Ελληνογερμανικές και φασιστο-αυτονομιστικές συμπαιγνίες: H θεωρία της αυτονομίας του "πολιτικού" απ' την "οικονομία" ως αντικομμουνιστικό και φασιστικό ιδεολόγημα στους Άρεντ και Χάιντεγκερ

Αφιερωμένο σε όσους αντιλαμβάνονται το έργο της Άρεντ ως "βαθιά ανθρωπιστικό", "δημοκρατικό" και "ταγμένο ενάντια στον ολοκληρωτισμό." Και στους θαυμαστές του Κορνήλιου Καστοριάδη.LR---

Χάνα Άρεντ, Η ανθρώπινη κατάσταση, 1958, αγγλική έκδοση, μτφρ. Lenin Reloaded:

σελ. 12: Ο Αριστοτέλης διέκρινε τρία είδη ζωής (βίοι) τα οποία μπορεί κανείς να επιλέξει ελεύθερα, δηλαδή, με πλήρη ανεξαρτησία από τις αναγκαιότητες της ζωής και τις σχέσεις στις οποίες έχουν την καταγωγή τους. Αυτή η προϋπόθεση της ελευθερίας απέκλειε όλους τους τρόπους ζωής που είχαν ως κύριο στόχο τους την αυτοσυντήρηση του ατόμου -- όχι μόνο την εργασία, που ήταν ο τρόπος ζωής του δούλου [...] αλλά και την εργασιακή ζωή του ελεύθερου τεχνίτη και την κτητική ζωή του εμπόρου.

Σειρά άρθρων για την οργανική σχέση μεταξύ «φιλελεύθερου», φασιστικού, και «αριστερού» αντικομμουνισμού

σελ. 13: Ούτε ο κάματος ούτε η εργασία δεν θεωρούνταν πως είχαν αρκετή αξιοπρέπεια για να συνθέσουν καν βίο , δηλαδή έναν αυτόνομο και αυθεντικά ανθρώπινο τρόπο ζωής. Εφόσον υπηρετούσαν και παρήγαγαν το απαραίτητο και χρήσιμο, δεν μπορούσαν να είναι ελεύθερα, ανεξάρτητα από τις ανθρώπινες ανάγκες και απαιτήσεις.

σελ. 23: [...] η ασύνειδη [...] αντικατάσταση του πολιτικού από το κοινωνικό [στη νεωτερική εποχή] προδίδει τον βαθμό στον οποίο η αρχική ελληνική κατανόηση της πολιτικής έχει πια χαθεί.

σελ. 24: Σύμφωνα με την ελληνική σκέψη, η ανθρώπινη δυνατότητα για πολιτική οργάνωση δεν είναι απλώς διαφορετική από την φυσική σύνδεση με κέντρο της τον οίκο και την οικογένεια αλλά αντίθετη προς αυτή.

σελ. 27: [...] η βαθιά παρεξήγηση που εκφράζει η λατινική μετάφραση [του Αριστοτέλη] η οποία αποδίδει το "πολιτικό" ως "κοινωνικό"[...]

σελ. 28. Αν και η παρανόηση και εξίσωση της πολιτικής και της κοινωνικής σφαίρας είναι παλιά όσο και η μετάφραση των ελληνικών όρων στα Λατινικά [...] έχει καταστεί ακόμη πιο παροδηγητική στην σύγχρονη χρήση και τη σύγχρονη κατανόηση της κοινωνίας [...]

σελ. 29. Συνεπώς το βρίσκουμε δύσκολο να κατανοήσουμε ότι σύμφωνα με την αρχαία σκέψη για τα ζητήματα αυτά, ο ίδιος ο όρος "πολιτική οικονομία" θα ήταν εξ ορισμού αντιφατικός: το "οικονομικό" σχετιζόταν με τη ζωή του ατόμου και την επιβίωση του είδους και άρα ήταν εξ ορισμού μια απολίτικη υπόθεση του οίκου.

σελ. 30-31. Η φυσική κοινότητα του οίκου γεννήθηκε λοιπόν απ' την αναγκαιότητα, και η αναγκαιότητα ήταν αυτή που κυριαρχούσε σε όλες τις δραστηριότητες που λάμβαναν χώρα σ' αυτή. Η σφαίρα της πόλεως, αντιθέτως, ήταν η σφαίρα της ελευθερίας [...] Δεν μπορούσε κάτω από καμία περίσταση να είναι η πολιτική απλώς το μέσο προστασίας της κοινωνίας --μιας κοινωνίας [...] παραγωγών όπως ο Μαρξ [...] ή μιας κοινωνίας εργατών, όπως στις σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές χώρες.

σελ. 31. Η βία είναι η προ-πολιτική πράξη της χειραφέτησης του εαυτού από την αναγκαιότητα της ζωής για χάρη της ελευθερίας.

σελ. 32-33. [...] αυτή η ισότητα της πολιτικής σφαίρας δεν είχε σχεδόν τίποτε να κάνει με τη δική μας αντίληψη της ισότητας: σήμαινε το να ζεις και να έχεις σχέση μόνο με αυτούς που είναι στο δικό σου επίπεδο, και προϋπέθετε την ύπαρξη 'άνισων' [...] Η ισότητα λοιπόν δεν συνδεόταν με την δικαιοσύνη, όπως στην σύγχρονη εποχή, αλλά ήταν η ίδια η ουσία της ελευθερίας.

σελ. 33. Στον σύγχρονο κόσμο, οι σφαίρες της κοινωνίας και της πολιτικής είναι πολύ λιγότερο διακριτές. Το ότι η πολιτική δεν είναι τίποτε παρά μια κοινωνική λειτουργία, το ότι η πράξις , ο λόγος και η σκέψη είναι κυρίως εποικοδομήματα που βασίζονται στο κοινωνικό συμφέρον δεν είναι ανακάλυψη του Καρλ Μαρξ αλλά αντίθετα ανήκει στις αξιωματικές παραδοχές που ο Μαρξ δέχτηκε άκριτα από τους μελετητές της πολιτικής οικονομίας στη σύγχρονη εποχή. Αυτή η εργαλειοποίηση/λειτουργικοποίηση [της πολιτικής, εκ μέρους του Μαρξ] το καθιστά αδύνατο να αντιληφθούμε οποιοδήποτε σημαντικό χάσμα ανάμεσα στις δύο σφαίρες [...]

σελ. 36. Το να φύγεις απ' τον οίκο, αρχικά για να ξεκινήσεις κάποια περιπέτεια και ένδοξο εγχείρημα και μετέπειτα απλώς ώστε να αφιερώσεις τη ζωή σου στα της πόλης, απαιτούσε θάρρος [...] Όποιος έμπαινε στην πολιτική σφαίρα έπρεπε πρώτα να είναι έτοιμος να διακινδυνεύσει τη ζωή του, και η υπερβολική αγάπη για τη ζωή εμπόδιζε την ελευθερία, ήταν βέβαιο σημάδι δουλικότητας.

σελ. 37. [Ο αριστοτελικός βίος] ήταν 'καλός' στον βαθμό που, έχοντας αποκτήσει κυριαρχία πάνω στις αναγκαιότητες της απλής [γυμνής] ζωής, ελευθερώνοντας τον εαυτό του από τον κάματο και την εργασία, και ξεπερνώντας την εγγενή ορμή όλων των ζωντανών πλασμάτων να επιβιώσουν, αποσπαζόταν πια από την βιολογική, ζωϊκή διαδικασία.

Μάρτιν Χάιντεγκερ, Ο ύμνος του Χέλντερλιν "Ο Ίστερ", διαλέξεις 1942, αγγλική έκδοση, μτφρ. Lenin Reloaded:

σελ. 79-80: Σήμερα --αν κάποιος διαβάζει καν τέτοια βιβλία-- δεν μπορείς να διαβάσεις ούτε μια πραγματεία ή βιβλίο για τους Έλληνες χωρίς να σε διαβεβαιώνουν ότι εδώ, στους [αρχαίους] Έλληνες "όλα" καθορίζονται "πολιτικά". Στην πλειοψηφία των ερευνητικών αποτελεσμάτων, οι [αρχαίοι] Έλληνες εμφανίζονται ως καθαροί Εθνικοσοσιαλιστές. Αυτός ο υπερενθουσιασμός των ακαδημαϊκών δεν φαίνεται να προσέχει καν ότι με τέτοια "αποτελέσματα" δεν προσφέρει καμιά υπηρεσία στον Εθνικοσοσιαλισμό και στην ιστορική του μοναδικότητα -- όχι ότι την χρειάζεται, βέβαια.   http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/06/h.html

Αντισταλινικές διαγνώσεις του πράκτορα 488, κατά κόσμον Καρλ Γιούνγκ

Ο Στάλιν [...] δεν είναι δημιουργός. Ο Λένιν δημιούργησε. Ο Στάλιν καταβροχθίζει τα νεογνά. Είναι κατακτητής. Πήρε απλώς αυτό που έφτιαξε ο Λένιν και έβαλε μέσα τα δόντια του και το καταβρόχθισε. Δεν είναι ούτε καν δημιουργικά καταστροφικός. Ο Λένιν ήταν. [...] Νοητικά, ο Στάλιν δεν έχει το ενδιαφέρον του Μουσολίνι, ο οποίος του μοιάζει σε ό,τι αφορά τη βασική δομή προσωπικότητάς τους, και δεν έχει καθόλου συγκρίσιμο ενδιαφέρον με τον Χίτλερ, τον γιατρό της φυλής, τον μύθο. [...] Όχι, ο Στάλιν είναι απλώς ένα κτήνος -- ένας πονηρός χωριάτης, ένα ενστικτώδες και ισχυρό ζώο -- και αναμφίβολα απ' αυτή την άποψη ο ισχυρότερος όλων των δικτατόρων. Θυμίζει μια σιβηρική τίγρη με τον δυνατό λαιμό του, τα τεράστια μουστάκια του, και αυτό το χαμόγελο σαν της γάτας που έχει φάει την κρέμα. Φαντάζομαι ότι ο Τζένγκινς Χαν θα μπορούσε να είναι ένας πρώιμος Στάλιν. Δεν θα μου κανε εντύπωση αν έκανε τον εαυτό του Τσάρο. [...] Το βασικό του χαρακτηριστικό είναι η απέραντη προσωπική φιλοδοξία. Δεν ταυτίζεται με τη Ρωσία. Την εξουσιάζει σαν τον Τσάρο. Θυμηθείτε ότι στο κάτω-κάτω είναι Γεωργιανός.

Αλλά πώς να εξηγήσουμε ότι ο Στάλιν πήρε αυτόν τον δρόμο; Μου φαίνεται ότι ο Στάλιν, όχι μόνο δεν στερείται ενδιαφέροντος αλλά είναι και αινιγματικός. Έχουμε εδώ ένα άτομο που ξόδεψε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως επαναστάτης Μπολσεβίκος. Ο παπουτσής πατέρας του και η ευσεβής μητέρα του τον έστειλαν σε θεολογική σχολή. Στα νεανικά του χρόνια έγινε επαναστάτης και από τότε και για τα επόμενα 25 χρόνια δεν έκανε τίποτε άλλο απ' το να πολεμά τον Τσάρο και την αστυνομία του. Τον έβαλαν σε μια ντουζίνα φυλακές και ξέφυγε απ' όλες. Τώρα, πώς να εξηγήσουμε το γεγονός ότι κάποιος που πολέμησε όλη του τη ζωή την τυραννία του Τσάρου έγινε έξαφνα ένα είδος Τσάρου;

Δεν είναι και τόσο αξιοπερίεργο. Είναι επειδή πάντα γίνεσαι αυτό που πολεμάς περισσότερο. [...] Ο Στάλιν πολέμησε τόσο πολύ την αιματηρή καταπίεση του Τσάρου που τώρα κάνει τα ίδια με τον Τσάρο. Κατά την άποψή μου, δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στον Στάλιν και τον Ιβάν τον Τρομερό. [...] Αλλά ο Στάλιν δεν έχει πρωτοτυπία, και είναι εξαιρετικά κακόγουστο εκ μέρους του ότι μεταμορφώνεται σε Τσάρο τόσο χοντροκομμένα, μπροστά σε όλους, χωρίς να το κρύβει καθόλου! Είναι πολύ προλεταριακό! [...] Είναι βέβαιο ότι θα είχε ξεπαστρέψει τον Λένιν αν ο Λένιν ζούσε. Τίποτε δεν θα τον σταματούσε, όπως δεν τον σταμάτησε τίποτε και τώρα. [...] Πρέπει να πω ότι του οφείλουμε ευγνωμοσύνη! Γιατί; Για το εξαιρετικό παράδειγμα που έδωσε σε όλον τον κόσμο για την αξιωματική αλήθεια του γεγονότος ότι ο κομμουνισμός οδηγεί πάντα στη δικτατορία.

Καρλ Γιούνγκ, "Διάγνωση των δικτατόρων", συνέντευξη με τον H.R. Knickerbocker, περιοδικό Cosmopolitan, 1938, αναδημοσίευση στον τόμο Jung Speaks, σελ. 115-135.

Μετά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία, ο Καρλ Γιούνγκ διορίστηκε Πρόεδρος της Διεθνούς Γενικής Ιατρικής Εταιρείας για την Ψυχοθεραπεία. Την ίδια χρονιά, το περιοδικό της Εταιρείας Zentralblatt für Psychotherapie δημοσίευσε θέσεις υπέρ των Ναζιστών, εγκωμιάζοντας το βιβλίο του Χίτλερ Ο Αγών μου. Το 1934, ο Γιούνγκ αρνήθηκε ότι είχε εμπλοκή με τη δημοσίευση, αλλά δεν διέκοψε την συνεργασία του με το περιοδικό. Παραιτήθηκε από την προεδρία το 1939, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος. Το 1948 αρνήθηκε ότι είχε ποτέ οποιαδήποτε σχέση με τους Ναζί ή ότι ήταν αντισημίτης. Η στρατολόγησή του από το OSS (πρόδρομο της CIA) έγινε ευρύτερα γνωστή απ' τη βιογραφία του, με συγγραφέα την Deirdre Bair, το 2003.

Διαβάστε επίσης:

«Πράκτωρ 488» της CIA ο Γιούνγκ  (Tvxs)Ο Καρλ Γιούνγκ και ο αντισημιτισμός (αγγλικά)Ο Γιούνγκ και οι Ναζί (αγγλικά)Καρλ Γιούνγκ, ο ναζιστής (αγγλικά)Ο Γιούνγκ και οι Ναζί: Συνέπειες για την ψυχανάλυση (αγγλικά)Ο Γιούνγκ για τον πόλεμο, την πολιτική και τη ναζιστική Γερμανία (αγγλικά)Βιβλιοκριτική του Γιούνγκ: Μια βιογραφία (αγγλικά)

http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/06/488.html

Ο "Ψυχρός Πόλεμος" ήταν το αυγό του φιδιού

Η κυρίαρχη αντίληψη για τον "Ψυχρό Πόλεμο", που ξεκίνησε αμέσως με τη λήξη του Β' Παγκοσμίου και δεν έχει λήξει ποτέ, είναι πως ήταν ένας πόλεμος στο διπλωματικό, ιδεολογικοπολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο ανάμεσα σε δύο υπερδυνάμεις.

Η θέση αυτή είναι εξόχως παραπλανητική, για δύο βασικούς λόγους:

α. Η σύγχρονη ιστοριογραφία για την δεκαετία του 1930 έχει δείξει, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι μέχρι την εισβολή των Ναζί στην Πολωνία, οι καπιταλιστικές χώρες της Δύσης δεν έβλεπαν τους Ναζί αλλά τους Μπολσεβίκους ως τον βασικό κίνδυνο και εχθρό και ότι δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα με το ενδεχόμενο χιτλερικής

επίθεσης στην ΕΣΣΔ, αν δεν έκαναν επίσης το παν για να την ενθαρρύνουν. Συνεπώς, ο "Ψυχρός Πόλεμος" δεν είναι η έναρξη μιας νέας σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο υπερδυνάμεις, αλλά η συνέχιση του μη ένοπλου, "διπλωματικού" πολέμου των καπιταλιστικών χωρών της Δύσης ενάντια στον κομμουνισμό μετά την καταστροφή της γερμανικής μιλιταριστικής και ιμπεριαλιστικής μηχανής.

β. Όλο και περισσότερα στοιχεία κάνουν την εμφάνισή τους για την μεταπολεμική ένταξη, στο πλευρό της καπιταλιστικής Δύσης στον ψυχρό αυτό πόλεμο, ναζιστικών στελεχών και υποστηρικτών των βασικών αρχών του ναζισμού και του φασισμού. Στο ιστολόγιο αυτό αναφερθήκαμε α) στην στρατολόγηση του ηγέτη των Ουκρανών φασιστών Mykola Lebed από την CIA β) στη μελέτη των Richard Breitman και Norman J.W. Goda Η σκιά του Χίτλερ: Οι ναζιστές εγκληματίες πολέμου, η αμερικανική κατασκοπεία και ο Ψυχρός Πόλεμος, γ) στην παράδοξη προώθηση, στις μεταπολεμικές ΗΠΑ, της αντισημίτριας και θαυμάστριας του εθνικοσοσιαλιστή Μάρτιν Χάιντεγκερ Χάνα Άρεντ ως "ακαδημαϊκής σταρ" του "αντι-ολοκληρωτισμού" δ) στην σύμφυρση του "αντισταλινισμού" του Καρλ Γιούνγκ με την (το λιγότερο) παθητική εκ μέρους του ανοχή των πρακτικών του ναζιστικού καθεστώτος μέχρι το 1939, και στην εργοδότησή του από την αμερικανική κατασκοπεία (OSS).

Τα στοιχεία αυτά έρχονται να προστεθούν σε παλιότερα στοιχεία για την εμπλοκή των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης στην καριέρα και στη διάχυση των ιδεών μιας σειράς από "επιφανείς" και κοινά αποδεκτούς στις δυτικές χώρες "κριτικούς του σταλινισμού", από τον Τζορτζ Όργουελ στον Άρθουρ Κέσλερ,  από τον Έρβιν Μπράουν στον Τζέιμς Μπέρναμ, από τον Γιέρζι Κοζίνσκι στον Ρόμπερτ Κόνκουεστ. Χρόνο με τον χρόνο, το οικοδόμημα του αντισοβιετισμού προπολεμικά και μεταπολεμικά αποκαλύπτει τον ένα σκελετό μετά τον άλλο, καθώς αποχαρακτηρίζονται αρχεία και εμφανίζονται στοιχεία που είχαν αποκρυφθεί στη Δύση ή καθώς προκύπτουν τυχαία ευρήματα: μόλις το 2009, για παράδειγμα, εντοπίστηκαν στο κάστρο του μεγιστάνα του Αμερικανικού κίτρινου Τύπου και ενορχηστρωτή της συκοφαντίας της ΕΣΣΔ για τον λιμό της Ουκρανίας Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ, 3 πίνακες ζωγραφικής που ανήκαν σε γερμανοΕβραίους που εξοντώθηκαν από τους Ναζί· και μόλις το 2004 ανακαλύφθηκαν οι σχέσεις με τους γερμανούς χρηματοδότες του Χίτλερ του παππού του Τζορτζ Μπους, προέδρου των ΗΠΑ και πρωτεργάτη της θέσπισης εκδηλώσεων "για τα θύματα του κομμουνισμού." Όπου και να κοιτάξει κανείς πίσω απ' το προπέτασμα του "αντισταλινισμού" και του "αντιολοκληρωτισμού" ανακαλύπτει διαρκώς συνεργάτες των Ναζί και ανθρώπους των δυτικών μυστικών υπηρεσιών.

Κι όλα αυτά, χωρίς να θέσουμε καν το ερώτημα: ποιες από τις εταιρείες που συνεργάστηκαν με τους Ναζί κατασκευάζοντας πολεμικό εξοπλισμό και αποκτώντας δωρεάν δούλους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης έκλεισε ποτέ εξαιτίας της μόλυνσής της απ' το αίμα εκατομμυρίων αθώων; Η Thyssen; Η Mercedes-Benz; Η Siemens; Η Krup; Η μονοπωλιακή ρίζα του φασισμού όχι απλώς δεν ξεριζώθηκε αλλά θέριεψε μεταπολεμικά. Αυτοί που εξοντώθηκαν μια και καλή ήταν οι Εβραίοι δούλοι της στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι στρατιώτες και οι άμαχοι που βομβάρδισε με τα αεροπλάνα, τα τανκ και τα κανόνια κατασκευής του το μονοπωλιακό-φασιστικό θηρίο.

Κατά συνέπεια, έχει πλέον συγκεντρωθεί επαρκές υλικό για να στηρίξει την αναγκαιότητα ενδελεχούς επιστημονικής διερεύνησης της υπόθεσης ότι:

α) Ο μεταπολεμικός "φιλελευθερισμός" στη Δύση είναι μια προπαγανδιστική επινόηση που δεν ανταποκρίνεται στο παραμικρό στην πραγματική ιδεολογική και πολιτική φύση της αστικής τάξης στις δυτικές κοινωνίες. Με δεδομένο το οριστικό ξεπέρασμα του οικονομικού φιλελευθερισμού ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, ο πολιτικός "φιλελευθερισμός" μετά τη λήξη του Β Παγκοσμίου είναι απλώς ένα μέσο αντισοβιετικής προπαγάνδας και --ακόμα πιο ειρωνικά-- οι φορείς του είναι πολύ συχνά συμπαθούντες του γερμανικού ή/και ιταλικού φασισμού, αντισημίτες και ρατσιστές. Αρκούμαστε να θυμίσουμε ότι ήταν ο φιλελεύθερος οικονομολόγος von Mises που έγραψε (το 1927) πως ο φασισμός "έσωσε τον δυτικό πολιτισμό" [απ' τον κομμουνισμό] και πως για το ανδραγάθημά του αυτό η αξία του "θα ζει αιώνια στην ιστορία". Ότι ήταν ο ίδιος άνθρωπος που, μετά το ξέσπασμα του πολέμου του 1940, αναρωτήθηκε αθώα γιατί "ο Στάλιν είναι αριστερά και ο Χίτλερ δεξιά", γιατί ο πρώτος θεωρείται "προοδευτικός και ο δεύτερος αντιδραστικός". Ότι ήταν ο Κέινς, στον πρόλογο της γερμανικής έκδοσης του βιβλίου του Γενική θεωρία (1936), που έγραψε πως το σύνολο της θεωρίας του μπορεί "πιο εύκολα να προσαρμοστεί στις συνθήκες του ολοκληρωτικού κράτους" ενώ νωρίτερα, το 1925, σημείωνε πως "η κόκκινη Ρωσία ... δεν ενδιαφέρεται για το πόσο καταστρέφει την ελευθερία και την ασφάλεια της καθημερινής ζωής."

β) Αυτό σημαίνει πως ο "Ψυχρός Πόλεμος" είναι, από τη σκοπιά της Δύσης, ένα άλλο όνομα για την ιδεολογικο-πολιτική αποδοχή και συγκάλυψη του φασισμού ως του μόνιμου περιεχομένου του δυτικού πολέμου εναντίον του κομμουνισμού, άσχετα από το επιφανειακό γεγονός ότι στην μεταπολεμική περίοδο ο πόλεμος αυτός διεξάγεται στο όνομα του "φιλελεύθερου δημοκρατικού ήθους", πίσω απ' το ύπουλο προσωπείο της "κριτικής στον ολοκληρωτισμό."

γ) Αυτό σημαίνει ότι η δυτική μεγαλοαστική τάξη δεν παρουσιάζει "σημάδια εκφασισμού" μετά την κρίση του 2008. Η δυτική μεγαλοαστική τάξη, αντίθετα, παρέμεινε στον πυρήνα της φασιστική και μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, διασώζοντας όλο το ιδεολογικό οπλοστάσιο του φασισμού στο όνομα ... της φιλελεύθερης κριτικής στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Έτσι εξηγείται η αμεσότητα και η ευκολία με την οποία ο φασισμός πλημμυρίζει και πάλι την Δύση: δεν είχε ποτέ απεμποληθεί, δεν είχε ποτέ αποκηρυχθεί --πόσο μάλλον "τσακιστεί"-- στην πολιτική ιδεολογία των αστικών τάξεων στις δυτικές κοινωνίες. Και έτσι εξηγείται η εκπληκτική ταχύτητα και ευκολία με την οποία οι "φιλελεύθεροι" μεταμορφώνονται σε φασίστες: ο αντικομμουνιστικός "φιλελευθερισμός" ήταν ήδη το βολικό προσωπείο με το οποίο ο φασισμός κατάφερε να παραμείνει ιδεολογικά ενεργός μετά τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία. Η πλήρως επανεργοποιημένη θεωρία "των άκρων" αποτελεί άλλωστε μέσο συγκριτικής αθώωσης του ναζισμού ήδη σε κείμενα όπως αυτά των Γιούνγκ και φον Μίζες πριν τη λήξη του Β' Παγκοσμίου.

Η πάλη κατά του φασισμού περνά μέσα από την επιστημονική διερεύνηση και τεκμηρίωση της σημασίας του φασισμού για την επινόηση του αντισοβιετικού, "αντιολοκληρωτικού" φιλελευθερισμού και την στελέχωση των προπαγανδιστικών μηχανισμών του σε ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο. Είναι επιτέλους καιρός να γίνει αντιληπτό πως ο "Ψυχρός Πόλεμος" ήταν το αυγό του φιδιού που

κρατήθηκε ζεστό για εκ νέου εκκόλαψη του τέρατος με την επιστροφή μιας μείζονος οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού.http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/06/blog-post_7.html

Breitman & Goda-Η σκιά του Χίτλερ: Οι ναζί εγκληματίες πολέμου, η αμερικανική κατασκοπεία και ο Ψυχρός Πόλεμος

Richard Breitman & Norman J.W. GodaΗ σκιά του Χίτλερ: Οι ναζί εγκληματίες πολέμου, η αμερικανική κατασκοπεία και ο

Ψυχρός ΠόλεμοςΈκδοση των Εθνικών Αρχείων των ΗΠΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το 1998, το Κογκρέσο θέσπισε τον Νόμο περί Αποκάλυψης Ναζιστικών Εγκλημάτων Πολέμου [P.L. 105-246] ως μέρος μιας προσπάθειας να ταυτοποιηθούν, να αποχαρακτηριστούν και να δημοσιευτούν τα Ομοσπονδιακά αρχεία για τη διάπραξη ναζιστικών εγκλημάτων πολέμου και οι προσπάθειες των συμμάχων να εντοπίσουν και να τιμωρήσουν τους εγκληματίες πολέμου. Κάτω από την διεύθυνση των Εθνικών Αρχείων, το Interagency Working Group [IWG] έκανε προσβάσιμα σε έρευνα πάνω από 8 εκατομμύρια σελίδα ντοκουμέντων - περιλαμβανομένων πρόσφατων ντοκουμέντων του 21ου αιώνα. Ιδιαίτερης σημασίας για αυτόν τον τόμο είναι πολλά αποχαρακτηρισμένα αρχεία κατασκοπείας της CIA και του Army Intelligence Command, τα οποία δεν είχαν τύχει πλήρους επεξεργασίας και δεν ήταν πλήρως προσβάσιμα όταν το IWG εξέδωσε την Τελική Αναφορά του το 2007.

Κατά συνέπεια, το Κογκρέσο [με τον νόμο HR 110-920] ανέθεσε στα Εθνικά Αρχεία το 2009 το καθήκον να ετοιμάσουν ένα επιπρόσθετο ιστορικό τόμο ως συνοδευτικό του τόμου έκδοσης 2005 Η αμερικανική κατασκοπεία και οι Ναζί. Οι καθηγητές Richard Breitman και Norman J. W. Goda σημειώνουν στο Η σκιά του Χίτλερ πως αυτά τα ντοκουμέντα της CIA και του στρατού αναδεικνύουν "νέα τεκμήρια εγκλημάτων πολέμου και δράσεων εγκληματιών πολέμου εν καιρώ πολέμου· μεταπολεμικά ντοκουμέντα για την αναζήτηση εγκληματιών πολέμου· ντοκουμέντα για την απόδραση εγκληματιών πολέμου· ντοκουμέντα για την προστασία εγκληματιών πολέμου από τους Συμμάχους· και ντοκουμέντα για την μεταπολεμική δράση εγκληματιών πολέμου."

Ο τόμος αυτός δοκιμίων δείχνει την σημαντική επίδραση που είχε το Κογκρέσο και οι υπηρεσίες του Εκτελεστικού Τομέα στην υιοθέτηση μιας ευρύτερης και πληρέστερης δημοσίευσης πρώην απόρρητων ντοκουμέντων για τα εγκλήματα πολέμου. Λεπτομέρειες για τα αρχεία που επεξεργάστηκε το IWG και που δημοσιεύτηκαν από τα Εθνικά Αρχεία μπορούν να ιδωθούν πληρέστερα στον διαδικτυακό μας ιστότοπο, iwg@nara.gov.William Cunliffe, Office of Records Services,National Archives and Records Administration

Περιληπτικές αναφορές, επιμέλεια Lenin Reloaded

Wilhelm Beisner

Μπήκε στο Γραφείο Εξωτερικής Πολιτική του Ναζιστικού Κόμματος υπό τον Alfred Rosenberg. Έγινε ειδικός στα Βαλκάνια.Πληροφορίες τον εμπλέκουν στην Kristallnacht του Βουκουρεστίου κατά την οποία δολοφονήθηκαν 120 Εβραίοι (Ιανουάριος 1941). Υπηρέτησε στα Waffen-SS και ενεπλάκη σε εθνοκάθαρση στο υπό γερμανική κράτηση πολωνικό έδαφος με την ομάδα Selbstschutz. Μεταξύ της άνοιξης του 1941 και του τέλους του έτους υπηρέτησε στην Κροατία ως επικεφαλής ενός Einsatzkommando Zagreb. Κατά την περίοδο της παραμονής του στην Κροατία διενεργήθηκαν μαζικές δολοφονίες Σέρβων και Εβραίων από την κροατική Ustaschi. Έλαβε τον γερμανικό σταυρό, δεύτερη τάξη, για τις υπηρεσίες του τον Ιανουάριο του 1942. Το 1943 τιμήθηκε επίσης από την κροατική κυβέρνηση.Στα τέλη του 1941 στάληκε στην Αθήνα. Το τελευταίο διάστημα του πολέμου ήταν στην Ιταλία.Εκεί φαίνεται να συνελήφθη από τους αμερικανούς. Αναφέρεται ότι διέφυγε της κράτησης με τη βοήθεια των Γάλλων. Στα τέλη του 1950 εντοπίστηκε στο Μόναχο. Η CIA ανέφερε ότι είχε επιχείρηση, με το όνομα Omnia, η οποία ήταν μάλλον για γαλλικά κατασκοπευτικά συμφέροντα.Δυτικογερμανική αναφορά όμως γράφει πως ο Beisner, που ενεπλάκη στο εμπόριο όπλων στην Μέση Ανατολή, είχε επίσης καλές σχέσεις με τους Αμερικανούς. Το 1959, η CIA συμπέρανε δοκιμαστικά ότι ο Beisner εργαζόταν για την δυτικογερμανική κατασκοπεία (BND).

Rudolf MildnerΣυνελήφθη 30 Μαϊου 1945. Οι αμερικανικές αρχές γνώριζαν ότι ήταν μέλος της Γκεστάπο για πολλά χρόνια αλλά δεν τον πίεσαν να αποκαλύψει τις δραστηριότητές του. Όμως ο Mildner ήταν υπεύθυνος για την εκτέλεση εκατοντάδων αν όχι χιλιάδων Πολωνών της αντίστασης. Ήταν αυτός που διενεργούσε τις "δίκες 1 λεπτού" στο Τετράγωνο 11 του Άουσβιτς. Με άγνωστο τρόπο, διέφυγε από τις αμερικανικές αρχές στις 11 Αυγούστου του 1946. Το 1949 ήταν ελεύθερος στην Αργεντινή με άλλους ναζί εγκληματίες πολέμου.

Klaus BarbieΑρχηγός της Γκεστάπο στη Λυόν (1942-44). Μεταξύ του 1949-50 διείσδυσε στις δραστηριότητες του ΚΚΓ (KPD) στο Augsburg, όντας στρατολογημένος από τις ΗΠΑ για λογαριασμό της στρατιωτικής αντικατασκοπείας. Απέδρασε στην Αργεντινή με τη βοήθεια της αμερικανικής στρατιωτικής αντικατασκοπείας.

Αποχαρακτηρισμένο βρέθηκε υλικό 1200 φακέλων που αφορά την χρήση ναζιστών εγκληματιών πολέμου για την αντικατασκοπεία σε βάρος του KPD στα πλαίσια της "Επιχείρησης Ευτυχία". Οι αναφορές του πράκτορα Ralph Kahn στο Μάνχαϊμ δείχνουν ότι έγινε εκτεταμένη χρήση προσωπικού της Γκεστάπο με γνώσεις για την οργάνωση των κομμουνιστών στη Γερμανία για να γίνει αποτελεσματική διείσδυση στο KPD.

Mykola LebedΕνεπλάκη στη δολοφονία Πολωνού υπουργού από την Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών το 1934. Διέφυγε από τη φυλακή με την εισβολή των Ναζί στην Πολωνία το 1939. Διενήργησε εθνοκάθαρση σε βάρος μη ουκρανικών πληθυσμών. Αναφορά της αμερικανικής στρατιωτικής αντικατασκοπείας το 1947 τον περιγράφη ως "γνωστό σαδιστή και συνεργάτη των Γερμανών." Όμως την ίδια χρονιά τον προστατεύει από την σύλληψη από Σοβιετικούς. Οι Αμερικανοί τον βοήθησαν να διαφύγει στο Μόναχο μαζί με την οικογένειά του. Εργάστηκε για τη CIA και για την διείσδυση στην Ουκρανία μετά το τέλος του πολέμου σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Η CIA τον

προστάτευσε από διερευνήσεις για τα εγκλήματα πολέμου, αρνούμενη κάθε σύνδεσή του με τους Ναζί και παρουσιάζοντάς τον ως Ουκρανό πατριώτη. Ο Lebed πέθανε το 1998 στο Νιού Τζέρζεϊ.http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/06/breitman-goda.html

Ο Ψυχρός Πόλεμος και το Congress for Cultural Freedom (I)

Από το Denis Boneau, "Οι διανοούμενοι της Νέας Υόρκης και η επινόηση του νεοσυντηρητισμού"

Η μεταστροφή των Τροτσκιστών

[...] Η CIA και το IRD βασίστηκαν σε μετανοημένους μαρξιστές για να εξαπολύσουν μια σημαντική επιχείρηση: την ενορχήστρωση μιας "ιδεολογίας που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τον κομμουνισμό", για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Ralph Murray, πρώτου διευθυντή του IRD, το οποίο ήταν και το κύριο προωθητικό όργανο για το Κογκρέσο για την Πολιτισμική Ελευθερία (Congress for Cultural Freedom, CCF).

Έτσι, η τακτική της CIA και του IRD ήταν πρώτον να "μεταστρέψουν" τους στρατευμένους Τροτσκιστές και να εξασφαλίσουν την υπακοή τους. Για τον λόγο αυτό, επένδυσαν ένα κομμάτι από τα μυστικά κονδύλια στη διάθεσή τους για να "σώσουν" ριζοσπαστικά έντυπα από την ολική χρεοκοπία. Έτσι χρηματοδοτήθηκε το Partisan Review, το πρώην ορθόδοξα κομμουνιστικό και μετά τροτσκιστικό όργανο κάτω από την επίδραση των διανοουμένων της Νέας Υόρκης.

Το 1952, ο Henry Luce, ο επικεφαλής της αυτοκρατορίας των περιοδικών Time-Life κατέθεσε 10.000 δολάρια μέσω του Daniel Bell για να αποτρέψει το κλείσιμο του περιοδικού αυτού. Την ίδια χρονιά, το Partisan Review οργάνωσε Συμπόσιο, του οποίου το θέμα μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: "Σήμερα, η Αμερική είναι ο πάτρονας του δυτικού πολιτισμού." Από το 1953, οι νεοϋρκέζοι διανοούμενοι κυριάρχησαν στο Congress for Cultural Freedom, το περιοδικό Partisan Review χρηματοδοτούνταν από τον "Λογαριασμό Εκδηλώσεων" της Αμερικανικής Επιτροπής για την Πολιτισμική Ελευθερία, η οποία με τη σειρά της χρηματοδοτούνταν από το Farfield Foundation ... με λεφτά της CIA.

Με τον ίδιο τρόπο, το περιοδικό New Leader, με διευθυντή έκδοσης τον Sol Levitas, "σώθηκε" χάρη στην χρηματική παρέμβαση του Thomas Bramen ...με λεφτά της CIA. Μπορείτε τώρα να καταλάβετε καλύτερα πως η Υπηρεσία κέρδισε την αφοσίωση κάποιων ριζοσπαστικών αριστερών ομάδων. Εκτός από την "σωτηρία" του Partisan Review, η CIA συνεργάστηκε με τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες για τη δημιουργία ενός αντικομμουνιστικού περιοδικού. Έτσι προσέλαβε τον Irving Kristol, εκτελεστικό διευθυντή της Αμερικανικής Επιτροπής για την Πολιτισμική Ελευθερία. Το 1936, ο Kristol ξεκίνησε δουλειά στο City College, όπου και γνώρισε δύο μελλοντικούς συναδέλφους του στον Ψυχρό Πόλεμο, τον Daniel Bell και τον Melvin Lasky.

Καθώς ήταν αντισταλινικός και Τροτσκιστής, εργαζόταν για το περιοδικό Enquiry. Μετά τον πόλεμο, προσλήφθηκε από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και

επέστρεψε στην Νέα Υόρκη για να διευθύνει το εβραϊκό περιοδικό Commentary. Λαμβάνοντας απευθείας χρηματοδότηση από το Farfield (CIA), ήταν υπεύθυνος για την επινόηση του περιοδικού Encounter κάτω από την εποπτεία του Josselson. Το «X magazine», το οποίο διήυθυνε μαζί με τον πρωτογονιστή Stephen Spender, θα γινόταν η αιχμή του δόρατος της αμερικανικής νεοσυντηρητικής ιδεολογίας.

Η αντικομμουνιστική πάλη στο Congress for Cultural Freedom

Όπως είναι αναμενόμενο, οι νεοϋρκέζοι διανοούμενοι και άλλοι μετανοημένοι κομμουνιστές ήλθαν σε επαφή με τον Josselson (υφιστάμενο του Lawrence de Neufville) ο οποίος είχε την αποστολή να δημιουργήσει το Congress for Cultural Freedom με έξοδα της CIA. Στόχος ήταν, για να χρησιμοποιήσουμε τη φράση του Άρθουρ Κέσλερ, η οργάνωση του "ψυχολογικού πολέμου" ενάντια στη Μόσχα μέσα στην ανατολική Ευρώπη. Ο Άρθουρ Κέσλερ, που γεννήθηκε στη Βουδαπέστη το 1905, ήταν ενεργά στρατευμένος στον κομμουνισμό για πολλά χρόνια. Το 1932 επισκέφθηκε την ΕΣΣΔ και η Διεθνής χρηματοδότησε ένα από τα βιβλία του. Αφού "έδωσε" την ρωσίδα φιλενάδα του στην μυστική αστυνομία, εγκατέλειψε τη Μόσχα και πήγε στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια του πολέμου συνελήφθηκε και απελάθηκε ως πολιτικός κρατούμενος.

Με το τέλος του πολέμου, ο Κέσλερ έγραψε το βιβλίο του με τίτλο Το μηδέν και το άπειρο, όπου περιέγραψε και αποκήρυξε τα σταλινικά εγκλήματα. Η συνάντησή του με τους νεοϋορκέζους διανοούμενους, μέσω του Τζέιμς Μπέρναμ, του επέτρεψε να διεισδύσει στα μέρη όπου αποφασιζόντουσαν οι μυστικές πολιτισμικές επιχειρήσεις. Μετά από έναν αριθμό συναντήσεων με πράκτορες της CIA, ο Κέσλερ επέβλεψε την συγγραφή ενός συλλογικού έργου που του ανέθεσε η Υπηρεσία. Ο Θεός του σκότους (André Gide, Stephen Spender...) αποτελούσε μια σκληρή καταδίκη του σταλινικού καθεστώτος. Τότε ο Άρθουρ Κέσλερ προσελήφθη για να οργανώσει το Congress for Cultural Freedom.

Ο Κέσλερ έγραψε το "Manifeste des hommes libres" μετά τη συνάντηση του Kongress für Kulturelle Freiheit στο Βερολίνο, συνάντηση που οργανώθηκε το 1950 από τον φίλο του, τον Melvin Lasky. Κατά τη δική του άποψη, "η ελευθερία είχε περάσει στην επίθεση." Ο Τζέιμς Μπέρναμ ήταν ο βασικός υπεύθυνος για την πρόσληψη του Κέσλερ, ο οποίος σύντομα έγινε δυσάρεστος στους άλλους συνομώτες μέσα στο Κογκρέσο εξαιτίας του ενθουσιασμού του.

Ο Μπέρναμ, ο νονός του Κέσλερ, είχε γεννηθεί στο Σικάγο το 1905. Ως καθηγητής στο New York University, είχε εργαστεί σε πολλά ριζοσπαστικά περιοδικά και συμμετείχε στην δημιουργία του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Λίγα χρόνια μετά, ηγήθηκε της διάσπασης της Τροτσκιστικής φράξιας. Το 1941 δημοσίευσε την Επανάσταση των διευθυντών, το μελλοντικό μανιφέστο του Congress for Cultural Freedom, βιβλίο που μεταφράστηκε στη Γαλλία με τον τίτλο "L’Ètre des organisateurs". Η μεταστροφή του Μπέρναμ ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Σε λίγα μονάχα χρόνια, μετά τις συναντήσεις του με τον διευθυντή του Stay-behind network Franck Wisner, και του βοηθού του, Carmel Offie, έγινε ένθερμος οπαδός των ΗΠΑ, η οποία, κατά την άποψή του, ήταν το μόνο ανάχωμα ενάντια στην κομμουνιστική βαρβαρότητα.

Ο Μπέρναμ δήλωνε: "Είμαι αντίθετος με τις βόμβες που συσσωρεύονται σήμερα στη Λιβερία ή στον Καύκασο και που έχουν ως στόχο την καταστροφή του Παρισιού, του Λονδίνου, της Ρώμης (...) και όλου του δυτικού πολιτισμού (...), στηρίζω όμως τις βόμβες που συσσωρεύονται στο Los Alamos (...) και οι οποίες, εδώ και πέντε χρόνια, είναι η άμυνα, η μοναδική άμυνα, των ελευθεριών της δυτικής Ευρώπης ." Έχοντας πλήρη επίγνωση των καθηκόντων του Stay-behind network, ο Μπέρναμ, στενός φίλος του Raymond Aron, έγινε από Τροτσκιστής συντηρητικός δεξιός, κι έτσι εξελίχθηκε σε έναν από τους βασικούς συνδέσμους ανάμεσα στους διανοούμενους του Κογκρέσου και τη CIA.

Το 1950, όταν ο θυελλώδης Melvin Lasky έπαιρνε χρηματοδότηση που είχε εκτραπεί από το Σχέδιο Μάρσαλ, ο Μπέρναμ, ο Χουκ και ο Κέσλερ ήταν αναμφίβολα εν πλήρει γνώση της κατάστασης. Χάρη στο Congress for Cultural Freedom, ο Μπέρναμ είχε μπορέσει να διασπείρει το βιβλίο του Η επανάσταση των διευθυντών σε όλη τη δυτική Ευρώπη.

Αξίζει επίσης να διαβάσετε:

"Η δημιουργία του Congress for Cultural Freedom, 1949-1950", από το επίσημο site της CIA.http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/06/congress-for-cultural-freedom-i.html

Ο Ψυχρός Πόλεμος και το Congress for Cultural Freedom (II)

Sidney Hook, Norman Podhoretz, Hans J. Morgenthau και H. Stuart Hughes, 1961

Μια ιδεολογία ικανή να ανταγωνιστεί τον κομμουνισμό

Ο Ρεϊμόν Αρόν ήταν ο βασικός αρχιτέκτονας που εισήγαγε τη θέση των διανοουμένων της Νέας Υόρκης στη Γαλλία. Το 1947, πήγε στον εκδοτικό οίκο Calmann-Lévy για να δημοσιεύσει τη μετάφραση της Επανάστασης των διευθυντών. Την ίδια ώρα, ο Μπέρναμ υπεράσπιζε το καινούργιο του βιβλίο, με τίτλο Πάλη για τον κόσμο στις ΗΠΑ.

Η επανάσταση των διευθυντών ερμηνεύτηκε αμέσως (και μάλλον σωστά) απ' τον καθηγητή Georges Gurvitch ως απολογητική στην τεχνοκρατία. Σε μια απόπειρα να απορρίψει την ανάλυση με όρους ταξικής πάλης, ο Μπέρναμ δήλωσε πως οι διευθυντές ήταν οι νέοι ιδιοκτήτες της παγκόσμιας οικονομίας. Σύμφωνα με το συγγραφέα, η ΕΣΣΔ όχι μόνο δεν εφάρμοζε τον σοσιαλισμό, αλλά ήταν ένα καθεστώς όπου κυριαρχούσε μια νέα τάξη "τεχνικών" (γραφειοκρατική δικτατορία).

Στη δυτική Ευρώπη και στις ΗΠΑ, οι τεχνοκράτες είχαν αποκτήσει εξουσία σε βάρος των κοινοβουλευτικών και του παραδοσιακού συμβουλίου. Έτσι, η εποχή της δικτατορίας σήμαινε μια διπλή αποτυχία: την αποτυχία του κομμουνισμού και την αποτυχία του καπιταλισμού. Προφανώς, ο κύριος στόχος του Μπέρναμ ήταν η μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση της οποίας η αρχή, η ιστορική διαλεκτική, σήμαινε την έλευση μιας παγκόσμιας κομμουνιστικής κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, "ο σοσιαλισμός δε θα διαδεχτεί τον καπιταλισμό"· τα μέσα παραγωγής, εν μέρει κρατικοποιημένα, θα μπουν στα χέρια μιας διευθυντικής τάξης, της μόνης δηλαδή ομάδας που θα μπορούσε να κυβερνήσει το σύγχρονο κράτος βάσει τις τεχνογνωσίας της.

Ο Λέον Μπλουμ κατάλαβε πολύ καλά το αντιμαρξιστικό εύρος της τεχνοκρατικής θέσης του Μπέρναμ. Μετά τον πόλεμο, και ως σύμμαχος της Ουάσινγτον, ο πρώην ισχυρός άνδρας του Λαϊκού Μετώπου αναμενόταν να γράψει, όχι χωρίς λύπη, τον πρόλογο στη γαλλική έκδοση: "Αν δεν ήμουν βέβαιος για τη συμπάθεια κάποιων και

τη φιλία άλλων, θα είχα δει αυτή την πρόσκληση ως κακοπροαίρετη (...) κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ένα έργο που να προκαλέσει μια τόσο απρόσμενη και ανησυχητική αντίδραση στο μυαλό του σοσιαλιστή αναγνώστη". Με νονό όπως ο Ρεϊμόν Αρόν και με συγγραφέα προλόγου σαν τον Λέον Μπλουμ, η Eπανάσταση των διευθυντών ήταν μια αξιοθαύμαστη επιτυχία.

Daniel Bell

Όντας στενά συνδεδεμένος με τον Sidney Hook, στο πλάι του οποίου υποστήριξε το "κυνήγι μαγισσών", ο  Daniel Bell δημοσίευσε Το τέλος των ιδεολογιών το 1960. Επρόκειτο για συλλογή άρθρων που είχαν δημοσιευτεί στα περιοδικά Commentary, Partisan Review, New Leader και για εργασίες που είχαν υποβληθεί στο Congress for Cultural Freedom. Ο πρόλογος στην γαλλική μετάφραση γράφτηκε από τον Raymond Boudon, ο οποίος ξόδεψε ολάκερη τη ζωή του αντιμαχόμενος τις θεωρίες της γαλλικής σχολής της κοινωνιολογίας που εκπροσωπούσαν ο Émile Durkheim και ο Pierre Bourdieu, με στόχο την επιβολή μιας αμερικανοποιημένης αντίληψης των κοινωνικών επιστημών.

Raymond Aron

Όπως προδίδει ο τίτλος του, Το τέλος των ιδεολογιών επανεπισκέπτεται την αγαπημένη θέση των διανοουμένων της Νέας Υόρκης, δηλαδή την εξάλειψη του κομμουνισμού ως ιδεώδους. Ο Daniel Bell, ενεργό μέλος του Congress for Cultural Freedom, το οποίο συμμετείχε στην διασπορά του βιβλίου του, ανακοίνωνε επίσης την ανάδυση νέων ιδεολογικών συγκρούσεων: Το τέλος των ιδεολογιών προέβλεπε την αποσύνθεση του Μαρξισμού ως πίστης, αλλά δεν έλεγε ότι όλες οι ιδεολογίες φτάνουν στο τέλος τους. "Βλέπω  ότι οι διανοούμενοι ανυπομονούν για ιδεολογίες και ότι τα νέα κοινωνικά κινήματα θα συνεχίσουν να γεννούν καινούργιες, είτε τον Παναραβισμό, είτε την διακήρυξη εκ νέου πίστης σε ένα φυλετικό χρώμα, είτε τον εθνικισμό."

Απ' τον αντικομμουνισμό στον νεοσυντηρητισμό

Οι διανοούμενοι της Νέας Υόρκης, οι οποίοι ενεπλάκησαν σε πολλαπές επιχειρήσεις διείσδυσης στην αριστερά, αποκάλυψαν την ιδεολογική τους θέση πολύ αργά. Μπήκαν μαζικά στις τάξεις των νεοσυντηρητικών, τα φρούρια των οποίων βρισκόντουσαν ήδη στα χέρια μετανοημένων Μαρξιστών. Ο Irving Kristol, που είχε συγκρουσιακές σχέσεις με τον Josselson, διήυθυνε το περιοδικό Commentary από το

1947 ως το 1952. Ένας άλλος αξιοπρόσεχτος εκπρόσωπος του νεοσυντηρητισμού, ο Norman Podhoretz, διορίστηκε επικεφαλής του σχεδόν επίσημου περιοδικού του Congress for Cultural Freedom απ' το 1960 ως το 1995. Στη Γαλλία, ο Ρεϊμόν Αρόν δημιούργησε το Commentaire το 1978. Ο γιός του Irving Kristol, ο William, είναι διεθυντής του σφόδρα νεοσυντηρητικού εντύπου Weekly Standard.

Σε αντίθεση με μια ευρέως διαδεδομένη θέση, δεν υπήρξε τροτσκιστική διείσδυση αλλά μεταστροφή τροτσκιστικών στοιχείων προς την αμερικανική δεξιά, αρχικά στα πλαίσια μιας αντικειμενικής συμμαχίας κατά του σταλινισμού και κατόπιν στα πλαίσια προσφοράς διαλεκτικών ικανοτήτων στις υπηρεσίες του ψευδοφιλελεύθερου ιμπεριαλισμού. 

Schachtman, Burnham κ.α

Ο Μπέρναμ και ο Shatchman εγκατέλειψαν το SWP και την Τέταρτη Διεθνή το 1940 για να δημιουργήσουν φράξια. Ο Max Shatchman διέγνωσε άμεσα την ανάδυση του Δημοκρατικού Κόμματος. Ένωσε δυνάμεις με το δημοκρατικό γεράκι Henry "Scoop" Jackson, του οποίου η θερμή στήριξη του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος οδήγησε στο να ονομαστεί "Γερουσιαστής Μπόινγκ". Επανοργάνωσε το κόμμα του ως ρεύμα μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα, με το όνομα Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ (SD/USA).

Στη δεκαετία του 1970, ο γερουσιαστής Jackson προσέλαβε ευφυείς συνεργάτες όπως οι Paul Wolfowitz, Doug Feith, Richard Perle και Elliot Abrams. Ο Max Shatchman, ο οποίος πάντα προσπάθησε να κρατήσει την ακροαριστερή ρητορική του, μετέτρεψε το SD/USA σε εργαστήρι της CIA με την ικανότητα να συκοφαντεί τις ακροαριστερές οργανώσεις ενώ γινόταν ένας από τους κύριους συμβούλους του αντικομμουνιστικού συνδικάτου AFL-CIO.

Arthur Koestler

Το ΠΓ του SD/USA περιελάμβανε προσωπικότητες όπως η Jeanne Kirkpatrick, που θα γινόταν σύμβολα της εποχής Ρήγκαν. Εν τω μέσω ολικής σύγχυσης, ο ακροδεξιός θεωρητικός Paul Wolfowitz παρενέβαινε ως ομιλητής σε ακροαριστερά συνέδρια. Ο Carl Gershamn διορίστηκε πρόεδρος του SD/USA και τώρα είναι εκτελεστικός διευθυντής του National Endowment for Democracy.

Γενικά, τα μέλη αυτής της ομάδας, της οποίας τα όργανα είναι το περιοδικό Commentary και η Επιτροπή για τον Ελεύθερο Κόσμο, ανταμείφθηκαν για την χειραγώγησή τους μόλις πήρε την εξουσία ο Ρόναλντ Ρήγκαν. Οι διανοούμενοι της Νέας Υόρκης δεν ανέπτυξαν απλώς μια αριστερίστικη κριτική του κομμουνισμού, αλλά επινόησαν ένα "αριστερίστικο" προσωπείο για ακροδεξιές ιδέες που ωρίμασαν τελικά στον νεοσυντηρητισμό. Έτσι, οι Kristols και οι φίλοι τους μπορούν να παρουσιάζουν τον George W. Bush ως "ιδεαλιστή" που είναι αποφασισμένος να "εκδημοκρατικοποιήσει" τον κόσμο. http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/06/congress-for-cultural-freedom-ii.html

Jaroslav Stetsko, "ήρωας της ελευθερίας"

Κατανοώ πλήρως τον αναντίρρητα επιβλαβή και εχθρικό ρόλο των Εβραίων, οι οποίοι βοηθούν τους Ρώσους να υποδουλώσουν την Ουκρανία. Υποστηρίζω κατά συνέπεια την εξάλειψη των Εβραίων και την αναγκαιότητα της εισαγωγής γερμανικών μεθόδων εξάλειψης των Εβραίων στην Ουκρανία.

(Σε φυλλάδιο που διανεμήθηκε στο Lwów, απευθυνόμενος στους Εβραίους): Υποδεχτήκατε τον Στάλιν με λουλούδια. Θα πετάξουμε τα κεφάλια σας στα πόδια του Χίτλερ. Jaroslav Stetsko, από το Hitler's Shadow, σελ. 75.

"The July-August, 1983 ABN bulletin ABN Correspondence carries several cover photos which show the Stetskos and other ABN leaders as White House guests in July 1983, per son ally meet ing with Rea gan, George Bush and Jeanne Kirk - patrick.” (Idem.)

After the Stet skos vis ited the White House, Yaroslav Stetsko’s wife Slava Stet - sko, who lives in Munich, West Ger many , called on the ABN to sup port Reagan’s re-election. She carried that message to ABN chapters during 1984 as well. The Reagan campaign cooperated with ABN, including scheduling an appear-ance by Michel Sotirhos, head of Ethnic Voters for Reagan-Bush Campaign of 1984 as well as the Republican Heritage Groups Council, at the 1984 ABN confer-ence in New York City.” (Idem.)"Πηγή: Spitfire List, "Ναζιστικές ρίζες, φασιστικά λουλούδια"

Also interesting is how Bush signed a picture belonging to a known Nazi who exterminated thousands of Jews in World War II, "To the Honorable Jaroslav Stetsko--with Best Wishes, George Bush (Bellant 124-31)Πηγή: Max Standridge

Yaroslav Stest’ko was invited to the White House and received by President Reagan and Vice President Bush. “Ukraina staie predmetom svitovoi politiky: u 25-littia tyzhnia ponevolenykh narodiv i 40-richcha ABN,” Homin Ukrainy, August 17, 1983: 1, 3; “Politychnyi aspekt vidznachennia richnyts’: TPN i ABN,” Homin Ukrainy, August 24, 1983: 1, 4.Πηγή: Εξάλειψη των Εβραίων του Λβοφhttp://leninreloaded.blogspot.gr/2013/06/jaroslav-stetsko.html

Η εξάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας του φασισμού στη δυτική κοινωνική θεωρία και ιστοριογραφία και οι συνέπειές της (I)

Από το λήμμα "φασισμός", Λεξικό ιστορικών εννοιών του Harry Ritter, Greenwood Publishing:

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η έννοια του φασισμού τέθηκε προσωρινά εκτός των προτιμήσεων των επιστημόνων, τουλάχιστον των μη μαρξιστών. Κάποιοι προτίμησαν να ερμηνεύσουν τα γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος με όρους μοναδικών εθνικών παραδόσεων και όχι γενικών εννοιών (πχ, Taylor, 1946). Στο "ψυχροπολεμικό" κλίμα της ύστερης δεκαετίας του 1940 και της δεκαετίας του 1950, η έννοια του φασισμού έτεινε να αντικατασταθεί από την έννοια του ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ στους μη μαρξιστές -- ως θεωρία για την άνοδο αυταρχικών καθεστώτων κατά τον 20ο αιώνα. Τα ναζιστικά και φασιστικά καθεστώτα περιγράφηκαν ως γραφειοκρατικοί δεσποτισμοί οι οποίοι ήταν κατά βάση παρόμοιοι με το σοβιετικό καθεστώς Στάλιν, και ο "φασισμός" υποβαθμίστηκε σε κατασκεύασμα της μαρξιστικής θεωρίας.

Παρ' όλα αυτά, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η θεωρία του ολοκληρωτισμού απονομιμοποιήθηκε εν μέρει (αν και σίγουρα όχι εντελώς) ως προϊόν του ψυχροπολεμικού φιλελευθερισμού, και ανανεώθηκε το ενδιαφέρον για τη θεωρία του φασισμού, ιδιαίτερα στους ιστορικούς (Sauer, 1967).

[...]

Το έργο-κλειδί για την ανανέωση της έννοιας ήταν το Τα τρία πρόσωπα του φασισμού του Ernst Nolte. --------------------------------

Ernst Nolte, λήμμα wikipedia:

[...] O Nolte πρωτοέγινε διάσημος το 1963, με το βιβλίο του Der Faschismus in seiner Epoche (Ο φασισμός στην εποχή του, μεταφράστηκε στα αγγλικά το 1965 ως Τα τρία πρόσωπα του φασισμού), στο οποίο ισχυρίστηκε ότι ο φασισμός αναδύθηκε ως μορφή αντίστασης και αντίδρασης στην νεωτερικότητα. [...] Τα τρία πρόσωπα του φασισμού επαινέθηκαν ευρέως ως καίρια συνεισφορά για τη δημιουργία μιας γενικής θεωρίας του φασισμού που να βασίζεται στην ιστορία των ιδεών, σε αντίθεση με προηγούμενες, ταξικές αναλύσεις που χαρακτήριζαν τόσο τις μαρξιστικές όσο και τις φιλελεύθερες προσεγγίσεις του φασισμού [ενν. ως "ταξική ανάλυση" την φιλελεύθερη θέση περί "θυμού των μικροαστών"]. [...] Αργότερα, τη δεκαετία του 1970, ο Nolte θα απέρριπτε κάποιες διαστάσεις της γενικής θεωρίας του φασισμού που υπερασπίστηκε στα Τρία πρόσωπα του φασισμού και θα πλησίαζε περισσότερο στην υιοθέτηση της θεωρίας του Ολοκληρωτισμού, ως μέσου ανάλυσης τόσο της ναζιστικής Γερμανίας όσο και της ΕΣΣΔ. Κατά την άποψη του Nolte, η ναζιστική Γερμανία ήταν μια "αντανάκλαση" της ΕΣΣΔ και, με την εξαίρεση της "τεχνικής λεπτομέρειας" των μαζικών φόνων με αέριο, όλα όσα έκαναν οι Ναζί στη Γερμανία τα είχαν ήδη κάνει οι κομμουνιστές στη Ρωσία.

[...] Στο βιβλίο του του 1974 Deutschland und der kalte Krieg [Η Γερμανία και ο Ψυχρός Πόλεμος] ο Νόλτε [...] κάλεσε για το τέλος στο άδικο στίγμα που υπέστη ο γερμανικός εθνικισμός εξαιτίας του εθνικοσοσιαλισμού και απαίτησε οι ιστορικοί να αναγνωρίσουν ότι όλες οι χώρες του κόσμου είχαν κάποια στιγμή στην ιστορία τους "τη δική τους χιτλερική περίοδο, με τις τερατουργίες και τις θυσίες της." 

[...]

Στις 6 Ιουνίου 1986, ο Nolte δημοσίευσε στην Frankfurter Allgemeine Zeitung ένα κείμενο με τίτλο Vergangenheit, die nicht vergehen will: Eine Rede, die geschrieben, aber nicht mehr gehalten werden konnte ("Το παρελθόν που δεν θέλει να παρέλθει: Μια ομιλία που μπόρεσε να γραφτεί αλλά όχι πλέον να εκφωνηθεί").

[...]

Η ουσία της θέσης του Nolte βρισκόταν στα εξής: [...] "Διέπραξαν 'ασιατικό' έγκλημα ο Χίτλερ και οι Εθνικοσοσιαλιστές απλά επειδή έβλεπαν τον εαυτό τους ως τα πιθανά θύματα ενός 'ασιατικού' εγκλήματος; Δεν ήταν το Αρχιπέλαγο των Γκούλαγκ πιο θεμελιώδες απ' το Άουσβιτς; Δεν ήταν η δολοφονία μιας ολόκληρης τάξης απ' τους Μπολσεβίκους η λογική και ιστορική βάση της "εθνικής δολοφονίας" των Εθνικοσοσιαλιστών; [...] Δεν ήταν οι βασικές αιτίες του Άουσβιτς ένα παρελθόν που δεν ήθελε να παρέλθει ; "

Επιπρόσθετα, ο Nolte βλέπει το έργο του ως βάση μιας πολύ αναγκαίας αναθεώρησης της ιστορίας ώστε να μπει τέλος στον "αρνητικό μύθο" για το Τρίτο Ράιχ που κυριαρχεί στην σύγχρονη περίοδο. Ο Nolte υιοθέτησε τη θέση ότι το βασικό πρόβλημα στη Γερμανική ιστορία είναι αυτός ο "αρνητικός μύθος" για το Τρίτο Ράιχ, ο οποίος έκανε τους Γερμανούς να φαίνονται σαν το nec plus ultra του κακού.

[...]

Στο βιβλίο του Der europäische Bürgerkrieg, 1917–1945 (1987) [Ο ευρωπαϊκός εμφύλιος πόλεμος, 1917-1945], ο Nolte ισχυρίστηκε πως κατά τον μεσοπόλεμο, η Γερμανία ήταν η μεγαλύτερη ελπίδα προόδου της Ευρώπης. Ο Nolte έγραψε πως "αν η Ευρώπη πετύχει να θεμελιώσει τον εαυτό της ως παγκόσμια δύναμη με ίσο στάτους [με τις ΗΠΑ] τότε η Γερμανία πρέπει να γίνει ο πυρήνας των 'νέων ΗΠΑ'." [...] Ο Βρετανός ιστορικός Richard J. Evans κατηγόρησε τον Nolte για "γεωπολιτικές φαντασιώσεις."

[...]

Στο Der europäische Bürgerkrieg, ο Nolte ισχυρίστηκε πως οι προθέσεις αυτών που αρνούνται ότι υπήρξε Ολοκαύτωμα είναι "συχνά έντιμες" και ότι κάποιοι από τους ισχυρισμούς τους δεν "είναι καταφανώς αστήρικτοι." [...]

Στο Der europäische Bürgerkrieg, ο Nolte παρουσίασε πέντε επιχειρήματα για να αμφισβητήσει τη μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος:

[...]

Η ναζιστική γενοκτονία ήταν απλώς αντίγραφο της Σοβιετικής γενοκτονίας και έτσι δεν μπορεί κατά κανένα τρόπο να χαρακτηριστεί μοναδική. Για να στηρίξει αυτό το επιχείρημα, ο Nolte ισχυρίστηκε πως ο Λένιν είχε "εξαλείψει" τη ρωσική ιντελιγκέντσια και παρέθεσε τους ισχυρισμούς του Χίτλερ σε συνέντευξη Τύπου το 1938, όπου ο Χίτλερ έλεγε ότι μπορεί να έχει το δικαίωμα να "εξαλείψει" τη γερμανική ιντελιγκέντσια ως παράδειγμα του γεγονότος ότι ο Χίτλερ απλώς αντέγραψε τον Λένιν.

[...]

Ο Nolte ισχυρίστηκε ότι η τεράστια πλειοψηφία των Γερμανών δεν είχε ιδέα ότι λάμβανε χώρα το Shoah.

[...]

Τέλος, ο Nolte υπονόησε ότι μπορεί να μην υπήρξε καν Ολοκαύτωμα. Ο Nolte ισχυρίστηκε [...] ότι οι περισσότερες μελέτες του Ολοκαυτώματος είναι προβληματικές επειδή οι περισσότεροι ιστορικοί του Ολοκαυτώματος είναι Εβραίοι και άρα "προκατειλημμένοι" ενάντια στη Γερμανία και υπέρ της ιδέας ότι υπήρξε Ολοκαύτωμα. http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/06/i.html

Η εξάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας του φασισμού στη δυτική κοινωνική θεωρία και ιστοριογραφία και οι συνέπειές της (II)

Συνέχεια από το λήμμα "φασισμός", Λεξικό ιστορικών εννοιών του Harry Ritter:

[...] Παρά το υψηλό επίπεδο αφαίρεσης που περιέχει, η [αρχική] θεωρία του Nolte έχει υιοθετηθεί ευρέως από τους ιστορικούς ως πλαίσιο για ιστορική εξέταση.

Μετά το έργο του Nolte, προέκυψε μια ποικιλία προσεγγίσεων στην προσέγγιση του φασισμού. Μπορούμε να διακρίνουμε τρία πλατιά ρεύματα: (1) μια συνεχιζόμενη αφοσίωση εκ μέρους των Μαρξιστών στην ιδέα του φασισμού ως πολιτικής έκφρασης του "παρηκμασμένου" καπιταλισμού, καθώς και πολλές προσπάθειες, ιδιαίτερα στην Δυτική Γερμανία, να εκλεπτυνθεί αυτή η θεωρία· (2) την κάθετη απόρριψη της ιδέας του φασισμού ως γενικεύσιμης ιδέας· (3) την ανάπτυξη μιας νέας θεωρίας του φασισμού, με   μερική έμπνευση απ' το έργο του Nolte, ως ανταπόκρισης κάποιων κοινωνιών στις αρχές του 20ου αιώνα στην διαδικασία του εκσυγχρονισμού (η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί χοντρικά με όρους εκδημοκρατισμού, αστυφιλίας, βιομηχανοποίησης και εκκοσμίκευσης), είτε ως προσπάθεια να επιταχυνθεί η διαδικασία (η ιταλική περίπτωση [Cassels, 1969, 1975] είτε ως αντίσταση σ' αυτή (η γερμανική περίπτωση [Turner 1972, 1975]. Αν και οι θεωρίες του φασισμού με όρους "εκσυγχρονισμού" παρουσιάζονται ως εναλλακτικές στη μαρξιστική θεωρία, αντλούν συχνά από τα μαρξιστικά επιχειρήματα, με την έννοια του "εκσυγχρονισμού" να λειτουργεί κατά κάποια έννοια ως υποκατάστατο της μαρξιστικής έννοιας του καπιταλισμού. Για παράδειγμα, η μαρξιστική ιδέα ότι ο φασισμός άντλησε την κρίσιμη μάζα υποστήριξής του από την μικροαστική τάξη [!!!] έχει εδώ και καιρό υιοθετηθεί ευρέως σε μη μαρξιστικούς κύκλους. Αλλά οι μαρξιστικές και οι "εκσυγχρονιστικές" θεωρίες διαφέρουν, επειδή οι μη μαρξιστές ιστορικοί συνήθως ισχυρίζονται ότι τα φασιστικά κινήματα ήταν κατά μία έννοια "επαναστατικά" (Carsten 1976, De Felice, 1977) και υπογραμμίζουν τις διαφορές και όχι μόνο τις ομοιότητες μεταξύ των εθνικών ποικιλιών φασισμού. Οι Μαρξιστές ισχυρίζονται ότι τα φασιστικά κινήματα ήταν "αντεπαναστατικά" και δίνουν έμφαση στην ουσιαστική τους ομοιότητα.

Η θεωρία του εκσυγχρονισμού ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στους ακαδημαϊκούς ιστορικούς της Δυτικής Ευρώπης και των ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1970. http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/06/ii.html

Benoit Challand-Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα ή οι μερικές συναντήσεις μεταξύ του κριτικού μαρξισμού και της ελευθεριακής σκέψης

Benoit Challand"Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα ή οι μερικές συναντήσεις μεταξύ του κριτικού

μαρξισμού και της ελευθεριακής σκέψης"Από το Ελευθεριακός σοσιαλισμός: Η πολιτική σε μαύρο και κόκκινο, εκδ. Palgrave

Macmillan, 2012Μτφρ.: Lenin Reloaded

[...]

Η σκιά του Τροτσκισμού

Το πολιτικό πλαίσιο των απαρχών του Socialisme ou Barbarie (SouB) δείχνει ότι δυο διαφορετικές γενιές ακτιβιστών στρατολογήθηκαν σε αυτή τη μικρή στρατευμένη ομάδα του Παρισιού. Ενώ η Τέταρτη Διεθνής έδινε κριτική στήριξη στην ΕΣΣΔ κατά το δεύτερο μισό τη δεκαετίας του 1940, αναδύθηκε μια μικρή ομάδα διαφωνούντων μέσα στο PCI, το γαλλικό τμήμα της Τέταρτης Διεθνούς, η οποία αρνούνταν να υποστηρίξει την ΕΣΣΔ και υιοθέτησε μια νέα ανάγνωση της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή η μειονοτική ομάδα ονομαζόταν "τάση Chaulieu-Montal" από τα ονόματα των δύο ηγετών της, με το Chalieu να είναι το ψευδώνυμο του Κορνήλιου Καστοριάδη και το Montal το ψευδώνυμο του Κλωντ Λεφόρ. Η ομάδα αποκρυσταλλώθηκε το 1946 ή 1947, και, μετά τη στήριξη που έδωσε το PCI στη Γιουγκοσλαβία τον Αύγουστο του 1948, έγινε τάση μέσα σε ένα νέο κίνημα που ονομάστηκε απ' το έντυπό του, το Socialisme ou Barbarie (φράση που είχε παρθεί από τα γραπτά της Ρόζα Λούξεμπουργκ), το οποίο κυκλοφόρησε το πρώτο του τεύχος τον Μάρτιου του 1949.

Η βασική συνεισφορά του SouB κατά την ίδρυσή του ήταν μια ελαφρά τροποποιημένη τροτσκιστική κριτική της ΕΣΣΔ, την οποία και όρισε ως μορφή κρατικού γραφειοκρατικού καπιταλισμού, που βασιζόταν όχι στην εκμετάλλευση των ακτημόνων από του ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, αλλά στον έλεγχο μιας υποτελούς εργατικές τάξης εκτελεστών από μια τάξη διευθυντών. [...] Καθώς το SouB άρχισε να περιγράφεται από κάποιους ως αντιμαρξιστικό και καθώς κάποια από τα μέλη του (ιδιαίτερα ο Κλωντ Λεφόρ) συνεισέφεραν στη συζήτηση

περί αντι-ολοκληρωτισμού στη δεκαετία του 1970, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι μια ριζοσπαστική αριστερή κριτική του σταλινισμού έγινε όπλο της ψυχροπολεμικής μάχης ενάντια στον κομμουνισμό γενικότερα.

Στο δύσκολο αυτό κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της μεταπολεμικής περιόδου, η τροτσκιστική κριτική της ΕΣΣΔ απέκτησε ορατότητα. Γενικά, οι ριζοσπάστες μαρξιστές είτε υποστήριζαν "προοδευτικές" ομάδες στο όνομα του "σοσιαλισμού σε μία χώρα", είτε κριτίκαραν τον αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης του Στάλιν. Αλλά αυτό ήταν δύσκολο θέμα για πολλούς αριστερού ακτιβιστές και διανοούμενους. Σε ένα πλαίσιο που οριζόταν από τις διεθνείς εντάσεις και τον υφέρποντα ψυχρό πόλεμο, η ιδέα ότι "ο Τροτσκισμός είναι δίκοπο μαχαίρι" συμπυκνώνει την κρίσιμη δυνατότητα της ιδεολογίας αυτής να διασπάσει την ηγεμονική επίδραση των σταλινικών κομμάτων ενώ διέσπαζε τα ριζοσπαστικά κόμματα ακόμα περισσότερο. Από τη μία, ο Τροτσκισμός εμφανίστηκε ως μια ισχυρή κριτική στον σταλινισμό και στο γραφειοκρατικό εκφυλισμό της ΕΣΣΔ, ελκύοντας τους ριζοσπάστες αριστερούς που ήταν δυσαρεστημένοι με το δρόμο που είχε επιβάλλει ο ηγέτης του συνθήματος "σοσιαλισμός σε μία χώρα." Από την άλλη πλευρά, ο Τροτσκισμός διατήρησε την αφοσίωσή του σε λενινιστικές ιδέες για την πρωτοπορία και την δομημένη κομματική οργάνωση που να βασίζεται στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και τον περιορισμό των πλουραλιστικών ιδεολογικών διαμαχών.

[...]

Το πλαίσιο της συνεχιζόμενης προσκόλλησης στην δογματική καθαρότητα και τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό μπορεί επίσης να εξηγηθεί δια της αναφοράς στην μεταπολεμική αντικομμουνιστική πάλη σε όλο τον κόσμο. [...] Οι πρώην κομμουνιστές, από την άλλη, περιελάμβαναν αυτούς που είχαν εμπλακεί περισσότερο στις επίσημες ιεραρχίες ενός Κομμουνιστικού Κόμματος, για τους οποίους "ο κομμουνισμός...παρέμενε το βασικό ζήτημα της ζωής τους" απ' τη στιγμή που τον εγκατέλειπαν. Ο κομμουνισμός παρέμεινε κεντρικής σημασίας γιατί αυτή η ομάδα αποφάσισε να πολεμήσει την κομμουνιστική ιδεολογία χρησιμοποιώντας τις εκ των ένδον γνώσεις της. Ο Τζέιμς Μπέρναμ, συγγραφέας του Η επανάσταση των διευθυντών και σημαντικός συντηρητικός διανοούμενος του ψυχρού πολέμου, και ο Άρθουρ Κέσλερ, πρώην αρχηγός του ΚΚΓ (KPD) και κατόπιν συγγραφέας μπεστσέλερ για το Γκούλαγκ του ολοκληρωτισμού, είναι δύο βασικά παραδείγματα [...]

Είναι αξιοσημείωτο ότι οι Τροτσκιστές δέσποζαν ανάμεσα στους πρώην κομμουνιστές [ex communists]. Αυτό συνέβαινε για δυο λόγους. Πρώτον, πολλοί Τροτσκιστές έγιναν Τροτσκιστές εξαιτίας της απογοήτευσής τους είτε με τις δίκες της Μόσχας της δεκαετίας του 1930 είτε με την αδράνεια του Στάλιν απέναντι στην απειλή του φασισμού, είτε εξαιτίας της σιωπής των μεταπολεμικών Κομμουνιστικών Κομμάτων για τη σοβιετική καταστολή κατά τις λαϊκές εξεγέρσεις της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης ανάμεσα στο 1953 καισ το 1968. Δεύτερον, οι προσωπικές τους ικανότητες ως Τροτσκιστές βασιζόντουσαν ακριβώς στην κριτική της ΕΣΣΔ και περιείχαν μια βαθιά γνώση της φύσης του γραφειοκρατικού της εκφυλισμού. Δεν είναι λοιπόν απρόσμενο που τόσοι πολλοί πρώην Τροτσκιστές στρατολογήθηκαν στην μάχη κατά της ΕΣΣΔ κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Ο Τροτσκισμός ήταν τόσο η βασική μέθοδος της ριζοσπαστικής κριτικής της πορείας της ΕΣΣΔ όσο

και ένα εργαλείο στον εξοπλισμό της καπιταλιστικής Δύσης ενάντια σε όλα όσα άξιζαν να διατηρηθούν από το Σοβιετικό πείραμα.

Έτσι, πολλοί παλιοί και πρώην Τροτσκιστές αγκάλιασαν τον αντικομμουνισμό εθελοντικά. Ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, ο κατάλογος Τροτσκιστών αποστατών είναι σημαντικός και εντυπωσιακός: Έρβινγκ Κρίστολ, Σίντνεϊ Χουκ, Σολ Λέβιτας, Μέλβιν Λάσκι και Τζέιμς Μπέρναμ (οι οποίοι δραστηριοποιήθηκαν στο ισχυρό, μυστικά χρηματοδοτημένο από τη CIA Congress for Cultural Freedom. Στην Ευρώπη, ήταν μάλλον οι πρώην κομμουνιστές που έγιναν οι σημαντικοί αντικομμουνιστές ιδεολόγοι: άνθρωποι όπως ο Άρθουρ Κέσλερ, ο Ιγνκάσιο Σιλόνε, και ο Μπορίς Σουβαρέν είχαν όλοι επίσημο ρόλο στα κομμουνιστικά τους κόμματα (Γερμανία, Ιταλία, και Γαλλία αντίστοιχα) αλλά κανείς τους δεν ήταν Τροτσκιστής, ενώ άνθρωποι όπως ο Ρεϊμόν Αρόν (ο σύμβουλος του διδακτορικού του Κλωντ Λεφόρ) και ο Φρανσουά Φουρέ (για να αναφερθούμε σε δυο σημαντικούς Γάλλους διανοούμενους στη μάχη ενάντια στον κομμουνισμό) ήταν απλώς "παλιοί κομμουνιστές" [former communists] με την ορολογία της Άρεντ.

Αυτό το οποίο είναι σημαντικό είναι το γεγονός ότι ενώ οι αμερικανοί πρώην Τροτσκιστές μπήκαν στην αντικομμουνιστική μάχη, δεκάδες άλλες φράξιες που εμπνεύστηκαν απ' τον Τροτσκισμό συνέβαλλαν έμμεσα στον αντικομμουνισμό στην Ευρώπη, δημιουργώντας διαρκώς κατακερματισμό στο πολιτικό φάσμα της άκρας αριστεράς. [...] Οι μικρές Τροτσκιστικές φράξιες συνέβαλλαν στο να παρεμποδιστεί η ανάδυση πλατιών αριστερών συμμαχιών, μιας και οι δεδηλωμένοι εχθροί τους ήταν λιγότερο οι αστοί και περισσότερο οι ορθόδοξοι κομμουνιστές και τα ρεφορμιστικά σοσιαλιστικά κόμματα. Αυτό το ιστορικό και διανοητικό πλαίσιο είναι ζωτικό για να καταλάβουμε τις συζητήσεις που έλαβαν χώρα στο SouB.http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/06/benoit-challand.html

Benoit Challand-Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα ή οι μερικές συναντήσεις μεταξύ του κριτικού μαρξισμού και της ελευθεριακής σκέψης II

Ιδεολογική συνοχή ή καινοτομία;

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, η ηγετική δύναμη του SouB, αντανακλά πλήρως την αμφίθυμη σχέση ανάμεσα στον Τροτσκισμό και τον αντικομμουνισμό. Ο Καστοριάδης, που μεγάλωσε στην Αθήνα, ήταν ενεργός στο Ελληνικό Τροτσκιστικό κόμμα και έφυγε από τη χώρα του για τη Γαλλία στα τέλη του 1945, όπου και έγινε μέλος του PCI, το οποίο είχε δημιουργηθεί ένα χρόνο νωρίτερα. Παρά την πολύ ενεργητική του στράτευση στο PCI και μετά, ως μέλος του SouB, κατάφερε να εργάζεται από το 1949 ως το 1970 στον Οργανισμό

για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Συνεργασία (OOEC, λίγο αργότερα OECD [ΟΟΣΑ]), έναν οργανισμό ο οποίος εργάστηκε αρχικά για την κατανομή του Σχεδίου Βοηθείας Μάρσαλ και ο οποίος έπαιξε βασικό ρόλο στην αντικομμουνιστική μάχη μέσα από τα λεγόμενα "κονδύλια ομολόγων" [counterpart funds]. Αναρωτιέται κανείς πώς κατάφερε να διαφύγει της προσοχής μέσα σε έναν οργανισμό που εργαζόταν για την προώθηση του καπιταλισμού και να γίνει, παράλληλα, αρχηγός επαναστατικής ομάδας. Γεγονός είναι ότι το έκανε, και αν και συχνά χρησιμοποίησε τα πλεονεκτήματα του γεγονότος ότι ήταν δημόσιος υπάλληλος σε διεθνή οργανισμό χρησιμοποιώντας κρυφά ένα σημαντικό κομμάτι του μισθού του για τη δημοσίευση του Socialisme ou Barbarie, o Καστοριάδης πήρε σημαντικά μέτρα για να αποκρύψει την πραγματική του ταυτότητα. Για παράδειγμα, μέχρι να γίνει γάλλος πολίτης το 1970, υπέγραφε τα πολιτικά του κείμενα αποκλειστικά με ένα από τα ψευδώνυμά του (τα πιο συχνά ήταν το Chalieu, το Cardan ή το Coudray). Επιπλέον δεν πήρε ποτέ μέρος στις δημόσιες εκδηλώσεις που οργάνωνε το SouB. Τέλος, έκανε αίτηση για τη γαλλική υπηκοότητα μόνο το 1968, όταν είχαν ολοκληρωθεί όλες του οι επίσημες πολιτικές δραστηριότητες, επειδή αυτό το είδος διοικητικής πρακτικής απαιτούσε γενικά αστυνομική έρευνα στην ιδιωτική ζωή του αιτούντος και θα είχε θέσει την κάλυψή του σε κίνδυνο.

Η παρέκβαση για τον αντικομμουνισμό και για τον δεσπόζοντα ρόλο του Τροτσκισμού στα μεταπολεμικά πράγματα είχε ως στόχο να υπογραμμίσει ότι εξωτερικοί χρηματοδότες μπορούσαν να δημιουργήσουν διασπάσεις (για παράδειγμα, παρέχοντας τα οικονομικά μέσα για τη δημιουργία νέων οργανώσεων). Στην περίπτωση του SouB δεν φαίνεται να υπήρξε τέτοια εργαλειοποίηση. 

[...]

Όλες οι θεματικές του Καστοριάδη επηρέασαν την κατοπινή γενιά πολιτικής στράτευσης, ιδιαίτερα τις ομάδες που αναδύθηκαν το 1968 και κατά τη δεκαετία του 1970: μια γενιά που αρεσκόταν να φωνάζει ελευθεριακά συνθήματα, να επερωτά την πολιτική απάθεια και αλλοτρίωση της καπιταλιστικής κοινωνίας, και να προτείνει κάποιες ελευθεριακές στρατηγικές για να διαρραγεί η κυρίαρχη αστική τάξη πραγμάτων και να ανατραπεί η σταλινική ηγεμονία στην αριστερά. Η άποψή τους ήταν πως το προλεταριάτο δεν υπήρχε πλέον όπως στον δέκατο ένατο αιώνα και ότι ήταν μέρος της μεταμορφωμένης "κοινωνίας του θεάματος." Δεν είναι τυχαίο ότι στα 1960-1961, ακριβώς όταν ο Καστοριάδης διατύπωνε τη διάγνωσή του για τα εργατικά και επαναστατικά κινήματα σε μια εποχή καθολικής απασχόλησης και ραγδαίας ανάπτυξης, ενεργός στα κλιμάκια του SouB ήταν ο Γκι Ντεμπόρ. Ο Ντεμπόρ πήρε αυτές τις θεματικές σε άλλο επίπεδο, αυτό της θεωρίας του αυθόρμητου, αλλά δεν μπορούν να αμφισβητηθούν οι διανοητικοί δεσμοί των ιδεών του Ντεμπόρ ως μέρους αυτού του ακροαριστερού χώρου που έγινε επίσης σταδιακά αντιμαρξιστικός.

Ο τελικός έλεγχος του Καστοριάδη και η κατοπινή εξέλιξη

[...] Χρησιμοποιώντας συνεντεύξεις και ανάλυση εσωτερικών εγγράφων, ο Gottraux έχει δείξει ότι ο Καστοριάδης ήταν αυτό που θα λέγαμε "εμμονικός με τον έλεγχο" [control freak], κατευθύνοντας διαρκώς τον προσανατολισμό των συζητήσεων και επιβάλλοντας την προσωπική του βούληση στην υπόλοιπη ομάδα. Ο Καστοριάδης παραδέχτηκε ότι το στάτους του ως δημόσιου υπαλλήλου διεθνούς οργανισμού του έδωσε προνομιακό ποσό ελεύθερου χρόνου για να γράψει τα αγωνιστικά του κείμενα. Ο Gottraux σημειώνει ακόμα ότι σε όλα τα διαθέσιμα πρακτικά φαίνεται ότι ο Καστοριάδης δεν έχανε ποτέ συνάντηση του SouB. Το πιο χτυπητό παράδειγμα του κεντρικού (και συγκεντρωτικού) ρόλου του Καστοριάδη έρχεται από την εσωτερική διάσπαση του 1958. [...] Στη θεωρία, ο Καστοριάδης προήγαγε την αυτονομία και ασκούσε κριτική στο γραφειοκρατικό εκφυλισμό πολλών μαρξιστικών οργανώσεων, στην πραγματικότητα όμως, ο ρυθμός της ζωής και το εύρος των ιδεών που συζητιόταν μέσα στο SouB ελεγχόταν σχεδόν αποκλειστικά απ' τον Καστοριάδη. Για παράδειγμα, ο Καστοριάδης παρατηρούσε κατά τη διάρκεια των απεργιών στο εργοστάσιο της Ρενώ το 1955 και το 1956: "Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, να αποφασίσουμε ποιοι θα παραστούν στις συναντήσεις της TO [Tribune Ouvrière]. Οι σύντροφοι αυτοί πρέπει να προαποφασίσουν για τις κριτικές που θα κάνουμε και να δώσουν τα κείμενα στην ΤΟ".

Δεν είναι σύμπτωση ότι σχεδόν όλοι όσοι συμμετείχαν στο SouB και έγιναν σημαντικοί διανοούμενοι από τότε (όπως οι Λεφόρ, Ντεμπόρ, Λυοτάρ) αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την οργάνωση εξαιτίας διαφωνιών με τον Καστοριάδης. Μπορούσε να υπάρχει μόνο ένας αρχηγός και μια οργανωτική μορφή για το SouB. [...] 

Συμπέρασμα

Τελικά, το SouB εξελίχθηκε σε ακροαριστερό αντιμαρξιστικό κίνημα. Η επιρροή του, γενικά, είναι οπωσδήποτε σημαντικότερη στο ακαδημαϊκό και διανοητικό σκηνικό παρά στο πρακτικό πολιτικό επίπεδο, όπου είχε ελάχιστη επίδραση (αν και αυτό ισχύει για όλες σχεδόν τις ακροαριστερές οργανώσεις). Το γεγονός ότι το SouB πέτυχε να γίνει διαβόητο και να αποκτήσει επίδραση είναι σημαντικό, με δεδομένο ότι ο αριθμός των συμμετεχόντων σ' αυτό ήταν πολύ μικρός, από 20 μέλη το 1951 σε 87 μια δεκαετία αργότερα. Όμως οι δημοσιεύσεις του επηρέασαν το έργο πολλών άλλων γαλλικών ακαδημαϊκών περιοδικών, και πολλοί Γάλλοι, Βρετανοί και Αμερικανοί διανοούμενοι είχαν την πρώτη εμπειρία τους στην επαναστατική πολιτική ως μέλη της ομάδας, πριν συνεχίσουν εκτός αυτής.

[...]http :// leninreloaded . blogspot . gr /2013/06/ benoit - challand - ii . html