Μεσαιωνική μουσική

Αναφερόμαστε στη μουσική παραγωγή την εποχή του μεσαίωνα,. Αν και ο ακριβής προσδιορισμός των χρονικών της ορίων είναι δύσκολος, μπορεί να θεωρηθεί πως καλύπτει την περίοδο από το τέλος της εποχής του Γρηγοριανού μέλους (6ος αι.) μέχρι περίπου το 1400 και την αρχή της αναγεννησιακής μουσικής.

Πρώιμη μεσαιωνική μουσική ( - 1150)Γρηγοριανό Μέλος

Έτσι ονομάστηκε η λειτουργική μουσική της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, που πήρε το όνομα της από τον Γρηγόριο τον Α' που υπήρξε πάπας της Ρώμης από το 590 έως το 604. Του Γρηγοριανού Μέλους είχε προηγηθεί το Αμβροσιανό Μέλος (4ος αιώνας). Ο Αμβρόσιος, επίσκοπος Μιλάνου, προσπαθώντας να βάλει τάξη στην αναρχία των ύμνων που χρησιμοποιούσε η Δυτική Εκκλησία, καθόρισε τη χρήση 4 τρόπων (κλιμάκων) καθώς και τους ύμνους που θα έπρεπε να ψάλλονται. Στο τέλος του 6ου αιώνα ο Πάπας Γρηγόριος αναθεώρησε και πάλι το σύνολο των μελωδιών που χρησιμοποιούσε η Καθολική Εκκλησία και καθόρισε ποιες ακριβώς μελωδίες θα ψάλλονται και σε ποιο σημείο της λειτουργίας.Από το όνομα του, το σύνολο των ύμνων που θεωρήθηκαν κατάλληλοι για τη λειτουργική μουσική της Δυτικής Εκκλησίας ονομάστηκε Γρηγοριανό Μέλος και την εξάπλωση του ανέλαβαν οι Βενεδικτίνοι μοναχοί.Η μουσική του "Γρηγοριανού Μέλους" είναι μονοφωνική, χωρίς κανονικό μέτρο, αλλά ακολουθεί το ρυθμό των λέξεων, οι οποίες πολύ συχνά είναι από τη Βίβλο και ιδίως από τους Ψαλμούς. Το Γρηγοριανό Μέλος τραγουδιέται από χορωδία και από σολίστες, με εναλλαγή σολίστ και χορωδίας ή και με εναλλαγή ημιχορίων.Στη Μονοφωνία, κυριαρχεί βασικά μία μελωδική γραμμή (Μία μελωδία = Μια "φωνή" = Μονοφωνία). Στη μονοφωνία η ίδια ακριβώς μελωδία τραγουδιέται από έναν ή περισσότερους εκτελεστές ταυτόχρονα.

Κατά το τέλος του 9ου αιώνα, βρίσκουμε την πρώτη πολυφωνία στη μορφή του Όργκανουμ (organum), όπου μια μελωδία συνοδεύει το λειτουργικό μέλος (δηλ. μια μελωδία του Γρηγοριανού Μέλους) νότα προς νότα στην υποκείμενη φωνή.

Στα 1030 μ.Χ., ο Ιταλός Γκουίντο ντ΄Αρέτσο (990-1050 μ.Χ.) δίνει τα ονόματα στους φθόγγους της κλίμακας παίρνοντας τις αρχικές συλλαβές των πρώτων ημιστιχίων του ύμνου Ut queant laxis resonare Fibris: Ut queant laxis/Resonare Fibris/Mira gestorum/Famuli tuorum/Solve polluti/Labii reatum/Sαncta Joannes.

Ars Antiqua (Αρχαία Τέχνη)1240- 1310 Σχολή της Παναγίας των ΠαρισίωνΣ'αυτήν ανήκει η δημιουργία ενός συστήματος κανόνων επάνω στις υπάρχουσες μορφές πολυφωνίας, καθώς και ένα σύνολο από νέες κατακτήσεις. Κύριοι αντιπρόσωποι είναι ο Leonin, οργανίστας στην Παναγία των Παρισίων μέχρι τα τέλη του 12ου αιώνα, ο οποίος ξεφεύγει από τα δεσμά του Γρηγοριανού μέλους, εφαρμόζει την αντίθετη κίνηση των φωνών και μετατρέπει το όργκανουμ σε έργο τέχνης και ο Perotin ο Μέγας (1180-1210) που ήταν μαθητής του πρώτου. Ο Περοτέν, εισάγει τη μίμηση, το χρωματικό ύφος, προσπάθησε να τελειοποιήσει τη σημειογραφία

καθορίζοντας και τη διάρκεια των φθόγγων που χρησιμοποιούσε.

Ύστερη μεσαιωνική μουσική (1300-1500)Ars Nova (Νέα Τέχνη)Η αισθητική περίοδος της Ars Nova, κατά την ύστερη μεσαιωνική εποχή, αποτέλεσε το επόμενο βήμα στην καθιέρωση των νέων μουσικών κατακτήσεων που είχαν ξεκινήσει με την Αρχαία Τέχνη. Η μουσική παρουσιάζεται πιο απελευθερωμένη και επηρεασμένη από τη λαϊκή μουσική και το λειτουργικό μέλος. Οι μουσικές μορφές, αν και πολλές από αυτές είναι παλαιότερες, παρουσιάζονται ανανεωμένες. Όλες αυτές τις κατακτήσεις θα τις εφάρμοζε με τον ιδανικότερο τρόπο ο ΓΚΙΓΙΩΜ ΝΤΕ ΜΑΣΩ (1300-1377), πρωτοπρεσβύτερος στον καθεδρικό ναό της Ρεμς στη Βόρεια Γαλλία. Εκτός από τις άλλες συνθέσεις του, σημαντικότατη είναι η τετράφωνη Λειτουργία Messe Notre Dame, η οποία με την εξαιρετική της κατασκευή εδραιώνει την ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ σαν μουσική μορφή.

Αναγεννησιακή μουσική αναφερόμαστε στην μουσική της εποχής της Αναγέννησης, που εκτείνεται περίπου από το 1400-1600 και χαρακτηρίζεται από έντονο ανθρωπισμό, τάσεις φιλοσοφικές και επιστροφή στα αρχαία ελληνικά γράμματα καθώς και έντονη προσκόλληση πάνω στην αρχαία μετρική της ποίησης, η οποία οδηγούσε τη σύνθεση της μουσικής επάνω στα πρότυπά της..Πολυφωνική μουσική (γαλλοφλαμανδική σχολή)Γκιγιώμ Ντυφαί 1400-1474Ζοκεν ντε Πρέ 1440-1521 (κοσμική μουσική)

Στην περίοδο αυτή, ο Παλεστρίνα (1525-1594) αναδείχθηκε ως ο σωτήρας της πολυφωνικής μουσικής αφού ήταν αυτός που άλλαξε την γνώμη της συνόδου του Trento (1545-1563) που ήθελε δια παντός την απομάκρυνση της θρησκευτικής μουσικής από την πολυφωνία επειδή με την πολυπλοκότητα των φωνών δεν ξεχώριζε το λατινικό κείμενο. Αυτό το κατάφερε με την περίφημη "Λειτουργία του Πάπα Μαρκέλλου", η ομορφιά της οποίας έπεισε τους συνέδρους να ψηφίσουν υπέρ της πολυφωνίας.

Οι κατακτήσεις της εποχής αυτής είναι:Η δημιουργία της όπερας με ενέργειες μιας ομάδας μουσικών που έφτιαξαν έναν όμιλο με το όνομα "Φλωρεντιανή Καμεράτα" με σκοπό την αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής τραγωδίαςΦλωρεντινοί ουμανιστές υπέρ της μονωδίας Ευριδίκη του Πέρι 1600 πρώτη γνωστή όπερα(ύφος ρετσιτατίβο τραγουδιστή απαγγελία) Βενετία Κλαούντιο Μοντεβέρντι (1567-1643) που έγραψε σαν πρώτες όπερες τον "Ορφέα" (1608) και την "Αριάδνη" (1609) εισαγωγή πολυφωνίας-ορχήστρα 1637 πρώτη Δημόσια όπερα στη Βενετία

Νάπολη Σκαρλάττι

Γαλλία Ζαν Μπατιστ Λυλλί 1632-1687 Ίδρυση Βασιλικής Ακαδημίας Μουσικής Αγγλία Χένρυ Πέρσελ 1659-1695

Για περίπου 150 χρόνια οι δύο τεχνικές πολυφωνία στην ομοφωνία συνυπήρχαν. Ιδιαίτερα προς το τέλος της εποχής αυτής ο Μπάχ ήταν αυτός που κράτησε σαν από πείσμα την πολυφωνία στο προσκήνιο και μάλιστα γράφοντας μερικά από τα ωραιότερα έργα που είχε δώσει και ο ίδιος αλλά και η μουσική τέχνη γενικότερα.

Πολλές κοσμικές μουσικές φόρμες αναπτύχθηκαν την εποχή αυτή όπως η η συμφωνία που αρχίζει να επικρατεί με τη μορφή που της έδωσε ο Αλεσάντρο Σκαρλάτι (1660-1725), η σουίτα, η φούγκα, και θρησκευτικές όπως η καντάτα και το ορατόριο.

Α΄ μισό 18ου αιώνα - διαφωτισμόςπροσπάθεια ερμηνείας μουσικού φαινομένου από το πρίσμα της επιστήμης Ραμώ 1683-1764 θεωρία της νέας αρμονίας μεθοδική επιστημονική κατάταξη ήχων (συγχορδίες) ελάχιστα δραματικό λιμπρέτο (Λιλύ) μίμηση φύσης

Ρουσώ έμφαση στη μελωδία απόδοση συναισθήματοςΓκλούκ 1762 Ορφέας και Ευρυδίκη έκφραση συναισθημάτων και συγκρούσεων μετατροπή της όπερας σε λυρική τραγωδία

ΣυνθέτεςΟι συνθέτες της εποχής Μπαρόκ με σημαντικό έργο ήταν πολλοί:Τομάζο Αλμπινόνι (1671-1750) Ιταλός Αντόνιο Βιβάλντι (1678-1741) Ιταλός Κλαούντιο Μοντεβέρντι (1567-1643) Ιταλός

Τζιοβάνι Μπατίστα Περγκολέζι (1653-1713) Ιταλός (Η όπερά του "Η υπηρέτρια κυρά" που ανήκει στην Όπερα Μπούφα, ήταν η αφορμή για μια διαμάχη που ξέσπασε ανάμεσα στους υποστηριχτές της ελαφριάς αυτής όπερας και στους οπαδούς της Γαλλικής όπερας. Επειδή στη διαμάχη αυτή ενεπλάκη και το βασιλικό ζεύγος και η βασίλισσα ήταν με το μέρος της όπερας Μπούφα ενώ ο βασιλιάς με τη Γαλλική όπερα, οι αντιδικίες οδηγούσαν συχνά σε φυλακίσεις, εξορίες, μονομαχίες και ξυλοδαρμούς).

Ζαν Φιλίπ Ραμώ (1683-1764) Γάλλος

Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ (1685-1759) Γερμανός

Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ (1685-1750) Γερμανός

Κλασική περίοδος (1730 – 1830)Ρομαντική μουσική (1815 – 1910)Σύγχρονη εποχή (1910 – σήμερα)

Αντίδραση στο μπαρόκ

1730 γαλλικό ύφος galant εύληπτο και εύθυμο Κουπερεν

Γερμανικό αισθαντικό ύφος αντιπαραθέτει στο ψεύτικο και υπερβολικό πάθος του μπαροκ την έκφραση των πραγματικών και έντονων ανθρώπινων συναισθημάτων μέσω της μουσικής Ευαίσθητο ύφος. Το "είδος" αυτό χαρακτηρίζεται από έντονο συναισθηματισμό και εκπροσωπείται κατά κύριο λόγο από τους Carl Philipp Emanuel Bach και Wilhelm Friedemann Bach (γιοί του Μπάχ). Η μουσική γραφή αυτής της αισθητικής είναι περισσότερη εκκεντρική με εκπλήξεις στην ανάπτυξη του μουσικού κειμένου και ασύμμετρες μουσικές φράσεις. Το Empfindsamer Stil έφτασε στην ακμή του περίπου τη δεκαετία του 1760.

Ο συνδυασμός του γαλλικού και του γερμανικού ύφους θα οδηγήσει στο ώριμο ύφος του κλασικισμού , όπου η εύληπτη και ευχάριστη μουσική γεμίζει με πάθος και περιεχόμενο

Σχολή του Μανχάϊμ1745 Στάμιτς διευθυντής ορχήστρας του Μανχάϊμ που συνετέλεσε στην προετοιμασία της κλασικής συμφωνίας

Θύελλα και Ορμή Γερμανία 1770 ποίηση και μουσική στόχος να συγκινήσει έντονα και βαθιά να δημιουργήσει έκπληξη και τρόμο

Με τον όρο κλασική εποχή της μουσικής αναφερόμαστε στην κλασική περίοδο της Δυτικής μουσικής , η οποία ξεκίνησε περίπου το 1750 και τερματίστηκε μεταξύ του 1810 και 1830, Η κλασική εποχή ακολούθησε την Μπαροκ περίοδο και προηγήθηκε του ρομαντισμού . Αποτέλεσε την περίοδο κατά την οποία ξεχώρισαν οι μορφές πολύ σημαντικών συνθετών, όπως του Χάυλντ , του Μότσαρτ και του Μπετόβεν . Επιπλέον μπορεί να ενταχθεί σε μια γενικότερη πολιτιστική αλλαγή που συντελέστηκε από τα μέσα του 18ου αιώνα έχοντας ως σημαντική επιρροή τις ιδέες του διαφωτισμού , με αποτέλεσμα την δημιουργία εξαιρετικών μουσικών επιτευγμάτων.

Κλασικό βιεννέζικο ύφος ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ Χάυντ 1732 –1809Μότσαρτ 1756 – 1791Μπετόβεν 1770 –1827 φόρμα σονάτας (έκθεση – ανάπτυξη – επανέκθεση και χρήση δυο θεμάτων στην έκθεση) ΣΟΝΑΤΑ 4 μέρη allegro adagio menuet allegro

ΣΥΜΦΩΝΙΑ 4 μέρη allegro adagio menuet allegro

Τα βασικά όργανα που κυριαρχούν στην μουσική της κλασικής περιόδου είναι:το πιάνο (pianoforte), που σταδιακά αντικαθιστά το προγενέστερο κλειδοκύμβαλο

(τον 19ο αιώνα θα γίνει το όργανο βασιλιάς)το κλαρινέτο, που βρίσκει θέση μέσα στην ορχήστρα και αποκτά αξιόλογο ρεπερτόριο το φυσικό κόρνο, χάλκινο πνευστό

Ρομαντική ονομάζεται η μουσική που ανήκει στο ευρύτερο πνευματικό κίνημα που εμφανίστηκε στο τέλος του 18ου αιώνα στη Γερμανία και διαδόθηκε κατά τις πρώτες δεκαετίες του 19ου στην υπόλοιπη Ευρώπη.Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από έντονες αναφορές σχετικά με την ελευθερία του ανθρώπου, την παιδεία του, την σχέση του με τη φύση αλλά και τον άνθρωπο. Κυριαρχεί μία τάση απελευθέρωσης των συναισθημάτων που δεν υπήρχε στις προηγούμενες εποχές και οι καλλιτέχνες εκφράζουν τον πόνο, την αγάπη, την χαρά χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να τα καλύψουν.

Οι παρτιτούρες των ρομαντικών είναι γεμάτες σημειώσεις σχετικά με την εκτέλεση του έργου έτσι ώστε να μην αφήνουν μεγάλο περιθώριο αυτοσχεδιασμού ενώ ένα είδος που αναπτύσσεται έντονα στην περίοδο αυτή είναι η "Προγραμματική Μουσική". Σε αντίθεση με την "Απόλυτη Μουσική" που στηρίζεται στην καθαρή έμπνευση, η προγραμματική μουσική προσπαθεί να απεικονίσει παραστάσεις ή συναισθήματα χρησιμοποιώντας τα εκφραστικά μέσα που προσφέρουν τα μουσικά όργανα, όπως αντίστοιχα χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι τα χρώματα.Σημαντικά γεγονότα της εποχής είναι και η ανάπτυξη της τεχνικής της ενορχήστρωσης και οι βελτιώσεις και αλλαγές στην όπεραΚαρλ Μαρία φον Βέμπερ 1786- 1826

Φραντσ Σούμπερτ 1797- 1828 λίντ

Φραντς Λιστ (1811-1886) Ούγγρος

Φέλιξ Μέντελσον1805-1847) Γερμανός Εκτωρ Μπερλιοζ (1803-1869) Γάλλος

Γιοχάνες Μπραμς (1833-1897) Γερμανός

Φρεντερικ Σοπέν (1810-1849) Πολωνός Ρόμπερτ Σούμαν (1810-1856) Γερμανός

Γιόχαν Στράους (1825-1899) Αυστριακός

Οι Εθνικές Σχολές στην ΕυρώπηΜε τον όρο Εθνικές Σχολές, εννούμε την τάση των συνθετών της εποχής, να χρησιμοποιούν στη μουσική τους στοιχεία της παραδοσιακής μουσικής των χωρών τους, χωρίς όμως να αποφεύγουν να δανείζονται στοιχεία και από τη δύση, ακολουθώντας τα μοτίβα της Κλαστική ς ευρωπαϊκής μουσικής

Μια από τις πιο σημαντικές Σχολές είναι η Ρωσική που ξεκινά από το 1836 όπου ανεβαίνει στην Αγία Πετρούπολη το έργο του Μιχαήλ Γκλίνκα (1804-1857) "Μια ζωή για τον Τσάρο", που σημαδεύει το ξεκίνημα της έντεχνης μουσικής στη Ρωσία .Τα αχνάρια του ακολουθούν αρκετοί Ρώσοι συνθέτες, ενώ είναι πολύ γνωστή μια ομάδα από πέντε Ρώσους συνθέτες:Σέζαρ Αντόνοβιτς Κούι (1835-1918) Μοντεστ Πέτροβιτς Μουσόργκσυ (1839-1881) Μίλυ Αλεξέβιτς Μπαλακίρεφ (1837-1910) Αλεξάντερ Μποροντίν (1833-1887) Νικολάι Ρίμσκι Κόρσακοφ (1844-1908)

Άλλες σημαντικές Εθνικές Σχολές και οι εκπρόσωποί τους ήταν:της Νορβηγίας με τον έντβαρτ Γρήγκ (1843-1907) της Φινλανδίας με τον Γιαν Σιμπέλιους (1865-1957) της Τσεχοσλοβακίας με τον Μπέντριχ Σμέτανα (1824-1884), τον Αντονυ Ντβόρζακ (1840-1904) και τον Λέος Γιάνατσεκ (1854-1928) της Ρουμανίας με τον Ζωρζ Ενέσκου (1881-1955)

Η όπερα κατά τον 19ο αιώνα Γαλλική όπερα της Επανάστασης Μεγάλη Όπερα (Παλινόρθωση Δουμάς Ουγκώ )Μπιζέ Κάρμεν 1838-1875 (γαλλικός ρεαλισμός)Ιταλική όπερα Ροσίνι Ντονιτσέτι Μπελίνι

Γκιουζέπε Βέρντι 1813-1901όχι υποβάθμιση της μουσικής όπως ο Βάγκνερmaestro della revoluzione 1848 εξέγερση στο Μιλάνο Viva Verdi Vittorio Emmanuele Re d Italia Nabucco 1842 Τζιάκομο Πουτσίνι (1858-1924)ιταλικός βερισμός κόσμος χωρίς ρομαντικές ψευδαισθήσεις και εξιδανικεύσειςBoheme Tosca Butterfy Turandot

Βάγκνερ 1813 –1883Μεταμόρφωσε την όπερα σε μουσικό δράμα, ιδανικό μίγμα μουσικής, ποίησης, χορού και οπτικής απόλαυσης

Χρήση του Leitmotiv βασικό μοτίβο 1850 θεωρία του ιδανικού έργου τέχνης όπου όλες οι τέχνες συνενώνονται υπό τη πρωτοκαθεδρία του δράματος = η μουσική είναι γυναίκα που γονιμοποιείται από την ποίηση

Με τον όρο σύγχρονη κλασική μουσική ονομάζουμε ευρύτερα τη μουσική εξέλιξη της ύστερης ρομαντικής εποχής του 20ου αιώνα που συνοδεύτηκε από έντονες αναζητήσεις και αμφισβητήσεις των συμβατικών ακουσμάτων των προηγούμενων αιώνων.

Η εισαγωγή εξωτικών κλιμάκων, πέρα των Ευρωπαϊκών Η συχνή χρήση των διαφωνιών Τα μεγάλα μελωδικά πηδήματα (μεγάλες αποστάσεις ανάμεσα στις γειτονικές νότες) Η ιδιόρρυθμη και μη συμβατική χρήση των οργάνων Οι εντονότατες μεταβολές τις δυναμικής Η προσπάθεια κατάργησης κάθε έννοιας της τονικότητας (δεν υπάρχει συγκεκριμένη νότα προσανατολισμού)

Παράλληλα, αναπτύσσονται αρκετά τα ηλεκτρονικά μηχανήματα τα οποία ανοίγουν νέους ορίζοντες στην έρευνα των ανήσυχων ανθρώπων. Μερικά από τα είδη μουσικής που αναπτύχθηκαν με χρήση ηλεκτρικών μηχανημάτων είναι η Συγκεκριμένη Μουσική , η Ηλεκτρονική Μουσική η Μουσική του Τυχαίου Κλωντ Ντεμπυσύ _1862-1918) Γάλλος Άρνολντ Σαίνμπεργκ (1874-1951) Αυστριακός Ίγκορ Στραβίνσκυ (1882-1971) Ρώσος Άντον Βέμπερν (1885-1935) Γερμανός Άλμπαν Μπεργκ (1883-1945) Αυστριακός Λουίτζι Νταλαπίκολα (1904-1975) Ιταλός Νίκος Σκαλκώτας (1904-1949) Έλληνας Καρλχάινς Στοκχάουζεν (1928- ) Γερμανός Τζων Κέιτζ (1912-1992) Αμερικάνος Ιάννης Ξενάκης (1922-2001) Έλληνας Γιάννης Χρήστου (1926-1970) Έλληνας