Η νυχτερίδα-Jo Nesb0

7/22/2019 Η νυχτερίδα-Jo Nesb0

http://slidepdf.com/reader/full/-jo-nesb0 1/615



Ψηφιακή έκδοση Ιανουάριος 2014

Τίτλος πρωτοτύπου Jo Nesbø, Flaggermusmannen, H.Aschehoug & Co.(W. Nygaard) 1997

© 1997, Jo Nesbø© 2013, Eκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (για την ελληνική γλώσσα)SBN 978-960-566-568-5

Κατόπιν συμφωνίας με το Salomonsson Agency.

Το παρόν έργο πνευµατικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατις διατάξεις του Ελληνικού Nόµου (N. 2121/1993 όπως έχροποποιηθεί και ισχύει σήµερα) και τις διεθνείς συµβάσε

περί πνευµατικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως

άνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιοδήποτε µέσο ρόπο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γέναναπαραγωγή, εκµίσθωση ή δανεισµός, µετάφρασιασκευή, αναµετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε µορφηλεκτρονική, µηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκµετάλλευσου συνόλου ή µέρους του έργου.



Eκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

πποκράτους 118, 114 72 Αθήναηλ.: 211 3003500, fax: 211 3003562

http://www.metaixmio.gr • e-mail: [email protected]

Κεντρική διάθεσηΑσκληπιού 18, 106 80 Αθήναηλ.: 210 3647433, fax: 211 3003562

Bιβλιοπωλεία ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Aσκληπιού 18, 106 80 Aθήναηλ.: 210 3647433, fax: 211 3003562Πολυχώρος, Ιπποκράτους 118, 114 72 Αθήναηλ.: 211 3003580, fax: 211 3003581Οξυγόνο, Ολύμπου 81, 546 31 Θεσσαλονίκη,ηλ.: 2310 260085



Jo Nesbo

Η νυχτερίδαΜετάφραση

Ε. Παπαγρηγοράκης



Υψώθηκε στον αέρα με ολάνοιχτες φτερούγες, ύστερα έπεσκαι οι φτερούγες έγιναν μια κάπα που παλλόταν τυλιγμένσφιχτά γύρω από το κορμί ενός άντρα.

ΦΡΑΝΚ ΜΙΛΕ



ΓΟΥΑΛΑ ————



Κ

1

ΣΙΔΝΕΪ, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΕΝΣΙΝΓΚΤΟΝ

ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ

άτι δεν πήγαινε καλά.Αρχικά, η υπάλληλος στον έλεγχο διαβατηρίω

αμογέλασε πλατιά: «Είχατε καλό ταξίδι;».

«Καλό» απάντησε ο Χάρι Χόλε λέγοντας ψέματα. Εδώ κ

ριάντα ώρες είχε ξεκινήσει από το Όσλο μέσω Λονδίνου, κ

μετά την αλλαγή πτήσης στο Μπαχρέιν καθόταν στην ίδιαναθεματισμένη θέση μπροστά από την έξοδο κινδύνου. Γι

λόγους ασφαλείας, το κάθισμα μπορούσε να γείρει ελάχιστ

προς τα πίσω, με αποτέλεσμα η μέση του να τον πεθάν

μέχρι να φτάσουν στη Σιγκαπούρη.



Όμως τώρα η κυρία πίσω από το γκισέ δεν χαμογελούσ

πια. Περιεργάστηκε προσεκτικά το διαβατήριό του με μεγάλ

νδιαφέρον. Ήταν δύσκολο να πει κανείς αν η φωτογραφία

ο όνομά του της είχε φτιάξει τη διάθεση στην αρχή. «Γ

ουλειές;»Ο Χάρι Χόλε είχε την αίσθηση πως στα περισσότερα μέρ

ου κόσμου οι υπάλληλοι στον έλεγχο διαβατηρίων θα είχα

προσθέσει ένα «σερ» στην ερώτηση, ωστόσο είχε διαβάσ

τι τέτοιες τυπικότητες δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες στη

Αυστραλία. Δεν είχε και τόση σημασία. Ο Χάρι δεν ήτα

συνηθισμένος στα ταξίδια στο εξωτερικό ούτε ήταν σνομπ

ο μόνο που ήθελε ήταν ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο και έν

κρεβάτι, όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

«Ναι» απάντησε χτυπώντας νευρικά τα δάχτυλά του στκισέ.

Εκείνη σούφρωσε τα χείλη της, παίρνοντας μια άσχημ

κφραση, και είπε με επικριτικό τόνο: «Γιατί δεν υπάρχει βίζ

στο διαβατήριό σας, σερ;».

Η καρδιά του σκίρτησε, όπως γινόταν κάθε φορά πονιωθε να πλησιάζει κάποια καταστροφή. Μήπως το «σερ

ρησιμοποιούνταν μόνο όταν τα πράγματα άρχιζαν ν

υσκολεύουν;

«Συγγνώμη, το ξέχασα» ψέλλισε ο Χάρι ψάχνοντα

πυρετωδώς τις εσωτερικές τσέπες του. Γιατί δεν είχαν βάλ



μια ειδική βίζα στο διαβατήριό του, όπως κάνουν συνήθως μ

ην κανονική βίζα; Ακριβώς πίσω του στην ουρά άκουσε τ

λαφρύ βουητό από ένα γουόκμαν και κατάλαβε πως ήταν

ιπλανός του στο αεροπλάνο. Έπαιζε την ίδια κασέτα κατ

η διάρκεια όλης της πτήσης. Γιατί, διάολε, δεν μπορούσποτέ να θυμηθεί σε ποια τσέπη είχε βάλει τι; Σαν να μη

φτανε αυτό, έκανε αφόρητη ζέστη παρόλο που ήταν σχεδό

έκα το βράδυ. Ο Χάρι ένιωσε το κρανίο του να μυρμηγκιάζε

Επιτέλους βρήκε το έγγραφο και το άφησ

ανακουφισμένος στο γκισέ.

«Αστυνομικός λοιπόν;» Η υπάλληλος σήκωσε τα μάτι

ης από την ειδική βίζα και τον κοίταξε, χωρίς σουφρωμέν

στόμα πια.

«Ελπίζω να μη δολοφονήθηκαν τίποτα ξανθιέορβηγίδες» γέλασε και πίεσε δυνατά τη σφραγίδα πάν

στην ειδική βίζα.

«Μόνο μία» απάντησε ο Χάρι Χόλε.

Η αίθουσα αφίξεων ήταν γεμάτη ταξιδιωτικούς πράκτορε

και οδηγούς λιμουζινών που κρατούσαν ψηλά πινακίδες μ

ιάφορα ονόματα, όμως πουθενά δεν έλεγε «Χόλε». Ήτα

τοιμος να πάρει ταξί όταν ένας μαύρος άντρας μ

ανοιχτόχρωμο μπλου τζιν και χαβανέζικο πουκάμισο, μ



ασυνήθιστα πλακουτσωτή μύτη και μαύρα κατσαρά μαλλι

άνοιξε δρόμο μέσα από τον κόσμο και τον πλησίασε μ

μεγάλες δρασκελιές.

«Ο κύριος Χόλι, υποθέτω!» φώναξε θριαμβευτικά.

Ο Χάρι Χόλε σκέφτηκε τι επιλογές είχε. Το είχε πάραπόφαση ότι τον πρώτο καιρό στην Αυστραλία θα διόρθων

συχνά την προφορά του επωνύμου του· συνήθως τ

πρόφεραν «Χόουλ», δηλαδή «Τρύπας», ωστόσο το «Χόλι

ηλαδή «Άγιος», δεν ήταν και τόσο κακό.

«Άντριου Κένσινγκτον, χαίρω πολύ» είπε ο άντρα

αμογελώντας πλατιά και έτεινε την τεράστια παλάμη του

ίχε μέγεθος λεμονοστύφτη! «Καλωσόρισες στο Σίδνε

Ελπίζω να είχες καλή πτήση» πρόσθεσε εγκάρδια ο ξένο

και τα λόγια του ήταν σαν καθυστερημένος αντίλαλος τουπικού αποχαιρετισμού της αεροσυνοδού είκοσι λεπτ

ωρίτερα. Άρπαξε τη στραπατσαρισμένη βαλίτσα του Χά

και ξεκίνησε για την έξοδο, χωρίς καν να κοιτάξει πίσω.

Ο Χάρι τον ακολούθησε καταπόδι. «Εργάζεσαι στη

αστυνομία του Σίδνεϊ;» άρχισε να λέει.«Ναι, βέβαια, συνάδελφε. Πρόσεχε!»

Η πόρτα ανοιγόκλεισε στο πρόσωπο του Χάρι, κοπάνησ

η μύτη του και τα μάτια του δάκρυσαν. Μια χοντροκομμέν

φαρσοκωμωδία δεν θα μπορούσε να είχε αρχίσ

ειρότερα.greekleech.info Έτριψε τη μύτη του κ



λαστήμησε στα νορβηγικά. Ο Κένσινγκτον τον κοίταξ

συμπονετικά.

«Παλιοπόρτες, ε;» είπε.

Ο Χάρι δεν απάντησε. Δεν ήξερε πώς απαντούν σε κά

έτοιο εδώ.Στο πάρκινγκ ο Κένσινγκτον άνοιξε το πορτμπαγκάζ ενό

μικρού, καλοδιατηρημένου Toyota και πέταξε μέσα τ

αλίτσα. «Θέλεις να οδηγήσεις, συνάδελφε;» ρώτησ

κπληκτος.

Ο Χάρι συνειδητοποίησε πως καθόταν στη θέση το

δηγού. Μα βέβαια, διάολε, οδηγούσαν στα αριστερά στου

ρόμους της Αυστραλίας. Ωστόσο, η θέση του συνοδηγο

ταν τόσο γεμάτη με χαρτιά, κασέτες και σκουπίδια, που

Χάρι στριμώχτηκε στο πίσω κάθισμα.«Πρέπει να είσαι Αβορίγινας» είπε όταν έστριψαν στο

αυτοκινητόδρομο.

«Δεν έπεσες έξω, αστυνόμε» απάντησε ο Κένσινγκτον κ

ον κοίταξε από το καθρεφτάκι.

«Στη Νορβηγία σάς λέμε Αυστραλονέγρους».Ο Κένσινγκτον συνέχισε να τον κοιτάζει από τ

καθρεφτάκι. «Αλήθεια;»

Ο Χάρι άρχισε να νιώθει αμήχανα. «Εεε… θέλω να πω ό

ι πρόγονοί σου δεν ήταν κατάδικοι που στάλθηκαν εδώ απ



ην Αγγλία πριν από διακόσια χρόνια» είπε απολογητικά γι

α δείξει πως, εν πάση περιπτώσει, είχε τουλάχιστον κάποιε

νώσεις για την ιστορία της χώρας.

«Έχεις δίκιο, Χόλι, οι πρόγονοί μου ήταν λίγο νωρίτερ

δώ. Σαράντα χιλιάδες χρόνια, για την ακρίβεια». Κένσινγκτον χαμογέλασε στο καθρεφτάκι.

Ο Χάρι σκέφτηκε ότι έπρεπε να το βουλώσει για λίγ

Κατάλαβα. Λέγε με Χάρι».

«ΟΚ, Χάρι. Είμαι ο Άντριου».

Ο Άντριου μιλούσε ασταμάτητα σε όλη τη διάρκεια τη

ιαδρομής.greekleech.info Οδήγησε τον Χάρι ως το Κινγκ

Κρος, ξεναγώντας τον συγχρόνως. Αυτή ήταν η περιοχή το

Σίδνεϊ με τα κόκκινα φανάρια καθώς και κέντρο διακίνηση

αρκωτικών και, κατ’ επέκταση, όλων των άλλων σκοτεινώ

και παράνομων δοσοληψιών της πόλης. Ένα στα δύ

σκάνδαλα είχε σχέση με κάποιο κακόφημο ξενοδοχείο

στριπτιζάδικο που βρισκόταν σε αυτό το τετραγωνικιλιόμετρο.

«Φτάσαμε» είπε ο Άντριου και σταμάτησε απότομα στ

κράσπεδο του πεζοδρομίου, πετάχτηκε έξω και έβγαλε τ

αλίτσα του Χάρι από το πορτμπαγκάζ. «Θα τα πούμε αύριο

πρόσθεσε και εξαφανίστηκε μαζί με το αυτοκίνητο.



«Χάρι Χόλι από το Όσλο της Νορβηγίας, σερ».

«Κάθισε, Χόλι. Φαίνεσαι σε διαολεμένα καλή φόρμα γ

όσο νωρίς το πρωί. Δεν πιστεύω να επισκέφτηκες τίποτ

μάγκες για καμιά πρέζα;» Ο Νιλ Μακόρμακ γέλασε δυνατά.

«Τζετ λαγκ! Είμαι ξύπνιος από τις τέσσερις τημερώματα, σερ» εξήγησε ο Χάρι.

«Φυσικά. Ένα αστειάκι έκανα. Είχαμε μια περίπτωσ

σοβαρής διαφθοράς πριν από κάνα δυο χρόνια εδώ πέρ

Δέκα αστυνομικοί καταδικάστηκαν ανάμεσα σε άλλα και γι

ιακίνηση ναρκωτικών – μεταξύ τους. Κίνησαν υποψίες για

ύο από αυτούς ήταν στην τσίτα χωρίς λόγο όλο τ

ικοσιτετράωρο. Δεν ήταν και πολύ αστείο τελικά» είπε με έν

πνιχτό γέλιο ικανοποίησης, φόρεσε τα γυαλιά του κ

ανακάτεψε τα χαρτιά που είχε μπροστά του.«Σε έστειλαν λοιπόν εδώ να μας βοηθήσεις στην έρευν

ια τη δολοφονία της Ίνγκερ Χόλτερ, Νορβηγίδας με άδει

ργασίας στην Αυστραλία. Ξανθιά και όμορφη σύμφωνα μ

ις φωτογραφίες. Είκοσι τριών ετών, σωστά;» Ο Χά

κατένευσε.Ο Μακόρμακ σοβάρεψε τώρα: «Βρέθηκε από ψαράδες έξ

από τον κόλπο Γουάτσον, και συγκεκριμένα στο πάρκο Γκα

Μισόγυμνη, με μώλωπες που μαρτυρούν πως πρώτ

ιάστηκε και στη συνέχεια στραγγαλίστηκε, ωστόσο δε

ρέθηκαν ίχνη σπέρματος. Έπειτα το πτώμα μεταφέρθηκ



«Καλά, απ’ όσο ξέρω».

«Σπουδαία γυναίκα. Φαντάζομαι σου έχει εξηγήσει

περιμένουμε από σένα;»

«Μέχρι ενός σημείου. Θα συμμετάσχω σε μια έρευ…»

«Ωραία. Ξέχνα τα αυτά. Εδώ έχουμε νέους κανόνεούμερο ένα: αποδώ και πέρα θα ακούς εμένα και μόν

μένα. Νούμερο δύο: δεν θα συμμετάσχεις σε τίποτα χωρίς ν

χεις λάβει εντολή από μένα. Και νούμερο τρία: μ

παρασπονδία και έφυγες με το πρώτο αεροπλάνο για τη

πατρίδα σου».

Όλα αυτά ειπώθηκαν με χαμόγελο, αλλά το μήνυμα ήτα

εκάθαρο: κάτω τα χέρια από το ψητό, εδώ είσαι μόν

παρατηρητής. Θα μπορούσε να είχε φέρει μαγιό κ

φωτογραφική μηχανή μαζί του.«Φαντάζομαι πως η Ίνγκερ Χόλτερ ήταν κάποιο είδο

ηλεστάρ στη Νορβηγία».

«Όχι και τόσο, σερ. Παρουσίαζε ένα παιδικό πρόγραμμ

πριν από λίγα χρόνια. Είχε ήδη όμως σχεδόν ξεχαστεί πρ

συμβεί αυτό».«Μου λένε πως οι εφημερίδες σας έκαναν μεγάλο θέμ

αυτή τη δολοφονία. Μερικές μάλιστα έχουν στείλει ήδ

ανθρώπους τους εδώ. Τους δώσαμε ό,τι στοιχεία είχαμε –πο

εν είναι και πολλά– κι έτσι γρήγορα θα βαρεθούν και θ

πάρουν τον δρόμο της επιστροφής. Δεν ξέρουν ότι είσαι εδ



–έχουμε δικές μας νταντάδες να τους φροντίσουν–, οπό

εν χρειάζεται να σε απασχολεί αυτό».

«Ευχαριστώ, σερ» είπε ο Χάρι και το εννοούσε. Η σκέψ

και μόνο κάποιου ρεπόρτερ με υπερβάλλοντα ζήλο να τρέχ

από πίσω του ασθμαίνοντας δεν του ήταν καθόλουχάριστη.

«Εντάξει, Χόλι, θα είμαι ειλικρινής μαζί σου και θα σου π

πώς έχουν τα πράγματα. Το αφεντικό μου μου έχ

εκαθαρίσει ότι οι αρχές του Σίδνεϊ επιθυμούν ν

ιαλευκανθεί αυτή η υπόθεση όσο το δυνατόν γρηγορότερ

Ως συνήθως, έχει να κάνει με πολιτική και χρήμα».

«Χρήμα;»

«Υπολογίζουμε ότι η ανεργία στο Σίδνεϊ θα ξεπεράσει τ

έκα τοις εκατό φέτος και η πόλη έχει ανάγκη ακόμα και τελευταίο σεντ που μπορεί να πάρει από τους τουρίστες. Ο

Ολυμπιακοί Αγώνες του 2000 που θα γίνουν στη χώρα μα

πλησιάζουν και ο τουρισμός από τη Σκανδιναβία βρίσκετ

σε άνοδο. Ένας φόνος, ιδιαίτερα όταν δεν έχει διαλευκανθε

εν είναι η καλύτερη διαφήμιση για την πόλη, γι’ αυτκάνουμε ό,τι μπορούμε. Έχουμε μια ομάδα τεσσάρω

αστυνομικών που ερευνούν την υπόθεση, με ελεύθερ

πρόσβαση σε όλα τα μέσα που διαθέτει το Σώμα, δηλαδή σ

λεκτρονικά αρχεία, ιατροδικαστές, προσωπικό εργαστηρίω



Πάρκαραν κάτω από το πάρκο Γκαπ, έναν από του

πολλούς πνεύμονες πρασίνου του Σίδνεϊ. Απότομα πέτριν

σκαλοπάτια οδηγούσαν στο ανεμοδαρμένο πάρκο, πο

απλωνόταν ψηλά πάνω από τον κόλπο Γουάτσον στα βόρε

και τον Ειρηνικό ωκεανό στα ανατολικά. Η ζέστη τούτύπησε κατακέφαλα μόλις άνοιξαν τις πόρτες το

αυτοκινήτου. Ο Άντριου έβαλε ένα ζευγάρι μεγάλα μαύρ

υαλιά, που έκαναν τον Χάρι να σκεφτεί κάποιον χαλαρ

ασιλιά του πορνό. Για κάποιον λόγο, ο αυστραλό

συνάδελφός του σήμερα φορούσε ένα στενό κοστούμι κ

τσι όπως οι φαρδιοί του ώμοι ήταν στριμωγμένοι μέσα σ

αυτό και ανηφόριζε σεινάμενος το μονοπάτι προς το σημεί

απ’ όπου θα μπορούσαν να έχουν καλή θέα ήταν πραγματικ

κωμικό θέαμα.«Από εδώ βλέπεις τον Ειρηνικό ωκεανό, Χάρι. Επόμεν

στάση η Νέα Ζηλανδία, σε περίπου δύο χιλιάδες υγρ

ιλιόμετρα».

Ο Χάρι κοίταξε γύρω του. Στα δυτικά είδε το κέντρο με τ

έφυρα Χάρμπορ, στα βόρεια την παραλία και τα ιστιοπλοϊκστον κόλπο Γουάτσον, ενώ πιο μακριά, στη βορειότερ

πλευρά του κόλπου, ξεχώριζε το καταπράσινο προάστ

Μάνλι. Στα ανατολικά, η γραμμή του ορίζοντα είχε πάρ

ιάφορες αποχρώσεις του μπλε. Οι απόκρημνοι βράχ



κυλάει στη ραχοκοκαλιά του. Αυτή η ζέστη τού προκαλούσ

υσφορία.

«Ναι, οι Άγγλοι τα κατάφεραν» είπε ο Άντριου και έφτυσ

από την κορυφή του γκρεμού. Παρακολούθησαν για λίγο τ

σάλιο να πέφτει, πριν χαθεί στον αέρα.«Φαίνεται πως ήταν ήδη νεκρή όταν την πέταξαν κα

υτυχώς, δεν έζησε τη φρίκη της πτώσης» συνέχισε

Άντριου. «Πρέπει να χτύπησε στα απότομα βράχι

πέφτοντας. Όταν τη βρήκαν, μεγάλα κομμάτια σάρκα

λειπαν από το κορμί της».

«Για πόσο χρόνο ήταν νεκρή πριν βρεθεί;»

Ο Άντριου έκανε μια γκριμάτσα. «Ο γιατρός τη

αστυνομίας είπε σαράντα οκτώ ώρες, αλλά…» Έβαλε το

αντίχειρά του μπροστά στο στόμα του σαν να έπινε. Ο Χάγνεψε. Άρα ο γιατρός της αστυνομίας ήταν μια διψασμέν

ψυχή.

«Και γίνεσαι δύσπιστος όταν τα νούμερα είν

στρογγυλεμένα;»

«Βρέθηκε Παρασκευή πρωί, ας πούμε λοιπόν πως πέθανκάποια στιγμή το βράδυ της Τετάρτης».

«Εντοπίσατε τίποτα ίχνη;»

«Όπως βλέπεις, τα αυτοκίνητα μπορούν να παρκάρου

δώ κάτω, η περιοχή δεν φωτίζεται τη νύχτα και είναι σχετικ



ρημη. Δεν έχουμε κανέναν αυτόπτη μάρτυρα και, για να είμ

ιλικρινής, δεν νομίζω ότι θα έχουμε».

«Τι κάνουμε λοιπόν τώρα;»

«Τώρα κάνουμε αυτό που μου υπέδειξε το αφεντικ

πηγαίνουμε δηλαδή σε ένα εστιατόριο να ξοδέψουμε λίγαπό το κονδύλι φιλοξενίας επισκεπτών του Σώματος. Στ

κάτω κάτω, είσαι ο πιο υψηλόβαθμος εκπρόσωπος τη

ορβηγικής αστυνομίας σε ακτίνα μεγαλύτερη των δύ

ιλιάδων χιλιομέτρων. Τουλάχιστον».

Ο Άντριου και ο Χάρι κάθισαν σε ένα τραπέζι με λευκ

ραπεζομάντιλο. Η ψαροταβέρνα Doyle's βρισκόταν στην πι

απομακρυσμένη άκρη του κόλπου Γουάτσον, με μόνο μ

στενή λωρίδα αμμουδερής παραλίας να τη χωρίζει από τάλασσα.

«Δεν είναι απίστευτα όμορφα;» είπε ο Άντριου.

«Σαν τοπίο σε καρτ ποστάλ». Ένα αγοράκι και έν

κοριτσάκι έχτιζαν πύργους με άμμο στην παραλία μπροστ

ους, με φόντο τη βαθιά γαλάζια θάλασσα και τουκαταπράσινους λόφους, ενώ στο βάθος φαινόταν

αυμαστή γραμμή του ορίζοντα του Σίδνεϊ.

Ο Χάρι παρήγγειλε χτένια και πέστροφα της Τασμανίας,

Άντριου μια αυστραλιανή γλώσσα, την οποία ο Χάρι φυσικ

εν είχε ακούσει ποτέ. Ο Άντριου επέλεξε ένα μπουκά



«Τι εννοείς;»

Ο Άντριου κοίταξε επίμονα τον Χάρι. «Οι Αβορίγινες δε

ρίσκονται ψηλά στην κοινωνική ιεραρχία ούτε χαίρου

μεγάλης εκτίμησης σε αυτή τη χώρα, όπως έχεις ίσω

καταλάβει. Από παλιά οι Άγγλοι έγραφαν στουσυμπατριώτες τους πως οι αυτόχθονες είχαν αδυναμία στ

αλκοόλ και στις κλοπές» είπε. Ο Χάρι άκουγε με ενδιαφέρον

«Πίστευαν πως το είχαμε στα γονίδιά μας. “Το μόνο πο

έρουν να κάνουν είναι να προκαλούν πανδαιμόνι

φυσώντας μέσα σε μακριά κομμάτια από κούφια ξύλα που τ

λένε ντιντζεριντού” έγραφε ένας από αυτούς. Ωστόσο, αυτή

ώρα παινεύεται πως έχει καταφέρει να ενσωματώσ

ιάφορες κουλτούρες σε μια συνεκτική και λειτουργικ

κοινωνία. Αλλά λειτουργική για ποιον; Το μειονέκτημα, ή τπλεονέκτημα, ανάλογα με το πώς το βλέπει κανείς, είναι ό

ι αυτόχθονες δεν εμφανίζονται πλέον πουθενά.

»Οι Αβορίγινες είναι σχεδόν ολοκληρωτικά απόντες απ

η ζωή και την κοινωνία της Αυστραλίας, εκτός από τ

πολιτικές αποφάσεις που αφορούν τα συμφέροντα και τηκουλτούρα τους. Οι Αυστραλοί εξαγοράζουν τις ενοχές του

κρεμώντας έργα τέχνης Αβορίγινων στους τοίχους τω

σπιτιών τους. Απ’ την άλλη, οι Αβορίγινε

αντιπροσωπεύονται με το παραπάνω στις ουρές για τ

πίδομα ανεργίας, στις στατιστικές για τις αυτοκτονίες κ



στις φυλακές. Οι πιθανότητες να καταλήξεις στη φυλακή α

ίσαι Αβορίγινας είναι είκοσι έξι φορές περισσότερες απ’ ό,

ια οποιονδήποτε άλλον Αυστραλό. Για σκέψου το λίγ

Χάρι Χόλι».

Ο Άντριου τελείωσε το κρασί του ενώ ο Χάρι τσκεφτόταν. Καθώς και το ότι μόλις είχε φάει το καλύτερ

ψάρι στα τριάντα δύο χρόνια της ζωής του.

«Και όμως, οι Αυστραλοί δεν είναι περισσότερο ρατσιστέ

από άλλους λαούς, αφού είμαστε μια πολυπολιτισμικ

κοινωνία, με πολίτες από όλο τον κόσμο. Πράγμα πο

σημαίνει πως το να φοράς κοστούμι όταν πας στο εστιατόρι

αξίζει τον κόπο».

Ο Χάρι συμφώνησε με ένα νεύμα. Δεν είχε τίποτα να π

πάνω σ’ αυτό. «Η Ίνγκερ Χόλτερ δούλευε σε μπαρ;»«Ναι, στο Albury της οδού Όξφορντ, στο Πάντινγκτον

Σκέφτομαι να περάσουμε από εκεί απόψε».

«Γιατί όχι τώρα;» Ο Χάρι είχε αρχίσει να ανυπομονεί.

«Γιατί πρώτα πρέπει να συναντήσουμε τον σπιτονοικοκύρ

ης».Ο Πλούτων εμφανίστηκε απρόσκλητος στο στερέωμα.

Η Γκλέμπε Πόιντ αποδείχτηκε ένας συμπαθητικός, ό

πολυσύχναστος δρόμος, με μικρά, απλά, ως επί το πλείστο



θνικ ταβερνάκια το ένα δίπλα στο άλλο.

«Αυτή ήταν παλιά η γειτονιά των μποέμ» εξήγησε

Άντριου. «Έμενα εδώ όταν ήμουν φοιτητής τη δεκαετία το

70. Ακόμη μπορείς να βρεις εστιατόρια χορτοφάγων γι

ντελεκτουέλ τύπους που ακολουθούν εναλλακτικούρόπους ζωής, βιβλιοπωλεία για λεσβίες και άλλα τέτοι

μως οι παλιοί χίπηδες και τα πρεζόνια έχουν εξαφανιστε

Και καθώς το Γκλέμπε έγινε πολύ ιν, ανέβηκαν και τα νοίκι

Αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να ζήσω εδώ τώρα, ακόμα κ

με τον μισθό του αστυνομικού».

στριψαν δεξιά στην οδό Χέρεφορντ και μπήκαν στη

αυλόπορτα με τον αριθμό 54. Ένα μικρό τριχωτό μαύρο ζώ

ούς πλησίασε γαβγίζοντας και δείχνοντάς τους τ

μικροσκοπικά, μυτερά δόντια του. Το μικρό τέρας φαινότα

ξαγριωμένο και έμοιαζε εκπληκτικά με τον δαίμονα τη

Τασμανίας στη φωτογραφία του τουριστικού οδηγού

Επιθετικό και γενικώς ενοχλητικό αν κρέμεται από τον λαιμσου, έλεγε ο οδηγός. Το είδος έχει σχεδόν ολοκληρωτικ

κλείψει, πράγμα που ο Χάρι ήλπιζε πως ίσχυε. Καθώς αυτ

ο δείγμα του είδους όρμησε καταπάνω του με ορθάνοιχτ

σαγόνια, ο Άντριου σήκωσε το πόδι του και του έδωσε μι

ερή κλοτσιά, που το έστειλε να αλυχτάει στους θάμνους το



φράχτη.

Όταν ανέβηκαν τα σκαλιά, ένας αγουροξυπνημένο

κοιλαράς με ξινισμένο ύφος στεκόταν στην πόρτα: «Τι έγινε

σκύλος;».

«Θαυμάζει τις τριανταφυλλιές» τον πληροφόρησε Άντριου χαμογελώντας. «Είμαστε από την αστυνομία, Τμήμ

Ανθρωποκτονιών. Ο κύριος Ρόμπερτσον;»

«Ναι, ναι. Τι θέλετε πάλι; Σας είπα ήδη πως έχω πει ό,

έρω».

«Και τώρα μας είπατε πως μας είπατε πως έχετε πει…

Ακολούθησε μια παρατεταμένη σιωπή, ενώ ο Άντριο

συνέχιζε να χαμογελάει και ο Χάρι στηριζόταν αμήχανα πότ

στο ένα πόδι και πότε στο άλλο. «Συγγνώμη, κύρ

Ρόμπερτσον, δεν ήρθαμε να σας ρίξουμε με τη γοητεία μααλλά ο κύριος αποδώ είναι ο αδελφός της Ίνγκερ Χόλτερ κ

α θέλαμε να δούμε το δωμάτιό της, αν δεν σας κάνει κόπο

Η στάση του Ρόμπερτσον άλλαξε αμέσως. «Να μ

συγχωρείτε, δεν ήξερα… Περάστε!» Άνοιξε την πόρτα κ

προχώρησε μπροστά τους προς τη σκάλα. «Μάλιστα αλήθεια είναι πως δεν ήξερα καν ότι η Ίνγκερ είχε αδελφ

Μα τώρα που το λέτε, βλέπω σίγουρα την ομοιότητα».

Πίσω του, ο Χάρι μισογύρισε προς τον Άντριου και το

κλεισε το μάτι.



Το δωμάτιο της Ίνγκερ είχε μείνει ανέγγιχτο. Ρούχα

περιοδικά, γεμάτα τασάκια και άδεια μπουκάλια κρασιο

ρίσκονταν παντού.

«Η αστυνομία μού είπε να μην πειράξω τίποτα προς τπαρόν».

«Καταλαβαίνουμε».

«Απλώς δεν γύρισε σπίτι ένα βράδυ. Εξαφανίστηκε».

«Ευχαριστούμε, κύριε Ρόμπερτσον, έχουμε διαβάσει τη

κατάθεσή σας».

«Της είχα πει να μην έρχεται από τον δρόμο που περνά

από τη γέφυρα και την ψαραγορά όταν επέστρεφε σπίτι τ

ράδυ. Είναι σκοτεινά και εκεί συχνάζουν ένα σωρό αραπάδ

και κιτρινιάρηδες…» Κοίταξε με τρόμο τον ΆντριοΚένσινγκτον. «Με το συμπάθιο, δεν ήθελε να…»

«Δεν πειράζει. Μπορείτε να πηγαίνετε τώρα, κύρ

Ρόμπερτσον».

Ο Ρόμπερτσον κατέβηκε αθόρυβα τη σκάλα και άκουσα

ο τσούγκρισμα μπουκαλιών στην κουζίνα.Στο δωμάτιο υπήρχαν ένα κρεβάτι, μερικά ράφια με βιβλ

και ένα γραφείο. Ο Χάρι κοίταξε τριγύρω και προσπάθησε ν

σχηματίσει μια εικόνα της Ίνγκερ Χόλτερ. Θυματοποίηση: ν

άζεις τον εαυτό σου στη θέση του θύματος. Μόλις πο

υμόταν το ζωηρό κορίτσι στην τηλεόραση, με τον νεανικ



νθουσιασμό και τα αθώα γαλανά μάτια.

Σίγουρα δεν ήταν ο τύπος της νοικοκυρούλας πο

περνούσε όλο τον ελεύθερο χρόνο της καθαρίζοντας κάθ

ωνιά του σπιτιού. Δεν υπήρχαν κάδρα στους τοίχους, πέρ

από μια αφίσα του Braveheart με τον Μελ Γκίμπσον, τποίο ο Χάρι θυμόταν μόνο και μόνο επειδή, για κάποιο

ανεξήγητο λόγο, πήρε Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Είχε κακ

ούστο στον κινηματογράφο, σκέφτηκε ο Χάρι. Και στου

άντρες. Ο Χάρι ήταν ένας από αυτούς που είχαν νιώσ

προδομένοι όταν το Mad Max είχε κάνει τον Γκίμπσο

αστέρα του Χόλιγουντ.

Στον τοίχο κρεμόταν μια φωτογραφία της Ίνγκε

Καθόταν σε ένα παγκάκι, μπροστά από κάποια χρωματιστ

υτικού τύπου σπίτια, με μια παρέα από μακρυμάλληδεενειοφόρους νεαρούς. Φορούσε ένα φαρδύ, ριχτό βιολε

φουστάνι, ενώ τα ξανθά μαλλιά της κρέμονταν ολόισια γύρ

από το χλωμό, σοβαρό πρόσωπό της. Κρατιόταν χέρι χέρι μ

ναν νεαρό που είχε ένα μωρό στην αγκαλιά του.

Σε ένα ράφι υπήρχαν ένα σακούλι με καπνό, μερικά βιβλια αστρολογία και μια άτεχνα σκαλισμένη ξύλινη μάσκα, μ

μακριά γαμψή μύτη σαν ράμφος. Ο Χάρι τη γύρισε από πίσω

Κατασκευασμένη στην Παπούα Νέα Γουινέα, έγραφε στη

καρτελίτσα με την τιμή.

Όσα ρούχα δεν ήταν στο κρεβάτι ή στο πάτωμα κρέμοντα



σε μια μικρή ντουλάπα. Δεν υπήρχαν πολλά: μερικέ

αμβακερές μπλούζες, ένα φθαρμένο παλτό και έν

πλατύγυρο ψάθινο καπέλο στο πάνω ράφι.

Ο Άντριου πήρε στο χέρι του ένα πακέτο χαρτάκια γι

σιγάρα από ένα συρτάρι του γραφείου. «Κάπνιζε στριφτσιγάρα μεγάλου μεγέθους».

«Βρήκατε και ναρκωτικά εδώ;» ρώτησε ο Χάρι.

Ο Άντριου έγνεψε αρνητικά και έδειξε τα χαρτάκια τω

σιγάρων. «Αν όμως είχαμε εξετάσει τα τασάκια, είμ

σίγουρος πως θα βρίσκαμε ίχνη κάνναβης».

«Και γιατί δεν το κάνατε; Δεν έγινε έρευνα εδώ από τη

Εγκληματολογική;»

«Κατ’ αρχάς, δεν είχαμε λόγο να πιστεύουμε πως εδ

ταν ο τόπος του εγκλήματος. Δεύτερον, το να καπνίζκάποιος μαριχουάνα δεν το κάνουμε θέμα, αφού εδώ, στ

έα Νότια Ουαλία, έχουμε μια πιο ρεαλιστική αντίληψη γ

η μαριχουάνα απ’ ό,τι σε ορισμένες άλλες πολιτείες τη

Αυστραλίας. Δεν αποκλείω τελείως την πιθανότητα ο φόνο

α έχει σχέση με ναρκωτικά, αλλά κάνα δυο τσιγαριλίκιύσκολα σχετίζονται με την υπόθεση. Δεν μπορούμε ν

έρουμε αν έκανε χρήση άλλων ουσιών. Διακινούνται αρκετ

κόκα και ψυχοφάρμακα στο Albury, αλλά κανένας απ’ όσου

ωτήσαμε δεν ανέφερε κάτι, ούτε υπήρχε ίχνος τέτοιας ουσία



στις εξετάσεις αίματος. Δεν φαίνεται να είχε σχέση με σκληρ

αρκωτικά. Δεν υπήρχαν σημάδια από τρυπήματα βελόνα

στο κορμί της και, επιπλέον, έχουμε ένα λογικό καθεστώ

πιτήρησης στους κύκλους των χρηστών σκληρώ

αρκωτικών».Ο Χάρι τον κοίταξε και ο Άντριου ξερόβηξε. «Εν πάσ

περιπτώσει, αυτή είναι η επίσημη εκδοχή. Υπάρχει ωστόσ

κάτι στο οποίο θεωρούν πως μπορείς να μας βοηθήσεις».

Ήταν ένα γράμμα στα νορβηγικά. «Αγαπητή Ελίζαμπεθ

εκινούσε και φαίνεται πως δεν είχε τελειώσει. Ο Χάρι το

ριξε μια γρήγορη ματιά:

Λοιπόν, είμαι καλά και το σπουδαιότερο: είμα

ερωτευμένη! Φυσικά, είναι ωραίος σαν έλληνας θεός, μ

μακριά σγουρά καστανά μαλλιά, στητό πισινό και βλέμμπου σου λέει αυτό που σου έχει ήδη ψιθυρίσει στο αυτ

πως σε θέλει τώρα αμέσως πίσω από τον πιο κοντιν

τοίχο, στην τουαλέτα, στο τραπέζι, στο πάτωμ

οπουδήποτε. Τον λένε Έβανς, είναι τριάντα δύο χρονώ

και –έκπληξη!– παντρεμένος στο παρελθόν, με έν

χαριτωμένο αγοράκι ενάμισι έτους, τον Τομ-Τομ. Αυτή τ

στιγμή δεν έχει μόνιμη δουλειά αλλά γυρίζει και κάν

διάφορα.

Ναι, ναι, καταλαβαίνω πως μυρίζεσαι μπελάδες, αλλ

υπόσχομαι να μην αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθε



Τουλάχιστον, όχι προς το παρόν.

Αρκετά για τον Έβανς. Δουλεύω ακόμη στο Albury.

Μίστερ Μπιν σταμάτησε να μου ζητάει να βγούμε από τό

που είδε τον Έβανς ένα βράδυ στο μπαρ, και αυτ

τουλάχιστον είναι πρόοδος. Όμως εξακολουθεί να μ

παρακολουθεί μ̓ εκείνο το γλοιώδες ύφος του. Ουφ!

αλήθεια είναι πως έχω αρχίσει να βαριέμαι αυτή τ

δουλειά, αλλά πρέπει να συνεχίσω μέχρι να παραταθεί

άδεια παραμονής μου. Έχω επικοινωνήσει με τ

νορβηγική τηλεόραση, η οποία σχεδιάζει να συνεχίσει τ

σειρά το επόμενο φθινόπωρο και μπορώ να τη

παρουσιάζω αν θέλω. Αποφάσεις, αποφάσεις!

Το γράμμα σταματούσε εκεί, χωρίς υπογραφή ούτ

μερομηνία.

Βγαίνοντας, ο Χάρι ευχαρίστησε τον Ρόμπερτσον με μ

ειραψία και εκείνος απάντησε εκφράζοντας τα συλλυπητήρ

ου με μια υπόκλιση, λέγοντας πως η Ίνγκερ ήτααξιαγάπητη κοπέλα και εξαιρετική ένοικος, και μάλιστα τ

καμάρι του σπιτιού και της γειτονιάς ολόκληρης, απ’ όσ

ξερε. Η ανάσα του βρομούσε μπίρα και άρθρωνε τις λέξε

με δυσκολία. Πηγαίνοντας προς την αυλόπορτα άκουσαν έν

κλαψούρισμα από το παρτέρι με τις τριανταφυλλιές. Δυ



κόκκινα μάτια τούς κοίταζαν μέσα από τους θάμνους.

Κάθισαν σε ένα μικρό βιετναμέζικο εστιατόριο στο λιμά

τάρλινγκ. Οι περισσότεροι πελάτες ήταν Ασιάτες κφαινόταν ότι σύχναζαν εκεί. Έλεγαν κάτι ακαταλαβίστικε

κουβέντες στο γκαρσόνι, σε έναν τόνο που ανεβοκατέβαιν

απότομα.

«Ακούγονται σαν να έχουν λόξιγκα και μιλάνε σαν το

τόναλντ Ντακ» είπε ο Χάρι.«Δεν σου αρέσουν οι Ασιάτες;» ρώτησε ο Άντριου.

Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους του: «Ούτε μ’ αρέσου

ύτε δεν μ’ αρέσουν. Δεν ξέρω κανέναν. Δηλαδή, δεν έχ

κανέναν λόγο να μη μου αρέσουν. Φαίνονται τίμιοι κ

ουλευταράδες. Εσένα;».

«Πολλοί Ασιάτες επιθυμούν να έρθουν στην Αυστραλί

αλλά εδώ αρκετοί δεν τους θέλουν. Εγώ δεν έχω τίποτ

ναντίον τους. Ας έρθουν».

Ο Χάρι κατάλαβε πως το βαθύτερο νόημα πίσω από τλόγια του Άντριου ήταν ότι «έτσι κι αλλιώς είναι πολύ αργά

ι δικοί μου άνθρωποι την έχουν χάσει τη γη τους».

«Πριν από μερικά χρόνια ήταν σχεδόν αδύνατον για του

Ασιάτες να πάρουν άδεια παραμονής στην Αυστραλία. Ο

αρχές προσπαθούσαν να κρατήσουν τη χώρα όσο το δυνατό



πιο “λευκή”. Η δικαιολογία ήταν πως δεν ήθελα

συγκρούσεις πολιτισμών, μια και η εμπειρία τη

αφομοίωσης” των Αβορίγινων δεν ήταν και τόσο καλή, γι

α το θέσω επιεικώς. Όμως όταν οι Γιαπωνέζ

προσφέρθηκαν να φέρουν κεφάλαια στην Αυστραλίάλλαξαν τη στάση τους. Ξαφνικά άρχισαν να λένε ότι δεν θ

πρεπε να απομονωνόμαστε, αλλά να εκμεταλλευτούμε τ

εγονός πως η Ασία είναι ο κοντινότερος γείτονας, και ότι

μπορικές συναλλαγές με μια χώρα όπως η Ιαπωνία γρήγορ

α ήταν σημαντικότερες από αυτές με την Ευρώπη και τη

Αμερική. Έτσι, ιαπωνικές αλυσίδες έχτισαν ξενοδοχεία στ

Χρυσή Ακτή, προς το Μπρίσμπεϊν, και έφεραν γιαπωνέζου

ιευθυντές, μαγείρους και ξενοδοχοϋπαλλήλους, ενώ

Αυστραλοί προσελήφθησαν ως γκρουμ και καθαρίστριεΑργά ή γρήγορα θα υπάρξει αντίδραση σε αυτό. Κανένας δε

έλει να ξεσκονίζει τα παπούτσια των ξένων στη χώρα του»

«Και οι άνθρωποι της φυλής σου δεν πάνε να δουλέψου

στο εξωτερικό, φαντάζομαι».

Ο Άντριου χαμογέλασε με πίκρα. «Οι Ευρωπαίοι δεπρόσφεραν ποτέ άδεια παραμονής και δουλειά στου

Αβορίγινες».

Ο Χάρι κοίταξε το ρολόι. Απέμεναν ακόμη κάνα δυο ώρε

μέχρι να ανοίξει για βράδυ το Albury, εκεί όπου δούλευε

νγκερ Χόλτερ. «Μήπως θέλεις να περάσεις από το σπίτι σο



μέχρι τότε;» ρώτησε.

Ο Άντριου ένευσε αρνητικά. «Μένω μόνος μου προς τ

παρόν».

«Προς το παρόν;»

«Ναι, τα τελευταία δέκα χρόνια. Είμαι χωρισμένος. υναίκα μου ζει στο Νιουκάσλ με τα παιδιά. Προσπαθώ ν

ους βλέπω όσο συχνότερα μπορώ, όμως φοβάμαι πως δε

α είναι για πολύ ακόμα, αφού τα κορίτσια γρήγορα θα είν

αρκετά μεγάλα για να έχουν το δικό τους πρόγραμμα τ

Σαββατοκύριακα. Καταλαβαίνω πως όπου να ’ναι δεν θ

ίμαι ο μοναδικός άντρας στη ζωή τους. Είναι τσαχπίνες

μικρές μου, δεκατεσσάρων και δεκαπέντε χρονών. Διάολ

ώρα πρέπει να κυνηγάω κάθε υποψήφιο που θα πλησιάζ

ην πόρτα!»Ο Άντριου χαμογέλασε πλατιά. Ο Χάρι δεν μπορούσ

παρά να ευχαριστηθεί αυτή τη σπάνια εξομολογητικ

ιάθεση ενός συναδέλφου. «Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζω

Άντριου».

«Σωστά, συνάδελφε. Εσύ;»«Δεν έχω σύζυγο. Ούτε παιδιά. Ούτε σκύλο. Το μόνο πο

χω είναι ένα αφεντικό, έναν πατέρα και κάνα δυο τύπους πο

ους θεωρώ ακόμη φιλαράκια, παρόλο που περνάει καιρό

ια να πάρουν τηλέφωνο. Ή να πάρω εγώ».



«Με αυτή τη σειρά;»

«Με αυτή τη σειρά». Γέλασαν και έμειναν σιωπηλοί ν

αζεύουν την απογευματινή κίνηση απέξω. Ο Άντριο

παρήγγειλε ακόμα μια Βικτόρια Μπίτερ. Ο κόσμος έβγαιν

κατά κύματα από τα μαγαζιά και τις τράπεζεκριζομάλληδες Έλληνες με αετίσιες μύτες, Ασιάτες μ

υαλιά και σκούρα κοστούμια, Ολλανδοί και κοκκινομάλλικ

κορίτσια με μεγάλες μύτες, αναμφίβολα βρετανική

καταγωγής. Όλοι βιάζονταν να προλάβουν το λεωφορείο γι

ο Παραμάτα ή τον υπόγειο για τον κόμβο Μπόντι. Έμπορ

με κοντά παντελόνια –τυπικό αυστραλιανό φαινόμεν

παρατήρησε ο Άντριου– κατέβαιναν στις αποβάθρες για ν

πάρουν κάποιο από τα φέρι μποτ προς τα προάστια στ

όρεια πλευρά του λιμανιού Τζάκσον.«Τι κάνουμε τώρα;» ρώτησε ο Χάρι.

«Πάμε στο τσίρκο! Είναι ακριβώς στον δρόμο μας και έχ

ποσχεθεί σε έναν φίλο πως θα περάσω κάποια μέρα. Κ

σήμερα είναι κάποια μέρα, δεν είναι;»

Στον σταθμό παραγωγής ενέργειας , ένα μικρό περιοδεύο

σίρκο είχε αρχίσει ήδη την απογευματινή, δωρεά

παράσταση μπροστά στο λιγοστό αλλά νεανικό κ

νθουσιώδες κοινό. Το κτίριο ήταν εργοστάσιο παραγωγή



μέσα σε ένα καλάθι. Τα φώτα έσβησαν και όταν ξανάναψα

αποκεφαλισμένος βασιλιάς στεκόταν στο φως τω

προβολέων με το κεφάλι κάτω από τη μασχάλη. Τώρα τ

παιδιά κυριολεκτικά ξετρελάθηκαν. Τα φώτα έσβησαν ξαν

και όταν άναψαν για δεύτερη φορά όλος ο θίασος στεκόταστη σκηνή και υποκλινόταν. Η παράσταση τελείωσε.

Ενώ ο κόσμος ξεχυνόταν προς την έξοδο, ο Άντριου και

Χάρι μπήκαν στα παρασκήνια. Στα πρόχειρα καμαρίνια θοποιοί έβγαζαν ήδη τα κοστούμια τους και το μακιγιάζ.

«Ότο, χαιρέτα έναν φίλο από τη Νορβηγία» φώναξε

Άντριου.

Ένα πρόσωπο γύρισε. Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ φαινόταλιγότερο μεγαλοπρεπής χωρίς την περούκα και με το μακιγιά

πασαλειμμένο στο πρόσωπό του: «Καλώς τον Τούκα το

νδό!».

«Χάρι, ο Ότο Ρεχτνάγκελ».

Ο Ότο πρότεινε κομψά το χέρι του και φάνηκε ενοχλημένοταν ο Χάρι, κάπως σαστισμένος, απλώς το έσφιξε ελαφρά.

«Δεν έχει χειροφίλημα, όμορφε;»

«Ο Ότο νομίζει πως είναι γυναίκα. Μια γυναίκα ευγενική

καταγωγής» εξήγησε ο Άντριου.

«Σαχλαμάρες, Τούκα. Ο Ότο ξέρει πολύ καλά πως είνα



κρυβαν τη λεπτή μέση και τους αρμονικούς, στρογγυλού

οφούς της. Γύρισε και καθώς χαμογέλασε φάνηκε μια σειρ

μαργαριταρένια δόντια. Είχε λεπτό, όμορφο πρόσωπο μ

αμέτρητες φακίδες και δυο γαλανά μάτια. Πολύ κρίμα α

αυτή δεν είναι γυναίκα, σκέφτηκε ο Χάρι.«Με θυμάσαι;» φώναξε ο Άντριου προσπαθώντας ν

ακουστεί πιο δυνατά από την ντίσκο της δεκαετίας του ’7

που έβγαινε από τα ηχεία. «Είχα έρθει ξανά και ρωτούσα γ

ην Ίνγκερ. Μπορούμε να μιλήσουμε λίγο;»

Η κοκκινομάλλα σοβάρεψε. Έγνεψε καταφατικ

ιδοποίησε ένα από τα άλλα κορίτσια του μπαρ και του

δήγησε σε ένα μικρό δωμάτιο-καπνιστήριο πίσω από τη

κουζίνα.

«Κανένα νέο;» ρώτησε εκείνη και ο Χάρι κατάλαβαμέσως πως σίγουρα μιλούσε καλύτερα σουηδικά απ’ ό,

αγγλικά.

«Συνάντησα κάποτε έναν γέρο» είπε ο Χάρι στ

ορβηγικά. Τον κοίταξε έκπληκτη. «Ήταν καπετάνιος σε έν

πλοίο στον Αμαζόνιο. Μόνο τρεις λέξεις είπε στπορτογαλικά και κατάλαβα πως ήταν Σουηδός. Είχε ζήσ

κεί τριάντα χρόνια. Κι εγώ δεν ήξερα λέξη πορτογαλικά».

Η κοκκινομάλλα φάνηκε μπερδεμένη στην αρχή, όμω

στερα γέλασε. Ένα κελαρυστό, χαρούμενο γέλιο, που έκαν



ον Χάρι να σκεφτεί κάποιο σπάνιο πουλί του δάσους.

«Είναι αλήθεια τόσο φανερό;» ρώτησε εκείνη στ

σουηδικά. Είχε βαθιά, ήρεμη φωνή και έλεγε κάπως έντον

ο ρ.

«Ο τονισμός» είπε ο Χάρι. «Ποτέ δεν χάνεις τον τονισμης γλώσσας σου».

«Γνωρίζεστε εσείς οι δυο;» Ο Άντριου τούς παρατηρούσ

σκεπτικός.

«Όχι» απάντησε εκείνη.

Και είναι κρίμα, σκέφτηκε ο Χάρι.

Η κοκκινομάλλα λεγόταν Μπιργκίτα Ένκβιστ, ζούσε στη

Αυστραλία εδώ και τέσσερα χρόνια και δούλευε στο Albur

ναν χρόνο.

«Βέβαια μιλούσαμε όταν δουλεύαμε μαζί, αλλ

υσιαστικά δεν κάναμε παρέα. Ήταν πολύ κλεισμένη στο

αυτό της. Είμαστε μια παρέα από το μπαρ που πότε πό

γαίνουμε στην πόλη και καμιά φορά ερχόταν κι εκείνη. Είχμόλις χωρίσει με έναν τύπο στο Νιούταουν όταν ξεκίνησε ν

ουλεύει εδώ. Το πιο προσωπικό που ξέρω για κείνη είναι ό

σχέση αυτή είχε γίνει καταπιεστική όσο περνούσαν τ

ρόνια. Υποθέτω πως είχε ανάγκη να κάνει μια καινούργ

αρχή».



3

ΕΝΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, ΕΝΑΣ ΜΠΟΞΕΡ

ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΔΟΥΣΑ

ταν ο Χάρι άνοιξε τα μάτια του η ώρα ήταν μόλτέσσερις πριν από το ξημέρωμα. Προσπάθησε ν

κοιμηθεί ξανά, όμως η σκέψη του άγνωστου δολοφόνου τη

νγκερ Χόλτερ, συν το γεγονός πως στο Όσλο ήταν οκτώ τ

ράδυ, τον κρατούσαν ξάγρυπνο. Επιπλέον, είχε συνέχεια στ

μυαλό του εκείνο το γεμάτο φακίδες πρόσωπο, με το οποίίχε μιλήσει μόλις δυο λεπτά αλλά τον είχε κάνει ν

συμπεριφερθεί σαν βλάκας.

«Ηλίθιε Χόλε» ψιθύρισε μέσα στο σκοτάδι το

ενοδοχείου, βρίζοντας τον εαυτό του.



φτασαν στο ξενοδοχείο ένα βράδυ, μια σιτεμέν

κωλοπετσωμένη πόρνη είδε το κολάρο του κληρικού και το

πλησίασε με κάποιες άσεμνες προτάσεις. Μα τον Θεό,

πίσκοπος έκανε στροφή προς τα πίσω, πριν καν προλάβου

α ανεβάσουν τις βαλίτσες του στο δωμάτιο…»Ο Μακόρμακ γελούσε τόσο πολύ, που από τα μάτια το

τρεχαν δάκρυα. «Μάλιστα, μάλιστα, Χόλι. Τι μπορούμε ν

κάνουμε για σένα;»

«Αναρωτιέμαι αν μπορώ να δω το πτώμα της Ίνγκε

Χόλτερ πριν σταλεί στη Νορβηγία, σερ».

«Ο Κένσινγκτον μπορεί να σε πάει στο νεκροτομείο ότα

ρθει. Όμως έχεις πάρει αντίγραφο της νεκροψίας, έτσι δε

ίναι;»

«Μάλιστα, σερ, μόνο που…»«Μόνο που;»

«…Σκέφτομαι καλύτερα βλέποντας το πτώμα, σερ».

Ο Μακόρμακ γύρισε προς το παράθυρο και μουρμούρισ

κάτι που ο Χάρι ερμήνευσε ως «πάω πάσο».

Η θερμοκρασία στο υπόγειο του νεκροτομείου του νότιο

Σίδνεϊ ήταν οκτώ βαθμοί, σε αντίθεση με τους είκοσι οκτ

αθμούς έξω στον δρόμο.

«Έγινες σοφότερος, λοιπόν;» ρώτησε ο Άντριου



Τουρτούριζε και έσφιξε το σακάκι του πάνω του.

«Σοφότερος, όχι» είπε ο Χάρι κοιτάζοντας τα απομεινάρ

ης Ίνγκερ Χόλτερ. Το πρόσωπό της είχε μείνει σχετικ

ανέπαφο από την πτώση. Από τη μια μεριά το ρουθούνι είχ

σκιστεί και το μάγουλο ήταν μια βαθιά τρύπα, ωστόσο δεπήρχε αμφιβολία πως το κέρινο προσωπείο ανήκε στ

κορίτσι με το λαμπερό χαμόγελο στη φωτογραφία στη

αναφορά της αστυνομίας. Υπήρχαν μαύρα σημάδια γύρ

από τον λαιμό. Το υπόλοιπο σώμα ήταν γεμάτο μελανιέ

ραύματα και μερικά μεγάλα, βαθιά σχισίματα. Σε ένα απ

αυτά φαινόταν το λευκό οστό.

«Οι γονείς της ήθελαν να δουν τις φωτογραφίες.

ορβηγός πρεσβευτής εξήγησε πως δεν θα το συνιστούσ

αλλά ο δικηγόρος τους επέμενε. Δεν θα έπρεπε μια μητέρα νει την κόρη της σε αυτή την κατάσταση» είπε ο Άντριο

κουνώντας το κεφάλι του.

Ο Χάρι κοίταξε προσεκτικά τους μώλωπες στον λαιμό μ

μεγεθυντικό φακό. «Αυτός που τη στραγγάλισ

ρησιμοποίησε μόνο τα χέρια του. Δύσκολο να σκοτώσεκάποιον μ’ αυτό τον τρόπο. Ο δολοφόνος πρέπει να ήτα

πολύ δυνατός ή πολύ αποφασισμένος».

«Ή να το έχει ξανακάνει αρκετές φορές».

Ο Χάρι κοίταξε τον Άντριου. «Τι εννοείς;»

«Δεν βρέθηκαν ίχνη από δέρμα κάτω από τα νύχια τη



ρέθηκε νεκρή. Και, επιπλέον, βλαστημάει ασύστολα ότα

στρεσαριστεί» πρόσθεσε.

Δεξί χέρι του Γουάτκινς ήταν ο Σεργκέι Λίμπι, ένα

καλοντυμένος φαλακρός Γιουγκοσλάβος με μαύρο μούσ

που τον έκανε να μοιάζει με τον Μεφιστοφελή με κοστούμι. Άντριου έλεγε ότι συνήθως ήταν επιφυλακτικός μ

ανθρώπους που πρόσεχαν τόσο πολύ την εμφάνισή τους:

«Όμως ο Λίμπι δεν είναι παγόνι, απλώς πολ

σχολαστικός. Μεταξύ άλλων, έχει τη συνήθεια να κοιτάζει τ

ύχια του όταν κάποιος του μιλάει, αλλά δεν το κάνει απ

παρση. Επιπλέον, καθαρίζει τα παπούτσια του μετά τ

μεσημεριανό διάλειμμα. Μην περιμένεις να πει πολλά ού

ια τον εαυτό του ούτε για τίποτε άλλο».

Το νεότερο μέλος της ομάδας ήταν ο Γιονγκ Σου, έναμικροκαμωμένος, κοκαλιάρης, ευχάριστος τύπος, με έν

μόνιμο χαμόγελο πάνω από τον λεπτό, σαν πτηνού, λαιμ

ου. Η οικογένεια του Γιονγκ Σου είχε έρθει στην Αυστραλ

από την Κίνα πριν από τριάντα χρόνια. Όταν ο Γιονγκ Σο

γινε δεκαεννιά, οι γονείς του επισκέφθηκαν την Κίνα. Έκτοεν τους ξαναείδε κανείς. Ο παππούς του του είπε πως ο γιο

ου είχε μπλέξει με τα «πολιτικά», αλλά δεν ήθελε να π

ίποτα περισσότερο. Ο Σου δεν έμαθε ποτέ τι συνέβη. Τώρ

φρόντιζε τους παππούδες του και τις δύο μικρότερες αδελφέ

ου, δούλευε δώδεκα ώρες τη μέρα και χαμογελούσ



ουλάχιστον τις δέκα από αυτές. «Αν ξέρεις κανένα άνοστ

αστείο, πες το στον Γιονγκ Σου. Γελάει με τα πάντα» του εί

πει ο Άντριου. Τώρα ήταν όλοι μαζεμένοι στην αίθουσ

πιχειρήσεων, ένα μικρό, στενό δωμάτιο, με έναν θορυβώδ

ανεμιστήρα σε μια γωνιά, που υποτίθεται πως δημιουργούσκάποια κίνηση του αέρα. Ο Γουάτκινς στάθηκε πλάι σε έν

ραπέζι μπροστά τους και τους παρουσίασε τον Χάρι.

«Ο νορβηγός συνάδελφός μας μετέφρασε το γράμμα πο

ρήκαμε στο διαμέρισμα της Ίνγκερ. Έχεις να μας πεις τίποτ

νδιαφέρον γι’ αυτό, Χόουλ;»

«Χό-λε».

«Σόρι, Χόλι».

«Είναι φανερό πως μόλις είχε κάνει σχέση με κάποιο

βανς. Απ’ ό,τι λέει το γράμμα, έχουμε λόγο να πιστεύουμπως αυτός είναι που της κρατάει το χέρι στη φωτογραφία».

«Το έχουμε ελέγξει» είπε ο Λίμπι. «Πιστεύουμε πως είν

κάποιος Έβανς Γουάιτ».

«Α ναι;» Ο Γουάτκινς σήκωσε το ένα λεπτό φρύδι του.

«Δεν ξέρουμε και πολλά γι’ αυτόν. Οι γονείς του ήρθααπό την Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και πήρα

άδεια παραμονής. Εκείνη την εποχή κάτι τέτοιο ήταν πολ

ύκολο» συνέχισε ο Λίμπι.

«Τέλος πάντων, ταξίδευαν σε όλη τη χώρα με ένα κλειστ



α τηλεφωνήσει στη Νιμπίν, για να ξέρουν ότι θα πάτ

Γιονγκ, εσύ μείνε κολλημένος στον υπολογιστή σου για ν

μαθαίνεις οτιδήποτε νεότερο. Ας κάνουμε κάτι χρήσιμο».

«Ας πάμε να φάμε» είπε ο Άντριου.

Ανακατεύτηκαν με τους τουρίστες και πήραν το

σιδηρόδρομο που κυλούσε σε μια ράγα για το λιμά

τάρλινγκ. Βγήκαν στο λιμάνι και κάθισαν σε ένα τραπέ

που έβλεπε στις προβλήτες.Δυο ατέλειωτες γάμπες πέρασαν μπροστά τους, πάνω σ

όβες στιλέτο. Ο Άντριου κάρφωσε τα μάτια του πάνω του

και σφύριξε, με καθόλου πολιτικά ορθό τρόπο. Μερικ

κεφάλια στο εστιατόριο γύρισαν και τους έριξαν οργισμένεματιές.

Ο Χάρι έγνεψε με κατανόηση. «Τι κάνει ο φίλος σου

το;»

«Του έχει ραγίσει η καρδιά. Ο φίλος του τον εγκατέλειψ

ια μια γυναίκα. Αν οι εραστές τους είναι αμφισεξουαλικοπάντα καταλήγουν με γυναίκα, λέει. Όμως θα επιζήσει κ

αυτή τη φορά».

Με έκπληξη ο Χάρι ένιωσε κάποιες ψιχάλες να πέφτου

και πράγματι βαριά σύννεφα είχαν κυλήσει από τ

ορειοδυτικά, σχεδόν χωρίς να τα προσέξει. «Πώ



αναγνώρισες τη Νιμπίν στη φωτογραφία, μόνο και μόνο απ

ην πρόσοψη ενός σπιτιού;» ρώτησε.

«Τη Νιμπίν; Ξέχασα να σου πω ότι είμαι παλιός χίπης

αμογέλασε ο Άντριου. «Ισχυρίζονται πως όλοι όσ

υμούνται το φεστιβάλ Ακουάριους δεν ήταν εκεί. Ε, εγουλάχιστον θυμάμαι ακόμα και τα σπίτια στον κεντρικ

ρόμο. Έμοιαζε με πόλη παρανόμων σε κάποιο μέτρι

ουέστερν, βαμμένη με ψυχεδελικά μοβ και κίτρινα χρώματ

Για να πω την αλήθεια, είχα την εντύπωση πως το μοβ και τ

κίτρινο που έβλεπα ήταν αποτέλεσμα της επίδραση

ρισμένων ουσιών. Μέχρι που είδα τη φωτογραφία στ

ωμάτιο της Ίνγκερ».

ταν επέστρεψαν από το γεύμα, ο Γουάτκινς τούς κάλεσε σ

έα συνάντηση στην αίθουσα επιχειρήσεων. Ο Γιονγκ Σο

ίχε κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες από το

πολογιστή του.

«Κατέβασα όλες τις ανεξιχνίαστες υποθέσεις φόνων στέα Νότια Ουαλία τα τελευταία δέκα χρόνια και τέσσερ

χουν ομοιότητες με αυτήν εδώ. Τα πτώματα έχουν βρεθεί σ

απόμερα σημεία – δύο σε χωματερές, ένα σε κάποιον δρόμ

στην άκρη ενός δάσους και ένα άλλο επέπλεε στον ποταμ

τάρλινγκ. Όπως φαίνεται, όλες οι γυναίκες δολοφονήθηκα



και βιάστηκαν αλλού και ύστερα μεταφέρθηκαν κ

πετάχτηκαν στα σημεία όπου βρέθηκαν. Και το π

σημαντικό, όλες στραγγαλίστηκαν και έχουν σημάδια στο

λαιμό». Ο Γιονγκ Σου χαμογέλασε ικανοποιημένος.

Ο Γουάτκινς ξερόβηξε. «Ας σταθούμε λίγο πιο προσεκτικδώ – ο στραγγαλισμός άλλωστε δεν είναι τόσο ασυνήθιστ

μέθοδος φόνου μετά από βιασμό: Ποια είναι η γεωγραφικ

κατανομή, Γιονγκ Σου; Ο ποταμός Ντάρλινγκ, διάολ

ρίσκεται στα μεσόγεια, πάνω από χίλια χιλιόμετρα μακρ

από το Σίδνεϊ».

«Εδώ δεν είχα τύχη, σερ. Δεν κατάφερα να βρω κάπο

σύνδεση σε σχέση με τη γεωγραφία». Ο Γιονγκ Σου έδειχν

α λυπάται αληθινά.

«Ωστόσο, τέσσερις στραγγαλισμένες γυναίκεσκορπισμένες σε ολόκληρη την πολιτεία σε μια περίοδο δέκ

ρόνων δεν λέει και…»

«Υπάρχει και κάτι ακόμα, σερ. Όλες οι γυναίκες είχα

ανοιχτόχρωμα μαλλιά. Δεν εννοώ απλώς ξανθά, αλλά πολ

ανοιχτά, σχεδόν άσπρα».Ο Λίμπι έβγαλε ένα άηχο σφύριγμα. Γύρω από το τραπέ

λοι έμειναν σιωπηλοί.

Ο Γουάτκινς φαινόταν ακόμη προβληματισμένο

Μπορείς να συνοψίσεις όλα αυτά, Γιονγκ; Κοίταξε όσ

στατιστικά στοιχεία έχουν σημασία και βρες αν υπάρχου



λογικές πιθανότητες πριν φωνάξουμε “λύκος στα πρόβατα

Για μεγαλύτερη σιγουριά, θα μπορούσες να κάνεις έν

σεκάρισμα σε ολόκληρη την Αυστραλία. Και ν

συμπεριλάβεις τους ανεξιχνίαστους βιασμούς. Ίσως βρούμ

κάτι εκεί».«Αυτό θα πάρει λίγο χρόνο. Αλλά θα προσπαθήσω, σερ

Ο Γιονγκ χαμογέλασε και πάλι.

«ΟΚ. Κένσινγκτον και Χόλι, γιατί δεν είσαστε ήδη στο

ρόμο για τη Νιμπίν;»

«Φεύγουμε νωρίς αύριο το πρωί, σερ» είπε ο Άντριου

Έχουμε έναν νέο βιασμό στο Λίθγκοου που θέλω ν

ρευνήσω πρώτα. Έχω την αίσθηση πως μπορεί να υπάρχ

κάποια σχέση. Πηγαίνουμε αμέσως εκεί».

Ο Γουάτκινς συνοφρυώθηκε. «Στο ΛίθγκοουΠροσπαθούμε να δουλεύουμε σαν ομάδα εδώ, Κένσινγκτο

Αυτό σημαίνει πως συζητάμε και συντονιζόμαστε και δε

κάνει ο καθένας του κεφαλιού του. Και απ’ όσο ξέρω, δε

μιλήσαμε ποτέ για κανέναν βιασμό στο Λίθγκοου».

«Είναι μόνο ένα προαίσθημα , σερ».Ο Γουάτκινς αναστέναξε. «Τέλος πάντων, ο Μακόρμα

μάλλον πιστεύει πως διαθέτεις κάποιο είδος έκτη

αίσθησης…»

«Εμείς οι Αβορίγινες έχουμε μεγαλύτερη σχέση με τ



«Το δείπνο αποτελεί κομμάτι της έρευνας φυσικά. Θ

εθούν πολύ σημαντικές ερωτήσεις».

«Ναι, βέβαια!»

Η εμποροπανήγυρη γινόταν σε μια υπαίθρια έκταση, μ

κάμποσα εργοστάσια και συνεργεία αυτοκινήτω

σκορπισμένα εδώ κι εκεί. Μόλις είχε τελειώσει ένας αγώνα

αχύτητας τρακτέρ και τα καυσαέρια διακρίνονταν ακόμη σα

σύννεφο πάνω από το σημείο τερματισμού, μπροστά από ένμεγάλο αντίσκηνο. Η αγορά έσφυζε από ζωή, ακούγοντα

φωνές και καλέσματα από διάφορους πάγκους και όλοι είχα

να ποτήρι μπίρα στο χέρι και ένα χαμόγελο στο πρόσωπο.

«Γιορτή και εμπόριο σε αγαστή συνεργασία» είπε Άντριου. «Δεν φαντάζομαι να έχετε κάτι τέτοιο στ

ορβηγία;»

«Έχουμε κάτι που το λέμε μάρτναντ».

«Μάρρρ…» προσπάθησε να επαναλάβει ο Άντριου.

«Άσ’ το!»Στην είσοδο του αντίσκηνου υπήρχαν τεράστιες αφίσε

που διαφήμιζαν την ομάδα πυγμαχίας του Τζιμ Τσίβερς μ

μεγάλα κόκκινα γράμματα. Από κάτω είχε φωτογραφίες τω

έκα πυγμάχων που, προφανώς, αποτελούσαν την ομάδ

νώ δίνονταν σημαντικά στοιχεία, όπως όνομα, ηλικία, τόπο



«Τι συμβαίνει;» ρώτησε ο Χάρι.

«Είναι νεαροί της περιοχής οι οποίοι θα προσπαθήσουν ν

παλέψουν με κάποιους από τους πυγμάχους του Τζιμ Τσίβερ

και να τους νικήσουν. Αν τα καταφέρουν θα λάβουν μεγάλ

ραβεία και, το πιο σημαντικό, τιμή και δόξα από την ντόπικοινωνία. Τώρα υπογράφουν μια υπεύθυνη δήλωση που λέ

τι είναι υγιείς και εκπαιδευμένοι και ότι αποδέχονται πως

ιοργανωτές δεν φέρουν καμία ευθύνη για οποιαδήπο

σωματική βλάβη υποστούν» εξήγησε ο Άντριου.

«Και είναι νόμιμο κάτι τέτοιο;»

«Εεε…» ο Άντριου κόμπιασε. «Υπήρξε μια απαγόρευση τ

971, η οποία τους ανάγκασε να αλλάξουν λίγο τ

ιαδικασία. Ξέρεις, πρόκειται για ένα είδος ψυχαγωγίας μ

μακρά παράδοση στην Αυστραλία. Αυτός του οποίου τνομα χρησιμοποιούν, ο αληθινός Τζίμι Τσίβερς, είχε μι

μάδα πυγμαχίας που ταξίδευε σε όλη τη χώρα και έπαιρν

μέρος σε διαγωνισμούς και πανηγύρια μετά τον Β

Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο τύπος είχε γίνει θεσμός. Πολλοί απ

αυτούς που αργότερα έγιναν πρωταθλητές πυγμαχίαπροέρχονταν από την ομάδα του, στην οποία υπήρχε πάντ

μια ποικιλία εθνικοτήτων: Κινέζοι, Ιταλοί και Έλληνες. Κ

Αβορίγινες. Εκείνη την εποχή, οι εθελοντές μπορούσαν ν

ιαλέξουν με ποιον ήθελαν να αγωνιστούν. Έτσι, γι



ρήσιμο σε διάφορες καταστάσεις».

Ακούστηκαν παράσιτα από τα μεγάφωνα και ύστερα

φωνή του Τέρι, ο οποίος με το μικρόφωνο στο χέρι σύστησ

ον Ρόμπιν «Μούρι» Τουγούμπα από την ομάδα του Τσίβερ

και τον Μπόμπι «Λόμπι» Πέιν, έναν τοπικό ήρωα που μπήκστο ρινγκ πηδώντας πάνω από τα σκοινιά και μουγκρίζοντα

βγαλε τη φανέλα του και εμφανίστηκαν το γεροδεμέν

ασύτριχο στέρνο του και οι φουσκωτοί δικέφαλοι μύες. Μ

υναίκα ντυμένη στα λευκά χοροπηδούσε πλάι στο ρινγκ κ

Μπόμπι τής έστειλε ένα φιλί πριν δύο βοηθοί τού δέσου

α γάντια πυγμαχίας. Στο αντίσκηνο άρχισε να απλώνετ

ουητό καθώς ο Τουγούμπα πήδηξε στο ρινγκ ανάμεσα απ

α σκοινιά. Ήταν ένας ευθυτενής, ασυνήθιστα μαύρος κ

μορφος άντρας.«Μούρι;» ρώτησε ο Χάρι.

«Αβορίγινας από το Κουίνσλαντ».

Το γκονγκ χτύπησε και οι δύο πυγμάχοι πλησίασαν ο ένα

ον άλλο. Ο λευκός ήταν πιο μεγαλόσωμος, σχεδόν έν

κεφάλι ψηλότερος από τον μαύρο αντίπαλό του, αλλά ακόμκι ένας άσχετος ήταν εύκολο να δει πως δεν είχε τη

υκινησία και τη χάρη του «Μούρι».

Ο Μπόμπι όρμησε μπροστά και έριξε μια γροθιά στο

Τουγούμπα, ο οποίος όμως για να την αποφύγει έγειρε προ



«Ο Τουγούμπα θα χάσει;»

«Τρελάθηκες;» Ο Άντριου κοίταξε απορημένος τον Χάρ

Ο Τουγούμπα θα τον σκοτώσει τον τύπο. Ήλπιζα πως δε

α έφτανε μέχρι εκεί σήμερα».

Ο Χάρι συγκεντρώθηκε προσπαθώντας να δει αυτό ποβλεπε ο Άντριου. Ο Τουγούμπα ήταν πεσμένος με τη

πλάτη στα σκοινιά και φαινόταν χαλαρός, ενώ ο Μπόμπι το

ρονθοκοπούσε στην κοιλιά. Για μια στιγμή ο Χάρι σκέφτηκ

πως τον Τουγούμπα θα τον έπαιρνε ο ύπνος. Η λευκοντυμέν

υναίκα τραβούσε τα σκοινιά πίσω από τον «Μούρι».

Μπόμπι άλλαξε τακτική και άρχισε να του ρίχνει στο κεφάλ

αλλά ο Τουγούμπα απέφευγε τα χτυπήματα με ένα χαλαρ

σχεδόν τεμπέλικο λίκνισμα του κορμιού του. Σαν κάποιο φίδ

σκέφτηκε ο Χάρι, σαν…Κόμπρα!

Ο Μπόμπι κοκάλωσε ενώ η γροθιά του είχε ήδη ξεκινήσ

προς τον στόχο της. Το κεφάλι του έστριψε ελαφρά προς τ

αριστερά με μια έκφραση απορίας, σαν να του είχε έρθει στ

μυαλό κάτι που είχε ξεχάσει, ύστερα τα μάτια του γύρισαανάποδα, η προστατευτική μασέλα του γλίστρησε έξω από τ

στόμα του και ένα λεπτό ρυάκι αίματος ανέβλυσε από μι

μικρή τρύπα πάνω από τη μύτη του, όπου είχε σπάσει τ

στό. Ο Τουγούμπα περίμενε μέχρι ο Μπόμπι να αρχίσει ν



λώσσας και λέξεων αβοριγίνικης προέλευσης. Τη μιλάν

πολλοί Αβορίγινες σε ολόκληρη τη χώρα. Τι γνώμη έχεις γ

ην πυγμαχία;»

Ο Χάρι δεν απάντησε αμέσως. «Ήταν ενδιαφέρον να σ

ω να κερδίζεις μερικά δολάρια, αλλά θα μπορούσαμε νίχαμε φτάσει ήδη στη Νιμπίν».

«Αν δεν είχαμε έρθει εδώ σήμερα, δεν θα μπορούσες ν

πας στο Σίδνεϊ απόψε» είπε ο Άντριου. «Δεν κλείνει κανε

αντεβού με μια τέτοια γυναίκα μόνο και μόνο για να τη

παρατήσει. Μπορεί να μιλάμε για τη μελλοντική σου σύζυγ

και μητέρα των μικρών Χόλι, Χάρι».

Χαμογέλασαν κι οι δύο κάπως βεβιασμένα, καθώ

περνούσαν δέντρα και χαμηλά σπίτια την ώρα που ο ήλιο

στο ανατολικό ημισφαίριο έδυε.

Είχε σκοτεινιάσει πριν φτάσουν στο Σίδνεϊ, όμως ο περίφημο

πύργος της πόλης έστεκε σαν τεράστιος γλόμπος στο κέντρ

ης και τους έδειχνε τον δρόμο. Ο Άντριου σταμάτησε στηπροκυμαία Σέρκιουλαρ, όχι μακριά από το κτίριο της Όπερα

Μια νυχτερίδα μπαινόβγαινε με μεγάλη ταχύτητα στο φω

που έριχναν οι προβολείς του αυτοκινήτου. Ο Άντριου άναψ

σιγάρο και έκανε νόημα στον Χάρι να μείνει στη θέση του.

«Η νυχτερίδα είναι σύμβολο του θανάτου για του



κόμμι στον φλοιό του δέντρου γιάραν σήμερα».

Ο Άντριου ρούφηξε ικανοποιημένος το πούρο του. «Κά

σαν την ιστορία του Αδάμ και της Εύας, δεν νομίζεις;»

Ο Χάρι κατένευσε και συμφώνησε πως υπήρχαν πολλ

παραλληλισμοί στις δύο ιστορίες. «Μπορεί απλώς νσημαίνει ότι οι άνθρωποι, όπου κι αν ζουν στην υφήλιο, μ

ον έναν ή τον άλλο τρόπο μοιράζονται τις ίδιες σκέψεις

φαντασίες. Ότι είναι στη φύση μας, γραμμένο στον σκληρ

μας δίσκο, ας πούμε. Ότι εμείς οι άνθρωποι, παρ’ όλες τι

ιαφορές μας, αργά ή γρήγορα καταλήγουμε στις ίδιε

απαντήσεις».

«Ας το ελπίσουμε» είπε ο Άντριου και έριξε ένα λοξ

λέμμα μέσα από τον καπνό. «Ας το ελπίσουμε».

Ο Χάρι έπινε ήδη τη δεύτερη κόκα κόλα όταν κατέφθασε

Μπιργκίτα, δέκα λεπτά μετά τις εννιά. Φορούσε ένα απλ

λευκό βαμβακερό φουστάνι και είχε τα κόκκινα μαλλιά τη

πιασμένα σε μια εντυπωσιακή αλογοουρά.«Είχα αρχίσει να φοβάμαι πως δεν θα ερχόσουν» είπε

Χάρι. Ειπώθηκε σαν αστείο, όμως το εννοούσε. Είχε αρχίσ

α φοβάται από τη στιγμή που συμφώνησαν ν

συναντηθούν.

«Αλήθεια;» είπε εκείνη στα σουηδικά κοιτάζοντα



ομίζω πως θυμάμαι κάτι τέτοιο».

Ο Χάρι την παρατήρησε προσεκτικά. Καθόταν ελαφρώ

σκυμμένη και ήταν συγκεντρωμένη στο φαγητό της. Ο

φακίδες συνωστίζονταν στη μύτη της. Ο Χάρι σκέφτηκε πω

ταν όμορφη. «Δεν περιμένει κανείς να τα ξέρεις αυτά. Είσπολύ νέα».

Γέλασε. «Κι εσύ τι είσαι; Ηλικιωμένος;»

«Εγώ; Ναι, είναι μέρες που είμαι. Κάτι τέτοια τα έχει

ουλειά μου. Μέσα σου νιώθεις να γερνάς πολύ γρήγορ

Αλλά ευτυχώς δεν είμαι ακόμη τόσο απογοητευμένος κ

καταρρακωμένος ώστε να μην μπορώ να νιώθω ζωντανό

κάπου κάπου».

«Ωωω, καημενούλη μου!»

Ο Χάρι κατάφερε να σκάσει ένα χαμόγελο. «Μπορείς νομίζεις ό,τι θέλεις, όμως εγώ δεν το λέω για να προκαλέσ

α μητρικά σου αισθήματα –αν και εδώ που τα λέμε δεν θ

ταν και τόσο κακή ιδέα–, απλώς έτσι είναι τα πράγματα».

Ο σερβιτόρος πλησίασε το τραπέζι τους και ο Χάρι βρήκ

ην ευκαιρία να παραγγείλει ακόμα ένα μεταλλικό νερό.«Κάθε φορά που ξετυλίγεις την ιστορία ενός φόνο

φθείρεσαι λίγο. Δυστυχώς, κατά κανόνα υπάρχου

περισσότερα ανθρώπινα ναυάγια και θλιβερές ιστορίες, κ

λιγότερα έξυπνα κίνητρα απ’ ό,τι θα φανταζόταν κάποιος πο

ιαβάζει Αγκάθα Κρίστι. Στην αρχή θεωρούσα τον εαυτό μο



Ακούμπησε το χέρι της στο πιγούνι της και κοίταξε το κεν

καθώς σκεφτόταν. «Δεν ξέρω. Νομίζω πως ξέρω καλύτερα

εν μ’ αρέσει παρά τι μ’ αρέσει σε έναν άντρα».

«Τι δεν σ’ αρέσει λοιπόν; Πέρα από τις γρήγορε

απαντήσεις».«Οι άντρες που προσπαθούν να με ψαρέψουν».

«Σε ενοχλεί πολύ, ε;»

Εκείνη χαμογέλασε. «Θα σου δώσω μια συμβουλ

καζανόβα. Αν θέλεις να κατακτήσεις μια γυναίκα, πρέπει ν

ην κάνεις να νιώσει μοναδική, πως την περιποιείσ

διαίτερα, όπως δεν κάνεις για καμιά άλλη γυναίκα. Οι άντρε

που προσπαθούν να ψαρέψουν κορίτσια στα μπαρ δεν έχου

δέα από αυτά. Ίσως και να μη σημαίνουν τίποτα για ένα

υναικοκατακτητή σαν εσένα».Ο Χάρι γέλασε. «Λέγοντας κάμποσες, εννοώ δύο όλες

λες. Είπα κάμποσες γιατί ακούγεται πιο εντυπωσιακ

ακούγεται σαν… τρεις. Η μία, μάλιστα, γυρίζει στον πρώη

ης, αν κρίνω από αυτό που μου είπε την τελευταία φορά πο

ην είδα. Με ευχαρίστησε που ήμουν τόσο χαλαρός και σχέση τόσο… ε, τόσο ασήμαντη υποθέτω. Η άλλη είναι μι

υναίκα με την οποία ξεκίνησα μια σχέση και η οποία τώρ

πιμένει ότι, εφόσον ήμουν εγώ αυτός που έφυγε, είν

ποχρέωσή μου να της εξασφαλίσω ένα ελάχιστο ερωτική



ωής, μέχρι να βρούμε κι οι δυο άλλον σύντροφο. Γι

στάσου, γιατί έγινα τόσο απολογητικός εδώ; Είμαι ένα

φυσιολογικός άνθρωπος που δεν θα έβλαπτε ούτε μυρμήγκ

Μήπως υπονοείς πως προσπαθώ να γοητεύσω κάποιον;»

«Σίγουρα, προσπαθείς να γοητεύσεις εμένα και μηολμήσεις να το αρνηθείς!»

Ο Χάρι δεν τόλμησε να το αρνηθεί. «Εντάξει, λοιπόν. Πώ

α πάω;»

Ήπιε αργά μια γουλιά από το κρασί της και το σκέφτηκ

λίγο. «Νομίζω, καλά τα πας. Μέτρια, ας πούμε. Όχι, όχι…

αρκετά καλά τα καταφέρνεις».

«Ακούγεται σαν κάτω του μέτρια».

«Κάτι τέτοιο».

Κάτω στο λιμάνι ήταν σκοτεινά, κυκλοφορούσε ελάχιστο

κόσμος και φυσούσε μια δροσερή αύρα. Στα σκαλιά, μπροστ

στο φωτισμένο κτίριο της Όπερας, ένα ασυνήθιστα υπέρβαρ

ιόπαντρο ζευγάρι πόζαρε για τον φωτογράφο. Τους έδινδηγίες να σταθούν εδώ κι εκεί και οι νιόπαντροι έμοιαζα

νοχλημένοι που έπρεπε να μεταφέρουν πέρα δώθε τα βαρ

ους σώματα. Στο τέλος, πάντως, συμφώνησαν και

υχτερινή φωτογράφιση μπροστά στην Όπερα τελείωσε μ

αμόγελα και πιθανόν κάποια δάκρυα.



σταμάτησαν για βενζίνη σε έναν μικρό οικισμό όπου μι

πινακίδα τούς πληροφορούσε ότι λεγόταν Ούκι και είχ

ψηφιστεί ως η καθαρότερη μικρή πόλη της Αυστραλίας γι

ύο συνεχείς χρονιές. Δεν έλεγε ποια πόλη είχε κερδίσει τη

προηγούμενη χρονιά.

Μπήκαν στη Νιμπίν. Το κέντρο της πόλης εκτεινόταν σε μι

ακτίνα περίπου εκατό μέτρων, με χρώματα σε όλες τ

αποχρώσεις του ουράνιου τόξου και με ένα πλήθοανθρώπων που ήταν σαν να είχαν βγει από κάποιο φιλμ τω

Τσιτς & Τσονγκ [2], που ο Χάρι είχε στη συλλογή του.

«Είμαστε πίσω στο 1970!» είπε έκπληκτος. «Για δες, να

Πίτερ Φόντα αγκαλιά με την Τζάνις Τζόπλιν».Κυλούσαν αργά στον δρόμο, καθώς νυσταγμένα μάτι

παρακολουθούσαν το αυτοκίνητο.

«Φανταστικό! Δεν θα πίστευα πως υπάρχουν ακόμη τέτο

μέρη. Σου ’ρχεται να πεθάνεις στα γέλια».

«Γιατί;» ρώτησε ο Άντριου.«Δεν σου φαίνεται αστείο;»

«Αστείο;» είπε ο Άντριου. «Καταλαβαίνω πως είνα

ύκολο να γελάς με αυτούς τους ονειροπόλους στις μέρε

μας. Καταλαβαίνω πως οι νεότερες γενιές νομίζουν ότι τ



ραυματιστούν για την υπόλοιπη δεκαετία του ’70».

«Αυτό ήταν λοιπόν η σημαντικότερη συνεισφορά τη

εκαετίας του ’70 στη σημερινή κοινωνία;»

Ο Άντριου έγνεψε αρνητικά. «Η ατμόσφαιρα, φίλε μο

λα ήταν στην ατμόσφαιρα: η ελευθερία, η πίστη στοάνθρωπο, η ευκαιρία να χτιστεί κάτι καινούργιο. Ακόμα κι α

Μπιλ Κλίντον επιμένει πως δεν εισέπνευσε μαριχουάν

ισέπνευσε όμως τον ίδιο αέρα, το ίδιο πνεύμα της εποχή

πως και όλοι οι άλλοι. Και φυσικά όλο αυτό πέρασε σε ό,

γινες εσύ. Θα έπρεπε κανείς να κρατάει την αναπνοή του γ

πέντε ολόκληρα χρόνια το λιγότερο για να μην περάσει όλ

ο ντουμάνι απ’ τα τσιγαριλίκια στο αίμα του! Γι’ αυτό γέλ

σο θέλεις, Χάρι Χόλι. Σε είκοσι χρόνια, όταν τα ατημέλητ

ούχα και οι κακοί στίχοι θα έχουν ξεχαστεί, θα δούμε όλοον τρόπο σκέψης εκείνης της εποχής κάτω από ένα άλλ

πρίσμα – θυμήσου τα λόγια μου!»

Ο Χάρι γέλασε ξανά. «Μην το παίρνεις προσωπικ

Άντριου, αλλά εγώ ανήκω στην επόμενη γενιά. Έτσι όπω

σείς γελάτε με τις στενές φούστες και τα κολλημένυαλιστερά μαλλιά της γενιάς της δεκαετίας του ’50, γελάμ

κι εμείς με τις κελεμπίες σας και τα λουλούδια στα μαλλι

ομίζεις πως οι σημερινοί έφηβοι γελάνε με αυτά που γελά

κι εγώ; Όχι, βέβαια. Όμως, είναι σαν η δεκαετία του ’70 ν



προεξείχε και το δέρμα ήταν τεντωμένο σαν τύμπαν

Υπάρχει κάτι αόριστα οικείο πάνω της, σκέφτηκε ο Χάρι. Απ

ις διεσταλμένες κόρες των ματιών της ο Χάρι συμπέρανε ό

πήρχε κάτι πιο διεγερτικό από μαριχουάνα στο πρωινό τη

σήμερα.«Ψάχνετε κάτι άλλο;» ρώτησε. Είχε προσέξει πως δε

δειχναν κανένα ενδιαφέρον να αγοράσουν μαριχουάνα.

«Όοοχι…» άρχισε να λέει ο Χάρι.

«Θέλετε LSD, έτσι δεν είναι;» έγειρε μπροστά και μιλούσ

ρήγορα, ασθματικά.

«Όχι, δεν ψάχνουμε LSD» είπε ο Άντριου με χαμηλή κ

σταθερή φωνή. «Ψάχνουμε κάτι άλλο. Καταλαβαίνεις;»

Έμεινε καθισμένη και τους κοίταζε. Ο Άντριου πήγε ν

προχωρήσει πιο κάτω, αλλά τότε εκείνη πετάχτηκε πάνωπροφανώς χωρίς να την εμποδίζει η φουσκωμένη κοιλιά τη

και έπιασε τον Άντριου από το μπράτσο: «Εντάξει. Όμω

αυτό δεν μπορεί να γίνει εδώ. Ελάτε να με συναντήσετε στ

μπαρ απέναντι σε δέκα λεπτά».

Ο Άντριου κατένευσε και εκείνη έστριψε και έφυγε βιαστικμε τη μεγάλη κοιλιά της και με ένα κουταβάκι να τρέχ

οπίσω της.

«Ξέρω τι σκέφτεσαι, Χάρι» είπε ο Άντριου και άναψ

σιγάρο. «Πως δεν ήταν και τόσο ωραίο να κάνω τη Μάν

Κουράγιο να πιστέψει ότι θα αγοράσουμε ηρωίνη. Πως τ



αστυνομικό τμήμα είναι εκατό μέτρα πιο πέρα και πως θ

μπορούσαμε να βρούμε ό,τι θέλουμε για τον Έβανς Γουά

κεί. Αλλά έχω μια προαίσθηση ότι έτσι θα φτάσουμ

ρηγορότερα εκεί που θέλουμε. Πάμε να πιούμε μια μπίρα κ

α δούμε τι θα γίνει».

Μισή ώρα αργότερα η Μάνα Κουράγιο μπήκε στο σχεδό

άδειο μπαρ με έναν τύπο που έδειχνε σχεδόν τόσο χαμένο

στον κόσμο του όσο κι εκείνη. Έμοιαζε με τον Κλάους Κίνσστο Νοσφεράτου: ωχρός, λιπόσαρκος, μαυροντυμένος και μ

μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια.

«Εδώ είμαστε» ψιθύρισε ο Άντριου. «Δεν θα μπορούσες ν

ον κατηγορήσεις πως δεν δοκιμάζει αυτό που πουλάει».Η Μάνα Κουράγιο και ο κλώνος Κίνσκι τούς πλησίασα

με βιαστικά βήματα. Ο τελευταίος μάλιστα φάνηκε να μ

έλει να μείνει περισσότερο στο φως της μέρας απ’ όσο ήτα

απολύτως αναγκαίο και μπήκε κατευθείαν στο θέμα.

«Πόσο θέλετε να αγοράσετε;»Ο Άντριου καθόταν με την πλάτη επιδεικτικά γυρισμέν

προς εκείνους. «Προτιμώ να είμαστε όσο το δυνατό

λιγότεροι πριν έρθουμε στο ψητό, μίστερ» είπε χωρίς ν

υρίσει.

Ο Κίνσκι έκανε μια κίνηση με το κεφάλι του και η Μάν



Κουράγιο έφυγε με ξινισμένα μούτρα. Ο Χάρι συμπέρανε ό

προφανώς δούλευε με ποσοστά και η εμπιστοσύνη μεταξ

αυτής και του Κίνσκι ήταν ανύπαρκτη – όπως συμβαίν

πάντα με τα πρεζόνια.

«Δεν έχω το πράμα πάνω μου και αν είσαστε μπάτσοι θσας κόψω τα αρχίδια. Δείξτε μου πρώτα τον παρά και ύστερ

πάμε να φύγουμε αποδώ». Μιλούσε γρήγορα και νευρικά κ

α μάτια του γύριζαν ασταμάτητα.

«Είναι μακριά;» ρώτησε ο Άντριου.

«Είναι κοντά, αλλά μεγάααλο ταξίδι». Αυτό που έμοια

με χαμόγελο δεν ήταν τελικά παρά μια φευγαλέα αναλαμπ

οντιών.

«Το καλό που σου θέλω, φίλε, κάθισε κάτω και βούλωσ

ο» είπε ο Άντριου και του έδειξε την αστυνομική τοαυτότητα. Ο Κίνσκι πάγωσε. Ο Χάρι σηκώθηκε όρθιος κ

ψηλάφησε το πίσω μέρος της ζώνης του, για να δείξει στο

ύπο πως πράγματι οπλοφορούσε.

«Τι είναι αυτά τα ερασιτεχνικά καραγκιοζιλίκια; Δεν έχ

ίποτα πάνω μου, σας το είπα». Σωριάστηκε προκλητικά σμια καρέκλα μπροστά στον Άντριου.

«Είμαι σίγουρος πως ξέρεις τον σερίφη της περιοχής κ

ους βοηθούς του. Και πως σε ξέρουν κι εκείνοι. Ξέρου

μως ότι έχεις αρχίσει να πουλάς ηρωίνη;»

Ο τύπος ανασήκωσε τους ώμους.



Μπρίσμπεϊν που σύχναζε εδώ. Δεν ξέρω πού βρίσκεται εκείν

ώρα, αλλά το παιδί είναι σίγουρα εκεί που μένει αυτός ότα

ίναι στη Νιμπίν».

Τους εξήγησε με λίγα λόγια πού βρισκόταν το σπίτι.

«Τι τύπος είναι ο Έβανς;» ήθελε να μάθει ο Άντριου.«Τι να πω;» Ο τύπος έξυσε τα γένια που δεν είχε. «Ένα

μαλάκας γκομενάκιας, έτσι δεν τους λένε;»

Ο Άντριου και ο Χάρι δεν ήξεραν αν τους έλεγαν έτσ

αλλά έκαναν ένα νεύμα σαν να καταλάβαιναν τι εννοούσε.

«Είναι αρκετά στρέιτ για να έχεις σχέση μαζί του, όμως δε

α ήθελα να είμαι το κορίτσι του, αν καταλαβαίνετε

ννοώ».

Έγνεψαν αρνητικά. Δεν καταλάβαιναν τι εννοούσε.

«Είναι γυναικάς και όλοι ξέρουν πως δεν του φτάνει μκόμενα. Γίνονται διαρκώς καβγάδες με τις γυναίκες το

φωνάζουν και μαλλιοτραβιούνται και συχνά κάποια απ

αυτές εμφανίζεται με μαυρισμένο μάτι».

«Χμ. Μήπως γνωρίζεις τίποτα για μια ξανθιά Νορβηγίδ

ην Ίνγκερ Χόλτερ; Βρέθηκε δολοφονημένη στον κόλπΓουάτσον στο Σίδνεϊ την προηγούμενη εβδομάδα».

«Αλήθεια; Δεν έχω ακούσει τίποτα γι’ αυτή ποτέ». Ήτα

φανερό πως ούτε εφημερίδες διάβαζε.

Ο Άντριου έσβησε το πούρο του και σηκώθηκαν.

«Είναι σίγουρο πως θα κρατήσετε το στόμα σας κλειστό



«Ωραία καφετιέρα έχετε εσείς εδώ» είπε ο Χάρι και έδει

μια τεράστια μηχανή για καφέ στη γωνία.

Αναβόσβηνε. «Φτιάχνει ένα λίτρο καφέ το λεπτό» είπε

σερίφης με καμάρι και έκανε μια γρήγορη παρουσίαση τη

εχνολογικής τελειότητας του μηχανήματος. Ύστερα από κάνα δυο φλιτζάνια καφέ, είχαν συμφωνήσ

πως η ομάδα ράγκμπι Νορθ Σίδνεϊ Μπέαρς δεν ήταν παρ

μια γελοία λέσχη ψηλομύτηδων και πως ο νορβηγό

παγοδρόμος, ο φίλος της αυστραλής κολυμβήτρια

Σαμάνθα Ρίλεϊ, ήταν σίγουρα ξηγημένος τύπος.

«Μήπως είδατε τα πλακάτ της διαδήλωσης στην πόλη

ώτησε ο βοηθός του σερίφη. «Παρακινούν τον κόσμο ν

ρθει στο ελικοδρόμιο αύριο και να αναποδογυρίσει τ

λικόπτερό μας. Θεωρούν πως είναι αντισυνταγματικό νφωτογραφίζουμε ιδιωτική περιουσία. Χθες πέντε τύπ

αλυσοδέθηκαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Δεν μπορέσαμε ν

σηκώσουμε το ελικόπτερο παρά μόνο αργά το απόγευμα».

Ο σερίφης και ο βοηθός του χαμογελούσαν πλατιά. Ήτα

φανερό πως δεν βαριόντουσαν καθόλου. Έπειτα από ακόμα ένα φλιτζάνι καφέ, ο Άντριου και

Χάρι σηκώθηκαν. Είπαν πως ήταν ώρα να μιλήσουν με αυτό

ον Έβανς Γουάιτ και τους ευχαρίστησαν για τη φιλοξενία.

«Μην το ξεχάσω» είπε ο Άντριου και στάθηκε στην πόρτ

Έφτασε στ’ αυτιά μου πως κάποιος πουλάει σκληρ



αρκωτικά στη Νιμπίν. Ένας λιγνός, μελαψός τύπος, πο

μοιάζει με τον Άλις Κούπερ. Σαν βαμπίρ που βγήκ

παγανιά».

Ο σερίφης ξαφνιάστηκε. «Σκληρά ναρκωτικά;»

«Πρέπει να εννοεί τον Μοντάλε» είπε ο βοηθός.«Ο Μοντάλε, αυτό το έκφυλο ρεμάλι!» έβαλε τις φωνές

σερίφης.

Ο Άντριου άγγιξε με το χέρι το καπέλο που δεν φορούσ

Νομίζω μόνο πως πρέπει να το ξέρετε».

Πώς πήγε το δείπνο με τη σουηδέζα μάρτυρα;» ρώτησε

Άντριου στον δρόμο προς το σπίτι του Γουάιτ.

«Καλά. Αρκετά πικάντικο, αλλά καλό» απάντησε ο Χάπροκλητικά.

«Έλα τώρα, Χάρι! Για τι μιλήσατε;»

«Για πολλά. Για τη Νορβηγία και τη Σουηδία».

«Μάλιστα. Και ποιος νίκησε;»

«Εκείνη».«Τι έχει η Σουηδία που δεν το έχετε στη Νορβηγία

ώτησε ο Άντριου.

«Να αρχίσουμε από τα σπουδαιότερα: κάνα δυο καλού

σκηνοθέτες. Μπο Βίντερμπεργκ, Ίνγκμαρ Μπέργκμαν…»

«Α, σκηνοθέτες» τον διέκοψε ο Άντριου. «Έχουμε κι εμε



α το έκανε;»

«Ναι, έχουμε κι εμείς εφημερίδες εδώ στη Νιμπίν, κι έτ

έρω πως τη στραγγάλισαν. Όμως ποιος; Ένα

στραγγαλιστής, υποθέτω». Έριξε το κεφάλι του πίσω κ

έλασε. Μια τούφα μαλλιών έπεσε στο μέτωπό του, τα λευκου δόντια άστραψαν στο ηλιοκαμένο του πρόσωπο και

υτίδες που σχηματίστηκαν γύρω από τα καστανά του μάτι

ταν γέλασε τραβήχτηκαν πίσω, προς τα αυτιά, όπο

κρέμονταν κρίκοι πειρατή.

Ο Άντριου ξερόβηξε. «Κύριε Γουάιτ, μια γυναίκα πο

νώριζες καλά και με την οποία είχες στενή σχέση έχ

ολοφονηθεί. Το τι νιώθεις ή δεν νιώθεις γι’ αυτό δεν είνα

ική μας δουλειά. Ωστόσο, όπως σίγουρα γνωρίζει

ψάχνουμε τον δολοφόνο και αν δεν μας βοηθήσεις τώραμέσως θα αναγκαστούμε να σε πάρουμε στο αστυνομικ

μήμα του Σίδνεϊ».

«Έτσι κι αλλιώς πήγαινα στο Σίδνεϊ, κι αν αυτό σημαίν

πως θα μου πληρώσετε το εισιτήριο του αεροπλάνου, τόσο τ

καλύτερο για μένα». Έκανε μια γκριμάτσα απαξίωσης.Ο Χάρι δεν ήξερε τι να πιστέψει. Ήταν ο Έβανς Γουά

όσο σκληρός όσο ήθελε να δείξει ή μήπως είχε αυτό πο

λένε «ανεπαρκείς ψυχικές ικανότητες» – τυπική νορβηγικ

αντίληψη, σκέφτηκε ο Χάρι: σε κανένα άλλο μέρος το

κόσμου δεν είχαν το δικαίωμα να κρίνουν την ποιότητα τη



ψυχής.

«Όπως επιθυμείς, κύριε Γουάιτ» είπε ο Άντριου. «Τσάμπ

αεροπορικό εισιτήριο, τσάμπα διαμονή, τσάμπα δικηγόρο κ

σάμπα προσωπική φρουρά ως ύποπτος φόνου».

«Σιγά το πράμα. Θα είμαι έξω μέσα σε σαράντα οκτώρες».

«Και μετά προσφέρουμε εικοσιτετράωρη στεν

παρακολούθηση, δωρεάν ξύπνημα το πρωί για να ελέγξουμ

αν πέρασες τη νύχτα μέσα, ίσως και κάνα δυο δωρεά

αιφνιδιαστικές έρευνες κάθε τόσο. Και ποιος ξέρει τι άλλο θ

σκεφτούμε;»

Ο Έβανς κατέβασε την υπόλοιπη μπίρα και έπαι

αφηρημένα με την ετικέτα στο μπουκάλι.

«Τι θέλουν λοιπόν να μάθουν οι κύριοι;» ρώτησμουτρωμένος. «Το μόνο που ξέρω είναι ότι μια μέρα ξαφνικ

κείνη έφυγε. Πήγαινα στο Σίδνεϊ και προσπάθησα να τη

ηλεφωνήσω, αλλά δεν ήταν ούτε στη δουλειά ούτε στ

σπίτι. Τη μέρα που έφτασα στην πόλη, διάβασα στη

φημερίδα πως είχε βρεθεί δολοφονημένη. Περιπλανιόμουσαν το ζόμπι για δυο μέρες. Δο-λο-φο-νη-μέ-νη; Πόσε

πιθανότητες έχεις να χάσεις τη ζωή σου από στραγγαλισμ

;»

«Όχι πολλές. Όμως έχεις άλλοθι για την ώρα του φόνου



. Κωμικό δίδυμο, ιδιαίτερα δημοφιλές τις δεκαετίες του 197και του 1980, γνωστοί για τις ταινίες τους με θέμα τον χίπικρόπο ζωής, τον ελεύθερο έρωτα και την αγάπη για τ

μαριχουάνα. (Σ.τ.Μ.)



νοχους και αθώους, δολοφόνους και πορτοφολάδε

ρελαμένους και ψυχρούς υπολογιστές, πρόσωπα με αθώ

αλάζια μάτια και τρομαγμένα πρόσωπα κακούργων

κοινωνικά απόβλητους και ψυχοπαθείς, φιλάνθρωπους…»

Άντριου έψαχνε για περισσότερα παραδείγματα.«Το ’πιασα, Άντριου».

«…μαύρους και λευκούς. Όλοι λένε τις ιστορίες τους μ

ναν και μόνο σκοπό: να γίνουν πιστευτοί. Και ξέρεις τι έχ

μάθει από όλο αυτό;»

«Ότι είναι αδύνατον να πεις ποιος λέει αλήθεια και ποιο

ψέματα;»

«Ακριβώς, Χάρι!» Η κουβέντα είχε συνεπάρει τον Άντριο

Στην κλασική αστυνομική λογοτεχνία, κάθε ντετέκτιβ πο

σέβεται τον εαυτό του έχει μια αλάνθαστη διαίσθηση για τπότε οι άνθρωποι ψεύδονται. Μπούρδες! Η ανθρώπινη φύσ

ίναι ένα τεράστιο αδιαπέραστο δάσος, που κανείς δεν μπορ

α το γνωρίσει ολόκληρο. Ούτε καν μια μάνα δεν μπορεί ν

έρει τα βαθύτερα μυστικά του παιδιού της».

Έστριψαν μέσα στον χώρο στάθμευσης αυτοκινήτωμπροστά από έναν μεγάλο καταπράσινο κήπο, όπου έν

στενό χαλικόστρωτο δρομάκι στριφογυρνούσε ανάμεσα σ

να σιντριβάνι και σε παρτέρια με λουλούδια και εξωτικά είδ

έντρων. Πίσω από τον κήπο δέσποζε ένα μεγάλο σπίτ

προφανώς το Crystal Castle, το οποίο τους είχε δείξει στο



καφέ, τσάι, σαλάτες με γιαούρτι και σάντουιτς με μαρούλι.

αίθουσα με τα κρύσταλλα και τα ορυκτά» ήταν μια συλλογ

από αστραφτερούς κρυστάλλους, φιγούρες του Βούδα μ

σταυρωμένα πόδια, μπλε και πράσινους χαλαζίες κ

ακατέργαστες πέτρες, σε μια περίτεχνα φωτισμένη έκθεσΣτο δωμάτιο υπήρχε ένα ελαφρύ άρωμα από λιβάνι και μ

μουσική σαν νανούρισμα παιγμένο από φλογέρα του Πανό

νώ ακουγόταν ο ήχος τρεχούμενου νερού. Του Χάρι το

φάνηκε αρκετά συμπαθητικό μαγαζί, αν και κάπως μπανά

και σίγουρα απείχε από το να σου κόψει την ανάσα. Αυτό πο

σου έκοβε την ανάσα, ωστόσο, ήταν οι τιμές.

«Χα, χα» γέλασε ο Άντριου βλέποντας μερικές από τ

τικέτες με τις τιμές. «Η κυρία είναι δαιμόνια». Έδειξε του

ως επί το πλείστον μεσήλικους και εμφανώς ευκατάστατουπελάτες του μαγαζιού. «Τα παιδιά των λουλουδιών είνα

νήλικες, έχουν δουλειές ενηλίκων και εισοδήματα ενηλίκω

αλλά η καρδιά τους βρίσκεται κάπου στα άστρα».

Γύρισαν πίσω στον πάγκο. Η υπερκινητική γυναίκα είχ

ακόμη το αστραφτερό χαμόγελο στο πρόσωπό της. Πήρε τέρι του Χάρι και πίεσε μια γαλαζοπράσινη πέτρα στη

παλάμη του.

«Είσαι Αιγόκερως, έτσι δεν είναι; Βάλε αυτή την πέτρ

κάτω από το μαξιλάρι σου. Απομακρύνει όλη την αρνητικ

νέργεια από το δωμάτιο. Κοστίζει 65 δολάρια, αλλά επειδ



«Δεν πειράζει, κυρία. Τι δίχτυ κι αυτό που έχετε εδώ!»

«Α, αυτό. Είναι το δίχτυ της Μπίλι, της ποντικοαράχνη

μας. Κάπου εδώ γύρω κοιμάται».

Ο Χάρι μάζεψε τα πόδια του ασυνείδητα. «Ποντικοαράχνη

Αυτό σημαίνει αράχνη που τρώει… ποντικούς;» ρώτησε.Ο Άντριου χαμογέλασε. «Ο Χάρι είναι από τη Νορβηγία

Δεν είναι συνηθισμένος σε μεγάλες αράχνες».

«Α, ναι; Ωστόσο μπορείς να ησυχάσεις, μια και οι μεγάλε

εν είναι τόσο επικίνδυνες» είπε η Μάργκαρετ Ντόσον. «Πα

λα αυτά, έχουμε ένα θανατηφόρο μικρό πλάσμα που λέγετ

μαύρη χήρα. Προτιμάει τις πόλεις όμως, όπου μπορεί ν

κρυφτεί μέσα στο πλήθος, που λέει ο λόγος, σε σκοτειν

πόγεια και γωνιές με υγρασία».

«Ακούγεται σαν κάποιον που ξέρω» είπε ο ΆντριουΑλλά πίσω στο θέμα μας, κυρία. Αφορά τον γιο σας».

Τώρα η κυρία Ντόσον χλώμιασε πραγματικά. «Το

βανς;»

Ο Άντριου κοίταξε τον Χάρι.

«Απ’ όσο ξέρουμε δεν είχε ποτέ προβλήματα με τηαστυνομία, κυρία Ντόσον» είπε ο Χάρι.

«Όχι, όχι, ποτέ. Δόξα τω Θεώ!»

«Περάσαμε από εδώ επειδή είσαστε στον δρόμο τη

πιστροφής μας προς το Μπρίσμπεϊν. Αναρωτιόμαστε α

έρετε τίποτα για την Ίνγκερ Χόλτερ».



Το μόνο που ήθελε ο Χάρι ήταν να κουλουριαστεί στη

αγκαλιά της και να κοιμηθεί.

«Δυο διπλά τζιν, εν ονόματι του νόμου» είπε ο Άντριου.

«Προτιμώ χυμό γκρέιπφρουτ» διόρθωσε ο Χάρι.

Τους σέρβιρε και έσκυψε πάνω από τον πάγκο. «Ευχαριστπολύ για χθες» ψιθύρισε στον Χάρι στα σουηδικά. Στο

καθρέφτη του μπαρ πίσω τους, ο Χάρι έβλεπε τον εαυτό το

α κάθεται με ένα ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό του.

«Εεε, να λείπουν τα σκανδιναβικά τσιλημπουρδίσματα εδ

μέσα, αν έχετε την καλοσύνη. Και εφόσον εγώ είμαι αυτό

που πληρώνει τα ποτά, θα μιλάμε αγγλικά» είπε ο Άντριο

και τους έριξε μια αγριωπή ματιά. «Και τώρα θα πω κάτι σ

σας τους νέους. Η αγάπη είναι μεγαλύτερο μυστήριο από το

άνατο». Έκανε μια θεατρική παύση. «Ο θείος Άντριου θα σας π

ναν πολύ παλιό αυστραλέζικο μύθο, την ιστορία το

ιγά ντιου φιδιού Μπουμπούρ και του Γουάλα».

Πλησίασαν μεταξύ τους και ο Άντριου έγλειψε τα χείλη το

με απόλαυση καθώς άναβε ένα πούρο.«Ήταν κάποτε ένας νεαρός πολεμιστής, ο Γουάλα, πο

ρωτεύτηκε μια όμορφη νεαρή γυναίκα, τη Μούρα. Και εκείν

ο ίδιο. Ο Γουάλα είχε περάσει με επιτυχία τις τελετέ

νηλικίωσης της φυλής του, ήταν πια άντρας και μπορούσ

α παντρευτεί κάποια από τις γυναίκες της φυλής του, φτάν



α μην είχε ξαναπαντρευτεί και εκείνη να τον ήθελε. Και

Μούρα τον ήθελε. Ο Γουάλα δεν ήθελε να αποχωριστεί τη

αγαπημένη του, όμως η παράδοση έλεγε πως έπρεπε να πά

στο κυνήγι και να φέρει τα θηράματα σαν ένα είδος προίκα

στους γονείς της νύφης και τότε θα μπορούσε να γίνει άμος. Ένα ωραίο πρωί, με τις δροσοσταλίδες ν

αστράφτουν στα φύλλα των δέντρων, ο Γουάλα ξεκίνησε.

Μούρα τού έδωσε ένα άσπρο φτερό από κακατούα, το οποί

κείνος στερέωσε στα μαλλιά του.

»Όσο έλειπε ο Γουάλα, η Μούρα βγήκε για να μαζέψ

μέλι για τη γιορτή. Ωστόσο, δεν ήταν τόσο εύκολο να βρει κ

αναγκάστηκε να απομακρυνθεί από τον καταυλισμ

περισσότερο από όσο συνήθως. Έφτασε σε μια κοιλάδα μ

εράστιες πέτρες. Μια περίεργη ησυχία πλανιόταν πάνω απην κοιλάδα – δεν ακουγόταν ούτε πουλί ούτε έντομο. Ήτα

τοιμη να φύγει όταν πρόσεξε μια φωλιά με μεγάλα άσπρ

αυγά, τα μεγαλύτερα αυγά που είχε δει ποτέ της. Θα τα πάρ

ια τη γιορτή, σκέφτηκε και άπλωσε το χέρι της να τα πιάσει

»Εκείνη τη στιγμή άκουσε κάτι να σέρνεται στις πέτρες κπριν προλάβει καν να τρέξει, αλλά ούτε και να ανοίξει τ

στόμα της να φωνάξει, ένα τεράστιο καφεκίτρινο φίδι είχ

υλιχτεί γύρω από τη μέση της. Πάλεψε αλλά δεν κατάφερ

α ελευθερωθεί και το φίδι είχε αρχίσει να τη σφίγγει.



Μούρα κοίταξε ψηλά τον γαλάζιο ουρανό πάνω από τη

κοιλάδα και προσπάθησε να φωνάξει το όνομα του Γουάλ

μως δεν είχε μείνει καθόλου αέρας στα πνευμόνια της κ

εν της έβγαινε η φωνή. Το φίδι την έσφιγγε όλο κα

περισσότερο και στο τέλος έφυγε η ζωή από μέσα της και τκορμί της τσακίστηκε. Το φίδι γλίστρησε ξανά πίσω στι

σκιές απ’ όπου είχε βγει και όπου ήταν αδύνατο να το δ

κανείς, γιατί τα χρώματά του μπερδεύονταν με την ποικιλί

ων χρωμάτων των δέντρων και των βράχων της κοιλάδας.

»Πέρασαν δυο μέρες μέχρι να βρουν το τσακισμένο κορ

ης ανάμεσα στα βράχια της κοιλάδας. Οι γονείς της ήτα

απαρηγόρητοι και η μητέρα της έκλαιγε και ρωτούσε το

πατέρα της τι θα έλεγαν στον Γουάλα όταν θα επέστρεφε».

Ο Άντριου κοίταζε την Μπιργκίτα και τον Χάρι με μάτιπου έλαμπαν. «Η φωτιά του καταυλισμού είχε σβήσει πι

ταν ο Γουάλα γύρισε από το κυνήγι την επόμενη αυγ

Παρόλο που ήταν μια κοπιαστική μέρα, το βήμα του ήτα

λαφρύ και τα μάτια του φωτεινά και χαρούμενα. Πήγ

κατευθείαν στους γονείς της Μούρα που κάθονταν σιωπηλμπροστά στη σβησμένη φωτιά. “Αυτά είναι τα δώρα μο

προς εσάς” είπε. Το κυνήγι είχε πάει καλά και είχε φέρει έν

καγκουρό, έναν φασκωλόμυ και τα πόδια ενός εμού.

»“Ήρθες πάνω στην ώρα για την κηδεία, Γουάλα, εσύ πο

α είχες γίνει γιος μας” είπε ο πατέρας της Μούρα. Ο Γουάλ



φωτογραφία του βασιλιά-βατράχου στον τοίχο απέναντ

ομίζεις πως θα προτιμούσε να είναι αγρότης και ν

καλλιεργεί τη γη; Έτσι μοιάζει».

Εκείνη κοίταξε τη φωτογραφία. «Δεν μπορούμε όλοι ν

ρούμε τη σωστή μας θέση στη ζωή. Ας πούμε, για σένα πώίναι τα πράγματα;» Έπεσε βαριά στο κρεβάτι δίπλα του.

«Δύσκολη ερώτηση τόσο νωρίς το πρωί. Πριν απαντήσ

απαιτώ να βγάλεις αυτό το μπουρνούζι. Χωρίς να θέλω ν

φανώ παράξενος, το μπουρνούζι σου παίρνει την πρώτη θέσ

στη λίστα μου με τίτλο “Τα χειρότερα ρούχα που έχω δει στ

ωή μου”».

Η Μπιργκίτα έβαλε τα γέλια.

«Εγώ τη λέω “δολοφόνο του πάθους”. Είναι πολ

ρήσιμη όταν κάποιοι θερμόαιμοι ξένοι γίνονται πολεδιάντροποι».

«Έχεις ελέγξει αν αυτό το χρώμα έχει όνομα; Μπορεί ν

κάθεσαι πάνω σε μια άγνωστη ακόμη απόχρωση, σε κάπο

αδιερεύνητο κενό στην παλέτα των χρωμάτων, κάτι μεταξ

ου πράσινου και του καφέ».«Μην προσπαθείς να αποφύγεις την ερώτηση, πεισματάρ

ορβηγέ μπάτσε!» Του πέταξε το μαξιλάρι στο κεφάλι αλλ

στερα από μια σύντομη πάλη κατέληξε από κάτω του.

Χάρι τής κράτησε σφιχτά τα χέρια ενώ έσκυψε κ



προσπαθούσε να λύσει τη ζώνη του μπουρνουζιού της με τ

στόμα του. Η Μπιργκίτα έβγαλε μια στριγκλιά όταν κατάλαβ

ι πήγαινε να κάνει, ελευθέρωσε το γόνατό της και το έβαλ

αποφασιστικά κάτω από το σαγόνι του. Ο Χάρι αναστέναξ

και κύλησε στο πλάι. Με αστραπιαία ταχύτητα εκείνη κάθισπάνω του με τα γόνατά της στα χέρια του.

«Απάντησε!»

«ΟΚ, ΟΚ , παραδίνομαι. Έχω βρει τη θέση μου στη ζωή

Είμαι ο καλύτερος μπάτσος που μπορείς να φανταστείς. Κ

προτιμώ να κυνηγάω κακούς παρά να σκάβω τη γη ή ν

πηγαίνω σε επίσημα δείπνα και να στέκομαι σε ένα μπαλκό

α χαιρετάω τον κόσμο. Και ναι, ξέρω πως αυτό είν

ιεστραμμένο».

Η Μπιργκίτα τον φίλησε στο στόμα.«Θα μπορούσες να είχες πλύνει τα δόντια σου» είπε ο Χά

μέσα από τα σφιγμένα του χείλια.

Καθώς εκείνη έγειρε πίσω και γελούσε, ο Χάρι βρήκε τη

υκαιρία, σήκωσε γρήγορα το κεφάλι του, έπιασε τη ζώνη μ

α δόντια του και την τράβηξε. Το μπουρνούζι άνοιξε κακείνος της έσπρωξε τα γόνατα και την ξάπλωσε πάνω το

Το δέρμα της ήταν ζεστό και υγρό μετά το πρωινό μπάνιο.

«Αστυνομία!» φώναξε η Μπιργκίτα και τύλιξε τα πόδι

ης γύρω του. Ο Χάρι ένιωσε τον σφυγμό του να χτυπάει σ

λόκληρο το κορμί του. «Βοήθεια» ψιθύρισε εκείνη και το



θελε να δει πώς αντιδρούσε. Ύστερα την τράβηξε ξαν

στην αγκαλιά του.

«Παρ’ όλα αυτά, κατά κάποιον τρόπο τα έβγαζα πέρα κ

σοι καταλάβαιναν την κατάσταση έκαναν τα στραβά μάτι

Κάποιος θα έπρεπε να με είχε αναφέρει, αλλά η αφοσίωσκαι η αλληλεγγύη υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό στο Σώμ

να βράδυ πήγαινα με έναν συνάδελφο σε ένα διαμέρισμ

στο Χόλμενκολ για να ανακρίνουμε έναν τύπο για μ

ολοφονία μεταξύ ναρκομανών. Δεν ήταν καν ύποπτο

αλλά ενώ ήμασταν έξω και χτυπούσαμε το κουδούνι, είδαμ

ο αμάξι του να βγαίνει με μεγάλη ταχύτητα από το γκαρά

ρέξαμε στο αυτοκίνητό μας και τον πήραμε από πίσω

Ανάψαμε και την μπλε σειρήνα-φάρο και τρέχαμε με εκατό

έκα χιλιόμετρα κατεβαίνοντας τη Σερκενταλσβάι. Ο δρόμοίχε στροφές δεξιά κι αριστερά, χτυπήσαμε σε κάνα δυ

κράσπεδα πεζοδρομίων και ο συνάδελφος με ρώτησε α

θελα να πάρει εκείνος το τιμόνι. Ήμουν τόσ

αποφασισμένος να πιάσω τον τύπο, που αγνόησα τη

πρόταση». Ό,τι επακολούθησε ο Χάρι το έμαθε από αυτά που το

ίπαν. Στoν σταθμό Βίντερεν του μετρό, ένα αυτοκίνητο είχ

μόλις βγει από ένα βενζινάδικο. Οδηγούσε ένας νεαρός πο

πρόσφατα είχε πάρει δίπλωμα οδήγησης και είχε πάει στο



σταθμό να αγοράσει τσιγάρα για τον πατέρα του. Τ

αυτοκίνητο με τους δύο αστυνομικούς παρέσυρε το αμάξι το

εαρού, έριξε τον φράχτη και μπήκε στις γραμμές του τρένο

παρασύροντας επίσης το υπόστεγο της στάσης το

λεωφορείου, όπου μόλις πριν από δύο λεπτά πέντε έάνθρωποι περίμεναν, και τελικά σταμάτησε στην πλατφόρμ

στην άλλη πλευρά των σιδηροδρομικών γραμμών.

συνάδελφος του Χάρι τινάχτηκε από το παρμπρίζ και βρέθηκ

ίκοσι μέτρα πιο κάτω στις γραμμές. Είχε χτυπήσει σε ένα

στύλο του φράχτη το κεφάλι του με τόση δύναμη, που

κορφή του στύλου είχε λυγίσει. Χρειάστηκε να του πάρου

ακτυλικά αποτυπώματα για να σιγουρευτούν για τη

αυτότητά του. Το αγόρι στο άλλο αυτοκίνητο έμειν

παράλυτο από τον λαιμό και κάτω.«Πήγα και τον επισκέφθηκα σε ένα μέρος που λέγετ

Σούνος» είπε ο Χάρι. «Ονειρεύεται πως θα μπορέσει ν

δηγήσει αυτοκίνητο ξανά μια μέρα. Εμένα με βρήκαν μέσ

στα συντρίμμια με κατάγματα στο κρανίο και εσωτερικ

αιμορραγία. Έζησα αρκετές εβδομάδες στην εντατική τοοσοκομείου, με μηχανική υποστήριξη».

Η μητέρα του τον επισκεπτόταν καθημερινά μαζί με τη

αδελφή του. Κάθονταν στις δυο πλευρές του κρεβατιού το

και του κρατούσαν τα χέρια. Ο πατέρας του πήγαινε το βράδ

ταν είχε τελειώσει το επισκεπτήριο. Λόγω της βαριά



Ο Χάρι την έσφιξε πάνω του. «Αρκετά άκουσες γ

σήμερα. Η συνέχεια προσεχώς. Πρέπει να φύγω τώρα. Ν

ρθω στο Albury και απόψε να σε παρενοχλήσω;»

Η Μπιργκίτα χαμογέλασε θλιμμένα και ο Χάρι ένιωσε ό

μπλεκόταν σε αυτή τη σχέση περισσότερο απ’ όσο θπρεπε.

Άργησες» είπε ο Γουάτκινς όταν ο Χάρι έφτασε στη

πηρεσία. Άφησε ένα μάτσο φωτοτυπίες στο γραφείο του.«Τζετ λαγκ. Τίποτα νεότερο;» ρώτησε ο Χάρι.

«Έχεις λίγο διάβασμα να κάνεις. Ο Γιονγκ Σου ξέθαψ

κάποιες παλιές υποθέσεις βιασμών. Αυτές ακριβώ

κοιτάζουν μαζί με τον Κένσινγκτον αυτή τη στιγμή».

Ο Χάρι κατάλαβε πως χρειαζόταν ένα φλιτζάνι ζεστό καφ

πρώτα και κατευθύνθηκε προς την καντίνα. Εκεί βρήκε το

Μακόρμακ καλοδιάθετο. Κάθισαν σε ένα τραπεζάκι στη

καντίνα, ο καθένας με τον δικό του καπουτσίνο.

«Τηλεφώνησαν από το υπουργείο Δικαιοσύνης. Τουπήραν τηλέφωνο από το υπουργείο Δικαιοσύνης τη

ορβηγίας. Μίλησα πριν από λίγο με τον Γουάτκινς και μο

ίπε πως ήδη έχετε κάποιον ύποπτο».

«Τον Έβανς Γουάιτ. Υποστηρίζει ότι έχει άλλοθι για τ

μέρες που έγινε ο φόνος. Ζητήσαμε από την αστυνομία τη



ιμπίν να καλέσει τη γυναίκα με την οποία ισχυρίζεται πω

ταν, για να επιβεβαιώσει την ιστορία του. Επιπλέον έχ

ιδοποιηθεί ο Έβανς να μην απομακρυνθεί από την πόλ

ωρίς να το δηλώσει».

Ο Μακόρμακ γρύλισε. «Συνάντησες τον τύπο πρόσωπο μπρόσωπο, Χόλι. Είναι αυτός;»

Ο Χάρι κοίταξε τον καφέ του. Οι λευκές ρίγες από το γάλ

περιστρέφονταν ελικοειδώς, σαν σπειροειδής γαλαξία

Μπορώ να χρησιμοποιήσω μια αναλογία, σερ; Ξέρετε ότι

αλαξίας μας είναι ένα σπειροειδές σύστημα με περισσότερ

από εκατό δισεκατομμύρια αστέρια; Αν κάποιος διέσχιζ

κατά πλάτος κάποια από τις σπείρες με την ταχύτητα το

φωτός, σε χίλια χρόνια θα ήταν ακόμη στα μισά του δρόμο

Για να μη μιλήσουμε για τη διαδρομή κατά μήκος ή σλόκληρο τον γαλαξία…»

«Πολύ αλληγορικά μου τα λες πρωί πρωί, Χόλι. Τ

προσπαθείς να πεις;»

«Πως η ανθρώπινη ψυχή είναι ένα τεράστιο, σκοτειν

άσος, που δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος στη μικριάρκεια της ζωής του να το γνωρίσει εντελώς. Πως εγώ δε

α καταφέρνω, σερ».

Ο Μακόρμακ κοίταξε τον Χάρι. Φαινόταν ανήσυχο

Έχεις αρχίσει να μιλάς σαν τον Κένσινγκτον, Χόλι. Ίσω

ταν λάθος μου που σας έβαλα να συνεργαστείτε. Είναι πολ



αλλόκοτο το μυαλό αυτού του τύπου».

Ο Γιονγκ έβαλε μια διαφάνεια στον προβολέα.

«Έχουν αναφερθεί πάνω από πέντε χιλιάδες βιασμφέτος σ’ αυτή τη χώρα. Αυτό από μόνο του λέει πως είνα

καταδικασμένη προσπάθεια να αρχίσει να ψάχνει κανε

κάποιο σχέδιο, χωρίς να χρησιμοποιήσει τη στατιστικ

Ψυχρή και αδιαμφισβήτητη στατιστική. Η πρώτη λέξη-κλει

ίναι το “στατιστικώς σημαντικό”. Με άλλα λόγια, ψάχνουμια ένα σύστημα που δεν μπορεί να εξηγηθεί από τ

στατιστική τυχαιότητα. Λέξη-κλειδί νούμερο δύο

δημογραφία”. Έψαξα πρώτα τις αναφορές γι

ανεξιχνίαστους φόνους και βιασμούς κατά τα τελευταία πένρόνια που περιείχαν τις λέξεις “στραγγαλισμός”

πνίξιμο”. Βρήκα δώδεκα φόνους και μερικές εκατοντάδε

ιασμούς. Μετά, περιόρισα τον αριθμό προσθέτοντας ότι τ

ύματα έπρεπε να είναι ξανθιές γυναίκες μεταξύ δεκάξι κ

ριάντα πέντε χρονών που ζούσαν στην ανατολική ακτΕπίσημες στατιστικές και στοιχεία που αφορούν το χρώμ

ων μαλλιών και εκδόθηκαν από τη δική μας Υπηρεσί

Διαβατηρίων δείχνουν πως αυτή η ομάδα αποτελεί λιγότερ

από το πέντε τοις εκατό του γυναικείου πληθυσμού. Εντέλε

μεινα με επτά δολοφονίες και πάνω από σαράντ



ιασμούς».

Ο Γιονγκ έβαλε μια άλλη διαφάνεια με ποσοστά και μι

ραφική παράσταση. Άφησε τους άλλους να τη διαβάσου

ωρίς να κάνει κανένα σχόλιο. Ακολούθησε μακρά σιωπή.

Γουάτκινς ήταν ο πρώτος που μίλησε: «Αυτό σημαίνει…;».«Όχι» είπε ο Γιονγκ. «Αυτό δεν σημαίνει ότι ξέρουμε κά

που δεν ξέραμε πριν. Οι αριθμοί είναι πολύ αόριστοι».

«Μπορούμε όμως να φανταστούμε» είπε ο Άντριου

Μπορούμε, ας πούμε, να φανταστούμε πως υπάρχ

κάποιος τύπος εκεί έξω που βιάζει ξανθιές γυναίκε

συστηματικά και τις σκοτώνει λιγότερο συστηματικά. Και πο

ου αρέσει να σφίγγει τα χέρια του γύρω από γυναικείου

λαιμούς».

Ξαφνικά όλοι άρχισαν να μιλούν συγχρόνως και Γουάτκινς τούς ζήτησε να σταματήσουν. Πρώτος πήρε το

λόγο ο Χάρι: «Γιατί αυτό δεν είχε διαπιστωθεί νωρίτερ

Μιλάμε για επτά δολοφονίες και σαράντα ή πενήντ

ιασμούς που μπορεί να έχουν κάποια σχέση».

Ο Γιονγκ Σου ανασήκωσε τους ώμους του.«Ο βιασμός είναι δυστυχώς καθημερινή πραγματικότητ

στην Αυστραλία. Επίσης, ίσως δεν του δίνεται

προτεραιότητα που θα ήθελε κανείς να πιστεύει ότι το

ίνεται».

Ο Χάρι κατένευσε. Δεν το βρήκε σκόπιμο να φουσκώσ



από υπερηφάνεια για λογαριασμό της δικής του χώρας.

«Επιπλέον, οι περισσότεροι βιαστές βρίσκουν τα θύματ

ους στην πόλη ή στην περιοχή που ζουν οι ίδιοι και δεν τη

γκαταλείπουν ύστερα. Αυτός είναι ο λόγος που δεν υπάρχ

συστηματική συνεργασία ανάμεσα στις διάφορες πολιτείες σκλασικές περιπτώσεις βιασμού. Το πρόβλημα στι

περιπτώσεις που διαμορφώνουν τη στατιστική μου είναι

εωγραφική διασπορά».

Ο Γιονγκ έδειξε τον κατάλογο με τα ονόματα των τόπω

και τις ημερομηνίες.

«Τη μια μέρα στη Μελβούρνη, έναν μήνα μετά στην Κερν

και την επόμενη εβδομάδα στο Νιουκάσλ. Βιασμοί σε τρε

ιαφορετικές πολιτείες σε λιγότερο από δύο μήνες. Ενίοτε μ

κουκούλα, άλλοτε με μάσκα, τουλάχιστον μία φορά μάιλον κάλτσα, ενώ τις περισσότερες φορές οι γυναίκες δε

ίδαν καν τον βιαστή. Το έγκλημα μπορεί να γίν

πουδήποτε, από τα σκοτεινά σοκάκια μέχρι τα πάρκα. Τ

ύματα έχουν συρθεί μέσα σε αυτοκίνητα ή ο βιαστής έχ

παραβιάσει το σπίτι τους τη νύχτα. Εν ολίγοις, δεν υπάρχκάποιο σχέδιο σε όλο αυτό, πέρα από το ότι τα θύματα ήτα

ανθιές γυναίκες, στραγγαλίστηκαν, και κανείς δεν μπόρεσ

α δώσει στην αστυνομία μια περιγραφή του άντρα. Α

πάρχει και κάτι ακόμα: ο δολοφόνος μας κάνει εξαιρετικ



Αυστραλία;» ρώτησε ο Χάρι.

Χαμόγελα γύρω από το τραπέζι. Ο Χάρι δεν επέμειν

άλλαξε θέμα. «Αν πρόκειται για κατά συρροή δολοφόνο…

άρχισε να λέει.

«…τότε συχνά έχει ένα σχέδιο, μια κεντρική ιδέα» συνέχισ Άντριου. «Όμως εδώ δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, έτσι δε

ίναι;»

Ο Γιονγκ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Σίγουρ

πήρξε κάποιος στην αστυνομία ο οποίος μερικές φορέ

μέσα στα χρόνια θεώρησε βάσιμη την ιδέα πως ένας κατ

συρροή δολοφόνος ήταν πίσω από τις δολοφονίε

Προφανώς είχε βγάλει παλιούς φακέλους από τα αρχεία κ

ους είχε συγκρίνει, αλλά οι αποκλίσεις ήταν τόσο μεγάλε

που δεν μπόρεσε να στηρίξει αυτή την υποψία».«Αν πράγματι πρόκειται για κατά συρροή δολοφόνο, δε

χει μια λιγότερο ή περισσότερο συνειδητή επιθυμία ν

συλληφθεί;» ρώτησε ο Λίμπι.

Ο Γουάτκινς ξερόβηξε. Αυτό ήταν το πεδίο του. «Έτ

παρουσιάζεται στην αστυνομική λογοτεχνία» είπε. «Ότι πράξεις του δολοφόνου είναι μια κραυγή για βοήθεια και ό

αφήνει μικρά κωδικοποιημένα μηνύματα και ίχνη ω

αποτέλεσμα της ενδόμυχης επιθυμίας του κάποιος να το

σταματήσει. Και μερικές φορές, πράγματι αυτό συμβαίνε



Αλλά φοβάμαι πως δεν είναι τόσο απλό. Οι περισσότερ

κατά συρροή δολοφόνοι είναι σαν τους περισσότερου

ανθρώπους: δεν θέλουν να συλληφθούν. Και αν στη

περίπτωσή μας πρόκειται πραγματικά για κάποιον κατ

συρροή δολοφόνο, δεν μας έχει δώσει και πολλά στοιχεία γα προχωρήσουμε. Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν μο

αρέσουν…»

Έκανε μια γκριμάτσα που άφησε να φανεί μια σειρά απ

κιτρινισμένα δόντια. «Πρώτα απ’ όλα, δεν φαίνεται ν

πάρχει κανένα σχέδιο στις δολοφονίες, πέρα από τ

εγονός πως τα θύματα είναι ξανθιές και τις στραγγαλίζε

Αυτό μπορεί να σημαίνει πως βλέπει τις δολοφονίες ω

μεμονωμένα γεγονότα, ως ένα έργο τέχνης που πρέπει ν

ιαφέρει από εκείνο που έκανε προηγουμένως. Και αυτό κάνη δουλειά δυσκολότερη για εμάς. Ή μπορεί να υπάρχ

κάποιο κρυμμένο κεντρικό θέμα, το οποίο δεν μπορούμε ν

ιακρίνουμε ακόμη. Αλλά θα μπορούσε επίσης να σημαίν

πως δεν σκοτώνει προσχεδιασμένα, αλλά ότι αναγκάζεται σ

μερικές περιπτώσεις. Όταν, για παράδειγμα, το θύμα δει τπρόσωπό του, αντισταθεί, φωνάξει για βοήθεια ή συμβεί κά

άλλο απρόβλεπτο».

«Μπορεί επίσης να σκοτώνει μόνο σε περιπτώσεις που δε

κατάφερε να ολοκληρώσει την πράξη» επισήμανε ο Λίμπι.

«Ίσως θα έπρεπε να ζητήσουμε από κάποιους ψυχολόγου



α κοιτάξουν προσεκτικότερα αυτές τις υποθέσεις» είπε

Χάρι. «Θα μπορούσαν να φτιάξουν ένα ψυχολογικό προφί

που θα μας βοηθούσε».

«Ίσως» είπε ο Γουάτκινς, αλλά το μυαλό του φαινόταν ν

ίναι αλλού.«Και ποιο είναι το δεύτερο, σερ;» ρώτησε ο Γιονγκ.

«Τι;» ξαφνιάστηκε ο Γουάτκινς.

«Είπατε, πρώτα απ’ όλα. Ποιο είναι το άλλο που δεν σα

αρέσει;»

«Η ξαφνική του αδράνεια» απάντησε ο Γουάτκιν

Βέβαια, αυτό μπορεί να συμβαίνει για καθαρά πρακτικού

λόγους, όπως το ότι λείπει σε ταξίδι ή είναι άρρωστος. Όμω

μπορεί επίσης να είναι επειδή νιώθει πως αργά ή γρήγορ

κάποιος θα αρχίσει να συνδυάζει μερικά πράγματα. Έτσσταματάει για λίγο, μόνο για μια ανάσα!» Χτύπησε τ

άχτυλά του.

«Και σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για έναν πραγματικ

πικίνδυνο άνθρωπο. Κάποιον που είναι πειθαρχημένος κ

πανούργος και δεν οδηγείται από εκείνο ταυτοκαταστροφικό πάθος που κλιμακώνεται και στο τέλο

προδίδει τους περισσότερους κατά συρροή δολοφόνου

Πρόκειται για έναν έξυπνο δολοφόνο, τον οποίο είν

ύσκολο να πιάσουμε πριν εξαπολύσει ένα αληθινό λουτρ



αίματος. Αν ποτέ τα καταφέρουμε».

Επικράτησε μια στενάχωρη σιωπή στο δωμάτιο. Ο Χά

ανατρίχιασε και μόνο με τη σκέψη. Σκέφτηκε τους κατ

συρροή δολοφόνους οι οποίοι, όπως είχε διαβάσει, ποτέ δε

συλλαμβάνονταν, αλλά η αστυνομία είχε σταματήσει να τουκυνηγάει επειδή ξαφνικά οι δολοφονίες σταματούσαν. Κ

ότε κανείς δεν ήξερε αν ο δολοφόνος ήταν ακόμη ζωντανό

και ίσως βρισκόταν σε χειμερία νάρκη.

«Τι κάνουμε τώρα;» ρώτησε ο Άντριου. «Θα πούμε σ

λες τις ξανθιές κάτω από την ηλικία της συνταξιοδότηση

α μένουν κλεισμένες μέσα τα βράδια;»

«Έτσι διακινδυνεύουμε πως αυτός θα χαθεί κάτω από τ

η και δεν θα μπορέσουμε να τον βρούμε ποτέ» είπε ο Λίμπ

Είχε βγάλει έναν σουγιά και καθάριζε τα νύχια του με μεγάλπιμέλεια.

«Από την άλλη πλευρά, θα αφήσουμε όλες τις ξανθιέ

Αυστραλές να γίνουν δόλωμα γι’ αυτόν τον τύπο;»

«Δεν έχει νόημα να πούμε στις γυναίκες να μείνουν μέσα

ίπε ο Γουάτκινς. «Αν εκείνος αναζητήσει θύμα, θα το βρεΆλλωστε, γι’ αυτό δεν διέρρηξε και κάνα δυο σπίτια; Ξεχάστ

ο. Πρέπει να τον παρασύρουμε να βγει από τη φωλιά του».

«Πώς όμως; Ο τύπος αλωνίζει ολόκληρη την καταραμέν

ανατολική Αυστραλία και κανένας δεν ξέρει πότε θ

αναχτυπήσει. Φαίνεται πως βιάζει και σκοτώνει τυχαία».



Λίμπι μιλούσε στα νύχια του.

«Λάθος» απάντησε ο Άντριου. «Με έναν τύπο που τα έχ

καταφέρει να επιβιώσει τόσο καιρό, τίποτα δεν είναι τυχαί

Σκέφτεται κανείς πως μερικοί κατά συρροή δολοφόν

πιζητούν την προσοχή γύρω από τους φόνους τουΑφήνουν την υπογραφή τους στη δολοφονία, προσδιορίζου

ην ταυτότητά τους. Δεν συμβαίνει το ίδιο εδώ. Αντιθέτω

αυτός αποφεύγει τις ομοιότητες και μόνο το πάθος του ν

στραγγαλίζει τον προδίδει. Κατά τα άλλα, είναι εντελώ

απρόβλεπτος. Έτσι νομίζει αλλά κάνει λάθος. Γιατί υπάρχ

κάποιο σχέδιο. Πάντα υπάρχει κάποιο σχέδιο. Όχι επειδ

κάποιος το σχεδιάζει αλλά επειδή όλοι οι άνθρωποι είν

πλάσματα της συνήθειας και δεν υπάρχει καμιά διαφορά σ

αυτό ανάμεσα σ’ εμένα, σ’ εσένα και στον βιαστή. Το θέμίναι μόνο να βρούμε ποιες είναι αυτές οι συνήθειες αυτο

ου πλάσματος».

«Ο άνθρωπος είναι τρελός» είπε ο Λίμπι. «Όλοι οι κατ

συρροή δολοφόνοι δεν έχουν μια δόση σχιζοφρένειας; Δε

ακούνε φωνές που τους λένε να σκοτώσουν και τέτοιαΣυμφωνώ με τον Χάρι, ας φωνάξουμε έναν ψυχολόγο».

Ο Γουάτκινς έξυνε τον λαιμό του. Φαινόταν μπερδεμένος

«Ένας ψυχολόγος μπορεί σίγουρα να μας πει πολλά γι

ναν κατά συρροή δολοφόνο, αλλά δεν είναι καθόλο



σίγουρο πως πρόκειται για κάτι τέτοιο στην περίπτωσή μας

πισήμανε ο Άντριου.

«Επτά φόνοι. Εγώ αυτό το λέω κατά συρροή δολοφονίες

ίπε ο Λίμπι.

«Ακούστε» είπε ο Άντριου γέρνοντας πάνω από το τραπέκαι σηκώνοντας ψηλά τα μεγάλα μαύρα χέρια του. «Για ένα

κατά συρροή δολοφόνο η σεξουαλική πράξη έρχεται δεύτερ

μετά τον φόνο. Ο βιασμός χωρίς δολοφονία δεν έχει νόημ

μως για τον άνθρωπό μας ο βιασμός είναι τ

σημαντικότερο. Στις περιπτώσεις που σκοτώνει είναι πιθανό

ια πρακτικούς λόγους, όπως είπε ο επιθεωρητής Γουάτκιν

σως επειδή το θύμα μπορεί να τον αναγνωρίσει. Αν έχει δ

ο πρόσωπό του». Ο Άντριου έκανε μια παύση. «Ή μπορεί ν

καταλάβει ποιος είναι». Ακούμπησε τα χέρια του μπροστου.

Ο ανεμιστήρας στη γωνία έκανε θόρυβο, όμως

ατμόσφαιρα ήταν πιο αποπνικτική από ποτέ.

«Η στατιστική είναι χρήσιμη» είπε ο Χάρι. «Όμως δε

πρέπει να την αφήσουμε να μας παρασύρει. Για ναντιστρέψω μια νορβηγική παροιμία, “βλέπουμε το δάσος κ

άνουμε το δέντρο”».

Ο Γουάτκινς είχε βγάλει ένα μαντίλι και σκούπιζε το

δρώτα από το πρόσωπό του. «Είναι πολύ πιθανόν το νόημ

ης οπωσδήποτε σημαντικής νορβηγικής παροιμίας το



κύριου Χόλι να χάνεται στη μετάφραση, αλλά δε

καταλαβαίνω τίποτα» είπε.

«Εννοώ ότι δεν πρέπει να αφήσουμε τη γενικότερη εικόν

α επισκιάσει το γεγονός πως η δολοφονία της Ίνγκε

Χόλτερ μπορεί να είναι μια μεμονωμένη πράξη. Κάποιάνθρωποι πέθαναν από συνηθισμένη πνευμονία στη διάρκε

ης επιδημίας του Μαύρου Θανάτου, έτσι δεν είναι; Α

ποθέσουμε πως ο Έβανς Γουάιτ δεν είναι κατά συρρο

ολοφόνος. Το γεγονός πως υπάρχει κάποιος άλλος πο

υρνάει και σκοτώνει ξανθιές δεν σημαίνει ότι ο Έβαν

Γουάιτ δεν μπορεί να έχει πάρει τη ζωή της Ίνγκερ Χόλτερ».

«Κάπως περίπλοκη εξήγηση, αλλά καταλαβαίνω πού τ

πας, Χόλι» είπε ο Γουάτκινς και ανακεφαλαίωσε: «ΟΚ

συνάδελφοι. Ψάχνουμε έναν βιαστή και πιθανόν παναλαμβάνω πιθανόν– κατά συρροή δολοφόνο. Τ

αφήνω στον Μακόρμακ να αποφασίσει πώς θα κλιμακωθεί

ρευνα. Εντωμεταξύ, θα συνεχίσουμε αυτό που κάνουμ

Κένσινγκτον, έχεις τίποτα νεότερο να αναφέρεις;».

«Επειδή ο Χόλι δεν πρόλαβε την πρωινή συνάντηση, θπαναλάβω πως μίλησα με τον Ρόμπερτσον, τον υπέροχ

σπιτονοικοκύρη της Ίνγκερ Χόλτερ, και τον ρώτησα αν τ

νομα Έβανς Γουάιτ τού έλεγε τίποτα. Και πρέπει η σύγχυσ

και η θολούρα του να ξεκαθάρισαν για λίγο, γιατί πράγμα



κάτι του έλεγε το όνομα. Θα περάσουμε από εκεί τ

απόγευμα. Κατά τ’ άλλα, τηλεφώνησε ο καλός μας φίλος,

σερίφης της Νιμπίν. Η Αντζελίνα Χάτσινσον επιβεβαίωσ

πως ήταν στο σπίτι του Έβανς Γουάιτ εκείνες τις δυο μέρε

πριν βρεθεί η Ίνγκερ Χόλτερ».Ο Χάρι βλαστήμησε.

Ο Γουάτκινς χτύπησε τα χέρια του. Εντάξει, πίσω στ

ουλειά, παιδιά. Πάμε να τον τσακώσουμε τον μπάσταρδο»

Οι τελευταίες λέξεις δεν ακούστηκαν και πολύ πειστικές.

Ο Χάρι κάποτε είχε ακούσει πως οι σκύλοι έχουν μια μέσ

ραχυπρόθεσμη μνήμη τριών δευτερολέπτων, αλλά μ

παναλαμβανόμενα ερεθίσματα μπορεί να επεκταθ

σημαντικά. Η φράση «ο σκύλος του Παβλόφ» αναφέρετ

στα πειράματα του ρώσου φυσιολόγου Ιβάν Παβλόφ μ

σκύλους, βάσει των οποίων ανέπτυξε τη θεωρία τω

ξαρτημένων αντανακλαστικών του νευρικού συστήματο

Για μια μακρά χρονική περίοδο, κάθε φορά που έδινε τροφστους σκύλους ακουγόταν συγχρόνως ο ήχος ενό

κουδουνιού. Μια μέρα ακούστηκε το κουδούνι, χωρίς όμω

α τους δώσει τροφή. Ωστόσο, στο στομάχι και στο πάγκρεα

ων σκύλων εκκρίθηκαν γαστρικά υγρά για τη χώνευση τη

ροφής. Δεν ακούγεται και τόσο εντυπωσιακό, όμως αυτό τ



πείραμα έδωσε στον Παβλόφ ένα βραβείο Νόμπελ. Είχ

αποδειχτεί ότι ύστερα από επαναλαμβανόμενα ερεθίσματα τ

σώμα «θυμόταν».

Όταν ο Άντριου, για δεύτερη φορά σε λίγες μόλις μέρε

στειλε τον δαίμονα της Τασμανίας του Ρόμπερτσον μέσστους θάμνους με μια κλοτσιά, είχε λόγο να πιστεύει πω

αυτή η κλοτσιά θα έμενε περισσότερο στο μυαλό του από τη

πρώτη. Την επόμενη φορά που ο σκύλος του Ρόμπερτσον θ

άκουγε άγνωστα βήματα έξω από την πόρτα, αντί ν

σκαρώνει επιθέσεις με το μικρό, μοχθηρό μυαλό του, μπορ

α ένιωθε πόνους στα πλευρά του.

Ο Ρόμπερτσον τους δέχτηκε στην κουζίνα και τους κέρασ

μπίρα. Ο Άντριου ευχαρίστησε και την πήρε, αλλά ο Χά

ήτησε ένα ποτήρι μεταλλικό νερό. Επειδή ο Ρόμπερτσον δείχε, ο Χάρι σκέφτηκε πως θα αρκούνταν σε ένα τσιγάρο.

«Καλύτερα όχι» είπε ο Ρόμπερτσον όταν ο Χάρι έβγαλ

να πακέτο τσιγάρα. «Απαγορεύεται το κάπνισμα στο σπί

μου. Το τσιγάρο καταστρέφει τον οργανισμό σου

συμπλήρωσε, κατεβάζοντας μισό μπουκάλι μπίρα.«Σας ενδιαφέρει λοιπόν οτιδήποτε αφορά την υγεία;» είπ

Χάρι.

«Ναι, βέβαια» απάντησε ο Ρόμπερτσον αγνοώντας το

σαρκασμό. «Σε αυτό το σπίτι δεν καπνίζουμε ούτε τρώμ

κρέας ή ψάρι. Αναπνέουμε καθαρό αέρα και τρώμε αυτά πο



μας δίνει η φύση».

«Αυτό αφορά και τον σκύλο;»

«Ο σκύλος μου δεν έχει δοκιμάσει κρέας ή ψάρι από ότα

ταν κουτάβι. Είναι πραγματικός γαλακτο-χορτοφάγος» είπ

με καμάρι.«Αυτό δικαιολογεί την κακή του διάθεση» μουρμούρισε

Χάρι.

«Καταλάβαμε ότι ξέρετε κάποιον Έβανς Γουάιτ, κύρ

Ρόμπερτσον. Τι μπορείτε να μας πείτε;» είπε ο Χάρι κ

βγαλε το σημειωματάριό του. Δεν σκόπευε να σημειώσ

ίποτα, αλλά γνώριζε από την εμπειρία του ότι οι άνθρωπ

νιωθαν πως η μαρτυρία τους ήταν πιο σημαντική α

κρατούσες σημειώσεις. Υποσυνείδητα, ήταν πιο προσεκτικο

λεγχαν αυτά που έλεγαν και ήταν πιο ακριβείς με τμερομηνίες, τα ονόματα και τους τόπους.

«Ο επιθεωρητής Κένσινγκτον τηλεφώνησε για να ρωτήσ

ποιοι επισκέπτονταν την Ίνγκερ Χόλτερ την εποχή που έμεν

δώ. Του είπα πως είχα ανεβεί στο δωμάτιό της, είχα δει τ

φωτογραφία που είχε κρεμασμένη στον τοίχο και θυμήθηκκείνον τον τύπο με το παιδάκι στην αγκαλιά».

«Αλήθεια;»

«Ναι, ο τύπος είχε έρθει εδώ δύο φορές, απ’ όσο ξέρω

Την πρώτη φορά κλειδώθηκαν στο δωμάτιό της και έμεινα



κεί σχεδόν δυο μέρες. Ήταν πολύ… εεε… θορυβώδεις. Είχ

αρχίσει να ανησυχώ για τους γείτονες και έβαλα δυνατ

μουσική για να μην τους φέρω σε αμηχανία, δηλαδή τη

νγκερ κι εκείνο τον τύπο. Αν και δεν φάνηκε να τους νοιάζ

καθόλου. Τη δεύτερη φορά ήρθε κι έφυγε ώσπου να πεκύμινο».

«Μάλωσαν;»

«Ναι, νομίζω πως κάτι τέτοιο έγινε. Εκείνη του φώνα

ταν έφευγε ότι θα έλεγε στην τσούλα τι μπάσταρδος ήτα

Και ότι θα έλεγε και σε κάποιον τύπο για τα σχέδιά του».

«Κάποιον τύπο;»

«Είπε ένα όνομα αλλά δεν το θυμάμαι».

«Και η τσούλα; Ποια μπορεί να ήταν;» ρώτησε ο Άντριου

«Προσπαθώ να μην μπερδεύομαι στην προσωπική ζωων ενοίκων μου, επιθεωρητά».

«Εξαιρετική μπίρα, κύριε Ρόμπερτσον. Ποια είναι

σούλα;» ρώτησε ο Άντριου, αγνοώντας το προηγούμεν

σχόλιο.

«Αυτό είναι το θέμα» είπε διστακτικά ο Ρόμπερτσομεταφέροντας νευρικά το βλέμμα του από τον Χάρι στο

Άντριου. Προσπάθησε να χαμογελάσει. «Υποθέτω πως είν

σημαντική για την υπόθεση, έτσι δεν είναι;» Η ερώτησ

μεινε μετέωρη αλλά όχι για πολύ. Ο Άντριου άφησε κάτω τ

μπουκάλι της μπίρας με δύναμη και πλησίασε στο πρόσωπ



«Νομίζω ότι ήταν εκείνη στη φωτογραφία… Η γυναίκ

που ήταν εδώ…»

«Ποια φωτογραφία;»

«Στέκεται πίσω από την Ίνγκερ και τον τύπο στ

φωτογραφία που έχει στο δωμάτιό της. Είναι εκείνη η μικρκαστανή με την μπαντάνα στο μέτωπο. Την αναγνώρισα για

ρθε εδώ πριν από μερικές εβδομάδες και ζητούσε τη

νγκερ. Τη φώναξα και στάθηκαν για λίγο στα σκαλοπάτ

και μιλούσαν. Ύστερα οι φωνές τους άρχισαν ν

υναμώνουν και επιτέθηκαν η μία στην άλλη. Στη συνέχεια

νγκερ κοπάνησε την πόρτα στα μούτρα της άλλης κ

ανέβηκε στο δωμάτιό της κλαίγοντας. Έκτοτε, δεν τη

αναείδα».

«Έχεις την καλοσύνη να μου φέρεις κάτω τη φωτογραφίκύριε Ρόμπερτσον; Έχω ένα αντίγραφο, αλλά είναι στ

ραφείο μου».

Ο Ρόμπερτσον είχε γίνει η προσωποποίηση της προθυμία

και ανέβηκε τρέχοντας τη σκάλα στο δωμάτιο της Ίνγκε

ταν γύρισε, δεν χρειάστηκε στον Χάρι παρά μια γρήγορματιά για να καταλάβει ποια ήταν η γυναίκα στη φωτογραφί

που εννοούσε ο Ρόμπερτσον.

«Κάτι μου φάνηκε οικείο στο πρόσωπό της όταν τ

συναντήσαμε» είπε ο Χάρι.

«Είναι βέβαια η Μάνα Κουράγιο» φώναξε έκπληκτος



Άντριου.

«Βάζω στοίχημα πως το πραγματικό της όνομα είν

Αντζελίνα Χάτσινσον».

Ο δαίμονας της Τασμανίας δεν φαινόταν πουθενά ότα

γήκαν έξω.

«Έχεις αναρωτηθεί γιατί όλοι σε λένε “επιθεωρητή

αστυνόμε Κένσινγκτον;» ρώτησε ο Χάρι όταν μπήκαν στ

αυτοκίνητο.

«Πρέπει να είναι επειδή η προσωπικότητά μου εμπνέ

μπιστοσύνη. Το “επιθεωρητής” ακούγεται σαν ένας καλό

είος, έτσι δεν είναι;» είπε ο Άντριου ευχαριστημένος. «Κ

εν μου πάει η καρδιά να τους διορθώσω».«Είσαι σαν ένας μεγάλος καλόκαρδος αρκούδος» γέλασ

Χάρι.

«Αρκούδος κοάλα» είπε ο Άντριου.

«Έξι χρόνια φυλακή» παρατήρησε ο Χάρι. «Ψεύτη!»

«Πρώτη φορά μού συμβαίνει» τον διαβεβαίωσε ο Άντριο



ακόμη πολύ λίγα για το πώς το κέντρο της όσφρησης στο

γκέφαλο μετατρέπει τα ερεθίσματα από τους υποδοχείς στ

συνειδητή αίσθηση της όσφρησης. Όμως ο Χάρι δε

σκεφτόταν τόσο πολύ το πώς γίνονταν όλα αυτά. Ήξερ

μόνο ότι όταν ένιωθε τη μυρωδιά της, διάφορα πράγματάρχιζαν να συμβαίνουν στο μυαλό και το κορμί του. Όπως ό

α μάτια του μισόκλειναν, το στόμα του άνοιγε και σχημάτι

να πλατύ χαμόγελο και η διάθεσή του ανέβαινε στα ύψη.

«Ηρέμησε» της είπε. «Δεν ξέρεις ότι το θησαυρέ μου ανήκε

στα πιο ακίνδυνα χαϊδευτικά;»

«Δεν ήξερα καν πως υπάρχουν ακίνδυνα χαϊδευτικά».

«Υπάρχουν. Όπως, για παράδειγμα, ψυχή μου, καρδιά μο

φως μου».

«Και ποια είναι τα επικίνδυνα;»«Εεε, μπουμπουκογατούλα μου είναι αρκετά επικίνδυνο

ίπε ο Χάρι.

«Τιιι;»

«Μπουμπουκογατούλα, αρκουδοτζουτζούκα, τέτοιες…

νουδωτές λέξεις. Το σημαντικό είναι πως πρόκειται γιαϊδευτικά που δεν είναι κοινότοπα ή απρόσωπα, αλλ

φτιαγμένα για να εκφράσουν τρυφερότητα. Και γενικώ

προφέρονται κάπως ναζιάρικα και ψευδά, όπως ότα

απευθύνεσαι σε παιδιά. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχ

λόγος να νιώσεις κλειστοφοβία».



«Έχεις άλλα παραδείγματα;»

«Τι έγινε ο καφές;»

Η Μπιργκίτα τού έδωσε μια με το πανί που κρατούσ

Μετά έβαλε καφέ σε ένα μεγάλο κύπελλο. Στεκόταν με τη

πλάτη, έτσι που ο Χάρι ένιωσε μια παρόρμηση να πλησιάσκαι να αγγίξει τα μαλλιά της.

«Τώρα θέλω να ακούσω τη συνέχεια της ιστορίας σου

ίπε εκείνη και κάθισε. Ακούμπησε το χέρι της πάνω στο δικ

ου. Ο Χάρι ήπιε μια γουλιά καφέ και έγειρε πίσω στ

κάθισμά του. Πήρε βαθιά ανάσα.

«Τον έλεγαν Στίανσεν τον συνάδελφό μου, Ρόνι το μικρ

ου. Όνομα κακοποιού, ωστόσο ο ίδιος δεν ήταν καν κακό

ταν ένας καλός, πρόθυμος νεαρός, που αγαπούσε τ

ουλειά του αστυνομικού. Το μεγαλύτερο μέρος της, τέλοπάντων. Η κηδεία έγινε ενώ ήμουν στην εντατική. Τ

αφεντικό μου ήρθε και με επισκέφθηκε στο νοσοκομε

αργότερα. Μου μετέφερε τις ευχές του αρχηγού τη

αστυνομίας και ίσως έπρεπε να είχα υποψιαστεί κάτι τότ

Αλλά ήμουν στεγνός και η διάθεσή μου είχε πιάσει πάτο. οσοκόμα είχε ανακαλύψει το αλκοόλ που είχα περάσ

λαθραία και μετέφερε τον γείτονά μου σε άλλον θάλαμο, μ

αποτέλεσμα να μην έχω πιει τίποτα για δύο μέρες. “Ξέρω

σκέφτεσαι” είπε το αφεντικό μου. “Όμως σταμάτα να κάνε



έτοιες σκέψεις γιατί σε περιμένει δουλειά”. Νόμιζε ό

σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω. Έκανε λάθος. Το μόνο πο

σκεφτόμουν ήταν πώς θα έσβηνα τη δίψα μου.

»Το αφεντικό μου δεν ήταν από τους τύπους που μασάν

α λόγια τους. “Ο Στίανσεν είναι νεκρός. Δεν μπορείς πια νκάνεις τίποτα για να τον βοηθήσεις” είπε. “Ο μόνος πο

μπορείς να βοηθήσεις είναι ο εαυτός σου και η οικογένε

σου. Και εμάς. Έχεις διαβάσει τις εφημερίδες;” Απάντησ

πως δεν είχα διαβάσει τίποτα, πως ο πατέρας μου μου είχ

ιαβάσει μερικά βιβλία, αλλά τον είχα παρακαλέσει να μη

πούμε λέξη για το δυστύχημα. Το αφεντικό μου είπε ότι αυτ

μας διευκόλυνε. “Βλέπεις δεν ήσουν εσύ που οδηγούσες τ

αυτοκίνητο. Ή, για να το θέσω διαφορετικά, δεν καθότα

νας μεθυσμένος αστυνομικός από το αστυνομικό τμήμα τοσλο πίσω από το τιμόνι”. Με ρώτησε αν καταλάβαινα. Ό

ταν ο Στίανσεν ο οδηγός. Οι εξετάσεις αίματος έδειξαν ό

από τους δυο μας εκείνος ήταν απολύτως νηφάλιος.

»Μου έδειξε τις εφημερίδες της προηγούμενη

βδομάδας, όπου με τα θολωμένα μάτια μου είδα πως είχαράψει ότι ο οδηγός είχε σκοτωθεί ακαριαία, ενώ

συνάδελφός του στο διπλανό κάθισμα είχε τραυματιστ

σοβαρά. “Μα εγώ ήμουν στη θέση του οδηγού” είπ

Αμφιβάλλω” απάντησε. “Βρέθηκες στην πίσω θέσ

Θυμήσου πως έπαθες μια σοβαρή διάσειση. Υποθέτω πω



εν μπορείς να θυμηθείς τίποτα απολύτως”. Βέβαι

κατάλαβα πού ήθελε να το πάει. Ο Τύπος ενδιαφερόταν μόν

ια την εξέταση αίματος του οδηγού και εφόσον αυτή ήτα

καθαρή, κανένας δεν νοιαζόταν για τη δική μου. Το γεγονό

ταν ήδη αρκετά επιβαρυντικό για το Σώμα».Η Μπιργκίτα είχε μια βαθιά ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια τη

και φαινόταν ταραγμένη.

«Μα πώς μπόρεσαν να πουν στους γονείς του Στίανσε

τι ο γιος τους ήταν αυτός που οδηγούσε; Είναι εντελώ

αναίσθητοι αυτοί οι άνθρωποι; Πώς…;»

«Όπως είπα, η αλληλεγγύη μέσα στην αστυνομία είν

σχυρή. Σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, η αφοσίωση στ

Σώμα έρχεται πριν από την αφοσίωση στην οικογένεια. Ίσω

μως στην περίπτωση του Στίανσεν, στην οικογένεια δόθηκμια εκδοχή που τους ελάφραινε κάπως τον πόνο. Σύμφων

με την εκδοχή του αφεντικού, ο Στίανσεν είχε πάρει ένα ρίσκ

προκειμένου να κυνηγήσει έναν πιθανό έμπορο ναρκωτικώ

και δολοφόνο, και δυστυχήματα μπορούν να συμβούν σ

ποιονδήποτε εν ώρα υπηρεσίας. Άλλωστε, το αγόρι στάλλο αυτοκίνητο ήταν άπειρος οδηγός και ίσως ένας άλλο

δηγός στην ίδια περίπτωση να είχε αντιδράσει γρηγορότερ

και να μην είχε βρεθεί στον δρόμο μας. Μην ξεχνάς πω

ίχαμε τη σειρήνα ανοιχτή».



«Και τρέχατε με εκατόν δέκα χιλιόμετρα».

«Σε περιοχή με ανώτατο όριο τα πενήντα. Φυσικά, κανε

εν μπορούσε να κατηγορήσει τον νεαρό. Το θέμα ήταν πώ

α παρουσιαζόταν η υπόθεση. Γιατί να ειπωθεί στη

ικογένεια πως ο γιος τους ήταν επιβάτης; Θα ήταν καλύτερια τους γονείς να ξέρουν ότι ο γιος τους ήταν κάποιος πο

παθητικά επέτρεψε σε έναν μεθυσμένο συνάδελφο να κάτσ

στο τιμόνι; Το αφεντικό επανέλαβε τα επιχειρήματα ξανά κα

ανά. Το κεφάλι μου πονούσε τόσο πολύ, που νόμιζα πως θ

κραγεί. Στο τέλος έσκυψα στην άκρη του κρεβατιού κ

έρασα, πράγμα που έκανε τη νοσοκόμα να έρθει τρέχοντα

στο δωμάτιο. Την επόμενη μέρα ήρθε η οικογένεια το

Στίανσεν: οι γονείς και η μικρότερη αδελφή του. Έφερα

λουλούδια και ευχήθηκαν ταχεία ανάρρωση. Ο πατέρας είπτι κατηγορούσε τον εαυτό του που δεν ήταν πιο αυστηρός μ

ον γιο του στο θέμα της ταχύτητας. Έκλαψα σαν μωρ

παιδί. Κάθε δευτερόλεπτο ήταν σαν μια αργή, βασανιστικ

κτέλεση. Κάθισαν πάνω από μία ώρα και έφυγαν».

«Ω, Θεέ μου, τι τους έλεγες;»«Τίποτα. Εκείνοι έλεγαν σ' εμένα. Για τον Ρόνι. Για τ

σχέδιά του, για το τι θα γινόταν και τι θα έκανε. Για το κορίτ

ου, που σπούδαζε στην Αμερική. Για το ότι τους είχε μιλήσ

ια μένα, πως ήμουν ένας ικανός αστυνομικός και ένα

καλός φίλος. Κάποιος που μπορούσες να εμπιστευτείς».



«Τι έγινε μετά;»

«Έμεινα στο νοσοκομείο δύο μήνες. Το αφεντικό ξανάρθ

κάποιες φορές. Μία από αυτές επανέλαβε εκείνο που μου εί

αναπεί. “Ξέρω τι σκέφτεσαι, και να το σταματήσεις”. Αυτ

η φορά είχε δίκιο: το μόνο που ήθελα ήταν να πεθάνω. Ίσωα υπήρχε ένα ίχνος αλτρουισμού στο να κρύβεται η αλήθε

– το ψέμα σ’ αυτή την περίπτωση δεν ήταν ό,τι χειρότερο. Τ

ειρότερο ήταν πως είχα σώσει το τομάρι μου. Αυτό μπορ

α ακούγεται παράξενο και το έχω σκεφτεί πολύ, γι’ αυτό άσ

με να σου το εξηγήσω.

»Τη δεκαετία του ’50 υπήρχε ένας νεαρός λέκτορα

πανεπιστημίου, ο Τσαρλς Βαν Ντόρεν, που έγινε γνωστός σ

λόκληρη την Αμερική επειδή είχε λάβει μέρος σε έν

παιχνίδι γνώσεων σε κάποιο κανάλι της τηλεόρασης μθνική εμβέλεια, όπου τη μια εβδομάδα μετά την άλλ

βγαζε από τον αγώνα όλους τους συμπαίκτες του. Ο

ρωτήσεις ήταν κάποιες φορές απίστευτα δύσκολες και όλ

ίχαν μείνει άφωνοι και θαύμαζαν αυτόν τον τύπο πο

κατάφερνε να τις απαντά όλες. Έλαβε προτάσεις γάμου με ταχυδρομείο, απέκτησε όμιλο θαυμαστών και στ

παραδόσεις του στο πανεπιστήμιο γινόταν συνωστισμός. Στ

έλος εμφανίστηκε σε μια συνέντευξη και δήλωσε πως

παραγωγοί του προγράμματος του είχαν δώσει όλες τ



απαντήσεις εκ των προτέρων.

»Όταν τον ρώτησαν γιατί είχε φανερώσει την απάτη, του

ίπε για έναν θείο του που είχε παραδεχτεί στη γυναίκα του, τ

εία τού Βαν Ντόρεν, ότι είχε υπάρξει άπιστος. Όλο αυτό εί

προκαλέσει αναστάτωση στην οικογένεια και αργότερα ο Βατόρεν είχε ρωτήσει τον θείο του γιατί είχε μιλήσει για τη

απιστία του. Το περιστατικό είχε συμβεί πριν από πολλ

ρόνια στο κάτω κάτω, και δεν είχε καμιά επαφή με εκείνη τ

υναίκα στη συνέχεια. Ο θείος είχε απαντήσει πως το να είν

άπιστος δεν ήταν το χειρότερο. Το να τη γλιτώσει ήταν αυτ

που δεν είχε αντέξει. Το ίδιο είχε συμβεί και με τον Βα

τόρεν.

»Νομίζω ότι οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη ν

ιμωρηθούν όταν δεν μπορούν πια να παραδεχτούν τις ίδιεους τις πράξεις. Τουλάχιστον εγώ λαχταρούσα ν

ιμωρηθώ, να βασανιστώ, να μαστιγωθώ, να ταπεινωθώ

τιδήποτε θα μπορούσε να καθησυχάσει τις τύψεις μο

Αλλά κανείς δεν με τιμωρούσε. Δεν μπορούσαν καν να μ

ιώξουν από την Υπηρεσία, αφού επισήμως ήμουν νηφάλιοην ώρα του δυστυχήματος. Αντιθέτως, πήρα εύφημο μνεί

από τον αρχηγό της αστυνομίας επειδή είχα τραυματιστεί ε

ώρα υπηρεσίας. Τιμώρησα όμως τον εαυτό μου με τ

ειρότερη τιμωρία που μπορούσα να σκεφτώ: αποφάσισα ν

ήσω και να κόψω το ποτό».



περιχαρακωμένος μέσα στα προβλήματά μου. Ποιος ξέρε

Μπορεί απλώς να ήμουν πιο γοητευτικός όταν ήμου

μεθυσμένος!»

«Γιατί σε έστειλαν εδώ;»

«Κάποιοι υψηλά ιστάμενοι θεωρούν ότι είμαι χρήσιμοΜπορεί να είναι ένα είδος δοκιμασίας για να δουν πώ

λειτουργώ υπό πίεση. Αν τα καταφέρω και δεν τα κάν

μούσκεμα, έχω καταλάβει πως μπορεί να υπάρξουν για μέν

καλύτερες προοπτικές πίσω στην πατρίδα».

«Και το θεωρείς σημαντικό αυτό;»

Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους του. «Δεν υπάρχουν κ

πολλά που είναι σημαντικά». Έδειξε με το κεφάλι στην άλλ

άκρη του μπαρ. «Όχι τόσο σημαντικά, εν πάση περιπτώσε

σο είναι για τα αγόρια εκεί πέρα να πιουν κάτι γρήγορα».

Η Μπιργκίτα εξαφανίστηκε και ο Χάρι έμεινε να ανακατεύ

ον καφέ του. Την προσοχή του τράβηξε ο ήχος από μι

ηλεόραση που κρεμόταν πάνω από τα ράφια του μπα

ταν οι ειδήσεις και ύστερα από λίγο ο Χάρι αντιλήφθηκπως μιλούσαν για μια ομάδα Αβορίγινων που είχαν κάποιε

δαφικές απαιτήσεις.

«…Σχετικά με τη νέα νομοθεσία τίτλων ιδιοκτησίας γης

λεγε ο εκφωνητής.

«Ώστε λοιπόν η δικαιοσύνη θριάμβευσε…» άκουσε μι



και έδειξε την οθόνη της τηλεόρασης.

«Τι εννοείς πως η δικαιοσύνη θριάμβευσε;»

«Δεν έχεις ακούσει για την terra nullius; Τον Έν

Μάμπο;»

Ο Χάρι έγνεψε αρνητικά δυο φορές. Ο Ότο στρογγύλεψε μόημα τα χείλη του και φύσηξε δυο δαχτυλίδια καπνού, πο

ανέβαιναν αργά στον αέρα.

«Terra nullius είναι μια παράξενη έννοια που επινόησαν

Άγγλοι όταν ήρθαν και είδαν πως η γη ήταν ως επί τ

πλείστον ακαλλιέργητη στην Αυστραλία. Οι Αβορίγινες ήτα

ότε ημινομάδες που ζούσαν από το κυνήγι, το ψάρεμα κ

,τι φύτρωνε μόνο του στη γη. Και επειδή δεν στέκοντα

πάνω από τα πατατοχώραφα τη μισή μέρα, οι Άγγλο

εώρησαν ότι ήταν άγριοι, απολίτιστοι. Πίστευαν ότι καλλιέργεια της γης ήταν ένα απαραίτητο στοιχείο τη

ανάπτυξης των πολιτισμών και ξεχνούσαν το γεγονός πως

πρώτοι που ήρθαν εδώ πέθαιναν από την πείνα ότα

προσπάθησαν να ζήσουν από την άγονη γη. Όμως

Αβορίγινες ήξεραν τη γη καλά, πήγαιναν εκεί όπου υπήρχροφή τις διάφορες εποχές του χρόνου και ζούσαν μ

προφανή αφθονία. Ο Κάπτεν Κουκ τούς είχε αποκαλέσ

ους πιο τυχερούς ανθρώπους που είχε συναντήσει: απλώ

εν είχαν ανάγκη να καλλιεργούν τη γη. Όμως επειδή δε

ούσαν σε μόνιμες εγκαταστάσεις, οι Άγγλοι αποφάσισα



πως η γη δεν ανήκε σε κανέναν. Πως ήταν terra nulliu

παρθένο έδαφος που δεν είχε ιδιοκτήτη. Και αφο

ιατύπωσαν το δόγμα της terra nullius, εξέδωσαν τίτλου

διοκτησίας στους νέους οικιστές, χωρίς να λάβουν υπόψ

ποια μπορεί να ήταν η άποψη των Αβορίγινων. Κατά τνώμη τους, οι Αβορίγινες δεν είχαν λόγο ούτε δικαίωμα στ

ική τους γη».

Η Μπιργκίτα ακούμπησε ένα κοκτέιλ μαργαρίτα μπροστ

στον Ότο.

«Εδώ και μερικά χρόνια εμφανίστηκε ένας τύπος από τ

ησιά Τόρες Στρέιτ, ο Έντι Μάμπο, και προκάλεσε τ

κατεστημένο, αμφισβητώντας το δόγμα της terra nullius κ

σχυριζόμενος πως εκείνη την εποχή είχαν αρπάξει παράνομ

η γη από τους Αβορίγινες. Το 1992 το Ανώτατο Δικαστήριέχτηκε την άποψη του Έντι Μάμπο και αποφάσισε ότι

Αυστραλία ανήκε στους Αβορίγινες. Η απόφαση όριζε πω

που ζούσαν ή απασχολούνταν Αβορίγινες πριν έρθουν

λευκοί και μέχρι σήμερα μπορούσαν να διεκδικήσουν αυτέ

ις περιοχές και να τις πάρουν πίσω. Όπως ήταν φυσικό, αυτημιούργησε ένα τρομερό χάος, με πλήθη λευκών ν

κραυγάζουν και να απειλούν, φοβούμενοι πως θα χάσουν τ

η τους».

«Και πώς είναι η κατάσταση τώρα;»



και μασουλούσε ένα σάντουιτς με λουκάνικο.

«Να σε, λοιπόν» είπε. «Ακριβώς! Σαν αληθινό

Γερμανός».

«Η Γερμανία βρίσκεται…»

«Οι Γερμανοί είναι Τεύτονες και εσύ κατάγεσαι από μιορειογερμανική φυλή. Μοιάζεις άλλωστε. Αρνείσαι τη φυλ

σου, φίλε μου;»

Ο Χάρι μπήκε στον πειρασμό να του απαντήσει με την ίδι

ρώτηση, αλλά έδωσε τόπο στην οργή.

Ο Άντριου είχε πειραχτική διάθεση. «Θα αρχίσουμε μ

κάποιον που ξέρω» είπε.

Συμφώνησαν να ξεκινήσουν να ψάχνουν για τον γνωστ

ψύλλο στ’ άχυρα, όσο πιο κοντά στην καρδιά του δεματιού μ

α άχυρα μπορούσαν – ανάμεσα στις πόρνες στην οδτάρλινγκχερστ. Δεν ήταν δύσκολο να τις βρουν. Ο Χάρι είχ

δη γνωριστεί με μερικές απ’ αυτές.

«Μονγκάμπι, φίλε μου, πώς πάνε οι δουλειές;» Ο Άντριο

σταμάτησε και χαιρέτησε θερμά έναν μαύρο άνδρα πο

φορούσε στενό κοστούμι και βαριά κοσμήματα. Ένα χρυσόντι άστραψε όταν άνοιξε το στόμα του.

«Τούκα, βαρβάτε επιβήτορα! Δεν έχω παράπονο, ξέρεις»

Μοιάζει πάντως με νταβατζή, σκέφτηκε ο Χάρι.

«Χάρι, να σου συστήσω τον Τέντι Μονγκάμπι, το

ειρότερο πορνοβοσκό του Σίδνεϊ. Εδώ και είκοσι χρόνι



συνεχίζει να συνοδεύει τα κορίτσια του στους δρόμους. Δε

ίσαι πια κάπως μεγάλος γι’ αυτό, Τέντι;»

Ο Τέντι σήκωσε τα χέρια του και χαμογέλασε πλατιά.

«Μου αρέσει εδώ κάτω, Τούκα. Ξέρεις, εδώ κυλάει η ζωή

Αν κάθεσαι κλεισμένος σε ένα γραφείο, πολύ γρήγορα χάνεην προοπτική και τον έλεγχο. Και ο έλεγχος είναι το παν σ

αυτό το παιχνίδι. Έλεγχος των κοριτσιών και έλεγχος τω

πελατών. Οι άνθρωποι είναι σαν τους σκύλους, και ένα

σκύλος που δεν είναι κάτω από τον έλεγχό σου είν

υστυχισμένος. Και οι δυστυχισμένοι σκύλοι δαγκώνου

έρεις».

«Ό,τι πεις, Τέντι. Θέλω να ανταλλάξω δυο λόγια με έν

από τα κορίτσια σου. Ψάχνουμε έναν αλήτη. Μπορεί ν

πέρασε από εδώ να παίξει λίγο».«Μάλιστα, με ποια θέλεις να μιλήσεις;»

«Είναι εδώ η Σάντρα;»

«Η Σάντρα θα έρθει από στιγμή σε στιγμή. Σίγουρα δε

έλεις τίποτε άλλο; Εκτός από δυο λόγια εννοώ».

«Όχι, ευχαριστώ, Τέντι. Θα είμαστε στο PalladiumΜπορείς να πεις στη Σάντρα να έρθει εκεί;»

Έξω από το Palladium στεκόταν ένας κράχτης που μ

πρόστυχες χειρονομίες και λόγια προσπαθούσε να δελεάσ

ον κόσμο να μπει μέσα. Φάνηκε να χαίρεται που είδε το



Άντριου, με τον οποίο αντάλλαξε δυο λόγια και τους έκαν

όημα να περάσουν χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο. Μ

στενή σκάλα οδηγούσε κάτω στο υπόγειο το

μισοφωτισμένου στριπτιζάδικου, όπου μια χούφτα άντρε

κάθονταν γύρω από τραπέζια και περίμεναν την επόμενπαράσταση. Βρήκαν ένα τραπέζι στο βάθος της αίθουσας.

«Φαίνεται πως όλοι σε ξέρουν εδώ γύρω» είπε ο Χάρι.

«Όλοι όσοι χρειάζεται να με ξέρουν. Και που χρειάζεται ν

ους ξέρω και εγώ. Φαντάζομαι πως θα έχετε κι εσείς αυτ

ην αλλόκοτη συμβίωση αστυνομίας και υπόκοσμου στ

σλο, έτσι δεν είναι;»

«Ναι βέβαια. Αλλά εσύ μοιάζει να έχεις θερμότερη σχέσ

με τους γνώριμούς σου από εμάς».

Ο Άντριου γέλασε. «Υποθέτω πως είναι έτσι επειδή νιώθκάποια έλξη. Αν δεν ήμουν στην αστυνομία, πολύ πιθανό

α είχα μπλέξει με τέτοιες βρομοδουλειές, ποιος ξέρει;».

Μια μαύρη μίνι φούστα λικνιζόταν πάνω από δυο γόβε

στιλέτο που κατέβαιναν τη σκάλα. Κάτω από την κοντ

μαύρη φράντζα τούς κοίταξε ένα βαρύ, απλανές βλέμμΠλησίασε στο τραπέζι τους, και ο Άντριου έσπρωξε μι

καρέκλα για να καθίσει.

«Σάντρα, αυτός είναι ο Χάρι Χόλι».

«Αλήθεια;» είπε εκείνη με ένα βεβιασμένο χαμόγελο στ

οντρά, κόκκινα χείλη της. Της έλειπε ένας κυνόδοντας.



Ναι» απάντησε.

Ο Χάρι ταράχτηκε. «Τι εννοείς;»

«Εννοώ ναι, τον έχω δει».

«Τον έχεις, εεε… συναντήσει;»

«Όχι, αλλά έχει έρθει στην οδό Ντάρλινγκχερστ αρκετέφορές. Δεν έχω ιδέα τι έκανε εδώ, αλλά η φάτσα του είν

νωστή. Μπορώ να ρωτήσω όμως και να μάθω…»

«Χίλια ευχαριστώ… εεε… Σάντρα» είπε ο Χάρι και εκείν

αμογέλασε.

«Πρέπει να πάω στη δουλειά τώρα, αγόρια. Τα λέμε

στερα η μίνι φούστα εξαφανίστηκε από τον ίδιο δρόμο πο

ίχε εμφανιστεί.

«Φίνα!» είπε ο Χάρι.

«Φίνα; Επειδή κάποιος είδε τον τύπο στο Κινγκς ΚροΔεν απαγορεύεται να εμφανιστείς στην οδό Ντάρλινγκχερσ

Ούτε είναι κακό να πηδάς πόρνες, αν γι’ αυτό ήταν εδώ. Ό

πολύ κακό, τουλάχιστον».

«Δεν το νιώθεις, Άντριου; Υπάρχουν τέσσερα εκατομμύρι

κάτοικοι στο Σίδνεϊ, και εκείνη έχει δει αυτόν τον έναν ποψάχνουμε. Βέβαια, αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα, αλλά είν

να σημάδι, δεν είναι; Δεν νιώθεις πως βρήκαμε μια άκρη το

ήματος;»

Η μουσική σταμάτησε και τα φώτα έσβησαν. Οι πελάτε

ου μαγαζιού έστρεψαν την προσοχή τους στη σκηνή.



«Είσαι πολύ σίγουρος γι’ αυτόν τον Έβανς Γουάιτ;»

Ο Χάρι κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. «Κάθε ίνα το

κορμιού μου μου λέει Έβανς Γουάιτ. Προαισθάνομαι πω

μπορεί να είναι αυτός».

«Προαισθάνεσαι;»«Η διαίσθηση δεν είναι αρλούμπες, Άντριου».

«Τι λες, Χάρι; Εγώ δεν έχω καμιά διαίσθηση. Αν έχεις τη

καλοσύνη, εξήγησέ μου πώς λειτουργεί αυτή η διαίσθησ

σου».

«Εεε…» Ο Χάρι κοίταξε τον Άντριου για να σιγουρευτ

πως δεν τον κορόιδευε. Ο Άντριου όμως το

παρακολουθούσε με πραγματικό ενδιαφέρον.

«Η διαίσθηση είναι το σύνολο των εμπειριών που έχ

κάποιος. Κατά την άποψή μου, είναι όλα όσα έχεις ζήσει, όλσα ξέρεις, νομίζεις πως ξέρεις και αυτά που δεν ξέρεις πω

έρεις και βρίσκονται εν υπνώσει στο υποσυνείδητό σο

Κατά κανόνα, δεν προσέχεις αυτό το κοιμισμένο πλάσμ

μως αυτό βρίσκεται εκεί, ροχαλίζει και απορροφά νέ

πράγματα. Όμως κάπου κάπου σου κλείνει το μάτεντώνεται και σου λέει: “γεια, αυτήν την εικόνα την έχ

αναδεί”. Και σου λέει πού ανήκουν τα πράγματα τη

ικόνας».

«Θαυμάσια, Χόλι! Αλλά είσαι σίγουρος πως τ



κοιμισμένο πλάσμα σου βλέπει όλες τις λεπτομέρειες τη

ικόνας; Αυτό που βλέπει κανείς ίσως εξαρτάται από το πο

στέκεται και από ποια γωνία κοιτάζει».


«Πάρε τον ουρανό, για παράδειγμα. Ο ουρανός με ταστέρια που βλέπεις στη Νορβηγία είναι ακριβώς ο ίδιος μ

αυτόν που βλέπεις εδώ, στην Αυστραλία. Αλλά επειδή τώρ

ρίσκεσαι από κάτω, στέκεσαι με το κεφάλι κάτω και τα πόδ

ψηλά σε σχέση με τη χώρα σου, έτσι δεν είναι; Βλέπεις όλα τ

αστέρια ανάποδα. Αν δεν το ξέρεις πως στέκεσαι ανάποδ

μπερδεύεσαι και κάνεις λάθη».

Ο Χάρι κοίταξε τον Άντριου. «Ανάποδα, ε;»

«Ακριβώς». Ο Άντριου φύσηξε τον καπνό από το πούρ

ου.«Στο σχολείο έμαθα ότι ο ουρανός που βλέπετε εσείς είν

ντελώς διαφορετικός από αυτόν που βλέπουμε εμείς. Ότα

ίσαι στην Αυστραλία, η σφαίρα της Γης κρύβει την πλευρ

ου ουρανού που βλέπουμε από τη Νορβηγία».

«Καλά, λοιπόν» είπε ο Άντριου ατάραχος. «Παρ’ όλαυτά παραμένει η ερώτηση από ποια γωνία βλέπει κανείς τ

πράγματα. Το θέμα είναι πως τα πάντα είναι σχετικά. Κ

αυτό είναι που τα κάνει όλα τόσο περίπλοκα».

Από τη σκηνή ήρθε ένας ήχος σαν σφύριγμα και έν

σύννεφο λευκού καπνού. Την επόμενη στιγμή ο καπνός έγιν



κόκκινος και ακούστηκε ήχος βιολιού από τα ηχεία. Μι

υναίκα με ένα απλό φουστάνι και ένας άντρας με λευκ

πουκάμισο βγήκαν μέσα από το σύννεφο του καπνού.

Ο Χάρι είχε ξανακούσει τη μουσική. Ήταν η ίδια πο

ούιζε μέσα από τα ακουστικά του διπλανού του σε όλη τηπτήση από το Λονδίνο. Το «Where the wild roses grow» το

ικ Κέιβ. Όμως μόλις τώρα κατάλαβε τους στίχους. Μι

υναικεία φωνή τραγουδούσε πως την έλεγαν άγρ

ριαντάφυλλο και δεν ήξερε γιατί. Η κοριτσίστικη φων

ρχόταν σε έντονη αντίθεση με τη βαθιά, μελαγχολικ

αντρική χροιά:

«Then I kissed her goodbye,

said all beauty must die,

I bent down and planted a rose between her teeth…».

Ο Χάρι ονειρευόταν αστέρια και καφετιά και κίτρινα φίδ

ταν τον ξύπνησε ένα σιγανό χτύπημα στην πόρτα το

ωματίου του στο ξενοδοχείο. Για λίγο έμεινε ακίνητοαπολαμβάνοντας την ευχαρίστηση της στιγμής. Είχε αρχίσ

α βρέχει πάλι και οι υδρορροές έξω από το παράθυρό το

ραγουδούσαν. Σηκώθηκε γυμνός όπως ήταν, άνοιξ

ιάπλατα την πόρτα ελπίζοντας πως η στύση του θα γινότα

αντιληπτή. Η Μπιργκίτα γέλασε έκπληκτη και έπεσε στη



αγκαλιά του. Τα μαλλιά της έσταζαν βροχή.

«Νόμιζα ότι είχες πει τρεις η ώρα» είπε ο Χάρι κάνοντα

ον προσβεβλημένο.

«Οι πελάτες δεν έλεγαν να φύγουν» του εξήγησε κ

σήκωσε το γεμάτο φακίδες πρόσωπό της προς εκείνον.«Είμαι παράφορα, τρελά, ασυγκράτητα ερωτευμένος μα

σου» της ψιθύρισε κρατώντας σφιχτά το πρόσωπό τη

ανάμεσα στα χέρια του.

«Το ξέρω» είπε εκείνη με σοβαρό ύφος και άγγιξε τ

λοζώντανο μέλος του με το βρεγμένο και κρύο χέρι της. «Τ

σηκωμένα πανιά είναι για μένα;»

Ο Χάρι στάθηκε στο παράθυρο πίνοντας μια πορτοκαλάδ

από το μίνι μπαρ και κοιτάζοντας τον ουρανό. Τα σύννεφ

ίχαν απομακρυνθεί και ήταν σαν κάποιος να είχε τρυπήσει μ

να πιρούνι το βελούδο του ουρανού κάμποσες φορές, μ

αποτέλεσμα το θείο φως από πίσω να λάμπει μέσα από τ

ρύπες.«Τι γνώμη έχεις για τους τραβεστί;» ρώτησε η Μπιργκίτ

από το κρεβάτι.

«Εννοείς, τι γνώμη έχω για τον Ότο;»

«Και γι’ αυτόν».

Ο Χάρι σκέφτηκε για λίγο και μισογέλασε. «Νομίζω πω



μου αρέσει το ξιπασμένο στιλ του. Τα μισόκλειστα βλέφαρ

έκφραση δυσαρέσκειας στο πρόσωπό του, η βαριεστημάρ

ου για τη ζωή. Πώς να το πω; Είναι σαν να έχει βγει από έν

μελαγχολικό καμπαρέ, όπου φλερτάρει με όλου

ανεξαιρέτως. Ένα επιπόλαιο φλερτ που διακωμωδεί τοαυτό του».

«Και σ’ αρέσει αυτό;»

«Μ’ αρέσει η δεν-δίνω-δεκάρα στάση του. Που συμβολίζ

λα αυτά που η πλειονότητα μισεί».

«Και ποια είναι αυτά που η πλειονότητα μισεί;»

«Το να είναι κανείς αδύναμος και ευάλωτος. Ο

Αυστραλοί καυχώνται πως είναι ένας λαός χωρ

προκαταλήψεις και μπορεί να είναι έτσι. Όμως έχω καταλάβ

πως το ιδεώδες τους είναι ο έντιμος, αγαθός κουλευταράς Αυστραλός, καλοπροαίρετος και με μια μικρ

όση πατριωτισμού».

«Dinkum».

«Τι;»

«Αυτό το λένε dinkum εδώ, που σημαίνει πως κάτι κάποιος είναι ντόμπρος, γνήσιος».

«Και κάτω από το προσωπείο της υπέροχης ευπρέπεια

ίναι εύκολο να κρυφτεί όλη η βρομιά. Ο Ότο, από την άλλ

με την αλλόκοτη εμφάνισή του, που αντιπροσωπεύει το

κμαυλισμό, την αυταπάτη και το ψέμα, μου δίνει τη



Ο

8

ΜΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΠΟΡΝΗ,

ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΔΑΝΟΣ ΚΑΙ CRICKET

Χάρι βρήκε τη Σάντρα μπροστά από το Dez Go-GΣτεκόταν στην άκρη του πεζοδρομίου κατοπτεύοντας τ

μικρή της επικράτεια στο Κινγκς Κρος, με πόδια κουρασμέν

από την ακροβασία στα ψηλά τακούνια, με τα χέρι

σταυρωμένα, με ένα τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα και μ

λέμμα Ωραίας Κοιμωμένης – συγχρόνως προκλητικό καπωθητικό. Με λίγα λόγια, σαν μια πόρνη σε οποιοδήπο

μέρος του κόσμου.

«Καλημέρα» είπε ο Χάρι. Η Σάντρα τον κοίταξε χωρίς ν

είχνει πως τον αναγνώρισε. «Με θυμάσαι;»



Οι άκρες του στόματός της υψώθηκαν. Ίσως να ήτα

αμόγελο. «Φυσικά, γλύκα. Πάμε».

«Είμαι ο Χόλι, ο αστυνομικός».

Η Σάντρα τον κοίταξε ερευνητικά. «Ναι, διάολε, έχε

ίκιο. Οι φακοί επαφής μου αρχίζουν να θαμπώνουν αυτή τηώρα. Πρέπει να είναι από τα καυσαέρια».

«Μπορώ να σου προσφέρω έναν καφέ;» ρώτησε ευγενικ

Χάρι.

Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της. «Δεν έχει και πολλ

κίνηση πια εδώ, γι’ αυτό μπορώ να πω καληνύχτα».

Ξαφνικά εμφανίστηκε ο Τέντι Μονγκάμπι στην πόρτα το

στριπτιζάδικου, μασώντας ένα σπίρτο. Έκανε ένα νεύμα ω

αιρετισμό στον Χάρι.

Πώς το έχουν πάρει οι γονείς σου;» ρώτησε η Σάντρα όταρθε ο καφές. Κάθονταν εκεί που ο Χάρι έπαιρνε το πρωιν

ου, στο Bourbon & Beef, και το γκαρσόνι θυμόταν τ

συνηθισμένη παραγγελία του Χάρι: αυγά μπένεντικ

κιμαδόπιτα με λάχανο και καφέ καπουτσίνο. Η Σάντρα ήπ

ον δικό της σκέτο.«Συγγνώμη;»

«Η αδελφή σου…»

«Α, ναι». Σήκωσε το φλιτζάνι με τον καφέ στα χείλη το

ια να κερδίσει λίγο χρόνο. «Το έχουν πάρει όπως θ

περίμενε κανείς, σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον».



«Ζούμε σε έναν απαίσιο κόσμο».

Ο ήλιος δεν είχε φανεί ακόμη πάνω από τις στέγες τω

σπιτιών της οδού Ντάρλινγκχερστ, όμως ο ουρανός είχ

πάρει κυανό χρώμα, με μερικά στρογγυλά, άσπρα συννεφάκ

δώ κι εκεί. Έμοιαζε σαν ταπετσαρία σε παιδικό δωμάτιΩστόσο δεν ωφελούσε, γιατί ο κόσμος ήταν απαίσιος.

«Μίλησα με κάποια από τα κορίτσια» είπε η Σάντρα. «

ύπος στη φωτογραφία λέγεται Γουάιτ. Προμήθευε σπιντ

κοκαΐνη με ηρωίνη– και LSD. Μερικά κορίτσια αγοράζου

από αυτόν. Αλλά καμία δεν τον είχε πελάτη».

«Ίσως δεν χρειάζεται να πληρώσει για να καλύψει τ

ανάγκες του» είπε ο Χάρι.

Η Σάντρα κάγχασε. «Η ανάγκη για σεξ είναι ένα πράγμ

και η ανάγκη για πληρωμένο σεξ είναι κάτι άλλο. Γιαρκετούς είναι αφροδισιακό. Υπάρχουν πολλά που μπορούμ

α κάνουμε για σένα και δεν μπορείς να τα βρεις στο σπί

σου. Πίστεψέ με».

Ο Χάρι σήκωσε τα μάτια του. Η Σάντρα τον κοίτα

κατάματα και το απλανές βλέμμα της χάθηκε για μια στιγμήΤην πίστεψε. «Έμαθες για τις ημερομηνίες που σου είπα;»

«Ένα από τα κορίτσια λέει πως αγόρασε LSD από αυτό

η νύχτα πριν βρεθεί η αδελφή σου».

Ο Χάρι ακούμπησε στο τραπέζι το φλιτζάνι, πιτσιλίζοντα



ριγύρω, και έσκυψε προς το μέρος της Σάντρα. Μίλησ

αμηλόφωνα και γρήγορα. «Μπορώ να της μιλήσω; Είν

αξιόπιστη;»

Το πλατύ, κόκκινο στόμα της Σάντρα έσκασε έν

αμόγελο. Υπήρχε ένα μαύρο κενό στη θέση του κυνόδοντΌπως είπα, αγόρασε LSD, το οποίο είναι απαγορευμέν

υσία στην Αυστραλία. Δεν μπορείς να μιλήσεις μα

ης.greekleech.info Και το άλλο που ρώτησες: αν ένα

πρεζάκιας είναι αξιόπιστος;» Ανασήκωσε τους ώμους τη

Εγώ σου λέω μόνο αυτά που μου είπε. Όμως δεν νομίζω ό

χει πλήρη αντίληψη για το ποια μέρα είναι Τετάρτη και ποι

Πέμπτη, για να το θέσω έτσι».

Υπήρχε μια έντονη νευρικότητα στην πρωινή συνάντησ

Ακόμα και ο ανεμιστήρας γρύλιζε πιο εκνευριστικά απ’ ό,

συνήθως.

«Συγγνώμη, Χόλι. Παρατάμε τον Γουάιτ. Κανένα κίνητρ

και η κοπέλα του λέει πως ήταν στη Νιμπίν την ώρα τοφόνου» είπε ο Γουάτκινς.

Ο Χάρι ύψωσε τη φωνή του. «Μα δεν ακούτε τι σας λέω;

Αντζελίνα Χάτσινσον παίρνει σπιντ και ένας Θεός ξέρει

άλλο. Είναι έγκυος, προφανώς από τον Έβανς Γουάι

Διάολε, είναι ο προμηθευτής της! Ο Θεός και ο Χριστός σ



παναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητές μας εδώ. Ν

αφήσουμε στην άκρη τη θεωρία του κατά συρροή δολοφόνο

και να επικεντρωθούμε στον Έβανς Γουάιτ. Και στη

Αντζελίνα Χάτσινσον. Ο Χόλι επιμένει ότι το άλλοθί του

εν είναι ακλόνητο».Ο Άντριου γέλασε και έβγαλε ένα μήλο από την τσέπη το

Πολύ θα ήθελα να δω μια κοπέλα σαράντα πέντε κιλά κ

γκυο να παίρνει τη ζωή μιας γεροδεμένης Σκανδιναβής. Κ

α τη βιάζει επιπλέον».

«Μια σκέψη έκανα» μουρμούρισε ο Γουάτκινς.

«Και όσον αφορά τον Έβανς Γουάιτ, ξεχάστε το».

Άντριου έτριψε το μήλο στο μανίκι του.

«Μπα;»

«Μίλησα με κάποιον μάρτυρα. Ήταν στη Νιμπίν τη μέρου φόνου για να αγοράσει χόρτο και άκουσε για τ

ξαιρετικό εμπόρευμα του Γουάιτ».

«Και;»

«Κανένας δεν του είχε πει πως ο Γουάιτ δεν έκανε μπίζνε

από το σπίτι, κι έτσι πήγε στο διαμέρισμά του, όπου τον πήρστο κυνήγι ένας έξαλλος φρενοβλαβής με μια καραμπίνα στ

έρι. Του έδειξα τη φωτογραφία. Συγγνώμη, αλλά δε

πάρχει αμφιβολία πως ο Έβανς Γουάιτ ήταν στη Νιμπίν τ

μέρα του φόνου».

Όλοι έμειναν σιωπηλοί. Ακουγόταν μόνο ο βόμβος το



ανεμιστήρα και το κρατς του μήλου που δάγκωσε ο Άντριου

«Πίσω λοιπόν στον πίνακα» είπε ο Γουάτκινς.

Ο Χάρι είχε κανονίσει να συναντηθεί με την Μπιργκίτα στηκαφετέρια της Όπερας στις πέντε, για έναν καφέ πριν εκείν

πιάσει δουλειά. Όταν έφτασαν, η καφετέρια ήταν κλειστ

να σημείωμα έλεγε πως δεν θα άνοιγε λόγω μια

παράστασης μπαλέτου.

«Πάντα κάτι συμβαίνει» είπε η Μπιργκίτα. Ακούμπησαστα κάγκελα και κοίταζαν προς το λιμάνι και το Κιριμπί

απέναντι. Ένα σκουριασμένο, άσχημο βαπόρι με ρώσικ

σημαία κινούνταν προς την έξοδο, ενώ στην άλλη άκρη το

λιμανιού Τζάκσον είδαν λευκά πανιά να αρμενίζουν, κμως να μοιάζουν ακίνητα.

«Τι θα κάνεις τώρα;» ρώτησε η Μπιργκίτα.

«Πλέον δεν υπάρχουν πολλά που μπορώ να κάνω εδώ. Τ

φέρετρο της Ίνγκερ Χόλτερ έφυγε για τη Νορβηγία. Μο

ηλεφώνησαν από το γραφείο κηδειών στο Όσλο σήμερΜου είπαν πως η πρεσβεία οργάνωσε τη μεταφορά με τη

αεροπορική εταιρεία. Έκαναν λόγο για τη σορό. Έν

αγαπημένο παιδί έχει πολλά ονόματα, αλλά τι παράξενο ν

πάρχουν τόσες λέξεις για να περιγράψουν έναν νεκρό».

«Πότε φεύγεις λοιπόν;»



«Ναι, ναι, ξέρω ποιο εννοείς. “Where the wild roses grow

από το Murder ballads. Αηδία τραγούδι. Αηδία άλμπουμ

Δεν παίρνεις κανέναν από τους καλούς δίσκους του;»

ύπος έβαλε πάλι τα γυαλιά του και εξαφανίστηκε πίσω απ

ον πάγκο.Ο Χάρι έμεινε κατάπληκτος να ανοιγοκλείνει τα μάτια το

στο μισοσκόταδο.

«Τι ιδιαίτερο έχει αυτό το τραγούδι;» ρώτησε η Μπιργκίτ

ταν βγήκαν στον δρόμο.

«Τίποτα τελικά» είπε ο Χάρι γελώντας δυνατά. Ο τύπο

στο δισκάδικο τον είχε κάνει να βρει το κέφι του. «Ο Κέιβ κ

αυτή η κυρία τραγουδάνε για έναν φόνο. Το κάνουν ν

ακούγεται ωραίο, σχεδόν σαν ερωτική εξομολόγηση. Αλλ

ίναι πράγματι αηδία τραγούδι». Γέλασε ξανά. «Μοφαίνεται πως έχει αρχίσει να μ’ αρέσει αυτή η πόλη».

Συνέχισαν να περπατάνε. Ο Χάρι κοίταζε πάνω κάτω τη

δό Όξφορντ, όπου ήταν σχεδόν το μόνο ετεροφυλόφιλ

ευγάρι. Η Μπιργκίτα τού έπιασε το χέρι.

«Πρέπει να ήσουν εδώ να έβλεπες την παρέλαση των γκέστο τέλος του καρναβαλιού» είπε η Μπιργκίτα. «Γίνεται εδώ

στην οδό Όξφορντ. Πέρσι είπαν πως πάνω από μισ

κατομμύριο άνθρωποι από όλη την Αυστραλία ήρθαν για ν

η δουν και να συμμετάσχουν. Εντελώς παλαβό».

Οδός των γκέι, οδός των λεσβιών! Πρώτη φορά πρόσεξ



ναν καφέ και άρχισε να ξεφυλλίζει τη Sydney Mornin

erald , μια εφημερίδα που μπορείς να χρησιμοποιήσεις γ

α τυλίξεις ένα ολόκληρο καφάσι ψάρια και που απαιτ

μεγάλη προσπάθεια να τη δεις ολόκληρη, ακόμα κι α

κοιτάζεις μόνο τις φωτογραφίες. Όμως, απέμενε άλλη μίώρα μέχρι να νυχτώσε και ο Χάρι ήθελε να δει τι είδου

πλάσματα εμφανίζονταν στο Γκλέμπε όταν έπεφτε τ

σκοτάδι.

Ο ιδιοκτήτης του Cricket ήταν επίσης ο περήφανο

διοκτήτης της φανέλας που φορούσε ο εθνικός ήρωας Άλα

Μπόρντερ, ένας από τους καλύτερους παίκτες κρίκετ όλω

ων εποχών. Κρεμόταν κορνιζαρισμένη πάνω από το

κουλοχέρη». Στον απέναντι τοίχο κρέμονταν δύο από τ

μπαστούνια και η μπάλα που είχαν χρησιμοποιηθεί στου

αγώνες του 1979, όταν η Αυστραλία είχε παίξει με τ

Πακιστάν. Επειδή κάποιος είχε κλέψει άλλα αναμνηστικά πο

ταν εκτεθειμένα στο κατάστημα, ο ιδιοκτήτης θεώρησαναγκαίο να καρφώνει τους θησαυρούς του. Έπειτα απ

αυτό, μια επιγονατίδα που ανήκε στον μυθικό παίκτη το

κρίκετ Ντον Μπράντμαν έγινε κομμάτια ένα βράδυ απ

κάποιον επισκέπτη που δεν κατάφερνε να τη βγάλει από το

οίχο.



Όταν ο Χάρι μπήκε και είδε τον συνδυασμό των θησαυρώ

στους τοίχους και τους οπαδούς του κρίκετ που αποτελούσα

ην πελατεία του Cricket, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκ

ταν ότι ίσως έπρεπε να αναθεωρήσει την πεποίθησή το

πως το κρίκετ ήταν σπορ των αριστοκρατών. Οι πελάτες δεταν περιποιημένοι ούτε μοσχομυρωδάτοι, όπως δεν ήτα

και ο Μπάροους πίσω από τον πάγκο.

«’σπέρα» είπε και η φωνή του ακούστηκε τραχιά, σα

στομωμένο δρεπάνι πάνω στην ακονόπετρα.

«Τόνικ, χωρίς τζιν» παρήγγειλε ο Χάρι και του είπε ν

κρατήσει τα ρέστα από το δεκαδόλαρο.

«Πολλά για φιλοδώρημα – μοιάζει περισσότερο μ

ωροδοκία» σχολίασε ο Μπάροους ανεμίζοντας τ

αρτονόμισμα. «Αστυνομικός είσαι;»«Τόσο πολύ φαίνεται;» ρώτησε ο Χάρι με μια έκφρασ

παραίτησης.

«Πέρα από το ότι ακούγεσαι σαν μάπας τουρίστας, ναι».

Ο Μπάροους άφησε τα ρέστα και γύρισε από την άλλη.

«Είμαι φίλος του Άντριου Κένσινγκτον» είπε ο Χάρι.Ο Μπάροους γύρισε με αστραπιαία ταχύτητα και ξαναπήρ

α ρέστα που είχε αφήσει. «Και γιατί δεν το λες αμέσως

μουρμούρισε.

Ο Μπάροους δεν θυμόταν να έχει δει ή να έχει ακούσει γ

ην Ίνγκερ Χόλτερ, πράγμα που ο Χάρι ήδη ήξερε, καθώς είχ



μιλήσει γι’ αυτό με τον Άντριου. Αλλά, όπως έλεγε πάντα

παλιός του εκπαιδευτής στην αστυνομία του Όσλο,

Σίμονσεν: «Καλύτερα να ρωτάς μια φορά παραπάνω».

Ο Χάρι κοίταξε γύρω του. «Τι σερβίρεις εδώ;» ρώτησε.

«Σουβλάκι με ελληνική σαλάτα» απάντησε ο ΜπάροουΠιάτο ημέρας, επτά δολάρια».

«Συγγνώμη, εκφράστηκα λάθος» είπε ο Χάρι. «Εννοώ

ίδους ανθρώπους σερβίρεις, ποια είναι η πελατεία σου;»

«Αυτούς που μπορεί να αποκαλέσει κανείς υπόκοσμο

Χαμογέλασε συγκρατημένα, με ένα γέλιο που έλεγε πολλ

ια την ενήλικη επαγγελματική ζωή του Μπάροους και για τ

νειρό του να κάνει κάτι καλύτερο με το μπαρ.

«Έχεις σταθερούς πελάτες;» ρώτησε ο Χάρι και έδειξε μ

ο κεφάλι μια σκοτεινή γωνία όπου πέντε τύποι έπιναν μπίρεκαθισμένοι σε ένα τραπέζι.

«Ναι, οι περισσότεροι είναι σταθεροί. Δεν είμαστε ακριβώ

ουριστικό στέκι».

«Σε πειράζει να τους κάνω κάνα δυο ερωτήσεις;» ρώτησε

Χάρι.Ο Μπάροους δίστασε.

«Αυτοί εκεί οι τύποι δεν είναι τίποτα βουτυρόπαιδα. Δε

έρω πώς βγάζουν την μπίρα τους αλλά ούτε και σκοπεύω ν

ους ρωτήσω. Όμως δεν δουλεύουν εννιά με πέντε, αν μ



σβέρκο των άλλων δυο, που του είχαν γυρισμένη την πλάτη

«Ποτέ δεν τον έχω ακούσει» είπε ο τύπος. «Όμως είμασ

στη μέση μιας προσωπικής… συζήτησης εδώ, μίστερ. Άντ

καληνύχτα».

«Φαντάζομαι πως η συζήτηση δεν αφορά τη διακίνησυσιών που είναι παράνομες σύμφωνα με τους νόμους τη

Αυστραλίας, έτσι;» ρώτησε ο Χάρι.

Μακρά σιωπή. Είχε υιοθετήσει επικίνδυνη στρατηγική.

απροκάλυπτη πρόκληση ήταν μια τακτική στην οποί

μπορούσες να καταφύγεις αν είχες ικανοποιητική κάλυψη

ιόδους διαφυγής. Ο Χάρι δεν είχε τίποτε απ’ τα δύο. Απλώ

εωρούσε πως ήταν καιρός να αρχίσει κάτι να γίνεται.

Ένα κεφάλι σηκώθηκε. Και συνέχισε να σηκώνεται. Είχ

αγγίξει σχεδόν το ταβάνι όταν γύρισε και φάνηκε η άσχημλογιοκομμένη όψη του. Ένα λιγδιασμένο μουστάκι τόνιζε τ

ανατολίτικα χαρακτηριστικά του ατόμου.

«Τζένγκις Χαν! Χαίρομαι που σε βλέπω. Νόμιζα πω

σουν στον άλλο κόσμο!» αναφώνησε ο Χάρι και άπλωσε τ

έρι του.Ο Χαν άνοιξε το στόμα του. «Ποιος είσαι;» Ακούστηκ

σαν επιθανάτιος ρόγχος, μια σπηλαιώδης φωνή μπάσου πο

κάθε χέβι μέταλ συγκρότημα θα σκότωνε προκειμένου να τη

χει στα φωνητικά του.



«Είμαι αστυνομικός και δεν πιστεύω…»

«Ταυτότητα!» Ο Χαν κοίταζε τον Χάρι από το ταβάνι.

«Ορίστε;»

«Το σήμα του αστυνομικού».

Ο Χάρι καταλάβαινε πως η περίσταση απαιτούσε κάπερισσότερο από την πλαστική κάρτα του με τη φωτογραφ

ιαβατηρίου από το αστυνομικό τμήμα του Όσλο. «Σου έχ

πει κανείς πως έχεις την ίδια φωνή με τον τραγουδιστή τω

Sepultura… Να δεις πώς τον λένε…» Ο Χάρι ακούμπησε τ

άχτυλό του στο σαγόνι και έδειχνε να στύβει το μυαλό το

Ο βαρύς τύπος άρχισε να τον πλησιάζει. Ο Χάρι τον έδειξ

Και εσύ είσαι ο Ροντ Στιούαρτ, έτσι; Α, τώρα κατάλαβ

Καθόσαστε εδώ και σχεδιάζετε συναυλίες για βοήθεια στ

ώρες…».Η γροθιά έπεσε στα δόντια του Χάρι. Κλονίστηκε αλλ

στάθηκε όρθιος και έφερε το χέρι του στο στόμα του.

«Μάλλον δεν θεωρείτε πως έχω μέλλον ως κωμικός

ίπε ο Χάρι. Κοίταξε τα δάχτυλά του: αίμα, σάλιο και κά

μαλακό και άσπρο, που μόνο πολφός από το εσωτερικό τωοντιών μπορούσε να φανταστεί πως ήταν. «Ο πολφός δε

ίναι κόκκινος; Πολφός, αυτό το μαλακό πράγμα μέσα στ

όντια;» ρώτησε τον Ροντ και έδειξε τα δάχτυλά του.

Ο Ροντ περιεργάστηκε επιφυλακτικά τον Χάρι πριν σκύψ

ια να δει καλύτερα τα άσπρα κομματάκια. «Αυτό είναι τ



στην άκρη της αίθουσας, που δεν μπορούσαν να το

πιτεθούν όλοι μαζί συγχρόνως. Με τον πρώτο τύπο κάτω,

εύτερος εξαπέλυσε την επίθεσή του κάπως επιφυλακτικά κ

με τα χέρια μπροστά, με έναν τρόπο που έδειχνε πως σίγουρ

ίχε χρωματιστή ζώνη σε κάποια ασιατική πολεμική τέχνκρεμασμένη στο σπίτι του. Η πρώτη δοκιμαστική επίθεσ

αποκρούστηκε από την άμυνα του μαύρου και καθώς

άλλος στροβιλιζόταν για να ολοκληρώσει την απαραίτητ

κλοτσιά του καράτε, ο μαύρος είχε ήδη αλλάξει θέση.

κλοτσιά έπεσε στο κενό. Όχι όμως και ο γρήγορο

συνδυασμός αριστερή-δεξιά-αριστερή γροθιά, που έκανε το

καρατέκα να συγκρουστεί βίαια με τον τοίχο. Ο μαύρο

άντρας χόρευε πίσω του και του έδωσε μια γρήγορη αριστερ

μπουνιά, με αποτέλεσμα το κεφάλι του να τιναχτεί πίσω κα κουτουλήσει, βγάζοντας έναν ανατριχιαστικό γδούπ

Γλίστρησε στον τοίχο και σωριάστηκε στο δάπεδο, σαν έν

πιάτο φαγητό που κάποιος είχε πετάξει στον τοίχο. Ο παίχτη

ου κρίκετ τον χτύπησε ακόμα μία φορά καθώς έπεφτε, αν κ

εν ήταν καθόλου αναγκαίο.Ο Ροντ είχε καθίσει σε μια καρέκλα και παρακολουθούσ

α γεγονότα με γυάλινα μάτια. Ακούστηκε ένα κλικ, καθώ

άνοιξε ο σουγιάς του τρίτου άντρα. Προχωρούσε προς το

μαύρο με καμπουριασμένη πλάτη και τα χέρια ανοιχτά στ

πλευρά, όταν ο Ροντ ξέρασε πάνω στα παπούτσια του



σίγουρο σημάδι πως είχε διάσειση, παρατήρησε ο Χάρι μ

υχαρίστηση. Ένιωθε κι ο ίδιος ναυτία, ιδίως όταν είδε πως

πρώτος άντρας είχε κατεβάσει το ρόπαλο του κρίκετ από το

οίχο και πλησίαζε τον πυγμάχο από πίσω. Ο τύπος με το

σουγιά στεκόταν δίπλα από τον Χάρι, χωρίς όμως να το έχαντιληφθεί.

«Πίσω σου, Άντριου!» ούρλιαξε ο Χάρι και ρίχτηκε στ

έρι του τρίτου άντρα, που κρατούσε τον σουγιά. Άκουσε το

ερό, υπόκωφο ήχο του ροπάλου και τα τραπέζια και τ

καρέκλες που αναποδογύριζαν, αλλά έπρεπε να επικεντρωθ

στον τύπο με τον σουγιά, που του είχε ξεφύγει και τώρα το

κύκλωνε με μεγάλες, θεατρικές χειρονομίες και με χαμόγελ

παράφρονα στα χείλη.

Με τα μάτια καρφωμένα στον μαχαιροβγάλτη, ψαχούλευο τραπέζι πίσω του για κάτι που θα μπορούσε ν

ρησιμοποιήσει. Ακόμη άκουγε τον ήχο από το ρόπαλο το

κρίκετ που χτυπούσε πίσω του από την πλευρά του μπαρ.

μαχαιροβγάλτης τον πλησίασε καγχάζοντας και κάνοντα

ογκλερικά με τον σουγιά.Ο Χάρι πετάχτηκε μπροστά, χτύπησε και υποχώρησε. Τ

εξί χέρι του μαχαιροβγάλτη έπεσε άψυχο και ο σουγιά

κροτάλισε στο πέτρινο δάπεδο. Γύρισε και κοίτα

κατάπληκτος τον ώμο του, απ’ όπου εξείχε η άκρη από έν



Αγγλίας και Αυστραλίας.

ταν έφτασε το ασθενοφόρο για να πάρει τους τραυματίες,

Χάρι φρόντισε να ασχοληθούν πρώτα με τον Άντριου. Τοπήραν έξω με το φορείο, ενώ ο Χάρι ακολουθούσε απ

κοντά. Ο Άντριου αιμορραγούσε από το ένα αυτί και ανέπνε

αγκομαχώντας, όμως είχε ξαναβρεί τις αισθήσεις του.

«Δεν ήξερα πως έπαιζες κρίκετ, Άντριου. Ωραίο το τίναγμ

ου μπράτσου, αλλά ήταν ανάγκη να χτυπήσεις με τόσύναμη;»

«Έχεις δίκιο. Εκτίμησα εντελώς λάθος την κατάστασ

νώ εσύ την είχες υπό έλεγχο».

«Όχι» είπε ο Χάρι «πρέπει να είμαι ειλικρινής και νπαραδεχτώ πως δεν την είχα».

«ΟΚ» είπε ο Άντριου «κι εγώ πρέπει να είμαι ειλικρινής κ

α πω πως έχω έναν τρομερό πονοκέφαλο και μετανιών

που μπήκα εκεί μέσα. Θα ήταν πιο δίκαιο να ήσουν εσ

απλωμένος εδώ τώρα. Το εννοώ».Το νοσοκομειακό πηγαινοερχόταν και στο τέλος μόνο

Χάρι και ο Μπάροους έμειναν στο μπαρ. «Ελπίζω να μη

καταστρέψαμε πολλά πράγματα εδώ μέσα» είπε ο Χάρι.

«Ε, όχι, δεν ήταν και τόσο τρομερό. Άλλωστε οι πελάτε

μου εκτιμούν λίγη ζωντανή διασκέδαση πότε πότε. Ωστόσ



Ο

9

ΔΥΟ ΕΠΙΔΕΙΞΙΕΣ, ΕΝΑΣ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ,

ΕΝΑΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΦΙΔΙ

Χάρι βρήκε έναν οδοντίατρο στο Κινγκς Κρος, ο οποίοτου έριξε μια ματιά και αποφάσισε πως χρειαζότα

αρκετή δουλειά προκειμένου να του φτιάξει ένα μπροστιν

όντι που είχε σπάσει στη μέση. Το αντικατέστησε προσωριν

και πήρε μια αμοιβή που ο Χάρι ήλπιζε πως το αφεντικό το

στην αστυνομία του Όσλο θα ήταν αρκετά ελεήμον για νην καλύψει.

Πίσω στο γραφείο πληροφορήθηκε ότι το ρόπαλο το

κρίκετ είχε σπάσει τρία πλευρά του Άντριου και του είχ

προκαλέσει διάσειση, και ότι πιθανότατα δεν θα σηκωνότα



από το κρεβάτι του νοσοκομείου αυτή την εβδομάδα.

Μετά το μεσημεριανό γεύμα, ο Χάρι ζήτησε από τον Λίμ

α τον συνοδεύσει σε μερικές επισκέψεις στο νοσοκομεί

Οδήγησαν μέχρι το νοσοκομείο Σεντ Ετιέν, όπου έπρεπε ν

πογράψουν στο βιβλίο των επισκεπτών, ένα τεράστιο, βαριβλίο που ήταν ανοιχτό μπροστά σε μια ακόμα βαρύτερ

καλόγρια, θρονιασμένη πίσω από το τζάμι με σταυρωμέν

έρια. Ο Χάρι προσπάθησε να ρωτήσει πού είναι η είσοδο

αλλά εκείνη τους την έδειξε κουνώντας απλώς το κεφάλι τη

«Δεν μιλάει αγγλικά» εξήγησε ο Λίμπι.

Μπήκαν στην αίθουσα υποδοχής, όπου ένας γελαστό

εαρός κατέγραψε αμέσως τα ονόματά τους στο

πολογιστή, τους έδωσε τους αριθμούς των δωματίων κ

ους εξήγησε πώς θα τα έβρισκαν.«Από τον Μεσαίωνα στην ηλεκτρονική εποχή σε δέκ

ευτερόλεπτα» ψιθύρισε ο Χάρι.

Αντάλλαξαν μερικές λέξεις με έναν Άντριου κίτρινο κα

μελανό, που όμως ήταν κακοδιάθετος και ύστερα από πέν

λεπτά τούς ζήτησε να του αδειάσουν τη γωνιά. Στοαποπάνω όροφο βρήκαν τον μαχαιροβγάλτη σε μον

ωμάτιο. Ήταν ξαπλωμένος με το χέρι σε νάρθηκα, μ

πρησμένο πρόσωπο και κοίταξε τον Χάρι με το ίδι

πληγωμένο βλέμμα όπως το προηγούμενο βράδυ.

«Τι θέλεις, μπάσταρδε μπάτσε;» ρώτησε.



Ο Χάρι κάθισε σε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι.

«Θέλω να μάθω αν ο Έβανς Γουάιτ έδωσε εντολή σ

κάποιον να σκοτώσει την Ίνγκερ Χόλτερ, ποιος πήρε αυτ

ην εντολή και γιατί;»

Ο μαχαιροβγάλτης πήγε να γελάσει, αλλά αντί γι’ αυτον έπιασε βήχας.

«Δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα μιλάς, μπάτσε, και νομίζ

τι ούτε εσύ ξέρεις».

«Πώς πάει ο ώμος;» ρώτησε ο Χάρι.

Ο τύπος γούρλωσε τα μάτια του, που ήταν έτοιμα ν

πεταχτούν έξω από το κρανίο του. «Για προσπά…»

Ο Χάρι έβγαλε το σουβλί από την τσέπη του. Μια χοντρ

μπλε φλέβα άρχισε να πάλλεται στο μέτωπο το

μαχαιροβγάλτη. «Μπλοφάρεις, μπάτσε του κερατά».Ο Χάρι δεν μίλησε.

«Τι περνάει από το σάπιο σου μυαλό; Φαντάζεσαι πω

μπορείς να τη βγάλεις καθαρή με αυτό εκεί το μαραφέτι; Α

ρεθεί έστω κι ένα τοσοδά σημάδι πάνω μου όταν θα φύγει

ην έχασες την αναθεματισμένη σου σκατοδουλειά, καθοίκιΟ μαχαιροβγάλτης είχε αρχίσει να σκούζει.

Ο Χάρι έφερε τον δείκτη του χεριού του στα χείλη το

Πάψε, αν έχεις την καλοσύνη. Βλέπεις εκείνον το

εροδεμένο φαλακρό στην πόρτα; Ίσως δεν είναι τόσ



ύκολο να διακρίνεις την ομοιότητα, αλλά είναι ο ξάδελφο

ου τύπου που χθες του σπάσατε το κεφάλι μ̓ εκείνο τ

όπαλο του κρίκετ. Ζήτησε ειδική άδεια για να έρθει μαζί μο

σήμερα. Η δουλειά του είναι να σου βουλώσει τ

ρομόστομα και να σε κρατάει ακίνητο, όσο εγώ θα λύνους επιδέσμους και θα καρφώνω αυτό το πανέμορφ

πραγματάκι στο μοναδικό σημείο όπου δεν θα αφήσ

σημάδι. Γιατί υπάρχει ήδη μια τρύπα από πριν, έτσι δε

ίναι;»

Πίεσε μαλακά τον δεξή ώμο του μαχαιροβγάλτη. Δάκρυ

μφανίστηκαν στα μάτια του τύπου και το στέρνο το

ανεβοκατέβαινε με έναν παροξυσμό δύσπνοιας. Το βλέμμ

ου πηδούσε από τον Χάρι στον Λίμπι, και πάλι πίσω.

ανθρώπινη φύση είναι ένα σκοτεινό, αδιαπέραστο δάσοαλλά ο Χάρι νόμισε πως διέκρινε ένα άνοιγμα στο σύστημ

πυροπροστασίας του δάσους όταν ο μαχαιροβγάλτης άνοιξ

ο στόμα του. Δεν υπήρχε αμφιβολία πως έλεγε την αλήθεια

«Δεν μπορείτε να μου κάνετε ούτε το ένα δέκατο αυτώ

που θα μου κάνει ο Έβανς Γουάιτ μόλις ανακαλύψει ότι τοκάρφωσα. Ξέρω και ξέρετε κι εσείς πως, ακόμα κι αν είχα κά

α πω, θα το βούλωνα όσο πιο σφιχτά γινόταν. Κάντε λοιπό

,τι νομίζετε. Μόνο ένα έχω να σας πω: είσαστε σε λάθο

ρόμο. Εντελώς λάθος».

Ο Χάρι κοίταξε τον Λίμπι. Εκείνος ένευσε αρνητικά. Ο Χά



στάθηκε σκεφτικός για μια στιγμή και ύστερα πήγε και άφησ

ο σουβλί στο κομοδίνο.

«Περαστικά» ευχήθηκε ο Χάρι.

«Hasta la vista» είπε ο μαχαιροβγάλτης και τον σκόπευσ

με τον δείκτη του.

Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ένα μήνυμα περίμενε τον Χάρ

Αναγνώρισε το νούμερο του αρχηγείου της αστυνομίας το

Σίδνεϊ και τηλεφώνησε αμέσως από το δωμάτιό του. Γιονγκ Σου απάντησε.

«Εξετάσαμε όλα τα αρχεία μας ξανά» είπε. «Και τ

λέγξαμε λεπτομερώς. Κάποια παραπτώματα παραγράφοντ

από τα επίσημα αρχεία ύστερα από τρία χρόνια. Έτσι είναι όμος, δεν έχουμε το δικαίωμα να ανατρέχουμε σε αδικήματ

που έχουν παραγραφεί. Ωστόσο, αν πρόκειται για σεξουαλικ

παράπτωμα, τότε… εεε… θα το θέσω έτσι: καταγράφεται σ

ναν ανεπίσημο φάκελο του αρχείου. Ξέθαψα λοιπόν κά

νδιαφέρον».«Δηλαδή;»

«Το επίσημο μητρώο του σπιτονοικοκύρη της Ίνγκε

Χόλτερ, του Χάντερ Ρόμπερτσον, ήταν καθαρό. Ψάχνοντα

αθύτερα, ωστόσο, ανακαλύψαμε πως του έχει επιβληθ

πρόστιμο δύο φορές για άσεμνη επίδειξη: έκθεση γεννητικώ



ργάνων».

Ο Χάρι προσπάθησε να φανταστεί την άσεμνη επίδειξ

Πόσο άσεμνη;»

«Θώπευε τα γεννητικά του όργανα σε δημόσιο χώρ

Βέβαια αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι, όμως υπάρχουν άλλα. Ο Λίμπι πέρασε από εκεί, αλλά δεν ήταν κανείς στ

σπίτι, μόνο ένα κοπρόσκυλο που γάβγιζε μέσα από τη

πόρτα. Όσο στεκόταν εκεί, βγήκε ένας γείτονας. Φαίνεται ό

Ρόμπερτσον του είχε δώσει το κλειδί του για να βγάζει το

σκύλο έξω και να τον ταΐζει κάθε Τετάρτη βράδυ. Φυσικά,

Λίμπι ρώτησε αν είχε ξεκλειδώσει και είχε βγάλει τον σκύλ

ο βράδυ της Τετάρτης, πριν βρουν την Ίνγκερ Χόλτε

Απάντησε πως ναι, το είχε κάνει».

«Λοιπόν;»«Ο Ρόμπερτσον είχε πει νωρίτερα στην κατάθεσή του πω

ταν στο σπίτι του όλη τη νύχτα πριν βρεθεί η Ίνγκε

Σκέφτηκα ότι θα ήθελες να το μάθεις αμέσως».

Ο Χάρι ένιωσε τους σφυγμούς του να ανεβαίνουν. «Τι θ

κάνετε τώρα;»«Ένα περιπολικό θα πάει να τον πάρει νωρίς αύριο τ

πρωί, πριν φύγει για τη δουλειά του».

«Χμ. Πότε και πού έγιναν αυτές οι άσεμνες πράξεις;»

«Για να δω. Νομίζω πως ήταν σε ένα πάρκο. Εδώ λέ

πάρκο Γκριν. Είναι ένα μικρό…»



«Το ξέρω». Σκέφτηκε γρήγορα. «Λέω να πάω μια βόλτ

μέχρι εκεί. Φαίνεται ότι υπάρχει μια τακτική πελατεία πο

συχνάζει στο πάρκο. Ίσως ξέρουν κάτι».

Ο Χάρι σημείωσε τις ημερομηνίες των άσεμνω

πιδείξεων.«Έτσι για να γελάσουμε, Γιονγκ, τι είναι η σεμν

πίδειξη;»

«Να είσαι δεκαοκτώ ετών, μεθυσμένος, και να δείχνεις το

πισινό σου σε ένα περαστικό περιπολικό την ημέρα τη

θνικής γιορτής της Νορβηγίας».

Σάστισε τόσο, που δεν μπόρεσε να αρθρώσει λέξη.

Ο Γιονγκ χαχάνιζε στην άλλη άκρη της γραμμής.

«Πώς…;» άρχισε να λέει ο Χάρι.

«Είναι απίστευτο τι μπορείς να κάνεις με μερικούκωδικούς και έναν δανό συνάδελφο στο διπλανό γραφείο

Ο Γιονγκ γελούσε με την καρδιά του. Ο Χάρι ένιωσε πω

κόντευε να εκραγεί.

«Ελπίζω να μη σε πείραξε». Ο Γιονγκ ξαφνικά ακούστηκ

ανήσυχος, σαν να κατάλαβε ότι ίσως το είχε παρατραβήξεΔεν έχω πει τίποτα σε κανέναν».

Ακουγόταν τόσο συντετριμμένος, που ο Χάρι δε

κατάφερε να θυμώσει. «Ένας από τους αστυνομικούς στ

περιπολικό ήταν γυναίκα» είπε ο Χάρι. «Εξέφρασε το



αυμασμό της για τον σφιχτό πισινό μου αργότερα».

Ο Γιονγκ γέλασε ανακουφισμένος.

Είχε σκοτεινιάσει αρκετά και τα φώτα του πάρκου άναψααυτόματα την ώρα που ο Χάρι περπατούσε προς το παγκάκ

Αναγνώρισε αμέσως τον γκρίζο άνθρωπο, που ήδη καθότα

κεί.

«Καλησπέρα».

Το κεφάλι του, που ήταν πεσμένο με το σαγόνι νακουμπάει στο στήθος του, σηκώθηκε αργά και δυο κασταν

μάτια κοίταξαν τον Χάρι και καρφώθηκαν σε κάποιο πολ

μακρινό σημείο.

«Καμιά βόπα;» ρώτησε με βραχνή φωνή.

«Τι πράγμα;»

«Βόπα, βόπα» επανέλαβε ο τύπος και ανοιγόκλεισε δυ

άχτυλα στον αέρα.

«Α, γόπα. Θέλεις τσιγάρο;»

«Ναι, βόπα».Ο Χάρι έβγαλε δυο τσιγάρα από το πακέτο του και πήρε τ

να ο ίδιος. Έμειναν για λίγο σιωπηλοί και απολάμβαναν το

καπνό. Κάθονταν μέσα σε έναν πνεύμονα πρασίνου στ

κέντρο μιας μεγαλούπολης και, ωστόσο, ο Χάρι είχε τη

αίσθηση πως βρισκόταν σε κάποια ερημική, απομακρυσμέν



περιοχή. Ίσως επειδή είχε πέσει η νύχτα, που συνοδευότα

από τον ηλεκτρικό ήχο των αθέατων τριζονιών που έτριβα

ο πόδια τους. Ή μπορεί να ήταν η αίσθηση ότι υπήρχε κά

ελετουργικό και άχρονο στο να κάθονται και να καπνίζου

μαζί, ο λευκός αστυνομικός και ο μαύρος με το πλαταλλόκοτο πρόσωπο, μέλος του αυτόχθονα πληθυσμο

αυτής της τεράστιας ηπείρου.

«Θέλεις να αγοράσεις το τζάκετ μου;»

Κοίταξε το τζάκετ του τύπου, που ήταν ένα είδο

αντιανεμικού από λεπτό υλικό, με έντονο κόκκινο και μαύρ

ρώμα.

«Η σημαία των Αβορίγινων» εξήγησε στον Χά

είχνοντάς του την πλάτη του τζάκετ. «Ο ξάδελφός μου τ

φτιάχνει».Ο Χάρι αρνήθηκε ευγενικά την προσφορά.

«Πώς σε λένε;» ρώτησε ο Αβορίγινας. «Χάρι; Είν

αγγλικό όνομα. Έχω κι εγώ αγγλικό όνομα. Με λένε Τζόζε

με “τζ”. Η αλήθεια είναι πως είναι εβραϊκό όνομα. Ο πατέρα

ου Χριστού, κατάλαβες; Τζόζεφ Γουόλτερ Ρόντρικ. Στφυλή μου με λένε Νγκαρντάγκα. Ν-γκαρ-ντά-γκα».

«Περνάς πολύ χρόνο εδώ στο πάρκο, Τζόζεφ;»

«Ναι, πολύ». Ο Τζόζεφ ξαναπήρε το απόμακρο βλέμμ

ου και χάθηκε. Έβγαλε ένα μεγάλο μπουκάλι από την τσέπ

ου, πρόσφερε στον Χάρι και ήπιε και ο ίδιος μια γουλιά πρ



κάπνισμα, αν όχι αμέσως τουλάχιστον σύντομα.

Τώρα καθόταν και φανταζόταν ότι ο καπνός συστρεφότα

σαν μεγάλο φίδι μέσα στο κορμί του. Ο Μπουμπούρ.

Ο Τζόζεφ τινάχτηκε. Είχε αποκοιμηθεί. «Οι γονείς μο

ταν από τη φυλή κρόου» είπε ξαφνικά και ίσιωσε το κορου. «Μπορούσαν να πετάξουν». Ήταν σαν να τον είχ

εμεθύσει ο ύπνος. Έτριψε το πρόσωπό του με τα χέρια του.

«Ωραίο πράμα να πετάς! Έχεις ένα δεκάρικο;»

Ο Χάρι είχε μόνο ένα εικοσαδόλαρο.

«Καλό είναι κι αυτό» είπε ο Τζόζεφ και το άρπαξε.

Σαν να επρόκειτο μόνο για μια προσωρινή ξαστεριά, τ

σύννεφα μαζεύτηκαν ξανά στο μυαλό του Τζόζεφ κ

μουρμούρισε κάτι σε κάποια ακατανόητη γλώσσα, που θύμισ

στον Χάρι αυτήν που μιλούσε ο Άντριου με τον ΤουγούμπαΚρεολικά δεν την είχε πει ο Άντριου; Στο τέλος, το σαγό

ου μεθυσμένου έπεσε πάλι στο στήθος του.

Ο Χάρι είχε αποφασίσει να τελειώσει το τσιγάρο του και νφύγει, όταν εμφανίστηκε ο Ρόμπερτσον. Ο Χάρι περίμενε ν

ον δει με πανωφόρι, όπως φανταζόταν πως ήταν το σύνηθε

ια τους επιδειξίες, όμως ο Ρόμπερτσον φορούσε μόνο τζι

και φανέλα. Κοίταζε δεξιά κι αριστερά και περπατούσε με έν

παράξενο χοροπηδητό, σαν να τραγουδούσε από μέσα το



πόλοιπη ζωή τους με την εικόνα ενός εξαχρειωμένου αλήτ

που τις βιάζει νοερά; Σκέφτηκες ποτέ ότι έχεις μπει στ

μυαλό τους, ότι τις έχεις καταδικάσει να νιώθουν ανασφαλε

και να φοβούνται να βγουν όταν σκοτεινιάζει; Ότι τις έχε

καταρρακώσει, τις έχεις καταντήσει να νιώθουτροπιασμένες;»

Ο Ρόμπερτσον έβαλε τα γέλια. «Τίποτε άλλο, αστυνόμε; Τ

χεις να πεις για όλους αυτούς που τους έχω καταστρέψει τ

σεξουαλική ζωή; Και γι’ αυτούς που τους έχω δημιουργήσ

έτοιο άγχος, ώστε πρέπει να ζήσουν με χάπια όλη τη

πόλοιπη ζωή τους; Α, και για να μην το ξεχάσω: Πες στο

συνάδελφό σου να προσέχει. Σε αυτόν που μου είπε ό

μπορεί να καταδικαστώ σε έξι χρόνια φυλάκιση ως συνεργό

αν δεν στέκομαι προσοχή μπροστά σε κάτι μάγκες σαν εσάΕγώ όμως μίλησα με τον δικηγόρο μου και θα πει δυ

λογάκια στο αφεντικό σας, έτσι για να ξέρετε. Σταμάτ

λοιπόν, να έρχεσαι εδώ και να προσπαθείς να μπλοφάρεις».

«Εντάξει, μπορούμε να το κάνουμε με δύο τρόπου

Ρόμπερτσον» είπε ο Χάρι, αλλά είχε την αίσθηση πως δεταν τόσο καλός στον ρόλο του κτηνώδους μπάτσου όσο

Άντριου. «Θα μου πεις αυτό που θέλω εδώ και τώρα ή…»

«…ή θα πάμε στο τμήμα. Ευχαριστώ, τα έχω ξανακούσ

αυτά. Κάνε μου τη χάρη να με συλλάβεις, για να έρθει



ικηγόρος μου να με βγάλει σε μια ώρα, και εσύ και

συνάδελφός σου να φάτε και μια αναφορά από πάνω, πο

κυνηγάτε άδικα τον κόσμο. Στη διάθεσή σου!»

«Δεν είχα ακριβώς αυτό στο μυαλό μου» είπε ήρεμα

Χάρι. «Σκεφτόμουν μάλλον μια διακριτική διαρροή –χωρυνατότητα να αποκαλυφθεί η πηγή, φυσικά– σε μία από τ

ιψασμένες για πικάντικα κουτσομπολιά φυλλάδες τη

Κυριακής. Μπορείς να το φανταστείς; Ο σπιτονοικοκύρη

ης Ίνγκερ Χόλτερ (στη φωτογραφία), που έχει συλληφθ

στο παρελθόν για άσεμνη συμπεριφορά και παρακολουθείτ

από την αστυνομία…»

«Συλληφθεί! Απλώς πλήρωσα πρόστιμο. Σαράντ

ολάρια!» Η φωνή του Χάντερ Ρόμπερτσον έσπασε.

«Ναι, ναι, ξέρω, Ρόμπερτσον, ήταν λίγο άσεμνη» είπε Χάρι με προσποιητή κατανόηση. «Τόσο λίγο, που ήτα

ύκολο να μείνει κρυφή από την τοπική κοινωνία. Τι κρίμ

μως που τις κυριακάτικες εφημερίδες τις διαβάζουν

είτονές σου, ε; Και οι συνάδελφοί σου… Αλλά και οι γονε

σου. Διαβάζουν;»Ο Ρόμπερτσον ζάρωσε. Η ανάσα του έβγαινε με δυσκολί

σαν από τρύπια σαμπρέλα. Θύμιζε στον Χάρι άδειο σακί έτ

που ήταν σωριασμένος, και κατάλαβε πως είχε αγγίξει τ

υαίσθητο σημείο του όταν ανέφερε τους γονείς του.

«Άκαρδε μπάτσε» ψιθύρισε ο Ρόμπερτσον με βραχν



λιμμένη φωνή. «Πού φτιάχνονται άνθρωποι σαν και σένα

και ύστερα από μια μικρή παύση: «Τι θέλεις να μάθεις;».

«Πρώτα απ’ όλα, θέλω να μάθω πού ήσουν το βράδυ πρ

ρεθεί η Ίνγκερ».

«Είπα ήδη στην αστυνομία πως ήμουν σπίτι μόνος κπως…»

«Τέρμα η συζήτηση. Ελπίζω να βρούνε μια ωραί

φωτογραφία οι συντάκτες». Σηκώθηκε.

«ΟΚ, ΟΚ, δεν ήμουν σπίτι!» κραύγασε ο Ρόμπερτσο

ριξε πίσω το κεφάλι του και έκλεισε τα μάτια του.

Ο Χάρι ξανακάθισε. «Όταν ήμουν φοιτητής ζούσα σε μι

καρσονιέρα σε κάποια από τις καλύτερες περιοχές τη

πόλης και ακριβώς απέναντι έμενε μια χήρα» είπε ο Χάρ

Στις επτά η ώρα –ακριβώς στις επτά– κάθε Παρασκευράδυ άνοιγε τις κουρτίνες της. Έμενα στον ίδιο όροφο κ

ίχα θέα ακριβώς μέσα στο καθιστικό της, ειδικά τ

Παρασκευές, όταν άναβε τον τεράστιο πολυέλαιο. Αν τη

βλεπες οποιαδήποτε άλλη μέρα της εβδομάδας, ήταν μ

κριζομάλλα μεγάλη γυναίκα με γυαλιά και πλεκτή ζακέτα, ύπος της κυρίας που συναντάς συνήθως στο τραμ και στη

υρά στο φαρμακείο.

»Όμως τις Παρασκευές στις επτά, όταν άρχιζε

παράσταση, το μόνο που δεν σκεφτόσουν ήταν οι σκυθρωπέ



λικιωμένες με τον βήχα και το μπαστούνι. Φορούσε μ

μεταξωτή ρόμπα με γιαπωνέζικα σχέδια και μαύρ

ψηλοτάκουνα παπούτσια. Στις επτάμισι δεχόταν ένα

αρσενικό επισκέπτη. Στις οκτώ παρά τέταρτο είχε βγάλει τ

μεταξωτή ρόμπα και επιδείκνυε τον μαύρο της κορσέ. Στκτώ ήταν η μισή έξω από τον κορσέ και κατευθυνόταν στο

σέστερφιλντ καναπέ της. Στις οκτώμισι ο επισκέπτης είχ

φύγει, οι κουρτίνες είχαν κλείσει και η παράσταση είχ

ελειώσει».

«Ενδιαφέρον» είπε ο Ρόμπερτσον σαρκαστικά.

«Αυτό που ήταν ενδιαφέρον ήταν πως δεν υπήρξε πο

καμιά φασαρία. Αν έμενες στη δική μου πλευρά του δρόμο

εν μπορούσες παρά να έβλεπες αυτά που γίνονταν κ

πολλοί από τη γειτονιά πρέπει να παρακολουθούσαν τηπαράσταση. Όμως ποτέ κανείς δεν μιλούσε γι’ αυτό, απ’ όσ

έρω, ποτέ δεν το κατήγγειλαν στην αστυνομία ού

παραπονέθηκαν. Το άλλο ενδιαφέρον ήταν η τακτικότητ

ης παράστασης. Στην αρχή νόμιζα πως είχε να κάνει με το

παρτενέρ της – επειδή τότε ήταν διαθέσιμος, είτε γιαούλευε είτε ήταν παντρεμένος ή κάτι τέτοιο. Όμως ύστερ

από λίγο είδα πως ο παρτενέρ άλλαζε, όμως δεν άλλαζε

ώρα της παράστασης. Και τότε κατάλαβα πως προφανώ

κείνη ήξερε αυτό που ξέρει κάθε κανάλι της τηλεόρασης: Ό

ταν έχεις αποκτήσει κοινό με ένα σταθερό πρόγραμμα, είν



καταστροφικό να αλλάξεις την ώρα μετάδοσης. Και ήτα

ακριβώς αυτό το κοινό που πρόσθετε το αλατοπίπερο στ

σεξουαλική ζωή της κυρίας. Καταλαβαίνεις;»

«Καταλαβαίνω» απάντησε ο Ρόμπερτσον.

«Περιττή ερώτηση, φυσικά. Όμως, γιατί σου είπα αυτή τηστορία; Μου φάνηκε πως ο φίλος μας ο Τζόζεφ αποδώ, πο

χει πέσει σε κώμα, ήταν πολύ σίγουρος ότι θα ερχόσου

απόψε. Κοίταξα λοιπόν το ημερολόγιό μου και όλ

αίριαζαν: Απόψε είναι Τετάρτη, τη νύχτα που χάθηκε

νγκερ ήταν Τετάρτη και οι δυο φορές που σε έπιασαν επ

αυτοφώρω να κάνεις άσεμνες πράξεις ήταν Τετάρτες. Έχε

συγκεκριμένες παραστάσεις, έτσι;»

Ο Ρόμπερτσον δεν απάντησε.

«Η επόμενη ερώτησή μου λοιπόν είναι πώς και δεν σχουν καταγγείλει περισσότερες φορές; Άλλωστε, έχου

περάσει τέσσερα χρόνια από το τελευταίο περιστατικό, κ

αυτοί που δείχνουν τα γεννητικά τους όργανα σε μικρ

κορίτσια στα πάρκα δεν είναι κάτι που ο κόσμος γενικ

κτιμά».«Και ποιος λέει πως ήταν μικρά κορίτσια;» πέταξε

Ρόμπερτσον. «Και ποιος λέει πως δεν το εκτιμούν;»

Αν ο Χάρι ήξερε να σφυρά, θα το είχε κάνει τώρα

Θυμήθηκε το ζευγάρι που μάλωνε εκεί κοντά νωρίτερα εκείν



ο βράδυ.

«Δηλαδή το κάνεις για άντρες» είπε σχεδόν στον εαυτ

ου. «Για τους ομοφυλόφιλους της γειτονιάς. Έτσι εξηγείτ

ιατί το κρατάς κρυφό. Έχεις τακτικό κοινό κι εσύ;»

Ο Ρόμπερτσον ανασήκωσε τους ώμους του. «Πάνε ρχονται. Όμως σίγουρα ξέρουν πού και πότε μπορούν να μ

ουν».

«Και οι καταγγελίες;»

«Κάποιοι άσχετοι περαστικοί. Τώρα είμαστε π

προσεκτικοί».

«Αν δεν κάνω λάθος λοιπόν, μπορεί απόψε να βρ

κάποιον μάρτυρα που θα θέλει να βεβαιώσει πως ήσουν εδ

η νύχτα που εξαφανίστηκε η Ίνγκερ;»

Ο Ρόμπερτσον έγνεψε καταφατικά. Έμειναν σιωπηλοί κάκουγαν το αδύναμο ροχαλητό του Τζόζεφ.

«Υπάρχει και κάτι άλλο που δεν ταιριάζει ακριβώς» είπε

Χάρι ύστερα από λίγο. «Βρισκόταν στο πίσω μέρος το

μυαλού μου, όμως δεν μπορούσα να το αγγίξω, μέχρι πο

άκουσα πως κάθε Τετάρτη ο γείτονάς σου ταΐζει τον σκύλκαι τον βγάζει έξω».

Δυο άντρες πέρασαν αργά και στάθηκαν στην άκρη το

κύκλου που σχημάτιζε το φως από τις λάμπες του δρόμου.

«Αναρωτήθηκα λοιπόν γιατί τον ταΐζει ο γείτονας, αφού

νγκερ γυρίζει από το Albury με περισσεύματα για τον σκύλο



Στην αρχή σκέφτηκα ότι ίσως δεν είχατε συνεννοηθεί μεταξ

σας, ότι ίσως το κρέας ήταν για την επόμενη μέρα ή κά

έτοιο. Όμως ύστερα θυμήθηκα κάτι που έπρεπε να είχ

προσέξει αμέσως: πως ο σκύλος σου δεν τρώει… εεε, τέλο

πάντων, δεν του επιτρέπεται να τρώει κρέας. Οπότε τι έκανενγκερ με τα αποφάγια; Είχε πει στο μπαρ ότι τα έπαιρνε γ

ον σκύλο, γιατί να πει ψέματα;»

«Δεν ξέρω» απάντησε ο Ρόμπερτσον.

Ο Χάρι πρόσεξε πως ο Ρόμπερτσον κοίταξε το ρολόι το

Πρέπει να πλησίαζε η ώρα της παράστασης.

«Και ένα τελευταίο, Ρόμπερτσον. Τι ξέρεις για τον Έβαν

Γουάιτ;»

Ο Ρόμπερτσον γύρισε και τον κοίταξε με τα υγρά, γαλάζι

μάτια του. Ήταν αυτό που διέκρινε στο βλέμμα του μιλάχιστη σπίθα φόβου; «Πολύ λίγα» είπε.

Ο Χάρι παραιτήθηκε. Δεν είχε κάνει μεγάλη πρόοδο. Μέσ

ου κόχλαζε η επιθυμία να κυνηγήσει, να βρει και ν

συλλάβει, όμως όλο αυτό του διέφευγε διαρκώς, σκέφτηκ

Σε λίγες μέρες θα έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφήωστόσο, κατά παράξενο τρόπο, η σκέψη αυτή δεν τον έκαν

α νιώσει καλύτερα.

«Σχετικά με τους μάρτυρες» είπε ο Ρόμπερτσον. «Θα τ

κτιμούσα αν δεν…»



«Δεν πρόκειται να σου καταστρέψω την παράστασ

Ρόμπερτσον. Ξέρω πως αυτοί που έρχονται σίγουρ

υχαριστιούνται». Καθώς σηκωνόταν να φύγει, κοίταξε τ

πακέτο με τα τσιγάρα του, έβγαλε ένα και έβαλε τα υπόλοιπ

στην τσέπη του τζάκετ του Τζόζεφ.«Εγώ σίγουρα εκτιμούσα την εβδομαδιαία παράσταση τη

ήρας».

πως πάντα, στο Albury επικρατούσε ζωντάνια και φασαρίαπαιζαν το τραγούδι «It's raining men» στη διαπασών, στ

σκηνή βρίσκονταν τρία από τα αγόρια, που φορούσαν ψηλέ

μέχρι το γόνατο μπότες και όχι πολλά άλλα, ενώ το κοιν

ητωκραύγαζε και τραγουδούσε μαζί τους. Ο Χάρι στάθηκ

και παρακολούθησε για λίγο την παράσταση, πριν πάει στ

μπαρ να βρει την Μπιργκίτα.

«Γιατί δεν τραγουδάς κι εσύ, όμορφε;» ρώτησε μι

νώριμη φωνή. Ο Χάρι γύρισε. Ο Ότο δεν ήταν ντυμένος μ

υναικεία ρούχα απόψε, ωστόσο ένα ανοιχτό στον λαιμό, ρομεταξωτό πουκάμισο, λίγη μάσκαρα και κραγιόν έδειχνα

πως είχε φροντίσει την εμφάνισή του.

«Δεν είμαι καλλίφωνος, Ότο, συγγνώμη».

«Ουφ, εσείς οι Σκανδιναβοί είσαστε όλοι ίδιοι. Δε

αφηνόσαστε μέχρι να κατεβάσετε τόσο αλκοόλ, που είσασ



άχρηστοι για…, καταλαβαίνεις τι εννοώ».

Ο Χάρι χαμογέλασε βλέποντας τα κατεβασμένα μάτια το

το. «Κόψε το φλερτ μ’ εμένα, Ότο. Είμαι χαμένη υπόθεση»

«Αμετανόητος ετεροφυλόφιλος, ε;»

Ο Χάρι έγνεψε καταφατικά.«Τέλος πάντων, άσε με να σου προσφέρω ένα ποτ

μορφε. Τι πίνεις;» Παρήγγειλε έναν χυμό γκρέιπφρουτ γ

ον Χάρι και ένα Μπλάντι Μέρι για τον εαυτό το

Τσούγκρισαν τα ποτήρια τους και ο Ότο ήπιε το μισό με τ

μία. «Το μόνο που βοηθάει στα βάσανα της αγάπης» είπε κ

άδειασε και το υπόλοιπο, αναρίγησε και παρήγγειλε άλλο έν

κοιτάζοντας τον Χάρι. «Ώστε λοιπόν ποτέ δεν έκανες σεξ μ

άντρα; Ούτε και το ονειρεύτηκες;»

Ο Χάρι στριφογύρισε το ποτήρι του στο χέρι τοΕξαρτάται τι εννοείς με το όνειρο. Γιατί εγώ θα το έλεγ

φιάλτη».

«Ωχ, ωχ, ωχ, να το!» είπε ο Ότο, σκοπεύοντας με το

είκτη του. «Έχεις θέσει στον εαυτό σου την ερώτηση στο

πνο σου. Δεν μπορείς να παραπλανήσεις το υποσυνείδητμορφε. Το βλέπω στα μάτια σου πως το έχεις. Είναι θέμ

ρόνου πότε θα ενεργοποιηθεί».

«Πάντα περίμενα να έρθει κάποιος να ξυπνήσει το

μοφυλόφιλο μέσα μου» είπε ο Χάρι ξερά. «Συγγνώμη, αλλ

εν πιστεύω σε αυτά. Πρόκειται για φυσική κλίση από τ



έννησή μας. Είτε κάποιος είναι στρέιτ είτε δεν είναι. Όλ

αυτά με το περιβάλλον και τη διαπαιδαγώγηση δεν είν

παρά βλακείες».

«Τι λες; Και εγώ που πάντα νόμιζα πως η μάνα μου και

αδελφή μου έφταιγαν…» φώναξε ο Ότο και με μια θεατρικκίνηση έπιασε το μέτωπό του.

Ο Χάρι έκανε πως δεν τον άκουσε και συνέχισε: «Το λέν

ι επιστήμονες που τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει έρευνε

στον εγκέφαλο των ομοφυλόφιλων. Το έιτζ έχει αυξήσ

αποτελεσματικά τη δυνατότητα να μελετηθούν οι εγκέφαλ

εκρών που ήταν γνωστό πως ήταν ομοφυλόφιλοι…».

«Χωρίς αμφιβολία, μία από τις πιο θετικές πλευρές τη

ασθένειας» είπε λακωνικά ο Ότο και ρούφηξε μια γουλιά απ

ο ποτό του.«Έχουν βρει ότι υπάρχουν διαφορές στον εγκέφαλο τω

μοφυλόφιλων και των ετεροφυλόφιλων».

«Οι στρέιτ τον έχουν μικρότερο! Πες μου κάτι που δε

έρω, όμορφε!»

«Το παράδοξο είναι πως, σύμφωνα με τους ερευνητέαυτή η μικροσκοπική βαλβίδα, ή όπως το λένε αυτό πο

κάνει κάποιον ομοφυλόφιλο, μεταβιβάζεται κληρονομικά».

Ο Ότο ανοιγόκλεισε τα μάτια του. «Μπα; Εσύ νομίζεις πω

νας γκέι δεν πηδάει γυναίκες όταν χρειαστεί; Όταν τ



περιβάλλον το απαιτεί για να τον δεχτεί; Όταν δεν έχ

ναλλακτική λύση;» ρώτησε ο Ότο κάνοντας εύγλωττε

ειρονομίες. «Αν η γυναίκα μπορεί να είναι υποκατάστατ

ιατί όχι; Είναι ακριβώς ο ίδιος κοινωνικός μηχανισμός πο

κάνει τους στρέιτ άντρες στη φυλακή να πηδιούνται μεταξους».

«Ώστε οι ομοφυλόφιλοι πηδάνε και γυναίκες;» ρώτησε

Χάρι.

«Ευτυχώς εγώ δεν βρέθηκα ποτέ στην ψυχολογικ

απομόνωση που βιώνουν οι περισσότεροι γκέι. Εγ

προέρχομαι από μια οικογένεια καλλιτεχνών και δήλωσα απ

έκα χρονών πως είμαι γκέι, μόνο και μόνο για ν

προκαλέσω το ενδιαφέρον. Έκτοτε δεν βρήκα ποτέ τον λόγ

α το πάρω πίσω. Είναι λοιπόν το ίδιο δύσκολο για μένα νφανταστώ πώς είναι να το κάνεις με γυναίκα, όσο είναι γ

σένα να φανταστείς πώς είναι να το κάνεις με τον νεαρό στ

ιπλανό κελί. Μάλιστα, νομίζω ότι είναι λίγο πιο εύκολο γ

σένα…»

«Κόφ’ το!» είπε ο Χάρι. «Τι είδους κουβέντα είναι αυτδώ;»

«Ρωτάς για πράγματα για τα οποία έχεις περιέργει

μορφε». Ο Ότο ακούμπησε το χέρι του στο χέρι του Χάρ

Ίσως χρειάζεται να κάνουμε κάτι για να ικανοποιήσουμ

αυτή την περιέργεια κάποια μέρα».



Ο Χάρι ένιωσε τα αυτιά του να καίνε. Βλαστήμησε απ

μέσα του εκείνον τον γκέι κλόουν, που κατάφερε να κάν

αυτόν, έναν ενήλικο άντρα, να νιώσει τόσο αμήχανα, όπω

νας Άγγλος ύστερα από έξι ώρες σε μια παραλία στη

σπανία.«Ας βάλουμε ένα κακόγουστο και υπέροχα χυδα

στοίχημα» είπε ο Ότο με μάτια που έλαμπαν. «Στοιχηματίζ

κατό δολάρια πως αυτό το απαλό, λεπτό χέρι σου θα έχ

πασπατέψει τα απόκρυφά μου πριν επιστρέψεις στη Νορβηγί

Τολμάς να δεχτείς το στοίχημα;» Ο Ότο χτύπησε τα χέρι

ου ενθουσιασμένος όταν είδε το κατακόκκινο πρόσωπο το

Χάρι.

«Αν επιμένεις να μοιράζεις λεφτά, δεν έχω καμι

αντίρρηση» είπε ο Χάρι. «Όμως, Ότο, εγώ κατάλαβα πωπέφερες από τα βάσανα της αγάπης. Δεν θα ’πρεπε ν

κάθεσαι σπίτι και να σκέφτεσαι άλλα πράγματα αντί ν

προκαλείς στρέιτ άντρες;» Το μετάνιωσε τη στιγμή που τ

ίπε, όμως ποτέ δεν του άρεσε να τον προκαλούν.

Ο Ότο τράβηξε πίσω το χέρι του και τον κοίταξπληγωμένος.

«Με συγχωρείς για τη φλυαρία, δεν ήθελα να σ

στεναχωρήσω» είπε ο Χάρι.

Ο Ότο ανασήκωσε τους ώμους του. «Τίποτα νεότερο γι



πήρε ένα πλατύ χαμόγελο για απάντηση.

«Καθόλου, κάθισε. Έμεινα για να δω αν θα εμφανιστ

νας παλιός φίλος μου». Ο Χάρι κάθισε.

Ο Ρόμπιν Τουγούμπα, με το παρατσούκλι «Μούρι

συνέχισε να χαμογελά. Για κάποιον λόγο ακολούθησε μαμήχανη σιωπή, από αυτές που κανείς δεν θέλει ν

παραδεχτεί πως είναι αμήχανες αλλά στην πραγματικότητ

αυτό ακριβώς είναι. Ο Χάρι βιάστηκε να πει κάτι: «Μίλησα μ

κάποιον από τη φυλή κρόου σήμερα. Δεν ήξερα πως είχατ

έτοια ονόματα. Εσύ από ποια φυλή είσαι;».

Ο Τουγούμπα τον κοίταξε έκπληκτος. «Τι εννοείς, Χάρ

Εγώ είμαι από το Κουίνσλαντ».

Ο Χάρι κατάλαβε πόσο ανόητη ακούστηκε η ερώτησή το

Ζητώ συγγνώμη για την ηλίθια ερώτηση. Η γλώσσα τρέχπιο γρήγορα από το μυαλό μου σήμερα. Δεν ήθελα να… Δε

έρω πολλά για την κουλτούρα σας. Αναρωτιόμουν α

προέρχεσαι από κάποια συγκεκριμένη φυλή… ή κάτι τέτοιο»

Ο Τουγούμπα τον χτύπησε φιλικά στον ώμο. «Απλώς σ

πειράζω, Χάρι. Ηρέμησε». Γέλασε σιγανά και ο Χάρι ένιωσντελώς ηλίθιος. «Αντιδράς όπως οι περισσότεροι λευκοί

ίπε ο Τουγούμπα. «Τι να περιμένει κανείς; Έχεις σίγουρα έν

σωρό προκαταλήψεις».

«Προκαταλήψεις;» ρώτησε ο Χάρι και ένιωσε ότι άρχισε ν

κνευρίζεται. «Είπα τίποτα…;»



«Δεν είναι αυτά που λες» είπε ο Τουγούμπα «είναι αυτ

που υποσυνείδητα περιμένεις από μένα. Νομίζεις ότι είπε

κάτι λάθος και χωρίς να το πολυσκεφτείς θεωρείς πω

αντιδρώ σαν πληγωμένο παιδί. Δεν σου περνάει από τ

μυαλό πως είμαι αρκετά έξυπνος για να καταλάβω ότι είσένος. Εσύ θα το θεωρούσες προσωπική προσβολή α

ιαπωνέζοι τουρίστες στη Νορβηγία δεν ήξεραν τα πάντα γ

η χώρα σου; Όπως το ότι τον βασιλιά σας τον λέν

Χάραλντ;» Ο Τουγούμπα ανοιγόκλεισε τα μάτια του.

«Και δεν είσαι μόνο εσύ, Χάρι. Ακόμα και οι λευκ

Αυστραλοί είναι υστερικοί με το να μην πουν κάτι λάθος. Κ

δώ είναι το παράδοξο: πρώτα διαλύουν την περηφάνια το

λαού μας και όταν αυτή έχει χαθεί, τρέμουν μην τη

ποδοπατήσουν». Αναστέναξε και άνοιξε τις τεράστιες, λευκπαλάμες του προς τον Χάρι. Σαν να δείχνει την κοιλιά τη

μια φάλαινα, σκέφτηκε ο Χάρι.

Η ζεστή, βαθιά φωνή του Τουγούμπα έμοιαζε να ηχεί σ

μια δική της συχνότητα, έτσι που δεν ήταν απαραίτητο ν

μιλάει δυνατά για να πνίξει όλους τους θορύβους γύρω τοΑλλά πες μου κάτι για τη Νορβηγία, Χάρι. Διάβασα πω

ίναι πολύ όμορφα εκεί πάνω. Και παγωμένα».

Και ο Χάρι τού είπε. Για τα φιόρδ και τα βουνά και του

ανθρώπους που ζούσαν ανάμεσα σε αυτά. Και για τη



κοινωνική πρόνοια και τις μεθόδους καταστολής, για το

ψεν, τον Νάνσεν και τον Γκριγκ. Για αυτήν την υπερβόρε

ώρα που θεωρούσε τον εαυτό της δραστήριο κ

προοδευτικό, αλλά που έμοιαζε περισσότερο με «μπανανία

Που είχε δάση και λιμάνια όταν οι Ολλανδοί και οι Άγγλορειάζονταν ξυλεία, που είχε καταρράκτες όταν εφευρέθηκε

λεκτρισμός και που, πάνω απ’ όλα, ανακάλυψε πετρέλαι

στο κατώφλι της.

«Δεν φτιάξαμε ποτέ αυτοκίνητα Volvo ούτε μπίρ

Τuborg» είπε ο Χάρι. «Κάναμε μόνο εξαγωγή της φύσης μα

και αποφύγαμε τη σκέψη. Είμαστε ένα έθνος που γεννήθηκ

με χρυσά κουτάλια».

Ύστερα, του είπε για το Όνταλσνες, μια μικρή κοινότητ

ψηλά στην κοιλάδα Ρούμσνταλ, ανάμεσα σε ψηλά βουνόσο όμορφα, που η μητέρα του πάντα έλεγε πως από εκ

ίχε αρχίσει ο Θεός να δημιουργεί τον κόσμο και πως είχ

οδέψει τόσο χρόνο για να φτιάξει την όμορφη φύση το

Ρούμσνταλ, που μετά ο υπόλοιπος κόσμος έγινε τσάτρ

πάτρα για να προλάβει να τελειώσει μέχρι την Κυριακή. Είππως πήγαινε για ψάρεμα με τον πατέρα του στο φιόρδ νωρ

α πρωινά του Ιουλίου και πως ξάπλωνε στην παραλία κ

μύριζε τη θάλασσα, ενώ οι γλάροι έκρωζαν και τα βουν

ψώνονταν σαν σιωπηλοί, ακίνητοι φρουροί γύρω από τ

μικρό τους βασίλειο.



«Ο πατέρας μου ήταν από το Λέσιασκουγκ, έν

ωριουδάκι πιο ψηλά στην κοιλάδα, και γνώρισε τη μητέρ

μου σε έναν χορό στο Όνταλσνες. Πάντα έλεγαν ότι θ

πέστρεφαν στο Ρούμσνταλ όταν θα έπαιρναν σύνταξη».

Ο Τουγούμπα κουνούσε το κεφάλι του και έπινε μπίρα κ Χάρι ήπιε ακόμα έναν χυμό γκρέιπφρουτ. Ένιωθε την ξινίλ

στο στομάχι του.

«Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να σου πω από πού είμα

Χάρι, αλλά άνθρωποι σαν εμένα δεν ανήκουν σε κανένα

όπο και σε καμιά φυλή. Μεγάλωσα σε μια καλύβα κάτω απ

ναν αυτοκινητόδρομο έξω από το Μπρίσμπεϊν. Κανένας δ

έρει από ποια φυλή ήταν ο πατέρας μου. Ερχόταν και έφευγ

όσο γρήγορα, που κανείς δεν πρόλαβε να ρωτήσει. Και

μάνα μου δεν έδινε δεκάρα για την καταγωγή της, νοιαζόταμόνο να καταφέρει να μαζέψει αρκετά για ένα μπουκάλι κρασ

Το να είμαι Μούρι μου φτάνει».

«Και ο Άντριου;»

«Δεν σου έχει πει;»

«Τι να μου πει;»Ο Τουγούμπα σταύρωσε τα χέρια του. Ανάμεσα στ

φρύδια του σχηματίστηκε μια βαθιά ρυτίδα. «Ο Άντριο

Κένσινγκτον είναι ακόμα πιο ξεριζωμένος από μένα».

Ο Χάρι δεν ξαναρώτησε, όμως ύστερα από άλλη μια μπίρ



Τουγούμπα ξαναγύρισε στο θέμα. «Υποθέτω πως πρέπει ν

ον αφήσω να σου τα πει μόνος του, γιατί, βλέπεις, ο Άντριο

μεγάλωσε με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Συγκεκριμένα, ανήκει στ

ενιά των Αβορίγινων χωρίς οικογένεια».

«Τι εννοείς;»«Είναι μεγάλη ιστορία. Όλα περιστρέφονται γύρω από τ

νοχές. Από το τέλος του δέκατου ένατου αιώνα η πολιτικ

σε σχέση με τους αυτόχθονες κατοίκους της Αυστραλία

καθορίζεται από τις ενοχές της εξουσίας για τη φριχτή στάσ

ης απέναντι στον λαό μας. Είναι κρίμα που οι καλέ

προθέσεις δεν οδηγούν πάντα σε καλά αποτελέσματα. Α

έλεις να κυβερνήσεις έναν λαό, οφείλεις πρώτα να το

καταλάβεις».

«Και τους Αβορίγινες δεν τους κατάλαβε κανείς;»«Υπήρξαν διάφορες φάσεις και διάφορες πολιτικές. Εγ

ανήκω στη γενιά που αστικοποιήθηκε με τη βία. Μετά τον Β

Παγκόσμιο Πόλεμο οι αρχές θεώρησαν ότι έπρεπε ν

αλλάξουν προηγούμενες πολιτικές και να προσπαθήσουν ν

νσωματώσουν παρά να απομονώσουν τους αυτόχθονεκατοίκους. Επιχείρησαν να το κάνουν ρυθμίζοντας πού θ

ούσαμε, ακόμα και ποιους θα παντρευόμασταν. Πολλ

μεταφέρθηκαν στις πόλεις για να προσαρμοστούν στη

υρωπαϊκή αστική κουλτούρα. Τα αποτελέσματα ήτα

καταστροφικά. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο ξεπεράσαμε όλες τ



στατιστικές της παραβατικότητας: αλκοολισμός, ανεργί

ιαζύγια, πορνεία, εγκληματικότητα, βία και ναρκωτικά. Κ

,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Οι Αβορίγινες ήταν κ

ίναι πάντα οι χαμένοι της αυστραλιανής κοινωνίας».

«Και ο Άντριου;»«Ο Άντριου γεννήθηκε πριν από τον πόλεμο. Εκείνη τη

ποχή η πολιτική της εξουσίας ήταν να μας “προστατέψει

σαν να ήμασταν κάποιο είδος υπό εξαφάνιση. Έτσι, είχαμ

περιορισμένες δυνατότητες απόκτησης γης ή εύρεση

ουλειάς, για παράδειγμα. Ωστόσο, ακόμα πιο παράδοξ

ομοθεσία ήταν αυτή που επέτρεπε στις αρχές να παίρνουν τ

παιδί μιας μητέρας Αβορίγινα, αν υπήρχε υποψία πως

πατέρας δεν ήταν Αβορίγινας. Μπορεί εγώ να μην έχω να π

ην πιο ωραία ιστορία του κόσμου για την καταγωγή μοαλλά τουλάχιστον έχω μια ιστορία. Ο Άντριου δεν έχ

ίποτα. Ποτέ δεν είδε τους γονείς του. Μόλις γεννήθηκε το

πήραν και τον έβαλαν σε ορφανοτροφείο. Το μόνο που ξέρ

ίναι πως μόλις τον άρπαξαν από τη μάνα του εκείνη βρέθηκ

εκρή σε μια στάση λεωφορείου στην Μπάνκσταουν, πενήντιλιόμετρα μακριά από το ορφανοτροφείο. Κανείς δε

νώριζε πώς είχε πάει εκεί και ποια ήταν η αιτία του θανάτο

ης. Το όνομα του λευκού πατέρα του κρατήθηκε κρυφό απ

ον Άντριου, μέχρι που κάποτε σταμάτησε να τον ενδιαφέρ



α το μάθει».

Ο Χάρι αγωνιζόταν να αφομοιώσει όλα αυτά που άκουγ

Και αυτό ήταν νόμιμο; Τι έγιναν τα Ηνωμένα Έθνη και

Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων;»

«Όλα αυτά ήρθαν μετά τον πόλεμο. Και μην ξεχνάς πωςπολιτική για τους Αβορίγινες είχε τις καλύτερες προθέσει

Σκοπός της ήταν να διατηρηθεί η κουλτούρα τους, όχι ν

καταστραφεί».

«Και τι έγινε μετά με τον Άντριου;»

«Μετά κατάλαβαν ότι έπαιρνε τα γράμματα και το

στειλαν σε ένα ιδιωτικό σχολείο στην Αγγλία».

«Νόμιζα πως η Αυστραλία ήταν υπέρμαχος τη

κοινωνικής ισότητας και δεν θα έστελνε κάποιους σε ιδιωτικ

σχολεία».«Όλα κανονίστηκαν από τις αρχές, οι οποίες ανέλαβαν κ

α έξοδα. Υποθέτω πως σκοπός ήταν ο Άντριου να γίνει τ

φωτεινό παράδειγμα ενός πολιτικού πειράματος, που κατά τ

άλλα είχε προκαλέσει πολύ πόνο και μεγάλες ανθρώπινε

ραγωδίες. Όταν γύρισε στην Αυστραλία, μπήκε στΠανεπιστήμιο του Σίδνεϊ. Τότε ήταν που άρχισαν να το

άνουν από τον έλεγχό τους. Κατέληξε να αναμειχθεί σ

φασαρίες, απέκτησε τη φήμη πως ήταν επιθετικός και

αθμοί του πήραν τον κατήφορο. Απ’ ό,τι έχω καταλάβε

πήρξε και μια ατυχής ερωτική ιστορία κάπου στη διαδρομ



μια λευκή γυναίκα που τον άφησε επειδή η οικογένειά της δ

ταν και πολύ ενθουσιασμένη με αυτή τη σχέση, αλλά

Άντριου δεν θέλησε ποτέ να μιλήσει γι’ αυτό. Πάντως, ήτα

μια σκοτεινή και δύσκολη περίοδος της ζωής του, κ

σίγουρα θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερη. Όσρισκόταν στην Αγγλία είχε μάθει πυγμαχία. Ισχυριζόταν πω

τσι είχε επιβιώσει στο οικοτροφείο όπου έμενε. Στ

πανεπιστήμιο εδώ ξεκίνησε και πάλι την πυγμαχία και ότα

κλήθηκε να συμμετάσχει σε μια τουρνέ της ομάδας το

Τσίβερς, παράτησε τις σπουδές του και έφυγε από το Σίδν

ια ένα διάστημα».

«Μόλις τον είδα να παίζει μποξ» είπε ο Χάρι. «Δεν έχ

εχάσει και πολλά».

«Στην πραγματικότητα, απλώς θεώρησε την πυγμαχία ωνα διάλειμμα από τις σπουδές του, αλλά είχε μεγάλ

πιτυχία με τον Τσίβερς, ο Τύπος άρχισε να ασχολείται μα

ου, κι έτσι συνέχισε. Όταν μάλιστα έφτασε στον τελικό στ

πρωτάθλημα της Αυστραλίας, είχαν έρθει κάνα δυ

παγγελματίες μάνατζερ από την Αμερική για να τον δουμως κάτι συνέβη στη Μελβούρνη τη νύχτα πριν από το

ελικό: ήταν σε ένα εστιατόριο και κάποιος είπε ότι ο Άντριο

ίχτηκε στη φιλενάδα τού άλλου φιναλίστ. Τον έλεγα

Κάμπελ και τα είχε με μια όμορφη κοπέλα από το βόρε



Σίδνεϊ, η οποία αργότερα έγινε Μις Νέα Νότια Ουαλία. Έγιν

καβγάς στην κουζίνα και ο Άντριου, ο προπονητής το

Κάμπελ, ο μάνατζερ και ακόμα ένας τα έκαναν γυαλ

καρφιά.

»Βρήκαν τον Άντριου πεσμένο στον νεροχύτη, με σχισμένείλος, χαρακιές στο μέτωπο και στραμπουλιγμένο χέρι. Δε

γινε καμιά καταγγελία και γι’ αυτό βγήκε η φήμη πως είχ

ιχτεί στην κοπέλα του Κάμπελ. Εν πάση περιπτώσει,

Άντριου αναγκάστηκε να αποσυρθεί από τον τελικό, όμω

μετά από αυτό η καριέρα του ως πυγμάχου ξεφούσκωσ

Είναι αλήθεια πως έβγαλε νοκ άουτ μερικούς καλού

πυγμάχους σε κάποια τουρνουά, αλλά ο Τύπος έχασε τ

νδιαφέρον του γι’ αυτόν και οι επαγγελματίες μάνατζερ δε

αναφάνηκαν.»Σιγά σιγά σταμάτησε να παίρνει μέρος σε αγώνε

Λέγεται πως άρχισε να πίνει, και ύστερα από ένα τουρνου

στη δυτική ακτή τού ζητήθηκε να αποχωρήσει από την ομάδ

ου Τσίβερς, προφανώς επειδή είχε προκαλέσει σοβαρού

ραυματισμούς σε κάποιους ερασιτέχνες. Ύστερα από αυτό, Άντριου εξαφανίστηκε και δεν καταφέραμε ποτέ να μάθουμ

ι ακριβώς έκανε εκείνο το διάστημα, οπωσδήποτε όμω

ριγυρνούσε άσκοπα στην Αυστραλία για μερικά χρόνια, πρ

εκινήσει ξανά το πανεπιστήμιο».

«Έτσι τελείωσε η πυγμαχία για κείνον;» ρώτησε ο Χάρι.



«Ναι» απάντησε ο Τουγούμπα.

«Τι έγινε μετά;»

«Λοιπόν». Ο Τουγούμπα έκανε νόημα σε έναν σερβιτόρ

ια τον λογαριασμό. «Φαίνεται ότι ήταν περισσότερ

αποφασισμένος όταν ξεκίνησε ξανά τις σπουδές του και γνα διάστημα πήγε αρκετά καλά. Αλλά ήταν ήδη 1970,

ποχή των χίπηδων, των πάρτι και του ελεύθερου έρωτα, κ

ταν πολύ πιθανό να έπαιρνε κάποιες απαγορευμένες ουσίε

σε κάπως μεγάλες ποσότητες. Αυτό δεν βοήθησε και πολ

ις σπουδές του και τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήτα

κάτω του μετρίου».

Γέλασε σιγανά. «Μια ωραία μέρα ο Άντριου ξύπνησ

σηκώθηκε, κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη και έκαν

ναν απολογισμό: είχε έναν τρομερό πονοκέφαλο, ένμελανιασμένο μάτι που δεν ήξερε καν πώς είχε γίνει, ήτα

πάνω από τριάντα, δεν είχε τελειώσει τις σπουδές του κ

προφανώς είχε μια αυξανόμενη εξάρτηση από ορισμένε

ημικές ουσίες. Πίσω του είχε μια κατεστραμμένη καριέρ

πυγμάχου και μπροστά του, για να το πούμε απλά, έναβέβαιο μέλλον. Τι κάνεις λοιπόν σε αυτή την περίπτωση

Αίτηση στη Σχολή Αστυνομίας».

Ο Χάρι γέλασε.

«Επαναλαμβάνω αυτό που έχει πει ο Άντριου» εξήγησε



Τουγούμπα. «Παραδόξως έγινε δεκτός, παρά το παρελθό

ου και την προχωρημένη του ηλικία, ίσως επειδή οι αρχέ

θελαν περισσότερους Αβορίγινες αστυνομικούς. Έτσι

Άντριου έκοψε τα μαλλιά του, έβγαλε τον κρίκο από το αυ

ου, σταμάτησε και τις ουσίες, και τα υπόλοιπα τα ξέρειΒέβαια, όσον αφορά την εξέλιξή του στην ιεραρχία τη

αστυνομίας δεν έχει ελπίδες, ωστόσο θεωρείται ένας απ

ους καλύτερους αστυνομικούς του Σίδνεϊ».

«Συνεχίζεις να επαναλαμβάνεις τα λόγια του Άντριου;»

Ο Τουγούμπα γέλασε. «Φυσικά».

Από το μπαρ ακουγόταν το φινάλε της βραδινή

παράστασης των τραβεστί, το YMCA των Village Peopl

σίγουρη επιτυχία.

«Ξέρεις πολλά για τον Άντριου» σχολίασε ο Χάρι.«Είναι σχεδόν σαν πατέρας μου» είπε ο Τουγούμπ

Όταν ήρθα στο Σίδνεϊ δεν είχα κανέναν άλλο σκοπό από τ

α φύγω όσο το δυνατόν πιο μακριά από το σπίτι μου.

Άντριου με μάζεψε κυριολεκτικά από τους δρόμους και άρχισ

α με εκπαιδεύει, μαζί και κάνα δυο άλλους που επίσης είχαάσει τον δρόμο τους. Ο Άντριου ήταν εκείνος που με έπεισ

α πάω στο πανεπιστήμιο».

«Ουάου, άλλος ένας πυγμάχος πανεπιστημιακή

μόρφωσης».

«Αγγλικά και ιστορία. Το όνειρό μου είναι κάποια μέρα ν



ιδάξω τους ανθρώπους της φυλής μου». Το είπε μ

περηφάνια και αυτοπεποίθηση.

«Και εντωμεταξύ βάζεις στη θέση τους μεθυσμένου

αύτες και άξεστους χωριάτες;»

Ο Τουγούμπα χαμογέλασε. «Χρειάζεσαι κεφάλαιο για νκάνεις κάτι σε αυτόν τον κόσμο και δεν έχω την ψευδαίσθησ

πως θα βγάλω λεφτά ως δάσκαλος. Όμως δεν παίζω μόν

με ερασιτέχνες, έχω δηλώσει συμμετοχή για το πρωτάθλημ

ης Αυστραλίας φέτος».

«Για να πάρεις τον τίτλο που δεν πήρε ο Άντριου, έτσι;»

Ο Τουγούμπα σήκωσε το ποτήρι του κάνοντας μι

πρόποση: «Μακάρι!».

Όταν τελείωσε η παράσταση, το μπαρ άρχισε να αδειάζ

Η Μπιργκίτα είχε πει ότι είχε μια έκπληξη για τον Χάρι τράδυ, και εκείνος περίμενε με ανυπομονησία να έρθει η ώρ

α κλείσει το μαγαζί.

Ο Τουγούμπα συνέχισε να κάθεται στο τραπέζι. Είχ

πληρώσει και τώρα στριφογύριζε το ποτήρι στο χέρι του.

Χάρι είχε μια απροσδιόριστη αίσθηση πως ο Τουγούμπθελε κάτι – κάτι άλλο πέρα από το να διηγείται απλώ

παλιές ιστορίες.

«Έχεις κάνει καμιά πρόοδο με την υπόθεση για την οπο

ρθες εδώ, Χάρι;»



«Δεν ξέρω» απάντησε ο Χάρι και ήταν αλήθεια. «Πό

πότε έχεις την αίσθηση πως ψάχνεις με τηλεσκόπιο, ενώ

λύση βρίσκεται τόσο κοντά σου, που δεν φαίνεται παρά σα

μια θαμπάδα στον φακό».

«Ή πως στέκεσαι σε λάθος γωνία».Ο Χάρι τον κοίταζε να στραγγίζει το ποτήρι του. «Πρέπει ν

φύγω, Χάρι, αλλά πρώτα θέλω να σου πω μια ιστορία που θ

αποκαταστήσει την άγνοιά σου για την κουλτούρα μας. Έχε

ακούσει για το μαύρο φίδι;»

Ο Χάρι έγνεψε καταφατικά. Πριν φύγει για την Αυστραλ

ίχε διαβάσει κάτι για τα ερπετά που έπρεπε να αποφεύγει. Α

εν έκανε λάθος, το μαύρο φίδι δεν είχε τρομερό μέγεθο

ωστόσο ήταν φοβερά δηλητηριώδες.

«Σωστά, αλλά σύμφωνα με τον θρύλο δεν ήταν πάνττσι. Πολύ παλιά, την Εποχή του Ονείρου, το μαύρο φίδι ήτα

να ακίνδυνο φιδάκι. Το ιγκουάνα, αντίθετα, ήτα

ηλητηριώδες και πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι σήμερα. Έτρωγ

ανθρώπους και ζώα και μια μέρα το καγκουρό μάζεψε όλα τ

ώα για να βρουν έναν τρόπο να αντιμετωπίσουν αυτόν τοαχόρταγο δολοφόνο, τον Μουνγκουνγκάλι, τον μεγάλ

αρχηγό των ιγκουάνα. Ο Ουγιουμπούλουι –το μαύρο φίδι– τ

άφοβο φιδάκι δέχτηκε αμέσως την αποστολή».

Τουγούμπα καθόταν άνετα στην καρέκλα του και μιλούσε μ

αμηλή, ήρεμη φωνή, ενώ τα μάτια του ήταν συνεχώ



καρφωμένα στον Χάρι.

«Τα άλλα ζώα γέλασαν με το μικρό φιδάκι και είπαν πω

ρειαζόταν κάποιος μεγαλύτερος και δυνατότερος για να τ

άλει με τον Μουνγκουνγκάλι. “Περιμένετε και θα δείτε” είπ

Ουγιουμπούλουι και έφυγε έρποντας για τη φωλιά τοαρχηγού των ιγκουάνα. Όταν έφτασε εκεί, χαιρέτησε τ

εράστιο θηρίο και είπε πως ήταν μόνο ένα μικρό φίδι πο

εν άξιζε να το φάει, και πως το μόνο που ζητούσε ήταν μ

ωνιά όπου θα μπορούσε να μείνει ήσυχο, μακριά από τ

άλλα ζώα που το χλεύαζαν και το βασάνιζαν. “Φρόντισε ν

μη βρεθείς στον δρόμο μου, γιατί τόσο το χειρότερο γι

σένα” είπε ο Μουνγκουνγκάλι και δεν φάνηκε να δίνει πολλ

σημασία στο μαύρο φιδάκι.

»Το άλλο πρωί ο Μουνγκουνγκάλι έφυγε για το κυνήγι κα Ουγιουμπούλουι γλίστρησε πίσω του. Ένας διαβάτη

καθόταν μπροστά σε μια φωτιά. Δεν πρόλαβε ούτε ν

ανοιγοκλείσει τα μάτια του και ο Μουνγκουνγκάλι το

πιτέθηκε και του τσάκισε το κεφάλι με ένα δυνατό χτύπημ

στερα το ερπετό έβαλε τον άνθρωπο στην πλάτη του κον μετέφερε στη φωλιά του, όπου άφησε κάτω τον σάκο το

με το δηλητήριο και άρχισε να τρώει το φρέσκο ανθρώπιν

κρέας. Γρήγορος σαν αστραπή πετάχτηκε ο Ουγιουμπούλου

άρπαξε τον σάκο με το δηλητήριο και χάθηκε μέσα στου



Τουγούμπα. Θα φύγω για την πατρίδα μου όπου να ’ναι, γ

αυτό, αν δεν σε δω, σου εύχομαι καλή επιτυχία στ

πρωτάθλημα. Και στα μελλοντικά σου σχέδια».

O Τουγούμπα τού έσφιξε το χέρι, και ο Χάρι αναρωτήθηκ

αν θα μάθαινε ποτέ από τα λάθη του – τώρα το χέρι του ήτασαν χτυπημένη μπριζόλα.

«Κι εγώ εύχομαι να βρεις τι είναι η θαμπάδα στον φακό

ίπε ο Τουγούμπα. Είχε ήδη φύγει όταν ο Χάρι κατάλαβε γι

ποιο πράγμα μιλούσε.



Ο

10

Ο ΛΕΥΚΟΣ ΦΟΒΟΣ, Ο ΜΙΣΤΕΡ ΜΠΙΝ

ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΣ ΑΣΘΕΝΗΣ

νυχτοφύλακας έδωσε στην Μπιργκίτα έναν φακό.«Ξέρεις πού θα με βρεις, Μπιργκίτα. Πρόσεξε να μη σα

φάνε εκεί πάνω» είπε και επέστρεψε κουτσαίνοντας κ

αμογελώντας στο δωμάτιο του φύλακα.

Η Μπιργκίτα και ο Χάρι διέσχισαν τους σκοτεινού

στριφογυριστούς διαδρόμους του μεγάλου κτιρίου που ήταο ενυδρείο του Σίδνεϊ. Η ώρα ήταν δύο μετά τα μεσάνυχτ

και ο Μπεν, ο νυχτοφύλακας, τους είχε κλειδώσει μέσα.

Μια τυχαία ερώτηση από τον Χάρι –γιατί όλα τα φώτ

ταν σβηστά;– είχε οδηγήσει σε μια λεπτομερή εξήγηση απ



ον γέρο νυχτοφύλακα.

«Βέβαια, κάνουμε οικονομία στο ηλεκτρικό, αλλά δεν είν

αυτός ο πιο σημαντικός λόγος. Ο σημαντικότερος λόγο

ίναι πως λέμε στα ψάρια ότι είναι νύχτα. Τουλάχιστον, αυτ

χουμε σκοπό. Στο παρελθόν σβήναμε έναν κεντρικιακόπτη και άκουγες το σοκ όταν ξαφνικά σκοτείνια

ντελώς. Ένα σούσουρο ακουγόταν σε όλο το ενυδρείο:

χος από εκατοντάδες ψάρια που ορμούσαν να κρυφτούν

απλώς κολυμπούσαν πανικόβλητα στα τυφλά».

Ο Μπεν χαμήλωσε τη φωνή του ώστε να βγαίνει ένα

λάχιστος ψίθυρος και μιμήθηκε τα ψάρια κάνοντα

κυματοειδείς κινήσεις με τα χέρια του.

«Για αρκετά λεπτά μετά ακούγονταν παφλασμοί κ

πλαταγίσματα και μερικά ψάρια, το σκουμπρί, γιπαράδειγμα, τρελαίνονταν κυριολεκτικά όταν έσβηνε το φω

πεφταν πάνω στα τζάμια με δύναμη και σκοτώνοντα

Αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε ντίμερ, που ελάττωναν το φω

σταδιακά, μιμούμενοι τη φύση. Ύστερα από αυτό, μειώθηκα

και οι ασθένειες των ψαριών.greekleech.info Το φως λέει στσώμα μας πότε είναι μέρα και πότε νύχτα, και εγώ προσωπικ

πιστεύω πως τα ψάρια έχουν ανάγκη τον φυσικό ρυθμό τη

μέρας για να μη στρεσάρονται. Διαθέτουν βιολογικό ρολ

ακριβώς όπως εμείς και δεν πρέπει να επεμβαίνεις και να τ

αποδιοργανώνεις. Ξέρω ότι κάποιοι ιχθυοκαλλιεργητές στη



Τασμανία, για παράδειγμα, δίνουν στα ψάρια επιπλέον φω

ο φθινόπωρο. Τα ξεγελούν για να νομίζουν ότι είναι ακόμ

καλοκαίρι και να γεννούν περισσότερο.

Ο Μπεν χαίρεται να μιλάει λίγο παραπάνω όταν το

ωτήσεις κάτι» εξήγησε η Μπιργκίτα. «Του αρέσει ν

κουβεντιάζει με τους ανθρώπους σχεδόν όσο και με τα ψάρ

ου». Είχε δουλέψει τα δύο τελευταία καλοκαίρια ως έκτακτ

οηθός στο ενυδρείο και είχε γίνει φίλη με τον Μπεν, ποίος ισχυριζόταν πως εργαζόταν στο ενυδρείο από τότ

που είχε ανοίξει.

«Είναι τόσο ήρεμα εδώ τη νύχτα» είπε η Μπιργκίτα. «Τόσ

συχα. Κοίτα!» Έριξε τον φακό της σε έναν γυάλινο τοίχπίσω από τον οποίο μια κιτρινόμαυρη σμέρνα γλίστρησε έξ

από την τρύπα της και τους έδειξε μια σειρά από μικρ

μυτερά και κοφτερά δόντια. Πιο κάτω στον διάδρομο έριξε τ

φως σε δύο πιτσιλωτά σαλάχια που γλιστρούσαν στο νερ

πίσω από το πράσινο γυαλί, σαν να φτερούγιζαν σε αργκίνηση. «Δεν είναι όμορφα;» ψιθύρισε με μάτια που έλαμπα

Είναι σαν μπαλέτο χωρίς μουσική».

Ο Χάρι είχε την αίσθηση πως βάδιζε στις μύτες τω

ποδιών του περνώντας μέσα από έναν κοιτώνα. Ο μόνο

χος που ακουγόταν ήταν τα βήματά τους και το αδύναμ



κελάρυσμα του νερού.

Η Μπιργκίτα στάθηκε μπροστά σε έναν ψηλό γυάλιν

οίχο. «Εδώ έχουμε την αλμυρή του ενυδρείου, τη Ματίλντ

από το Κουίνσλαντ» είπε και κατηύθυνε το φως του φακο

στον γυάλινο τοίχο. Εκεί υπήρχε ένας ξερός κορμός δέντροίπλα στην απομίμηση μιας όχθης ποταμού. Μέσα στο νερ

πλεε ένα κούτσουρο.

«Τι είναι η αλμυρή;» ρώτησε ο Χάρι προσπαθώντας ν

ιακρίνει κάτι ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή το κούτσουρο άνοιξ

υο φωτεινά πράσινα μάτια. Έλαμπαν στο σκοτάδι σα

καθρέφτες.

«Είναι ένας κροκόδειλος που ζει σε αλμυρά νερά, σ

αντίθεση με τον γλυκό. Οι γλυκοί ζουν γενικώς τρώγοντα

ψάρια και δεν χρειάζεται να τους φοβάσαι».«Και οι αλμυροί;»

«Αυτούς πρέπει σίγουρα να τους φοβάσαι. Πολλ

εωρούμενοι επικίνδυνοι κυνηγοί επιτίθενται στου

ανθρώπους μόνο όταν νιώθουν πως απειλούνται, α

φοβούνται ή αν έχεις εισβάλει στην περιοχή τους. Έναλμυρός, ωστόσο, είναι ένα απλό, απονήρευτο πλάσμ

Απλώς θέλει το κορμί σου. Αρκετοί Αυστραλοί σκοτώνοντ

κάθε χρόνο στους βάλτους του Βορρά».

Ο Χάρι ακούμπησε στον γυάλινο τοίχο.

«Αυτό δεν οδηγεί σε… εεε… κάποιο είδος αντιπάθειας; Σ



ρισμένα μέρη της Ινδίας εξολόθρευσαν τις τίγρεις με τ

ικαιολογία ότι έτρωγαν μωρά. Γιατί αυτοί εδώ

ανθρωποφάγοι δεν εξοντώθηκαν;»

«Ο περισσότερος κόσμος εδώ έχει την ίδια χαλαρή στάσ

απέναντι στους κροκόδειλους με αυτήν που έχει για ταυτοκινητικά δυστυχήματα. Σχεδόν, τέλος πάντων. Αν θέλε

ρόμους, πρέπει να αποδεχτείς πως κάποιοι θα πεθαίνουν σ

αυτούς, έτσι δεν είναι; Ε, λοιπόν, αν θέλεις κροκόδειλου

πρέπει να αποδεχτείς κάτι αντίστοιχο. Αυτά τα ζώα τρών

ανθρώπους, αυτή είναι η φύση τους».

Ο Χάρι ανατρίχιασε. Η Ματίλντα είχε κλείσει τα μάτια τη

με τον ίδιο τρόπο που καλύπτονται οι προβολείς σε κάποι

μοντέλα της Porsche. Η έλλειψη της παραμικρής ρυτίδωση

στο νερό δεν πρόδιδε ότι το κούτσουρο που βρισκόταν μισμέτρο μακριά του, πίσω από το γυαλί, ήταν στη

πραγματικότητα δυο τόνοι μυς, δόντια και μοχθηρία.

«Ας πάμε παρακάτω» πρότεινε.

Κι εδώ έχουμε τον Μίστερ Μπιν» είπε ο Μπιργκίτα και έρι

ον φακό σε ένα μικρό, καστανό ψάρι. «Είναι ένα σαλά

φίντλερ ρέι – έτσι όπως λέμε τον Άλεξ στο μπαρ, αυτόν που

νγκερ είχε βγάλει Μίστερ Μπιν».

«Και γιατί τον λέτε φίντλερ ρέι;»



«Δεν ξέρω. Τον έλεγαν έτσι πριν πάω εγώ εκεί».

«Αστείο ακούγεται! Του αρέσει, απ’ ό,τι βλέπω, να κάθετα

ακίνητο στον βυθό».

«Ακριβώς γι’ αυτό πρέπει να προσέχεις όταν κολυμπά

Είναι δηλητηριώδες και αν το πατήσεις θα σε τσιμπήσει». Έφτασαν σε μια σκάλα που κατέβαινε στριφογυριστά σ

μία από τις μεγάλες δεξαμενές.

«Οι δεξαμενές δεν είναι τελικά ακριβώς αυτό που λέμ

νυδρείο, απλώς έχουν περικλείσει ένα κομμάτι του λιμανιο

Τζάκσον» είπε η Μπιργκίτα καθώς έμπαιναν.

Ένα πρασινωπό φως έπεφτε πάνω τους από την οροφ

σχηματίζοντας κυματοειδείς ρίγες. Γλιστρούσαν στ

πρόσωπο και στο σώμα της Μπιργκίτα και έδιναν στον Χά

ην αίσθηση πως στεκόταν κάτω από τα φωτορυθμικκάποιας ντισκοτέκ. Μόνο όταν η Μπιργκίτα σήκωσε το

φακό προς τα πάνω, ο Χάρι κατάλαβε πως περιβαλλότα

από νερό απ’ όλες τις πλευρές. Βρίσκονταν σε ένα γυάλιν

ούνελ κάτω από τη θάλασσα και το φως ερχόταν απέξω

καθώς φιλτραριζόταν μέσα από το νερό. Μια πελώρια σκιπέρασε ακριβώς από πάνω τους και ενστικτωδώς ο Χά

ραβήχτηκε προς τα πίσω. Η Μπιργκίτα γέλασε σιγανά κ

κατηύθυνε το φως του φακού προς το τεράστιο σαλάχι με τη

πίσης τεράστια ουρά που κολυμπούσε έξω από τον γυάλιν

οίχο.



«Mobulidae» είπε. «Τα σαλάχια του διαβόλου».

«Θεέ μου, είναι θηριώδες!» ψιθύρισε ο Χάρι.

Ολόκληρο το σαλάχι ήταν μια κυματοειδής κίνηση, σα

να γιγάντιο κύμα που ο Χάρι ένιωσε να τον νανουρίζε

Γύρισε στο πλάι, τους έγνεψε και χάθηκε στον σκοτεινδάτινο κόσμο σαν ένα μαύρο φάντασμα.

Κάθισαν στο δάπεδο και η Μπιργκίτα έβγαλε από τ

σακίδιό της μια κουβέρτα, δυο ποτήρια, ένα κερί και έν

μπουκάλι κόκκινο κρασί χωρίς ετικέτα. «Δώρο από έναν φίλ

που δούλευε σε αμπελώνα στην κοιλάδα Χάντερ» εξήγησ

και το άνοιξε. Ξάπλωσαν δίπλα δίπλα στην κουβέρτα κ

κοίταζαν το νερό από πάνω τους.

Ήταν σαν να βρίσκονταν σε έναν κόσμ

αναποδογυρισμένο, σαν να έβλεπαν έναν ανάποδο ουρανμε ψάρια σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου κ

παράξενα πλάσματα που είχε εφεύρει κάποιος με υπερβολικ

φαντασία. Ένα λαμπερό γαλάζιο ψάρι με απορημένο σα

φεγγάρι πρόσωπο και λεπτά, τρεμουλιαστά πτερύγια στη

κοιλιά αιωρούνταν στο νερό ακριβώς από πάνω τους.«Δεν είναι ωραίο να βλέπεις πόσο αργά κινούνται, πόσ

ωρίς νόημα φαίνονται όλες τους οι δραστηριότητες

ψιθύρισε η Μπιργκίτα. «Το νιώθεις πως κάνουν τον χρόνο ν

κυλάει πιο αργά;» Έφερε το παγωμένο χέρι της στον σβέρκ



ου Χάρι και τον χάιδεψε απαλά. «Καταλαβαίνεις πως ακόμ

και ο σφυγμός σου έχει σχεδόν σταματήσει;»

Ο Χάρι ξεροκατάπιε. «Δεν με νοιάζει που ο χρόνος κυλά

πιο αργά. Τουλάχιστον όχι τώρα» είπε. «Ούτε και τ

πόμενες, λίγες μέρες».Η Μπιργκίτα τον έσφιξε πιο δυνατά. «Ούτε λέξη γι’ αυτό

ίπε.

Μερικές φορές σκέφτομαι: Τόσο ηλίθιος είσαι τελικά, ΧάρΠαρατηρώ, για παράδειγμα, ότι ο Άντριου πάντα λέει γι

ους Αβορίγινες “αυτοί”, ότι μιλάει για τους ανθρώπους το

στο τρίτο πρόσωπο. Γι’ αυτό είχα μαντέψει μεγάλο μέρος τη

στορίας του, πριν ο Τουγούμπα μού πει συγκεκριμένε

λεπτομέρειες. Είχα σχεδόν υποψιαστεί πως ο Άντριου δε

μεγάλωσε ανάμεσα στους δικούς του, πως δεν ανήκ

πουθενά, αλλά αρμενίζει στην επιφάνεια και βλέπει τ

πράγματα απέξω. Όπως τώρα καθόμαστε εμείς εδώ κ

παρατηρούμε έναν κόσμο στον οποίο δεν μπορούμε νσυμμετέχουμε. Μετά την κουβέντα με τον Τουγούμπ

κατάλαβα και κάτι ακόμα: ο Άντριου δεν πήρε με τη γέννησ

ου το δώρο της φυσικής περηφάνιας που σε συνοδεύει ότα

ανήκεις σε κάποια φυλή, κι έτσι χρειάστηκε να φτιάξει μ

ική του. Στην αρχή νόμιζα ότι ντρεπόταν για τους αδελφού



ου, αλλά τώρα ξέρω ότι παλεύει με την ντροπή του».

Κάτι γρύλισε η Μπιργκίτα. Ο Χάρι συνέχισε: «Καμιά φορ

ομίζω πως κάπου έφτασα, μόνο για να βρεθώ ξανά τη

πόμενη στιγμή μέσα στη σύγχυση. Δεν μου αρέσει αυτή

σύγχυση, δεν την αντέχω. Γι’ αυτό λέω καλύτερα να μην είχαυτή την ικανότητα να προσέχω τις λεπτομέρειες ή να είχ

μεγαλύτερη ικανότητα να τις συνθέτω σε μια εικόνα που θ

βγαζε νόημα». Γύρισε προς την Μπιργκίτα και έκρυψε τ

πρόσωπό του στα μαλλιά της. «Είναι λάθος του Θεού ν

ώσει σε έναν άνθρωπο με τόση λίγη ευφυΐα τόσο μεγάλ

κανότητα να βλέπει τις λεπτομέρειες» είπε και προσπαθούσ

α εντοπίσει κάτι που είχε την ίδια μυρωδιά με τα μαλλιά τη

Μπιργκίτα. Αλλά είχε περάσει τόσος καιρός, που είχε ξεχάσ

ι ήταν.«Τι βλέπεις λοιπόν;» ρώτησε εκείνη.

«Όλοι προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή μου σ

κάτι που δεν καταλαβαίνω».

«Σαν τι;»

«Δεν ξέρω. Είναι σαν τις γυναίκες: λένε ιστορίες ποσημαίνουν κάτι άλλο. Αυτό που βρίσκεται ανάμεσα στ

ραμμές μπορεί να βγάζει μάτι, αλλά, όπως λέω, εγώ δεν έχ

ην ικανότητα να το δω. Γιατί εσείς οι γυναίκες δεν λέτε αυτ

που θέλετε να πείτε; Υπερεκτιμάτε την ικανότητα των αντρώ

α ερμηνεύουν».



«Δηλαδή εγώ φταίω τώρα;» φώναξε γελώντας

Μπιργκίτα και του έδωσε ένα ηχηρό φιλί. Η ηχώ κύλησε μέσ

στο υποβρύχιο τούνελ.

«Σσσς, μην ξυπνήσεις τον καρχαρία, τον Λευκό Φόβο

ίπε ο Χάρι.

Πέρασε κάμποση ώρα μέχρι να δει η Μπιργκίτα πως δεν είχ

αγγίξει το κρασί του.

«Ένα ποτηράκι κρασί δεν βλάπτει, έτσι δεν είναι;» είπε.«Βλάπτει» απάντησε ο Χάρι. Την τράβηξε κοντά το

αμογελώντας. «Αλλά ας μη μιλήσουμε γι’ αυτό». Τ

φίλησε κι εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα, σαν να περίμενε αυτ

ο φιλί μια αιωνιότητα.

Ο Χάρι ξύπνησε ξαφνιασμένος. Τα κεριά είχαν καεί και ήτα

κατασκότεινα. Δεν ήξερε από πού ερχόταν το πράσινο φω

στο νερό, αν ήταν το φεγγάρι πάνω από το Σίδνεϊ ή προβολείς από τη στεριά, ωστόσο γρήγορα χάθηκε. Όμω

μεινε με την αίσθηση πως κάποιος τον κοίταζε. Βρήκε το

φακό δίπλα στην Μπιργκίτα και τον άναψε – εκείνη κοιμότα

υλιγμένη στη μισή κουβέρτα, γυμνή και με μια έκφρασ

κανοποίησης. Έριξε το φως στο γυαλί.



Στην αρχή νόμισε ότι ήταν η αντανάκλαση του εαυτού το

αυτό που είδε, μετά τα μάτια συνήθισαν στο φως και ένιωσ

ναν τελευταίο δυνατό χτύπο στην καρδιά του πριν παγώσε

Ο Λευκός Φόβος στεκόταν πλάι του και τον κοίταζε μ

υάλινα, άψυχα μάτια. Ο Χάρι ξεφύσηξε και το τζάάμπωσε μπροστά στο χλωμό, πρησμένο από το νερ

πρόσωπο – το φάντασμα ενός πνιγμένου τόσο μεγάλο, πο

μοιαζε να γεμίζει όλη τη δεξαμενή. Τα δόντια προεξείχα

από τη μασέλα και έμοιαζαν σαν παιδική ζωγραφιά, μ

εθλασμένη γραμμή από τρίγωνα, άσπρα στιλέτα, φυτεμέν

υχαία σε δυο μασέλες χωρίς ούλα.

Ύστερα έπλευσε ψηλά από πάνω του, με ένα παγωμέν

λέμμα γεμάτο μίσος καρφωμένο σε κείνον όλη την ώρα, έν

λευκό πτώμα που γλιστρούσε μπροστά στο φως του φακομε αργές, κυματιστές κινήσεις, που έμοιαζαν να μη

ελειώνουν ποτέ.

Ώστε φεύγεις αύριο;»«Ναι». Ο Χάρι καθόταν με μια κούπα καφέ στο χέρι κ

δειχνε αμήχανος. Ο Μακόρμακ σηκώθηκε από το γραφε

ου και άρχισε να βηματίζει πάνω κάτω μπροστά από τ

παράθυρο.

«Νομίζεις λοιπόν πως είμαστε ακόμη μακριά από τη λύσ



ης υπόθεσης; Νομίζεις πως υπάρχει κάποιος ψυχοπαθή

κεί έξω μέσα στο πλήθος, ένας δολοφόνος χωρίς πρόσωπ

που σκοτώνει από παρόρμηση και δεν αφήνει ίχνη; Και τ

μόνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι ότι θα κάνει κάπο

λάθος την επόμενη φορά που θα χτυπήσει;»«Δεν είπα κάτι τέτοιο, σερ. Απλώς δεν έχω τίποτ

περισσότερο να προσφέρω εδώ πέρα. Επιπλέον, μο

ηλεφώνησαν πως με χρειάζονται στο Όσλο».

«Σπουδαία. Κι εγώ θα τους πω ότι τα πήγες πολύ καλ

δώ. Καταλαβαίνω πως κρίνεσαι για προαγωγή στη

πηρεσία σου».

«Κανείς δεν μου έχει πει τίποτα, σερ».

«Είσαι λοιπόν ελεύθερος υπηρεσίας την υπόλοιπη μέρ

και μπορείς να δεις τα αξιοθέατα του Σίδνεϊ πραναχωρήσεις, Χόλι».

«Πρέπει πρώτα να ελέγξω και να διαγράψω από το

κατάλογο των υπόπτων μας αυτόν τον Άλεξ Τόμαρος, σερ»

Ο Μακόρμακ στάθηκε και κοίταζε έξω από το παράθυρ

ο συννεφιασμένο και αποπνικτικά ζεστό Σίδνεϊ.«Πότε πότε νοσταλγώ τον τόπο μου, Χόλι. Το όμορφ

ησί απέναντι».

«Σερ;»

«Μαορί. Είμαι ένας μαορί, Χόλι. Έτσι λένε αυτούς πο

ίναι από τη Νέα Ζηλανδία. Οι γονείς μου ήρθαν εδώ ότα



μουν δέκα χρονών. Οι άνθρωποι φέρονται καλύτερα ο ένα

στον άλλο εκεί κάτω. Τουλάχιστον, αυτό θυμάμαι».

Θα είμαστε κλειστά για πολλές ώρες ακόμα» είπε κατσούφα γυναίκα στην πόρτα, με τον κουβά και τ

σφουγγαρίστρα στο χέρι.

«Δεν πειράζει, έχω ραντεβού με τον κύριο Τόμαρος

ιευκρίνισε ο Χάρι και αναρωτιόταν αν θα την έπειθε το σήμ

ου αστυνομικού της Νορβηγίας. Δεν χρειάστηκε όμωΆνοιξε την πόρτα ίσα ίσα για να χωρέσει να μπει ο Χάρ

Μύριζε ξεθυμασμένη μπίρα και απορρυπαντικό και το Albur

φαινόταν μικρότερο τώρα που το είδε άδειο και με το φως τη

μέρας.Βρήκε τον Άλεξ Τόμαρος, αλλιώς Μίστερ Μπιν, αλλιώ

Φίντλερ Ρέι, μέσα στο γραφείο του πίσω από το μπαρ. Ο Χά

συστήθηκε.

«Τι μπορώ να κάνω για εσάς, κύριε Χόλι;» Μιλούσ

ρήγορα και με την προφορά που έχει ένας ξένος ο οποίοχει ζήσει σε μια χώρα κάμποσα χρόνια – προσαρμοσμένη σ

μια δική του εκδοχή.

«Ευχαριστώ που με δεχτήκατε τόσο γρήγορα, κύρ

Τόμαρος. Ξέρω ότι άλλοι συνάδελφοι σας έχουν ήδ

συναντήσει και ρωτήσει ένα σωρό ερωτήσεις, έτσι δεν θα σα



απασχολήσω περισσότερο απ’ όσο είναι απολύτω

απαραίτητο. Θέλω μόνο…»

«Πολύ καλά, γιατί, όπως βλέπετε, έχω πολλή δουλει

Λογαριασμοί, καταλαβαίνετε…»

«Καταλαβαίνω. Από την κατάθεσή σας βλέπω πως τράδυ που εξαφανίστηκε η Ίνγκερ Χόλτερ ήσασταν εδώ κ

κάνατε λογαριασμούς. Ήταν κανείς άλλος εδώ μαζί σας;»

«Αν είχατε διαβάσει την κατάθεσή μου πιο προσεκτικ

ίμαι σίγουρος πως θα είχατε δει ότι ήμουν μόνος. Είμ

πάντα μόνος…» –ο Χάρι παρατηρούσε την αλαζονικ

κφραση του Άλεξ Τόμαρος και το στόμα του, που πέταγ

σάλια καθώς μιλούσε. Σε πιστεύω, σκεφτόταν– «…ότα

ασχολούμαι με λογαριασμούς. Εντελώς και απολύτως. Α

θελα θα μπορούσα να είχα υπεξαιρέσει εκατοντάδειλιάδες δολάρια από εδώ μέσα, χωρίς να πάρει είδησ

κανείς».

«Από τεχνική άποψη, λοιπόν, δεν έχετε άλλοθι για τ

ύχτα που εξαφανίστηκε η δεσποινίς Χόλτερ;»

Ο Τόμαρος έβγαλε τα γυαλιά του. «Από τεχνική άποψηπάρχει το τηλεφώνημα στη μητέρα μου στις δύο· της είπ

πως είχα τελειώσει και ξεκινούσα για το σπίτι».

«Από τεχνική άποψη, θα μπορούσατε να είχατε κάν

πολλά μεταξύ μίας, που έκλεισε το μπαρ, και δύο, κύρ

Τόμαρος. Δεν εννοώ πως είσαστε ύποπτος για κάτι…»



Ο Τόμαρος στύλωσε τη ματιά του στον αστυνομικό.

Ο Χάρι φυλλομέτρησε το άδειο σημειωματάριό το

προσποιούμενος πως ψάχνει κάτι. «Εδώ που τα λέμε, για

ηλεφωνήσατε στη μητέρα σας; Δεν είναι κάπως ασυνήθιστ

α τηλεφωνάς σε κάποιον στις δύο η ώρα μετά τα μεσάνυχτια να πεις κάτι τέτοιο;»

«Η μητέρα μου θέλει να ξέρει πού βρίσκομαι. Ο

αστυνομικοί έχουν μιλήσει μαζί της και δεν καταλαβαίν

ιατί πρέπει να ξαναλέμε τα ίδια».

«Είσαστε Έλληνας, έτσι δεν είναι;»

«Είμαι Αυστραλός και ζω εδώ τα τελευταία είκοσι χρόνι

Μπορεί οι γονείς μου κάποτε να ήταν Έλληνες, αλλά τώρα

μητέρα μου έχει πολιτογραφηθεί Αυστραλή. Τίποτε άλλο

Είχε πλήρη αυτοέλεγχο.«Δείξατε ενδιαφέρον για την Ίνγκερ Χόλτερ σε ένα π

προσωπικό επίπεδο. Πώς αντιδράσατε όταν σας απέρριψε κ

προτίμησε άλλους άντρες;»

Ο Τόμαρος έγλειψε τα χείλη του και πήγε να πει κάτι, αλλ

σταμάτησε. Η γλώσσα του φάνηκε ξανά. Σαν φιδιοσκέφτηκε ο Χάρι, ενός μικρού, μαύρου, αξιολύπητου φιδιο

ο οποίο όλοι περιφρονούν και θεωρούν ακίνδυνο.

«Η δεσποινίς Χόλτερ κι εγώ είχαμε πει να βγούμε γ

είπνο, αν σε αυτό αναφέρεστε. Δεν ήταν η μόνη εδώ πο



χω καλέσει σε δείπνο, μπορείτε να ρωτήσετε και τις άλλε

ην Κατρίν και την Μπιργκίτα, ας πούμε. Δίνω μεγάλ

σημασία στο να έχω καλές σχέσεις με τους υπαλλήλου

μου».

«Τους υπαλλήλους σας;»«Ναι, από τεχνική άποψη εγώ είμαι…»

«Ο μάνατζερ του μπαρ. Λοιπόν, κύριε μάνατζερ του μπα

πώς σας φάνηκε όταν εμφανίστηκε εδώ ο εραστής της;»

Τα γυαλιά του Τόμαρος είχαν αρχίσει να θαμπώνουν. «Η

νγκερ είχε καλές σχέσεις με πολλούς από τους πελάτες, άρ

μου ήταν αδύνατον να ξέρω αν κάποιος από αυτούς ήτα

ραστής της. Είχε λοιπόν εραστή; Τόσο το καλύτερο γι

κείνη…»

Ο Χάρι δεν χρειαζόταν να είναι ψυχολόγος για νκαταλάβει την προσπάθεια του Τόμαρος να ακουστ

αδιάφορος. «Ώστε λοιπόν δεν είχατε ιδέα με ποιον είχε π

ερμή σχέση, κύριε Τόμαρος;»

Ανασήκωσε τους ώμους του. «Με τον κλόουν, βέβαια

αλλά αυτός έχει άλλες προτιμήσεις…»«Ο κλόουν;»

«Ο Ότο Ρεχτνάγκελ σύχναζε εδώ. Του έδινε φαγητό για…

«…τον σκύλο!» κραύγασε ο Χάρι. Ο Τόμαρος αναπήδησ

στην καρέκλα του. Ο Χάρι σηκώθηκε και χτύπησε τη γροθι

ου στην παλάμη του άλλου χεριού του. «Αυτό είναι! Ο Ότ



πήρε μια σακούλα από το μπαρ χτες. Ήταν αποφάγια για το

σκύλο! Θυμάμαι τώρα πως έχει πει ότι έχει σκύλο. Η Ίνγκε

ίπε στην Μπιργκίτα ότι έπαιρνε αποφάγια για τον σκύλο τ

ύχτα που εξαφανίστηκε, και πάντα νομίζαμε πως ήταν γ

ον σκύλο του σπιτονοικοκύρη της. Όμως ο δαίμονας τηΤασμανίας είναι χορτοφάγος. Ξέρετε τι είδους αποφάγι

ταν; Ξέρετε πού μένει ο Ρεχτνάγκελ;»

«Θεέ και Κύριε, πού να ξέρω εγώ;» ρώτησε ο Τόμαρο

ρομοκρατημένος. Έσπρωξε την καρέκλα του πίσω, σχεδό

κόλλησε στο έπιπλο με τους φακέλους.

«ΟΚ, άκουσέ με καλά. Ούτε λέξη γι’ αυτή τη συζήτηση σ

κανέναν, ούτε στην αγαπημένη σου μανούλα, αλλιώς θ

πιστρέψω και θα σου κόψω το κεφάλι. Κατάλαβες Μίστε

Μπι… κύριε Τόμαρος;»Ο Άλεξ Τόμαρος έγνεψε καταφατικά.

«Και τώρα θα χρησιμοποιήσω το τηλέφωνό σας».

Ο ανεμιστήρας έτριζε απαίσια, όμως κανένας στο δωμάτεν το πρόσεχε. Η προσοχή όλων ήταν στραμμένη στο

Γιονγκ, που είχε βάλει μια διαφάνεια με τον χάρτη τη

Αυστραλίας στον προβολέα. Πάνω στον χάρτη είχ

σημειώσει κόκκινα σημάδια με ημερομηνίες στο πλάι.

«Αυτές είναι οι τοποθεσίες και οι ημερομηνίες που έγινα



ι βιασμοί και οι φόνοι, πίσω από τους οποίους νιώθουμ

σίγουροι πως βρίσκεται ο άνθρωπός μας» είπ

Προσπαθήσαμε και πρωτύτερα να βρούμε κάποιο

εωγραφικό ή χρονικό συσχετισμό, χωρίς να το πετύχουμ

Τώρα φαίνεται πως ο Χάρι το βρήκε για εμάς».Ο Γιονγκ τοποθέτησε μια άλλη διαφάνεια πάνω στη

πρώτη, με τον ίδιο χάρτη. Εδώ είχε μπλε σημάδια, πο

κάλυπταν σχεδόν όλα τα κόκκινα της προηγούμενη

ιαφάνειας.

«Τι είναι αυτό;» ρώτησε ανυπόμονα ο Γουάτκινς.

«Αυτό είναι από το πρόγραμμα των εμφανίσεων πο

πραγματοποίησε ο Περιοδεύων Αυστραλιανός Κήπος τω

Θαυμάτων, ένα τσίρκο, και δείχνει πού βρισκόταν τ

αντίστοιχες ημερομηνίες».Ο ανεμιστήρας συνέχιζε τη θρηνωδία του, αλλά κατά

άλλα επικρατούσε απόλυτη σιωπή στην αίθουσ

συνεδριάσεων.

«Άγιε μου Φανούριε, τον βρήκαμε!» ξέσπασε ο Λίμπι.

«Οι πιθανότητες όλο αυτό να είναι απλώς σύμπτωση είνστατιστικά μία στα τέσσερα εκατομμύρια» είπε χαμογελώντα

Γιονγκ.

«Περίμενε, περίμενε, ποιον ακριβώς ψάχνουμε τώρα

πενέβη ο Γουάτκινς.

«Ψάχνουμε αυτόν τον άνθρωπο» είπε ο Γιονγκ και έβαλ



μια τρίτη διαφάνεια. Δυο θλιμμένα μάτια σε ένα χλωμ

κάπως πρησμένο πρόσωπο με ένα αβέβαιο χαμόγελο του

κοίταζαν από την οθόνη. «Ο Χάρι θα σας πει περί τίνο

πρόκειται».

Ο Χάρι σηκώθηκε. «Πρόκειται για τον Ότο Ρεχτνάγκεπαγγελματία κλόουν, σαράντα δύο ετών, ο οποίο

περιοδεύει με τον Αυστραλιανό Κήπο των Θαυμάτων τ

ελευταία δέκα χρόνια. Όταν το τσίρκο δεν ταξιδεύει, αυτό

ει μόνος του εδώ στο Σίδνεϊ και δουλεύει ανεξάρτητα. Τώρ

μάλιστα έχει φτιάξει έναν μικρό θίασο και δίνει παραστάσε

στην πόλη. Έχει καθαρό ποινικό μητρώο, απ’ όσο μπορούμ

α ξέρουμε, ποτέ δεν τράβηξε την προσοχή για κάπο

σεξουαλικό αδίκημα και θεωρείται ένας ευχάριστος, ήσυχο

ύπος, αν και κάπως ιδιόρρυθμος. Το κρίσιμο σημείο είναπως ήξερε τη νεκρή, ήταν τακτικός θαμώνας στο μπαρ πο

ούλευε η Ίνγκερ Χόλτερ και με τον καιρό είχαν γίνει καλ

φίλοι. Προφανώς εκείνη πήγε στο σπίτι του Ότο Ρεχτνάγκε

η νύχτα που δολοφονήθηκε. Με φαγητό για τον σκύλ

ου».«Φαγητό για τον σκύλο;» γέλασε ο Λίμπι. «Στη μιάμισ

η νύχτα; Μάλλον κάτι άλλο είχε ο κλόουν μας στο μυαλ

ου, λέω εγώ».

«Εδώ ακριβώς άγγιξες την παράδοξη πλευρά τη



πόθεσης» είπε ο Χάρι. «Ο Ότο Ρεχτνάγκελ έχει προβάλει τ

προφίλ ενός εκατό τοις εκατό αμετανόητου ομοφυλόφιλο

από την ηλικία των δέκα χρονών».

Η πληροφορία προκάλεσε ένα σούσουρο γύρω από τ

ραπέζι.Ο Γουάτκινς αναστέναξε βαθιά. «Εννοείς ότι ένας τόσ

μοφυλόφιλος τύπος μπορεί να έχει σκοτώσει εφτά γυναίκε

και να έχει βιάσει εξαπλάσιο αριθμό;»

Ο Μακόρμακ είχε μπει στην αίθουσα συνεδριάσεων. Είχ

δη ενημερωθεί. «Αν έχεις υπάρξει ένας ευτυχισμένο

μοφυλόφιλος, με αποκλειστικά ομοφυλόφιλους φίλους σ

λη σου τη ζωή, δεν είναι ίσως τόσο παράξενο ότι αγχώνεσ

η μέρα που ανακαλύπτεις πως ένα ζευγά

καλοσχηματισμένα βυζιά κάνει το μόριό σου να ζωηρεύεΓαμώτο μου, ζούμε στο Σίδνεϊ, στη μόνη πόλη του κόσμο

που υπάρχουν κρυφο-ετεροφυλόφιλοι!» Το βροντερό γέλι

ου Μακόρμακ κάλυψε το κακάρισμα του Γιονγκ, πο

ελούσε τόσο, ώστε τα μάτια του είχαν γίνει δυο στενέ

σχισμές στο πρόσωπό του.Ο Γουάτκινς δεν άφησε τον εαυτό του να παρασυρθεί απ

λο αυτό το χιούμορ. Έξυσε το κεφάλι του: «Παρ’ όλα αυτά

πάρχουν κάνα δυο πράγματα που δεν κολλάνε εδώ. Πώ

κάποιος που ήταν τόσο ψυχρός και υπολογιστής σε όλη τ

ιαδρομή ξαφνικά αποκαλύπτεται με αυτόν τον τρόπο; Για



α καλέσει ένα θύμα στο σπίτι; Εννοώ, δεν ήξερε αν η Ίνγκε

ίχε πει πού πήγαινε, γεγονός που σε αυτή την περίπτωση μα

δηγούσε κατευθείαν σ' εκείνον. Επιπλέον, φαίνεται πως όλ

α άλλα θύματα επελέγησαν μεταξύ αγνώστων. Για

αφνικά να το αλλάξει αυτό και να διαλέξει ένα κορίτσι τποίο ξέρει;».

«Το μόνο που γνωρίζουμε γι’ αυτόν τον μπαγάσα είνα

πως δεν είχε κανένα σχέδιο» είπε ο Λίμπι και με την ανάσ

ου ύγρανε ένα από τα δαχτυλίδια που φορούσε. «Τ

αντίθετο, μοιάζει να του αρέσει η ποικιλία. Εκτός από το ό

α θύματα πρέπει να είναι ξανθιές» –γυάλισε το δαχτυλί

ου στο μανίκι του– «και ότι συχνά τις στραγγαλίζει μετά».

«Μία σε τέσσερα εκατομμύρια» επανέλαβε ο Γιονγκ.

Ο Γουάτκινς αναστέναξε. «ΟΚ, παραιτούμαι. Μποραπλώς να εισακούστηκαν οι προσευχές μας και τελικά ν

κανε το μοιραίο λάθος».

«Τι θα κάνετε τώρα;» ρώτησε ο Μακόρμακ.

Ο Χάρι πήρε τον λόγο: «Ο Ότο Ρεχτνάγκελ πιθανότατ

εν είναι στο σπίτι του. Έχει παράσταση με τον θίασό τοστην παραλία Μπόντι απόψε. Προτείνω να πάμε να δούμ

ην παράσταση και να τον συλλάβουμε αμέσως μετά».

«Βλέπω πως ο νορβηγός φίλος μας έχει αίσθηση το

μελοδραματικού» είπε ο Μακόρμακ.



«Αν διακοπεί η παράσταση, ο Τύπος θα πέσει αμέσω

πάνω στην υπόθεση, σερ».

Ο Μακόρμακ κατένευσε αργά. «Γουάτκινς;»

«Εντάξει από μένα, σερ».

«ΟΚ. Πηγαίνετε να τον φέρετε, λεβέντες».

Ο Άντριου είχε τραβήξει το πάπλωμα μέχρι το σαγόνι του κ

μοιαζε σαν να ήταν ήδη στο νεκροκρέβατο. Οι μελανιές στ

πλαϊνά του προσώπου του παρουσίαζαν μια γκάμα απνδιαφέροντα χρώματα και όταν προσπάθησε ν

αμογελάσει στον Χάρι, το πρόσωπό του παραμορφώθηκ

από τον πόνο.

«Θεέ μου, πονάει τόσο πολύ όταν χαμογελάς;» ρώτησε

Χάρι.

«Όλα πονάνε. Πονάει και μόνο να σκέφτομαι» απάντησε

Άντριου με μια θυμωμένη ματιά.

Υπήρχε ένα μπουκέτο λουλούδια στο κομοδίνο του.

«Από κάποια κρυφή θαυμάστρια;»«Μπορείς να το πεις κι έτσι. Τον λένε Ότο. Και αύριο θα μ

πισκεφτεί ο Τουγούμπα και σήμερα είσαι εσύ εδώ. Είν

ωραίο να νιώθεις αγαπητός».

«Σου έφερα και ένα δωράκι. Να το καπνίσεις όταν δεν σ

λέπει κανείς». Ο Χάρι έβγαλε ένα τεράστιο, σχεδόν μαύρ



πούρο.

«Ααα, ένα maduro από τον αγαπητό μου Νορβηγό!» Τ

πρόσωπο του Άντριου φωτίστηκε και γέλασε προσέχοντας ν

μην κάνει πολλές κινήσεις.

«Πόσο καιρό σε ξέρω, Άντριου;»Ο Άντριου χάιδεψε το πούρο σαν να επρόκειτο για γατάκ

Πρέπει να είναι κάμποσες μέρες, φίλε. Όπου να ’ναι θ

ίμαστε σαν αδέλφια».

«Και πόσο χρόνο νομίζεις πως παίρνει για να γνωρίσε

πραγματικά κάποιον;»

«Να γνωρίσεις πραγματικά;» Τώρα μύριζε με απόλαυση τ

πούρο. «Η αλήθεια είναι, Χάρι, πως τα πιο πατημέν

μονοπάτια στο αδιαπέραστο, σκοτεινό δάσος δεν χρειάζετ

πολύς καιρός για να τα γνωρίσεις. Μερικοί άνθρωποι έχουωραία, ίσια μονοπάτια, με φώτα και κατατοπιστικέ

πινακίδες. Μοιάζουν να θέλουν να σου πουν τα πάντα. Όμω

κεί πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός και να μην παίρνε

ίποτα ως δεδομένο. Γιατί τα θηρία του δάσους δεν τ

ρίσκεις σε φωτισμένα μονοπάτια, τα βρίσκεις στουσκοτεινούς θάμνους και στα χαμόκλαδα».

«Και πόσο καιρό παίρνει να τα γνωρίσεις αυτά;»

«Εξαρτάται από αυτόν που ψάχνει. Και από το δάσο

Μερικά δάση είναι πιο σκοτεινά από άλλα».

«Και το δικό σου δάσος πώς είναι;» ρώτησε ο Χάρι.



Ο Άντριου έβαλε το πούρο στο συρτάρι του κομοδίνου το

Σκοτεινό, σαν πούρο maduro». Κοίταξε τον Χάρι. «Όμω

αυτό βέβαια το ανακάλυψες μόνος σου…»

«Μίλησα μ’ έναν φίλο σου και έριξε λίγο περισσότερο φω

σε αυτό που είναι ο Άντριου Κένσινγκτον».«Ωραία, τότε ξέρεις για τι πράγμα μιλώ. Για να μη

παρασυρθείς από τους φωτισμένους δρόμους. Αλλά έχεις

σύ κάνα δυο σκοτεινά σημεία, κι έτσι δεν χρειάζεται να σ' τ

ξηγήσω περισσότερο».


«Ας πούμε μόνο πως μπορώ να αναγνωρίσω ένα

άνθρωπο που έχει παραιτηθεί από κάποια πράγματα. Τ

ποτό, για παράδειγμα».

«Όλοι μπορούν να το κάνουν αυτό» ψέλλισε ο Χάρι.«Ό,τι έχει κάνει κανείς έχει αφήσει σημάδια, έτσι δεν είνα

Η ζωή που έχεις ζήσει είναι γραμμένη πάνω σου, γι’ αυτού

που ξέρουν να διαβάζουν».

«Κι εσύ ξέρεις να διαβάζεις;»

Ο Άντριου ακούμπησε τη μεγάλη παλάμη του στον ώμου Χάρι. Είχε ξαναζωντανέψει εντυπωσιακά γρήγορ

σκέφτηκε ο Χάρι.

«Μου αρέσεις, Χάρι. Είσαι φίλος μου. Νομίζω ότι ξέρε

ια τι μιλάω, γι’ αυτό μην κοιτάς σε λάθος κατεύθυνση. Δε



ίμαι παρά ένας από τα πολλά εκατομμύρια μοναχικώ

ψυχών που αγωνίζονται να ζήσουν σ’ αυτόν τον κόσμο

Προσπαθώ να κάνω τη διαδρομή μου χωρίς να πέσω σ

πολλά μοιραία λάθη. Καμιά φορά συμβαίνει να είμαι απ

πάνω, έτσι που να μπορώ να κάνω κάτι καλό. Αυτό είναι όλΔεν είμαι και τόσο σπουδαίος, Χάρι. Το να μάθεις πράγματ

ια μένα δεν σε οδηγούν πουθενά. Διάολε, ούτε εγώ κα

νδιαφέρομαι ιδιαίτερα να μάθω πολλά για τον εαυτό μου».

«Γιατί όχι;»

«Όταν το δάσος σου είναι τόσο σκοτεινό που ούτε εσύ

διος το βλέπεις, είναι σοφό να μην προχωράς πάρα πολ

στην ανακάλυψή του. Μπορεί γρήγορα να βρεθείς μπροστ

σε γκρεμό».

Ο Χάρι κατένευσε, έμεινε καθισμένος και κοίταζε τλουλούδια στο βάζο. «Πιστεύεις στην τύχη;» ρώτησε.

«Είναι αλήθεια» είπε ο Άντριου «πως η ζωή είναι μια σειρ

από απίθανα, τυχαία περιστατικά. Όταν αγοράζεις λαχείο, γ

παράδειγμα, και έχεις τον αριθμό 822531, οι πιθανότητες ν

κερδίσει αυτός ο αριθμός είναι μία στο εκατομμύριο».Ο Χάρι κούνησε ξανά το κεφάλι του συμφωνώντας. «Αυτ

που με ανησυχεί» είπε «είναι πως αυτός ο αριθμός το

λαχείου μού έπεσε πολλές φορές στη σειρά».

«Αλήθεια;» Ο Άντριου ανακάθισε στο κρεβάτι του. «Γι

πες στον θείο».



«Το πρώτο πράγμα που ακούω μόλις έρχομαι στο Σίδν

ίναι πως δεν επρόκειτο να σου αναθέσουν αυτή τη

πόθεση, αλλά πως εσύ επέμεινες να αναλάβεις την υπόθεσ

ης δολοφονίας της Ίνγκερ Χόλτερ και, επιπλέον, ζήτησες ν

συνεργαστείς συγκεκριμένα μαζί μου – με τον ξένο. Ήδη τόα έπρεπε να είχα αναρωτηθεί για μερικά πράγματα. Τ

πόμενο που κάνεις είναι να με συστήσεις σε έναν από του

φίλους σου, με το πρόσχημα να σκοτώσουμε λίγη ώρ

παρακολουθώντας ένα όχι και τόσο διασκεδαστικό νούμερ

στο τσίρκο. Από τους τέσσερα εκατομμύρια κατοίκους το

Σίδνεϊ, γνωρίζω αυτό το συγκεκριμένο άτομο το πρώτο βράδ

που βρίσκομαι εδώ. Ένα άτομο! Μέσα σε τέσσερ

κατομμύρια! Το ίδιο άτομο εμφανίζεται ξανά τυχαία

μάλιστα βάζουμε ένα πολύ προσωπικό στοίχημα για εκατολάρια, όμως το θέμα είναι πως εμφανίζεται στο μπαρ όπο

ούλευε η Ίνγκερ Χόλτερ, και μάλιστα λέει ότι την ήξερε! Κ

πάλι ένα στα τέσσερα εκατομμύρια! Και ενώ προσπαθούμε ν

στριμώξουμε έναν πιθανό δολοφόνο, συγκεκριμένα το

βανς Γουάιτ, ξαφνικά εσύ ανακαλύπτεις έναν μάρτυρα ποχει δει τον Γουάιτ, έναν από τους δεκαοκτώ εκατομμύρι

ανθρώπους σε αυτή την ήπειρο, κάποιον που έτυχε να είν

στη Νιμπίν ακριβώς τη νύχτα του φόνου!»

Ο Άντριου έμοιαζε βυθισμένος σε σκέψεις. Ο Χά



συνέχισε: «Είναι λογικό, λοιπόν, να μου δώσεις τη διεύθυνσ

ου μπαρ όπου η συμμορία του Έβανς Γουάιτ “κατά τύχη

συχνάζει, έτσι ώστε υπό πίεση να επιβεβαιώσουν την ιστορ

που όλοι φαίνεται πως θέλουν να πιστέψω: ότι ο Γουάιτ δε

μπλέκεται».Δυο νοσοκόμες μπήκαν στο δωμάτιο και η μία έπιασε τη

κάτω άκρη του κρεβατιού. Η άλλη είπε φιλικά αλλ

αποφασιστικά: «Λυπάμαι, αλλά τελείωσε το επισκεπτήριο.

κύριος Κένσινγκτον πρέπει να πάει για μαγνητική και

ιατροί περιμένουν».

Ο Χάρι έσκυψε στο αυτί του Άντριου. «Είμαι ένα

άνθρωπος μέτριας νοημοσύνης, Άντριου. Αλλ

καταλαβαίνω πως υπάρχει κάτι που θέλεις να μου πεις. Αυτ

που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν μπορείς να το πεις στσια. Ή γιατί χρειάζεσαι εμένα. Υπάρχει κάποιος που σε έχ

στο χέρι, Άντριου;» Περπατούσε δίπλα στο κρεβάτι καθώς ο

οσοκόμες το τσούλησαν έξω από την πόρτα και κατά μήκο

ου διαδρόμου. Ο Άντριου είχε ακουμπήσει το κεφάλι του στ

μαξιλάρι και είχε κλείσει τα μάτια του.«Χάρι, είχες πει ότι οι λευκοί και οι Αβορίγινες είχαμε, λίγ

πολύ, φτιάξει την ίδια ιστορία για τη δημιουργία των πρώτω

ανθρώπων στη Γη, επειδή είχαμε βγάλει τα ίδ

συμπεράσματα γι’ αυτά που δεν ξέραμε και είχαμε παρόμοιε

σωτερικές διαδικασίες. Από τη μια, αυτό είναι ίσως το πι



λίθιο πράγμα που έχω ακούσει ποτέ, από την άλλη ελπίζ

α έχεις δίκιο. Και σε αυτή την περίπτωση, χρειάζεται απλώ

α κλείσεις τα μάτια και να δεις…»

«Άντριου!» Ο Χάρι σφύριξε στο αυτί του. Είχαν σταθ

μπροστά σε ένα ασανσέρ και η μια αδελφή άνοιξε την πόρτΜην παίζεις μαζί μου, Άντριου, ακούς! Ο Ότο είναι; Ο Ότ

ίναι ο Μπουμπούρ;»

Ο Άντριου άνοιξε τα μάτια του. «Πώς…»

«Θα τον συλλάβουμε απόψε, Άντριου. Μετά τη

παράσταση».

«Όχι!» Ο Άντριου μισοσηκώθηκε στο κρεβάτι και η μί

οσοκόμα τον έσπρωξε προσεκτικά αλλά σταθερά πίσω.

«Ο γιατρός είπε να μείνετε ακίνητος, κύριε Κένσινγκτο

Μην ξεχνάτε πως είχατε σοβαρή διάσειση». Γύρισε προς τοΧάρι: «Αποδώ και πέρα δεν μπορείτε να ακολουθήσετε».

Ο Άντριου προσπάθησε ξανά να σηκωθεί. «Όχι ακόμη

Χάρι. Δώσε μου δυο μέρες. Όχι ακόμη. Υποσχέσου μου πω

α περιμένετε δυο μέρες! Στον διάολο, αδελφή!» Έδιωξε τ

έρι που προσπαθούσε να τον κρατήσει ξαπλωμένο.Ο Χάρι στάθηκε στην κεφαλή του κρεβατιού και τ

κράτησε γερά. Έσκυψε και ψιθύρισε με τρομερή έντασ

σχεδόν φτύνοντας τις λέξεις: «Προς το παρόν, κανένας απ

ους άλλους δεν ξέρει πως ο Ότο σε γνωρίζει, αλλά είν



έμα χρόνου να το μάθουν. Θα αρχίσουν να αναρωτιούντ

ια τον ρόλο σου σε όλο αυτό, Άντριου. Δεν μπορώ ν

καθυστερήσω τη σύλληψη χωρίς να μου δώσεις κάποιο

καλό λόγο, διάολε! Τώρα!».

Ο Άντριου άρπαξε το κολάρο του Χάρι: «Κοίταξε πιπροσεκτικά, Χάρι! Χρησιμοποίησε τα μάτια σου! Κοίτα…

άρχισε να λέει, αλλά ύστερα παραιτήθηκε και βούλιαξε πίσ

στο μαξιλάρι.

«Να κοιτάξω τι;» επέμεινε ο Χάρι, όμως ο Άντριου είχ

κλείσει τα μάτια του και του έκανε νόημα με το χέρι να φύγε

Ξαφνικά φάνηκε τόσο γερασμένος και μικρός, σκέφτηκε

Χάρι. Γερασμένος, μικρός και μαύρος σε ένα μεγάλο λευκ

κρεβάτι.

Μια από τις νοσοκόμες έσπρωξε απότομα τον Χάρι πίσκαι το τελευταίο πράγμα που είδε εκείνος πριν κλείσουν

πόρτες του ασανσέρ ήταν το μεγάλο, μαύρο χέρι του Άντριο

που συνέχιζε να γνέφει.



Π

11

ΜΙΑ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΚΑΙ Η ΜΠΙΡΓΚΙΤΑ ΓΔΥΝΕΤΑΙ

άνω από την κορυφογραμμή που δέσποζε πίσω από τη

παραλία Μπόντι, ένα λεπτό παραπέτασμα από σύννεφκρυβε τον απογευματινό ήλιο. Η παραλία είχε αρχίσει ν

αδειάζει. Ένα συνεχές κύμα του κόσμου που γέμιζε τ

ιάσημη και γκλαμουράτη ακτή της Αυστραλία

απομακρυνόταν με διάφορους τρόπους: σέρφερ με άσπρ

αντηλιακή κρέμα στα χείλη και τη μύτη, μποντιμπιλντεράδε

που περπατούσαν λικνίζοντας τους γοφούς τους, κορίτσια μ

κομμένα τζιν και πατίνια, ηλιοκαμένες διασημότητες β

ιαλογής και σιλικονάτες κολυμβήτριες. Με λίγα λόγια, «

μορφοι άνθρωποι», οι νέοι, ωραίοι και –τουλάχιστο



πιφανειακά– επιτυχημένοι. Η Κάμπελ Παρέιντ,

παραθαλάσσια λεωφόρος με τα καταστήματα υψηλή

απτικής, τα περιζήτητα μικρά ξενοδοχεία και τα απλ

πανάκριβα εστιατόρια δίπλα δίπλα, έσφυζε από κόσμο αυτ

ην ώρα της μέρας. Ανοιχτά σπορ αμάξια κυλούσαν αργστους πηγμένους δρόμους, καθώς οι οδηγοί έβλεπαν τη

κίνηση στα πεζοδρόμια μέσα από σκούρα γυαλιά-καθρέφτε

μαρσάροντας τις μηχανές τους με ανυπόμονες κραυγές.

Ο Χάρι σκέφτηκε την Κριστίν. Θυμήθηκε τη φορά πο

κείνος και η Κριστίν είχαν πάρει το Interrail και είχαν κατεβ

από το τρένο στις Κάννες. Ήταν η πιο υψηλή τουριστικ

περίοδος και δεν υπήρχε ούτε ένα δωμάτιο σε λογική τιμή σ

λόκληρη την πόλη. Ταξίδευαν ήδη αρκετό καιρό και τ

πουγκί τους είχε αδειάσει. Άλλωστε το ταξιδιωτικό τουσυνάλλαγμα δεν τους επέτρεπε διανυκτέρευση σε κάποιο απ

α πολλά λουξ ξενοδοχεία της πόλης. Ρώτησαν λοιπόν πό

φευγε το επόμενο τρένο για το Παρίσι, κλείδωσαν τα σακίδ

ους σε ένα ντουλαπάκι στον σταθμό και κατέβηκαν μέχ

ην Κρουαζέτ. Σεργιάνισαν πάνω κάτω κοιτάζοντας τουανθρώπους και τα ζώα, όλα τα ίδιο ωραία και πλούσι

καθώς και τα απίθανα γιοτ με τα πληρώματά τους –με ειδικ

σκάφος δεμένο στην πρύμνη για τις μετακινήσεις από κ

προς το γιοτ και με εξέδρα προσγείωσης ελικοπτέρου στη

ροφή–, που τους έκαναν να ορκιστούν πως θα ψήφιζα



σοσιαλιστές σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

Στο τέλος ζεστάθηκαν τόσο από τη βόλτα, που θέλησα

α κολυμπήσουν. Πετσέτες και μαγιό είχαν μείνει στ

σακίδια, κι έτσι αναγκάστηκαν να πέσουν με τα εσώρουχα.

Κριστίν δεν είχε καθαρά σλιπ και φορούσε ένα από τκαθόλου κομψά σώβρακα του Χάρι. Βούτηξαν με τα λευκ

ους σώβρακα στη Μεσόγειο, ανάμεσα σε τάνγκα, μπικίνι κ

αριά χρυσαφικά, χαχανίζοντας χαρούμενα.

Ο Χάρι θυμήθηκε πως ξάπλωσε ανάσκελα στην παραλί

μετά και κοίταζε την Κριστίν να στέκεται με ένα χαλαρ

φανελάκι και να βγάζει το βρεγμένο, βαρύ σώβρακ

Χαιρόταν το θέαμα του λαμπερού της δέρματος με τ

σταγόνες νερού να αστράφτουν στον ήλιο, το φανελάκι πο

σηκώθηκε και αποκάλυψε έναν μακρύ, μαυρισμένο μηρό, τηωραία καμπύλη του γλουτού της, τα παρατεταμένα βλέμματ

ων Γάλλων, τη ματιά που του έριξε για μια στιγμή και το

πιασε να την κοιτάζει, πώς χαμογέλασε και συνέχισε να το

κοιτάζει στα μάτια καθώς ανέβαζε αργά αργά το τζιν της, πώ

βαλε το χέρι της κάτω από το φανελάκι για να σηκώσει τφερμουάρ αλλά το άφησε εκεί, έγειρε πίσω και έκλεισε τ

μάτια της… Ύστερα έγλειψε προκλητικά τα χείλη της με τη

κόκκινη γλώσσα της, ταλαντεύτηκε και έπεσε με δύναμ

πάνω του ξεσπώντας σε γέλια.



Μετά έφαγαν σε ένα εξωφρενικά ακριβό εστιατόριο με θέ

η θάλασσα και καθώς έδυε ο ήλιος κάθισαν αγκαλιασμέν

στην παραλία –με την Κριστίν να κλαίει από την αβάσταχτ

μορφιά–, όπου συμφώνησαν να μείνουν στο ξενοδοχεί

Carlton και να το σκάσουν το πρωί χωρίς να πληρώσουν καντέλει, να μην πάνε τις δυο μέρες που σχεδίαζαν στο Παρίσ

Εκείνο το καλοκαίρι ήταν πάντα το πρώτο πράγμα πο

σκεφτόταν όταν το μυαλό του πήγαινε στην Κριστίν. Ήτα

όσο έντονο, και μετά με ευκολία είπαν πως ήταν έτσι επειδ

ρίσκονταν στα πρόθυρα του χωρισμού. Όμως ο Χάρι δε

υμόταν τον εαυτό του να σκέφτεται τον χωρισμό εκείνες τ

μέρες.

Το φθινόπωρο ο Χάρι έφυγε για τη στρατιωτική του θητεί

και πριν από τα Χριστούγεννα η Κριστίν είχε γνωρίσει έναμουσικό και είχε φύγει μαζί του στο Λονδίνο.

Σε ένα τραπέζι στο υπαίθριο καφέ στη γωνία της Κάμπε

Παρέιντ και της λεωφόρου Λάμροκ κάθονταν ο Χάρι, ο Λίμκαι ο Γουάτκινς. Το τραπέζι βρισκόταν στη σκιά, ήταν αργ

ο απόγευμα, αλλά όχι τόσο αργά ώστε να μη χρειάζοντ

υαλιά ηλίου. Δεν ένιωθαν καθόλου ευχάριστα φορώντας τ

σακάκι της στολής τους μέσα στη ζέστη, όμως χωρίς αυτό θ

μφανίζονταν με κοντό μανίκι και θήκη πιστολιού. Δε



μιλούσαν πολύ, απλώς περίμεναν.

Ανάμεσα στην παραλία και την Κάμπελ Παρέιν

ρισκόταν το θέατρο Σεντ Τζορτζ, ένα όμορφο κίτρινο κτίρι

που θα έδινε παράσταση ο Ότο Ρεχτνάγκελ.

«Έχεις ξαναχρησιμοποιήσει πιστόλι Browning Hi-Powerώτησε ο Γουάτκινς.

Ο Χάρι έγνεψε αρνητικά. Του είχαν δείξει πώς να το γεμίζ

και να το ασφαλίζει όταν του παραδόθηκε ο εξοπλισμός, κ

αυτό ήταν όλο. Ωστόσο, δεν υπήρχε πρόβλημα. Ο Χάρι δε

πίστευε πως ο Ότο θα έβγαζε ένα υπεραυτόματο όπλο και θ

ους θέριζε όλους.

Ο Λίμπι κοίταξε το ρολόι του. «Ώρα να πηγαίνουμε» είπ

Είχε ένα στεφάνι από ιδρώτα γύρω από το κεφάλι του.

Ο Γουάτκινς ξερόβηξε. «ΟΚ, τελευταία επανάληψη: Όταα είναι όλοι πάνω στη σκηνή και θα υποκλίνονται μετά τ

φινάλε, ο Χάρι κι εγώ θα μπούμε από την πλαϊνή πόρτα. Έχ

συνεννοηθεί με τον θυρωρό να την αφήσει ανοιχτή. Επίση

χει βάλει μια ταμπέλα με το όνομα του Ρεχτνάγκελ στη

πόρτα του καμαρινιού του. Θα μείνουμε απέξω μέχρι να έρθ Ρεχτνάγκελ, και εκεί θα τον συλλάβουμε. Του περνάμ

ειροπέδες αλλά δεν χρησιμοποιούμε όπλα, εκτός αν είν

απόλυτη ανάγκη. Έξοδος από την πίσω πόρτα, όπου θα μα

περιμένει ένα περιπολικό. Ο Λίμπι θα κάθεται ανάμεσα στου

εατές με ένα γουόκι τόκι και θα μας ειδοποιήσει όταν



Ρεχτνάγκελ έρχεται ή αν μας πάρει μυρωδιά και προσπαθήσ

α το σκάσει μέσα από το πλήθος προς την κυρίως είσοδ

Ας πάμε στις θέσεις μας και ας κάνουμε μια προσευχή ν

χουν κλιματισμό εκεί μέσα».

Η μικρή, φιλική αίθουσα του θεάτρου Σεντ Τζορτζ ήτα

εμάτη και ο ενθουσιασμός μεγάλος όταν σηκώθηκε

αυλαία. Τρόπος του λέγειν σηκώθηκε δηλαδή, γιατί στη

πραγματικότητα η αυλαία έπεσε. Οι κλόουν στέκονταν κκοίταζαν έκπληκτοι ψηλά, εκεί απ’ όπου είχε πέσει ξαφνικά

αυλαία, ύστερα άρχισαν να το συζητούν χειρονομώντα

ξαλλα, τρέχοντας άτακτα, σπρώχνοντας την αυλαία έξ

από τη σκηνή, πέφτοντας ο ένας πάνω στον άλλο κγάζοντας το καπέλο στο κοινό ζητώντας συγγνώμη. Γέλι

και χαρούμενες φωνές υποδέχτηκαν τους κλόουν. Ήτα

φανερό ότι υπήρχαν αρκετοί φίλοι και γνωστοί των ηθοποιώ

στην αίθουσα. Η σκηνή καθαρίστηκε και στήθηκε μ

κιλοτίνα. Ο Ότο μπήκε στη σκηνή με τη συνοδεία ενόμονότονου, πένθιμου εμβατηρίου που έπαιζε ένα τύμπανο.

Ο Χάρι κοίταξε την γκιλοτίνα και σκέφτηκε ότι ήταν μ

παραλλαγή του ίδιου νούμερου που είχε δει στον σταθμ

παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Προφανώς εμφανιζόταν

ασίλισσα απόψε, γιατί ο Ότο φορούσε μια κόκκινη τουαλέτ



μια πολύ μακριά ξανθιά περούκα και είχε πουδραρισμέν

λευκό πρόσωπο. Ο δήμιος επίσης φορούσε καινούργ

κοστούμι: μια κολλητή μαύρη στολή με μια κυματιστή μπέρτ

κάτω από τα μπράτσα, που τον έκανε να μοιάζει με διάολο. Ή

με νυχτερίδα, σκέφτηκε ο Χάρι.Η λεπίδα της γκιλοτίνας τραβήχτηκε ψηλά και, αφο

οποθετήθηκε μια κολοκύθα από κάτω, έπεσε με φόρα και μ

ναν υπόκωφο χτύπο στο κάτω δοκάρι της γκιλοτίνας, σα

α μην υπήρχε καν εκεί η κολοκύθα. Ο δήμιος σήκωσ

ριαμβευτικά ψηλά τα δύο κομμάτια της κομμένη

κολοκύθας καθώς το ακροατήριο ζητωκραύγαζε κ

ειροκροτούσε. Ύστερα από μερικές σπαραξικάρδιες σκηνέ

που η βασίλισσα θρηνούσε και ικέτευε για έλεος και μάτα

προσπαθούσε να αποκτήσει την εύνοια του μαυροντυμένοσύρθηκε στην γκιλοτίνα ενώ χτυπούσε τα πόδια της κάτ

από το φόρεμα, προς μεγάλη ικανοποίηση το

φιλοθεάμονος κοινού.

Η λεπίδα ανέβηκε ξανά και άρχισε πάλι να βροντάει τ

ύμπανο, όλο και πιο δυνατά καθώς χαμήλωναν τα φώτα.Ο Γουάτκινς έσκυψε και είπε: «Ώστε λοιπόν σκοτώνοντ

ανθιές και πάνω στη σκηνή;».

Το τύμπανο όλο και δυνάμωνε. Ο Χάρι κοίταξε τριγύρω

λοι κάθονταν στην άκρη του καθίσματός τους, όλο αγωνί

Μερικοί έγερναν μπροστά με ανοιχτό στόμα, ενώ άλλ



κλειναν με τα χέρια τα αυτιά τους. Για περισσότερα απ

κατό χρόνια γενιές και γενιές θεατών είχαν καθίσει με το

διο τρόπο, είχαν μαγευτεί και είχαν φρικιάσει με το ίδ

έαμα. Σαν απάντηση στις σκέψεις αυτές, ο Γουάτκινς έγειρ

ανά προς τη μεριά του. «Η βία είναι σαν την κόκα κόλα κη Βίβλο: κλασική».

Το τύμπανο συνέχιζε να βροντάει και ο Χάρι πρόσεξε πω

παρατραβούσε. Δεν είχε κάνει τόση ώρα να πέσει η λεπίδ

ην πρώτη φορά που είχε δει το νούμερο. Ο δήμιο

ανησυχούσε. Έσυρε τα πόδια του λίγο μπροστά και κοίταξ

ην κορφή της γκιλοτίνας, σαν κάτι να μην πήγαινε καλ

Ξαφνικά, χωρίς κανείς να έχει κάνει τίποτα, η λεπίδα άρχισ

α κατεβαίνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα σφυρίζοντας. Ο Χά

κοκάλωσε χωρίς να το θέλει και μια άναρθρη κραυγή βγήκαπό το κοινό καθώς το μαχαίρι έφτασε στον λαιμό. Τ

ύμπανο σταμάτησε απότομα και το κεφάλι έπεσε με ένα

δούπο στο πάτωμα. Ακολούθησε μια εκκωφαντική σιωπ

πριν τη σχίσει μια στριγκλιά που ακούστηκε από κάπο

μπροστά από τον Γουάτκινς και τον Χάρι. Πανικόαπλώθηκε στην αίθουσα και ο Χάρι μισόκλεινε τα μάτια το

ια να διακρίνει τι γινόταν μέσα στο σκοτάδι. Είδε μόνο το

ήμιο να οπισθοχωρεί.

«Μεγαλοδύναμε!» ψιθύρισε ο Γουάτκινς.



Ακούστηκε ένας ήχος από τη σκηνή σαν κάποιος ν

ειροκροτούσε. Ο Χάρι σήκωσε το κεφάλι του. Από το

κομμένο λαιμό της αποκεφαλισμένης βασίλισσας πρόβαλε

σπονδυλική στήλη, σαν άσπρο σκουλήκι που κουνάει αργ

ο κεφάλι του πάνω κάτω. Το αίμα ανάβλυζε από την τρύππου έχασκε και πιτσίλιζε το πάτωμα της σκηνής.

«Ήξερε ότι είμαστε στα ίχνη του!» ψιθύρισε ο Γουάτκιν

Ήξερε ότι ερχόμαστε! Μάλιστα ντύθηκε σαν κάποιο από τ

αμημένα θύματά του!» Πλησίασε το πρόσωπο του Χάρ

Γαμώ το κέρατό μου, Χόλι, γαμώτο!»

Ο Χάρι δεν ήξερε τι ήταν αυτό που του έφερε ναυτ

αφνικά – αν ήταν το αίμα ή ο κακόγουστος συνδυασμό

ων λέξεων «γαμημένα» και «θύματα» του Γουάτκινς

απλώς και μόνο η κακοσμία της ανάσας του.Μέσα σε ελάχιστη ώρα είχε σχηματιστεί μια κόκκιν

λιμνούλα, όπου ο δήμιος γλίστρησε καθώς, ακόμη φανερ

σοκαρισμένος, έσπευσε να σηκώσει το κεφάλι. Βρόντηξε στ

πάτωμα και δύο από τους κλόουν όρμησαν πάνω στη σκην

εφωνίζοντας με μια φωνή: «Ανάψτε τα φώτα, τραβήξτε τηαυλαία!».

Δυο άλλοι κλόουν έτρεξαν στη σκηνή με την κουρτίνα τη

αυλαίας και στάθηκαν και οι τέσσερις να κοιτάζονται μι

μεταξύ τους και μια να κοιτάζουν την ψηλή οροφ

Ακούστηκε μια κραυγή πίσω από τη σκηνή, τα φώτ



αναβόσβησαν, κάτι βρόντηξε και το θέατρο βυθίστηκε στ

απόλυτο σκοτάδι.

«Κάτι βρομάει εδώ. Χόλι, έλα μαζί μου!» Ο Γουάτκιν

άρπαξε το μπράτσο του Χάρι και πήγε να βγει προς τα έξω.

«Κάθισε κάτω» ψιθύρισε ο Χάρι και τον τράβηξε πίσω στέση του.

«Τι;»

Τα φώτα άναψαν και η σκηνή, που μόλις λίγ

ευτερόλεπτα πριν ήταν ένα χάος από αίμα, κομμέν

κεφάλια, γκιλοτίνες, κλόουν και κουρτίνες, τώρα ήταν άδει

κτός από τον δήμιο και τον Ότο Ρεχτνάγκελ, ο οποίο

στεκόταν στην άκρη της σκηνής με το ξανθό κεφάλι τη

ασίλισσας κάτω από το μπράτσο του. Τους υποδέχτηκα

νθουσιώδεις ζητωκραυγές από τους θεατές, στις οποίεαπάντησαν με βαθιές υποκλίσεις.

«Πανάθεμά τον, τον ηλίθιο» βλαστήμησε ο Γουάτκινς.

Στο διάλειμμα ο Γουάτκινς πρόσφερε στον εαυτό του μιμπίρα. «Αυτό το νούμερο μου έκοψε τα ήπατα» είπε. «Ακόμ

ρέμω, γαμώτο μου. Μήπως να τον πιάσουμε αμέσως το

μπάσταρδο. Μου σπάει τα νεύρα αυτή η αναμονή».

Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους του. «Γιατί; Δεν πρόκειτ

α πάει πουθενά και δεν υποψιάζεται τίποτα. Α



ακολουθήσουμε το σχέδιο καλύτερα».

Ο Γουάτκινς πάτησε διακριτικά το γουόκι τόκι για ν

λέγξει αν είχε επικοινωνία με τον Λίμπι, ο οποίος, γ

σιγουριά, καθόταν ακόμη στην αίθουσα. Το περιπολικό ήτα

δη στη θέση του, στην πίσω πόρτα.Ο Χάρι έπρεπε να παραδεχτεί πως οι τεχνικές βελτιώσε

ου νούμερου της γκιλοτίνας ήταν αποτελεσματικές, ωστόσ

αναρωτιόταν γιατί ο Ότο είχε αλλάξει από Λουδοβίκος ΙΣΤ

σε ξανθιά γυναίκα που κανείς δεν μπορούσε να προσδιορίσ

ην ταυτότητά της. Ίσως να υπολόγιζε ότι ο Χάρι θ

ρησιμοποιούσε τις προσκλήσεις που του είχε δώσει και θ

ταν στην αίθουσα. Ήταν αυτός ο τρόπος του να παίζει μ

ην αστυνομία; Ο Χάρι ήξερε ότι δεν ήταν ασυνήθιστο γι

κατά συρροή δολοφόνους να νιώθουν όλο και πιο ασφαλεκαθώς περνούσε ο χρόνος και δεν συλλαμβάνονταν. Ή

μήπως ζητούσε κάποιος να τον σταματήσει; Και βέβαι

πήρχε και μια τρίτη πιθανότητα, ότι ήταν απλώς έν

ούμερο του τσίρκου το οποίο είχαν τροποποιήσει ελαφρώς

Χτύπησε ένα κουδούνι.«Αρχίζουμε πάλι» είπε ο Γουάτκινς. «Ελπίζω να μ

σκοτωθούν κι άλλοι απόψε».

Λίγο μετά την αρχή της δεύτερης πράξης, ο Ότο εμφανίστηκ



τυμένος κυνηγός. Περπατούσε αθόρυβα με ένα πιστόλι στ

έρι και κοίταζε ψηλά, μέσα στα δέντρα που τα είχαν φέρ

σουλώντας στη σκηνή. Από τα δέντρα ερχόταν κελάηδισμ

πουλιών, το οποίο ο Ότο προσπαθούσε να μιμηθεί καθώ

σκόπευε τα κλαδιά. Ακούστηκε η εκπυρσοκρότηση τοπλου, σηκώθηκε λίγος καπνός και κάτι μαύρο έπεσε απ

να δέντρο στο δάπεδο της σκηνής με έναν γδούπο.

κυνηγός έτρεξε και σήκωσε έκπληκτος μια μαύρη γάτα!

το υποκλίθηκε βαθιά και βγήκε από τη σκηνή μέσα σ

πευφημίες.

«Αυτό δεν το κατάλαβα» ψιθύρισε ο Γουάτκινς.

Ο Χάρι μπορεί να είχε ευχαριστηθεί την παράσταση αν δε

ταν τόσο αγχωμένος. Ωστόσο, έτσι όπως ήταν τ

πράγματα, παρακολουθούσε περισσότερο το ρολόι του παρσα συνέβαιναν στη σκηνή. Επιπλέον, κάμποσα από τ

ούμερα περιλάμβαναν πολιτική σάτιρα με τοπικ

αρακτήρα, που για τον Χάρι μπορεί να ήταν αδιάφορα, αλλ

ο ακροατήριο τα εκτιμούσε ιδιαιτέρως. Στο τέλος, έπαιξε

μουσική, άναψαν τα φώτα και όλοι οι ηθοποιοί εμφανίστηκαστη σκηνή.

Ο Χάρι και ο Γουάτκινς ζήτησαν συγγνώμη από όλη τ

σειρά των θεατών που χρειάστηκε να σηκωθούν για ν

μπορέσουν εκείνοι να βγουν, και κατευθύνθηκαν βιαστικ

στην πόρτα στο πλάι της σκηνής. Όπως είχαν συμφωνήσε



ταν ανοιχτή και πέρασαν σε έναν διάδρομο που διέτρεχ

μικυκλικά το πίσω μέρος της σκηνής. Στο βάθος το

ιαδρόμου βρήκαν την πόρτα με την ταμπέλα «Ότ

Ρεχτνάγκελ , κλόουν» και περίμεναν. Η μουσική και τ

ποδοκρότημα από την αίθουσα του θεάτρου έκαναν τουοίχους να τρέμουν. Τότε ακούστηκε ένα τρίξιμο στο γουόκ

όκι του Γουάτκινς. Το σήκωσε.

«Κιόλας;» είπε. «Η μουσική παίζει ακόμη εκεί μέσ

βερ». Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. «Τι; Επανάλαβ

βερ».

Ο Χάρι κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

«Μείνε εκεί που είσαι και μη χάσεις από τα μάτια σου τη

πόρτα της σκηνής. Όβερ και τέλος». Ο Γουάτκινς έβαλε ξαν

ο γουόκι τόκι στην εσωτερική του τσέπη και πήρε το πιστόαπό τη θήκη του. «Ο Λίμπι δεν βλέπει τον Ρεχτνάγκελ στ

σκηνή!»

«Ίσως να μην τον αναγνωρίζει. Χρησιμοποιούν πολύ μέ

απ όταν…»

«Η κωλόφατσα δεν είναι στη σκηνή» επανέλαβε κπροσπάθησε να ανοίξει την πόρτα του καμαρινιού αλλά ήτα

κλειδωμένη. «Γαμώτο μου, Χόλι, νιώθω πως τα σκατώσαμ

αμώτο!»

Ο διάδρομος ήταν στενός, κι έτσι ο Γουάτκινς ακούμπησ



ην πλάτη του στον απέναντι τοίχο και κλότσησε την πόρτ

στερα από τρεις κλοτσιές, η πόρτα υποχώρησε μέσα σε μι

ροχή από σκλήθρες ξύλου. Μπήκαν επιφυλακτικά σε έν

άδειο καμαρίνι γεμάτο ατμούς. Το πάτωμα ήταν βρεγμέν

Το νερό και ο ατμός έρχονταν από μια μισάνοιχτη πόρτα, ποπροφανώς οδηγούσε στο μπάνιο. Στάθηκαν στα δύο πλαϊν

ης πόρτας. Ο Χάρι επίσης είχε βγάλει το περίστροφό του κ

προσπαθούσε ψηλαφητά να το απασφαλίσει.

«Ρεχτνάγκελ!» φώναξε ο Γουάτκινς. «Ρεχτνάγκελ!»

Καμιά απάντηση.

«Δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτό» γρύλισε.

Ο Χάρι είχε δει αρκετές αστυνομικές σειρές στη

ηλεόραση για να του αρέσει αυτό που συνέβαινε. Νερό πο

ρέχει και αναπάντητες φωνές δεν προμήνυαν τίποτε καλό.Ο Γουάτκινς έδειξε τον Χάρι με τον δείκτη του και μέσ

στο ντους με τον αντίχειρα. Του Χάρι του ήρθε να το

απαντήσει με τη γνωστή χυδαία χειρονομία, με το μεσαί

άχτυλο σηκωμένο, αλλά αναγνώρισε πως ήταν σειρά το

ώρα. Έδωσε μια κλοτσιά στην πόρτα, έκανε δυο βήματμέσα στον καυτό ατμό του μπάνιου και ένιωσε μουσκεμένο

από την κορφή ως τα νύχια. Μπροστά του η κουρτίνα το

μπάνιου ήταν τραβηγμένη. Την έσπρωξε στο πλάι με τη

κάννη του περίστροφου.

Τίποτα.



Έκαψε το χέρι του καθώς έκλεινε τη βρύση που έτρεχε κ

λαστήμησε στα νορβηγικά. Τα παπούτσια του πλατσούριζα

καθώς άλλαξε θέση για να δει μέσα από τον ατμό πο

ποχωρούσε. «Τίποτα εδώ μέσα!» φώναξε.

«Τότε γιατί τόσο νερό, που να πάρει ο διάολος;»«Κάτι βουλώνει την αποχέτευση. Μια στιγμή!»

Ο Χάρι βούτηξε το χέρι του στο νερό και ψαχούλεψε μέχ

που τα δάχτυλά του άγγιξαν κάτι μαλακό και γλιστερό πο

φραζε το σιφόνι. Το έπιασε και το τράβηξε έξω. Αισθάνθηκ

αναγούλα, ξεροκατάπιε και προσπάθησε να πάρει βαθ

ανάσα, αλλά ένιωσε πως ο ατμός που εισέπνευσε τον έπνιγε

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε ο Γουάτκινς. Στεκόταν στη

πόρτα και κοίταζε τον Χάρι σκυμμένο στην ντουζιέρα.

«Νομίζω πως μόλις έχασα ένα στοίχημα και χρωστκατό δολάρια στον Ότο Ρεχτνάγκελ» ψέλλισε ο Χάρ

Τουλάχιστον σε ό,τι απέμεινε από αυτόν».

Αργότερα ο Χάρι είχε μια ομιχλώδη ανάμνηση αυτών πο

συνέβησαν στη συνέχεια στο θέατρο Σεντ Τζορτζ, λες και

ατμοί από το μπάνιο του Ότο είχαν σκορπιστεί και είχαισβάλει παντού: στον διάδρομο, όπου θόλωσαν τ

περίγραμμα του θυρωρού που προσπαθούσε να ανοίξει τη

πόρτα του βεστιαρίου του θεάτρου· μέσα από τ

κλειδαρότρυπες, όπου τύλιξαν σε ένα κοκκινωπό φίλτρο τ



έαμα που αντίκρισαν όταν έσπασαν την πόρτα και είδαν τη

κιλοτίνα που έσταζε αίμα, και μέσα στους ακουστικούς του

πόρους, όπου έκαναν τον ήχο από τις στριγκλιές βουβό κ

μπουκωμένο όταν δεν κατάφεραν να εμποδίσουν του

άλλους ηθοποιούς να μπουν και να δουν τον ΌτΡεχτνάγκελ διαμελισμένο και σκορπισμένο σε ολόκληρο τ

ωμάτιο.

Τα άκρα του είχαν πεταχτεί στις γωνίες σαν τα χέρια και τ

πόδια μιας κούκλας. Οι τοίχοι και το πάτωμα ήτα

πιτσιλισμένα με αληθινό, παχύρρευστο αίμα, που γρήγορα θ

πηζε και θα γινόταν μαύρο. Ένα κορμί από σάρκα και αίμ

ωρίς μέλη κειτόταν στη βάση της γκιλοτίνας, το κεφάλι μ

ρθάνοιχτα μάτια, μια μύτη κλόουν, τα μάγουλα και τ

στόμα πασαλειμμένα με κραγιόν.Ο ατμός είχε κολλήσει στο δέρμα, στο στόμα και στο

υρανίσκο του Χάρι. Σαν σε αργή κίνηση, είδε τον Λίμπι ν

γαίνει από την ομίχλη, να τον πλησιάζει και να του ψιθυρίζ

στο αυτί: «Ο Άντριου το έσκασε από το νοσοκομείο».

Ο Γουάτκινς στεκόταν ακόμη καρφωμένος πλάι στηκιλοτίνα. «Τόσο θράσος ο αλήτης!» τον άκουσε ο Χάρι ν

λέει σαν από πολύ μακριά.

Ναι, βέβαια, σκέφτηκε ο Χάρι.

Κάτω από το κεφάλι του Ότο ο δολοφόνος είχε αφήσ

μια ξανθιά περούκα.



Κάποιος πρέπει να είχε λαδώσει τον ανεμιστήρ

Στριφογυρνούσε χαρωπά, χωρίς τον παραμικρό ήχο.

«Το μόνο πρόσωπο που είδαν οι αστυνομικοί στπεριπολικό να βγαίνει από την πίσω πόρτα ήταν εκείνη

μαύρη φιγούρα του δήμιου, σωστά;» Ο Μακόρμακ τούς είχ

καλέσει όλους στο γραφείο του.

Ο Γουάτκινς κατένευσε. «Έτσι είναι, σερ. Θα δούμε τι θ

πουν οι άλλοι ηθοποιοί και οι θυρωροί – τους ανακρίνουώρα. Ο δολοφόνος είτε καθόταν ανάμεσα στο κοινό κ

μπήκε από την ανοιχτή πόρτα της σκηνής είτε μπήκε από τη

πίσω πόρτα πριν βρεθεί το περιπολικό στη θέση του».

Αναστέναξε. «Ο θυρωρός λέει πως η πίσω πόρτα ήτακλειδωμένη κατά τη διάρκεια της παράστασης και, σε αυτ

ην περίπτωση, ο δολοφόνος πρέπει να είχε κλειδί ή να το

άνοιξε κάποιος ή να μπήκε απαρατήρητος μαζί με του

θοποιούς και να κρύφτηκε κάπου. Πρέπει να χτύπησε μετ

ο νούμερο με τη γάτα, όταν ο Ότο ετοιμαζόταν για το φινάλστο καμαρίνι. Πιθανότατα τον νάρκωσε –οι ιατροδικαστέ

ρήκαν ίχνη από αιθέρα– ας ελπίσουμε, δηλαδή» πρόσθεσ

Γουάτκινς «είτε μέσα στο καμαρίνι ή αργότερα στη

καρνταρόμπα. Οπωσδήποτε, ο τύπος πρέπει να είναι ένα

ψυχρός εκτελεστής. Αφού τον έκανε κομματάκια, του έκοψ



α γεννητικά όργανα, γύρισε στο καμαρίνι και άνοιξε τ

ρύσες, έτσι ώστε όποιος τον έψαχνε να ακούσει το νερό κ

α νομίζει πως ο Ότο έκανε ντους».

Ο Μακόρμακ ξερόβηξε. «Γιατί η γκιλοτίνα; Υπάρχου

υκολότεροι τρόποι να σκοτώσεις έναν άνθρωπο…»«Εγώ, σερ , θα έλεγα πως επρόκειτο για αυθόρμητη πράξη

Κατά πάσα πιθανότητα, δεν ήξερε ότι θα τη μετέφεραν στη

καρνταρόμπα στο διάλειμμα».

«Πολύ άρρωστο το κάθαρμα» είπε ο Λίμπι κοιτάζοντας τ

ύχια του.

«Και οι πόρτες; Ήταν όλες κλειδωμένες, έτσι; Πώ

μπήκαν στην γκαρνταρόμπα;»

«Μίλησα στον θυρωρό» είπε ο Χάρι. «Ως θιασάρχης,

το είχε όλα τα κλειδιά στο καμαρίνι του. Λείπουν όλα».«Και εκείνο το… κοστούμι του διαβόλου;»

«Βρισκόταν στην κούτα πλάι στην γκιλοτίνα μαζί με τ

κομμένο κεφάλι και την περούκα, σερ. Ο δολοφόνος τ

φόρεσε μετά τον φόνο και το χρησιμοποίησε για ν

μεταμφιεστεί. Επίσης πανούργο. Και μάλλον όπροσχεδιασμένο».

Ο Μακόρμακ ακούμπησε το κεφάλι του στα χέρια του. «Τ

λες εσύ, Γιονγκ;»

Ο Γιονγκ καθόταν και χτυπούσε το πληκτρολόγιο το

πολογιστή, ενώ οι άλλοι μιλούσαν. «Ας ξεχάσουμε το



μαυροντυμένο διάβολο για λίγο» είπε. «Η λογική λέει πως

ολοφόνος είναι κάποιος από τον θίασο».

Ο Γουάτκινς ξεφύσηξε θορυβωδώς.

«Αφήστε με να τελειώσω, σερ» είπε ο Γιονγκ. «Ψάχνουμ

ια κάποιον που γνώριζε την παράσταση και ήξερε ότι ο Ότεν παρουσιαζόταν ξανά στη σκηνή μετά το νούμερο με τ

άτα μέχρι το φινάλε, περίπου είκοσι λεπτά αργότερα. Έν

μέλος του θιάσου, επιπλέον, δεν θα χρειαζόταν να μπ

κρυφά, πράγμα που αμφιβάλλω αν κάποιος απέξω θα τ

κατάφερνε απαρατήρητος. Λογικά, τουλάχιστον ένας απ

σάς θα τον είχε δει αν χρησιμοποιούσε την πλαϊνή πόρτ

ης σκηνής».

Οι άλλοι δεν μπορούσαν παρά να συμφωνήσου

κουνώντας το κεφάλι.«Τέλος πάντων, έκανα την έρευνά μου και ανακάλυψα ό

πάρχουν ακόμα τρία μέλη του θιάσου που ήταν μαζί στο

Περιοδεύοντα Αυστραλιανό Κήπο των Θαυμάτων. Αυτ

σημαίνει πως υπήρχαν άλλα τρία άτομα απόψε που μπορεί ν

ταν στον τόπο των εγκλημάτων για τα οποία συζητήσαμστις αντίστοιχες ημερομηνίες. Ίσως ο Ότο να ήταν μόνο ένα

αθώος, που απλώς ήξερε πάρα πολλά. Ας αρχίσουμε ν

ψάχνουμε εκεί που έχουμε πιθανότητες να βρούμε κάτ

Προτείνω να ξεκινήσουμε με τον θίασο αντί για το φάντασμ



ης όπερας, που πιθανόν ήδη βρίσκεται πέρα από λόφους κ

ουνά».

Ο Γουάτκινς έγνεψε αρνητικά. «Δεν μπορούμε ν

αγνοήσουμε το προφανές, ότι ένα άγνωστο άτομ

γκαταλείπει τη σκηνή του εγκλήματος με μια στολή πορήκε δίπλα στο όπλο του εγκλήματος. Αποκλείεται να μη

χει καμία σχέση με το έγκλημα».

Ο Χάρι συμφώνησε. «Εγώ λέω να ξεχάσουμε τους άλλου

θοποιούς του θιάσου. Γιατί, πρώτα απ’ όλα, τίποτα δεν έχ

αλλάξει το γεγονός πως ο Ότο μπορεί να έχει βιάσει και ν

χει σκοτώσει τις κοπέλες. Μπορεί να υπάρχουν χίλιοι λόγ

ια να θέλει κάποιος να σκοτώσει έναν κατά συρρο

ολοφόνο. Ο τύπος μπορεί, για παράδειγμα, να είν

αναμεμειγμένος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ίσως ήξερπως ο Ότο επρόκειτο να συλληφθεί από την αστυνομία κ

εν ήθελε να διακινδυνεύσει να τον παρασύρει μαζί του σε μ

μολογία. Δεύτερον, δεν είναι σίγουρο ότι ο δολοφόνο

ξερε εκ των προτέρων πόσο χρόνο είχε. Μπορεί να πίεσε το

το να του πει πότε θα ξαναεμφανιζόταν στη σκηνή. Κρίτον, ακούστε την προαίσθησή σας!»

Έκλεισε τα μάτια του. «Το νιώθετε, έτσι δεν είναι;

άνθρωπος-νυχτερίδα είναι ο άνθρωπός μας. Ναραχντάρν!»

«Τι πράγμα;» είπε ο Γουάτκινς.

Ο Μακόρμακ κρυφογέλασε. «Φαίνεται ότι ο νορβηγό



φίλος μας συμπλήρωσε το κενό που άφησε ο αγαπητός μα

τετέκτιβ Κένσινγκτον» είπε.

«Ναραχντάρν» επανέλαβε ο Γιονγκ. «Το σύμβολο τω

Αβορίγινων για τον θάνατο, η νυχτερίδα».

«Υπάρχει και κάτι άλλο που με ανησυχεί» συνέχισε Μακόρμακ. «Ο τύπος μπορεί να βγει έξω από την πίσ

πόρτα απαρατήρητος και να βρεθεί μόνο δέκα βήματα απ

ους πιο πολυσύχναστους δρόμους του Σίδνεϊ, όπο

γγυημένα μπορεί να εξαφανιστεί σε δευτερόλεπτα. Όμω

καθυστερεί για να φορέσει ένα κοστούμι, που είναι σίγουρ

πως θα τραβήξει την προσοχή αλλά ταυτόχρονα σημαίνει ό

κρύβει την πραγματική του ταυτότητα. Σχεδόν νιώθεις πω

ξερε ότι το περιπολικό ήταν εκεί και παρακολουθούσε τη

πίσω πόρτα. Κι αν ισχύει αυτό, πώς είναι δυνατόν;»Σιωπή.

«Πώς πάει ο Κένσινγκτον στο νοσοκομείο, επί τ

υκαιρία;» Ο Μακόρμακ έβγαλε μια παστίλια για τον λαιμ

και την έβαλε στο στόμα του. Κανείς δεν μιλούσε.

ανεμιστήρας στριφογύριζε αθόρυβα.«Δεν βρίσκεται πια εκεί» είπε εντέλει ο Λίμπι.

«Μπράβο, αυτό κι αν είναι γρήγορη ανάρρωση!» σχολίασ

Μακόρμακ. «Ωραία, λοιπόν, η αλήθεια είναι πω

ρειαζόμαστε όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις μας όσο τ



υνατόν γρηγορότερα, πρέπει να πω: ψιλοκομμένοι κλόου

φτιάχνουν καλύτερα πρωτοσέλιδα από βιασμένα κορίτσι

Και όπως έχω ξαναπεί, λεβέντες, αυτοί που νομίζουν πω

μπορούμε να γράψουμε τις εφημερίδες στα παλιά μας τ

παπούτσια κάνουν μεγάλο λάθος. Οι εφημερίδες έχουαπολύσει και έχουν διορίσει αρχηγούς αστυνομίας σε αυτή τ

ώρα στο παρελθόν. Αν λοιπόν δεν θέλετε να πάρω πό

από εδώ μέσα, ξέρετε τι πρέπει να γίνει. Όμως πρώτ

πηγαίνετε για έναν καλό ύπνο. Έχεις να πεις κάτι, Χάρι;»

«Τίποτα, σερ».

«ΟΚ, καληνύχτα».

Τα πράγματα εδώ ήταν διαφορετικά. Οι κουρτίνες στ

ωμάτιο του ξενοδοχείου δεν ήταν τραβηγμένες και στ

λάμψη των φωτεινών επιγραφών του Κινγκς Κρος

Μπιργκίτα γδυνόταν μπροστά του.

Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ενώ εκείνη στεκόταν στ

μέση του δωματίου και έβγαζε ένα ένα τα ρούχα τηκοιτάζοντάς τον στα μάτια με ένα σοβαρό, σχεδόν λυπημέν

λέμμα. Η Μπιργκίτα ήταν λεπτή με ψηλά πόδια και λευκ

σαν χιόνι στο χλωμό φως. Από το μισάνοιχτο παράθυρ

ακούγονταν οι θόρυβοι της έντονης νυχτερινής ζωής

αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες, αυτόματα μηχανήματα τυχερώ



παιχνιδιών που έπαιζαν μουσική από λατέρνα και ρυθμικ

μουσική ντίσκο. Και κάτω από όλα αυτά –σαν ανθρώπιν

ριζόνια– οι ήχοι από ζωηρές συζητήσεις, αγανακτισμένε

κραυγές και θορυβώδη γέλια.

Η Μπιργκίτα ξεκούμπωνε την μπλούζα της αργά, όαισθησιακά ή προκλητικά, μόνο αργά. Απλώς γδυνόταν. Γι

μένα, σκέφτηκε ο Χάρι.

Την είχε ξαναδεί γυμνή, αλλά απόψε ήταν διαφορετικ

ταν τόσο όμορφη, που ένιωθε να του κόβεται η ανάσ

Στην αρχή, δεν είχε καταλάβει την αιδημοσύνη της, το για

εν έβγαζε τα εσώρουχά της πριν μπει κάτω από το σεντό

ύτε το γιατί τυλιγόταν σε μια πετσέτα όταν πήγαινε από τ

κρεβάτι στο μπάνιο. Αλλά ύστερα από λίγο είχε καταλάβ

πως δεν είχε να κάνει με αμηχανία ή με το ότι ντρεπόταν γο σώμα της, αλλά με το να αποκαλύψει τον εαυτό της. Είχ

α κάνει με το να χτιστεί πρώτα με τον χρόνο και τ

αισθήματα μια μικρή ασφαλής φωλιά, και αυτό θα ήταν τ

μόνο που θα του έδινε το δικαίωμα. Αυτός ήταν ο λόγος πο

α πράγματα ήταν διαφορετικά απόψε. Υπήρχε κάελετουργικό σε αυτό το γδύσιμο, σαν να ήθελε με τη γύμν

ης να του δείξει πόσο ευάλωτη ήταν. Να του δείξει πω

ολμούσε επειδή τον εμπιστευόταν.

Ο Χάρι ένιωθε την καρδιά του έτοιμη να σπάσει, εν μέρ

πειδή ήταν περήφανος και ευτυχισμένος που αυτή η δυνατ



μορφη γυναίκα τού έδινε μια απόδειξη της εμπιστοσύνη

ης, και εν μέρει επειδή τρόμαζε στην ιδέα πως μπορεί να μη

ταν άξιος αυτής της εμπιστοσύνης. Μα περισσότερο απ

λα, επειδή ήξερε πως ό,τι ένιωθε και σκεφτόταν φαινότα

ξω από αυτόν, μπορούσε να τα δει οποιοσδήποτε στλάμψη των φωτεινών επιγραφών – κόκκινο, μετά γαλάζιο κ

μετά πράσινο. Με το να γδύνεται εκείνη, έγδυνε και αυτόν.

Όταν έμεινε γυμνή, στάθηκε ακίνητη και το λευκό τη

έρμα έμοιαζε να φωτίζει το δωμάτιο.

«Έλα» της είπε με φωνή πιο τραχιά απ’ όσο θα ήθελε κα

άνοιξε το σκέπασμα, αλλά εκείνη δεν κινήθηκε.

«Κοίτα» ψιθύρισε. «Κοίτα».



Η

12

ΜΙΑ ΧΟΝΤΡΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΕΚΡΟΨΙΑ

ώρα ήταν οκτώ το πρωί και ο Τζένγκις Χαν κοιμότα

ακόμη όταν η νοσοκόμα, έπειτα από έντονη συζήτησπέτρεψε στον Χάρι να μπει στο δωμάτιο του νοσοκομείου.

Άνοιξε τα μάτια του όταν ο Χάρι έσυρε την καρέκλα κοντ

στο κρεβάτι. «Καλημέρα» είπε «ελπίζω να κοιμήθηκες καλ

Με θυμάσαι; Είμαι εκείνος στο τραπέζι με τα προβλήματ

αναπνοής».

Ο Τζένγκις Χαν βόγκηξε. Είχε έναν πλατύ άσπρο επίδεσμ

εμένο γύρω από το κεφάλι του και έμοιαζε πολύ λιγότερ

πικίνδυνος από τότε που έγερνε πάνω από τον Χάρι στ

Cricket.



Ο Χάρι έβγαλε μια μπάλα του κρίκετ από την τσέπη το

Μόλις μίλησα με τον δικηγόρο σου. Είπε πως δεν θ

καταγγείλεις τον συνάδελφό μου». Πετούσε την μπάλα απ

ο ένα χέρι του στο άλλο.

«Λαμβάνοντας υπόψη πως ήσουν έτοιμος να μσκοτώσεις, θα μου κακοφαινόταν πολύ αν έκανες μήνυσ

στον άνθρωπο που έσωσε το κεφάλι μου. Όμως αυτός

ικηγόρος σου νομίζει πως πραγματικά υπάρχει αδίκημ

Πρώτα πρώτα, λέει ότι δεν μου επιτέθηκες, απλώς μ

απομάκρυνες από τον φίλο σου, προς τον οποίο ήμουν

τοιμος να βιαιοπραγήσω. Δεύτερον, βεβαιώνει πως ήτα

σκέτη τύχη που σου επέτρεψε να γλιτώσεις μόνο με έν

σπασμένο κεφάλι και να μη σκοτωθείς από την μπάλα το

κρίκετ».Πέταξε την μπάλα στον αέρα και την ξανάπιασε μπροστ

στο χλωμό πρόσωπο του πρίγκιπα-πολεμιστή. «Και ξέρε

κάτι; Συμφωνώ απολύτως. Μια σκληρή μπάλα κατευθεία

στο πρόσωπό σου από απόσταση τεσσάρων μέτρων – ήτα

καθαρή, απρόσμενη τύχη που επέζησες. Ο δικηγόρος σομου τηλεφώνησε στη δουλειά σήμερα και ήθελε να μάθ

πώς ακριβώς έγιναν τα πράγματα. Θεωρεί ότι πρέπει ν

αποζημιωθείς, τουλάχιστον αν υπάρξουν μακροχρόνιε

λάβες. Αυτό το είδος δικηγόρου ανήκει στη ράτσα τω

αρπακτικών που κρατάνε για τον εαυτό τους το ένα τρίτο τη



αποζημίωσης, αλλά βέβαια σ' το έχει πει αυτό, έτσι δεν είνα

Τον ρώτησα πώς και δεν τα κατάφερε να σε πείσει να κάνε

μήνυση. Είπε πως ήταν μόνο θέμα χρόνου. Τώρα λοιπό

αναρωτιέμαι, είναι μόνο θέμα χρόνου, Τζένγκις;»

Ο Τζένγκις κούνησε αρνητικά και με επιφύλαξη το κεφάου. «Όχι. Σε παρακαλώ, φύγε τώρα» ψέλλισε.

«Γιατί όχι; Τι έχεις να χάσεις; Αν πρόκειται να μείνε

σακάτης, μπορείς να βγάλεις χοντρά λεφτά από τη

πόθεση. Θυμήσου πως δεν καταγγέλλεις έναν φτωχ

κακομοίρη ιδιώτη, αλλά την ίδια την πολιτεία. Το έχω ελέγξ

και είδα ότι έχεις λίγο πολύ τη φωλιά σου καθαρή. Ποιο

έρει, λοιπόν, μπορεί το δικαστήριο να δεχτεί τις απαιτήσε

σου και να σε κάνει εκατομμυριούχο. Δεν θέλεις καν ν

προσπαθήσεις;»Ο Τζένγκις δεν απάντησε, μόνο κοίταζε τον Χάρι με τ

λοξά, θλιμμένα μάτια του κάτω από τους άσπρου

πιδέσμους.

«Έχω βαρεθεί να κάθομαι σε αυτό το νοσοκομεί

Τζένγκις, γι’ αυτό θα σου τα πω με λίγα λόγια. Η επίθεσή σομου στοίχισε δυο σπασμένα πλευρά και μια διάτρηση στο

πνεύμονα. Εφόσον δεν φορούσα στολή, δεν έδειξ

αυτότητα και δεν ήμουν σε διατεταγμένη αποστολή, και

Αυστραλία είναι λίγο έξω από το πεδίο της αρμοδιότητά



μου, οι αρμόδιοι αποφάνθηκαν πως, από νομική άποψ

ρούσα ως ιδιώτης και όχι ως δημόσιος λειτουργός. Μ

άλλα λόγια, επαφίεται στην απόφασή μου αν θα σ

καταγγείλω για βιαιοπραγία εναντίον μου ή όχι. Πράγμα πο

μας φέρνει πίσω στο σχετικά καθαρό ποινικό σου μητρώΒλέπεις, υπάρχει μια καταδίκη έξι μηνών υπό όρους πο

κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου, σωστά; Αν προσθέσουμ

άλλους έξι μήνες φτάνουμε τον χρόνο. Έναν χρόνο λοιπόν

μου λες…» Πλησίασε στο αυτί του Τζένγκις Χαν πο

πρόβαλε από το τυλιγμένο σε επιδέσμους κεφάλι του σαν ρο

μανιτάρι και φώναξε: «…ΤΙ ΣΤΟΝ ΔΙΑΟΛΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ!»

Ο Χάρι κάθισε πάλι πίσω στην καρέκλα του. «Λοιπόν,

λες;»

Ο Μακόρμακ στεκόταν με την πλάτη γυρισμένη στον Χάρι, τ

μπράτσα σταυρωμένα μπροστά του και το ένα χέρι να στηρίζ

ο πιγούνι του καθώς κοιτούσε έξω από το παράθυρο.

πυκνή ομίχλη είχε σβήσει τα χρώματα και είχε παγώσει τκινήσεις, με αποτέλεσμα η θέα να μοιάζει περισσότερο μ

εθωριασμένη μαυρόασπρη φωτογραφία της πόλης. Τ

σιωπή διέκοπτε ένα ελαφρύ ρυθμικό χτύπημα. Ύστερα απ

λίγο ο Χάρι κατάλαβε πως ήταν τα νύχια του Μακόρμακ, πο

παιζαν ταμπούρλο πάνω στα δόντια της άνω γνάθου το



Ώστε, λοιπόν, ο Κένσινγκτον ήξερε τον Ότο Ρεχτνάγκε

Και εσύ το γνώριζες όλον αυτόν τον καιρό!»

Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους του. «Ξέρω πως θ

μπορούσα να το είχα πει νωρίτερα, σερ. Αλλά ένιωθα…»

«…πως δεν ήταν δική σου δουλειά να πεις ποιους ήξερκαι ποιους δεν ήξερε ο Άντριου Κένσινγκτον. Σωστό. Όμω

ώρα ο Κένσινγκτον πήρε δρόμο από το νοσοκομεί

κανένας δεν ξέρει πού βρίσκεται και αρχίζεις να υποψιάζεσ

ρομοδουλειά;»

Ο Χάρι έδειξε πως συμφωνεί, ενώ ο Μακόρμα

ξακολουθούσε να στέκεται με την πλάτη γυρισμένη.

Ο Μακόρμακ τον είδε μέσα από το τζάμι. Ύστερα έκαν

μισή πιρουέτα και στάθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με το

Χάρι. «Φαίνεσαι λίγο…» –ολοκλήρωσε την πιρουέτα κύρισε πάλι την πλάτη του στον Χάρι– «…ανήσυχος, Χόλ

Μήπως σε βασανίζει κάτι; Μήπως θέλεις να μου πεις κά

άλλο;»

Ο Χάρι έγνεψε αρνητικά.

Το διαμέρισμα του Ότο Ρεχτνάγκελ βρισκόταν στο Σάρ

Χιλς, ακριβώς στον δρόμο μεταξύ του Albury και το

ιαμερίσματος της Ίνγκερ Χόλτερ στο Γκλέμπε. Μ

υτραφής γυναίκα στεκόταν στη σκάλα και εμπόδιζε τη



άνοδό τους όταν έφτασαν.

«Είδα το αυτοκίνητο. Είσαστε αστυνομικοί;» ρώτησε μ

ψιλή, τσιριχτή φωνή, και συνέχισε χωρίς να περιμέν

απάντηση. «Τον ακούτε τον σκύλο και μόνοι σας. Έτσ

αβγίζει συνέχεια από το πρωί».Άκουσαν το βραχνό γάβγισμα πίσω από την πόρτα το

το Ρεχτνάγκελ.

«Είναι θλιβερό αυτό που συνέβη στον κύριο Ρεχτνάγκε

πραγματικά, αλλά τώρα πρέπει να δείτε τι θα γίνει με το

σκύλο του. Γαβγίζει έτσι ασταμάτητα και κοντεύει να μα

ρελάνει όλους. Δεν έπρεπε να επιτρέπονται σκύλοι εδώ. Α

εν κάνετε κάτι, θα αναγκαστούμε να… εεε, καταλαβαίνετε

ννοώ». Η γυναίκα ανοιγόκλεισε τα μάτια της και ένωσε τ

άχτυλα των δύο κοντόχοντρων χεριών της σε μια θηλιά σαν να έπνιγε κάποιον. Μύριζε ξινίλα από ιδρώτα και τ

απαραίτητο αποσμητικό κάλυψης της δυσοσμίας.

Ο Χάρι ένιωσε έντονη αντιπάθεια για τη γιγάντια γυναίκα

«Οι σκύλοι ξέρουν» είπε ο Λίμπι, ακουμπώντας τα δυο το

άχτυλα στην κουπαστή των κάγκελων της σκάλας κκοιτάζοντάς τα με αποδοκιμασία, σαν να είχε έρθει για ν

λέγξει την καθαριότητά της.

«Τι εννοείς, νεαρέ;» ρώτησε η χοντρή, ακουμπώντας τ

έρια της στη μέση της και δείχνοντας πως δεν είχε πρόθεσ

α φύγει.



«Ξέρει πως το αφεντικό του είναι νεκρό, μαντάμ» είπε

Χάρι. «Οι σκύλοι έχουν μια έκτη αίσθηση για τέτο

πράγματα. Θρηνεί».

«Θρηνεί;» Τους κοίταξε με δύσπιστα. «Ένας σκύλο

Αηδίες».«Εσείς τι θα κάνατε αν κάποιος είχε κόψει τα χέρια και τ

πόδια του αφεντικού σας, μαντάμ;» της είπε ο Λίμπι κ

κείνη έμεινε με ανοιχτό στόμα.

«Και το μαραφέτι του» συμπλήρωσε ο Χάρι. Υπέθεσε πω

λέξη ήταν κατανοητή και στην Αυστραλία.

«Αν δηλαδή είχατε αφεντικό». Ο Λίμπι τής έκανε νόημ

α σταθεί στο πλάι για να ανεβούν τη σκάλα.

Όταν η χοντρή τούς άνοιξε τον δρόμο, έβγαλαν τα κλειδ

που είχαν βρει στις τσέπες του παντελονιού τού Ότο στκαμαρίνι του. Το γάβγισμα τώρα είχε γίνει απειλητικ

ρύλισμα: το σκυλί του Ότο Ρεχτνάγκελ προφανώς είχ

ακούσει πως έρχονταν ξένοι.

Το μπουλ τεριέ στεκόταν στον διάδρομο όταν άνοιξε

πόρτα, έτοιμο για επίθεση. Ο Λίμπι και ο Χάρι έμειναακίνητοι και κοίταζαν τον αστείο άσπρο σκύλο, για να το

είξουν πως το παιχνίδι παιζόταν στο γήπεδό του. Τ

ρύλισμα έγινε απρόθυμο γάβγισμα, πριν τα παρατήσει κ

υρίσει στο καθιστικό. Ο Χάρι ακολούθησε.



Το φως της μέρας έμπαινε μέσα από τα μεγάλα παράθυρ

και πλημμύριζε έναν υπερβολικά γεμάτο με έπιπλα χώρο

νας βαρύς καναπές σκεπασμένος με τεράστια χρωματιστ

μαξιλάρια, ευμεγέθεις πίνακες στους τοίχους και ένα χαμηλ

αλλά ογκώδες πράσινο γυάλινο τραπέζι. Στις γωνίες τοωματίου στέκονταν δυο λεοπαρδάλεις από πορσελάνη.

Στο τραπέζι βρισκόταν ένα αμπαζούρ, αλλά ήταν φανερ

τι δεν ήταν εκεί η θέση του.

Ο σκύλος στάθηκε με τη μύτη κάτω, σε ένα μουσκεμέν

σημείο στη μέση του πατώματος του καθιστικού. Από πάν

κρεμόταν ένα ζευγάρι αντρικά παπούτσια. Μύριζε ούρα κ

κόπρανα. Ο Χάρι ακολούθησε με το βλέμμα τα παπούτσ

και τις κάλτσες, ανέβηκε στο μαύρο δέρμα εκεί όπο

ελείωναν οι κάλτσες και άρχιζε το παντελόνι. Άφησε τλέμμα να περιπλανηθεί ακόμα πιο ψηλά στο παντελόνι, στ

πελώρια χέρια που κρέμονταν άψυχα, και πίεσε τον εαυτό το

α προχωρήσει πιο ψηλά, στο λευκό πουκάμισο. Όχι επειδ

εν είχε ξαναδεί κρεμασμένο αλλά επειδή είχε αναγνωρίσει τ

παπούτσια.Το κεφάλι ήταν πεσμένο στον έναν ώμο και η άκρη ενό

καλωδίου με έναν βρόμικο γλόμπο κρεμόταν στο στήθο

ου. Το καλώδιο είχε δεθεί σε έναν σταθερό γάντζο στ

αβάνι –ίσως κάποτε να κρεμόταν ένας πολυέλαιος από εκε

και είχε τυλιχτεί τρεις φορές γύρω από τον λαιμό του Άντριο



Το κεφάλι του σχεδόν άγγιζε το ταβάνι. Θολά, σβησμέν

μάτια κοίταζαν το κενό και μια μελανιασμένη, σχεδόν μαύρ

λώσσα πρόβαλλε έξω από το στόμα, σαν να λοιδορούσ

ον θάνατο. Ή τη ζωή. Μια αναποδογυρισμένη καρέκλα ήτα

πάνω στο τραπέζι.«Ο διάολος να σε πάρει» μουρμούρισε ο Χάρι. «Στο

ιάολο, στον διάολο, στον διάολο!» Τον εγκατέλειψαν

υνάμεις του και σωριάστηκε στην καρέκλα. Ο Λίμπι μπήκ

στο δωμάτιο και του ξέφυγε μια κραυγή.

«Βρες ένα μαχαίρι» ψέλλισε ο Χάρι. «Και κάλεσ

ασθενοφόρο. Ή οτιδήποτε καλείς συνήθως».

Από εκεί που καθόταν ο Χάρι το φως έμπαινε πίσω απ

ην πλάτη του Άντριου και το άψυχο κορμί του πο

αλαντευόταν δεν ήταν παρά μια άγνωστη, μαύρη σιλουέτμπροστά στο παράθυρο. Ο Χάρι ικέτευσε τον Δημιουργό ν

πάρχει κάποιος άλλος στην άκρη του καλωδίου μέχρι ν

σηκωθεί από την καρέκλα του. Υποσχέθηκε να μην πει λέξ

σε κανέναν για το θαύμα. Ακόμα και προσευχή θα έκανε, α

αυτό μπορούσε να βοηθήσει.Άκουσε βήματα στον διάδρομο και τον Λίμπι, πο

αφνικά έβαλε τις φωνές από την κουζίνα: «Έξω αποδώ

οντρή αγελάδα!».



ταν έθαψαν τη μητέρα του Χάρι, είχαν περάσει πέντε μέρε

κι εκείνος δεν ένιωθε τίποτε άλλο πέρα από το ότι έπρεπε ν

ιώθει κάτι. Του είχαν πει ότι το πένθος συχνά καθυστερούσ

α εκδηλωθεί σε ανθρώπους που είχαν εκπαιδευτεί μια ζω

α μη φανερώνουν τα αισθήματά τους. Εξεπλάγην, λοιπόταν σωριάστηκε ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ με τ

μάτια του να πλημμυρίζουν δάκρυα και με λυγμούς ν

ανεβαίνουν από τον λαιμό του.

Όχι ότι δεν είχε ξανακλάψει ποτέ. Είχε νιώσει τον κόμπ

στον λαιμό του όταν καθόταν μόνος του στον στρατώνα στ

Μπάρντουφος και διάβαζε το γράμμα της Κριστίν που έλεγ

πως «…αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που μου συνέβ

ποτέ…». Δεν ήταν ξεκάθαρο αν εννοούσε που άφησε εκείνο

που γνώρισε τον Άγγλο μουσικό με τον οποίο θα έφευγξερε μόνο ότι ήταν ένα από τα χειρότερα πράγματα πο

ίχαν συμβεί σ̓ εκείνον ποτέ. Ωστόσο, οι λυγμοί είχα

σταματήσει εκεί, κάπου στον λαιμό του. Κάτι σαν ναυτία πο

σχεδόν του έφερνε εμετό.

Σηκώθηκε όρθιος και κοίταξε ψηλά. Ο Άντριοξακολουθούσε να είναι κρεμασμένος από το ταβάνι. Ο Χά

προσπάθησε να κάνει μερικά βήματα, να σηκώσει τη

καρέκλα για να ανεβεί όταν θα κατέβαζαν τον Άντριου, αλλ

ου ήταν αδύνατον να κινηθεί. Έμεινε ακίνητος μέχρι πο

ρθε ο Λίμπι με ένα κουζινομάχαιρο. Όταν ο Λίμπι το



κοίταξε παραξενεμένος, ο Χάρι κατάλαβε πως καυτά δάκρυ

κυλούσαν στα μάγουλά του.

Αυτό ήταν λοιπόν, σκέφτηκε ο Χάρι μουδιασμένος.

Χωρίς να πουν λέξη, έκοψαν το καλώδιο απ’ όπο

κρεμόταν ο Άντριου, τον ξάπλωσαν στο πάτωμα και έψαξαις τσέπες του. Βρήκαν δυο αρμαθιές κλειδιά, μια μικρή κ

μια μεγάλη, καθώς και ένα κλειδί μόνο του, που ο Λίμπ

αμέσως διαπίστωσε ότι ήταν της εξωτερικής πόρτας το

ιαμερίσματος.

«Κανένα σημάδι εξωτερικής βίας» συμπέρανε ο Λίμ

στερα από έναν γρήγορο έλεγχο.

Ο Χάρι ξεκούμπωσε το πουκάμισο του Άντριου. Είχε έν

ατουάζ με κροκόδειλο στο στήθος του.greekleech.info

Χάρι σήκωσε επίσης τα πατζάκια του παντελονιού και κοίταξα πόδια του. «Τίποτα» είπε. «Ούτε το παραμικρό».

«Πρέπει να περιμένουμε να δούμε τι θα πει ο γιατρός» είπ

Λίμπι.

Ο Χάρι ένιωσε πάλι τα δάκρυα να κυλάνε και μόλις πο

κατάφερε να σηκώσει τους ώμους του ως απάντηση.

Γυρνώντας στο γραφείο κόλλησαν στην κίνηση.

«Σκατά» κραύγασε ο Λίμπι πατώντας με μανία την κόρνα

Ο Χάρι είχε πάρει την εφημερίδα The Australian. Όλη



πρώτη σελίδα ήταν αφιερωμένη στον θάνατο του κλόου

Κομματιάστηκε στην ίδια του τη μηχανή θανάτου» έγραφ

πάνω από την εικόνα της ματωμένης γκιλοτίνας, με ένθετ

μια μικρή φωτογραφία του Ότο Ρεχτνάγκελ με κοστού

κλόουν, την οποία είχαν πάρει από το πρόγραμμα τηπαράστασης.

Το ρεπορτάζ ήταν γραμμένο σε έναν ελαφρύ, σχεδό

ιουμοριστικό τόνο, προφανώς λόγω του παράξενο

αρακτήρα της υπόθεσης. «Άγνωστο για ποιον λόγο

ολοφόνος άφησε τον κλόουν να κρατήσει το κεφάλι το

στη θέση του» έγραφε ο ρεπόρτερ και κατέληγε πως ο φόνο

κατά κανέναν τρόπο δεν εξέφραζε τη γνώμη του κοινού: «…

εν ήταν και τόσο κακή η παράσταση». Κάπως ξιν

γκωμίαζε την αστυνομία, που βρέθηκε ασυνήθιστα γρήγορστον τόπο του εγκλήματος. «Ωστόσο, ο αρχηγός Γουάτκιν

ου Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας του Σίδν

εν έκανε άλλο σχόλιο πέραν του ότι η αστυνομία βρήκε τ

πλο του εγκλήματος…» Ο Χάρι διάβαζε δυνατά.

«Πολύ χαριτωμένο» είπε ο Λίμπι, κορνάρισε και σήκωσε τμεσαίο του δάχτυλο σε έναν οδηγό ταξί που μπήκε ξαφνικ

μπροστά τους από την πλαϊνή λωρίδα. «Γαμώ τη μά…».

«Το νούμερο όπου ο τύπος κυνηγούσε το πουλί…»

Πέρασαν δυο φανάρια και η φράση ακόμη κρεμότα

ατελείωτη στον αέρα.



«Είπες…» συνέχισε ο Λίμπι.

«Όχι, τίποτα. Απλώς με έβαλε σε σκέψεις εκείνο τ

ούμερο που δεν φαινόταν να έχει κάποιο νόημα. Ένα

κυνηγός που νομίζει ότι κυνηγάει ένα πουλί και που ξαφνικ

καταλαβαίνει πως το θήραμα είναι μια γάτα, που και η ίδικυνηγούσε το πουλί».

«Ε, και λοιπόν;»

Ο Λίμπι δεν άκουγε γιατί είχε κρεμαστεί έξω από τ

παράθυρο: «Στον διάολο να πας, γαμώ το σόι σου, ηλίθ

μπάσταρδε…».

Πρώτη φορά ο Χάρι τον άκουγε τόσο ομιλητικό.

πως φανταζόταν ο Χάρι, στο γραφείο επικρατούσπυρετώδης δραστηριότητα.

«Είναι ήδη στο Reuters» είπε ο Γιονγκ. «Το Associate

Press στέλνει φωτογράφο και επίσης τηλεφώνησαν από τ

ραφείο του δημάρχου να πουν πως το NBC θα στείλει μι

μάδα από την τηλεόραση να φτιάξουν μια ιστορία από αυτην υπόθεση».

Ο Γουάτκινς έκανε μια απαξιωτική κίνηση. «Έξι χιλιάδε

άνθρωποι πεθαίνουν από πλημμύρες στην Ινδία και τ

εγονός αναφέρεται σε μια γραμμή. Κόβουν μερικά μέλη απ

ναν ομοφυλόφιλο κλόουν και γίνεται παγκόσμιο γεγονός»



Ο Χάρι τούς ζήτησε να πάνε στην αίθουσα συνεδριάσεω

κλεισε την πόρτα. «Ο Άντριου Κένσινγκτον είναι νεκρός

ίπε.

Ο Γουάτκινς και ο Γιονγκ τον κοίταξαν δύσπιστα. Με λίγ

λόγια και χωρίς περιστροφές, ο Χάρι τούς είπε πώς είχαν βρον Άντριου να κρέμεται από το ταβάνι στο διαμέρισμα το

το Ρεχτνάγκελ. Τους κοίταζε ίσια στα μάτια και μιλούσε μ

σταθερή, χωρίς διακυμάνσεις φωνή. «Δεν σα

ηλεφωνήσαμε γιατί δεν θέλαμε να διακινδυνεύσουμε κάπο

ιαρροή. Ίσως πρέπει να το κρατήσουμε κρυφό προς τ

παρόν».

Κατάλαβε πως του ήταν πιο εύκολο να μιλά γι’ αυτό σα

να καθαρά υπηρεσιακό θέμα. Έτσι μπορούσε να είν

αντικειμενικός και να το χειρίζεται ανάλογα. Ένα πτώμα, μαιτία θανάτου και μια σειρά γεγονότων τα οποία θ

προσπαθούσαν να κρατήσουν μυστικά. Κρατούσε το

Θάνατο –αυτόν τον ξένο που δεν ήξερε πώς ν

αντιμετωπίσει– απέξω, προς στιγμή.

«ΟΚ» είπε ο Γουάτκινς μπερδεμένος. «Προσοχή τώρα. Αμη βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα». Σκούπισε το

δρώτα από το πάνω χείλος του. «Πάω να φέρω το

Μακόρμακ. Γαμώτο! Τι έχεις κάνει, Κένσινγκτον; Αν τ

μυριστεί ο Τύπος…» Και ο Γουάτκινς βγήκε από την πόρτα.

Οι άλλοι τρεις έμειναν καθισμένοι και άκουγαν τον θρήν



ου ανεμιστήρα.

«Δούλευε πότε πότε εδώ στο Ανθρωποκτονιών μαζί μας

ίπε ο Λίμπι. «Δεν ήταν στην πραγματικότητα ένας από εμά

αλλά παρ’ όλα αυτά…»

«Καλός άνθρωπος» είπε ο Γιονγκ κοιτάζοντας τπάτωμα. «Καλός άνθρωπος. Με βοήθησε πολύ όταν ήμου

καινούργιος εδώ, ήταν… ένας καλός άνθρωπος».

Ο Μακόρμακ συμφώνησε να το κρατήσουν κρυφό. Δεν το

άρεσε καθόλου, βημάτιζε πάνω κάτω με βήμα πιο βαρύ απ

,τι συνήθως και τα φουντωτά φρύδια του είχα

συγκεντρωθεί σαν χαμηλό βαρομετρικό πάνω από τη μύτ

ου.Μετά τη συνάντηση, ο Χάρι κάθισε στο γραφείο το

Άντριου και φυλλομετρούσε τις σημειώσεις του. Δεν έβγαλ

και πολλά, μόνο μερικές διευθύνσεις, κάνα δυο αριθμού

ηλεφώνων που αποδείχτηκε πως ήταν από συνεργε

αυτοκινήτων, και κάτι ακατανόητα ορνιθοσκαλίσματα σε έναρτί.greekleech.info Τα συρτάρια του ήταν σχεδόν άδεια

πήρχε μόνο κάποιος εξοπλισμός γραφείου. Ο Χάρι μελέτησ

ους δυο κρίκους με τα κλειδιά που είχαν βρει πάνω του.

νας είχε τα αρχικά του Άντριου σε ένα δερμάτινο μπρελόκ

τσι υπέθεσε πως αυτά ήταν τα δικά του κλειδιά.



Σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε την Μπιργκίτα. Εκείν

σοκαρίστηκε, έκανε μερικές ερωτήσεις αλλά, ως επί τ

πλείστον, άφησε τον Χάρι να μιλάει.

«Δεν μπορώ να καταλάβω» είπε ο Χάρι «πώς τώρα πο

πεθαίνει κάποιος που ξέρω μόνο μία εβδομάδα κλαίω σαμωρό παιδί, ενώ δεν κατάφερα να χύσω ούτε δάκρυ για τ

μητέρα μου. Τη μητέρα μου, την καλύτερη γυναίκα το

κόσμου! Ενώ αυτός ο άνθρωπος… δεν ξέρω καν πόσο καλ

νωριστήκαμε. Πού είναι η λογική σε όλο αυτό;»

«Λογική;» είπε η Μπιργκίτα. «Αυτό δεν έχει να κάνει με τ

λογική. Δεν μπορεί κανείς να στηριχτεί στη λογική τόσο όσ

α ήθελε».

«Ήθελα μόνο να σου το πω. Κράτα το για τον εαυτό σο

Μπορείς να με επισκεφτείς μετά τη δουλειά;»Δίστασε λίγο. Περίμενε τηλέφωνο από τη Σουηδία τ

ράδυ. Από τους γονείς της. «Έχω τα γενέθλιά μου» είπε.

«Χρόνια πολλά». Ο Χάρι έκλεισε το τηλέφωνο. Ένιωσ

ναν παλιό εχθρό να μουγκρίζει μέσα του.

στερα από οδήγηση μισής ώρας, ο Χάρι και ο Λίμπ

φτασαν στη διεύθυνση του Άντριου Κένσινγκτον, στην οδ

Σίδνεϊ του Τσάτγουικ, έναν ευχάριστο δρόμο σε μια ωραί

περιοχή της πρωτεύουσας.



«Ουάου, σωστά ήρθαμε;» ρώτησε ο Χάρι όταν είδαν τ

σπίτι με τον αριθμό που τους είχαν δώσει από το Τμήμ

Προσωπικού. Ήταν μια μεγάλη πέτρινη βίλα με διπλ

καράζ, με περιποιημένη πελούζα με γρασίδι και με έν

σιντριβάνι μπροστά. Ένα χαλικόστρωτο μονοπάτι οδηγούσσε μια εντυπωσιακή μαονένια πόρτα. Χτύπησαν και του

άνοιξε ένα αγόρι. Κούνησε σκυθρωπό το κεφάλι του αρνητικ

ταν ρώτησαν για τον Άντριου, έδειξε τον εαυτό του κ

βαλε το ένα χέρι του πάνω στο στόμα του, για ν

καταλάβουν πως ήταν μουγγό. Ύστερα τους πήγε γύρω απ

η βίλα, στο πίσω μέρος, και τους έδειξε ένα μικρό, χαμηλ

πέτρινο σπίτι στην άλλη άκρη του τεράστιου κήπου. Α

πρόκειτο για αγγλική έπαυλη, θα έλεγε κανείς πως αυτ

ταν το σπιτάκι του κηπουρού.«Θα μπού-με μέ-σα τώ-ρα» είπε ο Χάρι και πρόσεξε πω

άρθρωνε τις λέξεις συλλαβιστά. Λες και το αγόρι ήτα

κουφό. «Είμαστε… εεε… είμαστε συνάδελφοι του Άντριου.

Άντριου είναι νεκρός».

Έδειξε τα κλειδιά του Άντριου με το δερμάτινο μπρελόΓια μια στιγμή το αγόρι κοίταξε σαστισμένο και με κομμέν

ην ανάσα.

«Πέθανε ξαφνικά χθες βράδυ» είπε ο Χάρι. Το αγό

στεκόταν μπροστά τους με τα χέρια του να κρέμονται στ

πλευρά του και τα μάτια του να γεμίζουν δάκρυα. Ο Χά



σκέφτηκε πως οι δυο τους πρέπει να γνωρίζονταν πολύ καλ

ξερε ότι ο Άντριου έμενε σε αυτή τη διεύθυνση για σχεδό

ίκοσι χρόνια και φαντάστηκε πως το αγόρι μάλλον είχ

μεγαλώσει στο μεγάλο σπίτι. Άθελά του ο Χάρι φαντάστηκ

ην εικόνα του μαύρου άντρα και του μικρού αγοριού νπαίζουν μπάλα στον κήπο, το αγοράκι να πέφτει κάτω, ν

παίρνει ένα χάδι για παρηγοριά και λεφτά για να τρέξει ν

αγοράσει ένα παγωτό και μια μπίρα. Μπορεί να μεγάλωσε μ

καλοπροαίρετες συμβουλές και μισο-αληθινές ιστορίες απ

ον αστυνομικό στο σπίτι του κηπουρού, και όταν θ

μεγάλωνε αρκετά θα του μάθαινε πώς να φέρεται στ

κορίτσια και πώς να ρίχνει μια αριστερή ευθεία γροθιά χωρ

α μένει εκτεθειμένος.

«Η αλήθεια είναι πως είμαστε κάτι περισσότερο απσυνάδελφοι. Είμαστε και φίλοι» πρόσθεσε ο Χάρι. «Σ

πειράζει να μπούμε στο σπίτι;»

Το αγόρι ανοιγόκλεισε τα μάτια του, έκλεισε το στόμα το

και κατένευσε.

Το πρώτο πράγμα που πρόσεξε όταν μπήκαν στο μικρ

ργένικο σπίτι ήταν ότι επικρατούσε τάξη και καθαριότητ

Στο λιτά επιπλωμένο καθιστικό δεν υπήρχαν σκορπισμένε

φημερίδες στο τραπεζάκι μπροστά από τη φορητ



ηλεόραση, ενώ στην κουζίνα δεν είχε αφήσει άπλυτα πιάτ

Στον διάδρομο υπήρχαν παπούτσια και μπότες στη σειρά, μ

α κορδόνια τους μέσα. Η αυστηρή τάξη τού θύμισε κάτι.

Στο υπνοδωμάτιο το κρεβάτι ήταν άψογα στρωμένο μ

λευκά σεντόνια τόσο καλά τεντωμένα και περασμένα στπλάγια κάτω από το στρώμα, που χρειάζονταν ακροβατικ

ια να μπεις ανάμεσά τους. Ο Χάρι είχε ήδη βλαστημήσ

αυτό το στρώσιμο κρεβατιού στο δωμάτιο του ξενοδοχείο

ου. Έριξε μια ματιά στο μπάνιο. Ξυράφι και σαπούνι ήτα

οποθετημένα με στρατιωτική τάξη στο ράφι κάτω από το

καθρέφτη, πλάι σε άφτερ σέιβ, οδοντόβουρτσα, οδοντόπαστ

και σαμπουάν. Αυτά ήταν όλα. Ούτε στα είδη προσωπική

γιεινής υπερβολές, παρατήρησε ο Χάρι. Ξαφνικ

συνειδητοποίησε τι του θύμιζε αυτή η σχολαστικότητα: τικό του διαμέρισμα όταν είχε σταματήσει να πίνει.

Η νέα ζωή του Χάρι, μάλιστα, είχε αρχίσει με την απλ

άσκηση πειθαρχίας που έλεγε πως το καθετί είχε τη θέση το

σε ράφι ή συρτάρι, και έπρεπε να επιστρέψει εκεί αμέσως μετ

η χρήση. Ούτε ένα στιλό δεν έμενε έξω, ούτε καν ένα σπίρτΠέρα από την πρακτική πλευρά, υπήρχε βέβαια και μ

συμβολική: σωστά ή λάθος, χρησιμοποιούσε το επίπεδο το

άους στο διαμέρισμά του ως βαρόμετρο για την κατάστασ

στην οποία βρισκόταν η υπόλοιπη ζωή του.

Ο Χάρι ζήτησε από τον Λίμπι να κοιτάξει την ντουλάπα κ



α συρτάρια στο υπνοδωμάτιο και περίμενε μέχρι να φύγει γ

α ανοίξει το ντουλαπάκι δίπλα στον καθρέφτη του λουτρο

Στο πάνω ράφι, τακτικά στοιβαγμένες σε σειρές ώστε ν

φαίνονται προς τα έξω, σαν οπλοστάσιο από βλήματα

μινιατούρες, υπήρχαν δυο ντουζίνες σύριγγες μιας χρήσησυσκευασμένες αεροστεγώς.

Ο Άντριου Κένσινγκτον θα μπορούσε φυσικά να υποφέρ

από διαβήτη και να πρέπει να κάνει ενέσεις ινσουλίνης, αλλ

Χάρι δεν πίστευε κάτι τέτοιο. Αν γκρέμιζαν το μισό σπίτ

σίγουρα κάπου θα έβρισκαν κρυμμένη σκόνη και άλλ

σύνεργα για τη χρήση της. Αλλά δεν είχε σημασία: ο Χά

ξερε αυτό που χρειαζόταν να ξέρει.

Ο Τζένγκις Χαν δεν έλεγε ψέματα όταν είπε πως ο Άντριο

ταν τοξικομανής. Γι’ αυτό ο Χάρι δεν είχε αμφιβολία ούτταν βρήκαν τον Άντριου στο διαμέρισμα του Ότο. Ήξερε ότ

κεί που λόγω ζέστης φοράς κοντομάνικα, ένας αστυνομικό

εν μπορεί να περιφέρεται με κατατρυπημένα μπράτσα. Έτ

πρεπε να τρυπάει με τη σύριγγα σε σημείο που δεν φαινότα

πως, για παράδειγμα, στο πίσω μέρος των ποδιών. Οκνήμες και οι γλουτοί του Άντριου ήταν γεμάτα τρυπήματ

ελόνας.

Ο Άντριου ήταν πελάτης του τύπου με τη φωνή του Ρον



Στιούαρτ από τότε που μπορούσε να θυμηθεί ο Τζένγκι

Θεωρούσε ότι ο Άντριου ήταν ικανός να κάνει χρήση ηρωίνη

και συγχρόνως να συνεχίζει να λειτουργεί φυσιολογικά στο

παγγελματικό και στον κοινωνικό τομέα. «Αυτό δεν είν

όσο ασυνήθιστο, όσο πολλοί νομίζουν» είχε πει ο Τζένγκις«Όταν όμως ο Σπίντι ανακάλυψε στην πορεία ότι αυτός

ύπος ήταν αστυνομικός, τρελάθηκε και ήθελε να το

σκοτώσει. Νόμιζε ότι ήταν μυστικός πράκτορας. Αλλά το

πείσαμε να μην το κάνει. Το άτομο ήταν ένας από του

καλύτερους πελάτες του Σπίντι για πολλά χρόνια. Ποτέ δε

κανε παζάρια, πάντα είχε τα λεφτά έτοιμα, κρατούσε τ

συμφωνίες, δεν έλεγε κουβέντες εδώ κι εκεί, ήταν τύπος κ

πογραμμός. Ποτέ δεν έχω δει Αβορίγινα να χειρίζεται τόσ

καλά τις ουσίες. Διάολε, ποτέ δεν έχω δει κανέναν νειρίζεται τόσο καλά τις ουσίες!»

Επίσης, δεν είχε δει ούτε είχε ακούσει ποτέ πως ο Άντριο

ίχε μιλήσει με τον Έβανς Γουάιτ. «Ο Γουάιτ δεν έχει καμ

σχέση με τους εδώ πελάτες πια. Εκείνος είναι χονδρέμπορο

ελεία και παύλα. Ωστόσο, φαίνεται πως πουλούσε εδώ, στΚινγκς Κρος, για λίγο. Δεν ξέρω γιατί, βγάζει αρκετά έτ

πως είναι τα πράγματα. Όμως φαίνεται ότι σταμάτησε – είχ

κάτι φασαρίες με μερικές πόρνες, απ’ ό,τι άκουσα».

Ο Τζένγκις είχε μιλήσει ανοιχτά. Πιο ανοιχτά απ’ όσο ήτα

απαραίτητο για να σώσει το τομάρι του. Μάλιστα, έμοιαζε ν



ον διασκεδάζει όλο αυτό. Μάλλον υπολόγιζε ότι δεν υπήρχ

κανένας μεγάλος κίνδυνος να τους κυνηγήσει ο Χάρι, αφο

ίχαν τουλάχιστον έναν από τους συναδέλφους του στ

κατάστιχά τους.

«Χαιρέτα τον τύπο και πες του ότι είναι ευπρόσδεκτοπίσω. Δεν κρατάμε κακία» είπε στο τέλος ο Τζένγκ

αμογελώντας. «Όποιοι κι αν είναι, στο τέλος επιστρέφου

α ξέρεις. Πάντα».

Ο Χάρι μπήκε στο υπνοδωμάτιο, όπου ο Λίμπι, χωρ

διαίτερο ενθουσιασμό, ψαχούλευε ανάμεσα στα εσώρουχ

και στα χαρτιά στα συρτάρια. «Βρήκες τίποτα ενδιαφέρον

ώτησε.«Τίποτα σπουδαίο, εσύ;»

«Τίποτα».

Κοιτάχτηκαν. «Πάμε να φύγουμε αποδώ» είπε ο Χάρι.

Ο θυρωρός του θεάτρου Σεντ Τζορτζ ήταν στο μπαρ κ

υμόταν τον Χάρι από το προηγούμενο βράδυ. Φάνηκ

ανακουφισμένος.

«Ε-επιτέλους κάποιος που δεν ήρθε να ψάχνει και ν

ωτάει πώς ήταν. Μας τρέλαναν οι δημοσιογράφοι ό-ολ



μέρα» είπε. «Άσε όλους αυτούς τους τεχνικούς από εσά

Αλλά αυτοί έχουν πολλά να κάνουν, δεν μας ε-ενοχλούν».

«Ναι, έχουν αρκετά να κάνουν εκεί μέσα».

«Ουφ, ναι. Έ-εχασα τον ύπνο μου χθες βράδυ. Στο τέλος

υναίκα μου μου έδωσε ένα από τα χάπια της. Μακάρι να μρειαζόταν κανείς να ζει τέτοια πράγματα. Όμως ε-εσε

ίσαστε συνηθισμένοι σε τέτοια…»

«Ε, αυτό που συνέβη δεν ήταν και κάτι συνηθισμένο».

«Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να ξαναμπώ σε ε-εκείνο τ

ωμάτιο».

«Θα το ξεπεράσεις».

«Όχι, δεν με ακούς; Δεν μπορώ καν να πω γκαρνταρόμπ

λέω ε-εκείνο το δωμάτιο». Ο θυρωρός κούνησε το κεφάλι το

με απελπισία.«Μόνο ο χρόνος θα βοηθήσει» είπε ο Χάρι. «Πίστεψέ μ

κάτι ξέρω από τέτοια».

«Ελπίζω να έ-εχεις δίκιο, αστυνόμε».

«Λέγε με Χάρι».

«Καφέ, Χάρι;»Ο Χάρι τον ευχαρίστησε και άφησε τον κρίκο με τα κλειδ

στο τραπέζι ανάμεσά τους.

«Α, να τα!» είπε ο θυρωρός. «Τα κλειδιά που δανείστηκε

Ρεχτνάγκελ. Φοβήθηκα πως δεν θα ε-επέστρεφαν και θ

πρεπε να αλλάξουμε όλες τις κλειδαριές. Πού τα βρήκες;»



«Στο σπίτι του Ότο Ρεχτνάγκελ».

«Τι; Α-αφού τα χρησιμοποίησε χθες βράδυ! Η πόρτα το

καμαρινιού του…»

«Άσ’ το αυτό. Αναρωτιέμαι αν ήταν και κανένας άλλο

κτός από τους ηθοποιούς στα παρασκήνια χθες βράδυ».«Ναι, βέβαια. Λοιπόν, έχουμε και λέμε: ο φωτιστής, δυ

οηθοί σκηνής και ο η-ηχολήπτης ήταν σίγουρα εκεί. Δε

πήρχε ε-ενδυματολόγος ούτε μακιγιέρ – δεν πρόκειται γ

καμιά μεγάλη παραγωγή. Αυτοί. Στη διάρκεια τη

παράστασης ήταν μόνο οι βοηθοί σκηνής και οι ά-αλλ

θοποιοί. Και εγώ».

«Δεν είδες κανέναν άλλο εκεί;»

«Ό-χι» απάντησε ο θυρωρός με σιγουριά.

«Θα μπορούσε κανείς να έχει μπει από κάπου αλλού εκτόαπό την πίσω πόρτα ή την πόρτα της σκηνής;»

«Υπάρχει ένας διάδρομος πάνω στον εξώστη. Βέβαια ο

ξώστης ήταν κλειστός χθες, όμως η πόρτα ήταν ανοιχτ

ιατί ο φωτιστής καθόταν εκεί πάνω. Μίλα μαζί του».

Τα μάτια του φωτιστή ήταν γουρλωτά, σαν αυτά κάποιω

ψαριών από βαθιά νερά που μόλις έχουν βγει στην επιφάνεια

«Ναι, για στάσου. Καθόταν ένας τύπος εκεί πριν από τ

ιάλειμμα. Όταν βλέπουμε εκ των προτέρων πως το θέατρ



εν πρόκειται να γεμίσει, πουλάμε εισιτήρια μόνο για τη

πλατεία, αλλά δεν ήταν παράξενο που κάποιος καθόταν εκ

καθώς ο εξώστης δεν κλείνει, ακόμα κι αν τα εισιτήρ

κόβονται για την πλατεία. Ήταν μόνος του στην πίσω σειρ

Θυμάμαι πως απόρησα που ήθελε να καθίσει εκεί, τόσμακριά από τη σκηνή. Δεν υπήρχε αρκετό φως αλλά, ναι, το

ίδα. Όταν γύρισα μετά το διάλειμμα, είχε φύγει, όπως είπα»

«Θα μπορούσε να είχε πάει πίσω από τη σκηνή από τη

δια πόρτα μ̓ εσένα;»

«Εεε» ο φωτιστής έξυσε το κεφάλι του «φαντάζομαι πω

αι. Αν μπήκε κατευθείαν στην γκαρνταρόμπα, θα μπορούσ

α αποφύγει να τον δει κάποιος. Τώρα που το σκέφτομα

πρέπει να πω ότι ο τύπος δεν φαινόταν πολύ καλά. Μάλιστ

Στο βάθος του μυαλού μου, ήξερα πως κάτι με ενοχλούσκάτι που κατά κάποιον τρόπο δεν ταίριαζε…»

«Άκουσέ με» είπε ο Χάρι. «Όλα είναι εντάξει. Τώρα θ

σου δείξω μια φωτογραφία».

«Θυμάμαι πως υπήρχε κάτι σε αυτόν τον άνθρωπο…»

«Όμως πρώτα» τον διέκοψε ο Χάρι «θέλω νπροσπαθήσεις να θυμηθείς τον άνθρωπο που είδες χθες κ

ταν κοιτάξεις τη φωτογραφία να μη σκεφτείς, μόνο να πε

ο πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό. Μετά θα έχε

περισσότερο χρόνο και μπορεί να αλλάξεις γνώμη, αλλ

ώρα θέλω την αυθόρμητη αντίδρασή σου. Εντάξει;»



«Εντάξει» είπε ο φωτιστής και έκλεισε τα γουρλωτά το

μάτια, έτσι που τώρα έμοιαζε με βάτραχο. «Συμφωνώ».

Του έδειξε τη φωτογραφία. «Αυτός είναι!» φώναξε εκείνο

αμέσως.

«Σκέψου λίγο τώρα και πες μου τι νομίζεις» είπε ο Χάρι.«Δεν υπάρχει αμφιβολία. Αυτό προσπαθούσα να σου πω

αστυνόμε, πως ο άνθρωπος ήταν μαύρος… Αβορίγινα

Αυτός είναι ο άνθρωπός σου!»

Ο Χάρι ήταν εξαντλημένος. Η μέρα που περνούσε ήταν ήδ

πολύ κουραστική και δεν ήθελε καν να σκέφτεται τη συνέχει

ταν ένας βοηθός τον οδήγησε στο νεκροτομείο, η μικρ

στρουμπουλή φιγούρα του δόκτορα Ένγκελσον ήτασκυμμένη πάνω από το σώμα μιας μεγαλόσωμης, χοντρή

υναίκας, ξαπλωμένης σε ένα είδος χειρουργικού τραπεζιο

που φωτιζόταν από τεράστιες λάμπες. Ο Χάρι σκέφτηκε ό

εν άντεχε άλλες χοντρές γυναίκες την ίδια μέρα και ζήτησ

από τον βοηθό να ειδοποιήσει τον γιατρό πως ο Χόλι, ποίχε τηλεφωνήσει νωρίτερα, είχε έρθει.

Με τη σκυθρωπή, αλλοπαρμένη του έκφραση,

νγκελσον έδινε την εικόνα του τρελού επιστήμονα. Τ

αραιά του μαλλιά πετάγονταν προς όλες τις κατευθύνσει

νώ ξανθιές άγριες τρίχες φύτρωναν εδώ κι εκεί στο πρόσωπ



ου.

«Ναι;»

Ο Χάρι κατάλαβε ότι είχε ξεχάσει το τηλεφώνημά τους δυ

ώρες νωρίτερα. «Ονομάζομαι Χάρι Χόλι και σα

ηλεφώνησα να ρωτήσω για τα πρώτα αποτελέσματα τηεκροψίας του Άντριου Κένσινγκτον». Αν και η αίθουσα ήτα

εμάτη παράξενες μυρωδιές και διαλύματα, ο Χάρι διέκριν

ην έντονη οσμή του τζιν στην αναπνοή του.

«Α, μάλιστα, βέβαια, ο Κένσινγκτον. Θλιβερή περίπτωσ

Είχα μιλήσει μαζί του αρκετές φορές. Όταν ζούσε, δηλαδ

Τώρα είναι κλειστός σαν στρείδι μέσα στο συρτάρι».

Ο Ένγκελσον έδειξε πίσω με τον αντίχειρά του.

«Δεν έχω καμιά αμφιβολία γι’ αυτό, γιατρέ. Τι βρήκατ

λοιπόν;»«Άκου εδώ, κύριε… πώς το είπες;… Α, ναι, Χόλι! Έχουμ

λόκληρη ουρά από πτώματα και όλοι επιμένουν να είν

πρώτοι. Δηλαδή όχι τα πτώματα, οι ντετέκτιβ. Όμως όλ

πρέπει να περιμένουν ήσυχα τη σειρά τους. Τέτοιους κανόνε

χουμε εδώ, δεν παίρνουμε τη θέση του άλλου, κατάλαβετσι, σήμερα το πρωί, όταν το μεγάλο αφεντικό Μακόρμα

αυτοπροσώπως πήρε και είπε να δώσουμε προτεραιότητα σ

μια αυτοκτονία, τότε άρχισα κι εγώ να αναρωτιέμαι. Δε

όλμησα να ρωτήσω τον Μακόρμακ, αλλά ίσως εσύ, κύρ

Χόργκαν, μπορείς να μου απαντήσεις τι στο καλό συμβαίν



με αυτόν τον Κένσινγκτον που τον κάνει τόσο ιδιαίτερο

Κούνησε το κεφάλι του περιφρονητικά και πάλι τα χνώτα το

μύρισαν τζιν.

«Αυτό ελπίζουμε πως θα μας το πείτε εσείς, γιατρέ. Είν

διαίτερος;»«Ιδιαίτερος; Τι εννοείτε ιδιαίτερος; Αν έχει τρία πόδι

έσσερις πνεύμονες και θηλές στην πλάτη;»

Ο Χάρι ήταν εξαντλημένος. Αυτό που χρειαζόταν λιγότερ

απ’ οτιδήποτε τώρα ήταν ένας μεθυσμένος ιατροδικαστή

που προσπαθούσε να γίνει δυσάρεστος, γιατί ένιωθε πω

κάποιος του πατούσε τον κάλο· και οι κάλοι τω

πιστημόνων ήταν πιο ευαίσθητοι από τους κάλους τω

άλλων.

«Υπήρξε τίποτα… ασυνήθιστο;» προσπάθησε να το πει μάλλα λόγια ο Χάρι.

Ο Ένγκελσον τον κοίταξε με θολά μάτια. «Όχι» είπε. «Δε

πήρξε τίποτα ασυνήθιστο. Καθόλου ασυνήθιστο». Συνέχισ

α τον κοιτάζει κουνώντας το κεφάλι του και ο Χά

κατάλαβε πως δεν είχε τελειώσει ακόμη. Είχε κάνει απλώμια παύση εντυπωσιασμού, που στο θολωμένο από τ

αλκοόλ μυαλό του σίγουρα δεν φάνηκε τόσο μακριά όσ

φάνηκε στον Χάρι.

«Για εμάς εδώ δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο» συνέχισ



πιτέλους ο γιατρός «ένα σώμα να είναι τίγκα στα ναρκωτικ

πως σε αυτή την περίπτωση, με ηρωίνη. Το ασυνήθιστ

σως είναι ότι πρόκειται για αστυνομικό, αλλά επειδή σπάν

χουμε συναδέλφους σου στα τραπέζια μας, δεν ξέρω πόσ

ασυνήθιστο είναι κάτι τέτοιο».«Αιτία θανάτου;»

«Δεν είπες πως εσύ τον βρήκες; Από τι νομίζεις πω

πεθαίνει κάποιος που κρέμεται από ένα καλώδιο τυλιγμέν

ύρω από τον λαιμό του από το ταβάνι; Από βήχα;»

Ο Χάρι είχε αρχίσει να βράζει μέσα του αλλά προσπάθησ

α κρατήσει την ψυχραιμία του. «Ώστε πέθανε από πνιγμ

χι από υπερβολική δόση;»

«Πέτυχες διάνα, Χόργκαν!»

«Εντάξει. Η επόμενη ερώτηση είναι η ώρα θανάτου».«Ας πούμε κάποια στιγμή ανάμεσα στα μεσάνυχτα και στ

ύο το πρωί».

«Δεν μπορείτε να είστε πιο ακριβής;»

«Θα είσαι πιο ευτυχισμένος αν πω μία και πέντε;» Τα ήδ

κόκκινα μάγουλα του γιατρού ήταν ακόμα πιο κόκκινα τώρΟΚ. Ας πούμε μία και πέντε».

Ο Χάρι πήρε μερικές βαθιές ανάσες. «Ζητώ συγγνώμη α

κφράζομαι… αν ακούγομαι αγενής, γιατρέ. Τα αγγλικά μο

εν είναι πάντα…»

«…όπως θα έπρεπε να είναι» τον συμπλήρωσε



νγκελσον.

«Ακριβώς. Σίγουρα είστε πολυάσχολος άνθρωπος, γιατρ

κι έτσι δεν θα σας καθυστερήσω άλλο. Θέλω μόνο ν

σιγουρευτώ πως καταλάβατε αυτό που είπε ο Μακόρμακ γ

ην αναφορά της νεκροψίας, ότι δεν θα πάει μέσα από τσυνηθισμένα υπηρεσιακά κανάλια αλλά κατευθείαν

κείνον».

«Αυτό αποκλείεται. Οι οδηγίες μου είναι ξεκάθαρε

Χόργκαν. Δώσε τους χαιρετισμούς μου στον Μακόρμακ κ

πες τού το». Ο μικροσκοπικός, τρελός επιστήμων στεκότα

με τα πόδια ανοιχτά με αυτοπεποίθηση και τα χέρ

σταυρωμένα στο στήθος μπροστά στον Χάρι. Στα μάτια το

φάνηκε μια πολεμόχαρη σπίθα.

«Οδηγίες; Δεν ξέρω ποιο είναι το καθεστώς με τις οδηγίστην αστυνομία του Σίδνεϊ, όμως από εκεί που έρχομαι

δηγίες είναι για να ξέρει κανείς τι να κάνει» είπε ο Χάρι.

«Ξέχασέ το, Χόργκαν. Η επαγγελματική δεοντολογ

προφανώς δεν είναι ένα αντικείμενο με το οποίο ασχολείσ

διαίτερα στον χώρο σας, γι’ αυτό αναρωτιέμαι αν μπορούμα κάνουμε μια εποικοδομητική συζήτηση γι’ αυτό. Ν

άλουμε τελεία και να ευχηθούμε καλή μέρα, κύρ

Χόργκαν;»

Ο Χάρι έμεινε ακίνητος.



«Τι λες;» ρώτησε ο Ένγκελσον ανυπόμονα.

Ο Χάρι έβλεπε μπροστά του έναν άνθρωπο που πίστευ

πως δεν είχε τίποτα να χάσει. Έναν μεσήλικο, αλκοολικ

μεσαίας τάξης υπάλληλο, που δεν είχε πλέον προοπτικές γι

προαγωγή ή καριέρα και γι’ αυτό δεν φοβόταν κανέναν καίποτα. Γιατί τι θα μπορούσαν να του κάνουν; Για τον Χά

αυτή ήταν μία από τις μακρύτερες και χειρότερες μέρες τη

ωής του. Αρκετά, λοιπόν! Τον άρπαξε από τον γιακά τη

λευκής ρόμπας του και τον σήκωσε στον αέρα. Οι ραφέ

σιτώθηκαν και έτριξαν.

«Τι λέω; Λέω πως πρέπει να σου κάνουμε μια εξέτασ

αίματος και ύστερα να συζητήσουμε για επαγγελματικ

εοντολογία, δόκτωρ Ένγκελσον. Λέω ότι πρέπει ν

συζητήσουμε για το πόσοι μπορούν να καταθέσουν πωσουν τύφλα στο μεθύσι όταν έκανες τη νεκροψία της Ίνγκε

Χόλτερ. Και λέω πως πρέπει να συζητήσουμε με κάποιον πο

ουλεύει εκεί όπου η επαγγελματική δεοντολογία ισχύε

κάποιον που θα σου δώσει τα παπούτσια στο χέρι, όχι μόν

από εδώ αλλά και από κάθε θέση που χρειάζεται άδεάσκησης του ιατρικού επαγγέλματος. Εσύ τι λες, δόκτω

νγκελσον; Τι λες για τα αγγλικά μου τώρα;»

Ο δόκτωρ Ένγκελσον έλεγε πως τα αγγλικά του Χάρι ήτα

ξαιρετικά, και ύστερα από λίγη ώριμη σκέψη αποφάσισε πω

αυτή τη μία φορά θα μπορούσε η αναφορά να πάει μέσα απ



μη υπηρεσιακά κανάλια.



Ο

13

ΒΟΥΤΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΚΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ

ΕΝΑΣ ΠΑΛΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΞΥΠΝΑ

Μακόρμακ καθόταν και πάλι με την πλάτη γυρισμένστον Χάρι και κοίταζε έξω από το παράθυρο. Ο ήλιο

δυε, αλλά μπορούσες ακόμη να δεις την αντανάκλαση τη

πέροχης, μαγευτικής γαλάζιας θάλασσας ανάμεσα στου

υρανοξύστες και τους βαθυπράσινους Βασιλικού

Βοτανικούς Κήπους. Το στόμα του Χάρι ήταν στεγνό και τοίχε πιάσει πονοκέφαλος, που όλο και δυνάμωνε. Είχ

αναπτύξει επιχειρήματα και αναλύσεις σε έναν μονόλογ

ωρίς διακοπές, που κράτησε τρία τέταρτα της ώρας. Για τ

το Ρεχτνάγκελ, τον Άντριου Κένσινγκτον, την ηρωίνη, τ



Cricket, τον φωτιστή, τον Ένγκελσον – με λίγα λόγια, γι

λα όσα είχαν συμβεί.

Ο Μακόρμακ καθόταν με τις άκρες των δαχτύλων το

νωμένες. Δεν είχε πει λέξη για κάμποση ώρα. «Ήξερες ό

κεί έξω, στη Νέα Ζηλανδία, ζουν οι πιο χαζοί άνθρωποι τοκόσμου; Ζουν σε ένα απομονωμένο νησί, χωρίς γείτονες πο

α έβρισκαν κάποιον λόγο να τους ενοχλούν, μόνο με τη

απέραντη θάλασσα. Όμως αυτοί οι άνθρωποι συμμετείχα

σχεδόν σε όλους τους μεγάλους πολέμους του εικοστο

αιώνα. Καμιά άλλη χώρα, ούτε καν η Σοβιετική Ένωση στ

ιάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν έχασε τόσου

έους άντρες σε αναλογία με τον πληθυσμό της.

περπληθώρα γυναικών στη Νέα Ζηλανδία είν

παροιμιώδης. Και γιατί όλο αυτό; Μόνο για να βοηθήσουα υπερασπιστούν άλλους. Τόσο αλληλέγγυοι, που δε

πολεμούσαν καν στα δικά τους πεδία μαχών για τα εδάφ

ους, αλλά γέμισαν αεροπλάνα και βαπόρια για ν

αξιδέψουν στην άκρη του κόσμου και να πεθάνουν εκε

Βοήθησαν τους Συμμάχους εναντίον των Γερμανών και τωταλών, τους Νοτιοκορεάτες εναντίον των Βορειοκορεατώ

και τους Αμερικανούς εναντίον των Γιαπωνέζων και τω

Βορειοβιετναμέζων. Ο πατέρας μου ήταν ένας από αυτού

ους αγαθούς μέχρι βλακείας ανθρώπους».

Γύρισε από το παράθυρο και στάθηκε πρόσωπο μ



πρόσωπο με τον Χάρι. «Ο πατέρας μου μου έλεγε μια ιστορ

ια έναν κανονιέρη στο πλοίο του κατά τη διάρκεια της μάχη

ης Οκινάβα εναντίον των Γιαπωνέζων το 1945. Ο

Γιαπωνέζοι είχαν επιστρατεύσει πιλότους-καμικάζι, οι οποί

ξαπέλυσαν επίθεση σε σχηματισμό, χρησιμοποιώντας τηακτική που ονόμαζαν “πέφτεις στο νερό σαν τα φύλλα τη

καρυδιάς”. Και αυτό ακριβώς έκαναν. Πρώτα ερχόταν έν

αεροπλάνο και όταν το κατέρριπταν, εμφανίζονταν άλλα δύ

πίσω του, ύστερα τέσσερα και ούτω καθεξής, σχηματίζοντα

μια ατέλειωτη πυραμίδα αεροπλάνων που έπεφταν στ

άλασσα. Όλοι πάνω στο πλοίο του πατέρα μου είχα

ρομοκρατηθεί. Ήταν σκέτη τρέλα. Οι πιλότοι να πηγαίνου

ν γνώσει τους στον θάνατο προκειμένου να βεβαιωθούν ό

μια βόμβα θα εύρισκε τον στόχο της. Ο μόνος τρόπος ποίχαν για να τους σταματήσουν ήταν απαντώντας με τα πι

πυκνά αντιαεροπορικά πυρά που μπορούσαν, με ένα τείχο

από αντιαεροπορικά βλήματα. Μια ελάχιστη ρωγμή σε αυτ

ο τείχος και οι Γιαπωνέζοι ήταν από πάνω. Υπολόγισαν πω

αν ένα αεροπλάνο δεν καταρριπτόταν μέσα σε είκοευτερόλεπτα από τη στιγμή που εμφανιζόταν στο πεδ

ολής τους, θα ήταν πολύ αργά και κατά πάσα πιθανότητ

α κατάφερνε να συντριβεί μέσα στο πλοίο. Οι κανονιέρηδε

ξεραν ότι έπρεπε να πετυχαίνουν πάντα τον στόχο κ



μερικές φορές οι από αέρος επιθέσεις μπορούσαν ν

ιαρκέσουν ολόκληρη τη μέρα. Ο πατέρας μου περιέγραφε τ

συνεχές μπουμπουνητό των κανονιών και το όλο κ

υνατότερο βουητό των αεροπλάνων καθώς ορμούσαν κ

υθίζονταν στο νερό. Έλεγε πως τα άκουγε κάθε νύχτα όσούσε.

»Την τελευταία μέρα της μάχης στεκόταν στη γέφυρα ότα

ίδε ένα αεροπλάνο να εμφανίζεται μέσα από το φράγμα το

πυρός και να κατευθύνεται πάνω στο σκάφος τους. Ο

κανονιέρηδες χτυπούσαν την επόμενη σειρά αεροπλάνω

καθώς αυτό πλησίαζε και φάνταζε μεγαλύτερο κάθ

ευτερόλεπτο. Στο τέλος, έβλεπε καθαρά το πιλοτήριο κ

ον πιλότο να διαγράφεται μέσα σ’ αυτό. Τα βλήματα από τ

αεροπλάνο άρχισαν να σφυροκοπούν τη γέφυρα. Τότε ταντιαεροπορικά πυρά χτύπησαν τον στόχο τους και τ

πυροβόλα γάζωσαν τα φτερά και την άτρακτο. Η ουρ

σπασε και ύστερα από λίγο, σαν ταινία σε αργή κίνηση, τ

αεροπλάνο διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη και το μόνο πο

μεινε ήταν ένα κομματάκι συνδεδεμένο στον έλικα, το οποτύπησε το κατάστρωμα με μια ουρά από φωτιά και μαύρ

καπνό. Οι άλλοι κανονιέρηδες επέστρεψαν αμέσως στ

ράση εναντίον νέων στόχων, όταν ένας τύπος από το

πυργίσκο ακριβώς κάτω από τη γέφυρα, ένας νεαρός δίοπο

που ο πατέρας μου τον ήξερε επειδή ήταν από τ



Γουέλινγκτον όπως κι εκείνος, σκαρφάλωσε και βγήκε έξω

γνεψε στον πατέρα μου χαμογελαστός λέγοντας “Ζέστ

χει σήμερα”, πήδηξε έξω από το πλοίο και εξαφανίστηκε».

Ίσως να έφταιγε το φως, αλλά ξαφνικά ο Χάρι είχε τη

ντύπωση πως ο Μακόρμακ έμοιαζε γέρος. «Ζέστη έχσήμερα» επανέλαβε ο Μακόρμακ.

«Η ανθρώπινη φύση είναι ένα αδιαπέραστο, σκοτειν

άσος, σερ».

Ο Μακόρμακ κατένευσε. «Το έχω ξανακούσει αυτό, Χόλ

και ίσως είναι αληθινό. Προλάβατε να γνωριστείτε καλά μ

ον Κένσινγκτον, νομίζω. Άκουσα πως η ανάμειξη το

Κένσινγκτον σε αυτή την υπόθεση πρέπει να διερευνηθεί. Εσ

ι νομίζεις, Χόλι;»

Ο Χάρι κοίταξε το σκούρο παντελόνι του. Ήτασαλακωμένο ύστερα από τόσο καιρό που είχε μείνει στ

αλίτσα. Η κηδεία ήταν στις δώδεκα. «Δεν ξέρω τι νομίζω

σερ».

Ο Μακόρμακ σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει πάν

κάτω μπροστά από το παράθυρο, διαδικασία που ο Χάνώριζε πια. «Είμαι αστυνομικός σε όλη μου τη ζωή, Χόλ

αλλά ακόμη κοιτάζω τους συναδέλφους γύρω μου κ

αναρωτιέμαι: Τι είναι αυτό που τους ωθεί να κάνουν αυτό τ

πράγμα, να μάχονται τους πολέμους άλλων; Τι είναι αυτ



που τους σπρώχνει; Ποιος θέλει να υποφέρει τόσο για ν

χουν οι άλλοι αυτό που θεωρούν δικαιοσύνη; Είναι χαζο

Χόλι. Εμείς. Είμαστε ευλογημένοι με μια χαζομάρα τόσ

μεγάλη, που πιστεύουμε πως κάτι θα καταφέρουμε.

»Μας κάνουν κομμάτια, μας διαλύουν και κάποια μέρπηδάμε στη θάλασσα από απόγνωση, αλλά στ

μεσοδιάστημα νομίζουμε μέσα στην απέραντη χαζομάρα μα

τι κάποιος μας χρειάζεται. Και αν κάποτε μπορέσεις να δε

ην αυταπάτη και θελήσεις να την αποκαλύψεις, είναι ήδ

πολύ αργά, γιατί είμαστε ήδη αστυνομικοί, είμαστε στ

αρακώματα και δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Μπορούμ

μόνο να αναρωτιόμαστε τι στον διάολο συνέβη, ενώ είμασ

μείς αυτοί που πήραν λάθος απόφαση. Είμαστ

καταδικασμένοι να κάνουμε το καλό σε όλη την υπόλοιπωή μας και καταδικασμένοι να αποτύχουμε. Όμως,

αλήθεια ευτυχώς είναι ένα σχετικό πράγμα. Και είν

λαστική. Την πλάθουμε και τη διαστρεβλώνουμε μέχρι να τ

φέρουμε στα μέτρα μας. Ένα μέρος της, τέλος πάντων. Είν

αρκετό να πιάνουμε κάποιο κάθαρμα πότε πότε, για νκαθησυχάζουμε τη συνείδησή μας. Όμως ο καθένας μα

έρει πως δεν είναι υγιεινό να ασχολείσαι για πολύ με τη

ξάλειψη των παρασίτων. Πρέπει να δοκιμάσεις και το δικ

σου δηλητήριο.

»Ποιο είναι το νόημα λοιπόν, Χόλι; Ο άνθρωπος στέκετ



στον πυργίσκο του πολεμικού πλοίου μια ολόκληρη ζωή κ

ώρα είναι νεκρός. Τι άλλο να πει κανείς; Η αλήθεια είν

κάτι σχετικό. Δεν είναι τόσο εύκολο να καταλάβεις τι μπορ

α κάνει η υπερβολική πίεση σε έναν άνθρωπο, αν δεν τ

χεις ζήσει. Έχουμε τους ψυχιάτρους, που προσπαθούν νραβήξουν τη γραμμή μεταξύ αυτών που είναι άρρωστοι κ

αυτών που είναι εγκληματίες, αλλά και αυτοί πλάθουν κ

ιαστρεβλώνουν την αλήθεια για να την κάνουν να χωρέσ

στα δικά τους θεωρητικά μοντέλα. Έχουμε ένα νομικ

σύστημα το οποίο ελπίζουμε, στην καλύτερη περίπτωση, πω

μπορεί να απομακρύνει κάποιο επικίνδυνο άτομο από του

ρόμους, και δημοσιογράφους που θέλουν να θεωρούντ

δεαλιστές, επειδή προσπαθούν να καθιερωθούν και ν

ανέβουν επαγγελματικά εκθέτοντας άλλους, θεωρώντας πωτσι εγκαθιστούν κάποιο είδος δικαιοσύνης. Όμως

αλήθεια;» ρώτησε ο Μακόρμακ.

«Η αλήθεια είναι πως κανένας δεν ζει έξω από τη

αλήθεια» συνέχισε ο Μακόρμακ «και γι’ αυτό κανείς δε

οιάζεται για την αλήθεια. Η αλήθεια που φτιάχνουμε για τοαυτό μας είναι μόνο το σύνολο αυτών που μας ενδιαφέρου

και ζυγίζονται από τη δύναμη που έχουν».

Κοίταξε τον Χάρι στα μάτια.

«Έτσι, λοιπόν, ποιος νοιάζεται για την αλήθεια σε σχέσ



με τον Άντριου Κένσινγκτον; Ποιον θα εξυπηρετούσαμε α

κατασκευάζαμε μια διαστρεβλωμένη αλήθεια, με επικίνδυν

ψήγματα που δεν ταιριάζουν πουθενά; Ούτε τον αρχηγό τη

αστυνομίας, ούτε τους πολιτικούς της τοπικής διοίκηση

ύτε όσους αγωνίζονται για την υπόθεση των Αβορίγινωύτε το συνδικαλιστικό όργανο των αστυνομικών, ούτε κα

ις πρεσβείες μας. Κανέναν! Ή κάνω λάθος;»

Ο Χάρι ήθελε να απαντήσει πως ίσως τους γονείς τη

νγκερ Χόλτερ, αλλά το άφησε. Ο Μακόρμακ στάθηκε κάτ

από το πορτρέτο της νεαρής βασίλισσας Ελισάβετ Β΄. «Θ

θελα αυτά που μου είπες να μείνουν μεταξύ μας, Χόλι. Είμ

σίγουρος πως συμφωνείς ότι είναι καλύτερα έτσι».

Ο Χάρι σήκωσε μια μακριά κόκκινη τρίχα από το παντελό

ου.«Το συζήτησα με τον δήμαρχο» είπε ο Μακόρμα

Προκειμένου να μην κινηθούν υποψίες, η υπόθεση τη

νγκερ Χόλτερ θα μείνει στην επικαιρότητα για λίγο ακόμ

Αν δεν μπορέσουμε να βρούμε τίποτα περισσότερο, ύστερ

από λίγο ο κόσμος θα μείνει ικανοποιημένος, με την ιδέπως ο κλόουν σκότωσε τη Νορβηγίδα. Ίσως είναι πι

ύσκολο να βρεθεί ποιος σκότωσε τον κλόουν, όμως πολλ

είχνουν ότι είναι ένα έγκλημα πάθους ή ζήλιας, ίσω

κάποιος κρυφός, εγκαταλειμμένος εραστής, ποιος ξέρει; Σ

έτοιες περιπτώσεις οι άνθρωποι μπορούν να δεχτούν ότι



νοχος διαφεύγει. Τίποτα δεν επιβεβαιώνεται ποτέ, βέβα

μως οι ενδείξεις είναι καθαρές και ύστερα από μερικά χρόν

υπόθεση ξεχνιέται. Το γεγονός πως υπήρχε ένας κατ

συρροή δολοφόνος ελεύθερος ήταν μόνο μια θεωρία τη

ποία η αστυνομία ερεύνησε κάποια στιγμή, αλλά μετά τηγκατέλειψε».

Ο Χάρι σηκώθηκε να φύγει. Ο Μακόρμακ ξερόβηξ

Γράφω την αναφορά μου για σένα, Χόλι. Θα τη στείλω στο

αρχηγό σου στην αστυνομία του Όσλο όταν θα έχεις φύγε

Αύριο αναχωρείς, έτσι δεν είναι;»

Ο Χάρι κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και έφυγε.

Η ελαφριά βραδινή αύρα δεν καταπράυνε τον πονοκέφαλου, ούτε το καθησυχαστικό σκοτάδι έκανε τα πράγματ

καλύτερα. Ο Χάρι περιπλανιόταν άσκοπα στους δρόμου

να μικρό ζώο διέσχισε το μονοπάτι μέσα στο πάρκο Χάιν

Στην αρχή νόμισε πως ήταν μεγάλος αρουραίος, αλλά ότα

πέρασε από δίπλα του είδε ότι ήταν ένας τριχωτός μικρόκατεργάρης που τον κοίταξε ενώ τα φώτα του πάρκο

αντανακλούσαν στα μάτια του. Ο Χάρι δεν είχε ξαναδ

έτοιο ζώο, αλλά υπέθεσε ότι ήταν οπόσουμ. Το ζώο δε

φάνηκε να τρομάζει από την παρουσία του, το αντίθετ

σμιζόταν τον αέρα με περιέργεια και έβγαζε κάτι παράξενε



κραυγές.

Ο Χάρι κάθισε ανακούρκουδα: «Αναρωτιέσαι και εσύ

στο καλό κάνεις μέσα σ’ αυτή τη μεγάλη πόλη;» ρώτησε.

Το ζώο έγειρε λοξά το κεφάλι του αντί γι’ απάντηση.

«Τι λες, πάμε στα σπίτια μας αύριο; Εσύ στο δάσος σου γώ στο δικό μου;»

Το οπόσουμ το ’βαλε στα πόδια, καθώς δεν ήθελε να τ

πείσει κανείς να πάει πουθενά. Το σπίτι του ήταν εδ

ακριβώς μέσα στο πάρκο, ανάμεσα στα αυτοκίνητα, του

ανθρώπους και τους σκουπιδοτενεκέδες.

Στο Γουλουμούλου πέρασε μπροστά από ένα μπαρ. Είχ

ηλεφωνήσει ο πρέσβης και είχε πει πως θα ξαναπάρει.

Μπιργκίτα τι σκεφτόταν άραγε; Δεν έλεγε πολλά. Κι εκείνο

εν ρωτούσε πολλά. Δεν είχε πει τίποτα για τα σημερινενέθλιά της, ίσως γιατί νόμιζε ότι εκείνος θα πρότεινε καμ

σαχλαμάρα ή θα υπερέβαλλε. Θα της έδινε ένα πολύ ακριβ

ώρο ή θα έλεγε πράγματα που δεν ήταν απαραίτητο να πε

μόνο και μόνο επειδή ήταν το τελευταίο βράδυ και βαθ

μέσα του ένιωθε άσχημα που θα έφευγε. «Τι νόημα έχει;» είμάλλον σκεφτεί εκείνη.

Όπως συνέβη με την Κριστίν όταν γύρισε από την Αγγλί

Είχαν συναντηθεί στο υπαίθριο εστιατόριο του Frognerka

και η Κριστίν τού είχε πει πως θα έμενε για δυο μήνες. Ήτα

λιοκαμένη, ήρεμη και χαμογελούσε με το παλιό τη



αμόγελο πάνω από ένα ποτήρι μπίρα, ενώ εκείνος ήξερ

ακριβώς τι θα έλεγε και τι θα έκανε. Ήταν σαν να έπαιζες στ

πιάνο ένα παλιό τραγούδι που νόμιζες πως είχες ξεχάσει – τ

κεφάλι ήταν άδειο αλλά τα δάχτυλα ήξεραν τον δρόμο. Είχα

μεθύσει και οι δυο, όμως αυτά που συνέβησαν πριν μεθύσου Χάρι τα θυμόταν καλά. Είχαν πάρει το τραμ μέχρι την πόλ

και η Κριστίν είχε παρακάμψει χαμογελαστή την ουρά στ

κλαμπ Sardines. Τη νύχτα, ιδρωμένοι από τον χορό, είχα

πάρει ταξί για το Φρόνιερ, είχαν σκαρφαλώσει πάνω από το

φράχτη στην υπαίθρια πισίνα και στην κορυφή της εξέδρα

καταδύσεων, δέκα μέτρα πάνω από το έρημο πάρκο, όπο

ίχαν μοιραστεί ένα μπουκάλι κρασί που είχε φέρει η Κριστ

στην τσάντα της, κοιτάζοντας το Όσλο από ψηλά κ

λέγοντας ο ένας στον άλλον τι ήθελε να γίνει – πάντα κάιαφορετικό από αυτό που είχε πει την προηγούμενη φορ

στερα αγκαλιάστηκαν, πήραν φόρα και πήδηξαν από τη

ξέδρα. Καθώς έπεφταν, η διαπεραστική στριγκλιά τη

χούσε σαν υπέροχη, ασταμάτητη σειρήνα συναγερμού σ

αυτιά του. Εκείνος καθόταν στο πεζούλι της πισίνας κελούσε δυνατά όταν αυτή βγήκε από το νερό και το

πλησίασε με το φουστάνι κολλημένο στο κορμί της.

Το επόμενο πρωί είχαν ξυπνήσει σφιχταγκαλιασμένοι στ

κρεβάτι του, ιδρωμένοι, ζαλισμένοι και ερεθισμένοι. Εκείνο



ίχε ανοίξει την μπαλκονόπορτα και είχε επιστρέψει στ

κρεβάτι, μισομεθυσμένος ακόμη και με στύση που εκείνη είχ

ποδεχτεί με χαρά. Έκαναν παθιασμένο έρωτα χωρίς ν

σκεφτούν τίποτα, και η φασαρία που ακουγόταν από τ

παιδιά που έπαιζαν έξω στον κήπο πνίγηκε όταν ήχησε ξαν σειρήνα.

Ήταν αμέσως μετά που η Κριστίν είχε κάνει εκείνη τη

ακατανόητη ερώτηση: «Τι νόημα έχει;».

Τι νόημα είχε αφού δεν μπορούσε να υπάρξει τίποτ

μεταξύ τους; Αφού εκείνη θα ξαναγύριζε στην Αγγλία, αφο

κείνος ήταν τόσο εγωιστής, αφού ήταν τόσο διαφορετικ

μεταξύ τους και ποτέ δεν επρόκειτο να παντρευτούν, ν

κάνουν παιδιά και να μείνουν μαζί; Αφού δεν οδηγούσ

πουθενά;«Οι τελευταίες είκοσι τέσσερις ώρες δεν έχουν κάπο

όημα από μόνες τους;» είχε ρωτήσει ο Χάρι. «Αν βρου

ναν όγκο στο στήθος σου αύριο, τι νόημα θα έχει τότε; Α

κάθεσαι στο σπίτι σου με τα παιδιά σου έχοντα

μελανιασμένο μάτι, και ελπίζεις πως ο άντρας σου θα έχκοιμηθεί πριν πας εσύ να ξαπλώσεις, τι νόημα θα έχει τότ

Είσαι στ’ αλήθεια τόσο σίγουρη πως θα μπορέσεις ν

κατακτήσεις την ευτυχία με το σπουδαίο σου σχέδιο;»

Τον είχε αποκαλέσει αμοραλιστή, ρηχό ηδονιστή και είχ

πει πως υπήρχαν κι άλλα πράγματα στη ζωή πέρα από τ



πήδημα.

«Ξέρω πως θέλεις όλα τα άλλα» είχε πει ο Χάρι «αλλ

ίναι ανάγκη ό,τι κάνεις να είναι ένα βήμα στον δρόμο προ

η ροζ γαμήλια νιρβάνα σου; Όταν θα κάθεσαι σε κάποιο

ίκο ευγηρίας, θα έχεις ξεχάσει το χρώμα του σερβίτσιου ποσου πήραν δώρο στον γάμο, αλλά βάζω στοίχημα πως θ

υμάσαι τη βουτιά από τα δέκα μέτρα και τον έρωτα στ

πεζούλι της πισίνας μετά».

Εκείνη ήταν πιο μποέμ από τους δυο τους,

αντισυμβατική και αυτή που απολάμβανε τη ζωή, όμως τ

ελευταία λόγια που είπε πριν βγει από το δωμάτιό του κ

κοπανήσει την πόρτα πίσω της ήταν ότι δεν καταλάβαιν

λέξη απ’ όλα αυτά και ότι ήταν καιρός ο Χάρι να ωριμάσει.

Ποιο το νόημα;» φώναξε ο Χάρι και ένα περαστικό ζευγά

στην οδό Χάρμερ γύρισε.

Ούτε η Μπιργκίτα ήξερε ποιο ήταν το νόημα; Φοβότα

μήπως τα πράγματα θα έβγαιναν εκτός ελέγχου επειδκείνος έφευγε την άλλη μέρα; Ήταν αυτός ο λόγος που είχ

προτιμήσει να γιορτάσει τα γενέθλιά της με ένα τηλεφώνημ

από τη Σουηδία; Ασφαλώς θα μπορούσε εκείνος να της είχ

ητήσει να βγουν, αλλά, ως γνωστόν, ποιο το νόημα;

Ο Χάρι ένιωσε τρομερά κουρασμένος, όμως ήξερε πως δ



πρόκειτο να κοιμηθεί καθόλου. Έκανε στροφή και πήγε πίσ

στο μπαρ. Τα φωτιστικά στο ταβάνι ήταν γεμάτα ψόφι

ντομα και κατά μήκος των τοίχων υπήρχαν κουλοχέρηδε

Βρήκε τραπέζι κοντά στο παράθυρο, περίμενε τον σερβιτόρ

και αποφάσισε ότι δεν θα παράγγελνε αν δεν ερχόταν κανεα τον ρωτήσει. Ήθελε μόνο να καθίσει.

Ο σερβιτόρος πλησίασε και ρώτησε τον Χάρι τι θα ήθελ

Ο Χάρι κοίταξε για ώρα τον κατάλογο με τα ποτά κ

παρήγγειλε μια κόκα κόλα. Είχε ζητήσει από την Μπιργκίτ

α έρθει στην κηδεία του Άντριου. Εκείνη είχε συμφωνήσει μ

να νεύμα και είχε πει: «Μα, φυσικά».

Έβλεπε τον εαυτό του να καθρεφτίζεται στο τζάμι το

παραθύρου και σκεφτόταν πως έπρεπε να ήταν τώρα εκεί

Άντριου, να έχει κάποιον να συζητήσει την υπόθεση. Αν αυτπου έβλεπε απέναντί του ήταν ένα αστυνομικό κινουμένω

σχεδίων στην τηλεόραση, τώρα πιθανόν θα έμπαιναν

πότιτλοι, και ενώ ο Χάρι και ο πατέρας του θα του

ιάβαζαν, η μητέρα του, που δεν θα είχε καταλάβει το νόημ

α έκανε ανόητες ερωτήσεις. Αλλά δεν επρόκειτο γκινούμενα σχέδια εδώ, και ήταν ο Χάρι αυτός που δεν είχ

καταλάβει το νόημα.

Είχε προσπαθήσει ο Άντριου να του πει πως ο Ότ

Ρεχτνάγκελ είχε δολοφονήσει την Ίνγκερ Χόλτερ; Και αν να

ια ποιον λόγο; Πώς δεν κατάφερε ο Χάρι να καταλάβει αυτ



που ο Άντριου ήθελε να τον κάνει να καταλάβει; Η εισαγωγή

ι διφορούμενες αναφορές και τα υπονοούμενα, το φανερ

ψέμα για τον μάρτυρα στη Νιμπίν που είχε δει τον Γουάι

μήπως ήταν όλα για να αποσπάσουν την προσοχή του απ

ον Γουάιτ και να τον κάνουν να δει;Ο Άντριου είχε επιδιώξει να μπει στην υπόθεση και να γίν

μάδα με έναν ξένο, τον οποίο φανταζόταν πως θα είχε υπ

ον έλεγχό του. Όμως γιατί ο Άντριου δεν είχε σταματήσ

ον Ότο Ρεχτνάγκελ; Τι σχέση υπήρχε ανάμεσα στους δυ

ους που χρειαζόταν κι εκείνον, τον Χάρι, ως ενδιάμεσ

ταν ο Άντριου και ο Ότο εραστές; Μήπως αυτός ήταν

λόγος; Ήταν ο Άντριου η αιτία της ερωτικής απογοήτευση

ου Ότο; Κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, γιατί να σκοτώσει το

το, ακριβώς τη στιγμή που επρόκειτο να συλληφθεΜήπως επειδή ο Άντριου είχε κάποιο άλλο σχέδιο, έν

σχέδιο που θα μπορούσε να σταματήσει τον Ότο χωρίς ν

κθέσει τον ίδιο ως εραστή; Όπως, για παράδειγμα, να τ

παρουσιάσει έτσι ώστε να φανεί πως ο Χάρι ήταν αυτός πο

ντόπισε τον Ότο, να οργανώσει μια γρήγορη σύλληψη, όποα σκότωνε τον Ότο σε αυτοάμυνα ή σε μια απόπειρ

απόδρασης εκείνου. Κάτι τέτοιο ίσως. Σ̓ αυτή τη σκέψη

Χάρι ένιωσε πικρία. Αν ήταν έτσι, ο Ότο ήτα

καταδικασμένος από την αρχή. Όμως επειδή ο Άντριο



ρισκόταν στο κρεβάτι του νοσοκομείου όταν έλυσαν τ

μυστήριο, τα πράγματα προχώρησαν πολύ γρήγορα και τ

αρχικό σχέδιο δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. «Δώσε μο

υο μέρες» είχε πει.

Ο Χάρι έδιωξε μια μεθυσμένη γυναίκα που πήγρικλίζοντας στο τραπέζι του και ήθελε να καθίσει.

Όμως γιατί να αυτοκτονήσει ο Άντριου μετά τον φόνο; Θ

μπορούσε σίγουρα να την είχε γλιτώσει. Ή όχι; Μήπω

πειδή ο φωτιστής τον είχε δει ή επειδή ο Χάρι ήξερε για τ

φιλία του με τον Ότο και δεν είχε άλλοθι για την ώρα το

φόνου;

Διάολε, μήπως ήταν ώρα να κλείσουν λογαριασμοί; Γι

στάσου!

Ο Χάρι με δυσκολία μπορούσε να πιστέψει ότι ο Άντριοα σκεφτόταν να οργανώσει, για παράδειγμα, το

πυροβολισμό του Ότο σε μια άτυχη προσπάθεια σύλληψη

Μια επιτυχημένη σύλληψη με τον Ότο ζωντανό θ

ακολουθούνταν από μια μεγάλη δίκη, με την ανάλογ

προβολή από τον Τύπο. Πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες, όπωΜαύρος αστυνομικός ήταν πρώην εραστής τού κατ

συρροή δολοφόνου», με τεράστιες φωτογραφίες από κάτω

και η ζωή δεν θα ήταν ποτέ πια ίδια. Επιπλέον, μπορεί

Άντριου να κατακλυζόταν από ενοχές, να ένιωθε προσωπικ

υθύνη που δεν είχε σταματήσει τον Ότο νωρίτερα, και γ



αυτό τον τιμώρησε με μια τιμωρία που τα δικαστήρια τη

Αυστραλίας δεν μπορούν να επιβάλλουν – τον θάνατο.

Οι πιθανότητες να οργανώσει ένα φανταστικ

ανθρωποκυνηγητό χωρίς μάρτυρες ήταν απολύτως υπαρκτέ

πως επίσης και να καθαρίσει με έναν κανονικό φόνο.Σκυλιά αλυχτούσαν στο στομάχι του Χάρι.

Ο Άντριου είχε διακινδυνεύσει παράλογα να προλάβει το

το, πριν τον πιάσουν ο Χάρι και οι άλλοι. Έστεκε όμως τ

εγονός πως κάποιος σκοτώνει έναν πρώην εραστή για ν

κρύψει τη σεξουαλική του παρέκκλιση, σε μια πόλη όπο

σχεδόν ο καθένας θεωρείται διαφορετικός μέχρι ν

αποδειχτεί το αντίθετο; Και αν έστεκε, πώς εν συνεχε

αυτοκτονεί;

Ο έντονος πονοκέφαλος του Χάρι είχε επιδεινωθεί κνιωθε ότι κάποιος χρησιμοποιούσε το κεφάλι του σαν αμόν

Μέσα στη βροχή από σπίθες πίσω από τα μάτια το

προσπάθησε να συγκεντρωθεί σε μια σκέψη κάθε φορά, όμω

ιαρκώς έρχονταν καινούργιες και έδιωχναν τ

προηγούμενες. Ίσως ο Μακόρμακ να είχε δίκιο – ίσως νταν απλώς μια πολύ ζεστή μέρα για μια ταραγμένη ψυχή.

Χάρι δεν μπορούσε καν να σκεφτεί την εναλλακτική εκδοχ

τι υπήρχαν κι άλλα. Ότι ο Άντριου Κένσινγκτον είχ

ειρότερα πράγματα να κρύψει και περισσότερα από τα οπο



θελε να ξεφύγει, πέρα από το ευκαιριακό σεξ με έναν άντρα

Μια σκιά έπεσε πάνω του και ο Χάρι σήκωσε τα μάτια το

Το κεφάλι του σερβιτόρου έκρυβε το φως και στη σιλουέτ

ου ο Χάρι νόμιζε πως θα έβλεπε τη μελανή γλώσσα το

Άντριου να κρέμεται έξω από το στόμα του.«Κάτι άλλο, σερ;»

«Βλέπω πως έχετε ένα ποτό που λέγεται Μαύρο Φίδι…»

«Jim Beam και κόκα κόλα».

Τα σκυλιά στο στομάχι του είχαν φρενιάσει.

«Φίνα. Ένα διπλό Μαύρο Φίδι χωρίς κόκα κόλα».

Ο Χάρι είχε χαθεί. Μπροστά του υπήρχαν σκαλιά, πίσω το

ερό κι άλλα σκαλιά. Το χάος εξαπλωνόταν, τα κατάρτια στ

λιμάνι έστριβαν αποδώ κι αποκεί, και εκείνος δεν είχε ιδέ

πώς είχε καταλήξει σε αυτά τα σκαλιά. Αποφάσισε να ανέβ

Προς τα μπρος και πάνω» έλεγε πάντοτε ο πατέρας του.

Δεν ήταν εύκολο, αλλά στηριζόταν στους τοίχους κ

κατάφερε να ανέβει. Λεωφόρος Τσάλις έγραφε σε μιαμπέλα, πράγμα που δεν του θύμιζε τίποτα, κι έτσι συνέχισ

α ανεβαίνει ίσια μπροστά. Προσπάθησε να κοιτάξει το ρολ

ου όμως δεν το έβρισκε. Οι δρόμοι ήταν σκοτεινοί και έρημ

και ο Χάρι συμπέρανε πως ήταν αργά. Ανέβηκε κι άλλ

σκαλιά, σκέφτηκε ότι αρκετά είχε ανέβει και έστριψε αριστερ



στην οδό Μακλέι. Πρέπει να είχε περπατήσει πολύ, μια και

πατούσες του είχαν ιδρώσει. Ή μήπως έτρεχε; Το σχίσιμο στ

αριστερό γόνατο του παντελονιού του μαρτυρούσε έν

πιθανό πέσιμο.

Πέρασε μπροστά από μπαρ και εστιατόρια, αλλά όλα ήτακλειστά. Ακόμα και τόσο αργά, θα έπρεπε κάτι να έβρισκε ν

πιει σε μια τόσο μεγάλη πόλη όπως το Σίδνεϊ. Κατέβηκε απ

ο πεζοδρόμιο και έκανε νόημα σε ένα ταξί που ήτα

λεύθερο. Ο οδηγός φρενάρισε, όμως ύστερα άλλαξε γνώμ

και προχώρησε στον δρόμο.

Διάολε, τόσο χάλια φαίνομαι, σκέφτηκε ο Χάρι και γέλασ

μόνος του.

Προχωρώντας στον δρόμο άρχισε να συναντά

ανθρώπους, να ακούει φασαρία, φωνές, αυτοκίνητα κμουσική, και όταν έστριψε τη γωνία αναγνώρισε πο

ρισκόταν. Για καλή του τύχη, είχε φτάσει στο Κινγκς Κρο

Η οδός Ντάρλινγκχερστ απλωνόταν μπροστά του με φώτ

και φασαρία. Τώρα είχε πολλές επιλογές. Στο πρώτο μπα

που δοκίμασε να μπει δεν του επέτρεψαν την είσοδο, όμωου το επέτρεψαν σε ένα μικρό κινέζικο καταγώγιο, όπου το

σέρβιραν ουίσκι σε ένα ψηλό πλαστικό ποτήρι. Ήτα

στριμωγμένα και σκοτεινά εκεί μέσα, ενώ επικρατούσ

πανδαιμόνιο από όλα τα αυτόματα μηχανήματα παιχνιδιώ

τσι ξαναβγήκε στον δρόμο, αφού άδειασε το ποτήρι το



Πιάστηκε από έναν στύλο του ηλεκτρικού και κοίταζε τ

αυτοκίνητα να κυλούν μπροστά του, προσπαθώντας ν

απωθήσει μια αμυδρή ανάμνηση ότι είχε ξεράσει στο δάπεδ

νός μπαρ νωρίτερα.

Εκεί που στεκόταν ένιωσε κάποιον να τον χτυπάει ελαφρστην πλάτη. Γύρισε και είδε ένα τεράστιο κόκκινο στόμα, πο

ταν άνοιξε φάνηκε το κενό από έναν κυνόδοντα που έλειπ

Άκουσα για τον Άντριου. Λυπάμαι» είπε. Μετά συνέχισε ν

μασάει τσίχλα. Ήταν η Σάντρα.

Ο Χάρι προσπάθησε να πει κάνα δυο κουβέντες, αλλά κά

εν πήγαινε καλά με την άρθρωσή του, γιατί η Σάντρα το

κοίταζε χωρίς να καταλαβαίνει. «Είσαι ελεύθερη;» κατάφερ

α αρθρώσει επιτέλους.

Η Σάντρα γέλασε. «Είμαι, αλλά δεν νομίζω πως θα τκαταφέρεις».

«Είναι όρος αυτό;» ψέλλισε ο Χάρι ύστερα απ

προσπάθεια.

Η Σάντρα κοίταξε τριγύρω. Το βλέμμα του Χάρι διέκριν

να γυαλιστερό κοστούμι στις σκιές. Ο Τέντι Μονγκάμπι δεταν μακριά.

«Κοίτα, δουλεύω τώρα. Καλύτερα να πας σπίτι να πάρε

κανέναν υπνάκο και να μιλήσουμε αύριο».

«Μπορώ να πληρώσω» είπε ο Χάρι και έβγαλε τ



πορτοφόλι του.

«Βάλ’ το πίσω αυτό!» είπε η Σάντρα και έβαλε τ

πορτοφόλι του πίσω στην τσέπη του. «Θα έρθω μαζί σου κ

μπορείς να με πληρώσεις, αλλά όχι εδώ, ΟΚ;»

«Πάμε στο ξενοδοχείο μου, είναι εδώ δίπλα, τενοδοχείο Crescent» είπε ο Χάρι.

Η Σάντρα ανασήκωσε τους ώμους της. «Ό,τι πεις».

Στον δρόμο πέρασαν από μια κάβα, όπου ο Χάρι αγόρασ

υο μπουκάλια Jim Beam.

Ο νυχτερινός θυρωρός του Crescent κοίταξε διερευνητικ

η Σάντρα, από την κορφή ως τα νύχια. Ήταν έτοιμος να π

κάτι, όμως ο Χάρι τον πρόλαβε.

«Δεν έχεις ξαναδεί μυστική αστυνομικίνα ποτέ;»

Ο θυρωρός, ένας νεαρός κοστουμαρισμένος Ασιάτηαμογέλασε αβέβαια.

«Λοιπόν, ξέχασε ότι την είδες και δώσε μου το κλειδί μο

σε παρακαλώ. Έχουμε δουλειά να κάνουμε».

Ο Χάρι αμφισβητούσε το κατά πόσον ο θυρωρός είχ

πειστεί από την πρόφαση που με κόπο είχε αρθρώσει, ωστόσου έδωσε το κλειδί χωρίς άλλες αντιρρήσεις.

Στο δωμάτιο ο Χάρι άνοιξε το μίνι μπαρ και έβγαλε ό,

αλκοολούχο ποτό υπήρχε. «Εγώ θα πιω αυτό» είπε κ

εχώρισε ένα μπουκάλι μινιατούρα Jim Beam. «Πάρε τ

πόλοιπα».



«Πρέπει να αγαπάς πολύ το ουίσκι» είπε η Σάντρα κ

άνοιξε μια μπίρα.

Ο Χάρι την κοίταξε και έμοιαζε κάπως μπερδεμένο

Πρέπει;» ρώτησε.

«Άλλοι προτιμούν ποικιλία στο δηλητήριο. Έτσι, γιαλλαγή».

«Α, ναι; Πίνεις;»

Η Σάντρα δίστασε. «Όχι, για να πω την αλήθει

Προσπαθώ να χάσω βάρος και κάνω δίαιτα».

«Όχι, για να πω την αλήθεια» επανέλαβε ο Χάρι. «Δε

έρεις λοιπόν για τι πράγμα μιλάς. Είδες το Leaving La

Vegas με τον Νίκολας Κέιτζ;»

«Τι;»

«Ξέχνα το. Υποτίθεται πως ήταν για έναν αλκοολικό ποαποφάσισε να πεθάνει πίνοντας. Αυτό θα το πίστευα. Τ

πρόβλημα ήταν πως ο τύπος έπινε ό,τι έβρισκε. Τζιν, βότκ

υίσκι, κονιάκ… τα πάντα. Πράγμα που δικαιολογείται αν δε

πάρχει επιλογή. Ωστόσο αυτός ο τύπος βρισκόταν στ

καλύτερα εξοπλισμένο με αλκοόλ σημείο του Λας Βέγκαίχε απίστευτα λεφτά και καμιά προτίμηση, καμιά γαμημέν

προτίμηση! Εγώ δεν γνώρισα ποτέ κανέναν αλκοολικό πο

αδιαφορεί για το τι πίνει. Όταν βρεις το δηλητήριό σο

κολλάς σε αυτό. Ακόμα και για Όσκαρ προτάθηκε».



Ο Χάρι έριξε το κεφάλι πίσω, άδειασε το μπουκαλάκι κ

πήγε να ανοίξει την μπαλκονόπορτα.

«Και πώς πήγε;» ρώτησε η Σάντρα.

«Πέθανε από το ποτό» είπε ο Χάρι.

«Εννοώ, κέρδισε το Όσκαρ;»«Πάρε ένα από τα μπουκάλια που αγόρασα και έλα εδώ

Θέλω να καθίσουμε στο μπαλκόνι με θέα στην πόλη. Μόλ

ίχα ένα déjà vu».

Η Σάντρα πήρε δυο ποτήρια και το μπουκάλι και κάθισ

ίπλα του με την πλάτη στον τοίχο.

«Ας ξεχάσουμε για λίγο τι έκανε αυτός ο μπάσταρδο

ταν ζούσε. Ας πιούμε στον Άντριου Κένσινγκτον». Ο Χά

έμισε τα ποτήρια.

Κάθονταν και έπιναν σιωπηλοί. Ο Χάρι έβαλε τα γέλιΠάρε για παράδειγμα εκείνον τον τύπο από το συγκρότημ

The Band, τον Ρίτσαρντ Μάνιουελ. Είχε σοβαρ

προβλήματα, όχι μόνο με το ποτό αλλά με… με τη ζωή. Στ

έλος δεν άντεξε, κρεμάστηκε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείο

Στο σπίτι του βρήκαν δυο χιλιάδες μπουκάλια, όλα ίδιαμάρκας – Grand Marnier. Αυτό μόνο. Καταλαβαίνει

Γαμημένο λικέρ πορτοκάλι! Να λοιπόν κάποιος που βρήκε τ

ηλητήριό του. Ο Νίκολας Κέιτζ – χα! Ζούμε σε έν

παράξενο σύμπαν…»

Έδειξε με το χέρι του τον έναστρο νυχτερινό ουρανό το



Σίδνεϊ και ήπιαν λίγο ακόμα. Τα μάτια του Χάρι είχαν αρχίσ

α κλείνουν όταν η Σάντρα ακούμπησε το χέρι της στ

μάγουλό του. «Άκου, Χάρι, πρέπει να γυρίσω στη δουλει

ομίζω πως είσαι έτοιμος για ύπνο».

«Πόσο κοστίζει μια ολόκληρη νύχτα;» Ο Χάρι γέμισε ξανο ποτήρι του με ουίσκι.

«Δεν νομίζω…»

«Μείνε. Ας τελειώσουμε το ποτό κι ύστερα θα το κάνουμ

Σου υπόσχομαι να είμαι γρήγορος» γέλασε νευρικά ο Χάρι.

«Όχι, Χάρι, φεύγω». Η Σάντρα σηκώθηκε και στάθηκε μ

α μπράτσα σταυρωμένα στο στήθος. Ο Χάρι προσπάθησε ν

σταθεί όρθιος, έχασε την ισορροπία του και έκανε δυ

ήματα πίσω προς το κάγκελο του μπαλκονιού πριν το

πιάσει η Σάντρα. Τύλιξε τα χέρια του γύρω από τους λεπτούώμους της, έγειρε βαρύς πάνω της και ψιθύρισε:

«Δεν μπορείς να με φροντίσεις απόψε, Σάντρα; Μόν

απόψε. Για χάρη του Άντριου. Τι λέω τώρα; Για χάρη μου».

«Ο Τέντι θα αρχίσει να αναρωτιέται πού…»

«Ο Τέντι θα πάρει τα λεφτά του και θα κρατήσει το στόμου κλειστό. Σε παρακαλώ».

Η Σάντρα δίστασε, αλλά ύστερα είπε με έναν αναστεναγμ

Εντάξει. Μα ας βγάλουμε αυτά τα κουρέλια από πάνω σο

κύριε Χόλι».



Τον οδήγησε στο κρεβάτι, του έβγαλε τα παπούτσια κ

κατέβασε το παντελόνι του. Ως εκ θαύματος, κατάφερε ν

εκουμπώσει μόνος του το πουκάμισό του. Η μίνι φούστα τη

Σάντρα βγήκε από το κεφάλι της αστραπιαία. Ήταν ακόμ

πιο αδύνατη χωρίς ρούχα, οι ώμοι και οι γοφοί τηπροεξείχαν και τα πλευρά της ήταν σαν τάβλα κάτω από τ

μικρά της στήθη. Όταν γύρισε να σβήσει τα φώτα το

ωματίου, ο Χάρι είδε πως είχε μελανιές στην πλάτη κ

στους γλουτούς της. Ξάπλωσε δίπλα του και χάιδεψε τ

άτριχο στέρνο και την κοιλιά του.

Η Σάντρα μύριζε ελαφρώς ιδρώτα και σκόρδο. Ο Χά

κοίταζε το ταβάνι. Αναρωτιόταν πώς στην κατάσταση πο

ρισκόταν μπορούσε να είχε την αίσθηση της όσφρησης. «

μυρωδιά» είπε «είναι δική σου ή των αντρών με τους οποίουπλάγιασες απόψε;»

«Και τα δύο, φαντάζομαι» απάντησε η Σάντρα. «Σ

πειράζει;»

«Όχι» είπε ο Χάρι, χωρίς να είναι σίγουρος αν εκείν

ννοούσε τη μυρωδιά ή τους άλλους άντρες.«Είσαι σκνίπα, Χάρι, δεν χρειάζεται να…»

«Πιάσε» είπε ο Χάρι, πήρε το ζεστό, ιδρωμένο της χέρι κ

ο έβαλε ανάμεσα στα πόδια του.

Η Σάντρα γέλασε.

«Θεούλη μου! Κι η μάνα μου μου έλεγε πως οι άντρες πο



πίνουν έχουν μόνο τα λόγια μεγάλα».

«Μ̓ εμένα συμβαίνει το αντίθετο» είπε ο Χάρι. «Το αλκοό

παραλύει τη γλώσσα μου αλλά ζωντανεύει το μαραφέτι μο

Είναι αλήθεια. Δεν ξέρω γιατί, όμως πάντα έτσι γίνεται».

Η Σάντρα κάθισε πάνω του, έβγαλε το αραχνοΰφαντο σλης και τον τράβηξε μέσα της χωρίς πολλά πολλά.

Την έβλεπε να χοροπηδάει πάνω του. Συνάντησε τ

λέμμα του, του χαμογέλασε και κοίταξε αλλού. Ήταν τ

ίδος του χαμόγελου που έχεις όταν στέκεσαι στο τραμ κ

άθελά σου καρφώνεις τα μάτια σου σε κάποιο

παρατεταμένα.

Ο Χάρι έκλεισε τα μάτια του, άκουγε το ρυθμικό τρίξιμ

ου κρεβατιού και σκεφτόταν: δεν ήταν ακριβώς όπως το είχ

πει. Το αλκοόλ παραλύει. Η ευαισθησία που τον έκανε νομίζει πως θα είναι γρήγορος, όπως είχε υποσχεθεί, είχ

ξανεμιστεί. Η Σάντρα μοχθούσε πάνω κάτω απτόητη, καθώ

ι σκέψεις του Χάρι γλίστρησαν κάτω από τα σεντόνια, έξ

από το κρεβάτι και έξω από το παράθυρο. Ταξίδεψε κάτω απ

ναν αναποδογυρισμένο έναστρο ουρανό, διέσχισε τάλασσα, μέχρι που έφτασε σε μια παραλία που ήταν μόν

μια λωρίδα λευκής άμμου.

Όταν κατέβηκε πιο χαμηλά, είδε το κύμα να σπάει στη

παραλία και όταν πλησίασε περισσότερο κατάλαβε πως ήτα



σε μια πόλη που είχε ξαναπάει, ενώ ένα κορίτσι που ήξερ

ταν ξαπλωμένο στην άμμο. Κοιμόταν, κι εκείνο

προσγειώθηκε ήσυχα δίπλα της για να μην την ξυπνήσε

στερα ξάπλωσε και έκλεισε τα μάτια του. Όταν ξύπνησε,

λιος έδυε και ήταν μόνος. Στον δρόμο πίσω τοπερπατούσαν άνθρωποι που νόμιζε ότι τους ήξερε. Το

φάνηκε ότι κάποιοι ήταν από ταινίες που είχε δει. Μερικ

φορούσαν γυαλιά ηλίου και κρατούσαν από το λουρί μικρ

αδύνατα σκυλιά, μπροστά από ψηλές προσόψεις ξενοδοχείω

που διαγράφονταν στην απέναντι πλευρά του δρόμου.

Ο Χάρι κατέβηκε μέχρι την άκρη του νερού και ήτα

τοιμος να βουτήξει, όταν είδε πως η θάλασσα ήταν γεμάτ

σούχτρες. Ήταν σκορπισμένες στην επιφάνεια και τέντωνα

ις μακριές, κόκκινες κλωστές τους, ενώ στον διάφανκαθρέφτη του κορμού τους διέκρινε περιγράμματ

προσώπων. Πέρασε μια βάρκα. Πλησίαζε όλο και πιο κοντ

και ξαφνικά ο Χάρι ξύπνησε. Η Σάντρα τον σκουντούσε.

«Κάποιος είναι απέξω!» ψιθύρισε. Ο Χάρι άκουσε κάποιο

α χτυπάει την πόρτα.«Ο διάολος να πάρει τον ρεσεψιονίστα!» είπε, πετάχτηκ

πάνω με ένα μαξιλάρι μπροστά του και άνοιξε την πόρτα.

Ήταν η Μπιργκίτα.

«Γεια!» είπε αλλά το χαμόγελό της πάγωσε όταν είδε τη

αγωνία στο πρόσωπο του Χάρι. «Τι συμβαίνει; Συμβαίν



ίποτα κακό, Χάρι;»

«Ναι» είπε ο Χάρι. «Συμβαίνει κάτι κακό». Ένιωθε το

σφυγμό του να σφυροκοπάει και το κεφάλι του να έχ

αδειάσει. «Γιατί είσαι εδώ;»

«Δεν τηλεφώνησαν οι γονείς μου. Περίμενα πολύ κστερα τηλεφώνησα σπίτι, αλλά κανείς δεν το σήκωσ

Μάλλον έκαναν λάθος στην ώρα και πήραν όταν ήμουν στ

ουλειά. Η θερινή ώρα, βλέπεις. Πρέπει να μπερδεύτηκαν μ

η διαφορά της ώρας. Τυπικό χαρακτηριστικό του μπαμπ

μου».

Μιλούσε γρήγορα και ήταν φανερό πως προσπαθούσε ν

συμπεριφερθεί σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στο

κόσμο να στέκεται στον διάδρομο ενός ξενοδοχείου μέσ

στη νύχτα, συζητώντας για ασήμαντα πράγματα με έναάντρα που φαινόταν πως δεν θα την άφηνε να μπει στ

ωμάτιο.

Στάθηκαν και κοιτάζονταν.

«Έχεις κάποιον μέσα;» ρώτησε εκείνη.

«Ναι» είπε ο Χάρι. Ακούστηκε σαν ξερόκλαδο που έσπαο χαστούκι που του έδωσε.

«Είσαι μεθυσμένος!» του φώναξε με δάκρυα στα μάτια.

«Άκου, Μπιργκίτα…»

Τον έσπρωξε με δύναμη μέσα στο δωμάτιο κ



ακολούθησε κι εκείνη από πίσω. Η Σάντρα είχε ήδη φορέσ

η μίνι φούστα της, καθόταν στο κρεβάτι και έβαζε τ

παπούτσιά της. Η Μπιργκίτα διπλώθηκε σαν να την είχ

πιάσει ξαφνικά πόνος στην κοιλιά.

«Πόρνη!» στρίγκλισε.«Καλά το κατάλαβες» είπε η Σάντρα στεγνά. Αντιμετώπι

η σκηνή πολύ πιο ατάραχη από τους άλλους δύο και ήτα

τοιμη για άμεση αποχώρηση.

«Μάζεψε τα πράγματά σου και χάσου από εδώ!» κραύγασ

Μπιργκίτα με πνιγμένη φωνή και πέταξε στη Σάντρα τη

σάντα της, που ήταν στην καρέκλα. Προσγειώθηκε στ

κρεβάτι, όπου αναποδογύρισε και άδειασε. Ο Χάρι στεκότα

στη μέση του δωματίου, γυμνός και παραπαίοντας, και μ

κπληξη είδε ένα πεκινουά να κάθεται στο κρεβάτι. Δίπλα στριχωτό ζώο υπήρχαν μια βούρτσα για τα μαλλιά, τσιγάρ

κλειδιά, ένα κομμάτι πράσινος κρυπτονίτης που λαμπύρι

και η μεγαλύτερη συλλογή προφυλακτικών που είχε δει πο

ου ο Χάρι. Η Σάντρα ανοιγόκλεισε με απόγνωση τα μάτι

ης, άρπαξε το πεκινουά από το λουρί και το έχωσε πάλι μέσστην τσάντα.

«Τι θα γίνει με τα λεφτά, γλύκα;»

Ο Χάρι δεν κουνήθηκε, μόνο σήκωσε το παντελόνι του κ

βγαλε το πορτοφόλι του. Η Μπιργκίτα είχε σωριαστεί σε μι

καρέκλα και για λίγο το μόνο που ακουγόταν ήταν τ



αμηλόφωνο μέτρημα της Σάντρα και οι πνιγμένοι λυγμ

ης Μπιργκίτα.

«Την έκανα» είπε η Σάντρα όταν πήρε τα χρήματα, κ

γήκε από την πόρτα.

«Περίμενε!» είπε ο Χάρι, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. πόρτα έκλεισε με θόρυβο πίσω της.

«Περίμενε!» φώναξε η Μπιργκίτα. «Είπες περίμενε

ύρλιαξε και πετάχτηκε από την καρέκλα. «Ακόλαστ

ανήθικε, μπεκρούλιακα του κερατά! Δεν έχεις κανέν

ικαίωμα…»

Ο Χάρι προσπάθησε να την αγκαλιάσει, όμως εκείνη το

σπρωξε και απομακρύνθηκε. Στάθηκαν απέναντι κ

κοιτάζονταν σαν παλαιστές. Η Μπιργκίτα ήταν σα

πνωτισμένη. Τα μάτια της γυάλιζαν γεμάτα μίσος και τστόμα της έτρεμε από οργή. Ο Χάρι σκέφτηκε πως αν είχ

ποτέ την ευκαιρία να τον σκοτώσει, θα το έκανε τότε και εκε

ωρίς τον παραμικρό δισταγμό.

«Μπιργκίτα, εγώ…»

«Πιες μέχρι να πας στην κόλαση και χάσου από τη ζωμου!» Έκανε στροφή και έφυγε σαν τρελή. Τραντάχτηκε όλ

ο δωμάτιο καθώς κοπάνησε την πόρτα.

Χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν από τη ρεσεψιόν. «Τ

συμβαίνει, κύριε Χόλι; Η κυρία από το διπλανό δωμάτι



ηλεφώνησε και…»

Ο Χάρι κρέμασε το ακουστικό. Ξαφνικά τον κατέλαβε μ

άγρια, ανεξέλεγκτη λύσσα και άρχισε να ψάχνει γύρω του κά

α σπάσει. Άρπαξε το μπουκάλι με το ουίσκι από το τραπέ

και ήταν έτοιμος να το πετάξει στον τοίχο, αλλά τηελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη. Μια ζωή εξάσκηση το

αυτοελέγχου, σκέφτηκε, άνοιξε το μπουκάλι και το έφερε στ

στόμα του.

Ακούστηκε το κροτάλισμα κλειδιών και ο Χάρι ξύπνησε απ

ην πόρτα που άνοιξε.

«Δεν χρειάζομαι τίποτα. Ελάτε αργότερα, παρακαλώ

φώναξε ο Χάρι γερμένος στο μαξιλάρι.

«Κύριε Χόλι, έρχομαι εκ μέρους της διεύθυνσης το

ενοδοχείου».

Ο Χάρι γύρισε πλευρό. Δυο κοστουμαρισμένοι τύποι είχα

μπει στο δωμάτιο. Στέκονταν διακριτικά κάπως απόμακρ

μως φαίνονταν πολύ αποφασισμένοι. Ο Χάρι αναγνώρισον έναν: ήταν αυτός που βρισκόταν στη ρεσεψιόν τ

προηγούμενο βράδυ. Ο άλλος συνέχισε:

«Παραβιάσατε τους κανόνες του ξενοδοχείου. Λυπάμα

αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να σας ζητήσουμε ν

ακτοποιήσετε τον λογαριασμό σας όσο το δυνατό



ρηγορότερα και να αδειάσετε το δωμάτιο, κύριε Χόλι».

«Τους κανόνες του ξενοδοχείου;» Ο Χάρι ένιωθε έτοιμο

α ξεράσει.

Το κοστούμι ξερόβηξε. «Φέρατε στο δωμάτιό σας μι

κυρία που υποψιαζόμαστε πως είναι… εεε… εκδιδόμενη. Κχι μόνο αυτό, αλλά ξυπνήσατε και όλους τους άλλου

νοίκους στον όροφό σας με τον θόρυβο που κάνατε. Είμασ

υπρεπές ξενοδοχείο και δεν μπορούμε να ανεχτούμε τέτοιε

συμπεριφορές. Είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνετε, κύρ

Χόλι».

Ο Χάρι έβγαλε ένα γρύλισμα δυσαρέσκειας αντί γ

απάντηση και γύρισε την πλάτη του. «Μάλιστα, κύρ

αντιπρόσωπε της διεύθυνσης του ξενοδοχείου. Έτσι

αλλιώς, φεύγω σήμερα. Αφήστε με να κοιμηθώ εν ειρήνμέχρι τότε».

«Έπρεπε ήδη να είχατε φύγει, κύριε Χόλι» είπε

εσεψιονίστας.

Ο Χάρι κοίταξε το ρολόι του. Ήταν δύο και τέταρτο.

«Προσπαθήσαμε να σας ξυπνήσουμε».«Το αεροπλάνο μου…» είπε ο Χάρι και προσπάθησε ν

κατεβεί από το κρεβάτι. Ύστερα από δύο προσπάθειε

πάτησε σε στέρεο έδαφος και κατάφερε να σηκωθεί. Εί

εχάσει ότι ήταν γυμνός, ενώ ο ρεσεψιονίστας και ο θυρωρό

ποχώρησαν σαστισμένοι. Ζαλίστηκε, είδε το ταβάνι ν



υρίζει από πάνω του και κάθισε πίσω, στην άκρη το

κρεβατιού. Ύστερα έσκυψε και ξέρασε.



ΜΠΟΥΜΠΟΥΡ ————



Ο

14

ΕΝΑΣ ΡΕΣΕΨΙΟΝΙΣΤΑΣ, ΔΥΟ ΜΠΡΑΒΟΙ ΚΑΙ

ΕΝΑΣ ΤΥΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΠΙΝΤΙ

σερβιτόρος στο Bourbon & Beef πήρε από μπροστά τοτα ανέγγιχτα αυγά μπένεντικτ και κοίταξε με συμπόν

ον πελάτη. Εδώ και μία εβδομάδα ερχόταν κάθε πρω

ιάβαζε την εφημερίδα και έτρωγε το πρωινό του. Μερικέ

μέρες φαινόταν κουρασμένος, είναι η αλήθεια, αλλά

σερβιτόρος δεν τον είχε ξαναδεί τόσο χάλια όσο σήμερΕπιπλέον, πήγε για πρωινό στις δυόμισι μετά το μεσημέρι.

«Δύσκολη νύχτα, σερ;»

Ο πελάτης καθόταν στο τραπέζι με τη βαλίτσα του δίπλ

και κοίταζε το κενό, αξύριστος και με κόκκινα μάτια.



«Ναι, ναι, δύσκολη νύχτα. Έκανα… πολλά».

«Τόσο το καλύτερο για εσάς, σερ. Γι’ αυτό είναι το Κινγκ

Κρος. Τίποτε άλλο, σερ;»

«Όχι, ευχαριστώ. Πρέπει να προλάβω το αεροπλάνο».

Ο σερβιτόρος άκουγε περίλυπος. Είχε αρχίσει να συμπαθον ήρεμο Νορβηγό, που φαινόταν λίγο μοναχικός αλλ

ταν φιλικός και έδινε γενναιόδωρα φιλοδωρήματα. «Να

ίδα τη βαλίτσα. Αν αυτό σημαίνει πως είναι η τελευταί

φορά που σας βλέπουμε, σερ, τότε κερνάω εγώ το πρωιν

Είσαστε σίγουρος ότι δεν μπορώ να σας προσφέρω έν

υίσκι, ένα Jack Daniels; Ένα για τον δρόμο, σερ;»

ορβηγός τον κοίταξε έκπληκτος. Λες και ο σερβιτόρος είχ

προτείνει κάτι που εκείνος, ο πελάτης, δεν είχε καταφέρει ν

σκεφτεί μόνος του και το οποίο, καταλάβαινε τώρα, ήτααυτονόητο από την αρχή.

«Κάν’ το διπλό, παρακαλώ».

Ο ιδιοκτήτης του Springfield Lodge λεγόταν Τζο και ήτανας υπέρβαρος, συμπαθητικός τύπος, που συντηρούσε μ

σύνεση και οικονομία το μικρό και παλιό ξενοδοχείο του στ

Κινγκς Κρος για σχεδόν είκοσι χρόνια. Δεν ήταν ούτ

καλύτερο ούτε χειρότερο από οποιοδήποτε άλλο από τ

φτηνά ξενοδοχεία της περιοχής και ο Χάρι δεν είχε κανέν



παράπονο. Ένας από τους λόγους ήταν πως ο Τζο ήτα

άνετος τύπος. Ένας άλλος ήταν πως πάντα επέμενε

πελάτες να βλέπουν το δωμάτιο πριν το νοικιάσουν και πω

ους έκοβε πέντε δολάρια αν πλήρωναν για περισσότερο απ

μία νύχτα. Ένας τρίτος και ίσως ο σημαντικότερος λόγοταν πως είχε καταφέρει να κρατήσει μακρ

περιπλανώμενους τύπους, μπεκρήδες, πρεζάκηδες κ

πόρνες…

Ακόμα και οι ανεπιθύμητοι πελάτες δυσκολεύονταν ν

αντιπαθήσουν τον Τζο. Γιατί στο Springfield Lodge κανένα

εν αντιμετωπιζόταν με άγριες ματιές ή φωνές που το

διωχναν. Μόνο με ένα απολογητικό χαμόγελο, με τη

πληροφορία πως το ξενοδοχείο ήταν γεμάτο δυστυχώ

αλλά μπορεί να υπήρχαν κάποιες ακυρώσεις την επόμενβδομάδα και ήταν ευπρόσδεκτοι να επιστρέψουν. Χάρη στη

διαίτερη ικανότητα να διαβάζει τα πρόσωπα και στη γρήγορ

και σίγουρη κατηγοριοποίηση των υποψηφίων, έκανε τη

πιλογή του χωρίς δισταγμό ή ανησυχία, με αποτέλεσμ

σπάνια να υπάρξει πρόβλημα με κάποιους καβγατζήδεύπους. Μόνο ελάχιστες φορές είχε πέσει έξω ο Τζο στη

κτίμησή του για κάποιον υποψήφιο πελάτη, και αυτές τ

φορές το είχε μετανιώσει πικρά.

Θυμήθηκε κάνα δυο από αυτές τις περιπτώσεις καθώ

ύγιζε τις αντιφατικές εντυπώσεις που του έδινε ο ψηλό



ανθός άντρας μπροστά του. Τα απλά, καλής ποιότητα

ούχα του έδειχναν ότι είχε χρήματα, αλλά δεν ένιωθε ό

πρεπε οπωσδήποτε να τα ξοδέψει. Το γεγονός πως ήτα

ένος ήταν υπέρ του, γιατί συνήθως οι Αυστραλοί ήταν αυτ

που δημιουργούσαν προβλήματα. Αυτοί που ταξίδευαν μσακίδια στην πλάτη έκαναν πολλές φορές ξέφρενα πάρτι κ

κλεβαν τις πετσέτες από τα δωμάτια, όμως αυτός εδώ είχ

αλίτσα, που μάλιστα ήταν σε καλή κατάσταση, πράγμα πο

δειχνε ότι ο τύπος δεν ήταν περιπλανώμενος. Είναι αλήθε

πως ήταν αξύριστος, ωστόσο ήταν οφθαλμοφανές ό

πρόσφατα είχε επισκεφθεί κάποιο κουρείο. Τα νύχια του ήτα

καθαρά και περιποιημένα και οι κόρες των ματιών του είχα

σχετικά φυσιολογικές διαστάσεις.

Η σύνοψη όλων αυτών των εντυπώσεων και το γεγονόπως ο τύπος είχε μόλις ακουμπήσει μια κάρτα VISA στο

πάγκο, μαζί με την αστυνομική ταυτότητα από τη νορβηγικ

αστυνομία, συνέβαλαν ώστε το «λυπάμαι αλλά…» ν

κολλήσει στον λαιμό του.

Γιατί δεν υπήρχε αμφιβολία πως ο άνθρωπος ήταμεθυσμένος. Λιώμα.

«Γνωρίζω ότι ξέρεις πως έχω πιει μερικά ποτήρια

κατάφερε να αρθρώσει ο άντρας σε απρόσμενα καλά αγγλικ

ταν είδε τον δισταγμό του Τζο. «Ας πούμε πως τρελαίνομ



μέσα στο δωμάτιο. Μου τη δίνει και βγαίνω εκτός εαυτο

Σπάω την τηλεόραση και τον καθρέφτη του μπάνιου κ

ερνάω πάνω στο χαλί. Έχει ξανασυμβεί. Αν προκαταβάλ

ίλια δολάρια, καλύπτεσαι; Εν πάση περιπτώσει, σκοπεύω ν

ίμαι συνέχεια τόσο σκνίπα, που δεν θα καταφέρω να κάνόρυβο και να ενοχλήσω τους άλλους ένοικους ή ν

μφανιστώ καν στη ρεσεψιόν ή στους διαδρόμους».

«Φοβάμαι πως είμαστε γεμάτοι αυτή την εβδομάδ

σως…»

«Ο Γκρεγκ από το Bourbon & Beef μου σύστησε τ

ενοδοχείο σας, μου ζήτησε μάλιστα να δώσω του

αιρετισμούς του στον Τζο. Εσύ είσαι;»

Ο Τζο τον κοίταξε παρατεταμένα.

«Μη με κάνεις να το μετανιώσω» του είπε και του έδωσο κλειδί του δωματίου 73.

Παρακαλώ;»

«Γεια σου, Μπιργκίτα, είμαι ο Χάρι. Ήθελα…»«Έχω επισκέπτη, Χάρι, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή».

«Ήθελα μόνο να σου πω πως δεν…»

«Άκουσέ με, Χάρι. Δεν είμαι θυμωμένη και δεν έγιν

ίποτα. Ευτυχώς, ένας άντρας που ξέρεις μόλις λίγ

περισσότερο από μία εβδομάδα δεν μπορεί να σε πληγώσ



ύκολα, αλλά θα προτιμούσα να μη με ξαναπάρεις. ΟΚ;»

«Εεε… όχι… τελικά δεν είναι…»

«Όπως είπα, έχω επισκέπτη και σου εύχομαι καλ

πόλοιπη διαμονή και ελπίζω να επιστρέψεις με ασφάλε

στη Νορβηγία. Αντίο».«…Αντίο».

Στον Τέντι Μονγκάμπι δεν άρεσε που η Σάντρα πέρασε όλ

η νύχτα μ̓ εκείνον τον σκανδιναβό αστυνομικό. Μυριζόταμπελάδες. Όταν τον είδε να περπατάει στην οδ

τάρλινγκχερστ με βαρύ βήμα και κρεμασμένα χέρια,

πρώτη του αντίδραση ήταν να κάνει δυο βήματα πίσω και ν

αθεί μέσα στο πλήθος. Η περιέργειά του όμως κυριάρχησ

σταύρωσε τα χέρια του και στάθηκε στον δρόμο του τρελ

ορβηγού. Ο τύπος προσπάθησε να τον προσπεράσει, αλλ

Τέντι τον άρπαξε από τον ώμο και τον γύρισε προς τ

μέρος του.

«Δεν χαιρετάς τους παλιούς γνωστούς, φίλε;»Ο φίλος τον κοίταξε με θολά μάτια. «Ο νταβατζής…» είπ

ανέκφραστα.

«Ελπίζω η Σάντρα να ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες σο

αστυνόμε».

«Η Σάντρα; Για να δούμε… Η Σάντρα ήταν εντάξει. Πο



ίναι;»

«Έχει ρεπό σήμερα. Αλλά μπορεί να έχω κάποιον άλλ

πειρασμό για τον αστυνόμο μας απόψε».

Ο αστυνόμος προσπαθούσε να διατηρήσει την ισορροπ

ου κάνοντας ένα βήμα. «Ωραία, ωραία. Εμπρός, νταβατζΠού είναι ο πειρασμός;»

Ο Τέντι γέλασε. «Από εδώ, αστυνόμε». Βοήθησε το

μεθυσμένο Χάρι να κατεβεί τα σκαλιά του στριπτιζάδικου κ

ον έβαλε να καθίσει σε ένα τραπέζι με καλή θέα στη σκηνή

Ο Τέντι χτύπησε τα δάχτυλά του και μια ελάχιστα ντυμέν

κυρία εμφανίστηκε αμέσως.

«Δυο μπίρες, Έιμι. Και ζήτα από την Κλόντια να μα

ορέψει».

«Η επόμενη παράσταση δεν είναι πριν από τις οκτώ, κύρΜονγκάμπι».

«Πες ότι είναι “έκτακτη παράσταση”. Τώρα, Έιμι!»

«Εντάξει, κύριε Μονγκάμπι».

Ο αστυνόμος είχε ένα ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό το

Ξέρω ποιος έρχεται» είπε. «Ο δολοφόνος. Ο δολοφόνορχεται».

«Ποιος;»

«Ο Νικ Κέιβ».

«Ο Νικ τι;»

«Και η ξανθιά τραγουδίστρια. Μπορεί να φοράει και αυτ



περούκα. Άκου…»

Η μουσική ντίσκο που ακουγόταν είχε σταματήσει και

αστυνόμος σήκωσε και τους δυο δείκτες του στον αέρ

τοιμος να διευθύνει μια συμφωνική ορχήστρα, όμω

κανένας ήχος δεν ακούστηκε.«Έμαθα για τον Άντριου» είπε ο Τέντι. «Φρικτό

Κυριολεκτικά φρικιαστικό. Κατάλαβα πως κρεμάστηκ

Μπορείς να μου πεις τι στον δαίμονα μπορεί να έκανε ένα

όσο ζωντανό άνθρωπο να…»

«Η Σάντρα φοράει περούκα» είπε ο αστυνόμος. «Έπεσ

από την τσάντα της. Γι’ αυτό δεν την αναγνώρισα όταν τ

συνάντησα εδώ κάτω. Εδώ ακριβώς! Ο Άντριου κι εγ

καθίσαμε εκεί πέρα. Την είχα δει κάνα δυο φορές στη

τάρλινγκχερστ τις πρώτες μέρες που ήμουν εδώ, όμωφορούσε περούκα. Μια ξανθιά περούκα. Γιατί δεν τη φορά

πια;»

«Αχά, ο αστυνόμος μας προτιμάει τις ξανθιές. Εν τοιαύτ

περιπτώσει, νομίζω πως έχω κάτι που θα σου αρέσει…»

«Γιατί;»Ο Τέντι ανασήκωσε τους ώμους. «Η Σάντρα

Τρομοκρατήθηκε αρκετά τις προάλλες από έναν τύπο.

Σάντρα επέμενε πως είχε σχέση με την περούκα κ

αποφάσισε να την καταργήσει για ένα διάστημα. Μήπως κ



αναφανεί ο τύπος».

«Ποιος είναι;»

«Δεν ξέρω, αστυνόμε. Αλλά κι αν το ήξερα, δεν θα τ

λεγα. Στη δουλειά μας η διακριτικότητα είναι αρετή. Κά

που είμαι σίγουρος πως κι εσύ εκτιμάς. Δεν είμαι τόσο καλόμε τα ονόματα – Ρόνι δεν σε λένε;»

«Χάρι. Πρέπει να μιλήσω στη Σάντρα». Προσπάθησε ν

σηκωθεί και παραλίγο να πέσει πάνω στην Έιμι, που ερχότα

με έναν δίσκο με μπίρες. Σωριάστηκε φαρδύς πλατύς στ

ραπέζι.

«Πού είναι; Έχεις το τηλέφωνό της, νταβατζή;»

Ο Τέντι έκανε νόημα στην Έιμι να φύγει.

«Έχουμε την αρχή να μη δίνουμε στους πελάτε

ιευθύνσεις ή τηλέφωνα των κοριτσιών μας. Για λόγουασφαλείας. Καταλαβαίνεις, έτσι;» Ο Τέντι μετάνιωσε που δε

ακολούθησε την πρώτη του παρόρμηση: Έπρεπε να είχ

κρατηθεί μακριά από τον μεθυσμένο και επίμονο Νορβηγό.

«Καταλαβαίνω. Δώσε μου τον αριθμό της».

Ο Τέντι χαμογέλασε. «Όπως είπα, δεν δίνουμε…»«Τώρα!» Ο Χάρι άρπαξε τα πέτα του γυαλιστερού γκρίζο

σακακιού και φύσηξε στο πρόσωπο του Τέντι την αποφορ

από τις αναθυμιάσεις του ουίσκι και την μπόχα του εμετο

Μια ευχάριστη μουσική εγχόρδων ακούστηκε από τα ηχεία.

«Θα μετρήσω μέχρι το τρία, αστυνόμε. Αν δεν μ’ έχει



αφήσει μέχρι τότε, θα φωνάξω τον Ιβάν και τον Τζεφ. Αυτ

σημαίνει εναέρια έξοδο από την πίσω πόρτα. Έξω από τη

πίσω πόρτα υπάρχει μια σκάλα. Είκοσι απότομα τσιμεντέν

σκαλοπάτια».

Ο Χάρι γέλασε ειρωνικά και έσφιξε περισσότερο τη λαβου. «Νομίζεις ότι με τρόμαξες τώρα, μπάσταρδε νταβατζή

Κοίταξέ με. Είμαι τόσο τύφλα που δεν καταλαβαίνω Χριστ

Είμαι ο αδιάφθορος, γαμώτο μου. Τζεφ! Ιβάν!»

Σκιές κουνήθηκαν πίσω από το μπαρ. Καθώς γύρισε ν

κοιτάξει, ο Τέντι τραβήχτηκε απότομα και ξέφυγε από τ

λαβή του. Τον έσπρωξε και ο Χάρι παραπάτησε προς τ

πίσω. Παρέσυρε μαζί του την καρέκλα του και το τραπέ

καθώς σωριαζόταν στο πάτωμα. Αντί να σηκωθεί όμω

μεινε εκεί ξαπλωμένος χασκογελώντας, μέχρι που ήρθαν Τζεφ και ο Ιβάν και κοίταξαν με απορία τον Τέντι.

«Βγάλτε τον από την πίσω πόρτα» είπε ο Τέντι κα

παρακολουθούσε τον αστυνομικό να φορτώνεται σαν πάνιν

κούκλα στους ώμους ενός μαύρου, κοστουμαρισμένο

φουσκωτού.«Τι στον διάολο έπαθαν όλοι σήμερα;» αναρωτήθηκε

Τέντι ισιώνοντας το ατσαλάκωτο σακάκι του.

Ο Ιβάν προηγήθηκε και άνοιξε την πόρτα.

«Τι ξίδια έχει ρουφήξει ο μάγκας;» ρώτησε ο Τζε



Κοντεύει να σκάσει από τα γέλια».

«Για να δούμε για πόσο θα γελάει ακόμα!» είπε ο Ιβά

Άσ’ τον κάτω». Ο Τζεφ άφησε προσεκτικά τον Χάρι ν

πατήσει στα πόδια του. Έμεινε όρθιος να ταλαντεύετ

μπροστά στους δυο τους.«Μπορείς να κρατήσεις ένα μυστικό, μίστερ;» ρώτησε

βάν με ντροπαλό χαμόγελο και χαμηλωμένα μάτια. «Ξέρ

τι είναι κλισέ των γκάνγκστερ, αλλά μισώ τη βία».

Ο Τζεφ κρυφογέλασε.

«Κόφ’ το, Τζεφ. Σοβαρά μιλάω. Ρώτα αυτούς που μ

έρουν. Δεν αντέχει, θα σου πουν. Ο Ιβάν χάνει τον ύπνο το

πέφτει σε κατάθλιψη. Ο κόσμος είναι αρκετά σκληρός γ

κάθε κακομοίρη και δεν χρειάζεται να κάνουμε τα πράγματ

ειρότερα σπάζοντας χέρια και πόδια, σύμφωνοι; Λοιπόράβα σπίτι σου και εμείς εδώ δεν θα δώσουμε συνέχει

ΟΚ;»

Ο Χάρι κατένευσε και άρχισε να ψαχουλεύει την τσέπη του

«Αν και απόψε εσύ είσαι ο γκάνγκστερ» είπε ο Ιβά

Εσύ!»Ακούμπησε τον δείκτη του στο στήθος του Χάρι και το

σπρωξε.

«Εσύ!» επανέλαβε ο Ιβάν και του έσπρωξε δυνατότερα.

ανθός αστυνομικός κλονιζόταν επικίνδυνα.

«Εσύ!»



Ο Χάρι ταλαντευόταν στις φτέρνες του και κουνούσε τ

έρια του προσπαθώντας να ισορροπήσει. Δεν γύρισε να δει

πήρχε πίσω του, αλλά μάλλον το ήξερε. Ένα χαμόγελ

απλώθηκε στο πρόσωπό του καθώς τα θολά του μάτι

συνάντησαν τα μάτια του Ιβάν. Έπεσε προς τα πίσω κόγκηξε καθώς χτύπησε στα πρώτα σκαλοπάτια. Στη

πόλοιπη κατρακύλα δεν ακούστηκε ούτε κιχ.

Ο Τζο άκουσε ένα γρατζούνισμα στην εξώπορτα και μόλίδε μέσα από το τζάμι τον νέο πελάτη του ξενοδοχείο

ιπλωμένο στα δύο, κατάλαβε πως είχε κάνει ένα από τ

σπάνια λάθη του. Όταν άνοιξε την πόρτα, ο πελάτης έπεσ

πάνω του. Αν ο Τζο δεν είχε χαμηλό κέντρο βάρους, θα είχακουτρουβαλήσει στο πάτωμα κι οι δυο μαζί. Ο Τζο κατάφερ

α περάσει το χέρι του Χάρι πάνω από τον ώμο του και να το

στηρίξει μέχρι να τον βάλει σε μια καρέκλα στη ρεσεψιό

που μπορούσε να τον περιεργαστεί καλύτερα. Όχι πως

ανθός μέθυσος ήταν καλύτερος όταν πήγε να ζητήσωμάτιο, όμως τώρα φαινόταν πραγματικά εξαθλιωμένο

Είχε ένα βαθύ σχίσιμο στον έναν αγκώνα –ο Τζο έβλεπε τη

κόκκινη σάρκα να γυαλίζει–, το μάγουλό του ήταν πρησμέν

και αίμα έσταζε από τη μύτη του πάνω στο βρομερό το

παντελόνι. Το πουκάμισό του ήταν σχισμένο και η ανάσα το



βγαινε σαν ρόγχος από το στήθος του. Αλλά τουλάχιστο

ανέπνεε.

«Τι συνέβη;» ρώτησε ο Τζο.

«Έπεσα από μια σκάλα. Τίποτα σοβαρό, μόνο ν

απλώσω λίγο χρειάζεται».Ο Τζο δεν ήταν γιατρός, αλλά κρίνοντας από τον ήχο τη

ανάσας του υπέθεσε πως είχε τσακίσει κάνα δυο πλευρ

Βρήκε κάποιο αντισηπτικό και λευκοπλάστη, περιποιήθηκ

ις χειρότερες πληγές και, τέλος, έβαλε μπαμπάκι στ

ουθούνι που αιμορραγούσε. Ο ξένος αρνήθηκε με ένα νεύμ

ταν ο Τζο πρότεινε να του δώσει κάποιο αναλγητικό χάπι.

«Έχω αναλγητικά στο δωμάτιό μου» είπε αγκομαχώντας

«Χρειάζεσαι γιατρό» είπε ο Τζο. «Θα…»

«Κανέναν γιατρό. Θα είμαι μια χαρά σε κάνα δυο ώρες».«Η αναπνοή σου δεν ακούγεται μια χαρά».

«Ποτέ δεν ακουγόταν. Είναι από το άσθμα. Άσε με δυ

ώρες στο κρεβάτι και ύστερα έφυγα».

Ο Τζο αναστέναξε. Ήξερε ότι ήταν έτοιμος να κάνει τ

λάθος νούμερο δύο. «Ξέχασέ το» είπε. «Χρειάζεσπερισσότερο από κάνα δυο ώρες. Επιπλέον, δεν φταις εσ

που οι σκάλες είναι τόσο απότομες στο Σίδνεϊ. Θα τα πούμ

ο πρωί».

Τον βοήθησε να ανέβει στο δωμάτιό του, τον έβαλε στ

κρεβάτι και του έβγαλε τα παπούτσια. Στο τραπέζι υπήρχα



ρία άδεια και δύο κλειστά μπουκάλια Jim Beam. Ο Τζ

απείχε απολύτως από οινοπνευματώδη, όμως είχε ζήσ

αρκετά για να ξέρει ότι δεν μπορείς να συζητήσεις με ένα

αλκοολικό. Άνοιξε ένα από τα μπουκάλια και το έβαλε στ

κομοδίνο. Ο τύπος θα ένιωθε απαίσια όταν θα ξυπνούσε.

Crystal Castle, λέγετε».

«Μπορώ να μιλήσω στη Μάργκαρετ Ντόουσο

παρακαλώ;»«Η ίδια».

«Μπορώ να βοηθήσω τον γιο σας, αν μου πείτε πω

σκότωσε την Ίνγκερ Χόλτερ».

«Τι; Ποιος είναι στο τηλέφωνο;»«Ένας φίλος. Πρέπει να με εμπιστευτείτε, κυρία Ντόουσο

αν δεν το κάνετε ο γιος σας είναι χαμένος. Καταλαβαίνετ

Σκότωσε την Ίνγκερ Χόλτερ;»

«Τι είναι αυτά; Υποτίθεται πως είναι φάρσα; Ποια είναι

νγκερ Χόλτερ;»«Είσαστε η μητέρα του Έβανς, κυρία Ντόουσον. Και

νγκερ Χόλτερ είχε μητέρα. Εσείς κι εγώ είμαστε οι μόνοι πο

μπορούμε να βοηθήσουμε τον γιο σας. Πείτε μου πω

σκότωσε την Ίνγκερ Χόλτερ! Με ακούτε;»

«Ακούω πως είσαστε μεθυσμένος. Τώρα θα πάρω τη



αστυνομία».

«Πείτε το!»

«Κλείνω!»

«Πες το, διάολε, ηλίθια κότα!»

Ο Άλεξ Τόμαρος έβαλε τα χέρια του πίσω από το κεφάλι το

και έγειρε με την καρέκλα του όταν μπήκε η Μπιργκίτα στ

ραφείο του. «Κάθισε, Μπιργκίτα».

Κάθισε σε μια καρέκλα μπροστά από το λιτό γραφείο τοΤόμαρος και ο Άλεξ βρήκε την ευκαιρία να την κοιτάξει απ

πιο κοντά. Του φάνηκε κουρασμένη. Είχε μαύρους κύκλου

ύρω από τα μάτια της, έμοιαζε εκνευρισμένη και ήταν ακόμ

πιο χλωμή από ό,τι συνήθως.

«Με επισκέφθηκε ένας αστυνομικός πριν από μερικέ

μέρες, Μπιργκίτα. Κάποιος κύριος Χόλι, ένας ξένος. Από τ

συζήτηση βγήκε πως είχε μιλήσει με κάποιους από τ

προσωπικό εδώ και πήρε πληροφορίες… εεε… κάπω

αδιάκριτες. Φυσικά, όλοι ενδιαφερόμαστε να βρεθεί ολοφόνος της Ίνγκερ, θέλω όμως να επιστήσω τη

προσοχή σου στο γεγονός πως τέτοιου είδους συζητήσε

στο μέλλον θα θεωρηθούν… απιστία. Και δεν χρειάζεται ν

σου πω πως, έτσι δύσκολα που είναι τα πράγματα σήμερ

στη δουλειά μας, δεν είμαστε σε θέση να πληρώνουμ



ανθρώπους που νιώθουμε ότι δεν μπορούμε ν

μπιστευτούμε».

Η Μπιργκίτα έμεινε σιωπηλή.

«Τηλεφώνησε κάποιος νωρίτερα εδώ και έτυχε ν

απαντήσω εγώ. Προσπάθησε να αλλοιώσει τη φωνή του μκακή άρθρωση, αλλά τον κατάλαβα από την προφορά το

ταν ο κύριος Χόλι ξανά και ζήτησε να μιλήσει σ̓ εσένα

Μπιργκίτα».

Η Μπιργκίτα τινάχτηκε ξαφνιασμένη. «Ο Χάρι; Σήμερα;»

Ο Άλεξ έβγαλε τα γυαλιά του. «Ξέρεις ότι σε συμπαθώ

Μπιργκίτα, και ομολογώ πως πήρα αυτή τη… εεε… διαρρο

προσωπικά. Ήλπιζα πως με τον χρόνο θα γινόμασταν καλ

φίλοι. Γι’ αυτό προσπάθησε να μην κάνεις ανοησίες κ

αλάσεις τα πάντα».«Από τη Νορβηγία τηλεφώνησε;»

«Μακάρι να μπορούσα να επιβεβαιώσω κάτι τέτοιο, αλλ

υστυχώς ακουγόταν σαν να ήταν κάπου εδώ κοντά. Ξέρε

τι δεν έχω τίποτα να κρύψω, Μπιργκίτα, τίποτα που να έχ

σχέση με αυτή την υπόθεση τουλάχιστον. Και αυτοί αυτψάχνουν, έτσι δεν είναι; Δεν πρόκειται να βοηθήσει τη

νγκερ, όσο κι αν φλυαρήσεις για όλα τα άλλα. Λοιπό

μπορώ να σε εμπιστευτώ, αγαπητή μου Μπιργκίτα;»

«Τι είναι όλα τα άλλα, Άλεξ;»

Την κοίταξε έκπληκτος. «Νόμιζα ότι ίσως η Ίνγκερ σο



ίχε πει. Για τη βόλτα με το αυτοκίνητο».

«Ποια βόλτα με το αυτοκίνητο;»

«Μετά τη δουλειά. Νόμιζα ότι η Ίνγκερ ήταν προκλητικ

και τα πράγματα βγήκαν κάπως εκτός ελέγχου. Ήθελα μόν

α την πάω σπίτι και όχι να την τρομάξω, όμως εκείνφοβάμαι πως πήρε πολύ σοβαρά το αστείο μου».

«Δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάς, Άλεξ, και ούτε είμ

σίγουρη πως θέλω να μάθω. Είπε ο Χάρι πού ήταν; Θ

ανατηλεφωνήσει;»

«Ε, περίμενε λίγο. Μιλάς με τον τύπο φωνάζοντάς τον μ

ο μικρό του όνομα και τα μάγουλά σου κοκκινίζουν όπο

ον αναφέρω. Τι συμβαίνει τελικά εδώ πέρα; Τρέχει κά

μεταξύ σας;»

Η Μπιργκίτα έτριβε τα χέρια της με αγωνία.Εκείνος έγειρε πάνω στο γραφείο και άπλωσε το χέρι το

α της χαϊδέψει τα μαλλιά, αλλά εκείνη το έδιωξε με μ

ευρική χειρονομία.

«Κόφ’ το, Άλεξ. Είσαι πολύ βλάκας, σου το έχω ξαναπε

Φέρσου λίγο πιο έξυπνα την επόμενη φορά που θηλεφωνήσει, αν έχεις την καλοσύνη. Και ρώτησέ τον πο

μπορώ να τον βρω, ΟΚ;» Σηκώθηκε, βγήκε από το γραφε

και κοπάνησε την πόρτα πίσω της.



Ο Σπίντι δεν πίστευε τα μάτια του όταν μπήκε στο Cricket.

Μπάροους πίσω από το μπαρ ανασήκωσε τους ώμους του.

«Κάθεται εκεί εδώ και δύο ώρες» είπε. «Είναι στουπί στ

μεθύσι».

Στη γωνία, στο συνηθισμένο τους τραπέζι, καθόταν αυτόπου ήταν έμμεσα υπεύθυνος για το ότι δύο από τα φιλαράκι

ου κατέληξαν στο νοσοκομείο. Ο Σπίντι βεβαιώθηκ

ψηλαφίζοντας πως το νέο σαρανταπεντάρι του ήταν στ

ερμάτινη θήκη του και πλησίασε το τραπέζι. Το σαγόνι το

ύπου είχε πέσει στο στήθος του και φαινόταν να κοιμάτα

Μπροστά του στο τραπέζι υπήρχε ένα μισοάδειο μπουκάλ

υίσκι.

«Γεια!» φώναξε ο Σπίντι.

Ο τύπος σήκωσε αργά το κεφάλι του και χαμογέλασλίθια. «Σε περίμενα» τραύλισε.

«Κάθεσαι σε λάθος τραπέζι» είπε ο Σπίντι και στάθηκ

από πάνω του. Είχε μπροστά του ένα κουραστικό βράδυ κ

εν ήθελε να του τρώει την ώρα αυτό το ρεμάλ

Οποιαδήποτε στιγμή θα μπορούσαν να μπουν πελάτες του.«Θα ήθελα να μου πεις κάτι πρώτα» είπε ο τύπος.

«Και γιατί να το κάνω;» ρώτησε ο Σπίντι και ένιωσε τη

πίεση του πιστολιού στο μπατζάκι του.

«Γιατί εδώ κάνεις τις βρομοδουλειές σου, γιατί μόλ

μπήκες από την πόρτα και γιατί αυτή είναι η ώρα της μέρα



που είσαι πιο ευάλωτος επειδή έχεις το εμπόρευμα πάνω σο

και δεν θέλεις να σε ψάξω μπροστά σε όλους αυτούς του

μάρτυρες. Μείνε εκεί που είσαι».

Μόλις εκείνη τη στιγμή είδε το στόμιο του αυτόματου πο

κρατούσε ο τύπος χαμηλά και τον σκόπευε ατάραχος. «Τέλεις να μάθεις;»

«Θέλω να μάθω πόσο συχνά αγόραζε από σένα ο Άντριο

Κένσινγκτον και πότε έκανε την τελευταία του αγορά».

«Έχεις μαγνητόφωνο πάνω σου, μπάτσε;»

Ο μπάτσος χαμογέλασε. «Χαλάρωσε. Μαρτυρίες με τη

απειλή όπλου δεν μετράνε. Το χειρότερο που μπορεί ν

συμβεί είναι να σε πυροβολήσω».

«ΟΚ, ΟΚ». Ο Σπίντι είχε αρχίσει να ιδρώνει. Μέτρησε τη

απόσταση μέχρι το πιστόλι του. «Αν ό,τι έχω ακούσει δείναι ψέματα, είναι νεκρός. Κι έτσι δεν πρόκειται να το

λάψω. Ήταν προσεκτικός, δεν ήθελε πάρα πολύ. Ψώνιζ

υο φορές την εβδομάδα, ένα σακουλάκι τη φορά. Σταθερά

«Πότε ήταν η τελευταία φορά που ψώνισε πριν από τ

μέρα που ήταν εδώ και έπαιζε κρίκετ;»«Τρεις μέρες νωρίτερα. Θα ψώνιζε ξανά την επόμεν

μέρα».

«Αγόραζε ποτέ από άλλους;»

«Ποτέ, απ’ όσο ξέρω. Τέτοια πράγματα είναι προσωπικά



μπιστευτικά, ας πούμε. Επιπλέον, ήταν αστυνομικός και δε

ιακινδύνευε να εκτεθεί».

«Δηλαδή όταν ήρθε εδώ, ήταν σχεδόν στεγνός. Ωστόσ

κάμποσες μέρες αργότερα είχε αρκετό για μια θανατηφόρ

όση που πιθανότατα θα τον είχε σκοτώσει, αν δεν το είχκάνει το καλώδιο. Πώς τα συνδέεις εσύ αυτά;»

«Κατέληξε στο νοσοκομείο. Σίγουρα η ανάγκη γι

μαστούρα τον έκανε να το σκάσει. Ποιος ξέρει, ίσως είχ

κάποιο απόθεμα».

Ο μπάτσος αναστέναξε εξαντλημένος. «Έχεις δίκιο» είπ

βαλε το πιστόλι στην εσωτερική τσέπη του τζάκετ του κ

πήρε το ποτήρι μπροστά του. «Όλα σ’ αυτόν τον κόσμο είνα

να “ίσως”. Γιατί δεν μπορεί κανείς να αφήσει όλες αυτές τ

μπούρδες και να πει “έτσι είναι τα πράγματα, τελεία κπαύλα”, “δύο και δύο κάνουν τόσο, πάει και τελείωσε”. Θ

κανε τη ζωή πολλών ανθρώπων πιο εύκολη, λέω εγώ».

Ο Σπίντι άρχισε να σηκώνει το μπατζάκι του, όμως άλλαξ

νώμη.

«Και τι έγινε η σύριγγα;» μουρμούρισε ο μπάτσος σαν νμιλούσε στον εαυτό του.

«Τι;» ρώτησε ο Σπίντι.

«Δεν βρήκαμε καμιά σύριγγα στον τόπο του εγκλήματο

Μπορεί να την πέταξε στην τουαλέτα. Όπως είπες, ήτα

προσεκτικός. Ακόμα και λίγο πριν πεθάνει».



«Κερνάς ένα ποτήρι;» είπε ο Σπίντι και κάθισε.

«Δικό σου είναι το συκώτι» απάντησε ο μπάτσος κ

σπρωξε το μπουκάλι προς το μέρος του.



Ο

15

ΕΡΙΚ ΜΙΚΛΑΝΤ, ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ

ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΝΑΠΕΣ ΡΟΚΟΚΟ

Χάρι έτρεχε μέσα στον καπνό σε ένα στενό πέρασμΜια μπάντα έπαιζε τόσο δυνατά, που όλα γύρω το

ονούνταν. Μύριζε έντονα θειάφι και τα σύννεφα κρέμοντα

όσο χαμηλά, που νόμιζε πως θα τα κουτουλούσε. Μέσα απ

ον θόρυβο ξεχώριζε ένα ήχος, ένα δυνατό τρίξιμο που είχ

ρει μια ελεύθερη συχνότητα. Ήταν ο τριγμός που κάνουν τόντια όταν τρίβονται μεταξύ τους, καθώς και οι αλυσίδε

ταν σέρνονται στην άσφαλτο. Μια αγέλη σκύλω

αλυχτούσε πίσω του.

Το πέρασμα στένευε όλο και περισσότερο και στο τέλο



αναγκάστηκε να τρέχει με τα χέρια απλωμένα μπροστά, για ν

μη σφηνωθεί ανάμεσα στους ψηλούς κόκκινους τοίχου

Κοίταξε πάνω. Από τα παράθυρα στους τούβλινους τοίχου

βγαιναν μικρά κεφάλια. Κυμάτιζαν πράσινες και χρυσέ

σημαίες και τραγουδούσαν με την εκκωφαντική μουσική.«Αυτή είναι η τυχερή χώρα, αυτή είναι η τυχερή χώρ

ούμε στην τυχερή χώρα!»

Ο Χάρι άκουσε τρίξιμο δοντιών πίσω του. Έβγαλε έν

υρλιαχτό και έπεσε κάτω. Έκπληκτος είδε να σκοτεινιάζου

λα γύρω του και αντί να προσγειωθεί ανώμαλα στη

άσφαλτο, συνέχισε να πέφτει. Πρέπει να είχε κατρακυλήσει σ

κάποιον λάκκο και είτε ο ίδιος έπεφτε πολύ αργά είτε η τρύπ

ταν πολύ βαθιά, γιατί ακόμη έπεφτε. Η μουσική από ψηλ

λο και απομακρυνόταν και ύστερα από λίγο, όταν τα μάτιου συνήθισαν στο σκοτάδι, είδε πως οι πλευρές της τρύπα

ίχαν παράθυρα, απ’ όπου μπορούσε να βλέπει του

ανθρώπους.

«Θεέ μου, θα πέφτω μέχρι το κέντρο της Γης

αναρωτήθηκε.«Είσαστε Σουηδός;» ρώτησε μια γυναικεία φωνή.

Ο Χάρι κοίταξε γύρω του και εκείνη την ώρα επανήλθε τ

φως και ο ήχος της μουσικής. Στεκόταν σε μια ανοιχτ

πλατεία, ήταν νύχτα και μια μπάντα έπαιζε σε μια σκηνή πίσ

ου. Μπροστά του ήταν μια βιτρίνα –όταν κοίταξε π



προσεκτικά είδε πως ήταν βιτρίνα μαγαζιού που πουλούσ

ηλεοράσεις– με καμιά ντουζίνα συσκευές, που η καθεμ

δειχνε διαφορετικό κανάλι.

«Ώστε λοιπόν γιορτάζετε κι εσείς την εθνική γιορτή τη

Αυστραλίας;» ρώτησε μια άλλη φωνή, αντρική, σε μια οικείλώσσα.

Ο Χάρι γύρισε. Ένα ζευγάρι στεκόταν και του χαμογελούσ

νθαρρυντικά. Έδωσε εντολή στο στόμα του να χαμογελάσ

και ήλπιζε να τον υπακούσει. Ένα τέντωμα των νεύρων το

προσώπου έδειξε πως είχε ακόμη κάποιον έλεγχο στ

συγκεκριμένη σωματική λειτουργία. Από άλλες είχ

αναγκαστεί να παραιτηθεί. Το υποσυνείδητό του είχ

παναστατήσει και τώρα δινόταν η μάχη για την ακοή και τη

ρασή του. Το μυαλό του λειτουργούσε εντατικά για νκαταλάβει τι συνέβαινε, πράγμα καθόλου εύκολο, αφο

ομβαρδιζόταν διαρκώς από διαστρεβλωμένες και μερικέ

φορές παράλογες πληροφορίες.

«Είμαστε Δανοί. Με λένε Πολ και αυτή είναι η γυναίκ

μου, η Τζίνα».«Γιατί νομίζετε ότι είμαι Σουηδός;» άκουσε ο Χάρι το

αυτό του να ρωτάει.

Οι Δανοί κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. «Μιλούσατε στο

αυτό σας, δεν το καταλάβατε; Κοιτάζατε την τηλεόραση κ



αναρωτιόσασταν αν η Αλίκη θα έπεφτε κατευθείαν στ

κέντρο της Γης. Και πράγματι έτσι έγινε, χα, χα!»

«Μα, ναι, βέβαια» είπε ο Χάρι μπερδεμένος και αμήχανο

«Δεν είναι ακριβώς όπως γιορτάζουμε στη Σκανδιναβία τ

ερινό ηλιοστάσιο. Εδώ είναι μόνο διασκέδαση. Ακούουκέτες να σκάνε, αλλά δεν βλέπεις τίποτα λόγω τη

μίχλης. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως οι φωτοβολίδε

βαλαν φωτιά σε κάποιον από τους ουρανοξύστες εκεί πέρ

Χα, χα! Μυρίζετε το μπαρούτι; Είναι η υγρασία που το κάν

α μένει κοντά στο έδαφος. Είσαστε τουρίστας κι εσείς;»

Ο Χάρι το σκέφτηκε. Πρέπει να το σκεφτόταν πολλή ώρ

ιατί όταν ήταν έτοιμος να απαντήσει, οι Δανοί είχαν φύγει.

Η προσοχή του στράφηκε ξανά στις οθόνες τω

ηλεοράσεων. Δέντρα καίγονταν σε μια οθόνη και κάποιπαιζαν τένις σε μια άλλη. Ήταν τα γεγονότα της χρονιάς στ

Μελβούρνη: φωτιά σε δάσος και πρωτάθλημα τέν

Αυστραλίας, ένας λευκοντυμένος έφηβος έγιν

κατομμυριούχος, ενώ τουλάχιστον μια οικογένεια έμειν

άστεγη λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα. Σε μια άλλη οθόνη είδε τηΓκρου Χάρλεμ Μπρούντλαντ να ακολουθείται απ

ορβηγικά ψαράδικα και γαλαζόμαυρα πτώματα φαλαινώ

που μπαινόβγαιναν στο νερό. Και σαν να μην έφταναν αυτ

μια τέταρτη οθόνη έδειχνε αυτό που πρέπει να ήταν η εθνικ

μάδα ποδοσφαίρου της Νορβηγίας σε αγώνα με μι



ασπροντυμένη ομάδα. Ο Χάρι θυμήθηκε πως είχε διαβάσ

κάτι στη Sydney Morning Herald για κάποιους αγώνες μ

ην Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και τη Νορβηγία. Ξαφνικ

μφανίστηκε ο Έρικ Μίκλαντ, το «Κουνούπι», στην εικόν

και ο Χάρι γέλασε δυνατά.«Είσαι κι εσύ εδώ, Κουνούπι;» ψιθύρισε στο παγωμέν

ζάμι. «Ή μήπως είσαι μόνο μια ψευδαίσθηση; Τι έχεις ν

πεις σε έναν μισομεθυσμένο, Κουνούπι;»

«Τρελός είσαι; Εγώ είμαι είδωλο της νεολαίας» απάντησ

ο Κουνούπι.

«Ο Χέντριξ έπινε, ο Μπιέρνεμπο έπινε, ο Χάρι Χόλε πίνε

Το πιοτό σε κάνει να βλέπεις πιο καθαρά, Κουνούπ

Περισσότερο και από καθαρά. Σε κάνει να βλέπεις σχέσεις κ

ννοιες που δεν υπάρχουν…» Ο Χάρι γέλασε.Το Κουνούπι αστόχησε σε ένα μαρκάρισμα.

«Μπορεί καμιά φορά να κάθεσαι και να μιλάς μέσα απ

μια βιτρίνα σε μια οθόνη τηλεόρασης και να παίρνεις κ

απάντηση. Ξέρεις τον Ροντ Στιούαρτ; Κέρασε αυτό τ

σκονάκι, και τώρα το μυαλό μου τα βγάζει πέρα με έπρογράμματα της τηλεόρασης, δύο Δανούς και μια μπάντ

συγχρόνως. Έπρεπε τέτοιες ουσίες να είναι νόμιμες εδώ κ

καιρό, Κουνούπι, τι λες εσύ;»

Σε ένα πρόγραμμα ειδήσεων έδειχναν φωτογραφίε



κάποιων που έκαναν γουιντσέρφινγκ, μιας γυναίκα πο

κλαιγε και ενός κουρελιασμένου κίτρινου αδιάβροχου μ

σημάδια από τεράστιες δαγκωνιές.

«Αυτός εκεί είναι ο Λευκός Φόβος που βγήκε βόλτα απ

ο ενυδρείο, Κουνούπι. Γεύμα στη χλόη, χα, χα, χα!»Σε μια διπλανή οθόνη η πορτοκαλί απαγορευτική ταιν

ης αστυνομίας ανέμιζε στον αέρα στην άκρη ενός δάσου

νώ ένστολοι αστυνομικοί πηγαινοέρχονταν με σακούλε

στερα, ένα μεγάλο, χλωμό πρόσωπο γέμισε την οθόνη

ταν μια άσχημη φωτογραφία μιας καθόλου ελκυστική

ανθιάς κοπέλας. Είχε θλιμμένη έκφραση στα μάτια, λες κ

λυπόταν που δεν ήταν ελκυστική.

«Ελκυστική» είπε ο Χάρι. «Δύσκολη δουλειά. Ήξερε

πως…»Πίσω από τον αστυνομικό που έδινε συνέντευξη πέρασε

Λίμπι.

«Διάολε» φώναξε ο Χάρι. «Να πάρει και να σηκώσει

Χτύπησε την παλάμη του στη βιτρίνα.

«Πιο δυνατά! Ανεβάστε τον ήχο εκεί μέσα! Κάποιος…» ικόνα είχε αλλάξει και ήδη έδειχνε έναν μετεωρολογικ

άρτη της ανατολικής ακτής της Αυστραλίας. Ο Χά

ούληξε τη μύτη του πάνω στο τζάμι μέχρι που άρχισε ν

στάζει, και στην αντανάκλαση μιας σβηστής οθόνης είδε τ

πρόσωπο του Τζον Μπελούσι.



«Μάλλον τα φαντάστηκα όλα, Κουνούπι. Μην ξεχνά

πως είμαι υπό την επήρεια ενός πολύ ισχυρο

παραισθησιογόνου αυτή τη στιγμή».

Το Κουνούπι προσπάθησε να κάνει ένα μπάσιμο αλλ

χασε την μπάλα.«Έμπαινε, Κουνούπι! Δώσ’ τους να καταλάβουν, διάολε!

Αφήστε με να μπω! Πρέπει να της μιλήσω…»

«Άντε ρίξε κάνα ύπνο να ξεσουρώσεις. Δεν δεχόμαστμεθυσμένους… Γεια!»

«Άσε με να μπω! Είμαι φίλος της Μπιργκίτα, πο

ουλεύει στο μπαρ».

«Δεν μας λες τίποτα καινούργιο, αλλά η δουλειά μας είνα εμποδίζουμε τύπους σαν κι εσένα να μπουν, κατάλαβε

ανθούλη;»

«Ουάου!»

«Πάψε γιατί θα με αναγκάσεις να σου σπάσω κάνα καλάμ

παλιό… αααχ! Μπομπ! Μπομπ!»«Συγγνώμη αλλά βαρέθηκα να με κοπανάνε. Καλ

ράδυ».

«Τι συμβαίνει, Νίκι; Αυτός είναι εκεί πέρα;»

«Σκατά! Άσ’ τον να φύγει. Μου ξέφυγε και μου ’δωσε μι

μπουνιά στο στομάχι. Δώσε ένα χεράκι, αν έχεις τη



καλοσύνη».

«Που να με πάρει ο διάολος, αυτή η πόλη καταρρέει. Είδ

ις ειδήσεις απόψε; Άλλη μια κοπέλα βιάστηκε κ

στραγγαλίστηκε. Τη βρήκαν το απόγευμα στο πάρκ

Σεντένιαλ. Λέω να πάρω των ομματιών μου να γυρίσω πίσστη Μελβούρνη».

Ο Χάρι ξύπνησε με τρομερό πονοκέφαλο. Το φως ενοχλούσ

α μάτια του και μόλις πρόλαβε να συνειδητοποιήσει ότι ήτααπλωμένος κάτω από μια κουβέρτα, χρειάστηκε να σκύψ

στο πλάι. Ο εμετός ήρθε κατά ορμητικά κύματα και τ

περιεχόμενο του στομαχιού του εκτοξεύτηκε στο πέτριν

άπεδο. Έπεσε πίσω στον πάγκο και ένιωσε το τσούξιμο τη

ολής στη μύτη του, ενώ ρωτούσε τον εαυτό του την κλασικ

ρώτηση: Πού στο διάολο βρίσκομαι;

Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν ήταν πως είχε πάει στ

πάρκο Γκριν, όπου ο πελαργός τον κοίταζε επιτιμητικά. Τώρ

φαίνεται πως βρισκόταν σε ένα κυκλικό δωμάτιο, με πάγκουκατά μήκος των τοίχων και με ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι.

Στους τοίχους κρέμονταν εργαλεία, φτυάρια κ

σουγκράνες, ένας σωλήνας ποτίσματος, ενώ στη μέση το

απέδου υπήρχε σχάρα αποχέτευσης. Φως έμπαινε απ

μικρά, βρόμικα παράθυρα γύρω σε ολόκληρο το δωμάτι



νώ μια σιδερένια σκάλα οδηγούσε στο επάνω πάτωμ

Κάτω από τη σκάλα υπήρχε κάτι που πρέπει να ήτα

λεκτρικό χορτοκοπτικό μηχάνημα. Η σιδερένια γυριστ

σκάλα άρχισε να τρίζει και να τρέμει. Κατέβαινε ένας άντρας

«Καλημέρα, λευκέ αδελφέ» είπε μια βαθιά φωνή που Χάρι αναγνώρισε. «Πολύ λευκέ αδελφέ» είπε όταν πλησίασ

Μείνε ξαπλωμένος».

Ήταν ο Τζόζεφ, ο γκρίζος Αβορίγινας από τη φυλή κρόου

Άνοιξε μια βρύση στον τοίχο, πήρε τον σωλήνα κα

καθάρισε τον εμετό.

«Πού βρίσκομαι;» ρώτησε ο Χάρι, για να αρχίσει απ

κάπου.

«Στο πάρκο Γκριν».

«Μα…»«Στο περίπτερο του πάρκου. Κοιμόσουν στο γρασίδι ότα

άρχισε να βρέχει και σε τράβηξα εδώ μέσα».

«Μα…»

«Ηρέμησε. Έχω τα κλειδιά και είναι το δεύτερο σπίτι μου

Κοίταξε έξω από τα παράθυρα: «Ωραία μέρα έχει έξω».Ο Χάρι παρατήρησε τον Τζόζεφ. Φαινόταν εντυπωσιακ

συγκροτημένος σε σύγκριση με τον αλήτη που ήξερε.

«Ο υπεύθυνος του πάρκου κι εγώ γνωριζόμαστε εδώ κ

λίγο καιρό και έχουμε κάνει μια συμφωνία μεταξύ μας

ξήγησε ο Τζόζεφ. «Είναι φορές που δεν έρχεται στη δουλε



ωρίς να πάρει άδεια και τότε φροντίζω εγώ αυτά που πρέπ

α γίνουν – να μαζέψω τα σκουπίδια, να αδειάσω του

σκουπιδοτενεκέδες, να κόψω το γρασίδι, τέτοια πράγματα. Σ

αντάλλαγμα μπορώ να ρίξω κάνα ύπνο εδώ μέσα ενδιάμεσ

Καμιά φορά υπάρχει και τίποτα φαγώσιμο, αλλά φοβάμπως όχι σήμερα».

Ο Χάρι προσπάθησε να σκεφτεί τίποτε άλλο να πει έκτο

από «μα…» όμως εγκατέλειψε γρήγορα την προσπάθεια.

Τζόζεφ, αντιθέτως, ήταν πολύ ομιλητικός.

«Για να είμαι ειλικρινής, αυτό που μου αρέσει περισσότερ

σε αυτή τη συμφωνία είναι πως μια στο τόσο έχω κάτι ν

κάνω. Γεμίζει τη μέρα και σε κάνει, κατά κάποιον τρόπο, ν

σκέφτεσαι άλλα πράγματα. Συμβαίνει μάλιστα καμιά φορά ν

σκέφτομαι πως είμαι χρήσιμος».Ο Τζόζεφ χαμογελούσε πλατιά και κουνούσε το κεφά

ου. Ο Χάρι δεν μπορούσε να πιστέψει πως ήταν ο ίδιο

άνθρωπος που καθόταν στο παγκάκι του πάρκου σ

κωματώδη κατάσταση πριν από λίγο καιρό και με τον οπο

μάταια είχε προσπαθήσει να επικοινωνήσει.«Δεν πίστευα τα μάτια μου όταν σε είδα χθες» είπε

Τζόζεφ. «Ότι ήσουν ο ίδιος άνθρωπος που καθόταν τόσ

ηφάλιος και καθώς πρέπει, κι εγώ του έκανα τράκα τσιγάρ

μόλις πριν από λίγες μέρες. Αλλά χθες ήταν αδύνατον ν



πικοινωνήσω μαζί σου. Χε, χε!»

«Touché» είπε ο Χάρι.

Ο Τζόζεφ εξαφανίστηκε και γύρισε σε λίγο με ένα σακουλάσιπς και ένα κύπελλο κόκα κόλα. Κοίταζε τον Χάρι να τρώ

ο απλό, αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικό πρωινό.

«Ο πρόδρομος της κόκα κόλα εφευρέθηκε από ένα

Αμερικανό φαρμακοποιό που ήθελε να βρει ένα φάρμακο γ

ις συνέπειες της μέθης» είπε ο Τζόζεφ. «Αλλά νόμιζε πωαπέτυχε και πούλησε τη συνταγή για οκτώ δολάρια. Α

έλεις τη γνώμη μου, ακόμη δεν έχει βρεθεί τίποτα καλύτερ

από αυτή».

«Jim Beam» είπε ο Χάρι με γεμάτο στόμα.

«Ναι, εκτός από τον Jim Beam. Και τον Jack & Johnnie κ

κάνα δυο ακόμα τύπους. Χε, χε. Πώς νιώθεις τώρα;»

«Καλύτερα».

Ο Τζόζεφ ακούμπησε δυο μπουκάλια στο τραπέζι. «Το πι

φτηνό κόκκινο κρασί από την κοιλάδα Χάντερ» είπε. «Χε, χΘα πιούμε κάνα ποτηράκι μαζί, χλωμό πρόσωπο;»

«Ευχαριστώ πολύ, Τζόζεφ, αλλά το κοκκινέλι δεν είν

ο… Δεν έχεις τίποτε άλλο; Τίποτα καφετί, ας πούμε;»

«Φαντάζεσαι πως έχω καμιά κάβα;»

Ο Τζόζεφ φαινόταν κάπως θιγμένος που ο Χάρι είχ



αρνηθεί τη γενναιόδωρη προσφορά του.

Ο Χάρι προσπάθησε να σηκωθεί όρθιος και να γεμίσει τ

κενό της μνήμης του, από τη στιγμή που σημάδευε με τ

πιστόλι του τον Ροντ Στιούαρτ μέχρι που κυριολεκτικά έπεσα

ένας στην αγκαλιά του άλλου και το ’ριξαν στα φαρμάκιΔεν μπορούσε να εντοπίσει τι ήταν αυτό που είχε οδηγήσει σ

αυτή την ανείπωτη ευδαιμονία και την αμοιβαία συμπάθε

πέρα από το οφθαλμοφανές – το Jim Beam. Ωστόσ

υμόταν πως είχε ρίξει μπουνιά στον πορτιέρη στο Albury.

«Χάρι Χόλε, είσαι ένα αξιολύπητος μεθύστακας

μουρμούρισε.

Βγήκαν και κάθισαν στο γρασίδι έξω από το περίπτερο.

λιος έτσουζε τα μάτια και το αλκοόλ της προηγούμενη

μέρας έβγαινε από τους πόρους του δέρματος, αλλά κατά τάλλα ήταν μια ωραία μέρα. Φυσούσε μια ελαφριά αύρ

Ξάπλωσαν ανάσκελα και κοίταζαν τα άσπρα συννεφάκια ν

αξιδεύουν αργά στον ουρανό.

«Καλή μέρα για πήδημα σήμερα» είπε ο Τζόζεφ.

«Δεν έχω τέτοιον σκοπό» δήλωσε ο Χάρι. «Θα μείνω εδακίνητος ή, στη χειρότερη περίπτωση, θα κάνω μια βόλτ

δώ γύρω, αργά και αθόρυβα».

Ο Τζόζεφ μισόκλεισε τα μάτια του στον ήλιο. «Δε

σκεφτόμουν τέτοιο πήδημα, σκεφτόμουν πήδημα από το

υρανό. Ελεύθερη πτώση από αεροσκάφος».



«Τι λες; Κάνεις ελεύθερες πτώσεις;»

Ο Τζόζεφ κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.

Ο Χάρι σκίασε τα μάτια του και κοίταξε τον ουρανό. «Κ

α σύννεφα; Δεν δημιουργούν πρόβλημα;»

«Όχι, κανένα πρόβλημα. Πρόκειται για θυσάνους, σαπούπουλα. Αναπτύσσονται σε ύψος πάνω από 4.500 μέτρα»

«Με εκπλήσσεις, Τζόζεφ. Όχι ότι ξέρω πώς είναι ν

πραγματοποιείς ελεύθερη πτώση, αλλά δεν φανταζόμουν ό

ίναι σαν…»

«Να είσαι μεθυσμένος;»

«Ας πούμε».

«Χε, χε. Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος».

«Το εννοείς με αυτό;»

«Έχεις βρεθεί ποτέ μόνος στον αέρα, Χάρι; Έχεις πετάξεχεις πηδήσει από μεγάλο ύψος και έχεις νιώσει τον αέρα ν

προσπαθεί να σε συγκρατήσει, να σε πιάσει και να χαϊδέψει τ

σώμα σου;»

Ο Τζόζεφ είχε ήδη αδειάσει μεγάλο μέρος του πρώτο

μπουκαλιού και η φωνή του είχε αποκτήσει έναν θερμό τόνΤα μάτια του έλαμπαν καθώς περιέγραφε την ομορφιά τη

λεύθερης πτώσης στον Χάρι.

«Ανοίγει όλες σου τις αισθήσεις. Ολόκληρο το κορμί σο

υρλιάζει πως δεν μπορείς να πετάξεις. “Δεν έχω καν φτερά



σου φωνάζει και προσπαθεί να πνίξει τον αέρα που σφυρίζ

στα αυτιά σου. Έχει πειστεί πως πρόκειται να πεθάνει και έχ

υρίσει στο κόκκινο, ανοίγοντας όλες τις αισθήσεις στο φου

ια να δει αν θα μπορέσει να βρει κάποια διέξοδο. Το μυαλ

σου είναι το μεγαλύτερο κομπιούτερ του κόσμου: καταγράφα πάντα, το δέρμα σου νιώθει τη θερμοκρασία να ανεβαίν

καθώς πέφτεις, τα αυτιά σου αντιλαμβάνονται την αύξησ

ης πίεσης και βλέπεις κάθε αυλάκωση και απόχρωση στο

άρτη από κάτω σου. Μπορείς ακόμα και να μυρίσεις το

πλανήτη καθώς πλησιάζεις. Και αν καταφέρεις να απωθήσε

στο βάθος του μυαλού σου τον φόβο του θανάτου, Χάρ

ότε είσαι για μια στιγμή ο άγγελός σου. Ζεις μια ολόκληρ

ωή σε σαράντα δευτερόλεπτα».

«Και αν δεν καταφέρεις να διώξεις τον φόβο τοανάτου;»

«Δεν χρειάζεται να τον διώξεις, μόνο να τον απωθήσε

στο βάθος. Γιατί πρέπει να υπάρχει εκεί σαν υπενθύμιση, σα

ο κρύο νερό στο δέρμα σου. Δεν είναι η πτώση αλλά

φόβος που ανοίγει τις αισθήσεις σου. Αρχίζει σαν ένα σοσαν μια ξαφνική εισροή αδρεναλίνης στις φλέβες σου, ότα

πηδάς από το αεροσκάφος. Σαν ένεση. Ύστερα κυκλοφορ

στο αίμα σου και σε κάνει ευτυχισμένο και δυνατό. Α

κλείσεις τα μάτια σου, το βλέπεις σαν ένα όμορφ

ηλητηριώδες φίδι που στέκεται και σε καρφώνει με τ



φιδίσια μάτια του».

«Το κάνεις να ακούγεται σαν ντόπα, Τζόζεφ».

«Μα είναι ντόπα!» Ο Τζόζεφ είχε ενθουσιαστεί και μιλούσ

ειρονομώντας έντονα. «Αυτό ακριβώς είναι. Θέλεις η πτώσ

α κρατήσει αιώνια, και αν το έχεις κάνεις για λίγο, θπαρατηρήσεις πως όλο και πιο απρόθυμα τραβάς το σκοινά

ια να ανοίξει το αλεξίπτωτο. Στο τέλος φοβάσαι πω

κάποια μέρα θα πάρεις τη θανατηφόρα δόση και δεν θ

ραβήξεις το σκοινάκι, κι έτσι σταματάς το πήδημα. Και τό

ίναι που καταλαβαίνεις πως έχεις εθιστεί. Η αποχή σ

μαραζώνει και σε τρελαίνει, η ζωή σού φαίνεται χωρίς νόημ

ασήμαντη, και στο τέλος βρίσκεσαι στριμωγμένος πίσω απ

ον πιλότο σε ένα μικροσκοπικό, παλιό Τσέσνα, πο

ρειάζεται έναν αιώνα να ανεβεί στα τρεις χιλιάδες μέτρα, ενλο αυτό, βέβαια, σπαταλάει ό,τι οικονομίες είχες».

Ο Τζόζεφ πήρε βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια του.

«Με λίγα λόγια, Χάρι, αυτές είναι οι δυο πλευρές του ίδιο

πράγματος. Η ζωή είναι μια κόλαση, αλλά η εναλλακτικ

λύση είναι ακόμα χειρότερη. Χε, χε».Ο Τζόζεφ στηρίχτηκε στον αγκώνα του και κατέβασε μι

μεγάλη ρουφηξιά από το μπουκάλι με το κρασί. «Εγώ είμ

να πουλί που δεν μπορεί πια να πετάξει. Ξέρεις τι είναι τ

μού, Χάρι;»



«Αυστραλιανή στρουθοκάμηλος».

«Μπράβο, αγόρι μου».

Όταν ο Χάρι έκλεισε τα μάτια του, άκουσε τη φωνή το

Άντριου. Γιατί, βέβαια, ήταν ο Άντριου ξαπλωμένος πλάι το

στο γρασίδι και έκανε κήρυγμα για τα σημαντικά και λιγότερσημαντικά πράγματα.

«Έχεις ακούσει την ιστορία, γιατί το εμού δεν μπορεί ν

πετάξει;»

Ο Χάρι κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

«ΟΚ, άκου, λοιπόν, Χάρι. Την αρχαία Εποχή του Ονείρο

ο εμού είχε φτερά και μπορούσε να πετάξει. Ζούσε με τ

υναίκα του κοντά σε μια λίμνη, όπου η κόρη τους είχ

παντρευτεί τον Τζαμπίρου, τον πελαργό. Μια μέρα

Τζαμπίρου με τη γυναίκα του πήγαν για ψάρεμα και γύρισαμε ένα ωραίο, μεγάλο ψάρι. Κάθισαν και το έφαγαν σχεδό

λόκληρο, ξεχνώντας στη βιασύνη τους να αφήσουν τ

καλύτερα κομμάτια για τους γονείς της, όπως συνήθιζα

ταν η κόρη πήγε τα περισσεύματα του ψαριού στους γονε

ης, ο πατέρας της, ο Εμού, εξοργίστηκε. “Εγώ δεν σας δίνπάντα τα καλύτερα κομμάτια από το κυνήγι μου;” είπ

Άρπαξε το ραβδί και το καμάκι του και έτρεξε στο

Τζαμπίρου να του δώσει ένα καλό μάθημα.

»Εντωμεταξύ, ο Τζαμπίρου δεν ήταν από αυτούς που θ

καθόταν να τον χτυπήσουν χωρίς να αντισταθεί, πήρε λοιπό



να τεράστιο κλαδί και απώθησε το ραβδί. Ύστερα χτύπησ

ον πεθερό του πρώτα στο αριστερό και ύστερα στο δε

φτερό, έτσι που οι δυο φτερούγες έσπασαν. Ο Εμού κατάφερ

α σταθεί στα πόδια του και πέταξε το καμάκι εναντίον το

συζύγου της κόρης του. Τρύπησε την πλάτη του και βγήκαπό το στόμα του. Τρελαμένος από τον πόνο ο πελαργό

πέταξε μέσα στους βάλτους, όπου αργότερα το καμά

αποδείχτηκε χρήσιμο για το ψάρεμα. Ο Εμού έφυγε για του

κάμπους και τα χωράφια, όπου έκτοτε τον βλέπουμε να τρέχ

με τα κοντά, σπασμένα φτερά του, ανίκανος να πετάξει».

Ο Τζόζεφ έφερε πάλι το μπουκάλι στο στόμα του, όμω

ίχαν απομείνει μόνο μερικές σταγόνες. Το κοίταξε μ

παράπονο και ξανάβαλε τον φελλό. Ύστερα άνοιξε τ

εύτερο μπουκάλι.«Είναι λίγο πολύ αυτή και η δική σου ιστορία, Τζόζεφ;»

«Εεε…» Το μπουκάλι ακούστηκε να γαργαρίζει και

Τζόζεφ ήταν έτοιμος να συνεχίσει.

«Δούλευα ως εκπαιδευτής αλεξιπτωτιστών στο Τσέσνο

ια οκτώ χρόνια. Ήμασταν μια ωραία παρέα, υπήρχξαιρετική ατμόσφαιρα εργασίας. Κανένας δεν πλούτισε: ού

μείς ούτε οι ιδιοκτήτες. Η ομάδα λειτουργούσε από σκέτ

νθουσιασμό. Τα περισσότερα από τα χρήματα πο

κερδίσαμε ως εκπαιδευτές τα ξοδέψαμε για τη δική μα



κπαίδευση στις πτώσεις. Ήμουν καλός εκπαιδευτής. Μερικ

λεγαν πως ήμουν ο καλύτερος. Ωστόσο, μου πήραν τη

άδεια λόγω ενός ατυχούς γεγονότος. Υποστήριξαν ότι ήμου

μεθυσμένος σε μια ελεύθερη πτώση με έναν μαθητή. Λες κ

α κατέστρεφα ποτέ μια πτώση για το ποτό!»«Τι συνέβη;»

«Τι εννοείς; Θέλεις λεπτομέρειες;»

«Τι, δεν έχεις χρόνο;»

«Χε, χε. Εντάξει, θα σου πω». Το μπουκάλι λαμποκοπούσ

στον ήλιο.

«Να πώς έγινε, λοιπόν. Ήταν μια απίθανη σύμπτωσ

ατυχών γεγονότων που έφταιξαν, όχι κάνα δυο τονωτικ

ποτά. Πρώτα, ήταν ο καιρός: Όταν απογειωθήκαμε υπήρχ

να στρώμα από σύννεφα στα δυόμισι χιλιάδες μέτρα. Δεχουμε πρόβλημα όταν τα σύννεφα είναι τόσο ψηλά, αφο

τσι κι αλλιώς δεν πρέπει να τραβήξεις το σκοινάκι το

αλεξίπτωτου πριν από τα χίλια διακόσια μέτρα. Είν

σημαντικό ο εκπαιδευόμενος να βλέπει το έδαφος όταν έχ

ανοίξει το αλεξίπτωτο, για να μην αποπροσανατολιστεί κραβήξει για το Νιουκάσλ. Να μπορεί να δει τα σήματα για ν

έρει τι πορεία θα ακολουθήσει σύμφωνα με τον άνεμο και τ

κατάλληλο σημείο για προσγείωση, έτσι ώστε να πέσ

μαλακά και με ασφάλεια. Όταν ξεκινήσαμε, είναι αλήθει

μαζεύονταν κάποια σύννεφα, αλλά φαίνονταν ακόμη μακρι



Το πρόβλημα ήταν πως η σχολή χρησιμοποιούσε ένα παλι

Τσέσνα, το οποίο λειτουργούσε στερεωμένο με κολλητικ

αινία, με προσευχές και καλή θέληση. Ήθελε πάνω απ

ίκοσι λεπτά για να φτάσει τα τρεις χιλιάδες μέτρα, ύψος απ

ο οποίο πραγματοποιούνται οι πτώσεις. Αφού είχαμαπογειωθεί, και όταν περάσαμε τα σύννεφα στα δυόμι

ιλιάδες μέτρα, έπιασε αέρας που έφερε ένα νέο στρώμα απ

σύννεφα από κάτω μας, τα οποία δεν είδαμ

Καταλαβαίνεις;»

«Δεν είχατε ραδιο-επικοινωνία με το έδαφος; Δε

μπορούσαν να σας πουν για τα χαμηλά σύννεφα;»

«Ραδιο-επικοινωνία, ναι. Χε, χε. Αυτό ήταν ένα άλλο θέμ

ο οποίο αποσιωπήθηκε κατόπιν, ότι ο πιλότος έπαι

συνέχεια Stones στη διαπασών στο θάλαμο πλοήγησης όταφτάναμε τα τρεις χιλιάδες μέτρα, για να κρατάει τους μαθητ

σε εγρήγορση, να τους κάνει μαχητικούς και ατρόμητους κ

α μην τα κάνουν πάνω τους από φόβο. Αν έστειλαν κάποι

μήνυμα από το έδαφος, ποτέ δεν το λάβαμε».

«Δεν κάνατε καν έναν τελικό έλεγχο με τους συνεργάτεσας πριν από την πτώση;»

«Χάρι, μην κάνεις την ιστορία πιο περίπλοκη απ’ όσο είνα

ΟΚ;»

«ΟΚ».



«Το δεύτερο που δεν πήγε καλά ήταν το μπέρδεμα με τ

ργανο μέτρησης υψομέτρου. Πρέπει να μηδενιστεί πρ

απογειωθεί το αεροπλάνο, έτσι ώστε να δείχνει το ύψος σ

σχέση με το έδαφος από κάτω. Τη στιγμή πο

τοιμαζόμασταν να πηδήξουμε, ανακάλυψα πως δεν είχα τργανο μέτρησης μαζί μου, όμως ο πιλότος είχε πάντ

πλήρη εξοπλισμό αλεξίπτωτου, κι έτσι δανείστηκα το δικ

ου. Είχε και εκείνος τον ίδιο φόβο που είχαμε όλοι, ό

αφνικά κάποια στιγμή το αεροσκάφος θα διαλυόταν. Ότα

μασταν ήδη στα τρεις χιλιάδες μέτρα, ο πιλότος έκλεισε τ

μουσική των Stones και κατάλαβε πως ο ασύρματο

ιδοποιούσε ότι μαζεύονταν σύννεφα χαμηλά, όχι ότι είχα

μαζευτεί ήδη. Έπρεπε να κινηθούμε γρήγορα. Βιάστηκα ν

γω στο φτερό, με αποτέλεσμα να μην προλάβω νσυντονίσω το υψόμετρό μου με αυτό του εκπαιδευόμενου, τ

ποίο φυσικά είχα ελέγξει ότι είχε μηδενιστεί στο έδαφος πρ

από την απογείωση. Υπολόγισα πως το όργανο υψομέτρο

ου πιλότου θα ήταν λίγο πολύ ακριβές, αν και δεν τ

μηδένιζε κάθε φορά που απογειωνόμασταν. Ωστόσο, αυτεν με ανησύχησε ιδιαίτερα. Όταν έχεις πραγματοποιήσ

πάνω από πέντε χιλιάδες πτώσεις, όπως εγώ, μπορείς ν

πολογίσεις το ύψος με σχετική ακρίβεια, κοιτάζοντας μόν

κάτω το έδαφος.

»Στεκόμασταν στο φτερό, ο εκπαιδευόμενος είχε ήδη κάν



ρεις καλές πτώσεις, κι έτσι δεν ανησυχούσα. Κανέν

πρόβλημα με την έξοδο, πηδήσαμε με ανοιχτά πόδια κ

έρια και πλέαμε σταθερά και καλά, καθώς περνούσαμε μέσ

από το πρώτο στρώμα σύννεφων. Σοκαρίστηκα όταν είδα τ

εύτερο στρώμα από κάτω μας, αλλά σκέφτηκα ότι εμείς θκτελούσαμε τις δραστηριότητες που είχαμε προγραμματίσ

και θα βλέπαμε πόσο ψηλά βρισκόμασταν καθώς θ

πλησιάζαμε. Ο μαθητής έκανε κάποιες ρυθμιστικές στροφέ

νενήντα μοιρών και μερικές οριζόντιες κινήσεις, πρ

πιστρέψει στο σχήμα Χ. Το όργανό μου έδειχνε χίλι

κτακόσια μέτρα όταν ο εκπαιδευόμενος άρχισε να τραβά

ο σκοινάκι του αλεξίπτωτου, και τότε του έκανα νόημα ν

περιμένει. Με κοίταξε, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο ν

ιαβάσεις τις εκφράσεις του προσώπου κάποιου που τμελανιασμένα χείλη και τα μάγουλά του ανεμίζουν γύρω απ

α αυτιά του, σαν απλωμένη μπουγάδα που στεγνώνει σ

ύελλα».

Ο Τζόζεφ σταμάτησε και κούνησε το κεφάλι το

υχαριστημένος. «Μπουγάδα απλωμένη σε θύελλαπανέλαβε. «Καθόλου άσχημο. Στην υγειά σου». Τ

μπουκάλι έγειρε πάλι τόσο, που φάνηκε ο πάτος το

Διάβασα χίλια πεντακόσια μέτρα στο όργανό μου ότα

τυπήσαμε το δεύτερο στρώμα σύννεφων» συνέχισε αφο



πήρε ανάσα.

«Άλλα τριακόσια μέτρα για να τραβήξουμε το σκοινάκ

πιασα τον εκπαιδευόμενο και κάρφωσα τα μάτια μου στ

ψόμετρο, σε περίπτωση που το σύννεφο ήταν πυκνό κ

πρεπε να ανοίξουμε το αλεξίπτωτο όσο ήμασταν μέσα στσύννεφο, αλλά εκείνη τη στιγμή έκανε ξαστεριά. Η καρδι

μου σταμάτησε όταν είδα το έδαφος να έρχεται προς εμάς μ

λιγγιώδη ταχύτητα: δέντρα, γρασίδι, άσφαλτος, ήταν σαν ν

κανες ξαφνικά ζουμ μέσα από τον φακό μιας φωτογραφική

μηχανής. Τράβηξα αμέσως τα κορδόνια και για τους δυ

μας. Αν και τα δύο αλεξίπτωτα δεν άνοιγαν, δεν υπήρχ

ρόνος να ενεργοποιήσω το εφεδρικό αλεξίπτωτ

Αποδείχτηκε πως τα χαμηλά σύννεφα βρίσκονταν κάτω απ

α εξακόσια μέτρα. Όσοι μας έβλεπαν από κάτω χλώμιασαμόλις φανήκαμε μέσα από τα σύννεφα με κλειστά τ

αλεξίπτωτα. Ο ηλίθιος ο εκπαιδευόμενος έπαθε πανικό ότα

άνοιξε το αλεξίπτωτό του και πήγε και προσγειώθηκε πάν

σ’ ένα δέντρο. Αυτό βέβαια πήγε καλά, όταν όμως έμειν

κρεμασμένος τέσσερα μέτρα πάνω από το έδαφος και αντί νπεριμένει να φτάσει βοήθεια λύθηκε, έπεσε και έσπασε τ

πόδι του. Έκανε μια καταγγελία λέγοντας πως μύριζ

αλκοόλ και η διοίκηση του συλλόγου πήρε την απόφαση: μ

απομάκρυναν εφ’ όρου ζωής».

Ο Τζόζεφ τελείωσε και το δεύτερο μπουκάλι.



«Τι έγινε μετά, Τζόζεφ;»

Πέταξε το μπουκάλι μακριά του. «Αυτό: επίδομ

ανεργίας, κακές παρέες και φτηνό κρασί». Είχε αρχίσει ν

ραυλίζει. «Έσπασαν τα φτερά μου, Χάρι. Είμαι από τη φυλ

κρόου, δεν είμαι φτιαγμένος να ζήσω σαν εμού».

Τα πυκνά σύννεφα στο πάρκο είχαν αρχίσει πάλι ν

σκορπίζουν. Ο Χάρι ξύπνησε και είδε τον Τζόζεφ να στέκετ

από πάνω του.«Πάω σπίτι τώρα, Χάρι. Μήπως θέλεις τίποτε από τ

περίπτερο πριν φύγω;»

«Ναι, διάολε. Το πιστόλι. Και το τζάκετ».

Ο Χάρι σηκώθηκε. Ήταν ώρα για ένα ποτό. Όταν ο Τζόζεκλείδωσε το περίπτερο, στάθηκαν απέξω βηματίζοντας πάν

κάτω και βαριανασαίνοντας.

«Ώστε λοιπόν σκέφτεσαι να φύγεις γρήγορα για τ

ορβηγία, έτσι;» είπε ο Τζόζεφ.

«Ναι, από στιγμή σε στιγμή πια».«Ελπίζω να προλάβεις το αεροπλάνο αυτή τη φορά».

«Σκέφτηκα να τηλεφωνήσω στην αεροπορική εταιρε

σήμερα το απόγευμα. Και στη δουλειά μου. Σίγουρα θ

αναρωτιούνται τι μου συμβαίνει».

«Να πάρει!» είπε ο Τζόζεφ και χτύπησε το μέτωπό το



βγαλε πάλι τα κλειδιά του. «Μου φαίνεται πως το κοκκινέ

που πίνω έχει πολλές τανίνες. Σκουριάζουν τα κύτταρα το

μυαλού. Ποτέ δεν θυμάμαι αν έσβησα ή όχι το φως και

φύλακας θα θυμώσει αν έρθει και βρει τα φώτα αναμμένα».

Ξεκλείδωσε. Τα φώτα ήταν σβηστά.«Χε, χε. Ξέρεις πώς είναι όταν γνωρίζεις ένα μέρος τόσ

καλά. Σβήνεις τα φώτα με αυτόματες κινήσεις, χωρίς να τ

σκεφτείς. Και μετά δεν μπορείς να θυμηθείς, διάολε, αν τ

κανες ή όχι… Τρελό, ε;»

Η πλάτη του Χάρι είχε πιαστεί. Στεκόταν και κοίταζε το

Τζόζεφ. «Το φως» είπε μόνο. «Ήταν σβηστό».

Ο επιστάτης στο θέατρο Σεντ Τζορτζ κούνησε το κεφάλι το

με απορία και έβαλε κι άλλο καφέ στον Χάρι.

«Ποτέ δεν έ-εχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Είναι γεμάτο κάθ

ράδυ. Όταν κάνουν το νούμερο με την γκιλοτίνα, ο κόσμο

παθαίνει α-αμόκ, σηκώνονται όρθιοι και στριγγλίζουν. Τώρ

ο έβαλαν και στη διαφημιστική αφίσα: “Φονική γκιλοτίνα νωστή από την τηλεόραση και τις ε-εφημερίδες– έχει ήδ

σκοτώσει…” Έχει γίνει το αστέρι της παράστασης. Παράξεν

πράγμα».

«Πράγματι παράξενο. Ώστε λοιπόν βρήκαν αντικαταστάτ

ια τον Ότο Ρεχτνάγκελ και παρουσιάζουν την ίδι



παράσταση;»

«Σχεδόν. Ποτέ πριν δεν είχαν τόση ε-επιτυχία».

«Τι γίνεται με το νούμερο με τη γάτα που σκοτώνεται;»

«Αυτό το έκοψαν. Δεν είχε ανταπόκριση».

Ο Χάρι ένιωθε νευρικότητα και ο ιδρώτας κυλούσε μέσαπό το πουκάμισό του. «Η αλήθεια είναι πως ποτέ δε

κατάλαβα γιατί είχαν αυτό το νούμερο…»

«Ήταν ιδέα του ίδιου του Ρεχτνάγκελ. Είχα κάνει για λίγ

ον κλόουν στα νιάτα μου, κι έτσι μου α-αρέσει ν

παρακολουθώ αυτά που συμβαίνουν πάνω στη σκηνή ότα

φιλοξενούμε τσίρκο εδώ, και θυμάμαι πως α-αυτό το νούμερ

εν ήταν στην παράσταση μέχρι την πρόβα τη

προηγούμενης μέρας».

«Ναι, είχα την αίσθηση πως ήταν επιλογή του Ότο». Χάρι έξυσε το φρεσκοξυρισμένο πιγούνι του. «Ένα πρόβλημ

με βασανίζει και αναρωτιέμαι αν μπορείς εσύ να μ

οηθήσεις. Μπορεί να βρίσκομαι σε λάθος δρόμο, αλλ

κάνε μου τη χάρη να ακούσεις τη θεωρία μου και να μου πε

η γνώμη σου: Ο Ότο ξέρει πως κάθομαι στην αίθουσα, ξέρκάτι που δεν ξέρω και προσπαθεί να με κάνει να τ

καταλάβω, γιατί δεν μπορεί να το πει ανοιχτά. Για πολλού

και διάφορους λόγους. Ίσως επειδή είναι και ο ίδιο

ανακατεμένος. Έτσι λοιπόν, αυτό το νούμερο είναι φτιαγμέν

ια μένα. Θέλει να μου πει πως αυτός που κυνηγάω είναι κ



ίδιος κυνηγός, και πως είναι κάποιος σαν εμένα – ένα

συνάδελφος. Ξέρω ότι ακούγεται κάπως αλλόκοτο, αλλά εσ

έρεις πόσο εκκεντρικός ήταν ο Ότο. Τι νομίζεις; Θ

μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο;»

Ο επιστάτης κοίταξε τον Χάρι κάμποση ώρα. «Ααστυνόμε, νομίζω πως σου χρειάζεται λίγος καφές ακόμ

Αυτό το νούμερο δεν προσπαθούσε να σου πει τίποτα. Ήτα

να κλασικό Γιάντι Γιαντατσέφσκι νούμερο κ

ποιοσδήποτε τσιρκολάνος μπορεί να στο ε-επιβεβαιώσε

Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Λυπάμαι που σο

αλάω τη θεωρία α-αλλά…»

«Το αντίθετο» είπε ο Χάρι ανακουφισμένος. «Μάλιστα

αυτό περίμενα να ακούσω. Τώρα μπορώ άνετα να αποκλείσ

αυτή τη θεωρία. Είπες πως έχει κι άλλο καφέ;»Ζήτησε να δει την γκιλοτίνα και ο επιστάτης τον οδήγησ

στην γκαρνταρόμπα. «Α-ακόμη ανατριχιάζω όποτε μπαίν

δώ μέσα, αλλά τώρα τουλάχιστον κοιμάμαι τη νύχτα» είπ

εκλειδώνοντας την πόρτα. «Δυο μέρες καθαρίζαμε».

Ένα παγωμένο ρεύμα αέρα βγήκε από το δωμάτιο όταάνοιξε η πόρτα. «Πάνω τα παντελόνια» είπε ο επιστάτης κ

άναψε το φως. Η γκιλοτίνα δέσποζε στο δωμάτι

σκεπασμένη με ένα σεντόνι, σαν ξεπεσμένη ντίβα.

«Πάνω τα παντελόνια;»



«Α, αυτό είναι ένα α-αστείο που λέμε στο Σεντ Τζορ

ταν μπαίνουμε σε σκοτεινό δωμάτιο».

«Γιατί;» είπε ο Χάρι, ο οποίος σήκωσε το σεντόνι κ

άγγιξε τη λεπίδα της γκιλοτίνας.

«Πρόκειται για μια παλιά ιστορία από τη δεκαετία του ’7Εκείνη την εποχή, α-αφεντικό εδώ ήταν ένας Βέλγος,

Αλμπέρ Μοσκό, ένας πληθωρικός άνθρωπος, που όμω

μείς που δουλεύαμε μαζί του τον συμπαθούσαμε – ήτα

αληθινός θεατράνθρωπος ο συγχωρεμένος. Ο κόσμος λέ

πως τέτοιοι τύποι είναι α-ακόλαστοι και μπερμπάντηδες, κ

ις περισσότερες φορές έτσι είναι, εγώ ωστόσο λέω τ

πράγματα ό-οπως τα ξέρω. Τέλος πάντων, εκείνη την εποχ

ίχαμε έναν ωραίο και διάσημο ηθοποιό στο θίασο, ο

νόματα δεν λέω, που ήταν σκέτος σάτυρος. Οι γυναίκελιποθυμούσαν γι’ αυτόν και οι άντρες τον φθονούσαν. Κάθ

όσο κάναμε μια περιήγηση στο θέατρο για θεατές που τ

ητούσαν και μια μέρα ο ξεναγός μπήκε στην γκαρνταρόμπ

με μια τάξη μαθητών. Ά-αναψε το φως και στον ροκοκ

καναπέ που χρησιμοποιούσαμε στην παράσταση τουάλινου Κόσμου του Τένεσι Ουίλιαμς, βρισκόταν ο σάτυρο

πάνω α-από μία από τις κυρίες της καντίνας.

Βέβαια ο ξεναγός θα μπορούσε να είχε σώσει τη

κατάσταση, α-αφού ο διάσημος ηθοποιός, ονόματα δεν λέω

ίχε γυρισμένη την πλάτη και κανείς δεν είδε το πρόσωπό το



μως ο ξεναγός ήταν ένας νεαρός που είχε προσδοκίες ν

ίνει και αυτός η-ηθοποιός κάποια μέρα, και ήταν, όπως

περισσότεροι άνθρωποι στο θέατρο, ένας ματαιόδοξο

λάκας. Γι’ αυτό δεν φορούσε γυαλιά ενώ ήταν φοβερ

μύωψ. Με λίγα λόγια, δεν είδε πως κάτι έτρεχε πάνω στοκαναπέ και νόμισε ότι ο ξαφνικός συνωστισμός στην πόρτ

ταν ε-επειδή ο ίδιος ήταν τόσο καλός ομιλητής ή κά

έτοιο. Καθώς λοιπόν ο ξεναγός συνέχισε να φλυαρεί για το

Τένεσι Ουίλιαμς, ο σάτυρος βλαστήμησε, προσέχοντας ω

ωστόσο να μην αποκαλύψει το πρόσωπό του, μόνο το

ριχωτό πισινό του. Ο ξεναγός αναγνώρισε τη φωνή κ

αναφώνησε: «Ωωω, είσαι εδώ λοιπόν, Μπρου

Λίσλινγκτον;»

Ο επιστάτης δαγκώθηκε.«Ωχ, το είπα».

Ο Χάρι γέλασε δυνατά και σήκωσε τις παλάμες του. «Μη

ανησυχείς, το ξέχασα κιόλας».

«Τέλος πάντων, την ε-επόμενη μέρα ο Μοσκό συγκάλεσ

ενική συνέλευση. Εξήγησε σύντομα τι είχε συμβεί και είππως το θεωρούσε πολύ σοβαρό. “Δεν μπορούμε να έχουμ

έτοιου είδους δημοσιότητα” είπε. “Λυπάμαι πολύ α-αλλ

αυτού του είδους οι ξεναγήσεις θα κοπούν αμέσως”».

Το γέλιο του επιστάτη αντήχησε στους τοίχους τη



καρνταρόμπας. Ο Χάρι χαμογέλασε. Μόνο η ξεπεσμέν

τίβα από ατσάλι και ξύλο έμεινε σιωπηλή και απόμακρ

Τώρα καταλαβαίνω το “πάνω τα παντελόνια”. Τι απέγινε

άτυχος ξεναγός; Έγινε ηθοποιός εντέλει;»

«Δυστυχώς για ε-εκείνον και ευτυχώς για το θέατρο, όχμως έμεινε στην επιχείρηση και σήμερα είναι φωτιστής

δώ, στο Σεντ Τζορτζ. Α, ναι ξέχασα, τον έχεις γνωρίσει…»

Ο Χάρι πήρε βαθιά ανάσα. Απειλητικοί βρυχηθμοί κ

σύρσιμο των αλυσίδων κάτω βαθιά. Να πάρει ο διάολο

κανε τόση ζέστη! «Ναι, σωστά. Μάλλον φοράει φακού

παφής τώρα, έτσι;»

«Όχι, καθόλου. Ισχυρίζεται πως δουλεύει καλύτερα ό-οτα

λέπει τη σκηνή κάπως θολά. Λέει ότι τότε μπορεί ν

συγκεντρωθεί στο σύνολο και να μην τον απασχολούν λεπτομέρειες. Είναι πράγματι ιδιόρρυθμος τύπος».

«Πράγματι ιδιόρρυθμος τύπος» επανέλαβε ο Χάρι.



Η

16

ΝΕΚΡΑ ΚΑΓΚΟΥΡΟ, ΜΙΑ ΠΕΡΟΥΚΑ

ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΗΔΕΙΑ

Κριστίν είχε επιστρέψει στο Όσλο λίγα χρόνια αργότερΑπό φίλους ο Χάρι είχε ακούσει πως είχε μαζί της έν

κορίτσι δύο χρόνων, αλλά ο Άγγλος είχε μείνει στο Λονδίνο

να βράδυ την είχε δει στο Sardines. Όταν πλησίασε, είδ

πόσο είχε αλλάξει. Το δέρμα της ήταν χλωμό και τα μαλλι

ης κρέμονταν άτονα γύρω από το πρόσωπό της. Όταν τοίδε, το πρόσωπό της συσπάστηκε και σχημάτιστηκε κάτι σα

φοβισμένο χαμόγελο. Χαιρέτησε τον Χιάρταν, έναν «φίλ

μουσικό» τον οποίο ο Χάρι αναγνώρισε. Μιλούσε γρήγορ

και νευρικά για ασήμαντα πράγματα, χωρίς να αφήνει το



Χάρι να κάνει τις ερωτήσεις που ήξερε πως ήθελε να κάνε

Μίλησε για τα μελλοντικά της σχέδια αλλά τα μάτια της δε

ίχαν σπίθα και οι ζωηρές χειρονομίες της, τις οποίες εκείνο

υμόταν, είχαν αντικατασταθεί από νωθρές, άψυχες κινήσεις

Σε κάποιο σημείο, ο Χάρι νόμισε ότι εκείνη έκλαιγε, αλλταν ήδη αρκετά μεθυσμένος για να μπορεί να το πει μ

εβαιότητα.

Ο Χιάρταν έφυγε, ξαναγύρισε, της ψιθύρισε κάτι στο αυ

και ελευθερώθηκε από το αγκάλιασμά της με έν

συγκαταβατικό χαμόγελο προς τον Χάρι. Ύστερα έφυγα

λοι, και ο Χάρι και η Κριστίν έμειναν καθισμένοι στον άδει

ώρο ανάμεσα σε αποτσίγαρα και σπασμένα μπουκάλι

μέχρι που τους πέταξαν έξω. Δεν είναι εύκολο να πει κανε

ποιος στήριζε ποιον για να βγουν από την πόρτα και ποιοίχε προτείνει ένα ξενοδοχείο, όμως, εν πάση περιπτώσε

κατέληξαν στο Savoy, όπου με συνοπτικές διαδικασίε

άδειασαν το μίνι μπάρ και σκαρφάλωσαν στο κρεβάτι. Ο Χά

κανε μια φιλότιμη αλλά αποτυχημένη προσπάθεια να μπ

μέσα της, όμως ήταν πολύ αργά. Φυσικά ήταν πολύ αργά. Κριστίν έκρυψε το κεφάλι της στο μαξιλάρι και έκλαψε.

Χάρι έφυγε στις μύτες των ποδιών όταν ξύπνησε, πήρε έν

αξί και πήγε στο Postkafé, το οποίο άνοιγε μία ώρα νωρίτερ

από τις άλλες χαβούζες. Κάθισε εκεί και συλλογιζόταν πόσ

αργά ήταν.



Ναι;»

«Με συγχωρείς που τηλεφωνώ τόσο αργά, Λίμπι. Είμαι

Χάρι Χόλι».«Χόλι; Θεέ και Κύριε, τι ώρα είναι τώρα στη Νορβηγία;»

«Δεν ξέρω. Άκου, δεν είμαι στη Νορβηγία. Είχα πρόβλημ

με το αεροπλάνο».

«Δηλαδή;»

«Έφυγε νωρίς, ας το πω έτσι, και δεν ήταν τόσο εύκολο νρω άλλη θέση. Χρειάζομαι βοήθεια».

«Πες το».

«Έλα να με συναντήσεις στο διαμέρισμα του Ότ

Ρεχτνάγκελ. Πάρε μαζί σου λοστό αν δεν είσαι καλός στιαρρήξεις κλειδαριών».

«ΟΚ. Τώρα αμέσως;»

«Θα το εκτιμούσα πολύ, φίλε».

«Έτσι κι αλλιώς δεν είχα ύπνο».

Λέγετε;»

«Δόκτωρ Ένγκελσον; Πρόκειται για ένα πτώμα, το όνομ

μου είναι…»

«Σκοτίστηκα ποιος είσαστε, διάολε! Η ώρα είναι… τρεις τ



ημερώματα και να ρωτήσετε τον δόκτορα Χάνσον που έχ

πηρεσία. Καληνύχτα».

Κουφός είσαστε;. Είπα καλ…»«Είμαι ο Χόλι. Μην το κλείσετε ξανά, αν έχετε τη

καλοσύνη».

…

«Ο Χόλι;»

«Χαίρομαι που θυμηθήκατε το όνομά μου, γιατρΑνακάλυψα κάτι ενδιαφέρον στο διαμέρισμα όπου βρέθηκ

εκρός ο Άντριου Κένσινγκτον. Πρέπει να τον δω, δηλαδ

πρέπει να δω τα ρούχα που φορούσε όταν πέθανε. Τα έχετ

ακόμη, έτσι δεν είναι;»

«Ναι, αλλά…»

«Ας συναντηθούμε έξω από το νεκροτομείο σε μισή ώρα»

«Αγαπητέ μου κύριε Χόλι, πραγματικά δεν βλέπω τι…»

«Μη με κάνετε να το ξαναπώ, γιατρέ. Πώς θα σας φαν

α σας διαγράψουν από τον Ιατρικό Σύλλογο τηΑυστραλίας, να σας μηνύσουν οι συγγενείς σας, να δείτε τ

νομά σας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων… – ν

συνεχίσω;»

«Παρ’ όλα αυτά, δεν προλαβαίνω να είμαι εκεί σε μισ

ώρα».



«Τέτοια ώρα έχει πολύ λίγη κίνηση, γιατρέ. Έχω έν

προαίσθημα πως θα τα καταφέρετε».

Ο Μακόρμακ μπήκε στο γραφείο του, έκλεισε την πόρτα πίσου και στάθηκε μπροστά στο παράθυρο. Ο άστατο

καλοκαιρινός καιρός του Σίδνεϊ δεν έλεγε ν

αλλάξει.greekleech.info Έβρεχε όλη νύχτα. Ο Μακόρμα

ταν πάνω από εξήντα, είχε περάσει την ηλικ

συνταξιοδότησης των αστυνομικών και, όπως συνηθίζουν νκάνουν οι συνταξιούχοι, είχε αρχίσει να μιλάει μόνος του.

Κυρίως ήταν κάποιες μικρές, καθημερινές παρατηρήσει

που αμφέβαλλε αν οι άλλοι, εκτός από τον ίδιο, ήξερα

πραγματικά πώς να τις εκτιμήσουν. Όπως για παράδειγμ

Φαίνεται πως θα ξανοίξει ο καιρός και σήμερα, ναι, να

αι». Στεκόταν εκεί και τραμπαλιζόταν από πόδι σε πόδ

κοιτάζοντας πάνω από την πόλη του. Ή πάλι: «Πρώτος ήρθ

και σήμερα, ναι, ναι, ναι».

Μόνο όταν πήγε να κρεμάσει το τζάκετ του στο ντουλάπίσω από το γραφείο αντιλήφθηκε τους ήχους πο

ακούγονταν από τον καναπέ. Ένας άντρας ξαπλωμένος εκ

σηκωνόταν τώρα και έπαιρνε καθιστή στάση. «Χόλι;» είπ

κατάπληκτος.

«Συγγνώμη, σερ. Ελπίζω να μην ενόχλησα πο



ανείστηκα τον καναπέ…»

«Πώς μπήκες μέσα;»

«Δεν είχα προλάβει να παραδώσω την ταυτότητά μου κ

νυχτοφύλακας με άφησε να περάσω. Η πόρτα του γραφείο

σου ήταν ανοιχτή και επειδή θέλω να μιλήσω μ̓ εσένα πήρναν υπνάκο μέχρι να έρθεις».

«Έπρεπε να είσαι στη Νορβηγία. Τηλεφώνησε

ιευθυντής σου. Φαίνεσαι χάλια, Χόλι».

«Τι του απάντησες, σερ»

«Πως φαίνεται ότι έμεινες για την κηδεία του Κένσινγκτο

Ως εκπρόσωπος της Νορβηγίας».

«Μα πώς…»

«Είχες δώσει το τηλέφωνό σου εδώ στην αεροπορικ

ταιρεία, έτσι όταν τηλεφώνησαν μισή ώρα πριν από τηαναχώρηση επειδή δεν είχες εμφανιστεί, κατάλαβα

συνέβαινε. Ένα τηλεφώνημα στο ξενοδοχείο Crescent, όπο

ίχα μια εμπιστευτική συζήτηση με τον διευθυντ

συμπλήρωσε τα υπόλοιπα. Προσπαθήσαμε ν

πικοινωνήσουμε μαζί σου. Καταλαβαίνω, Χόλι, κπροτείνω να μην το συζητήσουμε περισσότερο. Όλοι ξέρου

τι υπάρχει κάποια αντίδραση μετά από τέτοια γεγονότα. Τ

σημαντικό είναι πως εσύ έχεις συνέλθει και εμείς θα σ

άλουμε σε ένα αεροπλάνο».

«Ευχαριστώ, σερ».



«Κανένα πρόβλημα. Θα ζητήσω από τη γραμματέα μου ν

μιλήσει με την αεροπορική εταιρεία».

«Μόνο κάνα δυο πράγματα πριν από αυτό, σερ. Κάναμ

λίγη δουλειά τη νύχτα και δεν θα ξέρουμε τα τελικ

αποτελέσματα μέχρι να πάνε οι ιατροδικαστές στη δουλεους και να τα ελέγξουν, αλλά εγώ είμαι σχεδόν σίγουρος γ

ο αποτέλεσμα, σερ».

Ο παλιός ανεμιστήρας, παρά το λάδωμα, είχε εντέλπαραδώσει πνεύμα και είχε αντικατασταθεί από ένα

καινούργιο, μεγάλο και σχεδόν αθόρυβο. Ο Χάρι, από τη

άλλη, διαπίστωσε ότι ο κόσμος συνέχιζε να γυρίζει και χωρ

αυτόν.Από τους παρόντες μόνο ο Γουάτκινς και ο Γιονγκ δε

ξεραν τις τελευταίες λεπτομέρειες, ωστόσο ο Χάρι ξεκίνησ

από την αρχή ούτως ή άλλως.

«Δεν μας πέρασε στιγμή από το μυαλό όταν βρήκαμε το

Άντριου γιατί ήταν μέρα μεσημέρι. Ούτε καν όταν έμαθα τηώρα του θανάτου του. Πολύ αργότερα σκέφτηκα ότι το φω

ταν σβηστό όταν φτάσαμε στο διαμέρισμα του Ρεχτνάγκε

Αν τα πράγματα είχαν συμβεί με τον τρόπο που υποθέταμ

αυτή πρέπει να ήταν η σειρά: Ο Άντριου έσβησε το φως απ

ον διακόπτη δίπλα στην πόρτα, πήγε ψηλαφίζοντας μέχ



ην καρέκλα μέσα στη θολούρα του από την ηρωίνη, σε έν

ωμάτιο που φυσικά είναι κατασκότεινο στις δύο τη νύχτ

σορρόπησε πάνω στην ασταθή καρέκλα και πέρασε τη θηλι

στον λαιμό του».

Στη σιωπή που ακολούθησε έγινε φανερό πως ακόμα κμε τη σύγχρονη τεχνολογία είναι δύσκολο να κατασκευαστ

νας ανεμιστήρας που δεν κάνει εκνευριστικό θόρυβο, όσ

αμηλός κι αν είναι αυτός.

«Ακούγεται παράξενο, είναι αλήθεια» είπε ο Γουάτκιν

Μήπως δεν ήταν ολοσκότεινα, μήπως τα φώτα του δρόμο

κάτι άλλο απέξω φώτιζε το δωμάτιο;»

«Ο Λίμπι κι εγώ ήμασταν εκεί στις δύο τη νύχτα και τ

λέγξαμε. Το καθιστικό ήταν σκοτεινό σαν τάφος».

«Μπορεί το φως να ήταν αναμμένο όταν φτάσατε χωρα το έχετε προσέξει;» ρώτησε ο Γιονγκ. «Ήταν μεσημέρι κ

σως κάποιος αστυνομικός να έσβησε το φως αργότερα».

«Κόψαμε το καλώδιο που ήταν κρεμασμένος ο Άντριου μ

μαχαίρι» είπε ο Λίμπι. «Δεν ήθελα να πάθω ηλεκτροπληξί

ι’ αυτό είχα ελέγξει ότι το φως ήταν σβηστό».«ΟΚ» είπε ο Γουάτκινς. «Ας πούμε ότι αποφάσισε να πά

α κρεμαστεί μέσα στο σκοτάδι και ότι ο Κένσινγκτον ήτα

μυστήριος τύπος. Τι καινούργιο υπάρχει;»

«Μα… δεν κρεμάστηκε στο σκοτάδι» επισήμανε ο Χάρι.

Ο Μακόρμακ ξερόβηξε από το πίσω μέρος του δωματίου



«Κοιτάξτε τι βρήκαμε στο διαμέρισμα του Ρεχτνάγκελ

ίπε ο Χάρι και σήκωσε ψηλά έναν γλόμπο που κρατούσ

Βλέπετε αυτή την καφετιά μουντζούρα; Είν

σουρουφλισμένο ρεγιόν». Κράτησε ψηλά ένα λευκό ρούχ

Και αυτό είναι το πουκάμισο που φορούσε ο Άντριου όταον βρήκαμε. Δεν χρειάζεται σιδέρωμα. Εξήντα τοις εκατ

συνθετικό μετάξι, που λιώνει στους 260 βαθμούς Κελσίου.

λάμπα του ηλεκτρικού έχει 450 βαθμούς στην επιφάνει

Βλέπετε τον καφετί λεκέ στην τσέπη; Εκεί ακουμπούσε

λόμπος όταν τον βρήκαμε».

«Εντυπωσιακή γνώση Φυσικής, Χόλι» είπε ο Γουάτκιν

Και τώρα πες μας τι νομίζεις πώς έγινε;»

«Ένα από τα δύο πράγματα» απάντησε ο Χάρι. «Κάποιο

πήγε εκεί πριν από εμάς, είδε τον Άντριου να κρέμεται από τκαλώδιο, έσβησε το φως και έφυγε. Το πρόβλημα είναι πω

α μόνα δύο δηλωμένα κλειδιά του διαμερίσματος βρέθηκα

πάνω στον Ότο και στον Άντριου».

«Το διαμέρισμα ανοίγει με το κλειδί, έτσι δεν είναι;

ώτησε ο Γουάτκινς. «Μπορεί εκείνο το πρόσωπο να μπήκμε το κλειδί και να το έβαλε στην τσέπη του Άντρ…, όχι, όχ

ότε πώς μπήκε μέσα ο Άντριου;» Ο Γουάτκινς κοκκίνισε.

«Ωστόσο, έχεις δίκιο μέχρι ενός σημείου» είπε ο Χάρι. «

εωρία μου είναι πως ο Άντριου δεν είχε κλειδί το



ιαμερίσματος, αλλά τον έβαλε μέσα κάποιο άλλο πρόσωπ

που ήταν ήδη εκεί ή που έφτασε συγχρόνως, κάποιος που είχ

ο δεύτερο κλειδί. Αυτό το πρόσωπο ήταν παρόν ότα

πέθανε ο Άντριου. Μετά έβαλε το κλειδί στην τσέπη το

Άντριου, έτσι ώστε να φανεί πως μπήκε μέσα μόνος του. Τεγονός ότι αυτό το κλειδί δεν ήταν στον κρίκο με όλα τ

άλλα κλειδιά του επιβεβαιώνει τη θεωρία. Ύστερα έσβησε τ

φως και έκλεισε την πόρτα πίσω του φεύγοντας».

Σιωπή.

«Λες δηλαδή ότι ο Άντριου Κένσινγκτο

ολοφονήθηκε;» ρώτησε ο Γουάτκινς. «Αν ναι, με ποιο

ρόπο;»

«Νομίζω ότι αρχικά ο Άντριου υποχρεώθηκε να κάνει μι

νεση ηρωίνης, ίσως με το πιστόλι στον κρόταφο».«Δεν μπορεί να το είχε κάνει ήδη πριν φτάσει στ

ιαμέρισμα;» ρώτησε ο Γιονγκ.

«Πρώτον, δεν πιστεύω πως ένας προσεκτικό

πεπειραμένος χρήστης όπως ο Άντριου θα έπαιρνε ξαφνικ

μια υπερβολική δόση καταλάθος. Δεύτερον, ο Άντριου δείχε αρκετή δική του σκόνη για μια υπερβολική δόση».

«Γιατί λοιπόν να τον κρεμάσουν;»

«Το να δώσεις μια υπερβολική δόση δεν είναι κάτι πο

μπορεί να γίνει με ακρίβεια. Δεν είναι πάντα εύκολο να πε

πώς θα αντιδράσει ένας πωρωμένος οργανισμός. Μπορεί ν



κατάφερνε να επιζήσει μέχρι να τον βρουν. Νομίζω ότι ήτα

περισσότερο για να τον ναρκώσουν, έτσι ώστε να μη

αντισταθεί όταν τον έβαλαν στην καρέκλα και του πέρασα

ο καλώδιο γύρω από τον λαιμό. Α ναι, το καλώδιο. Λίμπι;»

Ο Λίμπι στριφογύριζε μια οδοντογλυφίδα στην άκρη τοστόματός του γυμνάζοντας τα χείλια και τη γλώσσα το

Βάλαμε τους τύπους από την Ιατροδικαστική να ελέγξου

ια αποτυπώματα στο καλώδιο. Τα καλώδια που κρέμοντα

από τα ταβάνια σπάνια καθαρίζονται και σκεφτήκαμε πω

μπορεί να βρίσκαμε αποτυπώματα. Αλλά ήταν καθαρό σαν…

εε…» ο Λίμπι δεν εύρισκε σαν τι ήταν καθαρό.

«Σαν κάτι πολύ καθαρό;» πρότεινε ο Γιονγκ για ν

οηθήσει.

«Ακριβώς. Τα μόνα αποτυπώματα που βρέθηκαν ήταν τικά μας».

«Ώστε λοιπόν, αν ο Άντριου δεν σκούπισε το καλώδι

πριν κρεμαστεί» ανακεφαλαίωσε ο Γουάτκινς «και δε

λίστρησε το κεφάλι του στη θηλιά χωρίς να χρησιμοποιήσ

α χέρια του, τότε κάποιος άλλος το έκανε. Αυτό μας λέτε;»«Έτσι φαίνεται, αφεντικό».

«Αν όμως αυτός ο τύπος είναι τόσο έξυπνος όσο το

παρουσιάζετε, γιατί έσβησε το φως όταν έφυγε;» Ο Γουάτκιν

κανε μια χειρονομία απορίας και κοίταξε όλους γύρω από τ



ραπέζι.

«Γιατί» είπε ο Χάρι «πρόκειται για μια αυτόματη κίνησ

Την κάνει χωρίς να σκέφτεται. Όπως κάνουν όλοι ότα

φεύγουν από το σπίτι τους. Ή ένα σπίτι του οποίου έχουν τ

κλειδί και έχουν συνηθίσει να μπαινοβγαίνουν σαν να είνικό τους».

Ο Χάρι ακούμπησε πίσω στο κάθισμά του. Ήταν μούσκεμ

στον ιδρώτα και δεν ήξερε πόσο ακόμη θα μπορούσε ν

περιμένει για ένα ποτό. «Νομίζω ότι ο άνθρωπος πο

ψάχνουμε είναι ο μυστικός εραστής του Ότο Ρεχτνάγκελ».

Ο Λίμπι στεκόταν πλάι στον Χάρι στο ασανσέρ. «Πας γ

φαγητό;» ρώτησε.

«Έτσι λέω» είπε ο Χάρι.

«Σε πειράζει να έρθω μαζί;»

«Καθόλου». Ο Λίμπι ήταν καλή παρέα όταν κανείς δε

ίχε διάθεση να μιλάει πολύ.

Βρήκαν τραπέζι στο Southern στην οδό Μάρκετ. Ο Χάπαρήγγειλε ένα Jim Beam. Ο Λίμπι σήκωσε τα μάτια του απ

ο μενού. «Φέρε μας δύο σαλάτες με μπαραμούντι, μαύρ

καφέ και φρέσκο ψωμί».

Ο Χάρι κοίταξε έκπληκτος τον Λίμπι. «Ευχαριστώ, αλλ

ομίζω πως δεν θα πάρω κάτι άλλο» είπε στο γκαρσόνι.



«Φέρε ό,τι είπα» είπε χαμογελώντας ο Λίμπι. «

συνάδελφος θα αλλάξει γνώμη όταν θα δοκιμάσει τ

μπαραμούντι εδώ».

Ο σερβιτόρος εξαφανίστηκε και ο Χάρι κοίταξε τον Λίμπ

Είχε βάλει και τα δυο του χέρια στο τραπέζι με ανοιγμένάχτυλα, και κοίταζε πότε το ένα πότε το άλλο σαν να τ

συνέκρινε.

«Όταν ήμουν νέος έκανα οτοστόπ μέχρι την ακτή τη

Κερνς, κατά μήκος του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Υφάλου

λεγε κοιτάζοντας τις παλάμες του. «Σε μια πανσιόν γ

έους που ταξιδεύουν με το σακίδιο στην πλάτη γνώρισα δυ

εαρές Γερμανίδες που γύριζαν τον κόσμο. Είχαν νοικιάσ

αυτοκίνητο και είχαν οδηγήσει ως εκεί από το Σίδνεϊ, εν

μιλούσαν λεπτομερώς για όλα τα μέρη που είχαν πάει, πόσκαιρό και γιατί είχαν μείνει στο καθένα και πώς είχα

σχεδιάσει το υπόλοιπο ταξίδι τους. Ήταν φανερό ότι δε

ίχαν αφήσει τίποτα στην τύχη. Ίσως αυτός είναι

ερμανικός τρόπος σκέψης. Όταν τις ρώτησα αν είχαν δ

καγκουρό στο ταξίδι τους, γέλασαν και με βεβαίωσαν όίχαν δει. Χωρίς αμφιβολία, το είχαν σβήσει από τη λίστ

αυτών που έπρεπε να δουν. «Σταματήσατε να τα ταΐσετε

ώτησα, αλλά εκείνες κοιτάχτηκαν άναυδες και μου είπαν:

«Όχι, βέβαια!»

«Γιατί όχι; Είναι χαριτωμένα ζώα».



«Μα ήταν ψόφια!»

Ο Χάρι είχε εκπλαγεί τόσο από τον μονόλογο του Λίμπ

που ξέχασε να γελάσει. Τα καγκουρό που μπαίνουν στου

αυτοκινητόδρομους είναι γνωστό πρόβλημα στην Αυστραλ

και όσοι έχουν οδηγήσει έξω από την πόλη έχουν δκουφάρια καγκουρό στις άκρες των δρόμων.

Ο σερβιτόρος ήρθε και άφησε το ποτό μπροστά στον Χάρ

Ο Λίμπι κοίταξε το ποτήρι.

«Προχθές είδα ένα κορίτσι τόσο γλυκό, που ήθελα να τη

αϊδέψω το μάγουλο και να της πω κάτι όμορφο. Ήταν δε

ταν είκοσι, φορούσε ένα γαλάζιο φουστάνι και ήτα

υπόλυτη. Μα ήταν ψόφια. Όπως ξέρεις ήταν ξανθι

ιασμένη και είχε μελανά σημάδια στον λαιμό απ

στραγγαλισμό. Και χθες βράδυ ονειρεύτηκα τα πτώματαυτών των νεαρών και μάταια όμορφων κοριτσιών ν

κείτονται στις άκρες όλων των δρόμων σε ολόκληρη τη

Αυστραλία – από το Σίδνεϊ στην Κερνς, από την Αδελαΐδ

στο Περθ, από το Ντάργουιν στη Μελβούρνη. Και όλα γι

ναν και μοναδικό λόγο: επειδή είχαμε κλείσει τα μάτια γιαεν μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια. Δε

κάναμε αρκετά. Αφεθήκαμε να είμαστε αδύναμοι κ

ανθρώπινοι».

Ο Χάρι ήξερε πού το πήγαινε ο Λίμπι. Ο σερβιτόρος ήρθ



με το ψάρι.

«Είσαι αυτός που τον έχει πλησιάσει περισσότερο απ

λους, Χάρι. Είσαι αυτός που στέκεται με το αυτί στο έδαφο

και μπορεί να αφουγκραστεί τους κραδασμούς των βημάτω

ου αν πλησιάσει ξανά. Πάντα θα υπάρχουν εκατό καλλόγοι για να μεθύσεις, αλλά με το να πέσεις ξερός στ

κρεβάτι ενός ξενοδοχείου δεν βοηθάς κανέναν.

ολοφόνος δεν είναι άνθρωπος. Έτσι δεν μπορούμε ούτ

μείς να είμαστε άνθρωποι. Πρέπει να αντέξουμε τα πάντα κ

α αντισταθούμε σε όλα».

Ο Λίμπι ξεδίπλωσε την πετσέτα του. «Όμως πρέπει ν

φάμε».

Ο Χάρι έβαλε το ποτήρι με το ουίσκι στο στόμα του κ

κοίταζε τον Λίμπι, ενώ το άδειαζε αργά αργά. Μετακούμπησε το άδειο ποτήρι στο τραπέζι, έκανε μια γκριμάτσ

και έπιασε το μαχαίρι και το πιρούνι. Το υπόλοιπο γεύμ

κύλησε σιωπηλά.

Ο Χάρι χαμογέλασε όταν άκουσε πως ο Γουάτκινς είχ

στείλει τον Γιονγκ να ρωτήσει τη χοντρή γειτόνισσα για το

το Ρεχτνάγκελ.

«Ας ελπίσουμε πως δεν θα τον πάρει στο κυνήγι» είπε

Λίμπι.



Ο Χάρι και ο Λίμπι οδήγησαν μέχρι το Κινγκς Κρος, όπο

Χάρι βγήκε από το αυτοκίνητο. «Ευχαριστώ, Σεργκέ

ομίζω ότι είναι καλύτερα να συνεχίσω μόνος μου αποδώ κ

πέρα».

Ο Λίμπι χαιρέτησε και έφυγε.

Η Σάντρα στεκόταν στο συνηθισμένο της στέκι. Δεν το

αναγνώρισε, μέχρι που πλησίασε πολύ κοντά της.

«Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω» είπε και τον κοίταξε μψυχρό, απόμακρο βλέμμα.

Περπάτησαν μαζί μέχρι το Beef & Bourbon, όπου

σερβιτόρος έτρεξε και της κράτησε την καρέκλα. Ο Χάρι τ

ώτησε τι ήθελε και παρήγγειλε μια κόκα κόλα και ένα διπλ

υίσκι.

«Χριστούλη μου, νόμιζα ότι ερχόταν να με πετάξει έξω

ίπε ανακουφισμένη.

«Είμαι θαμώνας εδώ» εξήγησε ο Χάρι.

«Πώς είναι η φιλενάδα σου;»«Η Μπιργκίτα;» Ο Χάρι έμεινε σιωπηλός για λίγο. «Δε

έρω. Δεν θέλει να μου μιλήσει. Χάλια, ελπίζω».

«Και γιατί ελπίζεις να είναι χάλια;»

«Ελπίζω πως επειδή με αγαπάει, βέβαια».

Η Σάντρα γέλασε βραχνά. «Και εσύ πώς είσαι, Χά



Χόλι;»

«Χάλια». Ο Χάρι χαμογέλασε θλιμμένα. «Αλλά μπορώ ν

ιώσω πολύ καλύτερα αν καταφέρω να πιάσω ένα

ολοφόνο».

«Και νομίζεις ότι μπορώ να σε βοηθήσω σε αυτό;» είπκείνη και άναψε τσιγάρο. Το πρόσωπό της ήταν ακόμα πι

λωμό και τραβηγμένο από την τελευταία φορά και τα μάτ

ης κόκκινα.

«Μοιάζουμε εμείς οι δυο» είπε ο Χάρι και έδειξε τ

σκοτεινιασμένο τζάμι του παραθύρου δίπλα στο τραπέζι του

που καθρεφτίζονταν.

Η Σάντρα δεν μίλησε.

«Θυμάμαι, αν και κάπως θολά, ότι η Μπιργκίτα πέταξε τη

σάντα σου στο κρεβάτι και το περιεχόμενό της σκορπίστηκξω. Στην αρχή νόμιζα ότι είχες ένα πεκινουά στην τσάντ

σου». Ο Χάρι έκανε μια παύση. «Για πες μου, γιατί χρειάζεσ

μια ξανθιά περούκα;»

Η Σάντρα κοίταζε έξω από το παράθυρο, δηλαδή κοίτα

μέσα στο παράθυρο, μάλλον τα είδωλά τους. «Ένας πελάτημού την αγόρασε. Ήθελε να τη φοράω όταν πήγαινα μα

ου».

«Ποιος…;»

Η Σάντρα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Ξέχασέ τ

Χάρι. Δεν πρόκειται να σου πω. Δεν υπάρχουν πολλ



κανόνες στη δουλειά μου, αλλά το να κρατάς το στόμα σο

κλειστό για τους πελάτες σου είναι ένας από αυτούς. Κ

ίναι χρήσιμος κανόνας».

Ο Χάρι ξεφύσηξε. «Φοβάσαι» είπε.

Τα μάτια της Σάντρα άστραψαν. «Μην προσπαθείς άδικαΧάρι. Δεν θα μάθεις τίποτα από εμένα, ΟΚ;»

«Δεν χρειάζεται να μου πεις ποιος είναι, Σάντρα. Το ξέρω

θελα μόνο να βεβαιωθώ πως φοβάσαι να το πεις».

«Το ξέρω» τον μιμήθηκε η Σάντρα φανερά εκνευρισμένη

Και πώς το ξέρεις, λοιπόν;»

«Είδα την πέτρα που κύλησε από την τσάντα σου, Σάντρ

Εκείνο το πράσινο κρύσταλλο. Αναγνώρισα το αστέρι πο

ίχε ζωγραφισμένο πάνω του. Εκείνος σου το έδωσε. Είν

από το μαγαζί της μάνας του, το Crystal Castle».Τον κοίταζε με ορθάνοιχτα τα μαύρα μάτια της. Τ

κόκκινο στόμα της είχε ένα άσχημο, σαρκαστικό χαμόγελο.

Χάρι ακούμπησε προσεκτικά το χέρι του στο μπράτσο τη

Γιατί φοβάσαι τόσο πολύ τον Έβανς Γουάιτ, Σάντρα; Για

εν θέλεις να μας μιλήσεις γι’ αυτόν;»Η Σάντρα τράβηξε το χέρι της. Γύρισε ξανά προς τ

παράθυρο. Ο Χάρι περίμενε. Ρούφηξε τη μύτη της και ο Χά

βγαλε και της έδωσε το μαντίλι που για ανεξήγητου

λόγους είχε στην τσέπη του. «Υπάρχουν κι άλλοι εκτός απ



σένα που είναι χάλια, ξέρεις» ψέλλισε ύστερα από λίγο. Τ

μάτια της ήταν ακόμα πιο κόκκινα όταν γύρισε προς το μέρο

ου.

«Ξέρεις τι είναι αυτά;» είπε και σήκωσε το μανίκι το

φουστανιού της και του έδειξε ένα λευκό αντιβραχίονα μκόκκινα, αηδιαστικά σημάδια, που μερικά είχαν κακάδι.

«Ηρωίνη;» ρώτησε ο Χάρι.

«Μορφίνη» είπε η Σάντρα. «Δεν είναι και πολλοί στ

Σίδνεϊ που τη διακινούν, αφού έτσι κι αλλιώς οι περισσότερ

καταλήγουν στην ηρωίνη. Όμως εγώ είμαι αλλεργική στη

ρωίνη. Δεν την αντέχει ο οργανισμός μου. Δοκίμασα μ

φορά και παραλίγο να πεθάνω. Έτσι, το δικό μου δηλητήρι

ίναι η μορφίνη. Και τον τελευταίο χρόνο μόνο ένα άτομ

δώ, στο Κινγκς Κρος, μπορεί να την προμηθεύει σκανοποιητική ποσότητα. Πληρώνεται με το να με βάζει ν

παίζω κάποιον ρόλο. Μακιγιάρομαι και φοράω μια ξανθι

περούκα. Δεν με νοιάζει, δεν δίνω δεκάρα τι είδους απόλαυσ

ίναι αυτή, όσο εγώ παίρνω αυτό που χρειάζομαι! Στο κάτ

κάτω υπάρχουν και πιο ανώμαλοι τύποι από αυτούς ποέλουν να ντύνεσαι σαν τη μάνα τους».

«Τη μάνα του;» ρώτησε ο Χάρι.

«Νομίζω ότι μισεί τη μάνα του. Ή την αγαπάει λίγ

περισσότερο από το φυσιολογικό. Ένα από τα δύο, δεν είμ

σίγουρη – δεν θέλει να μιλάει γι’ αυτό και ένας Θεός ξέρ



πως ούτε εγώ θέλω!» Γέλασε πνιχτά.

«Γιατί νομίζεις ότι τη μισεί;» ρώτησε ο Χάρι.

«Τις τελευταίες φορές ήταν πιο βάναυσος απ’ ό,

συνήθως» είπε η Σάντρα. «Με γέμισε μελανιές».

«Γύρω από τον λαιμό;» ρώτησε ο Χάρι.Η Σάντρα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Προσπάθησ

μια φορά. Ήταν μετά τη μέρα που οι εφημερίδες έγραφα

πως εκείνη η Νορβηγίδα δολοφονήθηκε με στραγγαλισμ

βαλε τα χέρια του γύρω από τον λαιμό μου και μου είπε ν

μείνω ακίνητη και να μη φοβάμαι. Δεν το ξανασκέφτηκα απ

ότε».

«Πώς έτσι;»

Η Σάντρα ανασήκωσε τους ώμους της. «Οι άνθρωπ

πηρεάζονται από αυτό που βλέπουν και ακούνε. ΕμπνέονταΠάρε για παράδειγμα το 9½ Εβδομάδες, τότε που παιζότα

στους κινηματογράφους. Ξαφνικά, ένα πλήθος από του

πελάτες μας ήθελαν να μπουσουλάμε γυμνές στο πάτωμ

νώ εκείνοι κάθονταν και κοίταζαν».

«Αηδία έργο!» είπε ο Χάρι. «Τι έγινε, λοιπόν;»«Έβαλε τα χέρια του γύρω από τον λαιμό μου και πίεσε τ

άχτυλά του πάνω στις φωνητικές μου χορδές. Τίποτ

δυνηρό. Όμως εγώ τότε έβγαλα την περούκα και είπα πω

εν ήθελα να παίξω αυτό το παιχνίδι. Συνήλθε και είπε πω



εν πειράζει. Πως ήταν κάτι που του είχε έρθει ξαφνικά κ

πως δεν σήμαινε τίποτα».

«Και τον πίστεψες;»

Η Σάντρα κούνησε τους ώμους της. «Δεν ξέρεις πόσ

μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματλίγη αποστασιοποίηση» είπε και τελείωσε το ουίσκι της.

«Δεν ξέρω;» ρώτησε ο Χάρι και κοίταξε αποδοκιμαστικ

ο μπουκάλι με την κόκα κόλα που στεκόταν ακόμ

ανέγγιχτο μπροστά του.

Ο Μακόρμακ χτυπούσε ανυπόμονα τα δάχτυλά του. Ο Χά

δρωνε, παρόλο που ο ανεμιστήρας δούλευε στο φουλ.

οντρή γειτόνισσα του Ότο Ρεχτνάγκελ είχε πολλά να πε

Πάρα πολλά. Δυστυχώς, τίποτε από όλα αυτά δε

παρουσίαζε κάποιο ενδιαφέρον. Μάλιστα, φαίνεται πως και

διος ο Γιονγκ δυσκολεύτηκε να συμπεριφερθεί σαν καλό

ακροατής και να παρακολουθήσει στην ακατάσχετη κ

αρετή πολυλογία της.«Χοντρή γκιόσα» απάντησε χαμογελώντας όταν

Γουάτκινς τον ρώτησε τι εντύπωση του είχε κάνει.

«Κανένα νέο από το κορίτσι στο πάρκο Σεντένιαλ

ώτησε ο Μακόρμακ.

«Όχι πολλά» απάντησε ο Λίμπι. «Πάντως δεν ήταν κ



καμιά Παναγία. Έκανε σπιντ και μόλις είχε αρχίσει ν

ουλεύει σε ένα στριπτιζάδικο στο Κινγκς Κρος. Πήγαιν

σπίτι της όταν δολοφονήθηκε. Έχουμε δύο μάρτυρες πο

σχυρίζονται ότι την είδαν να μπαίνει στο πάρκο».

«Τίποτε άλλο;»«Όχι μέχρι τώρα, σερ».

«Χάρι» είπε ο Μακόρμακ και σκούπισε τον ιδρώτα το

Πες μας τη θεωρία σου».

«Την πιο πρόσφατη» μουρμούρισε ο Γουάτκινς αρκετ

υνατά για να τον ακούσουν όλοι.

«Εεε» ξεκίνησε ο Χάρι «ποτέ δεν βρήκαμε τον μάρτυρ

που ο Άντριου είπε πως είχε δει τον Έβανς Γουάιτ στη Νιμπ

η μέρα που δολοφονήθηκε η Ίνγκερ Χόλτερ. Αυτά πο

έρουμε τώρα είναι ότι ο Γουάιτ θέλγεται υπερβολικά από τανθιές γυναίκες, ότι είχε ασταθή παιδική ηλικία και ότι θ

ίχε ενδιαφέρον να μάθουμε περισσότερα για το είδος τη

σχέσης που έχει με τη μάνα του. Ποτέ δεν είχε σταθερ

ουλειά ούτε κατοικία, και γι’ αυτό είναι δύσκολο ν

παρακολουθήσουμε τις κινήσεις του. Δεν αποκλείεται να είχκάποια κρυφή σχέση με τον Ότο Ρεχτνάγκελ, ούτε είν

απίθανο να ακολουθούσε τον Ότο στις τουρνέ του, ίσως ν

οίκιαζε δωμάτιο σε ξενοδοχείο και να έβρισκε τα θύματά το

που πήγαιναν για παραστάσεις. Αλλά όλα αυτά είν

εωρίες, βέβαια».



«Μπορεί ο Ότο Ρεχτνάγκελ να είναι ο κατά συρρο

ολοφόνος» είπε ο Γουάτκινς. «Μπορεί κάποιος άλλος ν

σκότωσε τον Ρεχτνάγκελ και τον Κένσινγκτον, κάποιος πο

εν είχε καμιά σχέση με τους άλλους φόνους».

«Στο πάρκο Σεντένιαλ» είπε ο Λίμπι. «Αυτός είναι ο κατσυρροή δολοφόνος μας. Θα στοιχημάτιζα ό,τι έχω και δε

χω. Όχι πως έχω πολλά να χάσω δηλαδή…»

«Ο Λίμπι έχει δίκιο» πρόσθεσε ο Χάρι. «Είναι ακόμ

κάπου εκεί έξω».

«ΟΚ» είπε ο Μακόρμακ. «Βλέπω πως ο φίλος μας ο Χό

ρησιμοποιεί εκφράσεις όπως “δεν αποκλείεται” ή “δεν είν

απίθανο” όταν μας παρουσιάζει τις θεωρίες του, πράγμα πο

σως είναι σοφό. Δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε με τη

περβολική σιγουριά. Επιπλέον, είναι ήδη ξεκάθαρο γλους μας πως έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ έξυπν

άτομο. Και με πολλή αυτοπεποίθηση. Μας πάσαρε έτοιμε

ις απαντήσεις που ψάχναμε, μας πρόσφερε τον δολοφόν

στο πιάτο και τώρα θεωρεί ότι ηρέμησε η ένταση και έπεσε

πυρετός με αυτές τις απαντήσεις. Ότι θεωρούμε πως πόθεση έκλεισε, αφού ο ένοχος είναι νεκρός από τα ίδια το

α χέρια. Υποδεικνύοντας τον Κένσινγκτον ως ένοχο ήξερ

έβαια, πως θα επιλέγαμε να αποσιωπήσουμε την υπόθεση

και πρέπει να πούμε ότι πολύ σωστά το σκέφτηκε».



Ο Μακόρμακ κοίταζε τον Χάρι καθώς έλεγε την τελευτα

πρόταση. «Αποσιωπώντας την υπόθεση, θα σταματούσαμ

και την περαιτέρω έρευνα. Το πλεονέκτημά μας έγκειται στ

εγονός πως νομίζει ότι είναι ασφαλής. Όσοι νομίζουν πω

ίναι ασφαλείς είναι συχνά απρόσεκτοι. Τώρα, ωστόσο, είνώρα να αποφασίσουμε πώς θα χειριστούμε την υπόθεση απ

δώ και πέρα. Έχουμε έναν νέο ύποπτο και δεν πρέπει ν

κάνουμε ένα νέο λάθος. Το πρόβλημα είναι πως α

σηκώσουμε πολλά νερά, διακινδυνεύουμε να τρομάξουμε τ

μεγάλο ψάρι και να το διώξουμε. Πρέπει να οπλιστούμε μ

ψυχραιμία και ατσάλινα νεύρα μέχρι να δούμε το μεγάλο ψά

καθαρά και κοντά μας, τόσο καθαρά που αποκλείεται ν

κάνουμε λάθος και τόσο κοντά που δεν θα αστοχήσουμ

Τότε και μόνο τότε θα ρίξουμε το καμάκι».Κοίταξε γύρω του. Όλοι κούνησαν το κεφάλι εγκρίνοντα

ην αδιαμφισβήτητη ευθυκρισία του αφεντικού. «Και για ν

ίνει αυτό, απαιτείται να υποστηρίξουμε την έρευνά μας μ

ψυχραιμία και σύστημα» συνέχισε ο Μακόρμακ.

«Διαφωνώ» είπε ο Χάρι. Όλοι γύρισαν και τον κοίταξαν.«Βλέπετε, υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος να πιάσουμ

ψάρια χωρίς να σηκώσουμε νερά» είπε ο Χάρι. «Μια πετον

και ένα αγκίστρι με κάποιο δόλωμα που ξέρουμε πως θ

έλει να δαγκώσει».



Ο αέρας έφερνε σύννεφα σκόνης στους λίγου

παρευρισκομένους, καθώς στροβιλιζόταν κατά μήκος το

αλικόστρωτου δρόμου και πάνω από τον χαμηλό πέτριν

οίχο που περιέβαλλε το νεκροταφείο. Ο Χάρι έκλεινε σφιχτα μάτια του για να μη γεμίσουν χώμα, ενώ ο αέρας άρπα

και ανέμιζε πουκάμισα και σακάκια, έτσι που από μακρι

αυτοί που είχαν μαζευτεί για την κηδεία έμοιαζαν να χορεύου

στον τάφο του Άντριου Κένσινγκτον.

«Διαολεμένος αέρας της κόλασης» μουρμούρισε

Γουάτκινς όσο μιλούσε ο παπάς.

Ο Χάρι στεκόταν και σκεφτόταν τα λόγια του Γουάτκιν

λπίζοντας πως έκανε λάθος. Βέβαια, δεν μπορούσες να πε

ακριβώς από πού ερχόταν ο αέρας, αλλά σίγουρα είχε κάνπολύ δρόμο μέχρι να φτάσει εκεί. Και αν είχε έρθει για ν

πάρει την ψυχή του Άντριου, δεν θα μπορούσες να πεις ότι τ

ίχε πάρει ανάλαφρα. Γύριζε τα φύλλα του βιβλίου με του

ψαλμούς, ανακάτευε τον σωρό με το χώμα πλάι στον τάφ

και όσοι δεν φορούσαν καπέλα για να τους προφυλάξουν τονιωθαν να ξεχτενίζει και να μπερδεύει τα μαλλιά τους.

Ο Χάρι δεν άκουγε τον παπά αλλά κοίταζε απέναντι, απ

ην άλλη πλευρά του τάφου μέσα από τα μισόκλειστα μάτι

ου. Τα μαλλιά της Μπιργκίτα ανέμιζαν προς τα πίσω, σα

κατακόκκινες φλόγες. Συνάντησε το βλέμμα του μ



ανέκφραστο πρόσωπο. Μια γκριζομάλλα, σκυφτή γυναίκ

καθόταν σε μια καρέκλα με ένα μπαστούνι στα πόδια της. Τ

έρμα της ήταν κίτρινο και η ηλικία της δεν έκρυβε τ

αρακτηριστικά εγγλέζικο, αλογίσιο πρόσωπό της. Ο αέρα

ής είχε βάλει το καπέλο στραβά. Ο Χάρι κατάλαβε ύστεραπό λίγο πως ήταν η θετή μητέρα του Άντριου, όμως ήτα

όσο γριά και εύθραυστη, που σχεδόν δεν είχε αντιληφθεί τ

συλλυπητήρια του Χάρι έξω από την εκκλησία νωρίτερα

μόνο κουνούσε το κεφάλι της και μουρμούριζε την ίδ

ακατάληπτη φράση ξανά και ξανά. Πίσω της στεκόταν μι

μαύρη, μικροκαμωμένη και σχεδόν αόρατη γυναίκα κ

κρατούσε δυο κορίτσια, ένα σε κάθε χέρι.

Ο παπάς έριξε χώμα μέσα στον τάφο, σύμφωνα με τ

υπικό των Λουθηρανών. Ο Χάρι ήξερε ότι ο Άντριου ανήκστην Αγγλικανική Εκκλησία, που μαζί με την Καθολική ήτα

ι μεγαλύτερες στην Αυστραλία, όμως επειδή είχε παραστ

μόνο σε δύο κηδείες στην ενήλικη ζωή του δεν μπορούσε ν

πει αν αυτή η τελετή διέφερε πολύ από αυτές στη Νορβηγί

Σχεδόν και ο καιρός ήταν ίδιος. Στην κηδεία της μητέραου, κάτι απείθαρχα, γκριζογάλανα σύννεφα κυνηγιούντα

πάνω από το νεκροταφείο, αλλά ευτυχώς ήταν πολύ βιαστικ

ια να ρίξουν τη βροχή τους πάνω στο συγκεντρωμέν

πλήθος. Τη μέρα που θάψανε τον Ρόνι είχε ήλιο. Τότε, όμω

Χάρι ήταν στο νοσοκομείο με κλειστά ρολά, γιατί το φω



ού έφερνε πονοκέφαλο. Όπως και σήμερα, οι αστυνομικ

αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος των παρισταμένω

Μπορεί να είχαν ψάλει και τον ίδιο ύμνο στο τέλος: Αιωνί

σου η μνήμη!

Η συνάθροιση διαλύθηκε, όλοι άρχισαν να κινούνται προα αυτοκίνητά τους και ο Χάρι περπατούσε ακριβώς πίσω απ

ην Μπιργκίτα. Εκείνη στάθηκε για να την προλάβε

Φαίνεσαι άρρωστος» επισήμανε χωρίς να τον κοιτάξει.

«Δεν ξέρεις πως φαίνομαι όταν είμαι άρρωστος» είπ

κείνος.

«Δεν φαίνεσαι άρρωστος όταν είσαι άρρωστος;» ρώτησ

κείνη. «Εγώ λέω μόνο πως φαίνεσαι άρρωστος. Είσ

άρρωστος;»

Φύσηξε μια ριπή αέρα και σήκωσε τη γραβάτα του Χάστο πρόσωπό του. «Ίσως να είμαι λίγο άρρωστος» απάντησ

Όχι πολύ άρρωστος. Κι εσύ μοιάζεις με μέδουσα με όλ

αυτά τα μαλλιά που ανεμίζουν στο… πρόσωπό μου». Ο Χά

βγαλε μια κόκκινη τούφα μαλλιών από το στόμα του.

Η Μπιργκίτα χαμογέλασε. «Να χαίρεσαι που δεν είμσούχτρα» είπε.

«Τι πράγμα;» ρώτησε ο Χάρι.

«Τσούχτρα» επανέλαβε η Μπιργκίτα. «Έχει πολλές εδ

στην Αυστραλία. Το τσίμπημά της είναι πολύ χειρότερο απ



αυτό της μέδουσας, θα μπορούσε να πει κανείς…»

«Τσούχτρα;» άκουσε ο Χάρι μια γνωστή φωνή πίσω του

Γύρισε. Ήταν ο Τουγούμπα.

«Πώς είσαι;» είπε ο Χάρι και εξήγησε ότι ήταν τα μαλλ

ης Μπιργκίτα που τα φύσηξε ο αέρας στο πρόσωπό του, τσι εμπνεύστηκε αυτή τη σύγκριση.

«Αν ήταν τσούχτρα θα είχαν ζωγραφιστεί κόκκινες ρίγε

στο πρόσωπό σου και θα φώναζες σαν να σε μαστίγωναν

ίπε ο Τουγούμπα. «Και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα θ

ίχες καταρρεύσει, το δηλητήριο θα είχε παραλύσει τα όργαν

ης αναπνοής σου, δεν θα μπορούσες να πάρεις ανάσα κ

αν δεν είχες άμεση βοήθεια θα πέθαινες, με έναν απίστευτ

πώδυνο θάνατο».

Ο Χάρι έβαλε τις παλάμες μπροστά του για νπροστατευτεί. «Ευχαριστώ, αρκετά με τον θάνατο σήμερ

Τουγούμπα».

Ο Τουγούμπα κούνησε το κεφάλι του. Φορούσε ένα μαύρ

μεταξωτό σμόκιν και παπιγιόν. Πρόσεξε το βλέμμα του Χάρ

Είναι το μόνο που έχω που μοιάζει με κοστούμι. Επιπλέοο κληρονόμησα από εκείνον».

Έδειξε με το κεφάλι προς τον τάφο. «Όχι πρόσφατα, πρ

από αρκετά χρόνια» πρόσθεσε. «Ο Άντριου είπε ότι είχ

μεγαλώσει πιο πολύ από αυτό και δεν του έκαν

Σαχλαμάρες, βέβαια. Δεν ήθελε να το παραδεχτεί, αλλ



ξερα πως το είχε αγοράσει για να το φορέσει στη δεξίωσ

μετά από τις νίκες της Αυστραλίας στο πρωτάθλημ

στερα, ήλπιζε ότι το σμόκιν θα ζούσε μαζί μου αυτό που δε

ζησε ποτέ μαζί του».

Περπατούσαν κατά μήκος του χαλικόστρωτου δρόμοκαθώς τα αυτοκίνητα περνούσαν αργά. «Μπορώ να σ

ωτήσω μια προσωπική ερώτηση, Τουγούμπα;» είπε ο Χάρι

«Φαντάζομαι ότι μπορείς» απάντησε ο Τουγούμπα.

«Πού νομίζεις ότι θα καταλήξει ο Άντριου;»


«Νομίζεις ότι η ψυχή του θα πάει πάνω ή κάτω;»

Ο Τουγούμπα φάνηκε σκεπτικός. «Εγώ είμαι απλό

άνθρωπος, Χάρι. Δεν ξέρω πολλά για τέτοια πράγματα κ

εν γνωρίζω πολλά για τις ψυχές. Όμως ξέρω κάνα δυπράγματα για τον Άντριου Κένσινγκτον, και αν υπάρχει κά

κεί πάνω όπου πάνε οι ωραίες ψυχές, τότε εκεί ανήκει η ψυχ

ου». Το πρόσωπο του Τουγούμπα φωτίστηκε. «Ωστόσο, α

πάρχει τίποτα ενδιαφέρον εκεί κάτω, νομίζω ότι ο ίδιος εκ

α προτιμούσε να είναι. Μισούσε τα βαρετά μέρη».Γέλασαν σιωπηλά. «Αλλά επειδή πρόκειται γι

προσωπική ερώτηση, Χάρι, θα σου δώσω μια προσωπικ

απάντηση. Νομίζω ότι οι πρόγονοι του Άντριου και οι δικ

μου είχαν κάποια άποψη. Είχαν μια νηφάλια σχέση με το



άνατο. Είναι αλήθεια πως πολλές φυλές πίστευαν στη ζω

μετά τον θάνατο, μερικές στη μετεμψύχωση –πως η ψυχ

περιπλανιόταν από άνθρωπο σε άνθρωπο– και άλλε

εωρούσαν ότι οι ψυχές επέστρεφαν ως πνεύματα. Μερικέ

φυλές πίστευαν ότι οι ψυχές των νεκρών γίνονταν αστέριστον ουρανό. Και διάφορα άλλα. Ήταν κοινή πίστη όλω

ωστόσο, ότι οι άνθρωποι, αργά ή γρήγορα, ύστερα από όλ

αυτά τα στάδια, πέθαιναν κανονικά, είχαν έναν τελικό κ

ριστικό θάνατο. Με αυτή την πίστη ζούσαν. Στο τέλο

ινόσουν ένα σωρός πέτρες και χανόσουν. Για κάποιον λόγ

μ’ αρέσει αυτή η σκέψη. Αυτή η προοπτική της αιωνιότητα

ίναι τόσο κουραστική, δεν νομίζεις;»

«Μου φαίνεται πως ο Άντριου σου άφησε περισσότερ

από το σμόκιν, αυτό νομίζω» είπε ο Χάρι.Ο Τουγούμπα γέλασε. «Είναι τόσο εύκολο να τ

ιαπιστώσεις;» ρώτησε.

«His master’s voice» είπε ο Χάρι. «Ο άνθρωπος έπρεπε ν

ίχε γίνει παπάς».

Στάθηκαν πλάι σε ένα σκονισμένο, μικρό αυτοκίνητο, τποίο προφανώς ήταν του Τουγούμπα. «Άκουσέ μ

Τουγούμπα» είπε ο Χάρι ωθούμενος από μια ξαφνικ

παρόρμηση. «Μπορεί να χρειαστώ κάποιον που ήξερε το

Άντριου. Τον τρόπο που σκεφτόταν. Γιατί έκανε αυτά πο

κανε». Ίσιωσε το κορμί του και τα βλέμματά του



συναντήθηκαν. «Νομίζω πως κάποιος σκότωσε το

Άντριου» είπε ο Χάρι.

«Μπούρδες!» ξέσπασε ο Τουγούμπα. «Δεν νομίζει

έρεις! Όποιος γνώριζε τον Άντριου ξέρει ότι δεν θα έφευγ

ποτέ με τη θέλησή του από μια γιορτή. Και για κείνον η ζωταν η μεγαλύτερη γιορτή. Δεν ξέρω κανέναν που ν

αιρόταν τη ζωή περισσότερο από εκείνον. Άσχετα με το πώ

ου φερόταν αυτή. Αν ήταν αποφασισμένος να τη

γκαταλείψει, είχε πολλές ευκαιρίες –και λόγους– να το κάν

ωρίτερα».

«Συμφωνούμε, λοιπόν», είπε ο Χάρι.

«Σχεδόν πάντα μπορείς να με βρεις σε αυτό το νούμερο

ίπε ο Τουγούμπα και το έγραψε σε ένα σπιρτόκουτο. «Είν

κινητό τηλέφωνο».Ο Τουγούμπα έφυγε κάνοντας σαματά με το παλιό το

λευκό Holden, ενώ η Μπιργκίτα και ο Χάρι έμειναν να το

κοιτάζουν. Ο Τουγούμπα κατευθυνόταν βόρεια και ο Χά

πρότεινε να ζητήσουν από κάποιον συνάδελφό του να του

πάει μέχρι την πόλη. Φάνηκε πως οι περισσότεροι είχαν ήδφύγει, όμως τότε σταμάτησε μια παλιά, μεγαλοπρεπής Buic

μπροστά τους. Ο οδηγός κατέβασε το τζάμι και έβγαλε έν

κόκκινο πρόσωπο με μια εντυπωσιακή μύτη. Έμοιαζε σα

κάτι πατάτες στις οποίες πολλοί κόνδυλοι έχουν αναπτυχθ



ένας πάνω στον άλλο και, επιπλέον, αν είναι δυνατόν, ήτα

ακόμα πιο κόκκινη από το υπόλοιπο πρόσωπό το

ωγραφισμένη με ένα περίτεχνο δίκτυο από λεπτές φλέβες.

«Πηγαίνετε στην πόλη;» ρώτησε η μύτη και τους είπε ν

μπουν. «Με λένε Τζιμ Κόνολι και αυτή είναι η γυναίκα μου, Κλόντια» είπε όταν βολεύτηκαν στο άνετο πίσω κάθισμ

να μικροσκοπικό σκούρο πρόσωπο με λαμπερό χαμόγελ

ύρισε από το μπροστινό κάθισμα και κοίταξε πίσω. Έμοια

νδή και ήταν τόσο μικροκαμωμένη, που μόλις φαινόταν τ

κεφάλι της από την πλάτη του καθίσματός της.

Ο Τζιμ κοίταξε τον Χάρι και την Μπιργκίτα από το

καθρέφτη. «Φίλοι του Άντριου; Συνάδελφοι;» Οδηγούσε τ

σακαράκα προσεκτικά στον χαλικόστρωτο δρόμο, ενώ ο Χά

ξηγούσε τη σχέση.«Ωραία, είσαστε λοιπόν από τη Νορβηγία και τη Σουηδί

Πολύ μακριά. Βέβαια, σχεδόν όλοι εδώ είναι από κάπο

μακριά. Πάρτε την Κλόντια, για παράδειγμα. Είναι από τ

Βενεζουέλα, απ’ όπου είναι όλες οι Μις Κόσμος! Πόσες Μ

Κόσμος έχετε, Κλόντια; Μαζί μ̓ εσένα, βέβαια. Χα, χα, χα»Ξέσπασε σε γέλια με τέτοιον τρόπο, που τα μάτια το

άθηκαν μέσα στις ρυτίδες γύρω από τη μύτη-πατάτα και

Κλόντια γέλασε μαζί του.

«Εγώ είμαι Αυστραλός» συνέχισε ο Τζιμ. «Ο προ-προ

προπάππους μου ήρθε από την Ιρλανδία. Ήταν δολοφόνο



και ληστής. Χα, χα, χα. Ξέρατε ότι πριν από λίγα χρόνια

άνθρωποι εδώ δεν ήθελαν να παραδεχτούν ότι ήτα

απόγονοι κατάδικων, αν και είχαν περάσει πάνω απ

ιακόσια χρόνια από τότε; Εγώ όμως ήμουν πάντ

περήφανος γι’ αυτό. Ήταν αυτοί που μαζί με μια χούφταύτες και στρατιώτες ίδρυσαν τούτη τη χώρα. Και είναι μι

ωραία χώρα. Τη λέμε “τυχερή χώρα” εδώ κάτω. Ναι, ναι, τ

πράγματα αλλάζουν. Τώρα ακούω πως είναι πολύ ιν ν

ψάχνεις να βρεις τους προγόνους σου ανάμεσα στου

κατάδικους. Χα, χα, χα. Κρίμα για τον Άντριου, ε;»

Ο Τζιμ ήταν πραγματικό πολυβόλο και ο Χάρι και

Μπιργκίτα δεν κατάφεραν να σταυρώσουν λέξη πρ

αναπιάσει την πολυλογία. Και όσο πιο γρήγορα μιλούσ

όσο πιο αργά οδηγούσε. Σαν τον Ντέιβιντ Μπάουι στπαλιό κασετόφωνο του Χάρι. Όταν ήταν μικρός, ο πατέρα

ου του είχε πάρει ένα κασετόφωνο με μπαταρίες, στο οπο

σο δυνάμωνες τον ήχο τόσο πιο αργά γυρνούσε η ταινία.

«Ο Άντριου κι εγώ παίζαμε μποξ μαζί στις τουρνέ του Τζι

Τσίβερς. Το ξέρατε ότι η μύτη του Άντριου δεν έσπασε ποτέχι, σερ, κανένας ποτέ δεν αμαύρωσε την πυγμαχική το

ιμή. Έχουν πλακουτσωτές μύτες αυτοί οι Αβορίγινες, κ

σως γι’ αυτό δεν το σκέφτηκε κανείς ποτέ. Όμως μέσα του

Άντριου ήταν υγιής και σωστός. Υγιής καρδιά και υγιής μύτη



σημερινών περιστάσεων, υπάρχει αυτή η φλόγα. Διορθώσ

με αν κάνω λάθος, αλλά φαίνεστε όπως η Κλόντια κι εγ

ταν ήμασταν νέοι και ερωτευμένοι, έτσι όπως ήμασταν τ

πρώτα είκοσι με τριάντα χρόνια. Χα, χα, χα. Τώρα είμασ

μόνο ερωτευμένοι. Χα, χα, χα».Η Κλόντια κοίταξε τον άντρα της με μάτια που έλαμπαν.

«Γνώρισα την Κλόντια σε μία από τις τουρνέ. Έκανε τ

ούμερο “το κορίτσι-λάστιχο”. Μπορεί να διπλωθεί σα

φάκελος ακόμη και σήμερα. Δεν ξέρω τι τη θέλω αυτή τη

εράστια Buick! Χα, χα, χα. Φλέρταρα αυτό το κορίτσι κάθ

μέρα για έναν ολόκληρο χρόνο πριν μου επιτρέψει να τ

φιλήσω. Μετά μου είπε πως με είχε ερωτευτεί από την πρώτ

στιγμή που με είδε. Και μόνο αυτό ήταν θαυμάσιο, αν σκεφτ

κανείς πως αυτή η μύτη είχε ήδη τότε φάει περισσότερο ξύλαπ’ όσο είχε φάει του Άντριου μια ολόκληρη ζωή. Αλλά ν

ο παίζει σεμνότυφη για έναν ολόκληρο, μακρύ και σκληρ

ρόνο; Με τρομάζουν οι γυναίκες μερικές φορές. Τι λες εσ

Χάρι;»

«Σίγουρα» είπε ο Χάρι «σε καταλαβαίνω πολύ καλάΚοίταξε την Μπιργκίτα. Είχε ένα αμήχανο χαμόγελο στ

πρόσωπό της.

Αφού έκαναν τρία τέταρτα της ώρας για μια διαδρομ

ίκοσι λεπτών, σταμάτησαν μπροστά στο Δημαρχείο, όπου



Χάρι και η Μπιργκίτα τους ευχαρίστησαν και βγήκαν από τ

αυτοκίνητο. Φυσούσε και μέσα στην πόλη και στάθηκαν στο

αέρα χωρίς να ξέρουν τι να πουν.

«Πολύ ασυνήθιστο ζευγάρι» είπε ο Χάρι.

«Ναι» απάντησε η Μπιργκίτα. «Είναι ευτυχισμένοι».Ο αέρας στροβιλιζόταν μέσα σε ένα δέντρο στο πάρκο κ

Χάρι νόμισε ότι είδε μια τριχωτή σκιά να τρέχει να κρυφτε

Τι κάνουμε τώρα;» ρώτησε.

«Θα έρθεις σπίτι μαζί μου».

«Ναι» είπε ο Χάρι.



Η

17

ΨΟΦΙΕΣ ΜΥΓΕΣ, ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ

ΚΑΙ ΕΝΑ ΔΟΛΩΜΑ

Μπιργκίτα έβαλε ένα τσιγάρο στο στόμα του Χάρι και τάναψε.

«Το κέρδισες!» είπε.

Ο Χάρι το πήρε στο χέρι του. Δεν ήταν και τόσο άσχημ

Τράβηξε ψηλά το σεντόνι.

«Ντρέπεσαι;» γέλασε η Μπιργκίτα.«Απλώς δεν θέλω το λάγνο βλέμμα σου πάνω μου» τη

απάντησε ο Χάρι. «Μπορεί να μη θέλεις να το πιστέψει

αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είμαι μηχανή».

«Δεν είσαι;» η Μπιργκίτα τού πιπίλισε παιχνιδιάρικα τ



κάτω χείλι. «Θα μπορούσες να με ξεγελάσεις. Αυτό τ

πιστόνι σου…».

«Έλα, έλα τώρα! Δεν χρειάζεται να γίνεσαι χυδαία τώρ

που η ζωή έγινε τόσο ωραία, αγάπη μου».

Κουλουριάστηκε στην αγκαλιά του και ακούμπησε τκεφάλι της στο στήθος του. «Μου υποσχέθηκες τη συνέχε

ης ιστορίας» ψιθύρισε.

«Πράγματι». Ο Χάρι πήρε βαθιά ανάσα. «Για να δούμ

Θα σου πω την αρχή. Όταν ήμουν στην όγδοη τάξη ήρθε έν

καινούργιο κορίτσι σε ένα άλλο τμήμα. Την έλεγαν Κριστ

και μέσα σε τρεις εβδομάδες η Κριστίν και ο καλύτερος φίλο

μου, ο Τέριε, που είχε τα πιο άσπρα δόντια σε ολόκληρο τ

σχολείο και έπαιζε κιθάρα σε μπάντα, τα έφτιαξαν μεταξ

ους και ήταν επισήμως ζευγάρι. Το πρόβλημα ήταν μόνπως εκείνη ήταν το κορίτσι που περίμενα όλη μου τη ζωή

Σταμάτησε.

«Και τι έκανες;» ρώτησε η Μπιργκίτα.

«Τίποτα. Συνέχισα να περιμένω. Εντωμεταξύ, εγώ ήμου

ο φιλαράκι του Τέριε και εκείνη θεωρούσε πως ήταν πολντάξει να μιλάμε μεταξύ μας για τα πάντα –ήμουν αυτός πο

μπορούσε να εμπιστευτεί όταν τα πράγματα μεταξύ τους δε

πήγαιναν καλά–, χωρίς να καταλαβαίνει ότι αυτός ο φίλο

αιρόταν μυστικά και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για ν

τυπήσει». Έκανε μια γκριμάτσα: «Θεέ μου, πόσο μισούσ



ον εαυτό μου!»

«Είμαι βαθιά σοκαρισμένη» είπε η Μπιργκίτα και το

άιδεψε τρυφερά τα μαλλιά.

«Ένας φίλος κάλεσε όλη την παρέα στην ακατοίκητ

φάρμα των παππούδων του εκείνο το Σαββατοκύριακο πουμπάντα του Τέριε είχε μια παράσταση. Ήπιαμε σπιτικό κρα

και η Κριστίν κι εγώ καθίσαμε στον καναπέ και συζητούσαμ

μέχρι αργά τη νύχτα. Μετά αποφασίσαμε να εξερευνήσουμ

ο μεγάλο σπίτι και ανεβήκαμε στη σοφίτα. Είδαμε μ

κλειστή πόρτα, αλλά η Κριστίν βρήκε ένα κλειδί να κρέμετ

σε έναν γάντζο και ξεκλείδωσε. Πλαγιάσαμε στο πάπλωμ

νός πολύ κοντού σιδερένιου κρεβατιού με ουρανό. Από τ

ρύπες που είχαν τα σεντόνια βλέπαμε ένα μαύρο στρώμα κ

πετάχτηκα πάνω όταν κατάλαβα ότι ήταν ψόφιες μύγεΠρέπει να ήταν χιλιάδες μύγες. Είδα το πρόσωπό της κοντ

στο δικό μου να πλαισιώνεται από ψόφιες μύγες πάνω στ

άσπρο μαξιλάρι, να κολυμπάει σε ένα γαλαζωπό φως από τ

φεγγάρι που φαινόταν μεγάλο και στρογγυλό έξω από τ

παράθυρο και μου φάνηκε πως το δέρμα της ήταν διάφανο»«Μπουου!» φώναξε η Μπιργκίτα και κύλησε πάνω του. Τ

μάτια του έμειναν για ώρα πάνω της.

«Μιλήσαμε πολύ για όλα και για τίποτα. Μείναμε ακίνητ

ακούγοντας τη σιωπή. Στη διάρκεια της νύχτας πέρασα



κάποια αυτοκίνητα από τον δρόμο, τα φώτα τους διέτρεξα

ο ταβάνι και ένα σωρό παράξενες σκιές γλίστρησαν σαν το

κλέφτη στο δωμάτιο. Η Κριστίν τα χάλασε με τον Τέρ

στερα από δυο μέρες».

Γύρισε στο πλάι με την πλάτη του στην Μπιργκίτα. Εκείνσφίχτηκε πάνω του. «Και τι έγινε μετά, Βαλεντίνο;»

«Η Κριστίν κι εγώ αρχίσαμε να συναντιόμαστε κρυφ

Μέχρι που δεν μπορούσε να μείνει πια κρυφό».

«Πώς το πήρε ο Τέριε;»

«Μερικές φορές οι άνθρωποι αντιδρούν όπως στα βιβλί

Ο Τέριε ζήτησε από τους φίλους να διαλέξουν: εκείνον

μένα. Και μπορεί κανείς να μιλήσει για συντριπτική νίκη

πέρ εκείνου με τα πιο άσπρα δόντια σε ολόκληρο τ

σχολείο».«Πρέπει να ήταν τρομερό. Ένιωθες μόνος;»

«Δεν ξέρω ποιο ήταν το χειρότερο. Ή ποιον λυπόμου

περισσότερο: τον Τέριε ή τον εαυτό μου».

«Τουλάχιστον εσύ και η Κριστίν είχατε ο ένας τον άλλο»

«Είναι αλήθεια, αλλά λίγη από τη μαγεία είχε χαθεί. υναίκα των ονείρων μου είχε πεθάνει».


«Είχα ένα κορίτσι που είχε εγκαταλείψει ένα αγόρι για το

καλύτερο φίλο του».

«Και για κείνη ήσουν το αγόρι που χωρίς ηθικού



νδοιασμούς είχε χρησιμοποιήσει τον καλύτερο φίλο του γ

α τα φτιάξει με την κοπέλα του».

«Ακριβώς. Και αυτό υπήρχε για πάντα. Λίγο κάτω από τη

πιφάνεια ίσως, αλλά παρ’ όλα αυτά υπέβοσκε κ

ημιουργούσε αμοιβαία, σιωπηλή περιφρόνηση. Σαν νίμαστε συνένοχοι σε έναν σκανδαλώδη φόνο».

«Είχατε, λοιπόν, να κάνετε με μια σχέση που δεν ήτα

έλεια. Καλωσορίσατε στην πραγματικότητα!»

«Μην το παρεξηγείς. Μάλιστα νομίζω πως τα κοινά λάθ

μας μας φέρνουν πιο κοντά κατά πολλούς τρόπους. Κ

ομίζω πως πραγματικά αγαπιόμασταν για ένα διάστημ

Μερικές μέρες ήταν… τέλειες. Σαν σταγόνες νερού. Σα

πέροχος πίνακας ζωγραφικής».

Η Μπιργκίτα γέλασε. «Μου αρέσεις όταν μιλάς, Χάρι. Τμάτια σου μοιάζουν να φωτίζονται όταν λες τέτοια πράγματ

Σαν να είσαι ξανά εκεί. Λαχταράς καμιά φορά να ήσου

κεί;»

«Στην Κριστίν;» Ο Χάρι έμεινε σκεφτικός. «Συμβαίν

καμιά φορά να νοσταλγώ την εποχή που ήμασταν μαζί, αλλην Κριστίν; Οι άνθρωποι αλλάζουν. Το πρόσωπο πο

οσταλγείς μπορεί να μην υπάρχει πια. Διάολε, όλ

αλλάζουμε. Όταν έχεις ζήσει κάτι είναι ήδη πολύ αργά, δε

μπορείς ποτέ πια να επιστρέψεις στο συναίσθημα που είχε



ταν το ζούσες για πρώτη φορά. Είναι λυπηρό, όμως είναι

πραγματικότητα».

«Σαν να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά;» είπε χαμηλόφων

Μπιργκίτα.

«Σαν να ερωτεύεσαι… για πρώτη φορά» είπε ο Χάρι κης χάιδεψε το μάγουλο. Ύστερα πήρε βαθιά ανάσα. «Θέλ

α σου ζητήσω κάτι, Μπιργκίτα. Μια χάρη».

Η μουσική ήταν εκκωφαντικά δυνατή και ο Χάρι έπρεπε νσκύψει για να ακούσει τι του έλεγε. Ο Τέντι μιλούσ

ασταμάτητα για το καινούργιο αστέρι του, τη Μελίσα, πο

ταν δεκαεννιά χρόνων και αυτή τη στιγμή άναβε φωτιέ

πράγμα που, έπρεπε να παραδεχτεί ο Χάρι, δεν ήτα

περβολή.

«Φήμη. Αυτό είναι το ποιο σημαντικό, να ξέρεις» είπε

Τέντι. «Μπορείς να προωθείς κάτι στην αγορά και να τ

ιαφημίζεις όσο θέλεις, αλλά τελικά ένα μόνο πράγμ

πουλάει: η φήμη».Και η φήμη είχε εμφανώς κάνει καλά τη δουλειά της, για

ια πρώτη φορά μετά από αιώνες το κλαμπ ήταν σχεδό

εμάτο. Μετά το νούμερο της Μελίσα με τον καουμπόη κ

ο λάσο, οι άντρες στέκονταν όρθιοι στις καρέκλες τους κ

ακόμα και η γυναικεία μειονότητα χειροκροτούσε ευγενικ



Δες» είπε ο Τέντι. «Όλο αυτό δεν γίνεται επειδή πρόκειτ

ια κάποιο καινούργιο νούμερο – είναι κλασικό νούμερο στ

στριπτίζ, το ξέρουν και οι πέτρες. Έχουμε καμιά ντουζίν

κορίτσια εδώ που έχουν κάνει ακριβώς το ίδιο νούμερο χωρ

α κουνηθεί βλέφαρο από το κοινό. Ο λόγος είναι πως αυτδώ είναι διαφορετικό – είναι δυο πράγματα: αθωότητα κ

συναίσθημα».

Όμως, από την πείρα του ο Τέντι γνώριζε επίσης πω

έτοια κύματα δημοτικότητας ήταν δυστυχώς μια φάση πο

ρήγορα περνούσε. Από τη μια, το κοινό επιζητούσε πάντ

κάτι καινούργιο, ενώ από την άλλη αυτή η δουλειά είχε τ

υσάρεστη τάση να τρώει τα παιδιά της.

«Το καλό στριπτίζ χρειάζεται ενθουσιασμό, ξέρεις

φώναζε ο Τέντι δυνατά για να ακουστεί πάνω από τμουσική. «Δεν είναι πολλά από αυτά τα κορίτσια πο

καταφέρνουν να διατηρήσουν τον ενθουσιασμό τους, όσ

σκληρά κι αν δουλεύουν. Τέσσερις παραστάσεις κάθ

καταραμένη μέρα. Αρχίζουν να βαριούνται και ξεχνάνε τ

κοινό. Το έχω ξαναδεί να συμβαίνει ξανά και ξανά. Όσημοφιλής κι αν είσαι, ένα εξασκημένο μάτι μπορεί ν

ιακρίνει πότε σβήνει ένα αστέρι».

«Πώς;»

«Είναι χορεύτριες, έτσι; Πρέπει να ακούν τη μουσική, ν

μπαίνουν μέσα της και να τη ζουν. Τη στιγμή που αρχίζουν ν



ίνονται νευρικές και να τρέχουν πιο γρήγορα από τ

μουσική, καταλαβαίνει κανείς πως αυτό δεν γίνεται απ

περβολικό ενθουσιασμό, αντίθετα, δείχνει ότι έχουν βαρεθ

και βιάζονται να τελειώνουν. Επιπλέον, συχνά χωρίς να τ

συνειδητοποιούν, λιγοστεύουν τις κινήσεις τους, έτσι ώστε τούμερο γίνεται περισσότερο υπαινικτικό παρά πλήρες. Είν

ο ίδιο με αυτούς που έχουν πει το ίδιο αστείο πολλές φορέ

αρχίζουν να παραλείπουν μικρές αλλά σημαντικέ

λεπτομέρειες, που σε κάνουν και γελάς στο τέλος το

ανεκδότου. Είναι πράγματα τα οποία είναι δύσκολο ν

ποκριθείς – δύσκολα η γλώσσα του σώματος λέει ψέματ

και αυτό μεταδίδεται στο κοινό. Το κορίτσι ξέρει τ

πρόβλημα και για να νοστιμέψει την παράσταση, για ν

μπορέσει να την κάνει να απογειωθεί, κατεβάζει μερικποτηράκια πριν βγει στη σκηνή. Πότε πότε περισσότερα απ

μερικά, και στη συνέχεια…» Ο Τέντι έκλεισε με το δάχτυλο τ

να ρουθούνι του και εισέπνευσε.

Ο Χάρι κούνησε το κεφάλι. Γνωστή ιστορία.

«…ανακαλύπτει τα σκονάκια, που αντίθετα από ταλκοόλ, την ανεβάζουν και, επιπλέον, έχει ακούσει πως τη

αδυνατίζουν. Μετά από λίγο πρέπει να παίρνει περισσότερ

ια να διατηρεί τη ζωντάνια που χρειάζεται ώστε να αποδίδ

στο μάξιμουμ κάθε βράδυ. Ύστερα από αυτό τα παίρνει μόν



και μόνο για να βγάλει πέρα τις παραστάσεις. Όμως γρήγορ

επίδρασή τους αρχίζει να φαίνεται, χάνει τη συγκέντρωσ

ης και αρχίζει να μισεί τους μεθυσμένους θαμώνες και τ

ητωκραυγές τους. Μέχρι που ένα βράδυ απλώς αποχωρ

από τη σκηνή, έξω φρενών και κλαίγοντας. Καυγαδίζει με ταφεντικό, πηγαίνει μια εβδομάδα διακοπές και ύστερ

πιστρέφει. Αλλά δεν καταφέρνει πια να νιώσει τη

ατμόσφαιρα όπως πριν, δεν μπορεί να συντονιστεί με το

σωτερικό ρυθμό που τη βοηθούσε να συγχρονιστ

πρωτύτερα. Αυτό κάνει την αίθουσα να αδειάζει σιγά σιγά κ

ίναι ώρα για τον δρόμο και καινούργια δουλειά».

Είναι αλήθεια πως ο Τέντι έβλεπε καθαρά τα πράγματ

μως όλα αυτά θα γίνονταν στο μέλλον. Τώρα έπρεπε ν

αρμέξει την αγελάδα, που αυτή ακριβώς τη στιγμή στεκόταστη σκηνή με μεγάλα αγελαδίσια μάτια και μαστάρια έτοιμ

α σκάσουν και ήταν, όπως έδειχναν τα πράγματα, μια πολ

υτυχισμένη αγελάδα.

«Δεν θα πιστέψεις ποιοι έρχονται να δουν τα νέα μα

αλέντα» ψιλογέλασε ο Τέντι, ξεσκονίζοντας το πέτο τουΜερικοί είναι από το σινάφι σου, να το πω έτσι. Και ν

έρεις ότι δεν είναι και από τους πιο χαμηλούς στη

εραρχία».

«Λίγο στριπτίζ δεν βλάπτει κανέναν».

«Εεε… βλάπτει και δεν βλάπτει» είπε ο Τέντι με νόημ



Τέλος πάντων, όταν αποκαθιστούν τη βλάβη εκ τω

στέρων, υποθέτω πως και κάποια γρατζουνιά δεν είν

έμα».


«Όχι και πολλά» απάντησε ο Τέντι. «Αρκετά όμως είπα. σε φέρνει πίσω στα μέρη μας, αστυνόμε;»

«Δυο πράγματα. Το κορίτσι που βρέθηκε στο πάρκ

Σεντένιαλ αποδείχτηκε κάπως λιγότερο αθώο απ’ ό,

φάνηκε με μια πρώτη ματιά. Οι εξετάσεις αίματος έδειξα

πως ήταν γεμάτη αμφεταμίνες και μετά από πιο προσεκτικ

ρευνα τα ίχνη μάς οδήγησαν εδώ. Μάλιστα, βρήκαμε πω

ταν πάνω σ’ αυτήν εδώ τη σκηνή νωρίτερα εκείνη τη νύχτ

που χάθηκε».

«Η Μπάρμπαρα, ναι. Τραγικό, ε;» Ο Τέντι προσπάθησε νπάρει θλιμμένη έκφραση. «Δεν ήταν σπουδαία στριπτιζέ

αλλά καλό κορίτσι. Βρήκατε τίποτα;»

«Ελπίζουμε ότι ίσως εσύ μπορείς να μας βοηθήσει

Μονγκάμπι».

Ο Τέντι ίσιωσε με μια νευρική κίνηση του χεριού του τμαύρα, γυαλιστερά μαλλιά του.

«Λυπάμαι, αστυνόμε, αλλά δεν ήταν στο “παχνί” μο

Μίλα με τον Σάμι, σίγουρα θα εμφανιστεί όπου να ’ναι».

Ένα ζευγάρι τεράστια, ντυμένα στο μετάξι βυζιά μπήκα



προς στιγμή ανάμεσά τους, ύστερα έφυγαν και έν

ρωματιστό ποτό βρέθηκε στο τραπέζι μπροστά στον Χάρι.

«Είπες πως ήρθες για δυο πράγματα, αστυνόμε. Ποιο είν

ο δεύτερο;»

«Α, ναι. Ένα εντελώς προσωπικό θέμα, ΜονγκάμπΑναρωτιόμουν αν έχεις ξαναδεί εδώ τον φίλο μου εκεί πέρα

Ο Χάρι έδειξε το μπαρ. Μια ψηλή, μαύρη φιγούρα με σμόκ

ούς κούνησε το χέρι. Ο Τέντι κούνησε αρνητικά το κεφά

ου.

«Είσαι απολύτως σίγουρος, Μονγκάμπι; Είναι αρκετ

νωστός. Γρήγορα θα είναι πρωταθλητής της Αυστραλία

στην πυγμαχία».

Έγινε μια παύση. Τα μάτια του Τέντι Μονγκάμπι γέμισα

ανησυχία. «Τι ακριβώς θέλεις να…»«Βαρέων βαρών, φυσικά». Ο Χάρι βρήκε το καλαμά

ανάμεσα στην ομπρελίνα και στις φέτες λεμονιού στο

φρουτοχυμό του και ρούφηξε.

Ο Τέντι χαμογέλασε βεβιασμένα.

«Άκου να σου πω, αστυνόμε, κάνω λάθος ή καθόμαστδώ και μιλάμε χαλαρά περί ανέμων και υδάτων;»

«Αυτό ακριβώς κάναμε» είπε Χάρι και χαμογέλασ

Αλλά όλα στη ζωή δεν είναι χαλαρά. Και τώρα η ώρα τη

αλάρωσης τέλειωσε».

«Αστυνόμε Χόλι, νομίζω πως αυτό που έγινε τελευταί



ταν τόσο άσχημο όσο νομίζεις κι εσύ, και λυπάμαι ειλικριν

Παρ’ όλα αυτά, θα πρέπει να αντέξεις το δικό σου μερίδιο τη

νοχής. Όταν ήρθες και κάθισες εδώ μέσα απόψε, πίστεψ

πως υπήρχε μια σιωπηρή συμφωνία ν’ αφήσουμε ό,τι συνέβ

πίσω μας. Νομίζω ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε σε πολλπράγματα. Εμείς οι δυο μιλάμε την ίδια γλώσσα, αστυνόμε»

Για ένα δευτερόλεπτο έγινε ησυχία, καθώς ξαφνικ

σταμάτησε η ντίσκο μουσική. Ο Τέντι έμεινε διστακτικό

Ακούστηκε το γαργάρισμα του χυμού μέσα από το καλαμά

και η τελευταία γουλιά εξαφανίστηκε από το ποτήρι του Χάρ

Ο Τέντι ξεροκατάπιε. «Ας πούμε, ξέρω πως η Μελίσα δε

χει σχέδια για το υπόλοιπο βράδυ». Κοίταξε τον Χά

κετευτικά.

«Ευχαριστώ, Μονγκάμπι. Εκτιμώ τη σκέψη σου, αλλά δεχω χρόνο αυτή τη στιγμή. Πρέπει να τελειώσω με αυτή τη

πόθεση εδώ και ύστερα έφυγα».

Έβγαλε ένα μαύρο λαστιχένιο αστυνομικό γκλομπ από τ

ζάκετ του.

«Έχω τόση πολλή δουλειά που δεν προλαβαίνω ούτε νσε σκοτώσω όπως πρέπει» είπε ο Χάρι.

«Τι στο διάο…;»

Ο Χάρι σηκώθηκε. «Ελπίζω ότι ο Τζεφ και ο Ίβαν έχου

άρδια απόψε. Ο φίλος μου ήθελε τόσο πολύ να του



συναντήσει, ξέρεις».

Ο Τέντι προσπάθησε να σηκωθεί από την καρέκλα.

«Κλείσε τα μάτια σου» είπε ο Χάρι και χτύπησε.

Ναιαι;»

«Ο Έβανς;»

«Ίσως. Ποιος ρωτά;»

«Γεια. Είμαι η Μπιργκίτα, η σουηδή φίλη της Ίνγκε

χουμε συναντηθεί στο Albury κάνα δυο φορές. Έχμακριά, ξανθοκόκκινα μαλλιά. Με θυμάσαι;»

«Και βέβαια σε θυμάμαι. Τι κάνεις; Πού βρήκες τ

ηλέφωνό μου;»

«Είμαι καλά, πότε έτσι, πότε αλλιώς. Ξέρεις τώρ

Στεναχωρημένη για την Ίνγκερ και όλα αυτά, αλλά δεν θα σ

απασχολήσω με τέτοια. Πήρα το νούμερό σου από την Ίνγκε

σε περίπτωση που τη χρειαζόμασταν όσο ήταν στη Νιμπίν».

«Μάλιστα».

«Εεε, ξέρω πως έχεις κάτι που χρειάζομαι, Έβανς.»«Α χα;»

«Πράμα».

«Κατάλαβα. Λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, αλλ

αμφιβάλλω αν έχω αυτό που γυρεύεις. Άκου… εεε…

Μπιργκίτα…»



«Δεν κατάλαβες, πρέπει να συναντηθούμε!»

«Ήρεμα. Γι’ αυτό που χρειάζεσαι υπάρχουν εκατοντάδε

άλλοι που μπορούν να σε εξυπηρετήσουν και αυτή πο

μιλάμε δεν είναι ασφαλής γραμμή, γι’ αυτό προτείνω να μη

πεις τίποτα που δεν πρέπει. Λυπάμαι, δεν μπορώ να σοηθήσω».

«Αυτό που χρειάζομαι αρχίζει από “μ”, όχι από “η”. Κ

αυτό μόνο εσύ το έχεις».

«Μαλακίες!»

«Ξέρω πως υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, όμως δε

μπιστεύομαι κανέναν. Αγοράζω για πολλούς. Χρειάζομα

μεγάλη ποσότητα και πληρώνω καλά».

«Είμαι απασχολημένος τώρα, Μπιργκίτα. Μη μο

ανατηλεφωνήσεις εδώ, αν έχεις την καλοσύνη».«Περίμενε! Μπορώ… ξέρω μερικά πράγματα. Ξέρω

ουστάρεις».

«Γουστάρω;»

«Τι… πραγματικά σου αρέσει. Τι σε φτιάχνει».

«Περίμενε λίγο…»«Συγγνώμη, έπρεπε να βγάλω κάποιον από το δωμάτι

Μεγάλος μπελάς. Λοιπόν, τι νομίζεις πως με φτιάχνε

Μπιργκίτα;»

«Δεν μπορώ να το πω από το τηλέφωνο αλλά… Αλλ

χω ξανθά μαλλιά και… μου αρέσει κι εμένα».



«Γαμώτο! Φιλενάδες! Ποτέ δεν σταματάτε να μ

κπλήσσετε. Νόμιζα πραγματικά ότι η Ίνγκερ θα είχε κρατήσ

ο στόμα της κλειστό για τέτοια πράγματα».

«Πότε μπορώ να σε συναντήσω, Έβανς. Είναι επείγον».

«Θα έρθω στο Σίδνεϊ μεθαύριο, αλλά ίσως προσπαθήσα βρω πτήση νωρίτερα…»

«Ναι! Χμ… Πότε μπορούμε να…»

«Σσσς, Μπιργκίτα, σκέφτομαι… ΟΚ, άκου προσεκτικ

Κατέβα την οδό Ντάρλινγκχερστ αύριο βράδυ στις οκτώ

Στάσου στο Hungry Jack, αριστερά. Ψάξε ένα μαύρο Holde

με φιμέ τζάμια. Αν δεν είναι εκεί πριν από τις οκτώμισι ν

φύγεις. Και φρόντισε να δω τα μαλλιά σου».

Η τελευταία φορά; Ξαφνικά μια νύχτα μου τηλεφώνησε

Κριστίν. Νομίζω ότι ήταν λίγο μεθυσμένη. Με μάλωσε γι

κάτι – δεν θυμάμαι τι. Μάλλον επειδή κατέστρεψα τη ζω

ης. Είχε πάντα την τάση να πιστεύει πως οι άνθρωποι γύρ

ης κατέστρεφαν το πράγματα που είχε σχεδιάσει τόσπροσεκτικά».

«Έτσι συμβαίνει με τα κορίτσια που μεγαλώνοντας έχου

μείνει πολύ μόνα παίζοντας με κούκλες, ξέρεις» διέκοψε

Μπιργκίτα.

«Ίσως. Αλλά, όπως είπα, δεν θυμάμαι. Ούτε κι εγώ ήμου



ποτέ εντελώς νηφάλιος». Ο Χάρι ανασηκώθηκε, στηρίχτηκ

στην άμμο με τους αγκώνες του και κοίταξε τη θάλασσα. Τ

κύματα υψώνονταν, άσπριζαν στην κορφή και ο αφρός έμεν

στον αέρα για ένα δευτερόλεπτο πριν πέσει, αστράφτοντα

στον ήλιο σαν θρύψαλα από γυαλί, και ύστερα έσπαζαν στουαπότομους βράχους της ακτής Μπόντι.

«Όμως την είδα ακόμα μία φορά μετά από αυτό. Ήρθε κ

με επισκέφτηκε στο νοσοκομείο μετά το δυστύχημα. Στη

αρχή, όταν άνοιξα τα μάτια μου και την είδα πλάι στο κρεβά

μου χλωμή, σχεδόν διάφανη, νόμισα πως ονειρευόμου

ταν τόσο όμορφη όσο όταν την είχα πρωτοδεί».

Η Μπιργκίτα τού έδωσε μια τσιμπιά στο πλευρό.

«Τα παραλέω;» ρώτησε ο Χάρι.

«Όχι, συνέχισε». Ξάπλωσε μπρούμυτα και γελούσε σιγανά«Τι είναι πάλι τούτο; Υποτίθεται ότι πρέπει να ζηλέψε

λίγο όταν μιλάω για μια παλιά μου αγάπη με αυτό τον τρόπ

εν το ξέρεις; Εεε; Αντίθετα, εσένα σου αρέσει όλο κ

περισσότερο όσο μπαίνω σε λεπτομέρειες από το ερωτικό μο

παρελθόν».Η Μπιργκίτα τον κοίταξε πάνω από τα σκούρα γυαλιά τη

Μου αρέσει να ανακαλύπτω πως ο “μάτσο” μπάτσος μο

ίχε συναισθηματική ζωή. Κι ας ανήκει στο παρελθόν».

«Στο παρελθόν; Και πώς το λες αυτό εδώ τώρα;»

Εκείνη γέλασε: «Αυτό είναι το ώριμο και μετά από σκέψ



ομάντζο των διακοπών που κρατάει τις αποστάσεις για ν

μη γίνει πολύ παράφορο, αλλά έχει αρκετό σεξ για να αξίζ

ον κόπο».

Ο Χάρι κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Αυτό δεν είν

αλήθεια, Μπιργκίτα, και το ξέρεις».«Είναι αλήθεια, αλλά είναι εντάξει, Χάρι. Είναι εντάξει γ

ώρα. Πέρασα μόνο μια περίοδο που ήμουν λίγο μπερδεμέν

Συνέχισε την ιστορία σου. Αν μπεις σε πολύ σκανδαλιστικέ

λεπτομέρειες, θα σου το πω. Τέλος πάντων, θα πάρω το αίμ

μου πίσω όταν θα σου πω για τον πρώην φίλο μου

Κυλίστηκε στη ζεστή άμμο με μια έκφραση ικανοποίηση

Πρώην φίλους μου, εννοώ».

Ο Χάρι καθάρισε την άμμο από τη λευκή πλάτη τη

Είσαι σίγουρη πως δεν θα καείς; Με τόσο ήλιο και το δέρμσου…;»

«Εσύ μου έβαλες αντηλιακό, κύριε Χόλε!»

«Αναρωτιόμουν αν είχε αρκετά υψηλό δείκτη προστασία

ΟΚ, ξέχνα το. Απλώς δεν ήθελα να καείς». Ο Χάρι κοίταξ

ο ανοιχτόχρωμο, ευαίσθητο δέρμα της. Όταν της είχητήσει μια χάρη είχε πει ναι αμέσως – χωρίς δισταγμό.

«Ηρέμησε, μπαμπάκα, και συνέχισε».

Ο ανεμιστήρας δεν λειτουργούσε.



«Γαμώτο, ήταν ολοκαίνουργιος!» είπε ο Γουάτκινς και το

τύπησε από πίσω καθώς τον ανοιγόκλεινε. Κανέν

αποτέλεσμα: ένα άψυχο κομμάτι από αλουμίνιο.

Ο Μακόρμακ γρύλισε. «Ξέχνα το, Λάρι. Ζήτα στη Λάουρ

ναν καινούργιο. Σήμερα είναι η κρίσιμη μέρα και έχουμσοβαρότερα πράγματα στο μυαλό μας. Λάρι;»

Ο Γουάτκινς άφησε εκνευρισμένος τον ανεμιστήρα. «Όλ

ίναι έτοιμα, σερ. Θα έχουμε τρία αυτοκίνητα στην περιοχή.

εσποινίς Ένκβιστ θα εφοδιαστεί με ραδιοπομπό έτσι ώστ

α ξέρουμε πού βρίσκεται ανά πάσα στιγμή, καθώς και με έν

μικρόφωνο για να ακούμε και να ελέγχουμε την κατάστασ

Το σχέδιο είναι να τον πάρει στο διαμέρισμά της, όπου

Χόλι, ο Λίμπι και εγώ θα βρισκόμαστε στην ντουλάπα το

πνοδωματίου, στο μπαλκόνι και στον διάδρομο έξω από τιαμέρισμα. Αν συμβεί κάτι στο αυτοκίνητο ή αν την πά

κάπου αλλού, τα τρία αυτοκίνητα θα τους ακολουθήσουν».

«Τακτική;»

Ο Γιονγκ ίσιωσε τα γυαλιά του. «Η αποστολή της είναι ν

ον κάνει να πει κάτι για τους φόνους, σερ. Θα τον πιέσει μην απειλή πως θα πάει στην αστυνομία με αυτά που της είχ

πει η Ίνγκερ για τις σεξουαλικές του διαστροφές. Ότα

κείνος νιώσει ασφαλής και ότι η Μπριγκίτα δεν μπορεί ν

ου ξεφύγει, ίσως της φανερώσει κάτι».

«Πόσο θα περιμένουμε πριν επέμβουμε;»



«Μέχρι να έχουμε κάποια ουσιαστική ομολογία στ

μαγνητόφωνο. Στη χειρότερη περίπτωση, μέχρι να σηκώσ

έρι πάνω της».

«Βαθμός επικινδυνότητας;»

«Πάντα υπάρχει κάποιος βαθμός επικινδυνότητας, αλλο να στραγγαλίσεις κάποιον δεν γίνεται με το ένα δύο τρί

και ούτως ή άλλως εμείς θα είμαστε σε απόστασ

ευτερολέπτων».

«Τι θα γίνει αν κρατάει όπλο;»

Ο Γιονγκ ανασήκωσε τους ώμους του. «Απ’ όσο ξέρουμ

εν το συνηθίζει, σερ».

Ο Μακόρμακ είχε σηκωθεί και βημάτιζε πάνω κάτω στ

μικρό δωμάτιο. Θύμιζε στον Χάρι μια γέρικη, χοντρ

λεοπάρδαλη που είχε δει στον ζωολογικό κήπο όταν ήταμικρός. Το κλουβί ήταν τόσο στενό, που το μπροστινό μέρο

ου κορμιού της άρχιζε να στρίβει πριν το πισινό ολοκηρώσ

ην προηγούμενη στροφή. Πάνω κάτω, πάνω κάτω.

«Τι θα γίνει αν θέλει σεξ πριν λεχθεί ή συμβεί οτιδήποτε;»

«Εκείνη θα αρνηθεί. Θα του πει πως άλλαξε γνώμη και τοο είχε πει μόνο και μόνο για της φέρει λίγη μορφίνη».

«Και μετά θα τον αφήσουμε να φύγει;»

«Δεν θα κάνουμε κάποια κίνηση παρά μόνο αν ξέρουμ

πως μπορούμε να τον πιάσουμε, σερ».



Ο Μακόρμακ δάγκωσε το κάτω χείλι του. «Γιατί το κάν

κείνη;»

Σιωπή.

«Επειδή δεν της αρέσουν οι βιαστές κι οι δολοφόνο

απάντησε ο Χάρι μετά από λίγο. «Ειδικά όταν σκοτώνουανθρώπους που ξέρει».

«Εκτός από αυτό;»

Μακρύτερη σιωπή.

«Επειδή της το ζήτησα εγώ» είπε ο Χάρι στο τέλος.

Μπορώ να σε απασχολήσω λίγο, Γιονγκ;»

Ο Γιονγκ Σου σήκωσε χαμογελαστός τα μάτια του από το

πολογιστή. «Και βέβαια, συνάδελφε».

Ο Χάρι σωριάστηκε σε μια καρέκλα. Ο πολυάσχολο

Κινέζος πατούσε τα πλήκτρα, με το ένα μάτι στην οθόνη κ

ο άλλο σε κείνον.

«Θα ’θελα να μείνει μεταξύ μας, Γιονγκ, αλλά έχασα τη

πίστη μου». Ο Γιονγκ σταμάτησε να γράφει. «Νομίζω ότι βανς Γουάιτ δεν είναι αυτός που ψάχνουμε».

Ο Γιονγκ φάνηκε μπερδεμένος. «Γιατί;»

«Είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά υπάρχουν κάνα δυ

πράγματα που δεν μπορώ να τα βγάλω από το μυαλό μου.

Άντριου προσπαθούσε να μου πει κάτι στο νοσοκομείο



Αλλά και πρωτύτερα».

Ο Χάρι σταμάτησε. Ο Γιονγκ τον παρακίνησε να συνεχίσε

«Προσπαθούσε να μου πει πως η λύση βρισκόταν πι

κοντά απ’ όσο πίστευα. Νομίζω ότι ο ένοχος είναι κάποιο

που ο Άντριου, για άγνωστο λόγο, δεν μπορούσε νσυλλάβει ο ίδιος. Χρειαζόταν κάποιον απέξω. Εμένα, γι

παράδειγμα – έναν Νορβηγό που έρχεται ουρανοκατέβατο

και θα επιστρέψει στη χώρα του με την επόμενη πτήσ

ομίζω ότι αυτός ήταν ο λόγος που πίστεψα πως ο Ότ

Ρεχτνάγκελ ήταν ο δολοφόνος: Επειδή ήταν κοντινός το

φίλος και ο Άντριου ήθελε να είναι κάποιος άλλος αυτός πο

α τον σταματούσε. Όμως κάτι δεν μου πήγαινε καλά, βαθ

μέσα μου. Τώρα καταλαβαίνω πως δεν ήταν αυτός που

Άντριου ήθελε να συλλάβω, αλλά κάποιος άλλος».Ο Γιονγκ ξερόβηξε. «Δεν το έχω ξαναπεί, Χάρι, αλλά είχ

μείνει έκπληκτος όταν ο Άντριου είχε έρθει μ̓ εκείνον το

μάρτυρα που ήταν σίγουρος πως είχε δει τον Έβανς Γουά

στη Νιμπίν τη μέρα του φόνου. Τώρα που το ξανασκέφτομα

ομίζω ότι ο Άντριου ίσως είχε κάποιον άλλο λόγο για νγάλει από το στόχαστρο τον Έβανς Γουάιτ. Συγκεκριμέν

ο γεγονός πως ο Έβανς Γουάιτ τον κρατούσε στο χέρ

ξερε ότι ο Άντριου ήταν εθισμένος στην ηρωίνη, πράγμ

που μπορεί να προκαλούσε την αποπομπή του από το Σώμ

και τη φυλάκισή του. Δεν μ’ αρέσει που το σκέφτομαι, αλλ



σου έχει περάσει απ’ το μυαλό η πιθανότητα ο Άντριου και

Γουάιτ να είχαν κάνει κάποια συμφωνία ότι ο Άντριου θα μα

απομάκρυνε από τον Γουάιτ;»

«Η υπόθεση αρχίζει να περιπλέκεται, Γιονγκ, αλλά… να

χω σκεφτεί αυτήν την πιθανότητα. Και την έχω απορρίψεΜην ξεχνάς πως ο Άντριου ήταν αυτός που φρόντισε ν

προσδιορίσουμε την ταυτότητα και να βρούμε τον Έβαν

Γουάιτ, από τη φωτογραφία».

«Χμ». Ο Γιονγκ έξυσε το κεφάλι του με ένα στιλό. «Θα το

ίχαμε βρει και χωρίς εκείνον, αλλά θα είχε πάρει περισσότερ

ρόνο. Ξέρεις πόσες είναι οι πιθανότητες σε μια υπόθεσ

φόνου ο φίλος του θύματος να είναι ο ένοχος; Πενήντα οκτ

οις εκατό. Ο Άντριου ήξερε πως θα κάναμε ό,τι ήτα

υνατόν για να βρούμε τον μυστικό εραστή της ΊνγκεΧόλτερ, όταν μετέφρασες εκείνο το γράμμα. Αν λοιπόν ήθελ

πραγματικά να προστατεύσει τον Γουάιτ και συγχρόνως ν

ον καλύψει, θα μπορούσε να είχε βοηθήσει. Για να κρατήσ

α προσχήματα. Δεν σου φάνηκε και σένα κάπως παράξεν

ια παράδειγμα, ότι είχε αναγνωρίσει κάποιους τοίχουσπιτιών σε ένα μέρος όπου είχε πάει μόνο μία φορά, υπό τη

πήρεια μαριχουάνας, πριν από εκατό χρόνια;»

«Ίσως έχεις δίκιο, Γιονγκ, δεν ξέρω τι να πω. Δεν νομίζ

πως έχει νόημα να ρίχνουμε τόσους σπόρους αμφιβολία



ώρα που οι συνάδελφοι εδώ έχουν αποφασίσει τι θα κάνου

Μπορεί στο κάτω κάτω να είναι ο Έβανς Γουάιτ ο άνθρωπό

μας, όταν φτάσουμε στην κρίσιμη στιγμή. Αν όμω

πραγματικά πίστευα κάτι τέτοιο, δεν θα είχα ζητήσει ποτέ απ

ην Μπιργκίτα να πάρει μέρος στην επιχείρηση».«Ποιος λοιπόν νομίζεις πως είναι ο άνθρωπός μας;»

«Ποιος νομίζω αυτή τη φορά, εννοείς;»

Ο Γιονγκ χαμογέλασε. «Κάτι τέτοιο».

Ο Χάρι έξυσε το πηγούνι του. «Έχω ήδη σημάν

συναγερμό δυο φορές, Γιονγκ. Δεν ήταν η τρίτη φορά που τ

αγόρι φώναξε “λύκος” και δεν του έδωσαν σημασία; Γι’ αυτ

πρέπει να είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρος αυτή τη φορά».

«Γιατί μου τα λες εμένα όλα αυτά, Χάρι; Γιατί όχι σε έν

από τα αφεντικά;»«Γιατί εσύ μπορείς να κάνεις κάνα δυο πράγματα για μέν

α κάνεις κάποιες μυστικές έρευνες και να βρεις πληροφορίε

που χρειάζομαι, χωρίς κανένας άλλος στο κτίριο να πάρ

ίδηση».

«Κανένας άλλος δεν θα το ξέρει;»«Ξέρω ότι ακούγεται ζόρικο. Και ξέρω ότι έχε

περισσότερα να χάσεις εδώ παρά να κερδίσεις, αλλά είσαι τ

μοναδικό πρόσωπο που μπορεί να με βοηθήσει, Γιονγκ. Τ

λες;»

Ο Γιονγκ κοίταξε τον Χάρι για ώρα. «Θα σε βοηθήσει αυτ



α βρεις τον δολοφόνο, Χάρι;»

«Το ελπίζω».



«Μ

18

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ

πράβο, ελάτε». Η φωνή ακουγόταν από το

ασύρματο.«Ο ασύρματος λειτουργεί σωστά» φώναξε ο Λίμπι. Πώς τ

πάτε εκεί μέσα;»

«Καλά» απάντησε ο Χάρι.

Καθόταν στο στρωμένο κρεβάτι και κοίταζε μ

φωτογραφία της Μπιργκίτα στο κομοδίνο. Ήταν από τη

αποφοίτησή της. Φαινόταν νέα, σοβαρή και παράξενη, μ

μπούκλες στα μαλλιά και χωρίς φακίδες, αφού

φωτογραφία ήταν υπέρ-φωτισμένη. Δεν έμοιαζε να είν

καλά. Η ίδια είχε πει πως κρατούσε αυτή τη φωτογραφία γι



α παίρνει κουράγιο τις κακές μέρες, ως απόδειξη ότι παρ

ις δυσκολίες είχε προχωρήσει μπροστά.

«Ποιο είναι το χρονοδιάγραμμα;» φώναξε ο Λίμπι από τη

κουζίνα.

«Σχολάει από τη δουλειά σε δεκαπέντε λεπτά. Βρίσκοντστο Albury και τοποθετούν το μικρόφωνο και τον πομπ

πάνω της τώρα».

«Θα την πάνε με το αυτοκίνητο στην οδ

τάρλινγκχερστ;»

«Όχι. Δεν ξέρουμε σε ποιο σημείο της περιοχής βρίσκεται

Γουάιτ. Μπορεί να τη δει να βγαίνει από το αυτοκίνητο και ν

ου μπουν υποψίες. Θα πάει με τα πόδια από το Albury».

Ο Γουάτκινς μπήκε μέσα από τον διάδρομο. «Όλ

φαίνονται να πηγαίνουν ρολόι. Εγώ θα σταθώ πίσω από τωνία της εισόδου χωρίς να φαίνομαι και θα τους ακολουθ

από κοντά. Θα έχουμε οπτική επαφή μαζί της όλη την ώρ

Χόλι. Πού είσαι, Χόλι;»

«Εδώ μέσα, σερ. Σε άκουσα. Χαίρομαι που σε ακούω

σερ».«Ράδιο-Λίμπι;»

«Ακούω, σερ. Όλοι είναι στις θέσεις τους. Περιμένουμε ν

εκινήσει».



Ο Χάρι το είχε σκεφτεί πολλές φορές, απ’ όλες τις πλευρέ

Το είχε συζητήσει με τον εαυτό του, το είχε κοιτάξει απ’ όλε

ις γωνίες και στο τέλος αποφάσισε πως δεν τον ένοιαζε α

κείνη θα το ερμήνευε ως ένα κοινότοπο κλισέ, έναν παιδικ

ρόπο να πει κάτι ή μια εύκολη διέξοδο. Έβγαλε από τελατίνα το άγριο τριαντάφυλλο που είχε αγοράσει και τ

βαλε στο ποτήρι με το νερό πλάι στη φωτογραφία στ

κομοδίνο.

Δίστασε. Μήπως την αποδιοργάνωνε; Μήπως ο Έβαν

Γουάιτ άρχιζε τις ερωτήσεις όταν θα έβλεπε έν

αγριοτριαντάφυλλο δίπλα στο κρεβάτι της; Πέρασε τ

άχτυλό του πάνω από ένα από τα αγκάθια. Όχι.

Μπιργκίτα θα εκτιμούσε την ενθάρρυνση: η θέα το

ριαντάφυλλου θα την έκανε πιο δυνατή.Κοίταξε το ρολόι του. Ήταν οκτώ η ώρα. «Ουφ, α

ελειώνουμε λοιπόν με αυτό!» φώναξε προς στο καθιστικό.

Κάτι πήγαινε στραβά. Ο Χάρι δεν μπορούσε να ακούσει λεγαν, αλλά άκουγε τα παράσιτα από τον ασύρματο στ

καθιστικό. Και ακούγονταν πάρα πολλά. Όλοι ήξεραν εκ τω

προτέρων τι ακριβώς έπρεπε να κάνουν, άρα αν όλα πήγαινα

σύμφωνα με το σχέδιο, δεν θα ήταν απαραίτητο να μιλάν

όσο πολύ στον ασύρματο όπως έκαναν τώρα.



«Γαμώτο» είπε ο Γουάτκινς. Ο Λίμπι έβγαλε τα ακουστικ

ου και στράφηκε προς τον Χάρι.

«Δεν φάνηκε η Μπιργκίτα» είπε.

«Τι λες τώρα;»

«Έφυγε από το Albury στις οκτώ και τέταρτο ακριβώς. Δερειαζόταν πάνω από δέκα λεπτά να περπατήσει από εκ

μέχρι το Κινγκς Κρος. Πέρασαν είκοσι πέντε λεπτά».

«Νομίζω πως είπατε ότι δεν θα τη χάνατε από τα μάτι

σας ούτε στιγμή!»

«Από το σημείο της συνάντησης, ναι. Γιατί κάποιος…»

«Το μικρόφωνο; Ήταν ήδη καλωδιωμένη όταν έφυγε, έτ

εν είναι;»

«Έχασαν την επαφή. Είχαν επαφή και μετά ξαφνικ

ίποτα. Ούτε καν ένα παράσιτο».«Έχουμε χάρτη; Ποιον δρόμο πήρε;» Μιλούσε σιγά κ

ρήγορα. Ο Λίμπι έβγαλε τον οδηγό των δρόμων από τη

σάντα του και τον έδωσε στον Χάρι, κι εκείνος βρήκε τ

σελίδα που έδειχνε το Πάντιγκτον και το Κινγκς Κρος.

«Ποιον δρόμο πήρε;» ρώτησε ο Λίμπι από τον ασύρματο«Τον πιο απλό. Κατέβηκε την οδό Βικτόρια».

«Εδώ είναι» είπε ο Χάρι. «Στρίβεις τη γωνία στην οδ

ξφορντ και κατεβαίνεις την οδό Βικτόρια, περνάς από τ

οσοκομείο Σεντ Βίνσεντ, διασχίζεις το πάρκο Γκριν στ

αριστερά, φτάνεις στο σταυροδρόμι, ανεβαίνεις εκεί πο



αρχίζει η οδός Ντάρλινγκχερστ και περπατάς διακόσια μέτρ

μέχρι το Hungry John. Δεν μπορούσε να είναι πιο απλ

ιάολε!»

Ο Γουάτκινς πήρε το μικρόφωνο. «Σμιθ, στείλε δυ

αυτοκίνητα στην οδό Βικτόρια να βρουν την κοπέλΕιδοποίησε αυτούς που ήταν στο Albury να βοηθήσουν. Έν

αυτοκίνητο να σταθεί και να περιμένει στο Hungry Joh

μήπως και εμφανιστεί. Κάνε γρήγορα και χωρίς πολλ

φασαρία. Ειδοποίησε μόλις έχεις κάτι νεότερο» Πέταξε κάτ

ο μικρόφωνο. «Γαμώτο! Τι στον διάολο συμβαίνει; Τη

πάτησε αυτοκίνητο; Τη λήστεψαν; Τη βίασαν; Γαμώτ

αμώτο!»

Ο Λίμπι και ο Χάρι κοιτάζονταν μεταξύ τους.

«Μήπως ο Γουάιτ ανέβηκε την οδό Βικτόρια, την είδε κην πήρε στο αυτοκίνητο;» πρότεινε ο Λίμπι. «Άλλωστε, τη

χει ξαναδεί στο Albury και μπορεί να την αναγνώρισε».

«Ο ραδιοπομπός» είπε ο Χάρι. «Αυτός πρέπει ν

λειτουργεί ακόμη!»

«Μπράβο, Μπράβο! Εδώ Γουάτκινς. Λαμβάνετε κανένσήμα από τον ραδιοπομπό της; Ναι; Από το Albury; Τότ

εν είναι μακριά. Γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα! Ωραία! Όβερ

Οι τρεις άντρες κάθονταν σιωπηλοί. Ο Λίμπι έριξε μι

ματιά στον Χάρι.



«Ρώτα αν είδαν το αυτοκίνητο του Γουάιτ» είπε ο Χάρι.

«Μπράβο δώσε. Λίμπι εδώ. Τι έγινε το μαύρο Holden; Τ

ίδε κανείς;»

«Αρνητικό».

Ο Γουάτκινς πετάχτηκε όρθιος και άρχισε να βηματίζπάνω κάτω, βλαστημώντας χαμηλόφωνα. Ο Χάρι καθότα

ανακούρκουδα από την ώρα που μπήκε στο καθιστικό κ

μόλις τώρα ένιωσε τους μυς των ποδιών του να μουδιάζουν

Ακούστηκε ο ασύρματος. «Τσάρλι, εδώ Μπράβο, δώσε»

Ο Λίμπι άνοιξε το μεγάφωνο. «Τσάρλι εδώ, Μπράβ

Λέγε».

«Στολτζ εδώ. Βρήκαμε την τσάντα με τον πομπό και τ

μικρόφωνο στο πάρκο Γκριν. Το κορίτσι εξαφανίστηκε».

«Στην τσάντα;» είπε ο Χάρι. «Δεν έπρεπε να ήταν πάνης;»

Ο Γουάτκινς στριφογύριζε αμήχανα. «Πιθανόν ξέχασα ν

ο πω, αλλά συζητήσαμε τι θα γινόταν αν εκείνο

προσπαθούσε να έρθει πολύ κοντά… εεε… να τη

αγκαλιάσει… καταλαβαίνεις. Η δεσποινίς Ένκβισσυμφώνησε πως ήταν πιο ασφαλές να έχει τον εξοπλισμ

στην τσάντα της».

Ο Χάρι είχε κιόλας φορέσει το τζάκετ του.

«Πού πας;» ρώτησε ο Γουάτκινς.

«Την περίμενε» είπε ο Χάρι. «Μπορεί να την ακολούθησ



από το Albury. Δεν θα είχε καν την ευκαιρία να φωνάξε

Φαντάζομαι ότι χρησιμοποίησε κάποιο πανί με αιθέρα. Τ

διο που έγινε και με τον Ότο Ρεχτνάγκελ».

«Στη μέση του δρόμου;» είπε ο Λίμπι με δυσπιστία.

«Όχι. Μέσα στο πάρκο. Έφυγα. Έχω κάποιον γνωστκεί».

Ο Τζόζεφ ανοιγόκλεινε τα μάτια του. Ήταν τόσο τύφλα στ

μεθύσι, που του Χάρι τού ήρθε να βάλει τα κλάματα.

«Νομίζω πως στέκονταν εκεί και χαϊδολογιούνταν, Χάρι»

«Το έχεις πει ήδη πέντε φορές, Τζόζεφ. Πώς ήταν αυτό

Πού πήγαν; Είχε αυτοκίνητο;»

«Ο Μίκε κι εγώ σχολιάσαμε, όταν τον είδαμε να τστηρίζει περνώντας μπροστά μας, πως εκείνη ήταν πιο τύφλ

από εμάς. Νομίζω ότι ο Μίκε τη ζήλευε ακριβώς γι’ αυτό. Χ

ι! Χαιρέτα τον Μίκε. Είναι από τη Φινλανδία».

Ο Μίκε ήταν ξαπλωμένος στο άλλο παγκάκι και είχ

καληνυχτίσει από ώρα.«Κοίταξέ με, Τζόζεφ. Κοίταξέ με! Πρέπει να τη βρω

Καταλαβαίνεις; Ο τύπος είναι πιθανόν δολοφόνος».

«Προσπαθώ, Χάρι. Αληθινά προσπαθώ. Διάολε, θα ήθελ

α σε βοηθήσω».

Ο Τζόζεφ έκλεισε σφιχτά τα μάτια του και βόγκηξε καθώ



τύπησε το μέτωπό του με τη γροθιά του. «Είναι τόσ

σκοτεινά μέσα σε αυτό το καταραμένο πάρκο που δε

μπόρεσα να δω και πολλά. Νομίζω ότι ήταν πολύ μεγάλος»

«Χοντρός; Ψηλός; Ξανθός; Μαύρος; Κουτσός; Γυαλιά

Γένια; Καπέλο;»Ο Τζόζεφ ανοιγόκλεινε τα μάτια του αντί για απάντησ

Έχεις κάνα τσιγαράκι, φίλε; Μια ρουφηξιά θα με κάνει ν

σκεφτώ καλύτερα, ξέρεις».

Όμως όλα τα τσιγάρα του κόσμου δεν θα μπορούσαν ν

ιώξουν τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ που θόλωναν τ

μυαλό του Τζόζεφ. Ο Χάρι τού έδωσε το υπόλοιπο πακέτ

ου και του ζήτησε να ρωτήσει τον Μίκε τι θυμόταν, όταν θ

συνερχόταν. Όχι πως περίμενε πολλά, βέβαια.

ταν ο Χάρι γύρισε στο διαμέρισμα της Μπιργκίτα, η ώρ

ταν δύο τη νύχτα. Ο Λίμπι καθόταν μπροστά στον ασύρματ

και κοίταξε τον Χάρι με κατανόηση.

«Κόμπος, ε; Τίποτα!»Ο Χάρι δεν κατάλαβε, αλλά κούνησε το κεφάλι το

συμφωνώντας. «Τίποτα» είπε και σωριάστηκε σε μ

καρέκλα.

«Πώς ήταν τα πράγματα στο Τμήμα;» ρώτησε ο Λίμπι.

Ο Χάρι ψηλάφισε την τσέπη του για τσιγάρο πριν θυμηθ



τι είχε δώσει το πακέτο στον Τζόζεφ. «Ένα βήμα πριν απ

ο χάος. Ο Γουάτκινς τα έχει χαμένα και τα περιπολικ

ρέχουν γύρω γύρω στο Σίδνεϊ σαν αποκεφαλισμέν

κοτόπουλα, με τις σειρήνες στη διαπασών. Το μόνο πο

έρουν για τον Γουάιτ είναι πως έφυγε από το διαμέρισμά τοστη Νιμπίν νωρίτερα σήμερα και πήρε την πτήση των τέσσερ

ο απόγευμα για το Σίδνεϊ. Έκτοτε δεν τον είδε κανείς».

Έκανε ένα τσιγάρο τράκα από τον Λίμπι και κάπνιζα

σιωπηλοί. «Πήγαινε σπίτι και κοιμήσου μερικές ώρε

Σεργκέι. Εγώ θα μείνω εδώ, μήπως φανεί η Μπιργκίτα. Άσ

ανοιχτό τον ασύρματο για να παρακολουθώ».

«Μπορώ να κοιμηθώ εδώ, Χάρι».

Ο Χάρι έγνεψε αρνητικά. «Πήγαινε σπίτι σου. Θα σο

ηλεφωνήσω αν συμβεί τίποτα».Ο Λίμπι φόρεσε ένα κασκέτο των Σίντνεϊ Μπέαρς στ

υρισμένο του κεφάλι. Στάθηκε για λίγο στην πόρτα. «Θα τ

ρούμε, Χάρι. Το νιώθω μέσα μου. Μην παραιτείσαι, φίλε».

Ο Χάρι κοίταξε τον Λίμπι. Ήταν δύσκολο να καταλάβε

αν ο Λίμπι εννοούσε αυτό που είπε.Μόλις έμεινε μόνος άνοιξε το παράθυρο και κοίταζε τ

στέγες των σπιτιών. Είχε δροσίσει αλλά η ατμόσφαιρα ήτα

ακόμη ζεστή και γεμάτη από τη μυρωδιά της πόλης, τω

ανθρώπων και των φαγητών από όλες τις γωνιές το

κόσμου. Ήταν μία από τις ωραιότερες καλοκαιρινές νύχτε



ου πλανήτη, σε μια από τις ωραιότερες πόλεις του πλανήτ

Κοίταξε ψηλά τον έναστρο ουρανό. Μια απεραντοσύνη απ

μικρά φώτα που αναβόσβηναν και έμοιαζαν να σφύζουν απ

ωή αν τα κοίταζες για ώρα – όλη αυτή η άσκοπη ομορφιά!

Δοκίμασε να βολιδοσκοπήσει προσεκτικά τσυναισθήματά του. Προσεκτικά, γιατί δεν μπορούσε να τ

αφήσει να εκδηλωθούν ελεύθερα. Όχι ακόμη, όχι τώρ

Πρώτα, τα καλά συναισθήματα. Μόνο λίγο. Δεν ήξερε αν το

καναν δυνατότερο ή πιο αδύναμο. Το πρόσωπο τη

Μπιργκίτα ανάμεσα στα χέρια του, το γέλιο ακόμη στα μάτ

ης. Τα επώδυνα συναισθήματα. Αυτά που έπρεπε ν

καταφέρει να κρατήσει έξω από τη ζωή του τώρα αλλά τ

τρεφε, σαν να ήθελε να μετρήσει τη δύναμη που είχαν.

Είχε την αίσθηση πως καθόταν σε ένα υποβρύχιο στουθό μιας θάλασσας από απόγνωση και απελπισία.

άλασσα πίεζε από παντού για να μπει μέσα, είχε αρχίσει ήδ

α παφλάζει και να μουγκρίζει γύρω του. Μπορούσε μόνο ν

λπίζει πως το κύτος θα άντεχε, πως η εκπαίδευση και

αυτοπειθαρχία μιας ζωής θα αποδείκνυαν τελικά την αξίους. Ο Χάρι σκεφτόταν τις ψυχές που γίνονται αστέρια ότα

ο γήινο περίβλημα πεθαίνει. Κατάφερε να συγκρατήσει το

αυτό του να μην ψάχνει για ένα συγκεκριμένο αστέρι.



Μ

19

ΔΥΟ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΕΝΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ,

ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ ΚΟΥΚΑΜΠΟΥΡΑ ΚΑΙ ΥΠΝΟΣ REM

ετά το δυστύχημα, ο Χάρι είχε αναρωτηθεί πολλέφορές αν θα προτιμούσε να ήταν ο ίδιος το θύμα. Ν

ταν αυτός που είχε χτυπήσει στον στύλο στο Σέρκενταλ, πο

ου είχαν κάνει εθιμοτυπική κηδεία με τιμές, επίσημε

αστυνομικές στολές και πενθούντες γονείς, που είχα

κρεμάσει φωτογραφία του σε διάδρομο στο αστυνομικμήμα του Γκρένλαντ και με τον καιρό είχε γίνει μ

εθωριασμένη αλλά προσφιλής ανάμνηση για του

συναδέλφους και τους συγγενείς του. Μήπως αυτό ήταν μ

ελεαστική εναλλακτική λύση στο ψέμα με το οποίο είχ



αναγκαστεί να ζει, που με πολλούς τρόπους ήταν π

ξευτελιστικό από το να δεχτεί την ενοχή και την ντροπή;

Προφανείς, άχρηστες και βασανιστικές ερωτήσεις. Όμως

Χάρι ήξερε πως η απάντηση του έδινε τη σιγουριά πο

ρειαζόταν για να μπορέσει να αρχίσει ξανά. Ήξερε ότι δεθελε να είχε αλλάξει την τύχη του. Ήταν ευτυχισμένος πο

ταν ζωντανός.

Κάθε πρωί ξυπνούσε στο νοσοκομείο, ζαλισμένος από τ

άπια, άδειος από σκέψεις και με την αίσθηση πως κάτι δε

ίχε πάει καθόλου καλά. Κατά κανόνα, η μνήμη το

ρειαζόταν κάνα δυο δευτερόλεπτα να συνέλθει και ν

αντιδράσει, να του πει ποιος ήταν και πού βρισκόταν και ν

ανασυγκροτήσει την κατάσταση της αδυσώπητη

πραγματικότητας. Η επόμενη σκέψη του ήταν πως ήταωντανός. Πως λειτουργούσε και πως δεν είχε τελειώσ

ακόμη. Μπορεί να μην ήταν και τόσα πολλά αυτά, αλλά τό

ταν αρκετά για τον Χάρι.

Όταν πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο, έκλεισε ραντεβο

με έναν ψυχίατρο.«Η αλήθεια είναι ότι άργησες να έρθεις» είπε ο ψυχίατρο

Το υποσυνείδητό σου έχει πιθανόν ήδη επιλέξει πώς θέλ

α λειτουργήσει με αυτά που συνέβησαν, έτσι που δε

μπορούμε να επηρεάσουμε την πρώτη του επιλογή. Μπορε

ια παράδειγμα, να έχει επιλέξει να απωθήσει τα γεγονότ



Αν έχει κάνει τέτοια κακή επιλογή, μπορούμε ν

προσπαθήσουμε να το κάνουμε να την αλλάξει».

Ο Χάρι ήξερε μόνο πως το υποσυνείδητό του του έλεγ

πως ήταν ωραίο να είναι ζωντανός και δεν ήθελε ν

ιακινδυνεύσει να αφήσει τον ψυχίατρο να του αλλάξάποψη, κι έτσι ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που το

πισκέφτηκε.

Στον χρόνο που ακολούθησε έμαθε στον εαυτό του πω

ταν κακή στρατηγική να μάχεται όλα όσα ένιωθ

συγχρόνως. Πρώτον, επειδή δεν ήταν σίγουρος τι ακριβώ

νιωθε –τουλάχιστον δεν είχε ολόκληρη την εικόνα– και ήτα

σαν να προκαλούσε ένα τέρας που δεν είχε δει πο

ου.greekleech.info Δεύτερον, είχε περισσότερες πιθανότητε

α νικήσει αν μοίραζε τον πόλεμο σε μικρές αψιμαχίες, όποα μπορούσε να αποκτήσει κάποια αντίληψη για τον εχθρ

α βρει τα αδύνατα σημεία του και με τον καιρό να το

ιαλύσει. Ήταν σαν να βάζεις χαρτί στο μηχάνημα που τ

κόβει λουρίδες. Αν βάλεις πολύ με τη μια, το μηχάνημ

πανικοβάλλεται, το πιάνει βήχας και πεθαίνει με έναν ξερκρότο. Κι εσύ πρέπει να αρχίσεις ξανά από την αρχή.

Ο φίλος ενός συναδέλφου, τον οποίο ο Χάρι είχ

συναντήσει σε μια σπάνια πρόσκληση σε γεύμα, ήτα

ψυχολόγος στην κοινότητα. Είχε κοιτάξει τον Χά



απορημένος όταν προσπαθούσε να εξηγήσει τη μέθοδό το

ια να πολεμήσει τα συναισθήματά του.

«Να πολεμήσεις;» είχε ρωτήσει. «Μηχάνημ

εμαχισμού;» Έμοιαζε αληθινά ανήσυχος.

Ο Χάρι άνοιξε τα μάτια του. Το πρώτο φως της αυγή

λιστρούσε μέσα από τις κουρτίνες. Κοίταξε το ρολόι. Ήτα

ξι. Ο ασύρματος έκανε παράσιτα.

«Δέλτα εδώ. Τσάρλι, δώσε».Ο Χάρι πετάχτηκε από τον καναπέ και άρπαξε τ

μικρόφωνο. «Δέλτα, Χόλι εδώ. Τι γίνεται;»

«Βρήκαμε τον Έβανς Γουάιτ. Πήραμε μια ανώνυμ

πληροφορία από κάποια γυναίκα που τον είχε δει στο Κινγκ

Κρος, στείλαμε τρία περιπολικά και τον έφεραν. Ανακρίνετ

αυτή τη στιγμή».

«Τι λέει;»

«Αρνιόταν τα πάντα μέχρι που τον βάλαμε να ακούσει τ

μαγνητοταινία με την τηλεφωνική του συνομιλία με τεσποινίδα Ένκβιστ. Τότε μας είπε ότι είχε περάσει μπροστ

από το Hungry John τρεις φορές, με ένα λευκό Honda, αλλ

τι τα παράτησε όταν δεν την είδε και γύρισε πίσω στ

ιαμέρισμα που νοικιάζει. Αργότερα πήγε σε ένα νυχτεριν

κέντρο και εκεί ήταν που τον βρήκαμε. Εκείνη που μας έδωσ



ην πληροφορία ρώτησε για σένα».

«Το φαντάστηκα. Τη λένε Σάντρα. Ψάξατε το διαμέρισμ

ου;»

«Ναι. Τίποτα! Και ο Σμιθ λέει ότι είδε το ίδιο λευκό Hond

α περνάει τρεις φορές έξω από το Hungry John».«Γιατί δεν οδηγούσε το μαύρο Holden, όπως είχε πει;»

«Ο Γουάιτ λέει ότι είπε ψέματα στη δεσποινίδα Ένκβισ

τσι ώστε, σε περίπτωση που κάποιος ήθελε να το

παγιδεύσει, να μπορέσει να κάνει απαρατήρητος κάνα δυ

ύρους πρώτα και να ελέγξει ότι το πεδίο ήταν ελεύθερο».

«Εντάξει, έρχομαι εκεί. Τηλεφώνησε στους άλλους κ

ύπνησέ τους, αν έχεις την καλοσύνη».

«Οι άλλοι έφυγαν για τα σπίτια τους εδώ και δύο ώρε

Χόλι. Έμειναν όρθιοι όλη νύχτα και ο Γουάτκινς μας είπε…»«Τα έχω γραμμένα αυτά που είπε ο Γουάτκινς. Τηλεφών

και ξύπνα τους».

Είχαν βάλει μπρος ξανά τον παλιό ανεμιστήρα. Δύσκολο νπεις αν είχε ωφεληθεί από το διάλειμμα. Εν πάση περιπτώσε

τριζε διαμαρτυρόμενος που είχε ξαναγυρίσει στην ενεργ

ράση.

Η συνάντηση είχε τελειώσει, αλλά ο Χάρι καθόταν ακόμ

στο γραφείο επιχειρήσεων. Το πουκάμισό του είχε μεγάλου



μουσκεμένους λεκέδες στις μασχάλες, ενώ είχε τοποθετήσ

ναν ασύρματο στο τραπέζι μπροστά του. Έκλεισε τα μάτι

ου και κάτι μουρμούρισε μόνος του. Ύστερα σήκωσε τ

ακουστικό και σχημάτισε έναν αριθμό.

«Ορίστε;»«Χάρι Χόλι εδώ».

«Χάρι! Χαίρομαι που σε ακούω τόσο νωρίς το πρωί. Καλ

συνήθεια. Περίμενα τηλεφώνημά σου. Είσαι μόνος;»

«Είμαι μόνος».

Ακούγονταν βαριές ανάσες και από τις δυο πλευρές το

ηλεφώνου.

«Έφτασες λοιπόν σ̓ εμένα, φίλε;»

«Το ξέρω εδώ και λίγο καιρό, ναι».

«Καλή δουλειά, Χάρι. Και τώρα τηλεφωνάς επειδή έχκάτι που το θέλεις πίσω, σωστά;»

«Σωστά». Ο Χάρι σκούπισε τον ιδρώτα του.

«Καταλαβαίνεις πως έπρεπε να την πάρω, Χάρι;»

«Όχι. Όχι, δεν το καταλαβαίνω».

«Έλα τώρα, Χάρι, δεν είσαι χαζός. Όταν άκουσα όκάποιος είχε αρχίσει να ερευνά, κατάλαβα βέβαια ότι ήσου

σύ. Ελπίζω μόνο για το καλό σου να φάνηκες αρκετ

ξυπνος και να κράτησες το στόμα σου κλειστό γι’ αυτό τ

έμα. Έτσι είναι, Χάρι;»

«Κράτησα το στόμα μου κλειστό».



«Υπάρχει λοιπόν ακόμα μια πιθανότητα να μπορέσεις ν

εις την κοκκινομάλλα φίλη σου ξανά».

«Πώς το έκανες; Πώς την πήρες;»

«Ήξερα πότε φεύγει από τη δουλειά, περίμενα έξω από τ

Albury στο αυτοκίνητο και την ακολούθησα. Όταν μπήκε στπάρκο, σκέφτηκα ότι κάποιος έπρεπε να της πει πως δεν ήτα

,τι καλύτερο να περπατάει εκεί μέσα τη νύχτα. Βγήκα από τ

αυτοκίνητο και έτρεξα πίσω της. Της έβαλα να μυρίσει έν

πανί που είχα μαζί μου και μετά χρειάστηκε να τη βοηθήσ

α μπει στο αυτοκίνητο».

Ο Χάρι κατάλαβε πως δεν είχε βρει τον ραδιοπομπό στη

σάντα της. «Τι θέλεις να κάνω;»

«Ακούγεσαι νευρικός, Χάρι. Ηρέμησε. Δεν έχω σκοπό ν

ητήσω πολλά. Η δουλειά σου είναι να πιάνεις δολοφόνουκαι αυτό σου ζητώ να κάνεις. Να συνεχίσεις να κάνεις τ

ουλειά σου. Βλέπεις, η Μπιργκίτα μού είπε πως ο βασικό

ποπτος είναι ένας έμπορος ναρκωτικών, κάποιος κύριο

βανς Γουάιτ. Αθώος ή όχι, αυτός και άλλοι σαν αυτό

σκοτώνουν κάθε χρόνο περισσότερους απ’ όσους έχσκοτώσει εγώ σε όλη μου τη ζωή. Και δεν πρόκειται για πολ

μικρό αριθμό. Χα, χα. Δεν νομίζω πως χρειάζεται να μπω σ

περισσότερες λεπτομέρειες. Το μόνο που θέλω από σέν

ίναι να φροντίσεις αυτός ο Έβανς Γουάιτ να τιμωρηθεί γ



α εγκλήματά του. Μαζί και για κάνα δυο δικά μου. Τ

νοχοποιητικό στοιχείο θα μπορούσε να είναι ίχνη αίματο

και δέρματος της Ίνγκερ Χόλτερ στο διαμέρισμα του Έβαν

Γουάιτ. Μια και γνωρίζεις τον ιατροδικαστή, θα μπορούσε ν

σε προμηθεύσει με μερικά δείγματα για τις απαραίτητεαποδείξεις και να τις αφήσεις στη σκηνή του εγκλήματο

τσι δεν είναι; Χα, χα. Αστειεύομαι, Χάρι. Αλλά ίσως θ

μπορούσα να κάνω εγώ κάτι γι’ αυτό. Ίσως έχω δείγματ

αίματος και δέρματος από τα διάφορα θύματα και κάποιε

ρίχες, τακτικά βαλμένες σε πλαστικές σακούλες κάπου. Σ

περίπτωση που χρειαστούν. Στο κάτω κάτω, ποτέ δεν ξέρε

πότε μπορεί να χρειαστεί να παραπλανήσεις κάποιους. Χ

α».

Ο Χάρι πίεζε το ιδρωμένο ακουστικό. Προσπαθούσε νσκεφτεί. Ήταν φανερό πως ο τύπος δεν ήξερε ότι

αστυνομία γνώριζε για την απαγωγή της Μπιργκίτα και ό

ίχαν αναθεωρήσει την άποψή τους για τον πιθαν

ολοφόνο. Το μόνο που μπορούσε να σημαίνει αυτό ήτα

πως η Μπιργκίτα δεν του είχε πει ότι πήγαινε να συναντήσον Γουάιτ με τη διακριτική παρακολούθηση της αστυνομία

Την είχε απαγάγει κάτω από τη μύτη μιας ντουζίνα

αστυνομικών χωρίς να το πάρουν είδηση.

Η φωνή τον έβγαλε από τις σκέψεις του:

«Δελεαστική πιθανότητα, Χάρι, δεν είναι; Ο δολοφόνος σ



οηθάει να βάλεις έναν άλλον εχθρό της κοινωνίας στ

κλουβί. Λοιπόν, λοιπόν, ας μη χάσουμε την επαφή. Έχεις…

ας πούμε σαράντα οκτώ ώρες να ετοιμάσεις τις καταγγελίε

Θα περιμένω να ακούσω τα καλά νέα στις βραδινές ειδήσε

ης τηλεόρασης την Τρίτη. Εντωμεταξύ, υπόσχομαι νσυμπεριφερθώ στην κοκκινομάλλα με όλο τον σεβασμό πο

μπορεί να περιμένει κανείς από έναν τζέντλεμαν. Αν δε

ακούσω τίποτα, φοβάμαι πως δεν θα ζει μέχρι την Τετάρτη

μως μπορώ να της υποσχεθώ μια απίστευτη νύχτα τ

προηγούμενο βράδυ».

Ο Χάρι κρέμασε το ακουστικό. Ο ανεμιστήρας βογκούσ

και στρίγκλιζε απαίσια. Κοίταξε τα χέρια του. Έτρεμαν.

Τι νομίζεις εσύ, σερ;» ρώτησε ο Χάρι.

Η φαρδιά πλάτη που στεκόταν ακίνητη μπροστά από τ

ραπέζι όλη την ώρα κουνήθηκε.

«Νομίζω ότι πρέπει να τον συλλάβουμε τον μπάσταρδο

ίπε ο Μακόρμακ. «Πριν φωνάξουμε τους άλλους μέσΧάρι, πες μου πώς ακριβώς το ήξερες ότι ήταν αυτός;»

«Για να είμαι ειλικρινής, δεν το ήξερα με σιγουριά, σε

ταν μόνο μία από τις πολλές θεωρίες που είχα στο μυαλ

μου, και μάλιστα στην αρχή δεν τη θεωρούσα αρκετά πιθαν

Μετά την κηδεία με πήρε με το αυτοκίνητό του ο Τζι



Κόνολι, ένας παλιός συνάδελφος πυγμάχος του Άντριου

Μαζί του είχε τη γυναίκα του, που εκείνος είπε πως ήτα

καλλιτέχνιδα του τσίρκου όταν τη γνώρισε. Είπε πως τη

κόρταρε κάθε μέρα για έναν χρόνο πριν καταφέρει οτιδήποτ

Στην αρχή, ούτε που το πρόσεξα αυτό, ύστερα σκέφτηκα όμπορεί να το εννοούσε κυριολεκτικά – δηλαδή με άλλα λόγ

πως αυτοί οι δυο είχαν την ευκαιρία να βλέπονται κάθε μέρ

ια έναν ολόκληρο χρόνο. Μου ήρθε στο μυαλό ότι η ομάδ

ου Τζιμ Τσίβερς έδινε τους αγώνες της σε ένα μεγάλ

αντίσκηνο, όταν ο Άντριου κι εγώ τους είδαμε στο Λίθγκοου

και πως στο ίδιο μέρος υπήρχε επίσης ένα λούνα παρ

Ζήτησα λοιπόν από τον Γιονγκ να τηλεφωνήσει στο

ατζέντη του Τζιμ Τσίβερς για να το ελέγξει. Και είχα δίκιο

ταν ο Τζιμ Τσίβερς πηγαίνει τουρνέ, αποτελεί σχεδόπάντοτε μέρος ενός περιοδεύοντος τσίρκου ή λούνα παρκ.

Γιονγκ έστειλε με το φαξ τα παλιά δρομολόγια σήμερα τ

πρωί και αποδείχτηκε πως το λούνα παρκ με το οπο

αξίδευε ο Τζιμ Τσίβερς τα τελευταία χρόνια είχε επίσης ένα

ίασο τσίρκου μέχρι λίγο καιρό πριν. Τον θίασο του ΌτΡεχτνάγκελ».

«Σωστά. Ώστε λοιπόν οι πυγμάχοι του Τζιμ Τσίβερ

πίσης βρίσκονταν στον τόπο του φόνου σε κάθε αντίστοιχ

μερομηνία. Όμως πόσοι από αυτούς ήξεραν τον Άντριου;»

«Ο Άντριου με σύστησε σε μόνο έναν από αυτούς, και θ



πρεπε να είχα καταλάβει ότι ο λόγος που με είχε πάει στ

Λίθγκοου δεν ήταν για μια ανεξιχνίαστη υπόθεση βιασμού.

Άντριου τον έβλεπε σαν γιο. Είχαν παρόμοιες εμπειρίες κ

ίχαν δημιουργηθεί τόσο στενοί δεσμοί μεταξύ τους, πο

ίναι πιθανόν πως ήταν το μόνο πρόσωπο σε αυτόν τοκόσμο το οποίο ο ορφανεμένος από νωρίς Άντριο

Κένσινγκτον ένιωθε πραγματική του οικογένεια. Αν και ποτ

εν θα παραδεχόταν ότι είχε δυνατά αισθήματα για τη φυλ

ου, νομίζω πως ο Άντριου Κένσινγκτον αγαπούσε το

Τουγούμπα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, ακριβώ

πειδή ήταν από την ίδια φυλή. Αυτός ήταν ο λόγος που

Άντριου δεν μπορούσε να τον συλλάβει ο ίδιος. Η ηθική το

πόσταση συγκρουόταν με την αφοσίωσή του προς του

ανθρώπους της φυλής του και την αγάπη του για τοΤουγούμπα. Δύσκολο να φανταστεί κανείς τι φοβερή ψυχικ

πάλη ήταν όλο αυτό για κείνον. Ίσως γι’ αυτό με χρειαζότα

– κάποιον απέξω που θα μπορούσε να οδηγήσει στον στόχο

«Στον Τουγούμπα;»

«Στον Τουγούμπα. Ο Άντριου είχε ανακαλύψει πως αυτόκρυβόταν πίσω από όλους τους φόνους. Ίσως

απελπισμένος αποδιωγμένος εραστής, ο Ότο Ρεχτνάγκελ, τ

ίπε στον Άντριου όταν ο Τουγούμπα τον εγκατέλειψε. Ίσω

Άντριου έβαλε τον Ότο να υποσχεθεί ότι δεν θα πήγαιν



στην αστυνομία, λέγοντας ότι θα έλυνε το πρόβλημα χωρ

α εμπλέξει κανέναν από τους δύο. Όμως νομίζω πως ο Ότ

ίχε μπει στη διαδικασία να μιλήσει. Και είχε καλό λόγο – είχ

αρχίσει να φοβάται για τη ζωή του όταν συνειδητοποίησ

πως στον Τουγούμπα δεν θα άρεσε καθόλου ένας πρώηραστής, ελεύθερος και ικανός να τον προδώσει.

Τουγούμπα ήξερε ότι ο Ότο με είχε συναντήσει και ό

σύντομα το παιχνίδι θα τελείωνε. Σχεδίασε λοιπόν ν

σκοτώσει τον Ότο στη διάρκεια της παράστασης. Εφόσο

ίχαν ταξιδέψει μαζί παρουσιάζοντας μια παρόμο

παράσταση στο παρελθόν, ο Τουγούμπα ήξερε ακριβώς ποι

στιγμή θα χτυπούσε».

«Και γιατί δεν το έκανε στο διαμέρισμα του Ότο; Αφο

ίχε τα κλειδιά;»«Κι εγώ αναρωτήθηκα το ίδιο πράγμα». Ο Χάρι έμειν

σιωπηλός.

Ο Μακόρμακ κούνησε το χέρι του σαν να τραβούσε μ

κουρτίνα. «Χάρι, αυτά που ήδη είπες είναι τόσα πολλά για ν

α χωνέψει ένας γερο-μπάτσος σαν εμένα, που οποιαδήποέα θεωρία δεν έχει πια καμία σημασία».

«Το σύνδρομο του κόκορα».

«Το σύνδρομο του κόκορα;»

«Ο Τουγούμπα δεν είναι μόνο ψυχοπαθής, είναι κα

κόκορας. Και δεν μπορείς να υποτιμήσεις την αλαζονεία το



κόκορα. Ενώ οι φόνοι του με σεξουαλικό κίνητρ

ακολουθούν ένα μοντέλο που τους κάνει να μοιάζουν μ

παρορμητικές πράξεις, ο φόνος του κλόουν είναι κά

ντελώς διαφορετικό, συγκεκριμένα ένας λογικ

πιβεβλημένος φόνος. Μπροστά σε αυτόν βρέθηκε ξαφνικλεύθερος, ανεμπόδιστος από τις ψυχώσεις που είχα

παρακινήσει τους άλλους φόνους. Ήταν μια ευκαιρία ν

κάνει κάτι θεαματικό, να βάλει μόνος του την κορόνα στ

ργο της ζωής του. Και σίγουρα θα μπορούσε κάποιος να π

πως το κατάφερε – ο φόνος του κλόουν θα μείνει στη μνήμ

ια περισσότερο καιρό απ’ ό,τι οι φόνοι των κοριτσιών, πο

α έχουν ξεχαστεί».

«Μάλιστα. Και ο Άντριου το ’σκασε από το νοσοκομεί

ια να σταματήσει τους αστυνομικούς, όταν θεώρησε ότι θσυλλαμβάναμε τον Ότο;»

«Η εκτίμησή μου είναι πως πήγε κατευθείαν στ

ιαμέρισμα του Ότο για να του μιλήσει, να το

προειδοποιήσει για τη σύλληψη και να του επιστήσει τη

προσοχή στο πόσο σοβαρό ήταν να κρατήσει το στόμα τοκλειστό για τον Τουγούμπα, αφού ο Ότο και ο ίδιος δεν ήτα

σοβαρά μπλεγμένοι στην υπόθεση. Να τον καθησυχάσ

λέγοντας πως ο Τουγούμπα θα συλλαμβανόταν όπως είχ

σχεδιάσει ο Άντριου, μόνο χρειαζόταν λίγο χρόνο. Μόν



ρειαζόμουν λίγο χρόνο, δηλαδή. Όμως κάτι στράβωσε. Δε

χω ιδέα τι. Αλλά δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι τελικά ήταν

Τουγούμπα αυτός που ξαπόστειλε τον Άντριο

Κένσινγκτον».

«Πώς έτσι;»«Διαίσθηση, κοινή λογική και μια μικρή λεπτομέρεια».

«Δηλαδή;»

«Όταν επισκέφτηκα τον Άντριου στο νοσοκομείο είχε π

τι θα περνούσε ο Τουγούμπα την επόμενη μέρα».

«Και;»

«Στο νοσοκομείο Σεντ Ετιέν όλοι οι επισκέπτε

καταγράφονται στο βιβλίο επισκεπτών στη ρεσεψιόν. Ζήτησ

από τον Γιονγκ να τηλεφωνήσει στο νοσοκομείο, και

απάντηση ήταν πως κανένας επισκέπτης ούτε τηλεφώνημια τον Άντριου Κένσινγκτον δεν είχε καταγραφεί μετά τ

ική μου επίσκεψη».

«Δεν μπορώ να σε παρακολουθήσω, Χάρι».

«Αν κάτι είχε προκύψει, υποθέτουμε πως ο Τουγούμπα θ

ηλεφωνούσε στον Άντριου στο νοσοκομείο για να ακυρώσην επίσκεψη. Εφόσον δεν το έκανε, ήταν αδύνατον να ξέρ

πως ο Άντριου δεν ήταν πια στο νοσοκομείο πριν βρεθ

μπροστά στη ρεσεψιόν και αφού θα είχε υπογράψει στο βιβλ

πισκεπτών. Εκτός αν…»

«Εκτός αν τον είχε σκοτώσει την προηγούμενη νύχτα».



Ο Χάρι σήκωσε τα χέρια του. «Δεν πας επίσκεψη σ

κάποιον εκεί που ξέρεις πως δεν είναι πια, σερ».

ταν μια ατέλειωτη Κυριακή. Διάολε, είχε ήδη τραβήξπολύ, σκέφτηκε ο Χάρι. Κάθονταν στο γραφείο επιχειρήσεω

με σηκωμένα μανίκια και προσπαθούσαν να στύψουν τ

μυαλό τους.

«Ώστε τον πήρες σε κινητό;» είπε ο Γουάτκινς. «Κ

ομίζεις ότι δεν βρίσκεται στη διεύθυνσή του;»Ο Χάρι κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Είν

προσεκτικός. Έχει κρύψει την Μπιργκίτα κάπου αλλού».

«Ίσως βρούμε κάποιον άλλον σπίτι του που μπορεί να μα

πει πού την έχει» πρότεινε ο Λίμπι.«Όχι» είπε αποφασιστικά ο Χάρι. «Αν ανακαλύψει ό

πήγαμε στο διαμέρισμά του, θα καταλάβει πως έχω μιλήσ

και τέρμα η Μπιργκίτα».

«Θα μπορούσαμε να πάμε σπίτι του κάποια στιγμή και ν

ίμαστε έτοιμοι να τον πιάσουμε» είπε ο Λίμπι.«Και τι θα γίνει αν το καταλάβει και σκοτώσει τη

Μπιργκίτα χωρίς να είναι φυσικά παρών;» αντέτεινε ο Χάρ

Μπορεί να είναι δεμένη κάπου και να μη μας λέει πού

Κοίταξε γύρω του. «Ή να κάθεται πάνω σε μια ωρολογιακ

όμβα που θα εκραγεί ύστερα από ορισμένες ώρες».



«Κόφ’ το!» χτύπησε ο Γουάτκινς το χέρι του στο τραπέζ

Δεν έχουμε να κάνουμε με καρτούν εδώ. Γαμώτο, πρέπει

ύπος να είναι ειδικός στα εκρηκτικά μόνο και μόνο επειδ

χει σκοτώσει μερικά κορίτσια; Ο χρόνος περνάει και δε

μπορούμε πια να καθόμαστε άπραγοι και να περιμένουμΛέω πως είναι καλή ιδέα να ρίξουμε μια ματιά στο σπίτι το

Τουγούμπα. Και θα στήσουμε μια παγίδα που θα το

μαγκώσει στα σίγουρα αν πλησιάσει εκεί, πιστέψτε με!»

«Ο τύπος δεν είναι καθόλου χαζός» είπε ο Χάρι. «Βάζουμ

σε κίνδυνο τη ζωή της Μπιργκίτα κάνοντας κάτι τέτοιο, δε

ομίζετε;»

Ο Γουάτκινς έγνεψε αρνητικά: «Συγγνώμη που το λέω

Χόλι, αλλά η σχέση σου με την απαχθείσα επηρεάζει τη

κανότητά σου να κάνεις λογικές σκέψεις αυτή τη στιγμή. Θίνει όπως είπα».

Ο απογευματινός ήλιος έλαμπε μέσα από τα δέντρα στη

δό Βικτόρια. Ένα μικρό πουλί κουκαμπούρα στεκόταν στάδειο παγκάκι, δοκιμάζοντας τη φωνή του για το βραδιν

κονσέρτο.

«Φαντάζομαι πως σου φαίνεται παράξενο που μια μέρ

σαν τη σημερινή ο κόσμος βολτάρει αμέριμνος κ

αμογελάει» είπε ο Τζόζεφ. «Πως όλο κι όλο που σκέφτοντ



ίναι το κυριακάτικο γεύμα στο σπίτι όταν θα γυρίσουν από τ

όλτα, τον ζωολογικό κήπο ή τη γιαγιά στο Γουόλονγκονγ

Σίγουρα το παίρνεις ως προσωπική προσβολή πως ο ήλιο

παίζει μέσα στις φυλλωσιές σε μια στιγμή που θ

προτιμούσες να δεις τον κόσμο να καταρρέει από δυστυχκαι να πνίγεται στα δάκρυα. Αχ, Χάρι, φίλε μου, τι να σου πω

Τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το ψητό της Κυριακής περιμένε

και έτσι πρέπει να είναι».

Ο Χάρι μισόκλεισε τα μάτια του για να αποφύγει τον ήλι

Μπορεί να διψάει ή να πονάει. Το χειρότερο όμως είναι ν

έρω πόσο φοβισμένη μπορεί να είναι».

«Τότε θα γίνει πολύ καλή σύζυγος αν περάσει τ

οκιμασία» είπε ο Τζόζεφ και σφύριξε στο κουκαμπούρα.

Ο Χάρι τον κοίταξε με απορία. Ο Τζόζεφ υποστήριζε πωςΚυριακή ήταν μέρα αργίας και πράγματι ήταν ξεμέθυστος.

«Παλιά, μια γυναίκα των Αβορίγινων έπρεπε να περάσ

ρεις δοκιμασίες πριν μπορέσει να παντρευτεί» συνέχισε

Τζόζεφ. «Η πρώτη ήταν να ελέγξει την πείνα της. Έπρεπε ν

πάει για κυνήγι για δύο μέρες χωρίς καθόλου φαγητΒρέθηκε ξαφνικά να κάθεται μόνη μπροστά από μια φωτ

που ψήνονταν κάτι ζουμερές μπριζόλες από καγκουρό κ

άλλες λιχουδιές. Η δοκιμασία ήταν να ελέγξει τη λαιμαργ

ης και να φάει μόνο λίγο φαγητό, αφήνοντας αρκετό και γ

ους υπόλοιπους».



«Είχαμε κάτι παρόμοιο όταν μεγάλωνα» είπε ο Χάρι. «Τ

λέγανε “σαβουάρ βιβρ”. Δεν νομίζω πως υπάρχει πια».

«Η δεύτερη δοκιμασία ήταν να αντέξει στον πόνο

συνέχισε ο Τζόζεφ χειρονομώντας έντονα για να είναι π

παραστατικός. «Περνούσαν καρφιά στη μύτη και τα μάγουλης νεαρής γυναίκας και χάραζαν σημάδια στο κορμί της».

«Και λοιπόν; Σήμερα τα κορίτσια πληρώνουν γι’ αυτό

ίπε ο Χάρι.

«Βούλωσ’ το και άκου, Χάρι. Στο τέλος, όταν η φωτι

σβηνε, έπρεπε να ξαπλώσει πάνω της, με μόνο λίγα κλαδ

μεταξύ αυτής και των πυρωμένων κάρβουνων. Ωστόσο,

ρίτη δοκιμασία ήταν η δυσκολότερη».

«Φόβος;»

«Ακριβώς. Όταν έπεφτε ο ήλιος τα μέλη της φυλήμαζεύονταν γύρω από τη θράκα και οι πρεσβύτεροι έλεγαν μ

η σειρά τρομαχτικές ιστορίες για φαντάσματα και τ

μουλντάρπε, το κακό πνεύμα που αλλάζει μορφές. Άγρι

πράματα. Μετά την έστελναν να κοιμηθεί σε ένα ερημωμέν

μέρος ή κοντά στους τάφους των προγόνων της. Μέσα στμαύρα μεσάνυχτα οι πρεσβύτεροι την πλησίαζαν κρυφά με τ

πρόσωπά τους βαμμένα με άσπρο γύψο και φορώντα

μάσκες από φλοιό δέντρων…»

«Αυτό δεν ήταν κάπως υπερβολικό;»



«…και έβγαζαν αλλόκοτους ήχους. Λυπάμαι που το λέω

αλλά είσαι κακός ακροατής, Χάρι». Ο Τζόζεφ έδειχν

προσβεβλημένος.

Ο Χάρι έτριψε το πρόσωπό του. «Το ξέρω» είπε ύστερ

από λίγο. «Με συγχωρείς, Τζόζεφ. Ήρθα εδώ για να σκεφτλίγο δυνατά και να δω αν έχει αφήσει τίποτα σημάδια που θ

μπορούσαν να μου δώσουν μια ιδέα για το πού την έχει πάε

Αλλά δεν φαίνεται να φτάνω πουθενά και εσύ είσαι το μόν

πρόσωπο που μπορεί να με ακούσει. Ίσως σκέφτεσαι πω

ακούγομαι σαν ένας κυνικό, αναίσθητο τομάρι».

«Ακούγεσαι σαν κάποιος που νομίζει ότι πρέπει ν

πολεμήσει ολόκληρο τον κόσμο» είπε ο Τζόζεφ. «Αλλά α

εν χαλαρώνεις την άμυνά σου πότε πότε, τα χέρια σου θ

κουραστούν πολύ να πολεμούν».Ο Χάρι χαμογέλασε. «Είσαι σίγουρος ότι δεν είχες ένα

μεγαλύτερο αδελφό;»

Ο Τζόζεφ γέλασε. «Όπως είπα, είναι πολύ αργά ν

ωτήσω τη μάνα μου τώρα, αλλά νομίζω πως θα μου το είχ

ίπε αν είχα έναν άγνωστο αδελφό».«Εσείς οι δυο ακουγόσαστε σαν αδέλφια».

«Το έχεις πει κάμποσες φορές αυτό, Χάρι. Μάλλον σο

λείπει ύπνος».



Το πρόσωπο το Τζο φωτίστηκε όταν ο Χάρι πέρασε τη

πόρτα του Springfield Lodge.

«Ωραίο απόγευμα, ε κύριε Χόλι; Μάλιστα φαίνεστε πολ

καλά σήμερα. Κι εδώ έχω ένα δέμα για εσάς». Του πρότειν

να δέμα με γκρίζο χαρτί που έγραφε ΧΑΡΙ ΧΟΛΙ.«Από ποιον είναι;» ρώτησε έκπληκτος ο Χάρι.

«Δεν ξέρω. Το έφερε ένας ταξιτζής πριν από δυο ώρες».

Στο δωμάτιό του ο Χάρι έβαλε το δέμα στο κρεβάτι το

ετύλιξε το χαρτί και άνοιξε το κουτί που ήταν μέσα. Είχε ήδ

σκεφτεί από ποιον πρέπει να ερχόταν το δέμα, και τ

περιεχόμενό του δεν άφησε καμιά αμφιβολία: έξι μικρ

πλαστικά φιαλίδια με λευκές ετικέτες. Πήρε ένα στα χέρια το

και διάβασε μια ημερομηνία την οποία αμέσως αναγνώρισ

ταν η ημέρα που δολοφονήθηκε η Ίνγκερ Χόλτερ. Η ετικέτγραφε «τρίχες εφηβαίου». Δεν χρειαζόταν πολλή φαντασ

ια να καταλάβει πως και τα άλλα φιαλίδια περιείχαν αίμ

ρίχες, ίνες ρούχων και άλλα τέτοια.

Μισή ώρα αργότερα τον ξύπνησε το κουδούνισμα το

ηλεφώνου.

«Έλαβες αυτά που σου έστειλα, Χάρι; Σκέφτηκα πως θ

α ήθελες όσο το δυνατόν γρηγορότερα».

«Τουγούμπα;»



«Στις διαταγές σου. Χα, χα!»

«Τα πήρα. Της Ίνγκερ Χόλτερ, συμπεραίνω. Αλλά είμα

περίεργος, Τουγούμπα: πώς τη σκότωσες;»

«Πολύ εύκολα» είπε ο Τουγούμπα. «Υπερβολικά εύκολ

α έλεγα. Ήμουν στο διαμέρισμα μιας φιλενάδας όταηλεφώνησε αργά ένα βράδυ».

Ώστε ο Ότο είναι μια φιλενάδα; πήγε να ρωτήσει ο Χά

αλλά συγκρατήθηκε.

«Η Ίνγκερ είχε φαγητό για τον σκύλο αυτής που έχει,

μάλλον πρέπει να πω είχε, το διαμέρισμα. Ήμουν εκεί αλλ

ίχα μείνει μόνος όλο το βράδυ, αφού η φιλενάδα μου ήτα

ξω στην πόλη. Ως συνήθως».

Ο Χάρι πρόσεξε ότι η φωνή έγινε οξύτερη.

«Δεν έπαιρνες μεγάλο ρίσκο; Κάποιος μπορεί να ήξερε όπήγαινε στο διαμέρισμα… εεε… της φιλενάδας σου».

«Τη ρώτησα» είπε ο Τουγούμπα.

«Τη ρώτησες;»

«Είναι απίστευτο πόσο ανυποψίαστοι είναι μερικ

άνθρωποι. Απαντούν πριν σκεφτούν, επειδή νιώθουασφαλείς και νομίζουν πως δεν χρειάζεται να σκεφτού

ταν ένα τόσο γλυκό και αθώο κορίτσι. “Κανένας δεν ξέρ

πως είμαι εδώ, γιατί;” είπε. Χα, χα. Ένιωσα σαν τον λύκο μ

ην Κοκκινοσκουφίτσα. Της είπα λοιπόν πως είχε έρθει τη

κατάλληλη στιγμή. Ή μήπως έπρεπε να πω ακατάλληλ



στιγμή; Χα, χα! Θέλεις να ακούσεις και τη συνέχεια;»

Ο Χάρι ήθελε πολύ να ακούσει και τη συνέχεια. Ήθελε ν

α ακούσει όλα, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια: πώς ήταν

Τουγούμπα ως παιδί, πότε είχε σκοτώσει πρώτη φορά, για

εν είχε ένα συγκεκριμένο τυπικό, γιατί μερικές φορές μόνίαζε τις γυναίκες, πώς ένιωθε μετά από έναν φόνο, α

πεφτε σε κατάθλιψη μετά την έκσταση, έτσι όπως συμβαίν

στους κατά συρροή δολοφόνους, όταν θεωρούν πως δε

ταν το τέλειο έγκλημα αυτή τη φορά ούτε έγινε όπως τ

ίχαν φανταστεί και σχεδιάσει. Ήθελε να μάθει πόσες φορέ

πότε και πού, τις μεθόδους και τα εργαλεία. Και ήθελε ν

καταλάβει τα συναισθήματα, το πάθος, ποια ήταν

κινητήρια δύναμη της τρέλας.

Όμως δεν μπορούσε. Όχι τώρα. Αυτή τη στιγμή δεν τοκαιγόταν καρφί αν η Ίνγκερ βιάστηκε πριν ή μετά τον φόν

αν ο φόνος ήταν τιμωρία επειδή ο Ότο τον είχε αφήσει μόν

αν την είχε πλύνει μετά, αν την είχε σκοτώσει στο διαμέρισμ

στο αυτοκίνητο. Ο Χάρι δεν ήθελε να ξέρει αν τον είχ

παρακαλέσει, αν είχε κλάψει ή αν τον είχε κοιτάξει ικετευτικταν ήξερε πως βρισκόταν στο κατώφλι του θανάτου. Δε

θελε να ξέρει, γιατί θα ήταν αναπόφευκτο να μη βάλει τη

Μπιργκίτα στη θέση της Ίνγκερ, και αυτό θα τον έκαν

αδύναμο.



«Πώς ήξερες πού μένω;» ρώτησε ο Χάρι, περισσότερο γ

α πει κάτι, να κρατήσει τη γραμμή ανοιχτή.

«Έλα τώρα, Χάρι! Μήπως έχεις αρχίσει να κουράζεσα

Εσύ μου είπες πού μένεις την τελευταία φορά πο

συναντηθήκαμε. Και σε ευχαριστώ γι’ αυτό επί τη ευκαιρίαέχασα να σου το πω νωρίτερα.

«Άκου, Τουγούμπα…»

«Μάλιστα, αναρωτήθηκα γιατί μου τηλεφώνησες να μο

ητήσεις βοήθεια εκείνο το βράδυ, Χάρι. Πέρα από το ν

ώσεις ένα μάθημα σε εκείνους τους δύο ντοπαρισμένου

παιδαράδες στο στριπτιζάδικο. Δεν λέω, είχε το γούστο το

λο αυτό, αλλά ήμασταν εκεί πράγματι μόνο για να πεις στο

ταβατζή “χάρηκα που σε γνώρισα”; Μπορεί να μην είμαι κ

όσο καλός στο να διαβάζω το μυαλό των ανθρώπων, Χάραλλά κάπου δεν κόλλαγε όλο αυτό. Είσαι χωμένος ως τ

μπούνια στην έρευνα για φόνο και σπαταλάς χρόνο κ

προσπάθεια για ένα προσωπικό θέμα, για να πάρεις το αίμ

σου πίσω επειδή σου την έπεσαν σε ένα στριπτιζάδικο;»

«Εεε…»«Εεε, Χάρι;»

«Δεν ήταν μόνο αυτό. Το κορίτσι που βρήκαμε στο πάρκ

Σεντένιαλ δούλευε κατά σύμπτωση στο κλαμπ πο

ρεθήκαμε. Είχα λοιπόν μια θεωρία, πως το άτομο που τ

σκότωσε ίσως να ήταν στο κλαμπ εκείνο το βράδυ, περίμεν



στην πίσω έξοδο όταν έφυγε για το σπίτι της και τη

ακολούθησε. Ήθελα να δω πώς θα αντιδρούσες όταν θ

μάθαινες τι σχεδιάζαμε. Επιπλέον, είσαι ένας άνθρωπος πο

εν περνάς απαρατήρητος, ήθελα λοιπόν να σε δείξω στο

Μονγκάμπι για να δω αν σε είχε δει το βράδυ του φόνου».«Δεν το πέτυχες;»

«Όχι. Συμπέρανα ότι δεν ήσουν εκεί».

Ο Τουγούμπα γέλασε. «Δεν ήξερα καν πώς ήτα

στριπτιτζού» είπε. «Την είδα να μπαίνει στο πάρκο κ

σκέφτηκα ότι κάποιος έπρεπε να της πει ότι είναι επικίνδυν

κεί τη νύχτα. Και να της δείξω τι μπορεί να συμβεί».

«Τουλάχιστον αυτή η υπόθεση διαλευκάνθηκε» είπε

Χάρι ξερά.

«Κρίμα που κανένας άλλος εκτός από σένα δεν θα έχει ταρά να το ξέρει» είπε ο Τουγούμπα.

Ο Χάρι αποφάσισε να το διακινδυνεύσει.

«Εφόσον κανένας άλλος εκτός από εμένα δεν θα έχει τ

αρά να το ξέρει, θα μπορούσες ίσως να μου πεις τι συνέβ

στον Άντριου στο διαμέρισμα του Ότο Ρεχντνάγκελ. Γιατί το ήταν η φιλενάδα σου, έτσι;»

Σιωπή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου… «Δεν θ

προτιμούσες να μάθεις πώς είναι η Μπιργκίτα;»

«Όχι» είπε ο Χάρι, αργά και σιγά. «Είπες πως θα τη



συμπεριφερθείς σαν τζέντλεμαν. Σε εμπιστεύομαι».

«Ελπίζω να μην προσπαθείς να με κάνεις να νιώσ

νοχές, Χάρι. Έτσι κι αλλιώς, είναι άχρηστο. Είμ

ψυχοπαθής. Το γνώριζες ότι το ήξερα;» Ο Τουγούμπ

έλασε σιωπηλά. «Τρομακτικό, ε; Εμείς οι ψυχοπαθεποτίθεται πως δεν ξέρουμε ότι είμαστε ψυχοπαθείς. Εγ

μως το ήξερα από πάντα. Και ο Ότο το ήξερε. Μάλιστ

ξερε επίσης πως πότε πότε έπρεπε να τους τιμωρώ. Όμως

το δεν κατάφερε να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Τα είχ

πει όλα στον Άντριου και ήταν έτοιμος να σπάσει, έτ

αναγκάστηκα να δράσω. Το απόγευμα που ο Ότο επρόκειτ

α εμφανιστεί στο Σεντ Τζορτζ, μπήκα στο διαμέρισμά το

αφού είχε φύγει, για να αφαιρέσω οτιδήποτε θα μπορούσε ν

με συνδέσει μαζί του – φωτογραφίες, δώρα, γράμματα, τέτοπράγματα. Τότε ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι. Άνοιξ

προσεκτικά το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας, κοίταξα έξ

και, προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα τον Άντριου. Η πρώτ

μου αντίδραση ήταν να μην ανοίξω την πόρτα, αλλ

συνειδητοποίησα πως το αρχικό μου σχέδιο θκαταστρεφόταν. Συγκεκριμένα, είχα σκεφτεί να επισκεφτώ το

Άντριου στο νοσοκομείο την επόμενη μέρα και διακριτικά ν

ου προσφέρω ένα κουταλάκι, έναν αναπτήρα, σύριγγα μια

ρήσης και ένα σακουλάκι με πολύ επιθυμητή ηρωίν

ανακατεμένη με ένα δικό μου σπιτικό μείγμα».



«Ένα θανάσιμο κοκτέιλ;»

«Μπορείς να το πεις και έτσι».

«Και πώς είσαι σίγουρος ότι θα το δεχόταν; Ήξερε πω

ίσαι δολοφόνος».

«Δεν ήξερε πως γνωρίζα ότι το ήξερε. Με παρακολουθείΧάρι. Δεν ήξερε πως ο Ότο μου το είχε πει. Τέλος πάντω

νας ναρκομανής με συμπτώματα στέρησης είναι έτοιμος ν

ιακινδυνεύσει. Όπως, το να εμπιστευτεί κάποιον που θεωρ

πως τον βλέπει σαν πατέρα. Ωστόσο δεν ωφελεί να συζητάμ

ια όλα αυτά πια. Το είχε σκάσει από το νοσοκομείο κα

στεκόταν έξω από την πόρτα».

«Αποφάσισες λοιπόν να του ανοίξεις;»

«Ξέρεις πόσο γρήγορες στροφές παίρνει το ανθρώπιν

μυαλό, Χάρι; Ξέρεις πως εκείνα τα όνειρα με μεγάλεστορίες, που ελίσσονται και εξελίσσονται στο χρόνο και πο

ομίζουμε πως παίρνουν όλη νύχτα, στην πραγματικότητ

εν συμβαίνουν παρά μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτ

πυρετώδους δραστηριότητας του μυαλού; Λίγο πολύ, έτ

αστραπιαία μου ήρθε στο μυαλό να το κάνω να φανεί σαν νταν ο Άντριου Κένσινγκτον πίσω από όλα. Παίρνω όρκο ό

εν είχα σκεφτεί τίποτα μέχρι εκείνη τη στιγμή! Πάτησ

λοιπόν το κουμπί που ανοίγει την πόρτα και περίμενα ν

ανέβει. Στεκόμουν πίσω από την πόρτα με το μαγικό μο



πανί…»

«Αιθέρα».

«…και μετά έδεσα τον Άντριου σε μια καρέκλα, βρήκα τ

σύνεργά του και τη λίγη σκόνη που είχε, για να είμαι σίγουρο

πως θα καθόταν ήσυχος μέχρι να γυρίσω από το θέατρΣτην επιστροφή έφερα κι άλλη σκόνη και ο Άντριου κι εγ

κάναμε πραγματικό γλέντι. Κυριολεκτικά απογειωθήκαμε κ

ταν έφυγα εκείνος κρεμόταν από τη λάμπα στο ταβάνι».

Ξανά το γελάκι. Ο Χάρι συγκεντρώθηκε στο να παίρν

αθιές και ήρεμες ανάσες. Ποτέ δεν είχε φοβηθεί τόσο σ

λόκληρη τη ζωή του.

«Τι εννοείς πως έπρεπε να τους τιμωρήσεις;»

«Τι;»

«Είπες πριν πως έπρεπε να τους τιμωρήσεις».«Α, αυτό. Όπως σίγουρα ξέρεις, οι ψυχοπαθείς είναι συχν

παρανοϊκοί ή υποφέρουν από άλλες εμμονές. Η δική μο

μμονή είναι πως η αποστολή μου στη ζωή είναι να πάρ

κδίκηση για τη φυλή μου».

«Βιάζοντας λευκές γυναίκες;»«Άτεκνες λευκές γυναίκες».

«Άτεκνες;» ρώτησε κατάπληκτος ο Χάρι. Αυτό ήταν έν

κοινό χαρακτηριστικό όλων των θυμάτων το οποίο οι έρευνε

εν είχαν εντοπίσει, και πώς ήταν δυνατόν άλλωστε; Δε

ταν τίποτα παράξενο τόσο νέες γυναίκες να μην έχου



αποκτήσει παιδιά.

«Ακριβώς. Αλήθεια δεν το προσέξατε; Terra nullius , Χάρ

ταν ήρθατε εδώ μας χαρακτηρίσατε νομάδες επειδή δε

καλλιεργούσαμε τη γη. Μας πήρατε τη γη μας, τη βιάσατε κ

η σκοτώσατε μπροστά στα μάτια μας».Ο Τουγούμπα δεν χρειαζόταν να δυναμώσει τη φωνή του

Οι λέξεις ήταν αρκετά δυνατές από μόνες τους. «Ε, λοιπόν,

άτεκνες γυναίκες σας είναι τώρα η δική μου terra nulliu

Χάρι. Κανείς δεν τις έχει γονιμοποιήσει, οπότε δεν ανήκου

σε κανέναν. Απλώς ακολουθώ τη λογική του λευκού κ

κάνω ό,τι και αυτός».

«Όμως το αποκαλείς και μόνος σου εμμονή, Τουγούμπα

Ξέρεις πόσο άρρωστο είναι!»

«Ναι, βέβαια, είναι άρρωστο, αλλά η αρρώστια είνφυσιολογική, Χάρι. Η απουσία αρρώστιας είναι επικίνδυν

ιατί τότε ο οργανισμός σταματάει να αμύνεται και γρήγορ

ιαλύεται. Όμως τις εμμονές, Χάρι, μην τις υποτιμά

Υπάρχουν σε κάθε κουλτούρα. Πάρε τη δική σου, γ

παράδειγμα. Στον χριστιανισμό μιλάει κανείς ανοιχτά για τπόσο δύσκολο είναι να έχεις πίστη, πώς οι αμφιβολίε

ασανίζουν και τον πιο ειλικρινή και ευσεβή κληρικό. Αλλ

και μόνο η παραδοχή της αμφιβολίας δεν δείχνει πως

πίστη με την οποία επιλέγει να ζήσει ο καθένας είναι μ



μμονη ιδέα, μια ιδέα εναντίον της οποίας μάχεται η λογικ

ου; Δεν θα έπρεπε να αποκηρύσσει κανείς τις εμμονές το

όσο εύκολα, Χάρι. Στην άλλη άκρη του ουράνιου τόξο

μπορεί να υπάρχει μια ανταμοιβή».

Ο Χάρι έγειρε πίσω στο κρεβάτι. Προσπαθούσε να μσκέφτεται την Μπιργκίτα, το γεγονός ότι δεν είχε κάν

παιδιά.

«Και πώς το ήξερες ότι δεν είχαν παιδιά;» άκουσε το

αυτό του να ρωτάει με βραχνή φωνή.

«Ρώτησα».

«Πώς…»

«Μερικές είπαν πως είχαν παιδί γιατί νόμιζαν πως θα τ

λυπόμουν αν έλεγαν ότι έχουν να φροντίσουν ένα τσούρμ

κουτσούβελα. Είχαν τριάντα δευτερόλεπτα να το αποδείξουΜια μάνα που δεν κουβαλάει πάντα μια φωτογραφία τη

μαζί με το παιδί της δεν είναι μάνα, αν θες τη γνώμη μου».

Ο Χάρι ξεροκατάπιε. «Γιατί ξανθιές;»

«Αυτό δεν είναι απαράβατος κανόνας. Απλώς μειώνει τ

πιθανότητες να ρέει το αίμα της φυλής μου στις φλέβεους».

Ο Χάρι προσπάθησε να μη σκέφτεται το κατάλευκο δέρμ

ης Μπιργκίτα.

Ο Τουγούμπα γέλασε σιγανά. «Βλέπω πως είναι πολλ

που θέλεις να ξέρεις, Χάρι, όμως οι συζητήσεις από το κινητ



κοστίζουν, και ιδεαλιστές σαν εμένα δεν είναι πλούσιο

Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και τι να μην κάνεις». Έκλεισε τ

ηλέφωνο.

Το σούρουπο έπεφτε γοργά ρίχνοντας μια γκρίζα σκοτεινι

στο δωμάτιο κατά τη διάρκεια της κουβέντας. Στη χαραμάδης πόρτας εμφανίστηκαν δυο περιστρεφόμενες κεραίες απ

κατσαρίδα, που ερευνούσαν αν το έδαφος ήταν ελεύθερο.

Χάρι κουλουριάστηκε και κουκουλώθηκε με το σεντόνι. Στ

σκεπή έξω από το παράθυρο ένα μοναχικό κουκαμπούρ

εκίνησε το βραδινό του κονσέρτο και το Κινγκς Κρο

τοιμάστηκε για ακόμα μία μακριά νύχτα.

Ο Χάρι ονειρευόταν την Κριστίν. Είναι πιθανόν αυτό να έγινια δύο δευτερόλεπτα του ύπνου REM, όμως ήταν μισή ζω

που ξετυλίχτηκε και μπορεί να πήρε πολύ περισσότερο χρόν

Εκείνη φορούσε την πράσινη ρόμπα του, του χάιδεψε τ

μαλλιά και του είπε να τη συνοδεύσει. Εκείνος τη ρώτησε πο

μως εκείνη στεκόταν στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα με τκουρτίνες να ανεμίζουν γύρω της, και τα παιδιά στην πίσ

αυλή να κάνουν τόση φασαρία, που δεν άκουσε τη

απάντησή της. Κάθε τόσο τον θάμπωνε ο ήλιος και τη

χανε τελείως από τα μάτια του.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι και πλησίασε για να ακούσει



ου έλεγε, όμως εκείνη γέλασε με ένα κελαρυστό γέλιο, έτρε

ξω στο μπαλκόνι, σκαρφάλωσε στα κάγκελα και αιωρήθηκ

στον αέρα σαν πράσινο μπαλόνι. Πετούσε πάνω από τ

σκεπές των σπιτιών φωνάζοντας: «Ελάτε όλοι, ελάτε όλοι!

Αργότερα στο όνειρο γυρνούσε εκείνος σε όλους όσους ήξεκαι ρωτούσε πού γινόταν το πάρτι, αλλά είτε δεν ήξεραν εί

ίχαν ήδη φύγει. Μετά κατέβηκε στην υπαίθρια πισίνα το

Φρόνιερ, όμως δεν είχε λεφτά για εισιτήριο και αναγκάστηκ

α πηδήσει πάνω από τον φράχτη.

Όταν βρέθηκε στην άλλη πλευρά, διαπίστωσε πως είχ

δαρθεί και άφηνε μια κλωστή από αίμα πίσω του πάνω στ

ορτάρι, στα πλακάκια και στα σκαλιά για τον βατήρ

καταδύσεων των δέκα μέτρων. Δεν υπήρχε κανείς άλλος εκ

τσι ξάπλωσε ανάσκελα και κοίταζε τον ουρανό ενώ άκουγις σταγόνες από το αίμα που έπεφταν και χτυπούσαν στη

άκρη της πισίνας κάτω χαμηλά. Ψηλά, μπροστά από το

λιο, του φάνηκε πως διέκρινε μια πράσινη φιγούρα ν

αιωρείται. Έβαλε τα χέρια του μπροστά στα μάτια του σα

κιάλια και τότε την είδε καθαρά. Ήταν όμορφη και σχεδόιάφανη.

Κάποια στιγμή τον ξύπνησε ένας θόρυβος που μπορεί ν

ταν πυροβολισμός, και έμεινε να ακούει τη βροχή και τ



φασαρία της νυχτερινής ζωής στο Κινγκς Κρος. Ύστερα απ

λίγο κοιμήθηκε πάλι και ονειρεύτηκε ξανά την Κριστίν, ή έτ

ου φάνηκε, για όλη την υπόλοιπη νύχτα. Μόνο που κάποιε

φορές είχε κόκκινα μαλλιά και μιλούσε σουηδικά.



Η

20

ΕΝΑΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ, ΟΙ ΣΑΥΡΕΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ

ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΤΑ ΚΙΝΗΤΑ

ώρα ήταν εννιά.Ο Λίμπι ακούμπησε το μέτωπό του στην πόρτα κ

κλεισε τα μάτια του. Δυο αστυνομικοί με μαύρα αλεξίσφαιρ

ιλέκα στέκονταν δίπλα του και παρακολουθούσα

προσεκτικά. Είχαν τα όπλα τους έτοιμα. Πίσω τους στ

σκαλιά στέκονταν ο Γουάτκινς, ο Γιονγκ και ο Χάρι.«Εδώ είμαστε» είπε ο Λίμπι και έβγαλε το εργαλείο για ν

ιαρρήξει την κλειδαριά.

«Προσέξτε να μην αγγίξετε τίποτα αν το διαμέρισμα είν

άδειο!» ψιθύρισε ο Γουάτκινς στους αστυνομικούς.



Ο Λίμπι στάθηκε στο πλάι και άνοιξε την πόρτα στους δυ

αστυνομικούς, που μπήκαν στο διαμέρισμα κρατώντας και μ

α δυο τους χέρια τα όπλα τους προτεταμένα.

«Σίγουρα δεν υπάρχει συναγερμός;» ψιθύρισε ο Χάρι.

«Ελέγξαμε όλες τις εταιρείες ασφάλειας της πόλης, κκανένας δεν έχει κάνει εγκατάσταση σε αυτό το διαμέρισμα

ίπε ο Γουάτκινς.

«Σσσς, τι είναι αυτός ο θόρυβος;» ρώτησε ο Γιονγκ. Όλ

έντωσαν τα αυτιά τους αλλά δεν άκουσαν τίποτ

ασυνήθιστο.

«Καταρρίπτεται η θεωρία του ειδικού στις βόμβες» είπε

Γουάτκινς ξερά.

Ένας από τους αστυνομικούς βγήκε πάλι έξω. «Εντάξε

ίπε. Έβγαλαν μια βαθιά ανάσα ανακούφισης και μπήκαμέσα. Ο Γιονγκ προσπάθησε να ανάψει το φως στο χο

μως δεν λειτουργούσε.

«Παράξενο» είπε και δοκίμασε να ανοίξει το φως στ

μικρό αλλά καθαρό και τακτοποιημένο καθιστικό, όμως ού

αυτό λειτουργούσε. «Κάποια ασφάλεια πρέπει να έχει καεί».«Δεν πειράζει» είπε ο Γουάτκινς. «Έχει αρκετό φως εδ

μέσα για να κάνουμε την έρευνά μας. Χάρι, εσύ πήγαινε στη

κουζίνα. Λίμπι, στο μπάνιο. Γιονγκ;»

Ο Γιονγκ στεκόταν μπροστά στον υπολογιστή στο γραφε

ίπλα στο παράθυρο του καθιστικού. «Έχω έν



προαίσθημα…» είπε. «Λίμπι, πάρε τον φακό και έλεγξε το

πίνακα με τις ασφάλειες στο χολ».

Ο Λίμπι βγήκε έξω και αμέσως ήρθε το φως και ζωντάνεψ

υπολογιστής. «Διάολε!» είπε καθώς επέστρεφε στ

καθιστικό. «Υπήρχε μια κλωστή δεμένη γύρω από τηασφάλεια την οποία έβγαλα πρώτα. Την ακολούθησα κατ

μήκος του τοίχου και μπαίνει μέσα στην πόρτα».

«Υπάρχει ηλεκτρονική κλειδαριά, έτσι δεν είναι;

ασφάλεια ήταν συνδεδεμένη με την κλειδαριά με τέτοιο

ρόπο, που κόπηκε το ηλεκτρικό όταν ανοίξαμε την πόρτα.

χος που άκουσα ήταν ο ανεμιστήρας του κομπιούτερ πο

σβησε» διαπίστωσε ο Γιονγκ πιέζοντας τα πλήκτρα το

πολογιστή. «Αυτό το μηχάνημα έχει γρήγορη ανάκτηση,

τσι μπορούμε να δούμε τι προγράμματα λειτουργούσαν πρκλείσει». Μια γαλάζια εικόνα της Γης εμφανίστηκε στη

θόνη και ένας χαρωπός, κουδουνιστός ήχος ακούστηκε απ

α ηχεία. «Το κατάλαβα!» είπε. «Πανούργε μπάσταρδ

Βλέπετε;» έδειξε μια εικόνα στην οθόνη.

«Γιονγκ, για όνομα του Θεού, ας μη χάνουμε την ώρα μαμε αυτό» είπε ο Γουάτκινς.

«Σερ, μπορώ να δανειστώ το κινητό σας για λίγο;»

μικροκαμωμένος Κινέζος άρπαξε το Nokia του Γουάτκιν

ωρίς να περιμένει απάντηση. «Ποιος είναι ο αριθμός εδώ;»



Ο Χάρι διάβαζε φωναχτά τον αριθμό του τηλεφώνου πο

ταν δίπλα στον υπολογιστή και ο Γιονγκ το

πληκτρολογούσε στο κινητό. Ύστερα πάτησε «κλήση». Τ

ηλέφωνο χτύπησε και συγχρόνως ακούστηκε ένα έντον

ουητό από το κομπιούτερ, η εικόνα στην οθόνη αναπήδησκαι την κάλυψε ολόκληρη.

«Σσσς» είπε ο Γιονγκ. Σε λίγα δευτερόλεπτα ακούστηκ

να μπιπ και ο Γιονγκ έκλεισε βιαστικά το κινητό.

Μεταξύ των φρυδιών του Γουάτκινς σχηματίστηκε μ

αθιά ρυτίδα. «Για όνομα του Θεού, τι κάνεις εκεί Γιονγκ;»

«Σερ, φοβάμαι πως, τελικά, ο Τουγούμπα είχε βάλ

συναγερμό για εμάς. Και ενεργοποιήθηκε».

«Εξηγήσου, λοιπόν!» φώναξε ο Γουάτκινς και φαινότα

καθαρά πως είχε φτάσει στα όρια της υπομονής του.«Βλέπετε το πρόγραμμα που εμφανίστηκε; Πρόκειται γ

κοινή υπηρεσία απάντησης κλήσεων της τηλεφωνίας, μέσ

μόντεμ. Πριν ο Τουγούμπα φύγει, υπαγορεύει το μήνυμά το

στον υπολογιστή μέσα από αυτό το μικρόφωνο. Ότα

ηλεφωνεί κάποιος ενεργοποιείται το πρόγραμμα, παίζει τμήνυμα του Τουγούμπα και μετά το μπιπ που ακούσατ

μπορεί να αφήσει το δικό του μήνυμα».

«Γιονγκ, ξέρω τι είναι ο αυτόματος τηλεφωνητής. Πο

ίναι εδώ το νόημα;»

«Σερ, ακούστηκε κανένα μήνυμα πριν από το μπιπ ότα



ηλεφώνησα;»

«Όχι…»

«Αυτό συμβαίνει επειδή το μήνυμα δόθηκε αλλά δε

καταγράφηκε».

Ο Γουάτκινς άρχισε να μπαίνει στο νόημα. «Δηλαδή, αυτπου λες είναι πως όταν έπεσε το ηλεκτρικό και έσβησε

πολογιστής, έσβησε και ο τηλεφωνητής με το μήνυμα το

Τουγούμπα;»

«Ακριβώς, σερ». Οι αντιδράσεις του Γιονγκ ήταν περίεργε

μερικές φορές. Όπως τώρα, που το χαμογελαστό πρόσωπ

ου έλαμπε: «Αυτός είναι ο συναγερμός του, σερ».

Ο Χάρι δεν χαμογελούσε καθόλου όταν συνειδητοποίησ

ο μέγεθος της καταστροφής. «Έτσι, το μόνο που έχει ν

κάνει ο Τουγούμπα είναι να καλέσει τον αριθμό του και νακούσει πως λείπει το μήνυμά του, για να καταλάβει ό

κάποιος μπήκε στο διαμέρισμά του. Και αυτός ο κάποιο

έρει πως είμαστε εμείς».

Σιωπή στο δωμάτιο.

«Δεν πρόκειται να εμφανιστεί εδώ χωρίς να τηλεφωνήσπρώτα» είπε ο Λίμπι.

«Γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο» βλαστήμησε ο Γουάτκινς.

«Μπορεί να τηλεφωνήσει οποιαδήποτε στιγμή» είπε

Χάρι. «Πρέπει να κερδίσουμε χρόνο. Καμιά πρόταση;»



«Χμμ» πρότεινε ο Γιονγκ «μπορούμε να μιλήσουμε με τη

ηλεφωνική εταιρεία και να τους ζητήσουμε να μπλοκάρου

ον αριθμό, βάζοντας ένα μήνυμα για προσωρινή βλάβη».

«Και αν τηλεφωνήσει στην εταιρεία;»

«Βλάβη στα καλώδια της περιοχής που οφείλεται σε…εε… εκσκαφή».

«Δεν είναι πολύ πιστευτό. Θα τηλεφωνήσει στον γείτον

α το επιβεβαιώσει» είπε ο Λίμπι.

«Πρέπει να κοπούν τα τηλέφωνα ολόκληρης τη

περιοχής» πρότεινε ο Χάρι. «Μπορείς να το κάνει

Γουάτκινς, σερ;»

Ο Γουάτκινς ξύστηκε πίσω από το αυτί του. «Το απόλυτ

άος. Γιατί στον δαίμονα…;»

«Είναι επείγον, σερ!»«Γαμώτο! Δώσε μου το τηλέφωνο, Γιονγκ. Αυτό θα τ

λύσει ο Μακόρμακ. Ό,τι και να γίνει, δεν μπορούμε ν

κόψουμε τα τηλέφωνα μιας ολόκληρης περιοχής για πολλ

ώρα, Χόλι. Πρέπει να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε την επόμεν

κίνηση. Γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο!»

Η ώρα ήταν εντεκάμισι.

«Τίποτα» είπε ο Γουάτκινς απογοητευμένος. «Ούτε τ

παραμικρό καταραμένο μήνυμα!»



«Ε, δεν περιμέναμε και να μας αφήσει μήνυμα για να μα

πει πού την έχει» σχολίασε ο Χάρι.

Ο Λίμπι βγήκε από το υπνοδωμάτιο κουνώντας το κεφά

ου αρνητικά. Ούτε ο Γιονγκ, που είχε πάει από το υπόγει

μέχρι τη σοφίτα, δεν είχε τίποτα ενδιαφέρον να αναφέρεΒρίσκονταν όλοι στο καθιστικό.

«Είναι παράξενο» είπε ο Χάρι. «Αν είχαμε ψάξει ο ένας τ

ιαμέρισμα του άλλου, κάτι θα είχαμε βρει. Ένα ενδιαφέρο

ράμμα, ένα λεκιασμένο πορνοπεριοδικό, μια φωτογραφ

νός παλιού έρωτα, έναν λεκέ σε σεντόνι, κάτι τέλος πάντω

Και αυτός ο τύπος είναι κατά συρροή δολοφόνος και δε

ρήκαμε τίποτα απολύτως που να μαρτυράει πως έχει κάποι

ωή».

«Δεν έχω ξαναδεί τόσο τακτοποιημένο διαμέρισμα εργένποτέ μου» είπε ο Λίμπι.

«Υπερβολικά τακτοποιημένο» παρατήρησε ο Γιονγ

Είναι σχεδόν αλλόκοτο».

«Σίγουρα κάτι παραβλέψαμε» υπέθεσε ο Χάρι κοιτάζοντα

ο ταβάνι.«Ψάξαμε παντού» είπε ο Γουάτκινς. «Αν υπάρχει κάποι

χνος, δεν βρίσκεται εδώ. Το μόνο που κάνει ο τύπος πο

μένει εδώ είναι να τρώει, να κοιμάται, να βλέπει τηλεόρασ

α κάνει την ανάγκη του και να αφήνει μηνύματα στο

ηλεφωνητή του υπολογιστή του».



«Έχεις δίκιο» διέκοψε ο Χάρι. «Εδώ δεν ζει ο δολοφόνο

Τουγούμπα. Εδώ ζει ένας πολύ φυσιολογικός τύπος, που δε

ρειάζεται να ανησυχεί μήπως δει κανείς τα χαρτιά του. Όμω

ι γίνεται με τον άλλο; Μήπως έχει κάποιον άλλο χώρο; Έν

άλλο διαμέρισμα ή εξοχικό;»«Τίποτα δεν υπάρχει στο όνομά του πάντως» είπε

Γιονγκ. «Το έλεγξα εξαρχής».

Χτύπησε το κινητό. Ήταν ο Μακόρμακ. Είχε μιλήσει με τη

ηλεφωνική εταιρεία. Στο επιχείρημα πως επρόκειτο γ

ήτημα ζωής ή θανάτου είχαν απαντήσει ότι θα μπορούσ

πίσης να είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου και για τους γείτονε

αν, ας πούμε, χρειάζονταν εσπευσμένως ασθενοφόρο. Όμω

με λίγη βοήθεια από το γραφείο του δημάρχου, ο Μακόρμα

ίχε καταφέρει να μπλοκαριστούν οι τηλεφωνικές γραμμέμέχρι τις επτά το βράδυ.

«Και τώρα τίποτα δεν μας εμποδίζει να κάνουμε κάν

σιγάρο εδώ μέσα» είπε ο Λίμπι και έβγαλε ένα λεπτ

πουράκι. «Να ρίξουμε στάχτες στα χαλιά και να αφήσουμ

ρόμικες πατημασιές στην είσοδο. Έχει κανείς φωτιά;»Ο Χάρι έβγαλε ένα σπιρτόκουτο από την τσέπη του κ

άναψε ένα σπίρτο. Μετά έμεινε να κοιτάζει το κουτί. Κάτι το

ράβηξε το ενδιαφέρον. «Ξέρετε τι ιδιαίτερο έχει αυτό τ

σπιρτόκουτο;» ρώτησε.



Οι άλλοι έγνεψαν αρνητικά.

«Λέει ότι είναι αδιάβροχο. “Για εσένα που περιπλανιέσ

στα βουνά και στις θάλασσες” γράφει. Είναι κανείς από εσά

που κουβαλάει αδιάβροχα σπίρτα;»

Και πάλι αρνητικό γνέψιμο.«Κάνω λάθος αν υποθέσω πως πρέπει κάποιος να πάει σ

ιδικό μαγαζί για να αγοράσει τέτοια σπίρτα και πω

κοστίζουν κάτι παραπάνω απ’ ό,τι συνήθως;»

Οι άλλοι ανασήκωσαν τους ώμους τους.

«Πάντως δεν είναι συνηθισμένα. Εγώ δεν τα έχω ξαναδεί

ίπε ο Λίμπι.

Ο Γουάτκινς κοίταξε το κουτί πιο προσεκτικά. «Νομίζω ό

γαμπρός μου έχει τέτοια στο σκάφος του» είπε.

«Αυτό μου το έδωσε ο Τουγούμπα» επισήμανε ο ΧάρΣτην κηδεία».

Σιωπή. Ο Γιονγκ ξερόβηξε. «Κρέμεται η φωτογραφία ενό

στιοφόρου στον διάδρομο» είπε διστακτικά.

Η ώρα ήταν μία.

«Χίλια ευχαριστώ για τη βοήθεια, Λιζ» είπε ο Γιονγκ κ

άφησε το κινητό. «Το βρήκαμε! Είναι στη μαρίνα Λέιντι Μπ

και είναι καταχωρισμένο σε κάποιον Γκερτ Βαν Χόος».

«ΟΚ» είπε ο Γουάτκινς. «Γιονγκ, εσύ μένεις εδώ με δυ



οηθούς σε περίπτωση που επιστρέψει ο Τουγούμπα.

Λίμπι, ο Χάρι κι εγώ παίρνουμε το αυτοκίνητο και φεύγουμ

ολίδα».

Δεν είχε πολλή κίνηση στον δρόμο και το καινούργ

Toyota του Λίμπι γουργούριζε ικανοποιημένο, τρέχοντας μκατόν είκοσι στον αυτοκινητόδρομο Νιου Σάουθ.

«Θα ζητήσουμε ενισχύσεις, σερ;» ρώτησε ο Λίμπι.

«Αν ο τύπος βρίσκεται εκεί, τρεις άντρες είναι περισσότερ

από αρκετοί» είπε ο Γουάτκινς. «Σύμφωνα με τον Γιονγκ, δ

χει δηλωμένο όπλο και έχω την αίσθηση πως δεν είναι

ύπος που θα τραβήξει πιστόλι».

Ο Χάρι δεν κατάφερε να συγκρατηθεί. «Τι είδους αίσθησ

ίναι αυτή, σερ; Η ίδια που σου είπε πως ήταν καλή ιδέα ν

ιαρρήξουμε το διαμέρισμα; Η ίδια που συμβούλευσε να έχ Μπιργκίτα τον ραδιοπομπό στην τσάντα της;»

«Χόλι. Εγώ…»

«Απλώς ρωτάω, σερ. Αν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμ

ην αίσθησή σου ως οδηγό για οτιδήποτε, τότε σημαίνει πω

λαμβάνοντας υπόψη αυτά που έχουν γίνει μέχρι τώρσίγουρα θα κραδαίνει ένα όπλο. Όχι πως…»

Ο Χάρι κατάλαβε ότι είχε υψώσει τη φωνή του κ

σταμάτησε. Όχι τώρα, είπε στον εαυτό του. Όχι ακόμ

Χαμηλώνοντας τη φωνή του συνέχισε τη φράση του. «Ό

πως με νοιάζει. Ίσα ίσα, αυτό σημαίνει πως μπορώ να το



κάνω κόσκινο στο μολύβι».

Ο Γουάτκινς προτίμησε να μην απαντήσει. Κοίτα

ολωμένος έξω από το παράθυρο καθώς έτρεχαν σιωπηλο

Από το καθρεφτάκι ο Χάρι είδε το επιφυλακτικό, αινιγματικ

αμόγελο του Λίμπι.

Η ώρα ήταν μιάμιση.

«Λέιντι Μπέι Μπιτς» είπε ο Λίμπι και έδειξε με τ

άχτυλο. «Ταιριαστό όνομα» συνέχισε. «Είναι η νούμερο ένπαραλία των γκέι στο Σίδνεϊ».

Αποφάσισαν να παρκάρουν έξω από τον φράχτη τη

μαρίνας και πέρασαν ένα ανάχωμα με γρασίδι κατεβαίνοντα

με τα πόδια προς το λιμανάκι, όπου τα κατάρτιστριμώχνονταν στις δυο πλευρές μικρών πλωτών μόλω

Στην είσοδο καθόταν ένας νυσταλέος φύλακας που φορούσ

μια ξεθωριασμένη από τον ήλιο μπλε φόρμα. Πετάχτηκ

πάνω όταν ο Γουάτκινς τού έδειξε το σήμα του, και του

ξήγησε πού βρισκόταν το σκάφος του Γκερτ Βαν Χόος.«Είναι κανείς επάνω;» ρώτησε ο Χάρι.

«Όχι, απ’ όσο ξέρω» απάντησε ο φύλακας. Είναι λίγ

ύσκολο να παρακολουθείς τα πάντα το καλοκαίρι, αλλά δε

ομίζω πως έχει έρθει κανείς στο σκάφος εδώ και κάνα δυ

μέρες».



«Έχει έρθει όμως κάποιος τις τελευταίες μέρες;»

«Ναι, αν θυμάμαι καλά. Ο κύριος Βαν Χόος ήταν εδ

αργά το Σάββατο το βράδυ. Συνήθως παρκάρει κοντά στ

ερό. Έφυγε αργότερα την ίδια νύχτα».

«Και από τότε δεν ξανάρθε στο σκάφος;» ρώτησε Γουάτκινς.

«Όχι στη βάρδια μου. Αλλά ευτυχώς είμαστε αρκετ

φύλακες».

«Ήταν μόνος του όταν τον είδες;»

«Απ’ όσο θυμάμαι, ναι».

«Κουβαλούσε τίποτα μαζί του στο σκάφος;»

«Ίσως. Δεν θυμάμαι. Οι περισσότεροι κάτι κουβαλάνε».

«Μπορείς να μας περιγράψεις στα γρήγορα τον κύριο Βα

Χόος;» ρώτησε ο Χάρι.Ο φύλακας έξυσε το κεφάλι του. «Χμμ, όχι, η αλήθει

ίναι πως δεν μπορώ».

«Γιατί όχι;» ρώτησε έκπληκτος ο Γουάτκινς.

Ο φύλακας φάνηκε αμήχανος. «Για να είμαι ειλικρινή

ομίζω ότι όλοι οι Αβορίγινες είναι ίδιοι».Ο ήλιος λαμπύριζε στο νερό μέσα στη μαρίνα, αλλά π

ξω τα κύματα φούσκωναν μεγάλα και βαριά. Ο Χάρι ένιωθ

ον αέρα πιο δροσερό εδώ, καθώς πλησίαζαν προσεκτικ

από τους πλωτούς μόλους. Αναγνώρισε το όνομα το

σκάφους –«Αδελαΐς»– και τον αριθμό νηολογίου γραμμέν



με μπογιά στο πλευρό του. Το «Αδελαΐς» δεν ήταν από τ

μεγαλύτερα σκάφη στη μαρίνα, αλλά φαινόταν φροντισμέν

Ο Γιονγκ τούς είχε εξηγήσει πως μόνο σκάφη με μηχανέ

από ένα συγκεκριμένο μέγεθος και πάνω χρειαζόταν ν

ηλωθούν, κι έτσι εντέλει ήταν τυχεροί ως προς αυτό. Τόσο καλύτερο, αφού ο Χάρι είχε τη δυσάρεστη αίσθηση ότι

ύχη τούς είχε εγκαταλείψει. Η σκέψη πως η Μπιργκίτα μπορ

α βρισκόταν πάνω στο σκάφος έκανε την καρδιά του ν

ροντοχτυπά.

Ο Γουάτκινς έκανε νόημα στον Λίμπι να ανέβει πρώτο

στο σκάφος. Ο Χάρι απασφάλισε το όπλο του και σημάδεψ

προς την μπουκαπόρτα που οδηγούσε στο σαλόνι, καθώς

Λίμπι έβαλε το πόδι του προσεκτικά στο κατάστρωμα τη

πρύμνης. Ο Γουάτκινς μπερδεύτηκε στο σκοινί της άγκυρακαθώς ανέβαινε στο σκάφος και ξαπλώθηκε φαρδύς πλατύ

στο κατάστρωμα, με έναν γδούπο. Στάθηκαν ακίνητοι κ

άκουγαν, όμως το μόνο που ακουγόταν ήταν ο αέρας και

παφλασμός των κυμάτων στο κύτος του σκάφους.

μπουκαπόρτα και η πόρτα του κουβούκλιου της πρύμνηταν κλειδωμένες με λουκέτα. Ο Λίμπι έβγαλε το εργαλε

ιάρρηξης και στρώθηκε στη δουλειά. Σε μερικά λεπτά είχ

αφαιρέσει και τα δύο λουκέτα.

Ο Λίμπι άνοιξε την μπουκαπόρτα του σαλονιού και ο Χά



κατέβηκε πρώτος. Ήταν σκοτεινά εκεί κάτω και στάθηκ

ανακούρκουδα με προτεταμένο το πιστόλι μέχρι να κατεβεί

Γουάτκινς και να ανοίξει τις κουρτίνες. Ήταν ένα απλό, αλλ

καλόγουστα εξοπλισμένο σκάφος. Το σαλόνι είχ

κατασκευαστεί από μαόνι, όμως κατά τα άλλα το εσωτερικεν είχε υπερβολικές πολυτέλειες. Ένας θαλάσσιος χάρτη

ρισκόταν τυλιγμένος στο τραπέζι. Από πάνω του κρεμόταν

φωτογραφία ενός νεαρού πυγμάχου.

«Μπιργκίτα!» φώναξε ο Χάρι. «Μπιργκίτα!» Ο Γουάτκιν

ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του Χάρι.

Δεν είναι εδώ» επιβεβαίωσε ο Λίμπι, αφού κοίταξε παντο

από την πλώρη ως την πρύμνη. Ο Γουάτκινς στεκόταν με τ

κεφάλι μέσα στο κουβούκλιο του πίσω καταστρώματος.

«Μπορεί όμως να ήταν εδώ» είπε ο Χάρι κοιτάζοντας τ

άλασσα. Ο άνεμος είχε δυναμώσει και τα κύματα στ

ανοιχτά είχαν αρχίσει να αφρίζουν.

«Καλύτερα να φέρουμε τους ιατροδικαστές εδώ να δούμι μπορούν να βρουν» πρότεινε ο Γουάτκινς και ίσιωσε τ

κορμί του. «Το μόνο που μπορεί να σημαίνει αυτό εδώ είν

πως υπάρχει και κάποιο άλλο μέρος το οποίο δε

νωρίζουμε».

«Ή…» είπε ο Χάρι.



«Σαχλαμάρες! Κάπου την έχει κρύψει και είναι μόνο θέμ

ρόνου να τη βρούμε».

Ο Χάρι κάθισε. Ο αέρας φυσούσε και ανακάτευε τα μαλλ

ου. Ο Λίμπι προσπάθησε να ανάψει ένα πουράκι αλλά μετ

από μερικές προσπάθειες το εγκατέλειψε. «Τι κάνουμε τώραώτησε.

«Βγαίνουμε το γρηγορότερο έξω από το σκάφος» είπε

Γουάτκινς. «Μπορεί να μας δει από τον δρόμο, αν έρχετ

προς τα εδώ».

Σηκώθηκαν, έκλεισαν τα λουκέτα και ο Γουάτκινς έκαν

να μεγάλο βήμα πάνω από το σκοινί της άγκυρας για να μη

μπουρδουκλωθεί πάλι. Ο Λίμπι στάθηκε ακίνητος.

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε ο Χάρι.

«Δεν είμαι ειδικός στα σκάφη, αλλά είναι φυσιολογικαυτό;»

«Ποιο;»

«Να ρίχνεις άγκυρα όταν είσαι δεμένος από πλώρη κ

από πρύμνη;»

Κοιτάχτηκαν.«Βοήθησέ με να τραβήξω την άγκυρα» είπε ο Χάρι.

Η ώρα ήταν τρεις.

Το αυτοκίνητο έτρεχε μουγκρίζοντας, τα σύννεφ



κυνηγιούνταν αλαφιασμένα στον ουρανό, τα δέντρα κατ

μήκος του δρόμου τραντάζονταν και παράδερναν, το γρασί

στο πλάι του δρόμου είχε ισοπεδωθεί και ο ασύρματος έκαν

παράσιτα. Ο ήλιος είχε χλωμιάσει και φευγαλέες σκιέ

μαύριζαν τη θάλασσα από την κάτω πλευρά του δρόμου.Ο Χάρι καθόταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, όμω

εν έβλεπε την καταιγίδα που μαινόταν γύρω τους. Έβλεπ

μόνο το γλιστερό πράσινο σκοινί που είχαν τραβήξει από τ

άλασσα με σπασμωδικές κινήσεις. Οι σταγόνες έσταζαν στ

άλασσα σαν γυαλιστερά κομματάκια κρυστάλλου, και βαθ

κάτω είχαν δει ένα λευκό περίγραμμα να ανεβαίνει αργά προ

ην επιφάνεια.

Σε κάποιες καλοκαιρινές διακοπές τον είχε πάρει

πατέρας του στο ψάρεμα, με μια βάρκα με κουπιά, και είχαπιάσει έναν ιππόγλωσσο. Ήταν λευκός και απίστευτ

μεγάλος – και το στόμα του Χάρι είχε στεγνώσει και τα χέρ

ου έτρεμαν. Η μητέρα και η γιαγιά του είχαν χτυπήσει τ

έρια τους με ενθουσιασμό, όταν εκείνοι είχαν μπει στη

κουζίνα με την ψαριά τους, και είχαν αρχίσει αμέσως νκαθαρίζουν και να κόβουν τα παγωμένα ψάρια που έσταζα

αίμα, με μεγάλα γυαλιστερά μαχαίρια. Όλο το υπόλοιπ

καλοκαίρι ο Χάρι ονειρευόταν τον τεράστιο ιππόγλωσσ

μέσα στη βάρκα, με τα γουρλωτά μάτια του και με μ

παγωμένη έκφραση τρόμου, σαν να μην πίστευε πω



πράγματι ψοφούσε. Τα επόμενα Χριστούγεννα ο Χάρι βρήκ

κάτι μεγάλα άσπρα κομμάτια στο πιάτο του και ο πατέρας το

ου διηγούνταν με περηφάνια πως εκείνος και ο Χάρι είχα

ψαρέψει ιππόγλωσσους στο Ισφιούρ. «Σκεφτήκαμε ν

οκιμάσουμε κάτι καινούργιο αυτά τα Χριστούγεννα» είχε π μητέρα του. Είχε γεύση από θάνατο και συμφορά, και

Χάρι είχε φύγει από το τραπέζι με δάκρυα στα μάτια από λύπ

και αγανάκτηση.

Και τώρα ο Χάρι καθόταν στο πίσω κάθισμα καθώς τ

αυτοκίνητο έτρεχε στον δρόμο, έκλεινε τα μάτια του κ

βλεπε τον εαυτό του να κοιτάζει μέσα στο νερό, όπου κά

που έμοιαζε με μέδουσα μάζευε τα κόκκινα πλοκάμια του μ

κάθε τράβηγμα του σκοινιού, σταματούσε και τα άπλων

ανά, μέχρι το επόμενο τράβηγμα. Καθώς πλησίαζε στηπιφάνεια του νερού τα άπλωσε σαν βεντάλι

προσπαθώντας να κρύψει το γυμνό λευκό κορμί από κάτω

Το σκοινί ήταν τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό της και τ

άψυχο κορμί φαινόταν ξένο και άγνωστο στον Χάρι.

Όταν όμως τη γύρισαν ανάσκελα, ο Χάρι το ένιωσε ξανταν η έκφραση από εκείνο το καλοκαίρι. Θολά μάτια με μ

κπληκτη, κατηγορηματική τελευταία ερώτηση: Αυτό είν

λο; Ο σκοπός είναι να τελειώνει έτσι; Είναι η ζωή και

άνατος στ’ αλήθεια τόσο μπανάλ;



«Αυτή είναι;» ρώτησε ο Γουάτκινς και ο Χάρι απάντησ

αρνητικά.

Όταν επανέλαβε την ερώτηση, ο Χάρι είδε τις ωμοπλάτ

ης να εξέχουν. Το δέρμα της ήταν κόκκινο με μια λευκ

λωρίδα στο σημείο που ήταν οι τιράντες του μπικίνι της.«Είχε καεί από τον ήλιο» απάντησε σαστισμένος. «Μο

ίχε ζητήσει να της βάλω κρέμα στην πλάτη. Είπε πως μ

μπιστευόταν. Αλλά κάηκε».

Ο Γουάτκινς στάθηκε μπροστά του και έβαλε τα χέρια το

στους ώμους του Χάρι. «Δεν φταις εσύ, Χάρι. Με ακούς; Θ

ινόταν έτσι κι αλλιώς. Δεν φταις εσύ».

Είχε σκοτεινιάσει αισθητά τώρα και οι ριπές του αέρα έπεφτα

με τόση δύναμη, που οι μεγάλοι ευκάλυπτοι σείονταν κ

κουνούσαν τα κλαδιά τους σαν να ήθελαν να ξεριζωθούαπό το έδαφος και να περιπλανηθούν, όπως συνέβαινε με τ

φονικά τρίφιδα του Τζον Γουίνταμ, που ζωντάνευαν από τη

καταιγίδα που μαινόταν.

«Οι σαύρες τραγουδάνε» είπε ξαφνικά ο Χάρι από το πίσ

κάθισμα. Ήταν οι πρώτες λέξεις που ακούστηκαν από τστιγμή που είχαν μπει στο αυτοκίνητο. Ο Γουάτκινς γύρισ

πίσω και ο Λίμπι τον κοίταξε από το καθρεφτάκι. Ο Χά

ερόβηξε.

«Ο Άντριου το είχε πει μια φορά. Ότι οι σαύρες και

άνθρωποι από την οικογένεια των σαυρών είχαν τη δύναμ



α φέρουν βροχή και καταιγίδα τραγουδώντας. Είπε πως

Κατακλυσμός προκλήθηκε από την οικογένεια των σαυρώ

που τραγουδούσαν και κόβονταν στους κοφτερού

πυρόλιθους για να πνίξουν τους πλατύποδες». Χαμογέλασ

αμυδρά. «Σχεδόν όλοι οι πλατύποδες πέθαναν. Λίγπέζησαν. Και ξέρετε τι έκαναν; Έμαθαν να αναπνέουν κάτ

από το νερό».

Οι πρώτες μεγάλες σταγόνες βροχής έπεσα

ρεμουλιαστές στο παρμπρίζ.

«Δεν έχουμε πολύ χρόνο» είπε ο Χάρι. «Ο Τουγούμπ

ρήγορα θα καταλάβει ότι τον κυνηγάμε και τότε θ

ξαφανιστεί σαν τον τυφλοπόντικα μέσα στη γη. Είμαι

μόνος σύνδεσμος που έχουμε με κείνον και σίγουρα θ

αναρωτιέστε αν θα καταφέρω να το χειριστώ. Τι να πωομίζω ότι το αγαπούσα εκείνο το κορίτσι».

Ο Γουάτκινς φαινόταν ανήσυχος και ο Λίμπι κούνησε τ

κεφάλι του αργά.

«Όμως θα μάθω να αναπνέω κάτω από το νερό» είπε

Χάρι.

Η ώρα ήταν τρεισήμισι.

Κανένας στο γραφείο επιχειρήσεων δεν πρόσεχε τον θρήν

ου ανεμιστήρα.



«ΟΚ, ξέρουμε ποιος είναι ο άνθρωπός μας» είπε ο Χάρ

Και γνωρίζουμε πως νομίζει ότι δεν ξέρουμε. Πιθανό

ομίζει ότι αυτή τη στιγμή προσπαθώ να πλαστογραφήσ

αποδείξεις εναντίον του Έβανς Γουάιτ. Φοβάμαι ωστόσο ό

πρόκειται για πολύ προσωρινή κατάσταση. Είνπεριορισμένο το χρονικό διάστημα που μπορούμε ν

κρατήσουμε τη γειτονιά χωρίς τηλέφωνο, και επιπλέο

ρήγορα θα αρχίσει να φαίνεται ύποπτο αν η υποτιθέμεν

λάβη δεν επιδιορθωθεί.

»Έχουμε ανθρώπους που περιμένουν μήπως εμφανιστ

στο σπίτι του. Το ίδιο συμβαίνει και στο σκάφος. Όμως εγ

ίμαι πεπεισμένος ότι είναι πολύ προσεκτικός και δεν θα κάν

ίποτα ανόητο, αν δεν είναι εκατό τοις εκατό σίγουρος πω

ο πεδίο είναι ελεύθερο. Πιθανόν, είναι ρεαλιστικό νσυμπεράνουμε ότι κάποια στιγμή ως το βράδυ θα μάθει πω

πήγαμε στο διαμέρισμά του. Αν συμβεί αυτό, έχουμε δύ

ναλλακτικές: Μπορούμε να σημάνουμε συναγερμό, ν

γούμε ζωντανά στην τηλεόραση και να ελπίζουμε πως θ

ον βρούμε πριν εξαφανιστεί. Το επιχείρημα εναντίον αυτοου σχεδίου είναι ότι κάποιος που έχει στήσει ένα τέτο

σύστημα συναγερμού στο σπίτι του είναι αναμενόμενο να έχ

σκεφτεί και τη συνέχεια. Μόλις δει τον εαυτό του στη

ηλεόραση, υπάρχει ο κίνδυνος να εξαφανιστεί κάτω από τ

δαφος. Η δεύτερη εναλλακτική είναι να χρησιμοποιήσουμ



ον λίγο χρόνο που μας απομένει πριν νιώσει την ανάσα μα

στον σβέρκο του, και να τον πιάσουμε όσο είναι ακόμη…

σχετικά ανυποψίαστος».

«Ψηφίζω να πάμε να τον πιάσουμε» πρότεινε ο Λίμπι κ

ίναξε μια τρίχα από τον ώμο του.«Να τον πιάσουμε;» είπε ο Γουάτκινς. «Είμαστε σε μ

πόλη με εκατομμύρια κατοίκους και δεν έχουμε τη

παραμικρή ιδέα πού μπορεί να βρίσκεται. Δεν ξέρουμε κα

αμώτο μου, αν βρίσκεται στο Σίδνεϊ!»

«Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό» είπε ο Χάρι. «Σίγουρ

ίναι στο Σίδνεϊ την τελευταία μιάμιση ώρα».

«Τι; Εννοείς πως τον έχουν δει;»

«Ο Γιονγκ». Ο Χάρι έδωσε τον λόγο στον μόνιμ

αμογελαστό Κινέζο.«Το κινητό!» είπε εκείνος. Σαν να του είχε ζητηθεί ν

ιαβάσει δυνατά την έκθεσή του στην τάξη: «Όλες

ηλεφωνικές επικοινωνίες από κινητό γίνονται μέσα απ

αυτό που είναι γνωστό ως σταθμός βάσης, ο οποίο

λαμβάνει και μεταφέρει σήματα. Η τηλεφωνική εταιρεμπορεί να εξακριβώσει από ποιον συνδρομητή λαμβάν

σήματα κάθε σταθμός. Καθένας καλύπτει μια ακτίνα περίπο

έκα χιλιομέτρων. Όπου υπάρχει καλή κάλυψη, δηλαδή σ

πυκνά δομημένες περιοχές, οι κλήσεις μπορούν ν



ξακριβωθούν από δύο ή περισσότερους σταθμού

συγχρόνως, όπως με τους ασύρματους. Αυτό σημαίνει πω

ταν μιλάς στο κινητό σου, μια τηλεφωνική εταιρεία μπορ

α εντοπίσει τη θέση σου σε μια ακτίνα δέκα χιλιομέτρων. Α

συνομιλία λαμβάνεται συγχρόνως από δύο σταθμούς, τόμειώνεται η περιοχή που επικαλύπτεται και από τους δυο. Α

α σήματα λαμβάνονται από τρεις σταθμούς, η ζών

αλληλοεπικάλυψης γίνεται ακόμα μικρότερη, και πά

λέγοντας. Τα κινητά λοιπόν δεν μπορούν να εντοπιστούν σ

μια συγκεκριμένη διεύθυνση όπως τα σταθερά, ωστόσ

πάρχουν κάποιες ενδείξεις για τον εντοπισμό τους.

»Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε επαφή με τρε

παλλήλους της τηλεφωνικής εταιρείας που ακολουθούν τ

σήματα του κινητού του Τουγούμπα. Μπορούμε να τουσυνδέσουμε σε ανοιχτή ακρόαση με αυτόν εδώ τον χώρ

Προς το παρόν λαμβάνουμε ταυτοχρόνως σήματα από μόν

ύο σταθμούς και η περιοχή αλληλοεπικάλυψης είν

λόκληρη η πόλη, το λιμάνι και η μισή Γουλουμούλου.

καλή είδηση είναι πως ο τύπος κινείται».«Και αυτό που περιμένουμε είναι λίγη καλή τύχη

πρόσθεσε ο Χάρι.

«Ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα λάβουμε σήματα απ

περιοχή που θα καλύπτεται από τρεις ή περισσότερου

σταθμούς. Τότε θα μπορέσουμε να αμολήσουμε όλα τ



συμβατικά αυτοκίνητα που διαθέτουμε και να έχουμε μ

λπίδα ότι θα τον βρούμε».

Ο Γουάτκινς δεν φαινόταν να έχει πειστεί. «Άρα έχει μόλ

μιλήσει με κάποιον, όπως επίσης και πριν από μιάμιση ώρ

και τα σήματα ελήφθησαν από τον σταθμό-βάση του Σίδνκαι τις δυο φορές;» ρώτησε. «Και ελπίζουμε να συνεχίσει ν

μιλάει στο καταραμένο του τηλέφωνο για να τον βρούμε; Κ

αν δεν κάνει άλλο τηλεφώνημα;»

«Μπορούμε να του τηλεφωνήσουμε εμείς» είπε ο Λίμπι.

«Περίφημα!» φώναξε ο Γουάτκινς. Τα μάγουλά του είχα

κοκκινίσει. «Σπουδαία ιδέα! Μπορούμε να του τηλεφωνούμ

κάθε τέταρτο προσποιούμενοι την κυρία που λέει την ώρα ή…

ου διαόλου τη μάνα! Μόνο και μόνο για να του πούμε πω

εν είναι και τόσο καλή ιδέα να μιλάει στο τηλέφωνο!»«Δεν χρειάζεται να το κάνει» είπε ο Γιονγκ. «Δεν χρειάζετ

α μιλάει με κανέναν».

«Πώς τότε…»

«Φτάνει το τηλέφωνό του να μην είναι κλειστό» είπε

Χάρι. «Φαίνεται ότι ο Τουγούμπα δεν το ξέρει αυτό, αλλσο ένα τηλέφωνο δεν είναι κλειστό στέλνει αυτόματα έν

μπιπ κάθε μισάωρο, μόνο για να πει πως είναι σε λειτουργί

Αυτό το μπιπ καταγράφεται στον σταθμό-βάση ως κανονικ

ηλεφώνημα».



«Λοιπόν…»

«Λοιπόν, ας κρατήσουμε τη γραμμή ανοιχτή, ας φτιάξουμ

καφέ και ας ελπίζουμε».



Μ

21

ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΑΥΤΙ, ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΚΑΙ

ΤΡΕΙΣ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ

ια μεταλλική φωνή ακούστηκε από το μεγάφωνο τοτηλεφώνου.

«Λαμβάνουμε σήμα από τις βάσεις 3 και 4». Ο Γιονγ

δειξε στον χάρτη του Σίδνεϊ που είχαν απλώσει στο τραπέζ

Σημείωναν με αριθμημένους κύκλους τις περιοχές κάλυψη

ων διάφορων σταθμών. «Πίρμοντ, Γκλέμπε και λίγο από τΜπαλμέιν».

«Γαμώτο!» βλαστήμησε ο Γουάτκινς. «Τεράστια περιοχή

Τι ώρα είναι; Προσπάθησε να τηλεφωνήσει στο διαμέρισμ

ου;»



«Η ώρα είναι έξι» απάντησε ο Λίμπι. «Έκανε δύ

ηλεφωνήματα στο διαμέρισμά του την τελευταία ώρα».

«Όπου να ’ναι θα καταλάβει ότι κάτι συμβαίνει» είπε

Μακόρμακ και σηκώθηκε ξανά.

«Όμως όχι ακόμη» είπε σιγανά ο Χάρι. Καθόταν αμίλητοκαι ακίνητος σε μια καρέκλα πίσω πίσω, ακουμπισμένος στο

οίχο τις τελευταίες δύο ώρες.

«Κανένα νέο για τον καιρό;» ρώτησε ο Γουάτκινς.

«Μόνο πως θα επιδεινωθεί» απάντησε ο Λίμπ

Θυελλώδεις άνεμοι έντασης τυφώνα απόψε».

Τα δευτερόλεπτα περνούσαν. Ο Γιονγκ πήγε να φέρει

άλλο καφέ.

«Με ακούτε;» ακούστηκε από το μεγάφωνο το

ηλεφώνου.Ο Γουάτκινς πετάχτηκε πάνω. «Ναι;»

«Ο συνδρομητής μόλις χρησιμοποίησε το τηλέφωνό το

Εντοπίζεται από τους σταθμούς 3, 4 και 7».

«Περιμένετε!» Ο Γουάτκινς κοίταξε τον χάρτη. «Είναι έν

κομμάτι του Πίρμοντ και του λιμανιού Ντάρλινγκ, έτσι;»«Ακριβώς».

«Διάολε! Αν είχε μπει και στις περιοχές 9 και 10 θα το

ίχαμε στο χέρι!»

«Σε ποιον τηλεφώνησε;» είπε ο Μακόρμακ.

«Στο τηλεφωνικό μας κέντρο» απάντησε η μεταλλικ



φωνή. «Ρώτησε τι συμβαίνει με το τηλέφωνο του σπιτιο

ου».

«Γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο!» Ο Γουάτκινς ήταν κόκκινο

σαν παντζάρι. «Εξακολουθεί να μας ξεφεύγει. Ας σημάνουμ

συναγερμό τώρα! Έκτακτη ανάγκη!»«Βούλωσέ το!» ακούστηκε μια φωνή. Έμειναν άναυδο

Συγγνώμη για τη γλώσσα, σερ» είπε ο Χάρι «αλλά προτείν

α περιμένουμε για το επόμενο μπιπ πριν κάνουμε κά

εβιασμένο». Ο Γουάτκινς κοίταζε τον Χάρι με γουρλωμέν

μάτια.

«Ο Χόλι έχει δίκιο» είπε ο Μακόρμακ. «Κάθισε κάτω

Γουάτκινς. Σε λιγότερο από μια ώρα τα τηλέφωνα θ

εμπλοκαριστούν. Αυτό σημαίνει πως έχουμε ένα, το πολ

ύο μπιπ πριν ο Τουγούμπα καταλάβει πως μόνο το δικό τοηλέφωνο είναι μπλοκαρισμένο.greekleech.info Το Πίρμον

και το λιμάνι Ντάρλινγκ δεν είναι μεγάλες περιοχές, μ

εωγραφικούς όρους, αλλά μιλάμε για τα πιο πολυσύχναστ

σημεία στο Σίδνεϊ τη νύχτα. Στέλνοντας έναν στόλ

αυτοκίνητα εκεί κάτω, απλώς θα προκαλέσουμε χάος, τποίο θα εκμεταλλευτεί ο Τουγούμπα για να εξαφανιστεί. Θ

περιμένουμε».

Στις επτά παρά είκοσι ήρθε μήνυμα από το μεγάφων



Ελήφθη μπιπ από σταθμούς 3, 4 και 7».

Ο Γουάτκινς έβγαλε ένα βογκητό.

«Ευχαριστώ» είπε ο Χάρι και αποσύνδεσε το μικρόφων

Ίδια περιοχή όπως και την τελευταία φορά, που σημαίν

πως δεν κινείται πλέον. Πού μπορεί να είναι;»Μαζεύτηκαν γύρω από τον χάρτη.

«Μπορεί να έχει πάει για προπόνηση» είπε ο Λίμπι.

«Καλή σκέψη!» σχολίασε ο Μακόρμακ. «Υπάρχου

υμναστήρια στην περιοχή; Ξέρει κανείς πού γυμνάζεται

ύπος;»

«Θα το ελέγξω, σερ» είπε ο Γιονγκ και βγήκε από τη

αίθουσα.

«Άλλη πρόταση;»

«Η περιοχή είναι γεμάτη ατραξιόν για τους τουρίστες ποανοίγουν το βράδυ» είπε ο Λίμπι. «Μπορεί να είναι στου

Κινέζικους Κήπους».

«Πρέπει να βρίσκεται σε κάποιον κλειστό χώρο με αυτό

ον καιρό» επισήμανε ο Μακόρμακ.

Ο Γιονγκ επέστρεψε και κούνησε αρνητικά το κεφάλι τοΤηλεφώνησα στον προπονητή του. Δεν ήθελε να μιλήσ

και χρειάστηκε να πω πως ήμουν από την αστυνομία. Τ

υμναστήριο του Τουγούμπα είναι στον κόμβο Μπόντι».

«Ωραία!» είπε ο Γουάτκινς. «Πόση ώρα νομίζετε πως θ

πάρει στον προπονητή να τηλεφωνήσει στον Τουγούμπα κα



α τον ρωτήσει γιατί στον δαίμονα τον γυρεύει η αστυνομία;

«Είναι κατεπείγον» είπε ο Χάρι. «Θα τηλεφωνήσω στο

Τουγούμπα».

«Και θα τον ρωτήσεις πού βρίσκεται;» είπε ο Γουάτκινς.

«Και θα δω τι θα γίνει» είπε ο Χάρι και σήκωσε τακουστικό. «Λίμπι, έλεγξε το μαγνητόφωνο και σωπάσ

λοι!»

Πάγωσαν. Ο Λίμπι έριξε μια ματιά στο παλ

μαγνητόφωνο και σήκωσε τον αντίχειρά του προς τον Χά

ια να επιβεβαιώσει ότι ήταν εντάξει. Ο Χάρι ξεροκατάπιε. Τ

άχτυλά του πατούσαν μουδιασμένα τα πλήκτρα. Τ

ηλέφωνο χτύπησε τρεις φορές πριν απαντήσει ο Τουγούμπ

«Ορίστε;» Η φωνή… Ο Χάρι κράτησε την ανάσα του κ

πίεσε το ακουστικό στο αυτί του. Άκουγε κόσμο στο βάθος.«Ποιος είναι;» είπε ο Τουγούμπα με χαμηλή φωνή

Ακούστηκε ένας ήχος στο βάθος και ακολούθησαν ζωηρέ

παιδικές φωνές. Ύστερα άκουσε το βαθύ, ήρεμο γέλιο το

Τουγούμπα.

«Πάω στοίχημα πως είσαι εσύ, Χάρι. Παράξενο ποηλεφωνάς, γιατί μόλις τώρα σε σκεφτόμουν. Φαίνεται πω

κάτι δεν πάει καλά με το τηλέφωνο του σπιτιού μου, κ

αναρωτιέμαι αν έχει να κάνει μ̓ εσένα. Ελπίζω πως όχι, Χάρι»

Ακούστηκε ακόμα ένας ήχος. Ο Χάρι συγκεντρώθηκ



αλλά δεν κατάφερε να διακρίνει τι ήταν. «Νευριάζω όταν δε

μου απαντάς, Χάρι. Αφόρητα. Δεν ξέρω τι θέλεις, αλλ

μάλλον πρέπει να το κλείσω. Αυτό είναι, Χάρι; Προσπαθε

α με βρεις;»

Εκείνος ο ήχος…«Καταραμένε!» φώναξε ο Χάρι. «Το έκλεισε!

Σωριάστηκε σε μια καρέκλα. «Ο Τουγούμπα ήξερε πω

μουν εγώ. Πώς στο διάβολο το κατάλαβε;»

«Γυρίστε πίσω την ταινία» είπε ο Μακόρμακ. «Και φέρ

ον Μαρκές».

Ο Γιονγκ έφυγε τρέχοντας ενώ οι άλλοι γύριζαν πίσω τ

μαγνητοταινία. Ο Χάρι δεν το άντεχε: ένιωσε να ανατριχιάζ

λόκληρος όταν άκουσε ξανά τη φωνή του Τουγούμπα απ

ο τηλέφωνο.«Σίγουρα πρόκειται για μέρος με πολύ κόσμο

παρατήρησε ο Γουάτκινς. «Τι είναι αυτός ο χτύπος; Ακούστ

παιδιά. Μήπως είναι λούνα παρκ;»

«Πίσω πάλι και ξαναπαίξτε το» είπε ο Μακόρμακ.

«Ποιος είναι;» ξανακούστηκε ο Τουγούμπα κακολούθησαν ένας δυνατός ήχος και φωνές παιδιών.

«Τι είναι…;» άρχισε να λέει ο Γουάτκινς.

«Είναι μια αρκετά μεγάλη βουτιά» ακούστηκε μια φων

από την πόρτα. Γύρισαν. Ο Χάρι είδε ένα μικρό καφετί κεφά

με μαύρες μπούκλες, μουστακάκι και μικροσκοπικά, χοντρ



υαλιά, όλα πάνω σε ένα μεγάλο σώμα που έμοιαζε σαν ν

ταν φουσκωμένο με τρόμπα ποδηλάτου. Μπορούσε ν

σκάσει οποιαδήποτε στιγμή.

«Ο Ζεζού Μαρκές – το καλύτερο αυτί στο Σώμα» είπε

Μακόρμακ. «Και δεν είναι καν τυφλός».«Σχεδόν» μουρμούρισε ο Μαρκές και έβαλε στη θέση του

α γυαλιά του. «Τι έχουμε εδώ;»

Ο Λίμπι ξανάπαιξε την ταινία. Ο Μαρκές άκουγε μ

κλειστά μάτια. «Εσωτερικός χώρος. Τούβλινοι τοίχοι. Κα

ζάμια. Τίποτα που να απορροφά τον ήχο, καθόλου χαλιά

κουρτίνες. Κόσμος, νεαρόκοσμος και των δύο φύλω

πιθανόν κάποιες οικογένειες με μικρά παιδιά».

«Πώς τα καταλαβαίνεις όλα αυτά ακούγοντας απλώς το

χο;» ρώτησε δύσπιστα ο Γουάτκινς.Ο Μαρκές αναστέναξε. Προφανώς δεν ήταν η πρώτη φορ

που είχε να κάνει με δύσπιστους. «Ξέρετε τι φανταστικ

ργαλείο είναι το αυτί;» είπε. «Μπορεί να ξεχωρίσει έν

κατομμύριο διαφορετικές εναλλαγές της πίεσης. Έν

κατομμύριο! Και ένας μόνο ήχος μπορεί να συνίσταται απεκάδες διαφορετικές συχνότητες και στοιχεία. Αυτό σο

ίνει δέκα εκατομμύρια επιλογές. Ένα μέσο λεξικ

περιλαμβάνει μόνο γύρω στις εκατό χιλιάδες βασικές λέξει

και εδώ μιλάμε για δέκα εκατομμύρια επιλογές – τα υπόλοιπ



ίναι εξάσκηση».

«Τι είναι αυτός ο ήχος στο βάθος που ακούγετ

συνεχώς;» ρώτησε ο Χάρι.

«Αυτός ανάμεσα στα εκατό και εκατόν είκοσι χερτ

Δύσκολο να πει κανείς. Μπορούμε να τον απομονώσουμαπό τους άλλους ήχους στο εργαστήριό μας, αλλά παίρν

ρόνο».

«Και αυτό δεν το έχουμε» είπε ο Μακόρμακ.

«Μας πώς μπόρεσε να αναγνωρίσει τον Χάρι, αφού δε

μίλησε καθόλου;» ρώτησε ο Λίμπι. «Διαίσθηση;»

Ο Μαρκές έβγαλε τα γυαλιά του και τα σκούπισ

αφηρημένος. «Αυτό που τόσο απλά ονομάζουμε διαίσθησ

καλέ μου φίλε, στηρίζεται πάντα στις αισθητήριες εντυπώσε

μας. Όταν όμως η εντύπωση είναι τόσο μικρή και διακριτικπου την αντιλαμβανόμαστε μόνο ως αίσθηση –ένα φτερ

κάτω από τη μύτη μας την ώρα που κοιμόμαστε– και δε

μπορούμε να δώσουμε όνομα στους συνειρμούς που κάνει τ

μυαλό μας, τότε τη λέμε διαίσθηση. Ίσως να ήταν ο τρόπο

που… αναπνέει ο Χάρι, ας πούμε».«Κρατούσα την αναπνοή μου» είπε ο Χάρι.

«Του έχεις ξανατηλεφωνήσει από εδώ; Μπορεί

ακουστική. Οι ήχοι του περιβάλλοντος. Οι άνθρωποι έχουμ

αναμνήσεις μέσω των αισθητήριων οργάνων μας γενικώ

πολύ καλύτερες απ’ όσο νομίζουμε».



«Του έχω τηλεφωνήσει άλλη μια φορά από εδώ, στ

παρελθόν…» Ο Χάρι κοίταξε τον παλιό ανεμιστήρα. «Μ

έβαια» είπε. «Πώς δεν το σκέφτηκα;»

«Χμ» είπε ο Ζεζούς Μαρκές. «Φαίνεται πως κυνηγάτε έν

πολύ ενδιαφέρον πρόσωπο. Ποια είναι η ανταμοιβή;»«Ήμουν εκεί» διαπίστωσε ο Χάρι με ορθάνοιχτα μάτ

καρφωμένα ακόμη στον ανεμιστήρα. «Φυσικά. Γι’ αυτ

αναγνωρίζω τους θορύβους στο βάθος. Έχω ξαναπάει εκε

Αυτός ο παφλασμός…» Γύρισε προς τους άλλου

Βρίσκεται στο ενυδρείο του Σίδνεϊ!».

«Χμ» είπε ο Μαρκές μελετώντας το γυάλισμα τω

υαλιών του. «Καλά λες. Έχω πάει κι εγώ εκεί. Ένας τέτοιο

παφλασμός, για παράδειγμα, θα μπορούσε να προκληθεί απ

ην ουρά ενός πολύ μεγάλου κροκόδειλου του αλμυροερού».

Όταν σήκωσε τα μάτια του ήταν μόνος στην αίθουσα.

Η ώρα ήταν επτά. Ίσως να είχαν θέσει τη ζωή απλών πολιτών σε κίνδυνο στ

μικρό τμήμα του δρόμου από το αστυνομικό τμήμα μέχρι τ

λιμάνι Ντάρλινγκ, αν δεν ήταν η καταιγίδα, που είχε αδειάσ

ους δρόμους από ανθρώπους και αυτοκίνητα. Ο Λίμπι είχ

άλει τα δυνατά του και μάλλον ήταν το μπλε φως στη



ροφή του αυτοκινήτου που έκανε έναν μοναχικό πεζό ν

πηδήξει στο πλάι για να γλιτώσει τη ζωή του την τελευτα

στιγμή και κάνα δυο αυτοκίνητα που έρχονταν από τη

αντίθετη κατεύθυνση να στρίψουν απότομα το τιμόνι για ν

αποφύγουν τη σύγκρουση. Ο Γουάτκινς καθόταν στο πίσκάθισμα και βλαστημούσε ασταμάτητα, ενώ ο Μακόρμα

μπροστά τηλεφωνούσε στο ενυδρείο να τους προετοιμάσ

ια την επέμβαση της αστυνομίας.

Όταν έστριψαν στον χώρο μπροστά από το ενυδρείο,

σημαίες στο λιμάνι κυμάτιζαν ολόισιες και τα κύματ

σπαγαν στην άκρη της αποβάθρας. Κάμποσα περιπολικ

ταν ήδη εκεί και ένστολοι αστυνομικοί έκλειναν τ

ισόδους.

Ο Μακόρμακ έδωσε τις τελικές εντολές. «Γιονγκ, εσμοιράζεις τις φωτογραφίες του Τουγούμπα στους δικούς μα

Γουάτκινς, μένεις μαζί μου στο δωμάτιο του φύλακα – έχου

κάμερες που καλύπτουν όλο το ενυδρείο. Λίμπι και Χάρ

σείς αρχίζετε να ψάχνετε. Το ενυδρείο κλείνει σε μερικ

λεπτά. Ορίστε οι ραδιοπομποί, φοράτε το ακουστικό στο αυτστερεώνετε τα μικρόφωνα στο πέτο σας και ελέγχετε αμέσω

αν υπάρχει επικοινωνία. Θα σας καθοδηγούμε από τ

ωμάτιο του φύλακα, ΟΚ;»

Καθώς ο Χάρι βγήκε από το αυτοκίνητο, μια ριπή αέρα το

άρπαξε και παραλίγο να τον ρίξει κάτω. Έτρεξαν για ν



προφυλαχτούν.

«Ευτυχώς δεν είναι τόσο γεμάτο όσο συνήθως» ανήγγειλ

Μακόρμακ, ασθμαίνοντας ήδη από το γρήγορ

περπάτημα. «Φταίει ο καιρός. Αν είναι εδώ, θα τον βρούμε»

Τους προϋπάντησε ο υπεύθυνος ασφάλειας του ενυδρείοκαι οδήγησε τον Μακόρμακ και τον Γουάτκινς στο δωμάτι

ου φύλακα. Ο Χάρι και ο Λίμπι ρύθμισαν του

αδιοπομπούς τους, πέρασαν μπροστά από τα εκδοτήρι

ισιτηρίων και ξεκίνησαν να περπατούν στον διάδρομ

ανάμεσα στον κόσμο.

Ο Χάρι ψηλάφησε το πιστόλι του, που κρεμόταν από το

ώμο του. Το ενυδρείο τού φαινόταν εντελώς διαφορετικ

ώρα, με όλα τα φώτα και γεμάτο κόσμο. Επιπλέον, ήταν σα

α είχε περάσει μια αιωνιότητα από τότε που εκείνος και Μπιργκίτα είχαν έρθει εδώ, σαν να είχε συμβεί σε μια άλλ

ποχή. Προσπάθησε να μην το σκέφτεται.

«Είμαστε στις θέσεις μας» ακούστηκε η φωνή το

Μακόρμακ στα ακουστικά τους, σίγουρη και καθησυχαστικ

Μελετάμε τις κάμερες αυτή τη στιγμή. Ο Γιονγκ είναι μαμε δυο αστυνομικούς και ελέγχουν τις τουαλέτες και τη

καφετέρια. Σας βλέπουμε! Συνεχίστε προς το εσωτερικό!»

Οι διάδρομοι στο ενυδρείο οδηγούσαν τους επισκέπτες σ

μια κυκλική πορεία, καταλήγοντας στο σημείο απ’ όπου είχα



εκινήσει. Ο Χάρι και ο Λίμπι περπατούσαν από την αντίθετ

κατεύθυνση, έτσι που έβλεπαν όλα τα πρόσωπα πο

προχωρούσαν προς το μέρος τους. Η καρδιά του Χά

πήγαινε να σπάσει. Το στόμα του ήταν στεγνό και οι παλάμε

ου ιδρωμένες. Γύρω τους βούιζαν ξένες γλώσσες και ο Χάίχε την αίσθηση πως κολυμπούσε μέσα σε μια δίν

ανθρώπων με διαφορετικές εθνικότητες, χρώμα δέρματος κ

ούχα. Περπάτησαν μέσα από το υποθαλάσσιο τούνελ, όπο

κείνος και η Μπιργκίτα είχαν περάσει μαζί μια νύχτα κ

που τώρα στέκονταν τα παιδιά με τις μύτες τους κολλημέν

στο τζάμι να κοιτάζουν τον υποβρύχιο κόσμο που ζούσ

ανενόχλητος την καθημερινότητά του.

«Αυτός ο χώρος με ανατριχιάζει» ψιθύρισε ο Λίμπ

Προχωρούσε με το χέρι μέσα στο σακάκι.«Υποσχέσου μου ότι δεν θα πυροβολήσεις εδώ μέσα» είπ

Χάρι. «Δεν θέλω το μισό λιμάνι του Σίδνεϊ και καμι

τουζίνα καρχαρίες στα πόδια μου, ΟΚ;»

«Μην ανησυχείς» τον διαβεβαίωσε ο Λίμπι.

Βγήκαν στο άλλο άκρο του ενυδρείου, που ήταν σχεδόρημο. Ο Χάρι βλαστήμησε.

«Έκλεισαν τα εκδοτήρια εισιτηρίων στις επτά» είπε

Λίμπι. «Τώρα πρέπει να αδειάσει ο χώρος από αυτούς πο

ταν ήδη μέσα».

Ακούστηκε η φωνή του Μακόρμακ: «Φοβάμαι πως τ



πουλάκι πέταξε, λεβέντες. Καλύτερα να γυρίσετε στο δωμάτ

ου φύλακα».

«Περίμενε εδώ» είπε ο Χάρι στον Λίμπι.

ξω από το εκδοτήριο εισιτηρίων στεκόταν ένα γνωστ

πρόσωπο. Φορούσε στολή φύλακα και ο Χάρι τον έπιασε απ

ο μπράτσο. «Γεια σου, Μπεν. Με θυμάσαι;» είπε. «Ήμου

δώ μαζί με την Μπιργκίτα».

Ο Μπεν γύρισε και κοίταξε τα ανακατεμένα ξανθά μαλλιΝαι» απάντησε «ο Χάρι δεν είσαι; Μάλιστα, μάλιστ

ανάρθες λοιπόν; Οι περισσότεροι ξανάρχονται. Τι κάνει

Μπιργκίτα;»

Ο Χάρι ξεροκατάπιε. «Άκου να σου πω, Μπεν. Είμαστυνομικός. Όπως σίγουρα έχεις ήδη ακούσει, ψάχνουμ

ναν πολύ επικίνδυνο άνθρωπο. Δεν τον βρήκαμε ακόμ

αλλά έχω την αίσθηση πως είναι εδώ. Δεν υπάρχει κανένα

που να ξέρει τον χώρο καλύτερα από εσένα, Μπεν. Υπάρχ

κάποιο σημείο όπου μπορεί να κρύβεται;»Το πρόσωπο του Μπεν γέμισε βαθιές ρυτίδες καθώ

σκεφτόταν. «Χμ» είπε «ξέρεις πού βρίσκεται η Ματίλντα,

κροκόδειλος του αλμυρού νερού που έχουμε εδώ;»

«Ναι;»

«Ανάμεσα στον μικρό κατεργάρη, το σαλάχι φίντλερ ρέ



και στη μεγάλη θαλάσσια χελώνα, που την έχουμε πάει εκ

και ετοιμαζόμαστε να φτιάξουμε μια νέα δεξαμενή, όπου θ

φέρουμε και μερικούς μικρούς κροκόδειλους του γλυκο

ερού…»

«Ξέρω πού είναι. Είναι επείγον, Μπεν».«Ακριβώς. Αν είσαι ευκίνητος και δεν φοβάσαι, μπορεί

α πηδήσεις πάνω από το πλεξιγκλάς στη γωνία».

«Μέσα στον κροκόδειλο;»

«Τον περισσότερο χρόνο μισοκοιμάται στη δεξαμενή. Απ

η γωνία είναι πέντε με έξι βήματα μέχρι την πόρτα πο

ρησιμοποιούμε για να πλένουμε και να ταΐζουμε τ

Ματίλντα. Αλλά πρέπει να είσαι αστραπή, γιατί ένα

αλμυρός είναι απίστευτα γρήγορος κροκόδειλος – θα πέσ

πάνω σου με τους δυο τόνους του και δεν θα ξέρεις από ποσου ’ρθε. Μια φορά που θέλαμε να…»

«Ευχαριστώ, Μπεν». Ο Χάρι έφυγε τρέχοντας και

κόσμος έκανε στο πλάι για να περάσει. Δίπλωσε το πέτο το

και μίλησε στο μικρόφωνό του: «Μακόρμακ, εδώ Χόλι. Πά

α κοιτάξω πίσω από τη φωλιά του κροκόδειλου». Έπιασε τον Λίμπι από το μπράτσο και τον έσυρε μαζί το

Η τελευταία μας ευκαιρία» είπε. Τα μάτια του Λίμπ

μεγάλωσαν από φόβο όταν ο Χάρι στάθηκε μπροστά στ

φωλιά του κροκόδειλου και πήρε φόρα για να πηδήξε

Ακολούθησέ με» είπε ο Χάρι, καβάλησε τον τοίχο απ



πλεξιγκλάς και πέρασε μέσα στη δεξαμενή.

Όταν τα πόδια του πάτησαν στο δάπεδο από την άλλ

πλευρά, το νερό αναταράχτηκε. Σηκώθηκε άσπρος αφρός κ

καθώς ο Χάρι κατευθυνόταν προς την πόρτα είδε μια πράσιν

Φόρμουλα 1 να εμφανίζεται πάνω από το νερό και να κινείτποπτα, με μικρά πόδια σαύρας στα πλευρά ν

περιστρέφονται σαν τρυπάνια. Έδωσε έναν πήδο κ

λίστρησε στη μαλακή άμμο. Πίσω του άκουσε το μουγκρητ

και με την άκρη του ματιού του είδε το ανοιχτό καπό το

αγωνιστικού. Σηκώθηκε, έτρεξε αστραπιαία τα λίγα μέτρα πο

απέμεναν μέχρι την πόρτα και άρπαξε το πόμολο. Για έν

έκατο του δευτερολέπτου πέρασε από το μυαλό του Χάρι

πιθανότητα η πόρτα να είναι κλειδωμένη. Την επόμεν

στιγμή η πόρτα άνοιξε. Μια σκηνή από το Τζουράσικ Παρωγραφίστηκε στο βάθος του μυαλού του και τον έκανε ν

κλειδώσει την πόρτα πίσω του. Έτσι, για σιγουριά.

Έβγαλε το πιστόλι του. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο υγρασί

και βρομούσε τόσο πολύ απολυμαντικό και σάπιο ψάρι, πο

σου έφερνε ναυτία.«Χάρι!» ακούστηκε η φωνή του Μακόρμακ από το

ασύρματο. «Πρώτον, υπάρχει πιο εύκολος δρόμος για εκ

που είσαι τώρα, παρά μέσα από το πιάτο αυτού του θηρίου

Δεύτερον, μείνε εκεί που είσαι ήρεμα μέχρι να έρθει ο Λίμπι»



«Δεν ακού… καλ… , σερ» είπε ο Χάρι γδέρνοντας τ

μικρόφωνο με ένα νύχι του. «Φεύγ… μόνος…»

Άνοιξε την πόρτα στην άλλη άκρη του δωματίου και βγήκ

σε έναν κυλινδρικό χώρο σαν πύργο, με μια σπειροειδή σκάλ

στη μέση. Ο Χάρι υπέθεσε πως τα σκαλιά προς τα κάτδηγούσαν στα υποθαλάσσια τούνελ, και αποφάσισε να πά

πάνω. Στο επόμενο πλατύσκαλο υπήρχε ακόμα μια πόρτ

Κοίταξε ψηλά, όμως δεν φαίνονταν άλλες πόρτες.

Γύρισε το πόμολο και έσπρωξε ελαφρά την πόρτα με τ

αριστερό του χέρι, κρατώντας το όπλο προτεταμένο μπροστ

ου. Μαύρο σκοτάδι επικρατούσε εκεί μέσα, ενώ η δυσοσμ

σάπιου ψαριού ήταν ανυπόφορη. Ψηλαφώντας βρήκε ένα

ιακόπτη ηλεκτρικού στον τοίχο, τον έστριψε με το αριστερ

ου χέρι όμως δεν λειτούργησε. Άφησε την πόρτα να κλείσκαι έκανε προσεκτικά δυο βήματα μπροστά. Κάτι έτριξε κάτ

από τα πόδια του. Ο Χάρι υπέθεσε τι ήταν και οπισθοχώρησ

αθόρυβα προς την πόρτα. Κάποιος είχε σπάσει τη λάμπα στ

αβάνι. Κράτησε την ανάσα του και άκουγε. Υπήρχε κι άλλο

στο δωμάτιο; Ένας εξαεριστήρας βούιζε.Ο Χάρι ξαναγύρισε στο πλατύσκαλο. «Μακόρμακ

ψιθύρισε στο μικρόφωνο. «Νομίζω ότι τον βρήκα. Κάνε μο

η χάρη και κάλεσε το κινητό του».

«Χάρι Χόλι, πού είσαι;»

«Τώρα, σερ! Σε παρακαλώ, σερ!»



«Χάρι, μην το κάνεις προσωπικό ζήτημα για εκδίκησ

εν…»

«Κάνει ζέστη σήμερα, σερ. Θα με βοηθήσεις ή όχι;»

Ο Χάρι άκουγε τη βαριά ανάσα του Μακόρμακ. «ΟΚ

Τηλεφωνώ τώρα».Ο Χάρι έσπρωξε την πόρτα με το πόδι του για ν

μισανοίξει και στεκόταν καθισμένος ανακούρκουδα στη

ίσοδο, κρατώντας μπροστά του το πιστόλι του και με τα δυ

ου χέρια, περιμένοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο. Ο χρόνο

περνούσε σαν σταγόνα που δεν έλεγε να πέσει. Μπορεί ν

πέρασαν και δύο δευτερόλεπτα. Κανένας ήχος. Δεν είναι εδώ

σκέφτηκε ο Χάρι.

Τότε έγιναν τρία πράγματα ταυτόχρονα: Το πρώτο ήτα

πως ο Μακόρμακ άρχισε να μιλάει: «Το έχει κλείσει…». Τεύτερο ήταν πως ο Χάρι συνειδητοποίησε ότι διαγραφότα

μια σιλουέτα κυνηγημένου αγριμιού στο άνοιγμα της πόρτα

Το τρίτο ήταν πως ο κόσμος εξερράγη στο

αμφιβληστροειδή του Χάρι, με μια βροχή από αστέρια κ

κόκκινες κηλίδες.

Ο Χάρι θυμόταν αποσπασματικά το μάθημα πυγμαχίας πο

ου είχε κάνει ο Άντριου στον δρόμο προς τη Νιμπίν. Όπω

ια παράδειγμα, πως ένα γυριστό χτύπημα χουκ πο



κτελείται από επαγγελματία πυγμάχο είναι κανονικ

περαρκετό για να ρίξει αναίσθητο ένα ανεκπαίδευτο άτομ

Μετακινώντας τον γοφό του ο πυγμάχος τοποθετεί όλο τ

πάνω μέρος του κορμού του πίσω από το χουκ και δίνει στ

ροθιά τόση δύναμη, που το μυαλό βραχυκυκλώναστραπιαία. Ένα κοντινό χτύπημα άπερκατ ακριβώς στ

σαγόνι σε απογειώνει από το δάπεδο και σε στέλν

κατευθείαν στη χώρα των ονείρων. Εγγυημένα. Επίσης, έν

έλειο ευθύ δεξί χτύπημα από δεξιόχειρα πυγμάχο σού δίν

λάχιστες πιθανότητες να σταθείς όρθιος κατόπιν. Και το π

σημαντικό: αν δεν δεις τη γροθιά να έρχεται, το σώμα δε

καταφέρνει να αντιδράσει και να τη βγάλει από την πορε

ης. Έστω και μια μικρή κίνηση του κεφαλιού μπορεί ν

λαφρύνει την ισχύ πρόσκρουσης μιας γροθιάς. Είναι, γιπαράδειγμα, πολύ σπάνιο ένας πυγμάχος που βγαίνει νο

άουτ να έχει δει τη μοιραία γροθιά την ώρα που έρχεται.

Η μόνη εξήγηση, λοιπόν, για το ότι ο Χάρι δεν έπεσ

αναίσθητος πρέπει να ήταν πως ο άντρας στο σκοτά

ρισκόταν στα αριστερά του. Επειδή ο Χάρι στεκόταν στάνοιγμα της πόρτας δεν μπορούσε να τον χτυπήσει στο

κρόταφο από το πλάι, πράγμα το οποίο, σύμφωνα με το

Άντριου, σχεδόν σίγουρα θα ήταν αρκετό. Δεν μπορούσε ν

ώσει ένα αποτελεσματικό χουκ ή άπερκατ, αφού ο Χάρι είχ

α χέρια του που κρατούσαν το πιστόλι προτεταμένα μπροστ



ου. Ούτε και ένα ευθύ δεξί χτύπημα, επειδή αυτό θα σήμαιν

πως έπρεπε να σταθεί μπροστά στο πιστόλι. Η μόνη λύσ

που του απέμενε ήταν ένα ευθύ αριστερό χτύπημα, που

Άντριου είχε απορρίψει ως «γυναικείο, κατάλληλο μόνο γι

α εκνευρίσει ή, στην καλύτερη περίπτωση, να προκαλέσμώλωπες στον αντίπαλο σε μια πάλη δρόμου». Πιθανότατ

Άντριου είχε δίκιο, αλλά αυτό το ευθύ αριστερό χτύπημ

ίχε στείλει τον Χάρι ιπτάμενο προς τα πίσω, έξω στ

στριφογυριστή σκάλα, όπου είχε πέσει με την πλάτη στη

άκρη της κουπαστής και είχε σχεδόν λιποθυμήσει.

Όταν άνοιξε τα μάτια του, ωστόσο, ήταν ακόμη όρθιο

Μια πόρτα ήταν ανοιχτή στην άλλη άκρη του δωματίου, απ

που ήταν σχεδόν σίγουρος πως το είχε σκάσει

Τουγούμπα. Συγχρόνως άκουγε έναν μεταλλικό ήχο, καταν επίσης σχεδόν σίγουρος πως ήταν το πιστόλι του πο

κατρακυλούσε στη σιδερένια σκάλα. Αποφάσισε να πάει ν

ο πιάσει. Με μια αυτοκτονική βουτιά στη σκάλα ο Χά

γδαρε χέρια και πόδια, αλλά πρόφτασε το πιστόλι τη στιγμ

που θα αναπηδούσε από την άκρη και θα βούταγε σε βάθοίκοσι μέτρων, στον πάτο του φρέατος. Κατάφερε να σταθ

ονατιστός, έβηξε και βεβαιώθηκε πως είχε χάσει το δεύτερ

όντι από τότε που είχε έρθει σ’ αυτή την καταραμένη χώρα.

Σηκώθηκε όρθιος και σχεδόν αμέσως λιποθύμησε.



«Χάρι!» φώναζε κάποιος στο αυτί του.

Άκουσε μια πόρτα να ανοίγει με φόρα κάπου από κάτω το

και ένιωσε τη σκάλα να δονείται από κάποιο ποδοβολητό.

Χάρι έβαλε στόχο την πόρτα του δωματίου μπροστά το

άφησε το κάγκελο της σκάλας, την έφτασε, πιάστηκε απαυτή για να μην πέσει με το κεφάλι μπροστά, έβαλε νέ

στόχο την πόρτα στην άλλη άκρη του δωματίου, σχεδό

τύπησε πάνω της και βγήκε τρικλίζοντας στο σούρουπο, μ

ην αίσθηση πως είχε εξαρθρώσει τον ώμο του.

«Τουγούμπα!» κραύγασε στον αέρα. Κοίταξε γύρω του

μπροστά του απλωνόταν η πόλη και πίσω του η γέφυρ

Πίρμοντ. Στεκόταν στη σκεπή του ενυδρείου και έπρεπε ν

κρατιέται γερά στην κορφή της σκάλας κινδύνου μέσα στο

μανιασμένο αέρα. Το νερό στο λιμάνι ήταν αφρισμένο κνιωθε τη γεύση του αλατιού στον αέρα. Ακριβώς από κάτ

ου είδε μια μαύρη φιγούρα να κατεβαίνει τη σκάλα κινδύνο

Η φιγούρα σταμάτησε για μια στιγμή και κοίταξε τριγύρω. Στ

αριστερά υπήρχε ένα περιπολικό με φως στην οροφή του πο

αναβόσβηνε. Μπροστά, πίσω από έναν φράχτη, βρίσκονται δυο δεξαμενές που προεξείχαν από το ενυδρείο του Σίδνε

«Τουγούμπα!» ούρλιαξε ο Χάρι και προσπάθησε ν

σηκώσει το πιστόλι του. Ο ώμος του δεν του το επέτρεψε κ

Χάρι έβγαλε ακόμα ένα ουρλιαχτό, από πόνο και οργή αυτ

η φορά. Η φιγούρα πήδησε κάτω από τη σκάλα, έτρεξε στο



φράχτη και άρχισε να σκαρφαλώνει. Ο Χάρι κατάλαβ

αμέσως τι είχε στο μυαλό του: να μπει στη δεξαμενή, να βγ

από την πίσω πλευρά και να κολυμπήσει τη μικρή απόστασ

μέχρι την αποβάθρα. Από εκεί χρειαζόταν μόνο δευτερόλεπτ

ια να χαθεί μέσα στο πλήθος. Ο Χάρι κουτρουβάλησε τσκάλα κινδύνου, όρμησε στον φράχτη σαν να ήθελε να το

κρεμίσει, πήδηξε από πάνω του στηριγμένος στο ένα το

έρι και προσγειώθηκε στο τσιμέντο από την άλλη πλευρά μ

ναν γδούπο.

«Χάρι, δώσε αναφορά!»

Τράβηξε το ακουστικό από το αυτί του και άρχισε ν

αδίζει τρικλίζοντας προς τη δεξαμενή. Η πόρτα ήτα

ανοιχτή. Ο Χάρι μπήκε τρέχοντας και έπεσε στα γόνατ

Κάτω από την αψιδωτή στέγη μπροστά του, πλημμυρισμένστο φως από τις λάμπες που κρέμονταν από ένα ατσάλιν

καλώδιο πάνω από τη δεξαμενή, ήταν ένα περιφραγμέν

κομμάτι του λιμανιού του Σίδνεϊ. Μια στενή πλωτή γέφυρ

ιέσχιζε το κέντρο της δεξαμενής και πάνω της, περίπου στ

μέση, έτρεχε ο Τουγούμπα. Φορούσε ένα μαύρο πουλόβερ μσηκωμένο γιακά και μαύρο παντελόνι και έτρεχε τόσο άνετ

και αρμονικά, όσο επέτρεπε η στενή ασταθής γέφυρα.

«Τουγούμπα!» φώναξε ο Χάρι για τρίτη φορά. «Είμαι

Χάρι. Θα πυροβολήσω!»



Έπεσε μπροστά, όχι επειδή δεν μπορούσε να σταθ

ρθιος αλλά επειδή δεν μπορούσε να σηκώσει το χέρι το

Σημάδεψε τη μαύρη φιγούρα και τράβηξε τη σκανδάλη.

Ο πρώτος πυροβολισμός έκανε έναν μικρό παφλασμό στ

ερό μπροστά από τον Τουγούμπα, ο οποίος έτρεχε αβίαστσηκώνοντας ψηλά τα γόνατα και με ανοιχτές παλάμες.

Χάρι σκόπευσε λίγο πιο πίσω. Αυτή τη φορά ο παφλασμό

ταν πίσω από τον Τουγούμπα. Η απόσταση ήταν σχεδό

κατό μέτρα τώρα. Μια παράλογη σκέψη ήρθε στο μυαλό το

Χάρι: ήταν σαν να έκανε εξάσκηση σκοποβολής στ

σκοπευτήριο του Όκερν – τα φώτα στην οροφή, η ηχ

ανάμεσα στους τοίχους, ο παλμός της καρδιάς στο δάχτυλ

που τραβούσε τη σκανδάλη και η βαθιά αυτοσυγκέντρωση.

Σαν εκπαίδευση στη σκοποβολή στο Όκερν, σκέφτηκε Χάρι και τράβηξε τη σκανδάλη για τρίτη φορά.

Ο Τουγούμπα έπεσε μπρούμυτα.

Αργότερα στην κατάθεσή του ο Χάρι είπε ότι πίστευε πως σφαίρα βρήκε τον Τουγούμπα στον αριστερό γοφό, και ως ε

ούτου ήταν απίθανο να τον είχε σκοτώσει. Ωστόσο, όλ

ξεραν πως επρόκειτο για εικασίες – κανείς δεν μπορεί ν

έρει σε ποιο σημείο ακριβώς έχει χτυπήσει κάποιον με έν

πηρεσιακό όπλο από εκατό μέτρα απόσταση. Ο Χάρι θ



μπορούσε να πει ό,τι ήθελε, χωρίς κανένας να είναι σε θέσ

α το αντικρούσει: δεν είχε μείνει τίποτα από το κουφάρι γ

α γίνει νεκροψία.

Ο Τουγούμπα ούρλιαζε μισοβυθισμένος στο νερό, καθώς

Χάρι πλησίαζε από τη γέφυρα. Ο Χάρι ένιωσε ναυτία και όλ

άρχισαν να θολώνουν – το νερό, τα φώτα στην οροφή και

έφυρα που κουνιόταν πέρα δώθε. Καθώς έτρεχε θυμόταν τ

λόγια του Άντριου, πως η αγάπη είναι μεγαλύτερο μυστήριαπό τον θάνατο. Και θυμήθηκε την παλιά ιστορία.

Το αίμα βούιζε στ’ αυτιά του σαν φουσκωμένο κύμα και

Χάρι ήταν ο νεαρός πολεμιστής Γουάλα, και ο Τουγούμπα

ο φίδι Μπουμπούρ– είχε πάρει τη ζωή της αγαπημένης το

Μούρα. Και τώρα ο Μπουμπούρ έπρεπε να σκοτωθεί. Απ

ην αγάπη.

Στην αναφορά των γεγονότων αργότερα, ο Μακόρμακ δεταν σε θέση να πει τι ήταν αυτό που φώναζε ο Χάρι στ

μικρόφωνό του μετά τους πυροβολισμούς. «Ακούγαμε μόν

πως έτρεχε και φώναζε κάτι, πιθανόν στη μητρική το

λώσσα».

Όμως ούτε και ο ίδιος ο Χάρι μπορούσε να πει τι φώναζ



Σε έναν αγώνα ζωής και θανάτου, έτρεχε παραπαίοντας πάν

στην πλωτή γέφυρα. Ο Τουγούμπα σφάδαζε και ολόκληρη

έφυρα τρανταζόταν. Στην αρχή ο Χάρι νόμισε ότι κάτι είχ

προσκρούσει πάνω της, όμως ύστερα συνειδητοποίησε πω

κάποιος του είχε αρπάξει το θήραμα. Ήταν ο Λευκός Φόβος.

Έβγαλε το άσπρο κεφάλι του έξω από το νερό και άνοι

α τεράστια σαγόνια του. Όλα έμοιαζαν να γίνονται σε αργ

κίνηση. Ο Χάρι ήταν σίγουρος πως θα άρπαζε το

Τουγούμπα, όμως δεν κατάφερε να τον αρπάξει, παρά μόν

α σύρει το σώμα που ούρλιαζε πιο βαθιά στο νερό, πρ

ουτήξει ξανά αφήνοντας τη δουλειά ατελείωτη.

Χωρίς χέρια, σκέφτηκε ο Χάρι και θυμήθηκε κάπο

ενέθλια στης γιαγιάς του στο Όνταλσνες πολύ καιρό πριότε που προσπαθούσαν να πιάσουν τα μήλα με το στόμ

ους από ένα κάδο με νερό και η μητέρα του είχε γελάσ

όσο πολύ, που χρειάστηκε να καθίσει στον καναπέ για ν

συνέλθει.

Τριάντα μέτρα ακόμα. Νόμιζε πως θα τα καταφέρει, όμωότε ο καρχαρίας επέστρεψε. Ήταν τόσο κοντά, που το

βλεπε να γυρίζει τα παγωμένα σαν εκστατικά μάτια το

καθώς του έδειχνε θριαμβευτικά τη διπλή σειρά δοντιών το

Αυτή τη φορά κατάφερε να αρπάξει ένα πόδι και τίναξε τ

κεφάλι του δεξιά κι αριστερά. Πετάχτηκαν νερά και



Τουγούμπα εκσφενδονίστηκε στον αέρα σαν κούκλα χωρ

μέλη, ενώ οι κραυγές σταμάτησαν απότομα. Ο Χάρι έφτασε.

«Καταραμένο τέρας! Είναι δικός μου!» έβγαλε μια γοερ

κραυγή μέσα από δάκρυα, σημάδεψε με το όπλο του κ

άδειασε τον γεμιστήρα στο νερό. Η θάλασσα βάφτηκε με ένανοιχτό, διάφανο κόκκινο χρώμα, σαν χυμός φρούτων, κ

από κάτω είδε ο Χάρι το φως από το υποθαλάσσιο τούνε

που μεγάλοι και παιδιά στριμώχνονταν για ν

παρακολουθήσουν το φινάλε ενός αληθινού δράματος μ

λον του τον τρόμο και τη φρίκη, κάτι που θα συναγωνιζότα

ον «Φόνο του κλόουν» στα ταμπλόιντ ως το γεγονός τη

ρονιάς.



Ο

22

ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ

Τζιν Μπινός έμοιαζε και ακουγόταν όπως ακριβώς ήτα

– ένας τύπος που είχε ζήσει μια ροκ εν ρολ ζωή στπακρο και δεν σκόπευε να σταματήσει μέχρι να φτάσει στ

έλος του ταξιδιού του. Και προχωρούσε ολοταχώς.

«Φαντάζομαι πως χρειάζονται κάποιον που να κάνει καλ

ατουάζ εκεί κάτω» είπε ο Τζιν βυθίζοντας τη βελόνα. «Και

Σατανάς ακόμα εκτιμά κάποια ποικιλία στα βασανιστήρι

εν συμφωνείς, φίλε;»

Όμως ο πελάτης ήταν μέσα στον γύψο και το κεφάλι το

κρεμόταν, έτσι πιθανόν δεν καταλάβαινε τις φιλοσοφικέ

ανησυχίες του Τζιν για τη ζωή μετά τον θάνατο, ούτε ένιωθ



η βελόνα που τρυπούσε τον ώμο του.

Στην αρχή ο Τζιν είχε αρνηθεί να ασχοληθεί με αυτόν το

ύπο που είχε μπει στο μικρό μαγαζί του και είχε ψελλίσ

ψευδά την επιθυμία του, με μια παράξενη, τραγουδιστ

προφορά.Ο Τζιν είχε απαντήσει πως δεν αναλάμβαναν να κάνου

ατουάζ σε μεθυσμένους και του ζήτησε να πάει την επόμεν

μέρα, όταν θα ήταν νηφάλιος. Όμως ο τύπος είχε ακουμπήσ

πεντακόσια δολάρια στο τραπέζι για ένα τατουάζ αξία

κατόν πενήντα δολαρίων, και η αλήθεια είναι πως

ουλειές είχαν πέσει το τελευταίο εξάμηνο. Έβγαλε, λοιπό

ην ξυριστική μηχανή και το αντιιδρωτικό αποσμητικό κ

άρχισε να δουλεύει. Όμως αρνήθηκε όταν ο τύπος το

πρόσφερε μια γουλιά από το μπουκάλι του. Ο Τζιν Μπινόκανε τατουάζ σε πελάτες για είκοσι χρόνια, ήταν περήφανο

ια τη δουλειά του και θεωρούσε πως οι σοβαρ

παγγελματίες δεν πίνουν όταν δουλεύουν. Τουλάχιστον ό

υίσκι.

Όταν τελείωσε, έβαλε ένα κομμάτι χαρτί τουαλέτας πάνστο τριαντάφυλλο-τατουάζ. «Μην το εκθέτεις στον ήλιο κ

ην πρώτη εβδομάδα να το πλένεις μόνο με νερό. Τα καλ

έα είναι πως ο πόνος θα περάσει μέχρι το βράδυ και μπορε

α το αφαιρέσεις αυτό αύριο. Τα άσχημα νέα είναι πως θ

ανάρθεις και για άλλα τατουάζ» είπε και χαμογέλασε. «Όλ



ανάρχονται».

«Εγώ θέλω μόνο αυτό» είπε ο τύπος και βγήκ

ρικλίζοντας από το μαγαζί.



Η

23

ΧΙΛΙΑ ΔΙΑΚΟΣΙΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ

πόρτα άνοιξε και ο αέρας όρμησε μέσα με εκκωφαντικ

βουητό. Ο Χάρι στάθηκε καθιστός με λυγισμένα γόνατστο άνοιγμα της πόρτας.

«Είσαι έτοιμος;» άκουσε μια φωνή στο αυτί του. «Τράβ

ο κορδόνι στα χίλια διακόσια μέτρα και μην ξεχνάς ν

μετράς. Αν δεν νιώσεις το τράνταγμα του αλεξίπτωτου μέσ

σε τρία δευτερόλεπτα, κάτι δεν πάει καλά».

Ο Χάρι έγνεψε καταφατικά.

«Βγαίνω!» ακούστηκε η φωνή. Είδε τον αέρα να αρπάζ

η μαύρη στολή που φορούσε ο μικρόσωμος άντρας πο

γήκε, και εκείνος στάθηκε στο στήριγμα κάτω από το φτερ



Τα μαλλιά του, που έβγαιναν κάτω από το κράνος του

ανέμιζαν στον αέρα. Ο Χάρι κοίταξε το όργανο μέτρηση

ψομέτρου στο στήθος του. Έδειχνε λίγο περισσότερο απ

ρεις χιλιάδες μέτρα.

«Ευχαριστώ και πάλι!» φώναξε στον πιλότο. Ο πιλότούρισε. «Το διασκεδάζω, συνάδελφε! Είναι πολύ καλύτερ

από το να φωτογραφίζω φυτείες μαριχουάνας!»

Ο Χάρι έβγαλε το δεξί του πόδι από το αεροπλάν

νιωσε όπως τότε που ήταν μικρός και οδηγούσαν πάνω απ

ην κοιλάδα Γκιντμπραντσντάλ, πηγαίνοντας για ακόμα μι

φορά καλοκαιρινές διακοπές στο Όνταλσνες, τότε που είχ

ανοίξει ένα πλαϊνό παράθυρο και είχε βγάλει έξω το χέρι το

ια να πετάξει. Θυμόταν πώς ο αέρας τού είχε αρπάξει το χέ

ταν είχε γυρίσει την παλάμη του προς τα πάνω.Η δύναμη του αέρα έξω από το αεροπλάνο ήταν τρομερ

και ο Χάρι χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρ

α βγάλει το πόδι του. Μετρούσε από μέσα του, όπως το

ίχε πει ο Τζόζεφ – «δεξί πόδι, αριστερό χέρι, δεξί χέρ

αριστερό πόδι». Στάθηκε στο στήριγμα πλάι στον ΤζόζεΜικρά σύννεφα αρμένιζαν καταπάνω τους, ταξίδευαν μ

αχύτητα, τους περικύκλωναν και έφευγαν πάλι εν ριπ

φθαλμού. Από κάτω τους απλωνόταν ένα τεράστιο χαλί μ

ιάφορες αποχρώσεις του πράσινου, του καφέ και το

ρυσαφί.



«Hotel check!» φώναξε ο Τζόζεφ μέσα στο αυτί του.

«Checking in!» φώναξε ο Χάρι και κοίταξε τον πιλότ

μέσα στο πιλοτήριο, ο οποίος σήκωσε τον αντίχειρά το

Checking out!» Κοίταξε τον Τζόζεφ, που φορούσε γυαλι

πιλότου, κράνος και είχε ένα πλατύ χαμόγελο.Ο Χάρι έγειρε μπροστά στο στήριγμα και σήκωσε το δε

ου πόδι.

«Horizon! Up! Down! Go!»

Ύστερα βρέθηκε να πετάει και είχε την αίσθηση πως

αέρας τον έσπρωχνε προς τα πίσω, καθώς το αεροπλάν

συνέχιζε ανενόχλητο την πτήση του προς τα εμπρός. Με τη

άκρη του ματιού του είδε το αεροπλάνο να στρίβει, πρ

καταλάβει πως ήταν ο ίδιος που έστριβε. Κοίταξε προς το

ρίζοντα, εκεί όπου η Γη έκανε τόξο κι ο ουρανός γινότασταδιακά πιο βαθύ μπλε, μέχρι που χανόταν μέσα στο

αλανό Ειρηνικό ωκεανό, αυτόν που ο Κάπτεν Κουκ είχ

ιασχίσει για να φτάσει στην Αυστραλία.

Ο Τζόζεφ τον έπιασε και ο Χάρι ίσιωσε το κορμί του για ν

χει καλύτερη στάση ελεύθερης πτώσης. Έλεγξε το υψόμετρου: δύο χιλιάδες επτακόσια μέτρα. Θεέ μου, ήτα

πέροχα!greekleech.info Έστριψε το πάνω μέρος του κορμο

ου και άπλωσε τα χέρια του για να κάνει μισή στροφ

Ουάου, ήταν ο Σούπερμαν!



Μπροστά τους, στα δυτικά, βρίσκονταν τα Γαλάζια Όρη

αλάζια από τους πολύ ιδιαίτερους ευκαλύπτους πο

ανέδιδαν έναν γαλαζωπό αχνό, όπως φαινόταν από μακρι

Ο Τζόζεφ τού το είχε πει. Του είχε πει επίσης πως πίσω του

ρισκόταν αυτό που οι ημινομάδες Αβορίγινες πρόγονοί τονόμαζαν «πατρίδα». Οι ατελείωτες, άγονες εκτάσεις –

έρσα μεσόγεια περιοχή– αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρο

αυτής της τεράστιας ηπείρου, ένας ανελέητος φούρνος όπο

φαινόταν απίθανο να επιζήσει οτιδήποτε. Ωστόσο,

πρόγονοι του Τζόζεφ τα είχαν καταφέρει για χιλιάδες χρόνι

πριν έρθουν οι λευκοί.

Ο Χάρι κοίταξε κάτω. Φαινόταν τόσο ήρεμα και έρημα απ

ψηλά – ένας ειρηνικός, φιλικός πλανήτης. Το όργανο έδειχν

ύο χιλιάδες εκατό μέτρα. Ο Τζόζεφ τον άφησε, όπως είχασυμφωνήσει. Σοβαρή παραβίαση των κανόνων τη

κπαίδευσης, αλλά έτσι κι αλλιώς είχαν παραβιάσει κάθ

κανόνα με το να βγουν μόνοι για ελεύθερη πτώση. Ο Χά

ίδε τον Τζόζεφ να κολλάει τα χέρια του στα πλευρά του γ

α κερδίσει οριζόντια ταχύτητα και να εφορμήσει κάθετα σταριστερά του με εκπληκτική ταχύτητα.

Ύστερα ο Χάρι έμεινε μόνος. Όπως είναι πάντα μόνο

κανείς. Μόνο που νιώθεις πολύ καλύτερα όταν βρίσκεσαι σ

λεύθερη πτώση, χίλια οκτακόσια μέτρα πάνω από τ

δαφος.



Διαβάστε τις πρώτες σελίδε

από το επόμενο βιβλίο (μετά τον Φαντομά

του Jo Nesbo στη σειρά με τον Χάρι Χόλ

Αστυνομίμετάφραση: Κρυστάλλη Γλυνιαδάκ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΤΟΥ 201



Κ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

οιμόταν μέσα εκεί. Πίσω από την πόρτα.

Το εσωτερικό του γωνιακού ντουλαπιού μύριζε παλι

ύλο, λάσπη και λάδι όπλου. Όταν το φως του ήλιου έλουσ

ο δωμάτιο, μια αχτίδα σε σχήμα κλεψύδρας τρύπωσε στ

σωτερικό του ντουλαπιού απ’ την κλειδαρότρυπα. Αν τ

φως έπεφτε με την κατάλληλη γωνία, το ματ μέταλλο το

πλου που κείτονταν καταμεσής του ραφιού θα έλαμπε.

Το πιστόλι ήταν ένα ρωσικό Οντέσα, ένα αντίγραφο το

ιασημότερου περιστρόφου Στέτσκιν.Το όπλο είχε ζήσει ζωή νομαδική: είχε ταξιδέψει με του

Κοζάκους από τη Λιθουανία στη Σιβηρία, είχε μεταφερθ

μεταξύ αρχηγείων των Ούρκα στη Νότια Σιβηρία, είχε βρεθ

στην κατοχή ενός αταμάν −ενός κοζάκου αρχηγού πο

σκοτώθηκε από την αστυνομία με το Οντέσα του στο χέρι



πριν καταλήξει στο σπίτι ενός συλλέκτη όπλων πο

πηρετούσε ως διευθυντής φυλακών στο Ταγκίλ. Εντέλει, τ

άσχημο, γωνιώδες, αυτόματο όπλο είχε εισαχθεί στ

ορβηγία από τον Ρούντολφ Ασάγιεφ, ο οποίος, πρ

αθούν τα ίχνη του, μονοπωλούσε το εμπόριο ναρκωτικώου Όσλο μ’ ένα ηρωινοειδές οπιοειδές γνωστό ως βιολίνη

Το όπλο βρισκόταν αυτή τη στιγμή ακόμη στην ίδια πόλη

και πιο συγκεκριμένα στο σπίτι της Ράκελ Φάουκε.

εμιστήρας του Οντέσα έπαιρνε είκοσι σφαίρες 9x18m

Μακάροφ και μπορούσε να πυροβολήσει μεμονωμένα

παναληπτικά. Στον γεμιστήρα υπήρχαν αυτή τη στιγμ

ώδεκα σφαίρες.

Τρεις εξ αυτών έπληξαν αντίπαλους εμπόρου

αρκωτικών, Αλβανούς Κοσοβάρους. Μόνο μία είχε βρει στψαχνό.

Οι άλλες δύο είχαν σκοτώσει τον Γκούστο Χάνσεν, έν

εαρό βαποράκι που είχε υπεξαιρέσει τα λεφτά και τ

αρκωτικά του Ασάγιεφ.

Όμως το όπλο μύριζε ακόμη μπαρούτι από τις τρεελευταίες σφαίρες· αυτές είχαν βρει στο κεφάλι και τ

στήθος τον πρώην αστυνομικό Χάρι Χόλε κατά τη διάρκει

ης έρευνάς του για τη δολοφονία του Γκούστο Χάνσεν.

όπος του εγκλήματος και στις δύο περιπτώσεις ήταν κοινό

αριθμός 92 της οδού Χάουσμαν.



Η αστυνομία δεν είχε λύσει την υπόθεση Γκούστο, κι

εκαοκτάχρονος που είχε συλληφθεί αρχικά για τον φόν

ίχε αφεθεί κατόπιν ελεύθερος, επειδή η αστυνομία δεν είχ

καταφέρει να βρει ή να τον συνδέσει με το όπλο το

γκλήματος, μεταξύ άλλων. Ο νεαρός ονομαζόταν ΌλεγΦάουκε και ξυπνούσε κάθε βράδυ μες στο σκοτά

ακούγοντας πυροβολισμούς. Όχι εκείνους που είχα

σκοτώσει τον Γκούστο· τους άλλους. Τους πυροβολισμού

που είχε εξαπολύσει εναντίον του αστυνομικού που θεωρούσ

πατέρα του καθώς μεγάλωνε. Του αστυνομικού που κάποτ

νειρευόταν ότι θα παντρευόταν τη μητέρα του Όλεγκ, τ

Ράκελ. Του Χάρι Χόλε. Το βλέμμα του αστυνομικού έκαιγ

ώρα μπροστά στα μάτια του νεαρού μες στο σκοτάδι, κι

λεγκ έφερε στον νου το όπλο, χωμένο σ’ ένα γωνιακτουλάπι, μακριά του, ευχόμενος να μην το ξαναδεί ποτέ στ

ωή του. Να μην το έβλεπε ποτέ ξανά κανείς. Να κοιμηθ

κεί μέσα, στον αιώνα των αιώνων.

Κοιμόταν μέσα εκεί. Πίσω από την πόρτα.

Το φυλασσόμενο δωμάτιο του νοσοκομείου μύριζ

φάρμακα και μπογιά. Το μηχάνημα δίπλα του κατέγραφ

ους παλμούς της καρδιάς του.

Η Ιζαμπέλε Σκέγιεν, της Επιτροπής Κοινωνικώ



Υπηρεσιών του Δήμου, και ο Μίκαελ Μπέλμα

φρεσκοδιορισθείς Αρχηγός της Αστυνομίας του Όσλ

ύχονταν να μην τον ξαναέβλεπαν ποτέ στη ζωή τους.

Να μην τον έβλεπε ποτέ ξανά κανείς.

Να κοιμηθεί πια, στον αιώνα των αιώνων.



Κεφάλαιο 1

ταν μια ζεστή, μεγάλη μέρα του Σεπτέμβρη, γεμάτη μ

εκείνο το φως που μετατρέπει το φιόρδ του Όσλο σ

λιωμένο ασήμι και κάνει τους χαμηλούς λόφους να λάμπου

μετά τα πρωτοβρόχια. Μία από εκείνες τις μέρες που

κάτοικοι του Όσλο ορκίζονται ότι ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειτ

α εγκαταλείψουν αυτήν την πόλη. Ο ήλιος έδυε πίσω από τ

Ούλερν κι οι τελευταίες του αχτίδες σάρωναν την ύπαιθρο· τ

ρημωμένες, μουντές πολυκατοικίες, δείγματα της ταπεινή

καταγωγής της πόλης· τα πανάκριβα ρετιρέ με τις βεράντεπου μαρτυρούσαν την περιπέτεια της χώρας, η οποία έγινε ε

μιά νυκτί η πλουσιότερη του κόσμου λόγω πετρελαίου, κ

ους τοξικομανείς στην κορυφή του Στενσπάρκεν, σ’ αυτή

η μικρή κι οργανωμένη πόλη με τους οκταπλάσιου

ανάτους από ναρκωτικά από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκ



Τους κήπους με τραμπολίνα περιτριγυρισμένα απ

προστατευτικά δίχτυα, όπου τα παιδιά δεν χοροπηδούσα

ποτέ πάνω από τρία μαζί, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίε

και τους λόφους και τα δάση που μισοκύκλωναν τ

λεκανοπέδιο του Όσλο. Ο ήλιος άπλωνε τα ακτινωτά τοάχτυλα πάνω από την πόλη μη θέλοντας να τη

γκαταλείψει, ένα είδος παρατεταμένου αποχαιρετισμού σα

μέσα απ’ το παράθυρο ενός τρένου.

Η μέρα είχε ξεκινήσει με κρύο, καθαρό αέρα κι έντονο φω

ταν λες και βρισκόσουν κάτω από λάμπες χειρουργείο

Σιγά σιγά όμως η θερμοκρασία είχε ανέβει, ο ουρανός είχ

αποκτήσει το ιδιαίτερο, βαθύ του γαλάζιο κι ο αέρας εκείνη τ

φιλική υφή που κάνει τον Σεπτέμβρη τον ωραιότερο μήνα το

ρόνου.Και καθώς έπεφτε πια το σούρουπο, απαλό, διακριτικ

στις περιοχές με τις μονοκατοικίες γύρω από τη λίμνη το

Μάρινταλ, η ατμόσφαιρα μοσχοβολούσε μήλο και έλατο.

Ο Έρλαν Βενεσλά πλησίασε την κορυφή του τελευταίο

λόφου. Είχε αρχίσει να νιώθει το γαλακτικό οξύ να τον καίεμα συγκεντρώθηκε ώστε να πετύχει το σωστό, κάθετο πάτημ

πάνω στα κλιπ των πεταλιών του ποδηλάτου του, με τ

όνατά του στραμμένα λίγο προς τα μέσα. Γιατί η σωστ

εχνική είχε μεγάλη σημασία· ειδικά όταν κουράζεσαι και τ

μυαλό σου θέλει ν’ αλλάξεις θέση, να ξεκουραστείς, αλλ



και να γίνεις λιγότερο αποτελεσματικός. Ένιωθε το άκαμπτ

πλαίσιο του ποδηλάτου ν’ απορροφά κάθε βατ ενέργειας πο

ημιουργούσε σε κάθε του πεταλιά. Κατέβασε ταχύτητα

νιωσε την επιτάχυνση. Σηκώθηκε όρθιος και προσπάθησε ν

κρατήσει τον ίδιο ρυθμό: ενενήντα πεταλιές το λεπτό, πάνκάτω. Κοίταξε το χρονόμετρο που μετρούσε τους σφυγμού

ου: εκατόν εξήντα οκτώ. Κούνησε το φωτάκι στο μέτωπ

ου ώστε να πέσει πάνω στο GPS που είχε τοποθετήσει στ

ιμόνι. Έδειχνε λεπτομερώς την περιοχή του Όσλο κι είχε

νεργό πομπό. Το ποδήλατο και τα αξεσουάρ είχαν στοιχίσ

παραπάνω απ’ ό,τι θα έπρεπε κανονικά να ξοδεύει ένα

συνταξιούχος αστυνομικός. Μα ήταν σημαντικό να είν

κανείς σε φόρμα, τώρα ειδικά που η ζωή προσέφερε νέε

προκλήσεις.Μικρότερες προκλήσεις, για να είμαστε ειλικρινείς.

Το γαλακτικό οξύ τού δάγκωνε τώρα μηρούς και γάμπε

σαν μια επώδυνη, υπέροχη υπόσχεση γι’ αυτά που θ

ακολουθούσαν: το πάρτι των ενδορφινών, την αύξηση τη

μυϊκής του μάζας και την ήσυχη συνείδησή του. Και μμπίρα με τη γυναίκα του στο μπαλκόνι, αν η θερμοκρασία δε

ποχωρούσε πολύ μετά τη δύση του ήλιου.

Και ξαφνικά, έφτασε. Ο δρόμος έγινε επίπεδος και η λίμν

ου Μάρινταλ απλώθηκε μπροστά του. Έκοψε ταχύτητ



ταν στην εξοχή. Έμοιαζε σχεδόν εξωφρενικό ότι σε μι

απόσταση δεκαπέντε μόνο λεπτών από το κέντρο μια

υρωπαϊκής πρωτεύουσας μπορούσες να βρίσκεσ

περιτριγυρισμένος από αγροκτήματα, πεδιάδες και πυκν

άση, γεμάτα μονοπάτια που χάνονταν μες στο σούρουπο. δρώτας τού προκαλούσε φαγούρα κάτω από το ανθρακί το

κράνος μάρκας Μπελ, που από μόνο του είχε κοστίσει όσο τ

παιδικό ποδήλατο που είχε χαρίσει στην εγγονή του Λίν

Μαρίε για τα έκτα της γενέθλια.

Κοίταξε τους σφυγμούς του στο χρονόμετρο. Εκατό

βδομήντα πέντε. Εκατόν εβδομήντα δύο. Μια ευπρόσδεκτ

μικρή ριπή του ανέμου έφερε μαζί της το μακρινό τραγού

ης πόλης. Πρέπει να προερχόταν από το στάδιο το

Ούλεβολ: είχε παιχνίδι η Εθνική απόψε. Εναντίον τηΣλοβακίας ή της Σλοβενίας, ένα απ’ τα δύο. Ο Έρλα

Βενεσλά φαντάστηκε για μερικές στιγμές ότι οι επευφημίε

προορίζονταν για τον ίδιο. Πόσος καιρός είχε περάσει απ

ην τελευταία φορά που είχε δεχθεί χειροκροτήματα; Πρέπ

α ήταν κατά την αποχαιρετιστήρια τελετή της Κρίπος στΜπριν: τούρτα κι επίσημη ομιλία του αφεντικού, Μίκαε

Μπέλμαν, που έκτοτε είχε ακολουθήσει μια σταθερά ανοδικ

πορεία έως το πόστο του Αρχηγού της Αστυνομίας το

σλο. Ο Έρλαν είχε δεχθεί το χειροκρότημά τους, τους είχ

κοιτάξει ίσια στα μάτια, τους είχε ευχαριστήσει και εί



μάλιστα νιώσει τον λαιμό του να σφίγγεται λίγο καθώ

κφωνούσε την απλή, σύντομη ομιλία που απαιτούσε τότε

παράδοση της Κρίπος. Η καριέρα του είχε τ

σκαμπανεβάσματά της αλλά είχε αποφύγει τις θεαματικέ

αποτυχίες. Απ’ όσο ήξερε φυσικά. Ποτέ δεν ήσουν εκατό τοκατό σίγουρος ότι είχες βρει τις σωστές απαντήσεις. Τώρ

έβαια, που η τεχνολογία ανάλυσης του DNA είχ

προχωρήσει τόσο πολύ και τα ανώτατα κλιμάκια τη

Αστυνομίας είχαν δηλώσει ότι θα τη χρησιμοποιούσαν και σ

παλαιότερες υποθέσεις, υπήρχε πια ο κίνδυνος να βρεθούν

απαντήσεις. Νέες απαντήσεις – οι οριστικές. Ο Έρλαν τ

καταλάβαινε σε ό,τι αφορούσε νέες, εκκρεμείς υποθέσεις· μ

εν συμφωνούσε στο να χρησιμοποιούνται πολύτιμοι πόρ

ια να ξανανοίξουν περιπτώσεις που είχαν από καιριαλευκανθεί.

Το σκοτάδι είχε πυκνώσει ακόμα και κάτω από τις λάμπε

ου δρόμου. Ο Έρλαν προσπέρασε την ξύλινη πινακίδα πο

δειχνε προς το εσωτερικό του δάσους· ήταν ακριβώς όπω

η θυμόταν. Βγήκε από την πεπατημένη και μπήκε σ’ ένμονοπάτι στρωμένο με μαλακό χώμα και βρύα. Οδηγούσ

σο πιο σιγά μπορούσε για να μη χάσει την ισορροπία του.

κώνος του φωτός που έβγαινε από τον φακό στο μέτωπό το

φώτιζε τις πέτρες εμπρός του και σταματούσε στον τοίχο πο



σχημάτιζαν τα έλατα αριστερά και δεξιά. Σκιές ξεπηδούσα

με ταχύτητα κι ύστερα, σαν να τρόμαζαν, ξανακρύβονταν με

στο σκοτάδι. Ήταν όπως τότε που είχε προσπαθήσει να βάλ

ον εαυτό του στη θέση της: σαν να έτρεχε μ’ έναν φακό στ

έρι, έχοντας ξεφύγει από τρεις μέρες εγκλεισμού κσυνεχόμενων βιασμών.

Ένας φακός άναψε μπροστά του μες στο σκοτάδι κι

ρλαν Βενεσλά νόμισε για μια στιγμή ότι ήταν ο δικός της·

τι εκείνη έτρεχε πάλι να ξεφύγει κι ότι εκείνος την κυνηγούσ

ανά με τη μηχανή και την ξανάπιανε. Το φως του φακο

ρεμόπαιξε για λίγο κι ύστερα γύρισε προς τη μεριά του.

ρλαν σταμάτησε και κατέβηκε από το ποδήλατο. Έριξε φω

στον μετρητή των σφυγμών του: ήδη κάτω από εκατ

Καθόλου άσχημα.Χαλάρωσε τα λουράκια, έβγαλε το κράνος του κι έξυσε τ

κεφάλι του. Θεέ μου, τι ανακούφιση. Έσβησε το φωτάκ

κρέμασε το κράνος στο τιμόνι του ποδηλάτου και προχώρησ

προς το φως του φακού. Άκουσε το κράνος να χτυπιέτ

πάνω στο τιμόνι.Σταμάτησε μπρος στον φακό, που στράφηκε κατευθεία

προς το πρόσωπό του. Το δυνατό του φως τού έτσουξε τ

μάτια. Τυφλωμένος, αισθάνθηκε ν’ ανασαίνει ακόμα πολ

αριά. Τι περίεργο που οι σφυγμοί του ήσαν τόσο χαμηλο

νιωσε μια κίνηση πίσω από τον μεγάλο, τρεμουλιαστ



κύκλο του φωτός, άκουσε ένα χαμηλό σφύριγμα στον αέρ

και την ίδια στιγμή μια σκέψη καρφώθηκε στο μυαλό του: Δ

Η νυχτερίδα-Jo Nesb0

Documents

Transcript of Η νυχτερίδα-Jo Nesb0