Όνομα: Ξυνογαλάς ΒασίλειοςΔιδάσκουσα καθηγήτρια: κα. Γκράβα Γεωργία Μάθημα: Ξενοφώντος Ελληνικά Τάξη: Α Τμήμα: 4΄ 2ο ΓΕΛ Χαλκίδας

Εργασία Αρχαίων

Έρευνα στο διαδίκτυο-συλλογή στοιχείων για ανάλογες μεθοδεύσεις άλλων τυραννικών καθεστώτων (Κείμενα-εικόνες).

Ο όρος δικτατορία με την σύγχρονη χρήση της αναφέρεται στην απόλυτη εξουσία ενός ηγέτη (δικτάτορα) ή ομάδας που κυβερνά χωρίς να περιορίζεται από τους νόμους, το σύνταγμα, ή άλλους κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες του κράτους. Κύριο χαρακτηριστικό της δικτατορίας είναι η συγκέντρωση της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας στο πρόσωπο του δικτάτορα, η οποία συνδυάζεται και με έλεγχο επί της δικαστικής εξουσίας.

Τα πρώτα χρόνιαΟ Χίτλερ γεννήθηκε στην αυστριακή συνοριακή πόλη Μπράουναουαμ-Ιν στις 20 Απριλίου 1889, και ήταν γιος ενός τελωνειακού υπαλλήλου που δούλευε για το αυστριακό δημόσιο. Ήταν ένα έξυπνο αλλά πεισματάρικο παιδί, και σταδιακά ένας όλο και πιο κακός μαθητής, λόγω της έλλειψης συγκέντρωσης. Ο πατέρας του πέθανε το 1903 και ο Χίτλερ παράτησε το σχολείο δυο χρόνια αργότερα. Ο νεαρός Χίτλερ δεν εργαζόταν, αλλά αφιέρωνε τον περισσότερο από το χρόνο του στη ζωγραφική και το σχέδιο, φιλοδοξώντας να γίνει ένας αρχιτέκτονας-καλλιτέχνης. Στα 18 του πήγε στη Βιέννη, αλλά δεν έγινε δεκτός από την Αυστριακή Ακαδημία Καλών Τεχνών. Η μητέρα του, καθώς φαίνεται το μοναδικό πρόσωπο με το οποίο αισθανόταν κοντά, πέθανε το Δεκέμβριο του 1907. O οικογενειακός γιατρός που την παρακολουθούσε ήταν Εβραίος (Ο Χίτλερ φαίνεται ότι στην πραγματικότητα έτρεφε μεγάλο σεβασμό για αυτόν)

«Ήθελα να ασχοληθώ με τη ζωγραφική αλλά δεν τα κατάφερα. Η αρχιτεκτονική ήταν ένα όνειρο που έμεινε και αυτό ανεκπλήρωτο»

Το 1919 ο Αδόφλος Χίτλερ (Adolph Hitler, 1889-1945) ιδρύει το εθνικοσοσιαλιστικό ή ναζιστικό κόμμα, που έχει ιδεολογία παραπλήσια με τη φασιστική. Οι ναζί είναι ρατσιστές, δηλαδή για αυτούς όλες οι ανθρώπινες φυλές δεν είναι ίσες. Σύμφωνα με τη θεωρία τους υπάρχει

μια ανώτερη φυλή, η Αρεία, στην οποία ανήκουν οι Γερμανοί, και φυλές κατώτερες, όπως η Εβραϊκή. Κατά τον Χίτλερ, για να ξαναβρεί η ταπεινωμένη από τον πόλεμο του 1914-1918 Γερμανία το παλιό της μεγαλείο, έπρεπε να επικρατήσει σε αυτή ένα δικτατορικό πολίτευμα, το οποίο θα την απάλλασσε από τους Εβραίους, και θα προσέφερε στους Αρείους έναν ανώτερο τρόπο ζωής. Μόνο με αυτό τον τρόπο η χώρα θα αντιμετώπιζε τις δυσκολίες της και ενισχυμένη εσωτερικά, θα μπορούσε να καταγγείλει τη συνθήκη των Βερσαλλιών και να επεκτείνει τα σύνορά της κατακτώντας άλλους κατώτερους λαούς. Για να εκαθιδρύσει τη δικτατορία, ο Χίτλερ στηρίζεται στη βία: οργανώνει ομάδες κρούσης («Τάγματα Εφόδου», από τα οποία θα προέλθουν αργότερα τα περιβόητα ES-ES, «Ομάδες προστασίας»), που αποτελούνται κυρίως από ναζιστές, πρώην αξιωματικούς, οι οποίοι δε δέχονται τους

όρους της συνθήκης των Βερσαλλιών. Στην πρώτη εμφάνιση του ναζιστικού κόμματος στις εκλογές του 1923 ο Χίτλερ αποτυγχάνει να εκλεγεί βουλευτής. Η προσωρινή ανάκαμψη της γερμανικής οικονομίας, που παρατηρείται από το 1925, συντελεί στο να λησμονηθεί ο Χίτλερ και το πρόγραμμά του. Όμως από το 1929 η οικονομική κατάσταση χειροτερεύει ξανά. Η εντυπωσιακή ανεργία δημιουργεί κοινωνικές καταστάσεις ευνοϊκές για μεσιανικά κινήματα. Έτσι στις εκλογές του 1930, το χιτλερικό κόμμα αποσπά 4 εκατομμύριαψηφοφόρους και 107 έδρες στην ομοσπονδιακή γερμανική βουλή (Ράισταχ). Στις εκλογές του 1932 αποσπά 13.700.000 ψηφοφόρους και

240 έδρες. Από αυτή τη στιγμή ο Χίτλερ υποστηρίζεται ανοιχτά πια από τους στρατοκρατικούς κύκλους και το μεγάλο κεφάλαιο. Ο επιθετικός του εθνικισμός γοητεύει τους πρώτους και καθησυχάζει τους μεγαλοβιομήχανους για την τύχη της βαριάς γερμανικής βιομηχανίας. Το 1933 ο Χίτλερ ονομάζεται νομότυπα καγκελάριος (πρωθυπουργός) και το 1934, μετά το θάνατο του προέδρου της γερμανική δημοκρατίας Χίντεμπουργκ,

γίνεται πρόεδρος και οδηγός (Φύρερ) του τρίτου γερμανικού ράιχ (Reich). Η γερμανική δημοκρατία είχε πεθάνει και την είχε αντικαταστήσει το ναζιστικό καθεστώς.

Όρκος του γερμανού στρατιώτη:«Ορκίζομαι ενώπιον του Θεού να υπακούω τυφλά στον Αδόλφο Χίτλερ, αρχηγό του κράτους και του γερμανικού λαού και αρχιστράτηγο. Αναλαμβάνω, ως γενναίος στρατιώτης, να τηρώ αυτό τον όρκο έστω και με κίνδυνο της ζωής μου.

Όρκος μέλους των ES-ES:«Σε σένα, Αδόλφε Χίτλερ, αρχηγέ και καγκελάριε του γερμανικού κράτους, δίνω όρκο πίστης και θάρρους. Ορκίζομαι σε σένα και στους βαθμοφόρους που συ διάλεξες υπακοή μέχρι θανάτου. Ο θεός ας είναι μάρτυς μου!»

Η πρώτη ενέργεια του Χίτλερ ως προέδρου ήταν να καταστήσει το ναζιστικό κόμμα το μόνο νόμιμο πολιτικό σχηματισμό του κράτους. Από τις τάξεις του πρέπει να προέρχονται όλοι οι πολιτικοί άνδρες και οι κρατικοί λειτουργοί. Η μυστική αστυνομία Γκεστάπο εξουδετερώνει με φριχτά ηθικά και φυσικά βασανιστήρια τους αντίθετους στο χιτλερισμό. Η νεολαία, οργανωμένη σε παραστρατιωτικούς οργανισμούς, εκπαιδεύεται στη λατρεία του αρχηγού, του Φύρερ. Η χιτλερική Γερμανία δημιουργεί ένα είδος μυστικισμού γύρω από την εργασία, τη νεότητα και τα εθνικά πεπρωμένα ώστε οι άνθρωποι να μη σκέπτονται τίποτε άλλο. Τεράστιες συγκεντρώσεις πλήθους αποτελούν το μέσο της μυστικής επιβολής. Εξυμνείται ο Βάγκνερ, επειδή ύμνησε τις αρχαίες γερμανικές θεότητες, και εξιδανικεύεται η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους, ως η εικόνα και το πρότυπο της μεγάλης Γερμανίας. Έτσι γεννιέται μια καινούργια θρησκεία με τους ήρωές της, τη λατρεία του αρχηγού και ακόμα με το θεμελιώδες δόγμα της, το ρατσισμό, στο όνομα του οποίου εκατομμύρια Εβραίοι μαρτύρησαν και δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Στις χώρες που έχουν υποταχτεί στη Γερμανία κάθε ίχνος ελευθερίας εξαφανίζεται. Όλοι οι εχθροί των φασιστικών και δικτατορικών καθεστώτων φυλακίζονται. Αργότερα οι Γερμανοί με βασανιστήρια, εκτελέσεις, βίαιες μεταφορές στη Γερμανία, προσπαθούν να συντρίψουν όλους αυτούς που αντιστέκονται στη γερμανική κατοχή. Αλλά κυρίως η «Νέα Τάξη» εκδηλώνεται με μια τρομακτική καταδίωξη Εβραίων. Από το 1942 αρχίζει μια αληθινή γενοκτονία κατά των Εβραίων, γιατί ο τελικός σκοπός του Χίτλερ ήταν η ολοκληρωτική εξαφάνισή τους. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς, του Νταχάου και του Μαουτχάουζεν με τα εκατομμύρια των νεκρών αποτελούν μνημεία της ναζιστικής βαρβαρότητας.

Ο αντισημιτισμός του Χίτλερ και των εθνικοσοσιαλιστών έγινε για πρώτη φορά εμφανής στις διακρίσεις και στην στέρηση των δικαιωμάτων των Εβραίων και οδήγησε, κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου στο Ολοκαύτωμα. Η αποκαλούμενη «Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος», την οποία είχε υποδείξει ο Χίτλερ ήδη στο Mein Kampf («Ο Αγών μου»), δηλαδή η εξόντωση όλων των Εβραίων, είχε ως θύματα περίπου 6 εκατομμύρια Εβραίους, σε όλη την Ευρώπη. Τα πραγματικά αίτια του αντισημιτισμού του δεν προέκυψαν, όμως, μόνο και μόνο από τα προσωπικά του πάθη. Ο Χίτλερ είχε πρόβλημα να ενώσει πολλές αντικρουόμενες μερίδες του γερμανικού λαού κάτω από

την επιρροή του και οι Εβραίοι έπαιξαν τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, ο οποίος ευθυνόταν για όλα ανεξαιρέτως τα δεινά της Γερμανίας, αν και οι Εβραίοι αποτελούσαν μόνο το 2% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Έτσι, ο Χίτλερ απέδωσε στους Εβραίους τόσο την κακή στάση των πολιτικών ηγετών της μεσοπολεμικής Γερμανίας, και κατά συνέπεια την ήττα της στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όσο και την οικονομική κρίση της μεσοπολεμικής Γερμανίας. Την όλη υπόθεση χειρίστηκε με μεγάλη επιμέλεια ο Υπουργός Προπαγάνδας Γκέμπελς καταφέρνοντας έτσι να ξεπεραστούν τα εμπόδια συνένωσης ασυμβίβαστων κοινωνικών ομάδων, όπως ήταν η Πρωσική Αριστοκρατία και οι εύποροι βιομήχανοι από τη μια και η πτωχή Εργατική Τάξη και οι Κομμουνιστές από

την άλλη, τάξεις οι οποίες εμισούντο θανάσιμα. Ο Γκέμπελς κατηγορούσε τους Εβραίους ότι βρίσκονταν πίσω από την κάθε μια από αυτές τις κοινωνικές ομάδες αποφεύγοντας, έτσι, να πάρει το μέρος της μιας ή της άλλης. Ο αντισημιτισμός εκείνος υπήρξε για τους Ναζί ο μοχλός της πολιτικής χειραγώγησης μιας χώρας, η οποία επρόκειτο να υποταχθεί στο δόγμα: Ένα Έθνος, ένας Λαός, ένας Φύρερ (Ein Nation,

Η φρίκη του Ναζισμού

Ο διοικητής του στρατοπέδου του Άουσβιτς μιλάει για το έργο του.

Είμαι 46 χρονών και είμαι μέλος των SS από το 1934. από το 1934 είμαι επίσης μέλος της ομάδας «Νεκροκεφαλές». Από το 1934, χωρίς καμιά διακοπή, υπηρέτησα στις διοικητικές υπηρεσίες των στρατοπέδων συγκέντρωσης… Υπήρξα διοικητής του Άουσβιτς ως τις 31 Δεκεμβρίου 1944 και υπολογίζω ότι περίπου 2.500.000 κρατούμενοι εξοντώθηκαν με το γκάζι ή στους ειδικούς κλιβάνους. Συγχρόνως 500.000 κρατούμενοι πέθαναν από την πείνα και από διάφορες ασθένειες. Συνολικά 3.000.000 άνθρωποι χάθηκαν στο Άουσβιτς. Αυτός ο αριθμός αντιπροσωπεύει περίπου το 70-80% όλων των κρατούμενων που πέρασαν από κει. Αυτοί που επέζησαν χρησιμοποιήθηκαν σε καταναγκαστικά έργα μέσα στα όρια του στρατοπέδου. Ανάμεσα στα θύματα ήταν περίπου 100.000 γερμανοί Εβραίοι και ένας μεγάλος αριθμός από Εβραίους της Ολλανδίας, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Πολωνίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Ουγγαρίας και της Ελλάδας.

Λ. Πολλιακώφ και Ζ. Βουλφ, Το 3ο Ράιχ και οι Εβραίοι

ein Volk, ein Führer). Η τακτική αυτή του «εσωτερικού εχθρού» ευδοκιμεί πάντοτε στις χώρες, στις οποίες οι αρχές σκοπεύουν να στρέψουν την προσοχή του λαού από τα πραγματικά προβλήματα εν όψει ενός προσχεδιασμένου πολέμου, στον οποίον απαιτούν την απόλυτη σύμπνοια όλων των κοινωνικών στρωμάτων τους. Ιστορικά δεν είναι η πρώτη φορά που ο αντισημιτισμός θα παίξει αυτόν τον ρόλο σε χώρες της Ευρώπης, όπως στα τελευταία χρόνια της Τσαρικής Ρωσίας και στην Γαλλία μετά την ταπεινωτική ήττα στον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο (Υπόθεση Ντρέυφους). Οι διακρίσεις στην Γερμανία αρχίζουν να υλοποιούνται λίγες μέρες μετά την έκδοση του Εξουσιοδοτικού νόμου (Ermächtigungsgesetz) από το Γερμανικό Κοινοβούλιο, στις 24 Μαρτίου 1933. Τον Απρίλιο του 1933 η νέα κυβέρνηση συνιστά το μποϊκοτάρισμα των εβραϊκών καταστημάτων για μια μέρα, ως απάντηση στην «απαίσια εβραϊκή προπαγάνδα» του εξωτερικού. Ακολουθούν διατάξεις και νόμοι που περιορίζουν όλο και περισσότερο τα δικαιώματα των Εβραίων και τους υποβιβάζουν σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Βάσει, π.χ., του «Νόμου για την αναδιοργάνωση των δημοσίων υπηρεσιών», από τις 7 Απριλίου δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να προσλαμβάνονται στο δημόσιο. Όσοι Εβραίοι εργάζονταν μέχρι τότε στο δημόσιο απολύονται. Με την πάροδο του χρόνου αποκλείονται και από άλλους τομείς: Απαγορεύεται σε Εβραίους γιατρούς και δικηγόρους να έχουν πελάτες μη Εβραίους. Άλλα επαγγέλματα είναι εντελώς κλειστά για τους Εβραίους. Με τους φανερά ρατσιστικούς "νόμους της Νυρεμβέργης" του 1935, οι Εβραίοι χάνουν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Μεταξύ άλλων, αυτοί οι νόμοι απαγορεύουν το γάμο μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων και οι σεξουαλικές σχέσεις με Εβραίους, που ονομάζονται «φυλετική ντροπή» (Rassenschande), τιμωρούνται. Το κράτος και το Κόμμα υποστηρίζουν την λεγόμενη αρειοποίηση,

δηλαδή την ανάληψη εβραϊκών επιχειρήσεων από μη

Εβραίους. Εννοείται ότι οι νέοι ιδιοκτήτες πληρώνουν μηδαμινές αποζημιώσεις στους παλαιούς. Στους Εβραίους που θέλουν να μεταναστεύσουν, επιβάλλεται ο «φόρος φυγής από το Ράιχ». Με τον φόρο αυτό εξασφαλίζεται να μην τους απομείνει αξιόλογη περιουσία, όταν εγκαταλείψουν τη Γερμανία. Η προπολεμική καταδίωξη των Εβραίων αποκορυφώνεται με το νυχτερινό πογκρόμ της 9 Νοεμβρίου 1938, που

αποκαλείται Νύχτα των Κρυστάλλων (Kristallnacht) και διαρκεί μέχρι τα ξημερώματα της 10ης Νοεμβρίου. Τότε ο Υπουργός Προπαγάνδας Γκέμπελς οργανώνει, με διαταγή του Χίτλερ, βίαια επεισόδια, με στόχο τις εβραϊκές κοινότητες και συναγωγές, οι οποίες και πυρπολούνται σε ολόκληρο το Ράιχ. Επίσημα, τα επεισόδια αυτά θα παρουσιαστούν ως «αυθόρμητο ξέσπασμα της λαϊκής οργής» κατά των Εβραίων.

Μετά την έναρξη του πολέμου, το καθεστώς του Χίτλερ περνάει από την εκτόπιση και την απέλαση των Εβραίων στην εξόντωσή τους. Η μετανάστευση των Εβραίων, που ως τότε ευνοείται, απαγορεύεται. Στόχος των αντισημιτικών μέτρων δεν είναι πλέον μόνον οι Εβραίοι της Γερμανίας, αλλά όλοι οι Εβραίοι των περιοχών που ελέγχονται από τη Γερμανία. Από την 1 Σεπτεμβρίου 1941 ο Χίτλερ υποχρεώνει όλους τους Εβραίους άνω των 6 ετών να φέρουν στα ρούχα ένα κίτρινο αστέρι, το οποίο πρέπει να είναι αρκετά ευδιάκριτο. Τους επιβάλλονται, επίσης, αναρίθμητες διακρίσεις και περιορισμοί. Τους απαγορεύεται, μεταξύ

άλλων, η χρήση δημόσιων μέσων μεταφοράς καθώς και

αυτοκινήτων, ραδιοφώνων ή ακόμη και η κατοχή κατοικίδιων ζώων. Βαθμιαία, οι Εβραίοι μεταφέρονται στα γκέτο των γερμανικών «περιοχών ελέγχου», ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τέλος, το 1942 κατασκευάζονται στην κατεχόμενη Πολωνία στρατόπεδα εξόντωσης, όπως το Άουσβιτς και το Μαϊντάνεκ. Αυτά θα εξυπηρετήσουν αποκλειστικά την

επιστημονικά οργανωμένη μαζική δολοφονία Ρώσων, Πολωνών, Ρομά, αντιστασιακών κάθε εθνικότητας, Εβραίων, Γερμανών της αντιπολίτευσης και άλλων. Η προσωπική ευθύνη του Χίτλερ για τις πράξεις αυτές αμφισβητείται, μετά τον πόλεμο, από τους αρνητές του Ολοκαυτώματος. Ως βασικό επιχείρημα χρησιμοποιούν την έλλειψη εγγράφου υπογεγραμμένου από τον ίδιο τον Χίτλερ με τη διαταγή της εξόντωσης των Εβραίων. Το ότι η φυλετική πολιτική της κυβέρνησής του, όμως, αντιστοιχεί τόσο στους προσωπικούς του στόχους όσο και στις αντιλήψεις του, το αποδεικνύει ο ίδιος με πολλά από αυτά που συνεχώς δηλώνει δημοσίως και τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα. Οι εκφράσεις του στο Mein Kampf δεν είναι η αρχή, ούτε ο λόγος του στο Ράιχσταγκ στις 30 Ιανουαρίου 1939 το τέλος, όταν απείλησε, σε περίπτωση πολέμου, με την «εξολόθρευση της

εβραϊκής φυλής στην Ευρώπη». Το γεγονός, εξάλλου, ότι δεν υπογράφει ο ίδιος τις σχετικές διαταγές, δεν τον απαλλάσσει από την ευθύνη, εφόσον αυτός καθόριζε την πολιτική της κυβέρνησής του, όντας επικεφαλής της, και ανέθετε την εκτέλεση των εντολών του στους καθ' ύλην αρμόδιους υφισταμένους του.

Διαφορετικά από ότι στην περίπτωση του Ολοκαυτώματος, η προσωπική ευθύνη του Χίτλερ για τα εγκλήματα των εθνικοσοσιαλιστών, σε μια άλλη περίπτωση, αποδεικνύεται με έγγραφα: Τον Οκτώβριο του 1939 υπογράφει ιδιόχειρα τη διαταγή για την πραγματοποίηση του «Προγράμματος Τ-4». Έτσι, γίνεται δυνατό να εφαρμοστεί η «Ευθανασία», δηλαδή η δολοφονία σωματικά ή πνευματικά ανάπηρων, των οποίων η ύπαρξη ήταν, κατά την ιδεολογία του Τρίτου Ράιχ, «ζωές που δεν άξιζε να ζουν». Νευρολογικές κλινικές, νοσοκομεία και θεραπευτήρια μετατρέπονται σε ιδρύματα εξόντωσης, τα αποκαλούμενα «Κέντρα Ευθανασίας», όπως το Κάστρο Χάρτχαϊμ και το Χάνταμαρ). Μόνο στην Γερμανία, μέσα στα σύνορά της του 1939, δολοφονούνται 190.000 άνθρωποι σε παρόμοια κέντρα και με διάφορους τρόπους: με δηλητηριώδη αέρια, με δηλητηρίαση, με φαρμακευτική αγωγή, με πυροβόλο όπλο, ή αφήνονται να πεθάνουν από την πείνα. Μεταξύ άλλων, οι δολοφόνοι τους χρησιμοποιούν μικρά κλειστά φορτηγά, των οποίων τα καυσαέρια διοχετεύονται στο, ερμητικά κλειστό, εσωτερικό τους. Αντιπρόσωποι των δύο μεγάλων εκκλησιών της Γερμανίας, όπως ο Επίσκοπος του Μίνστερ Κλέμενς Άουγκουστ Γκραφ φον Γκάλεν (Clemens August Graf von Galen), εναντιώνονται στις δολοφονίες αυτές, με αποτέλεσμα το «Πρόγραμμα Τ-4» να ανασταλεί επίσημα. Ωστόσο, εξακολουθεί να εκτελείται στα κρυφά. Μέχρι το τέλος του πολέμου, οι μισοί περίπου από τους τροφίμους των Ιδρυμάτων που συμμετείχαν στο πρόγραμμα είχαν θανατωθεί. Η δολοφονία των ανάπηρων χρησίμευσε στα «Αποσπάσματα Δράσης» των SS ως πεδίο πειραματισμού για την μαζική θανάτωση των Εβραίων, που θα επακολουθήσει.

Η προπαγάνδα κύριο στήριγμα της χιτλερικής δικτατορίας.

Η χιτλερική δικτατορία διέφερε σ’ αυτό το θεμελιώδες σημείο από όλες τις δικτατορίες που προηγήθηκαν στην Ιστορία. Στάθηκε η πρώτη δικτατορία η οποία, αφού επιβλήθηκε στην τεχνολογική εποχή μας, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον όλα τα μέσα που η τεχνική έθετε στη διάθεσή της για να ισχυροποιήσει την κυριαρχία της στη χώρα. Με τα τεχνικά επιτεύγματα της εποχής μας, όπως το ραδιόφωνο και το μεγάφωνο, 80 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν το δικαίωμα σε κάθε προσωπική σκέψη. Κι έτσι έγινε κατορθωτό να υποταχτούν στη θέληση του ενός… οι παλιές δικτατορίες είχαν ανάγκη, ακόμη και στη βάση τους , από αξιόλογους συνεργάτες, από ανθρώπους ικανούς να σκέπτονται και να δρουν με δική τους πρωτοβουλίας. Στην τεχνολογική εποχή μας, το κάθε ολοκληρωτικό σύστημα μπορεί να δράσει μόνο του, από την κορυφή. Μόνο τα μέσα μαζικής επικοινωνίας ενεργοποιούν τα κατώτερα στελέχη. Έτσι δημιουργείται ένας νέος τύπος ανθρώπου που είναι έτοιμος να εκτελεί την κάθε εντολή χωρίς να επιτρέπει στον εαυτό του την παραμικρή κριτική. Απολογία του Άλβερ Σπέερ, υπουργού εξοπλισμού της χιτλερικής Γερμανίας , στη δίκη της Νυρεμβέργης. Αναφέρεται από τον Α. Μπύλλοκ, Χίτλερ, τόμ. 1 (1962)

Οι αρχές της ναζιστικής προπαγάνδας

Οι μεγάλες μάζες ενός λαού δεν κατανοούν τις αφηρημένες έννοιες, μόνο το συναίσθημα τις συγκινεί, και σ’ αυτό βρίσκονται οι πηγές των αντιδράσεών τους, τόσο των θετικών όσο και των αρνητικών. Η δυνατότητα αφομοίωσης στις μεγάλες μάζες είναι πολύ περιορισμένη, η διανοητική τους δύναμη μικρή. Αντίθετα απεριόριστη είναι η τάση της μάζας να λησμονεί . Γι’ αυτό, κάθε αποτελεσματική προπαγάνδα οφείλει να περιορίζεται σε ελάχιστα σταθερά σημεία και να τα αξιοποιεί με έντονες στερεότυπες φράσεις. Η μάζα δεν θα θυμηθεί παρά τότε μόνο όταν της επαναλάβουν χίλιες φορές ορισμένες απλές έννοιες.. Εάν ψεύδεσθε, πρέπει τα ψεύδη σας να είναι πελώρια... Κι απ’ το πιο μεγάλο απ’ τα ψέματα, πάντοτε γίνεται πιστευτό ένα μέρος του. Ορμή, πάθος και φανατισμός, αυτά τα τρία στοιχεία συνθέτουν αυτή τη δυνατή μαγνητική έλξη που δεν μπορεί να ασκηθεί στις μάζες παρά με την βοήθεια των υψηλών ιδεών. Μόνο η δύναμη μιας σταθερής πεποίθησης προσφέρει την τυφλή πίστη στις αρχές της και τη φανατική απόφαση του τελικού θριάμβου. Μόνο μια θύελλα καυτού πάθους μπορεί να αλλάζει τη μοίρα των λαών, αλλά μόνο αυτός που φλέγεται από το πάθος, έχει τη δυνατότητα να το μεταδώσει και στους άλλους.

Α. Χίτλερ, Ο Αγών μου. Το απόσπασμα αναφέρεται στο έργο του Α. Μπύλλοκ, Χίτλερ, τομ. 1 (1962)

Πώς θέλει ο Χίτλερ την διαπαιδαγώγηση των νέων.

Η διαπαιδαγώγησή μου είναι σκληρή. Η αδυναμία πρέπει να διώχνεται με μαστίγιο. Στα σχολεία μου θα ανδρωθεί μια νεολαία που θα αλλάξει τον κόσμο. Θέλω μια νεολαία απότομη, αυταρχική, ατρόμητη και σκληρή. Η νεολαία οφείλει να συγκεντρώνει όλα αυτά τα στοιχεία. Πρέπει να υπομένει τον πόνο. Δεν πρέπει να υπάρχει σ’ αυτήν κανένα ίχνος αδυναμίας ή τρυφερότητας. Το ελεύθερο και υπέροχο αγρίμι πρέπει να ξαναλάμψει στα μάτια της. Δυνατή και όμορφη, έτσι ονειρεύομαι την νεολαία μου. Θα είναι ικανή να πραγματοποιεί όλες τις φυσικές ασκήσεις. Θέλω να δημιουργήσω μια αθλητική νεολαία. Αυτός είναι ο πρώτος και κυριότερος στόχος. Έτσι θα κατορθώσω να εξαλείψω χιλιετηρίδες ανθρώπινης υποτέλειας. Έτσι θα έχω μπροστά μου τον καθαρό και ευγενικό καρπό της φύσης. Έτσι θα αναδημιουργήσω τον άνθρωπο. Δε θέλω πνευματική καλλιέργεια. Η επιστήμη θα διέφθειρε την νεολαία μου*. Αυτό που θα προτιμούσα είναι ό,τι μαθαίνει να το εφαρμόζει στο παιχνίδι. Αλλά οφείλει να μάθει να αυτοκυριαρχείται. Θέλω να μάθει να νικά, και στις σκληρότερες δοκιμασίες, το φόβο και το θάνατο. Αυτό είναι το ύψιστο κατόρθωμα μιας ηρωικής νεολαίας, απ’ αυτή θα ξεπηδήσει ο ελεύθερος άνθρωπος, μέτρο και κέντρο του κόσμου, ο άνθρωπος δημιουργός, ο άνθρωπος Θεός. Στα σχολεία μου θα λατρεύεται η εικόνα του ωραίου και αυτοκυρίαρχου ανθρώπου. Απόσπασμα από τις Συνομιλίες με τον Χίτλερ του Ράουσνιγκ. Αναφέρεται στο έργο του Γ. Χόφερ, Ο εθνικοσοσιαλισμός από τα κείμενα.

* Παρατηρήστε το μίσος του Χίτλερ για την πνευματική καλλιέργεια. Φασισμός-ναζισμός και πνεύμα είναι έννοιες ασυμβίβαστες.

Η Νεολαία Χίτλερ ή Χιτλερική Νεολαία (γερμ.: Hitler-Jugend , αρχικά HJ), ήταν η παραστρατιωτική οργάνωση νεολαίας του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος. Έδρασε από το 1922 έως το 1945. Η Χιτλερική Νεολαία υπήρξε η δεύτερη παλαιότερη ναζιστική παραστρατιωτική οργάνωση, αφού ιδρύθηκε μόλις ένα χρόνο μετά από την αντίστοιχη οργάνωση για ενήλικες, τα Τάγματα Εφόδου (Sturmabteilung, SA).

To 1923 η Χιτλερική Νεολαία αριθμούσε 1.000 περίπου μέλη. Πέντε χρόνια αργότερα, τα μέλη της έφτασαν τα 25.000. Μέχρι το τέλος του 1932 (μερικές εβδομάδες πριν το Κόμμα έρθει στην εξουσία) τα μέλη της ανέρχονταν σε 107.956. Στο τέλος του 1933, η Χιτλερική Νεολαία έφτασε τα 2.300.000 μέλη. Αρχηγός της οργάνωσης ήταν ο Άρτουρ Άξμαν (Artur Axmann).

Από τα πέντε χρόνια της φυλάκισής του, ο Χίτλερ δε θα εκτίσει ούτε το ένα πέμπτο. Απολύεται τον ίδιο χρόνο κιόλας, στις 20 Δεκεμβρίου 1924, λόγω της αμνηστίας που δόθηκε στους πολιτικούς κρατούμενους. Την παραμονή του στη φυλακή θα τη χρησιμοποιήσει ως συγγραφέας. Μαζί με τον γραμματέα του, Ρούντολφ Ες (Rudolf Hess), γράφει το πρώτο, αυτοβιογραφικό μέρος του βιβλίου του, Ο Αγών μου (Mein Kampf), στο οποίο εξηγεί με σαφήνεια τους πολιτικούς του στόχους και την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού (Nationalsozialismus). (Αρχικά ο Χίτλερ προόριζε για τίτλο του βιβλίου: Τεσσεράμισι χρόνια αγώνα ενάντια στο ψέμα, τη βλακεία και τη δειλία.). Το βιβλίο θα πουλήσει, μεταξύ 1925 και 1934, 240.000 αντίτυπα. Μέχρι το τέλος του πολέμου θα πουληθούν ή θα διανεμηθούν δωρεάν (σε νεόνυμφους και στρατιώτες) 10 εκατομμύρια αντίτυπα. Ο Χίτλερ, λόγω συστηματικής φοροδιαφυγής για τα συγγραφικά του δικαιώματα, θα φτάσει να οφείλει στην Εφορία 405.500 μάρκα (σημερινά 6 εκατομμύρια ευρώ), τα οποία και παραγράφηκαν όταν έγινε Καγκελάριος.

Η κατάσταση της υγείας του Χίτλερ όλο και χειροτερεύει με την εξέλιξη του πολέμου. Σύμφωνα με την επικρατούσα σήμερα αντίληψη, υπέφερε από πάρκινσον σε προχωρημένο στάδιο και από προϊούσα παραφροσύνη, διατηρούσε, όμως, την από πολλούς συγχρόνους του παρατηρημένη αυθυποβολή του. Στις 19 Μαρτίου του 1945 δίνει τη διαταγή "Νέρων" για την καταστροφή των υποδομών του γερμανικού κράτους, κατά την υποχώρηση των μονάδων της Βέρμαχτ. Η διαταγή, όμως, αυτή δεν εφαρμόστηκε στην πράξη από τον Υπουργό Εξοπλισμού Άλμπερτ Σπέερ. Αυτή η

διαταγή είναι απόλυτα σύμφωνη με τον τρόπο σκέψης του Χίτλερ, που εκφράζεται με την επιλογή «νίκη ή καταστροφή». Στον εχθρό δεν έπρεπε να αφεθεί παρά μόνο «καμένη γη». Κατά τη γνώμη του, το μέλλον ανήκει πλέον στον λαό της ανατολής, ο οποίος αποδείχτηκε ισχυρότερος, ενώ οι Γερμανοί, λόγω της ήττας τους, έχασαν το δικαίωμα ύπαρξης.

Στις 22 Απριλίου 1945 ο Χίτλερ παθαίνει νευρική κατάρρευση όταν πληροφορείται, κατά τη διάρκεια του καθημερινού σχολιασμού της κατάστασης, στο υπόγειο καταφύγιο, κάτω από την Καγκελαρία στο Βερολίνο, ότι η επίθεση που είχε διατάξει για την άρση της πολιορκίας του Βερολίνου δεν είχε εκτελεστεί από τον Αρχηγό των μονάδων των Ες-Ες Στάινερ, γιατί την θεώρησε ανεφάρμοστη λόγω του συσχετισμού δυνάμεων. Ο Χίτλερ είπε ότι όλα πλέον χάθηκαν και ότι όλοι τον έχουν προδώσει, ακόμα και τα Ες-Ες. Άφησε ελεύθερο ένα μέρος του προσωπικού του και αρνήθηκε, παρά τις παρακλήσεις του Μπόρμαν, του Κάιτελ και του Γκαίριγκ, να εγκαταλείψει το Βερολίνο. Διέταξε τον αρχιϋπασπιστή του, Γιούλιους Σάουμπ, να κάψει όλα τα προσωπικά του στοιχεία και έγγραφα, που βρίσκονταν στην Καγκελαρία και στο Καταφύγιο, καθώς και όσα βρίσκονταν στο Μόναχο.

Δύο θέματα κυριαρχούν στο καταφύγιο τις τελευταίες μέρες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου: Πόσο κοντά είναι ο Κόκκινος Στρατός και ποιος είναι ο πιο σίγουρος τρόπος αυτοκτονίας. Επανειλημμένα ο Χίτλερ (56) μοιράζει δηλητήριο σε αυτούς που παρέμειναν μαζί του στο Καταφύγιο και δεν τον εγκατέλειψαν. Στις 29 Απριλίου παντρεύεται τη σύντροφο της ζωής του Εύα Μπράουν (33). Την επόμενη μέρα, κατά

τις 3.30, αυτοκτονούν με υδροκυάνιο. Συγχρόνως ο Χίτλερ βάζει και το πιστόλι στο στόμα του και πυροβολεί. Ο Μάρτιν Μπόρμαν, μαζί με τον οδηγό του Χίτλερ Έριχ Κέμπκα, τον υπηρέτη του Χάιντς Λίγκε, τον επιλοχία των SS Ότο Γκίνσε και μερικούς στρατιώτες της προσωπικής του φρουράς καίνε τα πτώματα, τα οποία θάβονται αργότερα έξω από το καταφύγιο μέσα σε κρατήρα από βόμβα. Από εκεί θα τα πάρουν, λίγο αργότερα, οι Σοβιετικοί, οι οποίοι θα τα κρατήσουν σε μυστικό μέρος στην Ανατολική Γερμανία, κοντά στο Μαγδεμβούργο, μέχρι την δεκαετία του '70. Τότε, με διαταγή του αρχηγού της KGB Γιούρι Αντρόποφ, καταστρέφονται τελείως και απορρίπτονται στον ποταμό Έλβα. Παρόλ' αυτά διασώθηκαν το κρανίο και η οδοντοστοιχία του πτώματος, απ' όπου ο οδοντίατρος του Χίτλερ, μέσω προηγούμενης ακτινογραφίας, αναγνώρισε αργότερα την ταυτότητα του

νεκρού (αποκαλύψεις από έρευνα περί το 1990)

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, που προκάλεσε ο Χίτλερ με τις μεθόδους του, επέφερε τεράστιες ανθρώπινες και υλικές απώλειες σε κλίμακα παγκόσμια, κυρίως όμως στην Ευρώπη. Σε τριάντα έξι εκατομμύρια ανέρχονται οι νεκροί στη γηραιά ήπειρο, πολλοί από τους οποίους προέρχονταν για πρώτη φορά, από τους άμαχους. Στην ανθρωπότητα στοίχισε περίπου 60.000.000 νεκρούς και την καταστροφή ολόκληρων περιοχών. Πόλεις και οικισμοί, λιμάνια, επικοινωνιακοί κόμβοι και πλουτοπαραγωγικές πηγές καταστράφηκαν. Η σκληρή δοκιμασία και αυτών των νικητών μετέβαλε τη διεθνή οικονομική ισορροπία προς όφελος των χωρών που βρίσκονταν μακριά από το πεδίο των επιχειρήσεων – κατ’ εξοχήν των ΗΠΑ. Και οι λαοί της Άπω Ανατολής όμως πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος και υλικών καταστροφών: εκατομμύρια Κινέζοι και Ιάπωνες συγκαταλέγονται μεταξύ των νεκρών. Ανεξίτηλη στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας έμεινε η εικόνα στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας στις 6 και 9 Αυγούστου 1945.

Ο Αδόλφος Χίτλερ έγινε καγκελάριος της Γερμανίας το 1933 και στη συνέχεια δικτάτορας της χώρας. Έπεισε το γερμανικό λαό ότι με τη δική του καθοδήγηση και τις δικές του δογματικές ιδέες η Γερμανία θα ανάσαινε από το οικονομικό αδιέξοδο, η ανεργία θα εξαφανιζόταν και η ευημερία θα βασίλευε. Την εποχή εκείνη ο Χίτλερ φάνταζε σαν νέος Μεσσίας για τους Γερμανούς, εντούτοις έκρυβε πολλά μυστικά, που στην πορεία θα αποκαλύπτονταν, και η μάσκα της ευημερίας θα έπεφτε φανερώνοντας το φρικτό πρόσωπο του παρανοϊκού δικτάτορα. Ο Χίτλερ υπήρξε μια από τις πιο αινιγματικές προσωπικότητες της σύγχρονης ιστορίας που κατάφερε να παρασύρει ένα ολόκληρο λαό και η πολιτική του σχεδόν κατέστρεψε όχι μόνο την ίδια του τη χώρα αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. Κανείς άλλος ηγέτης δεν αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους οπαδούς του και μισήθηκε τόσο πολύ από το σύνολο της υφηλίου.

Μια από τις γνωστότερες χειρονομίες στην πορεία της ανθρωπότητας είναι η χειρονομία του Αδόλφου Χίτλερ με την παλάμη προς τα κάτω. Ο ναζιστικός χαιρετισμός με την παλάμη να βλέπει προς τα κάτω, ήταν το σύμβολο της εξουσίας και της τυραννίας.(“Η Γλώσσα του Σώματος”)

Ο Χίτλερ παρευρίσκεται στην παρέλαση των SA στην Νυρεμβέργη το 1935

Μπενίτο Μουσολίνι και Αδόλφος Χίτλερ

Σπύρος Λούης – Αδόλφος Χίτλερ – Ολυμπιακοί Αγώνες Βερολίνου 1936

«Η μαγική δύναμη του λόγου και μόνον αυτή είναι εκείνη που έβαλε σε κίνηση τις μεγάλες χιονοστιβάδες της ιστορίας.»

«Ο ευφυής ηγέτης έχει την ικανότητα να παρουσιάζει διαφορετικούς αντιπάλους να ανήκουν στην ίδια κατηγορία.»

«Χάριν της ιστορικής αληθείας οφείλω να διαπιστώσω ότι μόνον οι Έλληνες, εξ όλων των αντιπάλων οι οποίοι με αντιμετώπισαν, πολέμησαν με παράτολμον θάρρος και υψίστην περιφρόνησιν προς τον θάνατον…»

«Είναι μεγάλη τύχη για τους ηγέτες που οι λαοί δεν σκέπτονται.»

«Όποιος ζωγραφίζει πράσινους ουρανούς και γαλάζια λιβάδια, θα πρέπει να ευνουχισθεί.»

«Οι μάζες πιο εύκολα πιστεύουν ένα μεγάλο ψέμα παρά ένα μικρό.»

«Γιατί ο άνθρωπος να μην είναι τόσο σκληρός όσο η Φύση;»

«Η μεγάλη δύναμη του ολοκληρωτικού κράτους είναι ότι αναγκάζει αυτούς που το φοβούνται να το μιμηθούν.»

«Όταν η κυβέρνηση οδηγεί ένα λαό στην καταστροφή απ’ όλους τους δρόμους, η επανάσταση αποτελεί όχι πια δικαίωμα των πολιτών, αλλά καθήκον.»

Adolf Hitler

Βιβλιογραφία:«Ιστορία Νεότερη και Σύγχρονη» τεύχος Γ’ Λυκείου Β. Σκουλάτου- Ν. Δημακοπούλου- Σ. Κόνδη εκδ.1996 σελ.117-178, 184, 261-265 και για πηγές σελ. 185-187, 260«Η Ιστορία του Φασισμού» μετάφραση Κώστας Γεώρμας σελ.222-229 (κεφ. Ο Αδόλφος Χίτλερ και η Ίδρυση του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος)«Οι Ναζοί» από τον συγγραφέα του «Άουσβιτς» Laurence Rees μετάφραση Ουρανία Παπακων/πούλου εκδ. Πατάκη σελ. 49-53 (κεφ. Χάος Και Σύναιση- Η Ναζιστική Διακυβέρνηση Της Γερμανίας) «Γιατί ακολούθησαν τον Χίτλερ; Η Ψυχολογία Του Εθνικοσοσιαλισμού» Stephan Marks μετάφραση Στράτος Ν. Δορδανάς σελ. 273-290 (κεφ. Ανακεφαλαίωση) και ένθετο για φωτογραφικό υλικό.«Ιστορία του Νεότερου Και Του Σύγχρονου Κόσμου (από το 1815 έως σήμερα)» Γ’ Λυκείου Παιδαγωγικό Ινστιτούτο ΟΕΔΒΑ σελ. 130-133 (κεφ.Ε’)Φωτογραφικό υλικό:Διαδίκτυο

Βασίλειος Ξυνογαλάς