Μουχαλεμπί!!

•Ματίνα Γλυμπάτσα•Ασημένια Αιβαλιώτη•Γιάννης Μενδρινός

•Σπυριδούλα Κανταράκια•Αλεξάνδρα Μπομπάι•Άντζελα Τσομπάι

Δωδεκάνησα… ένα σύμπλεγμα νησιών στο νότιο αιγαίο πλούσιο από λαογραφικά και παραδοσιακά στοιχεία επηρεασμένο ακόμη και από την περίοδο της κατοχής.

Το κάθε νησί έχει την δική του ιστορία όμως εμείς ερευνήσαμε περισσότερο τους χορούς της Ρόδου διότι είναι το μεγαλύτερο νησί των Δωδεκανήσων και οι χοροί της είναι εντυπωσιακοί ιστορικοί και γνωστοί από την αρχαιότητα.

Συρτός ρόδου Σούστα Κω Γαϊτανάκι ρόδου Χιώτικος Ικαριώτικος Συρτός Πάτμου Συρτός Νισύρου Συρτός Καλύμνου

Κρητικός ή Ροδίτικος πηδηχτός ή Ροδίτικος χορός. Χορός που πήραμε από τους Κρήτες. Επί Τουρκοκρατίας οι κρήτες που ήρθαν στο νησί της Ρόδου διαμόρφωσαν έναν χορό πάνω στον ρυθμό και στα βήματα του Χανιώτικου συρτού. Έχει τα ίδια βήματα και πιο πηδηχτά (με μικρές παραλλαγές) γι’αυτό και ονομάστηκε από πολλά συγκροτήματα Ροδίτικος πηδηχτός. Στην Ρόδο ακόμη και σήμερα ονομάζεται Κρητικός. Το πιάσιμο των χεριών είναι περίπου στο ύψος του ώμου.

Ο χορός του μηχανικού - ΚάλυμνοςΟ χορός του μηχανικού - Κάλυμνος

Οι χοροί του Βορείου Αιγαίου είναι γενικά χοροί ομαδικοί, με επικρατέστερο χορευτικό σχήμα του ανοικτού ή κλειστού κύκλου. Παράλληλα συναντάται η έννοια του χορευτικού ζευγαριού που χορεύει αντικριστά ή ζευγαρωτά. Επικρατέστεροι ρυθμοί είναι αυτοί που αποδίδονται ζωηρά, γρήγορα, εύθυμα και σταθερά και αυτοί που αποδίδονται βαριά και αργά. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Αιγαιοπελαγίτικου νησιώτικου χώρου, είναι τα πηδήματα των πρωτοχορευτών που γίνονται χαμηλά και παράλληλα προς το έδαφος και η γενικότερα παρατηρούμενη ποικιλία στην έκφραση.

Μαζεμένος Αζιζιές Βρακάδικος Σιγανός - Τρεχάτος Σχοινιάτικος (Της

Μαστίχας) Συμπεθερκάτος Τα ξύλα Καρεκλάδικος (Αϊσε) Τρίπατος

(Νενητούσικος) Ικαριώτικος (Παλαιός)

Χορεύεται, κανονικά, από δύο άντρες και μία γυναίκα. Η θέση της ντάμας είναι στην μέση. Ο πρώτος χορευτής είναι ο απαγωγέας-γαμπρός και ο δεύτερος ο φίλος του που του προσφέρει βοήθεια. Πέρα από κάθε ανάλυση και ερμηνεία ο Πυργούσικος είναι ένας χορός που εκφράζει τη λεβεντιά και τη χάρη, το δυναμισμό και το σφρίγος του λαού που τον δημιούργησε και τον χορεύει.

Παραδοσιακός χορός της Σάμου με κάποιες ιδιομορφίες στο βηματισμό αφού υπηρετεί ένα καθορισμένο μοτίβο τριών διαφορετικών βημάτων σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Παρακολουθώντας το χορό και ακούγοντας τους στίχους μπορούμε να καταλάβουμε την ιστορία του χορού και τη σημασία του νερού για τον άνθρωπο.

Στίχοι: Να `χα νερό απ’ τον πλάτανοκρασί απ’ την κολώνανα `χα και την αγάπη μουνα τη φιλώ στο στόμα

Το πλατανιώτικο νερόειν’ του χωριού καμάρικι όποιος περάσει και το πιειξαναγεννιέται πάλι

Σαμιώτικο γλυκό κρασίθα πιω για να μεθύσωστην ξενιτιά που βρίσκομαινα μη σε λησμονήσωΤο πλατανιώτικο νερότο λεν πως έχει αβδέλεςμα κείνο το κακόμοιροέχει όμορφες κοπέλες

Πλατανιώτικο νερό

Η νότια Εύβοια παρατηρεί κανείς ότι έχει αναπτύξει ένα ιδιαίτερο χορευτικό και µουσικό ρεπερτόριο , αποτέλεσµα των ιστορικών συνθηκών που επικράτησαν στη περιοχή και της γεωγραφικής της θέσης.

Καρσιλαμάς Όρθιος Μπάλος Το χασάπικο Σπυρί πιπέρι Πατινάδες Καγκέλια Βντάνα Καµάρα Συρτός Ίσσος Μηλωνιάτικος

Καβοντορίτικος Ο χορός της Νότιας Εύβοιας. Παλαιότερη ονομασία του χορού Καλιανιώτικος. Ο Καλλιανώτικος χορός δεν έχει νησιώτικο χαρακτήρα. Επίσης δεν είναι συρτός, αλλά ούτε και πηδηχτός. Είναι όπως και η μουσική του απλός, στρωτός και στερεός. Στα χωριά του Καβοντόρου τον χορεύουν συνήθως άνδρες πιάνοντας ο ένας τον άλλον από τον ώμο διότι το σταυρωτό με γυναίκες είναι κάπως ασυμβίβαστο με τις τότε αυστηρά ηθικές αρχές των κατοίκων. Γι' αυτό και τον λένε Σταυρωτό. 

Οι Σποράδες είναι σύμπλεγμα νησιών του Αιγαίου πελάγους τα οποία βρίσκονται στην περιοχή βόρεια της Εύβοιας και ανατολικά της Μαγνησίας. Τα σημαντικότερα νησιά είναι τέσσερα: η Σκύρος, η Σκιάθος, η Σκόπελος και η Αλόννησος. Είναι γνωστά και σαν Βόρειες Σποράδες.

Από το μεγάλο πλήθος των λαϊκών τραγουδιών της Σκιάθου, τα περισσότερα είναι αφηγηματικά. Το χαρακτηριστικότερο από αυτά είναι η Καμάρα.Το τραγούδι αυτό τραγουδιέται σε ειδικό Σκιαθίτικο χορό, που έχει και αυτός το όνομα Καμάρα. Παλιά αυτός ήταν ο προσφιλέστερος χορός για τις γυναίκες, οι οποίες τον χόρευαν με την πιο επίσημη φορεσιά τους και με μεγάλη χάρη ύστερα από τη Δεύτερη Ανάσταση και στη γιορτή του Αγίου Γεωργίου.