«Η ζωή είναι μια συνεχής προσπάθεια» ISBN 978-960-9611-01-5

Γεώργιος Σωκράτους Καραμπατέας

Πτυχιούχος Θεολογίας-Φιλοσοφίας Εκπαιδευτικός τ. καθηγητής 1ου Λυκείου Σπάρτης

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

«Η ζωή είναι μια συνεχής προσπάθεια»

«Άνοιξε την καρδιά σου

στην καρδιά του κόσμου

και στοχάσου.

Έτσι γίνεσαι ποιητής»

Γ.Σ.Κ

ΑΘΗΝΑ 2010


Πτυχιούχος Θεολογίας-Φιλοσοφίας

Εκπαιδευτικός τ. καθηγητής 1ου Λυκείου Σπάρτης

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

«Η ζωή είναι μια συνεχής προσπάθεια»

«Άνοιξε την καρδιά σου

στην καρδιά του κόσμου

και στοχάσου.

Έτσι γίνεσαι ποιητής»

Γ.Σ.Κ

ΑΘΗΝΑ 2010

Επιτρέπεται η ανατύπωση και σε φωτοαντίγραφα

ISBN 978-960-9611-01-5

Κάθε γνήσιο αντίτυπο

φέρει την υπογραφή του συγγραφέα


Καθηγητής

Μπισκίνη 53 Ζωγράφου Αττικής

Τ.Κ. 157 71

Τηλ. 210 7783437, 27310 36218, 27210 98429

Βιογραφικό Σημείωμα

Ο Γεώργιος Σωκράτους Καραμπατέας, το τρίτο εκ των πέντε (3 άρρενα και 2 θήλεα)

τέκνων του Σωκράτους Παναγ. Καραμπατέα και της Ποτίτσας (Παναγιώτας) Σωκρ.

Καραμπατέα (το γένος Γεωργίου Καραμανέα), γεννήθηκε το έτος 1934 (16 Φεβρουα-

ρίου) στον οικισμό Χώρα του Κέντρου (Γαϊτσές), Δήμου Αβίας, Δυτικής Μάνης, του

Νομού Μεσσηνίας.

Φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο του χωριού του και στο Β' Δημοτικό σχολείο Καλα-

μάτας. Τέλειωσε το οκτατάξιο Γυμνάσιο Καλαμάτας και σπούδασε Θεολογία στην Α-

θήνα με υποτροφία της Μητρόπολης Γυθείου, για το 1° έτος, του Συμβουλίου των Εκ-

κλησιών, για το 2° έτος και του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.) για τα τρία

έτη, ως αριστεύσας στις εξετάσεις του 1ου

έτους σπουδών. Υπηρέτησε κανονικά τη θη-

τεία του (με εξαίρετον διαγωγήν) στο Ναύπλιο (Μηχανικό) επί ένα έτος ως προστάτης

της πατρικής του οικογένειας. Εργάσθηκε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ως δάσκα-

λος των Θρησκευτικών και Ιστορικών μαθημάτων, ως σύμβουλος του σχολικού επαγ-

γελματικού προσανατολισμού (με ειδική εκπαίδευση σε εξάμηνο σεμινάριο) και ως

μαθηματικός στις Γυμνασιακές τάξεις (λόγω έλλειψης Μαθηματικού πτυχιούχου). Υ-

πηρέτησε στα σχολεία: Γυμνάσιο Σιδηροκάστρου Μεσσηνίας, Γυμνάσιο Γερακίου Λα-

κωνίας, Λύκειο και Γυμνάσιο Ξηροκαμπίου Λακωνίας, Γυμνάσιο και Λύκειο Γαργα-

λιάνων Μεσσηνίας, Α', Β', Γ' Γυμνάσια Σπάρτης και Α', Β' Λύκεια Σπάρτης. Με διακο-

πές (λόγω υπηρεσιακών αναγκών) από του έτους 1968 μέχρι το έτος 1997, όπου έλαβε

τη σύνταξή του, υπηρέτησε στο Α' Λύκειο Σπάρτης. Στο διάστημα της υπηρεσίας του

(1981) έλαβε το πτυχίο της Φιλοσοφίας (Τμήμα Φιλοσοφίας) από το Πανεπιστήμιο

Αθηνών. Στα έτη 1963-64 εργάσθηκε ως λαϊκός ιεροκήρυκας της Αποστολικής Διακο-

νίας στη Μητρόπολη Μονεμβασίας και Σπάρτης με σύμβαση ορισμένου χρόνου. Με τη

σύζυγο του Ποτούλα (το γένος Πετρ. Πικάκη) δασκάλα, έγινε πατέρας δύο τέκνων:

Σωκράτους και Φιλάνθης.

Έχει δημοσιεύσει: έξι ποιητικές συλλογές (σύνολον 872 ποιήματα), μία μελέτη (επι-

σήμανση) στον αθλητισμό (δίπλωμα ευρεσιτεχνίας αριθ. 871934), τρία παιδικά βιβλία,

ένα βιβλίο οδοιπορικό στον Ταΰγετο και Πάρνωνα, ένα θεατρικό έργο, και δύο συλλο-

γές διηγημάτων (άπαντα έχουν κατατεθεί και φυλάσσονται στο συμβολαιογραφείο Χά-

ρης Καλογερέα - Πειραιώς 1, Αθήνα). Έχει δημοσιεύσει άρθρα πνευματικής καλλιέρ-

γειας, ηθικοθρησκευτικά, οδοιπορικά, φιλοσοφικά, οικονομικής φύσεως, εκπαιδευτικά,

κ.ά. γενικά, σε εφημερίδες του Ναυπλίου, της Σπάρτης και της Καλαμάτας. Έχει κατα-

θέσει προς φύλαξη το ιδιόχειρο ημερολόγιό του, χειρόγραφες ιδιόγραφες εργασίες προς

επεξεργασία για δημοσίευση (Σκέψεις -Διδασκαλίες - Σχέδια αγωγής κ.ά.) σε δέκα πο-

λυσέλιδους τόμους και μεγάλο μέρος του προσωπικού του αρχείου στα Γενικά Αρχεία

του Κράτους Σπάρτης και ένα τόμο (φωτοαντίγραφο χειρογράφου) στην Εθνική Βιβλι-

οθήκη (Αθήνα), (άπαντα είναι στη διάθεση παντός ενδιαφερομένου ερευνητού). Και τα

δημοσιευμένα βιβλία του (14) έχουν κατατεθεί στα Γενικά Κρατικά Αρχεία Σπάρτης.

Είναι μέλος: της «Πνευματικής Εστίας Σπάρτης», της «Υπαιθρίου Ζωής Σπάρτης»,

της «Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων», του Πανελληνίου Συνδέσμου «Φίλοι των Α-

κριτών», του Συνδέσμου των απανταχού Λακώνων «Ο Λυκούργος», του «Κύκλου του

Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου», του συλλόγου «Κέντρου (Γαϊτσών) Αβίας Μάνης,

Μεσσηνίας» και της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών» (ΠΕΛ).Τιμήθηκε από την

Ακαδημία Αθηνών με έπαινον για την παράδοση αρχαίων στο Μουσείο Σπάρτης και

από το Α' Λύκειο Σπάρτης με τιμητική πλακέτα και άλλα αναμνηστικά για την προ-

σφορά του ως εκπαιδευτικός.

Τα, ως παραπάνω, εκδοθέντα έργα του έχουν κυκλοφορήσει με τους τίτλους ως ε-

ξής:

1. Ο άνθρωπος και η φύση (ποιήματα) Β' Έκδ. Σπάρτη 1990, 2. Τρέχω για την υγεία

μου (όχι για πρωταθλητισμό) έρευνα στο αγώνισμα δρόμου σε βραδύ ρυθμό. (Δίπλωμα

Ευρεσιτεχνίας Αρ. 871934). Β΄ Εκδ. Σπάρτη 2004, 3. Ένα σεργιάνι μέσα στους κό-

σμους της ύπαρξης και του στοχασμού (ποιήματα). Σπάρτη 1989, 4. Με τη γλώσσα της

αγάπης (ποιήματα-στίχοι).Σπάρτη 1990, 5. Παιδικές Κουβεντούλες Α'. Β' Έκδοση

Σπάρτη 2004, 6. Παιδικές Κουβεντούλες Β'. Β' Έκδοση Σπάρτη 2004, 7. Ξεκίνημα από

τα βάθη της σιωπής (ποιήματα). Σπάρτη 2001, 8. Όταν οι άνθρωποι αγαπάνε (και άλλα

διηγήματα). Σπάρτη 2005, 9. Στα «γόνατα» του Ταΰγετου και του Πάρνωνα Σπάρτη

2005, 10. Ο Χριστός Επιστρέφει στη Γη (φανταστική ιστορία. Θεατρικό έργο). Σπάρτη

2005, 11. Στοχασμών ακούσματα (ποιήματα). Σπάρτη 2006, 12. Από την αιωνιότητα

της ύπαρξης (ποιήματα) Σπάρτη 2010, 13. Παιδικές Κουβεντούλες Γ' Σπάρτη 2010 και

14. Ανθρώπινη Επικοινωνία (διηγήματα) Σπάρτη 2010.

1. Οι άγιες στιγμές

Γιομίζω με αγλάϊσμα με χάρες, με τραγούδια

τις άγιες του χρόνου μου στιγμές που μ’ αγκαλιάζουν

και διώχνουνε τις λύπες μου, έρχονται τ’ αγγελούδια,

αόρατα, ουράνια στη σκέψη μου φωλιάζουν.

Ανώγεια Λακωνίας 2/8/2008

2. Ο εμφύλιος

Και οι στιγμές της συμφοράς γιομίζουνε το χρόνο,

φέρνουνε φτώχειες, δάκρυα, ορφάνιες και πόνο.

Σπίτια, γενιές ξακλήρησαν και γίνοντ’ όλα τάφος,

τ’ αδέρφια γίνονται οχτροί και η αγάπη μίσος.

Οι γειτονιές βουβάθηκαν, ο φόβος κυβερνάει.

Μας αγκαλιάζει ο θάνατος, σφίγγει τη θέλησή μας.

Και τα παιδιά, που παίζοντας του σκοτωμού παιχνίδια,

μ’ αντίγραφα του πόλεμου θέλουν να διασκεδάζουν.


44

3. Αθάνατες στιγμούλες

Λάμψες του νου και της καρδιάς,

του στοχασμού,της λήθης,

που περπατήσαμε μαζί

τους χρόνους της ζωής μου,

που ήρθατε, σταθήκατε,

σφιχτά αγκαλιασμένες

στους κόσμους μου, στους δρόμους μου,

αθάνατες στιγμούλες.

Μες στη δική σας θαλπωρή,

στη μητρική αγκαλιά σας

έγινα φίλος σας, δικός,

σύντροφος και αδερφός σας.

4. Η Πείνα

Η δύναμη της πείνας, η μεγάλη,

που άδραξε στα δίχτυα της σφιχτά,

και σκόρπισε τον πόνο στην καρδιά,

κι’ εβύθισε λαούς σ’ άγρια πάλη.

Κι’ απλώθηκε σαν νύχτα, σαν σκοτάδι,

και στένεψε η σκέψη στην ψυχή μας,

ριζώθηκε, σαν νόμος, η σιωπή μας,

κι όλες οι μέρες μας γίνανε βράδυ.

Σ’ αγκάλιασμα θανάτου η ζωή μας,

ακίνητη βογγάει φυλακισμένη,

με πάθη και μ’ ασχήμιες δεμένη

μικραίνει κάθε ώρα η πνοή μας.


6655

5. Ουράνιο αγγελούδι

Κι όταν ο ήλιος χάιδεψε τ’ αρχοντικά μαλλιά σου,

κι η χρυσαφένια κόμη σου χόρεψε με τ’ αγέρι,

η σκέψη μου αόρατη εφώλιασε κοντά σου,

κι αθόρυβα η ανάσα μου έγινε αγιοκέρι.

Κι ακούστηκε καθάρια φωνή στα τρισβαθά μου,

ύμνος ιερός της ύπαρξης, μελωδικό τραγούδι,

αγάπη–έρωτας θερμός φλόγισε την καρδιά μου,

και η ζωή μου γίνηκε ουράνιο αγγελούδι


6. Σταλαχτίτες

Μητέρα Γη ! Η ομορφιά, η τάξη, η αρμονία

που λειτουργούν στα σπλάχνα σου, είναι ο ψυχισμός σου.

Κυκλοφορούν ως δύναμις ! Κάλλος! Δημιουργία,

μέσα στου χρόνου τη ροή, είναι ο στοχασμός σου.

Ο κάθε λάτρης σου πιστός, άνθρωπος, στη σιωπή του,

που ευλαβής προσκυνητής έρχεται στις σπηλιές σου,

βλέπει τους σταλαχτίτες σου, πολύτιμα πετράδια

σταματημένα δάκρυα, δρόσος κρυσταλλωμένη·

κι’ αγκαλιάζεις συ μ’ απλότητα, με μητρική αγάπη

τον ιερόν του θαυμασμό, τις ιερές στιγμές του.


7766

7. Μόνο Αγάπη

Έδωσα τη ζωή μου στην αγάπη,

με σύνεση περπάτησα στα βήματά της,

δεν γνώρισα το ψέμμα, την απάτη

άκουγα ουράνια, σοφά μηνύματά της.

Δεν πίστεψα σε τύχες, σε γραμμένα,

σ’ αλόγιστα μυθεύματα, τερτίπια,

-προλήψεις, άνοστες, μυαλά αρρωστημένα-

δεν άφησα στο διάβα μου ερείπια.

Και έζησα αλήθειες, φτώχειας, πόνου

σε δύσκολους καιρούς και περιστάσεις,

τη δύναμη του εθίμου, άγραφου νόμου

σεβάστηκα, της ζήσης τους θεσμούς και τις διατάξεις.


8. Μια ήσυχη ζωή

Και στη σκιά του κόσμου αν βαδίσω,

την άφωνη σιωπή θα αγκαλιάσω,

και δύσκολους καιρούς αν περπατήσω,

παράπονα ποτέ δεν θ’ αραδιάσω

Τα πλούτη δεν πεθύμησα να έχω,

ενδύματα ακριβά και ξεφαντώματα,

το θόρυβο, τις γκρίνιες δεν αντέχω,

θέλω μια ήσυχη ζωή, χωρίς μαλώματα


8877

9. Στον ίσκιο της αφάνειας

Κι’ όταν απόφαση μεγάλη αγκαλιάσεις,

στου ίσκιου μέσα της αφάνειας να κλειστείς,

ν’ αφήσεις δόξες, διακρίσεις κι απολαύσεις,

και στη σκιά του εαυτού σου να βρεθείς,

να μείνεις ξένος από πλήθος μεγαλεία,

μεγάλους δρόμους, πλούσια στέκια επί της Γης,

κι αυτή ακόμη του ωραίου τη μαγεία,

του πνεύματος, της σκέψης ν’ αρνηθείς.

Οι φίλοι κ’ οι γνωστοί σου να σε χάσουν,

να γίνεις μία λήθη στη ζωή τους,

και αυτό το πρόσωπό σου να ξεχάσουν,

και τ’ όνομά σου να σκεπάσ’ η λησμονή τους.

Κι’ αν θέλεις και λογίζεσαι να πέσεις,

από τα ύψη του ουράνιου στοχασμού,

να γίνεις μία πέτρα άγνωστης θέσης,

χαμένο στάχυ σε χωράφι θερισμού.

Αν όλ’ αυτά στοχάζεσαι να χάσεις,

να φτάσεις φρόντισε ψηλά σε αρετή,

αφρόνως άδικον θα ήταν, να χαλάσεις

φιλίες, σχέσεις και αγάπη σπιτική.


9988

10. Στου πονεμένου τη ζωή

Στου πονεμένου τη ζωή, στα δάκρυα, στη θλίψη

μην αραδιάζεις λογικές παρηγοριάς φλυαρίες

λίγα τα λόγια σου, στρωτά, η σύνεση ας κρύψει

όλες τις δύσκολες στιγμές, τις ώρες, συγκυρίες.

Και η δική σου η καρδιά στην πίκρα του ,στον πόνο

ηρωϊκά ν’ αντισταθεί, με σθένος, με ανδρεία

κοντά στο φίλο, συγγενή, φτωχό, άρρωστο, μόνο,

που χτύπησε την πόρτα του σκληρά μια δυστυχία.


11. Στου τραίνου την αναμονή

Στητός ελπίζει, καρτερεί το τραίνο για να πάρει

κόσμος πολύς του άπειρου ντουνιά, ανεμοδαρμένος

Το τραίνο η ανάγκη τους, η λύση της στιγμής τους.

Βάζω μπροστά τη σκέψη μου, κινώ το στοχασμό μου,

και φεύγω με το πνεύμα μου, φαντάζομαι ταξίδια,

βλέπω χαράδρες, γέφυρες, κοιλάδες δροσοβόλες

χωροστρατεί το πνεύμα μου σε κοσμικές συνάξεις

βλέπω στρωμένες τράπεζες, φιλιά και φαγοπότια.

Αργοσαλεύουν δύναμες του νου και της καρδιάς μου

με συντροφιά τα όνειρα αγγέλων, Παραδείσου.

Στου τραίνου την αναμονή, στου τραίνου την τρεχάλα.


101099

12. Στης χρυσαυγής το χάραμα

Στης χρυσαυγής το χάραμα, που η ζωή αρχίζει,

στο σπίτι, στα χωράφια μας, στους κάμπους, στα βουνά μας,

το γέλιο της αγάπης μας στα χείλια μας ανθίζει,

καθώς τα γιδοπρόβατα βγαίνουν απ’ τα μαντριά μας.

Ακούονται στις φάμπρικες των μηχανών ο κρότος

αργόσυρτος ο θόρυβος στα στέκια μας, στους δρόμους

και μελωδίες τρυφερές, χαρούμενος ο τρόπος

στις γειτονιές, στα σπίτια μας, στης δούλεψης τους κόσμους

Έτσι φουντώνει η ζωή, αγάλλεται η φύση,

γοργοχορεύουν οι ψυχές, γλεντάνε, τραγουδάνε,

πανηγυρίζουν οι λαοί σ’ Ανατολή και Δύση,

και πλούσια την αγάπη τους γύρω-παντού σκορπάνε

Και προχωράει ο ντουνιάς, με φρόνηση αγκαλιάζει,

την πίστη και την σύνεση, καλλιεργεί τη γνώση,

στα δύσκολα της σκέψης εμμένει, δεν δειλιάζει

και ερευνά στα βάθη της τη γη του ν’ αποδώσει.

Και Δύναμη ο άνθρωπος, στου σύμπαντου τη φύση,

δική του βάζει ομορφιά, με θέληση ενώνει

και τις δικές του αρετές, δίνει σε όλα λύση,

όταν τα πάθη του γερά παλεύει και μαντρώνει.

Κι’ η κάθε μέρα γίνεται Ανατολής χρυσάφι,

αιώνιο στη ζήση μας, δείχτης μας κι οδηγός μας,

ζεσταίνει και ζωογονεί πόλη, χωριό, χωράφι,

βιβλίο κάθε της στιγμή, σκέψη μας, δάσκαλός μας.


11111010

13. Ο δρόμος της Αλήθειας

Και η προσπάθεια μούδειξε τον δρόμο της Αλήθειας,

για να νοήσω υπαρξιακά της ζήσης το μυστήριο,

να βαφτιστώ στο πνεύμα της και στο αιώνιον μέλλον,

στο θείον της ουσίας της, δόξας και δύναμής της, και ν’ αγκαλιάσω με τον νουν, την σκέψη, την καρδιά μου την αρμονία της στιγμής, τη μουσική του χρόνου, που δίνει τάξη κι ομορφιά σε κάθε φυλλαράκι,

τ’ άνθη να γίνονται καρποί και οι καρποί τροφή μας


14. Θυμάται και δακρύζει

Και όρμησαν οι θύμησες στα μύχια της καρδιάς του.

Σκοτάδι πλάκωσε το νου, η σκέψη του πετρώθη,

τα μάτια του πλημμύρισαν, άδειασαν μαύρα δάκρυα·

με βογγητά τα πόδια του αργόσυρτα κινάει.

Τις ανηφόρες δύσκολα παλεύει ν’ ανεβάσει

ο γέρος ο ανήμπορος, κάποτε παλλικάρι,

γεροδεμένος δυνατός, καμάρι του σπιτιού του

και του χωριού του η λεβεντιά και στο χορό ο Πρώτος·

χιλιάδες γιδοπρόβατα , πέντε βοσκοί βοηθοί του.

Και στη παντρειά του τυχερός, ταίρι λαμπρό κοντά του.

Αγόρια, κόρες κάνανε, εγγόνια, δισεγγόνια.

Μα τώρα όλα σκόρπισαν, φτιάξαν δικά τους σπίτια

σε χώρες, πόλεις μακρυνές· το ταίρι του κοιμήθη.

Σέρνετ’ ο γέρος μοναχός μέσα στ’ αρχοντικό του·

μονολογάει, εύχεται, θυμάται και δακρύζει.


12121111

15. Η Ευτυχία

Την Ευτυχία αναζητεί ο άνθρωπος στο πνεύμα,

στους κόσμους της Αγάπης του , στου είναι του τα μύχια,

στις όποιες καλημέρες του, που δίνει και που παίρνει,

στη βιοπάλη της ζωής, στις σχέσεις του, στις πράξεις.

Η Ευτυχία είναι δομή, νόημα και ουσία·

γιομίζει όλες τις πτυχές του ψυχικού μας κόσμου,

του αοράτου κι ορατού σωματικού μας είναι.

Ισότιμα τροφοδοτεί το όλον του ανθρώπου

και δίνει ολοκλήρωση, στη δράση μας, ευγένεια.

Η Ευτυχία στη φύση της πολύπλευρα κινείται

με τάξη και αδιάσπαστα φροντίζει τις ανάγκες

του κάθε άνθρωπου στη Γη, τη ζήση ομορφαίνει.

Την νοσταλγώ ουράνια αγγελικής Αγάπης

13131212

16. Η λογική του Σύμπαντος, Αγάπη

Πασχίζω σε μιαν έξοδο να φτάσω,

σε κόσμους μύριους, άγνωστους κινούμαι,

θαυμάζω, αγαπάω, δαπανούμαι,

της ζήσης το μυστήριο ν’ αγκαλιάσω.

Σε άγνωστους σκοπούς πως υπακούνε,

λογιάζομαι, τα όντα-γεγονότα,

καθένα είναι και κινείται δική του νότα

μα σ’ ένα όλο ενυπάρχουνε και ζούνε.

Αγάπης λογική και αρμονίας,

προφητισμός απλώνεται και κόσμος,

και Μουσικής τελειότητας ο Νόμος

σιωπηρής Ουράνιας μελωδίας.

Ο άνθρωπος , πιστό αντίγραφό Του,

μικρόκοσμος βαφτίστηκε στη σκέψη

οσίων και σοφών-άγια τους τέρψη-

που πίστεψαν στον θείον προορισμό του.

Τι μέλλεται επόμενον να έρθει;

Tο Τέλος ή η τελείωση του όλου

μέσα στο Άγνωστον του Σύμπαντος συνόλου;

Ποια, το παρόν και μέλλον, Μοίρα γνέθει;


14141313

17. Συ, αδερφέ με φρόνηση,…

Συ, αδερφέ με φρόνηση, με σκέψη, φαντασία,

που ζήτησες τη δύναμη στο βάθος του Εγώ σου

και φρόντισες τη διάκριση, την προβολή στο βιό σου

και στο ωραίο είναι σου να ζει η αθανασία,

όταν σε προσκαλέσανε ξανά στην μύχια πάλη

στον όμορφο και μέγιστο αγώνα της αγάπης,

εγέμισε ο δρόμος σου με άγια θεία κάλλη

και φύγανε, αγύριστοι, οι κόσμοι της απάτης.

Στο νου σου μέσα θρόνιασε ακλόνητος ο στόχος

στην άσκηση, στη δούλεψη, να δώσεις τη ζωή σου

και ρίζωσε στα βάθια σου ουράνιος ο πόθος

να κάμεις έργο ζωντανό και φως την ύπαρξή σου.

Και ζώστηκες τη δύναμη της Γνώσης και της Πίστης,

κι’ αυτά τα δύο έβαλες σκοπό της δούλεψής σου,

μ’ αγάπη τα αρμόνισες ως λειτουργός και κτίστης

και είδες στα θεμέλια τους ,τους κόσμους της ζωής σου.

Κι’ αγάλλονταν και χόρευαν τα βάθη της καρδιάς σου,

όταν, παιδί εφτάχρονο, βρέθηκες στο σχολείο,

και μίλησες με ομήλικους των χρόνων της γενιάς σου,

ολόχαρος, σαν κάθησες στο πρώτο σου θρανίο


15151414

18. Δύσκολες μέρες και καιροί

Άφησε χώρες και χωριά, περπάτησε σ’ ερήμους, έμεινε μέρες νηστικός, λίγο νερό, μονάχος· και κουρελής, ξυπόλητος, γυμνός, ξεπαγιασμένος, σε χειμωνιάτικους καιρούς και θερινά λιοπύρια, φρόντιζε κι εύρισκε σπηλιές σε βράχους, να παγγιάζει και με τ’ αγρίμια συντροφιά κατάχαμα να γέρνει, να κλείνει τα ματόφυλλα, τις νύχτες να περνάει, μέχρι να φέξει το πρωί, ο ήλιος ν’ ανατείλει, ν’ ακούσει κάποια ανθρώπινη λαλιά στο στράτημά του, καθώς οι εργάτες, ο ζευγάς, βοσκοί, οι στρατοκόποι, γερμένοι μες στις σκέψεις τους, σιωπηλοί βαδίζουν, στου Άγι-Λια την εκκλησιά να φτάσουν να κονέψουν, να περπατήσουν του βουνού την άγια κορυφή του. Από κοντά τους κι ο φτωχός, μαζί τους περπατάει, βρίσκει σκοπό στο πλάι τους, στόχο στο πέρασμά του· ξυπνάνε μέσα του φωνές, θύμισες ξεχασμένες, του σπιτικού του ξέθωρη εικόνα, φαμελιάς του, που έδωσε τη ζήση του, της νιότης του τα χρόνια για τη δική τους ευτυχιά, για τη δική τους δόξα. Θυμάται τις παρέες του, στα παιδικά του χρόνια, τα όνειρα της νιότης του, τους χτύπους της καρδιάς του. Θυμάται το σχολείο του στις μέρες του πολέμου , της κατοχής τις στέρησες, τους σκοτωμούς του εμφύλιου, όπου λεβέντες αντρειάς γενήκανε κουφάρια. Θυμάται το σχολείο του στη πόλη, το Γυμνάσιο, τις όμορφες παρέες τους, σ’ομαδικές γιορτές τους, με τα τραγούδια της χαράς, της πρόσχαρης ζωής τους, με τα παιχνίδια των στιγμών, τα γέλια, τα αστεία μέσα σε δύσκολους καιρούς, σε αποφράδες μέρες, όπου τα πάθη γένονταν σκέψη και βουλημία, κι ο χάρος έτρεχε μπροστά, έτοιμος να χτυπήσει αδέσποτα μες στο σωρό και με κλειστά τα μάτια, χωρίς να κρίνει ένοχους, αθώους ν’απαλλάσσει. Κι όπου του χάρου το σπαθί βαρύ απάνω πέσει, αφήνει χήρες, ορφανά, δάκρυα πικρά και πόνο. Καταραμένη εποχή ο σπαραγμός του εμφύλιου. Αδειάσανε παντόκορφα χωριά γιομάτα κόσμο,

μείναν τα σπίτια σιωπηλά με ανοιχτές τις πόρτες. Ανώγεια Λακωνίας 15/10/2008

16161515

19. Διάκριση και Άγια Αγάπη

Μέσα στου χρόνου τη ροή, στης ζήσης τη διάρκεια,

στου άνθρωπου τα έργατα, στης φύσης τα μυστήρια,

δονείται τάση μυστική, σε σθένος και σ’ επάρκεια,

για δύναμη, διάκριση και προβολής κριτήρια

Κι’ όταν η δύναμη του νου γίνεται άγια Αγάπη,

τότε και η διάκριση αντρειώνει την προσπάθεια,

και βρίσκει κάθε άνθρωπος χωρίς αυτοαπάτη

τον καθαρόν του εαυτόν στου θείου την συνάφεια.

20. Αγάπη και δύναμη

Και αγκαλιάζει η ψυχή την προσφορά-θυσία

μέσα στου κόσμου τα δρομιά, όπου στενάζει ο πόνος,

όπου η μαύρη συμφορά, το ψέμμα, η ανία

αδειάζουνε τον άνθρωπο και γίνεται ένας-μόνος.

Αγιάζονται τα βήματα του τίμιου στρατοκόπου,

στις σκέψεις του , στα έργα του, μέσα στην κοινωνία,

όταν συντρόφια περπατά στους δρόμους κάθε τόπου,

μ’ αγάπη και με δύναμη, ως μια δυάς αγία.

Η τάση για διάκριση, για προβολή, για δόξα,

χωρίς αγάπης ψυχισμό, χωρίς πνεύμα θυσίας,

γίνεται όργανο κακού, του νου τρέλλα και λόξα,

πρόξενος έχθρας, τσακωμού, μόνιμης δυστυχίας.


17171616

21. Παραδεισένια στέκια

Στα σταυροδρόμια των ψυχών-Παραδεισένια στέκια,

που συναντιούνται οι χαρές ανθρώπων και αγγέλων

και συγχορεύουν και γελούν, γλεντούν και τραγουδάνε

οι στοχασμοί, τα όνειρα, αγάπες και ελπίδες,

θέλω να μένω σταθερά, να χαίρομαι αιώνια,

με πνεύμα ζήσης καθαρό, με σκέψεις κρυσταλλένιες,

μακρυά από φόβους, στεναγμούς, λύπες και αγωνίες.

Δεν θέλω δόξες και τιμές, δεν έχω προτιμήσεις,

σ’ όλα τα αγνά π’ αγάλλονται δεν βλέπω διακρίσεις.

Όταν μ’ αγάπη όμορφα ζούνε και διασκεδάζουν,

εδώ στη γη οι άνθρωποι κι εργάζονται με γέλιο,

αγιάζονται οι χώροι τους, γίνονται θεία δόξα.


18181717

22. Η πληρότητα της ύπαρξης

Εσύ μεγάλε άνθρωπε, συ τέλεια αρμονία,

με της ζωής τη βίωση και του ρυθμού τη μούσα,

μυστηριακή συνύπαρξη του ορατού της ύλης,

με το υπέρ την αίσθησην αόρατον στοιχείον.

Σ’ αυτή την άπιαστη δομή-λειτουργική τελειότης-

αξιώνεσαι ως πρόσωπον, δημιουργείς, καρπίζεις.

Στο συνεχές του γίγνεσθαι-ανθρώπινη ουσία-

στο αίσθημα της έμπρακτης ειλικρινούς αγάπης,

με της θυσίας το σταυρό-ουσιαστικό στοιχείο-

έχεις την τέλεια πλήρωση γιομίζεις μ’ ευτυχία.

Αδύνατη της ύπαρξης του στοχασμού η λύση·

δεν το μπορεί να ξεπερνά τον φυσικόν εαυτόν του·

ο ίδιος θύμα εαυτού, λύτρωση δεν προσφέρει.

Γι’ αυτό κι’ όταν ανοίγεσαι πέραν του εαυτού σου

σε μυστικούς αόρατους χώρους του μυστηρίου,

βιώνεις καλλιέργεια σώματος και ψυχής σου

και έχεις τέλεια την χαράν να ζεις την πλήρωσή σου.

Σ’ αυτή σου την πληρότητα βρίσκεις την ευτυχία,

Μεγάλε Άνθρωπε της Γης, του Ουρανού Πολίτη.


19191818

23 Φτιάχνει δικό του Σύμπαν

Σέρνει με κόπο το κορμί στης Γης τα μονοπάτια·

είναι γεμάτο με πληγές και περιττά βαρίδια,

που φέρνουνε τον κάματο, απελπισιά και βόγγους,

τη σκέψη κάνουνε νωθρή, δύσκολα περπατάει·

κι’ έχει πολλά να ειπωθούν, πολλά να ξεστομίσει·

όπως και κάθε άνθρωπος μετράει στο ντουνιά του

με ψυχισμό το είναι του και με μυαλό καθάριο.

Θέλει βαρύ το τόλμημα, γιγάντιο το σθένος,

ν’ αποφορτίζει τους βαθείς του στοχασμού του κόσμους,

να κάνει το αόρατο όπως το ζει και νιώθει:

κάλλος, μορφή και άκουσμα, αίσθηση, αρμονία.

Με φόβους παίρνει το στρατί ,ψάχνοντας περπατάει

μέσα στα μύχια της ψυχής, στους κόσμους των ονείρων

και με βουβά, αθέατα, της ύπαρξης στοιχεία,

δίνει μορφή στο άγνωστο, φτιάχνει δικό του Σύμπαν.


20201919

24. Ο Ποιητής

Δημιουργός ο ποιητής, απ’ το μηδέν αρχίζει

ο κάθε στίχος της γραφής, η κάθε πινελιά του.

Κάθε μορφή-μελώδημα στους κόσμους του ωραίου-

είναι ζωή αιώνια, τέκνον αθανασίας.

Δημιουργός-Μικρόθεος της Γης και τ’ουρανού του.

Μέσα σε κάθε άνθρωπο, στη βάθεια ύπαρξή του,

υπάρχει κι’ ένας άγγελος, είναι ο ποιητής του.

Όταν τον νιώθει ζωντανά, στον νουν και στην ψυχήν του,

παίρνει το σώμα του φτερά, πετάει στα ουράνια,

βάρος δεν έχει το κορμί, δεν σέρνεται στο χώμα,

γίνεται άγγελος της Γης, χαίρεται κι αγαπάει,

γιομίζει κάλλος κι ομορφιά τους χρόνους της ζωής του.

Ο ποιητής προσφέρεται, δεν κρίνεται, δεν κρίνει.

Δεν περιμένει αμοιβές, βραβεία και διακρίσεις.

Αυτό τούτο το έργο του είναι κι η αμοιβή του.


21212020

25. Μ’ Αγάπη βλέπεις τη ζωή

Μεγαλωμένος στη ψυχή, στη σκέψη, στις ελπίδες,

μ’ αγάπη βλέπεις τη ζωή, έζησες με γαλήνη.

Στους δρόμους σου δεν σκόνταψες, τον φόβον δεν τον είδες,

εδιάλεγες τα στέκια σου με φρόνηση κι’ ειρήνη.

Με δύναμη και σύνεση εργάστηκες, με θάρρος,

οι στράτες σου δεν ήτανε καταστροφές, συντρίμμια,

και η ζωή σου-γνώμονας και οδηγός και φάρος,

στα βήματά σου άφηνες αλήθειας ενθύμια.

Είναι μεγάλος θησαυρός η ψυχική ζωντάνια,

σε έχει σε εγρήγορση, ζεσταίνει και φωτίζει,

ποτέ δεν παραδίνεσαι σε λήθαργο, σ’ αδράνεια

κι ένας ουράνιος υετός βρέχει και σε δροσίζει.


26. Συγκρούσεις

Κόσμοι μικροί συγκρούονται, σκοτώνονται, πεθαίνουν,

αναστενάζουν οι καιροί κι χρόνοι φουρτουνιάζουν,

το Σύμπαν συντροφεύεται με χρόνους γερασμένους.


17 22222121

27. Άκουσε μέσα σου τη Γη

Όταν θηρεύεις στέφανα, βραβεία και διακρίσεις

με στόχο σου την δόξα σου, την στείρα εξουσία,

ξοδεύεσαι σε άκαρπες προσπάθειες και αγώνες,

πνεύμα σου δίνεις και ζωή, σώμα σου και δυνάμεις,

σε στόχους μάταιους, φθαρτούς, σε στάχτες και σε ίσκιους.

Άκουσε μέσα σου τη Γη, τη μητρική φωνή της,

που σε καλεί ν’ απαρνηθείς του ψεύδους τις ελλάμψεις,

να ξεπεράσεις τις στιγμές της ξέφρενης απάτης,

και ν’ αρνηθείς τους κόσμους τους, τους σκοτεινούς τους δρόμους,

και ν’ αγκαλιάσεις τη ζωή, το χώμα, τον αγώνα,

την πάλη για αλήθεια!. Χτύπα το μαύρο χάος

σε κάθε τόπο και στιγμή, όπου ορθός εστάθης

πολεμιστής, αγέρωχος, σε κάθε μετερίζι,

για να γιατρεύεις τις πληγές, τους πόνους ν’ απαλαίνεις,

σε κάθε βήμα σταθερό, μικρό σου και μεγάλο,

να μάχεσαι με δύναμη, το ψέμμα να γκρεμίζεις.


23232222

28. Ποτέ μου δεν σε ξέχασα

Ποτέ μου δεν σε ξέχασα, μικρό μου περιστέρι,

το φτέρωμά σου-απαλό- σκεπάζει την καρδιά μου,

κι απλώνεται στη σκέψη μου ο ήλιος της μορφής σου.

Δεν ήτανε της μοίρας μας οι δρόμοι της ζωής μας,

κοντά μου όμως σ’ ένιωθα χειμώνα-καλοκαίρι,

φρουρός και άγγελος αγνός γινόσουν συντροφιά μου.

Σε δύσκολα περάσματα, φαράγγια, σταυροδρόμια,

ο νους μου φωτιζότανε με τη δική σου λάμψη,

σε κάθε ψυχοκάματο, στο άγχος του αγώνα,

στεκότανε αγέρωχη, φρουρός, η ομορφιά σου.


29. Σκέψη-Δημιουργία

Απλώνει τα πλοκάμια της η δύναμη της σκέψης,

αργοσαλεύει, ερευνά τις δομικές του κόσμου,

βυθίζεται αθόρυβα στα θέμελα της πλάσης,

αργοκινεί στους δρόμους της τις μηχανές του χρόνου,

γιομίζει με κτερίσματα της γνώσης τα Μουσεία,

κάνει αιώνιες τις στιγμές, αθάνατες τις ώρες,

γιατί γεννάει δύναμη, δημιουργεί και χτίζει

από αρχής την ύπαρξη, τα όντα, τις συνθέσεις.

Κι’ έρχονται νέοι άνθρωποι στο θέατρο της ζήσης,

με σχέδια άλλης τεχνικής, άλλης πλοκής και ζύμης·

με θέληση ν’ αλλάξουνε τις περασμένες τάξεις,

της ομορφιάς την θέαση, τις σχέσεις των ανθρώπων,

τους όρους και το μέγεθος της δούλεψης, του μόχθου.

Τούτο το έργο ταιριαστά η σκέψη το δουλεύει,

γι’ αυτό και ονομάστηκε δημιουργός-μητέρα.


24242323

30. Γλυκειά μου! Πρώτη συντροφιά!

Εσύ ψηλά που άπλωνες σ’ ουράνιες αρμονίες

τους θησαυρούς της σκέψης μου, τους άγιους στοχασμούς μου,

κι αντάμωνες αόρατες, αγγελικές υπάρξεις,

έλα κοντά μου κι’ άκουσε τους χτύπους της καρδιάς μου·

είναι οι χτύποι της καρδιάς, λόγια ζεστής αγάπης,

που θέλουνε να γίνουνε ποίημα και τραγούδι

στα βήματα του δρόμου μου, στα στέκια της ζωής μου,

να λούσουν με ροδόλογα τις όμορφες στιγμές μου.

Γλυκειά μου, Πρώτη συντροφιά, αιώνια μου Αγάπη!


31. Λύτρωση στη ζωή μας

Παιδιά της θλίψης, της νυχτιάς, της πλάνης και του πόνου,

γιατί δεν αγκαλιάζετε το φως και την Αλήθεια,

π’ αθόρυβα ξεκίνησε απ’ τη φτωχή τη φάτνη,

ανέβηκε στο Γολγοθά, επόνεσε, σταυρώθη,

κι Αναστημένη έρχεται Λύτρωση στη ζωή μας;


25252424

32. Δείξε την δύναμή σου

Όταν τα όρια στη ζωή, στη σκέψη και στην πράξη

μπερδεύονται και σβήνουνε στη σύγχυση, στο χάος,

κι αργοπεθαίνουν οι στιγμές, οι χρόνοι μαραζώνουν,

στης ζήσης το ξεχείλισμα μαντρώνεται το Πνεύμα,

κι ορθώνεται η αδράνεια, η δράση αγκομαχάει,

τότε, μεγάλε άνθρωπε, δείξε την δύναμή σου,

λευτέρωσε την άνοιξη, που κρύβεις στην καρδιά σου,

τον πλούτον της αγάπης σου, τις θείες αντοχές σου,

κι αγκάλιασε με δύναμη τους στόχους της Αλήθειας.

Να γίνεις συ και Γολγοθάς κι Ανάσταση του κόσμου.


33. Είναι μόνον αρρώστιες

Στο ψυχικό αντάμωμα, στου στοχασμού τη δράση

ορμούν οι νύχτες της ψευτιάς· θέλουν το φως σκοτάδι

να γίνεται η ζήση μας, η σκέψη μας, ο κόσμος.

Στήνουν στους δρόμους μας σταυρούς και άγριους Γολγοθάδες,

βρίζουν, σκοτώνουν, βλασφημούν, μαυρίζουν την Αλήθεια.

Στο κάθε τους ξεφάντωμα, στο κάθε χτύπημά τους,

αγκομαχάνε ξέφρενα, χαιρέκακα γελάνε,

όταν προσθέτουν βάσανα στους άνθρωπους του χρέους.

Ορμούν οι νύχτες του κακού, με δύναμη χτυπάνε

κάθε ωραίο κι αγαθό, ανθρώπινο και θείο.

Αλλά το φως δεν γίνεται σκοτάδι, ούτε νύχτα.

Είναι αιώνια ύπαρξη, θάνατο δεν φοβάται.

Κι οι μαύρες νύχτες του κακού είναι μόνον αρρώστειες,

που πάντοτε παρέρχονται ως ψεύτικες απάτες.


26262525

34. Μας αγκαλιάζει η θάλασσα

Μας αγκαλιάζ ’ η θάλασσα με μητρική αγάπη·

απλώνεται τριγύρω μας και τρυφερά χαϊδεύει

τα χέρια μας, τα μπράτσα μας και όλο το κορμί μας.

Και έρχεται σιγά-σιγά μέσα στον ψυχισμό μας,

αθόρυβα ανοίγεται μαζί μας σε κουβέντες

και με στοργή ακούγεται η μυστική φωνή της

-Παιδιά μου!Μη διστάζετε μέσα μου απλωθείτε·

σας αγαπώ βαθύψυχα, θέλω την συντροφιά σας.

Μακάρι νάμουν πάντοτε ήσυχη και γαλήνια.

Νομίζετε πως το μπορώ, και θέλω αγριεμένη

να χάνω την ειρήνη μου, τις όμορφες στιγμές μου;

Να βλέπω να ορθώνονται βουνά τα κύματά μου;

Άλλος ευθύνεται γι’ αυτό. Ο δυνατός αέρας;

Που πάλι και του λόγου του, κάποιο σκοπό συντρέχει

μέσα στου κόσμου τη ζωή, στης ύπαρξης την τάξη.

Δεν είμαστε οι άγριοι εγώ και οι ανέμοι.

Το χρέος μας πληρώνουμε στη φυσική αρμονία.

Με σταθερά λειτουργικούς τους ρόλους μας στο Σύμπαν

όπως και σεις ως άνθρωποι έχοντες νουν και σκέψη,

με λογική ριζώσατε και ζείτε μες στη φύση,

και όπως κάθε κίνδυνο με σύνεση και τόλμη

στον δρόμο σας τον βλέπετε, σοφά τον ξεπερνάτε,

έτσι και μας, τη θάλασσα, τους δυνατούς ανέμους,

φουρτουνιασμένες μου στιγμές, θύελλες, καταιγίδες

ως κίνδυνον στη ζήση σας σωστά να μας θωρείτε

και με πολλή προφύλαξη ναρχόσαστε κοντά μας.


27272626

35. Τα Πάθη

Όταν ο ήλιος απαλά παίρνει την κατηφόρα

κι αφήνει πίσω του κενό σε φως και σε λαμπράδα,

στη γη και στους ανθρώπους της , στις δούλεψες της μέρας

αργοκινείται κι έρχεται γαλήνια η νύχτα,

για να γιομίσει τ’ άδειο, πιασμένη χέρι-χέρι

με τον τρικλίζοντά της γιο-ύπνο στο πλευρικό της,

τότε γυρνάνε ήσυχα, στα μόνιμά τους στέκια,

άνθρωποι, ζώα, πετούμενα, πρόβατα, γίδες, βόδια,

στον ύπνο παραδίνονται, το σώμα αναπαύουν.

Μόνα τους μένουν τα θεριά, κινούν για τη τροφή τους

με κάλυμμα το σούρουπο, της νύχτας τη μαυρίλα.

Έτσι συμβαίνει και στο νου, , στη σκέψη, στην καρδιά μας.

Όταν το φως της σίγουρης αλήθειας και η Πίστη

αποχωρήσουν και χαθούν στους κόσμους του ανθρώπου,

τότε το άνετο κενό γιομίζουνε τα πάθη,

αρρώστιες δύσκολες, σκληρές, δυνάστες, φαντασιώσεις.


36. Θέλω να ζω την άνοιξη

Δεν νύσταξαν τα πόδια μου, γοργόφτερα πηγαίνω,

κι ο λογισμός μου λειτουργεί, παράγει σκέψεις, λόγους

και ανταμώνω με καρδιά φίλους, δικούς κι αγνώστους.

Στο κάθε μου περπάτημα, στον κάθε στοχασμό μου

αναγαλιάζω στηθιακά, σφίγγω στα σωθικά μου,

τις ομορφιές του πνεύματος, τα θέλγητρα του κάλλους

και μιας Αγάπης άπλωμα γιομίζει τα όνειρά μου

και με στοργή απέραντη με γλυκονανουρίζει.

Την κάθε μέρα πούρχεται, την κάθε ήλιου κράξη,

θέλω να ζω σαν άνοιξη, σαν γλέντι, σαν τραγούδι.


28282727

37. Στου στοχασμού τα τρίσβαθα

Στα τάρταρα της σκέψης μου, στις νύχτες των στιγμών μου,

όπου κωφεύει ο λογισμός, αδιέξοδα παράγει,

φραγμοί οι πόρτες γίνονται, δεν κλείνουν, δεν ανοίγουν.

Σε τέτοιες ώρες άσπλαχνες, σε τέτοιες καταιγίδες,

του ψυχισμού μου τα δρομιά, που τελειωμό δεν έχουν,

ανοίγονται στα πέρατα, στους κόσμους του απείρου,

που δεν υπάρχουν όρια, που δεν υπάρχουν στέκια.

Αγκομαχούν αθόρυβα τα βάθη της ψυχής μου,

χτυπιούνται κι αντιμάχονται στ’ αντίθετα του είναι,

στου στοχασμού τα τρίσβαθα γεννιούνται και πεθαίνουν

κόσμοι καινούργιοι όμορφοι, που λάμπουν και ζεσταίνουν,

κι’ άλλοι μαυρίλας σκοτεινής, αρρωστημένης ζήσης

π’ αντιπαλεύονται με ορμή και αλληλοχτυπιούνται

και η ψυχή μου γίνεται μια φοβερή παλαίστρα,

αιώνια πάλη, πόλεμος, θρήνος και αγωνία.

Ποια έξοδος προσμένεται, ποια λύτρωση υπάρχει;


29292828

38. Εύκολο χρήμα μη ζητάς

Δεν ευκολύνουν οι καιροί της ραθυμιάς το ρόλο,

εύκολο χρήμα μη ζητάς, στο τζόγο μη πιστεύεις·

με τύχες και με ζάρια μη δένεις την ψυχή σου.

Με φρονιμάδα και δουλειά γίνεσαι νοικοκύρης·

με σύνεση στη σκέψη σου φτιάχνεις τις ευκαιρίες

και επιλέγεις σταθερά με κρίση και με θάρρος

τις διαδρομές της λογικής σε λόγους και σε πράξεις.

Ευλογημένος, γνήσιος της εργατιάς ο ιδρώτας.


39 Στον τεχνουργόν της σκέψης και του λόγου

Τέχνη, χαρά και στοχασμός συντροφικά χορεύουν

κι αγάλλονται τα έσω σου, γλεντούν, πανηγυρίζουν

όταν δυνάμεις γίνουνται, ποίηση, αρμονία.

Πάλλουν, δονούνται της ψυχής αόρατες χορδές σου

όπου η μούσα σου κινεί με τάξη και αρμονία,

της τέχνης συ δημιουργός και λειτουργός του ωραίου.

Σε κάθε ολοκλήρωση πνευματικού σου έργου,

νιώθεις και ζεις στα βάθια σου ουράνια γαλήνη

κι αγγελικό μειδίαμα, γίνεται η μορφή σου,

μύστη , μεγάλε τεχνουργέ της σκέψης και του λόγου.


30302929

40. Στην Αιωνιότητα της Φύσης

Στο μυστικό εργαστήρι σου, δημιουργείς,

παράγεις, δουλεύεις έργα αληθινά, σε δύναμη και ουσία·

πλαταίνεις τους ορίζοντες της σκέψης και του λόγου

και φέρνεις ολοκλήρωση στο είναι της ζωής μας·

βλέπεις τη ζήση απέραντη, χωρίς θεσμούς και νόμους,

που φτιάχνουν οι αδύναμοι ψεύτικοι στοχασμοί μας

για ν’ αραδιάζουν ηθικές, θρησκείες κι αμαρτίες,

να εγκλωβίζουν τις δειλές ανθρώπινες υπάρξεις

και να τις κάνουνε βορά του κάθε τσαρλατάνου,

που τις φοβίες των πολλών τις κάνει δύναμή του

και φτιάχνει μάντρες, φυλακές στην Ποίηση, στη Τέχνη,

κριτήρια, όρους, τυπικά, κόλασες, δικαστήρια

με τη δική του απόφαση, με τη δική του κρίση.

Φύση, αιώνια Μάνα μας, δείξε τη δύναμή σου !

Σήκωσε το ανάστημα της γνήσιας σου Αλήθειας

και διώξε από το δρόμο σου τ’ ανθρώπινα σκουπίδια

που κάνανε μια απέραντη χωματερή τη Γή μας.

Εσύ είσαι το αλάνθαστο πνευματικό Ευαγγέλιο

που ο Θεός απλόχερα παρέδωσε σε όλους,

σε μαύρους, κίτρινους, λευκούς, σοφούς και αγραμμάτους

σε άθεους και σε πιστούς, θρησκεύοντες κι αθρήσκους

και σε φτωχούς και πλούσιους, σε θύματα και θύτες.


31313030

41. Άνοιξε Γη τα σπλάχνα σου

Άνοιξε Γη τα σπλάχνα σου, τη μητρική καρδιά σου

κι αγκάλιασε τον άνθρωπο· τέκνο, δικό σου είναι

μαζί με τ’ άλλα σου παιδιά, δέντρα– φυτά και ζώα·

με τη δική σου τη στοργή, με τη δική σου γνώση

ν’ ακολουθήσει συνετά και τη σοφή σου ζήση

και στο δικό σου το σχολειό να μάθει την Αλήθεια,

τους δρόμους της σοφίας σου, την τάξη και το μέτρο,

της αρμονίας το ορθόν, το άριστο, το ωραίο·

να γίνουν πράξη, λογική, οι κόσμοι οι δικοί σου,

να γίνει η αγάπη σου σκέψη μας, στοχασμός μας.


32323131

42. Περιμένει

Απλώνει στον ορίζοντα το βλέμμα,

τον διψασμένο στοχασμό του ανιχνεύει,

να βράζει έζησε πάλι το αίμα

καθώς αργότροπη η σκέψη του σαλεύει.

Τους χρόνους του ετόλμησε ξανά να δράξει,

μα δάκρυα ποτίζουν τις στιγμές του,

σε μνήμες πόνου και οδύνης να αράξει,

να νιώσει γιατρεμένες τις πληγές του.

Ο ήρωας του πνεύματος-εργάτης

αφήνει τη σιωπή του να μιλήσει,

για χρόνια περιμένει μακριά της,

ελπίζοντας μια μέρα να γυρίσει.

Την άνοιξη νοστάλγησε ν’ ανθίσει,

να διώξει τους χειμώνες της ψυχής του,

αγάπες και χαρές να αριθμήσει,

στους δρόμους και στα στέκια της ζωής του.

Προσμένει άπραγος τη θεία Μοίρα,

μ’ εκείνο της ελπίδας το καμίνι,

ορθάνοιχτη του πόθου του την θύρα

φροντίζει μέρες-νύχτες να αφήνει.

Ασπρίσανε τα γένια, τα μαλλιά του,

χωρίς το θέλω του δακρύζουνε τα μάτια,

βλέπει καλπάζοντας κοντά τα γερατειά του

μ’ ακόμη μάχεται της άρνησης τα γινάτια


33333232

43. Η αθώα Αγάπη

Δεν θέλω την αγάπη με στολίδια

μα αθώα, σαν ανύποπτο μωράκι,

χωρίς μεγάλα λόγια και παιχνίδια,

δεν είμαι πια μικρόκορμο παιδάκι.

Ζωγράφου 4/12/2009

44. Η αδάκρυτη κλαίουσα

Στη διψασμένη θέληση και σκέψη

ευρίσκεις την αγία

του πνεύματος πορεία,

που ζει με την καθάρια θεία τέρψη

Στα βάθια πληγωμένη μες στον κόσμο

γέρνει κουρασμένη,

με μέση λυγισμένη,

στα μύχια της θεόκλειστον τον πόνον

Συνέχει βλαβικά το μυστικό της,

δεν μιλάει, δεν λέει,

μ’ αδάκρυτη κλαίει,

Προσμένει με αγάπη τον καλό της


34343333

45. Δεν θέλω

Δεν θέλω στη ζωή μου διακρίσεις,

στέφανα φθαρτά, φτωχά, γελοία,

δεν στέργω σε πρωτεία προτιμήσεις,

σ’ επώνυμα, πολύτιμα βραβεία


46. Η Φωνή Του Θεού

Ακούω κάθε μέρα τη φωνή Σου,

Μεγάλε της Αγάπης Αγαθέ,

και βλέπω την αιώνια στοργή Σου,

του κόσμου του ωραίου Τεχνουργέ

Γιομίζω με τη δόξα σου Θεέ μου,

τα έργα σου μου τέρπουν την ψυχή,

με κάνεις να αγιάζω Πλαστουργέ μου,

πλουτίζω και με κάνεις ευτυχή.


35353434

47. Ανακύκλωμα

Έχω λύπη στην καρδιά μου,

βασανίζομαι, πονώ,

όπου στρέψω την ματιά μου,

αγωνίες συναντώ

Και τις μέρες μου αρχίζω

μ’ ένα κλάμα γοερό,

παίρνω δρόμους, μα γυρίζω

στ’ αρχικό μου πρωϊνό


48. Η Αλήθεια της Αγάπης

Όσοι ήλιοι κι αν φωτίζουν

της ζωής τα μονοπάτια,

δεν μπορούνε να αγγίζουν

εθελοκλειστά μας μάτια

Όσες γνώσεις κι αν τα μύχια

των ψυχών βαθειά φωτίζουν,

της αγάπης την Αλήθεια

αν δεν έχουν, δεν γνωρίζουν


36363535

49. Οι Άνοιξες

Αν οι δρόμοι της Αγάπης σιγοκλείνουν,

και σκοτάδι αφανίζει τις Ελπίδες,

ποιες Άνοιξες θα έλθουν ν’ απαλύνουν,

και να γιάνουν της ψυχής μας τις ρυτίδες;

Κι αν βουλιάζουνε της Πίστης τα καράβια,

και τα πέλαγα χωνεύουν την πραμάτεια,

και λιμάνια δεν υπάρχουν, ουδέ μουράγια,

γι’ απόκρουση στης θάλασσας τα ενάτια.

Έτσι γίνεται βυθός κι απελπισία

κάθε βήμα και αχνάρι στη ζωή μας,

οι γνώσεις, συντροφιά με την ανία,

μας συντρέχουνε στην άγρια κόλασή μας.

Και βρεθήκαμε στης θλίψης την οδύνη,

και δεχτήκαμε τον πόνο σύντροφό μας

σε κατάρα, ρημαδιό και σκοτοδίνη,

φευ! κατάληξε ο κάθε προορισμός μας.

Σε ύψη δυσθεόρατα η σκέψη,

παράγει και συνθέτει λογισμούς,

γιομίζει τη ζωή με κάθε τέρψη,

το πνεύμα αγκαλιάζει φωτισμούς.

Σε πέλαγα χαράς και Ευτυχίας,

σε θάλασσες γαλήνης ποθητής,

σε στέκια ουράνιας ηρεμίας,

να ήτανε οι ημέρες μας της Γης.


37373636

50. η Γνώση

Στης Γνώσης το απέραντο λιβάδι,

αν θέλεις να χορτάσεις την ψυχή σου,

με σκέψεις και με λόγους πρωΐ-βράδυ,

σχολειό να μεταλλάξεις τη ζωή σου.

Και μέσα στην αθόρυβη γαλήνη

της κίνησης, τη δύναμη να βλέπεις,

της ζήσης τη χαρά και την οδύνη,

ομοιότροπα μ’ απάθεια να δρέπεις.

Της ύπαρξης το κόσμημα δεν λιώνει

αιώνια εργάζεται και μένει,

ποτέ δεν γίνεται μικρό, δεν μεγαλώνει,

την πίστη έτσι και τη γνώση ανταμώνει.

Σαν ύπαρξη και συ σεμνή αν μένεις,

ποτέ μην προτιμήσεις περηφάνεια,

αν θέλεις λειτουργός και μαθητής να γένεις

της Γνώσης της Μεγάλης με διαφάνεια.


38383737

51. Το Μεγάλο και σοφό

Μέσα στου κάθε άνθρωπου τα βάθη,

του νου, της Γνώσης στη ζωή,

κάποιο μεγάλο και σοφό εστάθη,

αιώνιο, στου χρόνου τη ροή.

Άνθρωπος ήταν; Γεγονός; Φαινόμενο τυχαίο;

Για τους γήϊνους άγνωστο, άϋλο Πνεύμα, Γνώση

σε όλους απροσδιόριστο, όμως γι’ αυτόν μοιραίο

σε κάθε του περπάτημα, ανόρθωμα και πτώση.


52. Είναι ο χρόνος βιωτή

Ο χρόνος είναι μόνιμος τρόπος της βιωτής μας

που οργανώνει στοχασμούς, ενέργειες και πράξεις·

δίνει κουράγιο ομορφιά στους δρόμους της ζωής μας·

γιομίζει το συναίσθημα με σκέψεις, αποφάσεις.

Δένει τα όντα με ζωή, συνθέτει κοινωνίες

φουντώνει τις ελπίδες μας για νέους άλλους κόσμους

και δυναμώνει το μυαλό σε σύστημα και τάξη.

Είναι ο χρόνος βιωτή ποίημα και ιδέα

και έχει μέσα στο είναι του, οντότητα, ουσία.

Είναι Σοφία, Τεχνική στη σκέψη του ανθρώπου

γι’ αυτό και δεν υπάρχουνε γεράματα στη ζήση.


39393838

53. Γενναίος και ορθόκορμος

Γενναίος και ορθόκορμος στου βιου τις ανηφόρες,

άφηνε νιε τη σκέψη σου στης λευτεριάς τους δρόμους,

να κάνει μύριους συνδυασμούς, προβλήματα παιχνίδια.

Να συναρμόζει τις χαρές με τα πικρά της λύπης

στα σταυροδρόμια της ζωής, στις ερημιές του χάους.

Αυτό σημαίνει λεβεντιά, αγώνας και θυσία.

Αυτό σημαίνει έρωτας αυτό σημαίνει Αγάπη.


54 Γιατρεύεις τον πόνο

Πλησιάζεις την ψυχήν του διπλανού σου

ακούεις τους βαθείς του στεναγμούς

μετράεις της καρδιάς του τους παλμούς

κι’ έχεις τη γεύση του πόνου του δικού σου.


40403939

55 Η δόξα της θυσίας

Της άνοιξης η δόξα τσακισμένη,

στα μύχια της ψυχής σου σιγοπνέει,

ανίκανη να κάνει ευτυχισμένη

μιαν ύπαρξη που μόνη σιγοκλαίει

Στα στέκια της ζωής καρδιοχτυπάνε

οι θύμισες, οι σκέψεις, οι καϋμοί

κι’ άλλοτε κλαίνε, χαίρονται, γελάνε

με δύναμη αντέχουν, καρτεροί

Του άγνωστου τα έγκατ’ αγναντεύεις,

τα βάθια του κόσμου σου οργανώνεις,

τις λύπες σου με δάκρυα αναδεύεις

και άπιαστους τους πόθους σου σιμώνεις

Και τρέχεις στα αόρατα σκοτάδια,

απλώνεις στοχασμούς, σκέψεις μαντρώνεις,

στίχους απλούς ενώνεις και σενάρια,

το έρεβος βαθαίνεις, μεγαλώνεις

Είναι ουράνια η δόξα της θυσίας

σε κόσμους μιας δεινής απανθρωπιάς,

να δέχεσαι βρισιές φριχτής μανίας,

τον πόνο σου να κλείνεις να σιωπάς

Κι’ αγάλι-αγάλι ν’ ανασταίνεις τη χαρά σου

ανάκατα μ’ αγώνες κι αγωνίες,

τη θλίψη σου να έχεις συντροφιά σου,

τους πόνους σου να κάνεις μελωδίες


41414040

56. Βλέπε τους θησαυρούς σου

Ξένε της Γης και τ’ ουρανού,

της δίψας και της πίκρας,

που αγκαλιάζεις τις στιγμές,

με δάκρυα τις ποτίζεις

και στα καταμεσάνυχτα

του πόνου και της θλίψης,

γυρεύεις, σαν τον ζήτουλα,

λίγη χαρά κι ελπίδα.

Μη τυραννιέσαι δύστυχε,

μην περιμένεις χάρες

από χαμένες δουλικές,

φτηνές δασκαλομάνες,

που σου προσφέρουν ψεύτικα

χαμόγελα κι’ ευγένειες,

μέχρι να σε μαντρώσουνε

στο σώμα, στη ψυχή σου

με λόγους και ταξίματα

και κούφιες υποσχέσεις.

Στρέψε ξένε το πνεύμα σου

στην άγια δύναμή σου

και άκουσε μ’ ευλάβεια

τους χτύπους της καρδιάς σου.

Στοχάσου με τη σκέψη σου,

βλέπε τους θησαυρούς σου,

αιώνιοι κι αθάνατοι

εσένε περιμένουν

μέσα βαθειά στο είναι σου,

έτοιμοι να σου δώσουν,

την ευτυχία της χαράς,

Γαλήνης και Σοφίας.

Ζωγράφου 24/1/2009 42424141

57. Και κλαίει ο γέρος, κλαίει

Στο γκρεμισμένο σπίτι του,

στις λάσπες βουτηγμένο

όρθιος ο γέρος στέκεται,

σαν μπρος σε λείψανό του·

με κυρτωμένη ράχη του,

τους ώμους του πεσμένους,

κλαίει, βογγά υπόκωφα

και καίγεται η καρδιά του,

καθώς το βιος του σκόρπιο

στο βούρκο αφανισμένο

το βλέπει να βυθίζεται,

να χάνεται για πάντα

στην αδηφάγο λαίλαπα-

-χοάνη της αβύσσου.

Και κλαίει ο γέρος γοερά

με πόνο και δακρύζει.


43434242

58. Και της κοπέλας η ζωή

Οι ομορφιές της Άνοιξης,

αν δεν καρποφορήσουν,

μαραίνονται και χάνονται,

χωρίς σκοπό, πεθαίνουν.

Και της κοπέλας η ζωή,

τα δροσερά της νιάτα,

αν δεν ταιριάξει αγιαστικά,

σε δέσιμο αγάπης,

ελεύθερα στον έρωτα

να δώσει, να καρπίσει,

θα μαραθεί σαν λούλουδο

κι άκαρπη θα σκορπίσει.


44444343

59. Σκληρή ζωή και άπονη

Κράτα μακριά τα βέλη σου,

βάλτα μες στη φαρέτρα,

σκληρή ζωή και άπονη,

πότε θα σταματήσεις

να σημαδεύεις τα κορμιά,

τα ψυχικά μας στέκια,

τις φτωχικές μας ερημιές,

τις ήσυχες στιγμές μας·

πότε θα δείξεις λύπηση

στα θύματα της βίας,

που παίρνουν δρόμους της φυγής

με σύντροφο την πείνα,

τον φόβο, τις αρρώστιες·

πεζοδρομούν αφρόντιστα

σ’ άγνωστα μονοπάτια,

στον χρόνο αντιστέκονται

τον χρόνο ζητιανεύουν.


45454444

60. Η δύναμη της Επικοινωνίας

Ψυχές που συντροφεύονται, που ανταλλάσσουν στόχους

και ακουμπάνε πρόσχαρα, σ’ αληθινές αγάπες,

με σεβασμό συντρέχουνε στης δούλεψης τους χώρους

και σκέπτονται, στοχάζονται, φιλοσοφούν, συνθέτουν,

φτιάχνουν τον κόσμον απ’ αρχής, βλέπουν καινούργια ζήση

στη λογική της δύναμης, της γνώσης, επιστήμης,

δίνουν μορφή στην ποίηση, στην τέχνη του χρωστήρα,

στην ομορφιά της δόμησης, στης μουσικής το μέλος,

στης κοινωνίας τη ζωή, στης εργατιάς τους νόμους.

Όλες αυτές τις πρόσβασες στους κόσμους του ωραίου

χρωστάει κάθε άνθρωπος στην προσφορά του άλλου.

Όταν πλησιάζεις ψυχικά μ’ αγάπη και αλήθεια

το φίλο σου, το συγγενή, άγνωστο και γνωστό σου,

γίνεσθε δύναμη κι οι δυό, δημιουργοί και χτίστες

του κόσμου που συνέχεια αλλάζει στη μορφή του

και δέχεται στους κόλπους του νέες ζωές, ανθρώπους.

Και συ, σαν θέλεις δυνατός δημιουργός να γίνεις,

πλησίασε τον άνθρωπο στις χάρες της καρδιάς του,

άφησε λεύτερο τον νουν, την σκέψη, την ψυχή σου,

κοντά του χαμογέλασε κι αγνά αγάπησέ τον·

θα νιώσεις τότε μυστικά, γιομάτος μύριες γνώσεις,

χαρά και αγαλλίαση, καθάρια ευτυχία.


46464545

61. Μάνα, Γη

Γη ! Μάνα! Αρρώστησες, θαρρώ, στένεψε το μυαλό σου,

αρχόντισσα ξεκίνησες του ήλιου θυγατέρα,

με δύναμη στους κόλπους σου, ζωντάνια στο κορμί σου,

απύθμενα τα πλούτη σου, πανώρια η ομορφιά σου.

Ποτάμια, λίμνες, θάλασσες, δάση, βουνά, πεδιάδες,

όλα γιομάτα με ζωή, κρυστάλλινα, καθάρια·

πηγές να κελαρίζουνε, δροσάτα κεφαλάρια.

Μητέρα Γη, γαλήνια, αθόρυβη εργάτρια,

που ήσουνα το κόσμημα, διαμάντι και ζαφείρι,

με δύναμη, με κίνηση, σφρίγος, ζωή και δράση,

πως και κατάντησες φτωχή, άρρωστη και ζητιάνα,

με τον αέρα σου μουντό, όξινες τις βροχές σου;

Ποτάμια σου και λίμνες σου γίνονται δηλητήρια,

καθώς κυλούν στα βάθη τους τ’ απόβλητα του ανθρώπου.


47474646

62. Ο Προξενητής

Με γιομισμένη την ψυχή, δάκρυα χαράς στα μάτια,

στη σκέψη και στα όνειρα της Πασχαλιάς τα ρόδα,

παίρνει δρομιά βραχόσπαρτα, ανηφοριές, φαράγγια

ο γέρος ο βαρύχρονος, της ζήσης ο βαστάζος,

με κεφαλή λιγότριχη, άσπρη , αριά γενειάδα·

ταγάρι παίρνει με φαγί, ζερβά του κρεμασμένο,

την πουρναρίσια του γερή μαγγούρα, συντροφιά του,

ξεκίνησε στο χάραμα, στο σκάσιμο της μέρας,

να φτάσει στο βουνίσιο χωριό της αφεντιάς της,

στο σπίτι της, στον κύρη της, για ν’ ανταλλάξει λόγους

με τους δικούς της άνθρωπους, γονείς, αδέρφια, θειούς,

για κείνη, την αγάπη του, του Γιάννου τ’ ανιψιού του.


48484747

1. Πρωταθλητισμός

Πρόβες και πρόβες

με χρήση φαρμάκων·

άθληση είναι;

2. Ματαιότητες

Α΄

Ο ζήλος της δόξας.

Δαφνοστέφανοι δρόμοι:

φρούδες παγίδες

Β ΄

Επίδειξης θήρα,

διακρίσεις με επαίνους:

Δίψα ματαίου

Γ ΄

Ψεύτικοι τρόποι

της στημένης ευγένειας:

Φτήνιας απάτη

Δ ΄

Όμορφες φράσεις

στερημένες σοφίας:

Άδειες λέξεις

49494848

Ε ΄(Ερωτήματα)

Άναρθρες κράξεις

εξηχούμενες σφόδρα:

Εύρημα Μούσας;

Στ ΄

Συστράτευση λέξεων

σε άρρυθμο πλήθος:

Ποίηση είναι;

Ζ ΄

Φράσεις και λέξεις

τυχαίας συνύπαρξης:

Νόημα δίνουν;

Η ΄

Σχήματα –γρίφοι

αχαλίνωτες χρώσεις:

Αφαίρεσης τέχνη;

Θ ΄(Στο ποδόσφαιρο)

Χρήμα που παίζει

και τις νίκες κερδίζει:

Είναι παιχνίδι;

50504949

3. Αγάπη

Η Αλήθεια της Αγάπης

άγνωστη είναι,

καθώς ο Θεός

Σταυρό, Γολγοθά,

θυσία και πόνο

έχει η Αγάπη.

Μέσα μας είναι

της Αγάπης η φλόγα.

Μην αγνοούμε

Χωρίς Αγάπη

η ζωή σταματάει.

Και θέλω να ζω

Ρίζωμα είναι

της αγάπης ο βράχος,

θεμέλιο στεριό

Ψεύτικη αγάπη

και λόγια κολάκων

θηλάζουνε μίσος

Μπορώ ν’ αγαπάω

Επικοινωνώ

Γνωρίζω να ζω

51515050

4. Ανοησία

Τα πόδια σου κόβεις,

για να χωρέσουν

στα στενά σου παπούτσια;

5. Μεταφυσική

Το αγαπημένο ΝΑΙ,

Το Άγνωστο ΟΧΙ

Είναι ο Θεός

Με αόρατον φως

Θεόν βλέπουν παντού:

Καθαρές ψυχές

Το άγνωστον χθες

Ο Θεός για μας είναι,

Το Αιώνιο Ναι

Πνεύμα της γνώσης

του καλού και του ωραίου:

Η Αγιωσύνη

Όλος υπάρχω

στην αιώνια μου ζήση.

Δεν βλέπω χαμό

Αλήθειας ποιό,

Αγαθόν, χωρίς δόλο:

Πρόθεση θεία.

52525151

Η Φύση

Αν ποτέ βρεθώ

σε δίλημμα της σκέψης,

Ρωτάω τη Φύση

Χωρίς την Φύση

ο λόγος δεν νοείται·

Άκυρος μένει

Η Φύση είναι:

α΄

Η Δασκάλα του Νου,

της Σοφίας η Δύναμη

το ζωντανό βιβλίο.

β΄

Η αξία του ωραίου,

της τέχνης η απαρχή.

Το τέλειον του κάλλους

γ΄

Πνεύμα; Ύλη;

Ενέργεια; Κίνηση;

Συνοχή όλου

δ΄

Αρμονία-συμμετρία

Τάξη-Δημιουργία

Ισορροπία.

ε΄

Άγνωστη Μούσα

Λειτουργικόν Σύνολον

Μελωδία.

53535252

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ζύγιαζε τίμια

λύπες και χαρές

Αισιοδοξία

Βλέπε ψύχραιμα

δύσκολα και εύκολα.

Γενναιότητα

Τον Ευεργέτη

να θυμάσαι πάντοτε

Ευγνωμοσύνη

Γονείς-Δάσκαλοι

δικοί σου άνθρωποι

«Το ζήν και το ευ ζήν»

54545353

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. Οι άγιες στιγμές σελ 4 2. Ο εμφύλιος σελ 4 3. Αθάνατες στιγμούλες σελ 5

4. Η Πείνα σελ 5 5. Ουράνιο αγγελούδι σελ 6 6. Σταλαχτίτες σελ 6 7. Μόνο Αγάπη σελ 7 8. Μια ήσυχη ζωή σελ 7 9. Στον ίσκιο της αφάνειας σελ 8 10. Στου πονεμένου τη ζωή σελ 9 11. Στου τραίνου την αναμονή σελ 9 12. Στης χρυσαυγής το χάραμα σελ 10 13. Ο δρόμος της Αλήθειας σελ 11 14. Θυμάται και δακρύζει σελ 11 15. Η Ευτυχία σελ 12 16. Η λογική του Σύμπαντος, Αγάπη σελ 13 17. Συ, αδερφέ με φρόνηση,… σελ 14 18. Δύσκολες μέρες και καιροί σελ 15 19. Διάκριση και Άγια Αγάπη σελ 16 20. Αγάπη και δύναμη σελ 16 21. Παραδεισένια στέκια σελ 17 22. Η πληρότητα της ύπαρξης σελ 18 23. Φτιάχνει δικό του Σύμπαν σελ 19 24. Ο Ποιητής σελ 20 25. Μ’ Αγάπη βλέπεις τη ζωή σελ 21 26. Συγκρούσεις σελ 21 27. Άκουσε μέσα σου τη Γη σελ 22 28. Ποτέ μου δεν σε ξέχασα σελ 23 29. Σκέψη-Δημιουργία σελ 23 30. Γλυκειά μου! Πρώτη συντροφιά σελ 24 31. Λύτρωση στη ζωή μας σελ 24 32. Δείξε την δύναμή σου σελ 25 33. Είναι μόνον αρρώστιες σελ 25 34. Μας αγκαλιάζει η θάλασσα σελ 26 35. Τα Πάθη σελ 27 36. Θέλω να ζω την άνοιξη σελ 27 37. Στου στοχασμού τα τρίσβαθα σελ 28

55555454

38. Εύκολο χρήμα μη ζητάς σελ 29 39. Στον τεχνουργόν της σκέψης και του λόγου σελ 29 40. Στην Αιωνιότητα της Φύσης σελ 30 41. Άνοιξε Γη τα σπλάχνα σου σελ 31 42. Περιμένει σελ 32

43. Η αθώα Αγάπη σελ 33 44. Η αδάκρυτη κλαίουσα σελ 33 45. Δεν θέλω σελ 34 46. Η Φωνή Του Θεού σελ 34 47. Ανακύκλωμα σελ 35 48. Η Αλήθεια της Αγάπης σελ 35 49. Οι Άνοιξες σελ 36 50. η Γνώση σελ 37 51. Το Μεγάλο και σοφό σελ 38 52. Είναι ο χρόνος βιωτή σελ 38 53. Γενναίος και ορθόκορμος σελ 39 54. Γιατρεύεις τον πόνο σελ 39 55. Η δόξα της θυσίας σελ 40 56. Βλέπε τους θησαυρούς σου σελ 41 57. Και κλαίει ο γέρος, κλαίει σελ 42 58. Και της κοπέλας η ζωή σελ 43 59. Σκληρή ζωή και άπονη σελ 44 60. Η δύναμη της Επικοινωνίας σελ 45 61. Μάνα, Γη σελ 46 62. Ο Προξενητής σελ 47

1. Πρωταθλητισμός σελ 487 2. Ματαιότητες σελ 48 3. Αγάπη σελ 50 4. Ανοησία σελ 51 5. Μεταφυσική σελ 51

Η Φύση σελ 52 ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ σελ 53

56565555

«Η ζωή είναι μια συνεχής προσπάθεια» ISBN 978-960-9611-01-5

Documents

Transcript of «Η ζωή είναι μια συνεχής προσπάθεια» ISBN 978-960-9611-01-5