ΝΑΖΙ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ

«Η ΕΔΑ»

Εξώφυλλο ενός από τα πολλά περιοδικό αποκρυφιστικού περιεχομένου που κυκλοφόρησαν στη Γερμανία

μετά τον Α' ΠΠ

2

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Η ΜΥΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟ 3-5

ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ & ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ: ΟΙ ΡΟΥΝΟΙ ΩΣ ΜΑΓΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ 6-23

ΔΑΡΒΙΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Γ’ ΡΑΙΧ- ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ 24-32

ΣΑΒΙΤΡΙ ΝΤΕΒΙ Η ΠΡΟΦΗΤΙΣΣΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ 34-46

ΒΕΒΕΛΣΜΠΟΥΡΓΚ: ΤΟ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ 47-54

Μεταφυσικές Ρίζες του Ναζισμού και τα σχέδια για την εποχή του Νέου Κόσμου 59-61

3

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ

Η ΜΥΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΟΠΑΝΗΣ

Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των θρησκειών

Καθόλη τη διάρκεια του Β' ΠΠ, αλλά μέχρι και τις ημέρες μας, οι θεωρίες για τις σχέσεις αποκρυφισμού και Γ' Ράιχ έχουν γνωρίσει μεγάλη άνθηση. Είναι επίσης γνωστό ότι ο Χίτλερ, ως «μαθητής» του Νίτσε, είχε απορρίψει τον Χριστιανισμό. Κατά πόσο όμως ο ίδιος πίστευε στις σκοτεινές δυνάμεις; Επιδίωκε πράγματι μια επιστροφή στη θρησκεία της σκανδιναβικής μυθολογίας ή όλα αυτά εντάσσονταν μέσα στο πολιτικό του παιχνίδι, προκειμένου να προσελκύσει με το μέρος του τους απογοητευμένους από τον Χριστιανισμό και, επιπλέον, να ανεξαρτητοποιηθεί από την ισχυρή επιρροή της Εκκλησίας; Μήπως ο ίδιος δεν πίστευε σε τίποτε άλλο παρά στο ότι ήταν όργανο του πεπρωμένου;

Το 1919 ιδρύθηκε στο Μόναχο η περίφημη «Εταιρεία της Θούλης», η οποία και έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην άνοδο των Εθνικοσοσιαλιστών. Βασικά, ήταν μια ακροδεξιά και αντισημιτική οργάνωση, τα μέλη της οποίας προήλθαν κυρίως από μία παλαιότερη οργάνωση, που αποκαλείτο «Το Τάγμα των Τευτόνων». Είχε ιδρυθεί βάσει των προτύπων των Ελευθεροτεκτόνων, διέθετε διάφορα επίπεδα μύησης και σε αυτήν είχαν πρόσβαση μόνο όσοι μπορούσαν να αποδείξουν ότι είχαν καθαρή γερμανική καταγωγή. Απέκλειε δηλαδή Εβραίους και Σλάβους, των οποίων η παρουσία ήταν πολυπληθής στις γερμανικές χώρες.

Πολλές από τις ιδέες των Εθνικοσοσιαλιστών έχουν τις ρίζες τους στα πιστεύω της «Εταιρείας της Θούλης». Σύμφωνα με την απόκρυφη διδασκαλία της Εταιρείας, πολύ πριν αρχίσει να καταγράφεται η Ιστορία, ένα νησί που έμοιαζε με την Ατλαντίδα του Πλάτωνα, και αποκαλείτο Θούλη, βρισκόταν κάπου στις βόρειες πολικές περιοχές. Το νησί αυτό κατοικείτο από Αρίους υπεράνθρωπους, οι οποίοι είχαν αναπτύξει έναν πολύ προηγμένο πολιτισμό. Μολονότι ο πολιτισμός τους είχε καταστραφεί από έναν κατακλυσμό (κάτι που θυμίζει έντονα τους πλατωνικούς μύθους περί της Ατλαντίδος), κάποια από τα μυστικά του είχαν διασωθεί από μία ομάδα «Κυρίων» ή «Αρχαίων» όπως τους ονόμαζαν. Ωστόσο, το καθαρό αίμα των κατοίκων της Θούλης είχε νοθευθεί και αλλοιωθεί κατά τη διάρκεια των αιώνων από επιμειξίες με κατώτερες φυλές της ανθρωπότητας - ιδίως με τους Εβραίους.

Η «Εταιρεία της Θούλης» υποστήριζε ότι οι επιζώντες «Κύριοι» θα μπορούσαν να έλθουν σε επαφή με τα μέλη της Θούλης και να τους αποκαλύψουν τα μυστικά που είχαν διασώσει, μέσω ειδικών τελετουργιών. Όμως θα έρχονταν σε επαφή μόνο με ανθρώπους οι οποίοι θα ήταν καθαρόαιμοι Αριοί. Κατά συνέπεια, απευθύνονταν σε έναν αριθμό ακροδεξιών ομάδων του προπολεμικού Μονάχου. Αυτοί ήταν οι άνθρωποι οι οποίοι πολέμησαν τους Κομμουνιστές, που είχαν καταλάβει την εξουσία στην Βαυαρία και είχαν ιδρύσει το πρώτο Σοβιέτ σε ευρωπαϊκό έδαφος. Για τα μέλη της «Εταιρείας της Θούλης» οι Κομμουνιστές δεν ήταν τίποτε άλλο παρά «νόθα παιδιά των Εβραίων».

Ένας από τους πρώτους μέντορες του Χίτλερ, οι οποίοι και τον μύησαν στην αποκρυφιστική διδασκαλία της «Εταιρείας της Θούλης», ήταν ο Ντήτριχ Έκαρτ, τον οποίον ο μελλοντικός Φύρερ της μανίας συνάντησε το 1919. Ο Έκαρτ ήδη την εποχή εκείνη ήταν ένας μεγαλοεκδότης της Γερμανίας, γνωστός για τα αντισημιτικά του αισθήματα και την αποκρυφιστική του δραστηριότητα. Ο Έκαρτ ανήκε στον στενό κύκλο της «Εταιρείας της Θούλης», αλλά και σε άλλα τάγματα εσωτερικής φιλοσοφίας. Δεν υπάρχουν αμφιβολίες

4

ότι δίδαξε στον Χίτλερ τεχνικές αυτοπεποίθησης, αυτοπροβολής, πειστικής ρητορείας, καθώς και τη γλώσσα του σώματος και τη διαλογική σοφιστεία. Με αυτά τα εφόδια, σε μια πολύ σύντομη περίοδο, ο Χίτλερ κατάφερε να βγάλει το Εργατικό Κόμμα από τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του καπηλειού και της μπυραρίας και να το μετατρέψει σε ένα μαζικό κίνημα. Μέσω της συγκίνησης που τον διακατείχε όταν ομιλούσε, κατάφερε να γίνει ένας εξαίρετος ρήτορας, ο οποίος γοήτευε και ενθουσίαζε ένα απέραντο ακροατήριο με τους λόγους του. Όλα αυτά τα χρωστούσε στον Ντήτριχ Έκαρτ, στον οποίον αφιέρωσε και το έργο του «Ο Αγών μου».

Ένας άλλος άνθρωπος, ο οποίος τον έστρεψε προς τον εσωτερισμό, ήταν ο στρατηγός Καρλ Χαουσχόφερ που επισκεπτόταν συχνά τον Χίτλερ στη φυλακή του Λάντσμπεργκ, την περίοδο κατά την οποία, με τη βοήθεια του Ρούντολφ Εςς, έγραφε το βιβλίο «Ο Αγών μου». Ο ζωτικός χώρος που ζητούσε ο Χίτλερ για το γερμανικό έθνος, εις βάρος των Σλάβων, αποτελούσε επίνευση των γεωπολιτικών θεωριών του καθηγητή Χαουσχόφερ. Ο καθηγητής έκλινε προς τον εσωτερισμό και είχε μελετήσει τον Ζεν Βουδισμό, την περίοδο κατά την οποία υπηρετούσε ως στρατιωτικός ακόλουθος στην Ιαπωνία. Αυτός ήταν ο δεύτερος «εσωτεριστικός μέντορας» του Χίτλερ μαζί με τον Έκαρτ. Το πόσο επηρέασε η διδασκαλία των αποκρυφιστών τον Χίτλερ φάνηκε καθαρά όταν εκείνος ανήλθε στην εξουσία και άρχισε να εφαρμόζει τα δόγματά της στην κοινωνία, ενώ πολλά από τα μέλη του κόμματος του άρχισαν να τελούν τα τελετουργικά της ιδίως στο κάστρο Βέβεσμπεργκ, το οποίο ήταν γνωστό και ως «πύργος των Ναζί».

Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε και τις φήμες για την επιρροή των αστρολόγων στον ίδιο τον Χίτλερ και το περιβάλλον του. Ο κόμης Λουτζ Σθέριν φον Κρόσινγκ, ο οποίος, αν και δεν ήταν μέλος του κόμματος, ανήκε στο υπουργικό συμβούλιο, ανέφερε στο προσωπικό του ημερολόγιο πως ο Χάινριχ Χίμλερ διέταξε έναν αστρολόγο να συντάξει το προσωπικό ωροσκόπιο του Χίτλερ στις 30 Ιανουαρίου του 1933, την ημέρα που έγινε καγκελάριος. Οι προβλέψεις του αστρολόγου έγιναν ευρέως γνωστές στην ιεραρχία του εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Σύμφωνα, μάλιστα, με φήμες αποτέλεσαν την αφορμή για να ξεκινήσει και ο πόλεμος. Η έκρηξη του Παγκοσμίου Πολέμου είχε προβλεφθεί στο σωστό έτος. Οι μεγάλες νίκες θα επιτυγχάνονταν μέχρι το 1941. Το πρώτο εξάμηνο του 1945 θα σημειώνονταν κάποιες οπισθοχωρήσεις, αλλά η καριέρα του Φύρερ θα στεφόταν με επιτυχία στα τέλη Απριλίου του 1945. Μέχρις ότου ο Χίτλερ αποσύρθηκε στο καταφύγιο του Βερολίνου, ακόμη και οι πλέον κυνικοί, όπως ο Γκαίμπελς, ανέφεραν με βεβαιότητα τις προβλέψεις του αστρολόγου. Ο Χίμλερ είχε αποστείλει ένα αντίγραφο των προβλέψεων και στον κόμη Κρόσινγκ.

Ο Χίτλερ, ωστόσο, δεν είχε τη συνήθεια να συμβουλεύεται τα ωροσκόπια. Βέβαιος ότι είχε σταλεί στη Γερμανία από τη Θεία Πρόνοια, δεν χρειαζόταν τέτοιες επιβεβαιώσεις. Η πίστη του στο πεπρωμένο ήταν ακλόνητη, αλλά όμως είχε εμπλουτισθεί από μερικές πολύ περίεργες μη χριστιανικές θεωρίες, τις οποίες ο ίδιος είχε γνωρίσει και, λίγο ή πολύ, ασπασθεί κατά τα έτη του αδηφάγου, αλλά χωρίς σύστημα διαβάσματος του. Όπως ο αδιάλλακτος Μάρτιν Μπάρμαν είχε πει ότι «Χριστιανισμός και Εθνικοσοσιαλισμός είναι ασυμβίβαστοι», για τον Χίτλερ ο Χριστιανισμός «ήταν μία εβραϊκής έμπνευσης πίστη, η οποία είχε διαφθαρεί από τις πολλές γενιές των άπληστων ιερέων».

Οι Γερμανοί στρατιώτες έδιναν όρκο πίστης στον Αδόλφο Χίτλερ, αλλά οι πόρπες των ζωνών τους ακόμη διακήρυσσαν «Gotl Mit Uns» («ο Θεός μαζί μας»). Ο Χίτλερ έτρεφε την ελπίδα ότι η πίστη στον Χριστιανισμό θα εξασθένιζε με τα χρόνια κάτω από τη ναζιστική" διακυβέρνηση και ότι τελικά μόνο οι ηλικιωμένοι θα συνέχιζαν να πηγαίνουν στην εκκλησία. Όταν, δε, αυτές οι γενιές θα έφευγαν, ο Χριστιανισμός θα εξαλειφόταν. Κάποιοι Εθνικοσοσιαλιστές θεωρητικοί υποστήριζαν, μάλιστα, ότι ο Ιησούς δεν ήταν Εβραίος, αλλά το παράνομο τέκνο ενός Ρωμαίου κεντυρίωνα.

Περισσότερο δημοφιλής ήταν όμως μια δοξασία, εκείνη των «Gottglaubig» («των πιοτών»), οι οποίοι αποδέχονταν την ύπαρξη ενός ανώτατου όντος, αλλά αρνούντο πολλές χριστιανικές διδασκαλίες, αντικαθιστώντας τις με άλλες της αρχαίας ειδωλολατρικής λατρείας. Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι πως αυτοί εδίωκαν τους Ελευθεροτέκτονες! Αυτή η μορφή πίστης είχε ευρύτατη διάδοση στον στρατό και τον

5

γερμανικό λαό και υπολογίζεται ότι το 1939 περισσότεροι από 3.000.000 Γερμανοί είχαν δηλωθεί επισήμως ως «Gottglaubig».

Ο Χίτλερ δεν ενθάρρυνε την αναβίωση αρχαίων τελετουργιών και την εκ νέου καθιέρωση «ιερών τόπων της αρχαίας λατρείας στους οποίους θα τελούντο «λατρευτικές τελετές». Όμως, ο Χίμλερ δεν ταυτιζόταν με τη θέληση του Χίτλερ σε αυτό το ζήτημα. Μελετούσε τη συγκριτική θρησκειολογία με μεγάλη αφοσίωση και μεγαλύτερη προσοχή απ' ό,τι ο Χίτλερ, και πίστευε στην αθανασία.

Ο Χίμλερ είχε ασπασθεί τις αντιλήψεις των Ινδών περί μετενσάρκωσης και θεωρούσε τον εαυτό του μετενσάρκωση του Σάξωνα βασιλιά Ερρίκου του Ορνιθοθήρα, ο οποίος έζησε τον ένατο αιώνα και είχε κατατροπώσει τους Σλάβους. Είχε καθιερώσει ετήσιες εορτές στη μνήμη του Γερμανού μονάρχη, ενώ επακολουθούσε γεύμα στο οποίο λάμβαναν μέρος μόνο 12 άτομα, σύμφωνα με το πρότυπο του Άβαλον του βασιλιά Αρθούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης. Αν και ο ίδιος δεν είχε ταξιδεύσει ποτέ στο εξωτερικό, ωστόσο, μετά από τη μελέτη των θρησκειολογικών κειμένων, είχε αναπτύξει μια νεοπαγανιστική θρησκεία με την οποία ήθελε να αντικαταστήσει τον Χριστιανισμό. Με μία ομάδα πανεπιστημιακών καθηγητών, οι οποίοι είχαν ασπασθεί τις ιδέες του, προσπαθούσε να δημιουργήσει μια φιλοσοφική βάση στην οποία θα στήριζε τη θεωρία του. Έτσι, κατέφυγε στις προλήψεις και στους θρύλους των γερμανικών δασών που μιλούσαν για περιπτώσεις μετενσάρκωσης. Για τον Χίμλερ ο Χίτλερ ήταν μία «αβατάρας», δηλαδή μετενσάρκωση μιας θεότητας, όπως ο Βίσνου, η οποία κατέβηκε στη Γη για να σώσει τον κόσμο από το κακό και την καταστροφή. Το κάρμα του γερμανικού λαού είχε καλέσει τον Χίτλερ για να τον σώσει. Όλες αυτές οι δοξασίες του Χίμλερ κατέρρευσαν με την πτώση του Γ Ράιχ. Τότε, όπως διηγείται ο ψυχίατρος του Δρ Φέλιξ Κέρστεν, ο Χίμλερ κάλεσε τους ιερείς που βρίσκονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους ζήτησε να προσευχηθούν για την ψυχή του. Τα σχόλια περιττεύουν...

ΠΗΓΗ: ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ- ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com

6

ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ & ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ:

ΟΙ ΡΟΥΝΟΙ ΩΣ ΜΑΓΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΡΟΥΝΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΛΜΥΡΟΥ;

Τι είναι οι Ρούνοι; Ρούνοι ονομάζονται τα γράμματα-σύμβολα της αρχαίας ρουνικής γραφής, τα οποία θεωρούνται ότι έχουν μαγικές ιδιότητες. Σε άρθρο περιοδικού της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ1 με τίτλο «ΡΟΥΝΕΣ: Αρχέγονος Μυστικισμός» διαβάζουμε:

«Η λέξη ρούνος (rune), με βάση την ινδοευρωπαϊκή ρίζα ru, σημαίνει ψίθυρος, μυστικό. Αυτό συνεπάγεται

και από την πρωταρχική χρήση που είχαν: η παράδοση τους ήταν προφορική και μεταδιδόταν από το

σαμάνο ή το Δρυίδη στο μαθητευόμενο και μόνο. Έτσι η χρήση των ρουνικών συμβόλων ως μέσο απομνημό-

νευσης των εννοιών και των δοξολογιών παρέμενε σε έναν κλειστό ιερατικό κύκλο. Ακόμη, εικάζεται ότι οι

ρούνοι που χρησιμοποιούσαν στις τελετές γράφονταν σε ξύλο και καίγονταν κατά το τέλος της τελετής. Το

σύνολο των ρούνων λένε ότι αντιπροσωπεύει την ιστορία του κόσμου, ή έναν πλήρη κύκλο της ανθρώπινης

ζωής, ή του ταξιδιού της ψυχής».

7

Επίσης στην ιστοσελίδα της Α.Μ.Ρ.Α. (Ροδοσταυρική αδελφότητα) διαβάζουμε:

«Ο Κένεθ Μέντοους, (η δύναμη των ρούνων, 1999) πιστεύει πως το μυστικό των ρούνων βρίσκετε στον ήχο,

καθώς τα ίδια τα σύμβολα είναι αγγεία - μεταφορείς δυνατοτήτων που, μέσα από την κατάλληλη δόνηση,

θα μπορέσουν να ενεργοποιηθούν. Κάθε ρουνικός χαρακτήρας είναι ένα πρότυπο φορέας μιας ισχύος

ενέργειας που προηγείται της ουσίας. Είναι ένα αγγείο βασικής δραστηριότητας μέσα στην φύση και μέσα

μας, το οποίο όταν ενεργοποιηθεί και απελευθερωθεί δημιουργεί κίνηση. Οι ρούνοι λοιπόν δηλώνουν την

πιθανή κίνηση και την μεταμορφωτική αλλαγή των δυνατοτήτων που υπάρχουν στην φύση και μέσα μας.

Με άλλα λόγια, οι ίδιοι οι ρούνοι είναι δυνάμεις που δημιουργούν δραστηριότητα. Αν η περιγραφή αυτή

σας θυμίζει την αλυσίδα του DNA ή τα αρχέτυπα του συλλογικού ασυνείδητου, τότε δεν κάνετε λάθος...».

8

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται περί μαγικών συμβόλων με ευρεία χρήση από την παγανιστική θρησκεία αλλά και την μαγεία. Οι Ρούνοι αν και δεν σταμάτησε ποτέ η χρήση τους, εντούτοις έγινε ευρύτερη κατά την περίοδο του ναζισμού. Μεταφέρουμε αποσπάσματα από το προαναφερθέν άρθρο του περιοδικού της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ1 με τίτλο «ΡΟΥΝΕΣ: Αρχέγονος Μυστικισμός» (Η μορφοποίηση του κειμένου έγινε από εμάς):

«Τον περασμένο αιώνα έγινε ευρεία χρήση των ρουνικών συμβόλων από τον Ναζιστικό Μυστικισμό και

κυρίως από τα Waffen SS τα οποία σε πολλές μεραρχίες τους είχαν για εμβλήματα ρούνους. Το όλο

εγχείρημα του Μυστικισμού στο Γ’ Ράιχ το είχε αναλάβει ο Karl Maria Wiligut (ψευδώνυμο) ο οποίος πέραν

των άλλων είχε συλλέξει όλες τις ρούνες με τις βαθύτερες έννοιες και νοήματά τους σε ένα βιβλίο. Μετά

τον πόλεμο οι ρούνοι χρησιμοποιήθηκαν από διάφορα εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα λευκών αγωνιστών

σε όλο τον κόσμο, δηλώνοντας έτσι καθαρά τον ιδεολογικό προσανατολισμό τους και αντλώντας δύναμη

από τα ιδιαίτερα αυτά σύμβολα. Ανάμεσα σε αυτά τα κινήματα μην ξεχνάμε ότι υπήρξε και η Χρυσή

Αυγή η οποία στα πρώτα της χρόνια (ακόμα και σήμερα) χρησιμοποίησε το Wolfsangel (λυκοπαγίδα) το

οποίο θα δούμε και στη συνέχεια.

9

Επειδή δεν μπορούμε σε ένα άρθρο να αναφερθούμε σε όλα τα ρουνικά σύμβολα επιλέξαμε αυτά που

έχουν χρησιμοποιηθεί από τα εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα και έχουν μετατραπεί σε πυρήνες και

πνευματικούς στυλοβάτες της Ιδέας μας.

10

11

Το πρώτο λοιπόν ρουνικό σύμβολο που χρησιμοποιήθηκε κυρίως από τους Ναζί και έγινε πασίγνωστο

είναι το Sig - Rune ή αλλιώς Sowilo. To Sowilo αναπαριστά τον ζωοδότη Ήλιο που νικάει το σκοτάδι και τον θάνατο και είναι το πιο βασικό στοιχείο της φύσης. To Sig-rune, διπλό, έγινε συνώνυμο των Waffen SS αντικαθιστώντας, στο τέλος, τα δύο απλά S. Επίσης χρησιμοποιήθηκε συστηματικά και από την Χιτλερική Νεολαία, η οποία υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι του NSDAP επιδεικνύοντας απαράμιλλο ηρωισμό κατά την τελευταία μάχη του 3ου Ράιχ, την υπεράσπιση του Βερολίνου.

To Algiz αναπαριστά την Άλκη, είδος ελαφιού της Βόρειας Ευρώπης. Αυτός ο ρούνος είναι το σύμβολο της

προστασίας απ' όλες τις αρνητικές δυνάμεις και της αποτροπής του κακού. Έχει χρησιμοποιηθεί από την Εθνική Συμμαχία στις ΗΠΑ και από την λευκή κοινότητα της Αφρικής (σαφώς και από τα Waffen ss στα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί όλοι οι ρούνοι που θα δούμε σε αυτό το άρθρο).

To Wolfsangel (το «δικό» μας) δεν υπάρχει επίσημα σε κανένα από τα 3 ρουνικά αλφάβητα γιατί είναι πολύ πρόσφατο. Αναπαριστά μια παγίδα για λύκους που την χρησιμοποιούσαν οι αγρότες τα παλαιότερα χρόνια για να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις τους. Στη θρυλική 2nd SS - Panzer - Division Das Reich* χρησιμοποιήθηκε γι’ αυτό της το συμβολισμό. Κάποιοι στον συμβολισμό της βλέπουν τις δύο όψεις του λύκου (ζωντανού-νεκρού) και κατ' επέκταση της ίδιας μας της φύσης. Εκτός από την Χρυσή Αυγή έχει χρησιμοποιηθεί από πολλά κινήματα σε όλη την μεταπολεμική Ευρώπη.

* Σημ. Εγκόλπιου: Η Μεραρχία αυτή είναι υπεύθυνη για την ολοκληρωτική καταστροφή του Γαλλικού

χωριού Oradour-sur-Glane και την σφαγή των 642 κατοίκων του, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και

παιδιών, στις 10 Ιουνίου 1944. Τόσο πολύ την θαυμάζει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ που υιοθέτησε το μαγικό έμβλημά

της;

12

13

Εδώ έχουμε το Tyr (Νορβηγός θεός του πολέμου) ή Teiwaz όπου αναπαριστά τον Θεό Άρη. Απεικονίζει μια λόγχη και είναι καθαρά πολεμικό έμβλημα. Παλαιότερα υπήρχε και στις ασπίδες πολεμιστών. Είναι η Τόλμη, η Ανδρεία και το Θάρρος για τη μάχη για το Σωστό και το Δίκαιο. Το πάθος για την Νίκη. Το Tyr προστατεύει τους φυσικούς και πνευματικούς πολεμιστές. Η Τρίτη λέγεται ότι αντλεί το όνομα της από το Tyr.

Τέλος θα δούμε την Othila ή Othala. Μία ρούνα που απεικονίζει μια «στέγη» και συμβολίζει την Πατρίδα και το καθήκον μας απέναντι σε αυτή. Είναι ο κληρονομημένος πλούτος (πνευματικός και υλικός) που μας άφησαν οι προγονοί μας και έχουμε την ηθική υποχρέωση να διαφυλάξουμε και να μεταφέρουμε με τη σειρά μας στις επόμενες γενεές. Τον ρούνο αυτό τον έχει χρησιμοποιήσει και η παγανιστική θρησκεία Odinism. Οι πιστοί της Odinism θεωρούν τους εαυτούς τους ως αντιπρόσωπους της Άριας κληρονομιάς και της πολιτιστικής υπερηφάνειας.

Όπως και σε όλα τα σύμβολα που υπάρχουν ανά τον κόσμο το σημαντικό είναι τι βλέπει ο καθένας μέσα σε

αυτά και πως μπορούν αυτά τα μικρά σχήματα να δίνουν δύναμη και πίστη σε ολόκληρους λαούς. Στα

μάτια των Εθνικοσοσιαλιστών η Σβάστικα και ορισμένες ρούνες δεν είναι μερικά ακόμα σχήματα... Είναι

ο Ήλιος που μπορεί να δώσει ζωή σε έναν Αγώνα που για κάποιους φαντάζει μάταιος αλλά για εμάς είναι

τρόπος ζωής. Μιας ζωής ταγμένης στα Ιδανικά που διαλέξαμε να υπερασπίσουμε με την ίδια μας την

ύπαρξη. Είναι το σύμβολο που κοιτάζουμε και με τεταμένη τη δεξιά προσευχόμαστε. Μια προσευχή

ξεχωριστή... Όχι μίζερη αλλά δυνατή σα φωτιά. Που δεν περιορίζεται στα λόγια αλλά μετουσιώνεται σε

πράξη και έργα. Εκείνη τη στιγμή όλοι οι πρόγονοι μας γίνονται ένα μαζί μας και μας δείχνουν το δρόμο

της Θυσίας για το Δίκαιο μέχρι την Τελική Νίκη. Ας κρατήσουμε λοιπόν ψηλά τις σημαίες της Ιδέας μας και

ας αγωνιστούμε ώστε κάποια στιγμή τα όνειρα μας να γίνουν οι χειρότεροι εφιάλτες τους. Πάνος

Ηλιόπουλος.

14

15

Επίσης σε παλιότερο Χρυσαυγίτικο περιοδικό2 σε άρθρο με τίτλο «ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΡΟΥΝΩΝ Ο Κώδικας του Αρίου Πολιτισμού» διαβάζουμε:

«Ακόμη αρκετοί άνθρωποι γνώριζαν τις απλές ρουνικές μεθόδους και συχνά επικαλούνταν τις μαντικές τους

ικανότητες και σε θέματα του δημοσίου και ιδιωτικού συμφέροντος. Απαγορεύτηκαν επίσημα το 1639 από

την Εκκλησία προκειμένου να οδηγηθεί ο ...διάβολος έξω από την Ευρώπη. Όσοι ενστερνίζονταν την

ρουνική γραφή είτε εκτελέστηκαν είτε βασανίστηκαν. Η γνώση και μόνο των ρούνων ήταν αιτία καταδίκης

σε θάνατο.»

16

Αδιαφορώντας για το γεγονός πως αυτός ο "διάβολος" και η γνώση του ήταν η ίδια η Ευρώπη. Ήταν η προγονική κληρονομιά της με όσα μυστήρια ή μη. Ο θάνατος τόσο των ανθρώπων όσο και του ίδιου του αλφάβητου σήμαινε την αποκοπή και την πλήρη άρνηση της ταυτότητας τουλάχιστον των βορειοευρωπαίων.

«Ίσως η λαμπρότερη περίοδος στην ιστορία των ρουνικών μελετών ήταν η αναγέννησή τους από τους Γερμανούς μελετητές, με πρωτοπόρους αυτούς της περίφημης "Κοινωνίας της θούλης"3. Μετά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι ρούνοι για ακόμη μία φορά γνώρισαν τον παραγκωνισμό λόγω της σύνδεσής τους με τον Εθνικοσοσιαλισμό και το Κίνημα του Αδόλφου Χίτλερ.

Σήμερα με την δήθεν "αναγέννηση" των ειδωλολατρικών θρησκειών, οι ρούνοι επανέκτησαν την δημοτικότητά τους ως μαντικό σύστημα αλλά έπαψαν πλέον να συμβολίζουν την σύνδεση με την Φύση, με τους προγόνους, με την Φυλή».

17

18

19

Για το πόσο καθιερωμένα στη συνείδηση των εθνικοσοσιαλιστών είναι αυτά τα μαγικά σύμβολα

παραθέτουμε την τελευταία μαρτυρία από ακραίο περιοδικό του χώρου4 όπου υπάρχει εκτενές άρθρο για

τους Ρούνους. Διαβάζουμε:

20

ΡΟΥΝΟΙ ΤΟ ΙΕΡΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΤΩΝ ΒΟΡΙΩΝ ΘΕΩΝ

Οι Ρούνοι (ή Ρούνα όπως τους λένε πολλοί) είναι η βάση των αρχαίων εσωτερικών παραδόσεων των Τευτονικών λαών και αποτελούν ένα πλήρες σύστημα φιλοσοφίας και μαγείας. Είναι πολύ λίγες οι σελίδες για να αναπτύξει κανείς την έννοια την σημασία και την λειτουργία του Ρούνικου αλφάβητου αλλά καλό είναι να γνωρίζετε λίγα πράματα για αυτό, αφού αποτελεί αναμφισβήτητα ένα σημαντικό μέρος της ευρύτερης Ευρωπαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς. Πριν όμως αναφερθούμε στους Ρούνους ας γνωρίσουμε το πάνθεον των θεών των βορείων λαών.

ΟΝΤΙΝ-αρχηγός όλων των θεών του βορρά, πατέρας θεών και ανθρώπων, θεός των ποιητών και των αναζητήσεων της αληθείας. Εμπνευστής των Ρούνων κρεμάστηκε 9 μέρες και νύχτες από το συμπαντικό δέντρο ΓΙΓΚΡΑΖΙΛ για να ανακαλύψει την σημασία τους.

ΘΩΡ-θεός του κεραυνού και του ουρανού. Προστάτης των αδύνατων και φύλακας του θεσμού του γάμου. Το παντοδύναμο σφυρί του είναι το ιερότερο σύμβολο της βόρειας παράδοσης.

ΣΙΦ-γυναίκα του ΘΩΡ και προστάτιδα του θερισμού.

ΦΡΙΓΓΑ-γυναίκα του ΌΝΤΙΝ, προστάτιδα της μητρότητας και του γάμου.

ΦΡΕΓΙΑ-θεά του έρωτα.

ΦΡΕΙ-θεός της γονιμότητας, αδερφός της ΦΡΕΓΙΑ.

ΕΓΚΙΡ-θεός των θαλασσών.

ΝΕΡΘΟΥΣ-η μεγάλη Μητέρα η αντίστοιχη ΓΑΙΑ.

ΜΠΑΛΤΕΡ-γιος του ΟΝΤΙΝ. Συχνά ταυτίζεται με τον Ήλιο.

ΤΙΡ-θεός του όρκου, της τιμής και της σωφροσύνης στη μάχη.

ΦΟΡΣΕΤΙ-θεός της δικαιοσύνης.

ΧΑΙΜΝΤΑΛ-προστατεύει τους φύλακες και τους στρατιώτες. Φύλακας του ΜΠΑΙΦΡΟΣ, της γέφυρας του ουράνιου τόξου που ενώνει τον κόσμο των θνητών με την ΑΣΓΚΡΑΝΤ.

ΛΟΚΙ-θεός της φωτιάς και της πονηριάς.

ΝΟΡΝΕΣ-οι αντίστοιχες Μοίρες των αρχαίων Ελλήνων.

ΣΟΛ και ΜΑΝΙ-η θεά του ήλιου και ο θεός της σελήνης».

21

22

Και παρακάτω τα εξής αποκαλυπτικά:

«Η βασική χρήση των Ρούνων ήταν ως μαντικό μέσο και λιγότερο για ενεργητικές μαγικές πρακτικές. Τους σκόρπιζαν σε ένα λευκό πανί και στην συνέχεια ο ιερέας έκανε προσευχή στους θεούς στραμμένος προς τον ουρανό και σήκωνε τα κομμάτια ένα ένα και τα ερμήνευε ανάλογα με την θέση τους (ίσια ή ανεστραμμένα) και έβγαζε το τελικό συμπέρασμα ανάλογα με τι συμβόλιζε ο κάθε Ρούνος.

Όσο αφορά τις μαγικές πρακτικές με Ρούνους χρησιμοποιούσαν τους Ρούνικους δεσμούς που ήταν ένας αρκετός δυνατός συνδυασμός διάφορων Ρούνων. Οι Ρούνοι είναι στοιχειακές δυνάμεις και σαν τέτοιες μπορούν να χρησιμοποιηθούν είτε για καλό είτε για κακό και η ευθύνη για την χρήση τους βαραίνει αποκλειστικά τον χρήστη. Ελπίζω να πήρατε μία ιδέα για το μαγικό αυτό αλφάβητο των Βορειοευρωπαίων το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του Ευρωπαϊκού ψυχισμού.

"Μάθε πώς να τους σκαλίζεις.

Μάθε πώς να τους ερμηνεύεις.

Μάθε πώς να τους βάφεις.

Μάθε πώς να τους επικαλείσαι.

Μάθε πώς να τους χρησιμοποιείς τους Ρούνους...

Μα φρόντισε να μην ζητάς πολλά γιατί η κάθε χάρη ζητάει αντάλλαγμα. Είναι πιο καλά να μην ζητήσεις

τίποτα από το να ζητήσεις πάρα πολλά"

Ο χριστιανός δεν μπορεί να ασχολείται με την μαγεία ούτε να θεωρεί παράδοσή του τις αποκρυφιστικές εισαγώμενες τεχνικές. Η Αγία Γραφή είναι σαφής «Να μη βρεθεί σε σένα κανένας, που να μαντεύει μαντείες, που να προβλέπει τα μέλλοντα με φωνές και παρατηρήσεις σημείων· μάγος, που ν’ ασχολείται με επαοιδία· εγγαστρίμυθος και τερατοσκόπος, που να καλεί τους νεκρούς» (Δευτ. 18:10).

Γι’ αυτό το λόγο οι άγιοι Απόστολοι δίνουν εντολή στους Χριστιανούς να μη χρησιμοποιούν κανενός είδους μαγικά· «ου μαγεύσεις, ου φαρμακεύσεις» (Διαταγ. 7,3)· «φεύγετε.....επαοιδάς, κλήδονας, μαντείας, καθαρισμούς, οιωνισμούς, ορνιθοσκοπίας, νεκρομαντείας, επιφωνήσεις» (ό.π. 2,62)

Δεν αρκεί να δηλώνουμε Ορθόδοξοι Χριστιανοί και να ασπαζόμαστε επιδεικτικά τα Χριστιανικά σύμβολα, αλλά πρέπει να αποτάξουμε το σατανά και τα σύμβολά του. Ο άγιος Νικόδημος λέει: Για να φυλάγεσθε από τα μαγικά και την ενέργεια των δαιμόνων, να έχετε όλοι - μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες - κρεμασμένο στο λαιμό σας τον τίμιο Σταυρό. Τρέμουν οι δαίμονες τον τύπο του Σταυρού και φεύγουν μακριά όταν τον βλέπουν. Άλλωστε, όπως ομολόγησαν οι ίδιοι στον άγιο Ιωάννη τον Βοστρινό, που είχε εξουσία κατά των ακαθάρτων πνευμάτων, τρία πράγματα φοβούνται περισσότερο· το Σταυρό, το άγιο Βάπτισμα και τη θεία Κοινωνία.

Οι Έλληνες δεν δημιούργησαν τα ηρωικά τους έπη βασιζόμενοι σε μια άγνωστη και ΞΕΝΗ θρησκευτική κουλτούρα αλλά στην πίστη τους στον Χριστό και στον Σταυρό. Ας το σκεφτούν αυτό όσοι ταυτίζουν τον εθνικοσοσιαλισμό με τον πατριωτισμό και την Ελλάδα.

23

24

ΠΗΓΕΣ:

1. Περιοδικό «ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ» Τεύχος 30, ΣΕΠΤ.-ΟΚΤΩΒ. 2007 2. Περιοδικό «RESISTANCE + ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ» Τεύχος 25 ΔΕΚ. 2005 3. Ο Felix Niedner, ο γερμανός μεταφραστής των αρχαίων Eddas, ίδρυσε την Κοινωνία της Θούλης το

1910. Το 1918, ο Rudolf Freiherr von Sebottendorf ίδρυσε το παράρτημά της στο Μόναχο.Αυτός, είχε ζήσει για πολλά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, όπου είχε ιδρύσει εκεί μια μυστική εταιρία που συνδίαζε το εσωτερικό σουφισμό και τη μασονία. Eπίσης υπήρξε μέλος της Germanen Order (Τευτονική Τάξη), που ιδρύθηκε το 1912, ως μια ακροδεξιά κοινωνία με μια μυστική αντι-σημιτική βάση. Μέσω αυτών των καναλιών, δολοφονίες, γενοκτονίες και αντι-σημιτισμός έγιναν μέρη των ιδεωδών της κοινωνίας της Θούλης. Ο αντι-κομμουνισμός προστέθηκε μετά την Βαυβαρική Κομμουνιστική Επανάσταση το 1918. Στα 1919, η Κοινωνία της Θούλης προσέγγισε το Εργατικό Κόμμα. Λίγο αργότερα, την ίδια χρονιά, ο Dietrich Eckart, μέλος του εσωτερικού κύκλου της Θούλης, σύστησε τον Χίτλερ και άρχισε να τον εκπαιδεύει μαθαίνοντάς του τις μεθόδους της χρήσης της δύναμης βρίλ για να δημιουργήσει τη φυλή των Άριων υπερ-ανθρώπων.Ο Χίτλερ, ασχολήθηκε με τον εσωτερισμό από μικρός, σπουδάζοντας Αποκρυφισμό και Θεοσοφία στη Βιέννη. Το σύγγραμμα «Mein Campf» («Ο αγών μου») το αφιέρωσε στον Eckart. Το 1920, ο Χίτλερ ανέλαβε την αρχηγία του Εργατικού κόμματος, που πλέον είχε μετονομαστεί σε Εθνικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (Ναζί). Σημαντική επίδραση στο όλο σκεπτικό του Χίτλερ είχε ο Karl Haushofer (1869-1946), ένας σύμβουλος του γερμανικού στρατού που παρείχε τις υπηρεσίες του στην Ιαπωνία μετά το Ρωσο-Ιαπωνικό Πόλεμο στα 1904-1905. Αυτός, επηρεασμένος από τον Ιαπωνικό πολιτισμό, λένε πως επηρέασε πολύ την Γερμανο-Ιαπωνική συμμαχία που έγινε αργότερα. Επίσης ήταν μυημένος στην Ινδική και Θιβετανική κουλτούρα και υποστήριζε ότι είχε επισκεφθεί το Θιβέτ. Αφού λοιπόν υπηρέτησε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ως στρατηγός, ο Haushofer ίδρυσε την Κοινωνία Βρίλ στο Βερολίνο, το 1918. Μοιράστηκε τις ίδιες αντιλήψεις με την Κοινωνία της Θούλης και κατά κάποιο τρόπο αυτές ήταν και ο εσωτερικός κύκλος της Κοινωνίας Βρίλ, που είχε επικονωνίες με ανώτερα όντα που ζούσαν σε υπόγειες πολιτείες με σκοπό να αποκτήσουν τις δυνάμεις των Βρίλ.Ο Haushofer ανέπτυξε τη διδασκαλία της Γεωπολιτικής και στις αρχές του 1920 έγινε διευθυντής του Ινστιτούτου Γεωπολιτικής στο πανεπιστήμιο Ludwig - Maximilians στο Μόναχο. Ο Rudolf Hess υπήρξε ένας από τους πιό ένθερμους υποστηρικτές του Haushofer, όντας φοιτητής του και σύστησε τον καθηγητή του στον Χίτλερ. Έκτοτε οι δύο άνδρες έγιναν αχώριστοι. (Πηγή εδώ)

4. Περιοδικό «N.S VIOLENCE» (ZINE FOR SKINS & HOOLIGANS - Issue 2) (Σημ. Εγκόλπιου: N.S=National Socialist)

5. Η ΜΑΓΕΙΑ: ΑΓ.ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ http://www.egolpion.com/3A25BCF1.el.aspx

25

ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ

Κωνσταντίνος Τσοπάνης

Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των θρησκειών

Ο κοινωνικός Δαρβινισμός και η δαρβινική βιολογία αποτέλεσαν κατ' ουσίαν τις βάσεις της ιδεολογίας

του Εθνοφυλετισμού, της θεωρίας της φυλετικής καθαρότητος, καθώς και της επιστήμης της Ευγονικής, η

οποία κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα θεωρείτο από πολλούς ως η καλύτερη ελπίδα της

ανθρωπότητας για το μέλλον, διαδραματίζοντας παράλληλα τον ρόλο τον οποίο έχει σήμερα η

Εφαρμοσμένη Γενετική. Στην ουσία η Ευγονική δεν είναι τίποτε άλλα από ένας «εφαρμοσμένος

δαρβινισμός».

Σήμερα πολλοί έχουν ταυτίσει τους όρους «εθνοφυλετισμός», «φυλετική καθαρότητα» και «ευγονική» με το Γ' Ράιχ, πιστεύοντας ότι προέρχονται από τη ναζιστική ιδεολογία. Κατά ένα μέρος δεν έχουν απόλυτο άδικο, αφού το συγκεκριμένο καθεστώς ήταν εκείνο που εφάρμοσε αυτές τις αντιλήψεις και μεθόδους, θε-σπίζοντάς τις ως μέρος της βασικής ιδεολογίας του Γερμανικού κράτους κατά την περίοδο του Β’ Π.Π. Ωστόσο, μια πιο προσεκτική ματιά στην ιστορία αυτών των ιδεολογικών δογμάτων θα μας οδηγήσει πολύ πιο πίσω. Σχεδόν κανείς δεν θυμάται σήμερα ότι ένας από εκείνους που πρωτοδιατύπωσαν τις θεωρίες περί ευγονικής και φυλετικής καθαρότητας ήταν ο Βρετανός εξελικτιστής Κάρολος Δαρβίνος. Κι όμως, αναδιφώντας την Ιστορία βρίσκουμε το «βιοϊατρικό όραμα» του Αδόλφου Χίτλερ και κατ' επέκταση του κόμματός του να εδράζεται στέρεα στη δαρβινική βιολογία και στις θεωρίες περί της εξέλιξης των ειδών του Βρετανού φυσιοδίφη. Κι αυτό είναι σημαντικό, αν αναλογισθούμε ότι ακόμα και σήμερα η «ορθόδοξη θεωρία» της βιολογίας και της εξέλιξης παραμένει ο «νεοδαρβινισμός», μια θεωρία η οποία συνδυάζει αυτό που καλείται «κλασικός δαρβινισμός» με τη σύγχρονη γενετική και στην οποία κατά το παρελθόν στη-ρίχθηκαν τόσο ιδεολογικά όσο και επιστημονικά πρακτικές εθνοκάθαρσης. Πριν έρθουμε στο σήμερα, όμως, ας εξετάσουμε τα πράγματα με τη χρονική τους σειρά.

26

Ο κλασικός λεγόμενος δαρβινισμός χρονολογείται από το 1859, έτος κατά το οποίο ο Βρετανός φυσιοδίφης δημοσίευσε το πολύ γνωστό πλέον έργο του «On the origin of the Species by means of Natural Selection», με υπότιτλο «The Preservation of the favoured Races in the Struggle for Life», γνωστό στα ελληνικά με τον τίτλο «Η καταγωγή των ειδών». Η θεωρία την οποία διατυπώνει σε αυτό του το έργο ο Δαρβίνος, παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με πολλούς, δεν μπορεί να στηριχθεί επιστημονικά (δεν εννοούμε εδώ, φυσικά, τους Χριστιανούς απολογητές επιστήμονες, οι οποίοι πολύ συχνά απορρίπτουν εκ των προτέρων οτιδήποτε δεν συνάδει με τη Βίβλο και όσα αυτή διδάσκει)[Σημ.Εγκόλπιου: Πράγματι ο προτεσταντικός φονταμενταλισμός λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο], υιοθετήθηκε από πολλούς επιστήμονες και διανοουμένους, οι οποίοι την αποδέχθηκαν από την πρώτη στιγμή σαν να ήταν ευαγγέλιο - το «ευαγγέλιο της επιστήμης». Καθώς για αρκετούς αιώνες, από τον Μεσαίωνα και εξής, η επιστήμη στην Ευρώπη διατελούσε σε σχέση δουλείας με την Εκκλησία, έχοντας υπάρξει η «θεραπαινίδα της θρησκείας», τον 19ο αιώνα, όταν μετά τον Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση το εκκρεμές της Ιστορίας είχε διαγράψει τη φυσιολογική του κίνηση προς την αντίθετη πλευρά και οι επιστήμονες είχαν χειραφετηθεί από την κυριαρχία των θρησκευτικών δογμάτων, η υιοθέτηση των θεωριών που διατυπώνονταν στο έργο του Δαρβίνου φάνηκε να είναι η «εκδίκηση» της επιστήμης απέναντι στη μακροχρόνια δουλεία στην οποία την είχαν υποβάλει η θρησκεία και το ιερατείο. Σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα το βιβλίο του Δαρβίνου αντικατέστησε στον Δυτικό πολιτισμό τη Βίβλο, καθιστάμενο το πλέον προτιμώμενο κείμενο όσον αφορά την εξέταση και την ερμηνεία του αντικειμένου της φύσης της ζωής πάνω στον πλανήτη Γη.

Το 1871 ο Κάρολος Δαρβίνος δημοσίευσε ένα ακόμα πιο αμφισβητούμενο έργο, το «The Descent of Man» («Η καταγωγή του ανθρώπου».). Οι θεωρίες τις οποίες ανέπτυξε σε αυτό το έργο συνοψίζονται ουσιαστικά σε τρία βασικά σημεία:

I) Όλα τα είδη της ζωής πάνω στον πλανήτη Γη βρίσκονται σε μια διαρκή εξελικτική προσαρμογή. Αυτή η διαπίστωση δεν ήταν μια πρωτότυπη θεωρία του Δαρβίνου, αλλά βασιζόταν στη θεωρία του «τρανσφορμισμού», της διαρκούς αλλαγής των ειδών δηλαδή, μια ιδέα την οποία είχε διατυπώσει πρώτος ο Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ στο βιβλίο του «Ζωική Φιλοσοφία», που κυκλοφόρησε στο Παρίσι 20 χρόνια μετά τη Γαλλική Επανάσταση, το 1809. Ο σύγχρονος του Δαρβίνου εξελικτιστής φιλόσοφος και βιολόγος Ερνστ Χέκελ γράφει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του «Ιστορία της Δημιουργίας», που κυκλοφόρησε το 1873, ότι «στον Λαμάρκ θα ανήκει η αιώνια δόξα να είναι ο πρώτος που διατύπωσε τη θεωρία της καταγωγής, ως μια πρωτότυπη και ανεξάρτητη επιστημονική θεωρία η οποία θα αποτελούσε τη βάση για ολόκληρη την επιστήμη της Βιολογίας». Για να είμαστε απολύτως δίκαιοι, πρέπει να προσθέσουμε σε αυτό το σημείο ότι ακόμα και ο ίδιος ο όρος «Βιολογία» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά με την τρέχουσα επιστημονική του έννοια από τον Λαμάρκ. Ωστόσο, η δόξα τελικά αποδόθηκε στον Δαρβίνο, ο οποίος είχε την τύχη να έλθει σε επαφή με την εργασία και κατ' επέκταση με τις θεωρίες του Λαμάρκ μέσω του φίλου του και μέντορα του, διαπρεπούς γεωλόγου της εποχής Τσαρλς Λάιλ, ο οποίος το 1832, πρώτο έτος από τα πέντε κατά τα οποία ο Βρετανός φυσιοδίφης διέπλεε τις θάλασσες του Νότου με το πλοίο Μπιγκλ, του απέστειλε τον τόμο του έργου του με τίτλο «Αρχές της Γεωλογίας», στο οποίο έκανε εκτεταμένες αναφορές στις, ελάχιστα γνωστές, την εποχή εκείνη θεωρίες του Λαμάρκ. Σε αυτή λοιπόν τη λαμαρκιανή προϋπόθεση της εξελικτικής μετατροπής του ενός είδους σε άλλο βασίσθηκε ουσιαστικά ο δαρβινισμός.

Ελλείψει ικανοποιητικών στοιχείων, όμως, ο Λαμάρκ είχε δει την εξελικτική γραμμή ως αυστηρά γραμμική. Δηλαδή, το είδος Α παράγει το είδος Β, το Β παράγει το Γ, το Γ παράγει το Δ και ούτω καθ' εξής. Το 1855, όμως, ο Βρετανός φυσιοκράτης Αλφρεντ Ράσσελ Γουάλλας αναδιαμόρφωσε αυτό το πλαίσιο, υποστη-ρίζοντας ότι η εξελικτική γραμμή μπορεί να διακλαδωθεί και για παράδειγμα το είδος Α να παράξει το είδος Γ, όπως και το είδος Β και με τη σειρά του το είδος Β να παράξει τα είδη Δ, Ε και ΣΤ και ούτω καθ' εξής. Επιπλέον, ο Γουάλλας υποστήριξε ότι τα εξελικτικά αυτά βήματα δεν είναι κατ' ανάγκη «προοδευτικά», δηλαδή δεν οδηγούν το κάθε είδος προς την τελειότητα, όπως είχε ισχυρισθεί παλαιότερα ο Λαμάρκ. Αυτή η «αναδιάρθρωση» την οποία επιχείρησε ο Γουάλλας έγινε γνωστή ως «ο νόμος του Σάραγουοκ». Παρόλα αυτά, όταν η θεωρία των Λαμάρκ-Γουάλλας κατέληξε στον Δαρβίνο, είχε μια καλά επεξεργασμένη

27

επιστημονική μορφή και αποτελούσε ένα έγκυρο πλαίσιο, το οποίο υποστηριζόταν με, τουλάχιστον φαινομενικά, εμπεριστατωμένα στοιχεία.

2) Το δεύτερο σημείο του «δαρβινικού δόγματος» είναι η θεωρία της λεγόμενης «φυσικής επιλογής», η οποία όμως και πάλι δεν είναι μια πρωτοτυπία του Δαρβίνου, αφού την είχε διατυπώσει πολύ νωρίτερα ο γνωστός Γάλλος φιλόσοφος και παιδαγωγός Ζαν Ζακ Ρουσσώ. Συγκεκριμένα, η πρώτη δημοσιευμένη αναφορά της Φύσης ως επιλογέα στην εξέλιξη των ειδών της ζωής βρίσκεται στο έργο του Ρουσσώ «Discourse on the origin and foundations of inequality among men» (1775), στο οποίο ο Γάλλος φιλόσοφος, αναφερόμενος στις συνθήκες ζωής στην αρχαία Σπάρτη γράφει χαρακτηριστικά: «Η Φύση χρησιμοποιεί αυτόν ακριβώς τον νόμο που χρησιμοποιούσε εκείνους οι οποίοι είναι υγιείς ώστε να ζήσουν και με μια αποτελεσματική μέθοδο καταστρέφει τους υπολοίπους».

Ωστόσο, ο Δαρβίνος, εκτός από τις θεωρίες του Ρουσσώ στις οποίες αναφερθήκαμε, στηρίχθηκε και πάλι σε μια άλλη, πιο άμεση σε αυτόν πηγή, τον Άλφρεντ Γουάλλας, ο οποίος για άλλη μια φορά προηγήθηκε του Δαρβίνου και παρουσίασε μια ακόμα πιο επαναστατική θεωρία σχετικά με την εξέλιξη και τη φυσική επιλογή. Τον Ιούνιο του 1858 ο Γουάλλας παρουσίασε στον Δαρβίνο μια αδημοσίευτη τότε εργασία του με τον τίτλο «Οn the tendency of varieties to depart indefinitely from the original type». Λίγο καιρό αργότερα ο Δαρβίνος έγραφε στον φίλο του Λάιελ ότι οι θεωρίες του Γουάλλας συνέπιπταν απολύτως με τα δικά του πιστεύω και πως, αν εκείνος είχε υπόψιν του τα γραπτά του Δαρβίνου το 1842, δεν θα μπορούσε να είχε κάνει μια καλύτερη περίληψη των ιδεών του. «Ακόμα και τώρα η ορολογία του Γουάλλας φαίνεται να έχει βγει μέσα από τα κεφάλαιά μου», έγραφε ο Δαρβίνος. Δεν είναι απίθανο η προτεραιότητα σχετικά με τη σύλληψη της ιδέας της φυσικής επιλογής να ανήκε στον Δαρβίνο, ωστόσο ο Γουάλλας δημοσιεύοντας νωρίτερα την εργασία του απέκτησε την προτεραιότητα στη διατύπωση της αντίληψης του νόμου της «φυσικής επιλογής» στην εξέλιξη.

Για τον Δαρβίνο ο νόμος της «φυσικής επιλογής» ίσχυε στην αναπαραγωγή των φυτών και των ζώων που συνέβαινε στην άγρια φύση. Αντιθέτως, στην αναπαραγωγή που γινόταν στο πλαίσιο της κτηνοτροφίας και της γεωργίας, εκεί δηλαδή όπου παρενέβαινε ο ανθρώπινος παράγοντας, ίσχυε η «τεχνητή επιλογή». Από πολύ νωρίς, στο βιβλίο του «Η καταγωγή των ειδών», ο Δαρβίνος καθορίζει αυτό που ονομάζει «φυσική επιλογή» ως εξής: «Η φυσική επιλογή διευρύνεται μέσα στη Φύση κάθε μέρα και κάθε ώρα και αγγίζει ακόμα και τις μικρότερες μορφές ζωής. Απορρίπτοντας όλα όσα είναι ασθενικά και άχρηστα προφυλάσσει και προάγει οτιδήποτε είναι καλό. Σιωπηλά και ανεπαίσθητα εργάζεται για τη βελτίωση κάθε οργανικής ύπαρξης». Όπως προκύπτει από όλα αυτά, ο δαρβινισμός με τη θεωρία του περί του νόμου της «φυσικής επιλογής» αντικατέστησε τη μέχρι τότε παραδοσιακή πίστη των Ευρωπαίων ότι η φυσική τάξη είναι το αποτέλεσμα της θεϊκής παρουσίας στον κόσμο (Θεός) με την ιδέα ότι η φυσική τάξη είναι το αποτέλεσμα της φυσικής παρουσίας (φυσική επιλογή). Μολονότι η λεγόμενη «φυσική επιλογή» κατηγορήθηκε από πολλούς ότι δεν είναι τίποτε άλλο από μια κενή γενίκευση, ωστόσο πολλοί επιστήμονες αποδέχθηκαν αυτή την θεωρία χωρίς καμιά απολύτως κριτική. Επιπλέον, η συγκεκριμένη θεωρία ήταν τόσο συνδεδεμένη με τον ταλαντούχο νεαρό εξελικτιστή Άλφρεντ Γουάλλας, ώστε, όταν παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά από τον Δαρβίνο, ονομάσθηκε «θεωρία Δαρβίνου-Γουάλλας». Για πολλούς πιο σωστή είναι η φράση «επιλογή του καταλληλότερου», την οποία προτιμά τελικά αντί της «φυσικής επιλογής» και την αναφέρει ο Δαρβίνος στην έκτη έκδοση του βιβλίου του «Η καταγωγή των ειδών». Αλλά δεν είναι όμως ούτε αυτή δική του επινόηση. Τον όρο αυτό είχε χρησιμοποιήσει επτά η οκτώ χρόνια πριν τον Δαρβίνο ο φιλόσοφος Χέρμπερτ Σπένσερ.

3) Το τρίτο σημείο της δαρβινικής θεωρίας είναι ότι η Φύση οδηγεί μέσα από τον νόμο της εξέλιξης στο γενετήσιο ένστικτο, δηλαδή στην αναπαραγωγή των ειδών και στον αγώνα για διαιώνιση κάθε μορφής ζωής. Αποδίδοντας μια τρομερή επιρροή σε αυτό το ένστικτο σε κάθε μορφή ζωής, η ζωή επάνω στον πλανήτη Γη φαίνεται να είναι ένας ακατάπαυστος αγώνας για επιβίωση και διαιώνιση. Σύμφωνα με τον Δαρβίνο, αυτός ο διαρκής αγώνας για διαιώνιση των ειδών ωθεί όλα τα οργανικά όντα να αναπαραχθούν στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Κατά συνέπεια τα νεογέννητα κάθε είδους πρέπει να καταστρέφονται σε

28

κάποιο ποσοστό, μικρότερο ή μεγαλύτερο αναλόγως των περιστάσεων, διαφορετικά, σύμφωνα με την αρχή της γεωμετρικής ανόδου, ο αριθμός των ειδών θα γίνει σύντομα τόσο μεγάλος, ώστε κανένας τόπος δεν θα μπορέσει να τα συντηρήσει. Κι αυτό επειδή παράγονται πολύ περισσότερα πλάσματα από κάθε είδος από όσα θα μπορούσαν υπό φυσικές συνθήκες να επιβιώσουν. Έτσι σε κάθε περίπτωση πρέπει να δοθεί ένας σκληρός αγώνας για την ύπαρξη και κάθε πλάσμα πρέπει να αγωνισθεί πρώτα εναντίον ατόμων του ίδιου είδους και κατόπιν εναντίον ατόμων από άλλα είδη και να μπορέσει να υπερπηδήσει τις αντιξοότητες της ζωής για να επιβιώσει.

Προκειμένου να διατυπώσει το δόγμα ότι «ο αγώνας για την ύπαρξη δίνεται από όλα τα όντα σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό», καθώς και την αρχή της «γεωμετρικής αύξησης» των όντων, ο Δαρβίνος στηρίχθηκε στο «δόγμα του Μάλθους», το οποίο υποστήριξε ότι εφαρμόζεται με μεγάλη δύναμη σε ολόκληρο το ζωικό και φυτικό βασίλειο. Τι ήταν, όμως, αυτό το «δόγμα του Μάλθους»; Ο Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους (1766-1834) ήταν ιερέας, διάσημος απαισιόδοξος και συγγραφέας ενός από τα δοκίμια που επέδρασαν κατά μεγάλο βαθμό στην εξέλιξη και τη διαμόρφωση της ανθρώπινης σκέψης κατά τη σύγχρονη εποχή. Το έργο αυτό ήταν το «Αρχές του πληθυσμού» (1798). Σε αυτό το δοκίμιο ο ιερέας Μάλθους υποστηρίζει ότι, «επειδή η ζωή στο σύνολό της τείνει να αυξηθεί τόσο ώστε να μη επαρκούν τα διαθέσιμα αγαθά του πλανήτη για να την διαθρέψουν, σίγουρα δεν μπορεί να υπάρξει ευοίωνη προοπτική για αυτή και άρα ούτε πραγματική πρόοδος και ευτυχία για την ανθρωπότητα η οποία αποτελεί μέρος της. Δώστε στον άν-θρωπο λίγο περισσότερο ψωμί από αυτό που χρειάζεται και αμέσως θα αναπαραχθεί περισσότερο, ακυ-ρώνοντας έτσι οποιαδήποτε προοπτική για καλύτερη διαβίωση». Ο Μάλθους στο έργο του υποστηρίζει ότι τα έμβια όντα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, ενώ όλα τα άλλα είδη της ύπαρξης αυξάνονται με μαθηματική πρόοδο. Κατά συνέπεια το άτομο είναι καταδικασμένο να προκαλεί την ένδειά του. Ο Μάλθους είναι ένας από τους θεμελιωτές της «απαισιόδοξης επιστήμης» των οικονομικών και αυτός που σχεδίασε οράματα από ένα αναπόφευκτο αποτρόπαιο μέλλον με λιμοκτονούντα και ασθενούντα πλήθη.

Σύμφωνα με τη σύγχρονη επιστήμη, το λεγόμενο «δόγμα του Μάλθους» δεν έχει καμιά επιστημονική αξία. Σύμφωνα με πολλούς, πρόκειται απλώς για ένα παράδειγμα «μειωτικού ή απλουστευτικού σεξουαλικού ντετερμινισμού». Η ιδέα ότι κάθε μορφή ζωής κυριαρχείται αποκλειστικά από τη σεξουαλική αναπαραγωγική δραστηριότητα ώθησε τον Μάλθους να αναφερθεί στις αρχές του 18ου αιώνα στις αίγες, οι οποίες είχαν απελευθερωθεί σε κάποιο από τα νησιά Γκαλαπάγκος περί το 1670. Οι αναφορές έλεγαν ότι οι αίγες είχαν πολλαπλασιασθεί σε τέτοιον βαθμό, ώστε εξαφάνισαν κάθε είδος βλάστησης. Διαβάζοντας ο Μάλθους τις αναφορές, συμπέρανε ότι τα ανθρώπινα όντα, εάν αφεθούν να καθοδηγηθούν από τις ορμές τους, θα κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα. Θα αναπαράγονται σε τέτοιον βαθμό, ώστε ολόκληρος ο πληθυσμός δεν θα διαθέτει ούτε φασόλια για να τραφεί. Αυτό το συμπέρασμα είναι η επιστημονική βάση του «μαλθουσιανού δόγματος», το οποίο ο Δαρβίνος τόσο ένθερμα υιοθέτησε και ενίσχυσε με τη διακήρυξή του ότι «εφαρμόζεται σε ολόκληρο το ζωικό και φυτικό βασίλειο».

29

Βαδίζοντας στα ίχνη του, ο Δαρβίνος έγραψε με απόλυτη βεβαιότητα ότι «δεν υπάρχει εξαίρεση στον κανόνα, ότι κάθε οργανικό ον φυσικά αυξάνεται όλο και με μεγαλύτερους ρυθμούς και, αν δεν κα-ταστραφεί, τότε η Γη σύντομα θα καλυφθεί από τους απογόνους ενός μόνο ζεύγους... Ακόμα και ο αργά αναπαραγόμενος άνθρωπος θα έχει διπλασιασθεί σε 25 χρόνια», συνέχισε ο Δαρβίνος, «και με αυτούς τους ρυθμούς σε μερικές εκατοντάδες χρόνια κυριολεκτικά δεν θα υπάρχουν δωμάτια για τους απογόνους του».

Αυτή η θεωρία των Μάλθους-Δαρβίνου μας επιτρέπει να καταλάβουμε ποια ήταν η βάση της μεγάλης υστερίας η οποία κατέλαβε τις μάζες τον περασμένο αιώνα. Το δόγμα των Μάλθους-Δαρβίνου διατυπώνει με σαφήνεια την άποψη ότι ο ανθρώπινος πληθυσμός του πλανήτη σε κάποια χρόνια θα αποτελεί προβλημα. «Εάν δεν καταστραφεί», για να χρησιμοποιήσουμε τη φράση του Δαρβίνου, αυτός ο πληθυσμός πολύ σύντομα θα εξαπλωθεί στον πλανήτη σαν μόλυνση, όπως οι αίγες των νήσων Γκαλαπάγκος. Το δόγμα τους γνώρισε μεγάλη απήχηση στους ηγετικούς κύκλους της Ευρώπης του περασμένου αιώνα. Ήταν μια ισχυρή ενθάρρυνση - εγκεκριμένη από την επιστήμη - ώστε να κυριαρχήσουν οι Ευρωπαίοι στον πλανήτη πριν το κάνουν κάποιοι άλλοι.

Πριν την εμφάνιση του Μάλθους και τη διατύπωση των εφιαλτικών του οραμάτων, οι Βασιλείς και οι Ηγεμόνες της Γηραιάς ηπείρου θεωρούσαν τους μεγάλους πληθυσμούς στους οποίους βασίλευαν ως προτέρημα και πλεονέκτημα της εξουσίας τους. Μετά τη δημοσίευση του έργου του Μάλθους «Principle of Population», άρχισαν να θεωρούν κάποιους πληθυσμούς, ή μάλλον κάποιο «πλεόνασμα πληθυσμού» ως δυνάμει «καταστροφικό παθητικό». Η Μεγάλη Αμερικανική Επανάσταση της Ανεξαρτησίας, καθώς και η πολύ βίαια Γαλλική Επανάσταση είχαν αποδείξει πλέον σαφώς ότι οι μεγάλες μάζες υπό κάποιες συγκε-κριμένες συνθήκες μπορεί να είναι θανατηφόρα επικίνδυνες για τους Ηγεμόνες. Ο Μάλθους δεν έκανε τίποτε άλλο από το να αποδείξει και να τεκμηριώσει αυτή την άποψη που είχε αρχίσει να αποτελεί δόγμα για τους Ευρωπαίους ηγεμόνες. Σύμφωνα με τον Μάλθους, οι μάζες είναι ολοκληρωτικά ανήθικες και η αύξηση του πληθυσμού πρέπει να ελέγχεται αυστηρά. Το 1789, έτος κατά το οποίο εξερράγη η Γαλλική Επανάσταση ως αποτέλεσμα μιας ανομβρίας και της σιτοδείας που αυτή προκάλεσε, η Γαλλία ήταν η ευρωπαϊκή χώρα με τον μεγαλύτερο πληθυσμό. Οι Ευρωπαίοι Ηγεμόνες με τη βοήθεια των θεωριών του Μάλθους δεν άργησαν να λάβουν το μήνυμα περί του «κινδύνου που ελλόχευε». Έτσι, κατά το πρώτο τέ-ταρτο του αιώνα που ακολούθησε το νεοανακαλυφθέν «πληθυσμιακό πρόβλημα» είχε καταστεί το κύριο αντικείμενο συζητήσεων στις ευρωπαϊκές Αυλές και οι Ηγεμόνες της Γηραιάς ηπείρου αναζητούσαν τρόπους εφαρμογής του «δόγματος Μάλθους», δηλαδή του αυστηρού ελέγχου της αύξησης του πληθυ-σμού. Ως καλύτερος τρόπος προτάθηκε η αύξηση του δείκτη θνησιμότητας των πτωχών. Ο ιερέας Μάλθους και πάλι είχε δώσει τη λύση. «Αντί να εκκαθαρίσουμε τους πτωχούς, κάτι που θα ηχούσε άσχη-μα, μπορούμε και πρέπει να ευνοήσουμε τις αντίξοες συνθήκες διαβίωσής τους και αυτές θα κάνουν το έργο τους. Οι δρόμοι των πόλεων πρέπει να είναι στενοί κι ανήλιαγοι και όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι να ζουν μέσα σε κάθε σπίτι, έτσι ώστε, λόγω έλλειψης συνθηκών υγιεινής, να επανεμφανισθεί η πανούκλα. Στην επαρχία τα χωριά πρέπει να κτίζονται κοντά σε ελώδεις περιοχές και γενικότερα να ενθαρρύνεται η οικοδόμηση οικισμών σε ελώδεις και ανθυγιεινούς τόπους και ούτω καθ' εξής».

Ο Μάλθους γνώριζε ότι εξέφραζε ριζοσπαστικές και καθόλου Χριστιανικές απόψεις περί του ελέγχου της αύξησης του πληθυσμού, γι' αυτό και έλαβε όλες τις ευνόητες προφυλάξεις για τον εαυτό του, δη-μοσιεύοντας το 1798 το δοκίμιο του «Principle of Population» ανώνυμα. Αυτό ακριβώς το δοκίμιο απο-τέλεσε το πρότυπο των εθνικοσοσιαλιστικών κοινωνικών αντιλήψεων. Ο «μαλθουσιανισμός», όπως απο-κλήθηκε η θεωρία του, βρήκε εξ αρχής υποστηρικτές σε ολόκληρη την Ευρώπη, ωστόσο στην αρχή λίγοι ήταν αυτοί οι οποίοι τόλμησαν να εκφράσουν την υποστήριξή τους σε αυτές τις θέσεις εκτός από τους στενούς κύκλους των οπαδών του Μάλθους. Στο τέλος του 19ου αιώνα, όμως, οι Μαλθουσιανοί ήλθαν επί-σημα στο προσκήνιο. Τότε τα ευρωπαϊκά έθνη ανακάλυψαν ξαφνικά ότι είχαν «πλεόνασμα πληθυσμού».

Η μια λύση ήταν, λοιπόν, ακολουθώντας τις συμβουλές του Μάλθους, να προσπαθήσουν με πλάγια μέσα να τον περιορίσουν δραστικά. Ακόμα όμως δεν είχε έλθει αυτή η στιγμή. Στον ορίζοντα διαφαινόταν μια άλλη λύση, ήδη εφαρμοσμένη από την αρχαία Ελλάδα και αποτελεσματική. Η αποικιακή επέκταση και η

30

κατάληψη νέων εδαφών στα οποία θα διαβιούσε το «πλεόνασμα του πληθυσμού» χωρίς να προκαλεί προβλήματα στη μητροπολιτική χώρα.

Ο «αιώνας του ιμπεριαλισμού» είχε γεννηθεί, το ένα έθνος μετά το άλλο άρχισε να επιδιώκει να κυ-ριαρχήσει σε ξένες γαίες και ξένες χώρες, όχι λόγω πλεονεξίας, αλλά για λόγους εθνικής επιβίωσης. Τα Έθνη που θα επιζούσαν στο μέλλον θα ήταν εκείνα τα οποία θα κατείχαν απέραντες εκτάσεις γης για να θρέψουν το πλεόνασμα του πληθυσμού τους. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όλη η Αφρική είχε καταληφθεί από τα ευρωπαϊκά έθνη. Οι ιθαγενείς πληθυσμοί αυτής της ηπείρου είτε εξανδραποδίσθηκαν, είτε εξοντώθηκαν. Πολλές μεγάλες φυλές, φυλές οι οποίες για χιλιάδες χρόνια είχαν συνυπάρξει σε αρμονία με το περιβάλλον τους, εξαφανίσθηκαν στο «αφρικανικό ολοκαύτωμα». Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η αυτοκρατορική Γερμανία των Κάιζερ ήλθε τελευταία στον αγώνα για κατάκτηση αποικιών. Ωστόσο, δεν έμεινε έξω από το παιχνίδι.

Ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός για «αυτοκρατορίες» (για παράδειγμα, ίδρυση αποικιών σε όλο τον κόσμο) ήταν προφανώς ο κύριος λόγος της έκρηξης του Α'ΠΠ. Το 1901 ο Άρθουρ Ντιξ, ο εκδότης δύο εφημερίδων του Βερολίνου, έγραφε: «Ένας δειλός άνθρωπος, ο οποίος δεν γνωρίζει πως να χρησιμοποιήσει τους αγκώνες του, μπορεί φυσικά να θέσει ένα τέρμα στην αύξηση του πληθυσμού, όταν βρει τα πράγματα πολύ στενόχωρα στο σπίτι του. Ο πλεονασμός του πληθυσμού, όμως, μπορεί να βρει οικονομική στήριξη. Ένας μελλοντικά ευτυχισμένος λαός, οπωσδήποτε, δεν γνωρίζει τίποτε σχετικά με τον τεχνητό περιορισμό. Φροντίζει μόνο να βρει μέρη στη γήινη σφαίρα για να εγκατασταθούν και να ζήσουν τα άλλα μέλη της φυλής του».

Στη Γερμανία το 1912 ο Γερμανός κοινωνικός δαρβινιστής και απόστρατος στρατηγός Φ. φον Μπέρνχαρντι έγραφε: «Για το συμφέρον του ανθρώπινου πολιτισμού είναι καθήκον μας να αυξήσουμε τις γερμανικές αποικίες. Κατά συνέπεια μόνο εμείς μπορούμε πολιτικά, ή τουλάχιστον εθνικά, να ενώσουμε τους Γερμανούς σε όλο τον κόσμο. Τότε μόνο όλοι θα αναγνωρίσουν ότι ο γερμανικός πολιτισμός είναι ο πιο απαραίτητος παράγοντας για την πρόοδο των ανθρώπων. Πρέπει να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε περισσότερες γαίες σε όλο τον κόσμο με κάθε μέσο και με όλες μας τις δυνάμεις, διότι πρέπει να προ-στατεύσουμε τη Γερμανία και τα εκατομμύρια των Γερμανών που θα γεννηθούν στο μέλλον και πρέπει να εξασφαλίσουμε γι’ αυτούς τροφή κι εργασία. Αυτοί πρέπει να μπορούν να ζουν κάτω από έναν γερμανικό ουρανό και να ζήσουν μια γερμανική ζωή». Αν λάβουμε υπόψη ότι τέτοιες τοποθετήσεις κυριαρχούσαν ιδεολογικά όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, τότε καταλαβαίνουμε γιατί ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Και ήταν αναπόφευκτος γιατί θεωρείτο από τον φον Μπέρνχαρντι και τους πολλούς σοσιαλδαρβινιστές συντρόφους του στην Ευρώπη «απαραίτητος ρυθμιστής» του πληθυσμού. «Εάν δεν υπήρχε ο πόλεμος», γράφει ο φον Μπέρνχαρντι, «εμείς θα έπρεπε πιθανώς να εξοντώσουμε με κάποιον άλλον τρόπο αυτές τις κατώτερες και εκφυλισμένες φυλές που έχουν καταλάβει μεγάλες περιοχές και απειλούν τις υγιείς και ζωντανές φυλές με τον πλούτο και τον αριθμό τους. Η παραγωγική σημασία του πολέμου βρίσκεται σε αυτό, ότι προκαλεί την επιλογή, και έτσι ο πόλεμος γίνεται μια βιολογική ανάγκη».

Η γερμανική λέξη για τις αποικίες σε όλο τον κόσμο οι οποίες θα μπορέσουν να συντηρήσουν τον επιπλέον πληθυσμό είναι "Lebens-raum", δηλαδή ζωτικός χώρος. Για τους Γερμανούς η ήττα του Α'ΠΠ σήμαινε, πέραν όλων των άλλων, την απώλεια αυτού του ζωτικού χώρου των αποικιών. Οι πολεμικές αποζημιώσεις που απαιτήθηκαν από τους νικητές ήταν ένα σημαντικό ράπισμα στη γερμανική επεκτατική πολιτική. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι οι Γερμανοί είχαν απογυμνωθεί από τις αποικίες τους. Αυτή η απογύμνωση της Γερμανίας ήταν, σύμφωνα με την άποψη των δαρβινιστών, μια θανατηφόρος ένεση για αυτή τη χώρα. Με την προοπτική της οικοδόμησης της αυτοκρατορίας αποκλεισμένη, τα γερμανικά κοινωνικά σχέδια περιορίσθηκαν στην εσωτερική προοπτική για την επιβίωση της γερμανικής φυλής και άρα στην «εσωτερική εθνοκάθαρση» της Γερμανίας.

Κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα στη Γερμανία οι «φυλετιστές επιστήμονες» άρχισαν να υποστηρίζουν φανερά τη θανάτωση των ανεπιθύμητων τμημάτων και των ασθενικών μελών του πληθυ-

31

σμού της χώρας τους. Ένας από αυτούς τους επιστήμονες, ο Άντολφ Γιόστ δημοσίευσε μια πρόωρη έκ-κληση για άμεση ιατρική εξόντωση όλων των προαναφερθέντων «προβληματικών μελών» της κοινωνίας σε ένα βιβλίο του που δημοσιεύθηκε το 1895 με τον τίτλο «Το δικαίωμα στον θάνατο». Ο Γιόστ υποστήριζε σε αυτό το έργο του ότι, για να διατηρηθεί η υγεία του κοινωνικού οργανισμού, το κράτος πρέπει να ανα-λάβει την ευθύνη της θανάτωσης κάποιων ατόμων. Ο Άντολφ Γιόστ ήταν ο μέντορας του Αδόλφου Χίτλερ, ο οποίος και συμφωνούσε μαζί του 100%. «Το κράτος πρέπει να φροντίζει μόνο για τα παιδιά που έχουν γεννηθεί υγιή», υποστήριζε ο Χίτλερ και συνέχιζε: «Το κράτος πρέπει να δράσει ως φρουρός του χιλιετούς μέλλοντος του γερμανικού έθνους και πρέπει να θέσει τις σύγχρονες ιατρικές μεθόδους στην υπηρεσία αυτού του σκοπού. Πρέπει να κηρύξει ακατάλληλους για τη διαιώνιση του γένους όλους εκείνους οι οποίοι έχουν κάποια εμφανή ασθένεια ή πάσχουν από κάποιο κληρονομικό νόσημα το οποίο μπορούν να μεταδώσουν».

Το 1923 ο Φριτς Λενζ, ένας Γερμανός φυσικογενετιστής, ο οποίος κατέστη ιδεολογικός ηγέτης του προγράμματος της εθνικοσοσιαλιστικής φυλετικής καθαρότητας, παραπονείτο ότι η Γερμανία, κάτω από το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, βρισκόταν πολύ πίσω από την Αμερική σε όλους τους τομείς της ευγονικής, της επιστήμης δηλαδή που θα διευκόλυνε τη φυλή να διακρίνει τα υγιή μέλη από τα «εκφυλισμένα άτομα και τις ομάδες που θα στειρώνονταν». Ο Λενζ διαμαρτυρόταν για τις πρόνοιες του Συντάγματος της Βαϊμάρης απέναντι στην ευγονική και τη φυλετική καθαρότητα. Κατά την άποψή του, η ηττημένη Γερμανία, εάν ήθελε να επιβιώσει, έπρεπε να εφαρμόσει τα συμπεράσματα και τις ανακαλύψεις των ερευνών ευγονικής των ιδρυμάτων που βρίσκονταν στη Βρετανία και τις ΗΠΑ (για παράδειγμα, του Κολντ Σπρινγκ Χάρμπορ στη Νέα Υόρκη, το οποίο είχε ιδρυθεί από τη Μαίρη Χάρριμαν και τελούσε υπό τη διεύθυνση του Τσαρλς Μπ. Ντάβενπορτ. Η Μαίρη Χάρριμαν ήταν η χήρα του μεγιστάνα των σιδηροδρόμων Ε.Χ. Χάρριμαν. Ο Χάρριμαν μαζί με τον Άντριου Καρνέτζι ήταν μεγάλοι θαυμαστές του Χέρμπερτ Σπένσερ, ο οποίος υπήρξε ο πνευματικός ηγέτης των οπαδών του δαρβινικού δόγματος της Αμερικής).

Στη Γενική Συνέλευση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος το 1934 ο Ρούντολφ Ες, πιστός στις επιταγές του Χίτλερ, δήλωνε: «Ο εθνικοσοσιαλισμός δεν είναι τίποτε άλλο από εφηρμοσμένη βιολογία». Ο συγγραφέας του βιβλίου «The Nazi Doctors-Medical Killing and the psychology of genocide», Ρόμπερτ Τζέυ Λίφτον, ως κατακλείδα του πολύ αξιόλογου βιβλίου του γράφει μεταξύ άλλων ότι «ολόκληρο το ναζιστικό καθεστώς είχε οικοδομηθεί σε ένα βιοϊατρικό όραμα το οποίο επιζητούσε την εθνοφυλετική καθαρό-τητα, η οποία θα εκτεινόταν προοδευτικά από την αποστείρωση έως την εκτεταμένη δολοφονία. Πολύ νωρίς και ήδη από τη δημοσίευση του βιβλίου του «Ο Αγών μου» (1924-1926) ο Χίτλερ είχε διακηρύξει την ιερή φυλετική αποστολή του Γερμανικού λαού να συγκεντρώσει και να συντηρήσει τα πολυτιμότερα αποθέματα των βασικών φυλετικών στοιχείων, τα οποία αργά και σταθερά θα αναδείκνυε σε μια κυρίαρχη θέση».

Στην ίδια την ιστορική συνάφεια η Ευγονική μπορεί να χαρακτηρισθεί ως εφαρμοσμένος δαρβινισμός. Ο ιδρυτής της Ευγονικής είναι ο Φράνσις Γκάλτον, ήταν εξάδελφος του Δαρβίνου και συγγραφέας βιβλίων περί της κληρονομικότητας, όπως τα «Hereditary Genius» (1869), «lnquiries into Human Faculties)) (1883), και «National Inheritance)) (1889), τα οποία είχαν μεγάλη επίδραση στην επιστήμη. Όχι πολύ καιρό μετά τη δημοσίευση από τον Γκάλτον του τελευταίου βιβλίου, μια ομάδα από τους καλούμενους «φυλετιστές επιστήμονες» άρχισε να δρα στη Γερμανία. Ένας από αυτούς τους επιστήμονες ήταν ο Άντολφ Γιόστ, τον οποίο προαναφέραμε ως συγγραφέας του περίφημου βιβλίου «Το δικαίωμα στον θάνατο» (1895). Η κυριότερη θέση αυτού του βιβλίου είναι πως η τελική λύση του πληθυσμιακού προβλήματος βρίσκεται στον κρατικό έλεγχο επί της ανθρώπινης αναπαραγωγής. Το βιβλίο στηρίζεται στη ρητορική των δαρ-βινικών «φυσικών δικαιωμάτων»: «Το κράτος έχει ένα φυσικό δικαίωμα και μια ιερή υποχρέωση να σκοτώνει τα άτομα με την εντολή να διατηρήσει το έθνος, τον κοινωνικό οργανισμό, ζωντανό και υγιή».

Όψιμοι συνήγοροι της κρατικοϊατρικής δολοφονίας ανθρώπων, όπως ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Λειψίας Καρλ Μπίντινγκ και ο Άλφρεντ Χοτς, καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ, επέμειναν στη «θεραπευτική αξία της καταστροφής της ζωής που δεν αξίζει να ζει». «Η

32

καταστροφή τέτοιου είδους ζωής είναι από φυλετικής άποψης μια αμιγώς θεραπευτική εργασία», δήλωνε χαρακτηριστικά ο Άλφρεντ Χοτς. Στο διάστημα μεταξύ των δύο Παγκοσμίων πολέμων η στείρωση κατέστη ο πλέον ενδεικτικός τρόπος για να ελέγχονται οι γεννήσεις. Έτσι, είναι ευνόητη η μεγάλη σημασία που είχε το Σύνταγμα της Βαϊμάρης, το οποίο δεν επέτρεπε τις στειρώσεις. Οι σοσιαλδαρβινιστές επιστήμονες όμως και οι οπαδοί τους θεώρησαν αυτή την πρόνοια του Συντάγματος τρομερή απειλή για το έθνος. «Εάν κάποιος δεν έχει τη δύναμη να αγωνισθεί για να παραμείνει υγιής σε αυτό τον κόσμο, τότε έχει απολέσει το δικαίωμα στη ζωή», έγραφε ο Χίτλερ.

Οι σοσιαλδαρβινιστές πίστευαν ότι τα άτομα που κινούνταν κάτω του μετρίου σε ικανότητες και διανοητική ανάπτυξη δεν είναι αναγκαίο να συμμετέχουν στη δημιουργία της επόμενης γενεάς. Σύμφωνα με τον νόμο της «φυσικής επιλογής», αυτό τον ρόλο του διαχωρισμού και της εύνοιας των ικανοτέρων τον διαδραματίζει η Φύση. Στον αγώνα για επιβίωση κερδίζει ο ικανότερος, ενώ ο πιο αδύναμος συνήθως χάνει. Έτσι, οι νικητές περνούν στις επόμενες γενεές μέσω των απογόνων τους, ενώ οι ηττημένοι απομονώ-νονται και πεθαίνουν. Όταν, όμως, ο άνθρωπος εκπολιτίζεται, τότε «το παιχνίδι αλλάζει». Ο αδύναμος δεν καταστρέφεται πλέον. Συγκεκριμένα, η ασθένεια και η αδυναμία προστατεύονται από θρησκείες οι οποίες είναι ηθικοπλαστικές και δρουν εναντίον των κανόνων της Φύσης. Σε τέτοιο περιβάλλον οι αδύναμοι και οι ασθενικοί χαίρουν προνομίων τα οποία όμως δεν κέρδισαν επάξια.

Ο Αμερικανός ηγέτης των δαρβινιστών, Έρνστ Μάιρ, έγραφε χαρακτηριστικά ότι «όλα αυτά τα εκ-φυλισμένα άτομα δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν στον πλανήτη παρά να αναπαράγουν ξανά και ξανά το ασθενικό είδος τους. Όταν, λοιπόν, τόσοι πολλοί ωφελούνται από το δικαίωμα στη ζωή, οι γενετικά ανώτεροι περιορίζονται όλο και περισσότερο και γίνονται όλο και λιγότερο προνομιούχοι στον αγώνα για την εξέλιξη. Αυτή η κατάσταση δημιουργεί ένα σοβαρό πρόβλημα για το μέλλον του ανθρώπου». Αυτή η σκοτεινή πρόβλεψη του Μάιρ είναι ουσιαστικά μια σύγχρονη επανατοποθέτηση της από παλαιότερα γνωστής προπαγάνδας της ευγονικής. Για τους σοσιαλδαρβινιστές, στο πολιτισμένο πλαίσιο ενός κοινωνικού συνόλου όπου οι πρόνοιες της Φύσης σχεδόν εξουδετερώνονται, η πολιτεία πρέπει να αναλάβει τον ρόλο της επιλογής και να ευνοήσει τα δυναμικότερα και ικανότερα στοιχεία να αναπαραχθούν. Όταν ο Χίτλερ και οι εθνικοσοσιαλιστές άρχισαν να εφαρμόζουν το πρόγραμμα στείρωσης και θανάτωσης, εργάζονταν βασισμένοι στην πεποίθηση ότι κινδύνευε το Γερμανικό έθνος και μαζί με αυτό και το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο εθνικοσοσιαλισμός υιοθέτησε πλήρως τον δαρβινισμό και διακήρυξε ότι η φυσική επιλογή είναι η μόνη αρχή της Φύσης. Εάν η αρχή της φυσικής επιλογής ανατραπεί από τον άνθρωπο, το αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα είναι η επικράτηση της αταξίας, του εκφυλισμού και της καταστροφής της ανθρωπότητας. Όλες αυτές οι θεωρίες περί αυστηρού ελέγχου του πληθυσμού οι οποίες ήλθαν στο φως κυρίως από την πρώτη δεκαετία του 19ου αιώνα και εξής, στηρίχθηκαν κατά κύριο λόγο στον δαρβινισμό. Συγκεκριμένα, ο Δαρβίνος υιοθέτησε τη θεωρία του Μάλθους και σε αυτήν στήριξε το τρίτο σημείο της δικής του θεωρίας. Σε αυτό ακριβώς το τρίτο σημείο, όπως το ονομάσαμε, της δαρβινικής θε-ωρίας στηρίχθηκε εν πολλοίς και το Γ' Ράιχ. Τόσο ο δαρβινισμός όσο και ο προγενέστερος του μαλ-θουσιανισμός εμφανίσθηκαν με το προσωπείο της αληθινής επιστήμης.

Υπό το έμβλημα του δαρβινισμού, «Η μόνη αληθινή και ιερά βιολογία και εξέλιξη», οι μαλθουσιανιστές και οι μέντορές τους ήταν σε θέση να ενσπείρουν τον όλεθρο στην ανθρώπινη κοινωνία. Μεταξύ όσων αυτοί κληροδότησαν στην ανθρωπότητα συμπεριλαμβάνονται οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι για την κατάκτηση αποικιών, γαιών και αγαθών, ο θανατηφόρος σοσιαλισμός, που με τη μορφή του κομμουνισμού έπληξε βάναυσα τον προηγούμενο αιώνα και δημιούργησε ένα «κόκκινο ολοκαύτωμα» στη μισή Ευρώπη, οι δύο Παγκόσμιοι πόλεμοι, το ένα ολοκαύτωμα μετά το άλλο, καθώς και πολλά άλλα δεινά που πλήττουν ακόμα και σήμερα τον πλανήτη. Οι γενοκτονίες και τα ολοκαυτώματα, βέβαια, δεν ήταν κάτι καινούργιο. Εμφανίσθηκαν πριν το ολοκαύτωμα των Εβραίων (βλέπε γενοκτονία Αρμένιων και Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου κά.) και συνεχίζουν να υφίστανται μέχρι σήμερα. Αυτό όμως που διέκρινε το «πρόγραμμα εθνοκάθαρσης» των εθνικοσοσιαλιστών από όλα τα υπόλοιπα που διενεργήθηκαν κατά καιρούς ήταν ο επιστημονικός χαρακτήρας και η μεθοδολογία του. Και, φυσικά, το γεγονός ότι στηριζόταν στη δαρβινική θεωρία, η οποία θεωρείται έως σήμερα συνώνυμη με την επιστήμη.

33

Αντίθετα από οποιαδήποτε άλλη επιστημονική θεωρία η οποία εξαφανίσθηκε μετά τη διάψευσή της, ο δαρβινισμός έχει επιβιώσει μετά από πολλαπλές διαψεύσεις. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε μόνο το έργο του Νόρμαν Μάκμπεθ, απόφοιτου του Χάρβαρντ, ο οποίος ασχολήθηκε επισταμένα για πολλά χρόνια με τον δαρβινισμό και δημοσίευσε το 1971 μια αρκετά καλή μελέτη με τον τίτλο «Ο Δαρβινισμός επανεκδικάζεται». Ένα από τα κυριότερα συμπεράσματα του Μάκμπεθ στο συγκεκριμένο έργο είναι ότι πολλοί δαρβινιστές έχουν πεισθεί ελάχιστα για τη θεωρία τους. Αυτή την άποψη ο συγγραφέας την τεκ-μηριώνει πάρα πολύ καλά. Ο διαπρεπής Καρλ Πόππερ αποκάλεσε το έργο του Μάκμπεθ «μια εξαιρετική και σωστή, αν και μη συμπαθή, επανεκδίκαση της υπόθεσης του Δαρβίνου». Άλλο ένα παράδειγμα είναι ότι το 1986 ο Αυστραλός βιολόγος Μάικλ Ντέντον, στο βιβλίο του «Εξέλιξη: μια θεωρία σε κρίση», πραγματοποιεί μια αυστηρώς επιστημονική κριτική του δαρβινισμού και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η πιο διάσημη θεωρία, αυτή του Δαρβίνου δηλαδή, αποτελεί «τον μεγαλύτερο κοσμογονικό μύθο του 20ου αιώνα». «Θα περίμενε κάποιος», συνεχίζει ο Ντέντον, «ότι μια θεωρία τόσο βαρύνουσας σημασίας, μια θεωρία η οποία υποθετικά άλλαξε τον κόσμο, θα ήταν κάτι περισσότερο από μεταφυσική, κάτι περισσότερο από έναν μύθο. Κι όμως, επιστημονικά δεν στηρίζεται περισσότερο από ό,τι η ύπαρξη του Δία στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Πρακτικά ο δαρβινισμός παραμένει η μόνη πραγματικά επι-στημονική θεωρία σε εξέλιξη». Κι όμως, ο δαρβινισμός παραμένει η «ορθόδοξη βιολογία». Πράγματι, είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι μια θεωρία που αξίζει τόσο λίγο θα έχει περιχαρακωθεί τόσο βαθιά από τη σύγχρονη επιστήμη. Και αυτό γιατί υποτίθεται ότι η επιστήμη απελευθερώνει τον άνθρωπο από τον μύθο.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ testament Μαϊος 2010

34

ΣΑΒΙΤΡΙ ΝΤΕΒΙ

Η ΠΡΟΦΗΤΙΣΣΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ

ΣΟΦΙΑ ΑΚΡΙΔΕΛΗ

Εισαγωγή Αντ. Εγκόλπιου:

Τα βιβλία και οι ιδέες της Σαβίτρι Ντέβι προβάλλονται συστηματικά από το διεθνές και εγχώριο

Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Στα βιβλιοπωλεία τους αλλά και στον ηλεκτρονικό τύπο, πωλούν και προωθούν

βιβλία και κείμενά της. Το άρθρο που ακολουθεί θα βοηθήσει τον αναγνώστη να κατανοήσει τη σχέση της

Σαβίτρι με τον αποκρυφισμό και την αντι-Χριστιανική θεώρηση του κόσμου. Θεωρούμε τραγωδία την

επιχειρούμενη συμπόρευση πατριωτισμού και Αντιχριστιανικού πνεύματος -με Ορθόδοξο προσωπείο-,

όπως διαπιστώνεται σε συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα και ελπίζουμε να μην λειτουργήσει η φιλοπατρία και

η αγάπη προς το έθνος ως δούρειος ίππος του αποκρυφισμού. Ανάμεσα στις παραγράφους του κειμένου

παρεμβάλλονται αποκαλυπτικά αποσπάσματα από τα βιβλία της Ντέβι «Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ» των

εκδόσεων ΛΟΓΧΗ και «ΙΝΔΙΑ & ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ» των εκδόσεων ΝΕΑ ΣΠΑΡΤΗ τα οποία βρήκαμε στο

διαδίκτυο.

35

Μετά το θάνατο του Χίτλερ και την κατάρρευση της Ναζιστικής Γερμανίας, ο Ναζισμός δεν σταμάτησε ως ιδεολογία, αλλά αναζήτησε νέους δρόμους έκφρασης και νέους ηγέτες. Μια από τις πιο εξέχουσες μορφές του μεταπολεμικού νεοναζιστικού κινήματος υπήρξε η Σαβίτρι Ντέβι (1905-1982), η λεγόμενη «Ιέρεια του Χίτλερ».

Τα περιθωριακά κείμενα της «προφήτισσας» της άριας αναγέννησης και της μετενσάρκωσης του Χίτλερ, επηρέασαν και εξακολουθούν να επηρεάζουν σημαντικά τον παγκόσμιο Ναζισμό μέχρι και σήμερα. Η ένθερμη αφοσίωσή της στον Αδόλφο Χίτλερ, η πομπώδης γλώσσα των βιβλίων της, η απροκάλυπτη θρησκευτικότητα του ιεραποστολικού της ζήλου και τα προσκυνήματά της στην κατεχόμενη από τους Συμμάχους Γερμανία, την ανέδειξαν σε μορφή-σύμβολο της μεταπολεμικής ναζιστικής πίστης.

Με το εξωτικό ινδουιστικό της υπόβαθρο, πρόσφερε στους απολογητές του Ναζισμού μια ανυποχώρητα παγανιστική και αντιχριστιανική διατύπωση της κοσμοθεωρίας του Χίτλερ. Περιφρονώντας τα ανθρωποκεντρικά πιστεύω της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας, αποστρεφόταν το Χριστιανισμό, τον Ιουδαϊσμό και το Μαρξισμό και προσέβλεπε σε μια παγανιστική άρια κληρονομιά βασισμένη στη θρησκεία της κλασικής Ελλάδας, της αρχαίας Γερμανίας και της βεδικής Ινδίας, όπως βέβαια η ίδια τις αντιλαμβάνονταν...

36

Από τον Ινδουισμό στο Ναζισμό

Το πραγματικό της όνομα ήταν Μαξιμιανή Πορτάς. Γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1905 στη Λιόν, όπου και μεγάλωσε με όλες τις ανέσεις. Η μητέρα της ήταν από την Κορνουάλη, και ο πατέρας της είχε μικτή μεσογειακή καταγωγή: η μητέρα του ήταν Ιταλίδα και ο πατέρας του Έλληνας, ο οποίος είχε πολιτογραφηθεί Γάλλος. Μικρή ένιωθε έντονη πατριωτική συμπάθεια για την κλασική Ελλάδα και ο ήρωας των νεανικών της χρόνων ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος. Το 1929, μεταπτυχιακή ακόμη φοιτήτρια στη Λιόν και στην Αθήνα, ταυτιζόταν ήδη με την αντισημιτική άρια ιδεολογία του γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού. Το 1932 ταξίδεψε στην Ινδία αναζητώντας τον παραδοσιακό αριο-βεδικό πολιτισμό της, θεωρώντας ότι οι ινδοευρωπαίοι παγανιστικοί θεοί της και οι δοξασίες της δεν είχαν μολυνθεί από τον ιουδαιοχριστιανικό μονοθεϊσμό.

37

Μέσα από το πέρασμά της στην Ινδία σε αναζήτηση της άριας κληρονομιάς, η Μαξιμιανή Πορτάς άρχισε να βαδίζει στα πνευματικά ίχνη πολλών Ευρωπαίων φιλοσόφων και φιλολόγων που, από τα μέσα του 18ου αιώνα και μετά, είχαν αρχίσει να αναζητούν στην Ινδία την προέλευση του ανθρώπινου γένους.

Η Πορτάς υιοθέτησε ένα φυλετικό μανιχαϊσμό βασισμένο σε έναν αριο-σημιτικό δυϊσμό. Ωστόσο οι ιδέες της σχετικά με την αρχική κοιτίδα των Αρίων, πήγαζαν μάλλον από τον ευρωπαϊκό ρομαντισμό και τα έργα των γηγενών Ινδών λογίων, παρά από τις σύγχρονες θεωρίες των Γερμανών ρατσιστών και εθνικιστών συγγραφέων. Αντί να αναζητήσει τους κληρονόμους της πρωτογενούς φυλής στη βόρεια Ευρώπη, προτίμησε να ταξιδέψει στην Ινδία, «την ανατολικότερη και νοτιότερη πατρίδα της Άριας Φυλής». Από αυτήν την άποψη, η σκέψη της ήταν σαφώς παραδοσιακή. Τις ιδέες της σχετικά με την προέλευση των Αρίων τις είχε αντλήσει από τα βιβλία του Μπαλ Γκανγκαντάρ (Λοκμάνια) Τίλακ. Ωστόσο, αυτό που κυρίως τράβηξε το ενδιαφέρον της ήταν το ινδουιστικό σύστημα των καστών, που το θεωρούσε σαν το αρχέτυπο των φυλετικών νόμων των οποίων ο σκοπός ήταν η διατήρηση του διαχωρισμού των διαφόρων φυλών και της καθαρότητας του αίματος των ανοιχτόχρωμων Αρίων.

Η ίδια ένιωθε σεβασμό για την άρια φυλή λόγω της φυλετικής της καθαρότητας, που κατά την άποψή της αποτελούσε το ζενίθ της σωματικής τελειότητας, και για τις εξέχουσες αρετές της: κάλλος, ευφυΐα, θέληση και ακρίβεια. Παράλληλα, ο Ινδουισμός ήταν ο θεματοφύλακας της άριας και βεδικής κληρονομιάς διαμέσου των αιώνων, η ίδια η ουσία της Ινδίας. Τον θεωρούσε σαν το μοναδικό ζωντανό παράδειγμα του ινδοευρωπαϊκού Παγανισμού που κάποτε ήταν κοινός σε όλα τα άρια έθνη. Σε μια παλιότερη επίσκεψή της στην Παλαιστίνη, είχε αποφασίσει να τιμά τους παγανιστικούς θεούς και να πολεμήσει την ιουδαιοχριστιανική κληρονομιά της Δύσης. Στη δεκαετία του 1930, θεωρούσε τον εαυτό της σκαπανέα των ναζιστικών ιδεωδών στην Ανατολή και αποφάσισε να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της για να διατηρήσει τις ινδουιστικές παραδόσεις ενάντια στο Χριστιανισμό και τις άλλες φιλοσοφίες της ισότητας. Έκτοτε, η Μαξιμιανή έβλεπε την Ινδία σαν πατρίδα της.

38

Χίτλερ, ο Νέος Αβατάρ!

Από το 1932 ως τα μέσα του 1935, έκανε μια σειρά μεγάλα ταξίδια σε όλη την Ινδία. Στη συνέχεια δίδαξε Αγγλικά και ινδική ιστορία στο Κολέγιο Τζεράνταν, κοντά στο Δελχί, ενώ το 1936 εργάστηκε σε ανάλογη θέση στη Μαθούρα, την ιερή πόλη του Κρίσνα. Ασπαζόμενη όλο και εντονότερα τον τρόπο ζωής και τα έθιμα του Ινδουισμού, υιοθέτησε το ινδουιστικό όνομα Σαβίτρι Ντέβι, προς τιμή της ομώνυμης ηλιακής θηλυκής θεότητας. Την εποχή εκείνη οι ινδουιστικές πολιτικές οργανώσεις ήρθαν στο προσκήνιο, θέτοντας το ζήτημα της μειούμενης επιρροής του Ινδουισμού, που προσπάθησαν να λύσουν ασκώντας προσηλυτισμό στους μη Ινδουιστές και καλώντας τους αρνησίθρησκους να ανανήψουν. Στη συγκεκριμένη φάση, ο αριοϊνδουιστικός ενθουσιασμός της Σαβίτρι Ντέβι συναντήθηκε με τη στρατευμένη αυτή έκφραση του ινδουιστικού εθνικισμού.

Στα τέλη του 1936, η Σαβίτρι Ντέβι εγκαταστάθηκε στην Καλκούτα, και εκεί ανακάλυψε την οργάνωση Ινδουιστική Αποστολή, στην οποία προσέφερε τις υπηρεσίες της. Οι φιλοναζιστικές απόψεις της Ινδουιστικής Αποστολής έφεραν τη Σαβίτρι Ντέβι σε επαφή με το εθνικιστικό Ινδουιστικό Κόμμα Μαχασάμπα, το οποίο είχε υιοθετήσει άκρως φιλογερμανικές θέσεις, επισφραγίζοντας τη σύγκλιση ανάμεσα στην άρια ναζιστική λατρεία και στον ινδουιστικό εθνικισμό.

39

Κινούμενη σε αυτούς τους κύκλους, η Σαβίτρι γνωρίστηκε με τον Ινδό εκδότη Άσιτ Κρίσνα Μουχέρτζι, γνωστό για τον άκρατο φιλογερμανισμό του. Ο Μουχέρτζι θαύμαζε την αυξανόμενη ισχύ και επιρροή του Τρίτου Ράιχ. Η συνάντηση της Σαβίτρι Ντέβι με τον Μουχέρτζι αποτέλεσε σημείο καμπής στη ζωή της. Επιτέλους είχε βρει έναν ακτιβιστή του παν-Αριανισμού, ο οποίος συμμεριζόταν την πίστη της στην άρια αναγέννηση της Ινδίας. Η Σαβίτρι παντρεύτηκε τον Άσιτ Κρίσνα Μουχέρτζι σε μια ινδουιστική τελετή στις 9 Ιουνίου του 1940 στην Καλκούτα. Όπως παραδεχόταν η ίδια, δεν ήταν ένα ρομαντικό αίσθημα, αλλά μια ένωση βασισμένη στην εγκάρδια φιλία και στα κοινά ιδεώδη.

Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου προσδοκούσε τη νίκη του Άξονα και το διαμελισμό της Ινδίας ανάμεσα στη Γερμανία και την Ιαπωνία. Ο σύζυγός της μετείχε σε κατασκοπευτικές δραστηριότητες υπέρ των Ιαπώνων στην Ινδία και τη Βιρμανία. Μέχρι το τέλος του πολέμου, η ίδια είχε αφομοιώσει πολλές ινδουιστικές αντιλήψεις σε μια ετερόδοξη μορφή Εθνικοσοσιαλισμού που εξήρε την άρια φυλή και τον Αδόλφο Χίτλερ.

Η Σαβίτρι Ντέβι συνδύαζε αυτές τις αντιλήψεις με τη θεϊστική ινδουιστική ιδέα του αβατάρ, που ενσαρκώνει την περιοδική κάθοδο στη γη της θεότητας, συνήθως του Βισνού, με ανθρώπινη, υπερανθρώπινη ή ζωώδη μορφή. Αυτός ο διαμεσολαβητής ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους είχε προκύψει από τους εξωανθρώπινους θεούς της βεδικής περιόδου. Μέσα από αυτή την ιδεολογία, η Σαβίτρι έκανε το επόμενο (μεγάλο για την ίδια) βήμα στη σκέψη της: αναγνώρισε, πρώτη αυτή ανάμεσα στους δυ-τικούς συγγραφείς, στο πρόσωπο του Αδόλφου Χίτλερ τον μετενσαρκωμένο αβατάρ...

Η Επιστροφή στην Ευρώπη και η Καταδίκη

Οπλισμένη με αυτό το περίεργο κράμα από αριοϊνδουιστικούς μύθους και ναζιστικά πιστεύω, η Σαβίτρι Ντέβι επέστρεψε στην Ευρώπη τον Οκτώβριο του 1945. Πλημμυρισμένη από πικρές τύψεις και κατηγορώντας τον εαυτό της που δεν είχε βιώσει τις «ένδοξες ημέρες» του Τρίτου Ράιχ, ήταν αποφασισμένη να προσφέρει, έστω και καθυστερημένα, τη συμβολή της στο γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό.

40

Στο Λονδίνο βρήκε μια περιστασιακή εργασία σαν υπεύθυνη της γκαρνταρόμπας ενός περιοδεύοντος ινδικού χορευτικού θιάσου, και είχε την ιδέα να διανέμει φιλοναζιστικά φυλλάδια στη Γερμανία από τον Ιούνιο του 1948 στις κατεχόμενες από τους Δυτικούς ζώνες. Προετοιμάζοντας την τρίτη προπαγανδιστική της εξόρμηση στη Γερμανία, τύπωσε στο Λονδίνο ένα μικρό φέιγ-βολάν με τον αγκυλωτό σταυρό, γραμμένο στα Γερμανικά. Στο κείμενο προέτρεπε τους Γερμανούς να παραμείνουν πιστοί στο Φύρερ τους, ο οποίος ήταν, υποτίθεται, ακόμη ζωντανός, και να εξεγερθούν κατά των συμμαχικών δυνάμεων.

41

Ο Κάλκι είναι ο εσχατολογικός αβατάρ του θεού Βισνού που θα έρθει στο τέλος του ΄΄κακού΄΄ αιώνα, του ΄΄Κάλι Γιούγκα΄΄ που τώρα ζούμε. Θα έλθει καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, όταν το κακό θα βασιλέψει και θα καταστρέψει τον κόσμο για να ξαναδημιουργηθεί ένας νεός ΄΄καλός΄΄ αιώνας. (Γρηγόριος Ζιάκας, Ιστορία των θρησκευμάτων,τομ.Α΄) Σίγουρο είναι ότι ο Κάλκι δεν έχει σχέση με τον Μεσία και την Β' Παρουσία Του αλλά με τον αντίχριστο.

Με δεδομένη την ολοσχερή ήττα της Γερμανίας, μια τέτοια έκκληση μόνο συμβολική αξία μπορούσε να έχει. Κυρίως εξυπηρετούσε την επιτακτική ανάγκη της Σαβίτρι Ντέβι να εκδηλώσει την αλληλεγγύη της στο Ναζισμό, τη νομιμοφροσύνη της προς τον Αδόλφο Χίτλερ και το μίσος της για τη Δύση. Συνελήφθη στις 21η Φεβρουαρίου 1949. Μέχρι την επίσημη δίκη της, που ορίστηκε για τις 5 Απριλίου 1949, κρατούνταν στις βρετανικές στρατιωτικές φυλακές στο Βερλ.

42

Ο Ινδουισμός, πέραν του ότι παρέσχε στο Ναζισμό μια μη χριστιανική θρησκευτική μυθολογία, προσέφερε επιπλέον στη Σαβίτρι Ντέβι ένα λατρευτικό ύφος που ταίριαζε στην αφοσίωσή της στον Χίτλερ. Αυτή η ινδουιστικού τύπου αφοσίωση έγινε το σήμα κατατεθέν της δικής της λατρείας προς τον Χίτλερ, που περιλάμβανε προσευχές, διαλογισμό και τελετουργίες.

Επανειλημμένα διακήρυσσε τα χιτλερικά της πιστεύω με όρους θρησκευτικής έμπνευσης και πεποίθησης στους έκπληκτους ανακριτές της και στον υπομονετικό συνήγορό της. Οι ελπίδες της να αναδειχθεί σε μάρτυρα γιγαντώνονταν καθώς πλησίαζε η δίκη της.

Από το βιβλιοπωλείο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Μετά την καταδίκη της σε τριετή κάθειρξη, ένιωσε ότι είχε στ' αλήθεια ενταχθεί στη χορεία των διωκόμενων «πιστών». Μέσα στη φυλακή, η μεγαλύτερη χαρά της ήταν να συνάπτει στενές φιλίες με τις καταδίκες του Μπέλσεν, που «επιτηρούσαν» τις Εβραίες κρατούμενες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, και η λαθραία συγγραφή των απομνημονευμάτων της προπαγανδιστικής της αποστολής. Μετά την πρόωρη αποφυλάκισή της τον Αύγουστο του 1949, απελάθηκε από τη Γερμανία και εγκαταστάθηκε στη γενέτειρά της, τη Λιόν. Τον Απρίλιο του 1953 επέστρεψε στη Γερμανία, τη φορά αυτή σαν προσκυνήτρια σε μια προσωπική περιοδεία στην «Ιερή Χώρα των Αρίων», στα μέρη εκείνα που είχαν, κατά τη γνώμη της, καθαγιαστεί από τη σύνδεσή τους με τον Χίτλερ και το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα.

43

Το προσκύνημα αυτό το κατέγραψε με τρόπο δραματικό και συγκινησιακά φορτισμένο. Μαζί με τα προγενέστερα απομνημονεύματα της από την προπαγανδιστική της αποστολή (Πρόκληση, 1950) και τη φυλάκιση της (Χρυσός εν Καμίνω, 1951), το Προσκύνημα (Pilgrimage, 1958) έγινε διάσημο παράδειγμα ναζιστικής αφιερωματικής λογοτεχνίας και προσφιλές ανάγνωσμα του νεοναζιστικού περιθωρίου.

Γρήγορα καθιερώθηκε ως έμπιστη σύμβουλος και συνοδοιπόρος των ηγετών της αναγεννώμενης εθνικιστικής σκηνής στη Γερμανία. Από τη στιγμή που η αποναζιστικοποίηση θυσιάστηκε στο βωμό του συμφέροντος των Συμμάχων, οι οποίοι επιδίωκαν να προσεταιρισθούν τους Γερμανούς ενόψει του Ψυχρού Πολέμου κατά της Σοβιετικής Ένωσης, άρχισαν να αναφύονται στη Γερμανία νέα πολιτικά κόμματα, εμπνεόμενα από τον Εθνικοσοσιαλισμό.

Οι Διασυνδέσεις με το Παγκόσμιο Νεοναζιστικό Κίνημα

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η Σαβίτρι Ντέβι συνάντησε τον άσσο της Λουφτβάφε σμήναρχο Χανς-Ούλριχ Ρούντελ και οι δυο τους γνωρίστηκαν καλά. Το 1945 ο Ρούντελ είχε διαφύγει στην Αργεντινή. Επιστρέφοντας στη Γερμανία το 1951, ο Ρούντελ διακήρυξε δημοσίως τον άσβεστο θαυμασμό του για τον Χίτλερ και το όραμά του για μια αναγεννημένη, ισχυρή Γερμανία. Αυτή η απροκάλυπτη νομιμοφροσύνη του προς το Τρίτο Ράιχ, ενισχυμένη από τους θρύλους των πολεμικών του κατορθωμάτων, τον εδραίωσε στο ρόλο του ειδώλου του αναγεννώμενου νεοναζιστικού κινήματος.

Χάρη στις γνωριμίες του Ρούντελ, η Σαβίτρι συνδέθηκε με το διεθνές δίκτυο των σκληροπυρηνικών Ναζιστών και έκτοτε είχε συναντήσεις με ηγετικά στελέχη του εξόριστου Ναζισμού στη Μέση Ανατολή και στην Ισπανία. Την εποχή που η ίδια δίδασκε στο Μονμπριζόν της Γαλλίας, τη δεκαετία του 1960, συνέχιζε να καλλιεργεί τις επαφές της με τους παλιούς Ναζιστές φίλους της στη Βαυαρία. Σύντομα όμως επρόκειτο να ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή στο διεθνές νεοναζιστικό κίνημα, το οποίο άρχισε να αναπτύσσεται από το

44

1960 και μετά. Στις αρχές της άνοιξης του 1961 ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τους Βρετανούς νεοναζιστές.

45

Αφιέρωμα στη Devi από το περιοδικό «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» ΤΕΥΧΟΣ 108 - ΜΑΡΤΙΟΣ 2003

Τον Αύγουστο του 1962 έλαβε μέρος στην πολυδιαφημισμένη κατασκήνωση-συνδιάσκεψη του Γκλαουστεστερσάιρ και συνυπέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη της Συμφωνίας του Κότσουολντ, με την οποία συγκροτήθηκε η Παγκόσμια Ένωση των Εθνικοσοσιαλιστών. Η ανάμιξη της στην ΠΕΕΣ υπήρξε η αφετηρία για την αίγλη την οποία θα απολάμβανε έκτοτε στους διεθνείς νεοναζιστικούς κύκλους.

Μέχρι τότε, τα βιβλία της που εξυμνούσαν τον Εθνικοσοσιαλισμό κυκλοφορούσαν στην Καλκούτα ιδιωτικά και σε περιορισμένα αντίτυπα, και στη συνέχεια διανέμονταν μέσω των προσωπικών της επαφών στην Αγγλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία - ιδίως μέσω των παλιών Ναζιστών. Τώρα όμως οι ιδέες της για τον Εθνικοσοσιαλισμό ως θρησκείας της Φύσης, τον ινδουιστικό κύκλο των εποχών και την παγκόσμια σημασία του Χίτλερ σαν αβατάρ, άρχισαν να γίνονται γνωστές σε ένα πολύ ευρύτερο αναγνωστικό κοινό στη Δυτική Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Νότιο Αμερική και την Αυστραλία. Μετά τη συνταξιοδότησή της από τη διδακτική της θέση στη Γαλλία, η Σαβίτρι Ντέβι αποφάσισε να λαμβάνει τη μικρή σύνταξή της στην Ινδία, όπου είχε ακόμη τη φιλία του συζύγου της και της οικογένειάς του, έστω κι αν είχαν ζήσει τόσον καιρό χωριστά. Έτσι, τον Αύγουστο του 1971 επέστρεψε στο Νέο Δελχί. Αν και απείχε πλέον από τις δραστηριότητες του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου Νεοναζισμού, εξακολούθησε να αλληλογραφεί με τον Κόλιν Τζόρνταν, τον Ματ Κελ και άλλους ζηλωτές Ναζί στην Ευρώπη και την Αμερική.

46

Το Τέλος της «Ιέρειας»

Η Σαβίτρι Ντέβι πέθανε στις 22 Οκτωβρίου 1982 στην Αγγλία. Όπως είχε προσυμφωνηθεί, μια ενεπίγραφη τεφροδόχος που περιείχε τις στάχτες της τοποθετήθηκε στην τιμητική αίθουσα της Νέας Τάξης, στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έτσι, η Σαβίτρι Ντέβι, η νομάδα Ναζίστρια, θιασώτρια του παν-Αριανισμού και αφοσιωμένη στη λατρεία του Χίτλερ, εισήλθε στη νεοναζιστική Βαλχάλα του πρώην Αμερικάνικου Ναζιστικού Κόμματος.

Η Σαβίτρι Ντέβι πρόσφερε στο μεταπολεμικό νεοναζιστικό κίνημα ένα μυστικιστικό παν-αριανικό μύθο, ο οποίος αγκαλιάζει τους λευκούς όλου του κόσμου. Μέσα από υπόγειους διαύλους, οι ιδέες της εξακολούθησαν να επηρεάζουν μια νεότερη γενιά Νεοναζί με μεταφυσικό προσανατολισμό κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990. Σημαντικός προπαγανδιστής του έργου της υπήρξε ο Χιλιανός διπλωμάτης και συγγραφέας Μιγκέλ Σεράνο. Ο Σεράνο εξήρε τη Σαβίτρι Ντέβι σαν πρωτοπόρο του αποκρυφιστικού χιτλερισμού και σαν «ιέρεια του Οντίν»! Σήμερα τα βιβλία της γνωρίζουν όλο και ευρύτερη διάδοση στους κύκλους των ρατσιστών παγανιστών, των σκίνχεντ και των ναζιστών οπαδών της μουσικής χέβι μέταλ στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Σκανδιναβία και τη Δυτική Ευρώπη.

ΠΗΓΗ: ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ» τεύχος 3 ΜΑΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2007 (Τα στοιχεία του άρθρου προέρχονται από το βιβλίο του Nicholas Goodrick-Clarke Μαύρος Ήλιος, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρχέτυπο).

47

ΒΕΒΕΛΣΜΠΟΥΡΓΚ:

ΤΟ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ

Ο Χίμλερ στηρίχθηκε σε πολλά ιστορικά παραδείγματα όταν μεταμόρφωσε τα SS σε μια μυστική εταιρεία μέσα στη Γερμανική στρατιωτική μηχανή. Ανάμεσά τους οι Ιησουίτες, οι Μασόνοι, οι Ναΐτες Ιππότες, το Τάγμα της Καλτσοδέτας και η Αδελφότητα της Στρογγυλής Τραπέζης. Το αρχηγείο των SS τοποθετήθηκε στο κάστρο του Βέβελσμπουργκ, το οποίο χρησιμοποίησε ως πρότυπο το κάστρο του μύθου του Αρθούρου του Ιερού Δισκοπότηρου.

Μία ειδική ομάδα ερευνών στελεχωμένη από υψηλόβαθμους αξιωματούχους των SS δημιουργήθηκε κάτω

από την διεύθυνση του Χίμλερ. Στην ομάδα αυτή ανατέθηκε το έργο της μελέτης της ιστορίας από τη

Ναζιστική πλευρά με ειδική έμφαση στις μυστικές εταιρείες, στην Μεσαιωνική Ευρώπη,

συμπεριλαμβανομένων των Ναϊτών, των Καθαρών και του αποκρυφιστικού συμβολισμού.

48

Ήταν σ' έναν περίπατο στο μυθικό δάσος του Τέτμπεργκ, στην περιοχή του Πάντεμπορν, που ο Χίμλερ άκουσε τις συμβουλές του μέντορά του, του μυστηριώδη μάγου Καρλ Μαρία Βίλιγκουτ, που αποφάσισε να αποκτήσει τα ερείπια ενός εγκαταλελειμμένου πύργου, που επρόκειτο να γίνει ο μεγάλος ναός των SS.

Για τον πύργο αυτόν υπάρχουν πληροφορίες σε κείμενα του έτους 1123. Ο πύργος μετασκευάστηκε στον 17° αιώνα από έναν ιππότη με το όνομα Βέβελ Φον Μπίρεν και γνώρισε πολλούς ιδιοκτήτες. Η ιστορία του πύργου χάθηκε για έναν αιώνα, όταν τον ανακάλυψε σε θλιβερή κατάσταση ο αρχηγός του Τρίτου Ράιχ.

Ο Μεγάλος Διδάσκαλος του Τάγματος των SS προσπάθησε να δώσει σ' αυτήν την κατοικία την όψη ενός πύργου στον οποίο θα συγκεντρώνονταν στο εξής οι απόγονοι της φυλής του Ζίγκφριντ. Τέσσερις χιλιάδες εργάτες κατέβαλαν τιτάνιες προσπάθειες για να πραγματοποιηθεί το έργο.

Ο Βίλιγκουτ ήταν την περίοδο αυτή διάσημος ανάμεσα στους αποκρυφιστές της Γερμανίας κι είναι εκείνος που επέβλεπε τους εργάτες για να γίνει ο τόπος αυτός ένα μαγικό οχυρό.

Ο πύργος είχε τα χρώματα των SS: Άσπρο και μαύρο. Ομάδες επιστημόνων ερευνούσαν εκεί την ιστορία του Γερμανικού λαού.

Ο πύργος ανακατασκευάστηκε ακολουθώντας τους κανόνες του χρυσού αριθμού. Ο γεωγραφικός προσανατολισμός που έδωσε ο Χίτλερ ήταν συνειδητά αντιχριστιανικός. Η κατεύθυνσή του βόρεια / νό-τια ερχόταν σε αντίθεση με τον προσανατολισμό ανατολή / δύση των χριστιανικών εκκλησιών και ενίσχυε την εθνική άποψη και το μαγικό του σκοπό. Η κατεύθυνση αυτή μας θυμίζει το Άντρο των Νυμφών, όπως το περιγράφει ο Όμηρος στην Οδύσσεια.

Ο Χίμλερ ήθελε να κάνει το Βέβελσμπουργκ ένα axis mundi (άξονα του κόσμου) κέντρο συμβολικό του κόσμου. Ο μαύρος πύργος που δείχνει προς την μυθική Θούλη, πατρίδα των Αρείων, είναι ένας κεντρικός άξονας, που περιέχει την αναπαράσταση του μαύρου ήλιου.

49

Στο κάστρο Βέβελσμπουργκ, το οποίο μελλοντικά προοριζόταν να αποτελέσει το επίκεντρο, την πρωτεύουσα εάν θέλετε, της Αυτοκρατορίας των Ες-Ες και συνάμα το φυτώριο ενός ανώτερου τύπου ανθρώπου, του νιτσεϊκού Υπεράνθρωπου, διδάσκονταν αντικείμενα πολεμικών τεχνών, ο συμβολισμός του ρουνικού συστήματος, η ιστορία της φυλής και πρακτικές επιτελέσεως ανώτερου πνευματικού έργου, ενώ η παραμονή κα διαβίωση στο ίδιο το κάστρο, αποτελούσε μορφή ψυχικής ανατάσεως και ε-ξαγνισμού, καθώς ο διαβιών σε αυτό, είχε την ευχέρεια να μυηθεί στα τυπικά της αρχαίας βόρειας θρησκείας από τον ίδιο τον Βίλιγκουτ και να συμμετάσχει σε αντίστοιχες τελετουργίες για την αναγέννηση της Άρειας Φυλής και τον εξαγνισμό του Αίματος.

Με επίκεντρο το Βεβελσμπούργκ, το Μπαϊρόυτ αλλά και τη Μεσαιωνική Νυρεμβέργη, δημιουργούνταν τα θεμέλια μίας Νέας Θρησκείας η οποία θα κυριαρχούσε την επαύριο σε ολόκληρη την Ευρώπη, τη Νέα Ευρώπη που επαγγελόταν ο Εθνικοσοσιαλισμός, την Ευρώπη των Αρίων Εθνών, της οποίας άξονες θα ήταν η Ελληνική, η Ρωμαϊκή και η Τευτονική Παράδοση και όχι οι ανατολίτικες σημιτογενείς δοξασίες, τα φιλελεύθερα-αστικά πρότυπα της παρηκμασμένης και διαβρωμένης από τον ιουδαϊσμό Δύσεως ή τα απάνθρωπα μπολσεβικικά καλούπια της επίσης εβραιόδουλης Ανατολής.

Σε μία ομιλία του στο ετήσιο συνέδριο της Νυρεμβέργης, ο Αδόλφος Χίτλερ είχε με έμφαση τονίσει ότι «κάθε επτακόσια έτη συντελείται η αναγέννηση μίας αληθινής θρησκείας». Έτσι και τότε, η Αληθινή Θρησκεία του Αίματος και της Γης, εκείνης που εξεπήγαζε από τα φυλετικά αρχέτυπα και τις αρχέγονες παραδόσεις της Λευκής Φυλής, εδρασμένης στα βάθρα των Θεών, των Ημιθέων και των Ηρώων, η λα-τρεία του Δία, του Οντίν και του Θωρ, του Άρη και του Ηρακλή, θα αναβίωνε και πάλι.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΒΕΒΕΛΣΜΠΟΥΡΓΚ TO ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΟ ΛΙΚΝΟ ΤΗΣ ΑΡΙΑΣ

ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ» ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ ΦΩΣ»

Η τριγωνική μορφή του πύργου, μοναδική στη Γερμανία ενέχει αποκρυφιστική δύναμη. Αυτός που την κατέχει γίνεται πανίσχυρος για το καλό ή το κακό της ανθρωπότητας. Ο αρχηγός του Ράιχ επηρεασμένος από τον πνευματισμό ισχυριζόταν πως είχε το χάρισμα να κάνει επίκληση νεκρών, τουλάχιστον εκατό ετών. Μία νύχτα ισχυρίστηκε πως επικοινώνησε με τον Αρθούρο, τον θρυλικό βασιλιά, δημιουργό της Στρογγυλής Τραπέζης. Εμπνεύστηκε έτσι να συντάξει μια ομάδα από δώδεκα ιππότες επιλεγμένους ανάμεσα από την προσωπική του φρουρά που του ήταν αφοσιωμένοι ψυχή τε και σώματι. Ήταν ο βασιλιάς Ερρίκος Α', ο βασιλιάς που έπιανε πουλιά σε παγίδες που χάραξε περισσότερο τον Χίμλερ, γι' αυτό και ισχυριζόταν πως είναι η μετενσάρκωσή του.

Ο Χίμλερ από την λόγχη του πεπρωμένου και την Βόρεια Μυθολογία επέλεξε τα κύρια θέματα της διακόσμησης. Ακολουθώντας τις παραδόσεις αφιέρωσε ένα τμήμα στον Φρειδερίκο Μπαρμπαρόσα που ήταν πάντοτε κλειστό και προορισμένο για τον Αδόλφο Χίτλερ, ενώ τα άλλα ήταν αφιερωμένα στον Όθωνα τον Μεγάλο, τον Ερρίκο, τον Λέοντα, τον Φρειδερίκο Χόχενστάουφεν, τον Βασιλιά Αρθούρο και το Γκράαλ, τον Ερρίκο Α' τον βασιλιά που έπιανε πουλιά σε παγίδες.

50

Κάθε δωμάτιο περιείχε αυθεντικά αντικείμενα εποχής λόγχες, ξίφη, πανοπλίες, όπως και ενδύματα, κοσμήματα, που ανήκαν σ' αυτά τα ηρωικά πρόσωπα. Στον πύργο υπήρχε, ανάμεσα στ' άλλα, ένα αστρονομικό παρατηρητήριο και εργαστήριο αρχαιολογικής έρευνας.

Υπήρχε μια βιβλιοθήκη που περιείχε 12.000 τόμους με διάφορα θέματα όπως ιστορία, μαγεία, πολιτική, εσωτερισμός, θρύλοι. Στα υπόγεια βρισκόταν ο τόπος μύησης όπου εισχωρούσε η ελίτ του εσωτερισμού του Ναζισμού και η οποία ήταν αφιερωμένη στις έρευνες για την κατάληψη των φυσικών και υπερφυσικών δυνάμεων του κόσμου.

Ο πνευματισμός, η μαγεία του Μεσαίωνα, το Πυθαγόρειο Θεώρημα, η συνταγή του Πενταγράμμου του Φάουστ, όλα έπρεπε να υποκινηθούν για τη νίκη. Το άδυτο ήταν το κέντρο πολυάριθμων μυητικών συναντήσεων. Ο Χίμλερ είχε αποφασίσει να δημιουργήσει ένα εργαστήριο απ' όπου θα αναδυόταν το λαμπρό σώμα του «Γερμανού ανθρώπου - θεού» που αντιπροσωπευόταν από την εσωτερική ελίτ του Μαύρου Τάγματος. Ο αρχηγός του Ράιχ πλαισιωμένος από πολυάριθμους μυημένους, όπως ο Καρλ Κραφτ, ο Καρλ Χάουσχόφερ, ο Βίλιγκουτ και πολλοί άλλοι, δίδασκε πανάρχαιες τελετουργίες από την Γερμανική αρχαιότητα στους πολεμιστές του.

Τα έργα διαμορφώσεως του κάστρου Βεβελσμπούργκ αλλά και της ευρύτερης περιοχής, εγκαθιδρύοντας μία Πολιτεία-πρωτεύουσα του Τάγματος των Ες-Ες, άρχισαν το 1934, αλλά κλιμακώθηκαν μετά το 1935. Ο Μαύρος Ήλιος, αποτελούμενος από δώδεκα σβάστικες που κοσμούσε το δάπεδο της κεντρικής αίθουσας τελετών του κάστρου, η δημιουργία τυπικών για κάθε θρησκευτική περίσταση, (γάμο, βάπτιση, κηδεία κοκ), η τόνωση του άρειου θρησκευτικού αισθήματος παραγκωνίζοντας τον ιουδαιο-χριστιανισμό, αποτελούσαν το στέρεο υπόβαθρο για μία συνειδησιακή αλλαγή, για μία καίρια μεταβολή νοοτροπίας και εμπέδωση της άριας μυσταγωγίας. Ήδη οι περισσότεροι αξιωματούχοι των Ες-Ες, προπολεμικά ακόμη, είχαν πάψει να μετέχουν σε εκδηλώσεις και τελετές της χριστιανικής εκκλησίας, ακολουθώντας μία δική τους αρειο-θρησκευτική γραμμή, ενώ επιφανή στελέχη του καθεστώτος όπως ο ιδεολογικός ιθύνων Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ υιοθετούσαν εμφανώς «παγανιστικά» τυπικά, όπως επί παραδείγματι στην τελετή βαπτίσεως του γιού του Ρόζενμπεργκ, εκομίσθησαν ύδωρ, γη και φωτιά από τα τέσσερα σημεία της Γερμανίας.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΒΕΒΕΛΣΜΠΟΥΡΓΚ TO ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΟ ΛΙΚΝΟ ΤΗΣ ΑΡΙΑΣ

ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ» ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ ΦΩΣ»

51

Οι διδασκαλίες των SS αφορούσαν την εταιρεία της Θούλης και την Βριλ που βάσιζαν την έρευνά τους στον ανώτερο πνευματισμό, στην μελέτη της μαγικής δύναμης και στη σημασία της ψυχικής ακτινοβολίας κάποιων όντων στον κόσμο. Κατά τη διάρκεια εθνικών λιτανειών που πραγματοποιούντο στους διαδρόμους του κάστρου, προσπαθούσαν να αναβιώσουν τον Μύθο του Αίματος. Με ασκήσεις και διαλογισμούς παρόμοιους με αυτούς που δίδασκε ο Γκουρτζίεφ, ο μαθητής εισερχόταν στην κρύπτη.

Κλεισμένος σ' ένα μικρό δωμάτιο που μοναδική του διακόσμηση ήταν η διπλή ρούνα SS, έπρεπε να γνωρίσει τις μεγάλες θεωρίες των Υπερβορείων, τον θρύλο της Αγκάρθα, όπως και τον συμβολισμό του Γκράαλ. Έπρεπε να προετοιμαστεί για πολυάριθμες μυστικές τελετές, για ασκητικές έρευνες που βρίσκονται κοντά στις ασκήσεις με γιόγκα που εφαρμόζουν κάποιες πολεμικές σχολές της Βεδδικής Ιν-δίας, με θυσίες στους Γερμανούς πολεμιστές, με αιματηρές θυσίες, όπως η μάχη μ' έναν λυσσασμένο σκύλο. Μέρος των ασκήσεων ήταν η τέχνη της μαγικής απαγγελίας και η μετάφραση κάποιων σκοτεινών σημείων μεγάλων ποιητικών εσωτερικών έργων όπως το Πάρσιφαλ και το Τιτουρέλ. Η απαγγελία έπρεπε να ακολουθεί κάποιους νόμους ώστε οι ήχοι να μπορούν να προκαλούν κάποιες μαγικές δυνάμεις.

Κάτω από αυστηρούς κανόνες συνέχιζε η ζωή στο κάστρο μέχρι την άνοιξη του 1945. Ο Χίμλερ έδωσε τη διαταγή να ανατιναχθεί ο πύργος στις 31 Μαρτίου του 1945, η άφιξη όμως των Αμερικανικών στρατευμάτων εμπόδισε την ολοκληρωτική καταστροφή, αφού μόνον ο βόρειος πύργος κατέρρευσε.

Στο προσωπικό δωμάτιο του Χ. Χίμμλερ, φυλασσόταν, εντός ειδικής θήκης, η περίφημη Λόγχη του Λογγίνου, για την οποία εφημολογείτο ότι προσέδιδε μεγάλη δύναμη σε όποιον κατόρθωνε να την α-ποκτήσει. Επίσης, μέσα στο κάστρο, είχαν συσσωρευθεί, αποτελώντας τον διάκοσμο του, αντικείμενα χρηστικής αξίας από την Μεσαιωνική Γερμανία, καθώς επίσης είχε βρεθεί ένα παράξενο Δισκοπότηρο, ανακαλώντας στην μνήμη το Άγιο Δισκοπότηρο, το οποίο αναζητούσε επίμονα το στέλεχος του Τμήματος Προγονικής Κληρονομιάς, ο Ταγματάρχης των Ες-Ες Όττο Ραν, οργανώνοντας εκτεταμένες αναζητήσεις στα Πυρηναία όρη και ιδίως στο κάστρο των Καθαρών Μονσεγκύρ, στην επαρχία Λαατόγκ, όπου σύμφωνα με την παράδοση, αποτελούσε το έσχατο προπύργιο των Καθαρών και συνάμα τόπο φυλάξεως του Γκράαλ. Ο Μαύρος Ήλιος, βαθύτερο έμβλημα των Ες-Ες με συμβολική-μυστικιστική σημασία, υποδηλώνει τον ήλιο-πηγή ολόκληρης της κοσμογονικής δημιουργίας και ταυτόχρονα την εσωτερική πηγή ενέργειας και ψυχικής δυνάμεως η οποία εμφωλεύει εντός μας σε λανθάνουσα κατάσταση και την οποία οφείλουμε να αφυπνίσουμε, και συνακόλουθα να εξωτερικεύσουμε, ακολουθώντας τις αρχές του μυστικιστικού φυλετισμού και της άριας μυσταγωγίας.Γι' αυτό άλλωστε, καθόλου τυχαία, το κάστρο Βεβελσμπούργκ είχε

52

επιλεγεί ως πνευματική έδρα της Μαύρης Φρουράς, όντας ενεργειακός χώρος όπου συνέκλειναν πολλά ενεργειακά ρεύματα και δίκτυα.

Στις αίθουσες του Βεβελσμπούργκ, δίδαξαν ή εξεφώνησαν σημαντικές ομιλίες επιφανείς φυσιογνωμίες του Εθνικοσοσιαλισμού και του Φασισμού, όπως ο ιδεολογικός ιθύνων του Γ Ράϊχ Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ και ο Ιταλός φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα, αναπτύσσοντας την μεταφυσική προοπτική του Εθνικοσοσιαλισμού και τον ρόλο που καλείται να διαδραματίσει η Μαύρη Φρουρά στην Νέα Τάξη και στην Φυλετική Αναγέννηση της Ευρώπης.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΒΕΒΕΛΣΜΠΟΥΡΓΚ TO ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΟ ΛΙΚΝΟ ΤΗΣ ΑΡΙΑΣ

ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ» ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ ΦΩΣ»

Τα ES - ES

Τα Ες - Ες ήταν μια οργάνωση που σαν κεντρική της ιδέα είχε την προετοιμασία της φυλής και την τιμή των προγόνων. Στην αρχή δημιουργήθηκε ως προσωπική φρουρά του Χίτλερ, όπως η Αμερικανική μυστική υπηρεσία. Αργότερα κάθε ομάδα αναπτύχθηκε και πέρασε και σε άλλους τομείς της κοινωνίας, αν και τα Αμερικανικά Ες - Ες δεν φαίνεται να έχουν τον αποκρυφιστικό χαρακτήρα των Γερμανικών Ες - Ες.

Μετά την δολοφονία του Ρομ, ο Χίμλερ πήρε τον έλεγχο των ταγμάτων εφόδου, όπως και της Gehime Stadts Polizei ή Γκεστάπο (Μυστική Κρατική Αστυνομία). Για να κατανοήσουμε την πολιτική και αποκρυφιστική φύση των Ες - Ες πρέπει να μελετήσουμε τα Γερμανικά Freikorp's που πολεμούσαν την Δημοκρατία της Βαϊμάρης πριν ο Χίτλερ ανέλθει στην εξουσία και χρησιμοποιούσαν σαν σύμβολό τους τη νεκροκεφαλή και τα οστά. Πρέπει επίσης να θυμηθούμε πως στα Freikorp's στρατολογούντο μέλη της Εταιρείας της Θούλης.

Τα Ες - Ες, τα Freikorp's αλλά και η Αμερικανική Μυστική Υπηρεσία χρησιμοποιούν το ίδιο έμβλημα: τη νεκροκεφαλή και τα οστά.

Τα Ες - Ες είχαν ένα ειδικό τμήμα που απασχολείτο με θέματα που αφορούσαν τους προγόνους. Η Deuthce Ahnenerbe Verein (Γερμανική Πατρογονική Ένωση) ιδρύθηκε από τον Χίμλερ στα 1935, αν και η πραγματική της καταγωγή φαίνεται να είναι πολύ παλαιότερη. Αυτή θα μας δώσει να καταλάβουμε τις τελετουργίες αίματος και τον αρχαιόθρησκο χαρακτήρα των Ες - Ες.

Τα μέλη των Ες - Ες αποθαρρύνονταν στις χριστιανικές πεποιθήσεις, δεν τους επιτρεπόταν να πηγαίνουν στις εκκλησίες και τους ενθάρρυναν επισήμως να εγκαταλείψουν τα χριστιανικά ιδρύματα. Τους αποθάρρυναν επίσης να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα και η λέξη Χριστούγεννα απαγορευόταν να εμφανίζεται σε οποιοδήποτε επίσημο έγγραφο των Ες - Ες. Αντικατέστησαν τις διάφορες τελετουργίες και εορτές με αρχαιότροπες, ενώ σε πολλές περιπτώσεις άλλαξαν το νόημα των εορτών για να ταιριάζουν με το αποκρυφιστικό τους δόγμα.

Τα Ες - Ες του Χίμλερ ξεκίνησαν την αναζήτηση του Ιερού Αίματος. Ο Χίμλερ είχε επιστήμονες που διέσχιζαν την υδρόγειο αναζητώντας το μυθικό Ιερό Γκράαλ. Ενώ οι περισσότεροι νομίζουν πως το Γκράαλ είναι ένα χριστιανικό σύμβολο, το υποτιθέμενο δισκοπότηρο από το οποίο ο Χριστός ήπιε κατά τον Μυστικό Δείπνο, οι Ναζί το θεωρούσαν ως ένα καθαρά αντιχριστιανικό σύμβολο.

Ο Χίμλερ ήταν εξοικειωμένος με τις διδασκαλίες των Καθαρών, οι οποίοι και διέδωσαν τις διδασκαλίες για το Γκράαλ. Οι Καθαροί πίστευαν πως ο Ιησούς δεν κατέβηκε στη γη, αλλά ήταν στην πραγματικότητα πνεύμα. Επίσης απέρριπταν την Παλαιά Διαθήκη και πίστευαν πως ο Ιεχωβάς ήταν ένας κακός θεός γι' αυτό και αρνούντο να τον δεχθούν.

53

Επικαλούντο αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη στα οποία αποδείκνυαν τον αιμοδιψή, κακεντρεχή και φυλετικό χαρακτήρα του θεού αυτού.

ΠΗΓΗ: «Η ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ Γ ΡΑΪΧ» ΚΥΘΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

54

55

Το Καταραμένο Κάστρο των Ες-Ες του ΓΙΩΡΓΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

(Αποσπάσματα)

Στη γερμανική επαρχεία της Βεστφαλίας, πολύ κοντά στο μυστηριώδες Εξτερνστάινε -το πέτρινο εκείνο μνημείο που θυμίζει τόσο πολύ το βρετανικό Στόουνχεντζ- δεσπόζει έως σήμερα επιβλητικό το κάστρο Βεβελσμπούργκ.

Οι καλαίσθητοι πύργοι του που ξεμυτούν χαρακτηριστικά πάνω από το πυκνό δάσος της περιοχής μεταμορφώνουν ολόκληρη την τοποθεσία σε μαγευτικό σκηνικό, ταιριαστό στη διήγηση παραμυθιού, κι όχι στα θλιβερά γεγονότα ενός Παγκόσμιου Πολέμου. Στην πραγματικότητα όμως. το παραμυθένιο αυτό κάστρο έπαιξε σημαντικό ρόλο στις θηριωδίες του Τρίτου Ράιχ, αποτελώντας δογματικό κέντρο και μυ-στικιστικό ιερό για μια εκκολαπτόμενη άγνωστη θρησκεία, αυτή των μαυροφορεμένων ανδρών των Ες-Ες!

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΚΑΙ Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΕΣ-ΕΣ

Στις 3 Νοεμβρίου 1933, ο Reichsfuhrer των Ες-Ες, Χάινριχ Χίμλερ, ο δεύτερος πιο ισχυρός άνδρας στην Γερμανία, θα επιλέξει το κάστρο στη Βεστφαλία, με σκοπό να το μετατρέψει σε ναζιστική Μέκκα, κυ-ριολεκτικά σε νέο «ομφαλό- του κόσμου. Αλλά για να το καταφέρει αυτό, πάνω από 1200 άνθρωποι θα χάσουν την ζωή τους σε βαριά καταναγκαστικά έργα... Το κάστρο Βεβελσμπούργκ μέχρι και σήμερα θεωρείται το πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα της ναζιστικής μανίας για τον αποκρυφισμό, καθώς οτιδήποτε έχει να κάνει με την επιχείρηση του Χίμλερ στους πέτρινους πύργους στην Βεστφαλία, αφορά πραγματικά το μυστικισμό και τη μαγεία!

Πολλές είναι οι θεωρίες για τους λόγους που οδήγησαν των αρχηγό των Ες-Ες στην τοποθεσία αυτή. Κάποιοι ισχυρίζονται πως η περιοχή αποτελεί γεωμαγνητικό κόμβο, καθώς εκεί συγκλίνουν πολλές διαφορετικές γραμμές ley, ενισχύοντας έτσι τα όποια τελετουργικά δρώμενα με τη δύναμη των τελλουρικών ρευμάτων. Ορισμένοι πάλι πιστεύουν πως το κάστρο ήταν ήδη φορτισμένο με ιδιαίτερες μαγικές δυνάμεις που επικεντρώνονταν στο βόρειο πύργο του, ο οποίος επιβίωσε κατά μυστηριώδη τρόπο από τις προσπάθειες κατεδάφισης που πραγματοποίησαν οι σύμμαχοι λίγο πριν το τέλος του πολέμου!

Σύμφωνα πάντως με τον Trevor Ravenscroft, -τον συγγραφέα του θρυλικού πια Η Απόκρυφη Ιστορία του Ναζισμού {The Spear of Destiny.1973)-η επιλογή του Χίμλερ για τη μετατροπή του τόπου αυτού σε ιερό, οφείλεται σε αρχαία προφητεία... Ήταν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ερρίκου του Κυνηγού (10ος αιώ-νας), όταν ένας Σάξονας μάντης προειδοποίησε για «μια γιγάντια καταιγίδα που θα εμφανιζόταν από την Ανατολή και θα σύντριβε τους Γερμανούς, αν δεν την αντιμετώπιζαν και δεν τη γύριζαν πίσω στην περιοχή του Μπίρκενβαλντ, στη Βεστφαλία.

Για τον Χίμλερ, τα λόγια αυτά δεν μπορούσαν παρά να σημαίνουν τον επερχόμενο κίνδυνο από τους Σλάβους και τις ορδές από τη Ρωσία, οι οποίες μπορούσαν να αντιμετωπιστούν μονάχα μ' ένα θαρραλέο ιπποτικό Τάγμα, παρόμοιο μ' εκείνο των αρχαίων Τευτόνων.

Από το κάστρο Βεβελσμπούργκ λοιπόν, θα αναδύονταν οι ιππότες αυτοί, την αποστολή των οποίων μυστικά είχαν αναλάβει οι δυνάμεις των Ες-Ες του Χίμλερ...

56

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΜΑΓΙΣΣΩΝ

Οι νέοι ιδιοκτήτες του Βεβελσμπούργκ. αποτελούσαν ουσιαστικά ένα ακόμη κεφάλαιο στην ήδη μεγάλη και αιματηρή ιστορία του κάστρου. Σύμφωνα με τα ιστορικά αρχεία, το ίδιο το κτίριο οικοδομήθηκε με ανα-γεννησιακή αρχιτεκτονική την πρώτη δεκαετία του 1600, λειτουργώντας ως δεύτερη κατοικία για τον πρίγκιπα-επίσκοπο του Πάντερμπορν.

Τα θεμέλια του έγιναν πάνω στα ερείπια ενός παλαιότερου σαξονικού φρουρίου, όπου ανακαλύφτηκαν τάφοι από τη λίθινη εποχή. Μετέπειτα ανασκαφές αποκάλυψαν στην ευρύτερη περιοχή κρανία από τον άνθρωπο του Νεάντερνταλ, όπως επίσης και εργαλεία και κοσμήματα της εποχής του Χαλκού.

Κατά το 17° αιώνα, τα μπουντρούμια του κάστρου «φιλοξένησαν» αρκετές δεκάδες γυναίκες που, παγιδευμένες στο το ευρύτερο κλίμα υστερίας που μάστιζε την Ευρώπη, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν ως μάγισσες. Για το δάσος που περιβάλλει το κάστρο, υπάρχει ο θρύλος πως έγινε εκεί μια σημαντική μάχη μεταξύ των ενωμένων γερμανικών φύλων και του στρατού της Ρώμης, προσφέροντας την ελευθερία στους πρώτους, από τις λεγεώνες της μεσογειακής αυτοκρατορίας. Φυσικά, σ' όλα αυτά προστίθεται και ο αινιγματικός βραχώδης σχηματισμός του Εξτερνστάϊνε, ο οποίος μάλλον αποτελούσε σπουδαίο τόπο λατρείας για τα προ-Χριστιανικά φύλα της νεολιθικής εποχής.

57

Η ιστορική αξία λοιπόν της περιοχής ενίσχυε την πεποίθηση του Χίμλερ για το δίκαιο της απόφασης του να ιδρύσει σ' αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο ένα ναζιστικό Βατικανό. Έτσι, τον Αύγουστο του 1934, οι άνδρες των Ες-Ες θα εγκατασταθούν στους πύργους του παλαιού κάστρου, αφού πρώτα θα εξασφαλίσουν την ιδιοκτησία του για εκατό χρόνια από τις τοπικές αρχές, έναντι του ποσού του ενός μάρκου το χρόνο!

[...]

Το ίδιο το κτίριο όμως, δεν ήταν έτοιμο για να υλοποιήσει πλήρως τα όνειρα του Χίμλερ. Έτσι, από το 1934 θα ξεκινήσουν εκτεταμένες εργασίες αναπαλαίωσης και αναδιαμόρφωσης του χώρου, για να εξυπηρετήσει όσο γίνεται πιο ικανοποιητικά τα σχέδια του μικροκαμωμένου ιδεαλιστή. Ακόμη και αυτοί οι στόχοι όμως, από την αρχή δεν ήταν ξεκάθαροι... επίσημα τουλάχιστον. Όπως φάνηκε από τις ομολογίες πολλών αξιωματικών στη δίκη της Νυρεμβέργης, οι αρχικές προθέσεις του κόμματος, ήταν να μετατρέψουν τους χώρους του Βεβελσμπούργκ σε τόπο συγκέντρωσης και επιμόρφωσης των διοικητών των Ες-Ες. Σε μικρό-μεγάλο κολέγιο δηλαδή, όπου οι αξιωματικοί θα διδάσκονταν τα σύμβολα και την ιδεολογία του νέου Ράιχ.

Μονάχα με το πέρασμα του χρόνου, τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Χίμλερ έγιναν περισσότερο γνωστά, κυρίως μετά το Φεβρουάριο του 1935, όταν οι ανακατασκευές στο κάστρο περιήλθαν απευθείας στον έλεγχο του Χίμλερ και των στενών του συνεργατών. Από την ημέρα εκείνη, όλες οι αρχιτεκτονικές διεργασίες είχαν ως στόχο τη δημιουργία της μαντικής βάσης ενός απόλυτου ιπποτικού Τάγματος, ένα σύγχρονο Κάμελοτ, ένα πνευματικό καταφύγιο για όλη την Άρια φυλή. Το κόστος γι' αυτό το όνειρο ανερχόταν στα 250 εκατομμύρια μάρκα, και αν το ποσό μοιάζει μεγάλο, αυτό οφείλεται στη θέληση του Χίμλερ να αναδιαμορφώσει, όχι μόνο τις εγκαταστάσεις του κάστρου, αλλά και ολόκληρη την γύρω περιοχή, θα ίδρυε έτσι μια ιδιόμορφη πολιτεία αφιερωμένη εξολοκλήρου στο μαύρο τάγμα των Ες-Ες και τη νέο-παγανιστική τους λατρεία! Φυσικά, μια τέτοια επιχείρηση χρειαζόταν εργατικό δυναμικό -πρόβλημα που επιλύθηκε άμεσα το 1939 με την κατασκευή ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης, λίγο πιο έξω από τους χώρους του κάστρου. Για τις ανάγκες των έργων, κατέφθαναν από το Βερολίνο εκατοντάδες κρατούμενοι, διαμορφώνοντας έτσι ένα «χωριό του θανάτου», εξίσου βάναυσο με αυτό στο Άουσβιτς, αν και κατά πολύ μικρότερο σε μέγεθος. Συνολικά, από τις 3900 ψυχές που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή ως εργάτες, 1285 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, άλλοι από υπερβολική κόπωση κατά τις επισκευές του κάστρου, ενώ ορι-σμένοι λόγω ασιτίας ή διότι απλά εκτελέστηκαν...

[...]

Παράλληλα -όπως ακριβώς ο Χίτλερ είχε πάρει σιωπηλά τη θέση του Μεσσία Χριστού στη συλλογική συνείδηση των Γερμανών-στα σχέδια του Χίμλερ ήταν να αντικαταστήσει τον Καθολικισμό με μια νέα ψευδο-παγανιστική θρησκεία. Η νέα λατρεία θα ήταν βασισμένη στην ιδεολογία της προϊστορικής γερμανικής κουλτούρας, δίνοντας έμφαση στη φυλετική αγνότητα και στην έμφυτη ανωτερότητα του γερμανικού πληθυσμού! Για τον Χίμλερ, τα Ες-Ες ήταν ο πρώτος εκτελεστής αυτής της ιδέας αλλά και το μέσο για τη διάδοση της νέας θρησκείας. Έτσι, μαζί με καινούργιες συλλογικές γιορτές, όπως τη Γενέθλια Ημέρα του Φύρερ, που γιορταζόταν από όλη τη Γερμανία, ο ίδιος θα διοργανώσει φεστιβάλ για το θερινό και Χειμερινό Ηλιοστάσιο, εμποτισμένα με ποικίλα παγανιστικά δρώμενα. Σ’ αυτές τις γιορτές, οι άνδρες των Ec-Ες ήταν πάντα παρόντες, ενώ σε περισσότερο κλειστές συγκεντρώσεις πραγματοποιούσαν παγανιστικές τελετές ονοματοδοσίας, όπως και διαφορετικά τυπικά, τα οποία λάμβαναν χώρα στους κλειστούς χώρους του κάστρου Βεβελσμπούργκ.

58

[...]

Παρόμοια, στο κέντρο της τράπεζας των Ες-Ες (αλλά αυτήν τη φορά ακριβώς από κάτω, πάνω στο λευκό μαρμάρινο δάπεδο), τοποθετήθηκε ένας μαύρος δίσκος που περιβάλλεται από δώδεκα ακτινωτούς

59

σιγμοειδείς ρούνους. Σύμφωνα με το αποκαλυπτικό βιβλίο του Nicholas Goodrick-Clarke, Μαύρος Ήλιος (2002):

«Αυτός ο δωδεκάκτινος ηλιακός τροχός προέρχεται από διακοσμητικούς δίσκους της δυναστείας των Μεροβιγγείων της πρώιμης μεσαιωνικής περιόδου, οι οποίοι εικάζεται ότι αντιπροσωπεύουν τον ορατό ήλιο ή τη διέλευσή του από τους μήνες του χρόνου. Οι δίσκοι αυτοί σχολιάζονταν σε επιστημονικές δη-μοσιεύσεις στη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ και θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν χρησιμοποιηθεί ως πρότυπα από τους σχεδιαστές του Βέβελσμπουργκ... (Αυτός) ο Μαύρος Ήλιος είναι η κοσμογονική πηγή όλης της δημιουργικής ενέργειας στο σύμπαν, (και) το σύμβολο του Βέβελσμπουργκ σίγουρα παραπέμπει στην περιστροφική και εκρηκτική ισχύ του Big Bang, τη στιγμή της δημιουργίας του σύμπαντος». Το σύμβολο αυτό με την ιδιαίτερα βαθιά και σημαντική αποκρυφιστική σημασία, έγινε σύμβολο των νεοναζί και από τη δεκαετία του 1990 πέρασε από την Αυστρία στη διεθνή σκηνή, περισσότερο ως μαγική επίκληση χαμένης πατρίδας, υπενθυμίζοντας τα μακρινά ιδεώδη της Θούλης και τον εναλλακτικό κόσμο που προσπαθούσαν να οικοδομήσουν τα μυστικιστικά Ες-Ες.

Η ΚΡΥΠΤΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ, Η ΛΟΓΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΙΕΡΟ ΔΙΣΚΟΠΟΤΗΡΟ

Ακριβώς κάτω από τη στρόγγυλη αίθουσα βρίσκεται η κρύπτη -ή πιο σωστά η «χώρα των νεκρών» όπως την αποκαλούσαν. Πρόκειται για τεράστια κυκλική αίθουσα, διακοσμημένη με 12 γρανιτένιες κολόνες και θόλο για οροφή, όπου κυριαρχεί η μεγάλη ζωγραφισμένη σβάστικα. Στο κέντρο της αίθουσας υπήρχαν σχέ-δια να κατασκευαστεί βωμός, όπου με τεχνητό τρόπο θα διατηρούσε άσβηστη τη φλόγα προς τιμή των νεκρών αξιωματούχων των Ες-Ες, των οποίων οι στάχτες θα τοποθετούνταν στον ίδιο χώρο. Στο ίδιο μέρος θα φυλάσσονταν αργότερα και τα ειδικά δαχτυλίδια (με το σχέδιο ενός κρανίου ανάμεσα σε ρούνους) που φορούσαν οι μαυροφορεμένοι αξιωματικοί. Το συμβολικό αυτό κόσμημα δινόταν στα ανώτερα στελέχη, όταν αυτά περνούσαν το τρίτο έτος υπηρεσίας στο επίλεκτο σώμα. Αναμφίβολα, η ιδέα αυτή του Χίμλερ πήγαζε από τη βόρεια μυθολογία, και πιο συγκεκριμένα, από το περίφημο έπος για το δαχτυλίδι της δύναμης των Νιμπελούνγκεν που τόσο πολύ ενέπνεε τον γερμανικό λαό, κυρίως μετά από τη σύνθεση της ομώνυμης πολύωρης όπερας του Βάγκνερ...

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ «ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΕΣ ΕΣ» του ΓΙΩΡΓΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΒΑΤΟΝ

60

Μεταφυσικές Ρίζες του Ναζισμού και τα σχέδια για την εποχή του Νέου Κόσμου

Ένα από τα πιο αγνοημένα σημεία της πρόσφατης ιστορίας είναι η αποκρυφιστική βάση του Ναζιστικού συστήματος. Πάνω σ' αυτό το εκπληκτικό θέμα έχουν γραφτεί αρκετά και πολύ καλά βιβλία, που αποκαλύπτουν με σαφήνεια ότι ο Χίτλερ και πολλοί από την ηγεσία της Γερ΅ανίας, και οι Ναζί SS ασχολούνταν συστηματικά με τον αποκρυφισμό. Η απότομη άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία εξηγείται καλύτερα πάνω σ' αυτή τη βάση.

Ο βασικός μέντορας του Χίτλερ, ο Dietrich Eckhart, ήταν ιερέας της Εταιρείας της Θούλης, μιας ισχυρής, κρυφής, Ευρωπαϊκής, αποκρυφιστικής εταιρείας που ιδρύθηκε πριν από πολλούς αιώνες. Ένα βασικό σημείο της φιλοσοφίας αυτής της αποκρυφιστικής κοινότητας ήταν η πίστη ότι η Γερμανική φυλή ήταν απόγονος μιας φυλής θεών με το όνομα Υπερβόρεια (Hyperboreans). Ακολουθώντας αυτή την πορεία προς τα πίσω, στις ρίζες υπήρχαν υποτιθέμενα παγκόσμια μυστικά που έπρεπε να ανακαλυφθούν, και τα "κλειδιά" για την αναβίωση των απογόνων αυτής της "άρχουσας φυλής" των υπεράνθρωπων" σε μια νέα χιλιετηρίδα. Ο Χίτλερ ονόμασε την καινούρια αυτή περίοδο Τρίτο Ράιχ, "Το Ράιχ των Χιλίων Ετών". Με το να μυήσει τον Χίτλερ στα υψηλότερα μυστικά της Εταιρείας της Θούλης, ο Dietrich Eckhart πίστευε ότι απελευθέρωνε μια ηγεμονική μυστικιστική δύναμη. Έγραφε: "Ακολουθήστε τον Χίτλερ! Εκείνος θα χορέψει, αλλά εγώ έχω διαλέξει το ρυθμό. Του έχουμε διαλέξει το ρυθμό. Του έχουμε εμπιστευτεί τα μέσα για να επικοινωνεί μαζί Τους ...; Μην κλαίτε για μένα: Θα επηρεάσω την ιστορία όσο κανένας άλλος Γερμανός". Οι οικείοι καθώς και πλήθος κόσμου είχαν παρασυρθεί από το υπεράνθρωπο, μαγνητικό χάρισμα του Χίτλερ. Πολλοί που ανήκαν στην υψηλή Γερμανική ηγεσία είχαν καταλάβει ότι ο Χίτλερ κατευθύνονταν από ασύλληπτες, αόρατες δυνάμεις, που τις ονόμαζαν "Άγνωστοι Ανώτεροι".

61

Ο Herman Raushning, ο Κυβερνήτης του Danzig, και έμπιστος του Χίτλερ, έλεγε: "δεν μπορεί παρά να ήταν ένα μέντιουμ. . . πέρα από κάθε αμφιβολία, ο Χίτλερ ήταν αιχμάλωτος δυνάμεων ανεξάρτητων από τον εαυτό του. . . για τις οποίες ο συγκεκριμένος άνθρωπος που ονομάζονταν Χίτλερ, αποτελούσε μόνο ένα προσωρινό καταφύγιο" .

Ο Heinrich Himmler, αρχηγός των φοβερών SS ήταν φανερά αναμειγμένος στον αποκρυφισμό. Ήταν ηγέτης αυτών των ξεχωριστών στρατευμάτων, που είχαν δώσει όρκους αίματος να διατηρήσουν τις βαθιές αποκρυφιστικές διασυνδέσεις τους και να προωθήσουν την χιλιετία του Τρίτου Ράιχ. Στην πραγματικότητα τα SS, που ονομάζονταν και "Μαύρη Τάξη", ήταν μια αριστοκρατική κάστα μάγων της μαύρης μαγείας, που χρησιμοποιούσε αποκρυφιστικές τελετουργίες και τεχνικές διαλογισμού, σαν μια μυστική βάση της δύναμης και της επιρροής τους. Πολλές αποστολές είχαν σταλεί στην Ινδία και το Θιβέτ για να βρουν τα χαμένα κλειδιά για το Αριανό παρελθόν τους. Πράγματι, όταν το Βερολίνο ήρθε στα χέρια των Συμμάχων, βρέθηκαν πάνω από 1.000 πτώματα Θιβετιανών. Η εμπερειστατωμένη έρευνα μας δίνει μια καθαρή εικόνα της μαζικής προσέλκυσης και χρήσης δαιμονικών δυνάμεων. Στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, παρατηρήθηκε μια αναβίωση του αποκρυφισμού στην Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία και την Αυστρία, η οποία λειτούργησε σαν μια δυναμική ώθηση που κατέληξε στην άνοδο ενός πολύ μέτριου πνευματικά, ανθρώπου - του Χίτλερ - σε μια θέση που συγκλόνισε συθέμελα όλες τις γωνιές της Γης. Ο απώτερος σκοπός του Χίτλερ ήταν να δημιουργήσει μιαν υπεράνθρωπη φυλή, υπό την αιγίδα μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, με αρχηγό τον ανώτατο υπεράνθρωπο. Για την επίτευξη του σκοπού του, η αιματηρή θυσία των Εβραίων θεωρήθηκε απαραίτητη για την "κάθαρση" του Γερμανικού αίματος, ώστε να επανέλθει η γενετική αγνότητα και η αναμενόμενη υπεροχή.

Αυτός ο "νέος άνθρωπος" θα ήταν μια φυλή Αριανών θεών. Έλεγε ο Χίτλερ, εκστατικός: « Ο νέος άνθρωπος ζει ανάμεσά μας, τώρα! Είναι εδώ! εν σας φτάνει αυτό; Θα σας φανερώσω ένα μυστικό. Είδα τον νέο άνθρωπο. Είναι ατρόμητος και σκληρός». (δεχόταν δαιμονικά οράματα! - σημ.) Έτσι, τα βασικά θέματα της δημιουργίας του χιλιετούς νέου κόσμου και της ανώτερης φυλής των θεανθρώπων, βασισμένα στην αποκρυφιστική φιλοσοφία, και έχοντας σαν προαπαιτούμενο την "κάθαρση της κατώτερης φυλετικής μάζας", αποτέλεσαν τα βασικά σημεία του Ναζιστικού συστήματος. Αυτή η προσπάθεια απέτυχε. Οι δαιμονικές δυνάμεις, όμως, που κρύβονταν πίσω από αυτή την προσπάθεια, εξακολουθούν να υπάρχουν. Ο Ναζισμός του Χίτλερ δεν ήταν παρά μια ακατέργαστη, πρωτόγονη πρόβα για να επιτευχθούν τα επιτήδεια, σατανικά, και καλοστημένα σχέδια του Ψευδό-Μεσσία.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Randall N. Bae

62