CD, που περιέχει τη Μουσική της ταινίας, αλλά και Μουσική για την ταινία. Η ταινία διαγωνίστηκε στα Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία Ποιότητας, αλλά και στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμή-μα του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

[51]

[52

[54]

[55]

Οι πόλεις είναι οι μνήμες που προκαλούν. Οι πό-λεις είναι η διάρκεια που κατορθώνουν να έχουν μέσα στην ψυχή σου. Οι πόλεις είναι μια βιο-γραφία που δεν θα καταλάβει κανείς, παρά μό-νον ίσως αυτοί με τους οποίους τις περπάτησες και τις έζησες. Οι πόλεις είναι μαγικές, όσο θα υπάρχει η μέσα σου μαγεία. Και θα τις κουβαλάς μέχρι το τέλος του κόσμου ή - κόψε κάτι - μέχρι το τέλος της ζωής σου. Έστω. Έστω.

Πρόταση πρώτη: η πόλη αυτή είναι ένα μεγάλο χωριό, γεμάτο από καφέ μπαρ, πατριώτες της συμφοράς, άτομα που γκρινιάζουν διαρκώς για την απουσία ευκαιριών, ανθρώπους που αγωνί-ζονται να μη φύγουν και κρύο εσωτερικό. Πα-γωμάρα δηλαδή. Ο Θέμελης, ο Κουγιουμτζής, ο Πεντζίκης, ο Κανελλόπουλος έχουν φύγει από καιρό κι εσύ ψάχνεις τις ξεχασμένες επάλξεις που τους έδωσαν μορφή κι έκαναν την πόλη κέντρο ενός ιδιότυπου βαλκάνιου κοσμοπολιτισμού.

Πρόταση δεύτερη: η θάλασσα και τα βουνά ολόγυρα. Μια ακτογραμμή χιλιομέτρων, που δίνει στην Θεσσαλονίκη την ομορφιά που της στέρησαν ένιοι «σημαντικοί Έλληνες» της αντι-παροχής και των πολιτικών αγκυλώσεων. «Τέ-τοια αρετή έχουν τέτοια φώτα δίνουν». Και μια αμφιθεατρική τοποθέτηση, για να χαίρονται τινές Πανοραμικά, όσοι δηλαδή αναζητούν την παι-δεία στα Λαμέ και στον ΖαΜέ.

Πρόταση τρίτη: η πόλη αυτή αγαπιέται, μέσα όμως από διαρκείς αφαιρέσεις. Κι αρχίζω τώρα να κοιτάω τις φωτογραφίες μιας ζωής, αυτές τις προσωπικές αφαιρέσεις που την έκαναν αγαπημένη και δικαίωσαν λίγο από το χρόνο που πέρασε, τα χρόνια που κύλησαν και έφυγαν σα χειμωνιάτικος πυρετός: τα δειλινά του χειμώνα στην Παλιά Παραλία με τον ήλιο να παίζει άλλοτε με τις κορυφές του Ολύμπου και άλλοτε με τους γερανούς στο λιμάνι, τα χίλια

Από τον Κωνσταντίνο Καρεμφύλλη

[56]

χρώματα της Δύσης από ένα παιδί που του χύθηκαν οι νερομπο-

γιές, ένα βράδυ που χιόνισε άσπρο χιόνι, αφράτο και μαλακό και

περπατούσαμε ακούγοντάς το να πατιέται κάτω από τις σόλες των

μποτινιών, το «φρουτότυπο» και η κρέμα ομορφιάς, η πλατεία

Ναυαρίνου και οι ατέλειωτες ώρες στο πεζούλι με τις στατιστικές

των ωραίων κοριτσιών που περνούσαν από μπροστά, το καφενείο

Ματζέστικ στην παραλία και οι νεκρές φύσεις, τα φρικιά, εκεί

μέσα από το πρωί μέχρι το βράδυ, ώσπου το πούλησαν κι έγινε

trendy κι αυτός που το πούλησε και αυτός που το αγόρασε, ο

πρώτος καφές με βανίλια υποβρύχιο στο καφεζαχαροπλαστείο

«Αχίλλειο» -τι πρωτόγνωρες ελευθερίες- άνοιξη στα «τεμπελάδι-

κα», τα αναψυκτήρια της ΧΑΝΘ, κάτι μεσημέρια Απριλίου και τα

γυφτάκια με ένα πενηντάρικο να παίζουν το «γκρέμισ’ τα γκρέμισ’

τα /όλα πια» με το ζουρνά μέσα στ’ αυτί ή πάλι εκείνο το βράδυ

του Μαρτίου που προσπαθούσαμε να φορέσουμε ένα κατατεθει-

μένο στεφάνι στο κεφάλι του Μεγαλέξανδρου στην παραλία, οι

γραμμές των τραίνων στους Αμπελόκηπους και τα ορφανά χόρτα

δίπλα στις ράγες, τα νεκροταφεία της Ευαγγελίστριας στα πρωινά

της Κυριακής ή τα απογεύματα του Σαββάτου κι ύστερα ο δρόμος

από το λαγκάδι πάνω προς τον Άγιο Παύλο, η οδός Γραβιάς κι

ένας τοίχος γραμμένος με σπρέυ «Πανσέληνος τα μάτια σου

και κάθε που τα βλέπω σεληνιάζομαι περισσότερο», ο «Μύθος

του Σίσυφου» στο καφέ Ελληνικόν Θεμιστοκλή Σοφούλη και Όλ-

γας και μία κουδούνα κρεμασμένη στον τοίχο για αυτούς που

φώναζαν στην πρέφα, ποδοσφαιράκια στον Κρόνο, μπάνιο στην

Αγία Τριάδα, περιπλανήσεις στο Σέιχ Σου, λεωφορεία που απλώς

πηγαίνουν και κατεβαίνεις επιστρέφοντας με τα πόδια, το Ράδιο

Ουτοπία και η ουτοπία του ραδιοφώνου, εκπομπές τις νύχτες του

καλοκαιριού μέχρι τα χαράματα και έπειτα απορρυπαντικό στο

Συντριβάνι και η Μακεδονία: «αμφίβολης ποιότητας χιούμορ είχαν

οι νεαροί…», ένα αφιέρωμα στην πανσέληνο του Αυγούστου που

εξελίχθηκε τελικά σε πάρτυ πίσω από την Πορτάρα, ο Γεράσιμος

Βώκος δαιμονισμένος απ’ τον Πασκάλ να ονειρεύεται μινιατούρες

τραίνων στα δικά του τοπία, η Τερέζα Πεντζοπούλου – Βαλαλά

να μαγεύεται από το Σέξτο Εμπειρικό, να αλλοπαίρνεται

απ’ το Heiddegger και να φορτώνει με τα κομματόσκυλα,

[57]

τα φθαρμένα βελούδα στο Μικρό Καφέ, το πόρτο, το Drambuie, ο Cave, οι Tindersticks, οι James, ο Saint Germain, το «έφτιαχνα καφέ και του ‘δινα» τα πρωινά στη Ναβαρίνου, η μπουγάτσα με τυρί στο μπουγατσατζίδικο «Αθηνά» στην Ανάληψη, μεσάνυχτα Παρασκευής στο διάλειμμα άγριων διαβασμάτων -«και το ραδιόφωνο σιγά μες στ’ απλό σκοτάδι…»- η μόνιμη απορία για το τι έβλεπε στην τηλε-όραση ο Δαραβίγκας του γραφείου τελετών στη Σχολή Τυφλών, οι έρημες γειτονιές στη Φράγκων και τη Βαλαωρίτου τα απογεύματα με την κλειστή αγορά, η έρημη Τσιμισκή τα απογεύματα του Ιουλίου και οι ήσυχες μέρες του Αυγούστου, το σινέ Ναταλί με τα σάντουιτς από λουκάνικο στα όρια της μεταφυσικής, ο κινηματογράφος Ναβαρίνο που έπαιζε για πάρτη σου στη ζώνη 5-7, οι νύχτες του Ιουνίου με τον παλαβό να τραγουδάει στη διαπασών τα Ζαβαρακατρανέμια…, όλα αυτά συνιστούν αναμφίβολα μια μυθολογία, τη μυθολογία μιας πόλης που δίνει την αύρα της στον καθένα ξεχωριστά και παίρνει τη μορφή της από τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί.

Γιατί οι πόλεις στερεώνονται μέσα από τις μνήμες και κατα-στρέφονται μέσα από την έλλειψη προοπτικών. Και η πόλη αυτή έχει αρχίσει σιγά και ανεπαισθήτως να χάνει τα χρώματά της, να μετατρέπεται βαθμηδόν σε ένα τεράστιο καφέ, όπου οι μισοί ετοιμάζουν τον καφέ και οι άλλοι μισοί τον πίνουν, θρηνώντας όλοι μαζί τη βάσκανο μοίρα τους. Και ακόμα χειρότερα: Άρχισε να μετατρέπεται σε μύθο αθηναϊκό, ως πόλη «ερωτική», μια ερωτικότητα που μόνον οι ανέραστοι και αυτοί που σε χτυπούν με το χέρι στον ώμο επιμένουν να ανακαλύπτουν.

[58]

...να πάμε μία βόλτα να δούμε τον ήλιο και τα σύννεφα

να μου κρατάς το χέρι και να ακούμε τα κύματα

να πάμε μία βόλτα έλακαι να φάμε μαλλί της γριάς

να παίξουμε κυνηγητό, κουτσό και ειρήνη ή πόλεμο

να σε πιάσω αιχμάλωτο κι εσύ να γελάς

μετά να φτάσουμε στην εθνική και να ψάχνουμε πινακίδα για τον παράδεισο

να πάμε μια βόλτα μέχρι τον ουρανό και να πετάξουμε με αερόστατονα μας προσγειώσει η κόρνα απο ένα αυτοκίνητο

να πάμε μια βόλτα σε βουνά και λίμνες να βρέξουμε τα πόδια μας και να μαζέψουμε λουλούδια

να με τσιμπίσει μια μέλισσα κι εσύ να τα χάσεις

να πάμε μια βόλταέλα σε περιμένω

να περπατάμε γύρω γύρω από τη γή μέχρι να ζαλιστούμε και να πέσουμε σε άλλο γαλαξία

να πάμε μια βόλτα γιατί τόσος χειμώνας με κούρασεκαι δεν ξέρω τί λέω!!!

καλό μας καλοκαίρι....

Μ.Φ.

[59]