Τα Παιδιά Έχουν Φωνή Έχουν Δικαιώματα

«Τα παιδιά έχουν φωνή, έχουν δικαιώματα» Άντρης Ταντελέ & Νεοφύτας Πολυδώρου

«Τα παιδιά έχουν φωνή, έχουν δικαιώματα»

Συγγραφείς: Άντρη Ταντελέ & Νεοφύτα Πολυδώρου

Σύντομη Ανάλυση

Ένα αφρικανικό ρητό λέει πως ‘τη γη δεν την έχουμε κληρονομήσει, τη δανειζόμαστε από τα παιδιά μας’. Συνεπώς το μέλλον τους ανήκει.

Και με τον όρο παιδί εννοούμε κάθε άτομο που δεν έχει κλείσει τα δεκαοκτώ του χρόνια. Αυτό το άτομο, το παιδί, από τη στιγμή που γεννιέται βρίσκεται σε μια διαδικασία εξερεύνησης του εαυτού του και του γύρω κόσμου που το περιβάλλει. Για τον κάθε γονιό το παιδί αυτό είναι το ΤΕΛΕΙΟ παιδί, είτε είναι ζωηρό, είτε αδύνατο στα μαθήματα ή είτε έχει οτιδήποτε άλλο χαρακτηριστικό. Και επειδή είναι το ΤΕΛΕΙΟ παιδί, προσπαθεί να του προσφέρει όλα τα αγαθά: υλικά και μη. Και επειδή είναι το ΤΕΛΕΙΟ παιδί, συνήθως οι γονείς δεν δέχονται να επιπλήξει κανένας άλλος το παιδί τους. Είτε η επίπληξη προέρχεται από μια δασκάλα είτε από ένα άλλο γονιό. Θεωρούν λοιπόν, ότι μόνο αυτοί έχουν τη δυνατότητα να επιπλήξουν το παιδί τους, εφόσον αυτοί το έφεραν στο κόσμο και το ξέρουν καλύτερα από όλους. Τι γίνεται όμως όταν η υπερβολική αγάπη του γονιού φτάνει στα όρια της καταπάτησης των δικαιωμάτων του ιδίου του παιδιού του;

Ασφαλώς, κανένας γονιός δεν έχει κακή πρόθεση για το παιδί του. Καμιά φορά όμως, η μεγαλύτερη απειλή για ένα παιδί είναι ο ίδιος του ο γονιός. «Όταν κάνεις δικά σου παιδιά θα καταλάβεις». «Κι αν τώρα σου στερώ κάτι είναι για το καλό σου». Πόσο κοινότυπες είναι αυτές οι φράσεις στα αυτιά μας;

Ο γονιός έχει το δικαίωμα να «αποφασίζει» για το παιδί του μέχρι τα δεκαοχτώ του χρόνια. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι το κάθε παιδί όμως έχει το δικαίωμα της επιλογής: το δικαίωμα της συμμετοχής, της επιβίωσης, να εκφράζει την γνώμη του ελεύθερα, να επιλέγει την ανάπτυξη και εξέλιξη του. Αυτά είναι και τα βασικά δικαιώματα με τα οποία καταπιάνεται το Θεατρικό έργο.

Συχνά ακούμε για παιδιά που πεινούν που είναι άρρωστα και ευχαριστούμε το Θεό που το παιδί μας έχει όλα τα καλά. Τελικά η

1


κάθε κοινωνία βλέπει τα παιδιά με διαφορετικό τρόπο; Ή μήπως εμείς εσκεμμένα βλέπουμε τα παιδιά μας με διαφορετικό τρόπο; Τι γίνεται όταν οι νόρμες τις κοινωνίας οδηγούν στην καταπολέμηση των δικαιωμάτων του παιδιού; Αν ρωτήσεις ένα περαστικό στο δρόμο, εάν τα παιδιά θα έπρεπε να έχουν δικαιώματα θα πει με σιγουριά πως ναι. Εάν τον ρωτήσεις, ποια είναι αυτά, το πιο πιθανόν είναι ότι θα διστάσει λίγο στην αρχή, και στην καλύτερη των περιπτώσεων θα πει «εξαρτάται». Εξαρτάται δηλαδή από τι; Από το βάρος των δικαιωμάτων κι αν ξεφεύγει από τα πρότυπα και τις νόρμες της κοινωνίας; Ναι, το παιδί θα πρέπει να έχει δικαίωμα στο να επιλέγει το σχολείο του αλλά όχι την επιλογή του αν θα καπνίζει ή όχι. Δηλαδή, το δικαίωμα συνεπάγει αυτόματα την αποδεκτή κοινωνία στην οποία ζούμε. Κι όμως όλα τα παιδιά έχουν τα ίδια δικαιώματα ανεξάρτητα από την κοινωνία/χώρα/ήπειρο στην οποία ζουν!

Στο τέλος της μέρας, πόσοι από εμάς άραγε γνωρίζουμε τα δικαιώματα των παιδιών και πόσοι από εμάς έχουμε την διάθεση να τα σεβαστούμε και να τα τηρήσουμε; Η ερώτηση αυτή συνοψίζει και το νόημα του θεατρικού έργου. Το σενάριο είναι απλό και αρκετά λιτό. Αφορά μια προσωπική αναζήτηση ενός παιδιού μέσα από την οποία επιζητείται η γνωριμία με τα δικαιώματα των παιδιών, καθώς και η αναγνώριση ότι τα παιδιά κάθε χώρας αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα όσον αφορά τα δικαιώματα τους, χωρίς καμιά διάκριση.

Περιγραφή Χαρακτήρων:

Τα πρόσωπα που συμμετέχουν στο έργο είναι στο σύνολο τους επτά:

1. Αφηγητής: ο ρόλος του αφηγητή είναι να δίνει ροή στην ιστορία και να μας ταξιδεύει από την μία σκηνή στην άλλη δίνοντας μας επιπλέον πληροφορίες όπου αυτό είναι αναγκαίο. Επιπρόσθετα, ο αφηγητής θα ‘φωτίζεται’ όταν θα έχει τον λόγο, ενώ τις υπόλοιπες φορές θα είναι απλά ακροατής, τηλεθεατής και ακολούθως συνταξιδιώτης του πρωταγωνιστή. Θα είναι ντυμένος απλά και θα φοράει ένα μεγάλο καπέλο.

2. Μάνα Στέφανου: μια τυπική, υπερπροστατευτική μάνα γύρω στα 35, η οποία πιστεύει ότι πάντα κάνει το καλύτερο για το

2


παιδί της και ότι οι επιλογές της συνάδουν καλύτερα με τα θέλω και ανάγκες του παιδιού της.

3. Στέφανος: Ο Στέφανος είναι ένα παιδί 10 χρονών που δε διαφέρει από τα υπόλοιπα. Διερωτάται, προβληματίζεται και αναζητεί λύσεις στα προβλήματα που τον περιβάλλουν. Στο έργο εμφανίζεται στην αρχή σαν απλώς αποδέκτης της πραγματικότητας ενώ στη συνέχεια γίνεται πιο διεκδικητικός σε αυτά που τον αφορούν.

4. Σου (κοριτσάκι από τη Κίνα): φοράει στα μαλλιά της τα κινέζικα ξυλάκια ώστε να έχει ένα χαρακτηριστικό της Κινέζικης κουλτούρας. Είναι ένα χαρούμενο εξάχρονο παιδάκι που όμως είναι επισκιασμένο από τα θέλω των γονιών της. Παρόλο που έχει ελευθερία γνώμης, δεν αντιδρά όταν κάτι δεν της αρέσει, είναι κλεισμένη στον εαυτό της.

5. Τσαο Λινγκ (πατέρας της Σου): Είναι γύρω στα 30 και έχει μια μορφή κυριαρχική και ελάχιστα αυταρχική. Είναι πολύ αυστηρός με τη κόρη του και απόλυτος στις πεποιθήσεις του καθώς και στα θέλω του και τα όνειρα του που έχει για τη κόρη του.

6. Λατίφα (κορίτσι από την Αφρική): είναι ένα πολύ θλιμμένο παιδί ντυμένο με κουρέλια, εξαντλημένο από την πείνα (επειδή δεν έχει και πολλά λόγια στο έργο, ‘λέει’ αυτά που θέλει με τις εκφράσεις τις. Η Λατίφα είναι 12 χρονών.

7. Τζάκ (αγόρι από την Αμερική): είναι ένα πεντάχρονο ζωηρό παιδί, γεμάτο ενέργεια. Ωστόσο, στη σκηνή στην οποία εμφανίζεται, φαίνεται τρομαγμένο και φοβισμένο.

Περίληψη

Η υπόθεση του έργου είναι ουσιαστικά μια καθημερινή ιστορία που συμβαίνει συχνά γύρω μας, στο σπίτι του καθενός από εμάς. Θα μπορούσε να διαδραματιστεί παντού, σε όλες τις χώρες, εφόσον τα

3


δικαιώματα όλων των παιδιών είναι ίδια όπως και τα προβλήματα τους. Έτσι και γίνεται: Η ιστορία αναφέρεται σε ένα ήρωα τον Στέφανο, ο οποίος είναι και ο πρωταγωνιστής και εξελίσσεται μέσα από 13 σύντομες σκηνές. Ο Στέφανος ζει στη Κύπρο και οι γονείς του πιστεύουν ότι οι επιλογές τους, είναι οι καλύτερες για τον γιο τους. Ο Στέφανος μέσα από το όνειρο του ταξιδεύει με ένα μαγικό χαλί σε 3 χώρες από τις 5 διαφορετικές ηπείρους για να διαπιστώσει ότι δυστυχώς τα δικαιώματα των παιδιών καταπατούνται και σε άλλες χώρες. Γνωρίζει την Σου από την Κίνα, την Λατίφα από την Αφρική και τον Τζάκ από την Αμερική. Με τη βοήθεια του αφηγητή (ο οποίος συντροφεύει τον πρωταγωνιστή καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου) γνωρίζει τα δικαιώματα του και μαθαίνει να τα διεκδικεί. Η ιστορία μας τελειώνει με όλα τα παιδιά από όλες τις ηπείρους να ανεβαίνουν στην σκηνή κρατώντας από μια ταμπελίτσα η οποία αναγράφει τα δικαιώματα των παιδιών δείχνοντας με αυτό τον τρόπο πως «Έχουν φωνή!! Έχουν δικαιώματα!!»

Θεατρικό Σενάριο

«Τα παιδιά έχουν φωνή, έχουν δικαιώματα»

Σκηνή 1: Παγωμένη εικόνα της οικογένειας

Πρόσωπα σκηνής: Μητέρα, Στέφανος, Αφηγητής

*ΣΗΜ: Ο αφηγητής βρίσκεται στη σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου είτε έχει ενεργό ρόλο είτε όχι.

Η σκηνή δεν έχει καθόλου φως. Ξαφνικά φωτίζεται ο αφηγητής ο οποίος κάθεται σε μια γωνιά της σκηνής.

Αφηγητής: Σήμερα, θα σας πω μια ιστορία, που μπορεί να σας φανεί γνώριμη. Είναι η ιστορία του Στέφανου, που είναι ένα παιδί σαν όλους εσάς και ζει στην Κύπρο.

(Φως στο Στέφανο – ο οποίος κάθεται σε ένα χαλί και δείχνει να παίζει με ένα παιχνίδι ακίνητος- παγωμένη εικόνα)

Αφηγητής: Αυτός είναι ο Στέφανος. Ο Στέφανος, είναι 10 χρονών και ζει με την οικογένεια του.

4


(Φως στη μητέρα – η οποία δείχνει να μαγειρεύει ακίνητη – παγωμένη εικόνα)

Αφηγητής: Α! Να και η μαμά του, η κυρία Μαργαρίτα.

(Το φως φεύγει από τον αφηγητή και η οικογένεια ζωντανεύει). Η οικογένεια βρίσκεται σε άλλο σημείο της σκηνής διαφορετικό από τον αφηγητή.

Καθώς η οικογένεια ασχολείται με αυτό που κάνει, η μητέρα απευθύνεται στο Στέφανο.

Μάνα: Στέφανε! Αύριο μετά το σχολείο, θα πάμε στο σπίτι της Άννας να παίξετε.

Στέφανος: Μα μαμά, δε θέλω να παίξω με την Άννα! Δεν κάνω παρέα με την Άννα.

Μάνα: Δε πειράζει, αύριο όταν τη δεις, κάτι θα βρείτε να παίξετε. Έχει πολλά παιχνίδια.

Στέφανος: Μα δε θέλω! Είπα και στον Ορέστη αύριο να παίξουμε μπάλα στο πάρκο.

Μάνα: Στέφανε, αυτό που σου είπα. Θα πάμε να παίξεις με την Άννα. Εντάξει;

Στέφανος: Καλάαα.

Μάνα: Και τώρα γρήγορα για ύπνο!

(Το φως φεύγει από την σκηνή)

Σκηνή 2: Οι προβληματισμοί του Στέφανου

Πρόσωπα Σκηνής: Στέφανος, Αφηγητής

Φως στο Στέφανο, ο οποίος βρίσκεται σε μία πλευρά της σκηνής κοντά από την προηγούμενη στην οποία ήταν.

Ο Στέφανος ξαπλώνει στο κρεβάτι του, και μουρμουρίζει:

Είναι άδικο! Α-Δ-Ι-Κ-Ο! Δεν θέλω να πάω στην Άννα. Ίσως αν ήμουν μεγαλύτερος να με άκουγαν. Ίσως αν ζούσα σε άλλη χώρα. Ίσως….

Και κλείνει τα μάτια και κοιμάται.

5


(Απαλή μουσική)

Σκηνή 3: Η προετοιμασία του ταξιδιού μέσα από το όνειρο του Στέφανου

Πρόσωπα σκηνής: Στέφανος, Αφηγητής

Φως στον αφηγητή. (βρίσκεται στην ίδια θέση με την πρώτη σκηνή)

Αφηγητής: Νομίζετε πώς μόνο ο Στέφανος νιώθει έτσι; Πόσα παιδιά καθημερινά νιώθουν άραγε το ίδιο;

(και στις μύτες των ποδιών του, ο αφηγητής πλησιάζει το Στέφανο, ενώ τον ξυπνάει ακουμπώντας τον)

Στέφανος: (αγουροξυπνημένος) Μα… ποιος.. τι γίνεται; Ποιος είσαι;

Αφηγητής: Έλα μαζί μου έχω κάτι να σου δείξω….

Ο Στέφανος ακολουθεί τον αφηγητή ο οποίος τον οδηγεί σε ένα μαγικό χαλί.

Σκηνή 4: Το μαγικό ταξίδι ξεκινά


Ακούγεται μουσική, ενώ το φως φεύγει από τη σκηνή.

Ακούγονται φωνές ενθουσιασμού από το Στέφανο καθώς ταξιδεύουν.

Στέφανος: Είναι τέλειααααα εδώ ψηλά! Μα που πάμε;

(καθώς ο Στέφανος και ο αφηγητής ταξιδεύουν, η επόμενη σκηνή με τους πρωταγωνιστές παίρνουν τη θέση τους στη άλλη πλευρά της σκηνής)

(ακούγεται κινέζικη μουσική, ενώ παράλληλα ο αφηγητής μαζί με το Στέφανο προσγειώνονται στη σκηνή)

Φώς στη σκηνή (μόνο στη μία πλευρά που είναι ο αφηγητής μαζί με το Στέφανο)

Στέφανος: Μα που είμαστε;

6


Αφηγητής: Μα στη Κίνα! Δεν ακούς τη μουσική; Έλα πλησίασε εδώ κοντά να δεις κάτι.

Σκηνή 5: Στο Χονγκ – Κονγκ

Πρόσωπα Σκηνής: Στέφανος, Αφηγητής, Τσάο Λίνγκ, Σου

Ο Στέφανος περπατά στην άλλη πλευρά της σκηνής και μόλις πλησιάσει πέφτει φώς στη σκηνή, όπου βλέπουμε μια σημαία της Κίνας και μια παγωμένη σκηνή της Σου μαζί με το πατέρα της, τον Τσάο Λίνγκ.

Η εικόνα της Σου με το πατέρα της ζωντανεύει καθώς ο αφηγητής απλώνει το χέρι προς το μέρος τους με την παλάμη προς τα πάνω.

Σού: Μπαμπά! Κοίτα τι έφτιαξα! Όταν μεγαλώσω θα γίνω διάσημος ζωγράφος.

Τσάο Λινγκ: Τι είναι αυτά που λες;

(λέει θυμωμένα και της σκίζει το σχέδιο της)

Αυτό αποκλείεται!!!! Πάρε το τετράδιο σου

(και το δάκτυλό του δείχνει το τετράδιο και το βιβλίο των μαθηματικών θυμωμένα ενώ το παιδί το φέρνει)

Τσάο Λίνγκ: Έτσι μπράβο! Η κόρη μου θα γίνει μια σπουδαία μαθηματικός!

(Η Σού γνέφει καταφατικά αλλά λυπημένα, και ο πατέρας χαμογελά με ευχαρίστηση)

Ο αφηγητής στο σημείο αυτό ξανά παγώνει την εικόνα στρέφοντας το κεφάλι προς τον Στέφανο.

Ο Στέφανος κοιτάζει τον Τσάο Λίνγκ απορημένος.

Στέφανος: Μα… Γιατί; Αφού…

Αφηγητής: Έλα έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.

Σκηνή 6: Το ταξίδι συνεχίζεται


7


Ανεβαίνουν και πάλι στο χαλί, το φως φεύγει από τη σκηνή και όταν προσγειωθούν ακούγεται αφρικάνικη μουσική.

Σκηνή 7: Στην Αφρική, στο Καμερούν.

Πρόσωπα Σκηνής: Στέφανος, Αφηγητής, Λατίφα

Μόλις κατεβαίνουν από το χαλί, (στην άλλη πλευρά της σκηνής) αντικρίζουν μία σημαία της Αφρικής καθώς και την εξής εικόνα:

Ένα κορίτσι ταλαιπωρημένο, που δεν έχει ούτε φαγητό, και είναι άρρωστο.

Λατίφα: Γκουχ, Γκουχ… πεινάω….

Στέφανος: Μα γιατί αυτό το παιδί δεν το πάνε στο νοσοκομείο;

Αφηγητής: Βλέπεις μερικά παιδάκια στερούνται το δικαίωμα της στέγης και της ιατρικής φροντίδας. Κάποια παιδιά δεν έχουν πολλά λεφτά….

Στέφανος: Είναι μεγάλη αδικία γιατί οι πλούσιες χώρες δεν τα βοηθάνε να έχουν φαί;

Αφηγητής: Καμιά φορά οι πλούσιοι είναι απασχολημένοι με ασήμαντα πράγματα όπως το πώς να γίνουν ακόμα πιο πλούσιοι. Έλα πάμε τώρα. Πρέπει να φύγουμε…

Σκηνή 8: Το ταξίδι ακόμα συνεχίζεται

Πρόσωπα Σκηνής: Αφηγητής, Στέφανος

Ταξιδεύουν με το μαγικό χαλί και εκεί φτάνουν στην Αμερική. (δηλαδή στην άλλη πλευρά της σκηνής)

Σκηνή 9: Στην Αμερική, Νέα Υόρκη.

Πρόσωπα Σκηνής: Αφηγητής, Στέφανος, Τζάκ

(φαίνεται η σημαία της Αμερικής καθώς και εικόνες από την Αμερική πχ το άγαλμα της Ελευθερίας)

Βλέπουν ένα παιδί, το οποίο κάθετε μόνο του λυπημένο.

8


Στέφανος: Γιατί είσαι μόνος σου εδώ;

Τζάκ: Φοβάμαι να πάω σπίτι μου, επειδή έκανα μια αταξία και οι γονείς μου θα με χτυπήσουν πάλι…

Αφηγητής: Έλα Στέφανε, δεν έχουμε χρόνο πρέπει να κάνουμε ακόμα μια στάση…

(μουσική)

Σκηνή 10: Η συνειδητοποίηση

Πρόσωπα Σκηνής: Αφηγητής, Στέφανος

Στέφανος: Είμαι πολύ λυπημένος.. Γιατί τα παιδιά σε πολλές χώρες είναι στεναχωρημένα… Και εγώ μερικές φορές νιώθω σαν κι αυτά… Θέλω να τα βοηθήσω… Θέλω όλα τα παιδιά να είναι χαρούμενα…

Αφηγητής: Δεν είσαι μόνος σου σε αυτό, ήθελα να σου δείξω πως κι άλλα παιδιά νιώθουν όπως εσένα μερικές φορές… όμως επειδή είσαι παιδί δε σημαίνει πως δεν έχεις δικαιώματα… Κανείς δεν είναι διαφορετικός… Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι ακόμη και τα παιδιά.. κι αυτό μερικές φορές πολλοί από εμάς το ξεχνάμε…

Στέφανος: Είναι κρίμα… Θέλω να γυρίσω σπίτι μου…

Έτσι ο αφηγητής μαζί με το Στέφανο παίρνουν το ταξίδι της επιστροφής…

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής ακούγεται απαλή μουσική, ενώ ακούγονται ψιθυριστά διάφορες φωνές σαν ηχώ που ονομάζουν διάφορα δικαιώματα των παιδιών. (έχεις το δικαίωμα της επιλογής, έχεις το δικαίωμα της επιβίωσης κτλ)

Ο Στέφανος ξαπλώνει και πάλι στο κρεβάτι του, τα φώτα στη σκηνή χαμηλώνουν μέχρι που σβήνουν εντελώς. Το ίδιο και η μουσική μαζί με τις φωνές που ακούγονται- χαμηλώνει και σιγά- σιγά σταματά.

Ο αφηγητής πηγαίνει στην αρχική του θέση και κάθεται.

Σκηνή 11: Η πραγματικότητα

Πρόσωπα Σκηνής: Μάνα, Στέφανος, Αφηγητής

Φώς στο ‘σπίτι’ του Στέφανου.9


Ο Στέφανος ξυπνά απότομα.

Ακούει τη μαμά του που φωνάζει:

Μάνα: Στέφανε, κάνε γρήγορα, ετοιμάσου να πάμε στο βιβλιοπωλείο.

Στέφανος: Μμμ όλα αυτά ήταν ένα όνειρο τελικά; Ή μήπως όχι; Ένα σημαντικό όνειρο που μου δίδαξε πολλά.

(το φώς φεύγει από τη μια πλευρά της σκηνής, καθώς η μαμά και ο Στέφανος πάνε στην άλλη πλευρά που είναι το βιβλιοπωλείο)

Σκηνή 12: Ο Στέφανος διεκδικεί τα δικαιώματα του.

Πρόσωπα Σκηνής: Μάνα, Στέφανος, Αφηγητής

Φτάνουν στο βιβλιοπωλείο. (η σκηνή έχει ράφια με βιβλία και όλα όσα θυμίζουν ένα βιβλιοπωλείο)

Μάνα: Στέφανε, μπορείς να διαλέξεις ένα βιβλίο που σου αρέσει για να διαβάσουμε απόψε.

Ο Στέφανος μετροφυλλάει αρκετά και αποφασίζει σε ένα παραμύθι ενώ εντωμεταξύ την ίδια ώρα μετροφυλλάει και η μαμά και αποφασίζει και αυτή σε ένα)

Στέφανος: Μαμά αποφάσισα αυτό θέλω.

Μάνα: Για δες αγάπη μου σου βρήκα ένα τέλειο παραμύθι να σου διαβάσω απόψε. Αυτό θα πάρουμε.

Στέφανος: Μα εγώ αυτό θέλω.

Μάνα: Όχι, όχι δεν είναι ωραίο, άφησε το θα το αγοράσουμε άλλη φορά τώρα θα πάρουμε αυτό.

(καθώς πάνε να πληρώσουν το παιδί σταματάει την μαμά του)

Στέφανος: Μαμά ξέρεις ότι τα παιδάκια έχουν πολλά δικαιώματα και ένα από αυτά είναι το δικαίωμα της επιλογής. Μπορεί να είμαι μικρός αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε μπορώ να διαλέξω κάποια πράγματα από μόνος μου!!!

Η μαμά του Στέφανου κοιτάζει τον Στέφανο απορημένη και παίρνει στα χέρια της και τα δύο παραμύθια και τα βλέπει απορημένα.

10


Ο Στέφανος παίρνει το παραμύθι που διάλεξε η μαμά του από τα χέρια της και το βάζει στη θέση του.

Στο σημείο αυτό ο αφηγητής παγώνει τους χαρακτήρες και το φως σβήνει από τη σκηνή.

Σκηνή 13: Τα δικαιώματα των παιδιών

Πρόσωπα Σκηνής: Όλοι οι Συμμετέχοντες.

Ακούγεται δυνατή μουσική.

Στην μέση της σκηνής τεράστια σφαίρα να κρέμεται από το ταβάνι με κορδέλες γύρω-γύρω, όλοι οι συμμετέχοντες ανεβαίνουν στην σκηνή (παίζει μουσική κατά την διάρκεια), ενώ κάθε συμμετέχοντας κρατάει μια ταμπελίτσα που αναγράφει και από ένα δικαίωμα του παιδιού το οποίο διαβάζει προτού προσεγγίσει την σφαίρα και πιάσει την κορδέλα .

Το ίδιο συμβαίνει μέχρι να μαζευτούν όλοι στην σκηνή και να κάνουν ένα κύκλο με τις κορδέλες γύρω από την γη και φωνάζουν όλοι μαζί ότι όλα τα παιδιά του κόσμου είναι ίσα και έχουν δικαιώματα.

Τ-Ε-Λ-Ο-Σ

11


Βιογραφικά συγγραφέων:

Η Άντρη Ταντελέ και η Νεοφύτα Πολυδώρου είναι απόφοιτες Νηπιαγωγοί του Πανεπιστημίου Κύπρου. Συνέχισαν τις σπουδές τους σε μεταπτυχιακό επίπεδο στην Αγγλία στο Warwick University αποκτώντας τον τίτλο «Ma Drama and Theatre Education».

Η διπλωματική της Άντρης Ταντελέ είχε θέμα: «Exploring Gender Stereotypes: A case Study on Ashputtel by the Brothers Grimm» και της Νεοφύτας Πολυδώρου είχε θέμα: «An exploration of traditional fairytales and their “dark elements” within an educational Drama context».

12

Τα Παιδιά Έχουν Φωνή Έχουν Δικαιώματα

Documents

Transcript of Τα Παιδιά Έχουν Φωνή Έχουν Δικαιώματα