4 7 8 Β ' πρός Κορινθίους χεφ . ε ' 1 5 -1 6

16 “Ωστε1 ήμεΐς άπό τοϋ νυν2 ούδένα οίδαμεν3 κατά σάρκα4' εΐ δέ καί έγνώ- καμεν κατά σάρκα Χριστόν5, άλλά νΰν

16 "Ωστε ήμεΐς άφ’ δτου έσχηματίσομεν τό φρόνημα τοδτο δεν λο- γαριάζομεν κανένα έπΐ τή βάσει των έξωτερι- κών προσόντων τής σαρκός, δηλαδή έπί τή βάσει τής εΰγενοΰς καταγωγής του ή τού πλού­του του ή τής κατά κόσμον σοφίας ή έπιρροής

1 6 . (1) Παρενθετική παρατήρησις έκ των συνήθων παρά Παύλω και δλως φυσι­

κών τώ καθ’ ύπαγόρευσιν γράφοντι. (2) Ή άφ’ δτου έκρίναμεν, δτι άπεθάνομεν... ή «από τοΰ χρόνου, άφ’ οΰ ή άγάπη τοϋ Χρίστου συνέχει ημάς» (b ). (3) 'Ωςέν Θεσ. ε 12 εις τήν έννοιαν τοΰ τιμάν, ύπολογίζειν, σέβεσθαι. (4) ΟΙ περί τον X. ήττον πιθανώς, «ούδένα οίδαμεν τών πιστών κατά σάρκα ζώντα τουτέστι κατά τήν πάλαι πολιτείαν, τήν έν άμαρτίαις» (Ο ). «Ημών γάρ τό κατά σάρκα, τό έν ά­μαρτίαις είναι. Τό δέ μή κατά σάρκα, τό μή έν άμαρτίαις είναι. Χριστού δέ τό κατά σάρκα, τό έν τοις παθήμασιν είναι τής φύσεως, οίον έν τώ διψήν, έν τώ πεινήν... τό δέ μή κατά σάρκα, τό καί τούτων άπηλ- λάχθαι λοιπόν, ού τό έκτός σαρκός είναι» (X )· «νΰν γάρ άπαθές και άκήρατον εχει τό σώμα»(Ο). Όρθότ. κατά τά έξωτερι- κά του προσόντα' «συμφώνως πρός τήν πα- λαιάν κατάστασιν, τήν προκύπτουσαν έκ τής εύγενείας, τοΰ πλούτου, τής σοφίας» (b ) . Δέν έκτιμώμεν ή άγαπώμεν πρόσωπόν τι ή πράγμα έν τώ χόσμω τούτψ διά σαρ­κικούς καί ματαίους σκοπούς ή δι’ εξωτε­ρικά πλεονεκτήματα καί προσόντα. Έδι- δάχθημεν καί έπαιδεύθημεν υπό τής θείας χάριτος νά μή προσκολλώμεθα είς τόν πα­ρόντα κόσμον ή είς τά πράγματα τοΰ κό­σμου τούτου, άλλά νά ζώμεν ύπεράνω τοΰ κόσμου αύτοΰ. Τήν καρδίαν μας πληροί ή άγάπη πρός τόν Χριστόν, ό κόσμος δέ καί τά έν αύτώ δέν έχουν θέσιν είς αυτήν, άλλ’ εύρίσκονται ύπό τούς πόδας ήμών. Οί άληθεΐς Χριστιανοί όφείλουν νά απο­λαμβάνουν τάς άνέσεις τής παρούσης ζω­ής μεθ’ άγιας άδιαφορίας, ή άπλότης δέ καί άφέλεια νά κυρίαρχη κατά τάς μετά προσώπων συναπτομένας σχέσεις των. (5) Μάλλον άναφέρεται είς τόν προ τής έπιστροφής αύτοΰ χρόνον, δπότε έγνώρισε

47Θ

ούκέτι γινώσκομεν6.

χεφ . ε ' 1 7 -1 8 Β ' προς

του. Έάν δέ κάποτε, προτού νά πιστεύσωμεν, έγνωρίσαμεν τόν Χριστόν, όπως τόν παρουσί­αζαν τό ταπεινόν έξωτερικόν του καί ή κατα­δίκη του, τώρα όμως δεν τόν γνωρίζομεν πλέον έτσι.

Κ ορινθίονς

τόν Χριστόν, ώς αΐ έξωτερικαί συνθήκαι και τό έξωτερικόν φαινόμενου τοΰ Χρίστου ένεφανίζοντο εις τούς όφθαλμούς τοΰ Παύ­λου ήτοι ώς Ναζωραίον τινα καταδικασθέν- τα υπό τοΰ συνεδρίου εις θάνατον καί έκτε- λεσθέντα ώς ταραξίαν. Ό ρ. άλλως: «Δέν λέγει ένταΰθα Ίησοϋν... Γινώσκουσι τόν Χριστόν κατά σάρκα, δσοι γινώσκουσιν αυτόν ώς Σωτήρα ούχί τοΰ κόσμου (σ. 19) άλλα μόνον τοΰ Ισραήλ (ια 18) καί δσοι καυχώνται, δτι άνήκουσιν είς τό έθνος έκείνο, έξ ού δ Χριστός καί οΐτινες ζητοΰ- σιν έν τη δόξη του πολιτικήν λαμπρότητα». Συναφής καί ή: «Εί καί έσεμνυνόμεθαπρώην οί έξ ’Ιουδαίων πιστεύσαντες τή κατά σάρκα αύτοΰ συγγενείφ, νϋν ού ταύ- τη έναβρυνόμεθα, αλλά τή κατ’ οικειότητα αύτοΰ άγχιστείφ, ήν διά τής αρετής καρ- πούμεθα»(Ι). (6) ’Αλλά γνωρίζομεν αυτόν ώς Τίόν τοΰ Θεοΰ καί άναστάντα Κύριον.