Προφορικότητα-και-Εγγραμματοσύνη

Walter J. Ong

ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑΚΑΙ

ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

Ή έκτεχνολόγηση τοϋ λόγου

Μετάφραση Κώστας Χατζηκυριάκου

’Επιμέλεια Θεόδωρος Παραδέλλης

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜ ΙΑΚΕΣ ΕΚ Δ Ο Σ Ε ΙΣ ΚΡΗ ΤΗ Σ Ιδρυτική δωρεά Παγκρητικής Ένώσεως ’Αμερικής

ΗΡΑΚΛΕΙΟ 1997

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Εισαγωγή στήν έλληνική έκδοση ixΕυχαριστίες χχχνΕισαγωγή στήν άγγλική έκδοση xxxvii

1. Ή προφορικότητα τής γλώσσας 1

2. Ή σύγχρονη ανακάλυψη τών πρωταρχικά προφορικών πολιτισμών 17

3. Ή ψυχοδυναμική τής προφορικότητας 39

4. Ή γραφή άναδιαρθρώνει τή συνείδηση 109

5. Τυπογραφία,χώρος καί κειμενικό κλείσιμο 167

6. Ή προφορική μνήμη,ή άφηγηματική γραμμήκαί ή κατασκευή τών χαρακτήρων 199

7. Μερικά θεωρήματα 225

Βιβλιογραφία 261Εύρετήριο 281

Εισαγωγή στήν έλληνική έκδοση

Προφορικότητα καί Έγγραμματοσύνη:Άπό τήν αύτόνομη δράση στήν κοινωνική πρακτική

«verba volant, scripta manent» «verba manenty>

Τά αντιφατικά αύτά παραθέματα, ή γνωστή άπό τά σχολικά μας χρόνια λατινική ρήση καί ό τίτλος πού δίνει ό L.-J. Calvet (1984) σέ ένα κεφάλαιό του, δέν άποτελούν σπάνια ή έξεζη- τημένη διατύπωση, άλλά άντίθετα συμπυκνώνουν τά συμπεράσματα διαφορετικών (συνήθως) μελετητών τού φαινομένου τής προφορικότητας καί τής έγγραμματοσύνης. «Ή ομιλία είναι έφήμερη,ή γραφή μόνιμη» δηλώνουν οί μ έν «ό ,τ ι λέγεται δέν ξελέγεται, ένώ ή γραφή σβήνεται καί άναθεωρεΐται» άπαντούν οί δέ. Γιά τόν Levi-Strauss καί πολλούς άλλους ή γραφή είναι έξουσία καί δύναμη, γιά τούς Dogon, τούς Bam- bara και πάμπολλους άλλους ή δύναμη βρίσκεται στόν προφορικό λόγο. Στήν οθόνη τοϋ υπολογιστή, όπου γράφεται αύτό τό κείμενο, τό παγιωμένο καί μόνιμο γραπτό κείμενο δίνει τή θέση του σέ ένα κείμενο δυναμικό πού άνά πάσα στιγμή διορθώνεται, άναθεωρεΐται, σβήνεται, αύξομειώνεται μέ μεγάλη ταχύτητα καί εύκολία, δίχως νά άφήνει ίχνος άπό όποιαδήποτε άλλαγή (Stubbs 1990: 573). Ά π ό τήν άλλη

X ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

πλευρά τά μέλη τού προφορικού πολιτισμού «διαβάζουν» τη φύση, τό πεπρωμένο, τά ϊχνη τών θηραμάτων καί «εγ γ ρ ά φουν» στό σώμα, στά άντικείμενα, στίς τελετουργίες τίς ιστορικές καί πολιτισμικές τους έμπειρίες. Τά πράγματα λοιπόν φαίνονται πολύ πιό περίπλοκα άπό όσο μάς άφήνει νά άντι- ληφθούμε ή δική μας έγγράμματη έμπειρία. Αύτό τό περίπλοκο πρόβλημα, άκριβώς, ξεκινά νά διερευνήσει τό έργο τοϋ Walter Ong,TO όποιο καί συνοψίζεται σέ αύτόν έδώ τόν τόμο.

Ή εισαγωγή αύτή ξεκινά μέ μιά σύντομη επισκόπηση τοϋ έργου τοϋ Ong καί στή συνέχεια προσπαθεί νά σκιαγραφήσει τό θεωρητικό πλαίσιο μέσα στό όποιο εντάσσεται ή Προφορικότητα και Έγγραμματοσύνη. Άναφέρεται συνοπτικά τό σο στίς προσεγγίσεις πού προηγήθηκαν τοϋ δικού του έργου, όσο καί σέ αύτές πού άκολούθησαν, ώστε νά διαφανοϋν κά- ποιες άπό τίς ιστορικές καί θεωρητικές του συντεταγμένες. Θά πρέπει δμως νά προηγηθεί ένα...

Σύντομο σχόλιο γιά τήν ορολογία

Θά ήταν σκόπιμο νά άναφερθοϋμε καταρχάς στή χρήση τής λέξης έγγραμματοσύνη. 0 νεολογισμός αύτός παράγεται μέ τήν προσθήκη τού επιθήματος -οσύνη στό επίθετο εγγράμματος. Άπό αύτή τήν άποψη δέν διαφέρει άπό τήν παραγωγή τοϋ, κοινού πλέον, όρου προφορικότητα , ό όποιος σχηματίζεται μέ τήν προσθήκη τοϋ άντίστοιχου έπιθήματος -ητα στό επίθετο προφορικός. ’Έ τσι καί οί δύο δροι άποτελοϋν άφη- ρημένες έννοιες πού δηλώνουν μιά δεδομένη κατάσταση ή ποιότητα. 'Ωστόσο ό λόγος γιά τή χρησιμοποίηση αύτού τοϋ νεολογισμού δέν είναι ή τήρηση, άπλώς, μιας συμμετρίας ή άναλογίας, άλλά ή ούσιαστικότερη άνάγκη νά αποδοθεί τό ιδιαίτερο περιεχόμενο μιας έννοιας, ώστε νά διακριθεί άπό άλλες παγιωμένες καί άξιολογικά φορτισμένες τρέχουσες σημασίες.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ XI

Ή έγγράμματη κατάσταση νοείται συνήθως ώς μια ατομική δεξιότητα, ή έκμάθηση ή απόκτηση έκ μέρους ενός άτόμου μιας ούδέτερης «τέχνης», μιας απλής «τεχνολογία ς», ενός αδρανούς «έργα λείου» έπικοινωνίας: τής γραφής (καί μάλιστα τής αλφαβητικής) καί τής ανάγνωσης. Όστόσο, όπως θά φανεί σαφέστερα παρακάτω, ή έγγραμματοσύνη (literacy1) άποτελεΐ έναν κατεξοχήν κοινωνικό θεσμό, ένα περίπλοκο φαινόμενο πού συνδέει καί συνδυάζει πολλαπλές πολιτισμικές, κοινωνικές, ιστορικές καί γνωστικές πλευρές. Άπό αύτή την άποψη χρειαζόμαστε έναν όρο που νά παραπέμπει πέρα άπό τό γεγονός αύτής καθαυτής τής γραφής, σέ αύτή τη σύνθετη καί ποικιλόμορφη πολιτισμική κατάσταση καί πρακτική. Κατά τον ϊδ ιο τρόπο, ό όρος προφορικότητα (orality2) παραπ έμ π ει σέ μιάν αντίστοιχη κατάσταση καί πρακτική πού ύπερβαίνει κατά πολύ τό γεγονός τής απλής προφορικής επ ικοινωνίας.

Ό Walter J. Ong και τό έργο του

Ό Walter J. Ong γεννήθηκε τό 1912 στο Κάνσας Σίτυ τής Πολιτείας Μισούρι των Η.Π.Α., όπου καί ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές του σπουδές. Τό 1935, μετά άπό δύο χρόνια άπασχό-

1 Ό όρος γραπτότητα που εισάγει ό Λ. Τσιτσιπής (19θ5:60) παραπέμπει συνειρμικά περισσότερο στη γραφή ώς τεχνική, καί έξαλλου παρουσιάζει τή δυσκολία ότι δεν μπορεϊ νά σχηματίσει τά απαραίτητα έπίθετα. Βλ. επίσης τό σημείωμα του Δ. Κυρτάτα στη μετάφραση του βιβλίου τής R. Thomas 1996.

2 Ενίοτε χρησιμοποιείται καί ό όρος oracy -κατ’ αναλογία πρός τό literacy-τόν όποιο είσηγαγε ό A. Wilkinson (“ Skopen English” , στό Παράρτημα τοϋ Educational Review, ΙΙαν. τοΰ Birmingham, 1965) προκειμένου νά άναφερθεΐ στον επαρκή έλεγχο τής γλώσσας κατά την ομιλία καί νά ύπογραμμίσει τό γεγονός ότι οί προφορικές αύτές δεξιότητες παραμελοϋνται κατά τή σχολική εκπαίδευση. Τόν όρο χρησιμοποιεί καί ή Ε. Tonkin (1974,1992).

X ll ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

λησης στόν τομέα τής τυπογραφίας, έντάχθηκε στό Τάγμα τών Ιησουιτών. Σπούδασε Φιλοσοφία καί Θεολογία στό Πανεπιστήμιο τού Σαίντ Λούις καθώς καί ’Αγγλική Φιλολογία στό ’ίδιο πανεπιστήμιο μέ έπιβλέποντα καθηγητή τόν Marshall McLuhan, ό όποιος άσκησε σημαντική έπιρροή πάνω του καί μεταξύ τών άλλων τόν μύησε στό έργο τοϋ Peter Ramus. To έργο τοϋ γάλλου αυτού φιλοσόφου καί έκπαιδευτικοϋ μ εταρρυθμιστή τής ’Αναγέννησης άποτέλεσε αργότερα τό αντικείμενο τής διδακτορικής του διατριβής στό Πανεπιστήμιο τού Χάρβαρντ. Οί άπόψεις τού McLuhan ότι τά ϊδ ια τά μέσα έπικοινωνίας (ή μορφή δηλαδή τών «μέσω ν») έπηρεάζουν καί τροποποιούν τήν άνθρώπινη συνείδηση καί κοινωνία άνεξάρ- τητα άπό τά μηνύματα πού μεταβιβάζουν ότι οί άνθρωποι στό παρελθόν άντιλαμβάνονταν τόν κόσμο μέσα άπό δλες τους τίς αισθήσεις, πράγμα πού άνατράπηκε σταδιακά μέ τήν έφεύρεση τής άλφαβητικής γραφής άρχικά, τής τυπογραφίας άργότερα, καί τοϋ τηλέγραφου πρόσφατα* ή άποψη, τέλος, ότι τά σύγχρονα ήλεκτρονικά μέσα ύπόσχονται μία έκ νέου κινητοποίηση δλων τών αισθήσεων, δλα αύτά έπέδρασαν καταλυτικά στή σκέψη τού Ong, άν καί ό ’ίδιος χειρίστηκε τά θέματα αύτά μέ τρόπο διαφορετικό3 (βλ. καί Ong 1981). Ή έννοια τού «μ έσ ο υ », ώστόσο, παραμένει κεντρική σέ δλο τό έργο του, καθώς δέν παραπέμπει άπλώς σέ έναν τρόπο μ εταβίβασης κάποιων πληροφοριών διαμέσου τοϋ χώρου καί άνάμεσα σέ δύο άτομα, άλλά. σέ ένα μέσο πού δημιουργεί νέους τρόπους σκέψης καί διαμεσολαβεί μεταξύ άτομικής καί συλλογικής ύπαρξης (βλ. καί Gronbeck 1991).

Τό 1959 ό Ong εκλέχθηκε καθηγητής ’Αγγλικής Φιλολογίας

3 "Οπως παραδέχεται καί ό ϊδ ιο ς ό McLuhan στό The Gutenberg Galaxy, Toronto U .P., Τορόντο. Βλ. έπίσης τό άπόσπασμα άπό τό Understanding Media: «Τό Μέσο είναι τό Μήνυμα», στήν ανθολογία Τό Μ ήνυμα τού Μέσου: Ή ’Έκρηξη τής Μαζικής Ε π ικ ο ινωνίας, Έκδ. ’Αλεξάνδρεια, ’Αθήνα, 1989.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ Χ111

στό Πανεπιστήμιο τοΰ Σαίντ Αούις καί τό 1970 καθηγητής στό ’ίδιο πανεπιστήμιο στήν έδρα ’Ανθρωπιστικών Επιστημών τής Ψυχιατρικής. Έ χ ε ι συγγράψει πάνω άπό δεκαπέντε β ιβλία καί πάμπολλα άρθρα καί έχει δώσει σειρά μαθημάτων καί διαλέξεων σέ ιδρύματα τής Εύρώπης, Μ. ’Ανατολής, Κεντρικής καί Δυτικής ’Αφρικής, Λατινικής ’Αμερικής καί ’Ανατολικής Άσίας.

’Ήδη στή μεταπτυχιακή διπλωματική του έργασία σχετικά μέ τόν βικτωριανό ίησουίτη Gelald Μ. Hopkins, ο Ong στρέφει τήν προσοχή του στήν προφορική/άκουστική πλευρά τής επ ικοινωνίας. Στή διατριβή του, πού έκδόθηκε τό 1958 σέ δύο τόμους4 (άφιερωμένους στόν McLuhan), ο Ong εισάγει ένα άπό τά βασικά θέματα πού θά τόν άπασχολήσουν στό εξής, τήν άντιπαράθεση τής τέχνης του λόγου, πού συνδέεται μέ τήν προφορική έπικοινωνία, πρός τήν τέχνη τοΰ διαλογισμού, πού συνδέεται μέ τήν τυπογραφική επικοινω νία (Palmeri,1991).

’Από τά μέσα τής δεκαετίας του ’60 καί ύπό τήν επίδραση τοΰ έργου τών συνεχιστών του Milman Pary, A. Lord καί E. Havelock (βλ. 1981), o Ong άρχίζει νά διερευνά περαιτέρω τήν ψυχοδυναμική καί π ο λιτισ μ ική πλευρά τής επ ικοινω νίας (πρβλ. Thomas 1996). Μέχρι τό 1997 έκδίδει τρία βιβλία5 τά όποια άποκρυσταλλώνουν τή βασική του θέση σχετικά μέ τήν έσωτερίκευση τής έγγραμματοσύνης καί τήν άλλαγή πού έπέ- φερε ή βαθμια ία αύτή διαδικασία στήν έξατομίκευση τής άνθρώπινης συνείδησης: Οί πολιτισμοί, κατά τόν Ong, έχουν περάσει (τουλάχιστον στή Δύση) άπό τήν περίοδο τής πρω- ταρχικής προφορικότητας στή χειρογραφιχ%τζζ£ίοδο καί από εκεί στήν τυπογραφική γιά νά καταλήξουν σήμερα στή δευ

4 Ramus, Method, and the Decay of Dialogue καί Ramus and TalonInventory, Harvard U .P., Κέιμπριτζ Μασαχουσέτης, 1958.

5 Presence of the Word, Yale U.P., Νιού Χάβεν 1967, Rhetorie,Romance and Technology, Cornell U.P., N.Y. 1971, Interfaces of theWord, Cornell U.P., N.Y. 1977.

XIV ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

τερογενή προφορικότητα πού αναπτύσσεται πλέον μέσα σέ ένα μικτό περιβάλλον ηλεκτρονικών ηχητικών μέσων, άλλά καί έγγραμματοσύνης. Ή πορεία αύτή άπομακρύνει τόν άνθρωπό ολοένα καί περισσότερο άπό τήν ακουστική του σχέση μέ τή γλώσσα, μετατοπίζοντας έτσι τό κέντρο βάρους άπό τήν άκοή στήν όραση μέ ό,τι αύτό συνεπάγεται άπό πλευράς άλλαγών στή γνωστικότητα καί στή συνείδησή του. Έδώ θά πρέπει νά ύπογραμμίσουμε καί τήν έπίδραση πού είχε πάνω του ή σκέψη ένός άλλου σημαντικού Ιησουίτη θεωρητικού τοϋ έξελικτισμού, τοϋ Teillard de Chardin, τόν όποιο γνώρισε κατά τή διάρκεια μιας έκπαιδευτικής του έπίσκεψης στό Παρίσι τή δεκαετία τού ’50. Πράγματι, κατά τόν γάλλο παλαιοντολόγο ό κόσμος είναι μιά συνεχής έξέλιξη άπό τή γαιόσφαιρα (τήν ύλη), στή βιόσφαιρα καί τέλος στή νοόσφαι- ρ α , πού άποτελει τόν ύπεροργανικό κόσμο τής νόησης καί τοϋ πολιτισμού καί περιλαμβάνει τίς προηγούμενες σφαίρες.6 Ό Ong άπό τή μεριά του άναφέρεται καί διερευνά τούς μ ετασχηματισμούς αύτοϋ πού ονομάζει «νοητικό π εδ ίο » , τό σημείο τομής άνάμεσα στή νόηση καί στον κοινωνικο-πολιτι- σμικό περίγυρο.

Τό 1982 έκδίδεται τό Προφορικότητα κ α ί Έ γγραμματοσύνη, τό πλέον διαδεδομένο7 καί δημοφιλές βιβλίο τοϋ Ong. Πρόκειται γιά περιεκτικό έργο πού συνοψίζει μέ τρόπο συστηματικό τίς βασικές του θέσεις γιά τό πρόβλημα τών δ ια φορών καί τών ιδιομορφιών τού προφορικού καί τοϋ έγγράμ- ματου πολιτισμού, καθώς καί τών άλλαγών πού έπήλθαν στόν τρόπο πού άντιλαμβάνονται καί βιώνουν τόν κόσμο τά μέλη αύτών τών πολιτισμών.

6 Τ eillard de Chardin 1 955, Le Phenomene Humain , Seuil, Παρίσι.7 Έ χ ε ι έπανεκδοθεΐ στόν έκδοτικό οικο Methuen έπτά φορές μετα

ξύ 1982 καί 1988, καί στόν Routlege τό 1989, τό 1990 (δύο φορές) καί τό 1991. Τό έργο έχει μεταφραστεί ιταλικά, γερμανικά, σουηδικά, ιαπωνικά, πολωνικά καί τμήμα του στά ρουμανικά.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ χν,yν Γ , , , , ,^ Ό Ong αντλώντας στοιχεία από τήν κοινωνική ιστορία, τή

ρητορική, τήν αρχαία, μεσαιωνική καί νεότερη γραμματεία καί τήν κοινωνική ανθρωπολογία κατασκευάζει ούσιαστικά δύο ιδεατούς τυπους: τόν ίδεότυπο τού προφορικού καί τόν ίδεότυπο του εγγράμματου πολιτισμού. Στή συνέχεια παρακολουθεί τον τροπο μέ τόν όποιο έμφανίζεται, ιστορικά πλέον, ή διχοτομία προφορικότητα/έγγραμματοσύνη στά δυτικά, κυρίως, πολιτισμικά μορφώματα διατηρώντας ταυτόχρονα μιά συγκριτική, διαπολιτισμική προσέγγιση. Αύτή ή συνεχής κίνηση πρός τό ιστορικά καί/ή πολιτισμικά απομακρυσμένο καί άπό έκεί καί πάλι στό οικείο, άποτελεΐ ένα άπό τά βασικά διδάγματα πού άφομοίωσε ό Ong άπό τόν McLuhan καί τήν κοινωνική άνθρωπολογία (Ong 1981: 131 κ .έ.).

Κατά τόν Ong, ό προφορικός πολιτισμός δέν άντιλαμβά- νεται τόν κόσμο ώς «κοσμοείδω λο», ώς «κοσμοθεώ ρηση», ώς « κόσμο-αντικείμενο», έννοιες πού τονίζουν άκριβώς τήν αίσθηση τής όρασης καί μέχρις ένός σημείου τής αφής, άλλά ώς έναν κόσμο δυναμικό, άπρόβλεπτο, ώς έναν «κόσμο-άκρόα- σ η »7 έναν «κόσμο-συμβάν». Ό κόσμος αύτός έχει ορισμένα έμφανή ή περίοπτα (salient) γνωρίσματα , δπως ειρωνικά παρατηρεί ό ίδ ιος (1969: 637), θέλοντας προφανώς (!) νά τονίσει τό γεγονός δτι μάς είναι άδύνατο νά μιλήσουμε γιά τήν προφορικότητα έξω άπό τήν έγγράμματη παράδοση στήν όποια αιώνες τώρα ανήκουμε.

Τό πρώτο άπό τά βασικά αύτά γνωρίσματα ή θεωρήματα κατά τόν Ong, είναι ό δυναμισμός τής προφορικής γλωσσικής έκφοράς, ή κινητικότητά της, ή συνεχής μεταβολή της, ή συμ- μετοχικότητά της, ή συνάρτησή της μέ τίς έκάστοτε περιστάσεις, ή βιωματική της διάσταση (βλ. έπίσης καί Hockett 1960). Αύτή άκριβώς τή δυναμικότητα άναιρεϊ ή εγγράμματη.προσέγγισή μας, καθώς τό καταγραμμένο παγιώνεται καί άπό τήν πλευρά τής π ρ α φ ι^ Στήν πε- ρίπτωση τής προφορικής λογοτεχνίας λ.χ. ή καταγραφή είναι διαφορετική άπό τήν προφορική της μορφή καί πάντα ήδη

XVI ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΤΝΗ

ξεπερασμένη. Τό δεύτερο σημαντικό γνώρισμα, συνάρτηση του πρώτου άλλωστε, είνα ι ή δ ιαδρασιακή διάσταση τής προφορικότητας, ό προσωπικός καί άγωνιστικός της χαρακτήρας - ό «π ολεμικ ισμός» της (polemicism), όπως τόν άπο- καλεΐ άλλου (Ong 1969: 641-42). Πρόκειται γιά τήν οργανική σχέση πού συνδέει τόν ομιλητή μέ τό άκροατήριό του καί τή ρητορική καί άγωνιστική διάσταση τών μεταξύ τους άνταλ- λαγών. Πρόκειται άκόμα γιά τόν συγκεκριμένο τρόπο μέ τόν όποιο συνδέεται ή προφορικότητα μέ τό βιόκοσμο. Τό τρίτο γνώρισμα είναι ό <<συρραπτικός» («ραψω διακός» κατά τούς Edwards καί Sienkewicz 1990: 12) χαρακτήρας τής προφορικότητας, ό πλεονασμός, ή έπαναληπτικότητα, ή λογοτυπική δομή, ή παρατακτικότητα κ.λ. Τά γνωρίσματα αύτά στρέφουν τήν προσοχή μας στή διερεύνηση τής έπιτελεστιχής διάστασης τών λεκτικών έπικοινωνιακών συμβάντων ή έπεισοδίων: τό άκροατήριο, ό (έκ)τελεστής, o i ,συμβάσεις πού πλαισιώνουν τό λεκτικό γεγονός, ή άναστοχαστικότητα, οι γλωσσικοί τρόποι έκφρασης κ .ο .κ . "Όπως εύφυώς παραφράζουν οι V. Edwards καί Th. Sienkevicz (1990: 12) «ο προφορικός κόσμος ειναί ενα θέατρο . . .» .8

Τό θέμα τής «άγω νιστικότητας», ώστόσο, προσεγγίζεται καί σέ ένα προηγούμενο έργο,9 στό όποιο έπιχειρεϊ νά θεμελιώσει τή συμπεριφορά αύτή στήν έξελικτική καί βιολογική ιστορία τού άνθρώπου. Χρησιμοποιώντας στοιχεία άπό τή θεωρία τής έξέλιξης,τήν ψυχανάλυση καί τίς κοινωνικές επιστήμες, ό Ong άναζητά τά κοινά στοιχεία πού συνδέουν μεταξύ τους όλες τίς άγωνιστικές μορφές, άπό τά παίγνια καί τά ά- θλήματα μέχρι τή ρητορική καί τήν πολιτική. Τό συμπέρασμα αύτής τής νοοβιολογίας (όπως τήν άποκαλεΐ ό ϊδιος) είναι ότι ή άντιπαλότητα άποτελεΐ προϋπόθεση τής άνθρώπινης άνά-

8 W. Shakespear, "Οπως σάς ''Α ρέσει, Πράξη II, Σκηνή V II .

9 Fighting for Life: Contest, Sexuality, and Consciousness, Cornell U.P., Ithaca, 1981.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ XVII

πτύξης καί ότι τό ϊδ ιο τό ψυχικό όργανο τού άνθρώπου είναι δομημένο κατά τρόπο άγωνιστικό (Farrell 1991: 39).

Άπό τήν άλλη πλευρά ή έγγραμματοσύνη έχει τά δικά της γνωρίσματα. Ή γραφή άποτελεΐ καί «τεχνολογία », καθώς προϋποθέτει κάποια ύλικά μέσα γιά τήν παραγωγή της, κατά κάποιο σύστημα γραφικών σημείων, άλλά καί μιά μεταβιβαζόμενη άπό γενιά σέ γενιά τεχνογνωσία. fΩστόσο ή έγγραμματοσύνη γιά τόν Ong, πέρα άπό τίς κοινωνικές της διαστάσεις, περιλαμβάνει, όπως καί ή προφορικότητα άλλωστε, καί μιά ψυχοδυναμική διάσταση : ή έγγραμματοσύνη έπιδρά μέ έναν συγκεκριμένο τρόπο πάνω στήν άνθρώπινη συνείδηση καί γνωστικότητα. Ή γραφή έξω τερικεύει τή σκέψη καί τή γνώση, άπομακρύνει καί άλλοτριώνει τόν έαυτό άπό τούς άλλους. Ταυτόχρονα όμως προωθεί τήν έξατομίκευση τής συνείδησης, τή γραμμική διάταξη τής σκέψης, άρα καί τήν άναλυτική σκέψη καί κατά συνέπεια τήν έπιστήμη. Μ ετατρέπει έπίσης τήν «πολεμικότητα» τής προφορικότητας σέ μιάν άποστασιοποιημένη «ειρηνική» διαδικασία λογικού ελέγχου. Οί άλλαγές όμως δέν έπήλθαν ραγδαία. Ό χειρογραφικός κόσμος διατηρεί άκόμη στενούς δεσμούς μέ τήν προφορικότητα, καθώς ή ιδιόχειρη γραφή μεταφέρει κάτι άπό τήν προσωπικότητα καί ιδιοσυγκρασία τού ομιλητή-γραφέα. Στήν τυπογραφική πλέον έποχή ό λόγος μετατρέπεται σέ κάτι άφη- ρημένο καί άπομακρυσμένο άπό τήν προσωπική έκφορά, σέ όμοιό-μορφα κείμενα ένός έξαντικειμενικευμένου καί έξαντι- κειμενικεύοντος λόγου άποσπασμένου άπό τά συμφραζόμε- νά του. Στίς μεγάλες αύτές άλλαγές ό εαυτός κατά τόν Ong εμφανίζεται ώς μιά δυναμική πού άπορρέει άπό τήν ϊδ ια του τή συνείδηση, τίς έκάστοτε διαμεσολαβούσες μεταξύ τοϋ εαυτού καί τών άλλων μορφές καί τήν πολιτισμική καί κοινωνική περιρρέουσα πραγματικότητα. Ή έπικοινωνία δέν νοείται ώς «έπ α φ ή», άλλά μέρος τής ούσίας τής ζωής, όπου ή συνείδηση διαμορφώνεται μέσα άπό τίς σχέσεις μεταξύ εσωτερικού καί εξωτερικού κόσμου. Οί ψυχοδυναμικοί μηχανι

XV111 ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΤΝΗ

σμοί επηρεάζονται καθοριστικά καί άπό τήν επικρατούσα έπικοινωνιακή μορφή, προφορικότητα, γραφή, ήλεκτρονικά μέσα, «καθώς κάθε τέτοια μορφή άποδεσμεύει σέ διαφορετικό βαθμό τόν κάθε έξατομικευμένο εαυτό άπό τούς ύπόλοι- πους καί τό περιβάλλον τους» (Gronbeck 1991: 18-20). Ό άναστοχασμός λ.χ. έμφανίζεται σέ μιά προχωρημένη έποχή τής τυπογραφίας, όταν ή συνείδηση τού εαυτού αποστασιοποιείτα ι από τήν άπλή ύπαρξη καί έξω τερικεύεται άρκετά, ώστε νά μπορεϊ νά στοχαστεί πάνω σέ αύτή καί νά έκφράσει τόν συγκεκριμένο στοχασμό μέσω τής γλώσσας.

Μέ τήν έλευση καί διάδοση τών ηλεκτρονικών μέσων ό δυτικός πολιτισμός μπαίνει στήν περίοδο τής δευτερογενούς προφορικότητας. Ή πρωταρχική προφορικότητα άναφέρεται στή χρήση τής φυσικής φωνούμενης γλώσσας ώς άποκλειστι- κού μέσου επικοινωνίας, άλλά καί στήν ιδιαίτερη γνωστική καί συνειδησιακή κατάσταση πού άπορρέει άπό αύτή. Ή δευτερογενής προφορικότητα βασίζεται άφενός στις μορφές σκέψης, έκφρασης καί έμπειρίας πού έπέβαλε ή χρήση τής γραφής καί τυπογραφίας καί άφετέρου σέ μιά προφορικότητα πού μέ τή σειρά της στηρίζεται στις νέες ήλεκτρονικές πλέον τεχνολογίες. Ή νέα αύτή μορφή προφορικότητας εξ ισορροπεί κατά κάποιο τρόπο τήν «όπτικοκεντρική» εξάρτηση τής συνείδησης, αναπτύσσεται πάνω στά άχνάρια τής γραφόμενης γλώσσας, άπευθύνεται σέ ομάδες μάλλον παρά σέ άτομα δημιουργώντας νέα εϊδη άκροατηρίων, καί έπαναφέρει τό «ά γω νισ τικό» στοιχείο, αν καί σέ ηπιότερη μορφή (βλ. έπίσης Silverstone 1991 καί Farrell 1991 )|.

Θεωρίες τής Προφορικότητας κα ί Έγγραμματοσύνης

"Ας δούμε όμως σέ τι πνευματικό κλίμα αναπτύσσεται τό έργο καί ή σκέψη τού Ong σέ ό,τι άφορά τό θέμα μας. Τό

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ X IX

^ πρόβλημα τής προφορικότητας καί τής έγγραμματοσύνης τί- θεται έξαρχής μέ δρους μιας δυαδικής λογικής. Οί δύο έννοιες, δηλαδή, νοούνται ώς α ντιθετικές μεταξύ τους, ένώ οί αντίστοιχοι πολιτισμοί -προφορικός καί έγγράμματος-χαρακτηρίζονται άπό ριζικές διαφορές στό έπίπεδο τής άνθρώπινης γνωστικότητας, έμπειρίας καί συνείδησης (βλ. καί Luria 1976). Οί θεωρίες, ώστόσο, πού περιγράφουν καί έξηγούν τούς πολιτισμούς αύτούς δέν μπορούν παρά νά μοιράζονται καί τά γνωρίσματα κάθε δυαδικού άντιθετικού ταξινομικού σχήματος. Έ νας άπό τούς δρους τής διχοτομίας θεωρείται πάντα άξιολογικά άνώτερος άπό τόν άλλο. Ή πριμοδότηση τοϋ ένός άπό τούς πόλους τής δυαδικής άντίθεσης μεταξύ προφορικότητας καί έγγραμματοσύνης μπορεΐ νά πάρει δ ια φορετικές μορφές. Στήν περίπτωση τού φωνοκεντρισμού λ.χ. πριμοδοτεΐται ή προφορική έκφραση σέ βάρος τής γραπτής: ή ρομαντική αύτή άποψη θεωρεί τή φωνούμενη γλώσσα ώς πρωταρχική, φυσική, πλησιέστερη στήν «πραγματικότητα», καί τίς προεγγράμματες κοινωνίες λιγότερο άλλοτριωμένες. Ή γραφή, άπό τήν άλλη πλευρά, έμφανίζεται ώς τέχνημα, ώς μιά άπλή καταγραφή τής ομιλίας, ώς τεχνητό προϊόν πού άπομακρύνει τό συγγραφέα άπό τό κείμενό του καί τόν άπο- προσωποποιεΐ. Ή παλιά αύτή άντίληψη10 διατηρήθηκε μέχρι πρόσφατα (Saussure 1979: 55-57) καί διαφαίνεται καί στή θεωρία τοϋ Ong. Παρά τό γεγονός δτι δηλώνει μέ σαφήνεια δτι τό νά χαρακτηρίζουμε τή γραφή «τεχνητή» δέν σημαίνει δτι τήν καταδικάζουμε, άλλά άντίθετα δτι τήν έπαινούμε καί, παρά τή γενική του προσπάθεια νά μήν «κ λ είσ ει» τήν ιστορία καί νά άποφύγει τά μανιχα'ιστικά σχήματα, ή προτίμησή του γιά τήν προφορικότητα άναδύεται έπανειλημμένα στό έργο του. Ό φωνούμενος λόγος είναι «ό λόγος στήν καθαρότερη μορφή του, στήν πιό άνθρώπινη καί θεία μορφή του... ό λόγος

10 Βλ. λ.χ. Πλάτωνος Φαιδρός (274-7), J.-J. Rousseau, 1990 (1817) Essais sur I’Origine des Langues, Gallimard, Παρίσι.

XX ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

πού μεταβιβάζεται προφορικά ανάμεσα στούς άνθρώπους... είναι ή βάση τής ανθρώπινης κοινότητας» (Ong 1967: 310). Ό προφορικός λόγος είναι πρωταρχικός, αλλά «καταδικασμένος νά ανάγεται ολοένα καί περισσότερο στό χώρο... καί δλες οί αναγωγές τού φωνούμενου λόγου σέ μη ακουστικά μέσα... τόν υποβιβάζουν, δπως τόσο έντονα π ίσ τευε ό Π λάτω ν» (1967: 320-22). Ώς πρός τήν άποψη τού φωνοκεντρισμού ότι ή γραφή άποτελεΐ απλώς καταγραφή τής ομιλίας, θά πρέπει νά λάβουμε ύπόψη δτι ή γραφή μπορεΐ νά αποδώσει ορισμένα μόνο γνωρίσματα τής όμιλούμενης γλώσσας: τά φωνήματα, τά λεξήματα καί τή σύνταξη. ’Αδυνατεί νά άποδώσει τό πώς ειπώθηκε κάτι καί μέ ποιά πρόθεση. ’Εξάλλου ή γραφή έχει γ ίνει τό πρότυπο τής όμιλούμενης γλώσσας, «έσω τερι- κεύουμε τή γλώσσα μέ δρους πού έχουν ορίσει συστήματα γραφής μας» (Olson 1994: 3-8).

’Από τήν άλλη πλευρά, ή πριμοδότηση τής γραφής έναντι τής προφορικότητας μάς οδηγεί στό γραφοκεντρισμό πού θεωρεί τή γραφή (ιδια ίτερα μάλιστα τήν άλφαβητική) όργανο άκρίβειας, συστηματικότητας καί δύναμης. Ή έκδοχή αύτή συνοδεύεται συνήθως άπό τή συμπληρωματική άποψη δτι ή έγγραμματοσύνη είναι άπό τή φύση της δργανο κοινωνικής προόδου (πρβλ. Levi-Strauss 1979: 265-66). 'Όπως συμβαίνει καί στή γλώσσα μας, ή λέξη εγγράμματος παραπέμπει κυρίως στόν μορφωμένο, τόν γραμματισμένο σέ άντιδιαστολή μέ τόν «ά γρά μμα το», άμόρφωτο κ .ο .κ ., παράδοξη άποψη αν σκε- φθεί κανείς δτι άπό τίς χιλιάδες γλώσσες πού έχουν μιληθεί, μόλις τό ένα έβδομο έχουν έπινοήσει ένα σύστημα γραφής.

’Αλλά οί δυαδικές σχέσεις δέν είναι ποτέ άπομονωμένες, άντίθετα συναρτώνται άναλογικά μέ άντίστοιχες δυαδικές σχέσεις δημιουργώντας ένα ολόκληρο ιδεολογικό οικοδόμημα. Έ τσ ι καί σέ αύτή τήν περίπτωση ή άντίθεση προφορική/εγγράμματη κοινωνία έρχεται νά ένισχύσει καί νά ύποκα- ταστήσει μιά σειρά άλλων διχοτομήσεων δπως λ.χ. πρωτογο- νη/πολιτισμένη, προλογική/λογική, παραδοσιακή/σύγχρονη.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ XXI

μή-ορθολογική/ορθολογική, μυθοποιητική/λογικο-εμπειρική κοινωνία.

Τό επόμενο βήμα στό όποιο οδηγούν οί τέτοιου είδους κατηγοριοποιήσεις είναι ή περιοδολόγηση τής ιστορίας τών κοινωνιών καί τών πολιτισμών βάσει άκριβώς τής εφεύρεσης της γραφής, μέ άποτέλεσμα μιά τεχνολογική έπινόηση νά καθίσταται καθοριστικός παράγοντας τής ιστορίας. Ή γενική αύτή θεωρητική τοποθέτηση ύπονοεΐ ότι ύπάρχει μιά «μ εγ ά λη διαχωριστική γρα μμή» (Great Divide), ένα «μεγάλο χάσμα» άνάμεσα στόν τρόπο σκέψης, άνάμεσα στίς γνωστικές δεξιότητες τών δύο αύτών τύπων πολιτισμού. Οί θεωρίες τού «Μ εγάλου Χ ά σμα τος», δπως ονομάστηκαν, έχουν μακρά ιστορία στό χώρο τής κοινωνικής άνθρωπολογίας. ’Ήδη άπό τήν έποχή του Tylor (1881: 179-81) είχαν τεθεί οί όροι τής συζήτησης, ένώ μετά τόν Δεύτερο Παγκόσμιο οί σχετικές θεωρίες έπανέρχονται άπαλλαγμένες άπό άναφορές στίς βιολογικές καί φυλετικές καταβολές τών άνθρώπων ή στό α ιτιοκρατικό έξελικτικό σχήμα τών σταδίων (άγριότητα, βαρβαρότητα, πολιτισμός καί τά συναφή). Στό έξής οί διαφορές μεταξύ τών δύο τύπων πολιτισμού άνάγονται σέ διαφορές στό επίπεδο τών τρόπων καί μέσων επικοινωνίας καί ιδιαίτερα τής έγγραμματοσύνης. Οί διάφορες παραλλαγές τών θεωριών τοϋ «Μ εγάλου Χάσματος» παράγουν μέ τή σειρά τους κά- ποιες πρόσθετες δυαδικές καί έξίσου ιεραρχημένες μεταξύ τους άντιθέσεις: ακουστικός/οπτικός, υποκειμενικός!αντικειμενικός, χρονικός/χωρικός, συλλογικός/άτομικός, συμμετοχι- κός/άποστασιοποιημένος, προσωρινός/διαρκής κ.ά. Οί βασικές αύτές τοποθετήσεις οδήγησαν στήν έπεξεργασία διαφόρων θεωριών πού λόγω τοϋ κοινού προσανατολισμού τους ονομάστηκαν καί θεωρίες τού «αύτόνομου μοντέλου».|

XXII ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΤΝΗ

Τό αυτόνομο μοντέλο

Σύμφωνα μέ τίς θεωρίες αυτές ή έγγραμματοσύνη εμφανίζεται ώς αυτόνομος, καθολικός ιστορικός καί έξελικτικός παράγοντας, ή ύπαρξη ή απουσία τού όποιου έχει συγκεκριμένες επιπτώσεις στήν κοινωνική καί πολιτική δομή, στό πολιτισμικό σύστημα καί τίς γνωστικές διαδικασίες τών μελών μιάς κοινωνίας. Μιά πρώτη συστηματική έκδοχή τού θεωρητικού αύτού μοντέλου διατύπωσαν οί Goody καί Watt τό 1963 σέ άρθρο τους σχετικά μέ τίς συνέπειες τής έγγραμματοσύνης, ένα άρθρο πού επηρέασε άλλωστε σημαντικά καί τόν ϊδ ιο τόν Ong. Οί δύο συγγραφείς έμφανίζουν τήν έγγραμματοσύνη ώς

^ενα μέσο δημιουργίας γνώσης, μιά τεχνολογία της νόησης πού μετασχημάτισε τίς κοινωνίες καί γέννησε την επιστήμη:11 Ένώ ό μύθος στον προφορικό πολιτισμό προσαρμόζει καί ύποτάσσει τό παρελθόν στις ανάγκες τού παρόντος συμπυκνώνοντας γεγονότα άπό διαφορετικές ιστορικές περιόδους, ή καταγραφή καί κριτική σύγκριση τών διαφορετικών εκ δοχών τού παρελθόντος δημιούργησε τήν έπιστήμη τής ιστορίας. Ένώ οί ισχυρισμοί καί οί άπόψεις στις προφορικές κοινωνίες είνα ι συνάρτηση τής αύθεντίας, τής παράδοσης καί τών κοινωνικών σχέσεων καί κρίνονται βάσει τού ποιος τίς έκφ έρει,ή έγγραμματοσύνη επ ιτρέπει τό σκεπτικισμό καί τόν λογικό, κριτικό καί άπρόσωπο έλεγχο, άρα τήν άμφισβήτηση, τό διάλογο καί τέλος τίς δημοκρατικές διαδικασίες καί Θεσπίσεις.

'Ωστόσο τό πραγματικό ύλικό πού προσκομίζουν άκόμη καί οί ίδ ιο ι οί ύποστηρικτές τού αύτόνομου μοντέλου, πόσο μάλλον οί επικριτές του, δείχνει δτι ή εμφάνιση τής έγγραμ- ματοσύνης δέν επ ιφέρει οπωσδήποτε τίς κοινωνικές καί γνω

11 Ό Goody διατύπωσε αργότερα ηπιότερες θέσεις θεωρώντας τήν έγγραμματοσύνη ένα μέσο διεύρυνσης, διάδοσης καί αποθήκευσης γνώσεων* βλ. 1986.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΧΧ111

στικές αλλαγές πού προβλέπονται. Ή ιστοριογραφία απουσιάζει άπό τήν έγγράμματη Ινδία* οί έπιστήμες άναπτύσσο- νται στή μή άλφαβητική έγγράμματη Κίνα (Gough 1968)· στή Μαδαγασκάρη ή έγγραμματοσύνη άπό μόνη της δέν απελευθερώνει τή γνώση άπό τίς «παραδοσιακές» πολιτικές δομές (Bloch 1968 καί 1989). Γιά νά προσαρμόσει λοιπόν τή θεωρία του στά νέα δεδομένα ό Goody (1968, 1977) ε ισ ά γει τήν έννοια τής «περιορισμένης έγγραμματοσύνης». Σύμφωνα μέ αύτήν, ή πλήρης άξιοποίηση τών δυνατοτήτων πού παρέχει ή έγγραμματοσύνη περιορίζεται άπό ορισμένους κοινωνικούς καί πολιτικούς παράγοντες. Ή έγγραμματοσύνη είναι λ ε ιτουργικά περιορισμένη, όταν είναι μέν διαθέσιμη, άλλά γιά πολύ περιορισμένες χρήσεις, είναι κοινωνικά περιορισμένη, όταν άποτελεϊ προνόμιο μιας άρχουσας κοινωνικής τάξης ή κάστας καί τέλος είναι διανοητικώς περιορισμένη, όταν δέν ά ποδίδει τούς καρπούς πού άναμένεται νά άποδώσει σέ συνθήκες πλήρους έγγραμματοσύνης.12

Οί οπαδοί τού αυτόνομου μοντέλου εμφανίζονται νά χρησιμοποιούν δύο διαφορετικές θεωρίες γιά τή γνώση: ’Ακολουθώντας μιά δομο-λειτουργική σκοπιά θεωρούν ότι ή γνώση στους προφορικούς πολιτισμούς διαμορφώνεται άπό τίς κοινωνικές συνθήκες, άποτελεϊ κατά κάποιο τρόπο άντανά- κλαση τής πολιτικο-οικονομικής τάξης. Στούς έγγράμματους πολιτισμούς, άντίθετα, ή γνώση παράγεται άπό τήν άλφαβητική έγγραμματοσύνη, «έναν μαγικό παράγοντα... κάτι σάν τόν λογικό θετ ικ ισ μ ό » (Bloch 1989: 17, βλ. καί Halverson1992). Άλλά τό βασικό πρόβλημα τών θεωριών πού εμμένουν σέ μιά έντονη ή άχνότερη διαχωριστική γραμμή άνάμεσα σέ προφορικές καί έγγράμματες κοινωνίες ή πολιτισμούς, ή πού

12 Έδώ διαφαίνεται μιά ιδιαίτερη ομοιότητα μέ τά έπιχειρήματα πού προβάλλονται προκειμένοο νά έξηγηθεΐ γ ια τ ί δέν λειτο υργεί «ομαλά » ή «δυσλειτουργεΐ» η «στρεβλώνεται» ή οικονομική αγορά.

XXIV ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

εμμένουν στήν αύτόνομη δράση τής έγγραμματοσύνης, είναι δτι τελικά στηρίζονται σέ μιά κυκλική, διάλληλη έπιχειρημα- τολογία: Οί θεωρίες αύτές ύποστηρίζουν δτι, άν κάποιες κοινωνίες διαφέρουν (ώς πιό «έπ ιστημονικές» ή «λογ ικές») άπό τίς ύπόλοιπες (τίς «π ρο φ ο ρικές»), αύτό όφείλεται δχι στή φύση τών νοητικών ικανοτήτων τών μελών πού τίς απαρτίζουν, άλλά στήν έγγραμματοσύνη, ή όποια θέτει σέ κίνηση, άναπτύσσει καί προάγει αύτές τίς ικανότητες (βλ. λ.χ. Goody 1977: 7-9). Αρχίζουν, δηλαδή, άπό τήν παραδοχή ότι πηγή τής διαφοροποίησης, τής διαφοράς είναι ή έγγραμματοσύνη καί δτι οί νοητικές διαφορές άποτελούν έπακόλουθό της. Κατά συνέπεια τό έπιχείρημά τους «ξεκινά άπό αύτήν άκριβώ ς τήν παραδοχή πού θ έτ ε ι ώς στόχο νά ά π ο δ ε ίξ ε ι» (Street 1984: 49-50).

Οί θέσεις τού «α ύτόνομου» μοντέλου δοκιμάσθηκαν μέ έρευνες πεδίου σέ διαφορετικούς πολιτισμούς καί δέχθηκαν τήν κριτική καί τόν έλεγχο άπό διάφορες πλευρές. Σταδιακά συγκροτήθηκε μιά νέα, διαφορετική θεωρητική σκοπιά καί οί θεωρίες πού προέκυψαν ονομάστηκαν, άπό τίς αρχές τής δ εκαετίας τού ’80 (Street, 1984: 7), θεωρίες τού «ιδεολογικού μοντέλου».

Τό ιδεολογικό μοντέλο

Σύμφωνα μέ τίς θεωρίες αύτές ή έγγραμματοσύνη νοείται σέ συνάρτηση πρός τά κοινωνικά, πολιτισμ ικά , πολιτικά καί ιδεολογικά συμφραζόμενα στά όποια βρίσκεται ένταγμένη. Ή έγγραμματοσύνη (άλλά καί ή προφορικότητα) άποκτά τή συγκεκριμένη σημασία καί άξια της13 άπό τή σχέση της πρός τήν περιρρέουσα ιδεολογία , τίς έπ ικρατούσες κοινωνικές πρακτικές καί τίς έξουσιαστικές δομές μέσα στίς όποιες

13 Μέ τήν τρέχουσα, άλλά καί μέ τή σωσσυρική σημασία τής σχέσης τών διαφορών μέσα σέ ένα σύστημα.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ X X V

πραγματώνεται. Οί αλλαγές πού επιφέρει ή έγγραμματοσύνη αφορούν τίς κοινωνικές καί θεσμικές πρακτικές καί οχι τίς κοινωνικές καί γνωστικές δομές, ένώ οί οποίες γενικεύσεις θά πρέπει νά άναζητηθούν στο έπ ίπεδο τών σχέσεων τής έ γ γραμματοσύνης μέ τό πλαίσιο τών κοινωνικο-πολιτικών συμ- φραζομένων (βλ. Street 1984, Besnier 1991, Street καί Besnier 1992; Akinnaso 1992). Δέν γνωρίζουμε ποτέ τήν έγγραμματοσύνη στήν «κα θα ρή», «αύτόνομη» μορφή της, άλλά πάντα στή συγκεκριμένη μορφή πού έχει λάβει κάτω άπύ τίς δεδομένες ιδεολογικές καί πολιτικές συνθήκες (Street 1984: 8). Ό- πότε ή έγγραμματοσύνη, κατά τό «ιδεολογικό μοντέλο», ά- ποτελεΐ έναν έπιτρεπτικό παράγοντα πού προάγει καί δ ιευ κολύνει «τήν επεξεργασία τών ήδη ύπαρχουσών δομών καί τή διοχέτευση τών ήδη ύπαρχουσών γνωστικών ικανοτήτων πρός ειδ ικές κατευθύνσεις ιδεολογικά καί κοινωνικά κυρωμένες άπό τήν ομάδα τών χρηστών» (Akinnasso 1992: 71-72).

Ή προσέγγιση αύτή, έπομένως, άπομακρύνεται άπό τήν άναζήτηση καί διερεύνηση τών γενικών καί καθολικών γνωρισμάτων τής προφορικότητας καί τής έγγραμματοσύνης, καθώς καί τών έπιπτώσεών τους στις κοινωνικοπολιτισμικές δομές καί τήν άνθρώπινη γνωστικότητα. ’Απορρίπτει επομένως κάθε ύποστασιοποίηση τής έγγραμματοσύνης, κάθε άποψη πού εμφανίζει τήν έγγραμματοσύνη ώς ένα αύτόνομο, μονοσήμαντο τεχνολογικό φαινόμενο, οί εγγενείς ιδιότητες τού όποιου έπιφέρουν άπό μόνες τους ριζικές άλλαγές. ’Απορρίπτει κατά συνέπεια καί τίς δυαδικές ιεραρχημένες θεωρίες τής προφορικότητας/έγγραμματοσύνης πού άποτελούν τελ ικά μέρος τής folk -δημώδους ή λαϊκής- θεωρίας καί ταξινομίας τών δυτικών κοινωνιών. Στή δυτική λαϊκή θεωρία, ή γραφή άποτελεϊ ένα μέσο γιά τήν παγίωση τού προφορικού, γιά τήν «άνάγνωση» τού φωνούμενου λόγου* ή γραφή, έπομένως, είναι ένα ουδέτερο μέσο μέ τό όποιο άπλώς μετα βιβάζουν κάποιες πληροφορίες πού βρίσκονται άλλου. Στήν άντίστοιχη ιαπωνική άντίληψη ή προφορική έκφραση άποτε-

XXVI ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

λεΐ ένα ανεπαρκές μέσο μεταβίβασης κάποιων πληροφοριών πού βρίσκονται στούς χαρακτήρες τών ιδεογραμμάτων (Bloch 1989: 29-34). Άλλά ένώ θεωρούμε έθνοκεντρική τήν δποια άναγωγή τής ιαπωνικής λαϊκής αντίληψης σέ γενική θεωρία τής προφορικότητας/έγγραμματοσύνης, δέν φαίνεται νά τηρούμε τήν ϊδ ια στάση άπέναντι στήν αντίστοιχη εύρωπα'ική άντίληψη.

Τό «ιδεολογικό μοντέλο» απομακρύνεται λοιπόν άπό τίς (προηγούμενες τουλάχιστον) διχοτομίες καί δυαδικές άντιθέ- σεις -οί όποιες τελικά δέν άνταποκρίνονται σέ συγκεκριμένες πραγματικές συνθήκες- υιοθετώντας μιά λογική τοϋ συνεχούς. Δέν ύπάρχει χάσμα ή άσυνέχεια άνάμεσα στήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη, ουτε άποτελούν δύο άπο- κλειόμενους, δομικά άντιτιθέμενους μεταξύ τους τρόπους έπικοινωνίας. Α ντίθετα τοποθετούνται σέ ένα συνεχές πού κυμαίνεται άπό τήν πλέον άτυπη προφορική συνομιλία μέχρι τό πιό άφηρημένο καί άποσπασμένο άπό τά έξω κειμενικά συμφραζόμενα μαθηματικό σύγγραμμα. Ή φωνούμενη γλώσσα άλλωστε δέν διχάζει, άλλά άντίθετα συνδέει τά δύο άκρα. Ή προφορικότητα καί ή έγγραμματοσύνη παίρνουν ποικίλες μορφές καί χρησιμοποιούνται μέ διάφορους τρόπους σέ δ ια φορετικά πολιτισμικά συμφραζόμενα. Επ ιπλέον βρίσκονται σέ συνεχή άμοιβαία διάδραση μεταξύ τους παράγοντας π ο ικίλες μορφές γλωσσικής συμπεριφοράς πού δύσκολα πράγματι μπορούν νά καταταγούν σέ ένα μονοδιάστατο συνεχές (Finnegan 1988: 125, 175). Αύτός είναι καί ό λόγος γιά τόν όποιο οί ύποστηρικτές αύτού τού μοντέλου προτιμούν νά μ ιλούν γιά πολλαπλές μορφές προφορικότητας καί έγγραμματοσύνης14 (Street 1984: 8). Άπό αύτή τήν άποψη οί διαφορές

14 ’Ή άκόμη γιά παρα-εγγράμματες (paraliteratic) κοινότητες οί όποιες περιβάλλονται άπό εγγράμματες κοινότητες, συμμετέχουν στόν έγγράμματο πολιτισμό, ώστόσο ή πλειοψηφία τών μελών τους δέν γνωρίζουν γραφή καί άνάγνωση (Rappaport 1987).

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ XXV11

ανάμεσα σέ κάποιους έγγράμματους ή ανάμεσα σέ κάποιους προφορικούς πολιτισμούς μπορούν νά είναι έξίσου σημαντικές μέ τίς διαφορές ανάμεσα στους δύο τύπους πολιτισμού. Μέ αύτή τήν έννοια πρέπει νά διακρίνουμε τίς κοινωνίες πού έχουν έπινοήσει τή γραφή μέσα άπό μιά μακρά ιστορική καί κοινωνική διαδικασία άπό τίς κοινωνίες στις όποιες ή γραφή έχει επ ιβληθεί άπότομα έξυπηρετώντας έξωγενεΐς άνάγκες (Calvet 1984: 104-16).

Ή προσέγγιση αύτή προέκυψε μέσα άπό μιά κριτική τού έθνοκεντρικού μοντέλου πού άνάγει τή δυτικοευρω παϊκή έγγράμματη πρακτική τών μεσαίων τάξεων σέ πρότυπη καί καθολική έννοια τής έγγραμματοσύνης καί έξομοιώ νει τίς γνω στικές συμπεριφορές μέ τίς πο λιτισ μ ικές νόρμες πού είχαν μέσα στό διάβα τής ιστορίας παγιωθεί καί «φυσικοποι- η θ εί» (Street καί Besnier 1992: 537-42). Ή κριτική αύτή στάση συγκροτήθηκε μέσα άπό μιά σειρά έθνογραφικών καί ιστορικών συγκριτικών έρευνών πού μέ τή σειρά της ένίσχυσε τήν περαιτέρω διεξαγωγή παρόμοιων διαπολιτισμικών έρευνών. Τό «α υτόνομο» μοντέλο λειτουργεί μέ αναλυτικές15 (etic) έννοιες, θεωρεί δηλαδή δτι οί γνωστικές δεξιότητες έχουν τήν Υδια σημασία καί λειτουργία σέ όλα τά πολιτισμικά συστήματα. Ή μετατόπιση πρός τό «ιδεολογικό » μοντέλο καί ή ανάδειξη τής εθνογραφικής προσέγγισης ώς κεντρικής έρευνη- τικής στρατηγικής, είχε ώς φυσικό επακόλουθο τήν πριμοδότηση καί τών ιθαγενών (emic) έννοιών, καθώς ή έγγραμματο-

15 Ή διάκριση etic (-ητική) καί emic (-ημική) πήραν τήν ονομασία τους άπό τίς καταλήξεις της φωνητικής καί φωνημικής προσέγγισης στή γλωσσολογία. Στίς κοινωνικές έπιστημες ή προσέγγιση etic προσπαθεί νά κατανοήσει τά πολιτισμικά μορφώματα μέ δρους καί έννοιες εξωτερικές καί ανεξάρτητες πρός τά ιθαγενή συστήματα αναφοράς. Κατά συνέπεια εφαρμόζετα ι γιά τήν ανάλυση πολλών καί διαφορετικών μεταξύ τους πολιτισμών. Ή προσέγγιση emic προσπαθεί νά κατανοήσει τά πολιτισμικά μορφώματα άπό τήν ιθαγενή σκοπιά καί μέ δρους τού ιθαγενούς συστήματος.

XXVIII ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

σύνη αποκτά ποίκιλες σημασίες καί λειτουργίες σέ διαφορετικές κοινωνίες. (Βλ. π.χ. Bloch 1968, Basso 1974, Rappaport 1987, Kulick καί Stroud 1990, Wagner 1993).

’Άν τό «αύτόνομο» μοντέλο έχει προκόψει άπό τή δομο- λειτουργική θεωρία στήν κλασική ή τή «συγκρουσιακή» της έκδοχή, τό «ιδεολογικό μοντέλο» συνδέεται μέ τήν άνάπτυξη τής θεωρίας τής «κατασκευής», του κονστρουκτιβισμού.16 Ή θεωρητική αύτή κατεύθυνση έπαναφέρει στό προσκήνιο τήν ένεργό δράση τών υποκειμένων. Τά δρώντα ύποκείμενα παράγουν, αναπαράγουν καί μετασχηματίζουν τόν πολιτισμό καί τήν κοινωνία τους μέσα άπό τούς τρόπους μέ τούς οποίους τά ερμηνεύουν, τά κατανοούν καί δρούν πάνω τους. Ή γλώσσα έπομένως άποτελεΐ καθοριστικό παράγοντα στήν κατασκευή τής πραγματικότητας, ένώ ή σημασία δέν άποτελεΐ ούτε άνα- παράσταση ένός άντικειμένου ούτε έκφραση ένός ύποκειμέ- νου, άλλά τή δημιουργία μέσα άπό τήν κοινωνική πρακτική μιάς «έρμηνευτικής κοινότητας». Ή άποψη αύτή διαπερνά τό «ιδεολογικό» μοντέλο πού προσεγγίζει τήν έγγραμματοσύνη καί προφορικότητα σέ συνάρτηση μέ τή γενικότερη κοινωνική καί συμβολική δυναμική, τήν έξουσία, τήν κοινωνική τάξη, τό κοινωνικό φύλο, τήν ταυτότητα, τήν ύποκειμενικότητα, τήν έθνότητα,τόν έθνικισμό,τή θρησκεία... κ.ο.κ.

Ή τεκμηρίωση τής άποψης ότι ή έγγραμματοσύνη άποτελεΐ μιά περίπλοκη καί έτερογενή κατασκευή έντεθειμένη στήν κοινωνική πραγματικότητα καί πρακτική, άρχισε ήδη άπό τή δεκαετία τού ’70. Ή σημαντική έρευνα τών Scribner καί Cole (1973,1981) είναι ή πρώτη συστηματική προσπάθεια άμφι- σβήτησης τής άποψης ότι ή έγγραμματοσύνη έπιφέρει ριζικές γνωστικές άλλαγές, ότι οδηγεί σέ «άνώ τερες» μορφές νόησης, δίχως νά έξομοιώνουν, άπό τήν άλλη πλευρά, τήν προ

16 Σχετικά μέ τή θεωρία τής κατασκευής βλ. Ε . Παπαταξιάρχης, «Περί τής πολιτισμικής κατασκευής τής ταυτότητας». Τοπικά β \ 1996.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ XXIX

φορική καί τήν έγγράμματη σκέψη. Οί έρευνητές εισάγουν μιά σημαντική διάκριση ανάμεσα στις γνωστικές ικανότητες -γενίκευση, ανάκληση, αφαίρεση, λογικός διαλογισμός, σχηματισμός έννοιών κ .ο .κ .- οί οποίες είνα ι καθολικές, ο ικουμενικές- καί στίς γνωστικές δεξιότητες -τούς διαφορετικούς τρόπους (κοινωνικές πρακτικές) μέ τούς όποιους οί βασικές αυτές ικανότητες συνδυάζονται καί χρησιμοποιούνται γιά τήν επίτευξη ενός σκοπού- οί όποιες ποικίλλουν κατά πολιτισμικό μόρφωμα (19783: 553).

Στούς Vai τής Λιβερίας, γιά παράδειγμα, έπισημαίνονται τρεις μορφές έγγραμματοσύνης ή καθεμία άπό τίς όποιες συνδέεται μέ διαφορετικούς κοινωνικούς θεσμούς καί πρακτικές, άλλά καί διαφορετική γλώσσα: ΊΙ συλλαβική γραφή τών Vai χρησιμοποιείται στήν έπιστολογραφία καί τίς οικονομικές συναλλαγές. 'Όσοι γνωρίζουν αύτή τή μορφή έγγραμματοσύνης είχαν ιδιαίτερα καλή απόδοση στά τέστ πού βασιζόντουσαν στά όνοματοπαίγνια (rebus), καθώς ή συλλαβογραφία χαρακτηρίζεται άπό τή λογική αύτών τών γρίφων. Ή άραβική γραφή συνδέεται μέ τήν Κορανική έγγραμματοσύνη, χρησιμοποιείται σέ θρησκευτικά συμφραζόμενα καί μαθαίνε- ται σέ ειδικά θρησκευτικά σχολεία μέ τήν άνάγνωση καί άπο- μνημόνευση τού Κορανίου. Οί γνώστες τής Κορανικής εγ γράμματης παράδοσης έδειξαν ιδιαίτερη απόδοση στά τέστ μνημονικής ανάκλησης. Ή άγγλική, τέλος, μαθαίνεται σέ δυτικού τύπου σχολεία καί χρησιμοποιείται στίς συναλλαγές μέ τόν έξω κόσμο. 'Όσοι μετέχουν τής άγγλικής έγγραμματοσύνης είχαν καλή απόδοση σέ τέστ πού βασίζονται στή σχολική παιδαγω γική πρα κτική , όπως στούς σ υλλογισ μούς.17 Οί

17 ’Ήδη τή δεκαετία του ’30, ό Luria παρατηρούσε δτι οί Κιργίσιοι χωρικοί δέν ήταν ανίκανοι νά κατανοήσουν τό μηχανισμό τον συλλογισμού, άλλά άρνιόντουσαν νά θέσουν ώς προκείμενες προτάσεις που δέν συνδεόντουσαν μέ τήν προσωπική τους έμπειρία, μέ τόν βιόκοσμό τους (1976, κεφ. 4).

X X X ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

Schribner καί Cole, πού διεξήγαγαν τήν έρευνα, συμπέραναν δτι ή έγγραμματοσύνη προάγει τίς γνωστικές δεξιότητες, «άλλά δέν μπορούμε νά ισχυριστούμε... δτι ή έγγραμματοσύνη άποτελεΐ άναγκαία καί έπαρκή συνθήκη γιά όποιαδήποτε άπό τίς δεξιότητες πού άποτιμήσαμε... Συγκεκριμένες πρακτικές προάγουν συγκεκριμένες δεξιότητες» (1981 :251 καί 258). Εξίσου σημαντικό είναι καί τό συμπέρασμα δτι οί συνέπειες όφείλονται στή σχολική έκπαίδευση. Τό σχολείο, γιά παράδειγμα, έκπαιδεύει έντατικά τά μέλη του νά άντιμετω- πίζουν τά άτομικά προβλήματα ώς έκφάνσεις κάποιων γεν ικότερων προβλημάτων, πράγμα πού ένισχύει τήν τάση γιά γενίκευση (βλ. καί Halverson 1992, Akinnaso 1992, Wagner1993).

’Έ τσι ή σχολική έκπαίδευση παύει νά θεωρείται συνέπεια τής έγγραμματοσύνης. Ή έγγραμματοσύνη συνδέετα ι μέ διάφορες κοινωνικές πρακτικές καί μεταβιβάζεται καί έκτος σχολικών θεσμών. Άπό τήν άλλη πλευρά, ή μεταβίβαση τών γνώσεων σέ μιά δεδομένη κοινωνία δέν έξαντλεΐται καί δέν τα υτίζετα ι μέ τή σχολική έκπ α ίδευση. Οί άτοποι τρόποι άπόκτησης γνώσεων άποτελούν διαδεδομένη πρακτική σέ δλες τίς κοινωνίες. Πρόκειται γιά μιά μεταβίβαση πού συν- τελεΐτα ι μέσα σέ μικρές ομάδες άπό δασκάλους πού συνδέονται άμεσα μέ τή μεταβιβαζόμενη γνώση, μέσα σέ πραγματικές κοινωνικές συνθήκες καί συμφραζόμενα, βάσει τής παρατήρησης καί τής μίμησης καί οδηγεί σέ μιά γενική πρακτική γνώση. (Βλ. λ.χ. Mead 1969). Άλλά ούτε ή τοπ ική , θεσμό- ποιημένη έκπαίδευση ταυτίζεται μέ τήν έγγράμματη σχολική παιδεία. Ή τυπική έκπαίδευση άποσκοπεΐ στή μεταβίβαση έξειδικευμένων δεξιοτήτων, γνώσεων ή άξιών καί συντελεί- ται σέ συνθήκες άποσπασμένες άπό όποιοδήποτε ιδιαίτερο πλαίσιο συμφραζομένων, δπου πριμοδοτεΐται ή γλώσσα έ ναντι τής πρακτικής, άπό μιά έξειδικευμένη καί θεσμοποιη- μένη ομάδα πού καθορίζει τό περιεχόμενο καί τόν τρόπο δ ιδασκαλίας. Τά στοιχεία δμως αύτά έχουν καί άλλες μορφές

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ XXX I

σχολικής (προφορικής) έκπαίδευσης πού δέν συνδέονται οπωσδήποτε μέ τήν έγγραμματοσύνη (βλ . Akinnaso 1992, Barth 1990).

Ή σχέση τής έγγραμματοσύνης μέ τίς έξουσιαστικές δομές έχει έπανειλημμένα έπισημανθεί. 'Ωστόσο ή εικόνα πού δίνεται είναι αντιφατική, καθώς ή έγγραμματοσύνη έμφανίζεται ώς όργανο διαφωτισμού, προόδου καί ανάπτυξης (Cipolla 1969, Goody 1963, 1968) καί άλλοτε ώς αρνητικός ή συντηρητικός παράγοντας (Levi-Strauss 1971, Digges καί Rappaport 1992, Marvin 1988). Ή έγγραμματοσύνη μπορεϊ νά άποτελεϊ μιά μορφή έξουσίας, άλλά αύτό δέν σημαίνει ότι ή προφορικότητα άντιστοιχεΐ στήν άπουσία της. Ή έγγραμματοσύνη δέν άποτελεϊ αύτόνομο αϊτιο πού έπιδρά πάνω σέ παθητικούς δέκτες. ’Αντίθετα τά μέλη μιας κοινωνίας τή χρησιμοποιούν μέ ποικίλους τρόπους, πράγμα πού καθιστά, άκριβώς, αναγκαία τή διερεύνηση τών πολιτισμικών καί κοινωνικών συμφραζομένων (Calvet 1984, κεφ. 4, Halverson 1992). Έ τσ ι ή έγγραμματοσύνη χρησιμοποιείται στήν κατασκευή τής έθνι- κής ταυτότητας, ομογενοποιώ ντας τά άγρο-εγγράμμα τα στρώματα (Gellner 1992, Φραγκουδάκη και Δραγώνα, έπ ιμ . 1997), χρησιμοποιείται στήν έξάλειψη «άλλω ν» μορφών έγ γραμματοσύνης (έπαγγελματικής, θρησκευτικής), άπαξιώνει τήν πρακτική γνώση, μειώνει τά ποσοστά τής γυναικείας έγ γραμματοσύνης, ή «επ ινο ε ίτα ι» προκειμένου νά υπηρετήσει τήν κοινωνικο-πολιτική θέση μιας ύπεξούσιας ομάδας έναντι τής κυρίαρχης έγγραμματοσύνης (Street καί Besnier 1992) καί ά να π α ρ ά γ ει τήν τα ξ ικ ή στρω μάτω ση μ ιά ς κο ινω νία ς (Bourdieu 1992, Τσουκαλάς, 1979).

Ή έρευνα σήμερα έξετάζει τήν προφορικότητα, τήν έγ γραμματοσύνη, άλλά καί τήν άνάγνωση (Boyarin, έπ ιμ. 1992), όχι άπλώς ώς πρός τίς άφηρημένες, τυπικές ιδιότητες ή δυνα- τότητές τους, άλλά στίς πρακτικές τους εκφ ά νσ εις , στήν πραγμάτωσή τους μέσα σέ δεδομένες ιστορικές καί ιδεολογικές συνθήκες. Τίς εξετάζει επίσης στίς μεταξύ τους σχέσεις,

ΧΧΧ11 ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΓΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

δσο καί σέ συνάρτηση μέ τίς κοινωνικές διαδικασίες τού φύλου, τής τάξης, τής γνώσης, τής έξουσίας καί τοϋ κύρους, καθώς ό έλεγχος καί ή πρόσβαση στό περιεχόμενο τών γνώσεων διαμορφώνει τήν ταυτότητα άτόμων καί ομάδων. Ά πό τό μοντέλο τής «μεγά λης διαχωριστικής γρα μμής» ό δρόμος ήταν μακρύς καί «άγω νιστικός». Τό έργο τοϋ Ong τοποθετημένο στή μέση αύτής τής πορείας έχει γνωρίσματα πού ανήκουν τόσο στίς παλιότερες δσο καί στίς νεότερες προσεγγίσεις. Στή συγκρότηση αύτών τών προσεγγίσεων έχει, άλλωστε, σαφώς συμβάλει καί ό ίδιος, ιδιαίτερα μάλιστα σέ δ,τι άφορά τήν προφορικότητα καί τή ρητορική, καθώς καί τή σύνδεση τής έθνογραφικής, ιστορικής καί γνωστικής σκοπιάς, δπως ήδη θά διαπιστώσει ό άναγνώστης τής Προφορικότητας κα ί Έγγραμματοσύνης.

Θ. Παραδέ?ίλης

Β ιβ λ ιο γ ρ α φ ία

Akinnaso, F.N . 1992·> “ Schooling, Language, and Knowledge in Literate and Nonliterate Societies” , Comparative Studies in Society and History, 34: 68- 109.

Barth, F. 1990, “ The Guru and the ConjurenTransactions in Knowledge and the Shaping of Culture in Southeast Asia and Melanesia” , M an , 25: 640-53.

Basso, K. 1977, “ The Ethnography of Writing” , στό R. Bauman καί J . Sherzer (έπιμ.), Explorations in the Ethnography of Speaking, C.U.P., Κέιμπριτζ.

Besnier, N. 1991, “ Literacy and the Notion of Person on Nukulaelae Atoll” , American Antrhopologist, 93: 570-87.

Bloch, M. 1968, “ Astrology and Writing in Madagascar” στό J . Goody (έπιμ.) C.U.P., Κέιμπριτζ.

Bloch, M. 1989, “ Literacy and Enlightenment” , στό K. Schousboe καί M .T.Larsen (έπιμ.), Literacy and Society, Akademisk Forlag, Κοπεγχάγη.

Bourdieu, R, 1992, Οί κληρονόμοι, Έκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα.Boyarin, J (έπ ιμ .) 1993. The Ethnography of Reading, U. of California P.,

Μπάρκλει.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΧΧΧ111

Calvet, L.-J., 1984, La Tradition Orale, P.U.F., Π αρίσι.Cipolla, C. 1969, Literacy and Development in the West, Pelican, Λονδίνο.Cough, K. 1968, “ Implications of Literacy in Traditional China and India” , στό J.

Goody (έπιμ.), C.U.P., Κ έιμπ ρ ιτζ.Digges, D. κα ί J . Rappaport, 1993. “ Literacy, orality, and Ritual Practice in

Highland Colombia” , στό]. Boyarin (έπιμ.).Edwards, V. καί J . Sienkewicz 1990, Oral Cultures Past and Present, Blackwell,

’Οξφόρδη.Farrell, Th. 1991, “ An Overview of Walter Ong’s W ork” , στό Gronbeck B.,

Farrell Th. καί Soukup, P. (έπιμ.).Finnegan, R., 1988, Literacy and Orality, Ό ξφόρδη.Gellner, E. 1992 (1983), 'Έθνη κα ί Εθνικ ισμός , Λλεξάνδρεια, ’Αθήνα.Goody, J . καί Watt, I. 1963, “ The Consequences of Literacy” , Contemporary

Studies in Society and History, 5: 304-45.Goody, J ., 1968, “ Inroduction” , στό]. Goody (έπιμ.), C.U.P., Κέιμπριτζ.

—(έπιμ.) 1968, Literacy in Traditional Societies, C.U.P., Κέιμπριτζ.—1977 , The Domestication of the Savage Mind, C.U.P., Κέιμπριτζ.—1986, The Logic of Writing and the Organization of Society, C.U.P., Κέι-

μπριτζ.Gronbeck B. 1991, “ The Rhetorical Studies Tradition and Walter Ong” στό B.

Gronbeck, Th. Farrell καί P. Soukup, (έπιμ.).Gronbeck B., Farrell Th. καί Soukup, P. (έπιμ.) 1991, Media, Consciousness} and

Culture, Sage, Νιουμπουρι Καλιφόρνια.Halverson, J . 1992, “ Goody and the Implosion of the Literacy Thesis” , Man, 27:

3 0 1- 17 .Havelock, E. 1981, Aux Origines de la Civilization Ecrite en Occident, Maspero,

Παρίσι.Hockett, Ch. i960, “ The Origin of Speech” , Scientific American, 203(3): 88-96.Kulick D. καί D. Stroud 1990, “ Christianity, Cargo and Ideas of Self: Patterns of

Literacy in a Papua New Guinean Village” , Man, 25(2): 286-304.Levi-Strauss, C. 1971 (1955), Θ λιβεροί [Θλιμμένοι] Τροπικοί, Έ κ δ . Χ α τζή -

νικολή, ’Αθήνα.Luria, A. 1976^ Cognitive Development: Its Cultural and Social Foundations,

Harvard U.P., Κέιμπριτζ Μασαχουσέτης.Marvin, C. 1988, “ Attributes of Authority: Literacy tests and the Logic of Strategic

Contact” , Communication, 11: 63-82.Mead, M. 1990 (1928), Coming of Age in Samoa, Pelican, Λονδίνο.Olson, D. 1994, The World on Paper, C.U.P., Κέιμπριτζ.Ong, W. 1967, The Presence of the Word, Yale U.P., Νιού Χάβεν.

—1969 “ World as View and World as Event” , AmerAntrhopologist, 71: 634-47.—1997, Interfaces of the World, Cornell U.P., NY.

X X X IV ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

—1981, “ McLuhan as Teacher: The Future is a Thing of the Past” , Journal of Communication, 3 1: 129-35.

Palmeri, A. 1991, “ Ramism, Ong, and Modern Rhetoric” , στό B. Gronbeck, Th. Farrell καί P. Soukup, (έπιμ.).

Rappaport, J . “ Mythic Images, Historical Thought, and Printed Texts: The Paez and the Written Word Journal of Anthropological Research, 43: 43-61.

Saussure, F. 1979, Μαθήματα Γεν ικής Γλωσσολογίας , Έ κ δ . Π απαζήση, ’Αθήνα.

Scribner. S. καί Μ. Cole 197.3? “ Cognitive Consequences of Formal and Informal Education” , Science 148: 533-59.

Scribner, S. καί M. Cole 1981, The Psychology of Literacy, Harvard U.P., Κ έ ιμ πριτζ Μ ασαχουσέτης.

Silverstone, R. 1991, “ Television, Rhetoric and the Return of the Unconscious 111 Secondary Orality” , στό B. Gronbeck, Th. Farrell καί P. Soukup (έπιμ.).

Street, B. 1984, Literacy in Theory and Practice, C.U.P., Κ έιμπ ρ ιτζ.Street, B. κα ί Besnier 1992, “ Aspects of Literacy” , στό T . Ingold (έπ ιμ .),

Encyclopaedia of Language, Routledge, Λονδίνο.Stubbs, M. 1990, “ Language in Education” , N. Collinge (έπιμ.) Encyclopaedia of

Language, Routledge, Λ ονδίνο.Thomas, R. 1996 (1992), Γραπτός κ α ί Προφορικός Λόγος στήν \Αρχαία

Ε λ λ ά δ α , Π ανεπιστημιακές Ε κ δ ό σ ε ις Κρήτης, Η ράκλειο .Tolkin, Ε. 1974? “ Implications ofOracy” , Oral History, 3(ι):4 ΐ-49·

— 1992, Narrating our Past, C.U.P., Κ έιμπ ρ ιτζ.Τσιτσιπής, A . 1995. Εισαγωγή στήν ’Ανθρωπολογία τής Γλώσσας, Guten

berg, ’Αθήνα.Τσουκαλάς, Κ . 1979, Εξάρτηση κ α ί Αναπαραγωγή: Ό Κοινωνικός Ρ ό

λος τών Εκπα ιδευτικώ ν Μηχανισμών στήν Ελλά δα ( 1830 - 1922) , Θ εμέλιο, ’Αθήνα.

Tylor, Ε. 1881, An thropology: An Introduction to the Study of Man and Civilization, MacMillan &c Co., Λονδίνο.

Φ ραγκουδάκη, Α . καί Δραγώ να, Θ. (έπ ιμ .) 1997, Τ ί ε ϊν ’ ή Πατρίδα μας . Εθνοκεντρισμός στήν Έ κπαίδευση . ’Α λεξά νδρεια , ’Αθήνα.

Wagner, D. 1993? Literacy, Culture, and Development, C.U.P. Κ έ ιμ π ρ ιτζ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Οί Anthony C. Daly καί Claude Pavur είχαν τή γενναιοδωρία νά διαβάσουν καί νά σχολιάσουν τά χειρόγραφα αύτού τοΰ βιβλίου καί ό συγγραφέας θά ήθελε νά τούς εύχαριστήσει.

Ό συγγραφέας καί ό έκδοτης έπιθυμοΰν νά εύχαριστήσουν τή Βρετανική Βιβλιοθήκη, που έπέτρεψε τή δημοσίευση τής Εικόνας 1, τής σελίδας τού τίτλου άπό τό βιβλίο τοΰ Sir Thomas Elyot The Boke Mamed the Gouernoitr (1534).

Εισαγωγή στήν αγγλική έκδοση

Στά πρόσφατα χρόνια ανακαλύφθηκαν ορισμένες βασικές διαφορές ανάμεσα στούς τρόπους διαχείρισης τής γνώσης καί τής έκφοράς τού λόγου στούς πρωταρχικά προφορικούς πολιτισμούς (πολιτισμούς πού δέν γνωρίζουν καθόλου τή γραφή) καί στούς τρόπους διαχείρισης τής γνώσης καί τής έκ φοράς τοΰ λόγου σέ πολιτισμούς πού έπηρεάστηκαν βαθιά άπό τή χρήση τής γραφής. Οί συνέπειες τών νέων άνακαλύ- ψεων είναι έκπληκτικές. Πολλά άπό τά γνωρίσματα πού θεωρούσαμε δεδομένα στή λογοτεχνική, φιλοσοφική καί επιστημονική σκέψη καί έκφραση, άκόμη καί στον προφορικό λόγο τών έγγραμμάτων, δέν είναι έγγενή στόν άνθρωπο, άλλά έ χουν έμφ α νισ τεϊ χάρη στά έφόδια πού ή τεχνολογία τής γραφής παρέχει στήν άνθρώπινη συνείδηση. Έ π ρεπ ε νά άνα- θεωρήσουμε τόν τρόπο μέ τόν όποιο κατανοούμε τήν άνθρώπινη ταυτότητα.

^ Τό θέμα αύτοΰ τοΰ βιβλίου άναφέρεται στίς διαφορές άνάμεσα στήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη. ’Ή, μάλλον, μιά πού οί άναγνώστες αύτοΰ ή όποιουδήποτε άλλου βιβλίου έξ ορισμού γνωρίζουν τόν έγγράμματο πολιτισμό ά-

X X X V lll ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

πό τά μέσα, τό θέμα του άναφέρεται, πρώτον, στή σκέψη καί τήν εκφορά της στούς προφορικούς πολιτισμούς, πού μάς είναι ξένοι καί μερικές φορές φαντάζουν παράξενοι, καί, δεύτερον, στήν έγγράμματη σκέψη καί έκφραση μέσα άπό τή σκοπιά τής άνάδυσης καί τής σχέσης της μέ τήν προφορικότητα.

Τό θέμα αύτού τοΰ βιβλίου δέν είναι κάποια «ερμηνευτική σχολή». Δέν ύπάρχει καμιά «σχολή» τής προφορικότητας καί τής έγγραμματοσύνης,τίποτε ισοδύναμο μέ τόν φορμαλισμό, τή Νέα Κριτική, τόν δομισμό ή τήν άποδόμηση, άν καί ή έπίγνωση τής σχέσης πού ύπάρχει άνάμεσα στήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη μπορεΐ νά έπηρεάσει ό,τι γ ίνεται σέ αύτές ή σέ διάφορες άλλες «σχολές» ή «κ ινήματα», σέ όλες τίς άνθρωπιστικές καί κοινωνικές επιστήμες. Ή γνώση τών άντιθέσεων καί τών σχέσεων τής προφορικότητας καί τής έγγραμματοσύνης δέν προξενεί, συνήθως, τήν ένθερμη ύπα- γωγή σέ κάποια θεωρία, άλλά μάλλον ένθαρρύνει τή μελέτη τών πολυάριθμων όψεων τής άνθρώπινης κατάστασης, τόσο πολυάριθμων πού θά άδυνατούσαμε νά τίς άπαριθμήσουμε πλήρως. Στό βιβλίο αύτό θά προσπαθήσουμε νά μελετήσουμε έναν λογικό άριθμό αύτών τών όψεων. Ή έξαντλητική μελέτη θά άπαιτοΰσε πολλούς τόμους.

Είναι χρήσιμο νά προσεγγίσουμε τήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη συγχρονικά, συγκρίνοντας προφορικούς καί χειρογραφικούς (δηλαδή γραπτούς) πολιτισμούς πού συνυπάρχουν σέ μία δεδομένη χρονική περίοδο. Άλλά είναι άπολύτως άναγκαΐο νά τίς προσεγγίσουμε έπίσης καί δ ια χρονικά ή ιστορικά, συγκρίνοντας διαδοχικές περιόδους μ εταξύ τους. Ή άνθρώπινη κοινωνία συγκροτήθηκε άρχικά μέ τή χρήση τής ομιλίας κι έγινε έγγράμματη πολύ άργά στήν ιστορία της, καί άρχικά μόνο σέ ορισμένες ομάδες. Ό Homo sapiens ύπάρχει μόλις έδώ καί 30.000 μέ 50.000 χρόνια*. Ύπο-

* Σ .τ .Έ .: Προφανώς ό Ong άναφέρεται στόν νεάνθρωπο (Homosapiens sapiens), αφού οί διάφοροι τύποι παλαιανθρώπου (Homo

L<

ΕΙΣΑΓΩΓΗ X X X IX

λογίζεται πώς ή ήλικία τοϋ παλαβότερου γραπτού είναι 6.000 χρόνια. Ή διαχρονική μελέτη τής έγγραμματοσύνης καί τής προφορικότητας καί τών διαφόρων σταδίων τής μετάβασης άπό τή μία στήν άλλη δημιουργεί ένα πλαίσιο άναφοράς στό όποιο είναι δυνατόν νά κατανοήσουμε καλύτερα όχι μόνο τόν άρχα'ικό προφορικό πολιτισμό καί τόν μεταγενέστερο ε γ γράμματο, άλλά καί τόν τυπογραφικό πολιτισμό, πού φέρνει τή γραφή σέ μιά νέα άκμή, καί τόν ήλεκτρονικό πολιτισμό, πού στηρίζεται τόσο στή γραφή όσο καί στήν τυπογραφία. Σέ αύτό τό διαχρονικό πλαίσιο, παρελθόν καί παρόν, "Ομηρος καί τηλεόραση, μπορούν νά άλληλοφωτιστούν.

Ά^λά ό φωτισμός αύτός δέν έρχεται εύκολα. Ή κατανόηση τών σχέσεων τής προφορικότητας καί τής έγγραμματοσύνης καί οί συνέπειες τών σχέσεών τους δέν είναι θέμα μιάς στιγμιαίας ψυχοιστορίας ή φαινομενολογίας. Α π α ιτεί πλατιά , τεράστια μάλλον, ένημέρωση, έπιμελή σκέψη καί προσεκτική διατύπωση. Τά ζητήματα δέν είνα ι μόνο βαθιά καί σύνθετα, άλλά έμπλέκουν καί τίς προκαταλήψεις μας. Έ μεΐς — οί άναγνώστες βιβλίων σάν κι αύτό— είμαστε τόσο ε γ γράμματοι, πού πολύ δύσκολα μπορούμε νά άντιληφθούμε ένα προφορικό έπικοινωνιακό ή νοητικό σύμπαν ώς κάτι δ ια φορετικόαπό μιά παραλλαγή τού έγγράμματου κόσμου. Τό βιβλίο αύτό θά προσπαθήσει νά ξεπεράσει, μέχρις ένός βαθμού, τίς προκαταλήψεις μας καί νά άνοίξει νέους δρόμους στήν κατανόηση.

*Τ ό βιβλίο έπικεντρώνεται στίς σχέσεις τοϋ προφορικού καί τού γραπτού. Ή έγγραμματοσύνη ξεκίνησε μέ τή γραφή, άλλά σέ ένα ύστερότερο στάδιο συνδέεται φυσικά καί μέ τήν τυπογραφία. Τό βιβλίο αύτό λοιπόν στρέφει τήν προσοχή του τόσο στή γραφή όσο καί στήν τυπογραφία. Άναφέρεται έπί-

sapiens) δπως ό Η.s. neanderthalis χρονολογούνται άπό τό 150.000 π.Χ. Βλ. Σ . Δημητρίου,Ή έξβλιξη τοϋ άνϋρώπου: I. Άνϋρωπογένε- ση, Καστανιώτης, Αθήνα 1990.

x l ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

σης έν παρύδω στήν ήλεκτρονική διαχείριση τών λέξεων καί τής σκέψης, άπό τό ραδιόφωνο, τήν τηλεόραση καί τή δορυφορική έπικοινωνία. ’Αρχίσαμε νά κατανοούμε τίς διαφορές ανάμεσα στήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη μόλις στήν ηλεκτρονική έποχή, όχι νωρίτερα. Οί αντιθέσεις ανάμεσα στά ήλεκτρονικά μέσα καί τήν τυπογραφία μάς έκαναν πιό εύαίσθητους στήν προγενέστερη αντίθεση ανάμεσα στήν έγ γραμματοσύνη καί τήν προφορικότητα. Ή ήλεκτρονική έποχή είναι έπίσης ή έποχή τής «δευτερογενούς προφορικότητας», τής προφορικότητας τών τηλεφώνων, τών ραδιόφωνων καί τής τηλεόρασης, πού ή ύπαρξή της έξαρτάται άπό τή γραφή καί τήν τυπογραφία.

Ή μετάβαση άπό τήν προφορικότητα στήν έγγραμματοσύνη καί, στή συνέχεια, στήν ήλεκτρονική διαχείριση έμπλέκει κοινωνικές, πολιτικές, θρησκευτικές καί άλλες δομές. ΙΥ αύ- τές, όμως, μόνο έμμεσα ένδιαφέρεται "τό βιβλίο αύτό, πού μελετά κυρίως τίς διαφορές άνάμεσα στή «νοοτροπία» ενός έγγράμματου κι αύτήν ενός προφορικού πολιτισμού.^ "Ολες σχεδόν οί μελέτες μέχρι σήμερα πού άντιπαραθέ-

τουν τούς προφορικούς στούς χειρογραφικούς πολιτισμούς, άντιπαραθέτουν τήν προφορικοτητα στήν άλφαβητική γραφή μάλλον παρά στά άλλα συστήματα γραφής (σφηνοειδής, κ ινεζικοί χαρακτήρες, ιαπωνική συλλαβική, γραφή τών Μάγια κ.ο.κ.) καί τίς άπασχολεΐ ή χρήση τού άλφαβήτοϋ στή Δύση (άλλά τό άλφάβητο είναι γνωστό καί στήν ’Ανατολή, όπως στήν Ινδία , τή Νοτιοανατολική Άσία ή τήν Κορέα). ’Εδώ θά άκολουθήσουμε τίς βασικές γραμμές τών μελετών πού ύπάρ- χουν, άν καί σέ ορισμένα σημεία θά άσχοληθούμε κάπως καί μέ συστήματα γραφής διαφορετικά άπύ τό άλφάβητο καί μέ πολιτισμούς άλλους πλήν τού δυτικού.

W.J. ο.Πανεπιστήμιο τού Saint Louis

ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ή προφορικότητα τής γλώσσας

Όέγγράμματος νους καί τό προφορικό παρελθόν

Έδώ καί λίγες δεκαετίες, ό κόσμος τών ερευνητών στράφηκε καί πάλι στή μελέτη του προφορικού χαρακτήρα τής γλώσσας καί τών βαθύτερων συνεπειών πού προκύπτουν άπό τίς δ ια φορές μεταξύ τοϋ προφορικού καί τοϋ γραπτού λόγου. Άν- θρωπολόγοι, κοινωνιολόγοι καί ψυχολόγοι καταγράφουν τίς παρατηρήσεις τους άπό τήν έπιτόπια έρευνα σέ προφορικές κοινωνίες. Ιστορικοί τού πολιτισμού άναδιφοϋν όλο καί βαθύ-

V τερα στήν προϊστορία, δηλαδή στήν κατάσταση τοϋ άνθρώπου προτού ή γραφή έπιτρέψει τή δημιουργία γραπτών τεκμηρίων. Ό Ferdinand de Saussure (1857-1913), ό πατέρας τής σύγχρονης γλωσσολογίας, έστρεψε τήν προσοχή μας στήν πρωταρχικότατα τού προφορικού λόγου, πού διέπει όλη τή λεκτική έπικοι- νωνία, όπως καί στήν έμμονή, άκόμη καί μεταξύ τών ειδικών, νά σκεφτόμαστε τή γραφή ώς τή βασική μορφή τής γλώσσας. Ή γραφή, έγραψε, είναι ταυτοχρόνως χρήσιμη, έλλιπής καί έπικίνδυνη (1959, σελ. 23-4). Παρ7 όλα αύτά, θεωρούσε τή γραφή ένα είδος συμπληρώματος τού προφορικού λόγου καί όχι μετασχηματιστή τής έκφοράς του (1959, σελ. 23-4).*

Σ .τ .Έ .: Στήν έλληνική μετάφραση, Μαϋήματα γενικής γλωσσολογίας, Παπαζήσης, Αθήνα 1979, σελ. 55-6.

2 ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

Ά πό τήν έποχή του Saussure, ή γλωσσολογία ανέπτυξε πολύ έπεξεργασμένες έρευνες στή φωνητική, τόν κλάδο πού μελετά τόν τρόπο μέ τόν όποιο ή γλώσσα έμφωλεύει στον ή χο. Ό ’Άγγλος Henry Sweet (1845-1912), σύγχρονος τού Saussure, άπό πολύ νωρίς έπέμενε ότι οί λέξεις άπαρτίζονται άπό λειτο υ ργ ικ ές ηχητικές μονάδες, ή φωνήματα, κι όχι άπό γράμματα. Ά λλά, παρ’ όλη τήν προσοχή τους στούς ήχους τής ομιλίας, οί σύγχρονες γλωσσολογικές σχολές, μέχρι πολύ πρόσφατα, παρεμπιπτόντως μόνο άσχολήθηκαν μέ τούς τρόπους πού ή πρωταρχική προφορικότητα —ή προφορικότητα τών πολιτισμών τούς όποιους δέν έχει άγγίξει ή γνώση τής άνάγνωσης καί τής γραφής— άντιτίθεται στήν έγγραμματοσύνη (Sampson 1980). Οί δομιστές άνέλυσαν λεπτομερώς τήν προφορική παράδοση, στίς περισσότερες όμως περιπτώσεις χωρίς νά τήν άντιπαραθέσουν στίς λόγιες συνθέσεις (Maranda καί Maranda 1971). Υ πά ρχει μεγάλη βιβλιογραφία γ ιά τίς διαφορές άνάμεσα στήν όμιλούμενη καί στή γραπτή γλώσσα, όπου συγκρίνεται όμως ό τρόπος ομιλίας καί γραφής τών άνθρώπων πού γνωρίζουν άνάγνωση καί γραφή (Gumperz, Kaltman καί O’Connor 1982 ή 1983, Βιβλιογραφία). Δέν είναι αύτές οί διαφορές πού μάς άπασχολούν πρωτίστως σέ αύτή τήν εργασία μας. Ή προφορικύτητα πού κυρίως μελετάμε έδώ είναι ή πρωταρχική προφορικότητα, ή προφορικότητα τών άνθρώπων πού άγνοούν πλήρως τή γραφή.

Πρύσφατα, πάντως, ειδικοί τής έφαρμοσμένης γλωσσολογίας καί τής κοινωνιογλωσσολογίας συγκρίνουν όλο καί περισσύτερο τή δυναμική τής πρωταρχικής, προφορικής έκφοράς μέ έκείνη τής γραπτής. Τό πρόσφατο βιβλίο τοΰ Jack Goody, The Domestication of the Savage Mind (1977), καί ή παλαιότερη συλλογή δικών του καί άλλων άρθρων Literacy in Traditional Societies (1968), παρέχουν άνεκτίμητης άξίας περιγραφές καί άναλύσεις τών άλλαγών στίς νοητικές καί τίς κοινωνικές δομές πού σχετίζονται μέ τή χρήση τής γραφής. Ό Chaytor (1945) πολύ νωρίς, οί Ong (1958b, 1967b), McLuhan (1962), Haugen (1966), Chafe

V

Η ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ 3

(1982), Tannen (1980a) καί άλλοι μάς παρέχουν κι άλλες γλωσσο- λογικές καί πολιτισμικές πληροφορίες καί άναλύσεις. Ή άριστα έστιασμένη έπισκόπηση τοϋ Foley (1980b) περιλαμβάνει μιά έκτεταμένη βιβλιογραφία.

Ή έντονότερη εύαισθητοποίηση τής διαφοράς άνάμεσα στους προφορικούς τρόπους σκέψης καί έκφρασης καί τούς άντίστοιχους γραπτούς δέν έπήλθε στήν περιγραφική ή πολιτισμική γλωσσολογία άλλά στίς φιλολογικές έπιστήμες, αρχίζοντας σαφώς από τό έργο τού Milman Parry (1902-1935) γιά τό κείμενο τής Ίλιάδας και τής Όδνσσβιας, που τό ολοκλήρωσε ό Albert Β. Lord μετά τόν πρόωρο θάνατο τοϋ Parry καί τό συμπλήρωσε τό μεταγενέστερο έργο τοϋ Eric A. Havelock καί άλλων. Οί έργασίες στήν έφαρμοσμένη γλωσσολογία καί κοι- νώνιολογία πού ασχολούνται μέ τίς διαφορές έγγραμματοσύνης - προφορικότητας, στό επίπεδο τής θεωρίας ή τής έπιτό- πιας έρευνας, παραπέμπουν συνεχώς σέ αυτές καί σέ σχετικές έργασίες (Parry 1971, Lord 1960, Havelock 1963, McLuhan 1962,Okpewho 1979 κ.λπ.).

Προτού άσχοληθούμε άναλυτικά μέ τίς άνακαλύψεις τού Parry, θά ήταν σκόπιμο νά άναρωτηθοϋμε γ ια τί οί ερευνητές χρειάστηκε νά έπανέλθουν καί πάλι στόν προφορικό χαρακτήρα τής γλώσσας. Ή προφορικότητα τής γλώσσας μοιάζει νά είναι άναπόφευκτα προφανής. Οί άνθρωποι έπικοινωνούν μέ άμέτρητους τρόπους, χρησιμοποιώντας όλες τους τίς αισθήσεις, τήν άφή, τή γεύση, τήν οσμή καί ιδίως τήν όραση καί τήν άκοή (Ong 1967b, σελ. 1-9). Μερικοί μή προφορικοί τρόποι έπικοινωνίας είναι έξαιρετικά πλούσιοι, γιά παράδειγμα τά νεύματα. Ούσιαστικά όμως ή προεξάρχουσα μορφή είναι ή γλώσσα, ό άρθρούμενος φθόγγος. ’Όχι μόνο ή έπικοινωνία, άλλά καί ή ϊδ ια ή σκέψη σχετίζονται μέ τόν ήχο /φθόγγο μέ έ ναν ιδ ια ίτερο τρόπο. "Ολοι έχουμε άκούσει τήν έκφραση «Μ ιά εικόνα άξίζει όσο χίλιες λέξεις». ’Άν όμως αύτό αληθεύει, τότε γιατί νά είναι ρητό; Διότι μιά εικόνα άξίζει χίλιες


λέξεις μόνο σέ ειδικές περιστάσεις — πού συνήθως περιέχουν ένα λεκτικό πλαίσιο συμφραζομένων στό όποιο τοποθετείται ή εικόνα.

Οί άνθρωποι παντού διαθέτουν γλώσσα, καί σέ κάθε π ερίπτωση πρόκειται γιά γλώσσα πού πρωτίστως μιλιέτα ι καί άκούγεται, πού ύπάρχει στύν κόσμο τών φθόγγων (Siertsema 1955). Παρά τόν πλούτο τών νευμάτων, οί έπεξεργασμένες νευματικές γλώσσες είνα ι ύποκατάστατα τής ομιλίας καί έξαρτώνται άπό προφορικά συστήματα, άκόμη κι όταν χρησιμοποιούνται άπό έκ γενετής κωφούς (Kroeber 1972, Mallery 1972, Stokoe 1972). Πράγματι, ή γλώσσα είναι τόσο συντριπτικά προφορική, ώστε άπό όλες τίς χιλιάδες γλώσσες — π ιθανόν δεκάδες χιλιάδες— πού μιλήθηκαν στή διάρκεια τής άνθρώπινης ιστορίας, μόνο γύρω στίς 106 συνδέθηκαν μέ τή γραφή τόσο ώστε νά δημιουργήσουν γραμματεία, ένώ οί π ερισσότερες δέν άπέκτησαν ποτέ γραπτή μορφή. Ά πό τίς 3.000 περίπου γλώσσες πού μιλιούνται σήμερα, μόνο 78 π ερίπου διαθέτουν γραπτή λογοτεχνία* (Edmonson 1971, σελ. 323, 332). Δέν ύπάρχει άκόμη τρόπος νά ύπολογίσουμε πόσες γλώσσες έξαφανίστηκαν ή μετασχηματίστηκαν σέ άλλες προτού συναντήσουν τή γραφή. Άκόμη καί τώρα, εκατοντάδες όμιλούμενες γλώσσες δέν έχουν γραφτεί ποτέ: κανείς δέν έφηύρε έναν άποτελεσματικό τρόπο γραφής τους. Ή βασική προφορικότητα τής γλώσσας είναι διαρκής.

Δέν μάς άπασχολούν έδώ οί λεγόμενες «γλώσσες προγραμματισμού», πού μοιάζουν μέ τίς φυσικές (άγγλικά, σανσκριτικά, μαλαισιανά, κινεζική διάλεκτος τών μανδαρίνων, τουί ή σοσόνι) σέ ορισμένα χαρακτηριστικά, άλλά θά παραμείνουν γιά πάντα τελείως διαφορετικές άπό αύτές, καθώς δέν άναπτύσσονται άπό τό ασυνείδητο, άλλά κατευθείαν άπό τό συνειδητό. Οί κανόνες τών γλωσσών προγραμματισμού («γρα μ μ α τική ») πρώτα δηλώνονται καί μετά χρησιμοποιούνται. Οί γραμματικοί «κα νόνες» τών φυσικών γλωσσών πρώτα χρησιμοποιούνται καί μετά προκύπτουν άφαιρετικά


άπό τή χρήση, καί διατυπώνονται πάντα μέ δυσκολία καί ποτέ ολοκληρωτικά.

Ή γραφή, ή άναγωγή τοΰ λόγου στό χώρο, αύξάνει τίς δυνατότητες τής γλώσσας πέρα σχεδόν άπό κάθε μέτρο, άνα- διαρθρώνει τη σκέψη, κι έτσι μετατρέπει ορισμένες άπό τίς διαλέκτους σέ «γραφολέκτους» (grapholects) (Haugen 1966, Hirsch 1977, σελ. 43-8). Ή γραφόλεκτος είναι μιά ύπερδιαλε- κτική γλώσσα πού διαμορφώνεται άπό τή βαθιά έξάρτησή της άπό τή γραφή. Ή γραφή προσδίδει στή γραφόλεκτο μιά δύναμη πού ξεπερνά όποιαδήποτε δύναμη έχει μιά καθαρά προφορική διάλεκτος. Ή γραφόλεκτος πού είναι γνωστή ώς κοινά άγγλικά διαθέτει πρός χρήση ένα καταγραμμένο λεξ ιλόγιο τουλάχιστον ενάμισι εκατομμυρίου λέξεων,τών όποιων είναι γνωστές όχι μόνο ή σημερινή σημασία άλλά καί έκατον- τάδες χιλιάδες παλαιότερες σημασίες. Μιά άπλή προφορική διάλεκτος έχει συνήθως στή διάθεσή της μερικές χιλιάδες λ έξεις, καί αύτοί πού τή μιλούν δέν έχουν καμία σχεδόν γνώση τής σημασιολογικής ιστορίας αύτών τών λέξεων.

Άλλά στούς θαυμαστούς κόσμους πού άνοιγει ή γραφή, ό προφορικός λόγος άκόμη ζεΐ καί βασιλεύει. Γιά νά κατανοη- θοΰν τά γραπτά, πρέπει νά συσχετισθοΰν κάπως, άμεσα ή έμμεσα, μέ τόν κόσμο τών φθόγγων, τή φυσική κατοικία τής γλώσσας. «Δ ιαβάζω » ένα κείμενο σημαίνει ότι τό μετατρέπω σέ φθόγγους, δυνατά ή νοερά· συλλαβή πρός συλλαβή, όταν διαβάζουμε άργά, συνοπτικότερα όταν διαβάζουμε γρήγορα, όπως συνηθίζουμε στούς άναπτυγμένους τεχνολογικά πολιτισμούς. Χρησιμοποιώντας έναν όρο πού ό Jury Lotman (1977, σελ. 48-61· βλ. καί Champagne 1977, σελ. 8) χρησιμοποίησε γιά λίγο διαφορετικούς σκοπούς, μπορούμε νά ονομάσουμε τή γραφή «δ ευ τερ ο γ εν ές σύστημα μ ορφ οπ οίησ ης», πού έξαρτάται άπό ένα προηγούμενο, πρωταρχικό σύστημα, τήν προφορική γλώσσα. Ό προφορικος λόγος μπορεϊ νά ύπάρξει, καί ύπήρξε ώς έπί τό πλεΐστον, χωρίς τή γραφή* ή γραφή ποτέ χωρίς τόν προφορικό λόγο.


Κι δμως, παρά τίς προφορικές ρίζες κάθε είδους φώνησης, γιά αιώνες, καί μέχρι πολύ πρόσφατα, ή έπιστημονική καί φιλολογική μελέτη τής γλώσσας καί τής λογοτεχνίας άπέ- φευγαν τήν προφορικότητα. Τά κείμενα μονοπωλούσαν τήν προσοχή τόσο απόλυτα, ώστε τά προφορικά δημιουργήματα έτειναν γενικά νά θεωρούνται παραλλαγές τής γραπτής παραγωγής, ή άκόμη καί άνάξια όποιασδήποτε άκαδημαϊκής προσοχής. Μόνο πρόσφατα άρχίσαμε νά άντιδρούμε στήν άμβλύνοιά μας (Finnegan, σελ. 1-7).

> Ή μελέτη τής γλώσσας, μέ έξαίρεση τίς πρόσφατες δεκαετίες. έπικεντρώθηκε στά γραπτά κείμενα καί όχι στήν προ- φορικοτητα γιά έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο: Έξαιτίας τής σχέσης τής ’ίδιας τής μελέτης μέ τή γραφή. Κάθε είδους σκέψη, άκόμη καί έκείνη πού συναντάμε στούς πρωταρχικά προφορικούς πολιτισμούς, είνα ι σέ κάποιο βαθμό άναλυτική: διασπά τό ύλικό της σέ διάφορες συνιστώσες. Άλλά ή άφαι- ρετικά γραμμική, ταξινομική, έξηγητική διερεύνηση τών φαινομένων ή τών διατυπωμένων άληθειών είναι άνέφικτη χωρίς τή γραφή καί τήν άνάγνωση. Στούς πρωταρχικά προφορικούς πολιτισμούς, πού άγνοούν παντελώς τή γραφή, οί άνθρωποι μαθαίνουν πολλά, διαθέτουν καί έπιδεικνύουν μεγάλη σοφία, άλλά δέν «μ ελετο ύ ν ». Μαθαίνουν συμμετέχοντας — κυνηγώντας μέ έμπειρους κυνηγούς, γιά παράδειγμα— , μαθητεύοντας, άκούγοντας καί έπανάλαμβάνοντας ό,τι άκουσαν μαθαίνοντας ρητά καί τρόπους νά τά συνδυάζουν καί νά τά έπανασυνδυάζουν άφομοιώνοντας άλλο λογοτυπικό ύλικό, συμμετέχοντας σέ ένα είδος συλλογικής άναδρομής στό παρελθόν — όχι πάντως «μελετώ ντας», μέ τήν αύστηρή έννοια του όρου...

Ή μελέτη, μέ τήν αύστηρή έννοια τής έκτεταμένης γραμ- μΧΚΐί^ά^άλυσης, γίνεται έφικτη με την εσωτερίκευση τής γραφής, κι ένα άπό τά πρώτα αντικείμενα μελέτης τών έγγραμ- μάτων είναι, συχνά, ή ϊδ ια η γλωσσά καί οί χρήσεις της. Ή ομιλία είναι αναπόσπαστη άπό τή συνείδησή μας καί, άπό τά


πρώτα στάδια τής συνείδησης, πολύ πριν ή γραφή κάνει τήν εμφάνισή της, γοήτευσε τούς ανθρώπους καί τούς προκάλεσε νά σκεφτούν σοβαρά πάνω σέ αύτήν. Οί παροιμίες απ’ δλο τόν κόσμο είναι πλούσιες σέ παρατηρήσεις γύρω" άπό αύτό τό συνταρακτικά άνθρώπινο φαινόμενο τού λόγου σέ ό,τι άφορά στήν προφορική μορφή του, τή δύναμή του, τήν ομορφιά του καί τούς κινδύνους τού. Ή γοητεία πού άσκεί ό προφορικός λόγος συνεχίζεται άμείωτη, αιώνες μετά τή χρήση τής γραφής.

Στή Δύση, στούς άρχαίους Έ λληνες, ή γοητεία αύτή φαίνεται στήν άνάπτυξη τής τεράστιας, λεπτομερώς έπεξεργα- σμένης ρητορικής τέχνης, πού είναι τό πιο περιεκτικό άκαδη- μαϊκό αντικείμενο σέ όλο τόν δυτικό πολιτισμό γιά δύο χ ιλιάδες χρόνια. Στά άρχαία ελληνικά, ή ρητορική τέχνη (συνήθως άπλά ρητορική) άναφερόταν κυρίως στον προφορικό λόγο, αν καί ώς άντικείμενο στοχασμού, ώς οργανωμένη « τ έ χνη» ή έπιστήμη — οπως. γιά παράδειγμα, στή Ρητορική τού ’Αριστοτέλη— ήταν. και δέν μπορούσε παρά νά είναι, προϊόν τής γραφής. Ή ρητορική άναφερόταν κυρίως στή δημόσια άγόρευση, πού γιά αιώνες, άκόμη καί σέ έγγράμματους καί τυπογραφικούς πολιτισμούς, παρέμεινε άκριτα τό πρότυπο κάθε λόγου, συμπεριλαμβανομένου καί τού γραπτού (Ong 1967b, σελ. 58-63, καί Ong 1971, σελ. 27-8). Έ τσ ι, άπό τήν άρχή, ή γραφή δέν μείωσε τήν προφορικότητα άλλά τήν ένί- σχυσε, επιτρέποντας τήν οργάνωση τών «άρχών» ή τών συνιστωσών τής ρητορικής σέ μιά έπιστημονική «τ έχ ν η » , ένα γραμμικά διατεταγμένο εξηγητικό σχήμα πού έδειχνε πώς καί γιατί ή ρητορεία πετύχαινε καί μπορούσε νά πετύχει τά διάφορα ειδικά της άποτελέσματα.

'Ωστόσο, οί άγορεύσεις —ή καί οί άλλες προφορικές τ ε λέσεις— πού μελετούνταν ώς τμήμα τής ρητορικής δέν μπορούσαν νά είναι άγορεύσεις πού είχαν πραγματικά έκφωνη- θεί. Μετά τήν ολοκλήρωση τής άγόρευσης, τίποτε δέν άπέμε- νε πρός μελέτη. Αύτό πού χρησιμοποιούσαν γιά «μ ελέτη » ή


ταν αγορεύσεις πού είχαν καταγραφεΐ — συνήθως μετά τήν εκφώνησή τους καί συνηθέστερα πολύ άργότερα (στήν άρχαι- ότητα, κανείς έκτός άπό τούς επονείδιστους άτάλαντους ρήτορες δέν συνήθιζε νά μιλά άπό ένα κείμενο προετοιμασμένο λέξη πρός λέξη — Ong 1967b, σελ. 56-8). Έ τσ ι, άκόμα καί οί άγορεύσεις πού είχαν συντεθεί προφορικά, μελετούνταν όχι ώς ομιλίες, άλλά ώς γραπτά κείμενα.

Επ ιπλέον, έκτός άπό τήν καταγραφή προφορικών τελέσεων όπως οί άγορεύσεις, ή γραφή παρήγαγε τελικά αύστηρά γραπτές συνθέσεις, σχεδιασμένες νά άφομοιωθούν κατευθείαν άπό τή γραμμένη έπιφάνεια. Τέτοιες γραπτές συνθέσεις έστρεψαν άκόμη περισσότερο τήν προσοχή στά κείμενα, καθώς πραγματικά γραπτές συνθέσεις έμφανίζονταν μόνο ώς κείμενα, μολονότι πολλές άπό αύτές άκούγονταν μάλλον παρά διαβάζονταν σιωπηλά, άπό τίς ιστορίες τού Λίβιου ώς τή Θζία Κωμωδία τού Δάντη καί άκόμη πιό πέρα (Nelson 1967-8, Bauml 1980, Goldin 1973, Cormier 1974, Ahern 1982).

«Προφορική γραμματεία» είπατε;

Ή έπικέντρωση τής έρευνας στά κείμενα είχε ιδεολογικές συνέπειες. Μέ τήν προσοχή τους στραμμένη στά κείμενα, οί μελετητές συχνά ύπέθεταν, ενίοτε άβασάνιστα, ότι ό προφορικός λόγος ήταν ούσιαστικά ϊδ ιο ς μέ τόν γραπτό, μέ τόν όποιο κυρίως άσχολούνταν, καί ότι οί προφορικές μορφές τ έ χνης ήταν κατ’ ούσίαν άπλά κείμενα, μέ μόνη έξαίρεση τό γ ε γονός πώς δέν ήταν γραπτά. Δημιουργήθηκε ^έντύπω ση ότι, έκτός άπό τή ρητορεία (πού ακολουθούσε τους ρητορικούς κανόνες), οί προφορικές μορφές τέχνης ήταν βασικά άτεχνες καί άνάξιες σοβαρής μελέτης.

Βέβα ια , οί υποθέσεις αύτές δέν γίνονταν δεκτές άπ’ όλους. Άπό τά μέσα τού δέκατου έκτου αιώνα καί μετά άρχισαν νά γίνονται έντονότερα άντιληπτές οί σύνθετες σχέσεις


άνάμεσα στή γραφή και τήν ομιλία (Cohen 1977). Άλλά ή ά- νηλεής κυριαρχία τής κειμενικότητας στό μυαλό τών έρευ- νητών φαίνεται άπό τό γεγονός ότι μέχρι σήμερα άκόμη δέν έχουν διαμορφωθεί έννοιες πού θά μπορούσαν νά συλλάβουν άποτελεσματικά, γιά νά μήν πούμε μέ κομψότητα, τήν προφορική τέχνη ώς τέτοια χωρίς συνειδητή ή μή συνειδητή άνα- φορά στή γραφή. Κι αύτό παρά τό γεγονός ότι οί μορφές τής προφορικής τέχνης πού άναπτύχθηκαν δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν άπό τή γραφή, δέν έχουν προφανώς καμία σχέση μαζί της. Διαθέτουμε τόν q q o literature —«γρα μματεία »— (λατινικά literatura, άπό τό litera, γράμματα τού άλφαβήτου) γιά νά δηλώσουμε ένα συγκεκριμένο σώμα γραπτών — άγγλική γραμματεία, ελληνική γραμματεία— , άλλά δέν έχουμε κανέ- ναν άνάλογο ικανοποιητικό όρο ή έννοια γιά νά άναφερθούμε στήν καθαρά προφορική κληρονομιά, όπως είναι τά παραδοσιακά παραμύθια, οί παροιμίες, οί προσευχές, τά γνωμικά (Chadwick 1932-40, passim) ή άλλες προφορικές παραγωγές τών Λακότα, Sioux τής Βόρειας Αμερικής, τών Mande τής Δυτικής Αφρικής ή τών Ελλήνων τής ομηρικής εποχής.

"Οπως παρατηρήσαμε παραπάνω, ονομάζω «πρωταρχική προφορικότητα» τήν προφορικότητα ενός πολιτισμού πού ά- γνοεΐ πλήρως τή γραφή ή τήν τυπογραφία. Είναι «πρωταρχική» σέ άντίθεση μέ τή «δευτερογενή προφορικότητα» τού σημερινού τεχνολογικά άναπτυγμένου πολιτισμού, στον όποιο μιά νέα προφορικότητα συντηρείται άπό τό τηλέφωνο, τό ραδιόφωνο, τήν τηλεόραση καί άλλα ήλεκτρονικά μέσα, ή ύπαρξη καί ή λειτουργία τών όποιων έξαρτάται άπό τή γραφή καί τήν τυπογραφία. Σήμερα δέν ύπάρχουν σχεδόν καθόλου πρωταρχικά προφορικοί πολιτισμοί, μέ τήν αύστηρή σημασία τού ό ρου, αφού κάθε Πολιτισμός γνωρίζει τή γραφή καί έχει κάποια έμπειρία τών συνεπειών της. Παρ’ όλα αύτά, σέ διαφορετικούς βαθμούς, πολλοί πολιτισμοί καί «ύποκουλτούρες», άκόμα καί σ’ ένα περιβάλλον υψηλής τεχνολογίας, διατηρούν μεγάλο μ έρος άπό τή νοοτροπία τής πρωταρχικής προφορικότητας.

1 0 ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

Δέν είναι εύκολο νά συλλάβουμε μέ έναν σημαίνοντα καί ακριβή τρόπο τήν καθαρά προφορική παράδοση ή τήν πρωταρχική προφορικότητα. Ή γραφή κάνει τίς «λ έξ ε ις » νά μοιάζουν μέ πράγματα, έπειδή τίς σκεφτόμαστε ώς ορατά αποτυπώματα πού σηματοδοτούν λέξεις σέ αύτούς πού τά άποκω- δικοποιούν: μπορούμε νά δούμε καί νά αγγίξουμε τέτο ιες άποτυπωμένες «λ έξ ε ις » σέ κείμενα καί βιβλία. Οί γραμμένες λέξεις είναι υπόλειμμα. Ή προφορική παράδοση δέν έχει τ έ τοιο ύπόλειμμα ή έναπόθεμα. "Όταν παύει ν’ άκούγεται πλέον μιά χιλιοειπωμένη ιστορία, ό,τι άπομένει άπό αύτήν είναι ή δυνατότητα πού έχει κάποιος νά τήν έπαναλάβει. Έ μεΐς (πού δ ιαβά ζουμε κείμενα σάν αύτό) ε ίμ α σ τε, ώς έπ ί τό πλεΐστον, σέ τέτοιο καταλυτικό σημείο έγγράμματοι, ώστε σπάνια αισθανόμαστε άνετα σέ μιά κατάσταση όπου ή εκφορά μοιάζει τόσο λίγο μέ «π ρ ά γμ α », όπως συμβαίνει στήν προφορική παράδοση. Τό άποτέλεσμα — άν καί όχι μέ τήν ϊδ ια συχνότητα σήμερα— ήταν νά δημιουργήσει ή έρευνα στό παρελθόν κάποιες τερατώ δεις έννοιες όπως είναι ή έννοια τής «προφορικής γραμματείας/λογοτεχνίας» (oral literature). Αύτός ό πράγματι άπαράδεκτος όρος χρησιμοποιείται άκόμη καί σήμερα, κι άπό μελετητές πού άντιλαμβάνονται όλο καί περισσότερο τήν άδυναμία του: ό όρος τελικά άποκαλύπτει ότι δέν είμαστε ικανοί νά νοήσουμε τό προφορικά οργανωμένο ύλικό παρά μόνο ώς μιά παραλλαγή τής γραφής, άκόμη κι όταν αύτό δέν έχει καμιά σχέση μέ τή γραφή? Ό τίτλος τής μεγάλης Συλλογής Προφορικής Γραμματείας τοϋ Milman Parry, στό Χάρβαρντ, άποτελεΐ μνημείο τής άντίληψης μιας προηγούμενης γενιάς μελετητών μάλλον παρά τών σημερινών της έφορων.

Θά μπορούσε κανείς νά ισχυριστεί (όπως κάνει ή Finnegan 1977, σελ. 16) ότι ό όρος literature — «γρα μμα τεία »— , πού έπινοήθηκε κυρίως γιά τά γραπτά έργα, έπεκτάθηκε άπλώς γιά νά συμπεριλάβει φαινόμενα δπως ή παραδοσιακή προφορική άφήγηση σέ πολιτισμούς πού δέν τούς έχει άγγίξει ή

Η ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ 1 1

γραφή. Πολλοί ειδ ικο ί άρχικά δροι γενικεύτηκαν κατ’ αύτό τόν τρόπο. Οί έννοιες όμως έχουν τόν τρόπο νά μεταφέρουν μέσα τους τήν έτυμολογία τους γιά πάντα. Τά στοιχεία άπό τά όποια φτιάχνεται άρχικά ένας όρος συνήθως, καί πιθανόν πάντα, διασώζονται στίς επόμενες σημασίες, άόριστα Υσως, άλλά συχνά κατά τρόπο δυναμικό καί μάλιστα αμείω το. Ε π ιπ λέο ν , όπως θά δούμε άναλυτικά άργότερα. ή γραφή είναι μιά ιδιαίτερα επεκτατική δραστηριότητα πού μάς προκαταλαμβάνει καί τ ε ίν ε ι νά άφομοιώνει άλλα πράγματα, άκόμη καί χωρίς τή βοήθεια τής έτυμολογίας.

"Αν καί οί λέξεις θεμελιώνονται στον προφορικό λόγο, ή γραφή τυραννικά τίς φυλακίζει γιά πάντα στό πεδίο τής όρασης. "Οταν ζητήσουμε άπό έναν έγγράμματο νά σκεφτεΐ τή λέξη «μολαταύτα», αύτύς συνήθως (ύποψιάζομαι, πάντα) θά έχει κάποια εικόνα, έστω άόριστη, τής συλλαβισμένης λέξης καί δέν θά είναι δυνατόν νά τή σκεφτεΐ γιά περισσότερο άπό, ας πούμε, εξήντα δευτερόλεπτα, δίχως νά άναφερθεϊ στά γράμματα, άλλά μόνο στον ήχο. Μέ άλλα λόγια, ό έγγράμμα- τος δέν μπορεΐ νά άνακτήσει τήν αίσθηση πού έχουν οί προφορικοί άνθρωποι γιά τίς λέξεις. Μέ δεδομένο τόν άλφαβητι- κό επεκτατισμό, μοιάζει τελείως αδύνατον νά χρησιμοποιήσουμε τόν όρο «γρ α μ μ α τεία » γιά νά συμπεριλάβουμε τήν προφορική παράδοση καί τέλεση, χωρίς νά τίς άναγάγουμε, ανεπαίσθητα μέν άλλά άνεπανόρθωτα, σέ παραλλαγές τής γραφής.

Τό νά θεωρούμε μιά προφορική παράδοση ή μιά κληρονομιά προφορικών τελέσεων, ειδών καί τρόπων ώς «προφορική γραμματεία» μοιάζει κάπως μέ τό νά σκεφτόμαστε τά άλογα ώς αύτοκίνητα δίχως τροχούς. Μ πορεϊτε, βέβαια , νά έπ ιχειρήσ ετε κάτι τέτο ιο . Φ ανταστείτε πώς γράφ ετε μιά πραγματεία γιά τά άλογα (άπευθυνόμενος σέ άνθρώπους πού δέν έχουν δει ποτέ άλογα), ή όποια άρχίζει όχι μέ τήν έννοια τού άλογου άλλά μέ τήν έννοια τού αύτοκινήτου, πού στηρίζεται στήν άμεση εμπειρία τών αυτοκινήτων πού έχουν

1 2 ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

οί αναγνώστες της. Συνεχίζοντας τήν άνάπτυξη τού θέματός σας, άναφέρεστε πάντα στά άλογα σάν νά ήταν «αύτοκινητα δίχως τροχούς» καί έξηγώντας τίς διαφορές τους σέ άναγνώστες μέ μεγάλη έμπειρία στά αύτοκινητα καί πλήρη άγνοια άπό άλογα, προσπαθείτε νά άποκόψετε κάθε έννοια «αύτοκινήτου» άπό τήν έννοια τοϋ «αύτοκινήτου δίχως τροχούς», ώστε νά δώσετε στόν ς>ρο μιά καθαρά «ά λογίσ ια » σημασία. ’Αντί γιά τροχούς, τά δίχως τροχούς αύτοκινητα έχουν ύπεραναπτυγμένα νύχια πού λέγονται οπλές* άντί γιά φώτα πορείας ή ϊ'σως καθρέφτες, μάτια· άντί γιά ένα στρώμα άπό βερνίκι, κάτι πού λέγεται τρίχωμα· άντί βενζίνη γιά καύση, σανό κ.ο.κ. Στό τέλος, τά άλογα είναι άκριβώς ό,τι δέν είναι. "Οσο άκριβής καί λεπτομερής κι άν είναι μιά τέτοια άποφα- τική περιγραφή, οί οδηγοί τών αύτοκινήτων πού δέν έχουν δει ποτέ άλογο καί άκούνε μόνο γιά «αύτοκινητα δίχως τροχούς » σίγουρα θά άποκομίσουν μιά περίεργη εικόνα γιά τά άλογα. Τό ϊδ ιο συμβαίνει μέ αυτούς πού συζητούν μέ όρους «προφορικής γρα μμ α τεία ς». Δέν μπορεΐς νά περιγράφ εις χωρίς νά διαστρεβλώ σεις σοβαρά καί παραπλανητικά ένα πρωταρχικό φαινόμενο, άρχίζοντας άπό ένα δευτερογενές, έπακόλουθο φαινόμενο καί έξα λείφ οντα ς τ ίς δ ια φ ορές. Π ράγματι, άρχίζοντας έτσ ι άνάποδα — βάζοντας τό κάρο πρίν άπό τό άλογο— δέν μπορεΐς ποτέ νά άντιληφθεΐς τίς πραγματικές διαφορές.

’Άν καί ό προσδιορισμός «προεγγράμματος» είναι χρήσιμος καί μερ ικ ές φορές άναγκαΐος, όταν χρησ ιμοπ ο ιείτα ι άκριτα παρουσιάζει προβλήματα παρόμοια μέ έκεΐνα τοϋ όρου «προφορική γραμματεία», άν καί όχι τόσο χτυπητά. Ό προσδιορισμός «προεγγράμματος» παρουσιάζει τήν προφορικότητα —τό «πρωταρχικό σύστημα μορφοποίησης»— ώς άναχρονιστική παρέκκλιση άπό τό «δευτερογενές σύστημα μορφοποίησης» πού άκολούθησε.

Παράλληλα μέ τούς δρους «προεγγράμματος» καί «π ρο φορική γραμματεία», άκοϋμε νά άναφέρεται καί τό text (κ εί


μενο) μιας προφορικής έκφοράς. Ή λέξη text, άπό μιά ρίζα πού σημαίνει «ύφαίνω », είναι, μέ απόλυτους όρους, έτυμο- λογικά πιο συμβατή μέ τήν προφορική εκφορά απ’ ό,τι ό όρος literature (γραμματεία), πού έτυμολογικά άναφέρεται στά γράμματα (literae) τού αλφαβήτου. Ό προφορικός λόγος, άκόμη καί σέ ένα προφορικό περιβάλλον, νοείται συχνά ώς ύφανση ή συρραφή — ραψωδβϊν στά άρχαΐα ελληνικά σημαίνει βασικά «συρράπτειν ώ δές». Άλλά στήν πραγματικότητα, όταν οί έγγράμματοι χρησιμοποιούν σήμερα τόν όρο text, κβί- μβνο, γιά νά άναφερθούν στήν προφορική τέλεση, τύν εννοούν κατ'’ αναλογίαν πρός τή γραφή. Στό λεξικό τών έγγραμμά- των, τό «κ ε ίμ εν ο » τής άφήγησης ένός άνθρώπου άπό έναν πρωταρχικά προφορικό πολιτισμό ά ποτελεϊ πρωθύστερο: ξανά τό άλογο ώς «αύτοκίνητο δίχως τροχούς».

Άφού ύπάρχει τέτοια τεράστια διαφορά ανάμεσα στον προφορικό καί τόν γραπτό λόγο, τί μπορούμε νά κάνουμε γιά νά επινοήσουμε μιά εναλλακτική λύση στύν άναχρονιστι- κό καί αύτοαναιρούμενο όρο «προφ ορική γ ρ α μ μ α τε ία » ; Προσαρμόζοντας μιά πρόταση τοΰ Northrop Frye γιά τήν επ ική ποίηση στό Anatomy of Criticism (1957, σελ. 248-50, 293- 303), θά μπορούσαμε νά άποκαλοΰμε κάθε καθαρά προφορική τέχνη «έπ ο ς» , λέξη πού έχει τό ϊδ ιο πρώτο-ινδοευρωπαϊ- κό θέμα, wekw-, μέ τή λατινική λέξη vox καί τήν άντίστοιχη άγγλική voice, καί επομένως θεμελιώνεται στέρεα στή φώνηση, στό προφορικό. ’Έ τσι, οί προφορικές τελέσεις θά γίνονται άντιληπτές ώς «φωνήσεις» (voicings), ό,τι τελικά είναι. Άλλά ή πιό συνηθισμένη σημασία τοΰ όρου « έ π ο ς » , πού είνα ι (προφορικό) έπικό ποίημα, θά παρεμβαλλόταν κάπως στήν άποδιδόμενη γενική σημασία πού θά άναφερόταν σέ όλα τά προφορικά δημιουργήματα. Τό «φωνήσεις» μοιάζει νά προ- καλεΐ πάρα πολλούς άνταγωνιστικούς συνειρμούς, αν όμως κάποιος πιστεύει πώς άξίζει νά τό προωθήσει, θά τόν βοηθούσα νά τό διατηρήσει σέ κυκλοφορία. Άλλά καί πάλι θά μάς έλειπε ένας πιό γενικός όρος ό όποιος θά περιλάμβανε


καί τήν καθαρά προφορική τέχνη καί τή λογοτεχνία. Έδώ θά συνεχίσω μιά πάγια πρακτική άνάμεσα στούς ύποψιασμέ- νους, καταφεύγοντας, δταν είναι άναγκαΐο, σέ αύτονόητες περιφράσεις — «καθαρά προφορικές μορφές τέχνης», «μ ο ρ φές έντεχνου λόγου» (πού θά περιλαμβάνει τόσο τά έργα πού δημιουργούνται προφορικά όσο καί έκεΐνα πού δημιουρ- γοϋνται γραπτά) κ.ο.κ.

Στήν έποχή μας ό όρος «προφορική γραμματεία/λογοτεχνία » ευτυχώς ύποχωρεΐ, άλλά είναι πιθανό νά μήν κερδίσουμε ποτέ τή μάχη τής ολοκληρωτικής του κατάργησης. Τό νά σκεφτούν τίς λέξεις άνεξάρτητα άπό τή γραφή παρα- εΐναι έπίπονη προσπάθεια γιά νά τήν άναλάβει ή πλειοψη- φία τών έγγραμμάτων, άκόμη κι δταν τό άπα ιτεϊ ή ε ιδ ικ ευ μένη άνθρωπολογική ή γλωσσολογική έργασία τους. Οί λ έξεις σού έρχονται στό νού γρα μμένες, δ ,τι κι άν κάνεις. Ε π ιπ λέο ν , ό διαχωρισμός τών λέξεων άπό τή γραφή άπει- λεΐ ψυχολογικά τούς έγγράμματους, άφού ή άντίληψή τους ότι ελέγχουν τή γλώσσα είναι στενά δεμένη μέ τον οπτικό μετασχηματισμό τής γλωσσάς: πώς μπορούν νά ζησουν οί άνθρωποι τών γραμμάτων χωρίς λεξικά, γραπτούς κανόνες γραμματικής, στίξη, καί όλο τόν υπόλοιπο έξοπλισμό πού κάνει τίς λέξεις πράγματα πού μπορεΐς νά τά «κ ο ιτά ξεις» κάπου; Οί έγγράμματοι χρήστες μιας γραφολέκτου δπως τά κοινά άγγλικά έχουν πρόσβαση σέ λεξιλόγια έκατοντά- δες φορές μεγα λύτερα άπό όσα μπ ορεΐ νά στηρίξει μιά προφορική γλώσσα. Σέ έναν τέτοιο γλωσσικό κόσμο τά λ εξικά είνα ι άπαραίτητα. Ε ίνα ι άποθαρρυντικό νά θυμάται κανείς δτι δέν υπάρχει στό μυαλό κανένα λεξικό, ότι ό λε- ξικογραφικός έξοπλισμός εΐνα ι μιά πολύ πρόσφατη προσθήκη στή γλώσσα αύτή καθ’ έαυτήν, δτι δλες οί γλώσσες έχουν περίπλοκες γρα μμα τικές, ότι άνέπτυξαν τήν π ερ ι- πλοκότητά τους έν άπουσία τής γραφής καί δτι, πέρα άπό τούς πολιτισμούς μέ σχετικά ύψηλή τεχνολογία, οί περισσότεροι άπό τούς χρήστες τών γλωσσών τά κατάφερναν


πάντα αρκετά καλά χωρίς κανέναν οπτικό μετασχηματισμό τών φωνητικών φθόγγων.

Οί προφορικοί πολιτισμοί πράγματι παράγουν δυνατές καί πανέμορφες προφορικές τελέσεις μέ μεγάλη καλλιτεχνική καί ανθρωπιστική αξία, πού δέν μπορούν πλέον νά παρα- χθούν μόλις ή γραφή καταλάβει τήν ψυχή. Παρ’ όλα αύτά, χωρίς τή γραφή, ή ανθρώπινη συνείδηση δέν μπορεϊ νά πραγματοποιήσει στό έπακρο τίς δυνατότητές της, δέν μπορεϊ νά παράγει άλλες όμορφες καί δυνατές δημιουργίες. Μέ αύτή τήν έννοια, ή προφορικότητα έχει ανάγκη καί είναι προοορι- σμένη νά παράγει τή γραφή. "Οπως θά δούμε, ή έγγραμματοσύνη είναι άπολύτως άπαραίτητη γιά τήν ανάπτυξη όχι μόνο τής έπιστήμης άλλά καί τής ιστορίας, τής φιλοσοφίας, τής κατανόησης τής λογοτεχνίας καί κάθε τέχνης, καί μάλιστα γιά τήν έξήγηση τής ίδ ια ς τής γλώσσας (συμπεριλαμβανομένης τής Υδιας τής ομιλίας). Κανένας σχεδόν προφορικός ή πρωτί- στως προφορικός πολιτισμός δέν έχει άπομείνει σήμερα στον κόσμο πού νά μήν έχει κάπως συνειδητοποιήσει τό τεράστιο πλέγμα δυνατοτήτων, πού είνα ι άπροσπέλαστο γιά πάντα χωρίς τή γραφή. Ή έπιγνωση αυτη βιώνεται μέ άγωνία άπό τους άνθρώπους πού είναι ριζωμένοι στήν πρωταρχική προφορικότητα, πού έπιζητούν μέ πάθος τήν έγγραμματοσύνη, άλλά πού γνωρίζουν επίσης ότι μπαίνοντας στόν συναρπαστικό κόσμο τής έγγραμματοσύνης πρέπει νά έγκαταλείψουν πολλά άπύ τά συναρπαστικά καί πολύ άγαπημένα τού προφορικού κόσμου. Πρέπει νά πεθάνουμε γιά νά συνεχίσουμε

^wvw/ώ ς, ή έγγραμματοσύνη, μολονότι καταβροχθίζει τούς προφορικούς της προγόνους, έκτος κι αν έλέγχεται προσεκτικά καί καταστρέφει ενίοτε τή μνήμη τους, έχει άπειρες δυνατότητες προσαρμογής. Μπορεϊ άκόμη καί νά άποκατα- στήσει τή μνήμη τους. Μπορούμε νά χρησιμοποιήσουμε τήν έγγραμματοσύνη γιά νά άνασυγκροτήσουμε γιά λογαριασμό μας τήν άρχαϊκή άνθρώπινη συνείδηση πού δέν ήταν καθόλου


εγγράμματη — νά τήν ανασυγκροτήσουμε άρκετά καλά, άν καί όχι τελείως (δέν μπορούμε νά λησμονήσουμε άρκετά τό οικείο παρόν γιά νά άναπλάσουμε στό νού μας τό όποιοδή- ποτε παρελθόν στήν άκεραιότητά του). Μιά τέτοια άνασυγ- κρότηση μπορεΐ νά μάς βοηθήσει νά κατανοήσουμε καλύτερα πόσο σημαντική ήταν ή γραφή καί ή άνάγνωση στή διαμόρφωση τής άνθρώπινης συνείδησης κατά τήν πορεία της πρός, καί μέσα, στούς πολιτισμούς ύψηλής τεχνολογίας. Μιά τέτοια κατανόηση τής έγγραμματοσύνης καί τής προφορικότητας έπ ιχειρεΐ μέχρις ένός βαθμού νά έπιτύχει τό βιβλίο αύτό, πού είναι, άναγκαστικά, ένα έργο γραπτό, καί όχι μιά προφορική τέλεση

ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ή σύγχρονη ανακάλυψη τών πρωταρχικά προφορικών

πολιτισμών

Ή πρώιμη ενασχόληση μέ τήν προφορική παράδοση

Ή πρόσφατη ένασχόληση μέ τόν προφορικό χαρακτήρα τής γλώσσας δέν είναι χωρίς προηγούμενο. Μ ερικές δεκαετίες πρό Χριστού, ό ψευδώνυμος συγγραφέας τού βιβλίου τής Παλαιάς Διαθήκης, γνωστός μέ τό έβρα'ικό φιλολογικό ψ ευδώνυμο Qoheleth («ό ομιλητής τής σύναξης») ή τό ελληνικό αντίστοιχο, Εκκλησιαστής, άναφέρεται καθαρά στήν προφορική παράδοση άπό τήν όποια άντλεϊ: «Κ α ί περισσόν ότι έγένετο έκκλησιαστής σοφός, ότι έδίδαξεν γνώσιν σύν τόν άνθρωπον, καί ους έξιχνιάσεται κόσμιον παραβολών, πολλά έζήτησεν έκκλησιαστής τού εύρεΐν λόγους θελήματος, καί γε- γραμμένον εύθύτητος, λόγους άληθείας»* (Εκκλησιαστής, 12: 9-10).

Οί άνθρωποι τών γραμμάτων, άπό τούς μεσαιωνικούς συλλέκτες τών florigelia (άνθολογιών) ώς τόν Έ ρασμο (1466- 1536) ή τόν Vicesimus Knox (1752-1821) καί εξής, δέν έπαψαν

* Σ .τ .Έ .: «Κ α ί δσο περισσότερο ό έκκλησιαστής στάθηκε σοφός, τόσο περισσότερο δίδαξε τή γνώση στό λαό, πρόσεξε, διερεύνησε καί έβαλε σέ τάξη πολλές παροιμίες. Ό έκκλησιαστής ζήτησε νά βρει εύάρεστους λόγους καί νά γράψει μέ ακρίβεια αληθινούς λόγους».


νά καταγράφουν ρητά άπό τήν προφορική παράδοση. Είναι άξιοσημείωτο όμως ότι, τουλάχιστον στον δυτικό πολιτισμό, καί άπό τούς μεσαιωνικούς χρόνους καί τόν ’Έρασμο, οί π ερισσότεροι συλλέκτες έπέλεγαν τά «ρ η τά » τους άπό άλλα γραπτά κι όχι κατευθείαν άπό τόν προφορικό λόγο. Τό έν- διαφέρον γιά τό μακρινό παρελθόν καί τόν λαϊκό πολιτισμό χαρακτήριζε τόν ρομαντισμό. Άπό τότε, εκατοντάδες συλλέκτες, μέ πρώτους τόν Σκώτο James McPherson (1736-1796), τόν ’Άγγλο Thomas Percy (1729-1811), τούς Γερμανούς άδελ- φούς Jacob (1785-1863) καί Wilhelm Grimm (1786-1859), ή καί τον Αμερικανό Francis James Child (1825-1896), έπεξεργά- στηκαν, περισσότερο ή λιγότερο άμεσα, τμήματα τής προφορικής, ήμ ιπροφ ορικής ή σχεδόν προφορικής παράδοσης, προσδίδοντάς της νέα εύυποληψία. Καθώς έμπαινε ό φθίνων πιά αιώνας μας, ό Σκώτος μελετητής Andrew Lang (1844- 1912) καί άλλοι είχαν ήδη καταρρίψει τήν άποψη ότι ή προφορική λαϊκή έκφραση ήταν άπλώς τό λείψανο μιας «ύψηλό- τερης», λόγιας μυθολογίας — άποψη πού γεννήθηκε άρκετά φυσιολογικά άπό τή χειρογραφική καί τυπογραφική προκατάληψη πού συζητήσαμε στό προηγούμενο κεφάλαιο.

Οί πρώτοι γλωσσολόγοι άντιδρούσαν στήν ιδέα τής δ ιά κρισης τής γραπτής άπύ τήν προφορική γλώσσα. Παρά τίς νέες, διεισδυτικές του παρατηρήσεις γιά τόν προφορικό λόγο, ή ίσως καί έξαιτίας τους, ό Saussure (1959, σελ. 23-4) πιστεύει, όπως καί οί Edward Sapir, C. Hockett καί Leonard Bloomfield, πώς ή γραφή άναπαριστά άπλώς τήν όμιλούμενη γλώσσα σέ ορατή μορφή. Οί γλωσσολόγοι τής σχολής τής Πράγας, ιδίως οί J. Vachek καί Ernst Pulgram έπεσήμαναν κάποια διαφορά άνάμεσα στή γραπτή καί τήν όμιλούμενη γλώσσα, μολονότι, στρέφοντας τήν προσοχή τους στά γλωσσικά καθολικά καί όχι στούς άναπτυξιακούς παράγοντες, έκαμαν φειδωλή χρήση τής διάκρισης (Goody 1977, σελ. 77).

Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ 19

Τό ομηρικό ζήτημα

Μέ δεδομένη λοιπόν τή μακροχρόνια ένασχόληση τών φιλολόγων μέ τήν προφορική παράδοση καί τήν τεκμηρίωση τοϋ Lang καί άλλων ότι οι καθαρά προφορικοί πολιτισμοί μπο- ροϋν νά παράγουν σύνθετες λογοτεχνικές μορφές, ποιο είναι τό καινούργιο στοιχείο στόν νέο τρόπο μέ τόν όποιο άντι- λαμβανόμαστε τήν προφορικότητα;

’Άν καί ό τρόπος αύτός άναπτύχθηκε άπό πολλούς δρόμους, μπορούμε ϊσως νά τόν παρακολουθήσουμε καλύτερα μέσα άπό τήν ιστορία τού «ομηρικού ζητήματος». Γιά περισσότερο άπό δύο χιλιάδες χρόνια, οί φιλόλογοι άφοσιώθηκαν στή μελέτη τοϋ Όμήρου, άναμειγνύοντας σέ διαφορετικούς βαθμούς διεισδυτικότητα, παραπληροφόρηση καί προκατάληψη, εϊτε συνειδητά ε’ίτε άσυνείδητα. Πουθενά άλλου δέν διακρίνονται τόσο εύκολα οί άντιθέσεις άνάμεσα στήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη, ή τά τυφλά σημεία τού άκριτου χειρογραφικού ή τυπογραφικού νού.

Τό «ομηρικό ζήτημα», πού προέκυψε άπό τήν «ύψ ηλή» κριτική τού Όμήρου στόν δέκατο ένατο αιώνα, ή όποια ώρί- μασε μαζί μέ τήν άντίστοιχη τής Βίβλου, έχει τίς ρίζες του στήν κλασική άρχαιότητα (βλ. Adam Parry, 1971, στόν όποιο στηριζόμαστε σημαντικά στίς επόμενες σελίδες). Κατά καιρούς, στή δυτική κλασική άρχαιότητα οί άνθρωποι τών γραμμάτων έδειχναν νά άντιλαμβάνονται κάπως ότι ή Ίλιάδα καί ή 'Οδύσσζια διέφεραν άπό τήν υπόλοιπη έλληνική ποίηση καί ότι ή καταγωγή τους ήταν σκοτεινή. Ό Κικέρων πίστευε ότι τά σωζόμενα κείμενα τών δύο ομηρικών έπών προέκυψαν άπό τήν άναθεώ- ρηση τού ομηρικού έργου (πού, φυσικά, γ ι’ αύτόν ήταν γραπτό) άπό τόν Πεισίστρατο* ό Ίώσηπος ισχυριζόταν ότι ό "Ομηρος δέν γνώριζε νά γράφει, περισσότερο δμως γιά νά ύποστη- ρίξει ότι ό έβρα'ικός πολιτισμός ήταν άνώτερος τού πρώιμου ελληνικού, έφόσον γνώριζε τή γραφή, παρά γιά νά δικαιολογήσει τό ύφος ή άλλα χαρακτηριστικά τών ομηρικών έπών.


Άπό τήν αρχή βαθιές αναστολές μάς έμπόδιζαν νά δούμε τι πραγματικά είναι τά ομηρικά έπη. Άπό τήν άρχαιότητα ώς σήμερα, ή Τλιάδα καί ή 'Οδύσσεια θεωρούνταν τά πιό παραδειγματικά, αληθινά καί έμπνευσμένα κοσμικά ποιήματα τής δοτικής κληρονομιάς. Γιά νά δικαιολογήσει τή δεδομένη τους τελειότητα, κάθε έποχή έτεινε νά τά ερμηνεύει λέγοντας ότι τά έπη κατόρθωναν καλύτερα ό,τι θεωρούσε πώς οί ποιητές της έκαμαν ή πάσχιζαν νά κάνουν. Άκόμη καί όταν ό ρομαντισμός αναγνώρισε τό «πρωτόγονο» ώς ένα θετικό πλέον κι όχι ατυχές πολιτισμικό στάδιο, οί μελετητές καί οί αναγνώστες είχαν, γενικά, τήν τάση νά αποδίδουν στήν πρωτόγονη ποίηση ιδιότητες πού ή έποχή τους άναγνώριζε ώς θεμελιακά έγγενεϊς. Περισσότερο άπό όποιονδήποτε προγενέστερο, ό Αμερικανός κλασικός φιλόλογος Milman Parry (1902-1935) πέτυχε νά υποσκάψει αύτό τόν πολιτισμικό σοβινισμό καί νά διαβάσει τήν «πρωτόγονη» ομηρική ποίηση μέ τούς δικούς της όρους, άκόμη καί όταν αύτοί ήταν άντίθετοι μέ τήν άπο- δεκτή άποψη γιά τό τι έπρεπε νά είναι ποίηση καί ποιητής.

Τό έργο τού Parry προμήνυαν άόριστα προγενέστερες εργασίες, καθώς ή γενική έπιδοκιμασία τών ομηρικών έπών συνοδευόταν συχνά άπό κάποιες άντιρρήσεις. Τά ποιήματα αύτά θεωρήθηκαν συχνά κάπως παράταιρα. Στον δέκατο έβδομο αιώνα, ό Francois Hedelin, άββάς τού Aubignac καί τού Meimac (1604-1676), μέσα σ’ ένα πνεύμα ρητορικής πολεμικής μάλλον παρά πραγματικής γνώσης, κατέκρινε τήν Ίλιά- δα καί τήν 'Οδύσσεια γιά τήν κακή τους πλοκή, τούς φτωχούς χαρακτήρες, τήν ήθική καί θεολογική τους ποταπότητα, καί Ισχυρίσθηκε ότι ό "Ομηρος δέν υπήρξε ποτέ καί ότι τά έπη πού τού άπέδιδαν δέν ήταν παρά συλλογές ραψωδιών άλλων ποιητών. Ό κλασικός φιλόλογος Richard Benden (1662-1742), πού έγινε διάσημος άποδεικνύοντας ότι οί λεγόμενες Ε π ιστολές του Φάλαρϊ] ήταν πλαστές καί πού έμμεσα προκάλεσε τήν άντιτυπογραφική σάτιρα τού Swift, Ή μάχη τών βιβλίων, πίστευε πώς ύπήρξε πράγματι κάποιος πού λεγόταν "Ομη


ρος, άλλά δτι τά τραγούδια πού «έγραψε» δέν οργανώθηκαν σέ έπη παρά μόνο πεντακόσια χρόνια άργότερα, στήν έποχή τοϋ Πεισίστρατου. Ό Ιταλός φιλόσοφος τής ιστορίας, Giambattista Vico (1688-1744), πίστευε πώς ό "Ομηρος δέν ύπήρξε καί πώς τά ομηρικά έπη ήταν κατά κάποιον τρόπο δημιουργίες ένός ολόκληρου λαού.

Ό Robert Wood (c. 1717-1771), ό "Αγγλος διπλωμάτης καί άρχαιολόγος πού προσδιόρισε προσεκτικά κάποιους άπό τούς τόπους πού άναφέρονται στήν Ίλιάδα καί τήν 7Οδύσσεια, ήταν άπ’ δσο φαίνεται, ό πρώτος τοϋ οποίου οί εικασίες προσέγγισαν τά πορίσματα τού Parry. Ό Wood πίστευε πώς ό 'Όμηρος ήταν άναλφάβητος καί δτι ή δύναμη τής μνήμης του τοϋ έπέτρεπε νά παράγει αύτή τήν ποίηση. Ό Wood, κατά τρόπο πράγματι έντυπωσιακό, ύποστηρίζει δτι ή μνήμη παίζει έναν τελείως διαφορετικό ρόλο σέ έναν προφορικό άπ’ δ,τι σέ έναν έγγράμματο πολιτισμό. Ό Wood, άν καί δέν μπορούσε νά έξηγήσει πώς λειτουργούσε ή ομηρική μνημοτεχνική, ύπέδειξε δτι τό ήθος τής ομηρικής ποίησης ήταν δημώδες καί δχι λόγιο. Ό Jean Jacques Rousseau (1821, σελ. 163- 64), έπικαλούμενος τόν πατέρα Hardouin (ούτε ό ένας ούτε ό άλλος άναφέρονται άπό τόν Adam Parry), πίστευε δτι, τό π ιθανότερο, ό "Όμηρος καί οί σύγχρονοί του Έλληνες δέν γνώριζαν τή γραφή. ’Αλλά τόν Rousseau τόν προβληματίζει τό εγχαραγμένο πάνω σέ πίνακα μήνυμα πού στήν έκτη ραψωδία τής Ίλιάδας μεταφέρει ό Βελλερεφόντης στόν βασιλιά τής Λυ- κίας. 'Ωστόσο δέν ύπάρχουν ένδείξεις δτι τά «σήματα» πάνω στήν πλάκα πού ζητούσαν τήν έκτέλεση τοϋ Βελλερεφόντη άνήκαν σέ κάποιο σύστημα γραφής (βλ. στή συνέχεια, κεφ. 4). ’Αντίθετα, στήν ομηρική άφήγηση μοιάζουν περισσότερο μέ ένα είδος αδρών ίδεογραφημάτων.*

Στόν δέκατο ένατο αιώνα, άναπτύσσονται οί θεωρίες τών

* Σ .τ .Έ .: «Σήματα λυγρά γράψας έν πινάκι πυκτώ ϋνμοφϋόρα πολλά».

22 ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜ ΑΤΟΣΓΝΗ

λεγομένων αναλυτικών, τίς όποιες πρωτοεισηγείται ό Friedrich August Wolf (1759-1824) στό έργο του Προλεγόμενα (1795). Οί αναλυτικοί θεωρούν τήν Τλιάδα καί τήν ’Οδύσσεια συμπιλήματα προγενέστερων ποιημάτων ή άποσπασμάτων, καί μέ τήν άνάλυση προσπαθούν νά προσδιορίσουν ποιά ήταν τά έπιμέρους τμήματα καί πώς συρράφτηκαν. Άλλά, όπως παρατηρεί ό Adam Parry (1971, σελ. xiv-xvii), οί αναλυτικοί ύπέθεταν πώς τά έπιμέρους τμήματα ήταν κείμενα, χωρίς τήν παραμικρή έστω αμφιβολία. Αναπόφευκτα, στίς άρχές τού εικοστού αιώνα, τούς αναλυτικούς διαδέχθηκαν οί ένωτικοί. Αύτοί συχνά έτρεφαν υπερβολική εύσέβεια στά κείμενα καί ήταν ανασφαλείς, απεγνωσμένοι λάτρεις τους, πού ισχυρίζονταν πώς ή Ίλιάδα καί ή ’Οδύσσεια είναι τόσο καλά δομημένες, τόσο συνεπείς στήν περιγραφή τών χαρακτήρων καί γενικά τόσο υψηλής τέχνης, πού δέν είναι δυνατύν νά είναι έργο μιας άνοργάνωτης διαδοχής συντακτών, άλλά πρέπει νά είναι έργο ενός άνθρώπου. Αύτή ήταν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ή κρατούσα άποψη, όταν ό Milman Parry, φοιτητής τότε, άρχισε νά διαμορφώνει τίς άπόψεις του.

Ή ανακάλυψη του Milman Parry

"Οπως κάθε πρωτοποριακό πνευματικό έργο, τό έργο τού Milman Parry ήταν τό άποτέλεσμα μιάς διόρασης τόσο βαθιάς καί βέβαιης όσο καί δύσκολης νά διατυπωθεί. Ό γιος τού Parry, ό έπίσης έκλιπών Adam Parry, περιέγραψε θαυμάσια τήν έντυπωσιακή πορεία τής σκέψης τοΰ πατέρα του, άπό τή μεταπτυχιακή διπλωματική του έργασία στό πανεπιστήμιο τής Καλιφόρνια, στό Μπάρκλε'ι, στίς άρχές τής δεκαετίας τού 1920, έως τόν πρόο^ρο θάνατό του τό 1935.

Βέβαια, όλα τά στοιχεία τής θεωρίας τοΰ Parry δέν ήταν τελείως καινούργια. Τό θεμελιώδες άξίωμα πού, άπό τίς


αρχές τής δεκαετίας του 1920 διέπει τή σκέψη του, «ή έξάρ- τηση τής έπιλογής τών λέξεων καί τών μορφών τους άπό τό σχήμα τού [προφορικά συντεθειμένου] έξάμετρου στίχου» στά ομηρικά έπη (Adam Parry 1971, σελ. xix), προϋπάρχει στό έργο τών^Ε. Ellendt καί Η. Duntzer. ’Αλλά καί άλλα στοιχεία τής σπερματικής διόρασης τοϋ Parry είχαν διατυπωθεί νωρίτερα. Ό Arnold van Gennep είχε ήδη έπισημάνει τή λογοτυπι- κή σύνθεση τής ποίησης στούς προφορικούς πολιτισμούς τής έποχής μας, καί ό Μ. Murko είχε έντοπίσει τήν έλλειψη άκρι- βούς κατά λέξη άπομνημόνευσης στήν προφορική ποίηση τών πολιτισμών αύτών. ’Ακόμη σημαντικότερο, ό MarcelJousse, ό Ιησουίτης ιερωμένος καί λόγιος πού είχε άνατραφεϊ σέ ένα ύπολειμματικά προφορικό άγροτικό περιβάλλον τής Γαλλίας καί έζησε τό μεγαλύτερο μέρος τής ένήλικης ζωής του στή Μέση ’Ανατολή έμποτισμένος μέ τόν προφορικό της πολιτισμό, είχε σαφέστατα διακρίνει τήν προφορική σύνθεση τών πολιτισμών αύτών άπό κάθε είδους γραπτή. Ό Jousse (1925) άποκάλεσε τούς προφορικούς πολιτισμούς καί τίς δομές προσωπικότητας πού διαμόρφωναν, λογοκϊνητονς (verbomoteur— δυστυχώς, τό έργο τοϋ Jousse δέν έχει μεταφραστεί στά άγγλικά* βλ. Ong 1967b, σελ. 30, 147-8, 335-6). Ή θεωρία τού Parry περιέλαβε καί συνένωσε αύτές τίς άπόψεις μαζί μέ άλλες γιά νά μάς δώσει μιά τεκμηριώσιμη περιγραφή τού τί ήταν ή ομηρική ποίηση καί πώς διαμορφώθηκε άπό τούς όρους παραγωγής της.

Ή θεωρία τού Parry, ώστόσο, άκόμη καί στά σημεία πού προσεγγίζει τίς άπόψεις τών προγενέστερων λογίων, ήταν τελείως δική του, άφοϋ, όταν άρχικά τή συνέλαβε, στίς άρχές τής δεκαετίας τού 1920, δέν φαίνεται νά γνώριζε τήν ύπαρξη τών προαναφερθέντων μελετητών (Adam Parry 1971, σελ. xxii). ’Αναμφίβολα, βέβαια, έπηρεάστηκε κι αύτός άπό τίς άδιόρατες έπιρροές πού ύπήρχαν στήν άτμόσφαιρα τής έ ποχής καί έπηρέασαν τούς προγενέστερους μελετητές.

Ή άνακάλυψη τοϋ Parry, όπως ώριμη πιά καταγράφεται


στή διδακτορική του διατριβή στό Παρίσι (Milman Parry 1928), μπορεϊ νά περιγράφει ώς εξής: Σχεδόν κάθε ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα τής ομηρικής ποίησης όφείλεται στήν οικονομία πού τής επιβάλλει ό προφορικός τρόπος σύνθεσης. Τά γνωρίσματα αύτά μπορούν νά ανασυγκροτηθούν μέ τήν προσεκτική μελέτη τών στίχων της, άρκεϊ ό μελετητής νά άφήσει στήν άκρη τίς παραδοχές γιά τήν έκφραση καί τίς νοητικές διαδικασίες πού έμφύτευσαν στήν ψυχή αιώνες έγγράμματου πολιτισμού. Ή ανακάλυψη αύτή έφερε επανάσταση στούς φιλολογικούς κύκλους καί είχε τρομερό άντί- κτυπο στήν ιστορία τού πολιτισμού καί τής ψυχής.

Ποιές είναι μερικές άπό τίς βαθύτερες συνέπειες αύτής τής άνακάλυψης, καί ειδικότερα τής χρήσης άπό τόν Parry τού άξιώματος πού προαναφέραμε, «τής έξάρτησης τής έπιλογής τών λέξεων καί τών μορφών τους άπό τό σχήμα τού έξάμε- τρου στίχου»; Ό Diintzer παρατήρησε πώς τά ομηρικά έπίθε- τα πού χρησιμοποιούνται γιά τό κρασί διαφέρουν όλα μετρικά μεταξύ τους καί πώς ή χρήση ένύς έπιθέτου καθορίζεται όχι τόσο άπό τό άκριβές του νόημα, όσο άπό τίς μετρικές άνάγκες τού άποσπάσματος στό όποιο έμφανίζεται (Adam Parry 1971, σελ. χ χ ) . Ή προσφορότητα τού ομηρικού έπιθέτου είχε επαινεθεί υπερβολικά καί εύλαβικά. Ό έπικός ποιητής διέθετε ένα πληθωρικό ρεπερτόριο έπιθέτων, άρκούντως διαφοροποιημένο ώστε νά τού παρέχει ένα επίθετο γιά κάθε μετρική του άνάγκη καθώς συνέρραπτε τήν ιστορία του — διαφορετικό μάλιστα σέ κάθε του άπαγγελία, καθώς, όπως θά δούμε, οί έπικοί ποιητές δέν άπομνημονεύουν κατά λέξη τήν ποίησή τους.

Είναι προφανές ότι οί μετρικές άνάγκες, μέ τόν έναν ή τόν άλλο τρόπο, καθορίζουν τήν έπιλογή τών λέξεων άπό κάθε ποιητή πού συνθέτει έμμετρα. Άλλά ή γενική άντίληψη ήταν ότι οί κατάλληλοι μετρικοί όροι προέκυπταν άπό μόνοι τους στήν ποιητική φαντασία κατά έναν ρευστό καί βασικά άπρόβλεπτο τρόπο, πού συνδεόταν μέ τήν «ιδιοφυία» (δηλα


δή μέ μιά ούσιαστικά ανεξήγητη ικανότητα). Οί έξιδανικευ- μένοι άπό τούς χειρογραφικούς καί τυπογραφικούς πολιτισμούς ποιητές δέν ήταν δυνατόν νά χρησιμοποιούν προκατα- σκευασμένα υλικά. ’Άν ό ποιητής έπαναλαμβάνει μέρη προγενέστερων ποιημάτων, έπρεπε νά τά προσαρμόσει στον « δ ικό του τρόπο». Είναι άλήθεια ότι ορισμένες πρακτικές ήταν άντίθετες μέ τήν άντίληψη αύτή, μέ πιό άξιοσημείωτη τή χρήση φρασιολογίων πού παρείχαν τυποποιημένους τρόπους έκφρασης σέ όσους έγραφαν μετακλασική λατινική ποίηση. Τά λατινικά φρασιολόγια άνθησαν ιδιαίτερα άφότου ή άνακάλυ- ψη τής τυπογραςοίας έπέτρεπε τήν εύκολη άναπαραγωγή τών συμπιλημάτων, καί συνέχιζαν νά άνθούν καί ώς τά τέλη τού δέκατου ένατου αιώνα, όταν τό Gradus ad Parnassum χρησιμοποιούνταν εύρέα>ς άπό τούς μαθητές (Ong 1967b, σελ. 85- 6* 1971, σελ. 77, 261-3· 1977, σελ. 166, 178). To Gradus παρείχε έπιθετικούς καί άλλους προσδιορισμούς άπό τήν κλασική λατινική ποίηση, μέ κατάλληλα σημειωμένες τίς μαχρές καί βραχείες συλλαβές γιά νά ταιριάζουν μετρικά, ώστε ό φέ- ρελπις ποιητής νά μπορεϊ νά «συναρμολογήσει» ένα ποίημα άπό τό Gradus μέ τόν ϊδιο τρόπο πού τά παιδιά συναρμολογούν κατασκευές άπό ένα κουτί Mechano ή Lego. Ή τελική κατασκευή μπορεϊ νά ήταν δική του, άλλά όλα τά κομμάτια προϋπήρχαν.

Ή διαδικασία αύτή βέβαια ήταν άνεκτή μόνο γιά τούς αρχαρίους. Ό ικανός ποιητής έπρεπε νά παράγει τίς δικές του μετρικά ταιριαστές φράσεις. Οί κοινότυπες σκέψεις ήταν άνεκτές, όχι όμως καί ή κοινότυπη γλώσσα. Στό An Essay on Criticism (1711) ό Alexander Pope άνέμενε άπό τόν «ποιητικό νοΰ» νά χειρίζεται ό,τι «σκεπτόμαστε συχνά» μέ τρόπο πού οί άναγνώστες νά μήν τό έχουν ξανασυναντήσει «ποτέ τόσο τέλεια διατυπωμένο». Ό τρόπος έκφρασης τής άποδεκτής άλήθείας έπρεπε νά είναι πρωτότυπος. Λίγο μετά τόν Pope, ή ρομαντική έποχή άπαίτησε άκόμη μεγαλύτερη πρωτοτυπία. Γιά τόν άκραϊο ρομαντικό, ό τέλειος ποιητής θά έπρεπε ίδε-


ωδώς νά μοιάζει στόν ϊδιο τόν Θεό, δημιουργώντας ex nihilo*: δσο καλύτερος είναι ό ποιητής, τόσο λιγότερο αναμενόμενο πρέπει νά είναι τό καθετί στό ποίημα. Μόνο οί αρχάριοι καί οί αθεράπευτα κακοί ποιητές χρησιμοποιούν προκατασκευα- σμένα υλικά.

Κατά γενική ομολογία δλων τών αιώνων, ό "Ομηρος ούτε αρχάριος ήταν ούτε κακός ποιητής. Ίσως καί νά ήταν μιά έκ γενετής «ιδ ιοφυία» πού δέν χρειάστηκε νά μάθει νά πετάει, άλλά πέταξε μόλις έκκολάφθηκε — σάν τόν Mwindo, τόν έπ ικό ήρωα τών Nyanga μέ τήν πρόωρη άνάπτυξη, τόν « Μικρό- πού-Περπάτησε-Μόλις-Γεννήθηκε». ’Έτσι κι άλλιώς,ό "Ομηρος τής Ίλιάδας καί τής ’Οδύσσειας θεωρούνταν συνήθως ολοκληρωμένος ποιητής καί τέλειος τεχνίτης. Τώρα δμως άρχιζε νά φαίνεται δτι διέθετε κάποιο είδος φρασεολογίου στό κεφάλι του. Μιά προσεκτική άνάλυση σάν κι αύτήν τού Parry έδειχνε δτι έπαναλάμβανε λογότυπους τόν ένα μετά τόν άλλο. Ό έλληνικός δρος ραψωδεϊν, άπό τό ράπτβιν καί τό ώδή, πού σημαίνει «συρράπτω άσματα» άπέκτησε άπειλητική σημασία. Ό "Ομηρος συνέραπτε προκατασκευασμένα μέρη. Στή Θέση ένός δημιουργού, εϊχαμε έναν έργαζόμενο σέ άλυσίδα παραγωγής.

Αύτή ή ιδέα ήταν ιδιαίτερα άπειλητική γιά τούς προχωρημένους εγγράμματους. Γιατί οί έγγράμματοι μαθαίνουν κατ’ άρχήν νά μή χρησιμοποιούν ποτέ στερεότυπα (cliches). Πώς νά συμφιλιωθούν μέ τό γεγονός δτι δλο καί περισσότερο τά ομηρικά έπη έμοιαζαν νά είναι φτιαγμένα μέ στερεότυπα, ή μέ στοιχεία πού μοιάζαν πολύ μέ στερεότυπα; Γενικά, καθώς ή έργασία τοϋ Parry προχωρούσε καί συμπληρωνόταν άπό μεταγενέστερους μελετητές, γινόταν φανερό πώς μόνο ένα μικρό τμήμα τών λέξεων στήν 7λιάδα καί τήν ’Οδύσσεια δέν άνήκε σέ λογότυπους ή σέ λογότυπους σέ πολύ μεγάλο βαθμό προβλέψιμους.

* Σ .τ .Μ .: Έ κ το ϋ μηδενός.


Επιπλέον, οί τυποποιημένοι λογότυποι όμαδοποιούνταν γύρω άπό έξίσου τυποποιημένα θέματα, όπως ή συνέλευση, ή συγκέντρωση τού στρατού, ή μονομαχία, ή λεηλασία τών ήττημένων, ή άσπίδα τού ήρωα κ.ο.κ. (Lord 1960, σελ. 68- 98). Ένα ρεπερτόριο παρόμοιων θεμάτων βρίσκουμε στήν προφορική άφήγηση καί τά άλλα προφορικά εϊδη σέ όλο τόν κόσμο. (Οί γραπτές άφηγήσεις καί τά άλλα γραπτά δημιουργήματα χρησιμοποιούν έπίσης θέματα, έξ άνάγκης, άλλά τά θέματα αύτά ποικίλλουν άπείρως περισσότερο καί είναι ά- πείρως λιγότερο παρείσακτα.)

Όλόκληρη ή γλώσσα τών ομηρικών ποιημάτων, μέ τό περίεργο μείγμα άπό πρώιμες καί ύστερες αιολικές καί ιωνικές ιδιαιτερότητες, μπορούσε νά έξηγηθεΐ καλύτερα όχι ώς μιά έπισώρευση διαφόρων κειμένων, άλλά ώς γλώσσα πού έπί χρόνια διαμορφώθηκε άπό τούς επικούς ποιητές μέ τή χρήση παλιών καθιερωμένων εκφράσεων, τίς όποιες διατηρούσαν καί/ή επεξεργάζονταν ξανά, κυρίως γιά μετρικούς λόγους. ’Αφού διαμορφώθηκαν καί έπαναδιαμορφώθηκαν τούς προηγούμενους αιώνες, τά δύο έπη καταγράφηκαν γύρω στά 700- 650 π.Χ. στό νέο ελληνικό άλφάβητο, άποτελώντας τίς πρώτες μεγάλες συνθέσεις πού γράφτηκαν σέ αύτό τό άλφάβητο (Havelock 1963, σελ. 115). Ή γλώσσα τους δέν είναι ελληνικά πού άνθρωποι είχαν ποτέ μιλήσει στήν καθημερινή τους ζωή, άλλά τά ελληνικά πού είχαν ειδικά διαμορφωθεί άπό τή χρήση τών ραψωδών καί πού γιά γενιές τά μάθαιναν ό ένας άπό τόν άλλο. (Ίχνη μιας συγκρίσιμης ειδικής γλώσσας συναντάμε άκόμη καί σήμερα, γιά παράδειγμα, στούς ίδιάζοντες τύπους τής άγγλικής πού χρησιμοποιείται στά παραμύθια.)

Πώς μπορούσε μιά ποίηση τόσο άπροκάλυπτα λογοτυπι- κή, συγκροτημένη σέ τέτοιο βαθμό άπό προκατασκευασμένα μέρη, νά παραμένει καλή; Ό Parry άντιμετώπισε άμεσα τό ερώτημα αύτό. Δέν υπήρχε τρόπος νά άρνηθεΐ τό γνωστό πιά γεγονός ότι τά ομηρικά έπη άπέδιδαν άξία καί κεφαλαιοποί- ησαν κατά κάποιον τρόπο αύτό πού οί μεταγενέστεροι άνα-


γνώστες είχαν μάθει κατ’ αρχήν νά υποτιμούν, δηλαδή τήν καθιερωμένη φράση, τόν λογότυπο, τόν αναμενόμενο προσδιορισμό — γιά νά τό πούμε ώμά, τό στερεότυπο.

Άπέμεινε στόν Havelock νά έπεξεργαστεΐ, αργότερα, πιό λεπτομερειακά ορισμένες άπό αύτές τίς εύρύτερες συνέπειες (Havelock 1963). Οί Έλληνες τής ομηρικής έποχής άπέδιδαν άξια στά στερεότυπα, έπειδή δχι μόνο οί ποιητές άλλά καί δλος ό προφορικός νοητικός κόσμος ή ό κόσμος τής σκέψης στηρίζονταν πάνω στή λογοτυπική συγκρότηση τής σκέψης. Σέ έναν προφορικό πολιτισμό, μόλις άποκτιόταν ή γνώση, έπρεπε νά έπαναλαμβάνεται διαρκώς γιά νά μή χαθεί: τά σταθερά, λογοτυπικά πρότυπα σκέψης ήταν άπαραίτητα γιά τή συνετή καί άποτελεσματική διαχείριση. Άλλά, ήδη στά χρόνια τού Πλάτωνα (427 ;-347 π.Χ.) ή κατάσταση είχε άλλά- ξει: οί "Ελληνες είχαν τελικά έσωτερικεύσει τή γραφή αποτελεσματικά —- κάτι πού έγινε αιώνες μετά τήν άνάπτυξη τού έλληνικού άλφαβήτου γύρω στά 720-700 π.Χ. (Havelock 1963, σελ. 49, παραθέτοντας τόν Rhys Carpenter). Ό νέος τρόπος άποθήκευσης τής γνώσης δέν ήταν οί μνημονικοί λογότυποι, άλλά τό γραπτό κείμενο. Αύτό απελευθέρωσε τό μυαλό γιά πιό πρωτότυπη, πιό άφαιρετική σκέψη. Ό Havelock δείχνει δτι ό Πλάτων έξόρισε τούς ποιητές άπό τήν ιδανική πολιτεία του ούσιαστικά (άν δχι έντελώς συνειδητά) έπειδή βρέθηκε σέ έναν νέο χειρογραφικά διαμορφωμένο νοητικό κόσμο, όπου ό λογότυπος, ή τό «στερεότυπο», ή μεγάλη αγάπη τών παραδοσιακών ποιητών, ήταν ξεπερασμένος καί άντιπαρα- γωγικός.

Όλα αύτά είναι δυσάρεστα συμπεράσματα γιά έναν δυτικό πολιτισμό πού ταυτίστηκε στενά μέ τόν "Ομηρο στό πλαίσιο μιας έξιδανικευμένης έλληνικής άρχαιότητας. Δ είχνουν πώς ή ομηρική "Ελλάδα καλλιέργησε μιά ποιητική καί διανοητική άρετή πού έμεΐς έχουμε θεωρήσει έλάττωμα καί δείχνουν δτι ή σχέση άνάμεσα στήν ομηρική Ελλάδα καί σέ δ,τι άντιπροσώπευε ή μεταπλατωνική φιλοσοφία, δσο κι άν


επιφανειακά ήταν φιλική καί συνεχής, ήταν στήν πραγματικότητα βαθιά ανταγωνιστική, άν καί συχνά όχι σ’ ένα συνειδητό έπίπεδο. Ή διαμάχη δίχασε καί τό ασυνείδητο του ίδιου τοΰ Πλάτωνα. Ό Πλάτων έκφράζει σοβαρές έπιφυλάξεις γιά τή γραφή στόν Φαϊδρο καί τήν 'Εβδομη ’Επιστολή του, θεωρώντας πώς είναι μηχανικός, απάνθρωπος τρόπος διαχείρισης τής γνώσης, πού δέν αποκρίνεται στά έρωτήματα καί φθείρει τή μνήμη, άν καί, όπως γνωρίζουμε τώρα, ή φιλοσοφική σκέψη τού Πλάτωνα έξαρτιόταν ολοκληρωτικά άπό τή γραφή. Δέν είναι παράξενο, λοιπόν, πού οί συνέπειες άργησαν τόσο πολύ νά βγοΰν στήν επιφάνεια. Έ σημασία τοΰ άρχαίου έλληνικού πολιτισμού γιά ολόκληρο τόν κόσμο άρχισε νά φωτίζεται άπό ένα εντελώς καινούργιο φώς: σηματοδοτούσε τό σημείο τής άνθρώπινης ιστορίας στό όποιο ή βαθιά έσωτερί- κευση τής άλφαβητικής έγγραμματοσύνης συγκρούστηκε γιά πρώτη φορά μετωπικά μέ τήν προφορικότητα. Καί παρά τήν άμηχανία τοΰ Πλάτωνα, ούτε ό ϊδιος ούτε κανείς άλλος τήν έποχή έκείνη ειχε ή μπορούσε νά έχει σαφή επίγνωση ότι συ- νέβαινε κάτι τέτοιο.

Ό Parry έπεξεργάστηκε τήν έννοια τοΰ λογότυπου μελετώντας τόν έλληνικό εξάμετρο στίχο. "Οταν κι άλλοι άσχολή- θηκαν μέ τήν έννοια αύτή καί τήν άνέπτυξαν, προέκυψαν άναπόφευκτα διάφορες διαμάχες σχετικά μέ τό εύρος, τήν άποδοχή ή τήν προσαρμογή τοΰ ορισμού (βλ. Adam Parry 1971, σελ. xxviii, σημ.1). Ένας άπό τούς λόγους ήταν ότι ή έννοια τοΰ Parry έφερε ένα βαθύτερο σημασιολογικό στρώμα πού δέν ήταν άμεσα φανερό στόν ορισμό πού έδινε στόν λογότυπο: «Μιά ομάδα λέξεων πού χρησιμοποιείται τακτικά κάτω άπό τίς ίδιες μετρικές συνθήκες γιά νά έκφράσει μιά δεδομένη βασική ιδέα» (Adam Parry 1971, σελ. 272). Αύτό τό στρώμα έρευνήθηκε πιό έντατικά άπό τόν David Ε. Bynum στό The Daemon in the Wood (1978, σελ. 11-8 κ.έ.). Ό Bynum παρατηρεί ότι «ο ί “ βασικές ιδέες” τοΰ Parry σπάνια είναι τόσο άπλές, όσο υπονοεί ή συντομία τοΰ ορισμού του, ή συνηθι


σμένη συντομία τών ίδιων τών λογοτύπων, ή συμβατικότητα τού έπικού ύφους ή ή κοινοτοπία τής λεκτικής άναφοράς τών περισσότερων λογοτύπων» (1978, σελ. 13). Ό Bynum διακρίνει τά «λογοτυπικά» στοιχεία άπό τίς «αύστηρά λογοτυπικές (πανομοιότυπα έπαναλαμβανόμενες) φράσεις» (βλ. Adam Parry 1971, σελ. xxxiii, σημ. 1). ’Άν καί οί τελευταίες χαρακτηρίζουν τήν προφορική ποίηση (Lord 1960, σελ. 33-65), στήν ποίηση αύτή εμφανίζονται καί επανεμφανίζονται σέ συμπλέγματα (λ.χ. σέ ένα άπό τά παραδείγματα τού Bynum τά ψηλά δέντρα άκοϋν τόν σάλο άπό τό πλησίασμα ένός φοβζροϋ πολεμιστή — 1978, σελ. 18). Τά συμπλέγματα άποτελούν τίς οργανωτικές άρχές τών λογοτύπων, βάσει τών οποίων ή «βα σική ιδέα» δέν ύπόκειται σέ σαφή, άμεση διατύπωση, άλλά συνιστά μάλλον ένα είδος μυθοπλαστικού συμπλέγματος πού διατηρεί τή συνοχή του κυρίως στό άσυνείδητο.

Στό έντυπωσιακό βιβλίο του, ό Bynum έπικεντρώνει τήν προσοχή του κυρίως στό στοιχειώδες μυθοπλαστικό στοιχείο πού τό άποκαλεΐ σχήμα «Δύο-Δέντρα» καί πού τό βρίσκει στήν προφορική άφήγηση καί τή σχετική εικονογραφία σέ όλο τόν κόσμο, άπό τήν άρχαιότητα τής Μεσοποταμίας καί τής Μεσογείου μέχρι τήν προφορική άφήγηση τής σύγχρονης Γιουγκοσλαβίας, τής κεντρικής Αφρικής καί άλλού. Παντού «ο ί έννοιες τού χωρισμού, τής άνιδιοτέλειας καί τού άπρό- βλεπτου κινδύνου» συγκεντρώνονται γύρω άπό ένα δέντρο (τό πράσινο) καί «ο ί ιδέες τής ένοποίησης, τής άνταπόδοσης καί τής άμοιβαιότητας» συσσωρεύονται γύρω άπό τό άλλο (τό ξερό δέντρο, τό πελεκημένο ξύλο — Bynum 1978 , σελ. 145). Ή προσοχή τού Bynum σέ αύτό καί άλλα «στοιχειώδη μυθοπλαστικά στοιχεία» μάς βοηθά νά κάνουμε τή διάκριση σαφέστερα άπ’ όσο ήταν δυνατόν νωρίτερα άνάμεσα στήν όργάνο^ση τής προφορικής άφήγησης καί έκείνη τής χειρο- γραφικής-τυπογραφικής άφήγησης.

Θά προσέξουμε αύτή τή διάκριση στό βιβλίο μας γιά λόγους διαφορετικούς, άν καί συγγενικούς, μέ εκείνους τού


Bynum. Ό Foley (1980a) έδειξε πώς τό τί άκριβώς είναι ένας προφορικός λογότυπος καί πώς λειτουργεί έξαρτάται άπό τήν παράδοση στήν όποια χρησιμοποιείται, άλλά καί ότι ύπάρχει άφθονο κοινό έδαφος σέ όλες τίς παραδόσεις γιά νά έχει ισχύ ό όρος. Έφόσον δέν δηλώνω σαφώς κάτι διαφορετικό, οί όροι «λογότυπος», «λογοτυπικός» καί «λογοτυ- πικώς» θά άναφέρονται γενικά στίς λίγο-πολύ έπακριβώς έπαναλαμβανόμενες φράσεις ή καθιερωμένες έκφράσεις (όπως οί παροιμίες) σέ πεζό ή ποιητικό λόγο, οί όποιες, όπως θά δούμε, στούς προφορικούς πολιτισμούς έχουν κρισιμότερη καί εύρύτερη λειτουργία άπ’ ό,τι σ’ έναν έγγράμματο, τυπογραφικό ή ήλεκτρονικό πολιτισμό (βλ. Adam Parry 1971, σελ. xxxiii, σημ. 1).

Ή προφορική λογοτυπική σκέψη καί έκφραση είναι βαθιά ριζωμένες στό συνειδητό καί τό άσυνείδητο καί δέν έξαφανί- ζονται μόλις κάποιος πού τίς έχει συνηθίσει πιάσει τή γραφίδα στό χέρι του. Ή Finnegan (1977, σελ.70) άναφέρει, προφανώς μέ κάποια έκπληξη, τήν παρατήρηση τού Opland ότι όταν οί ποιητές τών Xhosa* μαθαίνουν νά γράφουν, ή γραπτή τους ποίηση χαρακτηρίζεται έπίσης άπό τό λογοτυπικό ύφος. Θά ήταν, πράγματι, έκπληκτικό έάν κατόρθωναν νά χειρι- σθούν όποιοδήποτε άλλο ύφος, ιδίως άν λάβουμε ύπόψη μας ότι τό λογοτυπικό ύφος δέν χαρακτηρίζει μόνο τήν ποίηση άλλά λίγο-πολύ κάθε σκέψη καί έκφραση ενός πρωταρχικά προφορικού πολιτισμού. Παντού, στήν άρχή, ή πρώιμη γραπτή ποίηση μοιάζει νά είναι άναγκαστικά γραπτή απομίμηση τής απαγγελίας. Ό νους στήν αρχή δέν έχει έπαρκή χειρο- γραφικά εφόδια. Χαράζεις πάνω σέ μιά έπιφάνεια τίς λέξεις πού φαντάζεσαι νά προφέρεις δυνατά, σέ κάποιο έφικτό προφορικό περιβάλλον. Μόνο σταδιακά τό γράψιμο γίνεται γραπτή σύνθεση, ένα είδος λόγου —ποιητικού ή άλλου— πού

* Σ .τ .Έ . : Φυλή τής Νότιας Αφρικής πού ανήκει στήν έθνοτική ομάδα τών Nguni.


συγκροτείται χωρίς ό γραφών νά έχει τήν αίσθηση δτι άπαγ- γέλλει δυνατά (δπως πιθανότατα νά έκαναν οί πρώτοι συγγραφείς δταν συνέθεταν). "Οπως θά δούμε άργότερα, ό Clancy άναφέρει δτι άκόμη καί στόν ένδέκατο αιώνα ό Eadmer τού Καντέρμπουρι φαίνεται νά θεωρεί τή συγγραφή «υπαγόρευση εις έαυτόν» (1979, σελ. 218). Οί προφορικές συνήθειες σκέψης καί έκφρασης, συμπεριλαμβανομένης τής μαζικής χρήσης τών λογοτυπικών στοιχείων, οί όποιες διατηρήθηκαν σέ χρήση κυρίως μέσω τής διδασκαλίας τής παλιάς κλασικής ρητορικής, χαρακτήριζαν άκόμη τό πεζογραφικό ύφος στήν ’Αγγλία τών Τυδώρ, δύο χιλιάδες περίπου χρόνια μετά τήν έκστρατεία τού Πλάτωνα κατά τών έπικών ποιητών (Ong 1971, σελ. 23-47). Στά άγγλικά έξαλείφθηκαν ώς έπί τό πλεΐ- στον μέ τό ρομαντικό κυρίως κίνημα, δύο αιώνες άργότερα. Πολλοί σύγχρονοι πολιτισμοί, δπως ό άραβικός καί ορισμένοι μεσογειακοί (γιά παράδειγμα, ό έλληνικός — Tannen 1980a), πού, ένώ γνωρίζουν έπί αιώνες τή γραφή, ποτέ δέν τήν έσω- τερίκευσαν άρκετά, στηρίζονται άκόμη σημαντικά στή λογο- τυπική σκέψη καί έκφραση. Ό ποιητής Khalil Gibran σταδιοδρόμησε παρέχοντας μέ τά βιβλία του προφορικά λογοτυπι- κά προϊόντα σέ έγγράμματους ’Αμερικανούς, οί όποιοι βρίσκουν νεοτερικές τίς παροιμιώδεις έκφράσεις πού, σύμφωνα μέ έναν Λιβανέζο φίλο μου, οί κάτοικοι τής Βηρυτού θεωρούν κοινότοπες.

Μεταγενέστερες καί συναφείς έργασίες

Πολλά άπό τά συμπεράσματα τού Milman Parry καί τά σημεία στά όποια έδωσε έμφαση τροποποιήθηκαν κάπως άπό τή μεταγενέστερη έρευνα (βλ .,γ ιά παράδειγμα, Stoltz καί Shannon 1976), άλλά τό κεντρικό μήνυμά του γιά τήν προφορικότητα καί τά δσα αύτή συνεπάγεται γιά τίς ποιητικές δομές καί τήν αισθητική έφερε γιά τά καλά έπανάσταση στίς ομηρικές καί


σέ άλλες σπουδές, άπό τήν άνθρωπολογία ώς τήν ιστορία τής λογοτεχνίας. Ό Adam Parry (1971, σελ. xliv-lxxx) περιέγραψε μερικά άπό τά άμεσα άποτελέσματα τής έπανάστασης πού έπέφερε ό πατέρας του. Οί Holoka (1973) καί Haynes (1973) κατέγραψαν πολλά άλλα στό άνεκτίμητο βιβλιογραφικό τους έργο. ’Άν καί τό έργο τοϋ Parry δέχθηκε έπιθέσεις καί άναθε- ωρήθηκε σέ μερικά άπό τά σημεία του, οί λίγες τελείως άρνη- τικές άντιδράσεις σ’ αύτό έχουν ήδη στό μεγαλύτερο μέρος τους παρακαμφθεΐ ώς προϊόντα μιάς άκριτης χειρογραφικής- τυπογραφικής νοοτροπίας, πού στήν άρχή έμπόδισε κάθε πραγματική κατανόηση τοϋ τί εννοούσε ό Parry καί πού τό ϊδιο του τό έργο τήν οδήγησε σέ άχρηστία.

Οί μελετητές άκόμη έπεξεργάζονται καί έξειδικεύουν τό σύνολο τών όσων συνεπάγονται οί άνακαλύψεις καί ή διορατικότητα τού Parry. Άπό νωρίς ό Whitman (1958) τίς συμπλήρωσε μέ τή φιλόδοξη περιγραφή τής Τλιάδας, σύμφωνα μέ τήν όποια ή τελευταία δομείται άπό τή λογοτυπική τάση νά έπα- ναλαμβάνονται στό τέλος ενός επεισοδίου στοιχεία άπό τήν άρχή του. Σύμφωνα μέ τήν άνάλυση τού Whitman, τό έπος είναι φτιαγμένο σάν ένα κινέζικο πάζλ, κουτιά μέσα σέ κουτιά. Οί σημαντικότερες έξελίξεις στή γραμμή τοϋ Parry όσον άφορά τήν κατανόηση τής προφορικότητας σέ άντιπαράθεση πρός τή γραφή, έγιναν άπό τούς Albert Β. Lord καί Eric Α. Havelock. Στό The Singer of Tales (1960), ό Lord συνέχισε καί έπεξέτεινε τό έργο τού Parry μέ πειστική κομψότητα, καταγράφοντας σέ μακροχρόνιες έπιτόπιες έρευνες καί μακροσκελείς ήχογραφήσεις προφορικές τελέσεις άπό Σερβοκροά- τες έπικούς ποιητές καί συνεντεύξεις μέ τούς άοιδούς αύ- τούς. Νωρίτερα, ό Francis Magoun, ό Lord καί οί μαθητές τους στό Χάρβαρντ, ιδίως οί Robert Creed καί Jess Berssinger, έφάρ- μοζαν ήδη τίς ιδέες τού Parry στή μελέτη τής άγγλοσαξονικής ποίησης (Foley 1980b, σελ. 490).

Στό Preface to Plato (1963), ό Havelock έπεξέτεινε τά πορίσματα τού Parry καί τού Lord γιά τήν προφορικότητα στήν


προφορική επική άφήγηση σέ ολόκληρο τόν προφορικό αρχαίο έλληνικό πολιτισμό κι έδειξε πειστικά πώς οί άπαρχές τής έλληνικής φιλοσοφίας συνδέονταν μέ τήν άναδόμηση πού έπέφερε στή σκέψη ή γραφή. Πράγματι, ό Πλάτων έξόρισε τούς ποιητές άπό τήν Πολιτάα του έπειδή άπέρριπτε τόν άρ- χαϊκά άθροιστικό, παρατακτικό προφορικό τρόπο σκέψης, πού διαιωνιζόταν μέ τόν "Ομηρο, πρός χάριν τής οξυδερκούς άνάλυσης ή κατάτμησης τού κόσμου καί τής ϊδιας τής σκέψης, πού έγινε έφικτή χάρη στήν έσωτερίκευση τού άλφαβήτου άπό τήν έλληνική ψυχή. Σέ ένα πιό πρόσφατο βιβλίο του, τό Origins of Western Literacy (1976), ό Havelock άποδίδει τήν άνοδο τής έλληνικής άναλυτικής σκέψης στήν εισαγωγή τών φωνηέντων στό άλφάβητο άπό τούς "Ελληνες. Τό άρχικό άλφάβητο, πού έπινόησαν οί Σημίτες, άποτελούνταν μόνο άπό σύμφωνα καί μερικά ήμίφωνα. Οί Έλληνες, είσάγοντας τά φωνήεντα, προώθησαν τήν οπτική κωδικοποίηση τού φευγαλέου κόσμου τού ήχου σ’ ένα καινούργιο άναλυτικό καί άφαιρετικό επίπεδο. Αυτό τό κατόρθωμα προμήνυε καί έπέ- τρεπε τά μεταγενέστερα θεωρητικά πνευματικά τους έπι- τεύγματα.

Ή έρευνητική πορεία πού ξεκίνησε ό Parry δέν έχει άκόμη συνδεθεί μέ τό έργο πού διενεργεΐται σέ πολλούς συναφείς κλάδους. 'Ωστόσο μερικές σημαντικές συνδέσεις έχουν ήδη γίνει. Γιά παράδειγμα, στό έπιβλητικό καί ένημερωμένο του έργο The Epic in Africa (1979), ό Isidore Okpewho μεταφέρει τίς ύποθέσεις καί τίς αναλύσεις τού Parry (όπως τίς έπεξερ- γάστηκε ό Lord) στίς προφορικές μορφές τέχνης πού παράγουν πολιτισμοί τελείως διαφορετικοί άπό τόν εύρωπαϊκό, έτσι ώστε τό άφρικανικό καί τό άρχαϊο έλληνικό έπος νά άλληλοφωτίζονται. Ό Joseph C. Miller (1980) μελετά τήν ά- φρικανική προφορική παράδοση καί ιστορία. Ό Eugene Eoy- ang (1977) έδειξε πώς ή άγνοια τής ψυχοδυναμικής τής προφορικότητας οδήγησε σέ παρανοήσεις σχετικά μέ τήν πρώιμη κινεζική άφήγηση, ένώ άλλοι συγγραφείς, πού συγκέντρωσε ό


Plaks (1977), έξέτασαν λογοτυπικά συστήματα πού προηγή- θηκαν τής γραπτής κινεζικής άφήγησης. Ό Zwettler μελέτησε τήν κλασική άραβική ποίηση (1977). Ό Bruce Rosenberg (1970) μελέτησε τήν έπιβίωση τής παλιάς προφορικότητας στούς ’Αμερικανούς λαϊκούς ιεροκήρυκες. Σέ μιά έκδοση πρός τιμήν τού Lord, ό John Miles Foley (1981) συγκέντρωσε νέα μελετήματα γιά τήν προφορικότητα άπό τά Βαλκάνια ώς τή Νιγηρία καί τό Νέο Μεξικό καί άπό τήν άρχαιότητα ώς σήμερα. Κι άλλες ειδικευμένες έργασίες έμφανίζονται τώρα.

Οί άνθρωπολόγοι μελέτησαν πιό άμεσα τήν προφορικότητα. Στηριζόμενος όχι μόνο στούς Parry, Lord καί Havelock, άλλά καί στίς έργασίες άλλων, συμπεριλαμβανομένης καί μιάς δικής μου έργασίας σχετικά μέ τίς έπιπτώσεις τής τυπογραφίας πάνω στούς τρόπους σκέψης τού δέκατου έκτου αιώνα (Ong 1958b — ό Goody τήν παραθέτει στήν άνατύπω- ση τού 1974), ό Jack Goody (1977) έδειξε πειστικά πώς μεταβάσεις πού ώς τώρα άποκαλούσαμε μεταβάσεις άπό τή μαγεία στήν έπιστήμη ή άπό τή λεγόμενη «προλογική» σέ όλο καί περισσότερο «έλλογες» καταστάσεις τής συνείδησης, ή άπό τήν «άγρια» σκέψη τού Levi-Strauss στήν έξημερωμένη σκέψη, μπορούν νά έρμηνευθούν πιό οικονομικά καί δόκιμα ώς μεταβάσεις άπό τήν προφορικότητα σέ διάφορα έγγράμ- ματα στάδια. Είχα νωρίτερα ύποστηρίξει (1967b, σελ. 189) πώς πολλές άπό τίς άντιθέσεις πού έπισημαίνουμε συνήθως άνάμεσα στή «δυτική» καί τίς άλλες σκοπιές μπορούν ϊσως νά άναχθοΰν σέ άντιθέσεις άνάμεσα στή βαθιά έσωτερικευ- μένη έγγραμματοσύνη καί στίς λίγο έως πολύ ύπολειμματικά προφορικές καταστάσεις τής συνείδησης. Τό πασίγνωστο έργο τοϋ άείμνηστου Marshall McLuhan (1962, 1964) άνέδειξε τίς άντιθέσεις ματιοϋ/αύτιού, προφορικού/γραπτού, έφιστών- τας τήν προσοχή στήν πρώιμα βαθιά έπίγνωση πού είχε ό James Joyce σχετικά μέ τή διπολικότητα τού ματιοϋ/αύτιού καί συσχετίζοντας μέ τέτοιου είδους πολικότητες ένα μεγάλο πλήθος άνόμοιων κατά τά άλλα έργων πού τά συνέδεε μετα


ξύ τους ή έκλεκτική γνώση καί ή έκπληκτική διόραση του McLuhan. Ό McLuhan προσέλκυσε τήν προσοχή όχι μόνο τών μελετητών (Eisenstein 1979, σελ. x-xi, xvii), άλλά καί τών άν- θρώπων πού έργάζονται στά μέσα μαζικής ένημέρωσης, τής ήγεσίας τού έπιχειρηματικού κόσμου καί τού εύρύτερου μορφωμένου κοινού, έξαιτίας κυρίως τής γοητείας πού ένέπνεαν οί έν εϊδει γνωμικών καί προρρήσεων διακηρύξεις του, τίς όποιες μερικοί άναγνώστες έβρισκαν πολύ εύγλωττες, άλλά πού συχνά ήταν ιδιαίτερα διεισδυτικές. Τίς άποκαλούσε « δ ιεισδύσεις» (probes). Γενικά, μετακινούνταν πολύ γρήγορα άπό τή μιά «διείσδυση» στήν άλλη, ένώ σπανίως παρείχε, άν παρείχε ποτέ, μιά πλήρη έξήγηση «γραμμικού» (δηλαδή άνα- λυτικού) τύπου. Τό κύριο ρητό του, «Τό μέσο είναι τό μήνυμα», καταγράφει τή βαθύτατη έπίγνωση πού ειχε σχετικά μέ τή σημασία τής μετάβασης άπό τήν προφορικότητα στά ήλεκτρονικά μέσα, διαμέσου τής γραφής καί τής τυπογραφίας. Λίγοι άνθρωποι έπέδρασαν τόσο καταλυτικά στή σκέψη τόσων διαφορετικών άνθρώπων, συμπεριλαμβανομένων κι έκεί- νων πού διαφωνούσαν ή πίστευαν πώς διαφωνούσαν μαζί του, όσο ό McLuhan.

Μολονότι όμως ή προσοχή πού δίδεται στίς λεπτές άντι- θέσεις άνάμεσα στήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη αύξάνεται σέ ορισμένους κύκλους, είναι σχετικά περιορισμένη σέ κάποιους κλάδους πού θά μπορούσαν νά έπωφελη- θούν. Γιά παράδειγμα, τά πρώιμα καί μεταγενέστερα στάδια συνείδησης πού ό Julian Jaynes (1977) περιγράφει καί αποδίδει σέ νευροφυσιολογικές άλλαγές στό «δ ιμ ερ ές » μυαλό (bicameral mind) μπορούν έπίσης κατά τό μεγαλύτερο μέρος τους νά περιγραφούν μέ πιό άπλούς καί έπαληθεύσιμους όρους στό πλαίσιο τής μετάβασης άπό τήν προφορικότητα στήν έγγραμματοσύνη. Ό Jaynes διακρίνει ένα πρωτόγονο στάδιο τής συνείδησης στό όποιο ό έγκέφαλος ήταν έντόνως «διμερής», μέ τό δεξί ήμισφαίριο νά παράγει άνεξέλεγκτες «φω νές» πού αποδίδονταν στούς θεούς, καί τίς όποιες τό


αριστερό έπεξεργαζόταν σέ ομιλία. Οί «φωνές» άρχισαν νά χάνουν τήν άποτελεσματικότητά τους άνάμεσα στά 2000 καί 1000 π.Χ. Παρατηρούμε δτι αύτή ή περίοδος διαιρείται στά δύο άπό τήν έπινόηση τού άλφαβήτου στά 1500 π.Χ ., καί ό Jaynes πράγματι πιστεύει δτι ή γραφή συντέλεσε στήν κατάρρευση τής άρχικής διμέρειας. Οί χαρακτήρες τής Ίλιάδας, πού δέν διαθέτουν συνείδηση τοϋ έαυτού τους, τού δίνουν παραδείγματα έγκεφαλικής διμέρειας. Ό Jaynes χρονολογεί τήν Όδϋσσβια έκατό χρόνια μετά τήν Ίλιάδα καί πιστεύει πώς ό Όδυσσέας σημαδεύει τή μετάβαση στόν σύγχρονο αύτοσυνεί- δητο νού, πού δέν βρίσκεται κάτω άπό τήν κυριαρχία τών «φωνών». Ανεξάρτητα άπό τό πώς βλέπει κανείς τίς θεωρίες τού Jaynes, δέν μπορεΐ νά μήν προσέξει τήν ομοιότητα άνάμεσα στά χαρακτηριστικά τής πρώιμης ή διμερούς ψυχής πού περιγράφει —τήν έλλειψη τής ένδοσκοπικής ικανότητας, τής άναλυτικής ικανότητας, τοϋ ενδιαφέροντος γιά τή βούληση αύτή καθ’ έαυτήν καί τής αίσθησης τής διαφοράς άνάμεσα στό παρελθόν καί τό μέλλον— καί τά χαρακτηριστικά τής ψυχής στούς προφορικούς πολιτισμούς, όχι μόνο τού παρελθόντος άλλά καί τοϋ παρόντος. Τά άποτελέσματα τών προφορικών καταστάσεων τής συνείδησης είναι παράξενα γιά τό μυαλό τών έγγραμμάτων καί μπορούν νά δημιουργήσουν περίπλοκες έρμηνεΐες πού ένδέχεται νά άποδειχθούν άχρηστες. Διμέρεια μπορεΐ άπλώς νά σημαίνει προφορικότητα. Ή σχέση άνάμεσα στή διμέρεια καί τήν προφορικότητα ϊσως άπαιτεΐ παραπέρα μελέτη.

ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ή ψυχοδυναμική τής προφορικότητας

Ή φωνούμενη λέξη ώς δύναμη καί ώς δράση

Στηριζόμενοι στίς έργασίες πού μόλις παρουσιάσαμε καί σέ άλλες τίς όποιες θά άναφέρουμε, είναι δυνατόν νά προβούμε σέ κάποιες γενικεύσεις σχετικά μέ τήν ψυχοδυναμική τών πρωταρχικά προφορικών πολιτισμών, δηλαδή τών πολιτισμών πού δέν τούς έχει άγγίξει ή γραφή. Γιά συντομία, όταν είναι σαφές άπό τά συμφραζόμενα, θά άποκαλώ τούς πρω

τα ρχικά προφορικούς πολιτισμούς άπλώς προφορικούς..«Ψ Οί πλήρως έγγράμματοι μέ μεγάλη δυσκολία μπορούν νά

φανταστούν πώς είναι ένας πρωταρχικά προφορικός πολιτισμός, δηλαδή ένας πολιτισμός πού άγνοεΐ τελείως όχι μόνο τή γραφή, άλλά καί τή δυνατότητα τής γραφής. Προσπαθήστε νά φανταστείτε έναν πολιτισμό όπου ποτέ κανείς δέν «κοίταξε κάποια λέξη» κάπου. Σέ έναν πρωταρχικά προφορικό πολιτισμό, ή έκφραση «κοιτάω μιά λέξη» είναι μιά κενή φράση: δέν θά μπορούσε νά έχει τό παραμικρό νόημα. Χωρίς τή γραφή, οί λέξεις δέν έχουν άπό μόνες τους καμία ορατή παρουσία, άκόμη καί όταν τά πράγματα πού άναπαριστούν είναι ορατά. Είναι ήχοι. Μπορεϊς νά τίς «άνακαλέσεις». Άλλά δέν μπορεϊς νά τίς «κοιτάξεις» κάπου. Δέν έχουν έστία,ϊχνος


(μιά οπτική μεταφορά, πού δείχνει εξάρτηση άπό τή γραφή), ούτε καί τροχιά. Είναι συμβάντα, γεγονότα.

^ Γιά νά μάθουμε τί είναι ένας πρωταρχικά προφορικός πολιτισμός καί ποιος είναι ό χαρακτήρας τού προβλήματος μας σέ σχέση μέ έναν τέτοιο πολιτισμό, θά μάς βοηθούσε νά έξετάζαμε πρώτα τή φύση τού ίδιου τού ήχου (Ong 1967b, σελ. 111-38). "Όλες οί αισθήσεις λαμβάνουν χώρα στόν χρόνο, άλλά ό ήχος έχει μιά ιδιαίτερη σχέση μέ τόν χρόνο, διαφορετική άπό έκείνη τών άλλων πεδίων πού καταγράφονται άπό τίς άνθρώπινες αισθήσεις. Ό ήχος ύπάρχει μόνο καθώς έξαφανίζεται. Δέν είναι άπλώς φθαρτός, άλλά ούσιαστικά έφήμερος, καί έτσι γίνεται άντιληπτός. "Οταν προφέρω τή λέξη «μονιμότητα», τό «μόνιμό-» χάνεται, καί πρέπει νά χαθεί, προτού φθάσω στό «-τητα».

Δέν ύπάρχει τρόπος νά σταματήσεις τόν ήχο καί νά έχεις ήχο. Μπορώ νά σταματήσω μιά μηχανή προβολής καί νά «παγώσω» μιά εικόνα στήν οθόνη. ’Άν σταματήσω τήν κίνηση τού ήχου, δέν έχω τίποτα — μόνο σιωπή, κανέναν ήχο. Κάθε αίσθηση λαμβάνει χώρα στόν χρόνο, άλλά κανένα άλλο αισθητικό πεδίο δέν άντιστέκεται ολοκληρωτικά στή διακοπή καί τή σταθεροποίηση μέ παρόμοιο τρόπο. Ή όραση καταγράφει τήν κίνηση άλλά καί τήν άκινησία. Μάλιστα εύνοεί τήν άκινησία, άφού γιά νά έξετάσουμε κάτι προσεκτικά μέ τήν όραση, προτιμούμε νά είναι άκίνητο. Συχνά, γιά νά δούμε καλύτερα τί είναι ή κίνηση, ανάγουμε τήν κίνηση σέ μιά σειρά άκίνητων εικόνων. Δέν ύπάρχει τό αντίστοιχο τής άκίνητης φωτογραφίας γιά τόν ήχο. Τό παλμογράφημα είναι σιωπηλό. Δέν άνήκει στόν κόσμο τού ήχου.

"Οποιος άντιλαμβάνεται τί άποτελούν οί λέξεις σέ έναν πρωταρχικά προφορικό πολιτισμό ή έναν πολιτισμό πού δέν είναι πολύ απομακρυσμένος άπό τήν πρωταρχική προφορικότητα, δέν έκπλήσσεται άπό τό γεγονός ότι ό έβρα'ικός όρος νταμπάρ σημαίνει λέξη καί συμβάν. Ό Malinowski (1923, σελ. 451, 470-81), άν καί παρατήρησε ότι στούς «πρωτόγονους»

Η ΨΥΧΟΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑΣ 41

(προφορικούς) λαούς ή γλώσσα είναι γενικά ένας τρόπος δράσης καί δχι άπλώς μιά έπικύρωση τής σκέψης, δέν κατα- φερε νά έξηγήσει τήν άποψή του (Sampson 1980, σελ. 223-6), καθώς στά 1923 ή ψυχοδυναμική τής προφορικότητας ήταν πρακτικά · Ούτε πάλι προκαλεΐ έκπληξη τό γεγονός δτι οί προφορικοί λαοί συνήθως, καί τό πιθανότερο πάντα, θεωρούν πώς οί λέξεις έχουν μεγάλη δύναμη. Ό ήχος δέν μπορεΐ νά ήχήσει χωρίς τή χρήση δύναμης. Ό κυνηγός μπορεΐ νά δει, νά μυρίσει, νά γευτεί, νά άγγίξει έναν άγριοβούβαλο πού είναι τελείως άδρανής ή καί νεκρός, άλλά δταν άκούσει έναν άγριοβούβαλο, καλά θά κάνει νά προσέξει, γιατί τότε κάτι τρέχει. Μέ αύτή τήν έννοια, κάθε ήχος» καί ειδικότερα κάθε προφορική έκφραση πού προέρχεται άπό ζωντανούς οργανισμούς, είναι «δυναμικός». ν. ν ή \

Τό γεγονός δτι οί προφορικοί λαοί συνήθως, καί κατά πάσα πιθανότητα οικουμενικά, θεωρούν πώς οί λέξεις έχουν μαγικές δυνάμεις είναι σαφώς συνδεδεμένο, τουλάχιστον στό άσυνείδητο, μέ τό δτι άντιλαμβανονται τή λέξη c ^ a jx a ta ώς ήχο, ομιλία, καί συνεπώς ώς φορέα δύναμης. Οί άνθρωποι πού έσωτερίκευσαν τήν τυπογραφία ξεχνούν νά θυμηθούν τίς λέξεις ώς πρωταρχικά προφορικές, ώς γεγονότα, καί συνεπώς ως οντότητες πού άναγκαΐα διαθέτουν δύναμη: γ ι’ αυτούς οί λέξεις τείνουν μάλλον νά έξισώνονται μέ πράγματα πού βρίσκονται «έκεΐ έξω», πάνω σέ μιά έπίπεδη έπιφάνεια. Τέτοιου είδους «πράγματα» δέν σχετίζονται τόσο εύκολα μέ τή μαγεία, γιατί δέν είναι πράξεις, άλλά είναι κατ’ ούσίαν νεκρά, άν καί μπορούν νά άναστηθούν δυναμικά (Ong 1977, σελ. 230-71).

Οί προφορικοί λαοί πιστεύουν πώς τά ονόματα (ένα είδος λέξεων) παρέχουν εξουσία πάνω στά πράγματα. Οί έρμηνεΐες τοϋ επεισοδίου τής Γένεσης 2:20, δπου ό Άδάμ δίνει στά ζώα ονόματα, συνήθως άντιμετωπίζουν συγκαταβατικά αύτή τήν προφανώς παρωχημένη, άρχαϊκή άντίληψη. "Ομως, μιά τέτοια πεποίθηση είναι λιγότερο παρωχημένη άπ’ δ,τι φαίνεται


στούς άνθρώπους τής άνυποψίαστης χειρογραφικής ή τής τυπογραφικής παράδοσης. Πρώτα άπ’ δλα, πράγματι, τά ονόματα δίνουν στούς άνθρώπους εξουσία πάνω σέ ό,τι ονομάζουν: γιά παράδειγμα, δέν μπορεΐ κανείς νά καταλάβει τή χημεία ή νά γίνει χημικός μηχανικός, χωρίς νά μάθει ένα μεγάλο πλήθος ονομάτων. Τά ϊδια ισχύουν καί γιά τίς ύπόλοι- πες θεωρητικές γνώσεις. Δεύτερον, οί άνθρωποι τής χειρο- γραφικής ή τής τυπογραφικής παράδοσης έχουν τήν τάση νά νοούν τά ονόματα ώς έτικέτες, ώς γραμμένες ή τυπωμένες έπιγραφές, προσαρτημένες νοερά πάνω στά άντικείμενα πού ονοματίζονται. Οί προφορικοί άνθρωποι δέν άντιλαμβάνο- νται καθόλου τό όνομα ώς έπιγραφή, γιατί δέν θεωρούν τό όνομα ώς κάτι ορατό. Οί γραπτές ή τυπωμένες άναπαραστά- σεις τών λέξεων μπορούν νά είναι έτικέτες* οί πραγματικές, προφερόμενες λέξεις όχι.

Γνωρίζεις ό,τι μπορεϊς νά ανακαλέσεις: μνημοτεχνική καί λογότυποι*

Σ ’ έναν προφορικό πολιτισμό, ό περιορισμός τών λέξεων στόν ήχο δέν καθορίζει μόνο τούς τρόπους τής έκφρασης άλλά καί τις νοητικές διαδικασίες.

Γνωρίζεις ό,τι μπορεϊς νά άνακαλέσεις στή μνήμη. "Οταν λέμε ότι γνωρίζουμε Εύκλείδεια γεωμετρία, δέν έννοούμε ότι έχουμε στόν νού μας κάθε στιγμή όλες τίς προτάσεις καί τίς άποδείξεις, άλλά ότι μπορούμε νά τίς φέρουμε στόν νού μέ εύχέρεια. Μπορούμε νά τίς άνακαλέσουμε, νά τίς θυμηθούμε. Τό θεώρημα <<Γνωρίζεις μπορεϊς νά θυμηθείς» ισχύει έπίσης καί στούς προφορικούς πολιτισμούς. Άλλά πώς θυ-

Σ .τ .Έ .: Formula: Σταθερή καί αδιαίρετη φράση πού χρησιμοποιείται ώς μονάδα.


μούνται οί άνθρωποι σέ έναν προφορικό πολιτισμό; Ή οργανωμένη γνώση πού οί έγγράμματοι μελετούν σήμερα ώστε νά τή «γνωρίζουν», δηλαδή νά τήν άνακαλούν, έχει, μέ έλάχι- στες, άν όχι καθόλου, έξαιρέσεις, συγκεντρωθεί καί είναι διαθέσιμη σέ γραπτή μορφή. Αύτό ισχύει όχι μόνο γιά τήν Εύ- κλείδεια γεωμετρία, άλλά καί γιά τήν ιστορία τής ’Αμερικανικής ’Επανάστασης, τά σκορ τού μπέιζμπολ ή τόν κώδικα οδικής κυκλοφορίας.

- * Ένας προφορικός πολιτισμός δέν έχει κείμενα. Πώς οργανώνει τό ύλικό πού πρέπει νά άνακαλεΐ στή μνήμη; Μέ άλλα λόγια: «Τ ί γνωρίζει ή μπορεΐ νά γνωρίζει κατά τρόπο οργανωμένο;»

Υποθέστε ότι, σέ έναν προφορικό πολιτισμό, ένα άτομο άρχίζει νά σκέφτεται ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο πρόβλημα καί πώς τελικά κατορθώνει νά βρει μιά λύση πού είναι έπίσης σχετικά περίπλοκη καί άποτελεΐται, άς πούμε, άπό μερικές έκατοντάδες λέξεις. Πώς θά συγκρατήσει τόν λόγο πού μέ τόσο, κόπο άνέπτυξε γ&ά νά τόν έπαναλάβ,ει , άργότερα; 'Όταν ή γραφή άπουσιάζει ολοκληρωτικά, δέν ύπάρχει τίποτα έξω άπό τό σκεπτόμενο άτομο, δέν ύπάρχει τό κείμενο πού θά τού έπιτρέψει νά άναπαραγάγει τήν ϊδια έπιχειρηματολογία ή νά έπαληθεύσει άν τό έκανε ή όχι. Τά aides-memoire, όπως ένα ραβδί μέ εντομές ή μιά σειρά άπό προσεκτικά διατεταγμένα άντικείμενα δέν βοηθούν άπό μόνα τους στήν άνάκληση μιάς πολύπλοκης σειράς έπιχειρημάτων. Πράγματι, πώς θά μπορούσε νά συγκροτηθεί, κατά πρώτο λόγο, μιά έκτενής, άναλυτική λύση; Ένας συνομιλητής είναι ούσιαστικά άπα- ραίτητος: είναι δύσκολο νά σκέφτεσαι μόνος σου γιά ώρες στή σειρά. Ή σκέψη πού διατηρείται σέ έναν προφορικό πολιτισμό εινοα επικοινωνία.

’Αλλά άκόμη καί μέ τήν παρουσία,ένός.άκροατη πού διεγείρει καί στηρίζει τή σκέψη σου, οί συνιστώσες τής σκέψης σου δέν μπορούν νά διατηρηθούν σέ πρόχειρες σημειώσεις. Πώς νά άνακαλέσεις ο,τι τόσα καπιαστικίχ επεξεργάστηκες; Ή


μόνη απάντηση είναι αύτή: Κάνοντας σκέψεις πού άπομνημο- νεύονται. Σέ έναν πρωταρχικά προφορικό πολιτισμό, γιά νά λύσεις αποτελεσματικά τό πρόβλημα τής διατήρησης καί τής ανάκτησης μιάς σκέψης πού αναπτύχθηκε προσεκτικά, πρέπει νά σκέφτεσαι πάνω σέ μνημοτεχνικά πρότυπα, διαμορφωμένα γιά ευχερή προφορική έπανάληψη. Ή σκέψη σου πρέπει νά γεννιέται σέ έντονα ρυθμικά καΟ σι^οπημενα πρότυπα, νά έκτυλίσσετα*:.Μέ έπαναλ^ίψεις ή αντιθέσεις, με παρηχήσεις καί μέ συνηχήσεις, μέ κατηγορηματικές καί άλλες λογοτυπικές έκφράσεις, μέ καθορισμένη θεματική διάταξη (τό συμβούλιο, τό γεύμα, ή μονομαχία, ό «βοηθός» τοϋ ήρωα κ.ο.κ.). με παροιμίας πού διαρκώς ακούει ό καθένας ώστε νά έρχονται εύκολα στόν νού καί οί όποιες είναι διατυπωμένες μέ τρόπο πού νά συγκρατούνται και νά ανακαλούνται μέ εύχέρεια,ή μέ άλλες μνημοτεχνικές μορφές. Ή σοβαρή σκέψη είναι συνυφα- σμένη μέ τά μνημονικά συστήματα. Οί. μνημονικές ανάγκες καθορίζουν άκόμη καί τή σύνταξη (Havelock 1963, σελ. 87-96,131-27294^657 ~....

Ή στηριγμένη στήν προφορικότητα παρατεταμένη σκέψη, κι όταν άκόμη δέν έκφέρεται μέ τή μορφή ενός τυπικού στίχου, τείνει νά είναι έντόνως ρυθμική, γιατί ό ρυθμός βοηθά τήν άνάκληση, άκόμη καί γιά λόγους πού σχετίζονται μέ τή φυσιολογία. Ό Jousse (1978) έδειξε τή στενή σχέση άνάμεσα στά ρυθμικά προφορικά πρότυπα, τήν άναπνευστική λ ε ιτουργία, τίς χειρονομίες, καί τή διμερή συμμετρία τού ανθρώπινου σώματος στά άρχαϊα έλληνικά καί άραμαϊκά Ταρ- γκούμ*, όπως έπίσης καί στά άρχαΐα εβραϊκά. Στήν άρχαία Ελλάδα, ό Ησίοδος, πού βρισκόταν άνάμεσα στήν προφορική ομηρική Ελλάδα καί τόν πλήρως άναπτυγμένο ελληνικό

* Σ .τ .Έ .: Ταργκούμ: Άραμαϊκή λέξη πού σημαίνει «μετάφραση» ή «ερμηνεία » καί άναφέρεται κυρίως στήν ερμηνευτική άπόδοση ή παράφραση τής εβραϊκής Βίβλου στά άραμαϊκά καί κατ’ έπέκτα- σιν στά έλληνικά.

Η ΨΥΧΟΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗ Σ ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑΣ 45

έγγράμματο πολιτισμό, μάς παρέδωσε ένα οίονεί φιλοσοφικό υλικό σέ λογοτυπικές ποιητικές μορφές πού τό συγκρότησαν στόν προφορικό πολιτισμό άπό τόν όποιο προερχόταν ό ϊδιος (Havelock 1963, σελ. 97-8,294-301).

Οί λογότυποι βοηθούν στήν ροΒμικου λό -γου καί λειτουργούν έπίσης άπό μόνοι τους ώς μνημονικά μέσα, ώς σύνολο εκφράσεων πού κυκλοφίΟ^ου^άπό.στόμα σέ στόμα μεταξύ όλων: «Δίπλα φεγγάρι; ορθός καραβοκύρης. Όρθό φεγγάρι; δίπλα καραβοκύρης». «Δ ια ιρεί καί βασίλευε». «Νά σφάλλεις είναι άνθρώπινο, νά συγχωρεΐς είναι θείο». «Άγαθόν θυμός ύπέρ γέλωτα, ότι έν κακία προσώπου άγαθυνθήσεται καρδία» (Εκκλησιαστής 7 :3). «Πέτρα ριζι- μ ιά». «Ή άγέρωχη βελανιδιά». Παγιωμένες, συχνά ρυθμικές, έκφράσεις τέτοιου είδους ή παρόμοιες υπάρχουν κάπου κάπου καί στόν γραπτό πολιτισμό — μπορούμε μάλιστα νά τίς «βρούμε» σέ βιβλία γνωμικών — , άλ\ά στούς προφορικούς πολιτισμούς δέν είναι σποραδικές. Βρίσκονται παντού. Ά ποτελούν τήν ούσία τής ϊδ ιας τής σκέψης. Καμιά έκτεταμένη μορφή σκέψης δέν είναι δυνατή χωρίς αύτές, διότι άκριβώς συγκροτείται άπό αύτές.

"Οσο πιό έπεξεργασμένη είναι ή σκέψη πού δομείται προφορικά, τόσο πιθανότερο είναι νά χαρακτηρίζεται άπό έντεχνα χρησιμοποιημένες τυπικές έκφράσεις. Αύτό ισχύει γενικά γιά τούς προφορικούς πολιτισμούς, άπό έκεϊνον τής ομηρικής Ελλάδας ώς εκείνους τής σημερινής έποχής. To Preface to Plato (1963) τού Havelock καί πεζογραφήματα όπως τό No Longer at Ease (1961) τού Chinua Achebe, πού άντλεΐ άπό τήν προφορική παράδοση τών Ibo τής Δυτικής Αφρικής, μάς παρέχουν άφθονα παραδείγματα τού τρόπου μέ τόν όποιο σκέπτονται οί άνθρωποι μέ προφορική παιδεία, πού κινούνται μέ μεγάλη έξυπνάδα καί έπιτήδευση σέ αύτά τά προφορικά μνημοτεχνι- κά μονοπάτια καθώς σκέπτονται τίς καταστάσεις στίς όποιες έμπλέκονται. Ό ϊδιος ό νόμος στούς προφορικούς πολιτισμούς έμπεριέχεται σέ λογοτυπικές ρήσεις, παροιμίες, πού


δέν είναι άπλώς νομολογικές διακοσμήσεις, άλλά άπό μόνες τους συνιστούν τόν νόμο. Σέ έναν προφορικό πολιτισμό, ό δικαστής συχνά καλείται νά άρθρώσει ένα σύνολο σχετικών παροιμιών μέ βάση τίς όποιες θά μπορέσει νά καταλήξει σέ δίκαιες άποφάσεις σχετικά μέ τίς διαφορές πού έπίσημα έχει κληθεί νά έπιλύσει (Ong 1978, σελ. 5).

Σέ έναν προφορικό πολιτισμό, θά ήταν χάσιμο χρόνου νά μή σχεφτεί κανείς με λογοτυπικούς, στερεότυπους, μνημοτε- χνικούς όρους, άκομη κι άν αύτό ήταν δυνατόν, γιατί τά άποτελέσματα μιάς τέτοιας σκέψης δέν θά μπορούσαν ποτέ νά άνακτηθούν άποτελεσματικά, όπως θά συνέβάΐνε μέ τή βοήθεια τής γραφής. Ή γνώση δέν θά ήταν δεσμευτική, άλλά άπλώς μιά διερχόμενη σκέψη, όσο σύνθετη κι άν ήταν. Στούς προφορικούς πολιτισμούς, οί έντονα τυποποιημένες καί κοινοτικά παγιωμένες έκφράσεις εξυπηρετούν κάποιους άπό τούς σκοπούς τής γραφής τών χειρογραφικών πολιτισμών, άλλά κατ’ αύτό τόν τρόπο καθορίζουν, βέβαια, τό είδος τών σκέψεων πού μπορούν νά γίνουν καί τόν τρόπο μέ τόν όποιο ή έμπειρία οργανώνεται νοητ^ιος. Σέ έναν προφορικό πολιτισμό, ή έμπειρία διανοητικοποιεΐται μνημοτεχνικά. Αύτός ε ίναι ένας άπό τούς λόγους γιά τους οποίους ό "Αγιος Αύγου- στίνος, ό επίσκοπος Ίππώνος (354-430 μ.Χ.) καί άλλοι σοφοί οί όποιοι ζούσαν σέ έναν πολιτισμό πού γνώριζε έν μέρει τή γραφή, άλλά κουβαλούσε άκόμη ένα ύπερβολικά μεγάλο προφορικό φορτίο, άσχολούνται τόσο πολύ μέ τή μνήμη όταν μελετούν τίς δυνάμεις τού νού.

Βέβαια, κάθε έκφραση καί σκέψη είναι σέ κάποιο βαθμό λογότυπος, μέ τήν έννοια ότι κάθε λέξη καί κάθε ιδέα πού άποδίδεται μέ λέξεις είναι ένα είδος φόρμουλας, ένας πα- γιωμένος τρόπος έπεξεργασίας τών δεδομένων τής έμπειρίας, πού καθορίζει τόν τρόπο μέ τόν όποιο ή έμπειρία καί ή σκέψη οργανώνονται διανοητικά καί ενεργούν ώς κάποιου ε ίδους μνημονικό τέχνημα. Ή έκφραση τής έμπειρίας μέ λέξεις (πράγμα πού συνεπάγεται καί τόν κάποιο μετασχηματισμό


της, όχι τή διαστρέβλωσή της) μπορεΐ νά έπιτρέψει τήν ανάκλησή της. Παρ’ δλα αύτά, οί λογότυποι πού χαρακτηρίζουν τήν προφορικότητα είναι πιό περίπλοκοι άπό τίς άτομικές λέξεις, άν καί μερικοί μπορεΐ νά είναι σχετικά άπλοι: γιά τόν ποιητή τού Beowulf, ό «δρόμος τής φάλαινας» είναι ένας (μεταφορικός) λογότυπος γιά τή θάλασσα, μέ έναν τρόπο πού ό δρος «θάλασσα» δέν είναι.

’Άλλα χαρακτηριστικά τής σκέψης καί τής έκφρασης πού βασίζονται στήν προφορικότητα

Ή συνειδητοποίηση τής μνημοτεχνικής βάσης τής σκέψης καί τής έκφρασης στούς πρωταρχικά προφορικούς πολιτισμούς άνοίγει τόν δρόμο γιά τήν κατανόηση κι άλλων, πέρα άπό τό λογοτυπικό τους ύφος, χαρακτηριστικών τής σκέψης καί τής έκφρασης πού βασίζονται στήν προφορικότητα. Τά χαρακτηριστικά πού μελετάμε έδώ είναι μερικά άπό έκεΐνα πού διακρίνουν τή σκέψη καί τήν έκφραση πού βασίζονται στήν προφορικότητα άπό τή σκέψη καί έκφραση πού βασίζονται στή χειρογραφία καί τήν τυπογραφία* τά χαρακτηριστικά δηλαδή

2 έκεΐνα πού είναι πιό πιθανό νά κάνουν έντύπωση σέ αύτούς 1 πού μεγάλωσαν σέ πολιτισμούς τής γραφής ή τής τυπογρα- „ φίας. Αύτή ή καταγραφή χαρακτηριστικών δέν είναι άποκλει- rr στική ή τελική, άλλά ύπαινικτική, καθώς χρειάζεται πολύ πε- * ρισσότερη μελέτη καί στοχασμός προκειμένου νά κατανοήσ ο υ μ ε βαθύτερα τή σκέψη πού βασίζεται στήν προφορικότη-τα (κι έτσι νά κατανοήσουμε καί τόν στοχασμό πού βασίζεται

·. στή χειρογραφία, τήν τυπογραφία καί τήν ήλεκτρονική).3 -r Σέ έναν πρωταρχικά προφορικό πολιτισμό ή σκέψη καί ή

έκφραση τείνουν νά είνα ι:


(ί) Παρατακτικές μάλλον παρά ύποτακτικές

Ένα οικείο παράδειγμα παρατακτικού προφορικού ύφους μάς παρέχει τό έπεισόδιο τής Δημιουργίας στή Γένεση 1:15, πού είναι βέβαια κείμενο, άλλά διατηρεί άναγνωρίσιμη τήν προφορική δομή. Ή έκδοχή τού Douay (1610), πού δημιουρ- γήθηκε σέ έναν πολιτισμό μέ μεγάλα άκόμη προφορικά αποθέματα, μένει πιστή μέ πολλούς τρόπους στό παρατακτικό έβραϊκό πρότυπο (όπως άποδίδεται στή λατινική έκδοχή άπό τήν όποια έγινε ή μετάφραση):

In the beginning God created heaven and earth. And the earth was void and empty, and darkness was upon the face of the deep; and the spirit of God moved over the waters. And God said: Be light made. And light was made. And God saw the light that it was good; and he divided the light from the darkness. And he called the light Day, and the darkness Night; and there was evening and morning one day.

Εννέα εισαγωγικά «an d » (καί). Προσαρμοσμένη στήν αισθητικότητα πού διαμόρφωσε περισσότερο ή γραφή καί ή τυπογραφία, ή New American Bible (1970) τό άποδίδει ώς έξης:

In the beginning, when God created the heavens and the earth, the earth was a formless wasteland, and darkness covered the abyss, while a mighty wind swept over the waters. Then God said, «Let there be light», and there was light. God saw how good the light was. God then separated the light from the darkness.God called the light «day» and the darkness he called «night». Thus evening came, and morning followed — the first day*.

* Σ .τ .Έ .: Ή ελληνική μετάφραση τών Έβδομήκοντα διατηρεί τήν παρατακτική μορφή: «Έ ν άρχή έποίησεν ό Θεός, τόν ούρανόν καί τήν γήν. ή δε γή ήν αόρατος καί ακατασκεύαστος, καί σκότος επάνω τής αβύσσου, καί πνεύμα Θεού έπεφέρετο έπάνω τού


Δύο εισαγωγικά «and», τό καθένα ένσωματωμένο σέ μιά σύνθετη πρόταση. Ή έκδοχή τού Douay αποδίδει τό έβρα'ικό we ή wa (και) απλώς ώς «and». Ή Νέα 'Αμερικανική Βίβλος τό άποδίδει «and» (καί), «when» (όταν), «thus» (έτσι) ή «while» (ένώ) γιά νά δώσει τήν άφηγηματική ροή μέ τήν άναλυτική, αιτιολογημένη ύπόταξη πού χαρακτηρίζει τή γραφή (Chafe 1982) καί μοιάζει φυσικότερη στά κείμενα τού εικοστού αιώνα. Οί προφορικές δομές συχνά φροντίζουν τήν πραγματολογία (τήν εύκολία τού ομιλητή — ό Sherzer (1974) άναφέ- ρεται σέ μακροσκελείς προφορικές έπιτελέσεις στούς Cuna* πού είναι άκατάληπτες στούς ακροατές τους). "Οπως υπέδειξε ό Givon (1979), οί χειρογραφικές δομές φροντίζουν περισσότερο τή σύνταξη (τήν οργάνωση τού λόγου). Ό γραπτός λόγος αναπτύσσει πιό έπεξεργασμένη καί σταθερή γραμματική άπό τόν προφορικό, έπειδή σέ αύτόν τό νόημα έξαρ- τάται πολύ περισσότερο, άπό τή γλωσσική δομή, καθώς δέν διαθέτει τό συνηθισμένο, πλήρες ύπαρξιακό πλαίσιο πού περιβάλλει τήν ομιλία καί βοηθά στόν καθορισμό τού νοήματος της άνεξάρτητα κάπως άπό τή γραμματική.

0ά ήταν λάθος νά νομίσουμε ότι ή έκδοχή τού Douay, σή

ύδατος. Καί είπεν ό Θεός· γενηθήτω φώς· καί έγένετο φώς· καί ειδεν ό Θεός τό φως, δτι καλόν* καί διεχώρισεν ό Θεός άνά μέσον τού φωτός καί άνά μέσον τού σκότους, καί έκάλεσεν ό Θεός τό φως, ήμέραν καί τό σκότος έκάλεσε νύκτα, καί έγένετο εσπέρα καί έγένετο πρωΐ,ήμέρα μ ία».

Ή Νέα ’Αμερικανική Βίβλος άντίθετα άκολουθεΐ διαφορετική σύνταξη: «Στήν άρχή, όταν ό Θεός δημιούργησε τόν ούρανό καί τή γη, ή γη ήταν μία άμορφη έρημιά καί σκοτάδι σκέπαζε τήν άβυσσο, ένώ ένας ισχυρός άνεμος φυσούσε πάνω άπό τά νερά. Τότε ό Θεός ειπ ε: "’Ά ς γίνει φώς καί έγινε φώς. Ό Θεός είδε πόσο καλό ήταν τό φώς. Ό Θεός χώρισε τό φώς άπό τό σκοτάδι. Ό Θεός άποκάλεσε τό φώς ημέρα καί τό σκοτάδι άποκάλεσε ' νύχτα . ’Έτσι ήρθε τό σούρουπο κι άκολούθησε τό πρωί — ή πρώτη μέρα».

* Σ .τ .Έ .: Ινδιάνοι τού Παναμά.


μερα, είναι πιό «κοντά» στό πρωτότυπο απ’ ό,τι ή Νέα ’Αμερικανική. Μέ τό νά αποδίδει πάντα τό we ή wa μέ τήν ϊδια λέξη είναι πιστότερη, άλλά γιά τή σύγχρονη αισθητικότητα ε ίναι άπόμακρη, άρχαϊκή, άκόμη καί ιδιόρρυθμη. Οί άνθρωποι στούς προφορικούς πολιτισμούς ή στούς πολιτισμούς μέ σημαντικά προφορικά κατάλοιπα, συμπεριλαμβανομένου τού πολιτισμού πού παρήγαγε τή Βίβλο, δέν εισπράττουν τό ε ίδος αύτό τής έκφρασης ώς άρχαϊκό ή ιδιόρρυθμο. Τούς φαίνεται φυσικό καί κανονικό μέ τόν ϊδιο τρόπο πού έμεΐς βρίσκουμε φυσική ή κανονική τήν έκδοχή τής Νέας ’Αμερικανικής Βίβλον.

Καί άλλα παραδείγματα παρατακτικής σύνταξης μπορούμε νά βρούμε σέ όλο τόν κόσμο, στίς πολλές μαγνητοφωνημένες πρωταρχικά προφορικές άφηγήσεις πού διαθέτουμε (βλ. Foley 1980b,γιά έναν κατάλογο τέτοιων ήχογραφήσεων).

(ϋ) Σνσσωρεντικές μάλλον παρά άναλντικές

Τό χαρακτηριστικό αύτό είναι στενά συνδεδεμένο μέ τήν έξάρτηση τής άπομνημόνευσης άπό τίς λογοτυπικές έκφρά- σεις. Τά στοιχεία τής σκέψης καί τής έκφρασης πού βασίζονται στήν προφορικότητα τείνουν νά είναι περισσότερο σύνολα μονάδων μάλλον παρά άπλές μονάδες, όπως παράλληλοι όροι ή φράσεις ή προτάσεις, άντιθετικοί όροι, ή φράσεις ή προτάσεις, έπίθετα. Στόν τυπικό τους λόγο, οί άνθρωποι τού προφορικού πολιτισμού προτιμούν όχι τόν στρατιώτη άλλά τόν γενναίο στρατιώτη, τήν όμορφη πριγκίπισσα άπό τήν πρι- γκίπισσα, τόν άγέρωχο πλάτανο άπό τόν πλάτανο. Ή προφορική έκφραση κουβαλά ένα φορτίο έπιθέτων καί άλλων λο- γοτυπικών άποσκευών πού ή ύψηλή έγγραμματοσύνη τό άπορρίπτει ώς δυσκίνητο καί κουραστικά περιττό έξαιτίας τού σωρευτικού του βάρους (Ong 1977, σελ. 188-212).

Σέ πολλές άναπτυσσόμενες χαμηλής τεχνολογίας χώρες, τά στερεότυπα στίς πολιτικές καταγγελίες —έχ&ρος τον λαον.


καπιταλιστές πολεμοκάπηλοι — πού οί πολύ εγγράμματο!, τά βρίσκουν άνόητα, είναι λογοτυπικά κατάλοιπα άπό προφορικούς τρόπους σκέψης. Μιά άπό τίς πολλές ένδείξεις γιά τήν ύπαρξη ένός ύψηλού, άν καί σέ υποχώρηση, προφορικού καταλοίπου στόν πολιτισμό τής Σοβιετικής Ένωσης είναι (ή ήταν πρίν άπό μερικά χρόνια, όταν τό συνάντησα) ή έπιμονή στήν έκφραση «Ένδοξη Επανάσταση τής 26ης ’Οκτωβρίου». Ό έπιθετικός λογότυπος έδώ είναι μιά ύποχρεωτική παγίω- ση, όπως ήταν οί ομηρικοί έπιθετικοί λογότυποι «σοφός Νέ- στωρ» ή «πολύτροπος Όδυσσέας», ή όπως ήταν τό «ή Έ ν δοξη 4η ’Ιουλίου» στούς θύλακες τής προφορικότητας πού ύπήρχαν στίς Η.Π.Α. άκόμη καί στίς άρχές τού εικοστού α ιώνα. Ή Σοβιετική Ένωση άνακοίνωνε κάθε χρόνο μέχρι πρότινος [1982] τά έπίσημα έπίθετα διαφόρων loci classici τής σοβιετικής ιστορίας.

Ένας προφορικός πολιτισμός μπορεΐ βέβαια νά ρωτά σ’ ένα αίνιγμα γιατί τά πλατάνια είναι άγέρωχα, άλλά τό κάνει γιά νά σάς βεβαιώσει ότι είναι, νά κρατήσει τήν άκεραιότητα τού συνόλου κι όχι νά άμφισβητήσει ή νά έλέγξει τόν προσδιορισμό. (Γιά παραδείγματα κατευθείαν άπό τόν προφορικό πολιτισμό τών Luba στό Ζαΐρ, βλ. τόν Faik-Nzuji 1970.) Στούς προφορικούς πολιτισμούς, οί παραδοσιακές έκφράσεις δέν πρέπει νά άποσυντίθενται: πολλές γενιές δούλεψαν σκληρά γιά νά τίς συνθέσουν, καί δέν μπορούν νά άποθηκευτούν παρά μόνο στό μυαλό. Έ τσι οί στρατιώτες είναι γενναίοι, οί πριγκί- πισσες όμορφες καί τά πλατάνια άγέρωχα γιά πάντα. Αύτό δέν σημαίνει πώς δέν μπορεΐ νά ύπάρχουν άλλα έπίθετα γιά τούς στρατιώτες, τίς πριγκίπισσες ή τά πλατάνια, καί μάλιστα άντιθετικά έπίθετα, άλλά είναι καί αύτά καθορισμένα: ό καυχησιάρης στρατιώτης, ή δυστυχισμένη πριγκίπισσα, άνήκουν έπίσης στόν ϊδιο έξοπλισμό. "Ο,τι ισχύει γιά τά έπίθετα ισχύει καί γ ι’ άλλες λογοτυπικές έκφράσεις. Έφόσον ένας λογότυπος έχει άποκρυσταλλωθεΐ, είναι καλύτερο νά διατηρηθεί άκέραι- ος. Χωρίς ένα σύστημα γραφής, ή διάσπαση τής σκέψης —ή


ανάλυση, δηλαδή— είναι μιά ιδιαίτερα έπικίνδυνη διαδικασία. 'Όπως πολύ ώραΐα τό έθεσε ό Levi-Strauss σέ μιά φράση του, «ή άγρια [προφορική] σκέψη είναι ολιστική» (1966, σελ. 245).

(in) Πλβονάζονσες η «πληϋωρικβς »

Ή σκέψη απαιτεί κάποιο είδος συνέχειας* ή γραφή καθιερώνει στό κείμενο μιά «γραμμή» συνέχειας έξω άπό τόν νού. ’Άν κάποιος περισπασμός μπερδέψει ή έξαλείψει άπό τό μυαλό τό πλαίσιο τών συμφραζομένων μέσα άπό τό όποιο άναδύεται τό ύλικό πού τώρα διαβάζω, μπορώ νά τό άνα- κτήσω ξαναδιαβάζοντας τό κείμενο έπιλεκτικά. Ή έπανα- σύνδεση μπορεΐ νά είναι τελείως περιστασιακή καί ad hoc. To μυαλό συγκεντρώνει τήν ένέργειά του γιά νά προχωρήσει, έπειδή έκεΐνο μέ τό όποιο έπανασυνδέεται ύπάρχει σταθερά έξω άπό αύτό καί είναι πάντα διαθέσιμο τμηματικά στή γραμμένη σελίδα. Στόν προφορικό λόγο, ή κατάσταση είναι διαφορετική. Δέν υπάρχει τίποτα μέ τό όποιο νά έπανασυν- δεθώ έξω άπό τόν νού, γιατί ό,τι λέω έξαφανίζεται μόλις τό προφέρω. Τό μυαλό είναι άναγκασμένο νά προχωρεί πιό άργά, διατηρώντας τά περισσότερα άπό έκεΐνα μέ τά όποια άσχολήθηκε στό κέντρο τής προσοχής του. Ό πλεονασμός, ή έπανάληψη αύτού πού μόλις ειπώθηκε, κρατούν σίγουρα τόσο τόν ομιλητή όσο καί τόν άκροατή στόν σωστό δρόμο.

Άφοΰ ό πλεονασμός χαρακτηρίζει τήν προφορική σκέψη καί τήν ομιλία, είναι κατά βάθος πιό φυσικός στή σκέψη καί τήν ομιλία άπ’ ό,τι ή διεσπαρμένη γραμμικότητα. Ή γραμμική ή άναλυτική σκέψη καί ή ομιλία είναι τεχνητές δημιουργίες, πού μορφοποιούνται άπό τήν τεχνολογία τής γραφής. Γιά νά καταργηθεΐ σημαντικά ό πλεονασμός άπαιτεΐται μιά τεχνολογία, ή γραφή, πού καταργεί τόν χρόνο καί έπιφέρει ένα είδος κόπωσης στήν ψυχή έμποδίζοντας τήν έκφραση νά κινηθεί στούς πιό φυσικούς της τρόπους. Ή ψυχή κατορθώνει νά ξεπεράσει τήν κόπωση έν μέρει έπειδή ή χειρογραφία


είναι άπό φυσική άποψη μιά άργή διαδικασία — ή τυπική της ταχύτητα είναι τό ένα δέκατο έκείνης τής ομιλίας (Chafe 1982). Μέ τή γραφή, τό μυαλό έξαναγκάζεται σέ έναν πιό άργό ρυθμό, πού τού δίνει τή δυνατότητα νά έπεμβαίνει καί νά έπανοργανώνει τίς πιό φυσικές, πλεονάζουσες διαδικασίες του.

Ό πλεονασμός εύνοεΐται έπίσης άπό τίς φυσικές συνθήκες τής προφορικής έκφρασης μπροστά α ένα μεγάλο άκροατήριο , δπου είναι άκόμη πιό έντονος άπ’ ό ,τι στήν πρόσωπο μέ πρόσωπο συνομιλία. Καί μόνο έξαιτίας τών άκουστικών προβλημάτων, κανένας άπό τά μέρη ένός μεγάλου άκροατη- ρίου δέν κατανοεί όλες τίς λέξεις πού προφέρει ό ομιλητής. Είναι πρός όφελος τού ομιλητή νά έπαναλαμβάνει τό ϊδιο πράγμα, ή περίπου τό ϊδιο πράγμα, δύο καί τρεις φορές. Τό «όχι μόνο» πού έχασες, μπορεϊς νά τό συναγάγεις άπό τό «άλλά καί...». Μέχρις ότου, πρόσφατα, ή ήλεκτρική ένίσχυση μειώσει τά άκουστικά προβλήματα στό έλάχιστο, στήν έποχή τού William Jennings Bryan (1860-1925), γιά παράδειγμα, οί ρήτορες συνέχιζαν τόν παλιό πλεονασμό στίς δημόσιες ομιλίες τους καί ή δύναμη τής συνήθειας τούς έκαμνε νά τόν μεταφέρουν καί στά γραπτά τους. Σέ ορισμένα άκουστικά ύποκατάστατα τής προφορικής έπικοινωνίας, στήν άφρικανι- κή έπικοινωνία μέ τύμπανα γιά παράδειγμα, ό πλεονασμός άποκτά άπίθανες διαστάσεις. Άπαιτούνται κατά μέσο όρο οκτώ φορές περισσότερες λέξεις γιά νά πεις κάτι μέ τά τύμπανα άπό ό,τι στήν όμιλούμενη γλώσσα (Ong 1977, σελ. 101).

Ή άνάγκη τού ρήτορα νά συνεχίζει νά μιλά ένώ τό μυαλό του έτοιμάζει ό,τι θά πει στή συνέχεια, έπίσης ένθαρρύνει τόν πλεονασμό. Στόν προφορικό λόγο, άν καί ή παύση μπορεΐ νά είναι άποτελεσματική, ό δισταγμός είναι πάντα μειονέκτημα. Έ τσ ι είναι καλύτερα νά έπαναλάβεις κάτι, έντεχνα άν είναι δυνατόν, άπό τό νά σταματήσεις άπλώς, ένώ προσπαθείς νά συλλάβεις τήν έπόμενη ιδέα. Οί προφορικοί πολιτισμοί έν- θαρρύνουν τήν εύφράδεια, τήν ύπερβολή καί τήν ομιλητικό-


τητα. Οί ρήτορες συνήθιζαν νά τό άποκαλούν αύτό copia*. Συνέχισαν νά τό ένθαρρύνουν, μ’ ένα είδος άβλεψίας, κι όταν είχαν μετατρέψει τή ρητορική άπό τέχνη δημόσιας ομιλίας σέ τέχνη γραφής. Τά πρώιμα γραπτά κείμενα τών μεσαιωνικών χρόνων καί τής ’Αναγέννησης βρίθουν συχνά άπό «πλατειασμούς», πράγμα πού μέ τά σύγχρονα κριτήρια άποτελεΐ ενοχλητικό πλεονασμό. Ή φροντίδα γιά τήν copia παραμένει έντονη στόν δυτικό πολιτισμό όσο αύτός διατηρεί σημαντικά προφορικά κατάλοιπα — πράγμα πού συμβαίνει έως περίπου τήν έποχή τού ρομαντισμού ή καί πιό πρόσφατα. Ό Thomas Babington Macaulay (1800-1859) είναι ένας άπό τούς πομπώδεις πρώιμους Βικτωριανούς πού τά γεμάτα μέ πλεονασμούς γραπτά έργα τους άκόμη ήχούν όπως θά άκουγόταν ό παραφορτωμένος προφορικός λόγος· πολύ συχνά, έτσι ήχούν καί τά γραπτά τού Winston Churchill (1874-1965).

(w) Συντηρητικές ή παραδοσιακές

’Αφού σέ έναν πρωταρχικά προφορικό πολιτισμό ή διαμορφωμένη γνώση πού δέν έπαναλαμβάνεται δυνατά σύντομα έξαφανίζεται, οί προφορικές κοινωνίες πρέπει νά έπενδύουν πολλή ένέργεια στή συνεχή έπανάληψη όσων έγιναν μέ πολύ κόπο γνωστά στήν πάροδο τού χρόνου. Αύτή ή άνάγκη καθιερώνει μιά έντονα παραδοσιακή ή συντηρητική νοοτροπία πού, όχι άναίτια, έμποδίζει τόν διανοητικό πειραματισμό. Ή γνώση άποκτιέται δύσκολα, είναι πολύτιμη, καί ή κοινωνία έκτιμά πολύ τούς σοφούς άνδρες καί τίς σοφές γυναίκες πού γνωρίζουν καί μπορούν νά διηγηθούν ιστορίες τών περασμένων χρόνων. ’Αποθηκεύοντας τή γνώση έξω άπό τό μυαλό, ή γραφή, κι άκόμη περισσότερο ή τυπογραφία, ύποβαθμίζει τήν εικόνα τού σοφού γέροντα καί τής σοφής γερόντισσας

Σ .τ .Έ .: Εύπορία, πλούτος έκφράσεων.


πού έπαναλαμβάνουν τό παρελθόν, κι ευνοεί τούς νέους πού άνακαλύπτουν καινούργια πράγματα.

Βέβαια, καί ή γραφή είναι συντηρητική μέ τόν τρόπο της. Λίγο μετά τήν έμφάνισή της στήν άρχαία Σουμερία χρησιμέυσε στήν παγίωση τών νομικών κωδίκων (Oppenheim 1964, σελ. 232). Άλλά τό κείμενο, αναλαμβάνοντας συντηρητικές λε ιτουργίες, έλευθερώνει τό μυαλό άπό τά συντηρητικά του καθήκοντα, άπό τό άπομνημονευτικό του έργο δηλαδή, κι έτσι τοϋ έπ ιτρέπει νά στραφεί σέ νέους στοχασμούς (Havelock 1963, σελ. 254-305). Πράγματι, ή ύπολειμματική προφορικότητα ένός δεδομένου χειρογραφικού πολιτισμού μπορεΐ νά ύπολογισθεΐ ώς έναν βαθμό άπό τό άπομνημονευτικό βάρος πού άφήνει στό μυαλό, δηλαδή άπό τό ποσοστό άπομνημό- νευσης πού άπαιτούν οί έκπαιδευτικές διαδικασίες τού πολιτισμού (Goody 1968a, σελ. 13-4).

Βέβαια οί προφορικοί πολιτισμοί δέν στερούνται τής δικής τους πρωτοτυπίας. Ή πρωτοτυπία τής άφήγησης συνί- σταται όχι στήν έπινόηση νέων ιστοριών, άλλά στήν έπίτευξη μιας ιδιαίτερης άλληλόδρασης μέ τό δεδομένο κοινό στή δεδομένη στιγμή — σέ κάθε άφήγηση ή ιστορία πρέπει νά είσα- χθεΐ κατά τρόπο μοναδικό σέ μιά κατάσταση μοναδική, γιατί στούς προφορικούς πολιτισμούς τό κοινό πρέπει νά όδηγηθεΐ στό νά άντιδράσει, συχνά μέ τρόπο έντονο. Άλλά οί άφηγη- τές εισάγουν έπίσης καί νέα στοιχεία σέ παλιές ιστορίες (Goody 1977, σελ. 29-30). Στήν προφορική παράδοση ύπάρχουν τόσες έλάσσονες παραλλαγές ένός μύθου όσες είναι καί οί έπαναλήψεις του, καί ό άριθμός τών έπαναλήψεων μπορεΐ νά αύξάνεται έπ’ άπειρον. Τά ποιήματα πού ύμνούν άρχηγούς άπαιτούν έπιχειρηματικό πνεύμα, καθώς οί παλιοί λογότυποι καί τά παλιά θέματα πρέπει νά έρθουν σέ άλληλόδραση μέ νέες καί συχνά περίπλοκες πολιτικές καταστάσεις. Άλλά οί λογότυποι καί τά θέματα μάλλον άνακατατάσσονται παρά άντικαθιστώνται μέ νέα ύλικά.

Οί θρησκευτικές πρακτικές, όπως καί οί κοσμολογίες καί


οί βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις, άλλάζουν έπίσης στίς προφορικές κοινωνίες. Απογοητευμένοι άπό τά πρακτικά αποτελέσματα μιάς λατρείας σέ κάποιο ιερό όπου οί θεραπείες είναι σπάνιες, οί δραστήριοι άρχηγοί —οί «διανοούμενοι» τής προφορικής κοινωνίας κατά τόν Goody (1977, σελ. 30)— έφευρίσκουν νέα ιερά καί μαζί τους νέα έννοιολογικά σύμ- παντα. Κι όμως αυτοί οί νέοι κόσμοι καί οί άλλες άλλαγές πού δείχνουν κάποια πρωτοτυπία έμφανίζονται σέ μιά ούσιαστικά λογοτυπική καί θεματική νοητική οικονομία. Σπάνια, άν όχι ποτέ, διακηρύσσουν τήν πρωτοτυπία τους* άντίθε- τα παρουσιάζονται νά ταιριάζουν στίς παραδόσεις τών προγόνων.

(ν) Κοντά στόν κόσμο τής άνϋρώπινης ζωής

Καθώς άπουσιάζουν οί έπεξεργασμένες άναλυτικές κατηγορίες πού έξαρτώνται άπό τή γραφή καί οργανώνουν τή γνώση πού είναι άποστασιοποιημένη άπό τή βιωμένη έμπειρία, οί προφορικοί πολιτισμοί πρέπει νά διαμορφώνουν καί νά έκ- φράζουν όλη τή γνώση μέ λιγότερο ή περισσότερο στενή άν αφορά στόν κόσμο τής άνθρώπινης ζωής, έξομοιώνοντας τόν ξένο, άντικειμενικό κόσμο μέ τήν πιό άμεση, οικεία άλληλό- δραση τών άνθρώπων. Ένας χειρογραφικός, κι άκόμη περισσότερο ένας τυπογραφικός πολιτισμός μπορεΐ νά άπομακρύ- νει καί κατά κάποιον τρόπο νά καταστήσει άφύσικο άκόμη καί τό άνθρώπινο, λημματογραφώντας πράγματα όπως τά ονόματα τών άρχηγών καί τών πολιτικών κομμάτων σέ έναν άφηρημένο, ούδέτερο κατάλογο άπό τόν όποΐο άπουσιάζει τελείως κάθε πλαίσιο άνθρώπινης δράσης. Ένας προφορικός πολιτισμός δέν διαθέτει ένα τόσο ούδέτερο μέσο όσο ό κατάλογος. Στό δεύτερο μισό τής Β ραψωδίας, ή Ίλιάδα —σέ πάνω άπό τετρακόσιους στίχους— παρουσιάζει τόν περίφημο κατάλογο τών πλοίων πού περιλαμβάνει τά ονόματα τών Ελλήνων ήγετών καί τίς περιοχές πού κυβερνούσαν, άλλα σέ


ένα ολικό πλαίσιο άνθρώπινης δράσης: τά ονόματα τών άνθρώπων καί τών τόπων έμφανίζονται νά μετέχουν σέ πράξεις (Havelock 1963, σελ. 176-80). Ό κανονικός καί τό πιθανότερο ό μόνος τόπος στήν ομηρική Ελλάδα όπου θά μπορούσε νά βρει κανείς αύτό τό είδος τής πολιτικής πληροφορίας είναι μιά άφήγηση ή μιά γενεαλογία, πού δέν είναι ουδέτερος κατάλογος άλλά περιγραφή προσωπικών σχέσεων (βλ. Goody καί Watt 1968 , σελ. 32). Οί προφορικοί πολιτισμοί γνωρίζουν έλάχιστες στατιστικές ή γεγονότα πού δέν συνδέονται μέ τήν άνθρώπινη ή τήν οίονεί άνθρώπινη δραστηριότητα.

Κατά τόν ϊδιο τρόπο ένας προφορικός πολιτισμός δέν έχει τίποτα πού νά άντιστοιχεΐ στά τεχνικά έγχειρίδια (τέτοια έγχειρίδια είναι μάλιστα σπανιότατα, υποτυπώδη πάντα στούς χειρογραφικούς πολιτισμούς, κι έμφανίζονται ουσιαστικά μόνον όταν ή τυπογραφία έχει σημαντικά έσωτερικευ- θεϊ — Ong 1967b, σελ. 28-9, 234, 258). Οί τέχνες μαθαίνονται μέ τή μαθητεία (όπως άκόμη συμβαίνει ώς έπί τό πλείστον καί στούς πολιτισμούς ύψηλής τεχνολογίας), πού σημαίνει μέ τήν παρατήρηση καί τήν πρακτική, καί μέ έλάχιστη μόνο λεκτική έξήγηση. Τή μέγιστη λεκτική άρθρωση θεμάτων, όπως οί πρακτικές τής ναυσιπλοΐας, πού ήταν καίριες γιά τόν ομηρικό πολιτισμό, τή συναντά κανείς όχι σέ κάποια άφηρημένη περιγραφή ύπό μορφήν εγχειριδίου , άλλά σέ μέρη όπως τό άκόλουθο άπόσπασμα άπό τήν Ίλιάδα, Α: 141-44, όπου ή άφηρημένη περιγραφή έμπεριέχεται σέ μιάν άφήγηση πού παρουσιάζει συγκεκριμένες εντολές γιά δράση, ή σέ περιγραφές συγκεκριμένων πράξεων:

... τώραμαύρο στήν άγια, έλάτε, θάλασσα νά ρίξουμε καράβι, καί κουπολάτες νά μαζώξουμε ξεδιαλεχτούς, κι άκόμα μέσα τρανή θυσία νά βάλουμε* κι άς άνέβει κι άτή της ή Χρυσοπούλα ή ροδομάγουλη, κι άπό τούς ρηγάδες ένας

[μετ. Καζαντζάκη - Κακριδή]


(Τό παράθεμα άπό τόν Havelock 1963, σελ. 81· βλ. έπίσης σελ. 174-5.) Ό πρωταρχικά προφορικός πολιτισμός έλάχιστα ένδιαφέρεται νά συντηρήσει τή γνώση τών έπιδεξιοτήτων ώς ένα άφηρημένο, αύτοσυντηρούμενο σώμα.

(νι) ? Αγωνιστικού τόνον

Πολλές, άν όχι όλες οί προφορικές κοινωνίες ή οί κοινωνίες μέ προφορικά κατάλοιπα φαίνονται στούς έγγράμματους έξωφρενικά άγωνιστικές στίς λεκτικές έπιτελέσεις τους, άλλά καί στόν τρόπο τής ζωής τους. Ή γραφή καλλιεργεί τήν άφ- αίρεση πού άπαγκιστρώνει τή γνώση άπό τήν άρένα όπου οί άνθρωποι συγκρούονται μεταξύ τους. Διαχωρίζει τόν γνοοστη άπό τή γνώση του. Διατηρώντας τή γνώση ένσωματωμένη στόν κόσμο τής άνθρώπινης ζωής, ή προφορικότητα τοποθετεί τή γνώση σ’ ένα άγωνιστικό πλαίσιο. Οί παροιμίες καί τά αινίγματα δέν χρησιμοποιούνται μόνο γιά τήν άποθήκευση τής γνώσης άλλά καί γιά νά εμπλέκουν καί άλλους σέ λεκτικές καί πνευματικές διαμάχες: όταν κάποιος έκφέρει μιά παροιμία ή ένα αίνιγμα, προκαλεΐ τούς άκροατές νά τό συμπληρώσουν μέ κάποιο πιό πρόσφορο ή νά άντιλογήσουν (Abrahams 1968, 1972). Τό νά καυχιέται κανείς γιά τά άνδραγαθή- ματά του ή καί γιά τή λεκτική καταρράκωση τού άντιπάλου του, είναι κάτι πού συμβαίνει συχνά στίς συναντήσεις μεταξύ τών χαρακτήρων μιάς άφήγησης: στήν Ίλιάδα, τό Beowulf, στά μεσαιωνικά, εύρωπαϊκά ρομάντζα, στό ’Έπος του Mwindo καί σέ άναρίθμητες άλλες άφρικανικές ιστορίες (Okpewho 1979· Obieshina 1975), στή Βίβλο, άνάμεσα στόν Δαβίδ καί τόν Γολιάθ, γιά παράδειγμα (Σαμουήλ 17:43-7). Τυπική στίς προφορικές κοινωνίες όλου τού κόσμου, ή άμοιβαία έξύβριση έχει άποκτήσει στή γλωσσολογία ένα ιδιαίτερο όνομα: flyting ή fliting. Όρισμένοι νεαροί μαύροι στίς Η.Π.Α., τήν Καραϊβι- κή καί άλλού, πού μεγαλώνουν σέ κοινωνίες όπου κυριαρχεί


άκόμη ή προφορικότητα, έμπλέκονται σέ λογομαχίες γνωστές ώς «dozens», «joning», «sounding», άλλά καί μέ άλλα ονόματα, στίς όποιες ό ένας άντίπαλος προσπαθεί νά ξεπεράσει τόν άλλο στήν κατασπίλωση τής μητέρας του. Οί λογομαχίες αύτές δέν είναι πραγματικοί καβγάδες, άλλά μιά μορφή τέχνης, όπως μορφές τέχνης είναι καί άλλα τυποποιημένα λεκτικά λακτίσματα σέ άλλους πολιτισμούς.

Ό άγωνιστικός προσανατολισμός τών προφορικών κοινωνιών φαίνεται όχι μόνο στόν τρόπο μέ τόν όποιο χρησιμοποιούν τή γνώση άλλά καί στόν έκθειασμό τής σωματικής συμπεριφοράς. Ή ένθουσιώδης περιγραφή τής σωματικής βίας σημαδεύει συχνά τήν προφορική άφήγηση. Γιά παράδειγμα, οι ραψωδίες Θ καί I τής Ίλιάδας θά συναγωνίζονταν στήν άπροκάλυπτη βία τουλάχιστον τίς πιό έντυπωσιακές τηλεοπτικές καί κινηματογραφικές ταινίες σήμερα καί θά τίς ξεπερνούσαν κατά πολύ σέ έντονα αιματηρές λεπτομέρειες, πού μπορούν νά εΐναι λιγότερο άποκρουστικές όταν περι- γράφονται μέ λέξεις άπ’ ό,τι όταν παρουσιάζονται μέ εικόνες. Ή άπεικόνιση τής ύπερβολικής φυσικής βίας, πού είναι κεντρικό χαρακτηριστικό σέ πολλά έπη καί άλλα προφορικά εϊδη λόγου καί έπιβιώνει σέ πολλά πρώιμα λογοτεχνικά κείμενα, βαθμιαία έξαφανίζεται ή γίνεται περιφερειακή σέ ύστερότερες λογοτεχνικές άφηγήσεις. Διασώζεται στίς μεσαιωνικές μπαλάντες, άλλά γελοιοποιείται ήδη άπό τόν Thomas Nashe στό The Unfortunate Traveler (1594). Όδεύοντας πρός τό σοβαρό μυθιστόρημα, ή λογοτεχνική άφήγηση παρασύρει τ ελικά τήν εστία τής δράσης όλο καί περισσότερο σέ έσωτερι- κές κρίσεις, καί μακριά άπό τίς καθαρά έξωτερικές κρίσεις.

Οί συνηθισμένες καί συνεχείς φυσικές δυσκολίες τής ζωής σέ πολλές πρώιμες κοινωνίες δικαιολογούν έν μέρει τίς πολλές στιγμές βίας στίς πρώιμες προφορικές μορφές τέχνης. Ή άγνοια τών φυσικών αίτιων τών νόσων καί τών καταστροφών μπορεΐ έπίσης νά ύποθάλψει προσωπικές έντάσεις. Έφόσον κάτι προξενεί τήν άσθένεια ή τήν καταστροφή, ή προσωπική


έχθρότητα ένός άλλου άνθρώπου —ένός μάγου, μιας μάγισσας— μπορεΐ νά ύποκαταστήσει τά φυσικά αϊτια καί έτσι νά αύξηθούν οί προσωπικές έχθρότητες. Άλλά ή βία στίς προφορικές μορφές τέχνης συνδέεται έπίσης μέ τή δομή τής ίδιας τής προφορικότητας. "Οταν δλη ή λεκτική έπικοινωνία πρέπει νά γίνεται προφορικά, έμβαπτισμένη στό δυναμικό δούναι καί λαβεΐν τοϋ ήχου, οί διαπροσωπικές σχέσεις παραμένουν ισχυρές — τόσο οί συμπάθειες, όσο, άκόμη περισσότερο, καί οί άνταγωνισμοί.

Ή άλλη πλευρά τής άγωνιστικής έξύβρισης ή προπηλάκι- σης στούς προφορικούς ή ύπολειμματικά προφορικούς πολιτισμούς είναι ή υπερβολική έκφραση έπαίνων, πού παντού συνδυάζεται μέ τήν προφορικότητα. Είναι πολύ διαδεδομένη στά πολυμελετημένα σημερινά άφρικανικά προφορικά έπαι- νετικά ποιήματα (Finnegan 1970· Opland 1975), όπως καί σέ όλη τήν ύπολειμματικά προφορική δυτική ρητορική παράδοση, πού έκτείνεται άπό τήν κλασική άρχαιότητα μέχρι τόν δέκατο όγδοο αιώνα. «Ήρθα νά θάψω τόν Καίσαρα, όχι νά τόν παινέσω», φωνάζει ό Μάρκος Αντώνιος στόν έπικήδειό του στόν σαιξπηρικό Ιούλιο Καίσαρα (ν. ii. 79) κι έπειτα προχωρεί στόν έγκωμιασμό τοϋ Καίσαρα μέ ρητορικά σχήματα έγκω- μιασμοϋ πού έμφυτεύθηκαν στό κεφάλι όλων τών μαθητών τής Αναγέννησης καί τά όποια ό Έρασμος χρησιμοποίησε τόσο εύφυώς στό Μωρίας Έγκώμιον. Οί άνθρωποι ένός πολιτισμού μέ υψηλό βαθμό έγγραμματοσύνης θεωρούν τόν ύπερβολικό έπαινο τής παλιάς ύπολειμματικά προφορικής ρητορικής παράδοσης άνειλικρινή, πομπώδη καί γελοιωδώς έ- ξεζητημένο. Άλλά ό έπαινος συνοδεύει τόν έντονα πολωμένο, άγωνιστικό, προφορικό κόσμο τού καλού καί τοϋ κακού, τής άρετής καί τής κακίας, τών κακών καί τών ήρώων.

Ή άγωνιστική δυναμική τής προφορικής διαδικασίας τής σκέψης καί τής έκφρασης κατείχε κεντρική θέση στήν άνάπτυξη τού δυτικού πολιτισμού, στόν όποιο θεσμοθετήθηκαν άπό τή ρητορική «τέχνη» καί τή συναφή μέ αύτήν διαλεκτική τού


Σωκράτη καί του Πλάτωνα. Ή τελευταία μάλιστα προσέφερε στήν άγωνιστική προφορική έκφραση τήν έπιστημονική της βάση, ή οποία συγκροτήθηκε μέ τή βοήθεια τής γραφής. Περισσότερα γι αύτά άργότερα.

(νϋ) Μβϋβκτικές καί συμμετοχικές μάλλον παρά άποστασιοποιημένες

Γιά έναν προφορικό πολιτισμό ή μάθηση ή ή γνώση σημαίνει τήν έπίτευξη στενής, μεθεκτικής, έπίκοινης ταύτισης μέ τό γνωστό (Havelock 1963, σελ. 145-6), σημαίνει «ταίριασμα». Ή γραφή διαχωρίζει τόν γνώστη άπό αύτό πού γνωρίζει, κι έτσι δημιουργεί τίς συνθήκες γιά τήν «άντικειμενικότητα», μέ τήν έννοια τής προσωπικής άποδέσμευσης καί άποστασιο- ποίησης. Ή «άντικειμενικότητα» πού χαρακτηρίζει τόν 'Όμηρο καί άλλους ραψωδούς είναι αύτή πού έπιβάλλει ή λογοτυ- πική έκφραση: ή άντίδραση τού άτόμου δέν έκφράζεται άπλώς ώς άτομική ή «υποκειμενική», άλλά μάλλον ώς ριζωμένη στήν άντίδραση τής κοινότητας, στήν κοινοτική «ψυχή». Ύπό τήν έπίδραση τής γραφής, άν καί καταφερόταν έναντίον της, ό Πλάτων έξόρισε τούς ποιητές άπό τήν Πολιτεία του, έπειδή μελετώντας τους κανείς μάθαινε νά άντιδρά μέ τήν «ψυχή», νά ταυτίζεται μέ τόν Άχιλλέα ή τόν Όδυσσέα (Havelock 1963, σελ. 197-233). Μελετώντας ένα άλλο προφορικό πλαίσιο, 2.000 χρόνια άργότερα, οί έκδοτες τού ~Επους τοϋ Mwindo (1971, σελ. 37) έπισημαίνουν μιά παρόμοια ισχυρή ταύτιση τού Candi Rureke, τού άφηγητή τού έπους, καί μέσω αύτού τών άκροατών του, μέ τόν ήρωα Mwindo, μιά ταύτιση πού πραγματικά έπηρεάζει τή γραμματική σύνταξη τής άφήγησης, καθώς ενίοτε ό άφηγητής περιγράφοντας τίς πράξεις τού ήρωα γλιστρά στό πρώτο πρόσωπο. Ό άφηγητής, τό άκροατήριο καί ό χαρακτήρας είναι τόσο δεμένοι μεταξύ τους, ώστε ό Rureke βάζει τόν έπικό ήρωα Mwindo νά άπευ- θύνεται ό ’ίδιος στούς καταγραφεϊς τής προφορικής έπιτέλε-


σης: «Γραφέα, προχώρα» ή «Ώ γραφέα, βλέπεις πώς φεύγω κιόλας». Στήν αντίληψη τού αφηγητή καί τού ακροατηρίου του ό ήρωας τής άπαγγελίας αφομοιώνει στό προφορικό σύμπαν άκόμη καί τούς γραφείς πού τήν «άπο-προφορικο- ποιούν» σέ κείμενο.

(viii) 'Ομοιοστατικές

Σέ άντίθεση μέ τίς έγγράμματες κοινωνίες, οί προφορικές κοινωνίες μπορούν νά χαρακτηριστούν ώς όμοιοστατικές (Goody καί Watt 1968, σελ. 31-4). Δηλαδή οί προφορικές κοινωνίες ζούνε ώς έπί τό πλεΐστον σ’ ένα παρόν πού συντηρείται σέ ισορροπία ή όμοιοστασία, άπορρίπτοντας σάν τό φι- δόδερμα τίς μνήμες πού δέν σχετίζονται πιά μέ αύτό.

Οί δυνάμεις πού διέπουν τήν όμοιοστασία μπορούν νά γ ίνουν άντιληπτές μελετώντας τήν κατάσταση τών λέξεων σέ ένα πρωταρχικά προφορικό πλαίσιο. Οί τυπογραφικοί πολιτισμοί έπινόησαν λεξικά στά όποια οί διαφορετικές σημασίες μιας λέξης, όπως άπαντάται σέ χρονολογήσιμα κείμενα, μπορούν νά καταγραφούν σέ τυπικούς ορισμούς. Γίνεται έτσι γνωστό ότι οί λέξεις έχουν στρώματα σημασιών, πολλές άπό τίς όποιες είναι τελείως άσχετες πρός τίς σημερινές σημασίες. Τά λεξικά διαφημίζουν τίς σημασιολογικές διαφορές καί άνακολουθίες.

Οί προφορικοί πολιτισμοί δέν έχουν λεξικά καί έχουν λίγες σημασιολογικές διαφορές. Ή σημασία τής κάθε λέξης έλέγχεται άπό αύτό πού οί Goody καί Watt (1968, σελ. 29) άποκαλούν «άμεση σημασιολογική έπικύρωση», δηλαδή άπό τίς πραγματικές περιστάσεις τής ζωής στίς όποιες ή λέξη χρησιμοποιείται έδώ καί τώρα. Ό προφορικός νους δέν ένδιαφέ- ρεται γιά ορισμούς (Luria 1976, σελ. 48-99). Οί λέξεις αποκτούν τή σημασία τους μόνον άπό τό πάντα επιτακτικό άμεσο περιβάλλον τους, πού δέν συνίσταται, όπως σ’ ένα λεξικό, άπό άλλες λέξεις, άλλά περιλαμβάνει έπίσης νεύματα, άλλοι-


ώσεις του τόνου τής φωνής, έκφράσεις τού προσώπου καί ολόκληρο τό άνθρώπινο υπαρξιακό πλαίσιο στό όποιο συντε- λεϊται ή έκφορά τής πραγματικής προφορικής λέξης. Οί σημασίες τών λέξεα>ν προέρχονται συνεχώς άπό τό παρόν, άν καί βέβαια παρελθούσες σημασίες διαμόρφωσαν τήν τωρινή μέ πολλούς καί διάφορους τρόπους πού δέν άναγνωρίζονται πλέον.

Είναι άλήθεια ότι προφορικές μορφές τέχνης, όπως τό έ πος, διατηρούν κάποιες λέξεις σέ άρχαϊκή μορφή καί νόημα. Άλλά διατηρούν τέτοιου είδους λέξεις μέ τήν τρέχουσα χρήση— όχι τήν τρέχουσα χρήση τής καθημερινής ομιλίας τού χωριού, άλλά τήν τρέχουσα χρήση τών συνηθισμένων έπικών ποιητών πού διατηρούν τίς άρχαϊκές μορφές στό ειδικό τους λεξιλόγιο. Οί άπαγγελίες αύτές είναι μέρος τής συνηθισμένης κοινωνικής ζωής κι έτσι οί άρχαϊκές μορφές είναι τρέχουσες, άν καί περιορίζονται στήν ποιητική δραστηριότητα. Ή άνά- μνηση έπομένως τής παλιάς σημασίας τών παλαιών όρων έχει κάποια διάρκεια, πού δέν είναι όμως άπεριόριστη.

"Οταν παρέρχονται οί γενιές καί τό άντικείμενο, ή ό θεσμός στόν όποιο άναφέρεται ή άρχαϊκή λέξη δέν είναι πλέον μέρος τής παρούσας βιωμένης έμπειρίας, ή σημασία της συνήθως άλλάζει ή άπλώς χάνεται, έστω κι άν ή λέξη διατηρείται. Τά άφρικανικά όμιλούντα τύμπανα, πού χρησιμοποιούνται άπό τούς Lokele στό άνατολικό Ζαΐρ, μιλούν μέ περίπλοκους λογότυπους πού διατηρούν ορισμένες άρχαϊκές λέξεις τίς όποιες οί τυμπανιστές μπορούν νά προφέρουν ήχητι- κά χωρίς νά γνωρίζουν πιά τή σημασία τους (Carrington 1974, σελ. 41-2* Ong 1977, σελ. 94-5). Αύτό στό όποιο άναφέρον- ταν οί λέξεις αυτές άπομακρύνθηκε άπό τήν καθημερινή έμπειρία τών Lokele καί ό όρος άπέμεινε κενός. 'Ομοιοκατάληκτα στιχουργήματα καί παιχνίδια πού μεταφέρονται προφορικά άπό τή μιά γενιά μικρών παιδιών στήν άλλη, άκόμη καί σέ έναν πολιτισμό μέ ύψηλή τεχνολογία, διαθέτουν παρόμοιες λέξεις πού έχασαν τήν άρχική άναφορική τους σημασία


καί είναι στήν πραγματικότητα συλλαβές δίχως νόημα. Πολλές περιπτώσεις ανάλογης έπιβίωσης κενών όρων μπορούμε νά βρούμε στούς Opie καί Opie (1952), οί όποιοι ώς έγγράμ- ματοι κατορθώνουν βέβαια νά άνακτήσουν καί νά άναφέρουν τίς αρχικές σημασίες τους, πού έχουν χαθεί γιά τούς τωρινούς προφορικούς χρήστες.

Οί Goody καί Watt (1968, σελ. 31-3) αντλούν άπό τούς Laura Bohannan, Emrys Peters, καί Godfrey καί Monika Wilson έν- τυπωσιακά παραδείγματα όμοιοστασίας τών προφορικών πολιτισμών κατά τή μεταβίβαση τών γενεαλογιών. Στούς Tiv τής Νιγηρίας, οί γενεαλογίες πού χρησιμοποιήθηκαν προφορικά γιά νά λύσουν τίς δικαστικές διαφορές πρόσφατα βρέθηκαν νά αποκλίνουν σημαντικά άπό τίς γενεαλογίες πού προσεκτικά κατέγραψαν οί Βρετανοί σαράντα χρόνια νωρίτερα (έξαιτίας τής σημασίας τους καί τότε άκόμη στίς δικαστικές διαμάχες). Οί μεταγενέστεροι Tiv έπέμεναν ότι χρησιμοποιούσαν τ ίς ϊδ ιες γενεαλογίες όπως σαράντα χρόνια πρίν καί πώς οί προηγούμενες γραπτές μαρτυρίες ήταν λανθασμένες. Αύτό πού συνέβη ήταν ότι οί μετέπειτα γενεαλογίες προσαρμόστηκαν στίς αλλαγές πού έπήλθαν στίς κοινωνικές σχέσεις άνάμεσα στούς Tiv: ήταν όμοιες ώς πρός τό ότι λειτουργούσαν μέ τόν ϊδ ιο τρόπο προκειμένου νά βάλουν τάξη στόν πραγματικό κόσμο. Ή άκεραιότητα τού παρελθόντος υποτασσόταν στήν άκεραιότητα τοϋ παρόντος.

Οί Goody καί Watt (1968, σελ. 33) άναφέρουν μιάν άκόμη πιό έντυπωσιακά λεπτομερή περίπτωση «δομικής άμνησίας» άνάμεσα στούς Gonja τής Γκάνα. Οί γραπτές μαρτυρίες τών Βρετανών στήν άρχή τού εικοστού αιώνα δείχνουν ότι ή προφορική παράδοση τών Gonja έμφάνιζε τόν Ndewura Japka, τόν ιδρυτή τοϋ κράτους τών Gonja, μέ έπτά γιούς, ό καθένας άπό τούς όποιους ήταν άρχηγός μιας άπό τίς έπτά έπαρχίες τού κράτους. Εξήντα χρόνια άργότερα, όταν οί μύθοι τού κράτους ξανακαταγράφηκαν, δύο άπό τίς έπτά έπαρχίες είχαν έξαφανιστεΐ, ή μιά έπειδή ένσωματώθηκε σέ μιάν άλλη έπαρ-


χία καί ή άλλη έξαιτίας μιάς μετατόπισης τών συνόρων. Σέ αυτούς τούς ύστερότερους μύθους, ό Ndewurajapka ειχε πέντε γιούς καί οί δύο έξαφανισμένες έπαρχίες δέν άναφέρονταν καθόλου. Οί Gonja βρίσκονταν άκόμη σέ έπαφή μέ τό παρελθόν τους, έπιμένοντας στήν έπαφή αύτή στούς μύθους τους, άλλά τό τμήμα τού παρελθόντος πού δέν ειχε άμεσα διακριτή σχέση μέ τό παρόν ειχε έγκαταλειφθεΐ. Τό παρόν έπέβαλε τή δική του οικονομία στίς άναμνήσεις άπό τό παρελθόν. Ό Packard (1980, σελ. 157) παρατηρεί ότι οί C. Levi-Stauss, Τ.Ο. Beidemelman, Edmund Leach καί άλλοι υποστηρίζουν δτι οι προφορικές παραδόσεις άντανακλούν τίς παρούσες πολιτισμικές άξίες μιάς κοινωνίας παρά ένα άργόσχολο ένδιαφέρον γιά τό παρελθόν. Βρίσκει πώς αύτό είναι άλήθεια γιά τούς Bashu, καί ό Harms (1980, σελ. 178) βρίσκει πώς αύτό άλη- θεύει έπίσης καί γιά τούς Bobanji.

’Αξίζει νά σημειώσουμε τό τί συνεπάγονται αύτά γιά τίς προφορικές γενεαλογίες. Ένας Δυτικοαφρικανός griot* ή κάποιος άλλος προφορικός γενεαλόγος απαγγέλλει έκείνες τίς γενεαλογίες πού οί άκροατές είναι διατεθειμένοι νά άκού- σουν. Οί γενεαλογίες πού γνωρίζει καί δέν ζητούνται πλέον, φεύγουν άπό τό ρεπερτόριό του καί τελικά έξαφανίζονται. Ε3έβαια, οί γενεαλογίες τών νικητών πολιτικών έχουν περισσότερες πιθανότητες νά έπιζήσουν άπό έκείνες τών νικημένων. Ό Henige (1980, σελ. 255), άναφερόμενος στούς καταλόγους τών βασιλέων τών Ganda καί Myoro, παρατηρεί ότι «ό προφορικός τρόπος [...] έπιτρέπει στά άταίριαστα τμήματα τού παρελθόντος νά έξαφανιστούν» έξαιτίας «τών αναγκών τού συνεχιζόμενου παρόντος». Επ ιπλέον οί δεξιοτέχνες

* Σ .τ .Έ .: Griot: Έξειδικευμένο σώμα προφορικών τραγουδοποιών, χρονικογράφων καί αφηγητών στήν ύπηρεσία τών διαφόρων άξιωματούχων τής Δυτικής Αφρικής. Αποτελούν περιθωριακή ομάδα ή οποία προκαλεΐ τόσο φόβο όσο καί περιφρόνηση, καθώς έχουν τό ελεύθερο νά έκφράσουν εύθαρσώς τή γνώμη τους, κάτι σάν τούς γελωτοποιούς.


προφορικοί αφηγητές σκόπιμα ποικίλλουν τίς παραδοσιακές αφηγήσεις, γιατί μέρος τής δεξιοτεχνίας τους είναι ή ικανότητά τους νά προσαρμόζονται σέ νέο κοινό καί σέ νέες καταστάσεις ή άπλώς νά είναι φιλάρεσκοι. Ό Δυτικοαφρικανός griot πού έργάζεται γιά μιά πριγκιπική οικογένεια (Okpewho 1979, σελ. 25-6, 247, σημ. 33* σελ. 248, σημ. 36) θά προσαρμόσει τήν άπαγγελία του γιά νά κολακεύσει τούς έργοδότες του. Οί προφορικοί πολιτισμοί ενθαρρύνουν τόν πανηγυρισμό, πού τούς μοντέρνους καιρούς τείνει κανονικά νά έξαφα- νιστεΐ, καθώς οι άλλοτε προφορικές κοινωνίες γίνονται όλο καί περισσότερο έγγράμματες.

(ίχ) Πβριστασιολογικβς μάλλον παρά άφηρημένες

Κάθε έννοιολογική σκέψη είναι σέ κάποιο βαθμό άφηρημένη. Ένας «συγκεκριμένος» όρος όπως τό «δέντρο» δέν άναφέ- ρεται άπλώς σέ ένα μοναδικό «συγκεκριμένο» δέντρο, άλλά είναι μιά άφαίρεση πού άνασύρεται καί άπομακρύνεται άπό τήν άτομική αισθητή πραγματικότητα. Άναφέρεται σέ μιά έννοια πού δέν είναι αύτό ή τό άλλο δέντρο, άλλά μπορεΐ νά χρησιμοποιηθεί γιά κάθε δέντρο. Τό κάθε μεμονωμένο άντι- κείμενο πού άποκαλούμε δέντρο είναι πραγματικά «συγκεκριμένο», είναι άπλώς αύτό πού είναι, καθόλου «άφηρημέ- νο», άλλά ό όρος πού χρησιμοποιούμε γ ι’ αύτό εΐναι άφηρη- μένος. Παρ’ όλα αύτά, άν καί κάθε έννοιολογική σκέψη είναι σέ κάποιο βαθμό άφηρημένη, κάποιες έννοιολογικές χρήσεις είναι πιό άφηρημένες άπό κάποιες άλλες.

Οί προφορικοί πολιτισμοί τείνουν νά χρησιμοποιούν έννοιες σέ περιστασιολογικά λειτουργικά πλαίσια άναφοράς πού είναι έλάχιστα άφηρημένα, μέ τήν έννοια ότι παραμένουν κοντά στόν κόσμο τής καθημερινής άνθρώπινης ζωής. Υπάρχει αρκετά σημαντική σχετική βιβλιογραφία. Ό Havelock (1978a) έδειξε ότι οί προσωκρατικοί Έλληνες σκέφτονταν τό δίκαιο μέ λειτουργικούς μάλλον παρά μέ τυπικούς έννοιολο-


γικούς όρους, καί ή αείμνηστη Anne Amory Parry (1973) υποστήριξε περίπου τά ϊδια σχετικά μέ τό επίθετο άμύμων, πού ό 'Όμηρος άποδίδει στόν Α’ίγισθο: τό επίθετο δέν σημαίνει «ά μεμπτος», μιά καθαρή άφαίρεση μέ τήν όποια οί έγγράμμα- τοι άπέδωσαν τόν όρο, άλλά «όμορφος-μέ-τόν-τρόπο-πού- ένας-πολεμιστής-έτοιμος-γιά-τή-μάχη-είναι-όμορφος».

Καμιά έργασία γιά τή λειτουργική σκέψη δέν είναι πλουσιότερη γιά τόν σκοπό μας άπό έκείνη τού A.R. Luria, Cognitive Development: Its Cultural and Social Foundations (1976). Στή διάρκεια τών χρόνων 1931-32 καί μέ τήν προτροπή τού Σοβιετικού ψυχολόγου Lev Vygotsky, ό Luria έκανε μιά έκτετα- μένη έπιτόπια έρευνα άνάμεσα σέ άγράμματους (προφορικούς) καί κάπως έγγράμματους άνθρώπους στίς πιό άπομα- κρυσμένες περιοχές τού Ούζμπεκιστάν (τής πατρίδας τού Άβικέννα*) καί τής Κιργισίας, στή Σοβιετική Ένωση. Τό β ιβλίο τού Luria έκδόθηκε στά ρωσικά 42 χρόνια μετά τήν ολοκλήρωση τής έρευνάς του, καί μεταφράστηκε στά άγγλικά δύο χρόνια άργότερα.

Ή έργασία τού Luria μάς παρέχει μιά έπαρκέστερη θεώρηση γιά τή λειτουργία τής σκέψης πού βασίζεται στήν προφορικότητα άπ’ ό,τι οί θεωρίες τού Lucien Levy-Bruhl (1923), ό οποίος συμπέρανε ότι ή «πρωτόγονη» (στήν πραγματικότητα ή θεμελιωμένη στήν προφορικότητα) σκέψη ήταν «προ- λογική» καί μαγική, έννοώντας ότι βασιζόταν σέ συστήματα πεποιθήσεων καί όχι στήν πραγματικότητα, ή άπ’ ό,τι οί προτάσεις τού άντιπάλου τού Levy-Bruhl, Franz Boas (καί όχι όπως λανθασμένα άναφέρεται στό Luria 1976, George Boas), ό οποίος ύποστήριζε ότι οί πρωτογονικοί λαοί σκέφτονται σάν κι έμάς άλλά χρησιμοποιούν διαφορετικό σύνολο κατηγοριών.

* Σ .τ .Έ .: Άβικέννας (980-1037). Σημαντικότατος Ά ραβας γιατρός καί φιλόσοφος αριστοτελικής κατευθύνσεως. Τό πραγματικό του όνομα είναι ’Ίμπν Σίνα.


Μέσα σέ ένα περίπλοκο μαρξιστικό θεωρητικό πλαίσιο, ό Luria στρέφει τήν προσοχή του σέ θέματα διαφορετικά, ώς έναν βαθμό, άπό τίς άμεσες συνέπειες πού έχει ή γνώση τής άνάγνωσης καί τής γραφής, όπως λόγου χάρη ή «μή έλεγχό- μενη άτομική οικονομία πού έπικεντρώνεται στή γεωργία» καί οί «άρχές τής κολεκτιβοποίησης» (1976, σελ. 14). Κατά συνέπεια δέν κωδικοποιεί συστηματικά καί ρητά τά εύρήμα- τά του βάσει τής διαφοράς μεταξύ προφορικότητας καί έγγραμματοσύνης. Παρά τόν περίπλοκο μαρξιστικό σκελετό, ή έργασία τού Luria στρέφεται σαφώς γύρω άπό τό θέμα τών διαφορών άνάμεσα στήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη. Κατατάσσει τά άτομα άπό τά όποια παίρνει συνέντευξη σέ μία κλίμακα πού κυμαίνεται άπό τόν πλήρη άναλ- φαβητισμό έως διάφορες βαθμίδες μέτριας έγγραμματοσύνης. Τά δεδομένα του κατατάσσονται σαφώς στίς δύο άντιτι- θέμενες κατηγορίες νοητικών διεργασιών, τής προφορικότητας άφενός καί τής χειρογραφίας άφετέρου. Οί άντιθέσεις πού διαφαίνονται άνάμεσα σέ άναλφάβητους (όπως ήταν οί περισσότεροι άπό αυτούς πού μελέτησε) καί έγγράμματους σημειώνονται καί είναι σίγουρα σημαντικές (συχνά ό Luria παρατηρεί τό γεγονός αύτό ρητά), δείχνοντας ό,τι καί οί έ ρευνες πού άναφέρονται καί παρουσιάζονται άπό τόν Ca- rothers (1959): άρκεί ένας μέτριος βαθμός έγγραμματοσύνης γιά νά έμφανιστεί μιά τεράστια διαφορά στίς διεργασίες τής σκέψης.

Ό Luria καί οί συνεργάτες του συγκέντρωσαν τό υλικό τους στή διάρκεια έκτενών συνομιλιών στή χαλαρή άτμόσφαι- ρα τών τεϊοποτείων, θέτοντας τίς έρωτήσεις τού έρωτηματο- λογίου άτυπα, σάν αινίγματα μέ τά όποια οί έρωτώμενοι ήταν έξοικειωμένοι. Έ τσι έγινε κάθε δυνατή προσπάθεια νά προσαρμοστούν οί έρωτήσεις στό περιβάλλον τών έρωτωμένων. Οί έρωτηθέντες δέν ήταν προύχοντες στίς κοινότητές τους, άλλά έχουμε κάθε λόγο νά πιστεύουμε ότι ή εύφυΐα τους ήταν σέ κανονικά έπίπεδα καί ότι ήταν άντιπροσωπευτικοί τού πο


λιτισμού τους. Άπό τά πορίσματα του Luria σημειώνουμε τά άκόλουθα, πού μάς ενδιαφέρουν ιδιαίτερα:

(1) Τά άναλφάβητα (προφορικά) ύποκείμενα τής έρευνας άναγνώριζαν τά γεωμετρικά σχήματα καί έδιναν σ’ αύτά τά ονόματα άντικειμένων πού δέν ήταν ποτέ άφηρημένα, όπως κύκλος, τετράγωνο κ.ο.κ. ’Ονόμαζαν τόν κύκλο πιάτο, κόσκινο, κουβά, ρολόι ή φεγγάρι* τό τετράγωνο καθρέφτη, πόρτα, σπίτι, τελάρο άποξήρανσης γιά βερίκοκα. Τά ύποκείμενα τής έρευνας τού Luria άναγνώριζαν τά σχήματα ώς άναπαραστά- σεις πραγμάτων πού γνώριζαν. Δέν άσχολούνταν ποτέ μέ άφηρημένους κύκλους ή τετράγωνα άλλά μέ συγκεκριμένα μάλλον άντικείμενα. fΩστόσο οί μαθητές τών παιδαγωγικών σχολείων, μετρίως έγγράμματοι, άναγνώριζαν τά γεωμετρικά σχήματα μέ κατηγορικές γεωμετρικές ονομασίες: κύκλους, τετράγωνα κ.ο .κ. (1976, σελ. 32-9). Είχαν έκπαιδευθεί νά δ ίνουν άπαντήσεις σχολικής αίθουσας καί όχι νά άντιδρούν όπως στήν καθημερινή τους ζωή.

(2) Ό Luria καί οί συνεργάτες του παρουσίασαν στά ύποκείμενα τής έρευνας σχέδια τεσσάρων άντικειμένων, άπό τά όποια τά τρία άνήκαν σέ μιά κατηγορία καί τό ένα σέ άλλη καί ζήτησαν άπό τούς έρωτώμενους νά βάλουν σέ ομάδες τά όμοια ή όμοειδή ή ομώνυμα. Μιά τέτοια σειρά άπεικόνιζε τά άντικείμενα: σφυρί πριόνι, τσεκούρι καί κορμός. Τά άγράμμα- τα ύποκείμενα σκέπτονταν πάντα τήν ομάδα όχι μέ κατηγορι- κούς όρους (τρία έργαλεΐα κι ένας κορμός) άλλά μέ όρους πρακτικών καταστάσεων —«περιστασιολογικής σκέψης»— , χωρίς καθόλου νά άναφέρονται στήν κατηγορία «έργαλείο», πού ταιριάζει σέ όλα έκτος άπό τόν κορμό. ’Άν είσαι έργάτης μέ έργαλεΐα καί δεις έναν κορμό, σκέφτεσαι νά χρησιμοποιήσεις τά έργαλεΐα πάνω του κι όχι νά κρατήσεις τά έργαλεΐα μακριά άπ’ αύτό γιά τό όποιο κατασκευάστηκαν — ύπακού- οντας σέ κάποιο παράξενο διανοητικό παιχνίδι. Ένας είκοσι- πεντάχρονος άγράμματος άγρότης ειπε: «"Ολα μοιάζουν. Τό πριόνι θά πριονίσει τόν κορμό καί τό τσεκούρι θά τόν κόψει


σέ κομματάκια. ’Άν κάποιο πρέπει νά φύγει, αύτό είναι τό τσεκούρι. Δέν κάνει τόσο καλή δουλειά όσο τό πριόνι» (1976, σελ. 56). "Οταν τού είπαν ότι τό σφυρί,τό τσεκούρι, τό πριόνι είναι όλα έργαλεΐα άπέρριψε τήν κατηγορική σκέψη καί έπέ- μεινε στήν περιστασιολογική: «Ναι, άλλά άκόμη κι άν έχεις έργαλεία χρειάζεσαι τόν κορμό — άλλιώς δέν μπορεΐς νά χτίσεις τίποτα» (1979, σελ. 56). "Οταν τόν ρώτησαν γιατί κάποιος άλλος διαχώρισε ένα άντικείμενο μιάς άλλης σειράς πού ό ίδιος θεώρησε όμοειδές, άπάντησε: «Μάλλον τόν τρόπο αύτό σκέψης τόν έχει στό αίμα του».

Αντίθετα ένας δεκαοκτάχρονος πού πήγε μόνο δύο χρόνια στό σχολείο τοϋ χωριού, όχι μόνο κατέταξε μιά παρόμοια σειρά μέ κατηγορικούς όρους άλλά έπέμεινε καί στήν ορθότητα τής ταξινόμησης όταν τήν άμφισβήτησαν (1976, σελ. 74). Ένας έλάχιστα έγγράμματος έργάτης 56 χρονών συνέχεε τήν περιστασιολογική μέ τήν κατηγορική σκέψη, άν καί ή δεύτερη ύπερτεροϋσε. "Οταν τού είπαν νά συμπληρώσει τή σειρά πέ- λεκυς, τσεκούρι, δρεπάνι, διάλεξε τό πριόνι άπό τή σειρά πριόνι, στάχυ, κούτσουρο — «Ε ίνα ι όλα γεωργικά έργαλεΐα»— , άλλά μετά τό ξανασκέφτηκε καί πρόσθεσε γιά τό στάχυ: «θ ά μπορούσες νά τό θερίσεις μέ τό δρεπάνι» (1976, σελ. 72). Ή άφηρημένη ταξινόμηση δέν τόν ικανοποιούσε άπόλυτα.

Κατά καιρούς στίς συνομιλίες του ό Luria προσπάθησε νά διδάξει στούς άναλφάβητους κάποιες άρχές άφηρημένης ταξινόμησης· άλλά ουδέποτε τίς έμπέδωναν, καί όταν ξαναπροσπαθούσαν νά λύσουν ένα πρόβλημα γιά λογαριασμό τους, κατέφευγαν στήν περιστασιολογική μάλλον παρά στήν κατηγορική σκέψη (1976, σελ. 67). ’Ηταν πεπεισμένοι ότι κάθε μή περιστασιολογική ή κατηγορική σκέψη δέν ήταν σημαντική, άλλά άντιθέτως άδιάφορη καί τετριμμένη (1976, σελ. 54-5). Σκέπτεται κανείς τήν περιγραφή τού Malinowski γιά τό πώς οί «πρωτόγονοι» (προφορικοί λαοί) έχουν ονόματα γιά τήν πανίδα καί τή χλωρίδα πού τούς χρησιμεύουν στήν καθημερινή τους ζωή, άλλά μεταχειρίζονται ό,τι άλλο ύπάρχει στό δά


σος ώς άσήμαντο γενικευμένο φόντο: «Αύτό είναι απλώς ένας “ θάμνος”». «Έ να ζώο πού πετάει».

(3) Γνωρίζουμε ότι ή τυπική λογική είναι έφεύρεση τού έλληνικού πολιτισμού πού έσωτερίκευσε τήν τεχνολογία τής άλφαβητικής γραφής κι έτσι κατέστησε μόνιμο τμήμα τών νοητικών του έφοδίων τό είδος τής σκέψης πού δημιούργησε ή άλφαβητική γραφή. 'Υπό τό φώς αύτής τής γνώσης, τά π ειράματα τού Luria μέ τίς άντιδράσεις τών άγραμμάτων στόν τυπικό συλλογισμό καί διαλογισμό είναι ιδιαίτερα άποκαλυ- πτικά. Έν συντομία, φαινόταν πώς τά άναλφάβητα ύποκείμενα τής έρευνας δέν χρησιμοποιούσαν καθόλου τυπικούς παραγωγικούς διαλογισμούς — πού δέν σημαίνει ότι δέν μπορούσαν νά σκεφτούν ή ότι ή σκέψη τους δέν διεπόταν άπό λογική, άλλά ότι δέν μπορούσαν νά ταιριάζουν τή σκέψη τους σέ καθαρά λογικές μορφές, πού φαινόταν ότι τίς έβρισκαν άδιάφορες. Γιατί θά έπρεπε νά τούς ένδιαφέρουν; Οί συλλογισμοί σχετίζονται μέ τή σκέψη, άλλά σέ πρακτικά θέματα κανείς δέν χρησιμοποιεί τυπικά διατυπωμένους συλλογισμούς.

Τά πολύτιμα μέταλλα δέν σκουριάζουν. Ό χρυσός είναι πολύτιμο μέταλλο. Σκουριάζει ή όχι; Τυπικές άπαντήσεις σέ αύτή τήν έρώτηση περιελάμβαναν: «Σκουριάζουν τά πολύτιμα μέταλλα ή όχι; Σκουριάζει ό χρυσός ή όχι;» (δεκαοκτάχρονος άγρότης)· «Τά πολύτιμα μέταλλα σκουριάζουν. Ό πολύτιμος χρυσός σκουριάζει» (άναλφάβητος άγρότης 34 έτών) (1976, σελ. 104).

Στόν μακρινό Βορρά, όπου χιονίζει, οι άρκοϋδες είναι άσπρες. Ή Νοβάγια Ζέμπλα βρίσκεται στόν μακρινό Βορρά καί εκεϊ έχει πάντα χιόνι. Τί χρώμα έχουν οί άρκοϋδες; Νά μιά τυπική άπά- ντηση: «Δέν ξέρω. Έχω δει μαύρες αρκούδες. Δέν έχω δει άλλες ποτέ... Κάθε περιοχή έχει τά δικά της ζώα» (1976, σελ. 108-9). Βρίσκεις τό χρώμα τών άρκούδων κοιτώντας τες. Πού άκούστηκε νά βρίσκεις μέ συλλογισμούς τό χρώμα τής άρκού- δας στήν καθημερινή ζωή; Επιπλέον, πώς μπορώ νά είμαι σι-


γουρος δτι γνωρίζεις μέ βεβαιότητα δτι δλες οί αρκούδες ε ίναι άσπρες σέ μιά χιονισμένη χώρα; "Οταν έπανέλαβαν γιά δεύτερη φορά τόν συλλογισμό σ’ έναν σχεδόν αναλφάβητο σαρανταπεντάχρονο διευθυντή μιάς κολεκτίβας, έκεΐνος είπε: «Σύμφωνα μέ τά λεγόμενά σου θά πρέπει δλες νά είναι άσπρες» (1976, σελ. 114). Τό «Σύμφωνα μέ τά λεγόμενά σου» μοιάζει νά δείχνει δτι έχει έπίγνωση τών τυπικών διανοητικών δομών. Λίγη γνώση άνάγνωσης καί γραφής οδηγεί μακριά. 'Ωστόσο, ή περιορισμένη γνώση άνάγνωσης καί γραφής πού έχει τόν κάνει νά νιώθει πιό άνετα στήν πρόσωπο μέ πρόσωπο καθημερινή ζωή άπό δ,τι στόν κόσμο τής καθαρής άφαίρεσης. «Σύμφωνα μέ τά λέγομενά σου...» Ή εύθύνη είναι δική σου, δχι δική μου, άν ή άπάντηση προκύπτει μέ αύτό τόν τρόπο.

Άναφερόμενος στήν έργασία τών Michael Cole καί Sylvia Scribner στή Λιβερία (1973), ό James Fernandez (1980) παρατήρησε δτι ό συλλογισμός είναι αύτοτελής: τά συμπεράσματά του προκύπτουν άποκλειστικά καί μόνο άπό τίς προκείμενές του. Παρατηρεί δτι τά άτομα πού δέν έχουν άκαδημαϊκή έκπαίδευση δέν γνωρίζουν αύτό τόν θεμελιώδη κανόνα, άλλά έρμηνεύοντας τίς δεδομένες προτάσεις σέ έναν συλλογισμό ή άλλού, έχουν τήν τάση νά πηγαίνουν πέρα άπό τίς ϊδιες τίς προτάσεις ή δηλώσεις, δπως κάνει κανείς στήν πραγματική ζωή ή στά αινίγματα (πού είναι κοινά σέ δλους τούς προφορικούς πολιτισμούς). Στήν παρατήρηση αύτή θά προσέθετα πώς ό συλλογισμός, δπως καί τό κείμενο, είναι παγιωμένος, στεγανοποιημένος, απομονωμένος. Τό γεγονός αυτό δραμα- τοποιεϊ τή χειρογραφική βάση τής λογικής. Τό αίνιγμα άνήκει στόν προφορικό κόσμο. Γιά νά λύσεις ένα αίνιγμα, χρειάζεται πονηριά: άντλεΐς άπό μιά γνώση, συχνά βαθιά ύποσυνεί- δητα, πέρα άπό τίς ϊδιες τίς λέξεις τοϋ αινίγματος.

(4) Στήν έπιτόπια έρευνα τού Luria, τό αίτημα νά όρι- σθούν καί τά πιό συγκεκριμένα άντικείμενα συναντούσε άντίσταση. «Προσπάθησε νά μού έξηγήσεις τί είναι ένα δέντρο». «Γ ια τί; Ό καθένας ξέρει τί είναι ένα δέντρο, δέν χρει


άζεται νά τους τό πώ εγώ », άπάντησε ένας άναλφάβητος άγρότης 22 χρονών (1976, σελ. 86). Γιατί νά δώσεις έναν ορισμό όταν ή ζωντανή κατάσταση τής πραγματικότητας είναι πιό ικανοποιητική άπό τόν ορισμό; Βασικά ό άγρότης είχε δίκιο. Δέν ύπάρχει τρόπος νά διαψεύσεις τόν κόσμο τής πρωταρχικής προφορικότητας. Τό μόνο πού μπορεϊς νά κάνεις είναι νά τόν έγκαταλείψεις καί νά πας στόν έγγράμματο.

«Πώς θά όριζες ένα δέντρο μέ δύο λέξεις;» «Μέ δύο λέξεις; Μηλιά, φτελιά, λεύκα». «Πές ότι πηγαίνεις κάπου όπου δέν υπάρχουν αύτοκίνητα. Πώς θά έξηγούσες στους ανθρώπους τί είναι τό αυτοκίνητο;» « ’Άν πάω, θά τούς πώ ότι τά λεωφορεία έχουν τέσσερα πόδια, καρέκλες μπροστά γιά νά κάθονται οί άνθρωποι, οροφή γιά σκιά καί μιά μηχανή. Άλλά άν έπιμένεις, θά σου πώ: ’Άν μπεις σ’ ένα αύτοκίνητο καί πάς μιά βόλτα, θά καταλάβεις τί είναι τό αύτοκίνητο». Αύτός πού άποκρίνεται άπαριθμεΐ κάποια χαρακτηριστικά, άλλά τελικά έπανέρχεται στήν προσωπική έμπειρία (1976, σελ. 87).

Αντίθετα, ένας έγγράμματος άγρότης κολεκτίβας 30 χρονών είπε: «Κατασκευάζεται σ’ ένα έργοστάσιο. Σ ’ ένα ταξίδι μπορεΐ νά καλύψει τήν απόσταση πού ένα άλογο θέλει δέκα μέρες γιά νά καλύψει — τόσο γρήγορα τρέχει. Πρέπει πρώτα νά άνάψουμε φωτιά ώστε τό νερό νά ζεσταθεί καί ν’ άτμίσει— ό άτμός δίνει στή μηχανή τή δύναμή της... Δέν ξέρω άν υπάρχει νερό στό αύτοκίνητο, πρέπει νά ύπάρχει. Άλλά τό νερό δέν άρκεΐ, χρειάζεται καί ή φωτιά» (1976, σελ. 90). ’Άν καί δέν ήταν καλά πληροφορημένος, προσπάθησε νά ορίσει τί είναι τό αύτοκίνητο. Ό ορισμός του όμως δέν είναι μιά έστι- ασμένη περιγραφή τής όψης του —μιά τέτοια περιγραφή είναι πέρα άπό τήν ικανότητα τού προφορικού νού— άλλά ένας ορισμός μέ βάση τή λειτουργία του.

(5) Οί άναλφάβητοι τού Luria είχαν δυσκολίες μέ τήν αύτοανάλυση. Ή αύτοανάλυση προϋποθέτει κάποια κατάργηση τής περιστασιολογικής σκέψης. Απαιτεί τήν άπομόνωση τού έαυτού γύρω άπό τόν όποιο περιστρέφεται ολόκληρος ό


βιωμένος κόσμος τού κάθε άτόμου, τή μετατόπιση τού κέντρου κάθε κατάστασης άπό αύτή τήν κατάσταση, ώστε νά καταστεί έφικτή ή έξέταση καί ή περιγραφή τού κέντρου, τού εαυτού. Ό Luria έθετε τίς έρωτήσεις του μόνο μετά άπό πα- ρατεταμένη συζήτηση γύρω άπό τά χαρακτηριστικά καί τίς άτομικές διαφορές τών άνθρώπων (1976, σελ. 148). Ρώτησε έναν τριανταοκτάχρονο άνδρα, άναλφάβητο, άπό ένα ορεινό βοσκοτόπι (1976, σελ. 150): «Τί είδους άνθρωπος είσαι, τί χαρακτήρα έχεις, ποιά είναι τά προτερήματά σου καί ποιά τά έλαττώ ματά σ ο υ ; Πώς θά περ ιέγρα φ ες τόν έαυτό σου ;» «Ή ρθα έδώ άπό τό Οΰχ-Κουργκάν, ήμουν πολύ φτωχός, τώ ρα είμαι παντρεμένος μέ παιδιά». «Είσαι εύχαριστημένος μέ τόν έαυτό σου ή θά ήθελες νά είσαι διαφορετικός;» «Θά ήταν καλύτερα άν είχα λίγη περισσότερη γή καί μπορούσα νά σπείρω λίγο σιτάρι». Οί έξωτερικοί παράγοντες προσελκύουν τήν προσοχή. «Καί ποιά είναι τά έλαττώματά σου;» «Αύτή τή χρονιά έσπειρα δεκαέξι κιλά σιτάρι, κι έτσι λίγο λίγο διορθώνουμε τά έλαττώματα». Κι άλλοι έξωτερικοί παράγοντες: «Αοιπόν, οί άνθρωποι είναι διαφορετικοί — ήπιοι, νευρικοί, μέ άσθενική μνήμη, μερικές φορές. Τί νομίζεις γιά τόν έαυτό σου ;» «Φερόμαστε καλά — άν ήμασταν κακοί άνθρωποι, κανείς δέν θά μάς σεβόταν» (1976, σελ. 15). Ή αύτοεκτίμηση μετατράπηκε σέ έκτίμηση άπό τήν ομάδα («έμεΐς») κι έπειτα έκφράστηκε άπό τή σκοπιά τών άναμενόμενων άντιδράσεων άπό τούς άλλους. "Οταν ρώτησε έναν άλλον άνδρα, άγρότη τριάντα έξι χρονών, τί είδους άτομο ήταν, έκεΐνος άπάντησε μέ συγκινητική καί άνθρώπινη άμεσότητα: «Τί μπορώ νά πώ γιά τή δική μου καρδιά; Πώς μπορώ νά μιλήσω γιά τόν χαρακτήρα μ ου ; Ρώτα τούς άλλους. Μπορούν νά σου πούν γιά μένα. Έγώ ό ϊδιος δέν μπορώ νά πώ τίποτε». Τό άτομο κρίνε- ται άπό τά έξω, όχι άπό τά μέσα.

Αύτά είναι λίγα άπό τά πολλά παραδείγματα τού Luria, άλλά είναι χαρακτηριστικά. Κάποιος θά μπορούσε νά ισχυριστεί ότι οί άπαντήσεις δέν ήταν οί καλύτερες δυνατές, γιατί


οί έρωτώμενοι δέν ήταν συνηθισμένοι σέ τέτοιου είδους έρω- τήσεις, ανεξάρτητα άπό τό πόσο έξυπνα ό Luria τίς μετέτρεπε σέ έρωτήματα πού μοιάζαν μέ αινίγματα. Άλλά ή έλλειψη οικειότητας είναι άκριβώς τό βασικό σημείο: άπλούστατα, ένας προφορικός πολιτισμός δέν άσχολεΐται μέ πράγματα όπως είναι τά γεωμετρικά σχήματα, οί κατηγορικές ταξινομήσεις, οί τυπικά λογικές διαδικασίες διαλογισμού, οί ορισμοί, ή άκόμη οί περιεκτικές περιγραφές καί οί συγκροτημένες αύτοαναλύσεις* όλα αύτά προέρχονται όχι άπό τήν ϊδια τή σκέψη, άλλά άπό τή σκέψη πού διαμορφώνουν τά κείμενα. Οί έρωτήσεις τού Luria είναι σχολικές, συνδέονται μέ τή χρήση τών κειμένων καί πράγματι μοιάζουν πολύ ή είναι ϊδιες μέ τίς τυπικές έρωτήσεις στά τέστ εύφυΐας πού δίνονται στούς έγγράμματους. Είναι νόμιμες, άλλά έρχονται άπό έναν κόσμο πού οί άνθρωποι τού προφορικού πολιτισμού δέν τόν συμμερίζονται.

Οί άντιδράσεις τών έρωτώμενων ύποδηλώνουν ότι δέν είναι ϊσως δυνατόν νά έπινοηθεΐ ένα γραπτό ή άκόμη κι ένα προφορικό τέστ διαμορφωμένο σέ συνθήκες έγγραμματοσύνης, πού θά άποτιμούσε μέ άκρίβεια τίς ιθαγενείς διανοητικές δυνατότητες άνθρώπων πού προέρχονται άπό έναν προωθημένο προφορικό πολιτισμό. Ό Gladwin (1970, σελ. 219) παρατηρεί ότι οί κάτοικοι τών νήσων Pulawat στόν Νότιο Ειρηνικό έκτιμούν τούς καπετάνιους τους, πού πρέπει νά είναι πολύ έξυπνοι γιά νά άνταποκριθούν στήν πολύπλοκη καί άπαιτητική τους τέχνη, όχι έπειδή τούς θεωρούν « εξυ- πνους», άλλά άπλώς έπειδή είναι καλοί καπετάνιοι. "Οταν ό Carrington (1974, σελ. 61) ρώτησε κάποιον κάτοικο τής Κεντρικής ’Αφρικής γιά τόν νέο διευθυντή τού σχολείου, εκείνος άπάντησε: «’Ά ς περιμένουμε πρώτα λίγο νά δούμε πώς χορεύει». Οί προφορικοί λαοί άποτιμούν τήν εύφυΐα όπως αύτή τοποθετείται στά συμφραζόμενα τής καθημερινής πράξης καί όχι όπως προβάλλει μέσα άπό τά έπινοημένα προβλήματα τών έγχειριδίων.


Οί έξασκημένοι φοιτητές, ή ό οποιοσδήποτε θέτει αναλυτικές έρωτήσεις αύτού τοϋ είδους, έμφανίζονται σέ ένα πολύ ύστερο στάδιο κειμενικότητας. Πράγματι, τέτοιες έρωτήσεις λείπουν δχι μόνον άπό τούς προφορικούς πολιτισμούς, άλλά κι άπό έγγράμματους. Οί γραπτές έρωτήσεις έξετάσεων χρη- σιμοποιήθηκαν εύρέως (στή Δύση) μόνον άφού τά άποτελέσματα τής τυπογραφίας καταγράφηκαν στή συνείδηση, χιλιάδες χρόνια μετά τήν έφεύρεση τής γραφής. Στά κλασικά λατινικά δέν υπάρχουν έκφράσεις δπως «δίνο3 έξετάσεις» καί προσπαθώ νά «περάσω» τήν τάξη. Μέχρι πρίν άπό λίγες μόλις γενιές στή Δύση, καί ϊσως καί σήμερα άκόμη στό μεγαλύτερο μέρος τοϋ κόσμου, ή άκαδημαϊκή πρακτική ζητούσε άπό τούς σπουδαστές νά «άπαγγείλουν», δηλαδή νά έπανατρο- φοδοτήσουν τόν δάσκαλο προφορικά μέ άποφάνσεις (λογότυπους — τήν προφορική κληρονομιά) πού είχαν άπομνημο- νεύσει άπό τή σχολική διδασκαλία ή άπό τά έγχειρίδια (Ong 1967b,σελ. 53-76).

Οί ύπέρμαχοι τών τεστ εύφυΐας πρέπει νά άντιληφθούν δτι οί συνηθισμένες μας έρωτήσεις στά τέστ αύτά ταιριάζουν σέ έναν ειδικό τύπο συνείδησης, τή «μοντέρνα συνείδηση» (Berger 1978), πού έχει σέ μεγάλο βαθμό διαμορφωθεί άπό τήν τυπογραφία καί τόν άλφαβητισμό. Κανονικά θά άναμέ- ναμε άπό ένα έξαιρετικά έξυπνο άτομο προερχόμενο άπό έναν προφορικό ή ύπολειμματικά προφορικό πολιτισμό νά άντιδράσει στό είδος τών έρωτήσεων τοϋ Luria (δπως έκαναν πολλοί άπό αύτούς πού ρωτήθηκαν) δχι άπαντώ ντας στή φαινομενικά άνόητη έρώτηση, άλλά προσπαθώντας νά άποτι- μήσει τό συνολικό περιπλεγμένο πλαίσιο συμφραζομένων (ό προφορικός νοϋς καθολικεύει): Γιατί μέ ρωτά αύτή τήν ήλί- θια έρώτηση; Τί προσπαθεί νά κάνει; (βλ. έπίσης Ong 1978, σελ. 4). «Τί είναι ένα δέντρο;» Περιμένει πράγματι νά τού άπαντήσω δταν αύτός, δπως καί ό οποιοσδήποτε άλλος, έχει δει χιλιάδες δέντρα; Μέ τά αινίγματα μπορώ νά δουλέψω. Άλλά αύτό δέν είναι αίνιγμα. Είναι κάποιο παιχνίδι; Καί βέ


βαια είναι παιχνίδι, άλλά ό προφορικός άνθρωπος δέν γνωρίζει τούς κανόνες του. Οί άνθρωποι πού θέτουν τέτοιες έρω- τήσεις ζούν άπό τή νηπιακή τους ήλικία σέ έναν καταιγισμό τέτοιων έρωτήσεων καί δέν έχουν έπίγνωση ότι χρησιμοποιούν ειδικούς κανόνες.

Σέ μιά κοινωνία μέ περιορισμένη έγγραμματοσύνη, όπως αύτή τών ύποκειμένων τής έρευνας τού Luria, οί άγράμματοι μπορούν νά έχουν, όπω ς καί έχουν συχνά, έμπειρ ία τής έγγράμματης, άλλά οργανωμένης άπό άλλους, σκέψης. Γιά πα ράδειγμ α , έχουν άκούσει κάποιον νά διαβάζει κάποιο γραπτό ή αχούσαν συζητήσεις σάν κι αύτές πού μόνο οί έγγράμματοι κάνουν. Έ να άπό τά συμπεράσματα τής έργα- σίας τού Luria είναι ότι μιά τέτοια έπιπόλαια γνωριμία μέ τήν έγγράμματη οργάνωση τής γνώσης δέν έχει, τουλάχιστον ά π ’ όσο δείχνουν οί περιπτώσεις του, κάποιο ξεχωριστό αποτέλεσμα στούς άγράμματους. Ή γραφή πρέπει νά έσωτερικευ- θεί προσωπικά γιά νά έπιδράσει στίς νοητικές διαδικασίες.

Τά άτομα πού έχουν έσωτερικεύσει τή γραφή όχι μόνο γράφουν άλλά καί μιλούν έγγράμματα, δηλαδή οργανώνουν, σέ διαφορετικούς βαθμούς, άκόμη καί τήν προφορική τους έκφραση σύμφωνα μέ νοητικά καί λεκτικά πρότυπα πού θά άγνοούσαν άν δέν ήξεραν νά γράφουν. Οί έγγράμματοι θεωρούσαν τήν προφορική οργάνωση τής σκέψης άπλοϊκή, έπειδή δέν άκολουθεΐ αύτά τά πρότυπα. Ή προφορική σκέψη ώστό- σο μπορεΐ νά είναι πολύ έκλεπτυσμένη καί μέ τόν τρόπο της άναστοχαστική. Οί άφηγητές Navaho τών λαϊκών ιστοριών πού άναφέρονται σέ ζώα μπορούν νά δώσουν περίπλοκες έρμηνεΐες τών διαφόρων συνεπειών πού μπορεΐ νά έχουν οί ιστορίες αύτές στήν κατανόηση τών σύνθετων θεμάτων τής άνθρώπινης ζωής, άπό τή φυσιολογία ώς τήν ψυχολογία καί τήν ήθική. Καί έχουν πλήρη έπίγνωση πραγμάτων όπως οί φυσικές άσυνέπειες (γιά παράδειγμα, κογιότ μέ μάτια κεχριμπαρένια) καί ή άνάγκη νά έρμηνεύονται συμβολικά κάποια στοιχεία τών μύθων (Toelken 1976, σελ. 156). Τό νά ύποθέ-


τουμε δτι οί προφορικοί λαοί δέν διαθέτουν ούσιαστικά εύφυΐα, δτι οί νοητικές τους διαδικασίες είναι « ακατέργαστες», είναι τό ϊδιο είδος σκέψης πού έκανε γιά αιώνες τούς μελετητές νά πιστεύουν έσφαλμένα δτι, επειδή τά ομηρικά έπη είναι τόσο αριστοτεχνικά φτιαγμένα , πρέπει νά είναι γραπτές συνθέσεις.

Δέν θά πρέπει έπίσης νά φανταστούμε δτι ή στηριγμένη στήν προφορικότητα σκέψη είναι «προλογική» ή «άλογη» μέ όποιαδήποτε απλοϊκή σημασία — πιστεύοντας, γιά π α ρ ά δειγμα, δτι οί προφορικοί λαοί δέν κατανοούν τίς αίτιατές σχέσεις. Γνωρίζουν πάρα πολύ καλά δτι ώθώντας δυνατά ένα κινητό άντικείμενο προκαλεΐς τήν κίνησή του. Αύτό πού άλη- θεύει είναι δτι δέν μπορούν νά οργανώσουν περίπλοκες δ ια συνδέσεις μέ τήν άναλυτική μορφή τών γραμμικών ακολουθιών πού μπορούν νά διατυπωθούν μέ τή χρήση τών κειμένων. Οί μακροσκελείς άκολουθίες πού παράγουν, δπω ς οί γενεαλογίες, δέν είναι άναλυτικές άλλά άθροιστικές. 'Ωστόσο, οί προφορικοί πολιτισμοί μπορούν νά παράγουν έκπλη- κτικά σύνθετες, έξυπνες καί όμορφες μορφές σκέψης καί έμπειρίας. Γιά νά καταλάβουμε τό πώς, είναι αναγκαίο νά συζητήσουμε κάποιες άπό τίς λειτουργίες τής προφορικής μνήμης.

Προφορική απομνημόνευση

Είναι εύκολονόητο δτι ή τέχνη τής προφορικής άπομνημόνευ- σης είναι ένα πολύτιμο έφόδιο στούς προφορικούς πολιτισμούς. ’Αλλά ό τρόπος μέ τόν όποιο λειτουργεί ή προφορική μνήμη στίς προφορικές μορφές τέχνης είναι πολύ διαφορετικός άπό εκείνον πού οι εγγράμματοι συνήθως φαντάζονταν στό παρελθόν. Σέ έναν έγγράμματο πολιτισμό ή κατά λέξη άπομνημόνευση γίνεται συνήθως άπό ένα κείμενο, στό όποιο αύτός πού τό άπομνημονεύει έπανέρχεται όσο συχνά χρειά


ζεται γιά νά τελειοποιήσει τήν κατά λέξη άπομνημόνευση. Στό παρελθόν οί έγγράμματοι ύπέθεταν ότι ή προφορική άπομνημόνευση σέ έναν προφορικό πολιτισμό πετύχαινε κανονικά τόν ϊδιο στόχο τής άπόλυτης κατά λέξη έπανάληψης. Τό πώς όμως μπορούσε μιά τέτοια έπανάληψη νά έπαληθευ- θεΐ πρίν άπό τήν άνακάλυψη τής μαγνητοφώνησης ήταν άσα- φές, άφού μέ τήν άπουσία τής γραφής ό μόνος τρόπος γιά νά έπαληθευθεϊ ή κατά λέξη έπανάληψη τών έκτενών άποσπα- σμάτων ήταν ή ταυτόχρονη άπαγγελία τών άποσπασμάτων άπό δύο ή περισσότερα άτομα. Διαδοχικές άπαγγελίες δέν θά μπορούσαν νά συγκριθούν μεταξύ τους. Παραδείγματα όμως ταυτόχρονων άπαγγελιών σέ προφορικούς πολιτισμούς σπάνια άναζητούνταν. Οί έγγράμματοι ήταν ικανοποιημένοι υποθέτοντας πώς ή τεράστια προφορική μνήμη λειτουργούσε περίπου σύμφωνα μέ τό δικό τους, κατά λέξη, κειμενικό πρότυπο.

Τό έργο τών Milman Parry καί Albert Lord άποδείχθηκε έπαναστατικό καί πάλι γ ιά τήν πιό ρεαλιστική άποτίμηση τής φύσης τής προφορικής μνήμης σέ πρωταρχικά προφορικούς πολιτισμούς. Τό έργο τού Parry γιά τά ομηρικά έπη έντόπισε τό πρόβλημα. Ό Parry άπέδειξε πώς ή Ίλιάδα καί ή ’Οδύσσεια ήταν βασικά προφορικές δημιουργίες, άνεξάρτητα άπό τίς περιστάσεις πού οδήγησαν στήν καταγραφή τους. Έ κ πρώτης όψεως, αύτή ή άνακάλυψη έμοιαζε νά έπαληθεύ- ει τήν ύπόθεση τής κατά λέξη άπομνημόνευσης. Ή Ίλιάδα καί ή ’Οδύσσεια ήταν αύστηρά έμμετρες συνθέσεις. Πώς θά μπορούσε ό ραψωδός νά πα ράγει κατά παραγγελ ία μιά άφήγηση άποτελούμενη άπό χιλιάδες στίχους σέ δακτυλικό έξάμετρο, άν δέν τούς είχε άπομνημονεύσει κατά λέξη; Οί έγγράμματοι πού μπορούν νά άπαγγείλουν κατά παραγγελία μεγάλα έμμετρα έργα τά έχουν άπομνημονεύσει κατά λέξη άπό κείμενα. Ό Parry (1928, στό Parry 1971) όμως έβαλε τά θεμέλια μιάς νέας προσέγγισης πού μπορούσε κάπως νά αιτιολογήσει μιά τέτοια παραγωγή χωρίς νά στηρίζεται στήν


κατά λέξη απομνημόνευση. "Οπως είδαμε στό δεύτερο κεφάλαιο, έδειξε ότι οί εξάμετροι στίχοι δέν κατασκευάζονταν άπλώς άπό λέξεις-μονάδες άλλά άπό λογότυπους, ομάδες λέξεων προσαρμοσμένες στό ύλικό τής παράδοσης, φτιαγμένες νά ταιριάζουν στόν εξάμετρο στίχο. "Οσο χειριζόταν τό ύλικό τής παράδοσης, μπορούσε μέ τό λεξιλόγιο αύτό νά κατασκευάζει σωστούς μετρικούς στίχους ές άεί.

Έ τσ ι στά ομηρικά έπη ό ραψωδός ειχε γιά τόν Όδυσσέα, τόν Έ κτορα, τήν Άθηνά, τόν Απόλλωνα καί τά άλλα πρόσωπα έπίθετα καί ρήματα πού ταίριαζαν όμορφα μέ τό μέτρο, όταν, γιά παράδειγμα, έπρεπε νά άναγγελθεΐ ότι κάποιος άπ αυτούς θά μιλήσει. Τό μετέφη ό πολύμητις Όδνσσεύς ή τό προ- σέφη ό πολύμητις Όδυσσεύς υπάρχει στό ποίημα 72 φορές (Milman Parry 1971, σελ. 51). Ό Όδυσσέας είναι πολύμητις (πανούργος) όχι μόνο γιατί είναι τέτοιος ό χαρακτήρας του, άλλά καί γιατί χωρίς τό επίθετο πολύμητις δέν θά μπορούσε νά ταιριάξει εύκολα στό μέτρο. "Οπως προαναφέραμε, ή π α ράθεση αύτών καί άλλων ομηρικών επιθέτων έχει εύλαβικά ύπερτονισθεΐ. Ό ραψωδός διαθέτει χιλιάδες λογότυπους μέ παρόμοια μετρική λειτουργία πού θά μπορούσαν νά ταιριά- ξουν στίς διάφορες μετρικές του ανάγκες σχεδόν γιά κάθε κατάσταση, πρόσωπο, πράγμα ή πράξη. Πράγματι, οί περισσότερες λέξεις στήν Ίλιάδα καί τήν ’Οδύσσεια έμφανίζονται ώς τμήματα άναγνωρίσιμων λογοτύπων.

Μέ τό έργο του ό Parry έδειξε ότι κατάλληλα διαμορφωμένοι λογότυποι έλεγχαν τή σύνθεση τού άρχαιο ελληνικού έπους καί ότι οί λογότυποι μπορούσαν νά μετατοπίζονται άρκετά εύκολα χωρίς νά παραποιούν τήν άφηγηματική γραμμή ή τόν τόνο τού έπους. Μ ετατόπιζαν, άραγε, πράγματι οί ραψωδοί τούς λογότυπους ώστε ή κάθε μετρικά κανονική άπόδοση τής ϊδιας ιστορίας νά διαφέρει λεκτικά; ’Ή άπομνη- μόνευαν τήν ιστορία κατά λέξη, ώστε νά τήν άποδίδουν μέ τόν ϊδιο τρόπο σέ κάθε εκτέλεση; Καθώς οι προκειμενικοί ομηρικοί ποιητές έχουν όλοι πεθάνει έδώ καί 2.000 χρόνια.


δέν θά μπορούσαν νά μαγνητοφωνηθούν γιά νά έχουμε άμεση μαρτυρία. Άλλά άμεσες μαρτυρίες έχουμε άπό ζώντες άφη- γηματικούς ποιητές τής σύγχρονης Γιουγκοσλαβίας, μιάς χώρας πού συνορεύει καί μερικά συμπίπτει μέ τήν άρχαία Ε λ λάδα. Ό Parry άνακάλυψε τέτοιους ποιητές πού συνέθεταν έπη γιά τά όποια δέν ύπήρχαν κείμενα. Τά έπη τους, όπως καί τά ομηρικά, ήταν έμμετρα καί λογοτυπικά, άν καί τό μέτρο τους ήταν διαφορετικό άπό τό άρχαιοελληνικό δακτυλικό έξάμετρο. Ό Lord συνέχισε καί έπεξέτεινε τό έργο τού Parry συγκεντρώνοντας τήν τεράστια συλλογή προφορικών μαγνητοφωνήσεων τών άφηγηματικών ποιητών τής σύγχρονης Γ ιουγκοσλαβίας πού τώρα βρίσκεται στή συλλογή Parry στό πανεπιστήμιο τού Χάρβαρντ.

Οί περισσότεροι άπό αύτούς τούς άφηγηματικούς Νοτιο- σλάβους ποιητές —καί μάλιστα οί καλύτεροι άπό αύτούς— είναι άγράμματοι. Ό Lord άνακάλυψε πώς ό ποιητής χάνει τίς ίκανότητές του όταν μαθαίνει νά γράφει καί νά διαβάζει: ή ιδέα ένός κειμένου πού έλέγχει τήν άφήγηση μπαίνει στό -μυαλό του καί άναστατώνει τίς προφορικές διαδικασίες τής

^σύνθεσης, πού δέν έχουν τίποτε νά κάνουν μέ τά κείμενα -άλλά είναι «άνάμνηση τραγουδιώ ν πού τραγουδήθηκαν»

Peabody 1975, σελ. 216).1· Οί ραψωδοί έχουν τήν ικανότητα νά θυμούνται γρήγορα "τά τραγουδισμένα τραγούδια* δέν ήταν «άσυνήθιστο» νά βρει ^κανείς έναν Γιουγκοσλάβο βάρδο νά τραγουδά «άπό δέκα ώς

είκοσι δεκασύλλαβους στίχους τό λεπτό» (Lord 1960, σελ. 17). Ή σύγκριση όμως τών μαγνητοφωνημένων τραγουδιών άπο- καλύπτει ότι, άν καί έχουν τό ϊδιο μέτρο, ποτέ δέν τραγουδήθηκαν μέ τόν ϊδιο τρόπο δύο φορές. Βασικά, έμφανίζονταν τά ϊδια θέματα καί λογότυποι, άλλά συρραμμένα διαφορετικά σέ κάθε άπόδοσή τους — άκόμη κι όταν τά έπαναλάμβανε ό ϊδιος ποιητής— άνάλογα μέ τήν άντίδραση τού άκροατηρίου, τή διάθεση τού ποιητή ή τήν άτμόσφαιρα τής περίστασης, καί μέ άλλους κοινωνικούς καί ψυχολογικούς παράγοντες.


Μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις μέ τούς βάρδους τού εικοστού αιώνα συνόδευαν τήν καταγραφή τών έκτελέσεών τους. Ά πό τίς συνεντεύξεις αύτές, κι άπό τήν άμεση παρατήρηση, γνωρίζουμε πώς μαθαίνουν οί βάρδοι: άκούγοντας γιά μήνες καί χρόνια τούς άλλους βάρδους, πού δέν τραγουδούν ποτέ ένα έπος μέ τόν ίδιο τρόπο δύο φορές, άλλά χρησιμοποιούν ξανά καί ξανά τυποποιημένους λογότυπους σέ συνδυασμό μέ τυποποιημένα θέματα. Βέβαια οί λογότυποι καί τά θέματα ποικίλλουν κάπως καί ό τρόπος πού ένας ποιητής ραψωδεΐ, πού «συρράπτει» τίς άφηγήσεις, διαφέρει ορατά άπό τού όποιουδήποτε άλλου. Κάποια γυρίσματα τών φράσεων είναι ίδιοσυγκρασιακά. Άλλά ούσιαστικά τό ύλικό, τά θέματα, οί λογότυποι καί ό τρόπος χρήσης τους άνήκουν σέ μιά παράδοση πού είναι σαφώς άναγνωρίσιμη. Ή πρωτοτυπία δέν συνίσταται στήν εισαγωγή νέου ύλικού, άλλά στό έπιτυχημένο ταίριασμα τού παραδοσιακού υλικού μέ τήν κάθε άτομική, μοναδική περίσταση καί/ή άκροατήριο.

Οί μνημονικοί άθλοι τών προφορικών αύτών βάρδων είναι άξιοσημείωτοι, άλλά διαφέρουν άπό αύτά πού σχετίζονται μέ τήν άπομνημόνευση τών κειμένων. Οί έγγράμματοι έκπλήσ- σονται συνήθως μαθαίνοντας ότι ό βάρδος πού σχεδιάζει νά έπαναλάβει τήν ιστορία πού άκουσε μιά μόλις φορά, θέλει συχνά νά περιμένει μιά μέρα ή δυο άφότου άκουσε τήν ιστορία προτού τήν έπαναλάβει ό ϊδιος. Κατά τήν άπομνημόνευση ένός γραπτού κειμένου, ή άναβολή τής άπαγγελίας δυσκολεύει γενικά τήν άνάκλησή του. Ό προφορικός ποιητής δέν έργάζεται μέ κείμενα ή σέ ένα κειμενικό πλαίσιο συμφραζομένων. Χρειάζεται χρόνο γιά νά βυθιστεί ή ιστορία στή δική του δεξαμενή θεμάτων καί λογοτύπων, χρόνο γιά νά «χωνέψει τήν ιστορία». "Οταν άνακαλεΐ καί έπαναλαμβάνει τήν ιστορία, δέν «άπομνημονεύει», μέ τήν έγγράμματη έννοια τού όρου, τήν έμμετρη απόδοση τής εκδοχής τού άλλου άοι- δού — εκδοχή που έχει κιόλας χαθεί γιά πάντα, όταν ό νέος άοιδός προετοιμάζει τή δική του έκδοχή (Lord 1960, σελ. 20-


9). Τό σταθερό ύλικό στή μνήμη τοϋ βάρδου είναι ένα έπιπο- λάζον σύνολο θεμάτων καί λογοτύπων άπό τό όποιο κατασκευάζονται δλες οί διαφορετικές ιστορίες.

Μιά άπό τίς πιό έντυπωσιακές άνακαλύψεις στό έργο τοϋ Lord ήταν πώς, άν καί οί άοιδοί γνωρίζουν πώς κανείς άοιδός δέν τραγουδά άκριβώς μέ τόν ϊδιο τρόπο τό ϊδιο τραγούδι, παρ’ όλα αύτά ό κάθε άοιδός ισχυρίζεται πώς μπορεΐ νά τραγουδήσει τή δική του έκδοχή δίχως ν’ άλλάξει ούτε έναν στίχο ή λέξη, καί μάλιστα «άκριβώς μέ τόν ϊδιο τρόπο σέ είκοσι χρόνια άπό τώρα» (Lord 1960, σελ. 27). "Οταν όμως οί ύπο- τιθέμενες κατά λέξη εκδοχές τους μαγνητοφωνηθούν καί συγ- κριθούν, άποδεικνύεται πώς δέν είναι ποτέ ϊδιες, μολονότι τά τραγούδια είναι άναγνωρίσιμες εκδοχές τής ϊδ ιας ιστορίας. «Λέξη πρός λέξη καί στίχο πρός στίχο», δπως σχολιάζει ό Lord (1960, σελ. 28), είναι άπλώς ένας έμφατικός τρόπος γιά νά ποϋν «όμοια». «Στίχος» είναι βέβαια μιά έννοια πού στηρίζεται στό κείμενο — άκόμη καί ή έννοια τής «λέξης» ώς διακριτής οντότητας χωριστής άπό τή ροή τού λόγου, μοιάζει νά είναι κάπως βασισμένη στό κείμενο. Ό Goody (1977, σελ. 115) έδειξε ότι μιά ολόκληρη προφορική γλώσσα πού διαθέτει κάποιον όρο γιά τήν ομιλία γενικά, γιά μιά ρυθμική μονάδα ένός τραγουδιού, γιά μιά έκφραση ή ένα θέμα, μπορεΐ νά μήν έχει έναν έτοιμο όρο γιά τή «λέξη» ώς ένα άπομονωμένο λήμμα, ένα «κομμάτι» ομιλίας, δπως στό «Ή πρόταση αύτή άποτελεΐται άπό είκοσι έφτά λέξεις». ’Ή μήπως όχι; Μήπως έχει είκοσι έξι; ’Άν δέν μπορεΐς νά γράψεις, τό είκοσι έφτά είναι δύο λέξεις ή μιά; Ή γραφή πού έδώ, όπως κι άλλου, είναι διαιρετική, ένισχύει τήν α’ίσθηση δτι οί λέξεις είναι σημαντικά διακριτά λήμματα. (Τά πρώιμα χειρόγραφα συνήθιζαν νά μήν ξεχωρίζουν καθαρά τίς λέξεις μεταξύ τους, άλλά νά τίς παραθέτουν συνεχόμενες.)

Είναι άξιοσημείωτο ότι οί άγράμματοι τραγουδιστές στόν εύρέως έγγράμματο πολιτισμό τής σύγχρονης Γιουγκοσλαβίας αναπτύσσουν καί εκφράζουν άπόψ εις γ ιά τή γραφή


(Lord, σελ. 28). Θαυμάζουν τήν έγγραμματοσύνη καί πιστεύουν πώς ένας έγγράμματος μπορεΐ νά κάνει καλύτερα δ,τι κάνουν, μπορεΐ, δηλαδή, νά άναπαραγάγει ένα μακροσκελές τραγούδι άφού τό άκούσει μόνο μιά φορά. Αύτό άκριβώς δέν μπορούν νά κάνουν οί έγγράμματοι, ή τό κάνουν μέ μεγάλη δυσκολία. "Οπως οί έγγράμματοι αποδίδουν έγγράμματα είδη έπιτευγμάτων στούς προφορικούς έκτελεστές, έτσι καί αύτοί αποδίδουν προφορικά εϊδη έπιτευγμάτων στούς έγ- γράμματους.

Ό Lord (1960) έδειξε νωρίς ότι ή προφορική λογοτυπική άνάλυση μπορεΐ νά έφαρμοστεΐ στά μεσαιωνικά άγγλικά (Beowulf) , καί άλλοι έδειξαν διάφορους τρόπους μέ τούς όποιους οί προφορικές-λογοτυπικές μέθοδοι μπορούν νά βοηθήσουν στήν κατανόηση τής προφορικής ή τής ύπολειμμα- τικά προφορικής σύνθεσης στόν εύρωπαϊκό Μεσαίωνα, στά γερμανικά, τά πορτογαλικά, τά γαλλικά καί άλλες γλώσσες (βλ. Foley 1980b). Ή έπιτόπια έρευνα σέ πολλά μέρη τού κόσμου έπιβεβαίωσε καί προώθησε τό έργο τού Parry καί τό έκτενέστερο έργο τού Lord στή Γιουγκοσλαβία. Γιά π α ρ ά δειγμα, ό Goody (1977, σελ. 118-9) άναφέρει ότι στούς Lo- Dagaa τής Βόρειας Γκάνα, όπου ή ’Επίκληση πρός τόν Bagre, δπως καί τό Πάτερ Η μών στούς Χριστιανούς, είναι «κάτι πού ό καθένας “ξέρει”», ή άπόδοση τής ’Επίκλησης δέν είναι σέ καμιά περίπτωση σταθερή. Ή ’Επίκληση άποτελεΐται άπό «καμιά δωδεκαριά στίχους» μόνο, καί άν γνωρίζεις τή γλώσσα, δπως ό Goody, καί προφέρεις τήν άρχική της φράση, ό άκροατής σου μπορεΐ νά συνεχίσει μέ τήν έπωδό διορθώνοντας τά όποια λάθη σου διαπιστώσει. "Ομως ή μαγνητοφώνηση δείχνει ότι οί λέξεις τής ’Επίκλησης μπορεΐ νά διαφέρουν σημαντικά, άκόμη καί όταν έπαναλαμβάνεται άπό άτομα πού διορθώνουν τήν έκδοχή σου, δταν αύτή δέν άντιστοιχεΐ στήν (τρέχουσα) δική τους.

Τά πορίσματα τού Goody καί άλλων (Opland 1975* 1976) φανερώνουν δτι οί προφορικοί άνθρωποι προσπαθούν όντως


κατά καιρούς νά έπαναλάβουν κατά λέξη ποιήματα καί άλλα προφορικά λογοτεχνήματα. Πόσο δμως τά καταφέρνουν; Κατά τό πλεΐστον έλάχιστα, μέ βάση τά πρότυπα τών ε γ γραμμάτων. Ά πό τή Νότια Αφρική ό Opland (1977, σελ. 76- 82) άναφέρει επίμονες προσπάθειες γιά κατά λέξη άπομνη- μόνευση καί τά άποτελέσματα: «'Οποιοσδήποτε ποιητής τής κοινότητας θά έπαναλάβει τό ποίημα πού έμπεριέχεται στό περιορισμένο τέστ μου κατά τουλάχιστον 60% σέ συνδυασμό μέ άλλες εκδοχές». Έδώ ή έπιτυχία έλάχιστα συνοδεύει τή φιλοδοξία. Ακρίβεια 60% στήν άπομνημόνευση βαθμολογείται χαμηλά στή σχολική άπαγγελία ένός κειμένου ή στήν ά- πόδοση ένός ρόλου άπό κάποιον ήθοποιό.

Πολλά παραδείγματα «άπομνημόνευσης» τής προφορικής ποίησης πού παρατίθενται γιά νά τεκμηριώσουν τήν άποψη ότι ό ποιητής «συνέθεσε τό ποίημα άπό τά πρίν», όπως τά παραδείγματα στή Finnegan (1977, σελ. 76-82), δέν φαίνεται νά διαθέτουν μεγαλύτερη κατά λέξη άκρίβεια. Πράγματι ή Finnegan βρίσκει μεγάλη ομοιότητα μόνο στά σημεία όπου γ ίνεται κατά λέξη έπανάληψη (1977, σελ. 76) καί «περισσότερη λεκτική καί στίχο πρός στίχο έπανάληψη ά π ’ όση θά περίμενε κανείς άπό τή γιουγκοσλαβική περίπτωση» (1977, σελ. 78* γιά τήν άξια τών συγκρίσεων αύτών καί τήν άσαφή σημασία τής «προφορικής ποίησης» στή Finnegan, βλ. Foley 1979).^ Πρόσφατες δμως έρευνες έφεραν στό φώς κάποιες περι

πτώσεις άκριβέστερης κατά λέξη άπομνημόνευσης σέ προφορικούς λαούς. Μιά περίπτωση είναι ή τελετουργική έκφορά τοϋ λόγου στούς Cuna τού Παναμά, τήν οποία άναφέρει ό Joel Sherzer (1982). Στά 1970 ό Sherzer μαγνητοφώνησε μιά έκτεταμένη μαγική έπωδή πού δίδασκε κάποιος ειδικός σέ τελετουργίες ένήβωσης κοριτσιών σέ άλλους τέτοιους ε ιδ ικούς. Έπέστρεψε τό 1979 μέ τό άπομαγνητοφωνημένο κείμενο τής έπωδής καί βρήκε πώς τό ϊδιο άτομο μπορούσε νά έπαναλάβει άκριβώς, φώνημα πρός φώνημα, τήν έπωδή. ’Άν καί ό Sherzer δέν άναφέρει πόσο διαδεδομένη ήταν ή πόση


αντοχή είχε ή έπωδή αύτή στό έσωτερικό μιάς ομάδας ε ιδικών στή διάρκεια ένός χρονικού διαστήματος, τό π α ρ ά δειγμά του είναι ένα σαφές παράδειγμα έπιτυχούς κατά λέξη άναπαραγωγής. (Τά παραδείγματα πού άναφέρει ό Sherzer, 1982, σημ. 3, άπό τή Finnegan 1977, όπως ήδη άναφέραμε, μοιάζουν όλα, στήν καλύτερη περίπτωση, άσαφή, έπομένως όχι ισάξια μέ τό παράδειγμά του).

Δύο άλλα παραδείγματα συγκρίσιμα μέ αύτά τού Sherzer έμφανίζουν τήν κατά λέξη άναπαραγωγή τού προφορικού ύλικού νά εύνοεΐται όχι πλέον άπό ένα τελετουργικό πλαίσιο, άλλά άπό κάποιους ειδικούς γλωσσικούς ή μουσικούς περιορισμούς. Τό ένα προέρχεται άπό τήν κλασική ποίηση τών Σο- μαλών, πού φαίνεται νά έχει ένα μετρικό πρότυπο πιό σύνθετο καί πάγιο άπό εκείνο του άρχαίου έλληνικού έπους, οπότε ή γλώσσα δέν μπορεΐ νά ποικίλλει τόσο εύκολα. Ό John Williams Johnson παρατηρεί ότι οί προφορικοί ποιητές τών Σο- μαλών «μαθαίνουν τούς κανόνες τής προσωδίας μέ τρόπο πού, άν δέν ταυτίζεται, πάντως μοιάζει πολύ μέ τόν τρόπο πού μαθαίνουν τή γραμματική» (1979b, σελ. 118* βλ. έπίσης Johnson 1979a). Δέν μπορούν νά διατυπώσουν τούς μετρικούς κανόνες, μέ τόν ϊδιο τρόπο πού δέν μπορούν νά διατυπώσουν τούς κανόνες τής σομαλικής γραμματικής. Οί Σομαλοί ποιητές συνήθως δέν συνθέτουν καί έπιτελούν ταυτόχρονα, άλλά συνθέτουν κατά μόνας, λέξη πρός λέξη, καί άργότερα άπαγ- γέλλουν οί ϊδιοι τή σύνθεσή τους στό άκροατήριο ή τή δίνουν σέ κάποιον άλλο νά τήν άπαγγείλει. Αύτή είναι πάλι μιά σαφής περίπτω ση προφορικής κατά λέξη άπομνημόνευσης. ’Απομένει φυσικά νά μελετηθεί πόσο σταθερή εΐναι μιά τέ τοια άπομνημόνευση στό πέρασμα τού χρόνου (μερικά χρόνια, μιά δεκαετία κ.λπ.).

Τό δεύτερο παράδειγμα δείχνει πώς ή μουσική μπορεΐ νά ενεργεί περιοριστικά καί νά παγιώνει μιά κατά λέξη προφορική διήγηση. ’Αντλώντας άπό τή δική του έντατική έπιτόπια έρευνα στήν ’Ιαπωνία, ό Eric Routledge (1981) άναφέρει μιά


γιαπωνέζικη παράδοση, πού έπιβιώνει ώς κατάλοιπο π ιά , στήν όποια μιά προφορική άφήγηση, Ό μνϋος τοϋ Heike, τραγουδιέται μέ μερικά τμήματα «λευκής φωνής», χωρίς οργανική συνοδεία, καί μερικά καθαρά οργανικά ίντερλούδια. Ή ά φήγηση καί ή μουσική συνοδεία άπομνημονεύονται άπό τούς μαθητές, πού άρχίζουν άπό μικρά παιδιά νά έκπαιδεύονται άπό έναν προφορικό δάσκαλο. Οί δάσκαλοι (δέν έχουν άπο- μείνει πολλοί) άναλαμβάνουν νά έκπαιδεύσουν τούς μαθητές στήν κατά λέξη ά πα γγελ ία τού τραγουδιού μέ δύσκολες άσκήσεις, πού κρατάνε χρόνια, καί πετυχαίνουν έκπληκτικά άποτελέσματα, άν καί οί ϊδιοι έπιφέρουν άλλαγές στίς άπαγ- γελίες τους πού δέν τίς συνειδητοποιούν. Όρισμένα μέρη τής άφήγησης προσφέρονται περισσότερο γιά λάθη. Σέ μερικά σημεία ή μουσική σταθεροποιεί πλήρως τό κείμενο, άλλά σέ άλλα παράγει λάθη ϊδια μέ έκεϊνα πού βρίσκουμε στήν άντι- γραφή χειρογράφων, δπως αύτά πού όφείλονται στό όμοιοτέ- λευτο — ό άντιγραφέας (ή ό προφορικός έκτελεστής) πηγαίνει σέ μιά ύστερότερη έμφάνιση μιάς τελικής φράσης, παρα- λείποντας τήν πρώτη της έμφάνιση κι άφήνοντας ά π ’ έξω τό ένδιάμεσο ύλικό. Έδώ έχουμε καί πάλι ένα είδος καλλιεργημένης κατά λέξη απόδοσης, όχι έντελώς άναλλοίωτης, άλλά πάντως άξιοσημείωτης.

’Άν καί σέ αύτά τά παραδείγματα ή παραγωγή τής προφορικής ποίησης ή άλλων προφορικών έκφορών μέ συνειδητά καλλιεργημένη άπομνημόνευση δέν είναι ϊδ ια μέ τήν προ- φορική-λογοτυπική πρακτική στήν ομηρική Ε λλάδα , τή σύγχρονη Γιουγκοσλαβία ή σέ άναρίθμητες άλλες παραδόσεις, ή κατά λέξη άπομνημόνευση δέν έλευθερώνει καθόλου τίς προφορικές νοητικές διαδικασίες άπό τήν έξάρτησή τους άπό τούς λογότυπους, άλλά τουναντίον τήν αυξάνει. Στήν περίπτωση τής σομαλικής προφορικής ποίησης, ό Francesco Antinucci έδειξε ότι αύτή ή ποίηση δέν έχει μόνο φωνολογικούς καί μετρικούς περιορισμούς, άλλά καί συντακτικούς. Δηλαδή μόνον ορισμένες ειδικές συντακτικές δομές έμφανί-


ζονται στούς στίχους τών ποιημάτων: στά παραδείγματα πού παραθέτει ό Antinucci, μόνον δύο τύποι συντακτικών δομών άπό τίς εκατοντάδες δυνατές (1979, σελ. 148). Πρόκειται βέβαια γιά μιά άκραία λογοτυπική σύνθεση, γιατί οί λογότυποι δέν είναι τίποτα άλλο άπό «περιορισμοί», κι έδώ έχουμε νά κάνουμε μέ συντακτικούς λογότυπους (πού έμ- φανίζονται καί στήν οικονομία τών ποιημάτων μέ τά όποια άσχολήθηκαν οί Parry καί Lord). Ό Roudedge (1981) σημειώνει τόν λογοτυπικό χαρακτήρα τού υλικού στά τραγούδια τού Heike, πού πράγματι είναι τόσο λογοτυπικά ώστε περ ιέχουν πολλές άρχαϊκές λέξεις, τή σημασία τών οποίων ούτε οί δάσκαλοι γνωρίζουν. Ό Sherzer (1982) έφιστά έπίσης τήν προσοχή ειδικά στό γεγονός ότι οί έκφράσεις πού συναντά νά έπαναλαμβάνονται κατά λέξη συγκροτούνται άπό λογοτυπικά στοιχεία όμοια μέ εκείνα πού εμφανίζονται στίς προφορικές τελέσεις τού συνηθισμένου, ραψωδιακού, μή κατά λέξη άποδιδόμενου τύπου. Προτείνει νά θεωρήσουμε τήν ύ παρξη ένός συνεχούς άνάμεσα στήν «πάγια» καί τή «μεταβλητή» χρήση τών λογοτυπικών στοιχείων. Μερικές φορές τά λογοτυπικά στοιχεία χρησιμοποιούνται έτσι ώστε νά έπιτευ- χθεΐ κατά λέξη ομοιότητα, άλλες φορές χρησιμοποιούνται γιά νά έπιτευχθεΐ μιά ορισμένη προσαρμογή ή παραλλαγή (άν καί οί χρήστες τών λογοτυπικών στοιχείων, δπως έδειξε ό Lord, μπορούν γενικά νά θεωρούν τή «μεταβλητή» ή π α ραλλαγμένη στήν πραγματικότητα χρήση ώς « πά για » ). Ή πρόταση τού Sherzer είναι σίγουρα σοφή.

Ή προφορική άπομνημόνευση άπαιτεϊ περισσότερη καί λεπτομερέστερη μελέτη, ιδίως στήν τελετουργία. Οί περιπτώ σεις τής κατά λέξη άπομνημόνευσης τού Sherzer προέρχονται άπό τελετουργίες, καί ό Roudedge ύπονοεΐ στό άρθρο του καί τό δηλώνει καθαρά σέ ένα γράμμα πού μού έστειλε (22 Ία - νουαρίου 1982), πώς τά τραγούδια τών Heike είναι τελετουργικής φύσεως. Ό Chafe (1982), μελετώντας ειδικά τή γλώσσα τών Ινδιάνων Seneca, προτείνει πώς ή τελετουργική γλώσσα.


συγκρινόμενη μέ τήν καθομιλουμένη, μοιάζει μέ τή γραφή ώς πρός τό ότι «έχει μιά διάρκεια πού ή καθομιλούμενη δέν έ χει. Ή ϊδια προφορική τελετουργία παρουσιάζεται ξανά καί ξανά: όχι κατά λέξη, βέβαια, άλλά μέ περιεχόμενο, ύφος καί λογοτυπική δομή πού δέν άλλάζει άπό τέλεση σέ τέλεση». Δέν ύπάρχει άμφιβολία τελικά ότι στούς προφορικούς πολιτισμούς γενικά, ή πλειοψηφία τών προφορικών άπαγγελιών, συμπεριλαμβανομένων καί τών τελετουργικών, κατατάσσονται στό «μεταβλητό» άκρο τού συνεχούς. Άκόμη καί σέ π ο λιτισμούς πού γνωρίζουν καί έξαρτώνται άπό τή γραφή άλλά διατηρούν ζωντανή έπαφή μέ τήν προφορικότητα, έχουν δηλαδή υψηλό προφορικό ύπόλειμμα,ή τελετουργική προφορική έκφραση συχνά δέν έπαναλαμβάνεται κατά λέξη. «Τούτο ποιείτε εις τήν έμήν άνάμνησιν», είπε ό Ιησούς Χριστός στόν Μυστικό Δείπνο (Λουκάς 22:19). Οί Χριστιανοί έορτάζουν τή Θεία Εύχαριστία ώς τήν κεντρική λατρευτική πράξη έξαιτίας τής έντολής τού Ιησού. Άλλά οί κρίσιμες λέξεις πού οί Χριστιανοί έπαναλαμβάνουν ώς λέξεις τού ϊδιου τού Ιησού, υλοποιώντας αύτή τήν εντολή του (δηλαδή, «Τούτο έστί τό σώμα μου[...] Τούτο έστί τό αίμα μου[...]»), δέν έμφανίζονται μέ τόν ϊδιο άκριβώς τρόπο όπου άναφέρονται στήν Καινή Διαθήκη. Ή πρώιμη χριστιανική Εκκλησία θυμόταν μέ προφορικό, προκειμενικό τρόπο, άκόμη καί στίς κειμενοποιημένες τε λετουργίες, άκόμη καί στά ϊδια έκεΐνα σημεία πού τής δόθηκε ή εντολή νά θυμάται μέ ιδιαίτερη έπιμέλεια.

Συχνά γίνεται λόγος γιά τήν κατά λέξη προφορική ά πο μνημόνευση τών βεδικών ύμνων στήν Ινδία , πού ύποτίθεται ότι είναι άνεξάρτητη άπό κάθε κείμενο. Οί άπόψεις αύτές, ά π ’ όσο γνωρίζω, ουδέποτε έκτιμήθηκαν μέ βάση τά εύρήμα- τα τών Parry καί Lord καί άλλα σχετικά εύρήματα γιά τήν προφορική «άπομνημόνευση». Οί Βέδες είναι άρχαΐες, μακροσκελείς συλλογές, πού τό πιθανότερο συντέθηκαν άνάμεσα στό 1500 καί 900 ή 500 π.Χ. — τό περιθώριο πού άφήνε- ται άνάμεσα στίς πιθανές χρονολογίες δείχνει πόσο άόριστες


είναι οί σημερινές έπαφές μέ τό αρχικό πλαίσιο στό όποιο δημιουργήθηκαν οί ύμνοι, οί προσευχές καί οί άλλες λειτουργικές έπωδές πού συνθέτουν αύτές τίς συλλογές. Οί τυπικές άναφορές πού σήμερα άκόμη παρατίθενται γιά νά έπιβεβαι- ώσουν τήν κατά λέξη άπομνημόνευση τών Βεδών άνάγονται στό 1906 ή 1927 (Kiparsky 1976, σελ. 99-100), πρίν τό έργο τού Parry νά ολοκληρωθεί, ή στό 1954 (Bright 1981), πρίν άπό τό έργο τών Lord (1960) καί Havelock (1963). Στό The Destiny of the Veda in India (1965) ό διακεκριμένος Γάλλος ίνδολόγος καί μεταφραστής τής Ρίγκ-Βέδα Louis Renou ούτε κάν άνα- φέρει τό είδος τού προβληματισμού πού προέκυψε μέ τήν έμφάνιση τού έργου τού Parry.

Α ναμφίβολα, ή προφορική μεταβίβαση ήταν σημαντική στήν ιστορία τών Βεδών (Renou 1965, σελ. 25-6 καί σημ., σελ. 83-4). Οί βραχμάνοι δάσκαλοι, ή γκουρού, καί οί μαθητές τους κατέβαλλαν έντονες προσπάθειες στήν κατά λέξη ά πο μνημόνευση, άντιμεταθέτοντας μάλιστα τίς λέξεις σέ διάφορους σχηματισμούς προκειμένου νά έξασφαλίσουν τήν προφορική τους ύπεροχή έναντι τών άλλων (Basham 1963, σελ. 164), μολονότι τό άν αύτή ή τακτική χρησιμοποιούνταν ή όχι πρίν άπό τήν έμφάνιση τού γραπτού κειμένου είναι ένα άλυτο πρόβλημα. Ώ ς έπακόλουθο δμως τών πρόσφατων έργα- σιών γιά τήν προφορική μνήμη, προκύπτουν κάποια έρωτή- ματα σχετικά μέ τό κατά πόσον ή άπομνημόνευση τών Βεδών λειτουργούσε σέ τελείως προφορικές συνθήκες — άν ύπήρξε ποτέ τέτοια άνεξάρτητη άπό τά κείμενα κατάσταση γιά τίς Βέδες. Πώς μπορούσε ένας ύμνος —γιά νά μήν άναφερθούμε στό σύνολο τών ύμνων τής συλλογής— νά παγιω θεΐ λέξη πρός λέξη στή διάρκεια πολλών γενεών δίχως τό κείμενο; "Οπως εϊδαμε, οί καλόπιστοι ισχυρισμοί έκ μέρους τών προφορικών άφηγητών ότι οί έρμηνεϊες είναι δμοιες λέξη πρός λέξη μπορούν κάλλιστα νά άντίκεινται στήν πραγματικότητα. Δέν μπορούμε νά δεχτούμε άβίαστα, χωρίς έπαλήθευση, τίς άπλές διαβεβαιώσεις πού συχνά δίνουν οί έγγράμματοι ότι


τέτοια μακροσκελή κείμενα διατηρήθηκαν κατά λέξη έπί γ ε νεές σέ μιά ολοκληρωτικά προφορική κοινωνία. Τί διατηρή- θηκε; Ή πρώτη άπαγγελία ένός ποιήματος άπό τόν ποιητή το υ ; Πώς μπορούσε νά τό έπαναλάβει αυτολεξεί γιά δεύτερη φορά καί νά είναι βέβαιος ότι τό έκανε; Μιά έκδοχή πού κάποιος ισχυρός δάσκαλος έπεξεργάστηκε; Αύτό μοιάζει π ιθανό. Άλλά ή επεξεργασία τής δικής του εκδοχής δείχνει ότι ή παράδοση διαφοροποιείτα ι καί ύποδηλώνει ότι στά χείλη ένός άλλου ισχυρού δασκάλου μπορούν νά έμφανισθούν καί άλλες παραλλαγές, έκούσιες ή άκούσιες.

Στήν πραγματικότητα , οί γραπτές Βέδες —πάνω στίς όποιες στηρίζονται οί γνώσεις μας γιά τίς Βέδες σήμερα— έχουν μιά σύνθετη ιστορία καί πολλές παραλλαγές, πράγμα πού ύποδηλώνει ότι είναι άπίθανο νά προέρχονται άπό μιά τελείω ς κατά λέξη διατηρούμενη προφορική παράδοση . Πράγματι, ή λογοτυπική καί θεματική δομή τών Βεδών, έμ- φανής άκόμα καί στή μετάφραση, τίς συσχετίζει μέ άλλες γνωστές σέ έμάς προφορικές τελέσεις καί έπιβάλλει περαιτέρω μελέτη σέ σχέση μέ ό,τι έχει άνακαλυφθεΐ πρόσφατα γιά τά λογοτυπικά στοιχεία, τά θεματικά στοιχεία καί τήν προφορική μνημονοτεχνική. ’Ήδη τό έργο τού Peabody (1975) έν- θαρρύνει άμεσα μιά τέτοια μελέτη, καθώς έξετάζει τίς σχέσεις άνάμεσα στήν παλαιότερη ίνδοευρωπαϊκή παράδοση καί τήν ελληνική στιχουργία. Γιά παράδειγμα, ή έμφάνιση έκτε- ταμένου πλεονασμού ή ή έλλειψή του στίς Βέδες μπορεΐ νά δείχνει άπό μόνη της τόν μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό προφορικής προέλευσης (Peabody 1975, σελ. 173).

Σέ όλες τίς περιπτώσεις, κατά λέξη ή όχι, ή προφορική άπομνημόνευση ύπόκειται σέ διαφοροποιήσεις έξαιτίας άμεσων κοινωνικών πιέσεων. Οί άφηγητές διηγούνται ό,τι ζητά ή άνέχεται τό κοινό. "Οταν ή ζήτηση γιά ένα βιβλίο μειώνεται, τά τυπογραφεία σταματούν τήν παραγω γή, άλλά χιλιάδες άντίτυπά του μπορεΐ νά μείνουν άπούλητα. "Οταν έξαφανίζε- ται ή ζήτηση γιά μιά γενεαλογία, χάνεται μαζί της τελειωτικά


καί ή γενεαλογία. "Οπως άναφέραμε παραπάνω, οί γενεαλογίες τών νικητών έχουν τήν τάση νά έπιβιώνουν (καί νά βελτιώνονται), ένώ έκεΐνες τών χαμένων νά έξαφανίζονται (ή νά αλλάζουν). Ή άλληλόδραση μέ τό ζωντανό κοινό μπορεΐ νά παρέμβει δραστικά στή λεκτική σταθερότητα: οί προσδοκίες του άκροατηρίου μπορούν νά βοηθήσουν στήν παγίωση θεμάτων καί λογοτύπων. Πρίν άπό λίγα χρόνια μιά άνιψιά μου, μικρό παιδί άκόμη καί ικανή νά διατηρεί ένα σαφές προφορικό νοητικό πλαίσιο (άν καί φιλτραρισμένο άπό τόν περιβάλλοντα άλφαβητισμό), μού έπέβαλε τέτοιου είδους προσδοκίες. Τής διηγόμουν τό παραμύθι «Τά τρία μικρά γουρουνά- κια»: «Φυσούσε καί ξεφυσούσε καί φυσούσε καί ξεφυσούσε καί φυσούσε καί ξεφυσούσε». Ή Κάθι άποδοκίμασε τόν λογότυπο πού χρησιμοποίησα. Γνώριζε τήν ιστορία, καί ό λογότυπός μου δέν ήταν αύτός πού περίμενε. «Φυσούσε καί ξεφυσούσε καί ξεφυσούσε καί φυσούσε καί φυσούσε καί ξεφυ- σούσε!», φώναξε. "Οπως καί άλλοι άφηγητές είχαν κάνει πρίν άπό μένα, έπαναδιατύπω σα τήν άφήγηση συμμορφούμενος στήν άπαίτηση τού κοινού.

Τέλος, πρέπει νά παρατηρήσουμε ότι ή προφορική μνήμη διαφέρει σημαντικά άπό τήν κειμενική μνήμη, καθώς ή προφορική διαθέτει μιά υψηλή σωματική συνιστώσα. Ό Peabody (1975, σελ. 197) παρατήρησε ότι «σ’ όλο τόν κόσμο καί σ’ όλες τίς εποχές [...] ή παραδοσιακή σύνθεση έχει συνδεθεί μέ τή δραστηριότητα τών χεριών. "Οταν οί ιθαγενείς τής Αύ- στραλίας καί άλλων περιοχών τραγουδούν, φτιάχνουν συχνά φιγούρες μέ σπάγκους. ’Άλλοι λαοί παίζουν μέ κομπολόγια. Στίς περισσότερες περιγραφές οί βάρδοι έχουν τύμπανα ή έγχορδα όργανα» (βλ. έπίσης Lord I960’ Havelock 1978a, σελ. 220-2* Biebuyck καί Mateene 1971, πρώτη εικόνα). Στά παραδείγματα αύτά μπορεΐ κανείς νά προσθέσει καί άλλα παραδείγματα κίνησης τών χεριών, όπως χειρονομίες συχνά περίπλοκες καί στυλιζαρισμένες (Scheub 1977), άλλά καί άλλες σωματικές κινήσεις όπως ό χορός καί τό λίκνισμα. Τό Ταλ-


μούδ, άν καί κείμενο, απαγγέλλεται άκόμη άπό έντονότατα «προφορικούς» ορθόδοξους Ε βραίους στό Ισραήλ μέ μιά μπρός-πίσω κίνηση τού στήθους, όπως κι έγώ ό ϊδιος δ ιαπ ίστωσα.

"Οπως παρατηρήσαμε, ή προφορική λέξη, άντίθετα μέ τή γραμμένη, ουδέποτε ύπάρχει σέ ένα άπλό λεκτικό πλαίσιο. Οί προφερόμενες λέξεις είναι πάντα τροποποιήσεις μιάς ολικής, ύπαρξιακής κατάστασης, ή οποία πάντα έμπλέκει τό σώμα. Ή σωματική δραστηριότητα πέρα άπό αύτή καθ’έαυ- τήν τήν έκφώνηση τής ομιλίας, δέν είναι έπείσακτη ή έπινοη- μένη στήν προφορική έπικοινωνία, άλλά είναι φυσική κι άκόμη άναπόφευκτη. Στήν προφορική εκφορά τού λόγου, ιδιαίτερα τή δημόσια, ή άπόλυτη άκινησία είναι άπό μόνη της μιά ισχυρή χειρονομία.

Αογοχίνητος τρόπος ζωής

Πολλά άπό αύτά πού έκθέτουμε στή συνέχεια σχετικά μέ τήν προφορικότητα μπορούν νά άποτελέσουν κριτήρια γιά νά άναγνωρίσουμε τούς λεγόμενους «λογοκίνητους» πο λ ιτισμούς, δηλαδή τούς πολιτισμούς στούς οποίους, σέ άντίθεση μέ τούς πολιτισμούς ύψηλής τεχνολογίας, ό τρόπος δράσης καί οί στάσεις απέναντι στά προβλήματα έξαρτώνται κυρίως άπό τήν άποτελεσματική χρήση τών λέξεων, κατά συνέπεια άπό τήν άνθρώπινη άλληλόδραση, καί πολύ λιγότερο άπό μή λεκτικά, οπτικά κατά τό πλεΐστον, έρεθίσματα άπό τόν «άν- τικειμενικό» κόσμο τών πραγμάτων. Ό Jousse (1925) χρησιμοποίησε τόν όρο λογοκινητος γιά νά άναφερθεΐ κυρίως στόν άρχαϊο εβραϊκό καί άραμαϊκό πολιτισμό καί ατούς γειτονικούς μέ αύτούς πολιτισμούς, πού γνώριζαν κάπως τή γραφή, άλλά παρέμειναν βασικά προφορικοί καί προσανατολισμένοι πρός τίς λέξεις μάλλον παρά πρός τά άντικείμενα. Ε πεκτείνουμε τή χρήση τού όρου έδώ γιά νά συμπεριλάβουμε όλους


τους πολιτισμούς πού διατηρούν αρκετό προφορικό απόθεμα ώστε νά συνεχίσουν νά διατηρούν τήν προσοχή τους επικεντρωμένη στίς λέξεις μέσα σ’ ένα διαπροσωπικό πλαίσιο άλ- ληλόδρασης (όπως είναι τό προφορικό πλαίσιο) παρά στά άντικείμενα. Θά πρέπει φυσικά νά σημειώσουμε ότι ποτέ δέν μπορούμε νά διαχωρίσουμε τελείως τίς λέξεις άπό τά άντι- κείμενα: οί λέξεις άναπαριστούν άντικείμενα καί ή πρόσληψη ή άντίληψη τών άντικειμένων καθορίζεται έν μέρει άπό τό άπόθεμα τών λέξεων στίς όποιες φωλιάζουν οί προσλήψεις. Ή φύση δέν δηλώνει κανένα «γεγονός»: αύτά συγκροτούνται μέσα στίς προτάσεις πού έπινοούν οί άνθρωποι γιά νά άνα- φερθούν στόν συνεκτικό ιστό τής πραγματικότητας πού τούς περιβάλλει.

Πιθανόν οί πολιτισμοί πού έδώ άποκαλούμε λογοκίνη- τους νά φανούν στόν τεχνολογικό άνθρωπο ότι διογκώνουν τή σημασία τής ομιλίας, ότι υπερεκτιμούν καί σίγουρα ύπερ- χρησιμοποιούν τή ρητορεία. Στούς πρωταρχικά προφορικούς πολιτισμούς, άκόμη καί τό έμπόριο δέν είναι έμπόριο: είναι θεμελιωδώς ρητορική. Ή άγορά ένός είδους σέ ένα παζάρι ή μιά λαϊκή άγορά τής Μέσης ’Ανατολής δέν είναι μιά άπλή οικονομική συναλλαγή, όπως είναι στό σούπερ μάρκετ καί όπως υποθέτει, τό πιθανότερο, ό τεχνολογικός πολιτισμός θεωρώντας το κάτι άπόλυτα φυσικό. Είναι μάλλον μιά σειρά άπό σωματικούς καί λεκτικούς έλιγμούς, μιά πολιτισμένη μονομαχία, ένας άγώ νας έξυπνάδας, μιά έπιχείρηση στήν προφορική άγωνιστική.

Στούς προφορικούς πολιτισμούς, ή ζήτηση κάποιας πληροφορίας συνήθως έρμηνεύεται διαπροσω πικά (Malinowski 1923, σελ. 451, 470-81), άγωνιστικά καί, άντί νά άπαντηθεΐ πραγματικά, συχνά άντικρούεται. Υπάρχει μιά διαφωτιστική ιστορία γιά έναν έπισκέπτη στήν έπαρχία Cork τής Ιρλανδίας, μιά ιδιαίτερα προφορική περιοχή μιάς χώρας πού διατηρεί μεγάλα ύπολείμματα προφορικότητας. Ό έπισκέπτης βλέπει έναν κάτοικο τού Cork νά στέκεται μπροστά στό ταχυδρο-


μεϊο. Τόν πλησιάζει καί χτυπώντας τό χέρι του πάνω στόν τοίχο τού ταχυδρομείου, δίπλα στόν ώμο τού άλλου, ρωτάει: «Έ δώ είναι τό ταχυδρομείο;» Ό κάτοικος δέν αίφνιδιάζεται. Κοιτάζει ήρεμα τόν άνθρωπο πού τόν ρωτάει καί μέ πολύ ένδιαφέρον τού λέει: «Γραμματόσημο ζητάς;» ’Αντιμετώπισε τήν έρώτηση όχι ώς άναζήτηση πληροφορίας άλλά ώς κάτι πού ό έπισκέπτης τού έκανε. Έ τσ ι κι αύτός μέ τή σειρά του τού έκανε κάτι, νά δει τί θά συμβεί. Σύμφωνα μέ τή μυθολογία τού πράγματος, όλοι οί ιθαγενείς τού Cork άντιμετωπί- ζουν μέ αύτό τόν τρόπο τίς έρωτήσεις. Πάντα άπαντούν στήν έρώτηση μέ έρώτηση. Ποτέ δέν έγκαταλείπουν τήν προφορική τους άμυνα.

Ή πρωταρχική προφορικότητα υποθάλπει δομές προσωπικότητας πού κατά κάποιον τρόπο εΐναι πιό κοινοβιακές καί έξωστρεφείς καί λιγότερο έσωστρεφείς άπό έκείνες πού άπαντώνται άνάμεσα στούς έγγράμματους. Ή προφορική έ- πικοινωνία ένώνει τούς άνθρώπους σέ ομάδες. Ή γραφή καί ή άνάγνωση είναι μοναχικές δραστηριότητες πού άναδιπλώ- νουν τήν ψυχή στόν εαυτό της. Έ να ς δάσκαλος πού μιλά σέ μιά τάξη καί τή νιώθει, όπως κι αύτή νιώθει τόν έαυτό της, σάν μιά σφιχτοδεμένη ομάδα, άνακαλύπτει πώς, όταν ζητήσει άπό τούς μαθητές ν’ άνοίξουν τά βιβλία τους καί νά διαβάσουν κάποιο άπόσπασμα, ή ένότητα τής ομάδας χάνεται καθώς τό κάθε άτομο μπαίνει στόν δικό του ιδιωτικό κόσμο. Έ να παράδειγμα τής αντίθεσης άνάμεσα στήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη άπό αύτή τή σκοπιά βρίσκουμε στήν έκθεση τού Carother (1959), όπου τεκμηριώνεται ή ά ποψη ότι οί προφορικοί άνθρωποι έξωτερικεύουν τή σχιζοειδή συμπεριφορά ένώ οί έγγράμματοι τήν έσωτερικεύουν. Οί έγ- γράμματοι έπιδεικνύουν συνήθως τέτοιες τάσεις (άπώλεια τής έπαφής μέ τό περιβάλλον) μέ ψυχική άπόσυρση στόν δικό τους ονειρικό κόσμο (σχιζοφρενική παραισθητική συστηματο- ποίηση). Οί προφορικοί συνήθως δείχνουν τίς σχιζοειδείς τους τάσεις μέ άκραία έξωτερική σύγχυση πού συχνά οδηγεί σέ βί-


οαες πράξεις, συμπεριλαμβανομένου τού ακρωτηριασμού τών Υδιων ή άλλων. Αύτή ή συμπεριφορά είναι τόσο συχνή ώστε ενίοτε επινοούνται ειδικοί όροι γιά τήν περιγραφή της: τό «μπερζέρκ» τών άρχαίων Σκανδιναβών πολεμιστών, τό «ά- μόκ» τών κατοίκων τής Νοτιοανατολικής ’Ασίας.

Ό νοητικός ρόλος τών «διογκωμένων» ηρωικών χαρακτήρων καί του παράδοξου

Ό ήρωικός χαρακτήρας τού πρωταρχικά προφορικού πολιτισμού καί τού πρώιμου γραπτού, μέ τό τεράστιο προφορικό ύπόλειμμα, σχετίζεται μέ τόν άγωνιστικό τρόπο ζωής, άλλά ερμηνεύεται ριζικότερα καί καλύτερα μέ βάση τίς ανάγκες τών προφορικών νοητικών διαδικασιών. Ή προφορική μνήμη λειτουργεί άποτελεσματικά μέ «διογκωμένους» χαρακτήρες, πρόσωπα πού τά κατορθώματά τους είναι μνημειώδη, άξιο- μνημόνευτα καί συνήθως δημόσια. ’Έτσι, ή νοητική οικονομία άπό τήν ϊδ ια της τή φύση δημιουργεί ύπερμεγέθεις, δηλαδή ήρωικούς χαρακτήρες, όχι γιά ρομαντικούς ή διδακτικούς λόγους, άλλά γιά βασικότερους λόγους: γιά νά οργανώσει τήν έμπειρ ία σέ κάποια μόνιμα άπομνημονεύσιμη μορφή. Οί άχρωμες προσωπικότητες δέν μπορούν νά έπιζήσουν στήν προφορική μνημοτεχνική. Γιά νά άποκτήσουν διάσταση καί νά μήν ξεχνιούνται, οί ήρωικές μορφές τείνουν νά είναι μορφές στερεότυπες: ό σοφός Νέστωρ, ό οργισμένος ’Αχιλλέας, ό πολύτροπος Ό δυσσέας, ό πανδέξιος Mwindo («ό μικρός- πού-νιογέννητος-περπάτησε», Kabutwa-kenta, τό συνηθισμένο του επίθετο). Ή ϊδια μνημοτεχνική ή νοητική οικονομία έπι- κρατεΐ καί στούς εγγράμματους πολιτισμούς, έκεί όπου δ ια τηρούνται προφορικές πρακτικές, όπως στήν άφήγηση τών παραμυθιών στά παιδιά: ή άφοπλιστικά άθώα Κοκκινοσκου- φίτσα, ό άπέραντα κακός Λύκος, ό άπίστευτα ψηλός κορμός φασολιάς πού ό Πέτρος πρέπει νά σκαρφαλώσει — καθώς


καί τά μή ανθρώπινα στοιχεία αποκτούν καί αύτά ηρωικές διαστάσεις. Έ δώ , οί παράδοξοι χαρακτήρες προσθέτουν μιάν άκόμη μνημοτεχνική βοήθεια: είναι εύκολότερο νά θυμάσαι τούς Κύκλωπες άπό ό,τι ένα τέρας μέ δύο μάτια, ή τόν Κέρβερο άπό ό,τι ένα συνηθισμένο μονοκέφαλο σκυλί (βλ. Yates 1966, σελ. 9-11, 65-7). Οί λογοτυπικές άριθμητικές ομαδοποιήσεις είναι έπίσης μνημοτεχνικά χρήσιμες: οί Έ π τά έπί Θήβας, οί τρεις Χάριτες, οί τρεις Μοίρες κ.ο.κ. Μέ αύτά δέν άρνούμαστε ότι καί άλλες δυνάμεις πέρα άπό τή μνημοτεχνική λειτουργία παράγουν ήρωικούς χαρακτήρες καί ομαδοποιήσεις. Ή ψυχαναλυτική θεωρία μπορεΐ νά έξηγήσει πολλές άπό αύτές τίς δυνάμεις. Άλλά σέ μιά προφορική νοητική οικονομία, ή μνημοτεχνική λειτουργία είναι έκ τών ών ούκ ά- νευ, καί άνεξάρτητα άπό τίς άλλες δυνάμεις, οί χαρακτήρες δέν θά έπιζήσουν χωρίς τήν κατάλληλη μνημοτεχνική διαμόρφωση τής έκφοράς τού λόγου.

Καθώς ή γραφή καί τελικά ή τυπογραφία αλλάζουν σταδιακά τίς παλιές προφορικές νοητικές δομές, ή άφήγηση στηρίζεται όλο καί λιγότερο σέ «διογκωμένους» χαρακτήρες μέ- χρις ότου, τρεις περίπου αιώνες μετά τήν τυπογραφία, μπορέσει νά κινηθεί άνετα στή συνηθισμένη άνθρώπινη ζωή πού χαρακτηρίζει τό μυθιστόρημα. Έ δώ, στή θέση τού ήρωα, συναντάμε τελικά άκόμη καί τόν άντιήρωα, πού, άντί νά άντι- μετωπίζει τόν άντίπαλο, συνέχεια γυρίζει τίς πλάτες καί τό βάζει στά πόδια, όπως ό πρωταγωνιστής τού Rabbit Run τού John Updike. Τό ήρωικό καί θαυμαστό έξυπηρέτησαν μιά ειδική λειτουργία στήν οργάνωση τής γνώσης στόν προφορικό κόσμο. Μέ τόν έλεγχο τής πληροφορίας καί τής μνήμης πού έπέφερε ή γραφή καί έντονότερα ή τυπογραφία, δέν χρειάζεσαι τόν παλαιού τύπου ήρωα γιά νά μετατρέψεις τή γνώση σέ μιά μορφή ιστορίας. Ή κατάσταση δέν έχει νά κάνει καθόλου μέ μιά ύποτιθέμενη «άπώλεια ιδανικών».


Ή έσωτερικότητα του ήχου

Μέχρις έδώ, μελετώντας κάποιες ψυχοδυναμικές όψεις τής προφορικότητας ασχοληθήκαμε κυρίως μέ ένα χαρακτηριστικό τού ήχου, τήν παροδικότητά του,τή σχέση του μέ τόν χρόνο. Ό ήχος ύπάρχει μόνον όταν έξαφανίζεται. ’Άλλα χαρακτηριστικά τού ήχου καθορίζουν έπίσης ή έπηρεάζουν τήν ψυχοδυναμική τού προφορικού λόγου. Τό κυριότερο άπό αύτά είναι ή μοναδική σχέση τού ήχου μέ τήν έσωτερικότητα, άν συγκρίνουμε τόν ήχο μέ τίς άλλες αισθήσεις. Ή σχέση είναι σημαντική έξαι- τίας τής έσωτερικότητας τής ’ίδιας τής άνθρώπινης συνείδησης καί τής άνθρώπινης έπικοινωνίας. Συνοπτικά μόνο μπορούμε νά τό θίξουμε έδώ. Διερεύνησα τό θέμα άναλυτικότερα καί βαθύτερα στό Presence of the Word, καί ό άναγνώστης πού ένδιαφέρεται μπορεΐ νά άνατρέξει έκεΐ (1967b).

Καμιά α’ίσθηση δέν λειτουργεί τόσο άμεσα όσο ό ήχος, όταν δοκιμάζουμε τό έσωτερικό ένός άντικειμένου. Ή αίσθηση τής άνθρώπινης όρασης ταιριάζει καλύτερα στό φως πού διάχυτα άνακλάται άπό μιά έπιφάνεια. (Ή διάχυτη άνάκλα- ση, όπως άπό μιά τυπωμένη σελίδα ή ένα τοπίο, έρχεται σέ άντίθεση μέ τήν κατοπτρική άνάκλαση, άπό έναν καθρέφτη.) Μιά πηγή φωτός σάν τή φωτιά μπορεΐ νά είναι γοητευτική, άλλά είναι οπτικά συγκεχυμένη: τό μάτι δέν μπορεΐ νά έστι- ασθεΐ σέ κάτι μέσα στή φωτιά. Κατά τόν ϊδιο τρόπο, ένα ήμι- διαφανές άντικείμενο όπως τό άλάβαστρο είναι γοητευτικό έπειδή, άν καί δέν είναι πηγή φωτός, τό μάτι δέν μπορεΐ καί πάλι νά σταθεροποιηθεί πάνω του. Τό μάτι μπορεΐ νά συλ- λάβει τό βάθος, άλλά στήν καλύτερη περίπτωση ώς μιά σειρά έπιφανειών: οί κορμοί τών δέντρων σ’ ένα άλσος ή οί καρέκλες σ’ ένα άμφιθέατρο, γιά παράδειγμα. Τό μάτι δέν άντι- λαμβάνεται τό έσωτερικό ώς αύστηρά έσωτερικό: μέσα σ’ ένα δωμάτιο, οί τοίχοι πού άντιλαμβάνεται παραμένουν έπι- φάνειες, έξωτερικά.

Ή γεύση καί ή όσφρηση δέν βοηθούν πολύ στήν άντίληψη


τής έσωτερικότητας ή τής έξωτερικότητας. Ή αφή βοηθά. Άλλά ή αφή, συλλαμβάνοντας τήν έσωτερικότητα, τήν καταστρέφει έν μέρει. ’Άν θέλω νά άνακαλύψω μέ τήν αφή άν ένα κουτί είναι άδειο ή γεμάτο, πρέπει νά τού άνοίξω μιά τρύπα καί νά βάλω μέσα τό χέρι ή τό δάχτυλό μου: αύτό σημαίνει ότι τό κουτί είναι μέχρις ενός βαθμού άνοικτό, μέχρις ενός βαθμού λιγότερο ένα έσωτερικό.

Ή άκοή μπορεΐ νά συλλάβει τήν έσωτερικότητα χωρίς νά τήν παραβιάζει. Μπορώ νά χτυπήσω μέ τό χέρι ένα κουτί γιά νά μάθω άν είναι γεμάτο ή άδειο, κι έναν τοίχο γιά νά βρώ άν είναι κούφιος ή συμπαγής. ’Ή νά ρίξω ένα κέρμα γιά νά δώ άν είναι άσημένιο ή μολύβδινο.

"Ολοι οί ήχοι καταγράφουν τίς έσωτερικές δομές τών άντικειμένων πού τούς παράγουν. Έ να βιολί γεμάτο μέ τσ ιμέντο δέν θά ήχήσει όπως ένα κανονικό βιολί. Έ να σαξόφωνο ήχεΐ διαφορετικά άπό ένα φλάουτο: ή έσωτερική του δομή είναι διαφορετική. Καί πάνω ά π ’ όλα, ή άνθρώπινη φωνή έρχεται μέσα άπό τόν άνθρώπινο οργανισμό, πού παρέχει τίς δονήσεις τής φωνής.

Ή όραση άπομονώνει, ό ήχος ένσωματώνει. ’Ενώ ή όραση τοποθετεί τόν παρατηρητή έξω άπό αύτό πού βλέπει, σέ άπόσταση, ό ήχος ξεχύνεται μέσα στόν άκροατή. "Οπως π α ρατήρησε ό Merleau-Ponty (1961), ή όραση τέμνει. Ή όραση έρχεται σ’ ένα άτομο άπό μιά κατεύθυνση τή φορά: γιά νά κοιτάξω ένα δωμάτιο ή ένα τοπίο, πρέπει νά μετακινήσω τά μάτια μου άπό τό ένα σημείο στό άλλο. "Οταν, όμως, άκούω, συγκεντρώνω τόν ήχο ταυτόχρονα άπό κάθε κατεύθυνση μονομιάς: βρίσκομαι στό κέντρο τού άκουστικού μου κόσμου, έγκαθιστώντας τόν εαυτό μου σ’ ένα είδος πυρήνα αίσθησης καί ύπαρξης. Αύτό τό «κεντροδοτικό» άποτέλεσμα τού ήχου είναι έκεΐνο άκριβώς πού έκμεταλλεύεται μέ ιδιαίτερη έκζή- τηση ή ύψηλής πιστότητας άναπαραγω γή τού ήχου (high- fidelity). Μπορεΐς νά βυθιστείς στόν ήχο, στό άκουσμα. Δέν μπορεΐς νά βυθιστείς στήν όραση μέ παρόμοιο τρόπο.


Σε άντίθεση λοιπόν μέ τήν όραση, τήν αίσθηση πού κατατέμνει, ό ήχος είναι μιά αίσθηση ένωτική. Έ να τυπικό οπτικό ιδεώδες είναι ή σαφήνεια καί ή εύκρίνεια, ό διαχωρισμός. Ή έκστρατεία τού Καρτεσίου* γιά τή σαφήνεια καί τήν εύκρίνεια (τών εννοιών) μαρτυρεί τήν εντατικοποίηση τής όρασης στό πλαίσιο τών άνθρώπινων αισθήσεων — Ong 1967b, σελ. 63, 221 . Ά ντιθέτως,τό άκουστικό ιδεώδες είναι ή άρμονία,ή σύνδεση.

Ή έσωτερικότητα καί ή άρμονία είναι χαρακτηριστικά τής άνθρώπινης συνείδησης. Ή συνείδηση κάθε ανθρώπου είναι τελείως έσωτερικευμένη, γνωστή στό ϊδιο τό άτομο άπό τά μέσα καί άπροσπέλαστη σέ κάθε άλλο άτομο, κατευθείαν άπό τά μέσα. Κάθε άτομο πού λέει «Έ γώ » εννοεί κάτι διαφορετικό ά π ’ ό,τι εννοεί όποιοδήποτε άλλο άτομο. "Ο,τι είναι « Έ γώ» γιά μένα, είναι μόνο «Έ σύ» γιά σένα. Κι αύτό τό «Έ γώ » ένσωματώνει τήν έμπειρία μέσα του, «συνέχοντάς» την. Ή γνώση σέ τελική ανάλυση είναι ένα φαινόμενο ένωτικό καί όχι χωριστικό, ένας αγώνας γιά άρμονία. Χωρίς τήν άρμονία, μιά έσωτερική κατάσταση, ή υγεία της ψυχής πάσχει.

Πρέπει νά πούμε ότι οί έννοιες «έσωτερικό» καί «έξωτε- ρικό» δέν είναι μαθηματικές καί ούτε μπορούν νά διαφοροποιηθούν μαθηματικά. Είναι έννοιες πού θεμελιώνονται στήν ύπαρξη, βασίζονται στήν έμπειρία τού ϊδιου τοϋ σώματός μας, τό όποιο είναι καί μέσα μας (δέν σου ζητώ νά σταματήσεις νά κλοτσάς τό σώμα μου άλλά έμενα τόν ϊδιο) καί έξω άπό έμάς (νιώθω τόν εαυτό μου κατά κάποιον τρόπο μέσα στό σώμα μου). Τό σώμα είναι ένα όριο άνάμεσα σ έμένα καί οτιδήποτε άλλο. Αύτό πού ονομάζουμε «έσωτερικό» καί «έξωτερικό» δέν μπορεΐ νά άποδοθεΐ παρά σέ σχέση μέ τήν έμπειρ ία τής σω ματικότητας. Οί ά πόπειρες ορισμού τοϋ «έσωτερικού» καί τού «εξωτερικού» οδηγούν άναγκαστικά

* Σ .τ.Έ .: Βλ. Descartes, Λόγος περί μεϋόδον, Μέρος Α' §2, Μέρος Β' §22, 26, 28, Μέρος Δ' §38.


σέ ταυτολογίες: τό «έσωτερικό» ορίζεται άπό τό «έσω», πού ορίζεται άπό τό «μεταξύ», πού ορίζεται άπό τό «μέσα», φαύλος κύκλος δηλαδή. Τά ϊδια ισχύουν καί γιά τό «έξωτερι- κό». "Οταν μιλάμε γιά έσωτερικό καί έξωτερικό, άκόμα καί στήν περίπτωση φυσικών άντικειμένων, άναφερόμαστε στή δική μας άντίληψη γιά τόν έαυτό μας: είμαι έδώ μέσα καί τό καθετί άλλο είναι βξω. Μέ τό έσωτερικό καί τό έξωτερικό έπιδεικνύουμε τήν έμπειρία μας τής σωματικότητας (Ong 1967b, σελ. 117-22,176-9, 228, 231) καί άναλύουμε άλλα άντικείμενα άναφορικά μέ αύτή τήν έμπειρία.

Σέ έναν πρωταρχικά προφορικό πολιτισμό, όπου ή λέξη ύπάρχει μόνο στόν ήχο δίχως καμιάν άναφορά σέ κάποιο οπτικά άντιληπτό κείμενο καί καμιάν έπίγνωση άκόμη καί τής δυνατότητας ένός τέτοιου κειμένου, ή φαινομενολογία τού ήχου διεισδύει βαθύτατα στήν αίσθηση τής άνθρώπινης ύπαρξης όπως τήν έπεξεργάζεται ό προφορικός λόγος. Διότι ό τρόπος μέ τόν όποιο βιώνεται ό λόγος έχει καθοριστική σημασία γιά τήν ψυχική ζωή. Ή κεντροδοτική δράση τού ήχου (τό ήχητικό πεδίο δέν έκτείνεται έμπρός μου άλλά μέ περιβάλλει) έπηρεάζει τήν αίσθηση τού άνθρώπου γιά τόν κόσμο. Γιά τούς προφορικούς πολιτισμούς ό κόσμος είναι ένα συνεχόμενο γεγονός, μέ τόν άνθρωπο στό κέντρο του. Ό άνθρωπος είναι τό umbilicus mundi, ό όμφαλός τού κόσμου (Eliade 1958, σελ. 231-5, κ.ά.). Μόνο μετά τήν τυπογραφία καί τήν έκτεταμένη έμπειρία μέ τούς χάρτες πού ή τυπογραφία δημιούργησε, άρχισαν νά φέρνουν στόν νού τους οί άνθρωποι, όταν σκέφτονταν τόν κόσμο ή τό σόμπαν, κάτι πού κυρίως έκτεινόταν μπροστά στά μάτια τους, όπως στούς σύγχρονους τυπωμένους άτλαντες, μιά τεράστια έπιφάνεια ή συνδυασμό έπιφανειών (ή όραση παρουσιάζει έπιφάνειες) έτοιμες νά «έξερευνηθούν». Ό άρχαϊος προφορικός κόσμος γνώριζε λίγους «έξερευνητές», άν καί γνώριζε πολλούς περιηγητές, ο δοιπόρους, ταξιδιώτες, προσκυνητές καί τυχοδιώκτες.

Θά δούμε ότι τά περισσότερα άπό τά χαρακτηριστικά τής


προφορικά θεμελιωμένης σκέψης καί έκφρασης πού έκθέσα- με στό προηγούμενο κεφάλαιο σχετίζονται στενά μέ τήν ένω- τική, συγκεντρωτική, έσωτερικευτική οικονομία τού ήχου όπως γίνεται άντιληπτή άπό τούς άνθρώπους. Μιά ήχοκρα- τούμενη λεκτική οικονομία συμβαδίζει μέ συνθετικές (έναρ- μονιστικές) μάλλον τάσεις παρά μέ άναλυτικές κατατμητικές τάσεις (πού συνοδεύουν τή γραμμένη, όπτικοποιημένη λέξη: ή όραση είναι μιά αίσθηση πού τέμνει). Συμβαδίζει έπίσης περισσότερο μέ τόν συντηρητικό ολισμό (τό όμοιοστατικό παρόν πού πρέπει νά παραμείνει άκέραιο, οί λογοτυπικές έκφράσεις πού πρέπει έπίσης νά παραμείνουν άκέραιες), μέ τήν περιστασιολογική σκέψη (πού είναι έπίσης ολιστική καί άνθρωποκεντρική) παρά μέ τήν άφηρημένη σκέψη. Συμβαδίζει μέ μιάν ορισμένη άνθρωπιστική οργάνωση τής γνώσης γύ ρω άπό τίς πράξεις τών άνθρώπινων καί άνθρωπόμορφων όντων περισσότερο, παρά γύρω άπό άπρόσωπα πράγματα.

Οί χαρακτηρισμοί πού χρησιμοποιήσαμε έδώ γιά νά περι- γράψουμε τόν πρωταρχικά προφορικό κόσμο θά χρησιμεύσουν άργότερα γιά νά περιγράψουμε τί συνέβη στήν άνθρώ- πινη συνείδηση, όταν ή γραφή καί ή τυπογραφία άνήγαγαν τόν προφορικό-άκουστικό κόσμο σ’ έναν κόσμο άπό όπτικο- ποιημένες σελίδες.

Ή προφορικότητα, ή κοινότητα καί τό ιερό

Επειδή ό προφορικός λόγος στή φυσική του σύσταση ώς ήχος έκπορεύεται άπό τό άνθρώπινο έσωτερικό καί έμφανίζει τόν άνθρωπο στά μάτια τών άλλων άνθρώπων ώς συνειδητό έσωτερικό, ώς πρόσωπο, γ ι’ αύτό καί συγκροτεί τούς άνθρώπους σέ συμπαγείς ομάδες. 'Όταν ό ομιλητής άπευθύνεται σ’ ένα άκροατήριο, τά μέλη τού άκροατηρίου γίνονται μιά ένότητα μεταξύ τους καί μέ τόν ομιλητή. "Αν ό ομιλητής ζητήσει άπό τό άκροατήριο νά διαβάσει ένα φυλλάδιο πού τούς έχει μοι


ράσει, ή ενότητα τού ακροατηρίου καταλύεται, καθώς ό κάθε άναγνώστης μπαίνει στόν δικό του ιδιωτικό κόσμο τής άνά- γνωσης, καί άποκαθίσταται μόνον όταν ξαναρχίσει ή προφορική ομιλία. Ή γραφή καί ή τυπογραφία άπομονώνουν. Δέν ύπάρχει περιληπτικό όνομα ή έννοια γιά τούς άναγνώστες πού νά άντιστοιχεΐ στό «άκροατήριο». Ή περιληπτική έκφραση «άναγνωστικό κοινό» —αύτό τό περιοδικό έχει άνα- γνωστικό κοινό δύο εκατομμυρίων— είναι μιά προωθημένη άφαίρεση. Γιά νά σκεφτούμε τούς άναγνώστες ώς ένα ενιαίο σύνολο, πρέπει νά έπιστρέψουμε στήν ονομασία «κοινό» σάν νά ήταν άκροατές. Ό προφορικός λόγος φτιάχνει ένότητες καί σέ μεγάλη κλίμακα: χώρες μέ δύο ή περισσότερες διαφορετικές όμιλούμενες γλώσσες είναι πιθανότατο νά έχουν μεγάλα προβλήματα στήν έγκαθίδρυση ή τή διατήρηση τής εθνικής ενότητας, όπως συμβαίνει σήμερα στόν Καναδά, τό Βέλγιο ή πολλές άναπτυσσόμενες χώρες.

Ή δύναμη πού έχει ό προφορικός λόγος νά έσωτερικεύει σχετίζεται μ’ έναν ειδικό τρόπο μέ τό ιερό, μέ τίς βαθύτερες έγνοιες τής ύπαρξης. Στίς περισσότερες θρησκείες ό προφορικός λόγος λειτουργεί άπαρτίως στήν τελετουργική καί τή λατρευτική ζωή. Τελικά, στίς μεγαλύτερες παγκόσμιες θρησκείες άναπτύσσονται ιερά κείμενα στά όποια ή αίσθηση τού ιερού συνδέεται καί μέ τόν γραπτό λόγο. Εντούτοις μιά θρησκευτική παράδοση πού στηρίζεται στό κείμενο μπορεΐ νά συνεχίσει νά άποδίδει μέ πολλούς τρόπους έγκυρότητα στήν πρωταρχικότατα τού προφορικού. Στόν χριστιανισμό, γιά παράδειγμα, ή Βίβλος διαβάζεται δυνατά στή λειτουργία. Πάντα φανταζόμαστε τόν Θεό νά μάς «μιλά» καί όχι νά μάς γράφει. Ή προφορικότητα τοϋ νοητικού πλαισίου τοϋ Βιβλικού κειμένου, άκόμη καί στά έπιστολικά του κομμάτια, είναι τεράστια (Ong 1967b, σελ. 176-91). Ή εβραϊκή λέξη νταμπάρ πού σημαίνει λέξη, σημαίνει επίσης συμβάν, κι έτσι άναφέρεται άμεσα στήν προφερόμενη λέξη. Ό προφορικός λόγος είναι πάντα ένα συμβάν, μιά κίνηση στόν χρόνο, πού στερείται τελείως τό έν


εϊδει αντικειμένου ύπόβαθρο τού γραπτού ή τυπογραφικού λόγου. Στήν Τριαδική θεολογία, τό δεύτερο Πρόσωπο τού Θεού είναι ό Λόγος, καί τό άνθρώπινο άνάλογο τού Λόγου έδώ δέν είναι ό γραπτός λόγος τών άνθρώπων, άλλά ό προφορικός τους λόγος. Ό Πατέρας Θεός «όμιλεΐ» τόν Υιό του: δέν τόν έγγράφει. Ό Ιησούς, ό Λόγος τού Θεού, δέν άφησε γραπτά, άν καί γνώριζε άνάγνωση καί γραφή (Λουκάς 4:16). «Ή πίστις έξ άκοής, ή δέ άκοή διά ρήματος Θεού», διαβάζουμε στήν Πρός Ρωμαίους Ε πιστολή (10:17). «Τό γάρ γράμμα άποκτέννει, τό δέ πνεύμα [ή πνοή πού φέρει τόν προφορικό λόγο] ζωοποιεί» (Πρός Κορινθίους Β' 3 :6).

Οί λέξεις δέν είναι σημεία

Ό Jacques Derrida έπισήμανε πώς «δέν ύπάρχει γλωσσικό σημείο πρίν άπό τή γραφή» (1976, σελ. 14). Ούτε όμως ύπάρχει γλωσσικό «σημείο» μετά τή γραφή, άν εννοούμε τήν προφορική άναφορά τού γραπτού κειμένου. ’Άν καί άπελευθερώνει άνήκουστες δυνατότητες τού λόγου, ή κειμενική οπτική άνα- παράσταση μιάς λέξης δέν είναι πραγματική λέξη, άλλά ένα «δευτερεύον μορφοποιητικό σύστημα» (πρβλ. Lotman 1977). Ή σκέψη έγκατοικεΐ στήν ομιλία, όχι στά κείμενα, τά όποια αποκτούν όλα νόημα μέσα άπό τήν άναφορά τού ορατού συμβόλου στόν κόσμο τού ήχου. Αύτό πού βλέπει ό αναγνώστης πάνω σ αύτή τή σελίδα δέν είναι πραγματικές λέξεις, άλλά κωδικοποιημένα σύμβολα μέ τά όποια ένας κατάλληλα ενημερωμένος άνθρωπος μπορεΐ νά φέρει στή συνείδησή του πραγματικές λέξεις, σέ πραγματικό ή νοερό ήχο. Τό γραπτό κείμενο δέν μπορεΐ νά είναι τίποτα περισσότερο άπό σημάδια πάνω σέ μιά έπιφάνεια , έκτος άν χρησιμοποιηθεί άπό έναν συνειδητό άνθρωπο άμεσα ή έμμεσα ώς ένδειξη ήχηρών λέξεων, πραγματικών ή νοερών.

Οί άνθρωποι τών χειρογραφικών καί τυπογραφικών πολι


τισμών τό βρίσκουν πειστικό νά σκέφτονται τή λέξη, πού ουσιαστικά είναι ήχος, ώς «σημείο», επειδή τό «σημείο» άνα- φέρεται πρωταρχικά σέ κάτι πού μπορούμε νά άντιληφθούμε οπτικά. Ή λέξη signum [σίγνον], πού μάς έδωσε τή λέξη sign, σήμαινε τό έμβλημα πού ένα σώμα τοϋ ρωμαϊκού στρατού άνέμιζε γιά νά αναγνω ρίζετα ι, όπτικά -έτυμολογικά , «τό άντικείμενο πού κάποιος άκολουθεΐ» (πρώτο-ινδοευρωπαϊκή ρίζα, sekw- , άκολουθώ). ’Άν καί οί Ρωμαίοι γνώριζαν τό άλ- φάβητο, τό signum δέν ήταν γραμμένη λέξη άλλά άπεικόνιση ενός σχεδίου ή μιας μορφής, όπως, γιά παράδειγμα, ένας άε- τός.*

’Επειδή, όπως θά δούμε, ή πρωταρχική προφορικότητα παρέμενε ώς ύπόλειμμα αιώνες μετά τήν επινόηση τής γρα φής ή άκόμη καί τής τυπογραφίας, ή αίσθηση πώς τά γραμμένα ονόματα είναι ταμπελίτσες ή έπιγραφές άργησε νά καθιερωθεί. Μέχρι άκόμα καί τήν εύρωπαϊκή Αναγέννηση, πολλοί εγγράμματοι άλχημιστές πού χρησιμοποιούσαν ετικέτες γιά τίς φιάλες καί τά κουτιά τους είχαν τήν τάση νά βάζουν πάνω τους όχι ένα γραπτό όνομα, άλλά είκονογραφικά σημεία, όπως τά διάφορα ζωδιακά σύμβολα, ένώ οί καταστηματάρχες έδιναν τήν ταυτότητα τού μαγαζιού τους όχι μέ έπιγραφές, άλλά μέ είκονογραφικά σύμβολα, όπως ό κισσός γιά τίς ταβέρνες, ό στύλος γιά τά κουρεία, οί τρεις σφαίρες γιά τά ένεχυροδανειστήρια. (Γιά τόν είκονογραφικό χαρακτηρισμό, βλ. Yates 1966.) Αύτές οί έπιγραφές ή ταμπέλες δέν ονοματίζουν καθόλου αύτό στό όποιο άναφέρονται: ή λέξη «κισσός» δέν είναι ή λέξη «ταβέρνα», ή λέξη «στύλος» δέν ταυτίζεται μέ τή λέξη «κουρείο». Τά ονόματα ήταν άκόμα λέξεις πού κινούνταν στόν χρόνο: αύτά τά ήσυχα, άφωνα σύμβολα ήταν

Σ .τ.Έ .: Τό ϊδιο ισχύει καί γιά τό ελληνικό σ η μ ύον . τό οποίο μεταξύ τών άλλων σήμαινε καί έμβλημα στρατηγού ή ναυάρχου, τό διακριτικό γνώρισμα κάποιου πράγματος. Βλ. επίσης τή λέξη ή σημαία (σημαία).


κάτι άλλο. Ή ταν «σημεία» μέ έναν τρόπο πού οί λέξεις δέν είναι.

Τό ότι μάς ικανοποιεί νά σκεφτόμαστε τίς λέξεις ώς σημεία όφείλεται στήν τάση (πού είναι ϊσως άφανής στούς προφορικούς, άλλά σαφής στούς χειρογραφικούς καί άκόμη σαφέστερη στούς τυπογραφ ικούς καί ήλεκτρονικούς πο λ ιτισμούς) νά άνάγεται όλη ή αίσθηση, καί μάλιστα όλη ή άνθρώ- πινη έμπειρία, σέ οπτικά ανάλογα. Ό ήχος είναι ένα συμβάν στόν χρόνο, καί ό χρόνος «προχωρά» άμείλικτα, άσταμάτητα, άδιαίρετα. Δαμάζουμε φαινομενικά τόν χρόνο όταν τόν χειριζόμαστε χωρικά σ’ ένα ήμερολόγιο ή στήν πλάκα τού ρολογιού, όπου μπορούμε νά τόν κάνουμε νά φαίνεται χωρισμένος σέ διακριτές μονάδες, τή μιά δίπλα στήν άλλη. Άλλά κι αύτό παραποιεί τόν χρόνο. Ό πραγματικός χρόνος δέν έχει καθόλου ύποδιαιρέσεις, είναι άδιάλειπτα συνεχής: τά μεσάνυχτα, τό χθές δέν έγινε μ’ ένα κλικ σήμερα. Κανείς δέν μπορεΐ νά βρει τό άκριβές σημείο τού μεσονυκτίου, άλλά άν δέν είναι άκριβές, πώς μπορεΐ νά είναι μεσάνυχτα; Καί δέν βιώ- νουμε τό σήμερα σάν κάτι πού είναι δίπλα στό χθές, όπως παρουσιάζεται στό ήμερολόγιο. "Οταν άνάγεται στόν χώρο, ό χρόνος μοιάζει περισσότερο έλέγξιμος — άλλά μόνο μοιάζει, γ ιατί ό πραγματικός, άδιαίρετος χρόνος μάς οδηγεί στόν πραγματικό θάνατο. (Μέ αύτό δέν άρνούμαστε πώς ή άνα- γωγή στόν χώρο είναι άπείρως χρήσιμη καί τεχνολογικά αναγκαία' άπλώς λέμε πώς τά έπιτεύγματά της είναι διανοη- τικώς περιορισμένα καί μπορούν νά παραπλανήσουν.) Κατά τόν ϊδιο τρόπο, ανάγουμε τόν ήχο σέ παλμογραφήματα καί σέ κύματα ορισμένου «μήκους», μέ τά όπο ια μπορεΐ νά έργαστεΐ ένας κωφός πού δέν διαθέτει καμία γνώση τού τί σημαίνει έμπειρία τού ήχου. Ή άνάγουμε τόν ήχο στή γραφή καί στήν πιό ριζοσπαστική ά π ’ όλες τίς γραφές, τήν άλφαβητική.

Ό προφορικός άνθρωπος δέν φαίνεται νά σκέφτεται τίς λέξεις ώς «σημεία», σιωπηλά οπτικά φαινόμενα. Ό 'Όμηρος


τίς άποκαλεΐ «έπεα πτερόεντα» — πού ύποδηλώνει τό φευγαλέο, τό δυνατό, τό έλεύθερο: οί λέξεις κινούνται διαρκώς, καί μάλιστα πετούν, πράγμα πού άποτελεί μιά ισχυρή μορφή κίνησης, πού άπελευθερώνει αύτόν πού πετά από τόν συνηθισμένο, αδρό, βαρύ «άντικειμενικό» κόσμο.

Στή διαμάχη του μέ τόν Jean Jacques Rousseau ό Derrida έχει βέβαια δίκιο νά απορρίπτει τήν άποψη ότι ή γραφή δέν είναι παρά δευτερεύουσα ώς πρός τήν ομιλία (Derrida 1976, σελ. 7). Προσπαθώντας όμως νά συγκροτήσουμε μιά λογική τής γραφής χωρίς νά έξετάσουμε σέ βάθος τήν προφορικότητα μέσα άπό τήν όποια άναδύθηκε ή γραφή καί στήν όποια διαρκώς καί άναπόφευκτα θεμελιώνεται, περιορίζουμε τήν κατανόησή μας, π α ρ ’ όλο πού κατά καιρούς προκύπτουν λαμπρά καί ένδιαφέροντα άποτελέσματα, άν καί ψυχεδελικά, δηλαδή βασιζόμενα στήν παραμόρφωση τών αισθήσεων. Τό νά έλευθερωθούμε άπό τούς προϊδεασμούς πού έπιβάλλει ή χειρογραφία καί ή τυπογραφία στήν κατανόηση τής γλώσσας είναι ϊσως πιό δύσκολο ά π ’ όσο μπορεΐ ό καθένας μας νά φανταστεί, πολύ πιό δύσκολο, φαίνεται, άπό τήν «άποδόμη- ση» τής λογοτεχνίας, γιατί αύτή ή «άποδόμηση» παραμένει μιά έγγράμματη δραστηριότητα. Θά πούμε περισσότερα γιά τό πρόβλημα αύτό όταν έξετάσουμε τήν έσωτερίκευση τής τεχνολογίας στό έπόμενο κεφάλαιο.

ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ή γραφή άναδιαρθρώνει τή συνείδηση

Ό νέος κόσμος τοϋ αύτόνομου λόγου

Ή βαθύτερη κατανόηση τής πρωτεϊκής ή πρωταρχικής προφορικότητας μάς έπιτρέπει νά κατανοήσουμε καλύτερα τόν νέο κόσμο τής γραφής, τί πραγματικά είναι αυτός , καθώς καί τί είναι οί λειτουργικά εγγράμματοι άνθρωποι: όντα πού οί νοητικές τους διεργασίες δέν άπορρέουν απλώς άπό τίς φυσικές τους ικανότητες άλλά άπό τίς ικανότητες αύτές όπως έχουν άναδιαρθρωθεΐ, άμεσα ή έμμεσα, άπό τήν τεχνική τής γραφής. Χωρίς τή γραφή, ό έγγράμματος νους δέν θά σκεφτόταν καί δέν θά μπορούσε νά σκεφτεϊ όπως σκέφτεται, όχι μόνο όταν γράφει, άλλά καί όταν άπλώς συγκροτεί τίς σκέψεις του προφ ορικά . Ή γραφή έχει μετασχηματίσει τήν άνθρώπινη συνείδηση περισσότερο άπό όποιαδήποτε άλλη έπινόηση.

Ή γραφή θεμελιώνει αύτό πού ονομάστηκε γλώσσα «ά- νεξάρτητη συμφραζομένων» —context-free— (Hirschh 1977, σελ. 21-3, 26), ή «αύτόνομος» λόγος (Olson 1980a), δηλαδή λόγος τόν όποιο δέν μπορούμε νά άμφισβητήσουμε άμεσα ή νά άντικρούσουμε όπως τόν προφορικό, έπειδή ό γραπτός λόγος έχει άποχωρισθεί άπό τόν δημιουργό του.

Οί προφορικοί πολιτισμοί γνωρίζουν ένα είδος αύτόνομου


λόγου στούς τελετουργικούς λογότυπους (Olson 1980a, σελ. 187-94* Chafe 1982). στίς προφητείες καί τούς χρησμούς, ό που ό έκφωνών ή ή έκφωνούσα δέν θεωρείται ή πηγή άλλά τό μέσον μεταβίβασης τών λεγομένων. Ή Πυθία δέν ήταν υπεύθυνη γιά τούς χρησμούς της, οί όποιοι θεωρούνταν λόγος τού θεού. Ή γραφή, κι άκόμη περισσότερο ή τυπογραφία, έχει κάτι άπό τόν χαρακτήρα τού χρησμού. Σάν τό μαντείο ή τόν προφήτη, τό βιβλίο έπαναλαμβάνει κάτι πού έκφώνησε ή πηγή, αύτός πού πράγματι «είπε» ή έγραψε τό βιβλίο. Θά μπορούσαμε νά άντικρούσουμε τόν συγγραφέα εάν μπορούσαμε νά τόν πλησιάσουμε, άλλά σέ κανένα βιβλίο δέν μπορούμε νά τόν πλησιάσουμε. Δέν ύπάρχει τρόπος νά άναιρεθεί άμεσα ένα κείμενο. Λέει άκριβώς τά ϊδ ια , μετά κι άπό τήν πιό ολοκληρωτική καί έξαντλητική άναίρεσή του. Αύτός είναι ένας λόγος γιά τόν οποίο, στόν κοινό νού, τό «είναι γραμμένο στό βιβλίο » ίσοδυναμεί μέ τό «είναι άλήθεια». Είναι έπίσης ένας λόγος γιά τόν οποίο έχουν καεί βιβλία. Έ ν α κείμενο πού άναφέρει ό,τι όλος ό κόσμος γνωρίζει πώς είναι ψέμα, θά δηλώνει τό ψέμα του γιά πάντα, έφόσον συνεχίζει νά ύπάρχει. Τά κείμενα είναι έγγενώς άνυπότακτα.

Ό Πλάτων, ή γραφή καί οί ύπολογιστές

Οί περισσότεροι άνθρωποι έκπλήσσονται καί μερικοί άπελπί- ζονται μαθαίνοντας ότι στόν Φαϊδρο (274-7) καί στήν "Εβδομη ’Επιστολή του ό Πλάτων διατυπώνει γιά τή γραφή τίς ίδιες ούσιαστικά άντιρρήσεις μέ αύτές πού σήμερα συνήθως δ ια τυπώνονται γιά τούς ύπολογιστές. Ή γραφή, λέει ό Σωκράτης στόν πλατω νικό Φαϊδρο, είναι άπάνθρωπη καί π ροσ ποιείται πώς θεμελιώνει έξω άπό τό μυαλό ό,τι στήν πρα γματικότητα υπάρχει μόνο στό μυαλό. Είναι ένα πράγμα, ένα κατασκευασμένο προϊόν. Τά ϊδια βέβαια λέγονται καί κατά τών υπολογιστών. Ό πλατωνικός Σωκράτης ύποστηρίζει ότι

Η ΓΡΑΦΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΝΕΙ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ 111

ή γραφή καταστρέφει τή μνήμη. Αυτοί πού χρησιμοποιούν τή γραφή θά χάσουν τή μνήμη τους, ύποκαθιστώντας μέ κάποιο εξωτερικό έφόδιο ό,τι στερούνται σέ έσωτερικά εφόδια. Ή γραφή έξασθενίζει τό μυαλό. Σήμερα, γονείς καί άλλοι φ οβούνται ότι οί ύπολογιστές τσέπης άντικαθιστούν μέ ένα έξωτερικό έφόδιο τό έσωτερικό έφόδιο πού θά έπρεπε νά ά- ποτελούν οί άπομνημονευμένοι πίνακες τής προπαίδειας. Οί ύπολογιστές έξασθενίζουν τό μυαλό, στερώντας του τήν εργασία πού τό διατηρεί ισχυρό. Τρίτον, ένα κείμενο είναι κάτι πού δέν μπορεΐ βασικά νά άνταποκριθεΐ. "Αν ρωτήσεις κάποιον νά δικαιολογήσει τή γνώμη του, μπορεΐ νά πάρεις μιά έξήγηση* άν ρωτήσεις ένα κείμενο, δέν παίρνεις παρά τίς Υδιες, συχνά βλακώδεις, λέξεις πού προκάλεσαν τήν άρχική σου έρώτηση. Στή σύγχρονη κριτική τών ύπολογιστών, ή ϊδια άντίρρηση διατυπώνεται ώς «σκουπίδια μπαίνουν, σκουπίδια βγαίνουν». Τέταρτον, σέ συμφωνία μέ τήν άγωνιστική νοοτροπία τών προφορικών πολιτισμών, ό πλατωνικός Σωκράτης άντιτίθεται στή γραφή καί επειδή ό γραπτός λόγος δέν μπορεΐ νά ύπερασπιστεΐ τόν εαυτό του όπως μπορεΐ νά κάνει ό προφορικός: ή πραγματική ομιλία καί σκέψη ύπάρχουν πάντα ούσιαστικά σέ ένα πλαίσιο δούναι καί λαβεΐν άνάμεσα σέ πραγματικούς άνθρώπους. Ή γραφή είναι παθητική, έξω άπό τό πλαίσιο αύτό, σέ έναν άφύσικο, μή-πραγματικό κόσμο. Τό ϊδιο καί οί ύπολογιστές.

A fortiori, ή τυπογραφία προκαλεΐ τίς ϊδ ιες κατηγορίες. Αύτοί πού ένοχλούνται άπό τήν καχυποψία τοϋ Πλάτωνα γιά τή γραφή θά ενοχληθούν περισσότερο μαθαίνοντας πώς ή τυ πογραφία άντιμετώπισε τήν ϊδια καχυποψία όταν πρωτοεμ- φανίστηκε. Ό Hieronimo Squarciafico, ό όποιος συνέβαλε στήν έκδοση τών κλασικών τής λατινικής φιλολογίας, ισχυρίστηκε στά 1477 ότι ή ήδη ύπάρχουσα «άφθονία βιβλίων κάνει τούς άνθρώπους λιγότερο μελετηρούς» (άναφέρεται άπό τόν Lowry 1979, σελ. 29-31): Καταστρέφει τή μνήμη καί έξασθενίζει τό μυαλό, άπαλλάσσοντάς το άπό τήν πολλή εργασία (ή κα


τηγορία κατά τών υπολογιστών τσέπης καί πάλι) καί υποβαθμίζοντας τόν σοφό άνθρωπο πρός χάριν τού άπανθίσμα- τος τσέπης. Βέβαια άλλοι είδαν τήν τυπογραφ ία σάν ένα εύπρόσδεκτο έφαλτήριο: όλοι, άνδρες καί γυναίκες γίνονται σοφοί (Lowry 1979, σελ. 31-2).

Έ να άδύνατο σημείο στή θέση τού Πλάτωνα ήταν ότι, γιά νά κάνει τίς άντιρρήσεις του άποτελεσματικές, τίς κατέγραψε, όπως ένα άδύνατο σημείο στίς άντιτυπογραφικές θέσεις ήταν ότι αύτοί πού τίς προωθούσαν τίς τύπωναν γιά νά τίς κάνουν πιό άποτελεσματικές. Μιά παρόμοια άδυναμία στίς θέσεις έναντίον τών ύπολογιστών είναι ότι οί ύπέρμαχοί τους, γιά νά τίς κάνουν πιό άποτελεσματικές,τίς έπεξεργάζονται σέ άρθρα ή βιβλία πού τυπώνονται άπό δισκέτες γραμμένες στόν ύπο- λογιστή. Ή γραφή, ή τυπογραφία καί ό ύπολογιστής είναι τρόποι έκτεχνολόγησης τού λόγου. Ά πό τή στιγμή πού ό λόγος έκτεχνολογισθεΐ δέν ύπάρχει τρόπος νά άσκηθεΐ κριτική στό τί έχει ύποστεϊ άπό τήν τεχνολογία χωρίς τή βοήθεια τής πλέον προηγμένης τεχνολογίας. Επιπλέον, ή νέα τεχνολογία δέν χρησιμοποιείται άπλώς γιά νά διατυπωθεί ή κριτική: στήν πραγματικότητα, δημιουργεί τήν ϊδια τήν κριτική. "Οπως έχει παρατηρηθεί (Havelock 1963), ή πλατωνική άναλυτική φιλοσοφική σκέψη, συμπεριλαμβανομένης τής κριτικής ένάντια στή γραφή, κατέστη έφικτή μόνον έξαιτίας τών έπιπτώσεων πού είχε άρχίσει νά έχει ή γραφή στίς νοητικές διαδικασίες.

Πράγματι, όπως θαυμάσια έδειξε ό Havelock (1963), ολόκληρη ή πλατωνική έπιστημολογία ήταν μιά μή ήθελημένα προγραμματισμένη άπόρριψη τού παλιού προφορικού, εύκί- νητου, θερμού, διαπροσωπικού κόσμου τού προφορικού πολιτισμού (πού έκπροσωπούσαν οί ποιητές, τούς όποιους άπέ- κλειε άπό τήν Πολιτεία του). Ό όρος idea, είδος, μορφή, έτυ- μολογεΐται άπό τό ρήμα όρώ, πού έχει τό ϊδιο θέμα μέ τό λατινικό ρήμα video, ά π ’ όπου καί τά άγγλικά vision, visible, videotape. Ή πλατωνική μορφή γινόταν κατανοητή κατ’ άναλο- γίαν πρός τήν ορατή μορφή. Οί πλατωνικές ιδέες είναι άφω


νες, ακίνητες, στερούνται θέρμης, είναι απομονωμένες καί δέν άνταποκρίνονται, δέν άποτελοϋν μέρος τής άνθρώπινης ζωής, άλλά βρίσκονται τελείως πέρα καί πάνω άπό αύτήν. Ό Πλάτων βέβαια δέν ειχε πλήρη έπίγνωση τών άσυνείδητων δυνάμεων πού επενεργούσαν στήν ψυχή του γιά νά προκαλέσουν αύτή τήν ύπερβολική άντίδραση τού εγγράμματου άνθρώπου στή χρονίζουσα καί βραδυπορούσα προφορικότητα.

Τέτοιου είδους άναλύσεις μάς άποκαλύπτουν τά παράδοξα πού διέπουν τίς σχέσεις άνάμεσα στόν άρχικό προφορικό λόγο καί όλους τούς τεχνολογικούς μετασχηματισμούς του. Ή αιτία γιά αύτές τίς βασανιστικές περιπλοκές είναι προφανώς τό γεγονός ότι ή νόηση είναι άνελέητα άναστοχα- στική, έτσι ώστε άκόμη καί τά εξωτερικά έργαλεΐα πού χρησιμοποιεί γιά νά πραγματοποιήσει τίς λειτουργίες της «έσω- τερικεύονται», γίνονται δηλαδή μέρος τής ϊδιας τής στοχαστικής διαδικασίας.

ΊΕνα άπό τά πιό έντυπωσιακά έγγενή στή γραφή παράδοξα είναι ή στενή σχέση μέ τόν θάνατο. Αύτή ή σχέση ύπο- νοεΐται στήν κατηγορία τού Πλάτωνα ότι ή γραφή είναι ά- πάνθρωπη, μοιάζει μέ πράγμα καί καταστρέφει τή μνήμη. Υπάρχουν έπίσης πλούσιες ένδείξεις σέ άμέτρητες άποθη- σαυρισμένες άναφορές στή γραφή (καί/ή στήν τυπογραφία), άπό «τό γάρ γράμμα άποκτέννει, τό δέ πνεύμα ζωοποιεί» (Πρός Κορινθίους Β' 3:6), καί τήν άναφορά τού Όράτιου στά τρία βιβλία τών 7Ωδών του ώς ένα «μνημείο» πού προοιωνίζεται τόν θάνατό του (Ωδές iii.30.1), ώς καί πέρα άπό τή δ ια βεβαίωση τού Henry Vaughan στόν Thomas Boclley πώς στή βιβλιοθήκη τής Όξφόρδης πού φέρει τό όνομά του «κάθε β ιβλίο είναι ένας έπιτάφιός σου». Στό Pippa Passes, ό Robert Browning σημειώνει τή διαδεδομένη πρακτική νά συμπιέζονται μέχρι θανάτου ζωντανά λουλούδια άνάμεσα στίς σελίδες τών βιβλίων, «μαραμένοι κίτρινοι άνθοί/στίς σελίδες άνάμεσα». Τό νεκρό λουλούδι, πού ήταν κάποτε ζωντανό, είναι τό ψυχικό ισοδύναμο τής ομιλίας πού έγινε κείμενο. Τό παρά


δοξο βρίσκεται στό γεγονός ότι ή νεκρότητα του κειμένου, ή απομάκρυνσή του άπό τόν ζωντανό άνθρώπινο κόσμο, ή άκαμπτη οπτική του παγιότητα, έγγυάται τή διάρκειά του καί τή δυνατότητά του νά άναστηθεΐ σέ άπεριόριστα ζωντανά πλαίσια συμφραζομένων άπό έναν έν δυνάμει άπειρο άριθμό ζωντανών άναγνωστών (Ong 1977, σελ. 230-71).

Ή γραφή είναι μιά τεχνολογία

Ό Πλάτων θεωρούσε πώς ή γραφή είναι μιά έξωτερική, ξένη τεχνολογία , όπω ς πολλοί άνθρωποι θεωρούν σήμερα τόν ύπολογιστή. Επειδή σήμερα έχουμε τόσο βαθιά έσωτερικεύ- σει τή γραφή, τήν καταστήσαμε μέρος τού εαυτού μας, ένώ ή έποχή τού Πλάτωνα δέν τήν είχε άκόμη πλήρως άφομοιώσει (Havelock 1963)· γ ι’ αύτό μάς φαίνεται δύσκολο νά δούμε τή γραφή ώς τεχνολογία, όπως συνήθως βλέπουμε τήν τυπογραφία καί τόν ύπολογιστή. Κι όμως, ή γραφή (καί μάλιστα ή άλφαβητική) είναι τεχνολογία πού άπαιτεϊ έργαλεΐα καί άλλο έξοπλισμό: γραφίδες, πινέλα ή μολύβια, προσεκτικά προετοιμασμένες έπιφάνειες όπως χαρτί, περγαμηνές, κομμάτια ξύλου, όπως έπίσης μελάνι ή χρώματα καί πολλά άλλα. Ό Clancy (1979, σελ. 88-105) μελετά έμπεριστατωμένα τό θέμα στό μεσαιωνικό του πλαίσιο, στό κεφάλαιο μέ τόν τίτλο «Ή τεχνολογία τής γραφής». Ή γραφή είναι κατά κάποιον τρόπο ή πιό δραστική άπό τίς τρεις τεχνολογίες. Εγκαινίασε ό,τι ή τυπογραφία καί ό ύπολογιστής άπλώς συνεχίζουν, τήν άνα- γωγή δηλαδή τού δυναμικού ήχου σέ σιωπηλό χώρο, τόν χωρισμό τού λόγου άπό τό ζωντανό παρόν, όπου μόνο έκφωνη- μένες λέξεις μπορούν νά ύπάρχουν.

Σέ άντίθεση μέ τή φυσική, τήν προφορική ομιλία, ή γραφή είναι τελείως τεχνητή. Δέν ύπάρχει τρόπος νά γράψει κανείς «φυσικά». Ή ομιλία είναι τελείως φυσική στούς άνθρώπους, άφού κάθε άνθρωπος, σέ κάθε πολιτισμό, πού δέν έμποδίζε-

Η ΓΡΑΦΗ ΑΝΑΔίΑΡΘΡΩΝΕΙ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ 115

ται άπό τή φυσιολογία ή τήν ψυχολογία του, μαθαίνει νά μιλά. Ή ομιλία πραγματώνει τή συνειδητή ζωή, άλλά πηγάζει άπό τά βάθη τοΰ άσυνειδήτου, άν καί βέβαια μέ τή συνειδητή καί άσυνείδητη συνεργασία τής κοινωνίας. Οί γραμματικοί κανόνες ζούν στό άσυνείδητο, άφοϋ μπορεΐ κανείς νά γνωρίζει πώς νά τους χρησιμοποιεί κι άκόμη πώς νά φτιάχνει καινούργιους, χωρίς νά μπορεΐ νά τούς διατυπώσει.

Ή γραφή ή τό γραπτό κείμενο διαφέρει άπό τήν ομιλία ώς πρός τό ότι δέν πηγάζει άναπόφευκτα άπό τό άσυνείδητο. Ή διαδικασία μέ τήν όποια ή όμιλούμενη γλώσσα γίνεται γραπτή άκολουθεΐ συνειδητά κατασκευασμένους κανόνες πού μπορούν νά διατυπωθούν: γιά παράδειγμα, ένα ορισμένο είκονόγραμμα συμβολίζει μιά ορισμένη λέξη, ή τό α παριστάνει κάποιο φώνημα, τό β κάποιο άλλο κ.ο.κ. (Λέγοντας αύτό δέν άρνούμαστε ότι τό δίπολο συγγραφέας - άναγνώστης πού δημιουργεί ή γραφή έπηρεάζει βαθιά τίς άσυνείδη- τες διεργασίες πού έμπλέκονται στόν τρόπο μέ τόν όποιο κάποιος πού έχει μάθει τούς συνειδητούς, σαφείς κανόνες, συνθέτει γραπτώς. Περισσότερα γ ι’ αύτά άργότερα.)

"Οταν λέμε ότι ή γραφή είναι τεχνητή, δέν τήν κατηγορούμε άλλά τήν έπαινούμε. "Οπως καί άλλα τεχνητά δημιουργήματα , καί μάλιστα περισσότερο άπό όπο ιαδήποτε άλλα, είναι κι αύτή άνεκτίμητη, καί μάλιστα άναγκαία στήν πραγμάτωση τών πληρέστερων, έσωτερικών, δυνατοτήτων τού ανθρώ που. Οί τεχνολογίες δέν είναι άπλώς έξωτερικά βοηθήματα, άλλά καί έσωτερικοί μετασχηματισμοί τής συνείδησης, ιδιαίτερα μάλιστα όταν έπηρεάζουν τόν λόγο. Τέτοιοι μετασχηματισμοί μπορεΐ νά είναι θετικοί. Ή γραφή έξυψώνει τή συνείδηση. Ή αποξένωση άπό κάποιο φυσικό περιβάλλον μπορεΐ νά είναι εύεργετική, καί πράγματι είναι μέ πολλούς τρόπους άπαραίτητη γιά μιά πλήρη άνθρώπινη ζωή. Γιά νά ζούμε καί νά άντιλαμβανόμαστε μέ πληρότητα, δέν χρειαζόμαστε μόνο τήν εγγύτητα άλλά καί τήν άπόσταση. Ή γραφή τό προσφέρει αύτό στή συνείδηση όσο τίποτε άλλο.


Οί τεχνολογίες είναι τεχνητές, άλλά —άκόμη ένα πα ρ ά δοξο— τό τεχνητό είναι φυσικό στούς άνθρώπους. Ή τεχνολογία, όταν έσωτερικεύεται κατάλληλα, δέν ύποβαθμίζει τήν άνθρώπινη ζωή, άλλά τήν έμπλουτίζει. Γιά παράδειγμα , ή συμφωνική ορχήστρα είναι άποτέλεσμα ύψηλής τεχνολογίας. Τό βιολί είναι ένα όργανο, δηλαδή ένα έργα λείο. Τό έκκλη- σιαστικό όργανο είναι μιά τεράστια μηχανή, μέ πηγές ενέργειας —σωλήνες, φυσητήρες, ήλεκτρικές γεννήτριες— πού βρίσκονται τελείως έξω άπό τόν όργανιστή. Ή παρτιτούρα τής Πέμπτης Συμφωνίας τού Μπετόβεν άποτελεΐται άπό π ο λύ λεπτομερείς οδηγίες πρός τεχνικούς μέ ύψηλή έκπαίδευση, οί όποιες τούς ορίζουν πώς άκριβώς νά χρησιμοποιήσουν τά όργανά τους. Legato: Μή σηκώσεις τό δάχτυλό σου άπό τό πλήκτρο προτού χτυπήσεις τό επόμενο. Staccato: Χτύπα τό πλήκτρο καί σήκωσε τό δάχτυλό σου αμέσως. Καί τά λοιπά. "Οπως γνωρίζουν καλά οί μουσικολόγοι, είναι άσκοπο νά έχεις άντιρρήσεις γιά μιά ήλεκτρονική σύνθεση σάν τό The Wild Bull τού Morton Subotnik μέ τό επιχείρημα ότι οι ήχοι της προέρχονται άπό ένα μηχανικό κατασκεύασμα. Ά πό τί νομίζεις πώς παράγονται οί ήχοι τού οργάνου; ’Ή οί ήχοι τού βιολιού ή άκόμη καί μιας σφυρίχτρας; Είναι γεγονός ότι χρησιμοποιώντας ένα μηχανικό κατασκεύασμα, ό βιολιστής ή ό όργανιστής μπορεΐ νά έκφράσει κάτι βαθιά άνθρώπινο πού δέν μπορεΐ νά έκφρασθεΐ χωρίς αύτό. Γιά νά κατορθώσει βέβαια νά τό έκφράσει, ό βιολιστής ή ό όργανιστής πρέπει νά έχει έσωτερικεύσει τήν τεχνολογία, νά έχει κάνει τό έργαλεΐο ή τή μηχανή δεύτερη φύση του, τμήμα τής ψυχολογίας του. Ά παιτούνται χρόνια «έξάσκησης» ώσπου νά μάθει πώς νά κάνει τό όργανο νά άποδώσει αύτό πού μπορεΐ. Μιά τέτοια ταύτιση μέ τό όργανο καί έκμάθηση μιας τεχνικής έπιδεξιό- τητας δέν είναι διόλου άπάνθρωπη. Ή χρήση μιας τεχνολογίας μπορεΐ νά έμπλουτίσει τήν άνθρώπινη ψυχή, νά διευρύνει τό άνθρώπινο πνεύμα, νά έντείνει τήν έσωτερική ζωή. Ή γραφή είναι μιά τεχνολογία άκόμη πιό έσωτερικευμένη άπό


τήν οργανική μουσική έκτέλεση. Άλλά γιά νά κατανοήσουμε τί είναι γραφή, που σημαίνει νά τήν κατανοήσουμε σέ σχέση μέ τό παρελθόν της, τήν προφορικότητα, πρέπει νά άντιμε- τωπίσουμε μέ κάθε ειλικρίνεια τό γεγονός ότι άποτελεΐ τε χνολογία .

Τί είναι ή «γραφή»;

Ή γραφή, μέ τήν αύστηρή σημασία τοϋ όρου, ή τεχνολογία πού έδωσε μορφή καί δύναμη στή νοητική δραστηριότητα τού σύγχρονου άνθρώπου, είναι μιά πολύ πρόσφατη έξέλιξη στήν άνθρώπινη ιστορία. Ό Homo sapiens [sapiens] βρίσκεται στή γή έδώ καί 50.000 ϊσως χρόνια (Leaky καί Lewin 1979, σελ. 141 καί 168). Τό πρώτο πραγματικό σύστημα γραφής πού γνωρίζουμε άναπτύχθηκε άπό τούς Σουμέριους στή Μεσοποταμία μόλις γύρω στό 3.500 π.Χ. (Diringer 1953* Gelb 1963).

Οί άνθρωποι ζωγράφιζαν εικόνες άναρίθμητες χιλιετίες πρίν άπό αύτή τήν έποχή. Καί διάφορες τεχνικές καταγραφής ή μνημοτεχνικά βοηθήματα χρησιμοποιήθηκαν άπό διάφορες κοινωνίες: ένα χαρακωμένο ραβδί, στήλες μέ χαλίκια, καί άλλες λογιστικές έπινοήσεις όπως τό quipu τών ’Ίνκα (ένα ραβδί όπου κρέμονταν ταινίες άπό τίς όποιες δένονταν άλλες ταινίες), τά ήμερολόγια πού μετρούσαν τούς χειμώνες τών Ινδιάνω ν στίς πεδιάδες τής Βόρειας Α μερικής καί άλλα. Άλλά ένα σύστημα γραφής είναι κάτι παραπάνω άπό ένα βοήθημα τής μνήμης. Άκόμη κι ένα είκονογραμμικό σύστημα γραφής είναι κάτι παραπάνω άπό εικόνες. ΤΙ εικόνα ενός άνθρώπου, ενός σπιτιού κι ενός δέντρου δέν Aeei τίποτα άπό μόνη της. (Έάν συνοδεύεται άπό κάποιον κατάλληλο κώδικα ή σύνολο συμβάσεων μπορεΐ νά λέει: άλλά ένας κώδικας δέν είναι άπεικονίσιμος παρά μόνο μέ τή βοήθεια ενός άλλου μή άπεικονίσιμου κώδικα. Οί κώδικες τελικά πρέπει νά έξηγη- θούν μέ κάτι παραπάνω άπό εικόνες· δηλαδή μέ λέξεις ή μέ

ένα ολικό άνθρώπινο πλαίσιο συμφραζομένων, κατανοητό άπό άνθρώπους.) Ή πραγματική γραφή, όπως τήν έννοούμε έδώ, δέν άποτελεΐται άπλώς άπό εικόνες, άπό άναπαραστά- σεις πραγμάτων, άλλά είναι ή άναπαράστση μιας εκφώνησης. τών λόγων πού κάποιος λέει ή φανταζόμαστε πώς λέει.

Μπορούμε βέβαια νά θεωρήσουμε ώς «γραφή» κάθε σημειωτικό άποτύπωμα, κάθε δηλαδή ορατό ή άντιληπτό σημάδι πού κάνει ένα άτομο άποδίδοντάς του κάποια σημασία. Έ τσ ι, μιά άπλή χαραγματιά σ’ έναν βράχο ή σέ ένα ραβδί πού μπορεΐ νά έρμηνευθεΐ μόνο άπό αύτόν πού τή χαράζει, θά ήταν γραφή. Έάν αύτό έννοούμε ώς γραφή, τότε ή άρχαιότητα τής γραφής συγκρίνεται ϊσως μέ έκείνη τής ομιλίας. 'Ωστόσο, οί έρευνες πού θεωρούν «γραφή» κάθε ορατό ή άντιληπτό σημάδι στό όποιο άποδίδετα ι κάποια σημασία, συμψηφίζουν τή γραφή μέ τήν καθαρά βιολογική συμπεριφορά. Πότε μιά πατημασιά ή μιά έναπόθεση κοπράνων ή ούρων (πού χρησιμοποιούνται άπό πολλά εϊδη ζώων γιά νά έπικοι- νωνούν — Wilson 1975, σελ. 228-9) γίνεται γραφ ή ; Χρησιμοποιώντας τόν όρο «γραφή» μέ τόση εύρύτητα ώστε νά συμ- περιλάβουμε κάθε σημειωτικό άποτύπωμα έξουδετερώνουμε τή σημασία της. Τό κρίσιμο καί μοναδικό πέρασμα σέ νέους κόσμους γνώσης δέν έπιτεύχθηκε άπό τήν άνθρώπινη συνείδηση όταν έπινοήθηκε τό άπλό σημειωτικό ϊχνος, άλλά όταν έφευρέθηκε ένα κωδικοποιημένο σύστημα άπό ορατά σημεία μέ τό όποιο ένας συγγραφέας μπορούσε νά καθορίσει έπα κριβώς τίς λέξεις πού ό άναγνώστης θά παρήγε άπό τό κείμενο. Αύτό συνήθως έννοούμε σήμερα μέ τόν όρο γραφή στή στενή του έννοια.

Μέ τήν πλήρη αύτή έννοια τής γραφής, τά κωδικοποιημέ- να ορατά σημεία της δεσμεύουν τίς λέξεις τόσο πλήρως, ώστε οί έξαιρετικά περίπλοκες δομές καί άναφορές πού σχετίζονται μέ τόν ήχο νά μπορούν νά καταγραφούν έπακριβώς σέ όλη τους τήν ιδιαίτερη περιπλοκότητα. ’Όντας μάλιστα οπτικά καταγραμμένες, μπορούν νά έπιτρέψουν τήν παραγωγή



άκόμη πιό περίπλοκων δομών καί άναφορών πού ξεπερνούν κατά πολύ τίς δυνατότητες τής προφορικής έκφρασης. Μέ αύτή τήν έννοια, ή γραφή ήταν καί είναι ή πιό μεγαλειώδης τεχνολογική έφεύρεση τού άνθρώπου. Δέν είναι άπλώς ένα προσάρτημα τής ομιλίας. Έπειδή μεταφέρει τήν ομιλία άπό τόν προφορικό-άκουστικό κόσμο σ’ έναν νέο κόσμο, τόν κόσμο τής όρασης, μετασχηματίζει όχι μόνο τήν ομιλία άλλά καί τή σκέψη. Οί χαραγματιές στά ραβδιά καί άλλα aides-me- moires οδηγούν στή γραφή, άλλά δέν άναδομούν τόν κόσμο τού άνθρώπου όπως κάνει ή πραγματική γραφή.

Τά πραγματικά συστήματα γραφής μπορούν καί συνήθως άναπτύσσονται βαθμιαία μέσα άπό τή χονδροειδή χρήση άπλών μνημοτεχνικών βοηθημάτων. Υ πάρχουν ένδιάμεσα στάδια. Σέ ορισμένα κωδικοποιημένα συστήματα ό συγγραφέας μπορεΐ μόνο κατά προσέγγιση νά προβλέψει τί θά δ ια βάσει ό άναγνώστης, όπως στό σύστημα πού άναπτύχθηκε άπό τούς Vai στή Λιβερία (Scribner καί Cole 1978), ή άκόμη καί στά άρχαΐα αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Ό πιό στενός έλεγχος έπιτυγχάνεται μέ τό άλφάβητο, άν καί αύτός δέν είναι τέλειος γιά όλες τίς περιστάσεις. ’Άν σημειώσου πάνω σ’ ένα έγγραφο τή λέξη «read», μπορεΐ νά είναι μετοχή άορίστου καί νά σημαίνει πώς τό διάβασα, ή μπορεΐ νά είναι προστακτική πού μού ύπενθυμίζει ότι πρέπει νά τό διαβάσω. Άκόμη καί τό άλφάβητο άπαιτεΐ κάποιο έξωκειμενικό πλαίσιο συμ- φραζομένων, άλλά μόνο σέ έξαιρετικές περιπτώσεις — πόσο έξαιρετικές έξαρτάται άπό τό πόσο καλά σχεδιάστηκε τό άλφάβητο γιά μιά δεδομένη γλώσσα.

Πολλές γραφές άλλά ένα μόνο άλφάβητο

Πολλές γραφές άναπτύχθηκαν στόν κόσμο άνεξάρτητες ή μία άπό τήν άλλη (Diringer 1953· Diringer I960* Gelb 1963): ή σφηνοειδής γραφή στή Μεσοποταμία στά 3500 π.Χ. (οί κατά


προσέγγιση χρονολογίες είναι άπό τό Diringer 1962), τά α ιγυπτιακά ιερογλυφικά στά 3000 π .Χ . (μέ κάποια έπίδραση ϊσως άπό τή σφηνοειδή),ή μινωική ή ή μυκηναϊκή Γραμμική Β στά 1200 π .Χ .,ή ινδική γραφή στά 3000-2400 π .Χ .,ή κινεζική γραφή στά 1500 π .Χ ., ή γραφή τών Μ άγια στά 50 μ.Χ ., ή γραφή τών ’Αζτέκων στά 1400 μ.Χ.

Τά γραφικά συστήματα έχουν σύνθετες προγενέστερες μορφές. Τά περισσότερα, άν όχι όλα, άνάγονται άμεσα ή έμμεσα σέ κάποιο είδος είκονογραφικού συστήματος, ή, μερικές φορές ϊσως, σ’ ένα πιό στοιχειώδες έπίπεδο, στή χρήση ύποδειγμάτων. Έχει ύποστηριχθεϊ ότι ή σφηνοειδής γραφή τών Σουμερίων, τό άρχαιότερο ά π ’ όλα τά γνωστά συστήματα γραφής (3500 π .Χ .), προήλθε τουλάχιστον εν μέρει άπό ένα σύστημα καταγραφ ής οικονομικών συναλλαγών στό όποιο χρησιμοποιούνταν πήλινα ύποδείγματα πού τά ένθή- κευαν μέσα σέ μικρά κούφια άλλά τελείως κλειστά δοχεία σάν κουκούλια, μέ χαραγές στό έξωτερικό πού άναπαρι- στούσαν τά άντικείμενα πού περιέκλειαν (Schmandt-Besserat 1978). Έ τσ ι τά σύμβολα στό έξωτερικό τής θήκης τού κουκουλιού —έπτά χαραγές, άς πούμε— συνοδεύονταν στό έ σωτερικό τής θήκης άπό μιά ένδειξη αυτού πού άναπαρι- στούσαν —άς πούμε, έπτά μικρά πήλινα άντικείμενα μέ χα ρακτηριστικό σχήμα ώστε νά άναπαριστούν άγελάδες, προβατίνες ή άλλα πράγματα πού άκόμη δέν έχουν άποκωδικο- ποιηθεΐ— , σάν νά προφέρονταν οί λέξεις έχοντας τή συγκεκριμένη σημασία τους προοδεμένη πάνω τους. Τό οικονομικό πλαίσιο αύτής τής προ-χειρογραφικής χρήσης τών ύποδειγ- μάτων βοηθάει στόν συσχετισμό τους μέ τή γραφή, γιατί ή πρώτη σφηνοειδής γραφή, άπό τήν ϊδ ια περιοχή μέ τίς βούλες, άνεξάρτητα άπό τό ποιές ήταν οί προγενέστερες μορφές της, χρησίμευε κυρίως στούς καθημερινούς οικονομικούς καί διαχειριστικούς σκοπούς τής άστικής κοινωνίας. Ό έξαστι- σμός παρείχε τό κίνητρο γιά τήν άνάπτυξη τών άρχείων. Ή χρήση τής γραφής γιά τή δημιουργία φανταστικών συνθέσε


ων, μέ τόν τρόπο πού οί λέξεις χρησιμοποιούνταν στούς μύθους ή τήν ποίηση, δηλαδή ή χρήση τής γραφής στή δημιουργία λογοτεχνικής γραμματείας μέ τή στενή έννοια τού όρου έμφανίζεται πολύ αργά στήν ιστορία τής γραφής.

Οί εικόνες μπορούν νά χρησιμεύσουν απλώς ώς μνημοτε- χνικά βοηθήματα ή μπορούν νά άποκτήσουν έναν κώδικα πού νά τούς έπιτρέπει νά άναπαραστήσουν λίγο ή πολύ μέ ακρίβεια ορισμένες λέξεις σέ διάφορες γραμματικές σχέσεις μεταξύ τους. Τό κινέζικο σύστημα γραφής συνίσταται βασικά άκόμη καί σήμερα σέ εικόνες, άλλά εικόνες στυλιζαρισμένες καί κωδικοποιημένες μέ σύνθετους τρόπους πού τό καθιστούν σίγουρα τό πιό περίπλοκο σύστημα γραφής πού γνώρισε ποτέ ό κόσμος. Ή είκονογραφική έπικοινωνία σάν κι αύτήν πού άπαντάται στούς Ινδιάνους τής ’Αμερικής καί σέ άλλους λαούς (Mackay 1978, σελ. 32) δέν έξελίχθηκε σέ πρα γματικό σύστημα γραφής, έπειδή ό κώδικάς της παρέμεινε πολύ άσταθής. Οί είκονογραφικές άναπαραστάσεις διαφόρων αντικειμένων χρησίμευαν ώς ένα είδος άλληγορικού υπομνήματος γιά τούς συμβαλλόμενους οί όποιοι άσχολούνταν μέ ορισμένα περιορισμένα θέματα πού τούς βοηθούσαν νά καθορίσουν έκ τών προτέρων πώς οί συγκεκριμένες αύτές άπεικονίσεις σχετίζονταν μεταξύ τους. ’Αλλά καί τότε άκόμα, ή έπιδιωκόμενη σημασία δέν γινόταν άπολύτως σαφής.

’Από τά είκονογράμματα (στά όποια ή εικόνα ένός δέντρου άναπαριστά τή λέξη γ ιά τό δέντρο), τά συστήματα γραφής ανέπτυξαν άλλου είδους σύμβολα. Έ να είδος είναι τό ιδεόγραμμα, όπου τό νόημα είναι μιά έννοια πού δέν άνα- παρίσταται άμεσα άπό τήν εικόνα, άλλά προκύπτει άπό έναν κώδικα. Γιά παράδειγμα, στό κινέζικο είκονόγραμμα, ή στυ- λιζαρισμένη εικόνα δύο δέντρων δέν άναπαριστά τίς λέξεις «δύο δέντρα» άλλά τή λέξη «δάσος»* οί στυλιζαρισμένες εικόνες μιας γυναίκας κι ένός παιδιού,ή μιά δίπλα στήν άλλη, άναπαριστούν τή λέξη «καλό» κ.ο.κ. Ή λέξη γιά τή γυναίκα προφέρεται [ny] , γιά τό παιδί [dze\ καί γιά τό καλό [hau]: ή


είκονογραμμική έτυμολογία δέν χρειάζεται νά έχει καμία σχέση μέ τή φωνητική. Αύτοί πού γράφουν κινέζικα έχουν τελείως διαφορετική σχέση μέ τή γλώσσα τους άπό αυτούς πού τή μιλούν άλλά δέν γνωρίζουν νά τή γράφουν. Μέ κάποια έννοια, τά άριθμητικά ψηφία L 2, 3 είναι διαγλωσσικά ιδεογράμματα (άλλά όχι ε ίκονογράμματα): παριστάνουν τήν ϊδ ια έννοια άλλά όχι τόν ϊδιο ήχο σέ γλώσσες πού έχουν τελείως διαφορετικές λέξεις γ ι’ αύτά. Κι άκόμη, στό λεξιλόγιο μιάς δεδομένης γλώσσας, τά σημεία ί, 2, J καί λοιπά είναι κατά κάποιον τρόπο συνδεδεμένα άμεσα μέ τήν έννοια μάλλον παρά μέ τή λέξη: οί λέξεις γιά τό 1 («ένα») καί τό 2 («δύο») σχετίζονται μέ τίς έννοιες « Ιο » καί «2ο», άλλά όχι μέ τίς λέξεις «πρώτο» καί «δεύτερο».

'Έ να άλλο είδος είκονογραφικού συστήματος είναι ή είκονοφωνική (rebus) γραφή (στά άγγλικά,ή εικόνα ενός πέλματος (sole) μπορεΐ νά άναπαριστά τό ψάρι «γλώσσα» (sole), τή λέξη «μοναδικός -ή -ό» (sole) ή τήν άνθρώπινη ψυχή (soul) — όλες αύτές οί λέξεις προφέρονται τό ϊδιο . Στά ελληνικά οί εικόνες ενός μύλου κι ενός ποταμού, μέ αύτή τή σειρά, μπορούν νά άναπαριστούν τή λέξη «μυλοπόταμος»). ’Αφού έδώ τό σύμβολο παριστάνει κυρίως έναν ήχο, ή γραφή αύτή είναι ένα ε ίδος φ ω νογράμ ματος (ήχος-σύμβολο), άλλά μόνον έμμεσα: ό ήχος δηλώνεται όχι άπό ένα άφηρημένο κωδικο- ποιημένο σύμβολο, όπως ένα γράμμα τοϋ άλφαβήτου, άλλά άπό τήν εικόνα ενός άπό τά πολλά πράγματα πού ό ήχος σημαίνει.

"Ολα τά είκονογραφικά συστήματα, άκόμη καί όταν δ ια θέτουν ιδεογράμματα καί είκονοφωνήματα, άπαιτούν έναν άπελπιστικά μεγάλο άριθμό συμβόλων. Τό κινέζικο είναι τό πιό μεγάλο, τό πιό πλούσιο καί τό πιό σύνθετο: τό κινέζικο λεξικό τού K’anghsi, στά 1716 μ.Χ., καταγράφει 40.545 χαρακτήρες. Κανένας σινολόγος ή Κινέζος δέν τούς γνωρίζει, ή τούς γνώριζε ποτέ, όλους. Λίγοι είναι οί Κινέζοι πού γρ ά φουν καί μπορούν νά γράψουν όλες τίς λέξεις πού μπορούν


νά κατανοήσουν. Χρειάζεται συνήθως περίπου είκοσι χρόνια γιά νά μάθει κανείς έπαρκώς τήν κινέζικη γραφή. Έ να τέτοιο σύστημα είναι ούσιαστικά έλιτίστικο καί χρονοβόρο. Δέν ύπάρχει αμφιβολία ότι οί χαρακτήρες θά άντικατασταθούν άπό τούς λατινικούς μόλις όλοι οί κάτοικοι τής Λαϊκής Δημοκρατίας τής Κίνας μάθουν τήν ϊδ ια κινεζική διάλεκτο, τή δ ιά λεκτο τών Μανδαρίνων, πού τώρα διδάσκεται παντού. Ή άπώλεια γιά τή λογοτεχνία θά είναι τεράστια, άλλά όχι τόσο τεράστια όση είναι μιά κινέζικη γραφομηχανή πού διαθέτει40.000 χαρακτήρες.

Έ να πλεονέκτημα τού είκονογραφικού βασικά συστήματος είναι ότι άτομα πού μιλούν διαφορετικές κινέζικες «δια λέκτους» (στήν πρα γμα τικότη τα δ ιαφ ορετικές κινέζικες γλώσσες πού, άν καί έχουν τήν ϊδια δομή, είναι μεταξύ τους άκατανόητες) καί δέν μπορούν νά κατανοήσουν τό ένα τήν ομιλία τού άλλου, μπορούν νά κατανοήσουν τή γραφή του. Διαβάζουν διαφορετικούς ήχους άπό τόν ϊδ ιο χαρακτήρα (εικόνα), περίπου όπως ένας "Αγγλος, ένας Βιετναμέζος, έ νας Λούμπα κι ένας Γάλλος θά καταλάβουν τί εννοεί ό άλλος μέ τά άραβικά ψηφία 1 , 2 , 3 κ.ο.κ., άλλά δέν θά άναγνωρί- σουν τόν άριθμό πού προφέρει ό άλλος στή γλώσσα του. (Παρ’ όλα αύτά, οί κινέζικοι χαρακτήρες είναι βασικά εικόνες, άν καί έξαιρετικά στυλιζαρισμένες, ένώ τά ψηφία 1 , 2 , 3 δέν είναι.)

Μερικές γλώσσες γράφονται σέ συλλαβογραφικό σύστημα , στό όποιο κάθε σύμβολο άναπαριστά ένα σύμφωνο καί τόν ήχο τού έπόμενου φωνήεντος. Έ τσ ι ή ιαπωνική συλλαβογραφία Katakana έχει πέντε ξεχωριστά σύμβολα άντίστοιχα γιά τούς ήχους ka, ke, ki, ko, ku , πέντε άλλα γιά τούς ήχους m/z,

raz, mo, mu , καί τά λοιπά. Ή ιαπωνική γλώσσα συμβαίνει νά είναι έτσι συγκροτημένη ώστε νά μπορεΐ νά χρησιμοποιήσει μιά συλλαβογραφική γραφή: οί λέξεις της άπαρτίζονται πάντα άπό έναν συμφωνικό φθόγγο πού άκολουθεΐται άπό έναν φωνηεντικό (τό η λειτουργεί ώς οίονεί συλλαβή), χωρίς


συμπλέγματα συμφώνων (δπως στά «τσαμπί», «στρώμα»). Τά άγγλικά, μέ τά διαφορετικά ε’ίδη συλλαβών τους καί τά συχνά συμφωνικά συμπλέγματα, δέν θά μπορούσαν νά κατα- γραφούν συλλαβογραφικά μέ τρόπο αποτελεσματικό. Κά- ποιες συλλαβογραφίες είναι λιγότερο άναπτυγμένες άπό τήν ιαπωνική. Γιά παράδειγμα, σέ αύτή τών Vai τής Λιβερίας δέν ύπάρχει μιά πλήρης άμφιμονοσήμαντη άντιστοιχία άνάμεσα στά οπτικά σύμβολα καί τίς ήχητικές μονάδες. Ή γραφή π α ρέχει μόνο ένα είδος χάρτη στήν έκφώνηση πού καταγράφει, καί ή άνάγνωση δυσκολεύει άκόμη καί τούς καλύτερους γρα φείς (Scribner καί Cole 1978, σελ. 456).

Πολλά συστήματα γραφής είναι στήν πραγματικότητα ύβρίδια πού συνδυάζουν δύο ή περισσότερες άρχές. Τό ια πωνικό σύστημα είναι ύβρίδιο (πέρα άπό τή συλλαβογραφία, χρησιμοποιεί καί κινέζικους χαρακτήρες, πού προφέρονται μέ τρόπο διαφορετικό άπό τόν κινέζικο)· τό κορεάτικο είναι ύβρίδιο (πέρα άπό τό hamguh ένα πραγματικό άλφάβητο, καί ϊσως τό πιό άποτελεσματικό ά π ’ όλα τά άλφάβητα, διαθέτει καί κινέζικους χαρακτήρες πού προφέρονται μέ τρόπο δ ια φορετικό άπό τόν κινέζικο)* τό άρχαϊο αιγυπτιακό ιερογλυφικό σύστημα ήταν ύβρίδιο (μερικά σύμβολα ήταν είκονο- γράμματα, μερικά ιδεογράμματα, άλλα είκονοφωνογράμ- ματα)· τό ϊδιο τό κινέζικο σύστημα είναι ύβρίδιο (διαθέτει είκονογράμματα, ιδεογράμματα, είκονοφωνήματα καί δ ιά φορους συνδυασμούς έξαιρετικής περιπλοκότητας, πολιτιστικού πλούτου καί ποιητικής ομορφιάς). Πράγματι, έξαιτίας τής τάσης τών συστημάτων γραφής νά ξεκινούν μέ είκονογράμματα καί νά αποκτούν αργότερα ιδεογράμματα καί είκονοφωνήματα, τά περισσότερα ϊσως συστήματα έκτος άπό τό άλφάβητο σέ κάποιο βαθμό είναι ύβρίδια. Άκόμη καί ή άλφαβητική γραφή γίνεται ύβρίδιο όταν γράφει 1 αντί γιά ένα.

Δέν ύπάρχει άμφιβολία ότι τό πιό άξιοσημείωτο γεγονός αναφορικά μέ τό άλφάβητο είναι ότι έφευρέθηκε μόνο μία


φορά. Δημιουργήθηκε άπό τούς σημιτικούς λαούς γύρω στά 1500 π.Χ ., στήν ϊδια γενικά γεωγραφική περιοχή όπου έμφα- νίστηκε καί τό πρώτο σύστημα γραφής, ή σφηνοειδής γραφή,2.000 όμως χρόνια άργότερα. (Ό Diringer 1962, σελ. 121-2, συζητά τίς δύο παραλλαγές τού άρχικού άλφαβήτου, τό «βόρειο σημιτικό» καί τό «νότιο σημιτικό».) Κάθε άλφάβητο στόν κόσμο —τό έβραϊκό,τό ούγαριτικό, τό έλληνικό,τό λατινικό, τό κυριλλικό, τό άραβικό, τό ταμιλικό, τό μαλαισιανό, τό κορεάτικο— προέρχεται μέ τόν έναν ή τόν άλλο τρόπο άπό τήν άρχική σημιτική έξέλιξη, άν καί τό σχήμα τών γραμμάτων μπορεΐ νά μή συνδέεται μέ τό σημιτικό, όπως συμβαίνει μέ τό ούγαριτικό καί τό κορεάτικο άλφάβητο.

Τά εβραϊκά καί οί άλλες σημιτικές γλώσσες, όπως τά άραβικά, δέν διαθέτουν, μέχρι σήμερα, γράμματα γιά τά φωνήεντα. Οί έβραϊκές έφημερίδες καί τά έβραϊκά βιβλία άκόμη καί σήμερα τυπώνουν μόνο τά σύμφωνα (καί τά άποκαλού- μενα ήμίφωνα [j] καί [w], πού είναι κατ’ ούσίαν οί συμφωνικές μορφές τών [i] καί [u]). Έάν έπρεπε νά τηρήσουμε τόν έβραϊκό τρόπο γραφής στά έλληνικά θά γράφαμε «σμφν» άντί γιά «σύμφωνα». Τό γράμμα αλεφ, πού προσάρμοσαν οί 'Έλληνες γιά νά δηλώσουν τό φωνήεν άλφα, άπό τό όποιο προέρχεται καί τό λατινικό «a», δέν είναι φωνήεν άλλά σύμφωνο τού έβραϊκού καί άλλων σημιτικών άλφαβήτων, πού παρ ιστάνει μιά γλωσσική παύση (όπω ς ό ήχος άνάμεσα στούς δύο φωνηεντικούς φθόγγους τού άγγλικού «huh-uh», πού σημαίνει «όχι»). ’Αργότερα στήν ιστορία τού έβραϊκού άλφαβήτου, προστέθηκαν σέ πολλά κείμενα φωνηεντικά σημεία, μικρές τελείες καί παύλες πού τοποθετούνται πάνω ή κάτω άπό τά γράμματα , γ ιά νά δηλώσουν τό κατάλληλο φωνήεν, συνήθως πρός χάριν αύτών πού δέν γνώριζαν τή γλώσσα πολύ καλά. Σήμερα στό ’Ισραήλ αύτά τά σημεία προστίθενται στίς λέξεις μέ τίς όποιες τά παιδιά μαθαίνουν νά διαβάζουν — μέχρι τήν τρίτη τάξη τού δημοτικού περίπου. Οί γλώσσες οργανώνονται μέ πολλούς διαφορετικούς


τρόπους , καί οι σημιτικές γλώσσες είναι έτσι συγκροτημένες ώστε νά διαβάζονται ευκολότερα όταν γράφονται μόνο τά σύμφωνα.

Αυτός ό τρόπος γραφής πού χρησιμοποιεί μόνο σύμφωνα καί ήμίφωνα (jy, όπως στό you, w) οδήγησε μερικούς γλωσσολόγους (Gelb 1963* Havelock 1963, σελ. 129) νά τόν άποκαλέ- σουν έτσι όπως άλλοι γλωσσολόγοι άποκαλούν τό εβραϊκό άλφάβητο, δηλαδή συλλαβογραφικό, ή ϊσως μή φωνηεντικό ή «περιορισμένο» συλλαβογραφικό. "Όμως, φαίνεται κάπως παράξενο νά θεωρούμε τό έβραϊκό γράμμα μπέϋ (b) συλλαβή, όταν στήν πραγματικότητα άναπαριστά άπλώς τό φώνημα [b], στό όποιο ό αναγνώστης πρέπει νά προσθέσει όποιονδή- ποτε φωνηεντικό φθόγγο άπαιτούν ή λέξη καί τά συμφραζό- μενά της. Επιπλέον, όταν χρησιμοποιούνται φωνηεντικά σημεία, αύτά προστίθενται στά γράμματα (πάνω ή κάτω άπό τή γραμμή), όπως τά φωνήεντα προστίθενται στά δικά μας σύμφωνα. Καί οί σύγχρονοι ’Άραβες καί Ίσραηλινοί, πού συμφωνούν σέ τόσα λίγα, γενικά συμφωνούν ότι ή γραφή τους είναι άλφαβητική. Γιά νά κατανοήσουμε τήν άνάπτυξη τής γραφής άπό τήν προφορικότητα, δέν φαίνεται άπαράδεκτο νά θεωρήσουμε τή σημιτική γραφή άπλώς ώς ένα άλφάβητο συμφώνων (καί ήμιφώνων) στά όποια οί άναγνώστες, καθώς διαβάζουν, προσθέτουν, εύκολα κι ά πλά ,τά κατάλληλα φωνήεντα.

Άλλά, παρ’ όλα όσα είπαμε γιά τό σημιτικό άλφάβητο, φαίνεται πράγματι ότι οί Έλληνες έκαμαν κάτι πού είχε τε ράστια ψυχολογική σημασία, όταν άνέπτυξαν τό πρώτο φω νηεντικό άλφάβητο. Ό Havelock (1976) πιστεύει ότι αύτός ό κρίσιμος, σχεδόν ολοκληρωτικός μετασχηματισμός τής λέξης άπό κάτι πού άκούγεται σέ κάτι πού βλέπεται, έδωσε στόν άρχαΐο ελληνικό πολιτισμό τό πνευματικό προβάδισμα έναντι τών άλλων άρχαίων πολιτισμών. Ό άναγνώστης τής σημιτικής γραφής πρέπει νά χρησιμοποιήσει κειμενικά καί έξωκειμενι- κά δεδομένα: πρέπει νά γνωρίζει τή γλώσσα πού διαβάζει, ώστε νά γνωρίζει ποιά φωνήεντα νά προσθέσει άνάμεσα στά


σύμφωνα. Ή σημιτική γραφή ήταν άκόμη βαθιά έμβαπτισμέ- νη στόν μή κειμενικό ζωντανό άνθρώπινο κόσμο. Τό φωνηεντικό ελληνικό άλφάβητο ήταν πιό άπομακρυσμένο άπό αύ- τόν (όπως ήταν καί οί πλατωνικές ιδέες). ’Ανέλυε τόν ήχο πιό άφαιρετικά σέ καθαρά χωρικές συνιστώσες. Μπορούσε νά χρησιμοποιηθεί γιά νά γραφούν ή νά διαβαστούν λέξεις άκόμη κι άπό γλώσσες πού κάποιος δέν γνώριζε (άφήνοντας κάποιο περιθώριο γιά σφάλματα πού όφείλονται στίς φωνητικές διαφορές άνάμεσα στίς γλώσσες). Τά παιδιά μπορούσαν νά μάθουν τό ελληνικό άλφάβητο όταν ήταν πολύ μικρά άκόμη καί τό λεξιλόγιό τους περιορισμένο. (Νά θυμίσω ότι γιά τούς Ίσραηλινούς μαθητές μέχρι καί τήν τρίτη δημοτικού προστίθενται στή συνηθισμένη συμφωνική γραφή φωνηεντικά σημεία.) Τό ελληνικό άλφάβητο ήταν δημοκρατικό, μέ τήν έννοια ότι ήταν εύκολο νά τό μάθει ό καθένας. Καί ήταν επίσης διεθνιστικό, καθώς παρείχε έναν τρόπο επεξεργασίας τών ξένων γλωσσών. Αυτό τό ελληνικό έπίτευγμα, ή άφηρημένη δηλαδή άνάλυση τού φευγαλέου κόσμου τού ήχου σέ οπτικά ισοδύναμα (πού άν καί όχι τέλεια, είναι κατ’ ουσίαν πλήρης), προμήνυε καί ταυτοχρόνως έπέτρεπε τήν πραγμάτωση τών περαιτέρω άναλυτικών τους επιτευγμάτων.

Φαίνεται πώς ή δομή τής ελληνικής γλώσσας, τό γεγονός ότι δέν στηριζόταν σ’ ένα σύστημα πού, σάν τό σημιτικό, ευνοούσε τήν παράλειψη τών φωνηέντων στή γραφή, ήταν ένα κρίσιμο, άν καί μάλλον τυχαίο, νοητικό πλεονέκτημα. Ό Ker- ckhove (1981) υποστήριξε ότι, περισσότερο άπό άλλα συστήματα γραφής, τό πλήρως φωνητικό άλφάβητο εύνοεΐ τή δραστηριότητα τού άριστερού έγκεφαλικού ήμισφαιρίου, κι έτσι άπό νευροφυσιολογική άποψη διευκολύνει τήν άφηρημένη, άναλυτική σκέψη.

Μελετώντας τή φύση τοϋ ήχου, μπορούμε νά διαισθανθούμε γιατί τό άλφάβητο έφευρέθηκε τόσο αργά καί γιατί εφευρέθηκε μόνο μιά φορά. Διότι τό άλφάβητο δρά πιό άμεσα πάνω στόν ϊδιο τόν ήχο ά π ’ ό,τι άλλα συστήματα γραφής.


ανάγοντας τον κατευθείαν σέ χωρικά ισοδύναμα καί σέ μ ικρότερες, πιό αναλυτικές, πιό διαχειρίσιμες μονάδες απ’ ό,τι ή συλλαβογραφία: αντί γιά ένα σύμβολο γιά τόν ήχο ba έχεις δύο, b καί a.

Ό ήχος, όπως έξηγήσαμε προηγουμένως, ύπάρχει μόνο καθώς έξαφανίζεται. Δέν μπορώ νά έχω όλη τή λέξη παρούσα μεμιάς: κατά τήν προφορά τής λέξης «ύπάρχει», τό «ύπάρ-» έχει φύγει όταν φθάνω στό «-χ ε ι» . Τό άλφάβητο ύποδηλώνει ότι τά πράγματα είναι άλλιώς, ότι ή λέξη δέν είναι γεγονός άλλά άντικείμενο, ότι είναι παρούσα μονομιάς κι ότι μπορεΐ νά χωριστεί σέ μικρά τμήματα, πού μάλιστα μπορούν νά γραφούν καί νά προφερθούν καί άντίστροφα: γιά παράδειγμα στά άγγλικά, προφέροντας άνάποδα τή λέξη t-r-a-p παίρνεις τή λέξη part. ’Άν μαγνητοφωνήσεις τή λέξη καί τήν παίξεις άνάποδα δέν θά άκούσεις τόν ήχο «trap», άλλά έναν τ ελείως διαφορετικό ήχο πού δέν είναι ούτε ό ήχος «trap» ούτε ό ήχος «part». Ή εικόνα ένός πουλιού, γιά παράδειγμα, δέν άνάγει τόν ήχο στόν χώρο, άφού άναπαριστά ένα άντικείμενο κι όχι μιά λέξη. Είναι ισοδύναμη μέ έναν άριθμό λέξεων, άνάλογα μέ τή γλώσσα στήν όποια ερμηνεύετα ι: πουλί, oiseau, uccello, pajaro, Vogel, sae, tori.

Κατά κάποιον τρόπο, όλες οί γραφές παριστάνουν τίς λέξεις σάν πράγματα, σιωπηλά άντικείμενα, άκίνητα σημάδια πού παρέχονται στήν όραση. Τά είκονο-φωνογράμματα καί τά φωνογράμματα πού έμφανίζονται ενίοτε σέ ορισμένα είκονογραφικά συστήματα γραφής παριστάνουν τόν ήχο μιάς λέξης μέ τήν εικόνα μιάς άλλης — στό φανταστικό παράδειγμα άπό τά άγγλικά πού χρησιμοποιήσαμε πιό πάνω, τό πέλμα (sole) άναπαριστά τήν ψυχή (soul). Άλλά τό είκονο-φωνό- γραμμα (φωνόγραμμα), άν καί μπορεΐ νά άναπαριστά άρκε- τά πράγματα, παραμένει άκόμη μιά εικόνα ένός άπό τά πράγματα πού παριστάνει. Τό άλφάβητο, άν καί πιθανώς προέρχεται άπό είκονογράμματα, έχασε κάθε σχέση μέ τά πράγματα αύτά καθ’ έαυτά. Παριστάνει τόν ϊδιο τόν ήχο, ώς


πράγμα, μετασχηματίζοντας τόν φευγαλέο κόσμο τοϋ ήχου στόν σιωπηλό, οίονεί διαρκή κόσμο τοϋ χώρου.

Τό φωνητικό άλφάβητο, πού έφηύραν οί άρχαΐοι Σημίτες καί τελειοποίησαν οί άρχαΐοι Έλληνες, είναι κατά πολύ τό πιό κατάλληλο σύστημα γραφής γιά τήν άναγωγή τοϋ ήχου σέ οπτική μορφή. Είναι ϊσως καί τό λιγότερο αισθητικό άπ’ όλα τά σημαντικά συστήματα γραφής: μπορεΐ νά καλλιγραφηθεΐ, άλλά ουδέποτε τόσο έξαίσια όσο οί κινέζικοι χαρακτήρες. Είναι μιά έκδημοκρατίζουσα γραφή πού ό καθένας εύκολα μπορεΐ νά μάθει. Οί κινέζικοι χαρακτήρες, όπως πολλά άλλα συστήματα γραφής, είναι ούσιωδώς έλιτίστικοι: γιά νά τούς μάθεις καλά χρειάζεσαι πολύ έλεύθερο χρόνο. Τόν δημοκρατικό χαρακτήρα τού άλφαβήτου μπορούμε νά τόν δούμε στή Νότια Κορέα. Στά κορεάτικα βιβλία καί έφημερίδες, τό κείμενο είναι ένα μείγμα άπό άλφαβητικά γραμμένες λέξεις καί έκατοντάδες διαφορετικούς κινέζικους χαρακτήρες. Άλλά όλες οί δημόσιες έπιγραφές είναι πάντα γραμμένες μόνο στήν άλφαβητική γραφή, πού σχεδόν όλοι μπορούν νά τή διαβάσουν άφοϋ τή μαθαίνουν τέλεια στίς μικρές τάξεις τοϋ δημοτικού* ένώ τούς κινέζικους χαρακτήρες, τούς 1.800 han, πού κατ’ έλάχιστον άπαιτοϋνται πέρα άπό τό άλφάβητο γιά τήν άνάγνωση τοϋ μεγαλύτερου μέρους τής κορεάτικης λογοτεχνίας, συνήθως δέν τούς μαθαίνουν πρίν τελειώσουν τή δευτεροβάθμια έκπαίδευση.

Τό πιό άξιοσημείωτο, μοναδικό γεγονός στήν ιστορία τού άλφαβήτου ϊσως νά συνέβη στήν Κορέα, όπου στά 1443 μ.Χ. ό βασιλιάς Sejong τής δυναστείας τών Yi διέταξε τή δημιουργία ενός άλφαβήτου γιά τά κορεάτικα. Μέχρι τότε τά κορεάτικα γράφονταν μόνο μέ κινέζικους χαρακτήρες, πού τούς είχαν προσαρμόσει μέ πολύ κόπο ώστε νά ταιριάζουν (καί νά άλληλεπιδρούν) μέ τό λεξιλόγιο τής κορεάτικης γλώσσας, μιάς γλώσσας πού δέν σχετίζεται καθόλου μέ τήν κινέζικη (άν καί διαθέτει πολλά κινέζικα δάνεια, πού τά περισσότερα είναι τόσο άλλαγμένα ώστε είναι άκατανόητα στούς Κινέ


ζους). Χιλιάδες έγγράμματοι Κορεάτες είχαν ξοδέψει ή ξόδευαν τό μεγαλύτερο μέρος τής ζωής τους γιά νά μάθουν τήν περίπλοκη κινεζο-κορεάτικη χειρογραφία. Δέν ήταν πολύ πρόθυμοι νά δεχθούν ένα νέο σύστημα γραφής πού θά καθιστούσε άχρηστη τήν ικανότητα πού μέ τόσους κόπους είχαν άποκτήσει. Άλλά ή δυναστεία τών Yi ήταν πανίσχυρη, καί ή έκδοση τού διατάγματος τού Sejong, παρά τήν άναμενόμενη μαζική άντίδραση, δείχνει πώς ό ϊδιος διέθετε πολύ δυνατό χαρακτήρα. Ή προσαρμογή ένός άλφαβήτου σέ μιά δεδομένη γλώσσα παίρνει πολλά χρόνια, ή καί γενιές άκόμη. Οί σοφοί πού συγκέντρωσε ό Sejong έτοίμασαν τό νέο άλφάβητο σέ τρία χρόνια* ήταν ένα άριστουργηματικό έπίτευγμα, πού ταίριαζε περίπου τέλεια στήν κορεάτικη φωνημική καί ήταν έτσι σχεδιασμένο, άπό αισθητική σκοπιά, ώστε νά παράγει μιά άλφαβητική γραφή πού νά διαθέτει κάτι άπό τήν έμφάνιση ένός κινέζικου κειμένου. Άλλά ή ύποδοχή τού σημαντικού αύτού έπιτεύγματος ήταν ή άναμενόμενη. Τό άλφάβητο χρη- σιμοποιήθηκε μόνο γιά πρακτικούς, μή άκαδημαϊκούς, «χύδην» σκοπούς. Οί «σοβαροί» συγγραφείς συνέχισαν νά γράφουν μέ τούς κινέζικους χαρακτήρες πού μέ τόσο κόπο είχαν μάθει. Ή σοβαρή λογοτεχνία ήταν έλιτίστικη καί ήθελε νά είναι γνωστή ώς έλιτίστικη. Μόνο στόν εικοστό αιώνα, μέ τόν έκδημοκρατισμό τής Κορέας, τό άλφάβητο πέτυχε τή σημερινή έπικράτησή του, άν καί όχι άκόμη ολική.

Οί απαρχές τής έγγραμματοσύνης

"Οταν ένα ολοκληρωμένο σύστημα γραφής, άλφαβητικού ή άλλου τύπου, πρωτοεισάγεται άπό τά έξω σέ μιά κοινωνία, είσάγεται άναγκαστικά πρώτα σέ περιορισμένους τομείς καί μέ διάφορα έπακόλουθα καί έπιπτώσεις. Στήν άρχή ή γραφή θεωρείται συχνά ώς όργανο μιάς μυστικής καί μαγικής δύναμης (Goody 1968b, σελ. 236). ’Ίχνη αύτής τής πρώιμης στάσης


φαίνονται άκόμη καί τώρα στήν έτυμολογία: ή μεσαιωνική άγγλική λέξη «grammarye» ή «grammar», πού άναφέρεται στή μάθηση άπό βιβλία, έφθασε νά σημαίνει άπόκρυφη ή μαγική γνώση, καί μέσα άπό μιά μορφή τής σκωτικής διαλέκτου έμφανίστηκε στό σημερινό άγγλικό λεξιλόγιο ώς «glamor» (γητειά-γοητεία). Τά «γοητευτικά» κορίτσια (glamor girls) ε ίναι στήν πραγματικότητα «γραμματικά» κορίτσια. Τό ρουνικό άλφάβητο τής μεσαιωνικής Βόρειας Εύρώπης σχετιζόταν γενικά μέ τή μαγεία. Αποκόμματα γραφής χρησιμοποιούνται γιά φυλακτά (Goody 1968b, σελ. 201-3), άλλά καί αποκτούν άξια άπλώς καί μόνον έξαιτίας τής θαυμαστής διάρκειας πού δίνουν στίς λέξεις. Ό Νιγηριανός συγγραφέας Chinua Achebe περιγράφει πώς σ’ ένα χωριό Ibo ό μόνος άνδρας πού γνώριζε νά διαβάζει μάζευε στό σπίτι του κάθε κομμάτι τυπωμένου ύλικού πού έπεφτε στά χέρια του — έφημερίδες, χάρτινες έπιγραφές, άποδείξεις (Achebe 1961, σελ. 120-1). "Ολα τού φαίνονταν πολύ σημαντικά γιά νά πεταχτούν.

Μερικές περιορισμένα έγγράμματες κοινωνίες θεωρούν τή γραφή έπικίνδυνη γιά τόν ανύποπτο αναγνώστη. άπαιτώ- ντας τή μεσολάβηση άνάμεσα σέ εκείνον καί στό κείμενο μιάς μορφής έν εϊδει γκουρού (Goody καί Watt 1968b, σελ. 13). Ή γνώση τής γραφής καί τής άνάγνωσης μπορεΐ νά περιοριστεί σέ ειδικές ομάδες, όπως είναι τό ιερατείο (Tambiah 1968, σελ. 113-4). Τά κείμενα θεωρούνται ενίοτε ότι έχουν εγγενή θρησκευτική άξία: οί άναλφάβητοι αποκομίζουν τήν εύνοια τού θείου τρίβοντας τό βιβλίο στό μέτωπό τους ή στριφογυρίζοντας τροχούς προσευχής μέ κείμενα πού δέν μπορούν νά διαβάσουν (Goody 1968a, σελ. 15-6). Θιβετιανοί μοναχοί συνήθιζαν νά κάθονται στίς όχθες ρυακιών «τυπώνοντας μέ ξύλινα στοιχεία σελίδες μέ ξόρκια καί έπωδές πάνω στήν έπιφάνεια τού νερού» (Goody 1968a, σελ. 16, παραθέτοντας τόν R.B. Eckvall). Είναι πολύ γνωστές οί «λατρείες φορτίου» (cargo cults) πού καί σήμερα άνθούν σέ μερικά νησιά τού Νότιου Ειρηνικού: άναλφάβητοι ή ήμιαναλφάβητοι πιστεύουν πώς τά


εμπορικά έγγραφα — παραγγελίες, τελωνειακά έγγραφα, αποδείξεις καί τά συναφή— πού γνωρίζουν δτι χρησιμοποιούνται στίς άτμοπλο'ικές μεταφορές θεωρούνται μαγικά έρ- γαλεΐα πού κάνουν τά πλοία καί τά εμπορεύματα νά έρχονται άπό τή θάλασσα: έτσι έπεξεργάζονται διάφορες τελετουργίες μέ τίς όποιες χειρίζονται τά κείμενα, έλπίζοντας πώς τά διάφορα έμπορεύματα θά περιέλθουν στή δική τους κατοχή καί χρήση (Meggit 1968, σελ. 300-9). Στόν άρχαίο ελληνικό πολιτισμό ό Havelock άνακαλύπτει ένα γενικό σχήμα περιορισμένης έγγραμματοσύνης πού έφαρμόζεται καί σέ άλλους πολιτισμούς: λίγο μετά τήν εισαγωγή τής γραφής ά- ναπτύσσεται μιά «συντεχνία έγγραμμάτων» (Havelock 1963* βλ. Havelock καί Herschell 1978). Σέ αύτό τό στάδιο ή γραφή είναι μιά τέχνη πού άσκεϊται άπό τεχνίτες τούς όποιους άλλοι πληρώνουν γιά νά τούς γράψουν ένα γράμμα ή ένα έγγραφο, μέ τόν ϊδιο τρόπο πού θά άνέθεταν σέ έναν χτίστη νά τούς φτιάξει ένα σπίτι, ή σέ έναν ναυπηγό νά τούς φτιάξει ένα πλοίο. Αύτή ήταν ή κατάσταση πού έπικρατούσε στά βασίλεια τής Δυτικής ’Αφρικής, όπως τό Μαλί, άπό τόν Μεσαίωνα ώς τίς άρχές τού εικοστού αιώνα (Wilks 1968* Goody 1968b). Σέ αύτό τό στάδιο τής συντεχνιακής έγγραμματοσύνης δέν χρειάζεται κάποιος άνθρωπος νά γνωρίζει γραφή καί άνάγνωση, όπως δέν είναι άναγκαΐο νά γνωρίζει κι άλλες τέχνες. Στήν άρχαία Ελλάδα, μόνο γύρω στήν εποχή τού Πλάτωνα, περισσότερο άπό τρεις αιώνες μετά τήν έφεύρεση τοϋ ελληνικού άλφαβήτου, τό στάδιο αύτό ξεπεράστηκε καί ή γραφή τελικά διαδόθηκε στόν ελληνικό πληθυσμό καί έσωτε- ρικεύθηκε άρκετά ώστε νά έπηρεάσει γενικά τίς νοητικές διεργασίες (Havelock 1963).

Οί φυσικές ιδιότητες τών πρώιμων γραφικών ύλών ένθάρ- ρυναν τή συνέχιση ενός πολιτισμού γραφέων (βλ. Clancy 1979, σελ. 88-115, στό κεφάλαιο «Ή τεχνολογία τής γραφής»). Οί πρώτοι συγγραφείς διέθεταν πιό άδρό τεχνολογικό έξοπλι- σμό άπό τό λείο μηχανοποίητο χαρτί καί τούς στυλογράφους


διαρκείας. Οί έπιφάνειες στίς όποιες έγραφαν ήταν ύγρές πλάκες άργίλου ή περγαμηνές (διφθέρες ή μεμβράνες), δέρματα ζώων άπό τά οποία είχαν άφαιρέσει τίς τρίχες καί τό λίπος* συχνά τά λείαιναν μέ έλαφρόπετρα καί τά λεύκαιναν μέ κιμωλία καί συχνά τά έπαναχρησιμοποιούσαν ξύνοντας τό προηγούμενο κείμενο (παλίμψηστον) . Έγραφαν έπίσης πάνω σέ φλοιούς δέντρων, σέ παπύρους, (μιά άπό τίς πιό λείες έπιφάνειες, άλλά πάλι τραχιά μέ τά σημερινά κριτήρια), άποξηραμένα φύλλα καί άλλους φυτικούς ιστούς, κερί πού άπλωναν πάνω σέ ξύλινα πινάκια, τά όποια μερικές φορές τά συνέδεαν έτσι ώστε νά σχηματίζουν ένα δίπτυχο πού τό κρεμούσαν στή ζώνη τους (τά πινάκια αύτά τά χρησιμοποιούσαν γιά σημειώσεις, καί τό κερί τους τό λείαιναν γιά νά τό ξανα- χρησιμοποιήσουν), ξύλινες ράβδους (Clancy 1979, σελ. 95) καί άλλες ξύλινες καί λίθινες έπιφάνειες. Δέν ύπήρχαν καταστήματα χαρτικών πού νά πουλάνε δέσμες χαρτιού. Χαρτί δέν ύπήρχε. Τά χαρακτικά έργαλεΐα πού διέθεταν οί γραφείς ήταν διάφορα είδη γραφίδων, φτερά χήνας πού έπρεπε κάθε τόσο νά κόβονται καί νά όξύνονται μέ αύτό πού μέχρι σήμερα άποκαλούμε pen knife*, πινέλα (κυρίως στήν ’Ανατολική ’Ασία) ή διάφορα άλλα έργαλεΐα γιά τή χάραξη τών έπιφα- νειών καί/ή τό άπλωμα τής μελάνης ή τού χρώματος. Τά ύγρά μελάνια άναμειγνύονταν μέ διάφορους τρόπους καί προετοιμάζονταν γιά χρήση μέσα σέ κούφια κέρατα βοδιού ή σέ άλλα δοχεία άνθεκτικά στά οξέα. Στήν ’Ανατολική ’Ασία, τά πινέλα υγραίνονταν καί πιέζονταν πάνω σέ κομμάτια άπό στεγνό μελάνι, όπως στήν ύδατογραφία.

"Οσοι έργάζονταν μέ τέτοια γραφική ύλη έπρεπε νά έχουν ιδιαίτερες ικανότητες στή χρήση τών έργαλείων τους, πού δέν τίς είχαν όλοι οί «γραφείς» άναπτυγμένες στόν βαθμό πού θά άπαιτούσαν οί έκτεταμένες γραπτές συνθέσεις. Τό χαρτί

* Σ .τ .Έ .: Σουγιάς, αύτό πού μέχρι πρόσφατα άποκαλούσαμε καί έμεϊς κονδυλομάχαιρο.


εύκόλυνε τήν πράξη τής γραφής. Άλλά τό χαρτί, πού μάλλον κατασκευάστηκε στήν Κίνα πρίν άπό τόν δεύτερο αιώνα π.Χ. καί διαδόθηκε άπό τούς ’Άραβες στή Μέση Ανατολή πρίν άπό τόν όγδοο μ.Χ. αιώνα, κατασκευάστηκε στή Δύση μόλις τόν δωδέκατο αιώνα.

Τήν ύπαγόρευση ευνοούσε τόσο ή πολύχρονη διανοητική συνήθεια τών άνθρώπων νά «σκέφτονται δυνατά», όσο καί ή κατάσταση τής τεχνολογίας τής γραφής. Κατά τήν πράξη τής γραφής, λέει ό μεσαιωνικός ’Άγγλος Orderic Vitalis, «όλο τό σώμα κοπιάζει» (Clancy 1979, σελ. 90). Σέ όλο τόν εύρωπαϊ- κό Μεσαίωνα, οί συγγραφείς χρησιμοποιούσαν γραφείς. Β έβαια, ή γραπτή σύνθεση, ιδίως μικρών κειμένων, δηλαδή ή άνάπτυξη τών σκέψεων μέ τό μολύβι στό χέρι, δέν ήταν άγνωστη μέχρις ενός βαθμού στήν άρχαιότητα, άλλά έπεκτά- θηκε στή λογοτεχνική καί τίς άλλες μακροσκελείς συνθέσεις σέ διάφορες έποχές διαφόρων πολιτισμών. Ήταν άκόμη σπάνια στήν Αγγλία τού ενδέκατου αιώνα, καί όταν ήδη τόσο καθυστερημένα εμφανίστηκε, πάλι συντελούνταν κάτω άπό προφορικές ψυχολογικές συνθήκες πού δύσκολα μπορούμε νά φανταστούμε. Στόν ενδέκατο αιώνα, ό Eadmer of St Albans λέει πώς, όταν συνθέτει γραπτώς, νιώθει σάν νά ύπαγορεύει στόν έαυτό του (Clancy 1979, σελ. 218). Ό Θωμάς ό Άκινάτης, πού έγραφε μόνος του τά κείμενά του, οργανώνει τή Surnma theologiae μέ οίονεί προφορικό τρόπο: κάθε κεφάλαιο ή «ερώτημα» άρχίζει μέ τίς άντιρρήσεις ένάντια στήν άποψη πού αύτός θά ύποστηρίξει, συνεχίζεται μέ τή διατύπωση τής άποψής του καί τελειώνει μέ τίς άπαντήσεις του στίς άντιρρήσεις μέ τή σειρά. Κατά τόν ϊδιο τρόπο, ό πρώιμος ποιητής γράφει τό ποίημά του φανταζόμενος τόν έαυτό του νά τό άπαγγέλλει σέ κάποιο κοινό. ’Άν όχι κανείς, τότε λίγοι συγγραφείς σήμερα γράφοντας ένα μυθιστόρημα φαντάζονται νά τό εκφωνούν, μολονότι μπορεΐ νά έχουν θαυμάσια αίσθηση τού ήχητικού άποτελέσματος τών λέξεων. Ή άναπτυγμένη έγγραμματοσύνη εύνοεΐ τήν πραγματική γρα


πτή σύνθεση, κατά τήν οποία ό/ή συγγραφέας συνθέτει ένα κείμενο, τό όποιο είναι άκριβώς ένα κείμενο, συμπλέκει δηλαδή τίς λέξεις του/της μεταξύ τους πάνω στό χαρτί. Αύτό άνοίγει στή σκέψη νέους ορίζοντες, διαφορετικούς άπό τούς ορίζοντες τής προφορικής σκέψης. Γιά τά άποτελέσματα πού έχει ή έγγραμματοσύνη πάνω στίς νοητικές διαδικασίες θά πούμε (δηλαδή θά γράψουμε) παρακάτω.

Άπό τή μνήμη στίς γραπτές μαρτυρίες

Ή γραφή μπορεΐ νά παραμείνει άπαξιωμένη έπί χρόνια μετά τήν εισαγωγή της σ’ έναν πολιτισμό. Ό σημερινός έγγράμμα- τος πιστεύει συνήθως ότι οί γραπτές μαρτυρίες άποτελούν ισχυρότατα τεκμήρια άπό τόν προφορικό λόγο σέ ό,τι αφορά ζητήματα τού παρελθόντος, ιδίως δίκες. Προηγούμενοι έγ- γράμματοι πολιτισμοί, πού δέν είχαν πλήρως έσωτερικεύσει τή γραφή, συχνά ύπέθεταν άκριβώς τό άντίθετο. Τό μέγεθος τής άξιοπιστίας τήν όποια άπέδιδαν στίς γραπτές μαρτυρίες διέφερε άπό πολιτισμό σέ πολιτισμό. Ή προσεκτική ιστορική μελέτη ώστόσο τού Clancy πάνω στή χρήση τής έγγραμματοσύνης γιά πρακτικούς διοικητικούς σκοπούς στήν ’Αγγλία τού ενδέκατου καί δωδέκατου αιώνα (1979) μάς δίνει ένα δείγμα τού πώς έξακολουθεΐ καί έπιβιώνει ή προφορικότητα παρουσία τής γραφής, άκόμα καί στόν χώρο τής διοίκησης.

Στήν περίοδο πού μελετά, ό Clancy βρίσκει πώς «ο ί γραπτές μαρτυρίες δέν δημιουργούσαν άμέσως έμπιστοσύνη» (Clancy 1979, σελ. 230). Οί άνθρωποι έπρεπε νά πειστούν ότι ή γραφή βελτίωνε τίς παλιές προφορικές μεθόδους άρκετά ώστε νά δικαιολογούνται τά έξοδα καί οί κοπιαστικές τεχνικές πού άπαιτούσε. Πρίν άπό τή χρήση τών έγγράφων, κατέφευγαν συνήθως στή συλλογική προφορική μαρτυρία γιά νά έξακριβώσουν, γιά παράδειγμα, τήν ήλικία τών κληρονόμων ενός φέουδου. Στά 1127, γιά νά λυθεί μιά διαφορά σχετικά


μέ τό άν τά λιμενικά τέλη τού Σάντουιτς άνήκαν στό άββαεΐο τού Άγιου Αύγουστίνου στό Καντέρμπουρι ή στήν Εκκλησία τού Χριστού, έπελέγησαν δώδεκα ένορκοι άπό τό Ντόβερ καί δώδεκα άπό τό Σάντουιτς, δώδεκα «ώριμοι, σοφοί γέροντες, μέ καλή κρίση». Ό κάθε ένορκος ορκίστηκε τότε ότι τά τέλη άνήκουν στήν Εκκλησία τού Χριστού, «σύμφωνα μέ τά πατροπαράδοτα καί τά όσα άκουσα καί ειδα στή νεανική μου ήλικία» (Clancy 1979, σελ. 232-3). Ανακαλούσαν δημοσίως στή μνήμη τους ό,τι άλλοι πρίν άπό αύτούς θυμούνταν.

Οί μάρτυρες ήταν έκ πρώτης όψεως πιό άξιόπιστοι άπό τά κείμενα, έπειδή μπορούσαν νά τούς άντικρούσουν καί νά τούς οδηγήσουν νά ύπερασπιστούν τά λεγόμενά τους, πράγμα άνέφικτο στήν περίπτωση τών κειμένων (άς θυμηθούμε ότι αύτή άκριβώς ήταν μιά άπό τίς άντιρρήσεις τού Πλάτωνα γιά τή γραφή). Οί συμβολαιογραφικές μέθοδοι έπικύρωσης τής γνησιότητας τών έγγράφων άνέλαβαν νά εισαγάγουν μηχανισμούς ελέγχου τής γνησιότητας τών κειμένων, άλλά οί μέθοδοι αύτές αναπτύσσονται αργά στούς εγγράμματους πολιτισμούς, καί πολύ άργότερα στήν Αγγλία άπ’ ό,τι στήν Ιταλία (Clancy 1979, σελ. 235-6). Τά ϊδια τά έγγραφα δέν έπικυρώνονταν γραπτώς άλλά μέ συμβολικά άντικείμενα (όπως γιά παράδειγμα μ’ ένα μαχαίρι πού δενόταν στό έγγραφο μέ έναν δερμάτινο ιμάντα — Clancy 1979, σελ. 24). Μάλιστα, κάποια συμβολικά άντικείμενα μπορούσαν νά σηματοδοτούν άπό μόνα τους τή μεταφορά περιουσίας. Γύρω στά 1130 ό Thomas de Muschamps δώρισε τό κτήμα του στό Herherslaw στούς μοναχούς τού Durham, προσφέροντας τό σπαθί του σέ έναν βωμό (Clancy 1979, σελ. 25). Άκόμη καί μετά τό Domesday Book* (1085-6) καί τή συνακόλουθη αύξηση τών νομικών έγγράφων, ή ιστορία τού Κόμη Warrenne δείχνει

Σ .τ .Έ .: Μέγα Κτηματολόγιο, τό όποιο συντάχθηκε έπί Γουλιέλ- μου τού Κατακτητή προκειμένου νά καταγραφεΐ «ή χώρα, πώς κατοικεΐται καί άπό τί είδους άνθρώπους».

Η ΓΡΑΦΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΝΕI ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ 137

πώς διαιωνιζόταν ή παλιά προφορική νοοτροπία: στή διάρκεια μιάς δίκης, τήν έποχή τοϋ Έδουάρδου Α' σχετικά μέ τήν έξακρίβωση τού τίτλου ιδιοκτησίας, ό Κόμης Warrenne δέν έδειξε στούς δικαστές κάποιο έκχωρητήριο άλλά «ένα παλιό καί σκουριασμένο σπαθί», διαμαρτυρόμενος ότι οί πρόγονοί του ήρθαν μέ τόν Γουλιέλμο τόν Κατακτητή γιά νά κατακτήσουν τήν ’Αγγλία μέ τό σπαθί καί ότι ό ϊδιος μέ τό σπαθί θά υπερασπιζόταν τή γη του. Ό Clancy (1979, σελ. 21-2) έπιση- μαίνει ότι ή ιστορία αύτή είναι κάπως άμφίβολη έξαιτίας ορισμένων άσυνεπειών, παρατηρεί όμως ότι ή διατήρησή της παραπέμπει σέ μιά προηγούμενη νοοτροπία πού συνδεόταν μέ τήν άξια πού είχαν τά συμβολικά δώρα ώς τεκμήρια ή π ειστήρια.

Τά πρώιμα έκχωρητήρια μέ τά όποια παρεχόταν γη στήν ’Αγγλία δέν ήταν κάν χρονολογημένα (1979, σελ. 231, 236- 41), γιά διάφορους πιθανούς λόγους. Ό Clancy υποστηρίζει ότι ό βαθύτερος λόγος ήταν πιθανόν ότι «ή χρονολόγηση άπαιτούσε άπό τόν γραφέα νά εκφέρει τή γνώμη του σχετικά μέ τή θέση του στόν χρόνο» (1979, σελ. 238), κάτι πού τόν άνάγκαζε νά έπιλέξει ένα σημείο άναφοράς. Ποιό σημείο; Νά χρονολογούσε τό έγγραφο μέ άναφορά στή δημιουργία τού κόσμου; Τή Σταύρωση; Τή γέννηση τού Χριστού; Οί Πάπες χρονολογούσαν κατ’ αύτό τόν τρόπο, άπό γεννήσεως Χριστού δηλαδή, άλλά δέν θά ήταν άλαζονεία νά χρονολογήσουν ένα κοσμικό έγγραφο όπως οί Πάπες χρονολογούσαν τά δικά τους; Στούς σημερινούς πολιτισμούς μέ υψηλή τεχνολογία, ό καθένας ζεί καθημερινά στό πλαίσιο ενός άφηρημένα υπολογισμένου χρόνου που έπιβάλλεται άπό εκατομμύρια τυπωμένα ήμερολόγια, ρολόγια χεριού κ.λπ. Στήν ’Αγγλία τού δωδέκατου αιώνα δέν ύπήρχαν ρολόγια χεριού ή άλλου είδους, δέν ύπήρχαν ήμερολόγια τοίχου ή γραφείου.

Προτού ή γραφή έσωτερικευθεΐ βαθιά χάρη στήν τυπογραφία , οί άνθρωποι δέν ένιωθαν τόν έαυτό τους τοποθετημένο κάθε στιγμή τής ζωής τους σέ έναν όποιονδήποτε άφη-


ρημένα υπολογισμένο χρόνο. Κατά πάσα πιθανότητα οί περισσότεροι άνθρωποι στή μεσαιωνική ή άκόμη καί τήν άνα- γεννησιακή Δυτική Εύρώπη δέν είχαν γενικά έπίγνωση τού άριθμού τών ήμερολογιακών έτών πού είχαν περάσει άπό τή γέννηση τού Χριστού ή κάποιο άλλο σημείο άναφοράς. Γιατί θά έπρεπε; Ή άναποφασιστικότητα σχετικά μέ τό ποιο σημείο άναφοράς έπρεπε νά έπιλέξουν μαρτυρεί καί τό τετριμμένο τού θέματος. Σ ’ έναν πολιτισμό πού δέν διαθέτει έφη- μερίδες ή άλλο τρέχον χρονολογημένο ύλικό πού νά έρχεται σέ έπαφή μέ τή συνείδηση, τί νόημα θά είχε γιά τούς περισσότερους άνθρώπους νά γνωρίζουν τό τρέχον ήμερολογιακό έτος; Ό άφηρημένος ήμερολογιακός άριθμός δέν θά σχετιζόταν μέ τίποτα στήν καθημερινή ζωή. Οί περισσότεροι άνθρωποι δέν γνώριζαν καί ούτε προσπαθούσαν ποτέ νά μάθουν τό άκριβές ήμερολογιακό έτος στό όποιο γεννήθηκαν.

Επιπλέον, τά κτηματικά έγγραφα καί έκχωρητήρια εξομοιώνονταν κάπως μέ τά συμβολικά δώρα, όπως τά σπαθιά ή τά ξίφη. ’Αναγνωρίζονταν άπό τήν όψη τους. Πράγματι, πολύ συχνά τά κτηματόγραφα χαλκεύονταν γιά νά μοιάζουν μέ ό,τι τό δικαστήριο πίστευε πώς έπρεπε νά μοιάζει ένα κτη- ματόγραφο (Clancy 1979, σελ. 249, παραθέτοντας τόν Ρ.Η. Sawyer). «Οί πλαστογράφοι δέν ήταν εύκαιριακοί κακοποιοί στό περιθώριο τής νόμιμης πρακτικής», γράφει ό Clancy, άλλά «ειδήμονες έδραιωμένοι στό κέντρο τού έγγράμματου καί πνευματικού πολιτισμού στόν δωδέκατο αιώνα». ’Από τά 164 έκχωρητήρια τού Έδουάρδου τού ’Εξομολογητή πού διασώζονται σήμερα, τά 44 είναι σαφώς πλαστογραφημένα, μόνο 64 είναι σαφώς αύθεντικά, ένώ τά ύπόλοιπα είναι άπροσδιόριστα.

Τά έπαληθεύσιμα λάθη πού προκύπτουν άπό τίς ριζικά προφορικές είσέτι οικονομικές καί δικαστικές διαδικασίες πού άναφέρει ό Clancy ήταν έλάχιστα, άφού τό πληρέστερο παρελθόν ήταν κατά τό πλεϊστον άπρόσιτο στή συνείδηση. «Ή άλήθεια πού έμενε στή μνήμη [...] ήταν εύκαμπτη καί


όριοθετημένη χρονικά» (Clancy 1979, σελ. 233). 'Όπως δείχνουν τά παραδείγματα άπό τή σύγχρονη Νιγηρία καί Γκάνα (Goody καί Watt 1968b, σελ. 31-4), σέ μιά προφορική οικονομία τής σκέψης τά πράγματα τού παρελθόντος πού δέν σχετίζονταν καθόλου μέ τό παρόν συνήθως έπεφταν στή λήθη. Τό έθιμικό δίκαιο, άπαλλαγμένο άπό τό ύλικό πού έπεφτε σέ άχρηστία, ήταν αύτομάτως πάντα έκσυγχρονισμένο, οπότε καί νέο — ένα γεγονός πού παραδόξως κάνει τό έθιμικό δ ίκαιο νά μοιάζει άναπόφευκτο κι έτσι πολύ παλαιό (Clancy 1979, σελ. 233). Τά άτομα πού ή εικόνα τους γιά τόν κόσμο διαμορφώθηκε άπό τήν προωθημένη έγγραμματοσύνη πρέπει νά ύπενθυμίζουν στόν έαυτό τους ότι στούς λειτουργικά προφορικούς πολιτισμούς τό παρελθόν δέν γίνεται άντιληπτό ώς ένα κατατμημένο πεδίο, διάσπαρτο μέ έπαληθεύσιμα καί συζητήσιμα «γεγονότα» ή μονάδες πληροφοριών. Είναι τό πεδίο τών προγόνων, μιά πάλλουσα πηγή γιά τήν άνανέωση τής συνείδησης τού παρόντος, πού έπίσης δέν είναι ένα κατατμημένο πεδίο. Ή προφορικότητα δέν γνωρίζει καταλόγους, διαγράμματα καί σχήματα.

Ό Goody (1977, σελ. 52-111) έξέτασε λεπτομερειακά τή νοητική σημασία τών πινάκων καί τών καταλόγων, ένα παράδειγμα άπό τά όποια είναι καί τό ήμερολόγιο. Ή γραφή καθιστά τέτοια έργαλεΐα έφικτά. Πράγματι, ή γραφή κατά μία έννοια έπινοήθηκε προκειμένου νά κάνει κάτι σάν τούς καταλόγους: τά περισσότερα άπό τά γνωστά μας πρώιμα κείμενα πού γράφτηκαν στή σφηνοειδή τών Σουμερίων καί ξεκινούν γύρω στό 3500 π.Χ. είναι λογιστικά. Οί πρωταρχικά προφορικοί πολιτισμοί συνήθως τοποθετούν τό ισοδύναμο τών καταλόγων τους μέσα σέ άφηγήσεις, όπως συμβαίνει στόν κατάλογο τών πλοίων καί τών άρχηγών στήν Ίλιάδα (Β. 461- 879), πού δέν είναι μιά άντικειμενική καταγραφή, άλλά μιά έπιχειρησιακή έκθεση σέ μιά πολεμική ιστορία. Στό κείμενο τής Τορά, πού καταγράφει μορφές σκέψης οί όποιες είναι άκόμα βασικά προφορικές, τό ισοδύναμο τής γεωγραφίας


(τής διακρίβωσης τών σχέσεων άνάμεσα σέ τόπους) εκφράζεται μέ μιά τυποποιημένη άφήγηση δράσης (’Αριθμοί 33: 16 κ .έ.): «Καί σηκωθέντες άπό τής έρημου Σινά, έστρατοπέδευ- σαν έν Κιβρώθ-άτταβά. Καί σηκωθέντες άπό Κιβρώθ-άττα- βά, έστρατοπέδευσαν έν Άσπρώθ. Καί σηκωθέντες άπό Άσ- πρώθ, έστρατοπέδευσαν έν Ριθμα...», καί τά λοιπά γιά αρκετούς άκόμη στίχους. Άκόμη καί οί γενεαλογίες πού προέρχονται άπό τέτοιες προφορικά διαμορφωμένες παραδόσεις είναι στήν πραγματικότητα άφηγήσεις. Άντί γιά μιά άκο- λουθία ονομάτων, βρίσκουμε μιά άκολουθία άπό «έγέννη- σε», άπό άποφάνσεις γιά τό τί έκανε κάποιος: «Έγεννήθη δέ εις τόν Ένώχ ό Ίράδ· καί Ίράδ έγέννησε τόν Μεχοϋιαήλ* καί Μεχουϊαήλ έγέννησε τόν Μεθουσαήλ* καί Μεθουσαήλ έγέννησε τόν Λάμεχ» (Γένεση 4:18). Αύτό τό είδος τής ά- θροισης προέρχεται έν μέρει άπό τήν προφορική τάση νά χρησιμοποιούνται λογότυποι, έν μέρει άπό τή μνημονική τάση τοϋ προφορικού νά έκμεταλλεύεται τήν ισορροπία (ή έ- πανάληψη τού σχήματος ύποκείμενο-ρήμα-άντικείμενο δημιουργεί έναν ρυθμό πού βοηθά τήν άνάκληση καί τόν όποιο μιά άπλή άκολουθία ονομάτων δέν θά διέθετε), έν μέρει άπό τήν προφορική τάση πρός πλεονασμό (τό κάθε άτομο άνα- φέρεται δίς, ώς πρόγονος καί ώς έπίγονος) καί έν μέρει άπό τήν προφορική τάση πρός τήν άφήγηση, καί όχι τήν άπλή γραμμική παράθεση (τά άτομα δέν άκινητοποιοϋνται σάν σέ μιά άστυνομική παράταξη, άλλά κάνουν κάτι — γιά τήν άκρίβεια γεννούν).

Αύτές οί βιβλικές περικοπές είναι βέβαια γραπτές πηγές, άλλά προέρχονται άπό μιάν άντίληψη καί μιά παράδοση πού έχει προφορική δομή. Δέν γίνονται άντιληπτές ώς «πράγματα », άλλά ώς άναπλάσεις παρελθόντων γεγονότων. Οί άκο- λουθίες πού άναπτύσσονται προφορικά συντελοϋνται πάντα μέσα στόν χρόνο, δέν είναι δυνατόν νά «έξετασθοϋν», άφού δέν παρουσιάζονται έγγράφως, άλλά άποτελούν έκφωνήσεις πού άκούγονται. Σέ έναν πρωταρχικά προφορικό πολιτισμό,

Η ΓΡΑΦΗ ΑΝΑΔ1 ΑΡΘΡΩΝ ΚΙ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ 141

ή έναν πολιτισμό μέ πολλά προφορικά κατάλοιπα, άκόμη καί οί γενεαλογίες δέν είναι «κατάλογοι» μέ δεδομένα, άλλά μάλλον «άναμνήσεις τραγουδιών πού τραγουδήθηκαν». Τά κείμενα είναι όμοια μέ πράγματα, άκινητοποιημένα στόν ορατό χώρο καί ύπόκεινται σέ αύτό πού ό Goody άποκαλεΐ «άνάδρομο έλεγχο» (1977, σελ. 49-50). Ό Goody δείχνει λεπτομερώς πώς, όταν οί άνθρωπολόγοι καταγράφουν σέ μιά γραμμένη ή τυπωμένη έπιφάνεια καταλόγους διαφόρων λημμάτων πού βρίσκονται στούς προφορικούς μύθους (κλάν, περιοχές τής γης, εϊδη άνέμων κ.ο .κ.) στήν πραγματικότητα διαστρέφουν τόν νοητικό κόσμο στόν όποιο οί μύθοι έχουν ριζωμένη τήν ύπαρξή τους. Ή άπόλαυση πού προσφέρουν οί μύθοι δέν έχει ούσιαστικά «συνοχή» μέ τή μορφή ένός πίνακα.

Οί κατάλογοι τού είδους πού μελετά ό Goody είναι βέβαια χρήσιμοι, έφόσον έχουμε πλήρη έπίγνωση τής παραμόρφωσης πού εισάγουν. Ή ορατή άναπαράσταση τού προφορικού ύλικού στόν χώρο έχει τή δική της ιδιαίτερη οικονομία, τούς δικούς της νόμους κίνησης καί δομής. Τά κείμενα διαφόρων γραφών τού κόσμου διαβάζονται άπό δεξιά πρός τά άριστερά, άπό τά άριστερά πρός τά δεξιά, άπό πάνω πρός τά κάτω, ή μέ όλους αυτούς τούς τρόπους μαζί, όπως στή βουστροφηδόν γραφή, άλλά πουθενά, άπ’ όσο γνωρίζουμε, άπό κάτω πρός τά πάνω. Τά κείμενα έξομοιώνουν τήν έκφραση μέ τό άνθρώπινο σώμα. Εισάγουν μιά «κεφαλική» άντίληψη στή συσσώρευση τής γνώσης: ή λέξη κεφάλαιο [chapter] προέρχεται άπό τή λέξη κεφαλή [τό λατινικό caput] (όπως στό άνθρώπινο σώμα). Οί σελίδες δέν έχουν μόνον «έπικεφα- λίδες » , άλλά καί «πόδια» (footnotes)/υποσημειώσεις. Άναφε- ρόμαστε σέ κάτι πού είναι «παραπάνω» ή «παρακάτω», εννοώντας κάτι πού έπεται ή προηγείται μερικές σελίδες. Ή σημασία πού έχει τό κάθετο καί τό οριζόντιο στά βιβλία άπαιτεΐ σοβαρή μελέτη. Ό Kerckhove (1981, σελ. 10-1) ύπο- στηρίζει ότι ή άνάπτυξη τής κυριαρχίας τού άριστερού ήμι- σφαιρίου οδήγησε τή φορά τής έλληνικής γραφής, άπό τά δε


ξιά στά αριστερά αρχικά, στή βουστροφηδόν γραφή (τή γραφή πού ακολουθεί τήν κίνηση τοϋ βοδιού στό όργωμα, μέ τή μιά γραμμή νά πηγαίνει πρός τά δεξιά, τήν επόμενη πρός τά αριστερά καί τά γράμματα νά στρίβουν πρός τήν κατεύθυνση τής γραφής), στή στοιχηδόν γραφή (κάθετες γραμμές), καί τ ελικά στήν οριστική γραφή, πού κατευθύνεται άπό άριστερά πρός τά δεξιά σέ μιά οριζόντια γραμμή. 'Όλα αύτά άνήκουν σέ έναν κόσμο διαφορετικής τάξης άπό έκεΐνον τής προφορικής άντίληψης, πού δέν έχει κανέναν τρόπο νά λειτουργήσει μέ «επικεφαλίδες» ή λεκτική γραμμικότητα. Σέ όλο τόν κόσμο, τό άλφάβητο, πού άδυσώπητα άνάγει κατά τρόπο δραστικό τόν ήχο στόν χώρο, ώθεΐται στήν ύπηρεσία τής έγκαθί- δρυσης τών νέων, χωρικά προσδιορισμένων άκολουθιών: τά μέρη σημειώνονται μέ τά γράμματα α, /?, y γιά νά δηλώσουν τή σειρά τους, ένώ άκόμη καί τά ποιήματα στά πρώτα χρόνια τής έγγραμματοσύνης συντίθενται μέ τρόπο ώστε οί άκροστι- χίδες τών διαδοχικών στίχων νά άκολουθοϋν τή σειρά τού άλφαβήτου.* Τό άλφάβητο, ώς μιά άπλή άκολουθία γραμμάτων, άποτελεΐ μιά σημαντική γέφυρα άνάμεσα στήν προφορική καί τήν έγγράμματη μνημοτεχνική: γενικά, ή άκολουθία τών γραμμάτων άπομνημονεύεται προφορικά καί στή συνέχεια χρησιμοποιείται γιά τήν ώς έπί τό πλεΐστον οπτική άνάκληση ύλικού, όπως στά εύρετήρια.

Τά σχεδιαγράμματα, πού τοποθετούν τά στοιχεία τής σκέψης όχι μόνο κατά μία στοίχιση άλλά ταυτοχρόνως σέ οριζόντιες καί άλλες σταυροειδείς διατάξεις, παρουσιάζουν ένα πλαίσιο σκέψης άκόμη πιό απομακρυσμένο άπό τίς προ

* Σ .τ .Έ .: Τό φαινόμενο συναντάται καί στή δημοτική μας ποίηση, στά λεγόμενα «αλφαβητάρια», Λ.χ. στούς ερωτικούς στίχους: <<Αχβίλι μου μελεχροινό/ έγώ γιά σένα τρέχω... Βουρλίζομαι νά σέ θωρώ/ πάντοτε φως μου στό χορό...Γυρίζω βράδυ καί πρωί/ νά σ’ εϋρω κόρη μοναχή...» κ .ο .κ ., μέχρι τό τελευταίο γράμμα, « ’Ωμέγα, έτελείωσε/ ή αγάπη έστερίωσε...».


φορικές νοητικές διεργασίες πού τά διαγράμματα αύτά υποτίθεται πώς άναπαριστούν. Ή εκτεταμένη χρήση τών καταλόγων καί ειδικότερα τών σχεδιαγραμμάτων, πού είναι τόσο κοινή στόν ύψηλής τεχνολογίας πολιτισμό μας, είναι αποτέλεσμα όχι μόνο τής γραφής άλλά καί τής βαθιάς έσωτερίκευ- σης τής τυπογραφίας (Ong 1958b, σελ. 307-18 κ.ά.). Ή τυπογραφία έπιτρέπει τή χρήση σταθερών παραστατικών σχεδιαγραμμάτων καί άλλων πληροφοριακών χρήσεων τού ούδέτε- ρου χώρου μέ έναν τρόπο πού ύπερβαίνει οτιδήποτε είναι έφικτό σέ έναν άπλώς έγγράμματο πολιτισμό.

Στοιχεία τής δυναμικής τής κειμενικότητας

Ή κατάσταση τών λέξεων σέ ένα κείμενο είναι τελείως διαφορετική άπό τήν κατάστασή τους στόν προφορικό λόγο. ’Άν καί άναφέρονται σέ φθόγγους καί δέν άποκτούν νόημα παρά μόνον άν συσχετισθούν —έξωτερικά ή στή φαντασία— μέ τούς φθόγγους, ή άκριβέστερα μέ τά φωνήματα πού κωδικοποιούν, οί γραπτές λέξεις είναι άπομονωμένες άπό τό πλη- σιέστερο πλαίσιο συμφραζομένων στό όποιο άναδύονται οί προφορικές λέξεις. Ή λέξη στό φυσικό προφορικό της περιβάλλον άποτελεί μέρος ένός πραγματικού, ύπαρξιακού παρόντος. Ή προφορική εκφώνηση απευθύνεται άπό ένα πραγματικό, ζωντανό πρόσωπο σέ ένα ή περισσότερα άλλα πραγματικά, ζωντανά πρόσωπα ή σέ μιά δεδομένη στιγμή καί σέ ένα πραγματικό πλαίσιο πού πάντα περιλαμβάνει πολλά άλλα πράγματα έκτός άπό τίς λέξεις. Οί προφερόμενες λέξεις άποτελούν πάντα τροποποιήσεις μιάς ολικής κατάστασης πού δέν είναι μόνο λεκτική. Δέν ύπάρχουν μόνες τους σέ ένα άπλό λεκτικό πλαίσιο συμφραζομένων.

Οί λέξεις είναι όμως μόνες τους στό κείμενο. ’Επιπλέον, όταν συνθέτεις ένα κείμενο, όταν «γράφεις» κάτι, εσύ πού παράγεις τή γραπτή έκφραση είσαι έπίσης μόνος. Ή συγγραφή είναι μιά μοναχική δραστηριότητα. Γράφω ένα βιβλίο πού


έλπίζω νά διαβαστεί άπό εκατοντάδες χιλιάδες άνθρώπους, γι αύτό πρέπει νά άπομονωθώ άπό τόν καθένα. Ένώ έγραφα αύτό τό βιβλίο, δήλωνα ότι «λείπω » γιά ώρες καί μέρες — έτσι ώστε κανείς, συμπεριλαμβανομένων καί αύτών πού ενδεχομένως θά διαβάσουν τό βιβλίο, νά μήν μπορεΐ νά δια- κόψει τή μοναξιά μου.

Σέ ένα κείμενο άκόμη καί οί λέξεις πού είναι έκεΐ στερούνται τίς πλήρεις φωνητικές τους ποιότητες. Στήν ομιλία, μιά λέξη πρέπει νά έχει τόν ένα ή τόν άλλο έπιτονισμό ή τόνο φωνής — ζωηρή, έρεθισμένη, ήρεμη, κολακευτική, καρτερική κ.λπ. Είναι άδύνατον νά προφέρεις μιά λέξη χωρίς κανέναν έπιτονισμό. Σέ ένα κείμενο, ή στίξη μπορεΐ έλάχιστα νά ση- μάνει τόν τόνο τής φωνής: ένα έρωτηματικό ή ένα κόμμα, γιά παράδειγμα, ζητά άπό τή φωνή νά ύψωθεΐ κάπως. Ή εγ γράμματη παράδοση, πού υιοθετείται καί διαμορφώνεται άπό έμπειρους λόγιους άναγνώστες, μπορεΐ έπίσης νά παράσχει μερικές έξωκειμενικές ένδείξεις γιά τόν τόνο τής φωνής, άλλά καί πάλι όχι πλήρεις. Οί ήθοποιοί ξοδεύουν ώρες γιά νά προσδιορίσουν πώς πραγματικά πρέπει νά προφέρουν τίς λέξεις τού κειμένου πού έχουν μπροστά τους. Μιά δεδομένη περικοπή μπορεΐ νά άποδοθεΐ μεγαλόφωνα άπό έναν ηθοποιό καί ψιθυριστά άπό έναν άλλο.

Τό έξωκειμενικό πλαίσιο συμφραζομένων δέν άπουσιάζει μόνο γιά τόν άναγνώστη άλλά καί γιά τόν συγγραφέα. Ή έλλειψη ένός έπαληθεύσιμου πλαισίου συμφραζομένων καθιστά συνήθως τή γραφή μιά πολύ πιό αγωνιώδη διαδικασία άπό τήν προφορική ομιλία μπροστά σ’ ένα πραγματικό άκροατήριο. «Τό κοινό τού συγγραφέα είναι πάντα φανταστικό» (Ong 1977, σελ. 53-81). Ό συγγραφέας πρέπει νά δημιουργήσει έναν ρόλο τόν όποιο θά παίξουν άπόντες καί συχνά άγνωστοι άναγνώστες. Άκόμη καί όταν γράφω σ έναν στενό φίλο, πρέπει νά πλάσω νοερά μιά διάθεση γ ι’ αύτόν, στήν όποια άναμένεται ότι θά συμμορφωθεί. Ό άναγνώστης έπ ίσης πρέπει νά πλάσει νοερά τόν συγγραφέα. "Οταν ό φίλος


μου διαβάζει τό γράμμα μου, μπορεΐ νά βρίσκομαι σέ ένα έντελώς διαφορετικό διανοητικό κλίμα άπό έκεΐνο στό όποιο ήμουν όταν τό έγραφα. Θά μπορούσα μάλιστα καί νά είχα πεθάνει. Άλλά γιά νά περάσει τό μήνυμά του στό κείμενο, δέν έχει σημασία άν ό συγγραφέας ζεϊ ή πέθανε. Τά περισσότερα βιβλία σήμερα είναι γραμμένα άπό άνθρώπους πού έχουν πεθάνει. Ή προφορική έκφραση προέρχεται μόνο άπό ζωντανούς.

Άκόμη καί ο ένα προσωπικό ήμερολόγιο στό όποιο ά- πευθύνομαι στόν έαυτό μου, πρέπει νά πλάσω τόν άποδέκτη. Μάλιστα, τό ήμερολόγιο άπαιτεΐ κατά κάποιον τρόπο τή μέ- γιστη μυθική διάπλαση ομιλητή καί άποδέκτη. Ή συγγραφή είναι πάντα ένα είδος μίμησης τής ομιλίας, καί έτσι σ’ ένα ήμερολόγιο προσποιούμαι ότι μιλώ στόν έαυτό μου. Ούτε θά τό κατόρθωνα χωρίς τή γραφή, κι άκόμη περισσότερο χωρίς τήν τυπογραφία. Τό προσωπικό ήμερολόγιο εΐναι μιά πολύ μεταγενέστερη λογοτεχνική μορφή, άγνωστη κατά βάση πρίν άπό τόν δέκατο έβδομο αιώνα (Boerner 1969). Τό είδος τών έκπεφρασμένων μοναχικών ρεμβασμών πού συνεπάγεται είναι άποτέλεσμα τής συνείδησης πού διαμορφώνει ό τυπογραφικός πολιτισμός. Καί γιά ποιόν έαυτό γράφω; Γιά τόν σημερινό; Γ ι αύτόν πού νομίζω ότι θά είμαι σέ δέκα χρόνια; Γ ι’ αύτόν πού έλπίζω πώς θά είμαι; Γιά μένα όπως μέ φαντάζομαι ή όπως πιστεύω πώς οί άλλοι μέ φαντάζονται; Ερω τήματα σάν κι αύτά μπορούν, καί όντως γεμίζουν τούς συγγραφείς ήμερολογίων μέ άγωνία, καί άρκετά συχνά οδηγούν στή διακοπή τής συγγραφής.Ό/ή συγγραφέας δέν μπορεΐ νά ζήσει πλέον μέ τόν μυθικό έαυτό του/της.

Οί τρόποι μέ τούς οποίους οί άναγνώστες πλάθονται μυθικά είναι ή ύπόγεια πλευρά τής λογοτεχνικής ιστορίας, τής οποί ας ή έπιφανειακή πλευρά είναι ή ιστορία τών λογοτεχνικών ειδών καί ό χειρισμός τών χαρακτήρων καί τής πλοκής. Τά πρώτα γραπτά κείμενα παρέχουν στόν άναγνώστη έμφανή στηρίγματα γιά νά τοποθετήσει τόν έαυτό του φα


νταστικά. Παρουσιάζουν τό φιλοσοφικό ύλικό ύπό μορφήν διαλόγων, όπως εκείνοι τού πλατωνικού Σωκράτη, τούς όποιους ό αναγνώστης μπορεΐ νά φανταστεί πώς ακούει. ’Ή πάλι μπορεΐ νά φανταστεί πώς τά έπεισόδια τά διηγείται κάποιος σέ ένα ζωντανό κοινό σέ διαδοχικές ήμερες. ’Αργότερα, κατά τόν Μεσαίωνα, ή συγγραφή θά παρουσιάσει φιλοσοφικά ή θεολογικά κείμενα μέ τή μορφή έρωταποκρίσεων, ώστε ό άναγνώστης νά φανταστεί μιά λογομαχία. Ό Βοκάκιος καί ό Chaucer παρέχουν στόν άναγνώστη φανταστικές ομάδες άνδρών καί γυναικών πού διηγούνται ιστορίες μεταξύ τους, παρέχουν δηλαδή ένα πλαίσιο άφήγησης έτσι ώστε ό άναγνώστης νά μπορεΐ νά προσποιηθεΐ ότι είναι ένας άπό τούς ά- κροατές τής παρέας. Άλλά ποιος μιλά σέ ποιόν στό Υπερηφάνεια καί Προκατάληψη, τό Κόκκινο καί τό Μαϋρο, ή τό Bede\ Οί μυθιστοριογράφοι τού δέκατου ένατου αιώνα συνειδητά τονίζουν τό «άγαπητέ άναγνώστη» ξανά καί ξανά, γιά νά ύπενθυμίσουν στόν έαυτό τους ότι δέν διηγούνται μιά ιστορία, άλλά γράφουν μιά ιστορία στήν όποια καί ό συγγραφέας καί ό άναγνώστης δυσκολεύονται νά τοποθετήσουν τόν έαυτό τους. Ή ψυχοδυναμική τής γραφής ώρίμασε πολύ άργά στήν άφήγηση.

Καί ώς τί νά παραστήσει τόν έαυτό του ό άναγνώστης τού Finnegan’s Wake; Απλώς καί μόνον ώς αναγνώστη. Άλλά ένός ιδιαίτερου μυθοπλαστικού ε’ίδους. Οί περισσότεροι άναγνώστες δέν μπορούν ή δέν θέλουν νά άφήσουν τόν έαυτό τους νά γίνει τό είδος τού άναγνώστη πού απαιτεί ό Joyce. Μερικοί παρακολουθούν πανεπιστημιακά μαθήματα γιά νά μάθουν πώς νά μπούν στόν ρόλο τού άναγνώστη πού άπαιτεΐ ό Joyce. ’Άν καί τό κείμενο τού Joyce είναι έντόνως προφορικό, μέ τήν έννοια ότι διαβάζεται θαυμάσια μεγαλόφωνα, ή φωνή του καί ό ακροατής της δέν ταιριάζουν σέ καμιά δυνατή περίσταση τής πραγματικής ζωής παρά μόνο στό φανταστικό πλαίσιο τού Finnegan’s Wake, τό όποιο μπορούμε νά φανταστούμε μόνο χάρη στή γραφή καί τήν τυπογραφία πού


ειχε προηγηθεΐ. To Finnegan's Wake δήμιουργήθηκε γραπτώς, άλλά γιά τό τυπογραφείο: μέ τήν ίδιοσυγκρατική του ορθογραφία καί χρήση τής γλώσσας, θά ήταν τελείως άδύνατον νά πολλαπλασιαστέα έπακριβώς σέ χειρόγραφα άντίτυπα. Ή άριστοτελική μίμηση ύπάρχει έδώ μονάχα ώς ειρωνεία. Ή γραφή είναι πράγματι τό φυτώριο τής ειρωνείας, καί όσο περισσότερο διαρκεϊ ή παράδοση τής γραφής (καί τής τυπογραφίας), τόσο έντονότερα αύξάνεται ή ειρωνεία (Ong 1971, σελ. 272-302).

Απόσταση, ακρίβεια, γραφόλεκτοι καί μεγαλεξιλόγια

Ή άποστασιοποίηση πού έπιφέρει ή γραφή άναπτύσσει ένα νέο είδος άκριβολογίας στήν έκφραση, άπομακρύνοντάς την άπό τό πλούσιο άλλά χαοτικό ύπαρξιακό πλαίσιο τοϋ μεγαλύτερου μέρους τής προφορικής έκφρασης. Οί προφορικές τελέσεις μπορεΐ νά μάς έντυπωσιάζουν μέ τή μεγαλορρημο- σύνη καί τήν κοινωφελή σοφία τους, εϊτε εΐναι έκτενεΐς, όπως στήν τυπική διήγηση, εϊτε είναι σύντομες καί άποφθεγματι- κές, όπως είναι στίς παροιμίες. Άλλά ή σοφία τους σχετίζεται μέ ένα ολικό καί σχετικά άθραυστο κοινωνικό πλαίσιο. Ή προφορική γλώσσα καί σκέψη δέν διακρίνονται γιά τήν άνα- λυτική τους άκρίβεια.

Βέβαια, κάθε γλώσσα καί σκέψη είναι σέ κάποιο βαθμό άναλυτική: διασπά τό πυκνό συνεχές τής έμπειρίας, «τή μεγάλη, σφριγηλή, βοερή σύγχυση» τοϋ William James, σέ λίγο- πολύ χωριστά μέρη, σημαίνοντα τμήματα. Άλλά οί γραπτές λέξεις οξύνουν τήν άνάλυση, έπειδή οί έπιμέρους λέξεις καλούνται νά κάνουν περισσότερα. Γιά νά γίνεις κατανοητός χωρίς χειρονομίες καί έκφράσεις τού προσώπου, χωρίς έπιτο- νισμό, χωρίς έναν πραγματικό άκροατή, πρέπει νά προβλέψεις προσεκτικά όλες τίς πιθανές σημασίες πού θά μπορούσε


νά έχει μιά δήλωσή σου γιά κάθε πιθανό άναγνώστη, σέ κάθε πιθανή κατάσταση, καί πρέπει νά κάνεις τή γλώσσα σου νά είναι σαφής άπό μόνη της, χωρίς κανένα ύπαρξιακό πλαίσιο συμφραζομένων. Ή άνάγκη γ ι’ αύτή τήν ύπερβολική περίσκεψη καθιστά τή γραφή τό άγωνιώδες έργο πού συνήθως είναι.

Αύτό πού ό Goody (1977, σελ. 128) άποκαλεΐ «άνάδρομο έλεγχο» έπιτρέπει τήν άπαλοιφή τών άσυνεπειών στόν γραπτό λόγο (Goody 1977, σελ. 49-50), τήν έπιλογή άνάμεσα σέ λέξεις μετά άπό στοχασμό, πράγμα πού προσδίδει στή σκέψη καί τίς λέξεις νέες διακριτικές καί άναλυτικές ικανότητες. Σέ έναν προφορικό πολιτισμό, ή ροή τών λέξεων, ή άντίστοιχη ροή τής σκέψης, ή copia (άφθονία λόγου) πού ύποστηριζόταν άπό τούς ρήτορες τής Εύρώπης, άπό τήν κλασική άρχαιότητα ώς τήν ’Αναγέννηση, τείνει νά χειριστεί τίς άσυνέπειες «καλ- λιεπώντας» τες — ή έτυμολογία έδώ είναι άποκαλυπτική*. Μέ τή γραφή, λέξεις πού έκφέρθηκαν, «έξω φέρθηκαν», κα- ταγράφηκαν σέ μιά έπιφάνεια, μπορούν νά άπαλειφθούν, νά σβηστούν, νά άλλαχτούν. Δέν ύπάρχει τό άντίστοιχο σέ μιά προφορική τέλεση, δέν ύπάρχει τρόπος νά σβήσεις μιά λέξη πού έχει προφερθεΐ: οί διορθώσεις δέν καταργούν μιάν άτυχή έκφραση ή ένα λάθος· άπλώς τής προσθέτουν μιάν άρνηση κι ένα «μπάλωμα».

Τό «νοητικό μαστόρεμα» (bricolage), ή νοητική αύτή «μπαλωματική» (patchwork) πού ό Levi-Strauss (1966, 1970) βρίσκει νά χαρακτηρίζει τή δομή τής «πρωτόγονης» ή « ά γριας» σκέψης όφείλεται, όπως φαίνεται έδώ, στήν προφορι-

Σ .τ .Έ .: Τό αγγλικό κείμενο γράφει κατά λέξη «τείνει νά χειριστεί τίς ασυνέπειες by glossing them over» άπό τό ρήμα to gloss, στιλβώνω, λουστράρω, τό όποιο προέρχεται, όπως συνεχίζει ό Ong. « ά πό τό glossa, γλώσσα» (tongue), άρα «γλωσσεύοντάς τ ε ς » (by «tonguing» them over). Ό προφορικός δηλαδή λόγος κρύβει τίς άσυνέπειες του καλλωπίζοντάς τες μέ λέξεις, μέ τήν καλλιλογία, τήν καλλιέπεια (καλό+έπος).


κή νοητική κατάσταση. Οί διορθώσεις στήν προφορική τέλεση τείνουν νά είναι άντιπαραγωγικές, νά μήν καθιστούν τόν ομιλητή πειστικό. Έ τσι τίς κρατάς στό έλάχιστο ή τίς αποφεύγεις τελείως. Γράφοντας, οί διορθώσεις μπορούν νά είναι έξαιρετικά παραγωγικές, γιατί πώς είναι δυνατόν νά γνωρίζει ό άναγνώστης ότι έγιναν ποτέ;

Βέβαια, όταν ή αίσθηση τής άκριβολογίας καί τής άναλυ- τικής άκρίβειας, πού έγκαινιάζει ή χειρογραφία, έσωτερικευ- θεΐ, τότε μπορεΐ νά έπιδράσει στήν ομιλία, καί τό κάνει. "Αν καί ή σκέψη τοϋ Πλάτωνα είναι έκφρασμένη σέ διαλογική μορφή, ή έξαιρετική της άκρίβεια όφείλεται στίς συνέπειες πού έχει ή γραφή πάνω στίς νοητικές διαδικασίες, άφοϋ οί διάλογοι είναι κατ’ ούσίαν γραπτά κείμενα. Τά κείμενα αύτά, πού έχουν διαλογική μορφή άλλά ύπόκεινται σέ χειρογραφι- κή έπεξεργασία, κινούνται διαλεκτικά πρός τήν άναλυτική διασαφήνιση θεμάτων πού ό Πλάτων καί ό Σωκράτης κληρονόμησαν σέ πιό «καθολικευτική», μή άναλυτική, άφηγηματική , προφορική μορφή.

Στό The Greek Concept of Justice from its Shadow in Homer to its Substance in Plato (1978a), ό Havelock διερευνά τή γενική τάση τήν όποια τό έργο τοϋ Πλάτωνα προώθησε κατά τρόπο αποφασιστικό: Τίποτα άπό τόν πλατωνικό άναλυτικό στόχο γιά μιά άφηρημένη έννοια τού δικαίου δέν βρίσκεται σέ ό- ποιονδήποτε άπό τούς γνωστούς προφορικούς πολιτισμούς. Κατά τόν ϊδιο τρόπο, ή άμείλικτη στόχευση τού Κικέρωνα σέ θέματα καί άδυναμίες τών άντιπάλων του είναι τό έργο ενός έγγράμματου νού, άν καί γνωρίζουμε ότι ό Κικέρων δέν συνέθετε τούς λόγους του γραπτώς πρίν τούς έκφωνήσει, άλλά κατέγραφε άργότερα τά κείμενα πού διαθέτουμε σήμερα (Ong 1967b, σελ. 56-7). Οί έξαίσια άναλυτικές προφορικές διαμάχες στά μεσαιωνικά πανεπιστήμια καί στήν κατοπινή σχολαστική παράδοση μέχρι σήμερα (Ong 1981, σελ. 137-8) ήταν τό έργο μυαλών άκονισμένων στή συγγραφή, στήν άνάγνωση καί στόν γραπτό ή προφορικό σχολιασμό κειμένων.


Διαχωρίζοντας τό υποκείμενο άπό τό άντικείμενο τής γνώσης (Havelock 1963), ή γραφή κάνει έφικτή τήν ολοένα καί περισσότερο άρθρώσιμη ένδοσκόπηση, άνοίγοντας τήν ψυχή όπως ποτέ πρωτύτερα, όχι μόνο πρός τόν έξωτερικό άντικει- μενικό κόσμο, πού είναι πολύ διαφορετικός άπό αύτήν, άλλά καί στόν έσωτερικό έαυτό, πρός τόν όποιο άντιπαρατίθεται ό άντικειμενικός κόσμος. Ή γραφή καθιστά έφικτές τίς μεγάλες ένδοσκοπικές θρησκευτικές παραδόσεις τού βουδισμού, τού ιουδαϊσμού, τού χριστιανισμού καί τού ισλαμισμού. "Ολες αύτές διαθέτουν ιερά κείμενα. Οί άρχαίοι Έλληνες καί Ρωμαίοι γνώριζαν τή γραφή καί τή χρησιμοποίησαν, ιδίως οί πρώτοι,γιά νά άναπτύξουν τή φιλοσοφική καί τήν έπιστημονι- κή γνώση. Άλλά δέν έπεξεργάστηκαν ιερά κείμενα συγκρίσιμα μέ τίς Βέδες, τή Βίβλο ή τό Κοράνι, καί ή θρησκεία τους άπέ- τυχε νά έγκατασταθεϊ στίς εσοχές τής ψυχής πού ή γραφή άνοιξε γ ι’ αυτούς. Έ γινε άπλώς μιά άριστοκρατική άρχαϊκή λογοτεχνική πηγή γιά συγγραφείς σάν τόν Όβίδιο καί ένα πλαίσιο έξωτερικών παρατηρήσεων πού στερούνταν ύψηλού προσωπικού μηνύματος.

Ή γραφή άναπτύσσει σέ μιά γλώσσα κώδικες διαφορετικούς άπό τούς προφορικούς κώδικες τής ϊδιας γλώσσας. Ό Basil Bernstein* (1974, σελ. 134-5, 176, 181, 197-8) διακρίνει άνάμεσα στόν «περιορισμένο γλωσσικό κώδικα», ή τή «δημόσια γλώσσα» τών άγγλικών διαλέκτων πού μιλούν οί κατώτερες τάξεις στή Μεγάλη Βρετανία, καί τόν «έπεξεργασμένο γλωσσικό κώδικα» ή «ιδιωτική γλώσσα» τών διαλέκτων τών μεσαίων ή άνώτερων τάξεων. Ό Walt Wolfram (1972) είχε παρατηρήσει παρόμοιες διαφορές μέ αύτές τού Bernstein άνάμεσα στά άμερικανικά άγγλικά τών μαύρων καί τά κοινά άμερι-

Σ .τ .Έ .: Γιά τίς θεωρίες τού Β. Bernstein, βλ. τού ίδιου Παιδαγωγικοί κώδικες καί κοινωνικός έλεγχος. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1989, καθώς καί τήν κατατοπιστική εισαγωγή τού Ιωσήφ Σολομών, ό όποιος καί έπιμελήθηκε τόν τόμο.


κανικά αγγλικά. Ό «περιορισμένος» γλωσσικός κώδικας μπορεΐ νά είναι τουλάχιστον εξίσου έκφραστικός καί ακριβής μέ τόν «έπεξεργασμένο» σέ συμφραζόμενα πού είναι οικεία καί κοινά σέ ομιλητή καί ακροατή. Ό «περιορισμένος» γλωσσικός κώδικας όμως δέν είναι κατάλληλος γιά τήν άκριβή καί έκφραστική άντιμετώπιση τού μή οικείου: στήν περίπτωση αύτή άπαιτεΐται οπωσδήποτε ό «έπεξεργασμένος» γλωσσικός κώδικας. Ό «περιορισμένος» γλωσσικός κώδικας έχει έμφα- νώς προφορική κυρίως προέλευση καί, όπως ή προφορική σκέψη καί έκφραση γενικότερα, λειτουργεί συμφραστικά, κοντά στήν άνθρώπινη ζωή: ή ομάδα πού κατά τόν Bernstein χρησιμοποιούσε αύτό τόν κώδικα άποτελούνταν άπό άγόρια δίχως γυμνασιακή παιδεία, πού έργάζονταν κάνοντας θελήματα. Ή έκφρασή τους έχει μιά λογοτυπίζουσα ποιότητα καί συνδέει τίς σκέψεις μεταξύ τους όχι μέ μιά προσεκτική υποτακτική σύνταξη, άλλά σάν «χάντρες σε κομπολόι» (1974, σελ. 134) — μέ τόν γνωστό δηλαδή λογοτυπικό καί άθροιστι- κό τρόπο τού προφορικού πολιτισμού. Ό «έπεξεργασμένος» κώδικας είναι ένας κώδικας πού διαμορφώνεται μέ τήν άναγ- καία βοήθεια τής γραφής, καί γιά τήν πλήρη του άνάπτυξη, τής τυπογραφίας. Ή ομάδα πού κατά τόν Bernstein χρησιμοποιούσε αύτό τόν κώδικα προερχόταν άπό έξι μεγάλα ιδιωτικά σχολεία πού παρέχουν τήν έντατικότερη έκπαίδευση σέ άνάγνωση καί γραφή στή Μεγάλη Βρετανία (1974, σελ. 134). Ό «περιορισμένος» καί «έπεξεργασμένος» γλωσσικός κώδικας τού Bernstein θά μπορούσαν νά μετονομασθούν άντίστοι- χα «προφορικοπαγής» καί «κειμενοπα γής» κώδικας. Ό Olson (1977) έδειξε πώς ή προφορικότητα παραπέμπει τή σημασία κυρίως στό πλαίσιο τών συμφραζομένων, ένώ ή γραφή εστιάζει τή σημασία στήν ϊδια τή γλώσσα.

Ή γραφή καί ή τυπογραφία άναπτύσσουν ιδιαίτερα εϊδη διαλέκτων. Οί περισσότερες γλώσσες δέν καταγράφηκαν ποτέ, όπως ήδη άναφέραμε (κεφ. 1). 'Ορισμένες όμως γλώσσες, ή καλύτερα διάλεκτοι, έπένδυσαν μαζικά στή γραφή. Συχνά,


δπως στήν ’Αγγλία, τή Γερμανία ή τήν ’Ιταλία, όπου υπάρχει μιά ομάδα διαλέκτων, μιά τοπική διάλεκτος άναπτόχθηκε χειρογραφικά περισσότερο άπό άλλες γιά λόγους οικονομικούς, πολιτικούς, θρησκευτικούς ή άλλους, κι έγινε τελικά έθνική γλώσσα. Στήν ’Αγγλία αύτό συνέβη στήν άγγλική διάλεκτο τής άνώτερης λονδρέζικης τάξης, στή Γερμανία, στά άνω γερμανικά (τά γερμανικά τού ορεινού Νότου), στήν Ιτα λία στή διάλεκτο τής Τοσκάνης. ’Ενώ άληθεύει δτι αύτές ήταν όλες κατά βάση τοπικές καί/ή ταξικές διάλεκτοι, ή κατάστασή τους ώς χειρογραφικά έλεγχόμενων έθνικών γλωσσών τίς μετέτρεψε σέ διαφορετικά ε’ίδη διαλέκτων ή γλωσσών άπό έκεΐνες πού δέν γράφονται ευρέως. "Οπως έδειξε ό Guxman (1970, σελ. 773-6), μιά έθνική γραπτή γλώσσα πρέπει νά έχει άπομονωθεΐ άπό τήν άρχική διαλεκτική της βάση, νά έχει άπορρίψει κάποιες διαλεκτικές μορφές, νά έχει άναπτύξει διάφορα λεξιλογικά επίπεδα άπό πηγές πού δέν άνήκουν καθόλου στή διάλεκτο, καί νά έχει άναπτύξει ορισμένες συντακτικές ιδιαιτερότητες. Τό είδος τής γραπτής γλώσσας πού καθιερώνεται κατ’ αύτό τόν τρόπο έχει έπιτυχώς όνομασθεϊ άπό τόν Haugen (1966, σελ. 50-71) «γραφόλεκτος».

Μιά σύγχρονη γραφόλεκτος όπως τά «άγγλικά», γιά νά χρησιμοποιήσουμε τόν άπλό όρο μέ τόν όποιο συνήθως άνα- φερόμαστε σέ αύτά, έχει δουλευτεί έπί αιώνες, άρχικά καί έντατικότατα, άπ’ ό,τι φαίνεται, άπό τό άνώτατο δικαστήριο τού Ερρίκου Ε' (Richardson 1980), καί στή συνέχεια άπό κα- νονιστές, γραμματικούς, λεξικογράφους καί άλλους. Κατα- γράφηκε μαζικά γραπτώς καί τυπογραφικώς, καί σήμερα ήλεκτρονικά, έτσι ώστε αύτοί πού είναι έπαρκεϊς στή γραφό- λεκτο σήμερα μπορούν νά έρθουν εύκολα σέ έπαφή όχι μόνο μέ έκατομμύρια άλλους άνθρώπους, άλλά έπίσης καί μέ τή σκέψη περασμένων αιώνων, άφού οι άλλες άγγλικές διάλεκτοι όπως καί χιλιάδες ξένες γλώσσες μεταφράζονται σέ αύτή τή γραφόλεκτο. Μέ αύτή τήν έννοια, ή γραφόλεκτος περιέχει όλες τίς άλλες διαλέκτους: τίς έρμηνεύει έτσι όπο^ς οί

Η ΓΡΑΦΗ ΑΝΑΔ1 ΑΡΘΡΩΝΕΙ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ 153

ϊδιες δέν μπορούν νά ερμηνεύσουν τόν έαυτό τους. Ή γραφό- λεκτος φέρει τά ϊχνη έκατομμυρίων μυαλών πού τή χρησιμοποίησαν γιά νά μοιραστούν μεταξύ τους τή συνείδησή τους. Σέ αύτή σφυρηλατήθηκε ένα τεράστιο λεξιλόγιο μιας τάξης μεγέθους άνέφικτης πράγματι γιά έναν προφορικό λόγο. Τό Webster’s Third New International Dictionary (1971) γράφει στόν Πρόλογό του ότι θά μπορούσε νά συμπεριλάβει «many times», πολλαπλάσιες, λέξεις άπό τίς 450.000 πού περιέχει. Υ ποθέτοντας ότι «πολλαπλάσιες» σημαίνει τουλάχιστον τρ ιπλάσιες, μπορούμε νά πούμε, στρογγυλεύοντας τήν τιμή, ότι οί έκδοτες του διέθεταν κάπου ένάμισι έκατομμύριο λέξεις πού χρησιμοποιούνται στόν γραπτό άγγλικό λόγο. Οί προφορικές γλώσσες καί διάλεκτοι πορεύονται μέ 5.000 λέξεις ή καί λιγότερες.

Ό λεκτικός πλούτος τών γραφολέκτων ξεκινά μέ τή γραφή, άλλά ή πληρότητα, τους όφείλεται στήν τυπογραφία. Διότι ό πλούτος μιας σύγχρονης γραφολέκτου διατίθεται κατά κύριο λόγο μέσω τών λεξικών. Υπάρχουν διαφόρων ειδών περιορισμένα λεξιλόγια άπό πολύ νωρίς στήν ιστορία τής γραφής (Goody 1977, σελ. 74-111), άλλά μέχρι νά καθιερωθεί ή τυπογραφία δέν ύπάρχουν λεξικά πού νά παρέχουν γενικευ- μένες, περιεκτικές έξηγήσεις τών λέξεων πού χρησιμοποιούνται σέ μιά γλώσσα. Είναι εύκολο νά καταλάβει κανείς τό γιατί, άν σκεφτεΐ τί σημαίνει νά παράγεις έστω καί λίγες δωδεκάδες σχετικά άκριβή χειρόγραφα άντίτυπα τού Webster’s Third ή καί τού πολύ μικρότερου Webster’s New Collegiate Dictionary. Λεξικά σάν κι αύτά απέχουν χιλιάδες έτη φωτός άπό τόν κόσμο τού προφορικού πολιτισμού. Τίποτε δέν άπεικονίζει καλύτερα πώς ή γραφή καί ή τυπογραφία άλ- λοιώνουν τίς συνειδησιακές καταστάσεις.

"Οπου υπάρχουν γραφόλεκτοι, ή «σωστή» γραμματική καί χρήση έρμηνεύονται κοινά ώς ή γραμματική καί χρήση τής ϊδιας τής γραφολέκτου, έξαιρουμένης τής γραμματικής καί χρήσης τών άλλων διαλέκτων. Οί αισθητηριακές βάσεις τής


ϊδιας τής έννοιας τής τάξης είναι κατά πολύ οπτικές (Ong 1967b, σελ. 108, 136-7), καί τό γεγονός ότι ή γραφόλεκτος γράφεται, ή κατά μείζονα λόγο τυπώνεται, ενθαρρύνει τήν άπόδοση σέ αύτήν μιάς ιδιαίτερης κανονιστικής δύναμης πού κρατά τή γλώσσα σέ τάξη. Άλλά όταν άλλες διάλεκτοι μιάς δεδομένης γλώσσας, πλήν τής γραφολέκτου, διαφέρουν άπό τή γραμματική τής γραφολέκτου, δέν θεωρούνται γραμματικά έσφαλμένες: χρησιμοποιούν άπλώς μιά διαφορετική γραμματική, γιατί ή γλώσσα είναι μιά δομή καί είναι άδύνατον νά χρησιμοποιήσεις μιά γλώσσα χωρίς γραμματική. 'Υπό τό φως αύτού τού γεγονότος, όλοι σχεδόν οί γλωσσολόγοι σήμερα παρατηρούν πώς όλες οί διάλεκτοι είναι ισοδύναμες, εννοώντας ότι καμιάς ή γραμματική δέν εΐναι έγγενώς πιό «σω στή» άπό άλλες. Άλλά ό Hirsch (1977, σελ. 43-50) παρατηρεί καί κάτι άλλο, ότι κατά μία βαθύτερη έννοια καμιά άλλη διάλεκτος τής άγγλικής, τής γερμανικής ή τής ιταλικής, φέρ’ είπείν, δέν διαθέτει κάτι πού νά προσεγγίζει στό παραμικρό τόν πλούτο μιάς γραφολέκτου. Άποτελεΐ κακή παιδαγωγική μέθοδο νά έπιμένεις ότι έπειδή δέν ύπάρχει τίποτε «κακό» μέ τίς άλλες διαλέκτους, είναι άδιάφορο άν οί χρήστες μιάς διαλέκτου μάθουν ή όχι τή γραφόλεκτο, πού διαθέτει έφόδια μιάς τελείως διαφορετικής τάξης μεγέθους.

Αλληλεπιδράσεις: ρητορική καί τόποι

Δύο ιδιαίτερα σημαντικές έξελίξεις στή Δύση προέρχονται άπό, καί έπηρεάζουν τήν άλληλεπίδραση τής γραφής καί τής προφορικότητας. Αύτές είναι ή άκαδημαϊκή ρητορική καί ή λόγια λατινική.

Στόν τρίτο τόμο τού Oxford History of English Literature, ό C.S. Lewis παρατηρεί ότι ή «ρητορική είναι τό μεγαλύτερο έμπόδιο πού ύπάρχει άνάμεσα σ’ έμάς καί τούς προγόνους μας» (1954, σελ. 60). Ό Lewis σέβεται τό μέγεθος καί τήν


έκταση τοϋ θέματος άρνούμενος νά τό έξετάσει, μολονότι σχετίζεται άμεσα μέ τόν πολιτισμό όλων τών εποχών, τουλάχιστον μέχρι τήν έποχή τοϋ ρομαντισμού (Ong 1971, σελ. 1- 22, 255-83). Ή μελέτη τής ρητορικής, πού κυριαρχούσε σέ όλους τούς πολιτισμούς τής Δύσης μέχρι τότε, ειχε άποτελέ- σει αρχικά τόν πυρήνα τής αρχαίας έλληνικής έκπαίδευσης καί τοϋ αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Στήν αρχαία Ελλάδα, ή μελέτη τής «φιλοσοφίας», πού αντιπροσωπεύεται άπό τούς Σωκράτη, Πλάτωνα καί ’Αριστοτέλη, παρά τή μεταγενέστερη γονιμότητά της, ήταν ένα σχετικά έλάχιστο στοιχείο στό σύνολο τού έλληνικού πολιτισμού, πού ούδέποτε άνταγωνίστηκε τή ρητορική εϊτε στόν άριθμό αύτών πού άσχολήθηκαν μαζί της εϊτε στίς άμεσες κοινωνικές της έπιπτώσεις (Marrou 1956, σελ. 194-205), όπως άλλωστε δείχνει ή δύστυχη μοίρα τοϋ Σωκράτη.

Ή ρητορική ήταν κατά βάση ή τέχνη τής δημόσιας άγό- ρευσης, τής δημηγορίας, τής προφορικής άνάπτυξης έπιχειρη- μάτων μέ σκοπό τήν πειθώ (δικανική καί συμβουλευτική ρητορική) ή τήν έκθεση κάποιου θέματος (έπιδεικτική ρητορική). Ή ελληνική λέξη ρήτωρ καί ή λατινική orator έχουν τήν ϊδια ρίζα καί σημαίνουν τόν δημόσιο ομιλητή. Στήν οπτική πού έπεξεργάστηκε ό Havelock (1963) είναι προφανές ότι, κατά μία βαθύτερη έννοια, ή ρητορική παράδοση άντιπροσώ- πευε τόν παλιό προφορικό κόσμο, ενώ ή φιλοσοφική παράδοση τίς νέες χειρογραφικές δομές τής σκέψης. "Όπως καί ό Πλάτων, ό C.S. Lewis στήν πραγματικότητα έστρεφε τήν πλάτη του στόν παλιό προφορικό κόσμο. Έπί αιώνες, μέχρι τήν έποχή τού ρομαντισμού (όταν ή ορμή τής ρητορικής στράφηκε, οριστικά άν καί όχι ολοκληρωτικά, άπό τήν προφορική τέλεση στή γραφή), ή άμεση ή έμμεση άφοσίωση στήν τυπική μελέτη καί πρακτική τής ρητορικής είναι ένας δείκτης τοϋ ποσοστού τής πρωταρχικής προφορικότητας πού υπολείπεται σέ έναν δεδομένο πολιτισμό (Ong 1971, σελ. 23-103).

Οί Έλληνες τής ομηρικής καί τής προομηρικής έποχής,


δπως καί οί προφορικοί άνθρωποι έν γένει, τελούσαν τή δημόσια αγόρευση μέ μεγάλη έπιδεξιότητα πολύ πρίν οί έπιδε- ξιότητές τους άναχθούν σέ μιά «τέχνη», δηλαδή σέ ένα σώμα άπό διαδοχικά οργανωμένες, έπιστημονικές αρχές πού ερμήνευαν καί ύποστήριζαν αύτό στό όποιο συνίσταται ή προφορική πειθώ. Μιά τέτοια «τέχνη» παρουσιάζεται στό έργο τού Αριστοτέλη Ρητορική (τέχνη ρητορική). Οί προφορικοί πολιτισμοί, όπως είπαμε, δέν μπορούν νά διαθέτουν «τέχνες» έπιστημονικά οργανωμένου τύπου. Κανείς δέν μπορούσε καί δέν μπορεΐ νά έκφωνήσει αύτοσχέδια μιά διατριβή σάν τή Ρητορική τού Αριστοτέλη, όπως αναγκαζόταν νά κάνει κάποιος σ’ έναν προφορικό πολιτισμό, εάν έπρόκειτο νά έφαρ- μοστεΐ μιά τέτοια άντίληψη. Οί μακροσκελείς προφορικές παραγωγές άκολουθούν πιό σωρευτικές, λιγότερο άναλυτικές μορφές. Ή «τέχνη» τής ρητορικής, άν καί άσχολεΐται μέ τήν προφορική ομιλία, ήταν, όπως καί άλλες « τέχνες», προϊόν τής γραφής.

"Ατομα προερχόμενα άπό πολιτισμό μέ ύψηλή τεχνολογία τά όποια συνειδητοποιούν τήν τεράστια βιβλιογραφία τού παρελθόντος πού άναφέρεται στή ρητορική, άπό τήν κλασική άρχαιότητα στους μεσαιωνικούς χρόνους, τήν ’Αναγέννηση καί τήν έποχή τού Διαφωτισμού (π.χ. Kennedy 1980* Murphy 1974* Howell 1956, 1971), τό γενικό καί έμμονο ένδιαφέρον γιά τό θέμα καί τόν χρόνο πού άναλώθηκε στή μελέτη του, τή μεγάλη καί περίπλοκη ορολογία γιά τήν ταξινόμηση έκατον- τάδων μορφών λόγου τής έλληνικής καί τής λατινικής —άντο- νομασία ή pronominatio, παραδιαστολή ή distinctio, άντικατη- γορία ή accusatio concertativa, κ.λπ.*— (Lanham 1968* Sonnino

* Σ .τ .Έ .: ’Αντονομασία: σχήμα κατά τό όποιο χρησιμοποιείται επ ίθετο, προσηγορικό, πατρωνύμιο ή άλλη νέα ονομασία στή θέση τού κύριου ονόματος. Παραδιαστολή: σχήμα κατά τό όποιο παρατάσσονται άνόμοια μεταξύ τους πράγματα. ’Αντικατηγορία: κατηγορία πού απευθύνει στόν κατήγορο ό κατηγορούμενος.


1968) τό πιθανότερο αντιδρούν μέ ένα «τ ί σπατάλη χρόνου!». Άλλά γιά τούς πρώτους πού τήν άνακάλυψαν ή τήν έφηύραν, τούς άρχαίους "Έλληνες σοφιστές τού πέμπτου αιώνα, ή ρητορική ήταν κάτι τό θαυμάσιο. Παρείχε μιά λογική βάση σέ αύτό πού αγαπούσαν, τήν αποτελεσματική καί συχνά έπιδεικτική προφορική τέλεση, κάτι πού άποτελούσε γιά αιώνες μιά σαφώς άνθρώπινη πλευρά τής άνθρώπινης ύπαρξης, άλλά πού πρίν άπό τήν έλευση τής γραφής δέν μπορούσε νά άποτελέσει άντικείμενο εμπεριστατωμένης άνάλυ- σης καί σκέψης.

Ή ρητορική διατήρησε πολλά άπό τήν παλιά προφορική αίσθηση γιά τή σκέψη καί τήν έκφραση, όντας βασικά άγωνι- στική καί λογοτυπική. Αύτό φαίνεται καθαρά στή ρητορική διδασκαλία γιά τούς «τόπους» (Ong 1967b, σελ. 56-87· 1971, σελ. 147-87· Howell 1956, Index). Μέ δεδομένο τό άγωνιστικό της παρελθόν, ή ρητορική διδασκαλία υπέθετε ότι σκοπός λίγο-πολύ όλων τών μορφών λόγου ήταν ή άπόδειξη ή ή άναί- ρεση μιάς θέσης σέ συνθήκες άντιλόγου. Ή άνάπτυξη ενός θέματος θεωρούνταν μιά διαδικασία «εύρέσεω ς», δηλαδή ανεύρεσης στόν χώρο αποθήκευσης τών επιχειρημάτων, πού καί άλλοι χρησιμοποιούσαν πάντα, έκείνων τών έπιχειρημά- των πού ταίριαζαν στή συγκεκριμένη περίπτωση. Αύτά τά έπιχειρήματα θεωρούνταν τοποθετημένα ή «καθισμένα» (κατά τόν όρο τού Κοϊντιλιανού) σέ «τόπους» (loci στά λατινικά), καί συχνά άποκαλούνταν loci communes, ή κοινοί τόποι, όταν θεωρούνταν πώς παρείχαν έπιχειρήματα κοινά γιά κάθε θέμα.

Τουλάχιστον άπό τήν εποχή τού Κοϊντιλιανού, οί loci communes γίνονταν άντιληπτοί μέ δύο διαφορετικούς τρόπους. Πρώτον, άναφέρονταν στίς «θέσεις» τών έπιχειρημάτων, πού στή σημερινή διάλεκτο θά θεωρούνταν άφηρημένες «έπικε- φ αλίδες», όπως ορισμός, α ιτία, άποτέλεσμα, άντιθέσεις, ομοιότητες κ.λπ. (ή κατάταξη διέφερε άπό συγγραφέα σέ συγγραφέα). Αύτός πού ήθελε νά άναπτύξει μιάν «άπόδει-


ξη» —θά λέγαμε απλώς μιά σειρά σκέψεων— γιά κάποιο θέμα, δπως ή άφοσίωση, τό κακό, ή ένοχή ένός κατηγορουμένου, ή φιλία, ό πόλεμος ή οτιδήποτε, θά μπορούσε νά βρει κάτι νά πει όρίζοντάς το, άναζητώντας τίς αίτιες του, τά άποτελέσματά του, τά αντίθετα καί όλα τά ύπόλοιπα. Αύτές οί έπικεφαλίδες θά μπορούσαν νά ονομαστούν «αναλυτικοί κοινοί τόποι». Κατά δεύτερο λόγο, οί κοινοί τόποι άναφέ- ρονταν σέ συλλογές ρητών (κατ’ ουσίαν λογοτύπων) πάνω σέ διάφορα θέματα —όπως ή άφοσίωση, ή παρακμή, ή φιλία ή οτιδήποτε— πού κάποιος θά μπορούσε νά έπεξεργαστεΐ στή δική του ομιλία ή γραφή. Μέ αύτή τήν έννοια, οί loci communes θά μπορούσαν νά ονομαστούν «άθροιστικοί κοινοί τόποι». Είναι φανερό ότι καί οί άναλυτικοί καί οί άθροιστικοί κοινοί τόποι διατηρούσαν ζωντανή τήν παλιά προφορική αίσθηση γιά τή σκέψη καί τήν έκφραση, πού ούσιαστικά άπο- τελούνταν άπό λογοτυπικό ή άλλο παγιωμένο ύλικό, κληρονομημένο άπό τό παρελθόν. Αέγοντας αύτό δέν έξαντλούμε τό σύνολο τής περίπλοκης αύτής διδασκαλίας, πού ήταν ή ϊδια συστατικό στοιχείο τής τεράστιας ρητορικής τέχνης.

Ή ρητορική, φυσικά, είναι ούσιαστικά άντιθετική (Durand 1960, σελ. 451, 453-9), γιατί ό ρήτορας μιλά μπροστά σέ τουλάχιστον έξυπακουόμενους άντιπάλους. Ή ρητορεία έχει βαθιές άγωνιστικές ρίζες (Ong 1967b, σελ. 192-202* 1981, σελ. 119-48). Ή άνάπτυξη τής τεράστιας ρητορικής παράδοσης διέκρινε τή Δύση καί σχετιζόταν, ώς αίτια ή άποτέλεσμα —ή καί τά δύο— μέ τήν τάση τών Ελλήνων καί τών πολιτισμικών έπιγόνων τους νά μεγιστοποιούν τίς άντιθέσεις, στόν πνευματικό καί έξωπνευματικό κόσμο, σέ άντίθεση μέ τούς Ι ν δούς καί τούς Κινέζους, πού τίς έλαχιστοποιούσαν προγραμματικά (Lloyd 1966* Oliver 1971).

’Από τήν ελληνική άρχαιότητα καί έξης ή κυριαρχία τής ρητορικής στό άκαδημαϊκό κλίμα προκάλεσε σέ όλο τόν έγγράμματο κόσμο τήν έντύπωση, πραγματική άν καί συχνά άόριστη, πώς ή ρητορεία ήταν τό πρότυπο κάθε λεκτικής


έκφρασης, καί διατήρησε τόν αγωνιστικό τόνο τοϋ λόγου ύπερβολικά ψηλά γιά τά σημερινά δεδομένα. Ή ϊδια ή ποίηση έξομοιωνόταν συχνά μέ τήν έπιδεικτική ρητορεία καί θεωρούσαν ότι αφορούσε ούσιαστικά στήν κατηγορία ή τόν έπαινο (όπως συμβαίνει άκόμη σήμερα μέ μεγάλο μέρος τής προφορικής ή καί γραπτής ποίησης).

Στόν δέκατο ένατο αιώνα τό λογοτεχνικό ύφος στή Δύση διαμορφωνόταν ώς έπί τό πλεϊστον άπό τήν άκαδημαϊκή ρητορική, μέ μιάν άξιοσημείωτη έξαίρεση: τό λογοτεχνικό ύφος τών γυναικών συγγραφέων. Σχεδόν καμιά άπό τίς γυναίκες πού δημοσίευσαν γραπτά τους, όπως έκαναν πολλές άπό τά 1600 καί μετά, δέν ειχε τέτοιου είδους παιδεία. Στούς μεσαιωνικούς χρόνους καί άργότερα, ή εκπαίδευση τών κοριτσιών ήταν συχνά έντατική καί παρήγε άποτελεσματικές διαχειρί- στριες νοικοκυριών πού ένίοτε περιελάμβαναν πενήντα ώς ογδόντα άτομα καί άποτελούσαν μιά έκτεταμένη έπιχείρηση (Markham 1675, τίτλος). Τήν έκπαίδευση αύτή όμως δέν τήν άποκτούσαν σέ άκαδημαϊκά ιδρύματα πού δίδασκαν τή ρητορική καί όλα τά άλλα μαθήματα στά λατινικά. "Όταν κατά τόν δέκατο έβδομο αιώνα άρχισαν νά πηγαίνουν περισσότερα κορίτσια σέ σχολεία, είσάγονταν στά νεότερα λαϊκά σχολεία καί όχι στά κεντρικά λατινικής παιδείας. Αύτά ήταν πρακτικής κατευθύνσεως, κατάλληλα γιά έμπορικές καί οικιακές άσχολίες, ένώ τά παλαιότερα λατινικής έκπαίδευσης σχολεία ήταν κατάλληλα γιά όσους ήθελαν νά γίνουν κληρικοί, νομικοί, γιατροί, διπλωμάτες ή κρατικοί ύπάλληλοι. ’Αναμφίβολα, οί γυναίκες συγγραφείς έπηρεάζονταν άπό τά έργα πού διάβαζαν καί προέρχονταν άπό τή λατινογενή, άκαδημαϊκή ρητορική παράδοση, άλλά οί ϊδιες συνήθως εκφράζονταν μέ μιά διαφορετική, λιγότερο ρητορική φωνή, πού σχετίζεται σημαντικά μέ τή γένεση τού μυθιστορήματος.


Αλληλεπιδράσεις: λόγιες γλώσσες

Ή δεύτερη μεγάλη έξέλιξη στή Δύση πού έπηρέαζε τήν αμοιβαία σχέση τής γραφής καί τής προφορικότητας ήταν ή λόγια λατινική γλώσσα. Ή λόγια λατινική ήταν τό άμεσο αποτέλεσμα τής γραφής. Άνάμεσα περίπου στά 550 καί 700 μ.Χ. τά λατινικά, πού όμιλοϋνταν ώς μητρική γλώσσα σέ διάφορες περιοχές τής Εύρώπης, έξελίχθηκαν σέ διάφορες πρώιμες μορφές τής ιταλικής, ισπανικής, καταλανικής, γαλλικής καί άλλων ρωμανικών γλωσσών. Στά 700 μ .Χ ., δσοι μιλούσαν αύτά τά παρακλάδια τών λατινικών δέν μπορούσαν πλέον νά κατανοήσουν τά παλιά γραπτά λατινικά, κατανοητά Ισως σέ κάποιους προπάππους τους. Ή γλώσσα πού μιλούσαν ειχε απομακρυνθεί πολύ άπό τίς απαρχές της. Άλλά ή εκπαίδευση, καί μαζί της τό μεγαλύτερο μέρος τού επίσημου λόγου τής Εκκλησίας ή τού κράτους, συνέχιζε τά λατινικά. Στήν πραγματικότητα δέν ύπήρχε άλλη εναλλακτική λύση. Ή Εύρώπη ήταν ένα τέλμα άπό εκατοντάδες γλώσσες καί διαλέκτους, οί περισσότερες άπό τίς όποιες ουδέποτε γράφτηκαν. Φυλές πού μιλούσαν άναρίθμητες γερμανικές καί σλαβικές διαλέκτους, κι άκόμη πιό έξωτικές, μή ίνδοευρωπαϊκές γλώσσες όπως τά μαγιάρικα, τά φιλανδικά ή τά τουρκικά, εισέβαλαν στή Δυτική Εύρώπη. Δέν υπήρχε τρόπος νά μεταφραστούν τά λογοτεχνικά, έπιστημονικά, φιλοσοφικά, ιατρικά ή θεολογικά έργα πού διδάσκονταν στά σχολεία καί τά πανεπιστήμια, στόν έσμό τών τόσων προφορικών ιδιωμάτων, πού συχνά είχαν διαφορετικές, άμοιβαΐες άκατανόητες μορφές σέ πληθυσμούς πού άπεΐχαν μόλις ισως πενήντα μίλια. Μέχρις οτου κάποια διάλεκτος γιά οικονομικούς ή άλλους λόγους κυριαρχήσει άρκετά ώστε νά χρησιμοποιηθεί καί άπό άλλες διαλεκτικές έπαρχίες (όπως έγινε μέ τή διάλεκτο τής East Midland στήν Αγγλία ή τής Hochdeutsch στή Γερμανία), ή μόνη πρακτική πολιτική ήταν νά μάθουν λατινικά τά περιορισμένου άριθμού άγόρια πού πήγαιναν στό σχολείο. Τά λατι


νικά, πού κάποτε ήταν μητρική γλώσσα, εγιναν έτσι σχολική μόνο γλώσσα, πού όμιλούνταν όχι μόνο μέσα στήν τάξη, άλλά κατ’ άρχήν, άν καί όχι πάντα, σέ ολόκληρο τό σχολείο. Μέ τούς σχολικούς κανονισμούς λοιπόν, ή λατινική έγινε λόγια λατινική, μιά γλώσσα πού τήν έλεγχε τελείως ή γραφή, ενώ οί νέες ρωμανικές γλώσσες έξελίχθηκαν άπό τά λατινικά μέ τόν τρόπο πού πάντα άναπτύσσονται οί γλώσσες, δηλαδή προφορικά. Στά λατινικά άνοιξε ένα ρήγμα μεταξύ τού ήχου καί τής δψης τής λέξης.

Έξαιτίας τής άκαδημαϊκής της βάσης, πού ήταν ολοκληρωτικά άνδροκρατούμενη —μέ έξαιρέσεις τόσο σπάνιες πού μπορούν νά άγνοηθούν τελείως— , ή λόγια λατινική είχε ένα άλλο κοινό στοιχείο μέ τή ρητορική εκτός άπό τήν κλασική της προέλευση. Γιά περισσότερα άπό χίλια χρόνια ήταν συν- δεδεμένη μέ τό φύλο, μιά γλώσσα πού έγραφαν καί μιλούσαν μόνο άνδρες, οί οποίοι τή μάθαιναν έξω άπό τό σπίτι, α ένα φυλετικό πλαίσιο πού ήταν ούσιαστικά τό πλαίσιο μιας τελετής ένήβωσης ή όποια συνοδευόταν άπό φυσικές τιμωρίες καί άλλα είδη σκόπιμων ταλαιπωριών (Ong 1971, σελ. 113- 4Γ 1981, σελ. 119-48). Δέν είχε καμιά άμεση σύνδεση μέ τό άσυνείδητο, όπως συμβαίνει πάντα μέ τίς μητρικές γλώσσες, πού μαθαίνονται στή νηπιακή ηλικία.

Ή λόγια όμως λατινική συνδεόταν μέ τήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη μέ τρόπους παράδοξους. Άπό τή μιά, όπως είπαμε, ήταν γλώσσα πού ελεγχόταν χειρογραφι- κά. Άπό τά εκατομμύρια πού θά τή μιλούσαν τά έπόμενα 1400 χρόνια, ό καθένας θά ήταν σέ θέση νά τή γράψει. Δέν υπήρχαν άπολύτως προφορικοί χρήστες. Άλλά ό χειρογραφι- κός έλεγχος τής λόγιας λατινικής δέν άπέκλειε τή συμμαχία της μέ τήν προφορικότητα. Παραδόξως,ή κειμενικότητα πού διατηρούσε τή λατινική ριζωμένη στήν κλασική άρχαιότητα, τή διατηρούσε έπίσης ριζωμένη καί στήν προφορικότητα, έπειδή τό κλασικό ιδεώδες τής έκπαίδευσης ήταν νά παράγει όχι τόν άποτελεσματικό συγγραφέα άλλά τόν ρήτορα, τόν


orator, τόν δημηγόρο. Ή γραμματική τής λόγιας λατινικής προερχόταν άπό αύτό τόν παλιό προφορικό κόσμο. Αύτό ισχύει καί γιά τό βασικό λεξιλόγιό της, άν καί, σαν όλες τίς έν χρήσει γλώσσες, ένσωμάτωσε χιλιάδες νέες λέξεις στή διάρκεια τών αιώνων.

Δίχως παιδική ομιλία, άπομονωμένη άπό τά πρώιμα χρόνια τής ζωής όπου ή γλώσσα έχει τίς βαθύτερες ψυχικές της ρίζες, δίχως νά συνιστά πρώτη γλώσσα γιά κανέναν άπό τούς χρήστες της, ή λόγια λατινική, πού προφερόταν στήν Εύρώπη μέ τρόπους συχνά άμοιβαΐα άκατάληπτους άλλά γραφόταν πάντα μέ τόν Υδιο τρόπο, ήταν ένα έντυπωσιακό παράδειγμα τής δύναμης τής γραφής νά άπομονώνει τόν λόγο καί τής ά- σύγκριτης παραγωγικότητας πού επιφέρει μιά τέτοια άπο- μόνωση. "Οπως είδαμε νωρίτερα, ή γραφή βοηθά στόν διαχωρισμό καί τήν άπομάκρυνση τού γνώστη άπό τό άντικείμενο τής γνώσης, κι έτσι στήν έγκαθίδρυση τής άντικειμενικότητας. Ύποστηρίχθηκε (Ong 1977, σελ. 24-9) ότι ή λόγια λατινική έπιφέρει άκόμη μεγαλύτερη άντικειμενικότητα παράγοντας γνώση σ’ ένα μέσο άπομονωμένο άπό τά συναισθηματικά φορτισμένα βάθη τής μητρικής γλώσσας, περιορίζοντας έτσι τήν επίδραση τού άνθρώπινοο βιοτικού κόσμου καί καθιστώντας εφικτό τόν έξαίσια άφηρημένο κόσμο τού μεσαιωνικού σχολαστικισμού καί τής νέας μαθηματικής επιστήμης πού συνέχισε τήν έμπειρία τού σχολαστικισμού. Φαίνεται πώς χωρίς τή λόγια λατινική ή σύγχρονη έπιστήμη θά προχωρούσε μέ μεγαλύτερη δυσκολία, άν προχωρούσε καθόλου. Ή σύγχρονη έπιστήμη μεγάλωσε σέ λατινικό έδαφος, άφού οί φιλόσοφοι καί οί επιστήμονες μέχρι τήν έποχή τού Νεύτωνα έγραφαν καί σκέπτονταν στά λατινικά.

Ή άλληλεπίδραση άνάμεσα σέ μιά τέτοια χειρογραφικά ε λ ε γ χ ό μ ε ν η γλώσσα, όπως είναι ή λόγια λατινική, καί τίς άλλες μητρικές γλώσσες δέν έχει άκόμη κατανοηθεΐ άπολύ- τως. Δέν υπάρχει τρόπος νά «μεταφραστεί» άπλώς μιά γλώσσα σάν τή λόγια λατινική σέ άλλες γλώσσες, σάν τίς καθομι-


λούμενες μητρικές. Ή μετάφραση ήταν μετασχηματισμός. Ή άλληλεπίδραση παρήγε κάθε είδους ιδιαίτερα άποτελέσματα. Ό Bauml (1980, σελ. 264), γιά παράδειγμα, παρατήρησε μερικά άπό τά άποτελέσματα που έμφανίζονται όταν μεταφορές άπό τή συνειδητά μεταφορική λατινική μεταφέρονταν σέ λιγότερο μεταφορίζουσες μητρικές γλώσσες.

Κατά τήν περίοδο αύτή, καί άλλες χειρογραφικά ελεγχόμενες καί συνδεόμενες μέ τό άνδρικό φύλο γλώσσες άναπτύ- χθηκαν στήν Άσία καί τήν Εύρώπη, όπου μεγάλοι έγγράμμα- τοι πληθυσμοί έπιθυμούσαν νά μοιραστούν μιά κοινή πνευματική κληρονομιά. Ταυτόχρονα σχεδόν μέ τή λόγια λατινική συνυπήρξαν τά ραβινικά έβραϊκά, τά κλασικά άραβικά, τά σανσκριτικά, τά κλασικά κινέζικα καί τά βυζαντινά ελληνικά, μιά σίγουρα λιγότερο λόγια γλώσσα, καθώς ή λαλούμενη ελληνική διατηρούσε στενή έπαφή μαζί της (Ong 1977, σελ. 28-34). Αύτές οί γλώσσες δέν χρησιμοποιούνταν πλέον ώς μητρικές (μέ τήν κυριολεκτική σημασία, γλώσσες πού χρησιμοποιούν οί μητέρες κατά τήν άνατροφή τών παιδιών). Δέν ήταν ποτέ ή πρώτη γλώσσα κανενός, έλέγχονταν πλήρως άπό τή γραφή, όμιλούνταν μόνον άπό άνδρες (μέ έξαιρέσεις πού μπορούμε νά άγνοήσουμε, οί περισσότερες ϊσως στά κλασικά κινέζικα) καί όμιλούνταν μόνον άπό εκείνους πού μπορούσαν καί νά τίς γράψουν καί πού, πράγματι, τίς έμαθαν άρχικά μέ τή χρήση τής γραφής. Τέτοιες γλώσσες δέν υπάρχουν πιά, καί είναι δύσκολο σήμερα νά νιώσουμε τή δύναμη πού είχαν κάποτε. "Ολες οί γλώσσες πού χρησιμοποιούνται σήμερα γιά λόγιους σκοπούς είναι καί μητρικές (ή, στήν περίπτωση τής άραβικής, όλο καί περισσότερο αφομοιώνουν τίς μητρικές γλώσσες). Ή έξαφάνιση αύτή τών χειρογραφικά ελεγχόμενων γλωσσών δείχνει κατά τόν πιό πειστικό τρόπο πώς ή γραφή χάνει τήν προηγούμενη μονοπωλιακή της ισχύ (άν καί όχι τή σημασία της) στόν σημερινό κόσμο.


Ή άνθεκτικότητα της προφορικότητας

"Οπως υποδηλώνουν οί παράδοξες σχέσεις άνάμεσα στήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη στή ρητορική καί τή λόγια λατινική, ή μετάβαση άπό τήν προφορικότητα στήν έγγραμματοσύνη ήταν άργή (Ong 1967b, σελ. 53-87* 1971, σελ. 23-48). Οί μεσαιωνικοί χρόνοι χρησιμοποιούσαν πολύ περισσότερα κείμενα άπό τήν άρχαία Ελλάδα καί τή Ρώμη, οί δάσκαλοι στίς πανεπιστημιακές τους διαλέξεις άναφέρον- ταν σέ κείμενα, κι όμως ποτέ δέν έλεγξαν τή γνώση ή τήν πνευματική ικανότητα γραπτώς, άλλά μέ τήν προφορική διαμάχη — μιά πρακτική πού συνεχίστηκε έξασθενώντας στόν δέκατο ένατο αιώνα, καί σήμερα έπιβιώνει άκόμη περιθωριακά στήν ύπεράσπιση τών διδακτορικών διατριβών στά όλο καί λιγότερα μέρη όπου γίνεται αύτό. "Αν καί ό άναγεννη- σιακός ούμανισμός έπινόησε τή σύγχρονη κειμενική σπουδή καί πρωταγωνίστησε στήν άνάπτυξη τής τυπογραφίας, άφου- γκραζόταν επίσης τήν άρχαιότητα κι έδωσε έτσι νέα ζωή στήν προφορικότητα. Τό άγγλικό ύφος στήν περίοδο τών Τυδώρ (Ong 1971, σελ. 23-47), καί πολύ άργότερα άκόμη, κουβαλούσε ένα βαρύ προφορικό ύπόλειμμα όσον άφορά τή χρήση τών επιθέτων, τής ισορροπίας, τής άντίθεσης, τών λογοτυ- πικών δομών καί τών κοινών τόπων. Τά ϊδια ισχύουν γιά τά δυτικοευρωπαϊκά λογοτεχνικά ύφη έν γένει.

Στή δυτική κλασική άρχαιότητα θεωρούνταν δεδομένο ότι ένα γραπτό κείμενο κάποιας άξίας προοριζόταν καί άξιζε νά διαβαστεί δυνατά, καί ή πρακτική τής άπαγγελίας συνεχίστηκε, μέ πολλές παραλλαγές βέβαια, όλο τόν δέκατο ένατο αιώνα (Balogh 1926). Αύτή ή πρακτική έπηρέασε σημαντικά τό λογοτεχνικό ύφος άπό τήν άρχαιότητα μέχρι σχετικά πρόσφατα (Balogh 1926· Crosby 1936* Nelson 1976-7* Ahern 1982). Νοσταλγώντας άκόμη τήν παλιά προφορικότητα, ό δέκατος ένατος αιώνας καλλιέργησε διαγωνισμούς άπαγγελίας στούς όποιους προσπαθούσαν νά αποδώσουν παλαιότητα


στά τυπωμένα κείμενα, χρησιμοποιώντας μιά προσεκτική τέχνη γιά νά άπομνημονεύσουν τά κείμενα κατά λέξη καί νά τά άπαγγείλουν έτσι ώστε νά άκουστοϋν ώς αύτοσχέδιες προφορικές παραγωγές (Howell 1971, σελ. 144-256). Ό Dickens διάβαζε άποσπάσματα τών μυθιστορημάτων του άπό τό βήμα τού ρήτορα. Τά διάσημα McGujfey’s Readers, πού έκδόθη- καν στις Η.Π.Α. σέ κάπου 120 έκατομμύρια άντίτυπα άπό τό 1836 ώς τό 1920, ήταν σχεδιασμένα ώς άναγνωστικά βοηθήματα γιά νά βελτιώσουν όχι τήν ικανότητα τής κατανόησης, πού τόσο έξιδανικεύσαμε σήμερα, άλλά τήν προφορική στομφώδη άνάγνωση. Τά McGujfey’s ειδικεύονταν σέ λογοτεχνικά άποσπάσματα πού λάμβαναν ύπόψη τους τήν ήχητική διάσταση καί άναφέρονταν σέ μεγάλους ήρωες («διογκωμένοι» προφορικοί χαρακτήρες). Παρείχαν ατελείωτες άσκήσεις προφοράς καί άναπνοής (Lynn 1973, σελ. 16, 20).

Ή ’ίδια ή ρητορική, σταδιακά άλλά άναπόφευκτα, μετατέθηκε άπό τόν προφορικό στόν χειρογραφικό κόσμο. ’Από τήν κλασική άρχαιότητα οί προφορικές δεξιότητες πού μα- θαίνονταν στή ρητορική χρησιμοποιούνταν όχι μόνο στήν άγόρευση άλλά καί στόν γραπτό λόγο. Κατά τόν δέκατο έκτο αιώνα, τά περισσότερα έγχειρίδια ρητορικής παρέλειπαν άπό τά παραδοσιακά πέντε τμήματά της (εύρεση, διάταξη, ύφος, άπομνημόνευση καί έκφώνηση) τό τέταρτο μέρος, τήν άπο- μνημόνευση, πού δέν ειχε έφαρμογή πλέον στόν γραπτό λόγο. Ελαχιστοποιούσαν επίσης τό τελευταίο τμήμα, τόν τρόπο έκφώνησης (Howell 1956, σελ. 146-172, 270 κ.λπ.). Τίς περισσότερες φορές έκαναν τίς άλλαγές αύτές προσφέροντας έπι- πόλαιες ή άνύπαρκτες έξηγήσεις. Σήμερα, όταν στά προγράμματα σπουδών περιλαμβάνουμε τή ρητορική, έννοούμε συνήθως τήν έκμάθηση τής δόκιμης γραφής. Κι όμως, κανείς δέν ξεκίνησε συνειδητά ένα πρόγραμμα γιά νά δώσει νέα κατεύθυνση στή ρητορική: ή «τέχνη» άπλώς ακολούθησε τή μετακίνηση τής συνείδησης άπό τήν προφορική πρός τή γραπτή οικονομία. Ή μετακίνηση ολοκληρώθηκε προτού κανείς άντι-


ληφθει ότι συνέβαινε οτιδήποτε. "Οταν ολοκληρώθηκε, ή ρητορική δέν ήταν πλέον τό εύρύτατο αντικείμενο πού ήταν κάποτε: ή παιδεία δέν μπορούσε πιά νά χαρακτηριστεί ρητορική, όπως θά μπορούσε σέ περασμένες εποχές. Τά τρία R — reading (ανάγνωση), ’riting (γραφή), ’rithmetic (άριθμητική)— πού αντιπροσώπευαν ούσιαστικά μιά μή ρητορική, αναγνωστική, έμπορική καί οικιακή εκπαίδευση, πήραν σταδιακά τά πρωτεία άπό τήν παραδοσιακή, προφορικά στηριγμένη, ήρω- ική, άγωνιστική παιδεία πού γενικά προετοίμαζε τούς νέους άνδρες τού παρελθόντος γιά έκπαιδευτική, επαγγελματική, εκκλησιαστική ή πολιτική σταδιοδρομία. Καθώς ή ρητορική καί τά λατινικά έφευγαν άπό τό προσκήνιο, οί γυναίκες εισχωρούσαν ολοένα καί περισσότερο στόν άκαδημαϊκό χώρο, πού έπίσης άποκτούσε όλο καί περισσότερο έμπορικό προσανατολισμό (Ong 1967b, σελ. 241-55).

ΠΕΜΠΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Τυπογραφία, χώρος και κειμενικό κλείσιμο

Ή κυριαρχία τής δράσης αντικαθιστά τήν κυριαρχία τής ακοής

’Άν καί στό βιβλίο αύτό ασχολούμαστε κυρίως μέ τόν προφορικό πολιτισμό καί μέ τίς αλλαγές πού έπέφερε ή γραφή στη .

, , , , ,, , / / . / / σκέψη και την έκφραση, πρεπει να στρεψουμε κάπως τηνπροσοχή μας καί στήν τυπογραφία, γιατί ή τελευταία ένισχύει καί ταυτόχρονα μετασχηματίζει τίς έπιπτώσεις πού έχει ή γραφή στή σκέψη καί τήν έκφραση. ’Αφού ή μετατόπιση άπό τόν προφορικό στόν γραπτό λόγο είναι στήν ούσία μετατόπιση άπό τόν ηχητικό στόν οπτικό χώρο, οί επιπτώσεις τής τυπογραφίας στή χρήση τού οπτικού χώρου μπορεΐ νά είναι τό κεντρικό, άν καί όχι τό μοναδικό, σημείο εστίασης. Αύτή ή εστίαση δέν άποκαλύπτει μόνο τή σχέση άνάμεσα στήν τυπογραφία καί τή γραφή, άλλά καί τή σχέση τής τυπογραφίας μέ τήν προφορικότητα, πού έπιβιώνει άκόμη στόν εγγράμματο καί τόν πρώιμο τυπογραφικό πολιτισμό. Επιπλέον, ένώ όλες οί επιπτώσεις τής τυπογραφίας δέν άνάγονται στίς επιπτώσεις πού έχει στή χρήση τού οπτικού χώρου, πολλές άπό τίς άλλες επιπτώσεις πράγματι σχετίζονται κατά πολλούς τρόπους μέ αύτή τή χρήση.


Σ ’ ένα έργο μέ τούς δικούς μας στόχους δέν ύπάρχει τρόπος ούτε καν νά απαριθμήσουμε τά άποτελέσματα τής γραφής. Καί μόνο ξεφυλλίζοντας τούς δύο τόμους τής Elisabeth Eisenstein, The Printing Press as an Agent of Change (1979), γίνεται φανερό πόσο ποικιλότροπες καί τεράστιες ήταν οί ιδιαίτερες επιπτώσεις τής τυπογραφίας. Ή Eisenstein περιγράφει άναλυτικά πώς ή τυπογραφία μετέτρεψε τήν ιταλική ’Αναγέννηση σέ διαρκή εύρωπα'ική ’Αναγέννηση, πώς έπέτρεψε τήν πραγματοποίηση τής προτεσταντικής Μεταρρύθμισης καί έπαναπροσανατόλισε τή θρησκευτική πρακτική τών Καθολικών* πώς επηρέασε τήν άνάπτυξη τοϋ σύγχρονου καπιταλισμού, έπέτρεψε τή δυτικοευρωπαϊκή εξερεύνηση τής Γης, άλλαξε τήν οικογενειακή ζωή καί τήν πολιτική, διέδωσε τή γνώση όπως ποτέ πριν, κατέστησε τόν παγκόσμιο άλφαβητι- σμό σοβαρό στόχο, έπέτρεψε τήν έμφάνιση τών σύγχρονων έπιστημών, καί μέ άλλους τρόπους άλλαξε τήν κοινωνική καί πνευματική ζωή. Στά The Gutenberg Galaxy (1962) καί Understanding Media (1964), ό Marshal McLuhan έπέστησε τήν προσοχή μας σέ πολλούς άπό τούς πιό εκλεπτυσμένους τρόπους μέ τούς όποιους ή τυπογραφία έπηρέασε τή συνείδηση, δπως έκανε καί ό George Steiner στό Language and Silence (1967) κι εγώ άνέλαβα νά τό κάνω άλλου (Ong 1958b, 1967b, 1971, 1977). ’Εδώ μάς ένδιαφέρουν κυρίως αύτές οί πιό έκλεπτυ- σμένες έπιπτώσεις τής τυπογραφίας στή συνείδηση παρά οί εύκολότερα παρατηρήσιμες κοινωνικές επιπτώσεις της.

’Επί χιλιάδες χρόνια οί άνθρωποι τύπωναν σχέδια χρησιμοποιώντας διάφορες χαραγμένες έπιφάνειες, καί άπό τόν έβδομο ή όγδοο αιώνα οί Κινέζοι, οί Κορεάτες καί οί ’Ιάπωνες τύπωναν κείμενα χρησιμοποιώντας άρχικά ξύλινους άνά- γλυφους κύβους (Carter 1955). ’Αλλά ή άποφασιστική έξέλιξη στήν παγκόσμια ιστορία τής τυπογραφίας ήταν ή άνάπτυξη τής άλφαβητικής έκτυπωτικής μηχανής στήν Εύρώπη, στόν δέκατο πέμπτο αιώνα. Ή άλφαβητική γραφή διέσπασε τή λέξη σέ χωρικά ισοδύναμα φωνημικών μονάδων (κατ’ αρχήν,

ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ,ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ 169

άφοϋ τά γράμματα ούδέποτε λειτούργησαν τελείως ώς πλήρεις φωνημικοί δείκτες). Άλλά τά γράμματα πού χρησιμοποιούνται στή γραφή δέν υπάρχουν πριν άπό τό κείμενο στό όποιο έμφανίζονται. Μέ τίς άλφαβητικές έκτυπωτικές μηχανές ή κατάσταση άλλάζει. Οί λέξεις φτιάχνονται άπό μονάδες (στοιχεία) πού προϋπάρχουν ώς μονάδες, πρίν άπό τίς λέξεις πού θά συγκροτήσουν. Ή τυπογραφία, πολύ περισσότερο άπό τή γραφή, ύπονοεί ότι οί λέξεις είναι πράγματα.

'Όπως τό άλφάβητο, έτσι καί ή άλφαβητική τυπογραφία ύπήρξε μοναδική εφεύρεση (Ong 1967b, καί σχετικές παραπομπές). Οί Κινέζοι διέθεταν κινητά τυπογραφικά στοιχεία, όχι όμως άλφ άβητο, μόνο είκονογραφ ικούς βασικά χαρακτήρες. Πρίν άπό τά μέσα τού δέκατου πέμπτου αιώνα οί Κορεάτες καί οί Ούιγούροι Τούρκοι διέθεταν καί άλφάβητο καί κινητά τυπογραφικά στοιχεία, όμως τά κινητά στοιχεία δέν άντιστοιχούσαν σέ διαφορετικά γράμματα άλλά σέ ολόκληρες λέξεις. Ή άλφαβητική τυπογραφία στήν όποια κάθε γράμμα άντιστοιχούσε σ’ ένα χωριστό κομμάτι μετάλλου ή στοιχείου σημάδεψε μιά πρώτης τάξεως ψυχολογική καινοτομία. Ενσωμάτωσε τήν ϊδια τή λέξη βαθιά στήν παραγωγική διαδικασία καί τή μετέτρεψε σ’ ένα είδος προϊόντος. Ή πρώτη άλυσίδα παραγωγής, μιά παραγωγική τεχνική πού μέσα άπό μιά σειρά προκαθορισμένων διαβημάτων παράγει όμοια περίπλοκα άντικείμενα άποτελούμενα άπό άνταλλάξιμα κομμάτια, δέν ήταν αύτή πού παρήγε φούρνους, παπούτσια ή όπλα, άλλά αύτή πού παρήγε τυπωμένα βιβλία. Στά τέλη τού δέκατου όγδοου αιώνα, ή βιομηχανική έπανάσταση εφάρμοσε στήν ύπόλοιπη παραγωγή τίς τεχνικές τών άνταλλάξιμων τμημάτων πού οί τυπογράφοι χρησιμοποιούσαν γιά τρεις εκατοντάδες χρόνια. ’Αντίθετα μέ τίς ύποθέσεις πολλών δο- μιστών σημειολόγων, ή τυπογραφία καί όχι ή γραφή ύποστα- σιοποίησε άποτελεσματικά τή λέξη καί μαζί της τή νοητική διαδικασία (Ong 1958b, σελ. 306-18).

Ή άκοή μάλλον παρά ή όραση κυριαρχούσε στό παλαιό-


τερο νοητικό σόμπαν, πολύ μετά μάλιστα άπό τήν πλήρη έσωτερίκευση τής γραφής. Ό χειρογραφικός πολιτισμός τής Δύσης παρέμεινε πάντα περιθωριακά προφορικός. Ό ’Αμβρόσιος τού Μιλάνου συνέλαβε τήν προγενέστερη διάθεση στό πόνημά του Σχόλια στόν Λουκά (iv 5): «Ή όραση συχνά άπατάται, ή άκοή χρησιμεύει ώς έγγύηση». Στή Δύση ώς τήν ’Αναγέννηση ή δημόσια αγόρευση ήταν αύτό πού διδασκόταν περισσότερο άπ’ όλες τίς άλλες λεκτικές παραγωγές καί έμ- μέσως παρέμεινε τό βασικό πρότυπο κάθε λόγου, γραπτού ή προφορικού. Τό γραπτό υλικό υποβοηθούσε τήν άκοή μέ τρόπους πού σήμερα μάς φαίνονται παράξενοι. Ή γραφή χρησίμευε κυρίως στό νά άνακυκλώνει τή γνώση πρός τόν προφορικό κόσμο, όπως στις μεσαιωνικές πανεπιστημιακές διαμάχες, στήν απαγγελία λογοτεχνικών καί άλλων κειμένων σέ ομάδες (Crosby 1936' Ahern 1981* Nelson 1976-77) καί στή μεγαλόφωνη άνάγνωση έκ μέρους καί τών άπομονωμένων άναγνωστών. Τουλάχιστον μέχρι τόν δωδέκατο αιώνα στήν ’Αγγλία ό έλεγχος άκόμη καί τών γραπτών οικονομικών λογαριασμών γινόταν μέ τήν άκοή, μέ τή μεγαλόφωνη ανάγνωση τους. Ό Clancy (1979, σελ. 215-183) περιγράφει τήν πρακτική καί παρατηρεί ότι τό γεγονός αύτό ακόμη άντηχεΐ στό λεξιλόγιό μας: άκόμη καί σήμερα τό αγγλικό ισοδύναμο τού «ελέγχω λογιστικά β ιβλ ία » είναι «auditing account books», δηλαδή «ακούω λογιστικά βιβλία», ένώ αύτό πού πράγματι κάνει ό λογιστής είναι νά τά ελέγχει οπτικά. Παλαιότερα, οί προφορικοί άνθρωποι μπορούσαν νά συλλαμβάνουν τούς άριθμούς εύκολότερα άκούγοντάς τους παρά διαβάζοντάς τους.

Οί χειρογραφικοί πολιτισμοί παρέμειναν σέ μεγάλο βαθμό, προφορικο-ακουστικοί άκόμη καί στήν άνάκληση υλικού πού διατηρούνταν σέ κείμενα. Μέ τά κατοπινά τυπογραφικά κριτήρια, τά χειρόγραφα δέν ήταν εύκολο νά διαβαστούν, καί αύτό πού οί άναγνώστες έβρισκαν στό κείμενο είχαν τήν τάση νά τό άπομνημονεύουν κιόλας. Ή έπανεύρεση κάποιας πλη

ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ.ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ 171

ροφορίας σέ ένα χειρόγραφο δέν ήταν πάντα εύκολη υπόθεση. Τήν απομνημόνευση ένθάρρυνε καί διευκόλυνε έπίσης τό γεγονός ότι σέ χειρογραφικούς πολιτισμούς μέ υψηλό βαθμό προφορικότητας, οί έκφράσεις πού συναντούσε κανείς καί στά γραπτά κείμενα συχνά συνέχιζαν τήν προφορική μνημο- νική σύνταξη πού βοηθούσε στήν εύκολη ανάκληση. Ε π ιπ λέον, οί αναγνώστες συνήθως έκφωνούσαν, διάβαζαν αργά, δυνατά ή 5(7^ twitf, άκόμη κι όταν διάβαζαν μόνοι τους, κι αύτό βοηθούσε στήν αποτύπωση τού υλικού στή μνήμη.

Πολύ μετά τήν άνάπτυξη τής τυπογραφίας, ή άκουστική έπεξεργασία συνέχισε γιά άρκετό καιρό νά έπικρατεϊ τού ορατού, τυπωμένου κειμένου, άν καί τελικά ή τυπογραφία τήν έξαφάνισε. Τήν έντυπωσιακή άκουστική κυριαρχία μπορούμε νά τήν παρατηρήσουμε σέ άντικείμενα όπως είναι οί σελίδες τού τίτλου τών πρώτων τυπωμένων βιβλίων, πού συχνά μάς φαίνονται άλλοπρόσαλλες μέ τή μηδαμινή προσοχή πού δείχνουν στίς ορατές λεκτικές μονάδες. Οί σελίδες τού τίτλου τών βιβλίων τού δέκατου έκτου αιώνα πολύ συχνά χωρίζουν μέ ενωτικό άκόμη καί σημαντικές λέξεις, όπως τό όνομα τού συγγραφέα, γράφοντας τό πρώτο μέρος τής λέξης μέ μεγάλα στοιχεία καί τό δεύτερο μέ μικρότερα, όπως στό β ιβλίο The Boke Named the Gouernour τού Sir Thomas Elyot, πού δημοσιεύτηκε στό Λονδίνο τό 1534 άπό τόν Thomas Berthelet (Εικόνα 1, βλ. Steinberg 1974, σελ. 154). ’Ασήμαντες λέξεις τυπώνονταν μέ τεράστιους χαρακτήρες: στή σελίδα τού τ ίτλου τής Εικόνας 1, τό άρχικό «Τ Η Ε » είναι ή πιό εμφανής λέξη άπ’ όλες. Τό άποτέλεσμα, πού είναι συχνά μιά εύχάριστη αισθητικά οπτική σύνθεση, συγκρούεται μέ τή σημερινή άντί- ληψη πού έχουμε γιά τήν κειμενικότητα. Κι όμως, αύτή ή πρακτική, πού δέν είναι ή δική μας, είναι ή άρχική πρακτική άπό τήν οποία ή δική μας παρέκκλινε. Οί δικές μας στάσεις άλλαξαν καί πρέπει νά ερμηνευτούν. Γιατί ή άρχική, καί ένδεχομένως πιό «φυσική», πρακτική μάς φαίνεται λανθασμένη ; Επειδή άντιλαμβανόμαστε τίς τυπωμένες λέξεις πού

172 ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜ Μ ΑΤΟΣ 1'ΝΗ

Εικόνα 1

έχουμε μπροστά μας ώς οπτικές μονάδες (άν καί, τουλάχιστον στή φαντασία μας, δταν διαβάζουμε, τίς εκφωνούμε). Προφανώς, κατά τήν αναζήτηση τής σημασίας στό κείμενο, ό δέκατος έκτος αιώνας συγκέντρωνε τήν προσοχή του λιγότε- ρο στήν δψη τής λέξης καί περισσότερο άπό ό,τι εμείς στόν

ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ,ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΚΕΙΜ ΕΝΙΚΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ 173

ήχο της. Κάθε κείμενο έμπλέκει τήν δράση καί τήν ακοή. Άλλά ενώ έμεΐς αντιλαμβανόμαστε τήν ανάγνωση ώς οπτική δραστηριότητα πού ύποστηρίζεται άπό τόν ήχο, στά πρώτα χρόνια τής τυπογραφίας τήν άντιλαμβάνονταν άκόμη κατά κύριο λόγο ώς άκουστική διαδικασία τήν όποια άπλώς κινητοποιούσε ή όραση. Έάν, ώς άναγνώστης, ένιωθες νά άκούς τίς λέξεις, τί σημασία ειχε άν τό ορατό κείμενο ειχε τήν ιδιαίτερη οπτική αισθητική του; ’Άς θυμηθούμε ότι, πρίν άπό τήν τυπογραφία, τά χειρόγραφα δέν άφηναν συνήθως διαστήματα άνάμεσα στίς λέξεις, ή αύτά πού άφηναν ήταν πολύ μικρά.

Τελικά, όμως, ή τυπογραφία άντικατέστησε τήν παρατε- ταμένη κυριαρχία τής άκοής στόν κόσμο τής σκέψης καί τής έκφρασης μέ τήν κυριαρχία τής όρασης, πού ειχε τίς άπαρχές της στή γραφή, δέν μπορούσε όμως νά επικρατήσει μόνο μέ αύτήν. Ή τυπογραφία τοποθετεί τίς λέξεις στόν χώρο πιό άμείλικτα άπ’ όσο έκανε ποτέ ή χειρογραφία. Ή χειρογραφία μεταφέρει τίς λέξεις άπό τόν κόσμο τού ήχου στόν κόσμο τού οπτικού χώρου, άλλά ή τυπογραφία τίς καθηλώνει σ’ αύτό τόν χώρο. Τό παν στήν τυπογραφία είναι ό έλεγχος τής θέσης στόν χώρο. Ή στοιχειοθέτηση μέ τό χέρι (ή άρχική μορφή στοιχειοθεσίας) συνίσταται στήν τοποθέτηση μέ τό χέρι προ- κατασκευασμένων στοιχείων πού μετά τή χρήση τους προσεκτικά τοποθετούνται ξανά στίς θέσεις τους στήν κάσα (τά κεφαλαία στίς πάνω θέσεις, τά μικρά στίς κάτω θέσεις). Ή λ ινοτυπία συνίσταται στή χρήση μιάς μηχανής πού τοποθετεί τίς διαφορετικές μήτρες γιά κάθε γραμμή μέ τέτοιο τρόπο ώστε νά κατασκευάζεται ολόκληρη γραμμή (στίχος) συμπα- γώς άπό τίς κατάλληλα τοποθετημένες μήτρες. Ή ήλεκτρονι- κή στοιχειοθεσία πού γίνεται στήν οθόνη τού ήλεκτρονικού ύπολογιστή τοποθετεί ήλεκτρονικά σήματα (γράμματα) πού προηγουμένως έχουν προγραμματισθεΐ στόν ύπολογιστή. Ή τεχνική τής εκτύπωσης άπό στοιχεία «θερμού μετάλλου» (δηλαδή άπό χυτά στοιχεία — ή παλαιότερη καί άκόμη ευρύτατα διαδεδομένη τεχνική) άπαιτεϊ νά καθηλωθεί τό στοιχείο


άπολύτως στόν σελιδοθέτη, νά καθηλωθεί ό σελιδοθέτης στό πιεστήριο, νά συνδεθεί καί νά στερεωθεί ή έτοιμη φόρμα, καί νά πιεστεί ή φόρμα μέ μεγάλη δύναμη στήν έπιφάνεια τού χαρτιού πού βρίσκεται σέ έπαφή μέ τήν πλάκα του.

Οί περισσότεροι άναγνώστες δέν έχουν βέβαια πλήρη έπί- γνωση όλης αύτής τής μηχανικής κίνησης πού παρήγαγε τό β ιβλίο πού έχουν μπροστά τους. Παρ’ όλα αύτά, άπό τήν έμφά- νιση τού τυπωμένου κειμένου αποκτούν μιάν αίσθηση τής λέ- ξης-μέσα-στόν χώρο πολύ διαφορετική άπό αυτήν πού τούς παρέχει ή χειρογραφία. Τά τυπογραφικά κείμενα μοιάζουν μηχανικά κατασκευάσματα — όπως καί είναι. Ό χειρογραφι- κός έλεγχος τού χώρου τείνει νά είναι διακοσμητικός, περί- κομψος, όπως στήν καλλιγραφία. Ό τυπογραφικός έλεγχος τυπικά έντυπωσιάζει περισσότερο μέ τήν τάξη του καί τή σταθερότητά του: οί γραμμές είναι τελείως κανονικές, όλες στοιχισμένες στά δεξιά, όλες ταιριάζουν μεταξύ τους οπτικά καί χωρίς τή χρήση οδηγών ή χαραγμένων περιθωρίων πού συχνά συναντάμε στά χειρόγραφα. Αύτός είναι ένας έμμονος κόσμος, ψυχρών, μή άνθρώπινων, γεγονότων. Τό «Έ τσ ι είναι», τό σήμα κατατεθέν τού Walter Cronkite στήν τηλεόραση, έρχεται άπό τόν τυπογραφικό κόσμο, πού στηρίζει τήν τηλεοπτική, δευτερεύουσα προφορικότητα (Ong 1971, σελ. 284-303).

Χωρίς άμφιβολία τά τυπογραφικά κείμενα διαβάζονται εύκολότερα άπό τά χειρόγραφα. Τά άποτελέσματα τού γ εγονότος ότι τά τυπογραφικά κείμενα είναι πιό ευανάγνωστα είναι τεράστια. Αύτό τελικά εγκαθιδρύει τή γρήγορη, σιωπηρή άνάγνωση. Αύτή ή ανάγνωση μέ τή σειρά της έγκαινιάζει μιά διαφορετική σχέση άνάμεσα στόν αναγνώστη καί τή συγγραφική φωνή τού δημιουργού στό κείμενο καί άπαιτεί διαφορετικό ύφος γραφής. Ή τυπογραφία έμπλέκει πολλά πρόσωπα πέρα άπό τόν συγγραφέα στήν παραγωγή ενός έργου: έκδοτες, λογοτεχνικούς πράκτορες, σύμβουλους άναγνώστες, δ ιορθωτές καί άλλους. Πρίν, καί άφού αύτά τά πρόσωπα ελέγξουν τό πρός έκτύπωση γραπτό, συχνά άπαιτούνται άπό τόν


συγγραφέα κοπιαστικές αναθεωρήσεις μιας τάξεως μεγέθους κυριολεκτικά άγνωστης στόν χειρογραφικό πολιτισμό. Λίγα μακροσκελή πεζά έργα προερχόμενα άπό χειρογραφικούς πολιτισμούς θά μπορούσαν νά περάσουν τόν σημερινό έκδο- τικό έλεγχο: δέν είναι οργανωμένα γιά τή γρήγορη άφομοίωση άπό τήν τυπωμένη σελίδα. Ό χειρογραφικός πολιτισμός είναι προσανατολισμένος πρός τόν παραγωγό, άφού κάθε χωριστό άντίγραφο σημαίνει μεγάλη σπατάλη χρόνου γιά τόν άντιγρα- φέα. Τά μεσαιωνικά χειρόγραφα βρίθουν άπό συντομογρα- φίες πού διευκολύνουν τόν άντιγραφέα, άλλά δημιουργούν προβλήματα στόν άναγνώστη. Ή τυπογραφία είναι προσανατολισμένη πρός τόν καταναλωτή, άφού δέν άπαιτεΐται τόσο μεγάλη έπένδυση χρόνου γιά τά διαφορετικά άντίτυπα: λίγες ώρες παραπάνω άφιερωμένες στήν παραγωγή ενός πιό εύ- ανάγνωστου κειμένου θά βελτιώσουν άμεσα χιλιάδες χιλιάδων άντίτυπα. Οί έπιδράσεις τής τυπογραφίας στή σκέψη καί τό ύφος δέν έχουν άκόμη άποτιμηθεϊ πλήρως. Τό περιοδικό Visible Language (πού παλιότερα τιτλοφορούνταν Journal of Typographic Research) δημοσιεύει πολλές έργασίες πού συνεισφέρουν πρός αύτή τήν κατεύθυνση.

Χώρος καί σημασίαΉ γραφή άνασυνέστησε τήν πρωταρχικά προφορική προφε- ρόμενη λέξη στόν χώρο τής όρασης. Ή τυπογραφία παγίωσε πιό οριστικά τή λέξη στόν χώρο. Αύτό μπορούμε νά τό δούμε σέ εξελίξεις όπως είναι οί κατάλογοι, ειδικότερα οί άλφαβη- τικοί, στή χρήση λέξεων (άντί γιά εικονογραφήσεις) στίς έπι- γραφές, στή χρήση κάθε είδους τυπωμένων σχεδίων γιά τή μεταβίβαση πληροφοριών καί στή χρήση τού άφηρημένου τυπογραφικού χώρου γιά τή γεωμετρική άλληλεπίδραση μέ τίς τυπωμένες λέξεις, μιά έξέλιξη πού άρχίζει άπό τόν ραμισμό*

* Σ .τ .Έ .: Σχετικά μέ τόν ραμισμό, β λ . κεφ. 7.


καί φθάνει ώς τή «συγκεκριμένη ποίηση» καί τή λογομαχία τού Derrida μέ τό (τυπογραφικό καί όχι απλώς γραπτό) κείμενο.

(ί) Ευρετήρια

Οί κατάλογοι έμφανίζονται μέ τή γραφή. Ό Goody (1977, σελ. 74-111) έξέτασε τή χρήση τών καταλόγων στήν ούγαρι- τική γραφή γύρω στά 1300 π.Χ. καί σέ άλλα πρώιμα γραφικά συστήματα. Παρατηρεί (1977, σελ. 87-8) ότι ή πληροφορία στους καταλόγους άποσπάται άπό τήν κοινωνική κατάσταση στήν όποια ήταν ένσωματωμένη («παχυμένα έρίφια», «πρόβατα βοσκής» κ .λπ ., χωρίς άλλες εξηγήσεις) καί άπό τά γλωσσικά συμφραζόμενα. Κανονικά στόν προφορικό λόγο τά ούσιαστικά δέν είναι άνεξάρτητα όπως στους καταλόγους, άλλά άποτελούν μέρη προτάσεων: σπάνια άκοϋμε πράγματι μιά προφορική άπαρίθμηση μιας άκολουθίας ούσιαστικών (εκτός καί άν διαβάζονται άπό έναν γραπτό ή έντυπο κατάλογο). Μέ αύτήν τήν έννοια, οί κατάλογοι δέν έχουν τό «προφορικό τους ισοδύναμο» (1977, σελ. 86-7), άν καί γιά νά αποκτήσουν νόημα, ή κάθε γραμμένη λέξη πρέπει νά ήχήσει χωριστά στό εσωτερικό αύτί. Ό Goody παρατηρεί επίσης τόν άρχικά άδέξιο, ad hoc τρόπο μέ τόν όποιο ό χώρος χρησιμοποιούνταν στήν κατασκευή αυτών τών καταλόγων, μέ τούς διαχωριστές λέξεων νά ξεχωρίζουν τά άντικείμενα άπό τούς άριθμούς, τίς εύθεΐες, τεθλασμένες καί έπιμήκεις γραμμές. Έκτος άπό τούς διαχειριστικούς καταλόγους εξετάζει επίσης καταλόγους γεγονότων καί λέξεων (οί λέξεις διατάσσονται μέ διάφορους τρόπους, συχνά ίεραρχικά μέ βάση τή σημασία τους — πρώτα οί θεοί, μετά οί συγγενείς τών θεών, μετά οί ύπηρέτες τών θεών), καί αιγυπτιακά ονομαστικά, δηλαδή ονομαστικούς καταλόγους, πού συχνά άπομνημονεύονταν γιά προφορική άνάκληση. Ό έντονα άκόμα προφορικός πολιτισμός τών χειρογράφων είχε τήν αίσθηση ότι βελτιώνεται


πνευματικά καταγράφοντας σειρές πραγμάτων που προορίζονταν γιά προφορική ανάκληση. (Οί έκπαιδευτικοί στή Δύση, μέχρι πρόσφατα, πίστευαν τό ϊδ ιο , καί οί περισσότεροι έκπαιδευτικοί άνά τόν κόσμο πιθανόν τό πιστεύουν άκόμη.) Έδώ, ή γραφή υπηρετεί τήν προφορικότητα γιά μιά άκόμη φορά.

Τά παραδείγματα τού Goody δείχνουν τή σχετικά έξελιγ- μένη έπεξεργασία τού εκφωνούμενου υλικού ατούς χειρογρα- φικούς πολιτισμούς προκειμένου νά τό καταστήσουν πιό άμεσα άνακλήσιμο μέσω τής οργάνωσής του στόν χώρο. Οί κατάλογοι κατατάσσουν τά ονόματα (τών συναφών) άντικει- μένων στόν ϊδιο φυσικό, οπτικό χώρο. Ή τυπογραφία καλλιεργεί μιά πολύ πιό έξελιγμένη χρήση τού χώρου γιά τήν οπτική οργάνωση καί τήν άποτελεσματική άνάκληση.

Έδώ τά εύρετήρια άποτελούν μιά σημαντική εξέλιξη. Τά άλφαβητικά εύρετήρια δείχνουν μέ έντυπωσιακό τρόπο τήν άπόσπαση τών λέξεων άπό τόν λόγο καί τήν ένσωμάτωσή τους στόν τυπογραφικό χώρο. Τά χειρόγραφα μπορούν νά έφοδιασθούν μέ άλφαβητικά εύρετήρια. Σπανίως όμως γίνεται αύτό (Daly 1967, σελ. 81-90* Clancy 1979, σελ. 28-9, 85). Επειδή δύο διαφορετικά χειρόγραφα κάποιου έργου, άκόμη καί όταν άποτελούν καταγραφή τής ϊδιας ύπαγόρευσης, ποτέ σχεδόν δέν άντιστοιχούν σελίδα πρός σελίδα, τό κάθε χειρόγραφο ενός δεδομένου έργου θά άπαιτούσε ξεχωριστό εύρε- τήριο. Ή σύνταξη εύρετηρίων δέν άξιζε τόν κόπο. Ή προφορική άνάκληση μέσω τής άπομνημόνευσης ήταν πιό οικονομική, άν καί δέν μπορούσε νά είναι πλήρης. Γιά τόν οπτικό έντοπισμό κάποιου ύλικού στά χειρόγραφα κείμενα συχνά προτιμούνταν τά είκονογραφικά σημεία άπό τά άλφαβητικά εύρετήρια. Έ να σημείο πού προτιμούσαν ήταν αύτό τής «παραγράφου», πού άποδιδόταν άρχικά μέ τό σημάδι καί δέν άποτελούσε μέρος τού λόγου. Τά πρώτα άλφαβητικά εύρετήρια ήταν σπάνια, χονδροειδή, καί συνήθως δέν γίνονταν κατανοητά άκόμη καί στήν ’Αγγλία τού δέκατου τρίτου αί-


ώνα, δπου μερικές φορές ένα εύρετήριο πού είχε γίνει γιά ένα χειρόγραφο, έπισυναπτόταν χωρίς αλλαγές στήν αρίθμηση σέ κάποιο άλλο χειρόγραφο μέ διαφορετική άρίθμηση σελίδων (Clancy 1979, σελ. 144). Φαίνεται πώς άρκετές φορές τά εύρετήρια έκτιμοϋνταν περισσότερο γιά τήν ομορφιά καί τό μυστήριό τους παρά γιά τή χρησιμότητά τους. Στά 1286, ένας Γενοβέζος έρανιστής θαύμαζε τόν άλφαβητικό κατάλογο πού είχε συντάξει, πιστεύοντας ότι δέν όφείλεται στήν έργα- τικότητά του άλλά «στή χάρη τού Θεού πού έργαζόταν μέσω έμού» (Daly 1967, σελ. 73). Ή εύρετηρίαση στηριζόταν μόνο στό πρώτο γράμμα — ή μάλλον στόν πρώτο φθόγγο: γιά παράδειγμα, σέ ένα λατινικό βιβλίο πού δημοσιεύτηκε στή Ρώμη μόλις τό 1506 ή λέξη Halyzones τοποθετείται στό a, άφού στά ιταλικά καί τά λατινικά πού ομιλούν οί Ιταλοί τό h δέν προφέρεται (εξετάζεται στό Ong 1977, σελ. 169-72). Έδώ άκόμη καί ή οπτική άνάκληση λειτουργεί προφορικά. Τό Specimen Epithetorum (Παρίσι, 1518) τοϋ Joanes Ravisius Textor τοποθετεί τή λέξη Apollo πριν άπό κάθε άλλη πού άρχίζει άπό a, γιατί ό Textor πιστεύει ότι, σ’ ένα βιβλίο πού άναφέρεται στήν ποίηση, ό θεός τής ποίησης πρέπει νά έχει τιμητική θέση. Προφανώς, άκόμη καί σ’ ένα έκτυπωμένο άλφαβητικό εύρετήριο, ή οπτική άνάκληση ήταν χαμηλής προτεραιότητας. Ό προσωποποιημένος, προφορικός κόσμος μπορούσε άκόμη νά παρακάμψει τήν έπεξεργασία τών λέξεων ώς πραγμάτων.

Τό άλφαβητικό εύρετήριο άποτελεΐ στήν πραγματικότητα ένα σταυροδρόμι όπου συναντιούνται οί άκουστικοί καί οπτικοί πολιτισμοί. Ή λέξη «index» (εύρετήριο) είναι ή συν- τομογραφία τής φράσης index locorum, δηλαδή «εύρετήριο τόπων» ή index locorum communium, «εύρετήριο κοινών τόπων». Ή ρητορική διέθετε τούς διάφορους loci ή «τόπους» —«επ ικεφαλίδες» θά τούς ονομάζαμε εμείς— στούς όποιους μπορούσαν νά βρεθούν διάφορα «έπιχειρήματα», έπικεφαλίδες, όπως αϊτιο, αίτιατό, όμοια πράγματα, άνόμοια πράγματα κ.λπ. Διαθέτοντας αύτό τόν λογοτυπικό καί στηριγμένο στήν


προφορικότητα έξοπλισμό, αύτός πού συνέθετε τό εύρετήριο τού κειμένου πρίν άπό τετρακόσια χρόνια άπλώς σημείωνε σέ ποιά σελίδα χρησιμοποιούνταν ό ένας ή ό άλλος «τόπος» καί κατέγραφε στό index locorum τούς τόπους καί τίς άντίστοιχες σελίδες. Αρχικά, οί «τόποι» θεωρούνταν άόριστα «χώροι» στό μυαλό, όπου άποθηκεύονταν οί ιδέες. Στό τυπωμένο β ιβλίο, αύτοί οί άόριστοι ψυχικοί «χώροι» έντοπίστηκαν φυσικά καί οπτικά. Διαμορφωνόταν ένας νέος νοητικός κόσμος, χωρικά οργανωμένος.

Σέ αύτό τόν νέο κόσμο τό βιβλίο έμοιαζε λιγότερο μέ έκ- φώνημα καί περισσότερο μέ πράγμα. Ό χειρογραφικός πολιτισμός διατήρησε τήν αίσθηση πώς τό βιβλίο ήταν ένα είδος έκφωνήματος, κάτι πού συντελείται στή διάρκεια μιάς συνομιλίας, παρά ένα πράγμα. Χωρίς νά διαθέτει σελίδα τίτλου καί συχνά τίτλους, ένα βιβλίο άπό τόν προτυπογραφικό, χει- ρογραφικό πολιτισμό καταλογογραφεΐται συνήθως μέ βάση τό «incipit» (λατινικός ρηματικός τύπος πού σημαίνει « αρχίζει»), τίς πρώτες δηλαδή λέξεις τού κειμένου (αύτό κάνουμε, όταν άναφερόμενοι στό Σύμβολο τής Πίστεως τό άποκα- λούμε «Πιστεύω», πρακτική πού φανερώνει κάποιο προφορικό ύπόλειμμα). "Οπως είδαμε, οί σελίδες τίτλου έρχονται μέ τήν τυπογραφία. Οί σελίδες τίτλου είναι έπιγραφές. Εύ- νοούν τήν αίσθηση ότι τό βιβλίο είναι ένα είδος άντικειμένου. Συχνά στά μεσαιωνικά χειρόγραφα τής Δύσης τό κείμενο, άντί νά άρχίζει μέ κάποια σελίδα τίτλου, άρχίζει μέ μιά παρατήρηση πού άπευθύνεται στόν άναγνώστη, έτσι όπως θά άρχιζε μιά συνομιλία μέ μιά παρατήρηση πού θά άπηύθυνε ό ένας συνομιλητής στόν άλλο: «H ie habes, carissime lector, librum quern scripset quidam d e ...» («Ιδού , άγαπητέ άναγνώστη, ένα βιβλίο πού ό τάδε έγραψε γ ιά ...»). Ή προφορική κληρονομιά βρίσκεται έδώ έν δράσει, άφού, μολονότι οί προφορικοί πολιτισμοί έχουν βέβαια τρόπους νά άναφέρονται σέ έξιστορήσεις ή άλλες παραδοσιακές απαγγελίες (τά ομηρικά έπη, οί μύθοι τού Mwindo κ.ο.κ.), οί έπιγραφοειδεΐς τίτλοι


δέν είναι πάντα λειτουργικοί σέ προφορικούς πολιτισμούς: ό 'Όμηρος δύσκολα θά άρχιζε τήν άπαγγελία κάποιων επεισοδίων τής 7λιάδας άνακοινώνοντας: «Ή Ίλιάς».

(ii) Βιβλία, περιεχόμενα καί επιγραφικοί τίτλοι

"Οταν ή τυπογραφία έσωτερικεύθηκε έπαρκώς,τό βιβλίο έγι- νε πλέον αισθητό μάλλον ώς ένα άντικείμενο πού «περιέχει» έπιστημονική, μυθιστορηματική ή άλλη πληροφορία, παρά ώς μιά καταγραμμένη έκφώνηση, δπως γινόταν προγενέστερα (Ong 1958b, σελ. 313). Κάθε αντίτυπο ενός τυπωμένου βιβλίου ήταν πανομοιότυπο μέ όλα τά άλλα, σέ άντίθεση μέ τά χειρόγραφα βιβλία, άκόμη κι όταν παρουσίαζαν τό ϊδιο κείμενο. Τώρα, μέ τήν τυπογραφία, δύο άντίτυπα ενός δεδομένου έργου δέν έλεγαν άπλώς τό ϊδιο πράγμα* ήταν ώς άντι- κείμενα άντίγραφα τό ένα τού άλλου. Ή κατάσταση αύτή ένθάρρυνε τή χρήση τών επιγραφικών τίτλων, καί τό τυπωμένο βιβλίο, όντας γεγραμμένο άντικείμενο, άπέκτησε, όπως ήταν φυσικό, γεγραμμένη επιγραφή, τή σελίδα τοϋ τίτλου (πού έμφανίζεται μέ τήν τυπογραφία — Steinberg 1974, σελ. 145-8). Τήν ϊδ ια εποχή, ή είκονογραφική τάση ήταν άκόμη ισχυρή, όπως διαπιστώνουμε στίς σελίδες τίτλου μέ τά έντό- νως έμβληματικά χαρακτικά πού διατηρήθηκαν καί στό μεγαλύτερο μέρος τοϋ δέκατου έβδομου αιώνα καί πού ήταν γεμάτες μέ άλληγορικές φιγούρες καί άλλα μή λεκτικά σχέδια.

(iii) Σημαίνονσα επιφάνεια

Ό Ivins (1953, σελ. 31) παρατήρησε ότι, άν καί ή τέχνη τής εκτύπωσης σχεδίων άπό διάφορες χαραγμένες έπιφάνειες ήταν γνωστή έπί αιώνες, μόνο μετά τήν άνάπτυξη τών κ ινητών τυπογραφικών στοιχείων, στά μέσα τοϋ δέκατου πέμπτου αιώνα, χρησιμοποιήθηκαν συστηματικά τά χαρακτικά


γιά νά μεταδώσουν πληροφορίες. Τά χειρόγραφα τεχνικά σχέδια, όπως έδειξε ό Ivins (1953, σελ. 14-6, 40-5) γρήγορα έκφυλίστηκαν στά χειρόγραφα, καθώς καί οί πιό επιδέξιοι τεχνίτες δέν κατανοούν τή σημασία ένός σχεδίου πού αντιγράφουν χωρίς τήν έπίβλεψη ένός ειδικού στόν τομέα στόν όποιο άναφέρεται τό σχέδιο. ’Αλλιώς, τό βλαστάρι τού λευκού τριφυλλιού πού αντιγράφεται διαδοχικά άπό μιά σειρά άντιγραφέων πού άγνοούν τό λευκό τριφύλλι μπορεΐ νά κα- ταλήξει νά μοιάζει μέ σπαράγγι. Τά χαρακτικά θά μπορούσαν νά είχαν λύσει τό πρόβλημα σ’ έναν χειρογραφικό πολιτισμό, άφού έπί αιώνες κατασκευάζονταν γιά διακοσμητικούς λόγους. Ή χάραξη μιας έπιφάνειας γιά τήν άκριβή εκτύπωση τού λευκού τριφυλλιού ήταν έφικτή πολύ πρίν άπό τήν έφεύ- ρεση τής τυπογραφ ίας καί θά παρείχε αύτό άκριβώς πού χρειαζόταν, μιά «επακριβώς έπαναλαμβανόμενη οπτική δήλωση». ’Αλλά ή παραγωγή τών χειρογράφων δέν ήταν όμοει- δής μέ μιά τέτοια κατασκευή. Τά χειρόγραφα παράγονταν διά τής γραφής, όχι άπό προϋπάρχοντα στοιχεία. Ή τυπ ο γραφία ήταν όμοειδής. Τό λεκτικό κείμενο άναπαραγόταν άπό προϋπάρχοντα στοιχεία, όπως καί τά χαρακτικά. Τό τυ πογραφικό πιεστήριο μπορούσε νά τυπώσει μιά «έπακριβώς έπαναλαμβανόμενη οπτική δήλωση» μέ τήν ίδια εύκολία πού μπορούσε νά τυπώσει ένα όποιοδήποτε στοιχείο.

Έ ν α έπακόλουθο τής καινούργιας «έπακριβώς επαναλαμβανόμενης οπτικής δήλωσης» ήταν ή σύγχρονη έπιστήμη. Ή άκριβής παρατήρηση δέν άρχίζει μέ τή σύγχρονη έπιστήμη. Έ πί αιώνες ύπήρξε άπαραίτητη στήν έπιβίωση λόγου χάρη τών κυνηγών καί τών κάθε είδους τεχνιτών. Αύτό πού διακρίνει τή σύγχρονη έπιστήμη είναι ή σύζευξη τής άκριβούς π α ρατήρησης μέ τήν άκριβολογία: έπακριβώς διατυπωμένες εκπεφρασμένες περιγραφές προσεκτικά παρατηρημένων σύνθετων άντικειμένων καί διαδικασιών. Ή ύπαρξη τών προσεκτικά κατασκευασμένων τεχνικών χαρακτικών (στήν άρχή ξυλόγλυπτων καί άργότερα άκόμη πιό λεπτομερών καί έπα-


κριβών χαρακτικών σέ μέταλλο) έπέτρεψε τίς τέτοιου είδους ακριβείς περιγραφές. Τεχνικά χαρακτικά καί τεχνικές διατυπώσεις άλληλοενισχύθηκαν καί άλληλοβοηθήθηκαν. Ό ύπερο- πτικοποιημένος νοητικός κόσμος πού προέκυψε ήταν έντελώς νέος. Οί άρχαΐοι καί οί μεσαιωνικοί συγγραφείς είναι άπλώς άνίκανοι νά παράγουν άκριβεΐς λεκτικές περιγραφές σύνθετων άντικειμένων πού νά προσεγγίζουν τίς περιγραφές πού έμφανίζονται μετά τήν τυπογραφία καί ώριμάζουν πραγματικά μέ τήν εποχή τού ρομαντισμού,τήν έποχή δηλαδή τής βιομηχανικής έπανάστασης. Ή προφορική καί ή ύπολειμματικά προφορική διατύπωση κατευθύνουν τήν προσοχή τους στή δράση καί δχι στήν οπτική εμφάνιση τών άντικειμένων, τών σκηνών ή τών άτόμων (Fritschi 1981, σελ. 65-6* Havelock 1963, σελ. 61-96). Ή μελέτη τού Βιτρούβιου γιά τήν άρχιτεκτονική φημίζεται γιά τήν άσάφειά της. Τό είδος τής άκρίβειας στό όποιο άπέβλεπε ή μακραίωνη ρητορική παράδοση δέν ήταν όπτικοακουστικής φύσεως. Ή Eisenstein (1979, σελ. 64) π α ρατηρεί πόσο δύσκολο είναι σήμερα νά φανταστούμε προγενέστερους πολιτισμούς ατούς οποίους λίγοι σχετικά άνθρωποι είχαν δει ποτέ μιάν άκριβή φυσική εικόνα ενός άντικειμέ- νου.

Ό νέος νοητικός κόσμος πού άνοιξε άπό τήν επακριβώς έπαναλαμβανόμενη οπτική διατύπωση καί άπό τήν άντίστοι- χη άκριβολόγο περιγραφή τής φυσικής πραγματικότητας, δέν έπηρέασε μόνο τήν έπιστήμη, άλλά καί τή λογοτεχνία. Κανένας προρομαντικός πεζογράφος δέν μάς παρέχει τή λεπτομερή περιγραφή τοϋ τοπίου πού βρίσκουμε στά σημειωματάρια τού Gerard Manley Hopkins (1937) καί κανένας προρομαντικός ποιητής δέν άναφέρεται στά φυσικά φαινόμενα μέ τήν εμβριθή , λεπτολόγο, κλινική προσοχή πού βρίσκουμε, γιά π α ρ ά δειγμ α , στήν περιγραφή τού μικρού καταρράκτη στό Ιη- vei'snaidTOO Hopkins. Ή ποίηση αύτού τού είδους προέρχεται άπό τόν κόσμο τής τυπογραφίας, δσο καί ή εξελικτική βιολογία τού Δαρβίνου ή ή φυσική τού Michelson.

ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ,ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΚΛΕΙΣΙΜ Ο 183

(iv) Ό τυπογραφικός χώρος

Επειδή ή οπτική έπιφάνεια φορτίστηκε μέ τό νόημα πού τής έπέβαλε ή τυπογραφία καί έπειδή ή τυπογραφία δέν έλεγχε μόνο ποιές λέξεις γράφονταν γιά τή διαμόρφωση τού κειμένου άλλά καί τήν άκριβή θέση τών λέξεων στή σελίδα καί τή σχέση τής μιας μέ τήν άλλη στόν χώρο, ό ϊδιος ό χώρος σέ μιά τυπωμένη σελίδα —«ό λευκός χώρος», όπως λέγεται— άπέ- κτησε μεγάλη σημασία, πράγμα πού οδηγεί κατευθείαν στόν μοντέρνο καί μεταμοντέρνο κόσμο. Οί κατάλογοι καί τά δ ια γράμματα τών χειρογράφων, πού έξετάζει ό Goody (1977, σελ. 74-111), μπορούν νά τοποθετήσουν τίς λέξεις σέ ιδιαίτερες χωρικές σχέσεις μεταξύ τους, άλλά άν οί χωρικές σχέσεις είναι πολύ περίπλοκες, οί περιπλοκές δέν θά επιβιώσουν τών ιδιοτροπιών τών διαδοχικών άντιγραφέων. Ή τυπογραφία μπορεΐ νά άναπαράγει μέ πλήρη άκρίβεια καί σέ όποια- δήποτε ποσότητα όσοδήποτε περίπλοκους καταλόγους καί διαγράμματα. Νωρίς ήδη στήν έποχή τής τυπογραφίας εμφανίζονται ύπερβολικά περίπλοκα διαγράμματα στή διδασκαλία άκαδημαϊκών άντικειμένων (Ong 1958b, σελ. 80, 81, 202 κ.λπ.).

Ό τυπογραφικός χώρος δέν επιδρά μόνο στήν έπιστημο- νική καί τή φιλοσοφική φαντασία, άλλά καί στή λογοτεχνική, ή όποια άποκαλύπτει μερικούς άπό τούς περίπλοκους τρόπους μέ τούς όποιους ό τυπογραφικός χώρος είναι παρών στήν ψυχή. Ό George Herbert εκμεταλλεύεται τόν τυπογραφικό χώρο γιά νά δώσει νόημα στό «Easter Wings» καί στό «The Altar», όπου οί άνισομήκεις στίχοι δίνουν στό ποίημα μιά όψη πού θυμίζει φτερά καί βωμό άντίστοιχα. Στά χειρόγραφα, αύτό τό είδος τής οπτικής δομής θά ήταν περιθωριακά μόνο βιώσιμο. Στό Tristam Shandy (1760-7), ό Laurence Sterns χρησιμοποιεί τόν τυπογραφικό χώρο μέ ύπολογισμένη επιτήδευση, συμπεριλαμβάνοντας στό βιβλίο του κενές σελί


δες γιά νά δείξει τήν απροθυμία του νά μιλήσει γιά κάποιο θέμα καί γιά νά καλέσει τούς αναγνώστες νά τίς γεμίσουν. Ό χώρος έδώ γίνεται τό ισοδύναμο τής σιωπής. Πολύ αργότερα καί μέ περισσότερη έκζήτηση ό Stephane Mallarme σχεδιάζει τό ποίημά του «Un coup de des» έτσι ώστε νά τυπωθεί σέ διαφορετικά μεγέθη καί στοιχεία, μέ τούς στίχους του δ ια σκορπισμένους ύπολογισμένα στίς σελίδες, σέ ένα είδος τυ πογραφικής ελεύθερης πτώσης πού υπονοεί τήν τύχη πού κυβερνά μιά ζαριά (τό ποίημα περιέχεται καί συζητείται στό Bruns 1974, σελ. 115-38). Ό Mallarme δήλωσε πώς σκοπός του ήταν νά «άποφύγει τήν άφήγηση» καί νά «άραιώσει» τήν άνάγνωση τού ποιήματος ώστε ή ποιητική μονάδα νά είναι ή σελίδα, μέ τούς τυπογραφικούς χώρους της, καί όχι ό στίχος. Ό Ε.Ε. Cummings στό άτιτλο ποίημά του μέ άριθμό 276 (1968) γιά τήν άκρίδα, άποσυνθέτει τίς λέξεις τού κειμένου του καί τίς σκορπά άνισα σέ όλη τή σελίδα, μέχρι πού στό τέ λος τά γράμματα συναντιούνται στήν τελική λέξη «άκρίδα» — όλα αύτά γιά νά δηλωθεί ή άκανόνιστη καί οπτικά ίλιγγιώδης κίνηση τής άκρίδας μέχρι τήν τελική στιγμή πού έμ- φανίζεται μπροστά μας πάνω στό φύλλο ένός φυτού. Ό λευκός χώρος είναι τόσο άναπόσπαστο μέρος τού ποιήματος τού Cummings, ώστε είναι τελείως άδύνατον νά διαβάσουμε τό ποίημα δυνατά. Οί ήχοι πού ύπαγορεύουν τά γράμματα πρέπει νά είναι παρόντες στή φαντασία, άλλά ή παρουσία τους δέν είναι άπλώς άκουστική: άλληλεπιδρά μέ τόν οπτικά καί κιναισθητικά άντιληπτό χώρο πού τούς περιβάλλει.

Ή «συγκεκριμένη» ποίηση (Solt 1970) κορυφώνει μέ κάποιον τρόπο τήν άλληλεπίδραση τών ήχητικών λέξεων καί τού τυπογραφικού χώρου. Παρουσιάζει έξαιρετικά περίπλοκες ή άπλές οπτικές γραμματικές καί/ή λεκτικές διατάξεις, μερικές άπό τίς όποιες δέν μπορούν νά διαβαστούν δυνατά, καμιά άπό τίς όποιες όμως δέν μπορεΐ νά γίνει κατανοητή χωρίς κάποια άντίληψη τού ήχου τών λέξεων. Άκόμη καί όταν ή συγκεκριμένη ποίηση είναι τελείως άδύνατον νά διαβαστεί,

ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ, ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΚΕ1ΜΕΝΙΚΟ ΚΑΕΙΣΙΜ Ο 185

άκόμη καί τότε δέν είναι μιά άπλή εικόνα. Ή συγκεκριμένη ποίηση είναι ένα έλασσον λογοτεχνικό είδος, συχνά άπλώς παιχνιδιάρικο — πράγμα πού καθιστά άκόμη πιό άναγκαΐο νά εξηγήσουμε τόν λόγο γιά τόν όποιο δημιουργήθηκε.

Ό Hartman (1981, σελ. 35) διακρίνει μιά σύνδεση άνάμεσα στή συγκεκριμένη ποίηση καί τή συνεχιζόμενη λογομαχία τού Jacques Derrida μέ τό κείμενο. Ή σύνδεση είναι σίγουρα ύπαρκτή καί άξίζει περαιτέρω μελέτη. Ή συγκεκριμένη ποίηση παίζει μέ τή διαλεκτική τής λέξης πού είναι κλειδωμένη στόν χώρο, σέ άντίθεση μέ τή λέξη-ήχο, τήν προφερόμενη λέξη, πού δέν μπορεΐ ποτέ νά κλειδωθεί στόν χώρο (κάθε text -κείμενο- είναι pretext - πρόφαση), παίζει δηλαδή μέ τούς απόλυτους περιορισμούς τής κειμενικότητας, πού παραδό- ξως αποκαλύπτουν επίσης τούς έγγενεΐς περιορισμούς τής προφερόμενης λέξης. Αύτή είναι ή περιοχή τού Derrida, άν καί κινείται σέ αύτή μέ τόν δικό του, ιδιόρρυθμο βηματισμό. "Οπως είδαμε, ή συγκεκριμένη ποίηση δέν είναι προϊόν τής χειρογραφίας άλλά τής τυπογραφίας. Ή άποδόμηση συνδέεται μέ τήν τυπογραφία μάλλον παρά μέ τή γραφή έν γένει, όπως συνήθως φαίνεται νά υποστηρίζουν οί ύπέρμαχοί της.

Πιό διάχυτες έπιπτώσεις & <:' ·* ^

Μπορεΐ κανείς νά άπαριθμήσει δίχως τέλος πρόσθετες επ ιπτώσεις, λιγότερο ή περισσότερο άμεσες, πού ή τυπογραφία ειχε στή νοητική οικονομία ή τή «νοοτροπία» τής Δύσης. Ή τυπογραφία τελικά* μετατόπισε τήν άρχαία ρητορική τέχνη (πού στηριζόταν στήν προφορικότητα) άπό τό κέντρο τής άκαδημαϊκής έκπαίδευσης. Ένθάρρυνε καί κατέστησε εφικτή σέ μεγάλη κλίμακα τήν ποσοτικοποίηση τής γνώσης, τόσο μέ τή χρησιμοποίηση τής μαθηματικής ανάλυσης όσο καί μέ τή χρήση τών διαγραμμάτων καί τών σχεδίων. Ή τυπογραφία μείωσε τελικά τήν έλξη πού ασκούσε ή εικονογράφηση στή


διαχείριση τής γνώσης, παρά τό γεγονός ότι στά πρώτα της στάδια έθεσε σέ κυκλοφορία εικονογραφήσεις σέ πρωτόγνωρες μέχρι τότε ποσότητες. Οί είκονογραφικές φιγούρες συγγενεύουν μέ τούς «διογκωμένους» ή στερεότυπους χαρακτήρες τού προφορικού λόγου καί σχετίζονται μέ τή ρητορική καί τή μνημοτεχνική πού άπαιτεΐ ή προφορική διαχείριση τής γνώσης (Yates 1966).

Ή τυπογραφία παρήγαγε έξαντλητικά λεξικά καί ένθάρ- ρυνε τήν έπιθυμία νά θεσμοθετηθεί ή «ορθότητα» στή χρήση τής γλώσσας. Αύτή ή έπιθυμία προέκυψε σέ μεγάλο βαθμό άπό μιά γλωσσική αίσθηση πού στηριζόταν στή μελέτη τής λόγιας λατινικής. Οί λόγιες γλώσσες κειμενοποιούν τήν ιδέα τής γλώσσας κάνοντάς την νά μοιάζει μέ κάτι γραπτό. Ή τυ πογραφία ενισχύει μιά κειμενική ούσιαστικά γλωσσική αίσθηση. Τό τυπωμένο κείμενο καί όχι τό χειρόγραφο είναι τό κείμενο στήν πληρέστερη, ύποδειγματική του μορφή.

Ή τυπογραφία δημιούργησε τό κλίμα στό όποιο άναπτύ- χθηκαν τά λεξικά. ’Από τίς πρώτες έκδόσεις τους στόν δέκατο όγδοο αιώνα μέχρι πρόσφατα, τό γλωσσικό κριτήριο γιά νά συμπεριληφθεΐ μιά λέξη στά άγγλικά λεξικά ήταν συνήθως τό κατά πόσον ειχε χρησιμοποιηθεί άπό συγγραφείς (καί όχι άπό όλους) πού έγραφαν κείμενα πρός έκτύπωση. Ή χρήση τών λέξεων άπό όλους τούς άλλους θεωρούνταν «εσφαλμένη» έφόσον δέν συμβάδιζε μέ αύτή τήν τυπογραφική χρήση. To Webster’s Third New International Dictionary (1961) ήταν τό πρώτο σημαντικό λεξικογραφικό έργο πού διαχώρισε τή θέση του άπό αύτή τήν παλιά τυπογραφική σύμβαση καί άναφέρει ώς γλωσσικές πηγές τίς χρήσεις λέξεων άπό πρόσωπα πού δέν έγραφαν γιά νά τυπώσουν — καί φυσικά, πολλοί πού μορφώθηκαν μέ τήν παλιά ιδεολογία άμέσως άπέρριψαν αύτό τό εντυπωσιακό λεξικογραφικό επ ίτευγμα (Dykema 1963) ώς προδοσία τής «άληθινής» ή «καθαρής» γλώσσας.

Ή τυπογραφία ήταν επίσης ένας σημαντικός παράγοντας στή διαμόρφωση τής α’ίσθησης τής προσωπικής ιδιωτικής


ζωής πού χαρακτηρίζει τή σύγχρονη κοινωνία. Παρήγε μικρότερα βιβλία πού μεταφέρονταν πιό εύκολα άπό αύτά πού συνηθίζονταν στόν χειρογραφικό πολιτισμό, διαμορφώνοντας τό ψυχολογικό ύπόβαθρο πού αρμόζει στή μοναχική άνάγνω- ση σέ μιά ήσυχη γωνιά, καί τελικά στήν τελείως σιωπηρή άνά- γνωση. Στόν χειρογραφικό πολιτισμό καί συνεπώς στόν πρώ ιμο τυπογραφικό, ή άνάγνωση έτεινε νά είναι μιά κοινωνική δραστηριότητα, όπου ένα άτομο διάβαζε στά άλλα άτομα μιας ομάδας. "Οπως παρατήρησε ό Steiner (1967, σελ. 383), ή κατ’ ίδιαν άνάγνωση άπαιτεΐ ένα σπίτι αρκετά ευρύχωρο γιά νά παρέχει άτομική άπομόνωση καί ήσυχία. (Οί δάσκαλοι παιδιών άπό φτωχές γειτονιές γνωρίζουν πολύ καλά ότι συχνά ό κύριος λόγος γιά τήν κακή άπόδοση ενός παιδιού είναι ότι δέν ύπάρχει χώρος στό σπίτι όπου νά μπορεΐ νά μελετήσει άποτελεσματικά.)

Ή τυπογραφία δημιούργησε ένα νέο αίσθημα ιδιωτικής ιδιοκτησίας τών λέξεων. Οί άνθρωποι σέ έναν πρωταρχικά προφορικό πολιτισμό έχουν ένα αίσθημα ιδιοκτησίας σχετικά μέ κάποιο ποίημα, άλλά ένα τέτοιο αίσθημα είναι σπάνιο καί συνήθως έξασθενημένο άπό τήν κοινοκτημοσύνη τής παράδοσης, τών λογοτυπικών έκφράσεων καί θεμάτων άπό τά όποια άντλεΐ ό καθένας. Μέ τή γραφή άρχίζει νά εμφανίζεται καί ή άπόρριψη τής λογοκλοπής. Ό άρχαΐος Λατίνος ποιητής Μαρ- τιάλης (ί. 53.9) άποκαλεΐ τόν λογοκλόπο plagiarius, πού σημαίνει βασανιστής, καταπιεστής, άρπαγας. Άλλά δέν ύπάρ- χει ιδιαίτερη λατινική λέξη άποκλειστικά γιά τόν λογοκλόπο ή τή λογοκλοπή. Ή προφορική κοινοτοπική παράδοση ήταν άκόμη ισχυρή. Στά πρώτα χρόνια τής τυπογραφ ίας όμως μπορούσε κάποιος νά έξασφαλίσει ένα βασιλικό διάταγμα ή privilegium (προνομία) τό όποιο άπαγόρευε τήν έπανέκδοση ενός βιβλίου άπό όποιονδήποτε άλλο έκτος άπό τόν άρχικό εκδότη. Ό Richard Pynson εξασφάλισε ένα τέτοιο privilegium στά 1518 άπό τόν Ερρίκο Η\ Στά 1557 ιδρύθηκε στό Λονδίνο ή Stationers’ Company γιά νά έπιβλέπει τά δικαιώματα τών


συγγραφέων καί τών τυπογράφων ή τών τυπογράφω ν-έκ- δοτών, καί στόν δέκατο όγδοο πλέον αιώνα ή σύγχρονη νομοθεσία γιά τά συγγραφικά δικαιώματα άρχισε νά διαμορφώνεται σέ όλη τή Δυτική Εύρώπη. Ή τυπογραφία μετέτρεψε τή λέξη σέ καταναλωτικό προϊόν. Ό παλιός κοινόκτητος προφορικός κόσμος διασπάστηκε σέ ιδιωτικούς τίτλους κατοχής. Ή τυπογραφία υπηρέτησε καλά καί τή μετατόπιση τής ανθρώπινης συνείδησης πρός τόν μεγαλύτερο ατομισμό. Βέβαια, οί λέξεις δέν ήταν άκριβώς ιδιωτική ιδιοκτησία. Ή ταν άκόμη σέ κάποιο βαθμό κοινόκτητες. Τά βιβλία πού τυπώνονταν άπηχούσαν τό ένα τό άλλο, άκούσια ή εκούσια. Στήν άρχή τής ηλεκτρονικής εποχής, ό Joyce άντιμετώπισε εύθέως τίς άνησυ- χίες γ ιά τίς επ ιρροές, καί στόν Όδνσσέα, καθώς καί στό Finnegan’s Wake, άνέλαβε νά άπηχήσει σκόπιμα τούς πάντες.

Μετατοπίζοντας τίς λέξεις άπό τόν κόσμο τού ήχου, όπου είχαν τήν άρχή τους στήν ενεργητική συναλλαγή τών άνθρώ- πων, καί τοποθετώντας τες οριστικά στήν ορατή επιφάνεια, άλλά καί μέ άλλους τρόπους έκμεταλλευόμενη τόν οπτικό χώρο γιά τή διαχείριση τής γνώσης, ή τυπογραφία ένθάρρυνε τούς άνθρώπους νά σκεφθούν όλο καί περισσότερο τούς δ ικούς τους εσωτερικούς συνειδητούς καί μή πόρους ώς άντι- κείμενα άπρόσωπα καί θρησκευτικώς ούδέτερα. Ή τυπογραφία ένθάρρυνε τήν αίσθηση πώς ό,τι «κατείχε» ό νούς υπήρχε σέ ένα είδος αδρανούς νοητικού χώρου.

Ή τυπογραφία καί τό κλείσιμο τού κειμένου: διακειμενικότητα

Ή τυπογραφ ία ένθαρρύνει μιά αίσθηση κλεισίματος, μιά αίσθηση πώς ό,τι βρίσκεται σ ένα κείμενο είναι τελειωμένο, βρίσκεται σέ μιά οριστική κατάσταση. Αύτή ή αίσθηση έπη- ρεάζει τίς λογοτεχνικές δημιουργίες, όπως καί τό φιλοσοφικό ή έπιστημονικό έργο.


Πριν άπό τήν τυπογραφία ή ’ίδια ή γραφή ένθάρρυνε κά- ποια αίσθηση νοητικού κλεισίματος. ’Απομονώνοντας τή σκέψη σέ μιά γραμμένη επιφάνεια, άποδεσμεύοντάς την άπό κάθε συνομιλητή, καθιστώντας τήν εκφορά άπό αύτή τήν άποψη αύτόνομη καί άδιάφορη στις επιθέσεις, ή γραφή παρουσιάζει τήν εκφορά καί τή σκέψη νά μή συμμετέχουν σέ όλα τ ’ άλλα, νά είναι κατά κάποιον τρόπο αύτάρκεις, πλήρεις. Ή τυπογραφία μέ τόν ϊδιο τρόπο τοποθετεί τήν εκφορά καί τή σκέψη σέ μιά έπιφάνεια άποδεσμευμένη άπό οτιδήποτε άλλο, άλλά προχωρά παραπέρα ύποδηλώνοντας αύτοτέλεια. Ή τυ π ο γραφία περικλείει τή σκέψη σέ χιλιάδες άντίτυπα ενός έργου τή ς’ίδιας οπτικής καί φυσικής σύστασης. Ή λεκτική άντιστοι- χία τών άντιτύπων τής ’ίδιας έκδοσης μπορεΐ νά ελεγχθεί χωρίς καμιά προσφυγή στήν άκοή, άλλά μόνο μέ τήν όραση: ένα άντιπαραβολικό όργανο Hinman τοποθετεί τίς άντίστοιχες σελίδες δύο άντιτύπων ενός κειμένου τή μιά πάνω στήν άλλη καί ειδοποιεί τόν θεατή γιά τυχόν άναντιστοιχίες άναβοσβή- νοντας ένα φώς.

Τό τυπωμένο κείμενο ύποτίθεται ότι παρουσιάζει τίς λέξεις τοϋ δημιουργού σέ οριστική ή «τελική» μορφή. Ή τυπογραφία νιώθει άνετα μόνο μέ τό οριστικό. ’Αφού ή τυπογραφική φόρμα κλείσει, κλειδωθεί, ή ή φωτολιθογραφική πλάκα κατασκευαστεί καί τό φύλλο τυπωθεί, τό κείμενο δέν έπιδέ- χεται άλλαγές (διαγραφές ή προσθήκες) έξίσου εύκολα μέ τό χειρόγραφο κείμενο. Σέ άντίθεση, τά χειρόγραφ α , μέ τά ερμηνευτικά σχόλια στά περιθώριά τους (πού σέ μετέπειτα άντιγραφές ενσωματώνονταν στό κείμενο) βρίσκονταν σέ διάλογο μέ τόν κόσμο πού έκτεινόταν πέρα άπό τά σύνορά τους. Παρέμεναν πιό κοντά στό δούναι καί λαβεΐν τής προφορικής έκφρασης. Οί άναγνώστες τών χειρογράφων είναι λι- γότερο άπομονωμένοι άπό τόν συγγραφέα, λιγότερο άπόντες άπό τούς άναγνώστες τών συγγραφέων πού γράφουν πρός έκτύπωση. Ή αίσθηση τού κλεισίματος ή τής πληρότητας πού ένισχύει ή τυπογραφία, είναι μερικές φορές κατάφωρη. Οί


σελίδες μιας έφημερίδας είναι κανονικά τελείως γεμάτες — κάποια εϊδη τυπογραφικού ύλικού λέγονται «γεμίσματα»— καί δλες οί γραμμές είναι εύθυγραμμισμένες, έχουν δηλαδή τό ϊδιο πλάτος. Ή τυπογραφία παραδόξως δέν ανέχεται τή φυσική (χωρική) έλλειψη πληρότητας. Μεταφέρει, μέ λεπτό τρόπο καί χωρίς πρόθεση άλλά πολύ πραγματικά, τήν εντύπωση ότι τό ύλικό πού τό κείμενο χειρίζεται είναι παρομοίως πλήρες ή αύτοσύστατο.

Ή τυπογραφία συμβάλλει σέ πιό κλειστές μορφές λόγου, ιδίως στήν άφήγηση. Μέχρι τήν έλευση τής τυπογραφίας, ή μόνη έκτενής γραμμικής πλοκής άφηγηματική μορφή ήταν τό δράμα, πού άπό τήν άρχαιότητα ελεγχόταν άπό τή γραφή. Οί τραγωδίες τού Εύριπίδη ήταν κείμενα πού ό ϊδιος συνέθετε γραπτώ ς καί στή συνέχεια οί ήθοποιοί τά άπομνημόνευαν κατά λέξη γιά νά τά παρουσιάζουν προφορικά. Μέ τήν τυπογραφία, ή σφικτή πλοκή έκτείνετο^ι στήν έκτενή άφήγηση, στό μυθιστόρημα άπό τήν Jane Austen καί εξής, καί φθάνει στήν άκμή της στό άστυνομικό μυθιστόρημα. Θά μελετήσουμε αύτές τίς μορφές στό επόμενο κεφάλαιο.

Στή θεωρία τής λογοτεχνίας, ή τυπογραφία προκάλεσε ούσιαστικά τήν εμφάνιση τού φορμαλισμού καί τής Νέας Κριτικής, πού πιστεύουν ότι κάθε λογοτεχνικό έργο είναι άπομονωμένο στόν δικό του κόσμο, μιά «λεκτική εικόνα». Δέν είναι άνευ σημασίας βέβαια τό γεγονός ότι ή εικόνα είναι κάτι πού βλέπουμε καί όχι πού άκούμε. Ό χειρογραφικός πολιτισμός άντιλαμβανόταν τά λογοτεχνικά έργα σέ μεγαλύτερη έπαφή μέ τήν προφορική πληρότητα, καί ουδέποτε διέ- κρινε δραστικά τήν ποίηση άπό τή ρητορική. Περισσότερα γιά τόν φορμαλισμό καί τή Νέα Κριτική στό επόμενο κεφάλαιο.

Ή τυπογραφία ούσιαστικά παράγει τό μοντέρνο θέμα τής δ ια κειμ εν ικότη τα ς, πού κατέχει κεντρική θέση άνάμεσα ατούς φαινομενολογικούς καί κριτικούς κύκλους σήμερα (Hawkes 1977, σελ. 144). Ή διακειμενικότητα άναφέρεται σέ μιά ψυχολογική καί λογοτεχνική κοινοτοπία: τό κείμενο δέν


μπορεΐ νά δημιουργηθεΐ απλώς μέσα άπό κάποιο βίωμα. Ό/ή μυθιστοριογράφος γράφει ένα μυθιστόρημα γιατί γνωρίζει αύτό τό είδος τής κειμενικής οργάνωσης τού βιώματος.

Ό χειρογραφικός πολιτισμός θεωρούσε τή διακειμενικό- τητα δεδομένη. Καθώς ήταν άκόμη σέ έπαφή μέ τήν κοινοτο- πική παράδοση τοϋ παλιού προφορικού κόσμου, δημιουργούσε εμπρόθετα κείμενα άπό άλλα κείμενα, μέ τόν δανεισμό, τήν προσαρμογή, τό μοίρασμα τών κοινών, άρχικά προφορικών, τύπων καί θεμάτων, άν καί τά χρησιμοποιούσε σέ νέες λογοτεχνικές μορφές, άνέφικτες χωρίς τή γραφή. Τό πνεύμα τής τυπογραφίας είναι άπό τή φύση του διαφορετικό. ’Έ χει τήν τάση νά άντιλαμβάνεται ένα έργο ώς «κλειστό», άπομονωμένο άπό άλλα έργα, ώς μιά άνεξάρτητη μονάδα. Ό τυπογραφικός πολιτισμός γέννησε τίς ρομαντικές ιδέες τής «πρω τοτυπίας» καί τής «δημιουργικότητας», πού ξεχωρίζουν άκόμη περισσότερο τό κάθε έργο άπό τ άλλα, θεωρώντας τίς άπαρχές καί τό νόημά του άνεξάρτητα άπό έξωτερι- κές έπιδράσεις, τουλάχιστον ίδεωδώς. "Οταν έμφανίστηκαν οί θεωρίες τής διακειμενικότητας, εδώ καί λίγες δεκαετίες, γιά νά άντικρούσουν τόν αισθητικό άπομονωτισμό τοϋ ρομαντικού τυπογραφικού πολιτισμού, δημιούργησαν κάποιον κλονισμό. Καί ήταν άκόμη άνησυχητικές, γιατί οί μοντέρνοι συγγραφείς, έχοντας άγωνιώδη επίγνωση τής ιστορίας τής λογοτεχνίας καί τής de facto διακειμενικότητας τών έργων τους, άνησυχούν μήπως στήν πραγματικότητα δέν δημιουργήσουν τίποτα καινούργιο, μήπως βρίσκονταν τελείως κάτω άπό τήν «επιρροή» κειμένων πού έγραψαν άλλοι. Τό έργο τοϋ Harold Bloom, The Anxiety of Influence, μελετά αύτό άκριβώς τό άγχος τού σύγχρονου συγγραφέα. Οί άνησυχίες γιά τήν όποια επιρροή στόν χειρογραφικό πολιτισμό ήταν ελάχιστες, καί στόν προφορικό πολιτισμό πρακτικά άνύπαρκτες.

Ή τυπογραφ ία δέν δημιουργεί μόνο στά λογοτεχνικά έργα μιά αίσθηση κλειστότητας, άλλά καί στά έπιστημονικά καί φιλοσοφικά έργα. Μέ τήν τυπογραφία έμφανίστηκε ή κα


τήχηση καί τό «έγχειρίδιο», πού ήταν λιγότερο διαλογικά καί πολεμικά άπό όποιονδήποτε προηγούμενο τρόπο παρουσίασης ένός άκαδημα'ικού άντικειμένου. Οί κατηχήσεις καί τά έγχειρίδια παρουσίαζαν «γεγονότα» ή τά ισοδύναμά τους: άπομνημονεύσιμες ξερές άποφάνσεις πού δήλωναν εύθέως καί περιεκτικά τήν κατάσταση τών πραγμάτων σέ ένα δεδομένο γνωστικό πεδίο. Άντιθέτως, οί άπομνημονεύσιμες α π ο φάνσεις τών προφορικών ή τών ύπολειμματικά προφορικών πολιτισμών έτειναν νά έχουν παροιμιακή μορφή, νά μήν π α ρουσιάζουν «γεγονότα», άλλά μάλλον στοχασμούς, συχνά μέ τή μορφή γνωμικών, προκαλώντας περαιτέρω στοχασμό μέ τά παράδοξα πού δημιουργούσαν.

Ό Peter Ramus (1515-1572) παρήγαγε τά πρότυπα τών έγχειριδίων: έγχειρίδια γιά όλα σχεδόν τά εϊδη τέχνης (διαλεκτική, λογική, γραμματική, άριθμητική κ.λπ.) πού ξεκινούσαν μέ ψυχρούς ορισμούς καί διαιρέσεις καί οδηγούσαν σέ περαιτέρω ορισμούς καί διαιρέσεις μέχρις ότου καί τό τελευταίο τμήμα ένός άντικειμένου νά κατατμηθεΐ καί καταταχθεί. Έ να ραμιστικό έγχειρίδιο πάνω σέ ένα δεδομένο άντικείμενο δέν ειχε καμιά άναγνωρισμένη συναλλαγή μέ οτιδήποτε έξω άπό αύτό. Δυσκολίες ή «άντίπαλοι» δέν έμφανίζονταν. Έ να μάθημα ή «τέχνη» πού παρουσιαζόταν σύμφωνα μέ τή ραμιστι- κή μέθοδο δέν παρουσίαζε καμιά δυσκολία (έτσι τουλάχιστον ύποστήριζαν οί ραμιστές): ορίζοντας καί διαιρώντας μέ τόν κατάλληλο τρόπο, τό καθετί στήν τέχνη ήταν τελείως προφανές, καί ή ϊδ ια ή τέχνη ήταν πλήρης καί αύτοτελής. Ό Ramus παρέπεμπε τίς δυσκολίες καί τίς άντιρρήσεις τών άντιπάλων σέ χωριστές «διαλέξεις» (scholae) πάνω στή διαλεκτική, ρητορική, γραμματική, άριθμητική καί λοιπά. Οί διαλέξεις αύτές ήταν έξω άπό τήν κλειστή στόν εαυτό της «τέχνη». Επιπλέον τό ύλικό κάθε ραμιστικού εγχειριδίου μπορούσε νά παρου- σιασθεί σέ τυπωμένους διχοτομημένους πίνακες ή διαγράμματα τά όποια έδειχναν πώς άκριβώς ήταν οργανωμένο χωρικά τό ύλικό άπό μόνο του καί στόν νού. Ή κάθε τέχνη ήταν


εντελώς χωριστή άπό κάθε άλλη, σάν χωριστά οικοδομήματα μέ κενό άνάμεσά τους, άν καί οί «τέχνες» άναμειγνυονταν μεταξύ τους στή χρήση — άφοϋ στή σύνθεση κάποιου άπο- σπάσματος ό συγγραφέας χρησιμοποιούσε ταυτοχρόνως τή λογική, τή γραμματική, τή ρητορική καί πιθανόν καί άλλες τέχνες (Ong 1958b, σελ. 30-1, 225-69, 280).

Σχετική μέ τήν αίσθηση τού κλεισίματος πού ύποθάλπει ή τυπογραφία ήταν ή πάγια οπτική γωνία, πού όπως έδειξε ό Marshall McLuhan (1962, σελ. 126-7, 135-6), έμφανίστηκε μέ τήν τυπογραφία. Μέ τήν πάγια οπτική γωνία μπορούσε τώρα νά διατηρηθεί ένας σταθερός τόνος καθ’ όλη τή διάρκεια μιάς εκτενούς πεζής σύνθεσης. Ή σταθερή οπτική γωνία καί ό σταθερός τόνος σηματοδοτούσαν άφενός μιά μεγαλύτερη άπόσταση άνάμεσα στόν άναγνώστη καί τόν συγγραφέα καί άφετέρου μιά μεγαλύτερη σιο^πηρή κατανόηση. Ό/ή συγγραφέας μπορούσε μέ αύτοπεποίθηση νά τραβήξει τόν δρόμο του/της (μεγαλύτερη άπόσταση, ά διαφ ορία). Δέν ύπήρχε άνάγκη νά κάνει τό καθετί ένα είδος Μενιππείου σάτιρας, ένα μείγμα δηλαδή άπό διαφορετικές οπτικές, διαφορετικές γωνίες καί τόνους γιά τίς διαφορετικές αισθητικότητες. Ό συγγραφέας μπορούσε νά είναι σίγουρος ότι ό άναγνώστης θά προσαρμοστεί (μεγαλύτερη κατανόηση). Σέ αύτό τό σημείο γεννήθηκε τό «άναγνωστικό κοινό» — μιά εύμεγέθης άναγνωστική πελατεία, άγνωστη προσωπικά στόν συγγραφέα, άλλά ικανή νά διαχειριστεί ορισμένες λίγο-πολύ καθιερωμένες οπτικές γωνίες.

Μετα-τυπογραφία: ή ηλεκτρονική

Ό ήλεκτρονικός μετασχηματισμός τής λεκτικής έκφρασης βάθυνε τήν ύπαγωγή τής λέξης στόν χώρο, πού εγκαινιάστηκε μέ τή γραφή καί έντάθηκε μέ τήν τυπογραφία, καί οδήγησε ταυτοχρόνως τή συνείδηση στή νέα έποχή τής δευτερεύουσας


προφορικότητας. ’Άν καί ή σχέση τής ήλεκτρονικά παραγό- μενης λέξης μέ τό δίπολο προφορικότητα/έγγραμματοσύνη, μέ τό όποιο άσχολεΐται αύτό τό βιβλίο, είναι τεράστιο θέμα γιά νά μπορέσουμε νά τό μελετήσουμε έδώ στήν ολότητά του, άξίζει νά κάνουμε μερικές παρατηρήσεις.

Παρ’ όλα όσα συχνά λέγονται, οί ήλεκτρονικές συσκευές δέν έξαφανίζουν τά βιβλία, άλλά άντίθετα παράγουν περισσότερα. Οί συνεντεύξεις πού καταγράφονται ήλεκτρονικά παράγουν κατά χιλιάδες «όμιλούντα» βιβλία καί άρθρα, τά οποία ποτέ δέν θά τυπώνονταν δίχως τήν ύπαρξη τής μαγνη- τικής έγγραφής. Τό νέο μέσο ένισχύει τό παλιό, άλλά βέβαια τό μετασχηματίζει διευκολύνοντας ένα νέο συνειδητά άτυπο ύφος, άφού ό τυπογραφικός άνθρωπος πιστεύει πώς ή προφορική συνομιλία πρέπει κανονικά νά είναι άτυπη (ένώ ό προφορικός άνθρωπος πιστεύει ότι πρέπει νά είναι τυπική — Ong 1971, σελ. 82-91). ’Επιπλέον, όπως παρατηρήσαμε π α ραπάνω, ή σύνθεση σέ τερματικά ύπολογιστών άντικαθιστά παλιότερες μορφές τυπογραφικής σύνθεσης, έτσι ώστε σύντομα στήν πράξη κάθε έκδοση θά γίνεται μέ τόν ένα ή τόν άλλο τρόπο μέ τή βοήθεια ήλεκτρονικού έξοπλισμού. Καί βέβαια, κάθε ε’ίδους πληροφορίες πού συλλέγονται καί/ή ά πο τελούν άντικείμενο ήλεκτρονικής επεξεργασίας βρίσκουν τόν δρόμο τους γιά τό τυπογραφείο αύξάνοντας τήν τυπογραφική παραγωγή. Τέλος, ή γραμμική έπεξεργασία καί ή τοποθέτηση τής λέξης στόν χώρο, πού ξεκίνησε μέ τή γραφή καί έντάθηκε μέ τήν τυπογραφία, έντείνεται άκόμη περισσότερο μέ τόν ύπολογιστή, πού μεγιστοποιεί τήν ύπαγωγή τής λέξης στόν χώρο καί τήν (ήλεκτρονική) τοπική κίνηση καί βελτιώνει τήν άναλυτική γραμμικότητα καθιστώντας την ούσιαστικά στιγμιαία.

Ταυτοχρόνως, μέ τό τηλέφωνο, τό ραδιόφωνο, τήν τηλεόραση καί τά διάφορα ε’ίδη έγγραφής τού ήχου, ή ήλεκτρονική τεχνολογία μάς έφερε στήν έποχή τής «δευτερογενούς προφορικότητας». Αύτή ή νέα προφορικότητα έχει έντυπωσιακές


ομοιότητες μέ τήν παλιά όσον άφορά τόν συμμετοχικό, μεθε- κτικό χαρακτήρα της, τήν καλλιέργεια τής κοινοτικής αίσθησης, τήν έπικέντρωση στήν παρούσα στιγμή, άκόμη καί στή χρήση τών λογοτύπων (Ong 1971, σελ. 284-303· 1977, σελ. 16-49, 305-41). Ούσιαστικά όμως είναι μιά πιό συνειδητή καί έσκεμμένη προφορικότητα, ή όποια στηρίζεται μονίμως στή χρήση τής γραφής καί τής τυπογραφίας πού είναι άπαραίτη- τες στήν κατασκευή, τή λειτουργία άλλά καί τή χρήση τών μηχανημάτων.

Ή δευτερογενής προφορικότητα είναι άξιοσημείωτα ό μοια καί ταυτόχρονα άνόμοια μέ τήν πρωταρχική προφορικότητα. "Όπως ή πρωταρχική προφορικότητα, ή δευτερογενής προφορικότητα δημιούργησε κι αύτή μιά ισχυρή ομαδική αίσθηση, γιατί τό άκουσμα τού προφορικού λόγου συγκροτεί τούς άκροατές σέ ομάδα, σ’ ένα πραγματικό άκροατήριο, μέ τόν ϊδιο τρόπο πού ή άνάγνωση χειρογράφων ή τυπωμένων κειμένων στρέφει τά άτομα στόν εαυτό τους. Άλλά ή δευτερογενής προφορικότητα δημιουργεί μιά ομαδική αίσθηση, αμέτρητα μεγαλύτερη άπό αύτήν πού δημιουργεί ό πρω ταρχικά προφορικός πολιτισμός — τό «παγκόσμιο χωριό» τού McLuhan. Ε π ιπ λέο ν , πρίν άπό τήν έλευση τής γραφής, οί προφ ορικο ί ά νθρω ποι ήταν όμαδοκεντρ ικο ί έπειδή δέν ύπήρχε καμιά εφικτή έναλλακτική λύση. Στήν εποχή τής δευτερογενούς προφορικότητας υιοθετούμε αύτή τήν όμαδοκε- ντρική άντίληψη συνειδητά καί προγραμματισμένα. Τό άτομο αισθάνεται ότι ώς άτομο πρέπει νά είναι κοινωνικά εύαίσθη- το. Σέ άντίθεση μέ τά μέλη ενός πρωταρχικά προφορικού πολιτισμού πού είναι έξωστρεφή έπειδή έχουν έλάχιστες εύκαιρίες νά είναι έσωστρεφή, έμείς είμαστε έξωστρεφείς επειδή ύπήρξαμε έσωστρεφεΐς. Κατά τόν ϊδιο τρόπο, ένώ ή πρωταρχική προφορικότητα ένθαρρύνει τήν αύθορμησία, έπειδή ό άναλυτικός στοχασμός πού προώθησε ή γραφή δέν είναι διαθέσιμος, ή δευτερογενής προφορικότητα ένθαρρύνει τήν αύθορμησία έπειδή μέσα άπό τόν άναλυτικό στοχασμό


αποφασίσαμε ότι ή αύθορμησία είναι καλό πράγμα. Σχεδιάζουμε τά «χάπενινγκ» [τά αύτοσχέδια συμβάντα μας] προσεκτικά γιά νά είμαστε σίγουροι ότι θά είναι αυθόρμητα.

Ή αντίθεση άνάμεσα στή ρητορεία τού παρελθόντος καί τή σημερινή εξαιρεί τήν άντίθεση άνάμεσα στήν πρωταρχική καί τή δευτερογενή προφορικότητα. Τό ραδιόφωνο καί ή τηλεόραση έφεραν τίς δημόσιες ομιλίες σημαντικών πολιτικών μορφών σ’ ένα κοινό μεγαλύτερο ά π ’ όσο ήταν ποτέ δυνατόν πρίν άπό τήν άνάπτυξη τής σύγχρονης ήλεκτρονικής. ’Έ τσι, άπό μιά άποψη ή προφορικότητα πήρε αύτό πού τής άνήκε περισσότερο άπό κάθε άλλη φορά. Άλλά δέν είναι ή παλιά προφορικότητα. Ή ρητορική τού παρελθόντος πού έρχόταν άπό τήν πρωταρχική προφορικότητα χάθηκε γιά πάντα. Στίς διαμάχες τού Lincoln μέ τόν Douglas στά 1858, οί άντίπαλοι —γιατί στήν πραγματικότητα αύτό άκριβώς ήταν— άντιμε- τώπιζαν ό ένας τόν άλλο συχνά κάτω άπό τόν καυτό ήλιο τού καλοκαιριού τού Ίλινόις, μπροστά σέ άκροατήρια 12.000 ή 15.000 άτόμων πού συμμετείχαν μέ έντονο τρόπο (στήν Ottawa καί τό Freeport τού Ίλινόις — Sparks 1908, σελ. 137-8, 189-90), μιλώντας μιάμιση ώρα ό καθένας. Ό πρώτος ομιλητής είχε μιά ώρα στή διάθεσή του, ό δεύτερος μιάμιση, ό πρώτος άλλη μισή γιά τή δευτερολογία του — κι όλα αύτά χωρίς ένισχυτές. Ή πρωταρχική προφορικότητα έκανε τόν εαυτό της αισθητό μέ τό άθροιστικό, πλεονάζον, προσεκτικά ισορροπημένο, έντονα άγωνιστικό ύφος καί τήν έντονη άλλη- λεπίδραση μεταξύ άκροατηρίου καί ομιλητή. Στό τέλος κάθε γύρου οί ομιλητές ήταν βραχνιασμένοι καί έξαντλημένοι. Οί σημερινές τηλεοπτικές προεδρικές μονομαχίες είναι τελείως έξω άπό αύτό τόν παλιό προφορικό κόσμο. Τό άκροατήριο είναι άπόν, άόρατο, δέν άκούγεται. Οί ύποψήφιοι είναι π ε ριορισμένοι σέ μικρούς στενούς θαλάμους, κάνουν σύντομες παρουσιάσεις καί άνταλλάσσουν σύντομες λακωνικές συνομιλίες στίς όποιες κάθε άγωνιστική αιχμή σκόπιμα άμβλύνε- ται. Τά ήλεκτρονικά μέσα δέν άνέχονται τήν έπίδειξη άνοι-

ΊΎΠΟΓΡΑΦΙΑ, ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ 197

χτών ανταγωνισμών. Παρά τήν αύθόρμητη άτμόσφαιρα πού καλλιεργούν, τά μέσα αύτά κυριαρχούνται τελείως άπό μιά αίσθηση κλειστότητας πού είναι κληρονομιά τής τυπογρα φίας: μιά έπίδειξη έχθρότητας μπορεΐ νά διαρρήξει τό κλείσιμο, τόν άσφυκτικό έλεγχο. Οί υποψήφιοι προσαρμόζονται στήν ψυχολογία τού μέσου. Ή εύγενική, έγγράμματη ήπιότη- τα κ υ ρ ια ρ χε ί. Σ ήμερα μόνο τά π ιό ήλ ικ ιω μένα ά τομ α θυμούνται τι ήταν ή ρητορεία όταν διατηρούσε άκόμη ζωντανή τήν έπαφή της μέ τίς πρω ταρχικά προφ ορικές ρίζες. ’Άλλοι άκούνε περισσότερη ρητορεία, ή τουλάχιστον ομιλίες άπό σημαντικές δημόσιες προσωπικότητες ά π ’ όσες άκουγαν οί άνθρωποι πρίν άπό έναν αιώνα. Άλλά ό,τι άκούνε, τούς δίνει μιά έλάχιστη μόνο εικόνα τής παλιάς ρητορείας (πού έκτείνεται άπό τήν προηλεκτρονική εποχή ώς δύο χιλιάδες τουλάχιστον χρόνια πρίν), καί τής προφορικής ζωής ή τών προφορικών δομών σκέψης άπό τίς όποιες άναδύθηκε αύτό τό είδος τής ρητορείας.

ΕΚΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ή προφορική μνήμη, ή αφηγηματική γραμμή

καί ή κατασκευή τών χαρακτήρων

Ή πλεονεκτική θέση τής αφηγηματικής γραμμής

Ή μετατόπιση άπό τήν προφορικότητα στήν έγγραμματοσύνη έγγράφεται σέ πολλά είδη λόγου — γιά παράδειγμα, στήν ποίηση, τήν άφήγηση, τόν περιγραφικό λόγο, τή ρητορεία (άπό τήν τελείως προφορική καί τή χειρογραφικά οργανωμένη ώς τίς τηλεοπτικού τύπου άγορεύσεις), στό θέατρο, τά φ ιλοσοφικά καί επιστημονικά έργα, τήν ιστοριογραφία, τή βιογραφία καί άλλα. Ά πό αύτά, τό είδος πού περισσότερο με- λετήθηκε στό πλαίσιο τής μετατόπισης άπό τήν προφορικότητα στήν έγγραμματοσύνη είναι ή άφήγηση. Θά ήταν σκόπιμο νά άναφέρουμε έδώ ένα μέρος άπό τίς έργασίες πού έχουν γίνει πάνω στήν άφήγηση, ώστε νά δείξουμε τήν προσφορά τών σπουδών γύρω άπό τήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη. Γιά τούς σκοπούς μας, στήν άφήγηση μπορούμε νά συμπεριλάβουμε καί τό θέατρο, τό όποιο, ένώ π α ρουσιάζει τή δράση χωρίς άφηγηματική φωνή, διαθέτει άφη- γηματική γραμμή όπως καί ή άφήγηση.

Φυσικά καί άλλες κοινωνικές έξελίξεις πέραν τής μετατόπισης άπό τήν προφορικότητα στήν έγγραμματοσύνη βοηθούν στήν κατανόηση τής άνάπτυξης τής άφήγησης μέσα στους αιώνες — οί άλλαγές στήν πολιτική οργάνωση, οί θρη

200 ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜ Μ ΑΤΟΣVNH

σκευτικές εξελίξεις, οί διαπολιτισμικές ανταλλαγές καί πολλά άλλα, συμπεριλαμβανομένων τών έξελίξεων στά άλλα λογοτεχνικά είδη. Ή διερεύνησή μας δέν έπιδιώκει νά άναγάγει κάθε αιτιότητα στή μετατόπιση άπό τήν προφορικότητα στήν έγγραμματοσύνη, άλλά νά δείξει άπλώς μερικές άπό τίς έπι- πτώσεις της.

Ή άφήγηση είναι παντού ένα σημαντικό λογοτεχνικό είδος καί τή συναντάμε συνεχώς άπό τούς πρωταρχικά προφορικούς πολιτισμούς ώς τήν ύψηλή έγγραμματοσύνη καί τήν ήλεκτρονική έπεξεργασία τής πληροφορίας. Μέ μιά έννοια ή άφήγηση κυριαρχεί σέ όλα τά λογοτεχνικά είδη, καθώς διέπει όλες τίς μορφές τέχνης, άκόμη καί τίς πλέον άφηρημένες. Ή άνθρώπινη γνώση έρχεται μέσα άπό τόν χρόνο. Άκόμη καί πίσω άπό τίς έπιστημονικές άφαιρέσεις βρίσκεται ή άφήγηση τών παρατηρήσεων πάνω στις όποιες στηρίχτηκε ή διατύπω ση τών άφαιρέσεων. Οί φοιτητές πού έργάζονται στό έργα- στήριο, πρέπει νά «καταγράψουν» τά πειράματα, πρέπει δηλαδή νά άφηγηθούν ό,τι έκαναν καί ό,τι συνέβη. Ά πό τήν άφήγηση αύτή μπορεί νά διατυπωθούν κάποιες γενικεύσεις ή άφηρημένα συμπεράσματα. Πίσω άπό τίς παροιμίες, τούς άφορισμούς, τούς φιλοσοφικούς στοχασμούς καί τίς θρησκευτικές τελετουργίες βρίσκεται ή άνάμνηση τής άνθρώπινης εμπειρίας πού ξεδιπλώνεται στόν χρόνο καί ύπόκειται στόν άφηγηματικό χειρισμό. Ή λυρική ποίηση συνεπάγεται μιά σειρά γεγονότων στήν όποια ενσωματώνεται ή μέ τήν όποια σχετίζεται ή φωνή τού ποιήματος. Μέ άλλα λόγια, ή γνώση καί ό λόγος προέρχονται άπό τήν άνθρώπινη έμπειρία, καί ό στοιχειώδης τρόπος νά έπεξεργαστούμε λεκτικά τήν έμπειρία αύτή είναι νά τήν περιγράψουμε λίγο-πολύ έτσι όπως προκύπτει καί ύπάρχει πραγματικά , ένσωματωμένη στή ροή τοϋ χρόνου. Έ να ς τρόπος νά χειριστούμε αύτή τή ροή είναι μέ τήν άνάπτυξη μιας άφηγηματικής γραμμής.

Η ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ 201

Ή άφήγηση καί οί προφορικοί πολιτισμοί

’Άν καί τή συναντάμε σέ δλους τούς πολιτισμούς, ή άφήγηση κατά κάποιον τρόπο είναι εύρύτερα λειτουργική ατούς πρω ταρχικά προφορικούς πολιτισμούς άπό ό,τι ατούς άλλους. Πρώτον, όπως έδειξε ό Havelock (1978a· cf. 1963), ό πρωταρχικά προφορικός πολιτισμός δέν μπορεΐ νά διαχειριστεί τή γνώση μέ περίπλοκες, λίγο-πολύ έπιστημονικές, άφηρημένες κατηγορίες. Οί προφορικοί πολιτισμοί δέν μπορούν νά παράγουν τέτοιες κατηγορίες καί γ ι’ αύτό χρησιμοποιούν ιστορίες άνθρώπινης δράσης γιά νά άποθηκεύσουν, νά οργανώσουν καί νά μεταδώσουν τά περισσότερα ά π ’ όσα γνωρίζουν. Οί περισσότεροι, άν όχι όλοι οί προφορικοί πολιτισμοί, πα ρά γουν άρκετές καί σημαντικές άφηγήσεις ή σειρές άφηγήσεων, όπως είναι οί σχετικές μέ τόν Τρωικό πόλεμο τών άρχαίων Ελλήνων, οί ινδιάνικοι μύθοι τών κογιότ, οί μύθοι τής άρά- χνης (Anansi) τών Belize καί άλλων άφρικανικής προέλευσης πολιτισμών τής Καραϊβικής, οί μύθοι τών Sunjata στό παλιό Μαλί, οί μύθοι τού Mwindo τών Nyanga, καί άλλοι. Έξαιτίας τού μεγέθους τους καί τής περιπλοκότητας τών σκηνών καί πράξεών τους, οί άφηγήσεις τέτοιου είδους είναι συχνά εύρύ- τερες δεξαμενές γνώσεων ένός προφορικού πολιτισμού.

Δεύτερον, ή άφήγηση είναι ιδιαίτερα σημαντική στούς πρω ταρχικά προφορικούς πολιτισμούς έπειδή μπορεΐ νά συναρμόσει πολλές γνώσεις σέ σχετικά πάγιες, έκτενεΐς μορφές πού έχουν λογική διάρκεια — πράγμα πού σέ έναν προφορικό πολιτισμό σημαίνει μορφές πού ύπόκεινται σέ έπανά- ληψη. Τά άποφθέγματα, τά αινίγματα, οί παροιμίες καί τά συναφή μπορεΐ έπίσης νά διαρκούν, άλλά είναι συνήθως σύντομα. Οί τελετουργικοί λογότυποι, πού μπορεΐ νά είναι έκτενεΐς, έχουν τίς περισσότερες φορές έξειδικευμένο περιεχόμενο. Οί γενεαλογίες, πού μπορεΐ νά είναι σχετικά έκτενεΐς, παρουσιάζουν μόνο πολύ έξειδικευμένες πληροφορίες. ’Ά λ λες έκτενεΐς λεκτικές τελέσεις ένός προφορικού πολιτισμού


έχουν τήν τάση νά είναι έπίκαιρα, μοναδικά συμβάντα. Έ τσ ι, μιά δημόσια ομιλία μπορεΐ νά είναι τό ϊδιο στέρεα καί έκτε- νής μέ μιά μεγάλη άφήγηση, ή τμήμα μιας άφήγησης πού μπορεΐ νά άπαγγελθεΐ σέ μιά τέλεση, άλλά δέν διαρκεΐ: κανονικά δέν έπαναλαμβάνεται. ’Απευθύνεται σέ μιά ιδιαίτερη κατάσταση, καί μέ δεδομένο ότι ή γραφή άπουσιάζει έξ ολοκλήρου , έξαφανίζεται τελείως άπό τήν άνθρώπινη σκηνή μαζί μέ τήν ϊδια τήν κατάσταση. Ή λυρική ποίηση έχει τήν τάση νά είναι σύντομη ή έπίκαιρη, ή καί τά δύο. Τά ϊδια ισχύουν καί μέ άλλες μορφές.

Σέ έναν έγγράμματο ή τυπογραφικό πολιτισμό τό κείμενο συνδέει κατά τρόπο φυσικό ό,τι έμπεριέχει καί καθιστά εφικτή τήν άνάκληση κάθε είδους οργάνωσης τής σκέψης στό σύνολό της. Στούς πρωταρχικά προφορικούς πολιτισμούς, όπου δέν ύπάρχει κείμενο, ή άφήγηση χρησιμεύει στό νά συνδέει τή σκέψη μέ τρόπο μαζικότερο καί μονιμότερο ά π ’ ό,τι τά άλλα είδη λόγου.

Ή προφορική μνήμη καί ή αφηγηματική γραμμή

Ή ϊδια ή άφήγηση έχει ιστορία. Οί Scholes καί Kellog (1966) έξέτασαν καί σχηματοποίησαν μερικούς άπό τούς τρόπους μέ τούς όποιους άναπτύχθηκε ή άφήγηση στή Δύση άπό τίς άρχαΐες προφορικές της ρίζες ώς τό παρόν, δίνοντας μεγάλη προσοχή στούς περίπλοκους κοινωνικούς, ψυχολογικούς, α ισθητικούς καί άλλους παράγοντες. ’Αναγνωρίζοντας τήν πε- ριπλοκότητα μιας πλήρους ιστορίας τής άφήγησης, στήν π α ρουσίασή μας αύτή θά έπισημάνουμε κάποιες έμφανεΐς δ ια φορές πού διακρίνουν τήν άφήγηση σέ ένα ολικά προφορικό πολιτισμικό πλαίσιο άπό τήν έγγράμματη άφήγηση, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στή λειτουργία τής μνήμης.

Ή διατήρηση καί ή άνάκληση τής γνώσης σέ πρωταρχικά


προφορικούς πολιτισμούς, πού περιγράψαμε στό τρίτο κεφάλαιο, α πα ιτεί νοητικές δομές καί διαδικασίες πού μάς είναι αρκετά ξένες καί τίς όποιες συχνά αντιμετωπίζουμε μέ περιφρόνηση. Έ να άπό τά σημεία στά όποια οί προφορικές μνημονικές δομές καί διαδικασίες δηλώνουν τήν ύπαρξή τους μέ τόν πιό εντυπωσιακό τρόπο είναι στήν έπίδραση πού έχουν στήν άφηγηματική πλοκή, πού σέ έναν προφορικό π ο λιτισμό δέν είναι άκριβώς ό,τι έμεΐς θεωρούμε ώς τυπική πλοκή. Οί άνθρωποι άπό έγγράμματους καί τυπογραφικούς πολιτισμούς τείνουν νά θεωρούν τή συνειδητά κατασκευασμένη άφήγηση σάν μιά τυπικά κλιμακούμενη γραμμική πλοκή, πού συχνά άναπαρίσταται μέ τή γνωστή «πυραμίδα τού Freytag» (δηλαδή μιά άνωφερή γραμμή πού άκολουθεΐται άπό μιά κατωφερή): Ή άνοδική δράση δημιουργεί ένταση πού κλιμακώνεται σ’ ένα σημείο, τό όποιο συνήθως είναι κά- ποια άναγνώριση ή κάποιο άλλο περιστατικό πού προξενεί μιά πψιπβταα ή μιά άνατροπή τής δράσης, καί άκολουθεΐται άπό μιά έκβαση ή λύση — άφού ή κλιμακούμενη αύτή γραμμική πλοκή έχει παρομοιαστεΐ μέ τό δέσιμο καί τό λύσιμο ένός κόμπου. Αύτό είναι τό είδος τής πλοκής πού ό ’Αριστοτέλης βρίσκει στό θέατρο (Ποιητική 1451b- 1452b) — έναν σημαντικό χώρο γ ιά μιά τέτοιου είδους άφήγηση, άφού τό άρχαιοελληνικό θεατρικό έργο, τό όποιο, άν καί παίζεται, συγγράφεται, άποτέλεσε στή Δύση τό πρώτο λογοτεχνικό είδος, καί γιά αιώνες τό μοναδικό, πού έλεγχόταν ολοκληρωτικά άπό τή γραφή.

Ή άρχαιοελληνική προφορική άφήγηση, τό έπος, δέν είχε τέτοια πλοκή. Στό έργο του Poetica, ό Όράτιος γράφει ότι ό επικός ποητής «πάντοτε σπεύδει πρός τή λύση καί στής άφήγησης τό κέντρο σέρνει τόν άκροατή»* (στίχοι 148-9). Ό Όράτιος είχε κυρίως στόν νού του τήν άδιαφορία τού έπικού

* Σ .τ .Έ .: Κόιντου Όρατίου Φλάκκου, Ποιητική Τέχνη, εισαγωγή - μετάφραση-σχόλια Γ.Ν. Γιατρομανωλάκης, Αθήνα 1980.


ποιητή γιά τή χρονική ακολουθία. Ό ποιητής αναφέρει ένα έπεισόδιο καί μόνο πολύ αργότερα έξηγεί, συχνά λεπτομερειακά, πώς έφθασαν τά πράγματα έκεί. Πιθανότατα έχει στόν νού του τήν ομηρική πυκνότητα καί δύναμη (Brink 1971, σελ. 221-2): ό 'Όμηρος θέλει νά βρεθεί άμέσως «εκεί πού είναι ή δράση». 'Ό πως καί νά έχει τό πράγμα, οί έγγράμμα- τοι ποιητές τελικά θεώρησαν ότι τό in medias res τοϋ Όράτιου καθιστούσε τό ύστερον πρότερον ύποχρεωτικό στήν επική ποίηση. Έ τσ ι, έξηγεί ό John Milton στό «έπιχείρημα» τού πρώ του βιβλίου τοϋ Paradise Lost, αφού παρουσιάσει «μέ συντομία τό όλο θέμα» τοϋ ποιήματος καί θίξει «τήν πρωταρχική αίτια» τής πτώσης τού Ά δ ά μ , «τό ποίημα σπεύδει έν τώ μέσω τών πραγμάτων».

Τά όσα λέει ό Milton δείχνουν ότι ό ϊδιος έλεγχε έξ αρχής τό θέμα του καί τίς αιτίες πού διέπουν τή δράση του, κάτι πού κανείς έπ ικός ποιητής δέν μπορούσε νά έλέγξει. Ό Milton είχε στόν νοϋ του μιά πολύ οργανωμένη πλοκή, μέ αρχή, μέση καί τέλος (Α ριστοτέλης, Ποιητική 1450b), σέ μιά σειρά πού χρονικά άντιστοιχούσε στή σειρά τών γεγονότων πού παρουσίαζε. Αύτή τήν πλοκή τήν τεμάχισε σκοπίμως, γιά νά έπανασυνδέσει τά μέρη της μ’ έναν συνειδητά σχεδιασμένο αναχρονιστικό τρόπο .

Στό παρελθόν, οί εγγράμματοι εξηγητές τού έπους θεωρούσαν ότι οί έπικοί ποιητές έκαναν τό ϊδ ιο , άποδίδοντάς τους τή συνειδητή πρόθεση νά παρεκκλίνουν άπό μιά οργάνωση πού στήν πραγματικότητα δέν μπορούσαν νά διαθέτουν χωρίς τή γραφή. Μιά τέτοια έξήγηση άπηχεί τόν ϊδιο χειρο- γραφικό προϊδεασμό πού διακρίνει τόν όρο «προφορική γραμματεία». 'Όπως ή προφορική τέλεση θεωρείται παραλλαγή τής γραφής, έτσι καί ή έπική πλοκή θεωρείται παραλλαγή τής πλοκής πού παράγεται γραπτώ ς γιά τή δραματική ποίηση. Ό ’Αριστοτέλης ήδη σκεπτόταν έτσι στήν Ποιητική του (1447-1448a, 1451a, καί άλλού), όπου γιά προφανείς λόγους δείχνει νά κατανοεί καλύτερα τό δράμα, πού γράφεται


καί παίζεται στόν δικό του χειρογραφικό πολιτισμό, α π ’ ό,τι τό έπος, πού είναι τό προϊόν ένός πρωταρχικά προφορικού πολιτισμού πού έχει πλέον έξαφανισθεΐ.

Στήν πραγματικότητα, ένας προφορικός πολιτισμός δέν διαθέτει τήν έμπειρία τής εκτενούς κλιμακούμενης γραμμικής πλοκής έπικού ή μυθιστορηματικού μεγέθους. Δέν μπορεΐ νά οργανώσει ούτε καν τίς συντομότερες άφηγήσεις μέ τόν έσκεμμένο, άνελέητα κλιμακούμενο τρόπο πού οί άναγνώ- στες τής λογοτεχνίας τά τελευταία διακόσια χρόνια έχουν μάθει όλο καί περισσότερο νά προσδοκούν — καί, στίς τελευταίες δεκαετίες, συνειδητά νά άπαξιώνουν. Δέν είναι καθόλου θεμιτό νά περιγράφεται ή προφορική σύνθεση ώς π α ραλλαγή μιας οργάνωσης τήν όποια ή ϊδια δέν γνωρίζει καί δέν μπορεΐ νά συλλάβει. Μέ έξαίρεση κάποια σύντομα άπο- σπάσματα, τά «πράγματα» στό μέσον τών όποιων υποτίθεται πώς άρχίζει ή δράση, ουδέποτε τοποθετήθηκαν σέ κάποια χρονολογική σειρά γιά νά συγκροτήσουν μιά «πλοκή». Τό res τού Όράτιου είναι κατασκεύασμα τής έγγραμματοσύνης. Οί κλιμακούμενες, γραμμικές πλοκές δέν άπαντώνται έτοιμες στή ζωή τών άνθρώπων, άν καί ή πραγματική ζωή μπορεΐ νά παράσχει τό υλικό άπό τό όποιο μπορεΐ νά κατασκευασθεΐ μιά τέτοιου είδους πλοκή μέ τήν αύστηρή άπαλοιφή όλων έκτός άπό ορισμένα προσεκτικά τονισμένα περιστατικά. Ή πλήρης έξιστόρηση όλων τών γεγονότων σέ ολόκληρη τή ζωή τού Όθέλλου θά ήταν τελείως άνιαρή.

Οί προφορικοί ποιητές, χαρακτηριστικά, δυσκολεύονταν νά αρχίσουν τή σύνθεσή τους: ό Ησίοδος στή Θεογονία του, πού τοποθετείται στά όρια τής προφορικής τέλεσης καί τής γραπτής σύνθεσης, έπεξεργάζεται τό ϊδιο ύλικό τρεις φορές προτού προχωρήσει (Peabody 1975, σελ. 432-3). Οί προφορικοί ποιητές έριχναν κανονικά τόν άναγνώστη in medias res, όχι έξαιτίας κάποιου μεγάλου σχεδίου, άλλά κατ’ άνάγκην. Δέν είχαν άλλη έπιλογή, άλλη εναλλακτική λύση. Ό "Όμηρος, έχοντας άκούσει δεκάδες άοιδούς νά απαγγέλλουν έκατοντά-


δες διαφορετικού μεγέθους ραψωδίες γιά τόν Τρωικό πόλεμο, διέθετε ένα τεράστιο ρεπερτόριο άπό έπεισόδια γιά νά τά συρράψει, άλλά, χωρίς τή γραφή, δέν διέθετε άπολύτως κανέ- ναν τρόπο γιά νά τά οργανώσει σέ αύστηρή χρονολογική σειρά. Δέν ύπήρχε κατάλογος έπεισοδίων, ούτε ύπήρχε δυνατότητα κάν νά νοηθεί ένας τέτοιος κατάλογος δίχως τήν ύπαρξη τής γραφής. Είναι βέβαιο ότι ό έπικός ποιητής πού θά προσπαθούσε νά προχωρήσει μέ αύστηρή χρονολογική σειρά, σέ κάποια δεδομένη στιγμή θά ξεχνούσε νά διηγηθεΐ κάποιο επεισόδιο στό χρονολογικά σωστό σημείο καί θά έπρεπε νά τό παρεμβάλει άργότερα. Έ άν, στήν επόμενη τέλεση, θυμόταν νά συμπεριλάβει τό έπεισόδιο στή σωστή χρονολογική σειρά, είναι βέβαιο πώς θά άφηνε ά π ’ έξω άλλα έπεισόδια ή θά τά τοποθετούσε σέ λανθασμένη χρονολογική σειρά.

Επιπλέον, τό ύλικό ενός έπους δέν είναι άπό έκεΐνά πού προσφέρονται εύκολα στή δημιουργία τής κλιμακούμενης γραμμικής πλοκής. "Οταν τά έπεισόδια τής Ίλιάδας ή τής 'Οδύσσειας διατάσσονται σέ αύστηρή χρονολογική σειρά, τό σύνολο εξελίσσεται, άλλά δέν διαθέτει τήν αύστηρή κλιμακούμενη δομή ενός τυπικού θεατρικού έργου. Τό διάγραμμα τής οργάνωσης τής Ίλιάδας τού Whitman (1965) άποκαλύπτει διαδοχικούς έγκιβωτισμούς πού δημιουργούν οί θεματικές έπαναλήψεις κι όχι τήν πυραμίδα τού Freytag.

"Ο,τι χαρακτήριζε έναν καλό έπικό ποιητή δέν ήταν ό έλεγχος μιας κλιμακούμενης γραμμικής πλοκής τήν οποία άποδομούσε χάρη σέ ένα έπιτηδευμένο τέχνασμα πού λέγεται τοποθέτηση τοϋ άκροατή in medias res. "Ο,τι χαρακτήριζε έναν καλό έπικό ποιητή ήταν, μεταξύ τών άλλων βέβαια πρώτον, ή σιωπηρή άποδοχή τοϋ γεγονότος ότι ή έπεισοδιακή δομή ήταν ό μόνος καί τελείως φυσικός τρόπος νά φανταστεί καί νά χειρισθεΐ κανείς τήν έκτενή άφήγηση, καί δεύτερον, ή κατοχή μιας έξαιρετικής ικανότητας στή διαχείριση τών πα- ρελθοντικών άναδρομών καί άλλων τεχνικών έπεξεργασίας τών έπεισοδίων. Τό νά άρχίζεις «έν τώ μέσω τών πραγμά


των» δέν είναι ένα συνειδητά κατασκευασμένο τέχνασμα, άλλά ό φυσικός, πρω ταρχικός, άναπόφευκτος τρόπος νά προχωρήσει ένας έπικός ποιητής πού χειρίζεται μιά έκτενή άφήγηση (οί σύντομες περιγραφές είναι "ίσως κάτι άλλο). Τό έπος δέν έχει πλοκή, έάν πάρουμε ώς πρότυπο πλοκής τήν κλιμακούμενη γραμμική πλοκή. Ή αύστηρή πλοκή γιά τήν έκτενή άφήγηση έρχεται μέ τή γραφή.

Γιατί ή έκτενής, κλιμακούμενη πλοκή έμφανίζεται μόνο μέ τή γραφή, πρωτοεμφανίζεται στό δράμα, όπου δέν ύπάρ- χει άφηγητής, καί δέν βρίσκει τόν δρόμο της πρός τήν έκτενή άφήγηση παρά μόνο 2.000 χρόνια άργότερα μέ τά μυθιστορήματα τής Jane Austen; Τά προηγούμενα λεγόμενα «μυθιστορήματα» ήταν λίγο ή πολύ έπεισοδιακά, άν καί τό έργο La Princesse de Cleves (1678) τής Mme de la Fayette καί κάποια άλλα είναι λιγότερο έπεισοδιακά άπό τά ύπόλοιπα. Ή κλιμακούμενη γραμμική πλοκή αποκτά τήν πλήρη της μορφή στό άστυνομικό άφήγημα — άδιάκοπα άνερχόμενη ένταση, έξαί- σια άνακάλυψη καί άνατροπή, προσεκτικά σχεδιασμένη λύση. Γενικά θεωρείται πώς τό άστυνομικό διήγημα άρχίζει στά 1841 μέ τό διήγημα The murders in the Rue Morgue τού Edgar Allen Poe. Γ ιατί πρίν άπό τίς άρχές τού δέκατου ένατου αιώνα όλες οί έκτενεΐς άφηγήσεις είναι ά π ’ όσο γνωρίζουμε λίγο-πολύ έπεισοδιακές σέ όλο τόν κόσμο (άκόμη καί στό κατά τά άλλα πρόωρο The Tale of Genji τής Lady Murasaki Shikibu); Γιατί κανείς δέν έγραψε μιάν αύστηρή άστυνομική ιστορία πρίν άπό τό 1841; Κάποιες άπαντήσεις σέ αύτά τά έρωτήματα — άν καί βέβαια όχι όλες— μπορούμε νά τίς βρούμε κατανοώντας βαθύτερα τή δυναμική τής μετατόπισης άπό τήν προφορικότητα στήν έγγραμματοσύνη.

Ό Berkley Peabody έριξε νέο φώς στή σχέση άνάμεσα στή μνήμη καί τήν πλοκή, στό πρόσφατο ογκώδες έργο του The Winged Word: A study in the Technique of Ancient Greek Oral Composition as Seen Principally through Hesiod’s Works and Days (1975). Ό Peabody στηρίζεται όχι μόνο στό έργο τών Parry.


Lord καί Havelock καί τίς συναφείς έργασίες, άλλά καί στό έργο προηγούμενων Εύρω παίω ν όπω ς οί Antoine Meillet, Theodor Bergk, Hermann Usener καί Ulrich von Wilamowitz- Moellendoeff, όπως έπίσης καί στήν κυβερνητική καί στρουκτουραλιστική βιβλιογραφία. Τοποθετεί τήν ψυχοδυναμική τού ελληνικού έπους στήν ίνδοευρωπαϊκή παράδοση, δ ε ίχνοντας τίς στενές σχέσεις πού έχουν τά ελληνικά ποιητικά μέτρα μέ τά μέτρα τής ’Αβέστα τών ινδικών Βεδών καί μέ άλλα σανσκριτικά μέτρα, καθώς καί τή σχέση άνάμεσα στήν άνάπτυξη τού εξάμετρου στίχου καί τίς νοητικές δ ιαδικασίες. Αύτό τό εύρύτερο περιβάλλον στό όποιο ό Peabody το ποθετεί τά συμπεράσματά του άποκαλύπτει καί άλλους πλατύτερους περαιτέρω ορίζοντες. Κατά πάσα πιθανότητα όσα ύποστηρίζει γιά τή θέση τής πλοκής καί τά συναφή θέματα στό άρχαιοελληνικό άφηγηματικό έπος, ισχύουν μέ δ ιάφ ορους τρ όπους καί γ ιά τήν προφορική άφήγηση σέ άλλους πολιτισμούς άνά τόν κόσμο. Καί π ρ ά γμ α τι, στις πολλές του σημειώσεις, ό Peabody άναφέρεται κάπου κάπου στις ινδιάνικες καί σέ άλλες μή ίνδοευρωπαϊκές παραδόσεις καί πρακτικές.

Έν μέρει ρητά καί έν μέρει έμμεσα, ό Peabody άποκαλύ- πτει κάποια άσυμβατότητα άνάμεσα στή γραμμική πλοκή (τήν πυραμίδα τοϋ Freytag) καί τήν προφορική μνήμη, μέ τρόπο πού οί προηγούμενες έργασίες δέν κατάφερναν νά τό κάνουν. Καθιστά σαφές ότι ή άληθινή «σκέψη» ή τό περιεχόμενο τού άρχαιοελληνικού προφορικού έπους έγκειται στις π α ραδοσιακές δομές τών λογοτύπων καί τών στροφών πού άνακαλεΐ ό ραψωδός καί όχι στή συνειδητή πρόθεσή του νά οργανώσει ή νά καταστρώσει τήν πλοκή τής άφήγησης μέ κάποιον άνακλήσιμο τρόπο (1975, σελ. 172-9). «Ό ραψωδός δέν έπιτελεΐ τή μεταφορά τών δικών του προθέσεων, άλλά μιά συμβατική πραγμάτωση τής παραδοσιακής σκέψης γιά τούς άκροατές καί τόν εαυτό του» (1975, σελ. 176). Ό ραψωδός δέν μεταδίδει «πληροφορία» μέ τή δική μας συνηθι


σμένη έννοια τής μεταβίβασης δεδομένων «μέσα άπό έναν άγωγό» άπό τόν άοιδό στόν άκροατή. Κατ’ ούσίαν, ό ραψωδός θυμάται μ’ έναν παράξενα δημόσιο τρόπο: ό,τι θυμάται δέν είναι άπομνημονευμένο κείμενο, άφού δέν ύπάρχει κάτι τέτοιο, ούτε κατά λέξη άκολουθία λέξεων, άλλά θέματα καί λογότυποι πού αχούσε νά άδουν άλλοι ραψωδοί. Αύτά τά θυμάται μέ διαφορετικό πάντα τρόπο, συρραμμένα δηλαδή μέ τόν δικό του τρόπο, στή συγκεκριμένη περίσταση γιά τό συγκεκριμένο κοινό. «Τό τραγούδι είναι ή άνάμνηση τραγου- δισμένων τραγουδιών» (1975, σελ. 216).

Τό έπος (καί προεκτείνοντας υποθετικά, καί άλλες άφη- γηματικές μορφές στούς προφορικούς πολιτισμούς) δέν σχετίζεται μέ τή δημιουργική φαντασία, μέ τή σύγχρονη σημασία αυτού τού όρου, όπως έφαρμόζεται στή γραπτή σύνθεση. «Ή δική μας άπόλαυση νά δημιουργούμε σκοπίμως νέες έννοιες, άφαιρέσεις καί φανταστικά σχέδια, δέν πρέπει νά άποδίδεται στόν παραδοσιακό τραγουδιστή» (1975, σελ. 216). "Οταν ό βάρδος προσθέτει νέο ύλικό, τό έπεξεργάζεται μέ τόν παραδοσιακό τρόπο. Ό βάρδος βρίσκεται πάντα σέ μιά κατάσταση πού ξεφεύγει άπό τόν απόλυτο έλεγχό του: αύτοί οί άνθρο^ποι, σέ αύτή τήν περίσταση θέλουν νά τούς τραγουδήσει (1975, σελ. 174). (Γνωρίζουμε άπό τή σημερινή μας έμ- πειρία πώς ένας τραγουδιστής πού δέχεται άπρόσμενα π ιέσεις άπό ένα κοινό νά τραγουδήσει, συνήθως προβάλλει στήν άρχή άντιρρήσεις, πού προκαλούν νέες αιτήσεις, μέχρις ότου τελικά έγκαταστήσει μιά σχέση συνεργασίας μέ τό ακροατήριό του: «Καλά, άφού έπιμένετε...».) Τό προφορικό άσμα (ή άλλη άφήγηση) είναι τό άποτέλεσμα τής άλληλεπίδρασης άνάμεσα στόν τραγουδιστή, τό παριστάμενο άκροατήριο καί τίς άναμνήσεις τών τραγουδισμένων τραγουδιών πού διαθέτει ό τραγουδιστής. Στό πλαίσιο αύτής τής άλληλεπίδρασης, ό τραγουδιστής είναι πρωτότυπος καί δημιουργικός, μέ ό ρους διαφορετικούς άπό εκείνους πού ισχύουν γιά τόν σ υ γ γραφέα.

210 ΠΡΟΦΟΙΊ ΚΟΊΉΤΑ ΚΑΙ Ε Π Τ Α Μ Μ ΑΤΟ Σ VN Η

Γιά παράδειγμα, άφού κανείς δέν απήγγειλε τό έπος τού Τρωικού πολέμου μέ αύστηρή χρονολογική σειρά, κανείς "Ομηρος δέν θά μπορούσε νά σκεφτεΐ νά τό κάνει. Οί σκοποί τών βάρδων δέν διατυπώνονται μέ όρους μιας αύστηρής ο λικής πλοκής. Στό σημερινό Ζαΐρ (τότε Δημοκρατία τού Κονγκό), όταν ζήτησαν άπό τόν Candi Rureke νά άφηγηθεΐ όλους τούς μύθους τού ήρωα Mwindo τών Nyanga, έκείνος έμεινε έκπληκτος (Biebuyck καί Mateene 1971, σελ. 14): άντέδρασε λέγοντας ότι κανείς δέν άπήγγειλε όλα τά έπεισόδια τού Mwindo στή σειρά. Γνωρίζουμε πώς έκμαίευσαν μιά τέτοια τέλεση άπό τόν Candi Rureke. Ά φού προηγουμένως συνεν- νοήθηκε μέ τούς Biebuyck καί Mateene, άπήγγειλε όλους τούς μύθους τού Mwindo, άλλοτε σέ πεζό καί άλλοτε σέ έμμετρο λόγο, μέ περιστασιακή χορωδιακή συνοδεία, μπροστά σ’ ένα (κάπω ς ρευστό) άκροατήριο, σέ δώδεκα μέρες, ένώ τρεις γραφείς, δύο Nyanga κι ένας Βέλγος, κατέγραφαν τά λόγια του. Αύτό δέν μοιάζει μέ τή συγγραφή ένός ποιήματος ή μυθιστορήματος. Ή κάθε τέλεση κούραζε τόν Rureke καί ψυχολογικά καί σωματικά, καί μετά άπό τίς δώδεκα μέρες ήταν τελείως εξουθενωμένος.

Ή έμπεριστατωμένη μελέτη τής μνήμης άπό τόν Peabody ρίχνει νέο άπλετο φώς σέ πολλά άπό τά χαρακτηριστικά τής σκέψης καί τής έκφρασης πού στηρίζονται στήν προφορικότητα καί στά όποια άναφερθήκαμε στό τρίτο κεφάλαιο, κυρίως τόν προσθετικό, συσσωρευτικό τους χαρακτήρα, τόν συντηρητισμό τους, τόν πλεονασμό τους καί τή συμμετοχική τους οικονομία.

Βέβαια, ή άφήγηση σχετίζεται μέ τή χρονική άκολουθία τών γεγονότων, κι έτσι σέ κάθε άφήγηση ύπάρχει κάποιο είδος άφηγηματικής γραμμής. 'Ως άποτέλεσμα μιας άκολου- θίας γεγονότων, ή τελική κατάσταση ακολουθεί τήν άρχική. Παρ’ όλα αύτά, ή μνήμη, καθώς οδηγεί τόν προφορικό ποιητή, συχνά σχετίζεται ελάχιστα μέ τήν αύστηρή γραμμική π α ρουσίαση τών γεγονότων σέ μιά χρονική άκολουθία. Ό ποιη


τής θά άφοσιωθεΐ στήν περιγραφή τής ασπίδας τού ήρωα καί θά χάσει τελείως τόν αφηγηματικό ειρμό. Στόν τυπογραφικό καί ήλεκτρονικό μας πολιτισμό, απολαμβάνουμε τήν ακριβή αντιστοιχία άνάμεσα στή γραμμική διάταξη τών στοιχείων στόν λόγο καί τήν άναφορική διάταξη,τή χρονολογική δ ιάταξη στόν κόσμο όπου άναφέρεται ό λόγος. Θέλουμε ή ακολουθία τών λεκτικών άναφορών νά είναι άκριβώς παράλληλη μέ αύτό πού βιώνουμε ή μπορούμε νά εντάξουμε στό βίωμά μας. "Οταν ή άφήγηση σήμερα έγκαταλείπει ή διαστρεβλώνει τόν παραλληλισμό αύτό, όπως στό Marienbad του Robbe-Gril- let ή τό Rayuela τού Julio Cortazar, τό άποτέλεσμα είναι σαφώς συνειδητό: ό αναγνώστης έχει έπίγνωση τής άπουσίας τού παραλληλισμού πού κανονικά άναμένει.

Ή προφορική άφήγηση δέν ένδιαφέρεται πολύ γιά τόν άκριβή, συνεχή παραλληλισμό άνάμεσα στήν άφηγηματική άκολουθία καί τήν ακολουθία τών έξωαφηγηματικών άναφορών. "Ενας τέτοιος παραλληλισμός γίνεται σημαντικός στόχος μόνον αφού ό νούς έσωτερικεύσει τήν έγγραμματοσύνη. Ό Peabody παρατηρεί ότι ή Σαπφώ τόν έκμεταλλεύεται πρόωρα, κι αύτό δίνει στά ποιήματά της, πού άναφέρονται στή χρονικά βιωμένη προσωπική της έμπειρία, τόν παράξενα μοντέρνο χαρακτήρα τους (1975, σελ. 221). Βέβαια, τήν εποχή τής Σαπφούς (γύρω στά 600 π.Χ.) ή γραφή ήδη δομούσε τήν ελληνική ψυχή.

Τό κλείσιμο τής πλοκής: ενα ταξίδι στό αστυνομικό διήγημα

Οί έπιπτώσεις τής έγγραμματοσύνης καί άργότερα τής τυπογραφίας στήν άφηγηματική πλοκή είναι πάρα πολλές γιά νά τίς εξετάσουμε έδώ λεπτομερειακά. Άλλά μερικές άπό τίς πιό χαρακτηριστικές έπιπτώσεις άποσαφηνίζονται άν λάβουμε ύπόψη μας τή μετάβαση άπό τήν προφορικότητα στήν


έγγραμματοσύνη. Καθώς ώριμάζει ή έμπειρία τής έπεξεργα- σίας τοϋ κειμένου ώς κειμένου, ό κατασκευαστής τοϋ κειμένου, πού τώρα πλέον είναι σαφώς «δημιουργός», αποκτά μιάν αντίληψη γιά τήν έκφραση καί τήν οργάνωση σημαντικά διαφορετική άπό αύτήν πού έχει κάποιος ό όποιος έκτελεΐ προφορικά μπροστά σ’ ένα ζωντανό κοινό. Ό «δημιουργός» μπορεΐ νά διαβάσει τίς άφηγήσεις άλλων άπομονωμένος, νά έργαστεΐ μέ σημειώσεις* μπορεΐ άκόμη καί νά σχεδιάσει μιά ιστορία προτού τή συγγράψει. "Αν καί ή έμπνευση συνεχίζει νά έκπορεύεται άπό άσύνειδες πηγές, ό συγγραφέας μπορεΐ νά έπιβάλει σέ πολύ μεγαλύτερο συνειδητό έλεγχο τήν άσυν- είδητη έμπνευση άπ ό,τι ό προφορικός άφηγητής. Ό συγγραφέας άνακαλύπτει ότι μπορεΐ νά επανεξετάσει, νά άναθεω- ρήσει καί νά χειριστεί μέ άλλους τρόπους τίς λέξεις πού έγραψε, προτού τελικά τίς έλευθερώσει γ ιά νά κάνουν τή δουλειά τους. Κάτω άπό τά μάτια τοϋ συγγραφέα τό κείμενο ξεδιπλώνει τήν άρχή,τή μέση καί τό τέλος του, κι έτσι ό συγγραφέας ένθαρρύνεται νά θεωρεί τό έργο του αύτόνομη, δια- κριτή μονάδα, πού ορίζεται άπό τό κλείσιμό του.

Έ ξαιτίας τοϋ αύξημένου συνειδητού έλέγχου, ή άφηγηματική γραμμή άναπτύσσει όλο καί πιό σφιχτοδεμένες κλιμακούμενες δομές στή θέση τής παλιάς προφορικής έπεισο- διακής δομής. Τό άρχαιοελληνικό δράμα, όπως έχουμε ήδη παρατηρήσει, ήταν τό πρώτο λογοτεχνικό είδος πού έλεγχό- ταν πλήρως άπό τή γραφή. Ή ταν τό πρώτο —καί έπί αιώνες τό μοναδικό— είδος πού διέθετε μιά τυπικά σφιχτή δομή, σύμφωνη μέ τήν πυραμίδα τού Freytag. Παραδόξως, άν καί τό δράμα παρουσιαζόταν προφορικά, πρίν άπό τήν παρουσίασή του ειχε συγγράφει ώς κείμενο. Είναι σημαντικό ότι τό θεατρικό δράμα δέν διαθέτει κάποια άφηγηματική φωνή. Ό άφηγητής έχει τελείως βυθιστεί στό κείμενο, έχει έξαφανισθεΐ πίσω άπό τίς φωνές τών χαρακτήρων του. "Οπως είδαμε, σ’ έναν προφορικό πολιτισμό ό άφηγητής κανονικά καί φυσικά λειτουργούσε μέ βάση τή δόμηση κατά έπεισόδια, καί ή έξα-

11 ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ 213

φάνιση τής αφηγηματικής φωνής φαίνεται πώς ήταν απαραίτητη προκειμένου νά α πα λλα γεί αρχικά ή αφηγηματική γραμμή α π ’ αύτό τό είδος τής δόμησης. Δέν πρέπει νά ξεχνάμε ότι ή δόμηση κατά έπεισόδια ήταν ό φυσικός τρόπος άφήγησης μιας μακροσκελούς ιστορίας, έστω καί μόνο έπειδή ή έμπειρία τής πραγματικής ζωής μοιάζει περισσότερο μέ μιά άκολουθία έπεισοδίων παρά μέ τήν πυραμίδα τού Frey tag. Ή προσεκτική επιλογή παράγει τή σφιχτή πυραμιδοειδή πλοκή, κι αύτή ή διαδικασία έπιλογής πραγματώνεται όπως ποτέ προηγουμένως, άπό τήν άπό στάση πού εισάγει ή γραφή άνάμεσα στήν έκφραση καί τήν πραγματική ζωή.

Έ ξω άπό τό δράμα, στήν άφήγηση αύτή καθ’ έαυτήν, ή άρχική φωνή τού προφορικού άφηγητή πήρε ποικίλες νέες μορφές, όταν μετατράπηκε στή σιωπηρή φωνή τού συγγραφέα, καθθ)ς ή άπόσταση πού δημιουργούσε ή γραφή έπέτρε- πε ποικίλες μυθοποιήσεις τού έκτος συμφραζομένων συγγραφέα καί άναγνώστη (Ong 1977, σελ. 53-81). Άλλά μέχρι τήν έμφάνιση τής τυπογραφίας καί τών συνολικότερων έπιπτώ- σεών της, ή πίστη τής αφηγηματικής φωνής στό επεισόδιο παρέμενε σταθερή.

Ή τυπογραφία, όπως είδαμε, έκλεισε μηχανικά άλλά καί ψυχολογικά τίς λέξεις στόν χώρο, κι έτσι έπέβαλε μιάν άντί- ληψη κλειστότητας πιό πάγια άπό έκείνη πού μπορούσε νά έπιβάλει ή γραφή. Ό κόσμος τής τυπογραφίας γέννησε τό μυθιστόρημα, πού τελικά έφερε τήν οριστική ρήξη μέ τήν έπεισοδιακή δομή, μολονότι τό μυθιστόρημα δέν ήταν πάντα τόσο σφιχτά οργανωμένο σέ κλιμακούμενη μορφή όσο τό θεατρικό έργο. Ό μυθιστοριογράφος είχε νά άντιμετωπίσει ειδικότερα ένα κείμενο καί όχι τόσο τούς άκροατές, φανταστικούς ή πραγματικούς (γιατί οί τυπωμένες μυθιστορίες συχνά γράφονταν γιά μεγαλόφωνη άνάγνωση). Άλλά ή θέση τού ή τής μυθιστοριογράφου ήταν άκόμη άκαθόριστη. Τό έπανα- λαμβανόμενο «άγαπητέ άναγνώστη» τού/τής μυθιστοριογρά- φου τού δέκατου ένατου αιώνα άποκαλύπτει ένα πρόβλημα


προσαρμογής: ό/ή συγγραφέας έχει άκόμη τήν τάση νά άντι- λαμβάνεται ένα κοινό, ένα άκροατήριο κάπου, καί πρέπει συχνά νά ύπενθυμίζει στόν έαυτό του/της ότι ή άφήγηση δέν προορίζεται γιά άκροατές, άλλά γιά άναγνώστες πού ό καθένας είναι μόνος στόν κόσμο του. Ή συνήθεια πού είχε ό Dickens καί άλλοι συγγραφείς τού δέκατου ένατου αιώνα νά διαβάζουν μέ στόμφο άποσπάσματα τών βιβλίων τους άπο- καλύπτει έπίσης τήν πλανώμενη άκόμη αίσθηση τού παλιού προφορικού κόσμου τού άφηγητή. Έ ν α ιδιαίτερα επίμονο φ άντασμα άπό αύτό τόν κόσμο ήταν ό ήρωας ταξιδιώτης, πού τά ταξίδια του χρησίμευαν στή σύνδεση τών έπεισοδίων καί ό όποιος έπέζησε στά μεσαιωνικά άφηγήματα, άκόμη καί στόν άπίστευτα πρόωρο Θερβαντικό Δον Κιχώτη ώς τόν Defoe (ό Ροβινσών Κρούσος ήταν ένας ναυαγός ταξιδιώτης) καί τόν Tom Jones τού Fielding, τά έπεισοδιακά άφηγήματα τού Sinol- let, κι άκόμη σέ μερικά πεζογραφήματα τού Dickens, όπως τό The Pickwick Papers.

"Οπως είδαμε, ή άφήγηση μέ τήν πυραμιδοειδή δομή κο- ρυφώνεται στό άστυνομικό άφήγημα, άρχίζοντας μέ τό The murders in the Rue Morgue τού Poe, πού δημοσιεύεται στά 1841. Στήν ιδεώδη άστυνομική ιστορία, ή άνερχόμενη δράση δημιουργεί άσταμάτητα μιά σχεδόν άβάσταχτη ένταση, ή κλιμακούμενη άναγνώριση καί άντιστροφή έλευθερώνουν τήν ένταση μέ έναν έκρηκτικό τρόπο, καί ή λύση ξεδιαλύνει τά πάντα τελείως — κάθε λεπτομέρεια στήν άφήγηση άποδει- κνύεται κρίσιμη, καί μέχρι τήν κορύφωση καί τή λύση άποτε- λεσματικά παραπλανητική. Τά κινέζικα «άστυνομικά μυθιστορήματα» πού έμφανίζονται τόν δέκατο έβδομο αιώνα καί ώριμάζουν τόν δέκατο όγδοο καί δέκατο ένατο αιώνα έχουν κοινά άφηγηματικά στοιχεία μέ τόν Poe, άλλά δέν άπέκτη- σαν ποτέ τή λιτότητα τής κλιμάκωσής του, έπειδή παρενέβαλλαν στό κείμενό τους «μεγάλα ποιήματα, φιλοσοφικές παρεκβάσεις, καί ό,τι μπορεΐ κανείς νά φανταστεί» (Gulik 1949, σελ. iii).


Ή πλοκή στά άστυνομικά αφηγήματα είναι βαθιά έσωτε- ρική, καθ’ δσον τό πλήρες «κλείσιμο» πρα γμα τοπο ιείτα ι πρώτα στό μυαλό κάποιου άπό τους χαρακτήρες καί στή συνέχεια διαχέεται στόν άναγνώστη καί τούς άλλους μυθιστορηματικούς χαρακτήρες. Ό Σέρλοκ Χόλμς βρίσκει τή λύση στό μυαλό του πρίν άπό όποιονδήποτε άλλο, συμπεριλαμβανομένου μάλιστα τού άναγνώστη. Αύτό χαρακτηρίζει τό άστυνομικό άφήγημα σέ άντίθεση μέ τήν άπλή «ιστορία μυστηρίου», πού δέν άπαιτεΐ τόσο κλειστή οργάνωση. Ή «έσω- τερική στροφή τής άφήγησης», όπως ορίζεται άπό τόν Kahler (1973), άντιπαρατίθεται έδώ κατά τρόπο έντυπωσιακό πρός τήν παλιά προφορική άφήγηση. Ό πρωταγωνιστής τού προφορικού άφηγητή, πού τυπικά διακρίνεται άπό τούς έξωτερι- κούς του άθλους, άντικαθίσταται άπό τήν έσωτερική συνείδηση τού «τυπογραφικού» πρωταγωνιστή.

’Ό χι σ πάνια , τό άστυνομικό άφήγημα δείχνει κάποια άμεση σχέση άνάμεσα στήν πλοκή καί τήν κειμενικότητα. Στό In the Gold Bug (1843), ό Poe όχι μόνο τοποθετεί τό κλειδί τής δράσης στό μυαλό τού Legrand, άλλά καί παρουσιάζει ώς έξωτερικό του ισοδύναμο ένα κείμενο, τόν γραπτό κώδικα ό όποιος έρμηνεύει τόν χάρτη πού οδηγεί στόν κρυμμένο θησαυρό. Τό άμεσο πρόβλημα πού λύνει κατευθείαν ό Legrand δέν είναι ύπαρξιακό (πού είναι ό θησαυρός;) άλλά κειμενικό (πώς ερμηνεύεται τό έγγραφο;). Μόλις λυθεί τό κειμενικό πρόβλημα, καθετί άλλο βρίσκει τή θέση του. Καί όπως μού ύπέδειξε κάποτε ό Thomas J. Farell, άν καί τό κείμενο είναι χειρόγραφο, ό κώδικας στό κείμενο είναι κυρίως τυπογραφικός, φτιαγμένος όχι μόνο άπό γράμματα τού άλφαβήτου άλλά κι άπό σημεία στίξης, πού είναι έλάχιστα ή άνύπαρκτα στά χειρόγραφα, άφθονούν όμως στά έντυπα. Αύτά τά σημεία είναι άκόμη πιό άπομακρυσμένα άπό τόν προφορικό κόσμο σέ σχέση μέ τά γράμματα τού άλφαβήτου: άν καί ά ποτελούν τμήμα τού κειμένου, δέν προφέρονται, δέν είναι φωνήματα. Ή έπίδραση τής τυπογραφίας στή μεγιστοποίηση


τής αίσθησης τής απομόνωσης καί τής κλειστότητας είναι εμφανής. "Ο,τι βρίσκεται στό εσωτερικό τού κειμένου καί τοϋ νού άποτελεΐ μιά ολοκληρωμένη μονάδα, αύτόνομη στή σιωπηλή έσωτερική της λογική. ’Αργότερα, παραλλάσσοντας τό ϊδιο αύτό θέμα σέ ένα είδος ήμι-αστυνομικοϋ μυθιστορήματος, ό Henry James πλάθει στό The Aspern Papers (1888) έναν μυστηριώδη κεντρικό χαρακτήρα πού ολόκληρη ή ταυτότητά του κρύβεται στό περιεχόμενο τών αδημοσίευτων έπιστολών του, οί όποιες στό τέλος τής ιστορίας καίγονται, χωρίς νά τίς έχει διαβάσει ό άνθρωπος πού άφιέρωσε όλη του τή ζωή προσπαθώ ντας νά άνακαλύψει ποιος πραγματικά ήταν ό Jeffrey Aspern. Μαζί μέ τίς επιστολές, γίνεται καπνός καί τό μυστήριο τής προσωπικότητας τού Aspern μέσα στό μυαλό αύτοϋ πού προσπαθούσε νά τό ξεδιαλύνει. Ή κειμενικότητα ένσαρκώνεται σέ αύτή τή στοιχειωμένη ιστορία. «Τό γάρ γράμμα άποκτέννει* τό δέ πνεύμα ζωοποιεί» (Πρός Κορινθί- ους 3:6).

Ή ϊδ ια ή άναστοχαστικότητα τής γραφής —ένισχυμένη άπό τή βραδύτητα τής διαδικασίας τής γραφής σέ σχέση μέ τήν άπαγγελία καί άπό τήν άπομόνωση τοϋ συγγραφέα σέ σχέση μέ τόν προφορικό άφηγητή— ένθαρρύνει τήν άνάπτυξη τής συνείδησης μέσα άπό τό ασυνείδητο. "Οπως φαίνεται κι άπό τά θεωρητικά κείμενα τού Poe, ό συγγραφέας μιας ασ τυνομικής ιστορίας είναι έντόνως πιό άναστοχαστικά συνειδητός άπό τούς έπικούς αφηγητές τού Peabody.

"Οπως είδαμε, ή γραφή είναι ουσιαστικά μιά δραστηριότητα πού έγείρει τή συνείδηση. Ή προσεκτικά οργανωμένη άφήγηση μέ τήν κλασική πλοκή ένθαρρύνει καί ταυτόχρονα είναι άποτέλεσμα τής όξυμμένης συνείδησης* τό γεγο νό ς αύτό εκφράζεται συμβολικά, όταν μέ τήν έλευση τής τέλειας πυραμιδοειδούς πλοκής στό άστυνομικό άψήγημα βλέπουμε τή δράση νά έπικεντρώνεται στό έσωτερικό τής συνείδησης τοϋ πρωταγωνιστή — τοϋ άστυνομικοϋ. Τίς τελευταίες δεκαετίες, καθώς ό τυπογραφικός πολιτισμός μετασχηματίζεται


σέ ηλεκτρονικό, ή προσεγμένη πλοκή τού αφηγήματος έχασε τή δημοτικότητα της ώς πολύ «εύκολη» (δηλαδή, έξαιρετικά έλεγχόμενη άπό τή συνείδηση) τόσο γιά τόν άναγνώστη όσο καί γιά τόν συγγραφέα. Ή πρωτοποριακή λογοτεχνία νιώθει ύποχρεωμένη νά καταργεί ή νά συσκοτίζει τίς πλοκές της. Άλλά οί δίχως πλοκή ιστορίες τής ήλεκτρονικής έποχής δέν είναι έπεισοδιακές άφηγήσεις. Είναι ιμπρεσιονιστικές καί εικονιστικές παραλλαγές τών άφηγημάτων μέ πλοκή πού προηγήθηκαν. Ή άφηγηματική πλοκή τώρα φέρει γιά πάντα τό σημάδι τής γραφής καί τής τυπογραφίας. "Οταν δομείται πάνω σέ άναμνήσεις καί άπόηχους πού φέρνουν στόν νού τήν πρώιμη προφορική άφήγηση μέ τή βαθιά έξάρτησή της άπό τό άσυνείδητο (Peabody 1975), τό κάνει άναπόφευκτα μ’ έναν αύτοσυνείδητο, χαρακτηριστικά έγγράμματο τρόπο, όπως στό La Jalousie τού Robe-Grillet ή στόν Όδυσσέα τού James Joyce.

Ό «σφαιρικός» χαρακτήρας, ή γραφή καί ή τυπογραφία

Ό σύγχρονος άναγνώστης άντιλαμβάνεται τήν άποτελεσματι- κή κατασκευή χαρακτήρων στήν άφήγηση ή τό δράμα ώς τήν παραγωγή τού «σφαιρικού» χαρακτήρα, γιά νά χρησιμοποιήσουμε τόν όρο τού Ε.Μ. Forster (1974, σελ. 46), τού χαρακτήρα πού «άποπνέει τό άπρόβλεπτο τής ζωής». Αντίθετος μέ τόν «σφαιρ ικό» χαρακτήρα είναι ό « έπ ίπ εδο ς» χαρακτήρας, έκείνος πού ποτέ δέν έκπλήσσει τόν άναγνώστη, άλλά μάλλον τού δίνει άπόλαυση έκπληρώνοντας μονότονα τίς προσδοκίες του. Γνωρίζουμε τώρα ότι ό «διογκωμένος» (ή «έπίπεδος») χαρακτήρας προέρχεται άπό τήν πρωταρχική προφορική άφήγηση, πού δέν μπορεΐ νά δώσει άλλου είδους χαρακτήρες. Ό τυπικός χαρακτήρας χρησιμεύει τόσο στήν οργάνωση τής άφηγηματικής γραμμής όσο καί στή διαχείριση τών μή άφηγη-


ματικών στοιχείων πού έμφανίζονται στήν άφήγηση. Οί παραδοσιακές γνώσεις γύρω άπό τήν πονηριά μπορούν νά χρησιμοποιηθούν γιά τόν χαρακτήρα τού Όδυσσέα (ή, σέ άλλους πολιτισμούς, τού λαγού Brer ή τής άράχνης Anansi)* οί γνώσεις γύρω άπό τή σοφία γιά τόν χαρακτήρα τού Νέστορα κ.ο.κ.

Καθώς ό λόγος μετατοπίζεται άπό τήν πρωταρχική προφορικότητα σέ ολοένα μεγαλύτερο χειρογραφικό καί τυπο γραφικό έλεγχο, ό έπίπεδος, «διογκωμένος» χαρακτήρας π α ραχωρεί τή θέση του σέ χαρακτήρες πού γίνονται όλο καί π ε ρισσότερο «σφαιρικοί», δρούν δηλαδή μέ τρόπους πού είναι έκ πρώτης όψεως άπρόσμενοι, άλλά κατ’ ούσίαν συνεπείς μέ τούς όρους τής σύνθετης δομής τού χαρακτήρα καί τών περίπλοκων κινήτρων μέ τά όποια είναι προικισμένος ό σφαιρικός χαρακτήρας. Ή περιπλοκότητα τών κινήτρων καί ή έσω- τερική ψυχολογική έξέλιξη μέ τό πέρασμα τού χρόνου κάνουν τόν σφαιρικό χαρακτήρα όμοιο μ’ ένα «άληθινό πρόσωπο». Ή έμφάνιση τού σφαιρικού χαρακτήρα στό μυθιστόρημα έξαρτιόταν άπό πολλές έξελίξεις. Οί Scholes καί Kellogg (1966, σελ. 165-77) άναφέρουν έπιρροές όπως ή τάση πρός έσωτερίκευση στήν Παλαιά Διαθήκη καί ή έντατικοποίησή της στόν Χριστιανισμό, ή δραματική ελληνική παράδοση, ή Όβι- διακή καί Αύγουστίνεια παράδοση ένδοσκόπησης, καί ή έσω- στρέφεια πού καλλιέργησε ή μεσαιωνική κελτική έρωτική λογοτεχνία καί ή αύλική έρωτική παράδοση. Ά λλά τονίζουν έπίσης ότι τά προσωπικά γνωρίσματα τών χαρακτήρων δέν τελειοποιούνται πρίν άπό τήν έμφάνιση τού μυθιστορήματος, όπου ό χρόνος δέν γίνεται άντιληπτός άπλώς ώς πλαίσιο, άλλά καί ώς συνιστώσα τής άνθρώπινης δράσης.

"Ολες αύτές οί έξελίξεις είναι άδιανόητες στους πρωταρχικά προφορικούς πολιτισμούς, καί πράγματι έμφανίζονται σ’ έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ή γραφή, μέ τήν τάση της πρός τήν άναλυτική ενδοσκόπηση καί τίς επεξεργασμένες αναλύσεις τών ψυχικών καταστάσεων καί τών έσωτερικών διαδοχικών τους σχέσεων. Πληρέστερες ερμηνείες τής έμφάνισης τού


«σφαιρικού» χαρακτήρα πρέπει νά συμπεριλάβουν καί τήν επίγνωση τοϋ τί έπέφερε ή γραφή καί αργότερα ή τυπογραφία στήν παλιά νοητική οικονομία. Οί πρώτες προσπάθειες προσέγγισης τοϋ σφαιρικού χαρακτήρα, άπ όσο γνωρίζουμε, έπι- σημαίνονται στις αρχαιοελληνικές τραγωδίες, τό πρώτο προφορικό είδος πού έλέγχεται πλήρως άπό τή γραφή. Αύτές άναφέρονται άκόμη σέ δημόσια κυρίως πρόσωπα παρά σέ καθημερινούς οικείους χαρακτήρες πού άνθούν στό μυθιστόρημα. 'Ωστόσο ό Οίδίποδας τού Σοφοκλή καί, άκόμη περισσότερο. ό Πενθέας, ή Άγαύη, ή Ιφιγένεια καί ό Όρέστης στίς τραγωδίες τοϋ Εύριπίδη είναι άσυγκρίτως πιό περίπλοκοι καί έσωτερικά πιό βασανισμένοι άπό τούς ομηρικούς χαρακτήρες. Ά πό τή σκοπιά τής προφορικότητας - έγγραμματοσύνης, έδώ έχουμε νά κάνουμε μέ τήν αύξανόμενη έσωτερίκευση τοϋ κόσμου πού έγκαινίασε ή γραφή. Ό Watt (1967, σελ. 75) μάς έφιστά τήν προσοχή στήν «έσωτερίκευση τής συνείδησης» καί τίς ένδοσκοπικές συνήθειες πού παρήγαγαν τή νέα αύτή άντί- ληψη γιά τόν άνθρώπινο χαρακτήρα πού βρίσκουμε ήδη στόν Defoe καί τίς όποιες άνάγει στήν πουριτανική, καλβινική του πα ιδεία . 'Υπάρχει κάτι τό χαρακτηριστικά καλβινικό στόν τρόπο πού οί ένδοσκοπούντες χαρακτήρες τού Defoe σχετίζονται μέ τόν κόσμο. Άλλά ή ένδοσκόπηση καί ή ολοένα καί μεγαλύτερη έσωτερίκευση τής συνείδησης χαρακτηρίζουν ολόκληρη τήν ιστορία τού χριστιανικού άσκητισμού, όπου ή έντα- τικοποίησή τους συνδέεται σαφώς μέ τή γραφή, άπό τίς ’Εξομολογήσεις τού Άγιου Αυγουστίνου ώς τήν Αυτοβιογραφία τής Ά γ ια ς Τερέζας τού Lisieux (1873-97). 'Ό πω ς άναφέρει ό Watt,, οί Miller καί Johnson (1938, σελ. 461) παρατηρούν ότι «κάθε έγγράμματος πουριτανός τηρούσε κάποιο είδος ήμερο- λογίου». Ή έλευση τής τυπογραφίας έκανε πιό έντονη τήν έσωστρέφεια πού ένθάρρυνε ή γραφή. 'Η έποχή τής τυπογραφίας στούς προτεσταντικούς κύκλους χαρακτηρίστηκε άμέσως άπό μιά ένθάρρυνση τής προσωπικής, άτομικής έρμηνείας τής Βίβλου, ένώ στούς καθολικούς άπό μιά έντατικοποίηση τής


ιδιωτικής εξομολόγησης τών αμαρτημάτων καί συγχρόνως άπό μιά έμμονή στήν έξέταση τής συνείδησης. Ή επιρροή τής γραφής καί τής τυπογραφίας πάνω στόν χριστιανικό άσκητι- σμό άπαιτεΐ περισσότερη μελέτη.

"Οπως είδαμε, ή γραφή καί ή άνάγνωση είναι μοναχικές δραστηριότητες (άν καί ή άνάγνωση γινόταν άρχικά μπροστά σέ κοινό). Δεσμεύουν τήν ψυχή σέ μιά κοπιαστική, έσωτερι- κευμένη, έξατομικευμένη μορφή σκέψης, άπρόσιτης στούς προφορικούς άνθρώπους. Στούς ιδιωτικούς κόσμους πού δημιουργούν, γεννιέται ή αίσθηση τού «σφαιρικού» άνθρώπινου χαρακτήρα — μέ τά βαθιά έσωτερικευμένα κίνητρα, πού ένερ- γοποιούνται μυστηριωδώς, άλλά μέ συνέπεια, άπό τό έσωτε- ρικό του. Ό «σφαιρικός» χαρακτήρας, πού πρωτοεμφανίζεται στό χειρογραφικά ελεγχόμενο άρχαιοελληνικό δράμα, αναπτύσσετα ι περαιτέρω κατά τήν έποχή τού Shakespeare μετά τόν έρχομό τής τυπογραφίας καί κορυφώνεται μέ τό μυθιστόρημα, όταν, μετά τήν έλευση τής εποχής τού ρομαντισμού, ή τυπογραφία έσωτερικεύεται πληρέστερα (Ong 1977).

Ή γραφή καί ή τυπογραφία δέν άπαλλάχθηκαν τελείως άπό τόν « έπ ίπεδο» χαρακτήρα. ’Ακολουθώντας τήν άρχή σύμφωνα μέ τήν οποία ή νέα τεχνολογία τού λόγου ένισχύει τήν παλιότερη μετασχηματίζοντάς την ταυτόχρονα, οί ε γ γράμματο ι πολιτισμοί μπορούν πράγματι νά δημιουργούν μερικές φορές τήν έπιτομή τών τυπικών χαρακτήρων, δηλαδή τούς άφηρημένους χαρακτήρες. Αύτοί βρίσκονται στά ήθικο- πλαστικά θεατρικά έργα τού ύστερου Μεσαίωνα, πού χρησιμοποιούν άφηρημένες α ρετές καί ελα ττώ μ α τα ώς χ α ρ α κτήρες —τυπικούς χαρακτήρες τόσο έντονους, όσο μόνο ή γραφή μπορεΐ νά τούς κάνει— καί στά θεατρικά έργα τών ήθών τόν δέκατο έβδομο αιώνα, πού όπως στό Every man in his Humor ή τόν Vo Ip one τ ού Ben Jonson, εισάγουν έλαφρώς ένσαρκωμένες τίς αρετές καί τά έλαττώ ματά μας ώς χαρακτήρες σέ πιό σύνθετες πλοκές. Ό Defoe, ό Richardson, ό Fielding κι άλλοι πρωτοπόροι μυθιστοριογράφοι (Watt 1967,


σελ. 19-21) καί ένίοτε άκόμη καί ή Jane Austen, δίνουν στούς χαρακτήρες ονόματα πού τούς τυποποιούν: Lovelace, Heart- free, Allworthy ή Square. Οί ύστεροι ύψηλής τεχνολογίας ήλε- κτρονικοί πολιτισμοί παράγουν άκόμη τυποποιημένους χα ρακτήρες σέ είδη όπως τό ούέστερν ή σέ πλαίσια συνειδητώς χιουμοριστικά. Ό Jolly Green Giant λειτουργεί άρκετά καλά στή διαφήμιση έπειδή τό άντι-ηρωικό έπίθετο «jolly» δηλώνει στούς ένήλικους ότι δέν καλούνται νά πάρουν αύτό τόν σύγχρονο θεό τής γονιμότητας στά σοβαρά. Ή ιστορία τών τυποποιημένων χαρακτήρων καί τών σύνθετων τρόπων μέ τούς όποιους συσχετίζουν τή γραπτή μυθιστορία μέ τήν προφορική παράδοση δέν έχει άκόμη γραφτεί.

"Οπως άκριβώς τό δίχως πλοκή άφήγημα τής ύστερης τυ πογραφικής ή τής ήλεκτρονικής έποχής στηρίζεται στήν κλασική πλοκή καί πετυχαίνει τόν σκοπό του βασιζόμενο στήν αίσθηση ότι ή πλοκή λείπει ή είναι κρυμμένη, έτσι καί οί π α ράξενα «κενοί» χαρακτήρες πού παριστάνουν άκραΐες συνειδησιακές καταστάσεις όπως στόν Kafka, τόν Beckett ή τόν Thomas Pynchon, πετυχαίνουν τούς σκοπούς τους βασιζόμενοι στήν αίσθηση ότι άντιπαρατίθενται στούς προγόνους τους, τούς «σφαιρικούς» χαρακτήρες τού κλασικού μυθιστορήματος. Αύτοί οί χαρακτήρες τής ήλεκτρονικής έποχής θά ήταν άδιανόητοι εάν ή άφήγηση δέν είχε περάσει άπό τό στάδιο τού «σφαιρικού» χαρακτήρα.

Ή άνάπτυξη τοϋ «σφαιρικού» χαρακτήρα καταγράφει συνειδησιακές άλλαγές πού έκτείνονται πολύ πέρα άπό τόν κόσμο τής λογοτεχνίας. 'Ύστερα άπό τόν Freud, ή ψυχολογική καί ιδιαίτερα ή ψυχαναλυτική κατανόηση τής όλης δομής τής προσωπικότητας έχει πάρει ώς πρότυπο κάτι πού μοιάζει μέ τόν «σφαιρικό» χαρακτήρα τοϋ μυθιστορήματος. Κατά τόν Freud ή δομή τής άνθρώπινης ψυχολογίας είναι όπως έκείνη τοϋ δραματικού ήρωα Οίδίποδα, όχι τοϋ ’Αχιλλέα, καί μάλιστα ενός Οίδίποδα ό όποιος ερμηνεύεται στό πλαίσιο τού μυθιστορήματος τοϋ δέκατου ένατου α ιώ να, πού είναι πολύ πιό


«σφαιρικός» άπό οτιδήποτε στήν άρχαιοελληνική γραμματεία. Φαίνεται ότι ή άνάπτυξη τής σύγχρονης ψυχολογίας τού βάθους παραλληλίζει τήν άνάπτυξη τού χαρακτήρα στό δράμα καί τό μυθιστόρημα, καθώς καί τά δύο έξαρτώνται άπό τήν έσωτερική στροφή τής ψυχής πού έπέφερε ή γραφή καί έντατι- κοποίησε ή τυπογραφία. Πράγματι, όπως ή ψυχολογία τού βάθους άναζητεΐ κάποιο σκοτεινό άλλά πολύ σημαντικό βαθύτερο νόημα πού κρύβεται κάτω άπό τήν έπιφάνεια τής συνηθισμένης ζωής, έτσι καί οί μυθιστοριογράφοι, άπό τήν Jane Austen ώς τόν Thackeray καί τόν Flaubert, προσκαλούν τόν άναγνώστη νά αισθανθεί κάποιο πιό άληθινό νόημα κάτω άπό τή ραγισμένη ή άπατηλή έπιφάνεια πού άπεικονίζουν. Οί διοράσεις τής ψυχολογίας τού «βάθους» ήταν άδύνατες νωρίτερα, γιά τούς ίδιους λόγους πού ό πλήρως «σφαιρικός» χαρακτήρας τού μυθιστορήματος τού δέκατου ένατου αιώνα δέν ήταν έφικτός πρίν άπό τήν έποχή του. Καί στίς δύο περιπτώσεις, άπαιτούνταν ή κειμενική οργάνωση τής συνείδησης, άν καί βέβαια έπενεργούσαν καί άλλες δυνάμεις — ή άπομάκρυνση άπό τήν ολιστική θεραπεία τής παλιάς (πρίν άπό τόν Παστέρ) ιατρικής καί ή άνάγκη ένός νέου ολισμού, ό έκδημοκρατισμός καί ή ιδιωτικοποίηση τού πολιτισμού (πού έπίσης ήταν άποτέ- λεσμα τής γραφής καί άργότερα τής τυπογραφίας), ή άνοδος τής λεγόμενης «πυρηνικής» οικογένειας ή τής «συναισθηματικής» οικογένειας στή θέση τής έκτεταμένης οικογένειας, πού ήταν οργανωμένη γιά νά διατηρεί τή «γραμμή» καταγωγής, ή έξελιγμένη τεχνολογία , πού έφερε μεγαλύτερες ομάδες άνθρώπων πιό κοντά τή μιά στήν άλλη κ.ο.κ.

Ά λλά όποιες κι άν ήταν αύτές οί άλλες δυνάμεις πίσω άπό τήν άνάπτυξη τής ψυχολογίας τού βάθους, ένας σημαντικός παράγοντας ήταν ή νέα αίσθηση γιά τόν άνθρώπινο βιό- κοσμο καί τό άνθρώπινο πρόσωπο πού έφερε ή γραφή καί ή τυ π ο γρ α φ ία . Χ αρακτήρες πού ορίζονται μέ έπ ιθετικούς προσδιορισμούς δέν έπιδέχονται ψυχαναλυτική κριτική, όπως καί οί χαρακτήρες πού προσδιορίζονται άπό τήν ψυχολογία


τών άντιτιθέμενων «αρετών» καί «ελαττωμάτων». Στό μέτρο πού ή σύγχρονη ψυχολογία καί ό «σφαιρικός» χαρακτήρας τοϋ μυθιστορήματος άναπαριστοϋν στή σημερινή συνείδηση τό τι είναι ή άνθρώπινη ύπαρξη, ή αίσθηση γ ι’ αύτήν είναι έπεξεργασμένη μέσα άπό τή γραφή καί τήν τυπογραφ ία . Αύτό δέν σημαίνει πώς κατηγορούμε τή σημερινή αίσθηση γιά τήν άνθρώπινη ύπαρξη. Τό άντίθετο μάλιστα. Ή σημερινή φαινομενολογική αίσθηση γιά τήν ύπαρξη είναι πλουσιότερη ώς πρός τόν συνειδητό καί άρθρούμενο στοχασμό άπό οτιδήποτε προηγήθηκε. ’Αλλά είναι χρήσιμο νά άναγνωρίσουμε ότι αύτή ή αίσθηση έξαρτάται άπό τίς τεχνολογίες τής γραφής καί τής τυπογραφίας πού έσωτερικεύθηκαν βαθιά καί άποτέ- λεσαν μέρος τών ψυχικών μας άποθεμάτων. Τό τρομακτικό άπόθεμα ιστορικών, ψυχολογικών καί άλλων γνώσεων, πού μπορεί σήμερα νά βρει θέση στήν έκλεπτυσμένη άφήγηση καί τούς έπεξεργασμένους χαρακτήρες, μπόρεσε νά συσσωρευθεϊ μόνο χάρη στή χρήση τής γραφής καί τής τυπογραφίας (καί τώρα τής ήλεκτρονικής). ’Αλλά αύτές οί τεχνολογίες τού λόγου δέν άποθηκεύουν άπλώς τίς γνώσεις μας. Τούς δίνουν μορφές πού τίς κάνουν άπρόσιτες, καί στήν πραγματικότητα άδιανόητες σ’ έναν προφορικό πολιτισμό.

ΕΒΔΟΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Μερικά θεωρήματα

'

^ V

; >V V

II μελέτη τών αντιθέσεων άνάμεσα στήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη είναι στό μεγαλύτερο της μέρος ήμιτε- λής. "Ο,τι μάθαμε προσφάτως γιά τήν άντίθεση αύτή συνεχίζει νά διευρύνει τήν κατανόησή μας, όχι μόνο σέ ό,τι άφορά τό προφορικό παρελθόν άλλά καί τό παρόν, έλευθερώνοντας τόν κειμενικά πεπερασμένο νού μας καί τοποθετώντας σέ μιά νέα προοπτική πολλά ά π ’ όσα μάς ήταν οικεία. Έδώ θά παρουσιάσου μερικές άπό τίς πιό ενδιαφέρουσες άπόψεις καί προοπτικές, άλλά μόνο μερικές, γιατί είναι άδύνατον νά είμαι πλήρης καί έξαντλητικός. Θά παρουσιάσω τό θέμα μέ τή μορφή θεωρημάτων* τά θεωρήματα είναι λίγο ή πολύ ύπο- θετικές προτάσεις πού συνδέονται ποικιλοτρόπως μέ όσα ήδη εξηγήσαμε έδώ, σχετικά μέ τή μετάβαση άπό τόν προφορικό στόν έγγράμματο πολιτισμό. Έάν τά προηγούμενα κεφάλαια ύπήρξαν έστω καί μετρίως έπιτυχημένα, ό άναγνώστης θά πρέπει νά μπορεΐ νά προεκτείνει τά θεωρήματα αύτά, άλλά καί νά δημιουργήσει δικά του θεωρήματα καί νά διαμορφώσει πρόσθετες ιδέες.

Μερικά άπό τά θεωρήματα άναφέρονται ειδικά στούς τρόπους μέ τούς οποίους ορισμένες σύγχρονες έρμηνευτικές

226 ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜ ΑΤΟΣΤΝΗ

σχολές της λογοτεχνίας καί τής φιλοσοφίας σχετίζονται με τή μετάβαση αύτή. Οί περισσότερες από αύτές τις σχολές π α ρουσιάζονται από τον Hawkes (1977). Γιά νά διευκολύνουμε τον αναγνώστη, δπου είναι δυνατόν, θά παραπέμπουμε στον Hawkes, όπου καί θά μπορεΐ νά βρει τις διάφορες πρωτογενείς πηγές.

Ιστορία τής λογοτεχνίας

Ή ιστορία τής λογοτεχνίας έχει μόλις, καί εννοούμε «μόλις», αρχίσει νά εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες πού τής δίνει ή μελέτη τής π ρ ο φ ο ρ ικ ό τη τα ς καί τής έ γ γ ρ α μ μ α το σ ύ ν η ς . Σημαντικές μελέτες άναφέρονται σ’ ένα εκτεταμένο φάσμα χωριστών παραδόσεω ν, μελετώντας εϊτε τις πρω ταρχικά προφορικές τους τελέσεις εϊτε τά προφορικά στοιχεία πού έμπεριέχονται στά γραπτά τους κείμενα. Ό Foley (1980b) αναφέρει έργασίες γιά τούς μύθους τών Σουμερίων, τούς βιβλικούς Ψαλμούς, τις διάφορες προφορικές παραγωγές από τή Δυτική καί Κεντρική Α φρική,τή μεσαιωνική αγγλική ,γαλλική καί γερμανική λογοτεχνία (βλ. Curschmann 1967),τή ρωσική bylina* καί τό άμερικανικό λαϊκό κήρυγμα. Ό κατάλογος τού Haymes (1973) προσθέτει μελέτες γιά τήν παράδοση τών Ainu, τήν τουρκική καί άλλες παραδόσεις. ’Αλλά στο σύνολό της ή ιστορία τής λογοτεχνίας ακόμη προχωρά έχοντας έλάχι- στη ή/καί καμία έπίγνωση τής αντίθεσης προφορικότητα - έγγραμματοσύνη παρά τή σημασία αύτής τής αντίθεσης γιά τήν ανάπτυξη τών λογοτεχνικών ειδών, τήν πλοκή, τή διαμόρφωση τών χαρακτήρων, τις σχέσεις αναγνώστη - συγγραφέα

Σ .τ .Έ .: Bylina/y: Ρωσικά ηρωικά άσματα πού έκτελοΰνται από τούς skaziteli (ραψωδούς) μέ τή συνοδεία εγχόρδων. Ή συλλογή καί καταγραφή τους ειχε αρχίσει ήδη από τόν δέκατο έβδομο αιώνα.

ΜΕΡΙΚΑ ΘΕΩΡΗΜΑΤΑ 227

(βλ. Iser 1978) καί τή σχέση τής λογοτεχνίας μέ τίς κοινωνικές, νοητικές καί ψυχικές δομές.

Τά κείμενα μπορούν να προσαρμόζονται ποικιλοτρόπως στο δίπολο προφορικότητας - έγγραμματοσύνης. Ό δυτικός πολιτισμός τών χειρογράφων ήταν πάντα οριακά προφορικός, καί, ακόμη καί μετά την τυπογραφία, ή κειμενικότητα σταδιακά μόνο πήρε τή θέση που κατέχει σήμερα στους πολιτισμούς όπου ή ανάγνωση είναι στο μεγαλύτερο της μέρος σιωπηρή. Δέν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει τελείως τό γ ε γονός ότι από τήν αρχαιότητα μέχρι καί τό τέλος τού δέκατου όγδοου αιώνα πολλά λογοτεχνήματα, ακόμη καί όταν άποτελούσαν γραπτή σύνθεση, προορίζονταν γιά δημόσια ανάγνωση, αρχικά από τον ϊδιο τους τόν συγγραφέα (Hadas 1954, σελ. 40* Nelson 1976-7, σελ. 77). Ή μεγαλόφωνη ανάγνωση στήν οικογένεια καί άλλες μικρές ομάδες συνηθιζόταν ακόμη καί στις αρχές τού εικοστού αιώνα, μέχρις ότου ό ηλεκτρονικός πολιτισμός άρχισε νά συγκεντρώνει αύτές τίς ομάδες γύρω από τό ραδιόφωνο καί τήν τηλεόραση καί όχι γύρω από ένα παρόν μέλος τους.

Ή σχέση τής μεσαιωνικής λογοτεχνίας μέ τήν προφορικό- τητα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα έξαιτίας τής μεγαλύτερης πίεσης πού ασκεί ή έγγραμματοσύνη στή μεσαιωνική ψυχή, πράγμα πού δημιουργήθηκε όχι μόνο από τήν κεντρική θέση τού βιβλικού κειμένου (οί αρχαίοι Έλληνες καί οί Ρωμαίοι δέν διέθεταν ιερά κείμενα, καί οί θρησκείες τους δέν διαθέτουν τυπική θεολογία), αλλά καί από τήν παράξενη ανάμειξη προφορικότητας (λογομαχίες) καί κειμενικότητας (σχόλια σέ γραπτά έργα) στή μεσαιωνική ακαδημαϊκή ζωή (Hajnal 1954). Κατά πάσα πιθανότητα οί περισσότεροι μεσαιωνικοί Εύρω- παϊοι συγγραφείς συνέχιζαν τήν κλασική πρακτική νά γρ ά φουν τά κείμενά τους μέ σκοπό τή μεγαλόφωνη ανάγνωσή τους (Crosby 1936' Nelson 1976-7* Ahern 1981). Αύτό βοήθησε στον καθορισμό τού ύφους, πού ήταν πάντα ρητορικό, όπως έπίσης καί στή φύση τής πλοκής καί τού χαρακτηρισμού.

228 ΠΡΟΦΟΡΙΚΟ ΤΗ Τ Α ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜ ΑΤΟΣ TNH

Ή ϊδ ια πρακτική συνεχίστηκε σε μεγάλο βαθμό καί σε δλη τήν ’Αναγέννηση. Ό William Nelson (1976-7, σελ. 119-20) σημειώνει δτι ό Alamanni αναθεώρησε τό άρχικά αποτυχημένο του Giron Cortese για νά τό κάνει πιο επεισοδιακό καί έτσι πιο κατάλληλο γιά μεγαλόφωνη ανάγνωση σέ ομάδες, όπως ήταν ό επιτυχημένος Orlando τού Ariosto. Ό Nelson επιπλέον εικάζει ότι τά ϊδ ια κίνητρα ώθησαν τον Sir Philip Sidney νά αναθεωρήσει τό Old Arcadia , νά τό καταστήσει δηλαδή κατάλληλο γιά μεγαλόφωνη ανάγνωση. Παρατηρεί έπίσης (1976-7, σελ. 117) ότι σέ όλη τήν Αναγέννηση ή πρακτική τής μεγαλόφωνης ανάγνωσης κάνει τούς συγγραφείς νά εκφράζονται «σάν νά είχαν πραγματικούς ακροατές» μπροστά τους — καί όχι τούς ύποθετικούς στους οποίους κανονικά απευθύνονται οί σημερινοί συγγραφείς. Έ ξ ου καί τό ύφος τού Rabelais καί τού Thomas Nashe. Ή μελέτη αύτή τού Nelson είναι μιά από τίς πιο πλούσιες όσον αφορά τήν άνάδειξη τού δυναμισμού τής άντίθεσης προφορικότητα - έγγραμματοσύνη στην αγγλική λογοτεχνία, από τον Μεσαίωνα ώς τόν δέκατο ένατο αιώνα, καί δείχνει πόσα ακόμη μπορούν νά μελετηθούν μέ βάση αύτό τό δίπολο. Ποιός έχει άποτιμήσει τό Eupkues του Lyly ώς έργο πού γράφτηκε γιά μεγαλόφωνη άνάγνωση;

Τό κίνημα τού ρομαντισμού σημαδεύει τήν αρχή τού τέ λους τής παλιάς ρητορείας πού στηρίζεται στήν προφορικότητα (Ong 1971)· ώστόσο, ή προφορικότητα άντηχεΐ, μερικές φορές βασανιστικά, μερικές φορές αδέξια , στο ύφος τών πρώτων ’Αμερικανών συγγραφέων όπως ό Hawthorn (Bayer1980), γιά νά μήν άναφερθούμε στους ιδρυτές Πατέρες τών Η.Π.Α., καί άντηχεΐ καθαρά στήν ιστοριογραφία, άπό τόν Thomas Babington Macaulay έως τόν Winston Churchill. Στούς συγγραφείς αυτούς ή σκηνική σύλληψη τών έννοιών καί τό ήμι-δημηγορικό ύφος καταγράφουν τήν εξαιρετικά άποτελε- σματική ύπολειμματική προφορικότητα τών ιδιωτικών βρετανικών σχολείων. Ή ιστορία τής γραμματείας δέν έχει άκό- μη εξετάσει τι άκριβώς συμβαίνει εδώ.


Μέσα στους αιώνες ή μετάβαση από τήν προφορικότητα στην ηλεκτρονική έπεξεργασία τού λόγου μέσω τής γραφής καί τής τυπογραφ ίας, επηρέασε βαθιά, μάλιστα καθόρισε ούσιαστικά, τήν ανάπτυξη τών λογοτεχνικών ειδών, καί ταυτόχρονα βέβαια τις διαδοχικές μορφές πλοκής καί κ α τα σκευής χαρακτήρων. Στή Δύση, γιά παράδειγμα, τό έπος είναι ούσιαστικά καί αναπόδραστα προφορικό λογοτεχνικό είδος. Τά έπη πού γράφτηκαν ή τυπώθηκαν, τά λεγόμενα «έντεχνα έπη», είναι συνειδητές, άρχαΐζουσες απομιμήσεις τών τ ε χνικών πού άπαιτοΰνται από τήν ψυχοδυναμική τής προφορικής αφήγησης — γιά παράδειγμα, τό ξεκίνημα in medias res, οι περίπλοκες λογοτυπικές περιγραφές τού οπλισμού καί τής αγωνιστικής συμπεριφοράς καί ή λοιπή λογοτυπική ανάπτυξη άλλων προφορικών θεμάτων. Καθώς ή προφορικότητα μειώνεται μέ τή γραφή καί τήν τυπογραφία, τό έπος αναπόφευκτα αλλάζει μορφές, παρά τις καλύτερες προθέσεις καί προσπάθειες τών συγγραφέων. Ό αφηγητής τής Ίλιάδας καί τής Όδνσ- σ€ΐας είναι χαμένος μέσα στίς προφορικές κοινότητες: ποτέ δέν εμφανίζεται ώς «εγώ». Ό συγγραφέας Βιργίλιος αρχίζει τήν Αίνβιάδα του μέ τή φράση «Arma virumque cano», δηλαδή «Τά όπλα τραγουδώ καί τόν άνδρα». Ή έπιστολή τού Spenser πρός τόν Sir Walter Raleigh, στήν εισαγωγή τού The Faerie Queene, δείχνει πώς ό Spenser ειχε τήν έντύπωση ότι συνθέτει ένα έργο σάν τού Όμήρου: όμως, ή γραφή καί ή τυπογραφία καθιστούσε κάτι τέτοιο αδύνατον. Τελικά τό έπος χάνει καί τή φαντασιακή του αξιοπιστία: οί ρίζες του στή νοητική οικονομία τού προφορικού πολιτισμού ξηραίνονται. Ό μόνος τρόπος μέ τόν όποιο ό δέκατος όγδοος αιώνας μπορεί νά σχετι- σθεΐ σοβαρά μέ τό έπος είναι διακωμο^δώντας το σέ έπη-πα- ρωδίες. Αύτά παράγοντα ι κατά εκατοντάδες. Μετά άπό αύτά, τό έπος πεθαίνει οριστικά. Ή συνέχιση τής ’Οδνσσαας άπό τόν Καζαντζάκη είναι ένα ξένο λογοτεχνικό είδος.

Τά ρομάντζα είναι προϊόν τού χειρογραφικού πολιτισμού, τά δημιουργήματα ενός νέου γραπτού είδους πού βασίζεται


σέ μεγάλο βαθμό σέ προφορικούς τρόπους σκέψης καί έκφρασης, αλλά δέν μιμείται συνειδητά προγενέστερα προφορικά είδη, όπως έκανε τό «έντεχνο έπος». Οί δημώδεις μπαλάντες, όπως οί αγγλικές καί οί σκωτσέζικες άκριτικές μπαλάντες, αναπτύσσονται ατά όρια τού προφορικού. Τό μυθιστόρημα είναι σαφώς ένα τυπογραφικό λογοτεχνικό είδος, βαθιά έσωτερικό, άπο-ηρωοποιημένο, μέ ισχυρή τάση πρός τήν ειρωνεία. Τά σημερινά δίχως πλοκή αφηγηματικά εϊδη άποτελούν τμήμα τής ήλεκτρονικής εποχής καί είναι δομημένα μέ περίπλοκους κώδικες (όπως οί υπολογιστές). Καί τά λοιπά. Αύτά είναι μερικά γενικά πρότυπα. Μάς είναι άγνωστες οί περισσότερες άπό τίς ειδικότερες λεπτομέρειές τους. Άλλά ή μελέτη καί ή κατανόησή τους θά φωτίσουν όχι μόνο τίς παλα ιότερες μορφές τής λογοτεχνίας καί τής σκέψης, άλλά καί τίς σημερινές καί ϊσως τίς μελλοντικές.

Τό μεγάλο χάσμα πού ύπάρχει στον τρόπο μέ τόν όποιο κατανοούμε τή γυναικεία επίδραση στό λογοτεχνικό είδος καί ύφος θά μπορούσε νά γεφυρωθεϊ ή νά κλείσει, εξετάζοντας τή μετάβαση άπό τήν προφορικότητα στήν έγγραμματο- σύνη. Σ ’ ένα προηγούμενο κεφάλαιο παρατηρήσαμε ότι οί πρώτες γυναίκες μυθιστοριογράφοι καί συγγραφείς εργάζονταν γενικά έξω άπό τήν προφορική παράδοση, έξαιτίας τού απλού γεγονότος ότι κανονικά στά κορίτσια δέν δινόταν ή ρητορική εκπαίδευση πού στηριζόταν στήν προφορικότητα καί τήν οποία τά άγόρια αποκτούσαν στά σχολεία. Τό γυναικείο συγγραφικό ύφος ήταν χαρακτηριστικά λιγότερο τυπικά προφορικό άπό τό άνδρικό, κι όμως, ά π ’ όσο γνωρίζω, καμιά σημαντική μελέτη δέν διερεύνησε τίς συνέπειες αυτού τού γ ε γονότος, πού θά πρέπει νά είναι τεράστιες. Είναι βέβαιο ότι τό μή ρητορικό ύφος τών γυναικών συγγραφέων συντέλεσε στό νά γίνει τό μυθιστόρημα αύτό πού είναι: νά μοιάζει πιο πολύ μέ συζήτηση πα ρά μέ άπό βήματος ά πα γγελ ία . Ό Steiner (1967, σελ. 387-9) τοποθέτησε τή γένεση τού μυθιστορήματος στήν έμπορική ζωή. Αύτή ή ζωή ήταν πλήρως έγ-


γράμματη, άλλα ή έγγραμματοσύνη τής τοπικής διαλέκτου δεν στηριζόταν στή λατινική ρητορική. Τά σχολεία τών δια- φωνούντων μέ τήν επίσημη εκπαίδευση τά όποια παρείχαν έμπορική εκπαίδευση, ήταν αύτά πού πρωτοδέχτηκαν κορίτσια στίς τάξεις τους.

Τή βαθύτερη μελέτη τους περιμένουν διάφορα εϊδη ύπο- λειμματικής προφορικότητας, καθώς καί ή «έγγράμματη προφορικότητα» τού δεύτερου προφορικού πολιτισμού πού είσή- γαγαν τό ραδιόφωνο καί ή τηλεόραση (Ong 1971, σελ. 284- 303* 1977, σελ. 53-81). Μερικές άπό τίς πιό ενδιαφέρουσες έργασίες γ ιά τίς άντιθέσεις τής προφορικότητας καί τής έγγραμματοσύνης πραγματοποιούνται στον χώρο τής σύγχρονης δυτικοαφρικανικής άγγλόφωνης λογοτεχνίας (Fritschi1981).

Σ ’ ένα πιό πρακτικό επ ίπεδο , ή βαθύτερη κατανόηση τής ψυχοδυναμικής τής προφορικότητας σέ σχέση μέ τήν ψυχοδυναμική τής γραφής βελτιώνει τή διδασκαλία τής γραφής, ιδίως σέ πολιτισμούς πού σήμερα κινούνται γοργά άπό τή σχεδόν ολική προφορικότητα στήν έγγραμματοσύνη, όπως συμβαίνει σέ πολλούς άφρικανικούς πολιτισμούς (Essien 1978), καί σέ ύπολειμματικές προφορικές κοινωνίες μέ ύψηλή έγγραμματοσύνη (Farell 1978a* 1978b), όπως οί αστικές «ύποκουλτούρες» τών μαύρων ή τών ίσπανόφωνων στίς Η.Π.Α.*

Ή Νέα Κριτική καί ό φορμαλισμός

Ή μετάβαση άπό τήν προφορικότητα στήν έγγραμματοσύνη διασαφηνίζει τή σημασία τής Νέας Κριτικής (Hawkes 1977, σελ. 151-6) ώς πρωταρχικού παραδείγματος κειμενικά έπε- ξεργασμένης σκέψης. Ή Νέα Κριτική έπέμενε στήν αύτονο-

* Σ .τ.Έ .:Β λ. γιά παράδειγμα,D. Hebdige, Ύποκονλτούρα: Τό νόημα τοϋ στυλ, Γνώση, Αθήνα 1981.


μία τού ατομικού έργου κειμενικής τέχνης. Ή γραφή, δπως θά θυμόμαστε, ονομάστηκε «αύτόνομος λόγος» σέ αντιπαράθεση μέ τήν προφορική εκφορά, πού δέν είναι ποτέ α υτό νομη αλλά πάντα ένσωματωμένη στή μή λεκτική ύπαρξη. Οί Νέοι Κριτικοί έξομοίωναν τό λογοτεχνικό έργο μέ τόν οπτικό κόσμο-άντικείμενο τών κειμένων μάλλον παρά μέ τόν προ- φορικό-άκουστικό κόσμο τών συμβάντων. Έπέμεναν ότι τό ποίημα καί κάθε άλλο λογοτεχνικό είδος πρέπει νά θεωρείται άντικείμενο, «λεκτική εικόνα».

Δύσκολα βλέπουμε πώς αύτό τό οπτικό-άπτικό μοντέλο γιά τήν ποίηση ή τά άλλα λογοτεχνικά είδη μπορεΐ νά ταιριά- ξει άποτελεσματικά μέ μιά προφορική τέλεση, πού π ρ ο φανώς θά μπορούσε νά είναι κάποιο ποίημα. Ό ήχος άντι- στέκεται στήν άναγωγή του σέ «άντικείμενο» ή «εικόνα» — όπως είδαμε, είναι ένα γεγονός εν εξελίξει. Επιπλέον, είναι δύσκολο νά φανταστούμε τόν χωρισμό ποιήματος - συμφρα- ζομένων σ’ έναν προφορικό πολιτισμό, όπου ή πρωτοτυπία ενός ποιητικού έργου συνίσταται στόν τρόπο μέ τόν όποιο ό άοιδός ή ό άφηγητής σχετίζεται μέ τό συγκεκριμένο του ακροατήριο . Μολονότι βεβαίως είναι άπό μιά άποψη ένα ιδιαίτερο συμβάν, πού διακρίνεται άπό άλλα είδη συμβάντων, ό σκοπός του καί/ή τό άποτέλεσμά του σπάνια, άν όχι ποτέ, δέν είναι άπλώς καί μόνον αισθητικά: ή τέλεση ενός έπους, γιά παράδειγμα, μπορεΐ νά είναι ταυτοχρόνως έορταστική πράξη, παιδεία, ή εκπαίδευση νέων, ένίσχυση τής συλλογικής ταυτότητας, τρόπος διαιώνισης κάθε είδους γνώσεων —ιστορικών, βιολογικών, ζωολογικών, κοινωνιολογικών, έντομολο- γικών, ναυτικών, θρησκευτικών— καί πολλά άλλα. Ε π ιπ λ έον, ό άφηγητής τυπικά ταυτίζεται μέ τούς χαρακτήρες τών οποίων τίς πράξεις διηγείται καί επικοινωνεί ελεύθερα μέ τό πραγματικό του άκροατήριο, πού μέ τίς άντιδράσεις του καθορίζει μέ τή σειρά του αύτό πού ό ίδιος λέει — τό ύφος καί τήν έκταση τής άφήγησής του. Στήν τέλεση τού έπους τού Mwindo, ό Candi Rureke όχι μόνο άπευθύνεται ό ’ίδιος στό


άκροατήριό του, αλλά βάζει καί τόν ήρωά του, τόν Mwindo, νά απευθύνεται ατούς γραφείς πού καταγράφουν τήν έκτέλε- ση τού Rureke, προτρέποντάς τους νά βιαστούν (Biebuyck καί Mateene 1971). Δύσκολο νά αναγνωρίσουμε κάποια εικόνα έδώ. Στό τέλος τού έπους, ό Rureke συνοψίζει τά μηνύματα γιά τή ζωή πού κατά τή γνώμη του μάς διδάσκει τό έπος (1971, σελ. 144). Ή ρομαντική άναζήτηση τής «καθαρής πο ίησης», πού είναι απομονωμένη άπό τήν καθημερινότητα, προέρχεται άπό τήν αίσθηση τής αυτόνομης έκφρασης πού δημιουργεί ή γραφή καί άκόμη περισσότερο άπό τήν άντίλη- ψη τής κλειστότητας πού δημιουργεί ή τυπογραφία. Τίποτε δέν δείχνει πιό έντυπωσιακά τή στενή, μή συνειδητή κατά κύριο λόγο, συνάφεια τού ρομαντικού κινήματος καί τής τεχνολογίας .

Ό κάπω ς παλιότερος ρωσικός φορμαλισμός (Hawkes 1977, σελ. 59-73) ειχε περίπου τίς ίδιες άπόψεις μέ τή Νέα Κριτική, αν καί οί δύο σχολές άναπτύχθηκαν άνεξάρτητα. Οί φορμαλιστές θεώρησαν τήν ποίηση ώς μιά «προβεβλημένη γλώσσα», μιά γλώσσα πού προσελκύει τήν προσοχή στίςϊδιες τίς λέξεις, στή σχέση πού διατηρούν μεταξύ τους στον κλειστό χώρο τού ποιήματος, τό όποιο διαθέτει τή δική του αύ- τόνομη, έσωτερική ύπαρξη. Οί φορμαλιστές έλαχιστοποιούν ή έξαλείφουν άπό τήν κριτική κάθε ενδιαφέρον γιά τό «μήνυμα», τίς «πηγές», τήν «ιστορία» τού ποιήματος ή τή σχέση του μέ τή βιογραφία τού συγγραφέα του. Είναι καί αύτοί, προφανώς, δέσμιοι τού κειμένου, έπικεντρώνοντας τήν προσοχή τους άποκλειστικά (καί άστόχαστα, τίς περισσότερες φορές) στά γραπτά ποιήματα.

Δέν ύποτιμώ τούς Νέους Κριτικούς ή τούς Ρώσους φορμαλιστές, λέγοντας ότι είναι δέσμιοι τού κειμένου. Πράγματι, άσχολούνταν μέ ποιήματα πού ήταν δημιουργήματα τού κειμένου. Επιπλέον, μέ δεδομένη τήν κατάσταση τής προηγούμενης κριτικής, ή όποια ειχε άφιερώσει τό μεγαλύτερο μέρος της στή βιογραφία καί τήν ψυχολογία τού συγγραφέα, παρα


μελώντας τό κείμενο, είχαν κάθε λόγο νά τονίσουν τό τελευταίο. Ή πριν άπό αύτούς κριτική προερχόταν άπό μιά ύπο- λειμματικά προφορική, ρητορική παράδοση, καί ήταν πράγματι άνίκανη νά έξετάσει τόν αύτόνομο, καθαρά κειμενικό λόγο. Βλέποντας τά πράγματα άπό τή σκοπιά πού μάς δίνει ή άντίθεση προφορικού - εγγράμματου, ή μετάβαση άπό τήν προγενέστερη κριτική στον φορμαλισμό καί τή Νέα Κριτική άποκαλύπτεται ώς μετάβαση άπό μιά νοοτροπία ύπολειμμα- τικά προφορική (ρητορική, συμφραστική) σέ μιά νοοτροπία κειμενική (μή συμφραστική). Ή κειμενική νοοτροπία όμως ήταν σχετικά άστόχαστη. Γιατί μολονότι, σέ άντίθεση μέ τήν προφορική έκφραση, τά κείμενα είναι αύτόνομα, κανένα κείμενο ούσιαστικά δέν μπορεΐ νά σταθεί άπό μόνο του, άνε- ξάρτητα άπό τόν έξωκειμενικό κόσμο. Τό κάθε κείμενο στηρίζεται σέ κάποια πρόφαση (pretext).

"Ολα τά κείμενα έχουν έξωκειμενικά στηρίγματα. Ό R. Barthes (Hawkes 1977, σελ. 154-5) παρατήρησε ότι κάθε ερμηνεία κειμένου πρέπει νά κινηθεί έξω άπό τό κείμενο ώστε νά άναφερθεΐ στον άναγνώστη: τό κείμενο δέν έχει νόημα μέχρι νά τό διαβάσει κάποιος, καί γιά νά άποκτήσει νόημα πρέπει νά έρμηνευθεΐ, τό όποιο σημαίνει νά συσχετισθεΐ μέ τόν κόσμο τού άναγνώστη — πράγμα πού δέν σημαίνει νά διαβαστεί όπως νάναι ή χωρίς άναφορά στον κόσμο τού συγγραφέα. Μπορούμε νά περιγράφουμε τήν κατάσταση ώς έξης: αφού τό κάθε χρονικό σημείο είναι μέρος τής ολότητας τού χρόνου, ένα κείμενο πού κατατίθεται άπό τόν συγγραφέα σέ κάποιο χρονικό σημείο, σχετίζεται ipso facto μέ κάθε άλλο χρονικό σημείο, έχοντας συνέπειες πού μπορούν νά ξεδιπλωθούν μόνο μέ τό πέρασμα τού χρόνου, άπρόσιτες στή συνείδηση τού συγγραφέα ή τών συγχρόνων του, αν καί δέν άπουσιάζουν άναγκα- στικά άπό τό ύποσυνείδητό τους. Ή μαρξιστική κριτική (άπό τήν όποια εν μέρει προέρχεται ό Barthes — Hawkes 1977, σελ. 267-71) ύποστηρίζει ότι ή αύτοαναφορά τών Νέων Κριτικών είναι ταξικά καθορισμένη καί δουλοπρεπής: ταυτίζει τό «άντι-


κειμενικό» μήνυμα του κειμένου μέ κάτι τελικά έξω άπό τό κείμενο, συγκεκριμένα μέ τίς ερμηνείες πού φαντάζεται πώς είναι αύτές πού ύποστηρίζει ή καλλιέργεια, τό πνεύμα, ή αίσθηση τής παράδοσης καί αύτοκυριαρχίας μιας κατ’ ούσίαν παρακμάζουσας αύτοκρατορίας (Hawkes 1977, σελ. 155). Ά πό αύτή τή σκοπιά, ή Νέα Κριτική ειχε μεγαλύτερη έπιτυχία στίς δουλοπρεπεΐς μεσαίες τάξεις πού σέβονται αύτό τόν άριστο- κρατικό χώρο.

Ή Νέα Κριτική άναπτύχθηκε καί μέσα άπό μιά άλλη σημαντική άνασύνταξη τών προφορικών/εγγράμματων δυνάμεων, πού συντελέστηκε καθώς ό άκαδημαϊκός κόσμος μετακι- νήθηκε άπό τή χειρογραφικά ελεγχόμενη λατινική γλώσσα σέ μιά πιό έλεύθερη προφορική τοπική γλώσσα. "Αν καί υπήρχαν μερικά μεμονωμένα μαθήματα άγγλικής λογοτεχνίας στά άμερικανικά κολλέγια καί πανεπιστήμια γύρω στά 1850, τό άντικείμενο αύτό άπέκτησε άκαδημαϊκό κύρος μόλις στίς άρχές τού εικοστού αιώνα, καί σέ μεταπτυχιακό επίπεδο μόλις μετά τόν Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (Parker 1967). Στά πανεπιστήμια τής ’Οξφόρδης καί τού Καίμπριτζ ή μελέτη τής ά γ γλικής άρχισε διστακτικά μόλις στά τέλη τού δέκατου ένατου αιώνα καί αύτονομήθηκε μετά τόν Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (Potter 1937* Tillyard 1958). Στή δεκαετία τού 1930 ή Νέα Κριτική ήταν ήδη σέ εξέλιξη, ένα παράγωγο τής νέας, πανεπιστημιακής μελέτης τής άγγλικής, ή πρώτη σημαντική κριτική τής άγγλόφωνης λογοτεχνίας πού άναπτύχθηκε σέ πανεπιστημιακό περιβάλλον (Ong 1962, σελ. 177-205). Τά πανεπιστήμια δέν είχαν γνωρίσει κάποια «παλιά κριτική» τής ά γγλικής. Οί προγενέστερες κριτικές άγγλικών έργων, όσο οξυδερκείς κι αν ήταν, ήταν έξω-ακαδημαϊκές, περιστασιακές καί συχνά έρασιτεχνικές, άφού ή προηγούμενη άκαδημαϊκή, έπαγγελματική μελέτη τής λογοτεχνίας περιοριζόταν στή λατινική, καί λίγο στήν άρχαιοελληνική γλώσσα, καί στηριζόταν στή μελέτη τής ρητορικής.

"Οπως είδαμε, ή λατινική ύπήρξε γιά περισσότερα άπό

236 ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΤΝΗ

χίλια χρόνια γλώσσα πού ελεγχόταν χειρογραφικά, καί όχι πλέον μητρική γλώσσα. "Αν καί συνδεόταν μέ τήν ύπολειμ- ματικά προφορική νοοτροπία, δέν παρείχε άμεση πρόσβαση στό ασυνείδητο μέ τόν τρόπο πού παρέχει ή μητρική γλώσσα. Κάτω άπό αύτές τίς συνθήκες, ένα κείμενο γραμμένο στά λατινικά, όσο σύνθετο κι άν ήταν κι όσο καλά κι άν μπορούσε νά έρμηνευθεΐ. ήταν έκ τών πραγμάτων πιό άδιαφανές συγ- κρινόμενο μ’ ένα κείμενο γραμμένο στή μητρική γλώσσα, πού έμπεριεΐχε ένα πλουσιότερο μείγμα συνειδητών καί μή συνειδητών στοιχείων. Μέ δεδομένη τή σχετική έσωτερική άδιαφά- νεια τών λατινικών κειμένων, δέν ήταν παράξενο ότι τά σχόλια στό κείμενο παρεξέκλιναν άπό τό ίδιο τό κείμενο πρός τόν συγγραφέα, τό ιστορικό υπόβαθρο καί όλα τά έξωτερικά στοιχεία πού τόσο ενοχλούσαν τούς ύποστηρικτές τής Νέας Κριτικής.

Ή Νέα Κριτική ξεκίνησε έξ άρχής άπό τά άγγλικά κείμενα, καί τό έκανε αύτό κυρίως σ έναν άκαδημαϊκό χώρο όπου οί συζητήσεις μπορούσαν νά πάρουν μεγαλύτερες διαστάσεις, νά είναι πιό συνεχείς καί πιό οργανωμένες άπό όσο ήταν στήν προηγούμενη περιστασιακή κριτική τών έργων πού γράφονταν στή μητρική γλώσσα. Ποτέ πριν τά κείμενα δέν έξετάστηκαν τόσο έξαντλητικά, εν μέρει έπειδή στις δεκαετίες τού 1930 καί 1940 ή ψυχολογία τού βάθους άνοιξε τούς στεγανούς χώρους κάτω άπό τή συνείδηση καί ή ψυχή άναδι- πλώθηκε στή μελέτη τού εαυτού της όπως ποτέ προηγουμένως, άλλά καί έν μέρει έπειδή ένα κείμενο στή μητρική γλώσσα εΐχε διαφορετική σχέση μέ τόν προφορικό, παιδικό κόσμο άπ’ ό,τι ένα κείμενο σέ μιά γλώσσα ή οποία γιά περισσότερο άπό χίλια χρόνια δέν μιλήθηκε άπό κανέναν πού δέν γνώριζε καί νά τήν γράφει. Οί κειμενικές σπουδές, άπ’ όσο γνωρίζω, δέν έκμεταλλεύτηκαν καθόλου τά όσα αύτό συνεπάγεται (Ong 1977, σελ. 22-34). Καί αύτά είναι πάρα πολλά. Ό σημειωτικός δομισμός καί ή άποδόμηση δέν λαμβάνουν γενικά καθόλου ύπόψη τους τούς διάφορους τρόπους μέ τούς οποί


ους τά κείμενα μπορούν νά σχετισθούν μέ τό προφορικό τους ύπόστρωμα. Ειδικεύονται σέ κείμενα πού τά χαρακτηρίζει ή ύστερη τυπογραφική σκοπιά πού αναπτύχθηκε στήν έποχή τού ρομαντισμού, λίγο πρίν αρχίσει ή ηλεκτρονική έποχή (τό 1844 είναι ή χρονιά πού ό Morse έκανε τήν επιτυχημένη επ ίδειξη τού τηλέγραφου).

Δομισμός (στρουκτουραλισμός)

Ή δομική ανάλυση πού είσήγαγε ό C. Levi-Strauss (1970, Hawkes 1977, σελ. 32-58) έπικεντρώθηκε κυρίως στήν προφορική αφήγηση καί επέτυχε νά απελευθερωθεί έν μέρει άπό τή χειρογραφική καί τυπογραφική μεροληπτικότητα, διασπών- τας τήν προφορική άφήγηση σέ άφηρημένους δυαδικούς όρους μάλλον παρά σέ όρους τούς όποιους έπέβαλε τό είδος τής πλοκής πού άναπτύχθηκε στή γραπτή άφήγηση. Ή θεμελιώδης άναλογία τού Levi-Strauss γιά τήν άφήγηση είναι ή ϊδια ή γλώσσα, μέ τό σύστημα τών άντιτιθέμενων στοιχείων της: φώνημα, μόρφημα κ.λπ. Ό ϊδιος καί γενικά όσοι τόν άκολου- θούν έδωσαν ελάχιστη, άν όχι καθόλου, προσοχή στήν ιδιαίτερη ψυχοδυναμική τής προφορικής έκφρασης όπως τήν έπε- ξεργάστηκαν οί Parry. Lord, καί ειδικότερα οί Havelock καί Peabody. Έάν πρόσεχαν αύτές τίς έργασίες, θά προσέθεταν μιά νέα διάσταση στή δομική άνάλυση, πού συχνά επικρίνεται ώς υπερβολικά άφαιρετική καί μεροληπτική: όλες οί δομές άποκαλύπτονται ώς δυαδικές (ζούμε στήν έποχή τών ηλεκτρονικών ύπολογιστών), καί ό δυϊσμός έπιτυγχάνεται μέ τήν παράλειψη στοιχείων, συχνά σημαντικών, πού δέν ταιριάζουν στή δυαδική διάταξη. Επιπλέον, όσο ένδιαφέροντα κι άν είναι τά άφαιρετικά πρότυπα πού σχηματίζουν οί δυαδικές δομές, δέν φαίνεται νά εξηγούν τήν ψυχολογική έπιτακτι- κότητα μιας άφήγησης καί αποτυγχάνουν νά δείξουν γιατί μιά ιστορία είναι ιστορία.

238 ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΤΝΗ

Οί μελέτες πάνω στήν προφορικότητα έδειξαν πώς ή προφορική αφήγηση δέν συγκροτείται πάντα μέ όρους πού αποδέχονται εύκολα τή δομική δυαδική ανάλυση, ή ακόμη καί τήν αυστηρή θεματική ανάλυση τήν όποια ό Propp (1968) εφαρμόζει στό παραμύθι. Συχνά ή δομή μιας προφορικής ανάλυσης καταρρέει, άν καί τό γεγονός αύτό δέν φαίνεται νά εμποδίζει έναν καλό άφηγητή πού είναι έπιδέξιος στις τεχνικές τής παρέκβασης καί τής άναδρομής στό παρελθόν. Ή εύθεία άφηγηματική «γραμμή», όπως έδειξε μέ σαφήνεια ό Peabody (1975, σελ. 179, 235 κ.ά .), λειτουργεί πολύ λιγότερο στήν πρωταρχικά προφορική τέλεση άπ’ ό,τι στή γραπτή σύνθεση (ή στήν προφορική τέλεση άπό άνθρώπους πού επηρεάστηκαν άπό τή γραπτή σύνθεση). Ή προφορική σύνθεση λειτουργεί μέ «πυρήνες πληροφοριών» στούς όποιους οί λογότυποι δέν «δείχνουν τόν βαθμό τής οργάνωσης πού συνήθως συνδέουμε μέ τή σκέψη», άν καί αύτό ισχύει λίγο-πολύ γιά τά θέματα (Peabody 1975, σελ. 179).

Οί προφορικοί άφηγητές, καί ειδικότερα άλλά όχι αποκλειστικά οί στιχουργοί, πολιορκούνται άπό περισπασμούς. Μιά λέξη μπορεΐ νά ξεκινήσει μιάν άλυσίδα συνειρμών πού ό άφηγητής ακολουθεί σ ένα άδιέξοδο, άπό τό όποιο μόνον ό έπιδέξιος άφηγητής μπορεΐ νά άπεμπλακεΐ. Ό Ιδιος ό 'Όμηρος βρίσκεται συχνά σέ τέτοιου είδους δύσκολη θέση — «ο μηρική νύστα»*. Ή ικανότητα νά διορθώνει τά λάθη μέ χάρη καί νά τά κάνει νά μή φαίνονται ώς λάθη είναι ένα άπό τά πράγματα πού ξεχωρίζουν τούς καλούς άπό τούς αδέξιους άοιδούς (Peabody 1975, σελ. 235, 457-64* Lord 1960, σελ. 109). Έδώ οί τρόποι οργάνωσης καί αποδιοργάνωσης δέν φαίνεται νά άποτελούν άπλό bricolage (μαστόρεμα, ad hoe αύτοσχεδιασμός), άγαπημένος όρος τής δομικής σημειωτικής πού προέρχεται άπό τόν Τοτεμισμό (1963) καί τήν "Αγρια Σκέ

* Σ .τ .Έ .: Στιγμιαία απώλεια τής προσοχής, έκφραση πού ανάγεται στόν 'Οράτιο ,Ars Poetica, 359, «dormitata Homerus».


ψη (1966) τού Levi-Strauss. Bncolage είναι ό δρος πού θά χρησιμοποιούσε ό έγγράμματος γιά νά κατηγορήσει τόν εαυτό του άν δημιουργούσε ένα ποίημα πού θά στηριζόταν στό προφορικό ύφος. Άλλά ή προφορική οργάνωση δέν είναι μιά έγγράμματη οργάνωση συγκροτημένη πρόχειρα. Στήν άρχαι- οελληνική άφήγηση προφορικής προέλευσης, γιά παράδειγμα, μπορούν νά ύπάρχουν λεπτές διασυνδέσεις άνάμεσα στή δομή τού έξαμέτρου καί τίς ίδιες τίς μορφές τής σκέψης.

Κειμενιστές καί άποδομιστές

Ή αύξανόμενη γνώση τής ψυχοδυναμικής τής προφορικότητας καί τής έγγραμματοσύνης συναντιέται μέ τό έργο τής ομάδας αύτών πού εδώ άποκαλούμε κειμενιστές, καί ιδιαίτερα τούς A.J. Greimas, Tzvetan Todorov, R. Barthes, Philippe Sollers, J. Derrida, άλλά καί τούς M. Foucault, J. Lacan (Hawkes 1977). Αύτοί οί κριτικοί —φιλόσοφοι πού προέρχονται κυρίως άπό τήν παράδοση τού Husserl— ειδικεύονται στά κείμενα, στά τυπωμένα κείμενα, καί μάλιστα στά μεταγενέστερα τυπωμένα κείμενα, άπό τήν έποχή τού ρομαντισμού καί μετά — μιά σημαντική έξειδίκευση, άν δεχτούμε ότι αύτή ή έποχή σημαδεύει μιά νέα κατάσταση τής συνείδησης, πού συνδέεται μέ τήν οριστική έσωτερίκευση τής τυπογραφίας καί τή συρρίκνωση τής παλιάς ρητορικής παράδοσης (Ong 1971 καί 1977). Οί περισσότεροι κειμενιστές ένδιαφέρονται ελάχιστα γιά τίς ιστορικές συνέχειες (που είναι καί ψυχολογικές συνέχειες). Ό Cohen (1977, σελ. xxii) παρατήρησε ότι ή «α ρχαιολογία» τού Foucault άσχολεΐται κυρίως μέ τή διόρθωση τών σύγχρονων άπόψεων παρά μέ τήν ερμηνεία τού παρελθόντος μέ τούς δικούς του όρους. Παρομοίως, ή μαρξιστική σημειολογία καί θεωρία τής λογοτεχνίας πού σχετίζεται μέ τόν δομισμό καί τόν κειμενισμό, τό έργο τού Pierre Macherey (1978) γιά παράδειγμα, στηρίζεται σέ λεπτομερή παραδείγ-


ματα πού αντλούνται άπό τό μυθιστόρημα τού δέκατου ένατου αιώνα, όπως παρατηρεί ό μεταφραστής τού Macherey στά άγγλικά (1978, σελ. 1χ).

Τό σημείο έκκίνησης πού προτιμούν οί κειμενιστές είναι ό Jean-Jacques Rousseau. Ό Derrida (1976, σελ. 164-268 κ.ά.) έχει άνοίξει έναν μεγάλο διάλογο μέ τόν Rousseau. Ό Derrida έπιμένει ότι ή γραφή δέν είναι «συμπλήρωμα τού προφορικού λόγου», άλλά μιά τελείως διαφορετική τέλεση. Μέ τήν έπιμονή αύτή, τόσο ό Υδιος όσο καί άλλοι προσέφεραν πολλά στήν ύπονόμευση τής χειρογραφικής καί τυπογραφικής μερο- ληψίας μέ τήν οποία άσχολεϊται κι αύτό τό βιβλίο. Κατά τή γνώμη τών κειμενιστών, ή χειρότερη μορφή αύτής τής μερο- ληψίας είναι ή εξής: ύποθέτουμε ότι ύπάρχει άπλώς μιά άμφιμονοσήμαντη άντιστοιχία άνάμεσα στά άντικείμενα τού κόσμου πού είναι έξω άπό τόν νού καί τίς λέξεις πού προφέρουμε, καί μιά παρόμοια άντιστοιχία άνάμεσα στίς λέξεις πού προφέρουμε καί στή γραπτή τους μορφή (στήν όποια συμπεριλαμβάνουν καί τήν έντυπη: γενικά, οί κειμενιστές εξομοιώνουν τή χειρογραφία μέ τήν τυπογραφία καί σπάνια, άν όχι καθόλου, άνοίγονται στή μελέτη τής ήλεκτρονικής έπικοι- νωνίας). Υποθέτοντας αύτή τήν άμφιμονοσήμαντη άντιστοι- χία, ό απλοϊκός άναγνώστης θεωρεί δεδομένο ότι ύπάρχει μιά έξω-νοητική άναφορά τήν οποία ή λέξη προφανώς συλλαμβάνει καί μεταδίδει, μέσα άπό κάποιο είδος άγωγού, στήν ψυχή.

Σέ μιά παραλλαγή τού Καντιανού θέματος τού νοουμέ- νου-φαινομένου (πού σχετίζεται μέ τήν κυριαρχία τής όρασης πού έφερε ή γραφή καί έπεξέτεινε ή τυπογραφία — Ong, 1967b, σελ. 74), ό Derrida στηλιτεύει αύτή τή μεταφυσική τής παρουσίας. Άποκαλεϊ τό μοντέλο τού άγωγού «λογοκεντρι- σμό» καί συμπεραίνει ότι προέρχεται άπό τόν «φωνοκεντρι- σμό», δηλαδή άπό τήν παραδοχή ότι ό προφορικός ή φωνού- μενος λόγος είναι πρωταρχικός, παραδοχή πού υποβαθμίζει τή γραφή σέ σχέση μέ τήν προφορική ομιλία. Ή γραφή δια


σπά αύτό τό μοντέλο γιατί μπορεΐ νά δειχθεΐ ότι διαθέτει τή δική της οικονομία, κι έτσι δέν μπορεΐ απλώς νά μεταδώσει αναλλοίωτο ό,τι δέχεται άπό τόν προφορικό λόγο. Επιπλέον, κοιτάζοντας πέρα άπό τό ρήγμα πού άνοίγει ή γραφή, μπορούμε νά δούμε ότι τό μοντέλο τού άγωγού διασπάστηκε ά- κόμη νο^ρίτερα άπό τίς προφερόμενες λέξεις, πού ούτε κι αύτές μεταδίδουν έναν έξω-νοητικό κόσμο παρουσίας σάν μέσα άπό ένα διαφανές γυαλί. Ή γλώσσα είναι δομή, καί ή δομή της δέν είναι ϊδια μέ αύτήν τού έξωνοητικού κόσμου. Ή κατακλείδα γιά τόν Derrida είναι ότι ή λογοτεχνία —καί κατ’ ούσίαν ή ϊδια ή γλώσσα — δέν είναι «άναπαραστατική» ούτε «εκ φραστική» κάποιου πράγματος πού βρίσκεται έξω άπό τήν ϊδια. ’Αφού δέν άναφέρεται σέ τίποτα μέ τόν τρόπο τού μοντέλου τού άγωγού, δέν άναφέρεται καί δέν σημαίνει τίποτα.

"Ομως, άπό τό γεγονός ότι τό Α δέν είναι Β, μέ δυσκολία προκύπτει ότι τό Α δέν είναι τίποτα. Ό Culler (1975, σελ. 241-54) συζητά τό έργο πολλών κειμενιστών, όπως τούς αποκαλώ έδώ, ή δομιστών, όπως εκείνος τούς άποκαλεΐ, καί δείχνει ότι, άν καί οί δομιστές (ή κειμενιστές), πού άποτελούσαν τήν παρισινή ομάδα τού Tel Quel (Barthes, Todorov, Sollers, Kristeva) άρνούνται ότι ή λογοτεχνία είναι άναφορική ή άναπαραστατική, στήν πραγματικότητα —καί άναπόφευκτα— χρησιμοποιούν τή γλώσσα άναπαραστατικά, καθώς «δέν θά ήθελαν νά ύποστηρίξουν ότι οί αναλύσεις τους δέν είναι καλύτερες άπό όποιεσδήποτε άλλες» (1975, σελ. 252).

’Από τήν άλλη, έλάχιστη άμφιβολία ύπάρχει ότι πολλοί σήμερα πράγματι βασίζονται ο ένα λογοκεντρικό μοντέλο όταν σκέπτονται τή νοητική καί έπικοινωνιακή διαδικασία. ’Ανατέμνοντας ό,τι άποκαλεΐ λογοκεντρισμό καί φωνοκεντρι- σμό, ό Derrida έπιτελεΐ ένα καλοδεχούμενο έργο, στήν ϊδια περιοχή πού ό Marshall McLuhan σάρωσε μέ τό περίφημο ρητό του «Τό μέσο είναι τό μήνυμα».

Παρ’ όλα αύτά, ή πρόσφατη έρευνα πάνω στις άντιθέσεις άνάμεσα στήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη πού


μελετά τό παρόν βιβλίο, περιπλέκει τίς ρίζες του λογοκεντρι- σμού καί του φωνοκεντρισμού πέρα άπό τήν περιγραφή τών κειμενιστών, ιδιαίτερα στήν περίπτωση τού Πλάτωνα. Ή σχέση τού Πλάτωνα μέ τή γραφή ήταν τελείως διφορούμενη. Άπό τή μιά, στον Φαϊδρο καί τήν 'Εβδομη ’Επιστολή υποτιμούσε τή γραφή πρός όφελος τού προφορικού λόγου, κι έτσι ήταν φωνοκεντρικός. Άπό τήν άλλη, όταν στήν Πολιτεία εξορίζει τούς ποιητές, τό κάνει, όπως έδειξε ό Havelock, επειδή αύτοί άντιπροσωπεύουν τόν παλιό προφορικό, μνημονικό κόσμο τής μίμησης πού είναι σωρευτικός, πλεονάζων, έπανα λαμβανόμενος, παραδοσιακοκρατούμενος, ζεστά άνθρώπι- νος, συμμετοχικός — έναν κόσμο τόν όποιο άντιπαθεΐ ό άνα- λυτικός, λιτός, άκριβής, άφηρημένος, οπτικός, ακίνητος κόσμος τών «ιδεώ ν» πού επιζητούσε ό Πλάτων. Ό Πλάτων δέν άντιλαμβανόταν συνειδητά τήν άντιπάθειά του γιά τούς ποιητές ώς άντιπάθειά πρός τήν παλιά προφορική νοητική οικονομία, άλλά, όπως τώρα μπορούμε νά δούμε, περί αύτού έπρόκειτο. Ό Πλάτων ένιωθε αύτή τήν άντιπάθειά έπειδή ζούσε σέ μιά έποχή πού τό άλφάβητο γιά πρώτη φορά έσω- τερικεύθηκε αρκούντως ώστε νά έπιδράσει στήν άρχαιοελλη- νική σκέψη συμπεριλαμβανομένης καί τής δικής του, μιά έποχή στήν οποία πρωτοεμφανίστηκαν οί υπομονετικά άναλυτι- κές, εκτενείς, γραμμικές νοητικές διαδικασίες, χάρη στούς τρόπους επεξεργασίας τών δεδομένων πού έπέτρεψε στον νού ή έγγραμματοσύνη.

Παραδόξως, ό Πλάτων μπόρεσε νά διατυπώσει σαφώς καί άποτελεσματικά τόν φωνοκεντρισμό του, τήν προτίμησή του γιά τήν προφορικότητα καί όχι γιά τή γραφή, μόνο επ ειδή γνώριζε πώς νά γράφει. Ό φωνοκεντρισμός τού Πλάτωνα συγκροτείται καί ύποστηρίζεται κειμενικά. Τό κατά πόσον ό φωνοκεντρισμός αύτός μεταφράζεται σέ λογοκεντρισμό καί μεταφυσική τής «παρουσίας» είναι τουλάχιστον άμφισβητή- σιμο. Ή πλατωνική διδασκαλία τών «ιδεώ ν» ύποδηλοΐ ότι δέν μεταφράζεται, άφού σύμφωνα μέ αύτήν ή ψυχή έρχεται


σέ επαφή μόνο μέ σκιές ή σκιές σκιών, καί όχι μέ τήν παρουσία τών αληθινών «ιδεώ ν». Οί πλατωνικές « ιδ έες» ήταν ϊσως ή πρώτη «γραμματολογία».

Αύτό πού συνεπάγεται ή σύνδεση τού λογοκεντρισμού μέ τόν φωνοκεντρισμό είναι ότι ό λογοκεντρισμός, ένα είδος χονδροειδούς ρεαλισμού, ένθαρρύνεται κυρίως άπό τήν προσήλωση στήν πρωταρχικότητα τού ήχου. ’Αλλά ό λογοκεντρι- σμός ένθαρρύνεται άπό τήν κειμενικότητα, γίνεται πιό έμφα- νής λίγο μετά τήν έποχή τής ενίσχυσης τής χειρογραφικής κει- μενικότητας άπό τήν τυπογραφία, φθάνοντας στήν άκμή του μέ τή νοητική θεωρία τού Γάλλου φιλοσόφου καί έκπαιδευτι- κού μεταρρυθμιστή Peter Ramus (Ong 1958b). Στή διαλεκτική ή λογική του ό Ramus παρουσιάζει ένα σχεδόν άνυπέρβλητο παράδειγμα λογοκεντρισμού. Στό Ramus, Method and the Decay of Dialogue (1958b, σελ. 203-4) δέν τό άποκάλεσα λογο- κεντρισμό, άλλά «σωματιδιακή έπιστημολογία», εννοώντας μιά άδρή άμφιμονοσήμαντη άντιστοιχία άνάμεσα στήν έννοια, τή λέξη καί τήν άναφορά τους, πού ούδέποτε στήν πραγματικότητα έφθανε στήν προφερόμενη λέξη, άλλά έλάμ- βανε τό έντυπο κείμενο, καί όχι τήν προφορική έκφραση, ώς σημείο έκκίνησης καί μοντέλο γιά τή σκέψη.

Οί κειμενιστές, άπ’ όσο γνωρίζω, δέν περιέγραψαν μέ λεπτομέρειες τίς ιστορικές ρίζες αύτού πού άποκαλούν λογο- κεντρισμό. Στό πρόσφατό του Saving the Text: Literature/ Derrida/Philosophy (1981, σελ. 35), ό Geoffrey H. Hartman ύπο- γραμμίζει ότι στον Derrida άπουσιάζει όποιαδήποτε περιγραφή τής μετάβασης άπό τόν (προφορικά στηριζόμενο) κόσμο τής «μίμησης» στον μετέπειτα (στηριζόμενο στήν τυπογραφία) κόσμο τής «διασποράς». Μπροστά στήν άπουσία μιας τέτοιας περιγραφής, ή κειμενιστική κριτική τής κειμενικότη- τας, μολονότι οξυδερκής καί ώς έναν βαθμό χρήσιμη, φαίνεται παραδόξως νά παραμένει καί ή ϊδια κειμενικά δέσμια. Μάλιστα περισσότερο κειμενικά δέσμια άπό όλες τίς ιδεολογίες, επειδή παίζει μόνο μέ τά παράδοξα τής κειμενικότητας, καί


σέ ιστορική απομόνωση, σάν νά ήταν τό κείμενο ένα κλειστό σύστημα. Ό μόνος τρόπος γιά νά άπεμπλακούμε είναι μέσω τής κατανόησης τού τι ήταν ή πρωταρχική προφορικότητα, γιατί αύτή είναι ή μοναδική λεκτική πηγή απ’ όπου μπορούσε νά αναπτυχθεί αρχικά ή κειμενικότητα. "Οπως γράφει ό Hartman (1981, σελ. 66), «έάν ή σκέψη μας σήμερα είναι κειμενική, τότε πρέπει νά κατανοήσουμε τά θεμέλιά της[...] Τά κείμενα είναι ψευδοπυθμένας». ’Ή, θά έλεγα (έγραφα) έγώ,τό κείμενο είναι θεμελιωδώς πρόφαση — άλλά αύτό δέν σημαίνει ότι μπορεΐ νά άναχθεΐ στήν προφορικότητα.

Ή «άποδόμηση» τών λογοτεχνικών κειμένων άναπτύχθη- κε άπό τό έργο κειμενιστών όπως αύτοί πού άναφέραμε εδώ. Οί άποδομιστές άρέσκονται νά ύπογραμμίζουν ότι «ο ί γλώσσες, οί δυτικές γλώσσες τουλάχιστον, ταυτοχρόνως έπιβεβαι- ώνουν καί άνατρέπουν τή λογική» (Miller 1979, σελ. 32). Κι αύτό τό έπιτυγχάνουν δείχνοντας ότι, άν εξετάσουμε όλα όσα συνεπάγεται ένα ποίημα, θά δούμε ότι τό ποίημα δέν είναι τελείως συνεπές μέ τόν εαυτό του.

Άλλά γιατί όλα όσα συνεπάγεται μιά γλώσσα πρέπει νά είναι συνεπή; Τί είναι αύτό πού οδηγεί κάποιον νά πιστεύει ότι ή γλώσσα μπορεΐ νά δομηθεί μέ τέτοιον τρόπο ώστε νά είναι τελείως συνεπής μέ τόν εαυτό της, νά άποτελεΐ ένα κλειστό σύστημα; Δέν υπάρχουν καί ουδέποτε υπήρξαν κλειστά συστήματα. Ή γραφή, κι άκόμη περισσότερο ή τυπογραφία, ένθάρρυνε τήν ψευδαίσθηση ότι ή γλώσσα είναι ένα κλειστό σύστημα. Οί προφορικοί πολιτισμοί δύσκολα θά έτρεφαν μιά τέτοια ψευδαίσθηση, άν καί έτρεφαν άλλες. Δέν άντιλαμ- βάνονταν τή γλώσσα ώς «δομή». Δέν άντιλαμβάνονταν τή γλώσσα ώς κάτι άνάλογο μέ ένα οικοδόμημα ή κάποιο άλλο άντικείμενο στόν χώρο. Γιά τούς άρχαίους Έλληνες ή γλώσσα καί ή σκέψη ξεπηδούσαν άπό τή μνήμη. Ή Μνημοσύνη, καί όχι ό "Ήφαιστος, είναι ή μητέρα τών Μουσών. Ή άρχιτε- κτονική δέν έχει καμιά σχέση μέ τή σκέψη καί τή γλώσσα. Γιά τόν «δομισμό» όμως έχει, όπως άναπόφευκτα συνεπάγεται.


Ή γοητεία πού ασκεί τό έργο τών άποδομιστών καί τών άλλων κειμενιστών πού άναφέραμε όφείλεται εν μέρει στήν άκριτη καί μη ιστορικά σκεπτόμενη έγγραμματοσύνη. "Ο,τι άληθινό υπάρχει στό έργο τους μπορεΐ νά άποδοθεΐ άποτελε- σματικότερα καί εύκολότερα άπό έναν πληρέστερα ενημερωμένο κειμενισμό — δέν μπορούμε νά κάνουμε χωρίς τά κείμενα πού διαμορφώνουν τή διαδικασία τής σκέψης μας, άλλά μπορούμε νά άντιληφθούμε τίς άδυναμίες τους. U ecriture [ή γραφή] καί ή προφορικότητα είναι εξίσου «προνομιούχες», ή καθεμιά μέ τόν δικό της τρόπο. Χωρίς τόν κειμενισμό, ή προφορικότητα δέν μπορεΐ ούτε νά άναγνωριστεΐ· χωρίς τήν προφορικότητα, ό κειμενισμός είναι μάλλον άδιαφανής, καί τό παιχνίδι μαζί του μπορεΐ νά πάρει τή μορφή ενός άποκρυ- φισμού, μιας έξεζητημένης συσκότισης — πού μπορεΐ νά είναι ιδιαίτερα διεγερτική, άκόμη κι όταν δέν είναι ιδιαίτερα διαφωτιστική.

Οί θεωρίες τοΰ όμιλιακού ενεργήματος καί τής αναγνωστικής πρόσληψης

Δύο άλλες έξειδικευμένες προσεγγίσεις στή λογοτεχνία μάς προσκαλούν νά τίς εξετάσουμε στό πλαίσιο τής άντίθεσης άνάμεσα στήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη. Ή μία άπό αυτές προέρχεται άπό τή θεωρία τού όμιλιακού ενεργήματος πού έπεξεργάστηκαν οί J.L. Austin,John R. Searle καί H.R Grice, καί τήν όποια προσφάτως ή Mary Luise Pratt (1977) χρησιμοποίησε γιά νά κατασκευάσει δοκιμαστικά έναν ορισμό τού λογοτεχνικού λόγου. Ή θεωρία τού όμιλιακού ενεργήματος διακρίνει τή «λεκτική» πράξη (τήν πράξη τής παραγωγής μιάς φράσης μιας λεκτικής δομής), τήν «ένδολε- κτική» (ή «έλλεκτική») πράξη (πού εκφράζει μιά κατάσταση άλληλεπίδρασης άνάμεσα στόν ομιλητή καί τόν άποδέκτη — γιά παράδειγμα, ύπόσχεση, χαιρετισμός, βεβαίωση κ.ο.κ.).


καί τήν «περιλεκτική» πράξη (που προκαλεΐ στον ακροατή τά έπιδιωκόμενα αποτελέσματα, δπως φόβος, πεποίθηση, θάρρος). Ή θεωρία χρησιμοποιεί τήν «αρχή τής συνεργασίας» τοϋ Grice, πού έμμεσα διέπει τόν λόγο: σύμφωνα μέ αύτήν, ή συνεισφορά κάποιου σέ μιά συνομιλία πρέπει νά άκολουθεΐ τήν αποδεκτή κατεύθυνση τής συζήτησης στήν οποία μετέχει, καί εμπλέκει τήν έννοια τής «συνεπαγωγής», πού άναφέρεται στά διάφορα εϊδη λογισμών πού κάνουμε γιά νά εννοήσουμε αύτά πού άκούμε. Είναι προφανές ότι ή «αρχή τής συνεργασίας» καί ή «αρχή τής συνεπαγωγής» έχουν τελείως διαφορετικές συνέπειες στήν προφορική έπι- κοινωνία απ’ ό,τι στή γραπτή. ’Απ’ όσο γνωρίζω, οί διαφορετικές αύτές συνέπειες δέν έχουν μέχρι τώρα διατυπωθεί. Έάν είχαν διατυπωθεί, κατά πάσα πιθανότητα θά έδειχναν ότι ή ύπόσχεση, ή άπόκριση, ό χαιρετισμός, ή διαβεβαίωση, ή άπει- λή, ή διαταγή, ή διαμαρτυρία καί άλλες ένδολεκτικές πράξεις δέν σημαίνουν σέ έναν προφορικό πολιτισμό άκριβώς αύτά πού σημαίνουν σέ έναν εγγράμματο. Πολλοί έγγράμματοι, πού έζησαν σέ πολιτισμούς μέ ύψηλό βαθμό προφορικότητας, αισθάνονται πώς δέν σημαίνουν τό ϊδ ιο : γιά παράδειγμα, π ιστεύουν πώς οί προφορικοί άνθρωποι δέν τηρούν τίς υποσχέσεις τους ή πώς δέν άπαντούν στίς ερωτήσεις τους μέ ειλικρίνεια.

Αύτά είναι μόνο ένδεικτικά γιά τό φώς πού μπορεΐ νά ρίξει ή άντίθεση μεταξύ προφορικού καί εγγράμματου στίς περιοχές πού μελετά ή θεωρία τού όμιλιακού ένεργήματος. Ή θεωρία τού όμιλιακού ένεργήματος θά μπορούσε νά έξελιχθεΐ έτσι ώστε όχι μόνο νά δώσει μεγαλύτερη προσοχή στήν προφορική επικοινωνία άλλά καί νά εξετάσει πιό στοχαστικά τήν κειμενική έπικοινωνία ώς κειμενική. Ή Winifred Horner (1979) έχει εργαστεί πρός τήν κατεύθυνση αύτή, ύποστηρίζοντας ότι ή συγγραφή μιας έκθεσης ώς άκαδημαϊκή άσκηση είναι μιά ιδιαίτερη πράξη, πού τήν άποκαλεΐ κειμενική πράξη.

Μιά άλλη προσέγγιση πού είναι ιδιαίτερα πρόσφορη στήν


ανάλυση πού προκύπτει άπό τήν άντίθεση προφορικότητας - έγγραμματοσύνης είναι ή κριτική πού στηρίζεται στήν πρόσληψη τού άναγνώστη τών Wolfgang Iser, Norman Holland, Stanley Fish, David Bleich, Michael Riffaterre καί άλλων, συμπεριλαμβανομένων τών Derrida καί Paul Ricoeur. Αύτή ή τάση συνειδητοποιεί βαθιά ότι ή γραφή καί ή άνάγνωση διαφέρουν ^ ριζικά άπό τήν προφορική επικοινωνία καί όσον άφορά στήν άπουσία: ό άναγνώστης είναι άπών όταν ό συγγραφέας γράφει καί ό συγγραφέας είναι άπών όταν ό άναγνώστης διαβάζει, ενώ κατά τήν προφορική επικοινωνία ό ομιλητής καί ό άκροατής είναι παρόντες, ένώπιος ένωπίω. ’Αντιδρά έπίσης έντονα στήν άποθέωση τού φυσικού κειμένου εκ μέρους τής Νέας Κριτικής. «Ή άντικειμενικότητα τού κειμένου είναι ψευδαίσθηση» (Fish 1972, σελ. 400). "Ομως έλάχιστα έγιναν ώς τώρα γιά τήν κατανόηση τής πρόσληψης τού άναγνώστη μέσω αύτών πού σήμερα γνωρίζουμε γιά τήν εξέλιξη τών νοητικών διαδικασιών άπό τήν πρωταρχική προφορικότητα στήν ύψηλή έγγραμματοσύνη, περνώντας άπό τήν ύπολειμ- ματική προφορικότητα. Οί άναγνώστες τών οποίων οί νόρμες καί οί προσδοκίες γιά τόν τυπικό λόγο διέπονται άπό ένα ύπολειμματικά προφορικό νοητικό πλαίσιο, σχετίζονται μέ τό κείμενο διαφορετικά άπό τούς άναγνώστες τών-όποιων ή αίσθηση τού ύφους είναι ριζικά κειμενική. "Οπως έχουμε ήδη παρατηρήσει, οί άνήσυχες άποστροφές τών μυθιστοριογρά- φων τού δέκατου ένατου αιώνα πρός τόν «άγαπητό άναγνώστη» ύποδηλώνουν ότι ό συγγραφέας θεωρούσε πώς ό τυπικός άναγνώστης ήταν πλησιέστερα πρός τόν άκροατή τής πα- λιότερης εποχής άπ’ όσο θεωρεί τούς περισσότερους σήμερα.Άλλά καί σήμερα άκόμη στις Η.Π.Α. (καί δίχως άμφιβολία καί σέ άλλες κοινωνίες μέ ύψηλό βαθμό έγγραμματοσύνης) οί άναγνώστες σέ ορισμένες «ύποκουλτούρες» λειτουργούν άκόμη σ’ ένα βασικά προφορικό πλαίσιο, μέ τελεστικό καί όχι πληροφοριακό προσανατολισμό (Ong 1978). Υπάρχουν έδώ δελεαστικές καί άνεκμετάλλευτες εύκαιρίες γιά περαιτέρω


έρευνες, που θά έχουν πρακτικές συνέπειες στή διδασκαλία τής γραφής καί τής ανάγνωσης άλλά καί επιπτώσεις πάνω στίς θεωρητικές ύπερβολές.

Φαίνεται προφανές ότι οί θεωρίες του όμιλιακού ένεργήματος καί τής πρόσληψης μπορούν νά έπεκταθούν καί νά προσαρμοστούν ώστε νά διαφωτίσουν τόν τρόπο χρήσης τού ραδιοφώνου, τής τηλεόρασης, άλλά καί τού τηλεφώνου. Οί τεχνολογίες αύτές άνήκουν στήν έποχή τής δευτερογενούς προφορικότητας (μιάς προφορικότητας πού δέν προηγείται τής γραφής καί τής τυπογραφίας, όπως ή πρωταρχική, άλλά έπεται καί έξαρτάται άπό αύτές). Γιά νά εφαρμοστούν σέ αύτές τίς τεχνολογίες, οί δύο θεωρίες θά πρέπει πρώτα νά σχετισθούν στήν πρωταρχική προφορικότητα.

Κοινωνικές έπιστήμες, φιλοσοφία, βιβλικές σπουδές

Μόνο νά άναφερθούμε μπορούμε σέ άλλα πεδία πού είναι άνοικτά στίς μελέτες προφορικότητας - έγγραμματοσύνης. "Οπως είδαμε, ή άνθρωπολογία καί ή γλωσσολογία δέχτηκαν ήδη τίς έπιρροές καί συνεισέφεραν σημαντικά στά όσα γνωρίζουμε γιά τόν τρόπο πού ή προφορικότητα άντιτίθεται στήν έγγραμματοσύνη. Ή κοινωνιολογία μέχρι στιγμής ένιωσε λι- γότερο έντονα τίς έπιπτώσεις. Ή ιστοριογραφία δέν τίς έχει συναισθανθεί άκόμη: πώς νά ερμηνεύσουμε τούς άρχαίους ιστορικούς όπως ό Λίβιος, πού έγραφαν γιά νά διαβαστούν μεγαλόφωνα; Καί ποιά είναι ή σχέση τής άναγεννησιακής ιστοριογραφίας καί τής προφορικότητας πού είναι ένσω-

;j| . ματωμένη στή ρητορική; Ή γραφή δημιούργησε τήν ιστορία. Πώς έπέδρασε ή τυπογραφία σέ αύτό πού δημιούργησε ή γραφή; Ή πλήρης άπάντηση δέν μπορεΐ νά είναι άπλώς ποσοτική, δηλαδή νά στηρίζεται στήν αύξηση τού άριθμού τών «γεγονότων». Πώς σχετίζεται ή άντίληψη γιά τό «κλείσιμο».


πού ένθάρρυνε ή γραφή, μέ τήν πλοκή τής ιστορικής γραφής, τήν επιλογή τών θεμάτων πού οί ιστορικοί χρησιμοποιούν γιά νά διεισδύσουν στον συνεχή ιστό τών γεγονότων γύρω τους. ώστε νά μπορέσουν νά αφηγηθούν τήν ιστορία τους; Ή πρώιμη ιστορία, συμβαδίζοντας μέ τίς αγωνιστικές δομές τών παλιών προφορικών πολιτισμών, άν καί ήταν γραπτή, ήταν κυρίως άφήγηση πολέμων καί πολιτικών συγκρούσεων. Σήμερα μετατοπιστήκαμε στήν ιστορία τής συνείδησης. Αύτή ή μετατόπιση τού κέντρου βάρους σχετίζεται προφανώς μέ τήν τάση γιά έσωτερίκευση πού χαρακτηρίζει τήν τυπογραφική νοοτροπία. Μέ ποιούς τρόπους;

’Απ’ όσο γνωρίζω, ή φιλοσοφία καί μαζί της ή ιστορία τών ιδεών δέν χρησιμοποίησε ιδιαίτερα τίς μελέτες γιά τήν προφορικότητα. Ή φιλοσοφία καί όλες οί επιστήμες καί « τ έ χνες» (άναλυτικές μελέτες τών διεργασιών, όπως ή Ρητορική τού ’Αριστοτέλη) έξαρτούν τήν ύπαρξή τους άπό τή γραφή, πράγμα πού σημαίνει ότι δέν παράγονται άπό τόν άνθρώπι- νο νού άβοήθητα, άλλά άπό τόν άνθρώπινο νού πού χρησιμοποιεί μιά τεχνολογία ή οποία έχει έσωτερικευθεΐ βαθιά κι έχει ενσωματωθεί στίς ίδιες τίς νοητικές διαδικασίες. Ό νους άλληλεπιδρά μέ τόν περιβάλλοντα υλικό κόσμο πιό βαθιά καί δημιουργικά άπ’ όσο πίστευαν ότι είναι δυνατόν πρωτύτερα. Νομίζω πώς ή φιλοσοφία πρέπει νά συνειδητοποιήσει μέ πιό στοχαστικό τρόπο ότι είναι τό προϊόν μιας τεχνολογίας — είναι, δηλαδή, ένα ιδιαίτερο είδος άνθρώπινου προϊόντος. Ή ϊδια ή λογική είναι αποτέλεσμα τής τεχνολογίας τής γραφής.

Ή άναλυτική έξηγητική σκέψη γεννήθηκε σταδιακά μέσα άπό τήν προφορική σοφία καί ϊσως νά άποβάλλει άκόμη προφορικά κατάλοιπα καθώς προσαρμόζουμε τίς έννοιολογι- κές μας συλλήψεις στήν εποχή τών ήλεκτρονικών υπολογιστών. Ό Havelock (1978a) έδειξε πώς μιά έννοια σάν τήν πλατωνική δικαιοσύνη άναπτύσσεται υπό τήν επίδραση τής γραφής άπό τίς άρχαϊκές άξιολογικές περιγραφές τών άν-


θρώπινων πράξεων (προφορική «περιστασιακή σκέψη») πού άγνοούν τήν έννοια τής «δικαιοσύνης» αύτή καθ’ έαοτήν. Περαιτέρω συγκριτικές μελέτες άπό τή σκοπιά τής προφορικότητας - έγγραμματοσύνης στή φιλοσοφία θά άποδεικνύονταν ιδιαίτερα άποκαλυπτικές.

Είναι πολύ πιθανό ή μελέτη τού έννοιολογικού έξοπλι- σμού τής μεσαιωνικής φιλοσοφίας άπό τή σκοπιά τής προφορικότητας - έγγραμματοσύνης νά διαπιστώσει ότι αύτή είναι λιγότερο θεμελιωμένη στήν προφορικότητα άπό τήν άρχαία έλληνική φιλοσοφία, άλλά περισσότερο άπό τήν Έγελιανή ή τή μετέπειτα φαινομενολογική φιλοσοφία. Άλλά μέ ποιούς τρόπους οί άρετές καί τά ελαττώματα πού συναρπάζουν τούς άρχαίους καί μεσαιωνικούς διανοητές συγγενεύουν μέ τούς «διογκωμένους», στερεότυπους χαρακτήρες τής προφορικής άφήγησης όταν συγκρίνονται μέ τήν πιό έπεξεργασμένη άφηρημένη ψυχολογίζουσα Έγελιανή ή μετέπειτα φαινομενολογική σκέψη; Τέτοιου είδους έρωτήματα μπορούν νά άπαν- τηθούν μόνο μέ τή λεπτομερή συγκριτική μελέτη, πού σίγουρα θά διαφωτίσει τή φύση τών φιλοσοφικών προβλημάτων στίς διάφορες εποχές.

Τελικά, έάν ή φιλοσοφία άναστοχάζεται τήν ϊδια της τή φύση, τί έχει νά πει γιά τό γεγονός ότι ή φιλοσοφική σκέψη δέν μπορεΐ νά εύδοκιμήσει στον άβοήθητο άνθρώπινο νού, άλλά μόνο στόν νού πού έχει εξοικειωθεί καί έσωτερικεύσει βαθιά τήν τεχνολογία τής γραφής; Τί έχει νά πει αύτή ά- κριβώς ή διανοητική άνάγκη γιά τεχνολογία σχετικά μέ τή σχέση τής συνείδησης μέ τό έξωτερικό σόμπαν; Καί τί έχει νά πει γιά τίς μαρξιστικές θεωρίες πού επικεντρώνονται στίς τ εχνολογίες ώς μέσα παραγωγής καί άλλοτρίωσης; Ή Έγελιανή φιλοσοφία καί οί διάδοχες μορφές της βρίθουν προβλημάτων πού άπτονται τής προφορικότητας - έγγραμματοσύνης. Ή πληρέστερη άναστοχαστική άνακάλυψη τού έαυτού άπό τήν όποια έξαρτάται τόσο πολύ ό Έγελος καί ή λοιπή φαινομενολογία δέν είναι άποτέλεσμα μόνο τής γραφής, άλλά καί τής


τυπογραφίας: χωρίς αύτές τίς τεχνολογίες, ή μοντέρνα ιδιωτικοποίηση τού εαυτού καί ή μοντέρνα οξυδερκής, διπλά άναστοχαστική αύτο-επίγνωση δέν θά ήταν εφικτές.

Τά θεωρήματα τής προφορικότητας - έγγραμματοσύνης προκαλούν τίς βιβλικές σπουδές περισσότερο ϊσως άπό ό- ποιοδήποτε άλλο γνωστικό πεδίο, άφού, έπί αιώνες, οί β ιβλικές σπουδές δημιούργησαν αύτό πού άναμφίβολα άποτελεΐ τό μεγαλύτερο σώμα κειμενικών σχολίων στον κόσμο. Άπό τή μορφολογική κριτική τού Hermann Gunkel (1862-1932) καί μετά, ή βιβλική επιστήμη αποκτούσε ολοένα καί μεγαλύτερη επίγνωση ιδιαιτεροτήτων όπως τά προφορικά λογοτυπικά στοιχεία τών κειμένων (Culley 1967). Άλλά, όπως παρατήρησε ό Werner Kelber (1980, 1983), οί βιβλικές σπουδές, όπως καί άλλες κειμενικές σπουδές, έχουν άσυναίσθητα τήν τάση νά χρησιμοποιούν ώς πρότυπο τής νοητικής καί λεκτικής οικονομίας τών προφορικών πολιτισμών τήν έγγραμματοσύνη, νά προβάλλουν τήν προφορική μνήμη ώς παραλλαγή τής κατά λέξη, εγγράμματης μνήμης, καί νά θεωρούν ό,τι διασώζεται στήν προφορική παράδοση ώς ένα είδος κειμένου πού άπλώς περιμένει τήν καταγραφή του. Τό μεγάλο έργο πού έ- τοιμάζει ό Kelber, The Oral and the Written Gospel, καταπιάνεται γιά πρώτη φορά άμεσα, καί μέ βάση τίς πρόσφατες μελέτες πάνω στή σχέση τού έγγράμματου καί τού προφορικού, μέ τό ερώτημα τι ήταν πραγματικά ή προφορική παράδοση πριν έμφανιστούν τά Συνοπτικά γραπτά κείμενα.* Μπορεΐ κανείς νά έχει επίγνωση τού προφορικού ύποβάθρου τών κειμένων, χωρίς ώστόσο νά έχει πλήρη έπίγνωση τού τι είναι προφορικότητα. Ό O’Connor (1980) έγκατέλειψε τήν κυρίαρχη τάση έπανεκτιμώντας τή δομή τού εβραϊκού στίχου μέ

* Σ .τ .Έ .: Συνοπτικά άποκαλοΰνται τά τρία πρώτα Ευαγγέλια —τά κατά Ματθαίον, Μάρκον καί Λουκάν— τά όποΐα παρουσιάζουν μεγάλες ομοιότητες, έμφανεΐς όταν τά τρία κείμενα τοποθετηθούν σέ παράλληλες στήλες γιά νά συγκριθοϋν (συν-οψιστοΰν).


όρους πού απορρέουν άπό μιά πραγματικά προφορική ψυχοδυναμική. Φαίνεται, πράγματι, πώς μία εις βάθος άποτίμη- ση τών νοητικών καί έπικοινωνιακών διαδικασιών τής πρωταρχικής προφορικότητας θά μπορούσε νά άνοίξει στίς β ιβλικές σπουδές νέους ορίζοντες στήν κατανόηση τού κειμένου καί τού δόγματος.

Ή προφορικότητα, ή γραφή καί ή ανθρώπινη ιδιότητα

Οί «πολιτισμένοι» άνθρωποι έπί αιώνες άντιδιαστέλλουν τόν εαυτό τους άπό τούς «πρωτόγονους» ή «άγριους» λαούς, όχι μόνο στίς συζητήσεις τών σαλονιών ή στίς δεξιώσεις, άλλά καί στίς καλλιεργημένες ιστορικές καί άνθρωπολογικές έργασίες. Μιά άπό τίς κορυφαίες άνθρωπολογικές έργασίες τών τελευταίων δεκαετιών είναι ή ~Αγρια Σκέψη τού Levi-Strauss (1962). Στόν νού μας έρχονται επίσης οί προγενέστερες έργασίες τού Lucien Levy-Bruhl, Les fonctions mentalles dans les societes inferieures (1923) καί La mentalite primitive (1922) καί οί διαλέξεις τού Boas πρός τιμήν τού Lowell, The Mind of Primitive Man (1922). Οί όροι «πρωτόγονοι» καί «άγριο ι», γιά νά μήν άναφερθούμε στόν όρο «κατώτεροι» λαοί, είναι φορτισμένοι. Κανείς δέν έπιθυμεΐ νά τόν άποκαλούν πρωτόγονο ή άγριο, καί νιώθουμε παρηγοριά εφαρμόζοντας τούς όρους αύτούς, κατ’ άντιδιαστολήν, στούς άλλους λαούς γιά νά δείξουμε τό τί δέν είμαστε εμείς. Οί όροι αύτοί μοιάζουν κάπως μέ τόν όρο «άγράμματος»: καθορίζουν άρνητικά μιά προγενέστερη κατάσταση, έπισημαίνοντας μιά έλλειψη ή άνεπάρκεια.

Μέ τήν προσοχή πού σήμερα επιδεικνύεται στήν άντίθεση προφορικότητας - έγγραμματοσύνης, μιά πιό θετική κατανόηση τών προγενέστερων καταστάσεων τής συνείδησης άντι- κατέστησε, ή άντικαθιστά, αύτές τίς καλοπροαίρετες, άλλά ούσιαστικά περιορισμένες προσεγγίσεις. Σέ μιά πρόσφατα


δημοσιευμένη σειρά ραδιοφωνικών διαλέξεων, ό ίδιος ό Levi- Strauss υπερασπίστηκε τούς «λαούς πού συνήθως καί λανθασμένα άποκαλούμε “ πρωτόγονους”», ένάντια στή συνηθισμένη κατηγορία δτι ό νους τους είναι ποιοτικά κατώτερος ή «θεμελιωδώς διαφορετικός» (1979, σελ. 15-6). Προτείνει τήν αντικατάσταση τοϋ όρου «πρωτόγονος» άπό τόν δρο «χωρίς γραφή». 'Ωστόσο, τό «χωρίς γραφή» είναι πάλι μιά άρνητική κρίση, πού ύποδηλώνει μιά χειρογραφική προκατάληψη. Στήν εργασία μας αύτή προτείνουμε τή χρήση τού λιγότερο προσβλητικού καί πιό θετικού όρου «προφορικός». Τό εύρύτατα διαδεδομένο παράθεμα τοϋ Levi-Strauss «ή άγρια σκέψη καθολικεύει» (1966, σελ. 245) θά έπρεπε νά γίνει «ή προφορική σκέψη καθολικεύει».

Ή προφορικότητα δέν είναι καί ποτέ δέν υπήρξε ένα ιδεώδες. Προσεγγίζοντάς την θετικά δέν σημαίνει πώς τήν προτείνουμε ώς διαρκή πολιτισμική κατάσταση. Ή έγγραμματοσύνη άνοίγει στον λόγο καί τήν άνθρώπινη ύπαρξη δυνατότητες πού δέν μπορούμε νά φανταστούμε χωρίς τή γραφή. Οί προφορικοί πολιτισμοί σήμερα έκτιμούν τίς προφορικές τους παραδόσεις καί βιώνουν μέ άγωνία τήν έξαφάνισή τους, άλλά δέν συνάντησα ούτε αχούσα ποτέ γιά κάποιον προφορικό πολιτισμό πού δέν θέλει νά γίνει εγγράμματος δσο τό δυνατόν συντομότερα. (Όρισμένα άτομα βέβαια άντιστέκον- ται στήν έγγραμματοσύνη, άλλά τά περισσότερα άπό αύτά γρήγορα λησμονιούνται.) Ωστόσο, ή προφορικότητα δέν ε ίναι άποκρουστική. Μπορεΐ νά παράγει δημιουργίες πού ξεπερνούν τίς δυνατότητες τών έγγραμμάτων, όπως γιά παράδειγμα ή 'Οδύσσεια. Κι ούτε είναι δυνατόν πάλι νά έξαλειφθεΐ ή προφορικότητα τελείως: διαβάζοντας τό κείμενο τό «προ- φορικοποιούμε». Τόσο ή προφορικότητα όσο καί ή άνάπτυξη τής έγγραμματοσύνης άπό τήν προφορικότητα είναι αναγκαίες γιά τήν άνάπτυξη τής συνείδησης.

Λέγοντας ότι πολλές αλλαγές στήν ψυχή καί τόν πολιτισμό συνδέονται μέ τή μετάβαση άπό τήν προφορικότητα στή


γραφή, δέν κάνουμε τή γραφή (καί/ή τήν τυπογραφία πού ακολουθεί) μοναδική αιτία δλων τών αλλαγών. Ή σύνδεση δέν ανάγει, άλλά συσχετίζει. Ή μετάβαση άπό τήν προφορικότητα στή γραφή συνδέεται στενά μέ πολύ περισσότερα ψυχολογικά καί κοινωνικά φαινόμενα άπ’ όσα ώς τώρα έχουμε έπισημάνει. Οί εξελίξεις στήν παραγωγή τής τροφής, στό έμπόριο, στήν πολιτική οργάνωση, στους θρησκευτικούς θεσμούς, στίς τεχνολογικές ικανότητες, στις εκπαιδευτικές πρακτικές, στά μέσα μεταφοράς, στήν οικογενειακή οργάνωση καί σέ άλλους τομείς τής άνθρώπινης ζωής παίζουν τόν δικό τους ξεχωριστό ρόλο. Άλλά οί περισσότερες άπό αύτές τίς εξελίξεις, τό πιθανότερο μάλιστα όλες, έπηρεάστηκαν έπίσης, βαθύτατα πολλές φορές, άπό τή μετάβαση άπό τήν προφορικότητα στήν έγγραμματοσύνη καί πέρα άπό αύτήν, όπως καί αύτές μέ τή σειρά τους επηρέασαν τή μετάβαση αύτή.

Τά «μέσα επικοινωνίας» σέ αντιδιαστολή πρός τήν ανθρώπινη έπικοινωνία

Στό μεγαλύτερο μέρος τού βιβλίου αύτού, μελετώντας τήν έκτεχνολόγηση τού λόγου, άποφύγαμε τόν όρο «μέσα » (μέ τόν όλο καί πιό φευγαλέο ενικό τύπο «μέσο»). Ό λόγος είναι ότι ό όρος μπορεΐ νά δώσει λανθασμένη εντύπωση γιά τή φύση τής λεκτικής καί τής άλλης άνθρώπινης έπικοινωνίας. 'Όταν άναφερόμαστέ στό «μέσο» επικοινωνίας ή στά «μέσα» επικοινωνίας ύπονοοϋμε ότι ή επικοινωνία είναι ή μέσω ενός άγωγού μεταβίβαση μονάδων ενός ύλικού πού λέγεται «πληροφορία» άπό ένα σημείο σέ ένα άλλο. Τό μυαλό μου είναι ένα κουτί. Παίρνω μιά μονάδα «πληροφορίας» άπό αύτό,τήν κωδικοποιώ (δηλαδή τήν ταιριάζω στό μέγεθος καί στό σχήμα τού άγωγού πού θά διασχίσει) καί τήν τοποθετώ στή μιά άκρη τοϋ άγωγού (τοϋ «μέσου», αύτοϋ δηλαδή πού βρίσκεται άνάμεσα σέ δύο άλλα πράγματα). Άπό τή μία άκρη


τοϋ άγωγοϋ ή «πληροφορία» διοχετεύεται στήν άλλη άκρη, δπου κάποιος τήν άποκωδικοποιεΐ (άνασυνθέτει τό κανονικό μέγεθος καί σχήμα της) καί τήν τοποθετεί στό δικό του κουτί, στό δικό του μυαλό. Τό μοντέλο αύτό έχει βέβαια κάποια σχέση μέ τήν άνθρώπινη επικοινωνία, άλλά, άν τό εξετάσουμε προσεκτικά, πολύ λίγη, καί άλλοιώνει τήν πράξη τής έπικοι- νωνίας πέρα άπό κάθε άναγνώριση. Έξ ου καί ό πικρόχολος τίτλος τοϋ βιβλίου τού McLuhan, The Medium is the Massage (κι όχι άκριβώς τό «μήνυμα» [message]).

Ή άνθρώπινη έπικοινωνία, λεκτική καί άλλη, διαφέρει άπό τό μοντέλο τών «μέσω ν» κυρίως έπειδή άπαιτεί τήν προσδοκώμενη άνάδραση γιά νά συντελεστεί: στό μοντέλο αύτό, τό μήνυμα μεταφέρεται άπό τή θέση τοϋ άποστολέα στή θέση τοϋ άποδέκτη. Στήν άνθρώπινη έπικοινωνία ό αποστολέας, προτού μπορέσει νά στείλει οτιδήποτε, πρέπει νά βρίσκεται όχι μόνο στή θέση τού αποστολέα άλλά καί στή θέση τού άποδέκτη.

Γιά νά μιλήσεις πρέπει νά άπευθυνθείς σέ κάποιον. Οί άνθρωποι πού στέκουν καλά στό μυαλό τους δέν τριγυρνούν έδώ κι έκεί μιλώντας τυχαία στον καθένα. ’Ακόμη καί γιά νά μιλήσεις στον εαυτό σου πρέπει νά προσποιηθείς ότι είσαι δύο άνθρωποι. Ό λόγος είναι ότι αύτό πού λέω έξαρτάται άπό τήν πραγματικότητα ή φαντασία στήν όποια νιώθω ότι άπευθύνομαι, δηλαδή άπό τίς πιθανές άντιδράσεις πού άνα- μένω. ’Έτσι δέν στέλνω άκριβώς τό ’ίδιο μήνυμα σ’ ένα παιδάκι κι έναν ενήλικο. Γιά νά μιλήσω, πρέπει κάπως νά επ ικοινωνώ ήδη μέ τόν νού στόν όποιο άπευθύνομαι προτού άρ- χίσω νά μιλώ. Ή επαφή μου μπορεί νά όφείλεται σέ παλιότε- ρες σχέσεις μας, στήν άνταλλαγή βλεμμάτων, στή διαμεσολά- βηση ενός τρίτου πού έφερε κοντά τόν συνομιλητή μου κι έμένα, ή σέ άναρίθμητους άλλους λόγους. (Οί λέξεις άποτε- λούν τροποποίηση μιας κατάστασης πού δέν είναι μόνο λεκτική.) Πρέπει νά νιώσω κάτι στόν νού τού άλλου μέ τό όποιο νά μπορεί νά σχετιστεί ή δική μου εκφώνηση. Ή άν-

256 ΠΡ0Φ0ΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ

θρώπινη έπικοινωνία δέν είναι ποτέ μονοσήμαντη. Πάντα, όχι μόνο απαιτεί άνταπόκριση, άλλά ή ϊδια ή μορφή καί τό περιεχόμενό της διαμορφώνονται άπό τήν προσδοκώμενη άντα- πόκριση.

Αύτό δέν σημαίνει ότι είμαι βέβαιος γιά τό πώς θά άντι- δράσει ό άλλος. Άλλά θά πρέπει νά είμαι σέ θέση νά εικάσω ένα πιθανό φάσμα άποκρίσεων, έστω καί μέ έναν άόριστο τρόπο. Θά πρέπει νά είμαι κατά κάποιον τρόπο μέσα στόν νού τού άλλου έκ τών προτέρων γιά νά περάσω τό μήνυμά μου, κι ό άλλος θά πρέπει νά είναι μέσα στόν δικό μου. Γιά νά διατυπώσω οτιδήποτε πρέπει νά έχω στόν νού μου κάποιον ή κάποιους άλλους άνθρώπους. Αύτό είναι τό παράδοξο τής άνθρώπινης έπικοινωνίας. Ή έπικοινωνία είναι διυπο- κειμενική. Τό μοντέλο τών «μέσων» δέν είναι. Δέν υπάρχει έπαρκές μοντέλο στό φυσικό σύμπαν γι αύτή τή λειτουργία τής συνείδησης, πού είναι ιδιαίτερα άνθρώπινη λειτουργία καί δηλώνει τήν ικανότητα τών άνθρώπων νά συγκροτούν άληθινές κοινότητες, μέσα στίς όποιες τά πρόσωπα έπικοινω- νούν έσωτερικά, διυποκειμενικά μεταξύ τους.

Ή προθυμία πού δείχνουμε νά ζούμε μέ τό μοντέλο τών «μέσων» δείχνει τή χειρογραφική μας εξάρτηση. Πρώτον, οί χειρογραφικοί πολιτισμοί θεωρούν τήν ομιλία πιό ιδιαίτερα πληροφοριακή άπ’ ό,τι οί προφορικοί πολιτισμοί, στους όποιους ή ομιλία είναι περισσότερο προσανατολισμένη στήν τέλεση, περισσότερο ένας τρόπος δράσης πάνω στόν άλλο. Δεύτερον, τό γραπτό εμφανίζεται έκ πρώτης όψεως νά είναι ένας πληροφοριακός μονόδρομος, αφού κανείς πραγματικός αποδέκτης (ακροατής, άναγνώστης) δέν είναι παρών όταν συντάσσεται τό κείμενο. Άλλά, όπως στήν ομιλία, έτσι καί στή γραφή κάποιος αποδέκτης πρέπει νά είναι παρών, διαφορετικά δέν παράγεται κείμενο: έτσι άπομονωμένος άπό τά άληθινά πρόσωπα, ό συγγραφέας κατασκευάζει έναν ή πολλούς φανταστικούς άποδέκτες. «Τό κοινό τού συγγραφέα είναι πάντα φανταστικό» (Ong 1977, σελ. 54-81). Γιά


τόν συγγραφέα κάθε αληθινός αποδέκτης είναι στήν πραγματικότητα άπών (εάν ό άποδέκτης είναι συμπτωματικά παρών, ή έγγραφή τοϋ μηνύματος προχωρά σάν νά ήταν άπών, είδάλλως πρός τι ή γραφή;). Ή κατασκευή τού φανταστικού άναγνώστη είναι αύτό πού κάνει τή γραφή δύσκολη. Ή διαδικασία είναι περίπλοκη καί γεμάτη άβεβαιότητες. Πρέπει νά γνωρίζω τήν παράδοση —τή διακειμενικότητα, άν θέλετε— στήν όποια εργάζομαι, ώστε νά δημιουργήσω γιά τούς άληθινούς άναγνώστες φανταστικούς ρόλους τούς όποιους νά μπορούν καί νά επιθυμούν νά παίξουν. Δέν είναι εύκολο νά μπεις στόν νού άπόντων προσώπων πού ποτέ δέν θά γνωρίσεις. Άλλά δέν είναι άδύνατον εάν εσύ κι αύτοί γνωρίζετε τήν έγγράμματη παράδοση τήν όποια χρησιμοποιείτε. Νομίζω πώς κατά κάποιον τρόπο κατάφερα νά συλ- λάβω έπαρκώς τήν παράδοση ώστε νά μπώ στόν νού τών άναγνωστών αύτού τού βιβλίου.

Ή στροφή πρός τά μέσα: ή συνείδηση καί τό κείμενο

Άπό τήν έποχή τού 'Έγελου τουλάχιστον, αυξάνεται ολοένα ή επίγνωση ότι ή συνείδηση εξελίσσεται. ’Άν καί τό νά είσαι άνθρωπος σημαίνει νά είσαι πρόσωπο, άρα νά είσαι μοναδικός καί μή επαναλαμβανόμενος, ή αύξηση τής ιστορικής γνώσης κατέστησε προφανές ότι ό τρόπος μέ τόν όποιο τό πρόσωπο αισθάνεται τόν εαυτό του στό σύμπαν έξελίχθηκε μέσα στούς αιώνες σύμφωνα μέ έναν διατεταγμένο τρόπο. Οί σύγχρονες μελέτες σχετικά μέ τή μετάβαση άπό τήν προφορικότητα στήν έγγραμματοσύνη καί τά έπακόλουθά της, τήν τυπογραφία καί τήν ηλεκτρονική επεξεργασία τής έκφρασης, καθιστούν έμφανέστερους μερικούς άπό τούς τρόπους μέ τούς οποίους ή έξέλιξη αύτή έξαρτήθηκε άπό τή γραφή.


Ή έξέλιξη τής συνείδησης στήν ανθρώπινη ιστορία σημαδεύεται άπό τήν ολοένα έντεινόμενη προσοχή πού δίδεται στο έσωτερικό τού άνθρώπου πού άποστασιοποιεΐται —άν καί δέν άποκόπτεται ύποχρεωτικά— άπό τίς κοινοτικές δομές άπό τίς όποιες κάθε άνθρωπος άναγκαστικά περιβάλλεται. Ή συνείδηση τού έαυτού συμπίπτει μέ τήν άνθρώπινη ιδιότητα τού άνθρώπου: καθένας πού λέει «εγώ » έχει σαφή αίσθηση τού έαυτού του. Άλλά χρειάζεται χρόνος γιά νά ά- ναπτυχθεΐ ό αύτοστοχασμός καί ή ικανότητα έκφρασης πάνω στόν εαυτό. Οί βραχυπρόθεσμες έξελίξεις δείχνουν αύτή τήν ανάπτυξη: οί κρίσεις στίς τραγωδίες τού Εύριπίδη είναι λιγό- τερο κρίσεις κοινωνικών προσδοκιών καί περισσότερο κρίσεις έσωτερικής συνείδησης άπό όσο στίς τραγωδίες τού προγενέστερου τραγωδού Αισχύλου. Οί μακροπρόθεσμες έξελίξεις δείχνουν μιά παρόμοια άνάπτυξη στο ρητό φιλοσοφικό έν- διαφέρον γιά τόν εαυτό πού γίνεται έμφανές στόν Kant, κεντρικό στόν Fichte, φορτικό στόν Kierkegaard καί κυρίαρχο στόν ύπαρξισμό καί τόν περσοναλισμό τού εικοστού αιώνα. Στό The Inward Turn of Narrative (1973), ό Erich Kahler άναφέρεται λεπτομερειακά στόν τρόπο μέ τόν όποιο ή άφήγηση στή Δύση άπορροφάται όλο καί περισσότερο άπό τίς έσωτερικές, προσωπικές κρίσεις. Τά στάδια τής συνείδησης πού περιγράφει ο ένα Γιουνγκιανό πλαίσιο ό Erich Neumann στό Origins and History of Consciousness (1954) κινούνται πρός μιάν αύτοσυνεί- δητη, άρθρώσιμη, έντονα προσωπική έσωτερικότητα.

Α π’ όσο φαίνεται, ή συνείδηση δέν θά έφθανε ποτέ χωρίς τή γραφή στά έντόνως έσωτερικευμένα συνειδησιακά στάδια, στά όποια τό άτομο πού ζεΐ βυθισμένο στίς κοινοτικές δομές ούδέποτε μπορεΐ νά φθάσει. Ή άλληλεπίδραση άνάμεσα στήν προφορικότητα μέσα στήν οποία γεννιούνται όλοι οί άνθρωποι καί τήν τεχνολογία τής γραφής μέσα στήν όποια κανείς δέν γεννιέται, άγγίζει τά βάθη τής ψυχής. Όντογενετικά καί φυλογενετικά ό προφορικός λόγος είναι εκείνος πού πρώτος δίνει έκφραση στή συνείδηση, πού πρώτος διαχωρίζει τό ύπο-


κείμενο καί τό κατηγόρημα κι έπειτα τά συσχετίζει, καί πού πρώτος συνδέει τούς ανθρώπους σέ μιά κοινωνία. Ή γραφή εισάγει τή διαίρεση καί τήν άλλοτρίωση, άλλά καί μιά υψηλότερη ενότητα. Εντείνει τήν αίσθηση τού εαυτού καί ένθαρρύ- νει μιά πιό συνειδητή άλληλεπίδραση τών άτόμων. Ή γραφή εγείρει τή συνείδηση.

Ή άλληλεπίδραση τής προφορικότητας καί τής έγγραμματοσύνης ύπεισέρχεται στίς θεμελιώδεις άνθρώπινες άνησυ- χίες καί έπιδιώξεις. 'Όλες οί θρησκευτικές παραδόσεις τών άνθρώπων έχουν τή μακρινή τους προέλευση στό προφορικό παρελθόν, καί φαίνεται πώς όλες έκτιμούν ιδιαίτερα τόν προφορικό λόγο. Κι όμως όλες οί μεγάλες θρησκείες τοϋ κόσμου έσωτερικεύθηκαν άπό τήν άνάπτυξη τών ιερών τους κειμένων: τίς Βέδες,τή Βίβλο,τό Κοράνι. Στή χριστιανική δ ιδασκαλία οί άντιθέσεις προφορικότητας - έγγραμματοσύνης είναι ιδιαίτερα οξείες, πολύ πιθανόν όξύτερες άπό ό,τι σέ κάθε άλλη θρησκευτική παράδοση, άκόμη καί τήν εβραϊκή. Διότι στή χριστιανική παράδοση τό Δεύτερο Πρόσωπο τού Ενός Θεού, πού αϊρει τήν άμαρτία τού κόσμου, δέν είναι γνωστό μόνο ώς Υιός άλλά καί ώς Λόγος τού Θεού. Στή δ ιδασκαλία αύτή ό Πατέρας εκφέρει ή έκφωνεΐ τόν Λόγο Του, τόν Υιό Του. Δέν τόν καταγράφει. Τό ϊδιο τό Πρόσωπο τοϋ Υίοϋ συγκροτείται ώς Λόγος τού Πατρός. Άλλά ή χριστιανική διδασκαλία παρουσιάζει έπίσης ώς κεντρικό της πυρήνα τόν γραπτό λόγο τοϋ Θεοϋ,τή Βίβλο, πού πίσω άπό τούς θνητούς συγγραφείς της έχει ώς συγγραφέα της τόν Θεό, μέ τρόπο πού κανένα άλλο γραπτό δέν τόν έχει. Μέ ποιούς τρόπους οί δύο αύτές άντιλήψεις γιά τόν «λόγο» τού Θεού σχετίζονται μεταξύ τους καί μέ τούς άνθρώπους μέσα στήν ιστορία; Σήμερα τό έρώτημα είναι σαφέστερο άπό ποτέ.

Τό ϊδιο ισχύει καί γιά άναρίθμητα άλλα έρωτήματα πού σχετίζονται μέ όσα σήμερα γνωρίζουμε γιά τήν προφορικότητα καί τήν έγγραμματοσύνη. Ή δυναμική τής προφορικότητας - έγγραμματοσύνης εισέρχεται ακέραια στή σύγχρονη


άνάπτυξη τής συνείδησης πρός τήν κατεύθυνση τής μεγαλύτερης έσωτερίκευσης, άλλά καί τού μεγαλύτερου άνοίγματος.

Βιβλιογραφία

Πέρα άπό τά έργα που άναφέρονται στό κείμενο, ή βιβλιογραφία αύτή περιλαμβάνει καί μερικά άλλα εργα, ιδιαίτερα χρήσιμα γιά τόν αναγνώστη.

Ή βιβλιογραφία δέν φιλοδοξεί νά καλύψει πλήρως τήν τεράστια γραμματεία πάνω σέ όλους τούς τομείς πού άπτονται τών θεμάτων τής προφορικότητας καί τής έγγραμματοσύνης (λόγου χάρη τούς αφρικανικούς πολιτισμούς), άλλά απλώς νά καταγράψει μερικά σημαντικά έργα πού άναφέρονται σέ κάποιους κύριους τομείς. Πολλά άπό τά έργα πού καταχωρίζονται έδώ περιλαμβάνουν β ιβλιογρα φίες οί όποιες εξειδικεύουν περαιτέρω στά διάφορα θέματα.

Τά περισσότερα άπό τά σημαντικά έργα πάνω στήν αντίθεση προφ ορικότητας - έγγραμματοσύνης γράφτηκαν στήν αγγλική γλώσσα* οί πιό πρωτοπόρες έργασίες άπό μελετητές στίς Η.Π.Α. καί στόν Καναδά. Ή βιβλιογραφία αύτή εστιάζεται στά αγγλόφωνα έργα, άλλά περιλαμβάνει καί μερικά σέ άλλες γλώσσες.

Γιά νά άποφύγουμε τή διόγκωση, τό ύλικό αύτού τού βιβλίου πού εύκολα έπαληθεύεται άπό τίς συνήθεις πληροφοριακές πηγές, όπως οί έγκυκλοπαίδειες, δέν τεκμηριώνεται μέ βιβλιογραφικές παραπομπές.

Οί βιβλιογραφικές καταχωρίσεις σχολιάζονται όταν προκύπτει κάποιος ειδικός λόγος γ ι ’ αύτό.


Abrahams, Roger D. (1968) “ Introductory remarks to a rhetorical theory of

folklor e” , Journal of American Folklore, 81, 143-58.

— (1972) “ The training of the man of words in talking sweet” , Language in Society,i , 15 -29 ·

Achebe, Chinua (1961) No Longer at Ease (New York: Ivan Obolensky).

Ahern, John (1982) “ Singing the book: orality in the reception of Dante’s Comedy” ,

Annals of Scholarship (ύπό έκδοση).Antinucci, Francesco (1979) “ Notes on the linguistic structure of Somali poetry” ,

στό Hussein M. Adam (έπιμ.), Somalia and the World: Proceedings of the

International Symposium... Oct. 15-21, 1979, vol. I (Mogadishu: Halgan),

141-53·Aristotle (1961) Aristotle's Poetics, μετάφραση καί ανάλυση άπό τόν Kenneth

A. Telfoerd (Chicago: Henry Regnery).

Balogh, Jo se f (1926) “ ‘Voices Paginarum’ : Beitrage zur Geschichte des lauten

Lesens und Schreibens” , Philologus, 82, 84-109, 202-40. Παλιό, άλλά ακόμη πολύ ένημερωτικό.

Basham, A .L . (1963) The Wonder That Was India: A study of the History and

Culture of the Indian Sub-Continent before the Coming of the Muslims, νέα καί αναθεωρημένη έκδοση (New York: Hawthorn Books). 1η έκδοση

1954 ·Bauml, Franz H. (1980) “ Varieties and consequences of medieval literacy and

illiteracy” , Speculum, 55, 237-65. Πολύ ένημερωμένο καί ένημερωτικό. Ό μεσαιωνικός πολιτισμός ήταν βασικά εγγράμματος όσον αφορά τούς ηγέτες του, άλλά ή πρόσβαση πολλών στά γραπτά κείμενα δέν ήταν υποχρεωτικά άμεση: πολλοί γνώριζαν τά κείμενα μόνο έπειδή είχαν κάποιον πού ήξερε νά τούς τά διαβάσει. Ή μεσαιωνική έγγραμματοσύνη καί αγραμματοσύνη άποτελούσαν μάλλον «τίς όρίζουσες διαφορετικών έπικοινωνιακών μορφών» παρά «προσωπικές ιδιότητες» τών ατόμων.

Bayer, John G. (1980) “ Narrative techniques and oral tradition in The Scarlet

Letter” , American Literature, 52, 250-63.

Berger, Brigitte (1978) “ A new interpretation of the IQ controversy” , The Public

Interest, 50 (Winter 1978), 29-44.

Bernstein, Basil (1974) Class, Codes, and Control. Theoretical Studies towards a

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 263

Sociology of Language, vol. I, 2 (London: Routledge and Kegan Paul). 1η

έκδοση 19 7 1 .

Biebuyck, Daniel καί Mateene, Kahombo C. (επιμελητές καί μεταφραστές) (1971) The Mwindo Epic fro?n the Banyanga, σύμφωνα μέ τήν άφήγηση τού Candi Rureke, αγγλική μετάφραση μαζί μέ τό κείμενο στή γλώσσα τών Nyanga (Berkeley and Los Angeles: University of California Press).

Bloom, Harold (1973) The Anxiety of Influence (New York: Oxford University

Press).

Boas, Franz (1922) The Mind of Primitive Man, A course of lectures delivered

before the Lowell Institute, Boston, Mass., and the National University of

Mexico, 1910-1911 (New York: Macmillan).

Boerner, Peter (1969) Tagebuch (Stuttgart: J.B . Metzler).

Bright, William (19 8 1) “ Literature: written and oral” , στό Deborah Tannen

(έπιμ.), Georgetown University Round Table on Languages and Linguistics

1981 (Washington, DC: Georgetown University Press), 270-83.Brink, Cfharles] Ofscar] (1971) Horace on Poetry: The “Ars Poetica” (Cambridge,

England: Cambridge University Press).

Bruns, Gerald L. (1974) Modern Poetry and the Idea of Language: A Critical and

Historical Study (New Haven and London: Yale University Press).

Bynum, David E. (1967) “ The generic nature of epic poetry” , Genre, 2 (3 ) (September 1967), 236-58 . Άνατυπώθηκε στό Dan Ben-Amos (έπιμ.) Folklore Genres (Austin and London: University of Texas Press, 1976), 35-58.

— (1974) Child’s Legacy Enlarged: Oral Literacy Studies at Harvard since 1856,Publications of the Milman Parry Collection (Cambridge, Mass: Center for the

Study of Oral Literature). ’Ανάτυπο άπό τό Harvard Literary Bulletin, xxii

(3 ) (Ιούλιος 1974 ).— (1 978) The Daemon in the Wood: A Study of Oral N arrative Patterns

(Cambridge, Mass.: Center for the Study of Oral Literature). Διατίθεται άπό τό Harvard University Press.

Carothers, J.C . (1959) “ Culture, psychiatry, and the written word” , Psychiatry, 22,

307-20 .Carrington, John F. (1974) La Voix des tambours: comment comprendre le langage

tambourine d ’Afrique (Kinshasa: Centre Protestant d ’ Editions et de

Diffusion).


Carter, Thomas Francis (1955) The Invention of Printing in China and its Spread

Westward, αναθεωρημένο άπό τόν L. Carrington Goodrich, 2η έκδοση (New York: Roland Press).

Chadwick, H[ector] Munro κ α ί Chadwick, N[ora] Kershaw (1932-40) The

Growth of Literature, 3 τό μ . (Cambridge, England: Cambridge University

Press).

Chafe, Wallace L. (1982) “ Integration and involvement in speaking, writing and

oral literature” , ύπό έκδοση στό Deborah Tannen (έπ ιμ.), Spoken and

Written Language: Exploring Orality and Literacy (Norwood, NJ: Ablex).

Champagne, Roland A. (1977-8) “ A grammar of the languages of culture: literary

theory and Yury Lotman’s semiotics” , New Literary History, ix, 205-10.

Chaytor, H[enry] J[ohn] (1945) From Script to Print: An Introduction to Medieval

Literature (Cambridge, England: Cambridge University Press).

Clanchy, M .T . (1979) From, Memory to Written Record: England, 1066-1307

(Cambridge, Mass: Harvard University Press).

Cohen, Murray (1977) Sensible Words: Linguistic Practice in England 1640-1785

(Baltimore and London: Johns Hopkins University Press).

Cole, Michael καί Scribner, Sylvia (1973) Culture and Thought (New York: John

Wiley).

Cook-Gumperz, Jenny καί Gumperz John (1978) “ From oral to written culture:

the transition to literacy” , στό Marcia Farr Whitehead (έπιμ.), Variation in

Writing (Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum Associates).

Cormier, Raymond J . (1974) “ The problem of anachronism: recent scholarship on

the French medieval romances of antiquity” , Philological Quarterly, LIII (2)

(Spring 1974), 145-57. «Μόνον έν μέρει τά εύρέως αποδεκτά χαρακτηριστικά τής προεγγράμματης κοινωνίας ταιριάζουν μέ τό νέο, πρόωρα άναδυόμενο κοινό τού μυθιστορήματος. Θά ήταν πολύ δελεαστικό νά θεωρήσουμε τήν αγραμματοσύνη ώς αιτία γιά τούς αναχρονισμούς πού εμφανίζονται στά ρομάντζα τής αρχαιότητας καί τών μεταγενέστερων εποχών. Θά δεχόμουν ότι μόνον έν μψβι τά εύρέως αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά τής προεγγράμματης κοινωνίας, δηλαδή ή προφορικότητα, ό δυναμισμός, ή πολεμική διάθεση καί ή έξωτερικευμένη σχιζοειδής συμπεριφορά, χαρακτηρίζουν αύτήν τών μέσων τού δωδέκατου αιώνα.»

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ‘265

Crosby, Ruth (1936) “ Oral delivery in the Middle Ages” , Speculum, II, 88-110.

Culler, Jonathan (1975) Structuralist Poetics: Structuralism, Linguistics, and the

Study of Literature (Ithaca, MY: Cornell University Press).

Culley, Robert C. (1967) Oral-Formulaic Language in the Biblical Psalms

(Toronto: University of Toronto Press).

Cummings, E .E . (Edward Eslin) (1968) Complete Poems, 2 τό μ . (London:

MacGibbon and Kee).

Curschmann, Michael (1967): “ Oral Poetry in Medieval English, French, and

German literature: some notes on recent research” , Speculum, 42, 36-53.

Daly, Lloyd S. (1967) Contributions to a History of Alphabetization in Antiquity

and the Middle Ages, Collection Latomus, vol. xc (Bruxelles: Latomus, Revue

d’etudes latines).

Derrida, Jacques (1976) Of Gramma to logy, αγγλική μετάφραση τής Gayatri

Chakravortry Spivak (Baltimore and London: Johns Hopkins University

Press).

— (1978) Writing and Difference, αγγλική μετάφραση καί πρόσθετες σημειώσεις τοΰ Alan Bass (Chicago: University of Chicago Press).

Diringer, David (1953) The Alphabet: A Key to the History of Mankind, 2η έκδοση, αναθεωρημένη (New York: Philosophical Library).

— (i960) The Story of Alep h Beth (New York and London: Yoseloff).

— (1962) Writing, Ancient Peoples and Places, 25 (London: Tham es and

Hudson).

Durand, Gilbert (i960) Les Structures anthropologiques de Vimaginaire (Paris:

Presses Universitaires de France).

Dykema, Karl (1963) “ Cultural lag and reviewers of Webster ΙΙΓ\ AAUP Bulletin

49,36 4-9.

Edmonson, Munro E. (1971) Lore: An Introduction to the Science of Folklore and

Literature (New York: Holt, Rinehart and Winston).

Eisenstein, Elisabeth (1979) The Printing Press as an Agent of Change: Communi

cations and Cultural Transformations in Early-Modern Europe, 2 τόμ . (New

York: Cambridge University Press).

Eliade, Mircea (1958) Patterns in Comparative Religion, μετάφραση τού Willard

R. Trask (New York: Sheed and Ward).

Elyot, Sir Thomas (1534) The Boke Named the Gouernour (London: Thomas


Berthelet).

Eoyang, Eugene (1977)· “A taste for apricots: approaches to Chinese fiction” , στό Andrew Plaks (έπιμ.), Chinese Narrative: Critical and Theoretical Essays, μέ πρόλογο τοϋ Cyril Birch (Princeton, NJ: Princeton University Press), 53-

69.

Essien, Patrick (1978) “ The use of Annang proverbs as tools of education in

Nigeria” , δ ιατριβή, St. Louis University.

Faik-N zuji, Clementine (1970) Enigmes Lubas-Nshinga: Etude structural

(Kinshasa: Editions de 1’ Universite Lovanium).

Farell, Thomas J . (1978a) “ Developing literacy: Walter J . Ong, and basic writing” ,

Journal of Basic Writing, 2, (I) (Fall-Winter 1978), 30-51.

— (1978b) “ Differentiating writing from talking” , College Composition and

Communication, 29, 346-50.

Febvre, Lucien κα ί Martin, Henri-Jean (1958) L Apparition du livre (Paris:

Editions Albin-Michel).

Fernandez, James (1980), στό Ivan Karp καί Charles S. Bird (έπ ιμ .), Explora

tions in African Systems of Thought (Bloomington, Ind.: Indiana University

Press), 44-59.

Finnegan, Ruth (1970) Oral Literature in Africa (Oxford: Clarendon Press).

— (1 977) Oral Poetry: its Nature, Significance, and Social Context (Cambridge,

England: Cambridge University Press).

— (1978) A World Treasury of Oral Poetry, συλλογή καί εισαγωγή τής Ruth

Finnegan (Bloomington and London: Indiana University Press).

Fish, Stanley (1972) Self-Consum ing Artifacts: The Experience of Seventeenth-

Century Poetry (Berkeley, California and London: University of California

Press).

Foley, John Miles (1977) “ The traditional oral audience” , Balkan Studies, 18, 145-

53. Περιγράφει τίς κοινωνικές, τελετουργικές, συγγενικές καί άλλες δομές στή διάρκεια μιας προφορικής τέλεσης σέ ένα σερβικό φεστιβάλ τού 19 7 3 ·

~ (1979) Παρουσίαση τοϋ Oral Poetry: Its Nature, Significance, and Social

Context (1977) τής Ruth Finnegan, Balkan Studies, 20, 470-5.

— (1980a) “Beowolf and traditional narrative song: the potential and limits of

comparison” , στό John D. Niles (έπ ιμ .), Old English Literature in Context:

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ten Essays (London, England, and Totowa, NJ: Boy dell, Rowman and

Littlefield), 117 -36 , 173-8 . 'Υποστηρίζει ότι τό τί είναι ακριβώς ένας προφορικός λογότυπος καί τό πώς λειτουργεί έξαρτάται άπό τήν παράδοση στήν οποία χρησιμοποιείται. Υπάρχουν όμως αρκετές ομοιότητες πού δικαιολογούν τή συνεχή χρήση τού όρου «π ροφορικός λογότυπος».

— (1980b) “ Oral literature: premises and problems” , Choice, 18, 487-96. Ε ξ α ι

ρετικά εύστοχο άρθρο, μέ άνεκτίμητης άξίας βιβλιογραφία, πού περιέχει έναν κατάλογο άπό ήχογραφήσεις.

— (19 8 1) (έπιμ.) Oral Traditional Literature: A Festschrift for Albert Bates Lord

(Columbus, Ohio: Slavica Press).

Forster, E[dward] M[organ] (1974) Aspects of the Novel and Related Writings

(London: Edward Arnold).

Fritschi, Gerhard (1981) “ Oral experience in some modem African novels” , δακτυλογραφημένο, 282 σελ., προσφορά τού συγγραφέα.

Frye, Northrop (1957) Anatomy of Criticism (Princeton, NJ: Princeton University

Press).

Gelb, Ifgnace] J . (1963). A Study of Writing, άναθεωρημένη έκδοση (Chicago:

University of Chicago Press). ΙΙρωτοεκδόθηκε ώς A study of writing: the

Foundations of Grammatology (1952).

Givon, Talm y (1979) “ From discourse to syntax: grammar as a proceeding

strategy” , Syntax and Semantics, 12, 8 1-112 .

Gladwin, Thomas (1970) East is a Big Bird: Navigation and Logic on Puluwat

Atoll (Cambridge, Mass: Harvard University Press).

Goldin, Frederick ( ΐ973)(έπιμ.) Lyrics of the Troubadours and Trouveres: An

Anthology and a History, μετάφραση καί εισαγωγή τού Frederick Goldin

(Garden City, NY: Anchor Books).

Goody, Jack [John Rankin] (1968a) (έπ ιμ .) Literacy in Traditional Societies,

εισαγωγή τού Jack Goody (Cambridge, England: Cambridge University

Press).

— (1968b) “ Restricted literacy in Northern Ghana” , στό Jack Goody (έπ ιμ .)

Literacy in Traditional Societies (Cambridge, England: Cambridge University

Press), 198-264.

— (1.977) The Domestication of the Savage Mind (Cambridge, England: Cambridge


University Press).

Goody, Jack [John Rankine] καί Watt, Ian (1968) “ The consequences of literacy” ,

στό Jack Goody (έ π ιμ .) Literacy in Traditional Societies (Cambridge,

England: Cambridge University Press), 27-84.

Grimble, A.F. (1957) Return to the Islands (London: Murray).

Gulik, Robert Hans van (1949) (μετάφραση καί επιμέλεια) Three Murder

Cases Solved by Judge Dee: An Old Chinese Detective Novel (Tokyo: Toppan

Printing Co.) Τό πρωτότυπο είναι ένα ανώνυμο κινεζικό έργο του δέκατου όγδοου αιώνα. Ό υπαρκτός ιστορικά Dee Goong An, ή “Judge

Dee” (630-700 μ.Χ.), πρωταγωνιστεί σέ παλαιότερα κινεζικά αφηγήματα.

Gumperz, John J ., Kaltmann, Hannah καί O’Connor, Catherine (1982 ή 1983).

“ The transition to literacy” , στό Deborah Tannen (έπ ιμ.), Coherence in

Spoken and Written Discourse (Norwood, NJ: Ablex). ’Ανακοίνωση σέ προσυνεδριακή περίοδο τοϋ τριακοστού δεύτερου ετήσιου Round

Table on Languages and Linguistics τοϋ Georgetown University, 19-21

Μαρτίου 19 8 1. Χειρόγραφο πού μοϋ έδωσαν οί συγγραφείς.G uxm an, Μ.Μ. ( 19 7 °) “ Some general regularities in the form ation and

development o f national languages” , στό Joshua A. Fishman (έπ ιμ .), Readings in the Sociology of Language (The Hague: Mouton), 773-6.

H adas, M oses (1954) Ancilla to Classical Reading (New York: Colum bia

University Press).

Hajnal, Istvan (1954) L ’Enseignement de Vecriture aux universites medievales

(Budapest: Academia Scientiarum Hungarica Budapestini).

Harms, Robert W. (1980) “ Bobangi oral traditions: indicators of changing

perceptions” , στό Joseph C. M iller (έπ ιμ .), The African Past Speaks

(London: Dawson; Hamden, Conn.: Archon), 178-200. Αύτές οί απόψεις στηρίζοντα ι στήν ύπόθεση ότι οί προφ ορικές παραδόσεις διατηρούνται καί μεταβιβάζονται, όχι λόγω μιας αργόσχολης π εριέργειας γιά τό παρελθόν, άλλά διότι κάνουν σημαντικές δηλώσεις γιά τό παρόν.

Hartman, G eoffrey (1981) Saving the Text: Literature/Derrida/Philosophy

(Baltimore, Md: Johns Hopkins University Press).

Haugen, Einar (1966) “ Linguistics and language planning” , στό William Bright


(έπιμ.), Sociolinguistics: Proceedings of the UCLA Sociolinguistics Conference

1964 (The Hague: Mouton), 50-71.

Havelock, Eric A. (1963) Preface to Plato (Cambridge, Mass: Belknap Press of

Harvard University Press).

— (1973) “ Prologue to Greek literacy” , στό Lectures in Memory of Luise Taft

Sample, University of Cincinnati Classical Studies, τόμ . 2 (Norman, Okla.:

University of Oklahoma Press), 229-91.

— (1976) Origins of Western Literacy (Toronto: Ontario Institute for Studies in

Education).

— (1978a) The Greek Concept of Justice: From Its Shadow in Homer to Its

Substance in Plato (Cambridge, Mass. and London, England: Harvard

University Press).

— (1978b) “ The alphabetization of Homer” , στό Eric A. Havelock καί Jackson F.

Herschell (έπ ιμ .), Communication Arts in the Ancient World (New York:

Hastings House), 3-21.

— (1979) “ The ancient art of oral poetry” , Philosophy and Rhetoric, 19, 187-202.

Havelock, Eric Α. καί Jackson P. Herschell (έπ ιμ .) (1978) Communication Arts in

the Ancient World, Humanistic Studies in the Communication Arts (New

York: Hastings House).

Hawkes, Terence (1977) Structuralism and Semiotics (Berkeley and Los Angeles:

University of California Press; London: Methuen).

Haymes, Edward R. (1973) A Bibliography of Studies Relating to Parry's and

Lord’s Oral Theory, Publications of the Milman Parry Collection: Documenta

tion and Planning Series, I (Cambridge, Mass.: Harvard University Press).

’Ανεκτίμητο. Περισσότερα άπό πεντακόσια λήμματα. Βλ. έπίσης

Holoka 1973·

Henige, David (1980) “ 4The disease of writing’ : Ganda and Nyoro kinglists in a

newly literate world” , στό Joseph C. Miller (έπ ιμ .), The African Past Speaks

(London: Dawson; Hamden, Conn.: Archon), 240-61.

Hirsch, E .D ., J r (1977) The Philosophy of Composition (Chicago and London:

University of Chicago Press).

Holoka, James P. (1973) “ Homeric originality: a survey” , Classical World, 66, 257-

93. ’Ανεκτίμητη, σχολιασμένη βιβλιογραφία: 214 λήμματα. Βλ. έπ ίσης Haymes 1973·


H opkins, Gerard Manley ( 1 9 3 7 ) Note-Books and Papers of Gerard Manley

Hopkins, Humphrey House (London: Oxford University Press).

Horner, Winifred Bryan (1979) “ Speech-act and text-act theory: ‘ theme-ing’ in

freshman composition” , College Composition and Communication, 30, 166-9.

— (1980) Historical Rhetoric: An Annotated Bibliography of Selected Sources in

English (Boston, Mass.: G.K. Hall).

Howell, W ilbur Samuel (1956) Logic and Rhetoric in England, 1500-1700

(Princeton, NJ: Princeton University Press).

— (1971) Eighteenth-Century British Logic and Rhetoric (Princeton, NJ: Princeton

University Press).

Iser, W olfgang (1978) The Act of Reading: A Theory of Aesthetic Response

(Baltimore and London: Johns Hopkins University Press). Γερμανικό πρωτότυπο : Der Akt des Lesens: Theorie asthetischer Wirkung (Munich: Wilhelm

Fink, 1976).

Ivins, William M., J r (1953) Prints and Visual Communication (Cambridge, Mass.:


Jayn es, Ju lian (1977) The origins of Consciousness in the Breakdown of the

Bicameral Mind (Boston: Houghton Mifflin).

Johnson, John William (1979a) “ Somali prosodic systems” , Horn of Africa, 2 (3)

(July-September), 46-54.

— (x979b) “ Recent contributions by Somalis and Somalists to the study of oral

literarure” , στό Hussein M. Adam (έπ ιμ .), Somalia and the World:

Proceedings of the International Symposium... Oct. 15-21, 1979, τόμ. I

(Mogadishu: Halgan), 117-31.

Jousse, Marcel (1925) Le Style oral rhythmique et mnemotechnique chez les Verbo-

moteurs (Paris: G. Beauchesne).

~ (x978) Le parlant, la parole, et le souffle, πρόλογος Maurice Houis, Ecole

Pratique des Hautes Etudes, LAnthropologie dugeste (Paris: Gallimard).

Kahler, Erich (1973) The Inward Turn of Narrative, μετάφρ. Richard καί Clara

Winston (Princeton, NJ: Princeton University Press).

Kelber, Werner (1980) “ Mark and oral tradition” , Semeia, 16, 7-55.

— (1983) The Oral and the Written Gospel: The Hermeneutics of Speaking and

Writing in the Synoptic Tradition, Mark, Paul and Q. (Philadelphia: Fortress

Press).


Kennedy, George A. (1980) Classical Rhetoric and its Christian and Secular

Tradition from Ancient to Modern Times (Chapel Hill, NC: University of

North Carolina Press).

Kerckhove, Derrick de (1981) “ A theory of Greek tragedy” , Sub-Stance, έκδοση τής Sub-Stance Inc., University of Wisconsin, Madison (Summer 1981).

Kiparsky, Paul (1976) “ Oral poetry: some linguistic and typological considera

tions” , στό Benjamin A. Stolz καί Richard S. Shannon (έπ ιμ .), Oral

Literature and the Formula (Ann Arbor, Mich.: Center for the Coordination

of Ancient and Modern Studies), 73-106.

Kroeber, A.L. (1972) “ Sign language inquiry” , στό Garrick Mallery (έπιμ.), Sign

Language among North American Indians (The Hague: Mouton). Έπανέκ- δοση Washington, DC, 1981.

Lanham, Richard A. (1968) A Handlist of Rhetorical Terms (Berkeley: University

of California Press).

Leakey, Richard E. καί Lewin Roger (1979) People of the Lake: Mankind and its

Beginnings (Garden City, NY: Anchor Press Doubleday).

Levi-Strauss, Claude (1963) Totemism, αγγλική μετάφραση τού Rodney

Needham (Boston: Beacon Press).

— (1966) The Savage Mind (Chicago: University of Chicago Press). Γαλλικόςτίτλος La pensee sauvage (1962).

— (1970) The Raw and the Cooked, αγγλική μετάφραση τών John καί Doreen

Weightman (New York: Harper and Row). Γαλλικός τίτλος Le Cru el le

Cruit (1964).

— (1979) Myth and Meaning, the 1977 Massey Lectures, C BS Radio Series,

“ Ideas” (New York: Schocken Books).

Levy-Bruhl, Lucien (1910) Les Fonctions men talcs dans les societes inferieure-s

(Paris: F. Alcan).

— (1923) Primitive Mentality, αγγλική μετάφραση τής Lilian A. Clare (New

York: Macmillan). Γαλλικός τίτλος La mentalite primitive.

Lew is, C[live] Sftaples] (1954) English Literature in the Sixteenth Century

(exluding Drama), τόμ . 3 τής Oxford History of English Literature (Oxford:

Clarendon Press).

Lloyd, Gfeoffrey] E[dward] Rfichard] (1966) Polarity and Analogy: Two Types of

Argumentation in Early Greek Thought (Cambridge, England: Cambridge


University Press).

Lord, Albert B. (i960) The Singer of Tales, Harvard Studies in Comparative

Literature, 24 (Cambridge, Mass.: Harvard University Press).

— (1975) “ Perspectives on recent work in oral literature” , στό Joseph Duggan

(έπ ιμ .), Oral Literature (New York: Barnes and Noble), 1-24.

Lotrnan, Jurij (1977) The Structure of the Artistic Text, αγγλική μετάφραση του

Roland Vroon, Michigan Slavic Contributions, 7 (Ann A rbor, M ich.:

University of Michigan).

Lowry Martin (1979) The World of Aldus Manutius: Business and Scholarship in

Renaissance Venice (Ithaca, NY: Cornell University Press).

Luria, Aleksandr Romanovich (1976) Cognitive Development: Its Cultural and

Social Foundations, έπιμέλεια Michael Cole, αγγλική μετάφραση τών Martin Lopez-Morillas καί Lynn Solotaroff (Cambridge, Mass. and London:


Macherey, Pierre (1978) A Theory of Literary Production, αγγλική μετάφραση

τού Geoffrey Wall (London and Boston: Routlege and Kegan Paul). Γα λλ ι

κός τίτλος Pour une Theorie de la production Uteraire (1966).

Mackay, Ian (1978) Introducing Practical Phonetics (Boston: Little Brown).

McLuhan, Marshall (1962) The Gutenberg Galaxy: The Making of Typographic

Man (Toronto: University of Toronto Press).

— (1964) Understanding Media: The Extensions of M a il (New York: McGraw-

Hill).

McLuhan, Marshall καί Quentin Fiore (1967) The Medium is the Massage (New

York: Bantam Books).

Malinowski, Bronislaw (1923) “ The problem of meaning in primitive languages” ,

στό C.K. Ogden καί I. A. Richards (έπ ιμ .) , The Meaning of Meaning: A

Study of the Influence of Language upon Thought and of the Science of

Symbolism, μέ εισαγω γή τού J.P . Postgate καί συμπληρω ματικά δο κ ί

μ ια τών Br. Malinowski καί F.G. Crookshank (New' York: Harcourt, Brace;

London: Kegan Paul, Trench, Trubner), 451-610.

Mallery, Garrick (1972) Sign Language among North American Indians Compared

with That among Other Peoples and Deaf-Mutes, μέ ά ρ θρ α τώ ν A .L .

Kroeber κα ί C .F . Voegelin, Approaches to Semiotics, 14 (The Hague:

Mouton). ’Α νά τυπ ο μ ιας μονογραφ ίας πού δημοσιεύτηκε στά 1881


στήν πρώτη ’Αναφορά τής Εθνολογικής Εταιρείας.Maranda, Pierre, καί Maranda, Elli Kongas (έπιμ.) (19 7 1) Stuctural Analysis of

Oral Tradition (Philadelphia: University of Pennsylvania Press). Μελέτες τών Claude Levi-Strauss, Edmund R. Leach, Dell Hyines, A. Julien Greimas,

Victor Turner, James L. Peacock, Alan Dundes, Elli Kongas Maranda, Alan

Lomax καί Joan Halifax, Roberto de Matta, καί David Maybury-Lewis.

Markham, Gervase (1675) The English House-Wife, containing the inward and

outward Vertues which ought to be in a Compleat Woman: As her Skill in

Physick, Chirurgery, Cookery, Extraction of Oyls, Banquetting stuff, Ordering

of great Feasts, Preserving all sorts of Wines, con ceited Secrets, Distillations,

Perfumes, Ordering of Wool, Hemp, Flax; Making Cloth and Dying; the

knowledge of Dayries; Office of Malting; of Oats, their excellent uses in

Families; of Brewing, Baking and all other things belonging to the Household.

A Work generally approved, and now the Eighth Time much Augmented,

Purged, and made the most profitable and necessary for all men, and the

general good of this Nation (London: George Sawbridge).

Marrou, Henri-Irenee (1956) A History of Education in Antiquity, αγγλική μετάφραση τοϋ George Lamb (New York: Sheed & Ward).

Meggit, Mervyn (1968) “ Uses of literacy in New Guinea and Melanesia” , στό Jack

Goody (έ π ιμ .) Literacy in Traditional Societies, (Cambridge, England:

Cambridge University Press), 300-9.

Merleau-Ponty, Maurice (1961) “ L ’Oeil et l’esprit” , Les Temps Modernes, 18, 184-

5 . Ειδικό τεϋχος: “ Maurice Merleau-Ponty” , 193-227.Miller Joseph C. (1980), The African Past Speaks: Essays on Oral Tradition and

History (London: Dawson; Hamden, Conn.: Archon).

Miller, J[oseph] Hillis (1979) ‘O n edge; the crossways of contemporary criticism” ,

Bulletin of the American Academy of Arts and Sciences, 32, (2) (January), 13-

3 2 .Miller, Perry καί Johnson, Thomas H. (1938) The Puritans (New York: American

Book Co.).

M urphy, Jam es J . (1974) Rhetoric in the Middle Ages: A History of Rhetorical

Theory from St Augustine to the Renaissance (Berkeley, Los Angeles, and

London: University of California Press).

Nanny, Max (1973) Ezra Pound: Poetics for an Electric Age (Berne: A. Franke


Verlag).

Nelson, William (1976-7) “ From ‘Listen, Lordings’ to ‘Dear Reader’” , University

of Toronto Quarterly, 46 , 1 1 1 -24 .Neumann, Erich (1954) The Origins and History of Consciousness, πρόλογος τού

C.G. Jung, αγγλική μετάφραση τού R.F.C. Hull, Bollingen Series, XLII (New York: Pantheon Books). Γερμανικό πρωτότυπο Ursprungsgeschichte

des Bewusstseins (1949).Obiechina, Emmanuel (1975) Culture, Tradition, and Society in the West African

Novel (Cambridge, England: Cambridge University Press). « Ή ανάμειξη τών προφορικών καί εγγράμματων παραδόσεων δίνει στό μυθιστόρημα τής Δυτικής ’Αφρικής τό χαρακτηριστικό, τοπικό χρώμα του» (σελ. 34).

O’Connor, Mfichael Patrick] (1980) Hebrew Verse Structure (Winona Lake, Ind.:

Eisenbrauns). Μέ μεγάλη ικανότητα καί αξιοσημείωτο νεύρο, χρησιμοποιεί τό έργο τών Parry, Lord καί Ong γιά νά έπανεκτιμήσει τήν εβραϊκή ποίηση σύμφωνα μέ τίς νέες ανακαλύψεις γιά τούς προφορικούς πολιτισμούς καί τήν ψυχοδυναμική τους.

Okpewho, Isidore (1979) The Epic in Africa: Toward a Poetics of the Oral

Performance (New York: Columbia University Press).

Oliver, Robert T . (1971) Communication and Culture in Ancient India and China

(Syracuse, NY: Syracuse University Press).

Olson, David R. (1977) “ From utterance to text: the bias of language 111 speech and

writing” , Harvard Educational Review, 47, 257-81.

— (1980a) “ On the language and authority o f textb o o ks” . Jo u rn a l of

Communication, 30, (4) (Winter), 186-96.

— (1980b) (έπιμ.) Social Foundations of Language and Thought (New York:Norton).

Ong, Walter J . (1958a) Ramus and Talon Inventory (Cambridge, Mass.: Harvard

University Press).

— (1958b) Ramus, Method, and the Decay of Dialogue (Cambridge, Mass.: Harvard

University Press).

— (1962) The Barbarian Within (New York: Macmillan).

— (1967a) In the Human Grain (New York: Macmillan; London: Collier-

Macmillan).


— (1.967b) The Presence of the Word (New Haven and London: Yale University

Press).

— ( 19 7 1) Rhetoric, Romance, and Technology (Ithaca and London: Cornell

University Press).

— (1977) Interfaces of the Word (Ithaca and London: Cornell University Press).

— (1978) “ Literacy and orality in our times” , ADE Bulletin, 58 (September), 1-7.

— (198 1) Fighting for Life: Contest, Sexuality, and Consciousness (Ithaca and

London: Cornell University Press).

Opie, Iona Archibald καί Opie, Peter (1952) The Oxford Dictionary of Nursery

Rhymes (Oxford: Clarendon Press).

Opland, Jefffrey] (1975) “Imbongi Nezibongo: The Xhosa tribal poet and the

contemporary poetic tradition” , PMLA, 90, 185-208.

— (1976) Discussion following the paper “ Oral poetry: some linguistic and

typological considerations” τοϋ Paul Kiparsky, στό Benjamin A. Stolz καί

Richard S. Shannon (έπ ιμ .), Oral Literature and the Formula (Ann Arbor,

Mich.: Center for the Coordination of Ancient and Modem Studies), 107-25.

Oppenheim, A. Leo (1964) Ancient Mesopotamia (Chicago: University of Chicago

Press).

Packard, Randall M. (1980) “ The study of historical process in African traditions

of genesis: the Bashu myth of Muhiyi” , στό Joseph C. Miller (έπ ιμ .), The

African Past Speaks: Essays on Oral Tradition and History (London: Dawson;

Hamden, Conn.: Archon), 157-77.

Parker, William Riley (1967) “ Where do English departments come from?” ,

College English 28, 339-51.

Parry, Adam (1971) Introduction, pp. ix-xlii, καί σημειώσεις, passim στό

Milman Parry, The Making of Homeric Verse: The Collected Papers ofMilman

Parry, έπιμ. Adam Parry (Oxford: Clarendon Press).

Parry, Anne Amory (1973) Blameless Aegisthus: A study of άμνμων and Other

Homeric Epithets, Mnemosyne: Bibliotheca Classica Batava, Supp. 26

(Leyden: E.J. Brill).

Parry, Milman (1928) L ’epithete traditionelle dans Homere (Paris: Societe Editrice

Les Belles Lettres). ’Αγγλική μετάφραση, σελ. 1-190 , στό Milman Parry,

The Making of Homeric Verse, έπιμ. Adam Parry (Oxford: Clarendon Press,

1971)·


— ( 1971) The Making of Homeric Verse: The Collected Papers of Milman Parry,

έπιμ. [ό γιός του] Adam Parry (Oxford: Clarendon Press).

Peabody, Berkley (1975) The Winged Word: A Study in the Technique of Ancient

Greek Oral Composition as Seen Principally thr ough Hesiod’s Works and Days

(Albany, NY: State University of New York Press).

Plaks, Andrew H. (1977) (έπ ιμ.) Chinese Narrative: Critical and Theoretical

Essays, πρόλογος τού Cyril Birch (Princerton, NJ: Princeton University

Press).

Plato. Οί αναφορές στόν Πλάτωνα γίνονται μέ τούς συνηθισμένους Στε- φάνειους αριθμούς μέ τούς οποίους οί αναφορές μπορούν νά βρεθούν σέ όποιαδήποτε κριτική έκδοση καί στίς περισσότερες χρηστικές.

Plato (1973) Phaedrus καί Letters VII καί VIII, εισαγωγή, μέ αγγλική μετάφραση τοϋ Walter Hamilton (Harmondsworth, England: Penguin Books).

Potter, Stephen (1937) The Muse in Chains: A Study in Education (London:

Jonathan Cape).

Pratt, Mary Louise (1977) Toward a Speech Act Theory of Litera ry Discourse

(Bloomington and London: Indiana University Press).

Propp, V[ladimir Iakovlevich] (1968) Morphology of the Folktale, 2η αναθεωρημένη έκδοση (Austin and London: University of Texas Press, γ ιά τήν American Folklore Society καί τό Indiana University Research Center for the

Language Sciences).

Reichert, John (1978) “ More than kin and less than kind: limits of genre theory” ,

στό Joseph P. Strelka (έ π ιμ .) , Theories of Literary Genre. Yearbook of

Comparative C riticism , τ ό μ . V III (U niversity Park and Lon don:

Pennsylvania State University Press), 57-79.

Renou, Louis (1965) The Destiny of the Veda in India, έπ ιμ . Dev. Raj Chanana

(Delhi, Patna, Varanasi: Motilal Banarsidass).

Richardson, Malcolm (1980) “ Henry V , the English chancery, and chancery

English” , Speculum, 55, (4) (October), 726-50.

Rosenberg, Bruce A. (1970) The Art of the American Folk Preacher (New York:

Oxford University Press).

— (1978) “ The genres of oral narrative” , στό Joseph P. Strelka (έπ ιμ .), Theories

of Literary Genre. Yearbook of Comparative Criticism, τόμ . VIII (University


Park and London: Pennsylvania State University Press), 150-65.

Rousseau, Jean-Jacques (1821) “ Essai sur l’origine des langues: ou il est parle de la

melodie et de l’imitation musicale” , στό Oeuvres de J . J . Rousseau (21 τόμ., 1820-3), τόμ. 13 , Ecrits sur la musique (Paris: E.A. Lequien), 143-221.

Rutledge, Eric (1981) “ The lessons of apprenticeship: music and textual variation

in Japanese epic tradition” , ανακοίνωση στό ενενηκοστό έκτο ετήσιο συνέδριο τής Modern Languages Association of America, New York, NY,

27-30 Δεκεμβρίου, αΰξων αριθμός 487, “ Anthropological approaches to

literature” , 29 Δεκεμβρίου. Χειρόγραφο πού μοϋ έστειλε ό συγγραφέας.

Sampson, Geoffrey (1980) Schools of Linguistics (Stanford, Calif.: Stanford

University Press).

Saussure, Ferdinand de (1959) Course in General Linguistics, αγγλική μετάφραση τού Wade Baskin, επ ιμέλεια τών Charles Bally καί Albert

Sechehaye, σέ συνεργασία μέ τόν Albert R eidlinger (New Y ork:

Philosophical Library). Γαλλικό πρωτότυπο (19 16). Αύτό, τό σημαντικότερο άπό τά έργα τού Saussure, συνετέθη άπό τίς σημειώσεις πού κρατούσαν οί φοιτητές του στά μαθήματα γενικής γλωσσολογίας πού έδωσε στή Γενεύη στά 1906-7, 1908-9 καί 1910-11. Ό Saussure δέν άφησε δικές του σημειώσεις τών παραδόσεών του.

Scheub, Harold (1977) “ Body and image in oral narrative performance” , New

Literary History, 8, 345-67. Περιέχει φωτογραφίες χειρονομιών καί κ ινήσεων άλλων μερών τού σώματος άπό γυναίκες άφηγήτριες τής φυλής τών Xhosa.

Schmandt-Besserat, Denise (1978) “ The earliest precursor of writing” , Scientific

American, 238, (6) (June), 50-9. Εξετάζει τούς κούφιους, πήλινους βώλους, καί τά πήλινα δείγματα πού περιέχουν, οί όποιοι στή νεολιθική έποχή, άπό τό 9000 π.Χ. περίπου καί γιά μερικές χιλιετίες χρησι- μοποιήθηκαν στή Δυτική ’Ασία, άπ’ ό,τι φαίνεται, γιά νά καταγράφονται κοπάδια, φορτία δημητριακών καί άλλα προϊόντα. Πολύ π ιθανόν τό σύστημα αύτό νά άποτέλεσε πρόδρομη μορφή τής γραφής καί νά οδήγησε στήν πραγματική γραφή.

Scholes, Robert καί Kellogg, Robert (1966) The Nature of Narrative (New York:

Oxford University Press).


Scribner, Sylvia καί Michael Cole (1978) “ Literacy without schooling: testing for

intellectual effects” , Harvard Educational Review, 48, 448-61.

Sherzer, Joel (1974) 44Namakke, Sunmakke, Kormakke: three types of Cuna speech

event” , στό Richard Bauman and Joel Sherzer (έπιμ.), Explorations in the

Ethnography of Speaking (Cambridge, England, and New York: Cambridge

University Press), 263-82, 462-4, 489. ’Ανάτυπο μέ τήν ϊδια σελιδαρίθ- μηση: Institute of Latin American Studies, University of Texas at Austin,

Offprint Series, 174 (n.d.).

— (1981) “ The interplay of stucture and function in Kuna narrative, or, how to

grab a snake in the Darien” , στό Deborah Tannen (έ π ιμ .) , Georgetown

University Round Table on Languages and Linguistics 1981 (Washington,

DC: Georgetown University Press), 306-22.

Siertsema, B. (1955) A Study of Glossematics: Critical Survey of its Fundamental

Concepts (The Hague: Martinus Nijhoff).

Solt, Mary Ellen (1970) (ε π ιμ .) Concrete Poetry: A World View (Bloomington:

Indiana University Press).

Sonnino, Lee Ann (1968) A Handbook for Sixteenth-Century Rhetoric (London:

Routledge and Kegan Paul).

Sparks, Edwin Erie ( ΐ9 θ 8 ) (έ π ιμ .) The Lincoln-Douglas Debates of 1858,

Collections of Illinois State Historical Library, τό μ . Ill, Lincoln Series, τόμ .

I (Springfield, 111: Illinois State Historical Library).

Steinberg, S.H . (1974) Five Hundred Years of Printing, 3η αναθεωρημένη έκδοση άπό τόν James Moran (Harmondsworth, England: Penguin Books).

Steiner, George (1967) Language and Silence: Essays on Language, Literature and

the Inhuman (New York: Athenaeum).

Stokoe, William, C., J r (1972) Semiotics and Human Sign Language (The Hague

and Paris: Mouton).

Stolz, Benjamin καί Richard S. Shannon (έπ ιμ .) (1976) Oral Literature and the

Formula (Ann Arbor, Mich.: Center for the Coordination of Ancient and

Modem Studies).

Tambiah, S.J. (1968) “ Literacy in a Buddhist village in north-east Thailand” , στό

Jack Goody (έπ ιμ .) Literacy in Traditional Societies (Cambridge, England:

Cambridge University Press), 85-131.

Tannen, Deborah (1980a) “ A comparative analysis of oral narrative strategies:


Athenian Greek and American English” , στό Wallace L. Chafe(s7ii^ .) The

Pear Stories: Culture, Cognitive, and Linguistic Aspects of N arrative

Production (Norwood, Nj: Ablex), 51-87.

— (1980b) “ Im plications o f the oral\literate continuum for crosscultural

communication” , στό James E. Alatis (έπ ιμ .), Georgetown University Round

Table on Languages and Linguists 1980: Current Issues in Bilingual

Education (Washington, DC: Georgetown University Press), 326-47.

T illyard , E .M .W . (1958) The Muse Unchained: An Intimate Account of the

Revolution in English Studies at Cambridge (London: Bowes and Bowes).

Toelken, Barre (1976) “ The ‘pretty languages’ of Yellowman: Genre, Mode, and

Texture in Navaho Coyote Narratives” , στό Dan Ben-Amos (έπιμ.), Folklore

Genres (Austin, Texas, and London: University of Texas Press), 145-70.

Visible Language (προηγούμενος τίτλος Journal of Typographic Research). Δημοσιεύει πολλά αξιόλογα άρθρα γιά τήν τυπογραφία, τή διαμόρφωσή της καί τήν έξέλιξή της,τά ψυχολογικά καί πολιτισμικά της αποτελέσματα κ.λπ.

Watt, Ian (1967) The Rise of the Novel: Studies in Defoe, Richardson, and Fielding

(Berkeley: University of California Press). Α νατ. 1957-

Whitman, Cedric M. (1958) Homer and the Homeric Tradition (Cambridge,

Mass.: Harvard University Press). ’Ανατ. New York: Norton, 1965. Μελετά τή «γεωμετρική δομή» τής Τλιάδας 249-84 (καί διάγραμμα στό τετρασέλιδο παράρτημα μετά τή σελίδα 336). Ό "Ομηρος, μέ τήν τεχνική τής δακτυλοειδοϋς σύνθεσης (τελειώνοντας ένα έπεισόδιο μέ τόν ϊδ ιο λογότυπο μέ τόν όποιο άρχισε), οργανώνει τήν Ίλιάδα (άσυνείδητα;) μέ έναν γεωμετρικό τρόπο πού μοιάζει μέ διαδοχικούς έγκιβωτισμούς. Ή Ίλιάδα ύφαίνεται άπό άπλά έπεισόδια, ή Όδύσσζια είναι πιό σύνθετη (σελ. 306 κ.έ.).

Wilks, Ivor (1968) “ The transmission of Islamic learning in the western Sudan” ,

στό Jack Goody (έπ ιμ .) Literacy in Traditional Societies (Cambridge,

England: Cambridge University Press), 162-197.

Wilson, Edward O. (1975) Sociobiology: The New Synthesis (Cambridge, Mass.:

Belknap Press of Harvard University Press).

Wolfram, Walt (1972) “ Sociolinguistic premises and the nature of nonstandard

dialects” , στό Arthur L. Smith (έπ ιμ .) , Language, Communication, and


Rhetoric in Black America (New York: Harper and Row), 28-40.

Yates, Frances A. (1966) The Art of Memory (Chicago: University o f Chicago

Press).

Zwettler, M ichael J . (1977) The Oral Tradition of Classical Arabic Poetry

(Columbus, Ohio: Ohio State University Press).

Ευρετήριο

Abrahams, Roger, 58

Achebe, Chinua, 45, 131

Ahern, John, 67

Akinnaso, F .N ., xxx-xxxi Antinucci, Francesco, 87-88

Austen, Jan e , 190, 207, 221-222

Austin, J .L . , 245

Balogh, Josef, 164 Barth, F., xxxi

Basham, A. L ., 90 Bashu, 65 Basso, Κ ., xxviii

Bauml, Franz H ., 8 ,16 3

Bayer, John G ., 228

Beowulf,\ 47, 58, 84 Berger Brigitte, 76 Bergk, Theodor, 208

Bernstein Basil, 171

Berthelet, Thom as, 171

Besnier, N., xxv, xxvii, xxxi Biebuyck, Daniel, 92, 210, 233

Bleich, David, 247 Bloch, M., xxiii, xxviii

Bloom Harold, 19 1

Bloomfield, Leonard, 18

Boas, Franz, 252

Boas, George, 67

Bobangi, 274 Bodley, Sir Thom as, 113

Boerner, Peter, 145

Bohannan, Laura, 64

Bourdieu, R ., xxxi Boyarin, J . , xxxi Bright, William, 90 Browning, Robert, 113 Bruns, Gerald, 184

Bryan, William Jennings, 53

Bynum, David E ., 29-31

Calvet, L .-J., ix, xxvii, xxxi Carothers, J .C ., 68 Carter, Thomas Francis, 168 Chadwick, Hfector] Munro, 9

Chadwick N[ora] Kershaw, 9

Chafe, W allace L ., 2, 49, 53, 88,

1 1 0Champagne, Roland A., 5


Chardin, Teillard de, xiv Chaytor, Hfenry] J[ohn], 2 Child, Francis Jam es, 18 Churchill, Winston, 54, 228

Cipolla, C ., xxxi

C lan cy , M .T ., 32 , 1 14 , 13 2 - 13 9 ,

1 7 0 , 1 7 7 - 1 7 8 Cohen, Murray, 9, 239

Cole, Michael, xxviii, xxx , 72, 119 ,

12 4copia, 54 , 148 Cormier, Raymond J . , 8

Cortazar, Ju lio , 2 11

Creed, Robert, P., 33

Cronkite Walter, 174

C rosby, Ruth, 164, 170, 227 Culler, Jonathan, 241

Culley, Robert C ., 251

Cummings, E .E ., 184

Cuna (Kuna), 49, 85 Curschmann, Michael, 226

Daly, L loyd S ., 177-178

Dee, Goong An ('Judge Dee'), 214,

268

Defoe, Daniel, 214, 219-220

Digges, D., xxxiD ir in g e r , D a v id , 1 1 7 , 1 1 9 - 1 2 0 ,

125Douglas, Stephen A ., 196

Diintzer, H ., 23-24 Durand, Gelbert, 158

Dykema, Karl, 186

Eadm erxoo Κ αντέρμπ ουρι, 32

Eckvall, R .B ., 13 1

Edmonson, Munro E ., 4

Edwards, V ., xviEisenstein, Elizabeth, 3 6 ,16 8 ,18 2

Eliade, Mircea, 10 1 Ellendt, J .E . , 23

Elyot, Sir Thom as, 171

Eoyang, Eugene, 34 Essien, Patrick, 231

Faik-Nzuji, Clementine, 51

Farell, Thom as, xviii, 215

Fernandez, Jam es, 72

Fielding, Henry, 214, 220 Finnegan, Ruth, xxv i, 6, 10 , 3 1 ,

60, 85-86, 146-147 , 188

Fish, Stanley, 247 Foley, Jo h n M iles, 3 , 3 1 , 33 , 35 ,

50, 84-85, 226

Forster, E .M ., 217

Freytag, π υ ρ α μ ίδ α το ϋ , 2 0 3-2 13

Fritschi, Gerhard, 18 1, 231

Frye, Northrop, 13

Ganda, 65

G elb , I[gnace] J . , 117 , 119 , 126 Gellner, E ., xxxi

Givon, Talm i, 49

Gonja, 64

Goldin, Frederick, 8 Goody, Jack (John Rankine), xxii-

xxiv, xxxi, 2, 18 , 35 , 55, 62, 64,

83-84 , 13 0 -13 2 , 139 , M l, 14 8 ,

153, 177, 183 gradus ad Parnassum, 2 5

Greimas, A .J., 239

Grice, H .P ., 245-246

ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ 283

Grimm, Jacob , 18

Grimm, Wilhelm, 18

Griot, 65Gronbeck, B ., xii, xviii

Gulik, Robert Hans van, 214

Gumperz, John H ., 2 Gunkel, Hermann, 251

Guxm an, M .M ., 152

H adas, M oses, 227

Hajnal, Istvan, 227 Halverson, J . , xxiii, xxx-xxxi, xxx-

xxxi

Hardouin, Pere Jean, 21

Harms, Robert W ., 65 Hartman, Geoffrey, 185, 243-244 Haugen, Einar, 2, 5, 152 H avelock, Eric A ., x iii, 3 , 27-28,

3 3 -3 5 , 4 4 -4 5 , 5 5 , 5 7 , 6 1 , 66 , 90, 92, U 2, 1 14 , 12 6 , 132 , 149 ,

15 5 , 18 2 , 2 0 1, 2 0 8 , 2 37 , 242,

249H awkes, T erence, 180 , 226, 231,

2 3 3 ,2 3 7 ,2 3 9 Haymes, Edward R ., 226

Hedelin, Francois, 20

Henige, David, 65

Herbert, George, 183

H irsch, E .D ., 5 ,15 4 Hockett, Ch., xv, 18

Holland, Norman, 247

Holoka, Jam es. P., 33 Hopkins, Gerard Manley, xiii, 182 Horner, Winifred Bryan, 246

H owell, W ilbur Samuel, 156-157,

16 5

Iser, Wolfgang, 226, 247

Ivins, W illiam, 180-18 1

Jakpa, Ndewura, 64-65

Jam es, William, 147

Jam es, Henry, 216

Jaynes, Julian, 36-37

Johnson, John William, 86

Jonson, Ben, 220

Jousse, Marcel, 23, 44, 93

Kahler, Erich, 215, 258 Kelber, W erner, 251

Kellogg, Robert, 218 Kennedy, George A ., 156 Kiparsky, Paul, 90

Knox, Vicesim us, 17

Kroeber, A .L ., 4

Kylick, D., xxviii

Lang Andrew, 18-19 Lanham, Richard, 156 Leach, Edmund, 65

Leakey, Richard E ., 117

Levi-Strauss, C ., ix, xx

Levy-Bruhl, Lucien, 67, 252

Lew is, C .S ., 154-155 Lloyd, G .E .R ., 158

LoDagaa, 84 Lokele, 63

Lord, Albert B ., xiii, 3, 27, 30 , 33,

35 , 79, 81, 84, 88-90 Lotman, Ju rij., 5 ,10 4

Lo w ry , M artin, 1 1 1 - 1 12

Luba, 51L u ria , A lexan d er R om an o vich ,


xix, xx ix , 62, 67-77 Lyly, Joh n , 228

Macaulay, Thomas Babington, 54,

228

McGujfey’s Readers, 16 5

Macherey, Pierre, 239-240

M ackay, Ian, 121 McLuhan, Marshall, xii-xiii, xv

McPherson, Jam es, 18

Magoun, Francis, 33 Malinowski, Bronislaw, 40, 70, 94 Mallery, Garrick, 4

Maranda, Elli Kongas, 2

Maranda, Pierre, 2

M ateene, Kahom bo C ., 92, 2 10 ,

23Mead, M ., xxx

Meggit, M ervyn, 132

Meillet, Antoine, 208

Miller, Joseph C ., 3 4 ,2 19

M iller, Perry, 34, 219 Milton, John, 204

Murasaki Shikibu, Lady, 207

M urphy, Jam es, 156

M windo, μ ύ θ ο ι, 26, 58 , 6 i, 96,

179 , 2 0 1, 2 10 , 233

Myoro, 65

Nashe, Thom as, 59, 228

Navaho, 77

Nelson, W illiam, 8, 164, 170, 227-

228Neumann, Erich, 258

O’Connor, Catherine, 2

O ’ C onnor, M fichael Patrick], 2,

251Okpewho, Isidore, 3, 34, 58, 66 Olson, D., xx

Ong, Walter, x-xviii

Opie, Iona Archibald, 64 Opie, Peter, 64

Opland, Jeffrey, 3 1 , 60, 84-85 Oppenheim, A. Leo, 55

Orderic Vitalis, 134

Parker, William Riley, 235

Parry, Adam , 19 , 2 1, 29-33 Parry, Anne Amory, 67

Parry Milman, xiii, 3 , 10 , 20, 22-

33Peabody, Berkley, 81, 91-92, 205,

2 0 7 - 2 0 8 , 2 1 0 - 2 1 1 , 2 1 6 - 2 1 7 , 237-238

Percy, Thom as, 18

Peter, Em rys, 192, 243 Plaks, Andrew H ., 35

Potter, Stephen, 235

Pratt, Mary Louise, 245

P ro p p , V [la d im ir Iak o v lev ich ],

238Pulawat, κάτοικοι τών νήσων,

75Pulgram, Ernst, 18

Pynchon, Thom as, 221

Pynson, Richard, 187

Qoheleth (Εκκλησιαστής), ι 7

Obiechina, Emmanuel, 280 Ramus, Peter (Pierre de la Ramee),


xii, 192 ,243 Rappaport, J . , xxvi-xxviii, xxxi

Renou, Louis, 90 Richardson, Malcolm, 152, 220

Richardson, Samuel, 152, 220

Riffaterre, Michael, 247

Robbe-Grillet, Allan, 2 11

Rosenberg, Bruce, 35

Rousseau, J .- J ., xix Rureke, Candi, 6 1, 210 , 233

Sampson, Geoffrey, 2, 41

Sapir, Edward, 18

Saussure, F., xix, xxiv Sawyer, P .H ., 138

Scheub, Harold, 92 Schmandt-Besserat, Denise, 120

Schribner, Sylvia, xxviii, 72, 119 ,

12 4Scholes, Robert, 202, 218 Searle, John R ., 245

Sejong, King, 129-130 Seneca, γ λ ώ σ σ α τώ ν Ιν δ ιά ν ω ν ,

88Shannon, Richard S., 32

Sherzer, Joel, 49, 85-86, 88 Shikibu, Murasaki, Lady, 207

Sidney, Sir Philip, 228

Silverstone, R ., xviii Sienkevicz, T h ., xvi

Smollett, Tobias George, 214

Sollers, Philippe, 239, 241 Solt, Mary, Ellen, 184

Sonnino, Lee Ann, 157

Sparks, Edwin Erie, 196 Spenser, Edmund, 229

Squarciafico, Hieronimo, 11 1

Steinberg, S .H ., 17 1, 180

Steiner, George, 16 8 ,18 7 , 230 Sterns, Laurence, 183 Stoltz, Benjamin, 32

Street, B ., xxiv, xxvi-xxvii, xxxi

Stroud, D., xxviii

Stubbs, M., ix Subotnik, Morton, 116

Sweet, Henry, 2

Tannen, Deborah, 3, 32

text, 13 , 185T extor, Ioannes Revisius, 178

Thom as de Muschamps, 136

Thomas, Rosalind, xiii

Tillyard, E. M. W ., 235 T iv , 64Todorov, Tzvetan, 239, 241

Tonkin, E ., xi Tylor, E ., xxi

Updike, John, 97 Usener, Hermann, 208

Vachek, J . , 18

V ai, x x ix , 119 , 124 Vaughan, H enry, 113

Visible Language, 175 Vygottsky, Lev, 67

Wagner, D., xxviii, xxx W att, Ian, x x ii, 57 , 62, 64, 13 1 ,

139 , 2 19 -220

Whitman, Cedric M ., 33, 206 W ilamowitz-Moellendorff, Ulrich


νοη, 208 Wilkinson, A ., xi W ilks, Ivor, 132

W ilson, Edward Ο ., 64, ι ι8 W ilson, Godfrey, 118

Wilson, Monica, 64

Wolf, Friedrich August, 22

W ood, Robert, 21, 29

Xhosa, ποιητές , 3 l

Yates, Frances A ., 97, 105, 186

αγγλική γλώσσα, ώς γραφόλε - χτος, 152-153

ΑΥγισθος, 67 αινίγματα, 51 , 58, 72, 76 Αισχύλος, 258 Αίνζιάδα, 229’Αμβρόσιος τού Μιλάνου, 170 άμερικανοί Ινδιάνοι, προφορι

κή ποίησή τους, 8 8 , 117, 1 2 1 , 20 1

’Αναλυτικοί, ομηριστές, 22

άποδόμηση, 107,185, 236, 244 άραβικά ψηφία, 123 αραβικό αλφάβητο, 125,163 ’Αριστοτέλης, 7, 155, 203-205,

249Αύγουστίνος, έπίσκοπος Τπ-

πώνος, 46 Α ύστραλία , πρω τόγονοι τής,

92αφαίρεση, 58, 66-67, 72, 103 αναλφαβητισμός, 70-73

Βεδικοί ύμνοι, 208 Βίβλος,

προφορικότητα στήν, 103 Βιργίλιος, 229 Βιτρούβιος, 182 Βοκάκιος, Τζιοβάνι, 146

γενεαλογίες, προφορικές, 65- 66

γιαπωνέζικη προφορική αφήγηση, 87

Γιουγκοσλάβικο έπος, 30 γλω σ σ ο λο γ ικό ς κύκλος της

Πράγας, 18 γραφόλεκτος, 5 , 151-154 γυναίκες συγγραφείς, 159

διαγράμματα, 139,143 Δραγώνα, Θ ., xxxi

έγγραμματοσύνη,κα ί ισ το ρ ία , 15, 226-

228πού δ υ σ κ ο λ εύ ε ι τούς

προφορικούς ποιητές, 205- 206

καί φιλοσοφία, 15, 34, 248-250

καί επ ιστήμη, 15, 182,251

Έ γελος, 250 ειρωνεία, καί γραφή, 147 ’Εκκλησιαστής, 17, 45 Ένωτικοί, ομηριστές, 22 έξετάσεις, γραπτές, 76


έπανασύνδεση, 52 επ ίθετα, 46’Έρασμος, Ντεζιντέριους, 69 Εύριπίδης, 190, 219, 258

ηλεκτρο ν ικό ς μ ετα σ χ η μ α τ ισμός, 193-194

Ησίοδος, 44 ,205 ήχος, φαινομενολογία τοϋ, 101

Θερβάντες, 214θρησκευτικές πρα κτικές, 55-

56θρησκευτικές παραδόσεις καί

ιερά κείμενα, 150, 259 Θωμάς, Άκινάτης, 134

Ίλιάδα, 3, 19-22 , 26, 33, 37, 56-58, 79, 80, 139, 180, 206,229

Ίντερλούδιο, 87

Καζαντζάκης, Νίκος, 57 , 229 κείμενο, ώς πρόφαση, 185, 234 Κοράνι, xxix, 159, 259 Κοϊντιλιανός, 157 Κικέρων, 19,149 Κυρτάτας, Δ . , xi Λατινική, Λόγια, 154 Λίβιος, 248

μαρξιστική κριτική, 234, 239 Μαρτιάλης, 187 μνήμη, προφορική, 78-79, 90,

92 ,96 ,202-210 ,251 Μπετόβεν, Λουντβιχ, 116

Νευτων, Σέρ Ισαάκ, 162

Ό βίδιος, 150’Οδύσσβια, 3, 19-22, 26, 37, 79-

80,253'Όμηρος (ομηρικά ποιήματα,

άρχαιο-ελληνικά έπ η), 19- 2 1 ,2 6 ,6 7 ,1 0 6 ,1 8 0 ,2 0 4 -2 0 5 , 210,238

όμιλοϋντα τύμπανα, 63 Όράτιος, 238 Οίδίπους, 219, 221

Παπαταξιάρχης, Ε . , xxviii

Πεισίστρατος, 19, 21 Πλάτων, xix-xx, 28-29, 61 ,110-

114 ,132 ,1 3 6 ,1 4 9 ,1 5 5 ,2 4 2 «προφορική γρ α μ μ α τεία », 8,

11 ,13-15 ,204 προφορική μνήμη, σωματική

συνιστώσα στήν, 92 προφορικοί πολιτισμοί, 9, 15,

19, 53-57 , 62 , 66 , 68 , 109, 139

προφορικότητα, πρωταρχική, 2 ,9 ,1 0 ,1 5 ,4 0 ,9 5 ,1 0 5 ,1 9 5

ραψωδία, 2 1 , 56 , 59 , 206 ρητορ ική , 94 , 158-159 , 196-

197

Σαίξπηρ, xvi, 60 Σαπφώ, 211Σομαλοί, προφορικοί ποιητές,

86Σουμερία, γραφή στήν, 55


Σοφοκλής, 219 ,110 ,1 συλλογισμός, κειμενική βάση

τ ο υ ,70-72 Σωκράτης, 60-112,146

Τ αλμούδ,92-93 τελετουργία, προφορική, 89 Τσιτσιπής, Λ. xi Τσουκαλάς, Κ., xxxi

υ π ο λ ο γ ισ τές , 1 1 0 -1 1 2 , 114, 173 ,194 ,237 ,249

φόρμουλα,46 Φραγκουδάκη, Α xxxi

χ ε ιρ ο γ ρ α φ ικ ό ς π ο λ ιτ ισ μ ό ς , π ρο σ α να το λ ισ μ ένο ς πρός τόν π α ρ α γω γό , 170, 175, 179,190-191

Σ ε τί διαφέρει -εφόσον διαφέρει- ο τρόπος με τον οποίον εκφράζονται και σκέπτονται οι άθρωποι στις προφορικές κοινωνίες -κοινωνίες στις οποίες η τεχνική της γραφής και της ανάγνωσης είναι άγνωστη ή ελάχιστα διαδεδομένη- από τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται και σκέπτονται οι άνθρωποι στις εγγράμματες κοινωνίες - κοινωνίες στις οποίες η τεχνική της ανάγνωσης και της γραφής είναι γνωστή και διαδεδομένη; Πώς επιδρά η σταδιακή «εσωτερίκευση της γραφής» από τη συνείδηση του «μοντέρνου ανθρώπου» στη δημιουργία της μυθιστορηματικής πλοκής, στην ανάπτυξη της σύγχρονης επιστήμης, φιλοσοφίας και κριτικής σκέψης; Στο υποδειγματικό εισαγωγικό του β ιβλίο, ο Walter Ong συνοψίζει με εύληπτο και γοητευτικό τρόπο τον προβληματισμό και τα κυριότερα αποτελέσματα των μελετών που αφορούν τη σχέση της προφορικότητας και της έγγραμματοσύνης.

Προφορικότητα-και-Εγγραμματοσύνη

Documents

Transcript of Προφορικότητα-και-Εγγραμματοσύνη