Κάποτε ένας γονιός στο Γκάζι με ρώτησε:

- γιατί να πάει το παιδί μου στο σχολείο; τι θα

κερδίσει;

- Άσε που δεν μπορείμε τα μαθήματα, . . . ούτε εγώ

ξέρω γράμματα. . .

Τα χρόνια πέρασαν, η προσπάθειά μας για

βοήθεια με ενισχυτική διδασκαλία στα παιδιά

άνοιξε έναν δρόμο στήριξης, συνεργασίας,

κατανόησης και ελπίδας.

Σήμερα δεν ακούς πια να λένε οι γονείς 'Γιατί να

πάει το παιδί στο σχολείο’. Το «δεν μπορεί» με τα

μαθήματα έδωσε τη θέση του στο

«δυσκολεύεται… θα τα καταφέρει;». Το βλέπει,

κάποια παιδιά τα κατάφεραν και τα

καταφέρνουν, ανοίγουν δρόμους για τα

υπόλοιπα, όμως αυτό το ερώτημα του γονιού

παραμένει, «τι θα κερδίσει»;

Τότε ρωτούσε: θα έχει μια καλύτερη δουλειά;

Να πάει μακριά από την μουτζούρα, τα

φανάρια, την περιπλάνηση, την

παραβατικότητα, τον γάμο σε μικρή ηλικία

(παραμένοντας προστατευμένο στο σπίτι των

γονιών, αφού το νέο ζευγάρι εφήβων δεν

μπορούσε να αναλάβει την τύχη του).

Λέμε πως με ένα χαρτί Γυμνασίου, Λυκείου ή

Ανωτέρων Σχολών έχεις εφόδια, κάποιες

καλύτερες επιλογές… . Ναι! αυτό φαντάζει

σήμερα, για τα παιδιά που είχαν και έχουν

περισσότερα προνόμια «ένα χαρτί» χωρίς

αντίκρισμα. Όμως γι αυτά που δεν είχαν και

χαρακτηρίζονταν ανάξια και ακατάλληλα ποιο

είναι το ουσιαστικό κέρδος να πηγαίνουν

σχολείο;

Θέλουμε μέσα από μια εργασία υποστήριξης

να συμμετέχουν στο σχολείο με περισσότερα

εφόδια. Να ακούν και να παρακολουθούν

Ν άμαστε λοιπόν σε καιρούς πονηρούς και

δύσκολους... να παρατηρούμε αμήχανα

με παγωμένες καρδιές, την προσπάθεια να

κλείσει η στρόφιγγα παροχής ευμάρειας και

χαράς. Σταδιακά αλλά σταθερά μέσα στα

χρόνια, με μια άλλη ένταση πια, φαίνεται

κάποιοι να σβήνουν από τα λεξικά των

ανθρώπων τη λέξη «δικαίωμα»

κατατάσσοντας τις λέξεις «αγάπη», «πίστη»,

«ελπίδα», «όραμα», στην καλύτερη

περίπτωση κάτω από τον γενικότερο τίτλο

«Παραμύθια της Χαλιμάς». Υπάρχουν όμως

αναφορές σοβαρών εντύπων που μας

ενημερώνουν ότι οι παραπάνω λέξεις - όροι

είναι επικίνδυνοι για τον άνθρωπο.Είναι όμως η ουσία αυτών των λέξεων που

έθρεψε την ανθρώπινη ψυχή μας και την

σμίλεψε με ομορφιά και σχήμα.

Για να ταξιδεύεις μέσα στη έρημο, και να μη

χάνεσαι βέβαια, πρέπει να μπορείς να διαβάζεις

τα αστέρια, πρέπει να μοιράζεσαι και να

συνεργάζεσαι με τους συνοδοιπόρους σου

κυρίως όμως πρέπει να είσαι σταθερός στο

βήμα σου και στην πορεία σου.

Σε καιρούς πονηρούς και δύσκολους η καρδιά

έχει τον τρόπο και τη γνώση. Σε καιρούς

πονηρούς και δύσκολους κανένας δεν πρέπει

να σου αφαιρέσει το δικαίωμα να θυμάσαι ότι η

αγάπη, η πίστη, η ελπίδα μπορούν να

κρατήσουν το όραμα να προστατεύσουν τη

γνώση.

Κοίτα να δεις, εμένα δε μου αρέσει

καθόλου όπως πάνε τα πράγματα.

Πολιτική πρόταση, άκρως πολιτική. Και το

τι μπορώ να κάνω γι’ αυτό, το ψάχνω

κάθε μέρα ξανά και ξανά, μα αυτά τα λίγα

που έχουν νόημα τα βάζω με πιο πολύ

πάθος στη ζωή μου. Δε θέλω να ακούω

συνεχώς τα στραβά και τα ανάποδα. Τα

καταλαβαίνω με την πρώτη ακρόαση και

αν όχι, η καθημερινότητα μού τα εξηγεί

σταράτα. Να τα αναπαράγω μέχρι να τα

καταλάβουν όσοι έχουν επιλέξει ως

μορφή αντίστασης να εθελοτυφλούν,

μου τρώει χρόνο. Δυστυχώς, θα έρθει η

ώρα να τα καταλάβουμε οι περισσότεροι.

Θέλω να ακούω τα θέλω. Θέλω μια άλλη καθημερινότητα.

Θέλω να βλέπω χαμόγελα. Θέλω να μπορώ να ορίζω τη μέρα

μου. Θέλω να λέω ναι για κάθε ναι μου και όχι για κάθε όχι μου.

Θέλω να θέλω.

Προσγειώνομαι κιόλας πού και πού. Κάπου εκεί στην

παγκόσμια ειρήνη και στη δίκαιη κοινωνία με ίση κατανομή

πλούτου, χάνω λίγο ύψος. Αλλά δεν το βάζω κάτω.

Τρελαίνομαι στην ιδέα ότι δε μπορώ να κάνω κάτι. Το φέρνω

λίγο στα μέτρα μου. Θέλω να αλλάξω ό,τι μπορώ να αλλάξω.

Ό,τι μπορώ, αλλιώς τί νόημα έχει; Με

κοιτάω να δω τίμπορώ! Τίποτα. . . η πρώτη

απάντηση που έρχεται αμέσως. Κάτσε

βρε παιδί μου, τόση προσπάθεια τόσον

καιρό σε αυτόν τον κόσμο, δεν μπορεί,

κάτι θα έχω μάθει, κάτι αξιόλογο.

Ξέρω να παίζω με κανόνες, να

τραγουδάω, να ζωγραφίζω (μετά από

χρόνια τριβή πάνω στα σχολικά βιβλία),

να γράφω, να διαβάζω παραμύθια, να

πιστεύω παραμύθια, να περπατάω, να

χορεύω (καταπληκτικές φιγούρες

ξεφτίλας), να μαγειρεύω, να τρώω με

παρέα, να ακούω τί λέει ο άλλος, να

απαντάω σε αυτά που με ρωτάει. . . Πω πω! Χίλια πράγματα

ξέρω τελικά!

Ε καλά, αυτά τα ξέρουν όλοι. . . Σίγουρα;;; Μα είναι

αυτονόητα. Όχι σε όλους. Κι εγώ μπορώ να τα μεταδώσω σε

όλους; Δύσκολο. Σε έναν; Εύκολο. Αν ήταν άλλος ένας να τα

έδειχνε σε άλλον ένα. . . κι άλλος ένας σε έναν ακόμα. . . Ναι, έτσι

πανεύκολο!!! Γιατί, μπορεί λεφτά να μην υπάρχουν για τον ένα

και τον άλλο λόγο, αλλά η χαρά και η γνώση είναι μεταδοτική. . .

Σοφία Χατζόγλου

Τα όριά μου έχουν γίνει λάστιχο και τα νεύρα μου τσατάλια. Και τρέχω όλη μέρα, να κάνω το

ένα και το άλλο, και όλα με ένα ουφ. Ουφ τώρα κι αυτό. Ουφ, πρέπει κι εκείνο... Τι πρέπει; Μην

κάνεις τίποτα. Άκρως αποφασισμένη κι αποφασιστική, αρχίζω να διαγράφω. Γιατί να κάνω αυτό;

γιατί εκείνο; Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν! Μα... μ’ αρέσει.... το είχα επιλέξει...

Και βρίσκω από την αρχή όλους αυτούς τους λόγους που με έσπρωξαν στην κάθε επιλογή και

τους ζυγίζω, και ξαφνικά το ουφ προσανατολίζεται και πάει εκεί που του ταιριάζει και όχι σε

αυτά που με κάνουν άνθρωπο. Πάει και μπαστακώνεται στα στραβά και τα ανάποδα που

συμβαίνουν κάθε στιγμή γύρω μου.

cuadrados (τετράγωνα), του Quino

ΜΜ ίί λλ αα µµ οο υυ γγ ιι αα οο υυ ττ οο ππ ίί εε ςς

καλύτερα. Να μην ξεκινούν με βάση, το ότι και να

κάνω θ’ αποτύχω. Να μπορούν να δουν το θετικό

γύρω τους και μέσα τους.

Κάποια παιδιά μόχθησαν και μοχθούν σε ιδιαίτερα

δύσκολες συνθήκες. Σ’ αυτά που δυσκολεύονται

έχουμε να τους πούμε ότι μπορούν. Βλέπουν τους

συμμαθητές τους, και τα μεταναστάκια που οι γονείς

τους δεν ξέρουν την Ελληνική γλώσσα να επιμένουν

να κρατηθούν σε ένα άνισο σχολείο που θα ήθελε(?)

να είναι «ίσο» για όλα τα παιδιά...

Το σημαντικό όμως είναι να αισθανθούν ότι είμαστε

μαζί τους. Ότι η συνεργασία στο τραπέζι των

μαθημάτων, στις ομάδες του θεάτρου, των

καλλιτεχνικών, του παιχνιδιού, της μουσικής και της

εκπαιδευτικής βόλτας μαζί τους, κάθε φορά είναι μια

ευκαιρία χαράς και αγωγής, μια ευκαιρία να

αφουγκραστούμε ότι τα πάντα έχουν αξία. Την αξία

των μικρών και σταθερών βημάτων. Την αξία του

άλματος όταν υπάρχει εμπόδιο. Την αξία της

υπομονής. Την αξία του να ξεπερνάμε το θυμό και την

επιθετικότητα. Την αξία της μικρής συγκέντρωσης

που λίγο λίγο κάθε φορά ελαττώνει τη διάσπαση της

ελλειμματικής προσοχής. Την αξία των αριθμών και

του λόγου, του μύθου και της ιστορίας. Την αξία του

να μπορείς να κατανοείς λέξεις και φράσεις από μια

ξένη γλώσσα. Αξίες όπως το να εκφράζεις τα

συναισθήματά σου χωρίς φόβο. Όταν εισπράττεις ένα

χαμόγελο αλλά και ένα «μπράβο» που τόσο το

χρειάζεσαι. Την αξία ότι οι πράξεις έχουν ανάλογες

συνέπειες. Την αξία της απουσίας αλλά και της

παρουσίας. Την αξία της «καλημέρας».

Κώστας B.

Πιστεύω ότι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα,

είναι το μοίρασμα της ζωής με τους άλλους, σε όλα τα

επίπεδα.

Με το μοίρασμα και την ένωση, η λύπη και η άγνοια

διαλύεται και η χαρά και η γνώση αυξάνεται.

Μη ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που

φαίνεται, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και διευρυμένο,

είναι ένα Πνευματικό Ον, που βαδίζει στο δρόμο της

ζωής με υπευθυνότητα, δημιουργικά, σε συνεργασία

με τους άλλους, μέσα από αγάπη, σεβασμό, αλήθεια,

ανταλλαγή και εργατικότητα.

Το παιχνίδι της ζωής είναι ένα θαύμα εκπλήξεων και

αποκαλύψεων τόσο του εαυτού μας όσο και των

άλλων.

Όταν λοιπόν συμμετέχουμε ενεργά στην ζωή μέσα

από αυτή την θέση, ότι όλα τα ανθρώπινα όντα είναι

όμοια και φτιαγμένα από το ίδιο υλικό και τις ίδιες

ανάγκες, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, οικονομική

κατάσταση και ότι για να επιβιώσουμε και να

εξελιχθούμε χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, μέσα

από αγάπη, σεβασμό, συμπόνια, γεναιοδωρία,

κατανόηση, αποδοχή, ελευθερια, τότε η ζωή μας

αποκτάει νόημα, χαρά και πληρότητα.

Συνειδητοποιούμε ότι όλοι είμαστε μία οικογένεια

που ο ένας νοιάζεται για τον άλλον και η εξέλιξη του

ενός είναι εξέλιξη και χαρά για όλους. Και έτσι η ζωή

γίνεται πιο εύκολη και πιο ουσιαστική.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει στους Δρόμους Ζωής, όλοι

είμαστε μια μεγάλη οικογένεια που ο καθένας από

μας προσφέρει αυτό που μπορεί και ξέρει για το καλό

όλων.

‘Όλες οι γενιές ενώνονται και ταξιδεύουν μαζί στο

υπέροχο και δύσκολο ταξίδι της ζωής,

αποκαλύπτοντας το θαύμα που κρύβει ο καθένας

μέσα του.

Εδώ ο φόβος διαλύεται, οι ερωτήσεις βρίσκουν

απαντήσεις, η άγνοια γίνεται γνώση και απελπισία,

ελπίδα. Η ζωή είναι τόσο απλή όταν είμαστε όλοι μαζί.

Στο κέντρο στο Γκάζι, ενώνονται όλες οι γενιές

παιδιών και εθελοντών και όλοι μαζί ρέουμε στο

ποτάμι της ζωής, μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλον.

Το καταπληκτικό είναι να τα βλέπεις να μεγαλώνουν

και να αλλάζουν χρόνο με τον χρόνο, να βγάζουν τις

ικανότητες, τα ταλέντα τους και ότι καλύτερο έχουν

μέσα τους, τα καμαρώνω τόσο πολύ.

Τα πιο λαμπερά χαμόγελα τα έχω δει στους Δρόμους

Ζωής, κι αυτό γιατί το περιβάλλον και το κλίμα «των

Δρόμων Ζωής» αφήνει χώρο, ελευθερία και τους

μαθαίνει νέα πράγματα μέσα από απέραντη αγάπη,

έτσι απλά, τα παιδιά τα αφομοιώνουν, αλλάζουν,

ανθίζουν και μοσχοβολάει ο τόπος.

Τα περισσότερα από τα παιδιά έχουν την μουσική στο

αίμα τους, παίζουν όργανα, τραγουδούν, χορεύουν,

απελευθερώνονται και βελτιώνονται, συντροφιά με

τους εθελοντές, που οι περισσότεροι είναι νέοι και

αφοσιώνονται ολόψυχα στο έργο τους.

Η ζωή είναι ανταλλαγή και αλλαγή, και αυτό είναι

τρόπος ζωής στους Δρόμους Ζωής.

Αγάπες μου ανυπομονώ να φάω τα ζεστά υπέροχα

κουλουράκια σας που θα κάνετε με την καθοδήγηση

της Εύας, να σας απολαύσω στο χορό και στο

τραγούδι, και σας υπόσχομαι ότι και φέτος θα πάμε να

δούμε μερικές εξαιρετικές παραστάσεις στο ΘΕΑΤΡΟ.

Αγαπημένοι μου Κώστα και Μάτα χίλια μπράβο και

ένα μεγάλο ευχαριστώ από όλους μας, η απόδειξη της

ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της αγάπης, του

σεβασμού στην ζωή των άλλων, είναι η παρουσία και

δράση των Δρόμων Ζωής.

Πιστεύω, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς είναι

επιτακτική η ανάγκη να μείνουμε ενωμένοι και όσοι

περισσότεροι γίνεται, σ’ αυτό το κοινό ταξίδι της ζωής

για το καλό όλων μας. Και εξάλλου στα δύσκολα ο

άνθρωπος εκφράζει τις κρυφές δυνάμεις και

ικανότητες του, μη ξεχνάμε ότι η ζωή είναι μεγάλο

δώρο και ακόμη μεγαλύτερο θαύμα.

Με την αγάπη μου και την χαρά της ψυχής μου

Τιτίκα Βλαχοπούλου.

ΜΜ ίί λλ αα µµ οο υυ γγ ιι αα οο υυ ττ οο ππ ίί εε ςς

‘’Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςΔεν θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαιΓια την ειρήνη και το δίκιο’’.

"Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμήπου βρίσκουν μια θέση στη Ζωή των άλλων"

"Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλονείμαστε κιόλας νεκροί"

Γ

Τ

Γιώργος Γάγγας

φωτo: http://nix.ksc.nasa.gov/info?id=MSFC-0300202&orgid=11

Θώµη Μάνδηλα

φωτο: http://www.sxc.hu/photo/749492

Έχει ειπωθεί «αν θέλεις να βοηθήσεις ένα παιδί δεν

λύνεις όλα τα προβλήματά του, υπάρχουν πράγματα

που έχει να κάνει κι αυτό.

Ναι, θέλουμε να δυναμώσουν... να αυτενεργούν...

Τα παρατηρούμε, τα βλέπουμε

πότε πότε νωθρά και πότε

ανήσυχα να στριφογυρίζουν.

Απείθαρχα σβουρίζουν. Την ώρα

που μια καρέκλα αναποδογυρίζει

κι εμείς αντί να «ξινίσουμε τα

μούτρα» ψάχνουμε να βρούμε

την κατανόηση, την αποδοχή,

την υπομονή και την κατάλληλη

ενέργεια για να είμαστε εκεί, μαζί

τους, ένα στήριγμα σταθερό, στα

μαθήματα, στις δραστηριότητες.

Υπάρχουν σ’ αυτή τη μέριμνα μερικές καλές

συμβουλές, όπως:

Να κατανοήσουμε τα όρια μας. Να ζητάμε κι εμείς

βοήθεια όταν νιώθουμε ότι την χρειαζόμαστε. Να

ρωτήσουμε το παιδί τι θα μπορούσε να βοηθήσει

την κατάσταση.

Λένε πως τα παιδιά μπορούν να μάθουν καλύτερα αν

τα ρωτήσουμε.

Μπορεί να το δούμε να ντρέπεται αμήχανα, όμως ο

πιο «διορατικός» ειδικός στο πώς μαθαίνει καλύτερα

ένα παιδί είναι συχνά το ίδιο το παιδί.

Ό,τι και να κάνουν τα παιδιά χρειάζονται βοήθεια για

να βρουν ευχαρίστηση σ’ αυτό που καλούνται να

κάνουν… . Έναν ενθουσιασμό αντί για ανία και φόβο.

Χρειάζονται υπομνήσεις, πρόβες, επαναλήψεις… .

Κατεύθυνση, όρια. Χρειάζονται δομές.

Να τα βοηθήσουμε να

καταρτίζουν τα δικά τους

προγράμματα. Είμαστε

αντιμέτωποι με την

αναβλητικότητα. Να βρούμε

βαλβίδες εκτόνωσης για να

μπορούν σιγά σιγά την

αυτοπαρατήρηση και τον

αυτοσυντονισμό καθώς θα

βγαίνουν από την ένταση.

Τα παιδιά λατρεύουν την

ενθάρρυνση, την εμψύχωση, τον έπαινο. Την απλή

αλλά «χρωματισμένη» γλώσσα. Το νοιώθουν πολύ

καλά όταν εμείς είμαστε αφηρημένοι και

αντισυμβατικοί, έτοιμοι να παίξουμε και να

διασκεδάσουμε. Ας μη ξεχνάμε πως τα παιδιά

λατρεύουν το παιχνίδι κι εμείς, πάλι βοηθοί, για να

οικοδομήσουν δεξιότητες, ώστε να μπορούν, να

παραμένουν συγκεντρωμένοι σε ένα θέμα.

Μας λένε οι ειδικοί: επαναλάβετε, επαναλάβετε,

επαναλάβετε… .. επαγρυπνώντας, για «λαμπερές»

στιγμές.

Κώστας B.

φωτο: http://www.flickr.com/photos/infrogmation/3148575107/

φωτο: http://www.sxc.hu/photo/921440

Θώµη Μάνδηλα

Φέη Τσαλάρη

φωτο: http://freerangestock.com/details.php?gid=56&pid=10087

Από την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς 50

νέοι εθελοντές έχουν έρθει στην οικογένεια

των Δρόμων Ζωής. Τους ευχαριστούμε για την

υποστήριξή και την συμμετοχή τους στην

προσπάθεια.

Στις 1 7 Ιουνίου οι εθελοντές των Δρόμων Ζωής

γιόρτασαν το τέλος μιας ακόμα σχολικής χρονιάς

στο bar Gasol ine. Επίσης στις 1 1 Νοεμβρίου

δόθηκε ακόμα μια ευκαιρία στους εθελοντές και

φίλους να συγκεντρωθούν για μια ακόμα βραδια

στο Gasol ine με τη μουσική επένδυση του

παραγωγού I l ia Katelanos και του DJ Pano Manara.

Τους ευχαριστούμε και τους δύο για τη συμβολή

τους. Τα έσοδα των δύο αυτών εκδηλώσεων

διατέθηκαν στο πρόγραμμα «Φροντίδα» για την

υποστήριξη οικογενειών της ευρύτερης περιοχής

του Γκαζιού με τρόφιμα.

Συμμετείχαμε και φέτος στη Γιορτή του

Εθελοντισμού, η οποία πραγματοποιήθηκε το

Σάββατο 1 9 Σεπτεμβρίου στον πεζοδρομο του

Αποστόλου Παύλου στο Θησείο.

Στις 5 Σεπτεμβρίου το Κέντρο Επικοινωνίας των

Δρόμων Ζωής άνοιξε για μια ακόμα χρονιά τις

πόρτες του σε όλους τους μικρούς φίλους της

ευρύτερης περιοχής˙ έτσι άρχισαν να έρχονται με

τους γονείς τους προκειμένου να εγγραφούν στις

διάφορες δραστηριότητες του Κέντρου.

Με χαρά συμμετείχαμε στο Wonder Festival το

οποίο πραγματοποιήθηκε στις 2 Οκτωβρίου στην

Τεχνόπολη στο Γκάζι, δεδομένου ότι αποτελεί μια

φρέσκια προσέγγιση στο θέμα του εθελοντισμού.

Ευχόμαστε η προσπάθεια της ομάδας του

φεστιβάλ να συνεχιστεί με την ίδια επιτυχία και την

επόμενη χρονιά.

Τον Σεπτέμβριο

ξεκίνησε η

κυκλοφορία του

Newsletter. Όσοι

φίλοι και φίλες

επιθυμούν να το

λαμβάνουν μπορούν

να εγγραφούν σε

αυτό μέσω του site

μας www.dromoi-

zois.gr.

Συνεχίστηκαν τόσο τους θερινούς μήνες όσο και

τους επόμενους οι σταθερές διανομές της

Φροντίδας σε οικογένειες της ευρύτερης περιοχής

του Γκαζιού. Ευχαριστούμε τόσο τους φίλους και

εθελοντές όσο και τους οργανισμούς που

συνέφεραν αυτό το χρονικό διάστημα στην

συγκέντρωση των τροφίμων.

Κατά τους μήνες Οκτώβριο και Νοέμβριο η

παιδαγωγός, εθελόντρια στους Δρόμους Ζωής,

Γιώτα Γιανέλλη οργάνωσε δύο ειδικά σεμινάρια για

τους νέους εθελοντές που κάνουν μαθήματα σε

παιδιά του Δημοτικού με θέμα «Προσεγγίζοντας τις

σχολικές ιδιαιτερότητες των παιδιών του Δημοτικού».

Αντίστοιχα σεμινάρια για τη συγκεκριμένη ομάδα

εθελοντών θα ακολουθήσουν και τους επόμενους

μήνες.

Η Ομάδα των Εκπαιδευτικών και Ψυχαγωγικών

εκδηλώσεων δραστηριοποιήθηκε στο μέγιστο

αυτούς τους μήνες με αποτέλεσμα τα παιδιά να

έχουν συμμετοχή σε διάφορες εκδηλώσεις κυρίως

τα σαββατοκύριακα. Το αναλυτικό πρόγραμμα

των επισκέψεων της ομάδας βρίσκεται

αναρτημένο στην ιστοσελίδα μας.

Η διπλή έλικα του DNA και της αγάπης αποτυπώνεται στοεπίπεδο των δύο διαστάσεων από το σήµα των ∆ρόµων Ζωής.

Το «δ» είναι ο ∆ρόµος, η Πορεία που χαράσσει ο κάθε άνθρωποςπροκειµένου να πετύχει τον στόχο του. Είναι η αγάπη που οφείλει στονεαυτό του για να τον κάνει πνευµατικά ευτυχή.

Το «ζ» είναι η Ζωή, η εξωστρεφής κίνηση, η εκδηλωµένη Αγάπηπρος τους «σηµαντικούς» άλλους.

Με τον τρόπο αυτό το «ζ» και το «δ» εκτυλίσσονται από το Κέντρο προς το έσχατο άκρο σε µιαΠορεία διπλής Αγάπης, σε µία κίνηση εξελικτική.

∆ρόµοι ΖωήςΑστική µη Κερδοσκοπική Εταιρεία

Έδρα:Κανάρη 20, 18538 Πειραιάς.Τηλ.: 210.4516.903

Κέντρο Επικοινωνίας:Γαργητίων 12, ΓκάζιΤηλ.: 2103474218Κιν.: 6977093072email: info@dromoi-zois.grwebsite: www.dromoi-zois.gr

Αρ. Λογαριασµού Εurobank:0026 0076 5002 000 41684