Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1

42

description

• Το #1 τεύχος μίας νέας ιδέας, η οποία σίγουρα θα φτάσει ψηλά! www.radioaerostato.gr

Transcript of Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1

Page 1: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 3: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 5: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 7: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 8: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 9: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 10: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1

Δες το βίντεοκλιπ

Page 11: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 12: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 13: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1

Σαρωτικός ο έρωτας. Έρχεται κι όλα γίνονται αλλιώς. Πώς; Προσω-πική υπόθεση του καθενός αυτό. Κι η μοναχική πορεία στο δρόμο του από τις πιο σκληρές. Έρωτα μα-ταιωμένο τον λέμε. Ή και έρωτα ανέφικτο. Μα όπως και να τον λέ-με, πρόκειται για τον πόνο του αν-θρώπου, που αγαπά και δεν αγα-πιέται. Που ποθεί και δεν ποθείται. Που τελικά πονάει και δεν συμπο-νιέται.

Απ’ τον έρωτα γνωρίζει μόνο το αί-μα, που στάζει μέρα νύχτα. Απ’ τον έρωτα του μένει μόνο η πλη-γή. Κι όλο αυτό γίνεται ζωή του. Ζωή σκληρή. Τυραννισμένη.

Μαθαίνει πως έτσι είναι. Δεν είναι αλλιώς. Ξεχνάει το φως, το άρω-μα, την τρυφερότητα, την αγκα-λιά. Με τον καιρό ο έρωτας γίνεται αποτροπή. Το κόκκινο χρώμα του είναι ειδοποίηση να μείνει μακριά. Κίνδυνος θάνατος.

Κι όσο η ζωή περνάει σιγουρεύεται ότι πορεύεται σε δρόμο μοναχό, σε δρόμο φτιαγμένο για έναν, το δρό-μο του έρωτα.

Μονάχος; Μονάχος στον έρωτα;

Εσύ το πιστεύεις αυτό; Εγώ δεν το πίστευα. Πάει καιρός από τότε. Πο-λύς. Έπρεπε πρώτα να μάθω πώς είναι να ξυπνάς ένα πρωί και να μη γνωρίζεις ποιος είναι αυτός εκεί που ξημερώθηκες μαζί του. Που ξημερώ-νεσαι μαζί του χρόνια. Άγνωστος. Έτσι ξαφνικά. Έτσι ξαφνικά κατά-λαβα πως μοιράζομαι χρόνια, μέ-ρες, ώρες, λεπτά μ’ έναν άγνωστο άνθρωπο.

Και ξέρεις τι έκανα; Πήγα στον κα-θρέφτη. Κι έμεινα να κοιτάζω ώρα πολύ τον άγνωστο που γυαλιζό-ταν σα χαμένος. Κι αυτό το έκα-να κάθε πρωί. Δεν ξέρω πόσο μου πήρε αλλά το πρωί, που άνοιξα την πόρτα στον άγνωστο, που ξη-μερωθήκαμε παρέα, για να φύγει, είχα γνωριστεί πολύ καλά με το θλιμμένο είδωλό μου.

Κι όταν έκλεισα την πόρτα και το κάλπικο αντικείμενο του πόθου μου είχε ξεμακρύνει για τα καλά πια, χαμογέλασα για πρώτη φορά στη ζωή, που με καλωσόρισε.

*Στίχος από τη «σονάτα του σελη-νόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου.

«Το ξέρω πως καθένας μονάχοςπορεύεται στον έρωτα…»*

της Σοφίας Νινιού

Page 15: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 17: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 18: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1

Παύλο, μου αρέσει πολύ ο τίτλος που έδω-σες στο τελευταίο cd σας «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί». Μήπως όλες οι Ιστορίες έχουν «ειπωθεί»;

Ναι, όλες οι ιστορίες έχουν ειπωθεί. Το ζήτη-μα είναι να βρει ο καθένας τη δικιά του φω-νή της αφήγησης.

Και μπορεί να πει κάτι χιλιοειπωμένο, που να ακούγεται σαν να είναι η πρώτη φορά.

Ναι ακριβώς. Αυτό είναι άλλωστε και το ζη-τούμενο Βαγγέλη. Να ξαναφωτίζονται τα πράγματα από τον καινούριο τρόπο των ανθρώπων. Των νέων αφηγητών.

Γεννήθηκες τον Οκτώβρη του ‘64 στην Βρέ-μη της Γερμανίας. Εκεί έζησες ως μωράκι μό-νο;

Ναι και αργότερα κάποια στιγμή, πήγα κι έζησα περίπου δύο χρόνια στο Ανόβερο.

Δηλαδή θα μπορούσαμε να πούμε, ότι έχεις μία παραπάνω άποψη για τους Γερμανούς;

Δεν νομίζω ότι έχω μία παραπάνω άποψη για τους Γερμανούς, επειδή γεννήθηκα κι έζησα πριν 30-40 πια χρόνια. Πως έχω δηλα-

δή μία καλή εικόνα γι’ αυτούς. Εξάλλου νο-μίζω ότι πια έτσι όπως είναι τα πράγματα και με τον τρόπο που μεταδίδονται οι πλη-ροφορίες και οι εικόνες της μίας χώρας προς την άλλη είναι πολύ εύκολο να έχει κάποιος αρκετά σαφή εικόνα για οποιοδήποτε μέ-ρος του κόσμου. Φτάνει λίγο να ενδιαφερ-θεί.

Είπες κι ένα αγαπημένο μου ρήμα τώρα. ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ. Και ξέρεις Παύλο, μέχρι τώ-ρα στα 35 μου, πάλευα για την επικοινω-νία ως άνθρωπος και τελικά κατάλαβα πως το σημαντικότερο είναι η συνεννόηση, που εμπεριέχεται ο νους εντός της. Εσύ, το ξεχω-ρίζεις αυτό;

Αυτή η λέξη ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, τα τελευταία 10 χρόνια τουλάχιστον, έχει χρησιμοποιηθεί με τόσο χυδαίο τρόπο. Περισσότερο εμφα-νίζεται στη δημοσιογραφία και στα μέσα ως κάποιου είδους τρικ, με το οποίο μπορείς να μπερδέψεις τους ανθρώπους και να πα-ρουσιάσεις αυτό που θέλεις ανεξάρτητα αν είναι σωστό ή όχι. Δηλαδή, ακούμε πως η κυβέρνηση δεν τα κατάφερε στο επικοινω-νιακό κομμάτι, λες και είναι κάποιου είδους μπαλέτο το οποίο δεν έπαιξε καλά ώστε να σαγηνεύσει και να αποκοιμίσει τελικά τους ανθρώπους.

Οπότε είσαι υπέρ της συνεννόησης.

Όχι, είμαι υπέρ της αποκατάστασης της έλλειψης επικοινωνίας.

Ωραία. Συνεννοηθήκαμε! (γέλια)

Νομίζω ναι. Επικοινωνώντας.

Όταν μπήκα πρώτη φορά στο θέατρο Απόλλων το 2007 μούδιασα από την ομορ-φιά που φέρει. Από τότε έως σήμερα νιώθω τυχερός που έχω παίξει ως ηθοποιός εκεί μέ-σα σε αρκετά θεατρικά έργα κι έχει ανέβει κι ένα παραμύθι μου σε θεατρική μορφή,

Παύλος Παυλίδης και ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί..συνέντευξη στον Βαγγέλη Ευαγγελίου

Page 19: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1

με ηθοποιούς πάνω από 100 παιδιά. Πες μου για τη δική σου εμπειρία που είχες στο θέα-τρο Απόλλων, αν έχεις κάτι να μου αφηγη-θείς που δεν έχεις κάνει έως τώρα.

Θα σου απαντήσω Βαγγέλη αυθόρμητα χω-ρίς να σκεφτώ ,επειδή είναι πολλά τα πράγ-ματα που συνέβησαν εκεί, έτσι κι αλλιώς ήταν σταθμός στη δική μου ζωή η εμφά-νισή μου εκεί στη Σύρο, στο θέατρο Απόλ-λων. Ήταν συγκλονιστική εμπειρία έτσι κι αλλιώς να παίζεις εκεί και ωραίος ο δίσκος που βγήκε, αλλά οι άνθρωποι που βρεθήκαν εκεί και το έζησαν από κοντά κάτι πολύ ξε-χωριστό. Θυμάμαι λοιπόν, την πρώτη φορά που περιφέρθηκα άσκοπα μέσα στο χώρο και ανέβηκα στον όροφο και είδα μία τοιχο-γραφία με ένα κοριτσάκι που αισθάνθηκα πως με κοιτούσε κατάματα. Αυτό θυμάμαι πιο έντονα από όλα.

Πάμε λίγα χρόνια πιο πίσω από την εμφά-νισή σου στη Σύρο, στο 2003 που διαλύθη-καν τα Ξύλινα σπαθιά. Η δική μου απορία είναι, αν όταν διαλύεται κάτι, είναι γιατί έχει κάνει τον κύκλο του, δεν έχει άλλα ωά-ρια και η τελευταία γέννα που κάνει, είναι το ΤΕΛΟΣ;

Είναι αυτό που είπες, κάποια πράγματα κά-νουν τον κύκλο τους και είναι υγιέστερο να πάψουν να υπάρχουν παρά να συνεχίσουν.

Μπορεί να ξαναγίνει κύκλος κάποια στιγμή; Δεν το λέω για τα Ξύλινα μόνο, αλλά γενι-κά. Να ξανασυμβεί ένας νέος κύκλος.

Αυτό θα συνέβαινε στην περίπτωση που οι άνθρωποι θα ήθελαν να παράγουν κάτι και όχι για να αναπαράγουν το παρελθόν, για-τί θα ήταν θλιβερό.

Θα ήταν θλιβερό να σηκωθεί ο διαβήτης που τον φαντάζομαι πεσμένο , για να κάνει ακριβώς τα ίδια. (γελάει δυνατά ο Παύλος).

Ο Χατζιδάκις έλεγε να καταπολεμήσουμε το κτήνος που έχουμε μέσα μας και ο Σιδη-ρόπουλος έλεγε να κρατήσουμε ζωντανό το παιδί μέσα μας, θεωρώ πως είναι ακριβώς το ίδιο. Και τώρα μου γεννιέται η ερώτηση, αν υπάρχει παιδεία εν έτη 2014;

Η παιδεία είναι προσωπική υπόθεση του κα-θενός και δεν αφορά απλά ένα εκπαιδευτι-κό σύστημα. Παιδεία υπήρχε και καλλιέρ-γεια σε ανθρώπους της επαρχίας όπου δεν υπήρχαν καν σχολεία. Οπότε μου φαίνεται λίγο αστείο να γκρινιάζουμε πιστεύοντας ότι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι που δη-μιουργεί όλη την έλλειψη παιδείας επειδή ήταν ελαττωματικό όλα αυτά τα χρόνια. Σαφώς και ήταν, αλλά η παιδεία των αν-θρώπων εξαρτάται κυρίως από τους ίδιους. Και η καλλιέργειά τους. Το να έχουμε αν-θρώπους μορφωμένους οι οποίοι κατέχουν χιλιάδες πληροφορίες, ποτέ δεν ήταν σπου-δαίο, δεν γίνεται έτσι σπουδαιότερος ο κό-σμος. Η παιδεία έχει να κάνει με αυτό που είπες Βαγγέλη, που έχει πει ο αγαπημένος μου Μάνος Χατζιδάκις. Με την καταπολέ-μηση του κτήνους. Και το κτήνος, τα γράμ-ματα και τα χαρτιά τα καταβροχθίζει, τα ροκανίζει, άλλα πράγματα είναι που δεν μπορεί να καταβροχθίσει. Την συνειδητό-τητα των ανθρώπων. Το να έχουμε τα μά-τια μας ανοιχτά και αυτό δεν στο διδάσκει κανένα σχολείο, κανένα βιβλίο. Πρέπει να περπατήσουμε τον κόσμο και να τον ανα-καλύψουμε.

Με τα νούμερα Παύλο, πως τα πας από ψυ-χαναγκαστικής άποψης; Οι 15 ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί, θα μπορούσαν να είναι 14 ή 16;

Ήταν 19 αλλά δεν χωρέσανε! (γέλια)

Θεωρείς πως είσαι μία μορφή κοντορεβιθού-λη, όπου τα τραγούδια σου είναι τα ψίχου-λα και αν κάποια στιγμή χάσεις τον δρόμο σου, θα σου τον δείξουν;

Παύλος Παυλίδης και ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί..

Page 20: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1

Σίγουρα αν υπολογίσει κανείς το ύψος μου, περισσότερο με αυτό τον ήρωα πρέπει να μοιάζω παρά με οποιονδήποτε άλλον.

Είσαι δηλαδή πιο κοντός από τον Δρογώ-ση; (γέλια) Διότι ο Στάθης πάντα αστειεύε-ται στα live με το ύψος του. Εγώ Παύλο εί-μαι 1.96.

Οπότε πρέπει να είσαι λίγο πιο προσεχτι-κός επειδή έχεις μεγαλύτερη απόσταση από τα ψίχουλα.

Ναι ακριβώς και μου θύμησες έναν καλό φίλο τον Νίκο Λυγερό, που είχαμε κάποια στιγμή συζήτηση για κάτι τέτοιο.

«Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά» στον θερινό εδώ στη Σύρο. Τι ταινία λες θα ήθε-λε να δει αυτή την όμορφη καλοκαιρινή νύ-χτα;

Το Στάλκερ του Ταρκόφσκι.

Πως προέκυψε το τραγούδι με τον τίτλο «Ελλάδα»;

Να σου πω την αλήθεια είχα τη μουσική από αυτό το τραγούδι και θυμάμαι ήταν ένα απόγευμα όπου τα παιδιά έπρεπε να φύγουν να ταξιδέψουν για Θεσσαλονίκη κι εγώ να μείνω στην Αθήνα και τους σκεφτό-μουν να διασχίζουν τη χώρα. Είναι σαν πα-ραζάλη μέσα από την οποία προέρχονται οι στίχοι.

Και με αυτό τον τρόπο ήταν σαν να ήσουν μαζί τους.

Ναι, μου φαινόταν συγκινητικό να τους σκέ-φτομαι να ταξιδεύουν. Επειδή είναι και ο τρόπος που ζούμε όλα αυτά τα χρόνια.

Στο τραγούδι «Λαθρεπιβάτης» ένας μικρός σου τραγουδάει ένα απόκοσμο τραγούδι, όπως λέει ο στίχος και θέλω να μου πεις τι συγγένεια μπορεί να έχει αυτό το «απόκο-σμο τραγούδι» με την «απόκοσμη λιακά-δα» που γράφεις στο «Ελλάδα»;

Φαίνεται πως χωρίς να το καταλάβω, αυτή η λέξη βρήκε τρόπο να τρυπώσει σε αυτό

το δίσκο.

«Θα ‘ρθει μία μέρα που θα αφήσεις αυτό το φόβο πίσω σου» τραγουδάς και θέλω να μου πεις στο παλάτι των φόβων σου, ποιος κάθεται στο θρόνο, ποιος φόβος είναι ο Βα-σιλιάς, ποιος φοράει το στέμμα;

Αυτός που είναι το λεωφορείο για την επό-μενη κατάκτηση.

Και αυτό τον καιρό, ποιος είναι το λεωφο-ρείο σου;

Είναι τόσο πολλοί, από που να ξεκινήσει κα-νείς (χαμόγελα).

Τι διαφορά έχει το ταξίδι με ανοιχτά μάτια από αυτό που γίνεται με κλειστά; Πότε βι-ώνουμε περισσότερο;

Δεν νομίζω πως έχει μεγάλη διαφορά. Ουσία υπάρχει και στο «εσωτερικό» ταξίδι αλλά και στο «εξωτερικό» και θα ήμουν τουλάχι-στον αστείος αν υποτιμούσα το ταξίδι με ανοιχτά μάτια, αφού έχει τέτοιο, μπόλικο η ζωή μου έως τώρα.

Και να τελειώσουμε λευκά Παύλο. Με έμπνευση την καταιγίδα σου, από προη-γούμενο δίσκο, διότι θέλησα να μιλήσουμε μόνο για τις ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί. Πιστεύεις στα θαύματα;

Δεν έχει μείνει και τίποτα άλλο στο οποίο να πιστέψουμε, παρά μόνο σε ένα θαύμα!

Και σε ένα ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ με όποιο τρόπο κι αν αυτό απογειώνεται..

Ναι έτσι ακριβώς Βαγγέλη. Σε ευχαριστώ για την συζήτηση που είχαμε και καλή συ-νέχεια στο περιοδικό σας και σε ό,τι άλλο κάνεις.

Να είσαι καλά Παύλο, καλό δρόμο..

Page 21: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1

H Inner Ear καλωσορίζει τον Παύλο Παυλί-δη και ανακοινώνει την κυκλοφορία του νέου του album «Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί». O Παύλος Παυλίδης, παρέα πάντα με τους B-Movies, επιστρέφει με την τέταρτη δισκο-γραφική του δουλειά, πιστός σ’ ένα επίσης πι-στό κοινό, που τον ακολουθεί σαν μια μεγάλη παρέα στα live του σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

15 νέα κομμάτια, 15 μικρές ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί, κάπου, κάποτε, μεταξύ φαντα-σίας και καθημερινότητας, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Κινηματογραφική ατμό-σφαιρα, ακουστική διάθεση, μελωδίες που κολ-λάνε στο μυαλό και ταξιδιάρικοι στίχοι που φτιάχνουν χιλιάδες εικόνες είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτού του album. Αφη-γητής η φωνή του Παυλίδη, όπως πάντα ήρε-μη δύναμη, σαν βλέμμα που πλανιέται στην άκρη του ορίζοντα πάνω απ’ τη θάλασσα. Οι «Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί» έχουν κά-τι από τη γλυκιά μελαγχολία του χειμώνα που φεύγει, αλλά περισσότερο φωτίζονται από μια γενναιόδωρη καλοκαιρινή λιακάδα, δίνοντας μια φρέσκια ανάσα γιορτής σε μια γκρίζα επο-χή που όλα μοιάζουν να έχουν παγώσει.

Τι γιορτάζουμε; Τις διαδρομές δίχως χάρτη, που μπορούν να φτάσουν μέχρι τ’ αστέρια, με οδηγούς αναμνήσεις-φυλαχτά και επιθυμί-ες που ανυπομονούν να γίνουν εμπειρίες. Τα ελληνικά αρώματα της θάλασσας, του βουνού, των κοριτσιών και του μεγάλου καλοκαιριού. Τον έρωτα που έρχεται, φεύγει και ξαναέρχε-ται, αναστατώνοντας τα πάντα στο πέρασμά του όπως οι αέρηδες στα νησιά. Τις αποδρά-σεις με αεροπλάνα, αυτοκίνητα, πλοία και τρένα που υπηρετούν τους αιώνιους λαθρεπι-βάτες, που ταξιδεύουν κόντρα στο χρόνο που τρέχει. Τις ζωγραφιές που ζωντανεύουν με το πρώτο φως και χρωματίζουν την καινούρια μέρα. Την αγάπη που «μοιάζει με ξεχασμένο δώρο». Τη μουσική που θα μας σώσει για άλ-λη μια φορά.

Το album «Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί» κυκλοφορεί σε cd και digital album από την Inner Ear.

Πατώντας στο εξώ-φυλλο κατεβάζεις το δίσκο..

Κάνε κλικ στην εικό-να για να ακούσεις

και να δεις ολόκληρη τη συναυλία από το θέατρο

Απόλλων στη Σύρο

Page 22: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 23: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 24: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 25: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 26: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1

Σύμφωνα με τον τραγουδιστή των The National, Matt Berninger αυτός είναι ο ήχος της απελπισίας. Αναφερόμενος στο 6ο κατά σειρά άλμπουμ του συγκροτήματος με τίτλο “Trouble will find me”.

Ενός πειραματισμού που τελικά απέδωσε καρπούς. Που μέσα από τους ήχους του απο-πνέει αυτοπεποίθηση και συνάμα οικειότητα με το τελικό αποτέλεσμα. Δίχως κάποιου εί-δους υπερπροσπάθεια για το τι το κοινό θέλει ν’ ακούσει από εκείνους, μα με γνώμονα την εσωτερικότητα και το συναίσθημα καταφέρ-νουν να θέλουμε να τους ακούμε. Πολύ!

Το «If you want to make me cry» και

το «Don’t swallow the cap» από πο-λύ νωρίς, έρχονται ως επιβεβαίωση του συ-μπεράσματος του Berninger, αν και ο τίτ-λος του άλμπουμ, του συγκροτήματος από το Μπρούκλιν, ομολογώ πως εγείρει εξ’ αρχής υποψίες..

Σ’ ένα μεγάλο μέρος του οι λιτές φράσεις και τα μονοτονικά επιφωνήματα από τους κιθα-ρίστες Bryce και Aaron Dessner αγκα-λιάζουν τη βαρύτητα και την αισθαντικότητα του βαρύτονου Berninger, δημιουργώ-

της Ελίνας ΚοντονήThe National

Page 27: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1

ντας μια έντονα μυστικιστική ατμόσφαι-ρα. Το “Trouble will find me”, εί-ναι πλημυρισμένο από γεμάτες λυρισμό φράσεις που μοιάζουν να παίζουν κρυ-φτό ανάμεσα στα ρεφραίν.

Το άλμπουμ δεν στερείται και pop στοιχείων. Όχι όπως έχουμε στο μυα-λό μας τους Beatles μα περισσότερο ένα πρώιμο στάδιο των U2 μα και τον κλασ-σικό Βowie.

Στο “Sea of love”, Ο Berninger τραγουδά για κακές επιλογές μα μοιάζει να τις πασπαλίζει μουσικά με αστερό-σκονη. Δυσκολεύτηκα να αντισταθώ στο πολλαπλό άκουσμα του “Fireproof”, όπου οι χορδές της κιθάρας χαρίζουν έναν ήχο που θυμίζει δάκρυα που ξέχασαν να σταματήσουν.

Κάπως έτσι ξέχασα να πατήσω stop.

Το πιο προσωπικό μα και μελωδικά φι-λόξενο άλμπουμ των The National είναι εκεί έξω και περιμένει να το ακού-σετε.

Κάνε κλικ στις εικόνες για να ακούσεις και

να δεις τραγούδια τους

Page 31: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1

Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Που πάω; Στο μέλλον. Σίγουρα στο μέλ-λον. Τι θα ‘ναι αυτό το μέλλον;

Ε μα, με πολλές ερωτήσεις ξεκινήσαμε, δε νομίζετε; Ακόμα δεν έχει βάλει την πρώ-τη. Με τα πολλά με κάνετε να ξεχνώ τα κρισιμότερα. Μουσική. Μουσική παρακα-λώ! Πάει το έχασα το μυαλό μου.. Την εί-δα πρωταγωνίστρια παλιάς ελληνικής ται-νίας, τύπου «Η αρχόντισσα και ο αλήτης», «Μια κυρία στα μπουζούκια» και περιμέ-νω να βγει η ορχήστρα να ξεκινήσει το πα-νηγύρι. Άλλο ένα κουμπάκι ήταν καλέ, το κάναμε ολόκληρο θέμα! Όχι, όχι ξέρω πως δεν είναι αυτό το θέμα σας. Απολαύ-στε τη διαδρομή μετά διαφόρων οργάνων και αφήστε για μια στιγμή τα δικά μου σε ηρεμία. Θα μάθετε τον προορισμό. Κάποια στιγμή θα φτάσω.

Α, τώρα σας έπιασε η περιέργεια για το παρελθόν! Που ήμουν; Μαζί του. Να πί-νουμε τα ποτά μας, να λέμε τα νέα μας ,αλλά κουβέντα για τα παλιά μας. Μα τα παλιά, μας έφεραν καλέ μου σε τούτο δω το μέρος! Και να ανάβουμε τα τσιγάρα μας.. Για την ακρίβεια εγώ τα άναβα, τα έσβηνα και ο κύκλος δεν είχε τέλος. Έως ότου ‘μείναν ψίχουλα καπνού στο πακέτο! Δόξα τω Θεώ που δεν ήμουν εκείνο το κορι-τσάκι γνωστού παραμυθιού, γιατί αν χρει-αζόταν να φτιάξω μονοπάτι ούτε για δέκα εκατοστά δε θα ‘φταναν. Εκείνος πιο συ-γκρατημένος. Γενικά. Προσπαθούσα να κα-ταλάβω σε ποιους διαδρόμους σουλάτσα-ρε το μυαλό του.. Μιλούσαμε. Μάλλον, μιλούσε ως επί το πλείστον εκείνος. Βιάζε-στε. Βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα! Δεν είναι πως δεν μ’ άφηνε.

Είναι που δεν ήθελα να σταματήσει. Είχα τόση επιθυμία να τον ακούω και μου έκα-νε το χατίρι. Δεν είχαμε κάνει καμία συμ-φωνία εκ των προτέρων, σας διαβεβαιώ. Δεν είχαμε κάνει γενικότερα καμία συμ-φωνία. Ούτε με τα γεγονότα! Μπόμπα! Έσκασε έκτακτο δελτίο! Το άτιμο διακό-πτει το πρόγραμμα και κάποιος μένει πάντα με το στόμα παγωμένα ανοιχτό! Εν προ-κειμένω, εγώ. Και για το πρόγραμμα είχα μια υπόνοια.. Ήμουν φυσικά προετοιμα-σμένη για τα πάντα. Άλλωστε ήξερα πως δεν έβγαινα με κάποιον τυχαίο. Κι αυτά τα έκτακτα διέκοπταν συχνά το πρόγραμμά του. Ή μάλλον, τον ύπνο του. Και τότε τον ύπνο του διέκοψαν; Μα τι προσβολή προς το άτομό μου είναι αυτή! Α, Το σώσατε. Λέτε; Λέτε να βρισκόταν σε όνειρο; Με κά-νετε και κοκκινίζω..

Έχει βάλει τρίτη κι ένα φανάρι κοκκινίζει μαζί μου. Είναι τρομερό πόση ντροπή κατα-κλύζει την πόλη μέσα σ’ ένα 24ωρο. Λίγο να μοιάζαν κι οι άνθρωποι σε τούτους τους στύλους.. Σύμφωνοι, σύμφωνοι! Αλλά-ζω ύφος. Πράσινο, μα κάτι άλλο χρώ-ματος κόκκινου σταματά τη διαδρομή κι αυτή τη φορά φέρω αποκλειστική ευθύνη. «Ήταν τόσο μικρή αυτή η διαδρομή.. Είχα τόσα να σου πω..», ήθελα να του πω. «Το ‘χα αλλιώς φανταστεί» τον άκουσα να λέ-ει, πριν μου χαρίσει το ομορφότερο τελευ-ταίο, πρώτο φιλί της ζωής μου..

Το πιο σύντομο ταξίδιΤης Ελίνας Κοντονή

Page 33: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 35: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 36: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 37: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 38: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1

Φωτογραφία: Βαγγέλης Ευαγγελίου

Page 39: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1
Page 41: Ράδιο Αερόστατο • Magazine #1