ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ‘Θεατρικό παιχνίδι’

Σχολικό έτος 2012-2013

Επιβλέποντες καθηγητές:(α) κ. Περιστερόπουλος

(β) κ. Κολοβού

Μαθητές που συμμετείχαν στην ερευνητική εργασία

Λευτέρης Κόλλιας Αλεξάντερ Χριστόβ

Παναγιώτα Λυκουροπούλου Νταβίντ Χοτζάι

Κωσταντίνος Στεφανίδης Λευτέρης Τσάτης

Νικόλαος Αρωνιάδας Ιωάννα Σταυροπούλου

Παναγιώτης Βέρκουϊ Μπρικένο Σκουρτάι

Παντελής Γκέρτσο Παρασκευή Σεβαστιάδη

Σαϊμίρ Ισουφάι Λυμπέριος Σαββινόπουλος

Λάμπης Καζέλη Βαγγέλης Ρότσα

Νικόλαος Καπετάνης Βασίλειος Παρασκευόπουλος

Ναντέζντα Μπολφατσούκ Τίτος Χατζηδάκης

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΦέτος στην 1η λυκείου κάναμε για πρώτη φορά το μάθημα της ερευνητικής εργασίας!

Το project που επιλέξαμε είναι το «Θεατρικό Παιχνίδι».

Για τους περισσότερους ήταν η πρώτη μας επαφή με το θέατρο. Στο μάθημα κάναμε αυτοσχεδιασμούς και φωνητικές ασκήσεις. Παίξαμε διάφορα θεατρικά παιχνίδια (κίνηση στο χώρο, «Αγάλματα», Καθρέφτης, Κρυμμένο αντικείμενο) φτιάξαμε διάφορες ιστορίες και διαλόγους, και στη συνέχεια τις παίξαμε πάνω στη σκηνή.

Είδαμε παραστάσεις στο βίντεο και τις σχολιάσαμε: τον «Αρχοντοχωριάτη» του Μολιέρου και τον «Υπηρέτη δύο αφεντάδων» του Γκολντόνι.

Σε ομάδες φτιάξαμε διαλόγους και μικρά μονόπρακτα και τα παρουσιάσαμε πάνω στη σκηνή!

Απ’ την αρχή της χρονιάς αποφασίσαμε ν’ ασχοληθούμε με το θέατρο σε σχέση με ένα θέμα φλέγον της εποχής μας: τον πόλεμο και τη μετανάστευση. Προσπαθήσαμε λοιπόν να βρούμε στοιχεία για να καταλάβουμε το έργο καλύτερα, αλλά και αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Βρήκαμε πληροφορίες για το μεταναστευτικό φαινόμενο στην εποχή μας και σχετικές φωτογραφίες για τη ζωή των μεταναστών και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.

«Είμαστε πολλοίΗ Ελλάδα αποτελεί έναν από τους πρώτους προορισμούς των μεταναστών από τον Τρίτο Κόσμο στην Ευρώπη. Το 2007, μάλιστα, βρέθηκε στην πέμπτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης των χωρών που αποτελούν τις κύριες πύλες του μεταναστευτικού κύματος, ακολουθώντας τις ΗΠΑ, Σουηδία, Γαλλία και Αγγλία. Ταυτόχρονα, θεωρείται η ευρωπαϊκή χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών ανά 1.000 κατοίκους και το εκρηκτικό αυτό μείγμα εντείνεται όσο περνάει ο καιρός.

Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε πριν από μερικές μέρες στη δημοσιότητα το Υπ. Εσωτερικών, το 2008 καταγράφηκε κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των μεταναστών που εισήλθαν στην Ελλάδα: Η αύξηση ανέρχεται σε 75,4% σε σχέση με το 2007 και οι νέοι μετανάστες πλησίασαν τις 150.000. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, οι μετανάστες αποτελούν το 7% του πληθυσμού που κατοικεί στην Ελλάδα, είναι όμως απόλυτα σίγουρο ότι το ποσοστό αυτό έχει ξεπεράσει σήμερα το 10% -κάποιοι υποστηρίζουν ότι αγγίζει πλέον το 15%. …»

Η Ελλάδα όμως με τη σειρά της γνώρισε και αυτή στο πετσί της τι σημαίνει μετανάστευση και ξενιτιά.

Βρήκαμε λοιπόν ένα γνωστό βιβλίο, το «Διπλό Βιβλίο» του Δημήτρη Χατζή, που μιλάει για τη ζωή και τις δυσκολίες ενός έλληνα μετανάστη στη Γερμανία τη δεκαετία του ’60.

Στο πρώτο τετράμηνο δουλέψαμε πάνω σ’ ένα απόσπασμα από το «Διπλό Βιβλίο» και προσπαθήσαμε να το δραματοποιήσουμε, γράφοντας μικρούς διαλόγους.

Το «Διπλό Βιβλίο» είναι η ιστορία ενός έλληνα μετανάστη στη Γερμανία τη δεκαετία του ‘60.

«…Βάζω τα χέρια μου και τα δυο στις τσέπες του παντελονιού μου, με το σακάκι πίσω ανασηκωμένο -κακή συνήθεια μου λένε και δεν την κόβω- παίρνω τη λεωφόρο, την περπατάω, με το κεφάλι σκυμμένο, σαν κάτι να ψάχνω να βρω.         Άνθρωποι, κόσμος πολύς, περνάνε δίπλα μου, πάνε μαζί μου. Και πάω και γω - ο δρόμος μάς πάει, η λεωφόρος, κάτω απ' τα φώτα της. Τους κοιτάζω. Όλοι τους, λέω, πηγαίνουνε κάπου, έχουνε κάπου να πάνε. Εγώ είμαι εδώ, στη λεωφόρο, στην άσφαλτο, περισσότερο απ' όλους. Δε με περιμένει κανένας εμένα, δεν έχω πουθενά που να θέλω να πάω, να γυρίσω κάπου. Σαν να 'ναι το σπίτι μου εδώ, εδώ κι η πατρίδα μου, το κανένα σπίτι μου, η καμιά μου πατρίδα. Λένε στο καφενείο και για τους άλλους - πως ξένοι γινήκαμε όλοι στις μεγάλες αυτές πολιτείες. Αν είναι έτσι, λέω τότες εγώ - εγώ, λοιπόν, πρέπει να 'μαι ο πιο γνήσιος πολίτης της πολιτείας των ξένων, ο ιθαγενής…»

Με αφορμή αυτό το κείμενο, η κάθε ομάδα έφτιαξε μια ιστορία και έναν διάλογο, και οι πιο τολμηροί τον παρουσιάσαμε επί σκηνής

Επίσης, βρήκαμε παρόμοιες ιστορίες που διηγούνται τις δυσκολίες των ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία.

«Η απεργία στο Pierburg ήταν μια απεργία που έγινε από γυναίκες κυρίως και που οι Ελληνίδες μετανάστριες είχανε πρωταγωνιστικό ρόλο. Το βασικότερο αίτημα τους ήτανε η εξίσωση της αμοιβής με τους άντρες και στο τέλος το πέτυχαν. Η απεργία κράτησε αρκετές μέρες, ίσως και 25. Ήταν κλεισμένες μέσα στο εργοστάσιο οι γυναίκες και είχαν τους εργοδότες απέξω. Δεν τους άφηναν να μπούνε μέσα, να πάνε στα γραφεία τους. Εν τούτοις και με εκείνη την ομιλία των ελληνικών-γερμανικών, των γερμανικών που εκφέρονται με ελληνικό τρόπο δηλαδή, ήτανε να τις θαυμάζεις. Διεκδικούσανε ακόμα και με ομιλίες στα γερμανικά τα δικαιώματα τους, ανεξάρτητα αν οι Έλληνες που τις ακούγανε, δεν χρειαζότανε να τις ακούνε σε αυτά τα γερμανικά, οι δε Γερμανοί που τις ακούγανε σε αυτά τα γερμανικά, δεν καταλάβαινε κανείς. Αλλά καταλάβαιναν όμως ότι κάτι ζητάνε αυτοί οι άνθρωποι και είναι αποφασισμένοι. Και ήταν αποφασισμένοι πράγματι. Και το πέτυχαν!»

…και για τους Έλληνες στην Αμερική…

Υπήρξε μια -όχι και τόσο μακρινή- εποχή που οι «ξένοι», οι «μαύροι», οι «άσχημοι» και οι «μοχθηροί» δεν μιλούσαν σε ακατάλληπτες, ανατολίτικες γλώσσες, δεν προσεύχονταν στον Αλλάχ  αλλά αναγνώριζαν τους εαυτούς τους ως «Ελληνες» και δήλωναν χριστιανοί.

Ηταν στις αρχές του περασμένου αιώνα όταν οι πρώτοι Ελληνες έφευγαν κατά εκατοντάδες (κατά χιλιάδες λίγο αργότερα) για το δικό τους Νέο Κόσμο, για τη δική τους Γη της Επαγγελίας. Ηταν τότε που σαπιοκάραβα μετέφεραν ευρωπαίους μετανάστες στην «Αμέρικα». Στις Ενωμένες Πολιτείες -όπως τις έλεγαν τότε- που υπόσχονταν δουλειά, φαί και μια ελπίδα καλύτερης ζωής στους κατοίκους αυτής εδώ της χώρας που δεν προλάβαινε να μετρά θύματα και καταστροφές από τους αλλεπάλληλους πολέμους.

Κάτι σαν το σημερινό Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Συρία.

Οι Ελληνες που έφτασαν στην Αμερική, το ξέρουμε πια αυτό, έγιναν δεκτοί με όση «εγκαρδιότητα» υποδεχόμαστε κι εμείς σήμερα τους δικούς μας «ξένους». Τότε δεν είχαν ακόμα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να κρατούνται οι «παράνομοι» απλώς όσοι δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις υγιεινής τους έστελαν κατευθείαν πίσω από το Ελις Αϊλαντ. Πριν καλά καλά πατήσουν το πόδι τους σε αμερικανικό έδαφος.

ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΖΑ

Η Γάζα είναι μια στενή λωρίδα γης στην Παλαιστίνη. Οι Ισραηλινοί της έχουν επιβάλει αποκλεισμό, και την πρωτοχρονιά του 2009 τη βομβάρδισαν σκληρά, με αποτέλεσμα να πληγούν ακόμα και σχολεία και νοσοκομεία, και να υπάρξουν πολλά θύματα, ακόμα και μικρά παιδιά.

Από τον Νοέμβριο του 2009 μέχρι τον Απρίλιο του 2010, με πρωτοβουλία του Θεάτρου ASHTAR της Παλαιστίνης, μαθητές και μαθήτριες δεκατριών ως δεκαεφτά ετών, με τη βοήθεια ενός θεατροπαιδαγωγού και ενός ψυχολόγου, επεξεργάστηκαν και κατέγραψαν σε μορφή μονολόγων τις εμπειρίες, τις σκέψεις, τις ελπίδες, τα όνειρα και τους φόβους τους μετά την ισραηλινή εισβολή και κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα από τον Δεκέμβριο του 2008 μέχρι τον Ιανουάριο του 2009.

Εμείς διαβάσαμε μερικούς από τους μονολόγους αυτούς και προσπαθήσαμε να φανταστούμε τη ζωή των παιδιών αυτών. Προσπαθήσαμε να παίξουμε πάνω στη σκηνή κάποιους απ’ αυτούς. Επίσης γράψαμε σύντομα κείμενα, προσπαθώντας να φανταστούμε πως θα είναι η ζωή τους μετά από είκοσι χρόνια.

Ο Άσραφ Α Σόσι από την οδό Αλ Ουέχντα (έτος γέννησης 1994) «Όλα τα παιδιά της γειτονιάς τον αγαπούσαν.

Ήταν πιο ήπιος κι απ’ το αεράκι. Tο χαρτζιλίκι που έπαιρνε απ’ τον πατέρα μας μου το έδινε εμένα. Όλοι τον αγαπούσαν. Ήρθαν οι φίλοι του και τον πήρανε για το σχολείο. Σαν τις πεταλούδες πέταξαν έξω, απογειώθηκαν… λες κι ο κόσμος είχε πλαστεί γι’ αυτούς. Τα ισραηλινά αεροπλάνα στον αέρα. Ο ήχος του ελικόπτερου… Ένα τέρας που καρτερούσε να ορμήσει στο θήραμά του. Ένα αυτοκίνητο με καταζητούμενους μπήκε στην οδό Γιαρμούκ. Κι οι πεταλούδες βρίσκονταν κοντά στο αυτοκίνητο. Η πεταλούδα δεν ξέρει πως αυτό το αυτοκίνητο είναι η φωτιά που θα την κάψει. Μια ρουκέτα έπεσε στ’ αυτοκίνητο. Ο αδερφός μου ο Τάρεκ πετάχτηκε πέντε μέτρα απ’ το έδαφος, πάνω απ’ τ’ αυτοκίνητο. Ύστερα προσγειώθηκε και περπάτησε. Δεν είχε τίποτα. Ήρθε το ασθενοφόρο και πήρε τα πτώματα. Του είπανε να μπει στο ασθενοφόρο, μα τους απάντησε: «δεν έχω τίποτα» και συνέχισε το δρόμο του για το σχολείο.

Εκατό μέτρα παρακάτω έβαλε το χέρι την καρδιά κι έπεσε Μάρτυρας.* Περίμενα το σχολικό στο δρόμο και η αδερφή μου μού είπε να πάω να δω τι συμβαίνει. Πήγα, αλλά τον Τάρεκ δεν τον είδα. Συνέχισα για το σχολείο. Ενώ ήμουν στο μάθημα, ήρθαν οι θείοι μου και μου είπαν: «Θα πάρεις τρεις μέρες απαλλαγή απ’ το σχολείο». Δεν υποψιάστηκα τίποτα. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Ο θείος μου είπε στον οδηγό να κλείσει τις ειδήσεις. Τότε άρχισα να υποψιάζομαι, γιατί ο θείος μου χωρίς ειδήσεις δεν μπορεί. Φτάσαμε σπίτι. Απ’ έξω είχε μαζευτεί πάρα πολύς κόσμος. Προτού κατέβω, είδα τον πατέρα μου να κάθεται στην καρέκλα και να κλαίει. Πρώτη φορά έβλεπα τον πατέρα μου να κλαίει. Κρατούσε τη φωτογραφία του αδερφού μου, του Τάρεκ. Τον ρώτησα: «Πατέρα, έγινε Μάρτυρας ο αδερφός μου;» «Ο Θεός ας ελεήσει την ψυχή του» μου απάντησε. Το ασθενοφόρο τον έφερε απ’ το νοσοκομείο. Τρέξαμε όλοι να τον αποχαιρετήσουμε. Κοιμότανε σαν άγγελος, κρατώντας ακόμη το βιβλίο στα χέρια του. Ο πατέρας μου δε μας άφησε να πάμε μαζί του στο νεκροταφείο. Εγώ όμως μπήκα στο αυτοκίνητο. Και πήγα και τον αποχαιρέτησα. Και διάβασα την προσευχή Φάτιχα στον τάφο του. Τρεις μήνες πήγαινα καθημερινά στον τάφο του. Καθόμουν και του μιλούσα. Τις νύχτες καρφώνω το βλέμμα μου στη φωτογραφία του…»

Στο δεύτερο τετράμηνο ασχοληθήκαμε με ένα έργο του άγγλου δασκάλου και θεατρικού συγγραφέα Μάικ Κένι

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΗ ΒΑΛΙΤΣΑ

Ο συγγραφέας: Μάικ Κέννυ

Θεωρείται από τους σημαντικότερους βρετανούς συγγραφείς, ειδικευμένος στο νεανικό θέατρο. Έργα του έχουν παιχτεί σε πολλές χώρες του εξωτερικού και έχουν κερδίσει βραβεία.

Επιλέξαμε αυτό το έργο διότι μας μιλάει για τις συνέπειες του πολέμου, που είναι: η φτώχεια, ο ρατσισμός, η μετανάστευση, η εκμετάλλευση και η απώλεια αγαπημένων προσώπων(π.χ. οικογένεια,φίλοι)

Ο Ναζ ζει με τους γονείς του στο χωριό του, σε μια χώρα που θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε. Όταν γίνεται πόλεμος, οι γονείς του αποφασίζουν να τον στείλουν μόνο του στο Λονδίνο, όπου βρίσκεται ο αδελφός του. Στη μακρά διαδρομή του συναντά την Κρίσια, μια συνομήλική του, που κάνουν μαζί το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού.

Συναντούν διάφορους ανθρώπους που προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν και να τους ξεγελάσουν. Στο τέλος όμως καταφέρνουν να φτάσουν στο στόχο του, στο πολυπόθητο Λονδίνο. Εκεί όμως τον περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη: ο αδελφός του δεν περνά και τόσο καλά, όπως τους είχε γράψει στην κάρτα που είχε στείλει στην οικογένεια.

Η ζωή είναι δύσκολη, ο Ναζ δουλεύει με τον αδελφό του, καθαρίζουν αυτοκίνητα στο δρόμο. Πάντα βλέπει όμως τα πράγματα αισιόδοξα.Στην κάρτα που στέλνει στους γονείς του, η τελευταία φράση είναι:

«Δεν είναι ο παράδεισος εδώ.Αλλά είμαστε ζωντανοί!»

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΕΡΓΟ

ΝΑΖ : Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας

ΚΡΙΣΙΑ : Η συντρόφισσα του Ναζ στο μακρύ αυτό ταξίδι

ΕΜΠΟΡΟΣ : Ένας εκμεταλλευτής μικρών παιδιών

ΠΑΤΕΡΑΣ : Πήρε την σημαντική απόφαση να στείλει τον Ναζ στον αδερφό του στην Αγγλία

ΜΗΤΕΡΑ : Συμφώνησε με τον πατέρα

ΑΔΕΡΦΟΣ : Έλεγε ψέματα με απώτερο σκοπό να μην πληγώσει την οικογένεια του.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ : Ένας άνθρωπος με ιδιαιτερότητες και κακό χαρακτήρα.

ΟΔΗΓΟΣ : Ένας βιαστικός άνθρωπος και ανυπόμονος.

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ : Έψαξε τα παιδιά πριν μπουν στο λεωφορείο για την Αγγλία και κράτησε το στυλό του Ναζ .

ΒΟΣΚΟΣ : Για να περάσουν τα βουνά προς την Αγγλία πήρε μόνο την Κρίσια και άφησε πίσω τον Ναζ γιατί δεν είχε να πληρώσει.

ΓΕΡΟΣ & ΓΡΙΑ : Νόμιζαν πως ο Ναζ είναι τρελός γιατί μιλούσε διαφορετική γλώσσα.

Το έργο καταγγέλλει τα αίτια – τους πολέμους και τη φτώχια – που προκαλούν ανείπωτα βάσανα στους αμέτρητους σήμερα μετανάστες, οι οποίοι αναγκάζονται με κίνδυνο της ζωής τους, να ξεριζωθούν από τον τόπο τους, με την ψεύτικη όπως αποδεικνύεται ελπίδα μιας ανθρωπινότερης ζωής στο δυτικό «ευημερούντα» κόσμο, την ασύδοτη εκμετάλλευση και το ρατσιστικό μίσος που αντιμετωπίζουν. 

Ο Ναζ λατρεύει τις ιστορίες. Όταν ο πόλεμος τον αναγκάζει να γίνει πρωταγωνιστής σε μια αληθινή τέτοια, με πολλές περιπέτειες και μακριά από τον πατέρα του, που του τις διηγούνταν, ανακαλύπτει τη δική του δύναμη να λέει ιστορίες, να ζει μέσα από αυτές και να βοηθάει κι άλλους να επιβιώνουν έτσι μαζί του. Ένα έργο που με ανθρωπιά, μα χωρίς μελοδραματισμούς, μιλάει για την πορεία του πρόσφυγα «προς τα μπροστά», καθώς το «πίσω» γι’ αυτόν δεν μπορεί πια να υπάρξει.

«Το αγόρι με τη βαλίτσα» ξεκινά από το Αφγανιστάν, περνά από το Πακιστάν, την Κωνσταντινούπολη και καταλήγει στο Λονδίνο. Θα μπορούσε να είναι όμως και οπουδήποτε αλλού. Είναι ένα ταξίδι που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε όσα ήδη γνωρίζουμε» δηλώνει ο ίδιος ο συγγραφέας. Μέσα από το έργο συνειδητοποιούμε, από τη μια, το πόσο σκληρός είναι ο κόσμος και από την άλλη πως όταν αγωνιζόμαστε στο τέλος θα τα καταφέρουμε.

Και τώρα κάποιες εικόνες από παραστάσεις στην Ελλάδα!!!

Το έργο γνώρισε τεράστια επιτυχία στο εξωτερικό και παίχτηκε σε πολλές χώρες του κόσμου

ENGLISH THEATRE – ΒΟΜΒΑΥ (ΙΝΔΙΑ)

BARNSTORM THEATRE COMPANY, Κίλκεννυ, Ιρλανδία

Τέλος κάποιες ωραίες στιγμές μέσα στο μάθημα

Οι καθηγητές μας

Τα παιδιά

ΤΕΛΟΣ….