ISBN: 978-618-5144-57-9

Εκδόσεις Vakxikon.grΒιβλιοπωλείο του ΒακχικόνΑσκληπιού 17, 106 80 Αθήνατηλ. 210 3637867info@vakxikon.gr ekdoseis.vakxikon.gr

© 2016 Εκδόσεις Vakxikon.gr & Ειρήνη Παραδεισανού

Σειρά: Βακχικόν Ποίηση - 65

Πρώτη Έκδοση: Φεβρουάριος 2016

Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Vakxikon.gr

Εξώφυλλο: Πίνακας της Δομινίκης Σωτηριάδου

[ 3 ]

ΤΑ ΓΥΑΛΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΨΑΡΙΩΝ

Ήταν στιγμέςπου περπατούσα ανάποδα στην όψη μου.Χέρια χαράζαν το δέρμα από μέσα.Νύχια γαμψάαπ’ τη λαχτάρα μου να δω.Χαράδρες σκάβαν βαθιά τα δυο μου μάτια.

Εσείς ανυποψίαστοι κομψοίσχοινοβάτες του ύπνου.

Κι εγώμια λέαιναδίχως δέρμαμε το αίμα πηχτό ποτάμι στα μετέωρα μάτιακαι τα χέρια ξέπλεκα δίχτυασε θάλασσα δίχως ψάρια.Τα σκότωσε όλα το αλάτι που δεν ήταν αλάτι μα σκόνη.Τα έστειλε στα βουνά να γυρεύουν ανάσα.

Ψάρια δίχως βράγχιαεκλιπαρούσαν γι’ αέρα απ’ τα μάτια.

Έχεις δει ψάρια με μάτια ανθρώπου;Εγώ τα είδαστην απόκρημνη πλαγιά.

[ 4 ]

Ήταν εκεί.Μου μίλησαν με ανθρώπινη λαλιά.Μου λέγανε πως στέρεψε η αρμύρα από τις θάλασσεςτο νερό τους στυφόκι ο αέρας φαρμάκι.

Με κοιτάζαν με μάτια ανθρώπουκι εγώ ένιωσα ξαφνικά τον αέρα να εισβάλλει μέσα μου με πόνοκαι δε βαστούσα να κοιτάξω στα μάτια σας.

ΆνθρωποιΣυνεπιβάτες μουΔίχως ντροπή κλέψατε τα γυάλινα μάτια των ψαριώνΤα φοράτε με καμάριΚι αυτάρεσκα υψώνετε το δάχτυλοΝα με δικάσει.

[ 5 ]

ΟΙ ΑΣΑΛΕΥΤΟΙ

Πρόκειται να έρθει το νέο είδος των ανθρώπων ένα άλλο είδος ξαφνικόΓιώργος Χειμωνάς

Μόνο τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε μ’ εμάς Μανόλης Αναγνωστάκης

Στις όχθες του γκρεμού που αιφνίδιος σχίζει στα δυο το νου μουφύτρωσε ένα κομμάτι γης.Το αγγίζω με το κροταφικό υγρό που στα μηλίγγιά μου καλπάζει.Με καρφώνει με την άκρη της γλώσσας του.

Κράτησέ με, του λέω.Βαθιά μέσα στα νερά που βρέχουν τις κοίτες σουν’ αποκοιμηθώ.Το μυστικό να γευτώ των σκοτεινών βυθών σου.Κατοίκησε μέσα μου.

Τους βλέπεις εκεί τους ασάλευτους;

Σε κοιτούν με φθόνο γιατί υγραίνεσαι ακόμη.Μ’ αυτοί είναι στεγνοί.Έχει να βρέξει μέσα τους από τότε που ξεχάσαν τα υγρά της μήτρας τη σκοτεινιά της τη ρυθμική ανάσα της νανούρισμα θαμπό. Και τώρα τα μάτια τους ορφάνεψαν.Δε βγαίνει δάκρυ απ’ τα βάθη τους.

[ 6 ]

Κι όμως τους βλέπεις και σε κοιτούνσα μαύρα πεινασμένα σκυλιάπου ζήσαν κάποτε τη χάρη να ’χουν ένα στεγνό σπιτικόένα χέρι να θηλυκώνει τη μοίρα τους με πίκρα να σιωπά όταν αυτά γαυγίζαν.

Κι έπειτα τα ’ριξαν στο δρόμο.Τα βρήκαν οιωνοί που στέκαν βλοσυροίκαι κλέβαν την ψυχή από τα μάτια των ζωντανών.

Πρώτα πήραν τα μάτια των σκυλιών.Έβλεπες σκυλιά να σέρνονται τυφλά στις καυτές λεωφόρουςμε τις γλώσσες πρησμένες απ’ την κάψακαι το λαρύγγι τους το ξέσχιζε το ουρλιαχτό της πείνας.Έπειτα πιάσαν τα παιδιά.

Τους βλέπεις εκεί τους ασάλευτους;

Με καλούν με βλέμμα επιτακτικό.Σέρνουν στο δέρμα μου τη στεγνή ματιά τους σα να ’ναι πράγμα υλικό.Σαν να το ξέρουν πως ασάλευτη δεν είμαιποτέ δεν ήμουν.

Σου λέω. Ψάχνουν συνενόχους.Κι είναι καιρός τώρα που το δέρμα μου ανατριχιάζει σαν με κοιτούν.Μην τους αφήσεις να με πάρουν.

Τα δικά σου νερά είναι διάφαναμυρίζουν παρήγορα

[ 7 ]

κι ίσως να σε κατοίκησαν κάποια απ’ τα πρώτα εκείνα παιδιάπροτού τ’ αρπάξει η εποχήκαι τ’ αφανίσει.

ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΕΝΔΕΙΑ ΙΙ

Όσο και να πάσχισα τον εαυτό μου να ντυθώ πάντα ήμουν ένας άλλος. Ένας παλιάτσος ντυμένος μ’ άλικο καπνό που στριφογύρναγε τα μάτια του με πυρετό κάθε που του ζητούσαν να μιλήσει. Τα λόγια φεύγαν απ’ το στόμα μου κι ορφάνευα. Κι έβλεπα αντίκρυ το είδωλο της άθλιας όψης μου να ανοιγοκλείνει το στόμα του και να ξερνάει τα λόγια μου.

Τέλος τoυ δείγματος της έκδοσης Vakxikon.gr.

Απολαύσατε το preview;

Αγοράστε την έκδοση τώρα