Αμάντα Μιχαλοπούλου - Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη

ΑΜΑΝΤΑ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΞΩ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ

Διηγήματα

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΕΝΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

MIXALOPOULOU_POLYXROMH_Final_Layout 1 05032014 324 ΜΜ Page 5

copy Copyright Αμάντα Μιχαλοπούλου ndash Εκδόσεις Καστανιώτη ΑΕ Αθήνα 2014

Έτος 1ης έκδοσης 1994Έτος νέας συμπληρωμένης έκδοσης 2014

Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτωντου με οποιονδήποτε τρόπο καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του μεοποιον δήποτε τρόπο αναπα ραγωγής έργου λόγου ή τέχνης σύμφωνα με τις διατάξεις του ν21211993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού που κυρώθηκε με το ν 1001975 Επίσηςαπαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειο θεσίας σελιδοποίησης εξωφύλλου και γενικότερα τηςόλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου με φωτοτυπικές ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες με-θόδους σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν 21211993

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ ΑΕΖαλόγγου 11 106 78 Αθήνα 210-3301208 ndash 210-3301327 FAX 210-3842431e-mail infokastaniotiscom

wwwkastaniotiscom

ISBN 978-960-03-5695-3


Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

[ 13 ]

Όπως σπάμε ένα δάχτυλο[ 19 ]

Γαρίδες κοκτέιλ[ 37 ]

Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη[ 45 ]

Έμεινε καθόλου τούρτα[ 63 ]

Κίτρινες πεταλούδες[ 69 ]

Φρέαρ 68[ 85 ]

Τα πόδια μου και το κεφάλι μιας γυναίκας[ 91 ]

Τέρας[ 109 ]

Το τελευταίο όνειρο της γιαγιάς μου[ 117 ]

Πατέρας με σκύλο[ 135 ]



στον Δημήτρη


MIXALOPOULOU_POLYXROMH_Final_Layout 1 05032014 324 ΜΜ 0

Όλα τα παιχνίδια έχουν δικαίωμα να σπάνε

ANTONIO PORCHIAαπό τις Voces



ΠΡΟΛΟΓΟΣ

It rsquos not like his songs are going to simply evaporatebut since the news I can rsquot stop listening to him

on endless shuffle - familiar yes inside me yes which meansI rsquom alive or was depending on when you read this

NICk FlyNNThe day Lou Reed died

Όταν γράφτηκε το laquoΈξω η ζωή είναι πολύχρωμηraquo οΛου Ριντ ζούσε ακόμη Οι στίχοι του laquoΗ ζωή χωρίς ε-σένα είναι σαν να διαβάζεις σανσκριτικά σε ένα άλο-γοraquo ndashτους οποίους ενσωμάτωσα στο βιβλίοndash ήταντμήμα της ζωής μου Μιας ζωής γεμάτης ποίησημουσική και αφόρητη ένταση

Όταν ο Λου Ριντ πέθανε πριν από μερικές εβδομά-δες ήταν σαν να έχασα φίλο Σκέφτηκα πως η νεότη-τά μου χάθηκε ανεπιστρεπτί μαζί με τα σύμβολάτης Και πως ήρθε η ώρα να ξαναβγεί αυτό το εξα-ντλημένο πρώτο βιβλίο που μου πρόσφερε και μια πρώ-τη επιβράβευση στη λογοτεχνία ndash σrsquo αυτό τον τόσο


μοναχικό τόπο όπου οι συγγραφείς ζουν περίκλειστοικαι βγαίνουν πότε πότε για να μιλήσουν με τους ανα-γνώστες τους ή να δεχτούν κάποια διάκριση Σκέ-φτηκα πως το βιβλίο αυτό είκοσι χρόνια μετά τηνπρώτη κυκλοφορία του μπορούσε να εξελιχθεί σεμουσείο της νεότητάς μου Της φιλοδοξίας της οργήςκαι της ματαιοπονίας μου

Η ζωή είναι γεμάτη συμπτώσεις Πριν από λίγεςμέρες είχα την τύχη να δειπνήσω με μια από τις πιοαγαπημένες μου ποιήτριες την Καναδή Ανν ΚάρσονΟ άντρας της σηκώθηκε σε κάποια στιγμή από τοτραπέζι για να μιλήσει στο κινητό με τη Λόρι Άντερ-σον τη σύντροφο του Λου Ριντ Μοιραία η συζήτησηστράφηκε στον laquoΛουraquo όπως τον αποκάλεσαν Είχα-με όλοι διαβάσει το σπαραξικάρδιο κείμενο που δη-μοσίευσε η Άντερσον μετά το θάνατό του και το οποίομε άγγιξε και για προσωπικούς λόγους

Το ζευγάρι γνωρίστηκε το 1992 τη χρονιά πουγνώρισα κι εγώ τον σύντροφό μου Δημήτρη Τσου-μπλέκα Ένα χρόνο μετά ο Δημήτρης με ενθάρρυνε ναγράψω το διήγημα laquoΈξω η ζωή είναι πολύχρωμηraquo ναμη χάσω κι άλλο χρόνο βυθισμένη στη θλίψη και στηναυτολύπηση που νιώθουν οι συγγραφείς πριν γίνουνσυγγραφείς Έστειλα το διήγημα στον λογοτεχνικόδιαγωνισμό του περιοδικού Ρεύματα Χρησιμοποίη-σα μάλιστα το όνομα του Δημήτρη και το επώνυμο



του παππού του Γιόχαν Ρωμανού Η ντροπή και η α-μηχανία για το ατόπημά μου να γράψω κρύφτηκε πί-σω από αυτό το ψευδώνυμο ndash με στήριξε ώσπου ναβρω το όνομα και τη φωνή μου

laquoΕγώ είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλάraquoμου είπε το βράδυ της βράβευσης ο Μένης Κουμα-νταρέας μέλος της κριτικής επιτροπής laquoΈνα αγόριμε τόσο αριστοκρατικό όνομα να γράφει μια ιστορίαγια το παιδί του βενζινάδικουraquo

Το βραβείο γέννησε ευγενικές απαιτήσεις Μπρο-στά σrsquo ένα πάρκινγκ των Εξαρχείων συνάντησα τονΚωστή Παπαγιώργη laquoΈχεις κι άλλα διηγήματαraquoμε ρώτησε laquoΝα βγάλουμε ένα βιβλίοraquo

laquoΈχωraquo του απάντησα ενώ δεν είχα Εκείνα ταχρόνια έγραφα ποιήματα Έγραφα επίσης άρθρα καισυνεντεύξεις στην εφημερίδα Καθημερινή στις πολι-τιστικές σελίδες Τότε συγγραφείς ήταν οι Άλλοι ά-ντρες και γυναίκες με φαντασία και πειθαρχία τουςοποίους επισκεπτόμουν στο σπίτι τους Θαύμαζα καιζήλευα τη βιβλιοθήκη τους τη γραφομηχανή τους

Κάθισα κι έγραψα ταχύτατα τις πρώτες μου ιστο-ρίες στις οποίες νεαροί ήρωες αγωνίζονται να λύσουνζητήματα ταυτότητας Αυτό που με ξαφνιάζει σήμε-ρα είναι η επιμονή τους Γράφουμε αλλιώς όταν είμα-στε νέοι Όσο ζει κανείς μαθαίνει αλλά πληρώνει λύ-τρα ένα μέρος της τρυφερής του αφέλειας

ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΑΓΑΠΗ


Τα διηγήματα αυτού του τόμου μού έμαθαν πολλάγια τη ζωή Ένα βράδυ που έβρεχε δυο γυναίκες πουεμπιστευόμουν τότε μrsquo έβαλαν στο πίσω κάθισμα τουαυτοκινήτου τους και μου είπαν ότι καλύτερα να μηνξαναγράψω ndash δεν τους άρεσαν οι ιστορίες μου Χρόνιαμετά εκείνη η εμβληματική απόπειρα συγγραφικούευνουχισμού γέννησε μια άλλη συλλογή διηγημάτωνμε τίτλο Θα ήθελα στην οποία ξεκαθάριζα μέσω τηςμυθοπλασίας τους λογαριασμούς με ανθρώπους πουθέλουν να σου υποδείξουν πώς να γράφεις πώς να φέ-ρεσαι πώς να ζεις

Μερικές φορές ξεχνάμε τις laquoραφέςraquo μιας ιστορίαςτο σχέδιο στο χαλί που έλεγε ο Χένρι Τζέιμς Δε θαέπρεπε η προσωπική μας ιστορία με τα λαγούμιακαι τις σκαλωσιές της μας κάνει συγγραφείς

Συγγραφείς ωστόσο γινόμαστε κυρίως γράφονταςΌταν ο Θανάσης Καστανιώτης μου ζήτησε (όπως πα-λιά ο Κωστής Παπαγιώργης) να επιλέξω μερικά νέαδιηγήματα γιrsquo αυτή την επανέκδοση σκέφτηκα με τηλογική της αντανάκλασης του καθρέφτη (laquoΘα γίνω οκαθρέφτης σουraquo τραγουδούσε ο Λου Ριντ) Για κάθεπαλιό διήγημα επέλεξα ένα πρόσφατο θεματικά συγ-γενές Η νεανική ζωή ξανά υπό την οπτική γωνία τουμεσήλικα Μου φάνηκε ενδιαφέρον πείραμα

Για την ήσυχη συμφιλίωση με τη μοίρα στο laquoΌ-πως σπάμε ένα δάχτυλοraquo διάλεξα τις laquoΓαρίδες κο-



κτέιλraquo (πρώτη δημοσίευση περιοδικό Officiel καλο-καίρι 2012) Για την ηδονική αναζήτηση τού laquoΈξω ηζωή είναι πολύχρωμηraquo το διήγημα laquoΈμεινε καθόλουτούρταraquo (πρώτη δημοσίευση περιοδικό Lifo 2011)Στην παρακολούθηση μιας γυναίκας από έναν άντραστις laquoΚίτρινες πεταλούδεςraquo αντιπαραθέτω μια άλληπαρακολούθηση στο laquoΦρέαρ 68raquo (πρώτη δημοσίευσηστον τόμο Υπόγειες Ιστορίες έκδοση Athens Voice2008) Την οπτική φαντασίωση στο laquoΤα πόδια μουκαι το κεφάλι μιας γυναίκαςraquo την είδα να επαναλαμ-βάνεται στο αδημοσίευτο laquoΤέραςraquo Και το laquoΤελευ-ταίο όνειρο της γιαγιάς μουraquo το αντιστοίχησα σrsquo ένανέο διήγημα με αυτοβιογραφικές αναφορές ΛέγεταιlaquoΠατέρας με σκύλοraquo

laquoΌλα τα διαστημόπλοια σκαρφαλώνουν στον ου-ρανό τα ιερά βιβλία είναι ορθάνοιχτα οι γιατροί δου-λεύουν μέρα νύχτα αλλά δε θα βρουν ποτέ θεραπείαγια την αγάπηraquo τραγουδούσε ο Λου Ριντ Επί χρόνιατραγουδούσα κι εγώ μαζί του δυνατά και παράφωναΕλπίζω ότι το βιβλίο αυτό κουβαλάει κάτι από εκείνητη μουσική Κι από την αγάπη μου για την αφήγησηndash μια αγάπη αθεράπευτη


Δεκέμβριος 2013


2 ndash Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη



Όπως σπάμε ένα δάχτυλο

ΖΩΝΤΑΝΗ Είμαι ζωντανή Τα δάχτυλά μου μοιά-ζουν με εννιά στρατιωτάκια που κάνουν ασκήσεις

μπροστά στο παράθυρο Στην απέναντι πολυκατοι-κία ένα ξεσκονόπανο με χαιρετάει Το χέρι που ξε-σκονίζει δε φαίνεται Μόνο το ξεσκονόπανο που χο-ρεύει Αν του γυρίσω την πλάτη βλέπω ένα άδειο δω-μάτιο Το ξύλο έχει λακκούβες και τρίζει Πώς θακοιμηθώ εδώ μέσα

Μετακόμισα πριν από τέσσερις ώρες Ή μήπωςπέντε Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν μπήκα στοδωμάτιο ήταν νrsquo αραδιάσω τα καλλυντικά μου στοπάτωμα Τα πολύχρωμα μπουκαλάκια μου δώσανεχρώμα στους καφέ τοίχους Πρέπει να θες νrsquo αυτο-κτονήσεις για να βάψεις ένα δωμάτιο καφέ Τώρα εί-ναι κάπως καλύτερα Λες και το δωμάτιο ήταν μιαγυναίκα χωρίς πούδρα ή σκουλαρίκια που χρειαζό-ταν στολίδια για νrsquo αναδειχθεί η ομορφιά της


Βέβαια αυτή είναι μια πολύ τολμηρή παρομοίωσηγια ένα δωμάτιο δώδεκα τετραγωνικών με αιωρού-μενη κουζίνα και κοινόχρηστο μπάνιο στο διάδρομοΌμως τα ωραία μου μπουκαλάκια το πινέλο τηςπούδρας με βάση από λευκό ελεφαντοστό το νεσεσέρμου με παραστάσεις αγρών παίζουν το ρόλο που σταφυσιολογικά σπίτια αναλαμβάνουν τα κηροπήγια καιοι κουρτίνες Τα καλλυντικά είναι ο οικιακός μου εξο-πλισμός

Τα στόλισα στη σειρά μπροστά στο παράθυροκαι τα χάζευα Έχουν όλα τα χρώματα του ουράνιουτόξου Ακριβώς από πάνω το ουράνιο τόξο συνεχίζε-ται Η υγρασία έχει ζωγραφίσει ένα πολύχρωμο νησίστον τοίχο Αδειάζει άραγε κανείς τις αποσκευές τουμε αξιολογική σειρά Κι αν ναι τότε γιατί δεν έβγαλαπρώτα το βιολί μου από τη θήκη

Πέρασα όλο το πρωί ακούγοντας τον ήχο των βημά-των κάτω απrsquo το παράθυρό μου στη Σεντ Αντρέ ντεζΑρ Κάθισα ακίνητη σαν γιόγκι πάνω στο στρώμακαι σκεφτόμουν πώς θα γίνει ανθρωπινό αυτό το δω-μάτιο Σκεφτόμουν επίσης αν μπορεί να ζήσει σε δώ-δεκα τετραγωνικά ένας άνθρωπος χωρίς να φοβάταιτον εαυτό του Στο μυαλό μου ένα τσουβάλι με ερωτή-σεις Φέρrsquo ειπείν πώς θα πηγαίνω στην τουαλέτα στημέση της νύχτας ή αν θα βρω έναν μασκοφόρο με μα-χαίρι να με περιμένει πίσω απrsquo τη λεκάνη το βράδυ


2


Το χειρότερο το άφησα πίσω μου Νιώθω άδεια καιδυνατή Όπως νιώθει κανείς όταν ξεκινάει από την αρ-χή Ανοιγόκλεισα το μικρό ψυγείο γύρισα την κάνου-λα της βρύσης για να δω πώς τρέχει το νερό Ύστεραέβαλα το ραδιοφωνάκι μου στην πρίζα και ακούστηκεένα προφητικό γαλλικό τραγούδι laquoΣrsquo αγαπώ ούτε ε-γώraquo Έπαιξα με τη βελόνα αλλά παντού ακούγοντανερωτικά τραγούδια Λογικό Είναι 14 ΦεβρουαρίουΔύσκολη μέρα για τους χωρισμένους

Αλλά για τους χωρισμένους όλες οι μέρες είναι δύ-σκολες Αν θέλεις να νιώσεις δυστυχισμένος μπορείςνα πιαστείς από ένα λυπητερό τραγούδι ή από έναχαλασμένο φανάρι στο δρόμο Είναι πανεύκολο νακλάψεις επειδή το λάδι πετιέται από το τηγάνι και σετσουρουφλίζει Αλλά πάντοτε σrsquo αυτές τις περιπτώ-σεις κλαις για δύο λόγους Για το καυτό λάδι και γιατην καυτή αλήθεια

Εγώ τώρα κλαίω επειδή βρέχει και από μια πε-ρίεργη μεταφυσική σύμπτωση ακούγεται το laquoΔεν α-ντέχω τη βροχήraquo από την Τίνα Τάρνερ Κλαίω γλυκάκαι ήσυχα σαν να ξέρω πως η θλίψη θα σταματήσειΣαν να την απολαμβάνω Αν υπήρχε μια κάμερα στοταβάνι θα έδειχνε το στρώμα το κεφάλι μου από πά-νω χωρίς να φαίνονται τα δάκρυά μου ή τα πόδιαμου Σαν κεφάλι βελόνας που περιμένει την κλωστήγια να νιώσει χρήσιμο Στο τέλος η κάμερα θα στα-

ΟΠΩΣ ΣΠΑΜΕ ΕΝΑ ΔΑΧΤΥΛΟ

2


ματούσε μπροστά στο παράθυρο στα παρατεταγμέ-να μπουκαλάκια μου και η εικόνα θα έσβηνε μαζί μετον ήχο της βροχής

Μετακόμισα με το πρώτο φως του ήλιου Οι απο-σκευές μου χώρεσαν στο ταξί Τρεις βαλίτσες μιαπτυσσόμενη ντουλάπα από πλαστικό κομοδίνο βιο-λί ραδιόφωνο και μια χαρτοσακούλα του μπακάλη Οταξιτζής μού άνοιξε την πόρτα ιπποτικά Ύστερα α-κούμπησε το σπίτι μου στο πεζοδρόμιο Το ραδιόφω-νο πάνω στο κομοδίνο δίπλα την ντουλάπα πιο δίπλατις βαλίτσες και τη χαρτοσακούλα στην άκρη το βιο-λί Έμεινα στη μέση του δρόμου μαζί με τα υπάρχο-ντά μου Κάθισα στην άκρη του κομοδίνου για νασκεφτώ την καινούργια μου ζωή Αν περνούσε κανείςεκείνη τη στιγμή θα μπορούσε να μάθει πολλά πράγ-ματα για μένα Όχι τα τυπικά ότι με λένε Δάφνη καιείμαι είκοσι τριών χρονών Αλλά ότι ζω μόνη μουπια με λίγα αντικείμενα και πολλούς φόβους

Οι φόβοι βέβαια δε φαίνονται όταν κάθεσαι στημέση του δρόμου με μισοχαμένο βλέμμα Μόλις όμωςξεκλειδώσεις την πόρτα κι αραδιάσεις τα καλλυντικάστο πάτωμα μόλις αδειάσεις τις βαλίτσες σου και τιςδεις να χάσκουν σαν τρομαγμένο στόμα μόλις ανοί-ξεις το ραδιόφωνο κι ακούσεις τυχαία ένα θλιμμένοτραγούδι οι φόβοι ξυπνούν

Δεν ξέρω να πω τι ακριβώς φοβάμαι Γιrsquo αυτό κι ο


22


φόβος μου σκορπίζεται γύρω γύρω βγαίνει από τοπαράθυρο και φτάνει στο σιντριβάνι του Σεν ΜισέλΟ φόβος μου παίρνει το μετρό για τη Βιλέτ την πα-λιά μου γειτονιά φτάνει στο Κονσερβατουάρ καιμπαίνει στην Αίθουσα του Οργάνου Εκεί έδωσα τιςεξετάσεις για το Prix Ερμήνευσα το κοντσέρτο γιαβιολί του Σιμπέλιους και την πάτησα στις δέκατεςΚόπηκα για δεύτερη χρονιά

Υπάρχουν μερικά υποθετικά ερωτήματα που μεβασανίζουν κι ως τώρα δεν κατάφερα να βρω απά-ντηση Για παράδειγμα Αν περνούσα στο Prix θα έ-παιζα τώρα το Ελεγειακό Τρίο του Ραχμάνινοφ μαζίμε την Ιζαμπέλ και τον Ραούλ Θα έκανα περιοδείεςστην Αφρική όπως ο Εμανιέλ κι ύστερα θα έγραφακαρτποστάλ στον Πέτρο και στη Λία από την πισίνατου ξενοδοχείου Θα ήμουν ακόμη μαζί με τον Τρι-στάν Απαντήστε μου καλοί μου τοίχοι απαντήστεμου Θα ήμουν ακόμη μαζί με τον Τριστάν Αν θα ή-μουν ας ακουστεί τώρα μια κραυγή από το δρόμο

Πόσο με βασανίζουν οι δέκα ζωές που θα μπορού-σα να έχω ζήσει αν ξυπνούσα πιο νωρίς ένα πρωί Ανας πούμε η Ιζαμπέλ δεν είχε τα γενέθλιά της τονΝοέμβριο Ή αν τα είχε και δεν τα γιόρταζε Ή αν ταγιόρταζε την Τρίτη ή την Πέμπτη κι όχι την Τετάρτηπου ο Τριστάν λείπει στο Μπορντό Ή αν τα γιόρταζεεκείνη τη μέρα αλλά ένας τρομερός πονοκέφαλος με


2


είχε αναγκάσει να γυρίσω στο σπίτι μου νωρίς Πρινμου στήσει καρτέρι ο Χρυσοδάχτυλος

Είχε χωθεί στη μικρή πόρτα δίπλα στην είσοδοσrsquo εκείνη τη μαύρη τρύπα που πάντα φοβόμουν ΟΡαούλ με είχε φέρει με το αυτοκίνητο κι επειδή ήξερεπόσο φοβάμαι μαρσάριζε για να μου δείξει πως είναιεκεί πως δεν είμαι μόνη μου Ο Χρυσοδάχτυλος πε-τάχτηκε απrsquo την κρυψώνα του τη στιγμή που το α-σανσέρ έφτασε στο ισόγειο Με το ένα χέρι με αγκά-λιασε από πίσω Με το άλλο κρατούσε το μαχαίριτου Γιαπωνέζικο λένε οι αστυνομικοί με διπλή λά-μα Μέχρι να πω laquoΡαούλraquo είχε κόψει το δείκτη τουδεξιού μου χεριού

Ο Χρυσοδάχτυλος καταζητείται ακόμη Τους τε-λευταίους έξι μήνες έχει κόψει δεκαεφτά δάχτυλαμουσικών Τρία το μήνα Τη στήνει φαίνεται έξω απrsquoτο Κονσερβατουάρ παρακολουθεί τα θύματά του καιχτυπάει αργά το βράδυ Με σύστημα Τα παιδιά λένεπως είναι το φάντασμα του πιανίστα Πάουλ Βίτκεν-στάιν που έχασε το χέρι του στον Πρώτο παγκόσμιοπόλεμο και τώρα παίρνει την εκδίκησή του Δεν πι-στεύω στα φαντάσματα Ο Χρυσοδάχτυλος είναι έναςανώμαλος που μαζεύει δάχτυλα και φτιάχνει κολιέ Ήένας ατάλαντος μουσικός που τον κόψανε τρεις φορέςστο Prix και δεν μπορεί να συνεχίσει τις σπουδές τουΑναρωτιέμαι τι να έχει κάνει τα δάχτυλά μας


2


Τα σκέφτομαι όλα μαζί σrsquo ένα συρτάρι κομοδίνουΔάχτυλα λεπτά και χοντρά Με φαγωμένα νύχια καιπαρανυχίδες Με άσπρα σημαδάκια από την έλλειψηασβεστίου και κάλους από το δοξάρι Τα βλέπω ευθυ-γραμμισμένα στο σκοτάδι ακίνητα Τα ίδια δάχτυλαπου χάιδευαν ή χώνονταν στη μύτη ή έδειχναν τοφεγγάρι είναι τώρα νεκρά και σαπισμένα

Παρατηρώ μέσα στο μετρό τους ανθρώπους που έ-χουν δέκα δάχτυλα Τα σταυρώνουν ή τα χτυπούν πά-νω στο χαρτοφύλακα σαν να παίζουν μουσική Μερι-κές φορές δείχνουν με το δείκτη μια σειρά στο βιβλίοτους ή κόβουν το εισιτήριό τους σε μικρά κομμάτιακαι το πετούν ψίχουλο ψίχουλο σε αόρατα περιστέριαΟι μαύρες με τις παράξενες φωλιές πουλιών στα μαλ-λιά τους παίζουν στα δάχτυλα την αλυσίδα του λαι-μού Κι οι ερωτευμένοι αγγίζουν με νόημα τις μεμ-βράνες ανάμεσα στα δάχτυλα Όταν το μετρό τρέχειμε θόρυβο στα υπόγεια του Παρισιού και οι φωνέςτων ανθρώπων δεν ακούγονται την ώρα που περιγρά-φουν βάσανα ή λένε ανέκδοτα τα δάχτυλά τους πλέ-κουν έναν φανταστικό ιστό αράχνης Λένε μια ολό-κληρη ιστορία Εγώ ξέρω μόνο τα εννιά δέκατα της ι-στορίας αυτής

Έχω γνωρίσει άλλη μια κοπέλα με εννιά δάχτυλαΤη λένε Σίμπιλα και ήρθε από τη Βοσνία για να γλυ-τώσει από τις βόμβες Συναντηθήκαμε τον Δεκέμβρη


2


στη γέφυρα μπροστά στην κεντρική πύλη Εκείνηερχόταν εγώ έφευγα και την ώρα που διασταυρωθή-καμε άρχισαν να πέφτουν χοντρές ψιχάλες Είδα τοχέρι της τυλιγμένο σε γάζες Δέκα σκέφτηκα Εγώήμουν το νούμερο εννιά

Η Σίμπιλα το πήρε πολύ βαριά Είναι μικρή δε-κάξι χρονών Παιδί θαύμα στο πιάνο Την είχα ακού-σει μια φορά στη Σεν Λουί αν λrsquoΙλ και είχα ζηλέψειπολύ το παίξιμό της Μια άλλη φορά πάλι είχε δώσειένα ρεσιτάλ για τη φιλία των βαλκανικών λαών Κοι-τούσε πολύ ψηλά στο ταβάνι κι έπαιζε σπουδές τουΣοπέν λες και ήταν μινουέτα του Μότσαρτ Τώρα έ-χει βυθιστεί σε μελαγχολία Όταν τη βλέπω καμιάφορά στο laquoΟρλόζraquo να πιάνει το φλιτζάνι της με τέσ-σερα δάχτυλα κάθομαι δίπλα της και της λέω ιστο-ρίες Ότι ο Ραβέλ και ο Σκριάμπιν έγραψαν ολόκληρακοντσέρτα για αριστερό χέρι ότι ο Σούμαν στράφηκεστη σύνθεση εξαιτίας του χεριού του laquoΚι εγώ δε θαξαναπαίξω το Τρίτο Κοντσέρτο του Ραχμάνινοφraquoμου λέει με παράπονο laquoΧρειάζεται όχι δέκα αλλά έ-ντεκα δάχτυλαraquo

laquoΑν έμενες στη Βοσνίαraquo της απαντώ laquoμπορεί νασου είχαν κόψει όλα τα δάχτυλα τώραraquo Κι έτσι κά-πως ηρεμεί Κοιτάμε κι οι δυο έξω απrsquo το τζάμι τουςπεραστικούς που κρατάνε τις τσάντες τους σφιχτάμε δέκα δάχτυλα Αλλά εγώ από μέσα μου τρέμω


2


Κατά βάθος η Σίμπιλα έχει δίκιο που θυμώνειΝόμιζε πως μπορούσε να προγραμματίσει τη ζωήτης αλλά έκανε λάθος Κανείς δεν προγραμματίζειτη ζωή του απολύτως Ας πάρουμε τη δική μου ζωήΗ κόρη ενός βιολιστή το μόνο που μπορεί να κάνει εί-ναι να παίξει καλύτερο βιολί απrsquo τον πατέρα της Με-λετούσα με τις ώρες δεν πήγαινα ποτέ σε μπαρ νrsquo α-κούσω βέβηλη μουσική ούτε είχα φίλους Μόνο τοβιολί μου Ακόμη και στο Παρίσι ήμουν μόνη μουΚανείς δε με πλησίαζε γιατί φαίνεται πως η μοναξιάήταν γραμμένη στο μέτωπό μου Μέχρι που γνώρισατον Τριστάν στο πατάρι του laquoΟρλόζraquo Καθόταν δίπλαστο τραπέζι του μπιλιάρδου με τον Εμανιέλ και τονΡαούλ κι έπαιζαν εβραϊκές μελωδίες Πρώτα ερωτεύ-τηκαν τα βιολιά μας και μετά εμείς Μελετούσαμεμαζί στο δωμάτιό του που το είχε μονώσει με χάρτι-νες αβγοθήκες Όταν τελειώναμε το διάβασμα ουρ-λιάζαμε για να εκτονωθούμε και κανείς δε μας άκου-γε laquoΦαντάσου πόσες κότες πόσα αβγά για να έχου-με εμείς τέτοια ηχομόνωσηraquo μου έλεγε και μrsquo έριχνεστο κρεβάτι Την άνοιξη που μας πέρασε αποφασίσα-με επιτέλους να συγκατοικήσουμε Μπορούσα πια ναμελετώ ελεύθερα για το Prix χωρίς να μου χτυπάνεοι γείτονες τους τοίχους

Ο Απρίλης κύλησε γρήγορα κι ο Μάης λαχανιασμέ-να Μια μέρα μασουλούσα τις πλαστικές μου πατάτες


2


σrsquo ένα χαμπουργκεράδικο Τις έκοβα σε μικρές φέτεςμε τα δόντια μου και τις έλιωνα στον ουρανίσκο μουσαν να ήταν κουνούπια Δίπλα μου καθόταν ένα αγόρικι ένα κορίτσι που μιλούσαν ελληνικά Εκείνος της έ-λεγε ότι το χάμπουργκερ είναι σαν να πηγαίνεις στιςπουτάνες Δε σε νοιάζει πού θα βάλεις το πουλί σουκαι μετά σιχαίνεσαι τον εαυτό σου Από την γκριμά-τσα αηδίας που έκανα μάντεψαν την εθνικότητά μουΈτσι γνώρισα τον Πέτρο και τη Λία απολωλότα πρό-βατα του Κονσερβατουάρ που έπαιζαν ροκ Πρότειναννα με κεράσουν κρέπα για να εξιλεωθούν Δέχτηκα

Αχ να είχα και τώρα μια κρέπα Το στομάχι μουέχει δεθεί κόμπος από την πείνα Ψαχουλεύω τη χαρ-τοσακούλα μου Μια κονσέρβα ντομάτα φρυγανιέςκαι κατεψυγμένος πουρές σπανάκι Αποψυγμένοςπουρές τόσες ώρες έξω απrsquo το ψυγείο Ανοίγω το φα-κελάκι Αντί για σπανάκι κάτι πράσινες παστίλιεςΕλπίζω να λιώνουν στην κατσαρόλα και να μη φάωσαν αστροναύτης σπανάκι σε χάπια Βγάζω ένα αρα-χνιασμένο τηγάνι απrsquo το ντουλάπι Καταστρέφω τηναραχνοφωλιά με μια κουτάλα Η αράχνη τρέχει φοβι-σμένη να βρει μια άλλη άστεγη φίλη της κάτω απrsquo τηνπιατοθήκη

Έτσι έτρεχα κι εγώ να βρω τον Πέτρο και τη Λίαόταν ο Τριστάν έλειπε στο Μπορντό Τα παιδιά μεπήρανε μαζί τους σε μια συναυλία των Μάνο Νέγκρα


2


και σrsquo ένα ρέιβ πάρτι στον Σηκουάνα Μου γνώρισανπερίεργους τύπους ξυρισμένους γουλί με κρίκους στημύτη Μια μέρα πήγαμε οι τρεις μας εκδρομή Ο Τρι-στάν ήταν πάλι στο Μπορντό παρέδιδε μαθήματα σrsquoένα ωδείο δυο φορές την εβδομάδα Ο Πέτρος μας έ-βαλε σrsquo ένα άσπρο Βόλβο με κόκκινα δερμάτινα καθί-σματα και μας πήγε στην Ντοβίλ Το κασετόφωνο έ-παιζε συνέχεια τραγούδια που δεν ήξερα Μια άγνω-στη μουσική Μου έλεγαν τα ονόματα Κατ ΣτίβενςΡόλινγκ Στόουνς Άνιμαλς Ανάλογα με το τραγούδιάλλαζε η διάθεσή μου Κοιτούσα από το παράθυρο τιςλεύκες και δεν ήθελα να μου μιλάει κανείς Η μουσικήμε ζύμωνε Μrsquo έκανε να χαίρομαι και να λυπάμαι χω-ρίς λόγο Ο Λου Ριντ τραγουδούσε laquoΗ ζωή χωρίς εσέ-να είναι σαν να διαβάζεις σανσκριτικά σrsquo ένα άλογοraquoΑυτή λοιπόν ήταν η βέβηλη μουσική

Ο πατέρας μου έλεγε ότι η ροκ είναι εύκολη Ότιμπορεί να τη γράψει ο καθένας και ότι δεν προσφέρειανάταση στην ψυχή Είναι τόσο άδικος Όταν γράψα-με το πρώτο μας τραγούδι με τον Πέτρο και τη Λίαη ψυχή μου έκανε το πιο μακρύ της ταξίδι έξω απrsquo τοσώμα Ο τίτλος του ήταν laquoΝερωμένο κρασίraquo και μι-λούσε για ένα ποτήρι που ξεχειλίζει με δάκρυα laquoΌ-ποιος πιει αυτό το ποτόraquo λέει το τραγούδι μαςlaquoμπορεί να θυμηθεί την πρώτη μέρα του πρώτου κα-λοκαιριού της ζωής τουraquo


2


Πήρα την απόφασή μου με δέκα δάχτυλα Κι όμωςμερικά βράδια που ο Τριστάν μου γυρνούσε την πλά-τη ρωτούσα τον εαυτό μου Κι αν εγκατέλειψες τοΚονσερβατουάρ εξαιτίας του Χρυσοδάχτυλου Γιατίάφησες την κλασική μουσική Γιατί Μίλα

Την άφησα λίγο πριν δώσω εξετάσεις για το Prixστις 3 Ιουνίου Ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα μαζίμε τα παιδιά Το σπίτι τους ήταν δίπλα στο Κονσερ-βατουάρ Περνούσα για καφέ στα διαλείμματα καιξεφύλλιζα περιοδικά με ηλεκτρικές κιθάρες Εκείνητη μέρα ο Πέτρος καθόταν στο τραπέζι της κουζίναςκι έπαιζε κιθάρα τόσο μαλακά που νόμιζες πως οιχορδές ήταν αόρατες Η Λία τραγουδούσε και σούρω-νε τα μακαρόνια Κατάλαβα πως η μουσική βρισκό-ταν μέσα στη ζωή τους Ενώ για τον Τριστάν και γιαμένα η μουσική ήταν πρόβα μπροστά στο αναλόγιουπακοή στις νότες Αποφάσισα να σπάσω την πει-θαρχία τόσων χρόνων όπως σπάμε ένα δάχτυλο Έ-βγαλα το βιολί μου από τη θήκη κι ακολούθησα τηφωνή της Λίας Στην αρχή γιατί μετά το δοξάρι μουαπειλούσε όλες τις γωνίες του ταβανιού Κάτι μετα-κινήθηκε μέσα μου laquoΜπράβο Γκραπελίraquo ούρλιαξεο Πέτρος κι άρχισε να χειροκροτά μανιασμένα

Από εκείνο το απόγευμα άρχισε το κρυφό σχολειόΣυναντούσα τον Πέτρο και τη Λία όταν ο Τριστάν έ-λειπε Γράφαμε στίχους κάναμε την ενορχήστρωση



και πίναμε κρασί σε ποτήρια ούζου Αλλά οι παράλ-ληλες σχέσεις δεν κρατάνε πολύ αν δεν είσαι σχιζοει-δής προσωπικότητα Αρχίσαμε να διαφωνούμε μετον Τριστάν σε θέματα ερμηνείας Μου έκανε συνε-χώς παρατηρήσεις

laquoΜην κουνιέσαι τόσο Ο ήχος σου δεν είναι ομοιο-γενήςraquo

laquoΔεν είμαι άγαλμα Τριστάν Άνθρωπος είμαιraquoΜετά την αποτυχία μου στο Prix ο Τριστάν έγινε

ακόμη πιο αυστηρός Εκείνος πέρασε πρώτος και αι-σθανόταν κατά κάποιον τρόπο ότι ντρόπιασα την οι-κογένεια Άρχισε να με ταπεινώνει μπροστά στονΡαούλ και τον Εμανιέλ laquoΗ Δάφνη έχει χάσει την ι-σορροπία τηςraquo έλεγε laquoΣοβαρολογώ Δεν ελέγχει τοσώμα της ούτε το μυαλό τηςraquo

Το βράδυ που επέστρεψε από το Μπορντό και μεβρήκε στο νοσοκομείο με εννιά δάχτυλα ξέχασε τιςβαθμολογίες Για τρεις μέρες με χάιδευε και με να-νούριζε σαν να ήμουν πληγωμένο σπουργίτι Μόλις έ-θρεψε η πληγή μου άρχισε πάλι τις κακίες

Είχα σκοπό να του ανακοινώσω με διπλωματία τημυστική μου ζωή και τις αποφάσεις μου Ήθελα νασιγουρευτώ πρώτα απόλυτα να μην τρέμει η φωνήμου Αλλά μια μέρα μrsquo έπιασε στα πράσα Γύρισε πιονωρίς απrsquo το Μπορντό Δεν άκουσα το κλειδί ούτε ταβήματά του Έπαιζα την laquoΤρικυμία στο ποτήρι μουraquo



ήμουν στο σόλο laquoΤρελάθηκεςraquo ούρλιαξε και τα μά-τια του στένεψαν Σαν να με είχε πιάσει στο κρεβάτιμε άλλον άντρα

Τώρα σχεδιάζω τα μάτια του με το κουτάλι πάνωστον αχνιστό πουρέ Τα τρώω ένα ένα και νιώθω πα-ρηγοριά στο στομάχι Καταπίνω γρήγορα όσο είναιζεστό για να μην καταλαβαίνω τη γεύση Θα μπορού-σα να τρώω δάκρυα ή κύβο χορταρικών ή βρασμέναφύλλα δάφνης Θα μπορούσα να τρώω το βιολί μου

Αλλά όχι το βιολί μου είναι δίπλα μου στέκεταιδιακριτικό και αμίλητο στον τοίχο Δε φταίει σε τίπο-τα Ούτε κι εγώ φταίω Όλοι όμως με κοίταζαν σανεγκληματία όταν διαδόθηκε η είδηση laquoΗ Δάφνη παί-ζει ροκraquo σταυρώστε την Ο Τριστάν αισθανόταν κε-ρατωμένος λες και η μουσική μου ήταν ένας άντραςμε φαρδείς ώμους που ερχόταν κάθε βράδυ στο Κον-σερβατουάρ και μrsquo έπιανε αγκαζέ Κοιτούσε με ανη-συχία το σημάδι της μαντονιέρας στο λαιμό μου σαννα πίστευε πως η μελανιά ήταν πιπίλισμα κάποιου α-νταγωνιστή Ήμουν γιrsquo αυτόν ένα ηφαίστειο εν ενερ-γεία και φοβόταν τη λάβα που θα ξεχείλιζε

Προσπάθησα πολλές φορές να του εξηγήσω τουδιάβασα το laquoΝερωμένο κρασίraquo του είπα πως χωρίςνα ξέρω πώς και γιατί κάτι μετακινήθηκε μέσα μουγια πάντα laquoΓια πάνταraquo επέμεινε laquoΜπορεί να σουπεράσειraquo


2


laquoΔεν είμαι άρρωστη Τριστάν Είμαι διαφορετικήΑλλάζουν οι άνθρωποιraquo Φαίνεται όμως πως οι άν-θρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες σrsquo εκείνουςπου αλλάζουν και σrsquo εκείνους που παρατηρούν έντρο-μοι τις αλλαγές Ο Τριστάν μου είπε να βρω άλλοσπίτι αφού δε χρειάζομαι πια τις αβγοθήκες του

Ορίστε το βρήκα Είναι μικρό και βρόμικο έχει α-ράχνες στις γωνίες και μπάνιο στο διάδρομο Πρέπεινα σηκώνομαι μες στη νύχτα και να ντύνομαι για ένακατούρημα μερικών δευτερολέπτων Τη συνέχεια τηνξέρω θα χάνω τον ύπνο μου και θα κοιτάζω το ταβά-νι μέχρι να ξημερώσει θrsquo ακούω το πάτωμα να τρίζεικαι θα νομίζω πως έρχεται ο Χρυσοδάχτυλος Από ε-κείνο το βράδυ δεν έχω ξανακοιμηθεί μόνη μου Τοπρωί παρηγορώ τη Σίμπιλα το βράδυ βλέπω εφιάλ-τες Ο Χρυσοδάχτυλος έρχεται προς το μέρος μου μrsquoένα βιολί αντί για κεφάλι Μετά σκύβει τα τάστα γί-νονται μαχαίρι Ξυπνάω ιδρωμένη και κοιτάζω το χέ-ρι μου με τις ώρες Έχει θρέψει η πληγή κι έχει ξεπη-δήσει ένα μικρό ομοίωμα δαχτύλου καμπουριασμέ-νο Μια ροζ κάμπια

Από μικρή φοβόμουν ότι θα μου συμβεί κάποιοκακό Ότι θα με χτυπήσει ένα αυτοκίνητο ας πούμεΚάθε βράδυ γύριζα στο σπίτι μου τρέχοντας Έπαιρ-να τα κλαδιά των δέντρων για επιδειξίες και τις σκιέςγια βιαστές Φανταζόμουν ότι κάποιος θα μου φράξει


ndash Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη


το στόμα την ώρα που βγαίνω απrsquo το μετρό και θαμου χώσει ένα σουγιά στο στομάχι Δεν αξίζει να φο-βάσαι από πριν Μου το δίδαξε ο Χρυσοδάχτυλος

Αν τον είχα μπροστά μου τώρα θα του έβαζα ναπιει λίγο κρασί για να χαλαρώσει Θα τον ρωτούσαγιατί κόβει τα δάχτυλα των ανθρώπων Ειδικά τωνμουσικών που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς δάχτυ-λα Θα του έλεγα πως το δοξάρι έχει γίνει πιο βαρύασήκωτο Ύστερα θα του έκοβα όλα τα δάχτυλα στησειρά με το μαχαίρι της κουζίνας

Χαζομάρες Δε θα κατάφερνα ποτέ να κόψω έναδάχτυλο Ούτε να κάνω κακό σε άνθρωπο Με τομυαλό μπορώ να κάνω τα χειρότερα εγκλήματα Όχιμε τα χέρια Τον Τριστάν θα ήθελα να τον ρίξω απότον πύργο του Μονπαρνάς και να τον βλέπω να πέ-φτει αργά σαν άψυχη κούκλα Αλλά προχτές που τονείδα στο laquoΟρλόζraquo τον φίλησα τέσσερις φορές στα μά-γουλα σαν άψογη Γαλλίδα

Ο Πέτρος λέει να φύγουμε για λίγο απrsquo το ΠαρίσιΝα πάμε στο Ανσί για να δούμε ένα παράξενο κτήριομέσα στη λίμνη που μοιάζει με φάλαινα Η Λία επι-μένει να ονομάσουμε το συγκρότημά μας laquoΕννιά Δά-χτυλαraquo και μου χαϊδεύει συνέχεια τα μαλλιά Υπολο-γίζει μάλλον ότι όλος ο πόνος συγκεντρώνεται εκεί ε-νώ στην πραγματικότητα έχει κατασκηνώσει για πά-ντα κοντά στο στομάχι Ο στομαχόπονος φταίει που



δεν αποφασίζω να συγυρίσω αυτό το αχούρι Έχωκουβαριαστεί στο στρώμα και κοιτάζω το δωμάτιοπλάγια Κοντεύω να πιστέψω ότι το παράθυρο είναιστο πάτωμα και η απέναντι πολυκατοικία βουλιάζεισε μια καταπακτή

Νομίζω πως θα κοιμηθώ Ακούω κορναρίσματα α-πό το δρόμο και νιώθω σιγουριά Δεν είμαι μόνη μουΟι άνθρωποι που βρίζονται αυτή τη στιγμή κάτω απrsquoτο μπαλκόνι μπορούν να με σώσουν Στρώνω τα τσα-λακωμένα μου σεντόνια κι αφήνω τη μουσική να παί-ζει Ο Λέοναρντ Κοέν με νανουρίζει laquoΌλα τα διαστη-μόπλοια σκαρφαλώνουν στον ουρανό τα ιερά βιβλίαείναι ορθάνοιχτα οι γιατροί δουλεύουν μέρα νύχτααλλά δε θα βρουν ποτέ θεραπεία για την αγάπηraquo Σεκάνει να πιστεύεις πως αυτή είναι η αλήθεια Μέχρι νατελειώσει το τραγούδι Μετά βγαίνει αληθινό το επό-μενο τραγούδι και μετά το επόμενο Αυτό θέλω κι ε-γώ Να γράψω τραγούδια που θα κάνουν τους ανθρώ-πους να ελπίζουν Δεν πειράζει αν μετά παρασυρθούναπό τη ζωή τους και ξεχάσουν Για λίγο έστω για λί-γο θα μrsquo ακούσουν προσεχτικά και δε θα τους νοιάζειπόσα δάχτυλα έχουν Πόσα βάσανα Αν είναι έξυπνοι ήμόνοι Από το κεφάλι της βελόνας τους θα περάσει μιακλωστή που θα ράψει όλους τους φόβους



copy Copyright Αμάντα Μιχαλοπούλου ndash Εκδόσεις Καστανιώτη ΑΕ Αθήνα 2014

Έτος 1ης έκδοσης 1994Έτος νέας συμπληρωμένης έκδοσης 2014

Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτωντου με οποιονδήποτε τρόπο καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του μεοποιον δήποτε τρόπο αναπα ραγωγής έργου λόγου ή τέχνης σύμφωνα με τις διατάξεις του ν21211993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού που κυρώθηκε με το ν 1001975 Επίσηςαπαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειο θεσίας σελιδοποίησης εξωφύλλου και γενικότερα τηςόλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου με φωτοτυπικές ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες με-θόδους σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν 21211993

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ ΑΕΖαλόγγου 11 106 78 Αθήνα 210-3301208 ndash 210-3301327 FAX 210-3842431e-mail infokastaniotiscom

wwwkastaniotiscom

ISBN 978-960-03-5695-3



ΠΡΟΛΟΓΟΣ

[ 13 ]






Φρέαρ 68[ 85 ]


Τέρας[ 109 ]












ΠΡΟΛΟΓΟΣ










































2






2







22






2






2






2






2





2






2





2




















2



















ΠΡΟΛΟΓΟΣ

[ 13 ]






Φρέαρ 68[ 85 ]


Τέρας[ 109 ]












ΠΡΟΛΟΓΟΣ










































2






2







22






2






2






2






2





2






2





2




















2


























ΠΡΟΛΟΓΟΣ










































2






2







22






2






2






2






2





2






2





2




















2





















































2






2







22






2






2






2






2





2






2





2




















2






















2







22






2






2






2






2





2






2





2




















2























22






2






2






2






2





2






2





2




















2






















2






2






2






2





2






2





2




















2






















2






2






2





2






2





2




















2






















2






2





2






2





2




















2






















2





2






2





2




















2





















2






2





2




















2






















2





2




















2





















2




















2




































2


















Αμάντα Μιχαλοπούλου - Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη

Documents

Transcript of Αμάντα Μιχαλοπούλου - Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη