1

ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΩΝ ΦΙΛΙΠΠΙΝΩΝ Προλεταριακή Σημαία

Μάης 2006

2

ΜΗΝΥΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ “ΔΙΕΘΝΗ ΕΝΩΣΗ ΛΑΪΚΗΣ ΠΑΛΗΣ» (ILPS)

Από τον Χοσέ Μαρία Σισόν

Πρόεδρο της Διεθνούς Συντονιστικής Επιτροπής της ILPS 4 Μαΐου 2006 .

Εκ μέρους της ILPS θα ήθελα να εκφράσω τους πιο θερμούς χαιρετισμούς

αλληλεγγύης στους διοργανωτές και στους συμμετέχοντες στην Διεθνή Αντιιμπεριαλιστική Αντικαπιταλιστική Συνάντηση. Σας συγχαίρουμε για την

επιτυχημένη προετοιμασία και σας ευχόμαστε επιπλέον επιτυχία στην διεξαγωγή της τετραήμερης συνάντησής σας.

Ελπίζουμε ότι η συνάντησή σας θα αντιμετωπίσει τις συνωμοτικές και ανταγωνιστικές πολιτικές και δράσεις των Αμερικανικών, Ευρωπαϊκών και

άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την εκμετάλλευση και καταπίεση του εργαζόμενου λαού. Καθώς η κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος

χειροτερεύει, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις γίνονται πιο ληστρικές, καταπιεστικές

και φιλοπόλεμες. Επιθυμούν να συνεχίσουν να έχουν υπερκέρδη ξεζουμίζοντας ακόμη

περισσότερο τους εργάτες, συμπιέζοντας τους μισθούς και τις συνθήκες διαβίωσής τους, και παίρνοντας πίσω τα δικαιώματα και τις καταχτήσεις που

κερδήθηκαν σκληρά. Αρπάζουν από τους καταπιεσμένους λαούς του κόσμου δημιουργώντας πλεονάσματα αγαθών και κεφαλαίων για να εκμεταλλευτούν

την φτηνή εργασία, αρπάζουν τις φυσικές πηγές και επεκτείνουν τις αγορές. Αλλά η χρηματοοικονομική κρίση αναπόφευκτα χειροτερεύει και καταστρέφει

τη ζωή του λαού καθώς επίσης και της καπιταλιστικής αγοράς. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η συνάντησή σας θα εκφράσει και θα ενισχύσει τις

σύγχρονες εκδηλώσεις της λαϊκής αντίστασης, όπως το κίνημα κατά της εισβολής και κατοχής στο Ιράκ, την αριστερή τάση των κινημάτων στην

Λατινική Αμερική, την μαζική αποδοκιμασία του Ευρωσυντάγματος, τις εντεινόμενες απεργίες στην Ευρώπη, την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν από τον

Κυπριακό λαό, τις αυθόρμητες εξεγέρσεις των Κινέζων εργατών και χωρικών,

τις μαζικές διαμαρτυρίες των μεταναστών εργατών στις ΗΠΑ, και ούτω καθ’ εξής.

Την ίδια στιγμή, υπάρχουν και οι ένοπλες επαναστατικές κινήσεις, όπως των λαών του Ιράκ, της Παλαιστίνης, της Τουρκίας, του Κουρδιστάν, της

Κολομβίας, του Νεπάλ, των Φιλιππίνων, της Ινδίας, Ταμίλ Εελάμ και άλλων χωρών. Επικαλούμενες την εθνική ανεξαρτησία, μερικές χώρες όπως η Κούβα,

η Βενεζουέλα, η Συρία, το Ιράν και η Βόρειος Κορέα αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική παρέμβαση, τα εμπάργκο, τις κυρώσεις και άλλες επιβολές.

Πιστεύουμε πως η συνάντησή σας θα έχει σαν αποτέλεσμα ένα υψηλότερο επίπεδο ενότητας και μαχητικότητας κατά των ΗΠΑ την νούμερο 1

ιμπεριαλιστική και τρομοκρατική δύναμη, κατά της συνεργασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις ΗΠΑ στην παγκοσμιοποίηση της «ελεύθερης

αγοράς», κατά των εκστρατειών τρόμου και πολέμου και κατά της οπορτουνιστικής και σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση

μπορεί να γίνει όργανο ανθρωπιστικού και κοινωνικού τύπου καπιταλισμού και

ιμπεριαλισμού.

3

Χαιρετίζουμε το κάλεσμά σας για την μεγαλύτερη δυνατή συμμαχία και κινητοποίηση δυνάμεων, με ενότητα θεμελιωδών αρχών σε εργοστάσια,

συνδικάτα, ενώσεις, πανεπιστήμια και γειτονιές. Η ILPS προσφέρει ένα πλαίσιο

εργασίας για συντονισμό των επαναστατικών, αντιιμπεριαλιστικών και αντικαπιταλιστικών δυνάμεων και τάσεων σε διεθνές, παγκόσμιο, τοπικό και

εθνικό επίπεδο. Είναι καλό που ακόμη και όταν διαφοροποιείστε από ρεφορμιστικές και

σοσιαλδημοκρατικές τάσεις δίνετε χέρι ενότητας και συνεργασίας με ριζοσπαστικούς, αριστερούς και ανεξάρτητους αντιιμπεριαλιστικούς και

αντικαπιταλιστικούς σχηματισμούς που ακόμη βρίσκονται εντός των πλαισίων εργασίας του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ. Μακάρι να κάνουν προόδους

κατά των τροτσκιστών, σοσιαλδημοκρατών και ρεφορμιστών πρωτοστατών του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ.

Είμαστε βέβαιοι την επιτυχία της συνάντησής σας στο να προβάλει τις ριζοσπαστικές αντιιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές δυνάμεις και κινήσεις,

και στην προώθηση συζητήσεων σε μείζονα θέματα, επικοινωνίες, κοινές πορείες δράσεων και συντονισμού. Ελπίζουμε η συνάντησή σας να οδηγήσει

στην ενίσχυση, εξάπλωση και ευρεία συμμαχία των αντιιμπεριαλιστικών και

αντικαπιταλιστικών δυνάμεων σε Ελλάδα και Ευρώπη.

4

ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ANTIΣΤΑΣΗ

Χ.Μ. Σισόν: H κατάσταση έκτακτης ανάγκης, πρελούδιο για τα χειρότερα!

αναδημοσίευση από την Προλεταριακή Σημαία αρ.φ.543, 11/03/06

Η ολιγοήμερη κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης από την κυβέρνηση της

προέδρου Αρόγιο στις Φιλιππίνες, στις 24 του περασμένου Φλεβάρη, έφερε ξανά τη νησιωτική χώρα του Ειρηνικού στο προσκήνιο της διεθνούς

ειδησεογραφίας. Με πρόσχημα πληροφορίες για κινήσεις ανατροπής της, η Αρόγιο στην ουσία επιβεβαίωσε πως θα κάνει τα πάντα για να κρατηθεί στην

εξουσία, υπερασπίζοντας το διεφθαρμένο, αμερικανόδουλο καθεστώς που έχει ρίξει την πλειοψηφία του λαού σε απίστευτη φτώχεια και εξαθλίωση. Στην

ουσία, η κίνηση της Αρόγιο κατευθυνόταν ενάντια στις λαϊκοδημοκρατικές και αριστερές δυνάμεις στη χώρα που βρίσκονται σε μια διαρκή ανάπτυξη της

ισχύος και επιρροής τους - και ειδικά ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα Φιλιππίνων, τις μαζικές οργανώσεις του και το ένοπλο τμήμα του που διεξάγει

για δεκαετίες αγώνα σε διάφορες περιοχές της χώρας. Μόνο σύμπτωση δεν είναι επίσης το γεγονός πως το μίνι-πραξικόπημα της Αρόγιο έγινε ακριβώς τις

ημέρες της επετείου της πτώσης του δικτάτορα Μάρκος. Είκοσι χρόνια μετά, τα

αιτήματα του λαϊκού κινήματος που οδήγησαν στη μεγάλη εξέγερση του 1986 παραμένουν ανεκπλήρωτα.

Οι Φιλιππίνες, άλλοτε μια από τις λεγόμενες ασιατικές ανερχόμενες «τίγρεις», σύμφωνα με τις θεωρίες των δυτικών οικονομολόγων, ύστερα από

την κρίση του 1987 έχουν βυθιστεί σε μια πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση. Φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, μεγάλα κύματα μετανάστευσης και καταστροφής

του αγροτικού πληθυσμού συνθέτουν την κατάσταση. Την ίδια στιγμή μια ισχνή μειοψηφία γαιοκτημόνων και κομπραδόρων σε συνεργασία με τα διεφθαρμένα

στελέχη του κρατικού μηχανισμού λυμαίνονται τον πλούτο της χώρας. Στις Φιλιππίνες η ανισότητα είναι απίστευτα μεγάλη και διευρύνεται συνεχώς.

Στην κήρυξη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και στις συλλήψεις στελεχών και του κομμουνιστικού κινήματος (το οποίο είναι παράνομο), οι

μαζικές λαϊκές οργανώσεις απάντησαν με ογκώδεις διαδηλώσεις που κατέληξαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία. Οι διαδηλώσεις έσπασαν τις απαγορεύσεις

στην πράξη και έδειξαν παραπέρα την αδυναμία του καθεστώτος να επιβληθεί.

Τα γεγονότα πρόλαβαν τη συντακτική επιτροπή της «Προλεταριακής Σημαίας» που ετοίμαζε ένα αφιέρωμα για την κατάσταση στις Φιλιππίνες. Στις

διπλανές στήλες δημοσιεύονται δύο άρθρα σταλμένα από τις Φιλιππίνες, γραμμένα ειδικά για την εφημερίδα μας. Το ένα για τις πρόσφατες εξελίξεις και

το άλλο για τα προβλήματα των παιδιών στη χώρα. Τις μεταφράσεις έκανε η Χρυσή Περπερίδου.

5

Το διάταγμα 1017 είναι παρόμοιο με την κήρυξη

στρατιωτικού νόμου του Μάρκος!

(άρθρο από τις Φιλιππίνες ειδικά γραμμένο για την «Προλεταριακή Σημαία»)

Με τον ισχυρισμό ότι υπήρχε μια συμμαχία ανάμεσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα Φιλιππίνων (ΚΚΦ) και σε δυσαρεστημένα στρατιωτικά στοιχεία που θα πραγματοποιούσε πραξικόπημα κατά της κυβέρνησής της, η πρόεδρος Γκλόρια

Μακαπαγκάλ Αρόγιο στις 24 Φλεβάρη έθεσε σε εφαρμογή το διάταγμα 1017, κηρύσσοντας κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αμέσως μετά, διέταξε τη διάλυση διά της

βίας των πολιτικών συγκεντρώσεων τις οποίες η κυβέρνηση θεωρεί αντικυβερνητικές, ξεκίνησε τις συλλήψεις μεμονωμένων ατόμων με την κατηγορία της «αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης» και απείλησε τα ΜΜΕ με κλείσιμο ή

απομάκρυνση εάν γνωστοποιούσαν στο κοινό τις απόψεις των λεγόμενων εχθρών του κράτους.

Ομως, αντί να καταπνίξει τη λαϊκή κατακραυγή ενάντια στο στριμωγμένο καθεστώς της, το διάταγμα της Αρόγιο κατάφερε μόνο να εντείνει τις εκκλήσεις –και μέσα στις Φιλιππίνες αλλά και στο εξωτερικό– για την παραίτηση ή την αποπομπή της από την

εξουσία. Το καθεστώς πολιορκείται από μεγάλες συγκεντρώσεις που απαιτούν την πτώση της

από τις αρχές του 2005, όταν τέθηκε το ζήτημα στη Βουλή για τη νοθεία στις προεδρικές εκλογές του 2004. Η κυβέρνηση Αρόγιο έχει κακό όνομα όχι μόνο για νοθείες αλλά και για διαφθορά και για την ανεπίσημη πολιτική δολοφονιών μελών και

ηγετών του προοδευτικού και αριστερού κινήματος. Έχει ξεπεράσει τη δικτατορία του Μάρκος στις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά του φιλιππινέζικου

λαού. Χιλιάδες επιπλέον αστυνομικοί και στρατιώτες, μαζί και άρματα μάχης, έχουν προστεθεί στην ασφάλεια της Μανίλα τις τελευταίες δυο εβδομάδες, λόγω των

αναμενόμενων μεγάλων αντιπολιτευτικών συγκεντρώσεων. Οι αξιωματικοί ασφαλείας ισχυρίστηκαν ότι σταμάτησαν ένα πραξικόπημα καθοδηγούμενο δήθεν από το

Κομμουνιστικό Κόμμα Φιλιππίνων και κάποιους δυσαρεστημένους αξιωματικούς του στρατού και της αστυνομίας. Νωρίτερα την ίδια μέρα, περισσότεροι από 30.000 διαδηλωτές είχαν ξεκινήσει μια πορεία μέσα από την πρωτεύουσα για να τιμήσουν την

20ή επέτειο της πτώσης του δικτάτορα Φερντινάντο Μάρκος και να απαιτήσουν την αποπομπή της Αρόγιο.

Αμέσως μετά την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, η αστυνομία και οι στρατιωτικές δυνάμεις κινήθηκαν για να διαλύσουν με τη βία τους διαδηλωτές και να συλλάβουν αρκετούς από τους ηγέτες. Η Αρόγιο επίσης διέταξε την αναστολή όλων

των αδειών οπλοφορίας και απαγόρευσε όλες τις πολιτικές συγκεντρώσεις. Το Σάββατο η αστυνομία συνέλαβε παράνομα το βουλευτή του Anakpawis, Κρισπίν Μπελτράν, με

τον ισχυρισμό ότι συμμετείχε στις συνωμοσίες για το πραξικόπημα. Ο Μπελτράν είναι μέλος του Κοινοβουλίου, επίτιμος πρόεδρος του Kilusang Mayo

Uno (Κίνημα Πρώτης Μάη, Εθνικό Εργατικό Κέντρο) και πρώτος πρόεδρος της International League of People’s Struggle (ILPS – Διεθνής Ενωση Λαϊκής Πάλης).

Μέχρι σήμερα, οι κυβερνητικοί εισαγγελείς έχουν απαγγείλει κατηγορίες για στάση

και υποκίνηση σε πραξικόπημα σε 16 άτομα, συμπεριλαμβάνοντας και άλλα προοδευτικά μέλη του Κοινοβουλίου, υποτιθέμενους συνωμότες πραξικοπήματος μέσα

στην ιεραρχία της αστυνομίας και του στρατού, τον Λουίς Τζαλαντόνι του Νέου Δημοκρατικού Μετώπου των Φιλιππίνων και τον ιδρυτικό πρόεδρο του ΚΚΦ, Χοσέ Μαρία Σισόν. Είναι μέσα στα 50 άτομα που κατηγορούνται για στάση και δήθεν

συνωμοσία για την ανατροπή της κυβέρνησης. Οι πολιτικοί παρατηρητές επισήμαναν ότι το Διάταγμα 1017 της Αρόγιο μοιάζει παρά

πολύ με το Διάταγμα 1081, δηλαδή την κήρυξη Στρατιωτικού Νόμου του δικτάτορα Φερντινάντο Μάρκος το Σεπτέμβρη 1972, που κατέληξε στη φασιστική καταστολή

6

κάθε νόμιμης αντιπολίτευσης και τη διαιώνιση της δυναστικής εξουσίας του. Η ειρωνεία είναι ότι η Αρόγιο διάλεξε να κηρύξει τον δικό της ντε φάκτο στρατιωτικό

νόμο στην επέτειο της αποπομπής του δικτάτορα. «Το διάταγμα 1017 είναι μια τυραννική ενέργεια απελπισίας από μια εντελώς

απομονωμένη καταχράστρια της εξουσίας και της στενής κλίκας της» δήλωσε ο καθηγητής Σισόν σε μια πρόσφατη ανακοίνωσή του στα ΜΜΕ. «Με αυτό το διάταγμα, ισχυρίζεται ότι έχει το δικαίωμα να απαγορεύει ειρηνικές συγκεντρώσεις, να ανακαλεί

άδειες συγκεντρώσεων που δόθηκαν από τοπικούς δημάρχους, να διατάζει συλλήψεις χωρίς ένταλμα, να αναστέλλει το δικαίωμα σε δίκη (habeas corpus), να αναλάβει τον

έλεγχο των ΜΜΕ και των δημόσιων υπηρεσιών, να επιβάλλει από τα πάνω στρατιωτικούς αξιωματούχους σε πολιτικά όργανα και πάει λέγοντας».

Ο καθηγητής Σισόν επισημαίνει ότι ο απώτερος σκοπός της Αρόγιο είναι να

καταστείλει τις λαϊκές συγκεντρώσεις. «Αποδεικνύεται ότι η Αρόγιο θα κάνει τα πάντα, ακόμη και την αιματηρή καταστολή του λαού και των αντιπάλων της. Αποτελεί το

πρελούδιο για τα χειρότερα...». Το διάταγμα της Αρόγιο, που είναι αντίγραφο του στρατιωτικού νόμου του 1972

του Μάρκος, δηλώνει: «τώρα, συνεπώς, εγώ (...) με το παρόν διατάσσω τις ένοπλες

δυνάμεις των Φιλιππίνων να διατηρήσουν το νόμο και την τάξη σε ολόκληρη την επικράτεια των Φιλιππίνων, να εμποδίσουν ή να καταστείλουν κάθε μορφή παράνομης

βίας καθώς και κάθε ενέργεια ανταρσίας ή εξέγερσης και να επιβάλουν την υπακοή σε όλους τους νόμους και τα διατάγματα, διαταγές και κανονισμούς που εγώ η ίδια έχω εκδώσει ή θα εκδώσω».

Στο μεταξύ, ομάδες αγωνιστών και κόμματα της αντιπολίτευσης έδωσαν ένα ηχηρό χαστούκι στα

τελευταία σχέδια της Αρόγιο να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία. Υποσχέθηκαν να πραγματοποιήσουν περισσότερες διαμαρτυρίες τις

επόμενες μέρες. Σε δήλωσή της μετά το διάταγμα της Αρόγιο, η

Bagong Alyasang Makabayan (BAYAN, Νέα Πατριωτική Συμμαχία) ανέφερε ότι το μαζικό κίνημα και οι αντιπολιτευόμενες στην Αρόγιο

δυνάμεις παραμένουν μάχιμες. «Έχουμε δεσμευτεί να εξουδετερώσουμε γρήγορα την τρομοκρατία

που εξαπέλυσε η Αρόγιο». Η ΒΑΥΑΝ κάλεσε το λαό να συνεχίσει να

πραγματοποιεί διάφορες ενέργειες διαμαρτυρίας με μεγαλύτερη ένταση και να καλύψει περισσότερες περιοχές της χώρας.

Από όλο τον κόσμο έχουν φτάσει μηνύματα συμπαράστασης καθώς και

διαμαρτυρίες που καταδικάζουν το φασιστικό διάταγμα και υποστηρίζουν τις λαϊκές διαδηλώσεις.

Με το να φέρει τις Φιλιππίνες σε μια βαθύτερη πολιτική και οικονομική κρίση και να επιβάλει σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα ώστε να παραμείνει στην εξουσία, ο λαός είναι πιο αποφασισμένος από ποτέ να βάλει τέλος στο παράνομο, διεφθαρμένο και

χρεοκοπημένο καθεστώς της Αρόγιο. Παρ' ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης τελικά άρθηκε, οι συνθήκες παραμένουν

ίδιες και τα εντάλματα σύλληψης, ακόμη και για βουλευτές, είναι σε ισχύ. Έτσι, ο Κα Μπελ (Μπελτράν) είναι ακόμη υπό κράτηση από το στρατό και ο Satur Ocampo, η Lisa Masa, ο Rafael Mariamo, ο Teddy Casino και ο Joel Virador (όλοι μέλη του

Κοινοβουλίου) θα συλληφθούν μόλις βγουν έξω από το κτίριο της Βουλής.

7

Η ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΙΣ ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ

Τουλάχιστον το 90% των παιδιών στις Φιλιππίνες υφίσταται μια καταφανή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Είναι θύματα της ίδιας καταπίεσης και

εκμετάλλευσης που δυναστεύει τους εργάτες και αγρότες γονείς τους. Ζουν μέσα στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Υποσιτίζονται και αρρωσταίνουν

εύκολα. Έχουν ελάχιστη έως καθόλου πρόσβαση στην εκπαίδευση, την περίθαλψη, την ιατρική φροντίδα και τη σωστή στέγαση. Η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν προχωράει μετά την τετάρτη Δημοτικού και παραμένει αναλφάβητη. Πολύ πριν γίνουν

15 χρονών αναγκάζονται να δουλεύουν σκληρά για να βοηθήσουν τους γονείς τους. Το σύστημα, που βασίζεται στις εξαγωγές και τη μισο-μεταποίηση, χρησιμοποιεί

αυτά τα παιδιά σαν φτηνό εργατικό μεροκάματο είτε στα σπίτια τους είτε σε φυτείες είτε σε άθλιες βιοτεχνίες σε αστικές φτωχογειτονιές ή χωριά. Τα υποχρεώνουν να δουλεύουν για ψίχουλα ακόμη και για περισσότερες από 12 ώρες. Ένας σημαντικός

αριθμός παιδιών βγαίνει στο δρόμο και κάνει διάφορες μικροδουλειές για να συνεισφέρει στο πενιχρό εισόδημα των γονιών του. Τα παιδιά των δρόμων ζουν μέσα

στην αθλιότητα. Κάποια από αυτά οδηγούνται σε μικροεγκλήματα όπως η χρήση ναρκωτικών και η πορνεία. Δεν είναι μόνο τα παιδιά των εργατών και των αγροτών που υφίστανται την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και τα παιδιά που οι

γονείς τους ανήκουν σε μεσοστρώματα και αναγκάζονται να φεύγουν στο εξωτερικό για να εργαστούν μένουν πίσω χωρίς τη γονική επίβλεψη και τη μητρική φροντίδα. Τα

παιδιά των εθνικών μειονοτήτων δεν υποφέρουν μόνο την καταπίεση και την εκμετάλλευση των εργατών και των αγροτών. Υφίστανται εθνικές διακρίσεις είτε γενικά είτε ειδικά. Οι αρχές, με κέντρο τη Μανίλα, ξέρουν πολύ καλά πώς να

παραδίδουν τους πλούσιους φυσικούς πόρους και να εκμεταλλεύονται τη φτηνή εργατική δύναμη από τις περιοχές όπου ζουν μειονότητες σε ξένες πολυεθνικές

αγροτικών προϊόντων και μεταλλευτικές εταιρείες και σε ντόπιους εκμεταλλευτές. Δίνουν δε ελάχιστα για τη μόρφωση, την περίθαλψη, τη σωστή διατροφή των παιδιών. Τα παιδιά στις Φιλιππίνες που ανήκουν σε οποιαδήποτε εθνοτική ή γλωσσική

μειονότητα έχουν από καμία έως ελάχιστη μέριμνα από τους πλούσιους και ισχυρούς του σημερινού κοινωνικού συστήματος.

Η πολιτική του Εθνικού Δημοκρατικού Μετώπου για τα δικαιώματα των

παιδιών

Το Εθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο (ΕΔΜ) έχει στόχο την υπεράσπιση των

δικαιωμάτων των εκατομμυρίων παιδιών κάτω από τα 18, αντιμετωπίζοντας τη ρίζα του προβλήματος. Το ΕΔΜ, υποστηρίζει, υπερασπίζεται και προωθεί τα δικαιώματα του παιδιού σύμφωνα με τις αρχές του καθώς και τα διεθνή πρότυπα που έχουν τεθεί σε

διεθνή συνέδρια και συμφωνίες. Έχει ένα πρόγραμμα για εθνική απελευθέρωση και δημοκρατία ενάντια στους ξένους και ντόπιους καταπιεστές και εκμεταλλευτές. Έχει

στόχο την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και την ενίσχυση των εργαζομένων. Θέλει να πραγματοποιήσει την αγροτική μεταρρύθμιση και την εθνική εκβιομηχάνηση,

να καλλιεργήσει μια πατριωτική, επιστημονική και δημοκρατική κουλτούρα και να επιδιώξει μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική για την παγκόσμια ειρήνη και ανάπτυξη.

Το ΕΔΜ φροντίζει για την υγεία των μητέρων και των παιδιών, προωθεί τη

μόρφωση για την υγιεινή και την υγιεινή διατροφή, όπως επίσης ένα σύστημα πρόληψης και παροχής περίθαλψης. Στους γονείς γίνονται συστάσεις να κρατούν τα

παιδιά τους που είναι κάτω των 15 ετών στο σχολείο και να μην τα απασχολούν με άλλα καθήκοντα που τους στερούν χρόνο από τη μελέτη τους. Τα όργανα της πολιτικής εξουσίας και οι μαζικές οργανώσεις απαγορεύουν την εκμετάλλευση στα

χωράφια, τις φυτείες και τις βιοτεχνίες. Τα παιδιά πάνω από 15 και κάτω από 18 ετών έχουν μια στοιχειώδη εκπαίδευση για το πώς να προστατεύουν μαζί με τους γονείς

8

τους και την υπόλοιπη κοινότητα την οικογένειά τους και την κοινότητά τους από τις επιθέσεις του στρατού, της αστυνομίας και των παρακρατικών δυνάμεων.

Η κυβέρνηση των Φιλιππίνων είναι από αυτούς που καταπατούν περισσότερο τα δικαιώματα του παιδιού. Όλες οι πολιτικές διακηρύξεις, η νομοθεσία και οι υπογραφές

συνθηκών υπέρ των δικαιωμάτων του παιδιού δεν σημαίνουν τίποτε και χρησιμεύουν απλά στην ωραιοποίηση ενός συστήματος που καταπιέζει και εκμεταλλεύεται τις εργαζόμενες μάζες, τους αγρότες και τα παιδιά τους.

Το ΕΔΜ καταβάλλει προσπάθειες για να θέσει το ζήτημα σε κάθε οργανισμό που ασχολείται έντιμα με τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικά και τα δικαιώματα του παιδιού

ειδικότερα. Οι ΗΠΑ και οι άλλες ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις καθώς και η κυβέρνηση των Φιλιππίνων χρησιμοποιούν τις επίσημες υπηρεσίες τους, τις υπηρεσίες του ΟΗΕ, ορισμένες χρηματοδοτούμενες από ιμπεριαλιστές ΜΚΟ, ακαδημαϊκούς κ.λπ. για να

συσκοτίσουν το γεγονός ότι η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γεννιέται από το σύστημα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης και να εμφανίσουν τα ένοπλα

επαναστατικά κινήματα για εθνική απελευθέρωση σαν υπαίτια για τα προβλήματα.

Τα δικαιώματα του παιδιού και ο εμφύλιος πόλεμος

Όλοι αυτοί επινοούν μια «νέα γλώσσα» για να απαξιώσουν και να στιγματίσουν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Τα ενοχοποιούν και τα δυσφημούν, λέγοντας ότι η

δράση τους είναι «παράνομη» και ότι πρέπει να τους αντιπαρατεθεί αυτό που θεωρείται «νόμιμη θεσμοθετημένη δράση». Ύστερα προχωρούν ακόμη παραπέρα και τα χαρακτηρίζουν «τρομοκρατικά», απαιτώντας την πλήρη υποταγή τους στο

καταπιεστικό κράτος ώστε να απαλειφθεί αυτή η κατηγορία. Το ΕΔΜ εκπροσωπεί στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση των

Φιλιππίνων τη λαϊκοδημοκρατική κυβέρνηση που αποτελεί τον αντίπαλο την επίσημης κυβέρνησης των Φιλιππίνων στο σημερινό εμφύλιο πόλεμο. Αυτή η λαϊκοδημοκρατική

κυβέρνηση έχει την ουσιαστική εξουσία

σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού και της χώρας. Καθοδηγείται από το

Κομμουνιστικό Κόμμα των Φιλιππίνων. Έχει το Νέο Λαϊκό Στρατό (ΝΛΣ) σαν σημαντική συνιστώσα της κρατικής

εξουσίας. Το ΕΔΜ περιλαμβάνει ένα πλατύ μέτωπο πολιτικών δυνάμεων και

μαζικών οργανώσεων. Στην πραγματικότητα υπάρχει διπλή εξουσία αυτή τη στιγμή στις Φιλιππίνες. Η μία

είναι επαναστατική και εκπροσωπεί τη λαϊκοδημοκρατική εξουσία και η άλλη

είναι αντεπαναστατική και εκπροσωπεί του ντόπιους και ξένους καταπιεστές και εκμεταλλευτές.

Στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις το ΕΔΜ εκπροσωπεί τη λαϊκοδημοκρατική

κυβέρνηση που έχει το δικό της σύνταγμα με μια σειρά κατοχυρωμένα θεμελιώδη δικαιώματα. Σαν αντίπαλη δύναμη, το ΕΔΜ έχει προβεί από μεριάς του στη μονομερή

διακήρυξη της εφαρμογής της Συνθήκης της Γενεύης και των πρωτοκόλλων της. Από το 1988, μπροστά στη συνθήκη των Δικαιωμάτων του Παιδιού, το Κομμουνιστικό Κόμμα και ο Νέος Λαϊκός Στρατός έχουν υιοθετήσει κατηγορηματικά την απαγόρευση

της στρατολόγησης νέων κάτω των 18 που θα υπηρετούν ως μαχητές. Και επανειλημμένα το Κομμουνιστικό Κόμμα Φιλιππίνων έχει διακηρύξει ότι και η δική του

απόφαση και ο νόμος της λαϊκοδημοκρατικής κυβέρνησης απαγορεύει στο Νέο Λαϊκό Στρατό να στρατολογεί παιδιά κάτω των 18 ετών σαν μαχητές που θα συμμετέχουν σε επιθετικές στρατιωτικές εκστρατείες και επιχειρήσεις.

Τα παιδιά μεταξύ 15 και 18 ετών μπορούν να εκπαιδευτούν από μαζικές οργανώσεις όχι για να συμμετέχουν σε μάχες ή εχθροπραξίες αλλά για την ασφάλεια και την

αυτοάμυνα των οικογενειών και των κοινοτήτων τους. Είναι απλοί πολίτες και δεν

9

χρειάζεται να κουβαλούν όπλα. Δεν υπάρχουν άλλοι μαχητές ή στρατιώτες πέρα από σπουδαστές λυκείων και πανεπιστημίων που παίρνουν μια προπαρασκευαστική ή

βασική στρατιωτική εκπαίδευση. Αναλογικά, η θέση του ΕΔΜ και της λαϊκοδημοκρατικής κυβέρνησης είναι πιο προωθημένη από τα πρότυπα της Συνθήκης

της Γενεύης. Εντούτοις, διάφοροι συκοφάντες του ΕΔΜ και της λαϊκοδημοκρατικής κυβέρνησης στον ΟΗΕ, στις αμερικάνικες επίσημες υπηρεσίες και στις χρηματοδοτούμενες από τους ιμπεριαλιστές ΜΚΟ προσδιορίζουν ως παιδί-στρατιώτη

όλα όσα είναι κάτω των 18 και μπορεί απλά να βρίσκονται σε μια κοινότητα που δέχεται επίθεση από τις ένοπλες δυνάμεις του αντιδραστικού κράτους και ακόμη κι αν

δεν φέρουν όπλα παρουσιάζονται ψευδώς σαν μαχητές του ΝΛΣ γιατί πιθανόν είναι σκοποί, κατάσκοποι, μεταφορείς, μάγειροι και οτιδήποτε άλλο για τον ΝΛΣ. Έχει μετατραπεί σε έγκλημα το να βρίσκεται κάποιο παιδί σε μια κοινότητα που δέχεται

επίθεση από τον κυβερνητικό στρατό, την αστυνομία και τις παραστρατιωτικές δυνάμεις. Υπάρχουν κάποιοι συκοφάντες με πλαστά στοιχεία που χρησιμοποιούν φήμες

και καταλήγουν σε φανταστικούς ισχυρισμούς ότι δήθεν το 10% έως 30% των παιδιών στις περιοχές που ελέγχει ο ΝΛΣ είναι «παιδιά στρατιώτες». Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι καθαρά ψέματα, γιατί θα ανέβαζαν τον αριθμό των μαχητών του ΝΛΣ σε εκατοντάδες

χιλιάδες αντί των 7.000-12.000 μαχητών που εκτιμούν οι ένοπλες δυνάμεις των Φιλιππίνων. Μετά από τέσσερα χρόνια ύπαρξης της χρηματοδοτούμενης από τη

UNICEF «Philippine Coalition to Stop the Use of Child Soldiers», αυτή δεν προσπάθησε καν να έρθει σε επαφή με το ΕΔΜ. Ούτε και η UNICEF παρουσίασε θετικές αποδείξεις ούτε και ζήτησε από το ΕΔΜ να σχολιάσει τις έρευνες που έχει χρησιμοποιήσει για να

καταλήξει στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν παιδιά στρατιώτες στον ΝΛΣ. Μ' αυτό τον τρόπο συμμετέχουν στην καταπάτηση των δικαιωμάτων αυτών των

παιδιών με τη συναίνεσή τους στο στρατιωτικό ψυχολογικό πόλεμο που χαρακτηρίζει τα παιδιά σαν «παιδιά στρατιώτες». Ο ΟΗΕ και η UNICEF δεν έχουν συζητήσει με σοβαρότητα με το ΕΔΜ, αλλά προτιμούν να βασίζονται στους πλαστούς ισχυρισμούς

των κυβερνητικών στρατιωτικών και κάποιων επαγγελματιών των ΜΚΟ που ακονίζουν τα τσεκούρια τους κατά του ΕΔΜ.

Η μεγάλη καταπάτηση των δικαιωμάτων του παιδιού στις εκστρατείες του κυβερνητικού στρατού

Ο ξενόφερτος και ανεύθυνος χαρακτηρισμός των λεγόμενων παιδιών στρατιωτών ενθαρρύνει το στρατό, την αστυνομία και τις παρακρατικές δυνάμεις της κυβέρνησης

να διαπράττουν τις χειρότερες καταπατήσεις των δικαιωμάτων του παιδιού όταν εξαπολύουν εκστρατείες κατά του λαού σε περιοχές που θεωρούνται ότι υποστηρίζουν το επαναστατικό κίνημα. Οι επιτιθέμενοι δικαιολογούν τις άγριες επιθέσεις τους ενάντια

στα παιδιά, μιας και είναι δήθεν ενεργά μέλη ή εφεδρείες του ΝΛΣ. Δολοφονούν παιδιά που στη συνέχεια τα παρουσιάζουν πλαστά σαν μαχητές του ΝΛΣ.

Οι κατασταλτικές εκστρατείες του κυβερνητικού στρατού συχνά περιλαμβάνουν δολοφονίες με βομβαρδισμούς, με λεηλασίες και εμπρησμούς. Τα κυβερνητικά στρατεύματα συνεχίζουν την παράδοση που ξεκίνησε ο αμερικάνος στρατηγός

Τζέικομπ Σμιθ στο φιλιππινο-αμερικάνικο πόλεμο στο Σαμάρ, όταν διέταξε να σκοτωθούν όλοι οι Φιλιππινέζοι άνω των 10 ετών που ήταν υποθετικά ικανοί να

κρατήσουν όπλο. Όλο και πιο συχνά η αστυνομία και ο στρατός απάγουν παιδιά από τις περιοχές που

θεωρούνται ότι υποστηρίζουν τον ΝΛΣ και τα παρουσιάζουν στα ΜΜΕ σαν δήθεν τα

παιδιά στρατιώτες του ΝΛΣ. Μετά, αυτά τα παιδιά φυλακίζονται σε κρατικά ιδρύματα ή δημοτικές και κρατικές φυλακές και δεν επιτρέπεται στους στενούς συγγενείς τους να

τα επισκεφτούν ή να τα πάρουν σπίτι. Όποτε επιλέγουν μια περιοχή για στρατιωτική καταστολή, ο στρατός, η αστυνομία και οι παρακρατικές δυνάμεις κάνουν αποκλεισμό στα τρόφιμα ή αναγκάζουν τους κατοίκους να εγκαταλείψουν τα χωριά τους ή τους

αφήνουν να μείνουν αλλά με όρους στρατοπέδου συγκέντρωσης ή «στρατηγικής κωμόπολης». Στις συνθήκες αποκλεισμού ή της μαζικής εκκένωσης των χωριών, το

μεγαλύτερο κακό γίνεται στα παιδιά. Λιμοκτονούν, αρρωσταίνουν χωρίς περίθαλψη και

10

δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε σχολείο για πολύ καιρό. Όταν ο κόσμος αναγκάζεται να μείνει στα χωριά του, οι στρατιώτες καταλαμβάνουν τα σχολικά κτίρια και τα

μετατρέπουν σε στρατώνες. Στα κέντρα εκκενώσεων, τα παιδιά πλήττονται πολύ άσχημα από τα ξεσπάσματα

επιδημιών όπως οι διάρροιες, τα αναπνευστικά νοσήματα, η ιλαρά και άλλα παρόμοια. Είναι επίσης ευάλωτα στη σεξουαλική κακοποίηση, λόγω των πρόχειρων κατασκευών στέγασης. Αν επιβιώσουν, αφού υποφέρουν από την πείνα και τις αρρώστιες, θα

φέρουν για πολύ καιρό στην ενήλικη ζωή τους ή και μέχρι να πεθάνουν τα αόρατα σημάδια των τραυματικών εμπειριών τους και θα δυσκολεύονται σοβαρά να έχουν μια

κανονική ζωή.

11

Η Κρίση το αμερικάνικου και του παγκόσμιου

καπιταλιστικού συστήματος Κ.Κ. Φιλιππίνων

αναδημοσίευση από την Προλεταριακή Σημαία αρ.φ. 518, 12/2/05

Στα τέλη του Δεκέμβρη το Κομμουνιστικό Κόμμα Φιλιππίνων γιόρτασε την 36η

επέτειο από την επανίδρυσή του. Στο μήνυμά της η ΚΕ του κόμματος, στις 26 του Δεκέμβρη του 2004, κάνει μια εκτεταμένη αναφορά στις διεθνείς και εσωτερικές

εξελίξεις, στη δράση του Νέου Λαϊκού Στρατού και των μαζικών μετωπικών οργανώσεων, στην εξέλιξη της πάλης του φιλιππινέζικου λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την εσωτερική αντίδραση και τονίζεται η ανάγκη να ενταθούν οι

αντάρτικες επιχειρήσεις στην κατεύθυνση της Νέας Δημοκρατικής Επανάστασης. Η "Προλεταριακή Σημαία" δημοσιεύει το πρώτο κομμάτι του μηνύματος που αναφέρεται

στις διεθνείς εξελίξεις έτσι όπως τις βλέπουν οι φιλιππινέζοι κομμουνιστές. 1. Κρίση του αμερικάνικου και του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

Η κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος απορρέει από τις θεμελιώδεις

αντιθέσεις ανάμεσα στο μονοπωλιακό κεφάλαιο και την εργασία, ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους καταπιεζόμενους λαούς και έθνη. Στην εποχή του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, η

αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και τον ατομικό χαρακτήρα της ιδιοποίησης γίνεται όλο και πιο εμφανής. Η υιοθέτηση υψηλής

τεχνολογίας και η αυξανόμενη απληστία της μονοπωλιακής αστικής τάξης, με το σύνθημα της παγκοσμιοποίησης της "ελεύθερης αγοράς", έχουν βαθύνει και οξύνει την κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε λίγες ιμπεριαλιστικές χώρες έχει επιταχυνθεί χωρίς προηγούμενο. Το πλουσιότερο 20% του κόσμου κατέχει το

85% του παγκόσμιου εισοδήματος ή 150 φορές τον πλούτο του φτωχότερου 20%. Οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου, και οι τρεις στις ΗΠΑ, έχουν άθροισμα περιουσίας μεγαλύτερο από το ΑΕΠ των 48 φτωχότερων χωρών με πληθυσμό 600

εκατομμύρια. Οι ίδιες οι ΗΠΑ έχουν προσελκύσει και δανειστεί ένα τεράστιο ποσό κεφαλαίου τις

τελευταίες δύο δεκαετίες. Το χρέος της αμερικάνικης ομοσπονδιακής κυβέρνησης είναι σήμερα 7,601 τρις. $, σύμφωνα με στατιστικές του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ.

Αυτό το χρέος αυξάνεται κατά 2,56 δισ. $ την ημέρα. Μ' αυτό το ρυθμό, το όριο των 8,18 τρις. $ που έθεσε η Γερουσία θα εκπληρωθεί σε 226 μέρες, στις 17 Νοέμβρη 2005. Το χρέος των πολιτειών και των δήμων υπολογίζεται σε 1,6 τρις. $.

Ορισμένοι παρατηρητές προσθέτουν στο ομοσπονδιακό και εγχώριο χρέος και άλλα 28,1 τρις. $ που χρωστάνε οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Οι δαπάνες των

νοικοκυριών ξεπέρασαν για πρώτη φορά το εισόδημα το 1999. Από τότε η διαφορά έχει αυξηθεί. Το εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ ήταν 579 δισ. $ το 2003, αυξημένο κατά 52% σε σχέση με τα 380 δισ. $ του 2000.

Έχει υπάρξει μια χωρίς προηγούμενο χιονοστιβάδα "συγχωνεύσεων" από το 1985 καθώς γιγάντιες επιχειρήσεις εκμεταλλεύονται την κρίση για να απορροφήσουν τα

περιουσιακά στοιχεία των πιο αδύνατων και ευάλωτων επιχειρήσεων. Υπάρχουν σήμερα μόνο δύο εταιρείες κατασκευής μεγάλων εμπορικών αεροπλάνων, μόνο τρεις γιγάντιες εταιρείες πετρελαίου (στη δεκαετία του '70 υπήρχαν οι "επτά αδελφές") και

μόνον έντεκα από τις πρώην 40 αυτοκινητοβιομηχανίες παγκοσμίως. Σχεδόν το 85% των παγκόσμιων κεφαλαιακών επενδύσεων αφορούσε αυτές τις συγχωνεύσεις, δηλαδή

σε μη παραγωγικές και κερδοσκοπικές μανούβρες και ανταγωνισμούς ανάμεσα στα γιγάντια μονοπώλια, και μόνο 15% πήγε στο στήσιμο νέων εργοστασίων και στην έρευνα.

12

Η λεγόμενη "διεθνοποίηση του κεφαλαίου" είναι ένα τεράστιο ψέμα. Οι επενδύσεις γίνονται κατά βάση στις ιμπεριαλιστικές χώρες και καμιά σημαντική μεταφορά

κεφαλαίου δεν έχει γίνει σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπως ισχυρίζονται οι υπέρμαχοι της "παγκοσμιοποίησης". Η ουσία και η κύρια τάση της παγκοσμιοποίησης της

"ελεύθερης αγοράς" είναι να εμποδιστεί η ανάπτυξη ή να καταστραφεί η εγχώρια βιομηχανία των μη ιμπεριαλιστικών χωρών. Αντίθετα, η καθαρή μεταφορά κεφαλαίου από τις αναπτυσσόμενες χώρες στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, που ήταν 111

δισ. $ το 1998, σχεδόν διπλασιάστηκε και έφτασε στα 193 δισ. $ το 2002. Το ποσοστό του συνόλου των άμεσων ξένων επενδύσεων (ΑΞΕ) που κατευθύνθηκε

στις αναπτυσσόμενες χώρες ήταν μόνο 32,6% στα 1990-94. Έπεσε στο ισχνό 15,9% το 2000 και ανέβηκε στο 23% (158 δισ. $) το 2002 και στο 30% (172 δισ. $) το 2003. Όμως, σχεδόν το ένα τρίτο αυτών (53 δισ. $ το 2002 και 54 δισ. $ το 2003) πήγε στην

Κίνα. Αν εξαιρεθεί η Κίνα, το ποσοστό των ΑΞΕ προς τις υπόλοιπες αναπτυσσόμενες χώρες θα ήταν μόνο 15,5% για το 2002 και 21% για το 2003.

Η πλειονότητα των χωρών βρίσκεται σε κατάσταση ύφεσης. Τριτοκοσμικές χώρες βουλιάζουν όλο και πιο γρήγορα και πιο βαθιά στο τέλμα του χρέους. Όπως και οι Φιλιππίνες, έχουν πληρώσει αρκετές φορές το αρχικό χρέος και εντούτοις έχουν να

πληρώσουν αρκετές φορές ακόμη το ποσό αυτό. Το χρέος του Τρίτου Κόσμου ήταν 277 δισ. $ το 1971, 1,3 τρις. $ το 1983 και 2 τρις. $ το 1995. Παρόλο που έχουν

πληρώσει 4,5 τρις. $ τα τελευταία 20 χρόνια, οι χώρες του Τρίτου Κόσμου εξακολουθούν να χρωστάνε τουλάχιστον 2,5 τρις. $.

Το αποτέλεσμα είναι ακόμη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική καταστροφή των

χωρών του Τρίτου Κόσμου και των χωρών του πρώην σοβιετικού μπλοκ, οι εξαγωγές των οποίων είναι κυρίως πρώτες ύλες, ημικατεργασμένα προϊόντα και ορισμένα

βιομηχανικά προϊόντα. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Εργασίας, 2,8 δισ. άνθρωποι έχουν δουλειά παγκοσμίως. Αλλά απ' αυτούς, 1,4 δισ. εργάτες ζούνε με λιγότερα από 2 $ την ημέρα, ενώ 550 εκατομμύρια με λιγότερο από 1 $ ημερησίως. Ο

υποτιμημένος επίσημος αριθμός των ανέργων έχει αυξηθεί ιδιαίτερα στη νεολαία. Εκατομμύρια πεθαίνουν κάθε χρόνο λόγω υποσιτισμού και έλλειψης πόσιμου νερού.

Τα κέντρα του παγκόσμιου καπιταλισμού, οι ΗΠΑ, η ΕΕ και η Ιαπωνία, έχουν χτυπηθεί σκληρά από τη δική τους κρίση υπερπαραγωγής και των χρηματιστικών χρεοκοπιών καθώς και από την ύφεση των υπανάπτυκτων χωρών. Οι οικονομίες τους έχουν

επιβραδυνθεί: από το 3,8% το 2000 στο 0,8% το 2001, μικρή ανάκαμψη 1,7% και 2,8% στα 2002-2004, αλλά αναμένεται νέα πτώση στα 2005-2006. Ιδιαίτερα η

αμερικάνικη οικονομία είχε μείωση από 3,8% το 2000 στο 0,3% το 2001 και μικρή άνοδο στα μέσα του 2002 λόγω των τεράστιων καταναλωτικών και στρατιωτικών

δαπανών που υποβοηθήθηκαν από υψηλότατο δανεισμό. Το καθεστώς Μπους προσπαθεί να αναζωογονήσει την αμερικάνικη οικονομία με

την επιτάχυνση της πολεμικής παραγωγής και την εξαπόλυση επιθετικών πολέμων

ώστε να καταναλώνει και να αντικαθιστά συνεχώς το πολεμικό οπλοστάσιο και να αναπτύσσει οπλικά συστήματα υψηλής τεχνολογίας. Διεγείρει την πολεμική υστερία,

την καταστολή και τη φασιστική τάση στις ΗΠΑ και σε παγκόσμιο επίπεδο επωφελούμενο από τις επιθέσεις της 11/9 και διακηρύσσει μόνιμο και προληπτικό "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας".

Ο αμυντικός προϋπολογισμός των 435 δισ. $ μαζί με τα 100 δισ. $ στρατιωτικών δαπανών που κρύβονται πίσω από μη-στρατιωτικά κονδύλια αποτελούν σχεδόν το μισό

ομοσπονδιακό προϋπολογισμό του 2005. Το 28%, δηλαδή 536 δισ. $, είναι για τρέχουσες στρατιωτικές δαπάνες, συμπεριλαμβανομένων και 150 δισ. $ για προμήθειες, έρευνα και ανάπτυξη, ενώ ένα επιπρόσθετο 14-18% είναι για παλιότερες

στρατιωτικές δαπάνες με τη μορφή αποπληρωμής του εθνικού χρέους. Επιπλέον ο Μπους ζήτησε από το Κογκρέσο ένα συμπληρωματικό ποσό 50 δισ. $ για επιχειρήσεις

στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Κατά μία εκτίμηση που βασίζεται σε κονδύλια που ενέκρινε το Κογκρέσο, η επίθεση

των ΗΠΑ στο Ιράκ θα έχει κοστίσει 152 δισ. $ μέχρι το τέλος του 2004. Η εισβολή στο

Ιράκ κόστισε 26 δισ. $ και η συνεχιζόμενη κατοχή κοστίζει 3,9 δισ. $ το μήνα. Έχουν

13

δοθεί συμβόλαια στις Halliburton, Bechtel, DynCorp και σε άλλες εταιρείες με στενές σχέσεις με το καθεστώς Μπους, αξίας τουλάχιστον 5 δισ. $. Βάζοντας σε εφαρμογή το

κτηνώδες σχέδιο αποδυνάμωσης του Ιράκ και λεηλασίας των πηγών πετρελαίου, οι ΗΠΑ κατέστρεψαν συστηματικά την οικονομική και κοινωνική του υποδομή και

παρέδωσαν την "ανοικοδόμησή" του στις αμερικάνικες επιχειρήσεις. Οι υψηλές στρατιωτικές δαπάνες είχαν σαν αποτέλεσμα μια μικρή, τεχνητή και μη-

διατηρήσιμη ανάκαμψη στα μέσα του 2002. Άπληστες για μονοπωλιακά υπερκέρδη οι

ΗΠΑ αδιαφορούν για τα ελλείμματα στον προϋπολογισμό και το εμπόριο και αυξάνουν το δημόσιο χρέος, οδηγώντας έτσι την αμερικάνικη οικονομία σ' ένα νέο τέλμα ύφεσης

και παρακμής. Εκτός από την προσπάθεια να αναζωογονήσουν την οικονομία τους μέσω της

πολεμικής παραγωγής, οι ΗΠΑ αρπάζουν πηγές και αγωγούς πετρελαίου και φυσικού

αερίου και επεκτείνουν την οικονομική τους επικράτεια μέσω επιθετικών ενεργειών και πολέμων στη Μ. Ανατολή, την Κ. Ασία, τα Βαλκάνια, τη Ν. Ασία, την Α. Ασία και

αλλού. Προσπαθούν να δυναμώσουν τον ασφυκτικό κλοιό τους στη Μ. Ανατολή με το πρόσχημα της προώθησης της δημοκρατίας. Έχουν καταλάβει το Ιράκ και ενθάρρυναν το καθεστώς Σαρόν να σφαγιάσει τον παλαιστινιακό λαό στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.

Σήμερα οι ΗΠΑ βρίσκονται σε αδιέξοδο στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Γύρω στους 1.500 στρατιώτες τους έχουν σκοτωθεί εκεί. Κοντά στις 26.000 στρατιώτες έχουν

τραυματιστεί στο Ιράκ, αλλά το Πεντάγωνο αναφέρει μόνο 10.000. Οι επίσημες απώλειες στην πρόσφατη αποτυχημένη εκστρατεία συντριβής της ιρακινής αντίστασης στη Φαλούτζα και άλλες πόλεις ήταν 136 νεκροί. Οι ιρακινοί μαχητές της αντίστασης

ανατινάσσουν αγωγούς πετρελαίου ώστε η εισβολή των Αμερικάνων να καταστεί ζημιογόνα. Συνδυασμένες με την οικονομική ύφεση, οι αυξανόμενες αποτυχίες των

ΗΠΑ στο Ιράκ ενθαρρύνουν την αντίθεση των Αμερικανών πολιτών στην πολιτική στρατιωτικών επεμβάσεων και επιθετικότητας στη Μ. Ανατολή, Κ. Ασία και αλλού του καθεστώτος Μπους.

Μετά την κάλπικη επανεκλογή του, ο Μπους διακήρυξε ότι θα ακολουθήσει πολιτική αχαλίνωτης επιθετικότητας και λεηλασίας. Το προλεταριάτο και οι λαοί του κόσμου

έχουν να αντιμετωπίσουν μια αυξανόμενη κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, που ενισχύεται από την πολεμική υστερία και την κρατική τρομοκρατία των ΗΠΑ σε παγκόσμιο επίπεδο που εκφράζονται με στρατιωτικές επεμβάσεις και

επιθετικούς πολέμους. Η κύρια αντίθεση ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους καταπιεζόμενους

λαούς και έθνη εντείνεται. Η χειροτέρευση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης έχει οδηγήσει τους ιμπεριαλιστές και τις μαριονέτες τους σε χειρότερες μορφές καταπίεσης

και εκμετάλλευσης. Έτσι, πόλεμοι εθνικής ανεξαρτησίας εντείνονται σε Ιράκ, Παλαιστίνη, Αφγανιστάν, Τουρκία, Νεπάλ, Ινδία, Φιλιππίνες, Κολομβία, Περού και αλλού. Αυτοί προσφέρουν την ελπίδα να κοπούν τα πλοκάμια του ιμπεριαλισμού και

εμπνέουν τους λαούς να αντισταθούν μέχρι να ηττηθεί ο ιμπεριαλισμός σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι ΗΠΑ ήταν πάντοτε χολωμένες με το κύμα απο-αποικιοποίησης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδιαίτερα επειδή οι σοσιαλιστικές χώρες το ενθάρρυναν και το υποστήριζαν. Αντιτάχτηκαν στις αρχές της Αφρο-ασιατικής Συνδιάσκεψης του

Μπαντούνγκ και του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Χρησιμοποίησαν το νεο-αποικισμό ώστε να εξουδετερώσουν και να ανατρέψουν την τυπική ανεξαρτησία κρατών που από

αποικίες έγιναν μισο-αποικίες και προτεκτοράτα. Όντας η μόνη υπερδύναμη προσπαθούν να ενδυναμώσουν το φαινόμενο του νεο-αποικισμού και να επαναποικιοποιήσουν ορισμένες χώρες της Αφρικής.

Με τις ΗΠΑ να εξαπολύουν επιθετικούς πολέμους ενάντια σε αρκετές χώρες από το 1991 και μετά, δεν θα πρέπει να υποτιμήσουμε την αντίθεση ανάμεσα στις

ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (κύρια τις ΗΠΑ) και τις χώρες και κυβερνήσεις που επικαλούνται και υπερασπίζουν την εθνική τους ανεξαρτησία ενάντια σε υπερβολικές ιμπεριαλιστικές επιβουλές ή/και ανταποκρινόμενες στις λαϊκές απαιτήσεις. Οι ΗΠΑ

συνεχίζουν να εξαπολύουν επιθετικούς πολέμους ενάντια σε Ιράκ και Αφγανιστάν και

14

να επεμβαίνουν στρατιωτικά σε Φιλιππίνες, Κολομβία και Αϊτή. Απειλούν μια σειρά χώρες, συμπεριλαμβανομένων των: Λαϊκή Δημοκρατία Κορέας, Κίνα, Κούβα,

Βενεζουέλα, Ιράν, Συρία, Κονγκό και Ζιμπάμπουε. Αναδύονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Ορισμένες τέτοιες αντιθέσεις έχουν γίνει φανερές με την παραβίαση από μεριάς ΗΠΑ του Χάρτη του ΟΗΕ, των Συνθηκών της Γενεύης και του διεθνούς δικαίου γενικότερα ώστε να διεξαχθεί ο πόλεμος ενάντια στο Ιράκ και να μονοπωληθεί ο πετρελαϊκός του

πλούτος και να ακυρωθούν συμβόλαια ανάμεσα στην ιρακινή κυβέρνηση και Γάλλους, Γερμανούς και Ρώσους εργολάβους. Οι ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις συνεχίζουν να

σιγοβράζουν σε ζητήματα επενδύσεων, εμπορίου, χρηματοδοτήσεων και ασφάλειας. Η εντεινόμενη κρίση στις ιμπεριαλιστικές χώρες οξύνει ακόμη περισσότερο την

ταξική πάλη ανάμεσα στη μονοπωλιακή αστική τάξη και το προλεταριάτο. Η μαζική

ανεργία και τα χαμηλότερα εισοδήματα επηρεάζουν τόσο το προλεταριάτο όσο και τη μικροαστική διανόηση.

Ο σοβινισμός, ο ρατσισμός και η θρησκευτική μισαλλοδοξία χρησιμοποιούνται επίσης ενάντια στους μετανάστες εργάτες για να αποσπαστεί η προσοχή από τις καπιταλιστικές αιτίες της κρίσης. Κατασταλτικοί νόμοι ψηφίζονται και μεροληπτικά

μέτρα παίρνονται ενάντια σε μετανάστες και πρόσφυγες με το πρόσχημα της αντιτρομοκρατίας. Σε απάντηση της εντεινόμενης κρίσης του παγκόσμιου

καπιταλιστικού συστήματος και της έντασης της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, το προλεταριάτο και οι λαοί εντείνουν τον αγώνα τους, με μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, απεργίες και ένοπλο αγώνα. Τα μ-λ κόμματα προσπαθούν να

αναζωογονήσουν το επαναστατικό κίνημα στις χώρες τους και να βάλουν σταθερές βάσεις για την ανοικοδόμηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Οι λαϊκές

οργανώσεις συσπειρώνονται για να οικοδομήσουν τη διεθνή αλληλεγγύη και να αναλάβουν συντονισμένη μαζική δράση ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

15

ΠΟΛΕΜΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ

του Jose Maria Sison

αναδημοσίευση από την © Προλεταριακή Σημαία αρ.φ. 506, 24/07/04

Το παρακάτω κείμενο είναι η παρέμβαση του Σισόν στην ημερίδα της ILPS, που έγινε τον

Ιούνη στο Πανεπιστήμιο Γκαίτε της Φρανκφούρτης. Το ίδιο κείμενο παρουσιάστηκε και τον

Απρίλη στην Ένωση Παγκόσμιων Μελετών.

Ομιλία στην τρίτη ετήσια διάσκεψη της ‘Ένωσης Παγκόσμιων Μελετών

Από τον καθ. Jose Maria Sison, πρόεδρο του Κέντρου Κοινωνικών Μελετών. 24 Απριλίου 2004

Αγαπητοί συνάδελφοι, Επιτρέψτε με να ευχαριστήσω τη Ένωση Παγκόσμιων Μελετών για την πρόσκληση

να μιλήσω επ' ευκαιρία της τρίτης ετήσιας διάσκεψης. Είναι τιμή μου για να μιλήσω μπροστά σε μια συνέλευση διακεκριμένων μελετητών. Είναι ευχαρίστηση και προνόμιο να μιλήσω για ένα θέμα τόσο επείγον και ιδιαίτερα

σημαντικό όπως «πόλεμος, ιμπεριαλισμός και αντίσταση από τα κάτω» σύμφωνα με το θέμα της διάσκεψης: «Παγκοσμιοποίηση, Αυτοκρατορία και Αντίσταση».

Θα συζητήσω το φαινόμενο του πολέμου ως συνακόλουθο του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, ιμπεριαλισμού στην τρέχουσα περίοδο της λεγόμενης νεοφιλελεύθερης οικονομίας και νεοσυντηρητικής πολιτικής και της αντίστασης των λαών και μερικών

κρατών που διεκδικούν την εθνική τους ανεξαρτησία.

Ι. Το φαινόμενο του πολέμου ως συνακόλουθο του ιμπεριαλισμού

Η κεφαλαιοκρατία του ελεύθερου ανταγωνισμού έφθασε στην κορυφή της ανάπτυξής της σε διάφορες βιομηχανικές κεφαλαιοκρατικές χώρες από το 1860 έως το 1870. Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός εμφανίστηκε σε ένα εμβρυϊκό στάδιο στην ίδια

δεκαετία. Μετά από την κρίση του 1873, προέκυψαν τα καρτέλ σε μια ευρύτερη κλίμακα αλλά δεν ήταν ακόμα κυρίαρχα. Η οικονομική άνθιση στο τέλος του 19ου

αιώνα και η οικονομική κρίση του 1900-03 έκαναν τα καρτέλ ένα από τα θεμέλια της οικονομικής ζωής.

Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός ή σύγχρονος ιμπεριαλισμός έγινε κυρίαρχος στις

κορυφαίες βιομηχανικές κεφαλαιοκρατικές χώρες. Το βιομηχανικό κεφάλαιο είχε συγχωνευτεί με το τραπεζικό κεφάλαιο για να σχηματίσει την χρηματιστική ολιγαρχία.

Η εξαγωγή του πλεονάζοντος κεφαλαίου άρχισε να αποκτά μεγαλύτερη σημασία από την εξαγωγή των πλεοναζόντων εμπορευμάτων. Οι ιμπεριαλιστικές χώρες και οι μονοπωλιακές εταιρίες τους διαμόρφωσαν διεθνείς ενώσεις (όπως τα καρτέλ, τα

συνδικάτα, τα τραστ κτλ) ενάντια στους λαούς και η μια ενάντια στην άλλη. Πέρα από τις ιμπεριαλιστικές και αποικιακές χώρες, η οικονομική ενδοχώρα του

κόσμου διαιρέθηκε σε αποικίες, ημι-αποικίες και εξαρτημένες χώρες. Αυτές εποφθαλμιούνταν από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ως αγορές, πηγές φτηνών πρώτων υλών, πεδία επενδύσεων και σφαίρες επιρροής.

Μετά από τη φρενιτιώδη κατάκτηση των αποικιών από τα κύρια ευρωπαϊκά κράτη στα έτη 1884-1900, η διαίρεση του κόσμου από τις ιμπεριαλιστικές και αποικιακές

δυνάμεις έγινε πλήρης. Καμιά χώρα δεν βρισκόταν πλέον έξω από την εξουσία του σύγχρονου ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας. Κάθε νέα ιμπεριαλιστική δύναμη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γερμανία και η Ιαπωνία στην προσπάθεια της να

αυξήσει το μερίδιό της στην παγκόσμια οικονομική επικράτεια, και διαταράσσοντας την ισορροπία δυνάμεων θα μπορούσε να προκαλέσει έναν αγώνα για αναδιανομή του

κόσμου. Τα βιομηχανικά πλεονάσματα και η επακόλουθη κρίση υπερπαραγωγής στις

ιμπεριαλιστικές χώρες τις ώθησαν να ανταγωνιστούν σφοδρά μεταξύ τους, να

16

επεκτείνουν την οικονομική τους επικράτεια και να έλθουν σε βίαιες συγκρούσεις που κατέληξαν σε πολέμους. Οι σοβινιστικές διακηρύξεις και η πολεμική υστερία έγιναν

χρησίμευσαν για να αποπροσανατολίσουν τη συνείδηση της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα των ανέργων, από την ταξική πάλη ενάντια στη μονοπωλιακή αστική τάξη.

Ο ιμπεριαλισμός ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού στην Αμερική και την Ευρώπη, και αργότερα στην Ασία, έγινε ευδιάκριτος μέσω των πολέμων και της οικονομικής κρίσης στην περίοδο 1898-1914. Ο Αμερικανο-ισπανικός πόλεμος (1898),

ο πόλεμος Μπόερς - Αγγλίας (1899-1902), ο Ρωσο-ιαπωνικός πόλεμος (1904-05) και η οικονομική κρίση του 1900 στην Ευρώπη ήταν τα γεγονότα που σηματοδότησαν την

εμφάνιση του σύγχρονου ιμπεριαλισμού στη σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας. Ο Βρετανικός ιμπεριαλισμός, η Νo 1 ιμπεριαλιστική και αποικιακή δύναμη τότε,

συνέχιζε να κυματίζει την αναχρονιστική σημαία του «ελεύθερου εμπορίου»

προκειμένου να εκμεταλλευθεί την εδραιωμένη πρωτοκαθεδρία του στον βιομηχανικό τομέα, να συμμετέχει στην παγκόσμια καπιταλιστική επέκταση και να αποκρύπτει την

υψηλή πιθανότητα ενός πολέμου λόγω του ανταγωνισμού μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε μια όλο και περισσότερο περιορισμένη παγκόσμια αγορά.

Η παγκόσμια επέκταση του κεφαλαίου ήταν τόσο εξόφθαλμη που δημιούργησε την

αυταπάτη μιας μονογραμμικής διάδοσης της βιομηχανικής κεφαλαιοκρατίας σε παγκόσμια κλίμακα, προκαλώντας διάσπαση στο σοσιαλιστικό κίνημα στην Ευρώπη. Ο

Κάουτσκυ κήρυξε τη θεωρία του υπέρ-ιμπεριαλισμού που σήμαινε ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ήταν έτοιμες να καταργήσουν όλα τα προ-κεφαλαιοκρατικά εμπόδια, να βιομηχανοποιήσουν τον κόσμο και να επιφέρουν την συνολική πρόοδο.

Αλλά ο Λένιν επισήμανε τον ετοιμοθάνατο χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού, την εξόφθαλμα ανισόμετρη ανάπτυξη σε συνθήκες ιμπεριαλισμού, τον σπασμωδικό

χαρακτήρα των ροών κεφαλαίου, την τάση του ιμπεριαλισμού να χρησιμοποιήσει τις πιο αντιδραστικές μορφές εξουσίας μαριονετών και την καταστροφικότητα της οικονομικής κρίσης και του πολέμου.

Στην πραγματικότητα οι ανταγωνιστικές προστατευτικές κινήσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων επικράτησαν των μυθευμάτων περί ελεύθερου εμπορίου. Η

κρίση της υπερπαραγωγής όξυνε τις πολιτικές και οικονομικές συγκρούσεις μέσα σε κάθε ιμπεριαλιστικό κράτος και μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οδήγησε στον πρώτο παγκόσμιο ενδο-ιμπεριαλιστικό πόλεμο από το 1914 ως το 1918. Ο

πόλεμος κόστισε εκατομμύρια ζωές και κατέστρεψε τεράστια ποσά κεφαλαίων σε μια πρωτοφανή κλίμακα. Εντούτοις, δημιούργησε επίσης τους όρους για την γέννηση της

πρώτης σοσιαλιστικής χώρας και ενθάρρυνε τους αντι-αποικιακούς αγώνες των λαών σε πολλές χώρες.

Μετά από εναλλαγές κρίσεων και οικονομικής άνθισης που ακολούθησαν τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η μεγάλη οικονομική ύφεση επέπεσε στο παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα μετά από τη Κρίση του 1929. Ήταν μια παρατεταμένη κρίση

υπερπαραγωγής και χρηματιστηριακής κατάρρευσης. Επιδείνωσε τις αντιφάσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οδήγησε στο ξέσπασμα του δεύτερου ενδο-

ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος ήταν ακόμα πιο καταστρεπτικός από τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, σκότωσε 60 εκατομμύριο ανθρώπους και κατέστρεψε μια τεράστια ποσότητα αγαθών. Αλλά οδήγησε επίσης στην εμφάνιση αρκετών ακόμα

σοσιαλιστικών χωρών και σε ένα τεράστιο κύμα εθνικών απελευθερωτικών κινημάτων. Φάνηκε σαν ο ιμπεριαλισμός και η αποικιοκρατία να περικυκλώθηκαν ήδη από το

σοσιαλισμό και τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα. Η πλειοψηφία των λαών του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του ενός τρίτου της ανθρωπότητας στις σοσιαλιστικές χώρες, αντιπαρατάχτηκε στον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία. Αλλά οι ΗΠΑ είχαν

προκύψει επίσης από τον πόλεμο ως η ισχυρότερη ιμπεριαλιστική δύναμη τόσο οικονομικά όσο και στρατιωτικά. Μόλις ο πόλεμος τελείωσε, οι ΗΠΑ μηχανεύτηκαν την

ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών και τις συμφωνίες του Bretton Woods για να δείξουν την υπεροχή τους και την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.

Το 1948 οι ΗΠΑ εξαπέλυσαν τον ψυχρό πόλεμο προκειμένου να περιορίσουν και να

καταπολεμήσουν την άνοδο του σοσιαλισμού και των εθνικών απελευθερωτικών

17

κινημάτων και να αντιμετωπίσουν την τάση της αμερικανικής οικονομίας να ολισθήσει σε κρίση υπερπαραγωγής. Ο ψυχρός πόλεμος ήταν στην πραγματικότητα μια σειρά

θερμών τοπικών πολέμων, οι οποίοι περιλάμβαναν τους μεγάλους αμερικανικούς επιθετικούς πολέμους στην Κορέα και Ινδοκίνα, τους υποστηριγμένους από τις ΗΠΑ

ισραηλινούς πολέμους ενάντια στην Παλαιστίνη και τους αντι-σοβιετικούς πολέμους στην Αγκόλα, την Αιθιοπία, τη Νικαράγουα και το Αφγανιστάν. Αυτοί οι πόλεμοι προκάλεσαν το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων, υπερβαίνοντας κατά πολύ τον

αριθμό εκείνων που σκοτώθηκαν στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο. Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, οι ΗΠΑ υποκίνησαν την ανατροπή

ανεξάρτητων κυβερνήσεων και την εγκαθίδρυση καταπιεστικών καθεστώτων μαριονετών, τα οποία δολοφόνησαν τεράστιο αριθμό ανθρώπων. Η σφαγή τουλάχιστον 1.5 εκατομμυρίου Ινδονησίων ήταν μια σημαντική εκστρατεία καταστολής

που είχε σκοπό να εξασφαλίσει τα αμερικάνικα, βρετανικά και ολλανδικά πετρελαϊκά συμφέροντα και να εξισορροπήσει τη φθίνουσα θέση των ΗΠΑ στην Ινδοκίνα. Ο φόρος

αίματος σαν συνέπεια της καθημερινής βίαιης εκμετάλλευσης και του ανυπόφορου φορτίου του εξωτερικού χρέους πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη σε έναν πλήρη απολογισμό.

Το 1975, φάνηκε ότι οι νικηφόροι εθνικοαπελευθερωτικοί πόλεμοι στην Ινδοκίνα και η μεγάλη προλεταριακή πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα είχαν φέρει τις

ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε δύσκολη θέση. Οι ΗΠΑ ήταν σαφώς σε πτώση σαν συνέπεια των πιέσεων των αναπτυσσόμενων οικονομιών της Ιαπωνίας και της Γερμανίας και λόγω των υψηλών δαπανών του ψυχρού πολέμου,

συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών δαπανών και των δυσβάσταχτων εμπορικών διευκολύνσεων προς τους ιμπεριαλιστές και πρόσφατα βιομηχανοποιημένους

συμμάχους τους στην αντικομουνιστική σταυροφορία. Οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημα του στασιμοπληθωρισμού στα

πλαίσια του Κεϋνσιανισμού για διάφορους λόγους. Εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του

στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος και έκρυβε έτσι την πίεση του κόστους και την περιορισμένη αύξηση του εργατικού δυναμικού πίσω από τις υψηλές στρατιωτικές

δαπάνες, ιδιαίτερα σε όπλα υψηλής τεχνολογίας και τη διαστημική έρευνα και ανάπτυξη. Θέλησε να πάρει εκδίκηση από την εργατική τάξη και υπέδειξε τις υψηλές αμοιβές και τις κοινωνικές δαπάνες ως αιτία του στασιμοπληθωρισμού. Κατά συνέπεια,

οι νεοφιλελεύθεροι και οι μονεταριστές της σχολής του Σικάγου με χαρά αντικατέστησαν τον Κευνσιανισμό.

Παράλληλα με την οικονομική πτώση των ΗΠΑ, το φαινόμενο του σύγχρονου ρεβιζιονισμού και του μονοπωλιακού γραφειοκρατικού καπιταλισμού υπονόμευε και

υποβίβαζε τις λεγόμενες σοσιαλιστικές χώρες και τις ωθούσε προς την ανοικτή και ξεδιάντροπη υιοθέτηση του καπιταλισμού. Πιεσμένη από τη στασιμότητα, την διαφθορά και τις τεράστιες στρατιωτικές της δαπάνες, η Σοβιετική Ένωση έχασε από

τις ΗΠΑ στο ανταγωνισμό του νεοαποικισμού για την ηγεμονία πάνω στις πρόσφατα ανεξάρτητες χώρες.

Από το 1979 και μετά, ήταν σαφές ότι οι ΗΠΑ συνέχισαν σε μια πορεία οικονομικής πτώσης και προσελκύθηκαν στην πολιτική του νεοφιλελευθερισμού ακόμη και πριν από το καθεστώς Ρέιγκαν. Στα πλαίσια του σχεδίου Volcker, οι ΗΠΑ αύξησαν τα επιτόκια

προκειμένου να προσελκυστούν τα κεφάλαια από το εξωτερικό. Στη συνέχεια, ο Ρέιγκαν χρησιμοποίησε τη ροή ξένων κεφαλαίων για μια γρήγορη παραγωγή όπλων

υψηλής τεχνολογίας και να διατηρήσει τις ΗΠΑ σαν τη μεγαλύτερη καταναλωτική αγορά στον κόσμο. Το εμπόριο και τα δημοσιονομικά ελλείμματα έκαναν τις ΗΠΑ τη μεγαλύτερη χρεωστική χώρα στον κόσμο.

ΙΙ. Ιμπεριαλισμός: Νεοφιλελευθερισμός και νεοσυντηρητισμός

Την περίοδο 1989-91, όλες οι ρεβιζιονιστικές και ψευτο-σοσιαλιστικές χώρες ήταν

σε αναταραχή. Η μεγαλοαστική τάξη προχώρησε σε νομιμοποίηση όλων των παράνομα

αποκτημένων ιδιωτικών κεφαλαίων και επιτάχυνε την ανοικτή ιδιωτικοποίηση των

18

σημαντικότερων και μεγαλύτερων δημόσιων περιουσιακών στοιχείων. Η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε. Ο διπολικός κόσμος του ψυχρού πολέμου τελείωσε. Οι ΗΠΑ

προέκυψαν ως η μόνη υπερδύναμη. Υπήρξε η διαδεδομένη αντίληψη ότι το τέλος του ψυχρού πολέμου θα οδηγούσε σε

«μερίσματα ειρήνης» για την ανθρωπότητα, ειδικά από την άποψη των περισσότερων κεφαλαίων για την ανακούφιση από τη φτώχεια και για την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη. Αλλά οι επόμενες εξελίξεις έδειξαν ότι οι ΗΠΑ έγιναν πιο αρπακτικές και

επιθετικές. Η πλειοψηφούσα άποψη στην Ουάσιγκτον μέχρι σήμερα είναι να αφεθεί η ψευτο-ελεύθερη αγορά της μονοπωλιακής κεφαλαιοκρατίας να λύσει τα προβλήματα

του κόσμου ενώ τα όπλα υψηλής τεχνολογίας θα αναλάβουν τα «τρομοκρατικά κράτη» ή τα δυσκίνητα πελατειακά κράτη.

Μια ισχυρή διαπαραταξιακή άποψη στην αμερικανική γραφειοκρατία είναι ότι

μάλλον το αμερικανικό απόθεμα όπλων μαζικής καταστροφής παρά το εσωτερικό σάπισμα της Σοβιετικής Ένωσης ήταν που ανάγκασαν την αποκαλούμενη αυτοκρατορία

του κακού να καταρρεύσει. Και περισσότερα κεφάλαια για τα όργανα του πολέμου πρόκειται να διατεθούν προκειμένου να διαιωνιστεί και να επεκταθεί η αμερικανική παγκόσμια ηγεμονία.

Αφού δελέασαν το Ιράκ να επιτεθεί στο Κουβέιτ οι ΗΠΑ, υπό την αιγίδα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ήταν σε θέση να συγκεντρώσουν πολύπλευρη

υποστήριξη για να απωθήσουν το Ιράκ από το Κουβέιτ και στη συνέχεια να επιβάλουν κυρώσεις στο Ιράκ για δώδεκα έτη. Οι μελέτες και τα σχέδια του Πεντάγωνου και ανάλογων think tank για τον τελικό συνολικό αμερικανικό έλεγχο του Ιράκ και

ολόκληρης της Μέσης Ανατολής ανάγονται στην αρχή της δεκαετίας του '80. Αυτά δηλώνονται με το πρόσχημα της προστασίας και της εξασφάλισης των πηγών

πετρελαίου για τις ΗΠΑ και τον κόσμο. Η διάλυση του σύμφωνου της Βαρσοβίας παρείχε την ευκαιρία για τις ΗΠΑ και το

ΝΑΤΟ να επεκταθούν στην Ανατολική Ευρώπη και σε μερικές πρώην σοβιετικές

δημοκρατίες. Στη συνέχεια οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ μπόρεσαν να κάνουν πόλεμο ενάντια στην πρώην Γιουγκοσλαβία και να οικοδομήσουν ισχυρές θέσεις στα νότια πλευρά της

Ρωσίας. Περαιτέρω, οι ΗΠΑ έχτισαν προγεφυρώματα στον Καύκασο, την περιοχή της Κασπίας Θάλασσας και την κεντρική Ασία, όλες περιοχές σχετικές με την αλαζονική επιθυμία των ΗΠΑ να ελέγξουν τις πηγές και τους δρόμους του ενεργειακού

εφοδιασμού. Μετά από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, έγινε της μόδας για μερικούς

αστούς προπαγανδιστές να διακηρύξουν το τέλος της ιστορίας με τη νίκη του καπιταλισμού και της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αυτό υποτίθεται ότι είναι ένα

συμπέρασμα που προέρχεται από την αποσύνθεση του σοβιετικού μπλοκ και την ανοικτή οπισθοδρόμηση των ρεβιζιονιστικών χωρών στον καπιταλισμό. Στην πραγματικότητα, η κρίση του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος

επιδεινωνόταν εμφανώς στην περίοδο του 1989-1991, όπως φανερώνεται με την έκρηξη της ιαπωνικής οικονομικής φούσκας, τη στασιμότητα της γερμανικής

οικονομίας, την αποδυνάμωση των αποκαλούμενων νέων βιομηχανοποιημένων οικονομιών και φυσικά από τη λεηλασία των οικονομιών του τρίτου κόσμου και των χωρών του πρώην σοβιετικού μπλοκ.

Η κρίση της υπερπαραγωγής και των οικονομικών καταρρεύσεων συνεχίστηκε στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '90. Η

αμερικανική οικονομία θα μπορούσε να λάμψει μόνο εις βάρος των ιμπεριαλιστικών συμμάχων της και των νέων βιομηχανοποιημένων οικονομιών. Συνέχισε να προσελκύει κεφάλαια από το εξωτερικό σε μεγάλες δόσεις, ειδικά από την Ευρώπη, την

Ιαπωνία και τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες, λόγω των υψηλών αμερικανικών επιτοκίων και των ευνοϊκών ποσοστών κέρδους. Πήρε το προβάδισμα στην

εμπορευματοποίηση της υψηλής τεχνολογίας. Κράτησε την Αμερικανική καταναλωτική αγορά ως την «αγορά της τελευταίας λύσης» ολόκληρου του κόσμου.

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '90, οι ΗΠΑ καυχώνται για τη "νέα οικονομία"

που ασταμάτητα αυξάνεται χωρίς πληθωρισμό, που παράγει πλήρη απασχόληση,

19

κυρίως μέσω της μερικής απασχόλησης, και που οδηγείται από την υψηλή τεχνολογία. Η αμερικάνικη οικονομία πλασαρίστηκε ως το υψηλό σημείο της παγκοσμιοποίησης της

«ελεύθερης αγοράς», με το κεφάλαιο και τα αγαθά να κινούνται ελεύθερα και με το κράτος να μεγιστοποιεί το διαθέσιμο κεφάλαιο στις πολυεθνικές εταιρίες, να

ιδιωτικοποιεί τα κερδοφόρα δημόσια κεφάλαια και να απορυθμίζει σε βάρος της εργασίας, της κοινωνίας γενικά και του περιβάλλοντος.

Η στιγμή της αλήθειας ήρθε για τις ΗΠΑ και ολόκληρο το παγκόσμιο

κεφαλαιοκρατικό σύστημα το 2000. Η φούσκα της υψηλής τεχνολογίας εκρήγνυται λόγω της παγκόσμιας κρίσης υπερπαραγωγής στα αγαθά υψηλής τεχνολογίας. Η

αμερικανική βιομηχανική παραγωγή έπεσε κατακόρυφα. Οι οικονομικές ρευστοποιήσεις εξαπλώνονται στο χρηματιστήριο και στις τράπεζες στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο. Μέχρι σήμερα και οι ΗΠΑ και η παγκόσμια οικονομία είναι σε μια παρατεταμένη

κατάσταση στασιμότητας και πτώσης. Οι πτωχεύσεις, οι μειώσεις παραγωγής και τα υψηλά ποσοστά ανεργίας συνεχίζουν να συμπιέζουν την παγκόσμια αγορά.

Ο νεοφιλελευθερισμός έχει αποδειχθεί μια ανώφελη πολιτική για τη διόρθωση των προβλημάτων της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατικής οικονομίας. Έχει επιταχύνει τη συγκέντρωση και τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου στις ιμπεριαλιστικές χώρες,

κυρίως στις ΗΠΑ. Και έχει διεγείρει τη χρηματιστηριακή κερδοσκοπία πολύ πέρα από την πραγματική οικονομία στις ιμπεριαλιστικές χώρες και στις αποκαλούμενες

αναπτυσσόμενες αγορές ή τις μεταβατικές οικονομίες. Οι οικονομικές καταρρεύσεις είναι τρομερά καταστρεπτικές.

Η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών που παράγουν πρώτες ύλες για εξαγωγή,

μερικές χώρες που παράγουν χαμηλής προστιθεμένης αξίας ημικατεργασμένα εξαγωγικά προϊόντα και μερικές βασικές βιομηχανίες βρίσκονται σε αθεράπευτη

οικονομική κρίση. Αυτές οι ελλειμματικές και βαριά χρεωμένες χώρες είναι στόχοι των ΗΠΑ και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, οι οποίες χρησιμοποιούν το τέχνασμα της μετατροπής των δανείων σε μετοχές κεφαλαίων και σε έλεγχο των φυσικών

πόρων. Σε σχέση με την εισβολή και την κατοχή του Ιράκ και άλλες επιθετικές ενέργειες

αλλού, ο νεοσυντηρητισμός ως πολιτική κατεύθυνση στην Ουάσιγκτον έχει «κερδίσει» παγκόσμια κακή φήμη. Παρουσιάζει ένα νέο αμερικανικό αιώνα, στον οποίο οι ΗΠΑ ως μόνη υπερδύναμη αναπτύσσει πλήρως τη δύναμή της, τη χρησιμοποιεί για να επιβάλει

την Pax Americana στον κόσμο και προωθεί τον προληπτικό πόλεμο για να ανατρέψει οποιοδήποτε «δύστροπο» καθεστώς και να αποτρέψει οποιαδήποτε δύναμη από να

είσαι σε θέση να ανταγωνιστεί και να προκαλέσει τις ΗΠΑ. Οι επιθέσεις στις 9/11 έχουν δώσει στους αποκαλούμενους νεοσυντηρητικούς την

πρόφαση για να εξαπολύσουν ένα μόνιμο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και να επιδιώξουν να στερηθούν οι αντίπαλοι τους από τα αμερικανικά όπλα μαζικής καταστροφής. Πράγματι, οι ΗΠΑ πήγαν στον πόλεμο ενάντια στο Ιράκ κατά παράβαση

του χάρτη των Η.Ε και τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας με εξόφθαλμα ψέματα ότι το Ιράκ είχε συνωμοτικές συνδέσεις με τη Αλ Κάϊντα και ότι είχε όπλα

μαζικής καταστροφής. Τα πραγματικά κίνητρα του καθεστώτος Μπους και των λεγόμενων

νεοσυντηρητικών είναι να καταληφθούν τα δεύτερα μεγαλύτερα κοιτάσματα

πετρελαίου του κόσμου στο Ιράκ, να εξασφαλίσουν ότι το δολάριο θα είναι το νόμισμα των συναλλαγών πετρελαίου, να δυναμώσουν τον αμερικάνικο έλεγχο στη Σαουδική

Αραβία και τον ΟΠΕΚ, να χρησιμοποιήσουν τις αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στο κεντρικό Ιράκ για να ελέγξουν ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και να πάψει το Ιράκ να αποτελεί απειλή στην Αμερικανο-ισραηλινή συνεργασία.

Ο νεοσυντηρητισμός είναι προφανώς το ξεδιάντροπο βίαιο συμπλήρωμα του νεοφιλελευθερισμού. Προσθέτει τη δύναμη του πολέμου στο μύθο της «ελεύθερης

αγοράς» κάτω από το σύγχρονο ιμπεριαλισμό. Και ο νεοφιλελευθερισμός και ο νεοσυντηρητισμός σκοπεύουν να επεκτείνουν το αμερικανικό οικονομικό έδαφος και να προσποιηθούν ότι οικοδομούν την οικονομία της αγοράς και τη δημοκρατία.

Αλλά μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός συνεχίζει τον

20

αρπακτικό και επιθετικό χαρακτήρα του και την τακτική του, όποια κι αν είναι η νέα επαγγελματική γλώσσα που χρησιμοποιεί για να παραποιήσει τα πράγματα. Αυτή η

θεομηνία πάντα παρουσίαζε τον εαυτό της σαν δύναμη εκπολιτισμού, τις πράξεις επιθετικότητάς της ως προώθηση της ειρήνης και των ανθρώπινων δικαιωμάτων και τις

πράξεις της λεηλασίας ως το όφελος «της ανάπτυξης» ή ως το δίκαιο αποτέλεσμα της «ελεύθερης αγοράς».

ΙΙΙ. Αντίσταση από τα κάτω

Η κρίση του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος έχει πάει τόσο μακριά ώστε αντιθέσεις συνεχίζουν να εγείρονται μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων πάνω στα θέματα του εμπορίου και του πολέμου. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, η

Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ιαπωνία παρουσιάζουν όλο και περισσότερο τις ΗΠΑ ως υποκριτές για το «ελεύθερο εμπόριο» επειδή χρησιμοποιούν τις άμεσες και έμμεσες

επιχορηγήσεις και δασμούς προκειμένου να ευνοηθούν οι Αμερικάνοι εξαγωγείς. Αλλά για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ρωσία (συν την Κίνα) αντιτάχθηκαν σε κάτι τόσο σημαντικό όσο η Αμερικανο-βρετανική εισβολή και

κατοχή του Ιράκ. Μεγάλες δυνάμεις εναντιώθηκαν στον αμερικανικό επιθετικό πόλεμο κατά του Ιράκ

όχι μόνο λόγω των τυπικών παραβιάσεων του χάρτη των Η.Ε αλλά και επειδή οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να μην λάβουν υπόψη τις συμβάσεις παραγωγής και δανείου μεταξύ του Ιράκ και των εν λόγω δυνάμεων και να αναλάβουν τις ιρακινές πηγές

πετρελαίου δεσμεύοντάς τες με επαχθή συμβόλαια και εξασφαλίζοντάς τες αυτοί τελικά. Η Ρωσία και η Κίνα επίσης όλο και περισσότερο ανησυχούν από τις

αμερικανικές εισβολές στην κεντρική Ασία και από τις ευδιάκριτες κινήσεις των ΗΠΑ να ελέγξουν ασφυκτικά τις πηγές και τους δρόμους του ενεργειακού εφοδιασμού.

Εάν οι συμμαχικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ενάντια στα καταπιεσμένα έθνη και

τους λαούς μπορούν να έχουν σοβαρές αντιθέσεις μεταξύ τους, τα μη-ιμπεριαλιστικά κράτη που δικαιώνουν την ύπαρξή τους με την επιμονή τους στην εθνική ανεξαρτησία,

την έγνοια τους για δημόσια ευημερία και ακόμη για τον σοσιαλισμό θα βρεθούν γρήγορα σε αντίθεση με μια αμερικανική ιμπεριαλιστική δύναμη που είναι όλο και περισσότερο αρπακτική και επιθετική.

Ο στόχος από παλιά από την επιθετική και παρεμβατική πολιτική των ΗΠΑ είναι χώρες όπως η Κούβα και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας. Αυτές οι χώρες εκφράζουν

όχι μόνο την εθνική ανεξαρτησία αλλά και τις σοσιαλιστικές φιλοδοξίες των αντίστοιχων λαών τους για αντίσταση στις αμερικάνικες πράξεις της επιθετικότητας και

της επέμβασης, της στρατιωτικής περικύκλωσης, του οικονομικού αποκλεισμού και όλων των ειδών των απειλών και των πιέσεων. Υπάρχουν επίσης χώρες όπως η Παλαιστίνη, η Συρία, το Ιράν, η Βενεζουέλα και πολλές άλλες που επικαλούνται την

εθνική ανεξαρτησία για να αντισταθούν στις υπερβολικές πολιτικές, οικονομικές απαιτήσεις και επιβολές από τις ΗΠΑ.

Η Κίνα συνεχίζει να δείχνει ότι είναι φιλική στις ΗΠΑ αλλά ακόμα έχει πολλά εκκρεμή προβλήματα με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Οι ΗΠΑ εφαρμόζουν μια διπλή πολιτική δέσμευσης και αναχαίτισης απέναντι στην Κίνα, που την δεσμεύει στην πορεία

του καπιταλισμού και που την θεωρεί ως πιθανό εχθρό. Η Κίνα έχει υποστηρίξει μια σαφή θέση ενάντια στις ΗΠΑ για το Ιράκ, την Ταϊβάν, την αμερικανική επιτήρηση γύρω

από την Κίνα, των σχέσεων με τις γειτονικές χώρες και της ιμπεριαλιστικής χρησιμοποίησης του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου ενάντια στις αναπτυσσόμενες χώρες. Ήταν μεταξύ των 22 χωρών που στάθηκαν ενάντια στις αμερικάνικες θέσεις

στο Cancun. Μπορούμε να θεωρήσουμε σαν δυνάμεις αντίστασης από τα κάτω εκείνες τις μη-

ιμπεριαλιστικές χώρες που υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ έχουν προωθήσει τους βιαιότερους επιθετικούς πολέμους ενάντια στα εν λόγω κράτη, στα οποία περιλαμβάνονται το Ιράκ,

η πρώην Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν πρόσφατα. Έχουν ενθαρρύνει επίσης και

21

έχουν υποστηρίξει τους ισραηλινούς σιωνιστές για να καταλάβουν την Παλαιστίνη και να καταστείλουν την παλαιστινιακή αντίσταση. Κατά συνέπεια, βλέπουμε τη σταθερή

αύξηση των ένοπλων και άλλων μορφών αντίστασης στις χώρες όπου άμεσα ή έμμεσα επιτίθενται οι ΗΠΑ.

Κατά τη διάρκεια του πρώτου τριμήνου του 2003, είδαμε τον ξεσηκωμό των εκατομμυρίων ανθρώπων σε εκατοντάδες πόλεις σε όλο τον κόσμο. Ο μεγαλύτερος ήταν στις 15 Φεβρουαρίου, όταν ξεσηκώθηκαν πάνω από 30 εκατομμύρια άνθρωποι.

Οι πορείες διαμαρτυρίας και οι συγκεντρώσεις θύμιζαν εκείνες που έγιναν στο αποκορύφωμα της λαϊκής αντίστασης στον πόλεμο του Βιετνάμ προς το τέλος της

δεκαετίας του '60 και την αρχή της δεκαετίας του '70. Η αναβίωση των μαζικών διαμαρτυριών ενάντια στον πόλεμο και ενάντια στον

ιμπεριαλισμό στις ιμπεριαλιστικές χώρες απεικονίζει όχι μόνο μια υψηλή αίσθηση της

αλληλεγγύης των λαών σε τέτοιες χώρες για άλλους λαούς αλλά και την αυξανόμενη δυσαρέσκεια για την κρίση του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Οι

άνθρωποι είναι δύσπιστοι για τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, τη μείωση των κοινωνικών παροχών, τη χειροτέρευση των κοινωνικών υπηρεσιών και την προτεραιότητα που δίνεται στα κέρδη των εταιριών και στις στρατιωτικές δαπάνες.

Ο ιρακινός λαός διεξάγει τώρα πλατιά ένοπλη αντίσταση ενάντια στην αμερικανική κατοχή και στην κυβέρνηση των μαριονετών. Το ενωμένο μέτωπο περιλαμβάνει τους

αστούς εθνικιστές, κομμουνιστές, Μπααθιστές, Σουνίτες, Σιίτες και άλλους θρησκευτικούς οπαδούς και τις αραβικές, κουρδικές, Τουρκομανικές και άλλες εθνικές κοινότητες. Ο ρυθμός και το πεδίο του επαναστατικού πολέμου για την εθνική

απελευθέρωση αυξάνονται. Οι επιτυχείς επιθέσεις του ιρακινού λαού θα εμπνεύσουν μεγαλύτερες εκδηλώσεις διαμαρτυρίες στις ΗΠΑ και στον κόσμο.

Ο Αμερικανός και άλλοι λαοί του κόσμου απαιτούν τώρα την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων και των βάσεων από το Ιράκ. Οι ειρηνικές μαζικές ενέργειες δεν μπορούν από μόνες να αναγκάσουν τις ΗΠΑ να αποσυρθούν από το

Ιράκ. Αλλά όπως στον αμερικανικό επιθετικό πόλεμο στο Βιετνάμ, τα εκατοντάδες αμερικανικά θύματα στο ιρακινό πεδίο μάχης και οι γιγαντιαίες μαζικές εκδηλώσεις του

Αμερικανικού και άλλων λαών του κόσμου μπορούν να πείσουν τις ΗΠΑ να αποσυρθούν από το Ιράκ.

Σε όλο τον κόσμο, οι πλατιές λαϊκές μάζες ξεσηκώνονται ενάντια στον

εκμεταλλευτικό χαρακτήρα της παγκοσμιοποίησης «της ελεύθερης αγοράς» και τον καταπιεστικό χαρακτήρα της «παγκόσμιας νέας τάξης». Απεχθάνονται και

αντιστέκονται στο άσχημο πρόσωπο και τις συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού και του νεοσυντηρητισμού.

Πραγματοποιούν διάφορες μορφές αντίστασης, οι οποίες διαδίδονται και εντείνονται.

Το αποτελεσματικότερο και πιο ελπιδοφόρο είδος

αντίστασης είναι οι ένοπλοι επαναστατικοί αγώνες που διεξάγονται σε τέτοιες χώρες

όπως τις Φιλιππίνες, την Τουρκία, την Παλαιστίνη, το

Ιράκ, το Νεπάλ, την Ινδία και την Κολομβία. Επανεμφανίζονται επίσης

επαναστατικές δυνάμεις καταπιεσμένων εθνών και λαών που επιθυμούν την ένοπλη επανάσταση. Οι ΗΠΑ

γίνονται όλο και περισσότερο τρωτές δεδομένου ότι χτυπιούνται από την κρίση και τις επιπλέον εσωτερικές πιέσεις μέσω της ιμπεριαλιστικής επέκτασης. Κατά συνέπεια, ο αριθμός των λαών που θέλουν την ένοπλη επανάσταση αυξάνεται γρήγορα.

22

Είναι αυτοκαταδίκη για τις ΗΠΑ να έχει χρησιμοποιήσει τους πυραύλους Κρουζ και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής για να εξοντώσει καθεστώτα που αντιτάσσονται σ’

αυτήν, και επίσης να έχει προκλητική στρατιωτική παρουσία σε τόσες πολλές χώρες. Οι ΗΠΑ έχουν εξαντλήσει σχεδόν τις αναπτυγμένες στρατιωτικές δυνάμεις της σε δύο

μόνο χώρες, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Έχει γίνει επίσης σαφές ότι τα όπλα υψηλής τεχνολογίας είναι ατελέσφορα ενάντια στις επαναστατικές δυνάμεις των λαών που διεξάγουν ένοπλη αντίσταση, είναι ευέλικτοι και δεν προσφέρουν σταθερό στόχο στον

εχθρό. Η αντίσταση από τα κάτω των εργαζόμενων μαζών, των εργατών και των αγροτών

είναι το ισχυρότερο, ανεξάντλητο και σημαντικότερο είδος αντίστασης. Οι εργαζόμενες μάζες είναι πάντα πρόθυμες να αντισταθούν στις πιο ανυπόφορες μορφές καταπίεσης και εκμετάλλευσης, όπως στις τωρινές συνθήκες της κρίσης. Μπορεί να γίνει συνεχής

και σωστά καθοδηγημένη και μπορεί να προωθηθεί από το ένα στάδιο στο άλλο μόνο εάν υπάρχει ένα αληθινά επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου. Η εργατική τάξη

είναι ακόμα ο κύριος φορέας για την επαναστατική αλλαγή στην κοσμοϊστορική προσπάθεια ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στις ιμπεριαλιστικές και στις εξαρτημένες χώρες.

Όσο καιρό ο ιμπεριαλισμός εμμένει στην καταπίεση και την εκμετάλλευση των ανθρώπων, ο αγώνας των λαών για την εθνική απελευθέρωση, δημοκρατία και

σοσιαλισμό θα συνεχιστεί. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι ντόπιες εκμεταλλεύτριες τάξεις δημιουργούν οι ίδιες τους όρους της κρίσης οι οποίες παράγουν την αντίσταση των λαών και προετοιμάζουν το έδαφος για την ανάδειξη της

επαναστατικής τάξης και της κομματικής καθοδήγησης. Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει τον τροχό της ιστορίας, καμιά στροφή, κανένα εμπόδιο, κανένας ελιγμός.

23

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΟΝ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ

ΤΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ Josι Maria Sison,

Διεθνής Ένωση Λαϊκού Αγώνα (ILPS) αναδημοσίευση από την Προλεταριακή Σημαία, αρ.φ. 444, 15/12/01

Ένας μήνας πέρασε αφότου οι ΗΠΑ άρχισαν τον επιθετικό τους πόλεμο κατά του Αφγανιστάν και του αφγανικού λαού στις 7 Οκτωβρίου 2001. Πύραυλοι Κρουζ και

άλλα είδη έξυπνων βομβών συνεχίζουν να χτυπούν τον άμαχο πληθυσμό και τα έργα υποδομής του Αφγανιστάν.

Οι ΗΠΑ έχουν ήδη σκοτώσει και τραυματίσει χιλιάδες αφγανούς πολίτες. Έχουν

εξαναγκάσει σε μετακίνηση εκατομμύρια Αφγανούς, κάνοντάς τους ευπρόσβλητους στην πείνα, τις αρρώστιες και το θάνατο ειδικά κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Έχουν

διαλύσει τη δράση των Ηνωμένων Εθνών και άλλων διεθνών αντιπροσωπειών που αφορούν τους πρόσφυγες, την ιατρική βοήθεια, την ανακούφιση και την αποκατάσταση. Έχουν καταστρέψει υποδομές όπως φράγματα, ηλεκτρικές

εγκαταστάσεις, συστήματα υδροδότησης, νοσοκομεία και σχολεία. Η άνανδρη εκστρατεία βομβαρδισμών υψηλής τεχνολογίας που έχουν αναλάβει οι

ΗΠΑ συνεχίζει να προκαλεί άμεσα ή έμμεσα το θάνατο πολλαπλάσιου αριθμού ανθρώπων από όσους σκοτώθηκαν στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις ΗΠΑ. Η τρομοκρατία αυτών που ευθύνονται γι' αυτές τις επιθέσεις ωχριά σε σύγκριση

με την τρομοκρατία και τη βαρβαρότητα του επιθετικού πολέμου γενοκτονίας κατά του Αφγανιστάν και του αφγανικού λαού.

Επαληθεύοντας τη φύση της ως της νούμερο ένα ιμπεριαλιστικής δύναμης, η Αμερική χρησιμοποιεί τις επιθέσεις τις 11ης Σεπτεμβρίου σαν πρόφαση για να καταλάβει το Αφγανιστάν και να επιβάλει την ηγεμονία της πάνω από την Κεντρική και

Νότια Ασία. Γυρεύει να αποκτήσει μια πιο σταθερή βάση σ' αυτές τις περιοχές της γης και να αναπτύξει μια δεύτερη διαδρομή για το πετρέλαιο διαμέσου του Αφγανιστάν από

την Κασπία Θάλασσα και την Κεντρική Ασία μαζί με τη διαδρομή μέσω Τουρκίας προς τη Μεσόγειο Θάλασσα.

Ο αντικειμενικός σκοπός της κατοχής αυτών των δύο διαδρομών πετρελαίου είναι να εμποδιστούν η Γερμανία και η Ρωσία να κατασκευάσουν έναν αγωγό πετρελαίου και φυσικού αερίου απευθείας στη Δυτική Ευρώπη καθώς και τα σχέδια της Κίνας να

επεκτείνει έναν παρόμοιο αγωγό διαμέσου των συνόρων της. Οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να κρατήσουν και τη Γερμανία και την Ιαπωνία εξαρτημένες για τα

εφόδιά τους σε καύσιμα. Αλλά κάτω από το κάλυμμα του ονομαζόμενου αντιτρομοκρατικού συνασπισμού,

αυτοί οι χαμένοι του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου μπορούν να διευρύνουν τον τρόπο

επανεξοπλισμού τους και να αποκτήσουν μάχιμο ρόλο στους επιθετικούς πολέμους. Αν και τώρα ακολουθούν την μπαγκέτα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αποκτούν

πολεμική ικανότητα που θα τους έκανε ικανούς κάποια μέρα να προκαλέσουν την ηγεμονία των ΗΠΑ. Σε διάφορες ιμπεριαλιστικές χώρες η οικονομική κρίση εκτρέφει τις δυνάμεις του φασισμού και του πολέμου.

Προς το παρόν οι ΗΠΑ έχουν αποκτήσει στρατιωτικές βάσεις σε γωνιές της Κεντρικής Ασίας όπως το Ουζμπεκιστάν και Τατζικιστάν. Εν τω μεταξύ η Ρωσία και η

Κίνα κάμπτονται στις επιθυμίες των Αμερικανών ιμπεριαλιστών, στην μάταια ελπίδα τους να τερματίσουν τις προσπάθειες των ΗΠΑ να υποδαυλίσουν και να χειραγωγήσουν εθνικές και θρησκευτικές αντιθέσεις στην Τσετσενία και την

Ζινγκγιάνγκ. Επίσης περιμένουν να αποκτήσουν παραχωρήσεις από τις ΗΠΑ σε άλλες περιοχές.

Όμως οι ΗΠΑ στρώνουν τη βάση για έντονες αντιπαραθέσεις και με τη Ρωσία και με την Κίνα στο κοντινό μέλλον. Έχουν την τάση να κρατούν τις στρατιωτικές βάσεις στο εξωτερικό για επεκτατικούς λόγους. Εφόσον καταφέρουν να αποκτήσουν ένα στήριγμα

24

στην Κεντρική Ασία, θα περισφίξουν τον κλοιό τους στις πηγές των περιοχών και θα χειραγωγήσουν τις τοπικές κυβερνήσεις κατά της Ρωσίας και της Κίνας.

Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν στην Κεντρική και τη Νότια Ασία την ίδια στρατηγική και τακτική που έχουν χρησιμοποιήσει για να αποκτήσουν συνολική ηγεμονία στη Μέση

Ανατολή με τους επιθετικούς πολέμους κατά του Ιράκ και στην Ανατολική Ευρώπη με τους βαλκανικούς πολέμους.

Στη Νότια Ασία, οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν την πακιστανική κυβέρνηση για να

υποσκάψει και να ρίξει την αφγανική κυβέρνηση. Το καθεστώς Μουσάραφ συνεργάζεται ενεργά με τις ΗΠΑ αλλά ζητάει οι βομβαρδισμοί να είναι "σύντομοι και

επικεντρωμένοι". Ολοένα και περισσότερο φοβάται το μουσουλμανικό πληθυσμό του Πακιστάν που βρίσκεται στο πλευρό του αφγανικού λαού κατά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Όσο περισσότερο διαρκεί ο επιθετικός πόλεμος των ΗΠΑ κατά του Αφγανιστάν τόσο μεγαλώνει η προοπτική αναταραχών στο Πακιστάν. Επιπλέον τώρα η Ινδία

αναστατώνεται από την προϊούσα προσέγγιση ΗΠΑ και Πακιστάν και αναλαμβάνει επιθετικές ενέργειες σχετιζόμενες με την υπόθεση του Κασμίρ. Οι ΗΠΑ πρακτικά υποκινούν ταραχές

ανάμεσα σε δύο χώρες που κατέχουν πυρηνικά όπλα.

Στη Μέση Ανατολή η ισραηλινή κυβέρνηση χρησιμοποιεί την "αντιτρομοκρατική γραμμή" των ΗΠΑ για να παρουσιάσει τους Παλαιστίνιους σαν

τρομοκράτες και να τους εξολοθρεύσει. Γι' αυτό οι ΗΠΑ βρίσκονται σε σοβαρή αντίφαση με τον

εαυτό τους, επειδή στηρίζουν τη βαρβαρότητα της ισραηλινής κυβέρνησης και απ' την άλλη προσπαθούν να επιδιώξουν τη στήριξη των

αραβικών και ισλαμικών χωρών. Οι αραβικές και ισλαμικές χώρες (ειδικά η

Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος και η Ιορδανία) απαιτούν την άμεση εγκαθίδρυση βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους για να αποφύγουν τις κατηγορίες ότι είναι απλώς μαριονέτες των ΗΠΑ και για να αποτρέψουν την ανάπτυξη λαϊκού κινήματος εναντίον

τους.

Ενεργώντας ως ο νούμερο 1 τρομοκράτης και ληστής στον κόσμο, οι ΗΠΑ εντείνουν τις αντιθέσεις τους με λαούς που θέλουν επανάσταση, με έθνη που θέλουν

ελευθερία, με χώρες που θέλουν ανεξαρτησία. Τους βαφτίζουν τρομοκράτες και απειλούν να τους κυνηγήσουν στο πλαίσιο μιας "παγκόσμιας επίθεσης κατά της τρομοκρατίας".

Έχουν φτάσει στο σημείο να αναγγέλλουν ότι έχουν την άδεια να δολοφονήσουν αντιιμπεριαλιστές ηγέτες. Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη και

τον ονομαζόμενο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας για να περιστείλουν τα δημοκρατικά δικαιώματα στο εσωτερικό τους και σ' ολόκληρο τον κόσμο και απαιτούν την εξώδικη εκτέλεση αντιιμπεριαλιστών ηγετών από τους πράκτορές τους και από τους τοπικούς

κεφαλαιοκράτες. Χρησιμοποιούν τα ίδια για να συσκοτίσουν τις πραγματικές αιτίες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και για να χειροτερέψουν αυτή την κρίση,

προσφέροντας περισσότερες δημόσιες πηγές στη μονοπωλιακή αστική τάξη, ιδιαίτερα στα στρατιωτικοβιομηχανικά συγκροτήματα, και εντείνοντας την παραγωγή όπλων και επιθετικών πολέμων.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, η μεγάλη πλειοψηφία των λαών αντιστέκεται, συγκροτώντας ένα αντιιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό και δημοκρατικό μέτωπο. Η Διεθνής Ένωση του

Λαϊκού Αγώνα κάνει οτιδήποτε μπορεί μόνη της και σε συνεργασία με όλες τις άλλες δυνάμεις σε ένα ευρύ διεθνές ενωτικό μέτωπο να αντισταθεί στο αμερικάνικο ιμπεριαλιστικό σύστημα του τρόμου και της λεηλασίας.

25

Σε όλο τον κόσμο το αντιιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό και δημοκρατικό κίνημα αναπτύσσεται. Μέχρι τώρα έχουν ξεσπάσει οι πιο εκτεταμένες, πιο συχνές, πιο μεγάλες

και πιο μαχητικές δράσεις κατά του επιθετικού πολέμου των ΗΠΑ σε αραβικές, ισλαμικές και άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου.

Οι μαζικές διαμαρτυρίες στις ΗΠΑ είναι οι μεγαλύτερες ανάμεσα σ' αυτές των βιομηχανικών-καπιταλιστικών χωρών. Ο αμερικανικός λαός κατανοεί ολοένα και περισσότερο ότι οι ΗΠΑ έχουν γίνει στόχος του λαϊκού μίσους επειδή έχουν προκαλέσει

τόσο πολύ αίμα μέσω των επιθετικών πολέμων και της αντεπανάστασης καθώς επίσης και μέσω της καθημερινής βίαιης υπερεκμετάλλευσης.

Η μεγάλη πλειοψηφία των λαών έχει υποστεί την καθημερινή χειροτέρευση των συνθηκών καταπίεσης και εκμετάλλευσης και είναι εξαγριωμένη από την ταυτόχρονη πτώχευση της παγκοσμιοποιημένης "ελεύθερης αγοράς", την περιστολή των

δημοκρατικών δικαιωμάτων και τον επιθετικό πόλεμο κατά του Αφγανιστάν. Επιθυμεί να απελευθερωθεί από τα νύχια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των ανδρεικέλων

του και να αποκτήσει εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία και σοσιαλισμό.

26

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΙΣ

ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ του Jose Maria Sison

Η ομάδα Αμπού Σαγιάφ στις Φιλιππίνες κατά μία έννοια είναι σαν την ομάδα του

Οσάμα μπιν Λάντεν. Δημιούργημα των Αμερικάνων που έχει ξεφύγει από τον έλεγχό

τους. Δημιουργήθηκε από πράκτορες της CIA σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες των Φιλιππίνων με σκοπό να υπονομεύσουν το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Μόρο

(MNLF) πριν αυτό συνθηκολογήσει το 1996 με την κυβέρνηση της Μανίλα. Μετά τη συνθηκολόγηση του MNLF, η CIA και η κυβέρνηση ανδρεικέλων της

Μανίλα εγκατέλειψαν την ομάδα Αμπού Σαγιάφ στην τύχη της. Η ομάδα στράφηκε σε

απαγωγές απαιτώντας λύτρα, δολοφονίες κληρικών, δασκάλων καθώς και τουριστών. Τώρα, οι ΗΠΑ και τα ανδρείκελά τους βρίσκουν ότι η ομάδα αυτή είναι και πάλι

χρήσιμη για τα σχέδιά τους. Τη χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία για τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ και την αύξηση της στρατιωτικής βοήθειας στα ανδρείκελα της Μανίλα στο όνομα του αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Οι μεγάλοι τρομοκράτες του

αμερικάνικου ιμπεριαλισμού προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τους μικρούς τρομοκράτες της ομάδας Αμπού Σαγιάφ για να εντείνουν τον πόλεμο ενάντια στο λαό

των Φιλιππίνων και των επαναστατικών του δυνάμεων που παλεύουν για εθνική απελευθέρωση και δημοκρατία.

Με την ανοικτή στρατιωτική επέμβαση, οι ΗΠΑ υποδηλώνουν το χαρακτήρα

ανδρεικέλων της κυβέρνησης της Μανίλα. Η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας ξεπουλά την εθνική κυριαρχία του λαού και την εδαφική ακεραιότητα της

χώρας. Ο λαός όμως θυμάται ότι ακόμα δεν έχει επιδοθεί δικαιοσύνη για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι Αμερικάνοι, ειδικά με τη σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων

Φιλιππινέζων από το 1899 έως το 1913 και τη σφαγή δεκάδων χιλιάδων Μόρο το 1916.

Καθώς οι ΗΠΑ επεμβαίνουν στρατιωτικά στις Φιλιππίνες, ο λαός έχει την ευκαιρία να

απαιτήσει δικαιοσύνη στο πεδίο της μάχης. Πιέζεται για τη δικαίωση όχι μόνο από τη βία της στρατιωτικής κατοχής από τους Αμερικάνους αλλά και την καθημερινή βία της

ιμπεριαλιστικής υπερεκμετάλλευσης. Η θρασύδειλη στρατηγική των ΗΠΑ να βομβαρδίζουν συγκεκριμένες κυβερνητικές

θέσεις στο Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν δεν μπορεί να είναι επιτυχής

ενάντια στις επαναστατικές δυνάμεις που διεξάγουν παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο στις Φιλιππίνες. Αυτός είναι πόλεμος ευέλικτης κίνησης στον οποίο ο λαϊκός στρατός

στηρίζεται στην εργατοαγροτική συμμαχία, δεν έχει σταθερές εγκαταστάσεις, αποφεύγει τον πόλεμο θέσεων και εκμεταλλεύεται την τροπική βλάστηση.

Όπως στους αποτυχημένους πολέμους των ΗΠΑ στην Ινδοκίνα από τη δεκαετία του

60 έως το 1975, ο λαός των Φιλιππίνων μπορεί να επιφέρει θανάσιμα κτυπήματα στην αμερικάνικη επιθετικότητα μέσω των αντάρτικων επιθέσεων σ' ένα ευέλικτο πόλεμο

χωρίς ξεκάθαρα μέτωπα και μετόπισθεν κι έτσι να δώσει ένα μάθημα στις ΗΠΑ να σέβονται την εθνική κυριαρχία του φιλιππινέζικου λαού και της εδαφικής ακεραιότητας των Φιλιππίνων.

Καθώς οι ΗΠΑ εξαπολύουν όλο και περισσότερους πολέμους, η σημερινή "νέα τάξη πραγμάτων" θα καταλήξει τελικά, μέσα σ' αυτή τη δεκαετία, στην εξάπλωση των

εθνικοαπελευθερωτικών πολέμων. Ο φιλιππινέζικος λαός μπορεί να βρει άπλετη υποστήριξη από άλλους λαούς στον κοινό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Η αμερικανική στρατιωτική επέμβαση και η αύξηση της στρατιωτικής βοήθειας στην

κυβέρνηση των ανδρεικέλων με το πρόσχημα της τρομοκρατίας δεν φοβίζει το λαό και τις επαναστατικές του δυνάμεις, αλλά εντείνει την επαγρύπνηση και οδηγεί στον

αγώνα κατά των ΗΠΑ και των ντόπιων αντιδραστικών δυνάμεων για την εθνική απελευθέρωση και τη δημοκρατία.

27

Οι Αμερικανικές επεμβάσεις υπονομεύουν τις ειρηνευτικές

διαπραγματεύσεις της Κυβέρνησης της Δημοκρατίας των Φιλιππίνων (GRP) και του Εθνικού Δημοκρατικού Μετώπου

των Φιλιππίνων (NDFP) του Jose Maria Sison

Η αρχή της εθνικής κυριαρχίας είναι μια από τις αμοιβαία αποδεκτές αρχές που καθοδηγούν τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβέρνησης και του NDFP, όπως έχουν οριστεί από την Διακήρυξη της Χάγης. Σοβαρές παραβιάσεις αυτών των

αρχών από την πλευρά της κυβέρνησης υπονομεύουν τις διαπραγματεύσεις. Το NDFP γι αυτό καταδικάζει μια σειρά από ενέργειες τις οποίες έχει ήδη διαπράξει η

κυβέρνηση ως καίριες παραβιάσεις των αρχών της εθνικής κυριαρχίας και των Διακηρύξεων της Χάγης. Η κυβέρνηση παραβιάζει και το Σύνταγμα, το οποίο απαγορεύει ξένες στρατιωτικές βάσεις, στρατεύματα και εγκαταστάσεις σε έδαφος των

Φιλιππίνων, και ακόμα την Συμφωνία περί των Φιλοξενούμενων Δυνάμεων (VFA), που αφορούν τις μονομερείς πράξεις των Αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων.

Οι πράξεις που παραβιάζουν τις αρχές της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας είναι οι ακόλουθες:

Σε σύσκεψη, στη Χαβάη μεταξύ του Υπουργού Άμυνας στρατηγού Angelo Reyes και

του ναυάρχου Dennis Blair διοικητή της Αμερικάνικης Στρατιωτικής Διοίκησης του Ειρηνικού, ο τελευταίος και ο αρμόδιος της AFP Diomedio Villanueva υπέγραψαν την

Συμφωνία Αμοιβαίας Επιμελητείας (MLSA). Αυτή η “Συμφωνία” προβλέπει τη δυνατότητα παροχής στις Αμερικανικές Στρατιωτικές Δυνάμεις παροχή υποστήριξης (συμπεριλαμβανόμενων στρατιωτικών καταυλισμών), επικοινωνιών και κατασκευής

βάσεων για επιχειρήσεις. Ακόμη προβλέπει την διαθεσιμότητα των δημόσιων εσόδων για τους σκοπούς αυτής της συμφωνίας (MLSA).

Όπως ανακοινώθηκε από την Επιτροπή της VFA, που υπάγεται στην αρμοδιότητα του Υπουργού Εξωτερικών Teofisto Guingona, παραβιάσεις της συμφωνίας όπως πτήσεις αεροσκαφών χωρίς άδεια,

μονομερείς ασκήσεις αμερικανικών στρατευμάτων και

καταστροφές του περιβάλλοντος έχουν

διαπραχτεί από τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις στο έδαφος των Φιλιππίνων. Ο κ.

Guingona έχει δημοσίως παραπονεθεί εναντίον του

σχεδίου να επιτραπεί η παραμονή των Αμερικανικών Στρατιωτικών Δυνάμεων στη

χώρα πέρα από το μικρό χρονικό διάστημα του ενός

μηνός που επιτρέπει η VFA. Τώρα πολλές εκατοντάδες

Αμερικανικών Στρατιωτικών Δυνάμεων (πεζοναύτες, ειδικές δυνάμεις του πεζικού

(green berets), ειδικές δυνάμεις της αεροπορίας και του ναυτικού κ.ά.) συρρέουν στην Zamboanga και στην εμπόλεμη περιοχή του νησιού Basilan. Σύμφωνα με τον Υπουργό

Άμυνας Rayes, οι Αμερικανοί δεν υπόκεινται πλέον στην συμφωνία της VFA, για παραμονή ενός μηνός για την διενέργεια κοινών ασκήσεων αλλά μπορούν να συμμετέχουν σε πολεμικές επιχειρήσεις πάνω από έξι μήνες έως ένα χρόνο. Επίσης

28

ανακοίνωσε ότι νέες κοινές επιχειρήσεις ενάντια στο Νέο Λαϊκό Στρατό (ΝΡΑ) θα ακολουθήσουν εκείνες εναντίον του Abu Sayyaf.

Η Πρόεδρος Αρόγιο ανέλαβε την πλήρη ευθύνη για αυτές τις πράξεις που κατάφωρα παραβιάζουν την εθνική κυριαρχία. Έφτασε στο σημείο του ψευδούς ισχυρισμού της

ύπαρξης συνθήκης, αμοιβαία επικυρωμένης από τους Αμερικανούς και την κυβέρνηση των Φιλιππίνων, που επιτρέπει τις Αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις, στρατεύματα και εγκαταστάσεις στις Φιλιππίνες, παρά την απαγόρευση από το Σύνταγμα της

Δημοκρατίας των Φιλιππίνων. Παραβλέπει, επίσης, το γεγονός ότι η Αμοιβαία Συνθήκη Άμυνας μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Φιλιππίνων μπορεί να έχει ισχύ μόνο σε

περιπτώσεις εξωτερικής απειλής και ότι τα δύο συμβαλλόμενα μέρη ακολουθούν τις συνταγματικές τους διαδικασίες διεξαγωγής πολέμου.

Υποστήριξε (η Πρόεδρος Αρόγιο) τον Υπουργό Άμυνας Reyes στον οποίο έδωσε την

εξουσιοδότηση να παρακάμψει τον Υπουργό Εξωτερικών Guingona και να του αφαιρέσει την αρμοδιότητα να είναι εκπρόσωπος των Φιλιππίνων στο διμερές

συμβούλιο υπουργών Ηνωμένων Πολιτειών – Φιλιππίνων (που αποτελούνταν από τον Υπουργό Εξωτερικών των Φιλιππίνων Guingona και τον Υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Πάουελ) και σαν τον άμεσα υπεύθυνο της Επιτροπής της

Συμφωνίας VFA. Η Πρόεδρος Αρόγιο και ο υπουργός Reyes συμπεριφέρονται ανάλογα και στις

ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ κυβέρνησης και NDFP. Του επιτρέπει (η Αρόγιο) να χρησιμοποιεί τη θέση του ως Υπουργού Άμυνας και σαν μέλους της κυβερνητικής επιτροπής να παρακάμπτει άλλα μέλη της κυβέρνησης, όπως τον υπεύθυνο Υπουργό

για τις διαπραγματεύσεις Eduardo Ermita. Σε πολλές περιπτώσεις η ομάδα διαπραγματεύσεων του NDFP παρατήρησε ότι ο

Reyes ενεργεί υπεράνω του Ermita ώστε να εμποδίσει την ομάδα διαπραγματεύσεων της Κυβέρνησης των Φιλιππίνων να υπογράψει συμφωνίες ακόμη κι αν αυτές σύμφωνες με τους αρχικούς όρους των διαπραγματεύσεων και οι συμφωνίες έχουν

ήδη υπογραφεί από τους υπευθύνους. Το NDFP βρίσκει ότι είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να διαπραγματευτεί με την

Κυβέρνηση των Φιλιππίνων από τη στιγμή που η Αρόγιο επιτρέπει στον Υπουργό Άμυνας Reyes αυθαίρετα να ανατρέπει, παραμερίζει ή να πετάει κάθε προσχέδιο που έχουν επεξεργαστεί η επιτροπή της Κυβέρνησης των Φιλιππίνων και του NDFP. Το

NDFP θεωρεί απαράδεκτο το γεγονός ότι ο υπουργός Reyes ενεργεί ως υπονομευτής των συνομιλιών και η πρόεδρος Αρόγιο το επιτρέπει.

Μπορεί να ειπωθεί ότι η πρόεδρος Αρόγιο και ο υπουργός Reyes χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλο και υπηρετούν το ίδιο ιμπεριαλιστικό αφεντικό. Αυτό που ανησυχεί το

NDFP και το καταδικάζει είναι η υποτέλεια και η προδοσία για τα οποία είναι και οι δύο υπεύθυνοι. Τέτοιες πράξεις διακυβεύουν την συνέχεια των συνομιλιών.

Η ανάπτυξη των αμερικανικών δυνάμεων στην εμπόλεμη περιοχή του νησιού Basilan

μπορεί να πυροδοτήσει μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων που θα δώσουν την ευκαιρία σε περαιτέρω ανάμιξη και αύξηση της επιθετικότητας των Ηνωμένων

Πολιτειών, που θα φέρουν χάος και δεινά στο λαό των Φιλιππίνων. Σ’ αυτό το σημείο, πρέπει να σημειώσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες προετοίμαζαν την επέμβασή τους στις Φιλιππίνες το 1899 και στο Βιετνάμ το 1960.

Η πρόεδρος Αρόγιο είναι πολύ χειρότερη από τα ανδρείκελα – προκατόχους της στο θέμα της εθνικής κυριαρχίας. Οι προκάτοχοί της, ακόμη και την εποχή του ψυχρού

πολέμου, ποτέ δεν ζήτησαν περισσότερη βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείας για να πολεμήσουν τον Νέο Λαϊκό Στρατό (ΝΡΑ), όπως και τα τοπικά κινήματα του MILF και MNLF, παρά τις κατηγορίες ότι αυτά τα επαναστατικά κινήματα είχαν βοήθεια από

ξένες κυβερνήσεις. Το καθεστώς της Αρόγιο δεν έχει όρια στα αίσχη του. Μεγεθύνει μια μικρή ομάδα,

όπως η Abu Sayyaf σαν ένα τεράστιο πρόβλημα τρομοκρατίας και το χρησιμοποιεί σαν πρόσχημα για την ανάπτυξη αμερικανικών δυνάμεων στην περιοχή. Είναι γνωστό ότι η Abu Sayyaf είναι δημιούργημα της CIA και των ντόπιων πρακτόρων της και θα

μπορούσε να είχε εξολοθρευτεί από πολύ καιρό, αν τα υψηλά ιστάμενα στελέχη της

29

AFP δεν είχαν αναμειχτεί στις απαγωγές με λύτρα και φυσικά στο μοίρασμα των λύτρων.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το καθεστώς Αρόγιο χρησιμοποιούν τις επιχειρήσεις ενάντια στην Abu Sayyaf σαν πρόφαση για να στρώσουν το δρόμο για την επέκταση

αυτών των επιχειρήσεων ενάντια στον ΝΡΑ, τον MILF και το MNLF. Αυτές οι κοινές επιχειρήσεις είναι η προετοιμασία για την εγκαθίδρυση στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στο Μιντανάο, ακριβώς στην καρδιά της περιοχής που αποκαλείται BIMP – EAGA

(Brunei, Indonesia, Malaysia, Philippines, East Asia Growth Area). Γι’ αυτό τον σκοπό οι ΗΠΑ υποθάλπουν εθνικές και θρησκευτικές διενέξεις ακριβώς για να δημιουργήσουν

τις ευκαιρίες επέμβασης και εδραίωσης της παρουσίας τους. Ο λαός των Φιλιππίνων και οι επαναστατικές δυνάμεις αρνούνται να υποκύψουν στις

αμερικανικές στρατιωτικές επεμβάσεις, την αμερικανική επιθετικότητα και τις άλλες

πράξεις ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας. Κάνουν ότι είναι δυνατό για να σταματήσουν την είσοδο αμερικανικών δυνάμεων και την επανεγκατάσταση των βάσεων τους, και αν

αυτό δεν είναι δυνατό ν’ αποφευχθεί, είναι προετοιμασμένοι να περάσουν από την κατάσταση του εμφυλίου πολέμου σε εθνικοαπελευθρωτικό πόλεμο ενάντια στην αμερικανική επιθετικότητα.

Οι αμερικανικές επεμβάσεις θα οδηγήσουν τον φιλιππινέζικο λαό και τις επαναστατικές του δυνάμεις να παλέψουν ακόμα πιο αποφασιστικά για εθνική

απελευθέρωση, να φέρουν την δικαιοσύνη σ’ όλο το έθνος ενάντια στα ειδεχθή εγκλήματα που έχουν διαπράξει οι Ηνωμένες Πολιτείες στις Φιλιππίνες από το 1899 και να απελευθερωθούν από την καθημερινή υπερεκμετάλλευση των αμερικάνικων

μονοπωλίων.

30

30 Χρόνια Λαϊκός Πόλεμος

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΦΙΛΙΠΠΙΝΩΝ Με μεγάλη χαρά χαιρετίζουμε και γιορτάζουμε την 30η επέτειο της επανίδρυσης του

Κομμουνιστικού Κόμματος Φιλιππίνων, στις 26 Δεκέμβρη 1968, προωθημένου τμήματος της εργατικής τάξης, που καθοδηγείται από το Μαρξισμό-Λενινισμό-Σκέψη

Μάο Τσετούνγκ. Από τότε, ο Φιλιππινέζικος λαός, κάτω από την καθοδήγηση του Κόμματος, κέρδισε

λαμπρές νίκες στη νέο-δημοκρατική επανάστασή του ενάντια στο καθεστώς των

κομπραδόρων μεγαλοαστών και των φεουδαρχών, οι οποίοι βρίσκονται στην υπηρεσία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Οι νίκες μας κερδήθηκαν χάρη στην επαναστατική πάλη, τη σκληρή δουλειά και τις θυσίες. Για όλα αυτά χαιρετίζουμε και τιμούμε τους μάρτυρες της επανάστασης μας, τα κομματικά στελέχη και μέλη, τους κόκκινους διοικητές και μαχητές μας, το προσωπικό

των οργάνων της πολιτικής εξουσίας μας, τους μαχητές των μαζικών οργανώσεων, τους συμμάχους μας στο ενιαίο μέτωπο και τις πλατιές μάζες του λαού.

Τριάντα χρόνια πριν, το Κόμμα επανιδρύθηκε από ελάχιστα πλήρη και δόκιμα μέλη που ήταν συγκεντρωμένα σε δυο περιοχές της χώρας. Τώρα έχει δεκάδες χιλιάδες κομματικά μέλη που έχουν βαθιές ρίζες στους εργάτες και τους αγρότες σε πανεθνικό

επίπεδο. Είναι παρόν σε πάνω από 60 επαρχίες, εκατοντάδες πόλεις και χιλιάδες χωριά. Έχει αυξηθεί σε δύναμη και προχώρησε μέσω σκληρής επαναστατικής πάλης.

Το 1968 υπήρχαν μόνο μερικές εκατοντάδες από πρωτοπόρους μαζικούς αγωνιστές στα συνδικάτα, τους αγροτικούς συλλόγους και στο κίνημα της νεολαίας. Τώρα

περιλαμβάνουν αρκετές δεκάδες χιλιάδες και υποστηρίζουν το κόμμα στελέχη και μέλη που καθοδηγούν ένα ευρύ αριθμό νόμιμων και παράνομων μαζικών οργανώσεων που τα συνολικά μέλη τους υπολογίζονται σε εκατοντάδες χιλιάδες.

Όταν το κόμμα ίδρυσε, στις 29 Μάρτη 1969, το Νέο Λαϊκό Στρατό (ΝΛΣ), αυτός είχε μόνο 60 περίπου κόκκινους μαχητές οπλισμένους με 9 αυτόματα όπλα και 26 άλλα

όπλα κατώτερης ποιότητας. Η αγροτική βάση ήταν περίπου 80.000 αγρότες σε μια περιοχή μιας επαρχίας.

Σήμερα ο ΝΛΣ έχει χιλιάδες

κόκκινους μαχητές που ισοδυναμούν με αρκετά

συντάγματα. Δρα σε πάνω από 60 αντάρτικα μέτωπα καλύπτοντας σημαντικά τμήματα

δεκαπέντε περιοχών της χώρας. Είναι εξοπλισμένος με όπλα που

απέσπασε από τον εχθρό. Υποβοηθείται από δεκάδες χιλιάδες άντρες και γυναίκες της

πολιτοφυλακής και των ομάδων αυτοάμυνας. Η μαζική του βάση

ανέρχεται σε αρκετά εκατομμύρια, κύρια στις αγροτικές περιοχές.

Το ντόπιο ημιαποικιακό και ημιφεουδαρχικό καθεστώς και το παγκόσμιο

καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται αντιμέτωπο με μια κρίση χωρίς προηγούμενο. Χάρη στο κίνημα αναδιοργάνωσης, το κόμμα είναι στην ισχυρή θέση να εκμεταλλευτεί προς

όφελος του λαού αυτή την κρίση. Εργάζεται σκληρά για να ξεσηκώσει, να οργανώσει και να κινητοποιήσει τις πλατιές λαϊκές μάζες για την επαναστατική υπόθεση, για την δικιά τους εθνική και κοινωνική απελευθέρωση από την καταπίεση και την

εκμετάλλευση. Τα τελευταία 30 χρόνια, το κόμμα κατάφερε να αποδείξει σ’ όλον τον κόσμο ότι

είναι δυνατή και αναγκαία η εξαπόλυση ενός παρατεταμένου λαϊκού πολέμου σε μια ημιαποικιακή και ημιφεουδαρχική χώρα που είναι επιπλέον ένα βασικό προγεφύρωμα

31

του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Ασία. Είμαστε σίγουροι ότι ο λαϊκός πόλεμος θα εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες τις οποίες η βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση τις

έχει οδηγήσει στη φτώχια και την καταπίεση. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Φιλιππίνων είναι αποφασισμένο να υποστηρίξει, να

υπερασπίσει και να προωθήσει το Μαρξισμό-Λενινισμό-Μαοϊσμό και να εξαπολύσει τη νέο-δημοκρατική επανάσταση μέσω του παρατεταμένου λαϊκού πολέμου σαν ζήτημα του προλεταριακού διεθνιστικού του καθήκοντος. Έχουμε την ελπίδα ότι διεξάγοντας

την ένοπλη επανάσταση στις Φιλιππίνες, μπορούμε να βοηθήσουμε στην ανάκαμψη του αντιιμπεριαλιστικού και σοσιαλιστικού κινήματος. Είμαστε σίγουροι ότι το

παγκόσμιο προλεταριάτο και οι καταπιεσμένοι λαοί θα εντείνουν όλες τις μορφές της επαναστατικής τους πάλης.

Παγκόσμια κρίση και αταξία χωρίς προηγούμενο

Λίγα χρόνια πριν, όταν η Σοβιετική Ένωση και τα ρεβιζιονιστικά καθεστώτα διαλύθηκαν και έδωσαν την θέση τους στον ξεμασκαρεμένο καπιταλισμό, οι ιμπεριαλιστές, οι ντόπιοι αντιδραστικοί και οι αποστάτες δεν έκρυβαν την χαρά τους

διατυμπανίζοντας την μονιμότητα του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, την ματαιότητα της ένοπλης επανάστασης και του σοσιαλισμού, καθώς και την εδραίωση

του κοινωνικού κράτους μέσω του ρεφορμισμού και κάτω από την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και των κρατών πελατών του.

Οι ιμπεριαλιστές έχουν ανακυκλώσει την παμπάλαια γλώσσα του καπιταλισμού του

laissez-faire για να διευρύνουν την απληστία του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Τώρα, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη του κρίση από την

δεκαετία του 30. Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός αποδεικνύεται και πάλι σαν το ανώτερο και τελευταίο στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού. Είναι παρασιτικός, καταστροφικός και ετοιμοθάνατος.

Η ρίζα της κρίσης του μονοπωλιακού καπιταλισμού είναι η επιτάχυνση της απομύζησης κέρδους από το προλεταριάτο και τους λαούς, η ραγδαία συγκέντρωση και

συγκεντροποίηση του παραγωγικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου στα χέρια του μονοπωλιακού καπιταλισμού, η συμπίεση των μισθών και των συνθηκών ζωής για να αντισταθμιστεί η πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους, και η συρρίκνωση της

παγκόσμιας αγοράς με την κρίση υπερπαραγωγής. Ο αυξανόμενος κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής μέσω της υιοθέτησης

υψηλότερης τεχνολογίας, η οποία βρίσκεται συγκεντρωμένη στις ιμπεριαλιστικές χώρες, έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με τον τρόπο που οι μονοπωλιακοί καπιταλιστές

απαλλοτριώνουν τις αξίες που παράγονται από τους εργαζόμενους. Εντούτοις, η μονοπωλιακή αστική τάξη χρησιμοποιεί την βασική αρχή και τα συνθήματα του laissez-faire καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης της “ελεύθερης αγοράς” για να εντείνουν

τις παρωχημένες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Εγκαταλείποντας τις κοινωνικές προφάσεις της Κεϋνσιανής οικονομικής πολιτικής

και υιοθετώντας “νεοφιλελεύθερη” οικονομική πολιτική από τις αρχές της δεκαετίας του 80, η μονοπωλιακή αστική τάξη θεώρησε το κεφάλαιο ως τον δημιουργικό παράγοντα στην επέκταση της παραγωγής και κατηγόρησε τις υποτιθέμενες αυξήσεις

των μισθών και τις κυβερνητικές κοινωνικές δαπάνες ως υπεύθυνες για την στασιμότητα και τον πληθωρισμό.

Έτσι σ’ όλο τον κόσμο, η μονοπωλιακή αστική τάξη στις ιμπεριαλιστικές χώρες και τα κράτη-πελάτες τους, χρησιμοποιώντας διεθνείς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και τον ΠΟΕ (πρώην ΓΚΑΤΤ), πίεσαν προς τα κάτω τους μισθούς

και τις συνθήκες ζωής των λαών, περιέκοψαν τις κοινωνικές δαπάνες, ενώ επιτάχυναν τη μεγιστοποίηση του ιδιωτικού μονοπωλιακού κεφαλαίου μέσω των ιδιωτικοποιήσεων,

την απελευθέρωση του εμπορίου και την φιλελευθεροποίηση των επενδύσεων. Οι ιμπεριαλιστές, οι γραφειοκράτες πράκτορές τους και οι προπαγανδιστές τους

κατηγορούν την κοινωνική πρόνοια, όμως ταυτόχρονα υποστηρίζουν την περικοπή

φόρων και την απόδοση κρατικών περιουσιακών στοιχείων και κονδυλίων σε ιδιωτικές

32

μονοπωλιακές εταιρίες. Είναι ενάντια στην κρατική παρέμβαση στην οικονομία όταν ένα αντι-ιμπεριαλιστικό ή σοσιαλιστικό κράτος κάνει δημόσιες επενδύσεις στην

κατεύθυνση της βιομηχανικής ανάπτυξης, όμως επικροτούν την παροχή δανείων, συμβολαίων και εξαγορών από το κράτος προς τους ιδιώτες μονοπωλιακούς

καπιταλιστές. Σε συνάφεια με την αυξανόμενη συγκέντρωση του παραγωγικού και

χρηματιστηριακού κεφαλαίου στα χέρια της μονοπωλιακής αστικής τάξης, υπάρχουν

και ορισμένα ορατά φαινόμενα όπως: μια χωρίς προηγούμενο υπερτίμηση ή φούσκωμα των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων μέσω των δραστηριοτήτων του χρηματιστικού

κεφαλαίου, το αυξανόμενο επίπεδο της χρόνιας μαζικής ανεργίας, η καταβαράθρωση των εισοδημάτων και η βάρβαρη καταπίεση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, καθώς και η χρόνια υπερπαραγωγή όλων των ειδών των αγαθών σε σχέση με την

συρρικνούμενη αγορά. Η “παγκοσμιοποίηση” είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται από τους ιμπεριαλιστές

για να κρύψουν τον ακριβή επιστημονικό όρο, ιμπεριαλισμός, όπως ορίστηκε από τον Λένιν. Είναι μια ολοκληρωτικά ψευδής ονομασία, μια αναβίωση του υπεριμπεριαλισμού του Κάουτσκι, όπου υποτίθεται ότι η μονοπωλιακή αστική τάξη εξαπλώνει το

παραγωγικό της κεφάλαιο όλο και περισσότερο, προωθώντας έτσι την οικονομική ανάπτυξη, την προσφορά εργασίας και την ανάπτυξη του βιομηχανικού προλεταριάτου

στις υπανάπτυκτες χώρες. Πριν την μαζική φυγή του κεφαλαίου από τις λεγόμενες αναδυόμενες αγορές,

περισσότερο από το 80% της παγκόσμιας ροής των άμεσων επενδύσεων ήταν

συγκεντρωμένο στις ΗΠΑ, την Δυτική Ευρώπη και την Ιαπωνία. Πάνω από το 1/3 από το υπόλοιπο 20%, που πήγαινε σε περίπου δέκα “αναδυόμενες αγορές”, πήγε στην

Κίνα, και ιδιαίτερα στις ανατολικές παραθαλάσσιες περιοχές της. Τα τρία παγκόσμια κέντρα του καπιταλισμού και η Κίνα απορρόφησαν πάνω από το 90% της ροής των παγκόσμιων επενδύσεων.

Οι ΗΠΑ είναι το ισχυρότερο καπιταλιστικό κέντρο του κόσμου και ελκύει επενδύσεις από την Ιαπωνία και την Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω των σχετικά υψηλότερων ποσοστών

κέρδους και των υψηλότερων επιτοκίων. Οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν την πρωτοπορία τους στην υψηλή τεχνολογία και την οικονομική τους ισχύ καθώς και την πολιτική τους δύναμη για να δώσουν μια ώθηση στις εξαγωγές και να εντείνουν τον έλεγχο

τους πάνω στο πετρέλαιο και τις άλλες στρατηγικές πηγές πρώτων υλών. Αλλά θεμελιακές αδυναμίες της αμερικάνικης οικονομίας εξακολουθούν να

υπάρχουν και να χειροτερεύουν, όπως το συσσωρευμένο εμπορικό έλλειμμα, το αυξανόμενο εξωτερικό χρέος, η δραστική μείωση της κανονικής μόνιμης εργασίας υπέρ

της μειωμένης εργασίας και της υποαπασχόλησης, ιδιαίτερα στον τομέα των υπηρεσιών. Η όποια επιτυχία των ΗΠΑ στις εξαγωγές έγινε σε βάρος των ιμπεριαλιστών συμμάχων τους και των κρατών-πελατών τους.

Όμως η οικονομική και χρηματιστηριακή κατάρρευση των “αναδυόμενων αγορών” επιδρά αντίστοιχα και στην οικονομία των ΗΠΑ. Η εξάπλωση της κρίσης από την

Ανατολική Ασία στη Ρωσία και από κει στην Λατινική Αμερική, ιδιαίτερα στη Βραζιλία, περικόπτει τις αμερικάνικες εξαγωγές, αυξάνει τις φτηνές εισαγωγές στις ΗΠΑ, μειώνει τα ποσοστά κέρδους, προκαλεί μη αποπληρωμή των δανείων και χρεοκοπίες, και

εντείνει τον ανταγωνισμό με τους ιμπεριαλιστές συμμάχους. Η Ιαπωνία χτυπήθηκε περισσότερο από την καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής και

από τον ανταγωνισμό με τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της. Η ντόπια οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση στασιμότητας από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ο ρυθμός ανάπτυξής της είναι αρνητικός εδώ και τρία χρόνια. Η κρίση της είναι τόσο σοβαρή που

ακόμα και η Κεϋνσιανή μέθοδος ανάνηψης μέσω δημόσιων έργων από τις αρχές του ’90 απέβη άκαρπη.

Τα προβλήματα ανεργίας και μειωμένης εξωτερικής κατανάλωσης αυξάνονται. Η αντίθεση ανάμεσα στη δική της εσωτερική οικονομία και τα εργοστάσια της στις ΗΠΑ και την Ανατολική Ασία συνεχίζει να αυξάνεται. Στο εσωτερικό, η Ιαπωνία δεν

ανάρρωσε ακόμα από τα προβλήματα της μη αποπληρωμής των δανείων. Αυτό

33

επιδεινώνεται από την τύχη παρόμοιων δανείων στις “αναδυόμενες αγορές” της Ανατολικής Ασίας. Είναι υποχρεωμένη να κρατά έναν τεράστιο όγκο αμερικανικών

ομολόγων ώστε να κρατά χαμηλά την αξία του γεν και να προωθεί τις εξαγωγές της σε μια συρρικνούμενη παγκόσμια αγορά.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση χτυπήθηκε επίσης σκληρά από την καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής και από τον ανταγωνισμό με τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της. Έχει ένα χρόνιο υψηλό ποσοστό ανεργίας, που κυμαίνεται μεταξύ 11 και 12 τοις εκατό. Τα

κράτη της ΕΕ προκάλεσαν την συρρίκνωση των εσωτερικών τους αγορών με την περικοπή των κοινωνικών δαπανών, κάτι που καθοδηγήθηκε από την κυρίαρχη

“νεοφιλελεύθερη” πολιτική τους και την απόφαση τους να μείνουν μέσα στα όρια των δημόσιων χρεών-δαπανών προετοιμαζόμενοι για το Ευρώ.

Οι εξαγωγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης συναντούν σκληρότερο ανταγωνισμό από τις

αντίστοιχες των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας στην Ανατολική Ασία και αλλού. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει φυσικά την πληρέστερη πρόσβαση στη Ρωσία και στην Ανατολική Ευρώπη

σαν αγορές. Αλλά αυτές οι νέες περιοχές αχαλίνωτου καπιταλισμού είναι συρρικνούμενο είδος αγοράς και μια αδηφάγα τρύπα αξεπλήρωτων δανείων λόγω της ασταμάτητης καταστροφής της βιομηχανίας και της αγροτικής τους οικονομίας καθώς

και λόγω της ασυγκράτητης ληστείας από μεριάς της εγκληματικής νέας αστικής τάξης. Κάτω από το καθεστώς της “νεοφιλελεύθερης” πολιτικής, οι ρυθμοί ανάπτυξης και

κερδών έχουν πέσει σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια παγκόσμια ύφεση. Η υιοθέτηση υψηλής τεχνολογίας για την αύξηση των κερδών από τις μονοπωλιακές εταιρίες έχει οδηγήσει σε μαζική μείωση του μεγέθους τους και

σε χρόνια μαζική ανεργία, συρρίκνωση της αγοράς και σε κρίση υπερπαραγωγής, μείωση των ποσοστών κέρδους και χρεοκοπίες. Οι εταιρικές συγχωνεύσεις έχουν γίνει

συχνότερες και έχουν σκοπό τη σφαγή των θέσεων εργασίας, την δικαιολόγηση του κόστους αναδιοργάνωσης, έρευνας, ανάπτυξης, και την αύξηση των κερδών.

Η κρίση στην πραγματική οικονομία είναι τόσο βαθιά ώστε το σύνολο της

μονοπωλιακής αστικής τάξης δεν μπορεί πλέον να ισχυρίζεται ότι αυξάνει η παραγωγή μέσω της υπερτίμησης των περιουσιακών στοιχείων ή η επέκταση των υπηρεσιών

μέσω της επέκτασης της πίστωσης. Το πρόβλημα του χρηματιστηριακού κεφαλαίου φαίνεται πλέον καθαρά ότι βαραίνει πάνω στην πραγματική οικονομία. Τα δυο τελευταία χρόνια, υπήρξαν αλλεπάλληλα κύματα μεγάλων πτώσεων στα χρηματιστήρια

και καταρρεύσεις χρηματιστηριακών οργανισμών στις ιμπεριαλιστικές χώρες αμέσως μετά τις καταρρεύσεις των νομισμάτων και των χρηματιστηρίων στις “αναδυόμενες

αγορές”. Η κρατική παρέμβαση και τα δημόσια κονδύλια χρησιμοποιήθηκαν για να καλύψουν τα ανοίγματα των τραπεζών και των χρηματοπιστωτικών οργανισμών.

Η αύξηση του ρυθμού εκμετάλλευσης και η εντατικοποίηση των εργαζομένων, η χρόνια μαζική ανεργία, οι μειώσεις των μισθών, η περικοπή κοινωνικών παροχών και κοινωνικών υπηρεσιών οδήγησε σε αύξηση εκδηλώσεων της ταξικής πάλης όπως

απεργίες σε βιομηχανίες-κλειδιά, γενικές απεργίες και λαϊκές διαμαρτυρίες στις ιμπεριαλιστικές χώρες. Αλλά το γενικό επίπεδο αντίστασης του προλεταριάτου και των

λαών στις ιμπεριαλιστικές χώρες είναι περιορισμένο μιας και απουσιάζουν τα ισχυρά μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα.

Στις ΗΠΑ, υπάρχει αυξανόμενη δυσαρέσκεια απέναντι στο πολιτικό σύστημα πράγμα

που αποδείχνεται από τις απεργίες και διαδηλώσεις ενάντια στις μαζικές απολύσεις και στις κρατικές εξαγορές χρεών των μονοπωλιακών εταιριών, από τη μικρή συμμετοχή

στις εκλογές και τις εξάρσεις αναρχίας. Αλλά η δυαρχία Δημοκρατών και Ρεπουμπλικάνων και η επιρροή της εργατικής αριστοκρατίας εξακολουθούν να επιβάλλονται πάνω στις απομαζικοποιημένες πλέον γραμμές του εργατικού κινήματος.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση το προλεταριάτο και οι λαοί έχουν προβάλει μια αναμφισβήτητα μεγαλύτερη αντίσταση από τους συντρόφους τους στις ΗΠΑ. Έγιναν

τεράστιες απεργίες, γενικές απεργίες και λαϊκές διαδηλώσεις. Αλλά τα συντηρητικά, σοσιαλδημοκρατικά, ρεβιζιονιστικά και αστικο-οικολογικά κόμματα συναγωνίζονται και συμμαχούν στην προώθηση των “νεοφιλελεύθερων” μεταρρυθμίσεων. Η εργατική

αριστοκρατία, συντηρούμενη από συντηρητικούς και σοσιαλδημοκράτες, είναι ακόμη

34

καλά οχυρωμένη. Όμως, όλο και πιο πολλοί εργάτες ξεκινούν απεργίες ξεπερνώντας την εργατική αριστοκρατία. Ταυτόχρονα, σηκώνουν κεφάλι φασιστικοί και ρατσιστικοί

σχηματισμοί. Στην Ιαπωνία, το προλεταριάτο και ο λαός είναι έτοιμοι να ξεσπάσουν σε

απεργιακές κινητοποιήσεις και λαϊκές εκδηλώσεις χωρίς προηγούμενο. Οι απολύσεις και η μείωση των εισοδημάτων τούς υποχρεώνει να βάλουν χέρι βαθιά στις αποταμιεύσεις τους. Η μεγάλη έλλειψη στέγης γίνεται πλέον είναι φανερή στους

δρόμους. Το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα και άλλα αστικά κόμματα, οι μεγάλες αντιδραστικές εργατικές ομοσπονδίες που ελέγχονται από την εργατική αριστοκρατία,

χάνουν ολοένα και περισσότερο την εμπιστοσύνη των εργατών. Ο κομπασμός για την “παγκοσμιοποίηση” έχει σκεπάσει ξεκάθαρο γεγονός ότι η

τεράστια πλειονότητα των κρατών σ’ όλον τον κόσμο υφίστανται ολοένα και

μεγαλύτερη υπανάπτυξη, φτώχεια και συντριπτικά χρέη. Οι ιμπεριαλιστές έχουν καταφέρει να ενωθούν ενάντια στους καταπιεσμένους λαούς και να επιβάλουν την

πολιτική τους απέναντι στα κράτη-πελάτες τους με σκοπό να εκμεταλλευτούν τη φτηνή εργασία, να πιέσουν προς τα κάτω τις τιμές των πρώτων υλών και να απομυζήσουν υπερκέρδη από την εξαγωγή των αγαθών και κεφαλαίων. Αλλά

αντικειμενικά αυτά οδηγούν τελικά σε συρρίκνωση της παγκόσμιας αγοράς. Πρώτον, η πλειονότητα των χωρών που έχουν υποστεί την υπερπαραγωγή πρώτων

υλών από τα τέλη της δεκαετίας του 70 δεν έχουν ακόμη συνέλθει από την κρίση τους και την ύφεση. Δεύτερον, χώρες που το προηγούμενο διάστημα είχαν αποκτήσει κάποια βιομηχανική βάση είτε χάρη στον σοσιαλισμό (Ρωσία, Ανατολική Ευρώπη,

Κίνα), είτε χάρη στον αστικό εθνικισμό (Ινδία, Βραζιλία, Αίγυπτος, κ.τ.ο.) έχουν σταδιακά οδηγηθεί στον κομπραδορισμό και την αποβιομηχάνιση. Και, τρίτον, οι λίγες

“αναδυόμενες αγορές” (στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι “ημι-βιομηχανίες” της Κίνας και της Ανατολικής Ασίας, οι πιο υψηλής αξίας βιομηχανίες της Νότιας Κορέας, της Ταϊβάν και της Βραζιλίας καθώς και το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της Ρωσίας)

έχουν βυθιστεί σε μια κατάσταση οικονομικής και χρηματιστηριακής κατάρρευσης. Η μεγάλης κλίμακας καταστροφή των εθνικών οικονομιών επιτρέπει στους

ιμπεριαλιστές να αποσπάσουν πηγές πρώτων υλών και βιομηχανίες και να ακυρώσουν την εθνική κυριαρχία πολλών κρατών. Αλλά οι ιμπεριαλιστές διαλέγουν και παίρνουν μόνο τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις και δεν έχουν κανένα σκοπό να προωθήσουν τις

υπανάπτυκτες ή τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες σε ένα πιο συνολικό και πιο ισορροπημένο επίπεδο ανάπτυξης. Οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές λένε ότι θα χρειαστεί ακόμη

ένα διάστημα μέχρις ότου οι “αναδυόμενες αγορές” να σταματήσουν να βουλιάζουν. Σήμερα, η βασική αντίθεση είναι μεταξύ των ιμπεριαλιστών και των καταπιεζόμενων

λαών. Οι ιμπεριαλιστές μεταφέρουν το βάρος της κρίσης επάνω στους καταπιεζόμενους λαούς. Είναι απασχολημένοι στην προσπάθειά τους να απομυζήσουν μεγαλύτερα υπερκέρδη και συνεχώς ανακατεύονται σε πράξεις επέμβασης, προκαλώντας

περιφερειακούς και τοπικούς πολέμους και εξαπολύοντας επιθετικούς πολέμους. Η αντεπαναστατική βία είναι ασυγκράτητη σήμερα. Οι ιμπεριαλιστές, με επικεφαλής

τις ΗΠΑ, εξοπλίζουν αντιδραστικά καθεστώτα και τα ωθούν στην καταπίεση των λαών τους. Υποκινούν πολέμους ανάμεσα σε αντιδραστικές ομάδες στο εσωτερικό πολλών χωρών και επεμβαίνουν στο όνομα της ειρήνης, του ανθρωπισμού ή της επιθεώρησης

οπλών με στόχο να κερδίσουν καλύτερες θέσεις ισχύος και να επιτύχουν συμφωνίες προς το συμφέρον τους.

Με την εξαπόλυση ενός ακόμη επιθετικού πολέμου ενάντια στο Ιράκ, με την επιβολή οικονομικών κυρώσεων και τον “τσαμπουκά”, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έχει ισχυροποιήσει τον έλεγχο του στη Μέση Ανατολή και στα αποθέματα πετρελαίου

της. Με την υποκίνηση τοπικών πολέμων στη Βοσνία και άλλες περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όπως τώρα στο Κόσοβο, έχει εξασφαλίσει τις πιο προωθημένες θέσεις

στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο. Μπλοκάρει και πιέζει την Κούβα και την Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας. Παρέχει στρατιωτική υποστήριξη στους αντιδραστικούς της Ταϊβάν και υποκινεί εντάσεις στη Νοτιανατολική Ασία γύρω από τα νησιά Σπράτλι.

35

Ο πόλεμος είναι συστατικό στοιχείο του ιμπεριαλισμού. Οι ΗΠΑ και άλλοι Δυτικοί ιμπεριαλιστές ετοιμάζουν το έδαφος για ένα παγκόσμιο πόλεμο, ενισχύοντας

προκλητικά το ΝΑΤΟ και επεκτείνοντάς το μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Οι ΗΠΑ έχουν πιέσει και την Ιαπωνία να γίνει ενεργό μέλος σε πράξεις πρόκλησης και επίθεσης

ενάντια στους λαούς της Ασίας και να αναλάβει μεγαλύτερα στρατιωτικά βάρη κάτω από τις νέες αμερικανο-ιαπωνικές οδηγίες ασφάλειας με σκοπό να αποτρέψουν την επιστροφή της Ταϊβάν στην Κίνα και την επανένωση της Κορέας.

Σε πάρα πολλές χώρες στον κόσμο υπάρχει σήμερα πολιτική αναταραχή σαν αποτέλεσμα των σκληρών κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών στο παγκόσμιο

καπιταλιστικό σύστημα. Στις χώρες που χρόνια τώρα υφίστανται την κρίση υπερπαραγωγής των πρώτων υλών γίνονται επαναστατικοί λαϊκοί πόλεμοι ενάντια στον δεσποτισμό και ενάντια στην εθνική καταπίεση, ενώ υπάρχουν και πολύ

περισσότερες εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ αντιδραστικών ομάδων που χρησιμοποιούν τα συνθήματα του εθνοκεντρισμού και της θρησκείας για να υποκινήσουν σφαγές

τεραστίων διαστάσεων, ιδιαίτερα στην Αφρική. Πιο σημαντικό απ’ όλα είναι οι νεο-δημοκρατικές επαναστάσεις μέσω του

παρατεταμένου λαϊκού πολέμου ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους

αντιδραστικούς. Αυτές περιλαμβάνουν τις ένοπλες επαναστάσεις που καθοδηγούνται από τα μαρξιστικά-λενινιστικά-μαοϊκά κόμματα στην Ινδία, το Νεπάλ, το Περού, τις

Φιλιππίνες και την Τουρκία. Αυτές απαντούν στο κεντρικό ζήτημα της επανάστασης, που είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας σαν προαπαιτούμενο για την κοινωνική επανάσταση.

Η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων στην Ασία, την Αφρική, την Λατινική Αμερική και τις χώρες του πρώην Σοβιετικού μπλοκ, καταστροφή με ευθύνη των

ιμπεριαλιστών και των ντόπιων λακέδων τους, έχει σαν αποτέλεσμα εκτεταμένες εθνικές αναταραχές και μια νέα παγκόσμια αταξία. Εάν οι επαναστατικές δυνάμεις και οι λαοί στις ημιαποικιακές και ημιφεουδαρχικές χώρες αγωνιστούν στηριζόμενοι στις

δικές τους δυνάμεις για την εθνική και κοινωνική τους απελευθέρωση, οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι αντιδραστικοί θα αντιμετωπίσουν τελικά μια μεγάλης κλίμακας

σύγκρουση που δεν θα μπορούν να σταματήσουν και που θα τους πνίξει. Αυτήν τη στιγμή οι αντιθέσεις ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές εντείνονται αλλά η υπό

τις ΗΠΑ συμμαχία εξακολουθεί να κρατάει όσο θα μπορεί να μεταφέρει το βάρος της

κρίσης επάνω στα καταπιεζόμενα έθνη και τους λαούς. Πάντως, στην περίπτωση που ο οικονομικός ανταγωνισμός ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές οδηγήσει σε μια πολεμική

αναδιανομή του κόσμου, το προλεταριάτο και οι καταπιεζόμενοι λαοί θα πρέπει να εξαπολύσουν επαναστατικό πόλεμο για να σταματήσουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ή

εάν δεν μπορέσουν να τον σταματήσουν, να τον μετατρέψουν σε επαναστατικό πόλεμο.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Φιλιππίνων έχει την άποψη ότι η βαθιά κρίση του

παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος παρέχει ευνοϊκές συνθήκες για την εξαπόλυση της νεο-δημοκρατικής επανάστασης. Καθοδηγεί αποφασιστικά την επανάσταση που

είναι προς το συμφέρον του Φιλιππινέζικου λαού αλλά και σαν υποστήριξη προς τους άλλους λαούς με σκοπό να προωθηθεί η παγκόσμια προλεταριακή σοσιαλιστική επανάσταση.

Στο πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού, το κόμμα έχει αναπτύξει στενές διμερείς και πολυμερείς σχέσεις με κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα με σκοπό να

ενισχύσει την αμοιβαία κατανόηση, τη συνεργασία και το κοινό συμφέρον. Έχει πάρει πρωτοβουλίες και συμμετέχει σε διμερείς συναντήσεις, συνεντεύξεις και σεμινάρια με σκοπό να ανταλλάξει ιδέες και εμπειρίες, να ξεκαθαρίσει και να αναζωογονήσει την

επαναστατική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το ρεβιζιονισμό και την αντίδραση για τον σοσιαλισμό και τον τελικό στόχο του κομμουνισμού.