Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε σ’ ένα μακρινό χωριό μια πολύ

φτωχή οικογένεια. Είχε ένα χωραφάκι που όλο το έσπερναν αλλά δε

φύτρωνε τίποτα. Ο αγρότης ήταν πολύ στενοχωρημένος γιατί τα

παιδάκια του πεινούσαν πολύ.

Ένα βράδυ όμως εμφανίστηκε μπροστά τους η νεράιδα του

σιταριού. «Πάρε αυτούς τους σπόρους και ρίξε τους αύριο στο χωράφι

σου», είπε στον αγρότη και εξαφανίστηκε.

Την άλλη μέρα, πρωί πρωί, ο αγρότης πήγε κι έριξε στο χωράφι

του τους σπόρους. Τότε η γη άρχισε να τρέμει και στο χωράφι

φύτρωσαν χρυσοκίτρινα στάχυα, έτοιμα για θερισμό.

Ο αγρότης έτρεξε γρήγορα στο σπίτι του και φώναξε την

οικογένειά του να τον βοηθήσει. Θέριζαν με τα δρεπάνια τους όλη μέρα

κι έφτιαξαν πολλά δεμάτια στάχυα. Όταν έφτασε το βράδυ έπεσαν

κουρασμένοι για ύπνο.

Το επόμενο πρωί κουβάλησαν με χαρά όλα τα δεμάτια στο αλώνι

κι άρχισαν να τ’ αλωνίζουν. Δούλεψαν σκληρά μέχρι το βράδυ και

κουρασμένοι έπεσαν πάλι για ύπνο. Όταν ξύπνησαν, πήγαν στο μύλο

για ν’ αλέσουν το σιτάρι τους. Γύρισαν το μεσημέρι στο σπίτι τους

φορτωμένοι με πολλά σακιά αλεύρι. Τότε ο αγρότης έτρεξε να μαζέψει

ξύλα γα να ανάψει το φούρνο. Η γυναίκα του πήρε το αλεύρι κι άρχισε

να ζυμώνει. Σύντομα το σπίτι τους μοσχοβολούσε από τα καρβέλια που

ψηνόταν . Όταν τελείωσε το ψήσιμο κάθισαν όλοι μαζί στο τραπέζι κι

έφαγαν τα νόστιμα ψωμάκια τους.

Τη νεράιδα του σιταριού δεν την ξαναείδαν , δεν ξέχασαν ποτέ

όμως το καλό που τους είχε κάνει. Τώρα ήξεραν να καλλιεργούν το

σιτάρι και δε θα έμενα ποτέ πια νηστικοί!

Ιωάννα Παπαϊωάννου